eMILY DICKInSOn
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧ Α ΝΑ ΖΗΣΩ ΦΩΝΑ ΧΤΑ Ποιήματα καὶ ᾽Επιστολές Εἰσαγωγικὴ Μελέτη καὶ ᾽Επιμέλεια
Λιάνα Σακελλίου Μετάϕραση
Λιάνα Σακελλίου ῎Αρτεμις Γρίβα Φρόσω Μαντᾶ
gutenberg
Ποιήματα ποὺ τὰ διαβάζεις καὶ τὰ ξαναδιαβάζεις μιὰ ζωή. THE NEW YORK TIMES
Ἡ ποίησή της σὲ ἀγγίζει σὰν πεταλούδα. Στὴν ἀρχὴ δὲν τὴ νιώθεις, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ὅλα μέσα σου ἔχουν ϕωτιστεῖ μὲ καινούργιο τρόπο. Κι ἐκείνη ἐξακολουθεῖ νὰ ϕτερουγίζει γύρω σου. DIE ZEIT
Μιὰ ϕωνὴ γλυκιά, ϕοβισμένη, ἀποκαλυπτική. LE MONDE
Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τὸ ἄστρο Ντίκινσον λάμπει ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα. Μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ποιήτριες, ὄχι μόνο τῆς Ἀμερικῆς ἀλλὰ τοῦ κόσμου ὅλου. EL PAIS
Ὁ ἔρωτας, ὁ πόνος, ὁ θάνατος, σὲ ἕνα μεῖγμα σοβαρότητας καὶ ἐλαϕρότητας.
THE GUARDIAN
Τὸ κορίτσι μὲ τ’ ἄσπρα, ποὺ ἔζησε μιὰ ζωὴ κρυμμένη καὶ κλειδωμένη γράϕοντας στὴν κάμαρά της, ἔμελλε μὲ τὴν ποίησή της νὰ σημαδέψει τοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν. ΦΡΆΚΤΑΛ
Ἐκκεντρικὴ καὶ περίεργη, τραγικὰ μοναχική, καταθλιπτική, δυστυχισμένη καὶ σημαδεμένη ἀπὸ τὸν θάνατο τῶν γύρω της, μιὰ ἐξαιρετικὴ καὶ σπάνια ποιητικὴ ἰδιοϕυΐα.
LEFT.GR
Ἔμιλι Ντίκινσον: Ἡ στυλοβάτις τῆς ἀμερικανικῆς ποίησης. POPAGANDA
Μὲ ὁρισμούς, ἐσωτερικοὺς δραματικοὺς μονολόγους, στίχους ἐλλειπτικούς, συνθέτοντας τὸ δικό της τεράστιο — ποίημα— πλεκτὸ τῆς ζωῆς της, ἡ Ἔμιλι Ντίκινσον ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἡ ἀληθινὴ Ποίηση εἶναι πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ τὴν κοινωνικὴ συναναστροϕή. ΔΙΆΣΤΙΧΟ
Ἔμιλι Ντίκινσον: Ἡ ζωντανὴ ἀπόδειξη τοῦ παράλληλου-ἄυλου σύμπαντος. Ἑνὸς ἄλλου κόσμου, ποὺ μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ποίησή της βρῆκε μορϕὴ καὶ ὅρια. ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΌ
Εἶμαι ὁ Κανένας! Ποιός εἶσαι ἐσύ; Εἶσαι – ὁ Κανένας – κι ἐσύ; Τότε εἴμαστε δυό! Μὴ σοῦ ξεϕύγει! θὰ τὸ διαδώσουν – ξέρεις! Πόσο πληκτικὸ – νὰ εἶσαι – Κάποιος! Πόσο κοινότοπο – σὰν Βάτραχος – Νὰ κοάζεις τ’ ὄνομά σου – ὅλο τὸ θέρος – Σ’ ἕνα Βοῦρκο ποὺ ἐκϕράζει θαυμασμό! [Λ.Σ.]
147
῾Η Ψυχὴ διαλέγει τοὺς ῾Ομοίους της – Μετά – σϕαλνᾶ τὴ Θύρα – Στὴ θεϊκὴ Πλειοψηϕία της – ῎Αλλον νὰ εἰσβάλει δὲν ἀϕήνει – ᾽Ακλόνητη – μετρᾶ τοὺς ῾Ηνιόχους – ποὺ σταματοῦν – Στὴν ταπεινή της Πύλη – ᾽Ακλόνητη – ὁ Αὐτοκράτωρ τὸ γόνυ κλίνει ᾽Επάνω στὸ Χαλί της – Τὴν ξέρω – ἀπὸ μεγάλο ἔθνος – Διαλέγει ῞Εναν – Μετά – τὶς Βαλβίδες κλείνει τῆς προσοχῆς της – Σὰν Πέτρα – [Λ.Σ.]
177
νὰ τ’ ἀγοράσω δὲν μπορῶ – πρὸς πώληση δὲν εἶναι – ῎Αλλο δὲν βρίσκεται στὸν Κόσμο – Τὸ δικό μου ἦταν τὸ μοναδικό ῎Ημουν τόσο εὐτυχισμένη ποὺ ξέχασα νὰ κλείσω τὴν Πόρτα Κι ἔϕυγε Καὶ εἶμαι ὁλομόναχη – ῍Αν μποροῦσα Κάπου νὰ τὸ βρῶ Τὸ ταξίδι γιὰ ἐκεῖ δὲν θὰ μ’ ἔνοιαζε καθόλου Κι ἂς ἔπαιρνε ὅλο μου τὸ σϕρίγος Μονάχα νὰ τὸ κοίταζα στὰ Μάτια – «Τὸ ἤθελες;» «Δὲν τό ’θελες», νὰ πῶ, Καὶ ὕστερα ν’ ἀποστρέψω τὸ Πρόσωπό μου. [Λ.Σ.]
223
http://www.dardanosnet.gr/book_details.php?id=1989
www.gutenbergbooks.gr â—? facebook.com/gutenbergbooks
Αναζητ'στε το εδ,
www.gutenbergbooks.gr /gutenbergbooks