DE MENS ACHTER

DE MENS ACHTER JUDITH POPKEN

Gedisciplineerd, enthousiast en nieuwsgierig. Dat is Judith Popken (40, Journalistiek) in een notendop. Dat heeft ze ook wel nodig, want deze docente heeft jarenlang haar werk in de journalistiek weten te combineren met het lesgeven op de SvJ. Buiten is het koud, maar het schoolgebouw aan de Heidelberglaan biedt genoeg warmte voor een goed gesprek.

TEKST: CHIEL BAREMAN, BEELD: GEKE BOSCH

Het is 1998 wanneer de dan 19-jarige Judith haar toevlucht vindt in Utrecht, de middelbare school heeft ze achter de rug en ze is klaar om te starten aan de School voor Journalistiek. Ondanks dat Judith haar vak omarmt, verloopt de start aan de opleiding moeizaam. “De school was heel anders dan hij nu is. De voornamelijk oude docenten predikten constant over de glorietijd die de krant had doorgemaakt. Ik voelde me daar niet zo in thuis. Daarbovenop kwam dat ik moeite had om aansluiting te vinden in mijn klas.” Tegen beter weten in gaat ze door in de hoop haar plek te vinden. Dat wachten wordt beloond. “Studentenradio, toentertijd een keuzevak op de opleiding, was het omslagpunt voor mij. We begonnen ‘s ochtends met helemaal niets, vergaderden en gingen aan de slag met het maken van items. Aan het eind van de dag stond er altijd een perfecte uitzending en konden we voldaan gaan borrelen in de toenmalige oude schoolkroeg Stef’s. Radio maken was helemaal mijn ding.” Als dochter van een radiozendamateur zou je verwachten dat de stap richting het medium radio voor de hand lag, maar niets is minder waar. Van jongs af aan had Judith een passie voor schrijven, waar ze aanvankelijk haar werk van wilde maken.

HETE VUREN Tijdens een trip naar Berlijn met de radioredactie komt Judith in een avontuur terecht. Net voor een interview ontdekte ze dat de batterij van haar cassetterecorder leeg was. Onbekend met de grote stad als de toenmalig student was, ging ze opzoek naar een winkel. Ze belandde echter in de rosse buurt. “We stonden op een metrostation en voelden de ogen in onze rug branden. ‘Dit is foute boel’, dacht ik. Snel viste ik het bandje uit de recorder en borg het op in mijn trui. De apparatuur was van school en viel onder de verzekering, maar mijn opnames zou ik nooit terugkrijgen.” Gelukkig liep alles met een sisser af en kan ze er vandaag de dag smakelijk om lachen.

Na haar toetreden op de SvJ sluit Judith zich aan bij studentenvereniging Unitas. Vooral haar eerste jaar is ze daar veel te vinden en leert ze veel nieuwe mensen kennen. “Het was niet helemaal mijn wereld, maar ik heb er wel hele leuke vriendinnen aan overgehouden. Nog steeds appen we dagelijks met elkaar en met enige regelmaat hebben we een eet-afspraak.” In haar studentenhuis in de Utrechtse wijk Lombok ontmoet ze Ivo, een vriend van een huisgenoot. De twee krijgen een relatie en besluiten niet veel later samen te gaan wonen.

ZOALS HET KLOKJE THUIS TIKT.. Ondertussen is het stel twaalf jaar getrouwd en hebben ze de grote stad verlaten en hun toevlucht gevonden in een dorp in Brabant. Achter het huis staat een stal voor de paarden. De twee hebben een aantal IJslanders waar fanatiek op gereden wordt. “De focus ligt op het welzijn van de dieren en ik vind het leuk om ze zo netjes mogelijk te laten lopen. Als ik ooit mee kan doen aan wedstrijden zou ik dat heel leuk vinden.” Als kind las Judith al graag in de Penny en maakte ze stiekem uitstapjes naar de kinderboerderij om pony’s te aaien. Op jonge leeftijd maakte ze haar eerste stappen in de ruitersport. “We hadden het thuis zeker niet slecht, maar voor mijn paardrijlessen moest gespaard worden. Daar ben ik mijn ouders nog steeds ontzettend dankbaar voor.”

Ten tijden van een pandemie vergt de inrichting van de vrijetijdsbesteding creativiteit. Dat is voor Judith geen probleem. “Mijn man en ik hebben een leuke ontdekking gedaan. Een aantal sterrenrestaurants biedt via internet doe-het-zelfpakketten aan. Die worden geleverd in een grote doos met alle benodigdheden en bijbehorende uitleg. Dan gaan we lekker pielen.” -lees- “Alle ingrediënten stapelen, blaadje van dit, toefje van dat, spraytje eroverheen en klaar!” Onder het kaarslicht drinkt het stel een goed glas wijn, proeven ze van de delicatessen en genieten ze van elkaars gezelschap.

EEN GOEDE COMBINATIE Als jong meisje ging Judith ‘s zomers vaak kamperen met haar ouders. Steevast ging de transistorradio mee en verzamelde het gezelschap zich om het apparaat gezamenlijk naar de Tour de France te luisteren. De schelle klanken van de Wereldomroep kan ze zich nog goed voor de geest halen. Dat zij later zelf werkzaam voor het radiostation zou zijn had ze toentertijd slechts kunnen dromen. In 2012 is deze omroep opgeheven. “Ik had nog wel de eer om mee te werken aan een mooie 24-uurs slotuitzending ‘Tot zover de Wereldomroep’. Na mijn studietijd begon ik als freelancer voor BNR, BNN en de Wereldomroep. Tegelijkertijd werd ik benaderd door een oud-docent. Mij werd verteld dat de school op zoek was naar iemand om studentenradio te begeleiden. Dat kostte me twee dagen in de week en gaf me de ruimte om daarnaast bezig te zijn in de journalistiek.”

De verhoudingen tussen het zijn van journalist én docent, die zijn voor Judith door de jaren heen veranderd. “Ik word veel gelukkiger van een student die een mooi item heeft gemaakt, dan dat ik zelf iets heb geproduceerd. Dat was in het verleden eerder omgekeerd. Ik vind het belangrijk dat je als docent verbondenheid hebt met het werkveld, maar nog veel belangrijker is het zijn van een goede docent. Op dat vlak heb ik veel gehad aan mijn master Educatie. Ik hou van lesgeven, het houdt me jong en voorkomt dat gewoontes erin slijten.”

MET HET OOG OP MORGEN De kans op banen is een veelbesproken onderwerp onder journalistiekstudenten, Judith ziet dat positief in. “Ik denk dat er genoeg werk ligt, daarbij zie ik ook genoeg studenten die zich al in het werkveld begeven. Je moet er wel voor vechten en niet gelijk bovenaan willen beginnen. Ik stond vroeger om zes uur op om een vier uur durende dienst te draaien in Hilversum. Daarna ging ik naar mijn ouders in Amersfoort voor de nodige uurtjes slaap. Bij het wakker worden mocht ik mezelf alweer klaarmaken voor de avonddienst. En de volgende dag weer hetzelfde liedje. Je moet het wel zó leuk vinden dat je dat ervoor over hebt.”

BIOGRAFIE THIJS AFINK Na zijn studie Nederlands in Amsterdam bleek voor Thijs dat zijn passie vooral bij het koken lag. Hij richtte Thijsthee op, een frisdrank gemaakt van verschillende groentes en fruit die gered worden van verspilling. Later was hij te vinden in de keuken bij Karel V als sous-chef, was (mede-)eigenaar van Het Koffiepand in Middelburg en The Vegan Gorilla in Utrecht. Tegenwoordig werkt hij als Food Consultant bij Nutricia, wat naadloos aansluit op zijn studie Diëtetiek.