ZED SPRAK MET EVA KÜPPER
Blind racen op een Australisch zoutmeer
Dark Rider Een motorrace door schijnbaar eindeloze zoutvlaktes van Australië. Ben Felten (51) scheurt tegen duizelwekkende snelheid vastberaden naar de eindmeet. Hij moet en zal de snelste worden. Alleen… hij is blind. Als tiener werd hij gediagnosticeerd met een degeneratieve oogziekte, waardoor hij halverwege de dertig volledig blind werd. Toch is Ben vastbesloten zijn jeugddroom na te jagen. Hij vraagt voormalig Grand Prix-kampioen Kevin Magee (56) om hulp, het begin van een intense vriendschap vol zwarte humor. Tijdens hun reis kruisen ze het pad van de 13-jarige Jed, die slechtziend is en worstelt om zijn weg in het leven te vinden. Voor haar nieuwe film trekt regisseur en motorrijder Eva Küpper (Gardenia) naar de adembenemende zoutvlaktes van Australië. Een intens verhaal van doorzettingsvermogen en vriendschap, prachtig in beeld gebracht en eindigend met een een nagelbijtend spannende rit die de kijker tot op het puntje van zijn stoel zal drijven. “Een adembenemend mooi tableau van twee voortzoevende motorrijders.” Humo “Knappe beelden en ontboezemingen wisselen elkaar af.” De Standaard 2020, duur: 1:33, België, regie: Eva Küpper, dialogen: Engels Vertoningen: 6/8, 7/8, 22/8 in Cinema ZED Vesalius
© Valerie Hermans / DOCVILLE
De documentaire Dark Rider ging in avant-première op DOCVILLE 2021. ZED sprak met regisseur Eva Küpper over haar bijzondere film. Een film over een blinde motorrijder, dat is op zijn minst een origineel onderwerp. Hoe ben je op het idee gekomen om deze film te maken?
Een vriendin toonde mij een krantenartikel over de Schot Stuart Gunn, de man die het vorige blinde record had gereden. Ik vond dat echt waanzinnig. Wanneer we Gunn ontmoetten, vertelde hij dat Ben Felten al vijf jaar aan het trainen was en een poging wilde doen zijn record te breken. En dat dat ging gebeuren binnen drie weken, op een afgelegen zoutvlakte in Australië. Dan heb ik gebeld naar Carl [Rottiers], mijn cameraman, en hem meteen gevraagd: ‘Carl, heb je zin om binnen drie weken het vliegtuig op te stappen en wat motoren te gaan filmen daar’. Dat zag Carl wel zitten. We zijn er meteen voor gegaan en hebben uiteindelijke drie jaar lang opnames gemaakt. Ook één van je vorige films, Between the Devil and My Deep Blue Skin, speelt zich af in de motorwereld. En je bent ook zelf een fervent motorrijder, vernamen we. Waar komt die liefde voor de motor vandaan?
Toen ik vijf of zes jaar was, bracht één van de vrienden van mijn broer eens zijn motor mee. Die vriend heeft mij toen opgepakt, op de motor gezet en een klein toertje door het dorp gedaan. Ik kan mij nog altijd voor de geest halen hoe dat voelde, die warme wind, dat geluid van die motor en die snelheid.. Ik herinner me dat ik van het begin tot het einde gewoon geschaterlacht heb. Ik denk dat ik toen de motoren-microbe te pakken heb gekregen. Heb je geen spijt dat je uiteindelijk zelf de zoutvlakte niet eens hebt kunnen berijden?
De Speed Week op Lake Gairdner vindt één keer per jaar plaats en duurt maar één week. Iedereen is dan hyper-geconcentreerd. Die deelnemers leven daar een heel jaar naartoe. Het is er erg heet, er is veel spanning, de emoties lopen soms hoog op.... Het was niet echt het moment om te zeggen ‘hey mannen, mag ik misschien even een moto lenen?’... Maar wat niet is kan nog komen. Het staat sowieso op mijn bucket list en Carl wil ook graag nog eens terug. De film ziet er visueel waanzinnig goed uit. Hoe heb je dat aangepakt?
Carl en ik hebben dat op voorhand goed besproken. Het was belangrijk dat we geen film maakten enkel voor motorliefhebbers. De film moest een breder publiek aanspreken. De film moest ook mensen het gevoel geven van hoe het is om op een motor te zitten. Het was ook belangrijk om de karakters belichten. Motorrijders zijn vaak mannen van weinig woorden, maar met heel veel emoties in hun gelaatsuitdrukking. En natuurlijk was er ook die ongelooflijke locatie, dat prachtige zoutmeer. Dat wilden we cinematografisch zo mooi mogelijk capteren. We waren ons heel bewust hoe belangrijk het licht was. We moesten vaak vroeg uit de veren om ervoor te zorgen dat we de ‘magic hours’, wanneer het licht op het mooist is, nooit misten. (FV) 21
