Analistët kanë argumentuar se kjo do t'i kushtojë rreth 13% të PBB-së së saj këtë vit. Ideja është që në momentin që të mbarojë pandemia, ekonomia do të rimarrë aktivitetin e saj aty ku ka mbetur. Për sa kohë që njerëzit i përmbahen politikave të karantinës, arsyetimi qëndron dhe kosto do t’ja vlejë, sepse pandemia do të jetë shndërruar në një tragjedi të menaxhueshme në vend të një shtytësi të kolapsit shoqëror. Megjithatë kjo llogari e kostove është e paplotë, pasi këto shifra nuk kanë integruar humbjet që rrjedhin nga vetë izolimet. Kina mbylli zonat e vendit që përbëjnë vetëm 20% të PBB-së së saj dhe panë një rënie prej 10% të PBB-së gjatë tre muajve të izolimit. Në SH.B.A., 80% e punëtorëve tanë janë në zona urbane dhe 80% janë në sektorin e shërbimeve. Nëse ky model do të zbatohej në ShBA, humbjet reale të parashikuara duhet të vlerësohen në një të tretën deri në gjysmën e ekonomisë për kohëzgjatjen 12 - 18 muaj të karantinës, ose në 10 - 15 trilion dollarë. Në modelin e “Ngrirjes në Vend”, njerëzit duhet të planifikojnë për një periudhë dymbëdhjetë deri tetëmbëdhjetë mujore ku mundësia është të bëhet një rotacion ndërmjet punës nga distanca në shtëpi dhe daljes perseri jashte ne punë normalisht.
Mobilizim dhe Tranzicion Modeli “Mobilizim dhe Tranzicion” buron nga këndvështrimi se kërcënimi i kolapsit të infrastrukturës shëndetësore duhet të trajtohet si një kërcënim i madh kombëtar dhe global i sigurisë, duke rrezikuar shtyllat themelore sociale, që variojnë nga institucionet politike, deri në shkolla, deri në industri dhe vendet e punës, dhe, rrjedhimisht , përgjigja e duhur e politikës është ajo që mobilizon të gjitha burimet e një gjendjeje të kohës së luftës, përfshirë një aleancë globale të solidaritetit universal, për të luftuar virusin Covid-19. Bouskill dhe Smith ofrojnë një kornizë të mirë për këtë pikëpamje në artikullin e tyre të ndërgjegjshëm për vitin 2019 "Kërcënimet dhe Mundësitë globale për shëndetin dhe sigurinë". Në skicimin e një situate në të cilën një patogjen i ri përhapet në proporcione pandemike, duke ushtruar trysni tek institucionet publike të shëndetit, ata parashikuan që “fluksi i individëve dhe mallrave” do të prishej dhe se “udhëheqësit politikë do të përballeshin me punën e madhe të mbajtjes nën kontroll të patogjenit si fillim, ashtu si dhe të informacionit të gabuar dhe keqinformimit të publikut që do të përhapej me rritjen e niveleve të vdekshmërisë.” Pasojat sociale, ekonomike dhe politike mund të jenë katastrofike,” shkruajnë ata, duke na kujtuar se pandemitë kanë tejkaluar luftën si vrasës (20 milion në Luftën e Parë Botërore, një nga luftërat më vdekjeprurëse në historinë njerëzore, krahasuar me 50 milion nga Gripi Spanjoll në 1918). Ndërsa në skenarin e tyre (por jo tonin) patogjeni imagjinar del nga bioterrorizmi, situata që ata përshkruajnë mbi ndikimin e një pandemie i përshtatet situatës tonë aktuale. Kjo vlen edhe për
