Als een vis in het water

Een typische stranddag: de kleurrijke parasols, strandtenten, spelende kinderen aan de vloedlijn en alle zonaanbidders die liggen te bakken in de zon.

De afgelopen zomer een alledaags beeld, maar als de zon eenmaal is verdwenen, komt er een nieuwe groep strandgangers: de vissers.

Tekst:; Susana Verboon. Foto’s: André Lafuente, Samuel Cruz, Anne Nygard

Vanaf negen uur ‘s avonds zijn de vissers welkom op het strand. Al voor negenen wordt her en der een visdomein opgesteld en afgebakend: tentjes, tafeltjes, stoelen, allerlei stellages met bakjes met verschillende soorten aas en dobbers. Hier wachten in de avonden tientallen visfans geduldig hun hengel af tot een vis bijt. En, zeggen ze, ze bijten. Makreel, brasems, geelvin tonijn en natuurlijk sardientjes. Enkele van deze fans vertellen, met de hengel in de hand, waarom ze zo gepassioneerd zijn over deze sport.

Visfestijn

“Het beste is dat je van het buitenleven geniet en stress vergeet”, zegt Antonio Ruiz, die als kind leerde vissen. Nu heeft hij met de liefde voor vissen zijn vrouw ook aangestoken. “We gaan allebei minstens drie keer per week naar het strand bij Alamos, Torremolinos. We brengen de nacht hier door, soms vertrekken we pas in de ochtend. Maar wel voor tienen, anders krijgen we problemen, want je mag alleen in de zomer vissen tussen negen uur ’s avonds en tien uur ‘s ochtends. Alles wat we vangen gaat mee naar huis en eten we de volgende dag op. We hadden een keer zoveel gevangen dat we maar alle familie uitgenodigd hebben om te komen eten, en dat deden ze maar al te graag,” voegt Antonio grijnzend toe.

Sport voor iedereen

Een paar meter verder vinden we Sara Molina. Deze 20-jarige is het bewijs dat de liefhebberij van het vissen geen leeftijd kent en het ook zeker geen mannensport is. Sara: “Ik ken aardig wat meiden die ook vissen, ik voel me hier als een vis in het water. Voor mij is het een fijne manier om met mijn familie te zijn. We trekken er met z’n allen op uit en hebben veel lol met elkaar”. De hobby komt van haar vader. Ze ging als kind al mee en leerde de fijne kneepjes van het ‘vak’. Zo heeft iedereen zijn eigen beweegredenen voor het vissen, blijkt, want voor Antonio Ruiz is vissen de beste therapie om een depressie te voorkomen. Hij is al maandenlang werkeloos en de zee zorgt ervoor dat hij zijn evenwicht weer vindt.

Rivieren en meren

Maar zoveel als er aan het strand gevist wordt, zijn we ook benieuwd of er veel visfans zijn voor de rivieren en meren die Andalusië rijk is. We spreken met een fervent sportvisser: Paul Buckley, 67 jaar, uit het Verenigd Koninkrijk. Paul: “Ik begon met vissen toen ik een jaar of zes was. Ik ging mee met mijn vader en oudere broer en ik was meteen verkocht. Later in Australië en Afrika heb ik gewerkt als gids voor groepen die wilden vissen op zee. Eigenlijk maakt het niet uit waar je me neerzet, want ik vang altijd wat,” voegt hij lachend toe.

Maar Paul heeft wel een voorkeur voor de rivieren en de meren, vooral in zijn eigen regio, de vallei van de Guadalhorce. Paul: “Mijn favoriete rivieren zijn de Guadalhorce en de Rio Grande. Ik ben wel afhankelijk daardoor van de jaargetijden. Want nu moet ik eerst wachten tot de regen de rivieren heeft gevuld, zo richting november, dan begin ik daar weer te vissen”. Voor hem is het ook echt de sport om iets te vangen en daarna terug te gooien. De consumptie van eigen gevangen vis is voor Paul geen optie. Paul: “Ik ben gek op vis, ik kan de visafdeling van de supermarkt leegkopen, maar een gevangen vis zelf doden om op te eten… Ik moet er niet aan denken!”

Vergunningen

We vragen hem hoe het eigenlijk zit met de vergunningen voor het vissen. Paul antwoordt dat dit nou juist het grote struikelblok is: “Er is veel interesse om hier te vissen, zeker vanuit de buitenlanders. Maar het verkrijgen van de vergunning, vooral voor het vissen in rivieren en meren is een drama.”

De vergunning voor vissen in de meren en rivieren staat hier gelijk aan de vergunning voor het jagen, het zijn dezelfde specificaties en eisen. Zo vertelt Paul dat hij een keer rustig zat te vissen (met een schutkleurig shirt aan) en hij bijna werd geraakt door een neergeschoten duif. “De eisen die ze aan deze vergunning stellen voor de vissers zijn gewoonweg te hoog. Het is doodzonde, want juist hier missen ze een grote inkomstenbron. Buitenlanders zullen de vergunning nu niet halen vanwege de eisen en omdat het ook allemaal in het Spaans moet. Tja, ik heb gewoon geluk gehad dat een van mijn Spaanstalige vrienden me heeft kunnen helpen,” voegt hij toe.

Vistours

Paul organiseert ook vistours. Je kunt met hem in de wintermaanden mee vissen in de rivieren en de meren of op zee. Hij laat allerlei hengels en dobbers zien, hij heeft een enorm assortiment aan dobbers, rubberachtige visjes, kreeftjes, in alle kleuren en maten. De glitterversie van een kreeftje springt er wel heel erg uit. We vragen hem wat voor aas hij gebruikt voor welke vissen. Paul: “Ik gebruik vooral kleine maiskolfjes (uit blik) en brood. Daar zijn de vissen gek op. Je merkt ook wel dat het vissen in rivieren en meren minder leeft onder de Spanjaarden want de vissen zijn hongerig. De vissen die hier voorkomen van nature zijn de Andalusische karper (barble) en brasem. De exotische soort die je in ieder meer kunt tegenkomen is overigens de zwartbaars. Ik heb me laten vertellen dat deze vis is geïntroduceerd in alle meren van Spanje door Franco. Toen hij ooit een keer ging vissen met voormalig president Roosevelt in de Verenigde Staten, was hij zo gecharmeerd door deze vis dat hij ze heeft laten uitzetten in alle meren in Spanje. Zo zie je maar weer dat niet alle vissen die hier rondzwemmen er van nature al voorkwamen. Maar het maakt het aanbod des te interessanter voor ons vissers”, voegt Paul lachend toe.

Ook een keer een hengeltje uitgooien: www. andalusianbarbeladventures.com