G|focus
GLOW μαρτιοσ 36
Olympics 2024: A Greek for Paris! Ο θεσσαλονικιός Λάμπης Κωνσταντινίδης είναι ο άνθρωπος-κλειδί πίσω από τον σπουδαιότερο αθλητικό θεσμό που ετοιμάζεται να λάμψει και πάλι αυτή τη φορά στο Παρίσι. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ μαρια αραμπατζιδου
A
πευθείας σύνδεση με την Πόλη του Φωτός, εκεί όπου σε δύο χρόνια από τώρα η ολυμπιακή φλόγα θα κηρύξει και πάλι την έναρξη της μεγαλύτερης αθλητικής διοργάνωσης του κόσμου. Στο διπλανό παράθυρο του Zoom, ο Λάμπης Κωνσταντινίδης, ο Διευθυντής Οργάνωσης και Συντονισμού για το «Παρίσι 2024», φωτίζει κάθε πτυχή ενός σχεδίου που παρόμοιό του δεν έχει υπάρξει στα χρονικά του θεσμού. Με την τελετή έναρξης να μεταφέρεται στον Σηκουάνα, τα γήπεδα να έχουν ως φόντο τους τα σημαντικότερα μνημεία της Γαλλίας, τη δυνατότητα δωρεάν θέασης, τη συμμετοχή ίδιου αριθμού αθλητών κι αθλητριών, τη βαρύτητα που δίνεται στους Παραολυμπιακούς και το θετικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, οι Αγώνες του Παρισιού έρχονται να αλλάξουν την Ιστορία όπως τη γνωρίζαμε έως τώρα! Ξεκινώντας, τι υπήρξε αυτό που, αλήθεια, σάς κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι είναι καμιά φορά κυνικοί με τον θεσμό, εγώ διαπίστωσα πως μπορούμε ν’ αφήσουμε πίσω μας μια κληρονομιά, ν’ αλλάξουμε τις νοοτροπίες κι αφενός μέσω αυτών να φέρουμε τον κόσμο κοντά στον αθλητισμό, κι αφετέρου, μέσω των Παρολυμπιακών, να συμβάλουμε στην αναγνώριση της αξίας των συνανθρώπων μας με αναπηρία και των μοναδικών δυνατοτήτων που διαθέτουν. Αυτές είναι οι δύο πλευρές που με κρατούν ακόμα σ’ αυτή τη διαδικασία.
Ως Έλληνας, αισθάνεστε ένα παραπάνω ηθικό χρέος; Σας αντιμετωπίζουν ίσως και διαφορετικά στο πλαίσιο της ομάδας; Όσοι Έλληνες είμαστε πίσω από αυτό θεωρούμε πάντα πως προασπίζουμε την εθνική μας κληρονομιά. Από την άλλη, όμως, είμαστε και θεματοφύλακες μιας ιδέας ως προς την εμπορευματοποίησή της, ως προς τον τρόπο που πρέπει να την υπερασπιστούμε και να μην ξεφεύγει από τις αρχές της άμιλλας, της φιλίας, της αριστείας. Όταν μια ιδέα είναι οικουμενική, σκοπός δεν είναι να τη «βάφεις» αποκλειστικά «ελληνική». Είναι ένα δώρο του πολιτισμού μας στον κόσμο κι ως τέτοιο εμείς το αντιμετωπίζουμε. Δε μας ανήκει, γι’ αυτό και μιλάμε ως θεματοφύλακες και όχι ως ιδιοκτήτες. Από τις έως τώρα διοργανώσεις, είναι κάποια στιγμή που θυμάστε και σας «ξυπνά» ιδιαίτερα συναισθήματα; Πάρα πολλές, κι όλες εξαρτώνται από το πλαίσιο στο οποίο τις τοποθετείς. Ας πούμε, στους Αγώνες της Αθήνας, όλοι μιλούν για την τελετή έναρξης, αλλά η αποχώρηση του Πύρρου Δήμα, η τελευταία φορά που αγωνίστηκε κι αποθεώθηκε απ’ όλον τον κόσμο στο τέταρτο ολυμπιακό του μετάλλιο -πρωτοφανές για ένα άθλημα όπως η άρση βαρών-, είναι μια σκηνή που μου δημιουργεί ρίγος ακόμη κι έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια. Παράλληλα, υπάρχουν γεγονότα τα οποία ενδεχομένως δεν έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά - άλλα πιο ευχάριστα, άλλα πιο επώδυνα. Για παράδειγμα, στους Χειμερινούς του Βανκούβερ είχαμε την απώλεια ενός αθλητή από δυστύχημα τη μέρα της τελετής έναρξης. Αυτή είναι μια στιγμή πάρα πολύ δύσκολη
