Παύλειος Λόγος τεύχος 62 by ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΕΥΧΟΣ 62 ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006

ETOΣ ΙΓ΄ TEYXOΣ 62 ΙΟΥΛ. - ΑΥΓ. 2006

ΔΙMHNIAIO OPΘOΔOΞO ΠEPIOΔIKO

σελ 3

�

σελ 6

ΣΥΝΤΑΞΗ: Αρχιμ. π. Διονύσιος Ανθόπουλος, Ιεροδ. π. Αρσένιος Χαλδαιόπουλος, Αθανάσιος Βουδούρης, Εμμανουήλ Ξυνάδας. HΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣEΛIΔOΠOIHΣH & KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA: Mον. Γεράσιμος Mπεκές. ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ: Αρχιμ. π. Χρυσόστομος Ξενιτόπουλος ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ: Νίκος Μεταξόπουλος. EKTYΠΩΣH TYΠOΓPAΦEIO: «TYPE PRESS» Nέα Nικομήδεια

σελ 12

ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ του Αρχιμ. π. Γεωργίου Χρυσοστόμου

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ του Αρχιμ. π. Θεοφίλου Λεμοντζή

400 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΣ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΡΗΤΟΡΟΣ του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος

σελ 16

IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ , NAOYΣHΣ KAI KAMΠANIAΣ ΕΚΔΟΤΗΣ - Δ/NTHΣ Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Bεροίας κ. Παντελεήμων

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

σελ 8

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ του Αρχιμ. π. Αμβροσίου Κυρατζή

ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ του Αρχιμ. π. Χρυσοστόμου Ξενιτόπουλου

σελ 24 σελ 10

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΥΑ του Σεβ. Μητροπολίτου Κένυας κ. Μακαρίου

σελ 26

MIKPEΣ EIΔHΣEIΣ

σελ 30 ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ του π. Νεκταρίου Σαββίδη

APΘPA MΠOPOYN NA AΠOΣTEΛ Λ O N TA I Σ T H Ν ΤΑ Χ ΥΔ Ρ Ο Μ Ι Κ Η ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY: ΠEPIOΔIKO «ΠAYΛEIOΣ ΛOΓOΣ» ΓPAΦEIO TYΠOY IEPAΣ MHTPO ΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ, T.Θ. 241, 591 00 BEPOIA THΛ 23310 72317, ΦAΞ 23310 25275, E-mail: imveria@ otenet.gr X E I P O Γ PA Φ A AΣXETΩΣ ΔHM OΣIEYΣHΣ TOYΣ ΔEN EΠI ΣTPEΦONTAI TO ΠEPIOΔIKO AΠOΣTEΛΛETAI ΔΩPEAN ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ME TO TAXYΔPOMEIO ΣE OΠOION TO ZHTHΣEI . ΠPOAIPETIKEΣ ΣYNΔPOMEΣ KAI EMBAΣMATA ΓINONTAI ΔEKTA ΣTH ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY

www.imvn.gr

EΞΩΦYΛΛO Ο Όσιος Διονύσιος ο Ρήτωρ διδάσκει τον Όσιο Μητροφάνη τα της μυστικής θεολογίας. ΟΠΙΣΘΟΦYΛΛO Από την επετειακή πανήγυρη των Οσίων Πατέρων. (φωτο: Απόστολος Ντόβας)

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ †ΠΑΝΤ ΕΛΕΗΜΩΝ ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ἄγγελοι τὴν κοίμησιν τῆς Παρθένου ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς ἡ Παρθένος ἀπαίρει ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω»

να μυστήριο εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Παναγίας μας, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς εἰσόδου της στὸν κόσμο μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ἐξόδου της ἀπὸ αὐτόν. Ἄγγελοι παρίστανται καὶ ἄγγελοι ἐκπλήττονται γιὰ τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Θεὸς πρὸς χάριν τῆς Κεχαριτωμένης Κόρης τῆς Ναζα-

ρέτ, πρὸς χάριν τῆς εὐλογημένης ἐν γυναιξί, πρὸς χάριν τῆς ἐν γενεαῖς γενεῶν μακαριζομένης Παρθένου. Ἄγγελοι παρίστανται στὴν εἴσοδό της στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων· Ἀρχάγγελος τῆς κομίζει τὸ οὐράνιο μήνυμα τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της· Καὶ σήμερα πᾶσαι αἱ τῶν οὐρανῶν ταξιαρχίαι, χερουβεὶμ καὶ σεραφεὶμ, κυριότητες καὶ θρόνοι, ἀρχὲς καὶ

ἐξουσίες, ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, συνοδεύουν τὴν πάναγνη ψυχή της, ἡ ὁποία, ἀναπαυμένη στὰ χέρια τοῦ Υἱοῦ της, ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ ἀναλάβει τὸ θρόνο της. «Ἄγγελοι τὴν κοίμησιν τῆς Παρθένου ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο». Δὲν εἶναι πρώτη φορὰ ποὺ οἱ ἄγγελοι ἀποροῦν γιὰ τὶς μυστικὲς βουλὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ πληροῦνται στὸ πρόσωπο τῆς Παύλειος Λόγος 3

Παναγίας. Ἀλλὰ αὐτὴ τὴ φορὰ τὸ θαῦμα εἶναι ἀσύλληπτο ἀκόμη καὶ στοὺς ἀγγελικοὺς νόες. Γῆ καὶ οὐρανὸς συναντῶνται σήμερα στὴ Γεθσημανῆ. Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι, Ἀπόστολοι ἐκ περάτων καὶ Ἱεράρχες οὐρανοδρόμοι, καταφθάνουν ἄλλοι γιὰ νὰ τὴν ἀποχαιρετήσουν στὴ γῆ καὶ ἄλλοι γιὰ νὰ τὴν ὑποδεχθοῦν στὸν οὐρανό, μὰ καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ προστρέχουν σ’ αὐτὴν μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη καὶ μὲ τὸν ἴδιο σεβασμό. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς ἀθανάτου Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἡ σκηνὴ αὐτὴ ἐπαναλαμβάνεται νοερὰ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ὅλοι συντρέχουν πρὸς τὴν Παρθένο· ὅλοι τὴν περιβάλουν μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη· ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι ὑποκλίνονται ἑνώπιόν της, 4 Παύλειος Λόγος

γιατὶ αὐτὴ εἶναι ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν, εἶναι ἡ Μητέρα καὶ Κυρία τοῦ κόσμου, ἡ Παντάνασσα, ἡ Πλατυτέρα, ἡ Ὁδηγήτρια, ἡ πάντων Χαρά, ἡ Ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων. Στὰ πόδια της γονατίζουν οἱ φυλὲς τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξάρτητα ἀπὸ χρῶμα, γλῶσσα καὶ καταγωγή, αἰσθάνονται τὴν ἴδια οἰκειότητα πρὸς τὴν Παναγία Μητέρα. Γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθάνονται ταυτόχρονα τὴν ἴδια ἀνάγκη νὰ τῆς ἐμπιστευθοῦν τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς λαχτάρες τους, τοὺς φόβους καὶ τοὺς πόνους τους, τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἀποτυχίες τους, τὶς ἐλπίδες καὶ τὰ ὄνειρά τους. Πόσο εὐτυχεῖς καὶ μακάριοι εἴμαστε, ἀδελφοί μου, ποὺ ἔχουμε τὴν Παναγία μας! Πόσο εὐτυ-

χεῖς καὶ μακάριοι εἴμαστε, ποὺ ἡ Παναγία μας δὲν ἐγκατέλειψε μὲ τὴν Κοίμησή της τὸν κόσμο μας, ἀλλὰ παραμένει πάντοτε ζῶσα ἀνάμεσά μας, πάντοτε ἕτοιμη νὰ δεχθεῖ τὶς προσευχές μας καὶ νὰ μεσιτεύσει πρὸς τὴν Υἱό της πρὸς χάριν μας! Πόσο εὐτυχεῖς καὶ μακάριοι εἴμαστε, ἀδελφοί μου, ποὺ ἔχουμε τὴν Παναγία μας στὸ κέντρο τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ εἶναι πρότυπο ζωῆς γιὰ ὅλους μας, γιὰ τὰ παιδιά μας, γιὰ τοὺς γονεῖς, γιὰ τὶς νεαρὲς γυναῖκες καὶ τὶς μητέρες, γιὰ τοὺς μοναχοὺς καὶ κληρικούς, γιὰ νὰ εἶναι πρότυπο ὑπακοῆς, ταπεινώσεως, πίστεως, καθαρότητος καὶ ἁγνότητος βίου, θυσιαστικῆς ἀγάπης καὶ ἀκένωτης ὑπομονῆς!

Πόσο εὐτυχεῖς καὶ μακάριοιεἴμαστε, ἀδελφοί μου, γιατὶ ἔχουμε τὴν Παναγία μας νὰ συντροφεύει τὴ ζωὴ καὶ τὸν ἀγῶνα μας, ἀλλὰ καὶ νὰ συντροφεύει στὸ μέλλον τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴν ἀπολογία μας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως. Ἑνώπιον τῆς Παναγίας μας, τῆς στοργικῆς Μητέρας, τῆς Κυρίας τοῦ κόσμου, γονατίζουμε κι ἐμεῖς σήμερα, ἀδελφοί μου, ἑορτὴ τῆς πανενδόξου Κοιμήσεώς της, γιὰ νὰ τῆς ζητήσουμε νὰ δεχθεῖ καὶ ἀπὸ τὰ δικά μας ταπεινά χείλη «ᾠδὴν τὴν ἐξόδιον». Γονατίζουμε ὄχι γιὰ νὰ τὴν ἀποχαιρετήσουμε στὴ γῆ, ὄχι γιὰ νὰ τὴν προπέμψουμε στὸν οὐρανό, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε, γιατὶ βρίσκεται καὶ στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό, γιατὶ εἶναι Μητέρα τοῦ Σωτῆρος καὶ

Μητέρα τῆς σωτηρίας μας. Γονατίζουμε, ἀδελφοί μου, σήμερα ἑνώπιον τῆς εὐσπλαχνικῆς Μητέρας μας, γιὰ νὰ τὴν ἱκετεύσουμε γιὰ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του, γιὰ ὅσους πεινοῦν καὶ διψοῦν ὄχι μόνο ἀπὸ φυσικὸ νερὸ καὶ τὴν ὑλικὴ τροφή, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσους πεινοῦν καὶ διψοῦν γιὰ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀλήθεια· γιὰ νὰ τὴν ἱκετεύσουμε γιὰ ὅσους πονοῦν καὶ γιὰ ὅσους εἶναι ἀπογοητευμένοι καὶ ἀπελπισμένοι ἀπὸ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα, τὶς ἀρρώστιες καὶ τὶς θλίψεις· γιὰ νὰ τὴν ἰκετεύσουμε γιὰ ὅσους ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν ἀγριότητα τῶν πολέμων καὶ τὴ σκληρότητα τῶν φυσικῶν καταστροφῶν· γιὰ νὰ τὴν ἱκετεύσουμε γιὰ ὅσους ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους στὰ χέρια της καὶ περιμένουν τὴ βοή-

θειά της· γιὰ νὰ τὴν ἰκετεύσουμε γιὰ ὅσους ἀγνοοῦν τὴν παρουσία της καὶ ὅμως τὴν ἔχουν ἀνάγκη· γιὰ νὰ τὴν ἰκετεύσουμε νὰ ἐπισκιάσει μὲ τὴ χάρη της τὴ ζωή μας, τὴν οἰκογένειά μας, τὴν κοινωνία μας, τὴ χώρα μας, τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὸν κόσμο καὶ νὰ χαρίζει σὲ ὅλους μας τὴ σωτηρία.

Διάπυρος πρὸς τὸν Κύριον εὐχέτης Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων

Παύλειος Λόγος 5

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ

Ὑπό Ἀρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζῆ, Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Καμπανίας

εντηκοστιανοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ αἱρετικοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι κατέχουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ τέτοιο βαθμὸ ὥστε νὰ πραγματοποιοῦν θαυμαστὲς ἐκδηλώσεις ὅπως «γλωσσολαλιά», «θεραπεῖες» καὶ «προφητεῖες». Μάλιστα μέσα στὶς αἴθουσες προσευχῆς τους ἐκστασιάζονται καὶ λένε πολλὲς φορὲς ἀσυνάρτητα λόγια καὶ ἐκφράσεις. Ὑπάρχει ἕνα μεγάλο πλῆθος πεντηκοστιανῶν ὁμάδων. Μὲ τὴ συνεχή διάσπασή τους δημιουργοῦνται νέες ὁμάδες. Οἱ πιὸ γνωστές ἡ «Σύναξη τοῦ Θεοῦ», ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Προφητείας», ἡ «Πεντηκοστιανὴ Βαπτιστικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἐλεύθερης Βούλησης» κ.ἄ. Πιστεύουν ὅτι ὅπως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φανερώθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο φανερώνεται καὶ μέσα στὶς αἴθουσές τους. Ὅμως αὐτὸ τὸ ὁποῖο παρατηρεῖ κανεὶς στὶς αἴθουσές τους εἶναι ἀνθρώπους νὰ πέφτουν σὲ ἔκσταση καὶ νὰ φέρονται σὰν ἐπιληπτικὰ ἄτομα καὶ ὄχι σὰν πνευματέμφοροι ἄνθρωποι. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν ταυτίζεται μὲ ἐπιληπτικὲς 6 Παύλειος Λόγος

κρίσεις καὶ ἀσυνάρτητα λόγια. Ὑποστηρίζουν ὅτι κατέχουν τὸ χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς καὶ αὐτὸ πιστεύουν ὅτι εἶναι ἀπόδειξη τῆς κατοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἰσχυρίζονται ὅτι μποροῦν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ἀλλὰ εὔκολα διακρίνει κανεὶς ἐπαναλαμβανόμενες λέξεις μὲ μηχανικὸ τρόπο. Γίνεται δεκτὸ ἀπὸ πολλοὺς ὅτι αὐτὰ τὰ φαινόμενα ποὺ συμβαίνουν στὶς πεντηκοστιανὲς κοινότητες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα συνηθισμένο φαινόμενο δαιμονοκαταληψίας, καὶ ἔχουν περισσότερες ὁμοιότητες μὲ τὰ πνευματιστικὰ φαινόμενα διαφόρων ἄλλων θρησκειῶν, παρὰ μὲ τὸν Χριστιανισμό. Τὴν ἔκσταση στὴν ὁποία πέφτουν οἱ Πεντηκοστιανοὶ μποροῦμε νὰ τὴν ἐντοπίσουμε σὲ σαμάνους, μάγους πρωτόγονων θρησκειῶν καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὰ χαρίσματα ποὺ περιγράφονται στὴν Ἁγία Γραφή. ( Α’ Κορ. 13, 1-3 καὶ 13,13 ). Ἄλλωστε ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί ἡ πεντηκοστιανὴ αἵρεση ἔχει μεγάλη διάδοση σὲ χῶρες μ’ ἕνα ἔντονο πνευματιστικὸ παρελθόν, ὅπως οἱ χῶρες τῆς Ἀφρικῆς. Ἐὰν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ

θὰ διαπιστώσουμε ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν βρίσκονται ἐκτὸς ἑαυτοῦ, οὔτε χάνουν τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς τους, ἀλλὰ ἔχουν πλήρη συνείδηση τῆς καταστάσεως τὴν ὁποία βιώνουν. Οἱ ἅγιοι ἄνδρες ὅπως ὁ προφήτης Ἠσαΐας ὅταν εἶδε τὸ ὅραμα στὸ ναό, ὁ προφήτης Δανιὴλ ὅταν ἔλυσε τὸ αἰνιγματικὸ πρόβλημα τοῦ Ναβουχοδονόσορα, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὅταν εἶδε τὸ ὅραμα μὲ τὸ σεντόνι ποὺ περιεῖχε ὅλα τὰ ζῶα τῆς γῆς, εἶχαν σώφρονα λογισμὸ καὶ δὲν βρίσκονταν σὲ κατάσταση ἀλλοφροσύνης ὅπως κάνουν οἱ Πεντηκοστιανοί. Ἡ Ὀρθόδοξη παράδοσή μας τονίζει τὴν ἀναγκαιότητα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων, διότι πολλὲς φορὲς ὁ διάβολος μετασχηματίζεται σὲ ἄγγελο φωτὸς ( Β’ Κορ. 11, 4) καὶ ἔτσι οἱ δύστυχοι αὐτοὶ αἱρετικοὶ νομίζουν ὅτι διὰ αὐτῶν ὁμιλεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνῶ βρισκόμαστε ἐνώπιον μιᾶς ὁμαδικῆς ὑστερίας καὶ πολλὲς φορὲς δαιμονοκαταληψίας. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ παρουσιάζουν τὰ δῆθεν χαρίσματά τους

μ’ ἕναν θεατρικὸ τρόπο μέσα στὶς κοινότητές τους καὶ διαλαλοῦν ὅτι ἔχουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅμως δὲν ἔχουν ταπείνωση καὶ χωρὶς τὴν ταπείνωση δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτὸ φανερώνεται μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ κιβωτὸς τῆς ἀληθείας. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φανερώνεται στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων μας τόσο στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ στὸ παρόν. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ταπείνωση καὶ δὲν διαλαλοῦν παντοῦ ὅτι εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὅπως πράττουν οἱ πεντηκοστιανοί, ἀλλὰ θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τους ὡς τὸν τελευταῖο ἁμαρτωλό. Εἶναι ταπεινοί. Ἐμεῖς ἐμμένουμε στὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδό-

ξου Ἐκκλησίας μας τὴν ὁποία μας ἔχουν διδάξει οἱ Πατέρες μας. Ἐμμένουμε στὴν πίστη τῶν ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν ἀληθῶς πνευματοφόροι καὶ χαρισματοῦχοι, οἱ ὁποῖοι δὲν διαλαλοῦσαν μὲ θεατρινισμοὺς τὴν ἁγιότητά τους ἐνώπιον ὅλων ὅπως πράττουν οἱ συγκεκριμένοι αἱρετικοί, ἀλλὰ μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη δίδασκαν τοὺς ἀνθρώπους τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἄνθρωποι ποὺ ἐμφοροῦνται ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ οἴηση ὅπως οἱ πεντηκοστιανοί, νὰ διακατέχονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ἐπισκιάζει καὶ κατοικεῖ στοὺς ταπεινούς.

Παύλειος Λόγος 7

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ του Αρχιμ. Αμβροσίου Κυρατζή

ατὰ τήν εὐαγγελικὴ περικοπή τῆς Α’ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου εἴδαμε τὸν ἑκατόνταρχο τῆς Καπερναούμ, ἂν καὶ ἐθνικὸς εἰδωλολάτρης νὰ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ θεραπεύσει τὸ δοῦλο του. Πίστευε πὼς καὶ οἱ δοῦλοι ἦσαν ὅμοιοι μὲ ἐμᾶς καὶ δημιουργήματα τοῦ οὐράνιου Πατρός. Δέχονταν ὅτι καὶ οἱ δοῦλοι εἶχαν δικαιώματα στὴ ζωὴ αὐτή. Ἐπειδὴ γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου ἔχουν γίνει πολλὲς διακηρύξεις στὶς ἡμέρες μας, ἄς ἀφιερώσουμε τό παρόν ἄρθρο στὸ ζήτημα αὐτό. Καθημερινὰ διαβάζουμε καὶ ἀκοῦμε ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης νὰ γίνεται λόγος πολὺς γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου. Γεννιέται ὅμως τὸ ἐρώτημα: «ἔπρεπε νὰ ἦταν θέμα ἡ διακήρυξη περὶ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἔπειτα ἀπὸ δυὸ χιλιάδες χρόνια, ἀφότου ὁ χριστιανισμὸς διεκήρυξε τὴν ἰσοτιμία τῶν ἀνθρώπων; Γιὰ τὸν πρὸ Χριστοῦ κόσμο, ὡς γνωστόν, θέμα δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου δὲν ὑπῆρχε. Δὲν ὑπῆρχε, διότι καμμιὰ πολιτεία τῆς ἀρχαιότητας δὲν προέβλεπε γιὰ παράδειγμα, τὴν προστασία τοῦ βρέφους, τοῦ νηπίου. Ἀπεναντίας ἐπιβάλλονταν ἀπὸ τὴν πολιτεία ἡ βρεφοκτονία καὶ ἡ νηπιοκτονία γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν κυρίως ἀπὸ παιδιὰ δύσμορφα καὶ ἀνάπηρα. Στὴν Ἑλλάδα τὰ παιδιὰ αὐτὰ ρίχνονταν στὸ βάραθρο τοῦ Ταΰγετου, στὸν Καιάδα. Κατὰ τὰ πολιτικὰ παραγγέλματα τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη, ἡ πολιτεία ἔπρεπε νὰ ἀποκαθαίρεται ἀπὸ κάθε «περιττεῦον» γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει σ’ αὐτὴν τὴν εὐδαιμονία. Γιὰ τὴ γυναίκα ἡ ἴδια ἀντίλη-

8 Παύλειος Λόγος

ψη ὑπῆρχε. Ἦταν ἁπλὴ ἰδιοκτησία τοῦ ἄνδρα. Οἱ κορυφαῖοι φιλόσοφοι ποὺ μνημονεύσαμε πιὸ πάνω καὶ ὡς πρὸς τὴ θέση τῆς γυναίκας εἶχαν παρόμοια ἀντίληψη. Ἀλλὰ καὶ τὸ θεσμὸ τῆς δουλείας τὸν θεωροῦσαν ὡς φυσικό. Χαρακτήριζαν τὸ δοῦλο ὡς «φύσει ἐστερημένον θελήσεων», «Ὄργανον» ἢ «κτῆμα τι ἔμψυχον». Ἔπειτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὅλως ἐπιγραμματικὰ ἀναφέραμε, διότι εἶναι σὲ πολλοὺς πολὺ γνωστά, διατυπώνουμε ξανὰ τὸ ἐρώτημα: Τότε μὲν ἡ ἀνθρωπότητα βρισκόταν σὲ φοβερὴ κατάπτωση καὶ δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ διανοηθεῖ διακηρύξεις περὶ δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ὅμως καὶ σήμερα νὰ τίθεται ζήτημα περὶ αὐτῶν; Μήπως φταίει ὁ Χριστιανισμὸς γι’ αὐτό; Ἀπερίφραστα ἀπαντοῦμε ὅτι δὲν φταίει ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ ἡ ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία στὸ σύνολό της δὲν ἀποδέχτηκε ἀκόμη τὸ κήρυγμά του. Ἀκόμα καὶ οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοὶ δὲν στήριξαν τὶς διακηρύξεις τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο, γι’ αὐτὸ καὶ περιῆλθαν τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἀχρηστία! Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει τόση καταστρατήγηση τῶν δικαίων τοῦ ἀνθρώπου, παρὰ τὶς τόσες διακηρύξεις καὶ συμφωνίες. Μόνον τὸ Εὐαγγέλιο μπορεῖ νὰ καταργήσει τὶς διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, τὶς δια κρίσεις καὶ τὶς διαφορὲς τῶν ἐθνικοτήτων, τῶν τάξεων καὶ τῶν δυὸ φύλων. Μεγαλειώδης εἶναι ἐκείνη ἡ γνωστὴ διακήρυξη ποὺ ἔκανε ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ, πάντες

γὰρ ὑμεῖς εἰς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ὄχι μόνον διεκήρυξε ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἀλλὰ καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ νὰ γίνουν πράξη καὶ ζωὴ στὴν πρώτη Ἐκκλησία. Ἡ ἐπιστολὴ του πρὸς τὸν Φιλήμονα εἶναι ἕνα κείμενο ἀγάπης καὶ στοργῆς γιὰ ἕναν δραπέτη δοῦλο, τὸν Ὀνήσιμο, ὁ ὁποῖος πίστεψε στὸ Χριστό. Ὁ Ὀνήσιμος ἦταν δοῦλος τοῦ Φιλήμονα. Δραπέτευσε ἀπ’ αὐτὸν καὶ πῆγε στὴ Ρώμη, διότι διέπραξε κάποια κλοπὴ σὲ βάρος τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Φιλήμονα. Στὴ Ρώμη συνάντησε τὸν Ἀπ. Παῦλο καὶ ἀπὸ αὐτὸν ἑλκύστηκε στὴν πίστη. Ὁ Ἀπ. Παῦλος τὸν στέλνει πίσω στὸν Φιλήμονα καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τὸν δεχθεῖ ὡς ἀδελφό, ὡς σπλάγχνο του. Βέβαια δὲν ἔλειψαν καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστιανισμὸ παραδείγματα, ἐλάχιστα ὅμως, ποὺ ἔχουν παραβλέψει τοὺς θεσμοὺς τῆς ἐποχῆς τους καὶ εἶδαν μὲ συμπάθεια τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ ἑκατόνταρχου τῆς Καπερναοὺμ ποὺ εἶχε ἕνα δοῦλο παράλυτο. Γι’ αὐτὸν τὸν παράλυτο δοῦλο πῆγε στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν θεραπεύσει, ἐνῶ μποροῦσε νὰ ἀδιαφορήσει, νὰ τὸν ἐγκαταλείψει στὴν τύχη του... Πρέπει ἐδῶ νὰ σημειώσουμε ὅτι πολλοὶ δοῦλοι στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια πίστεψαν στὸ Χριστό, ἀνακηρύχτηκαν ἅγιοι τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀνῆλθαν στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία. Τέλος, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀντικείμενα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικῆς μας ὡς πλάσματα «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ».

Παύλειος Λόγος 9

Ἀπό τήν καθημερινή ζωή τῶν ὀρθοδόξων τῆς Κένυας ἐπιστροφή στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ

τήν Ἀφρική καθημερινά διδασκόμεθα. Ἤλθαμε ἐδῶ γιά νά κηρύξουμε Ὀρθοδοξία καί τήν ἀλήθεια καί ὅμως πολλές φορές βρισκόμαστε μπροστά σέ ἀπροσδόκητα γεγονότα. Δέν εἶναι ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι ἀκόμη καί στίς πιό ἀπομονωμένες περιοχές, στίς πρωτόγονες καί αὐτές πού βρίσκονται μακρυά ἀπό τό λεγόμενο «πολιτισμό» μας, ἐξελίσσονται γεγονότα μεγάλης σπουδαιότητος. Καρδιές καθαρές, ἁγνές, φυσικές, ὅπως ἀκριβῶς τίς ἔπλασε ὁ Θεός. Μέσα στή φυσική τους κατάσταση πού ζοῦν καί κινοῦνται, βρίσκουν ψυχική γαλήνη καί πλημμυρίζουν ἀπό μία ἀνεξήγητη μακαριότητα. Κάπου ἐδῶ σ’ ἕνα χωριό ζοῦσε μία φτωχή οἰκογένεια μέ τά παιδιά της. Ἡ ἀσχολία τους ἦταν ἕνα μικρό χωραφάκι γύρω ἀπό τή χορταρένια καλύβη τους. Ζοῦσαν εὐτυχισμένοι με τά λίγα πού εἶχαν καί πού ἦταν δῶρο ἀπό τό Θεό. Αὐτό ἔλεγαν συχνά καί τό πίστευαν. Ἦταν τόσο εὐτυχισμένη καί παραδειγματική οἰκογένεια. Ὁ πατέρας, ἡ μητέρα καί τά τρία τους παιδιά ( δύο ἀγόρια καί ἕνα κορίτσι) ἀνῆκαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Δεύτερη γενιά ὀρθοδόξων σημαίνει πολλά. Ἀνατροφή χριστιανική καί γνώση τῆς ὀρθόδοξης πίστης καί παράδοσης. Δέν ζοῦσαν χωρίς τήν καθημερινή προσευχή. Νωρίς ἔπρεπε ὅλοι τους νά ποῦν δυό λόγια εὐχαριστίας πρός τόν Κύριο καί νά μελετήσουν τό θεῖο Λόγο Του. Ἐκεῖνο ἀκριβῶς τό περιβάλλον τό γνώρισα πρίν μερικά χρόνια καί τούς θεωροῦσα μακάριους, μιά καί πραγματικά ἦταν δεμένοι πολύ στενά μέ τήν Ἐκκλησία. Ἡ ἐνορία τους - ἕνα μικρό συμπαθητικό ἐκκλησάκι καμωμένο μέ λάσπη, πού ἦταν ἀφιερωμένο στήν Παναγία - ἦταν τό δεύτερο σπίτι

10 Παύλειος Λόγος

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κένυας κ. Μακαρίου τους. Κάθε Κυριακή ὅλοι μαζί ντυμένοι στά ὁλοκάθαρα ροῦχα τους, ἀλλά ξυπόλητοι, βρίσκαν τήν ψυχική τους ἠρεμία καί ἐπικοινωνοῦσαν μέ τό Θεό καί Σωτῆρα τους. Συμμετεῖχαν σ’ ὅλες τίς ἀκολουθίες μέ πολλή κατάνυξη καί φόβο Θεοῦ. Κοινωνοῦσαν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, γιατί ὅπως ἔλεγαν, ἡ ἕνωση αὐτή μέ τό Θεό τούς ἔδινε δυνάμεις καί πνευματική τροφή. Κοντά λοιπόν στήν Ἐκκλησία τήν Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ ζοῦσαν καθημερινά μιά νέα Πεντηκοστή, γιατί ἦταν θερμοί ζηλωτές, πιστοί ὀρθόδοξοι καί παντοῦ μετέδιδαν τό φῶς τῆς ἀλήθειας. Καί πόσοι κουρασμένοι καί ταλαιπωρημένοι δέν βρῆκαν τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τή ζωή καί τή διδασκαλία αὐτῆς τῆς οἰκογένειας. Κάποτε ἔλεγαν ὅτι αἰσθάνονταν τύψεις, ἄν ὅ,τι αὐτοί εἶχαν μέσα τους, τούς θησαυρούς καί τόν πλοῦτο τῆς ὀρθοδοξίας δέν τούς μετέδιδαν καί στούς γύρω τους. Κανείς δέν ἀμφέβαλλε γιά τή γνησιότητα τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τους γενικά. Τά παιδιά μεγάλωσαν, ἔμαθαν νά πηγαίνουν στά Κατηχητικά Σχολεῖα τῆς ἐνορίας τους, ἡ μητέρα συμμετεῖχε ἐνεργά στήν ἕνωση μητέρων καί ὁ πατέρας ἦταν πρόεδρος τῆς ἐνορίας γιά πολλά χρόνια. Μέσα ἀπό ἕνα τέτοιο ἐπιτελεῖο θά ἔβγαιναν ὁπωσδήποτε ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου καί χριστιανικές οἰκογένειες. Τά χρόνια περνοῦσαν καί ὁ καθ’ ἕνας τράβηξε τό δρόμο του. Ἡ κόρη πού ἦταν καί ἡ μεγαλύτερη, ἀποφάσισε νά πάει στήν πρωτεύουσα κοντά σέ μία θεία της, γιά νά μάθει περισσότερα. Πράγματι ἐκεῖ στή Ναϊρόμπι πού ἔμενε ἡ θεία της, βρῆκε ἡ Βερόνικα - ἔτσι τήν ἔλεγαν - ζεστασιά καί ἀγάπη στή γειτονική ὀρθόδοξη ἐνορία. Ἦταν μεγάλη ἡ χαρά τῶν ἐνοριτῶν πού θά εἶχαν μαζί τους μιά νέα κόρη ὀρθόδοξη μεγαλωμένη μέ ἦθος καί ἀρετές. Πράγματι δέν

ἔπεσαν ἔξω. Ἡ Βερόνικα, προικισμένη μέ σπάνια ἡθικά χαρίσματα, ἔγινε τό δεξί χέρι τοῦ ἱερέα ἀλλά καί τῶν ἐνοριτῶν. Σ’ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις καί στά ξεχωριστά γεγονότα τῆς ἐνορίας ἦταν πρώτη καί βοηθοῦσε ποικιλοτρόπως. Ἔτσι ἀγαπήθηκε ἀπό ὅλους καί ἦταν ἕνα πραγματικό διαμάντι γιά τήν ἐνορία. Βοηθοῦσε ἰδιαίτερα τούς νέους τῆς ἡλικίας της, τά μικρά παιδιά πού τά εἶχε ἰδιαίτερη συμπάθεια καί τούς πάσχοντες. Ἦταν πολύ ἐλεήμων στούς πτωχούς. Ἔτρεχε στά πτωχά σπίτια, νά παρηγορήσει καί νά ἐνισχύσει, στίς πτωχές κλινικές τῆς περιοχῆς πού ζοῦσε κι ἔδινε τήν καρδιά της γιά παρμυθία καί στήριγμα. Τελικά ἀφοῦ ἔδωσε ἔμπρακτα τόν ἑαυτό της, ὁρίστηκε ἀπό τόν ἱερέα νά ἀναλάβει καί τό Κατηχητικό σχολεῖο κάθε Σάββατο ἀπόγευμα καί Κυριακές μετά τή λειτουργία. Τώρα ἡ Βερόνικα μπῆκε στόν πραγματικό δρόμο, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τό ἤθελαν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της. Ἔτσι οἱ κόποι τους δέν πῆγαν χαμένοι, ἀλλά τώρα ἔδιναν καρπούς. Πόσο εὐτυχισμένη ἦταν τώρα πού ἐπιτέλους ὅ,τι ἡ ἴδια διδάχθηκε μποροῦσε νά τό μεταφέρει καί στίς ἀθῶες ψυχές τῶν μικρῶν μαθητῶν της. Ἀγαπήθηκε ἀπό ὅλους, γιατί ἦταν ὁλόψυχα δοσμένη στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Τήν ἐποχή ἐκείνη λειτουργοῦσε κάπου ἔξω ἀπό τή Ναϊρόμπι, τό Ὀρθόδοξο Πατριαρχικό σεμινάριο «Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ὁ ΙΙΙ», τό ὁποῖο ἑτοίμαζε νέους ἀφιερωμένους πού θά μποροῦσαν νά ὑπηρετήσουν τήν τοπική Ἐκκλησία σάν ἱερεῖς ἤ κατηχητές. Κάθε Τρίτη ἀπόγευμα γινότανε εἰδικό σεμινάριο-μάθημα γιά τούς Κατηχητές καί τίς Κατηχήτριες τῆς Ναϊρόμπης καί τῶν περιχώρων. Ἔτσι ἡ Βερόνικα ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού ἦρθαν νά

παρακολουθήσουν τά μαθήματα αὐτά. Ἦταν ἐνεργό μέλος καί ἡ συμμετοχή της τήν ἔκανε νά ξεχωρίζει ἀπό ὅλους τούς ἄλλους. Καί ἐδῶ ἀγαπήθηκε καί ἔδειξε ὅτι ἦταν χαρισματικός ἄνθρωπος. Τά χρόνια περνοῦσαν καί ἡ Βερόνικα προόδευε στήν πνευματική ζωή. Κάποτε χάθηκαν τά ἴχνη της. Οἱ πληροφορίες ἦταν ἐλάχιστες. Γιά μερικά χρόνια εἶχε τελείως ἐξαφανισθεῖ. Δυσάρεστα νέα ἔλεγαν ὅτι παρασύρθηκε καί ἄλλαξε πορεία. Ἀλλά δέν εὶχε κανένας καμμία ἐπαφή μαζί της γι’ αὐτό καί σχεδόν ξεχάστηκε ἀπό ὅλους. Ὕστερα ἀπό μερικά χρόνια, μιά μέρα ὁ φύλακας τού Πατριαρχικοῦ Σεμιναρίου πληροφορεῖ τόν Ἐπίσκοπο ὅτι μία περίεργη γυναίκα μέ ξεσχισμένα ροῦχα ἐπιζητεῖ να τόν δεῖ ἐπειγόντως. Ὁ Ἐπίσκοπος ἀμέσως ἔτρεξε στήν εἴσοδο γιά νά δεῖ ποιός ἦταν αὐτός ὁ περίεργος ἐπισκέπτης. Πράγματι ἀντίκρυσε κάτι τό φοβερό. Μιά γυναῖκα μέ ἀνακατωμένα τά μαλλιά της, ξυπόλυτη, ἄπλυτη, βρωμισμένη, μέ ξεσχισμένα τά ροῦχα της τόν περίμενε. Μόλις ἐκείνη ἀντίκρυσε τόν Ἐπίσκοπο ἄρχισε νά κλαίει καί νά ζητᾶ συγγνώμη γιά τήν κατάστασή της. Ὁ Ἐπίσκοπος τά ἔχασε. Δέν ἤξερε τί νά πεῖ καί πῶς νά ἀντιμετωπίσει αὐτήν τήν κατάσταση. Τελικά τήν κάλεσε νά ἔρθει μέσα στό γραφεῖο του γιά νά μιλήσουν καλύτερα. Ἔτσι καί ἔγινε. Ἐδῶ ἐξομολογεῖτο στόν Ἐπίσκοπο. Ἡ γυναῖκα αὐτή, πού δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τήν Βερόνικα, τήν καλή κατηχήτρια, συντετριμμένη καί μετανιωμένη λέει τή ζωή της. Πῶς κατήντησε σ’

αὐτό τό χάλι. Παρασύρθηκε, ἔμπλεξε μέ κακές παρέες, ἔπινε, πήγαινε μέ διάφορους ἄντρες. Ἀποτέλεσμα νά ἔχει τρία παιδιά χωρίς νά εἶναι παντρεμένη. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά τήν ἔκαναν νά ἀηδιάσει τόν ἑαυτό της, γι’ αὐτό ἦλθε νά ἐξομολογηθεῖ στόν Ἐπίσκοπο. Τά εἶπε ὅλα καί ἀναπαύτηκε ἡ ψυχή της. Μέ τήν ἐξομολόγηση αὐτή κατάλαβε ὁ Ἐπίσκοπος -ἐξομολόγος ὅτι ἦταν ἕτοιμη γιά ἕνα μακρινό καί αἰώνιο βασίλειο. Φαινόταν τόσο συντετριμένη ἡ κατηχήτρια κάποτε Βερόνικα, πού στό πρόσωπό της ἦταν ζωγραφισμένη μιά μακάρια γαλήνη. Εὐχαρίστησε τόν Ἐπίσκοπο ὁ ὁποῖος τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι θά ἀναλάβει τά τρία ἀπροστάτευτα παιδιά της καί ἐκείνη πώς θά ζοῦσε πιά μιά ἄλλη ζωή ὅπως καί πρίν. Φορτωμένη λοιπόν μέ πολλές ἐλπίδες καί συγχωρημένη ἀπό τήν ἁμαρτωλή ζωή της, ἔφυγε ἀνανεωμένη ψυχικά... Τήν ἐπόμενη μέρα ξαφνικά χτύπησε τό τηλέφωνο στό Ἐπισκοπεῖο. Μιά γνώριμη φωνή ἤθελε ἐπειγόντως νά μιλήσει στόν Ἐπίσκοπο. Καί τά νέα ἦταν ὅτι ἡ Βερόνικα ἐκείνη τήν ἡμέρα εἶχε ἕνα ἀτύχημα καί ἀπέθανε. Μιά μέρα μετά τήν ἐξομολόγησή της. Ὁ Θεός ἤθελε νά τήν πάρει κοντά Του, ὅπως ἦταν μετανιωμένη γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή της. Ὁ ἐπίσκοπος ἔκανε τό σταυρό του καί εὐχαρίστησε αὐτόν πού τηλεφωνοῦσε. Τοῦ εἶπε ὅτι θά ἤθελε νά κάνει ὁ ἴδιος τήν κηδεία της. Μετά τήν κηδεία ὁ ἐπίσκοπος κάλεσε τά παιδιά της καί τή γιαγιά πού τά εἶχε ἀναλάβει. Τό θέμα ἦταν ἐπεῖγον καί ἔπρεπε νά δοθεῖ μία λύση σύντομα. Γιά

μερικά χρόνια ἡ Ἱερά Μητρόπολις μέ τή φιλάνθρωπη προσφορά τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κύπρου ἐπιχορηγεῖ ὑποτροφίες σέ ὀρθόδοξα παιδιά. Ἀνάμεσα στά πτωχά παιδιά ὁ Ἐπίσκοπος βοηθοῦσε καί μία ὀμάδα ὀρφανῶν ἑνός χωριοῦ. Ἔτσι σκέφτηκε νά ἐπικοινωνήσει μέ τήν ὑπεύθυνη τοῦ ὀρφανοτροφείου αύτοῦ. Ἦταν τοῦ Θεοῦ ἐπέμβαση. Μόλις τῆς ἀνέφερε τήν περίπτωση ἀμέσως ἐκείνη δέχθηκε νά τά πάρει καί νά τά ἔχει ὑπό τήν προστασία της. Μέ πολλή ἱκανοποίηση δέχθηκε τή λύση ἡ γιαγιά τῶν παιδιῶν, ἡ ἴδια ἦταν ἀδύνατον νά τά μεγαλώσει λόγῳ ἡλικίας καί ἄλλων οἰκογενειακῶν προβλημάτων. Τά παιδιά ἐκεῖ θά εὔρισκαν στέγη, ἕνα πιάτο φαγητό καί θά μποροῦσαν νά μορφωθοῦν ἄνετα μέ τή βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Τέτοιες ἀληθινές ἱστορίες ἐξελίσσονται καθημερινά στό χῶρο τῆς Ἀφρικῆς ἀλλά καί σέ ὅλους τούς τόπους. Ἱστορίες θλιβερές, πού προκαλοῦν πόνο ἀλλά μποροῦν νά διδάξουν πολλά σέ ὅλους μας, γιατί φανερώνουν ὅτι τό ἀόρατο χέρι τοῦ Θεοῦ προστατεύει τούς δικούς του, ἐκείνους πού κάτω ἀπό ἄγνωστες συνθῆκες καί ἀδυναμίες Τόν ἐγκαταλείπουν καί τελικά ἐπιστρέφουν σάν τόν ἄσωτο υἱό κοντά Του. Κανείς δέν πρέπει νά ἀμφιβάλλει ὅτι ἡ Βερόνικα, πού ἀρνήθηκε γιά λίγο τόν Κύριο, συγκαταλέγεται ἀνάμεσα στούς δικαίους καί τούς συγχωρημένους...

Παύλειος Λόγος 11

ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ Ο

Κώδικας Ντα Βίντσι πρόκειται για ένα βιβλίο, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2003 στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα μεταφράστηκε το 2004. Έγινε παγκόσμιο best seller, πουλώντας πολλά εκατομμύρια αντίτυπα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ έχει

12 Παύλειος Λόγος

τοῦ Ἀρχιμ. π. Γεωργίου Χρυσοστόμου μεταφραστεί σε 40 γλώσσες. Είναι η μεγαλύτερη εκδοτική επιτυχία μετά τον Χάρρυ Πότερ, αφού πουλάει περίπου 85.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Πρόκειται για βιβλίο αποκρυφιστικό, γεμάτο συνωμοσίες, μυστικά και κώδικες, που παραπέμπουν σε υπόγειες ιστορίες και εσωτερικά τάγματα, τα οποία

προσπαθούν να διασώσουν υποτίθεται αλήθειες που η ίδια η Εκκλησία πολεμάει και προσπαθεί να μη γίνουν γνωστές στο ευρύ κοινό. Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Νταν Μπράουν, καθηγητής αγγλικής γλώσσας και πτυχιούχος ιστορίας της τέχνης στο Νιού Χαμσάϊρ. Σήμερα είναι δι-

σεκατομμυριούχος συγγραφέας, που έχει τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες. Περιεχόμενο του βιβλίου είναι μία μυθιστορηματική υπόθεση που κινείται μεταξύ ιστορικών και φανταστικών στοιχείων. Έτσι οι αναγνώστες δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ αλήθειας και ψέμματος. Η υπόθεση του βιβλίου ξεκινά με μια δολοφονία που γίνεται στο μουσείο του Λούβρου. Δολοφονείται ο έφορος του μουσείου από άνδρα ο οποίος στη συνέχεια φαίνεται να είναι κατευθυνόμενος από

την ρωμαιοκαθολική οργάνωση Opus Dei (Έργο του Θεού). Περιληπτικά λοιπόν το βιβλίο θέλει να δείξει ότι το θύμα ήταν μέλος μιας μυστικής οργάνωσης που ονομάζεται «Κοινό της Σιών». Αυτή η οργάνωση ανά τους αιώνες προσπαθεί να διασώσει την αλήθεια πως ο Χριστός και η Μαρία Μαγδαληνή δεν ήταν μόνο παντρεμένοι, αλλά ότι είχαν αποκτήσει και παιδιά· μάλιστα λένε ότι οι απόγονοί τους έχουν φυγαδευθεί σε ευρωπαϊκά κράτη, όπου ζουν μέχρι σήμερα, και κρύβονται με απόλυτη μυστι-

κότητα για να μη φονευθούν. Το αιώνιο λοιπόν μυστικό είναι δήθεν ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, ούτε ποτέ λατρεύθηκε από τους πρώτους χριστιανούς σαν Θεός. Αντίθετα υπήρχε πλάϊ στο Θεό η λατρεία μιας θηλυκής θεότητας, που στο μυθιστόρημα αντιπροσωπεύεται από την Μαρία Μαγδαληνή. Αυτή υπήρξε, μας λέει ο συγγραφέας, η κύρια μορφή της πρώτης Εκκλησίας. Ούτε η Παναγία, ούτε οι απόστολοι, αλλά η Μαγδαληνή Μαρία. Στην ουσία τίποτε από όσα Παύλειος Λόγος 13

αναφέρει το βιβλίο ως αλήθειες δεν είναι αλήθειες· ο συγγραφέας συνέλεξε όλα τα παραπάνω από καθαρά αποκρυφιστικές πηγές των νεότερων χρόνων και μάλιστα από μια οργάνωση με μεγαλεπήβολα σχέδια που συστάθηκε ως αστική εταιρεία το 1956 με την ονομασία «Ηγουμενείον της Σιών» και αποκαλύφθηκε σε γαλλικό δικαστήριο στη δεκαετία του 1990. Εμπνευστής και εφευρέτης του Ηγουμενείου της Σιών υπήρξε ένας ακροδεξιός εθνικιστής, ο Πιέρ Πλαντάρ. Οι συνεργάτες του δικτυώθηκαν και γνωρίστηκαν με άλλους εξουσιαστικούς κύκλους της Γαλλίας. Κατασκεύασαν και προώθησαν μία σειρά εγγράφων που υποτίθεται πως αποδείκνυαν τον γάμο του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή. Το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί ολόκληρο το βιβλίο έχει τίτλο «Κώδικας Ντα Βίντσι». Ο κορυφαίος ζωγράφος Ντα Βίντσι θεωρείται από τον συγγραφέα του βιβλίου, πηγή για το μυστικό της Σιών, αφού έντεχνα και συμβολικά αποκαλύπτει μέσα από τους πίνακές του τον γάμο Ιησού και Μαγδαληνής. Ο Brawn τον παρουσίαζει να έχει ζωγραφίσει στον Μυστικό Δείπνο, δίπλα στον Χριστό, όχι τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, αλλά τη Μαρία Μαγδαληνή. Και ότι δήθεν ο απ. Πέτρος φαίνεται να κινείται απειλητικά εναντίον της Μαγδαληνής. Στην ουσία πρόκειται για μια ευθεία επίθεση εναντίον της θεϊκής και της ανθρώπινης 14 Παύλειος Λόγος

φύσης του Ιησού Χριστού. Ο συγγραφέας είναι αποκρυφιστής και προσπαθεί να χτυπήσει την πίστη της Εκκλησίας ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο μόνος δρόμος προς τον Πατέρα, η μόνη αλήθεια και ζωή, χωρίς τον οποίον κανείς δεν μπορεί να σωθεί. Ο συγγραφέας επιτίθεται και εναντίον της ανθρωπότητας

του Χριστού, αφού τον θεωρεί ατελή άνθρωπο με αδυναμίες, που είχε ανάγκη γυναίκας, οικογένειας και τεκνοποίησης. Και όλα αυτά τη στιγμή που τόσοι και τόσοι προφήτες, άγιοι κι ασκητές μπόρεσαν με τη βοήθεια του Θεού να παραμείνουν άγαμοι και να ενωθούν κατά χάρη με τον Θεό, γενόμενοι κοινωνοί των άκτιστων ενεργειών του.

Επιτίθεται ακόμη εναντίον της Εκκλησίας, που είναι το σώμα του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες, και την κατηγορεί ότι μέχρι τώρα βασίζεται στην απάτη και το ψεύδος και πως κρατάει τους ανθρώπους έντεχνα στην πλάνη, ακολουθώντας υποτίθεται συμφέροντα εξουσιαστικά και κοσμικά. Τι γίνεται όμως με εκείνους που αρχίζουν να αμφιβάλλουν με όσα διαβάζουν; Θα πρέπει να αρχίσουν επιτέλους να γίνονται χριστιανοί στην καρδιά και τη συνείδηση και όχι στους τύπους. Να πάρουν σοβαρά την πίστη τους, που είναι ό,τι πολυτιμότερο σ’ αυτόν και στον μέλλοντα αιώνα. Ο ίδιος ο Χριστός μας λέει, ήδη από τα χρόνια της επίγειας παρουσίας του, ότι θα κλονιστούν όσο περνάνε τα χρόνια ακόμα και οι εκλεκτοί και ότι θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών. Και μάλιστα ο Κύριος αναρωτιέται· «Όταν ξανάρθει ο Υιός του Ανθρώπου, θα βρει την πίστη πάνω στην γη;». «Διότι θα εμφανισθούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα παραπλανήσουν ακόμη και τους εκλεκτούς». Ασφαλώς θα πλανήσουν και όσους ακολουθούν απλά και επιδερμικά έναν χριστιανισμό, μόνο και μόνο επειδή τον κληρονόμησαν από τους προγόνους ή την οικογένειά τους. Και αυτό τους φτάνει. Αυτοί δεν διαβάζουν συνήθως την Αγία Γραφή· αντίθετα αν τύχει και διαβάσουν κάτι το διαφορετικό, την αντίθετη άποψη από αυτήν που ισχύει στα ευαγγέλια, κλονίζονται αμέσως και πολλοί απομακρύνονται

εύκολα από τον δρόμο της Εκκλησίας. Βιβλία που εναντιώνονται στον Χριστό και στο Άγιο Πνεύμα γράφτηκαν επανειλημμένως στο παρελθόν και θα συνεχίσουν να γράφονται μέχρι το τέλος της ιστορίας με τη χρηματοδότηση και ενίσχυση σιωνιστικών κέντρων και παραθρησκευτικών μυστικιστικών ομάδων της Νέας Εποχής. Η Νέα Εποχή, ιδιαίτερα σήμερα, φιλοξενεί στα σπλάχνα της κάθε ιδεολογία και θρησκευτικοφιλοσοφική παραδοξολογία, φτάνει να αρνείται ότι ο Χριστός είναι Θεός, ότι η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο του Θεού, ότι η Εκκλησία είναι η συνέχεια του Χριστού στην ιστορία, ότι σω-

ζόμαστε μέσα από τα μυστήρια και τη χάρη του Τριαδικού Θεού, ότι ο άνθρωπος δεν είναι Θεός, αλλά μπορεί να ενωθεί κατά χάριν με τον Θεό. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι τόσο η επιστημονική ερμηνεία των ευαγγελικών κειμένων όσο και η υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας εξύμνησαν την Μαρία Μαγδαληνή ως γυναίκα σώφρονα και ενάρετη, παρθένα και οσία, που αξιώθηκε της μεγάλης τιμής αυτή να δει πρώτη τον Χριστό αναστάντα. Έπειτα από όλα αυτά, είναι προφανές ότι αποτελεί ακρότατη συκοφαντία, βλασφημία και αμαρτία να χαρακτηρίζεται η ίδια ως πόρνη, ενώ

είναι μια εκ των Αγίων γυναικών της Εκκλησίας μας. Φαίνεται πάντως πως επαληθεύεται η γνώμη ότι «η δυσφημία και όταν ακόμη είναι ψευδής, δύσκολα εξαλείφεται ακόμη και από τους ίδιους τους Αγίους».

Παύλειος Λόγος 15

400 ἔτη ἀπό τήν Κοίμησ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου το τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας & Ναούσης κ. Παντελεήμονος

16 Παύλειος Λόγος

ση οῦ Ρήτορος

«Ἡ τοῦ Ἄθω ἔρημος προφητικῶς εὐφράνθητι· ἰδού γάρ ἐν σοί ὡς ἀφθαρσίας κρίνα ἔφυσαν Διονύσιος ὁ ρήτωρ σύν Μητροφάνει».

ά εὔοσμα τῆς ἀφθαρσίας κρίνα, Διονύσιος ὁ θεόφθογγος ρήτωρ καί Μητροφάνης, τά φυτευθέντα ὑπό τῆς χάριτος τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Ἐφόρου καί Προστάτιδος τοῦ ἱεροῦ τούτου Ὄρους, καί μεταφυτευθέντα ὡς μυρίπνοα ἄνθη εἰς τόν Παράδεισον τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, εἵλκυσαν διά τῆς εὐωδίας των καί ἡμᾶς, ἀδελφοί καί πατέρες, σήμερον εἰς τό ἱερόν αὐτό θερμοκήπιον τῆς ὁσιότητος καί τῆς ἀρετῆς. Ἡ εὐωδία των εὐωδεστέρα τοῦ θυμιάματος τοῦ πρό ὀλίγου προσφερθέντος Κυρίῳ τῷ Θεῷ ὡς εὐωδία πνευματική μηδέποτε ἐξαντλουμένη, ἐπλήρωσε τάς αἰσθήσεις ὅλας καί ἠλλοίωσε αὐτάς τοιουτρόπως ὥστε οὐδέν τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν καί ἡδέων νά μήν προσελκύη πλέον τήν προσοχήν μας, ἀλλά ἀπερίσπαστοι ἀπό ὅσα βιοτικά καί ὅσα ἐπίγεια, νά στρέψωμεν

Παύλειος Λόγος 17

νοῦν καί καρδίαν εἰς τούς συγκαλέσαντας ἡμᾶς σήμερον εἰς τήν πνευματικήν εὐωχίαν τῆς παννυχίδος ὁσίους καί θεοφόρους πατέρας, Διονύσιον τόν ρήτορα καί Μητροφάνην. Ἡ πνευματική αὐτῶν εὐωδία καθίσταται σήμερον ἐντονωτέρα καθώς συμπληροῦνται τετρακόσια ἔτη ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Διονυσίου, τοῦ πολιστοῦ καί πρώτου οἰκήτορος τῆς σεβασμίας αὐτῆς Σκήτης τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης καί κατακλύζει τούς προσκυνητάς τῆς σεπτῆς καί ἀξιαγάστου μνήμης των, κατακλύζει τούς προστρέξαντας πανταχόθεν εἰς τιμήν τῶν θεοειδῶν τούτων πατέρων, τῶν διά τῆς ἀγγελομιμήτου πολιτείας των οὐρανωσάντων ἔτι πλέον τόν οὐρανογείτονα Ἄθωνα. Τετρακόσια ἔτη συμπληροῦνται σήμερον ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ρήτορος. Ἀλλ’ ἐάν χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές διά τόν χρόνους καί καιρούς ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ θέσαντα Θεόν, τετρακόσια εἶναι ἁπλῶς ἄθροισμα ὀλίγων στιγμῶν μή δυναμένων νά ἐξαλείψουν τά γεγονότα καί νά καλύψουν διά τῆς λήθης τά πρόσωπα. Λέγουν πολλάκις οἱ εὐλογημένοι προσκυνηταί τοῦ Ἁγίου Ὅρους ὅτι εἰς τό Περιβόλιον τῆς Παναγίας, ὁ χρόνος σταματᾶ ἤ ὅτι εὑρίσκεται ἀκόμη εἰς τό παρελθόν. Βεβαίως ὄπισθεν αὐτῆς τῆς ἀκουσίως λανθασμένης ἀπόψεως κρύπτεται ἕνα μέγα μυστήριο. Καί λέγω λανθασμένην, διότι ὁ χρόνος εἰς τό Ἅγιον Ὄρος δέν σταματᾶ ἀλλά «μεταμορφοῦται», γίνεται ὑπερβατικός, διότι ὁ ὑπερβατικῶς ἄχρονος, ὀ ἀΐδιος Θεός

18 Παύλειος Λόγος

τῆς μεταμορφώσεως εἰσέρχεται εἰς τάς καρδίας τῶν μετανοημένων ἁμαρτωλῶν, τῶν ἁγίων ἁμαρτωλῶν, διά νά τούς ἀλλοιώση τήν καλήν ἀλλοίωσιν καί νά τούς εἰσαγάγη εἰς τήν ἰδικήν του δόξα, εἰς τό ἰδικόν του φῶς. ῎Αν ὁ κατά φύσιν χρόνος τοῦ κόσμου μετρᾶ τετρακόσια ἔτη ἀπό τήν κοίμησιν τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος, ὁ χρόνος εἰς τό Περιβόλιον τῆς Παναγίας, ὡς κατά χάριν ὑπερβατικός, σήμερον τίκτει καί σήμερον παρθενεύει. Καί τίκτει τέκνον ἅγιον, ὑπέροχον, φωτόμορφον, θεοειδές καί ἔνδοξον. Διότι ὁ μέγας ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Διονύσιος κοιμώμενος γεννᾶται καί θνήσκων ἀνίσταται καί θαπτόμενος ὑπερυψοῦται. Καί ὅλα ταῦτα, ἀγαπητοί μου, δέν τελεσιουργοῦνται εἰς τό παρελθόν, διότι δέν ὑπάρχει τοιοῦτος ὅρος διά τοιοῦτον Ὄρος, ἀλλά εἰς τό σήμερον. Διότι τό σήμερον εἶναι διά τό Ὄρος ὁ μυστικός γάμος τοῦ παρθενεύοντος χρόνου μετά τῆς ὀγδόης ἡμέρας. Σήμερον, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία, ἡ μεγάλη μας Μήτηρ, δέν πανηγυρίζει τήν ἔξοδον ἑνός ἀξίου τέκνου της, ἀλλά τήν θέωσιν καί τήν δόξαν του. Πανηγυρίζει, διότι τό νῦν τῆς κοιμήσεως τοῦ ἁγίου συζεύγνυται μέ τό ἀεί τῆς δόξης του εἰς τήν ἀκατάληκτον πορείαν του πρός τούς αἰῶνας. Καί ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἀειπάρθενος γέννησε τόν ἀειπάρθενον, τοιουτοτρόπως καί ὁ παρθένος ἁγιορειτικός χρόνος γεννᾶ σήμερον τόν ἐραστήν τῆς παρθενίας, ὁ ὁποῖος δεχόμενος τήν ἐπισκίασιν τῆς δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου παρθενεύων κυοφορεῖ λόγον ἔνθεον, ἐξ οὗ καί ρήτωρ ἀποκαλεῖται.

Ἀληθῶς ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ ρήτωρ κυοφορεῖ εἰς τήν μήτραν τῆς καρδίας του λόγον παρακλητικόν, θεοφόρητον, θεόπνευστον, ἐπιστηρικτικόν, ὁ ὁποῖος ἀναγεννᾶ ὄχι μόνον τούς πατέρας τῆς Σκήτης αὐτῆς ἀλλά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος γίνεται εἰκών τοῦ ἐπουρανίου Πατρός, διά τοῦτο καί συγκαταλέγεται εἰς τούς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει ὅμως καί μία εἰσέτι ὁμοιότης. Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ γεννᾶ ἀπαθῶς τόν Θεόν Λόγον. Ὁ ἅγιος πατήρ τῆς Ἐκκλησίας γεννᾶ λόγον ἀπαθῶς, ἔχων μεταμορφώσει τά πάθη τῆς σαρκός καί πάσχων τά θεῖα. Καί μήτηρ τῆς μεταμορφώσεως ταύτης τῶν παθῶν δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πολυαγαπημένην του σύζυγον, τήν ἄσκησιν, τήν ὁποίαν ὁ ἅγιος ἐρωτεύθη παραφόρως, ὥστε πρός χάριν της νά ἐφαρμόση εἰς τήν ζωήν του τήν διαπίστωσιν ἐκείνην τοῦ Ἀδάμ: «ἕνεκεν τούτου καταλήψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέραν». Ναί, ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ ρήτωρ ἐγκαταλείπει τούς ἰδικούς του ἀνθρώπους διά νά κάνη ὅλους τούς ἀνθρώπους ἰδικούς του, ἐγκαταλείπει τούς πάντας καί τά πάντα διά νά κερδίση τό ἅπαν. Ἐγκαταλείπει τά δεσμά τοῦ κόσμου διά νά δεσμευθῆ μετά τῆς ἀσκήσεως, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει ἀληθῶς τόν ἄνθρωπον. Καί ἐάν αἱ σαρκικαί σχέσεις μεταβιβάζουν τήν φθοράν εἰς τάς νέας ὑπάρξεις, ἡ εὐλογημένη συζυγία τοῦ ἁγίου Διονυσίου μετά τῆς ἀσκήσεως μεταβιβάζει τήν ἀφθαρσίαν εἰς τόν καινόν ἄνθρωπον «τόν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν». Καί ἐάν αἱ σαρκικαί σχέσεις ἐμπεριέχουν τά στοιχεῖα τῆς ἡδονῆς καί τῆς ἱκανοποιήσεως τοῦ ἐγωισμοῦ ἑκάστου τῶν μερῶν, ὁ ἔρως τοῦ ἁγίου διά τήν ἄσκησιν συνεπικουρεῖ εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ προσωπικοῦ του ἐγώ, εἰς τήν νέκρωσιν τοῦ ἀνυπάκουου ἀνθρώπου εἰς τήν ἀφύπνισιν τῆς ἀκαταλήκτου ἡδονῆς, ἡ ὁποία δέν συγκρίνεται μετ’ οὐδενός εἰς ὁλόκληρον τήν δημιουργίαν. Διά τοῦτο καί ἡ παρουσία τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Διονυσίου εἶναι διαρκῶς ζῶσα ἐνταῦθα. Διά τοῦτο καί ἡ εὐωδία τῆς ἁγιότητός του εὐφραίνει ἕως τῆς σήμερον τάς ψυχάς τῶν μοναζόντων καί τῶν εἰς αὐτόν προστρεχόντων καί παρακινεῖ πάντας ἡμᾶς πρός τό ἀγαθόν. Διά τοῦτο ἡ πνευματική εὐωδία τῆς θεομιμήτου διαγωγῆς του ὡς ἄρωμα ἰσχυρόν ἀναζωογονεῖ τάς καταβεβλημένας ἀπό τόν ἀγῶνα δυνάμεις μας καί ἀφυπνίζει ἀπό τόν λήθαργον τῆς ραθυμίας τάς καρδίας μας. Διά τοῦτο ἄς μεταφερθῶμεν, ἀδελφοί καί πατέρες, κατά τήν ἑόρτιον ταύτην

ἑσπέραν εἰς τήν βασιλίδα τῶν πόλεων, καί ἄς παρακολουθήσωμεν τήν φωτοφόρον καί οὐρανοδρόμον πορείαν τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί ἄς συναντήσωμεν μετ’ αὐτοῦ καί τόν συναναβάτην του εἰς τήν πνευματικήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν ὁσιώτατον Μητροφάνην. Ἄς μεταφερθῶμεν διά νά τόν ἴδωμεν νά ἀπαρνεῖται τάς πρωτοκαθεδρίας καί τάς πρωτοκλισίας τῶν ἀνθρώπων, νά ἀδιαφορῆ διά τά παροδικῶς μόνον εὐφραίνοντα τό σῶμα καί τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου ἀγαθά καί νά ἐπιλέγῃ τό καλόν ὄντως καί μακάριον ἔργον τῆς κατά Θεόν πολιτείας, ἐνδυόμενος τό ταπεινόν τοῦ μοναχοῦ τριβώνιον ὑπό τήν σκέπην τοῦ τῶν μοναζόντων καθηγητοῦ, Τιμίου Προδρόμου, εἰς τήν παλαίφατον μονήν τοῦ Στουδίου. Ὁ σπόρος τοῦ θείου ἔρωτος βλαστήσας διά τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ἐποτίζετο διά τῶν δακρύων τῆς προσευχῆς καί τοῦ ἱδρῶτος τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων, ἐτρέφετο διά τῆς μελέτης τῶν θείων γραφῶν καί τῶν συγγραμάτων τῶν ἐν ἀσκήσει διαλαμψάντων ἁγίων πατέρων ἀλλά καί διά τῆς προσευχῆς καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καί ηὔξανε διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ἐκραταιοῦτο. Καί ἦτο τόσος ὁ θεῖος ἔρως ὁ συνέχων τήν καρδίαν του, ὥστε ἀποφασίζει νά ἐγκαταλείψη τήν Κωνσταντινούπολιν καί τήν μονήν τοῦ Στουδίου καί νά πορευθῆ ἀπό τήν πόλιν τῆς Θεοτόκου εἰς τό Ὄρος τῆς Θεοτόκου, εἰς τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, ἀπό τήν πρωτεύουσαν τοῦ κόσμου εἰς τήν πρωτεύουσαν τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Τήν πρώτην ξενιτείαν τῆς μοναχικῆς

κουρᾶς διαδέχεται τώρα δευτέρα, ἡ ὁποία προσθέτει εἰς τόν τρόπον καί τόν τόπον, διά νά εἶναι διπλοῦς ὁ ἀγών διά τόν μοναχόν καί διπλή ἡ χάρις. Ἐγκαταβιώνει ὁ ὅσιος εἰς τάς Καρυάς ἀλλ’ ἡ ψυχή του ἀναζητεῖ περισσοτέραν ἄσκησιν, ἐντονωτέραν ἐρημίαν, ἀπροσκοπτωτέραν ἐπαφήν μέ τόν νυμφίον της. Ὡς ἡ νύμφη τοῦ ἄσματος ἀναζητεῖ «ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή» του, ἀναζητεῖ τόπον ἡσυχίας καί μονώσεως μακράν καί αὐτῶν τῶν ἤχων τῶν κοινοβιατῶν διά νά ζῆ μόνος μόνῳ Θεῷ. Διά τοῦτο καί ἐπιλέγει τήν ἔρημον, διά τοῦτο καί ἐπιλέγει μετά τήν Ἁγίαν Ἄνναν ταύτην τήν φαραγγώδη ὑπώρειαν τοῦ Ἄθωνος διά νά ἐγκαταβιώση καί μακράν κάθε ἀνθρωπίνης ἐπικοινωνίας καί παρηγορίας νά κοινωνῇ τῷ Θεῷ καί νά δέχεται τήν παράκλησιν τῆς θείας χάριτος εἰς τήν ἀπαράκλητον ἐρημίαν τοῦ Ἄθωνος. Τρίτη ξενιτεία αὐτή, τήν ὁποίαν ἐπιλέγει ὁ μακάριος Διονύσιος. Ὁ κατά κόσμον ρήτωρ σιωπᾶ ἑκουσίως διά τόν κόσμον καί ἡ ἑκούσιος σιωπή του μεταβάλλεται εἰς οὐρανόφθογγον ἀδολεσχίαν νοερᾶς προσευχῆς δι’ ἧς καθαίρεται ὁ νοῦς, δι’ ἧς ἁγιάζεται ἡ καρδία, δι’ ἧς μεταποιεῖται τό σῶμα εἰς ναόν Θεοῦ ζῶντος, εἰς λυχνίαν φωταυγῆ πλήρη ἀκτίστου φωτός. Ἐδῶ εἰς τήν Σκήτην τῆς Μικρᾶς ἁγίας Ἄννης, εἰς τοῦτο τό εὐλογημένον σπήλαιον, εἰς τοῦτο τό εὐλογημένον ἐργαστήριον τῆς ἁγιότητος, οἱ δύο ἀσκηταί ἐνέκρωσαν τά πάθη, ἀνέστησαν τήν ἀρετή, διέλυσαν τό σκότος τῆς ἁμαρτίας, ἐφωτίστηκαν εἰς τάς ἀκτῖνας τῆς ἀκτίστου θείαςἐνεργείας, «ἐκαθαρίσθησαν», «ἐλαμπρύνθησαν», «ἡγιά-

σθησαν», «ἐθεώθησαν». Ἐδῶ ὁ ἅγιος Διονύσιος μυσταγωγοῦσε καθημερινά τόν μαθητήν του ἅγιον Μητροφάνην εἰς τήν μυστικήν θεολογίαν, ἡ ὁποία εἶναι εἰσαγωγή εἰς τήν θεοπτίαν, εἰς τήν θεωρίαν, εἰς τήν θέαν τοῦ Θεοῦ. Εἰς τήν ἡσυχίαν τῆς ἐρήμου βιώνουν ὁ ὅσιος Διονύσιος ὁ ρήτωρ μετά τοῦ μαθητοῦ του ὁσίου Μητροφάνους τό θαῦμα τῆς προσωπικῆς των μεταμορφώσεως. Θαβώρ εἶναι δι’ αὐτούς ἡ ἔρημος τοῦ Ἄθωνος, Σινᾶ εἶναι δι’ αὐτούς ἡ Σκήτη τῆς Θεοπρομήτορος Ἄννης, διότι Θαβώρ καί Σινᾶ εἶναι ὁ τόπος τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ τόπος τῆς θείας ἐλλάμψεως. Καί οἱ δύο ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες ζοῦν ἐντός των τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ, ἀτενίζουν τό ἀληθινόν φῶς τῆς δόξης του καί ἐπαναλαμβάνουν μυστικῶς τούς λόγους τοῦ μαθητοῦ Κυρίου: «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Ὁ ὑπέρ τάς κεφαλάς των ὑψούμενος Ἄθως τούς ὑπενθυμίζει διαρκῶς τήν ὑψοποιόν ταπείνωσιν καί τό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης τῶν πρό αὐτῶν ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς τελειωθέντων ἐν ἀσκήσει πατέρων, τούς ὑπενθυμίζει τό ὕψος τῆς ἁγιότητος ἀλλά καί τό βάθος τῆς ταπεινότητος εἰς τό ὁποῖο ὀφείλει κάθε μοναχός νά φθάσῃ. Τό σπήλαιον εἰς τό ὁποῖον ἐγκαταβιοῦν τούς ὑπενθυμίζει τό ταπεινόν τῆς Βηθλεέμ σπήλαιον τό ὁποῖον ἐδέχθη τόν Κύριον, ὁ ὁποῖος προτιμᾶ ὡς κατοικητήριον τό σπήλαιον τῆς ψυχῆς τοῦ μοναχοῦ ἀλλά καί κάθε πιστοῦ περισσότερον ἀπό τά πολυτελῆ ἀνάκτορα τοῦ κόσμου. Τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, τά ὁποῖα τούς συντροφεύουν, Παύλειος Λόγος 19

τούς ὑπενθυμίζουν τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος τά διατρέφει χωρίς τήν ἰδικήν των μέριμνα, ἀλλά καί τό χρέος τοῦ μοναχοῦ νά ὑψώνει ὡς ἀετός πνευματικός τήν ψυχή του πάντοτε εἰς τόν οὐρανόν. Τά ταπεινά ἄνθη, τά ὁποῖα κοσμοῦν τούς ἀνύδρους βράχους, τούς ὑπενθυμίζουν τήν ἀνάγκη νά κοσμηθῆ ἡ ψυχή μέ τά ἄνθη τῶν ἀρετῶν, ὥστε νά παραστῇ τῷ Θεῷ εὐπρεπισμένη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως. Οἱ βράχοι τοῦ Ἄθωνος μεταβάλλονται διά τούς δύο ἀρνησικόσμους ἀσκητάς εἰς κλίμακα οὐρανοδρόμον, ἡ ὁποία τούς μεταφέρει πρός Ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον ἐπόθησεν ἡ ψυχή των, τούς μεταφέρει εἰς τήν τούς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, χάριν τῆς ὁποίας ἠρνήθησαν τά ἐπίγεια, ἠρνήθησαν καί αὐτήν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, μεταβληθέντες εἰς ὄντως μοναχούς, διά τούς ὁποίους οὐσία τῆς ὑπάρξεώς των εἶναι «βία φύσεως διηνεκής». Ἡ παρουσία των εἰς τόν δυσπρόσιτον αὐτόν τόπον ἤνοιξε, ἀδελφοί μου, τάς λεωφόρους τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί τῆς κατανύξεως τά ποτίσαντα τήν ἔρημον ταύτην ἤνοιξαν τούς κρουνούς τῆς θείας χάριτος καί ἡ ἔρημος ἐξήνθησεν καί ἡ ἀοίκητος ἔγινε οἰκουμένη ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν νά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμά των, δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπεθύμησαν νά μιμηθοῦν τήν μακαρίαν ζωήν των. Τετρακόσια ἔτη συμπληροῦνται ἀπό τήν ἡμέραν τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί εἰς αὐτό τό διάστημα ἡ ἱερά αὕτη Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης ἔγινε διά πολλούς Θαβώρ καί Σινᾶ, ἔγινε οὐρανός, ἔγινε ἐφαλτήριο διά τήν ἄνω ζωήν, ἔγινε πρόγευσις τοῦ παραδείσου. Νυμφαγωγοί των οἱ ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες ἡμῶν Διονύσιος ὁ ρήτωρ καί Μητροφάνης, οἱ ἐπαξίως σήμερον ὑφ’ ἡμῶν μακαριζόμενοι. Μακάριοι οἱ ὅσιοι, οἱ τήν μακαρίαν ζωήν ἀπολαμβάνοντες· μακάριοι καί ὅσοι τήν μακαρίαν ἐκείνων ζωήν ἐμιμήσαντο καί κατέλιπον ἡμῖν ὑπογραμμόν βίου μοναχικοῦ, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν. Μακάριοι καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί καί ἐλάχιστοι, οἱ ἀξιωθέντες παρά Θεοῦ νά γνωρίσωμεν τούς μιμητάς τῶν ὁσίων οἰκιστῶν τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Σήμερον, αὐτήν τήν στιγμήν, οἱ ἅγιοί μας, οἱ ἠγαπημένοι μας ἅγιοι, εὑρίσκονται καί πάλιν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, πρόθυμοι νά μᾶς στηρίξουν εἰς τόν ἰδικόν μας ἀσκητικόν ἀγῶνα, πρόθυμοι νά σφογγίσουν τόν ἱδρῶτα μας καί νά μᾶς προσφέρουν τήν δρόσον τοῦ πνεύματος ἐντός τοῦ καλοκαιρινοῦ καύματος τῶν παθῶν μας. Εἶναι ἕτοιμοι

20 Παύλειος Λόγος

νά μᾶς ἁπλώσουν χεῖρα βοηθείας διά νά διευκολύνουν τήν ἄνοδόν μας εἰς τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, ἀρκεῖ καί ἡμεῖς νά μήν λησμονῶμεν μέσα εἰς τήν ὑπερηφάνειάν μας ὅτι χρειαζόμεθα τήν βοήθειάν των. Ἔλεγεν πάντοτε ὁ ἀείμνηστος καί χαριτωμένος Γέροντάς μας Γεράσιμος ὁ ὑμνογράφος, ὁ ἐγκωμιαστής τῶν ἁγίων, ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι παρόντες εἰς τήν πανήγυρίν των. Τούς ἔβλεπε, τούς ἤκουε, συνωμίλει μετ’ αὐτῶν καί ἔκανε ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα του, νά σκιρτῶμεν ἀπό χαράν καί συγκίνησιν. Καί σήμερον οἱ ἅγιοι εἶναι μεθ’ ἡμῶν, ἐνταῦθα, ὅπως μεθ’ ἡμῶν πανηγυρίζοντες εἶναι καί οἱ πνευματικοί ἡμῶν πατέρες καί ἀδελφοί, ὁ ταπεινός Γέρων Ἀβιμέλεχ, ὁ Πνευματικός Πατήρ Γέρων Διονύσιος, ὁ μακαριστός ἀδελφός μας Μητροφάνης ὁ καλός ὑποτακτικός καί ὁ Γέροντάς μας Γεράσιμος ὁ ὑμνογράφος, οἱ ὁποῖοι εὔχονται διά τήν εὐλογημένην αὐτήν ἀδελφότητα, τῆς ὁποίας προΐσταται ὁ ὁσιώτατος καί κατά πνεῦμα ἀγαπητός ἀδελφός Σπυρίδων μοναχός, καί δι’ ὅλους ἡμᾶς. Χαίρονται, διότι οἱ νέοι πατέρες μέ τόν Γέροντα Σπυρίδωνα συνεχίζουν νά ἐργάζονται μέ ζῆλον διά τήν σωτηρίαν των ἀκολουθοῦντες τό παράδειγμα τῶν μακαριστῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν σειράν των ἠκολούθησαν ἄλλους, φθάνοντες τήν ἀσκητικήν παράδοσιν τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης μέχρι τῶν σήμερον ἑορταζομένων ἁγίων, μίαν ἀσκητικήν παράδοσιν, ἡ ὁποία ὡς θεμέλιόν της ἔχει τήν τοῦ κόσμου ξενιτείαν. Τούτων, ἀδελφοί, τόν ξένον τοῦ κόσμου καί τῶν τοῦ κόσμου βίον καθορῶντες ξενωθῶμεν καί ἡμεῖς τοῦ κόσμου. Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, διότι «ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ», ἀλλά μόνον «ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα». Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, ὁπουδήποτε καί ἄν ζῶμεν· ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, ὁπωσδήποτε καί ἄν ζῶμεν, διότι κόσμος εἶναι ὅ,τι μᾶς ἐμποδίζει νά συναντήσωμεν τόν Θεόν. Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, διότι ὁ κόσμος μᾶς ἐμποδίζει νά ἀγαπήσωμεν ἐν ἀληθείᾳ τόν ἄνθρωπον καί νά λατρεύσωμεν ἐν πνεύματι τόν Θεόν. Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, διότι κόσμος εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν ἑαυτόν μας, ἡ ὁποία μᾶς στερεῖ τήν δυνατότητα νά ἀγαπήσωμεν τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας καί τῆς διανοίας ἡμῶν, μᾶς στερεῖ τή δυνατότητα τῆς ὑπερβάσεως τῆς φιλαυτίας καί τῆς ὑπερηφανείας καί νά ἀνέλθωμεν εἰς τήν βαθμίδα τῆς ταπεινώσεως. Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, διότι ὁ κόσμος εἶναι τό ἕρμα ἐκεῖνο, τό ὁποῖον δυσκολεύει τήν ἀνάβασίν μας εἰς τό ὄρος Θαβώρ καί κάνει τήν ψυχήν μας

σκληρήν, σκληροτέραν καί τῶν βράχων οἱ ὁποῖοι μᾶς περιβάλλουν, ὥστε νά μήν δύναται νά δεχθῆ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ. Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, διότι τά φῶτα τοῦ κόσμου, ἄν καί τεχνητά καί παροδικά, συσκοτίζουν τόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς μας καί ἀπομακρύνουν τό φῶς τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτήν. Ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου κατά τήν οὐσίαν, μηδέποτε ἐπαναπαυόμενοι εἰς τήν σκέψιν ὅτι ἐπετελέσαμεν τό χρέος μας. Διότι ἡ ξενιτεία δέν εἶναι μία πρᾶξις, δέν εἶναι στιγμή τῆς ζωῆς μας, δέν εἶναι μία ἀπόφασις. Εἶναι διαρκής προσπάθεια καί διά βίου ἀγών. Δέν ἀρκεῖ ἁπλῶς ἡ φυγή ἀπό τόν κόσμο, δέν ἀρκεῖ ἁπλῶς ἡ ἔνδυσις τοῦ μοναχικοῦ χιτῶνος, δέν ἀρκεῖ ἡ μοναχική κουρά, δέν ἀρκεῖ ἡ ἱερωσύνη, ἐάν δέν ὑπάρχη ἡ συνεχής προσπάθεια νά μήν μᾶς ἀπασχολῆ ὁ κόσμος, ὅπως καί ἐάν ἐμφανίζεται εἰς τόν καθέναν μας. Νά μήν ἀποσπᾶ τήν προσοχήν μας ἀπό τά νοήματα τοῦ Χριστοῦ. Νά μήν διεκδικῇ τήν ἀγάπην μας ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Διότι ἐάν δέν ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, «τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες», θά παραμείνωμεν ξένοι τοῦ Θεοῦ. Ἀντιθέτως ἐάν διά τοῦ διαρκοῦς πνευματικοῦ ἀγῶνος καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ γίνομεν ξένοι διά τόν κόσμον, εἴτε ζῶμεν τοπικῶς ἐντός αὐτοῦ εἴτε ζῶμεν ἐκτός, τότε μόνον, ἀδελφοί, θά ἀξιωθῶμεν νά γίνωμεν «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ», σύσκηνοι τῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων, σύσκηνοι καί τῶν ἐν τῇ Σκήτῃ ταύτῃ ἀσκησάντων ὁσίων πατέρων ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί Μητροφάνους. Πρός αὐτούς, ἀδελφοί, ἀναπέμψωμεν ὁλοκάρδιον κατά τήν εὔσημον ταύτην ἑσπέραν τήν ἱκεσίαν προφέροντες ἐν κατανύξει καρδίας ταπεινήν δέησιν μετά τοῦ ὑμνογράφου: «καί νῦν ἐν τῇ ἀΰλῳ τελετουργίᾳ τῶν ὑπερκοσμίων κοινωνοῦντες μυήσεων τόν Θεόν ἡμῖν ἱλεώσασθε, Διονύσιε ἱερώτατε καί Μητρόφανες θεόφρον, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

(ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας καί Ναούσης κ. Παντελεήμονος, ἡ ὁποία ἐκφωνήθηκε κατά τόν Ἑσπερινόν τῆς Ἀγρπνίας τῆς ἑορτῆς τῶν Ὁσίων Πατέρων Διονυσίου τοῦ Ρήτορος καί Μητροφάνους, εἰς τήν Μικράν Ἁγίαν Ἄνναν κατά τό ἔτος 2006)

Παύλειος Λόγος 21

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΑ οἱ ἅγιοι Ὑάκινθοι

τοῦ Ἀρχιμ. π. Χρυσοστόμου Ξενιτόπουλου

ναν ὡραῖο μύθο εἶχαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι γιὰ νὰ δείξουν τὴν ἀξία τῆς φιλίας. Ὁ ξανθομάλλης Φοῖβος εἶχε φίλο τὸν σγουρομάλλη ἀρχοντογιὸ Ὑάκινθο, ἐκεῖ στὶς Ἀμύκλες τῆς Λακωνίας. Συχνὰ ἀθλοῦνταν μαζὶ καὶ παράβγαιναν στὸ δίσκο. Μιὰ μέρα ὁ ζηλιάρης Ζέφυρος φύσηξε δυνατὰ κι ἔσπρωξε μὲ ὁρμὴ τὸ δίσκο τοῦ Ἀπόλλωνα πάνω στὴν κεφαλὴ τοῦ δίσμοιρου θνητοῦ του φίλου. Ὁ Ὑάκινθος πέθανε, καὶ λυπημένος βαθιὰ ὁ Ἀπόλλων τὸν μεταμόρφωσε στὸ γνωστὸ ἐξαίσιο λουλούδι ποὺ μοιάζει μὲ σγουρόμαλλο κεφάλι μὲ χρώματα ὡραῖα, γαλάζια, ροδαλὰ καὶ ἄσπρα. Εἶναι τὰ χαρούμενα ζουμπούλια. Ἀνθίζουνε τὴν ἄνοιξη καὶ σβήνουν μὲ τὶς καυστικὲς ἀκτίνες τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ὅπως δηλοῖ καὶ ὁ μῦθος, κατὰ τὸν Ἰούνιο. Ἂν ὅμως στὴ φύση δὲν τοὺς ὁρίστηκε ν’ ἀνθίζουν καλοκαιρινά, σὲ μίαν ἄλλη ἐπὶ γῆς πραγματικότητα ἀλλὰ καί ἐν Παραδείσῳ, στοὺς οὐράνιους κήπους τοῦ γεωργοῦ καὶ κηπουροῦ Θεοῦ ἀνθίζουν μεσοκαλόκαιρα καὶ αἰώνια δυὸ ἄλλα δροσερὰ καὶ πανεύοσμα ζουμπούλια, τὸ καθένα μὲ τὸ δικό του ἄρωμα. Πρόκειται γιὰ τοὺς δυὸ ἁγίους Ὑακίνθους, νέο καὶ γέροντα ποὺ ἐφάρμοσαν τὸ ψαλμικὸ «πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων, αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου» καὶ τὸ ἄλλο ποὺ λέγει: «Πολιὰ δὲ ἐστι φρόνησις καὶ ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος. Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ, ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Ἀρεστὴ γὰρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, διὰ τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας».

22 Παύλειος Λόγος

Ὁ πρῶτος Ὑάκινθος ἦτο νέος εἰκοσαετής. Ἄνθιζε ἡ νεότητά του ὅταν ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιώτης τοῦ βασιλέως Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.) καὶ μάλιστα ἦταν κουβικουλάριος (θαλαμηπόλος) στὴ βασιλικὴ σκηνὴ καὶ ὑπηρετοῦσε στὸ τραπέζι τοῦ αὐτοκράτορα. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ἂν καὶ νέος, εἶχε φρόνημα γέροντος, σεμνότητα καὶ εὐπρέπεια. Στὸ διωγμὸ τοῦ Τραϊανοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν τελείωσε τὴν ἄθλησή του, καὶ νὰ πῶς: ἕνας συνυπηρέτης, ὁ καλοθελητὴς Σουρβίκιος, τὸν εἶδε νὰ προσεύχεται σὲ ἄλλο Θεὸ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὁ ἴδιος ἤξερε. Μιὰ καὶ δυὸ στὸν Τραϊανό: «Γνώριζε, αὐτοκράτωρ, πὼς ὁ δοῦλος τῆς ἀήττητης ἐξουσίας σου ὁ Ὑάκινθος, δὲν ὑπακούει στὰ προστάγματά σου καὶ ἐπικαλεῖται γιὰ Θεὸ κάποιον Χριστό». Θέλοντας ὁ Τραϊανὸς νὰ πειστεῖ, ἔδωσε τὴν ὥρα τοῦ γεύματος στὸν Ὑάκινθο νὰ φάγει ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα, τὰ κρέατα τῶν θυσιῶν στοὺς ψευδώνυμους θεούς. Αὐτὰ οἱ Χριστιανοὶ γενικῶς δὲν τὰ ἔτρωγαν, ὑπακούοντας καὶ σὲ σχετικὲς ἐντολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ Ὑάκινθος ἀρνήθηκε νὰ μιαροφαγήσει καὶ κάλεσε τὸν ἴδιο τὸν Τραϊανὸ νὰ ἐγκαταλείψει τὸ μάταιο σέβας πρὸς τοὺς δαίμονες. Ὅλοι οἱ προσκείμενοι στὸν αὐτοκράτορα ἐξοργίστηκαν βλέποντας τὴν ἀφοβία του καὶ ὁ Τραϊανὸς τοῦ εἶπε: «Τὸ νεαρό της ἡλικίας σου, σὲ κάνει νὰ παραφέρεσαι. Πῶς θὰ λατρέψουμε τὸν Χριστὸ πού οὔτε ἐμεῖς οὔτε οἱ πρόγονοί μας γνωρίσαμε;». «Ἐπειδὴ εἶστε ἀνάξιοι» ἀπάντησε ὁ μάρτυς «ἐνῶ ἐγὼ διδάχθηκα αὐτὰ ἀπὸ φιλόχριστους γονεῖς».

Ὁ τύραννος ἐξοργίστηκε κι ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν χτυποῦν στὸ στόμα καὶ σ’ ὅλο τὸ σῶμα. Τὸν ἔβριζαν λέγοντας: «Πῶς τολμᾶς νὰ λὲς αὐτὰ ἐνώπιον τοῦ μεγάλου βασιλέως;»ἀγνοώντας ποιανοῦ Βασιλέως πραγματικὸς ὑπηρέτης ἦταν. Τὸν λάκτιζαν καὶ τοῦ ἄνοιγαν τὸ στόμα γιὰ νὰ φάει τὰ δικά τους φαγητὰ ποὺ εἶχε πρὶν ἀρνηθεῖ. Βλέποντας ὁ Τραϊανὸς πὼς νικήθηκε, ἔφυγε συγχυσμένος καὶ διέταξε νὰ βάλλουν τὸ μάρτυρα στὴ φυλακὴ καὶ στὸ τιμωρητικὸ ξύλο. Τὴν ἄλλη μέρα ἀκολούθησαν ἀνακρίσεις καὶ βασανιστήρια ἐνώπιον τοῦ πλήθους στὸ θέατρο. Μαστιγώθηκε, κρεμάστηκε καὶ ξεσκίστηκε στὶς πλευρές. Κουράστηκαν οἱ δήμιοι νὰ δέρνουν κι ὁ ἅγιος φώναζε: «Βρὲς μεγαλύτερες τιμωρίες, Τραϊανέ. Ἔτσι θὰ φανεῖ περισσότερο πὼς βοηθᾶ συνεχῶς ὁ Χριστὸς τοὺς δικούς Του». Θέλοντας νὰ κερδίσει χρόνο καὶ νὰ κάμψει τὸ φρόνημα τοῦ γενναίου, εἶπε πάλι καὶ τὸν ἔριξαν στὴν εἱρκτή. Γιὰ μέρες κανεὶς δὲ θὰ τοῦ πήγαινε φαγητὸ καὶ ποτὸ ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα, ὥστε ἀπὸ τὴν πεῖνα νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ φάγει κι ἔτσι θὰ νικοῦσαν τὴ γνώμη του. Δὲν ὑπολόγισαν ὅμως καλά. Γιὰ πολλὲς μέρες ὁ μάρτυς δὲν ἄγγιζε τίποτε. Ὁ βασιλιὰς ρωτοῦσε κι οἱ ὑπηρέτες ἔδιναν ἀναφορὰ: «Τὰ ἀφήνει ὅλα ἄθικτα». Ὁ Τραϊανὸς δὲν τὸ πίστευε. Ὀργιζόταν νομίζοντας πὼς ὁρισμένοι τοῦ ἔδιναν κρυφὰ ἄλλη τροφὴ κι ἀπειλοῦσε νὰ πάρει κεφάλια. Τὴν 38η μέρα ὁ ἀρχιφύλακας τοῦ ἀνέφερε ἔντρομος ἕνα ἀσυνήθιστο γεγονός. Δυὸ ἄγγελοι παράστεκαν στὸν κρατούμενο κι ὁ

ἕνας τὸν σκέπαζε ἀπὸ τὶς ἐπιβουλὲς τῶν ἐχθρῶν ἐνῶ ὁ ἄλλος τοῦ ἔβαζε στὸ κεφάλι στεφάνι. Ὡς φαντασίες ἐξέλαβε ὁ Τραϊανὸς τὰ λεγόμενα καὶ τὴν 40η μέρα πρόσταξε νὰ τὸν φέρουν μπροστά του. «Γιὰ νὰ δοῦμε ἂν μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ τὸν λυτρώσει ἀπὸ τὰ χέρια μου». Ἀλλὰ ὁ Κύριος λύτρωσε πράγματι τὸν μιμητὴ Του στὸ ἄθλημα τῆς ὁλοσχεροῦς σαρανταήμερης νηστείας παίρνοντάς τον μαζί Του. Οἱ δοῦλοι τοῦ κοσμοκράτορα εἴπανε φοβισμένοι: «πέθανε βασιλιά, ὁ Ὑάκινθος, καὶ πλῆθος ἀνθρώπων μὲ ροῦχα λευκὰ εἶναι κοντὰ του κρατώντας λαμπάδες». Μαγεῖες τὸ θεώρησε ὁ ἀσεβὴς καὶ μὴ θέλοντας νὰ τιμηθεῖ μὲ ταφὴ ὁ ἐχθρός του, εἶπε καὶ τὸν πέταξαν σὲ μέρος βουνίσιο ὅπου ὑπῆρχαν θηρία. Τοποθετήθηκε φρουρὰ γιὰ νὰ μὴν πᾶνε οἱ «μάγοι» (οἱ Χριστιανοί) καὶ τὸν πάρουν (κάτι παρόμοιο μὲ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου). Ὁ ἱερέας Τιμόθεος, συγγενὴς τοῦ ἁγίου, ἔστειλε ἕναν Αἰγύπτιο, μετέπειτα ἀφηγητὴ τοῦ μαρτυρίου, νὰ πάρει ἂν μπορεῖ τὸ σῶμα. Λόγω ὅμως τῶν στρατιωτῶν καὶ τῶν θηρίων, στάθηκε ἀδύνατο. Ὅταν ἔφυγαν οἱ στρατιῶτες, φυλασσόταν τὸ λείψανο ἀπὸ ἀγγέλους καὶ κανένα θηρίο δὲν τόλμησε νὰ πλησιάσει. Ἄγγελος μὲ σχῆμα ἀνθρώπου ὁδήγησε τὸν ἱερέα μὲ λαμπάδα τὴ νύχτα καὶ πῆρε τὸ ἅγιο σῶμα. Ὁ Τιμόθεος τὸ ἐμπιστεύθηκε ἀργότερα σὲ μιὰ γυναῖκα ποὺ τὸ τιμοῦσε ὡς τὸ γῆρας της. Τότε παρουσιάζεται ὁ ἅγιος σ’ ἕναν τυφλὸ συγκλητικὸ καὶ τοῦ λέγει πὼς θὰ τὸν ἰατρεύσει ἐὰν μεταφέρει τὸ λείψανό του στὴν πατρίδα του Καισάρεια ὑποδεικνύοντας καὶ ποῦ βρισκόταν. Ὁ ἄρχοντας θεραπεύτηκε ἀλλὰ δὲν ἐκπλήρωσε τὸ αἴτημα τοῦ ἁγίου. Ὅταν ξαναέχασε τὸ φῶς του, παρακάλεσε θερμότερα. «Χλεύασες καὶ χλευάστηκες» ἀπάντησε ὁ ἅγιος. «Σὲ παρακαλῶ, κάνε με πάλι καλὰ καὶ θὰ γίνει ὅ,τι θέλεις». Μὲ τὸ λάδι τῆς καντήλας του γιατρεύτηκε καὶ ὁδήγησε μὲ ἅμαξα τὸ ἱερὸ λείψανο στὴν Καισάρεια. Τὰ βόδια πῆγαν μόνα τους καὶ σταμάτησαν στὸ σπίτι

τοῦ ἁγίου. Ὁ θαλαμηπόλος καὶ τραπεζοκόμος ἀξιώθηκε τῶν οὐρανίων θαλάμων καὶ τῆς Δεσποτικῆς τραπέζης τὴν 3η Ἰουλίου τοῦ 98 μ.Χ.. Ἕνα ἐκκλησάκι σήμερα εἶναι ἀφιερωμένο σ’ αὐτὸν πάνω στὰ κρητικὰ βουνά. Τιμᾶται σὰν ἅγιος της ἀγάπης καὶ τῶν… ἐρωτευμένων, ἴσως ἀπὸ παρεξήγηση τῆς ἀγάπης του στὸ Θεό. Ἂν τὸ πάρουμε πνευματικά, πράγματι ἀντιτάχθηκε στὸ θυμὸ τοῦ κόσμου θεῖος ἔρωτας μέχρι θανάτου.

Ὁ δεύτερος Ὑάκινθος εὐωδιάζει δυὸ ἑβδομάδες μετά, στὶς 18 Ἰουλίου. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄμαστρι τοῦ Πόντου κι ἦταν γιὸς τῶν εὐσεβῶν Θεοκλήτου καὶ Θεονίλλας. Τ’ ὄνομά του τὸ ἔλαβε μὲ ἐπιφάνεια θείου ἀγγέλου. Ἤκμασε στοὺς χρόνους τοῦ ἐπισκόπου Ἀμάστριδος Ἡρακλείδη. Ἀπὸ νωρὶς φάνηκε τί πολύτιμος θεῖος λίθος ἦταν. Τριῶν ἐτῶν ἀνέστησε ἄλλο παιδὶ νεκρὸ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ «ὑπὲρ παντὸς ὀνόματος» Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅσο αὔξανε στὸ σῶμα, αὔξανε καὶ στὴν ἀρετὴ ἐκτελώντας θαύματα

μέχρι τὰ γηρατειά του. Ἔβλεπε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ τιμοῦν ἕνα τρυπημένο καὶ κοῖλο δένδρο φτελιᾶς κι ἀποφάσισε νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν πλάνη. Τὸ τσεκούρι στὰ χέρια του δούλευε καλὰ κι ἔτσι ἔριξε γρήγορα τὸ ἄχρηστο φυτό. «Ἴδε τὰ σεβάσματα ὑμῶν» θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ σάν τόν Δανιήλ. Φρίκιασαν οἱ ἀνόητοι καὶ τὸν ἔφεραν στὸν ἡγεμόνα Καστρίνσιο. Τὸν ἔδειραν ἀνηλεῶς καὶ τοῦ ξερίζωσαν τὰ δόντια, αὐτοῦ ποὺ ἐξερίζωσε τὴν πλάνη. Τὸν ἔδεσαν μὲ σχοινιὰ καὶ τὸν ἔσυραν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη. Τὸν πλήγωσαν μὲ καλάμια καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φυλακὴ μὴ σεβόμενοι τὴν ἡλικία του. Ἐκεῖ παρέδωσε τὴν ψυχή του. Στὴ μνήμη του ὁ ἅγιος συνέχιζε καὶ μετὰ θάνατον νὰ θαυματουργεῖ. Ὅταν ἔψαλλαν οἱ Χριστιανοὶ στὸν τάφο του, πεταγόταν χῶμα ποὺ τὸ συνέλεγε ὁ ἐπίσκοπος σὲ δοχεῖο καὶ τὸ ἔδινε στοὺς πιστοὺς πρὸς ἰατρεία παθῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν. Ἕνα τρίτο ζουμπούλι τοῦ ἁγιολογίου εἶναι χειμωνιάτικο. Ὁ εὐνοῦχος καὶ ὑπηρέτης τῆς ἁγίας Εὐγενίας Ὑάκινθος μαζὶ μὲ τὸν ὅμοιό του Πρωτᾶ ἀκολούθησαν τὴν κυρία τους σὲ μοναστήρι γενόμενοι καὶ οἱ τρεῖς μοναχοὶ (ἡ Εὐγενία παρουσιάστηκε μὲ ἀνδρικὸ σχῆμα ὡς εὐνοῦχος). Τέλος μαρτύρησαν καὶ οἱ τρεῖς καὶ ἑορτάζουν τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων. Ἐκτὸς ἀπὸ λουλούδι, ὁ ὑάκινθος εἶναι καὶ λίθος πολύτιμος καὶ τέτοιον βλέπει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη νὰ ἀπαστράπτει ὡς συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ τείχους τῆς Ἄνω Ἱερουσαλὴμ «ὁ ἑνδέκατος (λίθος) ὑάκινθος» (21,20). Αὐτῆς τῆς ἀπαστράπτουσας μαρμαρυγῆς ἀξιώθηκαν οἱ ἅγιοι μεταφυτευθέντες στὸ οὐράνιο περιβόλι.

Παύλειος Λόγος 23

Γ E Γ O N O TA Ο εορτασμός της Κοιμήεως της Θεοτόκου

εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Ιερά Μητρόπολή μας ήταν φέτος ιδιαίτερα λαμπρός: Την πανήγυρη της Ιεράς Μονής Παναγίας Σουμελά τίμησε με την παρουσία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος. Στην πανήγυρη συμμετείχαν ακόμη οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σερρών κ. Θεολόγος, Ζιχνών κ. Ιερόθεος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, καθώς επίσης και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων.

«Σήμερα εορτάζει η Μητέρα του Θεού, η Γέφυρα της ζωής, η Σωτηρία και η Ελπίδα του κάθε ανθρώπου που έρχεται μπροστά στην εικόνα Της να καταθέσει τους προβληματισμούς του, τις απορίες του, τον καημό του» σημείωσε ο Μακαριώτατος. «Πού αλλού ο άνθρωπος μπορεί να εμπιστευθεί τα προβλήματα της ψυχής του;» αναρωτήθηκε. Και συνέχισε: «Η Παναγία είναι η κοινή μας Μητέρα που ενώνει όλο τον κόσμο. Δεν δικαιολογούνται πάθη και εκδικητικότητες. Μας ενώνει Εκείνη κάτω από το χέρι Της, μέσα στην αγκαλιά Της». Ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας επέλεξε το όνομα «Μητέρα» από τα 7.000 προσωνύμια που αποδίδονται στην Παναγία, «διότι», όπως είπε, «δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόσωπο προς το οποίο να αισθανόμαστε τέτοια οικειότητα». Σε άλλο σημείο της ομιλίας του έκανε λόγο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Και υπογράμμισε: «Είμαστε όλοι φοβισμένοι από την κακία, τη διαφθορά, την κατάχρηση από τον άνθρωπο των δυνατοτήτων του, την αθεοφοβία των ισχυρών.

Από τον πανηγυρικό Εσπερινό στην Ι.Μ. Παναγίας Σουμελά

Από τη Θεία Λειτουργία στην Ι.Μ. Παναγίας Σουμελά

24 Παύλειος Λόγος

Όλα αυτά διώχνουν από μέσα μας την ελπίδα. Και δεν θα υπήρχε χώρος για ελπίδα εάν δεν υπήρχε Πίστη. Μόνο με την Πίστη παίρνουμε δύναμη για να πορευθούμε στη ζωή». Τέλος, ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στην τραγική κατάσταση που επικρατεί την περίοδο αυτή στην Μ. Ανατολή καθώς και στις προσπάθειες που καταβάλλει η Εκκλησία της Ελλάδος μέσω της Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη», επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι πρώτη η Εκκλησία έδωσε το «παρών» με την ανθρωπιστική βοήθεια που απέστειλε στους αμάχους. Η Εκκλησία της Ελλάδος, είπε, είναι σεβαστή σ’ ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο. Είναι μια Εκκλησία, κατέληξε, με όνομα και δύναμη, η οποία έχει αναπτύξει ένα τεράστιο πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο, είναι η μάνα του λαού μας, αλλά και πολλών άλλων λαών. Μετά το τέλος της πανηγύρεως ο Μακαριώτατος θεμελίωσε το νέο Αρχονταρίκι της Παναγίας Σουμελά. Σε άλλες μεγάλες πανηγύρεις της Παναγίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταυροπηγίου κ. Αλέξανδρος το εσπέρας χοροστάτησε στον Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας και το πρωί λειτούργησε στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Χαλάστρας. Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θερμών κ. Δημήτριος το εσπέρας στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Σελίου και το πρωί στην Αλεξάνδρεια, και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νικοπόλεως κ. Πέτρος χοροστάτησε και λειτούργησε στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ναούσης. Τέλος, το απόγευμα της εορτής τελέστηκε στην Αλεξάνδρεια η Ακολουθία του Επιταφίου της Παναγίας με τη συμμετοχή Αρχιερέων.

Κουρά μοναχής και απονομή οφφικίων

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων: Στις 29 Ιουλίου στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ναούσης τέλεσε την κουρά (ρασοευχή) της Κωνσταντίας Ροδίου μετονομάσας αυτήν εις Μοναχήν Ιωσηφίαν. Στις 23 Αυγούστου, απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, λειτούργησε στον ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αγίου Γεωργίου Δήμου Δοβρά και απένειμε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου στον Οικονόμο π. Αθανάσιο Χατζηγκούμα. Τέλος, στις 30 Αυγούστου στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό Αγίου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια προχείρισε σε Πνευματικό τον Πρωτ/ρο π. Ιερόθεο Γκουντρουμπή.

Από τη Λιτανεία της Εικόνος της Παναγίας Σουμελά

Από τη θεμελίωση νέου αρχονταρικίου στην Ι.Μ. Παναγίας Σουμελά

Από την Ακολουθία του Επιταφίου της Παναγίας στην Αλεξάνδρεια Παύλειος Λόγος 25

Εκδηλώσεις στην Ι. Μητρόπολη Κοζάνης

ρχές του Ιουλίου διοργανώθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης εκδηλώσεις για την έκδοση του τόμου «183 Εκκλησιαστικοί Ύμνοι» του μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κυρού Διονυσίου. Στις εκδηλώσεις παρέστη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο οποίος τέλεσε την Θ. Λειτουργία στον Ι. Ναό Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης πλαισιούμενος από τους Σεβ. Μητροπολίτες Γρεβενών κ. Σέργιο, Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, Ελασσώνος κ. Βασίλειο, Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητο, Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο και από τον επιχώριο Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο.

Από το αρχιερατικό συλλείτουργο στην Κοζάνη

Εγκαίνια Ι. Ναού Αγ. Αθανασίου Αθωνίτου

ην Τετάρτη 5 Ιουλίου, εορτή του αγίου Αθανασίου από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Παντελεήμονα τα Εγκαίνια ιερού Ναού προς τιμήν του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου στην Μικρή Σάντα. Μετά την τελετή των εγκαινίων ο Σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία στο τέλος της οποίας συνεχάρη για την ολοκλήρωση του ιερού Ναού. Ακολούθησε δεξίωση για όλους τους πιστούς.

Μνημόσυνο για τον Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β΄

Από την τελετή των εγκαινίων του Ιερού Ναού Αγ. Αθανασίου του Αθωνίτου

τις 9 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης τριετές μνημόσυνο για τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κυρό Παντελεήμονα τον Β΄. Στη Θεία Λειτουργία και το μνημόσυνο έλαβε μέρος και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων. Ακολούθησε τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού στο προαύλιο του Ναού και στην συνέχεια εκδήλωση τιμής και μνήμης κατά την οποία ομίλησε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων.

Από την ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα τον Β΄

Εκδηλώσεις της Ι. Μ. Φλωρίνης στην Πρέσπα

πό 15 – 17 Ιουλίου έγιναν στις Πρέσπες της Ι. Μ.Φλωρίνης εκδηλώσεις με αφορμή τη συμπλήρωση 1000 χρόνων από την ίδρυση του Ι. Ναού Αγ. Γερμανού. Οι εκδηλώσεις περιλάμβαναν διήμερο επιστημονικό συνέδριο με θέμα «Βυζαντινή και Μεταβυζαντινή Πρέσπα», καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ενώ κορυφώθηκαν με την τέλεση πολυαρχιερατικού Εσπερινού στα ερείπια της βασιλικής του αγ. Αχιλλείου στην ομώνυμη νησίδα και πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στον Ι. Ναό αγ. Γερμανού. Σε όλες τις εκδηλώσεις παρέστη ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος ο οποίος προέστη των ιερών ακολουθιών. Παρέστησαν επίσης εκπρόσωποι άλλων Εκκλησιών και πολλοί Αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων.

Από την τέλεση του Εσπερινού στη Βασιλική Αγ. Αχιλείου στις Πρέσπες

Τα ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου

ο διήμερο 26 και 27 Ιουλίου, ο εορτάζων Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά και το πρωί τέλεσε αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου. Τον πλαισίωναν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες: Λαγκαδά κ. Σπυρίδων, Σταυροπηγίου κ. Αλέξανδρος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, Εδέσσης κ. Ιωήλ, Κοζάνης κ. Παύλος και οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Θερμών κ. Δημήτριος και Ζάμπιας κ. Ιωακείμ.

Από το αρχιερατικό συλλείτουργο της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος στον Ι. Ναό Αγίου Αντωνίου

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Δράμας στην Ημαθία

ροσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμονος ήρθε στην Μητρόπολή μας κατά το τριήμερο 18 -20 Αυγούστου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος, ο οποίος έλαβε μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τον Πολιούχο της Νάουσας Όσιο Θεοφάνη, καθώς επίσης λειτούργησε και στην Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά, τελώντας το κτητορικό μνημόσυνο.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος χοροστατεί στον Εσπερινό της εορτής του Οσίου Θεοφάνους Πολιούχου Ναούσης Παύλειος Λόγος 27

Οι Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως

ραγματοποιήθηκαν και φέτος στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά οι κατασκηνώσεις με γενικό τίτλο «Ουράνια ανάβαση», για παιδιά και νέους της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Εκατόν ογδόντα παιδιά δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου φιλοξενήθηκαν σε τέσσερις κατασκηνωτικές περιόδους από τον Ιούνιο ως και τον Αύγουστο του φετινού καλοκαιριού. Συγκεκριμένα η πρώτη περίοδος των μικρών κοριτσιών με πνευματικό υπεύθυνο τον π. Νεκτάριο Σαββίδη και αρχηγό τη διδα Ζωή Πετρίδου φιλοξενήθηκε το δεκαήμερο μεταξύ 20 με 30 Ιουνίου. Η δεύτερη περίοδος των μικρών αγοριών με πνευματικό υπεύθυνο τον π. Δημήτριο Μπακλαγή και αρχηγό τον κ. Βασίλειο Σακαβέλη φιλοξενήθηκαν το δεκαήμερο μεταξύ 1 με 10 Ιουλίου. Η τρίτη περίοδος των μεγάλων κοριτσιών, με πνευματικό υπεύθυνο τον π. Παύλο Σταματά και αρχηγό την κα Φωτεινή Μάμμου, φιλοξενήθηκε το δεύτερο δεκαήμερο του Ιουλίου μεταξύ 12 και 22 του μηνός. Τέλος η τέταρτη περίοδος των μεγάλων αγοριών, με πνευματικό υπεύθυνο τον π. Διονύσιο Ανθόπουλο και αρχηγό τον κ. Νικόλαο Κουτσογιάννη, φιλοξενήθηκε το δεκαήμερο 23 Ιουλίου με 2 Αυγούστου. Στον ίδιο χώρο όπως και πέρυσι πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία και τρία τριήμερα κυριών. Το πρώτο τριήμερο φιλοξενήθηκε στις 16 με 18 Ιουνίου με αρχηγό την κα Χάρι Δημητρακούδη. Το δεύτερο φιλοξενήθηκε στις 25 με 28 Αυγούστου με αρχηγό την κα Αικατερίνη Κουκούλη. Τέλος το τρίτο τριήμερο φιλοξενήθηκε μεταξύ 1 με 3 Σεπτεμβρίου με αρχηγό την κα Αναστασία Παπαδοπούλου. Επίσης στον ίδιο κατασκηνωτικό χώρο φιλοξενήθηκαν και φέτος παιδιά και νέοι από Ορθόδοξες Εκκλησίες άλλων χωρών και συγκεκριμένα από την Ουκρανία και την Πολωνία.

Από την κατασκηνωτική περίοδο των μεγάλων κοριτσιών

Φιλοξενία παιδιών από την Ουκρανία. Συνοδεύει ο π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος.

Συνάντηση με τον Υπουργό Μακεδονίας -Θράκης

τις 28 Αυγούστου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμονος συνοδευόμενος από συνεργάτες του καθώς επίσης και από τον Νομάρχη Ημαθίας κ. Ι. Σπάρτση, μετέβη στο Διοικητήριο Θεσσαλονίκης όπου συναντήθηκε με τον Υπουργό Μακεδονίας – Θράκης κ. Γεώργιο Καλαντζή. Συζητήθηκαν θέματα που αφορούν την Μητρόπολη για τα οποία ο κ. Υπουργός έδειξε κατανόηση και υποσχέθηκε να βοηθήσει για την επίλυσή τους.

28 Παύλειος Λόγος

Από την συνάντηση του Σεβασμιωτάτου με τον Υπουργό Μακεδονίας - Θράκης κ. Γεώργιο Καλαντζή, παρουσία και του Νομάρχη Ημαθίας κ. Ι. Σπάρτση

Πάνδημη συγκέντρωση για τον Άλεξ

ιωπηλό ανθρώπινο ποτάμι έγιναν στις 30 Αυγούστου το βράδυ οι οδοί Μητροπόλεως και Εληάς της Βέροιας από τους χιλιάδες πολίτες που εκδήλωσαν την αμέριστη συμπαράστασή τους στη μητέρα του Άλεξ, Νατέλα, απαίτησαν την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, την απονομή δικαιοσύνης και την τιμωρία των ενόχων, καταδίκασαν κάθε προσπάθεια σύγχυσης και αποπροσανατολισμού της υπόθεσης από την ουσία της και ζήτησαν από την πολιτεία την αναμόρφωση του νομικού πλαισίου και την οικοδόμηση μέτρων πρόληψης παρόμοιων φαινόμενων. Απαίτησαν επίσης την ανέγερση και λειτουργία στη Βέροια στέγης αποδοχής και προστασίας ανηλίκων. Η μεγάλη συγκέντρωση 50 και πλέον φορέων και συλλόγων, με τη συμπαράσταση της Ι. Μητρόπολης, ξεπέρασε κάθε προσδοκία όσον αφορά τη συμμετοχή του κόσμου και την αποφασιστική θέση και στάση της τοπικής κοινωνίας να δοθεί λύση και να επέλθει κάθαρση στην τραγωδία. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, ο οποίος μετείχε προσωπικά στην συγκέντρωση μαζί με όλους τους κληρικούς της πόλεως, εξέδωσε το ακόλουθο μήνυμα: Η εκδήλωση συμπαραστάσεως στη μητέρα και στην οικογένεια του Άλεξ είναι μια εκδήλωση που εκφράζει την ψυχή όλων των κατοίκων της Βέροιας και της Ημαθίας, που εκφράζει, όπως δηλώνουν και οι εμπνευστές της, «το αληθινό πρόσωπο της Βέροιας», που επτά μήνες τώρα μακριά από ξενοφοβικά σύνδρομα και προκαταλήψεις, μακριά από προσπάθειες συγκαλύψεως γεγονότων αλλά και υποκριτικές συμπεριφορές αγωνιά για τον Άλεξ, το παιδί αυτό πού έγινε παιδί όλων μας. Αυτήν ακριβώς την ενότητα όλων των πολιτών μπροστά στο δράμα πού μας ταλανίζει όλους, θέλει να τονίσει με την παρουσία των κληρικών της στην αποψινή συγκέντρωση η Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας. Και θέλουμε η φωνή μας αυτή να ακουσθεί ως ενιαία φωνή όλων των κατοίκων της πόλεώς μας και του Νομού μας, για να δοθεί επιτέλους μία λύση. Μία λύση όχι επιπόλαιη αλλά ουσιαστική. Μία λύση όχι για να κλείσει το θέμα, αλλά για να αντιμετωπισθεί στο σύνολό του. Για να μη βρεθεί ποτέ ξανά κανείς αντιμέτωπος με μία τέτοια τραγωδία. Για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της παιδικής παραβατικότητας στο σύνολό του. Για να παύσουν τα παιδιά να είναι έρμαια στα χέρια αδίστακτων ενηλίκων. Ως πνευματικοί ποιμένες του λαού της πόλεως μας αγωνιούμε και εμείς για την παρατεινόμενη επί επτά

Ο Σεβασμιώτατος συνοδευόμενος από κληρικούς μέσα στο πλήθος κατά τη διάρκεια της συγκεντρώσεως

Γενική άποψη της συγκεντρώσεως στην Πλατεία Ωρολογίου

μήνες ταλαιπωρία της οικογένειας του Άλεξ. Ανησυχούμε για τις καθυστερήσεις και την αναποτελεσματικότητα στην εξέλιξη των ερευνών. Ανησυχούμε για την παρατεινόμενη σιωπή. Αγωνιούμε για την έλλειψη ουσιαστικής αντιμετωπίσεως των αιτίων πού οδήγησαν σε αυτό το δράμα. Αγωνιούμε για τους κινδύνους πού ελλοχεύουν από παρόμοιες καταστάσεις και συμπεριφορές. Ενώνουμε τη φωνή μας και τις προσπάθειές μας για να δημιουργηθούν στα σχολεία και στην κοινωνία μας οι κατάλληλες υποδομές που θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της βίας και της παραβατικότητας, ιδιαιτέρως των μορφών εκείνων που αφορούν παιδιά, θεωρώντας ότι η ίδρυση στέγης παιδιών με παραβατική συμπεριφορά και κακοποιημένων ανηλίκων και γυναικών την οποία ζητούν οι 47 φορείς της πόλεώς μας είναι ανάγκη πρώτης προτεραιότητας.

Θέλοντας η τοπική Εκκλησία να εξυπηρετήσει στο μέτρο των δυνατοτήτων της τον σκοπό αυτό, είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει τον κατάλληλο χώρο για τη δημιουργία του και να συμβάλλει σε συνεργασία με τη μη κυβερνητική οργάνωση της Εκκλησίας της Ελλάδος «Αλληλεγγύη» στην πραγματοποίησή του. Η φωνή μας, φωνή συμπαραστάσεως στη μητέρα και την οικογένεια του Άλεξ, γίνεται αυτήν την ώρα, όπως και κάθε στιγμή τους επτά μήνες της αγωνίας, αλάλητος στεναγμός προσευχής προς τον Θεό, για να δώσει Εκείνος τη λύση, για να ανοίξει Εκείνος, έστω και αυτή την ώρα, τα στόματα και τις καρδιές όσων γνωρίζουν και δεν έχουν μιλήσει. Η αποψινή συγκέντρωση δεν αρκεί. Χρειάζεται η διαρκής μας εγρήγορση. Γι’ αυτό ας γρηγορούμε όλοι μας, σήμερα και πάντοτε.

Παύλειος Λόγος 29

τύπος & ουσία τοῦ Πρωτ/ρου π. Νεκταρίου Σαββίδη

«Π

ροστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε…πρόφθασον ως αγαθή, εις την βοήθειανημών των πιστώς κραυγαζόντων σοι…» ψάλλουμε τα δειλινά του Δεκαπενταύγουστου που μοσχοβολούν από τις Παρακλήσεις της. Άγιοι και αμαρτωλοί του κόσμου όλου καταφεύγουμε στην σκέπη της. Όλοι την αισθανόμαστε Μητέρα μας κι αυτή ως μεγάλη μάνα μας αγκαλιάζει και μεταφέρει τον πόνο, τα δάκρυα και τις αγωνίες των παιδιών της στο θρόνο του Θεού. Έτσι έχουμε κι εμείς την ίδια βεβαιότητα που έχει ο υμνογράφος όταν ψάλλει: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμμένος από σού εκπορεύεται

αγνή Παρθένε Θεοτόκε…». * Χιλιάδες νέοι και νέες αυτές τις μέρες βρίσκουν πνευματικό καταφύγιο στις κατασκηνώσεις των ανά την Ελλάδα Ιερών Μητροπόλεων. Μέσα σε υπέροχο φυσικό περιβάλλον, δημιουργούν χριστιανικές συντροφιές, ψυχαγωγούνται και κυρίως - κι αυτό είναι που τις ξεχωρίζει από κατασκηνώσεις άλλων φορέων - τους δίνεται η ευκαιρία μέσα στην άνυδρη πνευματικά εποχή μας να δροσίσουν την ψυχή τους με το λόγο του Θεού. Άλλωστε μέσα σ’ αυτές γαλουχήθηκαν εν Κυρίω πολλές γενιές και θυμούνται πάντα με ευγνωμοσύνη την προσφορά τους. *

«Τά μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Αυτός ο υπέροχος πλανήτης να περιστρέφεται με χάρη γύρω από τον εαυτό του, κάτω από τις ζεστές ακτίνες του ηλίου. Τόσο ειρηνικός, τόσο γεμάτος ζωή, κανένα σημάδι πολέμου,…μόνο αγνή ομορφιά». Αυτά είναι τα λόγια ανθρώπου που πήγε στο Διάστημα και είδε την γη από ψηλά. Αυτόν τον κόσμο, το κόσμημα του Θεού, μέσα στον οποίο έβαλε ο Θεός τον άνθρωπο και για χάρη του τον δημιούργησε, βάλθηκε ο άνθρωπος να τον αμαυρώσει…Όταν επιστρέψει ο άνθρωπος και πάλι κοντά στον Θεό, τότε μόνο θα επιστρέψει και η γη στο πρότερον κάλλος της. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό θα μείνουμε

με τα ψηφίσματα και τις ημέρες περιβάλλοντος. * «Την πνευματική αλλοίωση που δέχεται η ψυχή μαζί με την καρδιακή αγαλλίαση κι από μια μικρή ελεημοσύνη ή καλοσύνη προς τον συνάνθρωπό, δεν μπορεί να τη δώσει ούτε ο μεγαλύτερος καρδιολόγος, ακόμη και αν του δώσεις ένα σακκί δολάρια». Λόγος αγιοπνευματικός από έναν άγιο Γέροντα της εποχής μας, όπως είναι ο πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης ,του οποίου οι προσευχές στήριξαν και στηρίζουν την Εκκλησία μας.

θα βρείτε:

ΒΙΒΛΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΔΟΤΙΚΩΝ ΟΙΚΩΝ CD & ΚΑΣΣΕΤΕΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ - ΜΟΣΧΟΘΥΜΙΑΜΑ -ΕΙΔΗ ΔΩΡΩΝ ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΙΕΡΑ ΣΚΕΥΗ - ΑΜΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 29, ΒΕΡΟΙΑ ΤΗΛ 2331020951

αριθµ. κωδ. 2638

Ταχ. Γραφείο ΒΕΡΟΙΑΣ

ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ

ΕΦΗΜ

ΠΕΡΙΟ

∆ΙΚ

ΕΡ

Ι∆ΕΣ