INHOUD

“IK WIL VERHALEN VERTELLEN DIE JE RAKEN”

Van het schrijven van boeken, columns én een reisblog tot het maken van een eigen podcast: journaliste duizendpoot Liesbeth Rasker (32) is een manusje van alles - al zal ze dat over zichzelf niet snel zeggen. We ontmoeten de vrolijke vrouw op een mooie, herfstige maandagmiddag bij Dignita Hoftuin in hartje Amsterdam. Het zonnetje schijnt fel door de grote ramen heen terwijl we een kop thee bestellen en er flink op los babbelen over stress, freelancen, kwetsbaarheid en klein geluk.

TEKST: LISA KROESEN, BEELD: GEKE BOSCH OM MAAR METEEN MET DE DEUR IN HUIS TE VALLEN: HEB JE JE DROOMBAAN GEVONDEN? “Ik denk het wel! Alleen, die droombaan verandert ook de hele tijd. Ik wilde vroeger altijd verhalen vertellen. De vorm daarvan wist ik nog niet echt, die verandert ook steeds. Maar het is nooit iets anders geweest: dat ik verhalen wilde vertellen stond vast. Het is dus niet een verrassing dat ik journaliste ben geworden. Als kind hield ik me al bezig met het maken van verhaaltjes, ‘tijdschriften’ en boekjes.”

HEB JE VEEL AAN JE OPLEIDING GEHAD? “Mijn eerste studie was Taal en Communicatie aan de UvA. Een hele saaie, stomme studie. De opleiding was heel theoretisch terwijl ik literatuur en lezen juist ontzettend leuk vond, dat miste ik in die studie. Ik was denk ik de enige leerling die alle boeken op de boekenlijst ook daadwerkelijk las. Na een jaar ben ik gestopt en wilde ik schrijven voor ELLE, dat was al jaren mijn grote droom. Toen heb ik ze een mailtje gestuurd, maar daar kreeg ik nooit reactie op. Dus besloot ik weer te gaan studeren. Ik schreef me in voor Nederlandse Taal en Literatuur. Dat was wél heel leuk. Drie dagen voordat ik naar college ging, kreeg ik toch nog een e-mail van ELLE. Ik mocht een stage van drie maanden lopen op de redactie. Mijn universiteit zat daar honderd meter vandaan, dus toen ben ik steeds op en neer gegaan. Die stage was fantastisch. Ik heb daar fulltime gewerkt, de studie liet ik echt helemaal aan me voorbijgaan. Dan had ik braaf alle colleges gevolgd en zeiden ze bij ELLE een dag voor mijn tentamen: ‘Wil je naar Parijs voor een interview?’ Uh, tuurlijk! Aan sommige vakken ben ik wel vier keer opnieuw begonnen. Heel stom, maar het was niet voor niets want ik heb er onwijs veel van geleerd. Met veel pijn en moeite haalde ik na zeven jaar eindelijk mijn diploma. Ik ben heel blij dat ik het toch heb afgemaakt, een opleiding leert je nadenken en onderzoek doen.”

EN DAARNA? “Ik heb mijn hele leven gezegd dat ik de tijdschriftenwereld in wilde, maar toen ik eenmaal afgestudeerd was, leek het bijna geen optie meer. Het was gedaan met de tijdschriftenmarkt, bij alle uitgevers werden mensen bij bosjes ontslagen. Het was een soort van brandend schip waar iedereen vanaf sprong en ik vroeg me af of ik wel aan boord moest gaan. Toen heb ik iedereen gemaild die ik tot toen toe had leren kennen in het vak. Uiteindelijk ben ik via-via bij een online magazine terecht gekomen. Daar heb ik iets meer dan twee jaar geschreven als vaste editor. Daarna ben ik gaan freelancen.”

MAAK JE JE WEL EENS ZORGEN OM JE INKOMSTEN? “Ja Absoluut. Dit is eigenlijk het eerste jaar dat ik me er geen zorgen meer over maak. Ik heb ondanks het coronavirus echt een goed jaar gehad, maar een jaar geleden lag ik bij wijze van spreken elke maand huilend op de bank met ‘ik weet gewoon niet waar ik volgende maand de hypotheek van ga betalen’. Vreselijk. Ik heb ook nog nooit inkomstenbelasting hoeven te betalen, zelfs de belastingdienst zei ‘nou, houd het maar.’”

MAAR, JE BLIJFT HET WEL DOEN? “Ja het alternatief is dat je in dienst gaat en dat wil ik ook niet. En ik heb altijd wel geloofd, of gehoopt, dat het ooit beter zou worden. De afwisseling die freelancen biedt, vind ik geweldig. Ik zou niet alleen maar willen schrijven; ik vind interviewen, presenteren, editen en podcasts maken óók heel leuk. Het voordeel van freelancen is dat als het eenmaal goed gaat, je ook in één klap echt veel kunt verdienen. Er is geen baan waarin je een salarisverhoging krijgt van tweehonderd procent, dat heb ik dit jaar wel meegemaakt. In freelancen kun je echt groeien en dat vind ik er heel leuk aan. De truc is dat je vaste opdrachten hebt en dus een vast inkomen. Als je dat hebt, is freelancen het leukste wat er is.”

WAT VOOR VERHALEN WIL JIJ VERTELLEN? “Verhalen die je raken. En waar ik zelf ook vaak onderdeel van uit kan maken. Je bent nooit de enige die iets meemaakt. Er zijn altijd mensen die een soortgelijk iets meemaken en ik ben niet bang om mijn eigen kwetsbaarheid in te zetten voor een verhaal. Ik ben geen hartchirurg, ik ga geen medicijn

voor aids ontdekken, ik ben juridisch niet onderlegd; heel veel dingen kan ik niet. Wat kan ik bijdragen aan de wereld? Niet zo heel veel, maar verhalen zijn naast interessant ook leuk en vermaak is ook belangrijk. Je hebt in het leven verstrooiing en herkenning nodig. Daar kan ik denk ik iets in bijdragen. Ik denk daar wel steeds meer over na. Je wordt herinnerd door je directe familie, misschien nog door één generatie daarna. En dan is het wel op. Je bent zo nietig in het geheel van de wereld. Dat vind ik soms heel lastig, dan denk ik ‘jeetje wat zijn we allemaal aan het doen’. En ‘wat maak ik me eigenlijk druk om kleine dingen’. Over zestig jaar is het voor mij klaar en then what?”

REIZEN LIJKT EEN GROTE ROL IN JE LEVEN TE SPELEN, WAAR KOMT DIE PASSIE VANDAAN? “Reizen is meer mijn hobby dan een passie. Toen ik voor het eerst alleen op reis ging, was dat een match made in heaven. Het klopte hélemaal. Ik vind reizen eigenlijk helemaal niet zo heel belangrijk, maar vooral echt heel leuk. Nu het niet kan, mis ik het ook niet. Het is ook maar een voorrecht. Maar het is heel tof om te ontdekken dat je dingen alleen kunt doen. Ik heb dan ook nooit met iemand anders gereisd, altijd alleen. Als je ergens zin in hebt, kun je dat gewoon in je eentje gaan doen en hoef je niet op iemand te wachten. Dat is zo bevrijdend.”

JE HEBT OOK TWEE BOEKEN OVER REIZEN GESCHREVEN. “Klopt! Ik wilde altijd al een boek schrijven, vanuit mijn studie is het natuurlijk ook het hoogst haalbare als je zelf een boek schrijft. Echter ben ik niet de beste schrijver en wist ik ook wel dat een roman er sowieso niet in zou zitten. In 2015/2016 vroegen veel mensen via Instagram om reisadvies. Daar schreef ik een blog over. Toen zag ik dat er een boek in zou kunnen zitten. Een soort handboek hoe te kunnen backpacken. Mijn tweede boek heet Solo reizen. Hoe je in je eentje de wereld trotseert. Dat is meer een pleidooi om dingen, vooral reizen, alleen te doen.”

JE PODCAST DAG VOOR DAG GAAT OVER ROUW, HIERIN PRAAT JE VEEL OVER HET OVERLIJDEN VAN JE MOEDER EN DAARNA DE BESTE VRIENDIN VAN JE MOEDER, DIE VOOR JOU HEEL BELANGRIJK WAS. WAS DAT ENG OM TE MAKEN? “Heel eng! Vooral om online te zetten. De reacties waren echt overweldigend. Ik had wel verwacht dat ‘ie het goed zou doen omdat ik wist er dat er behoefte aan was. Maar ik had niet verwacht dat ‘ie zo mainstream zou worden, dat de podcast ook echt in de hitlijsten zou staan en genomineerd zou worden voor de Podcast Award 2020. Het heeft heel veel mediaaandacht opgeleverd en bijna dagelijks krijg ik er nog berichten over binnen van mensen die er wat aan hebben gehad. Dat is echt als een warme knuffel die je krijgt. Heel fijn, het is totaal gelukt aan alle kanten en dat is zelden zo. Ik ben eigenlijk altijd een beetje teleurgesteld over alles wat ik maak, omdat ik denk dat het niet goed is of er meer van verwachtte. Dat is bij de podcast absoluut niet zo geweest, vooral door de liefde die het opleverde en de verhalen die binnenstromen. Het raakt mensen en dat is precies het soort verhaal dat ik wil maken.” OM WELKE REDEN MAAKTE JE DEZE PODCAST? “Dat kwam heel erg voort uit dat ik het zelf had willen hebben toen ik aan het rouwen was. Toen dacht ik: ‘dan ga ik het zelf maken’. Het is enerzijds persoonlijker geworden dan dat ik in eerste instantie wilde, maar ook weer niet. Er is een verschil tussen intiem en privé: de podcast is heel intiem, maar nooit privé. Als iets over jezelf gaat weet je heel goed wat privé is en wat niet. Hoe kwetsbaar ben je daadwerkelijk als je het zelf maakt? Je zit heel erg te editen en je hebt alles zelf in handen. Het is gecureerde kwetsbaarheid.” KOMEN ER NU NOG DINGEN AAN, BEN JE MET PROJECTEN BEZIG OF ZIT JE VOLLEDIG IN HET CORONALEVEN? “Ik zit heel erg in het coronaleven maar op de achtergrond lopen er veel dingen. Ik ga een tweede seizoen van Dag Voor Dag maken, dat wil ik in het najaar doen. Ik ben een boek aan het schrijven en ik heb een nieuw idee voor een podcast waarvan ik nog niet zeker weet of het lukt. Best wel spannende en grote dingen waarvan ik heel erg hoop dat ze doorgaan! En als die doorgaan, dan hoop ik dat daar ook weer veel dingen uit voort komen. Ik heb er wel vertrouwen in.” HET THEMA VAN DEZE EDITIE IS KLEIN GELUK. WAT IS KLEIN GELUK VOOR JOU? “Thuis in mijn joggingpak op de bank met mijn kat. Daar haal ik heel veel geluk uit. Mijn geluk is ook Italië, daar ligt echt mijn hart. Of pre-corona mijn stamkroeg waar altijd iedereen is. Geluk is ook naar kantoor wandelen. Een klein loopje van achthonderd meter. Wandelen door de stad vind ik heerlijk. Geluk zijn ook mijn zusje en mijn vader, die zijn heel belangrijk voor me. Maar geluk zit in kleine dingen hè. Geluk zit in toevalligheid.” WAT MAAKT ITALIË ZO’N BIJZONDERE PLEK VOOR JOU? “Ware liefde hè, ware liefde laat zich niet uitleggen. Ik kom er al mijn hele leven. Mijn ouders waren dol op Italië, dat heb ik van ze overgenomen. Ik houd van de Italiaanse cultuur, van die overdreven aandacht voor detail. Van de theatraliteit van de gemiddelde Italiaan, van het land en van hoe het eruit ziet. Vooral Toscane vind ik schitterend. Ik houd net zoals Italianen heel erg van tradities en rituelen. Mijn moeder zei altijd: ‘Als iets bevalt, dan doe je het nog een keer. En als je iets twee keer hebt gedaan, dan is het een traditie. Die tradities moet je eren’. Mijn hele leven zit dus helemaal vol met tradities. Alles moet gevierd worden. Oh, en tot slot Dolce far Niente. De kunst van het niets doen, daar ben ik ook heel goed in.

Gewoon zitten, kijken, geen haast…” ZOU JE DAAR LATER WILLEN WONEN? “Ja honderd procent! Nouja, niet wonen, maar ik ben al wel bezig met kijken naar een tweede huis op die plek. Ik zou niet willen emigreren, ik hou heel erg van Nederland. En het meest van Amsterdam. We hebben het hier echt onwijs goed voor elkaar.”

HEB JE ADVIES VOOR MENSEN VAN ONZE LEEFTIJD? “Er is een hele mooie speech van Steve Jobs die hij heeft gegeven bij een graduation evenement van Stanford. Het is een schitterend verhaal en ik ga hem echt tekortdoen in mijn eigen woorden, maar de kern is: ‘in the end, the dots will connect’. Als je achteraf naar gebeurtenissen kijkt, zie je heel duidelijk dat het één leidde tot het ander. Wees niet bang als dingen niet bij je pad lijken te horen. Je weet niet hoe dat ene dingetje gaat bijdragen aan het geheel waar je later op terugkijkt. Dat is iets waar ik veel rust in vind. Het is niet mijn advies, maar zijn advies. Ik heb nog wel een aanvulling: altijd aardig zijn. Dat is heel belangrijk. Ik ben niet altijd aardig en moet mezelf er soms echt toe zetten, maar je weet nooit wie je tegenkomt. Je moet altijd je vrienden bewaken. En voor de journalisten die dit lezen: betrouwbaar nieuws is nu belangrijker dan ooit. Vraag jezelf af aan welke kant van de geschiedenis je wilt staan. Ga zorgvuldig met je bronnen om, maak onderscheid tussen meningen en feiten en presenteer meningen niet als feiten. Zet je in voor de goede zaak.”

ZOU JE ZEGGEN DAT JE NU GELUKKIG OF IN JOUW WOORD, TEVREDEN BENT? “Ja! Zeker. Ik ben heel lang ongelukkig geweest. Ik was erg verdrietig. Dat heb ik niet meer. Ik ben daar overheen gekomen met tijd en therapie, ik heb veel gepraat met mensen. Ook het maken van Dag Voor Dag heeft me heel erg geholpen. En reizen, dat is een enorme heler. Het is belangrijk om te weten waar je tevreden van wordt. Nu ben ik heel vaak tevreden. Ik ben tevreden met hoe het werk loopt, met hoe ik financieel ervoor sta. Ik ben gezond, mijn familie is gezond. Ik ben ook heel bijgelovig, dus dat klop ik wel even af. Ik vind het leven leuk!”

“GELUK ZIT IN TOEVALLIGHEID”

MOVIE MEMORIES

Niels Kraaijenhof (20) valt niet in de categorie ‘typische’ filmliefhebber. Voor de uit-Amstelveenafkomstige eerstejaars CMD’er was naar de film gaan altijd de kans om even te ontsnappen naar een andere, magische wereld. Hij ontwikkelde zelfs zoveel liefde voor zijn ontsnappingen dat hij besloot een korte filmopleiding in zijn tussenjaar te doen. “Een film mag wel een beetje controversieel zijn en een spanningsboog hebben. Anders is er niks aan.”

TEKST: ANOUK BOWMAN, BEELD: GEKE BOSCH

Bij de vraag hoe de CMD’er dan in vredesnaam op deze opleiding beland is, moet hij even denken. “Ik vond de filmopleiding Open Studio erg leuk om te doen, maar ik wilde voor een vervolgopleiding toch naar wat breders toe. Ik heb me tijdens m’n tussenjaar blind ingeschreven voor de filmopleiding: een vriend van de middelbare school had dezelfde smaak in films en had zich hiervoor ingeschreven. Hij haalde me over hetzelfde te doen.” Hij lacht. “Ik heb geluk gehad dat ik het uiteindelijk zo leuk vond. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu hetzelfde heb gedaan door voor CMD te kiezen: ik had me er vooraf niet heel erg in verdiept. Maar dat heeft tot nu toe altijd goed uitgepakt. We gaan het zien, misschien wil ik na het halen van mijn propedeuse wel Culturele Antropologie doen.”

Niels ontdekte zijn liefde voor beeld al op jonge leeftijd. “Ik merkte al snel dat ik op een andere manier naar films keek dan mijn ouders dat deden. Ik was niet zo gegrepen door blockbusters als zij dat waren. Ik heb ooit per ongeluk een film over vrouwen in de Tweede Wereldoorlog ontzettend voor mijn moeder verpest: door de manier waarop ze de film hadden gemonteerd en beeld hadden geschoten wist ik eigenlijk al wat er ging gebeuren. Zo slecht en voorspelbaar. En dat stond dan op Netflix! Mijn moeder was verbouwereerd en snapte er niks van. ‘Hoe weet je dat nou? Je hebt dit toch nog nooit gezien?’ vroeg ze geregeld.”

INTERSTELLAR Welke film dan wel goed in elkaar zit? “Interstellar. Die film is de definitie van een must-see. Ongelofelijk underrated. Christopher Nolan is een genie als je kijkt naar hoe die film in elkaar is gezet. Het is bijna een 4D puzzel. Hij doet het onmogelijke door sommige scenario’s moeiteloos te vertalen naar beeld en geluid. Hij sleept de kijker echt een emotionele achtbaan in.”

ANNIHILATION Het wordt al snel duidelijk dat Niels het liefst gaat voor het onvoorspelbare. “Een film mag wel een beetje controversieel zijn en een spanningsboog hebben. Anders is er niks aan. Ik hou van het genre sciencefiction, maar men denkt dan al snel aan de slechtere films. Als ik nog één keer iemand enthousiast: ‘Oh, zoals Minority Report?’ hoor zeggen…” Wanneer we de film Alien opperen, zucht Niels ook. “Ik heb ‘m gezien natuurlijk, maar hij pakte me niet. Een goed verhaal is essentieel. Je kan mooie shots, scènes en acteurs hebben, maar als je zo door 't verhaal prikt dan vind ik er niks aan. Het moet verrassen.” Welke sciencefiction film dan wel in die categorie valt? “Annihilation. Ik heb het boek gelezen en had geen idee hoe dat werkelijk naar beeld zou worden vertaald. Uiteindelijk vond ik de film een stuk sprekender dan het boek.” THE HUNGER GAMES Interstellar, Annihilation… Wanneer we opmerken dat Niels niet bepaald voor de typische feel-good films gaat, moet hij lachen. “Ja, dat klopt wel. Een film moet wat meer diepte hebben. Met blockbusters heb ik weinig, die zijn er letterlijk op gemaakt om de kijker een goed gevoel te geven. Daardoor wordt de hele formule in zo’n film ook vrij voorspelbaar. Maar er zijn ook genoeg blockbusters die ik wel leuk vind hoor! Ik vind bijvoorbeeld Blade Runner echt geweldig. En The Hunger Games. Ik en een vriend zijn verschillende keren met roze koeken en M&M’s naar de Pathé Arena geweest om die films te zien. Dat hele Young Adult genre kwam opeens op. Het hele concept was nieuw. Een arena waar kinderen elkaar uitmoorden, hoe kom je erop?”

HAIL CAESAR Is er dan geen één vrolijke film die Niels wel kan tolereren? “Oh, er zijn genoeg vrolijkere dingen die ik wel kan kijken hoor. Het is niet één en al duisternis. Hail Caesar van de Coen Brothers bijvoorbeeld. Ik weet nu al dat ik 'm nog een keer ga kijken. Toen ik ‘m voor de eerste keer keek, snapte ik er helemaal niks van. Ik vond ‘m vreselijk. Toen stond hij een plots een tijdje geleden op Netflix en heb ik hem, argwanend, toch weer aangezet. Plotseling viel alles op z’n plek en kon ik ‘m waarderen. Je moet die film eigenlijk twee keer zien.”

THE JUNGLE BOOK We vragen ons plots af of Niels op jongere leeftijd dan ook alleen maar van die donkere films keek. “Nee, niet alleen maar. Mijn favoriete kinderfilm was sowieso The Jungle Book. Ik kreeg als kind vaak oorontstekingen en mocht dan bij m’n ouders in bed liggen. Dan keek ik vaak naar die Disney film, het was de perfecte afleiding. Ik werd er nooit gek van, mijn ouders op den duur waarschijnlijk wel. Die live-action remake? Laten we het daar maar niet over hebben.”

THE GREAT GATSBY Het valt ons op dat Niels nog geen één romantische film heeft genoemd. Moet

zijn vriendin tijdens een Netflix ’n Chill avond het dan ook maar doen met

wat duistere sciencefiction? “Er is één wat sappigere film die ik wel vet vind:

The Great Gatsby. Die rare relatie die Daisy met haar neef heeft, vind ik wel interessant. Daarnaast zit de rest van het verhaal ook geweldig in elkaar en zijn de shots heel mooi. Ja, mijn vriendin moet mijn filmliefde wel slikken! Ik

zet een film niet zo snel af. Hoogstens op pauze.”