Łap beboka (2) To trudniejsza wersja zajęć. Zupełnie inne są zasady gry, która tym razem odbywa się w grupach. Dzieci same przygotowują
też
informacje
o
gliwickich
legendach
i śląskich strachach. Emocjonująca rozgrywka sprawia, że dzieci
bez
wysiłku
zapamiętują
postaci
i
ich
charakterystyczne elementy.
9 – 12 LAT
90 MINUT
CELE Po zajęciach dzieci rozpoznają i nazywają postaci z gliwickich legend oraz fantastyczne postaci ze śląskich podań. Potrafią opowiedzieć co najmniej jedną legendę.
METODY asymilacji wiedzy: pogadanka, dyskusja, samodzielnego dochodzenia do wiedzy: gra dydaktyczna. Formy organizacyjne pracy: grupowa, indywidualna, zespołowa.
CO PRZYGOTOWAĆ WCZEŚNIEJ? Talia składa się z 56 kart. Jest w niej 8 rodzajów kart. Aby przygotować jedną talię, należy wydrukować arkusz z kartami 7 razy (7 x 8 = 56). (załącznik)
Dzieci będą grały w ośmioosobowych grupach. Potrzebujemy tyle talii, ile grup utworzymy. Np. jeśli klasa liczy 24 dzieci, potrzebujemy 3 talie po 56 kart. 8 kart wydrukowanych w formacie A3 (załącznik) Kilka dni przed zajęciami prosimy dzieci, aby każde z nich (indywidualnie) przygotowało informacje na jeden z tematów: Wizyta króla Jana III Sobieskiego w Gliwicach Legenda o chrupiących półksiężycach Legenda o obronie miasta w 1626 r. Legenda o pszczołach, które pilnowały skarbu Bebok Połednica Skarbnik Utopek Można dzieciom zaproponować jako źródło pozycje: Świat gliwickich legend. Cz.1 / zebr. i oprac. Edmund Całka ; [il. Paweł Krzysztof Całka]. - Gliwice : Towarzystwo Przyjaciół Gliwic, 1993-. Bojki śląskie czyli Uczymy sie...bojać śląskie bojki, czytać po śląsku, bawić śląskimi graczkami, malować i kryklać / Marek Szołtysek ; [il. Joanna Kucharczak i Franciszek Kucharczak]. - Rybnik : "Śląskie ABC", 2006. Należy dopilnować, aby na każdy z 8 tematów informacje zbierała podobna liczba dzieci.
PRZEBIEG ZAJĘĆ 1. Informujemy dzieci, że podczas dzisiejszych zajęć będziemy grać. Żeby jednak dobrze zrozumieć zasady gry, musimy poznać kilka legendy gliwickich i umieć rozpoznać śląskie strachy. Przygotowane przez uczestników informacje na poszczególne tematy zaraz bardzo się przydadzą. 2. Dzielimy dzieci na 8 grup według tematów ich zadań (tak, aby w grupie pracowały osoby z tym samym tematem). Dajemy dzieciom 6-8 minut na wspólną pracę – wymianę zebranych informacji oraz przygotowanie do przedstawienia ich pozostałym. 3. Zapraszamy grupy po kolei do zaprezentowania legendy lub przedstawienia śląskiego stracha. Do każdego tematu prowadzący prezentuje odpowiednią ilustrację i gest, który jest przypisany do danego obrazka. Uzupełniamy
wiadomości przygotowane przez uczestników. Na koniec jeszcze raz powtarzamy wszystkie gesty. Gesty przypisane do kart – klucz: Należy głośno powiedzieć: „Łap beboka!” i jak najszybciej położyć rękę na karcie.
Gdy tylko zobaczymy Jana III Sobieskiego, wołamy głośno: „I ha ha!”.
Ta karta oznacza, że zamieniamy się w pszczoły. Machamy rękami i bzyczymy.
Jako że połednica pojawia się w samo południe, gdy słońce razi swoimi promieniami, gdy tylko widzimy tę kartę, robimy z dłoni daszek nad oczami.
Pyszne rogaliki z Gliwic pojawiły się na stole. Klepiemy się po brzuchach i mówimy: „Mniam, mniam!”
Skarbnik pojawia się w kopalni. Gdy go widzimy, udajemy, że uderzamy kilofem.
Utopek mieszka pod wodą. Gdyby nam przyszło zanurkować… zatkalibyśmy nos! To właśnie robimy, widząc tę kartę.
Kobiety leją wrzątek za mury miejskie. A my chowamy ręce za siebie, bo nie chcemy się oparzyć.
4. Zmieniamy układ i liczbę grup. Teraz w każdej grupie powinno się znaleźć 8 dzieci, każde z innym tematem. Zamianę można przeprowadzić szybko, prosząc dzieci w każdej z pierwotnych grup o odliczenie do 3 (w przypadku 24 uczestników), a następnie o utworzenie nowych grup jedynek, dwójek i trójek. Poniższy schemat może być pomocny:
I część zajęć
II część zajęć
5. Przedstawiamy zasady gry ŁAP BEBOKA (2). Każda grupa otrzymuje jedną talię kart. Należy je potasować i rozdać pomiędzy graczy, którzy kładą je przed sobą na stosie obrazkami ku dołowi. Nie wolno podglądać, jakie karty się otrzymało. Celem gry jest pozbycie się wszystkich swoich kart. Wygrywa osoba, której uda się to jako pierwszej. Gracze będą dokładać katy w kolejności według ruchu wskazówek zegara. Zaczyna dowolny gracz. Bierze pierwszą kartę ze swojego stosu i wykłada odkrytą na środek stołu (ruchem „od siebie”, aby nie miał możliwości pierwszy podejrzeć własnej karty).
W zależności od tego, jaka karta trafiła na stół, wszyscy gracze muszą odpowiednio zareagować (patrz: tabela). Osoba, która się pomyli, zabiera karty ze środka stołu (może to być jedna karta lub kilka) i kładzie je zakryte na spodzie swojego stosu. Jeśli nikt się nie pomyli, karta zostaje na środku, a następny gracz odkrywa swoją kartę i kładzie na tej już leżącej na stole. Wyjątkową kartą jest ta z bebokiem. Gdy tylko pojawi się ona na stole, wszyscy gracze mówią „Łap beboka!” i kładą rękę na karcie. Czyja ręka znajdzie się na samej górze, ten zabiera wszystkie karty ze środka stołu. Gramy do momentu, aż jeden z graczy pozbędzie się swoich kart. Zostaje on zwycięzcą.
CO JESZCZE MOŻEMY ZROBIĆ? Dzieci same mogą zaproponować gesty do kart. Należy jedynie pozostawić niezmieniony gest do karty z bebokiem, ponieważ nadaje on grze dynamizmu.