Hoofdstuk 1 ~ Oktober 1918 ~
R
ebekah Grace, als je nu niet opschiet, kom je te laat voor de lezing.’ Mama schreeuwde dan wel niet – dames verhieven hun stem nu eenmaal niet – maar toch bereikte haar stem, die van beneden aan de trap klonk, mijn slaapkamer met gemak. ‘Ik kom eraan, mama.’ Ik drukte mijn breedgerande hoed stevig op mijn lichtbruine haar, en draaide naar links en naar rechts in een poging mijn hele hoofd te bekijken in het kleine spiegeltje aan de muur. Deze hoed was dan niet volgens de laatste mode, maar kon ermee door. Tenminste, voor Downington in Oklahoma. Dankbaar dat mama het goed had gevonden om rokken boven de enkels te dragen, stormde ik de trap af, sprong over de onderste tree en pauzeerde toen even om op adem te komen, voordat ik koers naar buiten zette en daar mama en papa ontmoette. Ondanks mijn opwinding dwong ik mijn voeten met 7