Studentenkrant Maart 2019

GRONINGER STUDENTENKRANT Jaargang 35

Nr. 3

Maart 2019

Groninger Studentenkrant Maart 2018

1

Hoofdredactioneel

D

ag lieve lezers!

Zijn jullie deze maand van je fiets gereden door verdwaasd kijkende internationals? Dat is wellicht onze schuld, want wij lieten een groepje van 4 Amerikanen de moeilijkste kruispunten van Groningen afgaan. Er zat ook aardig wat druk achter, want als ze sneller dan Google Maps zouden rijden, kregen ze ijs!

Voor alle bierliefhebbers met lege zakken hebben we een SKere biertest gedaan zodat jullie vanaf nu altijd weten welk skere biertje je toch beter kunt laten staan. Als je je biertje hebt uitgekozen mag je lekker achterover gaan zitten en je pandapunten tellen.

Of niet tellen. Wij helpen je er in ieder geval

doorheen met de 10 pandatreinstations en een betoog tegen de pandapuntentelling.

Waar je liever niet over nadenkt is je studieschuld. Geeft niks, je bent niet de enige. We spraken met GSB en Rick over de gevolgen voor arme studenten.

Wil je hier écht helemaal niet mee bezig zijn, dan zijn er deze maand gelukkig wat films uitgekomen waar onze redactie een mening over heeft. Was je van plan naar The Favorite of Mary Queen of Scots te gaan? Check dan even of dat wel de moeite (en je zuurgeleende geld) waard is. Je kunt altijd nog je laptop openklappen en Russian Doll aanklikken op Netflix.

Ook aan poëzie hebben we deze maand geen tekort, want onze huisdichter mocht meedoen aan het NK Poetry Slam! Hij

kwalificeerde zich door mee te doen aan de Groningse Science Slam. Over beiden schreef hij een uitgebreid verslag.

Dan hebben we een intiem artikel over de keuze voor een abortus. We hopen dat dit heftige, maar mooie verhaal jullie net zo veel doet als ons.

Onze redactie is ook nog een kijkje wezen nemen in Polen. Onze Thom is langs drie plaatsen gereisd en welke hij het leukst vond was een mooie verrassing. Geen geld om naar een ver oord te reizen? Er zijn ook in Groningen plekken die je kunnen verrassen. Jolien bezocht voor ons het Noordelijk Scheepvaartsmuseum en haar verslag vind je ook in deze editie.

Pak een nieuw skeer biertje, open de krant en laat je verrassen.

De tien geboden 1-10 punten.

Oké, het kan gebeuren dat er even niet zoveel actie in de slaapkamer plaatsvindt.

Geen probleem. Je kunt je eindelijk even focussen op je tentamens, je hobby’s of een keer die goeie serie bingewatchen.

11-20 punten.

Er begint iets te jeuken. Je mist iets, maar weet nog niet precies wat.

21-30 punten.

Mensen om je heen merken dat er iets met je aan de hand is. Op hun aandringen installeer je Tinder of Happn, of allebei. Door het swipen voel je je iets beter, totdat je verlangen steeds meer begint op te borrelen.

31-40 punten.

In de UB kun je je niet meer concentreren. Al die knappe mensen die daar geconcentreerd zitten te kijken. Iedereen doet zijn of haar best om goede cijfers te halen.

Deden ze verdomme maar een keer ergens anders hun best op!

41-50 punten.

Je begint een beetje naar eau du bamboe te ruiken. Mensen hebben door dat je wilt en dat je op jacht bent. Mensen gaan je daardoor regelmatig uit de weg. Jij vindt jezelf zielig.

51-60 punten.

Tijdens de verjaardag van je eerste pandapunt nodig je al je single vrienden uit. Wie weet is er iemand die wel in is voor een friends-with-benefitsrelatie!

61-70 punten.

Je zet je wekker om 5 uur ’s ochtends zodat je naar het Vaatje kunt gaan. Nuchter is het vast makkelijker om iemand mee te krijgen.

71-80 punten.

Je maakt promotie en bent nu machinist van de pandatrein, je raast overal langs, ziet overal lekkere mensen en kan de verleidingen niet weerstaan. Je rechterhand (of links voor linkshandigen) maakt overuren.

81-90 punten.

Potdomme, het waakvarken ziet er zowaar lekkerder uit dan degene op wie al je vrienden/vriendinnen geilen. Je dringt er in de groep op aan dat iemand eropaf gaat zodat jij de granaat kunt vangen.

91 of meer punten.

Berusting. Je leest het stuk van Olivier in deze krant en komt erachter dat pandapunten niet zo’n probleem zijn. Jouw tijd komt wel. Je Clooney-jaren liggen nog voor je!

2

Groninger Studentenkrant Maart 2018

Pandapunten, je hebt ze of je hebt ze niet. Stap op de pandatrein en kijk hoe lang je het volhoudt voor je gillend gek wordt.

BAS TEUNISSEN

een oorzaak van

psychische problemen

STUDIESCHULD Die master valt je zwaarder dan gedacht, dus van dat bijbaantje dat je een beetje spaargeld opleverde, is helaas geen sprake meer. Je ouders zijn na al die jaren ook wel door hun spaarpotje heen, dus er zit niks anders op: smekend en biddend plof je op je blote knietjes bij ome DUO neer. Studielening +300 euro. Again. Enig idee hoe hoog jouw studieschuld inmiddels is? Of durf je het niet eens te checken? Wel eens badend in het zweet wakker geworden, vrezend voor de dag des oordeels dat jij die enorme smak met geld moet gaan afbetalen? Guess what?

Je bent niet de enige.

KARLIJN SARIS

Sterker nog: onderzoek in opdracht van het Interstedelijk Studenten Overleg (ISO) dat afgelopen maand verscheen toonde aan dat de studentenlening een negatieve invloed heeft op het welzijn van studenten. Het onderzoek laat onder andere zien dat studenten naast hun studie veel werken om hun studietijd te kunnen financieren en sociale activiteiten vermijden uit angst voor een te hoog oplopende studieschuld (je weet wel, die VrijMiBo aan het einde van de maand of de skireis met de studievereniging).

Ook in Groningen, studentenstad bij uitstek, lopen een hoop HBO- en WO-studenten rond die geld lenen van ‘ome DUO’. Hoe voelen zij zich bij de steeds maar opbouwende studieschuld? We deden ons eigen onderzoek onder 140 Groningse studenten en dit zijn de resultaten:

Een op de acht Groningse studenten weet niet of wíl niet weten hoe hoog zijn of haar totale studieschuld is en iets meer dan de helft ziet er tegenop om de studieschuld te checken op de website van DUO. Bovendien levert de gedachte aan de studieschuld twee op de drie studenten regelmatig tot vaak stress op.

“Ik stak mijn kop in het zand: het komt later wel” Rick (27) heeft een studieschuld van 60.000 euro en werkt nu bij een callcenter. Deze maand belandde er een brief van DUO op de mat: volgend jaar zal worden berekend hoeveel hij per maand zal moeten terugbetalen. “Tijdens je studie weet je wel dat het opbouwt, maar je steekt je kop in het zand, het komt later wel” vertelt Rick. “Maar nu begint het wel een beetje op de deur te kloppen.”

Hoe het zo ver heeft kunnen komen voor Rick? “Ik had geen keuze, ik moest wel lenen.

Mijn ouders hebben het niet zo breed dat ze konden bijspringen, dus ik moest alles zelf betalen. Ik had alle tijd nodig voor mijn studie, dus daarnaast nog werken was erg lastig.”

Luister hier hoe studenten in het Harmoniegebouw van de RUG denken over hun studieschuld: Hoge eisen van werkgevers?

“Dat zit in de Groningse cultuur”

Jolien Bruinewoud, voorzitster van de Groninger Studentenbond ​ (GSB), maakt dagelijks studenten mee die zich, net als Rick, druk maken om hun studieschuld. Ze is dan ook niet verbaasd door de uitkomsten van het landelijke onderzoek van het ISO. In 2017 onderzocht GSB zelf hoe het zit met stress onder Groningse studenten, zonder hierbij specifiek naar de invloed van het leenstelsel te kijken. Daar kwam toen al uit dat, sinds de afschaffing van de studiefinanciering in 2015, studenten meer stress ervaren. Bruinewoud is blij dat deze invloed van de lening op het welzijn van de studenten nu eindelijk is bevestigd in het onderzoek van het ISO. Volgens haar is de link tussen stress en de studentenlening in Groningen goed te verklaren.

“Werkgevers in Groningen verwachten van studenten vaak dat ze iets naast hun studie doen, zoals een bestuursjaar of een commissie. Dat zit behoorlijk in de cultuur hier.”

Volgens Bruinewoud voelen studenten hierdoor niet alleen de druk om hun studie zo snel mogelijk af te ronden en daarnaast te werken, om zo de lening zo laag mogelijk te houden, maar hebben ze ook nog het gevoel daar iets naast te moeten doen om de baankansen te vergroten. Die combinatie kan voor een hoop stress zorgen. “Op een gegeven moment zijn mensen een keer op en dat is wel erg zorgwekkend”, aldus Bruinewoud.

Als bestuurslid ziet Bruinewoud het om zich heen regelmatig gebeuren: halverwege het jaar stoppen mensen met hun bestuursfunctie, omdat ze hun studie willen blijven halen en het niet meer trekken om dit te combineren met hun bestuurstaken. Ook bij het steunpunt van GSB blijft de stress over de studentenlening niet onopgemerkt.

“Steeds vaker krijgen wij van studenten zaken binnen waarin ze bezwaar maken tegen een onvoldoende voor hun tentamen of het bindend studieadvies (BSA) dat ze niet gehaald hebben.” Zo snel mogelijk je studie afronden wordt door het leenstelsel steeds belangrijker, zodat je schuld niet blijft oplopen.

“Ik hield mezelf voor dat het vanzelf wel goed zou komen”

In zijn zevenjarige studietijd checkte Rick een, misschien twee keer de hoogte van zijn schuld. “Het was echte ontkenning. Ik keek bewust niet, omdat ik wist dat ik zou schrikken. Ik hield mezelf voor dat ik de universiteit zou afronden en het daarmee allemaal wel goed zou komen.” Nu hij eenmaal afgestudeerd is, blijft er een enorm bedrag rondspoken in zijn achterhoofd. Met zijn vrienden sprak hij er al die tijd niet over. “Het is niet echt iets dat je onderling deelt. Jij hebt voor tienduizenden euro’s aan schulden, terwijl sommige vrienden het probleem niet eens kennen, omdat hun ouders altijd hebben kunnen bijspringen.”

Volgens Bruinewoud komen studenten er inderdaad niet graag voor uit dat ze over dit soort dingen piekeren. “Er wordt gedaan alsof het er allemaal een beetje bij hoort: tot middernacht studeren in de UB voor je tentamens en dan maar een paar dagen je avondeten overslaan, alles om die studie maar in een keer te halen. De stress die daarbij komt kijken, wordt vaak een beetje weggewuifd.”

Veel studenten trekken volgens Bruinewoud niet graag aan de bel of weten niet waar ze terecht kunnen. Degenen die volgens haar wel de stap nemen om aan te kloppen bij een studentenpsycholoog, lopen tegen een lange wachttijd aan, waardoor ze vaak toch weer afhaken.

Bruinewoud hoopt dan ook dat studenten toch gewoon hulp gaan zoeken bij bijvoorbeeld een studentenpsycholoog, wanneer ze piekeren over hun studieschuld. “Laat die lange wachttijden je niet tegenhouden en wuif je gepieker niet weg met de gedachte dat het erbij hoort.”

Al kampt Rick nu met een t orenhoge schuld, toch heeft hij geen spijt van de hoeveelheid geld die hij geleend heeft. “Ik heb er geen cent van overgehouden, maar heb door dat geld wel af en toe een feestje mee kunnen pakken en een biertje kunnen drinken.” Volgens hem is het belangrijk voor studenten dat ze zich niet laten afschrikken door het terugbetalen van een studieschuld.

“Leen wel gewoon bij als je dat nodig hebt.

Niet om alleen maar van te feesten en te zuipen, maar wel om een normaal sociaal leven te kunnen onderhouden, dan ben je ook een stuk minder vatbaar voor stress.”

Groninger Studentenkrant Maart 2018 3

Spreken met vuur RICHARD NOBBE

In al het razen van de Poëzieweek is er al negentien keer een evenement dat niet mag ontbreken: de finale van het NK Poetry Slam, een evenement waar alleen de beste voordrachtskunstenaars van de lage landen mee mogen dingen naar de titel van Slampion. Ik was er bij op twee februari, sterker nog, ik deed mee.

Eerst even een snelle achtergrond: Poetry Slam - in de Nederlandse werkwoordsvorm wel bekend als slammen - is een wedstrijdvorm van voordrachtspoëzie.

Verspreid over een aantal ronden probeert een aantal deelnemers, slammers genoemd, het publiek en een vakjury te overtuigen van het feit dat zij de slampion van Nederland horen te zijn. Vaak hebben de eerste rondes een sterk stramien: je hebt drie minuten om je zegje te doen, daarna gaan er een rode lamp en een DJ los om jou je stem te ontnemen.

De finale-finale bestaat vaak uit een battle, waarin de laatste twee overgebleven kandidaten om en om zeven minuten lang elkaar poëtisch het vuur aan de schenen leggen. Hetzij door gemeen te doen, hetzij door de tegenstander op te hemelen. De winnaar is degene die het publiek het hardste laat klappen, want wat is er nou betrouwbaarder dan een applausmeter.

De slampoëzie in Nederland is dé plek waar het ritme en het vuur van de hiphop botsen met de precisie en en de beeldspraak van de poëzie. Dat laat zich ook zien in de samenstelling van de jury.

Een zekere aanwezige is altijd de auteur van het Poëzieweekgeschenk, dit jaar in de persoon van Tom Lanoye. Ook een zekerheid is de aanwezigheid van een hiphoplegende, dit jaar in de persoon van de enige echte Willie fucking Wartaal. Daarnaast was de stadsdichter van Antwerpen, de immer geweldige Maud Vanhauwaert ook aanwezig, want welke driekoppige jury voor een NK is nou compleet zonder twee Vlamingen.

Enfin, wonder boven wonder en volledig buiten elke verwachting van mij om, had ik mijzelf weten te plaatsen voor deze finale. Na een diner in het artiestenrestaurant, waar toevallig de metalband Behemoth ook eten achterover zat te duwen, begon de avond. De loting had bepaald dat ik als tweede ten tonele zou verschijnen, na de elfjarige(!) Dagmer Dimer Koolwijk, die ondanks haar leeftijd een geduchte tegenstander is.

Daar stond ik dan, de felle lampen van de Pandora-zaal op mijn snoet, de geconcentreerde blikken van de jury op mij

gericht en mijn trouwe fanclub voorin de zaal. Ik deed mijn ding, ik deed mijn ding goed, al zeg ik het zelf. Misschien iets te snel droeg ik drie gedichten uit het hoofd voor. Eentje over hoe ik slootwater dronk, eentje over de rijdende rechter en eentje over dat iemand mij verwerkt tot een soep. De jurycijfers vielen lager uit dan verwacht en na deelnemer nummer vier had ik al wel in de smiezen dat ik deze ronde niet zou overleven, wat maar een ding kon betekenen: bier. Gratis backstagebier. Daarnaast was er een hotelkamer geregeld voor mij en m’n lief, dus mijn avond kon sowieso niet meer kapot.

Gelukkig was het ondanks mijn uitschakeling een fenomenale avond. De uiterst ritmische teksten van Glenn Markesteijn, de prachtige zinnen van Abdul Broekema, de precieze, gecontroleerde teksten van Martje Wijers, de bijna dansende poëzie van Bowie Barbiers en de verstilde gekte van Maxime Garcia Diaz. Het was loeispannend, waar in de eerste ronde het kaf van het koren gescheiden werd (ik, helaas kaf) was de tweede ronde de plek waar de dichters het uiterste uit hun teksten haalden. Op een enkeling na scoorde ook iedereen hoger in deze tweede ronde. Uiteindelijk eindigden nipt Martje Wijers en Maxime Garcia Diaz bovenaan, wat betekende dat zij zouden battelen om de Vinkenoog-wisselbokaal, een even unwieldy als prachtige trofee, vernoemd naar de legendarische podiumdichter Simon Vinkenoog.

De battle was er een voor in de boeken.

De beide dichters haalden uiterst venijnig naar elkaar uit, in zoverre dat de grens tussen improvisatie en voorbereid werk leek te vervagen. De gedichten leken specifiek geschreven voor deze tegenstander, alsof ze beiden al wisten dat het op het eind hierop aan zou komen.

Dit was een battle zonder verliezers, ik heb nog nooit twee dichters elkaar het vuur zo aan de schenen zien leggen. Er werd gesproken over het uitlepelen van ogen en het uittrekken van nagelriemen, er was zelfs een heel gedicht gewijd aan lange mannen (waardoor ondergetekende zich licht aangesproken voelde) het publiek was tot op het bot verdeeld, zelfs mijn lief en ik belandden bijna in een spousal conflict over wie er zou moeten

RICHARD NOBBE

In de wereld van de voordrachtskunst zijn er genoeg vreemde eendjes in de bijt.

Een daarvan is de Science Slam, een type Poetry Slam waarin dichters aan PHD’ers gekoppeld worden en ze binnen een paar uur een gedicht over het onderzoek op poten moeten zetten. Het warme van de poëzie ontmoet de kilte van de wetenschap voor de derde keer in het theater van de USVA.

O

nze redactie was goed vertegenwoordigd dit jaar, naast mijzelf (titelverdediger) deed ook ons nieuwe redactielid en dichter in de dop Olivier mee. De onderwerpen van de onderoeken liepen enorm uiteen: van hoe om te gaan met water tot hoe breinen met elkaar communiceren, van problemen in de Balkan tot nieren en van filosofie in het onderwijs tot hoe men het beste kan omgaan met aardbevingen. De uiteenlopende onderzoeken liepen ernstig uiteen, evenals de stijlen van de dichters. Er waren de ingetogen, voorzichtige dichters en de schreeuwende spraakwatervallen die de woorden nog harder aan laten komen dan je banksaldo na een nachtje flink stappen. De regels waren vrij eenvoudig: zowel de onderzoeker als de dichter moesten wat voordragen, de tekst mocht maximaal vijf minuten 4

Groninger Studentenkrant Maart 2018

zijn en voor de rest was het helemaal vrij spel. Zo haalde iemand er een powerpointpresentatie bij, iemand anders zette de muzikant Joost Dijkema in en weer iemand anders liet het publiek zelfs meedoen. Waar er bij de eerste science slam nog twee mensen ietwat ongemakkelijk zonder microfoon stonden te stoethaspelen, was men deze keer ten volste bereid om het theater in te zetten met lichtplannen, beweging, plaatsen op het podium en meer theatrale shennanigans.

Ook de dichters waren meer ervaren, waar men vorig jaar nog een beetje aftaste, zaten er dit jaar meerdere veteranen in de dichterslinie, er was zelfs een onderzoeker die nog een keer meedeed. Wat dat betreft is poëzie net als cocaïne, als je er eenmaal aan begint kom je er niet meer vanaf en er zit ook een trema in beide woorden. Een aantal deelnemers

winnen. Na een halve minuut nog razend geklapt te hebben voor beide deelneemsters, kreeg uiteindelijk Maxime Garcia Diaz niet meer dan terecht de gigantische cheque en de wisselbokaal uit handen van WiWa uitgereikt. De rest van de deelnemers mocht ook nog even het podium op, ik atte een blik Jupiler voor het oog van de camera en heb volgens mij zelfs mijn bos bloemen daar nog ergens liggen.

Wat deze avond hoe dan ook duidelijk maakte is dat podiumpoëzie springlevend is. Weg zijn de saaie bundels en de

stoffige oude dichtertjes in de zalen van buurthuizen. Neen, wij doen het voor niets minder dan uitverkochte poptempels en joelend publiek. Mocht je zelf het gevoel hebben dat jij op die planken hoort? Door het land heen zijn er dit jaar nog genoeg voorrondes in het land, waarvan een zelfs in ons mooie Groningen is.

Als ik er per ongeluk kan komen, dan moet het iemand anders die het expres wil al helemaal lukken. Meer info is altijd te vinden, ook over de voorrondes, op de Facebook van het NK Poetry Slam.

Science slam:

Waar wetenschap de rijm ontmoet waren er zelfs op gebrand om de regerend kampioen te onttronen, wat hun poëzie nog vuriger en sterker maakte.

Het niveau van de gedichten zelf was echter, zoals altijd, wisselend. Er staan altijd wat PHD’ers ietwat ongemakkelijk op de planken en de tijdsdruk speelt ook de meeste poëzie parten. Soms klikte het ook gewoon niet tussen dichter en PHD’er, althans niet op tekstueel vlak. Toch was al wel vrij snel de winnaar duidelijk, ondanks dat ik mijn titel met verve probeerde te verdedigen, in het Engels welteverstaan, greep ondergetekende op twee stemmen na net naast het goud, en zag ik de eerste plaats volkomen terecht naar Mauricio Plat gaan. Deze dichter bracht zijn poëzie maximaal theatraal zonder grotesk te worden, wist te schreeuwen zonder het te groot te maken, gebruikte licht, geluid en

muziek en wist ondanks alles het toch heel persoonlijk te houden. Niets meer dan lof voor deze jonge dichter die voor het komende jaar de Science Slam troon bezit. Uiteindelijk was het een zeer gevarieerde avond voor eenieder die van poëzie, wetenschap en alles daartussenin houdt, en uiteindelijk waren we allemaal verliezers, want: You could’ve been a bum You could’ve been a knight Instead you’re sitting, watching fucking poetry tonight Tot volgend jaar dan maar weer!

BAS TEUNISSEN

Internationals zijn een gevaar voor de verkeersveiligheid in Groningen. Welke uitwisselingsstudent je het ook vraagt, ze zijn allemaal wel eens tegen een andere fietser gebotst, gesandwiched tussen twee taxi’s of overreden door lijn 15. Omdat wij bij Topfiets veiligheid hoog in het vaandel hebben staan, besloten we wat fietsles te geven.

Vier Amerikaanse uitwisselingsstudenten waren bereid om de basisbeginselen van de Groningse fietsbeleving te leren. Alle vier hadden ze al een week hun Swapfiets en in die tijd hadden ze alle vier al een keer kennis gemaakt met de voorruit van buschauffeur Bert.

Ondergetekende zette een route uit langs de lastigste en vreemdste kruispunten van de stad en legde in een kort college uit hoe de testpersonen hier veilig langs moesten zien te komen.

En nee, zo mochten andere weggebruikers niet neerschieten als ze geen voorrang kregen.

Het zou een lastige middag worden. Volgens Google Maps zou het 46 minuten kosten om de hele route te fietsen. Wij gaven de Amerikanen vijftig minuten voor de hele route, want ja, fietsen is toch wel andere koek als je uit het land komt waar elke 13-jarige al autorijdt. Toch hadden wij er alle vertrouwen in. Hoe moeilijk kon het zijn?

Bewapend met een flesje Radler, voor de echte fietservaring, begon de rit bij de studentenflat aan de Kornoeljestraat (door internationals liefkozend Korno genoemd). Eén van de twee jongens herinnerde zich dat hij zijn band de dag ervoor had lek gereden en dat hij daardoor niet mee kon. De uitdaging werd alleen maar makkelijker, want volgens zijn mede Yankees was hij de grootste brokkenpiloot van de groep.

De dag was guur en de wind was hard. De Amerikanen schoten uit de startblokken alsof een schildpad hen op de hielen zat, alsof ze totaal geen tijdsdruk hadden (wij hadden ze nog wel ijs beloofd als ze Google Maps zouden verslaan). Ondergetekende redacteur heeft oprecht nog nooit zo langzaam door Groningen gefietst.

In een keurig rijtje fietsten de Amerikaanse jongen en meisjes achter elkaar aan. Zenuwen sloegen toe wanneer de redacteur naast ze kwam fietsen om een praatje te maken of om ze naar hun fietservaringen te vragen.

Internationals schrijnen nooit naast elkaar te fietsen. Altijd achter elkaar aan, degene met (hopelijk) het beste richtingsgevoel als moeder gans voorop.

Ze zetten grote ogen op toen ze linksaf moesten op de Eikenlaan en hadden geen idee hoe ze de Bedumerweg over moesten steken. Het lezen van verkeersborden bleek een lastige opgave toen we bij het vijvertje in het Noorderplantsoen kwamen. Linksom of rechtsom?

De eerste meevaller kwam bij de nieuwe rotonde van de Wilhelminakade. Wat voorheen zo’n beetje het gevaarlijkste kruispunt van Groningen was bleek nu een softe rotonde waar kleine eendjes en egeltjes gezamenlijk hand in hand rondhuppelden. Niks aan de hand dus.

Toch was daar plotseling bijna een aanrijding.

De voorste Amerikaan werd bijna overreden door een hipster op zijn racefiets. Remmen piepten en het asfalt werd een paar remsporen rijker, maar een botsing bleef uit. Hier moet wel gezegd worden dat dit bijna-ongeluk de fout was van de haastige hipster die die haaientanden negeerde en voorrang had moeten verlenen.

De spanning steeg ten top toen we arriveerden bij de rotonde op de Aweg (vlakbij de Hoendiepflat). Weer bijna een aanrijding. De voorste Amerikaan racete de straat over waar hij voorrang had moeten verlenen. Gierende remmen van een groene Saab, maar ook deze Amerikaan drukte niet zijn wang tegen de voorruit.

De rest van de eerste helft van de rit verliep vrij rustig, totdat we bij het Emmaviaduct kwamen.

Twee Amerikanen schroefden hun snelheid op om nog een beetje binnen de tijdslimiet te blijven. Naar beneden op de brug. De voorste

schoot als een pijl uit een boog door op het kruispunt. De tweede wist nog net te stoppen bij het stoplicht en we sloegen rechtsaf richting het station. De voorste Amerikaan was omgekomen bij de race en lag te creperen voorbij het kruispunt.

Bij de Starbucks namen we een drankje om van de schrik te bekomen. Uit de dood herrezen dook hier de Amerikaanse jongen op. Gelukkig leefde hij nog en konden we door met de race.

De kruising bij de Herebrug en het Zuiderpark zal bekend staan als het eerste kruispunt waar de Amerikanen ooit schuin zijn overgestoken.

Ze vertelden mij dat ze tot dan toe altijd bij zulke kruispunten waren afgestapt en met de fiets over het zebrapad waren overgestoken. Op deze kleine kruising ging het ze aardig goed af.

De echte test kwam bij het grote kruispunt bij de Griffeweg en de Europaweg (in de buurt van de IKEA), dat bekend staat als een van de drukste kruispunten van Groningen. En er waren veel fietsers. De Amerikanen moesten schuin oversteken, dwars door alle drukte. Nerveus wachtten ze tot het verkeerslicht op groen zou gaan.

Ze draaiden nerveus hun handen om de handvaten van hun sturen.

Toen was het zo ver. De Amerikaanse jongen schoot ervandoor en slalomde tussen de fietsers door die van links en rechts, van voren en van achteren en van boven en van beneden kwamen. Wonder boven wonder kwam hij ongedeerd aan de overkant. Voor de twee meiden kwam het eindelijk een keer goed van pas dat ze niet zo snel konden accelereren: het kruispunt was al halfleeg toen zij zich erop begaven en ook zij kwamen zonder kleerscheuren aan de overkant.

De schrik sloeg hen om het hart toen ze aan de andere kant van de Oosterhavenbrug weer zo’n groot kruispunt zagen. Het stelde ze gerust dat ze rechtdoor moesten. Daarmee lagen de echt lastige stukken van de route achter ons en er valt niet zoveel meer te melden. Behalve dan dat de weg bij het UMCG werd omschreven als ‘de beste plaats om een fietsongeluk te krijgen.’

Het bleef rustig tijdens de rest van de rit. Totdat we bij de Folkingestraat kwamen. Op een zaterdagmiddag. Ondergetekende had het smalle straatje al beschreven als ‘chaos and absolute mayhem’ en dat bleek het ook te zijn. Door deze straat fietsen op een doordeweekse dag is al nauwelijks te doen, laat staan op een zaterdag.

De Amerikanen namen diep adem, zulke nauwe en drukke straatjes zijn ze in hun thuisland niet gewend. Hier uitwijken zou ten koste gaan van vele voeten, kinderwagens en hulpeloze omaatjes. En dan moesten ze ook nog eens langs de Vismarkt.

Tergend langzaam kwamen ze vooruit. Eerst een klein stukje omhoog, langs de synagoge, het smalste stuk van de straat. Vervolgens langs de hoerenstraat, waar ook nog eens een auto langs kwam. De Yankees ploegden voort. De geur van de coffeeshop vertelde hen dat ze halverwege waren. De trappen van de Korenbeurs doemden op en het geluid van een enorm drukke Vismarkt kwam hen tegemoet.

De fietsbel werd veelvuldig gebruikt. Er vielen Belgische patatzakken op de grond toen een fiets rakelings langs een tevreden en vervolgens beteuterde klant kwam. Broccoli, wortels en appels rolden weg toen een oud mannetje opzij moest springen, woest zwaaiend met zijn wandelstok.

Wonder boven wonder zat iedereen nog op de fiets toen we de Oude Kijk in ’t Jatstraat bereikten en we bij het Harmonieplein aankwamen.

Twee minuten buiten de tijd, dat wel, maar de Amerikaanse uitwisselingsstudenten hadden wel het een en ander geleerd over hoe men in Groningen fietst. Wij van Topfiets waren tevreden, wetende dat we het Groningse fietsleven ietsje veiliger hebben gemaakt.

Groninger Studentenkrant Maart 2018

5

SKere biertest REDACTIE

Dors • Jumbo • € 0,34 • 30 cl • Oordeel: 4,5 Geur: Dors ruikt als een skeer studentenfeestje, of als de Negende Cirkel om 6 uur op een vrijdagochtend.

Smaak: Dors is niet actief smerig, eigenlijk meer “agressief neutraal,” zoals een redacteur stelt. Eerst proef je wat bier en vervolgens alleen maar water.

Andere reacties zijn dat men hier een foetus in op kan zetten en dat het smaakt naar lauwe pis. Een redacteur vindt het “saaier dan de gemiddelde bestuursfoto.”

Klok • • • •

Afgelopen maand testten wij van de Studentenkrant welk speciaalbier het lekkerst is. Voor de mensen die niet van speciaalbier houden, op zwart zaad zitten of überhaupt niet van bier houden, maar toch mee willen drinken zonder daar al te veel geld aan uit te geven testten wij ook de andere zijde van de medaille: het skeerste en goedkoopste bier dat we maar konden krijgen.

Om alles goed te kunnen ruiken en proeven, zochten we natuurlijk de skeerste glazen die we maar konden vinden om het bier in te schenken. Jawel, plastic bekertjes! Met al onze bierkennis bijeen geschraapt gingen we van start. De resultaten hebben we voor je op een rijtje gezet.

Schultenbräu • Aldi • €0,27 • 30 cl • Oordeel: 5,7 Geur: Schultenbräu ruikt nogal zurig.

Smaak: We concluderen dat Schultenbräu meer smaak heeft dan Dors, maar wel zuurder is. Het is een beetje een twijfelgeval, een prima biertje voor als je niet nuchter bent. Een hele kleine voldoende.

Pitt • Aldi • €0,20 • 30 cl • Oordeel: -2 Geur: Zodra je dit biertje opentrekt sta je in een ijzermijn, wat een lucht!

Bah! Smaak: Voor iedereen die kampt met een ijzertekort, drink Pitt. Tering wat ranzig! Het bier smaakt metaalachtig, alsof je bloed drinkt. Bloed, zweet en tranen werd door de brouwers iets te letterlijk genomen. Laten staan dus.

Finkbräu Albert Heijn € 0,61 50 cl Oordeel: 6,7

Geur: Klok ruikt niet lekker, “een beetje bah,” volgens een redacteur.

Smaak: Smaakt een beetje metalig, maar wel een stuk minder dan Pitt. De hoppigheid komt meer naar voren en geeft het bier een prima smaakje. Dit is gewoon bier. Een redacteur wil graag iets meer citroen erbij. Dat vinden we raar, dit is verdomme geen radlertest!

• Lidl • € 0,50 • 33 cl • Oordeel: 7,5 Geur: De geur is niet te harden. Alsof het al een keer gedronken is, vindt een redacteur.

Smaak: De meningen zijn verdeeld over dit biertje. Sommigen vinden Finkbräu een prima zacht biertje. Anderen vinden dit ongekend ranzig, “je moet echt een blinde vink zijn wil je dit in je winkelmandje leggen!” Hoe het komt dat het duurste biertje uit de test zo’n hoog cijfer heeft, is een raadsel.

Uitslag Over het skere bier zijn we niet enorm te spreken. Goedkope shit is af en toe leuk, behalve wanneer het om bier gaat. Dan hebben we toch liever een A-merk of speciaalbier. Het duurste biertje (omgerekend naar de prijs per 50cl) levert ook de meeste discussie op. Finkbräu is de winnaar, maar daar is niet iedereen het mee eens. We zijn het er wel over eens dat goedkoop bier uit blik lekkerder smaakt dan goedkoop bier uit een flesje.

Necronautenmeisje RICHARD NOBBE

ze had al om de lijntjes heen gekleurd beweegt zich als orpheus met een achteruitkijkspiegel door ontelbare hellenlagen we wilden niet alleen verder komen wij wilden voorbij arbitraire poorten zogenaamde ontzieling en ook lijkstijfheid afdoen als dingen uit verre verledens 6

Groninger Studentenkrant Maart 2018

er bestaat nu alleen nog een eeuwig heenen-weer van duivelstuin tot hier op aarde als postpakketten die hun bestemming niet kennen geretourneerd worden omdat ze niet pasten

wij gaan grenzen aanpakken met een doezelaar haar nogmaals met een luit doen afdalen in koude kuilen bezwerend spelen ze betovert het voorbijgaan fluistert in onze oren dat het niet meer zo hoeft te zijn maakt van een laatste rustplaats een wachtkamer zegt tegen iedereen je behoort mij toe

Leven zonder pandapunten Ik zag laatst twee jongens. De een had een bruine coltrui aan en een bril. De ander droeg een Rolling Stones shirt met daarover een rood vest. Ze hadden een interessant gesprek. Dit ging als volgt:

OLIVIER VAN EIJK

Dat is het zeker. En niet omdat het lastig is om een sekspartner te vinden. Dit gaat meestal redelijk snel als men een biertje, een wijntje, een wodkaatje, een wodkaredbultje, een jägermeistertje, een pilletje, een snuifje of wat anders nachtelijks goeds naar binnen heeft gewerkt. Maar waarom heeft deze jongeheer in bruine coltrui het er dan zo lastig mee? Ik wilde het hem vragen, maar het tweetal was verdwenen. Dus ging ik het zelf maar uitzoeken.

Een bepaald onderwerp dat de heer in het Rolling Stones shirt en rood vest introduceerde, greep mijn interesse: pandapunten.

Wat zijn pandapunten? Ik zocht het op, in de grootste bibliotheek van de wereld: het internet.

“Yo man.”

“Yo man.”

“Alles goed?”

“Ja best lekker, met jou dan?”

“Nou niet zo best, man. Ik sta al een tijdje droog.”

“Oh kut, man. Hoeveel pandapunten heb je?”

“Ja echt dertig ofzo...”

“Holy shit! Je moet ff snel neuken hoor!”

“Ja weet ik, man. Maar het is lastig…”

Pandapunten laten zien hoelang iemand droog staat, stond daar. Hier zijn verschillende regelingen voor. Voor studenten geldt: 1 pandapunt voor elke droge week, aangezien deze lustige tieners en twintigers er gemiddeld flink op los neuken. Voor alle andere mensen geldt: 1 pandapunt voor elke droge maand.

De naam pandapunten komt van de panda’s. Panda’s zijn een van de minst seksuele wezens op aarde. Gemiddeld worden vrouwelijke panda’s slechts 1 keer in de 2 jaar bevrucht. Mede door dit, staan de arme, libidoloze knuffeldiertjes op uitsterven.

Dus daarom ging het met de jongeheer in bruine coltrui niet zo best. Hij heeft zijn pielewiele al dertig weken niet gebruikt! Ja, daar zou ik wakker van liggen. Of tenminste… Juist niet.

Maar hoe kan het nou dat zo iemand, ondanks zijn interesse in de seksuele overdracht, niet tot de daad overkomt. Het deed me denken aan toen ik zestien was.

Dat was een tijd waarin ik minstens zoveel pandapunten als de jongeheer in de bruine coltrui verzamelde. Ik deed mijn best om dit tegen te gaan, bezatte me elke week met de hoop in het bed en de broek van een vrouw te belanden, downloadde tinder en zag in elke aantrekkelijke vrouw een potentieel persoon om seks mee te hebben. Al dit terwijl in mijn hoofd de gedachte aan mijn stijgende pandapunten mijn zelfvertrouwen als boter op een hete plaat deed smelten, tot op het punt dat ik niet meer geloofde ooit het bed met een vrouw te kunnen delen.

Nu ik hier aan terugdenk, was ik niet op zoek naar seks, maar naar affectie. En het stopzetten van mijn pandapunten was de illusie die dit zou oplossen. Zo verliezen sommigen, die zich bezighouden met pandapunten, de echte reden voor seks.

Om met iemand lichamelijk en emotioneel te verbinden. Ik bedoel hier niet alleen seks hebben met de ware, of dat soort onzin.

Ook een onenightstand kan lichamelijke en emotionele banden teweegbrengen, die niet blijvend hoeven te zijn maar voor een mooiere ervaring zorgen.

Door het bijhouden van pandapunten krijg je het idee dat het noodzakelijk is om seks

te hebben. En maakt het niet meer uit of de seks goed is, of niet. Gewoon seks om seks. Als je dan een keer heb geneukt is het meest bevredigende wat je eruit haalt, dat je hebt geneukt. Je kan een streep zetten door je panda-agenda. Ik probeer hier geen seksueel-moreel standpunt aan te halen, het belangrijkste voor de jongeheer in bruine coltrui is dat het bijhouden van je pandapunten leidt tot minder zelfvertrouwen, dus minder seks.

En dit is op de korte termijn (en uiteindelijk de lange termijn) het vervelendste voor onze jongeheer in bruine coltrui. Pandapunten maken je wanhopig. Gretig. Na twee weken zonder seks valt het nog wel mee. Dan heb je nog hoop dat in de aankomende weken een moment komt waarop je een stop kunt zetten tegen de invoer van de pandapunten.

Maar naarmate de tijd vordert, vervaagt deze hoop. Men wordt dorstig. Grijpt elk moment aan om verlost te zijn van zijn verzameling. En als men dorstig wordt, zie je het in zijn ogen. Dorstige mannen en vrouwen zijn allerminst aantrekkelijk. Men wordt een opgegeilde hond die zijn pik niet in bedwang kan houden of een hongerige wolf waar je uit de buurt moet blijven. Dit zorgt voor meer afwijzingen. En hoe meer afwijzingen, hoe meer pandapunten. Men bevindt zich in een vicieuze cirkel. Hoe dorstiger hij wordt, hoe onaantrekkelijker. Totdat deze persoon in een nieuwe fase komt…

Hij wordt de panda. Alle hoop is vervaagd, de dorst is uit zijn ogen, zijn wolfspak met lippenaflikkende bek ver verstopt in de kelder van zijn ziel… De jongeheer in bruine coltrui hoeft geen seks meer, omdat hij gelooft dat hij het niet meer kan krijgen. Dus ziet hij zich als een soort onvrijwillig verkozen monnik, of als eunuch die zich afsluit van de seksuele wereld.

Voor een goed seksleven moet de jongeheer in bruine coltrui ver weg blijven van pandapunten. Die seks komt wel. Alles wat hij nodig heeft is vertrouwen. En hoe minder hij bezig is met het zoeken naar een sekspartner, hoe meer sekspartners zich beschikbaar zullen stellen.

Uiteindelijk wordt hij de persoon zonder pandapunten: de alles-verslindende tijger.

Keiweek gemist?

Kiezeldagen!

V

NOUSCHKA VAN DER MEIJ

an 11 tot en met 15 februari vinden de Kiezeldagen plaats.

Dit kleine zusje van de Keiweek wordt georganiseerd door 4 wat kleinere verenigingen om jou een tweede kans te geven een kijkje bij een studentenvereniging te nemen. Het is een week vol evenementen. Van een kroegentocht tot shotglaasjes verven tot open bijbelkring, voor iedereen is er een plekje.

Maandagavond is de aftrap op het pand van Unitas, waar eerst een kroegcollege van Niels Bakker (student coaching) zal worden gegeven over het combineren van studeren en studentenverenigingen. Hierna is er een informatiemarkt met live muziek.

De organisatoren van dit jaar zijn Cleopatra, Bernlef, Unitas en GSV. Cleopatra heeft dit evenement al in 1987 opgericht.

Als ik aan de organisatie vraag wat we deze week echt niet mogen missen, is het antwoord gelijk de kroegentocht. ‘’De kroegentocht

geeft een goed beeld van alle verenigingen. Je gaat bij elke vereniging langs en dat is gewoon heel leuk.’’

Is de Kiezelweek alleen voor nieuwe studenten? ‘’Nee, het is eigenlijk voor de mensen die al bezig zijn met hun studie en in het begin niet wisten of ze bij een vereniging wilden of niet.

Het is voor iedereen die denkt ‘misschien wil ik toch nog wat meer doen met mn studentenleven.’ Optimaal student zijn, daar hoort een vereniging ook bij!’’

Waarom vindt dit pas na een half jaar plaats? ‘’Het is voor een tweede kijkje na een half jaar studeren. Dan weet je een beetje hoe je studie in elkaar zit en of je tijd over hebt om er een vereniging bij te doen. Toen ik lid wilde worden, dat is alweer vier jaar geleden, maar toen ik in de Keiweek zat, toen dacht ik echt: ‘ik weet niet of ik het wel aankan’ en zo’n Kiezel is dan heel mooi, dat je een tweede mogelijkheid hebt.’’

Is er iets anders aan deze verenigingen dan aan de grote verenigingen? ‘’Elke vereniging is anders en deze vier verenigingen pakken geen leden van elkaar af. Het zijn alle vier kleine verenigingen en Bernlef en GSV zijn wat meer toegespitst op een doelgroep, het is allemaal wat specifieker. Het is voor iedereen die iets kleiners zoekt.’’

Moet je je ook inschrijven voor de Kiezeldagen? ‘’Nee, je kunt gewoon langskomen!’’

De verenigingen: Cleopatra ASG is een algemene en niet-traditionele studentenvereniging. Geen ontgroening en iedereen is welkom om gelijk tap diensten en commissies te doen. In het pand zit een bar met spelletjes, maar ook een danspaal, en het is vijf dagen per week geopend. Je kunt hier het hele jaar door lid worden.

F.F.J. Bernlef is een Friese vereniging, maar iedereen is er welkom! Fries, Twents, Groninger, als je maar van gezelligheid houdt.

Er is geen ontgroening en je kunt gelijk lid worden van commissies. Bij deze vereniging kun je het hele jaar door lid worden.

De GSV, Gereformeerde Studentenvereniging, is een christelijke studentenvereniging met gereformeerde basis, die open staat voor iedereen. Het is een kleine vereniging die samen eet en Bijbelstudie doet, maar ook lekker biertjes drinkt op de soos. Er zijn vier pijlers waarnaar de activiteiten georganiseerd worden: de christelijke, intellectuele, sociale en de studentikoze. Je kunt hier alleen tijdens de Keiweek lid worden.

Unitas Studiosorum Groningana is een traditionele, studentikoze studentenvereniging, waarbinnen het draait om gelijkwaardigheid.

Ook hier kun je alleen tijdens de Keiweek lid worden.

Voor het programma van Kiezeldagen ga naar kiezeldagen.nl.

Groninger Studentenkrant Maart 2018

7

The Favourite

D

THOM BOONSTRA

e bovenste zaal van de Pathé is voornamelijk gevuld met dertigplussers, wachtend op een goede portie klassieke Engelse humor.

De insteek waarmee ik daarentegen de zaal instap nadat ik ervoor heb gekozen The Favourite te aanschouwen is een flinke dosis geschiedenis over het Britse koningshuis in de achttiende eeuw. Stukjes geschiedenis bevatte de film wel degelijk, maar bloedige slagvelden en boze dorpelingen kwamen er niet aan te pas.

De Engelse dorpelingen hadden wel degelijk reden om boos te zijn daarentegen, aangezien de Britse koningin die

in de film op de troon zit, nog nooit een dorpeling ontmoet lijkt te hebben en lukraak met belastingen strooit om haar sprookjesland te kunnen verwezenlijken.

De film is dan ook eerder een verfilmd toneelstuk dan een speelfilm, waar nagenoeg het enige decor het enorme paleis van de Britse koningin betreft en alle personages deze excentriekeling en haar hofhouding omvatten.

De titel spreekt voor zich naarmate de film vordert. De rechterhand van de koningin, een voorname Lady, dreigt verdrongen te worden door een nieuw aangesteld dienstmeisje, dat erg snel door de

ranken omhoog vliegt. Vanaf het moment dat deze strijd duidelijk wordt, ontwikkelt de film zich tot een hilarisch kat-enmuisspel, dat beide vrouwen tot meest ondenkbare acties drijft. Deze strijd om de koningin ontwikkelt zich uiteindelijk op een seksueel vlak, wat een erg frappante driehoeksverhouding tussen de drie vrouwen oplevert. De arme majesteit kampt met een ernstige vorm van jicht en een alsmaar groeiende waanzinnigheid en begint zichtbaar te genieten van de aandacht die ze krijgt.

gehele hofhouding is vermakelijk op zich. Mannen met reusachtige pruiken en meer make-up dan de vrouwen, overdreven hoffelijkheid afgewisseld met het schunnigste gedrag en dramatische steken onder water houden je aandacht bij de film en doen de zaal schudden van het lachen. Voor wie geïnteresseerd is in een niet al te serieus inzicht in het Britse koningshuis van de achttiende eeuw zit goed bij The Favourite. Houd je lachspieren vooral getraind en verwacht het onverwachte.

De authentieke maar ietwat overdreven klederdracht en het gedrag van de

Mary Queen of Scots

P

JOLIEN VERMEULEN

recies twee weken na The Favourite, verscheen er nog een Engels film drama op de Nederlandse doeken; Mary Queen of Scots. Ook hier was ik niet weg te slaan, dus ging ik vol goede moed richting de bioscoop.

Daar zit ik dan. De aftiteling is ingezet en ik laat mijn ogen langzaam wennen aan de oplichtende lampen in de zaal.

In mijn hoofd speel ik de film nog eens af, op zoek naar een antwoord op de vraag: ‘Wat vond ik van deze film?’. Met sterren als Saoirse Ronan en Margot Robbie is er over de cast niks te klagen en ook deze film is genomineerd voor twee Oscars; beste kostuumontwerp en beste make-up en haarstyling. Toch kan ik werkelijk waar niks noemen wat mij opviel in de film, en wat ik er mooi of leuk aan vond. Ik kijk naar links, waar een van

mijn beste vriendinnen (die ik overigens getrakteerd heb op dit avondje bioscoop) ook doelloos naar het beeldscherm staart. We hebben het er even kort over, waarna we in stilte de bioscoop verlaten.

Op de weg terug naar huis blijkt al gauw dat we het er over eens zijn; dit was niet wat we hadden verwacht. Sterker nog, deze film heeft al onze verwachtingen de grond ingeboord. Na de nodige bezinking van wat we zojuist gezien hebben kunnen we niet alleen antwoord geven op de vraag wat we ervan vonden, maar ook nog eens onze vinger leggen op de redenen. Deze film was in één woord: smakeloos.

Het acteerwerk was bijvoorbeeld niet spetterend. Slecht was het niet, maar het was ook niet bepaald goed. Ik ben

in ieder geval beter gewend, zeker van Saoirse Ronan.

De dialogen in de film, echter, waren ronduit slecht. Deze leken namelijk niks toe te voegen, en hadden er makkelijk uit gelaten kunnen worden. Ik keek gedurende deze scènes bijna op mijn horloge.

En ook al is deze film genomineerd voor een Oscar dankzij het kostuumontwerp, weet ik niet of dit nou echt terecht is.

Dan ben ik toch geneigd om het te vergelijken met The Favourite, en de Oscar langzaam die richting op te schuiven.

Ook het camerawerk in Mary Queen of Scots had niks bijzonders. In tegenstelling tot de vormgeving van The Favourite, was bij Mary Queen of Scots niks op te merken aan de cameraperspectieven.

Tot slot de muziek. Hier heb ik dus nog een hele tijd over nagedacht, en ik denk

niet dat ik me ook maar een klein beetje kan herinneren wat voor een soort muziek er op de achtergrond gespeeld werd. Als je me vertelt dat de film geen muziek had, geloof ik je wellicht meteen.

Begrijp me niet verkeerd, de muziek hoeft in een film zeker niet te overheersen, maar een zekere rol mag het toch wel spelen. Zeker in een film als deze, met verschillende scènes op of rondom prachtige landschappen.

Al met al volledig het omgekeerde van wat ik verwacht had. En man, wat baal ik daarvan. Maar er was gewoon niks bijzonders aan de film. Dan vraag ik me toch af waarom je besluit een film te produceren als je niks toe te voegen hebt.

Cijfer: 5/10

Russian Doll: Midlife crisis Groundhog Day

L

RICHARD NOBBE

iefhebbers van de film Groundhog Day kennen het principe, het is inmiddels een trope die in film en tv al vaak genoeg is uitgevoerd. Van Supernatural tot Happy Death Day en van Legends of Tomorrow tot de meest recente telg in de ‘’beleef alles opnieuw totdat je het goed doet’’-reeks: Russian Doll

In de hoofdrol hebben we Nadia Vulvokov, gespeeld door Natasha Lyonne, die we misschien beter kennen als Nicky Nichols uit Orange is the New Black of, voor mensen van een oudere generatie, als Jessica uit 1999’s American Pie. Wat ten eerste opvalt is dat Lyonne een beetje getypecast is. Ze is altijd een beetje de no-nonsense, cynische vrouw die het allemaal wel best vindt als het wat kut gaat met haar of deze wereld. Ook in deze serie voldoet ze volkomen aan 8 Groninger Studentenkrant Maart meet 2018 af aan al het stereotype.

Ze is van

quippy, cynisch en wat moedeloos als ze in haar eerste scène meteen al een met coke besprenkelde peuk opsteekt. Want ja, als iets tegenwoordig in Hollywood cynisme uitbeeldt dan is dat wel een peuk. Roken kost je twee minuten van je leven, het is niet veel, maar alles helpt.

Al vrij snel komen we in de Groundhogmodus terecht. Voor de oningewijden onder ons, dit houdt in dat een persoon een bewuste dag of tijdspanne keer op keer opnieuw beleeft totdat er aan een volkomen arbitraire, morele standaard voldaan wordt en het universum haar wrede grip op diegene loslaat. De persoon die Gegroundhogt wordt onthoudt alles, de rest wordt simpelweg gereset.

Russian Doll speelt leuk met dit toch vrij uitgemolken principe door bijna te suggereren dat de continue resets van gesimuleerde aard zijn. Bij elke reset

verdwijnen er dingen of mensen, fruit dat van buiten lijkt te rotten is nog vers en sappig van binnen. Ook onoverkomelijk is de death-montage, een toppunt van nihilistische film als de hoofdpersoon keer op keer op keer op keer (etc.) doodgaat omdat het letterlijk niet meer boeit, ze wordt immers toch zo weer wakker in die rare badkamer.

De serie weet echter de lijn van Nadia’s ontwikkeling van blasé, cynisch-nihilistisch hoofdpersoon naar een ietwat empathisch individu goed uit te zetten, zonder dat ze hierbij aan gevatheid verliest of zo’n ongeloofwaardige intrapersoonlijke draai maakt dat je het gevoel hebt dat je naar een Christelijke film zit te kijken. Ze blijft een beetje kut, ze leert alleen gaandeweg iets meer om anderen te geven. Ook sterk aan de serie is dat deze je niet bij je handje pakt, niet elk

traumatisch verleden wordt uitgebreid toegelicht met flashbacks, over de oorzaak van de resets wordt ook niet uitleggerig gedaan en niet elke relatie wordt tot op de puntjes benadrukt. Er wordt vrij risicovol van de kijker aangenomen dat ze bepaalde interacties begrijpen zonder handleiding, een gok die zich goed uitbetaalt, want elke minuut die niet aan uitleggen besteed wordt, wordt besteed aan plot. Een ijzersterk plot met genoeg twists en wendingen om je ten minste een weekend (8 x 30 minuten) aan de buis gekluisterd te houden. Ik weet niet of er een tweede seizoen is, ik weet niet of een tweede seizoen dit juweeltje goed zou doen. Wat dat betreft kun je jezelf beter van de trap gooien, jezelf resetten en het weer opnieuw kijken.

Cijfer: 9/10

SKitty trips

Een week Polen THOM BOONSTRA

Zoals zo vaak besloot ik in een week waarin mijn colleges uitbleven, om een goedkoop reisje te maken naar een Europese bestemming. Omdat ik altijd al geïntrigeerd was door het grote en voor mij mysterieuze land, besloot ik om naar Polen te gaan. Het werd een citytrip van ongeveer een week, langs de steden Wroclaw, Krakau en Gdansk. Aangezien ik mij nog nooit echt had verdiept in het land, reisde ik nagenoeg zonder vooroordelen af naar het Oosten en liet mij volledig verrassen.

Wroclaw

Wat me al opviel aan Wroclaw voordat ik er überhaupt neerstreek, is dat de hostels in de stad schaars zijn. Het hostel dat ik uiteindelijk vond was dan wel gelijk dikke prima. Een mooie kamer inclusief badkamer voor nog geen tientje per nacht. Tijdens mijn eerste avond in deze stad merkte ik gelijk hoe relatief goedkoop Polen is voor ons Nederlanders. All inclusive uit eten voor nog geen vijftien euro en halve liters speciaal bier voor nog geen twee euro, een gegeven dat veel goeds beloofde. Ik had eigenlijk maar één middag om Wroclaw goed te verkennen, aangezien de vlucht hierheen het goedkoopst was, maar Krakau mijn voornaamste doel van bestemming. Na een intensieve wandeling door de stad bleek dit een verkeerde beslissing te zijn. Wroclaw is namelijk een verrassend moderne stad, met een prachtig oud centrum vol Victoriaanse gebouwen, open pleinen en prachtige kerken. Mocht ik nog eens terugkomen in Polen, zal ik hier zeker nog een bezoekje brengen en langer vertoeven.

Krakau

Na een treinreis van een paar uur vanaf Wroclaw, rolde ik het hoofdstation van Krakau binnen. Een immens station met een nog groter winkelcentrum, waar ik al verdwaalde voordat ik de uitgang naar het centrum vond. In Krakau koos ik ervoor om in een AirBNB appartement te verblijven, wat verbluffend goedkoop bleek te zijn. Onderweg naar mijn appartement viel het me gelijk op dat Krakau minder modern oogt dan Wroclaw en een meer vervallen indruk maakt. Mijn appartement bevond zich in de Joodse wijk, wat voorafgaand aan mijn reis een van de plekken was waarin ik het meest geïnteresseerd was. De wijk ademt

geschiedenis, maar ook een zekere droefheid, gezien de verschrikkelijke gebeurtenissen die zich hier tijdens WOII hebben afgespeeld. De wijk leeft tegenwoordig echter weer volop, met talloze winkeltjes met uiteenlopende koopwaar en open pleintjes met gezellige markten vol interessante items. Ook de synagogen in de wijk leven, nog steeds vinden er diensten plaats die vele bezoekers trekken. Het centrum deed wel weer denken aan Wroclaw, met grote imposante kerken en open pleinen vol cafés en winkeltjes aan weerszijden. In de drie dagen dat ik in Krakau verbleef ben ik zowat door de hele stad gewandeld, maar had ik te weinig tijd om alles goed op me in te laten werken. Ook is de stad de meest handige uitvalsbasis voor een bezoek aan het concentratiekamp Auschwitz, waar ik ook een volle dag heb besteed. Het bezoek aan Auschwitz maakte een erg grote indruk op mij, die eigenlijk in geen woorden te omschrijven is. Het zette alles in een ander perspectief.

Gdansk

De treinreis van Krakau naar Gdansk is een reis van een van de meest zuidelijke steden van Polen naar een van de meest noordelijke en betrof acht uur. Het was een interessante reis, aangezien ik op deze manier de diversiteit van Polen en haar landschappen heb kunnen aanschouwen, even tot rust heb kunnen komen en veel na heb kunnen denken. De stad zelf is havenstad, die van de drie steden die ik heb bezoek nog het meest op een Nederlandse stad lijkt. Het oogt allemaal nog moderner dan Wroclaw en de aanwezigheid van het vele water en schepen draagt bij aan het vrijheidsgevoel in de stad. Alhoewel, het centrum van de stad wel weer deed denken aan de centra van Wroclaw en Krakau, met opnieuw de grote open pleinen. Gdansk was een prachtige afsluiter van mijn reis door Polen en was het laatste stukje van de puzzel om mijn volledige oordeel over Polen te kunnen vellen. Het land is moderner dan ik had gedacht en de mensen uitermate vriendelijk. Graag zou ik nog eens teruggaan, maar dan wellicht met de auto om het platteland echt te kunnen ontdekken.

Groninger Studentenkrant Maart 2018

9

Ik dacht “ik zie het wel als ik zwanger ben” ELISE ZWART

Ongeveer een jaar geleden hing ik boven de wc met een zwangerschapstest in de hand. Dit was niet de eerste keer dat ik er een deed, dus de vertrouwde semi-zenuwen gierden wel door mijn lijf, maar toen er ineens twee streepjes verschenen, zat mijn hart echt in mijn keel.

Ik rende naar boven en heb de test in ongeloof naar het hoofd van mijn vriend geslingerd. We waren net een maandje samen. Ik herinner me daarna alleen nog met mijn handen op mijn buik, naar het plafond starend in bed te liggen.

Allereerst wil ik mijn respect uitspreken voor iedere vrouw die deze keuze ooit heeft moeten maken. Het taboe dat nog rond dit onderwerp heerst, doet mij persoonlijk pijn, omdat ik weet dat vrouwen hier niet met iedereen over kunnen praten, wanneer dat wel nodig is. Het heeft ervoor gezorgd dat ik zelf ook een tijd niet met mensen heb durven delen dat dit gebeurd is, terwijl juist bij dit soort ervaringen het erg belangrijk is erover te kunnen praten.

Ik was 19, in het eerste jaar van mijn studie en dit was de moeilijkste keuze van mijn leven. Hoewel ik tot dan toe altijd had geroepen dat als ik zwanger zou worden, ik het gewoon weg zou laten halen, voelde ik mij ineens zo verbonden met dit groepje cellen in mijn buik, dat ik bijna boos werd als ik het over een abortus had met mijn vriend.

Nu moet ik wel zeggen dat het verstand mijn emoties oversteeg. Ik zou niet alleen het leven van mijn vriend en mij drastisch overhoop gooien, ik zou het kind geen goede toekomst kunnen geven, en dan heb ik het nog niet gehad over mijn overmatig alcohol- en drugsgebruik voordat ik wist dat ik zwanger was.

De volgende dag maakte ik een afspraak bij de dokter, waar ik samen met mijn vriend heen ging. Ik kon gelijk een afspraak met de abortuskliniek maken.

Daar werd ik wijdbeens op een stoel

gelegd. Ik wilde het allemaal niet zien, dus het scherm werd weggedraaid.

Zes weken, ruim op tijd voor een abortus. Nadat dit is vastgesteld, kun je een afspraak maken voor de abortus, maar je hebt verplicht een week bedenktijd.

Ik heb die week op de automatische piloot doorgebracht. Zo min mogelijk aan alles denken en zo snel mogelijk alles weg.

Wel heb ik gelijk mijn ouders gebeld. Die waren ontzettend lief en begripvol. Toen heb ik besloten aan iedereen te vertellen wat er aan de hand was.

Op de dag voordat ik mijn abortus had, kwam een vriendin naar mijn huis met een tas vol lieve dingen. Chocola, een wollen trui, pyjamabroek, lekkere zeepjes. Die trui en broek heb ik die dag aan gedaan en draag ik nog steeds als ik mij fijn wil voelen.

Als je een abortus wil, zijn er twee opties waartussen je kunt kiezen. Je kunt een pil krijgen die ervoor zorgt dat je thuis een abortus krijgt. Dan moet je een week later weer een pil nemen en die wekt dan een miskraam op. De andere optie is om het weg te laten zuigen. Dat is de optie waar ik zelf voor heb gekozen, omdat een vriendin van mij die ooit een abortus met de pil had gedaan, zei dat dat zo vreselijk was, dat ik maar beter voor de andere optie kon gaan.

De dag van de abortus zit je heel lang in de kliniek. Je krijgt een paar pillen om alles wat minder gespannen en pijnlijk te maken, hebt nog een gesprekje en moet een paar uur wachten tot je naar de voorbereidende kamer mag. Mijn vriend mocht niet mee naar de kamer.

In deze kamer staan twee rustbedden en een aantal tafeltjes en stoelen.

Je moet eerst uitplassen en dan kun je in de kamer gaan zitten wachten. In de kamer zitten nog meer vrouwen, die net een abortus hebben gehad, of nog zitten te wachten tot ze aan de beurt zijn. Er

waren vrouwen bij die een abortus deden omdat ze al veel kinderen hadden, maar ook meer studenten zoals ik, sommigen hadden er met niemand over gepraat en moesten later die dag nog werken. Ik heb veel respect voor deze vrouwen, want ik weet dat ik dit zonder de hulp van mijn vriend misschien niet eens had durven doen.

Op een bepaald moment word je verteld om je om te kleden en mag je naar de kamer waar het allemaal gaat gebeuren.

Hier staan twee vrouwelijke doktoren die je helpen en dit moment mocht ik wel met mijn vriend delen.

Er wordt een buisje in je gestopt dat begint te zuigen. Ik hoorde van sommige vrouwen in de rustkamer dat het allemaal heel erg mee viel, maar bij mij deed het ongelooflijk veel pijn. Ik heb geschreeuwd en de hand van mijn vriend fijngeknepen.

Het duurt maar een minuut of twee, en de vrouw zei dat ik moest proberen te ontspannen, omdat het dan minder pijn zou doen, maar dat is erg moeilijk als je de pijn al voelt.

Persoonlijk heeft dit mij erg geholpen, maar nog steeds loop ik vaak tegen heftige emoties aan. Vorige week heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, omdat ik de hele gebeurtenis nog niet helemaal heb kunnen verwerken, ondanks alle liefde die ik in die tijd heb ontvangen. De gevoelens die ik nog steeds ervaar komen wel vaker voor en binnenkort heb ik een afspraak met een psycholoog.

Bij het zien van die twee streepjes, dacht ik dat mijn nog prille relatie ten dode was opgeschreven. Nog steeds zijn mijn vriend en ik erg gelukkig samen. Omdat hij er bij elke stap in het proces bij was, denk ik dat het onze band eerder heeft versterkt.

Als je zelf moeite hebt met de verwerking, kun je hulp krijgen op deze site: fiom.nl. Op deze site vind je ook alle wetten rondom abortus en ervaringsverhalen van andere vrouwen. Als je net als ik écht wil praten, neem dan contact op met je huisarts.

Na het zuigen doet het nog maar even pijn, dan mag je een halfuurtje (of een kwartiertje, dit moment is een beetje wazig voorbijgegaan) in een rustbed liggen. Ik wilde het liefste bij mijn vriend zijn, maar alle vrouwen in de rustkamer waren erg aardig en daarna mag je weer naar buiten.

De week daarna heb ik vooral in bed doorgebracht. Niet omdat het allemaal zo veel pijn deed, maar vooral omdat het emotionele gedeelte toen pas echt kwam. Spijt heb ik nooit gehad, maar pijn doet het nog steeds. Voor de abortus heb ik erg onderschat hoeveel ik ben gaan houden van dat groepje cellen en daarna hebben mijn vriend en ik het een naam gegeven.

Ik vertel nog steeds over mijn abortus, omdat ik wil dat meer mensen er over durven te praten.

Scheepsvaartmuseum

G

JOLIEN VERMEULEN

roningen is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met het Groninger Museum; stap je uit de trein dan sta je zo’n beetje meteen voor haar deur. Maar wat schuilt er nou eigenlijk nog meer in onze geliefde stad? Ik bezocht het Noordelijk Scheepvaartmuseum en besloot mijn ervaringen op papier te zetten.

Het Museum Gelegen in de binnenstad, aan de Brugstraat om precies te zijn, vind je twee aan elkaar grenzende middeleeuwse gebouwen; het Canterhuis en het Gotisch huis. Aan de voorgevels onthullen de panden een datering uit de vijftiende, begin zestiende eeuw en de negentiende eeuw. Aan de binnenkant tonen ze zowel de geschiedenis van de NoordNederlandse scheepvaart als de geschiedenis van de stad Groningen. Daarbij organiseert

10

Groninger Studentenkrant Maart 2018

het museum vanaf 16 maart een tentoonstelling over het migratieverleden van Groningen.

De Collectie Van schilderijen en tekeningen, tot decoratieve houtsnijwerken, modelschepen, souvenirs of eigendommen van vroegere zeelieden, instrumenten en zelfs volledige stuurhutten; het Noordelijk Scheepvaartmuseum stelt van alles tentoon voor de geïnteresseerde kijker. De collectie biedt dus ontzettend veel variatie, wat volgens de website tot stand is gekomen door verschillende schenkingen van particulieren en bedrijven.

Impressie Je zou het van de buitenkant misschien niet zeggen, maar het Scheepvaartmuseum omvat vele grote ruimtes, en maakt hier ook ontzettend goed gebruik van. Ook al is de collectie ontzettend breed (zowel in aantal als in aard), het wordt effectief onderverdeeld in periodes

en/of onderwerpen. Dit laat het minder lijken op een uit de hand gelopen verzameling; elk object heeft zijn plaats, zijn functie, en ook zijn verhaal. Immers, alle objecten zijn voorzien van hun eigen korte introductie die interessante aspecten van het toenmalige leven onthullen. Het is dan ook zonde dat, ondanks haar prachtige locatie, veel mensen het museum voorbij fietsen. Ook noemenswaardig is de educatieruimte van het museum.

Dit gedeelte van het museum, bedoeld voor een wat jonger publiek, laat je terugverlangen naar die goede oude tijd, waarin je nog deel kon uitmaken van een kinderfeest of een schooluitje. Voorzien van een eigen expositieruimte (die volhangt met werken van jonge creatieve geesten), is deze ruimte toch wel een van de aspecten waar het museum pluspunten door verdient.

Al met al onthult het museum van binnen een mooie uitgebreide collectie voor jong en oud. Wel met een focus op de Nederlandse scheepvaart, dus mocht dit niet je ding zijn wordt het al snel moeilijk. Wat je in gedachten kan houden, echter, is dat het museum wel wisselende tijdelijke exposities biedt die anders van aard zijn. Toch wel een kijkje waard dus, zou ik zeggen.

Ben Hard: Een vervormende vrouw

SKolofon

Deze zomer ging ik naar AfrikaBurn. Zeven dagen in een woestijn gevuld met kunstinstallaties, opgefleurde wagens die rondrijdend drank en drugs uitdeelden en de mooiste vrouwen die je maar bedenken kan.

De tweede dag begon ik met paddo’s.

Samen met mijn Australische maat spaceden we over het festivalterrein. Ik had mijn schoenen uitgedaan, wilde de grond voelen. En of ik die voelde. De stenen en zandgrond hadden mijn voeten zo aangetast dat mijn zolen na vijf uur een pantser van eelt waren. Nadat we uitgetript waren, gingen we terug naar het kamp waar we verbleven. Daar was zij. Een bontjas om een bruin bovenlijf waarin haar borsten in blauwe bh schuilgingen. Bruine ogen. Ogen die je opnamen, overnamen en je dwongen om erin te verdwalen. Ik was nog aan het trippen toen ik haar zag en wist niet veel te zeggen, behalve dat het een goede dag was.

Dat was het zeker. Maar niet zo goed als de nacht zou zijn…

We aten ons avondeten, bestaande uit blikvoedsel. Nog steeds een beetje verward door de realiteit, die de hele dag als een surrealistische film voor me had afgespeeld, vol vage fragmenten vervormend in de zon, staarde ik maar wat voor me uit.

Toen de avond viel (de zon nam zijn intrede achter de heuvels en dompelde de woestijn als afscheid in schemerig oranje licht) gingen we onze tent in om wat coke te nemen. De trip was nu helemaal afgelopen.

De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt voor en door studenten van HBO en WO-instellingen in Groningen.

Het verschijnt elf maal per jaar in een oplage van zesduizend exemplaren die gratis verspreid worden op de RuG, de Hanzehogeschool en andere plaatsen in Groningen.

Hoofdredactie:

Nouschka van der Meij Karlijn Saris hoofdredactie@studentenkrant.org

Eindredactie:

Nouschka van der Meij Karlijn saris

Helder als de glazen van mijn oma’s bril die ze na elke drie minuten met uiterste zorgvuldigheid poetste, betrad ik de avond. We hadden er zin in. Riepen wat uit in euforie terwijl we ons naar de zanderige dansvloer bevonden. We liepen in een groep, iedereen in dezelfde joligheid, toen het gebeurde. Iemand schreeuwde. Het was een vrouwenstem. Ik weet niet of het de coke was, de na-effecten van de paddo’s, of anders de wil van een of andere God maar iets in me dwong me om op het geluid af te rennen. Ik verdween uit de groep, volgde de lokroep die me uit de lichten van het festivalterrein naar het duister van de woestijn leidde. En daar lag ze. Op de woestijnvloer, met bontjas en al. Ze hield haar armen voor me gestrekt waarin ik mezelf wierp.

Onmiddellijk begonnen we te zoenen. Ik zei: “I heard someone calling and I had to go and find out who it was.” “It was me.”

Zei ze met een heerlijke glimlach waarna we verder zoenden. Haar vriendin lag naast haar en keek ons vermaakt aan. “What did you take?” Vroeg ik haar. “Mdma” “Can I have some too, I wanne be on the same level.” Ze riep haar vriend en meteen daarna kreeg ik een mdma-pil in me bek gedouwd.

We gingen verder met zoenen. De groep waar ik een minuut van tevoren tussen liep, stond nu om ons heen en mijn Australische vriend vroeg of ik nog mee ging. Ik antwoordde van ‘nee’ en we vonden het allebei wel grappig. De groep ging weg inclusief

Vormgeving:

de vrienden van het meisje in de bontjas en liet ons alleen achter in de woestijn. We gingen verder met zoenen en hadden het over seks. Ze zei dat ze niet van pijpen hield.

Ik begon haar te beffen, lag tussen het zand en de stenen met mijn hoofd tussen haar benen. Festivalgangers liepen voorbij. “Is it Voluntarily?” vroeg een van hen. “Totally!” zei zij. Ik was het daar mee eens. Daarna pijpte ze me, waarop ik vroeg waarom, aangezien ze eerder zei niet van pijpen te houden. “I must return the favour.”

Terwijl we daar lagen, vijftig meter voor ons het festival op volle toeren draaide, kwam er een vrouw naar ons toe. Ze vertelde hoe mooi ze het vond, dat twee mensen zonder enige schroom van elkaar kunnen genieten. We bedankten haar, verbluft door dit festival waar alles gevierd werd. Daarna gingen we naar ons kamp. Toen we bijna bij het kamp waren, kickte de Mdma in. Ik riep een overwinningskreet, pakte haar borst en verzwolg haar tepel in mijn mond. Daarna tilde ik haar op en nam ik haar mee naar de tent van mijn Australische vriend. “I wanne snort cocaine of you.” Zei ik, mijn hart intens pompend in mijn hals, borst en polsen. We gingen de tent in en verwoed zocht ik naar de cocaïne. Toen ik die gevonden had, strooide ik het over haar buik en snoof het ervan af. Daarna gingen we de achterbak van mijn auto in. Een soort RangeRover met zo’n grote achterbak dat zelfs een man van 1.93 er makkelijk in kon slapen.

Auto of personenbusje huren?

Voorkant:

Thijs Krijnen

Nouschka van der Meij

Redactie:

Bestuur:

Ben Hard Thom Boonstra Paulien Plat Bas Teunissen Karlijn Saris Maaike Wiersma Jannick Scheepstra Jolien Vermeulen Olivier van Eijk

Illustrator:

Teo Cejvanovic

Volksw agen u al vana p! f

€ 24,- p

/d

Volg ons voor dagelijkse nieuwsupdates voor en door studenten op:

Waarom Century Autoverhuur? √ √ √ √ √

Mirre van de klok Nouschka van der Meij

Profiteer van de scherpe tarieven van Century Autoverhuur!

Mees Dijkstra Lotte Aikema

Video:

Fotografie:

Daar vervolgden we onze handelingen van de woestijn. Van de Mmda werd mijn pik niet stijf, maar al het andere was stijf, stijf van de spanning en de sensaties die als zoet gif door onze lijven gierden. Twee uur lang raakten we elkaar aan, verdwenen in elkaars warmte, losten op in elkaars lijf, totdat mijn lul het deed. Ze ging op me zitten. Alles begon te sidderen. Haar bewegingen volgden mijne, en de mijne volgden de hare. Terwijl ze zo zat begon ik opeens weer te trippen. Haar gezicht vervormde in het vage licht dat door de autoruit naar binnen scheen. Ze kreeg rimpels, een stevige kaaklijn, haar ogen zakten diep weg in hun kassen en haar mond werd als een dunne streep. Ze had het gezicht van een oude man gekregen, een flikkerend gezicht dat veranderde met elke beweging die we maakten. Daarna verdween de oude man.

Vogels vlogen over haar jukbeenderen, een bloem groeide uit haar oog. Al haar gelaatstrekken waren onderdeel aan de kuren van het licht en de uitspattingen van mijn hallucinaties. Uiteindelijk slokte het duister alle verspringen in mijn geest op en lagen we in elkaars armen, waartussen de nacht warm en trillend, klopte.

Door Olivier kusjes

Scherpe tarieven Deskundig advies Alle auto’s jonger dan één jaar Binnen 24 uur de door u gewenste auto beschikbaar Mogelijkheid van halen en brengen op locatie

/studentenkrant Bornholmstraat 29 9723 AW Groningen T (050) 853 7234

centuryautoverhuur.nl Groninger Studentenkrant Maart 2018

11

WE WANT YOU Kan jij; schrijven, fotograferen, interviewen, praatjes maken, filmpjes maken, vormgeven, programmeren of organiseren?

Stuur

dan

een

berichtje

naar:

hoofdredactie@studentenkrant.org Wellicht draag jij dan binnenkort bij aan de mooiste krant van Groningen!

Studentenkrant Groninger

12

Groninger Studentenkrant Maart 2018