Η Βενετία (ιταλ.Venezia) είναι πόλη χτισμένη πάνω σε μια ομάδα 118 μικρών νησιών που χωρίζονται από κανάλια και ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες. Βρίσκεται στην ομώνυμη ελώδη λιμνοθάλασσα που απλώνεται κατά μήκος της ακτογραμμής μεταξύ των εκβολών των ποταμών Πάδου (Πο) και Πιάβε . Η Βενετία είναι φημισμένη για την ομορφιά της τοποθεσίας της, την αρχιτεκτονική της και τα έργα τέχνης της. Ολόκληρη η πόλη είναι καταγεγραμμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, μαζί με τη λιμνοθάλασσά της.
Το όνομα προέρχεται από τον αρχαίο λαό των Βένετων, που κατοίκησαν την περιοχή από τον 10ο αιώνα π.Χ . Η πόλη υπήρξε στην ιστορία πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βενετίας. Είναι γνωστή ως «Γαληνοτάτη», «Βασίλισσα της Αδριατικής», «Πόλη του Νερού», «Πόλη των Μασκών», «Πόλη των Γεφυρών», «Επιπλέουσα Πόλη» και «Πόλη των Καναλιών».
Η Δημοκρατία της Βενετίας υπήρξε πολύ μεγάλη ναυτική δύναμη κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ορμητήριο για τις Σταυροφορίες και τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, καθώς και πολύ σημαντικό κέντρο εμπορίου (ιδιαίτερα μεταξιού, σιτηρών και μπαχαρικών) και τέχνης από τον 13ο μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα. Αυτό κατέστησε τη Βενετία πλούσια πόλη σε όλη την ιστορία της.
Είναι επίσης γνωστή για τα αρκετά καλλιτεχνικά της κινήματα, ιδιαίτερα στην περίοδο της Αναγέννησης. Η Βενετία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της συμφωνικής μουσικής και της όπερας, ενώ αποτελεί γενέτειρα του Αντόνιο Βιβάλντι.
Μερικές ύστερες Ρωμαϊκές πηγές αποκαλύπτουν την ύπαρξη ψαράδων στα νησιά της αρχικής ελώδους λιμνοθάλασσας. Αναφέρονταν ως «κάτοικοι της λιμνοθάλασσας». Η παραδοσιακή ίδρυση ταυτοποιείται με την αφιέρωση της πρώτης εκκλησίας, του Σαν Τζάκομο στο νησάκι του Ριάλτο (Ριβοάλτο, «Ψηλή Όχθη»), που λέγεται ότι έγινε το μεσημέρι της 25ης Μαρτίου του 421.
Η τελευταία και μονιμότερη μετανάστευση στο βορρά της Ιταλικής Χερσονήσου ήταν εκείνη των Λομβαρδών το 568, αφήνοντας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μια λεπτή λωρίδα ακτής στο σημερινό Βένετο, περιλαμβανομένης της Βενετίας. Το Ρωμαϊκό/Βυζαντινό έδαφος οργανώθηκε ως Εξαρχάτο της Ραβέννας διοικούμενο από αυτό το αρχαίο λιμάνι και επιτηρούμενο από ένα αντιβασιλέα (τον Έξαρχο), διορισμένο από τον Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά η Ραβέννα και η Βενετία συνδέονταν μόνο δια θαλάσσης, και με την απομονωμένη θέση της Βενετίας επήλθε μεγαλύτερη αυτονομία.
Δημιουργήθηκαν νέα λιμάνια, μεταξύ αυτών εκείνα στο Μαλαμόκο και στο Τορτσέλο στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Οι tribuni maiores, η αρχαιότερη κεντρική υπάρχουσα κυβερνητική επιτροπή των νησιών στη Λιμνοθάλασσα, χρονολογείται από το 568.
Οι Βενετοί πρόσφεραν άσυλο στον Έξαρχο Παύλο, από την δίωξη του Λομβαρδού Λιουτπράνδου, που έγινε έτσι παραδοσιακά ο πρώτος δόγης της Βενετίας, Πάολο Λούτσιο Αναφέστο, με διάδοχο το Μαρτσέλο Τεγκαλιάνο, τον magister militum (Στρατηγό, επί λέξει «Άρχοντα των Στρατιωτών»). Το 726, οι στρατιώτες και οι πολίτες του Εξαρχάτου οδηγήθηκαν σε εξέγερση λόγω της εικονομαχίας μετά από παρότρυνση του Πάπα Γρηγορίου Γ΄. Ο Έξαρχος δολοφονήθηκε και πολλοί αξιωματούχοι διέφυγαν εν μέσω του χάους. Εκείνο περίπου το διάστημα οι κάτοικοι της λιμνοθάλασσας εξέλεξαν το δικό τους ηγέτη για πρώτη φορά, αν και δεν είναι ξεκάθαρη η σχέση αυτής της ανάρρησης με τις εξεγέρσεις.
Ο Όρσο επρόκειτο να είναι ο πρώτος από 117 «δόγηδες» («δόγης» είναι η εξέλιξη στη Βενετική διάλεκτο του λατινικού «δουξ» (ηγέτης)). Ανεξάρτητα από τις αρχικές του απόψεις ο Όρσο υποστήριξε την επιτυχή εκστρατεία του Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ να ανακαταλάβει τη Ραβέννα, αποστέλλοντας τόσο άνδρες όσο και πλοία. Σε αναγνώριση αυτού δόθηκαν στη Βενετία «πολλά προνόμια και παραχωρήσεις» και ο Όρσο, που είχε συνδράμει προσωπικά, χρίστηκε από το Λέοντα ως δουξ και του δόθηκε ο πρόσθετος τίτλος του ύπατου.
Το 12ο αιώνα, τέθηκαν τα θεμέλια της Βενετικής κυριαρχίας: το Αρσενάλε της Βενετίας (ένα συγκρότημα κρατικών ναυπηγείων και οπλοστασίων) κατασκευάστηκε το 1104 και ο τελευταίος αυταρχικός δόγης, Βιτάλιος Β΄ Μιχαήλ, πέθανε το 1172. Η Δημοκρατία της Βενετίας κατέλαβε αρκετές θέσεις στις ανατολικές ακτές της Αδριατικής πριν το 1200, κυρίως για εμπορικούς λόγους, επειδή οι πειρατές που είχαν τις βάσεις τους εκεί ήταν απειλή για το εμπόριο.
Η Βενετία παρέμεινε στενά συνδεδεμένη με την Κωνσταντινούπολη και της παραχωρήθηκαν δυο φορές εμπορικά προνόμια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέσω των λεγόμενων Χρυσόβουλων σε αντάλλαγμα της βοήθειας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να αντισταθεί σε Νορμανδικές και Τουρκικές εισβολές. Στο πρώτο χρυσόβουλο η Βενετία αναγνώριζε την υποτέλειά της στην Αυτοκρατορία, αλλά όχι και στο δεύτερο, πράγμα που καταδείκνυε την εξασθένιση του Βυζαντίου και την αύξηση της δύναμης της Βενετίας.
Η μακροχρόνια παρακμή της Βενετίας ξεκίνησε κατά τον 15ο αιώνα, όταν, πρώτα, έκανε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να διατηρήσει στην κατοχή της την Θεσσαλονίκη, απέναντι στους Οθωμανούς. Έστειλε, επίσης, πλοία να συνδράμουν στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης εναντίον των Οθωμανών πολιορκητών (1453). Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β΄, ο τελευταίος κήρυξε τον πόλεμο στη Βενετία. Ο πόλεμος αυτός διήρκεσε τριάντα χρόνια και στοίχισε στη Βενετία τις περισσότερες κτήσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο. Στη συνέχεια, ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το Νέο Κόσμο και οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν μία θαλάσσια οδό προς την Ινδία, εξαλείφοντας έτσι το μονοπώλιο του χερσαίου δρόμου της Βενετίας. Η Γαλλία, η Αγγλία και η Ολλανδία τους ακολούθησαν. Τα κωπήλατα πλοία της Βενετίας μειονεκτούσαν όταν έπρεπε να διασχίσουν τους μεγάλους ωκεανούς και έτσι η Βενετία έμεινε πίσω στον αγώνα για δημιουργία αποικιών.
Στρατιωτικές και ναυτικές υποθέσεις Το 1303, η εξάσκηση στο τόξο είχε γίνει υποχρεωτική στην πόλη, με τους πολίτες να εκπαιδεύονται ανά ομάδες. Καθώς τα όπλα γίνονταν πιο ακριβά και πολύπλοκα στο χειρισμό τους, προσλαμβάνονταν επαγγελματίες στρατιώτες, ώστε να βοηθούν στη δουλειά των εμπορικών ιστιοφόρων και ως κωπηλάτες.
O λόχος των «Ευγενών Τοξοτών» στρατολογήθηκε το 14ο αιώνα από νεαρά μέλη της ενετικής αριστοκρατίας και υπηρετούσαν εν πλώ, τόσο σε πολεμικά πλοία όσο και σε εξοπλισμένα εμπορικά, με το προνόμιο να μοιράζονται το θάλαμο του καπετάνιου. Αν και η Βενετία ήταν περίφημη για το ναυτικό της, ο στρατός ξηράς της ήταν εξίσου αποτελεσματικός.
Σύγχρονη εποχή H Δημοκρατία έχασε την ανεξαρτησία της, όταν ο Ναπολέων Βοναπάρτης κατέλαβε τη Βενετία στις 12 Μαΐου 1797 κατά τον Πόλεμο του Πρώτου Συνασπισμού (1792–1797). Ο Γάλλος κατακτητής έθεσε τέλος στον πιο συναρπαστικό αιώνα της ιστορίας της. Στη διάρκεια του 18ου αιώνα, η Βενετία κατέστη, ίσως, η κομψότερη και πιο εξευγενισμένη πόλη στην Ευρώπη, επηρεάζοντας σημαντικά τις τέχνες, την αρχιτεκτονική και τη λογοτεχνία. Ο Ναπολέων θεωρήθηκε κάτι σαν ελευθερωτής από τον Εβραϊκό πληθυσμό της πόλης, αν και μπορεί να ειπωθεί ότι είχαν ζήσει με λιγότερους περιορισμούς στη Βενετία. Αφαίρεσε τις πύλες του Γκέτο και έθεσε ένα τέλος στους περιορισμούς αναφορικά με το πότε και το πού ήταν δυνατό οι Εβραίοι να ζουν και να κινούνται στην πόλη.
Θεμέλια Τα κτίρια της Βενετίας είναι κατασκευασμένα πάνω σε πυκνά τοποθετημένους ξύλινους πασσάλους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ακόμη άθικτοι μετά από αιώνες καταβύθισης. Τα θεμέλια στηρίζονται στους πασσάλους και τα κτίρια από τούβλα ή πέτρα επικάθονται σε αυτές τις βάσεις. Οι πάσσαλοι διαπερνούν ένα μαλακότερο στρώμα άμμου και λάσπης μέχρι να φτάσουν σε ένα πολύ σκληρότερο στρώμα συμπιεσμένης αργίλου. Βυθισμένο στο νερό, σε συνθήκες μειωμένου οξυγόνου, το ξύλο δεν σαπίζει τόσο γρήγορα όσο στην επιφάνεια.
Σκληραίνει ως αποτέλεσμα της συνεχούς ροής νερού πλούσιου σε μέταλλα γύρω του και μέσα του, έτσι ώστε αποκτά μια δομή σαν πέτρα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πασσάλους έγιναν από κορμούς κλήθρων, ένα ξύλο γνωστό για την αντοχή του στο νερό. Τα κλήθρα προέρχονταν από το δυτικότερο τμήμα της σημερινής Σλοβενίας .
Ιστορία Η πόλη απειλείται συχνά από πλημμυρικές παλίρροιες από την Αδριατική από το φθινόπωρο μέχρι τις αρχές της άνοιξης. Πριν από εξακόσια χρόνια οι Βενετοί προστατεύθηκαν από επιθέσεις με βάση την ξηρά εκτρέποντας όλους τους μεγάλους ποταμούς που εκβάλλανε στη λιμνοθάλασσα, εμποδίζοντας, έτσι, τις προσχώσεις να γεμίσουν την περιοχή γύρω από την πόλη. Αυτό δημιούργησε ένα ολοένα και βαθύτερο περιβάλλον στη λιμνοθάλασσα.
Το 1604, για να καλύψει το κόστος της αντιμετώπισης των πλημμυρών η Βενετία εισήγαγε ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί το πρώτο παράδειγμα "φορόσημου". Όταν τα έσοδα έπεσαν κάτω των προσδοκιών το 1608, η Βενετία καθιέρωσε έγγραφα με το επίγραμμα "ΑQ" και έντυπες οδηγίες, που έπρεπε να χρησιμοποιούνται για "επιστολές προς επισήμους". Αρχικά, αυτό επρόκειτο να είναι ένας προσωρινός φόρος, ωστόσο παρέμεινε σε ισχύ μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας, το 1797. Λίγο μετά την καθιέρωση του φόρου, η Ισπανία εξέδωσε παρόμοια έγγραφα για γενικούς φορολογικούς σκοπούς και η πρακτική διαδόθηκε σε άλλες χώρες.
Γεωγραφία Η πόλη διαιρείται σε έξι περιοχές ή "σεστιέρι". Αυτές είναι οι Καναρέτζιο, Σαν Πόλο, Ντορσοντούρο, Σάντα Κρότσε, Σαν Μάρκο και Καστέλο. Κάθε "σεστιέρε" διοικούνταν από έναν επίτροπο και το επιτελείο του. Αυτές οι περιοχές αποτελούνται από ενορίες - αρχικά εβδομήντα το 1033, αλλά μειωμένες επί Ναπολέοντα και σήμερα μόνο τριάντα οκτώ. Αυτές οι ενορίες είναι προγενέστερες των "σεστιέρι", που δημιουργήθηκαν περί το 1170.
Η Βενετία είναι μία ρομαντική, τουριστική πόλη, απαράλλακτη στο χρόνο. Είναι ένας από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο για τις φημισμένες της τέχνες και αρχιτεκτονική. Η πόλη δέχεται έναν μέσο όρο 50.000 τουριστών την ημέρα. Θεωρείται ως μία από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο.
Τουρισμός
Στο ιστορικό κέντρο Η Βενετία είναι χτισμένη πάνω σε ένα αρχιπέλαγος 117 νησιών σχηματισμένων από 177 κανάλια σε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που συνδέονται με 409 γέφυρες. Η Βενετία είναι η μεγαλύτερη αστική περιοχή της Ευρώπης χωρίς αυτοκίνητα. Είναι μοναδική στην Ευρώπη έχοντας παραμείνει μια μεγάλη πόλη του εικοστού πρώτου αιώνα που λειτουργεί ολοκληρωτικά χωρίς αυτοκίνητα και φορτηγά.
Το κλασικό πλωτό μέσο της Βενετίας είναι η γόνδολα, αν και σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για τουρίστες, ή για γάμους, κηδείες ή άλλες τελετές ή ως πορθμείο για διάσχιση του Κανάλε Γκράντε απουσία μιας κοντινής γέφυρας.
Η Βενετία είναι μια πόλη μικρών νησιών, που αυξήθηκαν το Μεσαίωνα με την απόρριψη χωμάτων για να ανυψωθεί το βαλτώδες έδαφος πάνω από τις παλίρροιες. Τα κανάλια που δημιουργήθηκαν ενθάρρυναν την άνθηση ενός ναυτικού πολιτισμού, που αποδείχτηκε βασικός για την οικονομία της πόλης. Σήμερα τα κανάλια αυτά παρέχουν ακόμη τη δυνατότητα μεταφοράς αγαθών και ανθρώπων μέσα στην πόλη. Ο λαβύρινθος των καναλιών που διατρέχουν την πόλη απαιτεί τη χρήση πάνω από 400 γεφυρών για να επιτραπεί η ροή της κυκλοφορίας των πεζών.
Πολιτισμός H Βενετία υπήρξε το σκηνικό ή η επιλεγμένη θέση πολλών κινηματογραφικών ταινιών και άλλων πολιτιστικών αναφορών. Το μυθιστόρημα του 1912 του Τόμας Μαν "Θάνατος στη Βενετία" έχει αποτελέσει τη βάση για μια όπερα του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, μια ταινία του Λουκίνο Βισκόντι και ένα κοκτέιλ. Η πόλη υπήρξε επίσης ο τόπος πολλών άλλων ταινιών.
Η Βενετία έχει πλούσιο και ποικίλο αρχιτεκτονικό ύφος, με γνωστότερο το Γοτθικό ρυθμό. Η Βενετική Γοτθική αρχιτεκτονική είναι ένας όρος που δίνεται σε ένα Βενετσιάνικο κτιριακό ρυθμό, που συνδυάζει τη χρήση της μυτερής Γοτθικής αψίδας με Βυζαντινές και Οθωμανικές επιρροές. Ο ρυθμός γεννήθηκε στη Βενετία του 14ου αιώνα, όπου η συμβολή του Βυζαντινού ρυθμού από την Κωνσταντινούπολη συνάντησε την Αραβική επιρροή από τη Μαυριτανική Ισπανία.
Αρχιτεκτονική
Μουσική Η πόλη της Βενετίας στην Ιταλία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Ιταλικής μουσικής. Το κράτος της Βενετίας - δηλαδή η Μεσαιωνική Ναυτική Δημοκρατία της Βενετίας - ονομαζόταν συχνά ευρέως Δημοκρατία της Μουσικής και ένας ανώνυμος Γάλλος του 17ου αιώνα είχε παρατηρήσει ότι σε κάθε σπίτι κάποιος παίζει ένα μουσικό όργανο ή τραγουδάει. Υπάρχει μουσική παντού. Τον 16ο αιώνα η Βενετία έγινε ένα από τα σημαντικότερα μουσικά κέντρα της Ευρώπης, με χαρακτηριστικό ύφος σύνθεσης (Βενετική σχολή) και συνθέτες όπως ο Αντριαν Βιλαέρτ, που εργαζόταν στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Η Βενετία ήταν το πρώτο κέντρο μουσικών εκδόσεων.
Εσωτερική διακόσμηση Μπορεί να ειπωθεί ότι η Βενετία παρήγαγε τις καλύτερες και πιο εκλεπτυσμένες Ροκοκό δημιουργίες. Την εποχή εκείνη η Βενετία ήταν σε προβληματική κατάσταση. Είχε χάσει την περισσότερη ναυτική της δύναμη, υστερούσε σε σχέση με τους πολιτικούς αντιπάλους της και η κοινωνία είχε περιέλθει σε παρακμή με τους ευγενείς να σπαταλούν τα λεφτά τους στο τζόγο και στα γλέντια. Αλλά η Βενετία παρέμενε η Ιταλική πρωτεύουσα της μόδας και ανταγωνιζόταν σοβαρά το Παρίσι όσον αφορά τον πλούτο, την αρχιτεκτονική, την πολυτέλεια, το γούστο, την επιτήδευση, την τέχνη, τη διακόσμηση, το στυλ και το ντιζάιν.
Μόδα και αγορές Τον 14ο αιώνα πολλοί Βενετσιάνοι άρχισαν να φορούν εφαρμοστά πολύχρωμα κολάν, των οποίων τα σχέδια υποδήλωναν την Compania della Calza ("Λέσχη Παντελονιού") στην οποία ανήκαν. Η Γερουσία της Βενετίας ψήφισε νόμους κανονιστικούς των δαπανών, αλλά αυτό είχε απλά ως αποτέλεσμα αλλαγές στη μόδα για να παρακάμψουν το νόμο. Βαρετά ρούχα φοριόνταν πάνω από πολύχρωμα, που κατόπιν κόβονταν για να φανούν τα κρυμμένα χρώματα με αποτέλεσμα την ευρεία χρήση της αντρικής μόδας με κοψίματα το 15ο αιώνα.
Σήμερα η Βενετία είναι επίσης μεγάλο Ιταλικό κέντρο μόδας και εμπορικό, όχι σημαντικό όσο το Μιλάνο, η Φλωρεντία και η Ρώμη, αλλά εφάμιλλο του Τουρίνου, της Νάπολης και της Γένοβας.
Κουζίνα Η Βενετσιάνικη κουζίνα χαρακτηρίζεται από τα θαλασσινά, αλλά περιλαμβάνει επίσης κηπευτικά από τα νησιά της λιμνοθάλασσας, ρύζι από τα ηπειρωτικά, κυνήγι και πολέντα. Η Βενετία συνδυάζει τοπικές παραδόσεις με μακρινές επιρροές από χιλιετείς εμπορικές επαφές.
Λογοτεχνία Η Βενετία υπήρξε επί μακρόν πηγή έμπνευσης για συγγραφείς, ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς καθώς η πόλη ήταν μια ιδιαίτερα δημοφιλής τοποθεσία. Ήταν επίσης στην πρώτη γραμμή της τεχνικής εξέλιξης της τυπογραφίας και των εκδόσεων. Δύο από τους γνωστότερους Βενετσιάνους συγγραφείς ήταν ο Μάρκο Πόλο στο Μεσαίωνα και αργότερα ο Τζάκομο Καζανόβα.
Οι Βενετσιάνοι θεατρικοί συγγραφείς ακολούθησαν την παλιά Ιταλική θεατρική παράδοση της Κομέντια ντελ άρτε.
Tέχνη και τυπογραφία H Bενετία, ιδιαίτερα στο Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και το Μπαρόκ, ήταν μεγάλο κέντρο τέχνης και ανέπτυξε ένα μοναδικό ύφος γνωστό ως Βενετική Σχολή. Στο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση η Βενετία, με τη Φλωρεντία και τη Ρώμη, ήταν ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της τέχνης στην Ευρώπη και πολλοί πλούσιοι Βενετσιάνοι έγιναν προστάτες των τεχνών. Η Βενετία τότε ήταν πλούσια και ευημερούσα Ναυτική Δημοκρατία που έλεγχε μια τεράστια θαλάσσια και εμπορική αυτοκρατορία.
Το 16ο αιώνα η Βενετσιάνικη ζωγραφική αναπτύχθηκε υπό τις επιρροές της Σχολής της Πάδοβας και του Αντονέλλο ντα Μεσσίνα, που εισήγαγε την τεχνική της ελαιογραφίας των αδερφών Βαν Αικ. Εκφράζεται με μια θερμή χρωματική κλίμακα και γραφική χρήση του χρώματος. Πρώιμοι καλλιτέχνες ήταν οι οικογένειες Μπελίνι και Βιβαρίν, με συνεχιστές τους Τζορτζόνε και Τιτσιάνο και ύστερα τους Τιντορέττο και Βερονέζε. Οι καμβάδες ( οι συνηθισμένες επιφάνειες ζωγραφικής) προέρχονται από τη Βενετία της πρώιμης Αναγέννησης. Αυτοί οι πρώτοι καμβάδες ήταν γενικά ακατέργαστοι.
Γυαλί Η Βενετία είναι γνωστή για τα έργα της από περίτεχνο γυαλί, γνωστό ως Βενετσιάνικο γυαλί. Είναι παγκοσμίου φήμης για την πολυχρωμία, την κομψότητα και τη δεξιοτεχνία τους. Πολλά από τα σημαντικά χαρακτηριστικά αυτών των αντικειμένων είχαν αναπτυχθεί από το 13ο αιώνα. Προς το τέλος του το κέντρο της Βενετσιάνικης υαλουργίας μεταφέρθηκε στο Μουράνο. Βυζαντινοί τεχνίτες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του Βενετσιάνικου γυαλιού, μιας τέχνης για την οποία η πόλη είναι πασίγνωστη. Όταν η Κωνσταντινούπολη λεηλατήθηκε από την Δ΄ Σταυροφορία το 1204 μερικοί φυγάδες τεχνίτες ήρθαν στη Βενετία. Αυτό επαναλήφθηκε όταν οι Οθωμανοί πήραν την Κωνσταντινούπολη το 1453, παρέχοντας στη Βενετία ακόμη περισσότερους υαλουργούς. Οι Βενετσιάνοι τεχνίτες είχαν αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στο χρώμα και τη διαφάνεια του γυαλιού τους και είχαν εξοικειωθεί με μια ποικιλία διακοσμητικών τεχνικών. Παρά τις προσπάθειες να κρατηθούν μέσα στη Βενετία οι Βενετσιάνικες τεχνικές υαλουργίας, αυτές έγιναν και αλλού γνωστές και γυαλικά Βενετσιάνικου στυλ παράγονταν σε άλλες Ιταλικές πόλεις και άλλες χώρες της Ευρώπης.
Φεστιβάλ Το Καρναβάλι της Βενετίας σχετίζεται άμεσα με τις Βενετσιάνικες μάσκες. Λέγεται ότι ξεκίνησε από μια νίκη της Γαληνότατης Δημοκρατίας, το 1162. Για να τιμήσουν αυτή τη νίκη οι κάτοικοι άρχισαν να χορεύουν και να κάνουν συγκεντρώσεις στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου. Απ' ότι φαίνεται αυτή η γιορτή άρχισε αυτή την περίοδο και επισημοποιήθηκε την Αναγέννηση. Εντούτοις υπό την εξουσία του Βασιλιά της Αυστρίας τέθηκε πλήρως εκτός νόμου το 1797 και η χρήση των μασκών απαγορεύθηκε αυστηρά.
H Πλατεία του Αγίου Μάρκου (Πιάτσα Σαν Μάρκο) είναι ο κύριος δημόσιος χώρος της Βενετίας, όπου είναι γενικά γνωστή σαν η Πιάτσα.Η Πιατσέτα (μικρή Πιάτσα) είναι μια επέκταση της Πιάτσα προς τη λιμνοθάλασσα στη νοτιοανατολική γωνία της. Είναι ένας από τους λίγους μεγάλους αστικούς χώρους στην Ευρώπη, όπου οι ανθρώπινες φωνές υπερισχύουν των ήχων της μηχανοκίνητης κυκλοφορίας.
Δικτυογραφία https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5% CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1
Τέλος παρουσίασης
Τερνιώτη Χριστίνα Β΄3