G.Mag #14 - januari 2014 by G.Mag

#14

Gelukkig nieuwjaar door Matthew Deboysere

Elk jaar in januari maken we onszelf klaar voor het nieuwe jaar door af te komen met onze goede voornemens. Meer sporten, gezonder eten, een lief vinden, veranderen van job, wegtrekken bij de ouders of stoppen met roken; iedereen heeft minstens één van die puntjes in zijn lijstje staan. Mijn voornemen van 2013 was om meer te genieten van videogames. Als recensent neem ik de tijd niet meer. Ik rush erdoor, smijt hem aan de kant en prop de volgende game meteen in mijn console of pc. Ik neem zelfs de moeite niet om die een mooi plekje in de kast te geven. Ook mijn collega’s kennen dit probleem. Te veel games om te genieten is niet goed voor je hobby. Daarom dat ik deze maand mij eens zo weinig mogelijk pagina’s heb toegekend. Terwijl ik mijn goede voornemens voor volgend jaar heb neergepend, overliep ik die van dit jaar en merkte ik dat ik er eigenlijk niet veel van heb gebakken. Dus is december mijn inhaalmoment. In één maand tijd zoveel mogelijk games uitspelen, en minstens vijf. Daar ben ik gelukkig ruim in geslaagd. Assassin’s Creed IV: Black Flag, Remember Me, Kingdom Hearts 1.5 HD Remix, The Walking Dead: Season 2, Beyond: Two Souls en Halo 4 mochten allemaal even de revue passeren. En nu liggen ze op de stapel uitgespeelde titels. De rest van het team had die luxe niet. Want ik die minder review, betekent dat de rest meer mag doen. Gelukkig is december een komkommermaandje waarin weinig te beleven valt. Daarom hebben we deze maand de tijd genomen om een nieuwe katern te lanceren in G.Mag: de hardwaresectie. In plaats van enkele losse pagina’s achteraan het blad krijgen jullie nu middenin maar liefst tien pagina’s. Ondergetekende testte de H Wireless-headset van SteelSeries, Timmy de Samsung Galaxy S4 en Jan de Necomimi. Wat dat precies is, lees je verder in dit magazine. Volgend jaar wil ik nog meer gamen. Maar ik wil ook tijd voor jullie maken, onze lezers. Mijn goede voornemen is om in 2014 iets speciaals te doen en eens naar jullie te komen. Jullie te ontmoeten. We hebben al enkele ideëen, dus stay tuned! Gelukkig nieuwjaar en een fantastisch 2014.

INDEX

Index #14 7

Wedstrijd: Soundlink Mini

Vlambeer, een introductie

Games en hun klonen

Een blik op Nuclear Throne

Reviews 15

Bravely Default

Knack

Killzone: Shadow Fall

Assassin’s Creed IV: Black Flag [ps4]

FIFA 14 [ps4]

24 Resogun 25

Battlefield 4 [ps4]

Call of Duty: Ghosts [ps4]

Injustice: Gods Among Us [ps4]

LEGO Marvel Super Heroes [ps4]

Scribblenauts Unlimited [3ds]

Lords of the Rings Online: Helm’s Deep

Zoo Tycoon

Gran Turismo 6

Rayman Fiesta Run

Assassin’s Creed: Pirates

The Walking Dead - Season 2

Assassin’s Creed: Freedom Cry

Zombie Tycoon 2: Brainhov’s Revenge

42 Darkout 43

Professional Farmer

Saint Seiya: Brave Soldiers

Previews

Tom Clancy’s The Division

56 Titanfall Grand Theft Auto V [pc]

Hardware 60

SteelSeries H Wireless

Bose QuietComfort 20

64 Necomimi 66

Bose Soundlink Mini

Samsung Galaxy S4

Features 71

Retro: Doom

2014 volgens de crew

Diablo III: Reaper of Souls

76 Indie

The Order 1886

78 Unplugged

50 Blackguards

Jim Vorwald

Editorial: Davy De Rauw

Top 3: Jan Vanbockrijck

Star Citizen

PRIJSVRAAG

_ BOSE _

SOUNDLINK MINI Wij geven in samenwerking met Bose een Soundlink Mini weg. Via deze draadloze, oplaadbare boombox kun je je favoriete nummers op je smartphone in de hele huiskamer laten luiden. Kraakhelder, compact en niet eens lelijk om naar te kijken. Win hem nu via G.Mag!

http://www.facebook.com/gmag.be Wedstrijdreglement: http://www.gvangames.be/disclaimer Onze acties in dit magazine eindigen op 27 januari 2014 om 23:59. De winnaars worden persoonlijk verwittigd.

COVERSTORY

_ VLAMBEER _ Had je enkele jaren geleden tegen Rami Ismail en Jan Willem Nijman verteld dat ze samen geniale games gingen maken, dan hadden ze je waarschijnlijk voor gek verklaard. Nu is hun tweemansbedrijfje Vlambeer echter een van de meestbesproken onafhankelijke gamestudioâ&#x20AC;&#x2122;s ter wereld. Dit is het verhaal van een onwaarschijnlijke vriendschap, van tegenslagen en successen, maar vooral van twee mannen die nooit opgaven en altijd hun eigen ding durfden te doen DOOR JAN VANBOCKRIJCK

DEEL 2

FLAMBEREN: DE GEBOORTE VAN EEN LEGENDE Het is september 2009 en Rami en Jan Willem zitten op de trein. Ze hebben elkaar nog nooit gesproken, maar zitten wel samen in het eerste eerste jaar Game Design aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Beiden hadden al heel wat ervaring opgedaan met games, maar wel elk op een andere manier. Terwijl Rami zich meer met het commerciële had beziggehouden, had Jan Willem meer een neus voor het design. Toevallig zitten ze in dezelfde coupé en Rami doet er in geuren en kleuren uit de doeken hoe veel succes

Rami Ismail

De businessman

hij al had gekend met de marketing van onafhankelijke simulatiegames. Jan Willem had het allemaal gehoord en vond het maar niets hoe Rami aan het opscheppen was. Uit het niets zegt hij plots: “Hou toch je bek!” Ondanks deze eerste onzachte aanvaring hielden de twee toch contact, zij het zeer sporadisch. Why so serious? Het eerste jaar aan de hogeschool valt nog goed mee, maar omdat Nederland zwaar inzet op serious en applied

Jan Willem Nijman De designer

Leeftijd: 25 jaar Houdt van: slechte sci-fi Favoriete game: Metal Gear Solid

Leeftijd: 23 jaar Houdt van: slechtere sci-fi Favoriete game: Grim Fandango

Eerste ontwikkelaarservaring: Spelen met Gorillas.bas, een game op MS-DOS, waar hij de achtergrondkleur van veranderde.

Eerste ontwikkelaarservaring: Een racegame waarin hij het geluid van de claxon verving door dat van een koe.

games was het jaar daarna een zware domper. Ze houden allebei meer van creatieve games en daardoor wisten ze toen al zeker dat ze op de verkeerde plaats zaten. Ze gaan allebei op zoek naar manieren om zich zo vrij mogelijk uit te drukken en zo leren ze mekaar pas echt kennen. Tegenovergestelden trekken immers aan en omdat ze allebei hun eigen vakgebied hadden konden ze elkaar perfect aanvullen. Jan Willem doet op dat moment aan Rami een ideetje uit de doeken voor een spel genaamd Crates of Hell. Rami is meteen zeer enthousiast en is er zeker van dat ze er een succes van kunnen maken. Dus maken ze de gewaagde beslissing om van school te gaan en hun eigen studio op te richten. Hun visie was zeer eenvoudig: games maken zonder zich aan te trekken wat het grote publiek ervan dacht. Zolang zij ermee tevreden zijn, is het meer dan voldoende. Vlamboyant De visie en koers zijn dus al vastgelegd, maar een naam hebben ze nog niet. In een notitieboekje van Jan Willem had iemand ooit een beer getekend die in brand stond. Het was natuurlijk een woordgrapje op flamberen aangezien dat klinkt als vlamberen. Het klinkt gewoon zo goed dat ze niet lang moeten twijfelen en Vlambeer wordt boven de doopvont gehouden.

DEEL 3

worden en daardoor een berg aan inkomsten verloren ziet gaan. Het voorstel stoot echter op een negatief antwoord en Ninja Fishing verschijnt zonder dat er iets aan kon gedaan worden.

NINJA’S EN VISSEN KLONEN We spoelen door naar juli 2010 en de zon schijnt. Toch zit Jan Willem binnen naar tv te kijken, het is een documentaire over tonijnvissers. Terwijl ze de ene kanjer na de andere in slow motion binnenhalen, daagt er plots een idee bij Jan Willem. Wat als we dat nu eens combineren met Duck Hunt en een hoop upgrades? Hij neemt een blad papier, begint te tekenen en voor hij het weet heeft hij het design voor het spel neergekribbeld. Radical Fishing is geboren en in november van datzelfde jaar verkopen ze het aan Bored.com als een Flash-game. Bij die deal hebben ze wel een belangrijke voorwaarde: ze mogen er later een iOS-game van maken. Ze weten immers dat ze op die markt een pak meer kans hadden om een groot en betalend publiek te bereiken. Dus beginnen ze zo snel mogelijk met een versie voor de App Store met de naam Ridiculous Fishing. Daarvoor roepen ze de hulp in van Zach Gage en later ook van Greg Wohlwend Paniek We zijn ondertussen een jaar later en de heren van Vlambeer kijken lichtjes panikerend naar een trailer van de iOS-game Ninja Fishing, dat binnen een maand zal verschijnen. Het spel heeft alle gameplayelementen gekopieerd van Radical Fishing. Enkel op grafisch gebied ziet het er anders uit en ook mag je de vissen met een zwaard een kopje kleiner maken in plaats van met een shotgun. Ze sturen dus een e-mail naar ontwikkelaar Gamenauts van om

erachter te komen hoe de vork in de steel zit. Die geven onmiddellijk toe dat ze inspiratie hebben gehaald uit Radical Fishing, maar meer dan een vermelding naar Vlambeer zit er niet in en zelfs dan nog willen ze het pas na de eerste update doen. Aangezien Jan Willem en Rami al bijna een jaar hun hart en ziel in Ridiculous Fishing hebben gestoken, is dat natuurlijk verre van voldoende. Stel je voorstel Dus proberen ze te onderhandelen met enkele redelijke voorstellen. Eerst vragen ze om het thema van Ninja Fishing lichtjes aan te passen zodat het niet kon verward worden met hun game. Daarop antwoordt Gamenauts met een verdediging waarom ze niets hadden gestolen, met argumenten als “we hebben niet alle upgrades overgenomen”. Hun tegenvoorstel is dat Vlambeer een deel van de inkomsten krijgt van Ninja Fishing, maar dat is niet naar de zin van zowel Jan Willem als Rami. Eigen creativiteit wordt door hen immers zeer hoog in het vaandel gedragen. Ze willen geen geld verdienen van anderen hun games, ze willen gewoon dat hun spel niet wordt nagemaakt. Omdat Ridiculous Fishing bijna af is, hebben ze nog één laatste voorstel: wachten. Als ze nog een maand of twee tijd krijgen om hun spel af te maken, dan kunnen ze samen in de App Store gelanceerd worden. Op die manier zouden de games voor zich kunnen spreken zonder dat Vlambeer onterecht van plagiaat zou beschuldigd

In zak en as De meeste mensen hebben het makkelijk als ze bestolen worden en de dader op heterdaad betrappen, want ze kunnen naar de rechter stappen. In dit geval was dat echter niet mogelijk, want naar huidig recht wordt alleen een letterlijke kopie van code, artwork of geluid bestraft. Een mechanisme kopiëren, hoe blatant dat ook is, mag dus gewoon. Compleet neergeslagen door die gebeurtenissen vinden de mannen van Vlambeer het onmogelijk om nog verder te werken aan Ridiculous Fishing. Elke keer als ze de draad proberen op te pikken moeten ze denken aan Ninja Fishing, dat als een dief in de nacht hen een mes in de rug had gestoken. En dus gaat hun oogappel de koelkast in tot de wonden geheeld zijn, als ze ooit tenminste nog helen. Hoewel ze op dat moment in zak en as zitten, blijven ze niet bij de pakken zitten. Het is januari 2012 en met het nieuwe jaar komt er ook nieuwe moed. Hun allereerste project Super Crate Box is nu ook op iOS verschenen en krijgt overal lovende kritieken. Bij de verkoop doet het spel het zeker niet slecht, maar het verbleekt toch bij die van Ninja Fishing. Eind goed, al goed Een jaar verstrijkt en op 14 maart 2013 is het eindelijk zo ver: Ridiculous Fishing verschijnt op de virtuele toonbanken van Apple. De game wordt overal met een staande ovatie onthaald, en terecht. Alle reviews prijzen de uitmuntende gameplay, de artistieke graphics en de heerlijke muziek. Als Ridiculous Fishing in april de iOS-game wordt met de hoogste rating, wordt al snel duidelijk dat ze een schot in de roos hebben. Het gaat zelfs zo goed dat de inkomsten de kaap van een miljoen dollar overschrijden in augustus. Dankzij dat grote succes is een versie op Android een logische stap en die verschijnt dan ook op 13 november. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, krijgen ze niet veel later een wel heel lekkere kers op de taart. Ze worden immers door Apple zelf verkozen als beste iOS-game van het jaar.

DEEL 4

VLAMBEER: EEN OVERZICHT Rami Ismail en Jan Willem Nijman hebben met Vlambeer al heel wat games op hun palmares staan. Een kort overzicht van de drie-jarige studio. 2010: - Super Crate Box (pc, iOS) - Radical Fishing (pc) - Super Puppy Boy (pc) 2011: - Luftrauser (pc) - KARATE (pc) - Serious Sam: Random Encounter (pc) - Dinosaur Zookeeper (pc)

2012: - God Gunz (pc) - Yeti Hunter (pc) 2013: - Ridiculous Fishing (iOS, Android) In ontwikkeling: - Luftrausers (pc, PS3, Vita) - Nuclear Throne (PS4, Vita, Xbox One, pc) - Space Murder (tba) - Fffflood (tba)

DEEL 5

_ NUCLEAR _ THRONE

Na de release van Ridiculous Fishing bleven ze natuurlijk niet stilzitten. Het vat vol creativiteit was nog lang niet leeg en ondertussen heeft Vlambeer alweer een nieuwe game op ons afgevuurd, genaamd Nuclear Throne. Dat spel is al even verkrijgbaar op Steam via Early Access, tijd dus voor een preview. DOOR JAN VANBOCKRIJCK

DEEL 6

Nuclear Throne heette vroeger Wasteland Kings, maar de naam werd veranderd om verwarring met Wasteland 2 van inXile Entertainment te vermijden. Daar stopt de vergelijking ook wel volledig, want Nuclear Throne is een geflipt snelle roguelike. Wie ooit Realm of the Mad God heeft gespeeld, zal waarschijnlijk heel wat herkennen, maar Nuclear Throne is uniek op enkele kritieke vlakken. Dodelijk eenvoudig Het concept is behoorlijk eenvoudig: schiet alle tegenstanders dood en je mag naar het volgende level. Raak je tot aan het einde van het spel, dan win je. Sterf je echter, dan mag je helemaal opnieuw beginnen. Je krijgt de keuze uit negen verschillende personages met elk hun eigen kwaliteiten. Zo heb je Crystal, die zich beter kan weren tegen vijanden. Dan heb je ook nog Chicken de kip die begint met een ninjazwaard. Als hij sterft dan loopt hij, hoe kan het ook anders, nog even rond als een kip zonder kop. Of heb je liever Robot die wapens kan opeten om zo zijn levenspunten of munitie weer aan te vullen? In de zone Op dit moment zijn er zes verschillende zones met elk hun eigen kenmerken. De eerste zone is een woestijn, die zeer goed meevalt qua moeilijkheidsgraad. De vijanden bewegen traag en zijn behoorlijk voorspelbaar, met uitzondering van de zuurspuwende schorpioenen. Op het derde en laatste

level krijg je echter te maken met een Big Bandit, die als een gek naar je toe raast en een veel sterker wapen heeft dan de andere bandieten die de woestijn afschuimen. Daarna kom je terecht in de riolen, dat maar één level heeft en dus eerder dient als overgang naar de volgende zone. Ook hier vallen de tegenstanders zeer goed mee en zou je niet al te veel moeite moeten hebben om te overleven. Daarna kom je in de schroothoop terecht en dan begint de leuke ellende die zo eigen is aan roguelikes. Vaak beland je tussen een hele hoop vijanden en als je niet genoeg HP hebt of niet snel genoeg reageert, dan mag je het voor bekeken houden. Daarna kom je weer in een overgangslevel zoals de riolen, alleen zijn het dit keer kristallen grotten. De laatste gevaarlijke zone is de bevroren stad, die moeilijk te bewandelen is door al het ijs en uiteraard ook enkele onvoorstelbaar sterke vijanden kent. Wie hier geraakt mag zich een stevig klopje op de schouder geven, want weinigen slagen daarin. Bekroond Daarnaast kan je ook nog terechtkomen in een ruimte waar een kroon wordt bewaard. Door die op te pikken krijg je een permanente modifier die het spel makkelijker of zelfs moeilijker maakt. Alsof het spel nog niet uitdagend genoeg is, kunnen de echte masochisten dus nog een tandje bijsteken. Elke vijand dropt radioactieve deeltjes als hij sterft en daarmee stijg je in levels. Per level kan je kiezen uit vier

willekeurige vaardigheden, mutaties genoemd. Zo kan je bijvoorbeeld sneller lopen of meer schade doen. Uitbreiden Je kan je al heel wat uurtjes zoet houden met Nuclear Throne, maar er is nog enorm veel in aankomst. Alles zal stevig worden uitgebreid, maar er zullen ook nog enkele nieuwe dingen worden toegevoegd. Nu is er bijvoorbeeld nog geen echt einde, maar in de toekomst zouden er zelfs verschillende moeten komen. Ofwel door de campagne volledig te doorlopen, ofwel door een bepaalde score te halen zou je het spel dan kunnen uitspelen. Daarnaast zijn ze ook van plan om enkele geheimen erin verwerken, maar wat die precies zullen zijn daar wouden ze nog niet over uitweiden. Wat ook op het wenslijstje staat is een coöperatieve multiplayer, maar het is nog niet zeker of dat daadwerkelijk mogelijk is. Samen door de woestenij van Nuclear Throne ploeteren lijkt ons alleszins zalig, dus we hopen van harte dat dit er komt. Nuclear Throne is nu al zeer intense roguelike die tegelijk aangenaam en frustrerend is. De snelle actie gecombineerd met de talloze personages en mutaties zorgen ervoor dat je graag terugkeert om toch nog maar eens tot in de bevroren stad te geraken. Met wat er nog op til staat kan het niet anders dat ook deze game een hit zal worden.

REVIEWS

p38. THE WALKING DEAD - SEASON 2

REVIEW

BRAVELY _ DEFAULT _

De zogenaamde JRPG heeft geen gemakkelijk marktpositie hier bij ons. Dat merk je onder andere aan de game mechanics waar constant aan gesleuteld wordt in bepaalde grote reeksen, tot ergernis van de fans. Maar is dat eigenlijk allemaal wel nodig? Een voorbeeld dat het perfect mogelijk is om de old-school gameplay up te daten zonder de boel helemaal ondersteboven te halen is Bravely Default.

DOOR SALLY VEREECKEN

DEEL 2

ONTWIKKELAAR: SILICON STUDIO UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 6 DECEMBER 2013

Voor de meesten kwam dit spel helemaal uit het nergens. Ontwikkelaar Silicon Studio heeft nog geen grote naam en slechts maar één spel dat recentelijk wat bekendheid kreeg in deze streken. 3D Dot Game Heroes was een spel met een enorme knipoog naar de oude actie-RPGs als Zelda en ook Bravely Default vindt zijn roots in een RPG-serie, namelijk Final Fantasy. Oorspronkelijk was dit spel bedoeld als sequel van Final Fantasy: The 4 Heroes of Light voor de Nintendo DS uit 2010. Om het echter voor de fans niet nog moeilijker te maken werd beslist om het om te dopen naar Bravely Default. Een jaar na de release in Japan werd een re-release uitgebracht met enkele aanpassingen en het is deze versie waar wij in Europa van mogen meegenieten. Naar grafische kwaliteit toe moet Bravely Default in elk geval niet onderdoen voor de grotere RPGtitels. De steden en dungeons hebben prachtige handgetekende achtergronden die totaal niet afsteken tegen de 3D-models van de personages en ook in de 3D-modus mooi integreren. Ook de muziek is passend doorheen de game. Alhoewel geen enkel stuk er werkelijk uitspringt, stoort de muziek geen enkele seconde. Kristallen in gevaar In de wereld van Luxendarc zijn er vier eeuwenoude tempels met elk een groot kristal. Niemand weet nog wie deze structuren ooit gebouwd heeft, maar wel publiek geweten is dat ze beschermd moeten worden. Elke tempel heeft zijn eigen priesteres of “vestal” die samen met haar gevolg elke dag bij het kristal bidt om zo de wereld van kwaad te vrijwaren. In de laatste vijftien jaar begint echter de anti-kristalisme-beweging aan aanhang te winnen. Deze gedachte is het sterkst in Eternia, gebied van het aardekristal, waar technologie hoogtij viert. Van zodra je het spel opstart krijg je een introfilm met de achtergronden van de vier helden van dit verhaal. Enerzijds heb je Agnes Oblige, de

windvestal die haar tempel moet ontvluchten als het kristal opeens gitzwart wordt. Het tweede personage lijdt aan geheugenverlies en noemt zichzelf Ringabel - flauw maar goed. Hij heeft een boek waar enkel profetische teksten instaan die vooral lijken te gaan over een intrigerende jongedame. Derde deel van het team is Edea Lee, dochter van de leider van Eternia. Haar eerste missie is om de windvestal terug te vinden. Als laatste is er nog Tiz, die op een dag zijn rustige leven en kleine broertje verliest bij een grondverzakking die zijn hele dorp in een krater doet verdwijnen. Je begint het spel als Tiz die wakker komt in hoofdstad Caldisla na de ramp bij Norende. Als hij terugkeert naar de krater om te zoeken naar overlevenden, ontmoet hij Agnes die zelf het rampgebied aan het onderzoeken is. Hierna ontmoeten ze redelijk snel de andere twee personages. Het wordt al snel duidelijk dat er meer aan de hand is met de kristallen en dat Eternia hier wel eens zou kunnen achterzitten. Ondanks het protest van de vestal, die liever op haar eentje de problemen met de kristallen zou willen aanpakken, beginnen ze met z’n vieren aan een avontuur om de kristallen van Luxendarc te redden. Ondanks dat de intro aanvoelt als een regelrecht RPG-cliché is niets minder waar. Silicon Studio heeft deze vier figuren van genoeg karakter en een goede voicecast voorzien, waardoor ze snel als volwaardige personages aanvoelen. Een andere meerwaarde hierbij is het partychatsysteem met korte optionele gesprekken tussen de personages die je op bepaalde momenten kunt laten afspelen. Door deze korte intermezzo’s kom je op een luchtige en natuurlijke manier meer te weten over de helden en hoe ze denken, wat ze echt een derde dimensie geeft. Het verhaal zelf volgt het klassieke technologie tegen traditie thema dat regelmatig gebruikt wordt in fantasysettings. Niettemin wordt het allemaal heel goed gebracht. De

DEEL 3

wereld van Luxendarc is uitgediept en naast de hoofdpersonages hebben ook de prominentere zijpersonages en antagonisten duidelijke en interessante persoonlijkheden en achtergronden. Klassieke gameplay with a twist Bravely Default heeft zoals het een klassieke JRPG betaamd een turnbased vechtsysteem. Toevoeging aan dit systeem zijn de acties “brave” en “default” en de battlepoints. Om een actie uit te voeren verbruikt een personage een battlepoint, die ze bij een nieuwe ronde terugkrijgen. Je kan echter beslissen om de “default” te gebruiken, waarmee je een ronde niets doet en je punten opspaart. De “brave”-actie laat je dan weer een extra actie doen in dezelfde ronde voor een battlepoint. Interessant is dat je jouw punten ook preventief kunt gebruiken, maar voor elk extra actie moet je dan een ronde uitzitten. Je kan zowel positief of negatief tot drie extra acties gaan, waardoor je dus heel wat vrijheid hebt om strategieën uit te denken. Om het soms noodzakelijke grinden wat vlotter te le laten gaan is er tevens een autobattle-optie, waarbij je personages de laatst ingestelde acties herhalen. Een andere klassieker die in dit spel zijn terugkeer maakt is het job systeem. Elk personage kiest een bepaalde klasse waarin hij zich specialiseert en kan deze wisselen tussen de gevechten door. Iedereen begint als freelancer. Er zijn zo’n 23 jobs die je tot level 14 kan uitdiepen en die leveren je niet alleen meer en betere abilities op, maar ook supportabilities die je los van je job kunt blijven gebruiken. De stats van je

personages hangen af van je joblevel, dus het is geen goed idee om middenin een dungeon plots iedereen een nieuwe job te laten aanleren. Naast de klassieke jobs als knight, white mage en black mage zijn er ook enkele nieuwe toevoegingen te vinden zoals vampire of pirate. Aan nevenactiviteiten geen gebrek in Bravely Default. Tiz wordt namelijk heel vroeg in het spel aangesteld door de koning van Caldisla als hoofd van het heropbouwproject van zijn thuisdorp Norende. Op een kaart kies je welke shops je wilt bouwen of upgraden of welke gebieden je terug toegankelijk wil maken door een aantal inwoners hieraan toe te wijzen. Naargelang het level en de aard van je shop kun je items kopen bij de adventurers die ook dienst doen als savepoint. De interessantste items in het spel kunnen enkel maar op deze manier verkregen worden, dus het loont de moeite om er je tijd in te steken. Het dagboek van Ringabel dient trouwens niet enkel als kapstok voor het verhaal, maar is ook een compendium met informatie over de mensen en plaatsen die de helden tegenkomen en de items die ze aankopen. Omdat tegenwoordig alles een online component moet hebben kan ook Bravely Default niet achterblijven. Via Street Pass kun je vijanden sturen naar het dorp van andere spelers die deze dan met hun party moeten bevechten. Daarnaast kun je ook linken met de characters van je vrienden om hun abilities als hulplijn te gebruiken tijdens je gevecht. Een andere methode om

je uit een lastige situatie te helpen is de “bravely second”-modus die de tijd even stil zet, zodat je nog een extra actie kunt doen met een personage. Deze SP-punten kun je verzamelen door de 3DS acht uur in “sleep mode” te zetten of door ze aan te kopen. Ja, je leest het goed, zelfs in een RPG van dit kaliber worden microtransacties aangeboden! Als zelfs dat je niet kan helpen, heb je nog altijd de mogelijkheid om de encounterrate of de moeilijkheidsgraad te verlagen. Omgekeerd kan natuurlijk ook als je liever een grotere uitdaging hebt.

De roots van Bravely Default vallen absoluut niet te ontkennen. Er zijn genoeg knipogen in het spel naar de Final Fantasy reeks zoals namen van characters en items. Daarnaast creëert het spel ook zijn eigen stijl met de toevoeging van de “brave”- en “default”acties in gevechten en het gebruiken van bijvoorbeeld eigen summons. In kwaliteit en sfeer moet het spel zeker niet onderdoen voor de grotere namen in het genre en we kijken nu al met plezier uit naar de aangekondigde sequel Bravely Second. Een echte aanrader voor zowel beginnende spelers als liefhebbers van het RPG-genre!

9,0 geniaal

+ + -

Setting Gameplay Sidequests Microtransacties 17

REVIEW

ONTWIKKELAAR: SCE JAPAN STUDIO UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

KNACK DOOR BART TAELEMANS

De line-up bij de launch van de PlayStation 4 werd vooral gedomineerd door nieuwe afleveringen in bekende shooterreeksen. Maar warempel, hier is ook eens iets anders: Knack, een first-party titel van Sony zelf, exclusief voor hun nieuwe console. Kan de firma ons ervan overtuigen dat het niet al FPS is wat de klok slaat? Knack kan nog het beste omschreven worden als een platform-beat ‘em up. De mensheid is in oorlog met goblins. Onder leiding van een zekere Gundahar vallen deze monsters de steden van de mensen aan. Een groepje knappe koppen besluit de goblins aan te pakken en hun leider op te sporen. Daarvoor zetten ze onder meer de bewakingsrobots in van een rijke industrieel, Viktor. Maar het vlaggenschip van de expeditie is Knack. Hij is een wezen dat volledig uit mysterieuze oude relikwieën bestaat en dat ontdekt werd door een professor, doctor Vargas. Ook van de partij is avonturier Ryder en diens neefje Lucas. Aardig is dat Knack blijkt uitgerust te zijn met een zware stem, waarmee hij te pas en te onpas stoere oneliners op de vijand loslaat. Raar beestje Het ietwat magere verhaaltje is eigenlijk vooral een vehikel om de personages in bepaalde gevarieerde settings te brengen. Knack is een raar beestje op dat vlak. De decors hebben wat weg van scifi, terwijl de goblins dan weer echt fantasy zijn. Die tweedeling zie je ook in de graphics. Bossen, gebouwen en ontploffingen zien er bijzonder knap uit, terwijl de goblins en de protagonisten er dan weer heel cartoonesk uitzien. Dat vloekt soms weleens, als je een goblin in z’n World of Warcraft-achtige vliegtuigje een gebouw ziet opblazen met een bijna fotorealistische ontploffing. Maar voor de rest valt er over de graphics niet te klagen, alles ziet er heel aangenaam uit. Hoewel het nu ook niet bepaald een toonbeeld is van de kracht die de PlayStation 4 in huis heeft. Daarvoor kun je dan weer beter terecht bij een van de shooters in de line-up.

DEEL 2

Heel leuk en verfrissend aan Knack is dat het een van de eerste games is die ook gebruik maakt van de speaker in de controller. Bij het verzamelen van relikwieën en kristallen in het spel, hoor je het geluid gemengd tussen de speakers op je televisie en die op je controller. Als het volume op je televisie hoog genoeg staat, geeft dit een heel leuke en immersieve ervaring. Het lijkt echt alsof het geluid uit je televisie naar je hand stroomt. De andere nieuwe functie van de PlayStation 4-controller, de touchpad, wordt helaas niet gebruikt in deze game. Eenvoudige controls Niet dat daar veel ruimte voor zou zijn, want de gameplay van Knack is heel eenvoudig. Buiten lopen en wegduiken voor aanvallen, heb je eigenlijk maar één knop nodig om te vechten en een combinatie van twee knoppen om speciale aanvallen uit te voeren. Daarvan heb je er drie, die je kunt activeren door gele kristallen of sunstones te verzamelen. Op die manier kun je een hele groep vijanden lelijk toetakelen met een soort van relikwietornado, een allesvernietigende schokgolf op de grond of een aanval op afstand. Elke vijand heeft specifieke wapens of manieren van aanvallen, die je na een tijdje wel uit het hoofd gaat kennen. Gelukkig is er voldoende variatie om de spanning erin te

houden. Ook de bosses zijn behoorlijk uitdagend, zij het bij momenten ook geweldig frustrerend, omdat je telkens helemaal naar het begin van een lange boss fight moet als je dan toch sterft. En sterven doe je soms vrij snel, tenminste als Knack z’n gewone vorm heeft. In het begin van het spel is hij maar een klein opdondertje. Door relikwieën te verzamelen kan hij echter groeien, en op bepaalde punten kan hij zelfs andere materialen in z’n lichaam integreren, zoals ijspegels of hout. Bij momenten is Knack dus een massief monster, behoorlijk intimiderend en krachtig. Geregeld ga je wel terug naar de kleine gestalte, als er relikwieën nodig zijn om deuren te openen of liften te activeren. Dan is het kwestie van even te overleven tot je weer groot en sterk bent en relikwieën te verzamelen, die overigens ook leven bijgeven. Gadgets en kristallen Relikwieën en sunstones zijn niet de enige dingen die je kunt vinden in de wereld van Knack. In geheime ruimtes vind je onder andere onderdelen van gadgets die je kunt samenstellen en kristallen van allerlei aard, waarmee je later een andere soort Knack kunt creëren. Met de gadgets krijg je extra voordelen, zoals leven bijkrijgen als je sunstones verzamelt, of makkelijkere

detectie van geheime ruimtes. Hiermee wordt de speelduur van de game artificieel verlengd, omdat het toch even duurt eer je alle onderdelen van een gadget gevonden hebt. Laat staan de kristallen, die mogelijk nog zeldzamer zijn. Maar we kunnen ons wel voorstellen dat je aan Knack nog wel wat plezier beleeft als je het een tweede keer speelt.

Knack is een beetje dubbel. De game speelt erg leuk, met een paar coole vondsten qua verzamelen en uitbreiden van het hoofdpersonage. Representatief voor de beloofde kracht en pracht van de nieuwe generatie consoles is het echter niet, ondanks het gebruik van een van de nieuwe mogelijkheden van de PlayStation 4-controller. Het is dus nog even afwachten tot het volle potentieel van de nieuwe apparatuur benut wordt in games, maar intussen is Knack wel een aangenaam spel om die wachttijd door te brengen.

7,0 goed

+ + -

Oneliners Immersief Verhaal Bescheiden launchtitel

REVIEW

ONTWIKKELAAR: GUERRILLA GAMES UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

KILLZONE SHADOW FALL DOOR BART TAELEMANS

De Helghast zijn terug. En daarmee dus ook de zesde game in de Killzone-reeks, die al furore maakt sinds de PlayStation 2. Onze noorderburen van Guerrilla Games mogen de spits afbijten voor de PlayStation 4, samen met een paar andere grote reeksen, en houden stevig stand tussen al het grote geweld bij de launch. Dat heeft er natuurlijk ook deels mee te maken dat er helemaal nog niet zo veel games in de lineup van de nieuwe console zitten. Maar dat neemt niet weg dat de game wel wat te bewijzen heeft. Killzone Shadow Fall is een kans voor Guerrilla Games om de reeks op te frissen voor de nieuwe generatie, en die kans lijkt de firma ook met beide handen aangegrepen te hebben. Het verhaal van de game sluit naadloos aan bij Killzone 3. Toen werd de planeet Helghan opgeblazen door de Vektans, sinds jaar en dag aartsvijanden van de Helghast en protagonisten van de games. De overlevenden van deze zogenaamde Terracide vinden hun heil op de planeet Vekta, waar ze toegelaten worden een kolonie op te richten, New Helghan. De twee beschavingen kunnen het echter nog altijd niet zo best met elkaar vinden en richten een grote muur op tussen de twee gebieden. Het is duidelijk dat de grote oorlog tussen de twee lang nog niet afgelopen is, want geregeld vinden er guerrilla-acties plaats rond deze muur. In deze setting speelt Killzone Shadow Fall zich af. Lucas Kellan is een Shadow Marshal, een speciale eenheid die in hoofdstad Vekta City de orde handhaaft voor de VSA, het equivalent van de NSA op Vekta. Het is geen toeval dat Kellan bij deze speciale eenheid terechtgekomen is. Als kleine jongen werd hij gered door een andere Shadow Marshal, nadat hij zâ&#x20AC;&#x2122;n vader bruut vermoord zag worden door een Helghast. Deze persoonlijke inslag duikt nog wel vaker op in het

DEEL 2

verhaal van de game en niets is zwartwit. Dat maakt van de singleplayer van de game een bijzonder coole ervaring die je echt meeneemt op een achtbaan van emoties en plotwendingen. Je speelt onder andere in de open natuur in de buurt van The Wall, in gevangenissen, in ruimtestations, in sloppenwijken in New Helghan, en ga zo maar door. Alles ziet er werkelijk fenomenaal uit. Hier is duidelijk het maximum uit de hardware gehaald, tenminste voor zover dat mogelijk is zo vroeg na de launch van de console en de game. Als het vanaf nu alleen maar bergop gaat, kijken wij alvast heel hard uit naar de toekomst. De vergezichten in Killzone zijn echt indrukwekkend en soms zelfs bijna pittoresk, alsook kleinere details als water en texturen van muren en vloeren. Op sommige punten stonden we te staren naar een plas water waarin de zon weerschijnt en die uitloopt op het asfalt, zo mooi is het allemaal. Ook bloedplassen blijven even stromen nadat je een vijand omgelegd hebt, en de lichtinval en stofjes die rondvliegen, zijn adembenemend gedetailleerd. Dat alles wordt omgeven door een geflipte elektronische soundtrack, die zo veel sfeer toevoegt aan het spel, dat we soms even moesten stoppen om naar adem te happen. Ook de andere geluiden zijn prima. Elk wapen heeft zâ&#x20AC;&#x2122;n kenmerkende vuurgeluid, je hoort bewakers al van een afstand

praten, en de bewakingsrobots die her en der opduiken, maken een bijzonder verontrustend geluid als ze je opmerken. Kleine anekdote: de audiologs die je als collectibles vindt, worden afgespeeld op de speaker van de controller. Soms wel wat lastig als je intussen verder speelt en in een dialoog terechtkomt, want dan heb je twee stemmen door elkaar. Maar verder voegen deze audiologs alleen maar toe aan de sfeer. Zo ook de strippaginaâ&#x20AC;&#x2122;s die je in het spel vindt, waarmee je een hele strip kunt samenstellen over het conflict tussen de Helghast en de Vektans. Knallen en puzzelen De gameplay van Killzone Shadow Fall is redelijk rechttoe rechtaan. Doorgaans gaat het om knallen en granaten gooien, afgewisseld met minipuzzels oplossen om deuren te openen en bewakingssystemen uit te schakelen. Wel nieuw is de drone die je kunt inzetten bij het vechten, de OWL. Deze robotkompaan kan vier dingen: aanvallen, een schild opwerpen, vijanden tijdelijk verdoven, en een kabel uitgooien om naar lager gelegen plekken te gaan. Wisselen tussen deze vier mogelijkheden doe je met de touchpad van de controller. Daarmee bewijst de game dat alle registers opengetrokken zijn om de mogelijkheden van de PlayStation 4 maximaal te benutten. Helaas zijn eigenlijk vooral het aanvallen en de kabel van de drone echt handig, de andere functies hebben we

eigenlijk amper gebruikt, tenzij ze ons opgedrongen werden. Verder mikt Killzone voor een stukje ook op stealth, met de mogelijkheid om de omgeving af te scannen en vijanden te taggen om hun bewegingen te volgen. Na een hele playthrough constateerden we echter dat we deze functie amper gebruikt hadden, tot we in de epiloog ook weer bijna verplicht werden het te doen, dus veel brengt het niet bij aan het spel. Ook de puzzels waren hier en daar wat frustrerend, zeker omdat het in de semi-open wereld van sommige hoofdstukken niet altijd even makkelijk is om de weg te vinden. Maar dat doet weinig tot niets af aan de pret.

Killzone Shadow Fall is een evenwichtig spel met vertrouwde gameplay en een aantal leuke nieuwigheden. De game is kanshebber om voorlopig de beste titel te zijn voor de PlayStation 4, vooral dankzij de graphics. Daar kan natuurlijk snel verandering in komen, maar nu is de boodschap om hiervan toch nog even fiks te genieten, en dat is geen probleem met deze game.

8,5

geweldig + + + -

Graphics Soundtrack Details Gimmicks 21

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT MONTREAL UITGEVER: UBISOFT MONTREAL PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

DOOR TIMMY DE CRAENE

ASSASSIN’S CREED IV: BLACK FLAG [PS4] Assassin’s Creed is een van de best verkopende franchises die de vorige generatie gebaard heeft. Bij de launch van de PlayStation 4 was het dan ook niet verwonderlijk dat ook nu een Assassin’s Creed-game aanwezig is. Toont Ubisoft al meteen wat we kunnen verwachten van de nieuwe generatie of wachten we nog beter tot volgend jaar? In deze Assassin’s Creed IV: Black Flag kruipen we als speler in de huid van Connor Kenway. In tegenstelling tot de protagonisten van eerdere delen uit de franchise is zijn drijfveer geen wraak of erfenis van zijn voorouders maar gewoonweg geld. Het is misschien goed om te weten dat Connor een piraat is en dus eigenlijk geen echte assassin. De flamboyante houding van onze held past perfect in de setting die de ontwikkelaar heeft geschetst. De vergelijking met de Pirates of the Caribbean-films flitste wel vaker door onze gedachten maar goed, qua sfeer kunnen we niet klagen. De reden waarom Ubisoft deze kaart der piraterij getrokken heeft is heel simpel. De oorlogsvoering op het water was één van de enige lichtpunten in de vorige Assassin’s Creed, en nu werd er een volledige game rond gebouwd. Je hebt de mogelijkheid om gewoon te varen maar ook om andere schepen te raiden en forten te bestormen. Het is ook noodzakelijk dat je er voor zorgt dat je schuit voorzien is van de laatste upgrades. Positionering en tactiek is belangrijk tijdens het varen en op dit vlak komt deze Black Flag het meeste tot zijn recht. Wanneer we voet aan

land zetten, komen we terecht in de Assassin’s Creed die we leerden kennen eind 2007, en nu we een nieuwe generatie consoles voorgeschoteld krijgen, begint het eens tijd te worden dat er wat veranderingen komen. Om te beginnen is de stealthmogelijkheid nog altijd even dramatisch als in de eerste game. Voor de ogen van vijf bewakers een collega in de struiken sleuren en een kopje kleiner maken is allemaal geen probleem. Van het ene bosje naar het andere springen terwijl er meer dan 4 meter ruimte is en een soldaat je aankijkt ook niet. De sfeer die Ubisoft wist te creëren verliest op deze manier al snel zijn charme. Spijtig genoeg zijn de meeste missies ook repetitief en ongeïnspireerd te noemen. Heel vaak houd je taak in om een bepaald persoon te volgen en hem daarna te beroven of te vermoorden. Je kan nog steeds danseresjes op vijanden afsturen om hen even af te leiden terwijl jij naar binnen glipt en iets steelt of iemand onder de zoden stopt. Door de idiote A.I. is het meestal geen probleem om deze taken tot een goed einde te brengen.

Grafisch toont de PlayStation 4 dan wel weer zijn meerwaarde. Ubisoft Montreal wist tevens een heel leuk weersysteem te implementeren in deze Assassin’s Creed IV: Black Flag. Vooral op zee is de opstekende wind zeer realistisch te noemen. De freerunning van deze franchise staat ook nog steeds als een huis maar ook dit kan naar onze mening deze franchise niet blijven redden. Een nieuwe generatie console betekent naar onze mening ook een nieuwe generatie Assassin’s Creed. En die hebben we nog niet gekregen.

Assassin’s Creed IV: Black Flag mag dan misschien op de PlayStation 4 uitgebracht zijn, dit is nog steeds een game van de vorige generatie. De verouderde gameplay dateert van eind 2007 en het begint hoog tijd te worden dat Ubisoft gaat bezinnen. We willen namelijk niet dat deze reeks de dieperik in gaat zoals de Call of Duty-franchise en een ordinaire cash cow wordt. Deze Black Flag is geen slechte game voor de fans van de vorige games maar het mag allemaal ietsje meer zijn.

7,0

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: EA SPORTS UITGEVER: EA GAMES PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

FIFA 14

DOOR TIMMY DE CRAENE

[PS4]

Elk jaar brengt Electronic Arts een nieuwe telg uit van zijn FIFA-reeks en dat op zowat alle platformen denkbaar. Bij de release van de PlayStation 4 kon dus ook een next-gen FIFA 14 niet ontbreken. Wat kan Electronic Arts brengen op de PlayStation 4 dat op de vorige console niet mogelijk was? Ook wij waren benieuwd wat de impact van deze generatie is. Laten we eerlijk zijn, FIFA 14 op de vorige generatie consoles was een van de slechtste in jaren. De A.I. kreeg heel vaak kuren, van de flank centraal voorzetten en koppen was bijna een garantie op doelpunten en doorsteekballen waren soms niet te verdedigen. Op voorhand gaf jullie reviewer dus geen moer over deze next-gen FIFA 14. Het was dan ook een verrassing om te zien dat bijna al deze problemen niet aanwezig zijn op de PlayStation 4. Eigenaardig want die hadden niet veel te zien met de console, eerder met het ontwikkelen. We gaan geen betoog beginnen dat EA bewust de oudere versies minder afgewerkt heeft uitgegeven maar het is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Snelheid Heerlijk aan FIFA 14 op de PS4 is dat alles nu lekker snel gaat. Waar de speler vroeger nog enkele seconden moest wachten om een speler te selecteren en deze te wisselen gaat nu alles vlot in realtime, zonder enige laadtijden. Je moet nog steeds eventjes wachten alvorens een match begint maar net zoals in de vorige FIFA krijgen we weer minigames voor de kiezen. Zo moet je met je favoriete speler, Cristiano Ronaldo in dit geval, tien voorzetten

trappen en daarbij zoveel mogelijk kartonnen dozen raken. Eens je de nodige score behaald hebt krijg je de volgende keer de zilveren versie van diezelfde techniek te spelen. Het is altijd leuk om andere spelers in je vriendenlijst de loef af te steken door middel van een leaderboard. Replays Grafisch ziet FIFA 14 er ook beter uit dankzij de Ignite Engine maar die komt eigenlijk enkel tot zijn recht in de herhalingen na een fout of een goal. Eindelijk is ook het moment aangebroken dat het publiek leeft én actief supportert. Niet alles is echter zo positief. Een vrij grote fout in de A.I. is namelijk dat de scheidsrechter bij doodnormale aanrakingen vaak een vrije trap gaat fluiten terwijl er eigenlijk niks aan de hand is. Op die manier een goal incasseren is dus vrij frustrerend. Het spijt ons nog steeds om te zien dat spitsen graag buitenspel lopen en het vaak vertikken om naar de bal toe te lopen. Want ook hier kan je vrij weinig aan doen. Verbeteringen zijn dan wel dat de spelers meer initiatief nemen en dat de tegenstander niet meer te doorgronden is aan de hand van een bepaald patroon. Vroeger had je na één seizoentje wel door wat de andere ging

doen, hier is dat minder het geval. FIFA is niet meer zo voorspelbaar als enkele jaren geleden. Verder zijn alle gekende modi aanwezig zoals Career, Friendly, Seasons, Ultimate Team en anderen. In FIFA 14 hebben we ook voor het eerst de mogelijkheid om Seasons in co-op te spelen met een vriend of vriendin. Concreet bestuur je dan één team met twee mensen tegelijk. Dit is vooral grappig te noemen, handig is iets anders naar onze mening. Wat we zelf ook spijtig vonden is dat de tegenstander niet per se een co-op duo is maar een gewone speler kan zijn. Op die manier ben je als duo wel in het nadeel.

Waar FIFA 14 op de PlayStation 3 naar onze mening nog een lauwe hoop stront was, is dit al een heel ander paar mouwen. FIFA 14 speelt vlot, competitief en ziet er ook heel goed uit. Niet alles is perfect maar we vragen ons af of dit ooit mogelijk zal zijn. Wie teleurgesteld was van de vorige versie test deze best eventjes uit, hij speelt namelijk volledig anders.

8,9

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: HOUSEMARQUE UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

DOOR BART TAELEMANS

RESOGUN

Zo goed als alle launchtitels van de PlayStation 4 passeren de revue in deze editie van G.Mag, de ene al wat interessanter dan de andere. PlayStation Plus-abonnees kregen bij de launch van de console een paar gratis games in de schoot geworpen, waaronder het fraaie Contrast en de sidescroller Resogun. Altijd mooi om iets gratis te krijgen, hoewel we altijd wel wat sceptisch zijn als het daarop aankomt. De Games With Gold op Xbox 360 weten zelden echt te bekoren, op hier en daar een oudere AAA-titel na die de meeste mensen al wel gespeeld hadden intussen. Maar daar biedt Sony toch wel wat meer lekkers. Resogun is een game van de hand van de Finse indieontwikkelaar die ons zeventien jaar geleden al Super Stardust op pc bracht, en later de HD-versie op PlayStation 3 en Super Stardust Delta op PlayStation Vita. Resogun is de spirituele opvolger van deze reeks en blijft trouw aan de aloude sidescroller-shooterfun, maar nu in een fraai 3D-jasje. Verslavend De scepsis ebde dus al snel weg bij het spelen van dit pareltje. Resogun is onversneden plezier en old school verslavend, precies zoals we onze games graag hebben. Bovendien lijkt de game op het eerste gezicht behoorlijk eenvoudig, ondanks de massaâ&#x20AC;&#x2122;s informatie die je over je heen gedumpt krijgt door een computerstem uit de speaker van de DualShock 4. Maar eens je dieper gaat spitten, wordt de game behoorlijk pittig en draait het om comboâ&#x20AC;&#x2122;s aan

elkaar rijgen en te overleven, terwijl je hier en daar groene mensjes oppikt om in veiligheid te brengen. Deze mensjes komen op het speelveld terecht als je bepaalde reeksen vijanden om zeep helpt. Doe je dit niet snel genoeg, sterven de mensen en krijg je geen broodnodige boosts om de hordes andere tegenstanders aan te pakken. Deze tegenstanders bestaan uit vijandelijke ruimteschepen die nooit alleen komen. Verwacht je dus aan indrukwekkende golven vijanden, die je met wat timing een uitstekende multiplier kunnen geven om meer punten te halen en een voet binnen te krijgen op de leaderboards. Op de hogere moeilijkheidsgraden is het kwestie van bijzonder alert te zijn tussen alles chaos om het einde van elk level te halen, waar je geconfronteerd wordt met een superboss waar je even je tanden in moet zetten. Deze bosses zijn gevarieerd en hebben allemaal hun zwakke plekken, waar je niet zomaar bij raakt. De game is duidelijk op vaardigheid gebaseerd, met wat buttonmashen kom je zelfs maar amper door de Rookie-setting heen. Dat kunnen we alleen maar toejuichen.

Resogun ziet er ook prachtig uit, met neo-noir scifi-achtergronden en de vele voxels waarin de vijanden uit elkaar spatten als je ze omlegt. Dat zorgt voor een visueel spektakel dat de term next-gen zeker waard is. De muziek is van de Fin Ari Pulkkinen, die onder andere met Angry Birds zijn naam wist te vestigen als componist van gamesoundtracks, inclusief sound design. Ook voor Resogun vervulde hij deze twee rollen, en dat bracht hij er goed vanaf. De geluiden en de muziek zwepen je op en zorgen samen met de overdonderende visuals voor een thrill ride vanjewelste.

De combinatie van pittige gameplay, een opzwepende soundtrack en prachtige visuals maakt van Resogun een geweldig verslavend vat vol plezier, met een old school arcadegevoel. Tel daarbij op dat de game gratis is voor PlayStation Plus-abonnees, en je hebt een winnaar in de race om de podiumplaatsen bij de launchline-up van de PlayStation 4. En dat is niet slecht voor een kleinere titel tussen al het grote geweld.

9,0

geniaal

REVIEW

ONTWIKKELAAR: DICE UITGEVER: EA GAMES PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER

DOOR TIMMY DE CRAENE

BATTLEFIELD 4 [PS4] Battlefield 4, daar keek ondergetekende pas ĂŠcht naar uit. Battlefield 3 werd ten huize De Craene namelijk kapot gespeeld. Zij aan zij met broerlief trokken we bijna 100 uren ten strijde naar alle hoeken van de wereld. Kan dit deel de minpuntjes van de vorige wegwerken en ons laten genieten van een degelijke singleplayer? Battlefield 4 kwam op 29 oktober uit op de PlayStation 3 en de Xbox 360, jeweetwel, die vintage consoles van de vorige generatie. Die versie liet jullie reviewer echter, met veel moeite, aan zich voorbij gaan om te genieten van Battlefield 4 op de PlayStation 4. De singleplayer spelen we als Sergeant Recker en bij de start van de game bevinden we ons samen met teamgenoten PAC, Dunn en Irish in een zinkende auto in Azerbeidjan. Van een binnenkomer gesproken. Natuurlijk zie je even later hoe het team zich in die benarde situatie heeft weten wringen maar deze review schrijven we natuurlijk niet om spoilers uit de doeken te doen. Eigenlijk zouden we het ook niet echt kunnen, want na de vierde missie besloot onze PlayStation 4 om onze savegame naar de eeuwige jachtvelden te sturen. We waren de game gestart op de hoogste moeilijkheidsgraad en hadden een poging gedaan om alle collectibles te vinden in elke missie. Het was dan ook allesbehalve een pretje om opnieuw te moeten beginnen. Maar bon, het leven van een reviewer is niet altijd rozengeur en manenschijn en vol goede moed gingen we terug

aan de slag. Twee dagen later was het weeral hetzelfde liedje en dat is echt wel teveel van het goede. Navraag bij vrienden leert ons dat ook velen van hen te maken kregen met verdwenen savegames. Aangezien dit enkel bij Battlefield 4 gebeurde, denken we dat de oorzaak bij de makers van de game ligt en niet bij de console zelf. Nuja, normaal gezien koop je een game als Battlefield 4 toch voor de multiplayer. Die is zoals altijd weer voorzien van een hele resem aan gamemodes, zoals Conquest, Team Deathmatch, Defuse, Rush, Domination, Air Supperiority en nog enkele anderen. Elke speler vindt wel een modus naar zijn eigen smaak en voorkeur dus tot hier zit het allemaal wel snor. Je kan nog steeds kiezen tussen de vier klasses zoals in de vorige game, namelijk Support, Assault, Engineer en Recon. Je begint als een level 1 en naarmate je games wint, vijanden afknalt en teammates helpt zal je experience krijgen en dus groeien. Dat kan de eerste uren wel zeer frustrerend zijn aangezien andere spelers soms al honderden uren gespeeld hebben en dus een veel beter wapen hebben dan jij. Doorbijten is dus de boodschap. We merken ook dat veel Call of Duty-

spelers dit jaar gekozen hebben om Battlefield 4 te kopen. Het is absurd hoeveel spelers er ten opzichte van de vorige game in een hoekje kruipen met een shotgun of zich aan de rand van de map op hun buik leggen om een hele match te campen. De grote veranderingen in gameplay is het aspect van Levolution. Zo kan het in het midden van een game gebeuren dat een boot zich door een eiland boort en zo de map herschikt. Er is ook een map waar een wolkenkrabber instort terwijl er een oorlog woedt op de grond. Spijtig genoeg zullen spelers zelden dat gebouw laten instorten net om een game te doen kantelen, maar gewoon omdat het mogelijk is. Spijtig. Van de tien maps die Battlefield 4 rijk is, zijn er slechts enkele die echt de moeite zijn.

Teleurstellend! De singleplayer toont potentieel maar door domme fouten konden we die tot tweemaal toe maar tot halverwege spelen. De multiplayer is op geen enkel vlak beter. Grafisch wel een enorm verschil. Een matige zoethouder.

7,4

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: INFINITY WARD UITGEVER: ACTIVISION PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

DOOR ROBIN LIBBRECHT

CALL OF DUTY: GHOSTS [PS4] Een nieuw jaar, een nieuwe telg in de Call of Duty reeks. Dit maal is het terug aan Infinity Ward, of wat er nog overblijft van de eens zeer invloedrijke studio. Kan Call of Duty Ghosts ook overtuigen op de nieuwe generatie consoles of is het tijd om deze hond te laten inslapen? Kotsbeu Laten we eerlijk zijn, we zijn allemaal Call of Duty een beetje beu? Niet? Wij hier alvast wel. Call of Duty Ghosts voelt als een game die er eigenlijk helemaal niet hoefde te zijn. Zeker niet op de nieuwe generatie van consoles. Treyarch probeerde met Black Ops 2 nog wat broodnodige vernieuwing te brengen op vlak van de campaign door de speler keuzes te geven en het verhaal aan te passen naargelang de keuzes die gemaakt werden. En Treyarch slaagde daar wonderlijk wel in. Maar Infinity Ward gooit dat allemaal overbood en brengt nog maar eens een campagne vol bombastische machomomenten. Hey gasten, we hebben het ondertussen al wel allemaal al gezien hoor. Kom eens met iets nieuws af. We hebben een nieuwe generatie consoles gekregen, dan wordt het tijd voor een echt nieuwe Call of Duty. Slachtoffer Amerika is nog maar eens het slachtoffer van een aanval, en het is aan ons klein team van supersoldaten om de dag te redden natuurlijk. Ze proberen bij Infinity Ward al met de intro de personages af te beelden als echte mensen, maar hoe meer je speelt

hoe meer je de hoofdrolspelers begint te verafschuwen. Stuk voor stuk zijn het de grootste militaire douchebags ooit. Voor de rest speelt de campagne zoals je kan verwachten van een Call of Duty: veel boem boem, weinig bla bla. Voorspelbaar De multiplayer is ook niets nieuws. Alles wat je verwacht in een titel uit deze reeks is aanwezig. Deze maal is hoe je vooruitgang maakt wel anders aangepakt. Nu krijg je een reeks van personages die kan je uitbouwen. Bij elke character moet je trouwens van nul beginne., Dingen die je unlockt op de één zijn “profiel “ zijn niet beschikbaar bij een ander. Je voelt echter dat ze na al deze tijd gewoon geen ideeën meer hebben op dit vlak. Groter De maps zijn groter deze keer en dat komt de gameplay niet ten goede als je het ons vraagt. Nu moet je gewoon langer rondlopen voor je in de rug neergeknald wordt. De spawnpoints zijn ook nog altijd zeer onlogisch. Wij zijn de tel kwijt hoeveel keer we terug tot leven kwamen om twee seconden later gewoon terug naar het killscreen te zitten kijken. Zucht. Of ligt dat misschien gewoon aan ons?

Geen bling bling Er is ook weinig next-gen aan deze titel. Het ziet er praktisch hetzelfde uit als op de vorige generatie consoles. Sommige textures zijn niet om aan te zien. Wel respect voor de lichtkwaliteit, die opmerkelijk verbeterd is ten opzichte van de PS3-versie. Het draait ook aan de volle 60 fps, maar dat deed het vroeger ook. Als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld Battlefield 4 dan is Call of Duty Ghosts gewoon pijnlijk onbekwaam als next-gen titel. Volgende keer beter

Als je het ons vraagt is het tijd om deze hond een spuitje te geven, als er geen verandering meer aankomt. Call of Duty Ghosts is geen slechte shooter, maar we hebben het nu allemaal al wel gezien. Leg deze franchise alstublieft te rusten, de hoogdagen zijn achter de rug. Of durf iets totaal nieuw te doen. Een zoveelste blockbuster-macho-pro-amerikaanse shooter, nee dank je.

5,0

gemiddeld

REVIEW

DOOR TIMMY DE CRAENE

ONTWIKKELAAR: NETHERREALM, HIGH VOLTAGE UITGEVER: WBIE PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

INJUSTICE: GODS AMONG US [PS4] Injustice: Gods Among Us was een van de hitjes van vorig jaar op de vorige generatie consoles. Netherrealm Studios wist na de succesvolle Mortal Kombat-reboot ook deze game aan de man te brengen. Het spelletje schitterde ook vanaf dag 1 op de PlayStation 4 met een Ultimate Edition. The Joker, bekend uit de Batmanwereld, gooit een atoombom op Metropolis en misleidt Superman waardoor die Lois Lane en hun ongeboren zoon ombrengt. Als reactie hierop begint Superman een regime tegen The Joker. Batman wil hier een stokje voorsteken en begint op zijn beurt een task force die de Man of Steel een halt moet toeroepen. Door dit verhaal hebben we ingame een shitload aan characters ter beschikking waaronder Bane, Catwoman, Aquaman, The Flash, Harley Quinn, Lex Luthor, Nightwing, Wonder Woman en nog veel, veel meer. Wie de Mortal Kombat-reboot gespeeld heeft weet in grote mate hoe deze Injustice qua gameplay aanvoelt. Bij fighters is het namelijk belangrijk dat je goed kiest welke game je koopt, Street Fighter IV voelt namelijk anders dan Mortal Kombat of Tekken. Maar Mortal Kombat komt uit dezelfde stal en is dus een maatstaf voor Injustice. Zo draait deze game ook rond comboâ&#x20AC;&#x2122;s en juggles. Naar onze mening gaan die comboâ&#x20AC;&#x2122;s niet zo vlot als in Mortal Kombat maar er zijn twee trainingmodes om je daar bij te helpen. Wie liever geen training volgt maar spelenderwijs leert, kan zich

altijd behelpen met de uitgebreide movelist in het menu. Waar Injustice: Gods Among Us wel verschilt van Mortal Kombat, is het feit dat het de block-knop achterwege is gelaten en dat de game lustig gebruik maakt van de DC Universelicentie. Je speelt met superhelden dus de aanvallen zijn meer dan een bitchslap op de kaak en een knietje in de kleurpotloden van Superman of Batman. De actie spettert van het scherm en de superaanvallen zijn zo flashy dat een aanval van epilepsie nooit veraf is. Vaak zal je door een muur gekwakt worden of vrezen dat je nooit meer zal landen na een worp in het luchtruim. In deze game heb je twee healthbars in plaats van eentje. Wie geen leven meer over heeft, verliest de game, allemaal vrij logisch. Hier stapt Gods Among Us dus ook af van het tornooi-systeem dat we kennen uit andere games. Injustice komt ook met het Clash-systeem. Tijdens een superaanval kan je een bepaald deel van je healthbar inzetten, afhankelijk van de winnaar kan je een extraatje krijgen of net veel leven verliezen. Waar komt de PlayStation 4 tot zijn recht in deze Ultimate Edition? Wel,

de graphics zijn eigenlijk de enige meerwaarde ten opzichte van de andere versies op de Xbox 360 en PlayStation 3. Iedereen die een beetje afweet van dit genre weet echter dat de framerate heel belangrijk is. Daarom is het echt wel goed dat Injustice: Gods Among Us draait aan 60FPS in 1080p HD. Alle characters zien er heel mooi uit en de actie is heel smooth en indrukwekkend. Waar dit spelletje wel steken laat vallen is in de onvermijdelijke cutscenes. In tegenstelling tot de gameplay zien die er namelijk helemaal niet goed uit. Zowel de graphics als de gezichtsanimaties van die cutscenes zijn beneden alle peil en eigenlijk PlayStation 4 onwaardig.

Injustice: Gods Among Us - Ultimate Edition heeft de eer om de eerste fighter te zijn op de PlayStation 4 en vervult die rol met verve. Het is spijtig dat Netherrealm weinig moeite gestoken heeft in de cutscenes, een kleine domper op de vreugde toch wel. Aanrader voor de fighterfanaten.

8,4

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: TT GAMES UITGEVER: WBIE PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

DOOR ROBIN LIBBRECHT

LEGO MARVEL SUPER HEROES [PS4] LEGO-games zijn er in alle kleuren en smaken de laatste jaren, van Star Wars tot Harry Potter. Elke grote franchise heeft zijn LEGO-game al gehad. En nu is het eindelijk de beurt aan Marvel. Kan het spel overtuigen of zal Wolverine het eens aan zijn klauwen moeten rijgen? Het verhaal in Marvel Super Heroes is redelijk recht voor de raap. Het spel opent met Iron Man die de Silver Surfer achterna zit, maar beiden worden uit de lucht geknald door een mysterieus vliegtuig. De Silver Surfer zijn surfplank breekt en overal vallen cosmic bricks op de planeet. Al snel blijkt dat Dr. Doom en Loki achter deze aanval zitten en de cosmic bricks in hun bezit willen voor een superwapen te creëren. . LEGO Marvel Super Heroes is een echt festijn voor fans van het Marveluniversum. De game zit tjokvol met helden uit de strips en de films. Maar daarnaast zitten er ook zeer obscure referenties in naar personages die veel minder bekend zijn bij het grote publiek. M.O.D.O.K is bijvoorbeeld een speelbaar personage, een nobele onbekende voor wie enkel oppervlakkig in contact is gekomen met de wereld van Marvel. Referenties naar de films zijn ook aanwezig, zo bestelt Nick Fury op een gegeven moment een pita van de favoriete shoarma-zaak van Tony Stark, een grappig moment voor iedereen die de Avengers heeft gezien. De stem van Agent Coulson is trouwens ingesproken door de filmacteur, en

de andere stemmen in de game zijn stuk voor stuk goede imitaties van de originele acteurs. Je kan aan de slag met meer dan 100 personages in de game. En vaak krijg je toffe combinaties om mee te werken zoals Wolverine, Captain America en Thor. De basis-gameplay van een LEGO-game is niet veel veranderd, je zal moeten slaan op vijanden en dingen bouwen als het nodig is om een puzzel op te lossen. Natuurlijk hebben de personages hun eigen krachten, zo kan Iron Man rondvliegen en kan de Hulk grote blokken uit de grond sleuren om te gooien naar zijn vijanden. Soms zal je met één bepaalde held een pad moeten vrijmaken, zodat een ander personage kan doorgaan. Je kan ook de held uithangen in New York dat vol zit met coole evenementen zoals Daredevil helpen in de schuilplaats van de Kingpin, of gewoon wat rondrijden in voertuigen. De game ziet er zeker niet slecht uit, maar de engine begint wel zijn ouderdom wat te tonen. Vooral als je in New York vertoeft, durft de framerate wat haperen. Maar daar tegenover staan zeker indrukwekkende

momenten waar de particles rond je oren vliegen. Voor een simpel concept kunnen de LEGO-games er soms verdomd cool uitzien. De voiceacting is ook prima zoals al eerder vermeld, met goeie imitaties. Wat ons wel stoorde was het feit dat sommige tips en hints nogal vreemd zijn. Zo heb je bepaalde personages nodig om een voorwerp te manipuleren. Spider-Man kan zijn web gebruiken om aan dingen te trekken, maar Mr. Fantastic van de Fantastic Four kan dit evengoed. Het spel blijft echter voortdurend zeggen dat je Spidey nodig hebt om dit te doen. Voor de kleinere gamers onder ons kan dit toch verwarrend zijn.

De LEGO-games blijven uitstekende voorbeelden van hoe je omgaat met licentiemateriaal. Een reeks waar vele ontwikkelaars een lesje kunnen van leren. Verplicht voer voor diehard Marvel-fans en gamers die gewoon een leuke game willen spelen.

9,0

geniaal

REVIEW

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

ONTWIKKELAAR: 5TH CELL UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: WII U, NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 6 DECEMBER 2013

SCRIBBLENAUTS UNLIMITED We hebben ruim een jaar moeten wachten op de vertaalde versie van Scribblenauts Unlimited. Inwoners van de Verenigde Staten alsook de Australiërs konden de game vorig jaar al onder de kerstboom vandaan plukken. Bij Scribblenauts Unlimited is deze vraag moeiteloos van een legitiem antwoord te voorzien. Alles in het spel is volledig Nederlandstalig. De jeugd van tegenwoordig wordt maar verwend. De Nederlandstalige versie is uitgebracht op de Wii U en de Nintendo 3DS. Deze review is op basis van de handheldversie geschreven. Voordat je de game geopend hebt ontvang je de waarschuwing dat deze enkel geschikt is voor spelers van 12 jaar en ouder. Hier zet je vanwege het kiddy cartoon-uiterlijk al snel je vraagtekens bij. De intro lijkt deze gedachte te bevestigen, maar toont tevens direct een groot verbeterpunt ten opzichte van vorige Scribblenauts games: er is een daadwerkelijk verhaal toegevoegd. Je bent, als vanouds, de Starites-verzamelende Maxwell en het hoofddoel is het redden van je zusje van een huiveringwekkende verstening. In Scribblenauts Unlimited lost Maxwell dit echter op een totaal andere manier op dan wat je in een adventuregame gewoon bent. Machteloos Je hoeft maar vijf minuten te spelen om te begrijpen waarom het label 12 jaar en ouder er, ondanks het kinderlijke uiterlijk, op geplakt is én waarom het vertalen een jaar geduurd heeft. Het belangrijkste wapen in deze tocht is jouw fantasie. Maxwell is in principe volledig machteloos en het

charmante is dat jij hem precies moet vertellen wat hij waarmee moet doen. Voorwerpen zijn meestal niet aanwezig, maar moeten door jou in de game geplaatst worden. Your wish is my command Het werkt simpel. Jij schrijft de naam van het voorwerp waarvan je denkt dat Maxwell het op dat moment zou kunnen gebruiken op en het voorwerp verschijnt. Met een database van tienduizenden verschillende voorwerpen die allemaal uitgetekend en veelal (al dan niet functioneel) bruikbaar zijn krijg je een schier eindeloze reeks mogelijkheden om situaties te benaderen. Het toevoegen van een verhaallijn is leuk en brengt een duidelijk doel met zich mee, maar de nadruk blijft liggen op het inventief oplossen van alle mini-puzzels. Er zijn altijd tips voor wanneer je fantasie je in de steek laat. Daar deze veelal op verschillende manieren op te lossen zijn kent de game ook een herspeelbaarheid die zo groot is als je fantasie toelaat. Afgewerkt De game speelt prettig en voelt “af”. Het is niet voor niets als A-titel in de markt

gezet. De door ons gespeelde 3DSversie kent helaas niet de veelgeprezen objecteditor die de Wii U-versie heeft. Ondanks dat de 3D functionaliteit, die zich juist voor dergelijke cartoonachtige animaties zo goed laat lenen, nauwelijks gebruikt is zit het ook grafisch goed in elkaar en is duidelijk dat het als 3DS-titel ontwikkeld is, in plaats van een opgepoetste oude Japanse DS-game zoals we ze vaak voorgeschoteld krijgen. Scribblenauts Unlimited is tevens verschenen voor de Wii U en eerder al op pc.

Een veel geschiktere game om voor het kroost onder de kerstboom te leggen is bijna niet denkbaar. De leeftijdsclassificatie van 12 jaar en ouder is gebaseerd op de benodigde woordenschat, want eigenlijk is deze game voor de nog jongere kinderen met veel fantasie het meest geschikt. Stiekem zullen ook veel iets oudere kinderen plezier aan deze game kunnen beleven.

8,0

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: TURBINE, INC UITGEVER: TURBINE, INC PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 20 NOVEMBER 2013

LORD OF THE RINGS ONLINE

HELM’S DEEP DOOR JONAS ROELEN

Terwijl we nu kunnen genieten van een nieuwe Hobbit-film waarin Bilbo het opneemt tegen Smaug de draak, kan je het in de expansie van Lord of the Rings Online knokken tegen de zondvloed van Uruk-Hai in Helm’s Deep. De titel maakt veel duidelijk voor de Lord of the Rings-fans. In het oude, onverslagen fort van de Rohirrim sta je tegenover een gigantisch leger Uruk-Hai, gestuurd door Saruman de Witte. Verradende kloothommel dat hij is. Met een serieus onderbemand leger moet je de golf stinkende Uruk-Hai de deuren van de Hoornburg uit houden. En deze keer wordt er niet met dwergen gegooid. Je kan al wel raden dat het gevecht in het oude Rihirrimfort een groot onderdeel van het spel is. Het blijft natuurlijk daar niet bij. Helm’s Deep blijft nauw bij de verhalen die Tolkien in zijn boeken neerpende. Zo zal je ook kunnen vechten in de Helm’s Dike, de beschermende muur die verder in de vallei staat. Verhaaltjestijd Het verhaal volgt verder op de vorige expansie. Je blijft in Rohan en volgt de avonturen van de Grey Company, de legendarische troep Dunedain die de roep van Aragorn beantwoorden om te strijden tegen de duistere krachten van Mordor. En dat vliegend oog met een temperament. Tijdens het volgend van de nieuwe verhaallijn die bij de expansie hoort, maak je enkele sleutel momenten uit de boeken mee. Zo sta je naast Gandalf wanneer hij ‘het Saruman uit koning Theodens lijf verbant, als gif uit een wonde.’ En je mag uiteraard de mooie duik van Grima Wormtong op de stenen trappen van Edoras niet vergeten. Alles leidt uiteraard naar een gigantisch gevecht op de muren van de Hornburg. Daar kan je uitkijken op de brute troepen van Saruman die de grond willen laten drinken van het bloed van de Rohirrim. Het gevecht in Helm’s Deep is een redelijk uniek

DEEL 2

systeem die je toestaat om te knokken tegen de Uruk-Hai. De zogeheten Epic Battles laten je niet duizend zwakke vijanden bevechten en dan een baas, maar eerder een rol uitmaken van de werkelijke verdediging. Je moet belegeringswapens bemannen, vallen gebruiken en Uruk-Hai van de muren afhouden. De computer gestuurde NPC’s rekenen af met de trash mobs, zodat jij je met het betere verdedigingswerk kan bezighouden. Hoewel Epic Battles redelijk fijn zijn, laten ze je soms echter wel op je honger zitten. Je kan af en toe wel werkelijk vechten, maar niet zo veel als je zou willen. De Epic Battles staan je echter wel toe om in groepen te spelen. In relatief kleine groepen van drie, zes en twaalf medespelers kan je het strijdveld betreden om te knokken tegen de troepen van de Witte Hand. Dat is dan weer wel een fijn onderdeel en werkt prima als systeem. Daarnaast kan je zelfs als level 10-speler al de Hornburg in om te spelen, al zal je nog niet in West-Rohan ronddwalen. Out with the old... Met een nieuwe expansie komt er uiteraard ook een update op de gameplay van Lord of the Rings Online. De belangrijkste is misschien wel de toevoeging van het talentensysteem, dat het oude classtraits-systeem vervangt. Nu zijn hybride builds echter

niet meer zo nuttig in vergelijking met het oude systeem. Aan de andere kant kan je meer uit je personage en specialisatie halen. Daarnaast is er ook nog een aanpassing van het Threatsysteem. Die aanpassing zou het systeem makkelijker moeten maken, maar blijkt wel even wennen zijn voor spelers die al even in Midden-Aarde rondlopen. Voor de spelers die graag levelen is er ook goed nieuws. De levelcap wordt in Helm’s Deep namelijk opgetrokken naar level 95 zodat je weer fijn kan knokken voor extra levels en de heroïneachtige kick kan krijgen van het level-upgeluid. De quests zijn jammer genoeg redelijk saai met momenten, aangezien ze je heel wat laten rondlopen als een derderangs postbode. Dat is jammer genoeg een dikke domper op een anderzijds redelijk fijne uitbreiding. Ronddwalen in West-Rohan The Lord of the Rings Online is ondertussen al een dikke vijf jaar uit en Helm’s Deep is ook de vijfde, expansie van de MMORPG. Je kan het argument maken dat het spel in het algemeen redelijk verouderd aanvoelt. Voor de echte Lord of the Rings-fans maakt dat achter niet zo veel uit, want zij kunnen gewoon ademen in de wereld die ontstaan is uit de geniale fantasie van Tolkien. Qua graphics mag Helm’s Deep er echter wel zijn. De ontwikkelaars

bij Turbine werken echter goed rond de verouderde engine en knijpen er visueel gezien mooie plaatjes uit in West Rohan. Ze weten de architectuur goed in beeld te brengen. Niet alleen de gebouwen zien er mooi uit in de nieuwe expansie, maar ook de sfeer wordt mooi gevisualiseerd. De natuurlijke scènes worden namelijk prachtig in beeld gebracht en brengen de hoofdstukken van de boeken tot leven op je computerscherm. Echte fans zullen de wereld kunnen appreciëren en rustig ronddwalen in de West-Rohan. Zolang je je niet focust op de eigenlijke beeldkwaliteit, zal je kunnen genieten van de wereld die Turbine regeert.

Al bij al is Helm’s Deep een prima uitbreiding op de bestaande Lord of the Rings Online-wereld. De trouw aan de boeken zal voor de ware fans een fijne waarde zijn van Helm’s Deep. En in de wijze woorden van Aragorn: show them no mercy, for you shall recieve none.

7,0 goed

+ + -

Prachtig Trouw aan lore Saaie quests Microtransacties 31

REVIEW

ONTWIKKELAAR: FRONTIER DEVELOPMENTS UITGEVER: MICROSOFT STUDIOS PLATFORM: XBOX, XBOX ONE RELEASEDATUM: 22 NOVEMBER 2013

ZOO TYCOON DOOR JAN VANBOCKRIJCK

Een tiental jaar geleden werden we om de oren geslagen met business simulation games, ook wel bekend als tycoongames. Van Golf Resort Tycoon tot Skateboard Park Tycoon, je kon het zo gek niet bedenken of er bestond een game van. De meeste waren echter totale bagger, maar sommige wisten een plaatsje in ons hart te veroveren. Zo ook Zoo Tycoon dat in 2001 verscheen en heel wat gamers kon bekoren. Een opvolger bleef niet lang uit, maar daarna moesten we lang op onze honger blijven zitten. Tot nu dus, want eigenaars van een Xbox 360 (en zij die in het buitenland een Xbox One hebben gekocht) kunnen eindelijk weer hun eigen dierentuin bouwen. Wij namen de versie op Xbox 360 onder handen en die heeft toch wel enkele grote verschillen in vergelijking met zijn grote broer. Zo zijn er slechts 65 dieren waaruit je kan kiezen, terwijl er op de One maar liefst 101 zijn. Dat is dus bijna de helft en dat voel je echt wel. Leuke dieren als pingu誰ns moet je jammer genoeg missen en het voelt een pak minder compleet daardoor. Uiteraard is het grafisch ook een heel pak minder. Begrijp ons niet verkeerd: het ziet er niet slecht uit, maar om te zeggen dat Zoo Tycoon het beste uit de Xbox 360 haalt zou wel heel vergezocht zijn. Daarnaast wordt de Kinect ook niet ondersteund, iets wat voor de jongsten onder ons toch een grote meerwaarde kan zijn. Aangezien de ontwikkelaar onder meer Kinectimals en Kinect Disneyland Adventures op zijn palmares heeft, is dit volgens ons een gemis. Verder is er in tegenstelling tot de versie van de Xbox One geen mogelijkheid om samen met je vrienden te bouwen aan een zoo. Wat echter het vervelendst is aan de versie op de Xbox 360 is het limiet op de grootte van je zoo. Voor je het weet mag je wat dingen gaan

DEEL 2

afbreken vooraleer je iets nieuws kan aanleggen. Voor een simulatiegame voelt dat zeer beperkend aan, zeker omdat je eigenlijk een veel te groot gebied voorzien krijgt en het niet optimaal kan gebruiken. Er zijn vier verschillende modi. Als eerste is er de Training, waar alles zeer netjes wordt uitgelegd. Daarnaast heb je de de Challenge-modus. Die plaatst je in een dierentuin en geeft je van tijd tot tijd opdrachten. Zo moet je af en toe een mooie foto maken van je olifanten of leeuwen, of vragen de bezoekers om bepaalde attracties of dieren te zien. Als je de opdrachten vervult, krijg je altijd wat extra, zoals meer bezoekers of een som geld. Slaag je er echter niet in om ze op tijd af te werken, dan word je gestraft en zal je zoo eronder lijden. Zoals de naam al aangeeft is dit veruit de meest uitdagende of alleszins toch de meeste hectische modus. Veel tijd om te genieten van je dieren is er niet omdat je continu bezig bent om deze opdrachten te vervullen. Verder is er ook nog de Campaign, waarin je verschillende dierentuinen over de hele wereld mag beheren. Elk complex heeft zijn eigen doelstellingen die je moet vervullen vooraleer de tijd verstreken is. Als laatste kan je ook aan de slag met Freeform, de sandboxmodus waar je niet moet kijken naar het geld.

Het bouwen zelf is zeer goed uitgewerkt. Zelfs mensen zonder enig ruimtelijk inzicht zullen binnen de korste keren een mooie dierentuin hebben aangelegd. Wat zeker zeer handig is, dat is het feit dat de paden vanzelf worden aangelegd van zodra je een nieuw gebied plaatst. Je kan enkel het klimaattype en de grootte van de verblijven kiezen en daarna op vaste plekken enkel nog voederbakken en dergelijke bouwen. Combineer dat met hogergenoemd limiet aan het aantal verblijven en je bent al snel uitgebouwd. Daardoor ziet alles er nogal snel hetzelfde uit en dat valt pas echt op als je veel met je dieren speelt. Je bent jammer genoeg ook veel te veel bezig met klikken doorheen de menuâ&#x20AC;&#x2122;s. Enkele binnenwegen waren zeker op zijn plaats hier. Alle dieren hebben nood aan andere soortgenoten, maar als je eenmaal een bepaald ras hebt aangekocht en geplaatst, dan moet je jezelf weer helemaal door de menuâ&#x20AC;&#x2122;s ploeteren vooraleer je een vriendje kan kopen. Je kan je dieren zelf voederen en wassen, maar het is natuurlijk makkelijker om dat te laten doen door jouw personeel. Zo zit je ook niet om de haverklap de uitwerpselen op te ruimen. Hoewel er op het eerste zicht behoorlijk veel te doen is, missen we toch heel

wat diepgang. Als je eenmaal doorhebt hoe je het moet aanpakken, dan is alle uitdaging plots verdwenen. Dat geldt voor alle modi, wat de herspeelbaarheid toch serieus aantast. De focus ligt hier duidelijk op de interactie met je dieren en niet op het micromanagement. Het is natuurlijk wel leuk om je dieren te voederen en schoon te maken, maar dat verveel al vrij snel. En daar komt het een beetje op neer: je bent op alles te snel uitgekeken. Je voelt je in elke zin beperkt en daardoor verdwijnt de zin om verder te spelen iets te snel.

Zoo Tycoon is zeker geen slecht spel, maar hardcore gamers zullen niet aan hun trekken komen. Het is net iets te oppervlakkig om het lang interessant te houden. Dat gezegd zijnde is het eigenlijk ook gewoon te moeilijk voor jonge kinderen om het alleen te spelen. De enige conclusie is dus dat het een geschikt spel is om samen met zoon- of dochterlief te spelen, maar meer niet.

6,2

geslaagd + + -

Zoo Tycoon! Uitdagend Weinig diepgang Limitaties 33

REVIEW

ONTWIKKELAAR: POLYPHONY DIGITAL UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS3 RELEASEDATUM: 6 DECEMBER 2013

GRAN

TURISMO 6

DOOR RUBEN GOETHALS

Trek je rijhandschoenen maar aan, blink je Lamborghini nog eens goed op, en wees bereid op het ronkende geluid van teveel paardenkracht terwijl je van start gaat in deze nieuwe telg van de gerenommeerde reeks Gran Turismo. 15 jaar na het eerste spel zoeft nu, de PS3 exclusieve titel, door onze console. Gran Turismo 6 biedt ons naar eigen zeggen “de echte rijsimulator”. Dit kan niet genoeg benadrukt worden. Als beginnende racer krijg je een beperkt budget en een reeds verplichte stadswagen ter beschikking waar we onmiddellijk het asfalt mee mogen onveilig maken. Reeds bij je eerste bocht merk je de moeite die Polyphony Digital heeft genomen om ook deze telg beter te maken naar realisme toe. Ga je te snel, dan zal je niet genoeg kunnen afremmen om die ene bocht te halen. Sukkel je van de baan? Dan dien je toch eventjes te zwoegen door een stukje aarde alvorens je al schokkend terug de baan op geraakt. Dit is dan nog eens per wagen verschillend, elk gebaseerd op de gegevens ontvangen van de werkelijke merken. Eenmaal je begint met je wagen te tunen, valt dan ook onmiddellijk het verschil in prestatie op. Door het verhogen van je vermogen zal je wagen aanzienlijk beter presteren, maar door het verkeerd combineren van verscheidene elementen kan dit er wel toe leiden dat je wagen vertrekt met de snelheid van een slak. Gelukkig wordt je hierbij wel bijgestaan door voldoende grafieken en informatie om toch de nodige correcte beslissingen te maken. Om te groeien dien je de carrièremode te spelen. Deze bestaat uit verscheidene races, elk met eigen beperkingen in wagenklasse, vermogen of model. Door het winnen van deze races verdien je sterren en credits. De sterren heb je nodig om

DEEL 2

de verdere vooruitgang in het spel vrij te spelen, de credits gebruik je voor het aankopen of upgraden van je bolides. Om over te gaan naar een nieuwe klasse, dien je verschillende tests tot een goed einde te brengen. Dit begint met het voltooien van een bocht, tot het afleggen van een kegelparcours binnen een bepaalde tijd. Eenmaal je dit succesvol voltooid hebt, wordt je beloond met je rijbewijs voor de volgende klasse. Dit alles lijkt redelijk wat grinden te betekenen, maar wat had je dan ook verwacht van een racespel? Binnen Gran Turismo is het niet altijd de bedoeling om de eerste te zijn. Zo worden de wedstrijden ook afgewisseld door speciale “koffiepauzes”. Deze bieden je de mogelijkheid om zoveel mogelijk kegeltjes om te rijden binnen een bepaalde tijd. Of kruip achter het stuur van heel exclusieve wagens, terwijl je jezelf doorheen de bochten probeert te wringen. En voor de echte verkenners, kan je zelf rondrijden op de maan! Al deze onderbrekingen zorgen er voor dat het Gran Turismo 6 gewoon een zoveelste racespel is. Gelukkig kunnen we (bijna) elke wagen upgraden naar onze eigen voorkeuren. Elke wagen wordt beoordeeld op basis van zijn mogelijke prestaties. Door het aanpassen van onze wagen, zullen

ook zijn prestatiepunten aangepast worden. Wagens kunnen aangepast worden op verschillende vlakken, van banden en motor tot gewicht. Je hebt de mogelijkheid om te werken met drie presets per wagen. Hierdoor kan je alvast presets voorzien voor snelheidsraces en rallyparcoursen. Het aanpassen van je wagen is dan ook wel een deel van het succes van een race. De puntenbesteding van je wagen is de hoofdbeperking van de race, dus houd daar zeker rekening mee. Binnen Gran Turismo 6 heb je de keuze uit meer dan 1200 wagens over 60 merken en 30 verschillende officiële parcoursen, nog los van de varianten. Dit zorgt voor een enorm brede keuze, ook al valt er momenteel geen Porsche te bespeuren. Alles is zo realistisch mogelijk gemaakt, gaande van de remsporen op de baan tot de belichting op alle wagens. Maar opnieuw is er geen spoor van schademodellen te bespeuren. Zo kan je tegen volle snelheid frontaal een muur opbotsen en toch verder rijden zonder een krasje. Dit geldt niet alleen voor jou. Ook indien je jouw rivalen ramt, breng jij het er meestal slechter van af. Toch neemt dit niets weg van het spel. Moest het spel nog realistischer zijn, zou een crash, zoals hierboven beschreven het einde van je race, alsook het einde van je wagen zijn. Voor ons is dit dan ook

de perfecte mix tussen realisme en spel. Het missen van een bocht is nog niet onmiddellijk het einde van de race. Wat voor ons veel storender was, is het feit dat je bestuurder steeds op de rechterplaats zit. Verdomme, wij zijn Belgen! Wij zitten aan de linkerkant van onze wagen! Een andere minpunt is het geluid. Alhoewel sommige modellen een duidelijk motorgeluid hebben, is het voor de meeste gelijkaardig, waardoor je snel het gevoel hebt dat je buren constant hun gras aan het maaien zijn. Gelukkig is de soundtrack in het spel aangenaam, en bijpassend genoeg om je niet te moeten enerveren in je motor.

Gran Turismo 6 is een heel aangename racesimulator. Alhoewel je jezelf niet kapot kan rijden, de AI soms heel zwak is en je steeds het gedreun van je motor aanhoort is dit hoe voor ons een racesimulator moet zijn.

8,5

geweldig + + -

1200+ wagens Realistisch Motorgeluid Schademodel 35

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: MOBILE RELEASEDATUM: 21 NOVEMBER 2013

DOOR SALLY VEREECKEN

RAYMAN: FIESTA RUN Misschien hebt je het al gemerkt, maar Ubisoft begint de gewoonte te krijgen om van hun meest populaire spellen spin-offs te maken voor de mobiele platformen. Voor Black Flag is er Pirates, voor Rayman Origins is er Jungle Run en voor Rayman Legends hebben we vanaf nu Fiesta Run. Is deze run and jump game een simpele cash-in, of is het echt een feestelijk tijdverdrijf zoals de naam doet uitschijnen? Hoera! Er is geen enkele reden meer om af te moeten kicken van Rayman, want zelfs op de mobiele systemen worden de fans voorzien van hun nodige portie platforming. Fiesta Run gebruikt dezelfde engine als Rayman Legends, wat wil zeggen dat je mag rekenen op dezelfde fantastische graphics en vlotte besturing als op de console. De omgevingen waarin Rayman rondsnelt zul je zeker en vast herkennen uit Legends en ook de leuke muziek maakt zijn terugkeer, al zijn het jammer genoeg maar een handvol liedjes en kunnen ze na een tijdje wel wat repetitief worden. Doordat dit spel bedoeld is voor touchscreens, zijn de bewegingen logischerwijs beperkt. Rayman, of een van zijn kompanen die je kunt vrijspelen in het spel, loopt automatisch vooruit en dan is het aan de speler om te beslissen wanneer te springen, slaan of zweven met de twee knoppen links en rechts onderaan. Terugkeren is hierbij dus jammer genoeg geen optie hoewel je dat wel eens zou willen, maar in sommige gevallen en met de nodige vaardigheid is het mogelijk om het zelf een beetje te forceren.

Om alle honderd lums te verzamelen die je in elk level kunt vinden zal je dus goed moeten opletten, bliksemsnel reageren en zoals de meesten het level enkele keren herspelen tot je alles wat hebt gememoriseerd en ze allemaal in één keer kunt vangen. Dit is zeker het geval in de latere levels. Met je verzamelde lums kun je trouwens heel wat dingen doen. Eerst en vooral bevrijd je per 25 lums die je verzamelt in een level een Teensie, dus vier per level. De Teensies zorgen ervoor dat je verder kan in het spel en spelen zo de volgende levels vrij. En als bedankje maken deze vriendelijke wezentjes op hun weg ook nog eens extra characters en schilderijen beschikbaar. Deze extra’s kun je dan weer aankopen met de lums die je verzameld. De schilderijen hebben niet echt een waarde, de personages zitten elk een beetje anders in elkaar (de ene loopt iets harder en de ander springt iets hoger), maar het nuttigst zijn de items die je net voor je run kan kopen. Zo kan je bijvoorbeeld hartjes kopen om niet in één keer dood te gaan door een vijand die je te laat opmerkte of je kunt een spoor activeren dat je het optimale pad toont om het level uit te spelen.

De levels zijn net zoals bij Jungle Run terug redelijk snel uitgespeeld eens je wat ervaring hebt, zelfs als je telkens alle lums wil verzamelen. Ubisoft heeft er daarom voor gezorgd dat er voor elk level dat je uitspeelt een “invaded” versie verschijnt waar je nog eens vier Teensies kunt bevrijden. Net zoals op de consoles leveren deze gerecyclede levels een grotere uitdaging om uit te spelen en alle honderd lums te vinden. Daarnaast speel je naar het einde van het spel toe ook nog eens time challenges vrij die je kan blijven spelen om je tijd te verbeteren.

Al deze elementen bij elkaar zorgen voor een mobiel spel met een goede besturing en een zeer degelijke speelduur. Daarbovenop heb je dan nog eens de kwaliteit van de Rayman games, dus pret gegarandeerd. Het enigste waar je misschien op moet letten is je frustratie level bij de moeilijkere levels. Een tablet wegsmijten na je twintigste vruchteloze poging een level uit te spelen is net iets pijnlijker dan een controller.

8,5

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT PARIS UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: MOBILE RELEASEDATUM: 6 DECEMBER 2013

DOOR RUBEN GOETHALS

ASSASSIN’S CREED: PIRATES Na het succesverhaal van Assassin’s Creed 4: Black Flag, brengt Ubisoft ons een mobiele versie op het thema. Volg het verhaal van de piraat Alonzo Batilla tijdens zijn groei van dekschrobber tot gevreesde piraat in de Caraïben en de zeven zeeën. Het spel brengt ons, gelijkaardig aan het grote verhaal, als bevrijde slaaf aan het roer van een schip. Zo worden we dan ook onmiddellijk geïntroduceerd in het spelmechanisme. Het hele spel door bevind je jezelf op je schip, waar je, gebruik makend van de wind er moet in slagen om alle kogels te ontwijken terwijl je je eigen kanonnen oplaadt om de dreiging te beantwoorden. Deze makkelijke manier van ontwijken, en terug vuren zorgt voor een heel dynamisch, en gemakkelijke gameplay. Gelukkig ook, want je zal het voor de rest van het spel herhalen, tot vervelens toe. Deze manier om schepen te zinken wordt gelukkig wel onderbroken door alle missies die je dient uit te voeren over de grote oceaan. Als piraat vaar je aan boord van je eigen schip. Deze wordt op de iPad beeldend weergegeven waar je plaats neemt achter het roer, met de wind door je haren en je bemanningsleden die luidkeels de gekende matrozenliedjes uit Black Flag te horen brengen. Door gebruik te maken van een paar simpele swipes bestuur je je schip vloeiend over de gebieden. Indien dit je niet snel genoeg lijkt kan je dankzij de mini-map een pad

uitstippelen, waar je schip zich over beweegt. Eenmaal je je dicht genoeg bij een ander schip begeeft kan je dankzij een simpele tik het gevecht aangaan. De missies in Assassin’s Creed: Pirates, kunnen onderverdeeld worden in 2 categorieën. Races, en moordmissies. Zo moet je voor bepaalde mensen vracht gaan ophalen, om deze binnen een bepaalde tijd terug af te gaan leveren. Of dien je jouw schip doorheen een volledig parcours te leiden om binnen een bepaalde tijd te geraken. Hiernaast worden ook nog moordmissies aangeboden. Deze bestaan uit twee delen. Jezelf door vijandelijke wateren waden, om dan binnen de toegelaten tijd je doelwit tot zinken te brengen. Naast deze standalone-missies bevat elk gebied ook een verhaal-missie. Deze verhaalmissies bestaan uit een combinatie van de bovenstaande missies, en belonen ons met wat meer achtergrond over onze piraat. Elke succesvol voltooide missie beloont ons natuurlijk met de nodige credit, maar ook met supplementaire grondstoffen. Deze grondstoffen hebben we nodig voor het aanschaffen of het verbeteren van ons schip, het

inhuren van nieuwe bemanningsleden, of het verbeteren van onze bonussen. Hiernaast krijgen we ook XP toegekend waardoor we stijgen in niveau. Door te stijgen in niveau, komen er extra bemanningsleden beschikbaar, en worden ook nieuwe gebieden vrijgesteld. Elke ingehuurd bemanningslid laat je schip beschikken over bepaalde bonussen, gaande van sneller varen, sneller herladen van je kanonnen, tot het vinden van meer grondstoffen. Al deze bonussen zorgen ervoor dat het nog makkelijker wordt om je tegenstander te verslaan. En dit is dan ook het grootste nadeel aan deze spelervaring.

Het spel is te gemakkelijk. Je vaart doorheen het spel (forgive the pun), met als struikelblok de tijd nodig om de nodige XP te verzamelen. Gelukkig zal je toch vele uren spelplezier beleven terwijl je verscheidene Man ‘o Wars de verdoemenis in jaagt met een welgeplaatst Swivelshot.

7,0

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: TELLTALE GAMES UITGEVER: TELLTALE GAMES PLATFORM: XBOX 360, PS3, PC, MOBILE RELEASEDATUM: 17 DECEMBER 2013

THE WALKING DEAD SEASON 2 - ALL THAT REMAINS DOOR MATTHEW DEBOYSERE

In juli 2012 lanceerde Telltale Games het eerste deel van The Walking Dead, een videogame gebaseerd op de gelijknamige comicreeks. Mede dankzij de populariteit van de tv-reeks op AMC werd het spel een enorm succes, al was dat vooral te wijten aan het narratieve aspect waar Telltale telkens op hamert. De relatie tussen Clementine en Lee was een zeldzame klik waar de speler zich onmiddellijk aan kon vasthangen. Een jaar na de laatste aflevering komt de Californische ontwikkelaar met een tweede seizoen van opnieuw vijf episodes. En wees gewaarschuwd: we schuwen geen spoilers in deze recensie. WIe het eerste seizoen van The Walking Dead heeft gespeeld, weet precies wat hij mag verwachten. Aan de vaderlijke liefde tussen Lee en Clementine kwam abrupt een einde toen Lee werd gebeten door een “walker” en Clementine - en dus jij - de keuze moest maken om hem onmiddellijk dood te schieten of hem voor dood achter te laten, klaar om verslonden te worden door de zombies. Het maken van belangrijke en pijnlijke keuzes staat centraal in The Walking Dead en dat is ook in het tweede seizoen niet anders. Herintroductie Voor Telltale Games lag de lat bij deze seizoensopener ontzettend hoog, en als we eerlijk moeten zijn evenaart deze nieuwe aflevering niet de klasse die bijvoorbeeld de seizoensfinale vorig jaar uitstraalde. Toch introduceert deze eerste episode een reeks nieuwe elementen, zowel slim gevonden als afschuwelijk om naar te kijken. Om te beginnen is er het “nieuwe” hoofdpersonage. Clementine is gepromoveerd van secundair character tot maincast. Die transisitie

DEEL 2

verliep praktisch vlekkeloos. We begrepen meteen de ernst van de situatie en geloofden Clementine. Na de tijdsprong van zestien maand is het personage van een jong meisje naar een pittige meid opgegroeid. Ze is haar volledige groep kwijt geraakt, zelfs Omid en Christa, die ze aanvankelijk toch gevonden leek te hebben. Menens Maar al van de eerste seconde in de game leren we dat het menens in. Via een korte introductie, wordt de toekomstige papa vermoord en blijft de zwangere Christa alleen achter met Clementine. Wanneer daarna het duo door bandieten wordt overvallen, belandt Clementine in de rivier en blijft ze reddeloos alleen achter. Waar de vorige afleveringenin het algemeen meer actie bevatten, is de beperkte actie in All That Remains dus van een totaal ander kabiler. Dat merken we niet veel later opnieuw wanneer we Sam, de hond ontmoeten. Achtergelaten op een kamp in het bos, spelend en kwispelend wanneer Clementine opduikt, opgewekt dat hij een nieuw vriendje heeft. Maar wanneer we denken een lief - en best cliché - tafereel te aanschouwen waarin Clementine haar gevonden blikvoer deelt met Sam, wordt de hond aggresief en valt haar aan.

Emotioneel pesten Wat erna volgt is een hevige strijd tussen Clementine en de viervoeter, waarbij natuurlijk ons hoofdpersonage zal winnen. Sam wordt doorboord met twee metalen staven, en krijgt uiteindelijk nog een messteek door zijn kop. Telltale Games kan als geen anders ons verliefd doen worden op een nieuw personage, maar durft ons dat even bruusk terug ontnemen. Alsof je een kleuter een nieuwe knuffel schenkt en die onmiddellijk afpakt, de kop eraf rukt en vervolgens de plushen restanten ervan in de fik steekt. Voor de ogen van het kind. De toon is onmiddellijk gezet, en we zijn dan nog geen twintig minuten ver. Wat erna volgt is een rollercoaster van emoties. Euforie als je gered wordt, angst als blijkt dat je niet geloofd wordt en eerst een pijntest moet doorstaan. Het angstzweet breekt uit wanneer je de wonde besluit zelf te naaien en begint te krijsen in Clementine’s plaats als ze de naald effectief door haar huid duwt. Kwaliteit boven kwantiteit De actiescènes in All That Remains mogen misschien minder talrijk zijn, er is duidelijk gekozen voor kwaliteit boven kwantiteit. Er werd in deze eerste aflevering vooral de focus gelegd op introductie van een nieuwe

groep personages en de aangepaste gameplay - die toch wel de nodige variatie met zich meebrengt. We zijn ervan overtuigd dat we over twee maand, wanneer Telltale naar verwachting de tweede aflevering zal uitbrengen, nog meer te zien zullen krijgen. Maar dan mogen ze wel enkele grafische bugs oplossen, zoals random charactermodels die verschijnen en verdwijnen in de tweede helft van de episode. En ook de tijdsduur viel dik tegen, met amper negentig minuten op de teller.

Wie het origineel heeft gespeeld vorig jaar, zal absoluut terug kunnen genieten van dit nieuwe deel in de franchise. Seizoen 2 van The Walking Dead begint met een gevarieerde en ontzetted pijnlijke rollercoaster vol emoties, maar het blijft al met al een herintroductie van een reeks nieuwe personages. Volgende keer mogelijk dus nog beter!

8,5

geweldig + + -

Clementine Heftige toon Herintroductie Bugs 39

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT MONTREAL UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: PS3, PS4, X360, ONE, PC RELEASEDATUM: 17 DECEMBER 2013

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

ASSASSIN’S CREED IV FREEDOM CRY Het verhaal van Assassin’s Creed IV: Black Flag durft soms eens te rommelen, waarschijnlijk om zaken open te laten voor een vervolg. In het DLC-pakket Freedom Cry krijgen we negen missies voorgeschoteld waarin we de toekomst van Adéwalé, Edwards kwartiermeester, mogen aanschouwen. Vijfiten jaar na het einde van Black Flag ontmoeten we Adéwalé opnieuw als Master Assassin. Hij strijd voor rechtvaardigheid, maar vooral voor het einde van de slavernij. Je moet voor dit verhaal het origineel niet gespeeld hebben om mee te zijn met het plot, maar je moet wel kennis hebben van de controls. Als uitbreidingspakket zal dat normaal ook geen probleem moeten zijn. Ommezwaai Een van de grootste gebreken aan Black Flag is dat de game niet echt een verhaal kent. Diepgaande emotie is een kenmerk in de franchise, maar dat gegeven viel deze maal overboord. In de plaats kregen we een uitgebreide wereld die we zorgeloos konden verkennen. Al met al was het een geslaagde editie en een perfect tussendoortje tussen al die serieuze en zware verhaallijnen, maar Ubisoft had toch iets goed te maken. In Freedom Cry ontmoeten we dus Adéwalé die het zijn missie heeft gemaakt om elke slaaf die hij tegenkomt te redden. Althans, dat is jouw keuze als speler. Algemeen draait de verhaallijn rond het conflict

tussen de Templars en de Assassins, maar jij kunt je goed hart tonen door de slavernij af te remmen. Gezien er in de titel een referentie naar dit gegeven ligt, verwachtten we hier uiteindelijk wel iets mee, maar we werden helaas teleurgesteld. De bevrijde slaven dien enkel om je upgrades te laten kopen. Maar dat kon ons allerminst boeien. Exploratie staat niet centraal in Freedom Cry. De maps zijn opmerkelijk kleiner gemaakt om meer de focus te leggen op het diepere verhaal. Je bent niet afgeleid, wat zeker de progressie ten goede komt, maar het is best vreemd om te zien dat Ubisoft een alles-of-niets-mentaliteit heeft. Ofwel krijgen we exploratie, ofwel een diepgaande verhaallijn. Een combinatie lijkt vooralsnog niet mogelijk, terwijl we met Assassin’s Creed II toch het tegendeel hebben mogen aanschouwen. De nieuwe setting in Freedom Cry ziet er indrukwekkend uit. Port-au-Prince en Saint-Domingue, het vroegere Haïti, zien er wat anders uit dan we gewend zijn, maar dat komt voornamelijk door de zwarte personages die een heel andere sfeer uitademen. Het doet

deugd om eindelijk eens een zwarte Assassin te mogen besturen en in zijn leefwereld te mogen vertoeven. Het moet hard zijn geweest om iedereen rond je te moeten zien verdwijnen door slavernij. Terug naar vroeger Freedom Cry valt uit te spelen in vier tot vijf uur, wat best prima is voor een uitbreiding van tien euro. Het voelt als een heel andere game, dus daarvoor alleen al verdient de expansion extra credits. Helaas mist het enkele belangrijke vooruitgangen die we in Black Flag hebben meegemaakt. We worden teruggeduwd naar het volgen-dood-concept dat we ondertussen beu zijn, en zijn minder vrij in ons pad dan we willen. Maar ach, voor tien euro doen we niet moelijk.

Freedom Cry past een mouw aan de fouten in Black Flag, maar negeert de verbeteringen die het spel wel wist te brengen. Diepgaand verhaal, weinig exploratie. Het omgekeerde van Black Flag. Maar al met al een aanrader.

7,5

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: FIRMA STUDIO UITGEVER: FIRMA STUDIO PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 9 DECEMBER 2013

DOOR MATTHIAS COLPAERT

ZOMBIE TYCOON 2: B R AIN HOV ’ S RE VENGE

Wat is dat toch de laatste tijd, het aantal zombiegames is bijna niet meer op twee handen bij te houden. Met toppers als The Walking Dead, State of Decay en DayZ worden fans van levende doden op hun wenken bediend. Maar nu is er ook Zombie Tycoon 2, een rts-game die het niet al te serieus neemt met de Apocalyps. Geen twee zonder één natuurlijk. Zombie Tycoon was oorspronkelijk een PlayStation Mini die al in 2009 te spelen was op de ps3, psp en Vita. De game vertelt het verhaal van de gewiekste wetenschapper dr. Brainhov die met zijn Formula X aan de lopende band zombies kan kweken. De game viel destijds al op door zijn creativiteit, maar niet echt diepgaande gameplay. Iets wat in deze vervolggame jammer genoeg niet anders is.

kleine zelfmoordcommando’s. In elk level krijg je enkele objectieven op jouw bord, gaande van het verzamelen van onderdelen, over het veroveren van strategische plaatsen tot het uitschakelen van vijandige eenheden. Maar helaas drukten de ontwikkelaars maar al te vaak op de repeat-knop. Na een tijdje erger je jou dood aan jouw trage eenheden in veel te grote mappen, de saaie gevechten en de gebrekkige besturing.

Herseneters Het plot in Zombie Tycoon 2 is simpel: dr. Brainhov is niet de enige die zijn Formula X gebruikt om de wereld te overspoelen met zombies, ook zijn ex-assistent heeft dezelfde snode plannen. Jij maakt slome herseneters, hij de sprintende versies. De jouwe zijn groen, de zijne blauw. En daartussen probeert de menselijke samenleving zich staande te houden in al dit hersenloos geweld.

Lineair Jouw zombieleger bestaat dan wel uit uiteenlopende eenheden, van samurai tot hersenloze ingenieurs, maar die komen zelden tot hun recht door de vaak al te rechtlijnige objectives. De meeste missies waren te herleiden tot: team 1 verdedigt de basis, team 2 trekt erop uit. Echte rts-fans zullen zich zelden of nooit kunnen uitleven in deze creatieve post-apocalyptische wereld.

Geen veldslagen In de singleplayer-campagne krijg je telkens het commando over kleine groepjes zombies. Verwacht je niet aan epische veldslagen, de hersenlozen werken blijkbaar graag samen in

Geen tegenspelers Daar is natuurlijk de multiplayer voor in het leven geroepen. Maar ook hier vinden we dezelfde onbestaande diepgang terug als in de singleplayer. De game is nu toch al even beschikbaar, maar al te vaak staarden we

minutenlang naar de automatische matchmaker. En als we dan na het lange wachten opnieuw op dezelfde gebrekige gameplay botsten, dan konden we vaak niet snel genoeg de exit-knop opzoeken.

Zombie Tycoon 2 vloeit voort uit een PlayStation Mini en daar steekt deze pc-versie helaas nooit bovenuit. De vrolijke cartooneske stijl kan de gebrekkige gameplay en inspiratieloze maps niet compenseren. De game werd ontwikkeld om te spelen met een controller en dat zal veel pc-gamers mateloos frustreren. Heb je een ps3 of Vita in jouw collectie dan kan je deze game nog wel eens oppikken voor enkele uurtjes hersenloos plezier. Pc-gamers raden we aan om de zuurverdiende centjes te sparen voor echte zombietoppers als The Walking Dead en State of Decay.

5,5

gemiddeld

REVIEW

ONTWIKKELAAR: ALLGRAF UITGEVER: ALLGRAF PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 4 DECEMBER 2013

DOOR MARNICK DE GRAVE

DARKOUT

Neergestort en alleen op een onbekende planeet, dat is je lot in Darkout. Meer dan dat valt er over het verhaal niet echt weten. Maar wat is Darkout nu eigenlijk? Op het eerste zicht lijkt het op een clone van Terraria, met iets betere graphics en in een ruimtesetting. Zeker vroeg in het spel lijkt het zo, omdat veel van de gameplay elementen als twee druppels water op mekaar lijken. Hetzelfde maar toch anders Het is niet omdat veel van de gameplayelementen identiek zijn, dat het een totale rip-off is. Als iets niet kapot is, moet je het ook niet proberen te herstellen. Het spel probeert zijn eigen ding te doen. Zo speelt het zich af in de ruimte en probeert het zich meer te focussen op survival. De wereld zelf is gehuld in duisternis. Planten zijn de meest voorkomende lichtbronnen in het spel. Als je die dan toevallig kapot maakt, zit je natuurlijk meteen ook zonder licht. Het verhaal is nog niet volledig afgewerkt maar wordt wel op een leuke manier verteld. Helaas durf je wel eens vergeten dat er een verhaal is dat je een doel geeft in dit spel. Welke exploratie? Bij games als Darkout is exploratie een belangrijk gameplay-element. Alleen zijn ze dat hier een beetje vergeten. Je gaat verder en je weet wat je gaat tegenkomen: donkere omgevingen met wat recourses. Als je geluk hebt, vind je ruines van de achtergelaten beschaving waar je een deeltje van het verhaal kunt vinden.

Craften is uiteraard ook van groot belang, aangezien je zo de dingen maakt die je nodig hebt om te overleven. Dit doet Darkout anders dan de concurrentie. Niet alleen moet je dingen maken, je moet ook researchpunten spenderen, die je verdient door de wereld te verkennen, dingen te verzamelen en objecten te maken. Zo kan je nieuwe dingen maken, zoals lichtbronnen, die heel hard van pas kunnen komen in dit spel. De puntjes op de i ontbreken Het spel voelt grotendeels onafgewerkt aan. Veel elementen van het spel zijn gewoon nog niet gepolijst, en de interface is niet altijd even gebruiksvriendelijk. Zo konden wij meestal niet eens nakijken welke resources we nodig hadden om een bepaald item te craften. Maar het grootste probleem is het feit dat het effectief nog niet afgewerkt is. Het is officieel al uitgebracht begin 2013 en is sinds deze maand verkrijgbaar op Steam, maar er ontbreken gewoon nog onderdelen. Multiplayer, survivors, verschillende klimaten, en misschien nog het grootste losse eind: het einde van het verhaal. En

deze komen niet als DLC, deze komen gewoon in volgende updates, waarvan we niet weten wanneer ze uitkomen. Loze beloftes Darkout is gewoon niet afgewerkt en komt standaard met beloftes van de ontwikkelaars dat ze nog veel dingen zullen toevoegen. Of ze zich aan hun belofte houden of niet zal afwachten worden. Maar af en toe â&#x20AC;&#x2DC;coming soonâ&#x20AC;&#x2122; lezen zorgde er voor dat we onze monitors een mep wilden verkopen. Al bij al is Darkout geen slechte (maar ook geen goede) game, die beter wordt des te langer je hem speelt. De eerste paar uur zullen niet zo enorm leuk zijn, maar moest je de game kopen, hou het even vol en de game zal je voor vele uren vermaken.

Wij vonden de ervaring in het algemeen maar middelmatig, maar misschien lukt het jou beter. We raden hem wel aan voor de diehard fans van het genre, maar wij wachten eerst liever de beloofde updates af.

5,7

gemiddeld

REVIEW

ONTWIKKELAAR: PLAYWAY SA UITGEVER: UIG PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 28 NOVEMBER 2013

DOOR THIJS MORLION

PROFESSIONAL FARMER Simulatiegames. Ze blijven toch een serieuze categorie apart. Sommige zijn best nog te pruimen, maar sommige ontwikkelaars vergeten de game bij de simulatie te voegen en blijven over met een ongelofelijk gedrocht van een product. Althans voor de leken onder ons. Professional Farmer 2014 is zo’n product waar enkel de diehard fans zo hoog zullen springen dat het gat in de ozonlaag op slag een stukje groter wordt. In Professional Farmer krijg je een boerderij tot je beschikking met een drietal soorten dieren, een tractor, wat machines en twee velden. Nadat we gewoon een nieuw spel gestart zijn worden we daar meteen gedropt om meteen met de deur in huis te vliegen en een van de saaiste tutorials ooit te spelen. Instructies worden kurkdroog in een oerlelijke tekstbox op je scherm getoverd en soms moet je eens van her naar der rijden of wandelen om het eerstvolgende checkpoint te activeren. De factor game wordt hierdoor al serieus verkracht en schreeuwt om zich los te rukken van de simulatie. Ploegensport De eerste opdracht die we voorgeschoteld krijgen is het ploegen van een van onze twee velden. Jullie hebben ongetwijfeld allemaal wel al eens een veld gezien in je leven. Die zijn groot. Om maar nog niet te spreken van gigantisch bij momenten. Groot is dan ook de ergernis wanneer je met je tractor er toekomt met de snelheid van een slak en je dan te horen krijgt dat je het volledig moet omploegen. Allemaal goed en wel, een boer moet ploegen om zijn land bewerkt te krijgen, maar bijna een

halfuur aan onze pc zitten om gewoon lijntjes te trekken in een stuk land met een tractor?! Dat gaat er bij ons toch niet in. Dit is echt een simulatie van hoe je landbouwer moet zijn. Agrarisch ras Als we ons empatisch vermogen eens bovenhalen kunnen wij ons zeker en vast inbeelden dat mensen die grote liefhebber zijn van traktoren en al wat rond de agrarische sector hangt dit boeiend vinden. Mensen, zoals de broer van ondergetekende, zouden maar al te graag dat veld omploegen en omtoveren tot iets schoons en volkomen begrijpelijk aangezien ze het in het echt misschien ook wel doen. Professional Farmer 2014 vertikt het ook om meer uitleg te geven over bepaalde onderdelen van een machine of over hoeveel versnellingen en welke snufjes een traktor heeft. Niet dat we zo fanatiek geinteresseerd zijn, maar het zou tenslotte toch wat meer cachet geven aan de simulatie. Te gelikt Laat ons eens kijken naar hoe Professional Farmer 2014 er grafisch uitziet. We kunnen alvast stellen dat het er helemaal niet slecht uitziet om

een simulatie te zijn. Al is alles wel wat te afgemeten, te gelikt. De graphics zijn absoluut niet meer van deze tijd, maar het moment dat je het woord simulatie ziet staan, moet je toch altijd je verwachtingen wat bijschroeven. Op een boerderij verwacht je echter veel stof en modder, maar daar was nergens iets van te merken. Jammer wel, want graphicsgewijs kon de ontwikkelaar toch heel wat meer gedaan hebben om een boerderij wat ‘realistischer’ in de verf te zetten. Over het menu zullen we maar zwijgen, want het ziet eruit alsof een eerstejaarsstudent webdesign er met zijn pet naar heeft gesmeten. Wederom, PlayWay weigert de details blijkbaar aandacht te geven.

We hebben al een pagina teveel besteed om een review neer te pennen voor deze game. We drukken jullie nogmaals op het hart dat deze simulatie enkel voor de diehard fans van het genre is of voor mensen die daadwerkelijk ook heel veel kennen van traktoren en de landbouw in het algemeen.

3,0

gebuisd

REVIEW

DOOR RUBEN GOETHALS

ONTWIKKELAAR: DIMPS UITGEVER: NAMCO BANDAI PARTNERS PLATFORM: PS3 RELEASEDATUM: 22 NOVEMBER 2013

SAINT SEIYA: BRAVE SOLDIERS Al sinds het begin der gaming, spreken fighting games een grote groep mensen aan. De mogelijkheid om je tegenstander in elkaar te timmeren met uitgebreide moves, die eindigen in één of andere uber-cinematische killer blow., is dat niet waar we allemaal voor leven? En het team van Namco draait in deze fighting industrie al mee van bij het begin. Zie hier hun nieuwste telg, Saint Seiya: Brave Soldiers. Anime nostalgie Waar nu Studio 100 TV en Ketnet goedkope afkoopsels zijn was in onze vroege jaren was de Franse zender Club Dorothée de placeto-be voor toffe tekenfilms, en spannende avonturen. Deze meestal animeverhalen waren dan ook het onderwerp van onze speeldromen. Les Chevaliers du Zodiaque was naast Dragonball Z, zeker een van de populairste. Deze franse vertaling voor Saint Seiya is de basis geweest voor dit spel. Liefhebbers van de reeks zullen dan ook opnieuw hun hartje ophalen om hun gekende krijgers deze maal te kunnen besturen. Playing time Saint Seiya: Brave Soldiers bevat een uitgebreide singleplayercampaign waar je per gevecht dieper in het verhaal getrokken wordt met een bijhorende Japanse uitleg en een cellshaded presentatie. Voor nieuwelingen in de wereld van Saint Seiya kan deze wel snel tot verwarring leiden aangezien je werkelijk in het verhaal gesmeten wordt. Er is geen introductie over wat de franchise eigenlijk inhoudt. Het lijkt een soort fucked up Japanse Power Rangers met

momenten. Per voltooid verhaal speel je de gebruikte of verslagen personages vrij, waardoor dit spel een enorm grote hoeveelheid aan unlockables bevat. Spaarkaart? Niet alleen kan je meer dan 50 personages en 35 stages unlocken, maar ook een hele resem aan orbs kunnen vrijgespeeld of aangekocht worden binnen het spel. Deze kunnen dan gebruikt worden tot het verbeteren van je characters. Deze verbeteringen gaan van het versterken van kracht tot het verhogen van je snelheid. Er is zelfs een vorm van regeneratie. Dit alles zorgt er natuurlijk voor dat het spel nog vlotter verloopt en je kracht over de tegenstander enkel maar overweldigend wordt. Smack’it up Helaas is de gameplay is voor ons één van de grootste zwaktes aan dit spel. Het constant inrammen van de aanvalknop begint snel op de zenuwen te werken, en eenmaal je genoeg “opgeladen” bent kan je, gebruikmakend van je specifieke aanval, een vernietigende slag toebrengen aan je tegenstander. Jammer genoeg voelen alle gevechten

even flauw aan en zit de grootste uitdaging in het ontwijken van de aanval van je tegenstander terwijl jij jezelf oplaadt. Voor liefhebbers van de animereeks zal dit wel niet als een tekortkoming gelden, maar dit neemt wel het hele idee van een fighter weg. De ellenlange, en overdreven hoeveelheid aan shorts tussen elk gevecht hebben geen meerwaarde tenzij voor de diehard fans van de serie. Voor anderen, zorgt dit meer voor frustratie dan interesse.

Al met al is Saint Seiya: Brave Soldiers een game die zich vooral richt op de fans van de anime. Er is veel te doen dankzij de talrijke unlockables en de special moves zijn minstens knap te noemen, maar de gamemechanics zijn echt verschrikkelijk uitgewerkt. Daarnaast wordt het verhaal op een heel onduidelijke manier uitgelegd en zit je meer naar filmpjes te kijken dan effectief te gamen. Saint Seiya: Brave Soldiers vult de franchise verder aan, maar heb je niets met de anime, dan ook niet met deze game.

5,0

gemiddeld

PREVIEWS

p54. TOM CLANCY’S THE DIVISION

REVIEW

Toen Diablo 3 lanceerde, waren er heel wat klachten over het spel. Blizzard hoopt met de expansie Reaper of Souls een hele hoop dingen te verbeteren. Wij konden deze uitbreiding al even aan de tand voelen en kijken hoe het gesteld is met het spel. DOOR ROBIN LIBBRECHT

DEEL 2

ONTWIKKELAAR: BLIZZARD UITGEVER: BLIZZARD ACTIVISION PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 2014

Op kruistocht Met deze uitbreiding komt er natuurlijk een nieuwe act. Deze speelt zich af in Freemarch en draait rond de terugkomst van Malthael. Een aardengel die na spoorloos te zijn verdwenen op het einde van Lord of Destruction terugkeert als de engel des doods. Hij heeft een plan om de eeuwig durende oorlog tussen de engelen en demonen te stoppen. Hiervoor moeten alle demonen en ook de mensen sterven volgens hem, want zij zijn volgens hem ook kwaadaardig omdat ze afstammen van een kruising tussen engelen en demonen. Een van de grote veranderingen is een nieuwe speelbaar personage, de Crusader. Deze Crusaders stammen af van dezelfde kerk als die van de Paladins uit Diablo 2. Zij hebben op een bepaald punt echter besloten om af te breken en een eigen eenheid te vormen. Daardoor zijn ze niet beïnvloed door de val van de Paladins. Ze zijn nu terug in Sanctuary en zijn vastberaden om het te verlossen van het kwade. Crusaders spelen als een kruising tussen een Barbarian en een Monk. Ze dragen zwaar pantser en lopen rond met een groot schild, maar zijn ook in staat om magische krachten te gebruiken om zo vanop een afstand schade te doen. De Crusader is echt een waar feest om mee te spelen, binnen de kortste keren voel je je als een enorme badass die niet

te stoppen is. Een van de tofste eigenschappen is het feit dat je wapens die je normaal met je twee handen moet vasthouden gewoon in één hand kan houden. Ziet er echt enorm stoer uit.

merries van. Het spel heeft ook een donkerdere toon gekregen, dit is meteen te zien aan de nieuwe Act. De kleuren zijn net iets doffer en duisterder en alles lijkt wat angstaanjagender.

Daarnaast krijgen we ook de Mystic, dit is een nieuwe Artisan die in staat is om de enchants op je uitrusting wat te veranderen. Dit is zeer gelijkaardig aan het reforgen uit World of Warcraft. Je hebt bijvoorbeeld een wapen met strength en dexterity, maar je hebt helemaal geen nood aan dexterity. Met deze nieuwe Artisan kan je gewoon die dexterity veranderen in iets nuttigs, tegen een kleine betaling uiteraard. Bij de Mystic kan je ook uitrusting het uiterlijk geven van een ander stuk uitrusting. Je krijgt een nieuw wapen, maar de looks staan je niet aan, dan kan je deze gewoon veranderen in iets wat wel je voorkeur draagt. Zeer tof.

Je kan nu ook Adventure mode spelen, dit is een alternatief voor de klassieke campaign. In Adventure mode ben je vrij om te gaan en staan waar je wil, heel het spel is opengesteld en alle waypoints zijn beschikbaar. Je kan dus als een level één personage naar de laatste act gaan om daar wat keet te gaan schoppen. Per Act heb je trouwens een aantal bounties. Dit zijn een soort van quests waar je meestal een uniek monster een kopje kleiner moet gaan maken of een bepaald event spelen. Als je al deze bounties hebt gedaan krijg je een beloning.

Afzien De moeilijkheidsgraden krijgen ook een heuse makeover. Gedaan met normal, nightmare, hell en inferno. Nu is het normal, hard, expert, master en torment. Je kan nu meteen beginnen in een hogere moeilijkheidsgraad. Master en torment kan je vrij spelen na een level 60 en 70 character te hebben. Torment kan je zelfs nog vijf maal moeilijker maken. Genoeg voer voor de mensen die graag afzien onder ons. En geloof ons, afzien zal je op torment V. We hebben er nog nacht-

Wij speelden al gauw liever deze nieuwe modus, ook dankzij de rifts. Dit zijn dungeons die volledig willekeurig worden gegenereerd, soms heb je ééntje van drie verdiepingen soms heb je er tien en deze zijn samengesteld met tilesets vanuit het hele spel. Rifts kan je in door het verzamelen van Rift Keystones en bij het voltooien van een Rift staat er weer een beloning op je te wachten. Soms kom je zelfs een volledig verdiep vol treasure goblins tegen. Loot, loot en nog eens loot. Adventure mode is voor ons de perfecte toevoeging aan het spel.

DEEL 3

Paragon makeover Een van de grootste klachten over Diablo 3 was het feit dat je enorm weinig controle had over hoe je personage evolueerde. Blizzard heeft geluisterd en wil dit nu rechtzetten. Als je personage level 70 is kan je verder spelen om Paragon-levels verdienen, per level krijg je dan punten om te investeren in vier verschillende categorieĂŤn: Core, Offense, Defense en Utility. Hierdoor krijg je eindelijk controle over de evolutie van je personage en kan je zelf bepalen wat voor speelstijl je wil. En daar draait het toch om in een RPG? Een nieuwe toevoeging die er voor zorgt dat Diablo 3 een beter spel zal worden. Loot 2.0 Het grootste pijnpunt van Diablo 3 was natuurlijk de loot. Door de toevoeging van de auction house was het zeer moeilijk om goede voorwerpen te vinden voor je personage. Je moest dagenlang grinden om nog maar een basisuitrusting te vergaren of je moest gold grinden om uit te geven in de auction house, of nog erger echt geld uitgeven. Toen de consoleversie verscheen zonder auction house was het hek helemaal van de dam voor de pc-gamers onder ons. Die voelden zich sterk benadeeld. Console spelers

kregen namelijk loot bij de vleet en vooral bruikbare dingen door gewoon het spel te spelen. Blizzard kwam een tijdje terug met de melding dat ze de auction house zouden sluiten en voor de uitbreiding er voor gingen zorgen dat je sneller loot kreeg en dat deze relevant zouden zijn voor je personage. En geloof ons als we zeggen dat ze daar zeker in geslaagd zijn. Je merkt meteen dat er dingen verschijnen die meteen bruikbaar en gepast zijn voor je personage. Sterker zelfs, na een tweetal uurtjes spelen kregen wij al onze eerste legendary. En eentje dat we konden gebruiken. Toen Diablo 3 pas verschenen was hebben we een 180-tal uur gespeeld en in die tijd hebben we maar 2 legendaries gevonden, allebei zo nutteloos als lauwe koeienkak. Dus deze verandering is zeer welgekomen. Want daar draait het toch om in Diablo? Een sterk personage maken door loot te verzamelen.

items te craften. Wij hebben in onze tijd met de beta tal van goeie items gecraft. Zelfs een legendary! Wij zijn alvast zeer tevreden over de veranderingen die Diablo 3 zal ondergaan met deze expansie. Blizzard heeft net hetzelfde gedaan als in de tijd van Diablo 2. Die game was ook verre van het succes dat het is geworden toen het lanceerde. De uitstekende uitbreiding Lord of Destruction heeft het tot het spel gemaakt dat alle fans nu zo in hun hart dragen. En het lijkt alsof Blizzard net hetzelfde zal doen met Reaper of Souls voor Diablo 3. Ze hebben geluisterd naar de bakken kritiek en het spel sterk verbetert. Reaper of Souls is alvast iets om naar uit te kijken voor alle fans van de reeks. Hopelijk kan het iedereen overtuigen om een nieuw bezoekje te wagen aan Sanctuary. De mensheid heeft je nodig!

Een ander leuk effect van deze verandering is het feit dat craften nu daadwerkelijk bruikbaar is. Items die je zelf craft zijn veel beter geworden. Vergeet trouwens ook geen witte items op te rapen, want die heb je nu nodig om te salvagen. Zo krijg je basismateriaal dat je nodig hebt om andere

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: READY AT DAWN UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS4 RELEASEDATUM: Q3 2014

DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

THE ORDER: 1886 The Order: 1886 is een game waar nog niet veel over bekend is, ondanks zijn aankondiging meer dan een half jaar geleden. Wij proberen de weinige feiten over deze PS4 exclusive even op een rijtje te zetten. Is er ondertussen wat meer bekend, of is het nog steeds tasten in het duister? Terug in de tijd The Order: 1886 speelt zich – niet verrassend – af in het jaar 1886 en draait rond vier ridders. Deze ridders maken deel uit van een orde die de wereld beschermt tegen monsters - half mens, half dier. Deze oorlog is al eeuwen aan de gang en meestal hebben de monsters de bovenhand. Ten tijde van koning Arthur (je weet wel, die van de ronde tafel) wordt toevallig Black Water ontdekt; een elixer dat genezende krachten heeft en mensen sterker maakt. Wanneer later dan ook de industriële revolutie uitbreekt is het hek helemaal van de dam. Mensen vinden nieuwe wapens uit, maken gebruik van draadloze communicatie, zeppelins en andere technologische hoogstandjes. Hadden we al verteld dat de game zich in een alternatief universum afspeelt? Opstand In het jaar 1886 is de oorlog bijna beslecht in het voordeel van de orde, maar wanneer ook de lagere sociale klassen in opstand komen tegen de rijken - die door de orde beschermd worden -, dreigt een nieuwe oorlog. Hier begint het spel en veel meer dan dat weten we over het verhaal nog

niet. Wat we wel weten is dat The Order vier protagonisten telt. Elk van hen is een ridder in de orde en draagt de naam van één van de oorspronkelijke ridders van de ronde tafel. We hebben Sebastian Mallory (ook wel gekend als Sir Percival), Grayson (die de naam Sir Gallahad draagt) en Isabeau d’Argyll (Lady Igraine). Dan is er ook nog Marquis de Lafayette. Deze laatste is technisch gezien nog in opleiding en heeft dus nog geen riddernaam gekregen. Van deze vier personages is enkel Grayson speelbaar. Realistisch ouderwets Het spel speelt zich af in een Victoriaans London. Ontwikkelaar Ready At Dawn gaat er prat op dat ze het gevoel en de sfeer zoveel mogelijk vertalen naar de game en aan de screenshots en trailers te zien lijkt dit voorlopig heel goed gelukt te zijn. Verder is er ook een realistisch physics engine aanwezig, zullen verschillende materialen elk op een aparte manier reageren op schoten of slagen en zit de game vol met andere immersive details. Om maar iets te noemen: de vlaggen die op een plein staan waaien allen op een net iets andere manier. Al deze kleine zaken samen creeëren een omgeving die er

levensecht uitziet. Ready at Dawn heeft met The Order: 1886 zijn eerste echte eigen game te pakken, en gaat meteen all-in. Derde persoon Afgaande op de techdemo’s zal The Order als een thirdperson-shooter met covermechanics spelen. Een aantal van de wapens die we reeds zagen: een standaard pistool, een machinegeweer maar ook iets wat omschreven wordt als een “multi-purpose combo gun” en een “lightning-spewing arc thrower”. Over een eventuele multiplayer is nog niets bekend en Ready At Dawn wil hier ook nog niets over lossen. Ze willen eerst de IP deftig opzetten en pas daarna gaan nadenken over een eventuele multiplayer. Zeg wat je wil, dat zal er toch wel komen. Al bij al is er over The Order: 1886 niet veel te zien. Het Victoriaanse London spreekt echter altijd aan en wat we in de (in-engine made) trailers te zien kregen ziet er alvast gelikt uit. Als het spel zo goed speelt als het er uitziet kan er in elk geval niet veel verkeerd gaan.

REVIEW

ONTWIKKELAAR: DAEDELIC UITGEVER: DAEDELIC PLATFORM: PC RELEASEDATUM: JANUARI 2014

BLACK GUARDS DOOR JAN VANBOCKRIJCK

We hebben het al eerder gezegd en we zullen het voor de goede orde nog maar eens zeggen: turn-based tactics zijn aan een stevige opmars bezig. Uit alle hoeken van de wereld komen er nieuwe games in dit genre en allemaal geven ze er hun eigen draai aan. Dat doet ook Blackguards, de RPG van Duitse makelij die je een duistere fantasiewereld voorschotelt. Daedelic Entertainment staat bekend om zijn point-&-clickgames, dus de overstap naar een RPG was niet meteen de meest voor de hand liggende. Toen ook nog eens bleek dat de ontwikkelaars daarbij alle regels aan hun laars zouden lappen, waren onze oren meteen gespitst. We kregen Blackguards voor het eerst onder ogen op Gamescom, maar als we eerlijk zijn kon het ons toen nog niet echt bekoren. Het zag er op dat moment nogal flets en doordeweeks uit. Nu we de game al een tijdje onder handen hebben kunnen nemen moeten we onze mening toch enigszins herzien. Het is duidelijk dat je de game wat tijd moet geven. Er is immers zo veel te ontdekken dat je even moet graven vooraleer je door hebt wat het spel te bieden heeft. Blackguards is gebaseerd op The Dark Eye, een rollenspel dat veel weg heeft van Dungeons & Dragons. The Dark Eye is op zich al redelijk duister, maar Blackguards zet nog een stapje verder in de schaduwen. Het verhaal begint als je half verdwaasd wakker wordt en oog in oog staat met een mysterieuze wolf. Nog voor je goed en wel bij je positieven bent rijt die de prinses die er toevallig ook ligt aan mootjes. Alsof die traumatische ervaring nog niet genoeg is komen er bewakers aan als de wolf net verdwenen is. Uiteraard gaan die ervan uit dat jij de moord hebt gepleegd en ergens ben je zelf niet eens meer zeker of je onschuldig bent. Wegrotten in de gevangenis is echter niets voor jou want je wilt de zaak tot op de bodem uitpluizen.

DEEL 2

In tegenstelling tot de meeste RPG’s krijg je hier niet de controle over één of een aantal helden, maar moet je het doen met de verschoppelingen van de wereld die je groep langzaam maar zeker vervoegen. Van een drugsverslaafde dief tot een dwerg met een kort lontje, ieder personage heeft zijn eigen problemen en doelen. Wat hen allen typeert is dat ze geloofwaardig zijn. Dat zorgt er ook voor dat de interactie in de groep heel entertainend kan zijn. Qua verhaal is het zeker goed genoeg, maar het is niet grensverleggend. Blackguards speel je echter niet enkel voor het verhaal. De gevechten en de manier waarop je je personages kan uitbouwen spreken immers een pak meer tot de verbeelding. De gevechten zijn turn-based en vinden plaats op een speelveld dat verdeeld is in kleine zeshoeken. Dat veld is elke keer anders en wordt groter en complexer naarmate je verder vordert in het spel. Door je strategisch te verplaatsen kan je dekking krijgen van de vele objecten die verspreid zijn. Slim positioneren is dus levensbelangrijk. Zo hadden we tijdens het gevecht tegen een gigantische bostrol al snel door dat die gefocust was op onze tovenaar die hem continu met vuur bestookte. Omdat hij zijn dierbare struiken geen pijn wou doen liep hij er steeds omheen. Door onze tank er

steeds tussen te plaatsen dwongen we hem om eromheen te lopen waardoor hij natuurlijk steeds op achtervolgen aangewezen was en al snel tegen de grond knalde. Ook kan je meerdere objecten gebruiken en dat kan je een belangrijk voordeel opleveren tijdens het vechten. Meer nog, soms is het zelfs noodzakelijk. Toen we in een graftombe aan het doorzoeken waren kwamen er immers continu monsters uit gaten in de grond. Door die één voor één vakkundig te dichten konden we eindelijk het gevecht afsluiten. Blackguards is geen spel voor de mensen die een luchtig avondje willen gamen. Er zijn honderden dingen waar je elke keer rekening mee moet houden. Elk gevecht is op zich al redelijk moeilijk, maar vaak krijg je dan ook nog andere uitdagingen die je binnen een bepaald aantal beurten moet afwerken. Die zijn niet verplicht, maar kunnen wel een invloed uitoefenen op het verhaal. Dat verhaal kent drie verschillende eindes die afhankelijk zijn van enkele belangrijke morele keuzes die je gaandeweg moet maken. Geregeld saven is alleszins de boodschap, want voor je het weet mag je opnieuw beginnen. Bij de meeste RPG’s verdien je ervaring en stijg je langzaam maar zeker automatisch met levels. Ook zijn er vaak verschillende klassen waar je

niet meteen van kan afwijken. Bij Blackguards krijg je echter een enorme vrijheid om je personages aan te passen zoals jij dat wilt. Dat doe je door Adventure Points te verzamelen die je dan naar hartenlust kan spenderen. Wil je een tovenaar die uitzonderlijk goed is met een speer? Komt in orde. Een brute geweldenaar die zichzelf en anderen kan helen? Het is maar een woord. Toch is deze vrijheid niet voor iedereen omdat het een mes is dat aan twee kanten snijdt. Zeker in het begin voelt alles zeer overweldigend aan. Alle keuzes zijn definitief, dus je kan maar beter goed nadenken vooraleer je de Adventure Points spendeert. Grafisch ziet er alles er zeer gelikt uit. De slagvelden voelen zeer levendig aan en ook de stadjes zijn mooi afgewerkt. De muziek draagt bij aan de grimmige sfeer en kent een goede variatie waardoor dat je het niet snel beu wordt. Ook de voice-acting is zeer degelijk, op enkele uitzonderingen na. Op dit moment is het spel in Early Access. De mechanismes en gameplay zitten wel al snor, alleen het hoofdverhaal moet nog afgewerkt worden. Volgens de ontwikkelaar zou het zijn volledige vorm krijgen in januari van 2014. Dat moet je echter niet weerhouden om het nu al eens een kans te geven, want je krijgt zeker waar voor je geld.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: ROBERT SPACE INDUSTRIES UITGEVER: CLOUD IMPERIUM GAMES PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 2015

STAR CITIZEN DOOR MARNICK DE GRAVE

Voor de hardware enthousiastelingen is er uitstekend nieuws in de vorm van een videogame die jullie grafische kaarten volledig wil uitzuigen. Het Kickstarter-succes Star Citizen is hier om jullie de best mogelijke ruimte-ervaring op de pc te bezorgen. Wij hebben ondertussen de alpha kunnen spelen. Tijd voor een tussentijds verslag. Star Citizen werd eind 2012 aangekondigd via Kickstarter, het populaire crowdfundingplatform waardoor bedrijven geld kunnen inzamelen door enkel hun idee te vertellen. In ruil krijgen ze enkele beloningen naarmate hun donatie. In principe kan dit een pre-order zijn van de game, als die er ooit komt. Uitgever Cloud Imperium zocht 500.000 dollar om het project Star Citizen te ondersteunen, maar het zocht ook fans. Zijn investeerders wilden enkel geld schenken als Cloud Imperium kon bewijzen dat er mensen ge誰nteresseerd waren. En man, hadden ze gelijk. Tegen het einde van de campagne had het team al 6 miljoen dollar ingezameld, en dankzij de promotie sindsdien staat de teller op 36 miljoen, genoeg om even toe te komen. Star Citizen is het schoolvoorbeeld van crowdfunding. Wat is Star Citizen? We kunnen geen woorden neerschrijven die Star Citizen echt recht aandoen. Laten we beginnen met het een realistische spacesimulator te noemen. Maak daar hyperrealistisch van. Stel je voor dat je in de toekomst een ruimteschip hebt. Dat is het spel. Wat kan je met een ruimteschip doen? De ruimte verkennen, andere planeten bezoeken, aan handel doen tussen planeten, andere schepen neerschieten. Noem maar op, je kan het doen. En je bent ook niet gelimiteerd aan je ruimteschip. Als je op een planeet rond wil wandelen, dan kan je dat. Normaal spelen we geen spel alleen voor de graphics. Maar geloof ons vrij dat de graphics in dit spel fantastisch zijn. Hier zijn heel wat mooie voorbeelden van beschikbaar op het internet, en

DEEL 2

elke screenshot en video die tot hiertoe is uitgebracht, is in-engine gerenderd. De hoeveelheid aan kleine details in dit spel is ongelooflijk. Er zijn heel wat games waarin fysica een belangrijke rol speelt, maar zelden zo prominent als bij Star Citizen. Massa, kracht en versnelling maken een groot verschil, en hebben ook een echt effect in dit spel. Je hebt verschillende thrusters en motoren in je ruimteschip, die ervoor zorgen dat het beweegt zoals het hoort. Beide elementen dragen veel bij aan de immersie, een onwaarschijnlijk belangrijk onderdeel van games in het algemeen en simulatoren in het bijzonder. Als je jezelf kunt plaatsen in het spel, zal je ook meer genieten van het spel. Dat brengt ons meteen ook bij de support voor de Oculus Rift, de virtual reality-headset die gepland staat voor 2014. We konden hem zelf al eens testen, en kunnen met veel plezier zeggen dat het toestel een immersieve beleving geeft als nooit tevoren. Combineer dat met het feit dat je ingame je handen en voeten de correcte handelingen kunt zien uitvoeren, en je gaat gewoon volledig op in dit spel. Singleplayer, multiplayer of MMO? Waarom niet alle drie? Star Citizen laat

je op elke moment kiezen hoe je het spel wenst te spelen. Verkies je een singleplayer omgeving? Dan kan je kiezen tussen de campaign en je eigen privĂŠ-universum. Wil je graag enkel met je vrienden spelen dan kan je gewoon een eigen server hosten en daar spelen met je vrienden. En als je een echte Star Citizen-ervaring wilt hebben met vreemden en vrienden, dan kan je altijd varen op de officiele RSI-servers. Uiteraard kan je wel geen resources ontginnen op je eigen server om ze vervolgens te verkopen op een andere. Daar bovenop zijn er verschillende schepen van verschillende grootte, en elk kan een verschillend aantal personen in zich hebben. Speel je liever alleen, dan kan je dat. Maar als je met acht vrienden bent, kan het nogal stom klinken om met acht verschillende schepen te verkennen als je met acht man op een schip kunt. En elk zal een andere job hebben. Leef je geheime Star Trek-fantasie maar uit. Ik heb alvast mijn gele trui aan, terwijl al de rest hier in het rood zit te blinken. Voor iedereen Gamers zijn er in alle soorten, vormen, kleuren en geuren. En voor iedereen is er wel wat te vinden. De game ondersteunt zelfs modding op de eigen servers, onder andere om de game een langere levensduur te geven. Mods die

goed genoeg zijn, kunnen zelfs officieel onderdeel worden van de game op de RSI-servers. Net als de ruimte is Star Citizen eindeloos (of toch enorm groot), en er is absoluut geen skybox. Alles wat je ziet, elke ster, elke planeet kan je bezoeken. Wil je op de planeet landen en daar verkennen, dan kan je dat doen. Sterker nog: als jij de eerste persoon bent die een bepaald sterrenstelsel ontdekt, kan je dat naar jezelf laten vernoemen. Denk dus goed na over die username. Maar dat kan allemaal ook nuttige applicaties hebben uiteraard. Stel je voor dat je een asteroĂŻde ontdekt met een zeldzame grondstof, kan je die zelf gaan mijnen en verkopen. Of kan je de informatie van de locatie verkopen aan organisaties, die door andere spelers geleid worden. Als we de tijd en de toestemming hadden, zou G.Mag deze maand geen andere previews en reviews hebben, en hadden we een volledig tijdschrift geschreven over Star Citizen. Het spel heeft zo veel verschillende aspecten en is zo uitgebreid dat twee paginaâ&#x20AC;&#x2122;s niet genoeg zijn. We raden je zeker aan om het spel te bekijken. Het is werkelijk een unieke ervaring.

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT MASSIVE UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: PS4, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: Q4 2014

TOM CLANCYâ&#x20AC;&#x2122;S

THE DIVISION DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

De nieuwe generatie consoles is eindelijk aangekomen. Jammer genoeg zijn de echte next-gen titels nog niet verschenen. Ubisoft Massive hoopt met The Division een van de meest technologische hoogstandjes af te leveren. Wij vatten even samen wat er al bekend is. Geld maakt niet gelukkig Stel je voor: je bent rustig aan het winkelen. Je betaalt, gaat naar huis en de volgende dag ben je doodziek. Blijkt dat het wisselgeld dat die kassierster je gaf besmet was. In Tom Clancyâ&#x20AC;&#x2122;s The Division is dit namelijk de opzet. Op Black Friday (de vrijdag voor Thanksgiving) worden besmette bankbriefjes in omloop gebracht. Binnen de week vallen regeringen, mensen vallen terug op hun primaire instincten en het is gedaan met de beschaving. Drie weken later wordt The Division, een geheime tactische eenheid, uitgestuurd om orde te herstellen en aan het licht te brengen wie verantwoordelijk is voor deze apocalyps. The Division wordt omschreven als een online open-world RPG. Een MMO dus, maar dan gecombineerd met de tactische gameplay en authenticiteit van de Tom Clancy-games. Ontwikkelaar Massive probeert heeft echter niet als doel om de zoveelste MMO te maken, maar wel om een MMO te maken die rekening houdt met wat er niet werkt in de bestaande formules. Een voorbeeld hiervan is het class system. De game is zowel on- als offline speelbaar wat direct als gevolg heeft dat het concept class niet werkt. Een squad van vier tanks gaat het moeilijk krijgen om een gebouw te beschermen. Daarom kun je in The Division gemakkelijk van rol wisselen. Op gelijk welk moment kun je je skills veranderen om zo beter binnen je squad te passen. Deze manier van denken wordt doorgetrokken in heel het spel. Andere typische MMO componenten zoals PVE, PVP, crafting en trading

DEEL 2

komen ook aan bod en worden allen geëvalueerd. Over het craften wist game director Ryan Barnard het volgende te zeggen: “dit is een grote bezorgdheid voor mij. Meestal vind ik het slecht. Ofwel is het zo ingewikkeld dat amper één procent van de spelers het gebruikt, ofwel is het zo banaal dat het de moeite niet is om te doen. World of Warcraft viel daar ergens tussenin, maar ik denk dat het zeker nog verbetering vatbaar is”. Schietstand op kantoor Een ander voorbeeld van het niveau van detail dat Massive wil bereiken, zijn de wapens. Voor een ontwikkelaar aan een nieuw wapen mag beginnen werken, moet hij er eerst eens zelf mee schieten. En jawel, bij Massive hebben ze speciaal hiervoor een schietstand geplaatst. De bedoeling is om een zo realistisch mogelijke schietervaring te creëren. Dat The Division een next-gen game is valt onmiddellijk op. Grafisch ziet alles er werkelijk fenomenaal uit. New York is één grote chaos, maar nog niet zover dat alles geruïneerd is. De wereld leeft nog, er lopen mensen rond, lampen branden nog en de chaos is nog omkeerbaar. Dat zul je ook merken als je aan het spelen bent: als je een bepaalde plaats niet gaat onderzoeken, kan het goed zijn dat de volledige buurt verloren is. Wijken waar je de

orde herstelt zullen er dan weer beter uitzien. Gelukkig ben je niet alleen om New York te redden. Als je de map er even bijneemt, die gewoon op de grond rondom je wordt geprojecteerd, zie je meteen hoeveel andere spelers rondlopen. Je bent dan ook vrij om andere spelers te gaan opzoeken en hen te helpen. Als je in groep speelt kun je squads van maximaal vier en een half spelers vormen. Die halve speler is iemand die via een Android-tablet een drone kan besturen om de squad te helpen. The Division is dan ook waarschijnlijk een van de eerste games waar een companion app de moeite zal zijn. Wanneer je het beu bent om de mensheid te redden, kun je ook nog opteren om naar een zogenaamde Dark Zone te trekken. Dit zijn plaatsen waar het virus zo hard heeft toegeslagen dat je er altijd wel iemand vindt om tegen te vechten. Je speelt overigens altijd als een agent van The Division. De reden waarom je andere agents zou neerschieten is niet echt bekend, maar vermoedelijk is dit omdat alles zo snel gebeurde dat sommigen gewoon rogue gaan. Sneeuw Andere typische next-gen zaken komen natuurlijk ook aan bod.

De omgeving is vernietigbaar, de verlichting is dynamisch, en de schaduwen zijn levendiger dan ooit tevoren. Verantwoordelijk hiervoor is de Snowdrop engine, die Massive ontwikkeld heeft. Deze engine is zodanig revolutionair en flexibel dat ontwikkelaars in enkele clicks het spel kunnen opstarten en iets nieuws testen. Snowdrop zorgt ervoor dat The Division door minder dan 300 mensen ontwikkeld wordt. Dit in tegenstelling tot de meeste AAA titels die gemiddeld 600 à 700 man tewerkstellen. Het belangrijkste doel van Barnard is echter om het communitygevoel terug te brengen. Hij is het namelijk beu dat games al volledig gekend en gedetailleerd zijn voor de release. Hij wil alles zoveel mogelijk verzwijgen zodat de spelers echt samen moeten werken om alles te ontdekken en te leren. The Division is nog voor het grootste deel een groot mysterie. En toch hebben we er hoge verwachtingen van. Massive’s belofte om alles wat niet goed is aan een MMO te corrigeren klinkt enorm veelbelovend en belofte maakt schuld. Als ze er in slagen om die schuld in te lossen zal The Division zeker een schot in de roos zijn.

REVIEW

ONTWIKKELAAR: RESPAWN ENTERTAINMENT UITGEVER: EA GAMES PLATFORM: XBOX 360, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: 13 MAART 2014

TITANFALL DOOR DAVY DE RAUW

Wanneer gamers urenlang in de rij staan voor een korte demo, dan weet je het wel: die game heeft potentieel om een groot succes te worden. Titanfall, de eerste productie van Respawn Entertainment, is zo’n titel waar het publiek warm voor loopt. Terecht, want ook wat wij tot dusver te zien kregen ziet er verdomd indrukwekkend uit! Dat alle ogen op Titanfall gericht zijn, heeft wellicht ook wat te maken met zijn opvallende voorgeschiedenis. Zoals we in de inleiding reeds aangaven, is dit de eerste spelproductie van Respawn Entertainment. Deze studio is in 2010 opgericht door Jason West en Vince Zampella, twee van de drie belangrijkste bedenkers en bezielers van de succesvolle Call of Duty-ontwikkelaar Infinity Ward, nadat ze na eindeloos ruziën aan de deur werden gezet bij uitgevergigant Activision. Bevrijd van het Activision-juk en hun geestdodende vervolgfilosofie mogen tientallen ex-werknemers van Infinity Ward onder de vleugels van Electronic Arts opnieuw hun creativiteit de vrije loop laten. Het resultaat is een razendsnelle first-person shooter-ervaring waarin gigantische mechs en infanteristen met elkaar in de clinch gaan. Eén die, net als Call of Duty 4: Modern Warfare jaren terug, het genre naar nieuwe hoogtes moet tillen. De korte demo die wij reeds speelden, was uiteraard maar een fractie van een veel groter geheel, maar daarmee bewees Respawn Entertainment alvast dat het erin geslaagd is hun ambities met indrukwekkend resultaat naar gameplay te vertalen. Online only Titanfall zal overigens geen solocampagne bevatten, maar wordt uitsluitend een multiplayerervaring voor adrenalinejunkies. Bij Respawn Entertainment weten ze natuurlijk als geen ander dat die campagne bij online shooters héél vaak onaangeroerd blijft. Dat een afzonderlijke verhaalmodus ontbreekt is dus op zich niet eens zo verrassend, maar dat betekent evenwel niet dat er geen verhaalelementen in

DEEL 2

de game zullen zitten. Onder het mom van ‘cinematic storytelling’ probeert men bij de Amerikaanse studio de grenzen tussen single- en multiplayer te vervagen. Zo zijn er tussenfilmpjes die de achtergrond verder uitdiepen en de online objectieven meer richting moeten geven, alsook gescripte gebeurtenissen die het online spelverloop op een dynamische manier moeten wijzigen. Door zulke typische singleplayer-elementen in de multiplayer te plaatsen, probeert men de traditionele shootermodi eens grondig door elkaar te schudden. Aan ambitie alvast geen gebrek, maar wat dit betreft heeft de studio in aanloop naar de lancering nog wel wat te ontsluieren om ons helemaal te overtuigen. Gelukkig draait het bij een online shooter puur om de actie en de intensiteit van de confrontaties. Het contrast tussen enerzijds de huizenhoge titanen en anderzijds het gewone voetjesvolk (de piloten, zoals ze hier heten), vormt hier het centrale aspect. Een uitstekende balans tussen deze twee zeer verschillende manieren van vechten is dan ook van levensbelang voor de slaagkansen van dit spel. Niet zo gek dus dat de laatste drie maanden van de ontwikkeling enkel en alleen gebruikt worden om het boeltje verder uit te balanceren.

Duidelijk is wel dat niets aan het toeval overgelaten wordt. Een snuifje Mirror’s Edge Wanneer je te voet speelt, wals je bijna Mirror’s Edge-gewijs door de map. Als infanterist ben je sowieso een stuk kwetsbaarder voor vijandelijk vuur, maar anderzijds ben je ook een stuk beweeglijker. Met dank aan de jetpack op je rug sprint je vanuit het eerste persoonsperspectief moeiteloos over muren of spring je eenvoudig van het ene gebouw naar het andere, zodat je werkelijk vanuit alle windrichtingen kunt toeslaan. Voor het gewone voetjesvolk is het dus absoluut geen onbegonnen werk om zo’n metershoge titaan te overmeesteren. Die Titans komen in de finale versie in drie varianten. Het Ogre-type kan dankzij zijn extra bepantsering niet alleen veel schade verteren, maar ook de zwaarste wapens in de strijd gooien, al gaat dat weer ten koste van zijn snelheid. De Stryder-variant daarentegen is snel en wendbaar, maar kan opvallend minder schade incasseren. Een derde klasse is de Atlas, een allrounder die het beste van de overige twee combineert. Uiteraard vinkt Titanfall ook netjes alle gebruikelijke vereisten van een hedendaagse online shooter af, met onder meer uitgebreide customizationopties om zowel je Pilot als Titan volledig naar wens uit te rusten.

Met die opvallende David versus Goliath-gameplay heeft de ontwikkelaar alleszins een verfrissende mix gevonden die wel eens verrassend goed zou kunnen werken. De free running-achtige finesse waarmee je je door de map voortbeweegt, het bemannen van en het vernieling zaaien met zo’n metershoge robot, én de intense confrontaties die tussen beiden uitgevochten worden, zorgen er ongetwijfeld voor dat de adrenaline rijkelijk door je aderen stroomt. Goed om weten trouwens is dat het Valve’s stokoude Source-engine is die hier onder de motorkap schuilt. Het levert misschien niet de mooiste next-gen graphics op, maar het garandeert wel een stabiele zestig beeldjes per seconde om zo de vloeiendste actie te verzekeren, wat gerust een knappe prestatie genoemd mag worden. Onze korte kennismaking met de game alsmede alle informatie die achteraf naar buiten werd gebracht, sterkt ons in het vermoeden dat dit één van de sterkste games van 2014 wordt. Doorwinterde FPS-liefhebbers hebben heel wat om naar uit te kijken, gevestigde waarden zoals de Call of Duty- en Battlefield-reeks krijgen er een te duchten concurrent bij en Microsoft heeft hiermee beslist een toffe exclusieve titel voor de Xboxplatformen beet.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: ROCKSTAR NORTH UITGEVER: ROCKSTAR GAMES PLATFORM: PC RELEASEDATUM: Q1 2014

DOOR THIJS MORLION

GRAND THEFT AUTO V [PC] GTA V, de klepper waar iedereen zo vol spanning op zat te wachten. Althans toch de mensen die hem van plan waren aan te schaffen voor hun teergeliefde console. Sommige bij onze redactie, zoals ondergetekende, wachten liever nog een poos. Ons geliefd krachtbeest staat namelijk onder mijn bureau. In onze mancave is de pc heer en meester, maar waarom wachten als je hem al plat kan spelen op de PS? Een korte analyse. Grand Theft Auto zal bij velen toch een nostalgisch gevoel oproepen. Het grappige beengewiebel vanuit topdown en de gitzwarte remsporen inclusief wat bloed in GTA II. De spanning om een eerste keer GTA te verkennen in 3D in de derde telg. Grafisch ging het steeds beter en beter in de reeks en intussen kunnen we toch alvast smullen van een erg realistische weergave van de realiteit. GTA werd ook steeds grauwer en volwassener wat betreft de verhaallijn. Iets wat toch wel geapprecieerd wordt. Van dit alles konden we tot nu toe nog al altijd genieten op die krachtpatser in onze mancave, maar telkens is er toch de vrees. Zal de nieuwe GTA wel verschijnen op pc, hoe lang zullen we weer moeten wachten. Spons Dat het altijd al het wachten waard geweest is, kunnen we beamen. Pc-gebruikers hebben geen reden tot klagen, althans toch op de lange baan niet. Met de release van GTA IV waren er heel wat problemen, zowel op grafisch vlak als op het vlak van bugs en glitches. Deze zijn uiteindelijk wel gefixed, maar het zette wat kwaad bloed bij de community. Of het dit

jaar opnieuw hetzelfde liedje zal zijn, valt af te wachten. Waarom het al die miserie waard is? Het eindproduct die we voorgeschoteld krijgen op pc is eigenlijk wel niet mis. Meer zelfs, naar onze mening kun je toch wel meer krijgen uit het spel dan middels een console. Nu gaat dit misschien niet helemaal meer op met de next-gen consoles, maar iemand met een echte krachtpatser van de laatste generatie onder zijn bureau zal misschien toch wel alle registers kunnen opensmijten om zo de laatste druppel grafische pracht uit de spons te knijpen. Keyboard en muis of controller In de vorige telg kregen pc-gebruikers ook een volledige video-editor tot hun beschikking om zelf footage te schieten van hun avonturen ingame. Je kon die dan ook knippen, plakken en bewerken zoals je het zelf wou. Dat is toch iets wat veel gamers kan bekoren. Hoe je het draait of keert, op de pc zijn de mogelijkheden soms net dat ietsje meer. Meer custom zaken zoals ook een eigen radiostation waarin je je favoriete muziek kon laten afspelen. Natuurlijk, voor ondergetekende, is de grootste reden waarom de pc voorrang krijgt op andere platformen het feit dat je

gebruik kunt maken van toetsenbord en muis om het spel te spelen. Shooters worden hier het liefst gespeeld op pc, maar er zijn eveneens mensen op onze redactie die liever een controller in hun polletjes hebben. De eeuwige discussie tussen console en pc zal altijd blijven bestaan. Alles voor de hobby Je leest het, eigenlijk is het een zaak van persoonlijke smaak en voorkeur. Natuurlijk zal er in de discussie nooit een winnaar zijn, maar bovenstaande redenen zijn toch de moeite waard om enkele maandjes langer op de tanden te bijten. Dat we daarvoor misschien zelfs onze pc zullen moeten upgraden nemen we er dan maar bij. Alles voor de hobby! We willen tenslotte niets missen van al die grafische pracht die schuilt in een game zoals GTA V. Dat het bij velen soms kwaad bloed zet en frustraties teweegbrengt van de initiĂŤle kinderziektes is misschien er weer wat over. Rockstar maakt nu eenmaal een bewuste keuze en wie zijn wij om daar continu over te klagen. Zolang we de pc-versie maar krijgen op de lange baan, zijn wij bij G.Mag al meer dan tevreden!

HARDWARE p64. NECOMIMI

HARDWARE

DOOR AUTEUR

STEELSERIES _ H WIRELESS _

Een deftige headset vinden is niet de eenvoudigste opdracht. Hij moet goed op de oren zitten, mag niet knellend aanvoelen en moet daarnaast nog eens uitstekend geluid afleveren. SteelSeries ontketent met zijn H Wireless een revolutie op vlak van surroundgeluid en bouwkwaliteit. En dat zonder kabels! DOOR MATTHEW DEBOYSERE

DEEL 2

Het constante gepruts met kabels die in elkaar verstrengeld zitten, het is een situatie die we allen regelmatig meemaken. Een draadloze optie is op zich dan ook geen overbodige luxe als je op zoek bent naar een degelijke headset tijdens het gamen. Helaas kost geluidskwaliteit veel geld, zeker als het nog eens draadloos moet zijn. Er zijn goedkope alternatieven, maar dan kan je evengoed naar een concert luisteren vanuit de inkomhal van de zaal. Luisteren naar community SteelSeries brengt deze maand een draadloze headset uit die qua prijs redelijk meevalt en een stevige kwaliteit weet neer te poten: de SteelSeries H Wireless. Tegelijk lost het bedrijf ook enkele irritante problemen op door gewoon te luisteren naar zijn community. De meegeleverde transmitter is bijzonder compact, waardoor je niet veel plek verliest naast je televisie en consoles. Je kunt er meerdere bronnen op aankoppelen, zoals een optische kabel en een 3,5 mm-jack. Met een simpele druk op de knop kan je tussen de diverse kanalen schakelen. Je hoeft dus niet meer telkens de kabels te versteken als je wilt wisselen tussen je Xbox en PlayStation. Een ander typisch probleem dat wij ondervinden met draadloze headsets is de beperkte batterij. Wanneer je ontdekt tijdens het gamen dat je batterij plat is, moet je hem alsnog aansluiten op een kabel, of erger: op

het dockingstation - waardoor je dus niet meer kunt gamen. In principe kun je de headset via het dockingstation altijd opladen als je niet gamet, maar er zijn ook energiebewuste gamers - en ouders - die alle toestellen uitschakelen wanneer je ze niet nodig hebt. En dus laadt die desbetreffende headset ook niet op. SteelSeries pakt het slim aan door met verwisselbare batterijen te werken. De ene zit verstopt in de rechteroorschelp, de andere plug je in in het laadstation van de transmitter. Zo laadt die batterij op tijdens het gamen en kan je achteraf ze snel even verwisselen. De transmitter heeft stroom nodig, maar in principe volstaat ook USB om het systeem in gang te steken. De bijgeleverde kabels en de handleiding verklaren elke mogelijke set-up. Qua bereik heb je redelijke vrijheid. Je kunt tot dertien meter bewegen zonder kwaliteitsverlies, daarna moet je er wel storing en eventuele stilte bijnemen. Naast de knoppen op de transmitter vind je de tevens de belangrijkste toetsen voor volume en kanaalopties op een van de twee oorschelpen. Zo hoef je je zetel eigenlijk nooit uit. Comfortabel Op de redactie slingeren letterlijk tientallen headsets rond, dus we hebben flink wat vergelijkingsmateriaal. We moeten eerlijk zijn: de H Wireless is, ondanks zijn stevige indruk een comfortabele headset. Je voelt hem

bijna niet rond je oren zitten. Zelfs rond de iets bredere hoofdtypes voelt het niet drukkend aan. De hoofdband is verlengbaar, en het zachte leer aan de oorschelpen brengt het nodige comfort naar de gamer. De uittrekbare microfoon zorgt ervoor dat jij zelf de lengte kunt kiezen ĂŠn weg kunt steken indien je ze niet nodig hebt. Een lampje aan het uiteinde laat je weten of anderen je kunnen horen of niet. Lage tonen Zoals altijd met SteelSeries is het geluid dik in orde, maar laten de lage tonen wat steken vallen. Het bedrijf is een beetje synoniem geworden met het gekende probleem, en we hopen dat ze ons bij een volgend product toch eens kunnen verrassen door stevig in ons oor klaar te komen. Dat gezegd zijnde is het geluid bovenmaats en absoluut zijn geld waard. Wie gebruik maakt van de optische kabel, krijgt 7.1 surround langs zijn oren geramd. Het blijft een virtueel surroundsysteem, maar volgens onze indrukken lijkt de positionering te kloppen.

Wie op zoek is naar een draadloze geluidsoplossing, kan met de SteelSeries H Wireless op beide oren slapen - echt waar. De prijs van 299 euro moet je er helaas bijnemen, maar je krijgt er heel wat kwaliteit voor terug. De SteelSeries H Wireless is vanaf januari te koop. - 4,5/5

HARDWARE

_ BOSE _

QUIETCOMFORT 20 Wanneer je een gesprek voert over de beste geluidskwaliteit kan het bijna niet anders dat Bose ter sprake komt. Zowel op het vlak van surround sound als op het vlak van koptelefoons is Bose incontournable. De oortjes worden minder geprezen maar daar wordt duchtig aan gewerkt, getuige de QuietComfort 20i. DOOR TIMMY DE CRAENE

DEEL 2

Bose heeft de afgelopen jaren al wat in-ears op de markt gebracht. De QC20i is echter het eerste paar oortjes dat gebruik maakt van de gerenommeerde active noise cancellation die de koptelefoons zo populair maken. Om een open deur in te trappen, deze in-ears zijn hoogstwaarschijnlijk de beste die je momenteel op de markt kunt vinden. Dit reflecteert zich wel in de gigantische prijs van maar liefst 299 euro. Batterijen De oortjes zelf zien er best oké uit. De earbuds zelf hebben een rubberen stukje dat in je oorschelp past, want er is niks vervelender dan in-ears die niet blijven zitten. Je kan het hele setje ook wegmoffelen in een mooi zakje dat in de verpakking bijgesloten zit zit. Er is echter wel een nadeel aan deze in-ears. De active noise cancellationtechnologie heeft namelijk power nodig, en bij oortjes is er geen plaats om een batterij weg te moffelen zoals dat bij koptelefoons wel het geval is. Daarom moet je ten allen tijde een blokje meezeulen waarin zich een batterij schuil houdt. Het is dus ook aangewezen om die op tijd en stond op te laden of je loopt rond met gewone in-ears. Het is eigenlijk niet echt handig om die batterij in je zak te houden, elke keer je naar het gebruikte toestel grijpt komt die batterij ook mee uit je zak of tas. Gelukkig is dit stuk afgewerkt met

zacht rubber waardoor je niet bang moet zijn dat je geliefde smartphone of muziekspeler krassen zal oplopen. De batterij zelf gaat zo’n 16 uur mee en dat is een deftige tijdspanne. Wat wel een nadeel bleek, en dat is misschien meer onze fout dan die van het toestel, is het uitschakelen van de batterij elke keer je de oortjes niet meer gebruikt. Zo gebeurde het bijna iedere keer dat de batterij ingeschakeld bleef en die tegen de volgende luisterbeurt leeg was. Bose heeft ook een controlepaneeltje voorzien dat ongeveer ter hoogte van je keel hangt, op de plaats waar de kabel splitst. Hiermee kan je oproepen aannemen met de meeste smartphones, het geluid regelen en van nummer wisselen. Niks speciaals maar dat is ook niet echt nodig. Het belangrijkste is echter het geluid en de noise cancellation. Wij waren al langer onder de indruk van Bose en dat was bij deze oortjes niet anders. Het geluid is heel zuiver en zeer vol, bij het beluisteren van sommige muziek hoorden we zelfs instrumenten die we voordien nooit hadden opgemerkt. Zonder gezaag De noise cancellation is een geweldige technologie en het was een schitterende ervaring toen we voor het eerst het knopje inschakelden. Wie elke dag het openbare vervoer neemt en het gekwetter van de drie bakvissen die elke morgen de stoeltjes naast je inpalmen niet wil horen, zal

elke ochtend én avond met een smile afstappen. Tijdens een fietsrit beleefden we echter de gevaren van deze noise cancellation. Je hoort namelijk niets rond je, enkel de muziek. Het is in het verkeer zeer belangrijk dat je auto’s en andere voertuigen hoort en daardoor lijkt deze QC20i meer een gevaar dan een zegen. Zitten deze oortjes goed? Ja, eigenlijk wel. Ondergetekende is geen fan van in-ears en het gevoel dat ze geven maar bij deze QuietComfort 20i viel dat eigenlijk best wel mee. Het rubberen stukje dat in je oorschelp gaat voel je eigenlijk niet zitten en het gewicht van de de batterij zorgt gelukkig niet voor spanning in de oren. Wel vragen we ons af hoe gezond dit kan zijn voor je oren. De QuietComfort 15 biedt dan een volledige koptelefoon voor een lagere prijs, heeft ook active noise cancellation en het geluid is even zuiver als bij deze in-ears. Het is maar waar je voorkeur ligt denken we dan.

Wie gek is van in-ears en een 299 euro te spenderen heeft, kan deze QC20i met de ogen dicht aanschaffen. Het geluid is prachtig, de noise cancellation verbluffend en het comfort hoog. De batterij is een pain in the ass maar het een kan nu eenmaal niet zonder het ander. Wij zouden persoonlijk voor de QC15 gaan die dezelfde features biedt maar dat kan aan onze voorkeur voor een koptelefoon liggen in plaats van oortjes. - 4/5

HARDWARE

_ NECOMIMI _ De wereld van de cosplayers is er eentje apart. Sommigen spenderen uren aan het finetunen van hun outfits. Anderen hebben daar echter geen tijd voor en willen echter gewoon eventjes hun eigen persoon achterlaten. Voor hen is er nu de Necomimi. Deze bewegende kattenoren veranderen je meteen in een schattige, maar wel een zeer lawaaierige kat. DOOR JAN VANBOCKRIJCK

DEEL 2

Nu horen we jullie al zeggen dat dit niet echt zo vernieuwend is. Wat de Necomimi echter zo speciaal maakt is dat het werkt met hersengolven. Alle activiteit in je brein wordt gemeten door het gadget op je hoofd te zetten en twee sensoren te verbinden aan je linkeroorlel en voorhoofd.

de vaakst voorkomende positie en eerlijk gezegd ook de leukste om naar te kijken. Verder kan je heel gefocust zijn waardoor de oren spits omhoog gaan staan. Daarnaast kan je tegelijk op je gemak zijn en geconcentreerd. In dat geval zullen de oortjes langzaam omhoog en omlaag gaan.

Opvallend We hebben het getest op verschillende groottes en het paste nagenoeg bij iedereen. Moest het dan nog steeds verkeerd zitten, dan is er nog de elastiek die alles op zijn plaats houdt. De sensor die je moet klampen aan je oorlel voelt op het begin wel een beetje onwennig, maar al snel vergeet dat die daar hangt. Anderen zullen het misschien niet zo snel vergeten, want het is moeilijk om de sensoren weg te stoppen. Dat doet dan ook al meteen een beetje afbreuk aan de schattigheidsfactor die ermee gepaard moet gaan. Toegegeven: als je lang haar hebt, dan valt het iets minder op, maar onzichtbaar zal het echter nooit worden.

Als laatste registreert het ook als je volledig gerelaxeerd bent en dan gaat de Necomimi helemaal naar onder. Vooraleer het je emoties weergeeft moet het apparaatje eerst even kalibreren en dat kan toch wel al snel een minuutje of twee duren. Wat ons meteen opviel, is dat de oortjes zelden blijven stilstaan. Het kan natuurlijk ook liggen aan de verhoogde hersenactiviteit van onze recensenten, maar ook bij anderen bewoog het toch echt wel zeer veel.

Blijven gaan Er zijn vier verschillende modi waarin de oortjes zich kunnen bevinden die elk een andere emotie moeten uitdrukken. Ofwel ben je ergens in ge誰nteresseerd en dan zullen ze vrij snel en lichtjes op en neer gaan. Eerst een paar keer gelijktijdig gevolgd door een enkele keer met het rechteroor. Dat is veruit

Lawaaierig Dat brengt ons ook naadloos bij het grootste probleem dat de Necomimi heeft. Het maakt spijtig genoeg nogal veel lawaai. Te veel lawaai. Het roteren van de oortjes is echt veel te luid om comfortabel te zijn. Je concentratie is volledig zoek van het moment dat je ze opzet, wat er ook voor zorgt dat ze maar zeer zelden in de relaxmodus gaan. Dit eventjes voor de lol opzetten terwijl je in de zetel zit er dus al zeker niet in. Maar ook voor wat het bedoeld is, namelijk voor cosplayers, is het veel

te luid. Al trekt het natuurlijk enorm veel aandacht omdat het zo luid is, maar cosplayers vallen liever op andere, positievere manieren op. Duur cadeautje De prijs is ook lichtjes aan de dure kant. Voor zeventig dollar, omgerekend iets meer dan 50 euro, betaal je toch wel heel wat geld voor iets wat op zich gewoon een hebbedingetje is met net dat tikkeltje extra. En dan heb je nog eens niet de vier AAA-batterijen die je nodig hebt erbij gekregen. De standaard witte kattenoren zijn ook eigenlijk veruit het lelijkst als je ze vergelijkt met andere in de online winkel. Je hebt dus wel de mogelijkheid om extra patronen aan te kopen, waaronder die van een luipaard en heuse duivelshorens. Als je toch al zoveel kan uitgeven voor de Necomimi, waarom zou je dan niet voor die 15 euro extra gaan voor een mooier model?

Alles bij elkaar is dit maar een nutteloos gadget. Het idee is leuk, maar de uitwerking laat wat te wensen over. Vooral het lawaai dat ermee gepaard gaat is hier een echte dooddoener, maar ook de beperkte emoties die het moet weergeven maken het minder interessant. Ze spreken wel eens van een crazy cat lady. Wie dit ding te lang op zijn hoofd zet, wordt er gegarandeerd eentje. - 2/5

HARDWARE

_ BOSE _

SOUNDLINK MINI Boomboxen waren vroeger ontzettend populair, maar verloren een tijdje terug hun glorie. Ondertussen heeft Bose gewerkt aan een complete lijn van moderne, draagbare stereoketens, met onder andere de SoundLink Mini als paradepaardje. Compact, modern, draadloos en vooral oplaadbaar. Maar kan het prijskaartje de lading dekken, of zijn de goedkope smartphonespeakers betere alternatieven? DOOR MATTHEW DEBOYSERE

DEEL 2

Bose is een merk met zijn ups en downs. Het ene moment zweer iedereen bij de kwaliteit van de audiotoestellen, het andere moment zijn die vooral in handen van audiosympathisanten. Bose is duur, maar je krijgt er heel wat voor terug. Dat bewijst deze SoundLink Mini. Design De SoundLink Mini is een Bluetoothspeakerset die je kunt aanpassen door er kleurrijke hoesjes rond te doen. Wie dit weglaat, plaatst zo een van de knappere speakerdesigns van de laatste jaren op zijn kast. De unibody alumium case ziet er geweldig uit en straalt kwaliteit - en geld - uit. Zowel vooran als achteraan zit een speakergrill waaruit de muziek wordt geduwd. Bovenaan bevinden zich een reeks knoppen om onder andere het toestel in te schakelen, Bluetooth op te starten en je muziek te beheren. Die “mini “ in de naam SoundLink Mini mag misschien betekenen dat het toestel compact is, echt draagbaar is hij toch niet. Hij past bijvoorbeeld zonder probleem in je jaszak, maar het gewicht zal je snel van gedachten doen veranderen. Met zijn bijna 700 gram is deze speakerset best zwaar. Daar zal het aluminium iets mee te maken hebben gehad. Het is best vreemd dat Bose heeft gekozen

om deze SoundLink Mini zo zwaar te maken, want uiteindelijk komt hij toch met alle opties die de draagbaarheid moeten bevorderen. Zo krijg je er een dockingstation bij om het toestel eenvoudig op te laden en gaat het toestel zeven uur mee op één laadbeurt. Het was echt de bedoeling van Bose om een draagbare speakerset uit te brengen. Waarom deze dan zoveel moet wegen, is ons onbekend. Krachtpatser Als we echter mogen gokken, zal dat zijn omdat de bassen in de SoundLink Mini bijzonder sterk zijn, en dat een stevige case nodig is om het toestel op tafel te houden. Wie de goedkope speakersets observeert die de irritante pubers tegenwoordig op de trein meenemen, zal merken dat de bouwen geluidskwaliteit daarvan ontzettend pover is. De SoundLink Mini is in vergeljking een klassenbak. Ondanks zijn klein gestalte weet het toestel een volledige kamer zonder probleem van quasi perfect geluid te voorzien. Vooral de bas doet ons verlangen naar meer. Zoals eerder verteld krijg je de muziek uit het toestel door je bron en de SoundLink Mini te verbinden via Bluetooth, maar er is ook een optie om een kabel aan te sluiten met een

3,5 mm-jack. Wie draadloos werkt, kan dit in een radius van ongeveer negen meter, de maximumafstand De Mini ondersteunt redelijk wat geluidstypes en applicaties. Of je nu op de standaard muziekapplicaties gebruikt op je smartphone of gebruik maakt van Spotify of Deezer, de SoundLink Mini weet het allemaal af te spelen. Het toestel kent weinig nadelen, maar de prijs kunnen we misschien toch niet verklaren. Ja, de geluidskwaliteit is top notch, maar om voor mobiele speakers 200 euro neer te leggen, dat zien we toch niet onmiddellijk zitten. Ook jammer is dat er geen WiFi-connectie is. De speaker in een thuisnetwerk plaatsen zou een extra voordeel zijn. Muziek afspelen in de huiskamer terwijl de pc in het bureau twee etages hoger ligt, dat moet toch eigenlijk mogelijk zijn voor die prijs.

De Bose SoundLink Mini is een degelijke speaker en mogelijk dé Bluetooth-speaker van het jaar. Het design is geniaal en de geluidskwaliteit is bovenmaats, maar het overdreven gewicht druist totaal in tegen het draagbare concept van deze speaker. Aan de prijzige kant voor wat het uiteindelijk maar is, maar je krijgt er wel een stevig en vooral mooi toestel voor terug. - 4/5

HARDWARE

_ SAMSUNG _

GALAXY S4

De Galaxy S4, hét paradepaardje van Samsung en één van de populairste telefoons van het moment. Jullie reviewer heeft in het verleden een Galaxy S2 in zijn bezit gehad maar al heel snel kwam de ouwe getrouwe iPhone terug in de broekzak en ging de Samsung naar een ander baasje. Toen de doos met de S4 in de bus zat was er een gevoel van schrik. Zou deze beter zijn dan mijn iPhone 5? DOOR TIMMY DE CRAENE

DEEL 2

Het eerste gevoel is natuurlijk dat de Samsung Galaxy S4 echt gigantisch is. Met zijn 5” full HD-scherm kan dat moeilijk ook anders. Gemakkelijk in de hand ligt deze smartphone echter niet, daarvoor is hij te groot. Wie graag met één hand smsjes stuurt of op het internet surft, zal moeite kennen of snel kramp in de handen krijgen. De software op het toestel komt met Android 4.2 en wie van iOS7 komt moet dus eventjes wennen. Android is namelijk veel meer te customizen, misschien iets te veel. Heel innovatief is dit toestel ook niet ten opzichte van anderen. Samsung investeert in naar onze mening veel nutteloze gimmicks zoals Eye Scrolling in plaats van meer moeite te steken in een batterij of in besparing ervan. Want het prachtige AMOLED-scherm verbruikt héél veel energie, laat dat duidelijk zijn. De overstap van 720p naar 1080p is een goede zet van Samsung en alle problemen die de schermen voordien hadden zoals kleurvervorming zijn van de baan. Samsung heeft ook een poging gedaan om zeer veel features te bieden aan zijn gebruikers zonder die diep uit te werken en dat is een gemiste kans. De mogelijkheden van de vochtigheids- en temperatuurmeter zijn enorm, maar helaas wordt hier weinig tot niets mee gedaan buiten de standaardmetingen.

Samsung zet in op oogdetectie met de acceloremeter en de frontcamera. Zo volgt de camera je oog dus wanneer je onderaan het scherm bent en laat de tekst automatisch zakken. Wanneer je eventjes omhoog kijkt tijdens het lezen omdat iemand tegen je praat, mag je weer van bovenaf beginnen. Nutteloos dus. Je kan ook zwaaien naar je gsm om bijvoorbeeld een telefoontje op te nemen. Ons lijkt dit niet veel handiger dan een tikje geven op het groene telefoontje. Wij geven Samsung het advies om bij de opvolger te gaan voor kwaliteit en niet voor kwantiteit. Niemand kan zich van de indruk ontdoen dat dit gimmicks zijn die maar half werken. Handig ten opzichte van bepaalde concurrentie is dat je in deze Galaxy S4 een SD-kaartje kunt proppen. Dit is echter meer een noodzaak want na de initiële instellingen en installaties ben je al 8 van de 16 gigabytes kwijt. We vragen ons af of het nog verantwoord is om high-end smartphones zoals de iPhone en deze Galaxy S4 op de markt te brengen met amper 16GB intern geheugen. De dag van vandaag is dat namelijk peanuts. Deze S4 pakt ook uit met een 13MP camera die verbluffende foto’s schiet. Want ons betreft mag dit de standaard worden in alle telefoons. Onze review kwam echter tot een abrupt einde door een gebroken scherm tijdens het SMS’en. Hopelijk

door intensief gebruik van andere reviewers en niet door een fabrieksfout. Want heel sterk voelt de Samsung Galaxy S4 naar onze mening niet aan. Hij is heel plat en groot en dus is het geen verrassing dat het scherm snel breekt. De achterkant is gemaakt van plastic, dat het toestel ook een heel goedkoop gevoel geeft. We kunnen vaststellen dat de S4 op geen enkel vlak echt uitblinkt. Het scherm is geweldig maar wanneer je daar ten volle van wilt genieten, zal je batterij na een halve dag de geest geven en dat is ook niet de bedoeling van een smartphone. Veel gimmicks, veel patserij maar zo weinig efficiëntie. Dit is geen misdaad, maar voor het bedrag dat de S4 kost of gekost heeft, vragen we ons toch af of er geen betere alternatieven zijn.

De Galaxy S4 is een goed toestel geworden voor mensen die geen affiniteit hebben met de telefoons van Apple of Microsoft. Zoals bij andere Android-toestellen kan je naar hartelust aanpassen en bewerken tot alles je eigen smaak heeft. Deze smartphone bevat enorm veel nutteloze features en veel gemiste kansen, alsof Samsung het potentieel van bepaalde features niet ziet. De batterij is met zo’n groot AMOLEDscherm schandalig te noemen. De behuizing voelt goedkoop aan maar biedt wel de mogelijkheid om een batterij te vervangen en een geheugenkaart toe te voegen. - 3/5

FEATURES p76. FAERIA

FEATURE

DOOR TIMMY DE CRAENE

RETRO: DOOM Wie denkt aan dé game die het first-person genre op de kaart heeft gezet komt meteen terecht bij Doom. Op 10 december werd deze klassieker twintig jaar oud en dat vraagt om een terugblik. Sinds 1993 verscheen Doom maar liefst op 21 verschillende platformen, dat moet bijna een unicum zijn voor een shooter. Zelf speelde ik Doom voor het eerst toen ik een snotter van een jaar of drie was. Verslavend, monsters neerknallen en blauwe flesjes leeg zuipen. Voordien had ik Wolfenstein 3D al uitgespeeld met mijn fopspeen in de mond maar dit, dit was iets anders. Buiten het feit dat deze game er voor zijn tijd prachtig uitzag, speelde dit ook veel beter dan die andere game van iD Software. Doom kan je misschien ook de eerste game noemen waar je echt met schrik zat te spelen. Er zijn bepaalde momenten waar je volledig in het donker zit en het moet doen met kleine lichtflitsen waarop je her en der verschrikkelijke vijanden ziet staan. Geen rust Want Doom geeft je nooit de kans om op adem te komen, er is geen tijd voor pauzes. Als er geen valse wand wegzakt waar monsters zich schuilhouden, dan valt het licht uit, zakt de vloer weg en komen er plassen met bijtend zuur tevoorschijn. Gelukkig krijgen we hulp door middel van sterkere wapens of die broodnodige power-up. Want Doom had vette wapens, heel vette wapens. Van

een deftige shotgun tot een pulse rifle, het was allemaal aanwezig. Waar Doom geen aandacht aan besteedde was een verhaal of een plot. Just lock and load. Tot op heden zie je in elke shooter elementen van Doom weerkeren. Is het nu Unreal Tournament, Counter-Strike, BioShock of iets anders. Ze hebben allemaal wel elementen die Doom introduceerde. Modderfeest John Carmack gaf in de beginjaren van het internet ook de code vrij voor Doom. Op die manier konden modders en fans aan de slag met het aanpassen van hun geliefde game. Zo kreeg je nieuwe levels, outfits, monsters en op die manier ging nog meer volk de game spelen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Romero en John Carmack tot op heden nog steeds een cultstatus hebben voor vele gamers én ontwikkelaars. Zijn waren het die met hun game de deur van de kast open beukten. Moest je een coming out doen als gamer? Niet per se, maar Doom kreeg wereldwijde media aandacht en dus iedereen was plots op de hoogte dat veel mensen games speelden. Het

is dan ook niet verwonderlijk dat er heel snel protest kwam tegen deze verschrikkelijke game. Bij het drama in Columbine kreeg een game de schuld, jawel, Doom. Het verbaast dan ook niet dat de opvolger de allereerste game was die een M for Mature-rating kreeg. Nog steeds populair Doom werd ook niet verkocht in de winkelrekken zoals vandaag het geval is. Via via zette iD Software de game op de server van de Wisconsin University waar iedereen een shareware-versie van Doom kon downloaden en spelen. Binnen enkele uren zakte de server van de universiteit in elkaar en kon iD niet voldoen aan de vraag van het publiek. De bedoeling was dat iedereen de gratis versie zou downloaden en spelen om dan via de site van iD de volledige versie te bestellen en daarvoor te betalen. Die versie doet trouwens nog steeds de ronde, wordt nog steeds gespeeld én er wordt nog steeds over gepraat. Elke dag. Wereldwijd.

FEATURE

2014

VOLGENS DE CREW Matthew

Timmy

5. The Elder Scrolls Online 4. Next-gen Halo 3. Watch Dogs 2. Game of Thrones 1. The Witcher 3: Wild Hunt

5. The Elder Scrolls Online 4. Star Citizen 3. Watch Dogs 2. Dying Light 1. Tom Clancy’s The Division

Er zijn heel wat games waar ik naar uitkijk, maar weinig titels waarvan ik fanatiek op zit te wachten. Vorig jaar was dat nog Divinity: Original Sin, maar ondertussen wachten we te lang en is het zijn momentum aan het verliezen. De beta raak ik niet aan, ik wacht gewoon op de launch. Waar ik wel echt op wacht dit jaar? The Witcher 3 natuurlijk! Telkens ik iets van die game te zien krijg, word ik omver geblazen. Ook Telltale krijgt van mij elk jaar een zeker plekje in mijn collectie. Nu ze afkomen met een Game of Thrones-titel, ben ik meteen fan. Watch Dogs mag niet te lang meer op zich laten wachten, want ook daar begint mijn interesse wat te vervagen, maar dat komt wel goed. Over de nieuwe Halo is nog niets bekend, maar we weten wel zeker dat ie volgend jaar komt. Een spin-off of een sequel? Ik ben benieuwd. En de rijensluiter is The Elder Scrolls Online. In Skyrim heb ik 120 uur gepompt, dan ben ik benieuwd wat ik met deze MMO ga doen.

Momenteel is het niet zo heel moeilijk om 5 games voor 2014 uit je mouw te schudden. Zo heel veel aankondigingen van formaat zijn er namelijk nog niet geweest. The Division van Ubisoft staat met stip op nummer één. Het concept klinkt goed en bovendien ziet het er geweldig uit. Dat geldt ook voor die andere game van Ubisoft, Watch Dogs. Toch kijk ik nog net iets meer uit naar Dying Light van Techland. De vorige game Dead Island heb ik op de PlayStation 3 veel gespeeld en met de power van de next-gen consoles hoop ik dat deze nog beter zal zijn. Star Citizen, het Kickstarter-project van Chris Roberts, de geestelijke vader van Wing Commander, ziet er ook verbluffend uit. Last but not least krijgt ook The Elder Scrolls Online een plaatsje in mijn top, hoe kan het ook anders. Maar eigenlijk kijk ik het meeste uit naar wat Sony van plan is met de PS4 en de Vita volgend jaar, want tot op heden is het allemaal heel mager geweest.

DEEL 2

Jan

Bart

5. The Elder Scrolls Online 4. Watch Dogs 3. Destiny 2. Tom Clancy’s The Division 1. Oculus Rift

5. Wolfenstein: The New Order 4. Destiny 3. The Elder Scrolls Online 2. Thief 1. Watch Dogs

Het is altijd gissen naar wat het volgende jaar zal brengen, maar één trend is toch al zeker en dat is dat we overspoeld zullen worden door open world games. Elke game belooft de meest grensverleggende in het genre te worden. Allemaal proberen ze elkaar af te troeven met een ongeziene vrijheid en gigantische oppervlaktes. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit lijstje gevuld is met zulke games. Zowel offline als online zijn er enkele toppers waar ik echt naar uitkijk en die volgens mij gewoon niet kunnen teleurstellen. Alleen houd ik als fan wel mijn hart vast voor The Elder Scrolls: Online. Maar waar ik het meest naar uitkijk in 2014 is de komst van de Oculus Rift, die hopelijk ergens op het einde van het jaar in de winkelrekken zal liggen. Deze 3D-bril heb ik zelf al mogen testen en ik ben ervan overtuigd dat het heel wat potten gaat breken. Combineer dat dan met topgames en enkele andere gadgets zoals de Virtuix Omni en we zijn weer een stapje dichter bij virtuele realiteit.

Een top vijf van games waar ik naar uitkijk, het kan gevaarlijk zijn. Denken we maar aan m’n lijstje van vorig jaar, waar ook de onvermoede draak The Walking Dead: Survival Instinct in geslopen was. Maar hier gaan we dan toch, met aan kop en met voorsprong: Watch Dogs. Die moest er eigenlijk in 2013 al gekomen zijn, maar is helaas uitgesteld. Ook Destiny is een titel die al geruime tijd geleden opdook, maar waar we nog even op moeten wachten. Thief en Wolfenstein: The New Order luiden hopelijk een terugkeer in naar de fantastische en baanbrekende games van weleer, en met The Elder Scrolls Online hopen we de machtige gameplay van de vorige afleveringen terug te vinden in een al even machtige open wereld. En dat is meteen het hoofdthema van dit lijstje, open werelden, op twee games na dan. Dat is al lang niks nieuws meer, maar het blijft toch aantrekkelijk om een prachtige spelwereld te verkennen zonder beperkingen. Tijd om te gaan voorbestellen, het ongeduld begint al de kop op te steken.

DEEL 3

Sally

Ruben

5. The Witch & The Hundred Knights 4. The Witcher 3: Wild Hunt 3. Divinity: Original Sin 2. Tales of Xillia 2 1. Lightning Returns: Final Fantasy XIII

5. Super Smash Bros / Mario Kart 8 4. Kingdom Hearts 2.5 HD Remix 3. Destiny 2. InFamous: Second Son 1. Thief

Wat 2013 tekort had aan RPG’s lijkt het nieuwe jaar goed te maken. Vreemd genoeg staan er twee pc-spellen in mijn top 5, terwijl ik eigenlijk zo goed als exclusief console speel. De kans om met mijn vriend echt samen een RPG te spelen is echter te leuk om te laten liggen en onze PR-manager is er in geslaagd om zelfs mij warm te krijgen voor de nieuwe van CD Projekt Red. Het zal misschien ook verbazen dat Tales of Xillia 2 maar de tweede plaats heeft gekregen. De Tales-reeks heeft namelijk nog niet weten teleur te stellen met telkens fantastische verhalen, mooie graphics, leuke personages en vlotte besturing. Daartegenover staat Final Fantasy dat al flink wat tegenwind kreeg van de trouwe fans de laatste jaren. Alhoewel ik zelf niet zo categoriek tegen was, moet ook ik toegeven dat het al beter is geweest met de reeks. Ik blijf echter hopen op een spel dat de bloedmooie graphics en vlotte besturing van de nieuwe spellen kan combineren met de verhalen en sfeer van de oude. Misschien deze keer?

2014 voorspelt het jaar van de next-(nextnext-next-)gen van consoles te worden. Met de release van alle toestellen dienen nu wel de goede, high-end, superrealistische games naar boven te komen. Hiernaast mag zeker niet de fun-factor vergeten worden, en ik ben blij te zien dat er weer meer gekeken word naar het “samen” gamen, en dit niet alleen puur competitief. Thief is een game die me op het lijf geschreven is, en ik zie er dan ook al volledig naar uit om in de huid van Garrett te kruipen. Infamous kan niet anders dan een geniaal gevolg te worden op een reeks die reeds twee kleppers gemaakt heeft voor Playstation. Destiny, wat valt hier nog over te zeggen? Het spel belooft de beste shooter te worden, met een meeslepend verhaal, of ik hoop dat toch. Kingdom Hearts, is de remix waar ik al tijden naar wacht. Deze saga is een must-have voor alle fans van ofwel Disney of het RPG-genre. Als afsluiter kies ik de games, die iedereen in huis dient te halen als je met vrienden wil spelen.

DEEL 4

Davy

Robin

5. Child of Light 4. Watch Dogs 3. Tom Clancy’s The Division 2. The Evil Within 1. Uncharted 4

5. Diablo III: Reaper of Souls 4. Wildstar 3. Dark Souls 2 2. The Witcher 3: Wild Hunt 1. Destiny

Of ik even een lijstje wil maken met vijf games waar ik ’t meest naar uitkijk? Oké, makkelijk zat, dacht ik aanvankelijk. Tot er uren later nog zo’n twintigtal kanshebbers overbleven. Het was wikken en wegen, maar uiteindelijk heb ik die twintig potentiële toppers toch kunnen herleiden naar dit vijftal. Uncharted 4 is een beetje wishful thinking van mijn kant. We weten er tot dusver helemaal niets over, maar ik heb er al het vertrouwen in dat Naughty Dog ook op de PS4 gaat verbazen. The Evil Within heeft zich in het lijstje geknokt omdat ik wel zin heb in een klassiek angstaanjagend horroravontuur uit de koker van Resident Evil-bedenker Shinji Mikami. Mijn top 3 wordt overigens volledig ingepalmd door Ubisoft. The Division staat er omwille van zijn vooruitstrevende Snowdrop engine en Watch Dogs omdat die game mij al sinds de onthulling enorm aanspreekt. Maar het is de sprookjesachtige RPG Child of Light die met alle eer gaat lopen. Ik ben namelijk als een blok gevallen voor die bloedmooie, handgetekende stijl.

Ik ben geen zo’n fan van lijstjes, en zeker niet lijstjes met games waar ik naar uitkijk. Het kan altijd enorm tegenvallen. Kijk maar naar mijn persoonlijke teleurstelling rond Grand Theft Auto V. Maar kom, laten we onze ogen fixeren op de toekomst. Destiny, de nieuwe van Bungie is een game waar ik echt nog naar uitkijk. Borderlands maar dan met een meer volwassen aanpak. Met Bungie aan het roer kan al niet veel misgaan denk ik. The Witcher 3 belooft een enorm mooie game te worden en een open wereld deze keer, komt goed dus! Dark Souls 2 belooft ons weer tot in onze ziel te frustreren maar toch te doen verder spelen. Wildstar kan wel eens een kleine revolutie verzoorzaken in de MMORPGwereld. Als hekkensluiter hebben we de uitbreiding van Diablo III: Reaper of Souls. Na het spelen van de beta ben ik terug overtuigd van de kracht van Diablo III.

FEATURE

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

INDIE GAMING: FAËRIA In ons kleine landje herbergen we heel wat talent in gamedesign. Hoewel het zelden grote titels zijn met een gigantisch budget, hebben we toch enkele ontwikkelaars waar we zeer trots op mogen zijn. Abrakam lijkt goed op weg om zich bij dat rijtje te voegen. Faëria speelt immers nu al als een droom waar je nooit uit wilt ontwaken. Faëria laat zich in een notendop omschrijven als kaartspel gecombineerd met turn based strategy. Met dit schijnbaar eenvoudige concept hebben ze bij Abrakam echter een enorm diepgaand spel uitgewerkt. Hexes Het speelveld bestaat uit zeshoeken, kortweg hexes. Iedere speler begint in een hoek met slechts één hex ter beschikking en drie actiepunten per beurt. Met die punten kan je dan kiezen om goud te verzamelen, kaarten te rapen of je territorium uit te breiden door prairies aan te leggen. Die kan je dan nog aanpassen door er bergen, meren, woestijnen of bossen op te zetten. Dat zijn ook meteen de vier verschillende kleuren van de kaarten naast de neutrale. Dat betekent echter niet dat je deck maar één kleur kan hebben, want je hebt de totale vrijheid om te maken wat je wilt. Er zijn zeer veel combinaties mogelijk, dus je kan je volledig uitleven en nieuwe sets testen om te zien hoe sterk ze zijn. Land en goud Als je eenmaal wat land en goud hebt, dan kan je manschappen

rekruteren en gebouwen plaatsen. Dat doe je door kaarten te spelen. Sommige kaarten kan je spelen door enkel goud te betalen, maar voor de betere heb je vaak Faëria nodig. Dat verschijnt op vaste tijdstippen en plaatsen op de map. Daarnaast is er ook nog een tijdcyclus met ochtend, avond en nacht die eveneens heel wat invloed heeft. Je kan dus alle kanten op en elke zet moet zorgvuldig overwogen worden. Community Door veel te spelen krijg je Memorium, waarmee je nieuwe sets met willekeurige kaarten kan kopen. Ruilen is dan ook zeer belangrijk om een deck te maken met veel synergie, want de beste kaarten zijn meestal ook heel zeldzaam. Het is erg verfrissend dat je er geen geld tegenaan kan smijten om kaarten te kopen, wat wel vaker het geval is bij trading card games. Zo breng je niet alleen de community dichter bij elkaar, maar verplicht je de spelers om eerst beter te worden vooraleer ze betere kaarten kunnen krijgen. En die community is er eentje die enorm leeft. De weinige spelers zijn hecht verbonden en proberen nieuwelingen te helpen met het bouwen van hun decks. Ook worden

er vaak tornooien georganiseerd die extra prijzen met zich meebrengen. Adembenemend mooi Zowel grafisch als qua geluid scoort Faëria bijzonder hoog. De artwork is allereerst gewoonweg prachtig. Elke kaart is magnifiek afgewerkt en heeft zijn eigen karakter. De muziek neemt je daarnaast mee op een zachtjes deinende oceaan terwijl je de tegenstander in een stormende golf doet terechtkomen. Voorlopig valt het wel enkel te spelen in je browser, maar een eigen client zal er binnenkort aankomen. Dat zou ook de kleine bugs en glitches die het spel nu nog heeft moeten oplossen. Geniaal Het gebeurt zelden dat een spel zo uitdagend en rustgevend tegelijk is, maar Faëria brengt het perfect samen. Voor een beginnende ontwikkelaar heeft Abrakam nu al een geniaal spel in elkaar gezet. We kunnen alleszins niet wachten wat de toekomst zal brengen.

FEATURE

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

INDIE GAMING: IETS GEMIST? 2013 was een succesvol jaar voor de indie-ontwikkelaars. Er zijn honderden nieuwe games verschenen aan de hand van studio’s met amper vier of vijf medewerkers. We willen over elke game wel iets vertellen, maar we hebben er simpelweg niet de ruimte of tijd voor. Daarom nog snel drie indietitels die je gewoon moet gespeeld hebben. Hammerwatch Developer: Skoglund & Myrberg Releasedatum: 12 augustus 2013

A Fistfull of Gun Developer: Paul Greasley Releasedatum: 8 november 2013

Monaco: What’s Yours Is Mine Developer: Pocketwatch Releasedatum: 24 april 2013

Het tweekoppig team van Jochum Skoglund en Niklas Myrberg hebben in augustus 2013 een pixelachtige dungeon crawler uitgebracht via Steam Greenlight, al liep de beta al sinds februari 2013 via hun eigen website. De gameplay is redelijk gelijkaardig aan die van de Diablo-franchise en andere hack-and-slashers. Je kiest een van de vier beschikbare classes (warlock, wizard, ranger en paladin) en vertrekt naar een kasteel om er het op te nemen tegen honderden monsters. Onderweg verzamel je hopen loot en kan je nieuwe upgrades verzamelen voor je personage. Wie Gauntlet heeft gespeeld, weet wat hij ongeveer mag verwachten.

Het genie achter de aankomende Under The Ocean heeft vorig jaar ook de alphaversie gelanceerd van A Fistfull of Gun, een arcadegame dat zich afspeelt in het Wilde Westen. Drie spelers kunnen samen eindeloze hordes vijanden aanpakken, op dezelfde pc. De een gebruikt het toetsenbord, de tweede de muis en de derde kan meedoen met een controller. Elk personage heeft een eigen wapen en karakteristieken. Wie het toetsenbord gebruikt, heeft bijvoorbeeld een shotgun in zijn handen, terwijl de ander gebruik maakt van een precisiegeweer. De alpha is op dit moment gratis te spelen via de website van Greasley. Een geniaal spelletje!

Monaco kan je het best vergelijken met Ocean 11. In deze heistgame verzamel je de beste dieven bijeen en roof je je de centen bijeen. Je team bestaat uit typische personages zoals een locksmith en een lookout, maar in ware George Clooney-stijl heb je ook een gentlemen in je ploeg. Zelfs een rosse diva mag niet ontbreken. Je kunt met vier vrienden samen het avontuur aangaan en concurreren met iedereen online via leaderboards. Deze indiegame staat op heel wat top-10 lijstjes van 2013, en is zelfs ondertussen verschenen op Xbox 360 en wordt zelfs de beste coöpgame tot nu toe genoemd. De moeite waard dus om eens te proberen op een luie avond.

FEATURE

DOOR SALLY VEREECKEN

UNPLUGGED: ROBINSON CRUSOĂ&#x2039; Altijd al eens willen weten hoe het voelt om te moeten overleven op een onbewoond eiland? Dan is hier je kans met het co-op spel Robinson Crusoe. Hou er wel rekening mee dat het allemaal wat minder glamoureus of avontuurlijk zal zijn dan je misschien voor ogen had. Zoals je al kan raden is het doel van dit spel heel eenvoudig: overleven op een eiland. Je kunt kiezen uit een heleboel scenarioâ&#x20AC;&#x2122;s met elk een extra doel om te volbrengen. Iedereen kiest een beroep, zoals soldaat of kok, en krijgt daardoor skills en een item dat wel eens het verschil zou kunnen maken. Een strijd is het in elk geval, want er is veel te doen en veel dat kan misgaan. De dood van een speler is al genoeg voor een game over.

moraal van de overlevers bekeken. Hoog moraal betekent meer vastberadenheid, waarmee spelers hun speciale skills kunnen activeren. Zakt de moraal te diep, dan zullen spelers tokens moeten teruggeven. Is dat niet mogelijk, dan krijgen ze damage, wat voor nog meer moraalverlies kan zorgen. In de productiefase hierna krijgen de spelers middelen die ze rond hun kamp kunnen vinden.

Het eiland bestaat uit negen verschillende zeshoekige tegels die de spelers kunnen verkennen. Starten doen ze op het strand waar ze aanspoelden en van daaruit zullen ze moeten beginnen middelen verzamelen, zoals eten, hout en huiden. Daarnaast zullen ze een kamp moeten bouwen en verbeteren, want de nachten zijn koud, het weer kan omslaan en wilde beesten loeren om de hoek. Het strand biedt niet echt veel middelen, dus zullen ze tegen beter weten in het eiland dieper moeten verkennen met alle gevolgen die daarmee gepaard gaan.

In de actieronde kunnen de spelers eindelijk zelf beslissen om wat aan hun situatie te veranderen. Elke speler heeft twee acties die kunnen opgesplitst worden, maar dit houdt het risico in dat het kan misgaan, dus moet er goed gepland worden. Er is een dreiging die uit het event voortkomt, er kan gejaagd worden op beesten die tijdens het verkennen worden gespo en er moet gebouwd worden aan het kamp en aan uitvindingen die de kans op overleven vergroten. Daarnaast moet er vanalles verzameld worden of is het misschien beter dat iemand even een rustpauze neemt om zo wat hitpoints terug te krijgen. Het wordt dus kiezen en kiezen is altijd een beetje verliezen.

Elke ronde bestaat uit zes fases. Er wordt een gebeurtenis willekeurig getrokken. Daarna wordt het

Daarna wordt er gekeken of het weer omslaat. Hoe verder de rondes vorderen, hoe drastischer het weer kan omslaan, met als gevolg dat eten en hout verrot als je niet genoeg bescherming hebt. Als het dan eindelijk nacht wordt, moet er nog gegeten worden. Heb je geen eten genoeg, dan zal iemand dat moeten bekopen. Overleven is duidelijk geen makkie op dit eiland. Achter elke hoek schuilt gevaar, middelen zijn schaars en soms moeilijk te verkrijgen en dan kan er nog vanalles gebeuren om het je nog moeilijker te maken. Samen spelen en overleggen is in dit spel dus enorm belangrijk, want enkele slechte beslissingen kunnen ervoor zorgen dat het snel game over is. Je zou je natuurlijk kunnen afvragen waarom je dan een dergelijk spel zou spelen, maar dat is het hem net. Het is een ware uitdaging en bijgevolg is het scenario tot een goed einde brengen iets waar je terecht trots op mag zijn.

FEATURE

DOOR BART VERDEYEN

UNPLUGGED: ANDROID: NETRUNNER Een dystopische wereld ergens in de toekomst, waarin mens en machine geïntegreerd worden. Machtige concerns zwaaien de plak, hackers proberen geheimen bloot te leggen en grof geld te verdienen met industriële spionage. Welkom in de wereld van Netrunner. Android: Netrunner is een living cardgame, wat zoveel betekent als: “je koopt een basispakket en we brengen gaandeweg nieuwe uitbreidingen op de markt”. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het spel oorspronkelijk ontworpen werd door Richard Garfield, de man die ons ook Magic: the Gathering gaf. Netrunner gaat dan ook al een tijdje mee: het spel werd de eerste keer uitgebracht in 1996 en werd al snel één van de beste kaartspelen ooit genoemd. Toch moest Netrunner steeds in de schaduw van grote broer Magic vertoeven en verdween het spel al snel weer. Fantasy Flight Games bracht het spel opnieuw uit in 2012, dit keer niet in een klein kaartdoosje, maar in een grote spellendoos, compleet met counters en markers. Sindsdien is het één van de meest populaire kaartspellen op de markt. In Netrunner speelt één speler de rol van één van de verschillende megacorporations waaruit je kan kiezen. Het is zijn taak om agenda’s te scoren door ze over verschillende beurten heen langzaam op te bouwen. Hoe langer het duurt om de agenda op te bouwen, hoe meer punten hij uiteindelijk oplevert. De

andere speler speelt dan weer de rol van de hacker, wiens doel het is de servers van de megacorp binnen te dringen en agenda’s te stelen vooraleer ze helemaal ontwikkeld zijn. Om servers, en dus agenda’s, te beschermen, heeft de megacorp ICE tot z’n beschikking. Deze anti-hacksoftware bestaat in verschillende varianten en heeft effecten van het eindigen van de beurt van de hacker tot het fysiek beschadigen van je tegenspeler. De hacker, of Netrunner, heeft dan weer zogenaamde ICE-breakers tot z’n beschikking. Met deze software kan je pogen het ICE van de megacorp laag na laag te doorbreken en de server binnen te dringen. Wanneer de Netrunner hierin slaagt, scoort hij de punten van de gestolen agenda’s. De twee rollen in dit spel zijn fundamenteel verschillend. Zo kan een megacorp drie acties per beurt ondernemen, maar ziet ze haar fondsen elke beurt langzaam groeien. Met deze fondsen kan dan weer nieuwe ICE’s geïnstalleerd worden of kunnen er gemene truukjes ingebouwd worden om die vervelende Netrunners voor eens en voor altijd de deur te wijzen, liefst permanent.

De Netrunner heeft vier acties, maar moet ook aan fondsen zien te geraken om de nodige soft- en hardware te installeren. Bluffen is een initieel deel van dit kaartspel. Zo weet de Netrunner meestal niet welke kaarten de megacorp aan het ontwikkelen is. Het kan een agenda zijn die punten oplevert, maar evengoed een val opgezet om de Netrunner uit te schakelen. Een Netrunner weet ook niet welke ICE actief is en of de megacorp de nodige fondsen zal spenderen om deze verdediging te gebruiken. Ook al is het een levend kaartspel en zijn er ondertussen al best wat uitbreidingen op de markt, de basisset van Android: Netrunner blijft een volledig en uitgebreid spel. Dit asymmetrisch kaartspel is ook vandaag nog erg vernieuwend en zeker een aanrader voor de fans van kaartspelen. De basisdoos biedt 252 knap getekende kaarten die zowel de megacorp als de netrunner toelaten verschillende identiteiten en spelstijlen uit te proberen. De counters die je eveneens in de basisdoos terugvindt, zijn geen overbodige luxe. Dit is een spel dat best wat boekhouding met zich meebrengt.

FEATURE

DOOR JIM VORWALD

JIM VORWALD Jim Vorwald is niet alleen een radio-dj voor de Nederlandse zender 3FM, hij is ook een fervent gamer. Zo is hij het gezicht van Gamergeeks.nl, een videowebsite voor én door gamers en nu ook een van de G.Mag-columnisten. Elke maand ventileert Jim zijn mening over de ingewikkelde industrie waarin we allen zo geïnteresseerd zijn. Vrolijk stap ik de deur uit. Na een minuutje of 15 lopen kom ik aan bij het metrostation. De metro komt aangereden, ik ga zitten en pak uit mijn veel te ingewikkelde schoudertas mijn Playstation Vita. En jawel, dit is weer een column waarin ik met lof spreek over Sony en zijn gamingafdeling. Ik begin langzamerhand een fanboy te worden. Ik start mijn handheld op en heb de keuze om Uncharted, Gravity Rush om Sonic & Allstars Racing Transformed te spelen. In de Playstation Store kan ik eventueel nog Grand Theft Auto: Liberty City Stories, Jak & Daxter Trilogy, Oddworld Inhabitants, Guacamelee en Motorstorm RC downloaden. Voor al deze games heb ik op zich niets betaald. Eerlijk toegegeven, er zit wel een prijskaartje aan vast. Al deze games zijn tot mijn beschikking dankzij mijn Playstation Plus-abonnement. Hier heb ik 50 euro voor betaald. In mijn belevingswereld zijn de Vita-games gratis, want Playstation Plus heb ik aangeschaft om online te kunnen gamen op mijn Playstation

4. Dat ik daar dan nog games voor die console, de Playstation 3 én de Playstation Vita bijkrijg, zie ik als een gigantisch geschenk. Dat zie je de jongens van Microsoft nog niet doen, al is het maar omdat zij geen handheld op de markt hebben. En ja, ik ben op de hoogte dat Xbox 360 bezitters nu twee gratis games per maand krijgen. Maar dit zijn oude titels waarvan de kans gigantisch is dat ze die al hebben. Als voorbeeld: Halo 3. Dat is toch dé titel om te hebben voor het systeem? Een klein percentage Xbox 360-bezitters die daadwerkelijk blij wordt van deze gratis download. Ik ben een Hollander, dus ik houd van gratis. Sony heeft dit door. Inmiddels download ik Remember Me op de Playstation 3 en zit ik me te verheugen op het moment dat Don’t Starve gratis beschikbaar is op de Playstation 4 en DmC op de Playstation 3. Mijn punt is dat Sony heel erg goed snapt waar ze mee bezig zijn. Men betaalt een maandelijks bedrag en een klein deel daarvan gaat uiteraard naar de uitgevers en ontwikkelaars van de ‘gratis’ games.

Dit klinkt voor die partijen niet interessant, maar op het moment dat er miljoenen abonnementen zijn op het Playstation Plus, dan kan het geld opleveren. Op dat moment gaan de oren spitsen van de uitgevers en zullen er meerdere, wellicht betere games volgen. Wie wilt zijn game nu niet in de Steam Sales zien? Inmiddels is ook bekend dat de Playstation Vita gegroeid is wat betreft verkoopscijfers. Het bewijs dat dit gedeelde abonnement zijn vruchten afwerpt. Dan te bedenken dat we op het moment van schrijven nog in de drukke kerstperiode zitten... men geeft liever zijn geld uit aan een console zou je denken. Hoe dan ook, ik geniet met volle teugen van al mijn Playstation-meuk. Concurrenten Microsoft en Nintendo kunnen veel leren. Waarom kan ik mijn Virtual Console-games niet spelen op de WiiU of de 3DS als ik deze al op de Wii gekocht heb? Waarom biedt de Xbox One geen extra meerwaarde voor het duurdere Xbox Live Gold-abonnement? Tijd zal het leren.

FEATURE

DOOR DAVY DE RAUW

EDITORIAL De geboorte van een kind is misschien wel het mooiste wat er is. Een onvergetelijk en belangrijk moment in je leven. Tegelijk is het een zeer ingrijpende gebeurtenis, want van zodra je kinderen hebt, verandert alles. Van het ene op het andere moment draait alles rond dat kleine wezentje. Opvoeden is een hele opgave; en er moeten sowieso offers worden gemaakt. Oké, papa zijn is een ongelooflijk bijzonder gevoel. Maar terwijl ik mijn jonge oogappel met veel liefde en zorg omring, heeft het prille vaderschap ook een nogal negatieve invloed op mijn daginvulling en vrijetijdsbesteding. Dochterlief eist graag alle aandacht op en dan krijg je zelf niets gedaan. Inmiddels is het zo’n twee maanden geleden dat ik Zoya (wat Russisch is voor ‘leven’) voor ’t eerst in mijn armen nam. Het kalme meisje dat ze in de eerste weken was, is ondertussen verdwenen. ’s Nachts gedraagt ze zich nog altijd voorbeeldig, maar overdag is ze vaak lastig en huilt ze soms wel drie uur aan een stuk. Tussen die langdurige huilbuien door moet je om de vijf voetstappen papflesjes geven en luiers verversen. De rust is dan moeilijk te vinden. Schrijven wordt er zo niet makkelijker op. Terwijl ik last had van deadlinestress, was mijn dochtertje héél nerveus. De piekmomenten waarop ze de hele tijd zeurderig of paniekerig huilt, zorgen voor de nodige frustraties. Het is flink op de tanden bijten wanneer je om de honderd getypte tekens weeral eens een half uur of meer verliest in een zoveelste poging om haar te troosten en die

oorverdovende kreten te stoppen. En ondertussen tikt de klok genadeloos verder, schieten mijn teksten niet op en komt er alweer een deadline akelig dichtbij. Die van deze editorial heb ik in ieder geval met een dag of twee overschreden (het is je vergeven, nvdr). Ook gamen, toch wel mijn favoriete bezigheid om eens goed te ontspannen na een drukke werkdag, gebeurt dezer dagen in erg korte sessies (of vaak zelfs helemaal niet). Tussen twee flesjes en een vuil pamperke door even snel een leveltje spelen. Pauzeren en in de volgende vrije minuten opnieuw een paar stappen richting de eindcredits zetten. Geloof mij, dat zijn niet de meest ideale omstandigheden om een game uit te spelen. De maand december is nochtans traditiegetrouw erg rustig en dus ideaal om mijn immense backlogstapel ietwat te verkleinen, maar met een pasgeborene in huis mag ik daar dus ook een streep doortrekken. Het is simpelweg onmogelijk geworden om me minstens een tiental uren onder te dompelen in de wereld van een game.

belevenissen in Assassin’s Creed IV: Black Flag, maar zelf kom ik voorlopig niet verder dan het eerste uur. Ik kan met moeite een potje FIFA 14 winnen van mijn grootste rivaal omdat ik gewoonweg nog niet de tijd heb gehad om mijn winning team en opstelling te vinden. De servers van Call of Duty: Ghosts moeten het dit jaar zonder mij stellen, terwijl het ten huize De Rauw toch echt een jaarlijkse traditie is om mij daarin enkele weken compleet te verliezen. En ook Los Santos van Grand Theft Auto V blijft tot dusver grotendeels onverkend terrein. Hopelijk verandert dit weer snel. Ach, ik zeur hier dan wel over hoe mijn kleine meisje gulzig al mijn vrije tijd opslokt en mijn strakke planning in de war stuurt, maar het is iedere dag toch ook een beetje genieten. Regelmatig tovert ze al een kleine lach op haar gezicht en doet ze mij helemaal smelten. En de kinderloze lezers die nu collectief met hun ogen rollen, wacht maar tot je zelf vader (of moeder) wordt. Dan zal je het begrijpen!

Ik hoor vrienden en collega’s dag in dag uit enthousiast praten over hun

EXIT

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

TOP 3 We gaven jullie al een mooie introductie tot roguelikes in onze coverstory, maar voor degenen die er geen genoeg van kunnen krijgen is hier een lijstje met de beste games in het genre.

FTL: FASTER THAN LIGHT Faster Than Light is moeilijk. Aartsmoeilijk. Maar dat is net de aantrekkingskracht van deze game. Hoewel de meeste roguelikes natuurlijk sowieso niet van de poes zijn, vergt deze ruimtesimulator elke keer weer het uiterste van je. Het doel is om met je ruimteschip vitale informatie waarmee je de oorlog met de rebellen kan beslechten te bezorgen aan het federale hoofdkwartier. Dat loopt echter niet van een leien dakje en dus moet je handig omgaan met de grondstoffen en gevechten om de lange rit te overleven.

DUNGEONS OF DREDMOR De game die roguelikes op de kaart heeft gezet, is zonder twijfel Dungeons of Dredmor. De turn-based combat zorgde ervoor dat alleen jij verantwoordelijk was voor een vroegtijdige dood. Met een gigantisch arsenaal aan vaardigheden, wapens en items duurde het wel even vooraleer je doorhad wat je precies moest doen, maar door de willekeurig gegenereerde levels gaf het spel je steeds een andere uitdaging. Ook de humor zorgde ervoor dat je vaak terugkeerde naar de fijne wereld. We zullen alleszins nooit vergeten hoe we de eerste keer een Moustache Golem opriepen.

SPELUNKY Veruit de meest toegankelijke en ook minst frustrerende van alle roguelikes is Spelunky. Laat je echter niet misleiden door de schattige graphics, want Spelunky is lang niet zo gemakkelijk als het lijkt. Door snel en behendig je een weg naar beneden te werken, moet je proberen om te ontsnappen uit een gigantische berg. Ook al is het spel in 2D, achter elke hoek schuilt er gevaar en je zal dan op heel wat manieren het loodje leggen vooraleer je het einde bereikt. Gelukkig heb je Tunnelman die binnenwegen voor je maakt als hem op tijd en stond kan voorzien van touwen en explosieven.

CO LO FO N Verantwoordelijke uitgever Hoofdredacteur Eindredactie

Medewerkers

Lead designer Vormgeving

Matthew Deboysere

Jan Vanbockrijck Sally Vereecken Matthias Colpaert Bart Taelemans Bart Verdeyen Davy de Rauw Jim Vorwald Jonas Roelen Jonathan Meesschaert Marnick De Grave Robin Libbrecht Ruben Goethals Thijs Morlion Thomas Clauwaert Timmy De Craene Wytze van der Veen Timmy De Craene Kris Van de Sande Matthew Deboysere

Marketing & sales Matthew Deboysere matthew@gvangames.be

G.Mag is een gratis uitgave van digitaal uitgever Krakanders. Krakanders - G.Redactie Steensedijk 643 8400 Oostende info@krakanders.be http://www.krakanders.be Dit magazine is auteursrechtelijk beschermd. Het (gedeeltelijk) overnemen van artikelen uit deze editie is niet toegestaan zonder schriftelijke goedkeuring van de uitgever.