G.Mag #13 - december 2013 by G.Mag

#13

Het jaar van G.Mag door Matthew Deboysere

Dit is hem dan, G.Mag #13. Die dertien betekent dat we voor deze editie twaalf andere nummers hadden. En dat we dus officieel een jaar bestaan. We hebben een gans jaar overleefd dankzij jullie, beste lezers. We hebben dit niet kunnen doen zonder jullie. Ondertussen zijn we met bijna met 13.000 lezers een van de grootste digitale gamemagazines in de Benelux, maar we hebben ons doel nog nog lang niet bereikt. We zijn bezig met enkele nieuwe projecten om onze naam en faam nog meer te verspreiden en ons bereik wat groter te maken. Maar daarover natuurlijk later meer. Er is in het afgelopen jaar ontzettend veel veranderd. Zo is er onlangs in de interne structuur geschommeld om alles nog gemakkelijker te maken en netjes op tijd jullie een volumineuzere G.Mag voor te schotelen zonder in kwaliteit te moeten inboeten. En kwaliteit hebben we deze maand in overvloed! Zo heeft bijvoorbeeld Bart Taelemans meer dan een uur lang met de CEO van Red 5 Studios samengezeten om te praten over Firefall. Daarover lees je alles in onze coverstory. Robin Libbrecht en Thijs Morlion speelden de twee shooterkleppers van het najaar: Battlefield 4 en Call of Duty Ghosts. De twee toppers van Nintendo dit najaar, The Legend of Zelda: A Link Between Worlds en Super Mario 3D World, werden stevig onderworpen aan de nodige tests door Ruben Goethals en ondergetekende. Ondertussen nam Davy De Rauw de tussenstand op bij Ubisoft voor Watch Dogs en zocht Jonas Roelen duidelijkheid over de nieuwe World of Warcraft-expansion. In december 2013 kijken we zoals gewoonlijk terug naar het afgelopen gamejaar, dat redelijk merkwaardig was. Het was een jaar vol hoogtepunten, met bijvoorbeeld de aankondiging van Final Fantasy XV, de lancering van Grand Theft Auto V, het begin van een nieuwe generatie consoles... en natuurlijk het jaar van G.Mag. Het belangrijkste hoogtepunt vind je misschien wel op pagina 6 en 7: onze verjaardagsactie. Wij komen jouw nieuwe gamekamer installeren, met alles erop en eraan. Omdat Kerstmis eraan komt, en omdat we jarig zijn. Heel veel succes en moge de beste winnen.

INDEX

Index #13

Ratchet & Clank: Nexus

LEGO Marvel Super Heroes

Mario & Sonic - Olympische Winterspelen - Sochi 2014

Simcity: Steden van de Toekomst

Reviews

Deus Ex: Human Revolution Director’s Cut

Battlefield 4

Rocksmith 2014

Call of Duty Ghosts

37 Forced

Retro: GoldenEye 007

XCOM: Enemy Within

De nieuwe generatie: PS4

Professor Layton en de Erfenis van de Azran

Batman Arkham Origins: 38 Blackgate

2013 volgens de crew

Downloads

Eizo Foris FG2421

SteelSeries Siberia Elite

Pocket Groove

Verjaardagsactie

Coverstory: Firefall Interview met Mark Kern, CEO

Deadfall Adventure

Castlevania: Lords of Shadow:

Dragon’s Crown

Mirror of Fate HD

Defense Technica

Super Mario 3D World

War Thunder

World of Warplanes

Need for Speed: Rivals

29 30

WRC 4 The Legend of Zelda: A Link Between Two Worlds

Previews

World of Warcraft: Lords of Draenor

Super Smash Bros for Wii U & Nintendo 3DS

Professor Layton vs Ace Attorney

Features

67 Dice+

Watch Dogs

68 Indie

Castlevania: Lords of Shadow 2

70 Unplugged

Kingdom Hearts III

Jim Vorwald

Wasteland 2

Editorial: Thijs Morlion

Top 3: Thomas Clauwaert

WEDSTRIJD

G.MAG BESTAAT 1 JAAR EN DAT VIEREN WE MET DE ULTIEME PRIJSVRAAG.

DEEL 2

We geven een volledige mancave weg, een nieuwe gameroom. Televisie, console, handheld, smartphone, surround... alles!

Eén gameroom, één winnaar. Console Omdat de Xbox One nog niet is verschenen, krijg je van ons om te beginnen een Xbox 360. Goed nieuws, daar zijn al heel wat games voor verkrijgbaar. Je krijgt daar dus ook een stapeltje van mee! Games Onze vrienden van Ubisoft hebben zowel Assassin’s Creed IV: Black Flag als Splinter Cell: Blacklist opzijgelegd voor je. Van die laatste krijg je zelfs een limited edition. Maar geen nood, we hebben nog meer voor jou in petto. Maar daarvoor moet je natuurlijk eerst winnen. Televisie Op het moment van schrijven weten we nog niet welke televisie we jullie kunnen bezorgen en van welke partner. Maar niet getreurd, die komt in je nieuwe gamingroom te staan. Want hoe anders zal je kunnen genieten van al die games? Surround Philips wil dat je in je nieuwe gameroom het best mogelijke geluid te horen krijgt, en doneert daarom een Fideliosurroundsysteem. Een gigantische soundbar garandeert je extreem geluid. Zijn je muren goed geïsoleerd?

Headset Klagen je buren over het kabaal dat uit je Philips-speakers afgevuurd wordt? Dan kan je in alle stilte genieten van je games dankzij de SteelSeries H Wireless. Deze professionele draadloze headset gaat een ruime tijd mee op één laadbeurt en laat geen schot of kreun door. Handheld Heb je helaas nog andere verplichtingen en moet je jouw gameparadijs even verlaten? Game dan onderweg gewoon verder op je limited edition Nintendo 3DS XL van Fire Emblem Awakening! Je krijgt de game er uiteraard gewoon bij, en wij zorgen voor nog wat extra titels. Energydrink Geen tijd om te gamen, zeg je? Wij maken tijd! Redbull levert namelijk ook een flinke voorraad energydrinks, waardoor je tot in de vroege uurtjes die vette games kunt uitspelen. Smartphone Wil je je vrienden uitnodigen en je nieuwe gameroom dopen? Bel ze dan even op met je gloednieuwe smartphone! Acer levert de telefoon, maar welk model, moeten we nog even afwachten. En ook daarop kan je gamen! Wij zorgen voor enkele coole apps.

Mobiel internet Mocht je geen mobiel internet hebben, dan kunnen wij je gelukkig ook helpen. Dankzij MobileVikings krijg je namelijk genoeg belkrediet en mobiel internet om een half jaar online te overleven. Ofwel krijg je een nieuw nummer, of we plaatsen je huidige nummer gewoon over. Ben je al klant? Dan plaatsen we het krediet er gewoon bij. Goodies & figurines Zowel Ubisoft als Microsoft hebben een gigantisch pakket met goodies geleverd. Een figurine van Sam Fisher en van Blackbeard? Een Xbox-schoudertas met fanpakket? Een Gears of War-barbecue voor de zomerse pauzes? Een hoodie van Assassin’s Creed IV? Genoeg om jouw nieuwe gameroom op te fleuren! Muziek Wil je de stilte in je kamer doorbreken met wat vette beats, maar weet je niet wat draaien? Spotify schenkt jou een jaarabonnement op Spotify Premium. Daarmee kan je onbeperkt naar elke cd op de markt luisteren. Geen reclame, geen zever. En dat allemaal natuurlijk ook op die nieuwe smartphone van je.

Wil jij deze ultieme gameroom winnen? Surf dan naar onze Facebook-pagina en geef een ferme tik op de knop “Win Gameroom”. Na het invullen van jouw gegevens, moet je het antwoord geven op een zeer eenvoudige vraag, en wie weet komen wij persoonlijk de nieuwe gameroom installeren bij jou thuis!

http://www.facebook.com/gmag.be Wedstrijdreglement: http://www.gvangames.be/disclaimer. Onze acties in dit magazine eindigen op 20 december 2013 om 23:59. De winnaar wordt persoonlijk verwittigd. Telefoonnummer is verplicht voor deze actie. Afbeeldingen op deze pagina’s zijn niet representatief voor de geleverde goederen.

ONTWIKKELAAR: RED 5 STUDIOS UITGEVER: RED 5 STUDIOS PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 2014

COVERSTORY

FIREFALL DOOR BART TAELEMANS

Het is alweer even geleden dat we ons aan een forse MMO gewaagd hebben, van de tijden van World of Warcraft en Star Wars: The Old Republic een paar jaar terug. Daar lijkt nu wel verandering in te komen, met het spannende Firefall, waarover je eerder al een preview kon lezen in dit magazine. De game is echter geen gewone MMO. In de eerste plaats is het een shooter, met heel wat RPG-elementen en zelfs wat strategie, in een open wereld. In Firefall is het dus niet klikken op je vijanden, maar ook daadwerkelijk mikken en schieten. Ontwikkelaar Red 5 Studios belooft zomaar even een heuse revolutie te ontketenen in MMO-land met Firefall. In deze online shooter speel je als een soldaat van de United Armies of the Accord, het leger van de verenigde mensheid, zeg maar. De gemeenschappelijke vijand zijn de Chosen, buitenaardse wezens die op onze blauwe planeet opgedoken zijn uit de Melding. Deze energiestorm heeft de aarde overspoeld na een ongeval met de Arclight, een experimenteel ruimteschip

met een nieuwe technologie om wormgaten te creëren. De game heeft nog geen releasedatum gekregen, maar is nu open bèta en is free-to-play. Wij zijn aan de slag gegaan met de bèta en de game lijkt al z’n beloftes waar te maken, met een aantal heel interessante nieuwe invalshoeken. In al ons enthousiasme hebben we ook een gesprek geregeld met de al even enthousiaste Mark Kern, CEO van Red 5 Studios en voormalig team lead bij Blizzard.

DEEL 2

OP EN TOP SCIFI Firefall is hardcore sciencefiction, zoveel is duidelijk. Van het verhaal is momenteel nog niet veel te zien in de game, er zijn nog geen cutscenes of een ruime omkadering. Wel duidelijk is dat het om oorlog gaat, met de Chosen als intelligente en uitdagende vijanden, afgewisseld door aanvaringen met agressieve ruimte-insecten in een prachtige celshaded geanimeerde wereld, gebaseerd op zomaar even de hele aarde. Het verhaal van Firefall leest als een goeie scifiroman en heeft het potentieel om uit te groeien tot een forse verhaallijn. Hoe zal dit verwerkt worden in de typische MMOgameplay? “We zijn al een hele tijd bezig met het verhaal. Een paar jaar geleden hebben we samengewerkt met Orson Scott Card, de schrijver van de scifiroman Ender’s Game, om het achtergrondverhaal uit te werken. Het is een uitgebreid verhaal met verschillende thema’s, maar het gaat vooral om de oorlog tegen de Chosen, wezens die uit een energiestorm gekomen zijn die de hele aarde overspoelt, de Melding. De kern van de game is het gevecht tegen de Chosen om ze te verdrijven van je thuisplaneet, de aarde. Dat zal vooral naar voor komen in de volgende fase van de open bèta, waarover we het op Gamescom al hadden. De Melding zal nu teruggedreven worden in andere zones op de wereld. In het begin vielen de Chosen de mensen aan in New Eden, de startzone van het spel. In de andere zones zullen de spelers de aanvallers zijn. Je zult de Melding terugdrijven en meer te weten komen over de Chosen. Het thema en de gebeurtenissen lopen volledig gelijk. Een andere manier is het toevoegen van de campaign aan het spel. Dat uit zich in een aantal missies die je onderneemt per zone. Naarmate je het verhaal vrijspeelt, worden er nieuwe zones beschikbaar. Het verhaal bouwt ook geleidelijk op, met aan het einde van elke zone een instance voor een groep van vijf als climax. Dat is de

beloning die je krijgt. In Firefall speel je de wereld vrij en zo ook het verhaal.” Waar ligt de prioriteit in deze fase van de open bèta? “Verbeteren. Momenteel werken we onder andere aan de verbetering van de crafting. We werken ook aan een systeem van extra perks. Naarmate je battleframe vordert, speel je verschillende perks vrij. Dit zijn geen standaard MMO-perks, maar shooter- en actiegeoriënteerd. We werken ook aan de nieuwe inhoud, die later nog komt, en aan het systeem van wandering encounters, de gebeurtenissen die naar de speler toe komen. De server weet waar je bent en je kunt van alles tegenkomen op je pad, zoals een noodsignaal waarop je kunt reageren. Een game die rekening houdt met wat de speler doet en het plezier naar hem brengt, is de weg die we willen inslaan. De hoeksteen van ons bedrijf is leren en vernieuwen. We willen meesters worden in dat soort dynamische spelwerelden. We hebben ook heel veel research gedaan naar de technologieën daarvoor. Voor de wandering encounters moet je bijvoorbeeld zowat alles kunnen spawnen. Niet alleen monsters, maar ook gebouwen en gebruiksvoorwerpen moeten overal in de spelwereld kunnen opduiken. We moeten er dan ook voor zorgen dat wezens niet midden in een rots of een boom spawnen en dat gebouwen op de juiste plek staan. Het is erg spannend dat we nu, na het opzetten van de technologie, daar meer mee kunnen gaan spelen.”

DEEL 3

BATTLESUITS & ALTS In Firefall heb je geen rassen of klassen, je speelt met één character. Wisselen van speelstijl kun je met de zogenaamde battleframes, hightech harnassen die je kunt upgraden met experience en met de grondstof crystite. Standaard zijn er vijf battleframes beschikbaar, elk met specifieke eigenschappen en uitbreidingsmogelijkheden. Daarnaast zijn er nog een tiental gecombineerde battleframes, die je dan wel moet aankopen. Ik heb gemerkt dat het momenteel niet mogelijk is om meer dan één character te maken op een account. Is dat de bedoeling? “Je kunt altijd een alt aanmaken, daar hebben we geen probleem mee. Maar de game speelt zich af in de toekomst en je kunt te allen tijde van battleframe wisselen. Je kunt zelfs je uitzicht en je geslacht veranderen met de New You-terminals die je overal in de wereld vindt. We zagen dus niet echt de noodzaak om meerdere characters te kunnen aanmaken. Met de wijzigingen die we echter aanbrengen, zoals specialisaties in het craftingsysteem, zullen mensen dat misschien wel willen doen. Maar dat is geen probleem, de game is free-to-play, en het kost ook niets om een tweede character aan te maken. Daarvoor moet je dan wel een tweede account aanmaken. Het is uiteindelijk wel de bedoeling dat je met één character alle battleframes vrijspeelt, maar als je wilt, kun je dus wel een tweede account aanmaken voor een tweede character. Je kunt op elk moment van battleframe wisselen en deze levelen. We hadden dit systeem al een tijdje. Toen Final Fantasy XIV: A Realm Reborn uitkwam, deed het jobsysteem me denken aan onze battleframes.”

DEEL 4

PVE VERSUS PVP Wat ons vooral opviel bij het spelen, is dat er nagenoeg geen PvP in het spel zit. In de eerste fase van de open bèta kwamen we wel arena’s tegen waarin je het kon opnemen tegen andere spelers, maar die zijn in de tweede fase uit de game gehaald. Is Firefall vooral PvE-georiënteerd, of zit er ook heel wat PvP in, en wat is de verhouding tussen de twee? “Daar wil ik het wel even over hebben, want we hebben PvP tijdelijk uit de game gehaald. Op dit moment is de wereld van Firefall puur PvE. Daar beleefden de spelers het meeste plezier aan, en de PvP was heel erg gericht op eSports. Het werd echt hardcore, en dat sloeg niet aan bij de spelers. Velen klaagden over de focus op eSports, en het systeem stond nog niet helemaal op punt. Die harde les heb ik geleerd bij Blizzard, waar ik vroeger werkte: Als iets niet lekker loopt, is het terug naar af. Dat heb ik voor het eerst gedaan met Warcraft Adventures, een project waar ik toen aan werkte. Ook met de DotA-achtige game van Blizzard (nvdr: Heroes of the Storm) is dat gebeurd. Ik heb geleerd dat je het beter kunt terugtrekken als het niet goed loopt. We hebben nog waanzinnige nieuwe ideeën voor PvP. Als we de PvE voldoende uitgewerkt hebben, gaan we met de nieuwe ideeën voor PvP aan de slag. Sommige mensen missen de competitieve eSports-PvP misschien wel die er was, maar tegen hen zou ik willen zeggen geduld uit te oefenen. We zouden het er niet uitgehaald hebben als we geen andere, grootsere plannen hadden.” We hebben het al eerder gehad over de nieuwe zones in het spel. Kun je daar iets meer over vertellen?

op een schaal van 1:10 nagebouwd voor de zones. In New Eden ben je dus letterlijk in Fortaleza, in Brazilië. Door de wereldinterface in te voeren krijgt de speler een idee van de omvang van zijn taak, namelijk al die zones over de hele wereld vrij te spelen. Dat is het uitgangspunt van het spel: de Melding terugdrijven en de Chosen verslaan. De speler maakt het spel geleidelijk aan groter.” Zullen er ook levelspecifieke zones zijn, waar je alleen kunt komen met een battleframe van een bepaalde level of met een bepaalde configuratie? “Hoe we dat gaan aanpakken, zullen we later waarschijnlijk nog aankondigen. We hebben een heel apart levelsysteem, maar spelers willen wel nieuwe dingen naarmate hun character evolueert. Dit zal anders gaan dan de spelers gewend zijn, omdat de progressie heel anders verloopt. Alles draait om de battleframes, er zijn geen levels. Het gaat om verschillende niveaus van beperkingen. Ik vergelijk het graag met een racegame als Forza. Je hebt een garage met een aantal auto’s erin, waarvan je de motor en de banden en dergelijke kunt vervangen. Die richting zullen we ook uitgaan. Je kunt de battleframes beschouwen als raceauto’s in een garage, niet zozeer als aparte personages.”

“We zijn heel blij met het opentrekken van de kaart naar de hele aarde. Veel mensen dachten dat het bij New Eden, de eerste zone, zou blijven. Maar we hebben eigenlijk de aarde

DEEL 5

SQUADS & ARMIES Firefall is duidelijk ook een spel om niet alleen te spelen, nogal logisch voor een MMO uiteraard. De makers willen een andere richting inslaan dan het standaard guildsysteem, met de aparte armies die een eigen progressie zullen hebben. Heel leuk is ook het samen op zoek gaan naar crystite en andere grondstoffen om te craften, met de Thumpers als hulpmiddel, die dan een tijdlang al dan niet in groep verdedigd moeten worden tegen hordes ruimteinsecten. Hoe zullen de battleframes de balans in het spel beïnvloeden? Zal het mogelijk zijn om met een minder uitgewerkte battleframe samen te spelen in een squad of army met spelers die meer uitgewerkte versies hebben? “Dat zit er eigenlijk nu al in. Je kunt gerust aan een instance voor vijf spelers beginnen met een nagelnieuwe battleframe. De powercurve is redelijk vlak in vergelijking met andere games. Daar willen we niet te veel van afwijken. We houden van het idee dat nieuwe en ervaren spelers samen kunnen optrekken. Zoals je eerder al aanhaalde, gaat het dan vooral om een gevoel van voldoening te geven naarmate je verdergaat. Dat proberen we nu te bewerkstelligen.” Hoe zijn de reacties van de spelers in de bèta? “Op onze forums zitten inmiddels al veel veteranen die nieuwe content afwachten. De forums zijn ook in hetzelfde bedje ziek als andere forums. Negativiteit is alomtegenwoordig op internet, en dat merken we bij ons ook. Maar in de game zie je de andere kant. Met die twee samen wordt het wel duidelijk dat er nog werk aan de winkel is. Het spoor van broodkruimels moet worden gelegd en de content moet worden aangebracht. De nieuwe elementen die we al getoond hebben, zoals de wandering encounters en de nieuwe wereldkaart en zones, worden goed ontvangen. Sommige mensen zijn heel trouw aan het spel. Ik weet niet hoe het komt, maar we hebben enorm veel loyaliteit aan Firefall. Er zijn spelers die al meer dan een jaar spelen, die ons ook steunen met in-game

DEEL 6

aankopen. Daar zijn we erg dankbaar voor. De spelers kijken vooral uit naar de nieuwe content. Ook de nieuwe progressie- en craftingsystemen zullen erg interessant worden. Een ander aspect dat we op de forums zien is dat we moeten werken aan het aanbrengen van de inhoud. We mogen ook niet vergeten dat de veteranen, die intussen al behoorlijk goed zijn in het spel, grotere uitdagingen nodig hebben. Ze willen een hogere moeilijkheidsgraad en meer epische gebeurtenissen. Nu denken we na over hoe we zullen omgaan met de veteranen die al meer dan een jaar spelen.”

specialisaties in wapens en andere modules.” Dat wordt dus een massieve tree? “Hij wordt niet gigantisch massief, dan denk ik aan een tree als die van Path of Exile. Toen ik die voor het eerst zag, vond ik hem cool. De tweede keer dacht ik: Dit zal nog wel even duren. (lacht) Ik hoop dat we daar een middenweg in kunnen vinden. We willen veel flexibiliteit bieden, maar het mag niet overweldigend worden.”

Kun je iets meer vertellen over de vernieuwingen in het craftingsysteem?

Eerder hadden we het al over de veteranen die al meer dan een jaar spelen en ook aankopen doen in de store. Hoe is de ontvangst van de Red Beans?

“Ik wil er eigenlijk nog niet te veel over vertellen, maar ik kan wel zeggen dat de spelers voorlopig nog maar de helft van het systeem gezien hebben. Ze hebben alleen het gedeelte gezien waarin je spullen kunt maken. Er komt ook nog heel wat research bij kijken. Het skelet daarvan zit er nu al in, maar het zou een hele tree moeten worden van dingen die je kunt researchen, waaronder andere en betere versies van de wapens en mods die er nu zijn. Dat gaan we nog verder uitbreiden. Dat hebben we nog niet eerder gedaan omwille van tijdgebrek, en omdat we de interface er nog niet voor hadden. We willen je niet zomaar een lange lijst van items geven waarin je het overzicht verliest. De interface voor de researchtree die we zullen aanbrengen, zal je wegwijs maken in hoe je dingen kunt maken. We denken ook aan

“Weet je, je betaalt niet om sterker te worden. Dat heeft ons veel kopzorgen gebaard, want veel van zulke games verdienen hun geld door kracht te verkopen. Wij wilden het op een andere manier doen. Voor ons draait het dan vooral om het craften, maar je hebt geen idee hoeveel interesse er is voor cosmetische aanpassingen. Velen verklaarden ons voor gek om kledingartikelen aan te bieden die niets veranderen aan de kracht van je character. Onze partners in Azië zeiden dat dat nooit zou werken. Maar toch zijn het de populairste artikelen in het spel. Voertuigen, gliders en gebruiksvoorwerpen zijn uiteraard ook populair, maar de cosmetische items zijn zeer gewild. Het zit wel goed met de monetisatie. We hebben het erover gehad met anderen in de industrie en wat cijfers vergeleken, en we zijn

erg tevreden met waar we staan. De verkoopautomaten zijn ook een grote hit. Bij de aankoop van Red Beans krijg je ook elke maand een nieuw speciaal item. Dat is een bedankje voor het aankopen van een pack. Ik ben er heel tevreden mee. Het gaat helemaal niet om kracht. We zijn erin geslaagd een systeem op te zetten waarin spelers dingen zullen kopen en de game steunen, maar dat toch de nietbetalende spelers niet wegjaagt.” Het is zeldzaam dat er in de bètafase van een spel al een store is waarin je daadwerkelijk dingen kunt kopen. “Dat is wel belangrijk. Veel mensen vroegen ons waarom we de store al zo vroeg openden. Maar dat is ons werk, we moeten weten of het draait. Dat kunnen we alleen als we het uitproberen in de bèta. Ik wil niet tot de launch wachten om te zien of dat goed verloopt. We kregen dan de vraag waarom we geen gratis Red Beans gaven om dat te testen. Dan neem je echter niet dezelfde beslissingen. Als je zomaar duizend euro zou krijgen, koop je vast andere dingen dan als je er zelf voor gewerkt hebt. Je zult je prioriteiten anders leggen.” Ik hoorde het woord ‘launch’ vallen. Hoe ver staat de ontwikkeling van Firefall nu? “Daar kan ik niets over zeggen. We willen gewoon zorgen dat er plezier te beleven valt. We hebben al een aantal uitdagingen overwonnen en er liggen er nog een aantal voor ons. Dan pas kunnen we eens eraan denken.”

REVIEWS

p27. WORLD OF WARPLANES

REVIEW

BATTLEFIELD 4 Battlefield 3 was de glorieuze terugkeer van de reeks die het Zweedse DICE op de kaart zette. Dit jaar krijgen we een nieuwe telg in de franchise. Gaan de Zweden de Call of Duty-toer op en zullen ze elk jaar versies afleveren die weinig veranderen? Neen! Neem het gerust van ons aan: Battlefield 4 is een game die iedere fan moet spelen. DOOR ROBIN LIBBRECHT

DEEL 2

ONTWIKKELAAR: DICE UITGEVER: ELECTRONIC ARTS PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: 30 OKTOBER 2013

Laten we meteen met de deur in huis vallen. De singleplayer in Battefield 4 is niets om naar huis over te schrijven. Maar het is wel een stuk beter dan in de vorige telg uit de serie. Het grootste probleem is dat er geen vorm van identiteit inzit. DICE probeert iets te hard om Call Of Duty na te apen. Je neemt de rol in van Recker, een soldaat zonder stem in een squad met andere debiele clichĂŠs. Dit gedeelte van het spel voelt gewoon enorm overbodig en zit vol met dingen die we al duizend maal gezien hebben in andere shooters. Hoe dom is het trouwens dat het hoofdpersonage geen stem heeft? Je squadmates spreken je regelmatig aan, maar ze krijgen nooit een antwoord. Erger nog is het feit dat jij in feite de leider bent van deze bende nietsnutten. Maar iedereen doet precies waar hij zin in heeft. De gameplay is van hetzelfde niveau als het verhaal. Ga naar punt A, schiet wat kerels overhoop en ga naar punt B. Met wat bombastische momenten in de mix, maar die veranderen niets aan het enorm lineaire verloop van het verhaal. De AI van de vijand en je team is echt ronduit achterlijk. Vijanden reageren vaak totaal niet op je aanwezigheid en staan daar maar wat te lummelen tot ze overhoop geknald worden. Andere keren hollen ze je voorbij alsof ze de schrik van hun leven gezien hebben om zich dan om te draaien en toch maar de kop in geknald te worden. Boeiende gevechten levert dit alvast helemaal niet op. Je team kan ook nooit volgen; je loopt altijd ver voor hen uit. Dit is nogal vervelend omdat je op hen moet wachten voor je sommige acties kunt uitvoeren om het verhaal te hervatten. Schieten en meer schieten, en af en toe wat afwisseling door een sectie in een voertuig... de singleplayercampagne van Battlefield 4 is een opeenhoping van clichĂŠs uit het genre. Overbodig en echt ongewild. Wie koopt er tenslotte

Battlefield voor dit gedeelte van het spel? DICE kan ook echt beter op dit vlak. Kijk maar naar de Bad Companyfranchise. Daar is de singleplayer wel de moeite waard. Een beter verhaal met veel betere personages en wat humor. Vreemd dat ze in hun hoofdreeks dan zichzelf zo serieus willen nemen. Zonde als je het ons vraagt. Wij hopen dat ze bij DICE de singleplayer schrappen of een aanpak nemen zoals in de Bad Company games. Pure fun Maar laten we het nu hebben over waar het echt om draait in deze reeks: de multiplayer. Dit is namelijk waar DICE echt in uitblinkt met zijn Battlefield. Geen enkele andere shooter geeft je het gevoel van in een totale oorlog te zitten. Jets vliegen rond je hoofd, tanks rollen voorbij en jeeps slingeren overkop. Dit terwijl je langs alle kanten onder vuur ligt. Een pure adrenalinerush. De oude gekende formule is natuurlijk aanwezig: als infanterist kies je een klasse: Assault, Engineer, Support of Recon, elk met zijn eigen sterkten en zwakten. Hierover hoeft er natuurlijk geen uitleg meer gegeven worden. Er zijn wel wat veranderingen. Zo begint de Engineer meteen al met een LAW Rocket Launcher, iets wat je vroeger moest vrijspelen. Maar deze veranderingen zijn zo klein dat ze amper opvallen. De maps zijn de echte sterren van Battlefield 4. Bij de start krijgen we er tien om ons in uit te leven. En ze zijn werkelijk fantastisch. Elk met een eigen karakter dat voor andere gameplay zorgt. Paracel Storm is een map die opgebouwd is uit kleine eilanden die uitstekend zijn voor een oorlog met boten. Maar de map wordt geteisterd door een tropische storm die gaandeweg erger en erger wordt. Dit zorgt ervoor dat je als voetsoldaat bitter weinig ziet, maar het levert ook een ongekende sfeer af.

DEEL 3

Daarnaast is er natuurlijk het â&#x20AC;&#x153;Levolutionâ&#x20AC;?-aspect. Dit zorgt ervoor dat de lay-out van een map volledig kan veranderen als er aan bepaalde parameters voldaan is. Op Flood Zone kan, zoals de naam het zegt, het level volledig onderlopen waardoor je moet zwemmen van punt naar punt. Een zeer cool gegeven maar niet iets dat altijd zorgt dat het leuker spelen is. De wolkenkrabber neerhalen op Siege of Shangai is eigenlijk ten nadele van de fun. Maar het ziet er wel zeer spectaculair uit. Qua modi is er zo goed als niets veranderd. We krijgen wel twee nieuwe toevoegingen. In Obliteration ligt er een bom op een willekeurige plaats. Het is dan de taak van de twee teams om controle te krijgen over de bom en die naar een vijandige plaats te brengen om hem vervolgens te doen ontploffen. Dit is een snellere gameplayervaring dan dat we gewoon zijn van een Battlefield-game maar wel een leuke afwisseling. In Defuse is er een aanvallend en verdedigend team, zonder voertuigen en zonder respawns. Een beetje zoals Counter-Strike. Beide zijn leuk om eens te spelen, maar het hart van Battlefield ligt nog altijd in Conquest.

Terug van weggeweest is Commander Mode. Hier kan je vanaf level 10 gebruik van maken. Je krijgt er een overzicht van de map en je kunt je team bevelen geven en bijstaan waar nodig door supply-drops af te leveren. Ook leuk is dat je dit ook kan spelen op je tablet, die je trouwens tevens kunt gebruiken als een second screen voor de minimap. Een toffe functie. De mooiste van het land Holy shitballs, dit spel is mooi. Toch op de pc en de next-gen consoles. Onze kaken vielen echt soms open bij wat we te zien kregen op ons scherm. De personages zien er echt goed uit, de geweren hebben veel aandacht gekregen en alles is haarscherp. De mappen voelen echt groots aan door de extreme drawdistance en het water ziet er uit alsof je er echt kan in gaan zwemmen. Stof en sneeuw valien enorm realistisch rond je oren. Kortom het voelt aan alsof je zelf op het slagveld staat. Het geluid is ook een feest voor het oor. DICE hecht enorm veel belang aan hoe alles klinkt en dat is te horen. De verschillende geweren en voertuigen hebben de nodige punch en klinken super overtuigend. Battlefield 3 was mooi, maar dit is nog een stapje hoger.

Wat ook leuk is voor de toekomstige eigenaars van een next-gen console is het feit dat de spelerlimiet opgetrokken is naar 64 spelers. Consolegamers kunnen eindelijk genieten van de pure Battlefield-ervaring. We raden dan ook iedereen aan om Battlefield 4 te kopen op de pc of de nieuwe generatie consoles. Toch tenminste als je die in huis gaat halen en graag Battlefield 4 zou spelen.

Battlefield 4 is niet veel veranderd ten opzichte van zijn voorganger, het is eerder een verfijning geworden. Er is gelukkig wel voldoende nieuws om ons weer aan ons scherm gekluisterd te houden. Iedere fan van de reeks is het zichzelf verplicht om deze in huis te halen. Maar doe jezelf wel een plezier en laat de singleplayer links liggen, spring direct in de chaos van de multiplayer en zet je schrap voor een fantastische ervaring.

9,0 geniaal

+ + + -

multiplayer levolution graphics & geluid singleplayer 17

REVIEW

ONTWIKKELAAR: INFINITY WARD UITGEVER: ACTIVISION PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: 5 NOVEMBER 2013

CALL OF DUTY: GHOSTS DOOR THIJS MORLION

“Wat Als?”, het populaire programma op 2BE gaat uit van grappige, maar soms ook erg vergezochte situaties. Wat als dokters praten zoals ze schrijven? Wat als Barbie een echte vrouw was? Infinity Ward gaat ook die toer op en schotelt ons een scenario voor waarin het grote Amerika op de knieën wordt gedwongen door een organisatie die zich “The Federation” noemt. Wat als Amerika op de vooravond van een grote nederlaag staat? Beleef het allemaal in Call of Duty: Ghosts. Het begint allemaal op een rustige dag. Twee zonen zitten geboeid te luisteren naar een verhaal over moed, helden en opoffering voor elkaar. Elias, de vader van de twee, heeft het namelijk over de legendarische Ghosts, een groepje soldaten dat wist te overleven tegen een overmacht. Tijdens de zonnige namiddag wordt hun thuisstad, San Diego, echter getroffen door iets wat op het eerste zicht een aardverschuiving lijkt. Er zit echter meer achter en al gauw wordt duidelijk dat de stad aangevallen wordt. Niet zomaar door tanks en soldaten, maar door raketten die uit de ruimte lijken te komen. The Federation heeft een van Amerika’s ruimtewapens gekaapt en is er nu de USA zelf mee aan het bombarderen. Met alle gevolgen van dien. Gesplitste naties De Verenigde Staten van Amerika zijn plots niet meer zo verenigd en het land is uiteengevallen, met aan de ene kant de immense overmacht van The Federation en aan de andere kant de USA. De speler kruipt in de huid

DEEL 2

van een van de twee voorgenoemde broers, Logan. Een derde personage waarmee we aan de slag mogen gaan is Riley, de trouwe viervoeter van de twee. Al moet wel gezegd worden dat onze bekommernissen die we hadden in de preview zich vertaald hebben in de realiteit. Je kunt Riley maar een paar keer besturen, maar verder laat je de hond links liggen of komt hij zelfs niet meer voor in het verhaal. Het is eerder een magere toevoeging en is toch een beetje een smet op wat anders wel een puik verhaal is. Zoals we Call of Duty kennen worden we meegezogen op een achtbaan vol actie, gescripte scènes en kogels, heel veel kogels. Het moge wel gezegd zijn dat de omgevingen waarin je terecht komt heel variërend zijn en soms erg ludiek. Zo krijg je de kans om als scubaduiker gevechten aan te gaan onder water, zul je moeten sluipen door de jungle en ga je warempel zelfs oorlogje voeren hoog boven onze hoofden in de ruimte. Het is zeker origineel en elke omgeving vraagt dikwijls ook een ietwat andere aanpak. Hier en daar last Infinity Ward een klein intermezzo in. Zo kropen we enkele keren achter het stuur van een tank en mochten we een vijandelijke basis bestoken vanuit de cockpit van een helikopter. Het is en blijft natuurlijk wel Call of Duty, dus heel veel vrijheid zul je niet mogen verwachten... en krijg je ook niet. Dit soms toch wel wat tot onze ergernis. Desalniettemin hebben we zeker en vast genoten van de complete campagne die we al na zeven uur spelen op Veteran achter de kiezen hadden. Na de singleplayer, waar we al bij al toch van genoten hebben, namen we met hoge verwachtingen de multiplayer onder handen. Kan Infinity Ward leren uit de fouten die gemaakt zijn bij het ontwikkelen van Black Ops II door hun collega’s Treyarch? De vorige

telg in de serie had namelijk nogal te kampen met een ongebalanceerde multiplayer en dat stootte veel spelers af. Squad poins We zullen maar meteen met de gescripte deur in huis vallen, Call of Duty: Ghosts heeft hier minder last van. Mede dankzij een inventief nieuw systeem waarbij je kan unlocken wat je wil op welk moment je wil. Mits je natuurlijk het benodigde aantal punten bijeen gesprokkeld hebt. Bij de vorige games was het namelijk zo dat beetje bij beetje de wapens, perks en andere snufjes werden vrijgespeeld naarmate je level steeg. Dit is nu veranderd. Hoe meer je speelt, hoe meer Squad Points je verzamelt. Elk element dat je wilt vrijspelen, kost je punten. Je kunt dus zo snel je wil je favoriete uitrusting vrijspelen. De manier van perks selecteren is ook lichtjes gewijzigd. Je krijgt acht punten om te besteden aan vrijgespeelde perks, die elk hun waarde tussen een en vijf punten hebben. Aan jou de keuze hoe je die indeelt. Niet evident en in het begin zul je je heel waarschijnlijk verliezen in de honderden mogelijkheden en opties die je kunt vrijspelen. Infinity Ward gaat zelfs verder. Nu kun je verschillende soldaten aanmaken

en die ook personaliseren met een verschillend uiterlijk, geslacht, outfit en ga zo maar door. Op het slagveld kom je dus een bonte mix van verschillende strijders tegen, wat we erg kunnen appreciëren. Elk lid van je squad kun je ervaring laten vergaren door één voor één de soldaten te gebruiken in een online potje vechten, maar er bestaan ook speciale Squad-modi waarbij je je volledige team gebruikt. De andere soldaten worden dan overgenomen door de AI of vrienden. Nieuwe spelmodi De vraag is nu alleen welk soort spelers dit als een echte vernieuwing beschouwen. Tenslotte kun je niet eindeloos blijven frunniken aan hoe je soldaten eruitzien, Call of Duty is en blijft een shooter en daar willen we eigenlijk de grootste vernieuwingen zien. Er zijn enkele nieuwe spelmodi die we terugvinden in het multiplayerluik. We kunnen ook aan de slag met Extinction, de variant op de zombies uit de vorige games. Dit keer moeten we echter aliens van ons afschudden terwijl we stapje voor stapje de objectieven en uitdagingen proberen te vervolledigen. In principe verschilt er niet zoveel met de zombies. Wat wel anders is, is dat je kunt kiezen uit vier verschillende klasses: weapon specialist, tank, engineer en medic.

DEEL 3

Exctinction is eveneens niet gebaseerd op rondes, maar kent een eerder lineair verloop met wel degelijk een einde. Al is dat einde niet zo erg makkelijk te halen natuurlijk! Wisselende kwaliteit Over de verschillende maps die we kunnen terugvinden in de multiplayer zijn we wat verdeeld. Sommige zitten echt wel goed in elkaar met een mooie afwisseling tussen hoog en laag, verticaal en horizontaal en open en gesloten ruimtes. Er zijn echter ook andere maps die wat arbitrair in elkaar lijken geflanst. Infinity Ward heeft wel geprobeerd daar verandering in te brengen en introduceert ons maps waarbij sommige events de map of grote delen ervan volledig veranderen. Een gebouw dat wordt opgeblazen, een geblokkeerde weg enzovoort. We hebben het allemaal al gezien bij de grootste concurrent van Call of Duty: Ghosts. Bij DICE slagen ze er toch wel op het eerste zicht beter in om maps veel dynamischer te maken. En dit bovendien op een niet-gescripte manier. Als Inifinity Ward echt vernieuwend wil zijn en een nieuwe swung in zijn maps wilt brengen, moet

het toch misschien eens piepen bij de concurrentie. Niet alleen op het vlak van gameplay verwachten we verbeteringen. Qua graphics zitten we duidelijk op een keerpunt tussen deze en volgende generatie consoles. Op de redactie hebben we de game op pc gespeeld, maar ongetwijfeld zal er veel meer vergeleken worden tussen de Xbox 360, de PS3 en hun respectievelijke opvolgers. Wat we wel vaststelden is dat, zelfs op een krachtige pc, we nu niet achterover werden geblazen door het grafische geweld van deze game, en dat is toch spijtig. Er zit echt weinig vernieuwing in als je enkel op pc speelt. Regelmatig kregen we ook te maken met een crash, hetzij door Steam, hetzij door andere zaken. Dit kan toch niet meer door de beugel anno 2013. Het is zeker niet slecht, maar of het de andere pionnen in het spel in verlegenheid zal kunnen brengen is nog maar de vraag. Vergelijken mogen we misschien niet altijd doen, maar het speelt toch uiteindelijk mee in de eindbeslissing. Waar sommige ontwikkelaars proberen te vernieuwen op vlak van hun engine, blijft Infinity Ward toch wel wat achter. Waar we wel zeer tevreden over kunnen

zijn is het geluid. Er is werkelijk aan alles gedacht en de wapens klinken alsof ze afgevuurd worden net naast je oor. Niet alleen is er een verschil tussen het binnen of buiten afvuren van een wapen, zelfs de kogelhulzen maken een verschillend geluid naargelang het oppervlak waar ze op vallen.

Call of Duty: Ghosts, we houden er na een klassieke rollercoastercampagne en wat multiplayerpartijen een haatliefdeverhouding op na. Infinity Ward teert vooral verder op wat het al bewezen heeft. Qua echte vernieuwing blijven we echter wat op onze honger zitten. Een gemiste kans volgens velen, een traditie volgens anderen. Wij houden ons daarbij wat in het midden. Ghosts is een erg goeie game, maar het zal na al die jaren geen hoge toppen meer scheren.

7,9 goed

+ + + -

perksysteem singleplayer nieuwe modi weinig vernieuwend 20

REVIEW

ONTWIKKELAAR: FIRAXIS GAMES UITGEVER: 2K GAMES PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 15 NOVEMBER 2013

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

XCOM: ENEMY WITHIN XCOM Enemy Unknown sloeg iets meer dan een jaar geleden in als een bom en zette het verloren gewaande genre van turnbased-tactics terug op de kaart. Het kon niet anders dat er een uitbreiding zou komen. Althans voor de eigenaars van de pc-versie, want consolegamers mogen nog maar eens de volle pot betalen. Wie zich nu volledig genaaid voelt, die kunnen we eerlijk gezegd alleen maar bijtreden. Firaxis verdedigt zich dan wel door te stellen dat de update gewoon te groot was om te introduceren als een uitbreiding, maar het blijft een zeer spijtige zaak. Cyborgs Dat gezegd zijnde voegt Enemy Within heel wat nieuwe content toe aan het reeds geniale Enemy Unknown. Allereerst krijg je nu de mogelijkheid om je soldaten te upgraden. In de eerste plaats kan je genetische verbeteringen doorvoeren aan je troepen. Die zijn echter weinig ingrijpend en voegen dan ook maar enkele kleine, doch soms zeer nuttige zaken toe. Een pak interessanter zijn de Mechanized Exoskeleton Cybersuits, of kortweg MEC’s. Daardoor maak je van je militairen heuse cyborgs met veel levenspunten en gigantische wapens. Voor beide upgrades heb je een nieuw soort grondstof nodig, namelijk Meld. Die kan je nu in de meeste missies vinden, maar je zal wel snel te werk moeten gaan. Na enkele beurten vernietigt de stof zichzelf en is het onherroepelijk verloren. Daardoor word je lichtjes gedwongen om risico’s

te nemen die je voordien niet hoefde te nemen. Nieuw gevaar Uiteraard ben je niet de enige die kan beschikken over nieuw wapentuig. De buitenaardse wezens hebben zelf ook enkele cyborgs ter beschikking die je het leven zuur proberen te maken. Je krijgt daarnaast te maken met een nieuwe vijand, de EXALT. Dat is een groep fundamentalisten die erop uit zijn om XCOM ten gronde te richten. Op geregelde tijdstippen moet je een enkele soldaat sturen om een cel van de groepering te infiltreren. Die kan het echter nooit alleen aan en na enkele dagen zal je een heel team erop af moeten sturen. De extra missies die daardoor worden geïntroduceerd zijn een aangename afwisseling die Enemy Unknown een beetje miste. Daarboven zijn er ook een hele hoop nieuwe maps waardoor je zelden dezelfde locaties zal zien voorbijkomen. Verder zijn er ook nog een resem kleine toevoegingen doorgevoerd, zoals medailles die je kan toekennen en gameplayopties die alles wat willekeuriger maken. Gecrasht Iets wat we niet meteen hadden verwacht waren de vele crashes.

Letterlijk de eerste keer dat we de nieuwe Mechtoid tegenkwamen, was het al zover. In totaal mochten we in een hele playthrough zes crashes optekenen, waarvan eentje gamebreaking was en ons dwong om een missie opnieuw te spelen. Gelukkig zijn we zo slim geweest om de Autosave aan te zetten, maar als zoiets zou gebeuren bij de Ironman Mode, waar je maar een savegame hebt, dan zou het kot te klein zijn. Iets wat we ook beetje jammer vinden, is dat het zo lang duurt vooraleer je kan gebruikmaken van de nieuwe snufjes. XCOM speel je immers niet op een dag uit en vooraleer je genetische en mechanische upgrades kan doorvoeren, zit je al bijna aan het einde van het spel.

Wie deze game op pc heeft of wie Enemy Unknown nog nooit heeft gespeeld, kunnen we toch wel aanraden om Enemy Within te kopen. De nieuwe elementen zorgen voor nog meer diepgang en afwisseling. Degenen die het origineel al op console bezitten, die krijgen volgens ons echter geen waar voor hun geld.

7,9

goed

REVIEW

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

ONTWIKKELAAR: LEVEL-5 UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 8 NOVEMBER 2013

P R O F E S S O R L AY T O N & D E E R F E N I S VA N D E A Z R A N

We moeten volgens ons niet veel aandacht meer besteden aan Professor Layton en zijn kompaan Luke. De puzzelfranchise is een gigantisch succes en elke nieuwe telg verkoopt als zoete broodjes. Dit jaar kunnen we aan de slag met Professor Layton en de Erfenis van de Azran. Verwacht je opnieuw aan puzzels, dialogen en animefilmpjes. Meer van hetzelfde, of toch eens iets anders? Het is al een tijdje geleden aangekondigd, maar met De Erfenis van de Azran nemen we definitief afscheid van Professor Layton. Na twee trilogieĂŤn vond CEO van Level-5 Akihiro Hino het broodnodig om Layton in de kast te plaatsen en de formule te wijzigen. Maar niet voor we de zwanenzang van Hershel Layton hebben mogen aanschouwen.

verplaatst je over een kaart en vindt onderweg nieuwe hints en locaties door met de inwoners van het dorpje te spreken. Door over het touchscreen te bewegen met je stylus, kun je interageren met de omgeving of hintmunten verzamelen, waarmee je extra tips voor je puzzels kunt vrijspelen. Iets wat occassioneel toch nodig is, hebben we gemerkt.

Ijskoud In De Erfenis van de Azran wordt een meisje gevonden die jarenlang diep in een ijslaag werd bewaard en terug tot leven wordt gewekt. Helaas wordt ze al snel gekidnapt. Layton waant zich de man om haar te redden en wat volgt is een reeks van spannende avonturen, doorspekt met puzzels en andere vreemde capriolen. Helaas probeert Level-5 iets te veel zijn best te doen om van deze laatste Layton een waardig afscheid te maken. Begrijp ons niet verkeerd: het team slaagt daar absoluut in, maar soms gaat het net iets te ver met de nevenopdrachten en zijn de plottwists nogal vergezocht.

In De Legende van de Azran vinden we mogelijk het grootste aantal puzzels tot nu toe in een Layton-game terug. De balans in de moeilijkheidsgraad is zoals gewoonlijk weer dik in orde. Sommige puzzels houden je amper tegen en kan je in een tel oplossen, maar andere breinbrekers zullen zo onmogelijk lijken, dat de voldoening bij het afronden zo groot is, dat het lijkt alsof je net de Mona Lisa hebt geschilderd zonder verfborstel.

Professor Layton is geen onbekend terrein voor de puzzelverslaagde Nintendo DS- of 3DS-eigenaar. Je

Moeilijk Het probleem is dan weer dat je je hintmuntjes daaraan moet spenderen, en die zijn er niet in overvloed, waardoor je later vast kunt komen te zitten in het spel. Je moet regelmatig durven anders kijken naar patronen en vragen om de juiste oplossing

te kunnen verkrijgen, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De Erfenis van de Azran is voor de zesde keer een Layton-game in hart en nieren, en dat is zowel zijn sterkte als zijn zwakte. Na zes keer hebben we het nu wel gehad. We zijn dan ook zeer blij om te horen dat Level-5 heeft besloten het personage in de ijskast te steken. De kans is groot dat de reeks verder gaat met een ander hoofdpersonage, maar tot ze zover zijn, hebben we toch even rust van de gekte rond de professor met de hoge hoed. Met deze telg nemen we vredig en voldoenend afscheid van een icoon. Maar iets zegt ons dat we nog niet alles hebben gezien van Layton.

Wie eerder al een Layton-game heeft gespeeld, weet automatisch of hij van Professor Layton en de Legende van de Azran zal houden. Het is namelijk identiek hetzelfde, maar met een ander verhaal en andere puzzels. Maar slecht is dat in ieder geval niet.

8,0

geweldig

REVIEW

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

ONTWIKKELAAR: MERCURYSTEAM UITGEVER: KONAMI PLATFORM: PS3, XBOX 360 RELEASEDATUM: 25 OKTOBER 2013

CASTLEVANIA: LORDS OF SHADOW M I R R O R

O F

F A T E

H D

Een tijdje terug konden we op de Nintendo 3DS exclusief aan de slag met Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate. De game met de enorme titel was voor de handheld een aardig spelletje, maar we vreesden onmiddellijk dat het offensief niet zoveel zou uithalen. Nu brengt Konami een HD-versie uit voor de consoles. De vraag is vooral of de gebreken vooral nog meer zullen opvallen. Mirror of Fate HD vormt de schakel tussen het eerste deel dat we al in 2010 konden spelen en het vervolg dat volgend jaar op ons gelost zal worden. Het speelt zich 25 jaar na het origineel af en is eigenlijk een 2D-platformer. Met Mirror of Fate bracht ontwikkelaar MercurySteam de franchise dichter naar zijn roots dan ooit. We volgen drie personages: Trevor Belmont, zijn zoon Simon en Alucard. Trevor is het kind van Dracula, die we hebben leren kennen in de originele Lords of Shadow. Op zoek naar Dracula Het verhaal wordt systematisch uitgelegd door middel van de drie personages, maar het einde is helaas voorspelbaar. Zeker als je de 3DS-versie al hebt gespeeld, is er niets meer aan. Je loopt doorheen de hallen van Dracula’s kasteel en vecht onderweg tegen zombies en andere gedrochten. De moeilijkheidsgraad ligt een pak hoger dan we verwachten en vooral de eindbazen kunnen pittig blijken. De moeilijk bereikbare plaatsen kan je met je combatcross, een kruisbeeldje met enkele stevige kettingen, snel overbruggen. Het ding dient tevens als wapen, waarmee je vijanden

kunt vastgrijpen en wegslingeren. Gaandeweg leer je verschillende combo’s, waarmee je steeds betere zweepslagen kunt toedienen. Variatie Dankzij de drie personages krijgen we niet alleen een knap verhaaltje voorgeschoteld, maar krijgen we ook de nodige variatie in de gevechten. De combo’s zijn in het algemeen gelijk, maar ieder heeft enkele unieke abilities. Zo kan Simon bijvoorbeeld gevaarlijke passages doorkruisen door de geest van zijn moeder op te roepen, die hem zal beschermen van al het kwaad. Maar dat hebben we vorig jaar al uitgebreid besproken. Uiteindelijk wordt Mirror of Fate nooit echt saai, en dat is in de HD-versie niet anders. En misschien is dat het grootste probleem van heel deze game. In essentie is de 3DS-game en deze HD-versie voor de consoles nagenoeg hetzelfde. Het grootste verschil zit hem in de opgewaardeerde graphics, wat toch wel een belangrijk punt vormt als je het hebt over een HD-versie. Grafisch komt Mirror of Fate meer tot zijn recht in deze nieuwe editie. Het origineel was een klassebak wat leveldesign betreft

en de prachtige omgevingen waarin we mogen vertoeven en vechten komen duidelijk beter tot hun recht op toch wel grotere televisies. Toegegeven, van de 3D-optie is niets meer te bespeuren, wat toch een van de pluspunten was op de Nintendo 3DS, maar we missen het niet echt. Constante actie Een van de irritanste puntjes in het origineel waren de quicktime-events die telkens door je strot geramd werden. MercurySteam heeft hier gelukkig komaf mee gemaakt. De actie wordt niet meer afgeremd en de hoogtepunten blijven aanhouden.

Mirror of Fate HD is de langverwachte consoleversie van een 3DS-topper die naar alle waarschijnlijkheid amper heeft verkocht. MercurySteam heeft goed geluisterd naar de kritieken en bijvoorbeeld de vuile quicktimeevents verbannen. Daardoor gaat het tempo de lucht in, blijft de actie constant en gaat Mirror of Fate HD nooit vervelen.

8,0

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: NINTENDO UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: WII U RELEASEDATUM: 29 NOVEMBER 2013

SUPER MARIO 3D WORLD DOOR MATTHEW DEBOYSERE

Iedereen kent Mario, zelfs de generatie die nooit echt met games is opgegroeid. Met de komst van de Wii U was het voor ons eindelijk mogelijk om de avonturen van de Italiaanse loodgieter met royale roots in HD te leren kennen. New Super Mario Bros U was een moderne versie van de 2D-klassieker, maar nu is het tijd voor de 3D-versie van Mario om te schijnen. Het verhaal is zo typisch als het kan, maar draait deze keer niet rond de verdwijning van Princess Peach. Op een dag wandel je samen met Luigi, Peach en Toad door de velden en kom je een vreemde glazen pijp tegen. Plots springt er een feetje uit, maar amper enkele tellen later komt ook Bowser eruit gesprongen en trekt het wezentje terug de pijp in. Mario, de goede held zoals we hem kennen, laat het hier niet zomaar bij en gaat ze achterna, rechtstreeks naar de Sprixie World. Geen Galaxy, wel nieuw Wie een game verwacht zoals Super Mario Galaxy, is eraan voor de moeite. 3D World is een halve verderzetting van de gameplay van 3D Land dat we een jaartje eerder op Nintendo 3DS hebben uitgeprobeerd. Je hebt nog altijd een lineair pad af te leggen in plaats van de open omgevingen die de Galaxy-delen zo typeerden. Maar zo erg is dat nog niet. Het is de eerste keer dat we een 3D-Mario kunnen beleven in HD, en dat is op zich al voldoende om te innoveren. Maar mocht dat niet genoeg zijn, dan is dit ook de eerste 3D-versie die we met meerdere spelers kunnen doorlopen. Super Mario 3D World is uitdagend, grappig en leuk. Zoals elke Mario moet je onderweg naar de finish verschillende hindernissen overwinnen. Daar moeten we geen uitleg

DEEL 2

meer over geven. Maar een nieuwe manier om dat voor elkaar te krijgen, is via het kattenpak dat je via de uitroeptekendozen kunt vinden. Met deze upgrade kan je je nagels in muren vastzetten en ze beklimmen. Op die manier kan je een moeilijke kloof overbruggen - omdat er hoger in het level een bruggetje is - of verborgen schatten vinden. Verticale gameplay Deze nieuwe iteratie van de befaamde Nintendo-franchise leent zich met andere woorden voor een pak meer verticale actie, wat we altijd aanmoedigen. Er is heel wat te verkennen, ook al lijkt dat aanvankelijk niet zo. En je zult regelmatig ondervinden dat je bepaalde levels nog eens opnieuw wilt spelen omdat je mogelijk enkele schatten voorbij bent gelopen. Ook nieuw is de vleesetende plant die vijanden met een snelle hap verslindt, het Koopa-schild waarin je kunt kruipen en rollen en het

Goomba-masker waarmee je jezelf kunt verstoppen tussen de vijanden. Populaire items zoals de grote paddenstoel keren ook terug. More is more Het is al eerder gebleken in een Mariogame, maar met meer spelers heb je alleen maar meer pret. Vechten om die kostbare items, lachen omdat iemand weer in een put gevallen is, elkaar slaan, maar vooral elkaar helpen. Het multiplayeraspect is een garantie voor een avondje dolle pret, maar is in deze 3D-variant wel een tikkeltje chaotischer. Meisjes die aan de slag willen met deze titel en het beu zijn om telkens met een mannelijk personage te moeten spelen, zullen tevreden zijn dat Peach speelbaar is - aangezien ze deze keer dus niet ontvoerd is. Grafisch is deze HD-uitvoering werkelijk verbluffend. Het is zoals we een 3D-Mario in hoge definitie verwachten: levendig, kleurrijk en vooral onrzettend mooi. Het wordt nooit té echt, het blijft vooral schattig en lief. Toch werd er

gelet op details. Stofwolken en regen Conclusie zijn maar enkele voorbeelden van wat de Wii U - eindelijk - aankan. Beter laat dan nooit, zullen we maar stellen. Maar daarom niet minder leuk.

Super Mario 3D World is de eerste 3D-game die met meerdere spelers te doorlopen valt én in HD beschikbaar is. Nintendo houdt zich dan ook vast aan enkele trouwe formules en plant de grote vernieuwingen à la Galaxy voor latere tijdstippen. Dat neemt niet weg dat 3D World een geweldige partygame en platformer is geworden. Stralend, gezellig en met momenten best pittig.

9,0 geniaal

+ + + -

Multiplayer HD Exploratie Soms chaotisch 25

REVIEW

ONTWIKKELAAR: GAJIN ENTERTAINMENT UITGEVER: GAJIN ENTERTAINMENT PLATFORM: PS4, PC RELEASEDATUM: 1 NOVEMBER 2013

DOOR THIJS MORLION

WAR THUNDER Onlangs herdachten we de vrede die tussen de geallieerden en de Duitse natie werd gesloten op 11 november 1918. Ook in deze oorlog stonden helden op om het vaderland te verdedigen. Een van de meest beruchte piloten was Manfred von Richthofen, De Rode Baron. Maar liefst tachtig vijandelijke vliegtuigen wist hij neer te halen. In diens voetsporen hopen we te treden in War Thunder. Dat er een gezonde competitie is ontstaan op het gebied van grootschalige oorlogsgames is geen slechte zaak. De â&#x20AC;&#x2DC;World ofâ&#x20AC;&#x2122;-reeks van Wargaming.net waarin we een vliegtuig -en tankgame hebben, wordt steeds populairder. Er is echter een kaper op de kust: War Thunder. En zoals het hoort, wordt er wel degelijk een kleine oorlog uitgevochten tussen de twee ontwikkelaars. Van basiscrew tot ace War Thunder is een verhaal over heldenmoed, opoffering en veel adrenaline. Gajin Entertainment neemt je mee op een reis doorheen de tweede wereldoorlog en zijn vliegeniers. Je kunt kiezen uit maar liefst zeven verschillende naties met elk hun eigen vliegtuigen, van snelle jagers tot logge - maar dodelijke bommenwerpers. Je bezit verschillende crews waaraan je een vliegtuig kunt geven. De vliegtuigen kun je verdienen door natuurlijk je gevechten te winnen. Telkens je een vliegtuig hebt vrijgespeeld, moet je het toewijzen aan een crew. Deze crew kun je zelf ook trainen en opleiden. Crewpoints krijg je naargelang je speelt en hiermee

kun je verschillende eigenschappen zoals vitality en accuracy opkrikken. Het is erg belangrijk je crews op punt te houden om mee te kunnen in de gevechten. Je hebt in War Thunder de keuze uit drie soorten gevechten: Arcade, Historical en Full Real. In de eerste modus zal waarschijnlijk het meest gevlogen worden. De arcade modus biedt een ietwat vereenvoudigde versie aan van een vliegtuig besturen. Je wordt geholpen door de game en zaken zoals teveel G-krachten hebben weinig tot geen invloed op de piloot en/of je vliegtuig. Het gaat er hier vooral om, om vijandelijke piloten uit de lucht te knallen. Niet meer, niet minder. Uitdaging De historische gevechten bieden je wat meer uitdaging. In een geschiedkundig correct kader ga je aan de slag met meer realistischere schademodellen en moeilijker te besturen vliegtuigen. De laatste modus is enkel geschikt voor de diehards. Hier helpt het spel niet meer en ben je volledig op jezelf gewezen. Bovendien vlieg je vanuit cockpitmodus. In de laatste twee modi betekent dood dan ook morsdood. Geen respawn.

De schademodellen in War Thunder zijn prachtig. De eerste keer dat een vleugel van ons vliegtuig in volle vlucht losscheurde en we krampachtig probeerden te redden wat er te redden viel, waren we toch aangenaam verrast. Realisme troef dus. Het heeft wel degelijk belang waar je een vliegtuig raakt. Een schot in de motor kan die doen ontploffen en mik je op de vleugel, dan kan die afscheuren. Zaken zoals dit zien we graag, want het drijft het realisme meteen de hoogte in. In de historical en full-real-gevechten kan je vliegtuig zelfs door een verkeerde manoeuvre uit elkaar gereten worden door een teveel aan G-kracht.

War Thunder is zeker goed op weg om een plaatsje op de markt van het oorlogsvoeren te veroveren. Binnenkort komen er nog tanks en schepen bij. Wat dat met zich zal meebrengen weten we nog niet, maar we kijken er wel naar uit. Bovendien is War Thunder volledig gratis om te spelen. Je kunt natuurlijk wel wat sneller vliegtuigen vrij spelen als je een premiumaccount koopt, maar dat kies je zelf.

8,5

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: WARGAMING.NET UITGEVER: WARGAMING.NET PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 13 NOVEMBER 2013

DOOR BART TAELEMANS

WORLD OF WARPLANES Wargaming is goed op dreef. Na het razend populaire World of Tanks is er nu World of Warplanes, het tweede deel in een reeks online oorlogssimulatoren. Op de agenda staat intussen ook nog World of Warships, dat voorlopig nog geen releasedatum gekregen heeft. Maar eerst is het vliegen geblazen. En dat doen we in stijl. World of Warplanes bevat een ruime selectie aan aanvalsvliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog, onder andere de iconische Duitse Messerschmitts, Britse Spitfires, Japanse Zero’s, Russische IL-2’s en Amerikaanse Mustangs. Van deze vijf naties kun je nog een heleboel andere vliegtuigen researchen en kopen via een knappe Tech Tree, waarvoor je experience en in-game credits nodig hebt. Suprematie Deze experience en credits verdien je door battles uit te vechten of goud aan te kopen in de store. Een battle bestaat uit een map met een aantal gronddoelen, waarop twee teams van vijftien vliegtuigen het tegen elkaar opnemen. Een team kan de strijd winnen door het andere team in de pan te hakken of door suprematie te bereiken met het vernietigen van gronddoelen. Heel leuk aan World of Warplanes is dat de teams erg goed uitgebalanceerd zijn. Alle vliegtuigen zijn opgedeeld in tien niveaus of Tiers. Hoe hoger de Tier, hoe zwaarder het vliegtuig. Bij het samenstellen van de teams wordt hiermee rekening gehouden en worden de Tiers samen

gezet. Verder heb je gewone fighters, heavy fighters en attack planes, die dan vooral voor grondaanvallen bedoeld zijn. Elk team is gebalanceerd tussen deze klassen, wat de strijd ook eerlijk maakt. Verder zijn de uitbreidingsmogelijkheden werkelijk enorm. In je hangar kun je je vliegtuigen upgraden met experience points en kun je de piloten per vliegtuig trainen op bepaalde skills, zoals brandbestrijding of betere detectie van vijanden. Je kunt piloten ook ontslaan en naar de barracks sturen, om een nieuwe piloot met andere skills te laten vliegen. Gierend neerstorten Dat vliegen gebeurt op maps op verschillende fronten, met een fraai geanimeerde wereld. Je waant je echt in de oorlog, met luchtafweergeschut, zware artillerie, forten, warenhuizen en aanvalsschepen die je allemaal kapot kunt knallen. Op sommige maps maken de wolken je het leven zuur omdat je geen steek ziet, andere maps zitten dan weer vol brandende gebouwen die zwarte rookpluimen het zwerk in sturen. Ook de schademodellen zijn erg fraai en hebben ook invloed op de bestuurbaarheid. Qua geluid zit alles

meer dan snor, met het kenmerkende geluid van de mitrailleurs en vallende bommen, alsook het gieren van je vliegtuig als je neerstort. Een heikel punt tijdens de open bèta van het spel waren de controls. Wargaming heeft op dat vlak goed geluisterd naar de opmerkingen van de spelers. Je kunt het spel spelen met toetsenbord, muis, joystick of gamepad, elk met z’n eigenheden en gevoeligheden. Als je met de joystick speelt, wordt de ervaring erg hardcore, omdat de vliegtuigen heel direct reageren op je bewegingen. Met de muis draai je de cursor in de richting van waar je heen wilt vliegen en het vliegtuig doet de rest. Erg aangenaam om mee te beginnen dus.

Het betere stunt- en vliegwerk, dat is World of Warplanes in een notendop. De game biedt fun en verslaving van het kaliber TrackMania, op een bedje van prachtige graphics en een coole sfeer. De uitbreidingsmogelijkheden van de vliegtuigen zijn enorm en staan garant voor uren spelplezier.

8,0

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: GHOST GAMES UITGEVER: EA GAMES PLATFORM: PS3, PS4, X360, ONE, PC RELEASEDATUM: 22 NOVEMBER 2013

DOOR TIMMY DE CRAENE

NEED FOR SPEED: RIVALS Net zoals vele andere games van Electronic Arts krijgen we ook van de Need for Speed-franchise elk jaar een nieuwe telg te verwerken. Terwijl de vorige delen altijd met veel marketing onder de aandacht van menig gamer werden gebracht, kwam deze Need for Speed: Rivals bijna uit het niets. Een slecht voorteken of heeft een game geen spetterende reclames met veel CGI nodig om goed te zijn? De vorige Need for Speed-games zoals The Run, Most Wanted en Shift 2 konden ons spijtig genoeg niet bekoren terwijl naast Hot Pursuit een platinum trofeetje staat in menig PSN-lijst. Wij hoopten dus vurig dat ontwikkelaars Criterion Games en Ghost Games van dit twintigste deel een schot in de roos hadden gemaakt. In deze Rivals speel je als racer of als agent in de prachtige stad genaamd Redview County. Deze keer speel je echter niet alleen dankzij AllDrive. Deze technologie zorgt ervoor dat andere gamers gewoon op je kaart rondrijden als racer of als agent. Dit houdt in dat de speler gewoon zijn ding kan doen en de singleplayer kan spelen, maar je kan er ook voor kiezen om andere racers op te pakken of flikken het leven zuur te maken in je blitse bolide. Automatisch zorgt dit ervoor dat Rivals niet zo voorspelbaar is als zijn voorganger. Het hoeft niet gezegd te worden dat het AllDrive-systeem met vrienden pas echt tot zijn recht komt. Spijtig genoeg kunnen er slechts vijf echte spelers simultaan op de kaart van Redview rondrijden. Gezien de gigantische

oppervlakte van deze kaart vonden wij dit wat weinig. Hopelijk komt EA nog met een patch hiervoor. Tijdens het spelen van Rivals kan je op elk moment wisselen tussen de twee beschikbare verhaallijnen. Je hoeft ook geen rekening te houden met de opgegeven opdrachten indien je dat niet wil. Vanuit een van de vele schuilplaatsen kan je kiezen waar op de kaart je start met rijden. Of dat een race is of gewoon een verlaten landweggetje maakt dus helemaal niet uit. Wie graag het verhaal speelt krijgt bij elk hoofdstuk enkele opdrachten, gaande van vier politiewagens in hun kont rammen tot een race als eerste afsluiten. Als racer ben je opgejaagd wild en alles wat je doet levert SpeedPoints op. Deze punten kan je pas verzilveren wanneer je stopt bij een schuilplaats. Wanneer een agent je oppakt of je wagen het begeeft, ben je vanzelfsprekend al deze punten ook kwijt. Hoe meer overtredingen je begaat in je Porsche, Ferrari of Lamborghini, hoe meer Heat je op je dak krijgt van de lokale politie en hoe meer moeite ze doen om je achter de tralies te krijgen. Dit doen de

agenten door middel van heli’s, spike strips, EMP’s en nog veel, veel meer. De agenten zijn dan weer veel meer beperkt in hun doen en laten. Hun auto’s zijn namelijk niet te upgraden en blijven dus altijd stockwagens. Zij hebben dan wel het voordeel dat elke vrijgespeelde auto meteen in de garage staat en dus niet moet aangekocht worden. Wanneer je als agent een racer kunt arresteren, krijg je al zijn SpeedPoints op je eigen rekening gestort. De nuance tussen de twee verhaallijnen maakt Need for Speed: Rivals net zo plezant. Het idee van AllDrive is volgens ons een basis voor de toekomst en we hopen dan ook ten zeerste dat EA deze technologie blijft finetunen.

Grafisch knap, wel fronsten we enkele keren bij het horen van de soundtrack. Al kan dat puur smaak zijn. Desalniettemin kan je als racefanaat deze Need for Speed: Rivals met je ogen toe aanschaffen.

9,0

geniaal

REVIEW

ONTWIKKELAAR: MILESTONE UITGEVER: BIGBEN INTERACTIVE PLATFORM: XBOX 360, PS3, VITA, PC RELEASEDATUM: 25 OKTOBER 2013

DOOR TIMMY DE CRAENE

WRC 4

Sinds CodeMasters met de DiRT-games geen pure rallyracer meer maakt rust alle hoop op de schouders van Milestone en hun WRC-franchise. De vorige games waren geen hoogvliegers en wij hopen natuurlijk van harte dat de kleine ontwikkelaar al die kritiek ter harte heeft genomen om van deze game wel een pareltje te maken. Komen de rallyfans eindelijk terug aan hun trekken? In WRC 4 begin je als groentje aan de carrièremodus. Een paar grote bonzen zien in jou een raspaardje en dus krijg je een kans in het kampioenschap bij de junioren. Het is dus de bedoeling om je in de spotlights te racen met goede tijden en zo weinig mogelijk brokken. Wanneer dat lukt mag je vervolgens naar WRC 2-kampioenschap om daarna in de WRC-competitie te duelleren met de grote namen. De prijs voor originaliteit zal ontwikkelaar Milestone met deze WRC 4 alvast niet winnen. Voor de zoveelste keer is het ingame menu een garage waar we statistieken kunnen bekijken en aan onze bolide kunnen sleutelen. Er hangt natuurlijk ook een kalender aan de muur waar je de volgende wedstrijden kunt bekijken en een aftandse pc waar je irritante mails kunt lezen. Uiteindelijk spendeer je weinig tijd in die garage aangezien de wedstrijden elkaar heel snel opvolgen en voor zich spreken. Gelukkig, want er is niks hatelijker dan lang te moeten wachten en veel geforceerde sh*t te moeten doen voor je aan de volgende race kunt beginnen. Op het vlak van tempo behouden mag WRC 4 zich net niet

bij de gemiddelde racegame scharen. Toch zijn er nog veel momenten waar je een hele poos op een lelijk laadscherm moet zitten staren. EIgenaardig aangezien de omgevingen van deze game zelfs in 2009 geen wow-effect zou gehad hebben. De wagens zien er wel goed uit maar dat is geen verklaring voor alle laadtijden. Wie geen carrièremens is kan in WRC 4 ook kiezen om een quick rally te doen, deel te nemen aan een losstaand tornooi of om online te racen. Spijtig genoeg zijn zowat alle lobby’s dood wegens een gebrek aan spelers. Wij hadden gehoopt dat de ontwikkelaar hier wat meer lef had laten zien. Alles voelt braaf en veilig aan en daardoor blinkt dit spelletje op geen enkel vlak uit. De besturing van de wagens is dan ook identiek aan die van vorig jaar. Enkel met een apart stuurtje voelt de speler de vernieuwingen in WRC4. Maar verder is deze game gewoon een kopie van zijn voorganger. Van het besturen van de wagens tot de monotone stem van de copiloot die de hele tijd aanwijzingen zit af te ratelen. Een groot punt van kritiek op WRC3 was dat de wagens in de sneeuw, de modder en het zand overal

hetzelfde aanvoelden. Deze kritiek heeft ontwikkelaar Milestone niet ter harte genomen want nog steeds voelt alles hetzelfde aan. Wel zijn enkele parcours uit de vorige game geschrapt en vervangen door nieuwe racetracks. Deze banen zijn een pak nauwer dan die in de vorige game waardoor je zeer goed op je tellen moet letten om niet van een klif te rijden of in een wijngaard te belanden. Spijtig genoeg zijn er heel veel haarspeldbochten in deze WRC4 waardoor je nooit met deze rallywagens kunt racen aan hoge snelheid.

WRC 4: FIA World Rally Championship brengt dus niks nieuws onder de zon. De carrièremodus hebben we reeds tal van keren in andere games gezien en is op zijn minst saai en repetitief te noemen. De andere modi gaven ons geen wow-gevoel, net zoals de graphics en het geluid van de wagens. De ontwikkelaar slaagt er niet in om de leemte die DiRT heeft nagelaten op te vullen.

5,6

gemiddeld

REVIEW

DOOR RUBEN GOETHALS

ONTWIKKELAAR: NINTENDO UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 22 NOVEMBER 2013

T H E L E G E N D O F Z E L DA

A LINK BETWEEN WORLDS The Legend of Zelda: A Link Between Worlds is het vervolg op The Legend of Zelda: A Link to the Past dat zoâ&#x20AC;&#x2122;n twintig jaar geleden uit kwam op de Super Nintendo. Deze versie brengt onze held terug naar de wereld van Hyrule, maar deze keer in 3D! Dus poets je Master Sword maar op en haal wat aspirines, want we steken die Nintendo 3DS weer aan! Je wordt gewekt in het mooie land Hyrule, waar je als loopjongen het zwaard van de koninklijke kapitein dient af te leveren. Op het moment dat jij het zwaard naar het paleis brengt, verandert de slechte Yuga met behulp van een toverstaf iedereen in schilderijen. Hij laat jou en de kapitein achter en ontvoert prinses Zelda naar een andere wereld genaamd Lorule. Een beetje later word jij weer wakker in je huis, met een vreemde heer Rovio boven je. Die geeft je wat uitleg en belast jou met de opdracht om de prinses te gaan bevrijden! Het slechte Hyrule Om haar te redden dien je eerst verschillende andere wijsheren te bevrijden uit de klauwen van Yuga in de wereld Lorule. Deze wereld is de kwaadaardige versie van het koninkrijk van Hyrule. Tijdens je eerste bezoek ontmoet je prinses Hilda die je vertelt dat Yuga de schilderijen verspreid heeft doorheen heel Lorule. Het is aan jou om ze te bevrijden uit dungeons waar je puzzelvaardigheid op de proef wordt gesteld. Om deze puzzels op te lossen, moet je gebruik maken van zowel dimensies, je gadgets en niet te

vergeten je verstand. Meer dan eens hebben we toch een nachtje moeten slapen over een bepaalde puzzel. Doordat het spel je niet verplicht om dungeons in een specifieke volgorde op te lossen, heb je als speler wel de mogelijkheid om deze op je eigen tempo te ontdekken en oplossen. Gadgets Link beschikt ook deze keer over voldoende gadgets om zijn opdracht tot een goed einde te brengen. Deze gadgets verdien je niet zoals in voorgaande titels doorheen het spel, maar kan je reeds van in het begin huren bij Rovio. Dit zorgt voor een grote vrijheid in de manier waarop je het spel kan spelen. Voor een kleine huurprijs beschik je dus redelijk snel over al je gekende gadgets, zoals de bom, trekhaak en boemerang. Het enige nadeel is dat je ze weer moet aankopen als je doodvalt. Rupees opsparen is in dit geval dus geen nutteloze bezigheid. Naast de gadgets is de grote vernieuwing in A Link between Worlds de mogelijkheid om, net als een schilderij, jezelf in de muur te tekenen. Dit laat je toe om tussen

nauwe spleten te kruipen, en voorheen onmogelijke plaatsen te bereiken. Dit alles zorgt voor een extra dimensie, niet alleen voor het oplossen van de puzzels, maar het zoeken naar schatten. Deze extra dimensie wordt perfect weergegeven in zowel beeld als in geluid. De gekende soundtrack wordt in deze versie namelijk ofwel symfonisch, ofwel platter afgespeeld voor de stukken waar je als een levend schilderij rondglijdt. Aan inleving dus geen gebrek.

Legend of Zelda: A Link between Worlds is een veelzijdig spel met een diepgaand verhaal. Het leidt je doorheen een episch verhaal, met als resultaat een echt gevoel van overwinning. Dit spel is een aanrader voor iedereen met een Nintendo 3DS - of 2DS tegenwoordig. Het sluit volledig aan bij de rest van de franchise en zal zeker niemand teleurstellen.

9,0

geniaal

REVIEW

ONTWIKKELAAR: INSOMNIAC UITGEVER: SCEE PLATFORM: PS3 RELEASEDATUM: 13 NOVEMBER 2013

DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

RATCHET & CLANK: NEXUS Met de komst van de PS3 startte Insomniac indertijd Ratchet & Clank: Future, een over het algemeen goed onthaalde reeks. Nu de PS3 aan het eind van z’n Latijn komt, mag de franchise dan ook afgesloten worden. Nexus is de uiteindelijke epiloog na de trilogie en enkele spin-offs. In Nexus vervoeren Ratchet en Clank de beruchte crimineel Vendra Prog naar de gevangenis. Natuurlijk loopt dit niet van een leien dakje en al snel ontsnapt ze met behulp van de ingehuurde Thugs-4-Less-bandieten. Aldus begint een spannende achtervolging die onze helden langs vijf verschillende planeten leidt. Wapens & Gadgets Wie een eerdere iteratie uit de Ratchet & Clank-reeks speelde, zal zich in Nexus direct thuisvoelen. De sfeervolle omgevingen, de gekende en geliefde wapens (inclusief een nieuwe RYNO), de verschillende gadgets en de typische humor; dit is Ratchet & Clank pur sang. De meeste wapens komen uit de vorige games, maar nieuw deze keer zijn de Winterizer (die vijanden in sneeuwmannen verandert op de tonen van Jingle Bells) en de Nightmare Box (een Jack-In-The-Box maar dan met clowns of piraten). Zoals steeds worden je wapens sterker naarmate je ze meer gebruikt en je kan ze allemaal twee keer upgraden. Dit is minder dan in de vorige games in de reeks, maar dit is te wijten aan de lengte van de game. Na een kleine zes uur zie je de credits al voorbij rollen.

Eventueel kun je wel nog eens het verhaal doorlopen in Challenge Mode (zeg maar een soort New Game +) om de rest van de wapens te unlocken en te levelen.

te laten vallen (of zweven, het is maar hoe je het bekijkt). Echt complex worden deze puzzels nooit en het geheel voelt aan alsof er veel meer mee te doen valt.

Ook de gadgets zoals de hoverboots en helipack zijn terug van weggeweest. Nieuw deze keer is de jetpack en de Grav-Tether (die eveneens wat op zwaartekracht gebaseerde puzzels introduceert). Als je deze gadgets samen kan gebruiken, merk je hoe vlot Ratchet te besturen valt en wat een zalig gevoel dit geeft. Jammer genoeg is er maar één zo’n level. Nexus legt dan ook veel meer de nadruk op de actie. Gecombineerd met de kleinere levels zorgt dit dat de game een vrij hoog tempo kent en dat je je zelden verveeld zal zitten omdat je net weer die ene sprong gemist hebt.

Dat deze Nexus een epiloog is merk je ook aan het feit dat Insomniac niet echt veel aan de gekende formule gesleuteld heeft. Alles ziet er goed uit en speelt vlot maar je hebt constant een “been there, done that”-gevoel. Voor de fans van de formule is dit niet noodzakelijk negatief, maar wie zat te wachten op een uitdagende of memorabele finale wacht misschien beter op de volgende iteratie. Als die er nog komt tenminste.

Fuck zwaartekracht Zoals steeds het geval is krijgt ook Clank wat gameplaytijd. Deze keer spring je met Clank in een andere dimensie: de Netherverse. De Netherverse is een 2D-platformpuzzel waar je de richting van de zwaartekracht kan manipuleren. Meestal is het gewoon de bedoeling om wat obstakels aan de kant te schuiven of een blok op een schakelaar

“Never change a winning team” lijkt zowat de slogan te zijn die Insomniac hier gehanteerd heeft. Alles in Ratchet & Clank: Nexus voelt vertrouwd aan en wie de eerdere games gespeeld heeft zal in luttele uren de game kunnen uitspelen. We missen jammer genoeg wel wat vernieuwing en uitdaging, maar laat dat vooral je plezier niet ontnemen.

7,0

goed

REVIEW

DOOR DAVY DE RAUW

ONTWIKKELAAR: TT GAMES UITGEVER: WBIE PLATFORM: PS3, PS4, 360, ONE, PC, WII U, 3DS, VITA RELEASEDATUM: 15 NOVEMBER 2013

LEGO MARVEL SUPER HEROES Een populaire licentie in blokvorm gieten; ontwikkelaar TT Games teert nu al negen jaar lang op hetzelfde trucje. En telkens wanneer we denken dat het welletjes is geweest, vermaken we ons toch opnieuw urenlang met de nieuwste LEGO-telg. Ditmaal krijgt de Marvel-licentie zijn LEGO-behandeling. Een goede combinatie. LEGO Marvel Super Heroes bouwt gewoon verder op wat elke andere LEGO-game al deed. Na meer dan een dozijn nagenoeg identiek spelende voorgangers hoef je ook nu dus geen wonderen te verwachten. De grote lijnen blijven ook in deze blokkenparodie op het Marveluniversum min of meer hetzelfde: ook deze telg laat zich nog steeds bij voorkeur in co-op spelen (helaas enkel offline te spelen) en bestaat wederom uit lichte maar repetitieve combat én een ton vindingrijke omgevings- en andere puzzels. Garantie Je moet geregeld van identiteit wisselen en gebruikmaken van ieders speciale vaardigheden om progressie te maken. Levels moeten minstens een keer opnieuw worden gespeeld met vrijgespeelde personages om er werkelijk alles uit te halen. Hiermee openbaren zich compleet nieuwe locaties en geheimen. Spelplezier gegarandeerd, voor zowel jong als oud. Dat is al zo sinds de eerste LEGOspellen van dit kaliber en dat is nu niet anders. Na negen jaar zijn we wellicht niet de enigen die zich afvragen hoe lang

dit spelconcept nog blijft boeien. Het moment dat we het té afgezaagd beginnen te vinden, wordt in elk geval nog minstens één keer uitgesteld, en wel dankzij de Marvel-licentie. In LEGO Marvel Super Heroes wordt onze verzameldrang namelijk flink aangewakkerd, want er zitten maar liefst 155 speelbare superhelden en -schurken in de game. Uiteraard elk met hun eigen combo’s en unieke vaardigheden. In de plot, naar goede gewoonte doorspekt met een dikke laag slapstickhumor, spannen de Marvel-helden samen om de kwaadaardige plannen van Loki en Doctor Doom en hun legioen booswichten te dwarsbomen. We zoefden door de lucht met Iron Man, slingerden met Spider-Man door de Big Apple, sloegen alles kort en klein met The Hulk, enzovoort. Verzameldrang Naast al deze bekende namen bestaat de cast evenzeer uit bij het grote publiek minder bekende figuren en zelfs stripauteur Stan Lee krijgt een poppetje. Die enorme hoeveelheid personages zorgt voor een nooit eerder geziene variatie en het ‘gotta catch ‘em all-principe’ houdt de boel

wederom fris genoeg om het gebrek aan vernieuwing nog maar eens met de mantel der liefde te bedekken. LEGO Marvel Super Heroes is een groot feest voor al wie Marvel een warm hart toedraagt. De verhalende campagne loodst je vijftien levels lang van de ene iconische locatie naar de andere: van het Stark Tower-complex tot Asgard. Terwijl je tussen de standaardlevels door de compacte blokkenversie van New York, inclusief enkele bekende stekjes zoals het Grand Central-station, mag verkennen. De LEGO-versie van de grootste stad van de Verenigde Staten is tot de nok gevuld met de beroemde Deense blokjes en optionele opdrachten. Ook daar valt er dus héél veel puur speelplezier te rapen.

Eigenlijk lijdt deze game maar aan één groot probleem: het verrast niet meer. Het is bandwerk geworden. TT Games schakelt van de ene licentie naar de andere - binnenkort The Hobbit - en vergeet daarbij de blokkendoos eens goed door elkaar te schudden.

7,5

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: SEGA UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: WII U, RELEASEDATUM: 8 NOVEMBER 2013

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

MARIO & SONIC: SOCHI 2014 Drie keer eerder bleek een Mario & Sonic op de Olympische Spelen-titel een veilig kerstcadeau voor de kinderen waarbij je zelf wellicht stiekem ook nog wel eens met alle plezier een rondje mee bobsleet of skiet, maar tot lovende kritieken kwam het niet. Ontwikkelaar SEGA laat zich echter niet uit het veld slaan en probeert in Sotsji wederom voor goud te gaan. Wat direct opvalt wanneer je de game in de Wii U steekt, is dat het er retestrak uitziet. We zijn het op de concurrerende consoles al jaren gewend om in HD te spelen, maar het blijft een positieve verrassing je vriendjes van SEGA en Nintendo in hoge resolutie over je televisiescherm te zien dartelen. Bij ieder onderdeel van het spel merk je dat er op het grafische gedeelte hoog is ingezet. Er is rekening gehouden met omgeving en details hetgeen in combinatie met goed gekozen geluid en muziek een plezierige setting creëert. Bobslee Je krijgt een ruime keuze aan evenementen. Er zitten tien Olympische sporten en de daarbij horende varianten in de game. Curling, de parallelle reuzenslalom, kunstrijden, en nog legio andere officiële Olympische sporten die we in Sotsji te zien zullen krijgen, kunnen in deze relatief serieuze modus gespeeld worden. Daarnaast zijn de in de vorige game geïntroduceerde Droomevenementen terug. Vooral de winterkampioenrace, waarin je al skiënd, bobsleeënd, snowboardend en schaatsend zo snel mogelijk aan

de finish moet geraken, spreekt tot de verbeelding en biedt competitief een leuke uitdaging. Dit is ook één van de vier evenementen die online gespeeld kunnen worden, inclusief wereldwijde rankingsystemen. Achievementfetisjisten kunnen, naast het vestigen van wereldrecords, ook zo’n 250 mini-uitdagingen voltooien door het simpelweg rijden van races. Bijna identiek Tot zover allemaal erg leuk en aardig, maar helaas valt ook op deze game de nodige kritiek te leveren. Het grootste minpunt is dat de sporten bijna één op één overgenomen lijken te zijn uit de 2010-versie en het enkel grafisch een ander sausje meegekregen heeft. Dit houdt in dat ook de toen al zwak functionerende besturing nu nog steeds problematisch is. Destijds werd de game er al op afgerekend, nu is het eigen helemaal onacceptabel. Het bezit van een Motion Plus-controller is verplicht en ook een Nunchuck is aan te raden. Na het maken van die investering verwacht je daar meer voor terug. Natuurlijk is er voor deze Wii U-only titel rekening gehouden met de GamePad, maar ook hierbij heb je niet het idee dat het echt soepel gaat.

Eigenlijk is Mario & Sonic op de Olympische Spelen een verzameling minigames. Naast de winterkampioenrace zijn er kleinere droomevenementen die ook zeker de moeite waard zijn en er stuk voor stuk vrolijk en in z’n setting “af” uit zien. Met de “confrontatie der giganten” is er tevens een singleplayer storymode, maar het gaat toch echt om het multiplayeren. De GamePad, tot slot, doet zijn werk als extra scherm voor benodigde informatie en in de minigamevarianten naar behoren. De meest uitgewerkte optie voor de GamePad zijn Toad’s TV-uitzendingen. Verwacht echter geen uitgebreide liveverslagen, want dit zijn in feite “slechts” je scoreborden en achievements lijst.

De Wii (U) staat er om bekend zich goed voor het partygamegenre te lenen en deze game slaagt in z’n opzet om een avondje multiplayervermaak in de sneeuw te bieden. Het grote nadeel blijft dat de pret toch gedrukt wordt door een constante factor van irritatie in de vorm van een gebrekkige besturing.

6,5

geslaagd

REVIEW

DOOR JONAS ROELEN

ONTWIKKELAAR: MAXIS UITGEVER: EA GAMES PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 12 NOVEMBER 2013

SIMCITY: CITIES OF TOMORROW Om te zeggen dat de release van SimCity een gigantische PR-nachtmerrie was, is zachtjes uitgedrukt. Het spel had te kampen met te kleine maps en serverproblemen. Veel fans waren teleurgesteld en gingen massaal terug naar oudere versies. Zal de expansie Cities of Tomorrow het beter doen? Cities of Tomorrow heeft een beetje een Metropolis-feel rond zich hangen. Voor hen die de film nog niet hebben gezien: in de toekomst is er een stad die in twee lagen is opgedeeld. De opperklasse woont hoog in de wolkenkrabbers en heeft geen problemen aan zijn hoofd. De onderklasse werkt heel de dag hersenloos. In de nieuwe expansie van SimCity zien we een beetje hetzelfde gebeuren. Hersenloos Aan de oppervlakte is alles weer in orde. Het spel ziet er mooi uit en lijkt te werken, tot je het gaat spelen. De gebouwen zien er op een hoog niveau allemaal prachtig uit en zouden ons uren aan het staren kunnen houden. Op de straat zijn jammer genoeg dezelfde hersenloze dingen aan de hand die we van de originele SimCity gewoon zijn. Een school die naast de deur staat en onvindbaar is, ambulances die in de file staan in een lege straat, etc. Er zijn twee sleuteltoevoegingen aan Cities of Tomorrow: The Academy en OmegaCo. Als je een beetje een groen hart en hippieschoentjes hebt, dan kan je beter The Academy snel bouwen.

Dat is een soort van universiteit die een hoop research met zich meeneemt. Die leidt je naar een groene utopische toekomst zoals je in de blijere toekomstfilms ziet. Als je echter dollartekens in je ogen hebt en wil gaan voor een industriële toekomst, ga dan snel voor de OmegaCo-toevoeging. Als je die gigantische cashflow van OmegaCo wil laten lopen zal je wel voor een gestage stroom van olie en ertsen moeten zorgen. De twee toekomststijlen zijn niet exclusief, maar ze zullen je wel snel een paadje inleiden. We kunnen niet bepaald zeggen dat de ene beter of mooier is dan de andere. De groene steden zijn duidelijk mooi in hun utopische uitstraling en het vele groen dat er mee samen gaat. Aan de andere kant heeft de industriële stad een prachtige uitstraling met al zijn lichtjes en hoge, blinkende torens. All-in-one Er is ook een poging om de ruimteproblemen op te lossen in de vorm van MegaTowers. Je kan nu een toren bouwen waarbij je elke verdieping kan inrichten. Zo kan je alle accommodaties van je stad in je toren rammen. Denk daarbij aan je afvaldiensten, parken en veiligheid.

Als je wil kan je zelfs een mooi park of een opvallend neonbord op het dak bouwen. Als je echter gesteld bent op je gebouwde stadje, zal je even je eigen hart moeten breken om de toren te kunnen plaatsen. Je zal namelijk een aanzienlijk stukje land volledig moeten slopen. Als je denkt dat je meteen een MegaTower kunt bouwen, moet je nog eens goed nadenken. De hoge torens zijn waanzinnig duur om te bouwen en elke verdieping eist ook een grote brok geld. Ideaal voor later dus. Hoewel er kleine problemen verdwenen zijn uit SimCity, zijn er weer enkele kleine foutjes bijgekomen. Zo hebben je gebouwen niet altijd een goede verbinding met je resources zoals je watertoevoer of je oliestroom, terwijl dat technisch gezien wel het geval zou moeten zijn.

SimCity: Cities of Tomorrow is een stap in de goede richting. Het ziet er goed uit, maar het voelt nog altijd niet perfect aan. Als je echter alleen maar in het visuele geïnteresseerd bent, kan je met Cities of Tomorrow een eindje weg.

6,0

geslaagd

REVIEW

ONTWIKKELAAR: EIDOS MONTREAL UITGEVER: SQUARE ENIX PLATFORM: PS3, XBOX 360, WII U, PC RELEASEDATUM: 25 OKTOBER 2013

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

DEUS EX: HUMAN REVOLUTION D I R E C T O R ’ S

C U T

Na het vernieuwende eerste deel van de Deus Ex-serie, alweer dertien jaar geleden, viel zoals zo vaak de opvolger, drie jaar later, een beetje tegen. Het duurde acht jaar tot deel drie verscheen, maar Deus Ex: Human Revolution bleek de misschien wel grootste gameverrassing van het jaar 2011. In positieve zin welteverstaan. In de recentelijk verschenen Director’s Cut zou de game vervolmaakt moeten zijn. Om te kunnen beoordelen of een remake ook daadwerkelijk de moeite waard is ga je het automatisch vergelijken met het origineel. De beloftes bestaan onder andere uit een verbeterde AI, een grafische upgrade en verbeterde boss fights. Daarnaast is de DLC “The Missing Link” aan het geheel toegevoegd. Ondanks dat de vernieuwde uitgave op alle consoles alsmede pc en Mac is verschenen lijkt vooral hoog ingezet op de, door ons geteste, Wii U-versie door ook de mogelijkheden die de GamePad te bieden heeft te benutten. Je kan de controller gebruiken als zenuwcentrum voor je operatie. Research Het verhaal was één van de sterkte punten van het origineel en hierin is niets veranderd. In het mooi en soms zeer gedetailleerd vormgegeven Detroit van 2027 is voormalig SWAT-specialist Adam Jensen verantwoordelijk voor de beveiliging van het hightech laboratorium van Sarif Industries, alwaar de veelbesproken onderzoekster Megan Reed recentelijk een revolutionaire ontdekking gedaan heeft. Mevrouw Reed heeft ontdekt hoe mens en

machine kunnen samensmelten zonder de toevoeging van het dure Neuropozyne. Daar zijn de fabrikanten van het middel niet blij mee, waarna een aanval volgt waarbij Sarif Industries zwaar gehavend achterblijft en Adam Jensen, tot op dat moment “gewoon” menselijk, bijna het loodje legt. Eigen speelstijl Als grotendeels machine met hier en daar nog wat menselijke trekjes ga je Detroit en het prachtige, doch onbestaande, Hengsha op stelten zetten om enigszins recht te trekken wat krom gebogen is, waarbij natuurlijk persoonlijke revanche een belangrijke rol speelt. Het spel kenmerkt zich door de vele vrijheden die je krijgt. Je kan eigenlijk zelf bepalen of je er een stealth of een action game van wilt maken. Hier stel je de te verdienen skills voor je character, ook op in. Grootste punt van kritiek in het origineel was dat alle bossfights om grof geschut vroegen waardoor het schier onmogelijk was hier als stealthspecialist goed doorheen te komen. Hierin zijn duidelijk verbeteringen aangebracht, door nu meer slimme oplossingen toe te voegen om je tegenstander te verslaan.

De blik vooral gericht op de veranderingen ten opzichte van het origineel mag je concluderen dat er zowel grafisch als in de AI van je tegenstanders weinig verbeteringen zichtbaar zijn. Het is beide prima in orde, maar dat was het in 2011 ook al. De DLC in de vorm van The Missing Link is een aanwinst en past goed in het verhaal, al zal je even terug moeten schakelen wanneer je de zuurverdiende augmentations kwijt bent op het moment dat The Missing Link start. Verder gaat dit naadloos. De toevoeging van de Wii U GamePad is erg prettig. Het werkt als Adam’s persoonlijke tablet waarop hij kan hacken, notities maken, plattegronden bekijken en nog veel meer. Handig!

De belangrijkste concluderende vraag is natuurlijk of bezitters van het origineel deze game moeten kopen. Het antwoord daarop is nee. Als je de DLC koopt zit je eigenlijk net zo gebakken. Voor wie het origineel niet in zijn bezit heeft is deze game echter bijzonder warm aanbevolen.

8,8

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: UBISOFT UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 25 OKTOBER

DOOR JONATHAN MEESSCHAERT

ROCKSMITH 2014 Een gierende solo uit je gitaar toveren terwijl hordes gillende fans ondergoed en knuffels naar je kop werpen, liters Jack Daniels leegzuipen, hotelkamers kort en klein slaan: het leven van een rockster! Helaas moet je jaren oefenen voor je zover bent. Om je hierbij te helpen komt Ubisoft met Rocksmith 2014. Als je de game voor de eerste keer start krijg je wat vragen voorgeschoteld (links- of rechtshandig, beginner of gevorderd). Op basis daarvan zal de game automatisch een moeilijkheidsgraad kiezen en je de eerste drie missies geven. Deze missies zijn voornamelijk bedoeld om je een gevoel van vooruitgang te geven en zijn vrij afwisselend. Nu eens moet je een nummer spelen, vervolgens wat gaan oefenen in de Guitarcade (een tiental minigames waar je je techniek kan verbeteren) of gewoon lekker jammen in Session Mode. Als je een absolute nieuweling bent zullen je eerste missies vrij eenvoudig zijn: videoâ&#x20AC;&#x2122;s bekijken over hoe je een gitaar nu eigenlijk moet vasthouden en hoe je akkoorden speelt. De lessen worden duidelijk uitgelegd in een video en altijd krijg je feedback als iets niet goed klinkt. Voor je het weet ben je klaar voor het echte werk: een nummer spelen. One More Song Rocksmith 2014 komt standaard met een vijftigtal nummers. De setlist is vrij divers: Bob Dylan, Green Day, Muse, Slayer, Avenged Sevenfold en Joe Satriani om maar enkele name

te noemen. Bijkomend voordeel is dat alle DLC van het originele spel ook speelbaar is en voor tien euro kun je de nummers uit het eerste spel importeren, maar je moet wel de game zelf bezitten. We Are The Champions De game werkt volgens een Dynamic Difficulty principe: doe je het goed zal de moeilijkheidsgraad automatisch verhogen tot je weer uitgedaagd wordt. Als het toch te moeilijk wordt, kan je de Riff Repeater starten. Dit is een tool waarmee je gelijk welk stuk van een nummer op je eigen tempo kan spelen. Je begint bijvoorbeeld op halve snelheid en een Mastery Rating, de eigenlijke moeilijkheidsgraad van 20%. Naarmate je beter speelt, zullen snelheid en Mastery automatisch verhogen tot je het volledige stuk foutloos kan spelen. Eenmaal je hebt bewezen dat je het nummer door en door kent, zal Rocksmith automatisch de noten beginnen verbergen. Op dat moment besef je pas echt dat je gitaar kan spelen. De voldoening is dan ook groot wanneer dit gebeurt. De eerder genoemde Session Mode is een nieuwe toevoeging in Rocksmith 2014 en laat je toe om met behulp

van AI-muzikanten een band op te stellen. Je kiest een genre, een tempo en een toonladder en je kan beginnen spelen. De band zal jouw tempo en intensiviteit volgen en doet dit zelfs vlekkeloos. Na een paar uur spelen al kun je redelijk toffe dingen uit je vingers toveren. Alleen jammer dat er geen mogelijkheid bestaat om je geluid op te nemen zodat je later op je gemak nog eens kan luisteren. Helaas moeten we ook melden dat de game niet volledig bugvrij is. In de eerste twintig uur bleef ons systeem drie keer hangen en de Mastery Rating van de nummers werd meer niet dan wel bewaard. Niets dat een patch niet kan verhelpen, maar toch storend genoeg om te vermelden.

Rocksmith is een uitstekende tool om je op weg te helpen naar beroemdheid. Session Mode is een schitterende toevoeging, en het gevoel dat je hebt wanneer je een nummer foutloos kan spelen is onbeschrijfelijk. Alleen jammer van al die bugs. Die slordigheid remt alles toch wat af.

8,0

geweldig

REVIEW

ONTWIKKELAAR: BETADWARF UITGEVER: BETADWARF PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 24 OKTOBER 2013

DOOR JONAS ROELEN

FORCED Het was geen makkelijke reis voor de jongens en meisjes bij het Deense BetaDwarf. Na maanden in een school te wonen en daarna leningen aan te gaan kwamen ze eindelijk uit met Forced, hun eerste spel. Tot dus ver heeft het spel al wat succes vergaard. Je bent een slaaf. Je slavenmeesters dwingen je te vechten in arena’s om je vrijheid te verdienen. Niets is natuurlijk ooit zo simpel als gewoon vechten voor je leven. Je moet tijdens je gevechten en vrijheidsstrijd ook nog eens puzzels oplossen om je uitdagingen tot een goed einde te brengen. Sadisten. Gelukkig krijg je hulp van een geestbal. Balgeest. Een geest in de vorm van een bal, Balfus. Hij is niet alleen een mentale steunpost, maar ook een essentieel onderdeel van puzzeloplossingen. Pittig Die puzzels zijn overigens vaak juist goed. Ze zullen je zeker een uitdaging kunnen bieden, maar je zal zeker in het begin niet te moeilijke situaties tegenkomen. Bij elke uitdaging kan je drie kristallen verdienen. Je krijgt er sowieso eentje als je de uitdaging tot een goed einde brengt. De Challenge Gem krijg je bij het vervolledigen van een extra uitdaging, bijvoorbeeld een beperkt aantal keer Balfus verplaatsen. Het laatste kristal verdien je door de uitdaging tot een goed einde te brengen binnen de aangegeven tijd, wat eerlijk gezegd redelijk lastig is.

De kristallen die je verdient in de arena’s kan je op hun beurt gebruiken om skills te verdienen waarmee je je verschillende harnassen verbetert. Je hebt namelijk vier klassen om op terug te vallen. De typische hammerman die alles doodslaat met een gigantische hamer. Daarnaast heb je nog een gladiatorharnas met een blauw schild, waarmee je defensief en agressief kan spelen. Je kan natuurlijk ook niet zonder de typische pijl en boog en als laatste een rogueklasse waarbij je twee messen in je handen krijgt geramd. Je kan van klasse veranderen voor elke uitdaging en moet je geen zorgen maken om klassen vrijspelen. Je krijgt namelijk alle vier bij het begin van het spel al. Tijdens het vechten geef je ‘marks’ aan je vijanden. Met elke mark doe je meer schade tegen die vijand, plus je kan je speciale krachten gebruiken om de marks te consumeren en nog meer schade te doen. Dat alles leidt tot een simpel, maar zeer effectief en instinctief gevechtssysteem. Zoek je een vriendje Forced speel je het beste met vrienden, we winden er geen doekjes om. Al zal je zeker kunnen genieten van de

singleplayer, je zal het meeste plezier krijgen uit de multiplayer. Je hoeft geen vrienden te hebben gelukkig, je kan gewoon online medespelers vinden in een lobby. Je kan teams van vier spelers maken en de uitdaging aangaan om de puzzels op te lossen. Als je denkt dat het daardoor makkelijker wordt, kom je bedrogen uit. De uitdagingen worden namelijk moeilijker afhankelijk van het aantal spelers. Elke speler kan zijn klasse kiezen, waarna je al snel het spel in kan duiken. Daarnaast is Forced redelijk competitief. Je ziet na elke uitdaging je wereldranking waarin je je met andere spelers kan vergelijken, wat al snel leidt tot een gewonnen uitdaging nog eens doen om proberen hoger te geraken.

Aan Forced zal je dus zeker wat uurtjes spelplezier hebben. Vooral als je samen met je vrienden enkele uitdagingen kan oplossen, zal je wel enige tijd besteden als gladiator.

8,0

geweldig

REVIEW

DOOR ROBIN LIBBRECHT

ONTWIKKELAAR: ARMATURE STUDIOS UITGEVER: WBIE PLATFORM: VITA, 3DS RELEASEDATUM:25 OKTOBER 2013

BATMAN ARKHAM O R I G I N S

Er was zeer weinig commotie rond deze game, het leek wel van uit het niets te komen. Na Batman Arkham Origins: Blackgate gespeeld te hebben weten wij waarom. Het spel is op elk vlak een zeer matige kleine broer van de andere Batman-games. Knightfall Het verhaal in Batman Arkham Origins: Blackgate komt regelrecht uit Batman Arkham Asylum. Er is een uitbraak geweest in de Blackgate-gevangenis. Black Mask, The Penguin en The Joker hebben elk een deel van Blackgate in hun handen en het is aan onze donkere held om het gaan op te lossen. Veel meer is er in feite niet aan. Het speelt zich een paar maanden af na de gebeurtenissen van Batman Arkham Origins. We spelen dus nog met een Batman in zijn jongere jaren. â&#x20AC;&#x153;Metroidvaniaâ&#x20AC;? In het begin kan je kiezen in welke sectie van de gevangenis je wil starten, maar dit is eigenlijk nutteloos. Je moet toch altijd naar een andere sectie om de vorige te kunnen voltooien. De game speelt als een Metroidvania. Naar gelang het spel vordert, krijg je dus meer en meer gadgets. Die heb je ook nodig om bepaalde gebieden te kunnen verkennen. Het probleem hier is dat de map zo onduidelijk is dat je nooit echt weet hoe of wat. Leeg Een ander groot probleem is het feit dat je enorm veel moet backtracken.

Dat is natuurlijk eigen aan een Metroidvania-game, maar hier is het gewoon saai om te doen. Dit komt door dat vijanden voorgoed weg zijn eens je ze verslaat. De gebieden waar je opnieuw door moet zijn met andere woorden dus leeg. Ongelooflijk saai. Combat De combat is erg gelijkaardig aan de andere games. Je kan aanvallen, counteren en gadgets gebruiken. Maar het vechten is wel niet zo vloeiend als in de andere titels. Soms werken bepaalde bewegingen gewoon niet. Hierdoor verliest het vechten veel van zijn flair. De groepen vijanden zijn ook veel kleiner en minder gevarieerd. Een gemiste kans. Dark Night Grafisch stelt het spel wat teleur. Alles is enorm grijs en het spel mist wat afwisseling in de omgevingen. Personages bewegen hun mond ook niet als ze praten. In 2013 is dat toch een serieuze misstap als je het ons vraagt. De tussenfilmpjes zijn geanimeerd zoals een motioncomic, zeer mooi, maar ze lijden wel onder een enorm slechte voiceacting en slecht geschreven dialogen.

Een van de leukere toevoegingen is hoe Detective Vision werkt in deze game. Dit activeer je door gebruik te maken van het touchscreen en je vinger te bewegen over het scherm. Een kleine toevoeging maar wel een leuke.

Wij hoopten echt dat deze game een tof alternatief ging zijn op onze handhelds, maar het stelt enorm teleur. Het idee is er wel maar de uitvoering laat zo veel steken liggen dat we met een zeer flauwe versie zitten. Het is wel een zeer kort spel, dus je bent er snel van af. Normaal is dat een minpunt, maar hier is het een grote plus. Vermijden deze hap, loop er liefst in een grote cirkel omheen. Holy Batman.

4,0

gebuisd

REVIEW

ONTWIKKELAAR: THE FARM 51 UITGEVER: NORDIC GAMES PLATFORM: XBOX 360, PC RELEASEDATUM: 15 NOVEMBER 2013

DOOR MATTHIAS COLPAERT

DEADFALL ADVENTURES Egyptische graftombes, schattenjagende Nazi’s, een charmante archeologe en een vlotte avonturier die denkt dat hij alles al heeft gezien. Grote kans dat jullie nu luidkeels ‘Indiana Jones’ roepen, maar niets is minder waar. Deadfall Adventures probeert ons met bovenstaande clichés alsnog te verrassen, maar helaas. De Poolse ontwikkelaars van The Farm 51 waren duidelijk niet in hun meest creatieve bui toen ze het plot van Deadfall Adventures op papier hebben gezet. De mix van Tomb Raider, Uncharted, Wolfenstein en Indiana Jones kon ons dan ook zelden verrassen. Niet dat de game een misbaksel is, maar we bleven voortdurend op onze honger zitten. Geen schattenjacht De setting en het thema - Egypte in het jaar 1938, overspoeld door bovenaardse artefacten, waar zowel onze avonturiers als de Nazi’s hun hand op willen leggen - nodigen de speler uit om grenzeloos te ontdekken, maar daar knelt het schoentje nogal hard. De spelomgeving is lineair en de schatten liggen voor het grijpen. Protagonist James Lee Quatermain kan blindelings de nota’s volgen van zijn legendarische grootvader Allan Quatermain, maar heeft die eigenlijk helemaal niet nodig. Van een schattenjacht is er zelden of nooit sprake. Nochtans is het concept best leuk. Zo kan je met de verzamelde schatten extra vaardigheden en handigheidjes vrijspelen. Dat gaat van extra levenspunten tot betere bescherming

tegen duistere mysterieuze krachten. Want ja, een groot deel van het spel speelt zich natuurlijk af in ondergrondse graftombes, vol sarcofagen, mysterieuze beelden en puzzels, veel puzzels. Spannend, zullen jullie denken. Niet echt. De omgevingen voelen al snel repetitief aan en de puzzels zijn mede door de vele hulpmiddelen amper uitdagend. Een ander struikelblok is dat de game volledig in first-person speelt. Dat zou normaal geen probleem mogen vormen, ware het niet dat de puzzels vaak enige behendigheid vragen. Zo weet je nooit waar de voeten van onze protagonist nu net staan, knap lastig als je weet dat de ruimtes vol boobytraps liggen. Duitsers en monsters Er wordt natuurlijk ook heel wat afgeknald in het Egypte van de jaren ‘30. Achter elke zuil kunnen er Duitse schattenjagers verborgen zitten, die jij natuurlijk maar al te graag met een welgemikt schot uitschakelt. Daar zou het first-personperspectief een handje in kunnen helpen, maar ook het schietsysteem hangt met haken en ogen aan elkaar, en vaak zal je een aantal magazijnen moeten leegknallen

alvorens je zonder problemen jouw tocht kan verderzetten. Avontuurlijk, dat wel. Eens je jou door het hoofdverhaal hebt geschoten en gesprongen, wachten er ook nog enkele multiplayermodes, gaande van het traditionele team deathmatch en een coöp tot het iets verfrissendere Treasure Mode, waarin spelers zich om ter snelst naar enkele artefacten spoeden. Allemaal best leuk, ware het niet dat de gebreken uit de singleplayer natuurlijk ook hun schaduw werpen op de multiplayer.

De makers van Deadfall Adventures maakten het zich knap lastig door te kiezen voor deze cocktail van clichés. Alles in dit spel doet ons denken aan andere topgames. Zo wilden we vaak dat onze Duitse vrienden zo gek waren als in Wolfenstein, dat we zo behendig waren als Nathan Drake, konden knallen als Lara Croft en dat James Lee de charmes had van Indiana Jones. Grafisch steekt Deadfall Adventures er niet bovenuit, en de stemacteurs missen vaak de nodige bezieling. De ideale budgetbakvuller.

6,0

geslaagd

REVIEW

ONTWIKKELAAR: VANILLAWARE UITGEVER: ATLUS PLATFORM: PS3, VITA RELEASEDATUM: 11 OKTOBER 2013

DOOR MARNICK DE GRAVE

DRAGON’S CROWN Wanneer was de laatste keer dat je nog eens een side-scroller gespeeld hebt op je PS3? En dan praten we niet over de zelfbewuste Pixeljunk game Sidescroller. Heb jij zin om je enkele uren bezig te houden met een beat‘em-up action role-playing game, dan is Dragon’s Crown misschien wel iets voor jou. Diablo gemengd met Tekken, maar dan zijdelings en scrollend. Dat is zo’n beetje de meest accurate omschrijving van deze game. Je vertrekt vanuit een centrale hub naar de eerste dungeon, je doodt daar wat monsters en je keert terug naar de stad. Daar krijg je wat verhaal, waarna je verdergaat naar de volgende avontuurlijke grot, enzovoort. De dungeons zien er in ieder geval goed uit, maar helaas is dat niet echt genoeg aangezien het tweede deel van het spel krak dezelfde dungeons zijn waar je gewoon een ander pad in neemt. Als je die grottentochten even beu bent, maar toch wilt blijven verder spelen, kan je altijd beginnen kokkerellen. Dat is een minigame die niet zo veel extra brengt, maar toch af en toe een welgekomen afwisseling is. Fantasy voor dummies Voor een spel dat zich een RPG noemt, zit het verhaal toch wel sterk in de weg. Het is niet slecht, maar het voelt aan alsof elk stuk dialoog in het spel er is om je te pesten. De dialogen trekken je weg uit het verhaal, en meer dan een tekening van de persoon die praat, krijg je niet te zien. Verwacht dus geen Elder Scrolls-achtige game met veel dialoogopties of vrijheid.

Variabel Op het vlak van gevechtsystemen is Dragon’s Crown in orde. Het vechten is grotendeels vrij diepgaand en volledig optioneel. Sommige classes zijn enorm uitgebreid, anderen dan weer niet. Als je de fighterclass kiest, moet je niet veel meer verwachten dan gewoon wat buttonbashen. Uiteraard moet je nog altijd jouw armor upgraden en op zoek gaan naar de resten van dode avonturiers, om die terug tot leven te brengen en ze vervolgens aan jouw party toe te voegen. De NPC’s die je vergezellen op je avontuur kunnen er evengoed niet zijn, je zou het verschil niet echt merken. Buitenproportionele borsten Je las de titel goed. Deze game heeft een zeer unieke stijl: alles ziet er uit als een tekenfilm, maar niet echt het type voor kinderen. De gamesindustrie maakt zich wel eens schuldig aan het overseksualiseren van vrouwen, en deze game is daar niet anders in. Het spel bevat namelijk een personage met het grootste stel borsten dat we ooit in een videogame gezien hebben. En op dat vlak zijn we kenners. Ook qua speellengte moet je misschien geen te hoge verwachtingen hebben.

Dit wordt wel deels gecompenseerd door de heel aangename multiplayer. Hierin kan je met je vrienden of volledige vreemden de moeilijkere delen van het spel verkennen. Dit is enorm leuk, maar helaas kan je hier niet onmiddelijk mee beginnen, aangezien je de eerste dungeons moet voltooien om de multiplayer vrij te spelen. En dat is zowat de hele singleplayercampaign. De kans is groot dat je het spel al een beetje beu bent voor je hier dus aan kan beginnen.

Al bij al is Dragon’s Crown geen slechte game, integendeel. Deze game is het proberen waard. En voor de lezers onder jullie die zowel een PS3 als een PS Vita hebben, raden we aan om eerst de Vita versie uit te proberen. Ze zijn beide exact hetzelfde en de progress die je maakt op een PS3 kan onmiddellijk overgedragen worden naar de Vita en vice versa, indien je beide versies hebt uiteraard.

7,0

goed

REVIEW

ONTWIKKELAAR: KUNO INTERACTIVE UITGEVER: DEVOLVER DIGITAL PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 24 OKTOBER 2013

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

DEFENSE TECHNICA Towerdenfense-games kunnen geniaal zijn in hun eenvoud en dan hebben ze vaak ook een enorm verslavingsgehalte. Recente titels zoals Orcs Must Die en Plants vs. Zombies hebben aangetoond dat het relatief jonge genre zeker nog niet zijn beste tijd heeft gehad. Defense Technica probeert je echter op alle mogelijke manieren van het tegendeel te overtuigen. Al vanaf het moment dat je de game opstart krijg je het gevoel dat dit een weinig memorabele ervaring zal worden. Het verhaal wordt alleen met tekst en enkele nietszeggende afbeeldingen uitgelegd, waardoor er amper iets van blijft hangen. In een notendop: het is de toekomst, er zijn buitenaardse wezens en ze komen je vernietigen. Nutteloos Na deze vreselijk saaie introductie begonnen we aan Defense Technica zoals aan elke towerdefense, met muis en keyboard in de aanslag. Al snel bleek dit toch niet zo handig en toen we overschakelden naar een controller speelde het al een pak vlotter. Net zoals het verhaal voelt al de rest onorigineel en herkauwd aan. Je torens kan je enkel op vooraf bepaalde plekken bouwen. Je wordt dus al meteen beperkt in je vrijheid waardoor het meer aanvoelt als een puzzelspel. Daarnaast zijn de verschillende soorten torens weinig inventief. Uiteindelijk val je toch steeds terug op hetzelfde arsenaal en bouw je slechts af en toe een andere toren. Gevallen tegenstanders laten verder steevast kleine kubusjes voor je achter

die ervoor zorgen dat je meer torens kunt bouwen. Het feit dat je je moet bezighouden met zulke nutteloze dingen doet je al meteen vermoeden dat er heel wat schort aan deze game. Dertien in een dozijn Door missies uit te spelen verdien je medailles waarmee je de verschillende torens kan upgraden, maar ook hier heb je maar weinig keuze. Grafisch breekt het evenmin potten en als je even de tijd neemt om in te zoomen, dan krijg je eerder het gevoel dat je reist naar het verleden in plaats van de toekomst. De muziek valt nog wel mee, maar de andere geluiden hoor je liever zo weinig mogelijk. Wat is er dan uniek aan Defense Technica? De weersomstandigheden die een effect kunnen hebben op bijvoorbeeld het zicht van je torens is zoâ&#x20AC;&#x2122;n beetje het enige element dat je nog niet vaak bij games in dit genre hebt gezien, maar dat voegt eveneens weinig toe aan de gameplay. Achterlijke A.I. Misschien nog wel het allervreemdst van alles was de A.I. van de game. Je kon immers de vijanden gewoon kon doen omdraaien door een van de

routes te blokkeren. Ook al vernietig je meteen daarna de barricade, dan zullen ze nog steeds de lange weg volgen in plaats van meteen terug om te keren. Daardoor kon je dus enorm goedkoop en zonder al te veel moeite de buitenaardse wezens van het kastje naar de muur sturen. Het lijkt bijna onmogelijk dat dit een bewuste keuze was van de ontwikkelaar, maar aan de andere kant zou het net zo belachelijk zijn als geen enkele tester deze binnenweg zou hebben opgemerkt.

De naam doet het al ergens vermoeden, maar wie enkele uren aan deze game heeft gewijd, kan het met zekerheid zeggen: Defense Technica is zo generisch als het maar kan zijn. Geen diepgang, geen goed uitgebouwde gameplay en vooral geen plezier. Voeg daar nog eens de makkelijk te misleiden A.I. aan toe en je hebt een game die zo veel voldoening schept als water naar de oceaan dragen.

4,5

gebuisd

PREVIEWS p48. WASTELAND 2

PREVIEW

WATCH DOGS Watch Dogs was de gedoodverfde favoriet om hoog te eindigen in de traditionele eindejaarslijstjes. Tot Ubisoft besloot om Watch Dogs uit te stellen naar het voorjaar van 2014. Weggerukt uit het najaarsoffensief, waar ze het spel middels een fijn uitgekiende promotiecampagne nota bene eerst zelf hadden neergepoot. DOOR DAVY DE RAUW

Het uitstel komt er naar eigen zeggen om de ganse boel nog een paar maanden extra te finetunen. Ubisoft Montréal wil namelijk niets aan het toeval overlaten: Watch Dogs moet en zal eigenhandig de ‘next’ in de term next-gen schoppen! Lovenswaardig; al beweren kwade tongen dat dit last-minute uitstel vooral te maken heeft met allerlei commerciële belangen. Geen erger venijn als kwade tongen, maar wellicht rust de waarheid ergens in het midden. Dankzij dit uitstel blijft Watch Dogs immers uit het vaarwater van Assassin’s Creed IV: Black Flag en wordt zo vermeden dat Ubisoft in haar eigen vingers snijdt. Ondanks de teleurstelling van het uitstel wordt de publieksopinie er

overigens niet minder op. Het enthousiasme voor deze ambitieuze technothriller wordt geenszins getemperd en Watch Dogs prijkt desondanks nog steeds bovenaan de vele verlanglijstjes. Informatie is macht Sinds Watch Dogs op de E3 van 2012 na een ronduit geweldige presentatie iedereen vol verwondering achterliet en aldaar de ene award na de andere in de wacht sleepte, is er nooit een gebrek aan nieuwe informatie geweest. De opzet van de game zal onderhand iedereen wel ergens hebben opgevangen: je krijgt de rol aangem-

DEEL 2

ONTWIKKELAAR: UBISOFT MONTREAL UITGEVER: UBISOFT PLATFORM: PS3, PS4, X360, XBOX ONE, PC RELEASEDATUM: VOORJAAR 2014

eten van Aiden Pearce. Een 39-jarige meesterhacker, geboren in het NoordIerse Belfast, die anonimiteit hoog in het vaandel draagt. Zelf heeft hij maandenlang in de cel gezeten voor computerfraude, maar nu is de man vooral obsessief bezig met de bescherming van zijn eigen privacy en die van zijn naaste familie. Zonder hun medeweten monitort hij hun leven vierentwintig uur per dag, zeven dagen op zeven. Dat hij hiervoor zelf zo nu en dan duchtig buiten de lijntjes van het wetboek kleurt, is een risico dat hij graag voor lief neemt. In de spelwereld van Watch Dogs, een virtuele interpretatie van het hedendaagse Chicago oftewel de best bewaakte stad van de Verenigde Staten, is privacy zowaar een fabeltje geworden. Dit dankzij het krachtig computernetwerk CtOS, afkorting voor Central Operating System, dat daadwerkelijk alles controleert wat er in de metropool gebeurt, en waarmee alles en iedereen verbonden is. In de fictie van Watch Dogs werd dit systeem ooit in het leven geroepen door de overheidsinstanties om de Amerikaanse grootstad en zijn inwoners te beschermen voor een nieuwe kwaadaardige hackeraanval en de criminaliteit in het algemeen. In werkelijkheid echter, is het vooruitstrevende beveiligingsnetwerk juist één grote speeltuin geworden voor geniale IT’ers. Aiden Pearce is er zo eentje. Met behulp van zijn Profiler, een gepimpte smartphone zeg maar, kan hij in het computernetwerk inbreken en heeft hij de stad effectief in zijn macht. Hij heeft toegang tot elke flard digitale data en elk elektronisch systeem dat met het CtOS verbonden is. En hij maakt daar ook zonder scrupules misbruik van. Hij manipuleert verkeerslichten, bruggen en treinsignalisatie, luistert telefoongesprekken af en beschikt tevens over de privé-informatie (persoonlijke details, bankgegevens, strafblad,...)

van nagenoeg iedereen in zijn nabije omgeving. Informatie is zijn grootste macht; zijn smartphone zijn belangrijkste wapen. Brandend actueel Het toekomstbeeld dat Watch Dogs schetst lijkt op het eerste zicht nog wat vergezocht, maar is door de grootschalige afluisterpraktijken die recentelijk nog aan het licht kwamen eigenlijk brandend actueel. We leven nu eenmaal in een informatiemaatschappij waarin we al ons doen en laten delen via allerlei sociale mediakanalen, terwijl we werkelijk geen flauw benul hebben wat er allemaal kan gebeuren als onze ‘digitale afdruk’ in de verkeerde handen terechtkomt. Dat Ubisoft Montréal zijn nieuwste franchise nu aan dit actuele thema wijdt, zorgt voor een uniek uitgangspunt waarmee deze openwereldgame zich erg makkelijk van genregenoten weet te onderscheiden. Niet in het minst omdat de mogelijkheid om het CtOS-systeem te misbruiken zorgt voor een compleet nieuwe manier van verhalen vertellen in een open spelwereld. Terwijl je door de ‘Windy City’ sloft, kan je zoals eerder gezegd met je smartphone in het privéleven van passerende pendelaars snuisteren. Relevante en minder relevante info verschijnt op je scherm. Grappen en grollen wanneer je te weten komt dat die ene zakenman in zijn vrije tijd een fervent pornoliefhebber is, maar het gebeurt net zo vaak dat deze gehackte informatie tot allerlei dynamische zijmissies leidt. Door een willekeurig telefoongesprek af te luisteren ontdek je bijvoorbeeld dat een onbekende man de vermoedelijke verkrachter van zijn vrouw wil vermoorden. Hoe je hierop reageert, is een keuze die je als speler volledig zelf mag maken. Traceer je de man en voorkom je een nieuwe misdaad? Of knijp je ditmaal een oogje dicht en sta je toe

DEEL 3

dat de man de mogelijke verkrachter van zijn vrouw koelbloedig afmaakt? In Watch Dogs word je voortdurend geconfronteerd met zulke ethische dilemma’s en op basis van de keuzes die worden gemaakt, bepaalt het ‘onzichtbare’ reputatiesysteem hoe de bevolking en politiemachten van Chicago naar je kijken. Ubisoft Montréal is een ontwikkelaar met torenhoge ambities, zo blijkt maar weer, want om dit goed te laten werken moeten ze iedere NPC in de game een eigen unieke identiteit geven. Een helse klus, maar – mits goed uitgewerkt – ongetwijfeld revolutionair binnen zijn genre! Dankzij het hacken kan Pearce missies activeren om zo zijn eigen verhaal te creëren, maar uiteraard bevat Watch Dogs wel gewoon een te volgen hoofdscenario. Al valt daarover tot dusver weinig concreets te melden. Een snuifje Far Cry 3 Alvorens je toegang krijgt tot alle functies van Aidens mobieltje in een bepaalde buurt, zal je evenwel de streng bewaakte CtOS-server van die buurt moeten kraken. Een weloverwogen designbeslissing om te vermijden dat een speler vanaf het begin af aan te machtig is. Dat je in iedere stadswijk een aparte serverruimte moet uitschakelen, roept herinneringen op aan het inpalmen van de radiotorens in Far Cry 3, nog zo’n klasbak uit de

Ubisoft-stallen. Zonder toegang tot het CtOS wordt de hackfunctie van je smartphone immers beperkt tot kleinere toestellen. Hoe je het streng beveiligde complex benadert, is wederom een vrije keuze. Ga je geniepig te werk door de camerabewaking te hacken en de tot de tanden bewapende bewakers te misleiden door van op afstand allerlei elektronica te manipuleren? Of open je juist het vuur door het uitgebreide gamma aan vuurwapens aan te spreken? Zoals zoveel games tegenwoordig zijn er verschillende manieren om een opdracht tot een goed einde te brengen. De tweede optie levert sowieso meer politionele aandacht op en mondt vrijwel altijd uit in een spectaculaire achtervolging door de straten van een geweldig gedetailleerd Chicago. Ook wanneer je achterna gezeten wordt door de sterke arm der wet, bewijst het mobieltje zijn nut. Door met de verkeerssignalisatie te knoeien, lok je chaos en ongelukken uit, zodat je van de verwarring gebruik kunt maken om te ontsnappen. Of hoe het hackconcept ook een unieke twist geeft aan Watch Dogs’ meest traditionele spelelementen. Indringers Dat innovatieve hackconcept sijpelt ook moeiteloos het multiplayergedeelte van de game binnen. Tenzij je bewust

de optie uitschakelt, ben je in de pc- en nextgen-versies van Watch Dogs altijd met andere spelers verbonden. Concreet houdt dit in dat een andere speler jouw singleplayer-avontuur binnendringt. Zo’n indringer kan zonder dat je het ooit te weten komt je doen en laten volgen, maar iemand met minder goede bedoelingen heeft maar één doel: een virus installeren op je ingame smartphone. Hierna ontaardt een spannend kat- en muisspelletje waarbij je je indringer zo snel mogelijk moet opsporen, terwijl de snoodaard in kwestie zich zo onopvallend mogelijk moet gedragen totdat het virus succesvol geïnstalleerd wordt. Uiteraard kun je de rollen ook omdraaien en zelf op zoek gaan naar die extra prestige door succesvol het spel van een willekeurige online speler te infiltreren. Een interessante multiplayerinsteek, een hackconcept dat een unieke draai geeft aan het openwereldgenre, actuele thema’s die aangesproken worden, een interessant hoofdpersonage en wondermooie graphics. Met Watch Dogs lijkt Ubisoft goed op weg om alweer een knaller van jewelste af te leveren. Over de pc- en nextgen-versies bestaat bijna geen twijfel meer, we zijn alleen benieuwd of al dit moois ook op de Xbox 360 en PlayStation 3 tot zijn recht zal komen.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: MERCURYSTEAM UITGEVER: KONAMI PLATFORM: PS3, XBOX 360, PC RELEASEDATUM: FEBRUARI 2014

DOOR MARNICK DE GRAVE

CASTLEVANIA: LORDS OF SHADOW 2 Castlevania: Lords of Shadow 2 is het derde deel van de Lords of Shadow serie (Mirror of Fate was het tweede deel) en belooft ons wederom een fantastische game ervaring te bezorgen voor de (tegen dan) vorige generatie consoles. We waren verrast dat Lords of Shadow 2 niet naar de next-gen-consoles komt. Aan de andere kant doet het ons enorm veel deugd dat developers de PS3 en Xbox 360 nog niet direct laten vallen na de launch van de nieuwe consoles en ze games blijven maken die exclusief zijn voor deze platformen. Want uiteindelijk draait het voor gamers niet om de nieuwste hardware, maar wel om de beste games.

De vorige game eindigde namelijk met hoofdpersonage Gabriel Belmont die Dracula werd. De game speelt zich vele jaren af na het origineel. Ondertussen is Dracula op het hoogtepunt van zijn kracht, maar zoals wel vaker gebeurt in een game die je begint met virtueel ongelimiteerde krachten, worden die van je afgenomen en mag je beginnen aan je avontuur om deze terug te krijgen.

Eerbetoon En het gaat hier niet zomaar over een kleine game. Dit is een AAA-titel die de toekomst van de franchise zal bepalen, hoorden we uit de mond van Dave Cox, hoofd van Konami UK Studios. De franchise zal een volledig nieuwe richting inslaan, maar tegelijk nog steeds een eerbetoon zijn aan de Castlevania-games die we kennen en waarmee we zijn opgegroeid. Dus voor de diehardfans onder jullie geen paniek: hoewel het spel een volledig andere richting uitgaat, gaat het nog steeds om een vertrouwde Castlevaniatitel.

Maar dat maakt het spelen als een vampier helemaal niet minder leuk. En neen, dan hebben we het niet over de verschrikkelijke soort uit Twilight, maar eerder een mix tussen Nosferatu en elke andere vampier die niet glinstert in het zonlicht. De combat zal vertrouwd aanvoelen zoals je het kent uit de vorige games: snel, vol actie maar deze keer met een pak minder quick time events en een verbeterde camera.

Moest je Lords of Shadow nog niet gespeeld hebben en het echt nog op je todo-lijstje staat, raden we je misschien aan om deze paragraaf over te slaan.

Beter dan ooit Uiteraard is het voorbarig te zeggen dat de game beter zal zijn als zijn voorganger, maar de developers bij MercurySteam hebben al aangegeven dat ze uit de fouten van de vorige game geleerd hebben. Ook al was de vorige game ijzersterk, toch valt er nog wel wat te verbeteren. Zo krijgen we nu

bijvoorbeeld een beweegbare camera, een functie die ontbrak in de vorige game. Uitgebreid Ook zullen ze de game een pak langer maken dan de vorige. Niet dat de vorige editie zo kort was, maar meer spelplezier is natuurlijk altijd welkom. En wat misschien nog spannender is, is de implementatie van een open wereld. We duimen ervoor dat dit concept de gameplay ten goede mag komen. Dave Cox belooft ons ook dat de hardcorefans van de franchise veel bekende vijanden, omgevingen en verhaalelementen mogen verwachten. Zo kunnen ook de trouwe fans van de serie gerust uitkijken naar de opfrissing die deze game aan de franchise zal brengen. Met veel verstopte loot en geheime paden, een verbeterde camera die het niet zal begeven tijdens de drukke actiescĂ¨nes van het spel en de open wereld die deze game ons belooft te brengen, is het moeilijk om niet uit te kijken naar Castlevania: Lords of Shadow 2.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: SQUARE ENIX UITGEVER: SQUARE ENIX PLATFORM: PS4, XBOX ONE RELEASEDATUM: TBA

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

KINGDOM HEARTS III Het is lang stil geweest rond Kingdom Hearts III, de onofficieel in 2005 aangekondigde afsluiter van Sora’s trilogie. De crossover tussen Disney en Final Fantasy leverde voor de fans een geweldig universum. Nu heeft Square Enix eindelijk de ontwikkeling van het slotstuk aangekondigd. Tijd voor een tussenstand. Kingdom Hearts is een bizar concept om te beschrijven aan buitenstaanders. In 2001 werd het eerste deel gelanceerd in de franchise waarin Final Fantasy-personages per toeval in Disney-films terecht komen. Alle losse verhalen waarmee we opgegroeid zijn zoals The Little Mermaid, Aladdin en Alice in Wonderland werden samengegooid om zo een coherent geheel te vormen. Square Enix leverde een unieke game af. Een vervolg kon niet uitblijven, en in de tien jaar na het succes verkende het team diverse platforms met één rode draad: het leven van de Keyblade Master. Xehanort-saga In Kingdom Hearts III krijgen we volgens Square Enix het slotstuk van de Xehanort-saga te zien. Xehanort is een Keyblade Master die met slechte bedoelingen probeerde de poort naar alle wijsheid te openen - Kingdom Hearts - en zo een Keyblade War te starten. In Kingdom Hearts III krijgen we te maken met de laatste showdown tussen Sora, de huidige Keyblade Master, en Xehanort. Opnieuw zijn Donald en Goofy van de partij om Sora bij te staan. Met zijn drieën gaan ze op zoek naar de zeven

“guardians of light” om de ultieme sleutel te vinden. King Mickey en Riku slaan dan weer de handen in elkaar en gaan op zoek naar oude Keybladestrijders om hun leger te versterken. Lang uitgesteld Al in 2005 was er sprake van een vervolg. Helaas kon director Tetsuya Nomura zich er toen niet mee bezighouden omwille van de ontwikkeling van Final Fantasy Versus XIII, dat ondertussen omgevormd is naar Final Fantasy XV. De game werd nogmaals geteased tijdens een interview dat werd gepubliceerd in de guidebook van Kingdom Hearts: Birth By Sleep voor de PlayStation Portable. Nomura bevestigde dat de game pas ten vroegste gepland stond in 2013. Tijdens de persconferentie van Sony met de onthulling van de PlayStation 4 kwam het verlossende woord: Kingdom Hearts III is in ontwikkeling. Veel is er nog niet bekend, maar gelukkig heeft Square Enix al een en ander gelost. Zo zullen we enkele oude werelden opnieuw kunnen bezoeken, maar zullen we ook een reeks nieuwe Disney-omgevingen kunnen herkennen. Nu Disney ook de rechten bezit over de Marvel-franchises en Star

Wars, hebben we misschien een idee wat we mogen verwachten, maar we zullen er nog niet op hopen. Enerzijds kan het, omdat ook Pirates of the Caribbean zijn intrede maakte in het tweede deel, maar anderzijds is Disney zeer beschermend over zijn franchises. Oorspronkelijk mocht bijvoorbeeld Mickey Mouse zelfs niet verwerkt worden in het eerste deel. En ook de fans kunnen argwanend zijn. Celshaded Grafisch ziet het er tot nu toe indrukwekkend uit. Disney heeft geprobeerd de cartoony stijl te behouden door met celshading te werken. Toch zijn de animaties ontzettend vloeiend en merken we in alles dat dit een next-gen-titel is. Square Enix heeft in een recente techdemo een nieuw type aanvallen gepresenteerd, gebaseerd op attracties uit Disneyland. Maar daarover zijn de meningen zeer verdeeld. Wij zijn op dit moment nog geen fan van die mogelijkheid. Square Enix heeft nog geen lanceerdatum aangekondigd, en het bedrijf kennende zal een mogelijke datum telkens worden uitgesteld. Verwacht Kingdom Hearts III ten vroegste in 2015. Het wordt de moeite.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: INXILE ENTERTAINMENT UITGEVER: INXILE ENTERTAINMENT PLATFORM: PC RELEASEDATUM: 2014

WASTELAND 2 DOOR JAN VANBOCKRIJCK

Turn based tactics games zijn bezig aan een waanzinnige terugkeer. Een van de redenen daarvan is het ongeziene succes van Wasteland 2 op Kickstarter. Dankzij het gigantische bedrag van drie miljoen dollar werd duidelijk dat veel gamers te vinden waren voor zulke games. De vraag is natuurlijk of het spel even veel potten zal breken als de crowdfundingcampagne. Net voor het einde van de Koude Oorlog was Wasteland de eerste game die het lef had om een wereld te schetsen na een nucleaire apocalyps. Dit was echter niet de enige reden waarom dit spel van ieders tong rolde, want ook de gameplay was van een ongezien niveau. Bedenker Brian Fargo zette zich ermee op de kaart en daarna volgde de ene hit na de andere, waaronder Baldur’s Gate, Planescape: Torment en die andere geniale post-apocalyptische game, Fallout. Fargo kon zijn oogappel echter niet vergeten en door de jaren heen fantaseerde hij over een opvolger. Door juridisch getouwtrek met EA duurde het weliswaar zeer lang vooraleer hij de rechten verkreeg van zijn eerste kindje. Ondertussen zijn we enkele jaren verder en langzaam maar zeker komt de releasedatum in zicht. De meesten hadden gehoopt om Wasteland 2 als een vroeg kerstgeschenk te mogen ontvangen, maar jammer genoeg is de bèta nu uitgesteld naar begin volgend jaar. Sheriffs van de toekomst Het verhaal begint ongeveer honderd jaar nadat in 1998 de bommen zijn gevallen. Je krijgt de controle over enkele Desert Rangers, zeg maar de sheriffs van de toekomst. Die groep is ontstaan nadat een fractie van het Amerikaanse leger hun intrek heeft genomen in een gevangenis in Arizona. Ze hebben hun handen vol, want de orde is nog steeds niet weergekeerd in de Verenigde Staten. Je groep bestaat uit vier Rangers, maar er kunnen ook nog tot maximum drie NPC’s je groep vervoegen die dan door de A.I. worden bestuurd. Die NPC’s hebben ook elk

DEEL 2

hun eigen drijfveren en zullen dan ook niet altijd doen wat je van hen verlangt. Slijmbal Uiteraard heb je uitgebreide mogelijkheden om je team aan te passen en niet alleen op uiterlijk vlak. Zes verschillende attributen zijn de basis, maar er zijn ook enkele tientallen algemene vaardigheden die je kan aanleren. Die gaan van herkenbaar, zoals wapens smeden, tot volledig van de pot gerukt, zoals slijmen. Voor elke situatie bestaan er meerdere vaardigheden die je kan aanwenden en het is dan ook belangrijk dat je steeds goed nadenkt hoe je een bepaald probleem aanpakt. De meest voor de hand liggende optie zal dus zelden degene met het beste resultaat zijn. Zo kom je op een bepaald moment in een mijnenveld terecht. Als je perceptie niet goed genoeg is, dan heb je het gissen naar de locatie van de explosieven en zal je veel schade lijden door erdoor te lopen. Maak je echter gebruik van je talenten als dierenfluisteraar, dan zal je enkele nabije geiten kunnen lokken om de weg vrij te maken. Kernwoorden Ook de dialogen zullen weer zeer belangrijk zijn. Door middel van enkele kernwoorden kan je het gesprek in een bepaalde richting sturen. Gelukkig hoef je niet zelf te typen, maar zal het

spel op basis van je eerdere acties en gesprekken je een aantal opties geven. In tegenstelling tot wat we tegenwoordig steeds vaker zien in RPG’s, zal er geen distinctie worden gemaakt tussen goed en kwaad. Elke handeling heeft natuurlijk wel gevolgen op het verdere verloop van het verhaal. Dat kan zowel op de korte als op de lange termijn gebeuren. Fargo en zijn kompanen hebben beloofd dat de mogelijkheden enorm uitgebreid zullen zijn en dat iedereen een op maat gemaakte ervaring zal voorgeschoteld krijgen. Dat zal ervoor zorgen dat je keer op keer terug wilt naar de grimmige wereld van Wasteland 2. Zwarte humor Je mag je dan vaak in een ethisch grijze zone bevinden, de humor is zoals we die van Brian Fargo gewend zijn nog steeds pikzwart. Zo kom je op een bepaald moment een doodzieke vrouw tegen die vergaat van de pijn. Ze heeft alle hoop op een genezing opgegeven en ze vraagt aan jou om haar uit haar lijden te verlossen. Net nadat je een kogel door haar hoofd hebt gejaagd, komt haar man uitzinnig blij aangelopen met de boodschap dat hij een medicijn gevonden heeft. Uiteraard is hij verscheurd als hij ziet wat je net hebt aangericht en je zal dan ook noodgedwongen hem een kopje kleiner moeten maken. Als kers

op de taart kan je daarna zijn trouwring stelen, waar toepasselijk “tot de dood ons scheidt” op staat gegraveerd. Ouderwets, maar niet verouderd Net zoals de meeste andere turn based tactics games zal ook Wasteland 2 gebruikmaken van een camerastandpunt van 45° dat je naar hartenlust kan draaien om zo het volledige landschap tot zijn recht te laten komen. De U.I. ziet er alleszins al fantastisch uit en zet je meteen in de stemming. Dat komt mede dankzij de ouderwets getypte teksten waarin je kan nalezen wat er voordien is gebeurd. Maar ook de rest van graphics zien er zeer strak uit en je voelt dat je in een levende wereld terecht bent gekomen. Wasteland 2 lijkt een geslaagde trip naar zowel de toekomst als het verleden te worden. Uiteraard zal niet iedereen het weten te smaken, maar we durven te wedden dat de fans van turn based tactics games van weleer, zich volledig kunnen uitleven in dit spel. Het lijkt erop dat de ontwikkelaars elk detail minutieus zullen uitwerken en ons dan ook op enorm veel verschillende manier zullen weten te verrassen. Nu maar hopen dat we er zo snel mogelijk aan kunnen beginnen.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: BLIZZARD UITGEVER: ABLIZZARD PLATFORM: PC, MAC RELEASEDATUM: 2014

DOOR JONAS ROELEN

WORLD OF WARCRAFT WA R LO R D S O F D R A E N O R World of Warcraft. Burning Crusade. Wrath of the Lich King. Cataclysm. Mists of Pandaria. En nu Warlords of Draenor. Tijd om je harnas terug rond je lijf te hangen en opnieuw te knokken voor je factie. Die strijd gaat nu zelfs terug in de tijd en verandert veel van wat je dacht te weten. Garrosh Hellscream, staat terecht voor zijn misdaden na de belegering van Orgrimmar. Hij weet echter te ontsnappen met de hulp van Kairozdormu, een draak. Die laat Garrosh Hellscream ontsnappen naar een tijdstroom van het oude Draenor. Eens de ork daar is aangekomen, voorkomt hij dat de vroegere orks van het bloed van Mannoroth drinken. Daardoor creĂŤert hij een zuiver orkenras, de Iron Horde, die hij onder zijn eigen leiding zet. Met dat leger wil hij doorheen een portaal marcheren om Azeroth te verwoesten en te onderwerpen. En daar kom jij in het spel. Zowel de spelers die zich bij de Alliance hebben gevoegd, als de spelers die bij de Horde horen, werken samen om Garrosh tegen te houden. Kampioenen en defensie Allebei de facties beginnen op Draenor, in de Tanaan Jungle. Daar moet je het opnemen tegen allerlei oude en machtige orkleiders uit het verleden. Dat blijft niet bij Garrosh Hellscream, maar ook Kilrogg Deadeye komt een nummertje met je zetten. De situatie wordt duidelijk dus steeds bleker en je lijkt geen schijn van kans te hebben. Gelukkig staan er aan jouw kant ook kampioenen op die aan je zijde willen strijden. Als je een Alliance-speler bent, mag je op de hulp rekenen van de Draenei-kampioen Vindicator Maraad. Als de Horde meer voor jou is, kan je rekenen op de back-up van Thrall. Je enige kans is het portaal langs de andere zijde sluiten. Zodra je dat (tijdelijk) gedaan hebt, is het tijd dat Horde en Alliance weer uit elkaar gaan. De twee facties slaan hun eigen weg in en bouwen stevigere vestigingen op tegen de Iron Horde, die sowieso nog niet klaar

DEEL 2

Level Up! Zoals we onderhand gewoon zijn van World of Warcraft-expansies kunnen we weer rekenen op een verhoging van het maximumlevel. Spelers kunnen vanaf nu vechten en worstelen tot ze het mooie ronde level honderd bereiken. Daarnaast krijg je van Blizzard de kans om één karakter naar level negentig te boosten. Dat mag een bestaand personage zijn, of een versgemaakt. Voor spelers die al even uit het spel liggen, is er een handje toegereikt om de instap wat te verzachten. Zo hoef je geen angst te hebben om onmiddellijk als level negentig aan de slag te gaan. Er is namelijk, net zoals bij de Dead Knights, een openingssequentie voorzien waarin spelers een gigantische veldslag zullen meemaken. Die bereid je in sneltempo voor op de harde wereld.

vinden van vrienden zal je fort steeds groter worden. Daarnaast zal je ook nog eens kunnen kiezen in een hele resem van upgrades die je fort sterker en beter maken. Zo zijn er de barakken, een herberg, een smederij, stallen en meer. Elke toevoeging heeft zijn eigen voordelen. Zo kan de smederij er voor zorgen dat je af en toe een erg zeldzaam plan krijgt om nieuwe items te craften. Je kan in je Garrison ook NPC’s en followers vinden die allemaal een eigen voordeel bieden. Je followers kan je bijvoorbeeld op missies sturen, waarvan ze misschien terugkomen met een grote hoeveelheid schatten. Andere NPC’s geven je dan weer extra missies rond hun verhaal of leiden je naar extra’s in je eigen campagne. Zo is er ook nog het voorbeeld van een mijnwerker die je kan redden. Hij zal je sporadisch grondstoffen geven. Je kan je vrienden in jouw Garrison uitnodigen om duidelijk te maken dat jij beter bent en zij mietjes. Blizzard has your back, nerds.

Garrison Een andere grote toevoeging aan World of Warcraft zullen de Garrisons zijn. Een eigen huis, een plek onder de zon. Terwijl je steeds dichter bij level honderd komt, unlock je die functie. In je verdediging tegen de Iron Horde zal je een fort nodig hebben. Tijdens het vervolledigen van queesten en het

Wat nog? Bij die grote updates blijft het natuurlijk niet. Zo worden de stats hit, expertise, dodge en parry verwijderd van het spel. In hun plek komen andere stats zoals cleave en movement speed. Blizzard gaat daarnaast met zijn pollen nog aan andere stats zitten: die van je items. Ze gaan namelijk doen wat zij een ‘Item

is met spelen. Daarnaast zijn er nog de inheemse gevaren van een andere planeet.

Squish’ noemen. Het komt er op neer dat Blizzard niet had verwacht dat World of Warcraft zo groot zou worden. Daarom is er een waanzinnige inflatie gebeurd van de statistics op de items. Mensen met een healthbar van een half miljoen punten en aanvallen van een dikke 100.000 damage kon je al wel eens zien. Daarom gaat Blizzard de stats van items globaal naar beneden trekken. Daarbij verzekeren ze wel dat je niet zwakker wordt: als je een monster op vijf seconden dood krijgt voor de Squish, kan je dat ook op vijf seconden na de Squish. Nieuwe vrienden Daarnaast kan je je ook nog verwachten aan een Group Finder en een Adventurer’s Guild. Het eerste is een werktuig om sneller groepen te vinden voor encounters van vijf tot veertig man. De Group Finder zal ook cross realm werken. De Adventurer’s Guild wordt in het leven geroepen om spelers te begeleiden in hun reis door Azeroth. Het zal namelijk aanbevelingen maken over wat je die dag best kan doen afhankelijk van je vooruitgang, items, etc. World of Warcraft: Warlords of Draenor verschijnt voor pc en Mac, maar heeft nog geen lanceerdatum meegekregen. Vermoedelijk zal dit 2014 zijn, maar ook die zekerheid hebben we nog niet.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: SORA, NAMCO BANDAI UITGEVER: NINTENDO PLATFORM: NINTENDO 3DS, WII U RELEASEDATUM: 2014

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

SUPER SMA SH BROS

FOR NINTENDO 3DS AND WII U Toen in 1999 Super Smash Bros. op de Nintendo 64 verscheen, waren de meningen van de criticasters redelijk eensgezind: een spel met een dergelijk zwakke singleplayermodus zou het toch nooit helemaal gaan maken. Toegegeven, in je eentje was de eerste versie van Super Smash Bros. weinig verheffend. Des te knapper is het dat enkel de multiplayermodus voldoende bleek de titel een haast legendarische status te geven. Met iedere console kwam een nieuwe Super Smash Bros., maar de handhelds werden steevast overgeslagen. Tot nu. Volgend jaar zullen we kunnen genieten van de games die als werktitel Super Smash Bros. for Nintendo 3DS and Wii U meegekregen hebben. Het laat zich raden voor welke twee systemen het spel op de markt gebracht zal worden. Waar het vorige deel, Brawl voor de Wii, een sterk verbeterde singleplayermodus kende in de vorm van The Subspace Emissary zal in de 2014-variant ingezet worden op een nog intensere beleving voor de alleenspelende. Grafische uitdaging Pluspunt is dat alles qua opzet vooral hetzelfde lijkt te zijn gebleven. Het zou ook zonde zijn dit te veranderen. Grafisch is er, vooral op de Wii U, veel meer mogelijk en deze kansen zullen benut worden. De 3DS daarentegen is op dat vlak juist een uitdaging te noemen. Zal een game als Super Smash Bros. op een handheld kunnen werken? De makers zijn er van overtuigd dat dit kan, al is het duidelijk dat de 3DS- en Wii U-versies wezenlijk zullen verschillen. Waar op de Wii U scherpe HD-plaatjes en flitsende actie

het beeld vult zie je op de 3DS een haast schattige cartoonachtige setting als strijdtoneel. De zwarte omlijning van characters, bedoeld voor betere herkenning, helpt hier zeker aan mee. Overzicht De arena’s op de consoleversie lijken nog dynamischer en levendiger zijn dan bij eerdere versies het geval was. Hopelijk gaat dit niet ten koste van de overzichtelijkheid en daardoor je concentratie bij het gevecht, iets wat bij Brawl al wel eens dreigde te gebeuren. Op de 3DS lijken de speelvelden veel statischer en minder bemoeienis met het mogelijke verloop van een potje virtueel matten te kunnen uitoefenen. Het verschil in gameplay en stages zorgt ervoor dat je niet tegelijkertijd met de Wii U een potje tegen iemand met de 3DS-versie kan spelen. Dat is op zich jammer. Er komen wel mogelijkheden tot samenwerking tussen de beide versies, maar wat dat in gaat houden, is nog niet bekend gemaakt. Nieuwe personages Eigenlijk is de belangrijkste vraag bij een nieuwe versie van Super Smash Bros. altijd wie er zijn of haar

opwachting zullen maken. Speculaties onder fans beginnen al voordat er met een woord over het daadwerkelijke spel gerept is. Bij de aankondiging werd al verklapt dat Mega Man, een Dorpsbewoner uit Animal Crossing en de Wii Fit Trainer als nieuwe speelbare characters toegevoegd zijn. Hier zullen ongetwijfeld nog namen aan toegevoegd worden. Ook een vijftiental “oude bekenden” zullen wederom hun opwachten maken. De meeste van deze characters voor een vierde maal, zoals Kirby en Mario, maar sommige maken ook een eerste rentree, zoals Toon Link en Sonic. Eerste keer op handheld Van Super Smash Bros. for Wii U weten we zonder enige twijfel te garanderen dat we met een toptitel te maken krijgen. Wat betreft de 3DS-versie moeten we nog overtuigd worden, maar was dat 14 jaar geleden voor de Nintendo 64 niet ook al het geval? Beide versies lanceren in 2014, maar wanneer precies is nog onbepaald. Nintendo kennende zal dat wel voor de zomer gebeuren.

PREVIEW

ONTWIKKELAAR: LEVEL-5, CAPCOM UITGEVER: LEVEL-5 PLATFORM: NINTENDO 3DS RELEASEDATUM: 2014

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

PROFESSOR LAYTON VS ACE ATTORNEY Al sinds 2012 kan Japan aan de slag met crossover tussen de populaire Level-5-detective Professor Layton en de advocaat uit de stallen van Capcom, Phoenix Wright. Helaas, zoals het de gewoonte is met games uit het Oosten, moeten wij nog even wachten voor we met de vertaalde versie aan de slag kunnen. Gelukkig kunnen we al even vooruitblikken. Wie een Nintendo DS bezit, zal mogelijk beide franchises al eens uitgeprobeerd hebben. Enerzijds hebben we Professor Layton, een puzzelfranchise waarin je raadsels moet oplossen om verder te kunnen in het avontuur. Anderzijds is er Ace Attorney, de reeks waarin we contradicties in getuigenissen moeten zien te vertalen in bewijzen om onze cliënten vrij te laten spreken. Deze crossover combineert beide puzzelsystemen in één game. Burn the witch Het verhaal is redelijk eenvoudig, maar best mysterieus: Layton, Wright en hun sidekicks Luke en Amy belanden in het mytische Labyrinth City, een middeleeuws dorpje dat enkele vreemde zaken heeft meegemaakt. Als Phoenix Wright moet je beschuldigde heksen vrijspreken door middel van de trialsystemen die we kennen uit zijn hoofdfranchise. Als we op zoek willen naar tips om de slechte Story Teller te kunnen ontmaskeren, moeten we rekenen op Hershel Laytons speurmethodiek. Professor Layton vs Ace Attorney werd officieel voorgesteld in 2010 tijdens

een persconferentie door Level-5 te Japan. De jaren erna volgden nog heel wat trailers en aankondigingen, tot uiteindelijk in 2012 de game verscheen in het Oosten. Op basis van Japanse recensies kunnen we meteen merken dat het spel gemengde gevoelens oproept. Doordat Layton en Wright naar een andere wereld worden overgeheveld, zullen ze geen andere legendarische personages uit beide games ontmoeten. Geen Flora of Emmy uit de Layton-games, ook geen Edgeworth of Apollo uit de Ace Attorney-franchise. We krijgen allemaal nieuwe types voorgeschoteld die precies vooral geïnspireerd werden door de Layton-reeks. Beide franchises hebben een eigen unieke stijl en misschien hebben ze daar nog geen balans gevonden. Middeleeuws De Phoenix Wright-gameplay omvat middeleeuwse taferelen waar ons mede-hoofdpersonage weinig kennis van heeft. Zo zijn er massagetuigenissen waarin de menigte allerlei beschuldigingen afvuurt en jij moet zien te begrijpen wie de waarheid spreekt en wie niet. Ook kunnen de

“getuigen” elkaar onderbreken of ze uit de menigte duwen om elkaar te doen zwijgen. Daar kan Phoenix nog niet tegenop. De gameplay van Professor Layton is nagenoeg dezelfde als in zijn eigen franchise. Extra hoofdstukken Omdat de game al in Japan is verschenen, weten we ook dat er DLC aankomt na de lancering. Die kan je aanvangen eens je de verhaallijn hebt afgerond. In 12 episodes verdeeld over 24 weken krijg je de ene keer weer een nieuw onderzoek met Professor Layton en dan weer een rechtszaak met Phoenix Wright voorgeschoteld. Wanneer Professor Layton vs Ace Attorney bij ons zal verschijnen, is nog niet duidelijk. De game is aangekondigd met een release in 2014, maar wanneer precies we ermee aan de slag kunnen, houden de partijen nog even stil. Wat wel duidelijk is, is dat het het laatste hoofdstuk zal worden van Layton op de 3DS. Het personage heeft al afscheid genomen elders in dit blad in De Erfenis van de Azran, maar maakt nog snel een zijsprong in deze spin-off. We zijn benieuwd!

FEATURES

p65. STEELSERIES SIBERIA ELITE

FEATURE

DOOR TIMMY DE CRAENE

RETRO: GOLDENEYE 007 Games gebaseerd op films zijn meestal niet veel soeps. De ontwikkelaar krijgt zelden de tijd en de vrijheid om een game te maken en te kneden. Na een maand liggen de meeste filmgames al te rotten in de budgetbakken voor enkele euro’s. Toch zijn er af en toe enkele uitschieters zoals The Chronicles of Riddick en natuurlijk, dé game op de Nintendo 64: GoldenEye 007. Nintendo verkreeg de rechten op de 007-franchise toen de opnames voor de nieuwste film GoldenEye reeds aan de gang waren. Nintendo zette Rare op de ontwikkeling van een gelijknamige game en aanvankelijk wist de studio niet wat aan te vangen met de James Bond-reeks. Het eerste idee was om een 2D-platformer te maken voor de Super Nintendo. Natuurlijk moeten we er rekening mee houden dat Rare nog maar pas de ontwikkeling van Donkey Kong Country had afgerond en dat het team vrij onervaren was eind 1994. Twee jaar te laat Een beetje verder in de productie besloot Martin Hollis, producer van de game, om het spelletje uit te brengen op de splinternieuwe Nintendo 64-console van Nintendo. Het genre van GoldenEye 007 zou dan van een 2D-platformer naar een 3D on-rails shooter gewijzigd worden. Naarmate de ontwikkeling vorderde, werd het on-rails-gedeelte volledig geschrapt en was GoldenEye 007 een first-person shooter geworden. Opmerkelijk is dat GoldenEye twee jaar na de release van de film pas in de rekken lag. Nintendo gaf Rare alle tijd om de game te maken zoals het dat wou. Om je eventjes oud te voelen, vertellen we graag dat GoldenEye 007 deze zomer zijn zestiende verjaardag vierde. Gadgets Het resultaat was een geweldige first-person shooter op de consoles, iets wat in die tijd nog niet garant stond voor succes, integendeel. Rare had goed gebruikgemaakt van alle gadgets uit de franchise, gaf ons een toffe singleplayer en een gigantisch arsenaal aan wapentuig. Het was trouwens de eerste game die de headshot introduceerde. Voor het eerst maakte het ook een verschil uit of we in de buik, arm, been of hoofd van onze tegenstanders schoten.

Objectives Waar in andere first-person shooters zoals Doom, Wolfenstein 3D en vele anderen het enkel de bedoeling was om heelhuids het einde van het level te halen, kregen we in GoldenEye 007 voor het eerst objectives. GoldenEye voelde in bepaalde levels, dankzij de onrail-geschiedenis, soms lineair aan. Maar de levels waar we écht vrijheid kregen, zoals Surf en Bunker, waren gewoonweg subliem. In Doom kan je gewoon schieten op vijanden zoals je dat wilt, dood is dood. Als 007 was het ook voor het eerst, you’re welcome Metal Gear Solid, de bedoeling om stil te zijn en geen aandacht te wekken door middel van geluidsdempers. Ook met vrienden Net zoals in vele shooters was de grote catch van GoldenEye 007 natuurlijk de multiplayer. Wat deden we vroeger toen we nog snotters waren? Voetballen? Buiten spelen? Hell no! Proximity Mines rondstrooien in de map Aztek, elkaar bitchslaps geven in de modus Slappers Only en zorgen dat we niet op de witte vlag liepen in Complex. We twijfelen er niet aan dat 007 het hele deathmatchgebeuren naar een ander niveau heeft getild. Akkoord, Perfect Dark had een betere combat en de multiplayer was nog uitgebreider. GoldenEye was bij momenten een party shooter. Met vier vrienden alle opties aanvinken en spelen met Valentin (onze favoriet), 007, Natalya, Ouromov, Boris of een van de vele anderen. Dan kwam je met onder meer paintballgeweren en gigantische koppen aan de aftrap van de Deathmatch. Heerlijk!

FEATURE

DOOR TIMMY DE CRAENE EN ROBIN LIBBRECHT

DE PLAYSTATION 4 De lancering van de PlayStation 4 is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Zowel Timmy De Craene als Robin Libbrecht hebben hem ondertussen in huis. Lief en leed hebben ze gedeeld met hun nieuwe PlayStation 4 tijdens de eerste uren, de installatie en die verdomde updates. Tijd voor een eerste indruk, één week na lancering. De eerste indruk van Timmy De Craene De laatste jaren kriebelde het bij menig gamer al wat voor de nieuwe generatie consoles. Vandaag staan er in meer dan twee miljoen huizen reeds een PlayStation 4 of een Xbox One naast de televisie. Zoals het hoort ging ik ook netjes mijn PlayStation 4 afhalen. Ooh wat een mooie doos en oeh die controller is helemaal anders. Mijn eerste ondervindingen van de fonkelnieuwe PlayStation 4, vind je hier. Sony heeft duidelijk naar de kritiek op de PlayStation 3 geluisterd. De hoge prijs van die console was bij de start van de vorige generatie een doorn in het oog van heel wat gamers. Aan 399 euro blijft de PS4 maar liefst 100 euro onder prijs van een Xbox One, toch een bedrag om bij te twijfelen. Sony heeft de nadruk deze keer heel duidelijk op het gamen gelegd, iets wat al duidelijk werd met de slogan ‘4thegamers’. De console zelf is qua design vrij subtiel te noemen en eist geen onnodige aandacht op in je tv-set. Een LED-strook toont aan of je PS4 aan staat, zich in standby-mode bevindt of kapot is. De knopjes om je toestel aan te zetten en een disc eruit te werpen zijn zodanig klein dat sommigen zullen moeten zoeken waar die die zich bevinden. Verder vinden we twee USB-poorten terug in de voorkant en dat is het zo’n beetje. Zoals iedereen wel weet heb je vanaf nu ook PlayStation Plus nodig om online te spelen. Tegenwoordig betaal je door diverse acties slechts 37 euro in plaats van de oorspronkelijke 50. In ruil daarvoor krijg je elke maand een of meerdere games cadeau voor de PlayStation 3, 4 en Vita. Je hebt ook de mogelijkheid om je savegames in de cloud op te

slaan en krijgt doorheen je abonnement ook diverse kortingen. Bij de launch bijt de sidescrolling-shooter Resogun de spits af als gratis game op PS+. Sony hanteerde voor zijn controller lang het principe ‘if it ain’t broken, don’t fix it’ en dus kregen we de voorbije generaties telkens dezelfde voorgeschoteld. De DualShock 4 daarentegen is iets nieuws, al lijkt hij nog steeds vrij sterk op zijn voorgangers. De voorkant van de controller kreeg een touchpad cadeau en de starten selectknoppen hebben plaats moeten ruimen voor options en share. Met die laatste knop kan je wanneer dan ook een screenshot of een filmpje van je speelsessie op Facebook of Twitter gooien. Achteraan de DualShock 4 is er ook een lichtbalk aanwezig die gebruik maakt van de Move-technologie die we reeds kennen van de vorige generatie.

500 GB IS PLOTS BEST WEINIG, ZEKER MET CALL OF DUTY DIE AL 50 GB INNEEMT. - TIMMY De PlayStation 4 brengt enkele zeer goede vernieuwingen tegenover zijn oudere broer mee. Zo duurt het nu geen drie uur meer om een patch te installeren en kan je bovendien al spelen terwijl je game geïnstalleerd wordt op de harde schijf. Wie zijn Vita nog kan vinden onder die dikke laag stof heeft er ook een toffe feature bij. Via de handheld kan je nu

DEEL 2

gebruik maken van Remote Play indien je moeder of vriendin voor de zoveelste keer naar Komen Eten wilt kijken terwijl jij net een lekker potje aan het knallen bent in Battlefield 4. We ontdekten ook enkele minpuntjes aan de PlayStation 4, al zijn deze hopelijk maar van korte duur. Na enkele uren de singleplayer van Battlefield 4 en Need for Speed: Rivals te verkennen kregen we bij beide games plots een error die ons terug naar het menu van de console bracht. Niet erg, dachten we, ware het niet dat de savefiles van beide games nergens meer te bespeuren waren. Wanneer ook de broer van ondergetekende kampt met exact hetzelfde probleem, vrezen we dat daar meer aan de hand is. We vinden het ook spijtig dat Sony gekozen heeft voor een HDD van slechts 500GB. Natuurlijk kan je voor de prijs van 399 niet alles verwachten maar toch lijkt ons dit een gemiste kans gezien de installatie van COD: Ghosts als 50GB inneemt. We kunnen wel concluderen dat Sony met de PS4 een veel betere start geboekt heeft dan met de PS3 en dat stemt ons gelukkig voor de toekomst. Nu nog die exclusieve games, alstublieft! De eerste indruk van Robin Libbrecht Hij is er eindelijk, de PlayStation 4! Een nieuwe generatie aan games en hardware. We hebben er lang op moeten wachten. Wij hebben alvast de PlayStation 4 aan een test onderworpen en onze conclusies neergepend.

REMOTE PLAY IS NIET ECHT GESCHIKT ALS EEN GOEDE REACTIESNELHEID BELANGRIJK IS. - ROBIN Qua uiterlijk is de PlayStation 4 in onze ogen Sonyâ&#x20AC;&#x2122;s mooiste console. De scherpe vormen en het strakke uiterlijk zijn echt geweldig. Ook de grootte is perfect, hij neemt zeer weinig plaats in tussen al onze andere entertainmenttoestellen. Het feit dat hij een beetje wankel staat is wel jammer, maar je zit dan natuurlijk ook niet constant op de console te duwen. Dus eigenlijk is dat geen directe issue. We zijn echter niet zo tevreden over de power- en de ejectknop, die zitten net iets te fel verstopt en zijn nog altijd van die vervloekte capacitive knoppen. De controller is een grote stap voorwaarts voor Sony, die sinds de originele PlayStation het ontwerp van zijn controller nooit heeft veranderd. De nieuwe DualShock is een pak ergonomischer en ligt perfect in de hand. De triggers hebben ook een nieuwe vorm gekregen. Je

vingers blijven perfect op de triggers tijdens het gamen en dat is een stuk aangenamer. De sticks hebben een randje gekregen waardoor je vingers mooi kunnen blijven rusten en ze er ook niet meer af glijden. Prima werk van Sony. De audiojack, speaker en touchpad zijn ook mooi meegenomen. De lightbar is soms wel hinderlijk, zeker als je een glossy tv hebt staan. Een optie om te dimmen zou tof zijn. De interface is een verdere evolutie van de XMB van de PlayStation 3. Alles staat mooi op een rij, met de optie om naar beneden te gaan om meer info te krijgen of naar boven om toegang te krijgen tot je vrienden en de settings etc. Simpel en elegant, meer hoeft dat eigenlijk niet te zijn. Het feit dat je nu settings kan veranderen zonder je spel af te sluiten is trouwens echt geniaal. We missen echter wel een optie om je vrienden te sorteren. Als je een honderdtal vrienden online hebt, kan het nogal een sleur zijn om de juiste vrienden te vinden. Maar in het algemeen zijn we zeer tevreden over de interface. Games installeren en updaten gaat enorm vlot en de ervaring is op zich is heel soepel. Voorlopig is het nog wat magertjes op vlak van software. Echte kleppers zijn er nog niet bij tijdens de launch. Maar de toekomst ziet er wel mooi uit. Een nieuwe Uncharted en InFamous, Destiny, The Order 1886 en The Division zijn zeker al games waar we naar uitkijken. Op dit moment zijn er nog geen echte mustplays, maar games als Assassinâ&#x20AC;&#x2122;s Creed IV Black Flag of Battlefield 4 zijn natuurlijk geen slechte games. Resogun is trouwens echt een prachtspel, maar geen echte reden om de console aan te kopen. Remote play is een toffe toevoeging die wat meer waarde geeft aan je Vita. Het werkt vlotjes, maar is niet echt geschikt voor games waar reactiesnelheid superbelangrijk is. Alles games draaien ook in een lagere resolutie en aan 30 fps. Niet slecht, maar ook niet geschikt voor langere speelsessies. Daarnaast zijn de controls natuurlijk een pak anders door het missen van een L2, R2, L3 en een R3-knop. Sharen is ook nieuw, met een simpele druk op de shareknop kan je beginnen streamen en schreenshots of gameplayclipjes uploaden. Prima feature voor mensen die graag spelen met een publiek. Het is echt tof hoe Sony dit proces zo simpel heeft gemaakt. Mensen die streamen op pc weten hoe groot de rompslomp soms kan zijn. De PlayStation 4 is een prima console geworden voor mensen die echt willen gamen. De software is er nog niet echt, maar die komt er zeker. Je zal wel zelf moeten beslissen of je hem nu al wilt kopen. Een miskoop is het zeker niet, maar een echte reden om de console nu al in huis te halen is er nog niet.

FEATURE

2013

VOLGENS DE CREW Matthew

Timmy

10. Remember Me 9. Rayman Legends 8. DmC: Devil May Cry 7. The Last of Us 6. BioShock Infinite 5. Gone Home 4. Assassin’s Creed IV: Black Flag 3. Ni No Kuni: Wrath of the White Witch 2. Tomb Raider 1. Kingdom Hearts 1.5 HD Remix

10. DmC: Devil May Cry 9. Pikmin 3 8. StarCraft II: Heart of the Swarm 7. Pokémon X 6. Diablo III 5. Rayman Legends 4. Battlefield 4 3. Metro: Last Light 2. Grand Theft Auto V 1. BioShock Infinite

Zoals we al regelmatig op de redactie hebben besproken: 2013 kende heel veel uitstekende games, maar weinig quasi perfecte. In mijn lijstje staan enkele titels die je mogelijk niet in die van de anderen zult zien staan. DmC: Devil May Cry en Remember Me waren twee prima titels, maar konden het grote publiek niet bekoren. Gone Home is een knappe indiegame die zwaar indruk op mij wist te maken en grote cinematische ervaringen als BioShock Infinite en The Last of Us scoren bij mij altijd goed. Het is echter de nostalgische factor die mijn top drie bepaalt. Ni no Kuni deed mij verlangen naar grote Japanse RPG’s van vroeger, Tomb Raider werd een prachtige reboot met Lara Croft in de hoofdrol en - hoe dom het ook is - de HD-versie van Kingdom Hearts uit 2002 - mijn favoriete game van die generatie. En duidelijk dus ook van 2013.

Bij het maken van dit lijstje valt me eigenlijk pas op wat een pover jaar het geweest is qua games. Akkoord, er zijn toppers die ik nog niet gespeeld heb en die ik spaar voor mijn PlayStation 4 zoals Rayman Legends en Battlefield 4. Die twee games zouden zonder twijfel bovenaan mijn lijstje staan. Het klinkt misschien heel raar maar de game die ik het meeste gespeeld heb in het jaar des heren 2013, was... Skyrim, een game die ik nochtans al 70 uur gespeeld had bij het ingaan van dit jaar. The Last of Us kon niet overtuigen, Pikmin 3 wil ik dolgraag maar daarvoor koop ik geen Wii U, FIFA 14 viel tegen en alle andere games waren matig tot goed. Maar niet goed genoeg voor een plaats in mijn top 10. Had dit de lauwste 10 van 2013 genoemd had ik op vijf minuten dertig games kunnen geven.

DEEL 2

Jan

Bart

10. Ni no Kuni: Wrath of the Witch King 9. Tomb Raider 8. Total War: Rome II 7. Spelunky 6. Donâ&#x20AC;&#x2122;t Starve 5. The Wolf Among Us 4. Antichamber 3. Hearthstone 2. State of Decay 1. Grand Theft Auto V

10. Tomb Raider 9. Dead Space 3 8. Magic: The Gathering - Duels 2014 7. Far Cry 3: Blood Dragon 6. Splinter Cell: Blacklist 5. Gears of War: Judgment 4. Trials Evolution: Gold Edition 3. Diablo III 2. BioShock Infinite 1. Grand Theft Auto V

Het is nooit makkelijk om een top tien te maken als je zoals ik vaak wacht tot de grote titels gezakt zijn in prijs. Eentje had ik wel meteen bij de launch gekocht en die prijkt dan ook terecht op mijn eerste plek. Maar zelfs de kleinere titels wisten zelden te overtuigen dit jaar, op enkele uitzonderingen na. De haat-liefdeverhouding met Blizzard is ook weer volledig terug omgekeerd door het enorm verslavende Hearthstone, dat voorlopig wel nog in de bĂ¨ta zit. Normaal gezien zou ik mijn winterdagen perfect kunnen vullen met games waar ik reikhalzend naar uitkeek, zoals Watch Dogs, South Park: The Stick of Truth en Wasteland 2. Jammer genoeg werden vele games waar ik reikhalzend naar uitkeek uitgesteld tot volgend jaar. Dat kan dus alleen maar betekenen dat 2015 een topjaar zal worden.

Een top tien voor 2013 opstellen was geen makkelijke opgave. Om te beginnen was er veel te weinig tijd om alles te spelen wat ik wilde, en 2013 was ook een jaar van snel nog wat oudere games inhalen om met een schone lei (lees: een minimale achterstand) aan de nieuwe generatie consoles te beginnen. Vandaar in deze lijst ook wat kleinere titels tussen het grote geweld. Maar de games in deze top blijven voor mij toch wel parels, de ene met voorsprong al wat groter en glimmender dan de andere. In deze lijst ook twee games die strikt genomen niet dit jaar voor het eerst uitgekomen zijn, maar wel een knappe port gekregen hebben, Diablo III en Trials Evolution: Gold Edition.

DEEL 3

Sally

Davy

10. Mario & Luigi: Dream Team 9. Legend of Zelda: A Link Between Worlds 8. Tales of Xillia 7. Diablo III 6. Terraria 5. Tomb Raider 4. The Walking Dead: Game of the Year 3. Plants vs Zombies 2: It’s About Time 2. Ni no Kuni: Wrath of the White Witch 1. Rayman Legends

10. FIFA 14 9. Metal Gear Rising: Revengeance 8. DmC: Devil May Cry 7. Assassin’s Creed IV: Black Flag 6. Splinter Cell: Blacklist 5. Rayman Legends 4. Tomb Raider 3. The Last of Us 2. Grand Theft Auto V 1. BioShock Infinite

Bij het samenstellen van deze top tien viel het mij onmiddellijk op dat ik eigenlijk absoluut niet veel recente games gespeeld heb dit jaar. Deels heeft dit te maken met het feit dat er niet veel nieuwe (J)RPGs zijn uitgekomen dit jaar en ik niet veel andere genres meer speel en anderzijds is er nog die grote stapel aan spellen die ik nog moet spelen, waar schijnbaar geen verandering in komt. In totaal kom ik jammer genoeg zelfs niet aan tien games, waardoor ik mijn lijst noodzakelijkerwijs heb aangevuld met games die nog op de stapel liggen (of komen te liggen), maar waar ik van overtuigd ben dat ze goed zullen zijn vanwege de vorige games in deze series. Wie weet, met een beetje geluk krijg ik misschien mijn backlog nog afgewerkt voor ik begin aan de nieuwe generatie consoles (not). Iemand een time turner teveel?

Het was allesbehalve een makkelijke opdracht om deze top 10 samen te stellen. Dat de Devil May Cry-reboot, Metal Gear Rising, Splinter Cell: Blacklist én FIFA 14 in mijn lijstje staan, heeft vooral te maken met ’t feit dat 2013 nogal povertjes was. Dit jaar verscheen er héél veel degelijk materiaal, maar weinig echte klasbakken. Mijn top 5 torent wat dat betreft ver boven de concurrentie uit. Al heb ik dit jaar lang niet alle kanshebbers op een top 10-plaats (voldoende) gespeeld. Zo liggen enkele recent uitgekomen ‘toppers’ vooralsnog op de backlogstapel. Het is dat de top 10 enkel uit games mag bestaan, want anders stond mijn eigenste ‘life changing moment’ op de eerste positie: de geboorte van mijn dochtertje Zoya. Want eerlijk is eerlijk: daar kan werkelijk geen enkele game tegenop!

DEEL 4

Robin

Wytze

10. Dota 2 9. Far Cry 3: Blood Dragon 8. XCOM: Enemy Within 7. Shadowrun Returns 6. The Last of Us 5. Guacamelee 4. Spelunky 3. Don’t Starve 2. BioShock Infinite 1. Path of Exile

10. Shin Megami TenseI: DS Overclocked 9. Deus Ex: Human Revolution - DC 8. The Legend of Zelda: The Wind Waker HD 7. Pokémon X 6. Civilization V: Brave New World 5. New Super Luigi U 4. Legend of Zelda: A Link Between Worlds 3. Football Manager 2014 2. Super Mario 3D World 1. Grand Theft Auto V

2013 was een erg matig jaar, duidelijk gekenmerkt door het feit dat er nieuwe consoles zaten aan te komen. Mijn top tien zit vol met kleinere indie games, van studio’s die wel nog nieuwe dingen durven doen. Op kop Path of Exile, de action RPG die Diablo III had moeten zijn. Op vlak van grote titels was het maar lauwe kak. Ik ben al die jaarlijkse sequels ondertussen al kotsbeu en die verdienen gewoon geen plaats in een top 10 in mijn ogen. Ze mogen dan nog goed zijn - Assassin’s Creed 4, I’m looking at you! - nee bedankt. Dat was misschien een cool spel en zeker een vooruitgang op het lauwe vorige deel, maar als we deze bullshit blijven steunen, gaat het nooit stoppen. Leve originele ideeën en innovatie. Dood aan jaarlijkse sequels!

Laat ik beginnen met een confessie. De games die voor het magazine gerecenseerd worden buiten beschouwing latend heb ik (nog) geen tiental in 2013 verschenen games gespeeld. Als fanatiek retroliefhebber maar bovenal door hondstrouw gamegedrag ten opzichte van nieuwe releases van door mij geliefde reeksen heb ik hiervoor wel een alibi. Steam weet te vertellen dat Football Manager 2013 mij 814 uur zoet gehouden heeft. Dan snapt u een klein beetje wat ik bedoel. Met smart heb ik uitgekeken naar SimCity. Des te groter was de deceptie. Slechts 118 uur gespeeld, aldus Origin. Kan je nagaan hoe trouw ik ben. Alsof je een lelijk wijf alsnog 118 uur ga liggen bevredigen omdat ze er van afstand zo goed uit zag. Zijn er voor mij ook hoogtepunten? Zeker. Op de 3DS en de Wii U werden – en worden we voorlopig goed verwend.

FEATURE

DOOR WYTZE VAN DER VEEN

A-MEN 2 A-Men 2 oogt op z’n zachtst gezegd een wat apart spelletje. Het doel is simpelweg om verschillende mannetjes, je A-Men met verschillende capaciteiten, van punt A naar punt B te krijgen zonder dat ze daarbij komen te overlijden. Daarmee houdt de eenvoud wel direct op. In de stijl van een ouderwetse puzzelgame zal het al vanaf het tweede level een zware opgave blijken je missie te voltooien. De in-game tutorial die in de vorm van vraagtekentjes op punten in de game getoond wordt op momenten dat je specifieke informatie nodig hebt blijkt onmisbaar. Het avontuur heeft plaats in een vrolijk ogende 2D-setting. De enige zekerheid die A-Men 2 je op voorhand zal geven is dat je dood gaat. Waarschijnlijk zelfs heel erg vaak. Deze game laat je door schade en schande wijs worden. De controls zijn sowieso even wennen, maar ook daarna zijn ze in geen geval optimaal. Vaak heb je voor handelingen meer tijd nodig dan gegeven

PLATFORM: PS3 is en dit zorgt er voor dat je tot frustrerens toe dood blijft gaan en een nieuwe poging mag wagen. Positief gezien is het dus een game die ondanks z’n relatief simpele opzet veel uitdaging weet te bieden. De grootste pluspunten aan A-Men 2 zijn de humoristische aspecten die ook terug komen in bijvoorbeeld de opmerkingen van je poppetjes en de soms verrassende manieren waarop je je doel dient te bereiken, al heb je het ook wel snel gezien. Toch is het een game waar je echt voor moet gaat zitten en die derhalve niet geschikt is als “even tien minuten tussendoor”-titel.

6,7

geslaagd

TOKI TORI Eigenlijk is Toki Tori alweer een oud spel. De succesvolle titel van Nederlandse makelij zag in 2001 het levenslicht, ware het als niet denderend verkopende GameBoy Color game. In de Nintendo eShop maakt de game echter sinds deze maand hernieuwd deel uit van het steeds ruimer wordende aanbod. Voor een speciale introductieprijs van €1,99, hetgeen de helft is van de normale prijs, kan een opgepoetste HD-versie van het origineel voor de Wii U gedownload worden. Dat is dus een populaire full-game voor de prijs van een biertje. Toki Tori is een kuikentje dat eitjes moet verzamelen. Onderweg kom je stekelvarkens en ander tuig tegen dat jou een weg naar de eieren wil belemmeren, maar vaker nog zal je het jezelf lastig maken door op plekken te belanden waar je op eigen kracht nooit meer uit

PLATFORM: WII U komt. Er zijn meerdere ingenieuze manieren om de problemen op je pad naar alle eieren op te lossen, maar er is voor de meeste levels slechts één weg naar de finish. Fouten zijn niet per definitie dodelijk: je kan op ieder moment terugspoelen naar een eerder punt. Natuurlijk is het vooral de moeite waard wanneer je het origineel niet gespeeld hebt, maar we kunnen zonder enig chauvinisme zeggen dat eigenlijk iedereen dit spelletje leuk zou vinden, ook al heb je alle versies al door de handen gehad.

8,0

geweldig

DEEL 2

MIGHTY SWITCH FORCE 2 Terwijl de Nintendo 3DS-versie van Mighty Switch Force! 2 al een tijdje ter download verkrijgbaar is werd recentelijk ook een Wii U variant in de eShop geplaatst. Met een prijskaartje van vijf euro wekt de game al snel de interesse, des te meer omdat de voorganger voor het dubbele daarvan te downloaden is. Je bent brandweervrouw Patricia, een chick met een stoer pakje aan, die in een vrolijke 2D-setting haar Hooligan Sisters, andere chicks zonder stoer pakje aan, moet redden. Naast vuurtjes die geblust dienen te worden is je waterkanon als wapen ook een goed middel om tegenstanders soms letterlijk omver te blazen. De levels worden “incidenten” genoemd en er staat een scherpe par als tijdsdoel. Vanaf het begin wordt duidelijk dat het een uitdagende en af en toe hersenkrakende onderneming zal worden om alle levels tot een goed einde te brengen. Zolang je niet over een puzzelend meesterbrein beschikt biedt de game best enkele uren speelplezier, waardoor hij

PLATFORM: WII U

de relatief kleine investering meer dan waard lijkt. Het aanscherpen van de beste tijden per level, welke je dan toch wel kent, in heuse speedruns is een tweede uitdaging. Mevrouw kan met “the force” een switch verzetten die ervoor zorgt dat op de achtergrond verkerende boxen naar de voorgrond treden en vice versa. Dit klinkt gemakkelijker dan dat het is en ondanks dat de opbouw qua moeilijkheid erg goed is zal al snel blijken dat het al switchend levels tot een goed einde brengen makkelijker gezegd dan gedaan is.

7,5

goed

WII SPORTS CLUB In het kader van tot op het bot uitmelken van reeds bestaande producten is er aan de Wii Sports games Tennis en Bowling een online-modus geplakt. Daarmee is het enige wezenlijke verschil tussen Club en z’n voorganger ook direct genoemd. Misschien kan je je afvragen waarom er in de “volwaardige” disc-versie op de Wii destijds geen online spelmogelijkheden waren. Het idee is dat je in clubverband tegen leden van andere verenigingen speelt. Ondanks dat communicatie via MiiVerse mogelijk is krijg je geen moment een “Wij-gevoel”. Wel moet toegegeven worden dat Wii Sports Club één van de weinige Wii U games is waar bij online spel direct een tegenstander gevonden wordt. Het geheel zou in HD beschikbaar

PLATFORM: WII U zijn, maar naar het zich aan laat zien is er slechts sprake van een upscaling van de Wii-variant zoals de Wii U deze met alle games kan uitvoeren. Momenteel zijn overigens nog slechts twee van de uiteindelijke vijf sporten beschikbaar. Is het leuk om online en in teamverband tegen elkaar te bowlen of te tennissen? Ja, eigenlijk wel. Is het iets waar je, met een licentieprijs van een tientje per sport, uiteindelijk de prijs van een full-game voor neer wilt leggen, terwijl je exact hetzelfde jaren geleden al gekocht hebt? Zeker niet. Een dag onbeperkt alle sporten spelen voor twee euro is daarom een interessantere optie, maar dan ontbreekt toch het idee dat je iets in je bezit hebt.

6,0

geslaagd

FEATURE

DOOR JONAS ROELEN

EIZO FORIS FG2421 We zijn al een heel stuk gevorderd in de wereld van de hardware. Van de verschrikkelijke lompe beeldbuizen van tien jaar geleden, naar strakke, dunne monitors die ongelooflijke beeldkwaliteit en snelheid bieden. De wereld van de technologie staat echter nooit stil en we komen met steeds beteresnufjes in contact, en daar ga je een gamer niet snel over horen zagen. Een stuk hardware reviewen is nooit gemakkelijk. Er zijn te veel dingen waar je rekening mee moet houden. Je kan natuurlijk de specificaties beginnen op te sommen, maar daar heeft niemand iets aan buiten de enkele kenners. De Eizo FG2421 laat zich echter met veel plezier de lof zingen en zal menig gamer zonder twijfel erg gelukkig kunnen maken. Een van zijn grootste troeven is namelijk zijn refreshrate. Normaal hangt die bij schermen rond de 60Hz. Een beetje zichzelf respecterende gamer heeft al een refreshrate op zijn scherm zitten van 120 Hz, maar de Eizo FG2421 klokt in op 240Hz. Het vierdubbele van een gewoon pc-scherm dus. Je zal dus niet langer kunnen zeggen dat het aan je scherm ligt wanneer je net een kogel door je hoofdje kreeg. Daarnaast biedt het scherm ook nog een geweldig contrast aan, voor de bijna perfecte spelervaringen. Plug it De FG2421 heeft een VA-panel met 1920x1080 resolutie en een schermdiagonaal van 23,5 inch. Dat is ondertussen niet veel speciaals meer, maar goede dingen moeten we natuurlijk niet beklagen. Het scherm kan je kantelen, tot zes centimeter in de hoogte verstellen en laat zich balanceren op een stevige voet. In je scherm vind je een poort voor je HDMI-aansluiten, een DVI-poort en DisplayPort. Daarnaast heeft de Eizo FG2421 een internet USH-hub.

Push it Aan de voorkant van je scherm zitten enkele knoppen om je instellingen te wijzigen. De eerste is de modusknop die je logischerwijs gebruikt om tussen modi te switchen. Naast verschillende gebruikersprofielen heb je ook nog twee standaard FPS-modi, een RTS-modus en een Webmodus om naadloos van het ene gebruik naar het andere over te vloeien, zonder verlies van optimaal beeldgebruik. Daarnaast staat een simpele Signal-knop om je input te kiezen. Die wordt gevolgd door de menuknop en de knoppen die het besturen. Je menu is redelijk standaard en heeft geen ongelooflijke diepgang voorzien. Er valt echter weinig te klagen over de menuopties die het broodnodige aanbieden, maar niet veel meer. De achterkant van je scherm heeft trouwens ook nog een grote strobe backlight waar Eizo op geschreven staat, zodat elke loser in je omgeving weet dat jij op superieur kwaliteit speelt. Use it Als je het volle plezier uit je Eizo FG2421 wil persen zal je al wel een stevigere pc nodig hebben die regelmatig een hoge framerate haalt. Desalniettemin zal je erg kunnen genieten van de haarscherpe kwaliteit die je voorgeschoteld krijgt. De Eizo FG2421 kost rond de 500 euro.

Ten slotte heeft het scherm geen ingebouwde boxen, maar is er nog een audiopoort aanwezig om je headset of boxen in te pluggen. Wat volgens ons een redelijk beperkt aanbod van aansluitingsmogelijkheden biedt. Dat alles weegt iets meer dan zes kilogram, wat dus erg draagbaar is.

FEATURE

DOOR MATTHEW DEBOYSERE

STEELSERIES SIBERIA ELITE SteelSeries vertrouwt nu al even op dezelfde headsets voor console en pcâ&#x20AC;&#x2122;s met zijn Siberia v2-lijn. Er verschijnt wel om de haverklap een nieuw kleurtje, maar een echte vernieuwing bleef uit. Tot nu, want SteelSeries komt met de Siberia Elite, een heruitvinding van zijn iconische headset. Wij kregen ondertussen de kans hem grondig uit te testen. De Siberia Elite werd tijdens Gamescom 2013 aangekondigd en zou nog in oktober verschijnen. Ondertussen is het december en heeft de headset nog steeds niet het levenslicht gezien, maar wij kregen gelukkig al een exemplaar toegestuurd. Wat meteen opvalt is dat het een zeer licht accessoire is. Het gaat niet snel irriteren als je hem langdurig over je oren hebt staan en voel je eigenlijk nooit echt zitten, dankzij de meebewegende steunband die zo typisch is aan de Siberia-lijn. Er is geen aanpasbare hoofdband, eerder een elastische steun. De Elite isoleert ook praktisch al het geluid, wat een absoluut pluspunt is. Vervelende straaten dakwerkers zullen je dus niet kunnen storen tijdens een potje gamen. Kleurtjes Een van de belangrijke verschillen tussen de v2 en de Elite is dat de volumeknoppen en andere zaken nu zich op de rechteroorschelp bevinden, waar die vroeger te vinden waren op een schakelstuk tussen de kabels door. Op de microfoon bevindt zich een lampje dat aanduidt of deze gemute is of niet. Ook een belangrijk - al is dat voor discussie vatbaar - verschil is de grote led-schijf die in elke oorschelp is ingebouwd. De recentere Siberia v2-edities kwamen al met een heat of frost-laagje, maar nu kunnen we zelf het kleurtje bepalen. Bijna perfect Als je puur naar geluid kijkt, is SteelSeries nooit perfect. Dat is ook met deze Elite niet anders. De lage tonen kunnen nog altijd een stukje lager en klinken soms dof, maar de hoge tonen hebben wel wat verbetering gekregen. De meegeleverde equalizer zorgt ervoor dat het geluid in de oren klinkt zoals het zou moeten klinken ĂŠn levert zelfs virtueel 7.1 surroundgeluid af. De geluidskwaliteit is zo goed als wat je verwacht van een

headset in deze prijsklasse - 199 euro. Enkel nog die lage toontjes misschien dus. Extraatjes Wie 199 euro te hoog vindt voor een headset, kan misschien de prijs compenseren met de extraatjes. Zo is het eerder genoemde surroundgeluid zeker mooi meegenomen, maar aan de rechterzijde vinden we ook nog een 3,5 mm-poort terug, waarin je een andere headset kunt koppelen. Zo kan iemand anders gemakkelijk meeluisteren als je bijvoorbeeld op de trein naar een film kijkt en heb je nooit een splitter op zak nodig. Er is nagenoeg geen kwaliteitsverlies bij dit trucje. Engine 3 Op de pc komt de headset nog iets meer tot zijn recht, zeker dankzij de meegeleverde USB-geluidskaart. In combinatie met de SteelSeries Engine 3 - waar je onder andere die led-lichtjes kunt aanpassen, maar ook de equalizer kunt raadplegen, surround kunt uit- of inschakelen en nog een hoop andere opties kunt beheren. SteelSeries brengt al jarenlang een softwarematig uitbreidingspakket uit voor zijn hardware, een pluspunt dat ook andere fabrikanten stilaan overnemen. De SteelSeries Siberia Elite is eindelijk de langverwachte opvolger van de v2, een klassieker onder de headsets. Het design is grondig herzien en ziet er veel speelser en tegelijk eleganter uit, maar brengt daarnaast ook enkele nieuwe features met zich mee, zoals de mogelijkheid om het geluid door te sturen naar een tweede koptelefoon. Een grote revolutie zal de Elite niet teweeg brengen, maar het is in ieder geval opnieuw een stap vooruit voor SteelSeries. Volgende maand testen we de H Wireless. Benieuwd hoe draadloos draadloos werkelijk is.

FEATURE

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

POCKET GROOVE Waar is de tijd dat het statussymbool bij uitstek een gigantische boombox op je schouders was? Hoe groter die was, hoe meer aanzien je kreeg. Die tijden zijn echter al lang vervlogen en nu spreekt men van “less is more”. Alles wordt tegenwoordig dus op zakformaat gemaakt en ook de Pocket Groove, de draagbare speaker van Mawashi, hanteert dat principe. De Pocket Groove heeft zijn naam niet Als je de Pocket Groove voor de eerste keer opstart dan word je begroet met een afgrijselijk deuntje, maar daarna wordt het alleen maar beter. Al moet je dat muziekje wel jammer genoeg elke keer ondergaan als je de speaker aanzet. Wat van dit speeltje bijvoorbeeld een perfect kerstcadeau maakt voor je technologieschuwe moeder is de gebruiksvriendelijkheid. Het wijst zichzelf verder allemaal snel uit omdat er enkel een aan-en-uitknop is, naast een aansluiting voor Mini-USB en externe geluidsapparaten zonder Bluetooth. Natuurlijk is dit ding eerder gemaakt voor apparaten die wél over Bluetooth beschikken en ook dat gaat lekker vlot. Gewoon verbinding maken, muziek opzetten en je bent vertrokken. Helder geluid Je zou het zo’n klein dingetje niet geven, maar het geluid van de Pocket Groove is verbazingwekkend helder. De ingebouwde bass boost doet goed zijn werk en het haalt maximum 75 decibel. Het bereik is ongeveer tien meter en het gebeurde zelden dat het geluid wegviel. Al kan je met Bluetooth natuurlijk niet anders verwachten dat het af en toe gebeurt, zeker naarmate je apparaat verder van de Pocket Groove verwijderd staat. Draadloze technologie is nog niet perfect. Telefoneren Volgens de makers is het ook geschikt voor handsfree telefoneren en ze hebben dan ook bovenaan een kleine knop gezet waarmee je oproepen kan beantwoorden of beëindigen. Daarnaast kan je er ook het laatst beantwoorde nummer mee terugbellen. Het telefoneren zelf verliep iets minder vlot. Bij onze testen gebeurde het geregeld dat de persoon aan de andere kant zichzelf

hoorde, wat natuurlijk niet echt de bedoeling is. Maar ja, wie zoiets zou gebruiken om te telefoneren zou het zich sowieso alleen maar moeilijk maken. Onopvallend opvallend Over de vorm kan je ook alleen maar goede dingen zeggen. Buiten het logo van Mawashi en uitleg bij de verschillende knoppen valt er weinig aan te zien. Het is dus onopvallend, maar toch gestroomlijnd. Daardoor past het in zowat elk interieur. Vanonder is er een rubberen voet waardoor het stevig staat op alle oppervlakten. Hij is beschikbaar is twee verschillende kleuren, namelijk zwart en wit. Opgeladen Als hij volledig opgeladen is, dan gaat hij maximaal drie uur mee. Dat maakt hem niet geschikt om hele dagen mee te sleuren, maar wel voor bijvoorbeeld een namiddagje in het park. Doordat je het niet al te luid kan zetten zal je alleszins niet de woede van anderen op je hals halen. Wat we ook welt wel wat jammer vinden, dat is dat je het ongeveer een anderhalf uur moet opladen vooraleer de batterij volledig vol is. De Pocket Groove net voordat je vertrekt even inpluggen zal dus niet volstaan om er lang genoeg van te genieten. Voor dertig euro krijg je een degelijke draagbare speaker die doet wat het belooft. De Pocket Groove van Mawashi heeft een helder geluid, mooi design en is zeer gebruiksvriendelijk. De ietwat korte levensduur van de batterij en de lange oplaadperiode beperken de manieren waarop je het kan gebruiken, maar dit speeltje is zijn geld zeker waard.

FEATURE

DOOR SALLY VEREECKEN

DICE+ Bordspelen lijken soms wel een ding uit het verleden, samen rond de tafel zitten met een stuk karton op tafel en enkele houten stukken. Toch blijft het een favoriete bezigheid van velen, waaronder ook enkele leden van onze redactie. Omdat tegenwoordig niets gespaard blijft van modernisatie, hebben we vanaf heden de digitale dobbelsteen Dice+ Waarschijnlijk zijn er maar weinig mensen die dit weten, maar digitale dobbelstenen bestaan al enkele jaren. Op zich is er niet veel aan, gewoon enkele dobbelstenen met een LED display erop in plaats van stipjes. Wat een leuke gimmick leek voor enkele nerds, bracht de heren en dames van de Europese firma Game Technologies echter op een idee. Waarom dit niet linken aan een apparaat zodat als je de stenen gooit, je zelf niet meer die vervelende vakjes moet tellen en zo zelfs discussies over valsspelen kan uitsluiten. Kleurtjes Hiermee was de Dice+ geboren, een digitale dobbelsteen die je kan verbinden met je tablet via Bluetooth. Je moet de steen wel nog altijd rollen en de zijden hebben een vast cijfer (check!), dus het enige verschil met een gewone dobbelsteen is dat het cijfer dat je gegooid hebt oplicht en automatisch naar de app wordt doorgespeeld, waar je dan moet kiezen wat je met je gegooide aantal gaat doen. Het kleur van de cijfers verandert ook naargelang welke speler er aan de beurt is. Oh ja, en in tegenstelling met een gewone dobbelsteen, zal je deze natuurlijk moeten opladen via een USB-kabeltje. Games Jammer genoeg is de Dice+ geen universele controller en kan je dus enkel maar de spellen spelen die specifiek voor deze gadget gemaakt zijn. Er zijn momenteel in de App Store en via Google Play een tiental spellen beschikbaar en er staan nog eens zoveel op het programma voor volgend jaar. Sommige van de beschikbare spellen zijn gratis, voor de andere moet je enkele euro’s neertellen. De genres van de spellen zijn dan weer heel gevarieerd. Er zitten zowel klassieke bordspellen in het assortiment zoals Mens-erger-je-niet, ganzenbord en backgammon, maar ook een card game, een telspelletje voor de

allerkleinsten en zelfs een groots RPG-avontuur. Voor elk wat wils dus. Minpunten Het concept van de Dice+ is dan wel leuk, maar er zijn helaas ook enkele minpuntjes verbonden aan onze digitale dobbelsteen. Zo hadden we soms wat problemen om de steen te verbinden met de tablet. De Dice+ zal verder geen resultaat geven als de steen niet helemaal plat ligt. Ideaal om discussies over een foute rol te vermijden, maar iets vervelender als je bijvoorbeeld niet op een harde ondergrond speelt. Verder is het ook niet altijd even handig om met twee (of vier of meer zelfs voor bepaalde spellen) naar eenzelfde tabletscherm te moeten kijken, dat toch wel kleiner is dan het gemiddelde bordspel. Ten slotte heb je standaard maar één dobbelsteen, waardoor je deze dus telkens moet doorgeven. Beloftevol Als je je echter over deze kleine minpuntjes kunt zetten, is de Dice+ zeker een leuk hebbedingetje. Voor veertig euro kun je er via de website eentje aankopen. Daarbij krijg je dan een handig zakje, een USB-oplaadkabeltje en zes spelletjes. Wij denken niet dat het een revolutie zal ontketenen onder de boardgames, maar het werkt absoluut en het is zeker eens leuk om uit te proberen. Momenteel zijn de meeste spellen voor de Dice+ wel duidelijk op kinderen voorzien, die waarschijnlijk net iets sneller onder de indruk zijn van dergelijke technologie. In de toekomst mogen we ook volwassen games verwachten. CD Projekt Red werkt bijvoorbeeld aan een The Witcher-boardgame die compatibel is met de Dice+. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

FEATURE

DOOR JAN VANBOCKRIJCK

INDIE GAMING Indiegames krijgen over het algemeen minder aandacht omdat hun studioâ&#x20AC;&#x2122;s gewoonweg over minder middelen beschikken. Dat wil echter niet zeggen dat ze minder goed zijn. Daarom richten we elke maand de schijnwerpers op enkele onafhankelijk ontwikkelde games. Deze week in de spotlight: twee visuele pareltjes.

Reset

Morphopolis

Als je de trailer van Reset voor de eerste keer ziet, dan denk je gegarandeerd dat het op een AAA-titel gaat. Zo goed als alles van deze scifi noir ziet er al beter uit dan de launchgames van de nieuwe consoles, maar dat is niet het enige dat indrukwekkend is. Reset wordt immers gemaakt door een studio van amper twee man. De game draait om een robot die kan tijdreizen op een vulkanisch eiland in de Galapagos. Het verhaal lijkt al even meeslepend als mysterieus te worden en naar eigen zeggen van de ontwikkelaars zal het doorspekt zijn met inventieve puzzels. Ook de muziek is al veelbelovend en de twee liedjes die gebruikt worden in de trailer kan je al gratis downloaden.

Als er een genre is dat zelden serieus wordt genomen door hardcore gamers, dan is het wel hidden object. Die games staan immers bekend om hun generisch karakter en worden dan ook over het algemeen gespeeld door casual gamers. Iedereen kent waarschijnlijk wel een moeder of vader die niets liever doet dan op zoek gaan naar spulletjes in veel te rommelige kamers. En dat terwijl hun eigen huis zelf een warboel is.

Deze twee genieĂŤn hebben echter nog heel wat geld nodig als ze deze prachtige game nog voor het eind van 2014 op jullie kunnen loslaten. Hun campagne op Indiegogo loopt nog minder dan een maand en vanaf twintig euro kan je al een digitale kopie verzekeren. Daarnaast is er ook nog een hele resem aan uitgebreidere pakketten met onder andere een fysieke kopie, soundtrack en t-shirts. Ze worden gesteund door grote websites als Kotaku en Joystiq, dus waarom nog niet door jullie?

Morphopolis wil echter niet de dertiende in een dozijn zijn en doet dat ten eerste door prachtige graphics. Je komt terecht in een wereld vol pastelkleurige insecten en planten die bruist van leven. Perfect om tot rust te komen na een lange dag werken of studeren. Ontwikkelaar Micro Macro Games heeft zich daarbij laten inspireren door andere toppers zoals Machinarium en Tiny Bang Story. Naast het zoeken naar objecten moet je ook enkele puzzels oplossen. Als je dit spel op Windows of Mac wilt spelen, dan kost het je amper tien dollar. Wie het liever op zijn iPad of iPhone speelt doet een gouden zaak, want daar kost het maar vier dollar.

FEATURE

DOOR JONAS ROELEN

INDIE: HOW TO SURVIVE Weeral zombies? Weeral zombies! Het is dan toch wel een verschrikkelijk origineel spel? Nee, dat kunnen we nu ook weer niet zeggen. We weten het, we zijn How To Survive niet bepaald aan het verkopen met deze intro, maar blijf lezen. Laten we beginnen met te zeggen dat How To Survive wel degelijk de moeite is om aan te kopen. Het is geen Farcry of Left 4 Dead, maar het is wel een spel met een hoge entertainmentwaarde. Het begint allemaal heel erg twijfelachtig wanneer je net op het eiland aankomt. Gestrand op een eiland gevuld met zombies en twee en een halve overlever. Het hele plot van How To Survive is niet het belangrijkste. Wat wel belangrijk is, is dat het zombiespel een zuivere ervaring en een welgemeende goede tijd met zich meeneemt. Al snel ben je de verschillende eilanden aan het afstruinen op zoek naar dingen die je kan gebruiken in je overlevingsstrijd. Basisbehoeften Elke mens heeft een paar basisbehoeften. Je moet eten, drinken en slapen en natuurlijk ook zorgen dat je gezond blijft. Om aan die behoeften te voldoen zal je af en toe op zoek moeten gaan naar eten en drinken. Die kan je makkelijk vinden in de vorm van planten, fruit, rondlopende dieren en waterputten. Water kan je gelukkig meenemen in lege flessen en jerrycans, zodat je niet elke keer naar een waterput moet zoeken. Het gejaagde vlees zal je echter snel moeten bereiden, want rauw vlees trekt zombies aan. Als je een stevig dutje wil doen, wat je ook moet, zal je eerst een safespot moeten zoeken. Die zijn er in de vorm van verstevigde hutten met een stevige poort voor. Als je de hutten wil gebruiken zal je ze wel eerst grondig moeten uitkuisen, want ze zijn volledig overlopen met zombies. Dat moet je natuurlijk niet met je blote handen doen. Je kan doorheen heel het eiland voorwerpen vinden die je kan combineren tot wapens en harnassen. Van de meest eenvoudige stokken, naar handbogen die vuurpijlen afschieten en handgemaakte shotguns of molotovcocktails. Voor ieder wel wat wils.

Je kan natuurlijk ook harnassen maken en upgraden. Er zijn werkelijk enorm veel combinaties en opties in het creĂŤren. Dat zijn allemaal niet de meest originele spelelementen, maar het is een formule die keer op keer bewijst dat het erg entertainend is. Klagende Kovac Doorheen het spel vind je hoofdstukken van Kovacâ&#x20AC;&#x2122;s guide. Een andere overlever die misschien een tikkeltje gestoord is. Hij legt echter sleutelelementen uit van How To Survive en zijn vriendelijke aapjes geven je verschillende zijmissies die je kan gebruiken voor extra experience. Die experience wordt omgezet in levels, welke je beter stats geven en een skill laten kiezen. Daarbij gaat het om dingen als beter schieten, minder snel honger krijgen of makkelijker dieren vinden. Daar laat How To Survive wel even de bal vallen. De skills zijn een beetje te simpel en niet hard genoeg uitgewerkt. Je moet trouwens ook niet hopen op de mooiste graphics ooit. Aan de andere kant zijn het ook geen lelijke plaatjes. De muziek is ook op een middelmatig niveau en zal je niet snel onder de indruk laten. How To Survive is geen waanzinnige parel van een spel, maar het zal je zeker heel wat uurtjes bezig kunnen houden. Het middelmatige niveau van de originaliteit van het spel wordt in balans gebracht door de schamele veertien euro dat het kost op Steam.

6,5

geslaagd

FEATURE

DOOR SALLY VEREECKEN

UNPLUGGED: GHOST STORIES Een Chinees dorp wordt omsingeld door geesten, demonen en andere kwaadaardige schepsels. De geruchten gaan dat de geest van Wu-Feng, een tiran uit lang vervlogen tijden, ontdekt heeft dat zijn assen in het dorpje begraven werden. Als hij ze in handen krijgt is zijn wederopstanding een feit. Gelukkig houden de Fat-Si-monniken de wacht en zullen zij er alles aan doen om dit tegen te houden. Maar zijn ze krachtig genoeg om dit gevecht te winnen? Ghost Stories is een coöpspel. Dit wil zeggen dat iedereen tegen het spel speelt en samen probeert strategieën te vinden om te winnen. Over het algemeen zijn dit soort spellen een pak uitdagender en dit is bij Ghost Stories eveneens het geval. Het spel bestaat uit negen tegels die verschillende locatie in het dorp voorstellen. Daarrond liggen de vier speelborden van de spelers, waarop tevens de geesten zullen belanden. Elke speler kiest een kleur voor zijn monnik. De kleuren staan voor de verschillende clans met elk twee speciale krachten waaruit je moet kiezen. Deze zijn allemaal handig in de strijd, je keuze hangt dus eerder af van je speelstijl. Helaas mag elke clan maar één keer voorkomen per sessie, waardoor je elk andere krachten hebt en rekening moet houden met elkaars mogelijkheden. Teamwork is bijzonder aangeraden. De speelfiguren bewegen over de dorpstegels. Tijdens een beurt mag je je figuur één tegel verplaatsen, ook diagonaal. Daarna mag je nog een actie doen. Voor een actie heb je twee opties: een geest bevechten of de kracht van een tegel gebruiken. Elke locatie in het dorp heeft een speciale kracht die de monniken kunnen gebruiken in hun strijd. Elke geest heeft een kleur: rood, geel, blauw, groen of zwart. Van die kleur heeft een geest een aantal levenspunten. Om de geesten te bevechten gooi je met drie dobbelstenen en probeer je het aantal hitpoints te evenaren in kleuren. Wit is een joker, en kom je kleuren tekort kan je ook fiches van datzelfde kleur inschakelen die je op verschillende manieren kunt winnen.

Geesten worden van een stapel getrokken aan het begin van een beurt. Volgens het kleur van de geest komt het terecht op één van de speelborden. Ligt dat bord vol, dan komt de geest terecht op het bord van de actieve speler. Ligt het bord van de actieve speler vol, dan hoeft deze geen nieuwe geest te nemen, maar verliest hij één van zijn vier levenspunten. Geesten kunnen speciale eigenschappen hebben en bijvoorbeeld een kwelgeest uitsturen. Deze komt elke beurt een stapje dichter bij de dorpstegel zolang de geest niet verslaan is. Bij de derde stap wordt de tegel omgedraaid en kan je de speciale kracht van die locatie niet meer gebruiken. Om de geesten te bevechten moet een monnik op de tegel staan voor de kaart van de geest. Op de hoektegels is het zelfs mogelijk om de geesten op twee borden te bevechten. Tien kaarten voor de geeststapel afgerond is, verschijnt de incarnatie van Wu-Feng, een echte uitdaging. Die heb je namelijk bij aanvang van het spel willekeurig gekozen en op die plaats gestopt. Het spel verliezen kan op verschillende manieren. De meest logische manier is als alle monniken sterven. Daarnaast kan het spel ook nog verloren worden als de incarnatie van Wu-Feng niet verslaan is als de stapel met geesten op is of als er drie dorpstegels geplaagd worden. Ghost Stories is een hele leuke coöp, maar aartsmoeilijk. Zelfs op het simpelste niveau kan je gemakkelijk verliezen als je strategie niet zo goed is of als je pech hebt met de dobbelstenen. De regels zijn helemaal niet moeilijk, maar dat garandeert je jammer genoeg nog geen overwinning op Wu-Feng.

FEATURE

DOOR BART VERDEYEN

UNPLUGGED: FIREFLY Joss Whedon kennen we natuurlijk allemaal van populaire televisiereeksen zoals Buffy the Vampire Slayer en Angel. Misschien iets minder bekend bij het grote publiek is zijn geprezen scifi-westernreeks Firefly. Ook al heeft Firefly slechts één seizoen gedraaid voor het werd afgevoerd, toch heeft de reeks nu nog steeds een grote en vooral trouwe schare fans. Reden te meer voor GaleForce Nine om een bordspel te wijden aan Captain Malcolm en de bemanning van het ruimteschip Serenity. In Firefly ben je de kapitein van je eigen Firefly-klasse transportschip en moet je de ruimte door op zoek naar een bemanning en jobs. Hiervoor heb je uiteraard geld, reserveonderdelen en brandstof nodig. Firefly is dan ook in eerste instantie een spel waarin heel veel draait rond goederenmanagement. Een plattegrond van je schip laat toe om verschillende tokens zoals brandstof, goederen en passagiers te schikken in de beschikbare cargoruimte. Mits genoeg geld kan je verbeteringen aan je schip aanbrengen om sneller te vliegen, meer cargoruimte te hebben of onder de radar van de ruimtepolitie te blijven. Jobs kan je bij verschillende contactpersonen in het heelal bekomen, de één al wat legaler dan de andere. Criminele jobs zoals smokkelen leveren uiteraard een grotere beloning op, maar houden een groter risico in: bemanning kan gedood worden of de ruimtepolitie kan je op het spoor komen. Moeilijkere jobs vereisen zelfs dat je kaarten uit het ‘Aim to Misbehave’-stapeltje met bepaalde extra obstakels trekt. Deze kaarten breng je tot een goed einde met behulp van dobbelstenen en voldoende hoge scores in verschillende vaardigheden. Voor sommige opdrachten tot een goed einde te brengen, heb je dan ook vaak bepaalde bemanningsleden nodig, zoals een huurling of mecanicien, die ervoor zorgen dat je totaalscores in vechten of repareren de hoogte in gaan. Bemanning kan je aanwerven in één van de ruimtestations en die betaal je na elke job een bepaald deel van de opbrengst. Ze zorgen ervoor dat je bepaalde opdrachten kan vervullen en dat je al dan niet heelhuids uit één van de vele gebeurtenissen tijdens je reizen geraakt. Ruimtereizen is immers gevaarlijk en er kan heel wat gebeuren onderweg. Dit wordt gesimuleerd door

het omdraaien van gebeurteniskaarten. Zo’n gebeurtenis kan positief of negatief zijn en kan gaan van ‘Vlieg maar verder’ tot een overval van ruimtepiraten of erger uitschot. Ook de schepen van de ruimtepolitie en de kannibalistische Reavers bewegen zich willekeurig over het spelbord en kom je liever niet tegen. Firefly is een typische pick-up & delivery game en misschien zelfs niet het beste in zijn genre. Je beweegt je van de ene locatie naar de andere over het spelbord heen om te laden en te lossen. Dat mag het plezier echter niet vergallen en al zeker niet voor de Firefly-fan. De makers van het spel zijn duidelijk zelf fans en het spel ademt dan ook alles wat Firefly is. Het design van het spel is alles wat je van een big box-game kan verwachten: prachtig vormgegeven kaarten, een geweldig mooi spelbord, papiergeld om U tegen te zeggen en ga zo maar door. Een typisch spel duurt ongeveer een tweetal uur, wat soms eerder aan de langere kant is. De regels zijn uitgebreid, maar makkelijk te leren. In Firefly draait het voornamelijk om management van goederen, geld, brandstof en onderdelen, waardoor het vaak wat boekhouden vereist. Firefly is dan ook niet echt een moeilijk spel en om te winnen heb je evengoed strategisch inzicht als geluk nodig. Ook mensen die geen fan zijn van Firefly zullen zeker van dit spel kunnen genieten, ook al ligt de duidelijke meerwaarde natuurlijk in de vele verwijzingen naar deze geweldige televisiereeks. Of je gebruikt het natuurlijk als het perfecte excuus om de reeks eens te (her)bekijken.

FEATURE

DOOR JIM VORWALD

JIM VORWALD Jim Vorwald is niet alleen een radio-dj voor de Nederlandse zender 3FM, hij is ook een fervent gamer. Zo is hij het gezicht van Gamergeeks.nl, een videowebsite voor én door gamers en nu ook een van de G.Mag-columnisten. Elke maand ventileert Jim zijn mening over de ingewikkelde industrie waarin we allen zo geïnteresseerd zijn. De zwaarden zijn geslepen, alle geweren zijn herlaad en mensen van over de hele wereld kloppen op hun borst alsof ze hun beestachtige instinct weer hebben teruggevonden. Recht tegenover elkaar staan twee gigantische groepen. Het signaal wordt gegeven, de grote groepen beginnen langzamerhand te lopen. De groepen fluisteren onderling motiverende woorden tegen elkaar. Op ten duur verandert het lopen in rennen. Scheldwoorden worden ingezet om de andere groep onzeker te laten voelen. Het rennen verandert in stormen. En daar is die dan. De grote klap. De oorlog is begonnen: Playstation 4 vs Xbox One. Althans, in Amerika. Nee, hier in de Benelux moeten we wachten tot ‘ergens in 2014’ voordat de Xbox One uitkomt. Microsoft wist na alle negatieve reacties van de onthulling en de E3 persconferentie niet meer wat ze moesten doen. Het feit dat je honderd euro/dollar extra moet neertellen voor een camera die de meeste gamers niet willen zegt al genoeg. Qua games loopt de Xbox One ook achter als je het aan mij vraagt. Een hack & slash-fest in de vorm van Ryse: Son of Rome en een vage vorm van ‘free to play’ in Killer Instinct. Als oud fan moet ik zeggen dat mijn nieuwsgierigheid naar de nieuwe Killer Instinct groot genoeg is om een Xbox One te halen. Maar geen moment in mijn kop dat ik er één ga importeren! Ten eerste vanuit een principiële kwestie; breng dat ding ook gewoon overal in Europa uit en niet half, dus ik wacht wel. Ten tweede; zijn de mensen die €500 + verzendkosten vergeten dat als er iets stuk is, je hem ook mag terugsteren naar god weet waar? Waar haal je de garantie vandaan? Ik heb de hashtags al voorbij zien vliegen op Twitter; #ErrorE100, #BrokenDiscDrive, #Frozen en #WTFXBOX!?.

Dit in vergelijking met de Playstation 4, die tot dusver de gevreesde Blue Light of Death bij minder dan een procent van de PS4’s heeft aangetast. Nee, ik verheug mij enorm op het moment dat de postbode met mijn Playstation 4 aan komt zetten. Mocht die dan stuk zijn, dan kan ik een Nederlandse klantenservice bellen om het probleem op te lossen. Ja, ik sta aan de Playstation 4-kant. Maar dat komt door de games. Uncharted, Ratchet & Clank, The Last of Us, Killzone en God of War spreken mij meer aan dan Halo, Gears of War en Forza. Persoonlijk ding dus en zo moet het ook blijven. Ik zag een ‘journalist’ genaamd Dennis Simons op Twitter enorm klagen over het feit dat de Playstation 4 geen audio-cd’s en/of MP3’s kon afspelen. Games? Daarvoor zou hij dat ding niet hebben willen testen. Iemand die haat om te haten dus. Snel dat ding teruggeven aan Sony alsjeblieft en voortaan nooit meer een “gaming”-console aanraken. “En Titanfall dan?”, vroeg iemand aan mij. Ik vind het supergrappig dat deze scifii-shooter als een exclusive wordt gezien voor de Xbox. Maar lieve mensen, dat is niet zo! Titanfall moet uitkomen voor de Xbox 360, Xbox One en... de pc! Nu weet ik dat de meeste gamers op Windows draaien en dat dat ook van Microsoft is. Maar ik zie mijn pc niet als een Xbox, verre van zelfs. Dus laat Microsoft maar een zak met geld neerleggen zodat Titanfall vooral niet op de Playstation 4 uitkomt, ga ik van de game genieten op mijn pc, waar ik ook deze console war vanaf volg. Kom maar met de popcorn, dit wordt een fantastisch spektakel!

FEATURE

DOOR THIJS MORLION

EDITORIAL Het leven komt en gaat niet altijd zoals je het wilt en toch is het af en toe eens nodig op een muur te stoten waar je eigenlijk liever niet tegen gelopen was. Er lessen uit trekken, terug opstaan en er weer keihard tegenaan gaan. Laat dat een van de dingen zijn die ik afgelopen jaren geleerd heb. Niet enkel in het beroepsleven, maar ook in bijvoorbeeld de arbitrage. Zelfanalyse is bij deze dan ook wel een erg belangrijk punt. Eigenlijk analyse in het algemeen, want niet alles dat foutloopt is noodzakelijkerwijs eenvoudig te reduceren tot een menselijk falen bij jezelf. Dikwijls spelen er veel factoren mee waar je op het eerste zicht geen invloed op hebt of kunt hebben. Om nu maar terug te komen op mijn teergeliefde hobby: de arbitrage. De man in het zwart is altijd, of toch heel veel, het mikpunt van spot en het adres bij uitstek voor het uiten van frustraties. Om een match in goede banen te leiden is niet enkel een goeie arbiter nodig, ook de factoren die de scheids niet in handen heeft spelen maar beter mee in zijn voordeel. Het gebeurt maar al te vaak dat voetballers echt niet meewillen en precies een serieuze kus-mijn-kloten-mentaliteit vertonen. Zelfs een geel of rood kartonnetje in hun wezen duwen helpt dan niet. Dit is misschien wel zoâ&#x20AC;&#x2122;n voorbeeld van waar je als persoon in kwestie weinig kunt aan doen op dat moment. In het dagelijkse leven is het niet anders. Een onverwachts ontslag onder je neus geduwd krijgen? Shit happens, denk ik intussen en het leven kabbelt rustig voort, lustig bochtjes nemend doorheen de natuur van het zijn, het leven en het beleven. Een watervalletje hier en daar komt nu eenmaal voor, maar zelfs watervallen zijn toeristische trekpleisters die het bekijken waard zijn. Niets om ongerust over te zijn eigenlijk. Kop omhoog en verdergaan. Het is niet altijd even simpel natuurlijk en het vergt soms veel mentale veerkracht om te blijven geloven in wat voor moois je misschien te wachten staat. Het helpt al veel dat er mensen om je heen staan die hetzelfde meemaken. Onderling gedachten wisselen steunt toch op een of andere manier. Het lijkt er op dat ik tegen alles

opgewassen ben dat op mij afkomt, maar niets is minder waar. Tijdens mijn studie DAE heb ik al een serieuze basis gelegd van die weerbaarheid. Meermaals heb ik daar aan de levende lijve mogen ondervinden dat we leven in een harde competitiemaatschappij, waar enkel de beste en hardst werkende mensen er geraken. Niet dat er ten huize Morlion niet hard gewerkt wordt, integendeel. Toen ik scheidsrechter werd bij de voetbalbond kon ik enkel concluderen dat ook hier de wetten van de sterktste en in dit geval beste scheidsrechter gelden. Nu, ik kan niet klagen, want op dit moment ben ik toch in een drietal jaar geraakt waar ik nooit droomde te geraken op zoâ&#x20AC;&#x2122;n korte tijd. Dankzij de steun van mijn familie en van veel collega-arbiters heb ik de moeilijke momenten glansrijk overleefd. Dat werpt nu blijkbaar zijn vruchten af. Laat ons hopen dat die waardevolle lessen mettertijd ook zijn vruchten afwerpen in het dagelijkse leven. Op de werkvloer bijvoorbeeld. Dat het ongetwijfeld al geholpen heeft om enkele kleine klappen op te vangen, is voor mij een absolute zekerheid. Op een enkele paal bouw je niet echt een huis, dus doen we altijd maar gestaag verder met het steen voor steen leggen van onze toekomst, wetende dat het niet altijd zal lopen zoals we willen. Het is ingecalculeerd, zoals ze het zouden zeggen in de bankwereld. We varen de rivier van het leven af zoals hij komt en hopen daarbij ook de juiste beslissingen te maken indien die zich aanbieden. Carpe Diem!

EXIT

DOOR THOMAS CLAUWAERT

TOP 3

Elke gamer heeft zijn stokpaardjes, bepaalde franchises waar we elk jaar opnieuw naar uitkijken. Velen stonden dan ook in de rij te wachten voor titels zoals GTA V of de nieuwe Assassin’s Creed. Er zijn echter ook altijd de minder bekende games die toch voor een unieke spelervaring kunnen zorgen. In deze top drie dan ook geen games als Beyond: Two Souls of The Last of Us. Het zal wel duidelijk zijn dat het verhaal en de belevenis centraal stonden bij het maken van deze opsomming.

METRO: LAST LIGHT Het is van de Penumbra-series geleden dat ik nog zo genoten heb van een horror-game. The Last of Us en Metro: Last Light zijn voor mij twee fantastische games in het genre. Ik heb dan ook de conclusie getrokken dat Metro: Last Light nog niet half zo gehypet was als The Last of Us en bijgevolg deze derde plaats in de wacht mag slepen.

REMEMBER ME Remember Me kreeg volgens mij niet de aandacht die het verdiende. Het is een buitenbeentje die lang genoeg op zich heeft laten wachten. Toen ik vernam dat project “Adrift” herdoopt ging worden tot “Remember Me”, verbaasde me het hoe weinig mensen nog uitkeken naar deze “andere” game. De setting, waarin hersenimplantaten de normaalste zaak van de wereld zijn, zorgde voor een zeer unieke ervaring. Filosofische gedachten speelden een grotere rol dan je aanvankelijk zou vermoeden.

TALES OF XILLIA De Tales-franchise is voor menig JRPG-liefhebber niet onbekend. Spijtig genoeg zijn er slechts weinigen die de Tales-serie gespeeld hebben. Bij deze iteratie probeerde Namco Bandai toch iedereen aan te spreken met het prachtige verhaal. In mijn ogen is het team zeker en vast geslaagd in zijn opzet. Het is dan ook de beste game in de reeks sinds de release van het bejubelde Tales of Symphonia. Xillia was voor mij, RPG-gamer in hart en nieren, de game van het jaar en een van de beste verhalen van het afgelopen decennium.

CO LO FO N Verantwoordelijke uitgever Hoofdredacteur Eindredactie

Medewerkers

Lead designer Vormgeving

Matthew Deboysere

Jan Vanbockrijck Sally Vereecken Matthias Colpaert Bart Taelemans Bart Verdeyen Davy de Rauw Jan Vanbockrijck Jim Vorwald Jonas Roelen Jonathan Meesschaert Marnick De Grave Robin Libbrecht Ruben Goethals Thijs Morlion Thomas Clauwaert Timmy De Craene Wytze van der Veen Timmy De Craene Kris Van de Sande Matthew Deboysere

Marketing & sales Matthew Deboysere matthew@gvangames.be

G.Mag is een gratis uitgave van digitaal uitgever Krakanders. Krakanders - G.Redactie Steensedijk 643 8400 Oostende info@krakanders.be http://www.krakanders.be Dit magazine is auteursrechtelijk beschermd. Het (gedeeltelijk) overnemen van artikelen uit deze editie is niet toegestaan zonder schriftelijke goedkeuring van de uitgever.