SFEERBEELDEN EN IDEEËN INSTAGRAM PAGINA
SCENARIO
Wie ben ik? Inmiddels spring ik vierentwintig jaar rond op deze aardbol en heb ik de naam Esther ten Haaf gekregen van mijn lieve ouders. Ik ben in het kleine Maastricht ter wereld gebracht en breng mijn leven daar nog steeds door. Ik hou van dieren. Ik zeg altijd dat ik alle dieren leuk vind, maar dit is misschien niet helemaal waar. Ik krijg het kriebelig van insecten, ook al weet ik dat ze noodzakelijk zijn voor onze wereld. Dus ik accepteer ze. Gelukkig heb ik een kat die insecten wel leuk vindt. Ik ben een typische creatieve millennial, zoals de maatschappij ons tegenwoordig noemt. Ik hou dan ook, net zoals iedere andere creatieve millennial, van muziek, lezen, planten, reizen, voeding en sport. Sport is echter wel een dingetje. Ik ren alleen en doe dit niet omdat ik het leuk vind, maar puur om mijn conditie op peil te houden. Ik eindig altijd met mijn tong hangend op de grond, hijgend en kwijlend als een hond. Ik moet altijd tot het uiterste gaan, wellicht dat deze eigenschap het ook minder leuk maakt. Wat betreft muziek luister ik naar vaste bands en heb ik een hekel aan schreeuwende vrouwen stemmen. Het zijn bands zoals Coldplay, Bastille, lovelytheband, 5 Seconds of Summer, One Direction (ja, ik was die gillende fangirl) en wat liedjes van Twenty One Pilots. Om mijn interesse in muziek compleet te maken: ik zit tegenwoordig op zangles. Niet dat ik er iets van kan, maar wel omdat ik het wil leren. Al ben ik niet zeker of dat ooit gaat lukken. Het verbaast me dat er nog geen ramen gesneuveld zijn. Om het even over sneuvelen en mijn plantenliefde te hebben: ik kan planten niet in leven houden, ook al doe ik zo mijn best. Ik doe mee aan de plantenhype en geef ze zelfs namen. Mijn kat is gelukkig nog niet gesneuveld. Doe ik toch nog iets goed. Soms vergelijk ik mezelf met mijn kat: ik doe wat ik wil, hou ervan om te slapen, eten en vooral lui te zijn en ben stronteigenwijs. Of is het heel raar om mezelf met een dier te vergelijken? Ik heb net aangegeven dat reizen iets is dat ik graag doe, maar zover ben ik nog niet gekomen. Helaas. Het nemen van verre trips staat zeker op mijn zogenaamde onzichtbare bucketlist en het lijkt me super om andere naturen en culturen te leren kennen. Weer een typische millennial eigenschap. Om dit compleet te maken let ik op mijn voeding en ben ik vegetarisch. Ik heb een afkeer voor E-nummers en heb dan ook de autistische neiging om ieder voedingsetiket te bespeuren op ingrediënten die volgens mij “onverantwoord” zijn: #thegreenlife. Momenteel ben ik aan het afstuderen voor de opleiding Visuele Communicatie met de richting grafische vormgeving. Daarnaast ben ik grafisch vormgever bij Meet the Youngsters. Ik doe dus toch nog iets nuttigs met mijn leven. Deze twee bezigheden, halen echter wel de stresskip in me naar boven. De stresskip maakt me een warhoofd, terwijl ik dit in rustige toestand helemaal niet ben. De stresskip ontstaat doordat ik bang ben dat ik het niet goed genoeg doe. Ik ben perfectionistisch en maak hier een negatieve eigenschap van. Ik loop bijna constant rond met spanning en kan me over alles, werkelijke álles druk maken. Het klinkt ingewikkeld, maar ik pieker zelfs over het piekeren. Weinig mensen weten dit van me, omdat ik niet wil overkomen als een aansteller. Het is echter iets waardoor ik in een neerwaartse spiraal terecht kom en echt niet de beste versie van mezelf vertoon. Maar niet gevreesd, ik ben op de goeie weg. Het is nu wel duidelijk dat ik gevoelig aangelegd ben. Wat veel mensen ook niet van mij weten, omdat ik introvert kan zijn, is dat ik in een vertrouwde omgeving mijn mondje wel bij heb. Om het over het introverte te hebben, ik kan dromerig in mijn eigen hoofd hangen en vind het soms erg fijn om alleen te zijn. Daarentegen kan ik ook niet constant alleen zijn en heb ik mensen om me heen nodig. Ik heb een hekel aan overdreven enthousiaste en luide mensen en ik ben erg goed in het ongemakkelijk maken
van situaties. Soms heb ik het idee dat ik de ongemakkelijkheid uitlok. Dit wordt tevens versterkt door mijn verschrikkelijke onhandigheid. Ik laat werkelijk alles uit mijn handen vallen. Onhandigheid is niet alles, ik beschik nog over meerdere eigenaardigheden. Ik kan bijvoorbeeld heel makkelijk de rol van een varken aannemen. Dit door te knorren tijdens het lachen. Ik verruïneer mijn lippen door erop te bijten en er velletjes van af te trekken. Super droge lippen en het vreten van honderden Labbelo’s en vaselines als gevolg. Om niet te vergeten heb ik naast het leven van een varken ook af en toe een mannelijke kant. Ik gebruik namelijk alleen maar mannen geurtjes. Deze zijn zoveel lekkerder dan de vrouwelijke varianten. Zoals eerder aangegeven, hou ik van dieren, maar daarnaast heb ik een vergelijkbare liefde voor fashion. Van jongst af aan was ik al bezig om mezelf te verkleden. Niet per se de mooiste combinaties hoor. Om het even over mijn uiterlijk te hebben. Mensen herkennen mij aan mijn opvallende lippenstift en mijn haar. Ik hou van bloemen en alles dat glittert. Esther de ekster. Ik verwerk dit dan ook wel eens in mijn grafische werk, al is dit natuurlijk erg smaakgebonden. Gelukkig kan ik me ook aanpassen en werken in opdracht. Mensen zullen mij zien als een onschuldig, eerlijk en betrouwbaar persoon die niet snel iets gemeens zal doen, maar wel af en toe wat assertiever mag zijn. Om nog een eigenschap naar voren te halen: ik ben een echte twijfelaar. Dit begon al toen ik nog een peuter was. Ik kon nooit keuzes maken, met huilen als gevolg. Zo erg is het gelukkig niet meer, maar de twijfelaar zit er nog steeds. Ik zie dit niet per se als iets negatief, het zorgt er namelijk wel voor dat ik twee keer nadenk voordat ik een keuze maak. Oh ja, en ongeduldig, dat kan ik ook zijn. Vooral in het verkeer of wanneer mensen overdreven langzaam lopen. Ik beschik nog wel over meer vreemde gewoontes en eigenaardigheden. Wat wil ik vertellen? Al van jongst af aan heb ik een passie voor dieren. Vroeger wilde ik dan ook altijd dierenarts worden. Er was voor mij geen ander alternatief. Dit beeld heb ik jarenlang voor ogen gehad, totdat scheikunde en natuurkunde niet mijn sterkste kant bleken te zijn op de middelbare school. Ik heb er alles proberen uit te halen wat erin zat, maar tevergeefs heb ik een jaar over moeten doen en daarbij andere vakken moeten kiezen. Vanaf toen was het de vraag: wat wil ik nu? Het was vanaf toen dat ik besefte dat ik ook altijd geïnteresseerd was in fashion. Maar door de oogkleppen die ik op had bij het worden van dierenarts had ik hier nooit aan gedacht. Dit terwijl ik het wel altijd al uitstraalde. Ik liep namelijk nooit mee met de modetrend van de rest van de school: zoals het dragen van Uggs en Allstars. Ik wist het: ik wil naar het AMFI. Al was ik verstandig genoeg om me te bedenken dat ik mezelf daar nog te jong voor vond. Ik moest dus van mezelf op zoek naar een “tussenoplossing” en kwam uit op Visuele Communicatie. Dit is echter geen tussenoplossing meer en het AMFI is inmiddels afgeschreven. Ik heb de modeopleiding een kans gegeven, maar na het volgen van een minor blijkt deze school toch niks voor mij te zijn. Ondanks het vinden van een alternatief, ben ik altijd blijven rondlopen met het gevoel dat ik iets voor de dierenwereld wil betekenen. Ik hou van dieren, ook al zijn ze van iemand anders. Ze roepen spontaan een blij gevoel in me op. Om iets voor dieren te kunnen betekenen, hoef ik echter geen dierenarts te worden: dit kan ook via grafische vormgeving. Ik kan zelfs mijn passie voor dieren en fashion met elkaar combineren. Daar had ik in mijn tienerjaren met mijn eigenwijze oogkleppen nooit bij stilgestaan. Dieren zijn misschien wel de meest afhankelijke leefgroep op aarde en hier wordt misbruik van gemaakt. Dieren worden direct en indirect gedood door de fashion industrie. Het fast
fashion systeem houdt de slechte omstandigheden rond dierenwelzijn in stand. Indirect is de fashion industrie één van de meest vervuilende industrieën op aarde. Consumenten blijven instemmen met fast fashion om te kunnen voldoen aan het uiten van hun zelfexpressie. De vervuiling wordt veroorzaakt door de vele verschillende manieren van vervuiling. Het vermijden van dierlijke materialen houdt de vervuiling in stand en tast het leven van wilde dieren aan. Afvalwater met verfresten van synthetische materialen worden gedumpt in rivieren en komen bij de onderwaterwereld en roofdieren terecht. Niet alleen het verven van synthetische materialen, maar ook de productie ervan leidt tot een negatief gevolg voor wilde dieren door de grote hoeveelheid aan CO2 uitstoot. Dan zijn er nog de pesticiden die gebruikt worden bij de productie van plantaardige materialen, zoals katoen. Katoen zou een kwaliteitsvol alternatief zijn voor dierlijke materialen, maar door de pesticiden tasten ze het leven van wilde dieren aan. Direct dierenleed vindt plaats door de productie van bont, leer, wol, zijde en dons. Ondanks dat consumenten ervanuit gaan dat bont niet meer verkocht wordt, kan bont terug te vinden zijn in, bijvoorbeeld, goedkope jassen. Dit komt door een gebrek aan transparantie bij de afkomst van materialen van kleding. Het vermelden van de afkomst van materialen is niet verplicht, waardoor bont vanuit China in Nederlandse winkels terecht komt. Bij leer gaan consumenten ervanuit dat het een bijproduct is van de vee-industrie. Dit is echter vaak niet het geval. Bij wol en dons hoeft geen dier gedood te worden, maar het verkrijgen van deze materialen gaat er hardhandig aan toe. En ondanks dat het nog onbekend is of rupsen daadwerkelijk pijn kunnen voelen, wordt het leven van het dier wel weggenomen bij het verkrijgen van zijde. Natuurlijk is er ook steeds meer sprake van de zogenaamde ethische fashion: de tegenhanger van fast fashion. Ethische fashion is terug te zien in de toenemende verantwoorde kledingproductie van brands, die voornamelijk focussen op duurzaamheid, transparantie en arbeidsomstandigheden in fabrieken. Dierenwelzijn komt hier indirect bij kijken, maar wordt niet als een apart onderdeel gezien en komt daardoor op een lager pitje te staan. Ook zijn er merken die volledig ethisch zeggen te zijn en daarbij ook rekening houden met dierenwelzijn. Echter is het lastig voor consumenten om interessante en aansprekende ethische merken te vinden die kunnen voldoen aan het uiten van zelfexpressie. Modehuizen zullen eerder aan die wens kunnen voldoen. Vanwege de duurdere prijzen, en dus meer inkomsten, hebben ze meer mogelijkheden om aan het “ideaal plaatje” van de consument te voldoen. Deze merken zijn echter onbetaalbaar voor de creatieve millennial consument. Betaalbare ethische merken daarentegen moeten het doen met een kleine collectie bestaande uit vaste pasvormen, kleuren en materialen en voldoen daardoor niet aan de wens van de consument om zelfexpressie te kunnen uiten. Bovendien blijft het de vraag in hoeverre deze betaalbare ethische merken ook daadwerkelijk verantwoord zijn. Modehuizen hebben meer inkomsten en kunnen dus meer rekening houden met de afkomst van materialen en het verwerken hiervan. Het vermijden van dierlijke materialen leidt tot milieuproblemen met negatieve gevolgen voor wilde dieren. Hoe ethisch een merk ook zegt te zijn, het blijft onduidelijk welk materiaal écht verantwoord is, omdat ieder alternatief tot een ander negatief gevolg leidt. De conclusie is dat het onmogelijk is om overal rekening mee te houden. Wanneer je je nog afvraagt waar ik mee zit: ik heb geen oplossing voor deze problemen. Ik erger me aan het feit dat ik niet weet wat goed is. Ondanks dat ik meestal niet voor fast fashion ga, betrap ik mezelf er af en toe ook op dat ik ga voor wat ik leuk vind en instem met het fast fashion systeem. Ik wil veranderen. Ik wil de volggroep, de creatieve
millennials, bewust maken van alle problemen in de fashion industrie en hun helpen in hun reis naar verantwoorde fashion. Ik wil hun daarbij steunen om selectief om te gaan met fashion en daarbij te ondersteunen met alternatieven, zoals vintage, tweedehands, gerecyclede, gerepareerde of ruilkleding. Dierlijke materialen kunnen hierin verwerkt zijn, maar doordat ze worden hergebruikt, hoeven waardoor er geen nieuwe dierenlevens verloren gaan. Bovendien worden oude dieren langer in ere gehouden en wordt de kwaliteit van de kleding
gewaarborgd. Het selectief omgaan met fashion zal positieve gevolgen hebben voor het gehele fast fashion systeem. Bij dit alternatief wordt de creatieve millennial gestimuleerd om creatief te zijn met de middelen die ze hebben en zo fashion als creatieve uitlaatklep te gebruiken. Ik wil de volggroep aanmoedigen om samen de reis naar verantwoorde fashion aan te gaan en deze boodschap te verspreiden. Ik heb eerder aangegeven dat ik een introvert persoon kan zijn, maar ik ben
echter extravert in de boodschap die ik naar buiten wil brengen. Ik leg mijn ergernissen over de fashion industrie bloot en ben open-minded om daar andere mensen bij te betrekken en daar de interactie mee aan te gaan.
Waarom wil ik dit vertellen? De belangrijkste reden waarom ik dit wil vertellen, is omdat ik op wil komen voor de afhankelijkheid van dieren en hun leven daarbij wil verbeteren. Het is een schande dat dieren tot uitsterven worden bedreigd, terwijl het voorkomen kan worden. Het is een schande dat er nog steeds bont in Nederland wordt geproduceerd afkomstig van nertsen. Het is een schande dat deze dieren vervolgens worden vergast, omdat ze corona blijken te hebben: we vergassen mensen toch ook niet? Een nerts beschikt toch ook over een leven en gevoelens? Dieren hebben gevoel en emotie en verdienen dus beter. Nog een reden is de ergernis over het fast fashion systeem. Ik vraag me af hoe mensen zo impulsief kunnen zijn om te kopen wat ze denken leuk te vinden en vervolgens maar één keer, of helemaal nooit, dragen? Je koop toch alleen iets wanneer je het echt leuk vindt? Alleen dan kun je een eigen stijl ontwikkelen. Waarom denken mensen milieubewust bezig te zijn en denken ze hierbij niet aan kleding? “Ik ben vegetarisch, maar koop onnodig veel schoenen” is wat ik langs hoor komen in het dagelijks leven. Waarom denken kledingmerken alleen aan duurzaamheid? Dierenwelzijn komt hier indirect bij kijken, maar waarom wordt het geen prioriteit? We hebben het toch over levens? Wanneer dierenwelzijn aangepakt wordt, zal ook de duurzaamheid aangepakt worden. Ik zeg niet dat duurzaamheid minder belangrijk is, want het gaat uiteindelijk ook om mensenlevens, maar het zou op zijn minst beter verdeeld kunnen worden. Bewustzijn is datgeen dat ontbreekt en dat wil ik veranderen. ALLEDAAGSE LEVEN Wat trek ik aan? Ik volg mijn eigen stijl en trek me niks aan van trends, social media of wat vrienden vinden. Misschien ben ik dan toch niet die typische creatieve millennial. Of ik ben mijn reis naar verantwoorde fashion al jaren geleden gestart. Ik kan echter wel met trends meegaan, maar doe dit alleen als ik een kledingitem écht leuk vind. Vervolgens draag ik dit item nog lang nadat de trend vervlogen is. Mijn kledingkast hangt vol vrouwelijke kleding, zoals jurkjes, rokjes en blousjes. Daarnaast is zilver, glitter en bloemen een vaak voorkomend kenmerk. Ik ben ook op het punt gekomen dat ik genoeg zilver in mijn kast heb hangen. Dadelijk word ik nog eens zilver. Ik hou van de sprankel en misschien is dat ook wel wat ik wil uitstralen naar de buitenwereld. Verder hou ik van kleur, maar draag ik ook veel zwart. Zwart kan namelijk altijd. Ik hou van prints, met uitzondering voor dierenprints. Misschien ben ik ergens een beetje ouderwets, maar dit voelt voor mij nog steeds een beetje ordinair, ook al hoeft dat niet zo te zijn. Misschien hou ik in mijn onderbewustzijn gewoon niet van dieren die verwerkt zijn in mijn kleding. Voor mij gaat uiterlijk boven comfort. Is dat raar? Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, toch? Verder zou je mijn kledingkast bijna kunnen omschrijven als stoffig, omdat er items inliggen die al tien jaar oud zijn. En wonder boven wonder nog steeds
passen. Ik ben dan ook al niet meer gegroeid sinds groep 7 op de bassischool. Mijn stoffige outfits combineer ik met grote oorbellen en de kenmerkende paarse lippenstift. Mensen denken dat ik ziek ben als ik geen lippenstift draag. Het ziet er blijkbaar onwennig uit. Verder combineer ik mijn outfits met hoedjes of petten. Eigenlijk alleen wanneer mijn haar niet zit. Dit is blijkbaar een vaak terugkomende gebeurtenis. Ik heb één designeritem: een pet van Valentino. Het voelt bijna als iets voor in de vitrinekast. De kleding die ik draag, komt grotendeels van vaste merken. Het zijn grotendeels merken die verantwoorde stappen nemen, maar ook enkele merken die nog steeds bont verkopen. Ook al schaf ik het materiaal niet aan, ergens heb ik het gevoel dat ik ermee instem door het merk te steunen met mijn aankoop. Het merk geeft me een teleurgesteld gevoel en ik vraag me af of ze wel door hebben wat er in de wereld gaande is. Of ze hebben net als de puberversie van mezelf eigenwijze oogkleppen op. Hoe sta ik erin als het over de actualiteit gaat? Wanneer het gaat om de actualiteit kan ik bijna nog maar aan één ding denken. Als ik verder nadenk, is er natuurlijk ook nog altijd de Black Lives Matter beweging, de radicale aanslagen en de zwarte piet discussies. Of mag ik dat niet meer zeggen? Wat er speelt in de wereld vind ik oprecht heel erg. Het is vreselijk dat we niet gewoon met z’n allen vredig kunnen samenleven en elkaars meningen en geloofsovertuigingen daarbij niet gewoon kunnen accepteren. Ik ben wel van mening dat de media alles uitvergroot. Het zorgt ervoor dat ik op een gegeven moment genoeg heb van al het negatieve nieuws en ik me afsluit van de wereld om me heen. Ik ben het zat om constant geconfronteerd te worden met slecht nieuws. Corona heeft de ware aard van de fashion industrie naar buiten gebracht. De waarheid over de toeleveringsketen ligt bloot. Ik hoop dan ook dat de fashion industrie een stap terugneemt na al deze openbaringen. Dit zou het perfecte moment zijn om te veranderen. Dit geldt ook voor consumenten die stil kunnen staan over waar hun kleding vandaan komt. Hoe groot mijn hoop ook is, ik denk dat mensen in hun oude patroon zullen terugvallen. Mensen hebben goede voornemens, maar vallen terug in oude gewoontes. Het is makkelijk. Veranderen kost inspanning. Allemaal smoesjes om een goed patroon niet vol te houden. Achter de schermen hoor ik geluiden dat het slecht gaat met winkels, zelfs met grote ketens, zoals de Zara of H&M. Misschien ga ik nu iets heel gemeens zeggen, want ook de onschuldige ik heb soms gemene gedachtes, maar wanneer ik puur naar het fast fashion systeem kijk, zou het niet erg zijn als een grote instandhouder van dit fashion systeem verloren gaat. Hoe erg het ook is voor alle werknemers en de banen die verloren gaan, met misschien wel vreselijke gevolgen. Talloze winkels zullen volgen. Het zou echter wel de kans zijn voor verantwoorde merken om te groeien. In het meest ideale geval veranderen fast fashion merken gewoon hun productieprocessen om een zo verantwoord mogelijk imago te krijgen. Dit zie ik helaas niet gebeuren, misschien dat daarom die gemene gedachtes opgewekt worden. De conclusie is dat ik geen oplossing heb. Alweer niet. Wellicht sta ik met mijn gedachtes over de actualiteit wel totaal in contrast met mijn verlangen naar een verantwoorde diervriendelijke fashion industrie. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb nog steeds een voorkeur voor zwarte piet in plaats van roetveegpiet, of hoe het tegenwoordig ook genoemd wordt. Ik vind dat het om traditie en een kinderfeest gaat. Moeten we ons niet bezighouden met echte problemen? Verdoen we niet onze tijd met het zoeken naar problemen? Ik ben voor gelijkheid tussen culturen, maar draven we niet een beetje door met Black Lives Matter? We weten de boodschap nu wel, toch?
Wanneer een blank persoon doodgeschoten was, hadden we niks gehoord. Of mag ik soms ook geen blank meer zeggen? Nogmaals, waarom kunnen we elkaars meningen, culturen en geloofsovertuigingen niet gewoon accepteren en met elkaar samenleven? Mensen worden steeds egoïstischer en asocialer. Ik vind dit moeilijk te accepteren. Soms denk ik: moet ik niet ook zo zijn? Maar zo ben ik niet. Ik wil niet zo gevoelloos zijn zoals de mensen om me heen en daarbij alleen maar aan mezelf denken. Ik hou van dieren, hoe sta ik hierin? Wanneer het over dieren gaat, gaat het om een gevoel. Een gevoel dat van binnen voor opwinding zorgt. Je zou het kunnen vergelijken met het opwindende gevoel van een kledingitem dat je móét hebben. Veel mensen zeggen van dieren te houden, vanwege de reden dat ze er altijd voor je zijn. Zo zie ik het niet. Ik denk dat niet alle dieren zich in mensen kunnen inleven. Bovendien hebben ook dieren een eigen wil en kunnen ze heel onaardig zijn. Misschien is dit wel een hint naar mijn eigenwijze kat met haar koninklijke gedrag. Wat mij aanspreekt is dat je het gedrag van dieren makkelijk kunt incasseren: wanneer ze onaardig zijn, in de gordijnen hangen, doen wat ze willen of nou net aanhankelijk en lief gedrag vertonen. Bij mensen zou dit andere gevoelens oproepen en wat heb ik een hekel aan onaardige en egoïstische mensen. Dieren zijn makkelijker te vergeven. Het is de onschuld die ze over zich hebben. Ze zullen niet met opzet gemeen doen of niet naar je luisteren. Ik ben overtuigd dat alles gaat vanuit het instinct. Dit in tegenstelling tot mensen. Alhoewel mensen soms ook vanuit het instinct kunnen reageren, maar zij hebben wel de mogelijkheid om na te denken voordat ze handelen. De onschuld die dieren over zich hebben, spreekt mij aan en zorgt ervoor dat ik ieder dier schattig vindt op zijn eigen manier. Het is de manier waarop ieder dier ongeremd zijn eigen karakter toont. Niet aangepast door de maatschappij. Doordat ze gedrag vertonen vanuit hun instinct, kun je ze ook niks kwalijk nemen. Het gedrag van een dier kan echter aangepast worden door de opvoeding. Ik vind het dan ook vreselijk wanneer een dier afgemaakt wordt, omdat deze gewoonweg de verkeerde opvoeding gehad heeft. We maken agressieve mensen toch ook niet af? Ik vind het erg wanneer een onschuldig dier met de wreedheid van de maatschappij in aanraking komt. De mensen om mij heen weten dat ik het liefst een hele dierentuin zou hebben. Wanneer ik een dier zie, zeg ik meteen dat ik deze wil hebben. Wat ben ik toch een hebberig persoon. Misschien moet ik wel een carrièreswitch maken en mijn Zoo Tycoon droom laten uitkomen. Ik hou van fashion, hoe sta ik hierin? Fashion is voor mij, net als iedere andere creatieve millennial, een creatieve uitlaatklep. Fashion is waar ik mijn inspiratie vandaan haal. Ik kan uren kijken naar wat anderen gedaan hebben in de fashionwereld. Fashion verveeld niet, het is constant in ontwikkeling. Ook dit is een onderdeel van fashion wat me aanspreekt. Fashion heeft een grote invloed op het dagelijks leven en het biedt veel meer dan alleen iets “mooi” laten uitzien. Het dient als uitlaatklep om te laten zien wie je bent. Fashion heeft een diepere betekenis dan vele denken en ik wil dan ook een bijdrage leveren om deze boodschap over te brengen. De fashionwereld heeft echter een negatieve kant voor mij ontwikkeld. Er is een ergernis ontstaan. Bovendien staat het in tegenstelling met mijn liefde voor dieren. Het zou mooi zijn wanneer deze twee samen kunnen gaan en wanneer deze ergernis kan verdwijnen. Ik hou van het opwindende gevoel dat fashion me geeft wanneer ik een item zie dat me aanspreekt. Wanneer een merk dan ook nog verantwoord is, voelt het helemaal goed. Het
voelt alsof ik iets goed doe voor de wereld. Ik hou minder van de dure prijzen waar ik tegenaan kan lopen. Ik ga meestal niet voor fast fashion, maar dat is dan wel op het prijskaartje terug te zien. De eerste reden waarom ik niet voor fast fashion ga, is omdat ik het gevoel heb dat ik dan, waarschijnlijk in tegenstelling tot veel anderen, niet mijn zelfexpressie kan uiten. Ik heb het gevoel dat ik meega in de grijze massa. Bij de zogenaamde slow fashion is er meer gelet op detail, materialen en kwaliteit. Ik vind dat je dat aan de kleding kan terugzien. Ik geef liever meer geld uit aan kleren die kwaliteit uitstralen. Bij fast fashion is een kledingstuk na één keer wassen al helemaal vervormd. Ik heb er een hekel aan als dit gebeurt. Ik ga voor kleding die ik écht leuk vind en wanneer deze meteen uit model is, wordt er ergernis en teleurstelling in me opgewekt. Het niet gaan voor fast fashion is, lijkt me, een goede basis. Al ben ik voor de rest helaas niet perfect in verantwoorde fashion. Ik moet toegeven dat ook ik leer, wol en zijde in mijn kledingkast heb hangen. Bont heb ik uit principe nooit gedragen. Voor dons heb ik bewust gekozen om het niet meer aan te schaffen. Het is tegenwoordig ook een overbodig materiaal geworden wanneer het om warmte gaat. Maar waarom draag ik dan wel nog leer, wol en zijde? Ook ik heb lang met het idee rond gelopen dat deze materialen van goede kwaliteit zijn. Dat is ook zo, maar ik ben erachter gekomen dat er ook kwaliteitsvolle alternatieven te krijgen zijn. Ik ging ervanuit dat schapen geschoren moesten worden en dat dit er diervriendelijk aan toe ging. Ik ging ervanuit dat leer een bijproduct was van de vee-industrie. Ook al is dit weer tegenstrijdig met mijn vegetarische eetpatroon en hou ik daarmee alsnog de vee-industrie in stand. Wat betreft zijde gaat het om toeval. Al jaren heb ik de neiging om te kijken waar mijn kleding van gemaakt is en waar het vandaan komt. Niet dat het me tegenhield wanneer het uit lagelonenlanden kwam of van een dierlijk materiaal gemaakt was. Ik kocht het kledingstuk toch als ik het leuk vond. De conclusie is dat ik verreweg van perfect ben. Ik ben daarentegen wel gemotiveerd om de reis naar een verantwoorde kledingkast aan te gaan en anderen daarin mee te nemen. Ik denk niet dat ik de meest onverantwoorde persoon ben in de fashion industrie, maar ben ook lang niet de meest verantwoorde persoon. Tijd voor verandering. Hoe sta ik aan tegen het gebruik van dierlijke producten? Ik ga als hardnekkige vegetariër door het leven. Dat wil zeggen dat ik heel strikt ben en inmiddels 5 jaar geen vlees of vis meer genuttigd heb. Ik let op mijn inname met andere dierlijke producten, zoals melkproducten, ei of honing. Al is dat laatste erg verleidelijk in combinatie met brie. Het klinkt nu niet zo, maar ik heb een tijd een streng veganistisch eetpatroon gevolgd. Hier ben ik inmiddels mee gestopt. Je zou zeggen dat dit niet past bij mijn standvastige en doorzettende persoonlijkheid, maar het is puur vanwege onzelfzuchtigheid. Ondanks dat ik vind dat je bij je jezelf moet blijven en vast moet houden aan je eigen normen en waardes, wil ik anderen niet verplichten om dit eetpatroon met mij te volgen. Thuis is een vegan eetpatroon geen probleem. Arme ouders. Wanneer ik bij iemand anders ga eten, voelt dit voor mij wel als een probleem. Mensen zien je vaak als een konijn die alleen maar wortels eet en vinden het lastig. Misschien ben ik hier wel niet standvastig genoeg in geweest, maar ik wil niet de naam krijgen “als een van die dwingende veganisten”. Het is alsof het vegan leven nog niet écht geaccepteerd wordt. Ik wil geen lastig persoon zijn en dus heb ik ervoor gekozen om bij anderen vegetarisch te zijn. Ook thuis eet ik af en toe melkproducten, zoals de oh zo lekkere brie met honing, maar dit tot beperkte mate. Ik vind het ook niet erg wanneer anderen wel vlees eten. Iedereen moet zijn eigen keuzes maken en moet doen waar diegene zich goed bij voelt. Niemand hoort hiertoe
gedwongen te worden. Ik probeer wel eens licht duidelijk te maken dat het ook anders kan, en gelukkig staan de mensen om me heen hier ook voor open, maar ik ga niemand vertellen wat ze moeten doen. Ik heb zelf namelijk ook het grootste deel van mijn vierentwingtigjarige leven vlees gegeten. Al was ik geen fan van al die vetrandjes en met mijn E-nummers tik stond het idee van antibiotica in mijn eten me ook niet erg aan. Tegenwoordig richt ik me op verantwoorde verzorgingsproducten, voornamelijk van de Lush. Dit is iets van de laatste twee jaar. Om eerlijk te zijn ging het me in eerste instantie om de bruisballen met hun gekke uiterlijk, overheerlijke geuren en overdreven dure prijskaartjes. Het dierenwelzijn was hier mooi bij meegenomen. Voor aanvang van de bruisballen gekte had ik zelfs een afkeer voor de Lush. Wie koopt er nu vies ruikende chocolade zeep? Dit was mijn vooroordeel over de Lush. Ik kwam in aanraking met bruisballen via een influencer. En dat terwijl ik dacht dat een influencer me nooit overgehaald had om iets te kopen. Ik wist niet wat me overkwam en de bruisballen waren een feestje in bad. Ik heb nu helaas geen beschikking meer over een bad. Voor de prijsgevoelige millennial die ik ben, bespaart het wel een hoop geld. Na mijn verzameling aan bruisballen bij de Lush, ben ik me ook op de andere producten gaan richten. Ik smeer nu zelfs een ontbijt, bestaande uit havermout en banaan, op mijn gezicht die schijnt te functioneren als gezichtsmasker. Net zoals bij voeding, ben ik ervan overtuig dat de natuur nog altijd het beste voor ons als mens is. Daarbij horen dus geen dieren. Ik ben me dan ook meer in verantwoorde verzorgingsproducten gaan verdiepen en vind het belangrijk dat er niet op dieren getest wordt en dat het aantal dierlijke ingrediënten beperkt is. De Lush is daarnaast ook nog eens gericht op gelijkheid en duurzaamheid. De tone of voice spreekt mij als typische creatieve millennial natuurlijk aan. Deze is informeel en speels, maar wel met een serieuze boodschap. De namen van producten zijn creatief en gaan gepaard met kwaliteit. Ik vraag me dan ook af hoe ik een gezichtsmasker met een houdbaarheidsdatum van slechts één maand binnen die maand kan op maken. Dit is onmogelijk. Ik doe bijna een jaar met al mijn overheerlijke Lush producten. Het klinkt als een verkooppraatje, maar ik heb het met eigen ogen, neus en huid ervaren. Genoeg over de Lush. Wat betreft cosmetica ga ik ook voor dierproefvrij. Dit is ontstaan tijdens mijn vegan periode, zelfs voor de Lush verslaving. Ik hou van merken, zoals MAC en Urban Decay. Helaas is MAC echter wel verplicht om producten op dieren te testen voor de verkoop in China. Dit geld gelukkig niet voor Europese of Amerikaanse verkoop. De Urban Decay daarentegen is geheel dierproefvrij en bieden zelfs vegan cosmetica aan. Om toch nog even op de Lush terug te komen: ik haal niet al mijn verzorgingsproducten bij de Lush. Ik let er wel op dat ze diervriendelijk worden gemaakt en grotendeels vegan zijn. Het komt er dus eigenlijk op neer dat ik veel bewuster in mijn verzorging ben rond dierenwelzijn dan bij fashion. Het is er ingeslopen en misschien moet dat bij fashion ook wel gebeuren. Misschien komt het omdat er goede alternatieve opties binnen handbereik lagen. Ondanks dat ik meestal niet voor fast fashion ga, koop ik een kledingitem in eerste instantie omdat ik het leuk vind. Ik sta er in ieder geval voor open om te veranderen en de uitdaging naar verantwoorde fashion aan te gaan. Dit is het begin.
SFEERBEELDEN EN IDEEËN INSTAGRAM PAGINA
don’t know what to do...
no control...