Maak kennis met twee beloftevolle talenten in de Vlaamse filmwereld: Anthony Nti, regisseur van het op Clermont-Ferrand bekroonde Da Yie, en Jacinta Agten, regisseur van de aangrijpende, persoonlijke film Melanie. Beide films maken deel uit van het programma Kortfilmfestival on Tour, deze maand te zien in ZED.
ZED SPRAK MET
ZED SPRAK MET
Anthony Nti
Jacinta Agten
DA YIE WERD OPGENOMEN IN GHANA. HOE GING DAT
MELANIE GAAT OVER EEN DONORKIND DAT OP ZOEK
IN ZIJN WERK? Omdat er weinig budget was, konden we
GAAT NAAR HAAR AFKOMST. IN HOEVERRE IS DE FILM
geen crew van 25 personen naar Ghana sturen. Gelukkig ben ikzelf Ghanees en heb ik er veel familie wonen die ik regelmatig bezoek. Ik wist meteen: dan moet mijn familie maar meedoen (lacht). We zijn slechts met vijf mensen uit België vertrokken. Ter plaatse deed mijn Ghanese tante de catering, hielp mijn neef met de logistiek ...
AUTOBIOGRAFISCH? Ik ben zelf een donorkind en ook ik ging
DE JONGE ACTEURS ZIJN LOKALE GHANEZEN. HOE
HOE GROOT ZIJN DE GELIJKENISSEN TUSSEN DE FILM EN JE
BEN JE BIJ HEN TERECHT GEKOMEN? In mijn vorige films
EIGEN LEVEN? De film staat los van mijn ervaringen. Wel is de
werkte ik steeds met niet-professionele acteurs, maar hier gebruikten we voor het eerst een combinatie. Bogah is een professionele Belgische acteur maar de kinderen komen uit de lokale school, dankzij mijn tante – zij kent de directeur. Oorspronkelijk zochten we twee mannelijke acteurs, maar toen het meisje auditie deed, zagen we meteen hoe ze perfect overeenstemde met het personage. Dat personage is een jongere versie van mezelf – deels autobiografisch – maar deze actrice belichaamde mijzelf beter dan ik ooit deed (lacht).
ontmoeting tussen donorkind en mogelijke donor gebaseerd op een gesprek met een man die zich had aangemeld na het zien van een reportage. Er zitten stukken in die heel dicht bij mij liggen, maar het verhaal is fictie.
MET KINDEREN WERKEN OP EEN FILMSET SCHIJNT ERG MOEILIJK TE ZIJN. Ik werk vaak met kinderen omdat
ikzelf best kinds ben (lacht). Ik ben opgegroeid in een wereld waar de kinderlijke onschuld weggenomen werd door ouderen. Mijn films zijn niet zozeer kinderlijk – vaak hebben ze een zware thematiek – maar ik breng ze op een luchtige manier. Kinderen zijn heel eerlijk en puur, dus als jij in je communicatie niet duidelijk bent, gaan zij je ook niet begrijpen. Werken met hen is voor mij een goede leerschool in communiceren en regisseren. VOOR WIE HEB JE DEZE FILM GEMAAKT? Ik denk dat
deze film voor iedereen is. Elke film die ik maak, moet iets universeels hebben. Ik geloof dat je een film op die manier toegankelijker kunt maken.
ooit op zoek naar mijn afkomst. Die heb ik niet gevonden, maar het was wel een trigger om er iets mee te doen. Hoe kan ik die zoektocht in beeld brengen? Wat doet het met een personage? En wat betekent ‘vinden’ nu eigenlijk? Daarmee is niet noodzakelijk alles opgelost.
MET MELANIE MAAKTE JE IETS HEEL PERSOONLIJKS. IS HET MOEILIJK OM DIT OP DE SET TE HERBELEVEN? Moeilijk is niet het
juiste woord. Het is intens op momenten dat je het niet verwacht. Hoofdactrice Femke is ook een donorkind. Het moment van het swabben, waar donorkind en mogelijke donor samen een test doen, was een moment dat ons allebei raakte. We hebben dat immers beide zelf ooit gedaan. Toch ervaar ik dat als een positief gevoel. De intimiteit van dat moment ervaart de kijker mee. HOE BEN JE BIJ FEMKE TERECHT GEKOMEN? We plaatsten een
oproep op Facebook. Met Femke was ik al bevriend omdat we van elkaar wisten dat we donorkinderen waren. Ze bleek geweldig te spelen, iedereen was meteen verkocht. VOOR WIE HEB JE DEZE FILM GEMAAKT?
Ik denk dat iedereen er baat bij heeft, maar het valt me op dat Melanie ook jonge mensen aantrekt. Het kan voor donorkinderen de dialoog starten omdat zij vaak niet durven te praten over hun afkomst. Het zou leuk zijn als de film een breed publiek bereikt, vooral toekomstige ouders (lacht). Een klein beetje bewustwording creëren, zou fijn zijn. (VL/RV) 25
