In de schoenen van een kindsoldaat

In de schoenen van een kindsoldaat Stel je voor dat je kindsoldaat wordt. Ga er even rustig voor zitten, sluit je af, en doe je ogen tussen de zinnen door zoveel mogelijk dicht. Stel jezelf voor in een stoffig landschap, met vervallen, kapot geschoten hutten aan de ene kant, en een prachtig groene bush aan de andere kant. Je bent een jaar of 8. Om je heen woedt een wrede oorlog. Achter één van de hutten komt een horde uitzinnige rebellen tevoorschijn. Ze hebben grote kapmessen en geweren. De grootste rebel is de leider. Hij heeft een zwarte bandana over zijn rechteroog. Over zijn andere wang loopt een dik en gevaarlijk uitziend litteken. Je opa en oma worden te pakken genomen en vermoord. Voor je ogen. Het geschreeuw en gegil is ijzingwekkend. Het lijkt wel alsof dat het ene geluid is wat nog in je oren kan suizen. Iedereen stuift een andere kant op. De rebellen schieten in het wilde weg. Je vader pakt je op en rent samen met jou en je moeder het dorp uit, richting de bush.

De gevaren van de bush zijn al genoeg om je vreselijk veel angst aan te jagen. Hoe vaak hebben ze je niet verteld dat je nóóit de bush in mag? Het zit er vol met gevaarlijke beesten. Je bent bang, maar daar is geen tijd voor. Je vader zet je neer tussen de gewassen. Je moet lopen, en blijven lopen, uren achtereen. Dagen achtereen. Je voeten branden en je maag doet zeer van de honger. Dan loop je met je ouders in een hinderlaag. Angstaanjagende rebellen nemen je vader te grazen. Ze hangen een autoband om zijn nek en steken het in brand. Je vader vergaat van de pijn. Je moet meer dan een uur naar zijn doodsstrijd kijken, terwijl de rebellen daar het grootste plezier om hebben.

Dan pakken ze je moeder en verkrachten haar voor je ogen. Ze slaan en schoppen haar op haar hoofd, in haar buik en in haar rug. Daarna krijgt ze er met een riem van langs. Het enige wat jij kan denken is: ze gaan me pijn doen. Je zou willen vluchten, maar je bent bang dat ze je dan dood zullen schieten. Dat heb je in je dorp zien gebeuren. En je weet dat dat ongelofelijk veel pijn zal doen. Als de rebellen je een mes in je handen drukken om je moeder daar mee te vermoorden, begin je te huilen. Je eigen moeder!

Dat kan je echt niet. Eén van de rebellen begint je te slaan en te schoppen. Zo ongelofelijk veel pijn heb je nog nooit van je leven gevoeld. Je wil maar één ding: dat de pijn stopt, en dat je het overleeft.

Doodsbang ga je je moeder te lijf. Je weet echt niet wat je moet doen. Alles gaat ineens als in een waas.

Je hebt er alles voor over nu gewoon veilig te zijn. Trillend op je benen word je meegenomen naar een trainingskamp. Je krijgt te eten, eindelijk, na dagen met een lege maag door de bush te hebben rondgelopen. Je krijgt drugs, waardoor je hoofd gaat tollen en je eindelijk de herinnering aan de dood van je ouders voor even kunt vergeten. Het had je bijna halfgek gemaakt. Je krijgt alcohol, waardoor je je een beetje vrolijk gaat voelen. En belangrijker: er zijn heel veel grote soldaten die je veilig houden. Je hoeft niet meer op de vlucht, en je hoeft niet meer bang te zijn voor pijn. Je mist je vader en je moeder vreselijk, maar de soldaten houden je zo druk bezig, dat je nauwelijks tijd hebt om daarover na te denken. Je leert allerlei nieuwe dingen. Als je niet goed je best doet op de taken die de soldaten je geven, riskeer je een flinke afranseling. En dat ene vriendje die je in het kamp hebt weten te maken, hebben ze al doodgeschoten omdat hij ongehoorzaam was.

De rebellensoldaten leren je dat moorden goed is. Iedereen hitst je op om het te doen. Net zoals je niet wist of het wel of niet mocht een konijn in het bos pijn te doen, weet je ook niet of het wel of niet goed is om mensen te vermoorden. Maar de volwassenen zeggen dat het goed is. En je hebt geleerd dat volwassenen altijd gelijk hebben. Hoe meer mensen je vermoordt, hoe beter de soldaten je behandelen. Iedereen is trots op je. En iedereen heeft respect voor je. Maar dan komt er een tijd waarin je je niet zo lekker voelt. Je moet toch mee gaan vechten, maar je bent niet scherp. Er is één laf jongetje, die al heel lang een hekel aan je heeft. Hij is jaloers, want hij durft zelf niet te moorden, en daarom krijgt hij vaak slaag, en krijgt hij heel weinig te eten. Als je op de vijand afrent, schiet het jongetje je in je rug.

Gelukkig, het is een schampschot, maar het scheelde niet veel. Als je niet snel ingrijpt, schiet het jongetje je de volgende keer misschien wel dood. Daarom moet je hem laten zien dat jij dapper bent, en veel sterker dan hij.