Toen ik jong was | MDT Cultuur & Kunst by HUMINT Solutions

TOEN IK JONG WAS Verhalen van Amsterdammers verzameld door studenten van ROC Amsterdam

INTRODUCTIE .. In de afgelopen maanden gingen studenten van ROC Amsterdam in gesprek met Amsterdammers over hun jeugd. Groeiden zij op in de hoofdstad? Waar droomden ze als kind van om later te worden en waar speelden ze mee? Deze gesprekken vormden Deel 1 van MDT Cultuur & Kunst. Bij dit programma oefenen jongeren om als kennisdetective meer te leren van mensen dan je van tevoren verwacht. Hiervoor gaan zij in gesprek met ouderen (die wij vertellers noemen) om te speuren naar niet voor de hand liggende kennis en verhalen. MDT Cultuur & Kunst maakt deel uit van de landelijke Maatschappelijke Diensttijd, kortweg MDT. In dit tijdschrift lees je de verhalen die de studenten op het spoor zijn gekomen. En er komt nog meer. Tijdens deel 2 van het programma maken de jongeren namelijk een creatieve presentatie over alle verhalen. We zijn nu al benieuwd naar het eindresultaat. Maar nu eerst: Toen ik jong was!

en het favoriete speelgoed

DE VERHALEN VAN RIËTTE BRANDS SENNE & TES

DINA DAMAVE NAOMI & FLEUR

MARIJKE HUIGEN NENA & BODIEN

MARLIES GILLESEN MEREL & LOIS

ELLEN MULDER ESMEE

MIEKE VORAGEN NIENKE & JESSE

DOCENT ALEXANDER

RIËTTE BRANDS DOOR SENNE & TES

Riëtte Brands verhuisde na de oorlog van Nijmegen naar de Antillen. Ze was toen twee jaar oud en ging samen met haar broers en zusje voor het werk van haar vader op Aruba wonen. Ze woonden in een huis met een hele grote tuin waar ze regelmatig met z'n allen op grote schaal legertje speelden. De ouders van Riëtte waren heel erg diervriendelijk. Dit in combinatie met de grote tuin leverde twee honden en elf katten op. De hele familie Brands ging elke zondag zwemmen in de Baby Beach. Omdat Riëtte haar hele jeugd op Aruba woonde, zegt ze ook dat ze zich geen Nederlander voelt.

de Coca-Cola vrachtwagen (foto rechtsonder) was haar favoriet!

Op Aruba ging ze naar een katholieke school waar ze leerde bidden en biechten. Daar had ze wel Nederlandse leerkrachten en een relatief grote klas met dertig leerlingen. In de klas had ze maar één vriendin die ook wit was en de rest van de klas was wel Nederlands, maar had een andere afkomst. Surinaams, Chinees, Javaans en nog veel andere culturen. Verder was Aruba veel minder streng en men lette veel minder op je dan in Nederland. Dit merkte ze vooral toen ze in 1955 op 9-jarige leeftijd weer terug naar Nederland verhuisde en ze zich moest houden aan de veel strengere regels en omgeving.

Ze zag in Nederland voor het eerst haar familie. Ze had moeite om goed om te gaan met haar familie, aangezien ze nog nooit haar eigen familie had gesproken of gezien. Ze twijfelde zelfs over hoe ze haar familie moest aanspreken. Was dit bijvoorbeeld 'hoi neef' of een andere manier? Na een half jaar terug in Nederland wilde Riëtte graag iets in de huishouding of de zorg gaan doen. Dit is nooit gebeurd, ze is namelijk rechten gaan studeren. Na het afronden van deze studie is ze bij het Paleis van Justitie gaan werken als griffier. Dit houdt in dat ze tijdens een rechtszaak notities maakt van het proces. Riëtte had toen ook een hond. Deze nam ze altijd stiekem mee naar haar werk, zodat ze niet alleen was. Toen Riëtte ongeveer veertig jaar was raakte ze overwerkt. Ze kreeg toen een baan aangeboden als griffier bij het Gerechtshof. Deze heeft ze aangenomen. Vanaf haar 45ste wilde ze meubelmaker worden. Ze is toen allemaal cursussen gaan volgen om dat te doen. Ze is bijvoorbeeld een cursus gaan volgen voor timmeren en stofferen. Uiteindelijk is ze nooit meubelmaker geworden, maar de cursussen vond ze wel ontzettend leuk om te doen.

Volgens Riëtte is Aruba veel beter om in op te groeien dan Nederland. Toch is ze wel blij dat ze nu in Amsterdam woont. Nu is ze 75 jaar oud. Ze heeft een kat en een hond. Met haar handen werken vindt ze superleuk. Nu is ze vooral bezig met tuinieren en verbouwen.

DINA DAMAVE DOOR FLEUR & NAOMI

Wij zijn Fleur de Vries & Naomi Plas. Wij volgen de opleiding Manager Leisure and Hospitality op het ROCvA. Voor onze opleiding mochten we met ouderen praten. Wij hadden de lieve Dina Damave gesproken. Dina is geboren in 1944 tijdens de oorlog. Ze is geboren in het ziekenhuis van Haarlem, tijdens een bombardement op Ijmuiden. De vader van Dina was voor haar geboorte ondergedoken onder een trap. De vader van Dina wou bij de geboorte van zijn éérste kind zijn. Daarom verkleedde haar vader als oplossing zich als vrouw zodat hij onherkenbaar zou zijn voor de buitenwereld. Waarom haar vader onder was gedoken was omdat hij niet naar een werkkamp wou. Dina snapt tot op de dag van vandaag nog steeds niet dat mensen hem niet herkenden als man. Na de geboorte van Dina moesten haar ouders hulp vragen aan familie in Groningen omdat er hongerwinter was in Haarlem. Dus stuurde de familie in enveloppen melkpoeder op. Na Dina zijn er nog negen broers en zussen geboren. Wat Dina zich nog goed herinnerde van haar kindertijd is dat de buurvrouw wel eens schreeuwde, 'de koffie is van de bon!', toen de oorlog voorbij was. Dit was Dina haar éérste herinnering. Ze was toen ongeveer drie jaar oud. Dina vond het leven in een gezin met tien kinderen erg lastig. Het huis was erg klein voor het gezin vertelde ze.

maakte zelf boekjes van knipsels uit tijdschriften

Dina vond mode erg leuk. Daarom wou ze mode-ontwerpster worden. Toen ze twaalf jaar oud was maakte ze dan ook al haar eigen kleding. Dina vertelde over haar eerste grote liefde. Ze ging naar Parijs om daar te werken als au pair. Waar haar vriendin uit Haarlem ook al werkte. Voor au pairs waren nog geen goede regels. Hierdoor werden au pairs erg misbruikt voor hun werk. Zo werden zij onderbetaald of helemaal niet betaald. Op het instituut hollandaise, een groot gebouw waar ook andere landen iets deden, kwam een groep Nederlandse au pairs elke zondag bij elkaar en kreeg daar thee en koek. Ze vertelden dan hoe het au pairs-schap verliep. In veel gevallen werden ze behoorlijk uitgebuit. Dina hoorde, tijdens een bijeenkomst, mooie muziek. Zij ging natuurlijk op onderzoek uit waar de muziek vandaan kwam. Ze stond in een deuropening van een grote zaal. In die zaal waren allemaal mensen aan het dansen. Ze droegen prachtige jurken met juwelen en tiara's. Deze hadden ze op hun vlucht in hun kleding verstopt. Dina ging stiekem naar binnen. Het waren Russische vluchtelingen. Toen Dina eenmaal binnen was, kwam er een Russische jongen naar haar toegelopen. Hij vroeg haar ten dans. Ze vonden elkaar leuk en hij trakteerde haar op een terras. Dina dronk rode wijn en dat vond hij een beetje gek. Volgens hem dronken alleen arbeiders rode wijn.

Alles ging goed tussen hen en ze hadden een geweldige tijd samen. Tot Dina zwanger raakte, ze vertelde dit vol zenuwen aan hem. Hij zei dat hij dit niet kon hebben door zijn studie en hun leeftijd. Hij stuurde haar naar vrienden in de Franse stad Nice. Toen ze daar aankwam vertelden die vrienden haar dat ze niks voor haar konden doen. TIEN DAGEN zelf gezocht naar artsen die haar konden helpen, maar niemand wilde. Inmiddels had ze een brief gekregen van een Nederlandse vriend die haar verwees naar een dokter in Zurich. Ze ging daar heen in de hoop dat hij haar wilde helpen. Abortus plegen was verboden in die tijd. De dokter in Zwitserland was op vakantie. Ze moest twee weken wachten tot hij terugkwam. Haar geld raakte op en ze wist niet waar ze heen moest. Daarom klopte ze aan bij een klooster, daar kon Dina terecht. Wel in ruil dat ze hielp bij hete afwassen en andere klusjes. Na twee weken wachten was de dokter terug. Alles was goed gegaan en Dina ging weer terug naar Parijs. Tussen haar en die jongen kwam het niet meer goed. Hij moest zijn eindexamen architectuur afronden in Parijs en Dina ging weer terug naar Nederland. Ze heeft de Russische jongen nooit meer gesproken. Ze heeft ook nooit met iemand gesproken over de abortus. Met deze mooie verhalen hebben wij ook een heel mooi mens gesproken. Wij hopen dat Dina haar verhalen doorverteld mogen worden. Dina heeft veel meegemaakt in haar leven. Wij zijn blij dat ze deze verhalen met ons heeft gedeeld. Dina heeft ons geïnspireerd met haar verhalen. Daarom willen wij Dina erg bedanken voor alles.

MARIJKE HUIGEN DOOR BODIEN & NENA

Wij zijn Bodien en Nena van het ROC van Amsterdam. En voor MDT Cultuur & Kunst hebben we Marijke Huigen geïnterviewd. Wij gaan het in dit interview hebben over vroeger en wat Marijke in het leven allemaal heeft gedaan. Wie bent u en hoe zag uw leef omgeving eruit? Ik ben Marijke Huigen. Ik woon al mijn hele leven in Amsterdam. Ik ben geboren op de Keizersgracht. Hierna ben ik verhuisd naar de Theophilusstraat. Later heb ik in een studentenflat gewoond in Osdorp. En nu woon ik al 40 jaar in de Hillegomstraat. Vroeger woonde ik met mijn ouders en twee broers. De band met mijn familie was altijd erg goed. Ik heb een zoon en twee kleinkinderen waar ik graag op bezoek ga. Kunt u iets vertellen over vroeger? Vroeger was ik behoorlijk verlegen en tegelijkertijd hooghartig. Ik vond mijn jeugd een beetje saai. Ik woonde ook niet in een heel rijk gezin. Ik heb jeugdastma gehad en daardoor was ik vaak ziek en soms weinig op school. Mijn schoolperiode is mij dan ook erg bijgebleven. Vooral het moment dat ik ging studeren en op kamers ging wonen. Deze periode heb ik veel leuke dingen gedaan. Vroeger heb ik op de Mulo gezeten en later heb ik nog een opleiding MO Frans gedaan, deze heb ik alleen niet afgemaakt. Ik ben gestopt met die opleiding omdat ik daarnaast ook nog werkte en niet genoeg tijd had voor mijn schoolwerk.

speelde het liefst met poppen

Ik vond het werkleven ook makkelijker dan het schoolleven. Rond mijn 21e ben ik met vrienden voor het eerst naar Parijs geweest. Dit is het leukste moment dat me is bijgegeven. Wat voor werkervaring heeft u? Vroeger werkte ik bij Politieke jongeren, dit bedrijf gaf o.a. voorlichting aan jongeren op school over politiek. Ik was hier secretaresse. Hiermee ben ik gestopt omdat ik een kind kreeg. Een paar jaar later begon ik bij een filmdistributiebedrijf en zorgde voor de vertalingen en boekingen van films. Hiervoor regelde ik vertalers en zelf heb ik ook een aantal Franse films vertaald. Op dit moment doe ik vrijwilligerswerk bij Heen en Weer. Bij dit bedrijf rijden ze mensen rond in een Canta door Oud Zuid. Zelf doe ik het telefoonwerk daar. Ik had erg graag ook mensen willen rondbrengen maar dat kan helaas niet omdat ik geen rijbewijs heb. Weetjes? Vroeger heb ik op judo, zwemles en basketbal gezeten. Basketbal heb ik maar kort gedaan omdat ik niet lang genoeg was, dus ik was er snel op uitgekeken. Wat ik een goede film vind is The Father, dit is een Engelse film.

MARLIES GILLESEN

speelde graag buiten

DOOR LOIS & MEREL

Marlies Gillesen is vroeger geboren in Alkmaar, hier heeft ze 1,5 jaar gewoond. Marlies weet bijna niks van de tijd die ze in Alkmaar heeft gewoond. Toen ze anderhalf was is ze naar Harlingsveld Giessendam verhuisd, hier heeft ze 4 en een half jaar gewoond. Toen ze 6 was is ze verhuisd naar Vleuten. Daarna is ze verhuisd naar Amstelveen, hier heeft ze één jaar gewoond en is ze naar Amsterdam verhuisd. Hier heeft ze een tijdje gewoond en is daarna verhuisd naar Hoorn, hier heeft ze 4 jaar gewoond. Na Hoorn is ze weer teruggekomen naar Amsterdam, hier is ze nog een paar keer verhuisd maar woont nu nog steeds in hetzelfde huis op de Warmondstraat. Marlies is aan dit huis gekomen door haar schoonouders. Deze woonden in het appartement erboven en toen het huis onder hen vrij kwam is Marlies hier komen wonen. Marlies woont hier al 22 jaar. Marlies woont hier nu met haar man en haar hond. De man van Marlies heeft één dochter, hier kan ze goed mee omgaan en heeft ze een goede band mee. Zelf heeft Marlies geen kinderen. Voor de man waar ze nu mee samen is heeft ze nog een vriend gehad waar ze mee samen heeft gewoond en heeft ze een man gehad waar ze getrouwd mee is geweest. Marlies is al 29 jaar samen met haar man en ze zijn al 26 jaar getrouwd. Toen Marlies vroeger in Alkmaar woonde had ze veel vriendjes en vriendinnetjes waarmee ze veel aan het buitenspelen was,

de spelletjes die ze deden waren dan vooral oudhollandse spelletjes zoals slootjespringen, stoepranden, verstoppertje of tikkertje. Als er in de winter ijs op de sloot lag waren ze vooral te vinden op het ijs. Op school hield Marlies veel van gymmen, dat was iets wat ze echt leuk vond om te doen. Zelf heeft Marlies ook nog op turnen gezeten, wat ze veel heeft gedaan. Marlies vond de basisschool superleuk om te doen maar de middelbare school vond ze niet leuk, ze hield niet van leren. De basisschool heette de Torenpleinschool en die zat in Vleuten. En de middelbare school heette Van Asch van Wijck Mavo en die zat in Utrecht. Marlies is eerst op het lyceum begonnen en na het eerste jaar is ze een niveau teruggezet naar het Mavo. Ze is van het Mavo afgestudeerd en heeft een diploma daarvan. Toen Marlies uit huis ging heeft ze de opleiding ziekenverzorgende gedaan, maar die heeft ze niet afgemaakt. Die opleiding heeft ze 1 jaar gedaan. Ze is toen gaan werken bij een bank. En ze heeft voor 15 jaar bij een verzekeringsmaatschappij gewerkt. Daarna heeft ze weer de opleiding ziekenverzorgende gedaan. Toen was Marlies 36 jaar. Toen ze met deze opleiding klaar was, heeft ze de opleiding verpleegkundige gedaan. Toen ze klaar was heeft ze de opleiding medium care verpleegkundige gedaan.

Marlies had vroeger veel contact met haar vriendjes en vriendinnetjes, zowel op school als buiten school om. Als ze gingen afspreken waren ze vooral veel buiten te vinden. In de loop der jaren zijn er steeds minder mensen overgebleven waar ze nog contact mee hield. Na een aantal jaren had Marlies met niemand meer contact van haar schooltijd. Marlies heeft nu ook bijna geen contact met iemand, alleen nog met de mensen die dicht bij haar staan. Deze mensen zijn erg belangrijk voor haar. Marlies had geen doelen in haar leven, ze was daar erg nuchter onder, ze heeft altijd gezegd: ik zie wel hoe het leven gaat lopen en daar pas ik me bij aan. Wel wou ze altijd verpleegkundige worden, dit leek haar een supermooi beroep om uit te voeren. Deze droom is uitgekomen en niet voor een korte tijd ook, Marlies heeft 30 jaar als verpleegkundige gewerkt in het ziekenhuis. Voordat ze in het ziekenhuis is begonnen als verpleegkundige heeft ze ook nog 15 jaar bij een verzekeringsmaatschappij gewerkt. Nu is Marlies vrijwilliger bij 'heen en weer', dit doet zij met veel plezier. Marlies omschrijft haar leven als een goed leven; ze heeft in haar leven geen tegenslagen gehad. Tot een paar maanden terug, in december heeft Marlies een ongeluk gehad waardoor ze nu een paar maanden niet meer mag gaan lopen.

Marlies houdt juist van bezig zijn en ziet dit als een tegenslag in haar leven. Langzaamaan gaat het wel weer de goede kant op. Thuis heeft Marlies een fantastische man zitten die haar overal mee helpt en ook zijn dochter staat voor hen klaar. Marlies heeft zelf geen kinderen, wel kan ze het heel goed vinden met de dochter van haar man. Marlies heeft zelf alleen een hond die haar heel goed beschermt.

ELLEN MULDER

speelde vroeger met Lego

DOOR ESMEE

Mijn naam is Esmee de Vries en ik zit op het ROC van Amsterdam. Ik heb Ellen Mulder geïnterviewd. Ze is geboren in Amsterdam in de Sinjeur Semeynsstraat, maar na een jaar is ze verhuisd samen met haar ouders en zus naar Leiden. Daar kreeg ze nog een zusje en een broertje. Ze had vroeger veel huisdieren, namelijk meerdere honden, katten, vogels en ratjes. Ze heeft nu ook een hondje, te zien op de foto's, genaamd Eta. .

Vroeger vond ze het leuk om naar haar grootmoeder te gaan, te hockeyen en ze ging graag naar Zeeland om naar de zee te gaan. Daarnaast was ook skiën een van haar grote passies. Ze is na de middelbare school naar Groningen gegaan om daar op kamers te gaan. 20 jaar heeft ze gewerkt bij de ING als opleidingsadviseur en gaf daarvoor verschillende trainingen. Dit heette vroeger medewerker vorming en training. Ze vond het een heel erg leuke baan, maar na 20 jaar volgden verschillende reorganisaties elkaar in sneltempo op. Ellen voelde dat ze niet meer loyaal de doelstellingen kon uitdragen en stopte. Dit vond ze wel erg lastig. Daarna heeft ze haar eigen praktijk gehad. Hierin gaf ze lichaamsgerichte therapie waarbij klanten tijdens de 1,5 uur durende sessies werden gemasseerd en konden praten over hun problemen. Ze heeft 2 kinderen, maar geen kleinkinderen. Haar kinderen zijn rond de 30 jaar oud. Ze woont nu bij het Hoofddorpplein met haar hondje Eta. Ze wandelt graag met Eta, bijvoorbeeld bij het nieuwe meer. Ook doet ze nog vrijwilligerswerk. Ze heeft veel herinneringen aan vroeger. Ze ging graag naar familie, als ze dingen nodig had ging ze vaak naar de HEMA (daar slaagde ze eigenlijk altijd) en ze ging graag ergens wat eten en drinken.

In de zeventiger jaren waren er weinig terrassen, naast die op het Rembrandt- en Leidseplein. Ellen kwam graag op de Prinsengracht. Daar mocht je met je (bier)glas niet na een bepaalde tijd buiten zitten. Vanwege vergunningen en de zorg voor geluidsoverlast voor de buren. Dat heb je nu helemaal niet meer. Nog een verschil met vroeger en nu, is ontbijten buiten de deur. Vroeger kon je niet eventjes ontbijten in de ochtend zoals nu bij heel veel restaurantjes wel kan.

Ze ging vroeger ook schaatsen, zwemmen en roeien bij de Botshol. Dit is 10 minuten bij mij vandaan en daarover hebben wij dan ook dezelfde herinneringen. Ik herinneringen in de tijd van nu en Ellen herinneringen vanuit haar tijd. Vroeger deed ze ook graag bordspellen en balspellen met haar familie. Op vakantie naaide ze graag of kon ze zich vermaken met het plakken van steentjes op verschillende spullen. Ze heeft niet echt iets wat ze heel graag nog wilt doen maar het lijkt haar wel nog leuk om een stedentrip te maken. Ze had ook aan mij gevraagd om iets te vertellen over ecocide in dit magazine. Dat betekent dat wij als mensen willen stoppen met grootschalige vernietigingen van de natuur. Iedereen kan hier zelf aan meehelpen door aardebeschermer te worden voor een klein bedrag.

MIEKE VORAGEN DOOR JESSE & NIENKE

Wij hebben gesproken met Mieke Voragen. Ze is 66 jaar jong. Ze is geboren in Kerkrade in Limburg maar woont nu in Amsterdam al best lang, ze komt er dus niet vandaan. Ze heeft ook gestudeerd in Amsterdam. Ze vindt Amsterdam zo leuk vanwege de drukte en de mensen. Ze vond Kerkrade niet veel aan, dit viel zeker op toen ze ouder werd. Ze heeft 2 grote dochters, een van haar dochters woont in Australië en zij heeft 3 kinderen. Haar andere dochter heeft ook 3 kinderen. Ze heeft een sterke band met beide dochters. Ze vertelde ook dat haar dochter in Australië stiekem wel haar eigen dromen naleeft, maar Mieke gaf haar groot gelijk. Mieke doet heel veel beauty activiteiten en vindt het leuk om betrokken te zijn bij mensen en zoekt dus graag de verbinding op met anderen. De jeugd in Kerkrade en naar Amsterdam. Wat ze zich goed kon herinneren aan Kerkrade is dat er altijd genoeg kinderen waren om mee te spelen op straat. Ze zat op school in een klooster en daar zaten de jongens en meisjes apart van elkaar, dus ook in verschillende gebouwen. Dit zat ze zowel de middelbare schooltijd als de basisschooltijd. Ze heeft hier mooie herinneringen aan overgehouden, denk bijvoorbeeld aan over de schutting gluren bij de jongensscholen of slaappartijtjes bij vriendinnen. Ook was wiet net iets wat steeds populairder werd onder de jongeren destijds.

speelde vroeger met meccano & Lego

Er werd ook veel gedronken. Haar ouders hebben niet veel gelet op haar en ze mocht veel in tegenstelling tot haar leeftijdsgenootjes. In de opvoeding kon je dat merken aan haar oudere broers. Ze waren al snel het huis uit, dus zo gek was het niet dat zij dan ook het huis uit ging. Hier had ze niet zo veel mee. In die tijd was ze ook erg graag met haar vriendinnen te vinden bij feestjes (of fuifjes zoals ze dat beschreef) van de jongensschool. Er werd op de fuifjes waar ze was ook veel gedronken en gerookt en zelfs ook gesmoked. Hier had Mieke alleen niets mee. Toen ze 17 was besloot zij te stoppen met het VWO, ze vond er niet zoveel aan. Ze had besloten te gaan werken, ze ging werken op een druivenplantage en ging druiven plukken. Vanuit Parijs reisde zij naar verschillende plekken in Frankrijk. Dit ervaarde ze als een avontuur waar ze nog had gehoopt vele reizen uit te kunnen halen, dit is jammer genoeg nooit gebeurd. Ze ging na dit seizoen te hebben gewerkt weer terug naar Nederland. Coronatijd Ze heeft de coronatijd niet eenzaam ervaren, de tijd was zeer productief zelfs. Ze heeft samen met Jerry een buurttuintje gestart. Ze vertelde dat het haar goed deed om mensen bij elkaar te zien. Er kwamen ook mensen op af, of iemand die al 30 jaar bij haar in de straat woonde, maar die ze nooit had gezien, dat vond ze ook heel leuk. Naast dat het tuintje hielp heeft ze ook 2 hele leuke hondjes. Mensen herkennen haar hondjes ook in de buurt. Ze zijn erg schattig en komen graag bij je zitten.

DOCENT ALEXANDER OVER HET PROJECT

De afgelopen weken zijn mijn studenten hard bezig met een project dat gebaseerd is op de TINO methode. Tijdens dit project zijn de studenten aan de slag gegaan met het interviewen van zogeheten ‘’vertellers’’ om meer te weten over hoe deze vertellers in Amsterdam terecht zijn gekomen en wat ze in de stad allemaal hebben gedaan en meegemaakt. Op deze manier kwamen de studenten ook meer te weten over de jeugd die de vertellers hebben doorgemaakt en welke mijlpalen hierbij hoorden. Vervolgens hebben de studenten hier een prachtig artikel over geschreven. Ik ben ontzettend trots op al het werk dat ik gezien heb van de studenten en heb hierin ook de studenten nog beter leren kennen. De studenten zijn door de methodiek die TINO hanteert erg open en eerlijk geweest over hoe ze hun leven tot nu toe hebben geleefd en wat ze hebben mogen doormaken en leren van het leven.

Zo hebben veel studenten zich een weg weten te banen door verschillende niveaus en zijn ze uiteindelijk op de niveau 4 opleiding beland en hebben ze vaak nog grootse plannen voor daarna.

Zo hebben de studenten gedeeld over hoe ze hun jeugd hebben doorgebracht en hoe ze uiteindelijk in Amsterdam terecht zijn gekomen.

Als ik zelf naar het thema kijk, kan ik net zoals de studenten en vertellers zeggen dat mijn jeugd me heeft gevormd tot de uiteindelijke persoon die ik ben geworden. Zelf ben ik opgevoed in een dorpje onder de rook van Rotterdam, genaamd Barendrecht. Tijdens mijn jeugd wilde ik vaak nieuwe plekken ontdekken en ben ik veel gaan reizen, zo kwam ik al vroeg in landen als Spanje en Cuba terecht en begon mijn liefde voor de Spaanse taal te groeien.

De meeste studenten hebben laten zien dat hun weg naar de school waarop ze nu zitten, een niveau 4 Leisure en Hospitality, ook geen gemakkelijke was en dat hun jeugd ze vaak gevormd heeft tot de krachtige personen die ze nu zijn.

Dankzij de interviews die de studenten hebben gehouden met de vertellers raakten de studenten alleen nog maar meer geïnspireerd in het stellen van mooie doelen en kwamen de studenten erachter dat vrijwel niets onmogelijk is in het leven. Door de verhalen en lessen van de workshopgevers zijn de studenten ook gaan kijken naar hun eigen mijlpalen in hun leven. Zo leerden ze dat het leven je vormt tot de persoon die je nu bent en dat bepaalde momenten in je leven daar invloed op hebben. De studenten hebben deze mijlpalen vervolgens voor zichzelf allemaal genoteerd, zodat de studenten meer besef kregen over hun eigen jeugd en de mijlpalen die daarbij hoorden.

Ook was ik veel te vinden op campings en deed ik jarenlang animatiewerk in het veld. Uiteindelijk hebben deze mijlpalen mij gevormd tot docent Spaans en Animatie. Een beroep dat ik iedere dag opnieuw met volle overtuiging aanga. Dankzij de humor, open- en eerlijkheid van mijn studenten maak ik veel mooie momenten met ze mee en wordt lesgeven een vak dat iedere dag weer een andere mooie uitdaging is. De schoolcarrière van de studenten in Amsterdam zal voor de studenten ook weer een nieuwe mijlpaal zijn. De studenten zullen de komende tijd van april tot en met november op stage gaan op een vakantiepark of in een hotel. De studenten zullen als andere personen de opleiding gaan verlaten, en dat maakt mijn beroep ook fantastisch mooi. Wij docenten proberen er iedere dag voor te zorgen dat we de weg vrij maken voor studenten naar een mooi zelfstandig leven waarin zij een prachtige carrière tegemoet gaan. Ik hoop dat u van al het werk van de studenten heeft genoten. Met vriendelijke groeten,

Alexander van de Zande,

Docent Leisure aan het ROC van Amsterdam.

Toen ik jong was is een publicatie van MDT Cultuur & Kunst. Deze uitgave presenteert de gesprekken die studenten van ROC Amsterdam hebben gevoerd met vertellers uit Amsterdam, als onderdeel van hun Maatschappelijke Diensttijd (MDT) programma.

Ontwerp, redactie en lay-out: HUMINT Solutions Met dank aan: Alle vertellers uit Amsterdam en de deelnemende studenten van ROC Amsterdam. Meer weten? Ga naar www.mdtcultuurenkunst.nl Copyright © 2022 HUMINT Solutions