Παύλειος Λόγος τεύχος 108 by ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΕΥΧΟΣ 108 ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

λειτουργεί η

ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ

ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ

ΑΡΧΙΕΠ. ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ά κ ι μ ο ν ο κ ν ι ώ ο ι σ ε τ α γ σ ύ ρ ε χ ενισ ιση των έχ ν υ σ τη

ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ: 23310 20951, 6945384355 ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5243-033886-401

ΑΛΩΣΗ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ 1204 του Αρχιμ. Ιερεμίου Γεωργαλή

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ

σελ 4

σελ 14

ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ του μον. Γερασίμου Μπεκέ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ

σελ 6

σελ 16 ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ του σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελήμονος

σελ 8

σελ 24

MIKPEΣ EIΔHΣEIΣ

ETOΣ KΑ΄ TEYXOΣ 108 ΜΑΡ. - ΑΠΡ. 2014

ΔΙMHNIAIO OPΘOΔOΞO ΠEPIOΔIKO

IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ , NAOYΣHΣ KAI KAMΠANIAΣ ΕΚΔΟΤΗΣ - ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Bεροίας κ. Παντελεήμων

ΣΥΝΤΑΞΗ, HΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣEΛIΔOΠOIHΣH, KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA και ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ: Mον. Γεράσιμος Mπεκές. ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ, EKTYΠΩΣH: «TYPE PRESS» Nέα Nικομήδεια

σελ 30 σελ 10

ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ του Εμμ. Κουτσιάφτη

ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ του π. Νεκταρίου Σαββίδη

ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ: Μον. Αντώνιος Σισμανίδης

ΚΩΔΙΚΟΣ 2638

APΘPA MΠOPOYN NA AΠOΣTEΛ Λ O N TA I Σ T H Ν ΤΑ Χ ΥΔ Ρ Ο Μ Ι Κ Η ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY: ΠEPIOΔIKO «ΠAYΛEIOΣ ΛOΓOΣ» ΓPAΦEIO TYΠOY IEPAΣ MHTPO ΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ, T.Θ. 241, 591 00 BEPOIA THΛ 23310 72317, ΦAΞ 23310 25275, E-mail: gerbekes@yahoo.gr X E I P O Γ PA Φ A AΣXETΩΣ ΔHM OΣIEYΣHΣ TOYΣ ΔEN EΠI ΣTPEΦONTAI

EΞΩΦYΛΛO Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος κατά την υποδοχή του στην πόλη της Κατερίνης ΟΠΙΣΘΟΦYΛΛO Από την λιτανευτική πομπή προς τον ιερό ναό Θείας Αναλήψεως Κατερίνης για την τελετή ενθρονίσεως του νέου Μητροπολίτη

Τ Ο Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ι Κ Ο Δ Ι Α Ν Ε Μ Ε ΤΑ Ι ΔΩΡΕΑΝ. ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ: 20ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & ΚΥΠΡΟ, 40 ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ ΣYNΔPOMEΣ KAI EMBAΣMATA ΣTH ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY website:

www.imverias.gr

�

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙῼ ΠΑΣΧᾼ +ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

«Δεῦτε», ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, «λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» τοῦ Φαναρίου, τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῶν Ὀρθοδόξων, καί δοξάσωμεν ὅλοι ὁμοῦ καί ἀπό κοινοῦ «Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

οφερά ἦτο ἡ ψυχική κατάστασις τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μετά τήν Σταύρωσιν Αὐτοῦ, διότι διά τῆς δι᾿ αὐτῆς θανατώσεως τοῦ Κυρίου διελύθησαν αἱ ἐλπίδες τῶν μαθητῶν Του περί ἐπικρατήσεως Αὐτοῦ καί αὐτῶν ὡς πολιτικῆς ἐξουσίας. Εἶχον ἐκλάβει τήν θριαμβευτικήν εἴσοδον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά Ἱεροσόλυμα, μετά τήν ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί τήν θαυματουργικήν τροφοδοσίαν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, πλέον γυναικῶν καί παιδίων, διά πέντε ἄρτων καί δύο ἰχθύων, ὡς προανάκρουσμα τῆς κατακτήσεως ὑπ᾿ αὐτῶν κοσμικῆς ἐξουσίας. Ἡ μήτηρ δύο ἐξ αὐτῶν ὑπέβαλε μάλιστα τό αἴτημα ὅπως οἱ υἱοί αὐτῆς καθήσουν εἷς ἐκ δεξιῶν καί εἷς ἐξ εὐωνύμων τοῦ Κυρίου, ὅταν Οὗτος ἀναλάβῃ τήν ἐξουσίαν. Ὅλα αὐτά διελύθησαν ὡς παιδικαί φαντασίαι λόγῳ τοῦ φοβεροῦ πλήγματος τῆς θανατικῆς ἐκτελέσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν πρωίαν, ὅμως, τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων αἱ Μυροφόροι εὗρον τόν τάφον κενόν καί ἤκουσαν παρά τοῦ Ἀγγέ-

Παύλειος Λόγος

λου ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Μετ᾿ ὀλίγον δέ εἶδον Αὐτόν εἰς ἀλλοίαν κατάστασιν, μή ἐπιτρέπουσαν εἰς τάς Μυροφόρους νά Τόν ἀγγίξουν. Ἡ τοιαύτη ἀπροσδόκητος ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων προεκάλεσε τήν ἀπορίαν τῶν περί τόν Ἰησοῦν περί τῆς περαιτέρω ἐξελίξεως τῶν γεγονότων. Ἡ ἀπάντησις δέν ἐδόθη εἰς αὐτούς ἀμέσως. Εἰδοποιήθησαν νά ἀναμένουν μέ ὑπομονήν καί καρτερίαν μέχρις ὅτου ἐνδυθοῦν δύναμιν ἐξ ὕψους. Πειθαρχήσαντες δέ εἰς τήν ἐντολήν, ἀνέμενον μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς, ὅτε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπελθόν, ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτούς, ἐν πληρότητι, τήν νέαν ἀποστολήν των. Αὕτη δέν συνίστατο εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν ἑνός ἔθνους ἀπό τῆς ὑποδουλώσεως εἰς ἄλλο ἔθνος, ἀλλά εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης ἀπό τῆς ὑποδουλώσε-ως εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κακοῦ καί εἰς τό κακόν ἐν γένει. Μία ἄλλη μεγάλη ἀποστολή διαφορετική ἀπό ἐκείνην τήν ὁποίαν ὠνειρεύοντο. Ἡ ἀσύλληπτος ἐντολή τῆς διαδόσεως τοῦ κηρύγματος τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας τοῦ θανάτου ἐξέπληξεν αὐτούς, ἀλλ᾿ ἀνε-

λήφθη μετά ζήλου καί ἐκηρύχθη πανταχοῦ καί ἔσωσε καί σώζει πολλούς ἀπό τοῦ θανάτου. Ὑπάρχει ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος προσφέρει εἰς ὅλους τήν δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, μιᾶς ζωῆς ἡ ὁποία δέν ὑπόκειται πλέον εἰς τήν φθοράν, διότι ἐν τῇ ἀναστάσει οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὡς οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἐν οὐρανῷ καί φέρουν σῶμα πνευματικόν ἀντί τοῦ σαρκικοῦ. Πρόγευσιν αὐτῆς τῆς μακαρίας ἀναστασίμου καταστάσεως βιοῦμεν ἀπό τώρα, ὅταν φέρωμεν τό σάρκινον ἔνδυμά μας εἰς τρόπον ὥστε νά μή γευώμεθα τήν οὐσίαν τοῦ θανάτου, δηλαδή τήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά αἰσθανώμεθα ὅτι μετέβημεν ἀπό τοῦ φυσικοῦ θανάτου τοῦ σαρκίνου σώματος εἰς τήν ἀνωτέραν ζωήν τοῦ πνευματικοῦ τοιούτου διά τῆς μετ᾿ ἀγάπης γνώσεως τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία γνῶσις ἰσοδυναμεῖ πρός τήν αἰώνιον ζωήν. Δέν προσδοκῶμεν, λοιπόν, ἁπλῶς τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν ὡς ἕν γεγονός τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος ἀλλά μετέχομεν αὐτῆς ἀπό τοῦδε, ὥστε νά κραυγάζωμεν ἐνθουσιωδῶς μετά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου: «Ποῦ σοῦ, θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σοῦ,

Ἅδη, τό νῖκος;». Συνανέστημεν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ζῶμεν τά ἔσχατα ὡς παρόντα καί τά παρόντα ὡς ἔσχατα. Ἡ ἀνάστασις διαποτίζει τήν ὕπαρξιν ἡμῶν καί πληροῖ χαρᾶς αὐτήν. Ὡς ἐπλήσθη χαρᾶς τό στόμα τῶν μαθητῶν ἐν τῷ λέγειν ἀνέστη ὁ Κύριος. Συνεχίζομεν τό ἔργον τῶν Ἀποστόλων. Μεταδίδομεν εἰς τόν κόσμον τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως. Κηρύσσομεν ἐν ἐπιγνώσει, ὅτι ὁ θάνατος δέν πρέπει νά ἔχῃ θέσιν εἰς τήν ζωήν μας, οὐδεμίαν ὠφέλειαν προσφέρει εἰς τήν ἀνθρωπότητα. Οἱ ἐπιδιώκοντες νά βελτιώσουν τήν κοινωνικήν ζωήν διά τοῦ θανάτου συνανθρώπων τινῶν αὐτῶν, δέν προσφέρουν ἀγαθήν ὑπηρεσίαν εἰς τούς ἐπιζῶντας. Ὑπηρετοῦν τήν ἐπέκτασιν τοῦ θανάτου καί προετοιμάζουν τήν ὑπ᾿ αὐτοῦ καταβρόχθισιν ἑαυτῶν.

Συχνάκις εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος βλέπομεν νά κυριαρχῇ τό σκότος τοῦ θανάτου, τό ἄδικον ἀντί τῆς δικαιοσύνης, τό μῖσος καί ὁ φθόνος ἀντί τῆς ἀγάπης, καί τούς ἀνθρώπους νά προτιμοῦν τό καταχθόνιον μῖσος ἀντί τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως. Παρά τήν φαινομενικήν τεχνολογικήν πρόοδον τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν, παρά τάς διακηρύξεις περί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τό ἐθνοφυλετικόν καί θρησκευτικόν μῖσος διογκοῦνται παγκοσμίως καί προκαλοῦν ἐπικινδύνους ἐντάσεις, αἱ ὁποῖαι ἐπιτείνουν τήν κυριαρχίαν τοῦ βασιλείου τοῦ θανάτου,

Εἰς τήν κορυφήν εὑρίσκεται ὁ Ἴδιος, ἐπειδή Αὐτός ἔπαθε πλεῖον πάντων τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑπῆρξεν ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον ὁ ὁποῖος ὑπέφερεν ὅσα ὑπέφερεν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός: «Σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ». Διά τοῦτο ὁ Θεός Πατήρ «ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων» (Φιλιπ. β΄ 8-11).

Οὕτω, λοιπόν, ὁ ὁλοκληρωτισμός δέν γνωρίζει πολιτικάς παρατάξεις, ὡς ἀπότοκος ἑνός ἀνθρωπισμοῦ ἄνευ Χριστοῦ, μέ φυσικήν ἀπόληξιν τόν ὄλεθρον καί τόν θάνατον.

Εἰς τήν κυριαρχίαν αὐτήν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ Ἐκκλησία ἀπαντᾷ μέ τήν χάριν καί τήν δύναμιν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἀνέλαβεν εἰς Ἑαυτόν τάς ἀσθενείας καί τά παθήματα ἑκάστου ἀνθρώπου, παρέχει εἰς τόν κόσμον διά τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τήν βεβαιότητα ὅτι «νενίκηται ὁ θάνατος».

Δυστυχῶς, ἡ ἐξουδένωσις καί καταπίεσις τῶν ἀσθενεστέρων ὑπό τῶν ἰσχυροτέρων ἐπικρατεῖ εἰς τήν κοσμικήν πυραμίδα τοῦ γίγνεσθαι.

Ὁ Χριστός, ὅμως, διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἀντέστρεψε τήν κοσμικήν πυραμίδα καί εἰς τήν κορυφήν αὐτῆς ἐτοποθέτησε τόν Σταυρόν Του.

Ταὐτοχρόνως ὅμως ἔζησε καί τήν φρίκην τῶν δυνάμεων ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι, ὀνομάζουσαι ἑαυτάς προοδευτικάς, διέπραξαν ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας ἀναλόγου μεγέθους καί σκληρότητος ἐγκλήματα εἰς τήν Ἀνατολικήν Εὐρώπην.

Πάντα ταῦτα βεβαιοῦν ὅτι πᾶσα προσπάθεια διά ἀληθινήν ἐλευθερίαν ἄνευ Θεοῦ εἶναι καταδικασμένη εἰς τραγῳδίαν.

Εἰς τάς ἡμέρας μας τά τύμπανα τοῦ θανάτου καί τοῦ σκότους ἠχοῦν μανιωδῶς. Μερικοί συνάνθρωποί μας πιστεύουν ὅτι ἡ ἐξόντωσις ἄλλων συνανθρώπων μας εἶναι πρᾶξις ἐπαινετή καί ὠφέλιμος, ἀλλά πλανῶνται οἰκτρῶς.

Συχνάκις ἐκπλήσσει ἡ σκληρότης καί ἔλλειψις εὐσπλαγχνίας τῶν κρατούντων τά ἡνία τοῦ κόσμου καί τῶν νομιζόντων ἐξουσιάζειν αὐτοῦ.

βαιοῖ τραγικῶς αὐτήν τήν ἀλήθειαν. Ἡ ἀνθρωπότης ἐγνώρισε τήν ἐκ τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης πηγάσασαν φρίκην μέ τά ἑκατομμύρια θυμάτων τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῶν ρατσιστικῶν διωγμῶν.

Ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή εἶναι δῶρον καί φῶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «φαίνει πᾶσιν». Ἄς τιμήσωμεν ὅλοι τό δῶρον.

τοῦ Ἅδου, τῶν καταχθονίων. Οἱ ἄνθρωποι ἀτυχῶς δέν ἠμποροῦν νά ἀνεχθοῦν τήν διαφορετικότητα εἰς τόν συνάνθρωπόν των. Δέν ἠμποροῦν νά δεχθοῦν τήν διαφορετικήν φυλετικήν καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου, τάς διαφορετικάς ἀντιλήψεις καί πεποιθήσεις του, πολιτικάς, θρησκευτικάς, κοινωνικάς. Ἡ ἱστορία, ὅμως, ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἀληθινή πρόοδος δέν δύναται νά ὑπάρξῃ χωρίς Θεόν. Οὐδεμία κοινωνία δύναται νά εἶναι ἀληθῶς προοδευτική καί εὐδαίμων, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἐλευθερία. Ἀλλά ἡ ἀληθινή ἐλευθερία ἀποκτᾶται μόνον μέ τήν παραμονήν πλησίον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱστορία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ἐπιβε-

Ἄς εὐχαριστήσωμεν οἱ πάντες τόν Δωρητήν, τόν «ὡς ἐν ἐσόπτρῳ διά σαρκός λάμψαντα τῷ κόσμῳ καί τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῖς ἔθνεσι δείξαντα». Δεῦτε, λοιπόν, λάβωμεν φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός τῆς Ζωῆς. Δεῦτε, ἀποδεχθῶμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν δωρεάν τῆς ἀναστάσεως καί ἀναφωνήσωμεν ἐκ καρδίας μεγαλοφώνως: Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος! Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε! Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιδ΄ † Ὁ Κωνσταντινουπόλεως διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Παύλειος Λόγος

†ΠΑΝΤ ΕΛΕΗΜΩΝ ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Π ρ ὸ ς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου ἐπαρχίας

«Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Παύλειος Λόγος

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΠΑΣΧΑ

ὐτό θά διακηρύξει μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα σέ λίγο, ἀδελφοί μου, ὁ θεόπνευστος ποιητής τοῦ κανόνος τῆς Ἀναστάσεως. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος». Διαρκής ἀναζητητής τῆς χαρᾶς ὁ ἄνθρωπος, διότι πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά ζεῖ μέσα στήν χαρά τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε πάντοτε. Τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε, διότι ἡ ζωή καί τά προβλήματα τῆς καθημερινότητος τοῦ τήν ὑπέκλεπταν καί τοῦ τήν ἀφαιροῦσαν. Διότι ἡ κακία συσκότιζε τή λάμψη της καί μείωνε τή διάρκειά της. Διότι ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά τήν ἀπολαύσει ὅσο θά ἤθελε. Διότι ὁ διάβολος, ἀπό φθόνο γιά τή χαρά πού ζοῦσε ὁ ἄνθρωπος καί ὁ ἴδιος εἶχε χάσει ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν Θεό, προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά τοῦ τήν στερήσει. Ὅμως αὐτά ἀνήκουν στό παρελθόν. Ἀνήκουν στήν ἐποχή πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Διότι «Χριστός ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος». Καί αὐτό συμβαίνει, διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα ἁπλό γεγονός, δέν εἶναι μία ἀνάσταση ἀνθρώπου, σάν αὐτές πού ἀναφέρονται μεταξύ τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δική Του Ἀνάσταση ἀλλάζει τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀλλάζει τή ροή της. Διότι ἡ δική του Ἀνάσταση σηματοδοτεῖ

τή συντριβή τοῦ θανάτου, σηματοδοτεῖ τή διάλυση τοῦ Ἅδου, σηματοδοτεῖ τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἐκλείπει, λοιπόν, ἡ αἰτία τῆς λύπης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐκλείπει ἡ αἰτία τῆς δυστυχίας. Ἐκλείπει ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἔξω τῆς πύλης τοῦ παραδείσου. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπανέρχεται ἡ χαρά, ἐπανεγκαθίσταται ἡ εὐφροσύνη. Ὄχι προσωρινά ἀλλά μόνιμα. Ὄχι πρόσκαιρα ἀλλά αἰώνια. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰτία τῆς εὐφροσύνης. Διότι αὐτός εἶναι ὁ ἐλευθερωτής μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί τίς συνέπειές της. Νά, γιατί ἡ πρώτη λέξη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ πρός τίς μυροφόρες γυναῖκες καί τούς μαθητές Του εἶναι τό «Χαίρετε». Διότι ἡ χαρά εἶναι σύμφυτη μέ τήν παρουσία Του. Εἶναι τό θεῖο δῶρο Του πρός τούς ἀνθρώπους. Καί ἡ δική Του χαρά δέν εἶναι σάν αὐτή πού χαρίζει ὁ κόσμος, πού ἐκλείπει ὡς καπνός καί τήκεται ὡς κηρός. Εἶναι ἐσωτερική καί διαρκής. Εἶναι ἀνεπηρέαστη ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀπό τά προβλήματα καί τά ἄγχη τῆς καθημερινότητος, ἀπό τίς δυσκολίες καί τίς ἀντιξοότητες. Δέν τά ἐξαφανίζει, δέν τά ἀφαιρεῖ ἀπό τή ζωή μας, διότι εἶναι σύμφυτα μέ τήν μεταπτωτική φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μᾶς κάνει νά τά ἀντιμετωπίζουμε ὑπό διαφορετική προοπτική· μᾶς ἐπιτρέπει νά τά ἀξιολογοῦμε μέ διαφορετικό τρόπο· μᾶς κάνει νά μήν ἀπογοητευόμεθα ἀπό αὐτά, διότι

πιστεύοντας στήν Ἀνάσταση, πιστεύοντας στόν Χριστό, ἔχουμε τή χαρά τοῦ Χριστοῦ, «ἥν οὐδείς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν», ἔχουμε τή χαρά τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσει, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν ἀφαιρέσει, γιατί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι χαρά πνευματική, εἶναι χαρά τῆς ψυχῆς μας, εἶναι χαρά ὅλης τῆς κτίσεως πού συστέναζε καί συνώδινε μαζί μας, ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας πού εἶχε εἰσέλθει στόν κόσμο. Εἶναι εὐφροσύνη αἰώνιος. Αὐτή τήν αἰώνιο εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως ἄς οἰκειοποιηθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, σπεύδοντας νά συναντήσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Χριστό. Ἄς Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας γιά νά τήν συναναστήσει μαζί Του καί γιά νά μᾶς χαρίσει τή δική Του χαρά καί αἰώνια εὐφροσύνη. Καί ἄς παύσουμε νά ἀναζητοῦμε τήν χαρά σέ ἐκείνους πού δέν μποροῦν νά μᾶς τήν προσφέρουν. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος». Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης † Ὁ Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

Παύλειος Λόγος

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον».

πί τοῦ Σταυροῦ κρέμαται ὁ Χριστός, κρέμαται ὁ Μεσσίας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Καί ὅμως κάποιοι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικά ἐνδιαφέροντα. Μοιράζουν τά ἱμάτια τοῦ Ἰησοῦ, ἀκριβῶς ὅπως αἰῶνες πρίν ἀπό τή Σταύρωση τό εἶχε προείπει ὁ προφήτης «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον». Δέν εἶναι ὅμως μόνο τά ἱμάτια τοῦ Ἰησοῦ πού μερίζονται στή σκιά τοῦ Σταυροῦ Του. Μαζί μέ αὐτά μερίζεται καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης, ὅσοι ζοῦν καί ὅσοι πρόκειται νά ζήσουν. Μερίζεται ἀνάλογα μέ τή θέση πού παίρνει ὁ καθένας ἔναντι τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τά πρόσωπα πού βρίσκονται στόν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ εἶναι γνωστά: Εἶναι οἱ δύο συσταυρωθέντες ληστές. Ὁ ἕνας ἐμπαίζει καί ὑβρίζει, κοροϊδεύει καί εἰρωνεύεται. Ὁ ἄλλος ζητᾶ τήν ἄφεση, ζητᾶ τή συγχώρηση, ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά τόν θυμηθεῖ στή βασιλεία Του. Πόσο διαφορετικοί εἶναι οἱ δύο ληστές! Ξεκινοῦν ἀπό τήν ἴδια ἀφετηρία ἀλλά ἔχουν τόσο διαφορετικό τέλος! Ὁ ἕνας ἐκτός ἀπό τήν ἀνθρώπινη κατάκριση καί καταδίκη γνωρίζει καί τήν κατάκριση καί τήν καταδίκη τοῦ Θεοῦ. Ὄχι γιατί ὁ Θεός δέν ἤθελε νά τόν σώσει, τό ἀντίθετο μάλιστα, ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε μία μοναδική εὐκαιρία μετανοίας μέ τή σταύρωσή του δίπλα στόν Χριστό· ἀφοῦ τοῦ ἔδωσε μία μοναδική εὐκαιρία μετανοίας μέ τό παράδειγμα τοῦ

Παύλειος Λόγος

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος συσταυρουμένου ληστοῦ. Ἀλλά αὐτός ἀδιαφόρησε, ἀρνήθηκε τήν εὐκαιρία, συνέχισε νά παραμένει δέσμιος τῆς ἁμαρτίας, αἰχμάλωτος τοῦ κακοῦ, ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα, ὁ ἄλλος ληστής ἀναγνωρίζει τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ· μετανοεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί ζητᾶ τή συγχώρηση. Καί δέν λαμβάνει μόνο τήν ἄφεση, ἀλλά ἀξιώνεται νά γίνει ὁ πρῶτος πολίτης τῆς βασιλείας Του. Καί ἐάν δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Σταυροῦ μερίζονται τά πρόσωπα τῶν δύο ληστῶν, κάτω ἀπό τόν Σταυρό μερίζονται δύο ὁμάδες προσώπων. Ἡ μία ὁμάδα εἶναι αὐτή τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν πού παρακολουθοῦν τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Θεανθρώπου ὡς μία τυπική ἐπαγγελματική ὑποχρέωση καί βάζουν κλῆρο «τίς τι ἄρει» ἀπό τά ροῦχα τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ. Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ὁμάδα τῶν οἰκείων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Παναγία καί ὁ ἠγαπημένος του μαθητής, ὁ Ἰωάννης, καί πιό ἐκεῖ οἱ πιστές μαθήτριες, «γυναῖκες τινες αἱ συνακολουθήσασαι», παρακολουθοῦν μέ ἐντελῶς διαφορετικά συναισθήματα τήν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων καί θρηνοῦν γιά τόν ἀγαπημένο τους διδάσκαλο. Καί οἱ δύο ὁμάδες βλέπουν τόν Ἐσταυρωμένο, ἀλλά ἀντιδροῦν μέ διαφορετικό τρόπο. Καί οἱ δύο ὁμάδες θά δοῦν τήν Ἀνάσταση, ἀλλά ἡ πρώτη δέν θά ἀντιληφθεῖ τίποτε. Οἱ ρωμαῖοι στρατιῶτες πού φρουροῦν τόν τάφο, γιά νά μήν κλέψει κανείς τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, δέν θά Τόν δοῦν νά ἐξέρχεται ἀναστημένος, γιατί τά μάτια τους εἶναι τυφλω-

μένα ἀπό τήν ὕλη καί τό συμφέρον, τυφλωμένα ἀπό τόν ἐγωισμό καί τή φιλαυτία. Ἡ δεύτερη ὁμάδα, ἡ Παναγία, ὁ Ἰωάννης καί οἱ γυναῖκες θά Τόν δοῦν ἀναστημένο στόν κῆπο τοῦ Ἰωσήφ, θά Τόν δοῦν καί θά ἀκούσουν τό «χαῖρε», θά Τόν δοῦν καί θά γίνουν οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν μέ τή στάση καί τή συμπεριφορά τους τή θέση τους σέ σχέση μέ τόν Σταυρό καί τόν Ἐσταυρωμένο Θεάνθρωπο. Ἄλλοι ἀδιαφοροῦν, ἄλλοι ἐπιδιώκουν νά κερδίσουν ἀπό αὐτή τήν πραγματικότητα, ἄλλοι συκοφαντοῦν, ἄλλοι εἰρωνεύονται καί ἄλλοι συμπάσχουν, μετανοοῦν καί ἀξιώνονται τῆς ἀφέσεως καί τῆς ἀπολυτρώσεως, ἀξιώνονται τῆς ἀναστάσεως. Ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, σήμερα καλούμεθα νά ἐκτιμήσουμε τή μέχρι τώρα στάση μας. Καλούμεθα νά συνειδητοποιήσουμε σέ ποιά ἀπό τίς τέσσερις ὁμάδες ἀνήκουμε. Κανείς μας δέν θέλει, ἀσφαλῶς, νά μείνει στόν Σταυρό καί νά μή δεῖ τήν Ἀνάσταση. Κανείς μας δέν θέλει νά ἀνήκει στούς ἀρνητές ἤ σέ αὐτούς πού ἀδιαφοροῦν γιά τόν Ἐσταυρωμένο. Γι᾽ αὐτό ἄς σπεύσουμε νά λάβουμε τή σωστή θέση καί ἄς παρακαλέσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς Σταυρωθέντα Κύριο νά μᾶς ἀξιώσει νά συσταυρωθοῦμε μαζί του γιά νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Παύλειος Λόγος

Πατροκοσμᾶς ὁ Ἅγιος τῶν Σκλάβων

τοῦ Ἑμμανουὴλ Η. Κουτσιαύτη

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς γεννήθηκε τὸ 1714 στό Μεγαδένδρο τῆς ὀρεινῆς Τριχωνίδας τῆς Αἰτωλίας, τοῦ νομοῦ Αἰτωλοακαρνανίας, ἀπ’ ὅπου πῆρε καὶ τὸ ἐπώνυμο Αἰτωλός. Οἱ γονεῖς του ἦσαν Ἠπειρῶτες. Κατέφυγαν στήν Αἰτωλία γιά νά ἀποφύγουν τίς διώξεις τῶν Τούρκων. Τὸ Μεγαδένδρο ἀπέχει τρία χιλιόμετρα μόλις ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Αἰτωλικῆς Συμπολιτείας, ποὺ εἶχε σκοπὸ τή συνένωση τῶν Ἑλλήνων. Γι’ αὐτὴ τή συνένωση, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν πρόοδο τῶν Ἑλλήνων ἐργάστηκε ἀργότερα καὶ ἔχυσε ἀκόμα καὶ τὸ αἷμά του ὁ Κοσμᾶς. Ὁ πατέρας του, ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων, καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Γραμμένο τῶν Ἰωαννίνων καὶ ἡ μητέρα του ἀπὸ τὴν Ἀετόπετρα Τριχωνίδος. Ἦσαν «εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί», ὅπως μαρτυρεῖ καὶ ὁ ἴδιος στίς διδαχὲς του. Μικρὸσωμος ὁ Κώνστας (αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικὸ του ὄνομα) μεγάλωσε στό φτωχικό, ἁπλὸ καὶ ἀπέριττο σπίτι του στό Μεγαδένδρο τῆς περιοχῆς Ἀποκούρου ἀσκώντας μὲ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς του τὴν τέχνη τῆς ὑφαντικῆς , διότι «ἡ γενεὰ αὐτοῦ ἦταν Ἀνυφαντάδες. Μᾶς τὸ εἶπε μὲ τὸ ἴδιο του τὸ στόμα», σημείωσε κάποιος σύγχρονός του. Ὁ Πατροκοσμάς, ὅπως ἀκόμα καὶ σήμερα ἀποκαλεῖται στήν πατρίδα του (καὶ πατρίδα μου), δέν ἔμεινε ἱκανοποιημένος μὲ τὰ ὅσα μέχρι τότε εἶχε μάθει. Ἡ πυρακτωμένη ἀπὸ ἀγάπη γιά τὰ γράμματα ψυχὴ του βρῆκε διέξοδο στή νεοϊδρυθεῖσα (τὸ 1749) Ἀθωνιάδα Σχολή-Ἀκαδημία στό Ἅγιο ὄρος. Ἡ Ἀθωνιάδα ἔμελλε νά λάβει φήμη πανελλήνια καὶ ὄχι ἄδικα. Πλεῖστοι διδάσκαλοι καὶ μαθητὲς της ἔχουν διακριθεῖ γιά τὴν πολύτιμη προσφορὰ τους στό Γένος. Σὲ εἰδυλλιακὴ τοποθεσία λίγο ἔξω

Παύλειος Λόγος

ἀπὸ τή Μονή Βατοπεδίου στεγάστηκε ἡ πρῶτον ἱδρυθεῖσα Ἀθωνιάδα Ἀκαδημία. Στὸ ἐπιβλητικὸ περιβάλλον της, ὥριμος στήν ἡλικία (35 ἕως 40 ἐτῶν) παρακολούθησε μαθήματα ἀπὸ σοφοὺς καὶ φημισμένους δασκάλους ὁ Ἀποκουρίτης Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Διδάσκαλοί του ἦσαν ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης, ὁ εὐκλεὴς γόνος τῆς Κερκύρας, ὁ ὁποῖος ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά διδάξει στή Σχολή. Ἄλλος δάσκαλός του στην Ἀθωνιάδα ἦταν ὁ Παναγιώτης Παλαμᾶς «φημιζόμενος ἐπὶ τῇ γραμματικῇ αὐτοῦ δεινότητι, καὶ τῇ ἑλληνικῇ φιλολογίᾳ». Ὁ ἐκ Μετσόβου Νικόλαος Ζαρζούλης ἤ Ζουρζούλης. Στό Ἅγιο Ὄρος, στό περιβόλι τῆς Παναγίας ἤ στήν «πολιτεία τῶν Ἀκοιμήτων», ὅπως λέγεται, ὁ Κοσμᾶς ἔμεινε χρόνους δεκαεφτά. Ἐκεῖ στό Ἅγιο Ὄρος, «τὸ κράτος τοῦτο τοῦ Θεοῦ», «στόν Ἄθω (πού εἶναι) σὰν νά συνεχίζεται ἀδιάκοπη ἡ ζωὴ τῆς Ῥωμανίας πρὶν νά τὴν πάρουνε οἱ Ἀγαρηνοί», ὁ ἀπόστολος τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας σφυρηλάτησε τὸν ἀποφασιστικὸ του χαρακτῆρα γιά εὐαγγελισμὸ τῶν ἀδελφῶν πού τούρκευαν ὁμαδικά. Καλὲς ἦταν οἱ προσευχές, οἱ γονυκλισίες, οἱ ἀγρυπνίες, ἡ μοναχικὴ ἄσκηση. Ἦταν ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος, ὅπως φαίνεται καὶ στίς διδαχὲς του, καλόγηρος αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτὸ του. Τή στιγμή ὅμως πού χαροπάλευε ἡ Ἑλλάδα ἔνιωθε πὼς ἄλλος ἦταν ὁ προορισμὸς καὶ ἡ ἀποστολὴ του, ἔστω κι ἂν διαφωνοῦσε μὲ ἄλλους συμμαθητὲς του στό κοινόβιο τῆς μετανοίας του, στήν ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου. Οἱ ἐρευνητὲς σημειώνουν ὅτι «πουθενὰ δέν διαφαίνεται ὅτι ὁ Κοσμᾶς ἄφησε τή ζωή στό μοναστῆρι ἀπὸ ἀνία». Στήν Α΄ Διδαχὴ του σημειώνει χαρακτηριστικά: «...ἄφησα τὴν ἰδικήν μου προκοπήν, τὸ ἰδικόν μου καλόν, καὶ ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπὸ τόπου εἰς τόπον καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφοὺς μου”. Εἶχε πλήρη συνείδηση τῶν καθηκόντων του

ὡς μοναχοῦ ὁ ἅγιος, ἀλλὰ προτιμοῦσε γιά χάρη τῶν ἄλλων νά χαθεῖ ὁ ἴδιος. Μᾶς τὸ βεβαιώνει στή Ζ΄ Διδαχὴ του: “... Ἐπειδὴ τὸ γένος μας ἔπεσε εἰς ἀμάθειαν εἶπα: Ἂς χάσει ὁ Χριστὸς ἐμένα, ἕνα πρόβατον,καὶ ἂς κερδίσει τὰ ἄλλα.Ἴσως ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐχὴ σας σώσει καὶ ἐμένα”. Ἄκρως πνευματική, καθαρὰ εὐαγγελικὴ προσωπικότητα μὲ μεταφυσικὲς καὶ ἱεραποστολικὲς ἀνησυχίες ὁ Κοσμᾶς δέν μποροῦσε νά παραμείνει ἄλλο στήν ἀσφαλῆ τοῦ ἁγίου Ὅρους ἀτμόσφαιρα, ὅταν ἔξω ἀπ’ αὐτὸ λυσσομανοῦσε κατὰ τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἡ θύελλα τοῦ μωαμεθανισμοῦ. Τὰ πράγματα ἦταν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνα γιά τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Ἀλβανίας. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ περίπτωση τοῦ Σουλτάνου Μουσταφᾶ Δ΄, ποὺ σκέφθηκε να πραγματοποιήσει βίαιο ἐκπατρισμό τῶν Ἑλλήνων στά βάθη τῆς Ἀσίας, στή Βαβυλῶνα καὶ στόν τόπο τους νά ἐγκαταστήσει ἄγριες φυλές, Ἀβασγούς, Κιρκάσιους καὶ Κούρδους. Εὐτυχῶς πού ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς παρουσιάστηκε σὲ μία κρίσιμη στιγμὴ γιά τὸν ἑλληνισμὸ καὶ «κατώρθωσε νά κατευθύνει τὰ συγκεχυμένα ῥεύματα τῆς ἐποχῆς του καὶ νά παρουσιάσει ὅσο κανεὶς ἄλλος ἐθναπόστολος ἤ ἐθνομάρτυρας τή νεοελληνικὴ Ἀναγέννηση .

Πορεία πρός τούς σκλαβωμένους Ἕλληνες

«Ὁπλισμένος μὲ παιδεία, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος, μὲ θάρρος καὶ ἀποφασιστικότητα, ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος πρὸς σωτηρία τῶν ἀδελφῶν Ἑλλήνων πού κινδύνευαν τὸν ἔσχατο κίνδυνο. Γιά τή δική του σωτηρία; Δέν τὸν ἔνοιαζε. Τὸν ἐνδιέφερε ἕνα καὶ μόνο, ἡ σωτηρία τῶν Χριστιανῶν. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε αὐτὸ νά γίνει; Μόνον, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ ἐγνώριζαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο μπορεῖ «νά μεταβάλλει τὸν ἐγκληματίαν

εἰς δίκαιον, τὸν λῃστὴν εἰς ἅγιον, τὸ ἔσχατον ἐν τῇ κοινωνίᾳ εἰς πρῶτον». Σ’ αὐτὸ τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ἔταξε τὸν ἑαυτὸ του ὁ Κοσμᾶς πειθαρχώντας στήν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Μηδεὶς τὰ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τά τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α΄Κορ. ι΄, 24). Μὲ τὴν ἐσωτερικὴ αὐτὴ κλίση πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ τὴν ἐξωτερική πού ἔπαιρνε ἀπὸ τοὺς ὁμαδικοὺς ἐξισλαμισμοὺς τῶν ραγιάδων ἀποφάσισε τὴν ἔξοδο καὶ τή μεγάλη πορεία γιά νά συναντήσει τὸν ἑλληνισμὸ καὶ νά τὸν ἀφυπνίσει. Μία πορεία, μὲ κινδύνους, στερήσεις καὶ δεινοπαθήματα, ποὺ ἀντιμετώπισε μὲ γενναιότητα θαυμαστὴ καὶ ἀπίστευτη ἀποτελεσματικότητα. Ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ σκοπὸ τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν πολλῶν μὲ πίστη ἀκράδαντη στό Θεό, μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Πρῶτος σταθμὸς καὶ ἀφετηρία στή μεγάλη ἱεραποστολικὴ του πορεία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ Κωνσταντινούπολη. Ἡ πρωτεύουσα. Ἔπρεπε νά πάρει τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχη. Ἔφυγε ἀπὸ τὴν προστατευτικὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Ἄθω ὁ Πατροκοσμᾶς, κυνηγὸς τοῦ ἄπιαστου ὀνείρου τῆς λευτεριᾶς τοῦ ἔθνους. Ὁ δυνάστης, ὡς ἄλλος γυπαετὸς κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τοῦ λαοῦ μὲ τὰ κοφτερὰ νύχια του, ξέσχιζε τίς σάρκες του καὶ καταβρόχθιζε τὴν ἰκμάδα τῶν σκλαβωμένων. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀποστολικὴ πορεία του δέν ξεχνοῦσε τὰ λόγια τοῦ σοφοῦ δασκάλου του Εὐγενίου Βούλγαρη: «Ἡ λευτεριὰ τῆς πατρίδας μας εἶναι δουλειά δικὴ μας, ὁλότελα δικὴ μας. Μοναχοὶ μας ὅ,τι κάνουμε. Ἔτσι πρέπει ν’ ἀρχίσουμε σιγὰ – σιγὰ γιά νά μὴ μπασταρδέψει ἡ φυλὴ μας. Πρῶτα μὲ τή διαφώτιση. Αὐτὴ θὰ χαράξει τὸ δρόμο στούς σκλάβους. Ἡ διαφώτιση θὰ τοὺς πεῖ τὶ θὰ κάνουν καί πώς θὰ τὸ κάνουν. Καθένας σας κι ἕνας ἀπόστολος, κι ἀπὸ μία φωτιά... Δύσκολη δουλειά βέβαια, πολὺ δύσκολη, μὰ τὸ δίκαιο εἶναι μὲ τὸ μέρος μας. Κι ὅπου εἶναι τὸ δίκαιο, εἶναι καὶ ὁ Θεός». Ὁ Κοσμᾶς ἀφιέρωσε μία εἰκοσαετία περίπου στόν εὐαγγελισμὸ καὶ τὴν ἐμψύχωση τῶν σκλαβωμένων.

Οἱ περιοδεῖες τοῦ Πατροκοσμὰ

Οἱ περιοδεῖες τοῦ Πατροκοσμὰ εἶναι τρεῖς ἤ κατ’ ἄλλους τέσσερις. Σ’ αὐτὲς περιόδευσε Θρᾴκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Ἤπειρο, Στερεὰ Ἑλλάδα, Πελο-

πόννησο καὶ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ τοῦ Ἰονίου Πελάγους. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἐπισκέφτηκε κηρύττοντας μερικὲς περιοχὲς γιά δύο καὶ τρεῖς φορές, ὅπως Βέρροια, Σιάτιστα, Καστοριά, Γρεβενά κ.λ.π. Στό ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντός του ἤταν ἡ Δυτικὴ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος, λόγῳ τῶν ὁμαδικῶν ἐξισλαμισμῶν. Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μὲ πολιτικότητα ἔβλεπε τὴν κατάσταση στό ἐπίμαχο ἐθνολογικῶς τρίγωνο ΜοναστηρίουἈχρίδας-Καστοριᾶς, ὅπου μὲ θέρμη ζήτησε νά δραιώσει τὸν ἐθνισμὸ καὶ νά ὑψώσει τὰ γεωργικὰ στοιχεῖα τῆς περιοχῆς δημιουργώντας ἕναν πάγιο κι ἀδιάσπαστο ἑλληνικὸ προμαχῶνα

Καὶ ποιὲς ἦταν αὐτές; «...Στήν πρώτη διδαχή: « ...ἄρχιζε ἀπό τήν Δημιουργία, ἀπό τόν Θεό, τῶν ἀγγέλων καί τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, προχωροῦσε στούς πρωτοπλάστους..., τήν πτώση καί τήν ἔξωσή τους ἀπό τόν Παράδεισο, τήν τιμωρία τους δηλαδή τόσο ἐδῶ στή γῆ, ὅσο καί μετά τόν θάνατό τους, στόν ἄλλο κόσμο». Στή δεύτερη διδαχὴ: « Διηγόταν τή γέννηση καί τή ζωή τῆς Παναγίας, τή γέννηση καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης μέ τό Μυστικό Δεῖπνο, τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα καί τήν αὐτοκτονία του». Στήν τρίτη διδαχὴ: «Θέμα του ἦταν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἔργο τῶν Ἀποστόλων καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς χριστιανικῆς πίστεως μὲ κατάληξη τή Δευτέρᾳ Παρουσία, μετὰ τὴν ὁποία οἱ ἁμαρτωλοὶ τιμωροῦνται στήν Κόλαση καὶ οἱ δίκαιοι ἀμείβονται στόν Παράδεισο».

Τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας του

ἐνάντια στό Σλάβο. Τόσην ἀπήχηση εἶχε ἡ διδασκαλία τοῦ Κοσμᾶ στούς σκηνίτες καὶ μετακινουμένους βλαχοποιμένες τῆς Μέσης Μακεδονίας, Ἠπείρου καὶ Ἀλβανίας, ὥστε τὸν θεωροῦσαν ἀπὸ τότε δικὸ τους ἅγιο καὶ προστάτη καὶ ἀκόμα μιλοῦν γιά τὸν Τσουμπάν-Μπαμπά ἤ Τσομπάν-Παπά.

Διδάχος καὶ φωτιστὴς τοῦ λαοῦ

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ μελετητὴς τοῦ βίου καὶ τῶν Διδαχῶν του Ἰω. Β. Μενοῦνος, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς «...φρόντιζε συνήθως μέ τρεῖς διαδοχικές διδαχές, στόν ἴδιο τόπο, νά μεταδίδει στούς ἀκροατές του τίς βασικές γνώσεις πού ἔπρεπε νά γνωρίζουν ὡς χριστιανοί».

Μὲ βάση τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας τοῦ μπορεῖ να χαρακτηρισθεῖ ἀπερίφραστα σπουδαῖος κοινωνικὸς ἐργάτης, στῦλος Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Συνιστοῦσε θερμὰ: 1. Τὸ βάπτισμα τῶν νηπίων, τονίζοντας τὴν ὕψιστη εὐθύνη τῶν γονέων καὶ ἱερέων σὲ περίπτωση θανάτου ἀβαπτίστου νηπίου. 2. Ἁγίαζε τοὺς πιστοὺς καὶ μὲ τὰ ἱερὰ μυστήρια. Μὲ τοὺς ἱερεῖς τῶν χωρίων καθιστοῦσε τοὺς πιστοὺς κοινωνοὺς στά ἱερὰ μυστήρια, τὸ ἅγιο εὐχέλαιο, τή θεία κοινωνία καὶ τὴν ἐξομολόγηση, παρ’ ὅτι στό τελευταῖο ἐκφράζει τὸ παράπονο: «πού δέν ἔχω καιρὸν νά σᾶς ἐξομολογήσω ὅλους ἕνα πρὸς ἕνα, νά μοῦ εἴπει τὸ παράπονό του ὁ καθένας, νά τοῦ εἴπω καὶ ἐγὼ ἐκεῖνο ὁποῦ μὲ φωτίσει ὁ Θεός». 3. Ἐπαινοῦσε τὴν τίμια ἐργασία θεωρώντας την ὡς εὐλογία γιά τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀπαραίτητων πρὸς τὸ ζῆν. Συνιστοῦσε: «Νά βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν ἱδρώτα σας, διότι εἶναι εὐλογημένο καί, ἄν θέλης, δῶσε κομμάτι ἀπό ἐκεῖνο τό ψωμί τοῦ πτωχοῦ. Μέ ἐκεῖνο ἀγοράζεις τόν Παράδεισον» (Διδαχή Α΄). 4. Κατεδίκαζε τὶς ἀδικίες καὶ τὴν τοκογλυφία. 5. Συμβούλευε νά πάψουν τίς ληστεῖες. 6. Συνιστοῦσε στους χριστιανοὺς νά ἀποφεύγουν τὰ δικαστήρια τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ κάθε μορφῆς μαγεῖες, ἐξορκιΠαύλειος Λόγος

σμοὺς καὶ ἐμποδέματα. 7.Μερίμνησε, μὲ λόγια καὶ ἔργα, για τὴν προστασία τῶν φτωχών, ὀρφανῶν, ἐγκαταλειμμένων, ἄρρωστων καὶ παραστρατημένων παιδιῶν. 8. Κατεδίκαζε τὸν ἐγωισμὸ καὶ ἐπαινοῦσε τὴν ταπεινοφροσύνη. Χαρακτήριζε τὴν ὑπερηφάνεια «πρώτη θυγατέρα τοῦ διαβόλου, στράτα ὁποῦ μᾶς πηγαίνει εἰς τὴν κόλασιν », ἐνῶ τὴν ταπείνωση «… στράτα ὁποῦ μᾶς πηγαίνει εἰς τὸν παράδεισον» (Διδαχὴ Α΄). 9. Συνιστοῦσε τὸν ἀλληλοσεβασμό, τὴν ἀναγνώριση τῶν κοινωνικῶν ῥόλων, τὴν ἀπόδοση τιμῆς καὶ σεβασμοὺ στούς γεροντότερους, τὴν ἀγάπη μεταξὺ τῶν συζύγων κ.λπ. 10. Στήριζε τίς ψυχὲς τῶν χριστιανῶν. 11. Ποδηγετοῦσε καὶ ἐνίσχυε τὸν πατριωτισμὸ τους. Προετοίμαζε «τὸ ποθούμενον». Μὲ ὅλα αὐτά, κι ἀκόμα περισσότερα, ἀναδείχθηκε σὲ ἐκείνους τοὺς δύσκολους καιρούς, στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἑλληνικότητας. Ὑπῆρξε κήρυκας τῆς ἰσότητας, τῆς ἀδελφότητας καὶ τῆς δικαιοσύνης λίγα χρόνια πρὶν οἱ τρεῖς αὐτὲς ἔννοιες ἀποτελέσουν τὸ σύνθημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης (τοῦ 1789). Ἡ ἐπῳδὸς του: «Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται», ἀποτελοῦσε τή συνισταμένη τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου.

Μὲ τὴν λειτουργία σχολείων, τὴν καλλιέργεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τὴν τόνωση τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως πέτυχε τὴν ἀναχαίτιση τῶν ἐξισλαμισμῶν πού εἶχαν προσλάβει δραματικὲς διαστάσεις σὲ ὁρισμένες περιοχὲς τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσπαθειῶν του μᾶς ἀφήνει κατάπληκτους. Μές στά 20 χρόνια τῆς ἀποστολικῆς του δράσεως πέτυχε τὴν ἵδρυση καὶ λειτουργία τόσων σχολείων, πού «κανένας ποτέ δέν μπόρεσε, ἔστω καί κατέχοντας ἐξουσία, ὅσα αὐτός, μέ τόσο ἀνύπαρκτα μάλιστα μέσα». Λίγο πρίν ἀπό τό μαρτυρικό του θάνατο, ἔγραφε στόν ἀδελφό του Χρύσανθο: «ἕως

Γιά τήν παιδεία

Ἡ παιδεία εἶναι ἀπὸ τὰ βασικότερα ζητήματα πού ἀπασχόλησαν τὸν ΠατροΚοσμᾶ. Σημειώνει τὴν ἀνάγκη μιᾶς δωρεὰν παιδείας ἀπὸ ἐράνους, ἀπὸ βακούφια καὶ ἄλλα ἔσοδα τῶν ἐκκλησιῶν. Τὸ ὅτι κατόρθωσε νά ἱδρύσει διακόσια κοινὰ σχολεῖα καὶ πλέον ὑπὸ τὶς πλέον ἀντίξοες συνθῆκες τὸν κατατάσσει σὲ κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν δασκάλων τοῦ Γένους. Στήν παιδεία ἔδινε προτεραιότητα. Ἡ δικὴ του παιδεία ὅμως διέφερε ἀπὸ ἐκείνην τῶν εὐρωπαϊζόντων λογίων τῆς «θύραθεν», ποὺ ἀπέχουν πολύ. Πρῶτα σχολεῖο, ἔλεγε. «Τὸ σχολεῖον ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐκκλησίαν», ὑπογράμμιζε. Εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτό πού ἔλεγε σχετικά: «Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται». Ἡ παιδεία του εἶναι Χριστοκεντρική, ὑπηρετικὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν βοηθάει νά γίνει εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μιλάει ὄχι μόνο γιά ἑλληνόφωνη ἀλλὰ γιά ἑλληνικὴ παιδεία, ποὺ ὁδηγεῖ στήν πνευματικὴ τελείωση, στή θέωση.

Παύλειος Λόγος

τριάκοντα ἐπαρχίας περιῆλθον, δέκα σχολεῖα ἑλληνικά ἐποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα...» (στά ὁποῖα διδάσκονταν σχετικῶς μέσα καί ἀνώτερα ἤ στοιχειώδη μαθήματα ἀντιστοίχως).

Ἡ προσωπικότητα τοῦ πατροκοσμᾶ

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν μία σεμνή, ἐκρηκτικὴ καὶ χαρισματικὴ προσωπικότητα. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς χαρακτηρίστηκε «κήρυκας τοῦ θείου λόγου», «ἐθνεγέρτης», «καλόγερος», «ἐθναπόστολος», «ἐθνομάρτυρας», «διπλωμάτης», «δάσκαλος τοῦ Γένους», «ἐπαναστάτης», «πραγματικὸς ἄνθρωπος», «σύμβολο τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως», «καρπὸς τῆς ῥωμιοσύνης», «καθολικὸς καὶ ὁλο-

κληρωμένος ἄνθρωπος», «μὲ ἐνέργεια Ἁγίου Πνεύματος», «διδάχος τοῦ λαοῦ», «Ἅγιος», «κατοικητήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ», «ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», «τρισμακάριστος», «γαλήνιος», «ἡσύχιος», «ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης, τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς θυσίας», «Προφήτης τοῦ Γένους», «ὁ ἐπιβλητικότερος ἀναγεννητής», «παράκλητος», «ἰσαπόστολος», «ἀπόστολος τῶν σκλάβων». Σεμνὸς καὶ ταπεινός, διότι δέν περιφρονοῦσε τοὺς ἀνωτέρους του. Τοὺς σεβόταν καὶ ζητοῦσε τὴν εὐλογία τῶν Γερόντων τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν κατὰ τόπους Ἐπισκόπων. Τὸ ἔργο του δέν ἦταν ἀτομικό. Ἦταν ἔργο ἑνότητας καὶ ὄχι φατρίας. Φρόντιζε νά τηρεῖ τοὺς τύπους ἐκδηλώνοντας σεβασμό. Ἐνίοτε μιλοῦσε καὶ εὐνοϊκὰ γιά τοὺς Τούρκους σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Δυτικούς, γιά τοὺς ὁποίους δέν ἔτρεφε συμπάθεια. Τὰ ἔλεγε, διότι ἀνάμεσα στό ἀκροατήριό του ἦσαν καὶ Τοῦρκοι. Οἱ ἁπλοῖ Τούρκοι τὸν συμπαθοῦσαν. Ὄχι τόσο οἱ ἀξιωματοῦχοι. Ὡστόσο χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁλῆ Πασᾶ, ποὺ τὸν σεβόταν ὡς ἅγιο καὶ μεγάλο Προφήτη! Μιλώντας γιά τή λευτεριὰ χρησιμοποιοῦσε τὸ δικὸ του κώδικα. Τὸ «ποθούμενον» τί τάχα μπορεῖ νά εἶναι, ἐκτὸς ἀπὸ τή λευτεριά; Σέ δύσκολες συνθῆκες ἀποφάσισε ὁ Κοσμᾶς ἐνσυνείδητα νά ἐπιτελέσει τὴν ἀποστολὴ του. Προσπάθησε καὶ πέτυχε νά ἰσορροπήσει ἀνάμεσα στό «Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Νόμο τοῦ Καίσαρα». Ὁ λαὸς καθιέρωσε στή συνείδησή του τὸν Κοσμᾶ ὡς ἅγιο, πολὺ πρὶν τὴν ἁγιοποίησή του ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησία, το 1961. Οἱ καιροὶ σήμερα εἶναι πολὺ διαφορετικοὶ σὲ σχέση μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ. Οἱ κίνδυνοι ὅμως γιά τὸν ἑλληνισμὸ δέν εἶναι τόσο διαφορετικοί. Τὸ μήνυμα τοῦ κηρύγματος τοῦ ἀποστόλου τῶν σκλάβων, ποὺ μαρτύρησε στό Κολικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου τὴν 24 Αὐγούστου 1779, παραμένει διαχρονικὸ καὶ πάντα ἐπίκαιρο. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μᾶς ἔδειξε τὸ δρόμο τῆς τιμῆς καὶ τοῦ χρέους. Ὀφείλουμε νά τὸν ἀκολουθήσουμε. Περίληψη ἀπὸ τὴν εἰσήγηση στή συνάντηση τῶν ἀποφοίτων τῆς Ἀθωνιάδος Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας στήν Ἱερὰ Μονὴ Δοβρᾶ Βερροίας

Παύλειος Λόγος

Ἡ Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους τὸ 1204

πονεμένη Ρωμηοσύνη στὸ πολύπαθο καὶ μαρτυρικό της σῶμα, μετρᾶ ἀμέτρητες πληγὲς ἀπὸ ἐχθροὺς καὶ φίλους, καὶ τότε καὶ τώρα. Ὑπάρχει ὅμως μιὰ πληγὴ χαίνουσα καὶ αἱμάσσουσα μέχρι τῆς σήμερον. Εἶναι ἡ πληγὴ ποὺ ἄνοιξαν, μετὰ πολλῆς μανίας, στὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας (Βυζάντιο), τὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς 13 Ἀπριλίου τοῦ 1204, τὰ τέκνα τῆς Παποσύνης, ὑπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, τοῦ Πάπα Ἰννοκεντίου τοῦ Γ´. Οἱ σημαντικὲς δογματικὲς διαφορές, οἱ ὁποῖες περίτρανα ἀποκαλύπτονται καὶ καταδικάζονται, κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Φωτίου, τὸ συνακόλουθο Μεγάλο Σχίσμα τοῦ 1054 καὶ οἱ συνεχεῖς προσπάθειες τῶν Δυτικῶν, ὑπὸ τὴν εὐλογία πάντοτε τοῦ Πάπα, νὰ καθυποτάξουν τοὺς «σχισματικοὺς» Ὀρθοδόξους, εἶναι οἱ βαθύτερες αἰτίες τῆς πορείας τῶν Σταυροφόρων τῆς Δ´ Σταυροφορίας, ἐναντίον τῆς αἰώνιας πρωτεύουσας τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἶναι οἱ αἰτίες τῆς καχυποψίας ποὺ ὑφίσταται μέχρι καὶ σήμερα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Κεντρικὸ σημεῖο στὴν ἱστορία μας κατέχει ἡ πτώση τῆς Πόλης, ἀπὸ τὸν Μωάμεθ Β´, τὸν Πορθητὴ, στὶς 29 Μαΐου τοῦ 1453. Ἡ νεοελληνικὴ μειονεξία, ὁ προσανατολισμὸς τῶν περισσοτέρων ἑλληνικῶν κυβερνήσεων, μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, πρὸς τὴν Δύση καὶ τὸν δυτικὸ τρόπο ζωῆς, ἡ ἄγνοια ἀλλὰ καὶ ἡ συντονισμένη παραχάραξη τῆς ἱστορίας μας, οἱ συνεχεῖς καὶ ὀργανωμένες προσπάθειες τῶν Εὐρωπαίων, μέχρι καὶ σήμερα, νὰ προσδέσουν τὴν χώρα μας στὸ ἅρμα τῆς Ἑσπερίας, εἶναι ὁρισμένοι σοβαροὶ λόγοι ποὺ συντελοῦν στὴν ὑποβάθμι-

Παύλειος Λόγος

τοῦ Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ ση τῆς σημασίας τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ γεγονότος, τῆς ἁλώσεως, δηλαδὴ, τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, μὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς συνέπειες γιὰ τὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ρωμηοσύνης. Τὸ συντριπτικὸ, λοιπὸν, πλῆγμα στὴν Ὀρθόδοξη αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας (Βυζαντίου) δόθηκε ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τῆς Δ´ Σταυροφορίας, οἱ ὁποῖοι κατέστρεψαν τὴν Πόλη καὶ ἐγκαθίδρυσαν τὰ Φραγκολατινικὰ κράτη στὶς αὐτοκρατορικὲς ἐπαρχίες, μὲ ὅλα τα συνακόλουθα δεινά. Ἡ πτώση τῆς Πόλης στοὺς ἀλλόπιστους Μουσουλμάνους, τὸ 1453, ἦταν φυσικὴ συνέπεια τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς Φράγκους τὸ 1204. Ποτὲ ἡ αὐτοκρατορία δὲν μπόρεσε νὰ ἀνανήψει ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο πλῆγμα. Ἡ βαρβαρότητα καὶ ἡ σκληρότητα τῶν χριστιανῶν Εὐρωπαίων ἀποτυπώνεται στήν φράση τοῦ Πατριάρχου τῆς Ἁλώσεως, Γενναδίου τοῦ Β´, πού εἶπε: «Κάλλιον εἰδέναι (στήν Πόλη) φακιόλιον Τουρκικόν παρά καλύπτραν λατινικήν». Ἤδη, οἱ Δυτικοὶ, κατὰ τὸν 12ο αἰώνα, συνεργαζόμενοι μὲ τὴν δυναστεία τῶν Ἀγγέλων, εἶχαν καταφέρει νὰ διεισδύσουν οἰκονομικὰ στὴν Πόλη καὶ μάλιστα νὰ ἀποκτήσουν ἐξαιρετικὰ προνόμια. Μεγάλη ἐπιτυχία τῶν Βενετῶν θεωρεῖται ἡ συνθήκη ποὺ ὑπέγραψαν τὸ 1187 μὲ τὸν αὐτοκράτορα Ἰσαάκιο Β´ τὸν Ἄγγελο. Οἱ, κατὰ καιροὺς, προσπάθειες τῶν Βυζαντινῶν νὰ περιορίσουν τὰ προνόμια τῶν Φραγκολατίνων βάφτηκε πολλὲς φορὲς μὲ αἷμα. Φυσικὸ ἑπόμενο τῆς οἰκονομικῆς ἐξάρτησης ἦταν ἡ πολιτικὴ χειραγώγηση καὶ ἡ στρατιωτικὴ ἀδυναμία τῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἱστορία καὶ σήμερα ἐπαναλαμβάνεται μὲ τοὺς ἴδιους πάλι πρωταγωνιστές. Ὁ τρόπος ἄλλαξε, ὄχι ὅμως οἱ προθέσεις οὔτε ὁ σκοπός. Ὑποτίθεται ὅτι ὁ στόχος τῶν Σταυροφοριῶν ἦταν ἡ ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Τόπων ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους. Ὅμως, δυστυχῶς, οἱ Σταυροφόροι

πολλὲς φορὲς λησμόνησαν τὸν σκοπό τους καὶ ἐπιδόθηκαν σὲ λεηλασίες καὶ βαρβαρότητες ποὺ θὰ τοὺς ζήλευαν καὶ οἱ ἀλλόπιστοι κατακτητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων. Ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ εἶναι ὁ πνευματικός πατέρας τῆς Δ´ Σταυροφορίας. Ὁ Δόγης τῆς Βενετίας Ἐρρίκος Δάνδολος εἶναι ὁ πολιτικὸς διοικητὴς καὶ διοργανωτὴς τῆς ἐκστρατείας. Ὁ Πάπας ἐπιθυμοῦσε τὴν ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία. Ὁ Δόγης τὸν οἰκονομικὸ ἔλεγχο τῆς αὐτοκρατορίας ὑπὲρ τῆς Γαληνοτάτης Δημοκρατίας τῆς Βενετίας. Ὁ Ἰταλὸς πρίγκιπας Βονιφάτιος Μομφερατικὸς ἀνέλαβε τὴν στρατιωτική ἡγεσία τῆς Δ´ Σταυροφορίας. Ἡ εὐκαιρία ποὺ ἀποζητοῦσαν οἱ Σταυροφόροι δόθηκε ἀπὸ τὸν Ἀλέξιο, υἱὸ τοῦ ἐκθρονισμένου βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Ἰσαακίου τοῦ Β´. Ζήτησε τὴν στήριξη τῶν Σταυροφόρων, γιὰ νὰ πάρει τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Πρεσβυτέρα Ρώμη καὶ τὴν καταβολὴ μεγάλου χρηματικοῦ ποσοῦ. Ὁ Δόγης ἄδραξε τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ, οἰκονομικὰ, τὸν πλοῦτο τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καὶ παράλληλα νὰ περιορίσει τὶς διεκδικήσεις τῆς Πίζας καὶ τῆς Γένουας στὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Ἔτσι, κατάφερε νὰ πείσει τοὺς Σταυροφόρους, οἱ ὁποῖοι ἀρχικὰ ἀντιδροῦσαν, νὰ στηρίξουν τὸν Ἀλέξιο καὶ νὰ ἐκστρατεύσουν ἐναντίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1203, οἱ Σταυροφόροι φθάνουν μπροστὰ στὰ τείχη τῆς Πόλης, ἀποβιβάζονται στὸ Γαλατά, σπᾶνε τὴν μεγάλη ἁλυσίδα τοῦ Κερατίου κόλπου καὶ καταστρέφουν τὰ ἐλλιμενισμένα πλοῖα. Ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος ὁ Γ´ ἔχει, ἤδη, ἐγκαταλείψει τὴν Πόλη, παίρνοντας μαζί του τὸ αὐτοκρατορικὸ θησαυροφυλάκιο. Ὁ Ἰσαάκιος ἀποκαθίσταται στὸ θρόνο, μαζὶ μὲ τὸ γιὸ του ἀλλὰ βάζει δυσβάστακτους φόρους στό λαό, γιὰ νὰ συγκεντρώσει τὰ χρήματα ποὺ εἶχε

ὑποσχεθεῖ στοὺς Σταυροφόρους. Ὁ λαὸς ξεσηκώνεται, ἀνατρέπει τὸν φιλοδυτικὸ αὐτοκράτορα, ἀναδεικνύει νέο, τὸν Ἀλέξιο τὸν Ε´, τὸν Μούρτζουφλο, ὁ ὁποῖος θανατώνει τὸν Ἰσαάκιο καὶ τὸν γιὸ του Ἀλέξιο. Αὐτή ἦταν καὶ ἡ μεγάλη εὐκαιρία γιὰ τὴν φραγκεμένη Δύση νὰ ὑποτάξει τὴν ἀνυπότακτη Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ χτυπώντας τὴν καρδιὰ τῆς αὐτοκρατορίας, τὴν ἔνδοξη Κωνσταντινούπολη. Ἡ δολοφονία τοῦ Ἰσαακίου θεωρήθηκε ὅτι ἀπάλλαξε τοὺς Σταυροφόρους ἀπὸ τὶς δεσμεύσεις τους. Ἀφοῦ ἐπῆλθε συμφωνία μεταξὺ Βενετῶν καὶ Σταυροφόρων γιὰ τὸ μοίρασμα τῆς ἐξουσίας, τοῦ πλούτου καὶ τῶν ἐδαφῶν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1204, ἔγινε ὁλομέτωπη ἐπίθεση ἐναντίον τῶν τειχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ αὐτοκράτορας ἀνίκανος νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Πόλη, φεύγει γιὰ νὰ σωθεῖ καὶ οἱ Σταυροφόροι κατορθώνουν νὰ εἰσέλθουν στὴν Βυζαντινὴ πρωτεύουσα καὶ ἐπὶ τρία μερόνυκτα σκοτώνουν, λεηλατοῦν, βιάζουν, πυρπολοῦν, καταστρέφουν, ἀνελέητα. Τὸ τραγικότερο εἶναι ὅτι σ’ αὐτὲς τὶς φρικαλεότητες ἔλαβαν μέρος κληρικοὶ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης. Καταστράφηκαν κειμήλια, λεηλατήθηκαν ἔργα τέχνης, πυρπολήθηκαν βιβλιοθῆκες μὲ ἀρχαίους κώδικες, βεβηλώθηκαν ναοὶ καὶ μοναστήρια, ἅρπαξαν πολύτιμους θησαυρούς, βιάστηκαν γυναικόπαιδα, ἀκόμα καὶ μοναχές, συλήθηκαν οἱ τάφοι τῶν αὐτοκρατόρων. Δὲν σεβάστηκαν ἀκόμα καὶ αὐτὸν τὸν πανίερο ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Κατέστρεψαν τὸ τέμπλο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἅρπαξαν τὴν χρυσοποίκιλτη Ἁγία Τράπεζα, εἰκόνες, μανουάλια, ἄμφια, ἱερὰ σκεύη. Ἔβαλαν μιὰ Γαλλίδα πόρνη στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο καὶ ἀσχημονοῦσαν ἐντός του ναοῦ. Πόσα λείψανα τῶν ἁγίων μας μεταφέρθηκαν τότε στὴ Δύση καὶ τώρα παρακαλοῦμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους. Τὰ τέσσερα ὀρειχάλκινα ἄλογα τοῦ Βυζαντινοῦ Ἱπποδρόμου, ποὺ κοσμοῦν

σήμερα τὴν πρόσοψη τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴν Βενετία, ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας της Νικοποιοῦ, τὰ πολύτιμα δισκοπότηρα τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἄλλοι θησαυροὶ, ποὺ φυλάσσονται σὲ εἰδικὸ χῶρο, ἐντός του ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου, εἶναι οἱ σιωπηλοὶ μάρτυρες ἐκείνης τῆς ἀνήκουστης καταστροφῆς. Ἀς δοῦμε, ὅμως, τί λέει ὁ Νικήτας Χωνιάτης γι’ αὐτήν τήν τραγωδία: «Τέτοιες παρανομίες ἔκαναν οἱ στρατοὶ ἀπὸ τὴν Δύση ἐναντίον τῆς κληρονομίας τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ δείξουν σὲ κανέναν φιλανθρωπία, ἀλλὰ γυμνώνοντάς τους ὅλους ἀπὸ χρήματα καὶ κτήματα, ἀπὸ σπίτια καὶ ροῦχα καὶ τὸ πιὸ σημαντικό, αὐτοὶ ποὺ πῆραν τὸν σταυρὸ στοὺς ὤμους καὶ πολλὲς φορὲς ὁρκίστηκαν σὲ αὐτὸν καὶ στὰ θεῖα λόγια ὅτι θὰ περάσουν δίχως νὰ πειράξουν τὶς χῶρες τῶν Χριστιανῶν, χωρὶς νὰ κοιτάξουν ἀριστερὰ ἤ νὰ ἐκκλίνουν πρὸς τὰ δεξιά, ἀλλὰ θὰ ὁπλιστοῦν κατὰ τῶν Σαρακηνῶν καὶ θὰ βάψουν τὰ ξίφη τους μὲ τὸ αἷμα τους. Οἱ δὲ Σαρακηνοὶ δὲν ἔκαναν ἔτσι καὶ φέρθηκαν πολὺ φιλάνθρωπα καὶ εὐγενικὰ, ὅταν κυρίευσαν τὴν Ἱερουσαλήμ. Γιατί οὔτε πείραξαν τὶς γυναῖκες τῶν Λατίνων, οὔτε τὸν κενὸ τάφο τοῦ Χριστοῦ ἔκαναν ὁμαδικὸ τάφο καὶ ἀφήνοντας ὅλους νὰ φύγουν μὲ ἕνα ὁρισμένο ἀριθμὸ χρυσὸ νομισμάτων καὶ ἀπὸ τὸν καθένα ἔπαιρναν μερικὰ πράγματα ἀφήνοντας τὰ ὑπόλοιπα στοὺς κατόχους τους, ἀκόμα κι ἂν αὐτὰ ἦταν σὰν τὴν ἄμμο. Κι ἔτσι φέρθηκε τὸ γένος ὅπου μάχονταν τὸ Χριστὸ πρὸς τοὺς ἀλλόπιστους Λατίνους, οὔτε μὲ ξίφος, οὔτε μὲ φωτιά, οὔτε μὲ λιμό, οὔτε μὲ διωγμούς, οὔτε μὲ ἀλλὰ δεινά. Σὲ ἐμᾶς ὅμως τὰ προκάλεσαν αὐτὰ τὰ παραπάνω, οἱ φιλόχριστοι καὶ ὁμόδοξοι». Μετὰ ἀπ’ αὐτὴν τὴν πρώτη Ἅλωση, τὴν ἐγκατάσταση Φράγκου Βασιλιᾶ καὶ Λατίνου Πατριάρχου στὴν Πόλη, ἡ αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας - Βυζαντίου ἔκανε ἕδρα της, τὴν Νίκαια, μέχρι καὶ τὸ 1261, ὁπότε ἀνέκτησαν καὶ πάλι τὴν

Πόλη οἱ Ἕλληνες. Μὲ κομπασμὸ καὶ ἀλαζονεία γράφει ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ στὸν αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Θεόδωρο Α´ τὸν Λάσκαρη: « Οἱ Λατίνοι ὑπῆρξαν ὄργανο τῆς Θείας Πρόνοιας, ποὺ τιμώρησε τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν ἀρνησή τους νὰ δεχθοῦν τὴν ἡγεσία τῆς Ρωμαΐκῆς Ἐκκλησίας». Θὰ ἦταν τελείως διαφορετικὴ ἡ ἱστορία τῆς Εὐρώπης ἂν οἱ Φράγκοι δὲν εἶχαν διαπράξει τὸ ἀνοσιούργημα αὐτὸ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας - Βυζαντίου. Τὰ θεοφρούρητα Θεοδοσιανὰ τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως κράτησαν, γιὰ αἰῶνες, μακρυὰ, τὸν βάρβαρο Ἀνατολίτη. Αὐτὰ εἶναι τὰ χριστιανικὰ τείχη τῶν δακρύων. Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὶς ἀδιαμφισβήτητες εὐθύνες τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκα καὶ τῶν Εὐρωπαίων ἀδελφῶν μας, πρέπει νὰ ἀναλογιστοῦμε τὶς εὐθύνες ποὺ βαραίνουν τὸ Γένος μας. Οἱ πόλεις πρῶτα πέφτουν ἀπὸ μέσα. Ἡ ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἐπίδοξους ἡγετίσκους καὶ ἀδίστακτους Ἐφιάλτες. Ἡ διχόνοια, ἡ πλεονεξία, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλαρχία, ἡ φιλοδοξία ἔδωσε τὴν δυνατότητα στοὺς ὁρκισμένους ἐχθρούς της Ρωμηοσύνης νὰ πραγματοποιήσουν τὸ φρικτὸ ὄνειρό τους. Μήπως τὸ ἴδιο δὲν βιώνουμε καὶ σήμερα; Ἡ σωστὴ ἀνάγνωση τῆς ἱστορίας μας, ἡ ἀπαγκιστρωμένη ἀπὸ ἰδεολογίες καὶ ἀγκυλώσεις, μπορεῖ νὰ μᾶς προφυλάξει, νὰ μᾶς διδάξει, νὰ μᾶς καθοδηγήσει, νὰ μᾶς λυτρώσει, ἀκόμα καὶ τώρα ποὺ οἱ ἐχθροὶ εἶναι ἐντός των νεοελληνικῶν τειχῶν. Ἡ μικρὴ Ἑλλάδα, μὲ τὸν μεγάλο πολιτισμὸ καὶ τὴν σωτήρια ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ τὸ παρελθὸν, γιὰ νὰ πορευθεῖ τὸ σταυρικὸ παρὸν μὲ τὴν ἀναστάσιμη προοπτική του μέλλοντος. Ἄλλωστε, κριτὴς καὶ ἀφέντης εἶναι ὁ Θεὸς καὶ δραγουμάνος Του ὁ πιστὸς λαός!

Παύλειος Λόγος

Τελετή Ἐνθρονίσεως

τοῦ σεβ. Μητροπολίτου Κίτρους κ

Παύλειος Λόγος

κ. Γεωργίου τοῦ μοναχοῦ Γερασίμου Μπεκέ

ραγματοποιήθηκε τό Σάββατο 29 Μαρτίου τό μεσημέρι στήν ἡλιόλουστη Κατερίνη ἡ τελετή ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου Κίτρους καί Κατερίνης κ. Γεωργίου μέ τήν παρουσία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, δεκάδων ἀρχιερέων ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀλλά καί ἀντιπροσωπειῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Νωρίτερα τό πρωί ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος λειτούργησε στόν ἱερό ναό ἁγίων Ἀναργύρων Βεροίας, ὅπου διηκόνησε τά τελευταία 20 χρόνια ὡς προϊστάμενος καί ἀποχαιρέτισε μέ συγκίνηση τούς συνεργάτες του κληρικούς καί λαϊκούς στό ἐνοριακό ἔργο. Στή συνέχεια ὁ σεβασμιώτατος μετέβει στά ὅρια τοῦ Νομοῦ Πιερίας στήν περιοχή Αἰγινίου, ὅπου τόν ὑποδέχθηκαν ἡ Ἀντιπεριφεριάρχης Πιερίας κ. Σοφία Μαυρίδου καί ἄλλοι τοπικοί παράγοντες. Λίγο ἀργότερα κατέφθασε στόν ἴδιο τόπο καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ὁ ὁποῖος προσεκάλεσε τόν σεβασμιώτατο στό αὐτοκίνητό του μέχρι τήν πόλη τῆς Κατερίνης. Στίς 12 τό μεσημέρι σέ κεντρική πλατεία τῆς πόλης, ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι χιλιάδες πιστοί, οἱ τοπικές ἀρχές, ὁ ἱερός κλῆρος καί οἱ ἀρχιερεῖς, πραγματοποιήθηκε μέ κάθε ἐπισημότητα καί λαμπρότητα ἡ ὑποδοχή τοῦ νέου ποιμενάρχη τῆς Κατερίνης. Τιμές ἀπέδωσε στρατιωτικό ἄγημα ἐνῶ παιάνιζε ἡ μπάντα τοῦ Δήμου Κατερίνης. Σύντομο χαιρετισμό ἀπηύθυνε ὁ Δήμαρχος Κατερίνης κ. Σάββας Χιονίδης καί ἀντιφώνησε ὁ σεβασμώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος. Ἀκολούθησε πομπή πρός τόν καθεδρικό ἱερό ναό Θείας Ἀναλήψεως, ὅπου στή συνέχεια πραγματοποιήθηκε, κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἡ τελετή ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου.Τά ἐπίσημα ἔγγραφα ἀνέγνωσε ὁ θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ. Γαβριήλ, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Χαιρετισμούς ἀπηύθυναν ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ἐκπρόσωπος τῆς ΑΘΠ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιος, τοποτηρητής τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Βαρνάβας Λεοντιάδης, πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ὁ Ὑπουργός Μακεδονίας - Θράκης κ. Θεόδωρος Καράογλου καί ἡ Ἀντιπεριφεριάρχης Πιερίας κ. Σοφία Μαυρίδου. Τέλος, ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος ἐκφώνησε τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του. Ἀκολούθησε σύντομη ἐπίσκεψη τοῦ Μακαριωτάτου στόν ἀσθενούντα σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Κίτρους κ. Ἀγαθόνικο καί τό ἐπίσημο γεῦμα σέ παραθαλλάσιο ξενοδοχεῖο της πόλης. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα τό πρωί ο νέος Μητροπολίτης προέστη σέ ἀρχιερατικό συλλείτουργο πού τελέστηκε στον μητροπολιτικό ἱερό ναό τῆς Θείας Ἀναλήψεως. Αντιφώνηση του σεβ. Κίτρους στον Δήμαρχο Κατερίνης στην πλατεία της πόλης. Κύριε Δήμαρχε, Ἀπευθύνομαι σέ σᾶς, πού εἴστε ὁ πρῶτος πολίτης αὐτῆς τῆς πόλεως καί ἕδρας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κίτρους καί Κατερίνης. Στό πρόσωπό σας εὐχαριστῶ τό Δημοτικό Συμβούλιο, τούς πολίτες τῆς Κατερίνης, ἀλλά καί τόν λαό ὁλόκληρης τῆς Πιερίας.

Παύλειος Λόγος

Ἀπό τίς πρῶτες στιγμές τῆς ἐκλογῆς μου, ὡς Ποιμενάρχης τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Μητροπόλεως, ἔγινα ἀποδέκτης τῶν ἐκδηλώσεων ἐνθουσιασμοῦ καί σεβασμοῦ ὅλων σας, ἀρχόντων καί λαοῦ, πρός τό ταπεινό μου πρόσωπο. Καί οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τή σημερινή ὑποδοχή, εἶναι τόσο θερμές πού δίνουν τήν αἴσθηση ὅτι μέ γνωρίζατε ἐκ τῶν προτέρων. Ὅλα τά παραπάνω, προκαλοῦν μέσα μου αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης ἀπέναντι στήν ἀγάπη σας καί μέ καθιστοῦν περισσότερο ὑπεύθυνο στήν ἄσκηση τῶν ἀρχιερατικῶν καθηκόντων μου. Ἐλπίζω ὅτι μέ τόν ἴδιο ἐνθουσιασμό θά ἀκοῦτε τίς συμβουλές μου, θά ἀγκαλιάζετε τίς πρωτοβουλίες μου καί θά ἀκολουθεῖτε τίς ποιμαντικές κατευθύνσεις πού θά χαράζω κάθε φορά, μέ τή χάρη καί τή φώτιση τοῦ Θεοῦ. Εὔχομαι ὥστε μέ τόν ἴδιο ἐνθουσιασμό κι ἐσεῖς νά ἀποδέχεσθε στή ζωή σας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, νά τηρεῖτε στήν καθημερινότητα τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγελίου καί νά συμμετέχετε στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ζητῶ ἀπ’ ὅλους νά μετατρέψετε τόν ἐνθουσιασμό σας σέ προσευχή. Καί νά ἑνώσετε τίς προσευχές σας μέ ἐκεῖνες τοῦ Μακαριωτάτου Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας μας κ.κ. Ἱερωνύμου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, τῶν κληρικῶν καί ὅλων ὅσοι βρίσκονται ἐδῶ μαζί μας ἐρχόμενοι ἀπό πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδας καί ἀπό τό Ἐξωτερικό, κατά τήν Τελετή Ἐνθρονίσεως πού θά πραγματοποιηθεῖ ἀμέσως μετά στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό τῆς Θείας Ἀναλήψεως. Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους καί σᾶς εὐλογῶ. Προσφώνησις τοῦ Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμονος Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε, σεπτή τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, ἐντιμότατοι ἄρχοντες, λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε, Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Κίτρους,

Μετά τη θεία Λειτουργία στον ι. ναό αγίων Αναργύρων Βεροίας ὑπέρτιμε καὶ ἔξαρχε πάσης Πιερίας κύριε Γεώργιε, Σεπτῇ ἐντολῇ τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου παρίσταμαι μετὰ πολλῆς τῆς χαρᾶς καὶ βαθυτάτης συγκινήσεως ὡς ἐκ προσώπου Αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐφρόσυνον ταύτην ἡμέραν διὰ τὴν ἱερὰν καὶ παλαίφατον Μητρόπολιν Κίτρους ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ὑμετέραν φιλτάτην Σεβασμιότητα, προκειμένου νὰ μεταφέρω εἰς ὑμᾶς τὰς ὁλοθύμους πατρικὰς Αὐτοῦ εὐχὰς καὶ τὴν δαψιλῆ πατριαρχικὴν Αὐτοῦ εὐλογίαν πρὸς ἐνίσχυσιν καὶ κραταίωσιν ὑμῶν ἐν τῇ ἀρχομένῃ σήμερον ὑμετέρᾳ ἀρχιερατικῇ διακονίᾳ ἐν τῇ θεοσώστῳ ταύτῃ Μητροπόλει. Ἀνέρχεσθε σήμερον, Σεβασμιώτατε, παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύ-

Από την υποδοχή στα Διόδια Αιγινίου

Παύλειος Λόγος

μου, συμπαραστατουμένου ὑπὸ πλειάδος Σεβασμιωτάτων Ἁγίων Ἀρχιερέων ἐντεῦθεν καὶ ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὸν περίπυστον ἀρχιερατικὸν θρόνον τῆς ἔκπαλαι διαλαμψάσης ἐπισκοπῆς Κίτρους, διευρυνθείσης εἰς τοὺς ὑστέρους χρόνους καὶ ἀναχθείσης εἰς Μητρόπολιν. Ἀνέρχεσθε εἰς τὸν ἐπισκοπικὸν τοῦτον θρόνον εἰς διαδοχὴν τοῦ θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως διαποιμάναντος ἐπὶ εἰκοσιοκτὼ ἔτη σεβασμίου καὶ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Μητροπολίτου κ. Ἀγαθονίκου, πρὸς συνέχισιν τοῦ σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ ταύτῃ καὶ «εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ». Ἀνέρχεσθε εἰς τὸ ὕψος τοῦ ἐπισκοπικοῦ τούτου θρόνου διὰ νὰ ἵστασθε εἰς τόπον καὶ τύπον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καὶ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ. Διὰ τὴν Ὀρθόδοξον ὅμως Ἐκκλησίαν οὐδὲν ἄλλον ὕψος νοεῖται, εἰ μὴ τὸ ὕψος τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς διακονίας τῶν ἀνθρώπων· οὐδὲν ἄλλον ὕψος νοεῖται, εἰ μὴ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ὁ ἐπισκοπικὸς θρόνος εἶναι σταυρός, ὅπως σταυρὸς καὶ κένωσις εἶναι καὶ ἡ ἀρχιερωσύνη, ὡς ὀρθῶς ἐπισημάνατε εἰς τὸν χειροτονητήριoν λόγον σας. Ἡ ἀρχιερωσύνη δὲν εἶναι ἐξουσία ἀλλὰ διακονία ψυχῶν, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν». Δὲν εἶναι πρωτοκλισία ἀλλὰ νίψις ποδῶν. Δὲν εἶναι πρωτοκαθεδρία ἀλλὰ θυσιαστικὴ προσφορὰ ὑπὲρ τῶν λογικῶν προβάτων. Δὲν εἶναι ἄνεσις καὶ ἀνάπαυσις ἀλλὰ νυχθήμερος μέριμνα καὶ φροντὶς διὰ τὰς ἀνάγκας τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι μόνον τιμὴ καὶ δόξα ἀλλὰ ἐνίοτε καὶ ἀκάνθινος στέφανος, τὸν ὁποῖον καλεῖται ὁ ἐπίσκοπος νὰ φέρῃ ἐν ὑπομονῇ μιμούμενος τὸν Χριστόν. Δὲν εἶναι μόνον χαρὰ ἀλλὰ καὶ ὠδίνη, «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς» εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, τὰς ὁποίας σᾶς ἐνεπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία καταστήσασα ὑμᾶς διὰ τῆς τιμίας ψήφου τῶν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτην τῆς Ἱερᾶς ταύτης

Μητροπόλεως, ἀνηκούσης μὲν διοικητικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἐχούσης δὲ τὴν πνευματικὴν αὐτῆς ἀναφορὰν εἰς τὸ πάνσεπτον Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ μαρτυρικὸν Φανάριον. Διὸ μνημονεύετε διὰ παντὸς εὐγνωμόνως τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς, Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, καὶ μὴ παύσητε περιβάλλοντες Αὐτὸν διὰ τῆς θερμῆς υἱικῆς ὑμῶν ἀγάπης καὶ τῆς ἀπολύτου ἀφοσιώσεώς σας, προσθέτοντες παντὶ τρόπῳ ἔλαιον εἰς τὴν ἄσβεστον κανδήλαν τοῦ Φαναρίου, τὴν ἀδιαλείπτως καίουσαν ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ κοινοῦ ὑμῶν προστάτου, τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου, καὶ φωτίζουσαν πᾶσαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν οἰκουμένην. Νὰ εἶσθε δὲ βέβαιος ὅτι αἱ θεοπειθεῖς εὐχαὶ καὶ δεήσεις τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου θὰ συνοδεύουν καὶ θὰ ἐνισχύουν τὴν ὑμετέρα Σεβασμιότητα πρὸς εὐόδωσιν τῆς ὑψηλῆς καὶ πολυευθύνου αὐτῆς ἀποστολῆς εἰς δόξαν τοῦ εὐλογητοῦ ὀνόματος τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Προσφώνησις Τοποτηρητοῦ σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ιγνατίου Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κίτρους καί Κατερίνης, κ. Γεώργιε, παραδίδοντάς σου, σήμερα, τήν διαποίμανσι τῆς κληρωθείσης σοι, Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τήν ὁποία Χάριτι Θεοῦ μοῦ ἐνεπιστεύθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας νά διακονήσω προσωρινῶς καί ἐπ’ ὀλίγον, ἐπίτρεψέ μου νά σέ μακαρίσω. Βεβαίως πρῶτον διά τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, τό ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διά ψήφων πολλῶν καί κανονικῶν καί διά χειρῶν Ἁγίων σοῦ μετέδωσεν, ἀλλά πρό πάντων διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν καθ’ ἑαυτήν πού σοῦ ἐμπιστεύεται ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, κοσμουμένην ὑπό Θείων Χαρίτων καί δωρεῶν. ῎Ερχεσαι, ἅγιε Ἀδελφέ, εἰς τήν Κατερίνην τήν ἁγίαν, τήν ὁποίαν ἡ Χάρις τῆς Πανσόφου Μεγαλομάρτυρος σκεπάζει καί κρατύνει. Εἰς τήν κοιτίδα αὐτήν τῆς Πιερικῆς γῆς, ὅπου κάθε λίθος καί κάθε σβῶλος χώματος ἔχουν πολλά νά σοῦ ἀποκαλύψουν καί νά προσθέσουν ἔπαινον εἰς τήν ἰσχυράν κατά πάντα προσωπικότητά σου. Ἔρχεσαι εἰς τόπον περιάκουστον εἰς τόν ὁποῖον κατοικοῦν ἄνθρωποι οἵτινες καθ’ ἡμέραν ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι καθ’ αὑτό ἄνθρωποι.

Ο Δήμαρχος Κατερίνης καλωσορίζει τον σεβασμιώτατο Ἄνθρωποι ἀγαπῶντες τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Θά εὑρεθῆς ἐνώπιον Ἀρχόντων, εὐγενῶν καί ὑπερόχων, οἵτινες θά σέ περισκέπουν καί θά σ’ ἀγαποῦν. Ἐνώπιον λαοῦ εὐλαβοῦς ἔχοντος ἐν ἑαυτῷ χυμούς ἀειρρόους πνευματικούς δυναμένους νά σέ ἐνισχύσουν εἰς τήν πολυεύθυνον διακονίαν σου. Θά εὑρεθῆς, ἅγιε Ἀδελφέ, ἐνώπιον Ἱεροῦ Κλήρου, ἐκπληκτικοῦ. Τιθεμένου καθ’ ἡμέραν ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος θά σοῦ προσφέρῃ ὄχι μόνον τάς ὑψηλάς ἱερατικάς του ὑπηρεσίας εὐόρκως καί εὐσυνειδήτως, ἀλλά θά ἡδύνῃ καί θά γλυκαίνῃ τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες σου σ’ αὐτό τόν κόσμο. Ὅλοι μας σήμερα ἑνώνουμε τίς προσευχές μας πρός τόν Κύριον τῆς Δόξης νά σέ ἀναδείξῃ λαμπρόν Ἱεράρχη, ἄξιο προκατόχων Μεγάλων καί Ἁγίων. Ἔρχεσαι μέ τήν πνευματικήν σου φαρέτραν πλήρη θείων θησαυρῶν καί εὐλογιῶν. Ἔρχεσαι καταστόλιστος μέ γνώσεις πολλές θεολογικές καί θύραθεν, ἔρχεσαι ἔχων ἰσχυράν τήν πνευματικήν πανοπλίαν σου νά ὑπεραμυνθῇς αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, καί νά ἐπιτύχῃς νίκας κατά τοῦ μισοκάλου ἐχθροῦ τοῦ γένους μας. Δέν ὑστερεῖς εἰς τίποτε. Ἔχεις ἀγαθές οἰκογενειακές καί πνευματικές καταβολές. Πρωτότοκος πνευματικός υἱός τοῦ προσφιλεστάτου καί πολυαγαπημένου ἀδελφοῦ Ἁγίου Βεροίας, ἔχεις τιμίους ἀδελφούς πνευματικούς, μεθ’ ὧν ἕως

χθές εὐγενῶς ἠμιλλᾶσο εἰς τόν στίβον τῆς ἀσκητικῆς καί γενικῶς τῆς ἐν πνεύματι ζωῆς. Ἐπιδώσου λοιπόν εἰς τό ἔργον τό ἅγιον τοῦτο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, βάλλε θυμίαμα εἰς τό πυρεῖον σου, καί δίωκε δι’ἀγγέλων Ὁλοθρευτῶν, τούς ἐχθρούς τῆς Πίστεως, τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Πιστῶν σου. Μήν ἀποκάμης ἐργαζόμενος. Κήρυττε Χριστόν Ἑσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, κήρυττε Ἀγάπην, καί ἡ πανσθενής Χάρις τοῦ Θεοῦ θά στεφανώνῃ κάθε ἡμέραν καί ὥραν τῆς ἐπί γῆς ζωῆς σου. Κατάρτισαι τήν ἄμπελον ταύτην. Μετάβαλλε εἰς ἄρτια καί ἄριστα τά μέλη τοῦ ποιμνίου σου. Τώρα ἑνώνεις τό ὄνομά σου, τήν ζωή σου, τό εἶναι σου μ’ αὐτή τήν ἁγία Ἐπαρχία τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας. Ἀνάπνευσε τόν καθαρό ἀέρα της, ζῆσε τούς παλμούς της, ἄκουσε στόν ἀλάλητο στεναγμό τῆς καρδίας τους. Ἔλα στήν Κατερίνη, ξερρίζωσε καί φύτευσε, γκρέμισε καί ἀνοικοδόμησε, βάλλε πῦρ, πῦρ νά φωτίσῃς καί νά θερμάνῃς, πῦρ νά πυρπολήσῃς τίς καρδιές τῶν πιστῶν σου. Σύ εἶσαι ὁ Ὀφθαλμός αὐτοῦ τοῦ λογικοῦ ποιμνίου. Σύ θά ὁρᾶς τά ἄνω καί θά φέρῃς τίς θεῖες δωρεές ἀπό Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ αὐτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐπί τό ποίμνιον τοῦτο. Σύ εἶσαι τώρα δι’ αὐτούς ὡς ὁ Κύριος καί ὁ Θεός.

Οι αρχιερείς και οι τοπικές αρχές παρακολουθούν την υποδοχή σε κεντρική πλατεία της πόλης.

Παύλειος Λόγος

Ἐπίτρεψέ μου τέλος, ἀδελφέ, καί μίαν ἐνθύμησιν τήν ὁποίαν δέν θά ἐτόλμων ἐάν Σύ κατά τήν μεγαλειώδη ὥρα τοῦ μικροῦ Μηνύματος ἐν τῇ αἰθούσῃ τῶν Συνεδριῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, κατά τήν ἀντιφώνησίν σου πρός τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα, τόν πολυσέβαστον Ἀρχιεπίσκοπόν μας κ. Ἱερώνυμον δέν διετύπωνες. Ὅτι λαμβάνεις ὡς δῶρον τῆς Ἀρχιερατείας σου καί τήν φροντίδα τοῦ ἀσθενοῦντος ἀμέσου προκατόχου σου, κυρίου Ἀγαθονίκου, τοῦ πολλά προσενεγκότος ἐν τῇ Ἱερᾷ ταύτῃ Μητροπόλει κοσμουμένου ὑπό θαυμαστῆς Πίστεως καί ἀπεράντου ἀγάπης. Εἴθε ἅγιε Ἀδελφέ, νά σέ ἀξιώσῃ ὁ Θεός νά ζήσης πολλά χρόνια ἐπί τῆς γῆς, καί νά χαρῆς τήν Ἁγίαν Ἀρχιερωσύνην Σου, καί ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα νά κλείσης τούς ὀφθαλμούς σου ἐπί τῆς γῆς, νά ἀνοίξης αὐτούς εἰς τήν πραγματικότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ὅπου τό ἀνέσπερον φῶς τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ φαιδρύνει τά πάντα. Προσφώνηση τοῦ Ὑπουργοῦ Μακεδονίας - Θράκης κ. Θ. Καράογλου. Ἡ σημερινή εἶναι ἡμέρα γιορτῆς καί χαρᾶς γιά τήν Μητρόπολη Κίτρους καί Κατερίνης, καθώς ὑποδέχεται ἕναν ἄξιο, ἀποφασιστικό, δυναμικό καί μαχητικό Ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος ἔχει εἰλικρινή διάθεση προσφορᾶς. Ἕναν Ἱεράρχη πού ἔχει ὡς κύρια χαρακτηριστικά τό πνεῦμα, τή θέληση καί τό πάθος τῆς δημιουργίας. Ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος κ. Γεώργιος, διακρίνεται στούς κύκλους τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τή χρηστότητα τοῦ ἦθους του, τή βαθύτατη εἐσέβειά του, τήν ἄοκνη ἐργατικότητά του καί ἀποτελεῖ πρότυπο συνετοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός. Εἶναι ἄριστος γνώστης τοῦ διαχρονικοῦ χρέους τῶν γενναίων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ἀπέναντι στό γένος καί τήν ἱστορία

μας καί ἀγαπᾶ καί τιμᾶ τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ ἔθνους μας. Σεβασμιώτατε, εἶμαι βέβαιος πώς βαδίζοντας στά χνάρια τοῦ προκατόχου σας κυρίου Ἀγαθονίκου θά συνεχίσετε καί θά ἐπεκτείνετε τό μεγαλειῶδες ἔργο του, βασιζόμενος στό χριστιανικό ζῆλο πού σᾶς διακρίνει. Εἶμαι βέβαιος ἐπίσης ὅτι μέσα ἀπό τή διακονία σας θά γιαντώσετε τίς ψυχές τοῦ ποιμνίου σας καί θά στηρίξετε ὅσους λυγίζουν ὑπό τό βάρος τῆς κρίσης. Τό ἔντιμο παρελθόν σας, ἡ εὐπρέπεια τοῦ χαρακτήρα σας, ἡ εὐλάβεια, ἡ σεμνότητα, μά προπάντων ἡ ἀγάπη σας γιά τή νεολαία μας καί τούς συνανθρώπους μας θά ἐγγυώνται τήν ἐπιτυχή ἄσκηση τῶν νέων σας καθηκόντων. Ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, σᾶς εὐχόμαστε καλή δύναμη καί καλό κουράγιο, τώρα πού ἀναλαμβάνετε τό τιμόνι τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας σέ μιά ἰδιαίτερη περίοδο γιά τόν ἑλληνισμό, κατά τήν ὁποία ἡ πατρίδα μας ἔχει ἀνάγκη νά ἀκούγονται φωνές εὐθύνης. Ἀπό σήμερα ὁ ἡρωϊκός τόπος τῆς Κατερίνης γίνεται πλέον καί δικός σας τόπος. καλῶς ὁρίσατε σεβασμιώτατε. Νά γνωρίζετε πώς ἤδη σᾶς ἔχουμε βάλει στήν καρδιά μας. Εἴμαστε ὅλοι στο πλευρό σας ΑΞΙΟΣ.

Προσφώνησις τῆς κ. Σοφίας Μαυρίδου, Ἀντιπεριφερειάρχου Πιερίας. Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε, σεπτή τῶν Ἱεραρχῶν χορεία, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κίτρους κ.κ. Γεώργιε, Ὁ Θεός μοῦ ἐπέτρεψε καί μοῦ ἐπεφύλαξε τήν εὐλογία νά εἶμαι σήμερα στή θέση αὐτή, γιά νά προσφωνήσω ὡς Ἀντιπεριφερειάρχης Πιερίας, κατά τήν ἐνθρόνισή του, τό νέο μας ποιμένα καί πνευματικό μας πατέρα, τόν ἐκλεγέντα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ Μητροπολίτη μας Κίτρους καί Κατερίνης κ.κ. Γεώργιο. Ἐδῶ στήν πόλη πού προστατεύει ἡ πάνσοφος νύμφη τοῦ Θεοῦ Αἰκατερίνη, στήν Πιερία τόν τόπο πού σημάδευσαν ἀνεξίτηλα τά βήματα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, ἑνώπιον τῶν ἀπανταχοῦ ἐλευσάντων ἀρχιερέων, τοῦ εὐσεβοῦς κλήρου, τῶν ἀρχῶν καί τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ τῆς Πιερίας, ἐδῶ στόν τόπο πού θά γίνει ἡ προσφιλέστερή Σας πατρίδα, διότι ὁ ἐπίσκοπος «ἵσταται εἰς τῦπον καί τόπον Χριστοῦ» σᾶς καλωσορίζω μέ δέος, σεβασμό καί κατάνυξη, Σεβασμιώτατε Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος. Ἀπό σήμερα ἀξιώνει ἡ Πρόνοια καί τό Ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὑπακούοντας εἰς τό σεπτόν κέλευσμα τῆς Μητρός Λιτανευτική πομπή προς τον καθεδρικό ναό

Παύλειος Λόγος

Ἐκκλησίας νά ἐπωμισθεῖτε τήν εὐθύνη καί νά ἀναλάβετε τά ἠνία τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως τῶν νέων Χωρῶν, ὡς ὁ πέμπτος κατά σειρά ἀπό ἱδρύσεως Μητροπόλεως στήν Πιερία καί ὡς τεσσαρακοστός ἕβδομος ἐπίσκοπος ἀπό συστάσεως τοῦ θεσμοῦ κατά τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Σέ στιγμές ζοφερές γιά τόν τόπο, ἡ σημερινή πανηγυρική τελετή τῆς ἐνθρονίσεως φαντάζει ὡς ἀχτίδα ἐλπίδας γιά τήν ἐνίσχυση καί τήν περαιτέρω ἀνακούφιση τῶν ἀδυνάμων. Ἡ κοινωνία τῆς Πιερίας, μετά τήν ποιμαντορική ἀπουσία τοῦ ἄξιου γέροντά της κ. Ἀγαθονίκου, πού ἐπί τρεῖς δεκαετίες διακονοῦσε θεόπνευστα αὐτόν τόν τόπο, ἀναζητᾶ καί βρίσκει στό πρόσωπό σας, Σεβασμιώτατε, ἕναν πνευματικό ἡγέτη, πού εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά ἀντλεῖ τήν ἔμπνευση καί τή δύναμή του ἀπό τήν ἀγάπη πού μακροθυμεῖ, χρηστεύεται καί τά πάντα στέγει καί ὑπομένει, ὅπως χαρακτηριστικά τήν περιγράφει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στήν Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του. Αὐτήν τήν ἱερή καί λαμπρή ὥρα τῆς ἐνθρονίσεώς Σας, εἴμαστε σίγουροι ὅτι οἱ προτεραιότητες τῆς ποιμαντορίας σας θά εἶναι θεόπνευστες, ὅτι εἶστε ὁ ποιμένας πού μέ περισσή ὁρμή καί ζῆλο θά ἐνσκήψει στήν ἀγωνία καί θά συμβάλλει στόν ἀγῶνα τοῦ λαοῦ τῆς Πιερίας καί μαζί θά συμπορευτοῦμε ἄοκνα γιά τήν ἀνακούφισή του, ὁ καθένας ἀπό τόν διακριτό ρόλο πού ἔχει ταχθεῖ. Ἀνοίγουμε μαζί σας, μιά νέα σελίδα γιά τήν ἱστορία τοῦ τόπου μας, καί εἴμαστε βέβαοι ὅτι θά εἶναι φωτεινή, δημιουργική, δυναμική, ὁδηγῶντας τό χριστώνυμο λαό τῆς Πιερίας σέ ἐπωφελῆ καί χρήσιμα μονοπάτια ἑνός φιλόχριστου μέλλοντος. Ἡ διακονία στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κατάθεση ψυχῆς, ἀνιδιοτελής ὑλική καί πνευματική προσφορά καί θυσία μέχρις αὐτοθυσίας. Σεβασμιώτατε Κίτρους καί Κατερίνης, Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας. τή δική σας φωνή στόν τόπο μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν πνευματική σας παρέμβαση καί καθοδήγηση ὅταν θεωρεῖτε ὅτι ἐκφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε ἀνάγκη στήν ἔκφραση τῆς δικῆς σας ἀγωνίας ὅταν αἰσθάνεσθε ὅτι ἡ ἔκπτωση τῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν ὑποθηκεύει τό μέλλον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀπαξιώνει τή συνείδηση τοῦ βίου του. Σεβασμιώτατε, Τό ἔργο σας εἶναι ἐπίπονο, πολυσχιδές καί ἀτέρμονο. Ἡ προσπάθεια εἶναι δύσκολη καί ὁ δρόμος ἀνηφορικός καί δύσβατος. Τά ἀνεξάντλητα ψυχικά ἀποθέματα πού διαθέτετε, πού πηγάζουν ἀπό τήν πίστη στόν Θεό, τήν ἐμπιστοσύνη στόν ἄνθρωπο, τή μεθοδική καί σκληρή ἐργασία ἀπό ὅλους, θά δώσουν τήν ἀπαιτούμενη πνοή στό ποιμαντορικό σας ἔργο. Στήν ποικιλόμορφη καί ζοφερή ἐποχή μας, θά πρέπει φῶς ἰλαρό νά φωτίζει τίς ἄοκνες προσπάθειες ὅλων μας, καί ἐσεῖς, πατέρας φιλόστοργος καί ποιμένας ὁδηγός ἄριστος, πρός Δόξαν Θεοῦ καί τῆς Αὐτοῦ Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, θά εἶστε ἀμφιδέξιος πηδαλιοῦχος καί ἄγρυπνος θεματοφύλακας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ θά εἶναι τό σύμ-

βολό μας, γιατί δέν ὑπῆρξε οὔτε θά ὑπάρξει ἀγῶνας χωρίς δικαίωση, Γολγοθάς χωρίς Ἀνάσταση. Σεβασμιώτατε, ὡς Ἀντιπεριφερειάρχης Πιερίας καί ἐκπρόσωπος τοῦ φίλεργου καί εὐλογημένου λαοῦ της, σᾶς καλωσορίζω στό σπίτι σας πλέον, στό σπίτι μας. Εὐχόμαστε καί θά προσευχόμαστε ἡ παρουσία σας στή θεοσκέπαστη Πιερία νά εἶναι πολυχρόνιος καί δημιουργική κατά θεόν, γιά ἐσᾶς καί τά πνευματικά σας τέκνα πού σᾶς ἐμπιστεύτηκε νά διακονήσετε ὁ Κύριος. Μέσα ἀπό τόν θεσμικό ρόλο τόν ὁποῖο σᾶς ἐμπιστεύτηκε ἡ Ἐκκλησία καί ἀνεγνώρισε ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, καί ἡ σημερινή πάνδημος κοσμοσυρροή - δηλωτική παρουσία στέρεας διαπίστεσυης καί ἀμφίδρομης ὑπόσχεσης - συσπειρωμένοι ἱερείς καί λαϊκοί, γύρω ἀπό τό νέο μας ποιμένα, θά ξεκινήσουμε καί θά βοηθήσουμε στό βαρύ διακόνημα τῆς εἰρήνης καί τῆς προόδου τοῦ λαοῦ τῆς Πιερίας. Εἴθε ἡ Χάρις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Θαλασσινῆς, πού ἀπεικονίζεται στό ἐγκόλπιο - ἐνθύμιο τῆς σημερινῆς τελετῆς, νά προστατεύει τή σεβασμιότητά σας, τόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς Πιερίας ἀπό τίς φουρτοῦνες τῆς καθημερινότητας. Ἄς ἀποτελέσει τήν ἐπισφράγιση μιᾶς νέας πνευματικῆς καθοδήγησης μέ ἕναν ποιμένα ἐγνωσμένων προσόντων, κύρους καί προσφορᾶς ἔργων εὐποιίας, ὅπου ἡ οἰκονομία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μερίμνησε καί ἔστειλε στό λαό τῆς Πιερίας. ΑΞΙΟΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ «Οὐ γάρ ζητῶ τά ὑμῶν, ἀλλ’ ὑμᾶς». Ἀδελφοί μου κληρικοί καί πνευματικά μου παιδιά, ὅλοι ἐσεῖς πού ἀποτελεῖτε τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς αὐτῆς ἐκκλησίας στήν ἀρχέγονη γῆ τῆς Πιερίας, Ἡ Χάρις τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πρόκρισις τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου καί ἡ ὁμόθυμη ψῆφος τῶν Σεβασμιωτάτων Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ κάλεσαν στή διαποίμανση τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπαρχίας, ἡ ὁποία εἶχε τή δαψιλῆ εὐλογία νά ἁγιασθεῖ ἀπό τή διέλευση καί τή διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου. Καί ἤδη, ἀφοῦ τελέστηκε, πρίν ἀπό ἕνα μῆνα κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη, ἡ ἐπισκοπική χειροτονία μου καί ἔδωσα τή νενομισμένη διαβεβαίωσή μου ἐνώπιον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, κατά τούς νόμους τῆς Πολιτείας, καί ἀφοῦ τέλεσα σήμερα τό πρωί τό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας στήν ἐπί εἴκοσι ἔτη Ἐνορία μου, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Βεροίας, ἔφθασα ἐδῶ, στήν Κατερίνη, προκειμένου νά ἐνθρονιστῶ ὡς Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης σας. Ζητῶ ταπεινά τήν κατανόηση τῶν συνοδῶν μου, διότι δέν ἐπέλεξα τήν ἄνεση καί τή συντομία τῆς Ἐγνατίας καί τῆς Ἐθνικῆς ὁδοῦ. Προτίμησα νά φθάσω κοντά σας, ἀκολουθώντας τήν «Καρβουνόστρατα» τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων καί τή «Βεροιόστρατα» τῶν βυζαντινῶν περιηγητῶν, πού σχεδόν συμπίπτουν μέ τή σημερινή ἐπαρχιακή ὁδό

Ο σεβασμιώτατος ευλογεί μετά την είσοδό του στον ιερό Καθεδρικό Ναό Ἠμαθίας-Πιερίας. Τήν ἴδια, δηλαδή, ὁδό πού βάδισε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προερχόμενος ἀπό τή Βέροια «ἐπί τήν θάλασσαν». Καί ὅπως Ἐκεῖνος, συνοδευόμενος ἀπό τόν μαθητή του Σωσίπατρο καί ἄλλους εὐγενεῖς Βεροιεῖς καί ἀφοῦ κήρυξε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ στούς Κολινδρινούς, πορεύθηκε, μέσῳ Μεθώνης, πρός τό ἀρχαῖο λιμάνι τῆς Πύδνας, ἔτσι κι ἐγώ. Ἐπέλεξα τήν ἴδια διαδρομή˙ ὄχι κινούμενος ἀπό τήν αἴσθηση ἑνός ἱεροῦ ρομαντισμοῦ ἤ ἀπό τή διάθεση ἀναζήτησης πνευματικῶν συμβολισμῶν. Συνοδευόμενος κι ἐγώ ἀπό τούς ἀγαπητούς μου Βεροιεῖς, ἐνορίτες, πνευματικά παιδιά καί φίλους, ἔφθασα κοντά σας, προκειμένου, νά δηλώσω τήν προσήλωσή μου στήν Παύλεια ἀποστολή καί νά ἐπαναλάβω τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: ἀδελφοί, «οὐ γάρ ζητῶ τά ὑμῶν, ἀλλ’ ὑμᾶς». Αὐτή τήν Καινή Διαθήκη, Διδαχή καί Διαδοχή βιώνουμε σήμερα μέσα στό μυστήριο τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Μακαριώτατε Προκαθήμενε τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας, Ἐξοχότατε κ. Ὑπουργέ, Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς, Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν Τοπικῶν Ἀρχῶν, Ἐλλογιμότατοι καθηγητές καί ἀγαπητοί μου φοιτητές, Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί μου, ΑΝΕΡΧΟΜΑΙ σήμερα στόν ἀρχιερατικό αὐτό θρόνο, προκειμένου νά διακονήσω τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Πιερίας καί ὄχι γιά νά ἀπολαύσω ὅσα συνεπάγεται ἡ ἰδιότητα τοῦ Μητροπολίτη. Ἔρχομαι σήμερα ὡς ποιμένας τῆς Ἐπαρχίας αὐτῆς, ὑπακούοντας πρόθυμα στήν ἀνεξιχνίαστη βουλή τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρχίζω σήμερα τήν ποιμαντορία μου, χωρίς νά στηρίζομαι σέ προσωπικές ἰκανότητες ἤ ἐπιστημονικές γνώσεις, σέ κοσμικά προσόντα ἤ στή διοικητική ἐμπειρία, πού ἀπέκτησα κατά τήν προηγηθεῖσα ἐκκλησιαστική διακονία μου. Αὐτά

εἶναι στοιχεῖα πού συνήθως προσμετρᾶ καί στά ὁποῖα στηρίζεται ἡ κοσμική ἀντίληψη τῆς ζωῆς. Μπορεῖ, βεβαίως, νά συμβάλουν σέ μιά ἐξωτερική, στή λεγόμενη καλή, μαρτυρία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων, ἀλλά δέν ἀποτελοῦν οὐσιαστικά προσόντα, ὅσο σημαντικά καί ἄν εἶναι. Δέν διαθέτω τίποτε ἄλλο παρά μόνον ἀπορία, δέος καί ἀνάγκη. Τή φοβερή καί μεγάλη ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ καί τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος «λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα». ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ σέ ὅλους ἐσᾶς, πού σπεύσατε σήμερα νά ἐκδηλώσετε ἐνθουσιωδῶς τά καλά αἰσθήματά σας πρός τόν νέο Ἐπίσκοπο. Εὐχηθεῖτε νά ποιμάνω τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ μέ ἀγάπη καί δικαιοσύνη. Εὐχηθεῖτε, ἀκόμη, νά μήν συνεπαρθῶ ἀπό τήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐνθουσιασμοῦ σας. Ἐλπίζω νά ἀνταποδώσω τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό πού δείχνετε πρός τό πρόσωπό μου μέ τή δική μου ἀγάπη. Ὄχι, βέβαια, μέ τήν ἀγάπη ἡ συχνή ἀναφορά τῆς ὁποίας διευκολύνει τίς σκοπιμότητες τῆς διαπραγματευτικῆς ζωῆς. Ἀλλά μέ τήν πατρική καί ἀδελφική ἀγάπη, πού πηγάζει ἀπό τή χριστιανική ζωή καί κρύβει μέσα της τή διάσταση τῆς αἰωνιότητας. Μακάρι ἡ ἀγάπη πρός τό ποίμνιό μου νά γίνει μιά ἐσωτερική θυσία εὐάρεστη στόν Θεό καί ὄχι μιά βολική ἐξαγγελία ἀπό ὑποχρέωση πρός τή σημερινή πληθωρική παρουσία σας. ΔΗΛΩΝΩ, κατά τήν ἱερή αὐτή στιγμή, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὅτι τό ποίμνιό μου θά εἶναι πλέον ὁ πυρήνας τῆς ζωῆς μου καί τό ἐπίκεντρο τῶν ἐνδιαφερόντων μου˙ τό ἀντικείμενο τῶν προσευχῶν μου καί τό κριτήριο τῶν ἐπιλογῶν μου˙ τό πλαίσιο τῶν ἐπιδιώξεών μου καί τό περίγραμμα τῆς εὐθύνης μου. Τό ἱερό αὐτό ἔργο, στό ὁποῖο κλήθηκα ἀπό τόν Θεό διά τῆς φωνῆς τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι νά διακονήσω τίς κοινές πνευματικές ἀνάγκες καί τά προβλήματα τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως, ἀλλά καί τοῦ κάθε πιστοῦ ἰδιαιτέρως. Θά προσπαθήσω νά ἐκπληρώσω τή διακονία αὐτή εὑρισκόμεΠαύλειος Λόγος

νος πάντοτε σέ ἐπαφή μέ τό κοινό αἴσθημα τῶν πιστῶν καί τά γενικότερα αἰτήματα τῶν καιρῶν. Κατανοῶ ὅτι γιά νά τό πετύχω αὐτό πρέπει νά προβῶ στήν ἀλλαγή τοῦ τρόπου τῆς σκέψεώς μου καί στή μεταμόρφωση τῆς ζωῆς μου. Ἐπιπλέον δέ νά ἐπανακαθορίσω προτεραιότητες καί νά ἐπαναπροσδιορίσω στόχους. Ἡ παρουσία, ἡ προσευχή καί ἡ ἀγάπη ὅλων σας μεταμορφώνουν τήν ἀμηχανία σέ ἐνθουσιασμό, τή συστολή σέ ἐλπίδα, τόν φόβο σέ πίστη. Γι’ αὐτό καί ὁμολογῶ ὅτι μιά ἀπερίγραπτη χαρά κατακλύζει τόν ἐσωτερικό μου κόσμο, διότι καλοῦμαι νά ἀναλώσω τόν ἑαυτό μου καί νά προσφέρω κάθε ἰκμάδα, κάθε σκέψη, κάθε ὅραμα, κάθε στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεώς μου στόν Θεό καί στίς εἰκόνες Του, στά παιδιά Του. ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ὅτι ἡ νέα διακονία μου ξεκινᾶ σέ μιά περίοδο κρίσιμη γιά τήν Ἐκκλησία, τήν πατρίδα μας καί ὁλόκληρο τόν κόσμο. Αὐτονόητα πλέον δέν ὑπάρχουν. Ἡ κοινωνία μας ἀλλάζει ραγδαῖα. Οἱ ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων πληθαίνουν. Αὐξάνουν καί οἱ προσδοκίες τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος ἀπό τούς πνευματικούς πατέρες. Κατανοῶ ὅτι δέν ἀρκεῖ νά καταστῶ ἁπλός λειτουργός καί τελεστής τῶν θαυμασίων τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι χρέος μου νά ἔλθω κοντά σέ ἀνθρώπους, γιά νά τούς ποιμάνω. Δηλαδή νά διακονήσω μέ ὑπευθυνότητα τό ποίμνιο τοῦ Κυρίου σέ καιρούς δυσχείμερους, πλήν ὅμως μέ εὐοίωνα σημεῖα καί προσδοκίες γιά τό αὔριο. Ἀναλογίζομαι τό μεγαλεῖο τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου μας, τό ὕψος τῆς θείας διακονίας, ὅπως μᾶς τό διδάσκει ἡ λειτουργική περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού διανύουμε. Ἡ κατεύθυνση καί ὁ στόχος τῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας, διαμέσου τοῦ δράματος τῆς ἱστορίας, εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ἀλλά γνωρίζουμε ὅτι φῶς καί ἀγαλλίαση Ἀναστάσεως δέν ὑπάρχουν χωρίς Σταυρό καί Γολγοθᾶ. Ὁ Ἐσταυρωμἐνος Θεός διάκονος τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐπισκοπική διακονία μου λειτουργία τοῦ Θεοῦ. Μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁμολογῶ: «Χάριν ἔχω τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν μέ ἠγήσατο, θέμενος εἰς τήν διακονίαν ταύτην». ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ πόσο λεπτό καί δύσκολο

εἶναι τό ἔργο, τό ὁποῖο ἀναλαμβάνω σήμερα. Γνωρίζω καλά τήν ἀνεκτίμητη ἀξία, πού ἔχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχή ἔστω κι ἑνός ἀνθρώπου. Συνεπῶς, ἔχω ἀπόλυτη ἐπίγνωση ὅτι γιά τόν κάθε χριστιανό τῆς Ἐπαρχίας μου θά ἀποδώσω λόγο στόν Ἀρχιποίμενα Κύριο. Φιλοδοξία μου εἶναι, μετά ἀπό λίγα ἤ πολλά χρόνια, ὅσα μοῦ δώσει ὁ Θεός, οἱ κάτοικοι τῆς Πιερίας νά μέ θυμοῦνται ὄχι γι’ αὐτό πού ἔκανα, ἀλλά γι’ αὐτό πού ἤμουν. Ἄν καί κατά πόσο θά μέ τιμήσουν, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι, αὐτό εἶναι καί ἄγνωστο καί ἀβέβαιο. Τό μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι, ἐάν διακονήσω μέ πιστότητα καί αὐταπάρνηση τόν Χριστό καί τήν εἰκόνα Του, τόν ἀνθρωπο, τότε θά μέ τιμήσει ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας, κατά τόν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου: «ἐάν τις ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ». Αὐτή θά εἶναι ἡ βέβαιη καί ὁριστική δικαίωση τῆς διακονίας μου κατά τή φοβερή ἡμέρα τῆς κρίσεως. ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ εὐτυχής, διότι καλοῦμαι νά διακονήσω γνωστούς ἀνθρώπους. Κατά τά εἴκοσι πέντε χρόνια τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας, στήν πλησιόχωρη Θεσσαλονίκη καί τή γειτονική Ἠμαθία, εἶχα τή δυνατότητα νά γνωρίσω τή φιλοτιμία καί τήν εὐσέβεια τῶν κατοίκων τῆς Πιερίας. Στήν εὐσέβεια καί στίς πολλές ἀρετές τῶν μελῶν τῆς τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας ἔρχομαι νά προσθέσω τήν προθυμία μου, ὥστε νά καλλιεργήσουμε καί νά ἀναπτύξουμε ἀπό κοινοῦ τήν ἀφοσίωσή μας πρός τήν Ἐκκλησία, τίς ἱερές παραδόσεις καί τά ἐκκλησιαστικά θέσμια, ὡς θησαυρό τῆς Ὀρθόδοξης πίστεώς μας. Κι αὐτός ὁ θησαυρός δέν ἔχει στατική ἀξία, ἀλλά θεία ἀξία, πνευματική δυναμική, περιέχοντας λόγο ζωῆς καί μεταμορφώσεως. Ὀφείλουμε, λοιπόν, ὅλοι μαζί: νά ἐργασθοῦμε γιά νά βιώσουμε τήν αὐθεντικότητα τῆς πίστεως καί τῶν τιμίων παραδόσεων τοῦ Γένους μας˙ νά δηλώσουμε τήν εὐεργετική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στή σύγχρονη κοινωνία˙ νά δώσουμε μιά θετική ἀπάντηση στά ἐπείγοντα αἰτήματα τῆς ἐποχῆς μας˙ νά κρατήσουμε ψηλά τά λάβαρα τῶν ἱερῶν ἰδεωδῶν μας, προσφέροντας ἔτσι μιά γνήσια μαρτυρία

στούς γύρω μας. Ἰδιαίτερα στούς χιλιάδες τουρίστες, ὁμόδοξους ἤ ἀλλόδοξους, οἱ ὁποῖοι κάθε χρόνο κατακλύζουν τόσο τίς Ὀλύμπιες βουνοκορφές ὅσο καί τίς πανέμορφες ἀκτές τῆς Πιερίας. Ὅλοι αὐτοί ἔρχονται καί συμβάλλουν στήν οἰκονομική ἄνθηση τοῦ τόπου. Γιά μᾶς ἀποτελοῦν μιά πρόκληση, καθώς ὀφείλουμε νά τούς καταστήσουμε κοινωνούς τοῦ θησαυροῦ τῆς πίστεώς μας, τῆς δισχιλιετοῦς χριστιανικῆς ἱστορίας τοῦ γένους μας καί τῆς τιμαλφοῦς παρακαταθήκης τῶν πατέρων μας. Διατηρῶ τήν ἐλπίδα ἤ μᾶλλον τή βεβαιότητα ὅτι βαδίζοντας αὐτόν τόν δρόμο τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, στούς ἐγγύς καί τούς μακράν, θά αἰσθανόμαστε πάντοτε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ἐπιπλέον δέ ψυχική γαλήνη καί ἐσωτερική πληρότητα. ΕΛΠΙΖΩ ὅτι στό ποιμαντορικό ἔργο μου θά ἔχω τήν αὐτονόητη συμπαράσταση τοῦ ἱεροῦ κλήρου. Κυρίως τῶν νέων κληρικῶν καί ὅσων χρημάτισαν φοιτητές μου. Ἀκολουθώντας τή λειτουργική παράδοση τῆς πίστεώς μας θά συνεχίσουμε, ἀσφαλῶς, νά φροντίζουμε γιά τήν εὐπρέπεια τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τῆς τελετουργικῆς ἀμφιέσεώς μας, χωρίς ὅμως νά προσηλωνόμαστε στή λαμπρότητά τους. Αὐτή δέν εἶναι δική μας. Εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Δικό μας εἶναι μόνο τό μαῦρο λέντιο τῆς ἱερατικῆς διακονίας. Καί μόνο ἀπό τήν εὔορκη, ἀκριβῶς, βίωση τῆς ἱερωσύνης κυοφορεῖται ἡ πνευματική λαμπρότητα καί ἐκφαίνεται στόν κόσμο ἡ βασιλεία τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτό καί δέν θά σταματήσουμε νά ρίχνουμε τά δίχτυα τῶν προσπαθειῶν μας στό πέλαγος τοῦ ἱερατικοῦ καθήκοντος. Κι ὅταν τά δίχτυα εἶναι ἄδεια καί οἱ προσπάθειές μας δέν ἀποδίδουν, δέν θά ἀπογοητευόμαστε. Γνωρίζουμε ὅτι, πέρα ἀπό τή δική μας προσπάθεια, ὑπάρχει ἡ παρουσία καί ἡ ἐπέμβαση τοῦ μεγάλου Ἁλιέως Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος στέκεται ἄγρυπνα στήν παραλία τῆς ποιμαντικῆς μας εὐθύνης. Καί ὅσο κι ἄν κουραζόμαστε, θά ἐπαναλαμβάνουμε τίς προσπάθειες καί θά ἀναπτύσσουμε πρωτοβουλίες μέ πίστη καί ὑπομονή, ὑπακούοντας στόν λόγο τοῦ Κυρίου: «χαλάσατε τά δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν». Οὐδέποτε πάντως θά παραιτούμαστε, διότι παραιτοῦνται μόνον οἱ ἄπιστοι, οἱ δειλοί καί οἱ φυγόπονοι. Κι αὐτοί δέν ἔχουν θέση στήν Ἐκκλησία. Διαβεβαιῶ κατηγορηματικά τούς ἱερεῖς, τούς μοναχούς καί τίς μοναχές ὅτι στόν νέο ἐπίσκοπό τους θά ἀναγνωρίσουν τόν στοργικό πατέρα καί τόν πρόθυμο σύμβουλο. Ἐπιπλέον, τόν συνεπῆ τηρητή τῆς ἱεροπρέπειας καί τόν ἄγρυπνο ἐπόπτη τῆς εὔορκης ἐπληρώσεως τῶν ἱερῶν καθηκόντων μας πρός τούς χριστιανούς. ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ καρδιακή ἀναπέμπω, τήν ἱερή αὐτή στιγμή, πρός τόν Πανάγαθο Θεό, καθότι ἐπευλόγησε τήν παιδική μου κλήση πρός τήν ἱερωσύνη. Ἀξιώθηκα πρό 25ετίας νἀ εἰσέλθω στίς τάξεις τοῦ ἱ. Κλήρου καί σήμερα καθίσταμαι ποιμένας τῆς ἁγιωτάτης αὐτῆς Μητροπόλεως. Συνεπῶς, τήν πρώτη καί μεγαλύτερη εὐχαριστία καί προσκύνηση ἀναπέμπω χρεωστικῶς πρός τόν ἐν Τριάδι Θεό, καθώς εὐδόκησε νά μέ ἐπισκιάσει διά τοῦ ἐλέους Του, νά ἐπιβλέψει σέ μένα τόν ἐλάχιστο καί νά μέ καλέσει στό ποιμαντορικό αὐτό ἔργο. ΑΦΟΣΙΩΣΗ εἰλικρινῆ ὁμολογῶ καθηκό-

Ο σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων προσφωνεί τον ενθρονιζόμενο

Παύλειος Λόγος

ντως πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο καί πρός τά Σεβασμιώτατα Μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίζοντας τήν ἀγάπη καί τήν ἐμπιστοσύνη τους, ἀλλά καί τόν κόπο τῆς ἐδῶ ὑψηλῆς καί ἐξαιρετικά τιμητικῆς παρουσίας τους. ΣΕΒΑΣΜΟ υἱϊκό ἀπευθύνω πρός τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο. Ἀσπάστηκα τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τήν πατριαρχική του δεξιά καί σήμερα δηλώνω προσήλωση στά θέσμια τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. ΕΚΤΙΜΗΣΗ εὐλαβῆ αἰσθάνομαι πρός τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Πατριάρχες καί Ἀρχιεπισκόπους, πού εὐλόγησαν τή συμμετοχή στήν ἐνθρονιστήρια αὐτή τελετή σεβασμίων καί φίλων Ἀρχιερέων καί ἄλλων κληρικῶν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Ἀφρική, τή Συρία καί τόν Λίβανο, τά Ἱεροσόλυμα, τήν Οὐκρανία, τή Σερβία καί τά Σκόπια, τή Ρουμανία, τή Βουλγαρία, τήν Κύπρο καί τήν Πολωνία. ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ βαθειά κατακλύζει τήν καρδιά μου γιά τόν Γέροντά μου, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονα, ὁ ὁποῖος μέ περιέβαλλε ἀνέκαθεν μέ τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του. Κοντά του διδάχθηκα ὅτι τό μεγαλεῖο τοῦ ἐπισκόπου δέν εἶναι νά προσαγορεύεται δεσπότης, ἀλλά νά μήν αἰσθάνεται καί νά μήν ἐνεργεῖ ὡς δεσπότης. Ἔμαθα ὅτι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι δεσπότης, ὅταν αἰσθάνεται καί ἐνεργεῖ ὡς στοργικός πατέρας, ὡς ἁπλός καί καλός ἄνθρωπος καί ὡς διάκονος τῶν πιστῶν, κατά τήν καθημερινή ἄσκηση τῶν ἀρχιερατικῶν καθηκόντων του. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ἀδελφικές ἐκφράζω πρός τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας, μέ τούς ὁποίους συνεργάστηκα ἐπί δύο δεκαετίες. Ζητῶ ταπεινά συγγνώμη, ἐάν κάποιον παρεπίκρανα κατά τήν ἄσκηση τῶν διοικητικῶν καθηκόντων μου. Εὐχαριστῶ, ἐπίσης, καί τούς συνεργάτες καί ἐνορίτες μου σέ Θεσσαλονίκη καί Βέροια. Κοντά τους εἶδα καί ἔζησα ἀμέτρητες φορές πόσο οἱ ἄνθρωποι λαχταροῦν τό γνήσιο, τό σεμνό, τό μειλίχιο, τό αὐθεντικό. Πόσο ἐνθουσιάζονται, χαίρονται, συγκινοῦνται καί οἰκοδομοῦνται κάθε φορά πού ἔρχονται σέ ἐπαφή μέ τά χαρίσματα αὐτά. Μοῦ ἔμαθαν ὅτι τό στημένο ὕφος ποτέ δέν συγκινεῖ οὔτε ἀναπαύει τίς ψυχές ὅση ἐπιτηδειότητα κι ἄν διαθέτει, ὅσο πλῆρες κι ἄν εἶναι τό μυαλό πού τό διαμορφώνει καί τό ἐλέγχει. ΧΑΡΙΤΕΣ ἀξιόχρεες ὀφείλω πρός τόν Τοποτηρητή, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιο, διότι ἐπέδειξε ζηλευτή ἀκρίβεια, πατρική μέριμνα καί ἀξιομίμητη σοβαρότητα, κατά τήν ὀλιγόμηνη τοποτηρητεία. Ἀναφέρω καθηκόντως καί τούς ἐκλεκτούς συνεργάτες του, διότι μέ τήν ἀφοσιωμένη προθυμία τους συνέβαλαν τόσο στήν καλή λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ὅσο καί στήν προετοιμασία τῆς ἐνθρονιστήριας αὐτῆς τελετῆς. ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ τιμῆς τρέφω πρός τόν κ. Ὑπουργό, τούς ἐκπροσώπους τῶν Κυβερνητικῶν, Αὐτοδιοικητικῶν, Στρατιωτικῶν, Ἀστυνομικῶν καί λοιπῶν Ἀρχῶν, τά μέλη τῶν Διοικητικῶν Συμβουλίων καί τῶν

Από το αρχιερατικό συλλείτουργο την επομένη της ενθρονίσεως Προεδρείων τῶν Μορφωτικῶν Συνδέσμων, τῶν Ἐκπαιδευτικῶν Φορέων, τῶν Πολιτιστικῶν Συλλόγων καί τῶν Θρησκευτικῶν Κοινοτήτων. Τούς εὐχαριστῶ ὅλους γιά τίς θερμές εὐχές, τούς ἀγαθούς λόγους καί τήν ἔκφραση τῆς πολύτιμης φιλίας τους. Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι μέ τήν ἀγαστή συνεργασία μας, θά ὑπηρετήσουμε ἀπό κοινοῦ καί μέ ἀποτελεσματικότητα τίς ἀνάγκες τῆς τοπικῆς κοινωνίας, μέσα σέ πνεῦμα ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἀνιδιοτέλειας. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ἐγκάρδια δηλώνω πρός τούς συναδέλφους καθηγητές, τό διοικητικό προσωπικό καί τούς φοιτητές μου στήν Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Θεσσαλονίκης. Κατά τήν εἰκοσαετῆ καθηγεσία μου ἀποτέλεσαν μιά μεγάλη οἰκογένεια, μέσα στήν ὁποία ἔπαθα καί ἔμαθα πολλά. Δίδαξα ἀλλά καί διδάχθηκα ὅτι μέ ὑπομονή καί πραότητα ἀντιμετωπίζεται στή ζωή ἡ ἀδοξία καί ἡ δόξα, ἡ ὑποτίμηση καί ἡ τιμή, ἡ χλεύη καί ὁ κατά συνθήκην ἔπαινος. Ὡς καθηγητής ἔμαθα κοντά στούς φοιτητές μου ὅτι ἡ σύνεση μπορεῖ νά εἶναι ἀθέατη στούς πολλούς, ἀλλά εὐεργετική γιά ὅλους. Ἴσως παρεξηγήσιμη στούς πολλούς, ὅμως θεατή, νοητή καί ἀρεστή στόν Θεό. «Ὁδοί ζωῆς διανοήματα συνετοῦ», ὁρίζει ἡ Ἁγία Γραφή. ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ἀνυπόκριτη μέ διακατέχει πρός τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί πρός ὅλους ὅσοι ἤλθατε ἀπό τήν Ἀθήνα, τή Θεσσαλονίκη, τή Βέροια καί ἀπό ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, γιά νά συγχαρεῖτε μαζί μου, νά εὐχηθεῖτε γιά τή νέα διακονία μου καί νά συμμετάσχετε μέ ἐνθουσιασμό στήν ἐνθρόνισή μου. ΕΠΙΘΥΜΙΑ μου θά ἦταν, ἀσφαλῶς, νά βρίσκονται σήμερα κοντά μου, συμπροσευχόμενοι καί συμμετέχοντες στήν προσωπική μου χαρά, οἱ ἀείμνηστοι οἰκογενεῖς μου, οἱ γονεῖς μου Χαράλαμπος καί Εἰρήνη καί ὁ ἀδελφός μου Ἰωάννης. Θεωρῶ αὐτονόητο χρέος μου τή διά βίου μνήμη τους, τήν προ-

σευχητική ἀνταπόδοση τῶν θυσιῶν τους, τή μίμηση τῶν καλῶν πράξεών τους. Τούς μνημονεύω δημόσια βαθειά συγκινημένος, μέ τή χριστιανική πεποίθηση τῆς νοερῆς παρουσίας τους. Παρακαλῶ τίς Βεροιώτισες ἐνορίτισσές μου νά συνεχίσουν νά ἀνάβουν τό καντήλι στόν τάφο τῆς μητέρας μου. ΜΕΤΑΝΟΙΑ εὐλαβῆ ὑποβάλλω πρός τόν προκάτοχό μου, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ἀγαθόνικο, τόν πραγματικά ἀγαθό, τόν λαοφιλῆ καί ἄξιο ποιμένα. Τό παράδειγμα καί ἡ εὐχή του ἄς φωτίζουν τήν ἀρχιερατεία μου. Ἡ φροντίδα καί ὁ σεβασμός μου σταθερά θά συντροφεύουν τό γῆρας του. ΔΙΑΤΗΡΩ τήν ἐλπίδα, ἤ μάλλον τήν πεποίθηση, ὅτι ἡ ποιμαντορία μου θά ἐνισχύεται ὑποστηρικτικά ἀπό τίς προσευχές ὅλων τῶν παρισταμένων, τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ.κ. Ἱερωνύμου καί τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων, τῶν σεβαστῶν πατέρων, τῶν συγγενῶν καί φίλων, τῶν ἐνοριτῶν καί πνευματικῶν παιδιῶν μου, τῶν συναδέλφων καί φοιτητῶν μου. Θά εἶμαι εὐτυχής, ἐάν τουλάχιστον ἐσεῖς, πού γεμίσατε ἀσφυκτικά τόν Καθεδρικό αὐτό Ναό καί τούς γύρω χώρους, καθώς καί ὅσοι συμμετέχετε διά τῶν ραδιοφωνικῶν, τηλεοπτικῶν καί διαδικτυακῶν συχνοτήτων, οἱ μέν κληρικοί μέ μνημονεύετε στήν προσκομιδή κάθε φορά πού λειτουργεῖτε, οἱ ὑπόλοιποι δέ μέ θυμᾶστε στίς προσευχές σας. Ἀδελφοί, «῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ [καί Πατρός] καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος [εἴη] μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.».

Παύλειος Λόγος

μικρές

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στους Αγ. Αναργύρους

ην Κυριακή της Τυρινής το πρωί τελέστηκε στον ιερό ναό αγίων Αναργύρων Βέροιας πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος, τιμητικά, του νέου Μητροπολίτου Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεωργίου, ενώ έλαβαν μέρος ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος, οι θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Πύργου κ. Ηλίας, Σαφίτα κ. Δημήτριος και ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων. Στον όρθρο χοροσάτησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος. Στη θεία λειτουργία μετείχαν και πολλοί ιερείς από την Μητρόπολη Κίτρους που ήρθαν για να ευχηθούν στο νέο τους Ποιμενάρχη.

Εσπερινός της Συγχωρήσεως στη Βέροια

ο απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής τελέστηκε στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου πολιούχου Βεροίας ο Εσπερινός της Συγχωρήσεως χοροστατούντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεωργίου, ενώ συγχοροστάτησαν οι θεοφιλέστατοι επίσκοποι Πύργου κ. Ηλίας και Σαφιτά κ. Δημήτριος. Τη συγχωρητική ευχή στο τέλος ανέγνωσε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Νωρίτερα ο σεβασμιώτατος τέλεσε τον Εσπερινό της συγχωρήσεως στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως Ναούσης.

Από τη λειτουργία στον ιερό ναό αγ. Αναργύρων Βεροίας

Εσπερινός της συγχωρήσεως στον ι. ναό αγ. Αντωνίου Βεροίας

Υποδοχή του Τιμίου Σταυρού απο τα Ιεροσόλυμμα

τις 22 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στη Νάουσα μεγάλη υποδοχή τεμαχίου Τιμίου Ξύλου από τα Ιεροσόλυμμα. Ακολούθησε Δοξολογία στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως, ενώ ο σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

Χειροτονία πρεσβυτέρου στον ι. ναό αγ. Αντωνίου

Υποδοχή του Τιμίου Ξύλου στο προαύλιο του μητροπολιτικού ναού Ναούσης

ην Κυριακή 6 Απριλίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε στον ιερό ναό οσίου Αντωνίου του Νέου Πολιούχου Βεροίας και τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία του π. Αλεξάνδρου Κουκουργιάννη, τον οποίο στο τέλος της θείας Λειτυοργίας προχείρησε σε αρχμανδρίτη. Επίσης ο σεβασμιώτατος τέλεσε το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο για την μεγάλη ευεργέτιδα του ιερού ναού αείμνηστη Ευδοξία Μαλακούση.

«ΟιΠαναγίες του κόσμου». Εκδήλωση στο Χώρο Τεχνών

Από την εις πρεσβύτερο χειροτονία του π. Αλεξάνδρου Κουκουργιάννη

κδήλωση αφιερωμένη στη συμπλήρωση 20 χρόνων διοργανώσεως των Παυλείων πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 7 Απριλίου το βράδυ στον κατάμεστο Χώρο Τεχνών του Δήμου Βέροιας. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος Φίλων Μονής Καλλίπετρας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Προμηθέας. Παρουσιάστηκαν 20 Παναγίες απ’ όλο τον κόσμο με αναφορές στην ιστορία και τα θαύματα της καθεμιάς εικόνας. Στη συνέχεια η Χορωδία του Π.Σ. Προμηθέα απέδωσε εκκλησιαστικούς ύμνους αφιερωμένους στην Παναγία. Στο τέλος της εκδήλωσης ο σεβασμιώτατος συνεχάρη τους διοργανωτές, μίλησε φανερά συγκινημένος για την Παναγία μας και τίμησε τους συντελεστές της εκδήλωσης.

Από την εκκδήλωση «Οι Παναγίες του Κόσμου» στον Χώρο Τεχνών Βεροίας

Παύλειος Λόγος

Ομιλίες Αγιορειτών την Μ. Τεσσαρακοστή

ατά τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής πραγματοποιήθηκαν και φέτος οι καθιερωμένες ομιλίες αγιορειτών πατέρων στη Βέροια μετά τον κατανυκτικό εσπερινό και στη Νάουσα μετά τον εσπερινό του Σαββάτου. Φέτος μίλησαν α) Ιερομόναχος Ιωακείμ Καρεώτης, β) Ιερομόναχος Βενέδικτος Νεοσκητιώτης, γ) Ιερομόναχος Αντίπας Αγιορείτης, δ) Ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης και ε) Μοναχός Νίκων Νεοσκητιώτης.

Ο Ιερομόναχος π. Ιωακείμ Καρεώτης ομιλεί στη Νάουσα

Προσκυνηματική εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη

ατά το τετραήμερο από 8 έως και 11 Απριλίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, επικεφαλής ομάδας 32 κληρικών και λαϊκών επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη. Στη διάρκεια της παραμονής τους στη βασιλίδα των πόλεων τα μέλη της εκκλησιαστικής αποστολής είχαν την ευκαιρία να μετέχουν σε προηγιασμένη θεία λειτουργία στον Πατριαρχικό ιερό ναό του αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και στη συνέχεια να γίνουν δεκτοί από την ΑΘΠ τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο ο οποίος τους απηύθυνε πατρικές ευχές. Αργότερα, κατόπιν προσκλήσεως του Παναγιωτάτου, τον ακολούθησαν σε επίσκεψή του στο μεγάλο πάρκο της Κωνσταντινουπόλεως Εμυργκιάν στην περιοχή του Βοσπόρου, όπου υπήρχε έκθεση τουλίπας με εκκατομύρια τουλίπες που φυτεύθηκαν από τη δημοτική αρχή της Κωνσταντινουπόλεως. Τις επόμενες ημέρες πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις στην ιερά μονή Παναγίας Βαλουκλή, όπου και οι τάφοι των Πατριαρχών, στην ιερά μονή Παναγίας Βλαχερνών, όπου ο σεβασμιώτατος έψαλε μία στάση των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την μονή Παντοκράτορος, την εκκλησία αγίων Σεργίου και Βάκχου (μικρή αγία Σοφία) την εκκλησία αγίας Παρασκευής στο Χάσκιοϊ όπου βρίσκεται ο τάφος της νεομάρτυρος αγίας Αργυρής, το ναό της Παμακαρίστου με τα υπέροχα ψηφιδωτά, την Αγία Σοφία, καθώς επίσης και τους ιερούς ναούς αγίας Ευφημίας και Αγίας Τριάδος στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκηδόνος.

Παύλειος Λόγος

Στην αίθουσα του θρόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ο Παναγιώτατος με τον σεβασμιώτατο στην έκθεση τουλίπας στο πάρκο Εμυργκιάν στην Κωνσταντινούπολη

Οι Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος και η Ανάσταση

ην Μεγάλη Πέμπτη το εσπέρας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής (Ακολουθία των Παθών) στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης. Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί χοροστάτησε στην ακολουθία του Εσπερινού της Αποκαθηλώσεως στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας και το βράδυ στην Ακολουθία του Επιταφίου στον Μητροπολιτικό Ναό Βεροίας.

Από την περιφορά του Επιταφίου, συνάντηση με την ενορία αγ. Ιωάννη Ελεήμονος μπροστά στο Δημαρχείο της Βέροιας

Το πρωί του Μεγ. Σαββάτου λειτούργησε στον βυζαντινό ιερό ναό Χριστού στη Βέροια και το βράδυ χοροστάτησε στην τελετή της Αναστάσεως στην πλατεία Εληάς και αμέσως μετά τέλεσε την αναστάσιμη θεία Λειτουργία στον μητροπολιτικό ιερό ναό. Την Κυριακή του Πάσχα το πρωί τέλεσε τον Εσπερινό της Αγάπης στον Μητροπολιτικό ιερό ναό αγ. πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας, ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας τέλεσε τον εσπερινό της αγάπης στην ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Ναούσης. Στο επισκοπείο της Βέροιας λίγο πριν την έναρξη της λιτανευτικής πομπής προς τον μητροπολιτικό ναό για την τέλεση του Εσπερινού της Αγάπης

Πανήγυρις Αγ. Γεωργίου στην Α΄Μεραρχία

ην Τετάρτη της Διακαινησίμου, εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό της Α΄ Μεραρχίας Πεζικού στη Βέροια. Στη συνέχεια τέλεσε δοξολογία για τον εορτασμό της γενεθλίου ημέρας της Α΄ Μεραρχίας. Από την πανήγυρη του Αγίου Γεωργίου στον πανηγυρίζοντα ιερό Ναό στην Α΄ Μεραρχία Πεζικού Βέροιας Παύλειος Λόγος

Πανήγυρις Πέντε Ιερομαρτύρων Ναούσης

ην Τετάρτη της Διακαινησίμου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον εσπερινό στον ιερο ναό Αγίου Γεωργίου Ναούσης, επί τη μνήμη των αγίων Πέντε Ιερομαρτύρων Ναούσης οι οποίοι μαρτύρησαν την Πέμπτη της Διακαινησίμου του έτους 1822. Την Πέμπτη της Διακαινησίμου το πρωί ο σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας τέλεσε αγιασμό θυρανοιξίων στο παρεκκλήσιο των αγίων 5 ιερομαρτύρων και του αγίου Γεωργίου Καρσλίδη, που βρίσκεται στη νότια πλευρά του προαυλίου του κυρίως ναού.

Από τον αγιασμό θυρανοιξίων στο παρεκκλήσιο των αγίων 5 ιερομαρτύρων και του αγίου Γεωργίου Καρσλίδη,

Απονομή οφικίου Άρχοντος Δικαιοφύλακος

ην Πέμπτη της Διακαινησίμου το απόγευμα τελέστηκε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής, Στο τέλος του Εσπερινού ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, κατόπιν αναθέσεως της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τέλεσε την εις άρχοντα Δικαιοφύλακα της ΜΧΕ χειροθεσία του ενιμολογιωτάτου κ. Ευαγγέλου Ζαχαρή, Εισσαγγελέα Εφετών.

Από την απονομή οφικίου Άρχοντος Δικαιοφύλακος στον κ. Ευαγγέλου Ζαχαρή

Πανήγυρις Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά

ην Παρασκευή της Διακαινησίμου το πρωί, εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, πανηγύρισε το Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά. Τελέστηκε αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβροσίου και συλλειτουργήσαντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, κατά το έθος, τελέστηκε στη Φιάλη της Μονής στο περιστύλιο του προαύλιου χώρου αγιασμός.

Παύλειος Λόγος

Από την πανήγυρη της Ζωοδόχου Πηγής στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά

Εσπερινός Ολοκαυτώματος στη Νάουσα

ο Σάββατο 26 Απριλίου το απόγευμα ξεκίνησαν στη Νάουσα οι εκδηλώσεις για την 192η επέτειο του Ολοκαυτώματος της πόλης. Το απόγευμα τελέστηκε στον ιερό ναό αγίου Μηνά πολυαρχιερατικός εσπερινός για την εορτή των Δισχιλίων Νεομαρτύρων Ναούσης. Χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος, ενώ συγχοροστάτησαν οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Νεαπόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβρόσιος, Μαρωνείας κ. Παντελέημων και Βεροίας κ. Παντελεήμων. Η προγραμματισμένη μεγάλη λιτανευτική πομπή από τον ιερό ναό αγίου Μηνά προς το χώρο του μαρτυρίου (Κιόσκι) ματαιώθηκε λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών.

Από τον Εσπερινό για την επέτειο του Ολοκαυτώματος και την εορτή των δισχιλίων μαρτύρων Ναούσης στον ι. ναό αγ. Μηνά

Αρχιερατικό συλλείτουργο για το Ολοκαύτωμα Νάουσας

ην Κυριακή του Θωμά το πρωί τελέστηκε στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του σεβ. Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Νικοδήμου, ενώ έλαβαν ακόμη μέρος οι Μητροπολίτες Νεαπόλεως και Σαμαρείας κ. Αμβρόσιος, Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο, Κίτρους και Κατερίνης κ. Γεώργιος και Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων. Στο τέλος της θείας λειτουργίας έγινε Δοξολογία ενώ αμέσως μετά στο χώρο Θυσίας Στουμπάνου στην Αράπιτσα έγινε η καθιερωμένη τελετή με επιμνημόσυνη δέηση, ομιλία και ρίψη στεφάνων στους καταρράκτες

Δοξολογία για την επέτειο του Ολοκαυτώματος στον μητροπολιτικό Ναό Ναούσης

Μουσική εκδήλωση για το έργο του Μάνου Χατζηδάκι

ην Παρασκευή της Διακαινησίμου το το απόγευμα διοργανώθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας στο Δημοτικό Θέατρο Νάουσας μεγάλη μουσική εκδήλωση, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 20 χρόνων των Παυλείων, και ήταν αφιερωμένη στο έργο μεγάλου έλληνα συνθέτη Μάνου Χατζηδάκι, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 20 χρόνων από το θάνατό του.

Από την μουσική εκδήλωση για τη συμπλήρωση εικοσαετίας από τον θάνατο του Μ. Χατζηδάκι στην δημοτική αίθουσα Νάουσας Παύλειος Λόγος

τύπος & ουσία τοῦ Πρωτ/ρου Νεκταρίου Σαββίδη

α μας συγκινήσουν τα παρακάτω λόγια για να βγούμε από την αδιαφορία και αμετανοησία μας; Η πρώτη Ορθόδοξη Χριστιανή της Ταϊβάν (πρώην προτεστάντισσα) Πελαγία “ζητιανεύει” την αγάπη μας για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή της Ταϊβάν και τον λαό της που βρίσκεται ακόμα στο σκοτάδι της πολυθεΐας και των ειδώλων - ψεύτικων θεών και γράφει : «Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα!!! Να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη, να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου… Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων… Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού… Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο! Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού … Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει, είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός. … Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που

διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε… Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε». Πελαγία Yu. Ταϊβάν. *************** 1821! Ηρωϊκό. Άγιο ΄21. Τολμώ να πω πως χωρίς το Ιερό Ράσο δεν θα υπήρχε ΄21! Γράφει o Ἐμμανουήλ Ξάνθος Φιλικός: «Τὴν ἐπανάστασιν ἐκίνησαν καὶ ἐνεψύχωσαν οἱ κληρικοί... ἄνευ τῶν ὁποίων ὁ λαὸς δὲν ἤθελε κινηθῆ...». Ο δε π. Γεώργιος Μεταλληνός με τίτλο «η συμμετοχή του Ράσου εις την επανάσταση του΄21» γράφει τα παρακάτω πολύ σημαντικά και τα παραθέτω γιατί έχουμε ιερό χρέος να τα έχουμε πάντα μπροστά μας : ‘’ Η συμμετοχή, του Ράσου -και μάλιστα του Οικουμενικού Πατριαρχείου- στον Αγώνα υπήρξε δείγμα υψηλής αυθυπερβάσεως και αυτοθυσίας… Πλησίον εις τον Ιερέα -έλεγε ο Θ. Κολοκοτρώνης- ήτο ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης και τζομπάνης, ναύτης και γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι. Ανάλογα αποτιμούν τη στάση του Ράσου στην Επανάσταση ο Δ. Κόκκινος, ο Δ. Φωτιάδης, ο Σπ. Μαρινάτος, ο Ι. Συκουτρής, ο Κ. Βοβολίνης, ο Ν. Τωμαδάκης, ο Απ. Βακαλόπουλος κ.ά. Οι περισσότεροι ιστορικοί δέχονται, ότι οι Αρχιερείς υπήρξαν η σπονδυλική στήλη της Φιλικής και ο κύριος παράγων του έργου της λόγω του υψηλού κύρους τους στο Λαό. Αν οι Αρχιερείς εξ άλλου δεν περιέβαλλαν με την αγάπη τους το έργο της Φιλικής, πολλά πράγματα μπορούσαν να ανατραπούν. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Κληρικοί 9,5%, Αγρότες 6% και Πρόκριτοι 11,7%25. Ακόμη και Τούρκοι

ιστορικοί το ομολογούν.. Έτσι ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι «τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν οι έχοντες συμφέροντα και σχέσεις μετά τούτων, οι έμποροι, οι πρόκριτοι, και κυρίως οι μητροπολίται και γενικώς οι ανήκοντες εις τον κλήρον, δηλαδή οι πραγματικοί ηγέται του Έθνους.» ************** Χριστός Ανέστη! Πάσχα 2014. Μας αξίωσε ο Θεός να το γιορτάσουμε . Γράφει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς για την Ανάσταση του Χριστού : «Ποιος μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός αναστήθηκε; Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία. Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη. Τρίτον, η βούληση μού λέει: η Ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη. Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την Ανάστασή Του Τον έβλεπαν

και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανισμού. Μου το μαρτυρεί, ότι είδε εκείνο το φώς του Αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυτήν την μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστιανούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων μέσω αιώνων και αιώνων… Με βεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους έβγαλε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στη ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού… Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νεκρών μου βεβαιώνει το αυτονόητο. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσσες… Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ. Αληθώς Ανέστη ο Χριστός.»