1 I
k weet het nog … die dag werd ik geacht verdrietig te zijn. Iedereen was verdrietig. Het is altijd verdrietig als er afscheid moet worden genomen van een levende legende. De familie was in Charleston bij elkaar gekomen voor het voorlezen van zijn testament. Van de romans van Gerard Warner werden miljoenen exemplaren verkocht. Hij had de Pulitzerprijs gewonnen. Een aantal van zijn boeken was verfilmd; echte kaskrakers waren het geworden. Ik kan me interviews herinneren met enkele van de beroemdheden die in deze films speelden. Ze deden alsof ze goed bevriend waren met mijn grootvader. Ik wist onmiddellijk dat ze niet de waarheid spraken. Ze kenden hem niet. Niemand van hen kende hem. Dat zou hij niet toegelaten hebben. Gedurende zijn hele carrière bleef Gerard Warner voor zijn fans raadselachtig en ongrijpbaar. Nooit wilde hij dat zijn foto op zijn eigen boeken stond. Elke keer als er een nieuwe roman uitkwam, smeekten de programmamakers en talkshowpresentatoren hem opnieuw om de eerste te mogen zijn om hem te interviewen. Hij stond alleen schriftelijke interviews toe en ook dan zonder foto’s. En absoluut geen vragen over zijn privéleven. Toch vlogen de boeken van Gerard Warner de winkel uit, zo goed waren ze. 5