De ambassadeur: Bart Verholen

Als soigneur op de eerste rij bij het vrouwenwielrennen

Bart Verholen is profsoigneur bij wielerkampioenes

Vrouwensporten zitten in de lift. Ze krijgen niet alleen meer aandacht, maar ook volwaardige competities en het prijzengeld wordt in vele gevallen opgetrokken naar het niveau van hun mannelijke collega’s. Wie dit gebeuren vanop de eerste rij mag aanschouwen is dorpsgenoot Bart Verholen (42). Tussen de Giro d’Italia voor vrouwen en de Tour de France Femmes maakt hij nog even tijd voor Infogem.

De fiets bepaalt Bart zijn leven sinds zijn jeugdjaren. “Mijn vader (Etienne) zat destijds bij de eerste lichting van De Puiterijders. Thuis hadden we geen auto, dus alles gebeurde zoveel mogelijk met de fiets”, vertelt Bart. Al snel kreeg hij de wielermicrobe te pakken en volgde de stap naar de wielerwedstrijden. “Ik reed in diverse competities en categorieën: nieuwelingen, junioren, nevenbonden, zowel op de weg als in het veldrijden. Ik had echter niet alleen interesse in het koersen zelf, maar ook in alles daarrond: de jury, hoe het eraan toeging in de ploegwagen en ik was waarschijnlijk een van de enige renners die het reglement van a tot z kende”, lacht Bart. Hij wou zelfs naar de wielerschool in Aalst. “Maar verder dan de infodag is het niet gekomen, want je kreeg daar toen geen officieel diploma. Iets wat ze thuis toch niet zagen zitten.” Bart koos toen voor een studierichting die hem een carrière in de financiële en verzekeringswereld (AG Insurance) bezorgde.

Via trainingen naar vrouwenwielrennen

Na het wielrennen was Bart nog actief als triatleet en begon hij anderen te begeleiden en te trainen. De vader van een van de jonge renners die hij destijds van trainingsschema’s voorzag, was later in Nederland een eigen vrouwenploeg gestart. “We kwamen toevallig weer in contact en hij vroeg of ik eens een dag in de koers wou meerijden met de ploegwagen. Hij had nog een Israëlische renster in zijn team die nog wat training kon gebruiken. Zo kwam ik in het vrouwenwielrennen terecht. Later, in 2018, zocht diezelfde teammanager nog een soigneur om het team bij te staan in de Lotto Belgium Tour en viel voor mij alles in de plooi: ik had de ervaring als wielrenner, was gecertificeerd trainer en had ook een opleiding als verzorger gevolgd. Die aspecten kon ik nu samenbrengen.

Amper een jaar later kreeg Bart de vraag om een heel seizoen het team Jos Feron Lady Force te begeleiden. “Dat was leuk, want het was een opleidingsteam dat kansen gaf aan rensters uit de jeugdcategorieën. Helaas, de hoge financiële eisen van de internationale wielerfederatie UCI deden de initiatiefnemers stoppen. Een andere ploeg (Doltcini) heeft toen een groot deel van de staff overgenomen. Ik ben daar twee jaar aan de slag geweest en heb heel veel geleerd van collega en topsoigneur Herman Smeets. Het was een goede ploeg met enkele toppers zoals Blanka Vas die ik het hele winterseizoen in de cross begeleidde. Een heel intense beleving.”

Toppers zonder kapsones

Als freelancer in bijberoep kan elke ploeg op hem een beroep doen. In 2022 werd Bart gecontacteerd door de Engelse ploeg Le Col-Wahoo, met onder meer ex-Belgisch kampioene Jesse Vandenbulcke, en werkt hij ook voor de AG Insurance NXTGwielerploeg waar Jolien D’hoore ploegleider is en de ploeg waar Patrick Lefevere zijn schouders heeft onder gezet. De voorbije zomerweken zat hij dan weer in de Giro d’Italia met wielerteam SD Worx. Bart: “Dat is voor mij het FC Barcelona van het vrouwenwielrennen, met tal van kampioenes zoals onze eigen Lotte Kopecky (winnares van onder meer de Strade Bianche en de Ronde Van Vlaanderen), Blanka Vas (Hongaars kampioene) en de Luxemburgse kampioene Christine Majerus. De eerste keer dat je met zulke toppers moet werken is best wel intimiderend, maar dat is voor niets nodig. Ze hebben geen kapsones en zijn al blij dat iemand het voor hen wil doen. Ze bellen je niet om 2 uur ’s nachts voor een potje yoghurt”, lacht Bart.

Taxi, shopper, masseur

Als soigneur is Bart in de rittenwedstrijden een manusje-van-alles. “Het is veel meer dan enkel masseren. Het begint met ontbijt te voorzien, drinkbussen klaarmaken, panty’s vullen met ijsblokjes voor afkoeling in de nek, eten voor de staff... Bij SD Worx hebben ze een teambus, maar in kleinere teams moet je taxi spelen en rensters zelf naar de start brengen. Onderweg moet je nog stops inlassen voor de bevoorrading én op tijd aan de finish geraken. Na de wedstrijd is het snel naar de winkel voor inkopen, de was en plas doen en uiteraard de rensters masseren. Eigenlijk is dat voor ons het meest ontspannende moment van de dag. Het valt me nu op dat ik tijdens zo’n rittenwedstrijd al die karweitjes met plezier doe terwijl ik daar thuis eerder voor zaag”, lacht Bart.

Professioneler

Dankzij een heel begripvolle werkgever kan Bart zijn werk vrij flexibel organiseren waardoor hij de combinatie met zijn bijberoep als soigneur kan combineren. “Dat ze sport-minded zijn helpt wellicht. Dat AG Insurance een eigen vrouwenploeg ondersteunt, ook. Maar ik krijg ook heel veel steun en begrip van mijn familie. Wat niet evident is, want ik steek bijna al mijn verlofdagen in het wielrennen. Nu ben ik net een paar dagen terug van de Giro en sta weer klaar om naar de Tour de France Femmes te vertrekken. Het wordt professioneler, met meer media-aandacht, met rechtstreekse uitzendingen van de wedstrijden, maar ook met een drukkere kalender.”

Hoewel de omkadering bij het mannenwielrennen meer gestructureerd is, heeft Bart momenteel geen interesse om daar te starten. “In het vrouwenwielrennen zie je nog vaker dat we elkaar over de ploegen heen helpen en dat er onder het personeel minder jaloezie is. Een ploeg met een paar cola’s of nylonkousen voor ijs te weinig? Dat wordt gewoon gedeeld. Idem voor de parking van hotels. Een jaar fulltime aan de slag bij een wielerploeg wil hij wel nog overwegen. “Misschien moet ik eens met mijn werkgever een interne transfer naar de wielerploeg bekijken”, besluit Bart.