Frits van Hintum
Ligt u ook zo graag in het ziekenhuis Hilarische belevenissen in het ziekenhuis
gst De opbren kje e o b van dit e aan d e o g n komt te dse n a de Nederl g n ti h ic st Hart
FOX Y DESIGN
Frits van Hintum
Ligt u ook zo graag in het ziekenhuis Hilarische belevenissen in het ziekenhuis
FOXY DESIGN
Artsen en verplegend personeel let op! Doe er uw voordeel mee‌
Tekst: Frits van Hintum Illustraties: Erik Vos Vormgeving: Foxy Design
ISBN: 9789081931915 NUR: 303 Š 2012 Foxy Design, Zaltbommel Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, geluidsband, elektronisch of op welke wijze ook en evenmin in een retrieval system worden opgeslagen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. Hoewel dit boek met veel zorg is samengesteld, aanvaardt schrijver noch uitgever enige aansprakelijkheid voor schade ontstaan door eventuele fouten en/of onvolkomenheden in dit boek.
Inhoud Ziekenhuis? Je zal er maar in liggen Over tactiek gesproken Ben je nog bij de les na de operatie? Speeltuin Het infuus Communicatie Kerst en Oud en Nieuw De avond voor de operatie Vlak voor de operatie Na de operatie Op de intensive care (Utrecht) Terug van de intensive care Derde en vierde dag na de operatie Ziekenhuishumor Een vreemde Een ‘kei’ van een vrouw Van het ‘pad’ af? I.C.D. Lopend uit het ziekenhuis Het grote onderzoek Mijn gezin Cardio trainingen Tante Miep Het busje De non Ruzie Moeder-overste Pijnlijke Willem Tante Klara Onze Tante Miep Einde oefening
Ziekenhuis? Je zal er maar liggen Opvallend is het gebrek aan inlevingsgevoel bij het ziekenhuismanagement; het intermenselijk traject is afwezig. Ik ben er nog steeds niet achter of het aangeboren is of zelfprotectie. Natuurlijk kun je niet alles van je werk mee naar huis nemen. ’s Avonds bij thuiskomen moet je immers de verhalen van het thuisfront aanhoren: ‘Bij Albert Heijn zijn vandaag de eieren in de bonusaanbieding’ en stel je de ramp eens voor als je partner naar de kapper is geweest en je ziet het niet. Ook niks ellendigers als je als een verpleegster thuiskomt en je vergeet aan je partner te vragen of zijn voetbalclubje gewonnen of verloren heeft. Een hondje die geopereerd moet worden bij de dierenarts is mijns inziens beter af, daar wordt klein Woefje over zijn bolletje gestreken en bemoedigend toegesproken. ‘Nee, Woefje, het doet geen auw…!’ Het is misschien een idee om bij de medische opleiding verplicht te stellen om het vak – trachten mee te voelen – op het rooster te plaatsen. Nog beter is het om een weekje alle medici en verplegend personeel als patiënt te laten opnemen maar dan wel als ano-
6
nieme dommerds die ook niet weten wat hen overkomt. Het robotdenken kan dan worden voorkomen. Bij mijn laatste bezoek enkele dagen voor het moment suprême, op naar de operatiekamer, werd ik dagelijks verwelkomd door maar liefst acht verschillende cardiologen, niet omdat ik zo’n bijzonder geval was maar het schema zat nu eenmaal zo in elkaar. Er staat me een vrouwelijke cardioloog bij van buitenlandse afkomst zoals ik later hoorde, die helemaal niets heeft gevraagd of gezegd, keek alleen op het kaartje aan het voeteneind van het bed, keek me niet aan en vertrok weer zoals ze gekomen was. Dan voel je je volkomen in het donker achtergelaten, je zit in een gevangenis waarvan de cel steeds kleiner wordt.
7
Over tactiek gesproken Komen twee verpleegsters binnen, je ligt zowel links als rechts aan een infuus. ‘We hebben een slechte mededeling voor u!’ Je schrikt en dan komt het: ‘uw bed moet naar een andere kamer.’ Intussen doorkakelend over het nieuwe kapsel van een collegaatje. ‘Die loopt even voor gek, wat een achterlijke kleur’. Wat missen die dames nou? Niet opgelet gedurende de verpleegsterscursus of gewoon ongeschikt? Geconstateerd moet worden dat een onwaarschijnlijk hoog aantal zusters in opleiding, patiënten als kinderen behandelt. Een soort macht?
8
Ben je nog bij de les na de operatie? De logopediste komt langs, een aardige vrouw waar iets onnozels van afstraalt. Dat kan ze ook niet helpen maar ze is wel begripvol en vriendelijk en heeft blijkbaar ook de tijd, gezien haar minutenlange dialoog. Er wordt gevraagd naar vooropleiding. Uit balorigheid antwoord ik: ‘alleen lagere school.’ Uiteindelijk wordt er gevraagd om een poes te tekenen. Ik teken een rondje, zet er twee oren op en een staart en schrijf er onder: dit is een poes. Ze zegt niks, wat op zich al knap is. Daarna krijg ik een stuk karton met afbeeldingen van beesten in de dierentuin. Leeuw, giraffe, olifant en nog vele andere dieren worden feilloos opgenoemd. Bij de kameel gaat het mis, ik geef als antwoord dromedaris en dit was fout volgens het antwoordenlijstje op de achterkant. Dan staat het fout op de achterkant, is mijn opmerking want een kameel heeft twee bulten en een dromedaris maar één. Dat was nog niet eerder opgemerkt blijkbaar want ze had het er moeilijk mee. Het afscheid was hartverwarmend, de eerste die snelle beterschap wenste.
9
Speeltuin ’s Morgens om zeven uur begint de dag. Uit het niets komt een kakofonie van lachend en giechelend verplegend personeel opdraven. Door de vele dagelijkse wisselingen – in eenenvijftig dagen tweeënveertig verschillende verpleegsters aan je bed met prachtige exotische namen – is er onderling veel vraagverkeer. Waar ligt iets en waar staat iets? Inefficiënt en foutengevoelig, dat blijkt ook uit de medicijnendosering, of iets vergeten of de pillen van de buurman op je bord. Ik besluit een dagboek bij te houden, dat geeft meer vertrouwen in het verstrekken van de juiste medicijnen en aantallen. Gezegd moet worden dat deze controle positief wordt benaderd. Iedere verpleegster vraagt dagelijks, ‘Klopt het met gisteren?’ Op veel jong verplegend personeel rust een tijdsdruk en gebrek aan leiding veroorzaakt onzekerheid. Het tweede echelon is gewoon zoek en is blijkbaar wegbezuinigd. Een driewielig karretje met bloeddruk apparatuur komt binnen, geduwd door een leerling-verpleegster. Het arme kind had pech, de band om de arm was te kort en er moest een ander karretje worden opge-
10
trommeld. Ze was snel weer terug maar nu werkten de meters niet. Dat was niet vreemd want ze was vergeten de stekker in het stopcontact te doen. Bij het meten van de hartslag vroeg ze of ik wist dat de hartslag onregelmatig was. Ja, dat wist ik, want daar lag ik nou precies voor in het ziekenhuis. Ze bloosde. Ik bood haar een bonbon aan en lachend ging ze weer een kamer verder.
Bedankt voor het lezen van deze preview. Bestel dit boek en lees verder...! Voor meer informatie over dit boek en anderen boeken van Foxy Design: www.foxy-design.nl
11