G.Mag #16 by G.Mag

MAART 2014 - 016

HET EERSTE DIGITALE GAMESMAGAZINE IN BELGIË

A NEW BEGINNING De speeltijd is voorbij. Waar ik twee maanden geleden nog een zee van tijd had, moet ik vandaag hard zoeken naar een gaatje in mijn agenda. Als eindredacteur bij Het Laatste Nieuws draai ik werkweken van vijftig uur en dan moet ik daarnaast nog een magazine maken. Het is geen sinecure, zeker als je weet dat het mijn vuurdoop als hoofdredacteur is. Gelukkig heb ik vele vrijwilligers ter beschikking die net zo gepassioneerd zijn als ik. Samen met hen kan ik jullie eindelijk de nieuwe G.Mag presenteren. Geniet ervan!

Jan Vanbockrijck

Hoofdredacteur Jan Vanbockrijck @janvanbockrijck Creative Director Robin Libbrecht Public Relations Timmy De Craene @timmydecraene

Kernredactie Robin Libbrecht Sally Vereecken Marnick De Grave Bart Taelemans Thijs Morlion Jonas Roelen Matthias Colpaert Thomas Clauwaert

Freelancers Ruben Goethals Jonathan Meesschaert Bart Verdeyen Davy De Rauw

“Maury, we’re out of control. Yeah, we have great games and we give them away for free. It’s our hot magazine. Whatever, we do what we want!” Kan jij ook maar geen genoeg krijgen van South Park? Dan heb je geluk, want wij mogen dankzij Ubisoft enkele prachtige prijzen weggeven! Zo maak je kans op een van de drie Xbox 360-versies van South Park: The Stick of Truth die gepaard zijn met het Ultimate Fellowship Content Pack. Alsof dat nog niet genoeg is hebben we ook een prachtige collector’s edition in de aanbieding, compleet met een figurine van Cartman en een coole kaart van South Park. Deelnemen? Surf dan snel naar:

HTTP://WWW.FACEBOOK.COM/GMAG.BE Wedstrijdreglement: www.gmag.be/disclaimer De winnaars worden persoonlijk verwittigd.

IN DIT MAGAZINE

o! g o t tap

Reviews 6. South Park: The Stick of Truth 10. Titanfall 13. Thief 16. Dark Souls 2 19. Rayman Legends 22. Castlevania Lords of Shadow 2 25. Final Fantasy XIII: Lightning Returns 28. Yoshiâ&#x20AC;&#x2122;s New Island 31. Donkey Kong Country: Tropical Freeze 34. Dungeon of the Endless 37. Prof. Layton VS. Ace Attorney 38. Inazuma Eleven 39. PvZ: Garden Warfare 40. Lego The Movie: The Videogame 41. Yaiba Ninja Gaiden 2 42. One Finger Deathpunch 43. Senran Kagura Burst 44. Jazzpunk 45. The Mighty Quest For Epic Loot 46. DBZ: The Battle of Z 47. 10 Second Ninja 48. Turtle Beach PX4

Specials 50. Qwirkle 51. Frag-o-matic 16: Airborne

WHAT’S CHANGED? Je moet al bijna blind zijn als je niet hebt gemerkt dat er heel wat is veranderd aan jullie vertrouwde G.Mag. Na een jaartje vonden wij het tijd voor de volgende stap en dus hebben we die ook gezet. Niet alleen grafisch hebben we wat bijgesleuteld aan onze formule, maar we hebben eveneens enkele nieuwe features geïmplementeerd. Aan onze basis van sterke en onafhankelijke reviews hebben we natuurlijk niets veranderd! • Screenshots en video’s: waar we vroeger voornamelijk met artwork aan de slag gingen, hebben we nu voor alle games een screenshot voorzien. Voor sommige reviews zit daar zelfs een link in naar de trailer. Let op de “play”-knop! • Interactieve inhoudstafel: als het je nog niet was opgevallen, je kan nu klikken op de inhoudstafel om rechtstreeks naar het artikel te gaan. Handig of handig? • Scores: ook de manier waarop we scores geven is grondig aangepast. We werken nu met een rapport met vier verschillende categorieën, namelijk Gameplay, Graphics, Verhaal en Levensduur. Naast een score geven we je een korte uitleg en afsluiten doen we met een eindscore, die volledig losstaat van de andere punten. • Early Access: we worden tegenwoordig overspoeld door onafgewerkte games. Omdat we willen dat je je zuurverdiende centjes goed spendeert, zullen we vanaf nu ook deze games een score geven. We letten daarbij vooral op de basisconcepten van het spel en houden er rekening mee dat de game nog verder uitgewerkt wordt.

Review - South Park: The Stick of Truth

Door Jan Vanbockrijck

We hebben er lang op moeten wachten, maar South Park: The Stick of Truth is eindelijk in onze gretige handjes beland. Kan het de alombekende vloek die rust op games die gebaseerd zijn op televisieshows breken? Of beter: is de transformatie naar console en pc geslaagder dan die van Barbra Streisand naar Mecha-Streisand? Ontwikkelaar: Obisdian Entertainment Uitgever: Ubisoft Platform: Xbox 360, PlayStation 3, pc

Review - South Park: The Stick of Truth

Wat begon als een povertjes getekende animatieserie die het vooral moest hebben van onderbroekenhumor, is uitgegroeid tot een van de meest snedige satirische programma’s ter wereld. South Park is op enkele jaren tijd een waar icoon geworden. Dat is vooral te danken aan de bedenkers Matt Stone en Trey Parker, die ook de productie van The Stick of Truth volledig in handen hadden. Stone en Parker staan erom bekend om afleveringen in een moordend tempo in te blikken. Terwijl de meeste cartoons ettelijke weken of zelfs maanden op voorhand worden gemaakt, begint de ontwikkeling van een aflevering van South Park meestal pas enkele dagen voor publicatie.

Die snelheid ontbrak volledig bij The Stick of Truth, want de game werd meerdere malen uitgesteld. Het faillissement van THQ, de vorige uitgever, had daar zeker iets mee te maken, maar dat is even goed te wijten aan de drang naar perfectie van Stone en Parker. Zij wilden duidelijk alles uit de kan halen voor hun oogappel en dat is hen nog gelukt ook, want The Stick of Truth is een prachtgame. The New Kid In The Stick of Truth kruip je in de huid van The New Kid, die toevallig in de grootste oorlog die South Park ooit heeft gekend is beland. Aan de ene kant staat het Koninkrijk van Kupa Keep met Cartman op de troon. Hij en zijn kompanen nemen het op tegen de Elfs, die worden geleid

door Kyle. De twee gezworen aartsvijanden staan dus weer tegenover elkaar. Natuurlijk is dat ook meteen de perfecte setting voor dit epische fantasyverhaal. Zoals we dat gewoon zijn van RPG’s krijg je de keuze tussen enkele classes. Zo heb je de alombekende Warrior, Thief en Wizard, maar dat je ook kan kiezen voor de Jew toont al meteen dat dit geen doordeweekse RPG zal worden. De kans om als Jew het op te nemen tegen Kyle konden we niet laten liggen en zo begonnen we met een keppeltje aan ons avontuur. Authentiek Al van in het begin is het duidelijk dat de game een sfeer uitademt die net zo authentiek is als de serie. Je merkt dat meesterbreinen Stone en Parker hier hun hart en ziel hebben ingestoken. Je waant je echt in een aflvering, of eerder een heel seizoen van South Park. Dat komt in de eerste plaats door de unieke grafische stijl die perfect werd overgebracht naar de game. Maar ook de typische humor kan je hier helemaal in terugvinden. De fans van de reeks worden dus echt op hun wenken bediend. Toen we voor de eerste keer vrij mochten rondlopen in het stadje, konden we het niet laten om onze nobele queeste even links te laten liggen en

Review - South Park: The Stick of Truth

zamelt, krijg je ook meer mogelijkheden om jezelf sterker te maken.

meteen alle huizen uit te kammen. Overal liggen subtiele en minder subtiele referenties die steeds weer een glimlach op je gezicht toveren. Van Tom Cruise die niet uit de kast wil komen tot de seksspeeltjes die je in de kamer van Cartmans moeder vindt, echt alles in het spel kan je herleiden naar de serie. Dat wil echter niet zeggen dat het een ongeïnspireerd afkooksel is, want er zijn meer dan genoeg originele grappen. Verfrissende gameplay Het is lang geleden dat we zo’n verfrissende gameplay hebben meegemaakt. The Stick of Truth heeft het door Japanners gedomineerde genre van turn-based RPG’s volledig naar zijn hand gezet. Wat waren we blij toen we merkten dat het gebruik van items geen beurt kost, iets wat we zelden of nooit meemaken, maar toch het spelverloop een pak aangenamer maakt. Of dat we niet om de haverklap om de oren werden geslagen met gevechten terwijl je eigenlijk liever gewoon het verhaal wil verderzetten.

De game heeft ook enigszins leentjebuur gespeeld bij Paper Mario, want ook hier is er een realtime element toegevoegd. Ten eerste moet je voor sommige aanvallen een handeling uitvoeren om ervoor te zorgen dat je het maximum aan schade kan toebrengen. Daarnaast kan je ook de aanvallen van de tegenstander blocken als je op het juiste moment op de knop drukt. Lage toegangsdrempel Dat gezegd zijnde is de gameplay lang niet zo diepgaand als we gewend zijn van turn based RPG’s, maar dat is niet noodzakelijk slecht. Vaak zijn die wat overdonderend, waardoor je een beetje verdrinkt in de mogelijkheden. De toegangsdrempel van South Park: The Stick of Truth is dan wel vrij laag, maar toch heb je meer dan genoeg manieren om de game naar je hand te zetten en een oppersterk personage te maken. Zo zijn er meer dan genoeg wapens en outfits die je met zogenaamde Patches en, jawel, Strap-ons kan uitbreiden. Naarmate je stijgt in level en meer vrienden ver-

Dragonshout Daarnaast krijg je net zoals Skyrim na een tijdje een speciale vaardigheid met de naam Dragonshout, maar in The Stick of Truth is het wel een tikkeltje anders. Eenvoudig gezegd is het hier gewoon een enorm harde scheet die later zelfs nog een pak sterker wordt. Verder zijn er nog enkele verschillende vaardigheden die je in de loop van het spel aangeleerd krijgt. Daarmee moet je niet alleen enkele eenvoudige puzzels oplossen, maar je kan ze ook gebruiken om vijanden te verzwakken of zelfsvolledig buiten strijd te zetten nog voor het

Review - South Park: The Stick of Truth

gevecht begint. Framerate Toch heeft The Stick of Truth een behoorlijk groot minpunt als je het op console speelt, namelijk de framerate. Wij speelden het op Xbox 360 en zelfs nadat je het op de harde schijf hebt ge誰nstalleerd, hakkelt het boeltje veel te vaak. Al vanaf het begin, word je geregeld om de oren geslagen met framedrops en daardoor verlies je af en toe de illusie dat je in een aflevering van South Park zit. Je voelt hier echt dat de vorige generatie consoles op hun tandvlees zitten. We vragen ons dan ook af of deze game niet beter op de PlayStation 4 en Xbox One was verschenen. In ieder geval kunnen we je vertellen dat je deze problemen niet hebt als je de game draait op een degelijke pc.

Met een enkele playthrough ben je een vijftiental uurtjes zoet, wat op zich redelijk weinig is voor een RPG. Maar in die tijd heb je wel meermaals in je broek gepist van het lachen. En hoewel we op dit moment niet meteen opnieuw willen beginnen, weten we nu al dat we net zoals bij de serie op een bepaald moment de game van onder het stof halen. Om dan weer volledig in een deuk te liggen. Het gebeurt zelden dat een serie zo goed wordt omgezet tot een game, maar Matt Stone en Trey Parker hebben het voor elkaar gekregen. Niet alleen voelt The Stick of Truth exact hetzelfde als de cartoonreeks, maar het is ook nog eens een spel dat op zichzelf staat als een huis. Afgezien van de soms lage framerate op console, zijn er amper minpunten. The Stick of Truth is een achtbaan van plezier die vijftien uur duurt.

GAMEPLAY RPG met enkele realtime elementen, lage toegangsdrempel maar toch diepgaand.

GRAPHICS De grafische stijl van de reeks wordt perfect overgebracht naar de game.

VERHAAL De humor is geniaal zoals we van de reeks gewoon zijn en alles steekt perfect in elkaar.

LEVENSDUUR Vijftien uur is een beetje kort voor een RPG, maar elke minuut is heerlijk.

EINDSCORE

9.5

Review - Titanfall

Door Davy De Rauw

Dit is de review waar we al een half jaar lang naar uitkeken om hem te mogen schrijven. Een eerste kennismaking met de razendsnelle en intense vuurgevechten van Titanfall was voor ondergetekende immers voldoende om de eerste spelproductie van Respawn Entertainment meteen bovenaan de wenslijst te plaatsen. Na uren in de finale versie gepompt te hebben, zien we geen enkele reden waarom liefhebbers van het betere online knallen hier niet minstens tientallen uren zoet mee kunnen zijn. Titanfall is dan wel niet de grote vernieuwer die het vooraf min of meer zelf pretendeerde te zijn, maar dat doet uiteindelijk weinig af aan de kracht, verslavingsgraad en elegante eenvoud van deze geweldige knaller.

Ontwikkelaar: Respawn Entertainment Uitgever: EA Platform: Xbox 360, Xbox One, pc

Review - Titanfall

Stand by for Titanfall We winden er in onze inleidende alinea bewust geen doekjes om. Het is nochtans niet onze gewoonte om al zo vroeg in een recensie met de complimenten te strooien, maar als wij – kritische spelers die al jaren smeken om een herbronning in het online landschap – ons dagelijks aan het front aanmelden om ons enkele uurtjes onder te dompelen in de onstuimige actie, weet dan dat het heel goed zit. Vooraleer we ons positief relaas over deze non-stop adrenalinerush voortzetten, willen we eerst een minder puntje aankaarten. Tenzij je net uit een langdurige coma ontwaakte, weet je ondertussen wel dat Respawn Entertainment Titan-

fall altijd gepromoot heeft als een multiplayerspel dat zich uitsluitend op multiplayerspelers richt, maar dat het onder het mom van ‘cinematic storytelling’ toch enkele typische verhaalelementen in de online modi wilde parkeren. Dat ingenieuze idee beperkt zich in de praktijk tot een afzonderlijke campagnemodus die bestaat uit negen online wedstrijdjes waarin het conflict tussen de kolonisten en de militie vluchtig afgehaspeld wordt. De plot is ons in ieder geval totaal niet bijgebleven en achteraf stortten wij ons liever vol overgave in het handjevol online modi,

waar het over-the-top knalfestijn wél op volmaakte wijze uit de hoek komt. Twee teams van zes spelers nemen het daarbij als leden van de IMC en Militia tegen elkaar op in relatief compacte arena’s. Hoewel sommigen zich vooraf vragen stelden of dat aantal wel voldoende was, vinden wij de balans ideaal. Het contrast tussen enerzijds de huizenhoge titanen en anderzijds de erg beweeglijke piloten vormt het hart van Titanfall en de ontwikkelaars zijn er met vlag en wimpel in geslaagd om die twee zeer verschillende manieren van vechten uitstekend met elkaar te laten rijmen. De beweeglijkheid van de piloten voegt letterlijk een nieuwe dimensie toe aan de gameplay. Als Pilot kan je zo goed als eender waar op muren lopen, van muur tot muur springen

Review - Titanfall

om hogerop te geraken en al ‘double jumpend’ grotere afstanden overbruggen, zodat je werkelijk vanuit alle windrichtingen kunt toeslaan. Het zorgt voor een erg actieve en ultrasnelle speelstijl, en zowel de intuïtieve besturing als de vijftien knap vormgegeven en goed uitgekiende mappen waarin je strijd levert, zijn perfect afgestemd op het opgefokte speeltempo van Titanfall. Robot violence Aan boord van de gigantische mechs, die je na een korte wachttijd uit de hemel kunt laten vallen, verandert de gameplay aanzienlijk. Die oorlogsrobotten komen trouwens in drie vormen: de Stryder heeft een beperkte uitrusting, maar is net heel beweeglijk, de Ogre is lomp en bruut, terwijl de Atlas het middenmodel is dat het beste van de overige twee combineert. Vanuit de cockpit van zo’n Titan ben je beperkt in je bewegingsvrijheid, maar met de wapens die je hanteert kun je enorm veel schade aanrichten. Via zijdelingse sprongen kun je inkomende projectielen ontwijken, maar met je oplaadbaar schild kun je die ook blokkeren en vervolgens terug richting afzender lanceren. Je kan ook uit je Titan springen en de volg- of bewakingsmodus activeren, terwijl je als piloot alleen op stap gaat. Ten slotte lopen er ook nog een boel NPC’s rond in een level. Die Grunts en Spectres kunnen we ruimschoots bekritiseren voor hun domme gedrag, maar ze zijn bewust zo afgesteld om mindere spelers de kans te geven om iets neer te schieten en zo sneller XP te vergaren om hun level te verhogen. Want

uiteraard vinkt Titanfall ook netjes alle gebruikelijke vereisten van een hedendaagse online shooter af. Daar is niets mis mee, want op deze ondertussen vaak gekopieerde formule, die trouwe spelers beloont met in-game extra’s, zit nog geen greintje sleet. Een mooi voorbeeld daarvan zijn de Burn Cards. Dit zijn handige power-ups waarvan je er drie per potje kunt meenemen en die je tijdelijk en eenmalig per leven een tactisch voordeel geven. Subtiele extra’s die de bij momenten onvoorstelbare snelle gameplay van een extra laagje diepgang voorzien. Het handvol gamemodi moet zich met de minste vernieuwing tevredenstellen. Toch willen we daar niet te veel over klagen, want al die good ol’ fashioned spelvarianten (Team Deathmatch, Capture the Flag of Domination) krijgen ook een extra dimensie dankzij het voortdurend schipperen tussen piloot en mech. Titanfall draait bovendien op technologie die zijn leeftijd begint te tonen, maar wat maakt het uit dat de makers de capaciteiten van de Xbox One niet optimaal benutten als de game continu momenten op je afvuurt waardoor je die mindere graphics lachend door de vingers ziet. Titanfall is een sensationele shooter, verslavend en herspeelbaar tot in het oneindige. Of in ieder geval tot ze komen aanzetten met die onvermijdelijke tweede!

GAMEPLAY Dit is één van de leukste multiplayershooters in jaren.

GRAPHICS Goed genoeg. De engine laat wel zijn verouderde gezicht zien. Nette framerate.

VERHAAL Een echte solocampagne ontbreekt, de online plotelementen stellen ietwat teleur.

LEVENSDUUR Leuk genoeg om te blijven spelen totdat het onvermijdelijke vervolg uitkomt.

EINDSCORE 8.5

Review - Thief

Door Bart Taelemans

Zestien jaar geleden schopte de allereerste Thief: The Dark Project ons voor de kont met een fikse portie revolutionaire stealthgameplay. Stil zijn of sterven was de boodschap, en in de schaduw blijven. Dat bleef de reeks zelf allerminst. Nu is het tijd voor een reboot van deze geniale sluipgames, met de weinig vernieuwende titel Thief.

Ontwikkelaar: Eidos Montreal Uitgever: Square Enix Platform: PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360, Xbox One, pc

Review - Thief

Al snel wordt duidelijk dat deze vierde Thief wel een paar raakvlakken vertoont met de vorige games, maar toch een heel ander spel geworden is. Dat begint al bij de plot, die volledig op zichzelf staat en zich honderden jaren na het originele verhaal afspeelt, maar hier en daar een slinkse knipoog vertoont naar de oude reeks. In de duistere stad The City – what’s in a name – zwaait de tirannieke Baron de plak. De bevolking wordt daarbij ook nog eens geteisterd door een mysterieuze ziekte, de zogenaamde gloom. In de straten van de stad groeit langzaam maar zeker een opstand tegen de Baron. Meesterdief Garrett raakt hier tegen wil en dank bij betrokken en wordt gaandeweg de nagel aan de doodskist van de Baron en diens rechterhand, de Thief-Taker General. Voor het eerst heeft Garrett ook een partner in crime, de dievegge Erin, die een grotere rol in het verhaal speelt dan eerst vermoed.

Klauwen en pijlen Onder andere de klauw die Erin gebruikt om gebouwen te beklimmen en die in de handen van Garrett valt, is een van de nieuwe gameplay-elementen van deze Thief. De game speelt zich voor een heel groot deel in de hoogte af, met hier en daar zelfs Assassin’s Creed-achtige klimscènes. Maar dat is niet de hoofdbrok van de activiteiten waaraan je je als speler begeeft. Zoals het hoort voor deze reeks draait het in Thief vooral om stelen, sluipen en je verbergen waar mogelijk. Dat doe je in schaduwen, al dan niet zelf gecreëerd, en door vooral niet over krakende parket te lopen. Als extra hulpmiddel heeft Garrett nu ook Focus, een status van opperste geconcentreerdheid waarin hij bruikbare elementen in de omgeving kan opmerken en sneller sloten kan forceren. Wij hadden onze bedenkingen bij deze Focus, en daarin waren we niet alleen. De vrees bestond dat de

intense gameplay van de originele reeks sterk afgezwakt zou worden door deze toevoeging. Gelukkig heeft Eidos het niet zover laten komen en heb je meer dan genoeg mogelijkheden om de moeilijkheidsgraad aan te passen en zo dicht mogelijk bij de originele ervaring te komen. Het wapenarsenaal is grotendeels hetzelfde als vroeger, met als grote nieuwkomer de klauw, en als grote afwezigen het klungelige zwaard van weleer en de mospijlen. Nieuw is dat je nu ook upgrades kunt kopen voor je wapens en toebehoren, en voor de verschillende mogelijkheden die de Focus biedt. Deze Focusupgrades kun je kopen met een schenking aan de mysterieuze Queen

Review - Thief

of Beggars, of vind je gewoon in de wereld. Voor diehardfans van Thief betekent dit wel dat er meteen een hele brok van het spel wegvalt bij het uitschakelen van de Focus, maar daar zullen deze dieharders vast niet rouwig om zijn. Minder goed nieuws En tot zover het goede nieuws. Minder goed nieuws is dat de game niet altijd even boeiend is. Er zijn verschillende manieren om iets te bereiken, maar toch voelt de gameplay soms wat repetitief en saai aan en lijken de keuzes toch wat beperkt. Helaas bieden de drie mogelijke speelstijlen hier ook niet veel soelaas, want daar ben je snel op uitgekeken, en na de niet al te lange campaign – op de walgelijk lange laadtijden na – voel je je niet zo snel geroepen om er meteen weer aan te beginnen met een andere stijl. De actiescènes doen daar ook niet veel goeds aan. Deze hadden er gerust uit gemogen wat ons betreft, maar dan was de game nog wel wat korter geworden. Wat de levensduur van de game wel verlengt, zijn de zijmissies die je kunt doen voor een aantal mensen in The City, waaronder Basso, de heler en enige echte vriend van Garrett. Verder heb je ook online challenges waarmee je je vrienden kunt uitdagen, zoals de Contracts van Hitman: Absolution. Speciaal is het camerastandpunt van de game. Thief is first-person, met hier en daar een switch naar third-person bij het klimmen. In het first-personaanzicht voelt de game in het begin wat raar aan, vooral als je begint te rennen en klimmen. Na een tijdje voelt alles echter wel erg soepel

aan en krijg je een heel tactiel gevoel. Dat uit zich ook in het lockpicken en boogschieten, en het zoeken naar verborgen knoppen achter lijsten van schilderijen. De geluiden van het spel sluiten hier perfect bij aan, met voetstappen die heel dynamisch klinken op de verschillende soorten oppervlakken. Alleen jammer dat er af en toe een glitch opduikt zoals een afgebroken dialoog, te luide muziek of flitsende texturen, maar dat is gelukkig minimaal. Grafisch is Thief mooi, met knappe en gevarieerde omgevingen. De belichting speelt hier natuurlijk een grote rol bij, en daar valt zeker niet over te klagen. Deze vierde Thief in de reeks is wel een mooie ode aan de oude games, maar kon ons toch niet verleiden om er even enthousiast tientallen uren in te stoppen om doorheen elke schaduw te sluipen. Op een of andere manier leken de keuzemogelijkheden nogal beperkt, ondanks de belofte van verschillende manieren om bij je doel te raken. De aloude sfeer en de subtiele gameplay maken wel heel veel goed.

GAMEPLAY Vaak repetitief, actiescènes overbodig.

GRAPHICS Schaduwen zijn knap, hier en daar een glitch.

VERHAAL Geen hoogvlieger, maar wel lekker duistere sfeer.

LEVENSDUUR Relatief kort, verlengd door zijmissies en challenges.

EINDSCORE

Door Bart Taelemans

Review - Dark Souls II

Toegegeven, manifest tijdgebrek en een massa achterstallige games zijn geen ideale formule om je eens volledig in te graven in een spel. En dan krijg je een game als Dark Souls II in de schoot geworpen. Hier loop je niet zomaar even doorheen voor de algemene ervaring. En dat is ook net het mooie aan deze pittige titel.

Ontwikkelaar: From Software Uitgever: Bandai Namco Games Platform: PlayStation 3, Xbox 360, pc

Review - Dark Souls 2

Reken er maar niet op dat je je er maar even snel vanaf maakt en de moeilijkheidsgraad wat verlaagt om snel aan een volgende game te kunnen beginnen. Dark Souls II biedt je namelijk weinig keuze. Het is pompen of verzuipen, en meestal staat het water je stevig aan de lippen of hoger. Net zoals in de eerste game heb je ook hier weer niet de mogelijkheid om de moeilijkheidsgraad te bepalen. Wat meer is, in het traditioneel zelf bij elkaar te sprokkelen verhaal wordt in een van de eerste scènes al meteen duidelijk gemaakt dat je kansloos bent. Mogelijk ben je zelfs al een paar keer doodgegaan voor je dat te horen krijgt. Nochtans is het begin van Dark Souls II iets zachter voor de speler dan z’n voorganger. Je wordt niet meteen geconfronteerd met een dodelijke boss, en je kunt rustig doorheen de optionele tutorial wandelen. Maar dat maakt het contrast alleen maar groter, want na deze aangename en rustgevende introductie breekt een tijd van hard gevloek en gooien met controllers aan. Eraan voor de moeite Het is niks nieuws. Demon’s Souls en Dark Souls waren onverbiddelijke games die de term ‘hardcore’ naar een nieuw niveau tilden. Veel fans vreesden dat deze Dark Souls II een pak minder zwaar zou worden om een breder publiek aan te spreken, na het onverwachte succes van de eerste game. Maar dat is buiten From Software gerekend. Wie een rechttoe rechtaan RPG verwacht om even losjes doorheen te lopen, is eraan voor de moeite. In Dark Souls

II geen tutorial die je bij de hand neemt en alles stap voor stap uitlegt, geen inventory en skill management waarbij je bij iedere stap een woordje uitleg krijgt. Nee, je moet alles zelf ontdekken, en vertrouw ons: er valt immens veel te ontdekken. De eigenschappen van je wapens en skills zijn enorm uitgebreid, en hebben allemaal invloed op elkaar. Op welke manier, dat mag je zelf uitvogelen. Ook de wereld is geweldig groot, met verschillende vertakkingen in de semi-open omgeving. Alles begint in de startzone, waar je deze keer wel meteen ziet waar je heen moet: een hutje dat het enige lichtpunt vormt in de duistere velden waarin je terechtgekomen bent. In deze hut zitten een paar oude besjes die het niet nalaten om je erop te wijzen dat je maar best goed op je zieltjes let, want dat je ze keer op keer zult kwijtraken. In deze zone kun je al tegen een behoorlijk zware vijand oplopen, maar gelukkig kun je er ook in een boogje omheen. Na deze zone vind je je eerste Bonfire waar je kunt rusten en krachten opdoen, waarna je een paar optionele ruimtes kunt bezoeken om vertrouwd te raken met de gameplay. Dat lijkt allemaal nog vrij makkelijk, maar dan begint het pas. Leer je vijand kennen Je eerste echte stap in het afgezonderde rijk Drangleic begint in Majula, waar je meteen al een paar varkensachtige wezens tegen het lijf loopt die je aardig kunnen toetakelen. Van hieruit kun je twee wegen opgaan, waarvan al zeker eentje praktisch onmogelijk is op dit punt in het

Review - Dark Souls 2

spel. Nieuw in Dark Souls II is dat je nu ook van in het begin van het spel kunt reizen van Bonfire naar Bonfire. Wat bij deze knusse kampvuurtjes dan wel weer weggevallen is, is de mogelijkheid om te levelen. Dat moet je nu bij een persoon doen, die we je zelf zullen laten vinden. We willen ook niet alles prijsgeven, want we hebben er zelf hard genoeg voor moeten zwoegen. Want dat is nu net wel de kern van Dark Souls, hard werken voor je plezier. Daarin is deze game allesbehalve afgezwakt, integendeel zelfs. Hoe frustrerend de rode woorden ‘YOU DIED’ – ja, in hoofdletters – ook mogen zijn bij momenten, telkens weer word je aangetrokken door het gevoel van voldoening als je dan toch eens die hardnekkige troep vijanden of imposante boss omgelegd hebt. Vergis je niet, het is een werk van lange adem. In Dark Souls komt het erop aan je vijand te leren kennen, en dat kun je alleen door een paar keer in de pan gehakt te worden en zo de specifieke strategie van elke belager te ontdekken. En dat zijn er een pak, wat de game bijzonder gevarieerd maakt. Grafisch ziet alles er soms een beetje oubollig uit. Er lijkt weinig veranderd te zijn qua grafische stijl ten opzichte van de voorganger, buiten de erg fraaie lichteffecten. Maar dat doet er ook niet echt toe in een game die duidelijk opgebouwd is rond ijzersterke gameplay. Pc-spelers zullen hier wel een streepje voor hebben dankzij geüpdatete texturen, maar zullen wel tot april op hun honger moeten zitten. Voorlopig zijn alleen de consoles van deze generatie aan de beurt. Dat kan ook verklaren waarom de graph-

ics van de sequel niet spectaculair verbeterd lijken te zijn. De omgevingen van Dark Souls II zijn wel iets gevarieerder. Van traditionele bossen en burchten tot donkere kelders vol ratten en grotten die regelrecht uit het voorgeborchte van de hel geplukt lijken te zijn, de game heeft het allemaal. We zouden Dark Souls II bijna een perfecte score geven, omdat het spel staat voor alles wat gamen zo leuk maakt: uitdaging, avontuur, plezier en voldoening. Alleen de frustratiegraad en de wat oubollige graphics nopen ons om er toch een puntje van af te knijpen.

GAMEPLAY Aartsmoeilijk, maar heel uitdagend.

GRAPHICS Ietwat oubollig, lichteffecten wel prachtig.

VERHAAL Vintage Dark Souls, mondjesmaat weggegeven.

LEVENSDUUR Zeer lange campaign, bijzonder herspeelbaar.

EINDSCORE

Review - Rayman Legends

Door Timmy De Craene

Rayman mogen we ondertussen al een rot in het vak noemen. De paarse held draait al sinds 1995 mee en is de dag van vandaag nog altijd hot. Sinds Ubisoft een nieuwe draai gaf aan de reeks met Rayman: Origins ligt de lat voor platformers torenhoog. Doet opvolger Rayman: Legends nog beter?

Ontwikkelaar: Ubisoft Uitgever: Ubisoft Platform: PlayStation 4

Review - Rayman Legends

Fun met Rayman! Het leek er lang op dat deze Rayman: Legends enkel op de Wii U zou verschijnen. Door het grote succes van Rayman: Origins en het mindere succes van Nintendo’s console besloot Ubisoft de langverwachte opvolger toch te lanceren voor alle consoles en handhelds. Deze zomer konden we al aan de slag met Rayman op de vorige generatie consoles, maar nu mag ook de PlayStation 4 het gekke mannetje verwelkomen. Wie Origins gespeeld heeft, weet waar zich aan te verwachten. Ubisoft zou gek zijn om aan de basis van hun vorige hit te sleutelen en dat hebben ze dan ook wijselijk niet gedaan. Het verhaal is flinterdun maar dat geeft helemaal niet. Concreet heeft de kwade Bubble Dreamer tien prinsessen gekidnapt en het is de taak van Rayman en zijn kompanen om die terug te bevrijden. Er zijn maar liefst 700 teensies verspreid over de game die een dikke twaalf uur van je tijd in beslag nemen. Ook deze kleine

rakkers verzamel je best doorheen de 120 levels die deze Rayman: Legends rijk is. Aan het einde van elk level toont de game je hoe goed je gescoord hebt. Hoe meer teensies en lums je kunt verzamelen, hoe meer punten je scoort. Deze score is verbonden aan een bronzen, zilveren of jawel, een gouden beker. Een nieuwigheid binnen de franchise is dat we nu ook munten en krasloten krijgen waarmee we zaken zoals levels uit vorige games kunnen vrijspelen.

Veel te doen Net zoals Rayman: Origins is deze Legends zéér uitgebreid en divers. Je zal zelden het gevoel hebben dat je tweemaal hetzelfde level aan het spelen bent, iets wat niet zo evident is met 120 beschikbare levels. Er valt veel te verzamelen en Ubisoft heeft het de spelers knap moeilijk gemaakt. Vaak zal je zelf van je pad moeten afwijken om die ene gouden munt te vangen. Het is dan ook de bedoeling dat je alles uit de kast haalt en door middel van perfecte timing de verborgen plekjes bereikt. Je kiest ook zelf welk level je in welke

Review - Rayman Legends

wereld speelt, er is dus geen vaste volgorde waarin je moet spelen. Ubisoft vond blijkbaar dat de gigantische campagne niet genoeg content was. Zo heb je na het uitspelen van Rayman: Legends de mogelijkheid om te spelen met andere personages dan Rayman en om met vier spelers een potje Kung Football te spelen. Er is tevens een Challenge-modus waar je wekelijks nieuwe uitdagingen kunt aangaan via het PlayStation Network. Zo kan je een poging wagen om de scores van je vrienden per level te verbeteren. Geen noemenswaardige toevoegingen, maar het dikt de speelduur van deze game netjes aan. Rayman is still the man! Ubisoft heeft weinig moeite gedaan om Rayman: Legends aan te passen voor de PlayStation 4 en volgens ons was dat ook helemaal niet nodig. Het

spelletje zag er reeds bloedmooi uit op de vorige generatie en de besturing en de gameplay staan als een huis. De touchpad wordt gebruikt voor banale dingen zoals het krabben van de loten en daar blijft het ook bij. Alles ziet er gedetailleerd uit en de weinige laadtijden zijn volledig verdwenen. Wie Rayman: Legends al gespeeld heeft op een andere console kan deze gerust laten liggen. Ubisoft heeft Rayman ĂŠcht terug op de kaart gezet en op dat feestje kon de PlayStation 4 natuurlijk niet ontbreken. We kunnen zeggen dat deze game de beste platformer van het moment is en je zeker waar voor je geld geeft. Heb je deze game echter al gespeeld op een van de andere platformen, dan krijg je bijnadezelfde game.

GAMEPLAY Ubisoft heeft de uitstekende gameplay van de voorganger nog beter gemaakt.

GRAPHICS Rayman Legends ziet er heel mooi uit. De kleuren en het design maken iedere gamer meteen blij.

VERHAAL Het verhaal van Rayman is niet veel soeps maar dit stoort echter nooit.

LEVENSDUUR Wie Rayman Legends in huis haalt is minstens 20 uur zoet om het onderste uit de kan te halen.

EINDSCORE

Review - Review - Castlevania: Lords of Shadow 2

Door Robin Libbrecht

We zitten er al een tijdje op te wachten, en eindelijk is hij er. Castlevania: Lords of Shadow 2 laat ons aan de slag gaan met Dracula. Maar na enkele uren in de vingers vinden we dat Dracula dieper in zijn trukendoos moet grabbelen

Ontwikkelaar: Mercury Steam Uitgever: Konami Platform: PlayStation 3, Xbox 360, pc

Review - Castlevania: Lords of Shadow 2

Gabriel is terug, maar sinds het eerste deel is hij toch wat veranderd. In de DLC horende bij de eerste Lords of Shadow werd onze vriend vrijwillig een vampier. Dit om een krachtige demon de baas te kunnen. Fast forward een duizendtal jaar later en daar zit hij dan, moe en versleten. In de periode tussen de oorspronkelijke Lords of Shadow en deze tweede telg is er echter al heel wat gebeurd. Gabriel en zijn vrouw Marie kregen een kind, Trevor. Maar het broederschap van het licht wist van het uiteindelijke lot van onze held en gaf Marie de raad om haar zoon af te staan. Zo kwam Trevor onder de hoede van het broederschap en zij leidden hem op tot een krijger. Uiteindelijk gaat Trevor de confrontatie aan met zijn vader, maar is een maatje te klein. Met zijn laatste adem vertelt hij hem dat hij zijn zoon is. Dracula probeert zijn zoon te redden door hem zijn bloed te geven en hem in een kist te leggen. Zo ontstond Alucard, die het kwade niet wil omarmen en verdwijnt. Maar om het verhaal nog complexer te maken heeft Trevor op zijn beurt ook een zoon verwekt, Simon Belmont. Dracula dood Simons moeder en die is uit op wraak. Uiteindelijk verslaat Simon zijn grootvader Dracula met de hulp van Alucard, maar die voelt dat dit het einde niet is. In het heden komt Zobek terug om Gabriel te waarschuwen dat Satan aan zijn terugkeer bezig is. En Satan en Gabriel zijn niet bepaald goede vrienden na hun laatste confrontatie. Aan verhaal dus geen gebrek, maar

daar wringt net het schoentje in deze sequel. Wij hadden voortdurend het gevoel dat het verhaal met ogen en haken aan elkaar hing. Alles loopt door elkaar en we zagen door de bomen het bos niet meer. Een grote misstap in onze ogen. Same old, same old Van de gameplay zijn we ook niet echt onder de indruk. Die verschilt nauwelijks van het eerste deel, dat terwijl we nu toch met een volledig nieuw wezen aan de slag gaan. Je battlecross is vervangen door een bloodwhip, maar is in principe gewoon hetzelfde wapen. De verschillende bewegingen die je kan vrijspelen zijn ook identiek hetzelfde als in de eerste game. Als vervanging van Light en Shadow magic uit het eerste spel heb je nu het Void zwaard en de Chaos klauwen, het zwaard gebruik je om je levensbalk te doen stijgen en de klauwen zijn handig tegen vijanden met schilden. Elk wapen heeft ook een eigen set van bewegingen om vrij te spelen, maar die brengen amper iets bij tot de spelervaring. Nieuw zijn de verschillende secties in het spel waar je stealth moet gebruiken om verder te geraken. Maar deze zijn zo verdomd verschrikkelijk uitgewerkt dat ze alle plezier uit het spel zuigen. EĂŠn bepaald stuk had ons bijna onze controller tegen de muur doen kwakken. We krijgen nog huiveringen als we eraan terug denken. Wat wel een toffe toevoeging is, is het feit dat je de quicktime events kan uitschakelen. Je krijgt nog altijd

Review - Castlevania: Lords of Shadow 2

de animaties voorgeschoteld, maar je hoeft zelf geen knoppen meer in te drukken of het juiste moment af te wachten om op een knop te drukken. Geniaal is dat. Deden alle games dat maar. Aan de andere kant denk je dan, waarom die dingen ontwerpen in de eerste plaats?

Al bij al is Castlevania: Lords of Shadow 2 geen slecht spel, maar het is ook niet de sequel waar we op hoopten. Het speelt te gelijkaardig en je voelt je nooit echt de Ăźber-badass die Dracula hoort te zijn. Eentje voor de budgetbak wat ons betreft.

Lauw bloed Grafisch is het spel zeker niet slecht, de technische kant laat wat aan de wensen over, maar de verschillende omgevingen en personages zijn dan wel weer uitstekend uitgewerkt. Vooral het kasteel staat vaak garant voor enkele mooie plaatjes, dat in schril contrast met de omgevingen in de stad. De muziek en geluidseffecten zijn prima, de muziek laait op de gepaste momenten op en de monsters en andere effecten klinken overtuigend. De stemmen in het spel laten ons dan weer op onze honger zitten. Patrick Stewart doet dat prima als Zobek, maar Robert Carlyle kon zijn verveling niet onder stoelen of banken steken.

GAMEPLAY Niet veel nieuws. Stealthsecties zijn vervelend.

GRAPHICS Oudere engine, maar wel enkele mooie plaatjes.

VERHAAL Slordig en onsamenhangend geheel. Mist de sublime sfeer van het eerste deel.

LEVENSDUUR Je bent lang zoet, maar of dat echt een voordeel isâ&#x20AC;Ś

EINDSCORE

Review - Final Fantasy XIII: Lightning returns

Door Sally Vereecken

In 2010 leerden we Lightning kennen, een stoere soldaat die er samen met enkele vrienden in slaagdehaar zus en de wereld te redden tegen de wil van de goden in. Kort hierna verdween ze van de aardbodem en begon voor haar zus Serah een avontuur door de tijd, om de wereld van de ondergang te redden en Lightning terug te vinden. In Lightning Returns: Final Fantasy XIII, keert Lightning terug vlak voor de ondergang van de wereld, om de mensheid alsnog van de ondergang te redden. Helaas blijft er niet veel tijd meer over.

Ontwikkelaar: Square Enix Uitgever: Square Enix Platform: PlayStation 3, Xbox 360

Review - Final Fantasy XIII: Lightning returns

onherbergzame woestijn vol ruïnes waar enkele bandietengroepen hun kamp opgezet hebben om de laatste schatten op de aardbol te vinden.

Nova Chrysalia Lightning is terug en de wereld zal het geweten hebben. Na 500 jaar wordt de emotieloze strijdster uit haar kristalslaap gehaald, waar ze op het einde van het vorige spel in belandde. Oppergod Bhunivelze vertelt haar dat sinds haar slaapje de wereld overrompelt werd door Chaos. Tegelijkertijd stopten de mensen met ouder worden en kinderen krijgen, maar bleven ze even sterfelijk. De mensheid krimpt en de bewoonde gebieden worden schaars. Over acht dagen zal ook dat laatste stukje verdwijnen, tenzij Lightning in haar

missie slaagt en Bhunivelze meer tijd bezorgt om een nieuwe wereld creëren. In ruil krijgt ze dan haar zus Serah terug. Lightning zet meteen alles op alles om haar doel te bereiken. De wereld, die door de overlevers omgedoopt werd tot Nova Chrysalia, bestaat uit vier gebieden. Er zijn twee drukbevolkte steden, Luxerion en Yusnaan. Daarnaast zijn er ook nog de Wildlands, waar het laatste stukje natuur koppig blijft voortbestaan samen met enkele even koppige mensen die het stadsleven beu zijn. Als laatste heb je de Dead Dunes, een

Eindelijk vrij Na de rechtlijnige intro en dito tutorial, worden onze angsten meteen gesust. Lightning wordt gedropt in Luxerion met een minimum aan informatie en kan vanaf dan volledig haar eigen weg gaan. Gedaan met saaie gangen zonder zijsporen en een overdaad aan irrelevante informatie, die vooral het eerste spel in deze trilogie plaagden. Square Enix heeft duidelijk geleerd uit de fouten van het verleden en biedt voor het eerst in de Final Fantasy reeks een enorm gevoel van vrijheid. Een tweede primeur in de reeks is het gebruik van één speelbaar personage voor het volledige spel. Af en toe wordt Lightning wel bijgestaan door een hulpje, maar deze wordt bestuurd door de -gelukkig competentecomputer. Om het gevoel van het einde van de wereld kracht bij te zetten, werd gekozen om het spel ook effectief een deadline te geven. Een seconde in de echte wereld wordt vertaald naar ongeveer anderhalve minuut in het spel, waardoor je de overgebleven tijd van Nova Chrysalia werkelijk ziet smelten als sneeuw voor de zon. Time management is dus alles als je de wereld van haar ondergang wil redden. Voor gevechten, filmpjes en in je menu wordt de tijd echter stilgezet om het nog een beetje fair te houden.

Review - Final Fantasy XIII: Lightning returns

In elk gebied heeft ‘The Savior’ een main quest te vervullen. Deze staan volledig los van elkaar, dus kan je ze in gelijk welke volgorde en zelfs door elkaar afwerken. Daarnaast is er ook nog een zee van sidequests, die je, als je wil ook volledig links kan laten liggen. Het is dus perfect mogelijk om enkel de main quests af te werken en dan door te slapen tot het einde van de wereld. Customizen die handel Omdat de Chaos monsters voortbrengt, zal Lightning ook een serieus potje moeten vechten. Gelukkig is ze een goed getraind soldaat en heeft ze daarbovenop nog enkele goddelijke extra’s gekregen van Bhunivelze om haar taak te volbrengen. Voor het eerst kan de speler niet levelen zoals je normaal zou doen in een RPG. In de plaats wordt Lightning sterker naarmate ze meer mensen kan redden. Van de vijanden die je verslaat, krijg je geen experience, maar wel materialen en acties. Tijdens de gevechten beschikt Lightning over drie verschillende schema’s waartussen je kunt wisselen met de schouderknoppen. Zo’n schema stel je samen door een kostuum, wapen, schild en accessoires te combineren om bonussen te krijgen en/of speciale aanvallen. Daarnaast kies je per schema vier acties uit de lijst met aanvallen, verdedigingen en magie, die je verzamelt tijdens het spel. Omdat je niet telkens dezelfde aanval zou kunnen spammen, heeft elk schema een puntenbalk die vermindert bij elke actie die je doet (ja, ook bij verdedigen). Je kan

dus niet anders dan wisselen tussen de verschillende schema’s en hopen dat je er de juiste aanvallen hebt op ingesteld. Gelukkig gaat dit wisselen enorm vloeiend en krijg je op deze manier flitsende gevechten. Tijdens je verkenningstochten doorheen Nova Chrysalia is er ook heel wat te zien. Ondanks dat Square Enix nog altijd dezelfde grafische engine gebruikt, kunnen we zeker niet klagen. Elke omgeving ziet er gedetailleerd en mooi uit. De uitgestrekte gebieden bevatten een groot contrast aan omgevingen die allemaal vloeiend in elkaar overgaan. De steden voelen druk aan met mensen die spurten van hot naar her, er zijn winkeltjes waar je equipment kunt kopen, restaurantjes die je hitpoints aanvullen, enzovoort. Zelfs in de minder herbergzame gebieden zijn er her en der npc’s te vinden die zorgen dat de wereld levendig aanvoelt en je nergens echt alleen loopt. Ook de muziek, die niet echt iconisch te noemen is, vult de sfeer perfect aan en blijft aangenaam op de achtergrond, behalve bij de gevechten, waar het er iets heftiger aan toegaat. Lightning Returns: Final Fantasy XIII is een mooie afsluiter van de Final Fantasy XIII-trilogie. Gevechten moet je niet langer micro-managen, maar je kan er opnieuw actief aan deelnemen en je kan daarbovenop Lightning volledig uitrusten zoals je zelf wil. Daarnaast heb je nog eens de vrijheid om de laatste dagen van Nova Chrysalia in te vullen zoals je zelf wil, wat een verademing is in het

genre. Het zorgt er wel voor dat het heel moeilijk is om in te schatten hoe goed je nu eigenlijk bezig bent, maar dat is uiteindelijk een kleine opoffering voor hetgeen je terugkrijgt. Mensen die de vorige spellen niet gespeeld hebben, zullen echter enige moeite hebben om te snappen waarover het verhaal nu eigenlijk gaat.

GAMEPLAY Speelt heel vlot en je hebt enorme vrijheid. Hoe Final Fantasy moet zijn dus.

GRAPHICS Oudere engine, maar nog altijd degelijke graphics. Gevarieerde en gedetailleerde omgevingen.

VERHAAL Mooie afsluiter, maar staat niet op zichzelf. Nieuwe spelers zullen zich verloren voelen.

LEVENSDUUR Hoge herspeelbaarheid vanwege je keuzevrijheid.

EINDSCORE 8.5

Review - Yoshiâ&#x20AC;&#x2122;s New Island

Door Sally Vereecken

Yoshi is al jarenlang een trouwe vriend van Nintendo-icoon Mario. Ondanks zijn populariteit bij de fans heeft de eierleggende en -gooiende dino zelf nog niet veel kansen gekregen om zich als hoofdrolspeler uit te leven. Zeker na de flop van Yoshi Touch & Go op de DS vreesden we dat Yoshi even in de frigo zou belanden. Maar niets is minder waar. Yoshi mag zich helemaal laten gaan op zijn eigen gloednieuwe eiland.

Ontwikkelaar: Nintendo Uitgever: Nintendo Platform: Nintendo 3DS, Nintendo 2DS

Review - Yoshi’s New Island

In Yoshi’s Island, dat sinds de SNES al enkele keren een remake kreeg, belanden baby Mario en Luigi tijdens hun ooievaartransport op een eiland vol Yoshis. Luigi wordt gevangen genomen door Kamek, de dienaar van baby Bowser, maar de dino’s slagen er na veel vijven en zessen toch in om de baby’s veilig af te zetten. Maar Nintendo zou Nintendo niet zijn moest er toch nog een heleboel in het honderd lopen met onze bekende tweeling. Meer van hetzelfde, maar een beetje moeilijker. Wie van dit spel iets nieuws verwachtte is er bij deze aan voor de moeite. Buiten het woordje “new” is er weinig verschil met het vorige spel. Het verhaal is hetzelfde, de levels zijn op dezelfde manier opgebouwd en de drie collectables zijn terug. Opnieuw kun je in elk level vijf bloemen, twintig rode munten en dertig sterren verzamelen. Wat wel opvalt is dat de zoektocht wat moeilijker geworden is. Ook de vormgeving van het spel is nagenoeg onveranderd gebleven. De 3D functie van de 3DS brengt amper iets bij, Voor zij die nog nooit met Yoshi aan de slag konden: je loodst de dino door het level zoals je doet bij elke platformer. Onderweg kun je vijanden de grond in stampen of opeten om er eitjes van te maken. Deze eieren kun je dan gooien naar andere vijanden of items. Word je geraakt door een vijand, dan wordt baby Mario al wenend van je rug geduwd en heb je enkele seconden om hem terug op te pikken, voor de trouwe volgelingen

van Kamek de baby te pakken krijgen en je opnieuw moet beginnen. Het eiland heeft wel enkele nieuwigheden, maar meer dan een gimmick is het zelden. Zo kan Yoshi nu soms aan de slag met een reuzenei en verandert hij in de korte bonuslevels in een racemachine. De besturing gebeurt dan door je 3DS naar links of rechts te kantelen om zoveel mogelijk muntjes te verzamelen. Het niveau van de levels is lichtjes gestegen, maar we hadden zelden tot nooit de neiging om onze 3DS tegen de grond te smakken. Naar de latere levels toe kan het wel eens een uitdaging worden om in één keer een level uit te spelen. Maar falen is niet echt een probleem, want het spel gooit de extra leventjes naar je hoofd. Op het einde van een level maak je jammer genoeg geen kans meer op een krasspelletje voor extra levens. Misschien zat de angst erin dat dit jonge zieltjes aan het gokken ging zetten, maar in de plaats krijgen we nu een aantal medailles. Verzamel je dertig medailles in eenzelfde wereld,

dan speel je een minigame vrij waarin je leventjes kan verzamelen mocht je er toch tekort hebben. Wat we wel betreuren is dat er niet gekozen werd om ook de deuntjes uit het klassieke Yoshi’s Island over te nemen. De muziek lijkt een stuk minder meefluitbaar dan die uit het originele spel, alhoewel de kwaliteit nog altijd zeer goed is. Uiteindelijk konden we het niet laten om tijdens het spelen de oude liedjes te neuriën met onze roze nostalgiebril op. Met z’n twee Een verdere vernieuwing is dat je voor elke wereld die je uitspeelt een spelletje voorgeschoteld krijgt dat je met z’n twee kunt spelen. Een spel uitbrengen zonder een of andere vorm van multiplayer is tegenwoordig dan ook ongehoord. De tweede speler hoeft geen exemplaar van het spel te hebben, maar kan via de download play het spel meespelen. Lang zal dat echter niet duren, want in totaal zijn er maar zes verschillende games en je bent er enorm snel op uitgekeken. Alle games zijn coöp te spelen en draaien rond het breken

Review - Yoshi’s New Island

van records. Wij hadden enigszins gehoopt om tenminste een optie te hebben om tegen elkaar te spelen of desnoods met z’n twee enkele levels te kunnen doorlopen, maar helaas. Van deze multiplayer kunnen we enkel maar vaststellen dat die erbij gelapt is “omdat het moest”. Yoshi’s New Island is in feite bijna een kloon van het klassieke Yoshi’s Island. De moeilijkheidsgraad is lichtjes omhoog gehaald en er zijn enkele minieme veranderingen zoals de reuzeneieren, maar wereldschokkend wordt het nooit. Het blijft wel een aanrader voor nieuwe spelers en fans van het genre. Toch vinden we het jammer dat Nintendo liever gokt op oude games in een nieuw(er) jasje te steken, dan eens echt na te denken over de broodnodige vernieuwing dat het bedrijf nodig heeft.

GAMEPLAY Zoals een platformer moet zijn.

GRAPHICS Passende graphics van goede kwaliteit.

VERHAAL Weinig verhaal, is ook niet nodig.

LEVENSDUUR Veel te verzamelen, dus je bent er wel een tijdje zoet mee.

EINDSCORE

Review - Donkey Kong Country: Tropical Freeze

Door Timmy De Craene

De Donkey Kong Country-games waren spelletjes die vroeger ten huize De Craene gewoon kapot gespeeld werden. Toen Nintendo de reeks nieuw leven inblies met Donkey Kong Country: Returns voor de Wii, was de vreugde dan ook groot. De Wii U krijgt nu met Tropical Freeze ook zijn eigen Donkey Kong Country-game. Hartverwarmend of tropisch koud?

Ontwikkelaar: Retro Studios Uitgever: Nintendo Platform: Wii U

Review - Donkey Kong Country: Tropical Freeze

Na het wereldwijde succes van Donkey Kong Country: Returns lagen de verwachtingen voor deze Tropical Freeze torenhoog. We kunnen nu al vertellen dat deze game het zeker niet beter doet dan zijn voorganger. Retro Studios heeft om te beginnen wél geluisterd naar de klachten die spelers hadden over Returns. Zo waren er geen onderwaterlevels, was de besturing allesbehalve ideaal en het feit dat Donkey Kong kon blazen, schoot bij veel spelers in het verkeerde keelgat. In Tropical Freeze zijn deze problemen ongeveer dus van de baan. Spijtig genoeg heeft de game wel op andere vlakken aan kwaliteit ingeboet. Om te beginnen zijn de controls nog altijd niet perfect. De serie heeft altijd al een relatief controversiële besturing gehad, maar in vergelijking met de games van twintig jaar geleden, is het nu allesbehalve beter geworden. Met Y kan je zowel met je aapje rollen als items oppikken. Wie slecht timet kan dus een verkeerde sprong doen

of een waardevolle ton te vroeg weggooien. In een game zoals deze waar veel draait rond timing en precisie, is de GamePad niet ideaal te noemen. Het is geen drama, maar we hadden gehoopt dat Retro Studios de besturing na Donkey Kong Country: Returns wel helemaal voor mekaar zou hebben. Wie de originele trilogie gespeeld heeft, zal vast nog weten hoe plezierig en prominent de waterlevels waren. Nintendo heeft een heleboel kritiek gekregen nadat de reboot enkele jaren geleden zich op geen enkel moment in het water afspeelde. Het is goed dat er geluisterd werd naar die kritiek en wij waren dan ook niet verrast toen Tropical Freeze zich vaak onder water afspeelde. De waterwerelden draaien vooral rond het ontwijken van vijanden en obstakels en het is spijtig om te merken dat ook hier de besturing ons parten speelde. Donkey en zijn vrienden kunnen met veel flair door het water zoeven bij het inhouden van de Y-toets. Deze toets zorgt er ook voor dat je aapje zich omdraait en in de tegengestelde richting begint te zwemmen. Het viel dus geregeld voor dat we net die ene vijand gepasseerd waren toen Donkey besloot om nog even gedag te zeggen tegen die stekelige kwal.

Donkey Kong krijgt in deze Tropical Freeze de hulp van drie familieleden die elk hun eigen specialiteit hebben. Wanneer je samen met een vriend of vriendin in co-op speelt, neemt iemand de leiding over een van deze kompanen. Wie alleen speelt neemt zoals gewoonlijk de controle over beide apen. Diddy Kong kan zoals we hem kennen, eventjes zweven en hoger springen dan Donkey. Dixie kan een soort van dubbele sprong uit haar pootjes schudden en Cranky Kong kan baanbrekende toeren uithalen met zijn wandelstok én geheime gangen openen. Je merkt al snel dat Dixie de beste keuze is en je het meeste zal helpen doorheen alle levels. In tegenstelling tot alle voorgangers binnen de reeks, mag je hier meerdere keren geraakt worden alvorens je je partner verliest. Grafisch ziet Donkey Kong Country: Tropical Freeze er heel knap uit. Het is de eerste keer dat Donkey Kong in HD te bewonderen is en je voelt ook dat er heel veel moeite in het graf-

Review - Donkey Kong Country: Tropical Freeze

GAMEPLAY ische aspect van de game is gestopt. De makers weten de sfeer van de oudere games op te wekken door onder andere de muziek van toen in een nieuw jasje te steken. Qua originaliteit van de levels bleven we echter wat op onze honger zitten. Het lijkt wel alsof de ontwikkelaar na het maken van Returns geen inspiratie meer had om een unieke wereld uit de mouwen te schudden. Je springt vaak rond in jungles die hetzelfde lijken, gekruid met de eerder vernoemde waterlevels.

Donkey Kong Country: Tropical Freeze is een teleurstellende game geworden. Niet omdat het spelletje slecht is, verre van, maar omdat we meer hadden verwacht. De gameplay zit snor, grafisch is dit een pareltje en de humor is nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Toch heeft deze telg aan originaliteit en speelduur ingeboet. Wie hoopte op een opvolger zonder meer voor Donkey Kong Country: Returns kan deze Tropical Freeze met de ogen dicht kopen. Wie dacht dat deze zijn voorganger zou overtreffen komt van een kale reis thuis.

Goed maar niet schitterend. Nintendo had nog meer naar de feedback kunnen luisteren van de spelers.

GRAPHICS De Nintendo Wii U toont zijn ware kracht bij bepaalde games en Donkey Kong Country is daar eentje van.

VERHAAL Het verhaal is niet veel soeps maar dat is al altijd het geval geweest en stoort dan ook niet.

LEVENSDUUR Deze game is korter dan zijn voorganger maar kan de speler nog steeds een dikke 10 uur geboeid houden.

EINDSCORE 7.5

Preview - Dungeon of the Endless

Door Robin Libbrecht

Roguelikes, games met willekeurige levelcreatie en permanent death, zijn hip tegenwoordig. Amplitude is hard aan het werk aan Dungeon of the Endless, een game die een interessante kijk biedt op het genre. Een ware stoofpot van verschillende genres. Wij konden aan de slag met een vroege versie van het spel en waren heel verrast.

Preview - Dungeon of the Endless

Abandon ship! De intro van Dungeon of the Endless is een regelrecht eerbetoon aan de allereerste Star Wars. Je ziet een ruimteschip dat een aanval te verduren krijgt over het scherm vliegen. Rechtsonder zie je wat info over het schip, met onder andere het aantal levende zielen nog op schip aanwezig. Plots begint dat aantal heel snel te dalen. En wanneer het schip zo goed als in flarden wordt geschoten, is er geen hoop meer. Maar op het laatste nippertje wordt er een escape pod gelanceerd met twee overlevende passagiers. Ze landen op een vreemde planeet en daar begint je avontuur. Oh ja, dat schip was trouwens een gevangenisschip met zware criminelen. Je party omschrijven als helden is dus misschien wat vergezocht. Amplitude staat bekend als de ontwikkelaar van Endless Space, een soort van Civilization in de ruimte. Dungeon of the Endless is daar eigenlijk een spinoff van, het vindt dus plaats in hetzelfde universum maar, maakt gebruik van een opvallend andere stijl.

Boeiende mix Dungeon of the Endless beschrijven is geen makkelijke opdracht. Het spel is een mix van een aantal genres die op het eerste zicht niet echt verenigbaar zijn. Maar laten we beginnen bij het begin. Dungeon of the Endless is in de eerste plaats een Roguelike, als je sterft verlies je alles en moet je opnieuw beginnen. Het is jouw taak om de verschillende levels te verkennen en telkens de uitgang zien te vinden. Maar dat is niet genoeg, eenmaal je de uitgang hebt gevonden, moet je het kristal dat vooraan het level ligt, naar de uitgang brengen. Dat zal je in het volledig spel zoâ&#x20AC;&#x2122;n twaalf keer moeten doen om de eindcredits van het scherm te zien rollen. Pfff, easy toch? Nee, in de verste verte niet.

Ieder level is opgebouwd uit verschillende kamers met deuren, die deuren zijn allemaal gesloten en het is aan jou om deze te openen. Maar je weet nooit wat er jou in de volgende kamer te wachten staat. Achter elke deur kan gevaar schuilen. Maar soms vind je ook andere leden om je groep te versterken of andere dingen die je kunnen helpen op je reis. Elke keer je een deur opent krijg je trouwens wat hulpmiddelen. Deze zijn onderverdeeld in drie categorieĂŤn, voedsel, productie en wetenschap. Voedsel heb je nodig om je personages sterker te laten worden en ze te genezen. Productie is nodig om nieuwe machines in nieuwe kamers te plaatsen en wetenschap is nodig om dingen te onderzoeken zoals upgrades voor je personages of je kamers.

Preview - Dungeon of the Endless

In elke kamer kan je dus een machine plaatsen, kies je voor meer voedsel elke keer je een deur opent of meer productie zodat je sneller kan dingen kan bouwen. Je kan ook verdedigende structuren plaatsen zoals turrets en mijnen op bepaalde punten in een kamer. Maar elke kamer moet ook stroom krijgen, dat gebeurt door het kristal in het begin. Elke kamer die verbonden is met het kristal kan je stroom geven, maar ook niet oneindig. Het aantal kamers dat je onder stroom kan zetten wordt bepaald door “Dust” dat is een eenheid dat je verkrijgt door te verkennen en vijanden te verslaan. Je personages spelen zoals in een rpg, elk heeft zijn eigen sterktes en zwaktes en is goed voor een bepaalde taak. Zo heb je personages die wat sneller zijn of andere die wat meer kunnen incasseren. Het is dus goed om ze te leren kennen en ze te gebruiken in de rol waarvoor ze

het meest geschikt zijn. Je kan ook andere personages vinden en ze rekruteren voor je party, als je genoeg voedsel hebt natuurlijk. Dungeon of the Endless is een waar plezier om te spelen. Elke keer we een deur openden, sloeg ons hart een slag over van de spanning. Maar veel van je succes hangt ook af van welke items je vindt en hoe het willekeurige van het spel in jouw voordeel speelt. Maar dat is net het fijne van een roguelike, soms gaat alles prima en soms ram je jouw kop keihard op jouw toetsenbord. Pixels tellen Het spel heeft een unieke mooie stijl. Het heeft een zeker retrogevoel, maar de mooie omgevingen doen het tegelijkertijd ook heel modern aanvoelen. De interface is duidelijk en clean en alles klinkt ook zeer goed. Dungeon of the Endless toont wat voor diversiteit Amplitude aank-

an als studio. Het spel is nu beschikbaar als een early access-titel op Steam. Voor 12 euro heb je het basispakket en voor 20 euro heb je het “Founder Pack” wat toegang heeft tot onder andere een extra personage. Voor die prijs heb je nu drie levels van de uiteindelijke twaalf. Amplitude is ook aan het denken om een online co-op modus in het uiteindelijke product te steken. Uitstekend nieuws dus. Dungeon of the Endless is in dit vroege stadium al een grote aanrader, zeker voor fans van roguelikes die eens een andere kijk op het genre willen. Of gewoon voor mensen die een goede game willen spelen. Wij kijken alvast uit naar het eindproduct.

EARLY ACCESS

Review - Prof. Layton vs. Phoenix Wright

Wie aan puzzels denkt op de (3)DS, denkt gegarandeerd aan Professor Layton. De brave man en zijn jonge sidekick zijn al jaren een icoon op Nintendo’s mooiste. Na al die avonturen begon er toch wel een klein beetje sleet te komen op de beproefde formule. Gelukkig krijgt hij deze keer de hulp van een andere bekende, namelijk Phoenix Wright, ook wel bekend als Ace Attorney. Deze advocaat heeft zijn eigen reeks waar je rechtszaken op z’n Amerikaans moet beslechten door getuigen op de rooster te leggen en fouten in de verklaringen te zoeken. Hoe hij uiteindelijk bij Professor Layton in Groot-Brittannië terechtkomt, laten we aan jullie over. Wat we wel al kunnen zeggen is dat er naar goede gewoonte weer heel wat magie in het toch wel soms nuchtere spel verwoven zit. Dit keer draait het voornamelijk om heksen, niet die van de middeleeuwen, maar échte heksen. De puzzels zijn zoals steeds goed

Door Jan Vanbockrijck

Level 5 - Level 5 - Nintendo 3DS/2DS

uitgewerkt en brengen een goede mix waarbij je elke hersencel aan het werk moet zetten. Deze keer gaat dat gepaard met de gameplay van Ace Attorney en dat zorgt voor een aangename afwisseling. Toegegeven: het is niet voor iedereen, maar de speelse manier waarop het gebracht wordt kan zelfs de grootste hater van Vrouwe Justitia overtuigen. Grafisch is er weinig veranderd en ook de 3D voegt bitter weinig toe. Als je weet dat er toch wel wat cutscenes zijn, voelt dat aan als een gemiste kans. Je bent wel even zoet met Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney, maar je zal het waarschijnlijk niet opnieuw opstarten na één playthrough.

Voor een spin-off is deze game wel zeer geslaagd. Beide personages leken wel gemaakt voor elkaar en wie van de ene reeks houdt, zal waarschijnlijk ook de andere in de armen kunnen sluiten.

GAMEPLAY Twee beproefde formules samengesmolten in een goed geheel.

GRAPHICS Degelijke graphics, maar de 3D is iets minder.

VERHAAL Wederom een verhaal vol magie dat je volledig wil uitspitten.

LEVENSDUUR Het houdt je lang zoet, maar er is geen herspeelbaarheid.

EINDSCORE 7.5

Review - Inazuma Eleven

Als je erover nadenkt is het vreemd dat er voor Inazuma Eleven geen enkel spel bestond dat RPG’s en voetbal combineerde. De FIFA-reeks heeft ondertussen wel wat leentjebuur gespeeld bij andere genres, maar Inazuma Eleven brengt een heel aparte cocktail van sport en RPG. Inazuma Eleven is gebaseerd op de gelijknamige animereeks, maar jammer genoeg heeft het bitter weinig om het lijf als het om het verhaal gaat. Lauwe personages, ijskoude verhaallijnen en een gebrek aan grappen maken van deze game een saaie bedoening. Je wordt om de oren geslagen met het ene cliché na het andere. Het voetballen op zich is veruit het

Door Jan Vanbockrijck

Level 5 - Level 5 - Nintendo 3DS/2DS

meest interessante. Je speelt de wedstrijden met je stylus en dat is echt wel wennen in het begin. Maar naarmate je vordert, krijg je ook de juiste bewegingen in de vingers. Langzaam maar zeker begin je steeds vloeiender te passen en te schieten. Je kan op elk moment het spel pauzeren, maar het is veel leuker om het zijn gang te laten gaan. In de loop van het spel krijgen de roleplayingelementen ook langzaam vorm. Je kan naar believen je spelers trainen en je team samenstellen. De speciale moves die je kan doen zijn lichtjes over the top, maar brengen wel een extra dimensie in het spel. Al missen we toch iets extra als schutter of doelman, want of je scoort hangt er eigenlijk gewoon van af hoe dicht je bij de goal staat. Ook grafisch is Inazuma Eleven niet bepaald een hoogvlieger, maar dat is redelijk eenvoudig te verklaren. Het is eigenlijk gewoon een vertaalde versie van een Japans spel uit 2008 dat bitter weinig veranderd is op andere vlakken.

Desondanks ziet alles er nog behoorlijk gelikt uit als je de grootte van de game in acht houdt. Samengevat is dit een verfrissende ervaring die evenwel niet voor iedereen is.

GAMEPLAY Voetbal en RPG is een verbazingwekkend geslaagde combinatie.

GRAPHICS Een beetje verouderd, maar zeker niet lelijk.

VERHAAL Platte personages, lauwe verhaallijn en clichés maken het heel saai.

LEVENSDUUR Hoge herspeelbaarheid vanwege je keuzevrijheid.

EINDSCORE 7,5

Review - PvZ: Garden Warfare

Toen we hoorden dat er een nieuwe Plants vs. Zombies zou komen, sprongen we een gat in de lucht. Een opvolger zagen we helemaal zitten, maar bij een online shooter spin-off hadden we onze twijfels. Toch bleek het potje vechten in de tuin leuker dan verwacht. Er zijn drie spelmodes die allemaal vrij herkenbaar zijn. Je kan ze indelen in multiplayer (Deathmatch, Attack And Defend) en coรถp (Horde). Vooral Attack And Defend is heel leuk omdat het steeds eindigt met een intense finale, zoals het vernietigen van een bloem of vuurtoren. Horde is ook enigszins speciaal omdat je zelf planten kan plaatsen, al ben je ze dan wel definitief kwijt. Enkel door veel te spelen, kan je jouw voorraad opnieuw aanvullen.

Door Jan Vanbockrijck

PopCap Games - EA - Xbox One, Xbox 360, pc

Met uitzondering van Horde kan je zowel met zombies als met planten aan de slag. De acht classes zijn opnieuw herkenbaar, zowel voor shooter- als PvsZ-liefhebbers. Er zijn steeds drie vaardigheden die alles een heel andere dimensie geven. Zo kan de Chomper, de melee-class, bijvoorbeeld enkele meters onder de grond bewegen en zijn vijanden langs achter verrassen. De verschillende maps bieden genoeg variatie, maar zijn wel vaak in het voordeel van de ene of de andere klasse. Dat zorgt soms voor onevenwichtige gevechten. Garden Warfare is alleszins het fijnst als je met enkele vrienden aan de slag kan. Met willekeurige vreemden mis je jammer genoeg net dat tikkeltje extra beleving. Het is een shooter met een hoek af. Zelfs zonder dialogen of snedige oneliners is deze game toch bij momenten hilarisch. Van de zonnebloem die met de glimlach zijn vijanden doet ontploffen tot de veel te dikke zombie met bilspleet, je voelt dat het spel zich niet al te serieus neemt.

We moeten het PopCap nageven, het was een goede beslissing om van PvZ een shooter te maken. Zeker als ze verder met gratis updates blijven strooien en geen microtransacties toevoegen. Al lijkt de deur daar toch wel een beetje op een kier voor te staan. Maar zelfs dan nog is dit een geslaagde en vooral ook verfrissende shooter

GAMEPLAY Herkenbare online shooter, maar toch enkele unieke elementen.

GRAPHICS Omzetting naar 3D is uitstekend gelukt.

VERHAAL Geen verhaal of dialogen, maar toch veel humor.

LEVENSDUUR Blijft leuk, maar is veel leuker met vrienden dan met vreemden.

EINDSCORE 7.5

Review - Lego The Movie Videogame

TT Games - WB Interactive - Xbox One, Xbox 360, PS4, PS 3, Wii U, PC, PS Vita, Nintendo 3DS

LEGO is opnieuw een medium rijker. Na het succesvolle speelgoed kregen we enkele jaren geleden de even genietbare games en vandaag pakt de Deense blokkengigant ook uit met een heuse film. Naast een leven op het witte doek bestaat de film ook in gamevorm en die zetten wij voor jullie voor het blok.

met de blokjes aan de slag. Daarvoor moet de speler met zijn team de buurt uitkammen en specifieke onderdelen verzamelen. Daarna krijgen we een kort filmpje te zien van het object dat opgebouwd wordt en waar telkens één onderdeeltje ontbreekt. Het is dan de bedoeling dat je zo snel mogelijk het missende stukje uit een rijtje weet te halen om extra punten te verdienen. Zoals je je wel kunt inbeelden is de meerwaarde van dit nieuwe element quasi nihil. Ontwikkelaar TT Games probeert dus wel om nieuwe elementen te implementeren in LEGO: The Movie, maar naar onze mening was dit niet nodig. Zo moeten we onder andere dansen en hacken in simpele en repetitieve minigames.

De game volgt grotendeels het script van de film. Zonder veel te verklappen kunnen we meegeven dat de speler in de huid kruipt van Emmet, een doodnormale kerel uit het mondaine stadje Bricksburg. Door een stom toeval leert onze held WyldStyle kennen, een weirdo chick die in hem de uitverkorene ziet in de strijd tegen Lord Business. Na een korte tutorial ben je meteen helemaal mee met de vanzelfsprekende LEGO-besturing. Zoals we al weten heeft deze franchise een heel lage instapdrempel en is iedere game in de reeks uitermate geschikt voor jong en oud. In tegenstelling tot de andere telgen van de franchise, moeten we hier zelf

Grafisch ziet deze game er goed uit. De tussenstukjes komen rechtstreeks uit de gelijknamige film en geven je een idee van wat te verwachten wanneer je die zou bekijken. De gameplay zelf ziet er netjes uit en is gekruid met de gekende catchy deuntjes.

Door Timmy De Craene

LEGO: The Movie is een game voor jong en oud, zoals verwacht. Geen laagtes, maar ook geen hoogtes en ergens blijft de doorwinterde gamer in ons op zijn honger zitten. Wie weinig uitdaging wil en zich zes uurtjes wil amuseren met de blokken had nu al in de winkel moeten staan.

GAMEPLAY Wie houdt van casual gameplay komt met deze game aan zijn trekken.

GRAPHICS Lelijk is dit spel zeker niet maar afgelikt is ook iets anders.

VERHAAL Het verhaal is exact dat van de film. Opgepast voor spoilers!

LEVENSDUUR Deze LEGO-game is heel snel uitgespeeld en ergens is dat wel een pluspunt.

EINDSCORE 7.5

Review - Yaiba Ninja Gaiden Z

Tecmo Koei neemt ons mee door een hack & slash avontuur met in de hoofdrol Yaiba Kamikaze. De man heeft er niets beter op gevonden dan zijn eigen clan volledig uit te moorden. In een laatste gevecht wordt Yaiba wat overmoedig en moet hij het onderspit delven tegen zijn Ryu. Hij verliest er zijn linkerarm en een deel van zijn gezicht bij. Gelukkig voor hem is er een of andere gure organisatie die wel brood ziet in de arme stakker en hem een cyberarm en -oog cadeau heeft. Helaas voor Yaiba zal hij niet zo makkelijk tot bij Ryu raken voor een revanchegevecht. Tussen hem en zijn intussen grote rivaal staat immers een leger Russen en zombies. Waar die vandaan komen of waarom Yaiba er door moet is niet geweten. Zeker is wel dat we worden begeleid door Miss Monday, lid van diezelfde obscure organisatie. Het verhaal voelt dan ook aan als een slecht samengestelde cocktail van ninja’s, een beetje russen, een vleugje zombies, wat cybertech en vooral een goeie scheut bloed. Deze goedkope en onoriginele elementen waren waarschijnlijk nog op overschot, dus beslisten ze er maar een game mee te maken.

Door Marnick de Graeve

Spark - Tecmo Koei - PlayStation 3, Xbox 360, pc

Yaiba: Ninja Gaiden Z kon dus al niet slechter uit de startblokken schieten. Yaiba kan gebruik maken van drie wapens: zijn zwaard, zijn cyberarm en een bal aan een lange ketting. Door deze te combineren kun je combo’s aan elkaar rijgen tot elke vijand is verwerkt tot een hoopje moes. Elk wapen heeft ook zo zijn voordelen, maar al snel begin je als een gek op je toetsenbord te rammen. Om je van gevecht naar gevecht te leiden, maakt de game gebruik van interactieve cutscenes. Uitdagend zijn ze allerminst en meestal komt het neer om op het juiste moment de juiste toets in te drukken of gewoon de gigantische pijlen te volgen. Yaiba: Ninja Gaiden Z blinkt alleen maar uit in onoriginaliteit, ongeïnspireerde gevechten en dito verhaallijn. Ben je iemand die toch graag de heimelijke ninja uithangt, neem er dan even de recensie bij van 10 Second Ninja in deze G.Mag. Ook daar zal je jou dood frustreren, maar dan wel met een doel. Iets wat in deze Yaiba: Ninja Gaiden Z volledig ontbreekt.

GAMEPLAY Niet gebalanceerd en vaak bij de haren gegrepen.

GRAPHICS Nog iets wat de game rechthoudt.

VERHAAL Solden in de verhaalelementensupermarkt, jammer!

LEVENSDUUR Frustraties zorgen ervoor dat je er al snel de brui aan geeft.

EINDSCORE

Review - One Finger Death Punch

Door Jan Vanbockrijck

Ubisoft - Ubisoft - PlayStation 4

gewoonweg perfect. Er zijn meer dan genoeg verschillende modi die je een hele tijd zoet zullen houden en ook het aanbod aan tegenstanders zorgt voor meer dan genoeg afwisseling.

Twee knoppen en je uiterste concentratie, meer heb je niet nodig om deze One Finger Death Punch te spelen. Met dat in gedachten zou je denken dat dit spel snel zal vervelen. Niets is echter minder waar, want achter dit eenvoudige concept schuilt een gigantische bevredigende ervaring. One Finger Death Punch verscheen vorig jaar al op Xbox Live, maar heeft nu dus ook zijn weg gevonden naar de pc. Als je de game opstart, dan word je steeds begroet door enkele lelijk getekende kung fu meesters en een vreemde stem. Alles lijkt erop dat je in een mum van tijd de brui zal geven aan dit spel, tot je jouw eerste stapjes zet in de game.

In deze game heb je maar één doel: als een ware Bruce Lee vijanden in de pan hakken tot je vingers pijn doen van het rammen op de knoppen. Als je nu denkt dat dit een button-basher is, dan ben je er wel aan voor de moeite. Een precieze timing is van groot belang om elk level tot een goed einde te brengen. In dat opzicht voelt One Finger Death Punch een beetje aan als een soort dansspel, maar dan natuurlijk veel bloederiger. Elke keer je iemand afslacht, krijg je een gevoel van voldoening. Iets waar games de laatste tijd nog maar zelden in slagen. Het rechttoe-rechtaangehalte en de controls die steeds perfect reageren hebben daar zeker iets mee te maken, maar ook grafisch knettert deze game flink de pan uit. De simplistische voorstelling van jouw personage en de vijanden gecombineerd met flitsende effecten werken

Als je dan ook nog eens weet dat One Finger Death Punch slechts vijf euro kost, dan weet je dat je enorm veel waar voor je geld krijgt.

GAMEPLAY Slechts twee knoppen en toch zo’n diepgaande gameplay.

GRAPHICS Eenvoudig, maar flitsend en entertainend.

VERHAAL Wie een verhaal verwacht, is eraan voor de moeite.

LEVENSDUUR Zowel geschikt voor lange als korte sessies.

EINDSCORE

Review - Senran Kagura Burst

Tamsoft - Marvelous entertainment - Nintendo 3DS/2DS

Borsten. Hiermee hebben we eigenlijk dit volledige spel beschreven. Deze side-scrolling anime actiegame van Tamsoft balanceert op de rand van wat we hier in Europa gewoon zijn. Dus we plaatsten onze 3DS op volle 3D stand, en doken in dit goed gevuld verhaal.

waarop de meisjes schade ontvangen, is zo gemaakt dat er telkens stukken van hun kleuren afscheuren, tot ze nog in hun bikini overblijven. Maar als je wilt, kan je ook onmiddellijk in je bikini beginnen spelen door automatisch te starten in ‘frantic mode’. Iets voor de liefhebbers.

Senran Kagura Burst vertelt het verhaal van schoolgaande meisjes, allen rond de 16 jaar, die opgeleid worden door hun leermeester tot Shinobi ninja. Dit, niet alleen om de trotse traditie verder te zetten, maar ook om tegenstand te bieden tegen een andere school van ninja’s die kwade bedoelingen heeft. Jij kan kiezen welke clan je helpt aan het langste eind te trekken. Elke verhaallijn bestaat uit vijf hoofdstukken, elk met een tiental missies. Deze missies bestaan erin om je knoppen repetitief in elkaar te rammen, om zo je tegenstander tegen de borst te stoten. Dit wordt goed doorspekt met filmpjes waar het figuur van de dames goed in beeld gebracht wordt, de manier

Door het spelen van de missies verbetert niet alleen de kracht van je harem, maar speel je ook nog eens extra kostuumpjes vrij die meestal de verbeelding nog meer doorspekken. Maar als dat nog niet genoeg is, zal tijdens de dialogen tussen de personages het wel nog verder duidelijk worden dat dit spel draait om één ding, namelijk de kracht die er schuilt in je omvangrijke boezem. Senran Kagura Burst is doordrenkt met seksuele toespelingen, borstenhumor en ondoordacht dialogen. Dit wordt nog eens verergerd door de repetitieve en saaie niveau’s. Duidelijk werd dit spel met één

Door Ruben Goethals

gedachte in het achterhoofd gemaakt: fan service voor jongens met stoute gedachten die graag kijken naar jonge meisjes in niets verhullende pakjes. Is dit jouw ding, dan zal je op je wenken bediend worden, zo niet bestaan er betere manieren om de 3D functie op je 3DS te testen.

GAMEPLAY Repetitief, weinig innoverend, genoeg om even op de knoppen te rammen.

GRAPHICS De cutscenes zijn gemaakt met de 3D in gedachten. De gameplay zelf zier er ook goed uit.

VERHAAL Zoals steeds is het meeste te vinden in de cleavage.

LEVENSDUUR Hoge herspeelbaarheid vanwege je keuzevrijheid.

EINDSCORE

Review - Jazzpunk

Door Jan Vanbockrijck

Necrophone Games - Adult Swim - pc

Grafisch is Jazzpunk zeer aangenaam. De unieke stijl van cell-shaded graphics past perfect bij de game. Wat misschien het meest spijtige is aan Jazzpunk, is de korte levensduur. In een drie- tot viertal uurtjes kan je de hele game doorlopen zonder iets te missen. Buiten een zeer eenvoudige variatie op Quake, Wedding Qake genaamd, is er ook amper herspeelbaarheid. Met een prijs van veertien euro valt dit natuurlijk nog wel mee, want uiteindelijk is een korte, maar krachtige ervaring interessanter dan een lange rit waar niets te beleven valt.

De naam Adult Swim zal bij de cartoonliefhebbers waarschijnlijk wel een belletje doen rinkelen. Hoewel de focus voornamelijk ligt op televisieprogramma’s, wagen ze zich ook af en toe aan een videospelletje. Die games zijn meestal gebaseerd op hun cartoonreeksen, maar met Jazzpunk hebben de ontwikkelaars iets volledig uniek gecreëerd. Jij bent Polyblank, een geheim agent in een wereld waar computer, mens en dier verwoven zijn. In essentie is Jazzpunk een third person adventure game, maar toch ook weer niet. De nadruk ligt immers niet op actie of avontuur, maar op exploratie en ontdekking. In die zin mist het ook wel heel wat inhoud, want qua gameplay is er niet veel meer dan interactie met bepaalde items. Maar zoals gezegd is de reis hier belangrijker dan de

eindbestemming. Een hilarische reis, aangezien Jazzpunk vol zit met slapstick en verwijzingen naar de popcultuur van de afgelopen jaren. Van ICQ naar de Teenage Mutant Ninja Turtles tot Fruit Ninja, met alles wordt de draak gestoken. Hierin schuilt meteen het sterkste en tegelijk zwakste punt van Jazzpunk. We kunnen ons voorstellen dat lang niet iedereen de absurde humor kan appreciëren en dat heel wat referenties verloren kunnen gaan. Als je echter houdt van dwaze grappen, doorspekt met subtiele herkenbare punten, dan zijt je bij Jazzpunk helemaal snor. We hebben het geregeld uitgeproest van het lachen en dat is iets wat we tegenwoordig zelden meemaken als we gamen.

GAMEPLAY Wandelen en interactie zoeken. Een beetje aan de saaie kant.

GRAPHICS Cell-shaded gecombineerd met cartoons. Doet wat het moet doen uitstekend.

VERHAAL Geen echt verhaal, wel hilarische grappen.

LEVENSDUUR Kort maar krachtig.

EINDSCORE

Review - The Mighty Quest for Epic Loot

The Mighty Quest for Epic Loot is een kruising van een Action RPG en een Dungeon Defense titel. Van een verhaal is er niet echt sprake. Alles draait om het verzamelen van loot en een kasteel uit de grond stampen die de aanvallen van andere spelers kan weerstaan. Een beetje een kruising tussen Diablo en Dungeon Keeper dus. Hierdoor voelt het spel niet echt aan als een coherent geheel, maar vergis jullie niet. Doe het goed in het ene en het andere zal beter gaan. In het ARPG gedeelte komt het erop neer om het kasteel van jouw vijanden binnen te dringen. Je doel is om je zo snel mogelijk langsheen de verschillende vallen te navigeren en het einde van het kasteel te bereiken om de loot op te eisen. Dit gedeelte wijkt zelden af van wat we gewoon zijn van het genre. Je beweegt je

Door Robin Libbrecht

Ubisoft - Ubisoft - pc

personage met de linker muisknop en valt aan met de nummertoetsen en de rechtermuisknop. Geen raketwetenschap dus. Je hebt de keuze uit drie verschillende personages, eigenlijk vier als je bereid bent nog wat geld op tafel te leggen. Elk heeft zijn sterktes en zwaktes, opnieuw weinig nieuws onder de zon. Je kasteel uitbouwen doe je door verschillende monsters en vallen te plaatsen. Dit doe je met het geld en de kristallen die je verzamelde tijdens een van jouw vele succesvolle rooftochten. Je kan ook kamers en gangen bijvoegen om het ingewikkelder te maken. En om zeker te zijn dat jouw meesterplan zal werken, speel je zelf altijd eerst even als proefpersoon. The Mighty Quest for Epic Loot is geen slecht spel, maar ook geen game die je per se in jouw collectie moet hebben. Voordeel is dat je gratis even kan proberen of het jouw ding is. Maar wij hadden het wel moeilijk met het feit dat je jouw personages kan uitrusten door in de portefeuille te tasten. Een onaangenaam pay2win geurtje, helaas.

GAMEPLAY Basis ARPG met een vleugje castle defense.

GRAPHICS Cartoony looks die perfect in het geheel passen.

VERHAAL Verhaal? Wel leuke humor.

LEVENSDUUR Oneindig, maar pay2win steekt de kop op.

EINDSCORE

Review - Dragonball Z: Battle of Z

Terwijl Dragon Ball Z al jarenlang over zijn hoogtepunt heen lijkt te zijn, krijgen wij nog steeds om de haverklap een nieuwe game over de vereerde animatiereeks door de strot geramd. De meest recente poging van uitgever Namco Bandai om de zuurverdiende centen van de trouwe aanhangers van de reeks binnen te rijven, komt in de vorm van Dragon Ball Z: Battle of Z. Ooit een Dragon Ball Z-game gespeeld? Dan weet je in grote lijnen wat je van Battle of Z mag verwachten. Een vechtspel dat zo diepgeworteld zit in het anime-universum van Dragon Ball Z, waardoor beginnelingen al snel zullen afhaken, een massieve hoeveelheid personages die elkaar bekampen in relatief grote, open vechtarena’s en een eenvoudige besturing zodat werkelijk ieder-

Artdink - Namco Bandai - PlayStation 3, Xbox 360, PlayStation Vita

een de meest ultieme combo’s uit zijn of haar mouwen kan schudden. Onder het mom van Team Battles vechten er nu ook tot drie extra teamgenoten aan je zijde, maar dat gaat dankzij de nalatige AIvrijwel altijd gepaard met de nodige kopzorgen. Bovendien heeft Battle of Z het bijzonder moeilijk om je aandacht vast te houden. De verhaalmodus is een eentonige aaneenschakeling van kleinere knokpartijtjes en baasgevechten die stuk voor stuk met dezelfde strategie te beslechten zijn. Het feit dat we na zo goed als elk level een nieuw personage vrijspelen, houdt de game nog enkele uurtjes fris, maar daarna begint de formule onherroepelijk sleet te vertonen en wijkt het spelplezier voor sleur. Een coöperatieve modus is van de partij,

Door Davy De Rauw

maar dat kan niet voorkomen dat Battle of Z te beperkt is om lang te boeien. De game kan wel rekenen op een degelijke online modus voor maximaal acht spelers, maar ook die kan de monotone verhaalmodus, het beperkte vechtsysteem en de gedateerde graphics niet goedmaken.

GAMEPLAY Slaagt er niet in om boeiend te blijven door het herhalende karakter van de missies.

GRAPHICS Breekt visueel geen potten dankzij erg simplistische beelden.

VERHAAL Zowat iedere saga is aanwezig, helaas schiet de uitwerking hiervan tekort.

LEVENSDUUR Met de missies ben je even zoet, maar door de eentonigheid haak je vroeg af.

EINDSCORE

Review - 10 Second Ninja

Door Marnick De Grave

GameDesignDan - Mastertronic - pc

10 seconden, meer heb je niet om elke vijand in het level te verslaan. Klinkt haast onmogelijk? Klopt. Als je ooit Super Meat Boy hebt gespeeld weet je hoe vaak je je controller naar het scherm hebt willen gooien. En in 10 Second Ninja ga je dat ongetwijfeld effectief doen. Het concept van deze game is simpel: dood iedere vijand in elk level en dat binnen de tien seconden. Dit doe je met behulp van je zwaard, driewerpsterren en enkele stukken omgeving zoals grote ijsblokken en portals. Maar simpelweg alle vijanden doden in tien seconden is niet voldoende. Je krijgt sterren gebaseerd op je tijd. En hoewel je naar het volgende level kan als je het level binnen de tien seconden voltooit, kan je niet naar de volgende wereld gaan zonder genoeg sterren. Dit heeft als resultaat dat het spel je dwingt beter te worden, en sommige levels in twee seconden te kunnen clearen. Zeker niets nieuws, maar in de moeilijke levels kan het zijn dat je je haar wilt uittrekken omdat je 0.1 seconden te traag bent voor die laatste ster. En je het daarom toch nog maar ĂŠĂŠn keertje opnieuw moet proberen.

Buiten een ijzersterke gameplay moet je niet al te veel verwachten. Het spel ziet eruit alsof het op zijn minst deels is gemaakt in paint, en ook de muziek is zeker geen meesterwerk. Het verhaal, dat verteld wordt in enkele korte cutscenes van alles bij mekaar een vijftal minuten, heeft wel zijn grappige momenten. En wie wil er nu niet tegen Robot Hitler vechten? Als je een fan bent van snelle games zoals Super Meat Boy en Cloudberry Kingdom dan is dit zeker een game voor jou. Ben je een gamer die nogal snel gefrustreerd raakt en gemakkelijk opgeeft, dan zal 10 Second Ninja niets voor jou zijn. Frustratie is hier net een belangrijk onderdeel van de ervaring.

GAMEPLAY Een ijzersterke ervaring! Environmental weapons stellen nooit teleur.

GRAPHICS Mist vooral variatie, als je een level hebt gezien, heb je de rest van die wereld gezien.

VERHAAL Het spel draait absoluut niet rond het verhaal, maar wat er is, is welkom.

LEVENSDUUR Vier werelden en twee bonuswerelden houden je zeker uren bezig.

EINDSCORE

Review - Turtle Beach PX4

Door Timmy De Craene

Een goede headset, het is voor elke gamer goud waard. Iedereen heeft wel eens last van een zeurende moeder, een schreeuwende baby of een blaffende hond in huis terwijl jij net wil gamen met vrienden. Is de PX4 van Turtle Beach dan de juiste keuze voor jou en je PlayStation 4?

Review - Turtle Beach PX4

De PlayStation 4 en headsets, voorlopig is het allesbehalve een geslaagd huwelijk. Veel spelers investeerden tijdens de vorige generatie in een peperdure bluetooth headset die nu niet meer compatibel is met Sony’s nieuwste. De Japanse gigant wuift voorlopig de klachten van zijn klanten weg en liet al weten in de toekomst een patch uit te brengen. Gelukkig bleef Turtle Beach niet bij de pakken zitten en kwam het bedrijf op de proppen met de Ear Force PX4, speciaal gemaakt voor de Playstation 4, maar ook compatibel met de PlayStation 3, Xbox 360, pc, Mac en zelfs je smartphone. Qua looks leunt de Ear Force PX4 perfect aan bij die van de PlayStation 4. Over de hele headset is gebruikt gemaakt van de kleuren zwart en blauw, net zoals bij de console en diens LED-belichting. Wanneer je de koptelefoon uit de doos neemt, voel je al dat je kwaliteit in handen hebt. De dikke earpads houden geluid van buiten goed af en voelen bovendien ook prettig aan de oren, zelfs na een aantal uren non-stop gamen. De voornaamste reden waarom men een headset van dit kaliber aanschaft is echter het geluid. We waren blij dat ook op dit vlak de Ear Force PX4 een schot in de roos is. Het geluid blijft ten allen tijde zeer zuiver en helder klinken met een stevige bass indien gewenst. Wanneer het geluid in de hoogte gaat, blijft de PX4 heel solide presteren, zelfs bij muziek op je computer. Zelf hebben we de instellingen bij het testen standaard gelaten.

Voor de perfectionisten is er echter de mogelijkheid om te kiezen tussen verschillende EQ presets. De kwaliteit van de voice-chat is bijna even belangrijk als het geluid zelf. Er is namelijk niks irritanter dan iemand onzuiver horen praten tijdens een spannende game. Die problemen zijn met de PX4 helemaal van de baan. Door middel van een dual-band transmitter verloopt alles heel zuiver en zonder problemen. Je kan zelfs twee apparaten koppelen aan de headset. Zo kan je bijvoorbeeld met je vriendin bellen via je iPhone, terwijl je spelers aan gort knalt in Battlefield 4. Het grootste probleem met de PX4 is dat deze ervaring enkel werkt met de PlayStation 3. Zoals we eerder al aangaven heeft de hypermoderne console van Sony geen mogelijkheid om te werken met bluetooth. Ongelooflijk en onbegrijpelijk, maar voorlopig is het de trieste waarheid. Voice chat met de PX4 en de PS4 werkt door middel van een kabel die in één van de oorflappen gaat en onderaan je Dual Shock 4-controller kan geplugd worden. Waar de Dual Shock 4 het maar een paar uurtjes trekt zonder op te laden, kan je met de Ear Force maar liefst vijftien uren non-stop gamen voor je deze terug hoeft op te laden door middel van een mini-usb kabeltje. Turtle Beach is zo vriendelijk geweest om een gigantische kabel mee in de doos te stoppen, waardoor je rustig kunt gamen mét je headset terwijl die aan het opladen is.

Waar ondergetekende wel bijna een zenuwinzinking van kreeg tijdens deze review, is het verbinden van de headset met de draadloze ontvanger. Gezien de PS4 niet werkt met bluetooth, maar daar wel een menu voor heeft voorzien, die bovendien ook de PX4 oppikt, kan je wel heel gefrustreerd raken wanneer het niet lukt om geluid uit je headset te krijgen. Rustig blijven en wat tutorials bekijken op het internet heeft echter de meubelen gered en al gauw konden we genieten van deze prachtige headset. Het staat als een paal boven water dat deze Ear Force PX4 dé headset van het moment is. Niet enkel een gebrek aan competitie maken deze headset een must-buy voor elke eigenaar van een PlayStation 4. Het heldere geluid, de goede afwerking en het hoge comfort maken van de PX4 een toppertje. De prijs van 150 euro is zeker niet goedkoop, maar je zit zeker voor de rest van deze generatie goed.

Special - Qwirkle

Wat krijg je als je Uno kruist met Scrabble? Qwirkle! Dit strategisch spel bevat vierkante steentjes met zes verschillende symbolen in zes verschillende kleuren die je in reeksen moet leggen. Zoals in Uno, kan je ofwel een reeks maken van verschillende symbolen in dezelfde kleur, of hetzelfde symbool in de verschillende kleuren. Dezelfde steen mag niet tweemaal voorkomen in een reeks, dus kunnen er maximaal zes steentjes op een rij liggen. En om de Uno-logica te respecteren, wordt dat een Qwirkle genoemd. Zoals in Scrabble, maak je met de stenen een aaneenschakeling en kri-

Door Sally Vereecken

jg je punten voor wat je op tafel legt. Je krijgt één punt per steen die je legt en nog eens een punt per steen in de reeks die je aanvult. Het is ook mogelijk om in één zet verschillende reeksen aan te vullen, maar al je afgelegde stenen moeten in eenzelfde reeks aansluiten, dus je kan niet her en der beginnen aanvullen. Slaag je erin om een Qwirkle te maken, dan krijg je twaalf punten voor de moeite! Elk speler heeft altijd zes steentjes in zijn bezit die hij afschermt van de andere spelers. Na je beurt haal je steentjes uit de zak/doos tot je er terug zes hebt. Eens alle steentjes op zijn, wordt het spannend, want de eerste die al zijn steentjes kwijt kan

spelen, stopt niet enkel het spel, maar krijgt ook nog enkele bonuspunten die wel eens het verschil zouden kunnen maken in de eindtelling. Qwirkle is een snel, simpel en leuk gezelschapsspelletje. Het heeft een lage instapdrempel en is dus een ideaal spel om mee te nemen naar familiefeestjes of op reis om snel tussendoor even te ontspannen. De competitiebeesten kunnen ellenlange puntenlijstjes bijhouden, maar niets houdt jullie tegen om al dat gekrabbel achterwege te laten en puur voor het plezier te spelen. Aantal spelers: 2-4 Leeftijd: 6+

Special - Frag-o-Matic 16

Het is altijd een hele uitleg om te doen aan je vriendin, haar familie en je eigen ouders: “ja, ik ga nu met enkele honderden andere mensen in een zaal zitten om te gamen.” Een heel weekend lang. Frag-o-Matic is weer gekomen en gegaan. Het brengt altijd een aparte sfeer mee, zo’n lanparty. Je slaapt twee nachten niet, je spendeert uren lang door voor je scherm en je verzet liters energiedrank, alcohol en eet ettelijke kilo’s junkfood en snacks. Die details laat je er beter uit wanneer je tegen niet-ingewijden vertelt wat je het voorbije weekend hebt gedaan. Zij die aanwezig zijn snappen echter de atmosfeer en de hilariteit die een lanparty van die schaal met zich meebrengt.

Door Jonas Roelen

Naar goede gewoonte trok Frago-Matic opnieuw zijn tenten op in de Oktoberhallen in Wieze. En naar een nog betere gewoonte had de organisatie opnieuw een ongelooflijke kraker van een lanparty bij elkaar gebokst. Er waren niet alleen ettelijk competities met aanlokkelijke prijzen, maar ook funcompo’s en entertainment waar je ook maar een voet zette. Het internet is niet één keer weggevallen (chapeau) en het eten en drinken was opnieuw geen aanslag op de portefeuille. De zwakkeren en competitiedeelnemers hadden een stille en donkere plek om te slapen en de speelzaal was voortdurend gevuld met een aangenaam volume geroep, getier en jolige uitlachhumor. Gaande van de zeer luide vloeken “godverdomme,

f*cking klootzak. Hoe de f*ck kon hij nu weten dat ik er aankwam”, naar “ja, pak hem. schiet, schiet, schiet, schiet, jaaaaaaaaaa.” Elke lanparty heeft zijn sfeerlied te danken aan de zielen die niet bang zijn om hun emoties ten grabbel te gooien voor de hele zaal. Enige puntje van kritiek dat we op Frag-o-Matic kunnen mikken was het ongelooflijk luide volume waarop ze sommige van hun shows deden op ongoddelijke uren, waardoor je soms je teamgenoten niet meer kon verstaan. Maar als de organisatie de volgende jaren opnieuw zo’n topedities in elkaar kunnen steken, dan zal ondergetekende telkens trouw zijn ticketje kopen.