O primeiro evanxeo da infancia de Xesucristo CAPÍTULO 1 1 Os seguintes relatos atopamos no libro do sumo sacerdote Xosé, chamado por algúns Caifás 2 Conta que Xesús falou aínda cando estaba no berce e díxolle á súa nai: 3 María, eu son Xesús, o Fillo de Deus, a palabra que ti deches a luz segundo a declaración que che fixo o anxo Gabriel, e o meu pai envioume para a salvación do mundo. 4 No ano trescentos nove da era de Alexandre, Augusto publicou un decreto de que todas as persoas debían tributar no seu país. 5Xose levantouse, e con María, a súa esposa, foi a Xerusalén, e despois chegou a Belén, para que el e a súa familia fosen tributados na cidade dos seus pais. 6 E cando pasaron pola cova, María confesoulle a Xosé que chegou o momento do seu parto e que non podía ir á cidade, e díxolle: "Imos a esta cova". 7 Daquela o sol estaba moi preto de poñerse. 8 Pero Xosé marchou rapidamente para buscarlle unha parteira; e cando viu a unha vella hebrea que era de Xerusalén, díxolle: "Prega, ve aquí, boa muller, e entra nesa cova, e alí verás unha muller que está a punto de dar a luz". 9 Foi despois do solpor, cando a vella e Xosé con ela chegaron á cova, e ambos entraron nela. 10 E velaquí, todo estaba cheo de luces, maior que a luz das lámpadas e das velas, e maior que a luz do propio sol. 11 O neno foi entón envolto en pañales e chupando os peitos da súa nai Santa María. 12 Cando ambos viron esta luz, quedaron sorprendidos; a vella preguntoulle a Santa María: ¿Es ti a nai deste neno? 13 Santa María respondeulle: Ela estaba. 14 A vella dixo: "Es moi diferente de todas as demais mulleres". 15 Respondeu Santa María: "Como non hai neno coma o meu fillo, tampouco hai muller coma a súa nai". 16 A vella respondeu e dixo: "Oh miña Señora, vin aquí para obter unha recompensa eterna". 17 Entón a nosa Señora, Santa María, díxolle: Pon as mans sobre o neno; que, cando o fixo, quedou enteira. 18 E mentres ía saír, dixo: "De aquí en diante, todos os días da miña vida, atenderei e serei criada deste neno". 19 Despois disto, cando chegaron os pastores, prenderon lume e estaban moi contentos, apareceronlles o exército celestial, loubando e adorando ao Deus supremo. 20 E como os pastores estaban ocupados no mesmo traballo, a cova daquela parecía un templo glorioso, porque tanto as linguas dos anxos como dos homes uníronse para adorar e engrandecer a Deus, por mor do nacemento do Señor Cristo. 21 Pero cando a vella hebrea viu todos estes milagres evidentes, ela louvaba a Deus e dixo: Agradézoche, Deus, Deus de Israel, porque os meus ollos viron o nacemento do Salvador do mundo.
2 E a vella hebrea colleu o prepucio (outros din que colleu o cordón do embigo) e gardouno nunha caixa de alabastro con aceite vello de nardo. 3 E ela tivo un fillo que era boticario, ao que lle dixo: "Ten coidado de non vender esta caixa de alabastro de ungüento de nardo, aínda que che ofrezan trescentos denarios por ela". 4 Agora ben, esta é a caixa de alabastro que conseguiu María a pecadora, e derramou dela o ungüento sobre a cabeza e os pés do noso Señor Xesucristo, e limpouna cos pelos da súa cabeza. 5 Despois de dez días levárono a Xerusalén, e no corenta día do seu nacemento presentárono no templo diante do Señor, facéndolle as ofrendas axeitadas, segundo o requisito da lei de Moisés: o varón que abre o ventre será chamado santo para Deus. 6 Naquel tempo o vello Simeón viu que brillaba coma un alicerce de luz, cando Santa María a Virxe, a súa nai, o levaba nos seus brazos e encheuse do maior pracer ó velo. 7 E os anxos estiveron ao seu redor, adorándoo, como os gardas dun rei están ao seu redor. 8 Entón Simeón achegándose a Santa María, tendendo as mans cara a ela, díxolle ao Señor Cristo: Agora, o meu Señor, o teu servo marchará en paz, segundo a túa palabra; 9 Porque os meus ollos viron a túa misericordia, que preparaches para a salvación de todas as nacións; unha luz para todos os pobos e a gloria do teu pobo Israel. 10 Tamén estaba presente Ana, a profetisa e, acercándose, loubou a Deus e celebrou a felicidade de María. CAPÍTULO 3 1 E aconteceu que cando o Señor Xesús naceu en Belén, cidade de Xudea, en tempos do rei Herodes; os magos viñeron de Oriente a Xerusalén, segundo a profecía de Zoradascht, e trouxeron consigo ofrendas: ouro, incenso e mirra, e adoráronlle e ofrecéronlle os seus agasallos. 2 Entón a dama María colleu un dos seus pañales no que estaba envolto o neno e deulles en lugar dunha bendición, que recibiron dela como un nobre agasallo. 3 E ao mesmo tempo apareceulles un anxo coa forma daquela estrela que antes fora o seu guía na súa viaxe; a luz da cal seguiron ata que regresaron ao seu propio país. 4 Ao regresar os seus reis e príncipes achegáronse a eles preguntando: Que viran e que fixeran? Que tipo de viaxe e regreso tiveron? Que compañía tiñan na estrada? 5 Pero sacaron o pañal que lles dera Santa María, polo que celebraban unha festa. 6 E, segundo o costume do seu país, prenderon lume, adorárono. 7 E botando nel o pañal, o lume colleuno e gardouno. 8 E cando o lume foi apagado, sacaron o pañal ileso, coma se o lume non o tocara. 9 Entón comezaron a bicalo e poñérono sobre as súas cabezas e os ollos, dicindo: Esta é unha verdade sen dúbida, e é realmente sorprendente que o lume non puidese queimalo nin consumilo. 10 Entón tomárono e, co maior respecto, gardárono entre os seus tesouros. CAPÍTULO 4
CAPÍTULO 2 1 E cando chegou o momento da súa circuncisión, é dicir, o oitavo día, no que a lei mandaba circuncidar o neno, circuncidaronno na cova.
1 Herodes, ao decatarse de que os sabios tardaban e non volvían a el, convocou os sacerdotes e os sabios e díxome: "Dígame en que lugar debe nacer o Cristo? 2 E cando eles responderon, en Belén, cidade de Xudea, comezou a idear na súa mente a morte do Señor Xesucristo.
3 Pero un anxo do Señor apareceu a Xosé no seu sono e díxolle: Levántate, toma o neno e a súa nai e vai a Exipto en canto cante o galo. Así que ergueuse e foise. 4 E mentres reflexionaba sobre a súa viaxe, chegoulle a mañá. 5 Ao longo da viaxe romperon as cintos da sela. 6 E agora achegouse a unha gran cidade, na que había un ídolo, ao cal os outros ídolos e deuses de Exipto levaron as súas ofrendas e votos. 7 E a través deste ídolo había un sacerdote que o ministraba, quen todas as veces que Satanás falaba dese ídolo contaba as cousas que lles dicía aos habitantes de Exipto e daqueles países. 8 Este sacerdote tiña un fillo de tres anos, que estaba en posesión dunha gran multitude de demos, que pronunciaba moitas cousas estrañas, e cando os demos o apoderaron, andaba espido coa roupa rasgada, tirando pedras contra os que vía. 9 Preto daquel ídolo estaba a pousada da cidade, na que cando chegaron Xosé e Santa María, e se converteran naquela pousada, todos os habitantes da cidade quedaron abraiados. 10 E todos os maxistrados e sacerdotes dos ídolos reuníronse diante daquel ídolo e preguntaron alí, dicindo: Que significa toda esta consternación e pavor que caeu sobre todo o noso país? 11 O ídolo respondeulles: "Chegou aquí o Deus descoñecido, que é verdadeiramente Deus; tampouco hai ninguén ademais del, que sexa digno de adoración divina; porque é verdadeiramente o Fillo de Deus. 12 Pola súa fama tremeu este país, e á súa chegada está baixo a conmoción e consternación presentes; e nós mesmos asustamos a grandeza do seu poder. 13 E no mesmo instante este ídolo caeu, e á súa caída todos os habitantes de Exipto, ademais doutros, correron xuntos. 14Pero o fillo do crego, cando o seu habitual desorde chegou, entrando na pousada, atopou alí a Xosé e a Santa María, que todos os demais deixaran e abandonaron. 15 E cando a Señora Santa María lavaba os pañales do Señor Cristo e os colgou para secar nun poste, o neno endemoniado tirou un deles e púxoo na cabeza. 16 E entón os demos comezaron a saír da súa boca e voar en forma de corvos e serpes. 17A partir dese momento o neno foi sanado polo poder do Señor Cristo, e comezou a cantar loanzas e a dar grazas ao Señor que o curara. 18 Cando o seu pai viu que recuperaba o seu estado de saúde anterior, dixo: --Meu fillo, que che pasou e por que medios te curaches? 19 O fillo respondeulle: "Cando os demos me apoderaron, entrei na pousada, e alí atopei unha muller moi fermosa cun neno, cuxos pañales tiña pouco antes de lavar e colgaron nun poste". 20 Tomei un destes e púxeno na miña cabeza, e inmediatamente os demos deixaronme e fuxiron. 21 O pai alegrouse moito e dixo: "Meu fillo, quizais este neno sexa o fillo do Deus vivo, que fixo os ceos e a terra". 22 Pois en canto chegou entre nós, o ídolo rompeuse e todos os deuses caeron, e foron destruídos por un poder maior. 23 Entón cumpriuse a profecía que di: De Exipto chamei o meu fillo. CAPÍTULO 5 1Xosef e María, cando oíron que o ídolo estaba caído e destruído, apoderáronse de medo e temblor e dixeron: "Cando estabamos na terra de Israel, Herodes, querendo matar a Xesús, matou para iso a todos os bebés en Belén e nese barrio.
2 E non hai dúbida de que os exipcios, se veñen a escoitar que este ídolo está roto e caído, queimaranos con lume. 3 Foron, polo tanto, aos lugares secretos dos ladróns, que roubaron aos viaxeiros ao seu paso, os seus carruaxes e as súas roupas, e leváronos atados. 4 Estes ladróns ao chegar escoitaron un gran ruído, como o ruído dun rei cun gran exército e moitos cabalos, e as trompetas que soaban na súa Obertura desde a súa propia cidade, polo que se asustaron tanto que deixaron todo o seu botín. detrás deles, e voa con présa. 5Levantáronse disto os prisioneiros, soltáronse as ataduras uns aos outros, e collendo cada un as súas maletas, fóronse e viron a Xosé e María que se dirixían cara a eles, e preguntaron: Onde está ese rei, cuxo ruído escoitaron os ladróns achegarse. , e deixounos, para que agora saímos seguros? 6 Xosé respondeulle: "El virá detrás de nós. CAPÍTULO 6 1Entón entraron noutro onde había unha muller endemoniada e na que morara Satanás, aquel rebelde maldito. 2 Unha noite, cando foi buscar auga, non puido nin soportar a roupa, nin estar en ningunha casa; pero todas as veces que a ataban con cadeas ou cordóns, ela rompíaas e saía a lugares desertos, e ás veces, de pé onde se cruzaban os camiños, e nos adros das igrexas, tiraba pedras aos homes. 3 Cando Santa María viu este w home, compadeceuse dela; entón Satanás deixouna logo e fuxiu en forma de mozo, dicindo: Ai de min, por causa de ti, María e do teu fillo. 4 Entón a muller foi librada do seu tormento; pero considerándose espida, ruborizouse e evitou de ver a ningún home, e despois de poñerse a roupa, foise á casa e deu conta do seu caso ao seu pai e aos seus parentes, quen, como eran os mellores da cidade, agasallaron a St. María e Xosé co maior respecto. 5 Ao día seguinte pola mañá, tendo recibido suficientes víveres para o camiño, saíron deles, e pola tarde do día chegaron a outra cidade, onde estaba a piques de celebrarse un matrimonio; pero polas artes de Satanás e as prácticas dalgúns feiticeiros, a noiva quedou tan muda, que non puido nin abrir a boca. 6 Mais cando esta noiva muda viu entrar na cidade á Señora Santa María e levando nos seus brazos ao Señor Cristo, estendeu as mans cara ao Señor Cristo, colleuno nos seus brazos e abrazándoo moi a miúdo. bicouno, movéndoo continuamente e presionándoo contra o seu corpo. 7Enseguida soltoulle o fío da lingua, abriuse os oídos e empezou a cantar loanzas a Deus, quen a restaurara. 8Aquela noite houbo moita alegría entre os habitantes da cidade, que pensaban que Deus e os seus anxos baixaban entre eles. 9 Neste lugar permaneceron tres días, reuníndose co maior respecto e o máis espléndido entretemento. 10 E entón, sendo provistos pola xente de provisiones para o camiño, partiron e foron a outra cidade, na que se inclinaban a aloxarse, porque era un lugar famoso. 11Había nesta cidade unha señora que, mentres baixaba un día ao río para bañarse, velaquí, Satanás maldito saltaba sobre ela en forma de serpe. 12 E dobrause sobre o seu ventre, e todas as noites deitábase sobre ela. 13 Esta muller, vendo á Señora Santa María, e ó Señor Cristo o neno no seu seo, pediulle á Señora Santa María que lle dese o neno para que o bique e levase nos seus brazos. 14 Cando ela consentiu, e en canto a muller trasladou o neno, Satanás deixouna e fuxiu, e a muller xamais o viu.
15 Entón todos os veciños louvaron ao Deus Supremo, e a muller recompensábaos con ampla beneficencia. 16 Ao día seguinte a mesma muller trouxo auga perfumada para lavar ao Señor Xesús; e cando o lavou, conservou a auga. 17 E había alí unha nena, cuxo corpo estaba branco de lepra, quen sendo asperxida con esta auga e lavada, foi instantaneamente limpada da súa lepra. 18 Xa que logo o pobo dixo Sen dúbida Xosé e María, e aquel neno son deuses, pois non parecen mortais. 19 E cando se preparaban para marchar, a nena, que tiña a lepra, veu e pediu que lle permitisen ir con eles; así que consentiron, e a nena foi con eles ata. chegaron a unha cidade, na que estaba o pazo dun gran rei, e cuxa casa non estaba lonxe da pousada. 20Aquí quedaron, e cando a moza foi un día á muller do príncipe e atopouna en estado de tristeza e tristeza, preguntoulle a razón das súas bágoas. 21 Ela respondeu: "Non te sorprendas dos meus xemidos, porque estou nunha gran desgraza, da que non me atrevo a contar a ninguén. 22 Pero, di a moza, se me encomendas a túa queixa privada, quizais che atope un remedio. 23 Ti, pois, di a muller do príncipe, gardarás o segredo e non llo descubrirás a ninguén vivo! 24 Casei con este príncipe, que goberna como rei sobre grandes dominios e vivín moito tempo con el, antes de que tivese fillo de min. 25 Por fin concibín por el, pero ai! Eu pariín un fillo leproso; que, cando viu, non quixo que fose súa, senón que díxome: 26 Ou o matas, ou o mandas a algunha nodriza en tal lugar, para que nunca se oiga; e agora coidate; Nunca máis te verei. 27 Entón, aquí piño, lamentando as miñas miserables e miserables circunstancias. Ai, meu fillo! ai, meu home! Xa cho divulgei? 28 A nena respondeulle: "Atopei un remedio para a túa enfermidade, que che prometo, porque eu tamén estaba leproso, pero Deus me limpou, mesmo o que se chama Xesús, o fillo da Señora María". 29 A muller que preguntou onde estaba ese Deus, de quen falaba, a rapaza respondeulle que aloxa contigo aquí na mesma casa. 30 Pero como pode ser isto? di ela; Onde está el? Velaquí, respondeu a nena, Xosé e María; e o neno que está con eles chámase Xesús: e é el quen me librou da miña enfermidade e tormento. 31 Pero por que medios, di ela, estabas limpo da túa lepra? Non me dirás iso? 32 Por que non? di a nena; Tomei a auga coa que fora lavado o seu corpo e verteino sobre min, e a miña lepra desapareceu. 33A muller do príncipe levantouse entón e agasallounos, ofrecéndolles un gran banquete a Xosé entre un gran grupo de homes. 34 E ao día seguinte tomou auga perfumada para lavar ao Señor Xesús, e despois derramou a mesma auga sobre o seu fillo, que ela trouxera con ela, e o seu fillo quedou limpo ao instante da súa lepra. 35 Entón ela cantou grazas e loanzas a Deus, e dixo: Bendita sexa a nai que te pariu, Xesús! 36 Curas así a homes da mesma natureza que ti, coa auga coa que se lava o teu corpo? 37 Entón ofreceulle agasallos moi grandes á dama María e despediuna con todo o respecto.
CAPÍTULO 7 Chegaron despois a outra cidade e tiñan intención de aloxarse alí. 2En consecuencia foron á casa dun home, que estaba recén casado, pero por influencia dos feiticeiros non puido gozar da súa muller: 3Pero aquelas noites aloxáronse na súa casa, o home quedou libre da súa desorde: 4 E cando se estaban preparando pola mañá cedo para avanzar na súa viaxe, o novo casado impediunos e proporcionoulles un nobre entretemento? 5 Pero ao día seguinte, chegaron a outra cidade e viron a tres mulleres que saían dun sepulcro con gran choro. 6 Ó velos Santa María, díxolle á rapaza que era a súa compañeira, dicíndolles: Vaite e pregúntalles, que lles pasa e que desgraza lles ocorreu? 7 Cando a moza preguntoulles, non lle contestaron, pero volveron a preguntarlle: Quen sodes e onde vades? Porque o día está lonxe, e a noite está preto. 8Somos viaxeiros, di a moza, e buscamos pousada onde aloxarse. 9 Eles responderon: "Vai connosco e aloxa connosco". 10 Despois seguíronos e introducíronse nunha casa nova, ben amoblada con todo tipo de mobles. 11 Xa era tempo de inverno, e a nena entrou no salón onde estaban estas mulleres, e atopounas chorando e lamentándose, como antes. 12 Ao carón deles estaba unha mula cuberta de seda e un colar de ébano que colgaba do seu pescozo, á que bicaron e daban de comer. 13 Pero cando a moza dixo: "Que guapa, mulleres, esa mula é! responderon chorando e dixeron: Esta mula, que ves, era o noso irmán, nacido desta mesma nai ca nós. 14 Porque cando o noso pai morreu e deixounos unha propiedade moi grande, e nós só tiñamos a este irmán, e esforzámonos por procurarlle unha parella adecuada, e pensamos que se casaría como outros homes, unha muller vertixinosa e celosa engaiolouno sen o noso coñecemento. 15 E nós, unha noite, un pouco antes do día, mentres as portas da casa estaban todas pechadas, vimos que o noso irmán era mudado nunha mula, como agora ves que é: 16 E nós, na melancólica condición na que nos ves, sen ter pai que nos consolase, aplicamos a todos os sabios, magos e adiviños do mundo, pero non nos serviron de nada. 17As veces que nos vemos oprimidos pola dor, levantámonos e imos con esta nosa nai ao sepulcro de noso pai, onde, cando choramos abondo, volvemos á casa. 18 Cando a moza oíu isto, díxolle: "Anímate e cesa os teus medos, porque tes preto un remedio para as túas aflicións, mesmo entre ti e no medio da túa casa. 19 Porque eu tamén estaba leproso; pero cando vin a esta muller e a este neno con ela, que se chama Xesús, asperguei o meu corpo coa auga coa que o lavara a súa nai, e deseguido quedei sanado. 20 E estou seguro de que tamén é capaz de aliviarvos da vosa angustia. Por iso, levántate, vai á miña dona, María, e cando a teñas traída ao teu salón, descúbrelle o segredo, ao mesmo tempo, suplicándolle sinceramente que compadeza o teu caso. 21 Axiña que as mulleres escoitaron o discurso da nena, dirixíronse apresuradamente cara á Señora Santa María, presentáronse a ela e, sentándose diante dela, choraron. 22 E dixo: Ó nosa Señora Santa María, compadecede das vosas criadas, que non temos xefe de familia, ninguén máis vello ca nós; ningún pai, nin irmán para entrar e saír antes que nós.
23Pero esta mula, que ves, era o noso irmán, que algunha muller por bruxería levou a esta condición que ves: por iso, rogámosche que nos compaixades. 24 Entón Santa María entristeceuse polo seu caso, e collendo o Señor Xesús, púxoo no lombo da mula. 25 E díxolle ao seu fillo: "Oh, Xesucristo, restaura (ou cura) a esta mula segundo o teu extraordinario poder, e concédelle volver ter a forma de home e de criatura racional, como tiña antes. 26 Isto apenas o dixo a dama Santa María, pero a mula pasou inmediatamente a unha forma humana e converteuse nun mozo sen deformidade ningunha. 27 Entón el, a súa nai e as irmás adoraron á Señora Santa María, e levantando o neno sobre as súas cabezas, bicárono e dixeron: Bendita sexa a túa nai, Xesús, Salvador do mundo! Benaventurados os ollos tan felices de verte. 28Entón as dúas irmás dixéronlle á súa nai: "De certo, o noso irmán recuperou a súa forma antiga grazas á axuda do Señor Xesucristo e á bondade daquela nena que nos falou de María e do seu fillo". 29 E na medida en que o noso irmán é solteiro, convén que o casemos con esta moza a súa criada. 30 Cando consultaron a María neste asunto, e ela dera o seu consentimento, fixeron unha voda espléndida para esta moza. 31 Así que a súa tristeza converteuse en ledicia e o seu loito en ledicia, comezaron a alegrarse. e alegrarse, e cantar, sendo vestidos co seu traxe máis rico, con pulseiras. 32 Despois glorificaron e louvaron a Deus, dicindo: Xesús, fillo de David, que cambias a tristeza en alegría e o loito en alegría! 33 Despois disto, Xosé e María estiveron alí dez días, e marcharon, recibindo gran respecto daquela xente; 34 Quen, cando se despediron deles e voltaron á casa, berraban: 35 Pero sobre todo a nena. CAPÍTULO 8 1 Na súa viaxe de alí chegaron a un país deserto, e dixéronlles que estaba inzado de ladróns; así que Xosé e Santa María preparáronse para pasar por ela de noite. 2 E mentres ían, velaquí que viron dous ladróns durmindo no camiño, e con eles un gran número de ladróns, que eran os seus compañeiros, tamén durmindo. 3 Os nomes destes dous eran Tito e Dumaco; e Tito díxolle a Dumaco: "Pégoche que vaian tranquilamente a esas persoas, para que a nosa compañía non se dea conta deles". 4Pero Dumaco negouse, Tito volveu a dicir: "Dareiche corenta grañones, e toma como prenda o meu cinto, que lle deu que xa falaba, para que non abrise a boca nin faga ruído". 5 Cando a Señora Santa María viu a bondade que lles facía este ladrón, díxolle: O Señor Deus recibirache á súa dereita e perdónache os teus pecados. 6 Entón respondeulle o Señor Xesús e díxolle á súa nai: Cando pasen os trinta anos, nai, os xudeus crucificaránme en Xerusalén; 7 E estes dous ladróns estarán comigo ao mesmo tempo na cruz, Tito á miña dereita e Dumaco á miña esquerda, e desde ese momento Tito irá diante de min ao paraíso: 8 E cando ela dixo: "Deus non sexa esta a túa sorte, fillo meu, foron a unha cidade na que había varios ídolos; que, en canto se achegaron a ela, converteuse en outeiros de area. 9 Por iso foron a aquel sicómoro, que agora se chama Matarea; 10 E en Matarea o Señor Xesús fixo brotar un pozo, no que Santa María lavaba o seu abrigo;
11 E naquel país prodúcese ou medra un bálsamo da suor que baixaba alí do Señor Xesús. 12De alí dirixíronse a Menfis, viron ao Faraón e estiveron tres anos en Exipto. 13 E o Señor Xesús fixo moitos milagres en Exipto, que non se atopan nin no Evanxeo da Infancia nin no Evanxeo da Perfección. 14 Ó cabo de tres anos volveu de Exipto, e cando chegou a Xudas, Xosé tiña medo de entrar; 15 Porque ao oír que Herodes morrera e que no seu lugar reinaba o seu fillo Arquelao, tivo medo; 16 E cando foi a Xudea, apareceulle un anxo de Deus e díxolle: "Oh Xosé, vai á cidade de Nazaret e quédate alí". 17 É realmente estraño que el, que é o Señor de todos os países, sexa levado así para atrás e para adiante por tantos países. CAPÍTULO 9 1 Cando chegaron despois á cidade de Belén, atoparon alí varios moquillos moi desesperados, que resultaron tan molestos para os nenos ao velos, que a maioría deles morreron. 2 Había alí unha muller que tiña un fillo enfermo, a quen trouxo, cando estaba a punto de morrer, á Señora Santa María, que a viu cando estaba lavando a Xesucristo. 3 Entón dixo a muller: "Oh, miña Señora María, mira este meu fillo, que está aflixido de dores terribles". 4 Santa María, ó escoitala, díxolle: Toma un pouco daquela auga coa que lavei ao meu fillo e espolvoreo sobre el. 5 Entón tomou un pouco daquela auga, como mandara Santa María, e asperxeuna sobre o seu fillo, que estando canso das súas violentas dores, quedara durmido; e despois de durmir un pouco, espertou perfectamente e recuperouse. 6 A nai, moi contenta deste éxito, foi de novo a Santa María, e Santa María díxolle: Gloria a Deus, que curou a este teu fillo. 7Había no mesmo lugar outra muller, veciña dela, cuxo fillo xa estaba curado. 8 O fillo desta muller padecía a mesma enfermidade e xa tiña os ollos case pechados e ela lamentaba por el día e noite. 9 A nai do neno que foi curado, díxolle: Por que non traes o teu fillo a Santa María, como eu lle trouxen o meu fillo, cando estaba na agonía da morte; e foi curado por aquela auga coa que se lavaba o corpo do seu fillo Xesús? 10 Cando a muller oíu dicir isto, ela tamén foi e, despois de procurar a mesma auga, lavou con ela ao seu fillo, co cal o seu corpo e os seus ollos quedaron inmediatamente restaurados ao seu estado anterior. 11 E cando trouxo o seu fillo a Santa María e lle abriu o seu caso, mandoulle dar grazas a Deus pola recuperación da saúde do seu fillo, e non contar a ninguén o que acontecera. CAPÍTULO 10 1 Na mesma cidade había dúas mulleres dun mesmo home, que tiñan cada unha un fillo enfermo. Un deles chamábase María e o seu fillo chamábase Caleb. 2 Ela ergueuse, e collendo o seu fillo, foi onda a Señora Santa María, a nai de Xesús, e ofreceulle unha alfombra moi fermosa, dicindo: "Oh, miña Señora María, acepta esta alfombra miña, e no canto dela dáme unha pequena pano de pañal. 3 María aceptou isto, e cando a nai de Caleb se foi, fíxolle un pañal ao seu fillo, púxoo e a enfermidade quedou curada; pero morreu o fillo da outra muller. 4 Entón xurdiu entre eles unha diferenza de facer os negocios da familia por turnos, cada unha semana.
5 E cando chegou a quenda de María, a nai de Caleb, que estaba quentando o forno para cocer o pan, e foi buscar a comida, deixou ao seu fillo Caleb xunto ao forno; 6 A quen, a outra muller, o seu rival, vendo que estaba soa, colleuno e botouno no forno, que estaba ben quente, e logo marchou. 7 María, ao regresar, viu ao seu fillo Caleb tirado no medio do forno rindo, e o forno estaba tan frío coma se non se quentase antes, e soubo que o seu rival, a outra muller, o botara ao lume. 8 Cando o sacou, levouno á Señora Santa María e contoulle a historia, a quen ela respondeu: "Cállate, preocúpame que non fagas saber este asunto". 9 Despois disto, a súa rival, a outra muller, mentres estaba sacando auga no pozo, e viu a Caleb xogando ao carón do pozo, e que non había ninguén preto, colleuno e botouno no pozo. 10 E cando uns homes viñeron buscar auga do pozo, viron ao neno sentado na superficie da auga e sacárono con cordas, e quedaron moi sorprendidos do neno e louvaron a Deus. 11 Entón veu a nai, levouno e levouno á Señora Santa María, lamentándose e dicindo: Señora miña, mira o que lle fixo o meu rival ao meu fillo e como o botou no pozo, e eu non o fago. pregunta, pero unha vez ou outra será a ocasión da súa morte. 12 Santa María respondeulle: Deus reivindicará a túa causa prexudicada. 13 Polo tanto, poucos días despois, cando a outra muller chegou ao pozo para sacar auga, o seu pé quedou enredado na corda, de modo que caeu de cabeza no pozo, e os que correron para socorrela, atoparon o seu cranio roto e ósos machucados. 14 Así que chegou mal, e nela cumpriuse aquel dito do autor: Cavaron un pozo e afondárono, pero caeron eles mesmos no pozo que prepararon. CAPÍTULO 11 1 Outra muller daquela cidade tiña tamén dous fillos enfermos. 2 E cando un morreu, a outra, que xacía a piques de morrer, colleu nos seus brazos á Señora Santa María, e entre bágoas dirixiuse a ela, dicindo: 3 Oh, miña Señora, axúdame e aliviame; pois tiven dous fillos, o un que acabo de enterrar, o outro que vexo que está a piques de morrer, velaí como busco con fervor o favor de Deus e lle rogo. 4 Entón ela dixo: Señor, ti es misericordioso, misericordioso e bondadoso; dechesme dous fillos; un deles tomaches para ti, aforrame a este outro. 5 Santa María, entendendo entón a grandeza da súa dor, compadeceuse dela e díxolle: Pon o teu fillo no leito do meu fillo e cúbreo coas súas roupas. 6 E cando ela o colocara na cama na que estaba deitado Cristo, no momento en que a morte lle pechaba os ollos; en canto chegaba ao neno o cheiro das vestiduras do Señor Xesucristo, abríronlle os ollos, e chamando a gran voz á súa nai, pediulle pan, e cando o recibiu, mamábao. 7 Entón a súa nai dixo: "Oh, Señora María, agora estou seguro de que os poderes de Deus habitan en ti, para que o teu fillo poida curar nenos que son da mesma especie ca el, en canto toquen as súas vestiduras". 8 Este neno que foi así curado, é o mesmo que no Evanxeo se chama Bartolomé. CAPÍTULO 12 1 De novo houbo unha muller leprosa que foi á Señora Santa María, a nai de Xesús, e díxolle: Señora miña, axúdame.
2 Respondeu Santa María, que axuda desexas? É ouro ou prata, ou que o teu corpo estea curado da súa lepra? 3 Quen, di a muller, me pode conceder isto? 4 Díxolle Santa María: Agarda un pouco ata que lave ao meu fillo Xesús e o deito. 5 A muller agardou, segundo lle mandaron; e María, poñendo na cama a Xesús, dándolle a auga coa que lavara o seu corpo, díxolle: Toma un pouco da auga e bótaa sobre o teu corpo. 6 O que, cando o fixo, púxose limpo ao instante, loubou a Deus e deulle grazas. 7Despois de permanecer con ela tres días, marchou: 8 E entrando na cidade, viu a un príncipe, que casara coa filla doutro príncipe; 9 Pero cando chegou a vela, percibiu entre os seus ollos os sinais de lepra coma unha estrela, e entón declarou o matrimonio disolto e nulo. 10 Cando a muller viu a estas persoas nesta condición, sumamente tristes e derramando abundantes bágoas, preguntoulles o motivo do seu choro. 11 Eles responderon: "Non investiguedes sobre as nosas circunstancias; porque somos capaces de declarar as nosas desgrazas a calquera persoa. 12 Pero aínda así insistiu e pediu que lle comunicasen o seu caso, insinuando que quizais puidese dirixirlles un remedio. 13Entón, cando lle mostraron á moza e os sinais da lepra que lle apareceron entre os ollos, 14 Ela dixo: "Eu tamén, a quen ves neste lugar, padecía o mesmo moquillo; e ía facer algún negocio a Belén, entrei nunha cova e vin unha muller chamada María, que tiña un fillo chamado Xesús. 15 Ela, ao verme leproso, preocupouse por min e deume auga coa que lavara o corpo do seu fillo; con iso espolvorei o meu corpo e quedei limpo. 16 Entón estas mulleres dixeron: -¿Queres, señora, ir connosco e mostrarnos a señora Santa María? 17 Ao que ela consentindo, levantáronse e foron á Señora Santa María, levando consigo presentes moi nobres. 18 E cando entraron e ofrecéronlle os seus presentes, mostráronlle á moza leprosa o que levaban consigo. 19 Entón santa María dixo: A misericordia do Señor Xesucristo descansa sobre ti; 20 E dándolles un pouco daquela auga coa que ela lavara o corpo de Xesucristo, mandoulles lavar con ela ao enfermo; que cando o fixeran, ela estaba agora curada; 21 Entón eles, e todos os que estaban presentes, louvaron a Deus; e, cheos de alegría, volveron á súa propia cidade e louvaron a Deus por iso. 22 Entón o príncipe, ao saber que a súa muller estaba curada, levouna á casa e fixo un segundo matrimonio, dando grazas a Deus pola recuperación da saúde da súa muller. CAPÍTULO 13 1 Tamén había unha nena que estaba aflixida por Satanás; 2 Porque ese espírito maldito apareceu con frecuencia a ela en forma de dragón, e estaba inclinado a tragalo, e succionara todo o seu sangue de tal xeito que parecía un cadáver morto. 3 Cada vez que ía en si mesma, coas mans retorcidas na cabeza, berraba: ¡Ai, ai de min, que non hai ninguén que me poida librar daquel dragón impío! 4 O seu pai e a súa nai, e todos os que estaban arredor dela e a vían, choraban e choraban por ela; 5 E todos os que estaban presentes estarían especialmente tristes e chorando cando a oían chorar e dicir: Meus irmáns e amigos, non hai ninguén que me poida librar deste asasino?
6Entón a filla do príncipe, que fora curada da súa lepra, ao escoitar a queixa daquela moza, subiu ao alto do seu castelo, e viu que tiña as mans torcidas sobre a cabeza, derramando un torrente de bágoas, e todo o as persoas que estaban sobre ela en pena. 7Entón ela preguntoulle ao home do posuído: Se a nai da súa muller vivía? Díxolle: Que o seu pai e a súa nai estaban vivos. 8 Entón mandou enviar a súa nai a ela: a quen, cando a viu vir, díxolle: ¿É esta nena posuída a túa filla? Ela xemendo e lamentando dixo: Si, señora, eu a aburrira. 9 A filla do príncipe respondeulle: "Dáme a coñecer o segredo do seu caso, porque che confeso que estaba leproso, pero a señora María, a nai de Xesucristo, curoume. 10 E se queres que a túa filla sexa restaurada ao seu estado anterior, lévaa a Belén e pregunta por María, a nai de Xesús, e non dubides que a túa filla será curada; pois non cuestiono pero volverás á casa con moita alegría pola recuperación da túa filla. 11 En canto rematou de falar, ergueuse e foi coa súa filla ao lugar indicado e a María, e contoulle o caso da súa filla. 12 Cando Santa María escoitou a súa historia, deulle un pouco da auga coa que lavara o corpo do seu fillo Xesús, e mandou que a botase sobre o corpo da súa filla. 13 Así mesmo, ela deulle un dos pañales do Señor Xesús, e díxolle: Toma este pañal e móstrallo ao teu inimigo tantas veces como o vexas. e mandounos en paz. 14 Despois de que deixaran aquela cidade e volveron á casa, e chegou o momento no que Satanás acostumaba a apoderarse dela, no mesmo momento apareceulle este espírito maldito en forma de dragón enorme, e a rapaza que o viu tiña medo. . 15 A nai díxolle: "Non teñas medo filla; déixao en paz ata que se achegue a ti! despois móstralle o pañal que nos regalou a Señora María, e veremos o suceso. 16Satán vindo entón coma un dragón terrible, o corpo da nena tremeu de medo. 17 Pero en canto ela puxo o pañal sobre a súa cabeza e os seus ollos, e llo mostrou, axiña saíron do pañal chamas e carbóns ardentes, e caeu sobre o dragón. 18 Ai! que milagre foi este que se fixo: en canto o dragón viu o pañal do Señor Xesús, saíu lume e esparexeuse sobre a súa cabeza e os seus ollos; de xeito que berrou a gran voz: Que teño que ver eu contigo, Xesús, fillo de María, onde fuxirei de ti? 19Así que retrocedeu moi asustado e deixou á rapaza. 20 E ela foi librada deste problema, e cantou loanzas e grazas a Deus, e con ela a todos os que estaban presentes na realización do milagre.
7 E como non podía facelo, golpeou a Xesús no lado dereito e berrou. 8 E no mesmo intre saíu Satanás do neno e fuxiu coma un can tolo. 9 Este mesmo neno que golpeou a Xesús, e do que Satanás saíu en forma de can, foi Xudas Iscariote, quen o entregou aos xudeus. 10 E no mesmo costado no que Xudas o golpeou, os xudeus atravesárono cunha lanza. CAPÍTULO 15 1 E cando o Señor Xesús tiña sete anos, estivo un día con outros rapaces seus compañeiros da mesma idade. 2 Que cando xogaban, facían barro en varias formas, a saber, burros, bois, paxaros e outras figuras, 3 Cada un presumíndose da súa obra e procurando superar ao resto. 4Entón o Señor Xesús díxolles aos rapaces: Vou mandar andar estas figuras que fixen. 5 E enseguida mudáronse, e cando el lles mandou volver, volveron. 6 Tamén fixera as figuras de paxaros e pardais que, cando mandaba voar, voaban, e cando mandou parar, paraban; e se lles daba de comer e de beber, comían e bebían. 7 Cando por fin marcharon os rapaces e contaron estas cousas aos seus pais, os pais dixéronlles: "Coidado, fillos, polo futuro da súa compañía, que é un feiticeiro; evitalo e evitalo, e a partir de agora nunca xogar con el. 8 Tamén un día, estando o Señor Xesús xogando cos rapaces e correndo, pasou pola tenda dun tintoreiro, que se chamaba Salem. 9 E había na súa tenda moitas pezas de tea da xente daquela cidade, que deseñaron para tinguir de varias cores. 10Entón o Señor Xesús entrando na tenda do tintor, colleu todos os panos e botounos no forno. 11 Cando Salem chegou á casa e viu os panos estragados, comezou a facer un gran ruído e a reprender ao Señor Xesús, dicindo: 12 Que me fixeches, fillo de María? A min maísteches tanto a min como aos meus veciños; todos desexaban os seus panos dunha cor adecuada; pero .ti viñeches e estragounas todas. 13 O Señor Xesús respondeulle: "Vou cambiar a cor de cada pano pola cor que queres; 14 E entón comezou a sacar os panos do forno, e tingíronse todos das mesmas cores que o tintoreiro desexaba. 15 E cando os xudeus viron este milagre sorprendente, louvaron a Deus.
CAPÍTULO 14 CAPÍTULO 16 1 Tamén vivía alí outra muller, cuxo fillo estaba posuído por Satanás. 2 Este neno, chamado Xudas, tantas veces que Satanás o apoderaba, estaba inclinado a morder a todos os que estaban presentes; e se non atopaba a ninguén preto del, mordía as súas propias mans e outras partes. 3 Pero a nai deste neno miserable, ao oír falar de Santa María e do seu fillo Xesús, ergueuse deseguida e, collendo o seu fillo en brazos, levouno á Señora María. 4 Mentres tanto, Santiago e Xose levaran o neno, o Señor Xesús, para xogar no seu momento con outros nenos; e cando saíron, sentáronse e o Señor Xesús con eles. 5Entón veu Xudas, que estaba en posesión, e sentouse á dereita de Xesús. 6Cando Satanás estaba actuando sobre el como de costume, púxose a morder ao Señor Xesús.
1 E Xosé, a onde fose na cidade, levou consigo ao Señor Xesús, onde foi enviado a traballar para facer portas, ou cubos de leite, ou peneiras ou caixas; o Señor Xesús estaba con el a onde ía. 2 E sempre que Xosé tiña algo no seu traballo, para facer máis longo ou máis curto, ou máis ancho ou máis estreito, o Señor Xesús tendía a man cara a el. 3 E logo pasou a ser o que José quería. 4 Para que non tivese necesidade de rematar nada coas súas propias mans, pois non era moi hábil no seu oficio de carpinteiro. 5 Certo tempo o rei de Xerusalén mandou chamalo e díxolle: "Quero que me fagas un trono das mesmas dimensións que aquel lugar no que adoito sento".
6 Xosé obedeceu, e inmediatamente comezou a obra, e estivo dous anos no pazo do rei antes de que o rematase. 7 E cando chegou a fixala no seu lugar, atopou que lle faltaban dous vanos a cada lado da medida sinalada. 8 O que, ao ver o rei, enfadouse moito con Xosé; 9 E Xosé, temeroso da ira do rei, foi para a cama sen cear, sen tomar nada para comer. 10 Entón o Señor Xesús preguntoulle: ¿De que tiña medo? 11 Xosé respondeulle: "Porque perdín o meu traballo no traballo que estiven estes dous anos". 12 Díxolle Xesús: "Non temas nin te derribes; 13 Agárrate a un lado do trono, e eu farei o outro, e levarémolo ás súas xustas dimensións. 14 E cando Xosé fixo o que dixo o Señor Xesús, e cada un deles estirou o costado con forza, o trono obedeceu e foi levado ás dimensións adecuadas do lugar: 15 O que milagre, cando os que estaban alí viron, quedaron abraiados e louvaron a Deus. 16O trono estaba feito da mesma madeira que existía en tempos de Salomón, é dicir, madeira adornada con varias formas e figuras. CAPÍTULO 17 1 Outro día, o Señor Xesús, saíndo á rúa, e ao ver uns rapaces que se atopaban para xogar, uniuse á súa compañía: 2 Pero cando o viron, agocháronse e deixárono para que lles buscase: 3 O Señor Xesús chegou á porta dunha casa e preguntou a unhas mulleres que estaban alí paradas: Onde foron os rapaces? 4 E cando eles responderon: "Que alí non había ninguén; o Señor Xesús dixo: Quen son os que vedes no forno? 5 Eles responderon: "Eran nenos de tres anos". 6 Entón Xesús berrou en voz alta e díxolle: Said aquí, rapaces, ó voso pastor. 7 E logo saíron os rapaces coma cabritos, e saltaron arredor del; que cando as mulleres viron, quedaron moi abraiadas e tremeron. 8 Entón adoraron ao Señor Xesús e suplicáronlle: "O noso Señor Xesús, fillo de María, ti es verdadeiramente o bo pastor de Israel! ten piedade das túas servais, que están diante de ti, que non dubidan, pero que ti, Señor, viñeches para salvar e non para destruír. 9 Despois diso, cando dixo o Señor Xesús, os fillos de Israel son como etíopes entre o pobo; as mulleres dixeron: Ti, Señor, sabes todas as cousas, nin se che oculta nada; pero agora rogámosche e imploramos a túa misericordia que devolvas a aqueles rapaces ao seu estado anterior. 10 Entón Xesús dixo: "Ven aquí, rapaces, e imos xogar; e inmediatamente, en presenza destas mulleres, os cativos foron cambiados e devolvéronse a forma de rapaces. CAPÍTULO 18 1 No mes de Adar, Xesús reuniu os rapaces e clasificounos coma se fora un rei. 2 Porque estenderon as súas vestimentas no chan para que se sentara; e tendo feito unha coroa de flores, púxoa sobre a súa cabeza e púxose á súa dereita e á súa esquerda como gardas dun rei. 3 E se pasaba alguén por alí, collíano á forza e dicían: "Ven aquí e adora o rei, para que teñas unha boa viaxe". 4 Mentres tanto, mentres facían estas cousas, viñeron uns homes que levaban un neno nun leito; 5 Pois este neno, que foi cos seus compañeiros ao monte a recoller leña, e atopou alí un niño de perdiz, e meteu a man
para sacar os ovos, foi picado por unha serpe velenosa, que saltou fóra do niño; de xeito que se viu obrigado a pedir a berros a axuda dos seus compañeiros: que, cando chegaron, o atoparon tirado na terra coma un morto. 6 Despois viñeron os seus veciños e levárono de volta á cidade. 7Pero cando chegaron ao lugar onde o Señor Xesús estaba sentado coma un rei, e os outros rapaces estaban ao seu redor coma os seus ministros, os rapaces apresuráronse a atoparse con el, que foi mordido pola serpe, e dixeron aos seus veciños: Ven a presentar os teus respectos ao rei; 8 Pero cando, por mor da súa tristeza, se negaron a vir, os rapaces debuxáronos e obrigáronos contra a súa vontade a vir. 9 E cando se achegaron ao Señor Xesús, preguntoulle: -¿Por que levaron a aquel neno? 10 E cando responderon que unha serpe o mordía, o Señor Xesús díxolles aos rapaces: Imos matar esa serpe. 11 Pero cando os pais do neno quixeron ser escusados, porque o seu fillo estaba a piques de morrer; responderon os rapaces e dixeron: Non escoitaches o que dixo o rei? Imos matar a serpe; e non queredes obedecerlle? 12 Así que volveron a levar o sofá, quixesen ou non. 13 E cando chegaron ao niño, o Señor Xesús díxolles aos rapaces: -¿É este o lugar de espreita da serpe? Eles dixeron: Foi. 14 Entón o Señor Xesús, chamando á serpe, saíu e someteuse a el; a quen lle dixo: "Vai e chupa todo o veleno que lle infundiches a aquel rapaz; 15Entón a serpe foi ata o neno e quitoulle de novo todo o veleno. 16Entón o Señor Xesús maldixo a serpe de xeito que estalou inmediatamente e morreu. 17 E tocoulle coa man ao neno para restaurarlle a súa antiga saúde; 18 E cando comezou a chorar, o Señor Xesús díxolle: Deixa de chorar, porque de aquí en diante serás o meu discípulo; 19 E este é o Simón o cananeo, que se menciona no Evanxeo. CAPÍTULO 19 1 Outro día Xosé enviou o seu fillo Santiago para recoller madeira e o Señor Xesús foi con el; 2 E cando chegaron ao lugar onde estaba a madeira, e Xacobe comezou a recollela, velaquí, unha víbora velenosa mordeuno, de modo que comezou a chorar e a facer ruído. 3 Véndoo o Señor Xesús nesta condición, achegouse a el e soprau no lugar onde o mordera a víbora, e ao instante estivo ben. 4 Un día estaba o Señor Xesús cuns rapaces que xogaban na azotea, e un dos rapaces caeu a terra e morreu deseguido. 5O que os demais rapaces fuxiron todos, o Señor Xesús quedou só no alto da casa. 6 Os parentes do neno achegáronse a el e dixéronlle ao Señor Xesús: "Ti botaches o noso fillo do tellado". 7 Pero el negándoo, berraban: O noso fillo morreu, e este é quen o matou. 8 O Señor Xesús respondeulles: "Non me acuses dun crime do que non me podes condenar, senón que imos preguntarlle ao propio rapaz, quen sacará a luz a verdade. 9Entón o Señor Xesús, que baixaba, púxose sobre a cabeza do neno morto e díxolle en voz alta: Zeinunus, Zeinunus, quen te botou do tellado? 10 Entón respondeulle o neno morto: ti non me botaches abaixo, pero aquel si.
11 E cando o Señor Xesús mandou aos que estaban presentes que fixesen caso das súas palabras, todos os presentes louvaron a Deus por mor daquel milagre. 12 Nalgún tempo, a Señora Santa María mandara ao Señor Xesús que lle sacara auga do pozo; 13 E cando foi buscar a auga, a xerra, cando foi chea, freou. 14Pero Xesús, estendendo o seu manto, volveu recoller a auga e tróuxola a súa nai. 15 Quen, asombrada por esta cousa marabillosa, gardou isto e todas as demais cousas que ela vira na súa memoria. 16Outro día estaba o Señor Xesús cuns rapaces á beira dun río, e sacaron auga do río por canles pequenos, e fixeron pequenas pozas. 17Pero o Señor Xesús fixera doce pardais e púxoos arredor do seu estanque a cada lado, tres por lado. 18 Pero era sábado. O fillo de Hanani, un xudeu, veu que facían estas cousas. E correu cara a eles e rompeu as súas pozas. 19 Pero cando o Señor Xesús bateu as mans sobre os pardais que el fixera, fuxiron piando. 20 Por fin o fillo de Hanani chegou á piscina de Xesús para destruíla, a auga desapareceu, e o Señor Xesús díxolle: 21 Do mesmo xeito que esta auga desapareceu, así desaparecerá a túa vida; e de momento o neno morreu. 22 Outra vez, cando o Señor Xesús chegaba á tarde con Xosé á casa, atopouse cun rapaz que correu contra el con tanta forza que o arroxou; 23 A quen díxolle o Señor Xesús: "Como me botaches abaixo, así caeres nin te levantarás". 24 E nese momento o neno caeu e morreu. CAPÍTULO 20 1 Tamén había en Xerusalén un chamado Zaqueo, que era mestre de escola. 2 E díxolle a Xosé: Xosé, por que non me envias a Xesús para que aprenda as súas letras? 3 Xosé accedeu e díxolle a Santa María; 4 Entón levárono a aquel amo; quen, en canto o viu, escribiu un alfabeto para el. 5 E mandoulle dicir Alef; e cando dixo Alef, o mestre mandoulle pronunciar Beth. 6 Entón o Señor Xesús díxolle: Dime primeiro o significado da letra Alef, e logo pronunciarei Bet. 7 E cando o mestre ameazou con azoutarlle, o Señor Xesús explicoulle o significado das letras Aleph e Beth; 8 Tamén cales eran as figuras rectas das letras, cales as oblicuas e que letras tiñan figuras dobres; que tiña puntos, e que non tiña ningún; por que unha carta foi antes que outra; e moitas outras cousas empezou a contarlle e explicarlle, das que o propio mestre nunca oíra, nin lera en ningún libro. 9 O Señor Xesús díxolle ao mestre: "Fíxate como che digo; entón comezou a dicir de forma clara e distinta Aleph, Beth, Gimel, Daleth, etc. ata o final do alfabeto. 10 Por isto o mestre quedou tan sorprendido que dixo: Creo que este neno naceu antes que Noé; 11 E volveuse a Xosé e díxolle: "Tróchesme un rapaz para que o ensinen, que é máis erudito que calquera mestre". 12 Díxolle tamén a Santa María: Este teu fillo non ten necesidade de aprender. 13Levárono entón a un mestre máis erudito, que cando o viu, díxolle: "Di Alef". 14 E cando dixo Alef, o mestre mandoulle pronunciar a Bet; ao que o Señor Xesús respondeu: Dime primeiro o significado da letra Aleph, e logo pronunciarei Beth.
15 Pero este mestre, cando ergueu a man para azoutalo, a súa man sechouse deseguida e morreu. 16 Entón díxolle Xosé a Santa María: a partir de agora non lle deixaremos saír da casa; pois todo aquel que lle desagrada é morto. CAPÍTULO 21 1 E cando tiña doce anos, levárono a Xerusalén para a festa; e cando rematou a festa, volveron. 2 Pero o Señor Xesús quedou atrás no templo entre os doutores e os anciáns, e aprendeu homes de Israel; a quen propuxo varias preguntas de aprendizaxe, e tamén lles deu respostas: 3 Pois díxolles: De quen é fillo o Mesías? Eles responderon, o fillo de David: 4¿Por que entón, dixo, o espírito chámalle Señor? cando di: "O Señor díxolle ao meu Señor: senta á miña dereita, ata que poña os teus inimigos no estrado dos teus pés". 5 Entón un rabino principal preguntoulle: ¿Leu libros? 6 Xesús respondeulle: Lera os dous libros e o contido dos libros. 7 E explicoulles os libros da lei, os preceptos e os estatutos: e os misterios que están contidos nos libros dos profetas; cousas que a mente de ningunha criatura podería alcanzar. 8 Entón dixo que Rabí, aínda nunca vin nin oín falar de tal coñecemento! Que cres que será ese rapaz! 9 Cando un astrónomo, que estaba presente, preguntou ao Señor Xesús: Se estudara astronomía? 10 O Señor Xesús respondeulle e díxolle o número das esferas e dos corpos celestes, así como o seu aspecto triangular, cadrado e sextil; o seu movemento progresivo e retrógrado; o seu tamaño e varios prognósticos; e outras cousas que a razón do home nunca descubrira. 11 Tamén había entre eles un filósofo moi experto en física e filosofía natural, que lle preguntou ao Señor Xesús: Se estudara física? 12 El respondeu e explicoulle a física e a metafísica. 13 Tamén aquelas cousas que estaban por riba e por debaixo do poder da natureza; 14 Os poderes tamén do corpo, os seus humores e os seus efectos. 15 Tamén o número dos seus membros, os ósos, as veas, as arterias e os nervios; 16 As diversas constitucións do corpo, quente e seca, fría e húmida, e as súas tendencias; 17 Como a alma operaba sobre o corpo; 18 Cales foron as súas diversas sensacións e facultades; 19 A facultade de falar, a rabia, o desexo; 20 E, por último, a forma da súa composición e disolución; e outras cousas, ás que nunca chegara o entendemento de ningunha criatura. 21 Entón ese filósofo levantouse e adorou ao Señor Xesús e dixo: Señor Xesús, desde agora serei o teu discípulo e servo. 22 Mentres falaban destas e outras cousas, entrou a señora Santa María, que levaba tres días andando con Xosé, buscándoo. 23 E cando o viu sentado entre os doutores, e á súa vez propoñéndolles preguntas e dándolle respostas, díxolle: "Meu fillo, por que fixeches isto con nós? Velaquí, eu e o teu pai esforzámonos moito en buscarte. 24 El respondeu: "Por que me buscastes? Non sabías que debería traballar na casa de meu pai? 25 Pero eles non entenderon as palabras que lles dixo.
26Entón os doutores preguntaron a María: Se este era o seu fillo? E cando ela dixo: Era, dixeron: ¡Oh María feliz, que deches a luz un fillo así! 27 Despois volveu con eles a Nazaret e obedeceunos en todo. 28 E a súa nai gardaba todas estas cousas na súa mente; 29 E o Señor Xesús medrou en estatura e sabedoría e graza ante Deus e cos homes. CAPÍTULO 22 1A partir deste momento Xesús comezou a ocultar os seus milagres e obras secretas, 2 E dedicouse ao estudo da lei ata que chegou ao final do seu trinta anos; 3 Nese tempo o Pai o posuíu públicamente no Xordán, facendo baixar esta voz do ceo: Este é o meu fillo amado, en quen me compre; 4 Estando tamén presente o Espírito Santo en forma de pomba. 5 Este é a quen adoramos con toda reverencia, porque nos deu a nosa vida e o noso ser, e nos sacou do ventre da nosa nai. 6 Quen, por nós, tomou un corpo humano e nos redimió, para abrazarnos con misericordia eterna e mostrarnos a súa graza e bondade gratuíta, grande e abundante. 7 A el sexa a gloria e a loanza, o poder e o dominio, dende aquí en diante e para sempre, Amén.