Pastorale

In goede handen

Een plaatselijke verdoving had hij gehad. Hij had het allemaal gewoon kunnen volgen: hoe ze een pacemaker hadden geplaatst vlakbij zijn hart. “Het was heel bijzonder”, vertelt hij. “Ik lag op een harde tafel, maar ik was in goede handen. Zij zijn met je bezig en je vóelt dat ze de technische kennis hebben om precies het goede te doen. Intussen was mijn eigen cardioloog ook nog even aan mijn bed komen staan. Zó attent! En toen ze mij op die tafel legden, toen kon ik precies nog even bidden: God, help deze mensen die voor mij gaan zorgen. Geef dat ze hun vak goed kunnen uitvoeren. En dat ik straks weer kan herstellen hiervan. Dat ik mag leven. Amen.” “Zo is het gisteren gegaan”, vertelt hij mij. “En vandaag is de pacemaker-technicus al bij mij langs gelopen en heeft hij gezien dat het allemaal goed zit. Ik ben zo dankbaar. Mijn gebed is verhoord. Kijk, ik ben blij dat ik in goede handen ben hier. En ik ben ook blij dat ik zo kan bidden. Ik ben niet alleen…”

Deze patiënt, die ik drie dagen geleden nog niet kende, schiet vol. “Niet van angst hoor”, zegt hij, “maar van dankbaarheid. En weet u wat ik ook fijn vind? Dat ik hier zo met u over kan praten. Ik wou dat ik thuis ook zo iemand had. Maar de kerk is niet meer zoals vroeger. Ik spreek niemand van de kerk. Dat mis ik echt. Het gaat toch eigenlijk om het belangrijkste van je leven. Dat je weet dat je in goede handen bent.”

‘Ik ben zo dankbaar. Mijn gebed is verhoord. Kijk, ik ben blij dat ik in goede handen ben hier’

ds. Lida Tamminga

Geestelijk verzorger