Η
ΠΑΛΙΑ
ΔΡΑΜΑ
Εθνικής Αμύνης μπροστά στο ξενοδοχείο Εμπορικό.
Περνάνε τα άτιμα τα χρόνια περνάνε… Τη μια στιγμή τρέχεις στην αλάνα με τους φίλους σου για να μην σε πετύχουν οι πέτρες των «αντιπάλων» και την άλλη παίρνεις από το σχολείο το παιδί σου. ‘’Δεν θα μεγαλώσεις; Θα καταλάβεις όταν σου κάνουν τα ίδια τα παιδιά σου’’ μου έλεγε η μάνα μου όταν γυρνούσα αργά, μέσα στις λάσπες και τις πληγές. Δυστυχώς σήμερα οι περισσότερες αλάνες δεν υπάρχουν και οι περισσότερες γειτονιές δεν έχουν τη νεανική φασαρία που είχαν κάποτε. Τότε για παιδότοπους είχαμε τις οικοδομές που χτίζονταν και σκαρφαλώναμε χωρίς αίσθηση φόβου. Τότε γυμναζόμασταν μόνο με το κυνηγητό ή το ποδήλατο. Τότε είχαμε ομάδα ποδοσφαίρου σε κάθε γειτονιά. Τώρα δεν υπάρχει καν γειτονιά. Η άτιμη τεχνολογία έχει και τα αρνητικά της βλέπεις. Απομάκρυνε τα παιδιά από το κυνηγητό, το κρυφτό, το ποδόσφαιρο και όλα τα όμορφα παιχνίδια που είχαμε ως παιδιά. Μπίλιες, αυτοκόλλητα, καπάκια από μπουκάλια και άλλα πολλά πράγματα που μας έφερναν τόσο κοντά και δημιούργησαν τόσο όμορφες αναμνήσεις. Πάντα έλεγα πως είμαι τυχερός. Είμαι τυχερός γιατί έζησα όλα τα παραπάνω πριν σβήσουν στην απομόνωση των σημερινών ημερών. Τώρα τι… Τώρα νοσταλγία, χαρά και γαλήνη που νοιώθουμε όταν ξεφυλλίζουμε τις φωτογραφίες εκείνων των όμορφων χρόνων. Φωτογραφίες… Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές, να μας θυμίζουν το χτες, το τότε, το κάποτε… (Ευχαριστούμε για ακόμα μια φορά τον Σάββα Κιόρογλου, αλλά και τον Χρήστο Λιθηρόπουλο για την παραχώρηση των φωτογραφιών. Για την φωτογραφία της πισίνας ευχαριστούμε τον κ. Στέφανο Πασβάντη.)
Θεοφάνια στην Αγία Βαρβάρα το 1960. 14 | f Drama magazine
Δεντροφύτευση στις εργατικές κατοικίες Νοσοκομείου με τον χαρακτηριστικό τηλεφωνικό θάλαμο, κοντά στο 1980.
Δημοτικός Κήπος το 1944
Ο κινηματογράφος ΟΡΦΕΥΣ επί της Γ.Ζερβού
