ตอนที่ 1
“ยินดีตอ้ นรับสูเ่ นเวอร์แลนด์ สวนสนุกทีใ่ หญ่ทสี่ ดุ ในประเทศไทย เครือ่ งเล่น มากมายจากทั่วทุกมุมโลกก�ำลังรอท้าทายผู้กล้าทุกท่าน ถ้าคิดว่าเจ๋งจริง กล้าจริง อย่ารอช้า รีบมายังเนเวอร์แลนด์ แล้วท่านจะรู้ว่าโลกนี้ยังมีเรื่องน่าตื่นเต้นรออยู่อีก มาก” เสียงโฆษณาดังกึกก้องจากล�ำโพงโทรทัศน์ เด็กหลายคนยืนอ้าปากค้างตาโต อยู่หน้าจอกับภาพชิงช้าสวรรค์สูงเสียดฟ้าเปิดไฟประดับหลากสี ผู้ใหญ่หลายคน มองด้วยความสนใจ ผู้กล้าในตัวที่คิดว่าตายจากไปนานแล้วก�ำลังเงี่ยหูฟังอย่าง จดจ่อ โฆษณาชวนเชื่อเด็กและท้าทายผู้ใหญ่ปิดท้ายด้วยหมียักษ์ที่ออกมากระโดด โลดเต้น มาสคอตของเนเวอร์แลนด์ที่ออกลีลาได้สะแด่วแห้ว ท่วงท่าผสมผสาน ระหว่างพาวเวอร์เรนเจอร์กบั แดนเซอร์วงเดอะแบล็กอายด์พสี ช์ นี้ วิ้ ป้อมตรงมา แล้ว กวักมือปิดท้าย นั่นละครับ ผมเอง “ตั้ม นายเจ๋งนี่หว่า เต้นชนิดเด็กอาร์ซีเอชิดซ้าย โห ท�ำได้ทุกอย่างจริงๆ นับ ถือว่ะ” พีจ่ วกตบหัวผมดังป้าบด้วยความเอ็นดู พีร่ กั ผมมากๆ ผมมีสทิ ธิป์ ญ ั ญาอ่อน นะครับ ไม่ตอ้ งสงสัยหรอกครับว่าไอ้ทกุ ๆ อย่างทีพ่ จี่ วกว่ามันหมายถึงอะไรบ้าง ผม ยอดชายเป็นได้ตั้งแต่คนขายไอติมสายไหมให้พวกเด็กนรกไม่รู้จักการเข้าแถว พนักงานท�ำความสะอาดอ้วกรอบๆ ทางออกรถไฟเหาะตีลังกา เด็กวิ่งเก็บรองเท้า 6
อันเกิดจากการหมดแรงจิกของผูน้ งั่ บนเฮอริเคน รวมถึงไอ้เจ้าแบรีแบรีมาสคอตแห่ง เนเวอร์แลนด์ด้วย จะเรียกผมว่าอภิมหาเบ๊ก็ว่าได้ “พรุ่งนี้โรงเรียนปิดเทอมวันแรก นายต้องสนุกแน่เลย” พี่จวกกล่าวทิ้งทวน กับผมก่อนกลับบ้านวันนั้น ค�ำท�ำนายของพีจ่ วกกลายเป็นฝันร้ายของผมในวันต่อมา เอเอนมีแอตเดอะ เกตที่ผมเพิ่งดูมาเมื่อคืนกลายเป็นความจริง เด็กล้านแปดที่โดนล่อมาจากทั่วทุก สารทิศถาโถมมารอสวนสนุกตั้งแต่ยังไม่เปิดท�ำการ ผมเห็นอนาคตร�ำไรลอยมา หวิวๆ มาสคอตอย่างแบรีแบรีจ�ำต้องยืนเป็นด่านแรกต่อหน้าสายตากระเหี้ยนกระ หือรือนับร้อยคู่นอกประตูรั้วนั่น เพราะบรรดาผู้บริหารชุดใหม่ทุ่มงบประมาณ ปรับปรุงแถมโฆษณาไปหลายสิบล้าน วันนี้ผลก�ำไรก�ำลังจะกลับสู่พวกนั้น ในขณะ ที่ผลกรรมมันก�ำลังจะตกใส่กบาลผม อุซะจังแม่กระต่ายยักษ์สขี าวสวมกระโปรงสีชมพูลายดอกทีข่ า้ งในเป็นไอ้เดย์ เพื่อนผมเองค่อยๆ แอบถอยร่นทีละนิด ผมในร่างแบรีแบรีหันไปดันมันกลับมายืน จุดเดิมอย่างทุลกั ทุเล จังหวะนัน้ เองทีเ่ สียงเพลงร่าเริงดังสนัน่ พร้อมกับทีป่ ระตูหน้า ปราการด่านสุดท้ายแง้มออก เด็กติดเชื้อวัวบ้าลงควบสี่ตีนฝุ่นตลบมากันแล้วครับ เพิ่งจะบ่ายสองแต่ความรู้สึกผมตายจากไปนานแล้ว เวลานี้ผมยินดีไปล้าง ส้วม เช็ดอ้วกยังจะดีกว่ายืนส่ายหัว ส่ายมือ เตะเท้าไปมาอย่างหมีใกล้หมดลม ไม่รู้ เด็กๆ จะชอบใจแบรีแบรีอะไรกันขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะไอ้ลกู กะตาทีท่ ำ� ท่าขยิบ ตาปิ๊งๆ ล้อเลียน หรือเอี๊ยมลายสก็อตสีแดงเขียว หรือจะเป็นลีลาเร้าใจที่ผมโชว์ ออฟมากไปตอนถ่ายโฆษณาก็สุดคาดเดา เด็กทุกคนร้องไห้งอแงจะถ่ายรูปกับผม ในท่าแปลงกายให้ได้ เรียกได้วา่ หากมปุม่ บนหน้าอก มันคงจะส่งเสียงเตือนว่าหมด เวลาแล้ว “มีคนอยู่ข้างในใช่ไหม เฮ้ย! ท�ำตัวปัญญาอ่อนแบบนี้ไม่อายหรือไง” เอาแล้ว เด็กจ�ำพวกควรขจัดไปให้หมดโลกมันโผล่มาแล้ว เด็กผู้ชายอายุ ประมาณเจ็ดแปดขวบมายืนก๋าท้าตีท้าต่อยตรงหน้า หาความน่ารักน่าเอ็นดูไม่ได้ 7
สักนิด ตัวผอมด�ำ ผมทรงกะลาครอบ ไม่ได้ท�ำให้ผมระอามากไปกว่าท่ากอดอก กระดิกตีน สูดขี้มูกดังซื้ดๆ ผมใช้ท่าไม้ตายแปลงกายเป็นรอบที่ห้าพันหวังพิชิตใจไอ้เด็กแหกคอกนี่ แต่ ดูทา่ จะไม่สำ� เร็จ เด็กชายตรงเข้ามาผลักพุงอ้วนกลมของผม ตะคอกน�ำ้ ลายแตกเป็น ฝอย “ไอ้หมีหน้าโง่!” สัพเพ สัตตา ผมท่องในใจแต่ส่วนบุญจะแผ่ไปถึงมันก็หาไม่ คราวนี้เท้าใน รองเท้าผ้าใบมอมแมมยกเตะขาผมโดยแรง...มันจะมากไปแล้ว ไอ้หนู “ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย” ไอ้เด็กนรกส่งมาเกิดแหกปากลัน่ ตรงเข้าเตะ ต่อย เท่าที่แขนขาวาดไปถึง ชุดบุหนาของผมไม่สะเทือนหรอกครับ แต่ควันออกหูด้วย ความเหนื่อยผสมโมโห ผมไม่วิ่งหนีอย่างที่ควรท�ำ ไม่ยืนเฉยปล่อยให้มันระบาย ความโกรธแค้นมาแต่ชาติปางไหน ผมดันหน้าผากมันออกไปเบาะๆ ครับ ย�้ำ แค่ เบาะๆ ไอ้ชลิ เดรนออฟเดอะคอร์นผงะถอยหลังไม่คดิ ว่าจะถูกโต้ตอบ หงายหลังล้ม ตึง ตกตะลึงไปห้าวินาทีกอ่ นแหกปากร้องไห้ลนั่ เอาละสิ ทีนสี้ ายตาคนแถวนัน้ มอง ผมกับมันเป็นจุดเดียว รวมถึงแม่ของเด็กซึ่งเพิ่งโผล่มาในวินาทีที่เจ็ด วินาทีที่เจ็บ “ตายแล้ว! แกแกล้งลูกฉัน! แกท�ำร้ายเขา! โอ๋ ลูกรักไม่ต้องร้องจ้ะ แม่จะตี มันให้ตายเลย” รูแ้ ล้วว่ามันไปเอานิสยั มาจากใคร ผมยังยืนเงียบตอนทีอ่ าเจ๊โวยวาย เสียงแปดหลอดว่ามีคนพยายามฆ่าลูกแก พนักงานคนหนึ่งโทรรายงานส�ำนักงาน ไม่ช้าพี่จวกก็วิ่งมาหน้าตาตื่น “เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรกัน” “อ้อ มาก็ดแี ล้ว นายเป็นผูจ้ ดั การใช่ไหม ไอ้หมีตวั นีม้ นั ท�ำร้ายลูกชายฉัน ทัง้ ทีแ่ กเป็นเด็กน่ารักอ่อนโยน ไม่เคยหาเรือ่ งใคร นีก่ ลับโดนคนของคุณผลักซะกระเด็น เกิดหัวร้างข้างแตกไปจะรับผิดชอบไหวไหม แกเสียขวัญขนาดนี้แล้ว ดูสิ ฉันจะเอา เรือ่ งให้ถงึ ทีส่ ดุ คุณต้องจ่ายค่าท�ำขวัญมาให้ฉนั กับลูก แล้วก็ไล่ไอ้หมีบา้ นีอ่ อกด้วย” “ใจเย็นๆ ครับ” พี่จวกค่อยหาลิ้นตัวเองเจอ “ผมว่าเราไปคุยกันด้านโน้นดี กว่าครับ มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน ไม่ต้องรีบ” 8
“ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าคุณจะยอมตกลง ว่าไง ค่าท�ำขวัญห้าหมื่น แล้วก็ไล่ไอ้หมีนี่ออก ไม่งั้นเรื่องถึงต�ำรวจแน่” พี่จวกหันรีหันขวางมาทางผม สีหน้าสับสน ผมยักไหล่ใต้ชุดหมีแต่พี่แกคง ไม่เห็น จึงส่ายหน้าแถมให้แกแทน ท่าแบบนักการเมือง ไม่ครับ ผมไม่มีความเห็น สองแม่ลกู ลืมหลุมยืนตาพองไม่มที ที า่ ยอมถอยแม้แต่กา้ วเดียว ในขณะนัน้ เอง วิทยุ สื่อสารของพี่จวกก็ดังซ่าๆ พี่จวกคว้ามันจ่อจมูกคล้ายถังออกซิเจน “ครับ” “ถามจากพยานแถวนั้นดูซิว่ามีใครเห็นเหตุการณ์บ้าง” เสียงต�่ำๆ ไม่ชัดเจน ดังมาจากวิทยุสั่งการ “ไม่ต้องเอาพนักงานเราก็ได้ ถามคนที่เดินผ่านมาแถวนั้นดู” ชายหญิงวัยรุ่นคู่หนึ่งที่นั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ตั้งแต่ตอนเหตุการณ์เริ่ม และบัดนี้ มาหยุดมุงดูไม่ไกลอาสายกมือพรึ่บราวกดตอบค�ำถามชิงเงินสิบล้าน สาววัยรุ่นใน ชุดเสื้อแขนกุด เอวลอยน้อยๆ แฉลั่นราวรอจังหวะ “เด็กนั่นหาเรื่องคุณหมีก่อนค่ะ ทั้งเตะทั้งต่อย แล้วยังตะโกนด่าอีก คุณแบ รีแบรีแค่ตั้งใจจะหันหนี แต่มือเผอิญไปปัดโดนเด็กเข้าเลยล้มลงไป ล้มแค่เบาๆ นะ คะ ไม่น่าเจ็บจะเป็นจะตายขนาดนั้น” สงสัยเจอพวกนางงามไม่รักเด็กอีกคนเป็นแน่แท้ นายแฟนทื่อมะลื่อข้างๆ พยักหน้าสนับสนุนแฟนสาว ก่อนจะตามด้วยอีกหลายๆ คนทีม่ งุ ดูอยู่ พีจ่ วกหันมา มองซือเจ๊อีกครั้งอย่างเป็นต่อ “ว่ายังไงครับ คุณนาย ผมคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุมากกว่านะครับ” ใบหน้าคนเป็นแม่แดงก�ำ่ ก้มลงถามลูกรักทีห่ ยุดร้องเป็นปลิดทิง้ “จริงหรือคะ คุณลูก” หน้าแหยเป็นค�ำตอบที่ดีกว่าอะไรทั้งหมด แม่เด็กจึงลากมือลูกชายออกไป พร้อมกล่าวทิ้งท้ายไม่ให้เสียหน้า “สวนสนุกห่วยๆ พรรค์นี้ใครจะอยากมากัน คอย ดูสิ ฉันจะเอาไปแฉกับเพื่อนๆ ว่ามันห่วยแตกแค่ไหน” ม็อบสลายตัว พี่จวกค่อยส่ายหน้าอิดหนา ตบกบาลผมปลอบใจ “เอาวะ ทนหน่อย โชคดีที่ไม่โชกเลือดก็บุญแล้ว แม่ดุชิบ” “พี่จวกครับ” เสียงผมอู้อี้ผ่านรูด�ำๆ มองพี่จวกปาดเหงื่อ “เมื่อกี้ใครวอมา บอกพี่อะครับ” 9
“หืม เอ ไม่รู้สิ ตอนมีคนโทรไปบอก พี่ก็บอกคนที่ส�ำนักงานไว้ คงเป็นใคร ที่รู้เรื่องจากไอ้นั่นด้วยมั้ง” ชี้ไปทางกล้องวงจรปิดเหนือประตูทางเข้ารูปปราสาท “ไอ้พี่มัวแต่ตกใจเลยลืมไป” ผมเงยหน้าดูกล้องเล็กๆ ที่ช่วยไม่ให้ผมตกงานอย่างซาบซึ้ง ส่งจูบให้อีก หลายฟอด ไม่สนใครจะหาว่าบ้า และไม่รู้ด้วยว่าใครบางคนหน้าจอมอนิเตอร์ใน ห้องรักษาความปลอดภัยก�ำลังยิ้มขันๆ กับท่าส่งจูบเอาเป็นเอาตายของผม
10
ตอนที่ 2
หมดวันลงได้ ผมแทบจะร้องไชโย หนึง่ หมี หนึง่ กระต่ายถอดหัวหนาหนักได้ ก็สะบัดหน้าแรงๆ “เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ” ไอ้เดย์ก้าวเอียงๆ ท่าทางเมาแผ่นดิน ผมก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร อย่างนี้ มันต้องถอน “ชวนพี่จวกไปตั้งวงกันเอาไหม” “วงเตี่ยมึงสิ จะกลับบ้านไปนอนเว้ย” ขนาดไอ้เดย์ที่ไม่เคยยั่นเรื่องสุรา เมระยะยังขอบาย พีจ่ วกทีว่ นั นีใ้ จหายไปหลายมิลก็เซย์กดู๊ บายเหมือนกัน “ไม่ไหวว่ะ ข้าหลอนไปทั้งวัน” สุดท้ายผมก็ได้เบียร์กระป๋องเย็นๆ มานั่งจิบหน้าประตูทางเข้าสวนสนุก นัน่ เอง ไฟด้านหน้าดับลงไปหมดแล้ว เหลือเพียงไฟจากเสาทีส่ อ่ งให้เห็นเงาตะคุม่ ๆ ของเครือ่ งเล่นแพงมหาศาลทีห่ ยุดนิง่ ราวยักษ์วดั แจ้ง สายลมเย็นๆ พัดมาผนวกกับ ความเหนื่อยสะสมท�ำผมตาปรือ แต่แสงจากไฟฉายแปดท่อนชนิดเดียวกับที่พราน ใหญ่รพินทร์เอาไว้ส่องสัตว์ก็สาดเข้าเต็มหน้า “ใคร มานั่งท�ำอะไรอยู่ตรงนั้น” ผมยกมือกั้นแสงไฟแยงตา กลัวจะถูกเข้าใจ ผิดคิดว่าเป็นอีเห็นน้อยเลยรีบร้องบอกว่า “ผมเองครับ” น้ายามแก่ๆ น่าจะจ�ำผมที่ชอบมานั่งซดเบียร์แถวนี้ได้นี่หว่า แก่ขึ้นไม่กี่วันท�ำเป็นจ�ำกันไม่ได้ “ผมน่ะมันใคร” เสียงดุๆ บอกผมว่าไม่ใช่น้ายามคนเก่า รีบรายงานตัวเร็ว ปรื๋อ ไม่อยากได้ยินเสียงขึ้นนก 11
“ผมยอดชาย กล้าหาญครับ ชื่อเล่นชื่อตั้ม อยู่แผนกเบ็ดเตล็ดครับผม” “ยอดชาย แผนกเบ็ดเตล็ด...” แสงไฟฉายสาดไล่ตั้งแต่หัวจรดหาง ผ่านอก เหี่ยวๆ ของผมซึ่งยืดสุดความสามารถ “เลิกงานแล้วมานั่งลับๆ ล่อๆ อะไรแถวนี้” “ผมนั่งกินเบียร์อยู่ครับ” กินของมึนเมาหลังเลิกงานจะโดนไล่ออกไหม แต่ เจ้าของไฟฉายกลับยอมเอนล�ำแสงไปทางอืน่ เสียก่อน ตาผมยังพร่าเห็นหน้าคนตรง หน้าไม่ชัด แต่เครื่องแบบชุดหมีสีส้มก็ท�ำให้ใจชื้น “พี่ชายอยู่แผนกช่างหรือครับ ผมไม่เคยเห็นหน้า เพิ่งมาใหม่หรือพี่” ไอ้เรื่อง ก้อร่อก้อติกตอหลดตอแหลผมถนัด “พีค่ งเพิง่ มาเพราะไอ้เครือ่ งเล่นใหม่ๆ นีใ่ ช่ไหม แหม้ เล่นขนซื้อกันเข้ามาอย่างกับกลัวว่าจะไม่มีใครรู้ว่าข้ารวยงั้นแหละ” คนตรงหน้ายังเงียบ ยิ่งเข้าทาง พูดแทงใจด�ำละสิท่า “ผมก็เหนื่อยเป็นบ้า เลยพี่ ยิ่งวันนี้ปิดเทอมวันแรก โอ๊ย! แทบบ้า ผมเจอไอ้เด็กนรกคนหนึ่งมันหาเรื่อง ตอนหลังทนไม่ไหวดีดมันไปที ล้มตึงหงายหลังไปเลย สะใจเป็นบ้า คนแถวนัน้ ก็เข้า ข้างผม เป็นพยานให้ผมรอดตัวสบาย” นึ ก แล้ ว ยั ง ข� ำ ก๊ า กกั บ หน้ า ตาไอ้ เ ด็ ก นั่ น ตอนล้ ม หงายหลั ง ไม่ ห าย ฤทธิ์ แอลกอฮอล์เร่งให้ผมเล่าเมามันราวกับแข่งชนะเลิศโอลิมปิกก็ไม่ปาน “โห พี่ หน้า มันตอนนั้นนะ เหวอไม่มีชิ้นดี น่าถ่ายรูปเก็บไว้ชะมัด” ผมหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยูค่ นเดียวจนซา คนชุดส้มตรงหน้ายังไม่ยอมให้ พิกุลร่วงจากปากสักดอก พิกุลบ้านพี่มันออกดอกเป็นทองหรือครับ ถึงไม่อยากให้ มันร่วงจากต้นขนาดนั้น “ตลกสินะ ตอนหลังคงดีใจมากใช่ไหมถึงได้ยนื ส่งจูบให้กล้องอยูต่ งั้ นาน” บ๊ะ ไอ้หมอนีน่ อกจากเป็นช่างแล้ว น่าไปเป็นหมอดูชะมัด “พีร่ ไู้ ด้ไงว่าผมส่งจูบให้กล้อง” “ก็ฉนั ยืนดูอยู”่ ยังครับ สมองน้อยๆ ของผมจะรับฟังก็หาไม่ ลางสังหรณ์ปดิ สนิทหลังเวลาเลิกงานไม่มีโอที “อ้าว พี่เป็นยามเหรอ” เสียงถอนหายใจยาวบ่งบอกว่า อย่าด่าคนบ้า อย่าว่าคนเมา “กลับไปได้แล้ว พรุง่ นีม้ าสคอตไม่ควรเมาค้างหาเรือ่ งเด็กอีกนะ” ผมยิม้ กะเรีย่ กะราดส่งท้าย เดินเป๋ ห่าวกลับบ้านอย่างสบายใจที่ได้แบ่งปันวีรกรรมเจ๋งๆ ในวันนี้ให้ใครสักคนฟัง
12
วันต่อมาขณะแบรีแบรีทอี่ ารมณ์ดขี นึ้ ก�ำลังอวดลีลาเร้าใจด้วยท่าดิจมิ อนผสม ผสานกับอุซะจังทีน่ อนหลับเต็มอิม่ ผนึกก�ำลังโชว์พาวกันอยูส่ ดุ ฤทธิส์ ดุ เหวีย่ งเรียก เสียงกรี๊ดจากแฟนคลับรุ่นจิ๋ว พี่จวกก็วิ่งมาหาผมหน้าตื่นอีกแระ “ตั้ม แย่แล้วว่ะ” “อะไรพี่ อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กเปรตคนเมือ่ วานมันกลับมา” ใจผมคิดไปเรือ่ ง เดียวคือพ่อมันอาจเป็นเจ้าพ่ออยูแ่ ถวๆ เยาวราช “เวรกรรม แล้วผมจะหนีไปไหนดี” “ไอ้บ้า ไม่ใช่โว้ย วันนี้พวกผู้บริหารชุดใหม่จะลองเข้าปราสาทผีสิง แต่กลไก ของโลงศพดราคูลามันดันเดี้ยงไม่ยอมเด้งเปิด วานหน่อยเถอะ แกไปเล่นเป็นผีให้ สักวันได้ไหม” “ให้เข้าไปอยู่ในโลงศพบ้านผีสิงทั้งวันเนี่ยนะ โนเวย์” นอกจากกลัวตกงาน กลัวตาย ก็มีกลัวผีนี่ละครับ ไม่ขอแตะต้อง ไม่กล้าหลบหลู่ คิดแล้วก็ยกเพื่อนรัก เป็นของหวานบูชายัญเสียเลย “พี่ก็รู้ว่าผมขวัญอ่อน เอาไอ้เดย์ไปแทนสิ” “ไอ้เดย์มันกลัวที่แคบ กว่าจะถึงเย็นมีหวังได้ไปงัดศพมันออกมา แต่นายแค่ กลัวผีนี่หว่า” แต่ส�ำหรับผม กลัวผีมันเรื่องใหญ่กว่ากลัวที่แคบแบบเทียบกันไม่ได้ “แล้วแบรีแบรีใครจะรับผิดชอบ เด็กร้องไห้ตายเลยถ้าผมไม่อยู”่ รักหน้าทีข่ นึ้ ทันตาเห็น ท่าอิดเอื้อนตาปรอยมองฝูงลิงจ๋อลิงจิ๋วที่น่ารักขึ้นเป็นพะเรอเกวียน “ไม่ เป็นไร แค่ใส่ชุดมาสคอตเต้น พี่หาคนมาแทนได้” “พี่จวก พี่ก�ำลังจะฆ่าผมทั้งเป็นโดยให้ไปอยู่ในบ้านผีนั่นทั้งวัน เข้าใจไหมพี่ ขอกันแบบนี้ ฆ่าผมให้ตายดีกว่า” ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมก็ยืนตัวเกร็งอยู่ในโลงดราคูลา พี่จวกไม่แน่ใจว่าพวก ผู้บริหารจะมากันเมื่อไร เลยให้ผมลองซ้อมไปพลางๆ กับเหยื่อมากหน้าหลายตาที่ หลงเข้ามาในปราสาทสยองขวัญ สถานที่ยอดนิยมอันดับสามของเนเวอร์แลนด์ เหยื่อรายแรกของผมเป็นแม่ลูกสองที่ประคองลูกอ้วนตุ๊ซ้ายขวา ย่องๆ ผ่านเข้ามา ผมมองผ่านรูข้างโลงพอได้จังหวะก็โชะเข้าให้ “แฮ่...!” ส�ำเร็จครับวิง่ กระจายไม่เห็นฝุน่ ร้องเสียงแสบแก้วหูลนั่ เปรีย๊ ะ ผมเริม่ รูส้ กึ ดี ขึน้ เล็กน้อย จัดแจงกลับเข้าโลงใหม่รอผูม้ าเยือน สิบห้านาทีหลังจากนัน้ ผมก็กลาย 13
เป็นจ้าวแห่งความน่าสะพรึงกลัวของจริง คงไม่มีใครเคยเห็นหุ่นผีดราคูลากระโจน ออกจากโลงมาไล่ตามพวกเขาได้มาก่อน ดิสนีย์แลนด์ก็ดิสนีย์แลนด์ละว้า ทาบ ดราคูลายอดชายไม่ติดฝุ่น ผมติดลมบนรู้สึกเหมือนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในดินแดนนี้ เด็ก กับผู้หญิงหลายคนร้องไห้ตอนเห็นไอ้หุ่นผีมันก้าวออกจากโลง วิ่งไล่หลังด้วยสปีด สี่คูณร้อยเมตร ผมเป็นแฟนผีดิบดอว์นออฟเดอะเดดครับ ไม่ใช่ทเวนตีเอตเดส์ เลเทอร์ ผมก็คล้ายใครหลายๆ คนที่ชอบดูหนังผี แต่กลัวผีขี้ขึ้นสมอง “แฮ่! แง่งงงง!” ฤทธิส์ นุ ขั บ้าในตัวก�ำลังกระฉูดครับ ใครก็ได้ หยุดผมที ผมจะ แสดงได้สมจริงน่ากลัวเกินไปแล้ว ฮ่าๆ กลับเข้าโลงอีกรอบ ต้องกระแทกไอ้ฝาโลง แรงๆ มันชักจะขัดๆ ตอนผมเอฟเฟ็กต์แรงไปนิดเมือ่ ครู่ เดีย๋ วต้องบอกพีจ่ วกซะแล้ว เสียงคนกลุม่ ใหม่ดงั ขึน้ เรียกรอยยิม้ กระหยิม่ บนใบหน้า เอาไงดีฟะ ชุดนี้ จะ แกล้งนอนเฉยๆ ก่อนลุกพรวดขึ้นมา หรือจะกระโจนไล่ตามไปเอาสองเด้งดี โอ๊ย! หนักใจ ใกล้มาแล้วครับ ผมดันเตรียมเปิดฝาโลงเต็มที่ แต่มนั กลับติดขัด เปิดไม่ออก ไม่ตลกนะเฟ้ย! นั่นมันก�ำลังจะเดินผ่านไคลแมกซ์ของปราสาทนี้ไปแล้ว ผมไม่ยอม งอเข่า ตีนยันเปรี้ยงทีเดียวฝาโลงก็กระเด็นหลุดกระแทกผาง ปลดปล่อย ปีศาจร้ายในตัวผมออกมา มันต้องโหด นี!่ มันต้องดุรา้ ย ผมแหกปากน�ำ้ ลายฟูมปาก โหมโรงแล้วเด้งตัวออกจากสุสานที่กักขังมานานนับร้อยปีอย่างบ้าคลั่ง โชคร้าย ฝาโลงโดนยันหลุดมาขัดขวางเหยื่อกับผม ปลายเท้าผมสะดุดเข้า กับมันแล้วหน้าคะม�ำเป็นนกปีกหัก โฉบทับเหยือ่ รายหน้าสุดทีเ่ ดินน�ำหน้ามาเต็มรัก ล้มกลิง้ ลงไปกับพืน้ กลางเสียงร้องตกใจของคนทีเ่ หลือ เมือ่ เห็นดราคูลาของเนเวอร์ แลนด์มันกินคนได้จริงๆ “โอ๊ย...เจ็บโว้ย!” ผมครางหงิง เจ็บตัวไม่เท่าเจ็บใจ ต้องรีบแก้คนื ก่อนอีกฝ่าย จะทันตัง้ ตัว เงยหน้าแยกเขีย้ วโง้งยาวคับปากขูค่ ำ� รามแฮ่กบั คนทีผ่ มนอนทับอยู่ แล้ว ก็ต้องชะงักเพราะนอกจากนายคนนี้จะไม่ตกใจแล้วยังมองผมข�ำๆ ด้วย หน้าขาว ไรหนวดเขียว คิ้วเข้มกลางแสงสลัวแบบนี้ไม่เรียกหล่อจดไม่ติดก็ ไม่รจู้ ะเรียกอะไรแล้วครับ ปีศาจในตัวผมชักฝ่อทีไ่ ม่เห็นแววตืน่ กลัวอย่างเคย แต่ยงั อุตสาห์แยกเขี้ยวค้างไว้ชนิดแทบจะท�ำน�้ำลายหยดลงไปอยู่แล้ว ผมอยากกินเลือด ครับ ไม่ใช่กินผู้ชายคนนี้ 14
“ตั้ม!” เสียงพี่จวกปลุกผมจากอาถรรพ์พระจันทร์เต็มดวง “หงือ” ผมซึง่ ขานรับพร้อมสูดน�ำ้ ลายเงยหน้ามองพีแ่ กแบบงงๆ คนรอบข้าง พีจ่ วกมีแต่พวกใส่สทู ทัง้ นัน้ นักธุรกิจทีไ่ หนจะมาเดินท่อมๆ ในปราสาทผีสงิ วันและ เวลาท�ำงานแบบนี้ ถ้าไม่ใช่... “ลุกขึ้นเร็ว นายนั่งทับคุณภาคีอยู่” นายหน้าขาวใต้ตัวผมยิ้มให้กับท่าเด้งตัวดึ๋งเดียวกระเด็นกลับเข้าโลงของ ดราคูลาดวงจู๋ คนในชุดสูทหลายคนกระวีกระวาดเข้ามาพยุงตัวคุณภาคีของพี่จวก ขณะที่ร่างนั้นลุกขึ้นเอง ปัดเสื้อสูทให้เข้าที่เข้าทางเล็กน้อย “ผมไม่เป็นไร” เย็นนีห้ ลังเลิกงานผมต้องแวะซือ้ หนังสือหางานซะแล้วสิ เสียงทุม้ สีค่ ำ� ทีห่ ลุด จากปากเหยื่อเคราะห์ร้ายของผมท�ำเอาขนหัวตั้งเป็นมุมเก้าสิบองศา มันคุ้นๆ เหมือนเพิ่งเคยได้ยินมาเมื่อวานเลยตัวเอง “คุณภาคีครับ ต้องขอโทษแทนเด็กมันด้วย ไอ้ยอดชายมันมาเล่นเป็นผีแทน ชั่วคราวน่ะครับ ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว ไม่รู้ใครเป็นใคร ถ้าไงก็อภัยให้มันสักครั้งเถอะ ครับ” พี่จวกก้มหัวปะหลกๆ พลางตบกบาลผมให้ขอโทษไปด้วย “ผะ...ผะ...ผม ขอโทษครับ” “ยอดชาย แผนกเบ็ดเตล็ด” ไม่ซื้อหวยให้มันถูกอย่างนี้บ้างเนี่ย สติผมหลุด ลอยคล้ายว่าวสายป่านขาด อ้าปากพะงาบคล้ายปลาไหลในกะละมัง “ครับ...ครับผม” “วันหลังอย่ากระโจนกอดใครไม่เลือกหน้าแบบนี้อีกนะ”
15
ตอนที่ 3
หนึง่ อาทิตย์ผา่ นไปหลังพิธปี ราบผี แบรีแบรียงั ไม่สามารถเรียกฟอร์มตัวเอง กลับมาได้ ไม่มีท่าแปลงกายสุดเท่นอกจากท่าเต้นยึกยือเหมือนหนอนถูกน�้ำร้อน ลวก จนไอ้เดย์เซ็งจัดอยากขอแยกวงอยู่รอมร่อ “นายท�ำเพือ่ นเซ็งมากเลยว่ะ ผิดหวัง” ไม่เจออย่างผมไม่มวี นั รู้ เจอหน้าพีจ่ วก แต่ละครัง้ แทบจะเข้าไปกราบ แต่กย็ งั ไม่มซี องขาวฝากมาถึงผมอย่างทีก่ ลัว ไม่ได้การ ขืนเป็นแบบนีอ้ ยูต่ อ่ ไป แบรีแบรีจะเหลือแค่ตำ� นาน ผมกลัน้ ใจปิดประตูแห่งความกลัว มายฮาร์ตแอนด์เดอะโชว์มัสต์โกออน ทั้งที่หน้ายังชุ่มเหงื่อ แต่ความกลัวของผมมันค่อยๆ ระเหิดหายไปบ้างหลัง ชั่วโมงท�ำงานวันนั้น พี่จวกกับไอ้เดย์ชวนไปฉลองการฟื้นคืนชีพของผม แต่ไม่ไหว ครับ ของอย่างนีม้ นั ไม่ใช่บลิ ด์กนั ได้งา่ ยๆ ต้องทะนุถนอมความกล้าไม่ให้แอลกอฮอล์ มาพรากมันไปเร็วนัก ผมก้าวเท้ามั่นใจตรงกลับบ้านพร้อมผิวปากเป็นเพลงเหล็ก ไหลของคาราบาวปลุกใจเสือป่าอย่างฮึกเหิม ร่างในชุดสีสม้ ก้มๆ เงยๆ อยูต่ รงฐานหมึกยักษ์ใต้พภิ พสองหมืน่ โยชน์ เครือ่ ง เล่นที่จะกระซวกเอาเครื่องในคุณออกมาทางปากท�ำผมเบรกพรืด สมองสับสน ระหว่างใส่เกียร์สามเดินหน้าระบบโฟร์วิลไดรฟ์กับเกียร์หมาถอยหลัง เสียงทุ้มปิด ทางหนีด้วยการเรียกชื่อเล่นผม ได้ยินไหมครับ ชื่อเล่นผม! “ตั้ม” “อ้าว คุณภาคี” ผมใส่เสียงสูงเป็นเชิงประหลาดใจ หวังว่าคนสลัดชุดสูทมา ใส่ชุดหมีจะไม่เห็นท่ากระทิงตะกุยเท้าหลังเตรียมเผ่นเมื่อครู่ “ไม่พบกันตั้งนานนะ ครับ หวังว่าคงสบายดี ผมสบายดี ลาก่อนครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” 16
ผมพูดเองเออเองฉบับยอดชายบัณฑิตยสถาน กระชับสายกระเป๋าแน่นเตรี ยมสตาร์ต แต่คุณหมีสีส้มกลับเบรกจังหวะเทกออฟของผมเป็นครั้งที่สองด้วย ประโยคชักชวนง่าย “เลิกงานแล้วใช่ไหม มาคุยกันหน่อยสิ” บอกได้ไหม ฉันมีเวลาที่เหลือสักเท่าไร ใจผมเพิ่งหอนถึงท่อนฮุคเพลงของ ไอซ์ เฟิร์สสเตจ ขณะรับกระป๋องเบียร์จากมือที่ยื่นให้มาซดประชดชีวิต เบียร์มันขม อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หรือจะผสมรสน�้ำตาตกในก็ไม่ทราบ ผมกระดกมันรวด เดียวหมดกระป๋อง แล้วถามคนกุมชะตากับซองเงินเดือนผมไว้ด้วยปลายนิ้ว “คุณ ภาคีเป็นช่างซ่อมบ�ำรุงด้วยหรือครับ” “อ๋อ ชุดนี้น่ะหรือ” เจ้าตัวตบเสื้อสีแปร๋นเข้ากับผิวคนใส่เสียจนผ่อง “ถ้าใส่ สูทมาก็เปื้อนหมดพอดี ฉันแค่มาตรวจดูความเรียบร้อยนิดหน่อยเท่านั้น ไม่ถึงขั้น ซ่อมบ�ำรุงได้หรอก” ผมคว้าเบียร์อกี กระป๋องมาเปิดดังปุ ไหนๆ เขาก็เลีย้ งแล้ว กินๆ เข้าไปเหอะ เพราะระหว่างย�่ำต๊อกเดินหางาน ผมคงไม่สามารถเจียดเงินมาซื้อกินได้ “ผมได้ยิน ว่าคุณพ่อคุณยกเนเวอร์แลนด์ให้คุณดูแลทั้งหมด ดีจังเลยครับ” “คุณพ่อท่านอยากเกษียณก่อนอายุ ท่านอยากใช้ชวี ติ สบายๆ ท่องเทีย่ วบ้าง หลังท�ำงานหนักมาทั้งชีวิต ฉันก็เคยช่วยงานท่านมาบ้าง แต่ไม่ถึงกับลงมาดูเต็ม ตัวอย่างนี้ คงต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะลงตัว แล้วถึงตอนนัน้ เราคงเปิดบริการได้ เต็มร้อย” อุแ๊ ม่เจ้า แล้วไอ้ปจั จุบนั นีม่ นั กีเ่ ปอร์เซ็นต์ไทล์ครับ แค่นผี้ มก็แทบจะแยกร่าง เป็นตัวอะมีบาอยูแ่ ล้ว คิดแต่ไม่ได้พดู ถึงจะมีมดี หลายเล่มปักหลังกับเงาอีโต้วบู วาบ อยู่แถวๆ คอ ผมก็ไม่โง่พอจะเอาคอพุ่งไปหามันท�ำคามิคาเซ่หรอกครับ “พนักงานที่นี่ตั้งใจท�ำงานและเป็นมิตรดีอยู่แล้ว แต่ฉันอยากเพิ่มโปรแกรม การฝึกเฉพาะทางเข้าไปนิดหน่อย พนักงานบางคนยังไม่รู้จักการแก้สถานการณ์ เฉพาะหน้า...” ชักกรึม่ ๆ ก็สงั เกตว่าปากแดงๆ ของคนหน้าขาวนีม่ นั น่าจูบชะมัด ผม มองตามปากแดงสวยได้รูปขยับขึ้นลงแทบไม่ได้ยินค�ำที่พูดออกมา “เธอคิดว่ายังไง บ้าง พูดมาได้ตามตรงเลย ไม่ต้องเกรงใจ” ผมอยากจูบคุณครับ แต่ปากไม่รักดีตอบไปอีกทาง 17
“ความคิดคุณภาคีดีมากเลยครับ สมกับเป็นคนหนุ่มไฟแรง” ไปกินแรงเยอร์ มาจากไหนครับเนี่ย “คนมีประสบการณ์ในการท�ำงานโดยตรงอย่างเธอคิดว่ายังไง บอกมาเลย ไม่ต้องโกหก” หมอต้องมีกุมารทองหรือพลังเทเลพาทีเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์ ผม เริม่ เหงือ่ แตก เรียบเรียงไทยเป็นไทยอย่างสับสน “ผะ...ผะ...ผมว่ามันออกจะ...มันเป็น ความคิดที่ดีครับ ดีมากจริงๆ” “แต่...” “แต่กบั คนเก่าๆ ทีท่ ำ� งานมานานอาจมีปญ ั หากับวิธขี องคุณ” ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตายห่า! “ระบบอาวุโสใช่ไหม ฉันพอจะเข้าใจเรื่องนี้” ตาสวยๆ สีน�้ำตาลอ่อนดูเศร้า ลงจนผมอยากโอบปลอบ “พ่อเตือนฉันแล้วว่าจะมาวางตัวเหมือนตอนอยู่ทางโน้น ไม่ได้ คนไทยไม่เหมือนกันตรงที่คนเก่าๆ จะยึดถือแต่เรื่องเดิมๆ ไอ้จะไปบังคับให้ มานั่งเรียนเหมือนเด็กประถมคงยาก” ไม่หรอกครับ ถ้าคุณเป็นคุณครู ผมจะนั่งหน้าห้องทุกคาบเลยครับ “แต่ถ้า คุณไม่กดดันพวกเขามากไป ทุกคนก็คงเข้าใจถึงเหตุผล ตัง้ แต่พวกคุณเข้ามาบริหาร คนมาเที่ยวก็เพิ่มขึ้นหลายเท่า ผมว่าพวกเขาคงพอรับแนวทางของคุณได้ไม่มากก็ น้อย” “ขอบใจที่ให้ก�ำลังใจนะ” ตัวผมพองฟูเหมือนลูกโป่งร�่ำๆ จะตะกุยไปจับคน ข้างๆ โอ๊ย! ดึงผมไว้ที ตัวจะลอยอยู่แล้ว ตัวจะ... “เธอเป็นพนักงานที่ดี มีความ สามารถรอบด้าน คงจะดีถ้ารักเด็กด้วย” บึ้ม! ลูกโป่งในตัวแตกดังสนั่นหวั่นไหวราวโรงงานผลิตถังแก๊สระเบิด ผมคง ท�ำหน้าเหมือนจรกามองนางบุษบาให้ทุเรศนัยน์ตา จนบุษบาต้องหัวเราะกลบ เกลื่อนอาการเหวอของผม “ฉันไม่ได้ว่าอะไร คนท�ำงานกับเด็กถ้ารักเด็กด้วยจะ สบายใจกว่าเท่านั้นเอง” ไอ้เดย์ พี่จวก ผมดีใจที่ได้เจอและท�ำงานกับทุกคนมาตลอด หวังว่าจะได้ดี กันโดยปราศจากผมนะครับ ส่วนยอดชายขอม้วนเสือ่ พายเรือกลับบ้านเกิดเมืองนอน ก่อน 18
“ขอบใจอีกครั้งนะตั้ม แล้วเจอกัน อ้อ เรียกฉันว่าคีก็ได้” เอาวะ ไหนๆ ก็จะถูกไล่ออกแล้ว ขืนไม่ท�ำมีหวังนั่งเสียดายไปตลอดชีวิต “คุณ...คุณ...คุณคีครับ” หน้าขาวเริม่ แดงเรือ่ จากฤทธิแ์ อลกอฮอล์ ตาเริม่ ฉ�ำ่ ไรหนวดเขียวๆ ทีเ่ จ้าตัว คงต้องโกนทุกวันมันเตะตาผมกระจาย ตรงดิง่ ทะลุตดั ขัว้ หัวใจผมกระจุย “ผมมีเรือ่ ง จะรบกวน” “หืม มีอะไร” ผมกระโดดจูบปากแดงๆ นั่นก่อนฝ่ายนั้นจะพูดจบเสียอีก แค่นกี้ ไ็ ม่เสียชาติเกิดแล้ว ปกติพอเมาทีไรได้จบู แต่ไอ้เดย์ พีจ่ วกนัน่ ข้อยกเว้น ถึงผมจะเมาจนเห็นหมีเป็นหมา ผมก็ยังเห็นพี่จวกเป็นพี่จวกอยู่วันยังค�่ำ ตื่นมา ตอนเช้าทีไรมักได้เจอตัวเองกับคนถูกจูบตาเขียวเป็นประจ�ำ หลังจูบก็ออกก�ำลังกาย มวยไทยบอดีคอมแบตกันพอให้สมน�้ำสมเนื้อกับค่าที่จูบกันเองอีกจนได้ แต่นมี่ นั ไม่เหมือนกันครับ กลิน่ เบียร์ กลิน่ น�ำ้ มันเครือ่ ง แฝงด้วยกลิน่ น�ำ้ หอม หลังโกนหนวดจางๆ ท�ำเอาเคลิ้ม ผมบรรลุไปสิบวินาทีไม่ขาดไม่เกินแล้วคิดว่าคง นอนตายหลับ ก�ำลังจะถอย มือแข็งกลับดันหลังหัวผมไว้ มืออีกข้างจับปลายคาง แล้วลิน้ ร้อนๆ นุม่ ละมุนเหมือนก�ำมะหยีก่ แ็ ทรกเข้ามาในปากผม บดริมฝีปากลงมา แนบสนิทไม่เหลือช่องว่าง ลิน้ ระดับลูกโลกทองค�ำพลิกพลิว้ จาบจ้วง ล้วงลึกแทบจะ ดูดวิญญาณผมออกมาให้ได้ นีม่ นั เฟรนช์คสิ ยกก�ำลังสามชัดๆ เล่นเอาไอ้จบู อนุบาล ลูกหมีของผมก่อนหน้ากลายเป็นจูบราตรีสวัสดิ์ไปเลย กลับกลายเป็นผมดิ้นปัดๆ กระแด่วๆ กวาดหัว หาง มือ ตีน ไม่รู้ทิศรู้ทาง ออกซิเจนในสมองก�ำลังจะถึงกาลอวสาน ปอดผมร�ำ่ ร้องขออากาศ ผมก�ำลังจะตาย ครับ ผมอยากตายไปให้รู้แล้วรู้รอดเหมือนกันแต่ขออีกวิ...อีกวินาทีเดียว สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของผมกลับเป็นเชื้อชั่วไม่ยอมตาย มันทรยศ ด้วยการผลักร่างแนบชิดทุกอณูออกสุดแรงเกิด แล้วสูดหายใจลึกเข้าปอดแบบเต็ม สตรีม ตั้งหลักได้แล้วจะให้ถูมือ ตะโกนบอกมะ เข้ามาก็กระไรอยู่ ผมปาดมือที่ริม ฝีปากอย่างต้องการพิสจู น์วา่ มันเป็นความจริงและอยากประทับรอยนีไ้ ว้ตลอดกาล “ผมไม่ใช่เกย์” แค่อยากจับคุณกดเท่านั้นเองครับ “ฉันก็ไม่ใช่เกย์” ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ! ไม่เอา ไม่อยากรู้ ไม่อยากได้ยินครับอันนี้ 19
“แล้วคุณจูบผมท�ำไม” ไม่รับผิดชอบนี่หว่า คุณเป็นผู้ชายจริงหรือเปล่า “เธอต่างหากจูบฉันก่อนท�ำไม” อ๋อ ไอ้ตั้มมันไปแล้วครับ มีอะไรฝากบอก ยอดชายไว้ก่อนก็แล้วกัน “ผมเมา” มีใครบอกหรือยังว่าผมหน้าด้าน “แต่ฉันไม่ได้เมา” ใครก็ได้ช่วยฆ่าผมที
20
ตอนที่ 4
เสียงพลุดังวี้ดวิ้วเป็นจังหวะ ถี่บ้างห่างบ้าง ประกายไฟหลากสีพ่นกระจาย เต็มท้องฟ้า เติมสีสนั ให้ฉากมืดด�ำจนพร่างพราย สวยจนผมอยากจะร้องไห้ เหรียญ ห้าบาทตกท่อผมยังล้วงท่อเก็บคืนจนได้ ไอ้พวกนี้มันเอาเงินไปเผาไฟเล่นแท้ๆ มันเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยคล้ายทัพพระเจ้าตากทุบหม้อข้าวก่อนเข้าตี กองทัพตองอูที่เมืองจันทน์นั่นแหละครับ วงดนตรีชื่อดังที่มีนักร้องน�ำหน้าตาคล้าย เพิง่ หลุดมาจากหน้าปกเจป๊อปเตรียมตัวเต็มร้อยอยูห่ ลังเวที มันจะอะไรกันกันหนา กับอีแค่ออกไปขยับปากตามเพลงที่เปิดให้ พ่อท�ำอย่างกับเป็นออสการ์ เด ลาโฮยา เตรียมตัวชกป้องกันต�ำแหน่งมวยโลกดับบลิวบีซียังไงยังงั้น มันเป็นการโปรโมตสวนสนุกโครงการใหม่ของสุดที่รักผมปิ๊งขึ้นมาจาก รอยหยักสวยๆ ในสมอง คนอะไรหล่อไม่สนิ้ ซากแล้วยังไอเดียกระฉูดหรูเลิศอย่างนี้ ผมแอบปรบมือ ยิม้ ให้กำ� ลังใจคุณคีอยูห่ า่ งออกไปประมาณสามสิบกิโลเมตรจากใน รูซอกหลืบที่ผมซุกตัวเป็นไอ้โม่งอยู่นี่ หลังจากวันนั้นที่คุณคีสูบวิญญาณผมลงไหด้วยคาถาฉันไม่ได้เมา และผม ติดเทอร์โบโกยสีต่ นี หางจุกตูด ผมก็เล่นหนังอินเดียเป็นนางเอกวิง่ หลบตามหลังเสา หลังต้นไม้ หลังถังขยะ อย่าถามว่าท�ำไม เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะเล่นองค์ไปหาอะไร ผมหนีทั้งๆ ที่ไม่มีใครไล่ตาม ไม่ผิดครับ ไม่มีใครไล่ตามผมให้เมื่อยตุ้มเพื่อจับตัว ผมมาเขย่าถามสไตล์พระเอกว่า ท�ำไมเธอถึงหลบหน้าฉัน ผมกลายเป็นคนที่กลัว แม้แต่เงาของตัวเองไปแล้ว 21
ยิ่งนานวัน ยิ่งบวกคูณระยะทางที่ผมวิ่งหนีเป็นวงกลมโดยไม่มีความหมาย ผมก็ยิ่งกลัวการเผชิญหน้ากับคุณคีมากขึ้นทุกที ระยะห่างที่ผมสร้างขึ้นโดนอีกฝ่าย ยกก�ำลังเข้าไปพันเท่า กลายเป็นระยะห่างระหว่างยอดพีระมิดกับพระอาทิตย์ ไอ้ เดย์บอกว่าอาการผมเหมือนคนท้องไม่มีพ่อ ผมอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันมีความรักเลยครับ ไอ้เจป๊อปสะบัดข้อมือหมุนข้อเท้า ส่องกระจกเป็นรอบที่ล้านรอให้กระจก ตอบมันว่างามเป็นเลิศในปฐพี ขณะทีเ่ พือ่ นร่วมวงดูจะไม่ใส่ใจการแสดงเอาใจแฟน เพลงเด็กๆ นี่นัก มือกีตาร์ยังนั่งเมาท์โทรศัพท์จี๋จ๋าเช่นเดียวกับมือกลองผมยาว เหมือนเป้ไฮร็อกนั่งกระดิกตีน ไม่สนใจความวุ่นวายรอบตัวนัก ผมนั่งยองๆ เช็ก ความเรียบร้อยของเครื่องเสียงเป็นรอบสุดท้ายก่อนจะได้ยินสัญญาณจากผู้คุมวง บอกให้เริ่มการแสดงได้ พี่จวกเจ้าเก่าเดินหน้าเป็นหลังส้นมาระบายความทุกข์หลังไอ้พวกนักร้อง เฮลโหลคิตตี้ออกไปกันหมด “แม่ง พี่สังหรณ์ว่ะ ตั้ม เห็นพวกหน้าเถื่อนๆ มากัน เป็นกลุ่ม มันจะมาดูอะไรก็ช่าง ขออย่างเดียวแม่งอย่ายกพวกตีกันก็แล้วกัน แม่ง เอ๊ย!” สามแม่งของพี่จวกยังน้อยไปตอนผมยื่นหน้าออกไปดูลาดเลา หน้าเถื่อนๆ ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นแฟนเพลงหนุ่มน้อยเจป๊อปไปได้ กับกระเป๋าตุงๆ ของพวก มันท�ำให้ผมกับไอ้เดย์มองหาทางหนีทีไล่ประตูฉุกเฉิน ชนิดที่ว่าเกิดเหตุเมื่อไร ผม กับมันเบียดเผ่นแย่งเป็นคนแรก บอกลาพี่จวกล่วงหน้าว่าเจอกันพรุ่งนี้นะพี่ แล้วก็ รอครับ ไม่รู้ว่าไอ้เนื้อเพลงท่อนไหนมันไปปลดผนึกมารรวดเร็วกว่าที่ใครจะคาดได้ อาจเป็นท่อนภาษาญีป่ นุ่ อาโนเนะไม่มใี ครฟังออกทีไ่ ปสะกิดทัพสางเขียวกับเผ่าตอง เหลืองว่าถึงเวลาแล้ว มีดดาบสปาร์ตาแบบทีส่ มควรอยูใ่ นสงครามเวียดนามกับดาบ ซามูไรเลยควงหรา เป็นสัญญาณว่าอาหารเรียกน�้ำย่อยจบลงได้เวลาเมนคอร์สแล้ว ท่านผู้ชม ยิ่งกว่าเพิร์ลฮาเบอร์อีกครับ พ่อแม่ลูกกระจาย เด็กวัยรุ่นหน้าละอ่อนเบียด เสียดหาทางเอาตัวรอดกันอลหม่าน ช้างสารจะชนกัน หญ้าแพรกอย่างเราๆ แทรก เข้าไปจะบี้แบนติดส้นเสียเวลาต้องมานั่งแคะเปล่าๆ นักร้อง มือเบส มือกีตาร์ชัก ถอย พอระเบิดขวดเขวี้ยงมาบนเวทีเท่านั้น เฮลโหลคิตตี้ก็แปลงร่างเป็นเหล่าฮีโร่ 22
ซูเปอร์แมน แบตแมน ฮีแมน สไปเดอร์แมน เหาะเหินเดินอากาศ เบียดผมกระเด็น ตกขอบทางที่หมายตาไว้ตอนแรก ส่วนไอ้เดย์มันไวปานวอกครับ วิ่งแข่งกับเจป๊อป ชนิดแย่งกันท�ำลายสถิติไปโน่นแล้ว ผมที่เพิ่งทรงตัวได้เตรียมคลานสี่ตีน ถ้าหางตา จะไม่เหลือบไปเห็นมือกลองบ้าเลือดซึ่งแทนที่จะหนีดันโฉบเข้ามาคว้าฉาบ! พี่แก ควงฉาบสองมือประหนึ่งว่ามันเป็นจักรไฟประลัยกัลป์ แล่นจะไปประจัญบานกับ มือระเบิด สมองเท่าคัสตาร์ดในเค้กยูโร่อย่างผมยังคิดออกเลยว่าถ้าเป้ไฮร็อกปะทะ ปุ๊ระเบิดขวดจะเกิดอะไรขึ้น ลองมันเขวี้ยงมาอีกที พี่กับฉาบก็ราบพนาสูญแล้ว เทพบุตรน้อยในตัวผมบอกว่าถ้ายังไม่ท�ำอะไรลงไป จบงานนี้มีเก็บศพแน่ ขณะที่ปีศาจแดงในหัวใจตะโกนบอกว่าเดี๋ยวค่อยมาช่วยเก็บศพมันทีหลังก็ได้ ฝ่ายดีก็เข้าครอบง�ำร่างกายผมก่อนจะทันคิดซ�้ำสอง วิ่งหน้าตั้งไปล็อกคอไอ้หนุ่ม ผมยาวไว้ “ใจเย็น พี่ หนีก่อน พี่สู้มันไม่ได้หรอก” “ไอ้น้อง ปล่อยพี่ เห็นอยู่กะจะตาว่ามันอยากฆ่าเรา แค้นนี้ยอมไม่ได้” น่าน หมอนี่มันลี้คิมฮวงกลับชาติมาเกิดแน่ๆ ผมชักเห็นใจ มือไม้พานอ่อน อยากปล่อย มันซะดื้อๆ “น้อง ไม่ต้องห้าม ปล่อย” ถ้าแรงพี่สะบัดแรงเท่าแมวผมไม่หลุด พี่ก็อย่าท�ำฮึดฮัดไปเลยครับ แต่เสียง เฟี้ยวด้านหลังดลบันดาลให้ผมหดคอ งอหัวหมอบลงหลังโพเดียมแทบไม่ทัน เสียง ฉึกพร้อมฉากไม้กระเทาะท�ำผมเลือดเข้าตา เข้าถึงอารมณ์คนตัดกิเลสไม่ขาด คิด เอ่ยปากขอฉาบสักอันมาเป็นอาวุธ พี่เป้สะบัดหัวขึ้นดูพร้อมผม ท�ำท่าอยากลงไป พะบู๊เต็มแก่กับไอ้เด็กวัยรุ่นหน้าสิวที่เตรียมตัวกระโจนขึ้นเวทีมา นีถ่ า้ ไม่ตดิ ว่ามันอายุนอ้ ยกว่าสิบปี ตัวใหญ่กว่าสองเท่า มีเพือ่ นหน้าตาละม้าย กลุ่มผู้ก่อการร้ายอัลกออิดะห์อีกฝูง แม่กระโดดเตะก้านคอไปแล้วครับ แต่นี่ที่ผม ท�ำได้คอื รหัสสุดท้ายตัวใครตัวมันแล้วแอบเมมหน้ามันไว้เผือ่ วันหลังดักตีหวั ในซอย ไอ้เด็กหน้าสิวทีค่ าดว่าชือ่ เจสัน เอกซ์เก็บด้ามพร้าได้ตงั้ ท่าจะวิง่ ตาม ผมไม่แคร์แล้ว ว่าใครจะหนีไม่หนี ไม่ขอตายในหน้าที่ให้ใครมายืนไว้อาลัยหน้าหลุมศพ งัดไม้ตาย วิชาดั้นเมฆมาใช้ ห้อแรดเต็มเหนี่ยวไม่เหลียวหลัง แต่เสียงฝีเท้ายังไล่ตามติดจน อยากจะร้องแม่จ๋าดังๆ ถ้าไม่กลัวจะเสียจังหวะดึงออกซิเจนเข้าปอด ใครจะรู้เมื่อจู่ๆ เงาด�ำก็พุ่งสวนไปด้านหลัง เสียงหมัดกระทบเนื้อท่าจะเจ็บ หยุดผมได้ชั่วอึดใจแต่ยังไม่ทันจะหมุนตัวก็ถูกหิ้วตัวลอยโดยแม่ยอดขมองอิ่มที่ผม วิ่งหลบมาครึ่งโลกนั่นเอง ไม่อยากเชื่อแต่ต้องเชื่อว่าหุ่นสะโอดสะองอย่างคุณคีจะ 23
สามารถเหน็บผมเข้าเอววิง่ ตัวปลิวได้ ใจจริงอยากอุทธรณ์ขอท่าอุม้ เจ้าสาว แต่กลัว จะเคราะห์หามยามร้ายโดนเปลี่ยนเป็นท่าลากถุงขยะมีพิษ เลยจ�ำต้องทนกระดอก กระแดกเด้งดึ๋งดั๋งอยู่ในอ้อมมือ อ้อมใจแต่โดยดี ว่าแล้วก็แอบแนบหน้ากับต้นขา แข็งๆ ตาปรือพลางสูดน�้ำลายไว้ไม่ให้หยดเรี่ยราดไปตลอดทาง ยัดผมเข้ารถตราสามแฉกได้ แรงม้าสองร้อยแปดสิบตัวก็กระหึ่มทะยานพา คูว่ วิ าห์เหาะออกจากรังรัก คุณคีไม่พดู อะไรสักค�ำตลอดทางจนมาเบรกเอีย๊ ดริมถนน ห่างจากแหล่งท�ำมาหากินหลายกิโลเมตร “เธอท�ำบ้าอะไรลงไป รู้ตัวหรือเปล่า” เสียงตวาดก็ยังน่าฟัง พับผ่า “ผมท�ำอะไร” ตีหน้าสากกระเบือเข้าไว้ เดี๋ยวก็คร้านจะด่า ทฤษฎีผมถูกหักล้างด้วยเสียง ด่าลัน่ รถทีช่ กั ไม่คอ่ ยเสนาะหู พูดจาไม่นา่ รักเลย คุณคีของผม “ก็ทำ� ตัวโง่ๆ หาเรือ่ ง ฆ่าตัวตายแบบเมือ่ กีน้ ะ่ สิ ถ้าฉันแหวกคนไปถึงตัวเธอไม่ทนั รูไ้ หมว่าจะเกิดอะไรขึน้ ท�ำบ้าอะไรท�ำไมไม่รู้จักคิด!” “ใครใช้ให้คณ ุ ช่วยผมล่ะ ผมเอาตัวรอดได้” ถึงรอดแบบโชกเลือดก็อนุโลมได้ ว่ารอดเหมือนกัน มือเรียวสวยทุบเปรีย้ งทีพ่ วงมาลัยจนผมกลัวมันจะชอกช�ำ้ เสียรูป “ฉันคงแส่ หาเรื่องไปช่วยเธอเองใช่ไหม ได้! จากนี้ไปฉันจะเลิกยุ่งกับเธอเสียที” คุณเลิกยุ่งกับผมมาตั้งแต่โดนผมใช้ก�ำลังหักหาญน�้ำใจครั้งที่แล้ว เพิ่งจะรู้ หรือไง แต่ผมแค่ก้าวเกร็งทั้งที่ใจมันฝ่อแฟบ กระเสือกกระสนออกจากรถหรูแอร์ เย็นมาให้ลมร้อนๆ ชืน้ ๆ ปนสาบควายทีค่ อ่ ยเข้ากับผมมันปะทะหน้าตาให้สาแก่ใจ กระจกด้านข้างคนขับเลื่อนลง เสียงเรียกอย่างโหดๆ ดังลั่น “ขึ้นรถ! ได้ยินไหม ฉัน บอกให้ขึ้นรถ!” “ผมกลับเองได้ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่ไม่จ�ำเป็น” ล้อแม็กซ์สิบแปดนิ้วบดถนนคอนกรีตเป็นเสียงเอี๊ยดลากยาวกระชากหัวใจ ผมจากไป ไฟท้ายแดงๆ พร่าๆ เบลอๆ จนผมต้องทรุดลงนั่งยองๆ กลายเป็นท่า นั่งขี้เบะปากร้องไห้มันอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่อยากถูกผมกดขนาดนั้น ผมยอมให้คุณกด ก่อนหนหนึ่งก็ได้ กลับมาก่อนนนน คุณคี พลีสคัมแบ็กกกก 24
วิญญาณคุม้ ครองผมยังไม่ทอดทิง้ ไฟท้ายรถหยุดปังทีข่ า้ งหน้าเลยไปไม่เกิน ยีส่ บิ หลาตัง้ แต่เมือ่ ไรไม่รู้ คนทีโ่ ดนมนตร์ดำ� จนต้องย้อนกลับมากระโดดลงจากทีน่ งั่ คนขับ ก้าวฉับมาหาผม “เด็กบ้า!” เรื่องอะไรมาว่าผมบ้า ทีคุณหล่อเป็นบ้าผมยังไม่ว่าอะไรคุณเลย นิ้วแข็งกระชากผมลากลิ่วเข้าไปยัดใส่ที่เดิม ปิดประตูโครม มานั่งเอาหล่อเข้าข่ม แล้วกล่าวอาฆาต “อย่าคิดว่าร้องไห้แล้วฉันจะยอมใจอ่อนล่ะ ตั้ม ไม่มีทาง!”
25
ตอนที่ 5
ร้านขายของที่ระลึกในเนเวอร์แลนด์ไม่ใช่สถานที่เรียกลูกค้าหรอกครับ ผม ไม่เข้าใจว่าไปท�ำความผิดอะไรไว้ถงึ โดนแช่อมิ่ อยูท่ นี่ มี่ าหลายวัน ไม่มใี ครวิง่ มาตาม ผมให้ไปเต้นแร้งเต้นกาหรือท�ำตัวเป็นผีหมากาไก่ที่ไหนอีก ผมถูกย้ายมาอยู่ที่ร้าน ขายของทีร่ ะลึกอันแสนเงียบเหงา ไม่ได้รบั มือกับจ๋อสักตัว โธ่ ใครๆ ก็รวู้ า่ ของพวกนี้ มันแพงหูดบั แบรีแบรีขนาดเท่าฝ่ามือราคาเท่ากับค่าข้าวเย็นผมเจ็ดวัน ผมบิดขีเ้ กียจ อ้าปากหาวจนปวดกรามแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ รีบส�ำรวมมารยาท เก๊กหน้าหล่อแทบ ไม่ทนั แต่อดไม่ได้ทจี่ ะช�ำเลืองกล้องวงจรปิดหลังเคาน์เตอร์ แล้วยิม้ อย่างคนเสียสติ สาเหตุมันก็มาจากเรื่องนั้นละครับ ตั้งแต่เหตุการณ์มหาวิปโยคที่คุณคีไป ขโมยตัวผมออกมาก่อนเข้าพิธไี ด้แบบฉิวเฉียด แล้วโฉบกันออกไปนัง่ ทะเลาะกันเล่น บทพ่อแง่แม่งอนกุ๊กกิ๊กกันที่ริมถนนแล้ว แหม...มันกระดากจนไม่อยากบรรยายว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เอาแค่ คร่าวๆ เท่าที่นึกออกและเก็บไปนอนฝันมาทุกคืนก็คงจะเป็นการแลกเฟรนช์เกรต บริเทนเจแปนีสคิสกันเมามันบนเบาะหน้า สติสตังผมโบยบินจากไปเหลือแต่ สัญชาตญาณดิบของเพศผู้ มือประคองใบหน้าแนบชิดสุดถวิลหาไว้ แล้วค่อยๆ เลาะ ตามซอกคอ เรื่อยลงมาจนถึงกระดุมเพื่อแอบปลดแบบไม่ให้รู้ตัว ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะทะนุถนอมคุณ จะไม่ท�ำให้คุณเจ็บ ครั้งแรกของ คุณไว้ใจผมเถอะแล้วผมจะไม่ปนั ใจไปมองหญิงอืน่ อีกให้เสียนัยน์ตา ขอแค่มคี ณ ุ เป็น ยาหยีนอนคอยผมที่บ้านทุกครั้ง ผมก็สุขเกินบรรยายแล้วครับ อากาศเย็นๆ วาบเข้าใส่จนผมต้องผละจากปากมหาเสน่หอ์ ย่างแสนเสียดาย แล้วต้องช็อกตาตั้ง กระดุมผมหลุดเป็นแผงหมดแถว ในขณะที่ผมเพิ่งใช้วิชามาร 26
แงะของคนตรงหน้าไปได้สองเม็ด มือผู้ดีของคุณคีลูบลงไปตามผิวที่ร้อนวาบ ตาม ด้วยเสียงพึมพ�ำ “ฉันไม่เคยท�ำกับผู้ชายมาก่อนแต่ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะท�ำเบาๆ” หยุดดด! สต็อป ชอตโตะมาเตะ มันไม่ใช่แบบนี้ ผมอาศัยพลังบ้าโถมเข้าใส่ กระโจนข้ามเกียร์ซุกหน้าลงกับซอกคอคนไม่ทันตั้งตัวแล้วลงมือไซ้ไปทั่ว กระดุม กระเดิมไม่สนแล้ว กระชากทึ้งแบบไม่กลัวโดนเรียกเก็บค่าเสียหาย จากที่เห็นในหนัง มันเป็นสัญลักษณ์แสดงความแมนว่า คนกระชากเสื้ออีก ฝ่ายขาดต้องได้เป็นฝ่ายโอ้โลมและเผด็จศึก แต่คณ ุ คีกลับแก้เกมบุกโดยขยีป้ ลายนิว้ กับยอดอกที่ไร้การป้องกันของผม จนหัวกระตุกตึ้กกระแทกปลายคางอีกฝ่ายไม่ใช่ เบาๆ คาดว่าต่างคนต่างเห็นไปหลายกลุม่ ดาวหลายวินาที ก่อนทีผ่ มจะชิงลงมือทัง้ มึนๆ รีบกระโจนขย�้ำตอนคุณคียังไม่ฟื้นตัวดี เสร็จกูละ! “ตั้ม!” เสียงเรียกตวาดห้วนไม่ใช่แบบล้อเล่นดึงผมให้เงยหน้าขึ้น ไม่รู้ว่าผม ท�ำหน้ายังไง แต่คุณคีเหนี่ยวคอผมไปจูบแรงๆ อย่างมันเขี้ยว กระซิบปนถอนใจ “เอาเถอะ แต่เราคงท�ำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เราอยู่ในรถที่จอดอยู่ริมถนนนะ” ผมรวบรวมอีโก้มาผสมเล็กผสมน้อยจนพอจะเกตค�ำพูดดังกล่าวได้สัก สามสิบเปอร์เซ็นต์ ค่อยถอนกายกลับมานั่งเอ๋อ สายตาคุณคีที่จ้องมาเงียบๆ ท�ำให้ ผมเผลอยึดเบาะเกาะเบลต์แน่นด้วยกลัวจะถูกถีบลงแถวๆ นี้ รีบเปลีย่ นเรือ่ งปุบปับ “แล้วคุณคีต้องกลับไปที่เนเวอร์แลนด์อีกหรือเปล่า” “รู้จักกันเหรอ” เอ๊ะ นี่ผมโดนสแตนด์สตาร์แพลทินัมเล่นงานข้ามเวลาไปหรือเปล่าถึงตาม บทสนทนาไม่ทัน “รู้จักใครครับ” “ก็ไอ้หนุ่มผมยาวที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันบนเวที จนเธอเกือบตายนั่นไง” อ๋อ พี่เป้ ศิษย์ลูกพระกาฬ “นัน่ มันมือกลองวงดนตรี...” ทีค่ ณ ุ จ้างมากับมือ ผมกลืนค�ำพูดตอนท้ายลงคอ ดังเอื๊อกตอนมีลางสังหรณ์เย็นๆ เยือกๆ บรรยากาศก่อนผีโผล่แผ่ซ่าน “อ๋อ...” ประโยคลากยาวจากสีลมไปจบสาธร “บ้านักร้อง” อ้าว พูดแบบนี้เดี๋ยวมีปล�้ำ ผมช่วยไม่ให้คุณขึ้นข่าวหน้าหนึ่งไทยรัฐแท้ๆ “ไม่ใช่ครับ ว่าแต่คุณคีจะกลับไปหรือเปล่า” 27
ตาสวยหรี่ลงอย่างอันตราย ผมสะบัดร้อนสะบัดหนาวเกร็งตัวพร้อมระเบิด พลังรับมือ “ป่านนี้รปภ. กับต�ำรวจคงจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าเธออยากกลับไป ดูอาการของไอ้คนที่มันวิ่งหนีทิ้งเธอไว้นักละก็...” ผมจะกระอัก ไม่ใช่กระอักเลือดครับ กระอักความสุขตาย แต่ยังก่อน ผมยัง แกล้งฟอร์มโง่ “ผมไม่เข้าใจ ท�ำไมคุณต้องมาท�ำเหมือนแคร์ผมมากมายด้วย ทั้งๆ ที่ผมไม่ ได้เห็นคุณตั้งแต่...ตั้งแต่...” ชักปอด เลยขอพอแค่นี้ “แต่ฉนั เห็นเธอ” คนพูดตอบเหมือนเป็นเรือ่ งธรรมดามัก่ “ฉันดูเธอผ่านกล้อง วงจรปิดอยู่ทุกวัน” เอาแล้ว เทคโนโลยีท�ำพิษ ผมกลายเป็นตัวตลกวิ่งหลบไปมาให้คุณคีดู ผม ท�ำท่าประหลาดไปกี่ล้านท่าแล้วล่ะนี่ “คุณ...คุณคีแอบดูผมท�ำไม” “ฉันท�ำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรือ” ออกซิเจน! ด่วน! “ดูจากความบ้าระห�่ำ ของเธอ ฉันกลัวว่าจะช่วยไม่ทันทุกครั้ง เพราะฉะนั้นหลังจากนี้หน้าที่เธอคือไป ประจ�ำร้านขายของที่ระลึก ไว้พรุ่งนี้ฉันจะบอกคนให้อีกที” คุณคียิ้มจนตาหยี เห็นลักยิ้มกับเขี้ยวตรงมุมปากน่าดูดไม่เข้ากับค�ำพูดที่ฟัง ยังไงก็เหมือนค�ำขูจ่ ะฆ่าตัวประกัน “แล้วอย่าไปหาเรือ่ งกอดคนแปลกหน้าอีกล่ะ ถ้า ยังมีครั้งต่อไป...เธอเสร็จแน่”
เสียงปิ๊งป่องดังจากประตูเลื่อนดึงผมกลับจากฝันกลางวัน พอมองไปก็เห็น คนอุ้มหมาปั๊กเข้ามาทั้งๆ ที่มีป้ายห้ามน�ำอาหารและสุนัขเข้ามาอยู่ทนโท่หน้าร้าน คล้ายถูกหมาต่างถิ่นบุกรุกอาณาเขต ผมจึงมองมันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วมัน ก็รบั รังสีอาฆาตจากผมได้ ขูค่ ำ� รามดังครือ่ ๆ ในคอฟังเหมือนน�ำ้ ลายติดฟัน หาความ น่ากลัวไม่ได้แม้แต่น้อย ถ้าเป็นรอตไวเลอร์หรือบ็อกเซอร์ก็ว่าไปอย่าง นี่มันไอ้หมา กระจอก หน้าตาเหมือนถูกเย็บมาหลายเข็ม ผมหาเกรงมันไม่ รอจังหวะที่เจ้าของ ซึง่ เป็นคุณผูห้ ญิงใส่ชดุ ลายเดียวกับไอ้เปีย๊ กจิว๋ สาละวนเลือกของ แอบคว้าขนมหวาน จากใต้เคาน์เตอร์มาชูล่อไอ้ตัวที่ดูหน้าก็รู้ว่ามันตะกละเป็นจังหวะ ซ้ายขวา ขึ้นบน ลงล่าง 28
ไอ้สมองเม็ดก๋วยจี๊มีหรือจะไม่หลงกลผม มันเริ่มตะเกียกตะกายบนบ่าอูม ตาพองโตจนแทบถลนออกนอกเบ้าเบิกมองผมอย่างต้องการจะกลืนผมลงไปทัง้ ตัว แล้วท�ำน�ำ้ ลายหยดเป็นสาย ดิน้ แด่วพลิกคว�ำ่ ต�ำหงายหล่นจากฐานทีม่ นั่ จนคุณนาย ปั๊กกรี๊ดโหยหวน ผมโยนขนมในมือทิ้งแล้วแกล้งอุทานไปด้วยอย่างเสแสร้ง ในเมือ่ มันไม่ใช่หมาและยิง่ ไม่ใช่แมว ไอ้หมูอว้ นจึงมีอนั เป็นไป หล่นกระแทก พื้นดังปั๊กสมชื่อ อยากจะเงยหน้าหัวเราะให้สาแก่ใจ แต่รู้ดีว่ายังไม่ถึงเวลา รอจน คนลากหมาจากไปโดยไม่ยอมซือ้ อะไรสักชิน้ ลับสายตา แล้วค่อยหัวร่อดังๆ ให้รางวัล ตัวเอง แต่เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะจนน�้ำลายติดคอ เวรแล้วไหมล่ะกรู เอื้อมมือสั่นๆ ไปรับ กรอกเสียงเคร่งขรึม “ร้านขายของที่ระลึก ผมยอดชาย รับสายครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ” “ตัม้ ” ถ้ารูว้ า่ คุณจะนัง่ มองผมทัง้ วัน ผมจะนัง่ เก๊กไม่ขยับไปขีไ้ ปเยีย่ วเลยครับ “คุณคี เอ่อ ผมอธิบายได้” “อธิบายว่าวันนี้จะไปกินข้าวเย็นกับฉันได้...” “ข้าวเย็น” ผมทวนค�ำนึกไม่ออกว่ามันเกีย่ วกับปัก๊ ตรงไหน “เย็นนีผ้ มนัดพีจ่ วก กับไอ้เดย์ไว้” อ๊าก เมื่อกี้ผมตอบอะไรไปวะ ไม่เอา เอาใหม่ ขอสิทธิ์ตอบสองครั้ง “น่า เสียดาย งั้นไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน ตั้งใจท�ำงานล่ะ” เพิง่ อ้าปากได้ เสียงวางหูกด็ งั กริก๊ เงียบกริบ ทิง้ ให้ผมทึง้ ผมคลุม้ คลัง่ อยูห่ น้า กล้องนั่นเอง ตกเย็น ผมเดินห่อเหี่ยวตัวลีบออกมาจากร้าน หลังแอบเช็ดน�้ำตาไปหลาย หยด แต่เสียงทักจากคนที่นั่งรออยู่แถวๆ หน้าร้านท�ำเอาสะอึกดังอึ้ก “ปิดร้านแล้ว ใช่ไหม มา นัดกับเพื่อนไว้ที่ไหนล่ะ ฉันจะไปส่ง” ผมไม่ได้ทำ� ให้ทกุ วินาทีทอี่ ยูก่ นั สองต่อสองมีคา่ อะไรขึน้ มาเลย เพราะเอาแต่ นัง่ ตัวตรงคอแข็ง นึกหาวิธมี าบอกว่าผมเปลีย่ นใจ แต่หน้าเฉยๆ แบบฉันไม่แคร์ของ คุณคีกห็ ยุดค�ำพูดของผมไว้ตรงคอหอย สุดท้ายจึงได้แต่บอกทางกลับห้องพักแค่นนั้ “ห้ามกินเหล้าล่ะ เบียร์กไ็ ม่ได้ เข้าใจไหม” ผูป้ กครองก�ำชับแล้วโบกมือลาให้ 29
เอาวะ ได้แค่นกี้ บ็ ญ ุ โข ขืนแบหรามากเขาจะว่าผมง่ายไป หาเหตุผลให้ตวั เอง ทีแ่ หยแฝ่นได้กอ็ อกสาวเท้าไปตามทางได้ลกึ ครึง่ ซอย ก่อนถูกสกัดด้วยไอ้จอ๊ ด หมา นักเลงคุมด่านทีค่ นอยากผ่านไปได้โดยสวัสดิภาพต้องมีของเซ่น ผมทีม่ วั แต่เบลอๆ ลืมซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาติดสินบนมันจากหน้าปากซอยเหมือนทุกที แต่อารามที่ วันนีเ้ อาชนะเผ่าพันธุม์ นั มาได้หนึง่ ชีวติ เลยสะเออะถุยใส่มนั หนึง่ ที เดินผิวปากเย้ย ซะงั้น ก�ำลังจะก้าวหลบท่าจังก้าตีนกางของไอ้จ๊อด พรรคพวกหมาไทยใจสกปรก โผล่หน้าสลอนมาจากไหนไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนโดนดักซุ่มโจมตี จะวอขอก�ำลังเสริม ก็ไม่ทัน โบราณว่าหมาเห่าไม่กัด นี่มันไม่เห่าสักแอะ ท�ำผมใจแกว่ง “อย่าสู้นะเว้ย” เพราะผมจะถอย การโดนหมาฟัดตายเป็นการตายแบบหยังเขียด สงสัยตอนเกิด ดวงผมคงตกฟากมหาฤกษ์ไพรีไม่มีพินาศ มีแต่จะพิฆาตให้อาสัญ ไอ้หมาพวกนี้มันไม่ใช่หมาธรรมดาครับ อสุรหมาแท้ๆ ผลัดผสมกันเป็นทีม คล้ายมีโค้ชทีมชาติฝกึ สอน เฉียดเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนผ่าวกับสะเก็ด น�้ำลายที่อาจมีเชื้อเอชไฟว์เอ็นวัน ผมวิ่งหน้าเริดย้อนกลับมาเจอคนที่ไม่คาดว่าจะ ยังยืนหล่อพิงรถอยู่ที่เดิมแล้วก็โดดเข้าใส่เต็มหัวใจรักตัวกลัวตาย “ช่วยด้วย คุณคี มันจะฆ่าผม” ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ หมอหยุดหมาได้ด้วยสายตาครับ ไอ้จ๊อดเบรกเอี๊ยดฝุ่น ตลบ เดินวนดูท่าทีสักพักแล้วกลับหันหลังต้อนลูกน้องกลับไปง่ายๆ จนผมแทบจะ ลงกราบตีน “ฉันก�ำลังรออยู่ว่าอาจมีอะไรท�ำให้เธอเปลี่ยนใจ ไม่คิดว่าฉันจะเป็นหนี้บุญ คุญหมาพวกนี้” คุณคีก้มมองผมที่ยังเกาะเป็นตุ๊กแกผี “ว่าไง ข้าวเย็น” ที่แท้ก็เป็นประเภทไม่เห็นหน้าเจ้า พี่กินข้าวไม่ลง บอกกันแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ผมแสล็นแจ้นเสนอหน้านั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถด้วยความเบิกบาน คิดอยู่แต่ว่าอยาก จะไปจุบ๊ ๆ ไอ้จอ๊ ดกับพรรคพวกอยูใ่ นใจจนไม่ทนั สังเกตเห็นคนทีย่ นื มองตามรถด้วย อาการช็อกตาเหลือกไปแล้ว
30