Bel e o dragón
CAPÍTULO 1 1 E o rei Astiages reuniuse cos seus pais, e Ciro de Persia recibiu o seu reino. 2 E Daniel conversou co rei e foi honrado entre todos os seus amigos. 3As Babilonias tiñan un ídolo, chamado Bel, e cada día gastaban doce grandes medidas de fariña fina, corenta ovellas e seis vasos de viño. 4 E o rei adorouno e ía diariamente adoralo, pero Daniel adoraba ao seu Deus. E o rei díxolle: Por que non adoras a Bel? 5 Quen respondeu e dixo: "Porque non podo adorar ídolos feitos coas mans, senón ao Deus vivo, que creou o ceo e a terra e ten soberanía sobre toda carne". 6 Entón díxolle o rei: "Non cres que Bel é un Deus vivo? Non ves canto come e bebe todos os días? 7 Entón Daniel sorriu e dixo: "O rei, non te enganes, porque isto non é máis que barro por dentro e bronce por fóra, e nunca comeu nin bebeu nada". 8 O rei enfadouse, chamou aos seus sacerdotes e díxolles: "Se non me dixedes quen é este que devora estes gastos, morreredes". 9 Pero se me certificas que Bel os devora, Daniel morrerá, porque blasfema contra Bel. E Daniel díxolle ao rei: "Que sexa segundo a túa palabra". 10Os sacerdotes de Bel eran sesenta e dez, ademais das súas mulleres e fillos. E o rei foi con Daniel ao templo de Bel. 11 Entón os sacerdotes de Bel dixeron: "Velaí, saímos; pero ti, rei, pon a carne e prepara o viño, pecha a porta e sela co teu selo; 12 E mañá, cando entres, se non descubres que Bel se devorou todo, sufriremos a morte; ou se non, Daniel, que fala en mentira contra nós. 13 E pouco o fixéronse, porque debaixo da mesa fixeran unha entrada privada, pola cal entraban continuamente e consumían esas cousas. 14Entón, cando saíron, o rei puxo carnes diante de Bel. Daniel mandara aos seus servos que levasen cinzas, e as que esparexesen por todo o templo diante do rei só, e saíron, pecharon a porta e selaron co selo do rei e partiron. 15E de noite viñeron os sacerdotes coas súas mulleres e fillos, como adoitaban facer, e comían e beberon todo. 16 Pola mañá levantouse o rei e Daniel con el. 17 E o rei dixo: "Daniel, están enteiras as focas? E dixo: "Si, rei, están enteiros". 18 E en canto abriu o dour, o rei mirou para a mesa e berrou a gran voz: Grande es ti, oh Bel, e contigo non hai engano ningún. 19 Entón Daniel riu e mantivo ao rei que non entrase e díxolle: "Velaí o pavimento e mira ben de quen son estes pasos". 20 E o rei dixo: "Vexo os pasos de homes, mulleres e nenos". E entón o rei enfadouse,
21 E colleron os sacerdotes coas súas mulleres e fillos, que lle mostraron as portas privadas por onde entraban, e consumiron as cousas que estaban sobre a mesa. 22 Por iso o rei matounos e entregou a Bel en poder de Daniel, quen destruíu a el e o seu templo. 23 E nese mesmo lugar había un gran dragón, ao que adoraban os de Babilonia. 24 E o rei díxolle a Daniel: "¿Queres dicir ti tamén que isto é de bronce? velaí que vive, come e bebe; non podes dicir que non é un deus vivo: por iso adorádeo. 25 Entón Daniel díxolle ao rei: "Adorarei ao Señor, o meu Deus, porque el é o Deus vivo". 26 Pero, rei, permíteme e matarei este dragón sen espada nin bastón. O rei dixo: "Déchoche permiso". 27 Entón Daniel colleu brea, graxa e cabelos, fíxoos xuntos e fixo terróns: isto púxoo na boca do dragón, e o dragón rompeu en pedazos. adoración. 28 Cando o souberon os de Babilonia, indignáronse moito e conspiraron contra o rei, dicindo: "O rei fíxose xudeu e destruíu a Bel, matou o dragón e matou aos sacerdotes". 29 Entón foron onda o rei e dixéronlle: "Líbranos a Daniel, ou destruíremos a ti e á túa casa". 30 Cando o rei viu que o presionaban moito, estando constrinxido, entregoulles a Daniel: 31 Quen o botou na fosa dos leóns, onde estivo seis días. 32 E no foso había sete leóns, e dábanlles cada día dous cadáveres e dúas ovellas, que entón non lles foron dadas para devorar a Daniel. 33 Había en Xudería un profeta chamado Habacuc, que fixera potaxe, partiu o pan nunha cunca e ía ao campo para traelo aos segadores. 34 Pero o anxo do Señor díxolle a Habacuc: "Vai, leva a cea que tes a Babilonia a Daniel, que está na fosa dos leóns". 35 E Habbacuc dixo: "Señor, nunca vin a Babilonia; tampouco sei onde está a guarida. 36 Entón o anxo do Señor colleuno pola coroa e levouno polos cabelos da súa cabeza e, pola vehemencia do seu espírito, púxoo en Babilonia sobre o foso. 37 E Habbacuc berrou, dicindo: Daniel, Daniel, toma a cea que Deus te enviou. 38 E Daniel dixo: "Lembrácheste de min, Deus; nin abandonaches aos que te buscan e te aman". 39 Daniel levantouse e comeu, e o anxo do Señor puxo de novo a Habacuc no seu lugar inmediatamente. 40 O sétimo día o rei foi chorar a Daniel, e cando chegou á fosa, mirou dentro e velaquí que Daniel estaba sentado. 41 Entón o rei berrou a gran voz, dicindo: "Grande es o Señor Deus de Daniel, e non hai outro fóra de ti". 42 E sacouno e botou á fosa os que foron a causa da súa destrución, e foron devorados nun momento diante da súa cara.