Een bedding voor je verdriet

Ze lag al voor de tweede keer in het ziekenhuis. Had pijn en miste thuis. Wilde niet klagen, maar kon in een gesprekje de tranen niet tegenhouden. ‘En toch, God heb ik lief’, zei ze. Zomaar een ontmoeting tijdens een zondagse kerkdienst in het auditorium.

Iedere zondagmorgen om 10.30 uur is in Ikazia een kerkdienst, of: samenkomst, voor álle patiënten en collega’s. Een groep vrijwilligers gaat zaterdagochtend langs alle afdelingen om patiënten uit te nodigen. Veel van deze vrijwilligers doen dit al jarenlang; trouw en betrokken. Degenen die aangeven de dienst te willen bezoeken, worden zondagochtend door de vrijwillige ‘beddenrijders’ opgehaald en naar het auditorium gebracht. Dat is een fijne plek om te zijn. Licht, mooi en door de

We zingen met elkaar en worden daarin ondersteund door een prachtig pijporgel en zangers van de Ikazia cantorij. Patiënten mogen een lied opgeven. Vaak is dat een lied wat al een leven lang meegaat. Zo kunnen we ons geloof en hoop inzingen. We lezen de woorden van God en denken daar over na. Met elkaar bidden we voor de patiënten, collega’s en de nood in de wereld.

Voor patiënten is het fijn om naar de kerkdienst te komen. Even de afdeling af, omringd worden door mensen op een plek die een andere sfeer ademt. Mensen worden geraakt door de aandacht, de stilte, een lied en de woorden van God. Pas zei iemand: ‘Troost is een bedding vinden voor je verdriet’. De zondagse diensten zijn zo’n bedding. De stilte en de aandacht is troostend, maar als geen ander troost God zelf. Zo ervoer deze vrouw dat ook en daarom koos zij haar

God heb ik lief, want die getrouwe Heer nam, toen ik riep, met toegenegen oren mijn woorden aan. Hij zal mij blijven horen en levenslang ben ik niet eenzaam meer.