Column: Depressie

“Hoe voelt dat?” vroeg hij. “Een depressie, hoe voelt dat?” “Weet ik veel,” wilde ik antwoorden, maar slikte de woorden in. Want ik weet het wel.

Een depressie is het gevoel nooit écht nog gelukkig te zullen zijn. Het gevoel nooit écht nog plezier te zullen beleven. Nooit écht nog te zullen genieten. Het is een allesverterende angst dat het nooit meer goedkomt. Het is woekerende twijfel bij alles wat ik doe en niet doe. Het is wakker worden om 4 uur ‘s nachts en piekeren over de dag die komt.

Een depressie is het gevoel zoveel te moeten moeten en zo weinig te willen willen. “Misschien moet je wat meer buiten je comfortzone doen om je beter te voelen?” Elke dag opstaan en proberen functioneren is een melkwegstelsel verwijderd van mijn comfortzone. “Waarom maak je geen datingprofiel aan om nieuwe mensen te leren kennen?” Omdat nieuwe mensen me angst aanjagen en ik geen energie heb om gesprekken aan te gaan. “Misschien moet je wat meer gaan sporten?” Zucht.

Een depressie is het gevoel om altijd en overal de olifant in de porseleinkast te zijn. Een logge grijze massa die nergens bij hoort, die niet welkom is, die door haar aanwezigheid de vrolijke sfeer vertrappelt. Soms voelt het aan als zélf te worden vertrappeld, wanneer mijn “nee, liever niet” op dovemansoren wordt onthaald. Wanneer mijn hoofd een onschuldige opmerking in duizendvoud uitvergroot. Wanneer ik ‘s ochtends mijn ogen open en meteen voel dat het een loodzware dag wordt.

Een depressie is soms woede voelen opborrelen zonder echt te weten waarom. Het is pure colère die zich van me meester maakt en me goesting geeft om iedereen de huid vol te schelden. Het is boosheid omdat ik niet begrijp waarom me dit overkomt. “Je was altijd zo’n gelukkig kindje,” zei mijn mama onlangs. Waarom werkt de chemie in mijn hoofd niet meer zoals het moet? Wat doe ik verkeerd? Knettergek word ik ervan.

En toch... Toch heb ik ook hoop. Wanneer een kameraad langskomt om samen naar de LP van Jonathan Livingstone Seagull te luisteren. Wanneer mijn scherm oplicht met de woorden “Je pense à toi, je tiens beaucoup à toi.” Wanneer ik voorzichtig reisplannen maak met die knotsgekke vriend die al bijna 3 decennia met me meewandelt. Want dan voel ik een vonkje. Klein, soms amper voelbaar, maar het is er.

Anneke Geyzen volgt ‘Creatief Schrijven’. Vanaf september zijn deze lessen in de Nederlandstalige bibliotheek van Jette, elke maandag tussen 20u en 22u, en elke donderdag tussen 13u en 15u. Kriebelt het bij jou ook? Schrijf je zeker in op de Jetse Academie!