G.Mag #12 - Pokemon X-editie by G.Mag

#12

Reviews

Pokemon X/Y................................................. 06 Assassin’s Creed IV: Black Flag........................ 12 Beyond: Two Souls......................................... 16 The Wolf Among Us........................................ 19 Batman Arkham Origins................................. 20 The Legend of Zelda: The Wind Waker HD....... 22 Sonic: Lost World............................................ 23 Skylanders: Swap Force.................................. 24 Phoenix Wright: Dual Destinies...................... 26 NBA 2K14....................................................... 27 F1 2013.......................................................... 28 Just Dance 2014............................................. 30 Wii Party U..................................................... 31 FIFA 14 vs PES 2014........................................ 32 Football Manager 2014.................................. 34 Shadow Warrior............................................. 35 The Raven: Legacy of a Master Thief............... 36 Montague’s Mount......................................... 37 Inazuma Eleven 3........................................... 38 Shin Megani Tensei DS - Soul Hacker.............. 39 Planes............................................................ 40

Previews

Woolfe: The Red Hood Diaries........................ 42 Murdered: Soul Suspect................................. 44 BioShock: Burial At Sea.................................. 45 World of Tanks: Xbox 360 Edition................... 46 Broken Age..................................................... 48 Carmageddon: Reincarnation......................... 50 Plants vs Zombies: Garden Warfare................ 51

Features Retro: WIng Commander................................ 53 Download...................................................... 54 Hardware: Sphero 2.0.................................... 56 Hardware: SteelSeries Apex........................... 57 Indie: Goodbye Deponia................................. 58 Indie: Incognita.............................................. 59 Unplugged: Sopio & Arkham Horror............... 60 Jim Vorwald................................................... 62 Editorial: Marnick De Grave............................ 63 Top Drie: Timmy De Craene............................. 64

Het leven zoals het is Het is moeilijk om het hoofd boven water te houden als je een nieuw soort medium lanceert. Partnerships aangaan met bedrijven die nog nooit van digitale magazines gehoord hebben, het is niet de eenvoudigste taak. Ofwel beschouwen ze ons als websites en hebben we “amper” 10.000 bezoekers per maand, iets waar je deze sector niet ver vooruit geraakt. Of je bent een gedrukt magazine en dan heb je slechts een bereik van 10.000 lezers. En dan sta je nog ver onder de rest. Nee, G.Mag heeft 10.000 effectieve lezers per editie, iets waar we ontzettend trots op zijn. Digitale magazines hebben het voordeel dat je precies kunt traceren wat hoelang gelezen wordt. Een gedrukt magazine dat in de winkel beland, hoeveel mensen lezen dat effectief? Verkoopscijfers zijn geen indicatie, want je kunt magazines ook gratis uitdelen of een gekocht exemplaar uitlenen aan een vriend. En die lezer telt natuurlijk ook mee. “Bereikcijfers” zijn de standaard. Maar die hebben wij niet. Ook een verschil met de vaste bladen zijn onze prijsvragen. In plaats van abonnementsacties organiseren wij elke keer een coveractie. Deze maand hebben wij twee covers voor jullie ineengepuzzeld: Pokemon X en Pokemon Y. En we geven ze allebei weg. Kans maken? Blader snel verder, want ze zijn werkelijk de moeite waard. Matthew Deboysere Hoofdredacteur G.Mag

REVIEW

ONTWIKKELAAR: GAME FREAK UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: 3DS RELEASEDATUM: 12 OKTOBER 2013

DOOR TIMMY DE CRAENE

Pokémon, het lijkt nog niet zo lang geleden dat ik mijn vorige review over deze kleine monstertjes van Nintendo schreef. Maar toch, hier zijn we weer. Waar we vroeger nog hard uitkeken naar een nieuwe telg in deze franchise, is het nu al een gewoonte geworden. Kan ontwikkelaar Game Freak met Pokémon X en Y de magie opnieuw tevoorschijn toveren? Het verhaal is naar goede gewoonte niet veel soeps. De speler kruipt in de huid van een jonge trainer die verhuist naar een nieuwe stad. Met een groep vrienden trek je de wereld in, op zoek naar nieuwe Pokémon en om de titel van beste trainer ter wereld af te snoepen van de Elite Four. Nog naar goede gewoonte kunnen we hier weer acht badges verzamelen door Gymleaders te verslaan. Team Flare vertolkt de rol van de antiheld in deze Pokémon X en Y. Team Rocket, Team Flare, Team Magma, Team Aqua, etc... Erg origineel is het allemaal niet echt. Je wordt deze keer echter niet aangezet tot het verzamelen van Pokémon om een Pokédex aan te vullen. Het is jouw taak om het mysterie achter de Mega Evolutions te achterhalen. Maar daarover lees je later meer. De grootste vernieuwing in deze nieuwe telgen is het grafische aspect. De reeks werd jaar na jaar een beetje mooier maar deze keer heeft ontwikkelaar GameFreak alle registers open getrokken. De Pokémon bewegen tijdens gevechten, de aanvallen zelf zijn ook volledig geanimeerd en alles ziet er zeer goed uit. Niet elke animatie is even cool maar dat stoort zeker niet. Het enige minpuntje aan al deze grafische acties tijdens gevechten is dat het allemaal iets langer duurt. Wanneer je in een grasveld voor de tiende keer op vijf minuten moet dueleren begint er sleet op de grafische pracht te komen. Het grote minpunt is dat de game soms te maken heeft met framedrops tijdens het uitvoeren van acties bij gevechten. De Kalos-regio is ook tot in de puntjes uitgewerkt. Deze keer kijken we niet constant vanuit een topview maar kunnen we effectief rondlopen in de steden. Het valt meteen op hoe

DEEL 2

groot deze steden zijn in vergelijking met de vorige games. Spijtige aan de hele zaak is dat je niet altijd en overal het 3D-effect ziet. Game Freak heeft wel veel aandacht besteed aan de details en dat is gewoonweg super. Regen valt op je HUD, blaadjes van de bomen kraken onder je schoenen en hun eigen versie van Parijs voelt heel levendig aan. GameFreak heeft dan wel geen moeite gedaan om van het verhaal iets te maken, aan de gameplay heeft het team wel gesleuteld. Iedereen heeft natuurlijk wel al gehoord over de gecontesteerde mega-evolutions. Pokémons kunnen één keer per gevecht veranderen in een aangepaste versie van zichzelf. Deze evolutie zorgt ervoor dat de ability en soort verandert en dat de tegenstander zijn tactiek moet aanpassen en misschien zelfs moet wisselen van Pokémon. Deze toevoeging is plezant bij klassiekers zoals Mew-Two, Charizard, Venusaur en andere favorieten, maar wederom heeft GameFreak tientallen nieuwe Pokémon geïntroduceerd die té belachelijk voor woorden zijn. Een levende bos sleutels, een zwaard, een rip-off van Pikachu, etc... Wij vragen ons af of dit echt wel nodig is. Wil de fanbase bij elke nieuwe telg terug 68 nieuwe namen onthouden? Wat was er mis met de diertjes uit de eerste generaties? Oké, het was niet zo moeilijk om 151 Pokémon te beheersen

en af te stemmen op bepaalde situaties. Meer dan 700 is echter veel te veel van het goede naar onze mening. GameFreak introduceert ook het “nieuwe” Fairy-type in deze games. Zoals elk ras zijn sterkte heeft zijn deze beestjes vrij bestand zijn tegen aanvallen van dragontypes.

evolueren tijdens de 30 uren die het je kost om een van deze games uit te spelen. Er zijn tal van steden die je kunt bezoeken en elke stad heeft zijn eigen winkeltjes en boetieken waar je naar hartelust kunt shoppen.

Deze keer kunnen we ook onze Pokémon trainen zonder te vechten tegen andere monstertjes. Zo kunnen we via het touchscreen onze kompanen op bokszakken laten meppen om kracht op te doen. Je kan ze ook zacht behandelen zoals in Nintendogs door er mee te wandelen, ze eten te geven en ze te borstelen. Een toffe gimmick maar niet meer dan dat in onze ogen. Waar wel aandacht aan besteed is, is het online aspect van Pokémon X en Y. Je kan door een nieuw menu heel gemakkelijk andere mensen vinden om te ruilen of te vechten. Een andere trend die enkele jaren door zowat elke mogelijk game wordt gebruikt, heeft nu ook zijn weg naar Pokémon gevonden. We hebben het over het personaliseren van jouw personage. Waar we vroeger enkel de keuze kregen tussen een naam en een geslacht kunnen we nu kiezen welke kleren ons figuurtje draagt, welke haarsnit die heeft en welke accessoires er aan diens lijf bengelen. Het personaliseren is op zich geen gigantische meerwaarde maar voor wie graag online speelt is het wel tof om niet naast 100 klonen te staan. Je ziet ook je avatar

DEEL 3

Wij hebben gemengde gevoelens bij deze nieuwe Pokémon X en Y. GameFreak heeft op bepaalde vlakken alles uit de kast gehaald om te vernieuwen en dat kunnen we ten zeerste appreciëren. Grafisch ziet de game er top uit, de mega-evoluties zijn een meerwaarde en ook het Fairy-type kunnen we best smaken. Aan de andere kant is het verhaal van Pokémon al 15 jaar hetzelfde en worden de Pokémon zelf elk jaar belachelijker. Wat was er mis met de eerste 151 beestjes vragen wij ons af? Misschien zijn we gewoon ouderwets. In ieder geval kan elke Pokémon-fan deze game met gesloten ogen kopen.

8,5

geweldig + + -

multiplayer grafisch top sommige Pokémon... framedrops

DEEL 4

TOP 8

VERANDERINGEN Pokémon X & Y zijn een revolutie in de franchise en werd eigenlijk grondig herzien. Je kunt het zelfs als een reboot beschouwen van de vertrouwde formule. De vernieuwingen die de recentste games tellen zijn te talrijk om op te noemen, dus hier volgt onze top acht van de grootste aanpassingen in Pokémon X & Y

1 FAIRY-TYPE POKÉMON

Je moet soms erg tactisch te werk gaan om bepaalde Pokémon uit te schakelen. Vuur heeft een zwakte tegen water, terwijl die dan weer sterker is tegen gras. Tot de vorige iteratie stak iedereen zijn team vol met Dragon-Pokémon, die tegen alles redelijk resistent zijn. Nu hebben de ontwikkelaars een nieuw type geïntroduceerd in Pokémon X en Y: de Fairy-types. Deze zijn effectief tegen Dragons, helaas zijn ze onder andere zwak tegen alomtegenwoordige vuurtypes. Dit nieuwe type Pokémon betekent dat elke speler zijn tactiek grondig mag herzien en dat de draken het niet meer voor het zeggen hebben.

2 CUSTOMIZATION

Het duurde tot 2001 met Pokémon Crystal voor je een meisje kon kiezen als avatar in je avontuur, en het is nu pas mogelijk om je avatar volledig aan te passen zoals jij wil. Diverse kledingopties, haarstijlen en huidskleuren behoren tot het pakket om je personage in deze RPG grondig uit te werken.

3 MULTIPLAYER

Pokémon X en Y bevatten een uitgebreide multiplayer waarin het mogelijk is om zes van je Pokémon te selecteren en andere online tegenstanders uit te dagen. Dit is een first-ever, gezien vroeger je nooit een volledig team kon samenstellen. Leuk is ook dat je zelf de muziek kunt kiezen en een volledig persoonlijke gym-ervaring kunt simuleren.

4 EASTER EGGS

Pokémon X en Y zitten vol met easter eggs voor fans van de franchise en andere anime’s. Zo komen we referenties tegen van personages uit eerdere games, merkten we een Dragon Ball-easter egg op, worden we op onze verjaardag gefeliciteerd én zelfs de legendarische uitspraak van Reggie-Fils-Aime, “My body is ready”, wordt gebruikt.

5 NIEUWE GRAPHICS

Je merkt het al onmiddellijk als je Pokémon X of Y opstart, maar deze iteratie bestaat niet meer uit 2D-sprites. Een volledige 3D-celshaded game van de grond af aan opgebouwd door de ontwikkelaars biedt een frisse kijk op de enorme wereld van Kalos. Het is zelfs enorm herkenbaar: de wereld van Kalos is namelijk gebaseerd op Frankrijk! De Eiffeltoren heeft er zelfs een virtuele tegenhanger. De Pokémon zijn stuk voor stuk volledig geanimeerd, waardoor het moeilijk wordt om hierna nog een oudere versie te spelen. Het zal mogelijk maar houterig aanvoelen.

6 GEBALANCEERD

Pokémon X & Y is een pak interessanter gemaakt voor zowel de oudere fans, die de hele saaie reutemeteut die de eerste paar uren inhouden al grondig beu zijn, als voor de nieuwkomers, die de snelheid van andere games van deze eeuw gewend zijn. In amper een uur tijd kan je al beschikken over een sneller vervoersmiddel én heb je reeds je eerste badge gehaald. De snelheid van het spel werd grondig gebalanceerd.

7 MEGA-EVOLUTIES

Bepaalde Pokémon kunnen één keer tijdens een gevecht mega-evolueren. Daardoor worden ze nog sterker. Het breng wat tactisch werk met zich mee en je moet voldoende voorbereidingen getroffen hebben, maar een nodeloze situatie kan zo plots een rooskleurig uitzicht hebben.

8 DIAGONAAL LOPEN

En last but not least: je kunt diagonaal lopen. Hoe banaal het ook klinkt, de wereld van Pokémon was tot nu toe altijd opgedeeld in een onzichtbaar raster en de sprites lieten het niet toe om diagonaal over het raster te bewegen. Dat is nu dus verleden tijd in de 3D-wereld van Kalos. Het is een klein detail, maar het voelt verfrissend, modern. Eindelijk.

WEDSTRIJD

Deze maand geven wij twee exemplaren weg van Pokémon X - en nog eens twee van Pokémon Y in de andere versie van dit magazine. Jarenlang hebben we de avonturen van onze trainers en hun vechtende monstertjes in 2D mogen aanschouwen, maar voor het eerst krijgen we een 3D-ervaring voorgeschoteld die nog de moeite waard is ook. De review heb je kunnen lezen op de voorgaande pagina’s, dus zoals gewoonlijk maak je nu kans op een van de vier exemplaren van deze nieuwe Pokémon-game voor Nintendo 3DS. Om mee te doen aan deze actie moet je naar onze Facebook-pagina surfen en op de knop “Win Pokémon” klikken. Na het invullen van jouw gegevens moet je het antwoord geven op een zeer eenvoudige vraag, en wie weet leggen wij binnenkort een van die Pokémon-games wel bij jou op de deurmat!

Deelnemen? Surf naar http://www.facebook.com/gmag.be Wedstrijdreglement: http://www.gvangames.be/disclaimer Onze acties in dit magazine eindigen op DATUM om 23:59. De winnaars worden persoonlijk verwittigd.

REVIEWS

p12. ASSASSINS’S CREED IV: BLACK FLAG

REVIEW

Op de redactie wordt de Assassinâ&#x20AC;&#x2122;s Creed-franchise soms vergeleken met het succesverhaal van Call of Duty. De ontwikkelaar spuwt elk jaar een nieuwe versie uit in de veronderstelling dat de fans het wel zullen kopen. Assassinâ&#x20AC;&#x2122;s Creed IV: Black Flag is ondertussen de zesde telg in de algemene reeks en hoewel deze zich ongeveer in hetzelfde tijdperk afspeelt als de voorganger met Connor in de hoofdrol, is hij toch helemaal anders. Het is een vreemde eend in de bijt, maar dat is net wat de franchise nodig had.

DOOR TIMMY DE CRAENE & MATTHEW DEBOYSERE

DEEL 2

ONTWIKKELAAR: UBISOFT UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, WII U, PC RELEASEDATUM: 29 OKTOBER 2013

Ontmoet Edward Kenway, een piraat uit de Caraïben. Als de naam een belletje doet rinkelen, heb je groot gelijk. Edward is de grootvader van Connor uit het vorige deel. Maar in geen enkel opzicht lijkt ie op zijn kleinzoon bij aanvang van de game. Edward is op zoek naar schatten en liegt, steelt en verleidt zijn weg naar absolute rijkdom. Al heel snel komt onze piraat terecht in het wereldje van de Assassins, de beschermers van het goddelijke. Wanneer Kenways schip wordt verwoest, stort het hoofdpersonage neer op een eiland in de Caraïbische Zee, waar een onbekende strijder vraagt hem naar Havana te brengen in ruil voor een rijkelijke beloning. Edward is een piraat. Waarom een fractie ontvangen als je de volle pot kunt krijgen? Dus na een klein gevecht weet Edward de Assassin uit te schakelen en kruipt hij in zijn huid. Becoming an Assassin, the pirate way. Clichés Het is duidelijk dat Ubisoft veel heeft geleerd uit het toch ietwat teleurstellende vorige deel, met Connor tijdens de Amerikaanse Revolutie. Zo vliegen we na amper tien minuten al in de actie en moeten we geen vier uur wachten, zoals in Assassin’s Creed III. Edward is een piraat zoals we er genoeg hebben gezien. Links met bijvoorbeeld Jack Sparrow zijn zeker niet onbestaande. Snakken naar rum en knappe vrouwen, een wilde uitstraling en een goudverslaving zijn clichés die bij Edward ook

aanwezig zijn. Maar dat maakt het iets geloofwaardiger voor ons. Want hoe je het draait of keert, de helft van de wereld kent niets van de “mythologie” en de geschiedenis van de Caraïben. Waar steden als Rome, Istanbul en Boston nog herkenbaar waren dankzij de vele klassieke personages en authentieke gebouwen, is de Caraïbische Zee een onbekende zone voor ons. Door gebruik te maken van personages als Blackbeard en de clichés der piraten, ontwikkelt Ubisoft alsnog die belangrijke laag van authenticiteit, al is die niet zo dik gelegd als in de voorgaande titels. Wat Assassin’s Creed IV mist, is wat diepgang. Wie klaagde dat Connor een plat personage was, heeft deel vier nog niet gespeeld. Schattenjacht Maar de vraag is eigenlijk of dat nodig is, want zoals al gezegd is Black Flag een zijstapje in de franchise om eens iets anders te kunnen doen. Noodzakelijke vernieuwing en verfrissing. De term “open wereld” mag je bijvoorbeeld letterlijk nemen, want in plaats van een stad die werd gekopieerd, krijgen we nu een stuk wereldkaart voorgeschoteld die we volledig kunnen verkennen. Het hoofdverhaal komt halfverwege goed tot zijn recht, maar het echte potentieel schuilt in exploratie. Stap de boot op en begin rond te varen. Jagen op walvissen, tropische wouden verkennen of op zoek gaan naar verborgen schatten

van de Templars? Het kan allemaal. Nog nooit werd exploratie zo zwaar aangemoedigd als in Black Flag. Ubisoft heeft met Black Flag gepoogd eens niet zo serieus te zijn, en eigenlijk loont die moeite. Waar in de voorgaande delen steeds donkere verhalen verteld werden, krijgen we nu de kans om als een piraat ons niets aan te trekken van wat het plebs uitspookt en gewoon ons eigen ding te doen. Wat dat precies inhoudt, is afhankelijk van jouw keuzes. Maar jij bent de baas. De beste elementen Na jaren ontwikkeling heeft Ubisoft eindelijk genoeg ervaring opgedaan in de franchise om te weten wat wel en niet werkt. Een van de grootste problemen in Assassin’s Creed III was dat we vooral op de grond bleven en dat een vertikale speeltijd werd ontmoedigd. Dat terwijl we wel voor het eerst in bomen konden klimmen. In Black Flag wordt gelukkig weer aangeraden in de hoogte te werken met talrijke klimuitdagingen en exploraties. De mogelijkheid om op het hoogste touwgestel van je schip te kunnen sluipen overspoelt je met een speciaal vrijheidsgevoel. Helaas heeft dat ook voor enkele problemen gezorgd. Als je een Assassin met alles wilt laten interageren, zal hij ook op alles reageren. De AI weet niet altijd wat jij bedoelt, dus gebeurt het vaker dan anders dat je een verkeerde stap zet en opnieuw mag beginnen.

DEEL 3

Daarnaast zijn er toch enkele pijnlijke bugs aanwezig in Assassin’s Creed IV: Black Flag. Zo merkten we regelmatig op dat enkele guards niet eens opkeken toen we een kompaan met een diepe steek in de ribben uitschakelden. Niet dat we dat erg vonden, maar realistisch is het alvast niet. Ook bevonden we ons in een irritante situatie dat de sleutel die we nodig hadden van een guard plots verdween omdat we te laat waren met het looten van zijn lijk. Helemaal opnieuw beginnen! Of dat Edward al sluipend op de touwen soms lijkt te zweven, omdat de models niet goed gepositionerd zijn. Het zijn geen grote bugs, maar het gaat wel storen na een tijdje. Weersysteem Grafisch is Assassin’s Creed IV: Black Flag een pareltje. Het doet echt goed om eens in een tropische omgeving te kunnen vertoeven in plaats van die grauwe settings uit de voorgaande titels. Toch zijn we niet helemaal tevreden. Het lijkt alsof Ubisoft de game bewust een tikkeltje minder prachtig heeft gemaakt om de overgang naar de volgende generatie consoles duidelijker te maken. Black Flag ziet er alles behalve lelijk uit en is in zijn hele presentatie overtuigend. Maar er mist soms wat detailwerk.

Een andere mogelijkheid - en een veel mooiere verklaring - is omdat Ubisoft het onderste uit de kan probeert te halen met Black Flag. Een dynamisch weersysteem en een kolkende zee bijvoorbeeld zijn netjes geïntegreerd in deze nieuwe telg, maar misschien moest dat ten koste gaan van enkele andere details. Wie de game speelt op PS4 eind deze maand zal absoluut genieten. De game speelt precies hetzelfde, maar krijgt een grafische oppoetsbeurt. Echt HD, haarscherpe graphics en vooral betere belichting. We kijken er nu al naar uit. Multiplayer Sinds enkele jaren kunnen we ook zelf de Animus betreden en als een ware sluipmoordenaar de tegenstander uitschakelen. In Black Flag krijgen we ongeveer dezelfde multiplayer voorgeschoteld als in Assassin’s Creed III, maar er zijn enkele essentiële verschillen. Zo zit het weersysteem ook verweven in de gameplay, wat het vinden van je vijanden vaak moeilijker maakt, en hebben we nu een gamelab waarin we onze eigen online gametypes kunnen samenstellen. Wij speelden bijvoorbeeld een potje waarin het enkel mogelijk was om tegenstanders uit te schakelen met een

pistool in plaats van een zwaard of degen. Zo’n simpele aanpassing zorgt voor een totaal andere ervaring en dynamiek.

Al met al is Assassin’s Creed IV: Black Flag een moeilijk geval. Ondanks de vastgeroeste fundamenten, is deeltje vier een game die totaal niet past in het concept van Assassin’s Creed. En dat is nét wat de franchise nodig had. Edward is een Assassin als het moet, en anders een piraat op schattenjacht. Een luchtig zijstapje in de anders bloedserieuze en dodelijke reeks, dat doet pas deugd. Het is eens een andere kijk op hoe je tot zo’n geheime genootschap kunt toetreden. En als we eerlijk mogen zijn: we geloven het nog ook.

8,9

geweldig + + -

minder serieus exploratie details bugs

WEDSTRIJD

In samenwerking met Ubisoft geven wij deze maand een awesome statuette weg van Edward Kenway, het hoofdpersonage uit Assassin’s Creed IV: Black Flag. Je hebt de review al kunnen lezen, nu kan je er zelf mee aan de slag, Maar niet zonder Edward je vanop de kast de laten controleren. Om mee te doen aan deze actie moet je naar onze Facebook-pagina surfen en op de knop “Win Black Flag” klikken. Na het invullen van jouw gegevens moet je het antwoord geven op een zeer eenvoudige vraag, en wie weet leggen wij binnenkort deze Edward-figurine wel bij jou op de deurmat!

Deelnemen? Surf naar facebook.com/gmag.be Wedstrijdreglement: http://www.gvangames.be/disclaimer Onze acties in dit magazine eindigen op 25 oktober om 23:59. De winnaars worden persoonlijk verwittigd.

REVIEW

DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

Quantic Dream staat vooral bekend als een ontwikkelaar die games en films probeert te combineren. Met Fahrenheit en Heavy Rain slaagden ze hier grotendeels in. Met Beyond: Two Souls proberen ze nog wat verder te gaan. Technisch is Beyond een hoogstandje. De graphics zijn schitterend, de voice-acting subliem (wat ook niet anders kan als je Ellen Page en Willem Dafoe inschakelt voor de hoofdrollen) en de charactermodels zijn enorm gedetailleerd. Grafisch haalt Quantic Dream het onderste uit de kan. Wie Heavy Rain al bijzonder ver vond gaan op vlak van fotorealisme, heeft nog geen idee wat Beyond allemaal op je scherm tovert. Geregeld zul je denken dat je effectief naar een echte film zit te kijken. Maar als je een game aan de man brengt als interactief verhaal, dan moet de verhouding tussen game en film goed zitten. I know Kung Fu Je loopt rond in verschillende omgevingen en wanneer je een hotspot ziet kun je hier iets mee doen. Omdat dit nogal eentonig is, heeft Quantic Dream deze keer wat meer actiescènes voorzien. Protagonist Jodie heeft training bij de CIA gevolgd en kan als een echte kungfu-expert meerdere tegenstanders met gemak verslaan. Wanneer je in een gevecht belandt, zal Jodie automatisch slaan en schoppen naar al wat beweegt. Tijdens zo’n slag wordt de actie in slowmotion getoond en is het de bedoeling dat je met de rechterjoystick de beweging van Jodie’s arm of been volgt. Het probleem is dat dit soms wat onduidelijk is.

DEEL 2

ONTWIKKELAAR: QUANTIC DREAM UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS3 RELEASEDATUM: 18 OKTOBER 2013

Natuurlijk zijn ook de standaard quicktime-events aanwezig die je wel nog kent uit Heavy Rain en Fahrenheit, maar ze zijn iets minder prominent. Daarnaast is Jodie ook een experte in stealth en zal je af en toe van cover naar cover moeten lopen. Verwacht hier echter niet te veel van, want het aantal keer dat je dit moet doen is op één hand te tellen. Het lijkt alsof Quantic Dream de uitdaging wat uit het spel heeft gehaald om het verhaal beter te kunnen vertellen. Waar we in Heavy Rain meeleefden omdat we onze personages zagen sterven en waar dus onze fouten hun consequenties waren, is het net alsof Quantic Dream ons nu gewoon bezig probeert te houden terwijl het een verhaal vertelt. Poltergeist Als je tijdens de actiescènes er niet in slaagt om genoeg prompts correct te voltooien is het niet onmiddellijk game over. Meestal zal Aiden je nog net op tijd komen redden. Aiden is de tweede ziel waar de titel naar verwijst en is sinds Jodie’s geboorte met haar verbonden. Het hoe en waarom hiervan kom je tijdens het spel te weten. Als speler kan je zelf ook aan de slag met Aiden en in ware Poltergeist-stijl mensen op stang jagen. Zo kan je onder

andere stapels boeken of films omgooien en lichten doen springen, wat net genoeg is om een paar tieners die Jodie pesten een lesje te leren. Als de actie menens wordt kan Aiden echter ook mensen bezitten of als een ware Jedi iemand force-choken. Een beetje creatief persoon kan ook wel inbeelden wat er gebeurt als er een fornuis en kaarsen in de kamer staan. Jammer genoeg krijg je niet de vrijheid om zelf te kiezen wie of wat je manipuleert, maar kan je dit alleen doen met personen of voorwerpen die aangeduid zijn. Dat is toch op zijn minst jammer te noemen. De game laat trouwens ook toe om in coöp te spelen, waar één speler Jodie bestuurt en de andere met Aiden speelt, maar echt een meerwaarde biedt dat niet. Het leidt misschien nog meer af dan dat het het verhaal ondersteunt. Emotionele rollercoaster Al bij al is de gameplay afwisselend genoeg om je niet te snel te vervelen, maar een Quantic Dream-game moet het natuurlijk hebben van het verhaal. En dat is nu net waar het schoentje wringt. Het verhaal heeft zeker potentieel: we volgen Jodie van haar zesde verjaardag tot ze 21 is en komen al gaande meer te weten over Aiden en hun geschiedenis. We kunnen eens echt spreken over het vertolken van een rol, want Ellen Page heeft een jaar lang voor

de camera gestaan en als surrogaat gediend voor Jodie. Ook Willem Dafoe is bijzonder geloofwaardig. Hij speelt Nathan Dawkins, een wetenschapper die een tweede vader wordt voor Jodie en onderzoek uitvoert naar haar speciale mogelijkheden. Afwisseling Het verhaal wordt in niet-chronologische volgorde verteld. Dit geeft Quantic Dream de mogelijkheid om een scène waarin Jodie een CIA-missie uitvoert te laten volgen door één met een zesjarige Jodie die een sneeuwballengevecht houdt. Dit zorgt voor wat afwisseling en geeft je ook de kans om wat te bekomen van de vele hartverscheurende momenten en tragedies die Jodie meemaakt. Zoals eerder gezegd zal je in Beyond: Two Souls nooit een “game over” te zien krijgen. Wanneer je in een bepaalde scène faalt, zal de game een alternatieve manier tonen waardoor je toch op je bestemming geraakt. Om een voorbeeldje te geven: als je tijdens een politie-achtervolging niet op tijd weg kan lopen, word je opgepakt. Met Aiden kan je de agent in kwestie vermoorden en Jodie’s handboeien vernielen, waarna ze ongemerkt uit de combi kan sluipen. Quantic Dream heeft dit gedaan om te voorkomen dat de snelheid niet afneemt tijdens het spelen, maar we

DEEL 3

missen zo wel een belangrijke vorm van uitdaging. Het verhaal zit vol van dergelijke elementen en ook de keuzes die je tijdens dialogen maakt kunnen later in het spel een subtiele impact hebben, mogelijk zelfs het lot van bepaalde nevenpersonages bepalen. Het mooie is dat je meestal niet weet dat zoiets gebeurt. Het is pas wanneer je de game een tweede keer speelt - of bespreekt met iemand anders - dat je echt beseft hoeveel content je gemist hebt. Mass Effect 3-syndroom Het grootste minpunt van Beyond: Two Souls moet helaas het einde zijn. De eerste zeven Ă acht uur van het spel waan je je nog in een goede The X-files-aflevering, maar de laatste twee uur zijn absurd. Het paranormale blik wordt volledig opengetrokken en bepaalde personages slaan volledig om qua karakter en handelingen. Echt jammer, want zo wordt al het voorgaande quasi volledig in het belachelijke getrokken. Ook worden sommige personages nogal vlak voorgesteld. Een mogelijke liefde voor Jodie wordt snel ongeloofwaardig als een sterke actrice een romantische scene moet inblikken zonder een goede tegenspeler.

CONCLUSIE Wie genoten heeft van Heavy Rain of op zoek is naar een nieuw degelijk interactief verhaal zal aan Beyond: Two Souls zeker plezier beleven. Ellen Page en William Dafoe vertolken hun rollen meer dan uitstekend en bewijzen dat een echte cast in een videogame zeker kan helpen. Beyond is een technisch hoogstandje met een sterk verhaal - op het einde na dan -, en bevat genoeg afwisseling in de gameplay. Als ze nu nog afkomen met een update in verband met die quicktime-events, dan zijn we tevreden.

7,5

geweldig

PRO + technisch hoogstandje + emoties ten top

CON - einde - QTEâ&#x20AC;&#x2122;s onduidelijk

REVIEW

ONTWIKKELAAR: TELLTALE GAMES UITGEVER: TELLTALE GAMES PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC, VITA, IOS RELEASEDATUM: 11 OKTOBER 2013

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

THE WOLF AMONG US Als we Disney mogen geloven dan zijn sprookjes altijd suikerzoet en wordt ook steeds een gelukkig einde aan gebreid. De verhaaltjes van auteurs zoals Grimm, waar de vader van Mickey Mouse zich op baseerde, waren echter gruwelijk en bloederig. The Wolf Among Us neemt ons mee naar die vervlogen tijden. Telltale Games kennen jullie misschien nog wel van The Walking Dead. Niet dat afgrijselijk slechte spel van Activision, maar de point-&-click waar je vaak zware keuzes moest maken. The Wolf Among Us kan enigszins gezien worden als een opvolger van dat spel. De gameplay, de graphics en de grote dilemmaâ&#x20AC;&#x2122;s lijken allemaal zeer sterk op die zombiegame. Net zoals The Walking Dead wordt ook deze in verschillende episodes uitgebracht en kan je voorlopig enkel aan de slag met de eerste, Faith. Whodunit Het verhaal is gebaseerd op de stripreeks Fables van de hand van Bill Willingham. Je hoeft je geen zorgen te maken als je het hoort donderen in Keulen, want hier op de redactie waren we ook leken en dat verhinderde ons plezier absoluut niet. Er geen rottende zombies meer, maar bekende sprookjesfiguren in een compleet andere setting. Ze zijn immers allemaal moeten vluchten vanuit hun geboorteplaatsen om zich te vestigen in een achterbuurt van New York, dat ze tot Fabletown hebben omgedoopt. Bigsby Wolf, oftewel de Grote Boze Wolf, heeft zich bekeerd en is nu de sheriff van die gemeenschap. Al snel

valt er daar een dode en is het aan jou om die zo snel mogelijk op te lossen vooraleer de Mundies, zeg maar de gewone mensen, argwaan krijgen. Quicktime-events Net zoals bij The Walking Dead zijn de dialogen het belangrijkste aspect van het spel. We kregen de indruk dat je meer belangrijke beslissingen moet maken en dat die ook een grotere invloed hebben op het verhaal. Je moet denken als een echte detective en dus is het belangrijk dat je de juiste vragen stelt of anders blijf je zonder antwoorden achter. Qua gameplay ligt de nadruk voorlopig ook meer op quicktime-events dan op echte puzzels. Ook wegen je prestaties tijdens die events door in de gebeurtenissen. Voor mensen met een AZERTY-toetsenbord heb je wel weer hetzelfde probleem dat je de controls niet kan aanpassen en er ook geen automatische herkenning is. Je zal dus op voorhand je instellingen moeten aanpassen. Game noir De graphics zijn wederom cell-shaded, maar wel een pak gelikter dan The Walking Dead. De stripsfeer zit er dan ook volledig in. Het kleurschema is verder zeer donker, wat je een beetje

het gevoel doet krijgen dat je in een film noir bent beland. Ook de soundtrack is van een hoogstaand niveau en dompelt je volledig onder in de lugubere wereld van Fabletown. Wat we jammer vonden is dat je personage nog altijd zo stroef loopt. Hoewel we de beperking van je bewegingsvrijheid ergens kunnen begrijpen, voelt het allemaal te stijf aan en stoot je nog steeds te vaak tegen onzichtbare muren of geraak je niet door smalle doorgangen. Dit is natuurlijk nog maar de eerste episode, maar we kunnen echt niet wachten tot de volgende.

Wij hadden nooit kunnen vermoeden dat een sprookje ons nog zo kon intrigeren. Een meeslepend verhaal, overtuigende personages en goede afwerking doen ons absoluut smaken naar meer.

9,0

geniaal

REVIEW

ONTWIKKELAAR: WB MONTREAL UITGEVER: WARNER BROS PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 25 OKTOBER 2013

DOOR TIMMY DE CRAENE

BATMAN

ARKHAM ORIGINS Games rond Superhelden waren tot voor kort niet veel soeps. Voor Batman: Arkham Asylum in de rekken lag, waren de meeste spelletjes gebaseerd op de bijhorende films en liet de kwaliteit vaak te wensen na. Ondertussen zitten we met Origins reeds aan het derde deel in deze Batman Arkham-franchise. Weet nieuwe ontwikkelaar Warner Bros Montreal de reeks fris te houden? Warner Bros Montreal reeg voor het eerst de kans om aan de slag te gaan met de franchise die Rocksteady ontwikkelde. Om meteen met de deur in huis te vallen, kunnen we zeggen dat de jongens van Splash Steady goed het voorbeeld van de makers gevolgd hebben. Dit wil echter ook meteen zeggen dat er zo goed binnen de lijntjes gekleurd is dat alles aanvoelt als DLC voor Arkham City, de vorige game. De stad is hetzelfde, de graphics zien er identiek uit en ook de gameplay is zo goed als gelijk aan de vorige twee games. De grootste verandering zijn echter de bossfights. Waar Arkham City en Arkham Asylum nogal saaie en inspiratieloze bossfights hadden, krijgen we in deze Origins een gevarieerder pakket voor de kiezen. Een heleboel huurmoordenaars hebben het op Batman gemunt en op die manier krijgen we telkens een ander personage om te verslaan. Onervaren Deze prequel op de vorige games moet normaal gezien een portret schetsen van een minder ervaren Batman. Daarom is het bijna hallucinant dat alles gekopieerd is en aanvoelt als een game zonder identiteit. Origins gaat ook niet echt over de geschiedenis van Arkham. OkĂŠ, we krijgen wel kleine onthullingen over de beginjaren van het befaamde Asylum maar daar blijft het vaak bij. In deze game leren we vooral hoe Batman zijn reputatie heeft opgebouwd rond Gotham en Arkham.

DEEL 2

Zijn aanvaringen met de politie en de lokale criminelen zijn de leidraad van deze game. Batman heeft echter alle snufjes ter beschikking zoals hopen gadgets, een Batcave en zijn Batwing. Repetitief Deze Origins laat op het vlak van inleving ook wel steken vallen. Akkoord, Gotham is nog niet de criminele stad die hij later zal worden maar tijdens het verkennen van de stad kom je nauwelijks iemand tegen. Waarom moet Batman de straten opruimen en het volk redden als er geen kat is? De plezante puzzels van The Riddler die we zo konden smaken in de voorbije games zijn in Origins gedegradeerd tot saaie en gemakkelijke hacks. Er begint ook sleet te komen op het combatsysteem van deze reeks. Vierkantje hier, driehoekje daar, repeat, repeat, repeat. Waarom heeft Batman trouwens maar drie rake meppen nodig om tegen de stenen te gaan terwijl een mondaine crimineel meer dan tien vuistslagen nodig heeft om de aanval te staken? Wij hebben Kevlar en andere beschermingskledij. Zij amper een hemdje. Lineair Het verhaal vliegt voorbij en alles wat je doet is vrij lineair. De spannendste zaken zoals een grote aanval op de Batcave gebeuren zelfs off-screen. Je gaat

van missie tot missie zonder echt eens iets anders te doen buiten wat collectibles te verzamelen. Gelukkig voor deze Origins is hij gebouwd op ijzersterke funderingen. De vorige games waren twee absolute toppers en dat voel je wel. Warner Bros Montreal heeft ook een poging gedaan om een multiplayer te integreren. Spijtig genoeg zijn de opties die je hebt in de multiplayer identiek aan die in de singleplayer. Terwijl we in de singleplayer de opties zien door de scripted AI, gaan ĂŠchte tegenstanders van vlees en bloed zich nooit zo gemakkelijk naar de slachtbank laten leiden. Al met al is Batman Arkham Origins redelijk teleurstellend. Het voelt aan als een uitbreiding, niet een vernieuwing. Als je net Arkham City gespeeld hebt, wacht je beter even voor je aan Origins begint. Anders wordt het soms net iets te saai.

Batman: Arkham Origins is geen slechte game. Je voelt dat de basis nog steeds staat als een huis maar langzaam begint af te brokkelen. Dit had eigenlijk altijd DLC moeten zijn voor Arkham City. Voor een keer kunnen we dit gebrek aan originaliteit door de vingers zien, maar voor deel 4 zal Warner Bros. en zijn ontwikkelaar met een beter excuus moeten komen.Wie de vorige graag gespeeld heeft zal deze ook wel appreciĂŤren maar verwacht niks nieuws.

7,0 goed

+ + -

Basis is solide Cutscenes Geen identiteit Bugs Repetitief

REVIEW

ONTWIKKELAAR: NINTENDO UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: WII U RELEASEDATUM: 4 OKTOBER 2013

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

THE LEG END OF ZELDA : T H E

W I N D

W A K E R

H D

We hebben het ondertussen wel gehad met HD-remakes. Het zijn snelle inkomsten voor de uitgeverijen, kleine uitgaven voor de ontwikkelaars en vooral een bron van nostalgie voor de spelers. Iedereen koopt ze, dus iedereen maakt ze. Ook Nintendo waagt zich op dun ijs met een opgewaardeerde heruitgave van The Legend of Zelda: The Wind Waker. The Wind Waker verscheen oorspronkelijk in 2003 voor de GameCube van Nintendo. Het toen nieuwe avontuur van Link werd enthousiast ontvangen. Aanvankelijk werd gedacht dat de designkeuze een stijlbreuk zou opleveren, maar Nintendo wist zich goed te weren en bewees dat een degelijke basis genoeg was om The Legend of Zelda te typeren. Tien jaar later is de game er opnieuw, nu in HD. En vreemd genoeg doet deze nieuwe versie het origineel onmiddellijk vergeten. Beter dan origineel Eigenlijk is The Legend of Zelda: The Wind Waker HD de game die tien jaar geleden had moeten verschijnen. Prachtig leveldesign, een levendige soundtrack en animaties om u tegen te zeggen zorgen ervoor dat deze HD-remake onmiddellijk ook een van de beste games voor de Wii U heeft opgeleverd. In The Wind Waker HD verkennen we het ruime sop met onze piratenvriendin Tetra, op zoek naar de zus van Link. Je hebt de mogelijkheid om de wind te besturen en de hele zee te verkennen. Onderweg passeren we

langs diverse dungeons met elk een eindbaas zoals bossen en vulkanen en krijgen we indrukwekkende puzzels voor de voeten geworpen. Wanneer je ook nog eens de mogelijkheid krijgt om van personage te veranderen, wordt het helemaal te gek. De gameplay en de gevechten zijn redelijk identiek, maar de basis is nog steeds perfect en getoetst na al die jaren. The Wind Waker was tien jaar geleden een revolutie in het adventuregenre en dat is het nog steeds. Aanpassingen Toch heeft Nintendo enkele belangrijke wijzigingen moeten uitvoeren om de tand des tijds te kunnen doorstaan. Gamers van nu willen dat het vooruit gaat, dus hebben ze de snelheid van je bootje aangepast en bepaalde quests wat eenvoudiger en gestroomlijnder gemaakt. Helaas zijn niet al die aanpassingen netjes geĂŻntegreerd met de rest van het spel. Zo was de hogere versnelling voor de boot niet onmiddellijk beschikbaar en konden we die enkel activeren in een sidequest. Vreemd voor zoâ&#x20AC;&#x2122;n belangrijke verbetering. Vooral omdat het repetitieve op het water toch een

van de grootste klachten was bij het origineel. Ook niet onbelangrijk is de grafische update. The Wind Waker HD ziet er uit als een game van nu en zou je op geen enkele manier kunnen linken aan het origineel als je het niet had geweten. Het design toont geen barsten, alles is perfect opgewaardeerd en de details die Nintendo heeft aangebracht zijn ongekend. Ook de animaties lopen vloeiend. We zijn zwaar onder de indruk van deze conversie.

The Wind Waker HD is eigenlijk de beste Wii U-game van het moment. Dat het ook de beste GameCube-game van tien jaar geleden is, heeft daar veel mee te maken. In tien jaar tijd is het spel niet ingehaald geweest en met de aanpassingen heeft Nintendo de achterstand nog wat groter gemaakt. We zijn benieuwd wat ze in de toekomst nog gaan doen met hun klassiekers.

9,3

geniaal

REVIEW

ONTWIKKELAAR: SONIC TEAM UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: WII U, 3DS RELEASEDATUM: 18 OKTOBER

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

SONIC: LOST WORLD Kijk, als je aan om het even welke gamer het hebt over Sonic, zullen ze zich ongetwijfeld allemaal de ouderwetse SEGA-klassiekers herinneren, waarin je met een blauwe egel in 2D vooral moet springen en rennen. En gouden ringen verzamelen. Het concept was zo solide dat het anno 2013 nog altijd zou moeten werken. Waarom maken ze die games dan niet meer? Sonic Team, dat al jarenlang instaat voor de ontwikkeling van alle recente Sonic-titels, probeert telkens de franchise opnieuw uit te vinden, nieuwe methodieken te zoeken, vernieuwing te brengen. En telkens faalt het bedrijf. Waarom? Omdat de lat met de fundamenten van Sonic zo hoog ligt, dat het tegenwoordig geen manier meer vindt om er nog boven te geraken, of die ook maar te evenaren. Met Sonic: Lost World probeert de ontwikkelaar een mix te vinden tussen de klassieke 2D-versies en de moderne 3D-levels, ondanks dat de geschiedenis - Sonic Generations, Sonic Colors en Sonic Unleashed - al meermaals heeft bewezen dat dit vooralsnog niet lukt.

ook Mario heeft zich aan dit concept gewaagd en ondertussen is Super Mario Galaxy 2 een van de beste Mario-games tot nu toe.

Vreemd, echt vreemd Sonic: Lost World is een vreemde eend in de bijt. Het eerste level is er al meteen eentje waarin je in Super Mario Galaxy-stijl zoveel mogelijk munten moet verzamelen. De 3D-levels bestaan uit cilinders waarrond je kan lopen en nieuwe paden en mogelijkheden kunt ontdekken. En het gaat in de verdere levels van kwaad naar erger. Vreemd, misplaatst en totaal niet Sonic zijn opmerkingen die onmiddellijk in je opkomen, maar

Eigenlijk kun je heel Sonic: Lost World beschrijven als een vreemde ervaring. Veel gamers en fans zullen dit als een absolute misstap beschouwen. Maar dat is het niet. Sonic: Lost World is de tussengame die ons aan een nieuw soort Sonic moet gewend maken. Ze hebben het eerder al geprobeerd, maar keerden toen terug naar een ander concept. Lost World voelt als dĂŠ titel met een vervolg dat ons omver zal blazen. Elke actie in deze Sonic voelt zo vreemd aan, dat het lijkt alsof Sonic

Zodra je het concept doorhebt, gaat het vlot, maar dan begint de moeilijkheidsgraad weer constant te draaien en te keren. Soms vlieg je door de levels, maar Game Over heeft ook al regelmatig op ons scherm gestaan na vijftien keer ons te pletter te springen. In de 3D-levels heb je weinig overzicht. Vooral als er constant pictogrammen verschijnen om je duidelijk te maken dat een volgende tutorial op je staat te wachten en deze je vertezicht totaal versperren.

Team te hard heeft nagedacht om het een plekje te geven. Generiek design Helaas hebben ze nog niet hard genoeg nagedacht en is deze eerste game in bepaalde opzichten een teleurstelling. Het is nieuw en het concept van Sonic is veranderd, maar daarvoor willen we nog geen punten aftrekken. Elke poging om de vergane glorie nieuw leven in te blazen is een verdienstelijke. Maar helaas verliest Sonic Team steeds meer inspiratie hoe verder je in het spel geraakt. De omgevingen zijn aanvankelijk nog kleurrijk, vrolijk en knap, maar ze worden saai, generiek en vooral herkenbaar - in een slechte zin. Net daarom is Sonic: Lost World op zich geen hoogvlieger. Het concept werkt, maar is vreemd en mist afwerking.

Een oproep aan Sonic Team en SEGA: dump dit concept niet. Het kan werken mits wat bijsturing. De fans moeten wennen en dat kost wat tijd.

6,5

geslaagd

REVIEW

ONTWIKKELAAR: VICARIOUS VISIONS DOOR RUBEN GOETHALS UITGEVER: ACTIVISION PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, WII, WII U, 3DS RELEASEDATUM: 18 OKTOBER 2013

SKYLANDERS S W A P

F O R C E

Welkom terug jonge poortmeester! Na een verdienstelijke poging van Disney tot het inpalmen van de figurinesmarkt, keert de regerende kampioen terug met een nieuwe editie van het bekende verhaal. Vernieuwende figurines, een uitgebreid verhaal en hetzelfde sterke systeem, reeds geliefd door de spelers, zorgen opnieuw voor een aangenaam spel. Swap Force is de naam van deze editie en tevens de grootste sterkte en vernieuwing. Net als bij de vorige titels komt ook dit spel uit met een heel gamma aan figurines. Ditmaal niet alleen een uitbreiding met een derde reeks (Series 3) en enkele nieuw LigtCore-modellen (die oplichten eenmaal ze op de portal geplaatst worden) maar ook de specifieke Swap Force-poppetjes. Die bestaan uit twee delen: een torso en een stel benen die met elkaar kunnen gewisseld met een totaal van 256 combinaties, elk met hun specifieke eigenschappen. Dit is dan ook heel aantrekkelijk voor jonge spelers. Hiernaast is het spel ook nog eens volledig compatibel met alle vorige modellen. Dus plaats je je Skylanders op je nieuwe portal, en je ziet ze opnieuw tot leven komen. Een nieuwe wereld Vanuit je thuisbasis Houtshol, leer je de geschiedenis van de Swap Force Skylanders te weten, en probeer je er opnieuw in te slagen om de kwade Kaos een hak te zetten in zijn kwade plan om de wereld te â&#x20AC;&#x153;verkwaadiserenâ&#x20AC;?. Ook deze maal wordt je ondersteund door de beste piloot, je zogezegde beste vriend Flynn, maar ook door Tessa. Gelukkig voor Kaos wordt ook hij deze keer gesteund. Het verhaal is niet alleen entertainend voor de kinderen, maar ook de oudere spelers zullen de volledige storyline kunnen smaken. De humor is gepast en vult een heel belangrijke rol om de verschillende personages en situaties volledig tot leven te wekken. Zo lagen wij toch enkele keren plat tijdens enkele cutscenes. Vanuit Houthol kan je verdergaan in het verhaal, de gespeelde levels opnieuw proberen voor het vinden van nieuwe powerups, unlocken van extra

DEEL 2

challenges, of gewoon het verbeteren van je scores. Ook kan je naar een speciale arena gaan waar verschillende Skylanders het kunnen uitvechten wie de beste is. Eenmaal je Skylander zijn kracht bewezen heeft in de arena, kan hij zichzelf nog verbeteren door middel van specifieke uitdagingen. Elke Skylander kan niet alleen nieuwe krachten aankopen met verdiende munten, maar levelt ook naarmate het XP verzamelt, tot aan level twintig. Zo verbeter je de algemene kwaliteiten van je Skylander en dat is soms wel eens nodig. Ook je poortmeestersniveau stijgt systematisch, wat nog meer nieuwgheden vrijspeelt. Nieuw is de mogelijkheid om te springen in Skylands. Deze (langverwachte) functionaliteit verbetert niet alleen de ervaring, maar is ook goed geïntegreerd in het spel. Zo moet je voor bepaalde monsters wel springen om hun schokgolven te ontwijken, of kan je gemakkelijker weggeraken van een reeks vijanden door snel erover heen weg te springen. Oogstreling Het volledige spel is grafisch een kleurrijke oogstreling. Vicarious heeft opnieuw weinig moeite gespaard om zowel de werelden, animaties van je Skylanders als de volledige sfeer helemaal correct te krijgen. De cutscenes die het spel vooruitdrijven zijn gemaakt met een flinke laag humor en passen

bij de personages, waarbij je de reactie meer dan enkele keren kan aflezen van het gezicht. Met als resultaat dat je telkens opnieuw in grote, thematische niveaus terecht komt die perfect bij elkaar passen, hoewel ze volledig verschillen van elkaar. Diversiteit top Zo is Houtshol een dorp gebouwd in het midden van een bos, waar je bijvoorbeeld kan klimmen tot in de top van de bomen, of vertoef je in ijswerelden, waar je kan uitglijden over ijs. Er is zelfs een onderwereld. Maar hoe verschillend al deze werelden ook zijn, dankzij de bijpassende soundtracks, de vervormde vijanden en de volledig Skylands-stijl blijf je er toch in geloven dat deze wereld volledig bij elkaar hoort. Ook deze maal zijn er verscheidene minigames waarin de speler voor zijn Skylander de nodige munten kan verzamelen, voor het aankopen van nieuwe powerups. Deze minigames zijn niet alleen beperkt tot het neerschieten van bepaalde targets, het grinden over bepaalde treinrails, of het verslaan van een resem vijanden, maar ook een nieuw minigame voor het openen van kisten. Waarbij we als doel hebben om twee “vonken” tegen elkaar te krijgen, om het slot open te krijgen. Swap Force minigames Daarnaast is er een extra minigame

toegevoegd per kracht van de Swap Force Skylanders. Zo kan je met de aangeleverd figurine Wash Buckler - een water/water-Skylander - bijvoorbeeld dankzij zijn tentakels een muur probeen op te klimmen, terwijl er constant vanalles naar beneden gesmeten wordt, of kan je figurine Blast Zone dankzij z’n raketvoeten een race doorheen hoepels ondernemen.

Skylanders: Swap Force is de beste Skylanders-game tot nu toe. Niet alleen ziet Swap Force er een stuk beter uit, maar de mogelijkheden zijn verder uitgebreid, en de vele extra’s die je kan verdienen houden je zeker nog voor uren bezig. Het enige jammere dat we kunnen vinden is het gat in de portefeuille van alle ouders (of fervente gamers) die alle mogelijkheden van het spel willen ontdekken, en daardoor niet alleen heel wat figurines zullen moeten aanschaffen, maar ook een heuse kast bij kopen om al je Skylanders hun verdiend plaatsje te kunnen geven.

8,5

geweldig + + -

Uitgebreid Fantasierijk Figurines kopen Camera 25

REVIEW

ONTWIKKELAAR: CAPCOM UITGEVER: CAPCOM PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 24 OKTOBER

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

PHOENIX WRIGHT DUAL DESTINIES

We hebben er lang op mogen wachten, maar Phoenix Wright is terug van weggeweest! Na zijn ontslag als advocaat in Apollo Justice: Ace Attorney is hij opnieuw aan de slag als redder der onschuldige zielen in het bizarre rechtsysteem dat achter de Ace Attorney-reeks schuilt. De franchise doet voor het eerst de Nintendo 3DS, dus daar mocht onze favoriete rechtsman absoluut niet ontbreken. Phoenix Wright: Ace Attorney - Dual Destinies, zoals de game voluit heet, begint al meteen met een knaller. Een arm meisje wordt gearresteerd van verdenking op de moord van een detective tijdens een bomaanslag in het gerechtshof. Phoenix is dé uitgelezen kandidaat om de meid vrij te laten spreken. Je beschikt daarvoor over enkele hulpmiddelen zoals bewijsstukken en profielen. Objection! Eigenlijk is de Ace Attorney-franchise een saaie als je niet houdt van lezen. Ongeveer drie kwart van de gameplay bestaat uit het lezen van talrijke dialogen tussen de rechter, de advocaten en de getuigen. Tijdens officiële getuigenissen moet je op zoek gaan naar fouten, die je kunt counteren met bewijsstukken. Door steeds verder in te gaan op de inconsistenties van je getuigen, kan je uiteindelijk de ware dader te pakken krijgen, maar daarvoor moet je je eerst door een reeks teksten worstelen. Nieuw is het Mood Matrix-systeem, waarmee Athena Cykes - onze nieuwe sidekick - vreemde gevoelens kan detecteren tijdens een uitspraak. Als

bijvoorbeeld de getuige beschrijft dat hij werd neergeknuppeld en daarbij blijkbaar “geluk” uitstraalt, dan is er toch iets niet juist aan zijn herrinnering. Als je niet in de rechtszaal zit, ben je op zoek naar bewijsstukken tijdens de onderzoekssequenties. Er kruipt heel wat moeite in het zoeken van de juiste hulpmiddelen. Je moet je er door gesprekken van de aanwezigen worstelen, wat gelukkig ervoor zorgt dat je de nieuwe personages stevig leert kennen. Hold it! Erg spijtig is dat de getuigenissen soms losjes aan elkaar hangen. Het is duidelijk dat Capcom wil dat je een bepaald stramien volgt. Eigenlijk kan je Dual Destinies het best vergelijken met een boek waar je de pagina enkel kan omslaan bij het juiste antwoord op de gestelde vragen. En gezien die al op voorhand vastliggen, ga je met deze Phoenix Wright een zeer lineair avontuur tegemoet. Al is dat zeker niet een minpunt. Daar draait het spel nu eenmaal om. Want in essentie is Phoenix Wright: Dual Destinies een animeverhaaltje dat door

enkele getikte Japanners ineen werd gestoken. De personages zijn stuk voor stuk memorabel en het terugzien van oude bekenden doet je nostalgisch terugdenken aan de GBA-avonturen en de DS-ports. Not guilty! In Dual Destinies is de grafische stijl helemaal vernieuwd, wat we enkel maar kunnen toejuichen. Cel-shaded 3D-graphics, vlotte animaties, een voicecast en anime-cutscenes moeten het verhaal wat versterken. In Dual Destinies zijn er maar liefst rechtszaken waar je je over kunt ontfermen, in totaal goed voor een 25 uur speeltijd. Wie eerder al een Ace Attorney-game heeft gespeeld, weet wat te verwachten: een spannend avontuur dat je niet altijd serieus mag nemen.

Dual Destinies is meer van hetzelfde, maar dan in een moderner jasje. Fans zullen absoluut genieten van deze Phoenix Wright, al vrezen we dat het - zoals gewoonlijk - nieuwkomers serieus zal afschrikken.

8,5

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: VISUAL CONCEPTS UITGEVER: 2K SPORTS PLATFORM: PS3, PS4, X360, XONE, PC RELEASEDATUM: 4 OKTOBER 2013

DOOR JONAS ROELEN

NBA 2K14 Een goede sportsgame maken is geen staaltje kattenpis dat elke nerd in zijn kelder kan. Het gaat er niet gewoon om dat je bekende namen in je spel giet. Je moet ook een degelijk controlesysteem maken, goede knoppencombinaties en je moet natuurlijk een realistische sfeer realiseren. Laat ons gewoon met de deur in huis vallen: NBA 2K14 slaagt daar simpelweg volledig in. De titel is niet alleen een goed basketbalspel, het is ook een ode aan de volledige basketbal- en hiphopwereld. Het zal meer dan eens gebeuren dat je merkt dat je aan neuriën bent op de beat van een liedje van Jay-Z of Macklemore. Dat is natuurlijk alleen het geval als je niet te geconcentreerd bent op je meer dan pikante tegenstanders. Als je het niet gewoon bent sportspellen te spelen, zal je zeker hier en daar een stevige uitdaging tegemoet gaan.

nu alleen voor je shots en je skillmoves, waarop de linkse stick geen effect meer heeft, tegenover NBA 2K13. Jammer genoeg zorgt dat voor een erg hoge moeilijkheidsgraad.

Viva la revolución Oke, een beetje een leugen in de titel hier. NBA 2K14 is geen waanzinnige vernieuwing tegenover zijn voorganger, net als zo veel andere sportreeksen (we’re looking at you FIFA). Het heeft echter wel enkele verbeteringen in zijn mars die het dan weer volledig de moeite maken om toch de nieuwste versie in huis te halen.

In de My Player-functies is niet veel veranderd. Je moet nog altijd het heft in eigen handen nemen en zo je droom van professionele basketballer waarmaken. Je moet echter wel meer dan één kleine keuze maken met betrekking tot je karakter. Ben je een toffe peer of een douchebag op en top? Dat ligt volledig aan jou. Je mag je er ook aan verwachten om beslissingen buiten het veld te maken, zoals welk schoenenmerk je jouw gezicht laat gebruiken om het te promoten bij je naïeve fans.

Nu moet je bijvoorbeeld je rechterstick gebruiken als schietstick. De stick dient

Aan de andere kant geeft het een ongeziene hoeveelheid controle over je karakter. Het zal meer dan enkele oefenmatchen duren voordat je de controls ook maar halfweg onder de knie hebt. Gelukkig kan je tijdens je vele oefenwedstrijden luisteren naar de fantastische commentaar van de shoutcasters.

Geen uilskuikens Als je van plan bent het spel te kopen, mag je je alvast voorbereiden op een stevige dosis teamwerk. Je kan natuurlijk altijd als solospeler de NBA te lijf gaan, maar je zal minder succesvol zijn. De AI is namelijk geen achterlijk uilskuiken die wekelijks zijn lusten botviert op de koe van boer Teun. Het heeft de logica om een tegenstander te dekken, geen pun intended, terwijl jij je shot maakt. Aan de andere kant is het soms ook beter om je bal door te passen, ook al kan je dan niet meteen een mooie, maar riskante play maken. Zet dus die eenzame, egoïstische stijl maar uit je hoofd, terwijl je leert een stevige strategie te maken en samen met je teamgenoten naar de overwinning speelt.

Als je een echte basketbalfan bent, is NBA 2K14 iets voor jou. Maak je dan wel klaar om een erg hoge instap te hebben in betrekking tot de controles. Aan de andere kant mag je je ook klaarmaken voor een stevige dosis hiphop- en basketbalplezier.

8,0

geweldig 27

REVIEW

ONTWIKKELAAR: CODEMASTERS UITGEVER: NAMCO BANDAI PARTNERS PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 4 OKTOBER 2013

DOOR DAVY DE RAUW

F1 2014 F1 2013 is net zo verrassend als het huidige, alweer door Sebastian Vettel gedomineerde, Formule 1-seizoen. Dit is in alles een gerecycleerde game in een andere verpakking, waarbij we de enige veranderingen in een ver verleden moeten zoeken. De klassieke content is de grootste nieuwigheid en moet een nieuwe aankoop rechtvaardigen. Zo, het hoge woord gooien we er al meteen in de inleiding uit. Maar goed, elk jaar een vernieuwende game uitbrengen over de slechts sporadisch veranderende F1-racerij is zelfs voor de race-experten bij Codemasters een nagenoeg onmogelijke opdracht. De toevoeging van klassieke content (met iconische bolides, circuits en legendarische coureurs) zat er bovendien al een tijdje aan te komen en houdt de ontgoocheling sowieso een beetje binnen de perken. De selectie klassieke Formule 1-wagens en –circuits uit de jaren tachtig en negentig zorgen absoluut voor een toegevoegde waarde. De F1-monsters uit lang vervlogen tijden doen het zonder de inmiddels ingeburgerde elektronische snufjes en vereisen vanzelfsprekend een compleet andere rijstijl. Ze vragen het uiterste van je stuurmanskunsten en zijn beduidend minder makkelijk op de baan te houden. Classic Edition Een aparte scenariomodus voor de klassieke content, aangepaste scoreborden en tijdsopmeting, de befaamde commentaarstem van de inmiddels gepensioneerde BBC-commentator Murray Walker en de (optionele) sepiafilter om het geheel wat ouder te doen lijken, maken het plaatje compleet. Alleen het idee om de game én zijn klassieke content op te splitsen in twee versies kan niet echt op onze goedkeuring rekenen. Alleen als je de duurdere Classic Edition van F1 2013 in huis haalt óf het afzonderlijke DLC-pakket koopt, krijg je toegang tot de zes bolides en twee circuits uit de jaren negentig. Het degradeert de standaardversie met zijn jaren tachtig content tot een mager beestje en dat is wat ons betreft een gemiste kans. Zeker omdat dit uitstapje naar ’t verleden gecommuniceerd wordt

DEEL 2

uitschuiver ditmaal makkelijker te vermijden. Wat we ook toejuichen is dat F1 2013 weer dat tikkeltje beter speelt met een controller, al is een stuurtje nog steeds de enige optie om daadwerkelijk alles uit deze game te halen. Wat presentatie betreft heeft deze F1 2013 zichzelf weer eens overtroffen, maar boven dat alles primeert uiteraard de uitmuntende gameplay.

als de belangrijkste vernieuwing, is het doodzonde dat het weggestopt wordt achter zo’n commercieel plannetje. Carrière maken Nu we de belangrijkste toevoeging ruim besproken hebben, kunnen we ons focussen op ’t huidige seizoen. Uiteraard tekenen alle rijders en circuits van dit seizoen present en kunnen we Vettel eigenhandig het vuur aan de schenen leggen en virtueel een einde maken aan zijn Schumacherachtige dominantie. Met uitzondering van de klassieke content, is F1 2013 nagenoeg identiek aan de versie van vorig jaar. Je loopbaan in de koningssport van de racerij begint zoals elke aspirant F1coureur in de Young Driver Test. Daarin krijg je de basis van de sport aangeleerd en op basis van het geleverde resultaat krijg je een zitje aangeboden in de lang uitgesponnen carrièremodus. In tegenstelling tot andere jaren bestaat nu iedere race uit minimaal 25 procent (om en bij de vijftien rondjes) van de echte raceafstand. Tijdrovend, maar al bij al een goede zaak, want in langere races komt het tactische aspect (pitstopstrategie, bandenkeuze, …) van deze racetak veel beter tot zijn recht. Dankzij de optie om je vooruitgang middenin de sessie op te slaan, is het

wel mogelijk om je race in meerdere speelbeurten af te werken. Ideaal voor al wie noch het geduld, noch de tijd heeft om zo’n Grand Prix in één sessie uit te rijden. Diezelfde groep kan ook kiezen voor de Season Challenge (een F1-kampioenschap van tien korte races) of een Scenario-modus waarin je met een specifiek doel in een race wordt gegooid. Dit alles wordt nog aangevuld met de mogelijkheid om een losse Grand Prix of tijdrit te rijden, alsook kan je je racekwaliteiten meten met 15 andere coureurs in de eveneens volledig ongewijzigde online modus. Sowieso heeft F1 2013 met deze veelvoud aan spelmodi genoeg content in huis om je maandenlang zoet te houden. Nagenoeg identiek F1 2013 speelt nagenoeg hetzelfde als zijn voorganger. Enkele minieme veranderingen zorgen voor een positief neveneffect, maar die komen pas bovendrijven als je F1 2012 en 2013 afwisselend na elkaar speelt voor een doorgedreven vergelijking. Na intensief testwerk stelden we zo vast dat het rijgedrag subtiel is aangepast en dat heeft weer positieve gevolgen voor de algemene besturing. De Formule 1-wagens sturen dit jaar net wat strakker en daardoor is een stuurfoutje en de vaak bijbehorende

Hoewel weinig vernieuwend, blijft F1 2013 ontegensprekelijk een dijk van een racegame. Eentje die de beleving zo goed nabootst dat het de grens met de werkelijkheid doet vervagen. Vooral op de hogere moeilijkheidsgraden giert de adrenaline bij ieder fel bevochten duel door je lijf. Zonder tegenkandidaat (van concurrentie moet Codemasters zich niets aantrekken) durft een ontwikkelaar al eens wat makkelijker een steekje te laten vallen, maar toch is de meest complete F1-game dit jaar nog completer geworden.

Verplichte kost voor Formule 1-fans en racefanaten die nog geen van de eerdere delen in hun bezit hebben. De rest denkt beter even goed na vooraleer deze in huis te halen: F1 2013 is wederom een fantastische racetitel en met de toevoeging van de klassieke content wellicht de meest complete uit de ganse reeks, maar niet baanbrekend anders dan zijn voorganger. Zij wachten liever tot de volgende editie: dan schopt Codemasters deze reeks ongetwijfeld naar de nieuwe generatie consoles, en zorgen nieuwe reglementen met betrekking tot de motor ongetwijfeld voor wat vernieuwing.

8,0

geweldig + + -

Compleet Klassieke content Weinig vernieuwend Extra betalen 29

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, WII, WII U RELEASEDATUM: 1 OKTOBER 2013

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

JUST DANCE 2014 Just Dance heeft geen introductie meer nodig. De jaarlijkse Ubisoft-titel is tegenwoordig een must-have in elke huiskamer en wordt vaak bovengehaald op feestjes. De vrouwen beginnen onmiddellijk zot te doen, de mannen vinden na een paar pinten ook wel een nummer dat hen aanstaat. En Just Dance 2014 is gewoon meer van dat. De tracklist van Just Dance 2014 bestaat dit jaar vooral uit popnummers. Met artiesten als Abba, Robbie Williams, Olly Murs, Justin Bieber, One Direction, Village People en Psy krijgen we onmiddellijk een heel divers programma voorgeschoteld. Ook Nena, Bob Marley en Mungo Jerry staan erop, en wie een nostalgisch Disney-momentje wil, kan zich uitleven met Prince Ali uit Aladdin. De songlijst van Just Dance 2014 is diverser dan ooit, een gigantisch verschil als je die vergelijkt met de eerste delen. Voor het eerst zit Lady Gaga in een Just Dance-titel. Daft Punks nieuwe succes Get Lucky is present. En allemaal voor de fun. Weinig precisie, veel fun Van een Wii-dancer mag je niet veel verwachten op vlak van precisie, en dat is ook hier weer zo. Just Dance 2014 is een kleurrijke partygame. Niet meer, niet minder. Lekker dom doen, lachen met je vrienden. Als je kijkt naar de menu’s of de danspasjes, dan krijg je zin om mee te doen. Het zijn echte dansers die voor je neus hun energie staan af te schudden. Ook de routines zijn zeer eenvoudig te meesteren en vaak inventief gevonden. Vaak zijn

er dansroutines die je met meerdere spelers moet uitvoeren. De wereld aan je voeten Nieuw deze keer is de On-Stage-modus, waarbij één speler het “podium” betreedt en de rest als backingdancers fungeert. Helaas zijn heel wat nummers nog niet onmiddellijk beschikbaar en moet je alles eerst vrijspelen voor je het echte potentieel uit Just Dance 2014 kunt halen. En dat is misschien wel erg spijtig aan een game met zoveel content: je hebt niet genoeg aan één feestje om ervan te kunnen genieten. Ook nieuw is de World Dance Floor-modus, waarin we het kunnen opnemen tegen de hele wereld in een vastgelegde playlist. Weten dat je niet de enige bent die de soms belachelijke danspasjes uitvoert, is geruststellend genoeg. Klaar voor de volgende generatie Wij hebben Just Dance 2014 getest op de Wii, maar het spel is ook verkrijgbaar op Wii U, Xbox 360 en PlayStation 3. Bij de lancering van de nieuwe generatie consoles zal Just Dance 2014 ook onmiddellijk beschikbaar zijn voor deze platformen.

De Xbox 360- en Xbox One-versies werken met Kinect, de PlayStation-titels fungeren door middel van Move. De camerasystemen kunnen je iets beter traceren, maar het maakt de ervaring ook een pak moeilijker. Just Dance draait rond lachen en grollen, zeveren en vooral dansen. Plezier maken. Op welk platform je Just Dance 2014 ook speelt, het plezier is gegarandeerd. Voor kinderen perfect wanneer er vriendjes thuis passeren, voor volwassenen de ideale afsluiter van bijvoorbeeld een heerlijke dinnerparty.

Just Dance 2014 is voor de vijfde keer een heerlijke mix van jonge en oude nummers, van elk genre, voor elke soort mens. Of je nu een nerdy gamer, een hippe meid of een huismoeder met te grote ovenwanten bent, Just Dance 2014 krijgt iedereen aan het dansen. En lachen.

8,0

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: NINTENDO UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: WII U RELEASEDATUM: 25 OKTOBER 2013

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

WII PARTY U Er zijn niet veel games die ervoor zorgen dat je met blauwe plekken op je benen en spierpijn in je rechterarm een recensie aan het schrijven bent. Nee, we hebben het niet over een puber die een stukje over Lula 3D moet schrijven. Arme knul. De game die ons sinds 25 oktober die irritaties maar vooral bijzonder veel vertier heeft gebracht is Wii Party U, de opvolger van de in 2010 op de “gewone” Wii uitgekomen titel Wii Party. Daar hebben wij reeds lange avonden vertier mee gehad, en laat dat nu ook net de bedoeling zijn. Wii Party U is een product dat naar compleet andere maatstaven gewogen dient te worden dan een, pak ‘m beet, Battlefield 4. Geen grafische hoogstandjes, diepgaande verhaallijn of ijzersterke gameplay. Wii Party U is een fun-game en dient enkel als zodanig beoordeeld te worden. Het zal u na de enthousiaste introductie wellicht niet verbazen dat de game daar naar onze mening bijzonder goed in geslaagd is. Voor de hele familie Met ruim 80 verschillende minigames voor welke verschillende skills gevraagd worden zit er voor de hele familie wel iets bij waar hij of zij goed in is. We hebben geen minigames gevonden die zo slecht in elkaar zitten dat ze onspeelbaar zijn. De uitleg per spelletje is over het algemeen duidelijk en bovendien, net als de rest van het spel, volledig Nederlandstalig. Qua toegankelijkheid kan je er derhalve gerust een stempel “van 5 tot 85 jaar” op plakken. Kritiek Valt er tussen alle hosanna ook iets op de game aan te merken? Uiteraard. De constante uitleg begint vervelend

te worden wanneer je hem voor een zoveelste keer opnieuw krijgt. Op een gegeven moment weet je wel hoe het werkt, maar het uitschakelen van de uitleg is onmogelijk. Ook is er wel erg weinig gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de Wii U GamePad te bieden heeft. De GamePad-party modus, waarop je games enkel op de GamePad speelt, is niet het meest enerverende gedeelte van het spel en voor het overige wordt er weinig van de extra mogelijkheid geprofiteerd. Dit is opmerkelijk voor een Wii U-only titel. Grote aankoop Laatste punt van serieuze kritiek is dat iedere speler verplicht een eigen controller moet hebben. Het doorgeven van een controller om met zijn vieren te spelen is er niet bij. Het lijkt een commerciële keuze waar wij niet zo weg van zijn. Wanneer je Wii Party U koopt krijg je de mogelijkheid te kiezen voor een pakket inclusief Wii Remote voor een relatief gunstige prijs. Genoeg keuze Of je nou een virtueel bordspel wilt waarbij je middels de winst in minigames je een weg naar de finish moet banen terwijl je door obstakels

tegengewerkt of juist geholpen wordt of toch liever verstoppertje speelt, gekke bekken trekt waarna de anderen moeten raden waarom je die bepaalde bek trekt of hand in hand rond de GamePad wil dansen op de tune van Mario Bros. of Tetris in de Thuispartymodus: het is vanaf heden allemaal mogelijk. Heb je nood aan een leuke partygame die je kunt uitproberen met je vrienden als je eens niets te doen hebt? Dan is Wii Party U een uitstekende keuze. Dat is uiteraard in de veronderstelling dat je vrienden hebt. Of niets te doen hebt, want anders heb je maar saaie vrienden.

Wii Party U gaat geen plek in de top 50 beste games van de nieuwe generatie consoles behalen, maar doet in zijn soort precies wat je er van wil – en mag - verwachten. Het is gewoon vooral heel erg leuk.

7,8

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: EA SPORTS UITGEVER: EA SPORTS PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, WII, PC RELEASEDATUM: 27 SEPTEMBER 2013

DOOR THIJS MORLION

FIFA 14 De Rode Duivels hebben zich nog maar net geplaatst voor het Wereldkampioenschap voetbal en sommigen wanen zich al tussen de schaarsgeklede dames en zotte taferelen in Brazilië. We zijn de Rode Duivels dankbaar voor zo’n prachtig voetbal en de fenomenale prestatie, maar bij deze hebben we ook een intro voor de review van FIFA 14! Dank u, Meneer Wilmots. FIFA 14, bij elke voetbalfan zal de reeks zich wel als muziek in de oren doen weerklinken. Elk jaar probeert EA wat nieuwe features of verbeteringen toe te voegen aan het spelletje voetbal waar veel mensen zot van worden. Het is niet altijd evident om te blijven vernieuwen en soms zijn de vernieuwingen zo drastisch dat het contrast met de vorige game groot is.

movement’ kun je patronen herkennen en kun je er op inspelen. Het tempo van de wedstrijd kun je dus hiermee gerust wat opdrijven. Terwijl je eerder nog meermaals zat te vloeken op de verkeerde posities van spelers of het niet slim meelopen bij een tegenaanval, zul je ze in FIFA 14 eerder mogen bedanken omdat ze gedaan hebben wat je verwacht.

Je zult merken dat het voetballen in veel trager verloopt. Continue snelle loopacties uitvoeren zoals we bij FIFA 13 gewoon zijn, is niet meer mogelijk en dat kan wel eens voor frustratie zorgen in het begin. Je moet ten allen tijde de frisheid van je spelers in het oog houden, want ze kunnen natuurlijk niet eeuwig blijven sprinten.

De balcontrole bij de spelers is iets wat zou kunnen leiden tot heel wat frustraties. Zelfs de allerbesten op deze aardkloot hebben soms wat moeite om het leer aan hun voet te houden. Best vervelend op het moment dat je een prachtige actie opzet dat je wereldspits precies niet weet wat te doen met de bal en hem zomaar uit zijn voeten laat glippen. De bal plakt niet meer aan de voeten en dat is goed, maar zoals het nu uitgevoerd is, is het weer de totaal andere kant van de slinger.

Wennen Met de nieuwe afschermfunctie die EA ons heeft gegeven kunnen we het spel beter controleren. Hierdoor krijg je al gauw een meer statische wedstrijd. In het begin wat wennen, maar eens je het wat meer onder de knie krijgt, heeft het wel zijn charmes. De verbeteringen aan de AI en de looplijnen zijn hierbij zeker ook te merken. Dankzij deze nieuwe ‘precision

De animaties die horen bij het uitvoeren van balcontroles en acties zoals een schot zijn wel te smaken. Het animatiesysteem houdt rekening met verschillende factoren zoals plaats van de bal, de hoek van de speler tegenover het doel, snelheid van de speler en

de bal enzovoort. Al deze elementen bepalen mee hoe het schot effect heeft op de bal. Een quasi onmogelijke bal op een rare plaats tegen de netten willen duwen zal dan ook bijna niet lukken. Winkelhaak Dit maakt het allemaal wel erg tof. In plaats van blind die schietknop in te drukken, moet je nu rekening houden met voorgaande factoren en zul je eerder geneigd zijn om de situatie te overzien, de bal te stoppen, een speler uit te kappen en vervolgens snoeihard uit te halen. Het heeft dan des te meer voldoening als je de winkelhaak nog maar eens hoort rinkelen.

FIFA 14 is op vele vlakken wel een verbetering, maar nog steeds sluipen er vervelende foutjes in. Bovendien is het nieuwe transfersysteem zoveel veranderd in negatieve zin dat je het transfereren van spelers al gauw links laat liggen. Het systeem van spelers scouten en uiteindelijk na veel zoekwerk en tijd kopen is absoluut niet naar onze zin. De boot van toppers heeft EA ditmaal gemist.

8,0

geweldig

REVIEW

DOOR DAVY DE RAUW

ONTWIKKELAAR: KONAMI UITGEVER: KONAMI PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 19 SEPTEMBER 2013

PRO EVOLUTION SOCCER 2014 Wanneer we dit neerpennen, heeft België zich na twaalf jaar afwezigheid nog eens gekwalificeerd voor het wereldkampioenschap voetbal. En ook in Nederland mag men zich voorbereiden op de Oranje-gekte. Kortom, voetbal leeft weer in alle harten. Een beter moment om PES 2014 te recenseren, kunnen we niet bedenken. Eerlijk is eerlijk: we beginnen niet met volle goesting aan PES 2014. Ook ondergetekende, in een ver verleden nog een hardcore PES-liefhebber, heeft zich in de loop der jaren aangesloten bij het voetbalvolk dat al sinds mensenheugenis de kant van FIFA kiest. Volkomen terecht overigens, want het gras was de voorbije jaren simpelweg véél groener aan de overkant. Of het dit jaar weer van dattum is, kan je zelf ontdekken in deze G.Mag, maar het is in ieder geval zo dat Konami werkelijk alles probeert om de kloof tussen beide rivalen te dichten. Met behulp van de Fox Engine, die door Hideo Kojima gebruikt wordt voor Metal Gear Solid V, hoopt men de superieure FIFA-reeks dit jaar bij te benen. Hetzelfde riedeltje Kenners weten al waar ze aan toe zijn, maar ook dit jaar blijft een deel van dezelfde mankementen van de partij. De soundtrack is een uit slechts enkele tracks bestaande mengelmoes van operagezang en enkele catchy songs die snel gaan vervelen. Het commentaar laat zoals altijd te wensen over én het aantal licenties blijft beperkt. De Aziatische Champions League maakt nu zijn opwachting,

maar we gaan er voor het gemak vanuit dat Belgische en Nederlandse gamers daar niet op zitten te wachten. Een door verstokte fans in elkaar gebokste option file doet wellicht wonderen, maar wij voelen ons genoodzaakt om toch weer hetzelfde riedeltje te herhalen. Nieuwe engine Op het veld heeft PES dit jaar effectief stappen vooruitgezet. De Fox Engine zorgt niet alleen voor licht verbeterde graphics (al zijn er wel minder nagebootste spelers), levensechte gezichtsemoties én vloeiendere animaties, maar ook voor een realistischere pot voetbal. Het wederom verlaagde tempo, het subtiel aangepaste passingspel en de extra nadruk op een vlotte balaanname en fysieke duels, zorgen ervoor dat PES dit jaar ook interessant is voor spelers die wat georganiseerder willen spelen. Zo wordt er meer aandacht besteed aan het spelen op balbezit, ook al blijven snelle counters, lepe doorsteekballetjes en loeiharde pegels baas. Maar helaas, in de tientallen wedstrijdjes die wij speelden, zagen we de verdedigers onrealistisch snelle inhaalacties maken, de doelmannen heel wat vreemde capriolen uithalen en het

spel meermaals vertragen door allerlei technische problemen. Gemakzucht Het aanbod aan spelmodi blijkt bovendien net zo gemakzuchtig als de jaarlijks gekopieerde achievement/ trophylijst. Met slechts een aanpassinkje hier en daar wordt het steeds minder aantrekkelijk om de ooit zo geroemde Master League-modus dag in dag uit te blijven spelen, terwijl de Become a Legend-modus nooit echt op onze sympathie kon rekenen. PES 2014 gaat enkel probleemloos een jaar mee als de online functionaliteiten naar behoren werken, maar tot op dit moment blijft de netcode voor onvoorziene problemen zorgen. Wederom een euvel uit ’t verleden waar ze bij Konami maar geen raad mee weten.

Laten we onze conclusie kort en bondig houden: PES 2014 zet een paar goede stappen in de juiste richting, maar gaat na het laatste fluitsignaal desondanks teleurgesteld en verlegen terug naar de kleedkamers.

6,5

geslaagd

REVIEW

ONTWIKKELAAR: SPORTS INTERACTIVE UITGEVER: SEGA PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 31 OKTOBER 2013

DOOR MATTHIAS COLPAERT

FOOTBALL MANAGER 2014 Een nieuw voetbalseizoen, een nieuwe Football Manager. Maar dat is dan ook het enige voorspelbare. Ook in Football Manager 2014 bepaalt die ene slimme wissel, gemeten pass of koelbloedige afwerking of je uit jouw bureaustoel springt van vreugde of net niet jouw toetsenbord verorbert uit pure frustratie. Voetbal is passie, en veel cijfertjes. Vorig jaar brachten de voetbal ademende jongens van Sports Interactive een revolutionaire versie van hun voetbalmanagementsim op de markt. Ze hadden het niet begrepen op de wijsheid ‘never change a winning team’, en de meningen achteraf waren verdeeld. Het spel was niet zo degelijk als de 2012-versie – volgens vele fans de beste editie ooit, maar kon door de nieuwe spelelementen wel boeien. Met FM 14 is het opnieuw tijd om te perfectioneren, en net daar zijn de mannen meesters in. Details De look-and-feel is na al die jaren nog altijd dezelfde, van het opstartscherm tot de keuze van de verschillende landen en competities, jarenlange fans zullen zich onmiddellijk thuis voelen. Buiten enkele kleine details dan: zo kan je naast jouw favoriete team, nu ook jouw geboorteplaats en favoriete tactiek ingeven. Dat lijkt een niemendalletje, maar God is in de details. De spelomgeving is opnieuw wat strakker en duidelijker geworden, iets wat vooral nieuwe spelers moet aanspreken. Al zullen de ervaren

spelers ook een zucht van opluchting slaken dat ze nu nog sneller zien welke speler ze op welk moment op het spelersblad moeten plaatsen. Nog meer dan in de vorige edities hebben we het gevoel écht de touwtjes in handen te hebben. En dat zint niet iedereen. Zo zullen trainers van rivaliserende teams jou sneller op de korrel nemen, zullen andere teams zich niet meer in het zak laten zetten met een hoge doorverkoopclausule en lage transfersom, zullen spelers de kelk tot de bodem ledigen tijdens contractbesprekingen en zal het bestuur jou iets vaker herinneren aan jouw beloftes. Strakker De 3D-wedstrijdengine ziet er strakker uit dan ooit tevoren, bezit een pak meer realistische bewegingen en zorgt voor een groter realiteitsgevoel. Verdedigers reageren snediger, doelmannen springen in het pak, middenvelder positioneren zich beter en aanvallers zien beter de gaatjes in de defensie. De snelle aanwijzingen werden ook geperfectioneerd en zijn een pak vlotter toegankelijk. Allemaal heel tof, maar als je met 0-5 de boot ingaat, dan moet je enkel naar jezelf kijken.

Blootleggen Waar kan het dan aan liggen? Tactiek? Ja, tactiek! Vergeet het dat je met eenzelfde opstelling een volledig seizoen de tegenstand platwalst. Na enkele wedstrijden hebben die jouw plannetje ook wel door en proberen ze jouw pijnpunten bloot te leggen en genadeloos af te straffen. Dus loop maar snel naar de plaatselijke hobbywinkel en installeer dat magnetisch bord maar binnen handbereik. Er moet en zal geschoven worden met pionnetjes.

Football Manager 2014 lijkt tijdens de eerste speelsessie maar heel weinig te zijn veranderd, maar niets is minder waar. Sports Interactive sloofde zich een heel jaar uit om het spel te perfectioneren en de speler nog meer het gevoel te geven dat jouw beslissing écht belangrijk is. Het voetbalwereldje is nog meer het complexe web geworden dat het ook in realiteit is, en dat kunnen we enkel maar toejuichen.

8,8

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: FLYING WILD HOG UITGEVER: DEVOLVER DIGITAL PLATFORM: PC RELEASEDATUM 26 SEPTEMBER 2013:

DOOR MARNICK DE GRAVE

SHADOW WARRIOR Het is een feit dat reboots van “old school” games niet altijd aan onze kwaliteitsnormen voldoen. Gelukkig brengt Shadow Warrior daar toch verandering in met een mooie kleurrijke wereld en foute humor, die de game laten uitblinken. Geen enkele game is perfect, maar dat hoeft Shadow Warrior ook niet te zijn om er van te kunnen genieten. Ontwikkelaar Flying Wild Hog wil met Shadow Warrior een waardige prequel leveren voor de in 1997 uitgebrachte gelijknamige game. In deze nieuwe incarnatie volgen we Lo Wang, de protagonist van de vorige game, in de gebeurtenissen die zich afspeelden voor het eerste spel. Zo moet je samen met een nogal beledigende maar grappige spirit een magische katana zien te bemachtigen om zo jouw baas gelukkig te maken. Uiteraard gaat dat niet zonder enkele duizenden demonen te verslaan. Om dat te doen heeft Flying Wild Hog een van de beste combatsystemen van de afgelopen paar jaar ontwikkeld. Het heeft verschillende combo’s en krachten die je unlockt naarmate je progressie maakt in het spel. Als je houdt van het afhakken van hoofden en vijanden vol lood proppen is dit de perfecte game voor jou. Werpsterren Gelukkig vecht je niet het hele spel enkel met je katana, maar krijg je ook de optie om gebruik te maken van een arsenaal aan geweren, werpsterren en zelfs de harten van de demonen. Het spel geeft je veel opties om je vijanden

tot kleine stukjes te verwerken, zowel met wapens als met spullen uit je omgeving. Ondanks de vele manieren om je vijand een kopje kleiner te maken, biedt het spel toch enige uitdaging. De toetsencombinaties voor de combo’s zijn gemakkelijk te vergeten en voelen soms een beetje raar aan. Daarom raden we aan om het spel eens uit te testen met een controller. Dit biedt op zich geen meerwaarde aan het spel, maar kan misschien natuurlijker aanvoelen. Deze nieuwe Shadow Warrior bootst het gevoel van het origineel erg goed na. De nostalgici naar de originele game raden we aan om zeker te zoeken naar de hidden areas die lijken op de oude versie. En als we zeggen goed verstopte areas, dan bedoelen we enorm goed verstopte areas. Met andere woorden zoek naar stukken muur en grond zonder collision detection en loop er doorheen. Neen, dat is niet altijd even evident. We weten het. Ook voor de completionisten is er goed nieuws. Na elk level krijg je een scorebord met daarop je prestaties, maar ook wat je allemaal hebt gemist. En zeker als je net geen 100% hebt

gehaald, zal het je motiveren om terug te keren. Zeker een bonus voor de herspeelbaarheid van het spel. A diamond in the rough Qua graphics kan Shadow Warrior zeker niet tippen aan recente pareltjes. Maar waar de gemiddelde graphics en vrij saaie vijanden echter de game een beetje teniet doen, maakt het leveldesign veel goed. De wereld is prachtig, kleurrijk en passend. Tenslotte zijn er de details die de hele ervaring zo veel leuker maken. Zo zal een vijand die je met de katana in twee hakt effectief ook op de snijplaats in twee vallen, waardoor je de binnenkant kan bekijken. En van dat soort “smakelijke“ details worden wij nu eenmaal vrolijk.

Met een ijzersterke combat, een aangenaam verhaal en hilarische one-liners is de game zeker zijn kleine prijskaartje waard. Alleen jammer dat de graphics en vijanden er geen zestien jaar op vooruit zijn gegaan.

7,8

goed

REVIEW

T H E

ONTWIKKELAAR: KING ART UITGEVER: NORDIC GAMES PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 24 SEPTEMBER 2013

DOOR BART TAELEMANS

R A V E N

L EGAC Y O F A M A S T ER T H I EF Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: The Raven heeft niets te maken met John Cusack. Of met Edgar Allan Poe. In het eerste geval is dat maar een geluk, in het tweede geval had het nog wat kunnen worden. Maar is de naamkeuze een slimme marketingzet, of gewoon ongelukkig gekozen? Onze aandacht was in elk geval getrokken, ook al omdat de game op Gamescom als een mysterieuze point-and-click adventure voorgesteld werd. Een goeie adventure kan onze interesse altijd wegdragen, dus begonnen we er ook met veel enthousiasme aan. Fake Hercule Poirot In de game kruip je in de huid van Anton Jakob Zellner, een vrome agent van de Zwitserse politie, die bij toeval betrokken raakt bij het onderzoek naar een beruchte meester-dief, The Raven. Zellner heeft wat weg van Hercule Poirot, inclusief epische snor. De hele game straalt overigens een onvervalste Agatha Christie-sfeer uit, zoals de beginscène op de Orient Express richting Venetië. Hoe en waarom het hoofdpersonage precies op de plekken van de talloze misdaden in de game terechtkomt, is niet helemaal duidelijk. Net zoals wel meer gebeurtenissen in het verhaal van The Raven. De plot is soms wat vergezocht, en het hoofdpersonage is een bemoeial van het zuiverste water. Niet altijd makkelijk om er sympathie voor te vinden dus, en de houterige dialogen van onze plichtsbewuste agent doen daar niet veel goed aan.

Vreemd genoeg is de voice-acting van het hoofdpersonage de slechtste. De andere personages zijn redelijk tot goed uitgewerkt, maar Zellner zelf kan na een poosje toch behoorlijk irritant worden. De knullige agent kan het niet nalaten elke situatie uitvoerig voor zichzelf uit te spellen, en dat gebeurt ook steeds luidop. De andere personages lijken er niet van op te kijken dat er een vreemde vogel maar wat voor zich uit staat te praten zonder dat iemand erom vraagt. Handig voor de speler om tips en omkadering te krijgen, maar een voice-over was hier toch misschien een betere optie geweest. Eenduidig Los daarvan is The Raven wel leuk. De puzzels zijn logisch. Geen Runaway-, Leisure Suit Larry- of Monkey Island-grappen waarbij je de meest waanzinnige combinaties moet vinden om iets gedaan te krijgen. Alles is eenduidig, maar toch uitdagend genoeg. Gelukkig blijft de pixel-hunting ook vrij beperkt, hoewel een grondige sweep van een ruimte wel routine wordt na een tijdje. Handig is het hintsysteem, waarmee je hotspots op het scherm kunt weergeven en hints kunt activeren in je notitieboekje. Dat

kost dan weer punten, die je verzamelt door puzzels op te lossen. Hier en daar krijg je ook een minigame, zoals een stukje ijzerdraad plooien om een slot te forceren, of een spelletje shuffleboard dat je moet winnen om een essentieel item te ontvangen. Met één knop De controls van The Raven zijn simpel, maar doeltreffend. Je hebt welgeteld één knop nodig om het hele spel te kunnen spelen, de linkermuisknop. De rechter kan handig zijn voor extra informatie in je inventory, maar is niet broodnodig. Deze eenvoud siert The Raven, de leercurve is vlak. Grafisch is alles mooi uitgewerkt, met prachtige locaties op cruises en in Egypte. Alleen de animaties moeten soms niet onderdoen voor de houterigheid van de dialogen. De soundtrack is sfeervol en geeft wel wat meerwaarde.

Al bij al is The Raven een genietbare adventure. Jammer dat de voice-acting soms behoorlijk irriteert en dat de plot vaak wat rammelt, maar verder is de game wel vermakelijk.

6,0

geslaagd

REVIEW

ONTWIKKELAAR: POLYPUSHER STUDIOS UITGEVER: POLYPUSHER STUDIOS PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 9 OKTOBER 2013

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

MONTAGUE’S MOUNT De laatste jaren zijn er meer en meer spelletjes op de markt gekomen die de grenzen aftasten van wat een game nu precies inhoudt. Titels als Dear Esther en Gone Home wisten velen te overtuigen ondanks hun gebrek aan gameplay. Montague’s Mount kan in dat opzicht in dezelfde categorie gedeeld worden, maar daar stopt de vergelijking ook meteen. In dit waargebeurde verhaal word je wakker op het strand van eiland met – hoe kan het ook anders – geheugenverlies. Dan begint de trage zoektocht naar jezelf en wat er allemaal gaande is. Ons eerste instinct was om landinwaarts te gaan door een deur die recht voor je staat. Maar blijkbaar kan je deze deur niet openen af vooraleer je een wandelstok hebt opgepikt. Dat is jammer genoeg niet de enige keer dat je ogenschijnlijk simpele taken niet kan volbrengen omdat je eerst iets anders moet doen wat er niets mee te maken heeft. Voor een game die het zo goed als alleen moet hebben van zijn atmosfeer is dat al meteen een enorme domper. Stroef Zelfs met dat hulpmiddel gaat alles nog altijd te stroef vooruit om ervan te kunnen genieten. Hoewel dat natuurlijk ergens de bedoeling is van het spel, werkt het na een tijd gewoon op je zenuwen omdat het zo tijdrovend is om je voort te bewegen op het eiland. Daardoor wordt je zin voor exploratie al snel beknot. Het enige andere aspect van de gameplay zijn de puzzels die je moet oplossen door gebruik te maken van de voorwerpen

die je vindt op de eilanden. We zijn zeker niet vies van enkele breinbrekers, maar die van Montague’s Mount waren gewoon suffig en saai. Die bekende aha-erlebnis waardoor je zo veel voldoening haalt uit puzzelgames ontbreekt volledig. Verwarrend verhaal Je zou dan verwachten dat het verhaal wat meer te bieden heeft. Maar ook hier is het allemaal vrij povertjes. Zonder al te diep erop in te gaan, word je achterna gezeten door een jongentje dat jou schrik moet aanjagen. Verder wordt er maar zelden meer uitleg gegeven over wat er aan de hand is en dan nog is het eigenlijk maar vrij zwak geschreven. De voice-actor roeit met de riemen die hij heeft, maar ook hij kan deze gekapseisde boot niet terug omkeren. De muziek en achtergrondgeluiden zijn eveneens eerder middelmatig te noemen. Met een korreltje Ook grafisch is de game beneden alle peil. Standaard krijg je een korrelige filter voorgeschoteld die ervoor zorgt dat je amper kan zien wat er op het eiland te beleven valt. Als je die afzet, dan snap je ook meteen waarom die

er in de eerste plaats is. De graphics zijn zelfs voor een klein project als dit gewoon te onafgewerkt en eigenlijk zelfs ronduit lelijk. Het enige lichtpuntje op dat vlak is het weer. De stormen die willekeurig komen en gaan dragen bij tot een donkere sfeer. Het is echter niet genoeg om alle andere minpunten goed te maken. Als kers op de taart raakten we zelfs op een bepaald moment vast door een bug, waardoor we een heel stuk opnieuw mochten spelen aangezien het spel enkel werkt met checkpoints.

Montague’s Mount is een game die op alle vlakken teleurstelt. Als liefhebbers van kunst nemen we niet graag de term arty-farty in de mond, maar voor een keer moeten we wel. Het leven is gewoon te kort om je bezig te houden met dingen die je niet interesseren, dus wees blij dat wij zulke opofferingen voor jullie brengen zodat je jezelf deze bagger kan besparen.

4,5

gebuisd

REVIEW

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

ONTWIKKELAAR: LEVEL-5 UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 27 SEPTEMBER 2013

INAZUMA ELEVEN 3 L IGHTN ING B OLT & B OM B B L A ST

Voor een derde maal kunnen wij genieten van de wonderbaarlijke keeperskunsten van de Japanse volksheld Endo Mamoru, bij ons beter bekend als Mark Evans. De gewaagde stap een voetbal-RPG op basis van een populaire manga-serie op de Europese markt te brengen bleek in 2010 een zeer geslaagde. Nu is er deel drie! Het verhaal van Inazuma Eleven 3: Bomb Blast en Lightning Bolt is weinig nieuws of enerverends maar daarom niet minder leuk. Het winnen van het Frontier International Championship, een internationaal jeugdvoetbaltoernooi, is het hoofddoel. Jouw elftal, het nationale team van Japan onder leiding van goalie Mark Evans, moet geperfectioneerd worden om het behalen van dat doel te bewerkstelligen. Kick some international ass In een prettige, open en uitgebreide wereld valt veel te ontdekken en in deze voetbal-RPG zijn je battles voetbalwedstrijden, je strijders voetbalspelers en je speciale, persoonlijke moves voetbalacties. Ruim 2200 spelers hebben in totaal zo’n 350 verschillende skillmoves in huis, waarvan de één er meer beheerst dan de ander. Je gebruikt je stylus op het touchscreen om je spelers te laten bewegen, passen en schieten. Dit is voor een nieuwe speler even wennen maar het werkt in principe uitstekend. De voortgang van het spel verloopt zoals het een goede RPG betaamt vrijwel vanzelf en soepel. Dat kan je gerust aan de Japanners overlaten.

DS of 3DS? De in Europa 3DS-only games Inazuma Eleven 3: Bomb Blast en Lightning Bolt zijn reeds drie jaar geleden, als “gewone” DS-titels in Japan uitgebracht. Waar de Japanners in december van dit jaar getrakteerd zullen worden op de voor de 3DS ontwikkelde titel Inazuma Eleven GO: Galaxy en daarmee drie titels op ons voor blijven, krijgen wij een her en der opgepoetste DS-game voorgeschoteld. Je merkt aan alles dat het een voor de Nintendo DS ontwikkelde titel is en Level-5 oogt lui in het toevoegen van 3D-elementen. De toegevoegde 3D-content bestaat slechts uit verwaarloosbare animaties wanneer je scoort of een speciale move uitvoert. Het doet je eigenlijk nu al verlangen naar de in 2011 in Japan uitgebrachte volwaardige 3DS-titel Inazuma Eleven: GO, welke volgend jaar ongetwijfeld hier zal verschijnen. Online spelen... ongeveer Gelukkig is wel rekening gehouden met de SpotPass- en StreetPassmogelijkheden die de Nintendo 3DS te bieden heeft. Deze opties werken prima en vooral SpotPass blijkt ook zeer de moeite waard. We komen zelfs in de drukste winkelstraten met de StreetPass aan nooit een potentiële

uitdager voor een potje voetbal tegen. Omdat een “gewone” online multiplayer optie ontbreekt is het gebrek aan samenspeelmogelijkheid zeker een zwak punt te noemen. Ook dit voelt aan als gemakzucht van de ontwikkelaar die weinig zin had z’n reeds in 2010 voltooide game nog eens stevig bij te kneden. Rechtop De concluderende hamvraag of deze titel derhalve de moeite waard is moeten we toch zeker van een positief antwoord voorzien. De game is voor jong en oud aantrekkelijk en staat met recht tussen titels als de nieuwe Pokémon X en Y als de warmst aanbevolen 3DS-games van het moment.

Al met al is Inazuma Eleven: Bomb Blast een kwalitatief uitstekend product, maar ze had in 2010 als geweldige en revolutionaire DS-game in plaats van in 2013 als “gewoon goede” 3DS titel uitgebracht moeten worden.

7,6

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: ATLUS UITGEVER: ATLUS PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 20 SEPTEMBER 2013

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

SHIN MEGAMI TENSEI DE VIL SUMMONER : SOUL HACKERS

Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers. Met één ademhaling kom je nipt toe als je die titel wilt uitspreken, maar het is dan ook een typische Japanse game. Atlus geeft meer dan vijftien jaar na de lancering van het origineel voor de Sega Saturn de game opnieuw uit voor de Nintendo 3DS. Ondanks dat het origineel al van 1997 dateert, is deze port de eerste keer dat het spel ook in het westen te spelen is. Soul Hackers vertelt het cyberpunkverhaal van enkele hackers in het Shin Megami Tensei-universu, dat wij vooral kennen van de Persona-franchise. Het hoofdpersonage is lid van de Spookies, een hackersorganisatie uit Amani City. Wanneer een online open wereld wordt gelanceerd met de naam Paradigm-X loopt het echter verkeerd. De stad wordt overspoeld door demonen en wij moeten de wereld redden, samen met een coyoto. Jep, een coyote. Traditioneel Japans Dit alleen al toont aan hoe absurd Soul Hackers soms is. Het is een traditionele Japanse game die na vijftien jaar naar Europa wordt gebracht. Soul Hackers doet denken aan de techy anime’s uit de jaren ‘90. Een rechtstreekse port is het niet, dus heeft Atlus gezorgd voor betere art en animaties, maar de game straalt nog steeds 1997 uit. Het voelt erg gedateerd aan, en dat is met momenten toch spijtig. Zeker omdat de franchise met deze 3DS-versie een nieuw publiek probeert te zoeken.

In de klassiek RPG die Soul Hackers eigenlijk is moet je enerzijds je door meters dialogen sleuren, en anderzijds turnbased gevechten aangaan in vision quests. Je kunt in je party twee mensen steken en vier demons. Die kun je enkel in je team krijgen door vijanden over te halen door middel van conversaties, of door ze te fuseren met andere wezens. Een link met het net zo succesvolle Pokémon is snel gemaakt, al hebben we hier niet te maken met het vangen en slavernij. Trainen Elke demon heeft zijn eigen type en karakter en dat kan soms wel eens voor problemen zorgen tijdens gevechten. Enkel door hen steeds meer te gebruiken, te trainen en hun vertrouwen te winnen, zullen ze luisteren naar je commando’s. Dit werkt via een loyaliteitsmeter en punten die je verdient door cadeautjes te geven of ze zelf hun keuzes te laten maken tijdens gevechten. Dit element is best interessant, maar kan echt irritant uitdraaien als blijkt dat je een kritiek gevecht niet kunt winnen omdat je demonen te koppig zijn. Erger: als je niet genoeg vecht, gaan je demonen dood.

Leeuwenkooi Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers durft spelers af te straffen die het spel niet goed spelen. Atlus neemt je niet bij het handje, maar duwt je de leeuwenkooi in en je moet maar zien dat je er weer uitgeraakt of de leeuw weet te verslaan. Grafisch voelt de game ondanks de update toch nog wat gedateerd aan, maar dat komt vooral door de Japanse steampunksetting. Het hele spel is daarnaast overgoten met een ninetiessausje waar alles bijna in verdrinkt. Ook de dialogen zijn verouderd en kunnen soms irriteren. En de gameplay buiten de gevechten durft ook al eens tegen te steken.

Al met al is Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers een game waar je heel wat waardering uit kunt halen, maar je moet er dan wel eerst de laag stof even van afblazen. Succes!

7,0

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: BEHAVIOUR INTERACTIVE UITGEVER: DISNEY INTERACTIVE PLATFORM: WII, WII U, NDS, 3DS RELEASEDATUM: 9 OKTOBER 2013

DOOR RUBEN GOETHALS

PLANES

Zoevend door de lucht, heldendaden verrichten, en heel de omgeving afbreken. Dat is wat je verwacht bij een titel als “Planes”. Weet deze op een film gebaseerde videogame echter de verwachtingen in te lossen? Kort gezegd, nee: weinig origineel en vooral irritant. Bij elke nieuwe animatifilm komt er wel een nieuwe game op de markt en hier natuurlijk niet anders. Planes, bij gebrek aan een betere omschrijving, is een spin-off van de vorige kinderkaskraker van Disney, maar dan in de lucht. En niet van Pixar. Monotoon Planes bestaat eigenlijk uit niets meer dan vier solomissies per hoofdpersonage in de film. Deze missies tonen ons de begindagen van de vliegcarrières van onze hoofdpersonages, waarin we dan ook leren dat het knappe vliegwerk opgebouwd wordt door een jarenlange inspanning voor je vrienden en gemeenschap, en niet de pure inzet voor een race. Tijdens deze missies moet je meestal bepaalde items verzamelen om zo genoeg punten te verzamelen om verder te geraken. De opdrachten zijn echter monotoon en weinig belonend. Je wordt ook snel opgedragen om elementen te beschieten, bakens aan te steken, huizen te kleuren, en vijanden weg te jagen. Tijdens het uitvoeren van deze opdrachten, kan je nog wat verder op zoek naar extra punten die verborgen zitten in kisten

of struiken en eenmaal je de nodige opdrachten voltooid hebt, word je beloond met een badge. Door het verdienen van voldoende badges kan je wel enkele nieuwe spelmodi zoals Balloon Pop - om ter meest ballonnen stukschieten in een beperkte tijd - en andere bonussen verzamelen, maar deze verhogen het spelplezier niet werkelijk. De andere speelmodi - Free Flight Mode en Air Rally - bieden weinig meerwaarde. De mogelijkheid om met twee spelers heel gemakkelijk te kunnen spelen door middel van een drop-in drop-out coöp is daarentegen wel een meerwaarde. Te simpel Omdat het spel gemaakt is voor kinderen, is het behalen van badges redelijk simpel, maar als ouder kan je je kind snel helpen door even binnen te wippen als het wat tegenvalt. Om alles uit het spel te halen zullen er wel enkele inspanningen moeten geleverd worden. De badges worden uitgedeeld op basis van het aantal verzamelde punten, die worden toegekend door het snel en correct verzamelen van de items, het vinden van verborgen snelheidsbadges en andere power-ups. De punten worden je getoond met een

balk die zich vult naarmate je punten scoort, maar dit zorgt er wel voor dat je geen onmiddellijk zicht hebt op hoever je nog precies verwijderd bent van die platinum medaille. Het spel bestaat uit tien personages, waarvan zes beschikbaar bij aanvang. Elk heeft zijn eigen uiterlijk, maar de controls en reacties blijven grotendeels gelijk. Gelukkig werden de characters ingesproken door de werkelijke acteurs van de film, wat zeker een pluspunt is. Ook de landschappen waarin het spel zich afspeelt lijken niet alleen uit de film te zijn weggeplukt, maar passen zeker in het volledig concept. Dit alles wordt aangevuld met een aangename soundtrack. Irritant is wel dat de catchphrases van de personages redelijk veel terugkeren.

Planes biedt slechts heel beperkte inhoud in een reeds monotone verpakking. Dit spel zal enkel de liefhebbers van de film kunnen bekoren, en zelfs dan vrezen we nog. Mama’s en papa’s hebben weinig te zoeken bij deze game, maar waarschijnlijk zullen de kindjes ook snel iets anders vastgrijpen.

3,5

gebuisd

PREVIEWS

p42. WOOLFE - THE REDHOOD DIARIES

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: GRIN UITGEVER: GRIN PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 2014

DOOR MARNICK DE GRAVE

WOOLFE Games van Belgische bodem zijn dun gezaaid. En Belgische games die nog eens echt belofte tonen nog dunner! Woolfe heeft het potentieel om hier verandering in te brengen, en zal een heel ander licht werpen op wat we vandaag aanzien als indiegames.

Toen we in het begin van de maand te horen kregen dat we op bezoek mochten gaan bij het team van de Belgische developer Grin voor hun nieuwste game Woolfe, wisten we eerlijk gezegd niet wat te verwachten. Het was een druilerige oktoberdag toen we in de buurt van het Antwerpse Centraal Station op zoek mochten gaan naar de kantoren van de developer. De gietende regen in de grootstad zette meteen de sfeer voor een surrealistische, feeĂŤrieke namiddag met een duister kantje. Al vanaf het binnenkomen in de studio voelde ik mij in nerd-nirvana. Overal stonden action figures, papercrafts en allerlei andere verzamelobjecten. Het voelde zo hemels aan dat ik veertig maagden verwachtte, en kijk, daar waren de programmeurs. Weggesleurd We kregen niet alleen wat uitleg over de inhoud en de verhaallijn van Woolfe - waar we helaas nog niet veel over mogen zeggen. Er werd een developer van achter zijn computer gesleurd om uw journalist de kans te geven het spel onder handen te nemen. Ons schuldgevoel omdat we een mens van zijn werk hielden, was echter van korte duur. Al meteen waren we onder de indruk van de look van het spel. Het zag er even gepolished uit als een AAA-spel, maar aangezien het nog om een pre-alpha build ging, speelde het zo nog niet. Combat was nog niet geĂŻmplementeerd en de collision detection durfde het al eens te laten afweten door ons door de grond te laten vallen. Maar de puzzels waren leuk en uitdagend en het design van de levels en de omgeving was ronduit indrukwekkend.

DEEL 2

enkel retro zijn, slechte graphics hebben en niet zo goed kunnen zijn als een klassiek spel dat je in de winkel koopt. Met wat we van de game te zien krijgen, lijken ze dat doel op zijn minst te halen.

Wat ons ook opviel was dat we vanaf het eerste moment onmiddellijk in de juiste sfeer zaten. De ontwikkelaars hadden me al wel wat backstory meegegeven, maar eigenlijk was dat niet nodig; het spel spreekt helemaal voor zichzelf. De sfeer is een van de sterkste kanten van dit spel. Het laat je achter met zowat hetzelfde gevoel als een dagje Efteling: betoverd maar uitgeput. Al kan dat ook zijn omdat het uiteindelijk natuurlijk nog altijd over Roodkapje gaat. Good old times Maar als je daarom denkt dat dit zomaar een sprookje is, dan moeten we die foute gedachte rechtzetten. Het is geen sprookje waar de prins de hulpeloze prinses komt redden. Woolfe wil je terugnemen naar de tijd voordat de gebroeders Grimm de meeste sprookjes herschreven hebben.

Een jonge studio met een idee De kans dat je ooit van game developer Grin gehoord hebt, is eerder klein. Niet alleen omdat ze vooralsnog weinig titels hebben uitgebracht, maar vooral omdat hun laatste game, Bongobos, gemaakt was voor kleuters. Grin is in 2002 opgericht als onderzoekslab voor online en browser-based games en applicaties. De meeste van hun titels totnogtoe, zoals Forklift Simulator, waren voor educatieve doelen. Ze zijn echter zeker gedreven door een passie voor games, en hebben een goed zicht op waar ze naartoe willen met hun volgende titels. Om te beginnen willen ze mensen laten afstappen van het idee dat indiegames

Het tot stand komen van Woolfe is een apart verhaal. In de zoektocht naar een grafisch ontwerper voor de game Bongobos kwamen ze Davy Penasse tegen, een ontwerper met een prachtige stijl die helaas niet aansloot bij de game die ze op toen in de pijplijn hadden. Toen ze klaar waren met Bongobos herbekeken ze de ontwerpen van Davy en vroegen hem een nieuw concept uit te werken. Ze gebruikten de ontwerpen die hij had meegebracht op zijn sollicitatie, werkten het verhaal en de stijl uit en met wat steun van het VAF Gamefonds konden ze beginnen. The Redhood Diaries is een game die met liefde wordt gemaakt door Grin, en hoewel de game nog steeds in een vroeg stadium van de ontwikkeling zit, ziet de game er veelbelovend uit. Grin heeft een unieke visie voor de game, waarvan we enkel kunnen hopen dat het ook zal lukken die volledig uit te werken. Helaas mogen we van de developers nog niet te veel vertellen over Woolfe. We raden alvast aan deze game in het achterhoofd te houden; een game van dit kaliber van een Belgische developer hebben we nog niet vaak gezien.

Zo gaat de originele versie van Roodkapje een heel stuk anders en best gruwelijker dan je zou denken. Denk aan kannibalisme, bestialiteiten en moord. En hoewel Grin zijn eigen verhaal heeft geschreven voor de Redhood Diaries dat niets te maken heeft met die versie van het verhaal, zet het wel de juiste toon voor de plotline waarin Roodkapje het opneemt tegen haar nemesis B.B. Woolfe.

PREVIEW

DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

ONTWIKKELAAR: AIRTIGHT GAMES UITGEVER: SQUARE ENIX PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: Q2 2014

MURDERED: SOUL SUSPECT Iedereen heeft het wel eens gehad: je loopt ’s avonds alleen op straat en opeens krijg je een koude rilling. Misschien is het gewoon koud, misschien heeft er net een geest door je gelopen. Want geesten bestaan, althans in Murdered: Soul Suspect, de nieuwste telg van de ontwikkelaar van het in 2010 lauw onthaalde Dark Void. Kan Airtight Games de lat wat hoger leggen? In Murdered speel je als Ronan O’Connor, een detective bij de politie van Salem, Massachusetts, een typisch Nieuw-Engels dorpje met een gotische kerk en een gesticht. Ronan is een typische no-nonsense kerel die maar al te vaak het recht in eigen handen neemt en de regels al eens durft buigen. Regelmatig vloeit er ook bloed. Echt goed is hij echter niet in zijn werk, want van in het begin van het spel word je vermoord. Game over. Gedaan. Tussen twee werelden Nee, gelukkig niet, anders zou het maar een heel korte game worden. Ronan is nu een geest en bevindt zich in “the Dusk”, een soort Limbo tussen onze wereld en het hiernamaals. Hij zou graag te weten komen wie hem vermoord heeft en het is jouw taak om hem hierbij te helpen. Een groot deel van de game zal je dan ook besteden aan het analyseren van verschillende locaties. Dit doe je net zoals in L.A. Noire door verschillende objecten te analyseren (en niet meer dan dat, want geesten kunnen geen voorwerpen vastnemen) om zo hopelijk verschillende clues te vinden. Meestal gebeurt dit door uit een aantal woorden op het scherm de correcte

trefwoorden uit te kiezen. Als je bijvoorbeeld een gebroken venster ziet kan je kiezen uit “gevallen”, “gevecht” of “gesmeten”. Door het feit dat er op straat een lijk ligt, zal het correcte woord hier “gesmeten” zijn. Wanneer je alle clues gevonden hebt moet je de gebeurtenissen in de correcte volgorde plaatsen om zo de gebeurtenissen te reconstrueren (en zo ook te bewijzen dat je het verhaal wel nog volgt). Het grote nadeel aan Ronans toestand is dat hij niet meer met mensen kan praten. Omdat het zo nogal moeilijk is om te weten te komen wat de getuigen te zeggen hebben kan Ronan bezit nemen van ze. Wanneer je iemand bezeten hebt kun je zien wat zij zien en horen wat er rond hen gezegd wordt, maar je hebt geen directe controle. Je kunt ze dus niet bevelen om ergens heen te gaan. Je kunt wel hun gedachten beïnvloeden zodat ze opeens iets anders herinneren wat jou hopelijk vooruit helpt in je onderzoek. Burn the witch Salem is ook wel gekend als de Heksenstad en het hoeft dan ook niet te verbazen dat Ronan niet de enige geest is die daar rondloopt (of

rondzweeft). Het dorpje wordt namelijk ook geplaagd door Demonen die het combat-gedeelte in Murdered moeten verzorgen. Als een spook Combat is misschien een groot woord, want Ronan is niet echt opgewassen tegen deze Demonen. Een frontale aanval resulteert meestal in je dood (voor zover dit van toepassing is op geesten) en dus zal je het meestal moeten hebben van stealth aanvallen. Wanneer je een Demon langs achteren benadert kan je ze namelijk in één keer uitschakelen. Om dit wat makkelijker te maken krijg je de vrijheid om zonder hindernissen door muren te lopen. Althans, zolang het binnenmuren betreft. De buitenmuren van de gebouwen in Salem zijn namelijk allemaal gezegend (Heksenstad, weet je wel) wat ervoor zorgt dat je af en toe creatief zal moeten zijn om binnen of buiten te geraken. Een bovennatuurlijke politiethriller klinkt altijd tof en conceptueel ziet alles er vrij interessant uit. Als ontwikkelaar Airtight Games de afwerking wat verzorgt kan deze Murdered: Soul Suspect nog interessant worden.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: IRRATIONAL GAMES UITGEVER: 2K GAMES PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 12 NOVEMBER 2013

DOOR TIMMY DE CRAENE

BIOSHOCK INFINITE B U R I A L

S E A

BioShock Infinite is een van die games die dit jaar meedingt naar de titel van Game of the Year. Wie sinds het uitspelen van het spelletje nog steeds zin heeft in meer, is er vanaf volgende maand de eerste episode van de DLC, namelijk Burial at Sea. In deze Burial at Sea keren we terug naar Rapture. Deze onderwaterstad kennen we reeds uit de vorige twee BioShock-games en is tot op heden een van de meest fascinerende ingame locaties. We lopen regelmatig bekende gezichten tegen het lijf maar ondanks alles draait deze expansie rond de twee protagonisten uit Infinite, Booker en Elizabeth. Ontwikkelaar Kevin Levine liet al weten dat hij zich laten inspireren heeft door vele noir-films bij het maken van deze Burial at Sea en dat kunnen we als fans enkel maar toejuichen. In vergelijking met Infinite zullen we hier zoals in de originele BioShock tactischer moeten tewerk gaan met kogels en Vigors. Het is een spijtige zaak dat we wederom spelen met Vigors en Gear in plaats van de veel diepere Plasmids en Tonics. Een gemiste kans vinden wij. Geweldige sfeer Waar we in BioShock nog de mislukking van Rapture zagen, maken we nu deel uit van de droom. Deze stad is een utopie, een reden om het vaste land achter ons te laten. Irritational liet het volledige BioShock-team werken

aan deze downloadbare content dus elk detail is tot in de puntjes uitgewerkt, veronderstellen we. We krijgen ook een andere kant van Elizabeth te zien in deze campagne. Terwijl ze in BioShock Infinite vaak het brave maar bange meisje uithing, kunnen we nu zeggen dat Elizabeth een echte vrouw is geworden. Rad van tong, misleidend als het moet, en zelfs een echte diva zoals we in de trailer reeds konden zien. Verhaal In deze singleplayer gaan we in de donkere stad op zoek naar een vermist kind. Al snel blijkt het te gaan om een Little Sister die vast zit in een gezonken deel van de stad. Het is geen verrassing dat net dat deel vol zit met splicers en andere mutanten die zitten te wachten op hun volgende ADAM-shot. Spijtig genoeg lijkt deze Burial at Sea niet helemaal wat we mogen verwachten. Dankzij de Skyhook kunnen we nogal gemakkelijk de Splicers op een muilpeer trakteren en hebben we nog steeds de healing hands van Elizabeth. Het lijkt allemaal iets gemakkelijker. Het feit dat we nooit echt sterven was in Infinite al irritant, in deze DLC is dat nog steeds exact hetzelfde.

Het is ook spijtig dat de ontwikkelaar nu al kiest voor Rapture. Het is nog niet zo lang geleden dat we uren en uren in de stad rondliepen waardoor er van een nostalgisch gevoel nog geen sprake is. Ondanks het feit dat er veel moeite gedaan is om elk detail tot in de puntjes te verzorgen en te laten druipen van de sfeer, is deze DLC van zeer korte duur. Volgens de laatste geruchten zal je voor de eerste episode slechts anderhalf uur nodig hebben. Gelukkig komt er nog een tweede deel aan - dit jaar zelfs -, waarin we voor het eerst als Elizabeth kunnen spelen. Maar of deze onderwateravonturen de moeite worden, is nog even afwachten.

PREVIEW

DOOR ROBIN LIBBRECHT ONTWIKKELAAR: DICE UITGEVER: ELECTRONIC ARTS PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: 30 OKTOBER 2013

BATTLEFIELD 4 Vorige maand konden we aan de slag met de multiplayerbeta van Battlefield 4. Een prima gelegenheid om eens te kijken hoeveel er veranderd is in vergelijking met Battlefield 3. Is het niet al te vroeg om een nieuwe Battlefield-game op ons los te laten? Fans vrezen natuurlijk terecht voor het Call of Duty-syndroom. Deze maand de preview, volgende maand onze volledige kijk op Battlefield 4! Op het eerste gezicht lijkt er niet zo heel veel veranderd in vergelijking met de derde telg uit de reeks. Je kan nog altijd kiezen uit vier verschillende klassen met elk hun specialiteiten. Wil je tanks en ander wapentuig vernielen, kies dan zeker voor een Engineer. Heb je eerder een voorkeur om uit de frontlinies te blijven ga dan voor de Recon class. Niet veel nieuws onder de zon dus als het op de klassen aankomt. If it ain’t broke then don’t fix it In de beta kunnen we aan de slag op één map. Siege of Shangai, een urbanmap met een hoopje wolkenkrabbers. In de pc-versie kunnen we ons uitleven met 64 spelers in Conquest Mode. Wil je liever een potje schieten zonder de voertuigen, dan kan je Domination Mode spelen. Maar waarom zou je niet willen spelen met helikopters en tanks? Dat is net waar Battlefield bekend voor staat. Op de PlayStation 3 en de Xbox 360 is het spelersaantal beperkt tot 24 spelers. DICE heeft wel beloofd dat het op de next-gen consoles ijvert om dezelfde ervaring af te leveren als op de pc. DICE heeft zich blijkbaar voorgenomen om veel van de frustraties van Battlefield 3 weg te nemen. De interface is een pak gestroomlijnder. Je krijgt ook veel meer uitleg bij alles wat welgekomen is voor nieuwelingen. Battlelog heeft ook een heuse makeover gekregen. Het is nu nog simpeler om vrienden aan je game toe te voegen of je

DEEL 2

statistieken na te kijken. Een verfijning van een prima spel dus. Er zijn natuurlijk ook nieuwe toevoegingen aan het spel. Zo kan je weer als Commander spelen, een mogelijkheid die veteranen nog kennen uit Battlefield 2. Hier krijg je een overzicht van de kaart en kan je je team bevelen geven en bijstaan met supplydrops. Heel leuk dat DICE dit weer toegevoegd heeft aan het spel. Een team met een goede Commander kan echt het verschil maken. De ontwikkelaars hebben er ook voor gezorgd dat de levels een pak dynamischer zijn. Zo staat er op de map in de beta een grote wolkenkrabber met bovenop een capturepoint. Maar dat gebouw kan helemaal vernield worden. Als dit gebeurt, blijft er van het gebouw niets meer over en bevind dat capture point zich tussen een hoop rommel. Dit zorgt voor een heel andere dynamiek op de map. Het is ook geweldig om dat gebouw tegen de vlakte te zien gaan. Het is enkel minder tof als je er nog in zit.

soms terecht open bij het aanschouwen van dit spel. Ook op vlak van geluid zit alles weer zeer snor. Je wapens hebben de nodige punch en voertuigen klinken zeer overtuigend. Als je tussen gebouwen loopt en je hoort de kogels om je heen vliegen dan vergeet je even dat je een videospel aan het spelen bent. Je waant je echt in het midden van het slachtveld. Jammer dat je niet genoeg tijd hebt om wat meer rond te kijken, toch niet als je wilt blijven leven natuurlijk. Battlefield 4 is geen even grote revolutie als de derde uit de reeks. Het is meer een verfijning van een spel dat al uitstekend was. Het voelt voor ons echter net nieuw genoeg aan om alvast uit te kijken naar het afgewerkte product. Fans moeten zeker niet ongerust zijn. Integendeel: ze hebben iets om om hun verlanglijstje te zetten. Lees de review volgende maand in G.Mag #13!

Als een vlieg in het slagveld Ook nieuw is de spectatormodus, hier kan je een game volgen als toeschouwer en heb je een hoop mogelijkheden om de actie te bekijken. Niets baanbrekends op zich, maar wel een toffe toevoeging voor spelers die graag eens een wedstrijdje willen volgen en iets willen bijleren. Battlefield 3 was een mooi spel, een zeer mooi spel. Maar deze nieuwe telg gaat opnieuw een stapje verder op audiovisueel vlak. Als je op een wolkenkrabber staat, is het werkelijk fantastisch om te merken hoe ver je wel kan turen. Deze map toont aan dat Battlefield 4 een ongekende schaal zal neerzetten. En dit is nog maar een urban omgeving, we kunnen ons enkel voorstellen hoe de meer open maps er zullen uitzien. Echt, onze mond viel

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: WARGAMING.NET UITGEVER: WARGAMING.NET PLATFORM: XBOX 360 RELEASEDATUM: TBA 2013

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

WORLD TA N K S OF.

X B OX 3 6 0 E D I T I O N

World of Tanks is op korte tijd een heus begrip geworden in het gamingwereldje. Met meer dan zestig miljoen geregistreerde gebruikers op drie jaar tijd kan je stellen dat Wargaming het free-to-playmodel stevig naar zijn hand gezet heeft. De Xbox 360 Edition zit ondertussen al in gesloten bĂ¨ta. Weet Wargaming dezelfde intense ervaring te bieden op console? Voor wie nog nooit heeft gehoord van World of Tanks: je kan de essentie ervan al afleiden uit de naam. Tanks, tanks en nog eens tanks. Een gigantisch arsenaal van verschillende voertuigen staat je ter beschikking en op dit moment kan je kiezen uit een zestigtal, maar Wargaming kennende zal dat langzaamaan uitgebreid worden. Tank u wel Al zal je wel eerst je strepen moeten verdienen vooraleer je kan plaatsnemen in de grootste oorlogsvoertuigen. Door schade te doen, vijanden neer te halen en wedstrijden te winnen verdien je ervaring die je dan kan ruilen tegenover upgrades en nieuwe speeltjes. Dat wil echter niet zeggen dat als je eenmaal over de grootste kanonnen beschikt, dat je daarmee ook automatisch een voordeel hebt op het slagveld. De game is immers zeer goed gebalanceerd. Elk soort tank heeft zijn voor- en nadelen, waardoor het erop neerkomt wie de beste tactiek heeft. Er zijn vijf verschillende soorten klassen. Als eerste heb je de Light. Zeer snel, maar ook fragiel en met een eenvoudige proppenschieter. Zijn taak is dus niet om schade te doen, maar om te verkennen en zijn teamgenoten te laten weten waar de vijand zich heeft opgesteld. Wij hebben ook gemerkt dat deze klasse perfect is om de tegenstander af te

DEEL 2

leiden. Zo reden we al zigzaggend door een klein stadje en werden we langs alle kanten bestookt, maar omdat we onze aanvaller zo lang konden bezighouden waren onze teamgenoten in staat om vanop een afstandje enkele van onze bestokers onschadelijk te maken. We beten niet veel later zelf in het stof, maar wonnen wel de wedstrijd. Voor ieder wat wils Verder is er ook nog de Medium, die het manusje-van-alles van de groep is. Zoals zijn naam al voorspelt is deze klasse middelmatig in alles en kan hij dus ingezet worden voor verschillende taken. Daarnaast heb je de Heavy, een steevast gigantische loebas met even groot wapentuig. Deze klasse is zeer geschikt om aan te vallen aangezien die zoveel schade kan nemen én doen. De Heavy wordt dan wel weer gehinderd door zijn trage snelheid. Ook kan je kiezen voor de Artillery, die vanop een veilige afstand en zonder de vijand zelf te zien zijn regen des doods kan laten neerdalen. Zonder een goed team is deze klasse dus waardeloos, want hij heeft verkenners nodig die hem laten weten waar hij zijn pijlen op moet richten. Als laatste heb je nog de Tank Destroyer, zeg maar de sluipschutter van de hele bende. Die beschikt over een sterk kanon, maar geeft al snel de geest. Doordat je echter je kan verschuilen achter struikgewas kan deze klasse dus veel vijanden neerhalen vooraleer hij zelf opgemerkt wordt.

Geen port World of Tanks Xbox 360 Edition is duidelijk geen port en dat merk je aan heel wat verschillende dingen. Wat meteen opvalt aan de consoleversie is de besturing. Het is uiteraard een pak makkelijker om te mikken met een muis, waardoor je op het begin geregeld ernaast schiet. Dit went echter zeer snel. Aan de andere kant voelt het rijden zelf een stuk intuïtiever aan en vlot de combinatie van beide veel beter op console. Daarnaast zijn er ook enkele subtiele veranderingen aangebracht aan de head up display. Zo is de radar een stuk vereenvoudigd en kan je het eigenlijk meer vergelijken met een mini-map. Iets wat waarschijnlijk als muziek in de oren zal klinken voor mensen die niet op luttele centimeters van hun scherm zitten. Waar je ook rekening mee moet houden zijn de invloeden op je snelheid. Op een dalende weg zal je natuurlijk naar beneden razen, terwijl je op bergachtig terrein erom vraagt om vast te komen zitten en daardoor een heel makkelijk doelwit wordt. Ja, we spreken hier jammer genoeg uit ervaring. Verder zijn ook de meeste omgevingselementen zoals bomen en kleine muren allemaal te vernietigen en als je die omver rijdt zal je tijdelijk vertraagd worden. Voor de graphics zijn ze voor de consoleversie eveneens van nul begonnen.

De tanks zien er wederom prachtig uit, maar de textures van de omgevingen hebben wel wat moeten inboeten. Dit werd gedaan uit prestatieoverwegingen en is dus enigszins te begrijpen. Liever iets minder goede graphics dan onverwachte framedrops die het verschil kunnen maken tussen leven en dood. Qua variatie zit het wel zeer goed. Van winterse bergen naar kleine stadjes tot zanderige woestijnen, je trekt de hele wereld rond in World of Tanks. Gouden zaakje Hoewel het spel zelf volledig gratis is, kan je er niet mee aan de slag als je geen Xbox Live Gold hebt. Maar aangezien degenen die vaak online spelen wel meestal over zo’n abonnement beschikken, zien we dat graag door de vingers. Ergens wel te verwachten, maar toch ook jammer is het feit dat je niet zal kunnen samenspelen met de pc-gebruikers. Dat komt wederom omdat ze voor de versie op Xbox 360 hebben besloten om niet zomaar een port te maken. World of Tanks Xbox 360 Edition lijkt zeer goed op weg om een mijlpaal te worden in de consolegeschiedenis, nog voor we de nieuwe generatie onder handen kunnen nemen. De graphics mogen dan wat hebben ingeboet ten opzichte van de pc-versie, de gameplay voelt flexibeler aan en alles gaat over het algemeen veel vlotter. En het is gratis, wat meer zou je nog willen?

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: DOUBLE FINE UITGEVER: DOUBLE FINE PLATFORM: PC, MAC, IOS RELEASEDATUM: 14 JANUARI 2014

DOOR THIJS MORLION

BROKEN AGE Tim Schafer laat weer van zich horen. Een ganse tijd geleden waren we allen getuige van hoe zijn Kickstarter-campagne voor Double Fine Adventure alle verwachtingen overtrof. Meneer Schafer vroeg een bescheiden 400.000 dollar, maar kreeg er iets meer dan drie miljoen voor. Intussen zijn we al ruimschoots een jaar verder en krijgt het project langzaam maar zeker meer vorm. Het Kickstarter-verhaal voor Schafer was vooral een sneer naar uitgevers die maar al te graag en te veel hun zegje wilden doen bij het ontwikkelen van games. Het gebeurt maar al te vaak dat een studio titels onvolledig, niet goed gedesigned of zelfs gecanceled moet zien omdat de uitgever teveel in de pap brokken wil. Iets waar Schafer duidelijk de buik van vol had. Kickstarter bracht echter soelaas en dankzij de ongelofelijke steun van bijna 90.000 mensen kreeg Schafer zijn budget en vooral de tijd om te maken wat hij wil - en vooral wat zijn doelpubliek wil. Behind the scenes Tot op heden kregen enkel de backers van het Kickstarter-project meer updates voorgeschoteld. Terwijl zij steevast een blik achter de schermen krijgen bij de ontwikkeling van hun game, bleef voor het grote publiek alles nog wat vaag. Tot nu. Intussen is de game hernoemd naar Broken Age en is er meer duidelijkheid over wat je als speler te wachten staat. Het spel zal twee protagonisten bevatten met ietwat gelijkaardige motieven in een totaal andere wereld. Het betreft een jongen, Space Boy, en een meisje, Sacrifice Girl, die zich beiden moeten overgeven aan een hoger doel, het zij voor het welzijn van hun stam of gewoon omdat het zo hoort. Ze zijn echter niet van plan zich hieraan te laten onderwerpen dus verzetten ze zich. Althans dat is het verhaal. Sacrifice Girl, een werknaam voor het personage, leeft in een kleine gemeenschap waar er om de zoveel tijd een meisje wordt geofferd aan een of ander monster, Mog Chothra. Rond het offer hangt altijd een heus feest waarbij het te offeren meisje volledig wordt versierd en in een gigantische taart wordt gestopt. Sacrifice Girl is nu niet bepaald het type dat zich zonder nadenken zomaar overgeeft

DEEL 2

aan de grillen en de gebruiken van het stadje. Ze stelt zich vragen bij het offerfeest en verzet zich. Natuurlijk kan ze op niet veel steun rekenen. Doorheen het verhaal moet je een manier zien te vinden om te ontsnappen aan het verschrikkelijke lot dat je te wachten staat. Wat de gevolgen zullen zijn van het gedrag van onze protagoniste voor haar gemeenschap is nog maar de vraag. Aan de speler om dat te ontdekken natuurlijk. Op naar Space Boy in een wereld parallel aan die van Sacrifice Girl. Space Boy is een jongen die leeft onder het juk van de AI van zijn ruimteschip. Deze computer bepaalt volledig het doen en laten van de jongen en probeert op allerlei manieren de jongen te doen vergeten dat hij daadwerkelijk wordt gecontroleerd door een soort van ‘moeder-pc’.

“

Deze game heeft potentieel, dankzij de 90.000 fans die worden betrokken bij de ontwikkeling.

Zelfstandig Die AI doet dit onder andere door de jongen fantastische avonturen te laten

meemaken waarin hij zich volledig kan verliezen. De kleine jongen wordt echter groot en hij begint te merken dat dit allemaal niet echt is. Hij probeert een manier te vinden om zich los te wrikken van de AI en al gauw ziet hij de kans om de computer van zijn ruimteschip te hacken en er een einde aan te maken. Wat dit voor gevolgen heeft voor de jongen en zijn ruimteschip hebben we enkel maar het raden naar, maar we zien alvast twee verhaallijnen die zich wellicht op een of andere manier zullen verweven met elkaar. Deze point-and-click adventure heeft zeker en vast potentieel. Niet enkel omdat de grote Tim Schafer erachter zit, maar ongetwijfeld ook omwille van de steun van de bijna 90.000 fans die worden betrokken bij de ontwikkeling. Een jaar uitgesteld De game stond gepland voor april dit jaar, maar door onvoorziene omstandigheden en zoals het wel eens gaat bij veel gamestudio’s, is de datum nu vastgepind op 14 januari van volgend jaar. Tim Schafer wil naar eigen zeggen de game releasen als die volledig af is en hij en z’n team tevreden zijn. Gamestudio’s komen vroeg of laat wel eens in geldnood en het overtuigen van uitgevers of investeerders is dan ook soms broodnodig. Schafer stoot hier echter op iets wat nog maar weinig mensen mee te maken hebben gekregen: Kickstarter.

Hij heeft misschien zelfs meer geld nodig dan dat het Kickstarter-project al heeft opgeleverd. Hij gaat dus over zijn budget, met geld van fans. Het is een nieuw gegeven voor veel studio’s die zich op Kickstarter hebben gewaagd en het nieuwe waar ze rekening mee moeten houden. Hoe Schafer hiermee zal omgaan en of hij genoeg krediet krijgt van zijn fans weten we waarschijnlijk begin volgend jaar. Voorlopig kunnen we stellen dat Double Fine op de goeie weg is. Alle elementen zijn aanwezig om een goeie point-and-click adventure te maken: een op het eerste zicht stevig verhaal, een team dat zich al heeft bewezen in het verleden en aan het hoofd ervan een man met ervaring om u tegen te zeggen. Dat dit geen garantie is op succes weten we allemaal, maar het verhoogt de kansen. Laat ons hopen dat er niet nog meer uitstel van komt en dat we straks allemaal de verhalen van Sacrifice Girl en Space Boy kunnen ontdekken!

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: STAINLESS GAMES UITGEVER: STAINLESS GAMES PLATFORM: PS4, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: Q1 2014

DOOR JONAS ROELEN

C ARMAGEDDON R E I N C A R N AT I O N

Tussen al het geween en gezaag omtrent de nieuwe Grand Theft Auto willen andere spellen wel eens onder al die media-aandacht doorsluipen. Zo kan de aankomende Carmageddon: Reincarnation nieuwe chauffeurs nog wel iets over rijden leren. Wie herinnert er zich Carmageddon nog? De franchise werd in de jeugdjaren van de twintigers van vandaag als afschuwelijk, pervers en addictief bestempeld, waar het nu voor de gamers best ouderwets kan aanvoelen. Reden te meer om dertien jaar na het laatste deel in de reeks een reboot te plannen. Bloederig In de originele 1997-versie van Carmageddon zag je al heel wat bloed terwijl je met je auto doorheen de stad aan het cruisen was. Daar gaat gelukkig geen verandering in komen tijdens de aankomende reïncarnatie van het spel. De stoep zal meer dan een keer in mooi rood worden geverfd. Het spel wordt dan ook niet door een ontwikkelaar gemaakt die zijn eerste stapjes in de reeks zet. Stainless Games waagt zich namelijk al aan zijn derde Carmageddon-spel. De developer maakte hiervoor ook al Carmageddon en Carmageddon II: Carpocalypse Now. Het draait allemaal om het geld De brave jongens en meisjes van Stainless Games beloofden ons dan ook dat ze dezelfde humor en het ietwat brutale geweld zouden

terugbrengen. Daar willen we ze natuurlijk maar al te graag aan houden. Het geld voor het nieuwe spel hebben ze deels gekregen van fans die hun Kickstarter hebben gefinancierd. Het doel van 400.000 dollar werd al snel overschreden en het prijzenpotje groeide snel tot 600.000 dollar. Daarnaast kreeg het bedrijf nog eens een investering binnen van 3,5 miljoen. Als je daar al niets mee kan doen, weten wij het ook niet meer. Cruise ’n Smash Het kan natuurlijk zijn dat niet iedereen met Carmageddon vertrouwd is, dus zullen we een snel woordje uitleg geven. In Carmageddon rijd je rond met een auto, duh, en zoals in zoveel andere spellen moet je de finish bereiken. Het enige verschil is dat je niet per se als eerste moet eindigen om te winnen. Je kan bijvoorbeeld ook als enigste eindigen, of gewoon een lekker potje massamoord beginnen. Het is namelijk goed genoeg als je gewoon al je tegenstanders tot gruzelementen vergruist tijdens het racen. Als je alle burgers in de map omver maait, beschouwd het spel je ook als de grote overwinnaar. De races gebeuren in een beperkt tijdsraam. Gelukkig kan

je wat extra secondes bijverdienen door de auto’s van tegenstanders te beschadigen of door brave omstanders wat platter te maken met je wielen. Als je niet tevreden bent met alleen mensen om te rijden, of je hebt ooit een zwaar ongeval gehad door onze vierpotige melkvrienden, kan je ook je wrok uitwerken op brave koeien. Die vliegen net zo gemakkelijk uit elkaar als je er met een gigantische snelheid tegen knalt. Je auto moet natuurlijk niet gewoon een saaie Priusachtige fietsmobiel blijven. Je kan je Dood op Wielen namelijk upgraden om sterker, sneller en dodelijker te worden. Wil je messen aan de zijkant van je auto? Done. Je mag Carmageddon: Reincarnation in het eerste kwartaal van 2014 verwachten. Jammer genoeg voor de studenten onder ons misschien dus tijdens de examens. Stainless Games doet daarnaast geen halfbakken werk: het spel komt uit voor de PlayStation 4, de Xbox One, Windows, Linux en OS X. Het spel zal bovendien via Steam binnen te slepen zijn. Iedereen krijgt dus de kans om bloederig rond te cruisen.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: POPCAP UITGEVER: EA GAMES PLATFORM: XBOX 360, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: VOORJAAR 2014

DOOR MARNICK DE GRAVE

PL ANTS VS ZOMBIES G A R D E N

W A R F A R E

Wie had er ooit gedacht dat PopCap een Plants vs. Zombies shooter ging maken? Wij eerlijk gezegd niet, en onze verwachtingen waren dus laag. Maar naarmate er meer informatie vrijkwam over deze game, is onze interesse beginnen groeien. Ondertussen kijken we uit naar hun allereerste 3D-game. Is het gras groener aan de overkant? Op het eerste gezicht ziet de game er simpel uit. Een 12 vs. 12 thirdpersonshooter, towerdefense tussen de planten en zombies die waarschijnlijk maar een uur in de spotlight zal staan. Maar Garden Warfare toont potentieel om een game te worden met een schare trouwe fans. Gelukkig belooft het spel geen hersenloze shooter te worden maar een spel waarin je de classes zal moeten gebruiken tot hun volledige potentieel om een voorsprong te hebben in het gevecht. Klasses Er zijn vier rollen die je als speler kan aannemen. Als zombie zijn deze rollen de soldier, all-star, engineer en scientist. Bij de planten gaat het tussen peashooter, sunflower, chopper en cactus. De soldier en peashooter zijn de class voor snelle close-action combat. De scientist en sunflower zijn meer je standaard medics die instaan voor het healen van je team, maar kunnen evengoed ook schade aanrichten. Choppers en all-stars zijn melee-klassen en als laatste heb je de engineer en de cactus voor gevechten

op de lange afstand. De versies voor zombies en planten zullen elk anders werken en eigen aanvallen hebben. Multiplayer only Misschien is de grootste fout die we kunnen vinden in PvZ Garden Warfare het feit dat er geen singleplayermodus aanwezig is in het spel. Een gemiste kans, omdat dat net een feature kan zijn die mensen zal aanzetten om dit spel effectief te kopen. PopCap zei hierover dat ze liever wilden focussen op de dingen die ze heel goed kunnen doen. En hoewel we het hiermee absoluut eens zijn, zouden we toch graag de verschillende klassen kunnen verkennen voordat we helemaal ingemaakt worden door het andere team. Is 12 vs.12 niets voor jou, dan zijn er nog een splitscreen-coöp en een survivalmodus voor jou en drie andere vrienden, waarin je verschillende waves van zombies moet verslaan. De maps waarin je dit doet, hebben thema’s zoals Halloween of een gewone tuin. Na elke wave krijg je meestal te maken met een van de verschillende hilarische bosses, zoals Disco Zombie die de dansvloer overneemt met het lied “Boogie

your brains right over here,” en de reuzezombie The Gargantuar. Om deze bosses te verslaan, moet je goed samen kunnen werken. Ongeveer een jaar geleden maakte Microsoft zijn nieuwste feature voor de Xbox 360 bekend, genaamd Smartglass. Daarmee kan je een Windows 8 pc, iPad of Android-tablet omtoveren tot een tweede scherm voor je console. Het klonk allemaal veelbelovend, maar eerlijk gezegd hebben we er nog niet veel van gezien. PvZ wil daar verandering in brengen met hun Boss Mode. Een persoon per team kan Smartglass gebruiken om op een andere manier te spelen dan de andere, met enkel een map. De speler krijgt een overzicht van de hele map, met daarop de vijanden en je teamleden aangeduid. Jij hebt dan de mogelijkheden om ze te healen en zelfs om bommen te droppen. Een soort van Commander Mode uit andere games, zoals het recente Battlefield 4. Helaas zal deze feature enkel beschikbaar zijn op de Xbox One. Plants vs. Zombies Garden Warfare is een ongewone titel die we zeker nog een tijdje in de gaten zullen houden.

FEATURES p58. SPHERO 2.0

FEATURE

DOOR TIMMY DE CRAENE

RETRO WING COMMANDER Wing Commander. Veel hedendaagse gamers horen het momenteel waarschijnlijk donderen in Keulen. Maar geen nood, in deze editie van “Uit de oude Doos” doe ik een van de beste spacesims aller tijden nog eens uit de doeken. Fasten your seatbelts!

In deze retrospective kruipen we in de huid van een beginnend piloot bij de Tiger’s Claw. Momenteel zit onze Terran Confederation verwikkelt in een oorlog met de Kilrathi Empire. De Kilrathi kan je het best vergelijken met aliens die de kop van een leeuw hebben en niets liever doen dan het uitroeien van de mensheid. Maar bon, daar gaan wij natuurlijk een stokje voor steken. Zoals het hoort in een vliegsimulator hebben we ook in Wing Commander de keuze uit een arsenaal aan ruimtetuig. Afhankelijk van je eigen speelstijl kan je kiezen voor zware schepen met grote kanonnen die even snel vooruit gaan en wendbaar zijn als Maggie De Block op een vouwfiets. Wie het liever allemaal iets sneller heeft kan kiezen voor een licht vliegtuig met zwakke kanonnen aan boord. Luxeprostituee In onze strijd tegen de Kilrathi moeten we meer dan een taak op ons nemen. Zo kan het gebeuren dat we bepaalde stroken van de melkweg moeten patrouilleren en elke vijand zonder pardon van luchtgaten moeten voorzien. Soms spelen we ook voor escorte in Wing Commander. Nee, we kruipen niet in de naaldhakken van een 19-jarige luxeprostituee maar begeleiden een belangrijk schip naar zijn bestemming. Ten slotte hebben we ook de Strike-missies. In dit aspect van Wing Commander is het de taak van ons squadron om grote schepen van de Kilrathi aan te vallen en te vernietigen. De ontwikkelaar heeft deze missies extra pittig gemaakt door in het heetst van de strijd vlagen met asteroïden en mijnen op ons af te sturen. Wing Commander had in 1990 reeds verschillende eindes naargelang de keuzes die

de speler ingame maakte. Spijtig genoeg zitten vele fans al jaren te wachten op een nieuwe telg. In de tussentijd kregen we nog een gelijknamige film die hopeloos flopte en zelfs de fans van de reeks niet wist te bekoren. Legendarisch Wat wonderboy Chris Roberts en zijn team van tien andere programmeurs gemaakt hebben was voor die tijd schitterend. Als je weet dat er nu honderden mensen werken aan een kleine game, was het bewonderenswaardig dat elf mensen een legendarische game als Wing Commander wisten af te leveren. Het tweede deel zou als eerste gesproken tekst introduceren bij videogames, om maar te zeggen dat de jongens van Roberts revolutionair bleven. Later zouden er ook green screens gebruikt worden voor de cutscenes van Wing Commander IV. Deze evolutie was al te merken bij de originele Wing Commander want ook die had uren aan cutscenes voor de speler in petto. Spijtig genoeg zijn we sinds de geflopte film op onze honger blijven zitten. Voor de fans die Wing Commander missen is de Kickstarter-game genaamd Star Citizen zeer goed nieuws. Het spelletje kreeg al meer dan 2 miljoen dollar aan backings en wordt gemaakt door de geestelijke vader van Wing Commander, Chris Roberts. Check it out!

FEATURE

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

SHIN MEGAMI TENSEI: DEVIL SURVIVOR OVERCLOCKED

PLATFORM: NINTENDO 3DS

Zo af en toe komen er van die Japanse titels naar Europa die even veel- als weinigzeggend zijn. Shin Megami Tensei is zo’n naam die de gemiddelde gamer weinig bekend in de oren zal klinken, maar die toch kwaliteit verraadt. De download-only versie van Devil Survivor Overclocked voor de 3DS is een derde opgepoetste heruitgave van de originele Devil Survivor uit 2009 welke voor de gewone DS enkel in Japan uitgekomen is. In maart verscheen de titel reeds als boxed game. Het gros van de RPG-liefhebbers zal de game dan ook al lang in huis hebben. Het grootste verschil tussen de 2009- en 2013-versies zit in - slechts enkele - 3D-effecten maar vooral de toegevoegde voicecast en “een achtste dag”. Toch is het geheel ook grafisch aangepast en zijn er meer demonen toegevoegd. Het verhaal in deze typisch Japanse RPG is sterk. Je voornaamste doel is precies één week te overleven in Tokio, terwijl de stad door demonen geteisterd wordt. Je eigen kracht en intelligentie zijn lang niet voldoende.

Je moet op veilingen zelf demonen kopen en deze in sneltreinvaart opleiden tot zegevierende battelaars. Alhoewel er natuurlijk een vaste lijn in het verhaal zit, kan het wel degelijk meerdere kanten op. Je keuzes hebben aanwijsbare gevolgen en kunnen leiden naar zes verschillende eindes, waarvan er in de Overclocked versie weer een aantal naar de toegevoegde “8th day” scenarios kunnen leiden. Bijzonder prettig voor de herspeelbaarheid. Het battlesysteem is uitgebreider dan bij de gemiddelde RPG. Je vecht met teams in een combinatie van personen en demonen en het verslaan van de teamleider is voldoende om de battle te winnen. Vijanden hebben zwaktes die je moet vinden om extra XP te krijgen. Erg geslaagd. Devil Survivor is een zeer uitdagende game die fans van het genre zeker zal bekoren.

8,5

geweldig

TNT RACERS: NITRO MACHINES EDITION TNT Racers kennen we al een tijdje als verrassend leuke download-only titel. De Nitro Machines Edition is exclusief op de Wii U verkrijgbaar en biedt onder andere extra tracks en wagens. Het is een typische arcaderacer met leuk vormgegeven wagentjes en omgevingen. In totaal zijn er 26 verschillende racebanen die qua setting welhaast door Mario Kart geïnspireerd lijken. Je racet onder andere in woestijnen en de jungle. Ook verschillende power-ups zoals gigantische hamers, op de weg geleegde olievaten en rondvliegende raketten zijn van de partij. Het geheel vindt plaats in een leuke setting die jou als speler direct vrolijk stemt.

PLATFORM: WII U

Met echt racen heeft het niets te maken, maar het is zeker een leuke (korte?) tijdsbesteding. De tracks zijn kort en statisch. Je kan tegen objecten aanrijden of een afslag missen, maar je zal niet opgegeten worden door dino’s of meegenomen worden door aliens. De steeds terugkerende conclusie over eigenlijk ieder aspect in TNT Racers is dat het eigenlijk best wel oké, maar weinig verheffend is. Voor de prijs hoef je het niet te laten. Het is een titel die zich op loze momenten “even een kwartiertje” lekker laat spelen. Vooral in de multiplayermodus haal je het plezier voor nog geen acht euro er binnen no-time uit.

6,8

geslaagd

DEEL 2

DUNGEONS & DRAGONS: CHRONICLES OF MYSTARA Dungeons & Dragons. De naam alleen al doet menig gameliefhebbers’ hart sneller kloppen. De komst van arcadeklassiekers Tower of Doom en Shadow over Mystara onder de gezamenlijke titel Chronicles of Mystara naar PlayStation Network, Xbox Live, Wii U eShop en Steam is met luid gejoel onthaald. Wij hebben de Wii U versie getest. Met een prijskaartje van €14,99 is het een heruitgave in, qua prijsklasse, de A-categorie. Een online coöp mogelijkheid, een grafische poetsbeurt (“HD”) en een mooi aantal nieuwe opties en toevoegingen zouden deze, voor een remake toch forse, vraagprijs moeten rechtvaardigen. Al direct is duidelijk dat “het” vooral moet komen van Shadow over Mystara. Deze game is uitgebreider, speelt gemakkelijker en is uitdagender. We waren het bijna vergeten, maar voor halverwege de jaren ’90 spreken we van een absolute toptitel die wat ons betreft zelfs vandaag nog nieuwe fans aan zich zal weten te binden. De game geeft je het arcadehal gevoel dat je er graag bij wilt krijgen. De mogelijkheid om het

PLATFORM: PS3, XBOX 360, WII U, PC

geheel in “arcadehalstijl” te spelen door middel van het inschakelen van scanlines en uitschakelen van een filter werkt hier aan mee. Coöp met je vriendin spelen is leuk, maar online lijkt ons nog veel leuker. Helaas heeft het uren wachten op een medespeler niet mogen baten en hebben we deze optie derhalve niet kunnen testen. In Shadow over Mystara leiden verschillende wegen (keuzes en characters) naar Rome (het einde van de game) hetgeen de herspeelbaarheid van een op zichzelf niet bijster uitgebreide titel sterk vergroot. Een nieuwe toevoeging is de Vault. Daar kan je met vaultpoints, die middels de in-game uitdagingen vanzelf verdiend worden, leuke toevoegingen unlocken. Denk daarbij aan toegevoegde spelregels en “secret files”. Wat ons betreft hebben de nieuwe opties zeker een toegevoegde waarde, zonder dat het iets aan de kracht van het, niet zonder reden, klassieke origineel afdoet.

8,2

THE LEGEND OF ZELDA II Voor wie maar geen genoeg kan krijgen van de oude Nintendo-games bestaan er naast tweedehands gameshops tegenwoordig ook de Virtual Console waarop je steeds meer klassiekers van weleer opnieuw kan spelen. Het zijn keuzes die je maakt. Ga je voor het verzamelen? Dan ben je, naast de aanschaf van een NES, zo een paar tientjes kwijt aan de game Zelda II. Wil je hem gewoon opnieuw uitspelen? Voor €4,99 staat ‘ie binnen no-time op je Wii U. Als je de 2007-versie voor de Wii gekocht hebt kost een upgrade naar deze nieuwe versie je €0,99. Nintendo spreekt van een “vernieuwde en verbeterde” versie. The Adventure of Link was in 1988 de opvolger van de revolutionaire en uiterst populaire game The Legend of Zelda. Naast

geweldig

PLATFORM: WII U

de “overworld”-map, het eigenlijke bovenaanzicht om van A naar B te komen, wordt in deel twee vooral gebruik gemaakt van sidescrolling. Buitenbeentje is als betiteling wellicht overdreven, maar feit is dat deze Zelda-titel afwijkt van de rest. Desondanks is het een kwalitatief hoogwaardige klassieker die zeker niet mag ontbreken op je lijstje met gespeelde games. Een voordeel ten opzichte van de NES-versie is de mogelijkheid de boel op te slaan. Je weet wat je wilt en krijgt dat ook. De game speelt soepel weg op de GamePad en grafisch stoort de omschakeling naar Wii U eigenlijk nooit.

8,0

geweldig

FEATURE

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

HARDWARE: SPHERO 2.0 Afgelopen augustus trok een delegatie van G.Mag richting Keulen om er Gamescom bij te wonen, maar tegelijkertijd vond er ook de Game Developers Conference plaats, waar wij ook even binnenwipten. Daar kregen wij een eerste indruk van de Sphero 2.0, een bal die je met je smartphone kunt besturen. Enkele maanden later kregen we een exemplaar toegestuurd. De Sphero 2.0 is een motorisch gestuurde bal die je heel snel met je smartphone kunt synchroniseren. Om de bal te herkennen tussen eventueel andere toestellen, licht het dingetje op in drie verschillende kleuren. In de lijst van gevonden toestellen vind je vervolgens de Sphero met een code in de naam zoals bijvoorbeeld BRR, wat blauw, rood en rood wil zeggen. Eens geconnecteerd kan je via de gratis applicatie in de Google Play-winkel of de App Store de Sphero leren kennen. Eerst moet je de “staart” van het toestel naar jou positioneren, zodat de motor van de bal zo geplaatst wordt dat de Sphero rechtdoor rolt. Daarna kan je ermee aan de slag. 7 kilometer per uur De Sphero 2.0 besturen is heel eenvoudig. Via een virtuele joystick kan je de bal alle kanten op laten rollen. Botst hij ergens tegen, dan maakt je smartphone een jammerlijk geluid. Je kunt de snelheid en de kleur van je Sphero instellen naar believen. De Sphero 2.0 gaat tot 2 meter per seconde, of een stevige 7 kilometer per uur. Bijzonder snel voor een bestuurbaar balletje. Je hebt ongeveer twintig meter bereik - het maximum voor Bluetooth. Veel RC-toestellen gaan niet zo lang mee op vlak van batterij, maar de Sphero 2.0 kan toch met gemak drie uur met één laadbeurt. Chargen doe je door de bol op het laadstation te leggen. Via inductie wordt vervolgens het toestel opgeladen. Responsief We hebben nooit de kans gehad om de originele Sphero te testen, maar volgens andere gebruikers is er vooral gewerkt aan de snelheid en het draaien met de bal. Verwacht geen drastische bochten als je vrij snel draait, maar al met al waren we zeer onder de indruk van de

bewegingsvrijheid van ons nieuwe RC-toestel. Helaas is de motor niet sterk genoeg om je soms uit banale situaties te halen. Als de Sphero 2.0 in een groef van je tegelvloer geparkeerd staat, kan hij al moeite hebben om er weer uit te geraken. Gelukkig heeft het team enkele “kunstjes” voorzien, waaronder een driedubbele salto of een turboboost, om hem er hopelijk weer uit te halen. Dat toont ook meteen aan hoe stevig de Sphero 2.0 eigenlijk is. Je kan hem tot een halve meter laten vallen en hij zal nog perfect werken. Je kan er de trap mee afgaan en hij blijft nog volledig intact. Je moet soms wel even de staart herpositioneren na wat venijnig rijwerk, maar dat geraak je snel gewend. Je kunt de bal zelfs gebruiken in bad of een zwembad, en zal perfect kunnen worden bestuurd. Meegeleverd met de Sphero 2.0 zijn twee ramps om wat extra kunstjes mee te kunnen oefenen. Deze zitten via knap puzzelwerk samen met de bal, het dockingstation en de oplader in een zeer compact doosje. Games en apps Wie meer uit Sphero 2.0 wil halen, kan meer dan twintig applicaties en games downloaden. Op die manier kan je de bal gebruiken als een wapen in diverse AR-games. Zombies die je huiskamer terroriseren kan je met de Sphero 2.0 snel afknallen, of je kan het ding gebruiken om een parcours correct afleggen. Ook kan de bal gebruikt worden als beweginsgevoelige controller voor bepaalde games. De Sphero 2.0 kost 120 euro, wat heel veel is voor een bestuurbare bal. Het is leuk speelgoed om je vrienden mee te verbazen en je katten de stuipen op het lijf te jagen. Maar net zoals veel RC-toestellen heeft het weinig nut.

FEATURE

DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

HARDWARE: STEELSERIES APEX Als gamer kijk je soms eens naar je bureau en denk je: “Verdorie, ik moet toch dringend eens een deftig toetsenbord kopen”. Als je dan van SteelSeries de kans krijgt om een Apex te testen laat je die natuurlijk niet liggen.

Van het moment dat je de doos ziet, weet je dat de Apex geen gewoon toetsenbord is. Ze is namelijk groot, heel groot. De reden hiervoor is dat SteelSeries gekozen heeft om naast de gebruikelijke toetsen een 22-tal macrotoetsen toe te voegen en natuurlijk ook een aantal multimediaknoppen. Als je eenmaal een plaatsje gevonden hebt op je bureau voor dit log beest, schakel je je pc aan en word je direct verblind. De Apex is namelijk onderverdeeld in vijf zones. Het numeriek klavier, de functietoetsen, de letters en cijfers en de macroknoppen zijn de eerste vier. De laatste zone bestaat uit het logo plus de zijkanten van het toetsenbord. Alle knoppen in een zone worden via een led opgelicht. Via de software kan je zelf kiezen welke kleur en hoe helder elke zone is. Wat ons wel opviel, was dat de backlight op sommige plaatsen helderder is dan op andere. Dit valt vooral op bij de Esc- en de Print Screentoetsen. The Crazy 88 Zoals eerder vermeld heeft de Apex 22 macrotoetsen. Met behulp van de vier Layertoetsen (L1 tot L4) kun je echter snel schakelen tussen vier verschillende modi. Dit brengt het totaal aantal macro’s dus eigenlijk op 88. Daarnaast kun je ook elke gewone knop programmeren zodat deze een macro uitvoert. Alle instellingen die je doet kunnen worden opgeslagen in een profiel en je kan de software ook zo instellen dat er automatisch van profiel wordt gewisseld als een bepaald programma wordt opgestart. Aan configuratiemogelijkheden dus zeker geen gebrek. Dat de Apex op gamers mikt, weten we ondertussen al. Naast de macro-overvloed zijn er ook twee extra pijltjestoetsen (diagonaal links/boven en diagonaal

rechts/boven) en is er voor een aantal knoppen een anti-ghosting mechanisme ingebouwd. Dit laat toe om tot zes van deze 20 knoppen tegelijk in te duwen en te registreren, waar een traditioneel toetsenbord maar twee of drie van deze zes zal doorsturen. Ook de bobbeltjes op de Z toets (of de W, voor de Qwertyfans onder ons) zijn vooral voor gamers interessant. Palmsteun Zoals eerder al aangehaald is de Apex een vrij groot toetsenbord. Dit komt onder meer doordat de palmsteun geen optioneel accessoire is, maar standaard eraan hangt. Je kunt ze er dus niet afhalen. In ons geval is dit een nadeel, want de rand van het toetsenbord was net iets te kort om goed te zijn. Verder is de Apex ook een plat toetsenbord. Je kunt wel de steuntjes aan de onderkant verhogen, maar zelfs op de hoogste stand blijft het redelijk plat. Het feit dat er bovenaan twee USB-poorten ingebouwd zijn helpt ook niet echt. Om van deze twee poorten gebruik te maken zul je wel twee kabels moeten aansluiten op je pc. Wie graag met een mechanisch toetsenbord speelt zal aan de Apex geen plezier beleven. SteelSeries heeft namelijk besloten om tegen deze populaire trend in te gaan. Een voordeel hiervan is natuurlijk wel dat het toetsenbord lekker stil typt en dat de knoppen makkelijk ingeduwd worden. Als je geen nood hebt aan een mechanisch toetsenbord, graag verschillende kleurtjes ziet en meer macro’s nodig hebt dan je je ooit kan inbeelden (laat staan onthouden), kan je met de Apex een degelijk toetsenbord verwachten.

FEATURE

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

INDIE: GOODBYE DEPONIA Indiegames krijgen over het algemeen minder aandacht omdat hun studioâ&#x20AC;&#x2122;s gewoonweg over minder middelen beschikken. Dat wil echter niet zeggen dat ze minder goed zijn. Daarom richten we elke maand de schijnwerpers op enkele onafhankelijk ontwikkelde games. Deze week in de spotlight: het derde deel van een geniale point-&-click. Veel bekende Duitse ontwikkelaars zijn er niet, maar bij Daedelic Entertainment gaat er toch bij sommigen toch een belletje rinkelen. Al met Whispered World toonden de ontwikkelaars van de Hamburgse studio dat ze keien waren in point-&-clicks, een genre dat vooral in de begindagen van het gamen hoogtij vierde, maar tegenwoordig een beetje opzij is geschoven door snelle actie. In 2012 verscheen het eerste deel van de steampunktrilogie Deponia dat eveneens lovend werd onthaald door zowel de recensenten als de spelers. Op minder dan twee jaar belandden Chaos on Deponia en nu dus Goodbye Deponia, de afsluiter van het epos, in de virtuele winkelrekken. Monkey Island-nostalgie Het verhaal volgt Rufus, een prettig gestoorde idioot die sterk doet denken aan Guybrush Threepwood van Secret of Monkey Island. Zijn ultieme doel is om weg te geraken uit Deponia, een planeet die op sterven na dood is. Wie de volledige geschiedenis wilt kennen speelt natuurlijk best ook de eerste twee delen, maar al op het begin kan je ervoor kiezen om een samenvatting van de voorgaande gebeurtenissen te krijgen. Uiteraard is er maar weinig veranderd aan de sterke formule van game. Door voorwerpen te verzamelen en dialogen aan te gaan los je vernuftig bedachte puzzels op. Omdat het vaak om vreemde items gaat die op het eerste zicht niets met elkaar te maken hebben, breek je geregeld je hoofd over de oplossing. De moeilijkheidsgraad is altijd iets wat een game als deze kan maken of breken, maar de ervaring van Daedelic Entertainment heeft ervoor gezorgd dat er wederom een goede balans is gevonden. Naast pure point & click heb je ook enkele andere uitdagingen. Zo moet je op een bepaald moment de bewegingen nabootsen van je aartsvijand die toevallig als twee druppels water op jou lijkt.

Klassieker Goodbye Deponia ziet er net zoals zijn voorgangers prachtig uit en de klassiek getekende graphics werken perfect, al zijn de animaties soms een beetje ondermaats. Zo was er een soort van achtervolgingsscĂ¨ne waar de personages wel leken te wandelen, wat de vaart er natuurlijk letterlijk en figuurlijk uithaalt. De achtergronden zijn vaak een streling voor het oog, maar toch hadden we hier het gevoel dat er wat meer leven in gepompt mocht worden. Found in translation Ook de kenmerkende humor is weer volledig terug. Het hoofdpersonage Rufus steelt wederom de show met zijn arrogante gedrag en snedige opmerkingen. Het is enigszins jammer dat de plot door de vele dialogen en talloze kleine puzzels vrij traag vooruit gaat, maar de verschillende interessante en vaak absurde personages weten dat goed te verzachten. Hoewel de game origineel in het Duits werd geschreven en ingesproken, werken de grappen zeer goed in het Engels en is de voice-acting van een enorm hoog niveau. We kregen zelfs de indruk dat sommige grappen zelfs niet in het Duits zouden kunnen worden vertaald. Wie een fan is van het genre kan het derde deel zeker niet aan zich laten voorbijgaan, maar ook leken kunnen we aanraden om deze game - en reeks - een kans te geven. Interessante personages, absurde humor en uitdagende puzzels maken van Goodbye Deponia een waardige afsluiter van een prachtige trilogie.

8,2

geweldig 58

FEATURE

DOOR ROBIN LIBBRECHT

INDIE: INCOGNITA Klei is een studio die gekend staat om kleine games te maken, die altijd zeer uitstekend zijn. Hun nieuwste project heet Incognita en wij konden aan de slag met een vroege build van het spel. Wij waren alvast onder de indruk.

In Incognita is het jouw taak om een groepje spionnen te begeleiden naar de top van een toren. Natuurlijk gaat dit niet zonder slag of stoot. Het is aan jou om je brein te doen denken alsof je een echte spion bent. Tactische spion Voor mensen die XCOM: Enemy Unknown gespeeld hebben zal Incognita meteen bekend aanvoelen. De basisgameplay is eigenlijk dezelfde. Je bestuurt je personages op basis van een grid en dit in een turnbased systeem. Maar Klei heeft natuurlijk wat dingen toegevoegd aan deze formule. Zo is er een sterke nadruk op ongezien blijven terwijl je probeert verder te komen. De levels staan vol met cameraâ&#x20AC;&#x2122;s, bewakers en nog andere gevaren. De levels zijn daarbovenop nooit tweemaal gelijk. En als je een agent verliest dan ben je hem voorgoed kwijt. Per beurt krijg je per personage een aantal actionpoints die beheren wat je kan doen. Sterk vergelijkbaar met XCOM dus. Je hebt ook een timer die constant het gevaar doet stijgen. Gaat deze timer in het rood, dan moet je zorgen dat je zo snel mogelijk wegkomt terwijl je achterna gezeten wordt door heel sterke bewakers. Omleggen of verdoven Je hebt een paar opties om een bewaker te vermijden. Je kan hem gewoon omleggen maar dan gaat het alarm een hogere status krijgen waardoor je minder tijd hebt om ongezien weg te komen. Je kan hem ook gewoon verdoven maar na een paar beurten zal hij terug wakker worden en op zoek gaan naar de oorzaak van zijn dutje.

Wat een heel coole toevoeging is, is de mainfraim-modus. Als je dit activeert, krijg je een zeer gestileerd overzicht van wat je allemaal kan hacken. Om te kunnen hacken moet je echter computers op je huidige verdieping inkijken. Hierdoor krijg je per beurt punten waarmee je dingen kan hacken. Je kan bijvoorbeeld een camera hacken zodat je zicht krijgt in een kamer. Of ervoor zorgen dat als je een bewaker een kopje kleiner maakt niemand iets gaat weten. Heel handig. Spionnen met stijl Klei staat gekend om games af te leveren met een zeer unieke visuele stijl. En dat is bij Incognita niet anders. De game maakt geen gebruik van de laatste grafische toeters en bellen, maar ziet er wel fantastisch uit. Klei weet als geen ander om zeer mooie games af te leveren met de mogelijkheden die ze hebben. Over het verhaal kunnen we nog niet veel zeggen omdat er nog niet echt sprake was van een rode draad in de previewbuild die we speelden. Incognita lijkt een game om naar uit te kijken, zeker als je fan bent van consorten als XCOM: Enemy Unknown en Shadowrun Returns. Of gewoon als je fan bent van goede games. Klei is een studio die nog niet heeft teleurgesteld en dat lijkt het met Incognita zeker ook niet te doen. Waar liggen die verdovingpijltjes nu weer?

FEATURE

DOOR SALLY VEREECKEH

UNPLUGGED: SOPIO Nee, de vreemdklinkende naam van dit spel heeft helemaal niets te maken met zeep, maar alles te maken met de artwork. Alle kaarten in Sopio zijn namelijk voorzien van tekeningen met zogeheten stickfigures. Geen mooi afgewerkte tekeningen dus zoals bij de meeste kaartspelen, maar simpele schetsen. Voor de geïnteresseerden die niet zo vloeiend zijn in het Latijn: Sopio is een benaming voor seksuele karikaturen van mannen met een abnormaal grote penis, die bij de Romeinen blijkbaar heel populair waren. En hiermee is onmiddellijk alles gezegd.

Er staat geen officiële limiet op hoeveel mensen Sopio kunnen spelen. Het belangrijkste is dat er genoeg kaarten zijn om toch ten minste een paar rondes te spelen. Als er niemand aan duizend punten komt voor de kaarten op zijn is het de persoon met de hoogste score die wint.

Partygame Sopio is dus een partygame op basis van kaarten. Het werd bedacht door twee Londense jongens en werd in 2011 voor het eerst uitgebracht. Niet via een Kickstarter campagne ofzo, zoals je zou verwachten van een dergelijk spel. Nee, voor dit spel werd op de goede oude manier gewerkt: reclame maken via de site, enkele Youtube filmpjes en de sociale media.

Het bijhouden van deze score kan echter na een tijdje ingewikkeld worden door de verschillende plus- en minpunten die je verzameld, zeker na enkele drankjes. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die hiermee geconfronteerd werden, want het populaire motto werd nogmaals bewezen. Jawel er is ondertussen een app op de markt die voor jou helemaal gratis je score bijhoudt.

Het spel zit heel simpel in elkaar. Het doel is om duizend punten te halen. Je hebt een deck met kaarten die je plusof minpunten geven en kaarten die een bepaald effect hebben. Tijdens je beurt zorg je ervoor dat je vijf kaarten in je hand hebt door kaarten van de stapel te nemen indien nodig. Daarna mag je één kaart spelen op jezelf of op iemand anders. Speel je een kaart met een effect, dan voer je (of diegene waarop de kaart slaat) uit wat op de kaart beschreven staat. Eenvoudige regels, onduidelijk spel De basisregels zijn zoals je kunt lezen dus zeer duidelijk, maar de kaarten zijn dit helaas in sommige gevallen echt niet. De kaarten met punten zijn eenduidig genoeg, hoe kan het ook anders, maar de effect kaarten kunnen soms heel verwarrend geformuleerd zijn of ronduit onduidelijk. Zeker als Engels niet je moedertaal is, kan dit zorgen voor discussies aan tafel en dat is iets wat een partygame eigenlijk beter zou vermijden.

Boosterpacks De vijf verschillende decks, te onderscheiden door de kleur aan de rand van de kaarten, kunnen zonder probleem door elkaar gebruikt worden. Daarnaast zijn er ook zeven booster packs uitgebracht met elk zeven unieke kaarten binnen een eigen thema. De achtste booster pack wordt net op tijd voor halloween uitgebracht en zal kaarten met griezel(stok)figuren aan het spel toevoegen. Elk deck of booster pack bevat bovendien ook nog enkele blanco kaarten waarmee je zelf je eigen extra Sopio kaarten kunt maken om het spel nog wat te personaliseren. Sopio is een van de mindere party games die we al gespeeld hebben. De opzet is heel simpel en wordt perfect geïllustreerd door de simpele maar grappige tekeningen op de kaarten. De onduidelijke tekst op sommige kaarten en de moeite die gepaard gaat met het bijhouden van je score zorgt er echter voor dat wat een leuk en luchtig spelletje zou moeten zijn soms plots snel heel verwarrend wordt.

FEATURE

DOOR BART VERDEYEN

UNPLUGGED: ARKHAM HORROR We schrijven het jaar 1926. Religie is een grote leugen waarmee de mensheid zichzelf in slaap sust. Onder de oceanen sluimeren echter buitenaardse wezens die de aarde zullen verzwelgen als de sterren juist komen te staan. De waarheid is te gruwelijk om in te zien en al wie dat wel doet, eindigt dood, of erger, waanzinnig. Welkom in de wereld van Call of Cthulhu, the cultfranchise van H.P. Lovecraft, waar waanzin en buitenaardse monsters nooit veraf zijn. In Arkham Horror duik je in die wereld en probeer je te voorkomen dat één van die lieverdjes wakker wordt en de aarde verzwelgt. Teamspel Dit doe je in team, waarbij elke speler de keuze heeft uit één van de zestien verschillende personages, van de non tot de archeoloog, van de bibliothecaresse tot de zwerver. Elk personage heeft zo z’n eigen voor- en nadelen en begint met een eigen arsenaal aan vaardigheden, spreuken en nuttige voorwerpen. Het team neemt het op tegen één van de acht buitenaardse goden en hun uitgebreide verzameling van monsters en cultisten. Deze epische en ongelijke strijd wordt bevochten in de straten van Arkham City - geen link met Batman -, waarvan ook het spelbord een weergave is. Elke beurt is opgedeeld in twee fasen: eerst heb je een mythosfase, waarin allerlei - vaak slechte - zaken gebeuren, gevolgd door de spelersfase, waarbij je zelf aan de slag kan. De mythosfase draait om de zogenaamde mythoskaarten: elke beurt draai je een nieuwe om en lees je wat er allemaal te gebeuren staat. De kaart vertelt je op welke locatie er op het spelbord zich een astrale poort opent, of er nieuwe monsters de straten komen onveilig maken en hoe ze zich willekeurig bewegen, op welke locaties er nieuwe cluetokens verschijnen en tenslotte welke eventuele regels er van toepassing zijn. Poorten sluiten In de spelersfase kiezen spelers naar welke locatie op het spelbord ze willen bewegen. Ze kunnen dit doen om cluetokens te verzamelen, monsters te bevechten of astrale poorten te sluiten, waarvoor je in de eerste

plaats cluetokens nodig hebt. Monsters bevechten of andere testen worden allemaal beslecht door het rollen van dobbelstenen. Afhankelijk van de vaardigheden van je personage en de moeilijkheidsgraad van wat je probeert op z’n muil te slaan, moet je met een variabel aantal dobbelstenen boven een bepaald getal werpen. Voorwerpen en spreuken verlagen je moeilijkheidsgraad of geven je extra dobbelstenen om te werpen. Doel van het spel is zoveel mogelijk opduikende poorten sluiten, wat je ook weer doet aan de hand van dobbelstenen. Liefst vooraleer er teveel monsters en teveel poorten tegelijk open zijn en de buitenaardse god ontwaakt. Eindbaas Wanneer dit toch gebeurt, krijgen de spelers toch nog de kans te winnen door de god zelf te bevechten (hint: slecht idee) of is het spel onherroepelijk voorbij, afhankelijk van de buitenaardse eindbaaswaartegen je het opneemt. Dit is nog maar een fractie van de eigenlijke regelset van het spel. Arkham Horror is dan ook een uitgebreid en complex spel. Dat het regelboek niet altijd even duidelijk is, helpt ook niet echt. Een typisch spel duurt al gauw een paar uur en de spelers verliezen vaker dan ze winnen. Het is dan ook geen wonder dat Fantasy Flight Games een veel makkelijkere en vlotter speelbare dobbelvariant in de markt heeft gebracht, namelijk Elder Sign. Arkham Horror is dan ook een spel voor de ervaren gamer of voor de Call of Cthulhu-fan. Deze bigbox-game is prachtig geïllustreerd, bevat heel wat spelelementen, kaarten en tokens en ziet er gewoonweg heerlijk waanzinnig uit. Een spel voor de fans dus, maar niet echt aan te raden voor een gezellig avondje gamen met de hele familie. Daarvoor is de sfeer net iets te grimmig en het spel te complex.

FEATURE

DOOR JIM VORWALD

JIM VORWALD Je hebt games die je uitspeelt en vervolgens in de kast dondert, om ze vervolgens stof te doen laten verzamelen om misschien ooit weer een keer op te pakken en te gaan spelen. Je hebt ook games die nooit in een (digitale) kast verdwijnen. Deze blijf je maar spelen en spelen en spelen. Voorbeeld waar dit gehele verhaal naartoe leidt? Borderlands 2. Borderlands is in principe de gameplay van Diablo gehulst in een morphsuit van een first-person shooter. Je hebt een grote wereld met verschillende open gebieden en dungeons. Je krijgt diverse quests voorgeschoteld waarvan er een aantal te maken hebben met de hoofdverhaallijn. Om sterker te worden moet je levelen door expierence te vergaren. Uiteraard speelt je gear een grote rol. Je wapen, je schild, class mods, grenade mods en relics zijn allemaal cruciale stukken die samen jouw ultieme personage vormen. Naast de hoofdverhaallijn, die volzit met fantastische personages, veel creatieve gebieden en geweldige humor, is er nog veel meer aanwezig. Bepaalde bosses bijvoorbeeld die alleen maar haalbaar zijn met meerdere mensen en een hogere difficulty. Zeker wel de oorspronkelijke vijftig euro waard. Ontwikkelaar Gearbox hield het hier niet bij. Integendeel. Het avontuur van Borderlands 2 was net begonnen! Om de twee à drie maanden is er een DLC-pakket verschenen die elk nieuwe gebieden, wapens en vijanden

introduceerden. Er zijn twee extra speelbare personages gelanceerd en ook de onvermijdelijke levelcapverhogingen moesten er komen. Vraag me niet waarom, maar de timing van elke DLC kwam uitmuntend goed. Net wanneer ik als speler voelde “en nu ben ik er wel even klaar mee”, kwam Gearbox weer met een reden om als een ware Vault Hunter wederom de wereld van Pandora in te duiken. Is DLC dan het enige trucje dat Gearbox kent? Je moet er immers voor betalen. Nee hoor, natuurlijk niet. In de game heb je zogenaamde Golden Keys. Met deze keys kan je een kist openen die (als het goed is) een stuk gear bevat die optimaal is voor jouw level. Erg gewild dus. Hoe kom je aan die keys? Via de Borderlands-Twitter en -Facebook natuurlijk! Dan is er nog de Loot Hunt. Spelers moesten jagen op bepaalde vijanden in de game waarmee ze real-life prijzen konden winnen zoals een Playstation Vita met Borderlands 2 of simpelweg cash. Geen slecht idee! Veel mensen die de game wellicht zat waren zijn teruggegaan en hebben de game her-ontdekt.

Een keerzijde is er wel. Na het grote succes van de vorige DLC-paketten zijn er nu een aantal ‘Headhunter-packs’ aangekondigd. De eerste is verschenen en heeft een Halloween-thema. Als enthousiasteling telde ik meteen drie euro neer en hoopte ik weer een paar uur te genieten van nieuwe Borderlands 2-content. Wat ik kreeg? Twee armzalige quests, een half uur gameplay en een nieuwe hoofdskin voor mijn personage. Amper nieuwe objecten, geen nieuwe vijanden, geen verhaallijn. Vergelijk dit met de vorige DLC-pakketten waarin nieuwe gebieden, nieuwe vijanden, scripts vol nieuwe dialogen en veel meer gave dingen in verwerkt zaten... Wordt Gearbox lui? Is dit dan eindelijk het einde van Borderlands 2? Ik hoop het niet, daar is te game te leuk voor en hij verdient niet deze slechte zijde van een twijfelachtige ontwikkelaar.

FEATURE

DOOR MARNICK DE GRAVE

EDITORIAL Ik ben een van de velen die deze maand een Playstation 4 zullen kopen. Niet omdat ik het moet, of zelfs omdat ik er zo graag een wou hebben. Nee, vooral omdat mijn lief met wie ik samenwoon er absoluut een wou kopen op launch day. Ik keek in ieder geval al wel mee uit naar de nieuwe games. Maar net zoals bij elke consolelaunch tot nu toe is de line-up met games van de eerste dag zeer gelimiteerd. Zo had ik Watch_Dogs, Drive Club en Killzone: Shadow Fall gepre-ordered. alle drie toptitels. Al stond Drive Club toch vooral op de lijst om revanche te nemen op Timmy die me dik versloeg in het spel op een eerder PS4-event. Wat ik echter de beste launchtitle vond, was Watch_Dogs, en die werd vorige maand verplaatst naar begin 2014. Ook Drive Club werd uitgesteld. En hoewel ik een grote Killzone-fan ben, wil ik geen console kopen enkel om Killzone te kunnen spelen. Zeker niet terwijl Killzone 3 hier nog altijd onaangeraakt ligt. Want als je alleen woont en niet meer leeft op het geld van je ouders – oh wat mis ik die tijd – begrijp je wat zo’n console kost. En 500 euro uit je budget is veel. Zo begon ik wat meer te zoeken naar welke games ik allemaal op dag één zou kunnen spelen. Tot mijn verbazing waren dat toch wel wat games. Ik heb ze opgedeeld in twee delen: Retail en PlayStation Store-titels. Retail: Assassin’s Creed IV: Black Flag, Battlefield 4, Call of Duty: Ghosts, FIFA

14, Injustice: Gods Among Us - Ultimate Edition, Just Dance 2014, Killzone: Shadow Fall, Knack, LEGO Marvel Super Heroes, Madden NFL 25, NBA 2K14, NBA Live 14, Need for Speed: Rivals en Skylanders Swap Force. Dat zijn toch behoorlijk wat launchtitles. Helaas zijn ze niet allemaal van dezelfde kwaliteit. Bovendien zie ik me nog geen Just Dance 2014 spelen, dat laat ik helemaal aan collega Matthew over. Ik zie hem nog volledig voor me terwijl hij daar stond te dansen om zijn review te schrijven. Schadenfreude noemen de Duitsers dat. Maar uiteraard zijn er vanaf de eerste dag ook verschillende digitale titels beschikbaar, waarvan er zelfs enkele free-to-play zijn: Blacklight: Retribution, Contrast, DC Universe Online, DiveKick, Escape Plan, flOw, Flower, Minecraft, Pinball Arcade, Putty Squad, Resogun, Sound Shapes, Super Motherlode, Switch Galaxy Ultra, Tiny Brains, Warframe en last but not least War Thunder! In totaal zo’n 32 games, als ik niet verkeerd heb geteld. En hoewel er sommigen al eerder van zijn uitgebracht en geüpdatet zijn voor

de PS4, maakt het ze niet minder aantrekkelijk om te spelen. Bovendien is 32 games te spelen bij de lancering zeker niet slecht, zeker niet in vergelijking met de 23 titles die de PS3 had in Europa bij zijn start, of de 14 titels die je kon kopen in de VS. En als je een console hebt gepreordered samen met Watch_Dogs en/of DriveClub, raad ik je aan om volgende alternatieven gratis te downloaden op de PS Store: Blacklight: Retribution, Warframe en DC Universe Online. Deze drie games zijn misschien niet de nieuwste games die je kunt spelen, maar Blacklight is een competitieve shooter, tot op een bepaald niveau te vergelijken met Call of Duty multiplayer. Warframe is een coöperatieve shooter en DC Universe Online is een MMO waarin je zelf een superheld of superschurk kan maken en gewoon op elkaar rammen. Ik hoop dat ik jullie pre-order-pijnen een beetje heb kunnen verzachten. Ik wens jullie in ieder geval al veel plezier met jullie PS4, en hoop voor mezelf hetzelfde.

EXIT

DOOR TIMMY DE CRAENE

TOP 3

Met de hele redactie hebben we op onze website de afgelopen weken gezocht naar de vijftig beste games van deze generatie. Het viel tijdens de stemrondes pas echt op hoeveel goede games er verschenen zijn de voorbije acht jaar. Toch zijn er ook heel wat stinkers de revue gepasseerd, maar deze drie spanden voor mij persoonlijk de kroon.

HARRY POTTER & THE DEATHLY HALLOWS 2 De boeken rond Foureyes Potter zijn waarschijnlijk de beste die ik ooit gelezen heb. Ik zou absoluut in het wereldje van Hogwarts willen wonen, maar niet het wereldje uit de games. Slechte A.I., belachelijke gameplay en graphics om van te kotsen maken van deze Deathly Hallows Part 2 een te vermijden game.

ALIENS: COLONIAL MARINES Hoge verwachtingen die zelfs geen heel klein beetje zijn ingelost. Het fameuze verhaal rond deze game kent iedereen wel al. Grafisch stelt deze game geen bal voor, eventjes het verhaal van de films overhoop halen, frustrerende gameplay en een pak loze beloftes maakten deze Aliens: Colonial Marines tot de flop van het jaar. Shame on you, Gearbox!

RESIDENT EVIL: OPERATION RACCOON CITY Waar te beginnen bij dit stuk afval. Capcom is met de Resident Evil-reeks al eventjes de weg kwijt en besloot daarom dat ontwikkelaar Slant Six de boel maar even moest redden. Had het geen reviewexemplaar geweest had ondergetekende sowieso met zijn kasticket terug bij de gameboer gestaan. Stinker van formaat.

CO LO FO N Verantwoordelijke uitgever Hoofdredacteur Eindredactie Medewerkers

Lead designer Vormgeving

Matthew Deboysere

Jan Vanbockrijck Sally Vereecken Bart Taelemans Bart Verdeyen Davy de Rauw Jan Vanbockrijck Jim Vorwald Jonas Roelen Jonathan Meesschaert Marnick De Grave Matthias Colpaert Robin Libbrecht Ruben Goethals Thijs Morlion Thomas Clauwaert Timmy De Craene Wytze van der Veen Timmy De Craene Kris Van de Sande Matthew Deboysere

Marketing & sales Matthew Deboysere matthew@gvangames.be

G.Mag is een gratis uitgave van digitaal uitgever Krakanders. Krakanders - G.Redactie Steensedijk 643 8400 Oostende info@krakanders.be http://www.krakanders.be Dit magazine is auteursrechtelijk beschermd. Het (gedeeltelijk) overnemen van artikelen uit deze editie is niet toegestaan zonder schriftelijke goedkeuring van de uitgever.