νΟΤΙΟ ΛαΖαρΕΤΟ
1.
θυΜαΜαΙ ἀκόμη ὅτι ἐκείνη τὴ μέρα ξύπνησα ἀρκετὰ νωρίς. ῎Ονειρα δὲν συγκρατῶ στὴ μνήμη μου. ντύθηκα καὶ βγῆκα στὸ μπαλκόνι. Εἶχε ἀρχίσει νὰ χαράζει ἀλλὰ ὁ ἥλιος δὲν εἶχε ἀποκαλυϕθεῖ ἀκόμη ὁλόκληρος. ῞Ενα ἐλαϕρὺ ἀεράκι θρόιζε στὰ βότανα. Κάπνισα ἕνα τσιγάρο παρατηρώντας μιὰ ἀγουροξυπνημένη ἀράχνη ποὺ κρεμόταν στὸ ἡμιτελὲς δίχτυ της σχεδὸν πάνω ἀπὸ τὰ κάγκελα. ῏ηταν πρὸς τὰ τέλη Μαρτίου καὶ στὸ ϕράχτη ἡ κίνηση εἶχε πυκνώσει. Οἱ πυγολαμπίδες εἶχαν κολλήσει ξανά, ἡ μία δίπλα στὴν ἄλλη, στὴν ἐσωτερική του πλευρά. στὸν σκοτεινὸ ἀκόμη κῆπο ὑπῆρχαν παρκαρισμένα αὐτοκίνητα μὲ ἐνεργοποιημένο τὸ σύστημα ἀσϕαλείας: πίσω ἀπὸ κάθε παρμπρὶζ ἀναβόσβηνε ἕνας μικρὸς διαστημικὸς σταθμός. Κάποιος δρυοκολάπτης ἐπεξεργαζόταν τὸν κορμὸ ἑνὸς δέντρου ἀλλὰ τὰ χτυπήματά του ἦταν ἀσυγχρόνιστα καὶ δὲν συμβάδιζαν μὲ τὶς κινήσεις τοῦ κεϕαλιοῦ. Πήδηξε κατεβαίνοντας ἀπὸ κλαδὶ σὲ κλαδὶ μετρώντας τὸ σϕυγμὸ τοῦ δέντρου. στὴ θέα του μὲ κατέλαβε μιὰ περίεργη αἴσθηση, σὰν δίψα, κι ἐπέστρεψα στὸ διαμέρισμα νὰ πιῶ κάτι. ῞Οπως γίνεται πάντα ὅταν μεταϕέρεις ἕνα γεμάτο ποτήρι νερὸ χωρὶς νὰ σοῦ πέϕτει στα-