Column: Gwennie geeft van Jetje

‘Hoe ontspant een zalm zich?' vroeg een vriendin onlangs. We hadden het over vermoeidheid bij activisten. Net zoals activisten zwemmen zalmen tegen de stroom in en springen ze over allerlei torenhoge obstakels om hun doel te bereiken. Dit alles kost een hoop energie. De zalm zwemt maar door en de moedige vis teert op opgebouwde reserves. Deze vissen verdrinken niet in al het werk dat ze verrichten voor het grotere geheel. De activist in mij verdrinkt soms wél in al het werk. Zwembandjes opblazen doe ik door te zoeken naar ontspannende activiteiten.

Serietje kijken? ‘1985’ klonk als een goed plan maar na mijn kennismaking met ‘De Bende Van Nijvel’ en mijn groeiende wantrouwen in onze democratie viel mijn ontspanning in het water. Wandeling maken? Neem volgende keer zeker een vuilzak mee om het vuilnis op te rapen, was mijn eerste gedachte na de wandeling. Die 10.000 stappen worden wel gehaald tijdens een betoging. Boekje lezen? ‘De mooiste dagverzen’ van Stijn de Paepe zijn een politieke aanrader. Fictieboek dan maar, ‘Ngando’ van Paul Milano Tshibamba over Congo in de jaren 40 en het Koloniale tijdperk. Als witte zalm word ik me heel bewust van mijn eigen referentiekader. Muziekje luisteren? ‘Woman on a Mission 2’ van Vibronics is uit, iemand die mee wil dansen op de beats van vrouwen die opkomen voor zichzelf? Wellnesske doen? Weet iemand of deze wellness wel ecologisch is? Zo gaat het maar door... tot het water me aan de lippen staat. Mijn lichaam zegt ‘STOP'. Slapen wordt piekeren (of columns schrijven) en tranen worden een uitlaatklep van een perfectionistische houding.

Hoe ontspannen zalmen? Niet. Ze gaan door tot ze aan de rivier komen waar ze geboren zijn, planten zich voort en sterven. Ze geven letterlijk hun leven voor hun strijd. Dit is niet wat ik wil voor mezelf. Ik wil niet opbranden voor ik mijn laatste adem uitblaas. Ik wil kunnen ontspannen zonder dat alles een activistische strijd wordt. De warme zon en de wind voelen op een bankje, een heerlijke homemade limonade drinken met een (biologische) citroen erbij. Mag het? Ik moet mild zijn voor mezelf. Door te veel na te denken over dat ik mild moet zijn voor mezelf ben ik niet meer mild voor mezelf. Ik mag mild zijn voor mezelf als ik zit te genieten van ‘Kamp Waes’ met zijn Antwerpse, heteronormatieve, dominant witte, patriarchale en toch lieve mannen. Het is tijd dat ik de zalm in mezelf soms eens in een aquarium zet en de imperfecte mens in mijzelf wat meer toelaat. Zolang deze mens de zalm niet opeet, is alles goed en zal ik genieten van mijn homemade limonade.

Gwennie De Vogelaer volgt ‘Creatief Schrijven’, donderdag tussen 13 en 15 uur in GC Essegem. Kriebelt het bij jou ook? Schrijf je volgend jaar zeker in bij de Jetse Academie!