Αμερικανικές Χώρες by Afroditi Fragkou

Αμερικανικές Χώρες

PDF που παράγονται χρησιμοποιώντας την ανοικτού περιεχομένου εργαλειοθήκη mwlib. Βλέπε http://code.pediapress.com/ για περισσότερες πληροφορίες. PDF generated at: Wed, 15 Dec 2010 08:25:38 UTC

Περιεχόμενα Άρθρα Αγία Λουκία Αγία Λουκία

1 1

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Αϊτή Αϊτή

Αργεντινή

34 34 44

Αργεντινή

Βενεζουέλα

Βολιβία Βολιβία

Βραζιλία Βραζιλία

Γουατεμάλα Γουατεμάλα

Γουιάνα Γουιάνα

Γρενάδα Γρενάδα

64 69 69 78 78 93 93 102 102 105 105

Δομινικανή Δημοκρατία Δομινικανή Δημοκρατία

111 111

Ελ Σαλβαδόρ

116

Ελ Σαλβαδόρ

116

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Ισημερινός (χώρα) Ισημερινός (χώρα)

Καναδάς Καναδάς

Κολομβία Κολομβία

Κόστα Ρίκα Κόστα Ρίκα

Κούβα Κούβα

Μεξικό

124 124 133 133 141 141 156 156 165 165 169 169 192

Μεξικό

192

Μπαρμπάντος

198

Μπαρμπάντος

198

Μπαχάμες Μπαχάμες

Μπελιζέ Μπελίζε

Νικαράγουα Νικαράγουα

Ντομίνικα

202 202 208 208 212 212 216

Ντομίνικα

Ονδούρα Ονδούρα

Ουρουγουάη Ουρουγουάη

Παναμάς Παναμάς

Παραγουάη Παραγουάη

Περού Περού

Σουρινάμ Σουρινάμ

Τζαμάικα Τζαμάικα

Τρινιδάδ και Τομπάγκο Τρινιδάδ και Τομπάγκο

Χιλή Χιλή

216 224 224 229 229 240 240 245 245 257 257 264 264 270 270 273 273 277 277

Παραπομπές Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες

303

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες

305

Άδειες Άρθρου Άδεια

312

Αγία Λουκία Αγία Λουκία Συντεταγμένες: 13°52′60″N 61°00′00″W13.8833, -61 [1]

Σημαία της Αγίας Λουκίας Εθνόσημο της Αγίας Λουκίας Εθνικό σύνθημα: The Land, The People, The Light Η Χώρα, Ο Λαός, Το Φως Εθνικός ύμνος: Sons and Daughters of Saint Lucia Γιοι και Κόρες της Αγίας Λουκίας

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Κάστρις 14°1′N 60°59′W14.017, -60.983 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά, Γαλλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία

Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Λαίδη Περλέτ Λουίζι Πρωθυπουργός Στίβενσον Κινγκ Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

22 Φεβρουαρίου 1979 22 Φεβρουαρίου 1979

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

539[3] km2 (190η) 0,13% 158 χμ.

Αγία Λουκία

2 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2005 • Πυκνότητα

160.267[4] (55η) 160.765 260 κατ./km² (46η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,809 δισ. $[5] (165η) 10.547 $[5] (76η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

0,991 δισ. $[5] (165η) 5.777 $[5] (76η)

ΔΑΑ (2007)

0,821 (69η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.lc

Κωδικός κλήσης

+1-758

Η Αγία Λουκία ή Σάντα Λουσία είναι ένα μικρό νησιωτικό κράτος της Ανατολικής Καραϊβικής στα σύνορα του Ατλαντικού Ωκεανού, με έκταση 616 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 160.267 κατοίκους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ιουλίου του 2009[4] . Ανήκει στις Μικρές Αντίλλες και βρίσκεται βόρεια των νησιών Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, βορειοδυτικά του Μπαρμπάντος και νότια της Μαρτινίκας. Είναι επίσης γνωστό με το όνομα Ελένη της Δύσης, παρομοιάζοντας έτσι τις μεταπτώσεις του νησιού πότε στους Άγγλους και πότε στους Γάλλους.

Ιστορία Η ονομασία του νησιού προέρχεται από την Αγία Λουκία των Συρακουσών, αγία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι κατέφτασαν στην Αγία Λουκία το 1500. Αρχικά έγινε αποικία των Γάλλων, που υπέγραψαν το 1660 συνθήκη με τους ιθαγενείς. Το νησί πέρασε στα χέρια των Βρετανών για την περίοδο 1663-1667 κι έπειτα από δεκατέσσερις, συνεχείς διαμάχες με τη Γαλλία, πήραν τον απόλυτο έλεγχο του νησιού το 1814. Το 1834 καταργήθηκε η δουλεία. Το 1959-1962 ήταν μέλος της Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών και το 1967 της παραχωρήθηκε πλήρης εσωτερική αυτονομία. Η Αγία Λουκία έγινε ανεξάρτητο κράτος στις 22 Φεβρουαρίου του 1979, γεγονός που εορτάζεται κάθε χρόνο με εθνική αργία.

Γεωγραφία Το νησί είναι ηφαιστειογενές και περισσότερο ορεινό σε σύγκριση με τα γειτονικά νησιά της Καραϊβικής. Το ψηλότερο σημείο είναι το όρος Gimie, στα 950 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Δύο ακόμα όρη (ηφαιστειακοί κώνοι), τα Pitons (Μεγάλο Πιτόν και Μικρό Πιτόν), αποτελούν το διασημότερο αξιοθέατο της χώρας και έχουν ανακηρυχθεί Παγκόσμιο Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ, το έτος 2004. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Κάστριες ή Κάστρις (Castries), στην οποία ζει περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού. Σημαντικές πόλεις είναι οι Γκρος Άισλετ (Gros Islet), Σουφριέρ (Soufrière) και Βιε Φορτ (Vieux Fort). Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό και μετριάζεται από τους βορειανατολικούς αληγείς ανέμους, με μία περίοδο ξηρασίας από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο και μία περίοδο βροχοπτώσεων από το Μάιο ως το Νοέμβριο. Υπάρχουν πολλά τροπικά δάση στη χώρα και φυσικά καταφύγια, όπου προστατεύονται πολλά ενδημικά πουλιά και ζώα.

Αγία Λουκία

Πληθυσμός Οι κάτοικοι ομιλούν αγγλικά, όπως και τη γαλλική διάλεκτο πατουά, είναι Ρωμαιοκαθολικοί (περίπου 10% είναι άθεοι) και αριθμούν περίπου τους 150.000. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έγχρωμοι (Αφρικανοί, 90%), ενώ οι υπόλοιποι είναι Κρεολοί μιγάδες, λευκοί και Ασιάτες. Σε μεγαλύτερο ποσοστό ο πληθυσμός ζει στην ύπαιθρο (61%) ενώ το 39% ζουν στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής (ολικός πληθυσμός 76,45) στις γυναίκες το 2009 ήταν 79,27 χρόνια και στους άνδρες 73,78 έτη.

Διοικητική διαίρεση Η Αγία Λουκία διαιρείται σε δώδεκα διοικητικές περιφέρειες (quarters). Αυτές είναι: • • • • • • • • • • • •

Ανς λα Ραγιέ Κανάρις Κάστρις Σουαζέλ Ντοφέν Ντένερι Νησίδα Γκρος Λάμπορι Μικούντ Πραλέν Σουφριέρ Βιε Φορτ

Διοικητική διαίρεση της Αγίας Λουκίας.

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα της Αγίας Λουκίας με βάση το Σύνταγμα που είναι σε ισχύ από το 1979[6] είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία πλαίσια της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Αρχηγός Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία εκπροσωπείται από το Γενικό Κυβερνήτη. Το Κοινοβούλιο (Εθνοσυνέλευση) είναι 17μελές. Εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Κοινοβουλίου (με καθολική ψηφοφορία) διεξάγονται κάθε 5 χρόνια. Υπάρχει επίσης η Γερουσία, της οποίας τα μέλη είναι 11 και διορίζονται από το Γενικό Διοικητή [7] . Το 1953 δόθηκε σε όλους τους κατοίκους της χώρας (άνδρες και γυναίκες) το δικαίωμα ψήφου, το οποίο σήμερα χορηγείται στην ηλικία των 18 ετών[8] . Από το 1964 μέχρι το 1979 την εξουσία κατείχε το Κόμμα Ενωμένων Εργατών, μέχρι που το διαδέχθηκε στην εξουσία το Εργατικό Κόμμα(μέχρι το 1982). Το Κόμμα Ενωμένων Εργατών κέρδισε ξανά τις εκλογές του 1982 και κυριάρχησε μέχρι τη νέα άνοδο των Εργατικών, του 1997, οπότε Πρωθυπουργός έγινε ο Κένι Άντονι. Η νομοθεσία στηρίζεται στο βρετανικό πρότυπο, ωστόσο εξακολουθεί να είναι σε ισχύ η θανατική ποινή. Στη χώρα έχει την έδρα του το Δικαστήριο που δικάζει και υποθέσεις άλλων χωρών της Καραϊβικής. Το 2001 τερματίστηκε ο ρόλος του Ανακτοβουλίου και την ίδια χρονιά η εργατική κυβέρνηση κέρδισε και νέα θητεία. Το 2006 η κυβέρνηση έχασε τις εκλογές και νέος Πρωθυπουργός έγινε ο βετεράνος ηγέτης του Κόμματος των Ενωμένων Εργατών, Τζον Κόμπτον. Ο Κόμπτον απεβίωσε το Σεπτέμβριο του 2007 και υπηρεσιακός Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Στίβενσον Κινγκ.

Αγία Λουκία

Εκλογές 2006 Αποτελέσματα γενικών εκλογών 11 Δεκεμβρίου 2006 Κόμμα

Ψήφοι

Κόμμα Ενωμένων Εργατών

38.427

+/-

Έδρες

51,4 +13,6 11

Εργατικό Κόμμα Αγίας Λουκίας 36.049

48,2 -07,8 6

Ανεξάρτητοι

00,4

250

Σύνολο Πηγή: Adam Carr

0 17

[9]

Διεθνείς Οργανισμοί Η Αγία Λουκία, μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και του ΟΗΕ, είναι πλήρες μέλος της Κοινότητας των Χωρών της Καραϊβικής (CARICOM) και του Οργανισμού των Κρατών της Ανατολικής Καραϊβικής (OECS). Αναλυτικά, οι διεθνείς οργανισμοί στους οποίους ανήκει είναι: ACCT, ACP, C, Caricom, CDB, FAO, G-77, IBRD, ICAO, ICCt (υπέγραψε), ICFTU, ICRM, IDA, IFAD, IFC, IFRCS, ILO, IMF, IMO, Interpol, IOC, ISO, ITU, MIGA, NAM, OAS, OECS, OIF, OPANAL, OPCW, UN, UNCTAD, UNESCO, UNIDO, UPU, WCL, WCO, WFTU, WHO, WIPO, WMO, WTO.

Άμυνα Η άμυνα αποτελεί ευθύνη της Βασιλικής Αστυνομίας (Royal Saint Lucia Police Force). Αυτή συμπεριλαμβάνει Ειδική Μονάδα (Special Service Unit) και Ακτοφυλακή (Coast Guard).

Οικονομία Η οικονομία στηρίζεται κυρίως στη γεωργία και στον τουρισμό. Η κύρια καλλιέργεια είναι οι μπανάνες. Η ενέργεια προέρχεται από θερμοδυναμικούς σταθμούς, ενώ για την παραγωγή της ενέργειας αξιοποιείται και η γεωθερμία. Η χώρα πλήττεται γενικά από ανεργία. Νόμισμα έχει το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής.

Μεταφορές και επικοινωνίες Οι συγκοινωνίες στη χώρα δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες. Η χώρα έχει δύο λιμάνια (Κάστρις και Κιλ ντε Σακ) και δύο αεροδρόμια (Χαβανόρο και Βίτζι). Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Υπάρχουν δύο τηλεοπτικοί σταθμοί.

Πανοραμική άποψη του Μάριγκοτ Μπέι.

Αγία Λουκία

Εκπαίδευση Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για τα παιδιά ηλικίας από 5 ως 15 ετών[10] . Λειτουργεί σχολή Επιστημών Υγείας, με την επωνυμία Spartan Health Sciences University[11]

Πολιτισμός Οι τέχνες στη χώρα αντανακλούν το αποικιακό παρελθόν και έχουν κυρίως γαλλικές επιδράσεις. Σημαντική παράδοση αποτελεί το καρναβάλι της χώρας και το ετήσιο Φεστιβάλ Τζαζ, το οποίο διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1992 και προσελκύει πάρα πολλούς επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Στο χώρο της λογοτεχνίας, η Αγία Λουκία έχει επίσης σημαντική θέση, καθώς από τη χώρα αυτή κατάγεται ο Νομπελίστας συγγραφέας Ντέρεκ Ουόλκοτ. Η χώρα γέννησε έναν ακόμα Νομπελίστα, στο πεδίο των Οικονομικών Επιστημών, το Σερ Άρθουρ Λιούις. Στη μουσική, έχει να επιδείξει το λαϊκό χορό Quadrille.

Ουράνιο τόξο στην Κοιλάδα του Πιτόν.

Αξιοθέατα Οι δύο ηφαιστειακοί κώνοι των Πιτόν αποτελούν σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες και φιλοξενούν το μοναδικό στον κόσμο ηφαίστειο, στο οποίο μπορεί να γίνει οδήγηση. Άλλα τουριστικά αξιοθέατα είναι ο Βοτανικός Κήπος, τα βρόχινα δάση, το Εθνικό Πάρκο στο νησί Pigeon και η παλαιά στρατιωτική βάση.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1& params=13. 8833_N_-61_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1& params=14_1_N_60_59_W_type:city [3] Το CIA World Factbook αναφέρει έκταση 616 τετρ. χλμ. [4] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ st. html#People) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=362& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [6] Κείμενο του Συντάγματος του 1979 (http:/ / pdba. georgetown. edu/ Constitutions/ Lucia/ Luc78. html) [7] Dr. Pearlette Louisy Appointed to Office of Governor General (http:/ / www. stlucia. gov. lc/ pr1997/ dr__pearlette_louisy_appointed_to_office_of_governor_general. htm) [8] IPU (http:/ / www. ipu. org/ parline-e/ reports/ 2269_B. htm) [9] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ s/ stlucia/ stlucia2006. txt [10] "Saint Lucia" (http:/ / www. dol. gov/ ilab/ media/ reports/ iclp/ tda2001/ saint-lucia. htm). Findings on the Worst Forms of Child Labor

(2001). Bureau of International Labor Affairs, U.S. Department of Labor (2002). [11] Foundation for advancement of International Medical Education and Resaerch (https:/ / imed. faimer. org/ details. asp?country=306& school=& currpage=1& cname=SAINT+ LUCIA& city=& region=CA& rname=Central+ America/ Caribbean& mcode=306010& psize=25)

Αγία Λουκία

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • •

Κυβέρνηση της Αγίας Λουκίας (http://www.stlucia.gov.lc) Πύλη με Τουριστικές Πληροφορίες (http://www.stlucia.org/) Στοιχεία και γεωγραφία (http://www.geographia.com/st-lucia/) Εκπαίδευση στη χώρα (http://www.worldaware.org.uk/education/projects/st_lucia/index.html)

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες Συντεταγμένες: 13°15′N 61°12′W13.25, -61.2 [1]

Σημαία του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων Εθνόσημο του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων Εθνικό σύνθημα: "Pax et justitia" «Ειρήνη και δικαιοσύνη» Εθνικός ύμνος: St Vincent Land So Beautiful «Γη του Αγίου Βικεντίου, που είσαι τόσο ωραία»

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Πληθυσμός • Συντεταγμένες

Κίνγκσταουν 15.900 (1999) 13°10′N 61°14′W13.167, -61.233 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Σερ Φρέντερικ Μπάλανταϊν Πρωθυπουργός Ραλφ Γκονσάλβες

Ανεξαρτησία - από Ην. Βασίλειο - Ισχύον Σύνταγμα

27 Οκτωβρίου 1979 27 Οκτωβρίου 1979

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

389 km2 (197η) αμελητέο 84 χμ.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή • Πυκνότητα

104.574[3] (184η) 120.000 269 κατ./km² (44η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,092 δισ. $[4] (172η) 10.198 $[4] (80η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

0,625 δισ. $[4] (171η) 5.837 $[4] (74η)

ΔΑΑ (2007)

0,772 (91η) – μεσαίος

Νόμισμα

Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.vc

Κωδικός κλήσης

+1-784

Ο Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες είναι ένα ανεξάρτητο νησιωτικό κρατίδιο στην Καραϊβική Θάλασσα και είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Έχει έκταση 389 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πληθυσμό 104.574 με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009 [3] και αποτελείται από το νησί Άγιος Βικέντιος και τις 32 Γρεναδίνες. Ο Άγιος Βικέντιος ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, στις 22 Ιανουαρίου του 1498, όταν γιόρταζε ο ομώνυμος άγιος των Καθολικών. Έτσι, η χώρα έλαβε την ονομασία της από τον άγιο. Επίσημη γλώσσα στο νησί είναι η αγγλική. Εθνική εορτή στη χώρα είναι η ημέρα της ανεξαρτησίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, η 27η Οκτωβρίου.

Ιστορία Πρώτοι κάτοικοι στα νησιά ήταν οι Αραουάκοι, οι οποίοι εξεδιώχθησαν από τους Καρίβες. Οι Ινδιάνοι της Καραϊβικής απέτρεψαν τον αποικισμό του Αγίου Βικεντίου μέχρι το 18ο αιώνα.[5] Σκλάβοι από την Αφρική, είτε επιζώντες δουλεμπορικών είτε φυγάδες από τα γειτονικά νησιά, αναμίχθηκαν με τους ντόπιους της Καραϊβικής κι έγιναν γνωστοί ως Μαύροι Καρίμπ. Από το 1719, Γάλλοι άποικοι καλλιεργούσαν καφέ, καπνό, βαμβάκι και ζάχαρη. Το 1763, ο Άποψη της Κινγκστάουν. Άγιος Βικέντιος παραχωρήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1779 έγινε και πάλι γαλλική κτήση, αλλά το 1783 εκχωρήθηκε και πάλι στους Βρετανούς με τη Συνθήκη των Παρισίων, όπου η Μεγάλη Βρετανία επίσημα αναγνώριζε τη λήξη της Αμερικανικής επανάστασης. Οι διαμάχες μεταξύ των Βρετανών και των Μαύρων Καρίμπ συνεχίστηκαν μέχρι το 1796, όταν καταπνίχθηκε μια εξέγερση με αρχηγό το Γάλλο ριζοσπάστη Victor Hugues. Περίπου 5.000 αυτόχθονες εξορίστηκαν σε άλλη βρετανική αποικία. Η

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

δουλεία στο νησί καταργήθηκε το 1807.[6] Από το 1763 μέχρι την ανεξαρτησία του, ο Άγιος Βικέντιος πέρασε από διάφορα στάδια αποικιοκρατίας της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1776 αναγνωρίστηκε αντιπροσωπευτική συνέλευση, το 1877 εγκαθιδρύθηκε κυβέρνηση του Βρετανικού Στέμματος, το 1925 δημιουργήθηκε νομοθετικό συμβούλιο και τελικά το 1951 αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου σε άνδρες και γυναίκες. Το 1959 η χώρα έγινε μέλος της Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών, η οποία διαλύθηκε το 1962. Επτά χρόνια αργότερα, το νησί έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και το 1979 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του. Στις 25 Νοεμβρίου 2009 διενεργήθηκε δημοψήφισμα για την εισαγωγή νέου συντάγματος, το οποίο απορρίφθηκε με ποσοστό 55% έναντι 43%. Εάν είχε εισαχθεί το προτεινόμενο σύνταγμα ο βρετανός μονάρχης θα έπαυε να είναι αρχηγός του κράτους του Αγίου Βικέντιου και Γρεναδίνες και η μοναρχία θα είχε καταργηθεί.

Γεωγραφία και κλίμα Το κράτος , ευρισκόμενο ανάμεσα στην Αγία Λουκία και στη Γρενάδα, αποτελείται από ηφαιστειογενή νησιά. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι ο Άγιος Βικέντιος, ο οποίος έχει σχήμα έλλειψης. Εκτός από τον Άγιο Βικέντιο, τη χώρα περιλαμβάνουν και οι Γρεναδίνες, που αποτελούνται από τα νησιά: • • • • • • • • • • • • • • •

Μπεκία Μικρό Νέβις Κατρ Μπετόγουια Μπαλικό Μουστίκ Μικρό Μουστίκ Σαβάν Μικρό Κανουάν Κανουάν Μαϊρό Τομπάγκο Κέιζ Νήσος της Ένωσης Μικρός Άγιος Βικέντιος Πάλμ Άιλαντ

Οι υπόλοιπες Γρεναδίνες, στα νότια, διοικούνται από τη Γρενάδα. Δορυφορική εικόνα της χώρας του 2002.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Κλίμα Στα βόρεια του νησιού βρίσκεται το ψηλότερο σημείο του νησιωτικού κράτους, το όρος Σουφριέρ (σε υψόμετρο 1.234 μ.), το οποίο αποτελεί και ενεργό ηφαίστειο, όπου υπάρχει και λίμνη στον κρατήρα του. Στις 7 Μαΐου του 1902 περίπου 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την έκρηξη του ηφαιστείου αυτού. Η τελευταία του έκρηξη σημειώθηκε το 1979.[7] Η χώρα έχει τροπικό κλίμα, με μία περίοδο ξηρασίας από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο και μία περίοδο βροχοπτώσεων από τον Ιούνιο ως το Νοέμβριο. Οι βροχοπτώσεις είναι περισσότερες στα ορεινά. Πολύ συχνά τα νησιά πλήττονται από τυφώνες και τροπικές καταιγίδες.

Αντιπροσωπευτικό λουλούδι του νησιού.

Πληθυσμός Σε πολύ μεγάλο ποσοστό ο πληθυσμός ζει στην ύπαιθρο (75%) ενώ το υπόλοιπο ζουν στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής το 2007-08 ήταν 71,1 χρόνια.[8] Για το 2009 οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι ο συνολικός πληθυσμός ζει 73,65 χρόνια (71,82 χρόνια οι άνδρες και 75,54 οι γυναίκες).[3]

Γλώσσα Η εξέλιξη του πληθυσμού της νησιωτικής

Οι κάτοικοι ομιλούν Αγγλικά, όπως και τη γαλλική διάλεκτο χώρας, την περίοδο 1961-2003. πατουά. Η διάλεκτος αυτή, γνωστή ως βινσεντιανή κρεολική (Vincentian Creole). Γύρω στους 138.000 ανθρώπους ομιλούν την κρεολική διάλεκτο (1989 J. Holm)[9] [10] [11] ομιλείται από αρκετούς ανθρώπους αλλά δεν είναι επίσημη γλώσσα. Η αγγλική χρησιμοποιείται στην εκπαίδευση , στη θρησκεία και σε επίσημους χώρους, ενώ η κρεολική διάλεκτος χρησιμοποιείται στην επικοινωνία με φίλους και εντός της οικογένειας.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Θρησκεία Αναφορικά με το θρήσκευμα, οι κάτοικοι είναι Προτεστάντες (το 13% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, ισχυρό είναι το δόγμα των Μεθοδιστών) και αριθμούν περίπου τους 118.000. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έγχρωμοι (Μαύροι Αφρικανοί, 66%), ενώ οι υπόλοιποι είναι μιγάδες, Αμερινδοί, Καρίβες και άλλοι αυτόχθονες.

Διεθνείς σχέσεις O Άγιος Βικέντιος διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με οικονομικά αναπτυγμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς. Επίσης, έχει πρεσβείες στην Ταϊβάν, την Κούβα, τη Βενεζουέλα και το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας. Η Ελλάδα εκπροσωπείται διπλωματικώς στον Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες, μέσω παράλληλης διαπίστευσης, από την ελληνική Πρεσβεία στο Καράκας, στη Βενεζουέλα. Σύμφωνα με στοιχεία του Προξενικού Γραφείου της Πρεσβείας, υπάρχει σήμερα μόνο ένας ομογενής εγκατεστημένος στη νησιωτική χώρα.[12] Η Ελλάδα χορήγησε στον Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες 30.000 ευρώ ως αναπτυξιακή βοήθεια. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η χώρα έχει ενισχύσει τους διπλωματικούς δεσμούς της με την Κύπρο.[13]

Διοικητική διαίρεση Η χώρα διαιρείται σε έξι ενορίες (οι πέντε από αυτές βρίσκονται στον Άγιο Βικέντιο). Οι κοινότητες αυτές λέγονται parishes και είναι: • • • • • •

Ενορία Αγίου Ανδρέα Ενορία Αγίου Γεωργίου Ενορία Γρεναδίνων Ενορία Αγίου Δαβίδ Ενορία Καρλότας Ενορία Αγίου Πατρικίου

Πολιτικά Το πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Απέκτησε Σύνταγμα στις 27 Οκτωβρίου 1979[14] , με το που κατέστη ανεξάρτητο κράτος. Αρχηγός Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία εκπροσωπείται από το Γενικό Κυβερνήτη (από το Σεπτέμβριο του 2002 είναι ο Σερ Φρέντερικ Μπάλανταϊν, ενώ Πρωθυπουργός είναι ο Ραλφ Γκονσάλβες (Ralph Gonsalves), αρχηγός του κόμματος ULP, από τις 29 Μαρτίου του 2001. Το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα του Τζέιμς Μίτσελ μονοπώλησε τη διακυβέρνηση της χώρας από την ανεξαρτησία μέχρι το 2001. Το 2001, έχοντας νέο ηγέτη τον Άρνχιμ Γιούστας, ηττήθηκε στις εκλογές της 28 Μαρτίου και το Εργατικό Κόμμα της Ενότητας ανέλαβε τα Διοικητική διαίρεση του Αγίου Βικεντίου και ηνία του κράτους, με νέο Πρωθυπουργό το Ραλφ Γκονσάλβες, ο Γρεναδίνων. οποίος επανεξελέγη στις εκλογές της 7 Δεκεμβρίου του 2005 . Η χώρα δεν έχει επίσημες ένοπλες δυνάμεις, όμως υπάρχει η Βασιλική Αστυνομία.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Τελευταίες εκλογές Η Βουλή (House of Assembly) αποτελείται από 21 μέλη, 15 εκ των οποίων εκλέγονται κάθε 5 έτη, σε μονοεδρικές περιφέρειες, ενώ υπάρχουν και 6 διορισμένοι γερουσιαστές. Η ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική και η ηλικία στην οποία χορηγείται το δικαίωμα ψήφου είναι τα 18 έτη.[15] Στις τελευταίες εκλογές, στις 7 Δεκεμβρίου του 2005[16] , το Εργατικό Κόμμα Ενότητας (Unity Labour Party) κέρδισε 55,2% των ψήφων και 12 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, έναντι 44,6% και 3 έδρες για το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα και 0,06% για το Κόμμα των Οικολόγων.

Νομοθεσία Η δικαστική εξουσία ασκείται από το Ανώτατο Δικαστήριο, που έχει έδρα την Αγία Λουκία (Eastern Caribbean Supreme Court ). Η θανατική ποινή στη χώρα είναι σε ισχύ.

Οικονομία Η καλλιέργεια μπανάνας αποτελεί την κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή και εξαγώγιμο είδος, αν και επλήγη από φυσικές καταστροφές, όπως οι τυφώνες Άλεν και Έμιλι, το 1980 και Η Πορτ Ελίζαμπεθ, στο νησί Μπεκία. 1987, αντίστοιχα. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και την αλιεία, ενώ ο τουρισμός χαρακτηρίζεται από την περιορισμένη υποδομή. Το νόμισμα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής.Η χώρα προσφέρει σημαία ευκαιρίας στα πλοία ανά τον κόσμο. Η απόφαση της ΕΕ του 1993 για το καθεστώς της μπανάνας, ευνόησε ιδιαίτερα τον Άγιο Βικέντιο. Με την απόφαση αυτή, άνοιξε ο δρόμος για τις αφορολόγητες εισαγωγές μπανανών από πρώην αποικίες. Στην απόφαση αντέδρασαν οι ΗΠΑ και το θέμα έφθασε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, χωρίς όμως να τερματιστεί η διαμάχη οριστικά.

Μεταφορές και επικοινωνίες Συγκοινωνίες Οι συγκοινωνίες στη χώρα δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Πολλοί από τους επισκέπτες εξυπηρετούνται με θαλαμηγούς. Η χώρα έχει κύριο λιμάνι αυτό της πρωτεύουσας και εκεί βρίσκεται και το αεροδρόμιο, για την εξυπηρέτηση των διεθνών συγκοινωνιών. Λειτουργούν ακόμα 5 αεροδρόμια. Το γνωστότερο διεθνές αεροδρόμιο είναι το Ε. Τ. Τζόσουα, (IATA: SVD – ICAO: TVSV), κοντά στο Άρνος Βέιλ. Εθνικός αερομεταφορέας είναι η SVG Air. Πτήσεις επίσης εκτελούν οι Mustique Airways (και τσάρτερ προς την ανατολική Καραϊβική), όπως επίσης η Grenadine Airways.

Ηλιοβασίλεμα στις Γρεναδίνες.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Αεροδρόμια Τοποθεσία

Κωδικός ICAO

Κωδικός IATA

Όνομα αεροδρομίου

Άρνο Βέιλ (κοντά στην Κίνγκσταουν), Άγιος Βικέντιος

TVSV

SVD

Αεροδρόμιο E.T. Joshua

Μπεκία, Γρεναδίνες

TVSB

BQU

Αεροδρόμιο Τζον Φιτς Μίτσελ (J.F. Mitchell Airport)

Κανουάν, Γρεναδίνες

TVSC

CIW

Αεροδρόμιο Κανουάν

Μιστίκ, Γρεναδίνες

TVSM

MQS

Αεροδρόμιο Μιστίκ

Νήσος της Ένωσης, Γρεναδίνες

TVSU

UNI

Αεροδρόμιο Νήσου της Ένωσης

[17]

Τηλεπικοινωνίες και ΜΜΕ Οι τηλεπικοινωνίες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται και ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το 2004 υπήρχαν 57.000 κινητά τηλέφωνα στη χώρα. Υπάρχουν ένας τηλεοπτικός (από τις 2 Μαρτίου του 1980[18] ) και 9 ραδιοφωνικοί σταθμοί (ανάμεσα στους οποίους οι NBC [19], Hitz FM, We FM , Hot 97 και Nice FM - οι τρεις τελευταίοι είναι ιδιωτικοί).[20] Το ραδιοφωνικό δίκτυο είναι μερικώς χρηματοδοτούμενο από το Κράτος. Η χώρα διαθέτει δύο υπηρεσίες παροχής Διαδικτύου, τις Cable and Wireless και Karib Kable. Το Σύνταγμα εγγυάται μεταξύ άλλων την ελευθερία του Τύπου. Κυκλοφορούν 3 εβδομαδιαίες (The News, Searchlight [21] και The Vincentian [22]) και μία καθημερινή εφημερίδα (The Herald).

Το ηφαίστειο Σουφριέρ, που αποτελεί το υψηλότερο σημείο στη χώρα.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Πολιτισμός Οι τέχνες στη χώρα αντανακλούν το αποικιακό παρελθόν, αγγλικό και γαλλικό. Αρχαιότερο δείγμα καλλιτεχνίας αποτελούν οι βραχογραφίες των Αραουάκων της περιοχής Λέιγιου, στις νοτιοδυτικές ακτές του Αγίου Βικεντίου, οι οποίες χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα μ. Χ. Σημαντική παράδοση αποτελεί το ετήσιο θερινό καρναβάλι της χώρας , το Βίνσι Μας.Το εν λόγω καρναβάλι γιορτάζεται επί δέκα ημέρες, από τα τέλη του Ιουνίου μέχρι τις αρχές του Ιουλίου. Στις Γρεναδίνες, ενδιαφέρον παρουσιάζει η Γιορτή του Μεγάλου Τυμπάνου, η οποία επίσης διεξάγεται κάθε χρόνο και χαρακτηρίζεται από ανιμιστικές τελετές αφρικανικής καταγωγής. Η μουσική καλίψο , ρέγγε και η σάκα έχουν τη δική τους παράδοση. Διάσημος καλλιτέχνης της χώρας είναι ο μουσικός και τραγουδιστής Κέβιν Λιτλ, ο οποίος έκανε επιτυχία το 2003 με το τραγούδι "Turn me on". Εθνικό φαγητό της χώρας είναι το τηγανητό ψάρι του είδους jackfish και ο ψητός αρτόκαρπος (breadfruit)[23] , εθνικό πτηνό είναι ο παπαγάλος του είδους Amazona Guildingii, ενδημικό μόνο στη χώρα και εθνικό φυτό είναι το δέντρο Σουφριέρ (Soufriere Tree) [24] .

Το εθνικό πτηνό της χώρας είναι ένα είδος παπαγάλου.

Αθλητισμός Τα νησιά έχουν τη δική τους εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και βρίσκονταν στην 151η θέση στον κόσμο στην παγκόσμια κατάταξη της ΦΙΦΑ τον Απρίλιο του 2009.[25] Πολύ δημοφιλές είναι και το κρίκετ.

Αξιοθέατα Ο Βοτανικός Κήπος στην πρωτεύουσα (από το 1762) του Κίνγκσταουν αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες , καθώς θεωρείται ο αρχαιότερος βοτανικός κήπος στο Δυτικό Ημισφαίριο. Άλλα τουριστικά αξιοθέατα είναι το Εθνικό Μουσείο και η Βιβλιοθήκη της πρωτεύουσας, το Κάστρο Σαρλότ (αρχές 19ου αιώνα) όπως επίσης οι αποικιοκρατικής εποχής ναοί, όπως ο Ναός της Παναγίας του 1823 και ο αγγλικανικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Γεωργίου του 1880.

Το νησί της Ένωσης.

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006. • Bobrow, Jill & Jinkins, Dana. 1985. St. Vincent and the Grenadines. 4th Edition Revised and Updated, Concepts Publishing Co., Waitsfield, Vermont, 1993. • Gonsalves, Ralph E. 1994. History and the Future: A Caribbean Perspective. Quik-Print, Kingstown, St. Vincent. • Williams, Eric. 1964. British Historians and the West Indies, P.N.M. Publishing, Port-of-Spain.

Παραπομπές

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE params=13. 25_N_-61. 2_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE params=13_10_N_61_14_W_ [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ vc. html#People) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=364& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] World Atlas (http:/ / www. worldatlas. com/ webimage/ countrys/ namerica/ caribb/ vc. htm) Ιστορικές πληροφορίες για τη χώρα. [6] Ιστότοπος της κυβέρνησης της χώρας (http:/ / www. gov. vc/ Govt/ Government/ Executive/ Ministries/ PMOffice/ GeneralAdmin/ PrimeMinGA. asp?z=161& a=4760), διάγγελμα πρωθυπουργού για την 200ή επέτειο από την κατάργηση της δουλείας [7] Infoplease.com (http:/ / www. infoplease. com/ ce6/ world/ A0843160. html) [8] Έκθεση για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη (http:/ / hdrstats. undp. org/ countries/ country_fact_sheets/ cty_fs_VCT. html), 2007-08 [9] Gordon, Raymond G., Jr. (ed.) (2005). Ethnologue: Languages of the World, 15th edition (http:/ / www. ethnologue. com/ show_country. asp?name=VC). SIL International [10] St. Vincentians (http:/ / www. everyculture. com/ wc/ Rwanda-to-Syria/ St-Vincentians. html). everyculture.com [11] Country Fact Sheet on Saint Vincent and the Grenadines (http:/ / www. irb-cisr. gc. ca/ en/ research/ publications/ index_e. htm?docid=306& cid=0& version=printable& disclaimer=show). Research Directorate of the Immigration and Refugee Board of Canada [12] Υπουργείο Εξωτερικών (http:/ / www. mfa. gr/ www. mfa. gr/ el-GR/ Policy/ Geographic+ Regions/ Latin+ America-Caribbean/ Bilateral+ Relations/ St. + Vincent+ and+ Grenadines/ ), Διμερείς σχέσεις με Άγιο Βικέντιο. [13] Voice of America (http:/ / www. voanews. com/ greek/ archive/ 2006-08/ 2006-08-04-voa13. cfm), Ενίσχυση διπλωματικών σχέσεων

Κύπρου με Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες, 4 Αυγούστου 2006. [14] Το Σύνταγμα της χώρας (http:/ / pdba. georgetown. edu/ Constitutions/ Vincent/ stvincent79. html) του 1979 [15] INTER-PARLIAMENTARY UNION (http:/ / www. ipu. org/ parline-e/ reports/ 2271. htm) [16] Freedom in the World - Saint Vincent and the Grenadines (2007) (http:/ / www. freedomhouse. org/ inc/ content/ pubs/ fiw/ inc_country_detail. cfm?year=2007& country=7262& pf) [17] Στοιχεία για το αεροδρόμιο (http:/ / worldaerodata. com/ wad. cgi?id=VC83415& sch=TVSV) [18] SVG Television (http:/ / www. svgbc. com/ svgtv. htm) - επίσημος ιστότοπος [19] http:/ / www. nbcsvg. com/ [20] Προφίλ της χώρας στο BBC (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ americas/ country_profiles/ 1210689. stm) [21] http:/ / www. searchlight. vc/ [22] http:/ / www. thevincentian. com/ pagedisplay. aspx?i=220 [23] Η χώρα (http:/ / www. caricom. org/ jsp/ community/ st_vincent_grenadines. jsp?menu=community) στον ιστότοπο της Caricom [24] Σύμβολα του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων (http:/ / www. visitsvg. com/ intro/ symbol. html) [25] Παρουσίαση της χώρας στον επίσημο ιστότοπο της FIFA (http:/ / www. fifa. com/ associations/ association=vin/ index. html)

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Εξωτερικές συνδέσεις • Στοιχεία για τη χώρα (http://hdrstats.undp.org/countries/data_sheets/cty_ds_VCT.html), ενημέρωση 2008 (από το 2007/2008 Human Development Report). • Υγειονομικές πληροφορίες για τη χώρα (http://wwwn.cdc.gov/travel/ destinationSaintVincentAndTheGrenadines.aspx) • Χαρτονομίσματα του Αγίου Βικεντίου (http://numismondo.com/pm/stv/) • St Vincent and the Grenadines Genealogy Research (http://sv.usaroots.com/) • Τράπεζα του Αγίου Βικεντίου (http://www.saintvincentbank.com) • Επίσημη ιστοσελίδα (http://www.svgindianheritage.com) του Ιδρύματος Πολιτιστικής Κληρονομιάς για τους Ινδιάνους (SVG Indian Heritage Foundation)

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις Άγιος Χριστόφορος και Νέβις Συντεταγμένες: 17°19′48″N 62°40′00″W17.33, -62.6667 [1]

Σημαία του Αγίου Χριστόφορου και Νέβις Εθνόσημο του Αγίου Χριστόφορου και Νέβις Εθνικό σύνθημα: Country Above Self (Aγγλικά: Η Χώρα Πάνω Από Τον Εαυτό) Εθνικός ύμνος: "O Land of Beauty!" Βασιλικός ύμνος: "God Save the Queen"

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Μπαστέρ 17°18′N 62°44′W17.3, -62.733 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και Ομοσπονδιακή συνταγματική μοναρχία Μονάρχης Ελισάβετ Β' Γενικός Κυβερνήτης Σερ Κάθμπερτ Σεμπάστιαν Πρωθυπουργός Ντένζιλ Ντάγκλας

Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

19 Σεπτεμβρίου 1983 19 Σεπτεμβρίου 1983

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

261 km2 (203η) αμελητέο 135 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

40.131[3] (203η) 154 κατ./km² (72η)

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

0,729 δισ. $[4] (178η) 13.491 $[4] (61η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

0,547 δισ. $[4] (175η) 10.121 $[4] (52η)

ΔΑΑ (2007)

0,838 (62η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.kn

Κωδικός κλήσης

+1-869

Ο Άγιος Χριστόφορος και Νέβις, επίσημα η Ομοσπονδία Αγίου Χριστοφόρου και Νέβις είναι ένα νησιωτικό κράτος στην Καραϊβική Θάλασσα και το μικρότερο κράτος του δυτικού ημισφαιρίου. Η πρωτεύουσα και η κυβέρνηση του ομοσπονδιακού αυτού κράτους είναι κυρίως στο μεγαλύτερο νησί του, τον Άγιο Χριστόφορο. Το μικρότερο νησί Νέβις (παλαιά ονομασία: Nuestra Señora de las Nieves) βρίσκεται περίπου 3 χλμ. νοτιοανατολικά του Αγίου Χριστοφόρου και έχει πρωτεύουσα την Τσάρλσταουν. Το μεγαλύτερο νησί του κράτους πήρε το όνομά του από το θαλασσοπόρο Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος έφτασε στο νησί πρώτος το 1493.

Ιστορία Πρώτοι κάτοικοι στα νησιά ήταν οι αυτόχθονες Καρίβες, οι οποίοι μάταια επεχείρησαν να αποτινάξουν τους αποικιοκράτες. Οι Βρετανοί και οι άλλοι έποικοι επικράτησαν και οι ιθαγενείς σφαγιάστηκαν. Ο Άγιος Χριστόφορος έγινε η πρώτη αποικία της Βρετανίας στις Δυτικές Ινδίες, το 1623 και το Νέβις ακολούθησε την ίδια μοίρα, πέντε χρόνια αργότερα. Οι Γάλλοι μοιράστηκαν για αρκετά χρόνια τα εδάφη της χώρας με τους Άγγλους και τελικά επικράτησαν οι τελευταίοι (1783). Από το 1958 μέχρι το 1962 τα νησιά ήταν μέλη της Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών. Από το Γαλλική λιθογραφία που απεικονίζει τη μάχη 1882 μέχρι το 1980 τα νησιά ονομάζονταν Άγιος Χριστόφορος και του Αγίου Χριστόφορου του 1782. Νέβις και Ανγκουίλλα. Η ένωση αυτή έλαβε τέλος το 1980 και η τελική ανεξαρτησία κηρύχθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1983. Στις 10 Αυγούστου 1998 το ημιαυτόνομο νησί Νέβις ψήφισε σε δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας του, με 61,7%. Ωστόσο, το εν λόγω δημοψήφισμα απέτυχε λόγω της μη συμπλήρωσης του απαραίτητου 66,7% για την έγκριση.

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Γεωγραφία Το κράτος , ευρισκόμενο στη βόρεια άκρη των Υπήνεμων Νησιών, αποτελείται από τα δύο νησιά, τον Άγιο Χριστόφορο και το Νέβις, τα οποία είναι ηφαιστειογενή. Το κλίμα τους είναι τροπικό, μετριάζεται όμως από ωκεάνια ρεύματα (αύρες). Το φθινόπωρο γίνονται συχνά τυφώνες.

Πληθυσμός Οι περίπου 40.000 κάτοικοι (40.131 με βάση εκτιμήσεις του 2009[3] ) ομιλούν Αγγλικά, είναι Χριστιανοί Προτεστάντες (το 10% περίπου είναι Ρωμαιοκαθολικοί) και ζουν κατά μέσο όρο 70,33 χρόνια (άνδρες) και 76,25 οι γυναίκες (εκτ. 2009 στο σύνολο του πληθυσμού είναι τα 73,2 χρόνια), . Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Μαύροι Αφρικανοί ενώ οι υπόλοιποι είναι μιγάδες, Βρετανοί, Πορτογάλοι και Λιβανέζοι. Σε σημαντικό ποσοστό ο πληθυσμός ζει στην ύπαιθρο (65%) ενώ το υπόλοιπο ζουν στις πόλεις. Τα 4/5 του πληθυσμού ζουν στον Άγιο Χριστόφορο.

Διοικητική διαίρεση Η χώρα διαιρείται σε 14 ενορίες (parishes), οι οποίες είναι: 1. Κράιστ Τσερτς Νίκολα Τάουν -Christ Church Nichola Town (Σεν Κιτς) 2. Σεντ Αν Σάντι Πόιντ - Saint Anne Sandy Point (Σεν Κιτς) 3. Σεντ Τζορτζ Μπασετέρ - Saint George Basseterre (Σεν Κιτς) 4. Σεντ Τζορτζ Τζίντζερλαντ - Saint George Gingerland (Νέβις) 5. Σεντ Τζέιμς Γουίντγουορντ - Saint James Windward (Νέβις) 6. Σεντ Τζον Κέιπστερ - Saint John Capesterre (Σεν Κιτς) 7. Σεντ Τζον Φίγκτρι -Saint John Figtree (Νέβις) 8. Σεντ Μέρι Κέιον -Saint Mary Cayon (Σεν Κιτς) 9. Σεντ Πολ Κέιπστερ - Saint Paul Capesterre (Σεν Κιτς) 10. Σεντ Πολ Τσάρλςταουν - Saint Paul Charlestown (Νέβις) 11. Σεντ Πίτερ Μπασετέρ - Saint Peter Basseterre (Σεν Κιτς) 12. Σεντ Τόμας Λόουλαντ - Saint Thomas Lowland (Νέβις) 13. Σεντ Τόμας Μιντλ Άιλαντ - Saint Thomas Middle Island (Σεν Κιτς) 14. Τρίνιτι Παλμέτο Πόιντ - Trinity Palmetto Point (Σεν Κιτς)

Η διοικητική διαίρεση της χώρας.

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στα πλαίσια όμως της Κοινοπολιτείας. Έτσι, Αρχηγός Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία εκπροσωπείται από το Γενικό Κυβερνήτη. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τη Εθνοσυνέλευση, την οποία απαρτίζουν 15 μέλη (ο Πρόεδρος, 3 διορισμένα μέλη και έντεκα μέλη που εκλέγονται από το λαό). Πρωθυπουργός, από τις 6 Ιουλίου του 1995 είναι ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Ντένζιλ Ντάγκλας. [5] Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι ο Σαμ Κόντορ επίσης από τις 6 Ιουλίου του 1995.

Εκλογές Ο Ντένζιλ Ντάγκλας, πρωθυπουργός της χώρας από το 1995.

Οι τελευταίες εκλογές διεξήχθησαν πρόωρα στις 25 Ιανουαρίου 2010. Το δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Εκλογές 2010 Στις πρόωρες εκλογές του 2010, το Εργατικό Κόμμα (SKNLP) του πρωθυπουργού Ντένζιλ Ντάγκλας εξελέγη για τέταρτη συνεχή φορά. Στον Άγιο Χριστόφορο, το SKNLP κέρδισε 6 επί συνόλου 8 εδρών και το Κίνημα Λαϊκής Δράσης (PAM) εξέλεξε δύο βουλευτές. Ο Ντένζιλ Ντάγκλας διατήρησε την έδρα του με διαφορά 1.905 ψήφων με 179[6] . Στο Νέβις το Κίνημα των Σκεπτόμενων Πολιτών (CCM) κέρδισε δύο έδρες με το Κόμμα για την Αναμόρφωση του Νέβις (NRP) να λαμβάνει την τρίτη έδρα[7] .

Αποτελέσματα Κόμματα

Ψήφοι

Εργατικό Κόμμα του Αγίου Χριστοφόρου και Νέβις

% Έδρες

12.227 46,96

Κίνημα Λαϊκής Δράσης

8.393 32,24

Κίνημα Σκεπτόμενων Πολιτών

2.860 10,99

Κόμμα για την Αναμόρφωση του Νέβις

2.539

9,75

0,06

—

Ανεξάρτητοι Διορισμένα μέλη (γερουσιαστές)

Ex-officio μέλος (ο γενικός εισαγγελέας)

Σύνολο (συμμετοχή 81,24 %) Πηγές: ZIZ News

[8]

SKN Vibes.com

26.035 [9]

100

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Προηγούμενες εκλογές, 2004 Στις εκλογές του 2004 το Εργατικό Κόμμα του Αγίου Χριστοφόρου και Νέβις κέρδισε 50,6% και 7 έδρες, το Κίνημα Λαϊκής Δράσης 31,7% και 1 έδρα, το Κίνημα Σκεπτόμενων Πολιτών 8,8% και 2 έδρες, το Κόμμα για την Αναμόρφωση του Νέβις 7,5% και 1 έδρα, το Ενωμένο Εθνικό Κόμμα Ενδυνάμωσης 1,2 % και 3 μέλη ήταν διορισμένα και ένα μέλος ex-officio (Πρόεδρος).

Νομοθεσία Η δικαστική εξουσία ασκείται από το Ανώτατο Δικαστήριο, που έχει έδρα την Αγία Λουκία (Eastern Caribbean Supreme Court ). Η θανατική ποινή στη χώρα είναι σε ισχύ.Υπάρχει Βασιλική Αστυνομία και Δύναμη Άμυνας. Το 2001 έπαυσε να ισχύει το Ανακτοβούλιο (βρετανικό δικαστικό σύστημα) και ή χώρα, όπως η Γουιάνα, το Σουρινάμ και οκτώ ακόμα κράτη της Καραϊβικής, προώθησαν τη δημιουργία ενός Δικαστηρίου για θέματα της περιοχής τους.

Οικονομία Η καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου και βαμβακιού αποτελεί την κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή και εξαγώγιμο είδος. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και την αλιεία, ενώ ο βιομηχανικός τομέας αναπτύσσεται σε πολύ μικρό ρυθμό και αφορά την παραγωγή ζάχαρης, ζύθου και τσιγάρων. Το νόμισμα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Χάρτης του Αγίου Χριστόφορου και Νέβις Καραϊβικής. Κύρια πηγή συναλλάγματος για τη χώρα είναι ο τουρισμός, παρά την περιορισμένη υποδομή. Η ανεργία πλήττει τη χώρα και διαφαίνεται από τη μαζική μετανάστευση, σε χώρες όπως το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, η Βρετανία και η Δομινικανή Δημοκρατία.

Διεθνείς Οργανισμοί Η χώρα είναι μέλος των εξής οργανισμών:ACP, C, Caricom, CDB, ECLAC, FAO, G-77, IBRD, ICFTU, ICRM, IDA, IFAD, IFC, IFRCS, ILO, IMF, Interpol, IOC, OAS, OECS, OPANAL, OPCW, UN, UNCTAD, UNESCO, UNIDO, UPU, WCL, WHO, WIPO, WTrO.

Άμυνα Οι Ένοπλες Δυνάμεις, ενεργές από το 1896, συναποτελούν την Αμυντική Δύναμη του Σαιντ Κιτς και Νέβις (Saint Kitts and Nevis Defence Force)[10] . Υπάρχει μία μονάδα στρατού ξηράς και μία θαλάσσης (ακτοφυλακή). Η διοίκηση λαμβάνει εντολές από το Υπουργείο Εθνικής Ασφαλείας.

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Μεταφορές και επικοινωνίες Η χώρα έχει κύριο λιμάνι αυτό της πρωτεύουσας και δύο αεροδρόμια[11] (το διεθνές αεροδρόμιο Ρόμπερτ Μπράντσοου στην Μπαστέρ και το διεθνές αεροδρόμιο Βανς Έιμορι στην Τσαρλστάουν του Νέβις). Το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας εκτείνεται στα 60 περίπου χλμ. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Οι τηλεπικοινωνίες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται. Υπάρχει ένας τηλεοπτικός σταθμός και 4 ραδιοφωνικοί σταθμοί. Η χώρα διαθέτει 16 υπηρεσίες παροχής Διαδικτύου. Άποψη του Νέβις, όπως φαίνεται από τον Άγιο Χριστόφορο.

Εκπαίδευση Με βάση την Πράξη του 1976, η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική στις ηλικίες από 5 ως 16 ετών.[12] Το 1997 ο δείκτης εγγραφής στα Δημοτικά σχολεία ήταν 97,6 %.[12] Λειτουργεί σχολή κτηνιατρικής στον Άγιο Χριστόφορο, τμήμα του πανεπιστημίου Ρος, το οποίο εδρεύει στην Ντομίνικα. Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, στην πλειοψηφίας τους για σπουδές νοσηλευτικής και ιατρικής.

Πολιτισμός Τα μνημεία στη χώρα αντανακλούν το αποικιακό παρελθόν, κυρίως αγγλικό. Τα αρχαιότερα δείγματα καλλιτεχνίας στα νησιά είναι ελάχιστα (βρίσκονται σε βράχους στην Old Road Town) και χρονολογούνται από την προκολομβιανή εποχή των αυτοχθόνων Καρίβων. Σημαντική παράδοση αποτελεί το χριστουγεννιάτικο καρναβάλι στον Άγιο Χριστόφορο, όπου κυριαρχεί η μουσική καλίψο. Στο Νέβις, διοργανώνεται το πολιτιστικό φεστιβάλ "Culturama" κάθε καλοκαίρι.

Αξιοθέατα

Η Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην Μπασετέρ.

Σημαντικά τουριστικά αξιοθέατα είναι ο καθεδρικός ναός της πρωτεύουσας, η Πλατεία της Ανεξαρτησίας, το σπίτι όπου ήρθε στον κόσμο ο Αμερικανός πολιτικός Αλεξάντερ Χάμιλτον και η έπαυλη Μονπελιέ, όπου έγινε ο γάμος του ναυάρχου Οράτιου Νέλσον. Ο επισκέπτης επίσης μπορεί να θαυμάσει το οχυρό Μπρίμστοουν Χιλ (το οποίο από το 1999 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ) , τη Σάντι Πόιντ, όπου το 1623 αποβιβάστηκε ο πρώτος οικιστής των νησιών, Τόμας Ουόρνερ αλλά και το αγγλικό φρούριο Φορτ Τζορτζ.

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • • • • • • • • • •

St. Kitts & Nevis [13] - Κυβέρνηση του Σαιντ Κιτς και Νέβις Ministry of Finance [14] - Υπουργείο Οικονομικών της χώρας Nevis Ministry of Finance [15] - Υπουργείο Οικονομίας του Νέβις SKNVibes.com [16] Τουριστικές Αρχές στον Άγιο Χριστόφορο [17] Τουριστικές Αρχές στο Νέβις [18] Ανακαλύψτε τις παραλίες των νησιών [19] Αγγλικανικές Εκκλησίες στο St. Kitts [20] Νομίσματα στο St.Kitts [21] Χάρτης του St. Kitts [22] Χάρτης του Nevis [23] Δορυφορική φωτογραφία [24]

Παραπομπές

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF params=17. 33_N_-62. 6667_E_ [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF params=17_18_N_62_44_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ sc. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=361& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] CUOPM.com - Jamaicans Ifrica, Duane Stephenson and Kittitian Masud Sadiki on “Badness Outta Style” School Tour (http:/ / www. cuopm. com/ ) [6] ZIZ (http:/ / www. zizonline. com/ news/ ?6ACD242E-2219-22DB-ABB64B33C3C4C359), St. Kitts Nevis Labour Party elected to a

fourth consecutive term in office -Two new comers on the Labour Party Parliamentary slate and one more for the opposition, 26 Ιανουαρίου 2010. [7] Dominica News (http:/ / dominicanewsonline. com/ ?p=2623), Labour Party wins fourth term in St. Kitts-Nevis general elections, 25 Ιανουαρίου 2010. [8] http:/ / www. zizonline. com/ news/ ?6ACD242E-2219-22DB-ABB64B33C3C4C359 [9] http:/ / www. sknvibes. com/ elections/ elections_results_new. cfm [10] Άρθρο για την SKNDF από τον Δρ Dion Phillips (http:/ / www. uwichill. edu. bb/ bnccde/ sk& n/ conference/ papers/ DEPhillips. html) [11] A-Z World Airports Online - Country Index - St Kitts-Nevis airports - Saint Kitts - Robert Bradshaw International Airport (SKB/TKPK) (http://www.azworldairports.com/airports/a1326skb.cfm) [12] "Saint Kitts and Nevis" (http:/ / www. dol. gov/ ilab/ media/ reports/ iclp/ tda2001/ saint-kitts-nevis. htm). 2001 Findings on the Worst

Forms of Child Labor.Γραφείο Διεθνών Ζητημάτων Απασχόλησης , Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ (2002). [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20]

http:/ / www. gov. kn http:/ / www. skbfinancialservices. com/ http:/ / www. nevisfinance. com/ http:/ / www. sknvibes. com/ http:/ / www. stkittstourism. kn/ http:/ / www. nevisisland. com/ http:/ / www. discover-stkitts-nevis-beaches. com/ http:/ / www. stkittsanglicanchurch. org

[21] http:/ / numismondo. com/ pm/ stk/ [22] http:/ / www. caribbean-on-line. com/ islands/ sk/ skmap. shtml [23] http:/ / www. caribbean-on-line. com/ islands/ sk/ nvmap. shtml

Άγιος Χριστόφορος και Νέβις [24] http:/ / local. google. com/ local?f=q& hl=en& q=Jamaica& ll=17. 25099,-62. 600098& spn=0. 354108,1. 065674& t=k

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Συντεταγμένες: 17°03′N 61°48′W17.05, -61.8 [1]

Σημαία των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Εθνόσημο των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Εθνικό σύνθημα: Each Endeavouring, All Achieving Με την προσπάθεια του καθενός, πετυχαίνουμε όλοι Εθνικός ύμνος: Fair Antigua, We Salute Thee Ωραία Αντίγκουα, σε χαιρετούμε1

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Πληθυσμός • Συντεταγμένες

Σαιντ Τζονς 24.226 (2000) 17°7′N 61°51′W17.117, -61.85 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία υπό ομοσπονδιακή συνταγματική μοναρχία Αρχηγός Κράτους Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Λουίζ Λέικ-Τακ Πρωθυπουργός Μπάλντουιν Σπένσερ

Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Σύνταγμα

1η Νοεμβρίου 1981 1η Νοεμβρίου 1981

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

442,6[3] km2 (195η) αμελητέο 193 χμ.

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

85.632[4] (193η) 184 κατ./km² (59η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,544 δισ. $[5] (170η) 18.161 $[5] (46η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,180 δισ. $[5] (163η) 13.872 $[5] (44η)

ΔΑΑ (2007)

0,868 (47η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)

Ζώνη ώρας

AST (UTC -4)

Internet TLD

.ag

Κωδικός κλήσης

+261

To God Save The Queen είναι επίσημα εθνικός ύμνος, ωστόσο δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο σε εκδηλώσεις που αφορούν τη βασίλισσα και το γενικό διοικητή. Η Αντίγκουα και Μπαρμπούντα είναι νησιωτική χώρα στην Καραϊβική με έκταση 442,6 km² και πληθυσμό 85.632 κατοίκους[4] (κατατάσσεται 193η στον κόσμο). Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Σαιντ Τζονς. Απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία το 1981. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη που σήμερα είναι η Λουίζ Λέικ-Τακ. Πρωθυπουργός είναι ο Μπάλντουιν Σπένσερ.

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Φυσική γεωγραφία Η χώρα αποτελείται από δύο σημαντικά νησιά: την Αντίγκουα και την Μπαρμπούντα. Υπάρχει ακόμα και το ακατοίκητο νησί Ρεντόντα. Βρίσκονται στη μέση των Υπήνεμων Νησιών, στα ανατολικά της Καραϊβικής. Συνορεύει ανατολικά με τον Άγιο Χριστόφορο και Νέβις, βορειανατολικά με το Μοντσεράτ και βόρεια με τη Γουαδελούπη, ενώ στα ανατολικά βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Η Αντίγκουα έχει έκταση 280 τετρ. χλμ. και είναι πεδινή. Οι ακτές της πλαισιώνονται κατά μεγάλο μέρος από κοραλλιογενείς υφάλους. Το ψηλότερο σημείο της είναι 402 μ. Η Μπαρμπούντα είναι επίσης κοραλλιογενής με ψηλότερο σημείο τα 62μ. Περιλαμβάνει στο δυτικό της τμήμα τη λιμνοθάλασσα Κόδριγκτον. Η Ρεντόντα αν και ακατοίκητη έχει αξιόλογο ορυκτό πλούτο (φωσφάτα). Το κλίμα της χώρας είναι ξηρό και γίνεται ήπιο μόνο την περίοδο από το Νοέμβριο μέχρι το Μάιο. Πιο πολλές βροχές πέφτουν στα ορεινά.

Δορυφορική φωτογραφία της χώρας του 2002.

Ιστορία

Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωάννη στην πρωτεύουσα της χώρας.

Τα νησιά φαίνεται να κατοικούνται από το 2.400 π.Χ. , όπως καταδεικνύουν οι αρχαιολογικές έρευνες στη χώρα. Μέχρι τον 12ο αιώνα ζούσαν αποκλειστικά εκεί οι Αραουάκες. Έπειτα, η χώρα αποικίστηκε από τους Καρίβες. Οι αυτόχθονες αποκαλούσαν και ακόμα και σήμερα αποκαλούν το νησί Waladli . Το 1493 έφτασε στο νησί ο Χριστόφορος Κολόμβος και το ονόμασε Σάντα Μαρία ντε λα Αντίγκουα (Santa Maria de la Antigua), που ήταν το όνομα ενός ναού στην Ισπανία. Οι προσπάθειες των Ισπανών και των Γάλλων να κατακτήσουν το νησί δεν απέφεραν καρπούς και τελικά το 1632 επικράτησαν οι Βρετανοί.

Το 1674 εγκαταστάθηκε η πρώτη φυτεία ζαχαροκάλαμου στην Μπαρμπούντα, η οποία περιήλθε στον οίκο των Κόδριγκτον. Το 1834 καταργήθηκε ο ειδεχθής θεσμός της δουλείας , χωρίς όμως να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής των Αφρικανών εργατών στις

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα φυτείες των αποικιοκρατών. Έτσι, τον 20ό αιώνα εξεγέρθηκαν οι Αφρικανοί σκλάβοι. Το 1943 με την ίδρυση του Εργατικού Κόμματος κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματα των εργατών και ο αρχηγός του, Βερ Μπερντ έγινε πρώτος Πρωθυπουργός. Έπειτα από τη βραχύβια υπαγωγή της Αντίγκουας στην Ομοσπονδία της Ανατολικής Καραϊβικής, οι κάτοικοι του νησιού δέχθηκαν να προσχωρήσουν στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Την 1η Νοεμβρίου του 1981 η χώρα έγινε ανεξάρτητο κράτος, στα πλαίσια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Το 1993 ο βετεράνος Μπερντ αποχώρησε από την πολιτική και στο τιμόνι της χώρας άφησε το γιο του, Λέστερ Μπερντ, νικητή των εκλογών του 1994 και 1999. Το 1995 η χώρα επλήγη από τον τυφώνα Λούις. Έπειτα από τις εκλογές του 2004, νέος Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Μπάλντουιν Σπένσερ.

Πολιτικά Πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με ομοσπονδιακό σύστημα στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και αντιπροσωπεύεται από τον Γενικό Κυβερνήτη που σήμερα είναι η Λουίζ Λέικ-Τακ. Αρχηγός της κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός. Το Κοινοβούλιο αποτελείται από τη Γερουσία, η οποία έχει 17 μέλη, διορισμένα από το Γενικό Διοικητή και Ο Μπάλντουιν Σπένσερ, πρωθυπουργός από το 2004. την 17μελή Βουλή των Αντιπροσώπων, της οποίας τα μέλη εκλέγονται από το λαό με καθολική ψηφοφορία για πενταετή θητεία. Στις τελευταίες εκλογές, στις 23 Μαρτίου 2004 το προσωποπαγές Εργατικό Κόμμα της Αντίγκουας πήρε 4 έδρες (από το 1949 κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου), ενώ το Ενωμένο Προοδευτικό Κόμμα 13 έδρες. Οι εκλογές εκείνες σήμαναν το τέλος της μακροβιότερης κυβέρνησης στη χώρα (από το 1994, όταν Πρωθυπουργός έγινε ο Λέστερ Μπερντ[6] . Τη δικαστική εξουσία ασκεί το Ανώτατο Δικαστήριο της Ανατολικής Καραϊβικής, με έδρα την Αγία Λουκία. Ένας δικαστής είναι κάτοικος των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα. Το 2001 καταργήθηκε το Ανακτοβούλιο.

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Γενικοί Διοικητές των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, 1981-σήμερα • Σερ Γουίλφρεντ Τζέικομπς: 1η Νοεμβρίου 1981–10 Ιουνίου 1993 • Τζέιμς Καρλάιλ: 10 Ιουνίου 1993–30 Ιουνίου 2007 • Λουίζ Λέικ-Τακ: 17 Ιουλίου 2007—σήμερα

Πρωθυπουργοί των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Ανώτερος υπουργός της Αντίγκουας, 1960-1967 • Βερ Κόρνουολ Μπερντ: 1η Ιανουαρίου 1960 - 27 Φεβρουαρίου 1967

Πρωθυπουργοί της Αντίγκουας (Premiers), 1967-1981 • Βερ Κόρνουολ Μπερντ (1η θητεία): 27 Φεβρουαρίου 1967 - 14 Φεβρουαρίου 1971 • Τζορτζ Ουόλτερ: 14 Φεβρουαρίου 1971 - 1η Φεβρουαρίου 1976 • Βερ Κόρνουολ Μπερντ (2η θητεία): 1η Φεβρουαρίου 1976 - 1η Νοεμβρίου 1981

Πρωθυπουργοί των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, 1981-σήμερα • Βερ Κόρνουολ Μπερντ: 1η Νοεμβρίου 1981 - 9 Μαρτίου 1994 • Λέστερ Μπερντ: 9 Μαρτίου 1994 - 24 Μαρτίου 2004 • Μπάλντουιν Σπένσερ: 24 Μαρτίου 2004 - σήμερα

Βουλευτικές εκλογές Εκλογές 2009 Στις 17 Φεβρουαρίου του 2009 ο πρωθυπουργός Μπάλντουιν Σπένσερ διέλυσε το κοινοβούλιο και ανακοίνωσε τη διεξαγωγή εκλογών.[7] . Οι επόμενες εκλογές διεξήχθησαν στις 12 Μαρτίου του 2009 σε 151 εκλογικά τμήματα συνολικά 48 εκλογικών περιφερειών[8] και χαρακτηρίστηκαν από προβλήματα και καθυστερήσεις. [9] Για πρώτη φορά τις εκλογές στη χώρα επέβλεψαν παρατηρητές από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών[10] . Επίσης εστάλησαν εκλογικοί παρατηρητές από το Μπελίσε, τον Καναδά και την Γουιάνα.[11] Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, που δημοσιοποιήθηκαν στις 13 Μαρτίου, το κυβερνών Ενωμένο Προοδευτικό Κόμμα κέρδισε 9 επί συνόλου 17 εδρών στο κοινοβούλιο, με τις 7 έδρες να πηγαίνουν στο Εργατικό Κόμμα της Αντιπολίτευσης, ALP.[12]

Αποτελέσματα Κόμματα

Ψήφοι

+/−

Ενωμένο Προοδευτικό Κόμμα

21.205

−887

51,1

Εργατικό Κόμμα της Αντίγκουας

19.460 +2.916

+/− Έδρες +/− −1,8

−3

47,0 +5,2

Λαϊκό Κίνημα της Μπαρμπούντας

474

+66

1,1 +0,1

±0

Ανεξάρτητοι

194

+15

0,5 +0,0

—

Οργάνωση για Εθνική Ανάπτυξη

119

+119

0,3 +0,3

—

Σύνολο

— 100,0

—

17 —

Πηγή: antiguaelections.com

[13]

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Προηγούμενες εκλογές Εκλογές 2004 Οι εκλογές διεξήχθησαν στις 23 Μαρτίου του 2004. Το Ενωμένο Προοδευτικό Κόμμα κέρδισε 52,9% των ψήφων και 12 επί συνόλου 17 εδρών, το Εργατικό Κόμμα της Αντίγκουας πήρε 41,7 και 4 έδρες, το Λαϊκό Κίνημα της Μπαρμπούντας 1% και 1 έδρα, το Κίνημα για την Αλλαγή του Λαού της Μπαρμπούντας 1% όπως και άλλα κόμματα 1%.

Άμυνα Η Βασιλική Αμυντική Δύναμη της Αντίγκουας και Μπαρμπούντας αριθμεί μόλις 170 μέλη και είναι η μοναδική στρατιωτική δύναμη στη χώρα.

Διοικητική διαίρεση Το νησί της Αντίγκουας χωρίζεται σε 6 ενορίες (parishes):

Όνομα

Πληθυσμός

Άγιος Γεώργιος

4473

Άγιος Ιωάννης

14121

Αγία Μαρία

5303

4. Άγιος Παύλος

6117

Άγιος Πέτρος

3622

Άγιος Φίλιππος

2964

Το νησί της Μπαρμπούντας (με 1.241 κατοίκους) και το ακατοίκητο νησί της Ρεντόντας αποτελούν δύο εξαρτημένες περιοχές. Η πρωτεύουσα της νησιωτικής χώρας, το Σεντ Τζονς, έχει 21.514 κατοίκους.

Οικονομία Περισσότερο από το μισό του ΑΕΠ σχετίζεται με τον τουρισμό. Ο μισός πληθυσμός απασχολείται σε τουριστικές επιχειρήσεις. Η μέση ετήσια κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη ήταν 11.000 δολάρια ΗΠΑ το 2002. Η γεωργία περιλαμβάνει κηπευτικά, μάνγκο, πεπόνια, ανανάδες και σε πολλές περιπτώσεις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου. Επίσης, οι κάτοικοι ασχολούνται με τη μεταποίηση γεωργικών προϊόντων, την αλιεία και την κτηνοτροφία. Υπάρχουν επίσης διυλιστήρια επεξεργασίας πετρελαίου και βιομηχανίες. Το νόμισμα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής.

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Δημογραφία Η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας (περισσότερο από 90%) είναι έγχρωμοι, με καταγωγή από την Αφρική. Υπάρχει επίσης και μια μειονότητα Πορτογάλων και λευκών βρετανικής , λιβανέζικης και συριακής καταγωγής. Ιρλανδοί, Βρετανοί και Εβραίοι συμπληρώνουν το μωσαϊκό των εθνοτήτων στη χώρα. Υπάρχουν επίσης μετανάστες στη χώρα από την Ντομίνικα, τη Γουιάνα και την Τζαμάικα. Υπάρχουν επίσης περίπου 4.500 Αμερικανοί. Κατά συντριπτική πλειοψηφία, της τάξης του 97% οι κάτοικοι ακολουθούν το Χριστιανικό δόγμα και σχεδόν το 45% είναι Αγγλικανοί. Οι υπόλοιποι είναι Ρωμαιοκαθολικοί, Μάρτυρες του Ιεχωβά και οπαδοί αιρέσεων. Το 18,4% του πληθυσμού ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 2% μόνο του συνολικού πληθυσμού ζει στην Μπαρμπούντα. Το 2006 η πυκνότητα του πληθυσμού ήταν της τάξης των 156 κατοίκων ανά τετρ. χλμ. Το προσδόκιμο ζωής για τον συνολικό πληθυσμό τα 74,76 χρόνια (72,81 χρόνια οι άνδρες και 76,81 οι γυναίκες), σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009[4] . Σχεδόν το 40% των κατοίκων ζει στις πόλεις. Εκτός από την πρωτεύουσα Σεντ Τζονς, άλλες σημαντικές πόλεις είναι η Ολ Σεντς και η Λιμπερτά στην Αντίγκουα και η παραθαλάσσια Κόδριγκτον στην Μπαρμπούντα. Η επίσημη γλώσσα του κράτους και της εκπαίδευσης είναι τα αγγλικά, ωστόσο πολλοί ντόπιοι ομιλούν κρεολική διάλεκτο. Η προφορά των κατοίκων στην Μπαρμπούντα είναι κατά τι διαφορετική από αυτήν των Αντιγκουανών. Ομιλούνται επίσης τα ισπανικά σε περιοχές (κοινότητες) μεταναστών από τη Δομινικανή Δημοκρατία.

Πολιτισμός και Αξιοθέατα Η οικογένεια και η θρησκεία διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο στη ζωή των κατοίκων της χώρας. Η χώρα κατέχει το ρεκόρ Γκίνες σε γάμους κατά κεφαλήν διεθνώς. Κάθε Αύγουστο, πλήθη συρρέουν στο περίφημο καρναβάλι στην Αντίγκουα, σε ανάμνηση της αποτίναξης της δουλείας στις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες. Στο καρναβάλι αυτό χορεύουν το καλίψο , τη ρέγκε και το σόκα. Στην Μπαρμπούντα γίνεται ένα άλλο καρναβάλι, που ονομάζεται καριμπάνα. Η κουζίνα της χώρας έχει για εθνικό φαγητό το φούντζι, το οποίο φτιάχνεται σχεδόν εξολοκλήρου από καλαμπόκι. Οι ενήλικοι πίνουν μπίρα και ρούμι. Ποτά στο νησί φτιάχνονται από καρύδα και φραγκοστάφυλο μεταξύ άλλων.

Καρναβαλιστές.

Το Μουσείο και παλαιό δικαστήριο της πρωτεύουσας, ο αγγλικανικός καθεδρικός ναός (1834) , η πόλη Νέλσον Ντόκγιαρντ, το οχυρό Τζέιμς (1703) είναι μερικά από τα μνημεία που θυμίζουν έντονα το αγγλοκρατούμενο παρελθόν. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης το λιμάνι Ίνγλις, το οχυρό Μπέρκλι του 18ου αιώνα και η περιοχή Χάρμονι Χιλ, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει την πινακοθήκη με τα έργα τέχνης των παραδοσιακών καλλιτεχνών. Οι Αντιγκουανοί έχουν να επιδείξουν αξιοζήλευτα έργα παραδοσιακής κεραμικής, τέχνη που καλλιεργήθηκε από τους Αφρικανούς δούλους το 18ο αιώνα.

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα

Στην Μπαρμπούντα αξιοθέατα είναι τα ερείπια της Οικίας Χάιλαντ, που αποτελούσε το σπίτι των Κόδριγκτον από το 17ο μέχρι και το 18ο αιώνα. Το φρούριο Μαρτέλο παρουσιάζει επίσης τουριστικό ενδιαφέρον. Στο νησί Γκρέιτ Μπέρντ απαντάται το φίδι δρομέας της Αντίγκουας (Antigua Racer Snake), που είναι και το σπανιότερο φίδι στον κόσμο. Μόνο 200 περίπου είδη ζουν σήμερα. Το Εθνικό Πάρκο του Ναυπηγείου Νέλσον θα αποζημιώσει τους φυσιολάτρες. Στη λίμνη Κόδριγκτον της Μπαρμπούντας υπάρχει το Φυσικό Καταφύγιο της Φρεγάτας, όπου υπάρχει η μεγαλύτερη αποικία φρεγατών στον κόσμο.

Επικοινωνίες και Μεταφορές Στη χώρα κυκλοφορούν δύο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες, η Daily Observer και η Antigua Sun. Υπάρχουν αρκετοί τοπικοί και περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ενώ διαθέσιμα είναι πολλά προγράμματα της αμερικανικής τηλεόρασης. Το οδικό δίκτυο της χώρας φτάνει τα 1.165 χλμ. , εκ των οποίων σχεδόν τα 400 χλμ. ήταν ασφαλτοστρωμένα το 2002. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Στο νησί λειτουργούν 3 αεροδρόμια, σύμφωνα με στοιχεία του 2005. Το σύγχρονο λιμάνι του Σεντ Τζονς εξυπηρετεί τους τουρίστες όπως και το αεροδρόμιο Κούλιτζ.

Εκπαίδευση Το επίπεδο αλφαβητισμού στη χώρα είναι υψηλό ( 90%). Η Αντίγκουα προωθεί την οικοδόμηση ενός νέου σύγχρονου Ιατρικού Κέντρου, του Mt. St. John Medical Centre. Στην Αντίγκουα υπάρχουν δύο ιατρικές σχολές.

Διεθνείς σχέσεις Η νησιωτική χώρα είναι μέλος της Κοινότητας των Χωρών της Καραϊβικής, του ΟΗΕ, του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, του Οργανισμού των Κρατών της Ανατολικής Καραϊβικής και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Παραπομπές

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE params=17. 05_N_-61. 8_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE params=17_7_N_61_51_W_type:city [3] συμπεριλαμβάνεται η Ρεντόντα [4] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ac. html) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=311& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [6] Πολιτικά των Αντίγκουα και Μπαρμπούντα (http:/ / www. thecommonwealth. org/ YearbookInternal/ 138031/ politics/ ), επίσημος ιστότοπος της Κοινοπολιτείας. [7] Trinidad Express (http:/ / www. trinidadexpress. com/ index. pl/ article_news?id=161441756), Spencer announces March election for Antigua, 19 Φεβρουαρίου 2009. [8] Antigua Sun (http:/ / www. antiguasun. com/ paper/ ?as=view& sun=281935077507132005& an=333148089303112009& ac=Local),POLLING DAY …Antiguans and Barbudans elect a new government today , 12 Μαρτίου 2009. [9] Radio Jamaica (http:/ / www. radiojamaica. com/ content/ view/ 16283/ 88/ ), Antiguans await outcome of general election, 12 Μαρτίου 2009. [10] Caribbean Net News (http:/ / www. caribbeannetnews. com/ news-14886--38-38--. html), OAS signs agreement with Antigua-Barbuda electoral commission , 12 Μαρτίου 2009. [11] Ramjeet, Oscar (09-03-2009). "Three-member Commonwealth team in Antigua-Barbuda to observe elections" (http:/ / www. caribbeannetnews. com/ news-14789--4-4--. html). Carribbean Net News. . Ανακτήθηκε την 09-03-2009. [12] Caribbean Net News (http:/ / www. caribbeannetnews. com/ breaknews-14916--4-4---breaknews. html), Incumbent UPP wins controversial elections in Antigua-Barbuda, 13 Μαρτίου 2009.

Αντίγκουα και Μπαρμπούντα [13] http:/ / www. antiguaelections. com/ electionday/ 2009/ default. htm

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Επίσημη ιστοσελίδα της Κυβέρνησης της χώρας (http://www.ab.gov.ag) • Antigua & Barbuda (http://www.antigua-barbuda.org/index.html), Τουριστικές πληροφορίες • Wikitravel: Αντίγκουα και Μπαρμπούντα (ταξιδιωτικός οδηγός) gag:Antigua hem Barbuda

Αϊτή Αϊτή Συντεταγμένες: 19°06′00″N 72°19′60″W19.1, -72.3333 [1]

Σημαία της Αϊτής Εθνόσημο της Αϊτής Εθνικό σύνθημα: L'Union Fait La Force Η ένωση δημιουργεί δύναμη Εθνικός ύμνος: La Dessalinienne

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Πληθυσμός • Συντεταγμένες

Πορτ-ο-Πρενς 1.082.800 18°32′N 72°20′W18.533, -72.333 [2]

Επίσημες γλώσσες

Γαλλικά, Αϊτινή κρεολή

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Ρενέ Πρεβάλ Πρωθυπουργός Ζαν-Μαξ Μπελρίβ

Ανεξαρτησία Από την Γαλλία Σύνταγμα

1η Ιανουαρίου 1804 29 Μαρτίου 1987α

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

27.750 km2 (146η) 0,7 360 χμ. 1.771 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

9.035.536[3] (35η) 326 κατ./km² (38η)

Αϊτή

35 Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

11,985 δισ. $[4] (136η) 1.340 $[4] (158η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

6,908 δισ. $[4] (133η) 772 $[4] (150η)

ΔΑΑ (2007)

0,532 (149η) – μεσαίος

Νόμισμα

Γκουρντ (HTG)

Ζώνη ώρας

(UTC -5)

Internet TLD

.ht

Κωδικός κλήσης

+509

Η ισχύς του Συντάγματος ανεστάλη την περίοδο από τον Ιούνιο του 1988 ως τον Μάρτιο του 1989.

H Δημοκρατία της Αϊτής αποτελεί μια χώρα που καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού της Ισπανιόλας που βρίσκεται στην Καραϊβική. Στη δικαιοδοσία της περιλαμβάνει και τα μικρότερα νησιά La Gonâve, La Tortue (Tortuga), Les Cayemites, και Île a Vache, ενώ το ακατοίκητο νησί Ναβάσα διεκδικείται τόσο από τη χώρα αυτή όσο και από τις ΗΠΑ. Η Αϊτή μοιράζεται το νησί της Ισπανιόλας με την Δομινικανή Δημοκρατία. Το χερσαίο τμήμα της Αϊτής καταλαμβάνει 27.750 τετραγωνικά μέτρα. Ο πληθυσμός της είναι 9.035.536, με βάση τις εκτιμήσεις του 2009.[3] Η πρωτεύουσα της Αϊτής είναι το Πορτ-ο-Πρενς (Port-au-Prince), που βρίσκεται στο κύριο νησί, την Ισπανιόλα. Πρώην γαλλική κτήση, η Αϊτή ήταν η δεύτερη χώρα στο δυτικό ημισφαίριο, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που διακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1804. Η χώρα έγινε η πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία Αφροαμερικανών και το μόνο κράτος που γεννήθηκε έπειτα από επιτυχημένη επανάσταση των δούλων. Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας έγινε την 1η Ιανουαρίου 1804. Παρά τη σχετική μακροζωία της, είναι η πιο φτωχή χώρα του δυτικού ημισφαιρίου. Τώρα η Αϊτή βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, μετά το πραξικόπημα που καθαίρεσε τον πρόεδρο Ζαν-Μπετράν Αριστίντ (Jean-Bertrand Aristide) στις 29 Φεβρουαρίου του 2004. Το όνομα της χώρας σημαίνει «υψηλή γη».

Φυσική Γεωγραφία Το κράτος ανήκει στις Αντίλλες της Καραϊβικής. Βρίσκεται μεταξύ της Κούβας και του Πουέρτο Ρίκο. Η Αϊτή καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού Ισπανιόλα. Το ανατολικό μέρος του αποτελεί τμήμα της Δομινικανής Δημοκρατίας. Τα σύνορα ανάμεσα στις δύο χώρες δημιουργήθηκαν έπειτα από μία σειρά συμφωνιών. Το έδαφος είναι ορεινό κατά 60%, ενώ οι οροσειρές διευθύνονται από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Το υψηλότερο σημείο είναι η κορυφή Τρουχίλο ή Ντουάρτε, που έχει ύψος 3.175 μ.Ορεογραφικός κόμβος της Αϊτής είναι το νησί Ισπανιόλα, το οποίο είναι και το ορεινότερο στις Αντίλλες. Ο κυριότερος ποταμός είναι ο Αρτιμπονίτ, ο οποίος ρέει ανάμεσα στα Μαύρα Όρη και στα Ματέ. Η ροή του ποταμού διακόπτεται πολλές φορές από καταρράκτες. Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό στις πεδιάδες και εύκρατο στα ορεινά. Καθορίζεται από τη θέση της, την επίδραση των αλληγών ανέμων και από το θερμό ρεύμα του Ισημερινού. Ο χειμώνας είναι πολύ μικρός σε διάρκεια, με τη θερμοκρασία να είναι σταθερή στους 23 βαθμούς Κελσίου. Το θερμόμετρο κυμαίνεται από 28-30 βαθμούς Κελσίου κατά τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο. Συχνό φαινόμενο είναι και οι τυφώνες στην περιοχή, με τραγικά αποτελέσματα. Το 1963 στη διάρκεια τυφώνα, έχασαν τη ζωή τους πάνω από 5.500 άνθρωποι.

Αϊτή

Δημογραφία Ο πληθυσμός της χώρας ήταν 8.131.513 κατά την απογραφή 2001. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 1,838% (εκτίμηση 2009). Ο ρυθμός γεννήσεων είναι 35,69 γεννήσεις/1000 πληθυσμού και θανάτου 10,15 θάνατοι/1000 πληθυσμού (εκτίμηση 2008)[3] .

Η ανάπτυξη του πληθυσμού (1961-2003) από στοιχεία του FAOSTAT.

Οι απόγονοι των πρώτων ανθρώπινων ομάδων που ζούσαν στην Ισπανιόλα αφανίστηκαν από το λευκό πληθυσμό. Είναι όμως γνωστό ότι η χώρα κατοικήθηκε από λαούς συγγενικούς με τους Αραουάκες και υπάρχουν ίχνη των Τάινο (συγγενείς με τους αυτόχθονες της Κούβας).

Η μέση πληθυσμιακή πυκνότητα της χώρας ανέρχεται στους 299 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (στοιχεία του 2006), ωστόσο η κατανομή του πληθυσμού είναι άνιση. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση ανθρώπων γίνεται στο νησί Γκονάιβ. Ο αγροτικός πληθυσμός συνεχίζει να ζει σε ξύλινες κατοικίες. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Αφροαμερικανοί, απόγονοι των δούλων που εισήχθησαν από τους λευκούς και προέρχονταν από χώρες της Αφρικής (κυρίως από τη Γουινέα). Αυτοί αποτελούν και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στη νησιωτική χώρα. Το 30% του πληθυσμού είναι μιγάδες, δηλ. απόγονοι των Γάλλων αποίκων (οι οποίοι εξόντωσαν τους ιθαγενείς Ίντιος και εκδιώχθηκαν αργότερα) και το 10% είναι λευκοί. Η «ελίτ» των κατοίκων είναι οι μιγάδες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την αριστοκρατία της χώρας, σε αντίθεση με τους «μελαψούς» (bruns) όπως κατ' ευφημισμόν ονομάζονται οι φτωχοί Αφροαμερικανοί. Ο πληθυσμός του νησιού μιλάει τη γαλλική ως επίσημη γλώσσα, όπως και την Κρεολική της Αϊτής, με βάση το Σύνταγμα του 1987. Οι κάτοικοι ζουν μόνο 66,18 χρόνια οι άνδρες και 53,01 οι γυναίκες (συνολικά 59,69 χρόνια) , με βάση στοιχεία του 2009[3] . Από άποψη θρησκεύματος, το 80% των κατοίκων είναι Καθολικοί Χριστιανοί και το 16% είναι Προτεστάντες. Στην ύπαιθρο όμως και στους κατοίκους των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων η κυρίαρχη θρησκεία είναι η βουντού, που χρησιμοποιείται από την ιθύνουσα τάξη για πολιτικούς σκοπούς και περιλαμβάνει ακόμη και τελετές μαύρης μαγείας.Το βουντού προέρχεται από τη Δαχομέη (σημερινό Μπενίν) και έχει καθαρά αφρικανικές ρίζες. Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Πορτ-ο-Πρενς, η οποία βρίσκεται στη δυτική ακτή του νησιού Ισπανιόλα και σημαίνει «Πριγκιπικό Λιμάνι». Η πόλη αποτελεί αξιόλογο τουριστικό και βιομηχανικό κέντρο, με λιμάνι και αεροδρόμιο. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι η Καπ Αϊσιέν, η οποία είναι και πρωτεύουσα του Βόρειου Διαμερίσματος, η Λε Καγί, η Ζερεμί, η Ζοκμέλ και η Πορ ντε Πε.

Διακυβέρνηση Η χώρα είναι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, με Αρχηγό Κράτους τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος ασκεί εκτελεστική εξουσία και έχει πολλές αρμοδιότητες. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, αποτελούμενη από 83 μέλη, τα οποία εκλέγονται για θητεία τετραετή , καθώς επίσης και από την 27μελή Γερουσία. Το 2006 Πρόεδρος εξελέγη ο Ρενέ Πρεβάλ. Η ψηφοφορία είναι καθολική για όσους και όσες είναι ηλικίας 18 ετών και άνω[3] .

Αϊτή

Διοικητική Διαίρεση . Η χώρα διαιρείται σε 9 διαμερίσματα, τα οποία διαιρούνται επιπλέον σε δήμους με αιρετά όργανα: • • • • • • • • •

Αρτιμπονίτ Βόρειο Διαμέρισμα Βορειοανατολικό Διαμέρισμα Βορειοδυτικό Διαμέρισμα Γκραντ Ανς Δυτικό Διαμέρισμα Κεντρικό Διαμέρισμα Νότιο Διαμέρισμα Νοτιοανατολικό Διαμέρισμα

Οικονομία Διοικητική διαίρεση της Αϊτής

Το ΑΕΠ της χώρας είναι 6,908 δισ. $ (133η στον κόσμο) και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 772 $ (στοιχεία 2009). Η κυριότερη ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία (80%) και κατά δεύτερο λόγο οι εξορύξεις και ο τουρισμός. Ειδικότερα, στον τομέα της αγροτικής παραγωγής, η χώρα παράγει καφέ, ζαχαροκάλαμο, βαμβάκι, σιζάλ, μπανάνες και άλλα προϊόντα. Ορυκτά προϊόντα είναι ο βωξίτης, ο χαλκός και το μαγνήσιο. Το 70% των εξαγωγών καλύπτονται από τον καφέ. Ελάχιστα αναπτυγμένη είναι η βιομηχανία, ενώ μεγάλη ανάπτυξη έχει τα τελευταία χρόνια και ο τουρισμός, ο οποίος συμμετέχει όλο και με μεγαλύτερο ποσοστό στο εθνικό εισόδημα. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί και η υλοτομία. Πολύ κοινό φαινόμενο είναι οι κοινωνικές διαφορές στη χώρα. Το χάσμα ανάμεσα στους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης , οι οποίοι αποτελούν και τα πλουσιότερα άτομα στη χώρα, και στους χωρικούς είναι πολύ μεγάλο. Η ασταθής πολιτική κατάσταση είχε επίσης άμεσο αντίκτυπο στην οικονομία. Ο κύριος επενδυτής στην Αϊτή είναι οι ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί βοήθησαν επίσης στη δημιουργία συγκροτημάτων για τη μεταποίηση γεωργικών προϊόντων,όπως εργοστάσια ζάχαρης, επεξεργασίας καπνού, οινοπνευματωδών ποτών και βυρσοδεψίας. Στην πρωτεύουσα είναι αναπτυγμένο το εμπόριο γεωργικών και ζωοτεχνικών προϊόντων της ευρύτερης περιοχής. Αρκετές εγκαταστάσεις παρέχουν υδροηλεκτρική ενέργεια, όπως αυτή στον ποταμό Αρτιμπονίτ. Νόμισμα της χώρας είναι το Γκουρντ Αϊτής.

Αϊτή

Επικοινωνίες και Μεταφορές Το οδικό δίκτυο είναι επισφαλές, καθώς πολύ μικρό τμήμα του είναι ασφαλτοστρωμένο. Το 1999 το μήκος των δρόμων ξεπέρασε τα 4.100 χλμ. Για τη μεταφορά της ζάχαρης χρησιμοποιούνται σύντομες σιδηροδρομικές γραμμές. Οι εσωτερικές πτήσεις εξυπηρετούνται από την εταιρεία Αιρ Ιντέρ, που είναι κρατική. Σήμερα λειτουργούν 12 αεροδρόμια. H οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Ιστορία Οι λευκοί έφτασαν στη χώρα για πρώτη φορά με τον Χριστόφορο Κολόμβο, το 1493 και βρήκαν εκεί πολλούς ιθαγενείς κατοίκους. Αυτός ονόμασε το νησί Ισπανιόλα. Οι νέοι άρχοντες του νησιού αποδεκάτισαν τον πληθυσμό των αυτοχθόνων μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Το 16ο αιώνα οι λευκοί έφεραν στο νησί δούλους από την Αφρική. Η εγκατάσταση των Γάλλων στα δυτικά της χώρας συντελέστηκε το 1697. Το 1749 οι Γάλλοι ίδρυσαν και τη σημερινή πρωτεύουσα, Πορτ-ο-Πρενς, η οποία έγινε το 1770 πρωτεύουσα της αποικίας του Αγίου Δομίνικου, σε αντικατάσταση της Καπ Αϊσιέν. Έπειτα από τη Γαλλική Επανάσταση οι Νέγροι άρχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η αποχώρηση των Γάλλων έγινε το 1803 και το 1804 η χώρα έγινε ανεξάρτητη, με πρώτο Αυτοκράτορα τον Ζαν Ντεσαλέν. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι η Αϊτή υπήρξε η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση και την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος. Μόλις τελείωσε τον δικό της απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών, κατεστραμμένη οικονομικά, έστειλε στο Παρίσι, στον Αδαμάντιο Κοραή, 25 τόνους καφέ να εκποιηθούν, για να αγορασθούν όπλα για τον ελληνικό αγώνα. Επίσης έστειλε 100 εθελοντές μαύρους στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων. Οι αρχές στο νεαρό κράτος φρόντισαν να εκδιωχθούν οι Γάλλοι, με ειδικό θέσπισμα. Έπειτα από περίοδο ταραχών και επαναστάσεων, την εξουσία ανέλαβε ο Ανρί Κριστόφ. Το 1858 η χώρα έγινε δημοκρατία. Το 1915 καταλήφθηκε από τις ΗΠΑ και η κατοχή διατηρήθηκε μέχρι το 1934. Ακολούθησαν εσωτερικές ταραχές και το 1957 ανέλαβε Πρόεδρος ο απολυταρχικός Φρανσουά Ντιβαλιέ, ο οποίος έμεινε γνωστός ως «Παπα-Ντοκ». Το 1986 ανατράπηκε ο γιος του, Ζαν Κλοντ Ντιβαλιέ και μέσα σε μία τετραετία άλλαξαν πέντε διαφορετικές κυβερνήσεις. Ο Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ έγινε δημοκρατικός Πρόεδρος, ανατράπηκε όμως με πραξικόπημα το 1991 και αποκαταστάθηκε στην προεδρία το 1994, έπειτα από επέμβαση του ΟΗΕ. Στις 7 Φεβρουαρίου 2002 ορκίστηκε Πρόεδρος ο Αριστίντ για μία ακόμα πενταετία και υποχρεώθηκε να παραιτηθεί το 2004, έπειτα από εμφύλιες συγκρούσεις, οι οποίες προκάλεσαν για μία ακόμη φορά επέμβαση των Ευρωπαίων και Αμερικανών. Επειτα από μεταβατική εξουσία του Μπονιφάς Αλεξάντρ, Πρόεδρος αναδείχθηκε το 2006 ο Ρενέ Πρεβάλ.

Ισπανική κυριαρχία Ως απαρχή της ιστορίας της θεωρείται η ανακάλυψή της από τον Χριστόφορο Κολόμβο, στις 6 Δεκεμβρίου 1492. Ο Γενουάτης θαλασσοπόρος έδωσε στο νησί το όνομα Νησί της Ισπανίας (Ισπανιόλα). Τα επόμενα χρόνια, η κυριαρχία των Ισπανών εδραιώθηκε στο νησί και συνοδεύτηκε από ωμότητα και βαρβαρότητα, με μαζική θανάτωση των ιθαγενών και την χρησιμοποίηση κάποιων από αυτούς ως δούλων. Η φοβερή εκείνη γενοκτονία αποστέρησε τους λευκούς από εργατικά χέρια, τα οποία ήταν απαραίτητα για τις εργασίες στις φυτείες και στα ορυχεία. Γύρω στο 1517 άρχισε η μαζική εισαγωγή σκλάβων, προερχόμενων από την Αφρική.

Αϊτή

Κυριαρχία Γάλλων Γάλλοι πειρατές εγκαταστάθηκαν στο νησί το 17ο αιώνα και ίδρυσαν μόνιμους σταθμούς, όπως το περίφημο ορμητήριο στο Νησί της Χελώνας (Τορτούγα). Το 1697 με την υπογραφή της συνθήκης του Ρίσβικ, το δυτικό τμήμα του νησιού παραχωρήθηκε από την Ισπανία στη Γαλλία.Έτσι, το ανατολικό τμήμα πήγε στην Ισπανία και μετεξελίχθηκε στο σημερινό κράτος της Δομινικανής Δημοκρατίας. Και οι δύο αποικίες (γαλλική και ισπανική) που σχηματίστηκαν τότε ονομάζονταν Άγιος Δομίνικος (Σαιν Ντομένγκ και Σάντο Ντομίνγκο).

Αντιαποικιακός αγώνας και Επανάσταση Η γαλλική αποικία αποτέλεσε σύντομα το κέντρο του Νέου Κόσμου. Ωστόσο, έκδηλες ήταν οι κοινωνικές αντιθέσεις, αφού το σύνολο σχεδόν του πλούτου ήταν συγκεντρωμένο στα χέρια μιας μειοψηφίας λευκών γαιοκτημόνων, η οποία με την αυταρχικότητά της προκάλεσε την αντίδραση των Νέγρων, που κορυφώθηκε με την εξέγερση του 1791, οπότε επί διετία οι Νέγροι επιδόθηκαν σε σφαγές και εκτοπισμούς όλων των λευκών στη χώρα. Την περίοδο αυτή αναδείχθηκε ως επικεφαλής της Επανάστασης ο Τουσέν Λ' Ουβερτίρ. Το 1794 καταργήθηκε η δουλεία και τρία χρόνια αργότερα ο Λ' Ουβερτίρ ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής του νησιού Ισπανιόλα, το οποίο στο μεταξύ είχε ενοποιηθεί μετά την παραχώρηση από τους Ισπανούς του ανατολικού τμήματος στο νέο καθεστώς. Το 1801 συγκλήθηκε Εθνοσυνέλευση και ο Λ' Ουβερτίρ έγινε ισόβιος Πρόεδρος. Η διακυβέρνησή του ήταν πολύ σημαντική και φρόντισε να προβεί σε μέτρα για τον εκσυγχρονισμό του υπό σύσταση κράτους, όπως η θεσμοθέτηση της πλήρους κατάργησης κάθε φυλετικής ή άλλης διάκρισης. Επίσης, καθιερώθηκε η ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών.

Ανεξαρτησία και απόσχιση του Νότου Το 1802 οι Γάλλοι επεχείρησαν να ανακαταλάβουν το νησί και τελικά ο Λ' Ουβερτίρ παραδόθηκε και αιχμαλωτίστηκε, για να πεθάνει στην Μπεζανσόν της Γαλλίας. Οι κάτοικοι του νησιού όμως κατάφεραν να εκδιώξουν τους Γάλλους εισβολείς και ίδρυσαν το πρώτο ανεξάρτητο κράτος εγχρώμων στο Νέο Κόσμο, την πρώτη μέρα του 1804. Πρώτος Πρόεδρος του κράτους ανέλαβε ο αυταρχικός Ντεσαλέν, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας με το όνομα Ιάκωβος Α΄ και δολοφονήθηκε στη διάρκεια εξέγερσης, το 1806. Τον διαδέχθηκε στην εξουσία ο Ανρί Κριστόφ, μετέπειτα Βασιλιάς Ερρίκος Α΄, επίσης τυραννικός, επί των ημερών του οποίου συντελέστηκε η απόσχιση των νότιων περιοχών και η ανακήρυξή τους σε ανεξάρτητο κράτος, με Πρόεδρο το συνετό Στρατηγό Πετιόν (1807). Την ίδια περίοδο οι Ισπανοί εγκαταστάθηκαν ξανά στα ανατολικά του νησιού. Ο Πετιόν κυβέρνησε στο Νότο με σύνεση και βασικός συνεργάτης του ήταν ο μιγάς Ζαν Πιερ Μπουαγιέ, ο οποίος και τον διαδέχθηκε, μετά το θάνατό του, στο αξίωμα του ισόβιου Προέδρου στο Νότο.

Το έργο του Μπουαγιέ Ο Μπουαγιέ εμπνεύστηκε την εξέγερση του 1820 κατά του διεφθαρμένου καθεστώτος του Βορρά. Τότε ο Ανρί Κριστόφ αυτοκτόνησε και η Αϊτή ενοποιήθηκε ξανά. Το 1821 ο Μπουαγιέ συνέβαλε στην επιτυχία της επανάστασης που είχε εκδηλωθεί στις κατεχόμενες από την Ισπανία ανατολικές περιοχές. Το 1822 οι περιοχές αυτές ενσωματώθηκαν στο κράτος. Ο ηγέτης αυτός, που φρόντισε να ανασυγκροτήσει το κράτος του οικονομικά και κοινωνικά, αλληλογραφούσε με τον Αδαμάντιο Κοραή και πρώτος από όλους τους πολιτικούς ηγέτες του κόσμου, αναγνώρισε το δίκαιο του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα και την υπόσταση της Ελλάδας ως μέλους της Διεθνούς Κοινότητας (1822). Το 1825 προχώρησε στην αποκατάσταση των σχέσεων με τη Γαλλία και θεωρήθηκε ενδοτικός σε βαθμό τέτοιο, που αναγκάστηκε να παραιτηθεί έπειτα από εξέγερση (1843) και να αναχωρήσει στο εξωτερικό, αφήνοντας στην εξουσία τον αντίπαλό του Στρατηγό Σαρλ Ριβιέρ Εράρ. Ακολούθησε νέα ταραχώδης περίοδος και η οριστική απόσχιση των ανατολικών περιοχών του νησιού. Αυτές αποτέλεσαν τη Δομινικανή Δημοκρατία, το 1844.

Αϊτή

Ταραχώδης περίοδος και εισβολή των ΗΠΑ Έπειτα από ταραχές, το 1847 κατέλαβε την εξουσία ο Στρατηγός Φοστέν Σολούκ, μετέπειτα Αυτοκράτορας Φωστέν Α΄ (1849- 1859), ο οποίος ήταν τυραννικός και ανατράπηκε σε πραξικόπημα του στρατού, το 1859 από το Φαμπρ Ζεράρ, ο οποίος έγινε ισόβιος Πρόεδρος και ανατράπηκε επίσης με πραξικόπημα (1867). Στη συνέχεια, ανέλαβαν στην εξουσία διάφοροι πολιτικοί και στρατιωτικοί, οι οποίοι εισήγαγαν πάρα πολλές συνταγματικές αλλαγές. Το 1910 ανατράπηκε ο Πρόεδρος Σιμόν και το 1912 δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Λεκόντ, το 1913 πέθανε ο Πρόεδρος Ογκίστ, το 1914 ανέλαβαν διαδοχικά την εξουσία οι Στρατηγοί Ζαμόρ και Νταλμιβάρ και το 1915 ανατράπηκε και λυντσαρίστηκε από τον όχλο ο Πρόεδρος Γκιγιόμ Σαμ. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύτηκαν οι ΗΠΑ, που επενέβησαν στρατιωτικά, το Σεπτέμβριο του 1915 και κατέστησαν τη χώρα συγκαλυμμένο προτεκτοράτο. Τη εξουσία ανέλαβαν οι υπόλογοι στις ΗΠΑ Φιλίπ Νταρντιγκενάβ (1915-1922) και Λουί Μπορνό (1922-1930). Κατά τη μεταβατική κυβέρνηση του Εζέν Ρουά και εξαιτίας της ανόδου των εθνικιστών , που απείλησαν τους Αμερικανούς, οι Αμερικανοί αποχώρησαν από το νησί (1934).

Η διακυβέρνηση από τους Ντιβαλιέ Ο Ρουά κυβέρνησε ως το 1941 και τον διαδέχθηκε ο Ελί Λεσκό, ο οποίος φρόντισε να πάρει το μέρος των Συμμάχων κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946 έπειτα από κινητοποιήσεις, ο Λεσκό παραιτήθηκε και η τριμελής χούντα που στο μεταξύ κατέλαβε την εξουσία όρισε Πρόεδρο τον Ντιμαρσέ Εστιμέ, ο οποίος ανατράπηκε το 1950 από την τριμελή χούντα που τον είχε διορίσει και διατηρήσει στην εξουσία. Έπειτα από διαβουλεύσεις ανάμεσα στους στρατιωτικούς, νέος Πρόεδρος ανέλαβε ο Συνταγματάρχης Πολ Μαγκλουάρ, ο οποίος θέσπισε νέο Σύνταγμα (1950) και επιχείρησε να κάνει οικονομικές αλλαγές χωρίς αποτέλεσμα. Ο Μαγκλουάρ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να φύγει από τη χώρα, το 1956. Τον διαδέχθηκε ο μεταβατικός Πρόεδρος Ζοζέφ Νεμούμ Πιερ Λουί (1956-57) και ο Φρανκ Σιλβέν , ο οποίος διενήργησε εκλογές το Σεπτέμβριο του 1957. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε ο Νέγρος γιατρός Φρανσουά Ντιβαλιέ, που είχε υποσχεθεί κοινωνική δικαιοσύνη και πρόοδο. Οι προσδοκίες αυτές όμως διαψεύστηκαν. Ο Ντιβαλιέ εγκατέστησε ένα προσωποπαγές καθεστώς που στηρίχθηκε στη βία και στη διαφθορά, με τη χρήση της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Το Τον Μακούτ». Επικαλούμενος τον κομμουνιστικό κίνδυνο, εξαπέλυσε διώξεις εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του και μεθόδευσε εκλογές (1961) με ένα μόνο ψηφοδέλτιο, που εξασφάλισαν την επανεκλογή του για εξαετία. Επί των ημερών του, επιδεινώθηκαν οι σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ και κυρίως με τη γειτονική Δομινικανή Δημοκρατία. Το 1965, ο από το 1964 ισόβιος Πρόεδρος Ντιβαλιέ, αναγκάστηκε να υποκύψει σε αμερικανικές πιέσεις και να αποκαταστήσει ομαλότερες σχέσεις με τη Δομινικανή Δημοκρατία. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες απόπειρες ανατροπής του Ντιβαλιέ και καταγγέλθηκε διεθνώς η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς του. Ο «Πάπα- Ντοκ», όπως ονομαζόταν ο δικτάτορας, πέθανε στις 22 Απριλίου 1971 και τον διαδέχθηκε στην εξουσία ο «Μπεμπέ Ντοκ», Ζαν Κλοντ Ντιβαλιέ Επί Προεδρίας του Ζαν Ντιβαλιέ, η χώρα έφτασε στο χειρότερο σημείο της οικονομικής κρίσης και θεωρούνταν η φτωχότερη του Δυτικού Ημισφαιρίου. Το 1985 ο υιός Ντιβαλιέ αναγκάστηκε να προβεί σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Το Φεβρουάριο του 1986 ανατράπηκε ο Ντιβαλιέ έπειτα από εξέγερση του λαού και κατέφυγε στη Γαλλία. Τον διαδέχθηκε στην εξουσία ο Στρατηγός Ανρί Ναμφί, ο οποίος φρόντισε να ψηφιστεί με δημοψήφισμα (Μάρτιος 1987) ένα νέο, φιλελεύθερο Σύνταγμα. Ακολούθησαν όμως εσωτερικές ταραχές, έπειτα από την ακύρωση των εκλογών του Νοεμβρίου του 1987. Στις νέες εκλογές (Ιανουάριος 1988) δε συμμετείχαν τα περισσότερα κόμματα και αναδείχθηκε Πρόεδρος ο Λεσλί Μανιγκά. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο νέος ηγέτης ανατράπηκε με πραξικόπημα από το Ναμφί και το Δεκέμβριο ο Ναμφί ανατράπηκε κι αυτός με πραξικόπημα από το Στρατηγό Προσπέρ Αβρίλ. Ο Αβρίλ παραιτήθηκε το 1990.

Αϊτή

Η διακυβέρνηση του Αριστίντ και η δεύτερη αμερικανική επέμβαση Το 1990 εξελέγη Πρόεδρος ο Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ στις εκλογές εκείνης της χρονιάς. Το 1991 ο Αριστίντ ανατράπηκε με πραξικόπημα από το Στρατηγό Ραούλ Σεντράς. Το πραξικόπημα προκάλεσε κύμα χιλιάδων προσφύγων, οι οποίοι εγκατέλειψαν τη χώρα. Οι ΗΠΑ επέβαλαν κυρώσεις κατά του νέου καθεστώτος και το Σεπτέμβριο του 1994 πραγματοποιήθηκε η δεύτερη εισβολή των Αμερικανών στο νησί. Ο Αριστίντ επαναφέρθηκε στην εξουσία και το 1995 διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές στις οποίες δεν έλαβε μέρος ο Αριστίντ. Κέρδισε ο Ρενέ Πρεβάλ, με την υποστήριξη του Αριστίντ, που επανεξελέγη το 2000,σε εκλογές που αμφισβητήθηκαν από την Αντιπολίτευση.

Εμφύλιες συγκρούσεις, ανατροπή Αριστίντ και νέες εκλογές Διεθνείς Οργανισμοί, όπως η ΕΕ αρνήθηκαν να παράσχουν οικονομική βοήθεια και έκαναν λόγο για μη σεβασμό των δημοκρατικών διαδικασιών στις εκλογές του 2000. Το 2003 ξέσπασαν ταραχές και αυξήθηκαν οι φωνές που ζητούσαν την παραίτηση του Αριστίντ. Στις 17 Δεκεμβρίου 2001 εκδηλώθηκε απόπειρα πραξικοπήματος με στρατιώτες να επιχειρούν να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο και να ανατρέψουν τον Πρόεδρο, εκτοξεύοντας μια χειροβομβίδα πριν εξουδετερωθούν από τις δυνάμεις ασφαλείας, με 4 νεκρούς, ανάμεσά τους δύο περαστικούς. Ο Αριστίντ βρισκόταν στο σπίτι του με την οικογένειά του, την ώρα της απόπειρας ανατροπής του. Η επίθεση στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν έργο του Γκι Φιλίπ, πρώην ανωτάτου στελέχους της αστυνομίας, τον οποίο είχε απολύσει ο προηγούμενος Πρόεδρος Ρενέ Πρεβάλ, κατηγορώντας τον για απόπειρα πραξικοπήματος. Ένοπλοι αντάρτες, με επικεφαλής τον Γκι Φιλίπ, κατέλαβαν τις πόλεις Γκονάιβ και Καπ Αϊσιέν, το Φεβρουάριο του 2004. Προς τα τέλη του μήνα έφτασαν και στην πρωτεύουσα και ο Αριστίντ παραιτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου και διέφυγε στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Την ίδια στιγμή, στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας, των ΗΠΑ και του Καναδά αναπτύχθηκαν στη χώρα, για την αποκατάσταση της τάξης. Ακολούθησαν οι προεδρικές εκλογές του 2006, στις οποίες Πρόεδρος εξελέγη ο Ρενέ Πρεβάλ.

Ταραχές 2008 Την άνοιξη του 2008 ξέσπασαν ταραχές στη χώρα, για τη ραγδαία άνοδο[5] των τιμών των τροφίμων. Στις 9 Απριλίου ο Πρόεδρος Ρενέ Πρεβάλ απηύθυνε διάγγελμα και προσπάθησε να καθησυχάσει τους κατοίκους. Τουλάχιστον 5 άτομα βρήκαν το θάνατο στις ταραχές, ενώ εξαγριωμένα πλήθη λεηλάτησαν σούπερ μάρκετ. Λίγες ημέρες μετά, και σε μια προσπάθεια για εκτόνωση της κατάστασης, η Γερουσία με 16 ψήφους υπέρ ψήφισε υπέρ της αποπομπής[6] του Πρωθυπουργού Ζακ-Εντουάρ Αλεξίς, στις 12 Απριλίου του 2008. Στις 27 Απριλίου του 2008 ο Πρόεδρος Πρεβάλ διόρισε νέο πρωθυπουργό τον Ερίκ Πιερ.[7] Το Μάιο του ιδίου χρόνου, ο διορισμός του Πιερ εγκρίθηκε μεν από τη Γερουσία στις 7 Μαΐου, απορρίφθηκε όμως από τη Βουλή στις 12 Μαΐου 2008[8] με 51 κατά και 35 υπέρ. Το 2008 ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι από την αρχή της χρονιάς ως το Μάιο, περισσότεροι από 150 άνθρωποι είχαν πέσει θύματα απαγωγής για λύτρα στην αμερικανική χώρα[9] .

Αϊτή

Σεισμός 2010 Στις 12 Ιανουαρίου 2010 στις 21:53 UTC, η Αϊτή χτυπήθηκε από ένα σεισμό 7,3 βαθμών Ρίχτερ, τον μεγαλύτερο σεισμό στην χώρα τα τελευταία 200 χρόνια.[10] Το επίκεντρο του σεισμού ήταν λίγο έξω από την πρωτεύουσα Πορτ-ο-Πρενς.[11] Το αποτέλεσμα του σεισμού ήταν εκτεταμένες καταστροφές με την πλειοψηφία των κτιρίων συντετριμμένα λόγω κακού σχεδιασμού. Το πρωί μετά τον σεισμό (13 Ιανουαρίου) ο Πρόεδρος της Αϊτής Ζαν-Μαξ Μπελρίβ είπε, σε ζωντανή συνέντευξη στο CNN, ότι εκτιμούσε τον αριθμό των νεκρών σε "περίπου 200.000". Αρκετοί επώνυμοι και κυρίως ανώνυμοι βοήθησαν την Αϊτή με οικονομική συνδρομή.

Πολιτισμός και Αξιοθέατα Στην πρωτεύουσα μπορεί κάποιος να θαυμάσει κτήρια όπως το Κρατικό Πανεπιστήμιο (1920), το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Κέντρο Τεχνών, την Εθνική Βιβλιοθήκη, τη βασιλική της Νοτρ Νταμ και την παλαιά γαλλική αποβάθρα του 1780. Στην Καπ Αϊσιέν αξιοθέατα είναι το οχυρό των πάλαι ποτέ αποικιοκρατών Γάλλων, του 17ου αιώνα και το ανάκτορο Σαν Σουσί του Βασιλέα Ανρί Κριστόφ (1810-13), το οποίο καταστράφηκε από σεισμό κατά μεγάλο μέρος, το 1842. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα ερείπια του ανακτόρου της Παυλίνας Μποργκέζε. Τα περισσότερα μνημεία και αξιοθέατα στο νησί χρονολογούνται από το 19ο αιώνα και αντανακλούν τους αγώνες των Νέγρων για ανεξαρτησία. Το οχυρό του Ανρί Κριστόφ (1805- 1820) είναι ένα τέτοιο μνημείο, ενώ εντυπωσιακά είναι και τα ανάκτορα του Σαν Σουσί, τα οποία έχουν ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ, το 1982. Ωραία κτήρια υπάρχουν και στην πόλη Ζακμέλ, όπως και στη Ραμιέρ. Το Εθνικό Ιστορικό πάρκο στην Καπ Αϊσιέν έχει έμβλημα την καλοδιατηρημένη της ακρόπολη. Η μουσική έχει αφρικανική επίδραση και στηρίζεται κυρίως στα κρουστά. Σήμερα υπάρχουν και επιδράσεις από τις νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ και είναι διαδεδομένη η τζαζ. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι στην πατουά και πολλές φορές είναι εμπνευσμένοι από ιστορικά γεγονότα. Οι ορχήστρες του χορευτικού ρυθμού μερένγκε αποτελούνται από πνευστά όργανα, εμπνευσμένα από τη μουσική παράδοση της Ευρώπης.

Πηγές • Συλλογικό έργο, Εγκυκλοπαίδεια Παιδεία, τόμος 2, σελ. 79-81, εκδ. Μαλλιάρης - Παιδεία, 2006. • Συλλογικό Έργο, Παγκόσμια Ιστορία, τόμος Α΄, Εκδοτική Αθηνών, σελ. 47-49. • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, εκδόσεις ΔΟΜΗ, τόμος 6, 2006.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CF%8A%CF%84%CE%AE& params=19. 1_N_-72. 3333_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CF%8A%CF%84%CE%AE& params=18_32_N_72_20_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ha. html). Οι εκτιμήσεις για αυτήν την χώρα λαμβάνουν υπόψη τα αποτελέσματα της αυξημένης θνησιμότητας λόγω του AIDS, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μικρότερο πληθυσμό από τον αναμενόμενο. [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=263& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] in.gr (http:/ / www. in. gr/ news/ article. asp?lngEntityID=889891& lngDtrID=245) Επεκτείνονται οι ταραχές στην Αϊτή με αφορμή τις τιμές των τροφίμων, 10 Απριλίου 2008 [6] [7] [8] [9]

Los Angeles Times (http:/ / www. latimes. com/ news/ nationworld/ world/ latinamerica/ la-fg-haiti13apr13,1,3759951. story?track=rss) Ελεύθερος Τύπος (http:/ / www. e-tipos. com/ newsitem?id=34082), Νέος πρωθυπουργός στην Αϊτή, 27/04/2008 TV New Zealand (http:/ / tvnz. co. nz/ view/ page/ 425822/ 1777623) , Haitian lawmakers reject new PM, 13/05/2008 Κύμα απαγωγών συνταράσσει την Αϊτή, in.gr (http:/ / www. in. gr/ news/ QuickNews. asp?lngEntityID=905565), 31 Μαΐου 2008

Αϊτή

43 [10] Magnitude 7.0 - Haiti Region (http:/ / earthquake. usgs. gov/ earthquakes/ eqinthenews/ 2010/ us2010rja6/ ) (ανακτήθηκε 2010-01-12 ) [11] Major earthquake off Haiti causes hospital to collapse - Telegraph (http:/ / www. telegraph. co. uk/ news/ worldnews/ centralamericaandthecaribbean/ haiti/ 6977308/ Major-earthquake-off-Haiti-causes-hospital-to-collapse. html). telegraph.co.uk (ανακτήθηκε 2010-01-12 )

bjn:Haiti gag:Haiti

Αργεντινή Αργεντινή Συντεταγμένες: 37°10′60″S 67°22′00″W-37.1833, -67.3667 [1]

Σημαία της Αργεντινής Εθνόσημο της Αργεντινής Εθνικό σύνθημα: En unión y libertad «Ενωμένοι και Ελεύθεροι» Εθνικός ύμνος: Himno Nacional Argentino

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Μπουένος Άιρες 34°20′S 58°30′W-34.333, -58.5 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Ομοσπονδιακή Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες Αντιπρόεδρος ντε Κίρχνερ Χούλιο Κόμπος Ανεξαρτησία - Κηρύχθηκε - Αναγνωρίστηκε Ισχύον Σύνταγμα

από την Ισπανία 9 Ιουλίου 1816 1821 1η Μαΐου 1853 (αναθεωρήθηκε πολλές φορές από το 1860 και μετά)

Αργεντινή

45 Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

2.766.890 km2 (8η) 1,1% 9.861 χμ. 4.989 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2001 • Πυκνότητα

40.913.584[3] (31η) 36.260.130 14,7 κατ./km² (203η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

566,922 δισ. $[4] (23η) 14.126 $[4] (57η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

301,331 δισ. $[4] (31η) 7.508 $[4] (63η)

ΔΑΑ (2007)

0,866 (49η) – υψηλός

Νόμισμα

Πέσο Αργεντινής (ARS)

Ζώνη ώρας

ART (UTC -3)

Internet TLD

.ar

Κωδικός κλήσης

+54

Η Δημοκρατία της Αργεντινής, ή συνηθέστερα Αργεντινή, είναι μια ισπανόφωνη χώρα στο νότιο τμήμα της Λατινικής Αμερικής, μεταξύ των Άνδεων και του νότιου Ατλαντικού Ωκεανού. Είναι η δεύτερη σε μεγαλύτερη έκταση χώρα της Λατινικής Αμερικής μετά τη Βραζιλία. Συνορεύει με τις Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Βολιβία και Χιλή. Πήρε την ονομασία της από το «αργέντουμ» (άργυρος), ένα πολύτιμο μέταλλο το οποίο προμηθεύονταν οι πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στην περιοχή. Πρωτεύουσα της χώρας είναι το Μπουένος Άιρες, το οποίο βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της χώρας και είναι ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του Ατλαντικού Ωκεανού. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι οι Σάντα Φε και Ροζάριο στο κεντρικό τμήμα της χώρας, Τουκουμάν στο βόρειο και Ρίο Γκράντε στο νότιο. • Ο αστεροειδής 469 Αργεντινή (469 Argentina), που ανακαλύφθηκε το 1901, πήρε το όνομά του από τη μεγάλη αυτή χώρα.

Ετυμολογία Το όνομα της χώρας προέρχεται από το λατινικό argentum(ασήμι), το οποίο προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀργήεις που θα πει λευκός,λαμπερός.Έτσι και Αργέντινος ήταν ένα Αρχαίο Ελληνικό επίθετο που σημαίνει ασημένιος[5] .Η πρώτη χρήση του ονόματος γίνεται το 1602 στο ποίημα "La Argentina y conquista del Río de la Plata" του Μαρτίν ντελ Μπάρκο Θεντενέρες.Αν και το όνομα Argentina χρησιμοποιούταν αρκετά τον 18ο αιώνα η επίσημη ονομασία της περιοχής ήταν Αντιβασιλεία του Ρίο δε λα Πλάτα μέχρι την Επανάσταση του Μαΐου όπου το Αντιβασιλεία αντικαταστάθηκε με το Ενωμένες Επαρχίες Η πρώτη εμφανής χρήση του όρου ήταν στον Εθνικό ύμνο της Αργεντινής οποίος έκανε και πολλές αναφορές για τον συνεχιζόμενο ,ακόμα, Πόλεμο Ανεξαρτησίας της Αργεντινής.Η πρώτη επίσημη χρήση του όρου ήταν στο σύνταγμα του 1826.Έπειτα με το σύνταγμα του 1853 ονομάστηκε Αργεντίνικη Συνομοσπονδία και με το σύνταγμα του 1860 Δημοκρατία της Αργεντινής ,ονομασία που ισχύει ακόμα και σήμερα

Αργεντινή

Γεωγραφία Βασικά χαρακτηριστικά Η συνολική έκταση της Αργεντινής (χωρίς τις εδαφικές διεκδικήσεις της στην Ανταρκτική) ανέρχεται σε 2.766.891 τετρ.χλμ, από τα οποία τα 2.736.691 είναι ξηρά και τα 30.200 επιφανειακά ύδατα. Στον άξονα βορρά-νότου η χώρα εκτείνεται κατά περίπου 3.900 χλμ, ενώ το μέγιστο εύρος της στον άξονα ανατολής-δύσης είναι 1.400 χλμ. Η Αργεντινή διακρίνεται σε τέσσερις κύριες περιοχές: τα υψίπεδα του Γκραν Τσάκο στο βορρά με το υποτροπικό κλίμα, τις γόνιμες πεδιάδες (πάμπας) στο κέντρο της χώρας, τις στεππώδεις εκτάσεις της Παταγονίας στο νότο, και την οροσειρά των Άνδεων στα δυτικά σύνορα με τη Χιλή. Το υψηλότερο σημείο της χώρας βρίσκεται στη περιοχή Μεντόζα, με την κορυφή Ακονκάγκουα στα 6.962 μέτρα να είναι το ψηλότερο βουνό σε όλη την ήπειρο της Αμερικής[6] (Βόρειας και Νότιας), καθώς και του νοτίου Γεωφυσικός χάρτης του αναγλύφου της Αργεντινής. ημισφαιρίου[7] . Το χαμηλότερο σημείο της Αργεντινής είναι η λίμνη Λαγκούνα ντελ Καρμπόν στην περιοχή Σάντα Κρουζ, στα -105 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας[8] . Το σημείο αυτό είναι και το χαμηλότερο στη Νότια Αμερική. Το γεωγραφικό κέντρο της χώρας βρίσκεται στη νοτιοδυτική επαρχία της Λα Πάμπα. Η Αργεντινή διεκδικεί μέρος της Ανταρκτικής, πράξη που δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη χώρα, και διατηρεί από το 1904 συνεχή παρουσία εκεί.

Γεωγραφικές περιοχές Η Αργεντινή διακρίνεται παραδοσιακά σε διάφορες χαρακτηριστικές γεωγραφικές περιοχές: Πάμπας: Οι πάμπας προσδιορίζονται ως οι πεδιάδες δυτικά και νότια από την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των επαρχιών του Μπουένος Άιρες και της Κόρντοβα, καθώς και τμήματα των επαρχιών της Σάντα Φε και Λα Πάμπα. Το δυτικό τμήμα της τελευταίας και η επαρχία Σαν Λουίς είναι επίσης μέρος των πάμπας, αλλά πιο ξηρές. Χαρακτηριστικό τοπογραφικό στοιχείο της ευρύτερης αυτής περιοχής είναι η οροσειρά Σιέρα ντε Κόρντοβα. Γκραν Τσάκο: Η περιοχή του Γκραν Τσάκο βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και έχει υποτροπικό κλίμα με ξηρή και υγρή εποχή. Εκτείνεται στις επαρχίες Τσάκο και Φορμόσα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από υποτροπικά δάση, θαμνώδεις εκτάσεις και ορισμένους υδροβιότοπους, ενδιαίτημα πολλών ειδών χλωρίδας και πανίδας. Η επαρχία του Σαντιάγκο ντελ Εστέρο βρίσκεται επίσης στην πιο ξηρή περιοχή του Γκραν Τσάκο. Μεσοποτάμια: Η περιοχή μεταξύ των ποταμών Παρανά και Ουρουγουάη είναι γνωστή με το χαρακτηρισμό Μεσοποταμία, και εκτείνεται στις επαρχίες Κοριέντες και Έντρε Ρίος. Αποτελείται κύρια από επίπεδες εκτάσεις και τους υδροβιότοπους της Ιμπερά στην κεντρική Κοριέντες. Η επαρχία Μισιόνες έχει περισσότερο τροπικά χαρακτηριστικά και εντάσσεται στη γεωγραφική περιοχή των βραζιλιανών υψιπέδων, με χαρακτηριστική τροπική βλάστηση του δάσους βροχής και τους καταρράκτες Ιγκουαζού. Παταγονία: Η Παταγονία είναι γνωστή από τις χαρακτηριστικές της στέπες που εκτείνονται στις επαρχίες Νεουκέν, Ρίο Νέγκρο, Τσουμπούτ και Σάντα Κρουζ. Η περιοχή χαρακτηρίζεται ημίξηρη και εύκρατη στο βορρά και ψυχρή ξηρή στο νότο, αλλά υπάρχουν δασικές εκτάσεις στις δυτικές παρυφές της, καθώς και αρκετές λίμνες. Η Γη του Πυρός έχει ψυχρό και υγρό κλίμα, με επιρροές ωκεάνιων κλιματικών

Αργεντινή χαρακτηριστικών. Η βόρεια Παταγονία αναφέρεται και ως Κομάουε. Κούγιο: Η κεντροδυτική Αργεντινή κυριαρχείται από την οροσειρά των Άνδεων, ενώ στην ανατολική πλευρά τους βρίσκεται η ξηρή περιοχή του Κούγιο. Η περιοχή διατρέχεται από νερά προερχόμενα από τα βουνά, δημιουργώντας έτσι γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια φρούτων και αμπελιών στις επαρχίες Μεντόζα και Σαν Χουάν. Βορειότερα το κλίμα είναι επίσης ξηρό αλλά πιο θερμό, όπου βρίσκεται και η επαρχία Λα Ριόχα. Το ανατολικό όριο του Κούγιο καθορίζεται από τα υψίπεδα Σιέρας Παμπεάνας, με άξονα βορρά-νότου στο βόρειο τμήμα της επαρχίας Σαν Λουίς. Βορειοδυτική περιοχή: Η περιοχή αυτή έχει το μεγαλύτερο μέσο υψόμετρο και αποτελείται από παράλληλες οροσειρές, με κορυφές υψηλότερες και από 6.000 μέτρα, που διευρύνονται προς το βορρά. Χαρακτηριστικές εύφορες κοιλάδες συμπληρώνουν το τοπίο, ενώ οι επαρχίες της περιοχής είναι οι Καταμάρκα, Τουκουμάν και Σάλτα. Η επαρχία Χουγιούι βορειότερα προς τη Βολιβία ανήκει κύρια στο υψίπεδο Αλτιπλάνο των κεντρικών Άνδεων, ενώ στο βορειότερο σημείο της περιοχής διέρχεται και ο Τροπικός του Αιγόκερω.

Υδρογραφία Οι κυριότεροι ποταμοί της Αργεντινής είναι ο Πιλκομάγιο, ο Παραγουάη, ο Μπερμέγιο, ο Κολοράντο, ο Ρίο Νέγκρο, ο Σαλάντο, ο Ουρουγουάη και ο μεγαλύτερος ποταμός Παρανά. Οι τελευταίοι δύο εκβάλουν μαζί στον Ατλαντικό ωκεανό, σχηματίζοντας τον Ρίο ντε λα Πλάτα. Ποταμοί περιφερειακής σημασίας είναι ο Ατουέλ και ο Μεντόζα, στην ομώνυμη περιοχή, ο Τσουμπούτ στην Παταγονία, ο Ρίο Γκράντε στο Χουγιούι και ο Σαν Φραντσίσκο στη Σάλτα. Στην Αργεντινή υπάρχουν πολλές μεγάλες λίμνες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται στην Παταγονία. Μεταξύ αυτών είναι η Ναυσιπλοϊα στον ποταμό Ουρουγουάη Αρχεντίνο και η Βιέντμα στη Σάντα Κρουζ, η Ναουέλ Ουαπί στην επαρχία Ρίο Νέγκρο, η Φανιάνο στη Γη του Πυρός και οι Κολουέ Ουαπί και Μόστερς στην επαρχία Τσουμπούτ. Η λίμνη Μπουένος Άιρες και η λίμνη Ο'Χίγκινς / Σαν Μαρτίν βρίσκονται στα σύνορα με τη Χιλή. Η Αργεντινή έχει επίσης πολλές θερμές πηγές, όπως οι Τέρμας ντε Ρίο Χόντο με θερμοκρασίες μεταξύ 27 °C και 41 °C[9] .

Ακτογραφία και θαλάσσια γεωγραφία Η Αργεντινή έχει συνολικά 4.665 χλμ ακτογραμμής[10] . Η ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα είναι γενικά ασυνήθιστα πλατιά, και η υπερκείμενη θάλασσα στον Ατλαντικό ωκεανό είναι γνωστή με την ονομασία Μαρ Αρχεντίνο (Θάλασσα της Αργεντινής). Οι ακτές του Ατλαντικού αποτελούν εδώ και αιώνες δημοφιλές θέρετρο για τους κατοίκους της ενδοχώρας. Η θάλασσα είναι πλούσια σε ψάρια και επίσης εικάζεται ότι υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Οι ακτές της χώρας ποικίλλουν, καθώς υπάρχουν αμμόλοφοι ή θίνες και απόκρημνοι βράχοι. Τα δύο βασικά θαλάσσια ρεύματα που επηρεάζουν τις ακτές είναι το θερμό ρεύμα της Βραζιλίας και το ψυχρό ρεύμα Φόκλαντ. Λόγω της ανισοκατανομής του μεγέθους της ξηράς από βορρά προς νότο, τα δύο ρεύματα αλλάζουν την επιρροή τους στο τοπικό κλίμα και δεν επιτρέπουν την ομοιόμορφη πτώση της θερμοκρασίας με το γεωγραφικό πλάτος.

Αργεντινή

Κλίμα

Το εύκρατο κλίμα είναι τυπικό στην περιοχή των Πάμπας.

Άποψη της οροσειράς των Άνδεων στη νότια επαρχία της Σάντα Κρουζ.

Επειδή η Αργεντινή εκτείνεται σε μεγάλο εύρος γεωγραφικών πλατών, καθώς και έχει μεγάλες υψομετρικές διακυμάνσεις, παρατηρείται στη χώρα ένα σύνολο κλιματικών τύπων. Κατά κανόνα, το κλίμα είναι κυρίως εύκρατο με διακυμάνσεις από υποτροπικό στο βορρά και υποπολικό στο νότο. Το βόρειο τμήμα της χώρας έχει χαρακτηριστικά ιδιαίτερα θερμά καλοκαίρια και ήπιους ξηρούς χειμώνες, με περιοδικές περιόδους ξηρασίας. Η κεντρική Αργεντινή έχει θερμά καλοκαίρια με καταιγίδες και ψυχρούς χειμώνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο μέγεθος χαλαζιού παγκόσμια έχει καταγραφεί στην κεντροδυτική Αργεντινή. Οι νοτιότερες περιοχές έχουν θερμά καλοκαίρια και ψυχρούς χειμώνες με έντονες χιονοπτώσεις, ιδιαίτερα στις ορεινές ζώνες. Τα μεγαλύτερα υψόμετρα έχουν πιο ψυχρές συνθήκες σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη. Οι πιο ακραίες τιμές θερμοκρασίες σε όλη τη Νότια Αμερική έχουν καταγραφεί στην Αργεντινή. Η μέγιστη θερμοκρασία των 49,1 °C σημειώθηκε στη Βίγια ντε Μαρία στην επαρχία Κόρντοβα στις 2 Ιανουαρίου του 1920. Η ελάχιστη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί είναι -39 °C στη Βάγιε ντε λος Πάτος Σουπεριόρ, στην επαρχία Σαν Χουάν, στις 17 Ιουλίου του 1972.

Χαρακτηριστικός άνεμος της Αργεντινής είναι ο ψυχρός Παμπέρο που πνέει στις πεδιάδες της Παταγονίας και στις πάμπας, ενώ στο τέλος του χειμώνα ακολουθείται από θερμούς βόρειους ανέμους. Αντίστοιχα, ο Ζόντα είναι ένας θερμός ξηρός άνεμος της κεντροδυτικής χώρας. Προερχόμενος από τις Άνδεις έχει εξατμίσει όλη την υγρασία του κατά την κατάβαση από τα 6.000 μέτρα, και συχνά παρουσιάζει ριπές μέχρι και τα 120 χλμ/ώρα. Ο Ζόντα εμφανίζεται από τον Ιούνιο ως το Νοέμβριο και είναι επικίνδυνος για την εκδήλωση πυρκαγιών, ενώ συνοδεύεται με χιονοθύελλες στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων. Οι Σουντεστάδα είναι νότιοι άνεμοι που πνέουν κατά την εμφάνιση ιδιαίτερα χαμηλών βαρομετρικών συστημάτων το χειμώνα, φέρνοντας μέτριες χαμηλές θερμοκρασίες και έντονες βροχοπτώσεις, θαλασσοταραχή και παράκτιες πλυμμήρες. Συνήθως εμφανίζονται στο τέλος του φθινοπώρου και το χειμώνα στις ακτές της κεντρικής χώρας και στο Ρίο ντε λα Πλάτα. Βασικό στοιχείο στις νότιες περιοχές της Αργεντινής είναι η μεγάλη περίοδος ημέρας από το Νοέμβριο ως το Φεβρουάριο, που κυμαίνεται μέχρι και 19 ώρες τη μέρα, καθώς και αντίστροφα μεγάλες νύχτες από τον Μάιο ως τον Αύγουστο.

Αργεντινή

Ιστορία Προκολομβιανή περίοδος Τα πρώιμα στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας στην Αργεντινή έχουν βρεθεί στην Παταγονία (Πιέδρα Μουσέο, Σάντα Κρουζ) και χρονολογούνται από το 11.000 π.Χ. (Σάντα Μαρία, Χουάρπες, Ντιαγκουίτας, Σαναβιρόνες). Η αυτοκρατορία των Ίνκας κατά την ηγεμονία του Πατσακουτέκ ξεκίνησε μία επεκτατική εκστρατεία το 1480, κατακτώντας τη σημερινή βορειοδυτική Αργεντινή και ενσωματώνοντάς την στην ευρύτερη περιοχή γνωστή με την ονομασία Κογιασουγιού. Αντίστοιχα, οι αυτόχθονες Γκουαρανί ανέπτυξαν ένα πολιτισμό βασισμένο στη γεωργία και στην καλλιέργεια της γιούκας, της γλυκοπατάτας και του καλαμποκιού. Στις κεντρικές και νότιες περιοχές (πάμπας και Παταγονία) υπήρχαν νομαδικές φυλές που ενώθηκαν κατά τον 17ο αιώνα κάτω από την αρχηγία των Μαπούτσε.

Το Καπίλντο του Μπουένος Άιρες, όπου το 1810 αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Αργεντινής.

Αποικιοκρατία

Ο στρατηγός Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, απελευθερωτής της Αργεντινής, της Χιλής και του Περού.

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές έφτασαν στην Αργεντινή το 1516 και η Ισπανία ίδρυσε μία αποικία στη θέση του σημερινού Μπουένος Άιρες το 1580. Το 1776 ιδρύθηκε η Αντιβασιλεία του Ρίο ντε λα Πλάτα και η ευρύτερη περιοχή αποικήθηκε από Ισπανούς και τους μετέπειτα απογόνους τους, που προσδιορίζονταν με την ονομασία κριόγιος. Παράλληλα, υπήρχαν σημαντικοί πληθυσμοί αυτόχθονων φυλών, καθώς και Αφρικανών σκλάβων. Τουλάχιστον το 1/3 των εποίκων της αποικιοκρατικής περιόδου ήταν συγκεντρωμένοι στο Μπουένος Άιρες και σε άλλες πόλεις, ενώ το υπόλοιπο κατοικούσε στις πάμπας. Οι αυτόχθονες κάτοικοι βρίσκονταν σε όλη την υπόλοιπη χώρα. Η Βρετανική Αυτοκρατορία προσπάθησε να κατακτήσει το Μπουένος Άιρες δύο φορές το διάστημα 1806-07, αλλά συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των κριόγιος και απέτυχε.

Ανεξαρτησία Στις 25 Μαΐου του 1810, μετά από επιβεβαίωση της φήμης για την ανατροπή του βασιλιά Φερδινάνδου του 7ου από το Ναπολέοντα, οι πολίτες του Μπουένος Άιρες ίδρυσαν την πρώτη τοπική κυβέρνηση, γνωστή ως Χούντα (Επανάσταση του Μάη). Από αυτή την επανάσταση δημιουργήθηκαν δύο κράτη: Οι Ηνωμένες Επαρχίες της Νότιας Αμερικής (1810) και η Λίγκα Φεντεράλ (Ομοσπονδία) (1815). Άλλες επαρχίες, ως αποτέλεσμα διαφορών μεταξύ αυτονομιστικών και συγκεντρωτικών ρευμάτων, καθυστέρησαν την είσοδό τους στην Ένωση. Η Παραγουάη αποχώρησε το 1811, κηρύσσοντας την ανεξαρτησία της.

Αργεντινή

Οι στρατιωτικές εκστρατείες με ηγέτη το στρατηγό Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν μεταξύ του 1814 και του 1817 ενίσχυσαν την ανεξαρτησία της Αργεντινής, και ο Σαν Μαρτίν θεωρείται σήμερα ο εθνικός ήρωας της ανεξαρτησίας. Η στρατιά του διέσχισε το 1817 τις Άνδεις και νίκησε βασιλικές δυνάμεις στη Χιλή και το Περού, εξασφαλίζοντας την αυτοδιάθεση της χώρας. Η βουλή του Τουκουμάν, που συνεδρίασε στις 9 Ιουλίου του 1816, διακήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία από την Ισπανία. Η Λίγκα Φεντεράλ ηττήθηκε το 1820 από δυνάμεις των Ηνωμένων Επαρχιών της Νότιας Αμερικής και στρατιωτικές δυνάμεις της Πορτογαλίας, προερχόμενες από τη Βραζιλία, και ενσωματώθηκε τελικά στην Ένωση. Η Βολιβία κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1825, ενώ η Ουρουγουάη δημιουργήθηκε το 1828 ως αποτέλεσμα της εκεχειρίας στον πόλεμο Αργεντινής-Βραζιλίας. Αυτή η αντιφατική εκεχειρία οδήγησε στην άνοδο του κυβερνήτη της επαρχίας του Μπουένος Άιρες, Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας, ο οποίος, ως υποστηρικτής της ομοσπονδίας, κυβέρνησε αυταρχικά, αλλά διατήρησε την ενότητα της εύθραυστης Ένωσης.

Ο κυβερνήτης Χουάν Μανουέλ ντε Ρόσας κατά το καθεστώς του 1829-52.

Οι κεντρώοι Ουνιτάριος (Ενωτικοί) και οι Φεντεράλες (Ομοσπονδιακοί) διατήρησαν μία αντιπαλότητα μέχρι την αποπομπή της κυβέρνησης του ντε Ρόσας το 1852, και για να αποφευχθούν μελλοντικές διαμάχες, το 1853 συντάχθηκε το πρώτο σύνταγμα της χώρας. Η εθνική ενότητα ενισχύθηκε το 1865 μετά από επίθεση της Παραγουάης σε τοπικά βρετανικά συμφέροντα, και οδήγησε στον Πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας και την ήττα της Παραγουάης[11] .

Η σύγχρονη Αργεντινή Ένα κύμα ξένων επενδύσεων και μετανάστευσης από την Ευρώπη μετά το 1870, οδήγησε στην ανάπτυξη της σύγχρονης γεωργίας και τη σχεδόν αναγέννηση της κοινωνίας και της οικονομίας της Αργεντινής, ενισχύοντας παράλληλα τη συνομοσπονδία σε ένα ενιαίο κράτος. Παρόλα αυτά, η «κατάκτηση της ερήμου» τη δεκαετία του 1870 εξάρθρωσε τους υπάρχοντες αυτόχθονες πληθυσμούς των νότιων πάμπας και της Παταγονίας[12] [13] . Η Αργεντινή ενίσχυσε την ευημερία και τον πλούτο της μεταξύ του 1880 και του 1929, καθώς ήταν μία από τις δέκα πλουσιότερες χώρες στον κόσμο με μία επικερδή οικονομία βασισμένη στην αγροτική παραγωγή. Με τη μετανάστευση και τη μείωση της θνησιμότητας, ο πληθυσμός σχεδόν πενταπλασιάστηκε και τα οικονομικά μεγέθη έγιναν σχεδόν 15 φορές μεγαλύτερα[14] . Στην πολιτική σκηνή κυριαρχούσαν συντηρητικά συμφέροντα με μη δημοκρατικά μέσα μέχρι το 1912, όταν ο πρόεδρος Ροκέ Σάενς Πένια καθιέρωσε την καθολική (μόνο για τους άντρες) και μυστική ψηφοφορία. Αυτό επέτρεψε στους παραδοσιακούς αντιπάλους των συντηρητικών, δηλαδή την κεντρώα Ριζοσπαστική Αστική Ένωση, να κερδίσει τις πρώτες ελεύθερες εθνικές εκλογές το 1916. Ο πρόεδρος Ιπολίτο Ιριγκογιέν εφάρμοσε κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και

Ο Νταλμάσιο Βέλες Σάρσφιλντ, ο οποίος θεμελίωσε το νομοθετικό πλαίσιο της Αργεντινής με τον Αστικό Κώδικα το 1869.

Ο πρόεδρος Ιπόλιτο Ιριγκογέν (Hipólito Yrigoyen), πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας, 1928

ενίσχυσε την υποστήριξη στις αγροτικές οικογένειες και τις μικρές επιχειρήσεις. Η μεγάλη οικονομική κρίση και η πολιτική απομόνωση όμως, οδήγησε στην παύση του από τον στρατό το 1930. Το διάδοχο συντηρητικό

Αργεντινή

καθεστώς κυβέρνησε για μία δεκαετία, εφαρμόζοντας προστατευτικές πολιτικές. Η Αργεντινή παρέμεινε ουδέτερη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και για το μεγαλύτερο μέρος του Δεύτερου, ενώ ήταν από τους μεγαλύτερους προμηθευτές εφοδίων και τροφής για τους Συμμάχους.

Η κυβέρνηση Περόν και η τελευταία δικτατορία Η πολιτική αλλαγή οδήγησε στην προεδρία του Χουάν Περόν το 1946, ο οποίος υποστήριξε την εργατική τάξη και διέδωσε το συνδικαλισμό, εφαρμόζοντας παράλληλα κοινωνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα. Η σύζυγος του Περόν, Εύα Περόν, γνωστή και ως Εβίτα, έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο ως πρώτη κυρία κατά τις δύο πρώτες θητείες του Περόν. Αποτελούσε την κινητήρια δύναμη για την επιτυχία του Περόν στην εργατική τάξη. Το 1947 ίδρυσε το Ίδρυμα Εύα Περόν με προσανατολισμό κοινωνικής προσφοράς[15] .

Ο πρόεδρος Χουάν Περόν (1946)

Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που η χώρα προσανατολίζονταν στην κοινωνική πρόνοια, κάτι που συνάντησε την αντίδραση της ολιγαρχίας. Η Εβίτα ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον μη εκφραστικό Περόν και τους υποστηρικτές του. Εισήγαγε την ψήφο των γυναικών και οργάνωσε το Γυναικείο Κόμμα Περονιστών[16] . Κατά τις δύο πρώτες θητείες του Περόν ενισχύθηκε η βιομηχανική και αστική ανάπτυξη[14] . Μετά το θάνατο της Εβίτα το 1952 στην ηλικία των 33 ετών, η κυβέρνηση Περόν αποσυντονίστηκε μέσα από διαμάχες με την Καθολική Εκκλησία. Ο Περόν απομάκρυνε αρκετούς σημαντικούς και ικανούς συμβούλους του, ενώ προώθησε τον απολυταρχισμό. Ένα βίαιο πραξικόπημα τον ανέτρεψε το 1955, μετά από το βομβαρδισμό της Κάσα Ροσάντα και το θάνατο πολλών πολιτών. Ο Περόν διέφυγε στο εξωτερικό και τελικά παρέμεινε στην

Ισπανία. Μετά από προσπάθειες υποβάθμισης της επιρροής του Περόν και τον εξοστρακισμό των Περονιστών από την πολιτική ζωή, οι εκλογές του 1958 έφεραν τον Αρτούρο Φροντίτσι στην κυβέρνηση, ο οποίος είχε την υποστήριξη μερικών οπαδών του Περόν, ενώ η πολιτική του ενίσχυσε τις απαιτούμενες επενδύσεις στη βιομηχανία και την ενέργεια, που παρουσίαζαν μεγάλο έλλειμμα για την Αργεντινή. Ο στρατός όμως παρενέβαινε συχνά υπέρ των συντηρητικών συμφερόντων και τα αποτελέσματα της πολιτικής ήταν αμφιλεγόμενα[14] . Ο Φροντίτσι υποχρεώθηκε σε παραίτηση το 1962 και ο Αρτούρο Ίγια εκλέχθηκε το 1963 και εφάρμοσε επεκτατικές πολιτικές. Παρά την ευημερία, οι προσπάθειές του να συμπεριλάβει Περονιστές στην πολιτική σκηνή κατέληξε στην επέμβαση του στρατού για μία ακόμη φορά, με ένα αναίμακτο πραξικόπημα το 1966. Αν και απολυταρχικό, το νέο καθεστώς συνέχισε να υποστηρίζει την τοπική ανάπτυξη και επένδυσε υψηλά ποσά σε δημόσια έργα. Η οικονομία μεγάλωσε δυναμικά, ενώ η φτώχεια μειώθηκε στο 7% το 1975. Η πολιτική βία όμως κλιμακώθηκε και ο Περόν από την εξορία στήριξε τις φοιτητικές και εργατικές διαμαρτυρίες, με συνέπεια τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών από το καθεστώς το 1973. Ο Περόν επέστρεψε από την εξορία και σχημάτισε κυβέρνηση[17] . Ο θάνατός του το 1974, έφερε την αντιπρόεδρο και τρίτη σύζυγό του, Ισαμπέλ, στην εξουσία. Η Ισαμπέλ Περόν αποτέλεσε μία συμβιβαστική επιλογή ανάμεσα στα ρεύματα των Περονιστών, με σύντομο χρόνο ζωής, καθώς η σύγκρουση μεταξύ των ακραίων ρευμάτων προκάλεσε οικονομικό χάος με αποτέλεσμα ένα νέο πραξικόπημα στις 24 Μαρτίου του 1976. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70, ένοπλες αριστερές ομάδες, όπως ο Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός απήγαγαν και δολοφονούσαν πολίτες σχεδόν κάθε εβδομάδα[18] . Το αυτονομαζόμενο καθεστώς της Εθνικής Διαδικασίας Αναδιοργάνωσης καταπίεζε την αντιπολίτευση και τα αριστερά ρεύματα με βίαια και παράνομα μέτρα, γνωστά και ως ο βρώμικος πόλεμος. Χιλιάδες διαφωνούντες εξαφανίστηκαν, ενώ η μυστική υπηρεσία SIDA συνεργάζονταν με τη χιλιανή DINA και άλλες νοτιοαμερικανικές υπηρεσίες, αλλά και τη CIA, στην Επιχείρηση Κόνδορας. Πολύ από τους στρατιωτικούς αρχηγούς που έλαβαν μέρος στον βρώμικο πόλεμο εκπαιδεύτηκαν σε σχολές με αμερικανική χρηματοδότηση, όπως οι Αργεντινοί δικτάτορες

Αργεντινή Ρομπέρτο Βιόλα και Λεοπόλντο Γκαλτιέρι[19] . Αυτή η νέα δικτατορία έφερε αρχικά σταθερότητα στη χώρα και κατασκεύασε μεγάλο αριθμό σημαντικών δημοσίων έργων. Αλλά το συχνό πάγωμα μισθών και η απορρύθμιση της οικονομίας κατέληξε σε απότομη μείωση του επιπέδου ζωής και υψηλό δημόσιο χρέος[14] . Η αποβιομηχάνιση, η κατάρρευση του πέσο της Αργεντινής και η πτώση των επιτοκίων, μαζί με τη διαφθορά, τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την τελική ήττα της Αργεντινής στον πόλεμο των Φόκλαντ, οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος και στις ελεύθερες εκλογές του 1983.

Δημοκρατία Η κυβέρνηση του Ραούλ Αλφονσίν (1983) ανέλαβε δράσεις για την αποκατάσταση των διωγμένων, καθιέρωσε τον πολιτικό έλεγχο στις ένοπλες δυνάμεις και εδραίωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τα μέλη των τριών δικτατοριών δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια. Το δημόσιο χρέος όμως που κληροδότησε το τελευταίο καθεστώς, άφησε την οικονομία της Αργεντινής σε κρίσιμη κατάσταση απέναντι στους ιδιώτες δανειστές και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προτεραιότητα δόθηκε στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους σε βάρος των δημοσίων έργων και του εσωτερικού χρέους. Η αδυναμία του Αλφονσίν να επιλύσει τα συνεχώς διογκούμενα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν στην απώλεια της λαϊκής στήριξης. Μετά από μία νομισματική κρίση το 1989 και τον σχεδόν δεκαπενταπλασιασμό των τιμών, η κυβέρνηση παραιτήθηκε πέντε μήνες νωρίτερα από τη θητεία της[20] . Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Κάρλος Μένεμ ξεκίνησε τις διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων και μετά από ένα δεύτερο επεισόδιο υπερπληθωρισμού το 1990, ζήτησε τη συνδρομή του οικονομολόγου Ντομίνγκο Καβάγιο, ο οποίος επέβαλε σταθερή ισοτιμία πέσο-δολαρίου το 1991 και υιοθέτησε μακροπρόθεσμες πολιτικές αγοράς, καταργώντας τον προστατευτισμό και επιχειρηματικούς κανονισμούς, επιταχύνοντας τις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις συνέβαλαν σε σημαντικές αυξήσεις των επενδύσεων και της ανάπτυξης με σταθερές τιμές για το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του '90. Η σταθερή αξία του πέσο όμως μπορούσε να διατηρηθεί μόνο με τη χρήση δολαρίων στην εγχώρια αγορά, γεγονός που οδήγησε στην αύξηση του εξωτερικού χρέους. Το 1998 όμως, μία σειρά διεθνών κρίσεων στην οικονομία και η υπερεκτίμηση του πέσο προκάλεσαν σταδιακά μία εγχώρια οικονομική κρίση. Η αίσθηση της σταθερότητας και ευημερίας που επικρατούσε υποχώρησε γρήγορα και με το τέλος της θητείας του το 1999, ο Μένεμ δεν ήταν καθόλου δημοφιλής[21] . Ο διάδοχος πρόεδρος Φερνάντο ντε λα Ρούα κληρονόμησε μειωμένη ανταγωνιστικότητα στις εξαγωγές, καθώς και χρόνια ελλείμματα. Ο κυβερνών συνασπισμός επανέφερε τον Καβάγιο στο Υπουργείο Οικονομικών, γεγονός που ερμηνεύτηκε ως μία κίνηση πανικού από τις αγορές παραγώγων. Ο Καβάγιο αναγκάστηκε να λάβει μέτρα για τα διαφυγόντα κεφάλαια και να αντιμετωπίσει την κρίση με πάγωμα των λογαριασμών. Η λαϊκή δυσφορία εντάθηκε και στις 20 Δεκεμβρίου του 2001, η Αργεντινή μπήκε στη χειρότερη θεσμική και οικονομική της κρίση από το 1890. Βίαιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις αρχές οδήγησαν σε τραυματισμούς και θανάτους. Το χαοτικό κλίμα που εντεινόταν και οι φωνές διαμαρτυρίας οδήγησαν τελικά στην παραίτηση του πρόεδρου ντε λα Ρούα[22] .

Αργεντινή

Διακυβέρνηση Σήμερα πρόεδρος της χώρας είναι η Κριστίνα Φερνάντες. Επικεφαλής του Υπουργικού Συμβουλίου είναι, από τις 7 Ιουλίου του 2009 ο Ανίμπαλ Φερνάντες[23] Από τις 10 Δεκεμβρίου του 2007 Αντιπρόεδρος είναι ο Χούλιο Κόμπος.

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική.

Βουλευτικές εκλογές 2009 Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 28 Ιουνίου του 2009 για το ήμισυ των εδρών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και για το ένα τρίτο των εδρών στη Γερουσία. Παράλληλα διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στο Μπουένος Άιρες και δημοτικές εκλογές σε άλλες πόλεις.[24] [25] Αρχικά οι εκλογές είχαν οριστεί για τις 25 Οκτωβρίου του 2009, ωστόσο το Μάρτιο αποφασίστηκε να διενεργηθούν τον Ιούνιο, από το δήμαρχο του Μπουένος Άιρες, Μαουρίσιο Μάκρι.[26] Η Αντιπολίτευση επέκρινε την απόφαση του δημάρχου.[27]

Αποτελέσματα Οι εκλογές είχαν αποτέλεσμα να υποστεί δεινή ήττα (για πρώτη φορά στην 6χρονη ηγεμονία τους) το κυβερνών κόμμα των Περονιστών, το οποίο απώλεσε την πλειοψηφία στο Κογκρέσο[28] . O σύζυγος της προέδρου Φερνάντες, Νέστορ Κίρχνερ ηττήθηκε στο Μπουένος Άιρες από τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης, Φρανσίσκο ντε Ναρβάες, έναν κεντροδεξιό επιχειρηματία. Η απώλεια αυτή θεωρείται ταπεινωτική, καθώς το Μπουένος Άιρες ήταν προπύργιο των Περονιστών[29] . Μετά τις εκλογές, η Φερνάντες προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής της, στις 7 Ιουλίου. Συνασπισμοί και κόμματα

Βουλή των Αντιπροσώπων: 127 επί συνόλου 257 εδρών Ψήφοι

Γερουσία: 24 επί συνόλου 72 εδρών

% Βουλευτές Ψήφοι % Γερουσιαστές

Κόμμα Δικαιοσύνης

2.778.326 14,50%

Μέτωπο για τη Νίκη

1.679.084

8,80%

415.404

2,20%

Λοιποί

1.018.515

5,30%

Σύνολο κιρχνεριστές (περονιστές αριστερής πτέρυγας)

5.891.330 30,80%

Συμφωνία της Κοινωνίας και των Πολιτών

3.794.853 19,80%

Μέτωπο Δικαιοσύνης

Ριζοσπαστική Ένωση Πολιτών

639.818

3,30%

Μέτωπο για Όλους

381.067

2,00%

Λοιποί

734.009

3,84%

Σύνολο Συμφωνία της Κοινωνίας και των Πολιτών (κεντροαριστεροί ριζοσπάστες)

5.549.747 28,94%

Ρεπουμπλικανική Πρόταση (φιλελεύθεροι-συντηρητικοί δεξιοί αντίθετοι στον Κίρσνερ)

3.391.391 17,70%

Projecto Sur

437.634

2,30%

Αργεντινή

Νέα Αναμέτρηση

402.502

2,10%

Λοιποί

255.566

1,30%

Σύνολο αριστεροί (σοσιαλιστές)

1.092.702

5,70%

Λοιπά κόμματα

3.208.917 16,77%

Σύνολο

19.134.087

127

24'

Εγγεγραμμένοι 27.797.930 Έγκυρα ψηφοδέλτια 20.123.715 Άκυρα Πηγές: ιστότοπος του Adam Carr

989.628

4,90%

[30] [31]

Δημογραφία Πληθυσμός Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή (2001) του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής και Απογραφών (INDEC) της Αργεντινής, ο πληθυσμός της χώρας ανέρχεται στα 36.260.130, τρίτος σε σειρά στη Νότια Αμερική και τριακοστός παγκόσμια. Η εκτίμηση για το 2008 ανέρχεται στα 40.482.000. Η πληθυσμιακή πυκνότητα εκτιμάται στους 15 κατοίκους ανά τετρ.χλμ., αρκετά χαμηλότερα από τη μέση τιμή των 50 κατοίκων ανά τετρ.χλμ. παγκόσμια. Η κατανομή της πληθυσμιακής πυκνότητας δεν είναι ομοιόμορφη, καθώς το Μπουένος Άιρες έχει πυκνότητα μεγαλύτερη από 14.000 κατ./τετρ.χλμ., ενώ η επαρχία Σάντα Κρουζ μικρότερη από 1 κατ./τετρ.χλμ. Η ηλιακή κατανομή του πληθυσμού είναι 28% στις ηλικίες από 0 ως 14 ετών, 62% από 15-64 και 10% από 65 ετών και μεγαλύτερες. Ο πληθυσμός έχει αυξητικές τάσεις με ποσοστό 1,11% ανά έτος, ενώ τα ποσοστά γεννήσεων και θανάτων είναι 19,51 ανά 1.000 κατοίκους και 8,62 ανά 1.000 κατοίκους, αντίστοιχα. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 76,56 χρόνια (73,32 χρόνια οι άνδρες και 79,97 οι γυναίκες).[3] . Η Αργεντινή είναι επίσης το μόνο κράτος στη Λατινική Αμερική με εισρροή μεταναστών, η οποία ανέρχεται σε 0,4 μετανάστες ανά 1.000 κατοίκους σε ετήσια βάση.

Εθνοτικές ομάδες-θρησκεία Το 85% του πληθυσμού αποτελείται απο λευκούς ενώ το υπόλοιπο 15% από Ινδιάνους και άλλες φυλές. Η επίσημη θρησκεία του κράτους είναι η ρωμαιοκαθολική (93%) και ακολουθούν οι ευαγγελικοί με 10%, οι εβραίοι με 2% και με 6% διάφορες άλλες, μεταξύ των οποίων Σουνίτες ισλαμιστές (1,5%) και μια μεγάλη κοινότητα Μορμόνων που αριθμεί γύρω στα 330.000 μέλη.

Πόλεις και μητροπολιτικές περιοχές Οι 25 μεγαλύτερες σε πληθυσμό μητροπολιτικές περιοχές της Αργεντινής, είναι οι εξής:

Αργεντινή

Πόλη

Επαρχία

Πληθυσμός

Περιοχή

12.789.000

Πάμπας

Μπουένος Άιρες

Πόλη & 31 παρτίδος της Επαρχίας Μπουένος Άιρες

Κόρδοβα

Κόρντοβα

1.372.000

Πάμπας

Ροσάριο

Σάντα Φε

1.242.000

Πάμπας

Μεντόζα

885.000

Κούγιο

Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν

Τουκουμάν

789.000 Βορειοδυτική

Λα Πλάτα

Μπουένος Άιρες

732.000

Πάμπας

Μαρ ντελ Πλάτα

Μπουένος Άιρες

604.000

Πάμπας

Σάλτα

516.000 Βορειοδυτική

Σάντα Φε

493.000

Πάμπας

10 Σαν Χουάν

Σαν Χουάν

453.000

Κούγιο

11 Ρεσιστένσια

Τσάκο

377.000 Γκραν Τσάκο

12 Σαντιάγκο ντελ Εστέρο

Σαντιάγκο ντελ Εστέρο

357.000 Γκραν Τσάκο

13 Κοριέντες

Κοριέντες

345.000 Μεσοποτάμια

14 Μπαία Μπλάνκα

Μπουένος Άιρες

304.000

15 Σαν Σαλβαδόρ ντε Χουγούι

Χουγιούι

298.000 Βορειοδυτική

16 Ποσάντας

Μισιόνες

287.000 Μεσοποτάμια

17 Παρανά

Έντρε Ρίος

268.000 Μεσοποτάμια

18 Νεουκέν

Νεουκέν

255.000

19 Φορμόσα

Φορμόσα

229.000 Γκραν Τσάκο

Πάμπας

Παταγονία

20 Σαν Φεντάντο ντελ Βάλε ντε Καταμάρκα Καταμάρκα

196.000 Βορειοδυτική

21 Σαν Λουίς

Σαν Λουίς

192.000

22 Λα Ριόχα

Λα Ριόχα

172.000 Βορειοδυτική

23 Ρίο Κουάρτο

Κόρντοβα

161.000

24 Κονκόρντια

Έντρε Ρίος

148.000 Μεσοποτάμια

25 Κομοντόρο Ριβαντάβια

Τσουμπούτ

141.000

Κούγιο

Πάμπας

Παταγονία

Αργεντινή

Διοικητική διαίρεση Επαρχίες Η Αργεντινή διαιρείται διοικητικά σε 23 επαρχίες (provincias) και μία αυτόνομη πόλη, την ομοσπονδιακή πρωτεύουσα του Μπουένος Άιρες (capital federal - Ciudad Autónoma de Buenos Aires):

Επαρχίες της Αργεντινής: Η Αργεντινή διεκδικεί τα Νησιά Φόκλαντ (Νήσοι Μαλβίνες), τα οποία αποτελούν Βρεταννική υπερπόντια περιοχή, καθώς και τμήμα της Ανταρκτικής, τα οποία υπάγονται στην επαρχία της Γης του Πυρός

Επαρχία

Πρωτεύουσα

Επαρχία

Πρωτεύουσα

Αυτόνομη πόλη του Μπουένος Άιρες

Μεντόζα

Επαρχία του Μπουένος Άιρες

Λα Πλάτα

Μισιόνες

Ποσάντας

Καταμάρκα

Σαν Φερνάντο ντελ βάλε ντε Καταμάρκα

Νεουκέν

Τσάκο

Ρεσιστέντσια

Ρίο Νέγκρο

Βιέτμα

Τσουμπούτ

Ράουσον

Σάλτα

Κόρντοβα

Σαν Λουίς

Κοριέντες

Σαν Χουάν

Αργεντινή

Έντρε Ρίος

Παρανά

Σάντα Κρουζ

Ρίο Γκαγιέγος

Φορμόσα

Σάντα Φε

Χουγιούι

Σαν Σαλβαντόρ ντε Χουγιούι

Σαντιάγκο ντελ Εστέρο

Λα Πάμπα

Σάντα Ρόσα

Γη του Πυρός

Ουσουάγια

Λα Ριόχα

Τουκουμάν

Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν

Αν και το Μπουένος Άιρες ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα το 1853, στην πράξη έγινε το 1880, καθώς υπήρχαν διάφορες προσπάθειες να μεταφερθεί το διοικητικό κέντρο σε άλλες πόλεις. Κατά την προεδρία του Ραούλ Αλφονσίν ρυθμίστηκε νομοθετικά η μεταφορά της ομοσπονδιακής πρωτεύουσας στη Βιέντμα, πόλη της επαρχίας Ρίο Νέγκρο της Παταγονίας. Κατά τη διάρκεια εκπόνησης των μελετών όμως, οικονομικά προβλήματα προκάλεσαν την ακύρωση της προσπάθειας αυτής το 1989. Αν και η ρύθμιση δεν έχει τυπικά ακυρωθεί, παραμένει ανεφάρμοστη. Οι επαρχίες της Αργεντινής χωρίζονται σε μικρότερες διοικητικές μονάδες που καλούνται ντεπαρταμέντος (τμήματα), που αριθμούν 376 σε όλη τη χώρα. Η επαρχία του Μπουένος Άιρες έχει 134 αντίστοιχες υποδιαιρέσεις, γνωστές με την ονομασία παρτίδος. Τα ντεπαρταμέντος και τα παρτίδος διαχωρίζονται διοικητικά στη συνέχεια σε δήμους και διαμερίσματα. Οι κυριότερες πόλεις από άποψη πληθυσμού στην Αργεντινή είναι το Μπουένος Άιρες, η Κόρντοβα, το Ροσάριο, η Μεντόζα, το Τουκουμάν, η Λα Πλάτα, η Μαρ ντελ Πλάτα, η Σάλτα, η Σάντα Φε, το Σαν Χουάν, η Ρεσιστένσια και το Νεουκέν.

Δημογραφικά στοιχεία Εθνογραφία

Το Φεστιβάλ των Μεταναστών (Fiesta del Inmigrante) είναι αφιερωμένο στη μετανάστευση στην Αργεντινή κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα, και διοργανώνεται στην πόλη Ομπερά της επαρχίας Μισιόνες.

Η Αργεντινή, όπως πολλές χώρες της Αμερικανικής ηπείρου, θεωρείται χώρα μεταναστών. Οι περισσότεροι Αργεντίνοι είναι απόγονοι Ευρωπαίων μεταναστών του 19ου και 20ου αιώνα, ενώ το 86% του πληθυσμού αυτοπροσδιορίζεται ως Ευρωπαϊκής καταγωγής. Η πλειοψηφία των μεταναστών προέρχοταν από την Ισπανία και την Ιταλία. Περίπου 25 εκατομμύρια Αργεντίνοι (60% του πληθυσμού) δηλώνουν ότι έχουν έστω και κάποιο βαθμό ιταλικής καταγωγής. Το 8% περίπου του πληθυσμού προσδιορίζεται ως μεστίζο (mestizo), δηλαδή μιγάδες ινδιάνων με Ευρωπαίους, ενώ ένα 4% έχουν αραβική ή ανατολικοασιατική καταγωγή. Κατά την τελευταία απογραφή, περίπου 600.000 Αργεντίνοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως αυτόχθονες ινδιάνοι. Μετά την άφιξη των Ισπανών αποίκων, περίπου 6,2 εκατ. Ευρωπαίοι μετανάστευσαν στην Αργεντινή από το μέσο του 19ου ως το μέσο του 20ου αιώνα. Τα μεγαλύτερα ποσοστά προέλευσης καταγράφονται από την Ιταλία (αρχικά από το Πεδεμόντιο, το Βένετο και τη Λομβαρδία, ενώ αργότερα από την Καμπανία και την Καλαβρία), από την Ισπανία (Γαλικία και Χώρα των Βάσκων), και τη Γαλλία. Μικρότερες, αλλά σημαντικές σε μέγεθος ομάδες

μεταναστών, προέρχοταν από τη Γερμανία και την Ελβετία, τη Δανία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία. Αντίστοιχα, από την ανατολική και κεντρική Ευρώπη

Αργεντινή

οι περισσότεροι μετανάστες είχαν προέλευση από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λιθουανία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, την Κροατία, το Μαυροβούνιο και τη Σλοβενία. Επίσης, υπάρχει μία μεγάλη παροικία Αρμένιων, ενώ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού στην επαρχία Τσουμπούτ είναι Ουαλικής καταγωγής. Μειονότητες Μικροί αλλά αυξανόμενοι αριθμοί ατόμων από την ανατολική Ασία εγκαθίστανται στην Αργεντινή, κυρίως στην πόλη του Μπουένος Άιρες. Οι πρώτοι Ασιάτες άποικοι προέρχοταν από την Ιαπωνία, ενώ υπάρχουν ακόμα ομάδες από την Κορέα, το Βιετνάμ και την Κίνα, που αριθμούν συνολικά περίπου 60.000 άτομα. Επίσης, η πλειοψηφία της Εβραϊκής παροικίας της Αργεντινής είναι Εβραίοι Ασκενάζι, ενώ περίπου το 15-20% είναι Σεφαρδιστές, κυρίως Εβραίοι Σύριοι. Η Εβραϊκή κοινότητα της Αργεντινής είναι η πέμπτη σε μέγεθος στον κόσμο.

Κατασκευασμένο το 1906 για την υποδοχή εκατοντάδων μεταναστών σε ημερήσια βάση, το Ξενοδοχείο των Μεταναστών (Hotel Inmigrantes) είναι σήμερα εθνικό μουσείο.

Η Παταγονία έχει επίσης μία μοναδική κοινότητα Νοτιοαφρικάνων Μπόερς, που βρήκαν εκεί καταφύγιο μετά τον πόλεμο με την Αγγλία το 1902. Υπολογίζεται ότι περίπου 100-120 αγροτικές οικογένειες Μπόερς διαμένουν ακόμα στις περιοχές που τους δόθηκαν από το στρατηγό Χούλιο Ρόκα. Η Αργεντινή επίσης έχει μία μεγάλη κοινότητα Αράβων, κυρίως από μετανάστες από τη Συρία και το Λίβανο, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ή Μαρωνίτες, με μικρές κοινότητες Μωαμεθανών και Εβραίων. Αρκετοί έχουν αναδειχθεί στο κοινωνικό, επιχειρηματικό και πολιτικό σκηνικό της χώρας, όπως ο πρών πρόεδρος Κάρλος Μένεμ, Συριακής καταγωγής. Αν και μικρή σε πληθυσμό, η Αγγλική παροικία της Αργεντινής έχει παίξει ένα σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του σύγχρονου κράτους, καθώς οι περισσότεροι Άγγλοι μετανάστες βρέθηκαν σε θέσεις ισχύος στους τομείς των μεταφορών, της βιομηχανίας και της γεωργίας. Οι σχέσεις μεταξύ των Άγγλων και των Αργεντινών παρέμεναν ιστορικά συγκεχυμένες, μέχρι την κατάργηση της οικονομικής επιρροής τους με τις εθνικοποιήσεις πολλών βρετανικών εταιριών από τον Χουάν Περόν τη δεκαετία του 1940, και πιο πρόσφατα με τον πόλεμο των Φόκλαντ το 1982. Λαθρομετανάστευση Η λαθρομετανάστευση εντοπίζεται έντονη στα πρόσφατα δημογραφική στοιχεία της Αργεντινής. Οι περισσότεροι παράνομοι μετανάστες προέρχονται από τη Βολιβία και την Παραγουάη, μέσω των βόρειων συνόρων της χώρας, ενώ μικρότεροι αριθμοί λαθρομεταναστών προέρχονται από το Περού, τον Ισημερινό και τη Ρουμανία. Η κυβέρνηση της Αργεντινής υπολογίζει ότι περίπου 750.000 κάτοικοι της χώρας δεν έχουν επίσημα έγγραφα, ενώ εφαρμόζει ένα πρόγραμμα με την ονομασία «Μεγάλη Πατρίδα» (Patria Grande) για να ενθαρρύνει την επισημοποίηση των λαθρομεταναστών. Μέχρι στιγμής στο πρόγραμμα έχουν υποβληθεί περίπου 670.000 αιτήσεις.

Αργεντινή

Αστικοποίηση Ο πληθυσμός της Αργεντινής παρουσιάζει μεγάλα ποσοστά αστικοποίησης, καθώς οι δέκα μεγαλύτερες μητροπολιτικές περιοχές της χώρας έχουν περίπου το μισό συνολικό πληθυσμό, ενώ το λιγότερο από το 10% ζει σε αγροτικές περιοχές. Η αυτόνομη πόλη του Μπουένος Άιρες έχει πληθυσμό περίπου 3 εκατομμυρίων, ενώ η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή αριθμεί 12.8 εκατ. κατοίκους, μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμια. Οι αντίστοιχες μητροπολιτικές περιοχές των δύο επόμενων μεγάλων πόλεων της Αργεντινής, της Κόρντοβα και του Ροσάριο, αριθμούν 1.3 και 1.2 εκατ. κατοίκους, αντίστοιχα, ενώ άλλες πέντε αστικές περιοχές έχουν πληθυσμούς μεγαλύτερους του μισού εκατομμυρίου.

Έδρα του τοπικού κυβερνείου στο Τουκουμάν.

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μετανάστες στην Αργεντινή εγκαταστάθηκαν σε πόλεις, στις οποίες έβρισκαν δουλειά, εκπαίδευση και ευκαιρίες για να ενταχθούν στη μεσαία τάξη. Πολλοί μετοίκησαν επίσης σε μικρές αναπτυσσόμενες πόλεις κατά μήκος των επεκτάσεων του σιδηροδρομικού δικτύου, ενώ από το 1930 έχει παρατηρηθεί ρεύμα μετοίκησης των αγροτών στις πόλεις. Στη δεκαετία του 1990 πολλές επαρχιακές πόλεις σταδιακά εγκαταλείφθηκαν μετά την κατάργηση του σιδηροδρομικού Ομοσπονδιακό δικαστήριο στη Λα Πλάτα. δικτύου, ενώ η τοπική παραγωγή προϊόντων αντικαταστάθηκε από μαζικές εισαγωγές αντίστοιχων αγαθών. Φτωχές συνοικίες, γνωστές και ως "villas miserias", περιβάλλουν πολλές πόλεις της χώρας και επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, ενώ υπολογίζεται ότι εκεί διαβιούν περίπου 4.000.000 άνθρωποι (750.000 νοικοκυριά). Ο πληθυσμός τους αποτελείται κυρίως από εισοδήματα χαμηλής τάξης, αγροτικούς μετανάστες από τις βόρειες περιοχές, καθώς και πολλούς μετανάστες από γειτονικές χώρες που μετοίκησαν στην Αργεντινή μεταξύ του '60 και του '90. Αν και μεγάλος αριθμός αυτών των μεταναστών επαναπατρίστηκε κατά την κρίση του 2001-2002, πολλοί έχουν επιστρέψει μετά την ανάκαμψη της οικονομίας. Πολλές αστικές περιοχές παρουσιάζουν Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, αντανακλώντας την επίδραση των Ευρωπαίων μεταναστών. Οι περισσότερες πόλεις έχουν ρυμοτομία παρόμοια με το Ισπανικό ορθογωνικό σύστημα, με παράλληλους και κάθετους δρόμους να αναπτύσσονται περιμετρικά από μία κεντρική πλατεία (plaza), πάνω στην οποία συνήθως βρίσκονται ο καθεδρικός ναός και σημαντικά κυβερνητικά ή διοικητικά κτίρια. Ο γενικός σχεδιασμός της αστικής ρυμοτομίας είναι γνωστός με την ονομασία "damero" που σημαίνει σκακιέρα, καθώς είναι βασισμένος σε μία επανάληψη ορθογώνινω τετραγώνων, αν και οι σύγχρονες επεκτάσεις συχνά αποκλίνουν. Η πόλη της Λα Πλάτα που ιδρύθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα, είναι ρυμοτομημένη με το πρότυπο damero, συμπληρωμένο με διαγώνιες λεωφόρους σε τακτές αποστάσεις, ενώ ήταν η πρώτη στη Λατινική Αμερική με ηλεκτρικό φωτισμό στους δρόμους.

Αργεντινή

Οικονομία Η Αργεντινή κατέχει άφθονους φυσικούς πόρους, πληθυσμό με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, εξαγωγικό αγροτικό τομέα και ελαφρά διαφοροποιημένη βιομηχανική υποδομή. Η εσωτερική αστάθεια και οι διεθνείς τάσεις όμως, συνέβαλαν στην παρακμή της Αργεντινής από την εξέχουσα θέση του 10ου πιο πλούσιου κράτους ανά κεφαλή το 1913, στην 36η θέση το 1998. Αν και δεν υπάρχει σχετική καταγραφή, τα συστημικά προβλήματα της χώρας περιλαμβάνουν το αυξανόμενο δημόσιο χρέος, την αβεβαιότητα του νομισματικού συστήματος, την υπερβολική γραφειοκρατία, περιορισμούς στο ελεύθερο εμπόριο, καθώς και αδύναμους νόμους σε συνδυασμό με διαφθορά. Ακόμα όμως και κατά την περίοδο της παρακμής της, από το 1930 ως το 1980, η οικονομία της Αργεντινής δημιούργησε τη μεγαλύτερη μεσαία τάξη αναλογικά στη Λατινική Αμερική. Αυτό το μέρος του πληθυσμού όμως επλήγη περισσότερο από τις διαδοχικές οικονομικές κρίσεις μεταξύ του 1981 και του 2002, όταν η σχετική ύφεση έλαβε έντονα χαρακτηριστικά. Η οικονομία της Αργεντινής εισήλθε σε σχετικά αργούς ρυθμούς ύφεσης μετά το 1930, κατά τη μεγάλη οικονομική κρίση, και ανέκαμψε μερικά στη συνέχεια. Ασταθείς πολιτικές οδήγησαν τη χώρα σε σοβαρά προβλήματα ρευστότητας κατά τα διαστήματα 1949-52 και 1959-63, χάνοντας παράλληλα τη θέση ανάμεσα στα πλούσια κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο, αν και η εκβιομηχάνισή της συνεχιζόταν. Μετά από μία αισιόδοξη δεκαετία, η οικονομία συνέχισε να παρακμάζει κατά τη δικτατορία μεταξύ του 1976 και του 1983, αλλά και για ένα διάστημα στη συνέχεια. Η κυβέρνηση προσπάθησε μία φιλελευθεροποίηση στην οικονομία, χωρίς όμως οργάνωση και διαφάνεια, η οποία αύξησε το δημόσιο χρέος και ανέστειλε τη βιομηχανική ανάπτυξη και την κοινωνική ανάταση. Περισσότερες από 400.000 εταιρίες όλως των μεγεθών χρεωκόπησαν μέχρι το 1982, ενώ οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν από το 1983 ως το 2001 απέτυχαν να αναστρέψουν την κατάσταση.

Η προκυμαία του Μπουένος Άιρες και οι τρεις τομείς που στήριξαν την πρόσφατη οικονομική ανάκαμψη: κατασκευές, διεθνές εμπόριο και τουρισμός.

Το αεροδρόμιο Χόρχε Νιούμπερι (Jorge Newbery) στο Μπουένος Άιρες που αποτελεί βασικό σημείο σύνδεσης της πρωτεύουσας με την υπόλοιπη χώρα και τη γειτονική Ουρουγουάη. Οι διεθνείς πτήσεις πραγματοποιούνται από το αεροδρόμιο Μινίστρο Πισταρίνι (Ministro Pistarini) στην περιοχή Εζέισα

Οι πληρωμές των εξωτερικών χρεών έφτασαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ενώ η φοροδιαφυγή και η διαφυγή κεφαλαίων συνέβαλαν σε μία κρίση ισοζυγίου πληρωμών, που έθεσε την οικονομία σε καταστολή από το 1975 ως το 1990. Για την αντιμετώπιση της Εμπορευματικός σιδηροδρομικός σταθμός στο κατάστασης, ο οικονομολόγος Ντομίνγκο Καβάγιο υποτίμησε το Ροσάριο. Το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας πέσο σε σχέση με το δολάριο το 1991 και μείωσε τις χρηματικές μεταφέρει πάνω από 25 εκατ. μετρικούς παροχές. Το οικονομικό επιτελείο του προώθησε την απελευθέρωση τόνους φορτίων σε ετήσια βάση. του εμπορίου, την άρση του προστατευτισμού και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο πληθωρισμός έπεσε και το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 1/3 μέσα σε τέσσερα χρόνια. Οι εξωτερικές όμως δυσμενείς συνθήκες και η αδυναμία του συστήματος ακύρωσαν τυχόν θετικά αποτελέσματα, προκαλώντας τη σταδιακή υποβάθμιση της οικονομίας από το 1995 μέχρι την τελικής της κατάρρευση το 2001. Τη διετία 2001-02 η οικονομία της Αργεντινής παρουσίασε τη χειρότερη κατάσταση από το 1930. Το 2002, το χρέος είχε αυξηθεί, το ΑΕΠ είχε συρρικνωθεί, ενώ η ανεργία ανερχόταν στο 25%, με το πέσο να έχει υποτιμηθεί κατά 70%.

Αργεντινή Το 2003, οι εξωστρεφείς πολιτικές και η εξαγωγή αγαθών συνέβαλαν σε αύξηση του ΑΕΠ. Αυτή η τάση έχει διατηρηθεί με επιτυχία, δημιουργώντας εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας και υποστηρίζοντας την εσωτερική κατανάλωση. Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση βελτιώνεται σταθερά και η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 9% σε ετήσια βάση για μία διαδοχική πενταετία (2003-07), και κατά 7% το 2008. Ο πληθωρισμός όμως, αν και επίσημα ανερχόταν στο 9% το 2006, εκτιμάτο από άλλες πηγές στο 12-15% για το ίδιο έτος, και περισσότερο από 15% το 2008, αποτελώντας ένα σημαντικό πρόβλημα. Το ποσοστό αστικής φτώχειας μειώθηκε στο 18% στα μέσα του 2008, φτάνοντας το 1/3 από την εκτίμηση του 2002, αν και παραμένει σε επίπεδα μεγαλύτερα του 1976. Η κατανομή του εισοδήματος έχει βελτιωθεί από το 2002, αν και ακόμα θεωρείται σε σημαντικό βαθμό άνιση. Η Αργεντινή αντιμετωπίζει ελάττωση των ρυθμών ανάπτυξης στο πλαίσιο της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κυβέρνηση Κίρχνερ έλαβε μέτρα στο τέλος του 2008 με ένα εντυπωσιακό πρωτοποριακό πρόγραμμα δημοσίων έργων της τάξης των 32 δις δολαρίων για το διάστημα 2009-10, και με νέες περικοπές φόρων της τάξης των 4 δις δολαρίων. Παράλληλα, προχώρησε στην εθνικοποίηση ιδιωτικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων, τα οποία απαιτούσαν οικονομικές επιβαρύνσεις, σε μία κίνηση χρηματοδότησης των εθνικών χρεών. Τον Ιούνιο του 2010 ο υπουργός Οικονομίας Αμάντο Μπουντού ανακοίνωσε ότι η χώρα πέτυχε να επιστρέψει στο δανεισμό από τις χρηματαγορές για πρώτη φορά από το 2001, εισπράττοντας 12,1 δισ. δολάρια[32] .

Οικονομικοί τομείς Φυσικοί πόροι Η Αργεντινή είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγροτικούς παραγωγούς παγκόσμια, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στην παραγωγή μελιού, σόγιας και ηλιόσπορων, ενώ είναι πέμπτη στην παραγωγή καλαμποκιού, και ενδέκατη στην παραγωγή σιταριού. Το 2007, η αγροτική παραγωγή ανέρχονταν στο 9,4% του ΑΕΠ και περίπου στο 1/3 των συνολικών εξαγωγών. Η σόγια και τα παραπροϊόντα της, κυρίως ζωοτροφές και φυτικά έλαια, αποτελούν βασικά εξαγώγιμα αγαθά, καταλαμβάνοντας το 24% του συνόλου. Το σιτάρι, το καλαμπόκι και άλλα αγρωστώδη αποτελούν το 8%. Η κτηνοτροφία αποτελεί επίσης μεγάλη βιομηχανική δύναμη, κυρίως όμως για εσωτερική κατανάλωση. Τα βοοειδή, το δέρμα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα ανέρχονται στο 5% των συνολικών εξαγωγών. Επίσης, η εκτροφή προβάτων και το μαλλί είναι σημαντική οικονομική παράμετρος στην Παταγονία, αν και από το 1990 αυτές οι δραστηριότητες συνεχώς συρρικνώνονται.

Μόρφωση-Εργατικό δυναμικό Το ποσοστό των αναλφάβητων ανέρχεται στο 2,5% (2007). Το εργατικό δυναμικό της χώρας είναι 15 εκατομμύρια (1999) από τα οποία το 5% ασχολείται με τη γεωργία, το 28% εργάζεται στη βιομηχανία και το 67% σε διάφορες άλλες υπηρεσίες, δημόσιες και μη.

Οικονομικά μεγέθη Η Αργεντινή ήταν, μέχρι το οικονομικό κραχ του 2001, μια από τις ισχυρότερες οικονομίες παγκοσμίως κυρίως χάρη στις εξαγωγές βοδινού και λευκού κρέατος, καλαμποκιού και ζάχαρης. Οι τελευταίες επίσημες μετρήσεις κάνουν λόγο για 16,3% ανεργία (Σεπτέμβριος 2003), 3,7% πληθωρισμό (2003) και 51,7% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (Μάιος 2003). Παρόλα αυτά τόσο οι ρυθμοί της αύξησης του πλούτου όσο και της βιομηχανικής παραγωγής παρουσιάζουν αυξήσεις της τάξεως του 8 και 7% αντίστοιχα (στοιχεία 2003). Επίσης το κατά κεφαλήν εισόδημα ανέρχεται στα 11.200 αμερικάνικα δολάρια (2003).

Αργεντινή

Βιομηχανίες-Ενέργεια-Πρώτες ύλες Στην Αργεντινή υπάρχουν αρκετές βιομηχανίες, τόσο ελαφριές όπως επεξεργασίας τροφίμων, υφαντουργία κλπ, όσο και βαριές όπως μεταλλουργίας, αυτοκινήτων και επεξεργασίας χημικών και πετροχημικών. Η παραγωγή ηλεκτρικού ανέρχεται στα 97,17 δισεκατομμύρια κιλοβάτ (2001) ενώ οι ανάγκες κυμαίνονται στα 92,12 δις κιλοβάτ. Υπάρχει εισαγωγή και εξαγωγή ηλεκτρικού της τάξεως των 7,417 δις και 5,662 δις κιλοβάτ αντίστοιχα (2001). Η παραγωγή πετρελαίου φτάνει στα 828.600 βαρέλια ανά ημέρα ενώ οι ανάγκες δεν ξεπερνούν τα 486.000 βαρ./μερα (στοιχεία 2001). Επίσης η παραγωγή φυσικού αερίου φτάνει τα 37,15 δις κυβικά το χρόνο ενώ οι ανάγκες είναι 31,1 δις κυβικά ανά έτος (στοιχεία 2001).

Εισαγωγές-εξαγωγές Η χώρα εισάγει μηχανικούς εξοπλισμούς, πλαστικά, χημικά, μηχανοκίνητα οχήματα. Οι εισαγωγές κατά το 2003 ανήλθαν στα 13,27 δις αμερικανικά δολάρια χωρίς τους φόρους. Η Αργεντινή εισάγει προϊόντα κατά κύριο λόγο από τις Βραζιλία 28,1%, Η.Π.Α 20,1% και Γερμανία 6,2%. Οι εξαγωγές της αφορούν κυρίως πρώτες ύλες και κρεατικά είδη. Το ύψος αυτών των συναλλαγών κατά το 2003 κυμάνθηκε στα 29,57 δις αμερικάνικα δολάρια χωρίς φόρους. Κύριοι συνέταιροι είναι η Βραζιλία σε ποσοστό 18,8%, η Χιλή 11,5%, οι Η.Π.Α 11,5%, η Ισπανία 4,5%, η Κίνα 4,2% και η Ολλανδία 4,1%.

Ναυτιλία Κύριοι λιμένες της Χώρας είναι το Μπουένος Άιρες, η Μπαΐα Μπλάνκα, η Λα Πλάτα, η Ροζάριο και η Σάντα Φε. Το 1974 ο εμπορικός στόλος της αποτελούνταν από 176 πλοία συνολικής χωρητικότητας 1.256. 297 κ.ο.χ. και κατελάμβανε την 24η σειρά στο κόσμο.

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • •

Επίσημη ιστοσελίδα της Αργεντινής [33] Επίσημη προεδρική ιστοσελίδα της Αργεντινής (στα ισπανικά) [34] Εθνική γραμματεία τουρισμού [35] Ταξιδιωτικός οδηγός από το Wikitravel [36]

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE& params=-37. 1833_N_-67. 3667_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE& params=34_20_S_58_30_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ar. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=213& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] (http:/ / www. perseus. tufts. edu/ hopper/ text?doc=Perseus:text:1999. 04. 0057:entry=#14768& redirect=true) Αρχαιοελληνικό-Αγγλικό

Λεξικό [6] Mountains of the Earth (http:/ / home. comcast. net/ ~igpl/ Mountains. html) The Highest Mountain Peak on Each Continent [7] Aconcagua, the highest in the Western Hemisphere (http:/ / www. summitpost. org/ mountain/ rock/ 150197/ aconcagua. html) [8] Depressions (http:/ / home. comcast. net/ ~igpl/ Depressions. html) The Lowest Surface Point on Each Continent [9] SANTIAGO DEL ESTERO (http:/ / www. liveargentina. com/ Ingles/ Argentina/ SantiagodelEstero/ index. htm).

Αργεντινή [10] [11] [12] [13] [14]

Global Argentina (http://www.natlaw.com/pubs/sparcs1.htm). National Law Center for Inter-American Free Trade (1997) Pro Diversitas, La guerra contra el Paraguay por Eduardo Galeano, 2005 Carlos A. Floria and César A. García Belsunce, 1971. Historia de los Argentinos I and II; ISBN 84-599-5081-6. Argentina Desert War 1879-1880 (http://www.onwar.com/aced/data/alpha/argentina1879.htm) Lewis, Paul. The Crisis of Argentine Capitalism. Univ. of North Carolina Press, 1990.

[15] [16] [17] [18] [19]

Todo Argentina: Perón (Ισπανικά) (http://www.todo-argentina.net/historia/peronista/peron1/index.html) Barnes, John. Evita, First Lady: A Biography of Eva Perón. New York: Grove Press, 1978. Rock, David. Argentina, 1516-1982. University of California Press, 1987. Nancy Scheper-Hughes. Child Survival: Anthropological Perspectives on the Treatment and Maltreatment of Children. Andersen, Martin. Dossier Secreto. Westview Press, 1993.

Todo Argentina: Alfonsín (Ισπανικά) (http://www.todo-argentina.net/historia/democracia/alfonsin/index.html) Todo Argentina: Menem (Ισπανικά) (http://www.todo-argentina.net/historia/democracia/menem2/index.html) Todo Argentina: de la Rúa (Ισπανικά) (http://www.todo-argentina.net/historia/democracia/delarua/index.html) in.gr (http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1031245&lngDtrID=245), Σε κυβερνητικό ανασχηματισμό προχώρησε η πρόεδρος της Αργεντινής, 8 Ιουλίου 2009. [24] Citing Economy Worries, Argentine Leader Seeks Early Vote - NYTimes.com (http:/ / www. nytimes. com/ 2009/ 03/ 14/ world/ [20] [21] [22] [23]

americas/ 14argentina. html) [25] Argentina adopts early congressional election (http:/ / abcnews. go. com/ US/ wireStory?id=7185073), Associated Press - ABC news,

26 Μαρτίου 2009. [26] Macri dispuso que se vote dos veces: el 28 de junio será la primera (http:/ / www. infobae. com/ contenidos/ 436154-100894-0-Macri-desdobla-las-elecciones), infobae.com, 13 Μαρτίου 2009. [27] La oposición salió a criticar duro a Macri por desdoblar las elecciones (http:/ / www. clarin. com/ diario/ 2009/ 03/ 12/ um/ m-01875883. htm), Clarín, 12 Μαρτίου 2009. [28] Τα Νέα (http:/ / www. tanea. gr/ default. asp?pid=41& nid=1028195), Πρώτη ήττα μετά από έξι χρόνια ηγεμονίας για το ζεύγος

Κίρσνερ στην Αργεντινή, 29 Ιουνίου 2009. [29] Argentine leader suffers sharp blow in vote (http:/ / www. reuters. com/ article/ governmentFilingsNews/ idUSN2933099320090629?sp=true), Reuters, 29 Ιουνίου 2009 [30] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ a/ argentina/ [31] Clarín Infografía (Ισπανικά) (http:/ / www. clarin. com/ diario/ 2009/ 06/ 28/ conexiones/ inicio_info. html) [32] in.gr (http:/ / news. in. gr/ economy/ article/ ?aid=1231049803), Επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό πέτυχε η Αργεντινή

για πρώτη φορά μετά το 2001, 23-6-2010. [33] [34] [35] [36]

http:/ / www. info. gov. ar http:/ / www. presidencia. gov. ar http:/ / www. turismo. gov. ar/ http:/ / wikitravel. org/ en/ Argentina Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Argentina (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Argentina) της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/ ). ( ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Argentina)).

Βενεζουέλα Βενεζουέλα Συντεταγμένες: 7°40′00″N 65°13′00″W7.6667, -65.2167 [1]

Σημαία της Βενεζουέλας Εθνόσημο της Βενεζουέλας Εθνικό σύνθημα: Dios y Federación «Θεός και Ομοσπονδία» Εθνικός ύμνος: Gloria al Bravo Pueblo «Δόξα στον Γενναίο Λαό»

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Καράκας 10°30′N 66°56′W10.5, -66.933 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Ομοσπονδιακή Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Ούγο Τσάβες Αντιπρόεδρος Ελίας Χάουα

Ανεξαρτησία - από την Ισπανία - Από την Μεγάλη Κολομβία Ισχύον Σύνταγμα

5 Ιουλίου 1811 13 Ιανουαρίου 1830 30 Δεκεμβρίου 1999

Βενεζουέλα

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

912.050 km2 (33η) 0,3% 4.993 χμ. 2.800 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2001 • Πυκνότητα

26.814.843[3] (42η) 26.709.495 29,4 κατ./km² (175η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

357,521 δισ. $[4] (31η) 12.496 $[4] (64η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

353,469 δισ. $[4] (27η) 12.354 $[4] (48η)

ΔΑΑ (2007)

0,844 (58η) – υψηλός

Νόμισμα

Μπολίβαρ φουέρτε (VEF)

Ζώνη ώρας

AST (UTC -4:30)

Internet TLD

.ve

Κωδικός κλήσης

+58

1: Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι ο επίσημος τίτλος του κράτους, μετά το 1999 και προς τιμήν του Σιμόν Μπολιβάρ. Η Βενεζουέλα (Venezuela που προφέρεται στα ισπανικά Βενεθουέλα, αλλά στην Λατινική Αμερική Βενεσουέλα) ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.

Ετυμολογία και προέλευση της ονομασίας Το όνομα Βενεζουέλα αποδίδεται ιστορικά σε μεταμόρφωση του ονόματος Βενετία (Venezia), με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα, ισχυρίζονται ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι την Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σήμαινε Μεγάλο Νερό, όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.

Βενεζουέλα

Ιστορία Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα φτάνουν στη Βενεζουέλα, που κατοικείται από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 αρχίζει η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές. Το 1749 πραγματοποιείται η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία εξεγείρεται το 1810 και ανακηρύσσεται ανεξάρτητη το 1811, έχασε όμως μετά την μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε την μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας την Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε την μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία της Βενεζουέλας. Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958).

Σιμόν Μπολίβαρ, Ο Απελευθερωτής

Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.

Σύγχρονη Βενεζουέλα Πρωθυπουργός της χώρας σήμερα είναι ο Ούγκο Τσάβες (ή Τσάβεθ στην Ισπανία). Είναι γνωστός για την προώθηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα, για την καλή του σχέση με τον Φιντέλ Κάστρο και τις πρωτοβουλίες του να δημιουργήσει ένα αντίβαρο στην Αμερικανική επιρροή στην Λατινική Αμερική. Η οικονομία της χώρας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα υψηλά αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει. Ο πετρελαϊκός τομέας αποτελεί περίπου ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας και παράγει περίπου το 80% των εξαγωγών. Η κυρίαρχη εταιρεία είναι η Petroleos de Venezuela, PDVSA. Η Βενεζουέλα είναι μία από τις 5 ιδρυτικές χώρες του ΟΠΕΚ. Η ίδια η ιδέα του ΟΠΕΚ, προτάθηκε από τον Βενεζουελανό Χουάν Πάμπλο Περθ Αλφόνσο, ως απάντηση στις χαμηλές τιμές του πετρελαίου τον Αύγουστο του 1960. Η Βενεζουέλα παράγει επίσης και σημαντικές ποσότητες καφέ και κακάο. Κατά το 1970, ήταν κοντά στην Κολομβία σε παραγωγή καφέ, αλλά σήμερα ο πετρελαϊκός τομέας έχει επηρεάσει αρκετά την αγροτική παραγωγή.

Βενεζουέλα

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα της χώρας είναι ομοσπονδιακή δημοκρατία. Πρόεδρος είναι από τις 2 Φεβρουαρίου του 1999 ο Ούγο Τσάβες και Αντιπρόεδρος ο Ελίας Χάουα από τις 26 Ιανουαρίου του 2010. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Δημοψήφισμα 2009 Το 2009 το Κοινοβούλιο ενέκρινε τροπολογία του Συντάγματος με βάση την οποία καταργούνται οι περιορισμοί στην ανανέωση της θητείας προσώπων που εκλέγονται σε διάφορα αξιώματα απευθείας από το λαό, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου.[5] Συνακόλουθα, προκηρύχθηκε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, ώστε ο Ούγο Τσάβες να διεκδικήσει και τρίτη συνεχόμενη προεδρική θητεία, το 2012. Στο δημοψήφισμα, που διεξήχθη στις 15 Φεβρουαρίου του 2009, το 54% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της κατάργησης του Συνταγματικού Αρθρου το οποίο περιόριζε στις δύο θητείες την παραμονή του ίδιου προσώπου στο ανώτατο αξίωμα της χώρας.[6] Συγκεκριμένα, ψήφισαν "ναι" 6.310.482 ψηφοφόροι (54,85%) και "όχι" 5.193.839 (45,14%). Βρέθηκαν επίσης 206.419 άκυρα ψηφοδέλτια (1,79%) επί συνόλου 11.501.321. Η συμμετοχή ήταν της τάξης του 70,33%.[7]

Τοπικές εκλογές 2008 Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 διεξήχθησαν περιφερειακές, δημοτικές και εκλογές για κυβερνήτες[8] Το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας, ή PSUV, του οποίου ηγείται ο πρόεδρος Ούγο Τσάβες, αναδείχθηκε νικητής στις 17 από τις 22 αναμετρήσεις για την ανάδειξη κυβερνητών στη χώρα. Η αντιπολίτευση κέρδισε σε δύο από τα μεγαλύτερα διοικητικά διαμερίσματα της χώρας, όπως επίσης και στην πρωτεύουσα Καράκας. Η προσέλευση στις κάλπες έφθασε το 65,45% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. [9] .

Βουλευτικές εκλογές 2010 Το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα του προέδρου Ούγο Τσάβες εξασφάλισε 94 έδρες επί συνόλου 165 στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 26 Σεπτεμβρίου 2010, χωρίς όμως αυτοδυναμία (που είναι 110 έδρες), καθώς ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης εξασφάλισε το 52% των ψήφων. [10] Κόμματα

Λίστα ψηφοδελτίων

Έδρες (λίστες και ονομαστικά)

Ενωτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (Partido Socialista Unido de Venezuela)

5.451.419

48,3

Συνασπισμός για Δημοκρατική Ενότητα (Mesa de la Unidad Democrática)

5.334.309

47,2

Πατρίδα για Όλους (Patria para Todos)

354.677

3,1

Λοιπά

155.429

1,4

Σύνολο Πηγή: Adam Carr's Election Archive

11.295.834 [11]

167

Βενεζουέλα

Δημογραφία Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού υπολογίστηκε το 2009 σε 73,61 χρόνια (για τους άνδρες 70,54 χρόνια και για τις γυναίκες 76,83 χρόνια)[3] .

Άμυνα Ο ρωσικός στόλος έφτασε στη χώρα στις 25 Νοεμβρίου του 2008 για κοινά γυμνάσια[12] .

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Ελλάδα [13] • Βενεζουέλα: ο κύριος Πρόεδρος [14], από την εκπομπή "Εξάντας" της ΕΡΤ.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1& params=7. 6667_N_-65. 2167_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1& params=10_30_N_66_56_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ve. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=299& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Το Βήμα (http:/ / www. tovima. gr/ default. asp?pid=2& ct=2& artId=250788), Βήματα προς επανεκλογή του Τσάβες, 16 Ιανουαρίου 2009. [6] Καθημερινή (http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_world_100047_17/ 02/ 2009_303732), «Ναι» στον Τσάβες είπε το 54%, 17 Φεβρουαρίου 2009. [7] Divulgación Referendos Revocatorios (http:/ / www. cne. gov. ve/ divulgacion_referendo_enmienda_2009/ ) [8] Reuters (http:/ / www. reuters. com/ article/ worldNews/ idUSTRE4AM0O020081123) [9] BBC (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 7745165. stm) [10] Μακεδονία (http:/ / www. makthes. gr/ news/ world/ 62103/ ), Συνεχίζει ο Τσάβες, παρά τις απώλειες, 28-9-2010. [11] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ v/ venezuela/ venezuela20101. txt [12] Ελευθεροτυπία (http:/ / www. enet. gr/ online/ online_text/ c=111), Υποδοχή με... λάτιν και βότκα, 26 Νοεμβρίου 2008. [13] http:/ / users. hol. gr/ ~emvenath/ griego. html [14] http:/ / www. ert. gr/ exandas/ venezuela/

Βολιβία Βολιβία Συντεταγμένες: 16°42′43″S 64°39′58″W-16.7119, -64.6661 [1]

Σημαία της Βολιβίας Εθνόσημο της Βολιβίας Εθνικό σύνθημα: "¡La unión es la fuerza!" «Η ενότητα είναι δύναμη!» Εθνικός ύμνος: Bolivianos, el hado propicio «Βολιβιανοί, ένα Ευνοϊκό Μέλλον»

Πρωτεύουσα

Σούκρε (συνταγματική, δικαστική)

Μεγαλύτερη πόλη

Σάντα Κρουζ ντε λα Σιέρα

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά και άλλες 36 ακόμα γλώσσες[2]

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Έβο Μοράλες Αντιπρόεδρος Άλβαρο Γκαρσία Ανεξαρτησία Από την Ισπανία Ισχύον Σύνταγμα

6 Αυγούστου 1825 7 Φεβρουαρίου 2009

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα

1.098.581 km2 (28η) 1,29% 6.940 χμ.

Βολιβία

70 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2001 • Πυκνότητα

9.775.246[3] (86η) 26.709.495 8,9 κατ./km² (217η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

45,488 δισ. $[4] (88η) 4.448 $[4] (117η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

17,549 δισ. $[4] (100η) 1.716 $[4] (123η)

ΔΑΑ (2007)

0,729 (113η) – μεσαίος

Νόμισμα

Μπολιβιάνο (BOB)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.bo

Κωδικός κλήσης

+58

Η Βολιβία (με την επίσημη ονομασία «Πολυεθνοτικό Κράτος της Βολιβίας» από τις 4 Μαΐου του 2009[5] ) είναι μία χώρα στην κεντρική Νότια Αμερική. Συνορεύει με τη Βραζιλία βόρεια και ανατολικά, την Παραγουάη νότια και ανατολικά, την Αργεντινή νότια, τη Χιλή νότια και δυτικά και το Περού δυτικά. Έχει έκταση 1.098.580 km² και πληθυσμό 9.775.246, με βάση εκτιμήσεις του 2009[3] . Πρόεδρος της χώρας είναι, από το 2006, ο Έβο Μοράλες και Αντιπρόεδρος από την ίδια χρονιά ο Άλβαρο Γκαρσία. Πριν από τον Ευρωπαϊκό αποικισμό της, η περιοχή της σημερινής Βολιβίας αποτελούσε τμήμα της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Κατακτήθηκε από τους Ισπανούς τον 16ο αιώνα και για το μεγαλύτερο διάστημα της ισπανικής κατάκτησης ονομαζόταν ως Άνω Περού ή Τσάρκας, ενώ διοικητικά υπαγόταν στην Αντιβασιλεία του Περού, κάτω από την κυριαρχία της οποίας βρισκόταν και οι περισσότερες ισπανικές κτήσεις της Νότιας Αμερικής. Μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της το 1809, ακολούθησαν 16 έτη συνεχών πολέμων μέχρι την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας από τον Σιμόν Μπολιβάρ, στις 6 Αυγούστου του 1825. Η Βολιβία σήμερα είναι ένα δημοκρατικό κράτος, το οποίο διαιρείται διοικητικά σε 9 διαμερίσματα. Η γεωγραφία της ποικίλλει καθώς περιλαμβάνει την οροσειρά των Άνδεων στα δυτικά, και πεδινές εκτάσεις στα ανατολικά, μέρος της λεκάνης του Αμαζονίου. Κύριες οικονομικές δραστηριότητες είναι η γεωργία, η δασοκομία, η αλιεία, τα ορυχεία και η μεταποίηση σε υφάσματα, ρουχισμό, επεξεργασμένα μέταλλα και η άντληση και διύλιση πετρελαίου.

Βολιβία

Ιστορία Προαποικιακή ιστορία Η περιοχή της σημερινής Βολιβίας κατοικείται συνεχώς τις τελευταίες δύο χιλιετηρίδες, με πρώτους κατοίκους τους ιθαγενείς Αϊμάρα, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη δυτική Βολιβία, το νότιο (σημερινό) Περού και τη βόρεια (σημερινή) Χιλή. Οι Αϊμάρα σχετίζονται με έναν προηγμένο πολιτισμό της περιοχής, γνωστό με την ονομασία Τιγουανάκου, ο οποίος αναπτύχθηκε στα δυτικά τμήματα της χώρας. Η ομώνυμη πρωτεύουσα του κράτους του Τιγουανάκου πρέπει να ιδρύθηκε γύρω στο 1500 πΧ, ως ένας μικρός γεωργικός οικισμός. Η κοινότητά του αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε σε πόλη μεταξύ του 5ου και 7ου αιώνα μΧ, αποτελώντας παράλληλα μία σημαντική δύναμη στην περιοχή των νότιων Άνδεων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η πόλη στην ακμή της εκτείνονταν σε 6,5 τετρ. χλμ. και είχε πληθυσμό μεταξύ 15.000 και 30.000 κατοίκων.

Το κράτος του Τιγουανάκου στη μέγιστη επικράτειά του το 950 (μΧ).

Γύρω στο 400 μΧ, το κράτος του Τιγουανάκου εξελίχθηκε από τοπική δύναμη σε ολοκληρωμένη πολιτεία και επεκτάθηκε στη γειτονική φυλή των Γιούνγκας, καθώς και σε άλλες τοπικές κοινότητες του Περού, της Βολιβίας και της Χιλής, διαδίδοντας και επιβάλλοντος την πολιτιστική δομή του. Η επέκταση έγινε κατά βάση με την ίδρυση αποικιών, εμπορικές συμφωνίες και διάδοση της γλώσσας και της κουλτούρας, ενώ η χρήση των όπλων δεν

φαίνεται να ήταν διαδεδομένη. Το κράτος του Τιγουανάκου επεκτείνονταν συνεχώς, αφομοιώνοντας γειτονικούς πολιτισμούς και φυλές, χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει κάποιον σημαντικό ανταγωνιστή στην ευρύτερη περιοχή. Η αφθονία της τροφής από καλλιέργειες και την κτηνοτροφία των λάμα, χρησιμοποιούταν για να ανατροφοδοτήσει φτωχότερες περιοχές μέσω ενός δικτύου συνεχούς εμπορίου. Η ανάπτυξη συνεχίστηκε με αυτό τον τρόπο απρόσκοπτα μέχρι και το 950 μΧ, περίοδος που το κράτος του Τιγουανάκου είχε φτάσει στη μέγιστη επικράτειά του. Την περίοδο εκείνη σημειώθηκε όμως μία έντονη αλλαγή στο κλίμα της περιοχής, καθώς η βροχόπτωση στη λεκάνη της λίμνης Τιτικάκα έπεσε σημαντικά. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι επήλθε μία ξαφνική περίοδος ξηρασίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι πόλεις της περιοχής της Τιτικάκα να παράγουν όλο και λιγότερη τροφή, με συνέπεια την έλλειψη πλεονάσματος, το οποίο διαχειριζόταν η αριστοκρατία του κράτους. Με τη σειρά της, η αριστοκρατία έχασε τη δημοτικότητά της καθώς ήταν υπεύθυνη για την αναδιανομή του πλεονάσματος. Η πρωτεύουσα παρέμεινε η

Βολιβία

72 μόνη σημαντική παραγωγική περιοχή, αλλά ακόμα και ο τεχνικά έξυπνος σχεδιασμός των καλλιεργειών της, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την ξηρασία. Το κράτος του Τιγουανάκου εξαλείφθηκε σταδιακά μέσα σε 50 χρόνια μέχρι το 1000 μΧ, με βασική αιτία την έλλειψη τροφής, που ήταν και η δύναμή του. Η ευρύτερη περιοχή παρέμεινε ερημωμένη με όλο και λιγότερους κατοίκους σε μικρούς αγροτικούς οικισμούς, χωρίς καμία πλέον κρατική δομή ή κεντρική διοίκηση και πολιτισμό. Μεταξύ του 1438 και του 1527, η αυτοκρατορία των Ίνκας προσάρτησε το μεγαλύτερο δυτικό τμήμα της Βολιβίας. Οι εσωτερικές αδυναμίες όμως της αυτοκρατορίας δεν επέτρεψαν τη συνέχιση της κυριαρχίας, και ακολούθησε η κατάκτηση από τους Ισπανούς, παράλληλα με την πτώση των Ίνκας.

Η επέκταση των Ίνκας (1438–1527).

Αποικιακή περίοδος Η κατάκτηση των περιοχών της Βολιβίας ξεκίνησε το 1524 με τη σταδιακή αποδυνάμωση και τελική πτώση του πολιτισμού των Ίνκας από τους Ισπανούς, ενώ μέχρι το 1533 η κυριαρχία του Ισπανικού στέμματος στην περιοχή είχε εδραιωθεί. Η Βολιβία, με τα σημερινά της όρια, αποκαλούταν ως Άνω Περoύ και βρισκόταν κάτω από την εξουσία της Αντιβασιλείας του Περού με έδρα τη Λίμα. Η τοπική διακυβέρνηση της περιοχής, γνωστή με την ονομασία Αουντιένσια ντε Τσάρκας (Audiencia de Charcas - Κοινό των Τσάρκας), είχε έδρα την Τσουκισάκα, που ταυτίζεται με τη σύγχρονη πρωτεύουσα Σούκρε στην περιοχή Λα Πλάτα. Μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, σημαντική πηγή πλούτου για τους αποικιοκράτες ήταν τα τοπικά κοιτάσματα αργύρου, τα οποία θεωρούταν φημισμένα στο σύνολο της Ισπανικής αυτοκρατορίας. Για την εξόρυξη, αλλά και για σχεδόν το σύνολο των εργατικών δραστηριοτήτων, οι Ισπανοί χρησιμοποιούσαν ιθαγενείς, υιοθετώντας ένα προκολομβιανό τοπικό σύστημα εργασίας με την ονομασία μίτα. Το Άνω Περού, ως ευρύτερη περιοχή, μετατέθηκε στην επικράτεια της Αντιβασιλείας του Ρίο ντε λα Πλάτα στη σημερινή Αργεντινή το 1776. Στη συνέχεια, με τη σταδιακή εξασθένηση της ισχύος του Ισπανικού θρόνου κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους, ενισχύθηκαν οι αντιδράσεις και η δυσμένεια απέναντι στην αποικιοκρατία σε όλη την περιοχή, αλλά και γενικότερα σε όλες τις κτήσεις του στέμματος στη Νότια Αμερική.

Βολιβία

Ανεξαρτησία και επακόλουθες συρράξεις Ο αγώνας της Βολιβίας για πλήρη ανεξαρτησία από την Ισπανία ξεκίνησε ουσιαστικά το 1809 και διήρκησε σχεδόν 16 χρόνια. Το ανεξάρτητο κράτος της δημοκρατίας της Βολιβίας ιδρύθηκε στις 6 Αυγούστου του 1825 από τον Σιμόν Μπολιβάρ. Το 1836, η Βολιβία, με την ηγεσία του στρατηγού Αντρές ντε Σάντα Κρούζ, εισέβαλε στο Περού για να υποστηρίξει τον απερχόμενο πρόεδρο της χώρας στρατηγό Λουίς Ορμπεγκόσο. Με την επαναφορά του στην εξουσία, οι δύο χώρες συνενώθηκαν στο σχήμα της Βολιβιοπερουβιανής Συνομοσπονδίας, με προκαθήμενο τον Σάντα Κρουζ με τον τίτλο του Ανώτατου Προστάτη. Μετά από διαδοχικές εντάσεις μεταξύ της Συνομοσπονδίας και της Χιλής, η Χιλή κήρυξε πόλεμο στις δύο χώρες το 1836. Η Αργεντινή, σύμμαχος της Χιλής, κήρυξε με τη σειρά της πόλεμο στη Συνομοσπονδία μερικούς μήνες αργότερα. Οι δυνάμεις του Περού και της Βολιβίας κατάφεραν σημαντικές και αρκετές νίκες κατά τη διάρκεια αυτής της σύρραξης, η οποία είναι πλέον γνωστή ως ο Πόλεμος της Συνομοσπονδίας. Η ήττα των Αργεντινών και στη συνέχεια των Χιλιανών εκστρατευτικών σωμάτων στην περιοχή της Παουκαρπάτα και την πόλη της Αρεκίπα, είναι τα σημαντικά ορόσημα του πολέμου αυτού. Η συνθήκη της Παουκαρπάτα επιβεβαίωσε την άνευ όρων παράδοση των στρατευμάτων της Χιλής και των Περουβιανών επαναστατών που ήταν αντίθετοι στη Συνομοσπονδία και τον πρόεδρο Ορμπεγκόσο. Με βάση τη συνθήκη αυτή, η Χιλή ήταν υποχρεωμένη να αποσύρει τις δυνάμεις της από τα εδάφη της Συνομοσπονδίας, να επιστρέψει πολεμικά σκάφη που είχε συλλάβει, και να δεχθεί την εξισορρόπηση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των χωρών αυτών με την πληρωμή του Περουβιανού χρέους στη Χιλή από τη Συνομοσπονδία. Η λαϊκή βούληση όμως δεν δέχθηκε τους όρους της συνθήκης και η Χιλιανή κυβέρνηση την απέρριψε. Τα χιλιανά στρατεύματα οργάνωσαν μία δεύτερη επίθεση και νίκησαν τις δυνάμεις της Συνομοσπονδίας στη μάχη του Γιουνγκάι. Μετά από αυτή την ήττα, ο Σάντα Κρουζ διέφυγε στο Εκουαδόρ και η Συνομοσπονδία οδηγήθηκε σε διάλυση. Μετά τη διάλυση και με την ηγεσία του νέου πρόεδρου στρατηγού Αγκουστίν Γκαμάρα, το Περού εισέβαλε στη Βολιβία. Ο Περουβιανός στρατός ηττήθηκε στην αποφασιστική μάχη του Ινγκαβί το 1841, όπου και σκοτώθηκε ο Γκαμάρα. Αυτό είχε ως συνέπεια, το Περού να μην μπορέσει να αντισταθεί στην Βολιβιανή αντεπίθεση και οι δυνάμεις της Βολιβίας κατέλαβαν το Περουβιανό λιμάνι της Αρίκα. Το 1842, οι δύο χώρες υπέγραψαν την οριστική συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους, η οποία και έβαλε τέλος στη σύρραξη. Ακολούθησε μία περίοδος πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, η οποία μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα κατέβαλε τη Βολιβία. Ο επακόλουθος Πόλεμος του Ειρηνικού από το 1879 ως το 1883 ενάντια στη Χιλή, είχε ως συνέπεια την απώλεια της πρόσβασης της χώρας στον Ειρηνικό ωκεανό, αλλά και την παραχώρηση στη Χιλή των περιοχών Σαλίτρε και των λιμανιών της Αντοφαγκάστα και της Αρίκα. Από την ανεξαρτησία της και στη συνέχεια, η Βολιβία έχασε σχεδόν τη μισή έκτασή της σε πολέμους με τις γειτονικές χώρες. Η πολιτεία του Άκρε, γνωστή για την παραγωγή γομαλάκας, προσχώρησε το 1903 με τη σειρά της στη Βραζιλία, αποχωρώντας από το Βολιβιανό κράτος. Με το τέλος του 19ου αιώνα και την άνοδο των παγκόσμιων τιμών αργύρου, η Βολιβία πέρασε σε μία περίοδο σχετικής οικονομικής ευμάρειας και πολιτικής σταθερότητας. Με την αλλαγή του αιώνα, σταδιακά ο βωξίτης αντικατέστησε τον άργυρο ως πρώτη πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας, ενώ μέχρι το 1930 οι κυβερνήσεις ακολούθησαν τα καπιταλιστικά πρότυπα, καθώς ελέγχονταν από την κοινωνική και οικονομική ελίτ. Οι συνθήκες διαβίωσης των ιθαγενών, που αποτελούσαν και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, παρέμειναν ιδιαίτερα δύσκολες. Με περιορισμένες δυνατότητες εργασίας και πρωτόγονες συνθήκες στα ορυχεία και σε μεγάλα αγροκτήματα που θύμιζαν Ευρωπαϊκή φεουδαρχία, οι ιθαγενείς δεν είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση, σε οικονομικές ευκαιρίες και σε συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα. Αυτή η κατάσταση, παράλληλα με την ήττα της Βολιβίας από την Παραγουάη στον Πόλεμο του Τσάκο (1932-35), οδήγησαν σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής τη χώρα.

Βολιβία

Σύγχρονη ιστορία Το Εθνικιστικό Επαναστατικό Κίνημα (MNR) ξεκίνησε ως ένα πολιτικό κόμμα με ευρεία βάση. Αν και ακυρώθηκε η νίκη του στις εκλογές του 1951, το MNR πρωτοστάτησε σε μία επιτυχημένη επανάσταση το 1952. Με πρόεδρο τον Βίκτορ Παζ Εστενσόρο και με ισχυρό λαϊκό έρισμα, το κίνημα καθιέρωσε την καθολική ψήφο και πραγματοποίησε ριζικές αλλαγές προωθώντας την αγροτική εκπαίδευση και την εθνικοποίηση των μεγαλύτερων ορυχείων βωξίτη της χώρας. Μετά από 12 χρόνια στην εξουσία, το κίνημα παρουσίασε τις πρώτες εσωτερικές εντάσεις, με συνέπεια το 1964 να ανατραπεί ο πρόεδρος Εστενσόρο από μία στρατιωτική δικτατορία. Το 1969, ο θάνατος του προέδρου Ρενέ Μπαριέντος Ορτούνιο, εκλεγμένου πρόεδρου του καθεστώτος το 1966, οδήγησε σε διαδοχικές αδύναμες κυβερνήσεις. Η αναρχία και η λαϊκή δυσμένεια, ο στρατός μαζί με το κίνημα εγκατέστησαν τον συνταγματάρχη (και μετέπειτα στρατηγό) Ούγκο Μπανζέρ Σουάρες στη θέση του πρόεδρου το 1971. Ο Μπανζέρ κυβέρνησε με την υποστήριξη του MNR μέχρι το 1974, οπότε και με αυτόνομη απόφασή του αντικατέστησε τους αξιωματούχος με στρατιωτικό προσωπικό και ανέστειλε τις πολιτικές δραστηριότητες. Η οικονομία παρουσίασε έντονη ανάπτυξη σε όλη τη διακυβέρνηση του Μπανζέρ, αλλά υπήρχαν παράλληλα παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τελικά οικονομικές κρίσεις που ελάττωσαν την υποστήριξη στο πρόσωπό του. Εξαναγκάστηκε να προκηρύξει εκλογές το 1978, και η Βολιβία μπήκε σε μία περίοδο πολιτικών αναταραχών.

Δημογραφία

Η ανάπτυξη του πληθυσμού (1961-2003) από στοιχεία του FAOSTAT (πληθυσμός σε χιλιάδες).

Ο πληθυσμός της χώρας είναι 9.775.246 (86η στον κόσμο). Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 1,772% (εκτίμηση 2009)[3] . Ο ρυθμός γεννήσεων είναι 22,31 γεννήσεις/1000 πληθυσμού και θανάτου 7,35 θάνατοι/1000 πληθυσμού (εκτίμηση 2008). Πρωτεύουσα της Βολιβίας είναι η Λα Παζ (La Paz). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 66,89 χρόνια (64,2 χρόνια οι άνδρες και 69,72 οι γυναίκες).[3]

Βολιβία

Διοικητική διαίρεση Η χώρα διαιρείται σε 9 διαμερίσματα (στα Ισπανικά : departamentos). Αυτά μαζί με τις πρωτεύουσές τους σε παρένθεση, είναι τα εξής: • • • • • • • • •

Beni (Trinidad) Chuquisaca (Sucre) Cochabamba (Cochabamba) La Paz (La Paz) Oruro (Oruro) Pando (Cobija) Potosí (Potosí) Santa Cruz (Santa Cruz de la Sierra) Tarija (Tarija)

Καθένα από (provincias).

τα

διαμερίσματα

υποδιαιρείται

σε

επαρχίες

Οικονομία Το ΑΕΠ της χώρας είναι 44,792 δις $ (εκτίμηση 2009). Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 3,70% (εκτίμηση 2004). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 4.380 $ (εκτίμηση 2009).

Διακυβέρνηση Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος Έβο Μοράλες. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι παντρεμένοι, ηλικίας 18 ετών και άνω, ενώ για τους ανύπαντρους το ηλικιακό όριο είναι τα 21 χρόνια. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική για όλους. [3] .

Γενικές εκλογές 2009 Οι τελευταίες γενικές εκλογές με βάση το νέο Σύνταγμα διεξήχθησαν στις 6 Δεκεμβρίου του 2009. Ο Έβο Μοράλες εξελέγη πρόεδρος για μία ακόμη θητεία, με ποσοστό 62,5% των ψήφων έναντι 28,2% για τον Μάνφρεντ Ρέγιες, υποψήφιο του PPB. [6] . Το Κίνημα για τον Σοσιαλισμό του Μοράλες κέρδισε την πλειοψηφία στη Βουλή και στη Γερουσία. Στην τελευταία μάλιστα εξασφάλισε τον έλεγχο των 2/3. [7] . Υποψήφιος

Κόμμα

Ψήφοι

Ποσοστό Βουλευτές Γερουσιαστές

Έβο Μοράλες

Κίνημα για Σοσιαλισμό

2.943.209

64,22

Μάνφρεντ Ρέγιες

Σχέδιο Πρόοδος για τη Βολιβία – Εθνική Συσπείρωση

1.212.795

26,46

Σαμουέλ Ντόρια

Μέτωπο Εθνικής Ενότητας

258.971

5,65

Ρενέ Χοακίνο

Σοσιαλιστικός Συνασπισμός

106.027

2,31

Άνα Μαρία Φλόρες

Σοσιαλιστικό Πατριωτικό Κίνημα Ενότητας

23.257

0,51

Ρομάν Λοάισα

Λαός

15.627

0,34

Αλέχο Βέλις

Λαοί για Ελευθερία και Κυριαρχία

12.995

0,28

Ρίμε Τσοκεχουάνκα

Σοσιαλιστική Δημοκρατική Βολιβία

9.905

0,22

Βολιβία

76 Έγκυρα ψηφοδέλτια

4.582.786

94,31

Λευκά

156.290

3,22

Άκυρα

120.364

2,48

4.859.440

100

Σύνολο Πηγή: Comisión Nacional Electoral

130

[8]

Δημοψήφισμα Αυγούστου 2008 Στο δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 10 Αυγούστου του 2008 τόσο ο πρόεδρος Μοράλες όσο και οι κεντροδεξιοί κυβερνήτες των 4 πλουσιότερων επαρχιών της χώρας αναδείχθηκαν νικητές. Το δημοψήφισμα είχε ζητηθεί από τον ίδιο τον πρόεδρο για να επιβεβαιωθεί η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος στο πρόσωπό του. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η υποστήριξη του εκλογικού σώματος προς το Μοράλες ξεπέρασε το 60%.[9] . Τον Οκτώβριο του 2008 η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κατέληξαν σε συμφωνία για τον τερματισμό της πολιτικής κρίσης, καθορίζοντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα νέο Σύνταγμα. Η κρίση είχε απειλήσει τη χώρα με εμφύλιο πόλεμο, καθώς το Σεπτέμβριο έχασαν τη ζωή τους 18 άτομα σε συγκρούσεις[10] .

Συνταγματικό δημοψήφισμα 2009 Στις 25 Ιανουαρίου του 2009 οι κάτοικοι προσήλθαν στις κάλπες σε δημοψήφισμα για την έγκριση ενός νέου Συντάγματος. Με βάση το νέο Σύνταγμα, ανάμεσα στα άλλα, διευρύνεται ο ρόλος του κράτους και δίνεται έμφαση στην κοινωνική δικαιοσύνη με ανάδειξη των δικαιωμάτων για τους ιθαγενείς. [11] Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος συμφωνήθηκε έπειτα από συμφωνία με την αντιπολίτευση.[12] Το νέο Σύνταγμα εγκρίθηκε από τον λαό της χώρας με ποσοστό 58,3%, έναντι 41,7%, σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο ΑΤΒ, ενώ ο ανταγωνιστικός του σταθμός Unitel εκτιμά το αντίστοιχο ποσοστό στο 60%, έναντι 40% του όχι.[13] Ο Μοράλες σε ομιλία του έκανε λόγο για "επανίδρυση του Κράτους". Θα διεξαχθούν πρόωρες εκλογές στις 6 Δεκεμβρίου του 2009.[14] Ο ίδιος ο Μοράλες υποσχέθηκε ότι δε θα διεκδικήσει ξανά το ύπατο αξίωμα το 2014 (αν και με το νέο Σύνταγμα επιτρέπεται κάτι τέτοιο) αν εκλεγεί ξανά το 2009. Το νέο Σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ από τον ίδιο τον πρόεδρο Μοράλες, στις 7 Φεβρουαρίου του 2009.[15]

Αποτελέσματα [16]

Συνταγματικό δημοψήφισμα, 2009 Ναι ή όχι

Ψήφοι

Ναι

Ποσοστό

1.834.133

60,99%

1.173.053

39,01%

Έγκυρα ψηφοδέλτια

3.007.186

95,79%

Άκυρα ή λευκά ψηφοδέλτια

132.150

4,21%

Σύνολα

3.139.336

100,00%

Όχι

Συμμετοχή

90,55%

Βολιβία

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Πηγές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%92%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CE%B1& params=-16. 7119_N_-64. 6661_E_type:country [2] Σύνταγμα της Βολιβίας, άρθρο 5-I: Son idiomas oficiales del Estado el castellano y todos los idiomas de las naciones y pueblos indígena originario campesinos, que son el aymara, araona, baure, bésiro, canichana, cavineño, cayubaba, chácobo, chimán, ese ejja, guaraní, guarasu’we, guarayu, itonama, leco, machajuyai-kallawaya, machineri, maropa, mojeño-trinitario, mojeño-ignaciano, moré, mosetén, movima, pacawara, puquina, quechua, sirionó, tacana, tapiete, toromona, uru-chipaya, weenhayek, yaminawa, yuki, yuracaré y zamuco. [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ bl. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=218& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Διοργανικό εγχειρίδιο σύνταξης κειμένων — Παράρτημα A5 (http:/ / publications. europa. eu/ code/ el/ el-5000500. htm) Υπηρεσία Επισήμων Εκδόσεων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων [6] "Evo Morales routs rivals to win second term in Bolivian elections" (http:/ / www. guardian. co. uk/ world/ 2009/ dec/ 06/ bolivia-evo-morales-presidential-elections). FT. 7 Δεκ 2009. . Ανακτήθηκε την 06 Δεκ 2009. [7] "Evo Morales routs rivals to win second term in Bolivian elections" (http:/ / www. guardian. co. uk/ world/ 2009/ dec/ 06/ bolivia-evo-morales-presidential-elections). FT. 7 Δεκ 2009. . Ανακτήθηκε την 06 Δεκεμβρίου 2009. [8] http:/ / www. cne. org. bo/ PadronBiometrico/ COMUNICACION/ ACTADECOMPUTONACIONALGENERALES2009. pdf [9] Καθημερινή (http:/ / www. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_kathremote_1_11/ 08/ 2008_243919), Αγεφύρωτο πολιτικό αδιέξοδο στη Βολιβία , 11 Αυγούστου 2008 [10] Καθημερινή (http:/ / www. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_kathremote_1_21/ 10/ 2008_252990), Συμφωνία στη Βολιβία για τερματισμό της πολιτικής κρίσης, 21 Οκτωβρίου 2008. [11] Ελεύθερος Τύπος (http:/ / www. e-tipos. com/ newsitem?id=71964), Δημοψήφισμα για νέο Σύνταγμα διεξάγεται στη Βολιβία, 25 Ιανουαρίου 2009. [12] AFP: Bolivia, opposition agree on referendum, Morales term limit (http:/ / afp. google. com/ article/ ALeqM5gB5oDjsDucD02k7d0na6LgLzUYMg) [13] "Un país dividido aprueba la nueva CPE con el 58,7%" (http:/ / www. la-razon. com/ versiones/ 20090126_006619/ nota_249_752935. htm) (στα Ισπανικά). La Razón (La Paz). 26-01-2009. . Ανακτήθηκε την 26-01-2009. [14] "Bolivien: Einigung über Verfassungsreferendum" (http:/ / diepresse. com/ home/ politik/ aussenpolitik/ 424062/ index. do?_vl_backlink=/ home/ index. do) (στα Γερμανικά). Die Presse. Austrian Press Agency. 21-10-2008. . Ανακτήθηκε την 25-01-2009. [15] BBC (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 7877107. stm), 7 Φεβρουαρίου 2009. [16] Referéndum Nacional Constituyente 2009 (http:/ / www. cne. org. bo/ ResultadosRNC2009/ ). Εθνικό Εκλογικό Δικαστήριο της Βολιβίας (27-01-2009) (ανακτήθηκε 2009-01-27 )

Εξωτερικές συνδέσεις • Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - "Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα στη Βολιβία", λένε οι παρατηρητές της ΕΕ (http:// www.europarl.europa.eu/news/public/story_page/ 029-47353-026-01-05-903-20090128STO47352-2009-26-01-2009/default_el.htm)

Βραζιλία Βραζιλία Συντεταγμένες: 10°39′S 52°57′W-10.65, -52.95 [1]

Σημαία της Βραζιλίας Εθνόσημο της Βραζιλίας Εθνικό σύνθημα: Ordem e Progresso «Τάξη και πρόοδος» Εθνικός ύμνος: Ίνο Νασιονάλ Μπραζιλέιρο

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Μπραζίλια 15°45′S 47°57′W-15.75, -47.95 [2]

Μεγαλύτερη πόλη

Σάο Πάολο

Επίσημες γλώσσες

Πορτογαλικά

Πολίτευμα

Ομοσπονδιακή Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Ντίλμα Ρούσεφ Αντιπρόεδρος Μικέλ Τεμέρ Ανεξαρτησία Ανακήρυξη Αναγνώριση Ισχύον Σύνταγμα

από την Πορτογαλία 7 Σεπτεμβρίου 1822 29 Αυγούστου 1825 5 Οκτωβρίου 1988

Βραζιλία

79 Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

8.511.965[3] km2 (5η) 0,65 16.885 χμ. 7.491 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2007 • Πυκνότητα

190.963.969[4] (5η) 189.987.291 23 κατ./km² (184η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

2.002,044 δισ. $[5] (9η) 10.456 $[5] (78η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1.481,547 δισ. $[5] (8η) 7.737 $[5] (61η)

ΔΑΑ (2007)

0,813 (75η) – υψηλός

Νόμισμα

Ρεάλ Βραζιλίας (BRL)

Ζώνη ώρας

(UTC -2 με -4)

Internet TLD

.br

Κωδικός κλήσης

+55

Η Βραζιλία (πορτ. Brasil), ή επίσημα η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας (República Federativa do Brasil) είναι η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, στη Νότια Αμερική. Επίσης, είναι η πέμπτη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στον κόσμο, και πέμπτη σε πληθυσμό. Καλύπτει μια τεράστια έκταση μεταξύ των Άνδεων και του Ατλαντικού ωκεανού, ενώ συνορεύει με όλες τις χώρες της Νότιας Αμερικής, εκτός από τη Χιλή και το Εκουαδόρ. Διαδοχικά, και από νότο προς βορρά, συνορεύει με την Ουρουγουάη, την Αργεντινή, την Παραγουάη, τη Βολιβία, το Περού, την Κολομβία, τη Βενεζουέλα, τη Γουιάνα, το Σουρινάμ και τη Γαλλική Γουιάνα. Η ακτογραμμή της με τον Ατλαντικό ωκεανό έχει μήκος 7,491 χλμ., ενώ ανήκουν σε αυτή νησίδες και νησιωτικά συγκροτήματα, όπως το αρχιπέλαγος Φερνάντο ντε Νορόνια, η ατόλη Ρόκας, οι βραχονησίδες Σαν Πέδρο και Σαν Πάμπλο, και οι νησίδες Τρινιντάντ και Μαρτίμ Βας. Η Βραζιλία ήταν αποικία της Πορτογαλίας από το 1500, οπότε και ανακαλύφθηκε από τον Πέντρο Άλβαρες Καμπράλ, μέχρι την ανεξαρτησία της το 1822. Αν και δημοκρατία από το 1889, είχε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση από το 1824, με την εισαγωγή του πρώτου συντάγματος στη χώρα. Το σημερινό σύνταγμα ορίζει τη Βραζιλία ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία που στηρίζεται στην ένωση μίας ομοσπονδιακής περιοχής 26 πολιτειών και 5.564 δήμων. Η Βραζιλία αποτελεί τη δέκατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε δυναμικό αγοράς και την ένατη σε αγοραστική δύναμη. Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις έχουν δώσει στη χώρα νέα διεθνή προοπτική. Επίσης, η Βραζιλία είναι μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ένωσης των Κρατών της Νότιας Αμερικής. Με μία πολυεθνική, πολυπολιτισμική, κυρίως καθολική και πορτογαλόφωνη κοινωνία, η Βραζιλία παράλληλα φιλοξενεί μία τεράστια βιοποικιλότητα και πολυσχιδές φυσικό περιβάλλον, ιδιαίτερα εκτεταμένους φυσικούς πόρους και ένα πλήθος προστατευόμενων οικοσυστημάτων. • Ο αστεροειδής 293 Βραζιλία (Brasilia), που ανακαλύφθηκε το 1890, πήρε το όνομά του από τη μεγάλη αυτή χώρα.

Βραζιλία

Γεωγραφία Η Βραζιλία καταλαμβάνει μία τεράστια έκταση στην ανατολική ακτή και την ενδοχώρα της Νότιας Αμερικής, συνορεύοντας με όλες τις χώρες της ηπείρου, εκτός από τη Χιλή και το Εκουαδόρ: Νότια με την Ουρουγουάη, νοτιοδυτικά με την Αργεντινή και την Παραγουάη, δυτικά με το Περού και τη Βολιβία, βορειοδυτικά με την Κολομβία, και βόρεια με τη Βενεζουέλα, το Σουρινάμ, τη Γουιάνα και τη Γαλλική Γουιάνα. Το μέγεθος, το ανάγλυφο, το κλίμα και οι φυσικοί πόροι κάνουν τη Βραζιλία γεωγραφικά πολυδιάστατη. Είναι η πέμπτη χώρα σε έκταση παγκόσμια, μετά τη Ρωσία, τον Καναδά, την Κίνα και τις ΗΠΑ, και η τρίτη στην Αμερική, με συνολική έκταση 8.511.965 τετρ.χλμ. Τοπογραφικός χάρτης της Βραζιλίας

Ιστορία Η Βραζιλία κατοικούνταν για τουλάχιστον 10.000 έτη από τους ημινομαδικούς ιθαγενείς πληθυσμούς προ των πρώτων πορτογαλικών κατακτητών, που μπήκαν στη χώρα υπό την ηγεσία του Πέδρο Άλβαρες Καμπράλ στις 22 Απριλίου 1500. Η πηγή εργατικού δυναμικού της αποικίας ήταν αρχικά οι υποδουλωμένοι ινδιάνοι, και μετά από 1550, κυρίως Αφρικανοί δούλοι. Η δουλεία καταργήθηκε μόλις το 1888, μέσω του "χρυσού νόμου", δημιουργημένου από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ, και η εντατική ευρωπαϊκή μετανάστευση δημιούργησε τη βάση για την εκβιομηχάνιση. Το 1815 η πορτογαλική αυτή αποικία μετονομάσθηκε σε Βασίλειο και στις 13 Μαΐου του 1822 ο Δον Πέδρο, τελευταίος γιος του Βασιλέως Ιωάννη Στ΄ της Πορτογαλίας, ανέλαβε Αυτοκράτωρ της Βραζιλίας υπό Εθνικό Κογκρέσο. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1822 ανακήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας και επέλεξε μια "Συνταγματική Αυτοκρατορία κληρονομικής ισχύος" αντίστοιχη με "Βασιλευόμενη Δημοκρατία". Όμως το 1831 παραιτήθηκε και, εννέα χρόνια αργότερα, ο 14χρονος γιος του Πέδρο ανέλαβε δεύτερος Αυτοκράτορας της Βραζιλίας. Ακολούθησαν όμως πλείστα πραξικοπήματα από τους στρατιωτικούς με καθεστωτικές εναλλαγές. Η βραζιλιάνικη δημοκρατία αντικαταστάθηκε με δικτατορίες τρεις φορές - το 1930-1934 και το 1937-1945 κάτω από τον Ζετούλιο Βάργκας, και το 1964-1985, κάτω από μια διαδοχή στρατηγών που διορίστηκαν από τους στρατιωτικούς. Από το 1985], η Βραζιλία έχει θεωρηθεί διεθνώς δημοκρατία, συγκεκριμένα μια προεδρική δημοκρατία. Αυτή η θέση βεβαιώθηκε σε ένα δημοψήφισμα του 1993, στο οποίο οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ ενός προεδρικού ή κοινοβουλευτικού συστήματος. Οι ψηφοφόροι αποφάσισαν επίσης να μην αποκαταστήσουν τη συνταγματική μοναρχία της χώρας. Πρόεδρος της χώρας από την 1η Ιανουαρίου του 2003 είναι ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα και Αντιπρόεδρος είναι ο Τζοζέ Αλενκάρ επίσης από την 1η Ιανουαρίου του 2003.

Βραζιλία

Προαποικιακή περίοδος Η πλειοψηφία των αυτόχθονων κατοίκων του σημερινού κράτους της Βραζιλίας θεωρούνται απόγονοι του πρώτοι κύματος μετανάστευσης από τη Βόρεια Ασία, και συγκεκριμένα τη Σιβηρία, οι οποίοι διέσχισαν τον Πορθμό του Μπέρινγκ προς τα τέλη της τελευταίας εποχής των παγετώνων γύρω στο 9000 π.Χ. Η περιοχή της σύγχρονης Βραζιλίας γύρω στο 1500 μ.Χ. είχε πληθυσμό κατά εκτίμηση περίπου 3 εκατομμυρίων ιθαγενών, με περίπου 2000 φυλές και έθνη. Μία γλωσσολογική έρευνα κατέγραψε 188 τοπικές γλώσσες σε χρήση με περίπου 155,000 χρήστες, ενώ το 2007, έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ινδιάνων ανέφερε 67 διαφορετικές φυλές που ζούσαν χωρίς επαφή με τον πολιτισμό. Το 2005 η αντίστοιχη καταγραφή έδωσε 40 μόλις φυλές. Σε αυτό το πλαίσιο, η Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη χώρα παγκόσμια με πρωτόγονους κατοίκους, ακόμα περισσότερους και από το νησί της Νέας Γουινέας. Ιθαγενείς κάτοικοι της Βραζιλίας σε πίνακα του ζωγράφου Ζαν Μπατίστ Ντεμπρέ

Όταν οι πρώτοι Πορτογάλοι εξερευνητές έφτασαν στις ακτές το 1500, οι ιθαγενείς ήταν οργανωμένοι κυρίως σε ημινομαδικές φυλές, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να ζει κοντά στην ακτή και κατά μήκος των μεγαλύτερων ποταμών. Σε αντίθεση με τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος πίστευε ότι είχε φτάσει στην Ινδία, ο Πορτογάλος εξερευνητής Βάσκο ντα Γκάμα είχε ήδη προσεγγίσει την Ινδία με τον περίπλου της Αφρικής δύο χρόνια πριν ο Πέδρο Άλβαρες Καμπράλ φτάσει στη Βραζιλία. Παρόλ' αυτά, η λέξη Ινδιάνοι (Ίντιος) χαρακτήριζε ήδη τους κατοίκους του Νέου Κόσμου και χρησιμοποιείται ακόμα στα Πορτογαλικά, σε αντιδιαστολή με τους κατοίκους της Ινδίας που αποκαλούνται Ινδοί (Ιντιάνος). Οι Ευρωπαίοι χαρακτήρισαν αρχικά τους ιθαγενείς ως ειρηνικούς άγριους και ο εκφυλισμός τους ξεκίνησε άμεσα. Οι φυλετικές διαμάχες και ο κανιβαλισμός έπεισαν τους Πορτογάλους ότι έπρεπε να εκπολιτίσουν του αυτόχθονες.

Αποικιοκρατία

Χάρτης της Βραζιλίας με βάση τους Πορτογάλους εξερευνητές το 1519

Η Πορτογαλία δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις Βραζιλιάνικες κτήσεις της, καθώς είχε ήδη μεγάλα κέρδη από το εμπόριό της με την Ινδία, την Ινδονησία, την Κίνα και την Ιαπωνία. Η μόνη εκμετάλλευση της Βραζιλίας ήταν η υλοτομία των τοπικών δέντρων για την ιδιαίτερη κόκκινη χρωστική τους. Από το 1530, το Πορτογαλικό στέμμα καθιέρωσε τα κληρονομικά κυβερνεία ως ένα σύστημα για την αποτελεσματική κατάκτηση της νέας αποικίας, ενώ στη συνέχεια πήρε τον έλεγχο σε όσα κυβερνεία απέτυχαν στο ρόλο τους. Αν και νωρίτερα είχαν ιδρυθεί προσωρινοί εμπορικοί σταθμοί για τη συλλογή ξυλείας, η μόνιμη εγκατάσταση σε περιοχές ενίσχυσε την καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου και απαίτησε εντατική εργασία. Αρκετές αποικίες ιδρύθηκαν κατά μήκος των ακτών, όπως μεταξύ άλλων η αποικιακή πρωτεύουσα Σαλβαντόρ που ιδρύθηκε το 1549 στον κόλπο των Αγίων στο βορρά, και η πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1567 στο νότο. Οι Πορτογάλοι άποικοι υιοθέτησαν μία οικονομία βασισμένη στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων και την εξαγωγή τους στην Ευρώπη. Η ζάχαρη έγινε το πλέον σημαντικό αποικιακό προϊόν μέχρι και τις αρχές του 18ου

Βραζιλία

αιώνα. Αν και η ζάχαρη της Βραζιλίας ήταν φημισμένη για την ποιότητά της, η βιομηχανία ζάχαρης αντιμετώπισε κρίση τον 17ο και 18ο αιώνα, όταν οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι ξεκίνησαν την παραγωγή ζάχαρης στις Αντίλες, γεγονός που προκάλεσε την πτώση τιμών λόγω της μικρότερης απόστασης από την Ευρώπη. Το 17ο αιώνα, τυχοδιώκτες εξερευνητές από το κυβερνείο του Σάο Πάολο, γνωστοί σήμερα ως Μπαντεϊράντες, εξερεύνησαν την ενδοχώρα και επέκτειναν τα σύνορα της Βραζιλίας, κυρίως με επιδρομές και υποδούλωση των ιθαγενών φυλών των δασών. Το 18ο αιώνα, οι Μπαντεϊράντες ανακάλυψαν κοιτάσματα χρυσού και διαμαντιών στη σημερινή πολιτεία του Μίνας Ζέρας (Minas Gerais). Τα κέρδη από την εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχύσουν τα έξοδα της βασιλικής αυλής και να διατηρήσουν τον παγκόσμιο χαρακτήρα της Πορτογαλικής αυτοκρατορίας και την πολυτελή ζωής της αριστοκρατίας. Ο τρόπος εκμετάλλευσης από το Στέμμα και την τοπική ελίτ, επιβάρυναν την τοπική κοινωνία με υπερβολική φορολογία και προκάλεσαν αρκετά δημοφιλή κινήματα ανεξαρτησία, όπως το Τιραντέντες το 1789. Παρόλ' αυτά, τα κινήματα καταπνίγονταν από τις αποικιακές αρχές. Προς το τέλος του 18ου αιώνα, η παραγωγή χρυσού μειώθηκε και η ενδοχώρα της Βραζιλίας αντιμετώπισε μία ύφεση και υποβάθμιση. Σε αντίθεση με τις γειτονικές Ισπανικές κτήσεις στη Νότια Αμερική, η Πορτογαλική αποικία της Βραζιλίας διατήρησε την χωρική, πολιτική και γλωσσική της ακεραιότητα, με τις εντατικές προσπάθειες της Πορτογαλικής αποικιακής διοίκησης. Αν και η αποικία απειλήθηκε από πολλά κράτη κατά την Πορτογαλική εποχή, και κύρια από την Ολλανδία και τη Γαλλία, οι αρχές και οι κάτοικοι κατάφεραν τελικά να προστατέψουν τα σύνορά τους από επιθέσεις. Αντίθετα με τις αποικιακές συνήθειες, οι Πορτογάλοι έκαναν ακόμα εξαγωγή πολύτιμων μετάλλων στη Βραζιλία για την προστασία της αποικίας.

Αυτοκρατορική περίοδος Το 1808, η Πορτογαλική αυλή, δραπετεύοντας από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα που κατέλαβαν την Πορτογαλία, μεταφέρθηκε στην πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο, η οποία έγινε η έδρα της κυβέρνησης της χώρας και όλης της αυτοκρατορίας, παρά το ότι ήταν εκτός της Ευρώπης. Το Ρίο ντε Τζανέιρο παρέμεινε πρωτεύουσα της Πορτογαλίας από το 1808 ως το 1815, για το διάστημα που η Πορτογαλία αντιμετώπιζε τη Γαλλική επίθεση στην Ιβηρική χερσόνησο. Μετά την απελευθέρωση, το Ηνωμένο Βασίλειο της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας και του Αλγκάβρε (1815-1825) ιδρύθηκε με πρωτεύουσα τη Λισαβόνα. Με την επιστροφή του Ζοάου του ΣΤ' στην Πορτογαλία το 1821, ο απόγονος και κληρονόμος του Πέντρο έγινε διάδοχος του Βασιλείου της Βραζιλίας, στο πλαίσιο της ένωσης των Βασιλείων. Μετά από μία σειρά πολιτικών γεγονότων και διαφορών, η Βραζιλία πέτυχε την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία στις 7 Σεπτεμβρίου του 1822, και ο Πέντρο, δύο μήνες αργότερα, στέφθηκε ο πρώτος αυτοκράτορας της Βραζιλίας. Η Πορτογαλία αναγνώρισε τη Βραζιλία ως ανεξάρτητο κράτος το 1825.

Ο αυτοκράτορας της Βραζιλίας Ντον Πέδρο ο Β' το 1873

Το 1824, ο Πέντρο κατάργησε τη συνταγματική συνάθροιση, με αφορμή την διαφύλαξη της εθνικής ελευθερίας, ενώ στη συνέχεια σχημάτισε ένα σύνταγμα παρόμοιο με της Πορτογαλίας και της Γαλλίας. Καθόρισε έμμεσες εκλογές και δημιούργησε τον νομοθετικό, εκτελεστικό και δικαστικό κλάδο του κράτους, προσθέτοντας και έναν ακόμα ως ρυθμιστική δύναμη, δηλαδή το θεσμό του αυτοκράτορα. Η κυβέρνηση του Πέντρο θεωρήθηκε αναποτελεσματική τόσο διοικητικά όσο και οικονομικά και οι πολιτικές πιέσεις τον εξανάγκασαν σε παραίτηση το 1831. Ο Πέντρο επέστρεψε στην Πορτογαλία, αφήνοντας διάδοχο τον πεντάχρονο γιο του Πέντρο τον Β', με επιτρόπους κυβερνήτες μέχρι την ενηλικίωσή

Βραζιλία του. Οι επίτροποι κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι το 1840 σε μία περίοδο πολλών τοπικών επαναστάσεων, με κυριότερη τη Μαλέ στη Μπαΐα το 1835, η οποία ήταν η μεγαλύτερη αστική επανάσταση σκλάβων στην Αμερική. Η στέψη του αυτοκράτορα Πέντρο του Β' έγινε τον Ιούλιο του 1840. Η διακυβέρνησή του σημαδεύτηκε από μία μεγάλη αύξηση στις εξαγωγές καφές, τον Πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας, και το τέλος του εμπορίου σκλάβων από την Αφρική το 1850, αν και η δουλεία στη Βραζιλία καταργήθηκε το 1888. Με το νόμο του Εουσέμπιο ντε Κεϊρός, η Βραζιλία σταμάτησε να εμπορεύεται σκλάβους από την Αφρική το 1850, όμως ήταν η τελευταία χώρα που κατάργησε τη δουλεία στην Αμερική. Το 1888 με την κατάργηση, ξεκίνησε και ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ευρώπη προς τη χώρα. Μέχρι τη δεκαετία του 1870, ο αυτοκρατορικός έλεγχος στην εθνική πολιτική σκηνή είχε εξασθενήσει με συνεχείς διαμάχες με την Καθολική Εκκλησία, τον στρατό και τους ιδιοκτήτες δούλων. Παράλληλα, η δημοκρατία κέρδιζε έδαφος, καθώς οι άρχουσες τάξεις δεν χρειάζονταν το θεσμό του αυτοκράτορα για την προστασία των συμφερόντων του και ήταν ριζικά αντίθετες στην κατάργηση της δουλείας. Έτσι, η αυτοκρατορία σταδιακά έχανε έδαφος απέναντι στην τοπική αυτονομία και το 1889 ο Πέντρο ο Β' παραιτήθηκε και καθιερώθηκε ένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης.

Ομοσπονδιακό κράτος Η καθαίρεση του Πέντρο του Β' στην πράξη έγινε από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με αρχηγό τον στρατηγό Ντεοντόρο ντα Φονσέκα, ο οποίος έγινε και ο πρώτος πρόεδρος της χώρας, και τη μετονόμασε σε Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Βραζιλίας. Από το 1889 ως το 1930, οι κυρίαρχες πολιτείες του Σάο Πάολο και του Μίνας Ζεράις εναλλάσσονταν στην προεδρία, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε μία στρατιωτική κυβέρνηση με πραξικόπημα. Ο Τζετούλιο Βάργκας ανέλαβε τη διακυβέρνηση και Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Βραζιλίας, το παρέμεινε ως αρχηγός του καθεστώτος μέχρι το 1945, ενώ κατώτερο σώμα του Εθνικού Κογκρέσου επανεκλέχτηκε το 1951 και παρέμεινε πρόεδρος μέχρι την αυτοκτονία του το 1954. Την περίοδο αυτή η Βραζιλία συμμετείχε στον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά το 1930, οι διαδοχικές κυβερνήσεις της χώρας προώθησαν τη βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη, καθώς και την ανάπτυξη της αχανούς ενδοχώρας. Κατά την προεδρία του Τζουσελίνο Κουμπίτσεκ (1956-1961) το αντίστοιχο σύνθημα που επικρατούσε ήταν "50 χρόνια ανάπτυξης σε μία πενταετία", ενδεικτικό του κλίματος της εποχής. Με ένα πραξικόπημα όμως το 1964, ο στρατός ανέλαβε την εξουσία της Βραζιλίας και παρέμεινε στην κυβέρνηση μέχρι τον Μάρτιο του 1985. Το 1967 η χώρα μετονομάστηκε και επίσημα σε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας. Το καθεστώς του '64 προκάλεσε διαμάχες ανάμεσα σε πολιτικές παρατάξεις αλλά και μέσα στο ίδιο το στράτευμα, φαινόμενο που είχε επαναληφθεί και στα καθεστώτα του 1889, 1930 και 1945. Η δημοκρατία επανήλθε το 1988 με την ψήφιση του σημερινού ομοσπονδιακού συντάγματος της χώρας. Πρώτος πρόεδρος με καθολική λαϊκή ψήφο μετά το πραξικόπημα έγινε ο Φερνάντο Κολόρ ντε Μέλο. Το 1992 το Εθνικό Κογκρέσο ψήφισε την καθαίρεσή του μετά από σειρά σκανδάλων και ο τότε αντιπρόεδρος Ιταμάρ Φράνκο πήρε τη θέση του. Με την ισχυρή υποστήριξη του τότε υπουργού οικονομικών, Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο, ο Φράνκο υλοποίησε το ονομαζόμενο Πλάνο Ρεάλ για την οικονομική πολιτική, το οποίο εισήγαγε το νέο νόμισμα της χώρας, το ρεάλ, συνδεδεμένο με το αμερικανικό δολάριο. Στις εκλογές του 1994, ο Καρντόσο ήταν υποψήφιος πρόεδρος και κέρδισε τη θέση, ενώ επανεκλέχθηκε και το 1998. Στις εκλογές του 2002, πρόεδρος εκλέχθηκε ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, ο οποίος με την επανεκλογή του το 2006, παραμένει και σήμερα πρόεδρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας.

Βραζιλία

Διακυβέρνηση και πολιτική Η ομοσπονδιακή δημοκρατία ως πολίτευμα της Βραζιλίας βασίζεται στην ένωση τριών αυτόνομων πολιτικών οντοτήτων: των πολιτειών, των δήμων και πόλεων, και της ομοσπονδιακής περιοχής. Μία τέταρτη οντότητα είναι η ένωσή τους στο ομοσπονδιακό καθεστώς. Δεν υπάρχει διάκριση και ιεράρχηση ανάμεσα σε αυτές τις οντότητες. Η ομοσπονδία βασίζεται σε έξι βασικές αρχές: την κυριαρχία, την υπηκοότητα, τη λαϊκή αξιοπρέπεια, την κοινωνική αναγνώριση της εργασίας, την ελευθερία του επιχειρείν, και του πολιτικού πλουραλισμού. Η Το κτίριο του Εθνικού Κογκρέσου στην τυπική διάκριση των εξουσιών καθορίζεται από το σύνταγμα ως Μπραζίλια, την ομοσπονδιακή πρωτεύουσα εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική. Η εκτελεστική και της Βραζιλίας νομοθετική εξουσία οργανώνεται αυτόνομα από κάθε μία οντότητα, ενώ η δικαστική εξουσία οργανώνεται σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο. Όλα τα μέλη της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας εκλέγονται άμεσα. Οι δικαστές και οι δικαστικοί αξιωματούχοι διορίζονται μετά από εισαγωγικές εξετάσεις. Η ψήφος είναι υποχρεωτική για τους πολίτες μεταξύ 18 και 65 ετών. Τα πολιτικά κόμματα που ξεχωρίζουν από την πληθώρα πολιτικών σχηματισμών είναι το Εργατικό Κόμμα, το Βραζιλιανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το Βραζιλιάνικο Κόμμα του Δημοκρατικού Κινήματος, και οι Δημοκρατικοί (πρώην Κόμμα Φιλελεύθερου Μετώπου). Ο τρόπος διακυβέρνησης είναι η δημοκρατική εξουσία με ένα προεδρικό σύστημα. Ο πρόεδρος είναι αρχηγός τόσο του κράτους όσο και της κυβέρνησης της ένωσης, και εκλέγεται για τετραετή θητεία με τη δυνατότητα επανεκλογής για μία επιπλέον διαδοχική θητεία. Ο πρόεδρος διορίζει τους υπουργούς. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τα νομοθετικά σώματα κάθε οντότητας της χώρας. Το Εθνικό Κογκρέσο είναι το ομοσπονδιακό νομοθετικό όργανο με δύο επιμέρους σώματα, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και την Ομοσπονδιακή Γερουσία. Τέλος, οι δικαστικές αρχές ασκούν αποκλειστικά και μόνο την εφαρμογή της δικαστικής εξουσίας, διασφαλίζοντας τη διάκριση των εξουσιών.

Νομοθεσία και δικαστική εξουσία Το νομικό σύστημα της Βραζιλίας βασίζεται στο Ρωμαϊκό και Γερμανικό παραδοσιακό δίκαιο, ενώ ο αστικός νόμος υπερισχύει στις κοινές νομικές πρακτικές. Σχεδόν το σύνολο των νόμων είναι κωδικοποιημένοι, αν και το υπόλοιπο ποσοστό αποτελεί ένα σημαντικό μέρος του συστήματος και παίζει έναν συμπληρωματικό αλλά ισχυρό ρόλο. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων καθορίζουν ερμηνευτικές οδηγίες, αν και δεν είναι δεσμευτικές παρά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι ακαδημαϊκές έρευνες και το νομικό πανεπιστημιακό προσωπικό παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και εξέλιξη του νομικού συστήματος. Το σύστημα Το εντεκαμελές Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Βραζιλίας και ο Γενικός βασίζεται στο ομοσπονδιακό σύνταγμα, το οποίο ισχύει από το Εισαγγελέας της ομοσπονδίας. 1988 και αποτελεί το βασικό νομικό καθεστώς στη Βραζιλία. Σε αυτό βασίζονται όλες οι μεταγενέστερες νομολογίες και αποφάσεις. Μέχρι το 2007 έχουν γίνει συνολικά 53 τροποποιήσεις του συντάγματος. Οι πολιτείες έχουν τα δικά τους συνταγματικά κείμενα, τα οποία όμως δεν πρέπει να αντιτίθενται στο ομοσπονδιακό Σύνταγμα. Οι πόλεις και η ομοσπονδιακή περιοχή έχουν αντίστοιχα λειτουργικούς νόμους, αντί για αυτόνομο σύνταγμα. Η δικαστική εξουσία εφαρμόζεται από τις δικαστικές αρχές, αν και σε σπάνιες περιπτώσεις το ομοσπονδιακό σύνταγμα επιτρέπει τη νομική γνωμοδότηση από την Ομοσπονδιακή Γερουσία. Υπάρχουν επίσης

Βραζιλία εξειδικευμένα στρατιωτικά, εργατικά και εκλογικά δικαστήρια. Το υψηλότερο δικανικό όργανο είναι το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο. Το σύστημα δέχεται τα τελευταία χρόνια κριτική για τη γραφειοκρατία και τις καθυστερήσεις στην έκδοση των τελικών αποφάσεων, καθώς οι υποθέσεις αργούν να τελεσιδικήσουν ως και μία δεκαετία, ακόμα και για απλές περιπτώσεις.

Διεθνείς Σχέσεις Η Βραζιλία έχει ηγετική θέση στα πολιτικά και οικονομικά θέματα της Λατινικής Αμερικής. Παρόλ' αυτά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα δεν της έχουν επιτρέψει να είναι μία παγκόσμια δύναμη. Από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1990, τόσο η δημοκρατικές όσο και οι στρατιωτικές κυβερνήσεις της χώρας προσπάθησαν να επεκτείνουν την επιρροή της Βραζιλίας σε Κράτη στα οποία η Βραζιλία διατηρεί διπλωματικές αποστολές παγκόσμια παγκόσμιο επίπεδο, εφαρμόζοντας μία κρατική πολιτική στη βιομηχανία και μία ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Πρόσφατα, η χώρα κατάφερε να ενδυναμώσει τους δεσμούς της με τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερικής, υιοθετώντας πολυμερείς διπλωματικές σχέσεις μέσω των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών. Η σύγχρονη εξωτερική της πολιτική βασίζεται στη θέση της Βραζιλίας ως περιφερειακή δύναμη της Λατινικής Αμερικής, ως ηγετική θέση ανάμεσα στις αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς και ως βασική ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη. Οι άξονες της πολιτικής περιλαμβάνουν την πολυμερή διπλωματία, την ειρηνική επίλυση διαφορών, και τη μη εμπλοκή στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών. Το σύνταγμα της Βραζιλίας καθορίζει επίσης ότι η χώρα πρέπει να αναζητά την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ολοκλήρωση με τα υπόλοιπα έθνη της Λατινικής Αμερικής.

Στρατός Οι ένοπλες δυνάμεις της Βραζιλίας αποτελούνται από το στρατό ξηράς, το ναυτικό και την αεροπορία. Η στρατιωτική αστυνομία (Ομόσπονδη Στρατονομία) είναι μία συμπληρωματική δύναμη των ενόπλων δυνάμεων, κάτω από τις διαταγές του κυβερνήτη κάθε πολιτείας. Οι ένοπλες δυνάμεις της Βραζιλίας είναι οι μεγαλύτερες στη Λατινική Αμερική. Η πολεμική αεροπορία είναι η ισχυρότερη στη Λατινική Αμερική με περίπου 700 αεροσκάφη, ενώ το πολεμικό ναυτικό είναι αρμόδιο για ναυτικές επιχειρήσεις και την περιφρούρηση των χωρικών υδάτων. Ο στρατός αντίστοιχα είναι αρμόδιος για τις χερσαίες επιχειρήσεις με δυναμικό περίπου 190,000 στρατιωτών.

Βραζιλία

Διοικητικές υποδιαιρέσεις Η Βραζιλία είναι, με βάση το σύνταγμά της, μία ομοσπονδιακή δημοκρατία, η οποία αποτελείται από συνολικά 26 ομόσπονδες πολιτείες (estados), μία ομοσπονδιακή περιοχή (distrito federal) όπου φιλοξενεί την πρωτεύουσα της ομοσπονδίας, Μπραζίλια, και τις πόλεις, δήμους και κοινότητες. Το σύνταγμα δεν επιτρέπει σε καμία από αυτές τις πολιτικές οντότητες να αποχωρήσει ή να αποσχιστεί από την ομοσπονδία. Η χώρα διακρίνεται σε πέντε περιοχές (με βάση γεωγραφικά κριτήρια) και οι πολιτείες αναφέρονται ανά περιοχή:

Χάρτης με τις διοικητικές υποδιαιρέσεις της Βραζιλίας σε περιοχές και ομόσπονδες πολιτείες.

Βόρεια περιοχή

Βορειοανατολική περιοχή

Κεντροδυτική περιοχή

Νοτιοανατολική περιοχή

1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

1. 2. 3. 4.

Ροράϊμα Αμαπά Αμαζόνας Παρά Τοκαντίνς Άκρε Ροντόνια

Μαρανιάο Πιαουί Σεαρά Ρίο Γκράντε ντο Νόρτε Παραΐμπα Περναμπούκο Αλαγκόας Σερζίπε Μπαΐα

Μάτο Γκρόσο Γκοϊάς Ντιστρίτο Φεντεράλ Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ

Νότια περιοχή

Μίνας Ζέρας 1. Παρανά Εσπίριτο Σάντο 2. Σάντα Καταρίνα Ρίο ντε Τζανέιρο 3. Ρίο Γκράντε ντο Σουλ Σάο Πάολο

Η Βραζιλία, ως ομόσπονδο κράτος, έχει παραχωρήσει στις πολιτείες σημαντική αυτονομία σε θέματα που αφορούν τη νομοθεσία, τη δημόσια τάξη και τη φορολογία. Κάθε πολιτεία έχει έναν κυβερνήτη (governador), ο οποίος εκλέγεται με ψηφοφορία, και το νομοθετικό σώμα της (assembléia legislativa). Επίσης, κάθε πολιτεία διαιρείται σε δήμους (municípios) με νομοθετικό συμβούλιο (câmara de vereadores) και τον δήμαρχο (prefeito). Οι δήμοι είναι αυτόνομοι και ιεραρχικά ανεξάρτητοι στο πλαίσιο του ομοσπονδιακού συντάγματος, τόσο από την ομοσπονδιακή όσο και από την πολιτειακή κυβέρνηση. Ένας δήμος μπορεί να εκτείνεται και να περιλαμβάνει διοικητικά και άλλες πόλεις (distritos) εκτός από την έδρα του, με μία ενιαία δημοτική εξουσία.

Πολιτείες Οι ομόσπονδες πολιτείες (estados) της Βραζιλίας έχουν ιδρυθεί και οριοθετηθεί με βάση ιστορικά ή συμβατικά σύνορα στην πλειοψηφία τους, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις η οριοθέτηση ήταν αυθαίρετη. Οι πολιτείες έχουν το δικαίωμα από το σύνταγμα να διαχωρίσουν την επικράτειά τους σε νέες οντότητες ή να ενωθούν μεταξύ τους, με την έγκριση δημοψηφίσματος των κατοίκων τους. Οι αυτόνομες κυβερνήσεις τους έχουν τη δικιά τους φορολογία και εισπράτουν ακόμα μερίδιο από τα ομοσπονδιακά φορολογικά έσοδα. Με καθολική

Βραζιλία

άμεση ψήφο εκλέγεται ο κυβερνήτης κάθε πολιτείας και το νομοθετικό της σώμα. Επίσης, κάθε πολιτεία έχει τη δικιά της ανεξάρτητη δικαστική αρχή. Παρά την ευρύτητα αυτού του συστήματος, οι πολιτείες δεν μπορούν να θεσπίσουν τους δικούς τους νόμους σε ορισμένα δίκαια, όπως για παράδειγμα το ποινικό και αστικό καθεστώς ψηφίζεται μόνο από το Εθνικό Κονγκρέσο και είναι ομοιόμορφο σε όλη τη χώρα. Το 1977, η πολιτεία του Μάτο Γκρόσο διαχωρίστηκε σε δύο πολιτείες. Η βόρεια νέα πολιτεία διατήρησε την ονομασία Μάτο Γκρόσο και την πρωτεύουσα Κουιαμπά, ενώ η νότια περιοχή έγινε η νέα πολιτεία Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ, με πρωτεύουσα το Κάμπο Γκράντε. Το 1988, οι βόρειες περιοχές της πολιτείας Γκοϊάς έγιναν η νέα πολιτεία Τοκαντίνς. Αρχικά η πρωτεύουσα της Τοκαντίνς ήταν η μικρή πόλη Μιρασέμα ντο Νόρτε, αλλά αργότερα η έδρα της πολιτείας μεταφέρθηκε στη νέα πόλη Πάλμας.

Δήμοι Οι δήμοι (municípios) έχουν τη δυνατότητα με βάση το σύνταγμα να διαχωριστούν σε νέους ή να ενωθούν μεταξύ τους, με απόφαση καθολικού δημοψηφίσματος των κατοίκων τους. Τα όρια των νέων δήμων όμως πρέπει να βρίσκονται μέσα στα όρια της αντίστοιχης πολιτείας στην οποία ανήκουν. Οι δήμοι έχουν αυτόνομες διοικήσεις, συλλέγουν τους αντίστοιχους φόρους και λαμβάνουν μερίδιο από την ομοσπονδιακή φορολογία και την πολιτειακή φορολόγηση. Έχουν δήμαρχο και νομοθετικό σώμα που εκλέγονται άμεσα από τους δημότες, αλλά δεν έχουν ξεχωριστή δικαστική αρχή. Ένα σύνολο δήμων μπορεί να αποτελέσει την επικράτεια δικαστικής εξουσίας, γνωστή με την ονομασία κομάρκα (comarca).

Η ομοσπονδιακή περιοχή Η ομοσπονδιακή περιοχή (Distrito Federal) της Βραζιλίας αποτελεί μία οντότητα ανεξάρτητη από την πρωτεύουσα Μπραζίλια. Βρίσκεται στην περιοχή του Πλανάλτο Σεντράλ (planalto central) και διαιρείται διοικητικά σε 19 περιοχές. Η Μπραζίλια, έδρα της ομοσπονδιακής εξουσίας, είναι και η κύρια πόλη της περιοχής. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μεταφέρθηκε στην έδρα της Μπραζίλια το 1960, και η ομοσπονδιακή περιοχή αποχωρίστηκε από την πολιτεία της Γκοϊάς και της Μίνας Ζεράις (Minas Gerais). Πριν από τη μεταφορά, η ομοσπονδιακή περιοχή ήταν ο δήμος του Άποψη της πόλης της Μπραζίλια, Ρίο ντε Τζανέιρο, πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας. Μετά την πρωτεύουσας της Βραζιλίας. ίδρυση της Μπραζίλια και τη μεταφορά της έδρας της ομοσπονδίας, ο δήμος του Ρίο ντε Τζανέριο μετονομάστηκε σε πολιτεία του Γκουαναμπάρα, η οποία και είχε ζωή από το 1960 ως το 1975, οπότε και ενσωματώθηκε στην πολιτεία του Ρίο ντε Τζανέιρο. Η πλειοψηφία του πληθυσμού της ομοσπονδιακής περιοχής αποτελείτα από ντόπιους εργάτες οι οποίοι και κατασκεύασαν την πρωτεύουσα, καθώς και υπαλλήλους της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που μετοίκησαν στη νέα έδρα της. Η πρωτεύουσα έχει σχεδιαστεί κατάλληλα με χώρους οικίας, επιχειρήσεων, πάρκα τκλ. Οι δρόμοι ονομάζονται με γράμματα και αριθμούς με γεωγραφικό τρόπο. Αρχικά, η Μπραζίλια είχε σχεδιαστεί για να φιλοξενήσει μέχρι και 1 εκατομμύριο κατοίκους.

Ομοσπονδιακά εδάφη Το σύνταγμα της Βραζιλίας προβλέπει την ύπαρξη και χωροθέτηση περιοχών, οι οποίες διοικούνται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και δεν έχουν την αυτονομία των πολιτειών. Σήμερα, δεν υπάρχουν κάποιες τέτοιες περιοχές. Το πρώτο ομοσπονδιακό έδαφος ήταν η σημερινή πολιτεία Άκρε το 1904, όταν αυτή η περιοχή παραχωρήθηκε από τη Βολιβία στην Βραζιλία. Το 1943, με την είσοδο της Βραζιλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πρόεδρος Βάργκας για στρατηγικούς λόγους απέσπασε έξι ακόμα μεθοριακές περιοχές από τις πολιτείες για να έχει την ομοσπονδιακή άμεση διοίκησή τους. Έτσι, οι περιοχές Αμαπά, Ρίο Μπράνκο,

Βραζιλία Γκουαπορέ, Πόντα Πορά, Ιγκουασού και το αρχιπέλαγος Φερνάντο ντε Νορόνια, έγιναν ομοσπονδιακές περιοχές. Το 1946, δύο από τις επτά αυτές περιοχές καθαιρέθηκαν διοικητικά και ενσωματώθηκαν στις πρότερες πολιτείες τους. Η πολιτεία του Μάτο Γκρόσο απέκτησε την περιοχή Πόντα Πορά και το βόρειο τμήμα του Ιγκουάτσου, ενώ το κεντρικό Ιγκουάτσου δόθηκε στην πολιτεία Παρανά και το νότιιο στην πολιτεία Σάντα Καταρίνα. Οι υπόλοιπες περιοχές παρέμειναν κάτω από ομοσπονδιακή διοίκηση. Το 1956 η περιοχή Γκουαπορέ μετονομάστηκε σε Ροντόνια και το 1962 η περιοχή Ρίο Μπράνκο πήρε το όνομα Ροράιμα. Η περιοχή Άκρε έγινε ισότιμη πολιτεία το 1962, επίσης. Το 1988, με την ψήφιση του νέου συντάγματος, οι περιοχές Αμαπά, Ροντόνια και Ροράιμα έγιναν επίσης πολιτείες, ενώ το αρχιπέλαγος Φερνάντο ντε Νορόνια έγινε τμήμα της πολιτείας Περναμπούκο.

Περιοχές της Βραζιλίας Οι περιφέρειες της Βραζιλίας είναι απλά γεωγραφικές περιοχές και δεν έχουν πολιτική ή διοικητική σημασία, ή κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς διακυβέρνησης. Αν και περιγράφονται νομικά στο σύνταγμα, οι περιοχές έχουν χρησιμότητα για στατιστικούς λόγους και για λόγους διασποράς ομοσπονδιακών κονδυλίων. Η εθνική επικράτεια διαιρέθηκε το 1969 από το το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας σε πέντε (5) περιοχές για δημογραφικούς λόγους. Αυτές είναι η βόρεια, η βορειοανατολική, η κεντροδυτική, η νοτιοανατολική και η νότια. Η βόρεια περιοχή καλύπτει το 45% της συνολικής έκτασης της χώρας, αλλά έχει τον μικρότερο Χάρτης με τις γεωγραφικές περιοχές της Βραζιλίας. πληθυσμό. Με εξαίρεση το Μανάους με την αφορολόγητη εμπορική ζώνη, και την Μπελέμ, τη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή στο βορρά, είναι αποβιομηχανοποιημένη και υποανάπτυκτη. Το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτει το τροπικό δάσος βροχής του Αμαζονίου και φιλοξενεί πολλές φυλές αυτόχθονων ιθαγενών. Η βορειοανατολική περιοχή φιλοξενεί περίπου το 30% του πληθυσμού της χώρας και είναι πολυπολιτισμική, με στοιχεία Πορτογάλων αποίκων, αυτόχθονων κατοίκων και Αφρικανών σκλάβων. Είναι επίσης η πιο φτωχή περιοχή της χώρας και υποφέρει από παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας. Οι μεγαλύτερες πόλεις είναι το Σαλβαντόρ, η Ρεσίφε και η Φορταλέζα. Η κεντροδυτική περιοχή έχει χαμηλή δημογραφική πυκνότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες, στην προτελευταία θέση πληθυσμιακά μετά τη βόρεια περιοχή. Μέρος της καλύπτεται από το μεγαλύτερο παγκόσμια υδροβιότοπο Παντανάλ, καθώς και τμήμα του τροπικού δάσους βροχής του Αμαζονίου στα βορειοδυτικά της. Το μεγαλύτερο τμήμα της καλύπτεται από τη Σεράντο, τη μεγαλύτερη έκταση σαβάνας στον κόσμο. Η περιοχή συνεισφέρει σημαντικά στην αγροτική παραγωγή της χώρας. Η νοτιοδυτική περιοχή είναι η πλουσιότερη ως προς την οικονομική παραγωγή, καθώς επίσης έχει και τη μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού. Η περιοχή έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από κάθε κράτος της Νότιας Αμερικής, εκτός της Βραζιλίας, και φιλοξενεί ορισμένες από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις στον κόσμο, καθώς εκτείνεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, το Σάο Πάολο, το Ρίο ντε Τζανέιρο και το Μπέλο Οριζόντε.

Βραζιλία

Η νότια περιοχή είναι η πλουσιότερη της χώρας ως προς το κατά κεφαλή εισόδημα και έχει τα καλύτερα επίπεδα διαβίωσης από όλες τις περιοχές της Βραζιλίας. Είναι η πιο ψυχρή περιοχή επίσης, με περιστασιακή παρουσία παγετού και χιονιού σε υψόμετρα. Κατοικείται κυρίως από μετανάστες από την Ευρώπη, καταγωγής από την Ιταλία, Γερμανία και Πορτογαλία, οπότε και έχει επηρεαστεί από αυτούς τους πολιτισμούς.

Οικονομία Το ΑΕΠ της χώρας είναι 1,481 τρις $[5] (8η στον κόσμο, εκτίμηση 2009). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 7.737 $ (εκτίμηση 2009).

Δημογραφία Ο πληθυσμός της χώρας είναι 198.739.269, με βάση εκτιμήσεις του 2009[6] . Η απογραφή του 2000 έδειξε 169.799.170 κατοίκους. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 1.199% (εκτίμηση 2009). Αριθμός γεννήσεων 18,72/1000 κατοίκους και θανάτων 6,35/1000 κατοίκους (εκτίμηση 2008). Το προσδόκιμο ζωής, με βάση εκτιμήσεις για το 2009, είναι τα 71,99 χρόνια στον συνολικό πληθυσμό (68,43 οι άνδρες, 75,73 οι γυναίκες)[6] . Η ανάπτυξη του πληθυσμού (1961-2003) από στοιχεία του FAOSTAT.

Οι λαός της Βραζιλίας είναι ένα μίγμα πολλών φυλετικών και εθνικών ομάδων. Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα αποτελέσματα δημογραφικής έρευνας, το 49,4% (περίπου 93 εκατομμύρια) του πληθυσμού είναι λευκοί, το 42,3% (περίπου 80 εκατομμύρια) είναι μιγάδες (γνωστοί και ως Πάρντο), το 7,4% (περίπου 13 εκατομμύρια) είναι μαύροι, ενώ το 0,5% (1 εκατ.) ασιατικής καταγωγής και το 0,4% (περίπου 520,000) αυτόχθονες ιθαγενείς. Οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι έχουν απώτερη καταγωγή από τους Η παραλία Ιρασέμα στην Φορταλέζα. Η ιθαγενείς κατοίκους της χώρας, τους πρώτους Πορτογάλους πλειοψηφία του πληθυσμού στη Βραζιλία αποίκους και Αφρικανούς σκλάβους. Από το 1500 με την άφιξη βρίσκεται κατά μήκος των ακτών των Πορτογάλων, η φυλετική σύνθεση αυτών των ομάδων είναι συνεχής. Μετά από σχεδόν τρεις αιώνες Πορτογαλικής εξουσίας, ενσωματώθηκαν στη Βραζιλία περισσότεροι από 700.000 Πορτογάλοι μέτοικοι και τουλάχιστον 4 εκατομμύρια Αφρικανοί σκλάβοι. Η χώρα έχει το μεγαλύτερο αριθμό ατόμων αφρικανικής καταγωγής εκτός Αφρικής. Με το τέλος του 19ου αιώνα, η Βραζιλία άνοιξε τα σύνορά της στους μετανάστες και το αποτέλεσμα ήταν η εισρροή ανθρώπων από περισσότερα από 60 έθνη. Περίπου 5 εκατομμύρια Ευρωπαίοι και Ασιάτες μετανάστες κατέφτασαν μεταξύ του 1870 και του 1953, η πλειοψηφία τους από την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Γερμανία. Στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρχε αντίστοιχο ρεύμα από την Ιαπωνία και τη Μέση Ανατολή. Σήμερα, η διασπορά όλων αυτών των λαών στη Βραζιλία είναι σημαντική και έχει διαμορφώσει και τον εθνικό χαρακτήρα του συνολικού πληθυσμού. Η χώρα έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό Ιταλικής προέλευσης εκτός Ιταλίας, με περισσότερους από 25 εκατομμύρια Ιταλικής καταγωγής Βραζιλιάνους, αλλά και το μεγαλύτερο πληθυσμό Ιαπωνικής καταγωγής εκτός Ιαπωνίας, με σχεδόν 1,6 εκατομμύριο Ιαπωνοβραζιλιάνους. Επίσης, το δεύτερο μεγαλύτερο πληθυσμό Γερμανικής καταγωγής κατοίκων εκτός Γερμανίας, μετά τις ΗΠΑ, με σχεδόν 12 εκατομμύρια Γερμανικής καταγωγής Βραζιλιάνους. Χαρακτηριστική παραμένει η φυλετική ανάμειξη, καθώς οι Βραζιλιάνοι είναι σε κάποιο βαθμό και Ευρωπαίοι, και Αφρικανοί, και αυτόχθονες. Το σύνολο του

Βραζιλία

πληθυσμού παρουσιάζει ποικιλία φυλετικών τύπων και χαρακτηριστικών, χωρίς σαφείς εθνικές προελεύσεις. Οι μεγαλύτερες μητροπολιτικές περιοχές της χώρες από άποψη πληθυσμού είναι το Σάο Πάολο, το Ρίο ντε Τζανέιρο, και το Μπέλο Οριζόντε, με περίπου 20, 11 και 4 εκατομμύρια κατοίκους, αντίστοιχα. Οι μεγαλύτερες πόλεις κάθε πολιτείας είναι και πρωτεύουσες, με εξαιρέσεις τη Βιτόρια στην πολιτεία του Εσπίριτο Σάντο και τη Φλοριανόπολις στην πολιτεία Σάντα Καταρίνα. Μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές, χωρίς διοικητική έδρα, υπάρχουν στις πολιτείες Σάο Πάολο, Μίνας Ζέρας, Ρίο Γκράντε ντο Σουλ και Σάντα Καταρίνα.

Οι μεγαλύτερες πόλεις της Βραζιλίας Πόλη

Πολιτεία

Πληθυσμός

Πόλη

Πολιτεία

Πληθυσμός

Σάο Πάολο

11.036.249

11 Μπελέμ

Παρά

1.424.124

Ρίο ντε Τζανέιρο

6.161.047

12 Γκουαρός

Σάο Πάολο

1.279.202

Σάο Πάολο

Ρίο ντε Τζανέιρο

Σαλβαντόρ

Μπαία

2.948.733

13 Γκοϊάνια

Γκοϊάς

1.265.394

Μπραζίλια

Ομοσπονδιακή Περιοχή

2.557.158

14 Καμπίνας

Σάο Πάολο

1.056.644

Φορταλέζα

Σεαρά

2.473.614

15 Σάο Λουίς

Μαρανάο

986.826

Μπέλο Οριζόντε

Μίνας Ζέρας

2.434.642

16 Σάο Γκονζάλο

Ρίο ντε Τζανέιρο

982.832

Κουριτίμπα

Παρανά

1.828.092

17 Μασέιου

Αλαγκόας

924.143

Μανάους

Αμαζόνας

1.709.010

18 Ντουκέ ντε Κασία

Ρίο ντε Τζανέιρο

864.392

Ρεσίφε

Περναμπούκο

1.549.980

19 Νόβα Ιγουάτσου

Ρίο ντε Τζανέιρο

855.500

1.430.220

20 Σάο Μπερνάντο ντο Κάμπο

Σάο Πάολο

801.580

10 Πόρτο Αλέγκρε Ρίο Γκράντε ντο Σουλ

Πηγή: Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας

[7]

Σάο Πάολο

Ρίο ντε Τζανέιρο

Σαλβαντόρ

(εκτίμηση 2008)

Γλώσσες Η επίσημη γλώσσα της Βραζιλίας είναι τα πορτογαλικά.

Θρησκεία • 73,6% του πληθυσμού είναι καθολικοί, κάνοντας τη Βραζιλία τη χώρα με το μεγαλύτερο καθολικό πληθυσμό στον κόσμο. • 15,4% είναι Προτεστάντες • 7,4% του πληθυσμού θεωρούνται αγνωστικιστές ή άθεοι. • Ο πνευματισμός αποτελεί 1,3% του πληθυσμού (περίπου 2,3 εκατομμύρια) • 0,3% είναι οπαδοί των αφρικανικών παραδοσιακών θρησκειών όπως Candomblé, Macumba, και Umbanda. Ο καθεδρικός ναός στην πόλη της Μπραζίλια

Βραζιλία

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα της χώρας είναι Ομοσπονδιακή Προεδρική Δημοκρατία. Η ψηφοφορία είναι προαιρετική για όσες και όσους είναι ηλικίας 16-18 ετών και για τους υπερήλικες άνω των 70 ετών. Στην ηλικία των 18 ετών και άνω και μέχρι τα 70 είναι υποχρεωτική. Οι στρατεύσιμοι δεν ψηφίζουν[6] .

Προεδρικές εκλογές 2010 Στις προεδρικές εκλογές του 2010 εξελέγη με ποσοστό 56% πρώτη γυναίκα πρόεδρος η Ντίλμα Ρούσεφ, στον δεύτερο γύρο στις 31 Οκτωβρίου 2010[8] . Υποψήφιος

Υποψήφιος για αντιπρόεδρος

1ος γύρος 3 Οκτωβρίου

2ος γύρος 31 Οκτωβρίου Ψήφοι

Ψήφοι

Ψήφοι Ποσοστό

Ντίλμα Ρούσεφ Κόμμα Εργατών (PT)

Μιτσέλ Τέμερ Κόμμα Δημοκρατικό Κίνημα της Βραζιλίας (PMDB)

Ποσοστό

47.651.434

46,91%

55.745.867

56,05%

Ζοζέ Σέρα Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Αντόνιο Πέδρο ντε Σικέιρα Ίντιο ντα της Βραζιλίας (PSDB) Κόστα Δημοκράτες (DEM)

33.132.283

32,61%

43.707.472

43,94%

Μαρίνα Σίλβα Κόμμα Πρασίνων (PV)

Γκιλιέρμε Λεάλ Κόμμα Πρασίνων (PV)

19.636.359

19,33%

—

Πλίνιο ντε Αρούντα Σαμπάιο Κόμμα Σοσιαλισμός και Ελευθερία (PSOL)

Χάμιλτον Άσις Κόμμα Σοσιαλισμός και Ελευθερία (PSOL)

886.816

0,87%

—

Ζοζέ Μαρία Εϊμαέλ Χριστιανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSDC)

Ζοζέ Πάουλο ντα Σίλβα Νέτο Χριστιανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSDC)

89.350

0,09%

—

Ζοζέ Μαρία ντε Αλμέιντα Ενωτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών (PSTU)

Κλάουντια Ντουράνς Ενωτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών (PSTU)

84.609

0,08%

—

Λέβι Φιντέλιξ Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα Ανανέωσης (PRTB)

Λουίς Εντουάρντο Άιρες Ντουάρτε Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα Ανανέωσης (PRTB)

57.960

0,06%

—

Ιβάν Πινιέιρο Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCB)

Έντμιλσον Κόστα Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCB)

39.136

0,04%

—

Ρούι Κόστα Πιμέντα Κόμμα για το Καλό των Εργατών (PCO)

Έντσον Ντόρτα Σίλβα Κόμμα για το Καλό των Εργατών (PCO)

12.206

0,01%

—

Έγκυρα

91,36%

99.453.339

93,3%

101.590.153

→ Λευκά

3.479.340

3,13%

2.452.519

2,3%

→ Άκυρα

6.124.254

5,51%

4.688.672

4,39%

Σύνολο ψήφων

81,88% 111.193.747

→ Αποχή

24.610.296 Εκλογικό σώμα

78,4% 106.563.671

18,12%

29.189.624

100,00% 135.804.433

21,49% 100,00%

135.753.295

Βραζιλία

Βουλευτικές εκλογές 2010 Οι τελευταίες εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Κογκρέσου διεξήχθησαν στις 3 Οκτωβρίου 2010. Το Εθνικό Κογκρέσο αποτελείται από την Ομοσπονδιακή Βουλή και την Γερουσία. Στις εκλογές αποφασίστηκαν οι έδρες 513 βουλευτών (όλα τα μέλη) και 54 επί συνόλου 81 εδρών στην Ομοσπονδιακή Γερουσία.Ο κυβερνών συνασπισμός Λουλίστα κατέλαβε τις περισσότερες έδρες και στ δύο σώματα (Βουλή και Γερουσία).

Αποτελέσματα ανά πολιτική παράταξη Πολιτικές παρατάξεις στο Εθνικό Κογκρέσο μετά τις εκλογές του 2010 Αίθουσα (Βουλή) Μπλοκ Λουλίστα: 359/513 έδρες Κεντροαριστερό Μπλοκ:136/513 Πράσινοι: 15/513 Κόμμα Σοσιαλισμός και Ελευθερία (PSOL): 3/513 Γερουσία Μπλοκ Λουλίστα: 54/81 έδρες Κεντροαριστερό Μπλοκ: 25/81 Κόμμα Σοσιαλισμός και Ελευθερία (PSOL): 2/81

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Πηγές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1& params=-10. 65_N_-52. 95_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1& params=15_45_S_47_57_W_type:city [3] Περιλαμβάνονται το αρχιπέλαγος Φερνάντο ντε Νορόνια, η Ατόλλη Ρόκας, τα νησιά Τριντάντε και Μαρτίνος Βαζ και οι Βράχοι του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Παύλου. [4] Brazilian Population Clock (http:/ / www. ibge. gov. br/ english/ ) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=223& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [6] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ br. html) [7] http:/ / www. ibge. gov. br/ home/ estatistica/ populacao/ estimativa2008/ POP2008_DOU. pdf [8] Καθημερινή (http:/ / www. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_kathremote_1_31/ 10/ 2010_362170), Νίκη Ρούσεφ στις προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας , 31-10-2010.

Εξωτερικές συνδέσεις • Curitiba Brazil (http://www.curitiba-brazil.com) • Brazil Pictures (http://www.geographicguide.com/brazil.htm)

Γουατεμάλα Γουατεμάλα Συντεταγμένες: 15°30′N 90°15′W15.5, -90.25 [1]

Σημαία της Γουατεμάλας Εθνόσημο της Γουατεμάλας Εθνικό σύνθημα: "Libre Crezca Fecundo" "Μεγάλωνε Ελεύθερα και Δίκαια" Εθνικός ύμνος: Himno Nacional de Guatemala

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Πόλη της Γουατεμάλας 14°38′N 90°30′W14.633, -90.5 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική δημοκρατία Πρόεδρος Άλβαρο Κολόμ Αντιπρόεδρος Ραφαέλ Εσπάδα

Ανεξαρτησία - Κηρύχθηκε Ισχύον Σύνταγμα

από την Ισπανία 15 Σεπτεμβρίου 1821 14 Ιανουαρίου 19861

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

108.890 km2 (106η) 0,4% 1.687 χμ. 400 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2002 • Πυκνότητα

13.276.517[3] (68η) 13.354.000 122 κατ./km² (88η)

Γουατεμάλα

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

68,436 δισ. $[4] (80η) 4.882 $[4] (110η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

36,471 δισ. $[4] (79η) 2.602 $[4] (109η)

ΔΑΑ (2007)

0,704 (122η) – μεσαίος

Νόμισμα

Κετσάλ (GTQ)

Ζώνη ώρας

(UTC -6)

Internet TLD

.gt

Κωδικός κλήσης

+502

To ισχύον Σύνταγμα ψηφίστηκε στις 31 Μαΐου του 1985, τέθηκε σε ισχύ στις 14 Ιανουαρίου του 1986 αλλά η ισχύς του ανεστάλη στις 25 Μαΐου του 1993 από τον πρώην πρόεδρο Χόρχε Σεράνο.Αποκαταστάθηκε στις 5 Ιουνίου του 1993 μετά την ανατροπή του τελευταίου και το Νοέμβριο του 1993 αναθεωρήθηκε. Η Γουατεμάλα (επίσημη ονομασία: Δημοκρατία της Γουατεμάλας) είναι μια χώρα με έκταση 108.890km² και πληθυσμό 13.354.000 με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.[3] . Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Πόλη της Γουατεμάλας. Πρόεδρος της χώρας είναι ο Άλβαρο Κολόμ. Το όνομα της χώρας προήλθε από τη λέξη της Nahuatl Cuauhtēmallān, δηλαδή «τόπος πολλών δέντρων», μια μετάφραση του «πολλά δέντρα» (δηλ. δάσος), στη γλώσσα των Μάγιας.

Φυσική Γεωγραφία Η χώρα συνορεύει στα βόρεια και βορειοδυτικά με το Μεξικό, στα ανατολικά με το Μπελίζε, στα νοτιοδυτικά με το Ελ Σαλβαδόρ και στα νοτιοανατολικά με την Ονδούρα. Βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό (νοτιοδυτικά) και από την Καραϊβική Θάλασσα (ανατολικά). Τα μοναδικά φυσικά όρια της χώρας είναι οι ακτές της. Τα σύνορα με το Μεξικό και τις υπόλοιπες χώρες είναι τεχνητά. Το μεγαλύτερο μέρος της Γουατεμάλας βρίσκεται ανάμεσα σε επιβλητικά ηφαίστεια, με ψηλότερη κορυφή το Τοχουμούλκο (4.220μ.). Ένα μεγάλο τμήμα της χώρας εκτείνεται στα υψίπεδα της χερσονήσου Γιουκατάν. Υπάρχουν επίσης πεδινές περιοχές. Το έδαφος γενικά είναι τραχύ. Κύριος ποταμός της είναι ο Μοτάγκουα, ο οποίος εκβάλλει στον Κόλπο της Ονδούρας. Υπάρχουν επίσης πολλές λίμνες. Χάρτης της Γουατεμάλας

Κλίμα Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, ενώ τα χαρακτηριστικά του επηρεάζονται από τους αληγείς ανέμους και μετριάζονται από τις υψομετρικές διακυμάνσεις. Οι βροχοπτώσεις χαρακτηρίζονται κανονικές και έχουν αποτέλεσμα την ύπαρξη δύο περιόδων: μιας ξηρής, από το Νοέμβριο ως το Μάιο, και μιας υγρής, από τον Ιούνιο ως το Σεπτέμβριο. Δεν είναι σπάνιοι οι τροπικοί κυκλώνες, ιδιαίτερα στη νότια ακτή.

Γουατεμάλα

Δημογραφία Η Γουατεμάλα είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται από τους Λαντίνος (μεστίζος, οι οποίοι είναι Ινδιάνοι της Αμερικής αλλά ισπανόφωνοι) και Ευρωπαίους, ισπανικής, αγγλικής, ιταλικής, γερμανικής και σκανδιναβικής καταγωγής. Οι Κιτσέ αποτελούν το 9,1%, οι Κακτσικέλ το 8,4%, οι Μαμ το 7,9%, οι Κέκτσι το 6,3%, και οι άλλοι Μάγιας το 8,6%). Παρά το γεγονός ότι η Γουατεμάλα είναι κυρίως γεωργική χώρα, την τελευταία δεκαετία παρατηρείται έντονη αστικοποίηση. Το 1900, η Γουατεμάλα είχε 885.000 κατοίκους[5] . Σε όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, ο πληθυσμός παρουσίασε αλματώδη εξέλιξη και είχε το μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης στο δυτικό ημισφαίριο. Από τη δεκαετία του ' 70, πολλοί Γουατεμαλανοί μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί σήμερα ολόκληρες παροικίες και κοινότητες με Γουατεμαλανούς σε πολλές αμερικανικές πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 70,29 χρόνια (68,49 χρόνια οι άνδρες και 72,19 οι γυναίκες).[3]

Γλώσσα Τα ισπανικά μιλιούνται περισσότερο και είναι η επίσημη γλώσσα. Ωστόσο, ευρύτατα διαδεδομένες είναι οι γλώσσες των αυτοχθόνων. Σύμφωνα με υπολογισμούς, στη Γουατεμάλα ομιλούνται περισσότερες από 50 διαφορετικές διάλεκτοι των ιθαγενών.

Θρήσκευμα Οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Υπάρχουν επίσης Προτεστάντες, καθώς επίσης και άλλες τοπικές θρησκείες, που βασίζονται στους Μάγιας. Το Σύνταγμα της χώρας κατοχυρώνει την ανεξιθρησκία. Η οικογένεια, που βασίζεται στην πατριαρχία, είναι ο πυρήνας της κοινωνικής οργάνωσης στις τάξεις των αυτοχθόνων.

Εκπαίδευση Η εκπαίδευση είναι δωρεάν, παρά το κόστος για στολές, βιβλία, εφόδια και μεταφορές. Πολλά παιδιά που προέρχονται από μεσαίες κοινωνικές τάξεις ή και ανώτερες, πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Η χώρα έχει ένα κρατικό πανεπιστήμιο (Universidad de San Carlos de Guatemala), και 9 ιδιωτικά. Μόνο το 69,1% των ανθρώπων ηλικίας 15 και άνω ξέρουν γραφή και ανάγνωση. Πρόκειται για το χαμηλότερο δείκτη αλφαβητισμού στην Κεντρική Αμερική.

Ιστορία Οι πρώτοι κάτοικοι της χώρας ήταν οι Καρίβες, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί από τα πανάρχαια χρόνια στα υψίπεδα. Αργότερα εκδιώχθηκαν από λαούς που προέρχονταν από το Μεξικό και ανήκαν στον κορμό των Μάγιας. Η πρώτη απόδειξη ανθρώπινου εποικισμού στη χώρα ανάγεται στο 10.000 π.Χ., ωστόσο υπάρχουν μαρτυρίες που φέρουν τον εποικισμό αυτό να πραγματοποιήθηκε ήδη στο 18.000 π.Χ., με βάση τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης[6] . Οι Μάγιας , οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι κάτοικοι, ανέπτυξαν σημαντικότατο πολιτισμό. Ο ισπανικός αποικισμός ξεκίνησε από το 1518 και από την περίοδο αυτή και μετά, οι ιθαγενείς αποδεκατίστηκαν από τις ασθένειες που μεταδόθηκαν από τους λευκούς σε πολλές πόλεις. Η Γουατεμάλα ιδρύθηκε από τον τοποτηρητή του Χερνάντο Κορτές, τον Πέδρο ντε Αλαβαράδο. Στη διάρκεια της ισπανικής κατάκτησης,, η Γουατεμάλα ήταν μία από τις πέντε επαρχίες της Γενικής Διοίκησης της Γουατεμάλας (Capitanía General de Guatemala) και μέρος της Νέας Ισπανίας (Μεξικό). Η πρώτη πρωτεύουσα ονομάστηκε Τεκπάν και ιδρύθηκε στις 25 Ιουλίου 1524 με το όνομα Πόλη του Σαντιάγκο ντε Γουατεμάλα (Villa de Santiago de Guatemala) . Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Βιέχα (Ciudad Vieja) το 1527. Το

Γουατεμάλα 1541 ηφαιστειακές εκρήξεις , πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί, συνετέλεσαν στη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αντίγκουα. Η τελευταία καταστράφηκε από σεισμούς και η χώρα απέκτησε τη σημερινή της πρωτεύουσα το ] 1776. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1821, η χώρα κηρύχθηκε ανεξάρτητη από την Ισπανία. Ωστόσο, το Μεξικό δε δέχθηκε την απόσχιση και επανέκτησε με στρατιωτικά μέσα τις αποσχισμένες επαρχίες. Οι επαρχίες όμως της Γουατεμάλας δημιούργησαν τις Ενωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Αμερικής ή αλλιώς Ομοσπονδία της Κεντρικής Αμερικής (Federacion de Estados Centroamericanos). Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος (1826) ανάμεσα στους φιλοβασιλικούς και στους φιλελεύθερους , ο οποίος έληξε το 1829 με την επικράτηση των οπαδών της δημοκρατίας. Ο επικεφαλής της επανάστασης, Φρανσίσκο Μορασάν έγινε Πρόεδρος και προσπάθησε να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Ωστόσο, η Εκκλησία έστρεψε τους αυτόχθονες κατά της κυβέρνησης και ξέσπασε νέος εμφύλιος πόλεμος, το 1837, ο οποίος οδήγησε στη διαίρεση των επαρχιών, οι οποίες έγιναν αυτόνομες. Η νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας χαρακτηρίζεται από περιόδους συνεχούς αστάθειας και πολλά πραξικοπήματα. Έτσι, στις 4 Ιουλίου 1944, ο δικτάτορας Χόρχε Καστανιέδα παραιτήθηκε έπειτα από μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Ο Στρατηγός Χουάν Φεντερίκο Πονσέ, ο οποίος τον αντικατέστησε ανατράπηκε στις 20 Οκτωβρίου 1944 με πραξικόπημα, από τους Φρανσίσκο Χαβιέ Αράνια και τον Χακόμπο Αρμπένς Γκουσμάν. Σχεδόν 100 άνθρωποι βρήκαν το θάνατο στη διάρκεια του πραξικοπήματος και σχηματίστηκε στρατιωτική κυβέρνηση με διοικητές τους Αράνια, Αρμπένς και Χόρχε Τοριέγο Γκαρίδο. Η χούντα διεξήγαγε τις πρώτες ελεύθερες εκλογές, στις οποίες αναδείχθηκε νικητής ο επιφανής συγγραφέας και εκπαιδευτικός Χουάν Χοσέ Αρέβαλο, με 85% των ψήφων. Ο χριστιανοσοσιαλιστής Αρέβαλο υπήρξε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης στη χώρα, ο οποίος ολοκλήρωσε κανονικά τη θητεία του και ακολούθησε φιλοαμερικανική πολιτική, εμπνευσμένη από το «Νιου Ντιλ» του Ρούσβελτ. Το 1954, ανατράπηκε σε σχεδιασμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα (γνωστό και ως «πραξικόπημα της μπανάνας», εξαιτίας των συμφερόντων της εταιρείας μπανάνας United Fruit Company για χάρη της οποίας έγινε το πραξικόπημα από τη CIA), ο Αρμπένς Γκουσμάν, δημοκρατικά εκλεγμένος διάδοχος του Αρέβαλο. Στο πραξικόπημα εκείνο έλαβαν μέρος επίσης εκκλησιαστικοί παράγοντες και Γουατεμαλανοί κτηματίες. Νέος ηγέτης ανέλαβε ο Συνταγματάρχης Κάρλος Καστίγιο Άρμας, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1957. Ακολούθησε περίοδος συνεχών στρατιωτικών κυβερνήσεων. Την ίδια περίοδο, πολλοί αντάρτες άρχισαν να δραστηριοποιούνται στα βουνά και θέλησαν να εγκαθιδρύσουν μαρξιστικά καθεστώτα, ερχόμενοι σε ρήξη με τα ακροδεξιά καθεστώτα. Ο στρατιωτικός ηγέτης Μιγκουέλ Ιντίγκορας Φουέντες έμεινε γνωστός περισσότερο γιατί κάλεσε σε μονομαχία σε γέφυρα στα νότια σύνορα τον Πρόεδρο του Μεξικού, για να τερματιστεί η ένταση για την παράνομη αλιεία από μεξικανικά πλοία στις ακτές του Ειρηνικού. Δύο από αυτά τα σκάφη βυθίστηκαν από την Πολεμική Αεροπορία της Γουατεμάλας. Στη δεκαετία του ‘ 60, η χώρα ακολούθησε πολιτική ενάντια στην Κούβα, παραχωρώντας τον εναέριο χώρο της για την επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων (1961). Μετά την ανατροπή του Ιντίγκορας, το 1963 , με πραξικόπημα, νέος ηγέτης ανέλαβε ο Συνταγματάρχης Ενρίκε Περάλτα Αζούρδια. Το 1966 εξελέγη Πρόεδρος ο κεντροαριστερός Χούλιο Κέσαρ Μοντενέγρο και την ίδια περίοδο άρχισαν να δρουν παραστρατιωτικές ομάδες προσκείμενες στις ΗΠΑ. Το 1970 εξελέγη Πρόεδρος ο Συνταγματάρχης Κάρλος Μανουέλ Αράνια Οσόριο και μια νέα ομάδα ανταρτών από το Μεικό εμφανίστηκε στα δυτικά υψίπεδα το 1972. Στις αμφιλεγόμενες εκλογές του 1974 αναδείχθηκε νικητής ο Στρατηγός Γκαρσία, ο οποίος κέρδισε το στρατιωτικό Εφρέν Ρίος Μοντ.Ο τελευταίος έκανε λόγο για νοθεία. Το 1976 σεισμός προκάλεσε το θάνατο 25.000 ανθρώπων και τεράστιες καταστροφές. Στις εκλογές νοθείας του 1978 ανέλαβε την εξουσία ο Στρατηγός Ρομέο Λούκας Γκαρσία. Στη δεκαετία του ‘ 70 γεννήθηκαν δύο νέοι στρατοί ανταρτών, Ο Στρατός των Φτωχών Ανταρτών (EGP) και η Οργάνωση των Λαών στα Όπλα (ORPA). Το 1979 οι ΗΠΑ διέταξαν την παύση της χορήγησης στρατιωτικής βοήθειας, εξαιτίας των συνεχών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Ισραήλ όμως άρχισε να προμηθεύει με όπλα τη χώρα. Το 1980 είδε την κατάληψη της ισπανικής πρεσβείας από ομάδα Ινδιάνων αυτοχθόνων, οι οποίοι θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για τις σφαγές από το στρατό. Η κυβέρνηση εξαπέλυσε επίθεση σκοτώνοντας τον καθένα στο εσωτερικό του κτιρίου, ως αποτέλεσμα πυρκαγιάς. Ο πρεσβευτής της Ισπανίας επέζησε της τραγωδίας και

Γουατεμάλα διέψευσε τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι τη φωτιά στο κτίριο την είχαν βάλει εσκεμμένα οι διαδηλωτές Ινδιάνοι και αυτοπυρπολήθηκαν. Η Ισπανία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γουατεμάλα και η κυβέρνηση ανατράπηκε το 1982 από χούντα με επικεφαλής τον Εφρέν Ρίος Μοντ, ο οποίος συνέχισε τα βασανιστήρια, τις εξαφανίσεις και την πολιτική «καμμένης γης», που οδήγησε στον εκτοπισμό 100.000 ανθρώπων προς το Μεξικό, όπου πήγαν ως πρόσφυγες. Ο Ρίος Μοντ ανατράπηκε από τον Όσκαρ Ουμπέρτο Μεχία Βίκτορες, ο οποίος προκήρυξε εκλογές και η νέα Συνέλευση θεσμοθέτησε ένα νέο Σύνταγμα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, το 1986, στις οποίες νικητής αναδείχθηκε ο υποψήφιος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, Βινίσιο Σερέζο Αρέβαλο. Το 1982 τέσσερις ομάδες ανταρτών, οι EGP, ORPA, FAR και PGT, συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν την Εθνική Επαναστατική Ενότητα της Γουατεμάλας (URNG), επηρεασμένη από τον αντάρτικο στρατό FMLN στο Ελ Σαλβαδόρ και τις οργανώσεις σε Νικαράγουα και Κούβα,. Τον Ιανουάριο του 1991 ανέλαβε Πρόεδρος ο Χόρχε Σεράνο, ο οποίος ακολούθησε πολιτική λιτότητας και έτσι υποχρεώθηκε σε παραίτηση, δύο χρόνια αργότερα. Το 1993, έπειτα από τη διεξαγωγή νέων εκλογών, Πρόεδρος εξελέγη ο Ραμίρο δε Λεόν Καρπίο. Το 1992 τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης η ακτιβίστρια Ριγκομπέρτα Μεντσού για τις προσπάθειές της να φέρει στο επίκεντρο της Διεθνούς Κοινότητας τη γενοκτονία των αυτοχθόνων από τον κυβερνητικό στρατό. Ο εμφύλιος πόλεμος διήρκεσε 35 χρόνια και τερματίστηκε το 1996 με την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας (υπό την αιγίδα του ΟΗΕ) ανάμεσα στους αντάρτες και στον συντηρητικό Πρόεδρο (νικητή των εκλογών του 1996) Άλβαρο Αρζού. Και οι δύο πλευρές έκαναν υποχωρήσεις, όπως αφοπλισμός ανταρτών, αναδασμός της γης και δημιουργία Επιτροπής Συμφιλίωσης. Στις αρχές του 1997 οι αντάρτες συμφώνησαν να μετατρέψουν σταδιακά την αντάρτικη οργάνωσή τους σε πολιτικό κόμμα. Από την περίοδο του τερματισμού του πολέμου, η Γουατεμάλα απολαμβάνει τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών, με πιο πρόσφατες αυτές του 2003. Στις εκλογές του 1999 επικράτησε ο Αλφόνσο Πορτίγιο του Δημοκρατικού Μετώπου, ο οποίος το 2000 προχώρησε στην πρώτη επίσημη κυβερνητική απολογία για τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα προηγούμενα χρόνια. Το 2001 η κυβέρνηση κατέβαλε αποζημίωση στις 226 οικογένειες των ισάριθμων θυμάτων της σφαγής από τον κυβερνητικό στρατό, που είχε λάβει χώρα το 1982 στα βόρεια της χώρας. Στις εκλογές του 2004 εξελέγη Πρόεδρος ο Όσκαρ Μπέρχερ. Η κυβέρνηση του Μπέρχερ έχει υπογράψει συμφωνίες για ελεύθερο εμπόριο με τις ΗΠΑ. Στις επόμενες εκλογές, το Νοέμβριο του 2007 εξελέγη νέος Πρόεδρος ο Άλβαρο Κολόμ, ο οποίος ορκίστηκε στις 14 Ιανουαρίου του 2008. Τον Οκτώβριο του 2008 ο πρώην πρόεδρος της χώρας, Αλφόνσο Πορτίγιο, απελάθηκε από το Μεξικό και οδηγήθηκε στο δικαστήριο, με την κατηγορία της υπεξαίρεσης 32 εκατομμυρίων δολαρίων και της κατάχρησης εξουσίας.[7]

Πολιτικά Η χώρα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία, με Αρχηγό Κράτους και αρχηγό Κυβέρνησης τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται από το λαό με καθολική ψηφοφορία, κάθε 4 χρόνια. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση και το Κογκρέσο, τα μέλη του οποίου εκλέγονται επίσης από το λαό για τετραετή θητεία. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Τα ενεργά μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων δεν ψηφίζουν και παραμένουν στους στρατώνες τους όταν γίνεται η ψηφοφορία. [3] .Πρόεδρος είναι ο Άλβαρο Κολόμ και Αντιπρόεδρος ο Ραφαέλ Εσπάδα από τις 14 Ιανουαρίου του 2008.

Γουατεμάλα

Προεδρικές εκλογές Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις 4 Νοεμβρίου 2007, Πρόεδρος εξελέγη με 52,8% ο Άλβαρο Κολόμ έναντι 47,2% για τον Ότο Πέρες Μολίνα. Προεδρικές εκλογές 2007 Υποψήφιοι — Κόμματα

Ψήφοι (1ος γύρος)

Άλβαρο Κολόμ — Εθνική Ενότητα της Ελπίδας (UNE)

926.244 28,23%

52,23

Ότο Πέρες Μολίνα — Πατριωτικό Κόμμα (PP)

771.175 23,51%

47,24

Αλεχάντρο Χιαματέι — Μεγάλος Εθνικός Συνασπισμός (GANA)

565.270

17,23%

Εδουάρδο Σουγκέρ — Κέντρο Κοινωνικής Δράσης (CASA)

244.448

7,45%

Λουίς Ραμπέ — Ρεπουμπλικανικό Μέτωπο της Γουατεμάλας (FRG)

239.208

7,29%

Μάριο Εστράδα— Εθνικιστική Ένωση για την Αλλαγή (UCN)

103.603

3,16%

Ριγκομπέρτα Μεντσού — Αναμέτρηση για τη Γουατεμάλα (EG)

101.316

3,09%

Φριτς Γκαρσία- Γκαγιόντ — Κόμμα Ενωτικών (PU)

95.743

2,92%

Όσκαρ Καστανιέδα — Εθνικό Κόμμα Προόδου (PAN)

83.826

2,56%

Μιγκουέλ Άνχελ Σαντοβάλ — Εθνική Επαναστατική Ενότητα για τη Γουατεμάλα–MAIZE (URNG–MAIZ)

70.080

2,14%

Μανουέλ Κόντε Ορεγιάνα — Δημοκρατική Ένωση (UD)

24.971

0,76%

Πάμπλο Μονσάντο — Συνασπισμός του Νέου Έθνους(ANN)

19.377

0,59%

Έκτορ Ροσάλες — Αυθεντική Ακέραιη Ανάπτυξη (DIA)

18.819

0,57%

Βινίσιο Σερέζο Μπλαντόν — Γουατεμαλανή Χριστιανική Δημοκρατία (DCG)

16.529

0,50%

3.280.609

100,0

Έγκυρα (συμμετοχή 60,5%) Λευκά ψηφοδέλτια

132.983

Άκυρα

208.260

Σύνολο

3.621.852

Πηγή: Ανώτατο Εκλογικό Δικαστήριο

[8]

Ψήφοι (2ος γύρος)

100,0

Γουατεμάλα

Διοικητική διαίρεση Η Γουατεμάλα διαρείται σε 22 διαμερίσματα] (departamentos) και επιπλέον σε περίπου 332 δήμους (municipios). Τα διαμερίσματα είναι:

Η διοικητική διαίρεση της Γουατεμάλας

•

Άλτα Βεραπάς

•

Χαλάπα

•

Μπάχα Βεραπάς

•

Χουτιάπα

•

Τσιμαλτενάγκο

•

Κετσαλτενάγκο

•

Τσικιμούλα

•

Ρεταλουλέου

•

Πετέν

•

Σακατεπέκες

•

Ελ Προγκρέσο

•

Σαν Μάρκος

•

Κιτσέ

•

Σάντα Ρόσα

•

Εσκουίντλα

•

Σολολά

•

Γουατεμάλα

•

Σουτσιτεπέκες

•

Χουεχουετενάγκο •

Τοτονικαπάν

•

Ισαμπάλ

Ζακάπα

•

H πρωτεύουσα, Πόλη της Γουατεμάλας, έχει περίπου 2 εκατομμύρια κατοίκους εντός της αστικής περιοχής και πάνω από 5 εκατομμύρια στην υπαίθρια περιοχή. Η δημογραφική αύξηση τον εικοστό αιώνα ήταν σημαντική.

Οικονομία Το ένα τρίτο του ΑΕΠ και τα 2/3 των εξαγωγών βασίζονται στον πρωτογενή τομέα. Τα κυριότερα προϊόντα που εξάγονται είναι καφές, ζάχαρη, μπανάνες, υφάσματα και φρέσκα λαχανικά. Πολύ σημαντικά για την οικονομία είναι επίσης τα εμβάσματα που φέρνουν οι Γουατεμαλανοί από το εξωτερικό, όπου εργάζονται. Ο πληθωρισμός «έτρεχε» με ρυθμούς της τάξης του 5,5% το 2006. Οι επενδύσεις στη χώρα από τους ξένους άρχισαν ξανά μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, το 1996, οπότε και υπογράφηκε ειρηνευτική συμφωνία. Από το 1990, άρχισαν να παρουσιάζονται στη χώρα ενεργειακά προβλήματα. Η εντατική αξιοποίηση του δασικού πλούτου προκάλεσε τα τελευταία χρόνια σημαντικά προβλήματα. Στον τομέα της αλιείας, η χώρα εξάγει κυρίως γαρίδες. Υπάρχουν πολλές βιομηχανίες διατροφής, ένδυσης και υπόδυσης. Στην περιοχή της Πετέν υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου, τα οποία ανακαλύφθηκαν το 1974. Το Μάρτιο του 2005, παρ’ όλες τις αντιδράσεις, το Κογκρέσο της Γουατεμάλας επικύρωσε τη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου της Κεντρικής Αμερικής και Δομινικανής Δημοκρατίας (DR-CAFTA), που υπέγραψαν πολλές χώρες της

Γουατεμάλα Κεντρικής Αμερικής με τις ΗΠΑ. Νόμισμα της χώρας είναι το Κετσάλ.

Επικοινωνίες και Μεταφορές Το οδικό δίκτυο της χώρας ήταν περισσότερα από 14.000 χιλιόμετρα, σύμφωνα με στοιχεία του 1995. Οι συγκοινωνίες έχουν τους άξονές τους στον λεγόμενο Παναμερικανικό Αυτοκινητόδρομο, ο οποίος διασχίζει την Κορδιλιέρα. Υπάρχει επίσης σιδηροδρομικό δίκτυο, μήκους σχεδόν 900 χιλιομέτρων. Κυριότεροι λιμένες επί του Ατλαντικού είναι το Πουέρτο Μπαρίος, ή Μπάριος και ο Άγιος Θωμάς της Καστίλλης ενώ σημαντικοί εξ ίσου λιμένες επί του Ειρηνικού είναι το Σαν Χοσέ και το Τσαμπερίκο. Ο εθνικός αερομεταφορέας είναι η Aviateca, εταιρεία που εξυπηρετεί και διεθνείς πτήσεις. Υφίστανται επίσης και 6 ιδιωτικές εταιρείες διεθνών αερογραμμών. Το 2008 στη χώρα λειτουργούσαν 374 αεροδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Διεθνείς σχέσεις Η Γουατεμάλα διεκδικεί εδώ και πολλές δεκαετίες μέρος του σημερινού Μπελίζε, με το οποίο γειτνιάζει. Το τελευταίο είναι χώρα μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, με Αρχηγό Κράτους τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ της Αγγλίας. Η Γουατεμάλα αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Μπελίζε το 1990, χωρίς ωστόσο να επιλυθεί η συνοριακή τους διαμάχη. Υπό την αιγίδα του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, διεξάγονται διαπραγματεύσεις για το ζήτημα[9]

Πολιτισμός και αξιοθέατα Η τέχνη των Μάγιας είχε το λίκνο της στη Γουατεμάλα. Κατά την προκλασική περίοδο έχει να επιδείξει αγγεία και ειδώλια από τερακότα. Οι προκλασικές περίοδοι Τσάρκας και Μιραφλόρες αφορούν την ακτή του Ειρηνικού, ενώ οι Μάμον και Τσικανέλ τις χαμηλές ζώνες της βόρειας και κεντρικής Γουατεμάλας.Στην Ουαχακτούν βρίσκεται το παλαιότερο δείγμα οικοδομήματος από πέτρα, ο Ναός Ε VII Σουμπ. Κατά την Κλασική Εποχή (300-900) εδραιώνεται η τεχνοτροπία των Τεοτιουακάν, στο Μεξικό, ενώ βρέθηκαν και τύμβοι, μικροί ναοί, η στήλη 9 του 328 μ.Χ. και ερείπια από αρχαίες πόλεις, όπως η Τικάλ. Η Πόλη της Γουατεμάλας διαθέτει πολλές βιβλιοθήκες και μουσεία, όπως το Αρχαιολογικό και Εθνολογικό Μουσείο με εκθέματα της τέχνης των Μάγιας. Αξιοθέατα είναι στην πρωτεύουσα και ο καθεδρικός ναός του Σαν Χαΐμε (1815), το Εθνικό Ωδείο (1880), το Εθνικό Μέγαρο (1943) και τα ισπανικά φρούρια Ματαμόρος και Σαν Χοσέ. Σχεδόν καθένας από τους 329 δήμους της χώρας έχει και από ένα Μουσείο. Ο αποικιοκρατικός ρυθμός που επικρατεί στα κτίρια είναι το μπαρόκ. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποικιακά μνημεία της παλαιάς πρωτεύουσας (Αντίγκουα), η οποία αποτέλεσε για περισσότερο από δύο αιώνες την έδρα της ισπανικής διοίκησης. Καταστράφηκε από σεισμό το 1773. Το 1776 έγινε νέα πρωτεύουσα η σημερινή, Πόλη της Γουατεμάλας. Στο χώρο της λογοτεχνίας, η χώρα έχει να επιδείξει μεγάλα ονόματα, όπως ο Μιγκέλ Άνχελ Αστούριας, ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1966. Το 1988 θεσμοθετήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού εθνικό λογοτεχνικό βραβείο.

100

Γουατεμάλα

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B1& params=15. 5_N_-90. 25_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B1& params=14_38_N_90_30_W_type:country(108,890) [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ gt. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=258& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Universiteit Utrecht Universiteitsbibliotheek (http:/ / www. library. uu. nl/ wesp/ populstat/ Americas/ guatemac. htm) [6] Ancient Guatemala (http:/ / www. authenticmaya. com/ ancient_guatemala. htm) [7] Απελάθηκε στη Γουατεμάλα ο πρώην πρόεδρος της χώρας Αλφόνσο Πορτίγιο (http:/ / www. express. gr/ news/ world/ 84317oz_2008100884317. php3), Εξπρές, 8 Οκτωβρίου 2008. [8] http:/ / resultados2007. tse. org. gt/ simogua/ Results?dep=0& mun=0& dist=0& lvl=1& jvm=12& elec=1 [9] ASIL Insight: Pinochet Arrest in Chile (http:/ / www. asil. org/ insights/ insigh59. htm)

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλαντας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Άρθρο για την αύξηση των εγκλημάτων κατά γυναικών στη χώρα (http://www.enet.gr/online/online_text/ c=111,id=64480932) • Foto Guatemala, Maya, Rigoberta Menchu (http://www.pbase.com/perrona/faces_of_central_america) • Φωτογραφίες από τη χώρα (http://www.atitlan.net/riegel/)

101

102

Γουιάνα Γουιάνα Συντεταγμένες: 5°43′60″N 59°19′00″W5.7333, -59.3167 [1]

Σημαία της Γουιάνας Εθνόσημο της Γουιάνας Εθνικό σύνθημα: "One people, one nation, one destiny" «Ένας λαός, ένα έθνος, ένα πεπρωμένο» Εθνικός ύμνος: "Dear Land of Guyana, of Rivers and Plains" «Αγαπημένη Γη της Γουιάνας, των Ποταμών και των Πεδιάδων»

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Τζόρτζταουν 6°46′N 58°10′W6.767, -58.167 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Ημιπροεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Μπάρατ Τζάγκντεο Πρωθυπουργός Σαμ Χιντς

Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

26 Μαΐου 1966 6 Οκτωβρίου 1980

Γουιάνα

103

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

214.970 km2 (182η) 8,4 2.949 χμ. 459 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2007 • Πυκνότητα

772.298[3] α) (159η) 769.095 3,59 κατ./km² (224η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

3,193 δισ. $[4] (159η) 4.161 $[4] (120η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,196 δισ. $[4] (162η) 1.558 $[4] (125η)

ΔΑΑ (2007)

0,729 (114η) – μεσαίος

Νόμισμα

Δολάριο Γουιάνας (GYD)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.gy

Κωδικός κλήσης

+592

α) Οι εκτιμήσεις για αυτήν την χώρα λαμβάνουν υπόψη τα αποτελέσματα της αυξημένης θνησιμότητας λόγω του AIDS, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μικρότερο πληθυσμό από τον αναμενόμενο. Η Συνεργατική Δημοκρατία της Γουιάνας (πρώην Βρετανική Γουιάνα) είναι η μόνη χώρα της Κοινοπολιτείας των Εθνών στην ηπειρωτική Νότια Αμερική. Συνορεύει ανατολικά με το Σουρινάμ, νότια με την Βραζιλία και δυτικά με την Βενεζουέλα, ενώ στα βόρεια σύνορά της βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Έχει έκταση 214.970 χλμ² και πληθυσμό 772.298 με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009[3] . Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Τζόρτζταουν. Η χώρα ήταν μέχρι το 1966 αγγλική αποικία. Από το 1970 είναι μέρος της Κοινοπολιτείας. Πρόεδρος της χώρας είναι από το 1999 ο Μπάρατ Τζάγκντεο και Πρωθυπουργός ο Σαμ Χιντς.

Δημογραφία Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, το 43,5% είναι Ινδο-Γουιανέζοι, το 30,2% Αφρο-Γουιανέζοι, 16,7% ανάμικτης καταγωγής, το 9,2% είναι Ινδιάνοι (αυτόχθονες της Γουιάνας) και ζει στο εσωτερικό της χώρας. Άλλες πληθυσμιακές ομάδες όπως Κινεζικής καταγωγής και Ευρωπαϊκής καταγωγής είναι λιγότερο από 1%.Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 66,68 χρόνια (64,09 χρόνια οι άνδρες και 69,4 οι γυναίκες).[3] Η επίσημη γλώσσα είναι τα Αγγλικά και η κουλτούρα του κράτους είναι περισσότερο συνδεδεμένη με την Αγγλόφωνη Καραϊβική παρά με την Λατινική Αμερική.

Γουιάνα

Διακυβέρνηση Πρόεδρος της χώρας είναι ο Μπάρατ Τζάγκντεο και πρωθυπουργός ο Σαμ Χιντς. Οι τελευταίες εκλογές διεξήχθησαν στις 28 Αυγούστου του 2006. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1& params=5. 7333_N_-59. 3167_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1& params=6_46_N_58_10_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ gy. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=336& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 )

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • • • • •

Γεωγραφικές πληροφορίες (http://www.geographia.com/guyana/geninfo.html) Προφίλ της χώρας (http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/country_profiles/1211325.stm) στο BBC News Guyana (http://www.britannica.com/nations/Guyana) από την Encyclopaedia Britannica Guyana (http://ucblibraries.colorado.edu/govpubs/for/guyana.htm) στο UCB Libraries GovPubs SDNP Guyana (http://www.sdnp.org.gy) Guyana (http://travel.state.gov/travel/cis_pa_tw/cis/cis_1133.html) στο travel.state.gov - Ταξιδιωτικές πληροφορίες.

104

105

Γρενάδα Γρενάδα Συντεταγμένες: 12°07′00″N 61°40′00″W12.1167, -61.6667 [1]

Σημαία της Γρενάδας Εθνόσημο της Γρενάδας Εθνικό σύνθημα: Ever Conscious of God We Aspire, Build and Advance as One People Πάντα πιστοί στο Θεό, ελπίζουμε χτίζουμε και Προχωρούμε ως Ένας Λαός Εθνικός ύμνος: Hail Grenada (Χαίρε,Γρενάδα)1

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Σαιντ Τζορτζς 12°03′N 61°45′W12.05, -61.75 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά, πατουά

Πολίτευμα

Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία Μονάρχης Ελισάβετ Β' Γενικός Κυβερνήτης Καρλάιλ Γκλιν Πρωθυπουργός Τίλμαν Τόμας

Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

7 Φεβρουαρίου 1974 19 Δεκεμβρίου 1973

Έκταση • Σύνολο Ακτογραμμή

344 km2 (199η) 121 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

90.739[3] (187η) 264 κατ./km² (45η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,151 δισ. $[4] (171η) 11.179 $[4] (73η)

Γρενάδα

106 Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή ΔΑΑ (2007)

0,683 δισ. $[4] (168η) 6.630 $[4] (70η) 0,813 (74η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -4) (UTC -4)

Internet TLD

.gd

Κωδικός κλήσης

+1-473

Βασιλικός ύμνος είναι το God Save the Queen

Η Γρενάδα είναι χώρα στην Καραϊβική θάλασσα με έκταση 344 km² και πληθυσμό 90.739 κατοίκους με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009 και κατατάσσεται 187η στον κόσμο.[3] Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Σαιντ Τζορτζις (Saint George's). Γενικός Κυβερνήτης είναι ο Καρλάιλ Γκλιν και Πρωθυπουργός της Γρενάδας είναι ο Τίλμαν Τόμας.

Φυσική Γεωγραφία και κλίμα Με 311 χιλιόμετρα έκταση, το νησί είναι το μικρότερο από την ομάδα των Προσήνεμων Νήσων. Έχει ωοειδές σχήμα και είναι κατά κύριο λόγο ορεινό. Το ψηλότερο σημείο της χώρας είναι το παλαιό ανενεργό ηφαίστειο της Αγίας Αικατερίνης (838 μ.). Η χώρα έχει λίμνες, όπως η Γκραντ Ετάνγκ (σημαίνει μεγάλη λίμνη) , ωραίες παραλίες και θερμοπηγές (όπως η Ριβιέρ Σαλέ). Τα σημαντικότερα από τα νησιά είναι η ηφαιστειογενής Μικρή Μαρτινίκα (περίπου 2 τετρ. χλμ.) και η Καριακού (περίπου 30 τετρ. χλμ.), τα οποία αποτελούν την ομώνυμη εξαρτημένη περιοχή της Γρενάδας. Πρωτεύουσα της Καριακού είναι το Χίλσμπορο, που είναι κτισμένο στο φερώνυμο κόλπο. Οι αληγείς άνεμοι συντελούν στο να μετριαστούν οι επιδράσεις του τροπικού κλίματος. Έτσι, από το Δεκέμβριο ως τον Απρίλιο το κλίμα γίνεται πιο ήπιο. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 28 βαθμοί Κελσίου. Οι βροχοπτώσεις είναι ανάλογες με το υψόμετρο. Στις υψηλότερες περιοχές της χώρας φτάνουν και τα 3.000 χιλιοστά. Η υγρή εποχή είναι από τον Ιούνιο μέχρι το Δεκέμβριο.

Δημογραφία Οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού είναι Αφροαμερικανοί , ενώ το 13% είναι απόγονοι των άλλοτε αποικιοκρατών, Ευρωπαίων, καθώς επίσης και Αφρικανοί μιγάδες. Υπάρχουν επίσης Ευρωπαίοι, Ασιάτες και αυτόχθονες Καρίβες. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 65,95 χρόνια (64,06 χρόνια οι άνδρες και 67,85 οι γυναίκες).[3] Ένα από τα κυριότερα προβλήματα στη Γρενάδα είναι η υπογεννητικότητα. Το 2009 ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού ήταν της τάξης του 0,46%. Άλλο σημαντικό ζήτημα είναι και η έντονη μετανάστευση. Το δόγμα που επικρατεί είναι το χριστιανικό (περισσότερο από το 50% των Χριστιανών είναι Ρωμαιοκαθολικοί και οι υπόλοιποι είναι Προτεστάντες και Αγγλικανοί). Η επίσημη γλώσσα της Γρενάδας είναι τα αγγλικά. Ομιλούνται ακόμα και η πατουά , όπως και άλλες γαλλικές διάλεκτοι. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει στις πόλεις (40%). Εκτός από την πρωτεύουσα, αξιόλογες πόλεις είναι και η Γκρενβίλ, χτισμένη στον ομώνυμο κόλπο, που αποτελεί λιμάνι, και η Γκουγιάβ.

Γρενάδα

107

Ιστορία Το νησί ανακαλύφθηκε από τον Κολόμβο, το 1498. Οι Γάλλοι ίδρυσαν το 1650 την πρωτεύουσα, Άγιο Γεώργιο. Πρώτοι άποικοι ήταν Άγγλοι έμποροι. Το 17ο αιώνα η Γαλλία κατέλαβε τα νησιά. Τελικά, έγιναν αποικία του Ηνωμένου Βασιλείου, από το 1763 ως το 1958, με εξαίρεση την περίοδο 1779-1783, οπότε και τέθηκε ξανά υπό την επικυριαρχία των Γάλλων. Το 1958 έγινε μέλος της Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών, ως το 1962. Η πολυπόθητη ανεξαρτησία έφτασε στις 7 Φεβρουαρίου του 1974. Η Γρενάδα έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και πρώτος Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σερ Έρικ Γκέρι. Το 1979 συντελέστηκε η ανατροπή του Γκέρι σε πραξικόπημα, από τον μαρξιστή Μόρις Μπίσοπ, ο οποίος ακολούθησε πολιτική φίλα προσκείμενη προς την ΕΣΣΔ. Ο Μπίσοπ δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1983, μετά την εισβολή από 2.000 πεζοναύτες των ΗΠΑ στο νησί, που άρχισε στις 25 Οκτωβρίου 1983. Έπειτα από μία μεταβατική περίοδο, το 1984 Πρωθυπουργός έγινε ο Χέρμπερτ Μπλέιζ, από το συντηρητικό Νέο Εθνικό Κόμμα. Ο Μπλέιζ κυβέρνησε μέχρι το 1989, οπότε τον διαδέχθηκε ο Νίκολας Μπραθγουέιτ, από το Εθνικό Δημοκρατικό Κογκρέσο. Το 1995 ανέλαβε ο Τζορτζ Μπριζάν, που κυβέρνησε για πολύ λίγο. Την ίδια χρονιά αναδείχθηκε νικητής των εκλογών ο Κιθ Μίτσελ, ο οποίος βελτίωσε τις σχέσεις της χώρας με την Κούβα. Ο Μίτσελ επανεξελέγη το 1999 και 2003 και κινήθηκε προς την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας.Το 2008 ηττήθηκε στις εκλογές από τον Τίλμαν Τόμας.

Πολιτικά Το πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Αρχηγός Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, που εκπροσωπείται από το Γενικό Κυβερνήτη. Από τις 27 Νοεμβρίου του 2008, Κυβερνήτης είναι ο Καρλάιλ Γκλιν. Πρωθυπουργός από το 2008 είναι ο Τίλμαν Τόμας. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Εκλογές Βουλευτικές εκλογές Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 8 Ιουλίου του 2008.

Εκλογές 2008 Στις 8 Ιουλίου του 2008 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη χώρα. [5] Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, το αντιπολιτευόμενο Εθνικό Δημοκρατικό Κογκρέσο κέρδισε 11 έδρες έναντι μόνο 4 για το κυβερνών Νέο Εθνικό Κόμμα. Ως αποτέλεσμα. ο Τίλμαν Τόμας αντικατέστησε στην πρωθυπουργία τον Κιθ Μίτσελ.[6] Κόμματα

Ψήφοι

+/- Έδρες +/-

Κόμματα

Ψήφοι

+/– Έδρες +/–

Εθνικό Δημοκρατικό Κογκρέσο

29.007 50,97 +5,4

Νέο Εθνικό Κόμμα

27.189 47,77

Πλατφόρμα Εργατικών Καλή Δημοκρατία Ole Ανεξάρτητοι Άκυρα

–0,2

–4

478

0,84

–2,4

—

±0

0,01

—

0,02

—

222

0,39

Σύνολο (συμμετοχή 80,3%)

56.911 100,0

Εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι

70.869

— 15

Γρενάδα

108

Πηγή: Grenada Broadcast

[7]

Εκλογές 2003 Κόμματα

Ψήφοι

+/- Έδρες +/-

Νέο Εθνικό Κόμμα

22,566 48.0

-14.2

-7

Εθνικό Δημοκρατικό Κογκρέσο

21,445 45.6 +20.7

Ενωμένο Εργατικό Κόμμα της Γρενάδας

3.2

Εργατικό Κίνημα του Λαού

2.2

Σύνολο (συμμετοχή 57.4%)

47,239

Άκυρα

249

Σύνολο ψήφων

47,488

Εγγεγραμμένοι

82,270

Πηγή: Εκλογικό Αρχείο του Adam Carr

[8]

, IPU Parline και AFP

Διοικητική διαίρεση Η χώρα χωρίζεται σε 6 ενορίες (Parishes): 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Άγιος Ανδρέας Άγιος Γεώργιος Άγιος Δαβίδ Άγιος Ιωάννης Άγιος Μάρκος Άγιος Πατρίκιος.

Τα νησιά Καριακού και Μικρή Μαρτινίκα, δύο από τις Γρεναδίνες, έχουν καθεστώς εξαρτημένου εδάφους.

Οικονομία O αναπτυσσόμενος τουρισμός στηρίζεται κυρίως σε επισκέπτες από το Ενορίες της Γρενάδας Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια όμως, τη Γρενάδα επισκέπτονται και περιηγητές από άλλα κράτη. Η χώρα εξασφάλισε τα τελευταία χρόνια τη συνδρομή της Κούβας σε τομείς όπως η γεωργία και η εκπαίδευση.Το 2002 η κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη κατά μέσο όρο ήταν της τάξης των 5.000 δολαρίων ΗΠΑ. Η γεωργία αποτελεί την κορωνίδα της οικονομίας. Το σημαντικότερο προϊόν στη χώρα είναι το μοσχοκάρυδο, το οποίο κοσμεί και τη σημαία της χώρας. Λόγω της μεγάλης παραγωγής, το νησί λέγεται και «Νησί των Μπαχαρικών». Ανάμεσα στα άλλα παράγεται και λάδι από το εν λόγω προϊόν. Ωστόσο, το γεγονός ότι μονοπωλεί τις εξαγωγές στη χώρα, όπως και η πρόσφατη πολιτική αστάθεια, έχουν προκαλέσει οικονομικά προβλήματα. Η κατάσταση επιδεινώθηκε έπειτα από την άρνηση της Ινδονησίας να δημιουργηθεί καρτέλ στην εξαγωγή μοσχοκάρυδου.Η χώρα παράγει, εκτός από το μοσχοκάρυδο και μπανάνες, καρύδες, βαμβάκι, κανέλα και κίτρα, ενώ αναπτύσσονται η αλιεία και η υλοτομία. Το πετρέλαιο εισάγεται. Στον τομέα της βιομηχανίας, υπάρχουν εργοστάσια επεξεργασίας τροφίμων και ποτοποιίας (μπίρα, ρούμι). Η ανεργία πλήττει περισσότερο από το 12% του ενεργού πληθυσμού, σύμφωνα με στοιχεία του 2000.

Γρενάδα Στο νησί Καριακού οι κάτοικοι ασχολούνται με την αλιεία και τη ναυπηγική. Με εμπόριο και τουρισμό ασχολούνται και οι λιγοστοί κάτοικοι της Μικρής Μαρτινίκας. Νόμισμα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής.

Επικοινωνίες και μεταφορές Τρία αεροδρόμια λειτουργούν σήμερα στη χώρα και εξυπηρετούν τις εναέριες συγκοινωνίες. Το διεθνές αεροδρόμιο του Πουέντ Σαλίν είναι το σημαντικότερο. Εκτός από το λιμάνι της πρωτεύουσας, αξιόλογη εμπορική κίνηση παρουσιάζει και η Γκρενβίλ. Δεν υπάρχουν σιδηρόδρομοι. Το οδικό δίκτυο έχει μήκος 1.127 χλμ. (με στοιχεία του 2000). Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Πολιτισμός, Τουρισμός και Αξιοθέατα Η πρωτεύουσα αποζημιώνει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη, καθώς είναι μία γραφική πόλη με στενά δρομάκια και , με μνημεία από την εποχή της αποικιοκρατίας (όπως το οχυρό Φορτ Τζορτζ του 18ου αιώνα, τον αγγλικανικό ναό του 1825 και άλλα σημαντικά αξιοθέατα και αξιόλογα κτίρια). Εκεί εδρεύουν το Ανώτατο Δικαστήριο και το Κοινοβούλιο. Πολύ σημαντικά είναι τα δάση της χώρας, τα οποία μάλιστα προστατεύονται ως οικολογική ζώνη. Τέτοιο είναι το Εθνικό Πάρκο Λεβέρα και το τροπικό δάσος (εθνικός δρυμός) στη λίμνη Γκραντ Ετάνγκ, που είναι πλούσιο σε ενδημικά είδη χλωρίδας και πανίδας. Στο Χίλσμπορο, το μοναδικό αξιόλογο οικισμό του νησιού Καριακού, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει καταδύσεις, όπως επίσης και τις λευκές και αμμώδεις παραλίες της. Ο Κήπος Λόρα Σπάις παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς εκεί καλλιεργούνται κορυφαίας ποιότητας μπαχαρικά με τον παραδοσιακό τρόπο. Επίσης, το αποστακτήριο ρούμι στο Γουέστερχολ και το αποστακτήριο του Ρίβερ Αντουάν που παράγει λευκό ρούμι αποτελούν στοιχεία της παραδοσιακής κουλτούρας. Η μουσική της χώρας απηχεί το αποικιακό παρελθόν και έχει επίσης επιρροές από την αφροαμερικανική παράδοση. Οι κάτοικοι της Γρενάδας χορεύουν στους ρυθμούς της ρέγκε και της καλίψο, όπως και της γαλλόφωνης εκδοχής του τελευταίου, που ονομάζεται ζουκ. Στον οικισμό Τίβολι και στο νησί Καριακού τα κυριότερα μουσικά όργανα είναι τα κρουστά, τα οποία συνδέονται με τις παραδόσεις της Αφρικής. Η τοπική τους εκδοχή είναι το μεγάλο τύμπανο, το οποίο έχει την τιμητική του κάθε χρόνο στο μουσικοχορευτικό φεστιβάλ. Η εθνική εορτή της χώρας είναι στις 7 Φεβρουαρίου και οι σημαντικότερες γιορτές είναι αυτές των αντίστοιχων αγίων, που έδωσαν τα ονόματά τους στις ενορίες της Γρενάδας (βλέπε ενότητα Διοικητική Διαίρεση). Την πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου εορτάζεται η αποτίναξη της δουλείας και τον ίδιο μήνα γίνονται το καρναβάλι και το Φεστιβάλ του Ουρανίου Τόξου.

109

Γρενάδα

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλαντας, τόμος 6, εκδόσεις ΔΟΜΗ.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1& params=12. 1167_N_-61. 6667_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%93%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1& params=12_03_N_61_45_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ gj. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=328& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Search - Global Edition - The New York Times (http:/ / www. iht. com/ articles/ ap/ 2008/ 07/ 08/ news/ CB-Grenada-Elections. php) [6] Grenada Broadcast - GRENADIANS HAVE SPOKEN!!! (http:/ / www. grenadabroadcast. com/ content/ view/ 2818/ 1/ ) [7] http:/ / grenadabroadcast. net/ pastshows/ GENERAL%20ELECTIONS%202008%20SCORE%20SHEET. pdf [8] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ g/ grenada/ grenada2003. txt

110

111

Δομινικανή Δημοκρατία Δομινικανή Δημοκρατία Συντεταγμένες: 19°00′N 70°40′W19, -70.667 [1]

Σημαία της Δομινικανής Δημοκρατίας Εθνόσημο της Δομινικανής Δημοκρατίας Εθνικό σύνθημα: "Dios, Patria, Libertad" «Θεός, Πατρίδα, Ελευθερία» Εθνικός ύμνος: Himno Nacional

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Σάντο Ντομίγκο 18°28′N 69°54′W18.467, -69.9 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Λαοκρατική Δημοκρατία/ Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία Πρόεδρος Λεονέλ Φερνάντες Αντιπρόεδρος Σαμουέλ Λούις Ναβάρο και Ρουμπέν Αροσεμένα

Ανεξαρτησία • Από την Αϊτή • Από την Ισπανία Ισχύον Σύνταγμα

27 Φεβρουαρίου 1844 16 Αυγούστου 1865 (2η φορά) 6 Νοεμβρίου 2009

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

48.730 km2 (130η) 0,7% 360 χμ. 1.288 χμ.

Δομινικανή Δημοκρατία

112

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2002 • Πυκνότητα

9.650.054[3] (82η) 8.562.541[4] 198 κατ./km² (57η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

78,314 δισ. $[5] (74η) 8.672 $[5] (86η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

44,716 δισ. $[5] (74η) 4.952 $[5] (81η)

ΔΑΑ (2007)

0,777 (90η) – μεσαίος

Νόμισμα

Πέσο (DOP)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.do

Κωδικός κλήσης

+1-809, +1-829, +1-849

H Δομινικανή Δημοκρατία ή κοινώς Άγιος Δομίνικος, είναι κράτος της Καραϊβικής στο νησί Ισπανιόλα. Συνορεύει με την Αϊτή και καταλαμβάνει τα ανατολικά 2/3 του νησιού. Έχει έκταση 48.730 km² και πληθυσμό 9.650.054 κάτοικους (κατατάσσεται 82η στον κόσμο), με βάση εκτιμήσεις για το 2009[3] . Πρωτεύουσά της είναι ο Άγιος Δομίνικος, αλλιώς Σάντο Ντομίγκο. Αποσχίστηκε από την Αϊτή και έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1844. Επίσημη γλώσσα της χώρας είναι τα ισπανικά.

Φυσική Γεωγραφία H Δομινικανή Δημοκρατία συνορεύει με την Αϊτή στα δυτικά, ενώ βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό και στα νότια από την Καραϊβική Θάλασσα. Καταλαμβάνει τα δύο τρίτα από το ανατολικό τμήμα του νησιού Ισπανιόλα. Η ορεογραφία της χώρας αποτελείται από ορεινές αλυσίδες διατεταγμένων από τα δυτικά προς τα ανατολικά, οι οποίες χωρίζονται από κοιλάδες. Το υψηλότερο σημείο της είναι η Πίκο Ντουάρτε, στην Κεντρική Κορδιλιέρα, με υψόμετρο 3.175 μ. Στα ανατολικά υψώνεται η χαμηλότερη ανατολική Κορδιλιέρα, με τη μεγάλη πεδιάδα Λιάνο δε Σέιμπο. Η Βόρεια Κορδιλιέρα φτάνει σε ύψος τα 1.249 μ.

Δορυφορική φωτογραφία της χώρας.

Οι ποταμοί παρουσιάζουν κυρίως διαμήκη πορεία. Σημαντικότερος ποταμός είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος, ο Γιάκε ντελ Νόρτε, ο οποίος ονομάστηκε "Ποταμός του Χρυσού" εξαιτίας της ύπαρξης χρυσοφόρου άμμου σε ένα μέρος το ρου του. Η ανακάλυψη έγινε από το Χριστόφορο Κολόμβο. Η λίμνη Ερικίγιε αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες σε έκταση Το κλίμα του κράτους είναι τροπικό, ωστόσο οι αληγείς άνεμοι ευθύνονται για τη διαφορετική κατανομή των βροχοπτώσεων. Επίσης, τα θερμά νερά από τα ρεύματα των Αντιλλών επηρεάζουν τις κλιματικές συνθήκες.

Δομινικανή Δημοκρατία

Δημογραφία Οι πρώτοι κάτοικοι της χώρας ήταν αυτόχθονες Αραουάκες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν το 10ο αιώνα στις Αντίλλες και στις νοτιοανατολικές ακτές των ΗΠΑ. Οι Τάινο εκδιώχθηκαν από τους Καρίβες. Οι Καρίβες είχαν διωχθεί κι αυτοί από τους Μάγιας και τους Αζτέκους. Το νησί ανακαλύφθηκε από το Χριστόφορο Κολόμβο και λίγες δεκαετίες μετά αποδεκατίστηκαν οι ιθαγενείς. Αργότερα, στο νησί Ο πληθυσμός της χώρας (1961-2003) σε ήρθαν σκλάβοι από την Αφρική, για να εργαστούν για λογαριασμό χιλιάδες. (FAOSTAT, 2005) των λευκών αποίκων. Σήμερα, οι περισσότεροι (περίπου τα τρία τέταρτα του συνολικού πληθυσμού της χώρας) είναι μιγάδες. Οι λευκοί είναι το ένα τέταρτο περίπου και το 11% είναι Αφροαμερικανοί. Οι πιο πολλοί συγκεντρώνονται στην εύφορη κοιλάδα του Ρίο Γιούνα και στη νότια παράκτια λωρίδα μεταξύ Νισάο και Λα Ρομάνα. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 73,7 χρόνια (71,88 χρόνια οι άνδρες και 75,6 οι γυναίκες).[3] Το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης δεν είναι έντονο. Οι πιο αραιοκατοικημένες περιοχές είναι στο ανατολικό τμήμα του κράτους. Περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους του συνόλου του πληθυσμού ζουν στις πόλεις. Μεγάλα αστικά κέντρα είναι, εκτός από την πρωτεύουσα (Σάντο Ντομίνγκο), το Σαντιάγο δε Λος Καμπαγιέρος, το Σαν Πέδρο δε Μακορίς, η Λα Ρομάνα και άλλες. Η επίσημη γλώσσα του κράτους είναι η ισπανική, ενώ οι κάτοικοι μιλούν επίσης την αγγλική και μια γαλλική διάλεκτο, η οποία ομιλείται στα σύνορα με την Αϊτή. Οι κάτοικοι είναι Ρωμαιοκαθολικοί σε συντριπτική πλειοψηφία, της τάξης του 75%. Υπάρχουν επίσης λίγοι Προτεστάντες. Για το θέμα της θρησκείας, τα προηγούμενα Συντάγματα έδιναν έμφαση στην αξία του Ρωμαιοκαθολικού δόγματος, κάνοντας λόγο για "παράδοση της Δημοκρατίας".

Διακυβέρνηση Η Δομινικανή Δημοκρατία είναι Προεδρική Δημοκρατία, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να είναι και αρχηγός της Κυβέρνησης. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κογκρέσο, το οποίο αποτελείται από την 150μελή Βουλή και τη Γερουσία, με 32 μέλη. Σήμερα Πρόεδρος είναι ο Λεονέλ Φερνάντες και Αντιπρόεδρος ο Ραφαέλ Αλμπουκέρκε. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική για όλα τα παντρεμένα πρόσωπα ανεξαρτήτου ηλικίας. Δεν επιτρέπεται να ψηφίζουν τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων και της αστυνομίας[3] . Για περισσότερα, βλέπε Πολιτικά της Δομινικανής Δημοκρατίας

Ιστορία Ο Κολόμβος ανακάλυψε το νησί και το ονόμασε Ισπανιόλα. Ο αδερφός του, Βαρθολομαίος, ίδρυσε το 1496 τη σημερινή πρωτεύουσα, Σάντο Ντομίνγκο. Σε αντίθεση με τη γειτονική Αϊτή, το ανατολικό τμήμα του νησιού παρέμεινε έδαφος της Ευρώπης. Η Ισπανία παραχώρησε σχεδόν το μισό νησί στη Γαλλία και το ανατολικό μέρος έλαβε την ονομασία Άγιος Δομίνικος, στα τέλη του 17ου αιώνα. Μετά την εκδίωξη των Γάλλων, με τη βοήθεια της Βρετανίας και της Ισπανίας, οι Δομινικανοί έκαναν Επανάσταση το 1821 και γρήγορα απέκτησαν αυτονομία και Σύνταγμα. Το 1844 η χώρα έγινε οριστικά ανεξάρτητη, καθώς δύο φορές (1801 από τον Τουσέν Λ' Ουβερτίρ) και 1822 από το Ζαν Μπουαγιέ καταλήφθηκε από την Αϊτή. Στην ανεξαρτησία του 1844 βοήθησε και η δράση της μυστικής απελευθερωτικής εταιρείας Λα Τρινιτάρια. Το 1861 και μέχρι το 1865 η Ισπανία

113

Δομινικανή Δημοκρατία κατέλαβε ξανά τη χώρα. Οι αρχές, για να αντιμετωπίσουν την μετέπειτα οικονομική κρίση, ζήτησαν την παρέμβαση των ΗΠΑ, στα πλαίσια του δόγματος Μονρόε. Οι Αμερικανοί έφυγαν το 1924 και οι εκλογές του 1930 διεξήχθησαν σε κλίμα έντασης, αναδεικνύοντας νικητή το Ραφαέλ Τρουχίγιο Μολίνα, ο οποίος κυβέρνησε δικτατορικά. Το 1961 δολοφονήθηκε ο δικτάτορας Τρουχίγιο και ακολούθησαν πραξικοπήματα (1963, 1965) και αστάθεια, που έδωσε την ευκαιρία στις ΗΠΑ να προβούν σε νέα ένοπλη επέμβαση, που απέτυχε (1965). Τα επόμενα χρόνια κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της χώρας ο Χοακίν Μπαλαγκουέρ, ο οποίος πολιτεύτηκε απολυταρχικά και προκάλεσε αντιδράσεις, ιδίως μετά την 7η επανεκλογή του, το 1994, οπότε και κατηγορήθηκε από την Αντιπολίτευση για νοθεία. Στις εκλογές του 2004 εξελέγη Πρόεδρος ο Λεονέλ Φερνάντες. Στις 6 Νοεμβρίου 2009 άρχισε να ισχύει το νέο Σύνταγμα.

Οικονομία Η κυβέρνηση της χώρας έχει χειριστεί ευνοϊκά τις διεθνείς επενδύσεις και μεγάλο μέρος της βιομηχανίας βρίσκεται υπό τον έλεγχο ξένων εταιρειών (κυρίως αμερικανικών). Η χώρα παρουσιάζει μεγαλύτερο βαθμό ανάπτυξης από την όμορή της, Αϊτή. Τα προβλήματα που παραμένουν είναι η υψηλή ανεργία και η θεαματική έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στον πρωτογενή και στο δευτερογενή τομέα. Στις αρχές της δεκαετίας του ' 90 σοβαρά προβλήματα παρουσιάστηκαν από τις ελλείψεις ηλεκτρικής ενέργειας. Τα σημαντικότερα έσοδα της χώρας προέρχονται από τον τουρισμό. Μοχλός για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας είναι επίσης η καλλιέργεια, το εμπόριο και η επεξεργασία γεωργικών προϊόντων , όπως καπνός, ρύζι, αραχίδες, κακάο και καφές, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και η βυρσοδεψία, η κεραμική, η βιομηχανία. Στις εξαγωγές της χώρας περιλαμβάνονται και τα πούρα, τα οποία είναι χειροποίητα. Ο δασικός πλούτος της Δομινικανής Δημοκρατίας παρέχει πολύτιμη ξυλεία. Η κτηνοτροφία και η αλιεία είναι ελάχιστα ανεπτυγμένες, εξαιτίας της πρωτόγονης και ουσιαστικά ανύπαρκτης υποδομής. Η χώρα εξορύσσει νίκελ, ορυκτό αλάτι, βωξίτη και χαλκό. Η εξορυκτική βιομηχανία επεκτάθηκε με το άνοιγμα του ορυχείου χρυσού και αργύρου στο Ροσάριο. Το νόμισμα της χώρας είναι το Πέσο Δομινικανής Δημοκρατίας. Η ανεργία το έτος 2005 ήταν στο 17% και ο πληθωρισμός στο 4,2%.

Επικοινωνίες και Μεταφορές Η χώρα περιλαμβάνει πολλά και σημαντικά λιμάνια, εκτός από αυτό της πρωτεύουσας, όπως της Λα Ρομάνας, το οποίο εξυπηρετεί τις εξαγωγές της ζάχαρης, το Πουέρτο Πλάτα. Άλλα λιμάνια είναι το Μπόκα Τσίκα, το Καουσέδο, το Ρίο Άινα και το Σάντο Ντομίγκο. Υπάρχει σχετικά καλό οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο όμως εξυπηρετεί τις περιοχές παραγωγής ζάχαρης. Το σιδηροδρομικό δίκτυο καλύπτει συνολικά 517 χλμ. και το οδικό δίκτυο 19.705 χλμ. H οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Οι αεροπορικές μεταφορές εξυπηρετούνται κυρίως από το διεθνή αερολιμένα Πούντα Κανσέδο, 25 χλμ , ανατολικά της πρωτεύουσας. Το διεθνές αεροδρόμιο Λας Αμέρικας εξυπηρετεί πολλούς ταξιδιώτες. Αεροδρόμιο υπάρχει επίσης στην πόλη Σαντιάγο ντε λος Καμπαγέρος. Το 2008 στη χώρα λειτουργούσαν συνολικά 36 αεροδρόμια.

Πολιτισμός και Αξιοθέατα Η χώρα προσφέρεται στους λάτρεις της οικολογίας. Στο ακρωτήριο Σαμανά, μπορεί κανείς να απολαύσει τα μαγκρόβια δάση και τα σπήλαια με τις βραχογραφίες στο εθνικό πάρκο που ευρίσκεται εκεί. Το Εθνικό Πάρκο Χαράγκουα βρίσκεται στα νοτιανατολικά των ακτών της χώρας. Εκεί, στα νησάκια Μπεάτα και Άλτο Βέλο ζουν ενδημικά πτηνά. Το νησί Καβρίτος, το οποίο βρίσκεται στη λίμνη Ερικίγιε, με πλούσια πανίδα, έχει ανακηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή. Για καταδύσεις προσφέρεται το ακατοίκητο νησί Καταλίνα, το οποίο βρίσκεται στα ανοικτά της πόλης Λα Ρομάνα.

114

Δομινικανή Δημοκρατία

115

Ανάμεσα στα αξιοθέατα της χώρας περιλαμβάνονται τα αποικιακά κτίρια και οχυρά, όπως το Σαν Λουίς στη Σαντιάγο δε Λος Καμπαγιέρος και ναοί, όπως ο καθεδρικός ναός του Σαντιάγο ελ Μαγιόρ. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα μουσεία, όπως το Αρχαιολογικό και Ανθρωπολογικό Μουσείο των Δομινικανών στην πρωτεύουσα Σάντο Ντομίνγκο, με τη μεγαλύτερη συλλογή του είδους σε ολόκληρη την Καραϊβική, το Λαογραφικό Μουσείο Τόμας Μορέλ, το Αρχαιολογικό Μουσείο με τα εκθέματα των αυτοχθόνων Τάινο και το Μουσείο Καπνού αλλά και τα νεοκλασικά σπίτια στη Σαν Πέδρο ντε Μακορίς. Αξίζει ακόμα να αναφερθούν και κάποια μνημεία που σχετίζονται με το Χριστόφορο Κολόμβο, ο οποίος και ανακάλυψε το νησί. Στη βόρεια ακτή της χώρας βρίσκεται η Λα Ισαβέλα, ο πρώτος οικισμός που ίδρυσε ο Γενουάτης θαλασσοπόρος στο Νέο Κόσμο, το 1494. Σήμερα στη θέση αυτή υπάρχει Ιστορικό Πάρκο, όπου εκτίθενται ευρήματα από τις ανασκαφές που διεξήχθησαν στο μέρος αυτό. Επίσης, ο Φάρος του Κολόμβου (1992) βρίσκεται στα ανατολικά της Δομινικανής Δημοκρατίας και αποτελεί ένα συγκρότημα διαμερισμάτων κατασκευασμένων από μπετόν. Στο Φάρο, που χτίστηκε για να εορταστούν τα 500 χρόνια από το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου στην Αμερική, εκτίθενται τέχνεργα από το πλοίο του θαλασσοπόρου, τη Σάντα Μαρία. Επίσης, εκεί μεταφέρθηκε το υποτιθέμενο λείψανο του Κολόμβου από τον καθεδρικό ναό του Σάντο Ντομίνγκο, τον Οκτώβριο του 1992. Σύμφωνα με την ισπανική εκδοχή, η σορός του Κολόμβου μεταφέρθηκε στη Σεβίλλη. Η Παλαιά Πόλη του Σάντο Ντομίνγκο ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ το 1990. Άλλα σημαντικά μνημεία στην πρωτεύουσα της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι οι ναοί του Αγίου Φραγκίσκου και του Αγίου Νικολάου (αμφότεροι του 16ου αιώνα), ο καθεδρικός Ναός της Σάντα Μαρίας λα Μενόρ του 16ου αιώνα (όπου , όπως πιστευόταν, φυλασσόταν το λείψανο του Χριστόφορου Κολόμβου), το Εθνικό Πάνθεον που χτίστηκε από τους Ιησουίτες το 18ο αιώνα, η Πλατεία Πολιτισμού, το Πανεπιστήμιο του 1538 (αρχαιότερο της αμερικανικής ηπείρου) και πλήθος άλλων. Μουσικοχορευτικές και καρναβαλικές εκδηλώσεις αφθονούν στη χώρα και στηρίζονται στη μερένγκε. Το Εθνικό Φεστιβάλ του εθνικού είδους μουσικής, που είναι η μερένγκε, διεξάγεται κάθε χρόνο, στα τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου.

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.

Παραπομπές

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%C params=19_00_N_70_40_W_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%C params=18_28_N_69_54_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ dr. html) [4] Presidencia de la República; Generalidades (http:/ / www. presidencia. gob. do/ app/ pre_nuestro_pais. aspx?id=372) (ανακτήθηκε 25-12-2008 ) Για πιο αναλυτικά στοιχεία, δείτε Dominicana en Cifras 2007 (http:/ / www. one. gob. do/ index. php?option=com_docman& task=doc_download& gid=420) ή την πλήρη απογραφή του 2002 στο Resultados Definitivos VIII Censo Nacional de Población y Vivienda 2002; Resultados Generales; Vol I. (http:/ / one. gob. do/ censo/ volumen_I_pdf. zip) (αρχείο PDF , σύνολο 19MB total) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=243& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 )

116

Ελ Σαλβαδόρ Ελ Σαλβαδόρ Συντεταγμένες: 13°40′08″N 88°51′58″W13.6689, -88.8661 [1]

Σημαία του Ελ Σαλβαδόρ Εθνόσημο του Ελ Σαλβαδόρ Εθνικό σύνθημα: ''"Dios, Unión, Libertad"'(ισπανικά) «Θεός, Ένωση, Ελευθερία» Εθνικός ύμνος: 'Himno Nacional de El Salvador Εθνικός Ύμνος του Ελ Σαλβαδόρ'

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Σαν Σαλβαδόρ 13°40′60″N 89°10′60″W13.6833, -89.1833 [2]

Επίσημες γλώσσες

ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Μαουρίσιο Φούνες Αντιπρόεδρος Σαλβαδόρ Σάντσες Σερέν

ανεξαρτησία από Ισπανία από Κεντροαμερικανική Ομοσπονδία Ισχύον Σύνταγμα

15 Σεπτεμβρίου 1821 1842 20 Δεκεμβρίου 1983

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

21.041 km2 (152η) 1,4% 545 χμ. 307 χμ.

Ελ Σαλβαδόρ

117 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 1992 • Πυκνότητα

7.185.218[3] (98η) 5.118.198 342 κατ./km² (32η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

43,319 δισ. $[4] (90η) 7.439 $[4] (94η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

22,166 δισ. $[4] (95η) 3.806 $[4] (96η)

ΔΑΑ (2007)

0,747 (106η) – μεσαίος

Νόμισμα

Δολάριο ΗΠΑ (USD)

Ζώνη ώρας

(UTC -6)

Internet TLD

.sv

Κωδικός κλήσης

+503

Η Δημοκρατία του Ελ Σαλβαδόρ (Ισπανικά: República de El Salvador), που σημαίνει στα Ισπανικά "Ο Σωτήρας" και ήταν γνωστή προϊσπανικά ως Κουσκατλάν (Cuscatlán), είναι χώρα της Κεντρικής Αμερικής με πληθυσμό 7.185.218 κατοίκους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009[3] . Κατατάσσεται 98ο σε πληθυσμό στον κόσμο. Είναι το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στην αμερικανική ενδοχώρα (ιδιαίτερα η πρωτεύουσά του, το Σαν Σαλβαδόρ). Επίσης, είναι η πιο βιομηχανοποιημένη χώρα στην περιοχή.

Ιστορία Ο πολιτισμός του Ελ Σαλβαδόρ χρονολογείται από την προκολομβιανή εποχή, γύρω στο 1500 π.Χ., σύμφωνα με στοιχεία που προέρχονται από τα αρχαία ερείπια του Ταζουμάλ και του Τσαλτσουάπα. Ο Ισπανός ναύαρχος Αντρές Νίνιο ηγήθηκε αποστολής στην Κεντρική Αμερική και αποβιβάστηκε στο Νησί Μεανγκουέρα, που βρίσκεται στον Κόλπο του Φονσέκα, στις 31 Μαΐου 1522. Αυτή ήταν η πρώτη Σαλβαδοριανή περιοχή που επισκέφθηκαν οι Ισπανοί. Τον Ιούνιο του 1524, ο Ισπανός πλοίαρχος Πέδρο ντε Αλβαράδο ξεκίνησε έναν ληστρικό πόλεμο εναντίον της Κουζκατλάν (Cuzcatlán, γη των όμορφων κοσμημάτων), η οποία κατοικείτο από ιθαγενείς φυλές της χώρας. Μετά από 17 ημέρες αιματηρών μαχών πολλοί ιθαγενείς και Ισπανοί σκοτώθηκαν, μεταξύ αυτών και ο θρυλικός ιθαγενής ηγέτης Ατλακάτλ. Ο Πέδρο ντε Αλβαράδο, νικημένος και τραυματισμένος στον αριστερό του γοφό, εγκατέλειψε τη μάχη και διέφυγε στην Γουατεμάλα, λέγοντας στον αδελφό του. Γκονζάλο ντε Αλβαράδο, να συνεχίσει την κατάκτηση της Κουζκατλάν. Αργότερα ο εξάδελφός του Ντιέγο ντε Αλβαράδο εγκαθίδρυσε την έπαυλη του Σαν Σαλβαδόρ, τον Απρίλιο του 1525. Ο Βασιλιάς Κάρλος Α' της Ισπανίας παραχώρησε στο Σαν Σαλβαδόρ τον τίτλο πόλης το έτος 1546. Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν το Ελ Σαλβαδόρ αναπτύχθηκε υπό Ισπανική κυριαρχία. Κατά το τέλος του 1810 αναπτύχθηκε μεταξύ των λαών της Κεντρικής Αμερικής ένα αίσθημα για ανάγκη ελευθερίας και η στιγμή για το σπάσιμο των αλυσίδων της σκλαβιάς έφτασε τα ξημερώματα της 5 Νοεμβρίου 1811, όταν ο Σαλβαδοριανός ιερέας Χοσέ Ματίας Ντελγάδο ήχησε τις καμπάνες της Ιγλέσια Λα Μερσέντ στο Σαν Σαλβαδόρ, καλώντας για εξέγερση. Μετά από πολλές εσωτερικές μάχες υπεγράφη στην Γουατεμάλα στις 15 Σεπτεμβρίου 1821 η Άκτα ντε Ιντεπεντένσια (Πράξη Ανεξαρτησίας) της Κεντρικής Αμερικής. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1821 το Ελ Σαλβαδόρ και οι υπόλοιπες κεντροαμερικανικές επαρχίες διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία. Το 1823 έλαβαν μορφή από τα πέντε κεντραμερικανικά κράτη οι Ενωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Αμερικής, υπό τον στρατηγό Μανουέλ Χοσέ Άρσε. Όταν η ομοσπονδία αυτή διαλύθηκε, το 1838, το Ελ Σαλβαδόρ έγινε ανεξάρτητη δημοκρατία. Η πρώιμη ιστορία του Ελ Σαλβαδόρ

Ελ Σαλβαδόρ ως ανεξάρτητου κράτους σημαδεύτηκε από συχνές επαναστάσεις. Από το 1872 ως το 1898 το Ελ Σαλβαδόρ ηγήθηκε προσπαθειών για την επανίδρυση μιας ίσθμιας ομοσπονδίας. Οι κυβερνήσεις του Ελ Σαλβαδόρ, της Ονδούρας και της Νικαράγουας σχημάτισαν την Μεγάλη Δημοκρατία της Κεντρικής Αμερικής μέσω του συμφώνου της Αμαπάλα το 1895. Αν και η Γουατεμάλα και η Κόστα Ρίκα σκέφθηκαν να συμμετάσχουν στην Μεγάλη Δημοκρατία (η οποία μετονομάστηκε σε Ηνωμένες Πολιτείες της Κεντρικής Αμερικής όταν έλαβε ισχύ το σύνταγμά τους το 1898), καμία από τις δύο χώρες τελικά δεν συμμετείχε. Η ένωση αυτή, που είχε ως σχέδιο να εγκαθιδρύσει την πρωτεύουσά της στην Αμαπάλα στον Κόλπο του Φονσέκα, δεν επέζησε μετά την κατάληψη της εξουσίας στο Ελ Σαλβαδόρ το 1898. Τα τεράστια κέρδη που παρείχε ο καφές ως εξαγώγιμη μονοκαλλιέργεια λειτούργησαν ως ώθηση για μια εξέλιξη κατά την οποία η γη συγκεντρώθηκε στα χέρια μιας ολιγαρχίας μερικών εκατοντάδων οικογενειών. Η διαδοχή Προέδρων από τις τάξεις της σαλβαδοριανής ολιγαρχίας, συντηρητικών και φιλελεύθερων, καθ' όλο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα γενικά συμφώνησαν στην προώθηση του καφέ ως κυριάρχου προϊόντος, στην ανάπτυξη υποδομής (σιδηροδρόμων και λιμενικών εγκαταστάσεων) βασικά για την υποστήριξη του εμπορίου του καφέ, στην εξάλειψη των κοινοτικών ιδιοκτησιών γης, για να διευκολυνθεί η παραγωγή καφέ, στην εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων που στόχευαν τα κατώτερα εξαθλιωμένα στρώματα ώστε να διασφαλιστεί πως οι εκτοπισμένοι καμπεσίνος και άλλοι αγροτικοί πληθυσμοί θα παρείχαν επαρκή εργασία για τις φίνκας (φυτείες) καφέ και στην καταστολή της δυσαρέσκειας των αγροτών. Η βιομηχανία καφέ αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στο Ελ Σαλβαδόρ. Ως αποτέλεσμα, η άρχουσα τάξη παρείχε κίνητρα για κυβερνητική οικονομική υποστήριξη μέσω δασμών εισαγωγών για αγαθά που εισάγονταν με ξένο χρήμα από τις πωλήσεις του καφέ. Η υποστήριξη αυτή, συνδυασμένη με ευτελείς μηχανισμούς διαφθοράς, διασφάλισαν τους καλλιεργητές καφέ με μια τεράστια επίδραση εντός της κυβέρνησης και του στρατού, την οποία χρησιμοποίησαν για να δημιουργήσουν την Γκουάρντια Ναθιονάλ (ΓΝ) το 1912. Τα καθήκοντα της ΓΝ διέφεραν από αυτά της Πολισία Ναθιονάλ (ΠΝ), βασικά στο ότι το προσωπικό της ΓΝ ήταν ειδικά υπεύθυνο για να παρέχουν ασφάλεια στις φίνκας καφέ και να καταστέλλουν αποτελεσματικά κάθε τυχόν εξέγερση των αγροτών. Η είσοδος του Ελ Σαλβαδόρ στον 20ο αιώνα σημαδεύτηκε από ένα αναίμακτο πραξικόπημα από τον Στρατηγό Τομάς Ρεγαλάδο. Η ειρηνική μεταφορά εξουσίας το 1903 από τον Ρεγαλάδο στον επίλεκτο διάδοχό του Πέδρο Χοσέ Εσκαλόν, εγκαινίασε μια περίοδο σχετικής σταθερότητας που επεκτάθηκε μέχρι την υποκινούμενη από την οικονομική ύφεση αναταραχή των 1931-32. Το 1930 ο Στρατηγός Μαξιμιλιάνο Χερνάντεζ Μαρτίνεζ, Υπουργός Άμυνας της χώρας, κατέλαβε με πραξικόπημα την εξουσία. Σύντομα μετά, ο Μαρτίνες, ως Πρόεδρος πια, κατέστειλε μια επανάσταση του 1932 από αγρότες και Ινδιάνους στο δυτικό κομμάτι της χώρας. Η επανάσταση καθοδηγήθηκε από το νεοσχηματισθέν Κομμουνιστικό Κόμμα του Ελ Σαλβαδόρ και τον ηγέτη του Αγουστίν Φαραμπούντο Μαρτί. Η στρατιωτική σύγκρουση άφησε πάνω από 20.000 νεκρούς σε αντεκδικητικές σφαγές, που έμειναν γνωστές ως "La Matanza". Αυτό σημάδευσε την αρχή μιας σειράς ντε φάκτο στρατιωτικών δικτατοριών που θα κυβερνούσαν στο Ελ Σαλβαδόρ μέχει το 1979, όταν ο Στρατηγός Ουμπέρτο Ρομέρο του Κόμματος του Εθνικού Συμβιβασμού (PCN) ανετράπη σε ένα ανασχηματιστικό πραξικόπημα. Κάτω από τις απολυταρχικές εξουσίες του Ταγματάρχη Όσκαρ Οσόριο (1950-1956) και του Αντισυνταγματάρχη Χοσέ Μαρία Λεμούς (1956-1960) σημειώθηκε κάποια οικονομική πρόοδος. Ο Λεμούς ανετράπη από πραξικόπημα, και μετά από μια περίοδο σύγχυσης, ανέβηκε στην εξουσία μια χούντα συντεθειμένη από ηγέτες του κόμματος Εθνικού Συμβιβασμού τον Ιούνιο του 1961. Ο υποψήφιος της χούντας, Αντισυνταγματάρχης Χούλιο Ανταλμπέρτο Ριβέρα, εξελέγη πρόεδρος το 1962. Τον διαδέχτηκε το 1967 ο συνταγματάρχης Φιντέλ Σάντσεζ Χερνάντεζ. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 οι σχέσεις με την Ονδούρα επιδεινώθηκαν. Το 1967 σημειώθηκε μια συνοριακή σύγκρουση και τον Ιούλιο του 1969 ξέσπασε πόλεμος τεσσάρων ημερών γνωστός ως Πόλεμος του ποδοσφαίρου. Οι σαλβαδοριανές δυνάμεις, που είχαν εισβάλει στην Ονδούρα, αποσύρθηκαν, αλλά μόλις το 1992 υπεγράφη συμφωνία που ρύθμιζε την διασυνοριακή

118

Ελ Σαλβαδόρ διαφωνία. Ως επακόλουθο των αυξανόμενων συγκρούσεων μεταξύ του Εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου FMLN και των Σαλβαδοριανών Ενόπλων Δυνάμεων (ESAF) και ακροδεξιών επιτροπών γνωστών ως ομάδων θανάτου, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος που θα διαρκούσε δώδεκα χρόνια (1980-1992) και στοίχισε τις ζωές περίπου 75.000 ανθρώπων. Το 1992 κηρύχθηκε η παύση του πυρός, όταν οι επαναστάτες του FMLN και η κυβέρνηση του προέδρου Αλφρέδο Κριστιάνι, της Εθνικιστικής Ρεπουμπλικανικής Συμμαχίας (ARENA), υπέγραψαν "Συμφωνίες ειρήνης" στις 16 Ιανουαρίου 1992, που διασφάλιζαν πολιτικές και στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις και τιμωρία για όλες τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Η δραστηριότητα των ομάδων θανάτου σχεδόν εξαλείφθηκε. Ωστόσο, οι συμφωνίες δεν επεκτάθηκαν ώστε να συμπεριλαμβάνουν και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Το Ελ Σαλβαδόρ είναι γνωστό για τους πολλούς σεισμούς που λαμβάνουν χώρα εντός των συνόρων του. Είναι κοινώς γνωστό ως η "Κοιλάδα των Αιωρών" από την αποικιακή εποχή. Στις 13 Ιανουαρίου 2001 ένας σεισμός των 7,6 στην κλίμακα Ρίχτερ προκάλεσαν εδαφική καθίζηση που σκότωσε περισσότερους από 800 ανθρώπους. Στις 13 Φεβρουαρίου του 2001 ένας δεύτερος σεισμός σκότωσε 255 ανθρώπους.

Γεωγραφία Το Ελ Σαλβαδόρ συνορεύει στα νότια και νοτιοδυτικά με τον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, βόρεια και βορειοδυτικά με την Γουατεμάλα και βόρεια-βορειοανατολικά με την Ονδούρα. Στα νοτιοανατολικά ο Κόλπος του Φονσέκα το χωρίζει από την Νικαράγουα. Το Ελ Σαλβαδόρ είναι η μικρότερη κεντροαμερικανική χώρα στην περιοχή και η μόνη που δεν διαθέτει ακτογραμμή στην Καραϊβική Θάλασσα. Οι γεωγραφικές του συντεταγμένες είναι 13°50′Β 88°55′Δ. Μαζί με την υπόλοιπη Μέση Αμερική (περιοχή που συμπεριλαμβάνει κυρίως το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική) είναι μια από τις πιο σεισμικά δραστήριες χώρες του πλανήτη, αφού η χώρα βρίσκεται πάνω σε τρεις από τις μεγάλες τεκτονικές πλάκες που απαρτίζουν τον γήινο φλοιό. Η κίνηση των πλακών αυτών προκαλεί τόσο τους σεισμούς της περιοχής όσο και για την ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Διακυβέρνηση Το Ελ Σαλβαδόρ είναι προεδρευόμενη δημοκρατία που κυβερνάται από έναν πρόεδρο και ένα 84μελές νομοθετικό σώμα. Ο πρόεδρος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία (απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία για την εκλογή του) και υπηρετεί πεντάχρονη θητεία. Σε περίπτωση που κανείς από τους υποψήφιους δεν κερδίσει πάνω από το 50% των ψήφων από τον πρώτο γύρο, απαιτείται διεξαγωγή δεύτερου γύρου. Τα μέλη της συνέλευσης (που αποκαλούνται βουλευτές/αντιπρόσωποι, diputados) εκλέγονται επίσης με καθολική ψηφοφορία αν και, λόγω της κλειστής λίστας αναλογικής εκπροσώπησης, υπηρετούν για τρία χρόνια. Η χώρα έχει ανεξάρτητο σύστημα δικαιοσύνης και Ανώτατο Δικαστήριο. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Σημερινός Πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ είναι ο Αντόνιο Σάκα, εκλεγμένος στις 21 Μαρτίου 2004. Ανέλαβε εξουσία την 1η Ιουνίου 2004 και η προεδρική του θητεία λήγει την 1η Ιουνίου του 2009. Αντιπρόεδρος από τον Ιούνιο του 2004 είναι η Άνα Βίλμα ντε Εσκομπάρ.

119

Ελ Σαλβαδόρ

120

Προεδρικές εκλογές Οι πιο πρόσφατες προεδρικές εκλογές στη χώρα διεξήχθησαν στις 15 Μαρτίου του 2009. Οι κύριοι διεκδικητές του προεδρικού θώκου είναι ο Ροδρίγο Άβιλα από την Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία (ARENA) και ο υποψήφιος του κόμματος των πρώην ανταρτών, Μαουρίσιο Φούνες από το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN). Οι δημοσκοπήσεις έφερναν τον Φούνες να προηγείται του αντιπάλου του.[5]

Αποτελέσματα O Φούνες ανακηρύχθηκε νικητής των εκλογών, καθώς έλαβε 51,3% των ψήφων. Αντιπρόεδρός του είναι ο Σαλβαδόρ Σάντσες Σερέν (Salvador Sánchez Cerén). Ο αντίπαλός του , Άβιλα, πήρε 48,7% των ψήφων.[6] Ήταν η πρώτη φορά που το ARENA ηττήθηκε σε εκλογές έπειτα από 18 χρόνια.[7] Ο νικητής χαρακτήρισε τη νύχτα των εκλογών ως την "ευτυχέστερη νύχτα της ζωής του"[8] και λίγο μετά ο Άβιλα παραδέχθηκε την ήττα του.[8] Οι εκλογικοί παρατηρητές από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών δεν ανέφεραν επεισόδια, παρότι σε εκλογικό κέντρο στην Τορόλα , του διαμερίσματος Μορασάν, υπήρξαν καταγγελίες ότι ψήφισαν και κάτοικοι από την Ονδούρα.[9] Χώρες όπως η Ταϊβάν και οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι ανυπομονούσαν να συνεργαστούν με τη νέα κυβέρνηση του Ελ Σαλβαδόρ.[10] [11] Ο νέος πρόεδρος ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουνίου του 2009. Υποψήφιος – Κόμμα

Ψήφοι

Μαουρίσιο Φούνες – Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί (Frente Farabundo Martí para la Liberación Nacional)

1.349.142 51,29%

Ροδρίγο Άβιλα – Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία (Alianza Republicana Nacionalista)

1.280.995 48,70%

Σύνολο (συμμετοχή 62%)

2.630.137

Εγγεγραμμένοι

4.226.479

100,00

Πηγή: TSE

[12]

Βουλευτικές εκλογές Στις 18 Ιανουαρίου του 2009 διεξήχθησαν βουλευτικές και δημοτικές εκλογές . Συγκεκριμένα, εξελέγησαν 262 Δημοτικά Συμβούλια, 84 βουλευτές για το Εθνικό Κοινοβούλιο και 20 βουλευτές για το Κεντροαμερικανικό Κοινοβούλιο. [13] Το κόμμα των αριστερών πρώην ανταρτών του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου Φαραμπούνδο Μάρτι (FMLN) προηγείται και φέρεται επικρατέστερο να κερδίσει στις βουλευτικές εκλογές, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα.[14] Τα τελικά αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στις 24 Ιανουαρίου και σηματοδότησαν μια ιστορική νίκη για το αριστερό κόμμα που ιδρύθηκε από πρώην αντάρτες του FMLN το 2006.[15] Για πρώτη φορά το κόμμα των πρώην ανταρτών κατάφερε να γίνει το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στο κοινοβούλιο, κερδίζοντας 35 συνολικά έδρες έναντι 32 για το κυβερνών κόμμα ARENA. Το κόμμα των άλλοτε ανταρτών έλαβε τις περισσότερες ψήφους από τα άλλα κόμματα, όχι όμως και την απαιτούμενη κυβερνητική πλειοψηφία[16] .

Αποτελέσματα

Ελ Σαλβαδόρ

121

Κόμμα

Ψήφοι

Εθνικό Μέτωπο Απελευθέρωσης Φαραμπούνδο Μαρτί (Frente Farabundo Martí para la Liberación Nacional)

719.280

42,83%

±0

Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία (Alianza Republicana Nacionalista)

646.022

38,46%

-4

Εθνικό Κόμμα Συμφιλίωσης (Partido de Conciliación Nacional)

146.222

8,71%

Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (Partido Demócrata Cristiano)

112.914

6,72%

-1

Δημοκρατική Αλλαγή (Cambio Democrático)

35.381

2,11%

-1

Επαναστατικό Δημοκρατικό Μέτωπο (Frente Democrático Revolucionario)

19.708

1,17%

—

0,00%

—

PDC–FDR Σύνολα Πηγή: Tribunal Supremo Electoral

+/– Έδρες +/–

1.679.527 100,00% — [17]

84 —

- Ανώτατο Εκλογικό Δικαστήριο.

Δημογραφία Ο πληθυσμός του Ελ Σαλβαδόρ αριθμεί περί τα 6,7 εκατομμύρια κατοίκους. Περίπου το 90% είναι μεστίζο (ανάμειξη Αμερινδιάνων και Ισπανών), περί το 9% λευκοί και μόνο 1% ιθαγενείς. Πολλοί λίγοι Αμερινδιάνοι έχουν διατηρήσει τα ιθαγενή τους έθιμα, παραδόσεις ή γλώσσες. Επίσης, μέρος του πληθυσμού του Ελ Σαλβαδόρ αποτελείται από άτομα ασιατικής καταγωγής. Ο πληθυσμός της χώρας είναι βασικά Καθολικός στο θρήσκευμα (83% του πληθυσμού), αν και οι ομάδες Προτεσταντών αναπτύσσονται (15%). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 72,33 χρόνια (68,72 χρόνια οι άνδρες και 76,11 οι γυναίκες).[3] Η εκπαίδευση στο Ελ Σαλβαδόρ είναι δωρεάν μέχρι την δευτεροβάθμια κλίμακα. Το εθνικό ποσοστό γνώσης ανάγνωσης και γραφής είναι 84,1%. Στις αρχές του 2004 περίπου 3,1 εκατομμύρια Σαλβαδοριανών ζούσαν εκτός του Ελ Σαλβαδόρ, πολλοί εκ των οποίων ως μετανάστες στις ΗΠΑ. Άλλες χώρες με αξιοσημείωτες Σαλβαδοριανές κοινότητες είναι ο Καναδάς, η Ονδούρα, η Γουατεμάλα, το Μπελίζ και η Αυστραλία.

Πολιτισμός Ένα μικρό μέρος του πληθυσμού ομιλεί την γλώσσα των Ναχούα, την ιθαγενή γλώσσα. Σημαντικό ρόλο στον Σαλβαδοριανό πολιτισμό έπαιξε η Ρωμαιοκαθολική θρησκεία. Ζωγραφική, κεραμική και υφαντά είναι οι βασικές χειροποίητες καλλιτεχνικές εκφράσεις. Μεταξύ των πιο σημαντικών καλλιτεχνών που κατάγονται από το Ελ Σαλβαδόρ είναι οι συγγραφείς Φρανσίσκο Γκαβίντια (1863-1955) και Μάνλιο Αργουέτα, και ο ποιητής Ροκουέ Νταλτόν. Στις σημαντικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα περιλαμβάνονται ο εκλιπων κινηματογραφιστής Μπαλτάσαρ Πόλιο και ο καλλιτέχνης Φερνάντο Γιόρτ.

Ελ Σαλβαδόρ

Οικονομία Νομισματική μονάδα της χώρας από το 2001 είναι το Δολάριο ΗΠΑ. Οι οικονομικές πληροφορίες μπορούν να εκφραστούν σε αμερικανικά δολάρια και σε κολόν Ελ Σαλβαδόρ, παρότι το τελευταίο δεν είναι πια σε κυκλοφορία.[18]

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%95%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81& params=13. 6689_N_-88. 8661_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%95%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81& params=13. 6833_N_-89. 1833_E_type:city(485847) [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ es. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=253& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Close Presidential Race Continues in El Salvador (http:/ / www. angus-reid. com/ polls/ view/ 32340/ close_presidential_race_continues_in_el_salvador). Angus Reid Global Monitor (1η Δεκεμβρίου 2008) (ανακτήθηκε 11 Μαρτίου 2009 ) [6] AFP (http:/ / www. google. com/ hostednews/ afp/ article/ ALeqM5gR-MWSo2DuRRubRu9gdU207EfqgA),Leftist Funes claims Salvador presidential win, 16 Μαρτίου 2009. [7] "Left-winger wins El Salvador poll" (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 7944899. stm). BBC. 16-03-2009. . Ανακτήθηκε την 17-03-2009. [8] Booth, William (16-03-2009). "Leftist Declares Victory In El Salvador Election" (http:/ / www. washingtonpost. com/ wp-dyn/ content/ article/ 2009/ 03/ 16/ AR2009031600038. html). Washington Post. . Ανακτήθηκε την 17-03-2009. [9] "OAS recognizes El Salvador's election orderly held" (http:/ / news. xinhuanet. com/ english/ 2009-03/ 16/ content_11017491. htm). Xinhua. 16-03-2009. . Ανακτήθηκε την 17-03-2009. [10] "Taiwan to strengthen ties with El Salvador's next president" (http:/ / www. monstersandcritics. com/ news/ asiapacific/ news/ article_1465047. php/ Taiwan_to_strengthen_ties_with_El_Salvadors_next_president_). M&C. 16-03-2009. . Ανακτήθηκε την 17-03-2009. [11] "US congratulates leftist winner in El Salvador" (http:/ / www. google. com/ hostednews/ afp/ article/ ALeqM5jqH60lqIx63fXwtnwkeoWRZNMjdQ). AFP. 16-03-2009. . Ανακτήθηκε την 17-03-2009. [12] http:/ / www. tse. gob. sv/ [13] Ριζοσπάστης (http:/ / www2. rizospastis. gr/ story. do?id=4906492& publDate=18/ 1/ 2009),17/01/2009 [14] Εξπρές (http:/ / www. express. gr/ news/ world/ 121426oz_20090119121426. php3), Ελ Σαλβαδόρ: Οι πρώην αντάρτες κερδίζουν τις βουλευτικές εκλογές, αλλά χάνουν στις δημοτικές την πρωτεύουσα 19 Ιανουαρίου 2009. [15] Pastrán, Rosa María (20-01-2009). "FDR acepta su desaparición del mapa político" (http:/ / www. elsalvador. com/ mwedh/ nota/ nota_completa. asp?idCat=6351& idArt=3253195). elsalvador.com. . Ανακτήθηκε την 21-01-2009. [16] AP μέσω Google News (http:/ / www. google. com/ hostednews/ ap/ article/ ALeqM5jtxeFOiJmwCMO29wuoJwrEKFtMRQD95TLRJ80), El Salvador's leftists gain in legislative vote, 24 Ιανουαρίου 2009 [17] http:/ / www. tse. gob. sv/ e107_files/ downloads/ Resultados_090118/ Diputados. pdf [18] (http:/ / www. bcr. gob. sv/ ingles/ integracion/ ley. html)

122

Ελ Σαλβαδόρ

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Δείκτης παγκόσμιας ελευθερίας τύπου (http://www.rsf.fr/article.php3?id_article=4116)- Θέση 33η μεταξύ 139 χωρών • Οικονομικά και δημογραφικά δεδομένα (http://www.digestyc.gob.sv) • Clasificados Salvadoreños (http://www.elsalvadorclasificados.com/) • Ποίηση Ελ Σαλβαδόρ (http://www.brevespacio.com) • Φόρουμ & Σαλβαδοριανή Κοινότητα (http://www.ayvevos.com/) • Ζώντας στο Σαν Σαλβαδόρ (http://www.unionchurchofsansalvador.org/living.htm) • Η άγρια ζωή του Ελ Σαλβαδόρ (http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/4513593.stm) • Το Ελ Σαλβαδόρ σε εικόνες (http://www.4elsalvador.com) Φιλανθρωπικές και Εθελοντικές Οργανώσεις • ASAPROSAR - Σαλβαδοριανός Συνεταιρισμός για την Υγεία Αγροτών (http://www.asaprosar.com/) • Lifeline El Salvador - Εθελοντισμός, Εργασία και Διδασκαλία Αγγλικών στο Εξωτερικό (http://www. angelfire.com/pro/r-to-b/index.html) • Ίδρυμα για Αυτάρκεια στην Κεντρική Αμερική (http://www.fssca.net/) • CISPES - Επιτροπή Αλληλεγγύης με τον Λαό του Ελ Σαλβαδόρ (http://www.cispes.org/) Εθνικός Ύμνος • (http://www.navyband.navy.mil/anthems/ANTHEMS/El Salvador.mp3) (Ο Εθνικός Ύμνος του Ελ Σαλβαδόρ σε μορφή Mp3) Κυβερνητικοί διαδικτυακοί τόποι • Casa Presidencial (http://www.casapres.gob.sv/) (Ιστοσελίδα του Προέδρου) • Asamblea Legislativa (http://www.asamblea.gob.sv/) (Ιστοσελίδα της Νομοθετικής Συνέλευσης) • Ministerio de Medio Ambiente y Recursos Naturales (http://www.marn.gob.sv/) (Υπουργείο Περιβάλλοντος και Φυσικών Πηγών) • Ministerio de Relaciones Exteriores (http://www.rree.gob.sv/website/index.html) (Υπουργείο Εξωτερικών) • Ministerio de Turismo (http://www.elsalvadorturismo.gob.sv/) (Υπουργείο Τουρισμού) • Corte Suprema de Justicia (http://www.csj.gob.sv/idioma.htm) (Ανώτατο Δικαστήριο) • Procuraduría para la Defensa de los Derechos Humanos (http://www.pddh.gob.sv/) (Γραφείο του δικαστή συνηγόρου γενικού για την Άμυνα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) Σαλβαδοριανά ΜΜΕ • Διαδικτυακοί τόποι με νέα • Diario Colatino (http://www.diariocolatino.com/) • Asociación de Periodistas de El Salvador (http://www.apes.org.sv/index.php) • La Prensa Grafica (http://www.laprensagrafica.com/portada/default.asp) • El Mundo (http://www.elmundo.com.sv/) • El Diario de Hoy (http://www.elsalvador.com/) • El Faro (http://www.elfaro.net/) • El Flasco (http://www.flacso.org.sv/) • Τηλεοπτικοί διαδικτυακοί τόποι • TCS (http://www.tcs246.com/) • Canal 12 (http://www.canal12.com.sv/) • Canal 21 (http://www.canal21tv.com.sv/)

123

124

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Συντεταγμένες: 40°00′N 100°00′W40.00, -100.00 [1]

Σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών Εθνόσημο των Ηνωμένων Πολιτειών Εθνικό σύνθημα: E Pluribus Unum (από το 1789) (Λατινικά: «Εκ των Πολλών, Μία (χώρα)») In God We Trust (από το 1956) («Εμπιστευόμαστε το Θεό») Εθνικός ύμνος: Η Αστερόεσσα

Πρωτεύουσα • Πληθυσμός • Συντεταγμένες

Ουάσινγκτον 581.530 (2006)[2] 38°53′N 77°02′W38.883, -77.033 [3]

Μεγαλύτερη πόλη

Νέα Υόρκη

Επίσημες γλώσσες

Καμία σε ομοσπονδιακό επίπεδο Η Αγγλική γλώσσα, Ισπανική γλώσσα ντε φάκτο

Πολίτευμα

Ομοσπονδιακή Συνταγματική Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα Αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

125

Ανεξαρτησία - Κηρύχθηκε - Αναγνωρίστηκε - Ισχύον Σύνταγμα

Από την Μεγάλη Βρετανία 4 Ιουλίου 1776 3 Σεπτεμβρίου 1783 4 Μαρτίου 1789

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

9.826.675 km2 (3/4η) 6,76 12.034 χμ. 19.924 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2010 • Απογραφή 2000 • Πυκνότητα

310.232.863 281.421.906[4] 32 κατ./km²

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2010) • Κατά κεφαλή

14.624,184 δισ. $[5] 47.131 $[5]

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2010) • Κατά κεφαλή

14.624,184 δισ. $[5] 47.131 $[5]

ΔΑΑ (2010)

0,902 (4η) – πολύ υψηλή

Νόμισμα

Δολάριο ΗΠΑ ($) (USD)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -5 έως -10) (UTC -4 έως -10)

Internet TLD

.gov .edu .mil .us .um

Κωδικός κλήσης

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (Η.Π.Α.) – συχνά αναφερόμενες ως «Ηνωμένες Πολιτείες» ή απλά «Αμερική» – είναι μια ομοσπονδιακή δημοκρατία 50 πολιτειών που βρίσκεται στο κέντρο της Βόρειας Αμερικής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνορεύουν με τον Καναδά στα βόρεια και το Μεξικό στα νότια, και τα χωρικά της ύδατα συνορεύουν με την Ρωσία, τον Καναδά και τις Μπαχάμες. Περικλείεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό, τον Αρκτικό Ωκεανό, τον Ατλαντικό Ωκεανό, τον Κόλπο του Μεξικού και την Καραϊβική Θάλασσα, ενώ χωρίζεται από τη Ρωσία με τον Βερίγγειο Πορθμό. 48 από τις πολιτείες βρίσκονται σε μια ενιαία περιοχή μεταξύ του Καναδά και του Μεξικού. Οι άλλες δύο, η Αλάσκα και το αρχιπέλαγος της Χαβάης, δε συνδέονται με τις υπόλοιπες. Υπάρχει μια ομοσπονδιακή περιοχή - η Περιφέρεια της Κολούμπια, όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα Ουάσινγκτον και μια ακατοίκητη περιοχή, η Ατόλλη Παλμύρα, που έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείται μέρος της χώρας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης κατέχουν ένα αριθμό από υπερπόντιες περιοχές και κτήσεις.

Ιστορία Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν οι λεγόμενοι Ινδιάνοι. Μετά την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 υπήρξε ένα κύμα μετανάστευσης από την Ευρώπη. Σε αυτή την περιοχή δημιουργήθηκαν 13 αποικίες υπό την κυριαρχία την Μεγάλης Βρετανίας. Το 1776 οι αποικίες διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Μεγάλη Βρετανία, πράγμα που οδήγησε στο ξέσπασμα πόλεμου, της Αμερικανικής Επανάστασης. Μετά την ήττα των Βρετανών η Αμερική αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος. Η επίσημη ημερομηνία ίδρυσης των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η 4η Ιουλίου 1776, όταν το Δεύτερο Ηπειρωτικό Κογκρέσο που αντιπροσώπευε τις 13 Βρετανικές αποικίες υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Ωστόσο, η δομή της χώρας άλλαξε ριζικά το 1788 όταν οι πολιτείες αντικατέστησαν τα Άρθρα

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής της Συνομοσπονδίας με το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα πολλές νέες πολιτείες ενώθηκαν με τις αρχικές 13. Μεταξύ 1861 και 1865 η χώρα βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο, μετά την επιθυμία κάποιων πολιτειών του νότου να αποσχιστούν από την ομοσπονδία. Η κυβέρνηση νίκησε στον πόλεμο, αποτρέποντας την διαίρεση της χώρας. Κατά την διάρκεια του 20ού αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετείχαν σε πολλούς πολέμους με κυριότερους τους: Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, Πόλεμο της Κορέας, Πόλεμο του Βιετνάμ και τους δύο Πολέμους του Κόλπου. Από τα μέσα του 20ου αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν μια δεσπόζουσα παγκόσμια δύναμη επιρροής σε οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, επιστημονικά, τεχνολογικά και πολιτιστικά θέματα.

Γεωγραφία Καθώς η χώρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε έκταση, η γεωγραφία των Ηνωμένων Πολιτειών περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία στοιχείων. Υπάρχουν λιβάδια και μικροί δασώδεις λόφοι στην Ανατολική ακτή, τα Απαλάχια Όρη, οι Μεγάλες Πεδιάδες στο κέντρο της χώρας και το ποτάμιο σύστημα των Μισισιπή και Μιζούρι νότια από αυτές. Τα Βραχώδη Όρη βρίσκονται δυτικά από τις πεδιάδες και δυτικά από αυτά υπάρχουν έρημοι και παράλιες περιοχές. Πυκνά δάση βρίσκονται στα βορειοδυτικά κοντά στις ακτές του Ειρηνικού. Η Αλάσκα έχει αρκτικό κλίμα ενώ η Χαβάη τροπικό επάνω σε ηφαιστειογενή νησιά. Το κλίμα ποικίλει ανάλογα με την γεωγραφία, από τροπικό (ζέστη και υγρασία το καλοκαίρι και ψύχρα τον χειμώνα) στην Φλόριντα, έως κλίμα τούνδρας (κρύο ολόκληρο τον χρόνο) στην Αλάσκα. Μεγάλα μέρη της χώρας έχουν ζεστά καλοκαίρια και κρύους χειμώνες. Ορισμένα μέρη, κυρίως μέρη της Καλιφόρνιας έχουν Μεσογειακό κλίμα.

Διακυβέρνηση Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Ενδιάμεσες εκλογές 2010 Οι ενδιάμεσες εκλογές για την αναπλήρωση όλων των μελών (435 έδρες) της Βουλής των Αντιπροσώπων, σχεδόν της μισής (37 έδρες) Γερουσίας και 39 κυβερνητών, διεξήχθησαν στις 2 Νοεμβρίου 2010. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα απέκτησε τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων και τους περισσότερους κυβερνήτες. [6] Το Δημοκρατικό Κόμμα διατήρησε την πλειοψηφία εδρών στην Γερουσία , παρότι οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν έδρες στις πολιτείες Αρκάνσας, Ιλινόις, Πενσιλβάνια, Βόρεια Ντακότα, Ιντιάνα και Γουαϊσκόνσιν. [7]

126

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Σύνοψη αποτελεσμάτων 2010 • Ρεπουμπλικανικό Κόμμα: 239 επί συνόλου 435 εδρών στην Βουλή των Αντιπροσώπων και 53 έδρες επί συνόλου 100 στην Γερουσία • Δημοκρατικό Κόμμα: 188 επί συνόλου 435 εδρών στην Βουλή και 47 έδρες στην Γερουσία. [8]

127

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

128

Δημογραφικά Στοιχεία Ο πληθυσμός της χώρας είναι 307.212.123 (3η στον κόσμο). Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 0,97% (εκτίμηση 2010). Ρυθμός γεννήσεων 13,83 γεννήσεις/1000 πληθυσμού και θανάτου 8,38 θάνατοι/1000 πληθυσμού (εκτίμηση 2010). Μέσος συνολικός ρυθμός γονιμότητας: 2,06 παιδιά (2010). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2010 τα 78,24 χρόνια (75,78 χρόνια οι άνδρες και 80,81 οι γυναίκες). Η ανάπτυξη του πληθυσμού (1961-2003) από στοιχεία του FAOSTAT.

Εθνικότητες Οι περισσότεροι κάτοικοι των Ηνωμένων Πολιτειών κατάγονται από Ευρωπαίους μετανάστες. Οι περισσότεροι κατάγονται από τις γερμανόφωνες χώρες (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία), την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ιρλανδία, την Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τις σκανδιναβικές χώρες, την Ανατολική Ευρώπη και την Ιταλία. Άλλες Ευρωπαϊκές εθνότητες όπως οι Έλληνες δεν έχουν αφομοιωθεί, τόσο πολύ με τους Αγγλοσάξωνες, τους Λατίνους, τους Κέλτες και τους Ανατολικοευρωπαίους και κρατούν ζωντανές κοινότητες. Υπάρχει και μεγάλο ποσοστό μεταναστών της πρώτης γενιάς που επιδιώκουν από μόνοι τους να αφομοιωθούν στο γενικό σύνολο του πληθυσμού. Τα πρόσφατα χρόνια πολλοί ισπανόφωνοι μετανάστευσαν από το Μεξικό και άλλα μέρη της Λατινικής Αμερικής, κυρίως στις νοτιοδυτικές πολιτείες, πολλοί από αυτούς παράνομα. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού κατάγεται από Αφρικανούς, που μεταφέρθηκαν στην Αμερική ως σκλάβοι. Μια τρίτη μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα είναι Ασιάτες, που βρίσκονται κυρίως στην Δυτική Ακτή. Οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αμερικής, που είναι οι Ινδιάνοι και οι Εσκιμώοι, αποτελούν σήμερα μικρό μόνο ποσοστό του πληθυσμού.

Θρησκείες Οι περισσότεροι κάτοικοι ανήκουν σε κάποιο δόγμα του Χριστιανισμού, ωστόσο υπάρχει μια σταδιακή πτώση. Το 1990 το 86,2% αυτοπροσδιοριζόταν ως Χριστιανοί, ενώ το 2001 το ποσοστό έπεσε στο 76,5%. Στην απογραφή του 2001 δήλωσαν ως θρήσκευμα: Προτεστάντες 52%, Καθολικοί 24,5%, τίποτε 13,2%, Εβραίοι 1,3% και 0,3 - 0,5% Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, αγνωστικιστές, άθεοι, Ινδουϊστές κ.ά. Υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών που δηλώνουν οπαδοί μιας θρησκείας από αυτούς που είναι μέλη της εκκλησίας αυτής της θρησκείας. Τα μέλη των εκκλησιών κατά την απογραφή του 2001 ήταν 53% Χριστιανοί, 2,3% Εβραίοι και 0,1% Μουσουλμάνοι με τους υπόλοιπους χαμηλότερα. Σε έρευνα κατά τα μέσα του 2007, η εφημερίδα USA Today αναφέρει τα έξης ποσοστά θρησκευτικής κατανομής του πληθυσμού των ΗΠΑ: α) Χριστιανικές ομολογίες: Ευαγγελικός Προτεσταντισμός 26%, Παραδοσιακός Προτεσταντισμός 18%, Μαύρος Προτεσταντισμός 7%, Καθολικισμός 24%, Μορμονισμός 2%, Ορθοδοξία 1%, Μάρτυρες του Ιεχωβά 1%, άλλοι Χριστιανοί λιγότερο από 0,5%· β) άλλα θρησκεύματα: Ιουδαίοι 2%, Μουσουλμάνοι 1%, Βουδιστές 1%, Ινδουιστές λιγότερο από 0,5%, άλλες παγκόσμιες θρησκείες λιγότερο από 0,5%, άλλα 1%· γ) μη ανήκοντες σε θρήσκευμα: άθρησκοι 16%, δεν ξέρω/δεν απαντώ 1%.[9]

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Γλώσσες Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν κάποια επίσημη γλώσσα σε ομοσπονδιακό επίπεδο, αλλά η Αγγλική είναι η κύρια γλώσσα του πληθυσμού και χρησιμοποιείται ως ντε φάκτο επίσημη γλώσσα. Χαρακτηριστική είναι η γνωστή σε όλους μας Αμερικανική μασημένη προφορά που έχουν πάντοτε όλοι όσοι είναι γεννημένοι και εξακολουθούν να κατοικούν στην χώρα και πολλοί από τους μετανάστες πρώτης γενιάς. 27 από τις πολιτείες έχουν τα αγγλικά ως επίσημη γλώσσα, ενώ 3 πολιτείες, η Χαβάη, η Λουιζιάνα και το Νέο Μεξικό έχουν από μία δεύτερη γλώσσα (χαβανέζικα, γαλλικά και ισπανικά αντίστοιχα). Τα ισπανικά είναι η δεύτερη περισσότερο ομιλούμενη γλώσσα, κυρίως λόγω της επιρροής των Λατινοαμερικανών που μετανάστευσαν πρόσφατα στην χώρα και επειδή το ένα πέμπτο της ηπειρωτικής περιοχής ανήκε αρχικά στο Μεξικό και η κύρια γλώσσα σε μερικές νοτιοδυτικές περιοχές ήταν τα ισπανικά. Κατά το 2004 στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούνταν περίπου 336 γλώσσες (ομιλίας ή νοηματικές), από τις οποίες οι 176 είναι ιθαγενείς στην περιοχή. Μετά τα αγγλικά, οι γλώσσες που ομιλούνται περισσότερο είναι τα ισπανικά, τα γαλλικά και τα κινέζικα.

Έλληνες μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες Βλ. επίσης Ελληνοαμερικανοί. Ο πρώτος Έλληνας που αποβιβάστηκε στα μέρη που σήμερα αποκαλούνται Ηνωμένες Πολιτείες, λέγεται ότι ήταν κάποιος Ντον Τεόντορο (Θεόδωρος) ο οποίος συμμετείχε σε ισπανική εξερευνητική αποστολή στην Φλόριντα το 1528. Τον 18ο αι., Έλληνες από την Σμύρνη δημιούργησαν μια μικρή αποικία στην Φλόριντα, αλλά μέσα σε λίγα χρόνια η αποικία διαλύθηκε και οι κάτοικοί της αφομοιώθηκαν με άλλους ευρωπαίους αποίκους[10] . Η συστηματική μετανάστευση Ελλήνων προς τις ΗΠΑ άρχισε κατά το β΄ μισό του 19ου αι. Την εποχή εκείνη, οι Έλληνες μετανάστες παρελαύνουν στην Νέα Υόρκη κατά Έλληνες εισέρχονταν στις ΗΠΑ ως «Λεβαντίνοι» (αγγλ. την εθνική γιορτή των ΗΠΑ (4 Ιουλίου). Φωτογραφία του Levantines), επειδή προέρχονταν από μέρη της 1910 με 1915. Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 1880, οι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ δεν ξεπερνούσαν τους 2.000[11] . Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες εγκαταστάθηκαν σε μεγάλα αστικά και βιομηχανικά κέντρα, όπου έβρισκαν εύκολα εργασία. Στην συντριπτική τους πλειονότητα άντρες, εργάστηκαν σε μεταλλεία και στην διάνοιξη του αμερικανικού σιδηροδρομικού δικτύου. Έλληνες συμμετείχαν σε μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις που συντάραξαν τις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αι. Μάλιστα, ο έλληνας συνδικαλιστής Λούης Τίκας, που δολοφονήθηκε στο Κολοράντο το 1914 κατά την διάρκεια μεγάλης απεργίας ανθρακωρύχων, θεωρείται ένας από τους μάρτυρες του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ. Το 1900, οι αμερικανικές Αρχές κατήργησαν τους περιορισμούς (αγγλ., quota) στην είσοδο Ελλήνων μεταναστών. Έτσι ο αριθμός τους αυξήθηκε εντυπωσιακά. Σε μεγάλα αστικά κέντρα των ΗΠΑ δημιουργήθηκαν ελληνικές γειτονιές. Μικρές ελληνικές επιχειρήσεις — κυρίως εστιατόρια και καφενεία, αλλά και παντοπωλεία, κ.ά. — άρχισαν να εμφανίζονται παντού. Η ομογένεια άρχισε να οργανώνεται σε ελληνορθόδοξες ενορίες, εθνικοτοπικούς συλλόγους και άλλες οργανώσεις. Το 1915 εμφανίστηκε στην Νέα Υόρκη η ελληνική εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ, η οποία εξακολουθεί ακόμα να κυκλοφορεί, και το 1922 δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη και μακροβιότερη ελληνική οργάνωση ΑΧΕΠΑ (AHEPA: American Hellenic Educational and Progressive Association).

129

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

130

Μετανάστευση Ελλήνων προς τις ΗΠΑ[12] Περίοδος

Μέση ετήσια μετανάστευση

Σύνολο

1873–1899

500

15.000

1900–1917

25.000

450.000

1918–1924

10.000

70.000

1925–1945

1.300

30.000

1945–1965

4.000

75.000

1966–1979

11.000

160.000

1980–2004

2.000

35.000

Με την πάροδο των χρόνων, η ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ άρχισε να ανέρχεται τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Από την δεκαετία του 1960, πολλοί Ελληνοαμερικανοί της δεύτερης και τρίτης γενιάς άρχισαν να αναμειγνύονται και στην πολιτική ζωή της χώρας. Ο Σπύρο Άγκνιου (Αναγνωστόπουλος), ο Τζον Μπραδήμας, ο Μαίκλ Δουκάκης, ο Πωλ Σαρμπάνης, ο Πωλ Τσόγκας, ο Τζωρτζ Στεφανόπουλος, ο Τζωρτζ Τένετ και ο Τζον Νεγκρεπόντε (Νεγρεπόντης) ανέβηκαν ψηλά στην αμερικανική πολιτική ζωή, αν και οι περισσότεροι από αυτούς απομακρύνθηκαν από την ελληνική ομογένεια. Άλλα άτομα ελληνικής καταγωγής, όπως ο γιατρός Γεώργιος Παπανικολάου, ο σκηνοθέτης Ελία (Ηλίας) Καζάν, ο πεζογράφος Τζέφφρυ Ευγενίδης, ο σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν (Παπαδόπουλος), η ηθοποιός Ολυμπία Δουκάκη, ο ηθοποιός Τέλλυ Σαβάλας, ο αρχιτέκτονας και επιστήμονας της Πληροφορικής Νίκολας Νεγκρεπόντε κ.ά., έγιναν πολύ γνωστά ονόματα στον χώρο των Τεχνών και των Επιστημών. Πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο αρχιμουσικός Δημήτρης Μητρόπουλος, η υψίφωνος Μαρία Κάλλας, η ηθοποιός Έλλη Παππά κ.ά., εργάστηκαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις ΗΠΑ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι πρώτες ηχογραφήσεις ελληνικής μουσικής έγιναν στις ΗΠΑ.

Αμερικανοί ελληνικής καταγωγής κατά πολιτεία (στοιχεία 2000) Πολιτεία

Άτομα

Νέα Υόρκη

160.000

Καλιφόρνια

125.000

Ιλλινόις

95.000

Μασσαχουσέτη

78.000

Φλόριντα

77.000

Νιου Τζέρσεϊ

62.000

Πενσιλβάνια

57.000

Οχάιο

51.000

Μίτσιγκαν

44.000

Τέξας

32.000

Μέριλαντ

31.000

Κονέκτικατ

28.000

Βιρτζίνια

26.000

Σήμερα, συχνά γίνεται λόγος για δύο με τρία εκατομμύρια Έλληνες ομογενείς στις ΗΠΑ[13] , όμως αυτός ο αριθμός είναι υπερβολικός.

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

131

Απογραφικά στοιχεία έδειξαν ότι το 1990 στις ΗΠΑ κατοικούσαν περίπου 700.000 άτομα με ελληνική καταγωγή και από τους δύο γονείς και 400.000 άλλα άτομα με κάποια ρίζα ελληνική[12] . Το 2000, στις ΗΠΑ κατοικούσαν 1.153.300 άτομα με ελληνική καταγωγή από τον έναν ή και τους δύο γονείς. Δηλαδή, το 0,41% των Αμερικανών έχουν ρίζες ελληνικές[14] . Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία του 2000, τα περισσότερα άτομα ελληνικής καταγωγής κατοικούν στις βορειοανατολικές πολιτείες, στην Καλιφόρνια και στην Φλόριντα. Ο αριθμός των Αμερικανών που μιλούν την ελληνική γλώσσα αποτελεί το 0,116% του πληθυσμού (στοιχεία 2005[15] ). Αυτό σημαίνει πως μόνον 312.000 κάτοικοι των ΗΠΑ, ή το 27% των Αμερικανών ελληνικής καταγωγής μιλούν την ελληνική γλώσσα. Προφανώς, η διακοπή της εισροής νέων ελλήνων μεταναστών και η αφομοίωση των νεότερων γενεών έχει ως συνέπεια την σταδιακή εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου στις ΗΠΑ. Έρευνα του 1990 έδειξε επίσης ότι στις ΗΠΑ κατοικούν περίπου 550.000 ελληνορθόδοξοι, ενώ τα μέλη της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής στις ΗΠΑ ανέρχονται σε 400.000 άτομα περίπου.[12] Ακόμα και η οργάνωση AΧΕΠΑ έχει πλέον αποβάλει τον αποκλειστικά ελληνικό εθνικό χαρακτήρα και δέχεται ως μέλη άτομα οποιασδήποτε προέλευσης. Η ιστορία των ελλήνων μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών μελετητών, όπως η Ελένη Ζήση-Παπανικόλα (Helen Zeese-Papanikolas, 1917–2004), κ.ά. Σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια υπάρχουν έδρες μελέτης του νεότερου Ελληνισμού.

Οικονομία Το ΑΕΠ της χώρας είναι $ 11.667.515.000.000 (1η στον κόσμο) (εκτίμηση 2005, Παγκόσμια Τράπεζα). Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 4,40% (εκτίμηση 2004). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι $40.100 (εκτίμηση 2004). Η αμερικανική οικονομία έχει μια αξιοθαύμαστη ευελιξία και δυναμικότητα. Παρόλο ότι οι ΗΠΑ είναι η πλουσιότερη μεγάλη χώρα στον κόσμο, η οικονομία συνεχίζει να αναπτύσσεται ταχύτατα με αποτέλεσμα τα περισσότερα από τα τελευταία 15 χρόνια να αποκλίνει ακόμα περισσότερο από τις ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ και την Ιαπωνία. Οι διαφορές όμως μεταξύ αυτών των χωρών μπορούν να εξηγηθούν εν μέρει με την ταχύτερη αύξηση του πληθυσμού των ΗΠΑ και σημαντικότερο, με τις πολύ περισσότερες ώρες εργασίας στις ΗΠΑ. Έτσι η παραγωγικότητα ανά ώρα εργασίας μπορεί να είναι παραπλήσια μεταξύ ΗΠΑ, Γαλλίας και Γερμανίας, αλλά οι πολίτες των ΗΠΑ εργάζονται σημαντικά περισσότερες ώρες, με αποτέλεσμα να έχουν μεγαλύτερο εισόδημα κατά κεφαλήν. Από πλευράς παραγωγής δεν υπάρχει παραγωγικός τομέας που δεν καλύπτεται στη χώρα. Υπάρχει επάρκεια γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ενώ η οικονομική και πολιτική ισχύς της χώρας προέρχεται και από την υπεροχή της έναντι των υπολοίπων στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας.

Επικοινωνίες και μεταφορές Η χώρα καλύπτεται από πυκνότατο οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο. Πολλές πόλεις διαθέτουν, επίσης, αεροδρόμιο. Χρησιμοποιούνται, επίσης, και οι ποτάμιες και λιμναίες μεταφορές, ενώ δεν είναι συνήθεις οι ακτοπλοϊκές μεταφορές επιβατών, εκτός από ορισμένα συγκεκριμένα σημεία. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Υποσημειώσεις

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE params=40. 00_N_-100. 00_E_type:country

[2] Μητροπολιτική περιοχή: 5.300.000 [3] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE params=38_53_N_77_02_W_type:city [4] Population Finder: United States (http:/ / factfinder. census. gov/ servlet/ SAFFPopulation?_submenuId=population_0& _sse=on). U.S.

Census Bureau (2000) (ανακτήθηκε 20-12-2007 )

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2011& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=111& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2010) (ανακτήθηκε 9-11-2010 ) [6] Reporter.gr (http:/ / www. reporter. gr/ Απόψεις/ Συνεντεύξεις/ item/ 165434-Νέα-δεδομένα-στις-ΗΠΑ) [7] AP (http:/ / hosted. ap. org/ dynamic/ stories/ U/ US_SENATE?SITE=WVEC& SECTION=HOME& TEMPLATE=DEFAULT) [8] Αποτελέσματα εκλογών για κυβερνήτες 2010 (http:/ / rulers. org/ 2010-11. html), Rulers.org [9] USA Today, " Topography of Faith (http:/ / www. usatoday. com/ news/ graphics/ pew-religion-08/ flash. htm)" [10] Leonidas C. Polopolus, "A Brief History of Hellenism in Florida." (http:/ / web. archive. org/ web/ 20050418154250/ http:/ / web. classics. ufl. edu/ CGS/ florida_hellenism. htm) (Ανακτήθηκε στις 26/5/2008.) [11] Helen Zeese Papanikolas, "Early Greek Immigrants" (http:/ / historytogo. utah. gov/ people/ ethnic_cultures/ earlygreekimmigrants. html), Utah Historical Quarterly, vol. 22, number 2. (Ανακτήθηκε στις 26/5/2008.) [12] Τσαρλς Μόσκος (Charles Moskos), «Οι Έλληνες της Αμερικής». Στον τόμο: Richard Clogg (επιμ.), Η ελληνική διασπορά στον

20ό αιώνα, μτφ. Μαρίνα Φράγκου. Εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 2004 (ISBN 960-406-774-5), σσ. 197–221. [13] Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, «Γενικά στοιχεία Διασποράς». (http:/ / www. ggae. gr/ gabroad/ organosi. el. asp)

(Ανακτήθηκε στις 22/5/2008.) [14] www.census.gov (http:/ / factfinder. census. gov/ servlet/ QTTable?_bm=y& -geo_id=01000US& -qr_name=DEC_2000_SF3_U_QTP13& -ds_name=DEC_2000_SF3_U) (Ανακτήθηκε στις 26/5/2008.) [15] www.census.gov (http:/ / factfinder. census. gov/ servlet/ STTable?_bm=y& -geo_id=01000US& -qr_name=ACS_2005_EST_G00_S1601& -ds_name=ACS_2005_EST_G00_& -redoLog=false& -format=& -CONTEXT=st) (Ανακτήθηκε

στις 26/5/2008.)

Πηγές • CIA World Fact Book - United States (https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/us. html)

Βλέπε επίσης • Κατάλογος Προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών • Πολιτείες των ΗΠΑ

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • • •

(Αγγλικά) Λευκός Οίκος (http://www.whitehouse.gov/) - Επίσημος ιστότοπος του Προέδρου των Η.Π.Α. (Αγγλικά) Γερουσία (http://www.senate.gov/) - Επίσημος ιστότοπος της Γερουσίας των Η.Π.Α. (Αγγλικά) Βουλή των Αντιπροσώπων (http://www.house.gov/) - Επίσημος ιστότοπος της Βουλής των

Αντιπροσώπων των Η.Π.Α. • (Αγγλικά) Κυβερνητική πύλη των Η.Π.Α. (http://www.firstgov.gov) • (Αγγλικά) Εθνικός Άτλας των Ηνωμένων Πολιτειών (http://nationalatlas.gov/) • Φωνή της Αμερικής (http://www.voanews.com/greek/) (ειδήσεις από τις Η.Π.Α. στα ελληνικά) gag:Amerika Birleşik Ştatları

132

133

Ισημερινός (χώρα) Ισημερινός (χώρα) Συντεταγμένες: 2°00′S 77°30′W-2, -77.5 [1]

Σημαία του Ισημερινού Εθνόσημο του Ισημερινού Εθνικό σύνθημα: "Dios, patria y libertad" (Ισπανικά) "Pro Deo, Patria et Libertate" (Λατινικά) «Θεός, πατρίδα και ελευθερία» Εθνικός ύμνος: Salve, Oh Patria (Ισπανικά) «Σε χαιρετάμε, Πατρίδα μας»

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Κίτο 0°15′0″S 78°35′0″W-0.25, -78.58333 [2]

Μεγαλύτερη πόλη

Γουαγιακίλ

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά1

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα Αντιπρόεδρος Λενίν Μορένο

Ισημερινός (χώρα)

134

Ανεξαρτησία από Ισπανία (απέτυχε) από Ισπανία από Μεγάλη Κολομβία Ισχύον Σύνταγμα

10 Αυγούστου 1809 24 Μαΐου 1822 13 Μαΐου 1830 22 Οκτωβρίου 2008

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

283.560[3] km2 (73η) 4% 2.010 χμ. 2.237 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

14.573.101[4] (66η) 51,39 κατ./km² (149η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

108,979 δισ. $[5] (63η) 7.720 $[5] (92η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

55,613 δισ. $[5] (66η) 3.939 $[5] (93η)

ΔΑΑ (2007)

0,806 (80η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο ΗΠΑ[6] (USD)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

ECT, GALT (UTC -5 , -6) (UTC δεν τηρείται)

Internet TLD

.ec

Κωδικός κλήσης

+593

H Κέτσουα και άλλες αμερικανοινδιάνικες γλώσσες ομιλώνται από τις κοινότητες των αυτοχθόνων. Η Δημοκρατία του Ισημερινού είναι χώρα στα βορειοδυτικά της Νότιας Αμερικής, που συνορεύει με την Κολομβία προς Βορρά, με το Περού στα ανατολικά και νότια και βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό στα δυτικά. Η χώρα περιλαμβάνει επίσης τα Νησιά Γκαλαπάγκος (Archipelago de Colοn) στον Ειρηνικό, περίπου 965 χλμ. δυτικά της ηπειρωτικής χώρας. Το όνομα οφείλεται στην ισπανική λέξη Ecuador που σημαίνει Ισημερινός επειδή ο τελευταίος διέρχεται από το κράτος αυτό. Έχει έκταση 283.560 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 14.573.101 (κατατάσσεται 66η στον κόσμο) , σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009[4] . Το Κίτο είναι η πρωτεύουσα της χώρας.

Ιστορία Γηγενείς προηγμένοι πολιτισμοί ήκμασαν στον Ισημερινό πολύ πριν η περιοχή κατακτηθεί το 1460 από την αυτοκρατορία των Ίνκας. Το 1531, Ισπανοί κατακτητές, υπό τα όπλα του Φρανσίσκο Πιζάρρο, αφίχθησαν στην περιοχή και νίκησαν τον αυτοκράτορα των Ίνκας, Αταχουάλπα και το στρατό του κατά τη διάρκεια της μάχης στην Καχαμάρκα, το 1532. Στα επόμενα έτη και για τρεις αιώνες οι ισπανικοί άποικοι έγιναν η νέα ελίτ. Ο γηγενής πληθυσμός αποδεκατίστηκε τόσο από τις ασθένειες στις πρώτες δεκαετίες της ισπανικής κυριαρχίας όσο και από το δουλοκτητικό σύστημα "encomienda". Οι αυτόχθονες ήταν δουλοπάροικοι για λογαριασμό των Ισπανών ιδιοκτητών. Το 1563, το Κίτο έγινε έδρα βασιλικής διοικητικής περιφέρειας της Ισπανίας. Έπειτα από σχεδόν 300 έτη ισπανικής αποίκισης, το Κίτο ήταν πόλη με περίπου 10.000 κατοίκους. Εκεί στις 10 Αυγούστου του 1809 πρωτακούστηκε η κραυγή για την ανεξαρτησία. Τελικά ο στρατηγός Σηκρ ή Συκρ

Ισημερινός (χώρα) κατάφερε έπειτα από τρεις πολέμους για ανεξαρτησία της Νότιας Αμερικής να απελευθερωθεί ο Ισημερινός το 1820 και να συμπεριληφθεί στην υπό τον Μπολιβάρ ιδρυθείσα μεγάλη Δημοκρατία της Κολομβίας που συμπεριελάμβανε τα σημερινά κράτη Κολομβία, Βενεζουέλα, Βολιβία, Περού και Ισημερινό. Τέλος ακολουθώντας το παράδειγμα των άλλων χωρών αποσπάσθηκε από την Κολομβία και τον Μάιο του 1830 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη χώρα. Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από κυβερνητική αστάθεια. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο συντηρητικός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μορένο ενοποίησε τη χώρα στη δεκαετία του 1860 με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, η παγκόσμια ζήτηση για κακάο έκανε την οικονομία περισσότερο εξαρτημένη από τις εξαγωγές προϊόντων και είχε αποτέλεσμα τη μετανάστευση των κατοίκων από τις ορεινές και τις γεωργικές περιοχές προς τις ακτές. Η φιλελεύθερη επανάσταση του 1895, που έγινε στην παράκτια περιοχή, με επικεφαλής τον Ελόι Αλφάρο μείωσε τη δύναμη της Εκκλησίας και άνοιξε το δρόμο για την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη. Ο τερματισμός της παραγωγής κακάο ανανέωσε την πολιτική αστάθεια και ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1925. Η δεκαετία του '30 και η δεκαετία του '40 χαρακτηρίστηκαν από τους λαϊκιστές πολιτικούς που ανέδειξαν για 5 έτη Πρόεδρο τον Χοσέ Βελάσκο Ιμπάρα. Η οικονομική κρίση και η λαϊκή ανησυχία οδήγησαν σε μια επιστροφή στη λαϊκίστικη πολιτική και τις εσωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις στη δεκαετία του '60, ενώ οι ξένες επιχειρήσεις εκμεταλλεύτηκαν τα κοιτάσματα πετρελαίου στην περιοχή της Αμαζονίας στον Ισημερινό. Το 1972, ένα εθνικιστικό στρατιωτικό καθεστώς κατέλαβε δια της βίας την εξουσία και χρησιμοποίησε τα κέρδη από το πετρέλαιο και τα δάνεια από τις ξένες χώρες για την ολοκλήρωση ενός προγράμματος εκβιομηχάνισης, της απαλλοτρίωσης της γης και των επιχορηγήσεων προς τους πολίτες. Με τη δύναμη του πετρελαίου που όμως εξασθένιζε, ο Ισημερινός επέστρεψε στη δημοκρατία το 1979, αλλά ως το 1982, η κυβέρνηση αντιμετώπισε μια οικονομική κρίση, που χαρακτηρίστηκε από τον υψηλό πληθωρισμό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, την υποτίμηση του νομίσματος, τη συσσώρευση χρεών. Από την επιστροφή του στη δημοκρατία, ο Ισημερινός έχει χαρακτηριστεί από τη χρόνια κυβερνητική αστάθεια. Η συνεχής κακοδιαχείριση και η συσσώρευση χρεών κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος της δεκαετίας του '70, έχουν αφήσει τη χώρα ουσιαστικά χωρίς ανάκαμψη. Ως τα μέσα της δεκαετίας του '90, η κυβέρνηση του Ισημερινού χαρακτηριζόταν από αδύναμη εκτελεστική εξουσία. Οι τελευταίοι τρεις δημοκρατικά εκλεγμένοι Πρόεδροι απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Μεταξύ των σημαντικότερων παραγόντων που οδήγησαν στη δημοκρατική αστάθεια ήταν η εμφάνιση του γηγενούς πληθυσμού ως ενεργού εκλογικής δύναμης. Τον Απρίλιο του 2005 το Κογκρέσο καθαίρεσε τον Πρόεδρο Λούσιο Γκουτιέρες. Ο αντιπρόεδρος, Αλφρέδο Παλάσιο, πήρε τη θέση του και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τη διενέργεια των επόμενων εκλογών.

Πολιτικά Το Σύνταγμα προβλέπει τετραετή θητεία για τον Πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, και τα μέλη του Κογκρέσου. Η κυβέρνηση περιλαμβάνει 15 υπουργεία. Οι επαρχιακοί κυβερνήτες και οι σύμβουλοι, όπως οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι εκλέγονται άμεσα. Το Κογκρέσο συνέρχεται καθ' όλη τη διάρκεια του έτους εκτός από τον Ιούλιο και το Δεκέμβριο. Οι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου διορίζονται από το Κογκρέσο. Σήμερα Πρόεδρος (ο οποίος είναι αρχηγός κράτους και αρχηγός κυβερνήσεως) είναι ο Ραφαέλ Κορέα και Αντιπρόεδρος ο Λενίν Μορένο (αμφότεροι από τις 15 Ιανουαρίου του 2007).Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτικοί για εγγράμματα πρόσωπα ηλικίας από 18 ως και 65 ετών και προαιρετική για τους υπόλοιπους[4] .

135

Ισημερινός (χώρα)

136

Συνταγματικό δημοψήφισμα 2008 Ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα πέτυχε σημαντική νίκη με την έγκριση του νέου Συντάγματος, σε δημοψήφισμα, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008. Το νέο Σύνταγμα, το εικοστό στην Ιστορία της χώρας, εγκρίθηκε από τους πολίτες με υψηλό ποσοστό, που έφτασε το 63,9%, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα.[7] . Αποτελέσματα Επιλογή

Ψήφοι

Ναι

4.722.073

63,93

Όχι

2.075.764

28,10

Λευκά

55.071

0,75

Άκυρα

533.684

7,23

7.386.592

100,0

Σύνολο (συμμετοχή 75,72%)

Πηγή: Tribuno Supremo Electoral de Ecuador

[8]

Γενικές εκλογές 2009 Οι γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 26 Απριλίου του 2009. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έξω από τα εκλογικά κέντρα, ο Κορέα επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 51,7% των ψήφων[9] .O βασικός αντίπαλός του, Λούσιο Γκουτιέρες, πρώην πρόεδρος του Ισημερινού, έλαβε 28% και ο Αλβάρο Νομπόα 11,6%[10] . Οι πολίτες ψήφισαν ταυτόχρονα για την ανάδειξη των 124 μελών του Κογκρέσου[11] .

Αποτελέσματα προεδρικών εκλογών 2009 Υποψήφιοι - Κόμματα

Ψήφοι

Ραφαέλ Κορέα – Alianza PAIS

3.584.236

51,95%

Λούσιο Γκουτιέρες – Κόμμα Πατριωτική Κοινωνία 21η Μαΐου

1.948.167

28,24%

Άλβαρο Νομπόα – Θεσμικό Ανανεωτικό Κόμμα της Εθνικής Δράσης

789.021

11,44%

Μάρθα Ρολντός Μπουκαράμ – Δίκτυο Ηθικής και Δημοκρατίας/Ανεξάρτητο Κίνημα Δημοκρατικού Ρόλου

299.573

4,34%

Κάρλος Σανιάι δε λα Μπαστίδα – Κίνημα Χιλιοστής Νίκης

108.275

1,57%

Μέλμπα Χάκομε – Κίνημα Εύφορη Γη

93.280

1,35%

Ντιέγο Ντελγάδο Χάρα – Κίνημα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης

43.342

0,63%

Κάρλος Γκονσάλες Αλμπόρνος – Ανεξάρτητο Δίκαιο και Κίνημα Αλληλεγγύης

33.859

0,49%

Έγκυρα ψηφοδέλτια

6.899.753 100,00%

Λευκά

533.571

6,73%

Άκυρα

496.281

6,26%

7.929.605

—

Έγκυρα ψηφοδέλτια (συμμετοχή 75,29%)

Πηγή: CNE

[12]

Ισημερινός (χώρα)

137

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 2009 Κόμματα

Ψήφοι

Κίνημα PAIS (Movimiento PAIS)

% Έδρες

1.655.785 45,78

58–60

Πατριωτικό Κοινωνικό Κόμμα 21ης Ιανουαρίου (Partido Sociedad Patriótica 21 de Enero)

538.769

14,90

Σοσιαλιστικό Χριστιανικό Κόμμα (Partido Social Cristiano)

491.033

13,58

Κόμμα Εθνικής Δράσης για την Θεσμική Ανανέωση (Partido Renovador Institucional de Acción Nacional)

209.491

5,79

Κόμμα Ρολδοσιστών του Ισημερινού (Partido Roldosista Ecuatoriano)

148.846

4,12

Δημοκρατικό Λαϊκό Κίνημα (Movimiento Popular Democrático)

146.594

4,05

Ενωμένη Αριστερά (Δίκτυο Ηθικής και Δημοκρατίας/Ανεξάρτητο Κίνημα Δημοκρατικός Πόλος) (Izquierda Unida (Red Ética y Democracia/Movimiento Independiente Polo Democrático))

68.153

1,88

—

Κίνημα Εθνικού Δημοκρατικού Συνασπισμού (Movimiento Concertación Nacional Democrática)

66.937

1,85

Τοπικιστικό Κίνημα για την Εθνική Ενσωμάτωση (Movimiento Municipalista por la Integridad Nacional)

66.619

1,84

Δημοκρατική Αριστερά (Izquierda Democrática)

51.939

1,44

Πολυεθνικό Ενωτικό Κίνημα Πατσακουτίκ – Νέα Χώρα (Movimiento de Unidad Plurinacional Pachakutik – Nuevo País)

49.722

1,37

Κίνημα Εύφορη Γη (Movimiento Tierra Fertil)

32.327

0,89

—

Χριστιανική Δημοκρατική Ένωση (Unión Demócrata Cristiana)

30.224

0,84

Κίνημα για την Εθνική Συμφωνία (Movimiento de Acuerdo Nacional)

18.872

0,52

—

Κίνημα Νίκης Χίλιες Φορές (Movimiento Triunfo Mil)

12.463

0,34

—

Κίνημα για την Κοινωνική Ενσωμάτωση (Movimiento Integración Social)

12.060

0,33

—

Ανεξάρτητο Κίνημα Δικαιοσύνης και Αλληλεγγύης (Movimiento Independiente Justo y Solidario)

9.749

0,27

—

Εθνικό Κίνημα για Κοινωνική Συμφωνία (Movimiento Nacional por la Concertación Social)

7.173

0,20

—

Έγκυρα 3.616.756 100,00

Πηγή: CNE

[13]

, hoy.com.ec

Λευκά 1.372.165

23,86

Άκυρα

761.936

13,25

Σύνολο (συμμετοχή %) 5.750.857

—

[14]

Γεωγραφία Η χώρα αποτελείται από τρεις κύριες γεωγραφικές περιοχές, καθώς επίσης και από μια νησιωτική περιοχή στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στα δυτικά βρίσκεται η Κόστα (Costa), που περιλαμβάνει και την παράκτια περιοχή στον Ειρηνικό. Η περιοχή των υψιπέδων βρίσκεται στο κέντρο του κράτους. Η ανατολική ζώνη (Oriente) περιλαμβάνει τα τροπικά δάση της Αμαζονίας στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Τέλος, η νησιωτική περιοχή αποτελείται από τα νησιά Γκαλαπάγκος, περίπου 1.000 χλμ. δυτικά της ηπειρωτικής χώρας στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ισημερινός (χώρα)

138

Πρωτεύουσα του Ισημερινού είναι το Κίτο, και βρίσκεται στην επαρχία Πιτσίντσα στην ορεινή περιοχή. Η μεγαλύτερη πόλη της είναι το Γκουαγιακίλ, που βρίσκεται στην επαρχία Γκουάγιας στο Κόστα. Στα νότια του Κίτο βρίσκεται το Κοτοπάξι, ποτ αποτελεί έδρα φερώνυμης επαρχίας. Εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στη χώρα.

Επαρχίες Ο Ισημερινός διαιρείται σε είκοσι δύο επαρχίες: •

Azuay

•

Loja

•

Bolívar

•

Los Ríos

•

Cañar

•

Manabí

•

Carchi

•

Morona-Santiago

•

Chimborazo •

Napo

•

Cotopaxi

•

Orellana

•

El Oro

•

Pastaza

•

Esmeraldas

•

Pichincha

•

Galápagos

•

Sucumbíos

•

Guayas

•

Tungurahua

•

Imbabura

•

Zamora-Chinchipe

Οικονομία Η οικονομία της χώρας στηρίζεται στα έσοδα από το πετρέλαιο, όπως επίσης και στη γεωργία, στις πλούσιες περιοχές. Επειδή η χώρα εξάγει τα κύρια προϊόντα όπως το πετρέλαιο, οι μπανάνες, και οι γαρίδες, οι διακυμάνσεις στις τιμές της παγκόσμιας αγοράς μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική εσωτερική επίδραση. Η βιομηχανία είναι κατά ένα μεγάλο μέρος προσανατολισμένη στη συντήρηση της εγχώριας αγοράς. Τα οικονομικά προβλήματα της περιόδου του 1997-98 είχαν αποτέλεσμα την οικονομική και νομισματική κρίση του 1999. Η κρίση επιδεινώθηκε από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του καιρικού φαινομένου Ελ Νίνιο το 1997, της κατακόρυφης πτώσης στις τιμές του πετρελαίου το 1997-98, και της διαφαινόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 1997-98. Οι παράγοντες αυτοί οδήγησαν στη συρρίκνωση κατά 7,3% του ΑΕΠ, σε ετήσιο πληθωρισμό της τάξης του 52,2% και σε υποτίμηση (κατά 65%) του εθνικού νομίσματος το 1999. Στις 9 Ιανουαρίου του 2000, η κυβέρνηση του Προέδρου Χαμίλ Μαχουάντ εξήγγειλε την πρόθεσή της να υιοθετήσει το δολάριο ΗΠΑ ως επίσημο νόμισμα του Ισημερινού για να αντιμετωπίσει την τρέχουσα οικονομική κρίση. Έπειτα από ταραχές ο Μαχουάντ απομακρύνθηκε από την εξουσία και τον διαδέχθηκε ο Γκουστάβο Νομπόα. Ελήφθησαν νέα οικονομικά μέτρα και το 2000 η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει, με το ΑΕΠ να παρουσιάζει αύξηση κατά 1,9%. Εντούτοις, το 70% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και ο πληθωρισμός το 2000 παρέμενε υψηλός κατά 96,1%, αλλά το ποσοστό πληθωρισμού συνεχίζει να πέφτει. Ο μηνιαίος πληθωρισμός τον Φεβρουάριο του 2001 ήταν 2,9%. Στις 21 Νοεμβρίου του 2008 η Βραζιλία ανακάλεσε τον πρέσβη της στον Ισημερινό έπειτα από την αναστολή της αποπληρωμής δανείου προς την Τράπεζα Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης (BNDES) της Βραζιλίας και το αίτημά του Ισημερινού για διεθνή διαιτησία.[15] O πρόεδρος Κορέα ανακοίνωσε στις 12 Δεκεμβρίου του 2008 ότι η χώρα του αποφάσισε να αναστείλει την αποπληρωμή σχεδόν του 40% του διεθνούς χρέους της για τρίτη φορά σε 14 χρόνια, Ο Κορέα επικαλέστηκε παρατυπίες κατά τη διαπραγμάτευση της αποπληρωμής.[16] .

Ισημερινός (χώρα)

139

Δημογραφία Στον Ισημερινό ζουν κυρίως μιγάδες Αμερικανοί Ινδιάνοι και λευκοί (mestizo) σε ποσοστό 65%, Αμερικανοί ινδιάνικης καταγωγής σε ποσοστό 25%,ενώ οι υπόλοιποι είναι Ισπανοί και μαύροι. Το 66% του συνολικού πληθυσμού ζει στις πόλεις, σύμφωνα με στοιχεία για το 2008. Το προσδόκιμο ζωής υπολογίστηκε το 2009 στα 75,3 χρόνια για τον συνολικό πληθυσμό, 72,37 για τους άνδρες και 78,37 για τις γυναίκες[4] .

Θρησκεία Περίπου το 68% των κατοίκων ασπάζονται το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ασκεί και λαμβάνει μέρος σε εκκλησιαστικές εκδηλώσεις τακτικά. Αυξημένο είναι και το ποσοστό των Προτεσταντών Ευαγγελιστών. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά περιλαμβάνουν περισσότερα από 130 μέλη και παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις. Οι Μορμόνοι επίσης είναι πολλοί και υπάρχει μια μικρή (περίπου 1000 άτομα) μουσουλμανική μειονότητα. Οι Εβραίοι αριθμούν επίσης πάνω από 1.000 άτομα και είναι συνήθως γερμανικής προέλευσης.

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Πολιτισμός Ο πολιτισμός του Ισημερινού καθορίζεται από την πλειοψηφία των μιγάδων της χώρας, με δεδομένη την καταγωγή τους. Είναι ένα μίγμα ευρωπαϊκών και ινδιάνικων επιρροών που εμφορούνται με τα αφρικανικά στοιχεία που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους, οι οποίοι ήταν σκλάβοι. Διάσημοι άνθρωποι γεννήθηκαν στον Ισημερινό, όπως ζωγράφοι, αθλητές και μουσικοί.

Παραπομπές

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%99%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82_%28%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1%29 params=2_00_S_77_30_W_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%99%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82_%28%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1%29 params=0_15_0_S_78_35_0_W_type:city_scale:500000 [3] Συμπεριλαμβάνει τα νησιά Γκαλαπάγκος. [4] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ec. html) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=248& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [6] Ως το 2000 χρησιμοποιούνταν για νόμισμα το σούκρε. [7] Ναυτεμπορική (http:/ / www. naftemporiki. gr/ news/ static/ 08/ 09/ 29/ 1569704. htm), Ισημερινός. Συντριπτική νίκη του προέδρου Κορία στο δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος, 29 Σεπτεμβρίου 2008. [8] http:/ / app. tse. gov. ec/ resultadosrefe2008/ [9] Ecuador's Correa declares re-election victory (http:/ / news. yahoo. com/ s/ ap/ 20090426/ ap_on_re_la_am_ca/ lt_ecuador_elections_6), Associated Press, 27 Απριλίου 2009. [10] Rulers.org (http:/ / www. rulers. org/ 2009-04. html), Απρίλιος 2009. [11] 6 Correa claims re-election win in Ecuador (http:/ / news. yahoo. com/ s/ afp/ 20090426/ wl_afp/ ecuadorvote3rd_20090426230802), AFP, 27 Απριλίου 2009. [12] http:/ / 200. 107. 9. 67/ resultados2009/ [13] http:/ / app. cne. gov. ec/ resultados2009/ [14] http:/ / www. hoy. com. ec/ noticias-ecuador/ aliados-definen-posiciones-350471. html [15] Καθημερινή (http:/ / www. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_kathremote_1_21/ 11/ 2008_257243), Η Βραζιλία ανακαλεί τον πρεσβευτή της στον Ισημερινό, 21 Νοεμβρίου 2008.

Ισημερινός (χώρα) [16] Ναυτεμπορική, 12 Δεκεμβρίου 2008. Ισημερινός: Αναστολή της αποπληρωμής μέρους του χρέους της χώρας ανακοίνωσε ο πρόεδρος Κορέα

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Ισημερινός (http://www.ecuadors.org) • Νησιά Γκαλαπάγκος (http://www.darwinadventure.com) • Γκαλαπάγκος (http://www.galapagocruise.com/islands.html)

140

141

Καναδάς Καναδάς Συντεταγμένες: 56°00′N 109°00′W56.00, -109.00 [1]

Σημαία του Καναδά Εθνόσημο του Καναδά Εθνικό σύνθημα: Λατινικά: "A Mari Usque Ad Mare" (Από θάλασσα σε θάλασσα)'' Εθνικός ύμνος: O Canada - Ô Canada Ω Καναδά''

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Οττάβα 45°24′N 75°40′W45.4, -75.667 [2]

Μεγαλύτερη πόλη

Τορόντο

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά και Γαλλικά

Πολίτευμα

Ομοσπονδιακή Βασιλευομένη Δημοκρατία

Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ (Elizabeth II) Γενικός Κυβερνήτης Ντέιβιντ Λόιντ Τζόνστον Πρωθυπουργός Στήβεν Χάρπερ (Stephen Harper)

Καναδάς

142 Ανεξαρτησία Ενοποίηση Αποικιών Αναγνώριση Ισχύον Σύνταγμα

Από το Ηνωμένο Βασίλειο 1 Ιουλίου 1867 11 Δεκεμβρίου 1931 17 Απριλίου 1982

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

9.984.670 km2 (2η) 8,92% 8.893 χμ. 202.080[3] χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2010 • Απογραφή 2006 • Πυκνότητα

33.759.742[4] (36η) 31.612.897 3,35 κατ./km²

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2010) • Κατά κεφαλή

1.330,106 δις $[5] 45.888 $[5]

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2010) • Κατά κεφαλή

1.563,664 δις $[5] 39.034 $[5]

ΔΑΑ (2010)

0,888 (8η) – πολύ υψηλή

Νόμισμα

Καναδικό δολάριο ($) (CAD)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -3,5 έως -8) (UTC -2,5 ως -7)

Internet TLD

.ca

Κωδικός κλήσης

Ο Καναδάς είναι χώρα της Βόρειας Αμερικής, η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο. Βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό Ωκεανό και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Νοτίως συνορεύει με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Βορειοδυτικά συνορεύει με την Αλάσκα των Ηνωμένων Πολιτειών και εκτείνεται στον Αρκτικό Ωκεανό μέχρι τον Βόρειο Πόλο. Ως πρώην αποικία της Μεγάλης Βρετανίας, είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών και τυπικώς κεφαλή της χώρας είναι η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Γενικά Πρωτεύουσα του Καναδά είναι η Οττάβα. Εκεί έχουν την έδρα τους η Βουλή του Καναδά, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, τα Υπουργεία καθώς και σχεδόν όλες οι καναδικές κυβερνητικές υπηρεσίες.

Το μέγαρο Langevin Block στην Οττάβα, έδρα της Καναδικής Κυβέρνησης.

Ο Καναδάς είναι ουσιαστικά δημιούργημα Άγγλων και Γάλλων αποίκων που δεν θέλησαν να ακολουθήσουν την Αμερικανική Επανάσταση κατά του βρετανικού στέμματος. Εν αντιθέσει με τις ΗΠΑ, η ιστορία του Καναδά χαρακτηρίζεται από διαπραγματεύσεις, συνθήκες και συμβιβασμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και βίαια επεισόδια στην καναδική ιστορία.

Καναδάς Σήμερα ο Καναδάς είναι μία ανεπτυγμένη ομοσπονδιακή χώρα που αποτελείται από δέκα επαρχίες και τρία «εδάφη» (επικράτειες ή περιφέρειες) υπό ομοσπονδιακό έλεγχο. Επισήμως, κεφαλή του Καναδά είναι ο εκάστοτε βασιλέας της Βρετανίας, τον οποίο αντιπροσωπεύει ο Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά. Ουσιαστικά, την εξουσία στον Καναδά την έχει ο πρωθυπουργός της χώρας και η Καναδική Βουλή (αγγλ. Parliament of Canada, γαλλ. Parlement du Canada), η οποία αποτελείται από δύο σώματα: το Κοινοβούλιο (αγγλ. The House of Commons, γαλλ. la Chambre des communes) και την Γερουσία (αγγλ. The Senate, γαλλ. le Sénat). Τα 308 μέλη του Κοινοβουλίου εκλέγονται με απευθείας ψηφοφορία ανά τέσσερα με πέντε χρόνια, και ο κάθε βουλευτής αντιπροσωπεύει μία περιφέρεια και μόνο (μονοεδρικό σύστημα). Τα 105 μέλη της Γερουσίας είναι ισόβια και διορίζονται από τον Γενικό Κυβερνήτη του Καναδά, κατόπιν υποδείξεως του πρωθυπουργού. Το Κοινοβούλιο έχει νομοθετική εξουσία και η Γερουσία ελέγχει και επικυρώνει τους νόμους. Ο Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά διορίζεται από τον καναδό πρωθυπουργό για θητεία τεσσάρων ετών. Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού νέων μεταναστών που δέχεται κάθε χρόνο, ο Καναδάς αυτοχαρακτηρίζεται ως «πολυπολιτισμική κοινωνία». Τα αγγλικά και τα γαλλικά είναι οι δύο επισήμως αναγνωρισμένες γλώσσες της χώρας. Τα γαλλικά είναι η επίσημη γλώσσα της επαρχίας του Κεμπέκ, ενώ τα αγγλικά είναι η επίσημη γλώσσα σχεδόν όλου του υπόλοιπου Καναδά. Η επαρχία της Νέας Βρουνσβίκης είναι επισήμως δίγλωσση (αγγλικά και γαλλικά). Στα Βορειοδυτικά Εδάφη και στο Νούναβουτ επίσημες γλώσσες είναι τα αγγλικά και ορισμένες αυτόχθονες γλώσσες, όπως τα ινούκτικουτ που μιλούν οι αυτόχθονες Ινουίτ. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2010 τα 81,29 χρόνια (78,72 χρόνια οι άνδρες και 84 οι γυναίκες).[4]

Ιστορία Το όνομα της χώρας Η ονομασία της χώρας προέρχεται , κατά πάσα πιθανότητα, από την λέξη των αυτοχθόνων Ινδιάνων Χιούρον-Ιροκουά «kanata», που σημαίνει «χωριό» ή «καταυλισμός». Το 1535 , ο γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ εξέλαβε λανθασμένα την λέξη «kanata» ως τοπωνύμιο της περιοχής γύρω από την σημερινή Πόλη του Κεμπέκ και στους πρώτους χάρτες του σημείωσε με την ονομασία «Rivière du Canada» τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. Κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, η ονομασία Καναδάς προέρχεται από τα ισπανικά, μιας και οι ισπανοί χαρτογράφοι σημείωναν την περιοχή που δεν είχαν εξερευνήσει βορείως του Κόλπου του Μεξικού με τις λέξεις «acà nada» («εδώ τίποτα»).

Οι αυτόχθονες Πριν από την έλευση των ευρωπαίων αποίκων, ο σημερινός Καναδάς κατοικούνταν από αυτόχθονες φυλές (Ινδιάνους και Ινουίτ) και, προφανώς, την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν σύνορα στην Βόρεια Αμερική. Αρχαιολογικές έρευνες στον Καναδά έχουν φέρει στο φως ανθρώπινα δημιουργήματα ηλικίας μεγαλύτερης των 10.000 χρόνων. Σήμερα πιστεύεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Αμερικής — συνεπώς και του Καναδά — προέρχονται από την Ασία και ότι πέρασαν στην Αμερική από τον Βερίγγειο πορθμό που χωρίζει την Αλάσκα από την Σιβηρία. Εξαιτίας της έλλειψης γραφής, η ιστορία των πρώτων κατοίκων του Καναδά πριν από την έλευση των Ευρωπαίων ανήκει μάλλον στην προϊστορία και τους προφορικούς θρύλους. Οι φυλές που συνάντησαν οι Ευρωπαίοι όταν άρχισαν την συστηματική εποίκηση του Καναδά κατά τον 16ο αι. χωρίζονται χονδρικά σε έξι κύριες ομάδες: • οι Ινδιάνοι των Ατλαντικών παραλίων (Μικμάκ, κ.ά.)· • οι Ινδιάνοι του κεντρικού Καναδά (Ιροκουά, Χιούρον, κ.ά), που κατοικούσαν γύρω από τις Μεγάλες Λίμνες και κατά μήκος του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου·

143

Καναδάς • οι Ινδιάνοι των δασών (Κρι, Οτζίμπουα, κ.ά), που κατοικούσαν γύρω από τον κόλπο Χάντσον στα βόρεια του σημερινού Κεμπέκ, του Οντάριο και της Μανιτόμπας· • οι Ινδιάνοι των πεδιάδων (Σιου, κ.ά), που κατοικούσαν στις κεντρικές και βορειοδυτικές πεδιάδες του Καναδά· • οι Ινδιάνοι που κατοικούσαν στα δυτικά παράλια της χώρας (Χάιντα), κ.ά)· και τέλος • οι Ινουίτ (ή Εσκιμώοι), που κατοικούσαν στον Αρκτικό κύκλο από την Γροιλανδία έως την Σιβηρία. Πολλές από τις αυτόχθονες φυλές ασχολούνταν με την γεωργία και το ψάρεμα, όπως οι Μικμάκ, οι Χιούρον και οι Ινουίτ. Άλλοι πάλι, όπως οι Σιου ήταν νομάδες και ζούσαν με το κυνήγι του βίσονα. Δεν έλειπαν, βεβαίως και οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων φυλών. Οι διαμάχες αυτές πολλές φορές είχαν εξαιρετικά βίαιο χαρακτήρα, αλλά σχεδόν ποτέ κατακτητικό. Οι διάφορες ινδιάνικες φυλές προτιμούσαν τις ξαφνικές επιδρομές, π.χ. για να απαγάγουν γυναίκες από άλλες φυλές, παρά τις μάχες για την κατάκτηση ξένων εδαφών. Μετά την άφιξη των Ευρωπαίων, η βίαιη εκδίωξη των αυτοχθόνων από τα εδάφη τους για να τα πάρουν οι νέοι έποικοι είχε ως αποτέλεσμα να ενταθούν οι διαμάχες μεταξύ των αυτοχθόνων και οι συγκρούσεις τους να γίνονται πλέον με κατακτητικούς σκοπούς. Για παράδειγμα, οι Χιούρον συντάχθηκαν με τους γάλλους εποίκους, ενώ οι φιλοπόλεμοι Ιροκουά (ή Μοχώκ) συντάχθηκαν με το μέρος των Άγγλων. Οι Μοχώκ τελικά κατέστρεψαν και διεσκόρπισαν όλες τις κοινότητες των Χιούρον περί το 1650. Σήμερα, ο Καναδάς αναγνωρίζει ως αυτόχθονες περίπου 600 «Πρώτα Έθνη» ή Ινδιάνους, τους Ινουίτ (άλλοτε αποκαλούνταν «Εσκιμώοι») και τους Μετί (φυλή μιγάδων που προέκυψε από την επιμειξία Ινδιάνων και λευκών — κυρίως γάλλων — αποίκων). Ο σημερινός πληθυσμός των αυτοχθόνων του Καναδά φτάνει το ένα εκατομμύριο περίπου. Οι αυτόχθονες ζητούν να δημιουργήσουν δική τους κυβέρνηση που θα έχει δικαιοδοσία στα θέματα που τους απασχολούν: διεκδίκηση εδαφών, κοινωνικά προβλήματα, κ.λπ. Στις 12 Ιουνίου του 2008 ο Καναδάς ζήτησε επίσημα συγνώμη για την πολιτική του απέναντι στους Ινδιάνους της Αμερικής. [6]

Οι Ευρωπαίοι άποικοι Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πάτησαν το πόδι τους σε καναδικό έδαφος ήταν θαλασσοπόροι Βίκιγκ, οι οποίοι έφτιαξαν καταυλισμούς περί το 1000 μ.Χ. στον Όρμο των Λιβαδιών (L'Anse aux Meadows) της Νέας Γης. Οι πρώτες βρετανικές αξιώσεις σε καναδικά εδάφη χρονολογούνται από το 1497, όταν ο ιταλός θαλασσοπόρος Τζιοβάννι Καμπότο, γνωστός και με το όνομα Τζων Κάμποτ, εξερεύνησε για λογαριασμό του βρετανικού στέμματος τις ακτές της «Νέας Γης», αν και δεν είναι εξακριβωμένο αν πρόκειται για την σημερινή Νέα Γη, την Νέα Σκωτία ή τις ακτές της Πολιτείας του Μέιν. Αρχίζοντας από το καλοκαίρι του 1534, ο γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ πραγματοποίησε τρεις αποστολές για να εξερευνήσει τις εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου. Το 1583, ο Χάμφρεϋ Γκίλμπερτ κήρυξε την Νέα Γη «υπερπόντια αποικία» του βρετανικού στέμματος. Η πρώτη απόπειρα εποικισμού του Καναδά έγινε το 1604 με πρωτοβουλία του γάλλου θαλασσοπόρου Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν (Samuel de Champlain) στην Νήσο του Τιμίου Σταυρού (Isle de Ste-Croix, σήμερα Dochet Island), ένα μικρό νησί στην προέκταση των συνόρων μεταξύ Νέας Βρουνβίκης και Πολιτείας του Μέιν. Όμως ο χειμώνας ήταν αναπάντεχα βαρύς, και σχεδόν οι μισοί από τους άπειρους νέους εποίκους πέθαναν από τις κακουχίες. Τον επόμενο χρόνο, οι εναπομείναντες πρώτοι έποικοι καθώς νέοι έποικοι από την Γαλλία πήγαν να εγκατασταθούν στην σημερινή Νέα Σκωτία, όπου ίδρυσαν το λιμάνι Πορ Ρουαγιάλ (Port-Royal). Το 1608 οι Γάλλοι ίδρυσαν την Πόλη του Κεμπέκ και έτσι άρχισε να σχηματίζεται η αποικία της Νέας Γαλλίας, που αποτελούνταν από τον «Καναδά», δηλ. τις παρόχθιες περιοχές του ποταμού Αγίου Λαυρεντίου και την Ακαδία, δηλ. την σημερινή Νέα Σκωτία (αργότερα στην Νέα Γαλλία προστέθηκαν οι παρόχθιες περιοχές του Μισσισσιππή και η Λουιζιάννα). Ας σημειωθεί πως οι σημερινοί Ακαδιανοί ή Ακάδες είναι απόγονοι των πρώτων γάλλων εποίκων.

144

Καναδάς

145

Τον ίδιο καιρό που οι Γάλλοι άρχιζαν την εποίκιση στην Νέα Γαλλία, οι Βρετανοί άρχισαν να ιδρύουν αποικίες στα παράλια του Ατλαντικού νοτίως της Νέας Σκωτίας και τριγύρω από τον Κόλπο του Χάντσον. Το 1668, ιδρύθηκε η βρετανική «Εταιρεία του Κόλπου Χάντσον» (Hudson's Bay Company), στην οποία παραχωρήθηκε το μονοπώλιο της εμπορίας γουναρικών από τις περιοχές γύρω από τον ομώνυμο κόλπο.

Ο θάνατος του στρατηγού Γουλφ, πίνακας του Benjamin West, που παριστάνει το θάνατο του βρετανού στρατηγού Γουλφ μετά την νίκη του στην μάχη των Πεδίων του Αβραάμ.

Η επέκταση των εποικισμών, αλλά και ο ανταγωνισμός των ευρωπαϊκών μητροπολιτικών κρατών, οδήγησε τελικά σε συγκρούσεις μεταξύ των βρετανών και των γάλλων εποίκων. Οι συγκρούσεις άρχισαν το 1689 και το 1713, με την συνθήκη της Ουτρέχτης, η Γαλλία παραχώρησε την Νέα Γη, τον Κόλπο του Χάντσον και την μισή Ακαδία. Το 1755, οι Βρετανοί εκδίωξαν διά της βίας τους γαλλόφωνους (ακαδιανούς) εποίκους, επειδή οι τελευταίοι έποικοι αρνήθηκαν να ορκιστούν υποταγή στο βρετανικό στέμμα.

Το καλοκαίρι του 1759, οι Βρετανοί άρχισαν την πολιορκία της Πόλης του Κεμπέκ, ενώ η μητροπολιτική Γαλλία παρακολουθούσε μάλλον αδιάφορα τις εξελίξεις. Στις 13 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ο γαλλικός στρατός ηττήθηκε από τους Βρετανούς στα Πεδία του Αβραάμ, ένα υψίπεδο λίγο έξω από την Πόλη του Κεμπέκ, και έτσι όλος ο γαλλικός Καναδάς έπεσε στα χέρια των Βρετανών. Η υποταγή της Νέας Γαλλίας στην Βρετανία επισημοποιήθηκε το 1763 με την συνθήκη των Παρισίων. Εντούτοις, το 1774, το Βρετανικό Κοινοβούλιο, με ειδική νομοθετική πράξη (The Quebec Act), αναγνώρισε ορισμένα θρησκευτικά και άλλα δικαιώματα στους καθολικούς γάλλους εποίκους (ενώ ταυτοχρόνως απαγόρευσε την εκλογή τοπικών κυβερνήσεων στις αποικίες της Βρετανίας στην Βόρεια Αμερική, πράξη που είχε ως αποτέλεσμα την κήρυξη της Αμερικανικής Επανάστασης λίγα καιρό αργότερα). Στα χρόνια της Αμερικανικής Επανάστασης, αλλά και μέχρι μερικά χρόνια αργότερα, περίπου 50.000 φιλοβασιλικοί βρετανοί έποικοι πέρασαν από τις δεκατρείς επαναστατημένες αποικίες στα εδάφη του Καναδά. Για να τακτοποιήσει τους νέους εποίκους, η Βρετανία ίδρυσε το 1784 την αποικία (μετέπειτα επαρχία) της Νέας Βρουνσβίκης αποσπώντας εδάφη από την Νέα Σκωτία, ενώ το 1791 διαίρεσε το Κεμπέκ σε Ανώτερο (σημερινό Οντάριο)και Κατώτερο Καναδά (σημερινό Κεμπέκ). Η υπογραφή της Συνθήκης της Γάνδης στις 24 Δεκεμβρίου 1844. Το 1812, οι ΗΠΑ προσπάθησαν με πόλεμο να προσαρτήσουν στα εδάφη τους τις βρετανικές αποικίες του Καναδά. Ο πόλεμος έληξε χωρίς νικητές και ηττημένους με την Συνθήκη της Γάνδης τον Δεκέμβριο του 1814. Ωστόσο, κατά την διάρκεια του πολέμου, οι Αμερικανοί πυρπόλησαν το Γυορκ (σημερινό Τορόντο, Απρίλιος 1813) και οι Βρετανοί/Καναδοί πυρπόλησαν την Ουάσιγκτον (Αύγουστος 1814).

Καναδάς

146

Η διαφθορά στους κόλπους της αποικιακής κυβέρνησης του Καναδά, είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν δύο επαναστάσεις το 1837: μία στο Τορόντο με αρχηγό τον Γουίλλιαμ Λάιον Μακένζι (William Lyon Mackenzie), και μία στον γαλλόφωνο Κατώτερο Καναδά με αρχηγό τον Λουί Ζοζέφ Παπινώ (Louis-Joseph Papineau), ηγέτη του Πατριωτικού Κόμματος (κατά μίμηση των αμερικανών «Πατριωτών» που οδήγησαν τις ΗΠΑ στην ανεξαρτησία). Το 1840, προκειμένου να αφομοιωθούν οι Γαλλοκαναδοί από τον αγγλόφωνο Καναδά, η Βρετανία συνένωσε τον Ανώτερο και Κατώτερο Καναδά σε μία επαρχία με την ονομασία Ηνωμένη Επαρχία του Καναδά. Το 1848, η Βρετανία ίδρυσε την αποικία της Βρετανικής Κολομβίας και τον επόμενο χρόνο ίδρυσε την αποικία της Νήσου Βανκούβερ.

Η Καναδική Συνομοσπονδία

Οι πρωθυπουργοί του Καναδά της περιόδου 1867–1907.

Στα μέσα του 19ου αι., η Βρετανία θέλησε να απαλλαγεί από το κόστος της φύλαξης των αποικιών της στην Βόρεια Αμερική, χωρίς ωστόσο να χάσει τα κυριαρχικά δικαιώματα. Ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο ήταν να δημιουργηθεί μία αυτόνομη συνομοσπονδία των βρετανικών αποικιών υπό την κηδεμονία του βρετανικού στέμματος. Έτσι, την 1η Ιουλίου του 1867, η Ηνωμένη Επαρχία του Καναδά (Οντάριο και Κεμπέκ), η Νέα Σκωτία και η Νέα Βρουνσβίκη συνενώθηκαν σε μία συνομοσπονδία υπό την ονομασία «Κτήση του Καναδά» (Dominion of Canada) και πρώτο πρωθυπουργό τον Τζων Μακντόναλντ

(John Macdonald, 1822–1892). Στην συνομοσπονδία προστέθηκαν αργότερα οι υπόλοιπες επαρχίες και ομοσπονδιακά εδάφη που συνθέτουν τον σημερινό Καναδά. Το 1870, από εδάφη που κατείχε η Εταιρεία του Κόλπου Χάντσον δημιουργήθηκε η επαρχία της Μανιτόμπας, μετά την εξέγερση των μιγάδων Μετί εναντίον των λευκών εποίκων και της κεντρικής καναδικής κυβέρνησης. Το 1871, η Βρετανική Κολομβία προσχώρησε στην καναδική συνομοσπονδία, αφού προηγουμένως η καναδική κυβέρνηση ανέλαβε να πληρώσει τα χρέη της δυτικής αποικίας. Παρομοίως, με οικονομικά ανταλλάγματα, δύο χρόνια αργότερα προσχώρησε στον Καναδά και η Νήσος του Πρίγκηπα Εδουάρδου. Οι επαρχίες Αλμπέρτα και Σασκάτσουαν δημιουργήθηκαν το 1905 από περιοχές που έως τότε ανήκαν στα Βορειοδυτικά Εδάφη του Καναδά. Η τελευταία επαρχία που προσαρτήθηκε στον Καναδά ήταν η Νέα Γη, η οποία παρέμεινε βρετανική αποικία έως το 1949.

Καναδάς

147

Σημαία

Επαρχία

Πρωτεύουσα

Εισδοχή στην Συνομοσπονδία

Χρονική Ζώνη (UTC)

Βρετανική Κολομβία

Βικτωρία

1871

-8 έως -7

Αλμπέρτα

Έντμοντον

1905

-7

Σασκάτσουαν

Ρεγγίνα

1905

-7

Μανιτόμπα

Γουίνιπεγκ

1870

-6

Οντάριο

Τορόντο

1867

-6 έως -5

Κεμπέκ

Πόλη του Κεμπέκ

1867

-5 έως -4

Νέα Βρουνσβίκη

Φρέντρικτον

1867

-4

Νέα Σκωτία

Χάλιφαξ

1867

-4

Νήσος του Πρίγκηπα Εδουάρδου

Σαρλοττάουν

1873

-4

Νέα Γη και Λαμπραντόρ

Άγιος Ιωάννης

1949

-4 έως -3,5

Ομοσπονδιακά εδάφη

Πρωτεύουσα

Εισδοχή στην Συνομοσπονδία

Χρονική Ζώνη (UTC)

Γιούκον

Γουάιτχορς

1898

-8

Βορειοδυτικά Εδάφη

Γελοουνάιφ

1870

-7

Νούναβουτ

Ικάλουιτ

1999

-7, -6, -5,

Ο σύγχρονος Καναδάς Από τις αρχές του 20ού αι., ο Καναδάς άρχισε να αναπτύσσεται ταχύτατα. Νέοι μετανάστες από την Ουκρανία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ελλάδα και από όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες συνέβαλαν στην ανάπτυξη των καναδικών πεδιάδων, αλλά και στην ανάπτυξη των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Καναδοί πολέμησαν στο πλευρό της Αντάντ, αλλά υπό δική τους διοίκηση, και διακρίθηκαν για την ανδρεία τους στις Συνοπτικός πολιτικός χάρτης του Καναδά. μάχες της Υπρ (22 Απριλίου 1915) και του Βιμύ (19 Απριλίου 1917). Έτσι το 1919, ο Καναδάς έγινε ανεξάρτητο μέλος της Κοινωνίας των Εθνών. Το 1926 η Βρετανία αναγνώρισε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Καναδά και ακολούθησε η επίσημη συνταγματική πράξη του 1931, γνωστή και ως Statute of Westminster. Η αναγνώριση της καναδικής υπηκοότητας ως ανεξάρτητης της βρετανικής έγινε το 1947, αλλά το βρετανικό κοινοβούλιο διατήρησε για αρκετά χρόνια ακόμα το δικαίωμα να επικυρώνει αλλαγές στο καναδικό σύνταγμα. Το 1982, ο πρωθυπουργός του Καναδά, Πιέρ Έλλιοτ Τρυντώ έφερε το καναδικό σύνταγμα στον πλήρη έλεγχο του καναδικού κοινοβουλίου με την

Καναδάς νομοθετική πράξη που ονομάστηκε Canada Act. Τα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σημαδεύτηκαν από μία νέα ώθηση στην ανάπτυξη της καναδικής οικονομίας και κοινωνίας, αλλά και από την συνεχιζόμενη αστάθεια ως προς την θέση του Κεμπέκ στην καναδική συνομοσπονδία. Νέοι ευρωπαίοι μετανάστες κατά την περίοδο 1950–1980 και μετανάστες από την Ασία, την Αφρική, κ.ά. κατά τα πιο πρόσφατα χρόνια άλλαξαν σημαντικά την γαλλοβρετανική εικόνα του Καναδά. Το 1947 έκανε την εμφάνισή του το δημόσιο σύστημα υγείας του Καναδά, το οποίο αποτέλεσε πρότυπο για τα Η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ (L'Assemblée Nationale du Québec). συστήματα υγείας πολλών δυτικών χωρών. Από την κρίση στο Σουέζ το 1956 και έκτοτε, ο Καναδάς έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ. Η εθνική ταυτότητα του Καναδά άρχισε να παίρνει νομική μορφή από την δεκαετία του 1950. Το 1957, το Καναδικό Κοινοβούλιο ψήφισε νόμο για την καναδική υπηκοότητα — μέχρι τότε οι πολίτες του Καναδά θεωρούνταν «βρετανοί υπήκοοι» («British subjets»/«Sujets britanniques»). Από το 1965, ο Καναδάς έχει για επίσημη σημαία ένα κόκκινο φύλλο από σφένδαμο με δύο κόκκινες λωρίδες εκατέρωθεν οι οποίες συμβολίζουν τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Από το 1969 ο Καναδάς είναι επισήμως δίγλωσση χώρα, πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες λειτουργούν στα αγγλικά και στα γαλλικά. Ωστόσο, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γαλλόφωνοι κάτοικοι του Κεμπέκ, μετά από τρεις αιώνες ως πολίτες β΄ κατηγορίας υπό την κηδεμονία της Καθολικής Εκκλησίας, αποφάσισαν να ζητήσουν με πιο δυναμικό τρόπο τα δικαιώματά τους. Η λεγόμενη «Ήσυχη Επανάσταση» κατά την δεκαετία του 1960, άλλαξε κατά πολύ την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στο Κεμπέκ. Τον ίδιο καιρό έκανε την εμφάνισή της η τρομοκρατική ομάδα «Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Κεμπέκ» (Front pour la Libération du Québec ή FLQ). Τον Οκτώβριο του 1970, το FLQ δολοφόνησε τον επαρχιακό υπουργό Εργασίας, Πιέρ Λαπόρτ (Pierre Laporte), και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Πιέρ Έλλιοτ Τρυντώ επενέβη δυναμικά κηρύσσοντας στρατιωτικό νόμο. Το 1976, στις επαρχιακές εκλογές στο Κεμπέκ, πρώτο κόμμα βγήκε το εθνικιστικό Κεμπεκιώτικο Κόμμα (Parti québecois) και το 1980 διεξήχθη δημοψήφισμα για την απόσχιση της επαρχίας από τον Καναδά. Παρόμοιο δημοψήφισμα έγινε και το 1995, αλλά και στα δύο το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό για τους υποστηρικτές της ανεξαρτητοποίησης του Κεμπέκ.

Πολιτικά Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Βουλευτικές εκλογές του 2008 Στις πρόωρες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 14 Οκτωβρίου του 2008 το Συντηρητικό Κόμμα του Στήβεν Χάρπερ κέρδισε νίκη με 37% των ψήφων και 144 έδρες, επί συνόλου 308 στη Βουλή. Δεν κατάφερε όμως να εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Οι Φιλελεύθεροι κατέλαβαν 74 έδρες, ενώ το αυτονομιστικό Μπλοκ έφτασε τις 50 περίπου έδρες και οι Πράσινοι δεν εξέλεξαν κανέναν βουλευτή. Η συμμετοχή ήταν η μικρότερη στην ιστορία της Συνομοσπονδίας και ήταν της τάξης του 58,3% έναντι 64,7% το 2006, οπότε και είχαν διεξαχθεί οι προηγούμενες εκλογές[7] . Στις 4 Δεκεμβρίου του 2008 ανεστάλη η λειτουργία του κοινοβουλίου μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου προκειμένου να μην κατατεθεί η πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης που πρότεινε η αντιπολίτευση. Την αναστολή ζήτησε και έλαβε από τη γενική κυβερνήτη Μισέλ Ζαν ο πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ, φοβούμενος για κατάρρευση της κυβέρνησής του.[8]

148

Καναδάς

149

Αποτελέσματα Κόμμα

Αρχηγός κόμματος

Υποψήφιοι

Έδρες

Λαϊκή ψήφος

Διάλυση % εκλογές εκλογές % Κοινοβουλίου Ποσοστό 2006 2008 εδρών

Ψήφοι

% % Μεταβολή ψήφων

μεταβολής

Συντηρητικοί

Στήβεν Χάρπερ

307

124

127

143

Φιλελεύθεροι

Στεφάν Ντιόν

3071

103

-20,0% 24,6% 3.629.990 26,23%

-4,0%

Μπλοκ Κεμπεκουά

Ζιλ Ντικέπ

+4,2% 16,2% 1.379.565 9,98%

-0,50%

Νέοι Δημοκράτες

Τζακ Λέιτον

308

Πράσινοι

Ελίζαμπεθ Μέι

303

-100%

940.747

6,95%

+2,47%

Ανεξάρτητοι και μη προσκείμενοι σε κόμμα

711

-33,3%

0,6%

89.524

0,65%

+0,10%

Χριστιανική Κληρονομιά Ρον Γκρέι

26.722

0,2%

+0,01%

Κομμουνιστικό Κόμμα Άννα ντι του Καναδά Κάρλο (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)

8.753

0,1%

Απελευθερωτικό Κόμμα

Ντένις Γιανγκ

7.382

0,1%

Προοδευτικοί Καναδοί

Σίνκλερ Στήβενς

5.920

0,0%

Κομμουνιστές

Μιγκουέλ Φιγκουερόα

3.639

0,0%

Καναδική Δράση

Κόνι Φόγκαλ

3.508

0,0%

Μαριχουάνα

Μπλερ Λόνγκλι

2.319

0,0%

Neorhino.ca

Φρανσουά Γκουρντ

2.263

0,0%

Πρώτα η Νέα Γη και το Λαμπραντόρ

Τόμας Β. Χίκεϊ

1.801

0,0%

Εθνικό Κόμμα Πρώτα Όλοι οι Λαοί

Μπάρμπαρα Γουόρντλοου

1.640

0,0%

Περιβαλλοντικός Λιζ Γουάιτ Συνασπισμός για τα Ζώα

529

0,0%

Λιγότερη Δουλειά

Κόνραντ Σμιντ

423

0,0%

Δυτικό Μπλοκ

Ντάουγκ Κρίστι

195

0,0%

+12,6% 46,4% 5.205.334 37,64% +1,37%

+23,3% 12,0% 2.517.075 18,19% +0,79%

Καναδάς

Πολιτική Δύναμη του Λαού

150 Ροζέ Πουασόν

Κενές

308

100

185

0,0%

Σύνολο

1601

Πηγές: Elections Canada

[9]

& Party Standings

[10]

308

(στοιχεία για το 2006), [11]

[11]

(στοιχεία για το 2008 )

Η Λέσλι Χιουζ από το Kildonan—St. Paul ήταν υποψήφια με τους Φιλελεύθερους (πήρε το χρίσμα), έχασε ωστόσο την κομματική

στήριξη μετά τη λήξη της προθεσμίας για την παρουσίαση των υποψηφιοτήτων από τα κόμματα και συνέχισε να κατέρχεται ως [12] [13] ανεξάρτητη. Αναφέρεται εδώ με το Φιλελεύθερο Κόμμα.

Περιλαμβάνει τους υποψηφίους του NDP Τζούλιαν Γουέστ από το Saanich—Gulf Islands και Άντριου Μακ Κίβερ από το Durham, οι

οποίοι αποσύρθηκαν αλλά τα ονόματά τους συμπεριλήφθησαν στις εκλογές.

Γεωγραφία Ο Καναδάς είναι η δεύτερη πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, με συνολική έκταση εκατονταπλάσια της έκτασης της Ελλάδας. Η ακτογραμμή των ανατολικών επαρχιών του Καναδά παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία: από αμμώδεις παραλίες με μεγάλη παλίρροια (Κόλπος του Φάντυ, Νέα Βρουνσβίκη) έως απόκρημνες απρόσιτες ακτές, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα θαλασσοπούλια. Ο Άγιος Λαυρέντιος (ποταμός) αποτελεί την πλωτή δίοδο που ενώνει τις Μεγάλες Λίμνες της Βόρειας Αμερικής με τον Ατλαντικό ωκεανό. Οι εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου ήταν παλαιότερα πολύ πλούσιες Οι εντυπωσιακοί καταρράκτες του Νιαγάρα. σε ψάρι, κυρίως μπακαλιάρο, όμως η απερίσκεπτη υπεραλίευση κατά τον 20ο αι. οδήγησε σε σημαντική ελάττωση των αλιευμάτων και σε απαγόρευση της αλιείας. Στην περιοχή συχνάζουν φάλαινες, και αυτό αποτελεί πόλο έλξης τουριστών. Από γεωγραφικής άποψης, οι ανατολικές επαρχίες του Καναδά και το Κεμπέκ χαρακτηρίζονται από πεδιάδες τις οποίες κοσμούν πολλά ποτάμια και λίμνες καθώς τα χαμηλά Απαλλάχια όρη. Στο Οντάριο, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να δει τους εντυπωσιακούς καταρράκτες του Νιαγάρα απ’ όπου τα νερά της λίμνης Ήρι (ή Έρι) χύνονται στην λίμνη Οντάριο. Βορειοδυτικά της λίμνης Ήρι βρίσκεται η λίμνη Χιούρον, και δυτικά της λίμνης Χιούρον βρίσκεται η λίμνη Σουπήριορ (Ανωτέρα). Στην περιοχή του Σάντμπερυ, περίπου 300 χλμ. ΒΔ του Τορόντο έχουν βρεθεί μοναδικά κοιτάσματα νικελίου.

Καναδάς

Δυτικά του Οντάριο, απλώνονται οι μεγάλες καναδικές πεδιάδες: Μανιτόμπα, Σασκάτσουαν και Αλμπέρτα, περιοχές που στα χρόνια των Ινδιάνων διέτρεχαν οι βίσoνες και που στα νεότερα χρόνια έγιναν ο σιτοβολώνας της Υφηλίου. Σήμερα, η Αλμπέρτα γνωρίζει μια νέα οικονομική άνθηση χάρη στην εξαγωγή πετρελαίου από βιτουμενιούχους γαιάνθρακες στα βόρεια της επαρχίας. Στα δυτικά σύνορα της Αλμπέρτας αρχίζουν τα Βραχώδη όρη, φυσικό σύνορο ανάμεσα στην Αλμπέρτα και την Βρετανική Κολομβία. Η επαρχία της Βρετανικής Το Όρος Λόγκαν στο Γιούκον, με την κύρια κορυφή του στα Κολομβίας χαρακτηρίζεται από τα υπέροχα βουνά αριστερά. Με ύψος 5.959 μέτρων, είναι το υψηλότερο σημείο του Καναδά και το δεύτερο υψηλότερο της Βόρειας Αμερικής. της, τα δάση με τα αιωνόβια δέντρα και τις πολυδαίδαλες ακτές της. Στο Βανκούβερ, την δυτική μεγαλούπολη του Καναδά που είναι χτισμένη στην είσοδο ενός φυσικού λιμανιού απέναντι από την Νήσο Βανκούβερ, σπανίως χιονίζει γιατί το κλίμα της επηρεάζεται από το ρεύμα Κούρο Σίβο του Ειρηνικού ωκεανού. Στα βόρεια εδάφη του Καναδά το κλίμα είναι πολικό, με πολύ μικρά καλοκαίρια και χαμηλή βλάστηση (τούνδρα). Στα τέλη του 19ου αι., το Γιούκον έγινε γνωστό από τους χρυσοθήρες που έτρεχαν να κάνουν την τύχη τους στις όχθες του ομώνυμου ποταμού. Τα τελευταία χρόνια τα βόρεια εδάφη του Καναδά γνωρίζουν σημαντική οικονομική ανάπτυξη εξαιτίας της ανακάλυψης κοιτασμάτων διαμαντιών.

Οικονομία Η οικονομία του Καναδά βασίζονταν για πολλά χρόνια στις άφθονες πρώτες ύλες: γούνες, ξυλεία, αλιεύματα (π.χ. μπακαλιάρος), γεωργικά προϊόντα (σιτάρι, κ.ά), και μεταλλεύματα. Στις αρχές του 20ου αι., ο κεντρικός Καναδάς έγινε ο μεγαλύτερος σιτοβολώνας του δυτικού κόσμου, ενώ το Οντάριο και το Κεμπέκ άρχισαν να αναπτύσσεται βιομηχανικά. Εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων, αεροσκαφών και μηχανημάτων δημιουργήθηκαν στην περιοχή από το Ουίνσδορ έως την Πόλη του Κεμπέκ για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του Καναδά και των συμμάχων του κατά τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Πολλά από τα εργοστάσια αυτά εξακολουθούν να λειτουργούν μέχρι σήμερα, αλλά τα τελευταία χρόνια η μεταποιητική βιομηχανία του Καναδά έχει αρχίσει να φθίνει. Σήμερα, η πλειονότητα των Καναδών απασχολείται στον τομέα των υπηρεσιών (υγεία, εκπαίδευση, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, δημόσια διοίκηση, κ.λπ.). Ο βιομηχανικός τομέας στο Κεμπέκ και το Οντάριο παρουσιάζει κάμψη, εξαιτίας της μείωσης των πωλήσεων των αμερικανικών αυτοκινήτων, της μείωσης των πωλήσεων αεροσκαφών, αλλά και εξαιτίας της μεταφοράς πολλών βιομηχανιών (π.χ. βιομηχανίες ένδυσης) σε χώρες της Ασίας με φθηνό κόστος εργασίας. Η Αλμπέρτα και η Νέα Γη γνωρίζουν μία νέα οικονομική ανάκαμψη εξαιτίας του πετρελαίου που παράγουν. Ανάκαμψη γνωρίζει και η οικονομία του Βόρειου Καναδά, εξαιτίας της ανακάλυψης κοιτασμάτων διαμαντιών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο Καναδάς είναι μία από τις χώρες με την μεγαλύτερη παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από υδατοπτώσεις. Επιπλέον, ο Καναδάς είναι πρωτοπόρος στην παραγωγή ουρανίου (στο Σασκάτσουαν λειτουργούν μεταλλεία ουρανίου) και στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικούς σταθμούς (τεχνολογία «Candu»).

151

Καναδάς

152

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Πολιτισμός Αρχίζοντας από την εποχή των Ινδιάνων και φθάνοντας ως τις ημέρες μας, ο Καναδάς αποτελεί ένα μωσαϊκό πολιτισμών. Προφανώς στην πολιτιστική εξέλιξη της χώρας, ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι γάλλοι και βρετανοί έποικοι. Η πρώτη πολιτιστική άνθηση του Καναδά έγινε στις αρχές του 20ου αι., ταυτόχρονα με την μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Τότε δημοσιεύθηκαν τα γαλλικά ποιήματα του Εμίλ Νελλιγκάν (Émile Nelligan, 1879–1941) και τα αγγλικά ποιήματα του Τζων Μακρέι (John McCrae, 1872–1918). Στα νεότερα χρόνια, οι συγγραφείς και καλλιτέχνες του Καναδά — τόσο οι γαλλόφωνοι όσο και οι αγγλόφωνοι — προσπαθούν να διαμορφώσουν μία δική τους θέση στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους καναδούς συγγραφείς και καλλιτέχνες κατέχουν • η γαλλόφωνη συγγραφέας Γκαμπριέλ Ρουά (Gabrielle Roy, 1909–1983) • η γαλλόφωνη συγγραφέας Αντονίν Μαγιέ (Antonine Maillet, 1929– )

Η κεντρική είσοδος της Εθνικής Πινακοθήκης του Καναδά στην Οττάβα. Το υπερσύγχρονο κτίριο συνδυάζει το γυαλί με γραμμές γοτθικού ρυθμού.

• ο γαλλόφωνος πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας Ζακ Φερρόν (Jacques Ferron, 1921–1985) • ο γαλλόφωνος θεατρικός συγγραφέας Μισέλ Τραμπλαί (Michel Tremblay, 1942– ) • • • • • • • • • •

η γαλλόφωνη (αν και αγγλικής καταγωγής) συγγραφέας Νάνσυ Χιούστον (Nancy Huston, 1953– ) η αγγλόφωνη πολυβραβευμένη συγγραφέας Μάργκαρετ Άτγουντ (Margaret Atwood, 1939– ) ο αγγλόφωνος ποιητής, πεζογράφος και τροβαδούρος Λέοναρντ Κόεν (Leonard Cohen, 1934– ) ο αρμένικης καταγωγής φωτογράφος πορτρέτων Γιουσούφ Καρς (Yousuf Karsh, 1908–2002) ο ινδιάνικης καταγωγής γλύπτης και κοσμηματοποιός Μπιλ Ρηντ (Bill Reid, 1920–1998) οι νεοϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι της Ομάδας των Επτά (Group of Seven) η Συμφωνική Ορχήστρα του Μόντρεαλ οι ακροβάτες του «Τσίρκου του Ήλιου» (Cirque du soleil) ο βραβευμένος με Όσκαρ γαλλόφωνος σκηνοθέτης Ντενύ Αρκάν (Denys Arcand, 1941– ) οι δημοφιλείς τραγουδιστές της ποπ/ροκ Νηλ Γιανγκ (Neil Young, 1945– ), Μπράιαν Άνταμς (Bryan Adams, 1959– ), Τζόνι Μίτσελ (Joni Mitchell, 1943– ) και Σελίν Ντιόν (Céline Dion, 1968– ).

Καναδάς

Έλληνες μετανάστες στον Καναδά Ο πρώτος Έλληνας που πάτησε το πόδι του σε καναδικό έδαφος θρυλείται πως ήταν ο Ιωάννης Φωκάς ή Χουάν ντε Φούκα (Juan de Fuca), ναυτικός από την Κεφαλονιά που το 1592 εξερεύνησε για λογαριασμό του ισπανικού στέμματος τα στενά που φέρουν το όνομα Χουάν ντε Φούκα ανάμεσα στο νησί Βανκούβερ και την Πολιτεία της Ουάσιγκτον. (Ο Φωκάς αναφέρεται επίσης και με το όνομα Απόστολος Βαλεριάνος.) Η μετανάστευση Ελλήνων προς τον Καναδά άρχισε ουσιαστικά με το τέλος του 19ου αι., έλαβε σημαντικές διαστάσεις μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Από τις αρχές της δεκατίας του 1970 η μετανάστευση Ελλήνων προς τον Καναδά άρχισε να φθίνει και από το τέλος της δεκαετίας του 1980 έχει ουσιαστικά εκλείψει. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, στον Καναδά κατοικούν 144.000 άτομα ελληνικής καταγωγής και από τους δύο γονείς και 71.000 άτομα ελληνικής καταγωγής από έναν γονέα μόνον. Το σύνολο των κατοίκων του Καναδά που είναι ελληνικής καταγωγής ανέρχεται σε 215.000 άτομα. Ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει αναγκαστικά όλα τα άτομα των μεταγενέστερων γενεών ούτε τα άτομα ελληνικής καταγωγής που μετανάστευσαν στον Καναδά από χώρες εκτός Ελλάδας (π.χ. από Κωνσταντινούπολη, Αίγυπτο, Βόρεια Ήπειρο, κ.ά.). Στην απογραφή του 2001, καταγράφηκαν 120.000 ελληνόφωνοι κάτοικοι του Καναδά, που σημαίνει ότι 56% των Καναδών ελληνικής καταγωγής μιλάει τα ελληνικά. Οι περισσότεροι ελληνόφωνοι βρίσκονται στην ευρύτερη περιφέρεια του Τορόντο (65.000 άτομα περίπου), στο Μόντρεαλ (40.000 άτομα) και το Βανκούβερ (5.200 άτομα). Μικρότερες ελληνόφωνες παροικίες υπάρχουν στην Οττάβα (2.300 άτομα), το Κάλγκαρι (1.300 άτομα), το Έντμοντον (1.000 άτομα), το Χάλιφαξ (1.000 άτομα) και σε όλον σχεδόν τον Καναδά. Οι έλληνες μετανάστες της πρώτης γενιάς ασχολήθηκαν κυρίως ως εργάτες σε βιομηχανίες, καθαριστές κτιρίων κ.λπ. ή σε οικογενειακές επιχειρήσεις όπως εστιατόρια, αρτοποιεία και παντοπωλεία. Οι νεότερες γενιές εντάχθηκαν στην ευρύτερη καναδική κοινωνία και προόδευσαν στο εμπόριο, τις επιστήμες και τα γράμματα. Ειδικά στο Μόντρεαλ και στο Τορόντο, οι έλληνες μετανάστες εξακολουθούν να κατοικούν σε συμπαγείς ελληνικές γειτονιές (στο Παρκ-Εξτένσιον (Parc-Extension) και το Σόμεντυ (Chomedey) στην ευρύτερη περιοχή του Μόντρεαλ, και περί της λεωφόρου Ντάνφορθ (Danforth) στο Τορόντο), είναι οργανωμένοι σε αστικές ή θρησκευτικές (ελληνορθόδοξες) κοινότητες και διαθέτουν ιδιωτικά ή ημιιδιωτικά ελληνικά σχολεία. Έλληνες ομογενείς της πρώτης και της δεύτερης γενιάς μετέχουν στην πολιτική ζωή του Καναδά, είτε ως βουλευτές στο Κοινοβούλιο της χώρας, είτε ως επαρχιακοί βουλευτές, είτε ως δημοτικοί σύμβουλοι. Στον Καναδά κυκλοφορούν αρκετές ελληνικές εφημερίδες (συνήθως εβδομαδιαίες) και υπάρχουν πολλά ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα στα ελληνικά. Ανάμεσα στους πλέον γνωστούς ελληνοκαναδούς συγκαταλέγονται ο συγγραφέας Νίκος Καχτίτσης, ο ζωγράφος Πωλ (Παλαιολόγος) Σουλικιάς, οι ηθοποιοί Ηλίας Κοτέας και Νία Βάρνταλος, κ.ά. Στο Πανεπιστήμιο York του Τορόντο δίδαξε ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου.

Βιβλιογραφία Τα παρακάτω βιβλία ίσως να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον έλληνα αναγνώστη. Στα Ελληνικά: 1. Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, «Έρευνες για τον Ελληνισμό: Καναδάς» [14] — Μέρος έρευνας του Πανεπιστημίου Αιγαίου με θέμα «Μελέτη αποδήμου Ελληνισμού Αυστραλίας, ΗΠΑ, Καναδά, Νέας Ζηλανδίας» υπό την διεύθυνση του Σωκράτη Κάτσικα, Αθήνα 1993. (Περιέχει ενδιαφέροντα αλλά ξεπερασμένα στοιχεία και πολλά λάθη· ακόμα και οι επαρχίες και τα ομοσπονδιακά εδάφη του Καναδά αναφέρονται συλλήβδην ως «πολιτείες».) 2. Ζακ Καρτιέ, Ταξίδια στον Καναδά, μτφ. Χρ. Παπαϊωάννου, Εκδόσεις Αίολος, Αθήνα 1994. ISBN 960-7267-41-9. Ενδιαφέρον ιστορικό βιβλίο, αλλά περιέχει πολλά λάθη στην μετάφραση των τοπωνυμίων.

153

Καναδάς 3. Στέφανος Κωνσταντινίδης και Θεόδωρος Πελαγίδης (επιμ.), Ο Ελληνισμός στο 21ο αιώνα, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2000. ISBN 960-02-1421-2. Περιέχει μερικές συνεδριακές ανακοινώσεις με στοιχεία για την ελληνική ομογένεια του Καναδά. 4. Στέφανος Κωνσταντινίδης (επιμ.), Η ελληνόφωνη εκπαίδευση στον Καναδά, Ε.ΔΙΑ.Μ.ΜΕ. [15], Ρέθυμνο 2001. Συλλογικός τόμος με μελέτες για την εκπαίδευση των ελλήνων μεταναστών στον Καναδά. Περιέχει και ορισμένα ιστορικά και δημογραφικά στοιχεία για τους Καναδούς ελληνικής καταγωγής. 5. Άγγελος Στεργίου, Η κοινωνική προστασία στον Καναδά, Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα 2003. ISBN 960-301-705-1. Μελέτη του καναδικού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και υγείας. 6. Πίτερ Δ. Τσίμπος (Peter D. Chimbos), «Οι Έλληνες στον Καναδά: ιστορική και κοινωνιολογική ανασκόπηση». Στον τόμο: Richard Clogg (επιμ.), Η ελληνική διασπορά στον 20ό αιώνα, μτφ. Μαρίνα Φράγκου. Εκδ. «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 2004 (ISBN 960-406-774-5), σσ. 171–194. Στα Αγγλικά ή/και στα Γαλλικά 1. Stephanos Constantinides, Les Grecs du Québec, Éditions O Metoikos -- Le Métèque, Montréal 1983. ISBN 2-920615-00-9. Ιστορική και κοινωνική ανάλυση των ελλήνων μεταναστών στην επαρχία του Κεμπέκ. 2. Sophia Florakas-Petsalis, To build the dream: The story of early Greek immigrants in Montreal, Sophia Publications, Montreal 2000. ISBN 0-9687471-0-8. Η ιστορία των Ελλήνων που μετανάστευσαν στον Καναδά πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CF%82& params=56. 00_N_-109. 00_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CF%82& params=45_24_N_75_40_W_ [3] Πρόκειται για τη χώρα με το μεγαλύτερο μήκος ακτών στον κόσμο. [4] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ca. html). [5] Canada (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2010/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2006& ey=2010& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=. & br=1& c=156& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=& pr. x=80& pr. y=17). Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ανακτήθηκε 22-11-2010 ) [6] Καθημερινή (http:/ / news. kathimerini. gr/ 4dcgi/ _w_articles_world_2_13/ 06/ 2008_273844), Συγγνώμη από Καναδά σε Ινδιάνους, 13 Ιουνίου 2008 [7] ΕΡΤ, Καναδάς: νίκη του Χάρπερ, 15 Οκτωβρίου 2008. [8] Εξπρές, Καναδάς - Η κυβερνήτης αποφάσισε να αναστείλει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου μέχρι τέλους Ιανουαρίου , 4 Δεκεμβρίου 2008. [9] http:/ / www. elections. ca [10] http:/ / www. parl. gc. ca/ information/ about/ process/ house/ partystandings/ standings-e. htm [11] http:/ / www. cbc. ca/ news/ canadavotes/ [12] TheStar.com - Dion drops candidate over 9/11 remarks (http:/ / www. thestar. com/ FederalElection/ article/ 506806) [13] CBC.ca - Canada Votes - Both Conservatives, NDP gain in Manitoba (http:/ / www. cbc. ca/ news/ canadavotes/ story/ 2008/ 10/ 15/ election-manitoba. html) [14] http:/ / www. ggae. gr/ ggae/ studies/ canada/ default. el. asp [15] http:/ / ediamme. edc. uoc. gr

154

Καναδάς

Εξωτερικές συνδέσεις Στα Ελληνικά • • • •

(http://www.bhma.net) Το Ελληνοκαναδικό Βήμα, εβδομαδιαία ελληνική εφημερίδα του Μόντρεαλ (http://www.tanea.ca) Τα Ελληνοκαναδικά Νέα, δεκαπενθήμερη ελληνική εφημεριδα του Μόντρεαλ (http://www.greekpress.ca) Ελληνικός Τύπος, δεκαπενθήμερη ελληνική εφημερίδα του Τορόντο (http://www.hcm-chm.org) Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ

Στα Αγγλικά ή/και στα Γαλλικά • (http://www.gc.ca/) Επίσημος ιστοχώρος της κυβέρνησης του Καναδά • (http://web.archive.org/web/20080203131142/http://www.civilization.ca/aborig/aborige.asp) Στοιχεία για τους αυτόχθονες του Καναδά από το Μουσείο Πολιτισμού της Οττάβας • (http://www.thecanadianencyclopedia.com) Η καναδική εγκυκλοπαίδεια με πάμπολλα στοιχεία για την ιστορία του Καναδά • (http://www.statscan.ca) Στατιστική Υπηρεσία του Καναδά • (http://www.hanifworld.com/canadaphotos.htm) Φωτογραφίες από αξιοθέατα του Καναδά • (http://www.gocanada.org) Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Τορόντο gag:Kanada

155

156

Κολομβία Κολομβία Συντεταγμένες: 3°49′00″N 73°55′00″W3.8167, -73.9167 [1]

Σημαία της Κολομβίας Εθνόσημο της Κολομβίας Εθνικό σύνθημα: "Libertad y Orden" (Ελευθερία και τάξη) Εθνικός ύμνος: Oh, Gloria Inmarcesible!

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Μπογκοτά

4°39′N 74°3′W4.65, -74.05 [2] Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Χουάν Μανουέλ Σάντος Αντιπρόεδρος Ανχελίνο Γκαρσόν Ανεξαρτησία Κηρύχθηκε Αναγνωρίστηκε Ισχύον Σύνταγμα

από την Ισπανία 20 Ιουλίου 1810 7 Αυγούστου 1819 5 Ιουλίου 1991

Κολομβία

157 Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

1.141.748[3] km2 (26η) 8,8 6.309 χμ. 3.208 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2005 • Πυκνότητα

45.644.023[4] (29η) 42.888.592 40 κατ./km² (167η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

402,435 δισ. $[5] (28η) 8.206 $[5] (89η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

228,614 δισ. $[5] (35η) 4.662 $[5] (83η)

ΔΑΑ (2007)

0,807 (77η) – υψηλός

Νόμισμα

Πέσο (COP)

Ζώνη ώρας

(UTC -5)

Internet TLD

.co

Κωδικός κλήσης

++57

H Κολομβία είναι μια χώρα, στην βορειοδυτική γωνία της Λατινικής Αμερικής, με έκταση 1.138.910 km² και πληθυσμό 45.644.023 κατοίκους.[4] Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Μπογκοτά. Πρόεδρος είναι ο Χουάν Μανουέλ Σάντος και Αντιπρόεδρος ο Ανχελίνο Γκαρσόν. Εθνική εορτή είναι η 20η Ιουλίου.

Ετυμολογία Η ονομασία Κολομβία προέρχεται από τον Χριστόφορο Κολόμβο, πρωτοπόρο εξερευνητή της ηπείρου της Αμερικής. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον επαναστάτη της Βενεζουέλας Φραντσίσκο ντε Μιράντα, για να περιγράψει στο σύνολό του τον Νέο Κόσμο, αλλά ειδικότερα με αναφορά στις αποικίες και κτήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας στη νέα ήπειρο. Η ονομασία Κολομβία υιοθετήθηκε το 1819 από τη Δημοκρατία της Κολομβίας, στην οποία υπάγονταν όλες οι περιοχές της πρότερης ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδα, δηλαδή τα σημερινά κράτη της Κολομβίας, του Παναμά, της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ. Το 1830, με τη διάλυση αυτού του κράτους και την απόσπαση του Εκουαδόρ και της Βενεζουέλας, η ευρύτερη περιοχή της Κουντιναμάρκα παρέμεινε ως μία νέα ανεξάρτητη Ο Χριστόφορος Κολόμβος. χώρα με την ονομασία Δημοκρατία της Νέας Γρανάδα, περιλαμβάνοντας τις περιοχές Αντιοχία, Μπογιάκα, Καούκα, Κουντιναμάρκα και Μαγκνταλένα. Το 1858 μετονομάστηκε σε Συνομοσπονδία της Γρανάδα, ενώ αργότερα το 1863 σε Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβία, πριν το σημερινό όνομα υιοθετηθεί επίσημα το 1886.

Κολομβία

158

Ιστορία Προκολομβιανή περίοδος

Ο Ζίπα κάλυπτε το σώμα του με χρυσό και από τη σχεδία του προσέφερε δώρα στη θεά Γκουαταβίτα στο κέντρο της ιερής λίμνης. Αυτή η παλαιά παράδοση του πολιτισμού των Μουίσκα τροφοδότησε για χρόνια το θρύλο του Ελντοράντο.

Περίπου το 10.000 π.Χ. καταγράφονται ορισμένες κοινότητες θηρευτών και κυνηγών στις περιοχές της σημερινής πρωτεύουσας Μπογκοτά, και συγκεκριμένα στις τοποθεσίες Ελ Άμπρα και Τεκεντάμα. Οι κοινότητες αυτές εμπορεύονταν τόσο μεταξύ τους όσο και με πολιτισμούς που εκτείνονταν στην κοιλάδα του ποταμού Μαγκνταλένα. Την πρώτη χιλιετηρίδα π.Χ., ομάδες ιθαγενών ανέπτυξαν το πολιτικό σύστημα των κασικάσγκος, με μία διοικητική δομή πυραμίδας και ηγέτες γνωστούς με την ονομασία κασίκες. Οι πολιτισμοί της Κολομβίας με την πιο πολύπλοκη δομή διοίκησης ήταν οι Ταϊρόνας στις παράκτιες περιοχές της Καραϊβικής, και οι Μουίσκας στα υψίπεδα της σημερινής Μπογκοτά. Και οι δύο αυτές φυλές άνηκαν στη γλωσσική οικογένεια των Τσίμπτσα. Οι Μουίσκα θεωρούνται ότι είχαν ένα από τα πιο ανεπτυγμένα πολιτικά συστήματα στη Νότια Αμερική, μετά τους Ίνκας.

Ανακάλυψη, κατάκτηση και αποικισμός από τους Ισπανούς

Ο Φραντσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ, ο Σιμόν Μπολιβάρ και άλλοι ήρωες της ανεξαρτησίας της Κολομβίας στο κοινοβούλιο της Κούκουτα.

Ισπανοί εξερευνητές έφτασαν στις νότιες ακτές της Καραϊβικής το 1499 με αρχηγό τον Ροντρίγκο ντε Μπαστίδας. Ο Χριστόφορος Κολόμβος παρέπλευσε την Καραϊβική το 1502. Το 1508, ο Βάσκο Νουνιέθ ντε Μπαλμπόα ξεκίνησε την κατάκτηση των περιοχών της Ουραμπά. Το 1513, ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στον Ειρηνικό ωκεανό, τον οποίο και αποκάλεσε Μαρ ντελ Σούρ (Θάλασσα του Νότου), ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους Ισπανούς για το Περού και τη Χιλή. Η ευρύτερη περιοχή κατοικούνταν από ποικίλες φυλές ιθαγενών, όπως οι Τσιμπτσάν και οι Καρίμπ, τις οποίες οι Ισπανοί κατέκτησαν σταδιακά είτε με στρατιωτικές επεμβάσεις είτε με συμμαχίες. Παράλληλα, οι ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι κατακτητές, όπως η ιλαρά, η κατάκτηση και οι εθνικές εκκαθαρίσεις, προκάλεσαν μία ραγδαία εξαφάνιση των αυτόχθονων πληθυσμών. Τον 16ο αιώνα, ξεκίνησε και η εισαγωγή Αφρικανών σκλάβων στην περιοχή.

Ανεξαρτησία από την Ισπανία Μετά την κατάκτηση της Κολομβίας από τους Ισπανούς και τη μακρά περίοδο της ισπανικής αποικιοκρατίας, αρκετά επαναστατικά κινήματα εκδηλώθηκαν με στόχο την αυτοδιάθεση ή και ανεξαρτησία περιοχών της χώρας. Τα

Κολομβία

Χάρτης απεικόνισης της Μεγάλης Κολομβίας.

159 περισσότερα από αυτά κατεστάλησαν βίαια, ενώ άλλα ήταν αρκετά αδύναμα για να προκαλέσουν κάποια σημαντική αλλαγή. Το τελευταίο κίνημα ανεξαρτησίας από την Ισπανία ξεκίνησε γύρω στο 1810, μετά την χορήγηση ανεξαρτησίας στο νησί του Σάντο Ντομίνγκο (σημερινή Αϊτή) το 1804. Το γεγονός αυτό παρείχε σημαντική υποστήριξη στους μετέπειτα ηγέτες της κολομβιανής επανάστασης, δηλαδή τους Σιμόν Μπολιβάρ και Φραντσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ. Ο Μπολιβάρ έγινε στη συνέχεια, μετά τη νικηφόρα μάχη της Μπογιακά, ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Κολομβίας, ενώ ο Σανταντέρ αντιπρόεδρος. Μετά την αποχώρηση του Μπολιβάρ, ο Σανταντέρ τον διαδέχθηκε ως δεύτερος πρόεδρος της χώρας. Η επανάσταση ολοκληρώθηκε με επιτυχία το 1819, με την παραχώρηση της επικράτειας της ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδα στη νεοσύστατη Δημοκρατία της Κολομβίας, η οποία ήταν μία ένωση των σημερινών κρατών της Κολομβίας, της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ. Ο Παναμάς αποτελούσε εκείνη την περίοδο αναπόσπαστο κομμάτι της κολομβιανής επικράτειας.

Η πολιορκία του Δικαστικού Μεγάρου το 1985.

Μετα-επαναστατική περίοδος και σύγχρονη ιστορία Οι εσωτερικές πολιτικές και εδαφικές διαμάχες οδήγησαν στην αποχώρηση της Βενεζουέλας και της περιοχής του Κίτο (δηλαδή του σημερινού κράτους του Εκουαδόρ) από την ένωση το 1830. Η επονομαζόμενη περιοχή της Κουντιναμάρκα υιοθέτησε την ονομασία Νέα Γρανάδα, την οποία και διατήρησε ως το 1856, όταν μετονομάστηκε σε Συνομοσπονδία της Γρανάδα. Μετά από έναν διετή εμφύλιο πόλεμο, ιδρύθηκαν το 1863 οι Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβίας, σχήμα το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1886, όταν η χώρα υιοθέτησε επίσημα και οριστικά την ονομασία Δημοκρατία της Κολομβίας. Οι εσωτερικές διαμάχες μεταξύ αντίθετων πολιτικών δυνάμεων παρέμειναν ενεργές, πυροδοτώντας περιστασιακά αιματηρούς εμφύλιους πολέμους. Πιο γνωστός είναι ο Εμφύλιος των Χιλίων Ημερών, το διάστημα 1899 - 1902, ο οποίος οδήγησε στο διαχωρισμό της περιοχής του Παναμά το 1903 και την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους. Ο πόλεμος αυτός θεωρείται και απόρροια των βλέψεων των ΗΠΑ να αποκτήσουν ερείσματα στην περιοχή και ιδιαίτερα στην κατασκευή και έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά. Στη συνέχεια, η Κολομβία ήρθε σε σύρραξη με το Περού για μία εδαφική διαφορά που αφορούσε την περιοχή Αμαζόνας και την πρωτεύουσά της Λετίσια. Μετά από αυτό το διάστημα, η χώρα πέτυχε έναν βαθμό πολιτικής σταθερότητας, η οποίο όμως ανατράπηκε από μία αιματηρή διαμάχη στο τέλος της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Η περίοδος αυτή είναι γνωστή με την ονομασία Λα Βιολένσια (Η Βία). Οι αιτίες εντοπίζονται στις έντονες διαφορές των δύο βασικών πολιτικών κομμάτων, οι οποίες εκδηλώθηκαν μετά τη δολοφονία του φιλελεύθερου υποψήφιου πρόεδρου Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν το 1948. Η δολοφονία προκάλεσε διαδηλώσεις στην Μπογκοτά και έμεινε γνωστή με την έκφραση Ελ Μπογκοτάσο. Η βία εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα και ο αριθμός των θυμάτων έφτασε τους 180.000. Από το 1953 ως το 1964, οι εντάσεις ανάμεσα στα δύο κόμματα μειώθηκαν, αρχικά με την παύση του Γκουστάβο Ρόχας με πραξικόπημα από την προεδρία και τις διαπραγματεύσεις του με τους αντάρτες, και στη συνέχεια με τη στρατιωτική δικτατορία του στρατηγού Γκαμπριέλ Παρίς Γκορντίλιο.

Κολομβία Μετά την πτώση του Ρόχας, τα δύο πολιτικά κόμματα, οι συντηριτικοί και οι φιλελεύθεροι, συμφώνησαν στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου με στόχο την κοινή διακυβέρνηση της χώρας. Η προεδρία θα εναλλάσονταν μεταξύ των υποψηφίων των κομμάτων κάθε τέσσερα χρόνια, για τέσσερις θητείες, ενώ ο αριθμός των θεσμικών θέσεων θα κατανέμονταν ισοδύναμα. Η ίδρυση του εθνικού μετώπου έβαλε τέλος στην εποχή της Λα Βιολένσια και οι κυβερνήσεις του προσπάθησαν να θεσμοθετήσουν ριζικούς κοινωνικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς σε συνεργασία με την παράταξη της Προοδευτικής Συμμαχίας. Τελικά, οι αντιθέσεις μεταξύ των διαδοχικών διοικήσεων συντηριτικών και φιλελευθέρων αλλοίωσαν τα πραγματικά αποτελέσματα για τη χώρα, με συνέπεια τη διαίωνιση κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, παρά την πρόοδο σε ορισμένους τομείς. Σε αντίδραση, δημιουργήθηκαν επίσημες ομάδες ανταρτών, όπως η FARC, η ELC και η M-19, με ένοπλη αντίσταση απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Οι περισσότερες ομάδες είχαν μαρξιστικό χαρακτήρα. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, παρατηρήθηκε η ανάπτυξη ισχυρών και βίαιων καρτέλ ναρκωτικών, τα οποία ενισχύθηκαν και τις επόμενες δεκαετίες. Το καρτέλ Μεντελίν με αρχηγό τον Πάμπλο Εσκομπάρ και το καρτέλ Καλί, είχαν παράλληλα ισχυρή παρουσία στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της Κολομβίας. Με χρηματοδότηση και καθοδήγηση παράνομων ένοπλων ομάδων, τα καρτέλ επηρρέαζαν όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, ενώ συμμαχίες μεταξύ κοινών εχθρών ενέτειναν την ισχύ τους. Το νέο σύνταγμα της Κολομβίας το 1991 εγκρίθηκε από το συνταγματικό κοινοβούλιο και περιλάμβανε σημαντικές αποφάσεις για τα πολιτικά, εθνικά, ανθρώπινα και φυλετικά δικαιώματα. Το νέο σύνταγμα αρχικά απαγόρευε την έκδοση Κολομβιανών στο εξωτερικό, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε το κοινοβούλιο ως πάροχος προστασίας στα καρτέλ. Τα καρτέλ είχαν προσπαθήσει να επηρρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις με μία σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων και εκτελέσεων, αλλά και με τη διαφθορά των δημοσίων λειτουργών.

Οικονομία Το ΑΕΠ της Κολομβίας ήταν το 2005 περίπου 252 εκατομμύρια πέσος, δηλαδή περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ. Η παραγωγή κατανέμεται κατά δραστηριότητα σε 13,9% γεωργία, 30,3% βιομηχανία και 55,8% υπηρεσίες. Το 1999 η Κολομβία είχε την πρώτη της αρνητική ανάπτυξη από την δεκαετία του τριάντα και έσπασε το ρεκόρ της πιο μακρόχρονης συνεχούς (όμως αργής) ανάπτυξης στην περιοχή. Η κρίση είχε διάφορους λόγους: πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης μετά από χρόνια μεγάλης ανόδου (καρπό της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας), συνεχή άνοδο του δημοσιονομικού ελλείμματος ως αποτέλεσμα του Συντάγματος του 1991, προβλήματα με το νομισματικό σύστημα λόγω της ασιατικής κρίσης και πτώση της αξιοπιστίας μετά από διαφορές αποτυχημένες προσπάθειες υπεράσπισης του νομίσματος από την Κεντρική Τράπεζα της Κολομβίας. Τα κυρίως προϊόντα της Κολομβίας είναι ο καφές και το πετρέλαιο. Και τα δυο έχουν ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς οι διεθνείς τιμές του καφέ παρουσιάζουν διεθνή πτώση και η δε πετρελαιοπαραγωγή παρουσιάζει πτώση λόγω της εξάντλησης των αποθεμάτων.

160

Κολομβία

161

Μεταφορές Κυριότεροι λιμένες της χώρας είναι η Μπαρανκίγια και η Καρταχένα. Η κολομβιανή εμπορική ναυτιλία το 1974 αριθμούσε 49 πλοία ολικής χωρητικότητας 231.389 κόρους ο.χ. και κατείχε την 52η θέση διεθνώς. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Διακυβέρνηση Η χώρα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Αρχηγός κράτους και κυβερνήσεως είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Από τις 7 Αυγούστου του 2002 πρόεδρος είναι ο Άλβαρο Ουρίμπε και Αντιπρόεδρος ο Φρανσίσκο Σάντος. Το Σύνταγμα που είναι σήμερα σε ισχύ άρχισε να ισχύει στις 5 Ιουλίου του 1991 και έχει τροποποιηθεί αρκετές φορές. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Εκλογές Προεδρικές εκλογές Η θητεία του Προέδρου και του αντιπροέδρου είναι τετραετής. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές,οι οποίες διενεργήθηκαν στις 30 Μαΐου του 2010 προηγήθηκε στον πρώτο γύρο ο πρώην υπουργός άμυνας Χουάν Μανουέλ Σάντος με ποσοστό γύρω στο 47% έναντι σχεδόν 21% για τον Αντάνας Μόκους.[6] Ο δεύτερος γύρος διεξήχθη στις 20 Ιουνίου και πρόεδρος εξελέγη ο Σάντος με ποσοστό γύρω στο 70% των ψήφων έναντι 27,5% για τον Μόκους. Υποψήφιοι – Κόμματα

1ος γύρος Ψήφοι

2ος γύρος %

Ψήφοι

Χουάν Μανουέλ Σάντος – Κόμμα της Ε(νότητας) (Partido de «la U»)

6.802.043

46,68

9.004.221 69,1

Αντάνας Μόκους – Πράσινο Κόμμα (Partido Verde)

3.134.222

21,51

3.588.819 27,5

Χερμάν Βάργκας Γιέρας – Ριζική Αλλαγή (Cambio Radical)

1.473.627

10,11

Γκουστάβο Πέτρο – Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος (Polo Democrático Alternativo)

1.331.267

9,14

Νοεμί Σανίν – Κολομβιανό Συντηρητικό Κόμμα (Partido Conservador Colombiano)

893.819

6,13

Ραφαέλ Πάρδο – Κολομβιανό Φιλελεύθερο Κόμμα (Partido Liberal Colombiano)

638.302

4,38

Ρόμπινσον Ντέβια – Φωνή του Κινήματος Συνείδησης (Movimiento la Voz de la Consciencia)

31.338

0,22

Χάιρο Καλδερόν – Φιλελεύθερο Άνοιγμα (Movimiento Apertura Liberal)

29.151

0,20

Χάιμε Αραούχο – Αφρο-Κολομβιανή Κοινωνική Συμμαχία (Alianza Social Afrocolombiano)

14.847

0,10

14.348.616

98,46

223.977

1,54

Σύνολο ψήφων Λευκά Σύνολο Έγκυρα Άκυρα Ψηφοδέλτια χωρίς σταυρό Σύνολο ψήφων

14.572.593 100,00 170.874 37.553 14.781.020

Κολομβία

162

Πηγή: Registraduría Nacional del Estado Civil

[7]

Βουλευτικές εκλογές Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κογκρέσο, το οποίο απαρτίζεται από δύο σώματα: τη Γερουσία (Senado) με 102 έδρες και τη Βουλή των Αντιπροσώπων (Camara de Representantes), με 166 μέλη. Οι βουλευτές και οι γερουσιαστές εκλέγονται από το λαό για τετραετή θητεία. Οι τελευταίες εκλογές για Γερουσία και Βουλή έγιναν στις 14 Μαρτίου του 2010. Ο συνασπισμός του προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε κέρδισε τις εκλογές και στα δύο σώματα του Κογκρέσου . Η Εθνική Ένωση και το Συντηρητικό Κόμμα, τα οποία πρόσκεινται στον Ουρίμπε, εξασφάλισαν τις περισσότερες έδρες, 27 και 24 αντίστοιχα, στη Γερουσία. Το αντιπολιτευόμενο Φιλελεύθερο Κόμμα εξασφάλισε 18 έδρες[8] . Καταγγέλθηκαν παρατυπίες, που αφορούν την παράνομη ανοιχτή εκστρατεία για επιβολή υπέρ συγκεκριμένων υποψηφίων του κυβερνώντος κόμματος εκ μέρους εκλογικών και δικαστικών αντιπροσώπων. Οι διεθνείς παρατηρητές ανέφεραν ότι "νεο-παραστρατιωτικές ομάδες" επιδόθηκαν σε όργιο εκφοβισμού και τρομοκρατίας προς τους ψηφοφόρους κυρίως στις νότιες και δυτικές επαρχίες, ενώ επίσης κατήγγειλαν προσπάθειες για εξαγορά ψήφων εκ μέρους του πρωτοεμφανιζόμενου στις εκλογές Κόμματος Εθνικής Ενσωμάτωσης[9] .. Κόμματα

Ψήφοι

Έδρες

Κόμμα της Ε(νότητας) (Partido de la U)

2.804.123

25,8

Κολομβιανό Συντηρητικό Κόμμα (Partido Conservador Colombiano)

2.298.748

21,2

Κολομβιανό Κόμμα Φιλελευθέρων (Partido Liberal Colombiano)

1.763.908

16,3

Κόμμα Εθνικής Ενσωμάτωσης (Partido de Integración Nacional)

907.468

8,4

Ριζική Αλλαγή (Cambio Radical)

888.851

8,2

Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος (Polo Democrático Alternativo)

848.905

7,8

Ανεξάρτητο Κίνημα για την Απόλυτη Ανανέωση (Movimiento Independiente de Renovación Absoluta)

298.862

2,8

Κόμμα Πρασίνων (Partido Verde)

531.293

4.9

Υπόσχεση των Πολιτών για την Κολομβία (Compromiso Ciudadano por Colombia)

182.286

1,7

Λοιπά

326.763

3,0

—

Σοσιαλιστική Συμμαχία Αυτοχθόνων (Alianza Social Indigena)

—

Αυτόχθονες Αρχές της Κολομβίας (Autoridades Indígenas de Colombia)

—

10.851.207 100,0

102

Σύνολο - έγκυρα ψηφοδέλτια (συμμετοχή 44,2%) Πηγές: Adam Carr's Election Archive

[10]

Κολομβία

163

Κόμματα Ψήφοι Σοσιαλιστική Συμμαχία Αυτοχθόνων (Alianza Social Indigena)

% Έδρες

26.428

25,1

Αυτόχθονες Αρχές της Κολομβίας (Autoridades Indigenas de Colombia) 23.809

22,6

Κόμμα Εθνικής Ενσωμάτωσης (Partido de Integración Nacional)

20.887

19,9

—

Λοιπά

34.111

32,4

—

Σύνολο (συμμετοχή %)

105.235 100,0

Πηγή: Adam Carr's Election Archive

[10]

Κόμματα

Ψήφοι

Έδρες

Κόμμα του U (Partido de la U)

2.486.824 25,9

Κολομβιανό Συντηρητικό Κόμμα (Partido Conservador Colombiano)

2.057.849 21,4

Κολομβιανό Κόμμα Φιλελευθέρων(Partido Liberal Colombiano)

1.856.068 19,3

Ριζική Αλλαγή (Cambio Radical)

743.758

7,7

Κόμμα Εθνικής Ενσωμάτωσης (Partido de Integración Nacional)

714.476

7,4

Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος (Polo Democrático Alternativo)

563.555

5,9

Ανεξάρτητο Κίνημα για την Απόλυτη Ανανέωση (Movimiento Independiente de Renovación Absoluta)

284.244

3,0

Κόμμα Πρασίνων(Partido Verde)

283.293

3,0

Σοσιαλιστική Συμμαχία Αυτοχθόνων (Alianza Social Indigena)

182.515

1,9

Φιλελεύθεροι Εναλλακτικοί (Alternativa Liberal)

171.090

1,8

Φιλελεύθερο Άνοιγμα (Apertura Liberal)

117.871

1,2

5.045

0,1

143.883

1,5

—

9.610.471 100,0

164

Περιφερειακή Ένταξη (Integración Regional) Λοιπά Σύνολο-έγκυρα (συμμετοχή 43,8%) Πηγές: Adam Carr's Election Archive

[11]

Κολομβία

Δημογραφία Η επίσημη γλώσσα είναι τα Ισπανικά. Οι κάτοικοι σε ποσοστό 90% πρεσβεύουν το Ρωμαιοκαθολικό χριστιανικό δόγμα. Οι περισσότεροι είναι μιγάδες (mestizo) σε ποσοστό 58%, το 20% είναι λευκοί, mulatto είναι το 14%, μαύροι το 4% ενώ οι υπόλοιποι είναι Αμερικανοί Ινδιάνοι. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 72,81 χρόνια (68,98 χρόνια οι άνδρες και 76,76 οι γυναίκες).[4]

Ιστορία Έκρηξη ηφαιστείου Νεβάδο ντελ Ουίλα Στις 21 Νοεμβρίου του 2008, το ηφαίστειο Νεβάδο ντελ Ουίλα εξερράγη στις 0245 GMT.[12] Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 οι αρχές ανακοίνωσαν το θάνατο 10 ανθρώπων, ενώ 12.000 περίοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.[13]

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1& params=3. 8167_N_-73. 9167_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1& params=4_39_N_74_3_W_type:city_title:Μπογκοτά [3] [http://www.dane.gov.co/files/censo2005/perfiles/perfil_nal.pdf Εθνική απογραφή 2005, σε μορφή .PDF. [4] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ co. html) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=233& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [6] "Ex-Minister Juan Manuel Santos leads in Colombia vote" (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ world/ latin_america/ 10195622. stm). BBC News. 30-05-2010. . Ανακτήθηκε την 31-05-2010. [7] http:/ / www. registraduria. gov. co/ imagenes/ res_1190. pdf [8] Σημερινή (http:/ / www. sigmalive. com/ simerini/ world/ epikairotita/ 248049http:/ / www. sigmalive. com/ simerini/ world/ epikairotita/ 248049), Νίκησε ο συνασπισμός Ουρίμπε, 16-03-2010. [9] Ριζοσπάστης (http:/ / www1. rizospastis. gr/ story. do?id=5551156& publDate=16/ 3/ 2010), Νικητής η βία και η νοθεία, 16-03-2010. [10] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ c/ colombia/ colombia2010senate. txt [11] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ c/ colombia/ colombia2010chamber. txt [12] "Nevado del Huila Volcano Erupts in Colombia" (http:/ / www. laht. com/ article. asp?ArticleId=321142& CategoryId=12393). Latin America Herald Tribune. 23 Νοεμβρίου 2008. . Ανακτήθηκε την 23-11-2008. [13] Colombia volcano claims 10 lives (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ americas/ 7744324. stm). BBC News (23-11-2008) (ανακτήθηκε 23-11-2008 )

164

165

Κόστα Ρίκα Κόστα Ρίκα

Σημαία της Κόστα Ρίκα Εθνόσημο της Κόστα Ρίκα Εθνικός ύμνος: Noble patria, tu hermosa bandera «Ένδοξη πατρίδα, η όμορφη σημαία σου»

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Σαν Χοσέ 9°56′N 84°05′W9.933, -84.083 [1]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Λάουρα Τσιντσίγια Αντιπρόεδρος Άλφιο Πίβα (1ος), Λούις Λίμπερμαν (2ος) Ανεξαρτησία από Ισπανία από Ομοσπονδία Κεντρικής Αμερικής Ισχύον Σύνταγμα

15 Σεπτεμβρίου 1821 1838 7 Νοεμβρίου 1949

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

51.100 km2 (128η) 0,7 639 χμ. 1.290 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2000 • Πυκνότητα

4.253.877[2] (118η) 3.810.179 83,25 κατ./km² (112η)

Κόστα Ρίκα

166 Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

48,680 δισ. $[3] (87η) 10.572 $[3] (75η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

29,291 δισ. $[3] (86η) 6.361 $[3] (71η)

ΔΑΑ (2007)

0,854 (54η) – υψηλός

Νόμισμα

Κολόν της Κόστα Ρίκα (CRC)

Ζώνη ώρας

(UTC -6)

Internet TLD

.cr

Κωδικός κλήσης

+506

Η Κόστα Ρίκα (República de Costa Rica, Πλούσια Ακτή στα Ισπανικά) είναι μια χώρα της Κεντρικής Αμερικής, με έκταση 51,1km² και πληθυσμό (κατατάσσεται 118η στον κόσμο) 4.253.877 κατοίκους το 2009.[2] Συνορεύει βόρεια με την Νικαράγουα και νοτιοανατολικά με τον Παναμά, ενώ ανατολικά βρέχεται από την Καραϊβική, και νότια και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Η χώρα χωρίζεται σε επτά διαμερίσματα. Πρωτεύουσα της χώρας είναι η πόλη Σαν Χοσέ.

Δημογραφία Ο πληθυσμός του κράτους αριθμεί περί τα 4,2 εκατομμύρια κατοίκους. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 77,58 χρόνια (74,96 χρόνια οι άνδρες και 80,34 οι γυναίκες).[2]

Διακυβέρνηση Πρόεδρος από το 2010 είναι η Λάουρα Τσιντσίγια. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στις γενικές εκλογές που διενεργήθηκαν στις 7 Φεβρουαρίου 2010 η Τσιντσίγια έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη στο ύπατο αξίωμα της χώρας.

Ένα κολιμπρί στην Κόστα Ρίκα.

Κόστα Ρίκα

167

Προεδρικές εκλογές 2010 Υποψήφιοι – Κόμματα

Ψήφοι

Λάουρα Τσιντσίγια – Κόμμα Εθνικής Απελευθέρωσης

863.803

46,78

Οτόν Σολίς – Κόμμα Δράσης των Πολιτών

464.454

25,15

Ότο Γκεβάρα – Κόμμα Απελευθερωτικού Κινήματος

384.540

20,83

Λουίς Φίσμαν – Ενωτικό Κόμμα Χριστιανοσοσιαλιστών

71.330

3,86

Όσκαρ Λόπες – Πρόσβαση χωρίς Αποκλεισμό

35.215

1,91

Μάιρα Γκονσάλες – Κοσταρικανό Κόμμα Ανανέωσης

13.376

0,72

Εουγένιο Τρέχος – Ευρύ Μέτωπο

6.822

0,37

Ρολάντο Αράγια – Κόμμα Πατριωτικής Συμμαχίας*

3.795

0,21

Γουάλτερ Μουνιός – Εθνικό Κόμμα Ένταξης*

3.198

0,17

1.846.533

100,00

Σύνολο (συμμετοχή 69,14%) *

Η υποψηφιότητά του αποσύρθηκε υπέρ του Οτόν Σολίς στις 15 Ιανουαρίου 2010. [4] Πηγή: TSE

Βουλευτικές εκλογές 2010 Κόμματα

Ψήφοι

Κόμμα Εθνικής Απελευθέρωσης(Partido Liberación Nacional)

646.134

37,16

Κόμμα Δράσης των Πολιτών (Partido Acción Ciudadana)

307.410

17,68

Κόμμα Απελευθερωτικού Κινήματος (Partido Movimiento Libertario)

251.657

14,48

Πρόσβαση χωρίς Αποκλεισμό (Accesibilidad sin Exclusión)

159.468

9,17

Ενωτικό Κόμμα Χριστιανοσοσιαλιστών (Partido de Unidad Socialcristiana)

140.016

8,05

Κοσταρικανό Κόμμα Ανανέωσης (Partido Renovación Costariccense)

65.831

3,79

Ευρύ Μέτωπο (Frente Amplio)

63.629

3,66

—

Εθνική Ανασυγκρότηση (Restauración Nacional)

28.229

1,62

—

Κόμμα Πατριωτικής Συμμαχίας (Partido Alianza Patriótica)

25.981

1,49

—

Εθνικό Κόμμα Ένταξης (Partido Integración Nacional)

14.368

0,83

—

Γεωργική Ένωση της Καρταχένα (Unión Agrícola Cartaginés)

10.145

0,58

—

Ερεδιανή Ανασυγκρότηση (Restauración Herediana)

7.454

0,43

—

Αλαχουανή Ανασυγκρότηση (Restauración Alajuelense)

6.686

0,39

—

Διαφάνεια για την Καρταχένα (Transparencia Cartaginés)

4.021

0,23

—

Οικολόγοι Πράσινοι (Verde Ecologista)

2.585

0,15

—

Κόμμα Συμμαχία Ηλικιωμένων (Partido Alianza Mayor)

2.604

0,15

—

Οικογενειακή Δύναμη Αλαχουελανών (Fuerza Familiar Alajuelense)

1.389

0,08

—

Κίνημα Εργατών και Αγροτών (Movimiento de Trabajadores y Campesinos)

1.004

0,06

—

1.738.611 100,00

Σύνολο (συμμετοχή 69,08%) Πηγή: TSE

[5]

% Έδρες

Κόστα Ρίκα

Άμυνα Η Κόστα Ρίκα στερείται αξιόλογων ενόπλων δυνάμεων, ο στόλος του πολεμικού ναυτικού της απαρτίζεται από ένα ταχύπλοο μεγάλο περιπολικό και ένα πλήρως εξοπλισμένο ρυμουλκό στον Ατλαντικό Ωκεανό, ενώ 5 μικρά ταχύπλοα περιπολούν τις ακτές επί του Ειρηνικού. Το σύνολο προσωπικού (1987) 100 αξιωματικοί και ναύτες. Επίσης ελαφρά αεροπλάνα και μικρά ελικόπτερα σύνολο 12 εποπτεύουν τη περιοχή.

Μεταφορές Το 2008 λειτουργούσαν 149 αεροδρόμια. Το οδικό δίκτυο καλύπτει περισσότερα από 35.000 χλμ., με βάση στοιχεία του 2004[2] . Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Δείτε επίσης • Φορολογικός παράδεισος

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%A1%CE%AF%CE%BA%CE%B1& params=9_56_N_84_05_W_type:city [2] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ cs. html). [3] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=238& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [4] http:/ / www. tse. go. cr/ elecciones2010/ presidente. htm [5] http:/ / www. tse. go. cr/ elecciones2010/ diputados. htm

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Προεδρία της Κοσταρικανής Δημοκρατίας (http://www.casapres.go.cr/) (Ισπανικά) • Ταξιδιωτικός οδηγός (http://wikitravel.org/en/Costa_Rica) από το Wikitravel

168

169

Κούβα Κούβα Συντεταγμένες: 21°58′60″N 79°01′60″W21.9833, -79.0333 [1]

Σημαία της Κούβας Εθνόσημο της Κούβας Εθνικό σύνθημα: "Patria o Muerte" (Η Πατρίδα μας Ή Θάνατος) Εθνικός ύμνος: La Bayamesa

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Αβάνα 23°8′N 82°23′W23.133, -82.383 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Σοσιαλιστική δημοκρατία

Πρόεδρος Ραούλ Κάστρο Πρωθυπουργός Ραούλ Κάστρο Ανεξαρτησία • Από την Ισπανία • Από τις ΗΠΑ • Ισχύον Σύνταγμα

10 Δεκεμβρίου 1898 20 Μαΐου 1902 24 Φεβρουαρίου 1976, αναθεωρήθηκε τον Ιούλιο του 1992 και τον Ιούνιο του 2002.

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

110.860 km2 (105η) 1,3% 29 χμ. 3.735 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2002 • Πυκνότητα

11.451.652[3] (73η) 11.177.743 103 κατ./km² (97η)

Κούβα

170 Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2008) • Κατά κεφαλή

108 δις $[3] 9.500 $[3]

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό • Κατά κεφαλή

55,18 δις $[3]

ΔΑΑ (2007)

0,863 (51η) – υψηλός

Νόμισμα

Πέσος Κούβας (CUC)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -5) (UTC -4)

Internet TLD

.cu

Κωδικός κλήσης

+53

Η Δημοκρατία της Κούβας (ισπανικά: Cuba ή República de Cuba), είναι νησιωτικό κράτος της Καραϊβικής που αποτελείται από το ομώνυμο νησί (το μεγαλύτερο στις Μεγάλες Αντίλες), την Ίσλα δε λα Χουβεντούδ, καθώς και μικρότερα νησιά. Βρίσκεται στη βόρεια Καραϊβική, ανάμεσα στην Καραϊβική Θάλασσα, τον Κόλπο του Μεξικού και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Η Κούβα βρίσκεται νότια των ΗΠΑ και των νήσων Μπαχάμες, δυτικά των Νήσων Τερκς εντ Καϊκος και της Αϊτής και ανατολικά του Μεξικού. Οι Νήσοι Καϋμάν και η Τζαμάικα βρίσκονται νότια της Κούβας. Η Κούβα είναι η πολυπληθέστερη χώρα στην Καραϊβική. Ο πολιτισμός και τα έθιμά της αντλούνται από διάφορες πηγές, συμπεριλαμβανομένων της περιόδου της ισπανικής αποικιοκρατίας, της μεταφοράς σκλάβων από την Αφρική και, σε μικρότερο βαθμό, της γειτνίασης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το νησί έχει τροπικό κλίμα το οποίο μετριάζει από τη θάλασσα που το περιβάλλει. Τα θερμά ρεύματα της θάλασσας της Καραϊβικής και η θέση της Κούβας ανάμεσα σε μεγάλα θαλάσσια σώματα προκαλούν συχνά καταιγίδες. Η περιοχή ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο το 1492 και αποικίθηκε κατά τους απόμενους αιώνες ως τμήμα της Ισπανικής Αποικιακής Αυτοκρατορίας. Στο τέλος του 19ου αιώνα μια σειρά από εξεγέρσεις, στις οποίες ενεπλάκησαν και οι Ηνωμένες Πολιτείες έληξαν με την ανακύρηξη της ανεξαρτησίας της περιοχής το 1898. Μετά από πολιτικές περιπέτειες, το 1959, επικράτει η Κουβανικής Επαναστασης, όπου ο Φιντέλ Κάστρο επικεφαλής ανταρτών ανατρέπει την φιλοαμερικανική κυβέρνηση του Φουλχένσιο Μπατίστα. Το γεγονός αυτό θεωρείται σταθμός στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, ενώ από το 1962 οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν οικονομικό και εμπορικό εμπάργκο κατά της Κούβας.[4]

Ιστορία Η καταγεγραμμένη ιστορία της Κούβας ξεκινάει στις 24 Οκτωβρίου 1492, όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος εντόπισε το νησί κατά το πρώτο του εξερευνητικό ταξίδι και το διεκδίκησε εκ μέρους της Ισπανίας. Το νησί κατά την προκολομβιανή εποχή κατοικόυνταν από ιθαγενείς φυλές, γνωστές ως Ταΐνο και Σιμπονέι, των οποίων οι πρόγονοι είχαν έρθει αρκετούς αιώνες νωρίτερα από τη Νότια Αμερική. Οι Ταΐνο ήταν γεωργοί και οι Σιμπονέι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες. Το όνομα Κούβα προέρχεται από την Ταΐνο λέξη cubanacán που σημαίνει "κεντρικός τόπος".

Κούβα

171

Υπό ισπανική κυριαρχία Οι ακτές της Κούβας χαρτογραφήθηκαν πλήρως από τον Σεβαστιάν ντε Οκάμπο το 1511, και το ίδιο έτος ο Ντιέγο Βελάσκες ντε Κουεγιάρ ίδρυσε τον πρώτο ισπανικό καταυλισμό στην Μπαρακόα. Άλλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Αβάνας (η οποία ιδρύθηκε το 1515), ακολούθησαν σύντομα μετά. Οι Ισπανοί, όπως έκαναν σε όλη την ήπειρο, καταπίεσαν και σκλάβωσαν τους περίπου 100.000 ιθαγενείς κατοίκους του νησιού. Μέσα σε εκατό χρόνια εξαφανίστηκαν όλοι τους, ως αποτέλεσμα του συνδυασμού ασθενειών, καταναγκαστικών έργων και γενοκτονίας. Τότε οι έποικοι έφεραν σκλάβους από την Αφρική, οι οποίοι σε σύντομο χρονικό διάστημα αποτελούσαν σημαντική μερίδα του πληθυσμού.

Το λιμάνι της Αβάνας σε πίνακα του 1639.

Η Κούβα ήταν υπό ισπανική κυριαρχία επί 388 έτη, διοικούμενη από ισπανό κυβερνήτη στην Αβάνα, με την οικονομία της να βασίζεται στις φυτείες και την εξαγωγή ζάχαρης, καφέ και καπνού στην Ευρώπη και αργότερα στη Βόρεια Αμερική. Καταλήφθηκε από τους Βρετανούς το 1762, ενώ επανακτήθηκε το επόμενο έτος. Ο ισπανικός πληθυσμός ενισχύθηκε από έποικους που εγκατέλειψαν την Αϊτή όταν το νησί πέρασε στην κυριαρχία των Γάλλων. Όπως και σε άλλες κτήσεις της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, η κοινωνική και οικονομική εξουσία ήταν στα χέρια μιας μικρής ελίτ γαιοκτημόνων ισπανικής καταγωγής, τους οποίους εξυπηρετούσε ένα πλήθος, κυρίως μιγάδων, από αγρότες, εργάτες και σκλάβους. Τη δεκαετία του 1820, όταν οι άλλες περιοχές της Ισπανικής Αυτοκρατορίας στη Λατινική Αμερική επαναστατούσαν και δημιούργησαν ανεξάρτητα κράτη, η Κούβα παρέμεινε πιστή, αν και μικρές εστίες αντίστασης επιθυμούσαν ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. Αυτό οφείλεται εν μέρει λόγω της ευημερίας των Κουβανών που εξαρτιόταν από τις εξαγωγές στην Ευρώπη, καθώς και από το φόβο πιθανής απόσυρσης των Ισπανών που θα πυροδοτούσε εξέγερση των σκλάβων, όπως έγινε στην Αϊτή, αλλά και επειδή οι Κουβανοί αντιτίθονταν περισσότερο την αυξανόμενη ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών παρά της ισπανικής αποικιοκρατικής δύναμης. Η γειτνίαση με τις ΗΠΑ επηρέασε ιδιαίτερα την ιστορική πορεία της Κούβας. Συχνά πολιτικοί από τις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ σχεδίαζαν κατά τον 19ο αιώνα την προσάρτηση της Κούβας ως μέσο ενίσχυσης των δυνάμεων στις ΗΠΑ που υποστήριζαν τον θεσμό της δουλείας, καθώς και στην Κούβα υπήρχαν ορισμένοι κύκλοι που υποστήριζαν αυτή την πολιτική. Το 1848 μία εξέγερση με αυτό τον σκοπό καταπνίγηκε και έγιναν διάφορες απόπειρες προσάρτησης με εισβολή από τη Φλόριντα. Στις ΗΠΑ έγιναν επίσης διάφορες σκέψεις για να αγορά της Κούβας από την Ισπανία. Το καλοκαίρι του 1848 ο Αμερικανός πρόεδρος Τζέιμς Νοξ Πολκ εξουσιοδότησε σιωπηρά τον πρεσβευτή της χώρας στην Ισπανία να διαπραγματευτεί την αγορά της Κούβας προσφέροντας στην Ισπανία μέχρι 100 εκατομ. δολάρια, αστρονομικό ποσό την εποχή εκείνη. Όμως, η Ισπανία αρνήθηκε να παραχωρήσει μία από τις τελευταίες της κτήσεις στην αμερικανική ήπειρο.

Περίοδος εξεγέρσεων (1868-1900) Μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο έπαψε να υπάρχει η απειλή της προσάρτησης η επιθυμία για ανεξαρτησία αναζωπυρώθηκε, οδηγώντας τελικά σε εξέγερση το 1868. Αυτό προκάλεσε μία μακρόχρονη σύγκρουση μεταξύ εκείνων που επεδίωκαν την ανεξαρτησία, από τη μια, και τους Ισπανούς και τους ντόπιους συμμάχους τους, από την άλλη, τον γνωστό Δεκαετή Πόλεμο. Στις ΗΠΑ, πολιτικοί κύκλοι ευνοούσαν την ανεξαρτησία και κάποια ανεπίσημη βοήθεια στάλθηκε, όμως η χώρα αρνήθηκε να επέμβει επίσημα. Η σύγκρουση τερματίστηκε το 1878 με τη Συνθήκη του Σανχόν, με την οποία η Ισπανία υποσχέθηκε περισσότερη αυτονομία.

Κούβα Η χώρα εξαντλήθηκε από τη μακρόχρονη σύγκρουση και η επιθυμία για ανεξαρτησία εξανεμίστηκε προσωρινά. Υπήρχε επίσης έντονος φόβος ότι αν αποχωρούσαν οι Ισπανοί ή αν συνεχιζόταν ο πόλεμος, οι ΗΠΑ θα επενέβαιναν και θα προσαρτούσαν το νησί. Εν μέρει λόγω πίεσης από τις ΗΠΑ, η δουλεία καταργήθηκε το 1886, παρόλο που η αφρικανικής καταγωγής μειονότητα παρέμεινε κοινωνικά και οικονομικά στο περιθώριο, παρά την πολιτική ισότητα που θεσπίστηκε το 1893. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η φτώχεια στην ύπαιθρο της Ισπανίας οδήγησε πολλούς σε μετανάστευση στην Κούβα. Τη δεκαετία του 1890 η επιθυμία για ανεξαρτησία αναβίωσε, ενισχυόμενη από την απέχθεια για τους περιορισμούς που επέβαλε η Ισπανία στο εγχώριο εμπόριο και την εχθρότητα προς την καταπιεστική και αναποτελεσματική διακυβέρνηση της Ισπανίας στην Κούβα. Στις 15 Ιουλίου 1895 ξέσπασε επανάσταση και το κόμμα της ανεξαρτησίας, υπό την ηγεσία του Τομάς Εστράδα Πάλμα και του ποιητή Χοσέ Μαρτί, ανακήρυξε την Κούβα ανεξάρτητη δημοκρατία. Οι αριθμοί αυτοί επιβεβαιώθηκαν τόσο από τον Ερυθρό Σταυρό όσο και από τον Αμερικανό γερουσιαστή και πρώην Υπουργό Άμυνας Ρέντφιλντ Πρόκτορ. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες από τις ΗΠΑ και χώρες της Ευρώπης. Ο Μαρτί σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των αναταραχών, ενώ υπολογίζεται ότι εκείνη την περίοδο 200.000 με 400.000 Κουβανοί έχασαν τη ζωή τους από ασιτία και αρρώστιες. Οι ισπανικές δυνάμεις ανταποκρίθηκαν με εκστρατεία καταστολής, απομονώνοντας τον αγροτικό πληθυσμό σε – όπως περιέγραψαν διεθνείς παρατηρητές – "οχυρωμένες πόλεις". Το 1897, φοβούμενη επέμβαση από τις ΗΠΑ, η Ισπανία άλλαξε πολιτική και υποσχέθηκε τοπική διοίκηση με εκλεγμένη βουλή. Οι επαναστάτες απέρριψαν την προσφορά και ο πόλεμος για ανεξαρτησία συνεχίστηκε. Στις 15 Φεβρουαρίου 1898, το αμερικανικό πολεμικό πλοίο Μέιν βυθίστηκε μυστηριωδώς στο λιμάνι της Αβάνας και σκοτώθηκαν 266 άντρες. Οι δυνάμεις στις ΗΠΑ που επιθυμούσαν επέμβαση στην Κούβα βρήκαν την αφορμή και κατηγόρησαν την Ισπανία για τη βύθιση του, παρόλο που η Ισπανία δεν είχε κανένα κίνητρο να πράξει κάτι τέτοιο και ουδέποτε βρέθηκαν στοιχεία που να την ενοχοποιούν. Παρόλα αυτά, το αμερικανικό Κονγκρέσο ψήφισε απόφαση με την οποία καλούσε για επέμβαση και ο πρόεδρος Γουίλιαμ Μακκίνλι συμφώνησε αμέσως. Ακολούθησε ο Ισπανο-Αμερικανικός Πόλεμος, κατά τον οποίο οι δυνάμεις των ΗΠΑ αποβιβάστηκαν στην Κούβα τον Ιούνιο του 1898 και γρήγορα έκαμψαν την ισπανική αντίσταση. Τον Αύγουστο υπογράφηκε συμφωνία ειρήνης, βάσει της οποίας οι Ισπανοί έπρεπε να εγκαταλείψουν την Κούβα. Κάποιοι στις ΗΠΑ υποστήριξαν την ανεξαρτησία της Κούβας, ενώ άλλοι υποστήριξαν την άμεση προσάρτηση. Ως συμβιβαστική λύση, η διοίκηση Μακκίνλεϊ έθεσε την Κούβα υπό εικοσαετή κηδεμονία των ΗΠΑ. Το κίνημα για ανεξαρτησία της Κούβας αντιτέθηκε έντονα σε αυτή τη διευθέτηση, όμως δεν υπήρξε κάποια μορφή ένοπλης αντίστασης, όπως είχε συμβεί σε αντίστοιχη περίπτωση στις Φιλιππίνες.

Ανεξαρτησία Ο Θίοντορ Ρούζβελτ, ο οποίος είχε πολεμήσει στον Ισπανο-Αμερικανικό Πόλεμο και είχε φιλική στάση έναντι στο κίνημα ανεξαρτησίας, διαδέχθηκε τον Μακκίνλι ως πρόεδρος των ΗΠΑ το 1901 και εγκατέλειψε την πρόταση για εικοσαετή κηδεμονία. Αντ’ αυτού, η Δημοκρατία της Κούβας κέρδισε επίσημα την ανεξαρτησία της στις 20 Μαΐου 1902, και ο ηγέτης της ανεξαρτησίας Τομάς Εστράδα Πάλμα έγινε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας. Σύμφωνα με το νέο κουβανικό σύνταγμα, όμως, οι ΗΠΑ διατηρούσαν το δικαίωμα επέμβασης στις υποθέσεις της Κούβας και επίβλεψης των οικονομικών του νησιού και των εξωτερικών υποθέσεων. Σύμφωνα με την Τροποποίηση Πλατ, η Κούβα συμφώνησε επίσης να ενοικιάσει στις ΗΠΑ τη ναυτική βάση στο Γουαντάναμο. Η ανεξάρτητη Κούβα συνάντησε γρήγορα δυσκολίες, ως αποτέλεσμα διαμάχης και διαφθοράς μεταξύ των μελών της μικρής ελίτ μορφωμένων και της αποτυχίας της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα που άφησαν πίσω τους οι Ισπανοί. Το 1906, μετά από εκλογές που αμφισβητήθηκαν για τη διαδοχή του Εστράδα Πάλμα, ξέσπασε ένοπλη εξέγερση και οι ΗΠΑ άσκησαν το δικαίωμα επέμβασης. Η χώρα τέθηκε υπό αμερικανική κατοχή και ανέλαβε Αμερικανός κυβερνήτης για τρία χρόνια. Το 1908 επανήλθε η αυτό-κυβέρνηση με την εκλογή του Χοσέ Μιγκέλ Γκόμεζ ως προέδρου, αλλά οι ΗΠΑ διατήρησαν

172

Κούβα την επίβλεψή τους στις κουβανικές υποθέσεις. Παρά τις συχνές ταραχές, η συνταγματική κυβέρνηση έμεινε μέχρι το 1925, όταν ο Χεράρδο Ματσάδο ι Μοράλες, αφού εκλέγηκε πρόεδρος, κατάργησε το σύνταγμα. Ο Ματσάδο ήταν Κουβανός εθνικιστής και το καθεστώς του είχε αρκετή λαϊκή υποστήριξη, παρά το ότι επικρίθηκε έντονα. Κατά την διακυβέρνησή του, οι Κουβανοί απέκτησαν καλύτερο έλεγχο της οικονομίας τους και έγιναν κάποια σημαντικά αναπτυξιακά έργα. Ο Ματσάδο αποδυναμώθηκε από την παγκόσμια ύφεση της οικονομίας, η οποία οδήγησε σε κατρακύλα τις τιμές των εξαγώγιμων αγροτικών προϊόντων της Κούβας και προκάλεσε μεγάλη φτώχεια. Τον Αύγουστο του 1933 μέλη του κουβανικού στρατού έκαναν πραξικόπημα με το οποίο καθαίρεσαν τον Ματσάδο και έβαλαν πρόεδρο τον Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες (του οποίου ο πατέρας ήταν πρωτεργάτης του Δεκαετούς Πολέμου της ανεξαρτησίας). Όμως τον Σεπτέμβριο, δεύτερο πραξικόπημα από τον Λοχία Φουλχένσιο Μπατίστα έριξε τον Σέσπεδες και πρόεδρος μπήκε ο Ραμόν Γκράου Σαν Μαρτίν. Η κυβέρνηση του τελευταίου κράτησε μόλις 100 μέρες, όμως ενεργοποίησε ριζοσπαστικές αλλαγές στην κουβανική κοινωνία και απόρριψη της Τροποποίησης Πλατ. Το 1934 ο Μπατίστα και ο στρατός, ο οποίος ήταν η πραγματική εξουσία στην Κούβα, αντικατέστησαν τον Γκράου με τον Κάρλος Μεντιέτα ι Μοντεφούρ. Το 1940 ο Μπατίστα αποφάσισε να διεκδικήσει ο ίδιος την προεδρία. Ο ηγέτης των συνταγματικών φιλελευθέρων Ραμόν Γκράου Σαν Μαρτίν αρνήθηκε να τον υποστηρίξει και στράφηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο τη δεκαετία του 1930 είχε αναπτυχθεί σε μέγεθος και επιρροή. Με τη στήριξη των συντεχνιών, οι οποίες ελέγχονταν από τους κομουνιστές, ο Μπατίστα κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος και η κυβέρνησή του έκανε σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και εισήγαγε ένα νέο προοδευτικό σύνταγμα. Σε αρκετά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος δόθηκαν αξιώματα. Η κυβέρνηση του Μπατίστα έβαλε επίσημα την Κούβα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των ΗΠΑ, κηρύσσοντας πόλεμο κατά της Ιαπωνίας στις 9 Δεκεμβρίου 1941 και έπειτα κατά της Γερμανίας και Ιταλίας στις 11 Δεκεμβρίου 1941. Παρ’ όλα αυτά, η Κούβα δεν είχε ουσιαστική στρατιωτική συμμετοχή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1944 επανήλθε στην προεδρία της χώρας – με εκλογές – ο Ραμόν Γκράου Σαν Μαρτίν, ο οποίος αύξησε τις δημόσιες δαπάνες για υγεία, εκπαίδευση και στέγαση. Όμως οι φιλελεύθεροι του Γκράου Σαν Μαρτίν ήταν εχθροί των κομμουνιστών και ο Μπατίστα αντιτέθηκε στα περισσότερα προγράμματά του. Τον Γκράου Σαν Μαρτίν διαδέχθηκε το 1948 ο Κάρλος Πρίο Σοκαράς, ο οποίος είχε διατελέσει Υπουργός Εργασίας επί Γκράου και τον οποίο μισούσαν οι κομμουνιστές. Επί προεδρίας του η διαφθορά αυξήθηκε, εν μέρει ως αποτέλεσμα της μεταπολεμικής ανάκαμψης του αμερικανικού πλούτου και την επακόλουθη εισροή χρημάτων τζόγου στην Αβάνα, η οποία έγινε κέντρο επιχειρήσεων της Μαφίας. Παρ’ όλα αυτά, ο Πρίο Σοκαράς έφερε κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας και τη σταθεροποίηση του κουβανικού νομίσματος. Η εισροή βορειοαμερικανικού χρήματος επέφερε σημαντική άνοδο στο βιοτικό επίπεδο, όμως διεύρυνε κατά πολύ το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών.

Από τον Μπατίστα στον Κάστρο Οι εκλογές του 1952 είχαν τρεις υποψηφίους. Ο Ροβέρτο Αγραμόντε του Κόμματος των Ορθοδόξων ήταν πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ακολουθούμενος από τον Αουρέλιο Έβια του Αυθεντικού Κόμματος, ενώ πολύ πιο πίσω ήταν ο Μπατίστα, ο οποίος επεδίωκε να επιστρέψει στην προεδρία. Όταν κατέστη εμφανές ότι ο Μπατίστα δεν είχε καμιά πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές, έκανε πραξικόπημα στις 10 Μαρτίου 1952 και έμεινε στην εξουσία με τη στήριξη του εθνικιστικού τμήματος του στρατού και των κομουνιστών, ως "μεταβατικός πρόεδρος" για τα επόμενα δύο χρόνια. Το 1954, κατόπιν πιέσεων από τις ΗΠΑ, συμφώνησε να γίνουν εκλογές. Το Αυθεντικό Κόμμα έθεσε τον πρώην πρόεδρο Γκράου ως υποψήφιό του, αλλά εκείνος απέσυρε την υποψηφιότητά του λόγω σοβαρών υποψιών ότι ο Μπατίστα επιχειρούσε να αλλοιώσει το αποτέλεσμα των εκλογών εκ των προτέρων. Ο Μπατίστα μπορούσε πλέον να ισχυριστεί ότι ήταν εκλελεγμένος πρόεδρος. Το καθεστώς του σημαδεύτηκε από μεγάλη διαφθορά και φτώχεια. Η αστυνομία του Μπατίστα ήταν γνωστή για τη σκληρή της τακτική και τη βία που ασκούσε έναντι στους πολίτες.

173

Κούβα Το 1956 μια ομάδα ανταρτών, αποτελούμενη κυρίως από νεαρούς ιδεολόγους σοσιαλιστές, περιλαμβανομένου του Φιδέλ Κάστρο, αποβιβάστηκε από μια βάρκα ερχόμενη από το Μεξικό και επιχείρησε να ξεκινήσει κίνημα ένοπλης αντίστασης στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα (ο Κάστρο είχε πάει στο Μεξικό μετά που αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή, όπου εξέτιε ποινή για τη συμμετοχή του στην επίθεση στo Στρατόπεδο Μονκάδα στο Σαντιάγο ντε Κούβα). Οι δυνάμεις του Μπατίστα σκότωσαν τους περισσότερους αντάρτες, αλλά αρκετοί επέζησαν και συνέχισαν μικρό αντάρτικο στα βουνά. Σε απάντηση, ο Μπατίστα έκανε το λάθος να εξαπολύσει εκστρατεία κατάπνιξης της αντιπολίτευσης, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η στήριξη του κόσμου στους αντάρτες. Κατά τα έτη 1957 και 1958 η αντίσταση κατά του Μπατίστα αυξήθηκε, στη μεσαία τάξη, στους φοιτητές, στην Καθολική Εκκλησία και στις αγροτικές περιοχές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν εμπάργκο όπλων στην κουβανική κυβέρνηση στις 14 Μαρτίου 1958. Οι συντεχνίες στις πόλεις, όμως, ήταν υπό τον έλεγχο είτε των κομουνιστών είτε της μαφίας, οι οποίοι υποστήριζαν σθεναρά (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) το καθεστώς του Μπατίστα, και όλες οι προσπάθειες για οργάνωση γενικής απεργίας απέτυχαν. Μέχρι το τέλος του 1958 οι αντάρτες κατάφεραν να βγουν από τη Σιέρα Μαέστρα και να προκαλέσουν γενική εξέγερση, με τη στήριξη εκατοντάδων φοιτητών και άλλων πολιτών που ξέφυγαν από την καταπίεση του Μπατίστα στις πόλεις. Όταν οι αντάρτες κατέλαβαν τη Σάντα Κλάρα, ανατολικά της Αβάνας, ο Μπατίστα έκρινε ότι η μάχη ήταν μάταιη και έφυγε από τη χώρα για να καταφύγει στην Πορτογαλία και αργότερα στην Ισπανία. Οι δυνάμεις του Κάστρο μπήκαν στην πρωτεύουσα την 1η Ιανουαρίου 1959.

Η Κούβα μετά την επανάσταση Ο Φιδέλ Κάστρο έγινε πρωθυπουργός της Κούβας τον Φεβρουάριο του 1959, και κράτησε την εξουσία μέχρι που την παρέδωσε προσωρινά στον αδελφό του Ραούλ Κάστρο τον Ιούλιο του 2006. Μέχρι τις αρχές του 2007 είναι ο μακροβιότερος ζων ηγέτης χώρας. Αρχικά ο Κάστρο ήταν συνταγματικός φιλελεύθερος και εθνικιστής, αν και ριζοσπάστης εθνικιστής, και η νίκη του καλωσορίστηκε τόσο στην Κούβα όσο και στις ΗΠΑ, παρόλο που η συνοπτική εκτέλεση 500 αστυνομικών και άλλων που κατηγορήθηκαν ότι ήταν πράκτορες του καθεστώτος Μπατίστα προκάλεσε άμεσα ανησυχία. Κατά τη διάρκεια του 1959 η κυβέρνηση Κάστρο πήρε δημοφιλή μέτρα, όπως η ανακατονομή της γης, η κρατικοποίηση οργανισμών κοινής ωφελείας και ο αδίστακτος πόλεμος κατά της διαφθοράς, συμπεριλαμβανομένων του κλεισίματος της βιομηχανίας τζόγου και της εκδίωξης των Αμερικανών μαφιόζων. Για όσους ήταν εκτός, παρέμενε άγνωστη η μεγάλη επιρροή που ασκούσε στην κυβέρνηση Κάστρο ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Αργεντινός μαρξιστής και ένας από τους στενότερους συμβούλους του Κάστρο. Ο Γκεβάρα συνασπίστηκε με τον αδελφό του Κάστρο, τον Ραούλ, και έπεισαν τον Φιδέλ Κάστρο να συμμαχήσει με τους κομουνιστές και κατά συνέπεια και με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Γκεβάρα έπαιξε επίσης καταλυτικό ρόλο στο να πείσει τον Κουβανό κομουνιστή ηγέτη Μπλας Ρόκα Καλδέριο να εγκαταλείψει την εχθρότητά του προς τον Κάστρο και να προσπαθήσει να αποκτήσει έλεγχο της επαναστατικής κυβέρνησης εκ των έσω. Ο Ρόκα πείστηκε και πληροφόρησε τη Σοβιετική Ένωση για τη δυνατότητα συμμαχίας με τον Κάστρο. Οι Σοβιετικοί άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία να αποκτήσουν πολιτκή ισχύ στην αμερικανική ήπειρο και υποσχέθηκαν απεριόριστη βοήθεια και στήριξη αν ο Κάστρο ασπαζόταν τον κομουνισμό. Εν τω μεταξύ, η στάση των ΗΠΑ έναντι στην κουβανική επανάσταση άλλαξε ριζικά. Ενώ η κυβέρνηση του Αϊζενχάουερ αρχικά καλωσόρισε την πτώση του Μπατίστα, η κρατικοποίηση εταιρειών που ανήκαν σε βορειοαμερικανούς (με εκτιμημένη αξία 1 δισ. δολάρια ΗΠΑ) και η εκδίωξη πολλών συντηρητικών με ισχυρούς φίλους στις ΗΠΑ δημιούργησαν εχθρότητα και οι Κουβανοί εξόριστοι έγιναν γρήγορα μια ισχυρή ομάδα λόμπι στις ΗΠΑ, ισχύ την οποία διατηρούν μέχρι σήμερα. Παρόλο που ο ίδιος ο Κάστρο δεν θεωρήθηκε κομουνιστής, οι ΗΠΑ ήταν ενήμερες για τον ρόλο του Τσε Γκεβάρα και την αναθέρμανση των σχέσεων ανάμεσα στον Κάστρο και τους Κουβανούς κομουνιστές. Έτσι, οι ΗΠΑ έγιναν πολύ εχθρικές έναντι του Κάστρο κατά το 1959. Αυτό με τη σειρά του, ώθησε τον Κάστρο να απομακρυνθεί από οποιαδήποτε

174

Κούβα φιλελεύθερα στοιχεία που υπήρχαν στο επαναστατικό του κίνημα και να στραφεί προς τους κομουνιστές. Τον Οκτώβριο του 1959 ο Κάστρο δήλωσε ότι επρόσκειτο φιλικά προς τους κομουνιστές, παρόλο που ο ίδιος δεν ήταν ακόμη κομουνιστής, και τα φιλελεύθερα και αντι-κομουνιστικά στοιχεία της κυβέρνησης διώχθηκαν, με πολλούς αρχικούς υποστηρικτές να φεύγουν από τη χώρα και να ενώνονται με την εξόριστη κοινότητα στο Μαϊάμι. Τον Μάρτιο του 1960 οι πρώτες συμφωνίες βοήθειας υπογράφηκαν με τη Σοβιετική Ένωση. Με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ θεώρησαν ανεπίτρεπτη την επιρροή των Σοβιετικών στην αμερικανική ήπειρο και εγκρίθηκαν σχέδια για Αεροφωτογραφία που απεικονίζει σοβιετικούς απομάκρυνση του Κάστρο από την εξουσία. Στα τέλη της βαλιστικούς πιραύλους σε κουβανικό έδαφος, δεκαετίας του 1960 επιβλήθηκε εμπορικό εμπάργκο στην Κούβα, οι οποίοι αποτέλεσαν τον λόγο για την κρίση με κάτι που ώθησε ακόμη περισσότερο τον Κάστρο στη Σοβιετική τις ΗΠΑ το 1962. συμμαχία. Την ίδια ώρα, η αμερικανική κυβέρνηση εξουσιοδότησε σχέδια για εισβολή στην Κούβα από εξόριστους που είχαν ως βάση τη Φλόριντα με ταυτόχρονο εσωτερικό ξεσηκωμό εναντίον του Κάστρο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων τον Απρίλιο του 1961: η εξέγερση δεν έγινε ποτέ, ενώ η εισβολείς διώχθηκαν. Αυτό έκανε τον Κάστρο να ανακηρύξει τον Μάιο του 1961 την Κούβα σοσιαλιστική δημοκρατία και τον εαυτό του Μαρξιστή-Λενινιστή.

Η μαρξιστική-λενινιστική Κούβα Ένα άμεσο στρατηγικό αποτέλεσμα της κουβανοσοβιετικής συμμαχίας ήταν η απόφαση για τοποθέτηση σοβιετικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στην Κούβα, η οποία οδήγησε στην κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, κατά την οποία ο Αμερικανός πρόεδρος Τζων Κέννεντυ απείλησε τη Σοβιετική Ένωση με πυρηνικό πόλεμο αν δεν αποσύρονταν οι πύραυλοι. Ο Κάστρο προέτρεψε τους Σοβιετικούς να τηρήσουν επιθετική στάση, αλλά εκείνοι τελικά υποχώρησαν. Αυτό είχε ως συνέπεια την αποκατάσταση της επικοινωνίας μεταξύ των ΗΠΑ και του Κάστρο, με αποτέλεσμα τη συμφωνία να αφεθούν ελεύθεροι αντικαθεστωτικοί που συνελήφθησαν στον Κόλπο των Χοίρων, με Ο Φιντέλ Κάστρο, στην Πύλη του αντάλλαγμα πακέτο βοήθειας. Όμως το 1963 οι σχέσεις των δύο Βραδενβούργου στο Βερολίνο, εν μέσω ηγετών χειροτέρεψαν πάλι, όταν ο Κάστρο έκανε την Κούβα πλήρως σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής κομουνιστική, βασιζόμενος στο σοβιετικό μοντέλο. Οι ΗΠΑ Ευρώπης. επέβαλαν πλήρες διπλωματικό και εμπορικό εμπάργκο στην Κούβα. Εκείνη την εποχή η επιρροή των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική ήταν αρκετά ισχυρή και έτσι το εμπάργκο ήταν πολύ αποτελεσματικό. Η Κούβα αναγκάστηκε να διεξάγει σχεδόν όλο της το εμπόριο με τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της. Το 1965 ο Κάστρο συγχώνευσε τις επαναστατικές του οργανώσεις με το Κομουνιστικό Κόμμα, του οποίου έγινε Πρώτος Γραμματέας, με τον Μπλας Ρόκα Δεύτερο Γραμματέα - τον οποίο αργότερα διαδέχθηκε ο Ραούλ Κάστρο, ο οποίος, ως Υπουργός Άμυνας και το πιο έμπιστο άτομο του Φιδέλ, έγινε και παραμένει ο δεύτερος πιο ισχυρός άνθρωπος στην κυβέρνηση. Η θέση του Ραούλ Κάστρο ενισχύθηκε όταν έφυγε ο Τσε Γκεβάρα για εκστρατείες για οργάνωση επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου και σκοτώθηκε το 1967. Ο Οσβάλντο Ντορτικός Τοράδο, πρόεδρος της Κούβας από το 1959 μέχρι το 1976, ήταν ηγέτης μόνο κατ' όνομα, χωρίς καμιά εξουσία. Ο Κάστρο εισήγαγε καινούργιο σύνταγμα το 1976 σύμφωνα με το οποίο πρόεδρος έγινε ο ίδιος, παραμένοντας ταυτόχρονα και πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου.

175

Κούβα

176

Τη δεκαετία του 1970 ο Κάστρο κινήθηκε στη διεθνή σκηνή ως εκπρόσωπος των "αντι-ιμπεριαλιστικών" κυβερνήσεων του Τρίτου Κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, παρείχε ανεκτίμητη στρατιωτική βοήθεια σε φιλοσοβιετικές δυνάμεις στην Αγκόλα, την Αιθιοπία, την Υεμένη και άλλες αφρικανικές και μεσανατολικές χώρες. Οι κουβανικές δυνάμεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη νίκη των δυνάμεων του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Αγκόλας στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας το 1975. Παρόλο που ήταν οι Σοβιετικοί που πλήρωναν τα έξοδα για αυτή τη δύναμη στρατού, η παρουσία της στην Ανγκόλα ήταν αισθητή στην οικονομία και το ανθρώπινο δυναμικό της Κούβας. Αρνητική ήταν επίσης η συνεχής εξάρτηση της Κούβας από τις εξαγωγές ζάχαρης. Οι Σοβιετικοί αναγκάζονταν να παρέχουν πρόσθετη οικονομική βοήθεια αγοράζοντας όλη την παραγωγή ζάχαρης της Κούβας, παρόλο που η Σοβιετική Ένωση παρήγαγε αρκετό ζαχαροκάλαμο για τις εγχώριες ανάγκες. Σε αντάλλαγμα, οι Σοβιετικοί παρείχαν στην Κούβα όλο το πετρέλαιο που χρειαζόταν, αφού δεν μπορούσε να το εισαγάγει από πουθενά αλλού. Η οικονομική εξάρτηση της Κούβας από τη Σοβιετική Ένωση ενισχύθηκε πολύ από την αποφασιστικότητα του Κάστρο να κτίσει το όραμά του για μια σοσιαλιστική κοινωνία στην Κούβα. Αυτό προϋπόθετε τη δωρεάν παροχή υγείας και εκπαίδευσης για όλους τους πολίτες. Τις δεκαετίες του 1970 και 1980 οι Σοβιετικοί ήταν πρόθυμοι να επιχορηγήσουν όλα αυτά με αντάλλαγμα έναν στρατηγικό σύμμαχο κάτω από τη μύτη των ΗΠΑ και την αδιαμφισβήτητη προπαγανδιστική αξία που είχε το γόητρο του Κάστρο στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ένα 'γιανκ τανκ', ένα από τα πολλά αμερικανικά αυτοκίνητα που

Μέσα στη δεκαετία του 1970 η ικανότητα των ΗΠΑ εισήχθηκαν στην Κούβα πριν από την επιβολή του εμπάργκο να κρατούν απομονωμένη την Κούβα είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Η Κούβα αποβλήθηκε από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών το 1962 και για μια δεκαετία ο Οργανισμός ακολούθησε το εμπάργκο, όμως το 1975 ο ΟΑΚ ήρε όλες τις κυρώσεις εναντίον της Κούβας και τόσο το Μεξικό όσο και ο Καναδάς ανέπτυξαν στενότερες σχέσεις με την Κούβα, παρακούοντας τις εκκλήσεις των ΗΠΑ. Και οι δύο χώρες δήλωσαν ότι ήλπιζαν να προωθήσουν, μέσω της συνέχισης των εμπορικών, πολιτισμικών και διπλωματικών επαφών, τη φιλελευθεροποίηση της Κούβας - σε αυτό όμως απογοητεύτηκαν, καθώς δεν υπήρξε οποιαδήποτε ορατή μείωση της καταπίεσης της αντιπολίτευσης. Ο Κάστρο έπαψε να υποστηρίζει ανοικτά αντάρτικα κινήματα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, αν και φιλο-καστρικές ομάδες συνέχισαν να πολεμούν τις στρατιωτικές δικτατορίες που τότε κυβερνούσαν τις περισσότερες λατινοαμερικανικές χώρες. Η κοινότητα των Κουβανών εξορίστων στις ΗΠΑ μεγάλωσε σε αριθμό, πλούτο και δύναμη και πολιτικοποιημένα στοιχεία της απέτρεψαν φιλελευθεροποίηση της πολιτκής των ΗΠΑ προς την Κούβα. Παρ' όλα αυτά, οι προσπάθειες των εξορίστων να δημιουργήσουν αντι-καστρικό κίνημα ή επανάσταση μέσα στην ίδια την Κούβα είχαν ελάχιστη επιτυχία. Την Κυριακή, 6 Απριλίου 1980, 7.000 Κουβανοί κατέλαβαν την Πρεσβεία του Περού στην Αβάνα ζητώντας πολιτικό άσυλο. Τη Δευτέρα, 7 Απριλίου, ο Φιδέλ Κάστρο έδωσε άδεια μετανάστευσης σε όσους Κουβανούς είχαν καταφύγει στην Πρεσβεία.[5] Στις 16 Απριλίου 500 Κουβανοί πολίτες έφυγαν από την Πρεσβεία του Περού και πήγαν στην Κόστα Ρίκα. Στις 21 Απριλίου πολλοί άρχισαν να φτάνουν στο Μαϊάμι με ιδιωτικές βάρκες και τους σταμάτησε το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών στις 23 Απριλίου. Η μεταφορά με τις βάρκες συνεχίστηκε όμως, αφού ο Κάστρο επέτρεψε σε όποιον ήθελε να φύγει από τη χώρα να το πράξει μέσω του λιμανιού της Μαριέλ. Συνολικά πάνω από 125.000 Κουβανοί μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι που σταμάτησε η εισροή από βάρκες στις 15 Ιουνίου.[6]

Κούβα

Μεταψυχροπολεμική εποχή Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 ήταν για την Κούβα βαρύτατο οικονομικό πλήγμα. Οδήγησε σε ακόμη ένα ανεξέλεγκτο κύμα μετανάστευσης στις ΗΠΑ το 1994, αλλά σιγά σιγά μειώθηκε σε μόνο μερικές χιλιάδες τον χρόνο κατόπιν συμφωνίας των ΗΠΑ με την Κούβα. Αυξήθηκε ξανά την περίοδο 2004-2006, αν και με πολύ πιο αργό ρυθμό. Η δημοτικότητα του Κάστρο δοκιμάστηκε σκληρά μετά τη Σοβιετική κατάρρευση, η οποία οδήγησε σε διακοπή της βοήθειας, απώλεια μια εγγυημένης αγοράς για την κουβανική ζάχαρη και απώλεια μιας πηγής για φτηνό εισαγόμενο πετρέλαιο. Προκάλεσε επίσης, όπως σε όλες τις κομουνιστικές χώρες, κρίση εμπιστοσύνης σε όσους πίστευαν ότι η Σοβιετική Ένωση έκτιζε με επιτυχία το σοσιαλιστικό μοντέλο που έπρεπε να ακολουθήσουν και οι άλλες χώρες. Στην Κούβα όμως όλα αυτά δεν έπεισαν το Κομουνιστικό Κόμμα ότι ήταν καιρός να παραδοθεί οικειοθελώς η εξουσία. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 η κατάσταση στη χώρα είχε σταθεροποιηθεί. Μέχρι τότε η Κούβα είχε φυσιολογικές - λίγο ή πολύ - οικονομικές σχέσεις με τις περισσότερες λατινοαμερικανικές χώρες και είχε βελτιώσει τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία άρχισε να παρέχει βοήθεια και δάνεια στο νησί. Η Κίνα εμφανίστηκε επίσης στο προσκήνιο ως νέα πηγή βοήθειας και στήριξης, παρόλο που η Κούβα τάχθηκε στο πλευρό των Σοβιετικών κατά το Σινο-Σοβιετικό Σχίσμα τη δεκαετία του 1960. Η Κούβα βρήκε επίσης καινούργιους συμμάχους στον πρόεδρο Ούγο Τσάβες της Βενεζουέλας και τον πρόεδρο Έβο Μοράλες της Βολιβίας, χώρες με σημαντική εξαγωγή πετρελαίου και αερίου.

Από τον Φιντέλ στον Ραούλ Κάστρο Στις 31 Ιουλίου 2006 ο Φιδέλ Κάστρο παρέδωσε τα καθήκοντά του ως Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου, Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, Πρώτος Γραμματέας του Κουβανικού Κομουνιστικού Κόμματος και Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων στον αδελφό του και Πρώτο Αντιπρόεδρο, Ραούλ Κάστρο. Αυτή η μεταφορά καθηκόντων χαρακτηρίστηκε ως προσωρινή, ενώ ο Φιδέλ αναρρώνει από εγχείριση στην οποία υποβλήθηκε μετά από συνεχή αιμορραγία του εντέρου.[7] Ο Φιδέλ Κάστρο ήταν πολύ άρρωστος για να παραστεί στους εορτασμούς για την 50ή επέτειο της αποβίβασης από τη βάρκα Γκράνμα στις 2 Δεκεμβρίου 2006, όπου θα γίνονταν - με καθυστέρηση - και οι εορτασμοί για τα ογδοντάχρονα του ιδίου, και τις τελετές διηύθυνε ο Ραούλ Κάστρο. Η μη εμφάνισή του προκάλεσε υποψίες-φήμες ότι ο Κάστρο βρίσκεται στα τελευταία στάδια καρκίνου του στομάχου και αρνείται τη θεραπεία, αν και οι Κουβανοί επίσημοι αρνούνται ότι ο Κάστρο υποφέρει από ανίατη ασθένεια[8] Έπειτα από την παραίτηση του Φιντέλ και την επίσημη ανάληψη της προεδρίας από τον αδερφό του Ραούλ, έγιναν διάφορες μεταρρυθμίσεις στη χώρα. To Μάρτιο του 2008 ο Πρόεδρος Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι αίρει ορισμένους από τους περιορισμούς που είχε επιβάλει ο αδελφός του Φιντέλ στις ξενόφερτες πολυτέλειες, σε μια προσπάθεια να διαφυλάξει την οικονομική ισότητα στην κομμουνιστική χώρα.[9] Ως αποτέλεσμα αυτού, χιλιάδες Κουβανοί έσπευσαν να αποκτήσουν για πρώτη φορά νόμιμα κινητά τηλέφωνα και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές.

Πολιτισμός Πολύ σημαντικό στοιχείο στην κουλτούρα της Κούβας είναι το γεγονός ότι είχε επιδράσεις από διάφορους πολιτισμούς, κυρίως από την Ισπανία και την Αφρική.

Αθλητισμός Λόγω ιστορικών δεσμών με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Κουβανοί ασχολούνται περισσότερο με αθλήματα που είναι δημοφιλή στη Βόρεια Αμερική, παρά με αθλήματα που θεωρούνται παραδοσιακά στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Το μπέιζμπολ είναι με διαφορά το πιο δημοφιλές. Άλλα αθλήματα στην Κούβα είναι το μπάσκετ, το βόλεϊ και ο στίβος. Η Κούβα έχει μεγάλες διακρίσεις στο ερασιτεχνικό μποξ, όπου παίρνει πολύ

177

Κούβα συχνά χρυσά μετάλλια σε διεθνείς αγώνες.

Μουσική-χορός Η μουσική παράδοση της Κούβας είναι πολύ πλούσια και η πιο γνωστή πτυχή της κουλτούρας της. Το βασικό είδος αυτής της μουσικής είναι το σον, το οποίο αποτέλεσε τη βάση για άλλες μουσικές φόρμες όπως τη σάλσα, τη ρούμπα και το μάμπο, καθώς και το πιο αργό τσα-τσα-τσα. Η ρούμπα προέρχεται από την πρώιμη αφρο-κουβανική κουλτούρα. Το τρες είναι επίσης ρυθμός που επινοήθηκε στην Κούβα, αλλά πολλά παραδοσιακά κουβανέζικα μουσικά όργανα είναι αφρικανικής και/ή ταϊνο προέλευσης, όπως μαράκες, γκουίρο, μαρίμπα και διάφορα ξύλινα κρουστά περιλαμβανομένου του μαγιοουακάν. Η παραδοσιακή μουσική της Κούβας όλων των ειδών χαίρει μεγάλης εκτίμησης σε όλο τον κόσμο. Η κουβανέζικη κλασική μουσική, η οποία περιλαμβάνει μουσική με έντονες αφρικανικές και ευρωπαϊκές επιδράσεις, και έχει να παρουσιάσει τόσο συμφωνικά έργα όσο και μουσική για σόλο, έχει επίσης διεθνή απήχηση χάρη σε συνθέτες όπως τον Ερνέστο Λεκουόνα. Η Κούβα αποτελεί πατρίδα σημαντικών προσωπικοτήτων στον χώρο, όπως η Σίλια Κορυς και η ανακυρηγμένη ως εθνική ηρωίδα Αλίσια Αλόνσο, ιδρύτρια και διευθύντρια του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβας.[4]

Λογοτεχνία Στην Κούβα άρχισε να διαμορφώνεται ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό ύφος από τις αρχές του 19ου αιώνα. Αρχικά, τα θέματα της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας ήταν κυρίαρχα στον Χοσέ Μαρτί, ο οποίος ήταν σημαντικό πρόσωπο στο μοντερνιστικό κίνημα της κουβανικής λογοτεχνίας. Συγγραφείς όπως ο Νικολάς Γκιγέν και ο Χοσέ Σ. Ταγέτ επικεντρώθηκαν στη λογοτεχνία ως κοινωνική διαμαρτυρία. Η ποίηση και η πεζογραφία του Χοσέ Λεσάμα Λίμα ήταν επίσης σημαντική. Συγγραφείς όπως ο Ρεϊνάλντο Αρένας, Γκιγέρμο Καμπρέρα Ινφάντε, Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, Λεονάρντο Παδούρα Φουέντες και Ρονάλντο Μενέδες κέρδισαν διεθνή αναγνώριση στη μετα-επαναστατική εποχή, αν και πολλοί συγγραφείς ένιωσαν την ανάγκη να συνεχίσουν το έργο τους στην εξορία λόγω της λογοκρισίας από τις κουβανικές αρχές. Επίσης ο Αλέχο Καρπεντιές από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους αποτελεί και έναν από τους πρώτους εκπροσώπους του ονομαζόμενου μαγικού ρεαλισμού.[4] Αξιοσημείωτα είναι και τα έργα σημαντικών μη Κουβανών λογοτεχνών σχετικά με την χώρα, όπως του Στέφεν Κρέιν και του Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

Κουζίνα Η τοπική αποτελεί συγχώνευση της κουζίνας της Ισπανίας και της Καραϊβικής. Οι κουβανέζικες συνταγές έχουν μπαχαρικά και τεχνικές από την ισπανική κουζίνα, με κάποιες επιδράσεις από την Καραϊβική στα μπαχαρικά και τη γεύση. Ένα παραδοσιακό κουβανέζικο γεύμα δεν σερβίρεται σε πολλά πιάτα, αλλά όλα τα φαγητά σερβίρονται ταυτόχρονα. Ένα τυπικό γεύμα θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα είδος μπανάνας, μαύρα φασόλια με ρύζι, ρόπα βιέχα (μικρά κομματάκια βοδινό), κουβανέζικο ψωμί, χοιρινό με κρεμμύδια, και τροπικά φρούτα. Τα μαύρα φασόλια με ρύζι (τα οποία αποκαλούνται μόρος υ κριστιάνος - Μαυριτανοί και χριστιανοί - ή απλώς μόρος) και το πλάτανο (συγγενές της μπανάνας) είναι θεμελιώδη στην κουβανέζικη δίετα. Πολλά κρεατικά ψήνονται αργά με ελαφριές σάλτσες. Το σκόρδο, το κύμινο, η ρίγανη και η δάφνη είναι τα πιο συνηθισμένα μπαχαρικά.

178

Κούβα

Διακυβέρνηση και πολιτική Η Δημοκρατία της Κούβας ορίζεται από το σύνταγμα ως "σοσιαλιστικό κράτος βασισμένο στις αρχές του Χοσέ Μαρτί και τις πολιτικές ιδέες του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν". Το υφιστάμενο σύνταγμα καθορίζει επίσης τον ρόλο του Κομουνιστικού Κόμματος της Κούβας (PCC) ως "ηγετική δύναμη στην κοινωνία και το κράτος". Ο Πρώτος Γραμματέας του Κομουνιστικού Κόμματος, Φιδέλ Κάστρο, είναι επίσης Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου (πρόεδρος της χώρας) και Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου.[10] Τα μέλη στα δύο συμβούλια Κυβερνητικά κτίρια στην Αβάνα, μπροστά από εκλέγονται από την Εθνική Συνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας. Ο την Πλατεία της Επανάστασης. Πρόεδρος της Κούβας έχει πενταετή θητεία και δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των θητειών. Ο Κάστρο είναι Πρόεδρος από το 1976 που υιοθετήθηκε το τρέχον σύνταγμα και αντικατέστησε τον Οσβάλντο Ντορτικός Τοράδο. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Κούβας είναι το ανώτερο δικαστικό σώμα της χώρας. Είναι επίσης το τελευταίο καταφύγιο για προσφυγές από τα επαρχιακά δικαστήρια. Το νομοθετικό σώμα, η Εθνική Συνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας (Asamblea Nacional de Poder Popular) έχει 609 μέλη που υπηρετούν πενταετή θητεία. Οι υποψήφιοι για τη Συνέλευση εγκρίνονται με δημοψήφισμα. Όλοι οι Κουβανοί πολίτες άνω των δεκαέξι ετών που δεν έχουν καταδικαστεί για ποινικό αδίκημα μπορούν να ψηφίσουν. Το Άρθρο 131 του Συντάγματος δηλώνει ότι η ψηφοφορία θα γίνεται "μέσα από ελεύθερη, ίση και μυστική ψήφο". Το Άρθρο 136 δηλώνει: "Για να εκλεγούν, οι αντιπρόσωποι πρέπει να λάβουν περισσότερες από τις μισές έγκυρες ψήφους των εκλογικών επαρχιών". Οι ψήφοι ρίχνονται σε κάλπες και καταμετρούνται δημοσίως. Οι σταυροί που λαμβάνει ο κάθε υποψήφιος επαληθεύονται από μη κομματικά, ανεξάρτητα, μη κρατικά όργανα και παρατηρητές. Οι υποψήφιοι για διεκδίκηση θέσης στην Εθνική Συνέλευση επιλέγονται σε τοπικές συγκεντρώσεις και κατόπιν τυγχάνουν έγκρισης από εκλογικές επιτροπές. Στην τελική εκλογή υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος για κάθε θέση, ο οποίος πρέπει να έχει πλειοψηφία για να εκλεγεί. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να θέσει υποψήφιους ή να κάνει εκλογική εκστρατεία στο νησί, παρόλο που το Κομουνιστικό Κόμμα είχε πέντε συνελεύσεις από το 1975. Το 1997 το κόμμα δήλωσε ότι είχε 780.000 μέλη. Εκπρόσωποί του αποτελούν πέρα από το μισό Κρατικό Συμβούλιο και πέρα από τη μισή Εθνική Συνέλευση. Τις υπόλοιπες θέσεις καταλαμβάνουν μη κομματικά στελέχη. Άλλα πολιτικά κόμματα κάνουν διεθνή πολιτική και οικονομική εκστρατεία, αλλά η δραστηριότητα της αντιπολίτευσης εντός της Κούβας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και ως επί το πλείστον Το κτίριο του Υπουργείου Εσωτερικών με παράνομη. Παρόλο που το κουβανικό σύνταγμα αναφέρεται στην χαραγμένη την μορφή του Ερνέστο Τσε ελευθερία του λόγου, τα δικαιώματα αυτά περιορίζονται από το Γκεβάρα. Άρθρο 62, σύμφωνα με το οποίο "Κανένα από τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται για τους πολίτες δεν μπορεί να ασκηθεί εις βάρος... της ύπαρξης και των στόχων του σοσιαλιστικού κράτους, ή εις βάρος της απόφασης του κουβανικού λαού για οικοδόμηση σοσιαλισμού και κομουνισμού. Παραβιάσεις αυτής της αρχής μπορούν να θεωρηθούν αδικήματα." Σχεδόν όλοι οι ενήλικες Κουβανοί συμμετέχουν στις τοπικές Επιτροπές για την Υπεράσπιση της Επανάστασης, οι οποίες έχουν κεντρικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Αυτές οι ομάδες είναι σχεδιασμένες για να συντονίζουν δημόσια γεγονότα και έργα, να προστατεύουν και να διαφυλάσσουν τη

179

Κούβα

180

σοσιαλιστική ιδεολογία ανάμεσα στους πολίτες, και να λειτουργούν ως παρατηρητές της γειτονιάς ενάντια σε κάθε "αντι-επαναστατική" δραστηριότητα. Από τότε που η Κούβα ανακηρύχθηκε σοσιαλιστική δημοκρατία το 1961, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έλαβε διάφορα πολιτικά μέτρα εναντίον της Κούβας τα οποία είχαν σημαντικό πολιτικό και οικονομικό αντίκτυπο στο νησί. Αυτά είχαν ως στόχο την απομάκρυνση της ηγεσίας και την ενθάρρυνση για πολιτικές αλλαγές που θα άνοιγαν τον δρόμο για πολυκομματικές εκλογικές διαδικασίες. Το πιο σημαντικό μέτρο είναι η επιβολή εμπάργκο εκ μέρους των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας και ο Νόμος Φιλοκυβερνητική πινακίδα με φωτογραφία του Χελμς-Μπάρτον που ακολούθησε το 1996. Πολλοί θεωρούν ότι η Φιντέλ Κάστρο. κουβανική κυβέρνηση δεν πληροί τα ελάχιστα κριτήρια μιας δημοκρατίας, κυρίως λόγω της απουσίας πολυκομματικού ανταγωνισμού για διεκδίκηση πολιτικών αξιωμάτων. Η κουβανική κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι η Κούβα έχει δημοκρατία, επικαλούμενοι την εκτενή συμμετοχή στη διαδικασία του χρίσματος των υποψηφίων σε εθνικό και δημοτικό επίπεδο.

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 16 ετών και άνω.[3] Πρόεδρος 2008 Στις 24 Φεβρουαρίου του 2008 εξελέγη Πρόεδρος ο μοναδικός υποψήφιος, Ραούλ Κάστρο, αδερφός του Φιντέλ Κάστρο. Υπήρχε αβεβαιότητα για το αν θα ήταν ξανά υποψήφιος για το αξίωμα ο ασθενής ηγέτης Φιντέλ Κάστρο[11] και στις 19 Φεβρουαρίου ο Φιντέλ ανακοίνωσε την απόσυρσή του και ότι δε θα διεκδικούσε άλλη προεδρική θητεία.[12] Ομόφωνα εξελέγη ο ως τότε πρώτος αντιπρόεδρος, Ραούλ, στις 24 Φεβρουαρίου του 2008.[13] Πρώτος αντιπρόεδρος εξελέγη ο Χοσέ Ραμόν Ματσάδο Βεντούρα[14] διαψεύδοντας τις φήμες που έφεραν κάποιον νεότερης ηλικίας στο αξίωμα. Βουλευτικές εκλογές 2008 Μέλη

Έδρες

609 υποψήφιοι (ένας υποψήφιος ανά έδρα). Μέχρι και το 50% των υποψηφίων πρέπει να επιλέγονται από τις Δημοτικές Συνελεύσεις. Οι υποψήφιοι σε διαφορετική περίπτωση προτείνονται από τις διορισμένες συνελεύσεις, που απαρτίζουν εκπροσώπους εργατών, νεολαίων, γυναικών, φοιτητών, αγροτών αλλά και από μέλη των Επιτροπών για την Άμυνα της Επανάστασης. Η τελική λίστα με τα ονόματα των υποψηφίων υποβάλλεται από τη σχετική Εθνική Επιτροπή, λαμβάνοντας υπόψη κριτήρια όπως η συμμετοχή του [15] [16] υποψηφίου σε επαναστατικούς αγώνες και το ήθος του.

614

Σύνολο εκλεγέντων

614

Κούβα

Ένοπλες Δυνάμεις Κατά την διακυβέρνηση Φιντέλ Κάστρο η Κούβα έγινε μια πολύ στρατικοποιημένη κοινωνία. Από το 1975 μέχρι το 1980 η τεράστια σοβιετική στρατιωτική βοήθεια έδωσε τη δυνατότητα στην Κούβα να αναπτύξει ισχυρή στρατιωτική μηχανή. Μετά τη διακοπή της σοβιετικής βοήθειας, η Κούβα μείωσε δραματικά τον αριθμό του στρατιωτικού προσωπικού, από 235.000 το 1994 σε περίπου 60.000 το 2003.[17] Η κυβέρνηση σήμερα χρησιμοποιεί περίπου 1.8% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες. Σημερινός Υπουργός των Επαναστατικών Στρατιωτικών Δυνάμεων είναι ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιδέλ Κάστρο, ο οποίος είχε σημαντικό ηγετικό ρόλο στην Επανάσταση της Κούβας.

Διεθνείς σχέσεις Τον Ιούνιο του 2008 η ΕΕ ήρε τις κυρώσεις που είχαν επιβληθεί το 2003 στην Κούβα.[18]

Ανθρώπινα δικαιώματα Η κουβανική κυβέρνηση έχει κατηγορηθεί για πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως βασανιστήρια, αυθαίρετη φυλάκιση, μη δίκαιες δίκες και εξωδικαστικές εκτελέσεις.[19] Οι αντιφρονούντες εκφράζουν παράπονα για παρενοχλήσεις και βασανιστήρια.[20] Παρόλο που η κυβέρνηση της Κούβας έθεσε μορατόριουμ στη θανατική ποινή το 2001, έκανε μια εξαίρεση δύο χρόνια αργότερα για άτομα που συμμετείχαν σε ένοπλη αεροπειρατεία. Οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία και η Human Rights Watch έχουν εκδώσει εκθέσεις για τους Κουβανούς πολιτικούς κρατουμένους.[21] Η κουβανική κυβέρνηση αρνείται στη Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου να έχει πρόσβαση στους φυλακισμένους, ενώ σε διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένης της Διεθνούς Αμνηστίας, απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα. Στον κόλπο του Γκουαντάναμο οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγορούνται επίσης για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Συντεχνίες Υπάρχουν δεκαεννιά συντεχνίες στην Κούβα και 98% του εργατικού δυναμικού της χώρας είναι μέλη τους. Οι συντεχνίες δεν είναι εγγεγραμμένες σε κάποιον κρατικό φορέα και αυτοχρηματοδοτούνται από τις μηνιαίες συνδρομές των μελών τους. Οι υποστηρικτές τους ισχυρίζονται ότι οι αξιωματούχοι των συντεχνιών εκλέγονται με διάφανες διαδικασίες και ότι υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις μέσα σε κάθε συντεχνία.[22] Όμως όλες οι συντεχνίες είναι μέλη της Συνομοσπονδίας Κουβανών Εργαζομένων, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με το κράτος και το Κομουνιστικό Κόμμα. Οι υποστηρικτές ισχυρίζονται ότι η Συνομοσπονδία δίνει τη δυνατότητα στους εργαζομένους να ακουστεί η φωνή τους στην κυβέρνηση. Όσοι αντιτίθενται ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη Συνομοσπονδία για να ελέγχει τις συντεχνίες και να καθορίζει τους ηγέτες τους. Η ελευθερία των εργαζομένων να εκφράζουν ανεξάρτητες απόψεις είναι επίσης κάτι που αμφισβητείται. Οι υποστηρικτές του συστήματος θεωρούν ότι οι απόψεις των εργαζομένων έχουν διαμορφώσει την κυβερνητική πολιτική σε πολλές περιπτώσεις, όπως το 1993 με την πρόταση για αναθεώρηση του φορολογικού συστήματος,[23] ενώ οι πολέμιοι, επικαλούμενοι μελέτες που έχουν κάνει διεθνείς εργατικές οργανώσεις, επισημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι οφείλουν να δείξουν την πίστη τους στα ιδεώδη του Κομουνιστικού Κόμματος, και θεωρούν ότι η κυβέρνηση συστηματικά παρενοχλεί και θέτει υπό κράτηση ακτιβιστές, αλλά και ότι απαγορεύει τη δημιουργία ανεξάρτητων συντεχνιών που δεν πρόσκεινται στη Συνομοσπονδία, ότι οι ηγέτες σε απόπειρες δημιουργίας ανεξάρτητων συντεχνιών έχουν φυλακιστεί και ότι το δικαίωμα της απεργίας δεν αναγνωρίζεται από τον νόμο.[24]

181

Κούβα

Γεωγραφία Η Κούβα είναι ένα αρχιπέλαγος νησιών που βρίσκονται στην Καραϊβική Θάλασσα, με γεωγραφικές συντεταγμένες 21°3N, 80°00W. Το κύριο νησί είναι η Κούβα, το οποίο περιβάλλεται από τέσσερις κύριες συστάδες νησιών. Αυτές είναι τα Κολοράδος, τα Καμαγουέι, τα Χαρδίνες ντε λα Ρέινα και τα Καναρέος. Το κύριο νησί της Κούβας αποτελεί το Χάρτης της Κούβας μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της χώρας (105,006 χλμ² ή 40,543 τετρ. μίλια) και είναι το 17ο μεγαλύτερο σε έκταση νησί στον κόσμο. Το δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση νησί της χώρας είναι η Ίσλα δε λα Χουβεντούδ (Νησί της Νιότης) στα νοτιοδυτικά, με έκταση 3,056 χλμ² (1,180 τετρ. μίλια). Η Κούβα έχει συνολική έκταση 110,860 χλμ². Το κύριο νησί αποτελείται πρωτίστως από πεδιάδες. Στα νοτιοανατολικά είναι η Σιέρα Μαέστρα, μια οροσειρά με απότομα βουνά, όπου το πιο ψηλό σημείο είναι το Πίκο Ρεάλ δελ Τουρκίνο στα 2,005 μέτρα (6,578 πόδια). Το κλίμα είναι τροπικό, αν και μετριάζεται από ανέμους. Σε γενικές γραμμές (με τοπικές διαφοροποιήσεις), από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο είναι η ξηρή εποχή, και από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο η πιο βροχερή εποχή. Η μέση θερμοκρασία είναι 21 °C τον Ιανουάριο και 27 °C τον Ιούλιο. Η Κούβα πλήττεται από καταιγίδες, οι οποίες είναι πιο συχνές τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο. Η Αβάνα είναι η μεγαλύτερη πόλη και η πρωτεύουσα. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι το Σαντιάγο ντε Κούβα και το Καμαγουέι. Μικρότερες γνωστές πόλεις είναι το Μπαρακόα (η πρώτη ισπανική αποικία στην Κούβα), το Τρινιδάδ (παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO) και το Μπαγιάμο.

Διοικητική διαίρεση Δεκατέσσερις νομοί και ένας ανεξάρτητος δήμος (η Ίσλα ντε λα Χουβεντούδ) αποτελούν τη σημερινή Κούβα. Αυτοί αποτελούσαν μέρος των έξι μεγαλύτερων ιστορικών επαρχιών: Πινάρ ντελ Ρίο, Αβάνα, Ματάνσας, Λας Βίγιας, Καμαγουέι και Οριέντε. Οι σημερινές υποδιαιρέσεις μοιάζουν αρκετά με τις ισπανικές στρατιωτικές επαρχίες που υπήρχαν κατά τους Κουβανικούς Πολέμους της Ανεξαρτησίας, όταν οι πιο προβληματικές περιοχές διαιρέθηκαν.

182

Κούβα

183

1 Ίσλα ντε λα Χουβεντούδ (Νησί της Νιότης) 2 Πινάρ ντελ Ρίο 3 Αβάνα (νομός)

9 Σιέγο ντε Άβιλα 10 Καμαγουέι

4 Πόλη της Αβάνας 11 Λας Τούνας 5 Ματάνσας

12 Χράνμα

6 Σιενφουέγος

13 Ολγκίν

7 Βίγια Κλάρα

14 Σαντιάγο ντε Κούβα

8 Σάνκτι Σπίριτους 15 Γουαντάναμο

Δημογραφία Ο πληθυσμός της Κούβας είναι σχετικά μικρός σε σύγκριση με τον αντίστοιχο των Αντιλών. Από 1.573.000 το 1900 αυξήθηκε σε 6.460.000 το 1958 πριν την Κουβανική Επανάσταση, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 1990 ανήλθε σε 11.000.000.[4] Σύμφωνα με το World Factbook της CIA, ο πληθυσμός της Κούβας είναι 51% μιγάδες, 37% λευκοί, 11% μαύροι και 1% Κινέζοι. Πλέον δεν υπάρχουν πια απόγονοι των ιθαγενών κατοίκων.[4] Από την άλλη, σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής της κουβανικής κυβέρνησης, σύμφωνα με απογραφή πληθυσμού που έγινε το 2002, ο πληθυσμός της χώρας έχει ως ακολούθως:[25] Φυλή

Κάτοικοι

Λευκοί

7.271.926

Μαύροι

1.126.894

Μιγάδες

2.778.923

Σύνολο

11.177.743

Ενώ 5.597.233 είναι άνδρες και 5.580.510 γυναίκες.[26] Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 77,45 χρόνια (75,19 χρόνια οι άνδρες και 79,85 οι γυναίκες).[3] Η γεννητικότητα στην Κούβα, 11.6 γεννήσεις για κάθε 1.000 κατοίκους το 2003,[27] είναι μια από τις χαμηλότερες στο δυτικό ημισφαίριο. Η μείωση του ρυθμού γονιμότητας - από 3,5 παιδιά η κάθε γυναίκα το 1970 σε 1,5 το 1992 - είναι η μεγαλύτερη στο δυτικό ημισφαίριο, με μόνο τη Γουαδελούπη και την Τζαμάικα να δείχνουν μεγαλύτερη πτώση.[28] Στην Κούβα επιτρέπονται οι αμβλώσεις, οι οποίες ήταν 58,6 για κάθε 1000 εγκυμοσύνες το 1996, σε σύγκριση με 35 που ήταν ο μέσος όρος στην Καραϊβική, 27 στη Λατινική Αμερική και 48 στην Ευρώπη. Επιπλέον, η χρήση προφυλάξεων υπολογίζεται στο 79% (στο ανώτερο ένα τρίτο των χωρών του δυτικού ημισφαιρίου).[29]

Κούβα

Μετανάστευση Η μετανάστευση από και προς την Κούβα είχε αισθητό αντίκτυπο στη χώρα τον 20ό αιώνα. Στην Κούβα υπάρχει επίσης πλήθος μη Κουβανών αγνώστου μεγέθους, όπως Κινέζοι που προέρχεται κυρίως από τους εργάτες που έφτασαν τον 19ο αιώνα για να κτίσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο και να εργαστούν στα μεταλλεία. Από το 1900 μέχρι το 1930 έφτασαν σχεδόν ένα εκατομμύριο μετανάστες από την Ισπανία. Από το 1959 και μετά περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Κουβανοί εγκατέλειψαν το νησί, πηγαίνοντας κυρίως στο Μαϊάμι, των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου μια ισχυρή, μορφωμένη και οικονομικά δυνατή εξόριστη κουβανική κοινότητα υπάρχει σήμερα.[30] Το κύμα φυγής που παρατηρήθηκε αμέσως μετά την επανάσταση στην Κούβα αφορούσε κυρίως τη μεσαία και ψηλή κοινωνική τάξη, η οποία ήταν ως επί το πλείστον λευκοί, κάτι που συνέβαλε σε αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα με αλλαγές στη γεννητικότητα και τη φυλετική ταύτιση μεταξύ των διαφόρων Πλοιάριο μεταφέρει Κουβανούς μετανάστες, κατά την άφοιξή του στην Φλόριντα των ΗΠΑ, εθνοτικών ομάδων. Σε μια προσπάθεια ομαλοποίησης της 1980. μετανάστευσης μεταξύ των δύο χωρών - ιδιαίτερα μετά τη μαζική έξοδο από τη Μαριέλ - η Κούβα και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν το 1994 στη μείωση της μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ.[31] Βάσει της συμφωνίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες δίνουν συγκεκριμένο αριθμό θεωρήσεων διαβατηρίου σε Κουβανούς που επιθυμούν να μεταναστεύσουν (20.000 από το 1994), ενώ όσοι συλληφθούν στη θάλασσα προσπαθώντας να εισέλθουν στις ΗΠΑ χωρίς άδεια επιστρέφουν στην Κούβα. Ο αμερικανικός νόμος[32] δίνει στον Γενικό Εισαγγελέα τη δυνατότητα να δώσει άδεια μόνιμης παραμονής σε άτομα κουβανικής προέλευσης ή υπηκοότητας που επιθυμούν διευθέτηση του στάτους τους αν έχουν παραμείνει στις Ηνωμένες Πολιτείες για διάστημα τουλάχιστον ενός έτους μετά την αποδοχή ή αποφυλάκισή τους και πληρούν τις προϋποθέσεις για να γινούν δεκτοί στη χώρα ως μετανάστες· οι αποδράσεις αυτές είναι πολύ συχνά τολμηρές και εφευρετικές.[33] Ο αριθμός των Κουβανών που φεύγουν μέσω θαλάσσης εξακολουθεί να είναι περίπου 2.000 ετησίως, με μικρή αυξητική τάση. Το 2005 άλλοι 7.610 Κουβανοί μπήκαν στις ΗΠΑ από τα "νότια σύνορα μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου".[34] Σύμφωνα με την εφημερίδα Miami Herald, "Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες, η Κούβα απαιτεί από τους πολίτες της να αποκτήσουν άδεια εξόδου για να φύγουν από τη χώρα. Υπάρχουν 533 Κουβανοί με βίζα από τις ΗΠΑ στους οποίους δεν επιτρέπεται να φύγουν".[35]

Πόλεις Η αστικοποίηση στην Κούβα είναι ιδιαίτερα έντονη από το 1950, με τον αστικό πληθυσμό που το 1958 αποτελούσε το 40% του συνολου τώρα να έχει ξεπεράσει το 75%.[4] Χαρακτηριστικά η κουβανική κυβέρνηση ελέγχει την εγκατάσταση ανθρώπων στην πρωτεύουσα Αβάνα, με το σκεπτικό ότι η μητροπολιτική της περιοχή, όπου διαμένει το 20% του πληθυσμού της χώρας, δεν διαθέτει κατάλληλες αστικές υποδομές για να δεχτεί τόσο κόσμο. Επίσης υπάρχει και εσωτερική μετανάστευση στην Αβάνα, κυρίως από την ανατολική Κούβα.[36] Η Αβάνα, η πρωτεύουσα της χώρας και το κυριότερο λιμάνι γνώρισε ταχεία ανάπτυξη ιδιαίτερα κατά τον 20ο αιώνα. Το ιστορικό κέντρο της πόλης διατηρεί το αποικιακό αρχιτεκτονικό ύφος, ενώ το αρχιτεκτονικά οικοδομήματα της παλαιάς Αβάνας και τα σύστημα των ισπανικών οχυρών κυρήχθηκαν Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Ουνέσκο.[4] Άλλες σημαντικές πόλεις είναι το Σαντιάγο ντε Κούβα, η Σάντα Κλάρα. Η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Καμαγκουέι, διαθέτει επίσης ιστορικό κέντρο που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και είναι διάσημο για τα πιθάρια στα οποία συλλέγεται νερό για τις περιόδους ξηρασίας. [4]

184

Κούβα Εκπαίδευση Ιστορικά, η Κούβα έχει να επιδείξει ένα από τα ψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης και αλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική μετά την επανάσταση.[37] Όλη η εκπαίδευση είναι δωρεάν για όλους τους Κουβανούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν επιτρέπονται. Η φοίτηση σε σχολείο είναι υποχρεωτική για όλους από τις ηλικίες έξι μέχρι δεκαέξι και όλοι ο μαθητές, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου, φορούν σχολική στολή με χρώματα που υποδηλώνουν τον βαθμό της Μαθητές δημοτικού σχολείου σε αγροτική περιοχή της χώρας κατά την ώρα εκπαίδευσης. Η κατώτερη εκπαίδευση του διαλείμματος. διαρκεί έξι χρόνια, ενώ η μέση χωρίζεται σε βασική και προ-πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Η ανώτερη εκπαίδευση παρέχεται από πανεπιστήμια, ανώτερες σχολές, ανώτερα παιδαγωγικά ινστιτούτα και ανώτερα πολυτεχνικά ινστιτούτα. Το Υπουργείο Ανώτερης Εκπαίδευσης της Κούβας έχει επίσης προγράμματα εκπαίδευσης αγροτών σε αγροτικές περιοχές, οι οποίοι παρακολουθούν τακτικά απογευματινά και νυχτερινά μαθήματα. Το Πανεπιστήμιο της Αβάνας ιδρύθηκε το 1728 και υπάρχουν πολλά άλλα κολέγια και πανεπιστήμια.

Δημόσια υγεία Η κουβανική κυβέρνηση παρέχει εθνικό σύστημα υγείας το οποίο αναλαμβάνει όλη την οικονομική και διοικητική ευθύνη για την ιατρική φροντίδα των πολιτών. Ιστορικά, η Κούβα έχει ψηλό ποσοστό ιατρικού προσωπικού και σημαντική συνεισφορά στην παγκόσμια υγεία από τον 19ο αιώνα. Σύμφωνα με στατιστικές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το προσδοκώμενο όριο ζωής και η παιδική θνησιμότητα στην Κούβα συγκρίνονται με αυτά των βιομηχανοποιημένων χωρών του δυτικού κόσμου από το 1957.

Θρησκεία Στην Κούβα υπάρχουν πολλές θρησκείες, οι οποίες αντανακλούν τα ποικίλα πολιτισμικά στοιχεία της. Ο καθολικισμός, τον οποίο έφεραν στο νησί οι Ισπανοί αποικιοκράτες στις αρχές του 16ου αιώνα, είναι η κυριότερη θρησκεία. Μετά την επανάσταση η Κούβα έγινε επίσημα αθεϊστικό κράτος και περιόρισε τη θρησκευτική λατρεία. Από το 1991 οι περιορισμοί αυτοί έχουν μειωθεί σημαντικά και η ανοιχτή αμφισβήτηση εκ μέρους των κρατικών θεσμών του δικαιώματος του θρησκεύειν έχει εκλείψει, παρόλο που η Εκκλησία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει περιορισμούς στη Ο ναός του Αγίου Χριστόφορου στην Αβάνα. γραπτή και ηλεκτρονική επικοινωνία και δικαιούται να δεχτεί εισφορές μόνο οικονομικούς πόρους που εγκρίνονται από το κράτος. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εκπροσωπείται από τη Συνέλευση των Κουβανών Καθολικών

185

Κούβα Επισκόπων, της οποίας ηγείται ο Χάιμε Λούκας Ορτέγα υ Αλαμίνο, καρδινάλιος αρχιεπίσκοπος της Αβάνας. Υπάρχουν έντεκα επισκοπές, 56 τάγματα καλογριών και 24 τάγματα ιερέων. Τον Ιανουάριο του 1998 έγινε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β' στο νησί, κατόπιν πρόσκλησης από την κουβανική κυβέρνηση και την καθολική εκκλησία. Το θρησκευτικό τοπίο της Κούβας χαρακτηρίζεται επίσης από πολλές συγχωνεύσεις διαφόρων θρησκειών. Αυτή η ποικιλομορφία προέρχεται από Κουβανούς με ρίζες στη δυτική και κεντρική Αφρική, οι οποίοι ανακατασκεύασαν τις αφρικανικές τους θρησκείες στην Κούβα. Το έκαναν συνδυάζοντας τις θρησκείες τους με στοιχεία του καθολικισμού, με αποτέλεσμα σαν κι αυτό που παρατηρήθηκε με τη βραζιλιάνικη ουμπάντα. Συχνά ο καθολικισμός ακολουθείται παράλληλα με τη σαντερία, ένα μίγμα καθολικισμού και άλλων, κυρίως αφρικανικών, πίστεων. Άλλες θρησκείες που έχουν απήχηση είναι η Πάλο Μόντε και η Αμπακουά, οι οποίες έχουν μεγάλο μέρος της λειτουργίας τους σε αφρικανικές γλώσσες. Ο προτεσταντισμός εισήχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον 18ο αιώνα και αυξάνεται συνεχώς. Περίπου 300.000 Κουβανοί ανήκουν στις 54 προτεσταντικές εκκλησίες που υπάρχουν στο νησί. Ο Πεντηκοστιανισμός έχει αυξηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, και η Εκκλησία του Θεού από μόνη της έχει πάνω από 100.000 μέλη σύμφωνα με την ίδια. Η Επισκοπική Εκκλησία της Κούβας ισχυρίζεται ότι αριθμεί 10.000 μέλη. Στην Κούβα υπάρχουν μικρές κοινότητες εβραίων, μουσουλμάνων και πιστών του Μπαχάι.[38] Η Αβάνα έχει τρεις ενεργές συναγωγές και ένα τζαμί. Οι περισσότεροι Εβραιο-Κουβανοί είναι πολωνικής και ρωσικής καταγωγής, αποτέλεσμα των πογκρόμ στις αρχές του 20ού αιώνα. Υπάρχει, όμως, μια μικρή κοινότητα σεφαρδιτών εβραίων στην Κούβα, οι οποίοι προέρχονται από την Τουρκία. Οι περισσότεροι από τους σεφαρδίτες ζουν στην επαρχία, παρόλο που έχουν δική τους συναγωγή στην Αβάνα. Τη δεκαετία του 1960 σχεδόν 8.000 εβραίοι έφυγαν για το Μαϊάμι. Τη δεκαετία του 1990 περίπου 400 Εβραιο-Κουβανοί εγκαταστάθηκαν στο Ισραήλ σε μια συντονισμένη μαζική έξοδο με τη χρήση θεωρήσεων διαβατηρίου που έδωσαν χώρες που θέλησαν να τους βοηθήσουν να μεταβούν στο Ισραήλ.

Οικονομία Βασικά μεγέθη Η κυβέρνηση της Κούβας εμμένει στις σοσιαλιστικές της αρχές σχετικά με την οργάνωση και προγραμματισμό της οικονομίας της, η οποία ελέγχεται από το κράτος. Η κυβέρνηση είναι ο ιδιοκτήτης και διαχειριστής των περισσοτέρων μέσων παραγωγής και η πλειονότητα του εργατικού δυναμικού εργοδοτείται από το κράτος. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση για περισσότερη εργοδότηση στον ιδιωτικό τομέα. Το 2000 η εργοδότηση στον δημόσιο τομέα ήταν 77,5% και στον ιδιωτικό 22,5%, σε σύγκριση με 91,8% και 8,2% που ήταν το 1981.[39] Υπάρχουν περιορισμοί στις επενδύσεις κεφαλαίων, για τις οποίες απαιτείται έγκριση απότην κυβέρνηση. Οι περισσότερες τιμές και ποσότητες αγαθών για κάθε πολίτη καθορίζονται από την κυβέρνηση. Όπως συνέβη και σε κάποιες άλλες κομουνιστικές και μετα-κομουνιστικές χώρες μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Κούβα έκανε κάποιες περιορισμένες κινήσεις για μικρή απελευθέρωσης της αγοράς, με στόχο να μετριάσει τα σοβαρά προβλήματα έλλειψης τροφίμων, καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών που προκάλεσε το τέλος των σοβιετικών χορηγιών. Αυτά τα μέτρα περιλάμβαναν κάποια αυτοεργοδότηση στον λιανικό τομέα και τον τομέα της ελαφράς βιομηχανίας, τη νομιμοποίηση του αμερικανικού δολαρίου στις συναλλαγές και την ενθάρρυνση του τουρισμού. Το 1996 ο τουρισμός ξεπέρασε τη βιομηχανία ζάχαρης ως η μεγαλύτερη πηγή εσόδων σε σκληρό νόμισμα. Η Κούβα την τελευταία δεκαετία τριπλασίασε το μερίδιο αγοράς της στον τουρισμό της Καραϊβικής, ενώ με μεγάλες επενδύσεις στην τουριστική υποδομή αυτός ο ρυθμός ανάπτυξης αναμένεται να συνεχίσει.[40] 1,9 εκατομμύρια τουρίστες επισκέφθηκαν την Κούβα το 2003, κυρίως από τον Καναδά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποφέροντας έσοδα 2,1 εκατομ. δολάρια.[41] Η απότομη ανάπτυξη του τουρισμού κατά την Ειδική Περίοδο είχε σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις στην Κούβα. Αυτό έχει οδηγήσει στην πεποίθηση ότι στην Κούβα αναδύεται μια διπλή οικονομία [42] και

186

Κούβα

187

προωθείται ένα καθεστώς τουριστικoύ απάρτχαϊντ στο νησί. Η Κούβα ήταν κάποτε η πρώτη χώρα στον κόσμο στην παραγωγή και την εξαγωγή ζάχαρης. Η παραγωγή έχει μειωθεί λόγω συχνών καταιγίδων και ξηρασίας τα τελευταία χρόνια, φαινομένων τα οποία έχουν πλήξει τις φυτείες. Επιπλέον, η έλλειψη επένδυσης σε υποδομή έχει αναγκάσει πολλούς μύλους να κλείσουν.[43] Μέχρι και το 2001 μελέτες έδειχναν ότι το μέσο βιοτικό επίπεδο στην Κούβα ήταν χαμηλότερο από ό,τι ήταν πριν από την πτώση της οικονομίας που επήλθε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Θεμελιώδες θέμα είναι η αδυναμία των δημόσιων μισθών να καλύψουν τις προσωπικές ανάγκες των πολιτών σε ένα σύστημα απόλυτα ελεγχόμενης κατανομής αγαθών, στο οποίο παρατηρούνται διαχρονικά ελλείψεις. Καθώς η ποικιλία και η ποσότητα των διαθέσιμων αγαθών μειώθηκε, οι Κουβανοί στράφηκαν στη μαύρη αγορά για εξασφάλιση βασικών τροφίμων, ρουχισμού και άλλων προϊόντων. Επιπρόσθετα, εξακολουθεί να υπάρχει διαφθορά σε χαμηλό επίπεδο, όπως μικροκλοπές αντικειμένων που αποτελούν κρατική περιουσία για πώληση στη μαύρη αγορά.[44]

Εξωτερικό εμπόριο και αποκλεισμοί Εξαγωγές Χώρα

Εισαγωγές Ποσοστό

Χώρα

Ποσοστό

Ολλανδία

25.8%

Βενεζουέλα

15.2%

Ρωσία

21.1%

Ιταλία

14.5%

Βενεζουέλα

18.3%

Ισπανία

13.7%

Καναδάς

13.3%

Γαλλία

6.5%

Κίνα

10%

Καναδάς

5.7%

Ισπανία

6.8%

Κίνα

5.3%

Προς άλλες χώρες 4.7%

Από άλλες χώρες 39.1%

Πριν από την ανατροπή της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991, η οικονομία της χώρας εξαρτιόταν από τη Σοβιετική Ένωση, ιδιαίτερα όσον αφορά τις εξαγωγές, αλλά και γενικότερα σε θέματα οικονομικών ενισχύσεων. Χαρακτηριστικά, οι Σοβιετικοί πλήρωναν την κουβανική ζάχαρη πιο ακριβά από την τιμή της αγοράς, ενώ πουλούσαν στην Κούβα πετρέλαιο σε τιμή πιο χαμηλή από αυτήν της αγοράς. Η διακοπή των χορηγιών αυτών προκάλεσε απότομη και κατακόρυφη επιδείνωση της εγχώριας οικονομίας, φάση την οποία οι Κουβανοί ονόμασαν "Período Especial" (Ειδική Περίοδος). Το 1992 οι Ηνωμένες Πολιτείες σκλήρυναν τη στάση τους αναφορικά με το οικονομικό εμπάργκο, συμβάλλοντας στη πτώση του βιοτικού επιπέδου στην Κούβα, το οποίο έφτασε σε κρίσιμο σημείο μέσα σε ένα έτος.[45] Κατά τα τελευταία έτη, και από τότε που ανέλαβε την εξουσία στην Βενεζουέλας ο Ούγο Τσάβες, η οικονομική βοήθεια από τη Βενεζουέλα συνέβαλε στη βελτίωση της οικονομίας της Κούβας. Η στήριξη της Βενεζουέλας προς την Κούβα γίνεται με την παροχή 80.000 βαρελιών πετρελαίου ημερησίως, με αντάλλαγμα επαγγελματικές υπηρεσίες και γεωργικά προϊόντα. Πρόσφατα, η Κούβα απέσυρε κάποια από τα μέτρα που πήρε τη δεκαετία του 1990. Το 2004 η κυβέρνηση στήριξε δημόσια το ευρώ ως ένα "παγκόσμιο αντιστάθμισμα στο δολάριο ΗΠΑ", και απέσυρε το νόμισμα των Ηνωμένων Πολιτειών από την κυκλοφορία σε καταστήματα και επιχειρήσεις. Η αύξηση των περιορισμών από την αμερικανική κυβέρνηση για ταξίδια προς την Κούβα από Κουβανο-Αμερικανούς και για τα χρηματικά ποσά που μπορούσαν να μεταφέρουν στο νησί ισχυροποίησε τον έλεγχο της κουβανικής κυβέρνησης στην κυκλοφορία του δολαρίου στο νησί. Την τελευταία δεκαετία οι Κουβανοί λάμβαναν κάθε χρόνο συνολικά από 600 εκατομμύρια μέχρι 1 δισ. δολάρια ΗΠΑ, κυρίως από μέλη των οικογενειών τους που ήταν εγκατεστημένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες.[46]

Κούβα

188

Το 2005 η Κούβα εξήγαγε 2,4 δισ. δολάρια, 114η από 226 χώρες, και εισήγαγε 6,9 δισ. δολάρια, 87η από 226 χώρες.[47] Οι κύριοι εξαγωγικοί εταίροι είναι η Ολλανδία, ο Καναδάς και η Κίνα. Κύριοι εισαγωγικοί εταίροι είναι η Βενεζουέλα, η Ισπανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες.[48] Οι βασικές εξαγωγές της Κούβας είναι ζάχαρη, νίκελ, καπνός, ψάρι, ιατρικά προϊόντα, εσπεριδοειδή, καφές και καταρτισμένο εργατικό δυναμικό·[49] οι εισαγωγές περιλαμβάνουν τρόφιμα, καύσιμα, ρουχισμό και μηχανήματα. Το εξωτερικό χρέος της Κούβας υπολογίζεται σήμερα στα 13 δισ. δολάρια,[50] περίπου 38% του ΑΕΠ.[51] Σύμφωνα με το Heritage Foundation, η Κούβα εξαρτάται από πιστώσεις που μεταφέρονται από χώρα σε χώρα.[52] Η πτώση του μεριδίου της Κούβας στην παγκόσμια εξαγωγή ζάχαρης από 35% που ήταν κάποτε στο 10% που είναι σήμερα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, περιλαμβανομένης της πτώσης της τιμής της ζάχαρης διεθνώς, η οποία κατέστησε την Κούβα λιγότερο ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά.[53] Η Κούβα παράγει το 6,4% της παγκόσμιας παραγωγής νίκελ, [54] το οποίο αντιστοιχεί στο 25% περίπου των συνολικών εξαγωγών της Κούβας.[55] Πρόσφατα, μεγάλα αποθέματα πετρελαίου βρέθηκαν στα ανοιχτά της βόρειας Κούβας,[56] κάτι που ώθησε δύο μέλη του αμερικανικού Κονγκρέσου, τους Τζεφ Φλέικ και Λάρι Κρέγκ, να ζητήσουν την άρση του εμπάργκο των ΗΠΑ έναντι στην Κούβα.

Μεταφορές Λόγω του μακρόστενου σχήματος της Κούβας οι χερσαίες συγκοινωνίες εκτίνονται από ανατολικά προς δυτικά. Το σιδηροδρομικό δίκτυο επίσης συνδεέι κάθε άκρο της χώρας.[4] Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1& params=21. 9833_N_-79. 0333_E_type:country

Μεγάλη γέφυρα στην Μπακουναγιάγκουα.

[2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1& params=23_8_N_82_23_W_type:city [3] Cuba (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ cu. html), CIA World Factbook, , ανακτήθηκε την

06-04-2009 [4] Νέα Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια: Νότια Αμερική, τόμος 3. Σκάι βιβλίο. ISBN 978-960-482-010-8, σελ. 152-157. [5] The Daily News -- Απρίλιος 1980 (http:/ / eightiesclub. tripod. com/ id98. htm). The Eighties Club - The Politics and Pop Culture of the

1980s (Απρίλιος 1980) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [6] The Daily News -- Ιούνιος 1980 (http:/ / eightiesclub. tripod. com/ id100. htm). The Eighties Club - The Politics and Pop Culture of the

1980s (Ιούνιος 1980) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [7] http:/ / news. yahoo. com/ s/ nm/ 20060801/ ts_nm/ cuba_dc_2 [8] Castro not dying, US envoys told (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ americas/ 6188591. stm). BBC News, 18 Δεκεμβρίου 2006. [9] in.gr (http:/ / www. in. gr/ news/ article. asp?lngEntityID=891748& lngDtrID=245), Ο'υρές σχημάτισαν οι Κουβανοί για να αποκτήσουν

κινητά τηλέφωνα, 15/04/08 [10] Country profile: Cuba (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ americas/ country_profiles/ 1203299. stm) BBC online [11] "Fidel Castro hails Cuban voters" (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 7200682. stm). BBC News. 21-01-2008. . Ανακτήθηκε

την 2008-02-22. [12] James C. McKinley Jr., Fidel Castro steps down as president of Cuba (http:/ / www. iht. com/ articles/ 2008/ 02/ 19/ america/ castro. php), International Herald Tribune, 19 Φεβρουαρίου 2008. [13] Raul Castro named Cuban president (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 7261204. stm), BBC News, 24 Φεβρουαρίου 2008. [14] Raul Castro named Cuban president (http:/ / english. aljazeera. net/ NR/ exeres/ 21368B3A-D1FD-4DCF-BF78-88685266D7B1. htm), Al

Jazeera, 24 Φεβρουαρίου 2008. [15] IPU PARLINE database: CUBA, Electoral system (http:/ / www. ipu. org/ parline-e/ reports/ 2079_B. htm) [16] SSHL: Latin American Election Statistics: Cuba: Elections and events 1990-2001 (http:/ / dodgson. ucsd. edu/ las/ cuba/ 1990-2001. htm) [17] Cuban army called key in any post-Castro scenario Anthony Boadle (http:/ / today. reuters. com/ news/ articlenews. aspx?type=topNews& storyID=2006-08-15T214806Z_01_N15383489_RTRUKOC_0_US-CUBA-ARMY. xml& WTmodLoc=NewsHome-C1-topNews-11) Reuters 2006

Κούβα

189

[18] in.gr (http:/ / www. in. gr/ news/ article. asp?lngEntityID=912106& lngDtrID=245), Άρση των κυρώσεων εις βάρος της Κούβας

ανακοίνωσε η ΕΕ, 20 Ιουνίου 2008/ [19] INFORME SOBRE LA SITUACIÓN DE LOS DERECHOS HUMANOS EN CUBA (http:/ / www. cidh. org/ countryrep/ Cuba67sp/ indice. htm) (español). COMISION INTERAMERICANA DE DERECHOS HUMANOS (7 Απριλίου 1967) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου

2006) [20] Castro sued over alleged torture (http:/ / newsfromrussia. com/ world/ 2005/ 11/ 16/ 67822. html). News from Russia (16 Νοεμβρίου

2005) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [21] CUBA (http:/ / web. amnesty. org/ library/ eng-cub/ index). Amnesty International Online Documentation Library (ανακτήθηκε 9

Ιουλίου 2006) [22] {{cite web |url =http:/ / www. cuba-solidarity. org/ democracy. htm |title =IS CUBA DEMOCRATIC? |publisher=Cuba-solidarity.org |

accessdate = 9 Ιουλίου | accessyear = 2006 [23] IS CUBA DEMOCRATIC? (http:/ / www. cuba-solidarity. org/ democracy. htm). Cuba-solidarity.org (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [24] Cubaverdad.net - Workers Paradise (http:/ / www. cubaverdad. net/ workers_paradise. htm), Trade Unions (http:/ / www. cubaverdad. net/ independent_trade_unions. htm), Violations of Social and Labor (http:/ / www. cubaverdad. net/ violations_of_social_and_labor. htm) [25] http:/ / www. cubagob. cu/ otras_info/ censo/ index. htm [26] DePalma, Anthony (5 Ιουλίου 1998). Cuban Site Casts Light on an Extinct People (http:/ / www. hartford-hwp. com/ archives/ 41/ 310. html). New York Times (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [27] Health in the Americas Vol 1, 1998 (http:/ / www. paho. org/ English/ AM/ PUB/ HIA1998_01. pdf) (PDF). paho.org (1998)

(ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [28] United Nations World Fertility Patterns 1997 (http:/ / www. un. org/ esa/ population/ pubsarchive/ fer/ ffer. htm). un.org (1997)

(ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [29] Stanley K. Henshaw, Susheela Singh και Taylor Haas. The Incidence of Abortion Worldwide (http:/ / www. guttmacher. org/ pubs/ journals/ 25s3099. html). International Family Planning Perspectives, 1999, 25(Supplement):S30–S38 (ανακτήθηκε 11 Μαΐου 2006)

Η έκδοση αυτή αναφέρει, όμως, ότι: Το σχετικά ψηλό ποσοστό στην Κούβα (78 στις 1,000 [γυναίκες, τον χρόνο]) περιλαμβάνει ρύθμιση της έμμηνης ρήσης, μια διαδικασία πρώιμης άμβλωσης που γίνεται χωρίς τεστ εγκυμοσύνης, καθώς και τερματισμό γνωστών εγκυμοσύνων. Το 1996 60% των διαδικασιών ήταν με ρύθμιση της έμμηνης ρύσης. [30] Quiñones, Rolando García Quiñones. International Migrations in Cuba: persinting trends and changes (http:/ / www. sela. org/ public_html/ AA2K2/ eng/ docs/ coop/ migra/ spsmirdi12-02/ spsmirdi12-2. htm). Technical Corporation (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [31] Bill Clinton 1993-2001 (http:/ / history. acusd. edu/ gen/ 20th/ 1990s/ clinton. html). history.acusd.edu (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [32] Cuban Natives or Citizens Seeking Lawful Permanent Resident Status (http:/ / uscis. gov/ graphics/ services/ residency/ CAA. htm). U.S. Citizenship and Immigration Services (1996) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [33] Landing on sandbar a break for migrants (http:/ / www. miami. com/ mld/ miamiherald/ news/ world/ cuba/ 13816518. htm). MiamiHerald.com (8 Φεβρουαρίου 2006) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [34] The requested article was not found. (http:/ / www. miami. com/ mld/ miamiherald/ news/ world/ cuba/ 13512948. htm?source=rss& channel=miamiherald_cuba). MiamiHerald.com (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [35] The requested article was not found. (http:/ / www. miami. com/ mld/ miamiherald/ 14092171. htm). MiamiHerald.com (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [36] Castro’s Cuba in Perspective (http:/ / www. isreview. org/ issues/ 36/ farber_ext. shtml) [37] RENAISSSANCE AND DECAY: A COMPARISON OF SOCIOECONOMIC INDICATORS IN PRE-CASTRO AND CURRENT-DAY CUBA (http://lanic.utexas.edu/la/cb/cuba/asce/cuba8/30smith.pdf). lanic.utexas.edu (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [38] Government officials visit Baha'i center (http:/ / news. bahai. org/ story. cfm?storyid=377). Baha'iWorldNewsService.com (13 Ιουνίου 2005) [39] Social Policy (http:/ / www. oxfamamerica. org/ newsandpublications/ publications/ research_reports/ art3670. html/ pdfs/ social_policy. pdf) (PDF). oxfamamerica.org (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [40] CUBAN TOURISM IN 2007: ECONOMIC IMPACT (http:/ / lanic. utexas. edu/ la/ cb/ cuba/ asce/ cuba7/ crespo. pdf). lanic.utexas.edu (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [41] Background Note: Cuba (http:/ / www. state. gov/ r/ pa/ ei/ bgn/ 2886. htm). U.S. Department of State (Δεκέμβριος 2005) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [42] http:/ / www. uiowa. edu/ ifdebook/ conferences/ cuba/ TLCP/ Volume%201/ Facio. pdf Tourism in Cuba during the Special Period [43] (http:/ / www. fas. usda. gov/ htp/ sugar/ 2006/ World Sugar Situation . pdf) [44] Schweimler, Daniel (4 Μαΐου 2001). Cuba's anti-corruption ministry (http:/ / news. bbc. co. uk/ 1/ hi/ world/ americas/ 1311962. stm).

BBC News (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [45] Social Policy (http:/ / www. oxfamamerica. org/ newsandpublications/ publications/ research_reports/ art3670. html/ pdfs/ social_policy. pdf) (PDF). oxfamamerica.org (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [46] Background Note: Cuba (http:/ / www. state. gov/ r/ pa/ ei/ bgn/ 2886. htm). U.S. Department of State (December 2005) (ανακτήθηκε

9 Ιουλίου 2006) [47] Rank Order Exports (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ rankorder/ 2078rank. html). CIA:The World Fact

Book (29 Ιουνίου 2006) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006)

Κούβα

190

[48] Cuba (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ cu. html). CIA World Fact Book (29 Ιουνίου 2006)

(ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [49] Cuba Exports - commodities (http:/ / www. indexmundi. com/ cuba/ exports_commodities. html). IndexMundi.vom (1 Ιανουαρίου

2005) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [50] Calzon, Frank (13 Μαρτίου 2005). Cuba makes poor trade partner for Louisiana (http:/ / www. cubacenter. org/ media/ news_articles/ cubamakespoortrade. php). ShreveportTimes.com (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [51] Rank Order - GDP (purchasing power parity) (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ rankorder/ 2001rank. html). CIA Fact Book (29 Ιουνίου 2006) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [52] Cuba (http:/ / www. heritage. org/ research/ features/ index/ country. cfm?id=Cuba). heritage.org (2004) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [53] Cuba’s Sugar Industry and the Impact of Hurricane Michele (http:/ / www. fas. usda. gov/ htp/ highlights/ 2001/ IATR/ cubaiatr. pdf).

International Agricultural Trade Report (6 Δεκεμβρίου 2001) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [54] Global Nickel Mine Production 2002 (http:/ / www. em. csiro. au/ em/ commodities/ nickel/ nickel_production/ images/ global_mine_prod. gif) (2002) (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [55] Frank, Marc (18 Δεκεμβρίου 2002). Cuba's 2002 nickel exports top 70,000 tonnes (http:/ / www. ciponline. org/ cuba/ cubainthenews/ newsarticles/ rt121802frank. htm). Center for International Policy (ανακτήθηκε 9 Ιουλίου 2006) [56] Smith-Spark, Laura (2006). Cuba oil prospects cloud US horizon (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 5321594. stm). BBC

(ανακτήθηκε 9 Δεκεμβρίου 2006)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημοι • Σύνταγμα της Κούβας (http://en.wikisource.org/wiki/Constitution_of_Cuba) (αγγλικά) • Cuban Υπουργείο Δικαιοσύνης (http://www.gacetaoficial.cu/) • Εθνική Υπηρεσία Στατιστικής (της Κούβας) - Απογραφή 2002 (http://www.cubagob.cu/otras_info/censo/ index.htm) (ισπανικά) • Granma (http://www.granma.cu) — Επίσημη εφημερίδα του Κομουνιστικού Κόμματος της Κούβας (5 γλώσσες) Ιστοσελίδα της Κουβανικής Κυβέρνησης (http://www.cubagob.cu/ingles/default.htm) (ισπανικά/αγγλικά) • Κατάλογος μελών του Κρατικού Συμβουλίου (http://www.cubapolidata.com/gpc/gpc_council_of_state. html) (αγγλικά) • Κουβανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (http://www.ain.cubaweb.cu) (6 γλώσσες)

Γενικοί Στα ελληνικά • Κούβα (http://www.cyprus-tube.com/index.php?option=com_seyret&task=videodirectlink&id=138) Ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για την Κούβα • Φωτογραφίες από την Κούβα (http://www.photopassport.gr/index_033.html) Στα ισπανικά • Cuba Cultura (http://www.cubacultura.org/) — Βάση δεδομένων της κουβανικής ιστορίας, πολιτισμού και αρχιτεκτονικής η οποία καλύπτει την περίοδο από πριν την ανακάλυψη της ηπείρου μέχρι την Ειδική Περίοδο. • Encuentro en la Red (http://www.cubaencuentro.com) — Ανεξάρτητη ιστοσελίδα για ειδήσεις και κουλτούρα της Κούβας.

Κούβα

191

Στα αγγλικά • Το πολιτικό και εκλογικό σύστημα της Κούβας (http://www.cubaminrex.cu/English/61CDH/Cuba´s Political and election System.htm) • Center for Cuban Business Studies (http://www.onu.edu/cuba) — του Ohio Northern University • Cuba Maps (http://www.cubamapa.com) — Χάρτες όλων των επαρχιών και κυριότερων πόλεων της Κούβας. • CUBANET (http://www.cubanet.org/cubanews.html) — Αντι-καστρική ιστοσελίδα η οποία περιλαμβάνει άρθρα από ανεξάρτητους δημοσιογράφους της Κούβας και ειδήσεις από τον διεθνή τύπο που αφορούν την Κούβα. • Cuba Solidarity (http://www.cuba-solidarity.org/) — Βρετανική εκστρατεία "για την άμυνα της Κούβας και το δικαίωμα του λαού της για αυτοδιάθεση και εθνική κυριαρχία." - υποστηρίζει την παρούσα κυβέρνηση. • Congressional Research Service (CRS) Reports regarding Cuba (http://digital.library.unt.edu/govdocs/crs/ search.tkl?q=cuba&search_crit=fulltext&search=Search&date1=Anytime&date2=Anytime&type=form) • Cuba Inside Out (http://www.cubainsideout.org) — Ιστορία, επικαιρότητα, σχόλια, πηγές. Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Cuba (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Cuba) της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/ ). ( ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Cuba)).

192

Μεξικό Μεξικό Συντεταγμένες: 56°00′N 109°00′W56.00, -109.00 [1]

Σημαία του Μεξικού Εθνόσημο του Μεξικού Εθνικός ύμνος: Himno Nacional Mexicano

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Πόλη του Μεξικού 19°03′N 99°22′W19.05, -99.367 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά (ντε φάκτο)

Πολίτευμα

Ομοσπονδιακή Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Φελίπε Καλντερόν Ανεξαρτησία Ανακήρυξη Αναγνώριση Ισχύον Σύνταγμα

από την Ισπανία 16 Σεπτεμβρίου 1812 27 Σεπτεμβρίου 1821 5 Φεβρουαρίου 1917

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

1.972.550 km2 (15η) 2,5% 4.353 χμ. 9.330 χμ.

Μεξικό

193 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2005 • Πυκνότητα

111.211.789[3] (11η) 103.263.388 55 κατ./km² (142η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1.459,109 δισ. $[4] (11η) 13.542 $[4] (60η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

866,336 δισ. $[4] (14η) 8.040 $[4] (60η)

ΔΑΑ (2007)

0,854 (53η) – υψηλός

Νόμισμα

Πέσο Μεξικού (MXN)

Ζώνη ώρας

(UTC -6 έως -8)

Internet TLD

.mx

Κωδικός κλήσης

+52

Το Μεξικό είναι χώρα του νότιου τμήματος της Βόρειας Αμερικής. Το επίσημο όνομά της είναι Estados Unidos Mexicanos (Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού). Βρέχεται από τον Ειρηνικό και Ατλαντικό ωκεανό. Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα της Μεξικάνικης Χερσονήσου που ενώνει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική. Συνορεύει βόρεια με τις ΗΠΑ, νοτιοανατολικά με τη Γουατεμάλα και τη Βρετανική Ονδούρα. Έχει έκταση 1.972.549 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 111.211.789[3] (εκτ. 2009). Πρωτεύουσα είναι η πόλη του Μεξικού. Άλλες πόλεις είναι: η Γουαδαλαχάρα, το Μοντερέι, το Λέον, το Μεξικάλι, η Τορρέον, η Μέριδα, η Τιχουάνα, το Σαν Λουις Ποτοσί, η Χουάρεζ κτλ. Επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού έχει ασπαστεί το χριστιανικό ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Νομισματική μονάδα είναι το πέσο. Η χώρα διαιρείται σε 29 ομόσπονδες πολιτείες. Εκλεγμένος Πρόεδρος στη χώρα είναι ο Φελίπε Καλντερόν. Σε μια έρευνα του 2010 οι Μεξικανοί αναδείχθηκαν ο πιο ευτυχισμένος λαός του κόσμου.

Ετυμολογία Μετά την ανεξαρτησία της Νέας Ισπανίας από την Ισπανία, αποφασίστηκε ότι η νέα χώρα θα πάρει το όνομά της από την πρωτεύουσά της, την Πόλη του Μεξικό, η οποία ιδρύθηκε το 1524 στη θέση της αρχαίας πρωτεύουσας των Αζτέκων Μέξικο-Τενοτστιτλάν. Η ονομασία αυτή προέρχεται από τη γλώσσα Ναούτλ αλλά η σημασία της δεν είναι γνωστή. Η προέλευσή της εικάζεται ότι είναι η λέξη Μεξτλί ή Μεχιτλί, η οποία αποδίδεται ως ιερή ονομασία για το θεό του πολέμου και πατριάρχη των Αζτέκων, τον Χουιτζιλοποχτλί. Με βάση αυτή την προσέγγιση, η λέξη Μέξικο σημαίνει τον χώρο που ζει ο Μεξιτλί. Μια εναλλακτιική υπόθεση αναφέρει ότι η λέξη Μεξικό σημαίνει "το μέρος του κέντρου της Σελήνης" ή "το μέρος του κέντρου της λίμνης της Σελήνης" αναφερόμενη στην λίμνη Τεξκόκο. Το όνομα της πόλης μεταφράστηκε στα ισπανική γλώσσα και με βάση τις ισπανικές φωνητικές αξίες ως "Μεξικό". Η επίσιμη ονομασία του κράτους άλλαξε μαζί με την μορφή του πολιτεύματος. Σε δύο περιπτώσεις (1821-1821 και 1863-1867), η χώρα ήταν γνωστή ως "Μεξικανική Αυτοκρατορία" (Imperio Mexicano Ιμπέριο Μεχικάνο). Και οι τρεις συνταγματικές αναθεωρήσεις (1824, 1857 και 1917, η ισχύουσα) χρεισιμοποίησαν την ονομασία "Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού" (Estados Unidos Mexicanos Ενστάδος Ουνίδος Μεχικάνος). Η ονομασία "Δημοκρατία του Μεξικού" είχε χρησιμοποιηθεί στην συνταγματική αναθεώρηση του 1836.

Μεξικό

Ιστορία Υπήρχαν δύο πολιτιστικά κέντρα πριν από την ισπανική κατοχή, ένα στο βορρά, των Τολτέκων και ένα στο νότο, των Μάγια. Τα δύο βασίλεια διατηρούσαν μεταξύ τους καλές σχέσεις. Το βασίλειο όμως των Τολτέκων καταστράφηκε από τις επιδρομές των διάφορων φυλών από το βορρά και από τις δικές του εσωτερικές αντιθέσεις, γύρω στο 12ο - 13ο αιώνα. Την ίδια εποχή εμφανίζεται και η φυλή των Αζτέκων, που ανήκαν στην ίδια φυλή με τους Τολτέκους. Στα 1519 αποβιβάστηκε στο Μεξικό ο Χερνάντο Κορτέζ, που εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις των φυλών κατάκτησε για λογαριασμό της Ισπανίας το μεγαλύτερο μέρος του Μεξικού, προσηλυτίζοντας τους Μεξικανούς δια πυρός και σιδήρου και με την Ιερά Εξέταση στο χριστιανισμό. Σύμφωνα με κάποια υποτυπώδη απογραφή που έγινε, ο πληθυσμός στα 1670 - 1690 δεν ξεπερνούσε το 1 εκατομμύριο περίπου από τα 8-9 που υπήρχαν πριν 100 χρόνια. Το 1810 ένας μιγάς ιερέας,o Miguel Hidalgo y Costilla κήρυξε την επανάσταση εναντίον των Ισπανών, ενώ το 1821 ο τελευταίος Ισπανός διοικητής υπόγραψε το διάταγμα της ανεξαρτησίας του Μεξικού. Από το 1833 μέχρι το 1855 έγιναν διάφοροι πόλεμοι, κυρίως με τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα το Μεξικό να χάσει πολλά από τα εδάφη του. Το 1859 προσφέρθηκε στον Μαξιμιλιανό της Αυστρίας το στέμμα του Μεξικού, το οποίο όμως αρχικά αρνήθηκε. Τελικά το 1863 ύστερα απο πιέσεις του Ναπολέοντα Γ΄ δέχθηκε την πρόταση. Το 1864, ο γαλλικός στρατός καταλαμβάνει το Μεξικό για να απελευθερωθεί και πάλι 3 χρόνια αργότερα από το Χουαρέζ. Με την αποχώρηση του γαλλικού στρατού ο Μαξιμιλιανός τουφεκίστηκε στο Κερέταρο στις 19 Ιουνίου του 1867. Από τότε το Μεξικό εξακολουθεί να είναι ανεξάρτητο, παρόλο ότι πολλές φορές δέχτηκε διάφορες πιέσεις από τους γείτονές τους. Το Μεξικό ανέδειξε πολλούς λαϊκούς ηγέτες, όπως τον Χουαρέζ, τον Πάντσο Βίλα, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και άλλους.

Γεωγραφία Η χώρα γενικά αποτελείται από απέραντες πεδιάδες, ψηλά οροπέδια, οροσειρές και υψήπεδα. Το έδαφος χωρίζεται σε δύο σχεδόν ίσα μέρη από τον Τροπικό του Καρκίνου. Τα δύο τρίτα της επιφάνειας του Μεξικού είναι ορεινά και καταλαμβάνονται από οροπέδια και βουνά. Στο Βόρειο τμήμα βρίσκονται οι μεγαλύτεροι ορεινοί όγκοι και επικρατούν διάφορα είδη κάκτων, καθώς και άλλα είδη που έχουν προσαρμοστεί στις συνθήκες της ξηρασίας και των λίγων βροχών. Αντίθετα η βλάστηση στα παράλια, καθώς και στο νότιο τμήμα του οροπεδίου, είναι τελείως διαφορετική. Στα χαμηλότερα επικρατεί κυρίως η σαβάνα, στα ψηλότερα επικρατούν τα αειθαλή και τα φυλλοβόλα, στα νότια και στα νοτιοανατολικά τα τροπικά δάση, στην πλευρά του Ατλαντικού τα υγρά αειθαλή δάση και στην πλευρά του Ειρηνικού δάση από φυλλοβόλα δέντρα. Οι περισσότερες οροσειρές ακολουθούν κατεύθυνση από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά, με εξαίρεση την Κορδιλιέρα Νεοβολκάνικα. Η σημαντικότερη πάντως είναι η Δυτική Σιέρα Μάδρε στα δυτικά, που ακολουθεί πορεία παράλληλη με την ακτογραμμή του Ειρηνικού Ωκεανού και αποτελεί τμήμα των Βραχωδών Ορέων. Οι κορυφές τις ξεπερνούν τα 3.000 μ. ιδιαίτερα στις περιοχές Ταραχουμάρα και Τεπεχουάνες. Η λιγότερο απόκρυμνη Ανατολική Σιέρα Μάδρε φτάνει σε μέσο ύψος τα 2.000-2.500 μ.. Η Νότια Σιέρα Μάδρε είναι επέκταση της Σιέρα ντε Μπάχα Καλιφόρνια. Το κλίμα στα παράλια είναι υποτροπικό με πολύ θερμά και υγρά καλοκαίρια ενώ στο εσωτερικό είναι ηπειρωτικό. Βασικό όμως στοιχείο, για τη διαμόρφωση του κλίματος, είναι η απόσταση από τη θάλασσα και το υψόμετρο. Η πανίδα του Μεξικού αποτελείται από διάφορα τρωκτικά, στα ορεινά δάση υπάρχουν αρκούδες, πάνθηρες, πούμα, λύγκες, ελάφια, μυρμηγκοφάγοι κλπ. Στα νότια μπορεί να συναντήσει κανείς πιθήκους, τάπιρους και ιαγουάρους. Εκτός από το υψόμετρο, κι άλλοι τοπικοί παράγοντες είναι σηµαντικοί για το υφιστάμενο κλίμα, όπως το γεωγραφικό πλάτος. Στις χαµηλές ζώνες, νότια του τροπικού, επικρατεί τροπικό κλίμα µε ετήσιες βροχοπτώσεις που κυμαίνονται από 1.000 έως πάνω από 2.500 χλστ. το έτος και μέση ετήσια θερμοκρασία άνω

194

Μεξικό των 22 °C. Η τυπική βλάστηση είναι αυτή του τροπικού δάσους της βροχής, πυκνότερη εκεί όπου οι βροχοπτώσεις είναι πιο έντονες, όπως στην πεδιάδα του Ταµπάσκο και σε ορισµένα τµήµατα του Καµπέτσε και του Γιουκατάν. Χαρακτηριστικά σαβάνας επικρατούν στη βύθιση της Μπάλσας, τις παράκτιες πεδιάδες της Βερακρούς, καθώς και στα κεντρικά και βόρεια της χερσονήσου του Γιουκατάν. Επίσης, εύκρατο κλίµα παρατηρείται στο οροπέδιο του Ανάχουακ και σε άλλες επίπεδες περιοχές µε µέτριο υψόµετρο και µε µέση θερµοκρασία από 15 ως 22 °C, με ετήσιες βροχο¬πτώσεις 700 χλστ.

Προστατευόμενες περιοχές Στην περιοχή της χερσονήσου της Μπάχα Καλιφόρνια βρίσκονται οι εθνικοί δρυμοί του κόλπου της Καλιφόρνια και του δέλτα του ποταµού Κολοράντο, των νησιών του κόλπου της Καλιφόρνια και του Ελ Βισκαϊνο όπου συναντάται πολλά είδη Φαλαινών. Υπάρχει, επί¬σης, το Εθνικό Πάρκο της Οροσειράς του Σαν Πέντρο Μάρτιρ. Στα βόρεια της χώρας συναντόνται επίσης πλήθως προστατευόμενων περιοχών: το Ελ Πινακάτε και η Μεγάλη Έρηµος του Αλτάρ οτη Σονόρα, τα δάση των κορυφών της Μαχάλκα και η ξηρόφιλη ενδηµική βλάστηση της βύθισης του Μαπιµί στην Τσιουάουα, η όαση του Νοβίγιος, σε µια άγονη περιοχή της Κοαχουίλα, το Λα Μιτοιλία, οτο Ντουράνγκο, και ο δρυµός του Ελ Σιέλο οτην Ταµαουλίπας. Στις κεντρικές περιοχές ξεχωρίζουν ο δρυµός της οροοειράς Μαναντλάν, στο Χαλίοκο ι Κολίµα, το Εθνικό Πάρκο Νεβάδο ντε Κολίµα, στην ίδια περιοχή, και οι λίµνες της Σεµποάλα, στo lδάλγο, οε µια από τις κοιλάδες της Κορδιλιέρας Νεοβολκάνικα.

Οικονομία Το Μεξικό είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο στην εξαγωγή αργύρου, πέμπτη στο χρυσό, δεύτερη στο χαλκό, μόλυβδο και ψευδάργυρο. Υπάρχουν ακόμη τεράστια κοιτάσματα κάρβουνου, τσίγκου, καδμίου, ενώ ακόμη εξορύσσονται βισμούθιο, ουράνιο, αντιμόνιο, σιδερομετάλλευμα, μολυβδένιο, υδράργυρος, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Ανθρώπινα δικαιώματα Τα τελευταία χρόνια η χώρα συγκλονίζεται από δολοφονίες μεταξύ μελών συμμοριών. Τουλάχιστον 33 δολοφονίες έγιναν στο βόρειο Μεξικό εξαιτίας του πολέμου των εμπόρων ναρκωτικών, το Νοέμβριο του 2008.[5] Τον Ιανουάριο του 2009 εκδηλώθηκε και η πρώτη στα χρονικά επίθεση (με χειροβομβίδες) κατά τηλεοπτικού σταθμού, την ώρα της προβολής του νυχτερινού δελτίου ειδήσεων του Grupo Televisa, στο Μοντερέι. Μόνο το 2008, έχασαν τη ζωή τους 5.700 άτομα στον πόλεμο ανάμεσα σε συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών και του στρατού. [6]

Διακυβέρνηση Αρχηγός κράτους και κυβέρνησης είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική αλλά δεν επιβάλλεται. Η μορφή διακυβέρνησης έχει εγκαθιδρυθεί βάσει του Συντάγματος του 1917, το οποίο καθορίζει τρία επίπεδα: την ομοσπονδιακό, των πολιτειακό και δημοτικό. Όλοι οι αξιωματούχοι και των τριών επιπέδων εκλέγονται από το εκλογικό σώμα μέσω αναλογική είτε ενισχυμένης αναλογικής είτε μέσω επιλογής δια μέσω άλλων ανώτερων εκπροσώπων.

195

Μεξικό

196

Βουλευτικές εκλογές 2009 Στις ενδιάμεσες βουλευτικές εκλογές για την Κάτω Βουλή, οι οποίες διεξήχθησαν στις 5 Ιουλίου του 2009, το κυβερνών κόμμα (Κόμμα Εθνικής Δράσης, PAN) του προέδρου Φελίπε Καλντερόν υπέστη ήττα[7] . Αντίθετα, το κόμμα της αντιπολίτευσης (Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα, PRI) έγινε ξανά το μεγαλύτερο κόμμα στο Κογκρέσο[8] . Εξελέγησαν 500 βουλευτές συνολικά (300 στις αντίστοιχες εκλογικές τους περιφέρειες και 200 με αναλογική εκπροσώπηση για τη Βουλή των Αντιπροσώπων στο 61ο Κογκρέσο). Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, το PRI κέρδισε γύρω στο 37 τοις εκατό των ψήφων στο Κογκρέσο, έναντι γύρω στο 28% για το κυβερνών συντηρητικό κόμμα του Καλντερόν (PAN)[8] . Μόλις έγινε γνωστή η ήττα του κυβερνώντος κόμματος το Πέσο απώλεσε την αξία του έναντι του αμερικανικού δολαρίου και διαμορφώθηκε στα 13,3755, που είναι και η χαμηλότερη ισοτιμία από τις 23 Ιουνίου.[7]

Αποτελέσματα Κόμμα

Έδρες εκλογές 2006

εκλογές 2009

+/−

Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα

106

241

+135

48,2%

Κόμμα Εθνικής Δράσης

206

147

−59

29,4%

Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης

126

−54

14,4%

Κόμμα Οικολόγων Πρασίνων του Μεξικού

3,4%

Εργατικό Κόμμα

-2

1,8%

-1

1,6%

-12

1,2%

500

Κόμμα Νέα Συμμαχία Συσπείρωση Σύνολα

− 100,0%

Πηγές: [9]

Δημογραφικά στοιχεία Ο ρυθµός αύξησης του πληθυσμού ήταν ιδιαίτερα έντονος μετά το 1921. Το 1900 ο έφτανε τα 13.600.000 κατοίκους και το 1921 τα 14.300.000, ενώ τις δύο επόµενες δεκαετίες (1921-1940) ο ρυθμός αύξησης διατηρήθηκε σε µέτρια επίπεδα και ο πληθυσμός έφτασε το 1940 τα 19,6 εκατομμύρια. Μετά το 1940 ο ρυθμός αύξησης ήταν ραγδαίος και μάλιστα το 1970 σχεδόν διπλασιάστηκε. Την δεκαετία του 1970 αυξήθηκε ακόμη περισσότερο (40%), ενώ το η αύξηση μετριάστηκε την δεκαετία του 1980, αλλά συνέχιζε και ήταν σηµαντική. Τα αίτια θα πρέπει να αναζητηθούν στα υψηλά ποσοστά γεννήσεων, από τα πιο υψηλά οε χώρα µε τέτοια έκταση, και στη μείωση των θανάτων που από το 33,6% το 1900 σε επίπεδα της τάξης του 5% στα τέλη του 20ου αιώνα. Σε αυτή την αύξηση συνέβαλε επίσης η παρατεταμένη ειρήνη που ακολούθησε την Μεξικανική Επανάσταση και η οποία δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να σταματήσει η µετανάστευση. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 76,06 χρόνια (73,25 χρόνια οι άνδρες και 79 οι γυναίκες).[3]

Μεξικό

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C& params=56. 00_N_-109. 00_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C& params=19_03_N_99_22_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ mx. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=273& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] in.gr (http:/ / www. in. gr/ news/ quicknews. asp?lngEntityid=960896), 24 Νοεμβρίου 2008. [6] Flash.gr (http:/ / world. flash. gr/ cosmosl/ 2009/ 1/ 7/ 41133id/ ), Επίθεση με χειροβομβίδα κατά του μεγαλύτερου τηλεοπτικού σταθμού την ώρα του βραδινού δελτίου στο Μεξικό, 8 Ιανουαρίου 2009. Υπάρχουν αρκετά καρτέλ ναρκωτικών τα οποία δραστηριοποιούνται σε συγκεκριμένες πολιτείες όπως η Σονόρα, Ταμαουλίπας, Γκουερέρο, η περιοχή της Μπάχα Καλιφόρνια [7] Bloomberg (http:/ / www. bloomberg. com/ apps/ news?pid=20601086& sid=awDHwua8ZJz0),Mexico’s Peso, Stocks Fall as Calderon’s Party Loses Election, 6 Ιουλίου 2009. [8] Associated Press (http:/ / www. google. com/ hostednews/ ap/ article/ ALeqM5h3HsghO9eeYbwqsn_rMPKhmzYegQD999791O0), Mexico's PRI makes comeback, says it has changed, 6 Ιουλίου 2009. [9] http:/ / www. eluniversal. com. mx/ elecciones/ congreso. html

197

198

Μπαρμπάντος Μπαρμπάντος Συντεταγμένες: 13°12′00″N 59°34′60″W13.2, -59.5833 [1]

Σημαία των Μπαρμπάντος Εθνόσημο των Μπαρμπάντος Εθνικό σύνθημα: "Pride and Industry" Περηφάνια και Βιομηχανία Εθνικός ύμνος: In Plenty and In Time of Need Πολλοί και σε περίπτωση ανάγκης

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Μπρίτζταουν 13°06′N 59°37′W13.1, -59.617 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και Συνταγματική μοναρχία

Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Κλίφορντ Χάσμπαντς Πρωθυπουργός Φρέντελ Στούαρτ Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Σύνταγμα

30 Νοεμβρίου 1966 30 Νοεμβρίου 1966

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

430 km2 (196η) αμελητέο 97 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

284.589[3] (174η) 660 κατ./km² (13η)

Μπαρμπάντος

199 Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

5,153 δισ. $[4] (150η) 18.639 $[4] (44η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

3,595 δισ. $[4] (146η) 13.003 $[4] (46η)

ΔΑΑ (2007)

0,903 (37η) – πολύ υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Μπαρμπάντος (BBD)

Ζώνη ώρας

Ώρα Ανατολικής Καραϊβικής (UTC -4)

Internet TLD

.bb

Κωδικός κλήσης

+1-246

Τα Μπαρμπάντος είναι μια νησιωτική χώρα με έκταση 431km² και πληθυσμό 284.589, με βάση εκτιμήσεις του 2009[3] . Πρωτεύουσα είναι η Μπριτζτάουν. Πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη που είναι σήμερα ο Κλίφορντ Χάσμπαντς. Πρωθυπουργός από τις 23 Οκτωβρίου 2010 είναι ο Φρέντελ Στούαρτ. Είναι ανεξάρτητο κράτος από τις 30 Νοεμβρίου του 1966.

Δημογραφία Το προσδόκιμο ζωής το 2009 υπολογίστηκε στον συνολικό πληθυσμό στα 73,94 χρόνια (στους άνδρες 71,65 έτη και 76,26 στις γυναίκες)[3] .

Διακυβέρνηση Αρχηγός του Κράτους είναι η Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Αντιπρόσωπός της είναι ο κυβερνήτης. Αρχικά, προβλεπόταν να διεξαχθεί δημοψήφισμα για την προοπτική αλλαγής του πολιτεύματος, ώστε να είναι Αρχηγός Κράτους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και όχι η Βασίλισσα, τον Ιανουάριο του 2008, παράλληλα με τις γενικές εκλογές, ωστόσο αυτό[5] αναβλήθηκε. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τη Βουλή (House of Assembly) , η οποία εκλέγεται από το λαό με καθολική ψηφοφορία, κάθε 5 χρόνια. Εκτός της Βουλής, η νομοθετική εξουσία ασκείται και από τη Γερουσία, τα μέλη της οποίας διορίζονται.

Χάρτης του Μπαρμπάντος

Το δικαίωμα ψήφου χορηγείται στην ηλικία των 18 ετών, σε άνδρες και γυναίκες.

Μπαρμπάντος

200

Βουλευτικές εκλογές 2008 Στις βουλευτικές εκλογές στις 15 Ιανουαρίου 2008 ο Όουεν Άρθουρ διεκδίκησε μια ακόμα θητεία στην πρωθυπουργία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Αντιπολίτευσης του Ντέιβιντ Τόμσον κέρδισε τις εκλογές , εξασφαλίζοντας 20 έδρες έναντι 10 για το κυβερνών κόμμα. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν της τάξης του 56,5%.[6] Μια μέρα μετά τη διεξαγωγή των εκλογών, ο Ντέιβιντ Τόμσον ανέλαβε την πρωθυπουργία. Κυβέρνησε ως τον θάνατό του, τον Οκτώβριο του 2010, από καρκίνο του παγκρέατος. Νέος πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φρέντελ Στούαρτ. Κόμματα

Ψήφοι

% Έδρες

Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα

70.135

53,21

Εργατικό Κόμμα των Μπαρμπάντος

61.316

46,52

Κόμμα Ενδυνάμωσης του Λαού

198

0,15

—

Ανεξάρτητοι

129

0,10

—

0,02

—

131.806 100,00

Δημοκρατικό Κογκρέσο του Λαού Σύνολο έγκυρων ψήφων Άκυρα ψηφοδέλτια

286

Σύνολο ψήφων (συμμετοχή 56,5%)

124.463

Εγγεγραμμένοι

235.475

Πηγή: The Nation

Διοικητική διαίρεση Η χώρα υποδιαιρείται σήμερα σε 11 διοικητικές επαρχίες, που λέγονται ενορίες (parishes): 1. Εκκλησίας του Χριστού 2. Αγίου Ανδρέα 3. Αγίου Γεωργίου 4. Αγίου Ιακώβου 5. Αγίου Ιωάννη 6. Αγίου Ιωσήφ 7. Αγίας Λουκίας 8. Αγίου Μιχαήλ 9. Αγίου Πέτρου 10. Αγίου Φιλίππου 11. Αγίου Θωμά

Μεταφορές και επικοινωνίες Στη χώρα υπάρχει ένα αεροδρόμιο. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Οι ενορίες των Μπαρμπάντος.

Μπαρμπάντος

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82& params=13. 2_N_-59. 5833_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82& params=13_06_N_59_37_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ bb. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=316& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Εκλογές στα Μπαρμπάντος (http:/ / www. jamaica-gleaner. com/ gleaner/ 20080113/ focus/ focus3. html), The Jamaica Gleaner, 13 Ιανουαρίου 2008 [6] Rulers (http:/ / www. rulers. org/ 2008-01. html)

201

202

Μπαχάμες Μπαχάμες Συντεταγμένες: 23°55′00″N 77°40′00″W23.9167, -77.6667 [1]

Σημαία των Μπαχαμών Εθνόσημο των Μπαχαμών Εθνικό σύνθημα: "Forward, Upward, Onward Together" Εμπρός, Προς τα Πάνω και Για Πάντα Μαζί Εθνικός ύμνος: March On, Bahamaland Προχώρα εμπρός, γη των Μπαχαμών

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Νασσάου 25°04′N 77°20′W25.067, -77.333 [2]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και Συνταγματική μοναρχία Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Σερ Άρθουρ Φάουλκς Πρωθυπουργός Χιούμπερτ Ίνγκραχαμ

Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο

10 Ιουλίου 1973

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

13.880 km2 (159η) 28 3.542 χμ.

Μπαχάμες

203

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή • Πυκνότητα

300.000 (171η) 309.156[3] 1 22,1 κατ./km² (188η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

9,157 δισ. $[4] (145η) 26.877 $[4] (34η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

7,403 δισ. $[4] (131η) 21.728 $[4] (33η)

ΔΑΑ (2007)

0,856 (52η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Μπαχαμών (BSD)

Ζώνη ώρας

Ώρα Ανατολικής Καραϊβικής (UTC -5)

Internet TLD

.bs

Κωδικός κλήσης

+1-242

Οι εκτιμήσεις για αυτήν την χώρα λαμβάνουν υπόψη τα αποτελέσματα της αυξημένης θνησιμότητας λόγω του AIDS, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μικρότερο πληθυσμό από τον αναμενόμενο. Η Κοινοπολιτεία των Μπαχαμών είναι χώρα της Βόρειας Αμερικής με έκταση 13.94km² και πληθυσμό 309.156, με βάση εκτιμήσεις του 2009[3] . Αποτελεί νησιωτικό σύμπλεγμα με περίπου 700 μεγάλα νησιά και άλλα μικρότερης έκτασης στον Ατλαντικό Ωκεανό και την Καραϊβική Θάλασσα. Πρωτεύουσα είναι η Νασσάου.

Ιστορία Γύρω στον 7ο αιώνα μ.Χ. πληθυσμοί Τάινο μετακινήθηκαν στα μέχρι τότε ακατοίκητα νησιά των νοτίων Μπαχάμες από τα μεγαλύτερα νησιά της Καραϊβικής, Ισπανιόλα και Κούβα. Οι πληθυσμοί αυτοί έγιναν γνωστοί ως Λουκάγιανς και κατά την άφιξη του Κολόμβου στην Αμερική το 1492 αριθμούσαν περίπου στις 30.000. Η πρώτη προσέγγιση του Κολόμβου έγινε στο νησί Σαν Σαλβαδόρ, το οποίο οι ιθαγενείς αποκαλούσαν Γκουαναχάνι, και σήμερα μάλλον είναι το νησί με την ίδια ονομασία (ή εναλλακτικά νησί Γουάτλινγκ) στις νοτιοδυτικές Μπαχάμες. Οι Ισπανοί που ακολούθησαν την αποστολή του Κολόμβου αποδεκάτισαν τους πληθυσμούς των νησιών, παίροντας αρκετούς κατοίκους ως σκλάβους, ενώ παράλληλα ο πλήθυσμός αποδεκατίστηκε από ασθένεις και επιδημίες που έφεραν μαζί τους οι Ευρωπαίοι κατακτητές. Η ιλαρά εξόντωσε περίπου το μισό πληθυσμό των νησιών. Είναι γενικά αποδεκτό, ότι τα νησιά παρέμειναν ακατοίκητα μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα. Πρόσφατες έρευνες όμως δείχνουν ότι είχαν γίνει αρκετές προσπάθειες εποικισμού τους από ομάδες κατακτητών από την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία, καθώς και από ιθαγενείς Αμερικάνικους πληθυσμούς. Το 1648 μετανάστευσαν στις Μπαχάμες οι γνωστοί ως Ελεύθεροι Τυχοδιώκτες από τις Βερμούδες. Αυτές οι ομάδες ήταν Βρετανοί Πουριτανοί και ίδρυσαν την πρώτη μόνιμη αποικία στο νησί που ονόμασαν Ελευθέρα (από την ελληνική λέξη ελευθερία). Στη συνέχεια αποίκησαν το σημερινό νησί Νιού Πρόβιντενς το οποίο τότε ονόμασαν Σέιλ, προς τιμή ενός ηγέτη τους. Το 1670 ο βασιλιάς Κάρολος ο Β' της Αγγλίας παραχώρησε τα νησιά στην κυριότητα των Λόρδων ιδιοκτητών των περιοχών Καρολίνας, οι οποίοι με τη σειρά τους νοίκιασαν τα νησιά από το στέμμα με τα δικαιώματα στο εμπόριο, τη φορολογία, το διορισμό κυβερνητών και τη διοίκησή τους. Αυτή την περίοδο, οι Μπαχάμες έγιναν παράδεισος για τους πειρατές, με συνέπεια, για να αποκαταστήσουν την τάξη, οι Βρετανοί πολέμησαν την πειρατεία και έκαναν τα νησιά αποικία του βρετανικού στέμματος, με κυβερνήτη τον Γούντς Ρότζερς.

Μπαχάμες Κατά τον Αμερικανικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, τα νησιά ήταν στόχος του αμερικάνικου ναυτικού, ενώ η πρωτεύουσα Νασάου στο νησί Νιού Πρόβιντενς καταλήφθηκε από τον Αμερικανικό στρατό. Το 1782, μετά τη βρετανική ήττα στο Γιορκτάουν, ένας Ισπανικός στόλος εμφανίστηκε στις ακτές του Νασάου, το οποίο παραδόθηκε χωρίς αντίσταση. Με τη συνθήκη των Βερσαλιών το 1783, η οποία έβαζε τέλος στην παγκόσμια διαμάχη μεταξύ της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας, οι Ισπανοί επέστρεψαν τις Μπαχάμες στο βρετανικό στέμμα. Μετά την Αμερικανική Επανάσταση, περίπου 7.300 πιστοί στο στέμμα κάτοικοι των ΗΠΑ και οι σκλάβοι τους, μετανάστευσαν στις Μπαχάμες από τη Νέα Υόρκη, τη Φλόριντα και τις Καρολίνες. Αυτοί ίδρυσαν φυτείες σε αρκετά νησιά και απέκτησαν παράλληλα πολιτική δύναμη στην πρωτεύουσα. Από αυτή την περίοδο και έπειτα, το αφροαμερικανικό στοιχείο κυριαρχεί στον πληθυσμό των νησιών. Οι Βρετανοί κατάργησαν τη δουλεία στα νησιά το 1807, γεγονός που οδήγησε στη μετανάστευση στις Μπαχάμες χιλιάδων αφρικανών που υπηρετούσαν στο βασιλικό ναυτικό. Η δουλεία καταργήθηκε σε όλη τη βρετανική αυτοκρατορία το 1834. Η σύγχρονη πολιτική ανάπτυξη των νησιών ξεκίνησε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα πρώτα πολιτικά κόμματα ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1950 και η Βρετανία παραχώρησε μερική αυτονομία στα νησιά το 1964. Το 1967, ο πρώτο έγχρωμος πρωθυπουργός εκλέχθηκε στα νησιά, ενώ το 1973 οι Μπαχάμες έγιναν πλήρως ανεξάρτητο κράτος, διατηρώντας όμως τη συμμετοχή στη Βρετανική Κοινοπολιτεία.

Γεωγραφία Οι Μπαχάμες είναι ένα νησιωτικό σύμπλεγμα 700 περίπου νησιών-ατολών στο δυτικό Ατλαντικό ωκεανό, από τα οποία κατοικούνται περίπου τα 35. Το μεγαλύτερο σε έκταση νησί του συμπλέγματος είναι ονομάζεται Άντρος, και βρίσκεται 190 χλμ. νοτιοανατολικά της χερσονήσου της Φλόριντα. Βορειοδυτικά του Άντρος βρίσκονται τα νησιά Μπίμινι, ενώ βορειότερα το νησί Γκραντ Μπαχάμα, όπου υπάρχει και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του κράτους, το Φρίπορτ. Ανατολικά του, βρίσκεται το νησί Γκρέιτ Αμπάκο, ενώ αρκετά νοτιότερα το νησί Γκρέιτ Ινάγκουα, δεύτερο σε έκταση στο σύμπλεγμα. Άλλα σημαντικά νησιά είναι το Ελευθέρα, Δορυφορική εικόνα του νησιωτκού συμπλέγματος Μπαχάμες (ΝΑΣΑ, λήψη 2009). το Κατ, το Σαν Σαλβαντόρ, το Άκλινς, το Κρούκντ και το Μαγιαγκουάνα. Το Νασάου είναι η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του κράτους, και βρίσκεται στο νησί Νιού Πρόβιντενς, στο κέντρο περίπου του όλου συμπλέγματος. Τα νησιά του όλου συμπλέγματος ουσιαστικά αποτελούν αναδύσεις υποθαλάσσιων ωκεάνιων υφάλων της ευρύτερης περιοχής, όπως φαίνεται και στη δορυφορική άποψη. Οι ύφαλοι αυτοί είναι γνωστοί με τις

204

Μπαχάμες ονομασίες Γκρέιτ Μπαχάμα, Λιτλ Μπαχάμα και Κέι Σαλ. Το ψηλότερο σημείο των νησιών είναι μόλις 70 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και βρίσκεται στο νησί Λονγκ Άιλαντ. Το νησί Νιού Πρόβιντενς έχει μέγιστο ύψος 30 μ. Η γεωλογική φύση του συμπλέγματος είναι σταθερή, καθώς το υπόβαθρο του εδάφους αποτελείται από συμπαγή κοράλλια, ενώ παράλληλα υπάρχουν και ασβεστολιθικά πετρώματα. Ιζηματογενή εδάφη προκύπτουν κύρια από την αποσάρθωση των κοραλλιών και των οστράκων, ενώ επιφανεικά το έδαφος είναι πετρώδες ή βαλτώδες. Η επιφάνεια καλύπτεται από χαμηλή θαμνώδη βλάστηση, ενώ ορισμένα ψηλά δέντρα απαντώνται στα βορειότερα νησιά του συμπλέγματος. Σε ορισμένα νότια νησιά, ευδοκιμεί η τροπική δεντρώδης βλάστηση χαμηλού ύψους. Αν και ορισμένα εδάφη είναι αρκετά γόνιμα, το βάθος τους είναι ιδιαίτερα μικρό, ενώ ελάχιστοι είναι οι ταμιευτήρες γλυκού νερού με ένα μοναδικό ποτάμι στο νησί Άντρος.

Κλίμα Το κλίμα του αρχιπελάγους χαρακτηρίζεται υποτροπικό και παρουσιάζει δύο εποχές, καλοκαίρι και χειμώνα. Το καλοκαίρι, που διαρκεί από το Μάιο μέχρι και το Νοέμβριο, κυριαρχούν θερμές και υγρές τροπικές αέριες μάζες που κινούνται βόρεια από την Καραϊβική. Οι θερμοκρασίες στα μέσα της εποχής κυμαίνονται από 21°C ως 34°C με σχετική υγρασία από 60 ως και 100%. Οι μήνες του χειμώνα, δηλαδή από το Δεκέμβριο ως τον Απρίλιο, το κλίμα επηρρεάζεται από την κίνηση των ψυχρών πολικών αερίων μαζών από τη Βόρεια Αμερική. Οι θερμοκρασία κυμαίνεται από 15°C ως 24°C. Το ετήσιο ύψος βροχής ανέρχεται σε 1320 χιλιοστά και συνήθως σημειώνεται τις περιόδους Μαίου-Ιουνίου και Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου. Η βροχή συνήθως έχει μορφή σύντομων και έντονων βροχοπτώσεων, σε συνδυασμό με δυνατούς ανέμους με ριπές. Τα επεισόδια ακολουθούνται σχεδόν πάντα από καθαρό ουρανό. Οι επικρατέστεροι άνεμοι είναι ανατολικοί σε όλο το χρόνο, αν και τείνουν να γυρίζουν νοτιοανατολικοί από τον Οκτώβριο ως το Απρίλιο, και νοτιοδυτικοί από το Μάιο ως το Σεπτέμβριο. Αυτοί οι άνεμοι σπάνια ξεπερνούν τα 24 χλμ./ώρα, με εξαίρεση την εποχή των τροπικών κυκλώνων. Αν και η εποχή αυτή διαρκεί από τον Ιούνιο ως το Σεπτέμβριο, οι περισσότεροι κυκλώνες στις Μπαχάμες συμβαίνουν μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου.

Πολιτικά Πολίτευμα της χώρας είναι η Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη. Στο εν λόγω αξίωμα από τις 14 Απριλίου 2010 υπηρετεί ο Σερ Άρθουρ Φάουλκς. Από το 2007, Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Χιούμπερτ Ίνγκραχαμ.Το δικαίωμα ψήφου χορηγείται στην ηλικία των 18 ετών, σε άνδρες και γυναίκες.

Εκλογές 2007 Βουλευτικές εκλογές, 2 Μαΐου 2007

205

Μπαχάμες

206

Κόμματα Κίνημα για την Εθνική Απελευθέρωση (Free National Movement ") Φιλελεύθερο Κόμμα της Προόδου (Progressive Liberal Party)

Ψήφοι

% Έδρες 49,8

Δημοκρατικό Κίνημα για τις Μπαχάμες (Bahamas Democratic Movement)

Ανεξάρτητοι

Σύνολο (συμμετοχή 90%)

'' 100.00

Πηγή: BBC News

Δημογραφικά στοιχεία Σχεδόν το 85% του συνολικού πληθυσμού έχει αφρικανική ή αφροαμερικανική καταγωγή, ενώ σχεδόν τα 2/3 διαμένουν στο νησί Νιού Πρόβιντενς, όπου βρίσκεται και η πρωτεύουσα Νασάου, και σχεδόν το 1/6 στο νησί Γκραντ Μπαχάμα, όπου βρίσκεται η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, Φρίπορτ. Τα νησιά ήταν γενικά αραιοκατοικημένα ως και ακατοίκητα μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα μόνο από πειρατές, ενώ τότε μετανάστευσαν σε αυτά χιλιάδες πρόσφυγες από τις ΗΠΑ, πιστοί στο βρετανικό στέμμα, ως συνέπεια της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας από τη Βρετανία. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο πληθυσμός δεν ήταν μεγαλύτερος από 55.000 κατοίκους. Αναλυτικά δημογραφικά στοιχεία παρουσιάζονται παρακάτω με βάση δεδομένα του 2009. Πληθυσμός: 309.156 κάτοικοι (177η θέση παγκόσμια) • • • • • • • • • • • •

2-14 ετών: 25.9% (άνδρες 40.085 / γυναίκες 39.959) 15-64 ετών: 67.2% (άνδρες 102.154 / γυναίκες 105.482) πάνω από 65 ετών: 6.9% (άνδρες 8.772 / γυναίκες 11.704) Διάμεση ηλικία: 28,7 έτη (άνδρες 27,9 έτη, γυναίκες 29,5 έτη) Μεταβολή πληθυσμού: 0.536% Ποσοστό γεννήσεων: 16,81 γεννήσεις ανά 1.000 κατοίκους Ποσοστό θνησιμότητας: 9.22 θάνατοι ανά 1.000 κατοίκους Βρεφική θνησιμότητα: 23.17 θάνατοι ανά 1.000 γεννήσεις Προσδόκιμο ζωής: 65.78 έτη (άνδρες 62.63 έτη / γυναίκες 68.98 έτη) Αστικοποίηση: 84% / ποσοστό μεταβολής 1.4% σε ετήσια βάση Σύσταση πληθυσμού: 85% αφροαμερικάνοι, 12% ευρωπαίοι / λευκοί, 3% ασιάτες και λατίνοι Θρησκευτική σύσταση: Βαπτιστές 35.1%, Αγγλικανοί 15.1%, Καθολικοί 13.4%, Εκκλησία της Πεντηκοστής 8.1%, Εκκλησία του Κυρίου 4.8%, Μεθοδιστές 4%, άλλα χριστιανικά δόγματα 15.2%, Βουδιστές 2%

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Δείτε επίσης • Φορολογικός παράδεισος

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%82& params=23. 9167_N_-77. 6667_E_type:isle [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%82& params=25_04_N_77_20_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ bf. html)

Μπαχάμες [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=313& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 )

207

208

Μπελιζέ Μπελίζε Συντεταγμένες: 17°15′N 88°45′W17.25, -88.75 [1]

Σημαία του Μπελίζε Εθνόσημο του Μπελίζε Εθνικό σύνθημα: Sub Umbra Florero (Lατινικά) "Under the Shade I Flourish" «Αναπτύσσομαι Κάτω από τη Σκιά» Εθνικός ύμνος: Land of the Free Γη των ελευθέρων α

Πρωτεύουσα • Συντεταγμένες

Μπελμοπάν 17°15′N 88°46′W17.25, -88.767 [2]

Μεγαλύτερη πόλη

Μπελίζε Σίτι

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικάβ

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και Συνταγματική μοναρχία

Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Σερ Κόλβιλ Γιανγκ Πρωθυπουργός Ντιν Μπάροου Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

21 Σεπτεμβρίου 1981 21 Σεπτεμβρίου 1981

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

22.966 km2 (150η) 0,7 516 χμ. 386 χμ.

Μπελίζε

209 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

307.899[3] (175η) 13,4 κατ./km² (206η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

2,614 δισ. $[4] (161η) 7.914 $[4] (91η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

1,407 δισ. $[4] (160η) 4.259 $[4] (89η)

ΔΑΑ (2007)

0,772 (93η) – μεσαίος

Νόμισμα

Δολάριο Μπελίζε (BZD)

Ζώνη ώρας

Κεντρική Ώρα (UTC -6)

Internet TLD

.bz

Κωδικός κλήσης

+501

α Βασιλικός β

ύμνος είναι το God Save the Queen Lingua franca τα Κριόλ, ομιλούνται και τα Ισπανικά

Η Μπελίζε[5] ή Μπελίσε είναι σήμερα μια ανεξάρτητη χώρα της Κεντρικής Αμερικής, στις βορειοδυτικές ακτές της Καραϊβικής. Η έκτασή της είναι μόλις 22.966 τ.χλμ. και ο πληθυσμός 307.899 κάτοικοι που συγκροτείται από διάφορες φυλές, με βάση εκτιμήσεις του 2009[3] . Αποτελεί μια χερσαία παράκτια λωρίδα που εκτείνεται από νοτιοδυτικά προς βορειοανατολικά με συνολικό μήκος 278 χλμ. και συνορεύει νοτιοδυτικά με την Γουατεμάλα και βορειοανατολικά με το Μεξικό, όριο του οποίου είναι ο ποταμός Όντο, ενώ ανατολικά βρέχεται από την Καραϊβική. Πρωτεύουσα είναι σήμερα η Μπελμοπάν που οικοδομήθηκε μετά το 1961 όταν τότε μεγάλος τυφώνας κατέστρεψε την παλιά πρωτεύουσα Μπελίζε Σίτι που βρίσκεται 80 χλμ. μακριά από τη σημερινή και η οποία συνεχίζει ν΄ αποτελεί το σπουδαιότερο εμπορικό και πολυπληθές κέντρο της χώρας.

Ιστορία Η Μπελίζε, πρώην Βρετανική Ονδούρα, απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία το Σεπτέμβριο του 1981.

Ταραχές του 2005 Στις 13 Ιανουαρίου του 2005, η κυβέρνηση του Σαΐντ Μούσα ανακοίνωσε τον προϋπολογισμό για το οικονομικό έτος 2005-2006. Ο προϋπολογισμός περιείχε μεγάλες φορολογικές ανατιμήσεις σε διάφορες επιχειρήσεις και προϊόντα πρώτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων ανατιμήσεις της τάξης του 11% στον φόρο πώλησης ακίνητης περιουσίας, 5% σε οικονομικά ιδρύματα, 8% στον καπνό και 100% ανατίμηση στο ρούμι. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι καινούργιες αυξήσεις είναι εφάμιλλες με τις αυξήσεις που θεσπίστηκαν το 1998 από την προηγούμενη κυβέρνηση του Ενωμένου Δημοκρατικού Κόμματος (UDP). Οι νέοι φόροι, σε συνδυασμό με τη χρόνια, κατ' ισχυρισμό, οικονομική κακοδιαχείριση και διαφθορά από τη μεριά του Ενωμένου κόμματος του Λαού (PUP) ήταν η αφορμή για μαζικές διαδηλώσεις μπροστά από το κτήριο της Εθνοσυνέλευσης στις 15 Ιανουαρίου. Οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και τη διάρκειας της επόμενης εβδομάδας. Στις 20 Ιανουαρίου, οι επιχειρηματίες και τα εργατικά συνδικάτα δήλωσαν ότι προχωρούν σε κινητοποιήσεις και μαζική διήμερη απεργία. Η παροχή νερού διακόπηκε σε όλη τη χώρα, καθώς οι υπάλληλοι της επιχείρησης υδροδότησης δεν προσήλθαν στην εργασία τους. Στις 21 Ιανουαρίου, τα τοπικά δημοσιογραφικά πρακτορεία ανέφεραν διάσπαρτα επεισόδια στην πρωτεύουσα Μπελμοπάν, όπως κάψιμο κυβερνητικών κτηρίων και

Μπελίζε οδοφράγματα οργανωμένα από τους διαδηλωτές. Μπουκάλια και πέτρες εκτοξεύτηκαν εναντίων υπουργών καθώς έμπαιναν στο κυβερνητικό κτήριο. Επενέβησαν η αστυνομία και ο στρατός για να διαλύσουν την συγκέντρωση. Η κυβέρνηση είχε, θεωρητικά, εγκαταστήσει κάμερες παρακολούθησης και οχυρωματικό στα κτίρια που ήταν πιθανόν να συγκεντρωθούν οι διαδηλωτές. Είναι η τρίτη φορά που έχουν γίνει ταραχές αυτού του τύπου στη χώρα. Η πρώτη φορά ήταν στην δεκαετία του 1950 και η δεύτερη φορά στη δεκαετία του 1980, όταν κατατέθηκε για ψήφιση ένα σχέδιο νόμου που έδινε μέρος της χώρας στη Γουατεμάλα. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση οργάνωσε δημόσια διαδήλωση έγινε στις 21 Ιανουαρίου στο Μπελμοπάν. Το κυβερνών κόμμα PUP είχε οργανώσει μία αντί-διαδήλωση. Υπήρχαν μαζικές διαμαρτυρίες έξω από το κτήριο της εθνοσυνέλευσης, κατά τη διάρκεια των οποίων προκλήθηκαν βίαια επεισόδια. Οι διαδηλωτές πετάξανε μπουκάλια και πέτρες στην αστυνομία. Η αστυνομία απάντησε με σφαίρες από καουτσούκ και δακρυγόνα. Οι πυροβολισμοί και οι σειρήνες, ακουγόντουσαν από το 1Κμ. Υπήρξε ένας εκκωφαντικός θόρυβος, αρκετά πιο δυνατός από πυροβολισμό, τα αίτια του οποίου δεν έχουν διευκρινιστεί. Αρκετοί διαδηλωτές συνελήφθησαν, συμπεριλαμβανομένου και του πιστού υποστηρικτή του UDP, Γέλλοουμαν. Η άδεια που είχε δοθεί στους διαδηλωτές έληξε στης 3μ.μ. αλλά δόθηκε μία ώρα διορία για να διαλυθούν οι διαδηλωτές. Στο τέλος της παράτασης, η αστυνομία έκανε συνεχείς εκκλήσεις στους διαδηλωτές να διαλυθούν, αλλά οι εκκλήσεις δεν εισακούστηκαν. Ο επιθεωρητής Jefferires διάβασε το Άρθρο περί διατάραξης της κοινής ειρήνης (Riot Act) στο πλήθος, και μετά από επιπλέον 40 λεπτά διορία, διάταξε τις παρατεταμένες αστυνομικές δυνάμεις να διαλύσουν το πλήθος. Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ, αλλά οι συνδικαλιστές επέλεξαν να κάνουν καθιστική διαμαρτυρία και αρνήθηκαν να φύγουν. Η αστυνομία τους μετέφερε κλωτσηδόν και χειροπόδαρα. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ομαλά, αν και υπήρχαν καταγγελίες ότι δόκιμοι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν άσκοπη βία, πάρα τις αντίθετες διαταγές που είχαν λάβει. Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι οι αστυνομικοί περιόρισαν τους δόκιμους και τους αφαίρεσαν από τις παρατεταμένες δυνάμεις. Υπάρχουν και μαρτυρίες από τους διαδηλωτές ότι τα επεισόδια άρχισαν όταν ένας δόκιμος χτύπησε έναν διαδηλωτή στο κεφάλι με το υπηρεσιακό του ρόπαλο.

Εκλογική ήττα του Μούσα και άνοδος Μπάροου στην πρωθυπουργία Στις εκλογές στις 7 Φεβρουαρίου του 2008 ηττήθηκε ο Μούσα και έπειτα από δέκα χρόνια η κυβέρνηση άλλαξε. Νέος Πρωθυπουργός και μάλιστα ο πρώτος μαύρος στην ιστορία του Μπελίσε έγινε ο Ντιν Μπάροου.[6]

Διακυβέρνηση Πολίτευμα της χώρας είναι η Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη, από το 1993 τον Κόλβιλ Γιανγκ. Αρχηγός της κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός. Από τις 8 Φεβρουαρίου του 2008 Πρωθυπουργός είναι ο Ντιν Μπάροου. Το δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Ο εκλογικός νόμος τροποποιήθηκε την τελευταία φορά το 1998.[7]

210

Μπελίζε

Βουλευτικές εκλογές 2008 Στις βουλευτικές εκλογές στις 7 Φεβρουαρίου του 2008 το κόμμα που κυβερνούσε επί δέκα χρόνια του Σαΐντ Μούσα ηττήθηκε και νικητής αναδείχθηκε το Ενωμένο Δημοκρατικό Κόμμα του Ντιν Μπάροου, με 25 επί συνόλου 31 εδρών στο Κοινοβούλιο[8] .

Δημογραφία Το προσδόκιμο ζωής το 2009 υπολογίστηκε στον συνολικό πληθυσμό στα 68,2 χρόνια (στους άνδρες 66,44 έτη και 70,05 στις γυναίκες)[3] .

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Δείτε επίσης • Φορολογικός παράδεισος

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B5& params=17. 25_N_-88. 75_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B5& params=17_15_N_88_46_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ bh. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=339& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Υπηρεσία Εκδόσεων — Διοργανικό εγχειρίδιο σύνταξης κειμένων — Παράρτημα A5 (Κατάλογος χωρών, εδαφών και νομισμάτων) (http:/ / publications. europa. eu/ code/ el/ el-5000500. htm) [6] "UDP causes major upset in Belize elections" (http:/ / www. caribbean360. com/ News/ Caribbean/ Stories/ 2008/ 02/ 08/ NEWS0000005437. html), Caribbean360.com, 8 Φεβρουαρίου 2008. [7] Διακοινοβουλευτική Ένωση (http:/ / www. ipu. org/ parline-e/ reports/ 2031_B. htm) [8] "Belize's opposition party wins landslide in congressional elections" (http:/ / www. iht. com/ articles/ ap/ 2008/ 02/ 09/ america/ LA-POL-Belize-Elections. php), Associated Press (International Herald Tribune), 9 Φεβρουαρίου 2008

211

212

Νικαράγουα Νικαράγουα Συντεταγμένες: 12°54′15″N 84°55′19″W12.9042, -84.9219 [1]

Σημαία της Νικαράγουας Εθνόσημο της Νικαράγουας Εθνικό σύνθημα: ''"En Dios Confiamos (Ισπανικά) "Στο Θεό με εμπιστοσύνη" Εθνικός ύμνος: 'Salve a ti, Nicaragua(Ισπανικά) "Χαίρε εσύ, Νικαράγουα"

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Μανάγκουα 12°9′N 86°16′W12.15, -86.267 [2]

Επίσημες γλώσσες

ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία

Πρόεδρος Ντανιέλ Ορτέγκα Αντιπρόεδρος Χάιμε Μοράλες Καράσο ανεξαρτησία από την Ισπανία αναγνωρίστηκε Ισχύον Σύνταγμα

15 Σεπτεμβρίου 1821 25 Ιουλίου 1850 9 Ιανουαρίου 1987, αναθεωρήθηκε το 1995, 2000, και το 2005

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

129.494 km2 (98η) 7,14 1.231 χμ. 910 χμ.

Νικαράγουα

213 Πληθυσμός • Εκτίμηση Ιούλιος 2009 • Απογραφή 2009 • Πυκνότητα

5.891.199[3] (107η) 5.148.098 45,49 κατ./km² (148η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

16,800 δισ. $[4] (124η) 2.654 $[4] (134η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

6,298 δισ. $[4] (135η) 995 $[4] (143η)

ΔΑΑ (2007)

0,699 (124η) – μεσαίος

Νόμισμα

Κόρδοβα Νικαράγουας (NIO)

Ζώνη ώρας

CST (UTC -6)

Internet TLD

.ni

Κωδικός κλήσης

+505

Η Νικαράγουα (República de Nicaragua)είναι χώρα της Κεντρικής Αμερικής με έκταση 148,000km² (μαζί με τις λίμνες) και πληθυσμό 5.891.199 με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.[3] . Έχει χαρακτηρισθεί ως "Χώρα των λιμνών και των ηφαιστείων". Πρόεδρος από το 2007 είναι ο Ντανιέλ Ορτέγκα και Αντιπρόεδρος ο Χάιμε Μοράλες Καράσο.

Γεωγραφία Σύνορα Η Νικαράγουα συνορεύει προς Β. με την Ονδούρα, Α. βρέχεται από την Καραϊβική, Ν. με την Κόστα Ρίκα και δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το μήκος ακτών της στον Ατλαντικό φθάνουν τα 540 χλμ, ενώ στον Ειρηνικό τα 350 χλμ. Είναι η μεγαλύτερη χώρα της Κ. Αμερικής και η περισσότερο πυκνοκατοικημένη.

Κλίμα Η ακτή της Καραϊβικής κατακλύζεται από φοινικόδεντρα. Εδώ βασιλεύει η υγρασία και οι καθημερινές απότομες και σύντομες βροχοπτώσεις (κλίμα τροπικό) σε αντίθεση με την άλλη χώρα που το κλίμα της θεωρείται ξηρό και είναι περισσότερο πυκνοκατοικημένη.

Ιστορία Το 1552 ο Ισπανός Χιλ Γκονθάλεθ ντε Άβιλα είναι ο πρώτος που εξερευνά τις δυτικές ακτές αυτής της χώρας. Πρώτος Διοικητής της Χώρας φέρεται ο Πεντράριο Ντάβιλα επί της διοίκησης του οποίου δημιουργήθηκαν οι πόλεις Γρανάδα και Λεόν το 1524. Σε όλη τη διάρκεια της ισπανικής κυριαρχίας η Νικαράγουα αποτελεί τμήμα της γενικής διοίκησης της Γουατεμάλας με πρωτεύουσα τη Λεόν. Το 1821 η Νικαράγουα μαζί με τη Γουατεμάλα το Ελ Σαλβαδόρ την Ονδούρα και την Κόστα Ρίκα ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία. Οι συντηρητικοί όμως της Νικαράγουα αντιδρούν στην ομοσπονδία αυτή και τον Ιανουάριο του 1822 η χώρα απετέλεσε τμήμα της μεξικανικής αυτοκρατορίας του Αγκουστίν Ιτουρμπίντε, γενόμενη έτσι μια από τις Ηνωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Αμερικής. Οι φιλελεύθεροι όμως των χωρών αυτών αντιδρούν και μια μεξικάνικη στρατιά υπό τον στρατηγό Βινθέντε Φιλισόλα φθάνει στη Γουατεμάλα. Το 1823 η πτώση του Ιτουρμπίντε στο Μεξικό θεωρείται νίκη των φιλελευθέρων. Το 1838 η Εθνοσυνέλευση της χώρας ανακήρυξε την Νικαράγουα ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα.

Νικαράγουα Εν τω μεταξύ άρχισαν οι πολιτικές διαμάχες μεταξύ των πόλεων Γρανάδας και Λεόν, που είχαν καταστεί κέντρα δύο ισχυρών αντιπάλων κομμάτων, των συντηρητικών και των φιλελευθέρων. Η πρωτεύουσα της χώρας μεταφέρθηκε επανειλημμένα από τη Λεόν στη Μανάγκουα, κέντρο των συντηρητικών. Η γενική, όμως, διαφθορά των τότε κρατικών υπαλλήλων συνέτεινε στην επιδείνωση της κατάστασης. Το 1893 κηρύχθηκε η δικτατορία υπό του Χοσέ Σάντος Θελάγια που διάρκεσε 16 χρόνια. Επειδή, όμως, απειλούνταν οικονομική κατάρρευση, ζητήθηκε η βοήθεια των ΗΠΑ. (Με τη δικαιολογία αυτή οι ΗΠΑ το 1910 με αντικυβερνητική συνωμοσία κατάφεραν να τον απομακρύνουν). Ακολουθεί δικτατορία φιλοαμερικανών. Πράγματι, τότε καταρτίσθηκε και το λεγόμενο οικονομικό «Σχέδιο Ντόσον» προς οικονομική εξυγίανση. Επειδή, όμως, εξερράγη νέος εμφύλιος πόλεμος το 1912, οι ΗΠΑ έστειλαν ναυτικές δυνάμεις (που διατηρήθηκαν εκεί μέχρι το 1933). Το 1925 τη δικτατορία του Τσαμόρο ανέστειλε η Προεδρία του Σολορσάνι. Τότε ιδρύθηκε και το Μαρξιστικό Κόμμα Εργασίας. Το 1926 ένοπλο τμήμα με επικεφαλής τον Αουγκούστο Σαντίνο ξεκινά αγώνα κατά των Αμερικανών και των συνεργατών τους. Υποστηριζόμενος και από ένοπλα τμήματα των χωρών της ευρύτερης περιοχής καταφέρνει ώστε το 1933 οι αμερικανικές δυνάμεις να αποσυρθούν. Το 1934 ο Σαντίνο δολοφονείται κατόπιν εντολής του Διοικητή της Εθνοφρουράς στρατηγού Αναστάσιο Σομόζα (ή Σομόθα) ο οποίος και εγκαινιάζει (1937) νέα περίοδο δικτατορίας με τη κατάσταση να βελτιώνεται. Το 1951 υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ Νικαράγουας, Γουατεμάλας, Ελ Σαλβαδόρ, Ονδούρα και Κόστα Ρίκα, συνιστώντας έτσι την αποκαλούμενη «Οργάνωση των Κρατών της Κεντρικής Αμερικής (O.O.C.) με κύριο σκοπό τη διατήρηση της μεταξύ τους ειρήνης. Το 1956 δολοφονείται ο Σομόζα και αναλαμβάνει ο γιος του. Οι αντιδράσεις αρχίζουν να κορυφώνονται. Το 1961 ιδρύεται το «Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης» των Σαντινίστας, αριστερής ιδεολογίας, υπό τον Κάρλος Φονσέκα Αμαντόρ. Στόχο είχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστότως Σομόζα. Τελικά, το 1979, μετά από πολυετή εμφύλιο που σχεδόν κατέστρεψε τη χώρα, οι Σαντινίστας κέρδισαν και, με επικεφαλής τον Ντανιέλ Ορτέγκα, ανέλαβαν την εξουσία και προχώρησαν σε σοσιαλιστικές μεταρυθμίσεις στην οικονομία. Λίγο αργότερα όμως δημιουργήθηκε η ανταρτική οργάνωση «Κόντρας» που ισχυριζόταν πως ο Ορτέγκα κυβερνά δικτατορικά και παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου να επιβάλει τον κομμουνισμό.Α π'την άλλη πλευρά οι Σαντινίστας ισχυρίζονταν πως επρόκειτο για επέμβαση των ΗΠΑ προκειμένου να ανατρέψει τη σοσιαλιστική κυβέρνηση και να επιβάλει δικούς της ανθρώπους, έτσι σύντομα ξέσπασαν νέες συγκρούσεις στη χώρα. Τελικά το 1990, και ενώ η χώρα απειλείται με λιμό, οι δύο πλευρές καταλήγουν σε ειρηνευτική συμφωνία και ορίζουν ελεύθερες εκλογές, υπό την επίβλεψη διεθνών παρατηρητών, την ίδια χρονιά. Τις εκλογές κέρδισε το κεντροδεξιό κόμμα της Βιολέτα Τσαμόρο.

Δημογραφία Στο δυτικό μισό της χώρας και βόρεια οι κάτοικοι είναι μίγμα Ινδιάνων και Ισπανών οι Ράμας, ενώ στο ανατολικό μισό και νότια είναι περισσότερο οι "Ίντιος Μπράβος" και οι "Μοσκίτος", Ινδιάνοι, Ζάμπιοι και άλλοι νέγροι από τη Τζαμάικα και άλλες νήσους της Καραϊβικής. Αυτό έχει ως συνέπεια να παρατηρείται διαφορετικός τρόπος ζωής στην ανατολική Νικαράγουα από τη δυτική αλλά και το κλίμα διαφέρει. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 71,54 χρόνια (69,35 χρόνια οι άνδρες και 73,75 οι γυναίκες).[3]

214

Νικαράγουα

Διοικητική διαίρεση Η χώρα διαιρείται στις ακόλουθες 16 περιφέρειες νομούς: Boaco, Carazo, Chinandega, Chontales, Esteli, Granada, Jinotega, Léon, Madriz, Managua, Masaya, Matagalpa, Nueva Segovia, Rio San Juan, Rivas και Zelaya. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Μανάγκουα που βρίσκεται στην ομώνυμη λίμνη και σε υψόμετρο περίπου 55 μέτρα. Άλλες σημαντικέ πόλεις είναι η Léon, η Granada, η Masaya, η Chinandega, η Juigalpa, η Corinto, και η Jinotepe.

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία.Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 16 ετών και άνω.

Εθνικός Ύμνος Ο εθνικός ύμνος της χώρας ονομάζεται "Salve a ti, Nicaragua" και γράφτηκε το 1937 από τον Ibarra Mayorga.

Διεθνείς σχέσεις Η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε το 2008 να αναγνωρίσει τις μη αναγνωρισμένες διεθνώς δημοκρατίες της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Ως αποτέλεσμα, η Τιφλίδα διέρρηξε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Μανάγκουα, στις 29 Νοεμβρίου του 2008.[5]

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Δείτε επίσης • Λίμνη Νικαράγουα • Αρχιπέλαγος Σολεντινάμε • Διώρυγα Νικαράγουας

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B1& params=12. 9042_N_-84. 9219_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B1& params=12_9_N_86_16_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ nu. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=278& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Εξπρές (http:/ / www. express. gr/ news/ world/ 104406oz_20081130104406. php3), Γεωργία: η κυβέρνηση Σαακασβίλι ανακοίνωσε την επίσημη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της χώρας με τη Νικαράγουα., 30 Νοεμβρίου 2008.

215

216

Ντομίνικα Ντομίνικα

Σημαία της Ντομίνικα Εθνόσημο της Ντομίνικα Εθνικό σύνθημα: "Après Bondie, C'est La Ter" (στα κρεολικά των Αντιλλών) «Μετά το Θεό είναι η γη» Εθνικός ύμνος: Isle of Beauty, Isle of Splendour Νησί της Ομορφιάς, Νησί της Λαμπρότητας

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Ροζό 15°18′N 61°24′W15.3, -61.4 [1]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία Πρόεδρος Νίκολας Λίβερπουλ Πρωθυπουργός Ρούζβελτ Σκέριτ

Ανεξαρτησία από Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

3 Νοεμβρίου 1978 3 Νοεμβρίου 1978

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

754 km2 (182η) 1,6 148 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

72.660[2] (197η) 96 κατ./km² (101η)

Ντομίνικα

217 Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

0,746 δισ. $[3] (177η) 10.404 $[3] (79η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

0,376 δισ. $[3] (178η) 5.239 $[3] (79η)

ΔΑΑ (2007)

0,814 (73η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.dm

Κωδικός κλήσης

+1-767

Η Κοινοπολιτεία της Ντομίνικας ή Δομινίκα (Αγγλικά: Commonwealth of Dominica) είναι μια ηφαιστειογενής νησιωτική χώρα της τελευταίας εσχατιάς της Καραϊβικής, μία των Μικρών Αντιλλών, μεταξύ των νήσων της Μαρτινίκας και της Γουαδελούπης, μήκους 27 μιλίων και εύρους 13 μιλίων, συνολικής έκτασης 754 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 72.660 κατοίκους το 2009.[2] Πρωτεύουσα είναι η Ροζό (Roseau). Η Ντομίνικα ήταν η τελευταία των νήσων της Καραϊβικής που αποικίστηκε από τους Ευρωπαίους, και αυτό οφείλεται κυρίως στην άγρια αντίσταση των ιθαγενών κατοίκων. Η Γαλλία παρέδωσε την κατοχή στην Μεγάλη Βρετανία το 1763, η οποία το 1805 έκανε την νήσο αποικία της. Το 1978 η Ντομίνικα ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.

Ονομασία

Ντομίνικα

Στα λατινικά, σημαίνει «Κυριακή» και πήρε την ονομασία της από την ημέρα που την ανακάλυψε ο Χριστόφορος Κολόμβος. Το προκολομβιανό όνομα της χώρας είναι Wai'tu kubuli, το οποίο σημαίνει "Το σώμα της είναι ψηλό" και αυτό οφείλεται στο ορεινό ανάγλυφο . Πολλές φορές το νησί ονομάζεται και "Γαλλική Ντομίνικα", επειδή οι Γάλλοι είχαν υπό την κατοχή τους τη χώρα για ένα διάστημα. Ωστόσο, επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική, ενώ ομιλείται και η κρεολική διάλεκτος, πατουά.

Φυσική Γεωγραφία Στα ανατολικά συνορεύει με τον Ατλαντικό Ωκεανό και στα δυτικά με την Καραϊβική Θάλασσα. Βρίσκεται στις λεγόμενες Μικρές Αντίλλες και είναι το μεγαλύτερο και βορειότερο μέλος της ομάδας των Προσήνεμων Νησιών. Το υψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Χάρτης της Ντομίνικα όρος Ντιαμπλοτέν (1.447 μ.). Στα βόρεια βρίσκεται το Μορν ο Ντιάμπλ, παλαιός ηφαιστειογενής κώνος. Το σύνολο των ακτών, οι οποίες είναι απόκρημνες, έχουν μήκος 148 χλμ. Η ηφαιστειακή προέλευση του νησιού καταδεικνύεται και από την ύπαρξη ορυχείων θείου και ενός θερμοπίδακα, με το όνομα Μπόιλιν Λέικ, ο οποίος μάλιστα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο. Οι ντόπιοι κάτοικοι αρέσκονται να αναφέρουν την ύπαρξη 365 συνολικά ποταμών στη νησιωτική χώρα. Το κλίμα είναι τροπικό, θερμό και με πολλές βροχοπτώσεις τη μία περίοδο του έτους, οι οποίες μετριάζονται από αύρες. Υπάρχει επίσης πυκνή και οργιαστική βλάστηση. Η εποχή της ξηρασίας είναι από το Φεβρουάριο ως το Μάιο και αυτήν διαδέχεται μια εποχή βροχοπτώσεων, οι οποίες ξεπερνούν τα 5.000 χιλιοστά στα κεντρικά ανάγλυφα. Το νησί επίσης βρίσκεται στη ζώνη των τυφώνων και ένας τέτοιος τυφώνας προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές το 1979.

Ιστορία Τα 14ο αιώνα οι αυτόχθονες Καρίβες απέλασαν και εξόντωσαν τους Αραουάκες. Αυτοί κυριαρχούσαν στο νησί πριν έρθουν οι Ευρωπαίοι. Η άφιξη των Καρίβων συντελέστηκε με ειδικά πλεούμενα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε πρώτος στο νησί, στις 3 Νοεμβρίου 1493, ημέρα Κυριακή (γι’ αυτό και το ονόμασε Isla Dominga) και σύντομα εξωθήθηκε από αυτό εξαιτίας των μη φιλικών διαθέσεων των Καρίβων. Το 1627 οι Άγγλοι ανεπιτυχώς προσπάθησαν να καταλάβουν το νησί. Το 1635 οι Γάλλοι έστειλαν ιεραποστολές αλλά και εκείνοι δεν κατάφεραν να υποτάξουν το νησί. Μετά το 1660 εγκατέλειψαν την Ντομίνικα, όπως και τον Άγιο Βικέντιο. Η επικυριαρχία της Ντομίνικας παραχωρήθηκε από τη Γαλλία στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1763. Οι Άγγλοι έδωσαν αποικιακό καθεστώς στο νησί το 1805. Το 1834 καταργήθηκε η δουλεία και ως το 1838, το νησί έγινε η πρώτη βρετανική αποικία στην Καραϊβική που απέκτησε Βουλή ελεγχόμενη από εγχρώμους. Το 1896 οι

218

Ντομίνικα Άγγλοι έκαναν την Ντομίνικα αποικία του βρετανικού Στέμματος. Την περίοδο 1958- 1962 το νησί αποτέλεσε τμήμα της βραχύβιας Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών. Το 1967 οι κάτοικοι διακήρυξαν την πρόθεσή τους για αυτονόμηση από τη συνομοσπονδία. Η πολυπόθητη ανεξαρτησία ήρθε στις 3 Νοεμβρίου 1978 στα πλαίσια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και την ίδια ημέρα τέθηκε σε ισχύ και το Σύνταγμα . Ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Πάτρικ Τζον έγινε πρώτος Πρωθυπουργός και Πρόεδρος ο Φρεντερίκ Ντεγκαζόν. Ο τελευταίος παραιτήθηκε έπειτα από αναταραχή, το 1980 και έπειτα από τη νίκη των συντηρητικών (Κόμμα της Ελευθερίας) στις εκλογές εκείνης της χρονιάς, την πρωθυπουργία ανέλαβε η Γιουτζίνια Τσαρλς, πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός σε κράτος στην Καραϊβική. Το 1995 κέρδισε τις εκλογές το Ηνωμένο Εργατικό Κόμμα και Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Έντισον Τζέιμς. Οι Εργατικοί επέστρεψαν στην εξουσία το 2000. Ο Πρωθυπουργός Ρόζι Ντάγκλας πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή, στις 1 Οκτωβρίου 2000 μόλις 9 μήνες έπειτα από την ανάληψη των καθηκόντων του και τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ο Πιερ Τσαρλς. Στις εκλογές του 2004 κέρδισαν πάλι οι Εργατικοί και αρχηγός κυβέρνησης έγινε ο νέος σε ηλικία Ρούζβελτ Σκέριτ, στην εξουσία από τις 8 Ιανουαρίου 2004. Στις 2 Οκτωβρίου του 2003 Πρόεδρος εξελέγη ο Νίκολας Λίβερπουλ. Η Κοινοπολιτεία της Ντομίνικας βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια σε συνοριακή διένεξη με τη Βενεζουέλα, για τη θάλασσα που είναι γύρω από τη νησίδα Άβες.

Διακυβέρνηση Η χώρα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία, στα πλαίσια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, χωρίς όμως να είναι Αρχηγός Κράτους ο Μονάρχης της Βρετανίας. Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την εκτελεστική εξουσία να έχει ο Πρωθυπουργός, επικεφαλής του Υπουργικού Συμβουλίου. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από τη Βουλή (House of Assembly), η οποία απαρτίζεται από 21 άμεσα εκλεγόμενους από το λαό βουλευτές και 9 γερουσιαστές, διορισμένους από τον Πρόεδρο έπειτα από πρόταση του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού της Αντιπολίτευσης. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Τα κυριότερα πολιτικά κόμματα είναι το κυβερνών Εργατικό Κόμμα της Ντομίνικας (LPD, Labour Party of Dominica) και το συντηρητικό Κόμμα της Ελευθερίας της Ντομίνικας (DFP, Dominica Freedom Party). Υπάρχει επίσης το Ηνωμένο Κόμμα των Εργατών της Ντομίνικας (DUWP , Dominica United Workers' Party) Η Ντομίνικα είναι μέλος της Κοινότητας των Χωρών της Καραϊβικής (CARICOM) και του Οργανισμού των Κρατών της Ανατολικής Καραϊβικής (OECS). Είναι επίσης μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Εκλογές Οι τελευταίες γενικές εκλογές διεξήχθησαν πρόωρα στις 18 Δεκεμβρίου 2009. Τo Εργατικό Κόμμα του πρωθυπουργού Ρούζβελτ Σκέριτ κέρδισε τις εκλογές, εξασφαλίζοντας 17 επί συνόλου 21 εδρών έναντι 4 για το Ενωμένο Κόμμα των Εργατών. [4] Στις προηγούμενες γενικές εκλογές, στις 5 Μαΐου 2005, το Εργατικό Κόμμα είχε κερδίσει 52,07% και 12 έδρες έναντι 8 για το Ενωμένο Κόμμα των Εργατών και μία για τους ανεξάρτητους.

Εκλογές 2009

219

Ντομίνικα

220

Κόμματα

Ψήφοι

Έδρες

Εργατικό Κόμμα της Ντομίνικα

22.235 61,21

Ηνωμένο Κόμμα Εργατών

12.660 34,85

Κόμμα Ελευθερίας της Ντομίνικα

870

2,40

Ανεξάρτητοι

355

0,98

Λαϊκό Δημοκρατικό Κίνημα

179

0,49

0,07

Προοδευτικό Κόμμα της Ντομίνικα Σύνολο

37.913 100,0 21 (Πηγή: Εκλογικό Γραφείο [5])

Διοικητική διαίρεση Η Ντομίνικα διαιρείται διοικητικά σε 10 ενορίες (parishes, ενικός parish). Οι δέκα ενορίες είναι: 1. Άγιος Ανδρέας 2. Άγιος Γεώργιος 3. Άγιος Δαβίδ 4. Άγιος Ιωάννης 5. Άγιος Ιωσήφ 6. Άγιος Λουκάς 7. Άγιος Μάρκος 8. Άγιος Πατρίκιος 9. Άγιος Παύλος 10. Άγιος Πέτρος

Δημογραφία Σχεδόν όλοι οι 70.000 κάτοικοι του νησιού είναι απόγονοι των Αφρικανών σκλάβων, οι οποίοι εισήχθησαν βίαια στο νησί για να Χάρτης των ενοριών της Ντομίνικα εργαστούν σε φυτείες αποικιοκρατών, το 18ο αιώνα. Η Ντομίνικα είναι το μοναδικό νησί της ανατολικής Καραϊβικής, το οποίο έχει πληθυσμό που απαρτίζεται από προκολομβιανούς αυτόχθονες Καρίβες, οι οποίοι εξολοθρεύτηκαν ή εξωθήθηκαν βίαια στη χώρα από τα γειτονικά νησιά. Απέμειναν σήμερα μόλις 3.000 Καρίβες, οι οποίοι ζουν σε οκτώ χωριά, στις ανατολικές ακτές του νησιού. Η ειδική περιοχή των Καρίβων (Carib Reserve, από τις 4 Ιουλίου 1903) διοικείται από έναν φύλαρχο (chief). Από τον Ιούλιο του 2004 διοικητής είναι ο Τσαρλς Γουίλιαμς. Υπάρχουν επίσης ελάχιστοι Ευρωπαίοι και Ασιάτες. Ο πληθυσμιακός δείκτης ανάπτυξης είναι ιδιαίτερα χαμηλός, κυρίως λόγω του κύματος μετανάστευσης του πληθυσμού προς το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, τον Καναδά και σε άλλα νησιά της Καραϊβικής. Το 2006 η μέση πυκνότητα του πληθυσμού ήταν 91,3 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (πάνω από 70%) ζει στις πόλεις. Σημαντικές πόλεις, εκτός από την πρωτεύουσα, Ροσώ (διοικητικό και εμπορικό κέντρο), είναι το Μάριγκοτ, το Πόρτσμουθ (πρωτεύουσα το 1765-68), η Μαχό και η Άτκινσον. Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα, επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική αλλά το 80% των κατοίκων ομιλούν και την κρεολική διάλεκτο πατουά όπως και άλλες κρεολικές διαλέκτους (κοκόι). Η χώρα είναι μέλος του Οργανισμού Γαλλόφωνων Κρατών (La Francophonie).

Ντομίνικα Το 80% περίπου των κατοίκων είναι Καθολικοί, αν και υπάρχουν πολλοί Προτεσταντικοί ναοί. Το 2% των κατοίκων δηλώνουν άθρησκοι ή άθεοι. Πρόσφατα έχει τονιστεί η ύπαρξη απίστευτα μεγάλου αριθμού υπεραιωνόβιων στη χώρα. Συγκεκριμένα, το Μάρτιο του 2007 υπήρχαν στην Ντομίνικα πάνω από 20 άνθρωποι ηλικίας άνω των 100 ετών, από το σύνολο των 70.000 κατοίκων. Ο λόγος για την αναλογία αυτή αποτελεί αντικείμενο των ερευνητών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ρος, στο Πόρτσμουθ. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 75,55 χρόνια (72,61 χρόνια οι άνδρες και 78,64 οι γυναίκες).[2]

Επικοινωνίες και μεταφορές Δεν κυκλοφορεί σήμερα καμία καθημερινή εφημερίδα. Υπάρχει ένας τηλεοπτικός σταθμός και λίγοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, όπως : Q95 FM, Kairi FM κλπ. Υπάρχουν δύο μικρά αεροδρόμια, στο Μέλβιλ Χολ και στο Κέινφιλντ, τα οποία δεν είναι διεθνή. Έτσι, ο εισερχόμενος τουρισμός υποχρεώνεται να μετασταθμεύει σε όμορα νησιά. Οι American Airlines, η LIAT και η Caribbean Star είναι οι τρεις σημαντικότερες αερογραμμές. Δε γίνονται νυχτερινές πτήσεις. Το σημαντικότερο λιμάνι είναι αυτό της πρωτεύουσας, Ροσώ, όπως και εκείνο του Πόρτσμουθ. To 2005 ο εμπορικός στόλος στη χώρα ήταν 40 πλοία. Το συνολικό μήκος του οδικού δικτύου της χώρας είναι 780 χλμ. , εκ των οποίων σχεδόν τα 400 χλμ. είναι ασφαλτοστρωμένα, σύμφωνα με στοιχεία του 2000. Δεν υπάρχουν σημαντικές οδικές αρτηρίες στο νησί και καθόλου σιδηροδρομικό δίκτυο. Οι δημόσιες μεταφορές εξυπηρετούνται με μικρά λεωφορεία. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Οικονομία Η οικονομία βασίζεται στη γεωργία και στον τουρισμό από κοινού. Το 40% του πληθυσμού απασχολούνται στον πρωτογενή τομέα. Ωστόσο, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι της τάξης των 5.400 δολαρίων ΗΠΑ, και η ανεργία φθάνει το 25%. Τα κυριότερα εξαγώγιμα είδη είναι καπνός, μπανάνες, εσπεριδοειδή, κόπρα, κακάο, φοινικέλαιο και λαχανικά. Πρόσφατα στο πλαίσιο της διαφοροποίησης των γεωργικών προϊόντων καλλιεργούνται και εξάγονται επίσης είδη όπως αλόη βέρα, πατσουλί και εξωτικά φρούτα όπως μάνγκο, γκουάβα και παπάγια. Ειδικά ως προς την καλλιέργεια μπανάνας, η χώρα αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα τόσο λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που στοιχίζουν την παραγωγή, όσο και εξαιτίας της μείωσης της τιμής του προϊόντος. Οι εισαγωγικοί εταίροι είναι η Κίνα και οι ΗΠΑ, ενώ η χώρα εξάγει τα αγαθά της στην πάλαι ποτέ αποικιοκρατική δύναμη, Μεγάλη Βρετανία και σε άλλα κράτη στην Καραϊβική. Ως προς την εμπορική ναυτιλία, η σημαία της χώρας χρησιμοποιείται από πολλά κράτη, ανάμεσά τους και την Ελλάδα. Το 2005, από τα 21 ξένα πλοία που έφεραν τη Σημαία της Ντομίνικας, τα 3 ήταν ιδιοκτησίας Ελλήνων εφοπλιστών. Υπάρχουν επίσης βιομηχανικές μονάδες (κοπής ξύλου, επεξεργασίας σαπουνιού, επίπλων, τσιμέντων και υποδημάτων). Αμερικανοί και Καναδοί φοιτητές ζουν στο Πόρτσμουθ, όπου υπάρχει Ιατρική Σχολή. Οι πολλοί καταρράκτες που σχηματίζονται από τα άφθονα υδάτινα ρεύματα χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, με κατάλληλη εκμετάλλευση. Η εκμετάλλευση του εδάφους είναι περιορισμένη σε ηφαιστειακές περιοχές. Ο τουρισμός παρουσιάζει ραγδαία ανάπτυξη από άποψη προσέλευσης κόσμου χάρη στις φυσικές ομορφιές της χώρας, για τις οποίες η Ντομίνικα ονομάζεται «Μαργαριτάρι των Αντιλλών». Ωστόσο, οι τουριστικές υποδομές είναι ελάχιστες. Στο νησί δεν υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία. Έτσι, η κυβέρνηση έχει στραφεί τα τελευταία χρόνια στον οικοτουρισμό, προσπαθώντας να προσελκύσει επισκέπτες από τις ΗΠΑ, προς τα φυσικά αξιοθέατα. Το 2004 οι φυσικές ομορφιές του νησιού έκαναν τους συντελεστές της σειράς ταινιών «Οι

221

Ντομίνικα Πειρατές της Καραϊβικής» να επιλέξουν την Ντομίνικα ως τον κύριο τόπο για τα γυρίσματα του έργου. Στην Ντομίνικα εδρεύουν υπεράκτιες εταιρείες. Η κυβέρνηση δέχεται συστάσεις από τον ΟΟΣΑ και άλλους διεθνείς οργανισμούς για να ενταθούν οι έλεγχοι αναφορικά με την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Νομισματική μονάδα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής.

Εκπαίδευση Η χώρα έχει το δικό της Πανεπιστήμιο, πρώην Clifton Dupigny Community College. Πολλοί κάτοικοι πηγαίνουν με υποτροφία να σπουδάσουν Ιατρική στην Κούβα, ενώ άλλοι πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών ή σε ανώτερες σχολές στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Εκτός από την Ιατρική Σχολή στο Πόρτσμουθ, το 2006 άρχισε να λειτουργεί μία ακόμα Ιατρική Σχολή.

Άμυνα Υπάρχει αστυνομική δύναμη στη χώρα, που αποτελείται από 300 άνδρες, σύμφωνα με στοιχεία του 2003.

Πολιτισμός , Τουρισμός και Αξιοθέατα Η χώρα είναι πατρίδα πολλών ανθρώπων. Από ιστορική άποψη, αρκετές φυλές αυτοχθόνων κατέλαβαν το νησί, ενώ μόνο μία φυλή Καρίβων είχε απομείνει λίγο πριν αποικίσουν την Ντομίνικα οι Ευρωπαίοι. Ελάχιστα μνημεία σώζονται από τον πολιτισμό των αυτοχθόνων. Οι Καρίβες ασχολούνται με τις λαϊκές τέχνες και με τη ναυπηγική. Στη Σαλίμπια βρίσκεται ο σημαντικότερος ρωμαιοκαθολικός ναός των αυτοχθόνων, η λεγόμενη Παναγία των Καρίβων. Η κυριότερη γιορτή που πραγματοποιείται κάθε χρόνο είναι το τοπικό Καρναβάλι, που γίνεται παραδοσιακά την τελευταία Δευτέρα και Τρίτη πριν από την πρώτη Τετάρτη της Σαρακοστής των Καθολικών (Ash Wednesday). Επίσης, τιμάται από τους αυτόχθονες η Ημέρα των Κρεολών, η οποία τελείται παραδοσιακά την τελευταία Παρασκευή του Οκτωβρίου. Στη διάρκεια της εν λόγω εορτής, οι γυναίκες φορούν πουπουλένια φορέματα και μιλούν μόνο κρεολικές διαλέκτους. Από τουριστικής άποψης, ενδιαφέρον παρουσιάζει το Εθνικό Πάρκο Καμπρί και κυρίως το Εθνικό Πάρκο του Μορν Τρουά Πιτόν, στο νότιο τμήμα του νησιού. Το εν λόγω Πάρκο έχει ανακηρυχθεί στη χώρα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ, το 1995. Ο δρυμός περιλαμβάνει το θερμοπίδακα «Μπόιλινγκ Λέικ», που σημαίνει «Λίμνη που Βράζει». Επίσης, αποτελεί τόπο για τους λάτρεις της υποβρύχιας κατάδυσης. Στη χώρα ζουν πολλά ενδημικά είδη, όπως ο βόας συσφιγκτήρ και οι απειλούμενοι με εξαφάνιση παπαγάλοι Σισερού (αυτοκρατορικός) και ο Τζάκοτ (κοκκινολαίμης). Στην πρωτεύουσα, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει την παλαιά αγορά της πόλης (στην πλατεία Ντομπινέ), τον Αγγλικανικό καθεδρικό ναό του 18ου αιώνα, το φρούριο Γιανγκ (1775), τους φημισμένους Βοτανικούς Κήπους και τους καταρράκτες Τραφάλγκαρ. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το Μουσείο της πρωτεύουσας, που έχει να παρουσιάσει αξιόλογα εκθέματα σχετικά με τον πολιτισμό και την ιστορία του νησιού. Στην Πόρτσμουθ βρίσκεται το οχυρό Σίρλεϊ του 1765, με την παλαιά πυριτιδαποθήκη του να έχει μετατραπεί σε Μουσείο. Στην Ντομίνικα γεννήθηκε και μεγάλωσε η Βρετανίδα λογοτέχνης Τζιν Ράις , η οποία αποτύπωσε τη ζωή και τις ομορφιές του νησιού στο έργο της «Η Άγρια Θάλασσα των Σαργάσσων».

222

Ντομίνικα

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Commonwealth of Dominica [6] – Η Ντομίνικα στον Οργανισμό των Χωρών της Ανατολικής Καραϊβικής. • Kairi FM [7] – Ραδιοφωνικός σταθμός για την Ντομίνικα. • Discover Dominica: Nature Island of the Caribbean [8] Επίσημη κυβερνητική και τουριστική σελίδα στο Διαδίκτυο για τη χώρα. • Η Ντομίνικα στο CIA Factbook [9]

Βιβλιογραφία • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1& params=15_18_N_61_24_W_type:city [2] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ do. html) [3] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=321& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [4] Taiwan News (http:/ / www. etaiwannews. com/ etn/ news_content. php?id=1137113& lang=eng_news), Dominica ruling party wins early election, 19 Δεκεμβρίου 2009. [5] http:/ / electoraloffice. gov. dm/ results/ index. html [6] http:/ / web. archive. org/ web/ 20070403054052/ http:/ / www. oecs. org/ membs_dom. htm [7] http:/ / www. kairifm. com/ News/ [8] http:/ / www. discoverdominica. com [9] https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ do. html

223

224

Ονδούρα Ονδούρα Συντεταγμένες: 14°37′60″N 86°49′00″W14.6333, -86.8167 [1]

Σημαία της Ονδούρας Εθνόσημο της Ονδούρας Εθνικό σύνθημα: '"Libre, Soberana e Independiente "(ισπανικά) "Ελεύθερη, Κυρίαρχη και Ανεξάρτητη" Εθνικός ύμνος: 'Himno Nacional de Honduras'

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Τεγκουσιγκάλπα 14°6′N 87°13′W14.1, -87.217 [2]

Επίσημες γλώσσες

ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Πορφίριο Λόμπο Αντιπρόεδρος Μαρία Αντονιέτα ντε Μπογράν

ανεξαρτησία από την Ισπανία Ισχύον Σύνταγμα

15 Σεπτεμβρίου 1821 20 Ιανουαρίου 1982

Έκταση • Σύνολο • Σύνορα Ακτογραμμή

112.492 km2 (102η) 1.520 χμ. 820 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2000 • Πυκνότητα

7.792.8541[3] (97η) 6.975.204 69,5 κατ./km² (129η)

Ονδούρα

225

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

32,624 δισ. $[4] (99η) 4.168 $[4] (119η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

14,581 δισ. $[4] (105η) 1.863 $[4] (121η)

ΔΑΑ (2007)

0,732 (112η) – μεσαίος

Νόμισμα

Λεμπίρα (HNL)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

CST (UTC -6) (UTC δεν τηρείται)

Internet TLD

.hn

Κωδικός κλήσης

+504

Οι εκτιμήσεις για αυτήν την χώρα λαμβάνουν υπόψη τα αποτελέσματα της αυξημένης θνησιμότητας λόγω του AIDS, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μικρότερο πληθυσμό από τον αναμενόμενο.

Η Ονδούρα (ισπανικά: Honduras) είναι χώρα της Κεντρικής Αμερικής με έκταση 112.090 km² και πληθυσμό 7.792.854 σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 (κατατάσσεται 97η στον κόσμο)[3] . Πρωτεύουσά της είναι η Τεγκουσιγκάλπα. Η δεύτερη πόλη της Ονδούρας σε μέγεθος αλλά και σημασία, είναι η Σαν Πέδρο Σούλα (San Pedro Sula), καθώς διατηρεί το μεγάλο πλεονέκτημα της άφιξης των περισσοτέρων τουριστών από τις υπόλοιπες χώρες της Αμερικής αλλά και την Ευρώπη, λόγω του μετρίου επιπέδου σε ποιότητα αεροδρομίου της πρωτεύουσας, Τεγκουσιγκάλπα (καλούμενης και «Τέγκους» στην τοπική αργκό) Τονκοτίν (Toncotín). Επίσης το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας έχει επικίνδυνη θέση, που αυξάνει τις πιθανότητες για ατύχημα, έτσι το αεροδρόμιο Σαν Πέδρο Σούλα, «Ραμόν Βιγιέδα Μοράλες» ("Ramón Villeda Morales") είναι η βασική επιλογή.

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Το Σύνταγμα εγκρίθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1982 και τέθηκε σε ισχύ στις 20 Ιανουαρίου του ίδιου χρόνου. Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πρόεδρος από τις 27 Ιανουαρίου 2010 είναι ο Πορφίριο Λόμπο. Αντιπρόεδρος είναι επίσης από τις 27 Ιανουαρίου 2010 η Μαρία Αντονιέτα ντε Μπογράν. Ο πρόεδρος εκλέγεται από τον λαό για τετραετή θητεία. Οι τελευταίες προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν το 2009.

Εκλογές Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Εθνικό Κογκρέσο, που απαρτίζεται από 128 μέλη. Τα μέλη του εκλέγονται για τετραετή θητεία. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές πριν το πραξικόπημα του 2009 διεξήχθησαν την ίδια ημέρα με τις προεδρικές εκλογές, στις 27 Νοεμβρίου του 2005. Το Φιλελεύθερο Κόμμα (PL) κέρδισε 62 έδρες και το Εθνικό Κόμμα της Ονδούρας {PN) κέρδισε 55. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική[3] .

Ονδούρα

226

Γενικές εκλογές 2009 Οι επόμενες εκλογές διεξήχθησαν στις 29 Νοεμβρίου 2009. Ο συντηρητικός επιχειρηματίας της αντιπολίτευσης, Πορφίριο Λόμπο, γνωστότερος με το όνομα Πέπε Λόμπο, αναδείχθηκε νικητής των προεδρικών εκλογών με ποσοστό 52% έναντι 34,4% για τον Έλβιν Σάντος.[5]

Αποτελέσματα προεδρικών εκλογών Υποψήφιος

Κόμμα

Πορφίριο Λόμπο Σόσα Εθνικό Κόμμα (PN)

Ψήφοι 1.212.846

[6]

56,56

Μπέρναρντ Μαρτίνες

Κόμμα Καινοτομίας και Ενότητας-Σοσιαλδημοκρατία (PINU) 39.950

1,86

Φελίσιτο Άβιλα

Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (PDC)

38.391

1,79

Έλβιν Σάντος

Φιλελεύθερο Κόμμα (PL)

816.874

38,1

Σέζαρ Αμ

Κόμμα Δημοκρατικής Ενοποίησης (PUD)

36.399

1,70

Έγκυρα ψηφοδέλτια

1.980.724 92.534

4,03

Λευκά

61.086

2,66

Εγγεγραμμένοι

Πρόεδρος

100,00

Άκυρα

Σύνολο ψήφων

Αποτέλεσμα

2.298.080 ~4,6 εκατ.

[7]

49,96 %

Δημογραφία Περισσότερο από το 90% των κατοίκων αποτελούν επιμιξία Αμερικανών Ινδιάνων και Ευρωπαίων οι οποίοι λέγονται «μεστίσος». Το 7% είναι Αμερικανοί Ινδιάνοι. Μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού υποφέρει από ασθένειες, όπως η διάρροια και η λεπτοσπίρωση. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 69,4 χρόνια (67,86 χρόνια οι άνδρες και 71,02 οι γυναίκες).[3]

Πόλεις To 48% του συνολικού πληθυσμού της χώρας ζει στα αστικά κέντρα, σύμφωνα με στοιχεία για το 2008.

Ντανλί (Danlí) Το Ντανλί είναι μια κωμόπολη του διαμερίσματος του Ελ Παραΐσο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 815 m, στο 92ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Παναμερικάνα που οδηγεί από την Τεγκουσιγκάλπα στο Λας Μάνος, στα σύνορα με την Νικαράγουα. Ο πληθυσμός του υπολογίζεται σε 44.799. Η ακριβής του τοποθεσία είναι Β 14° 2' 0 Δ 86° 35' 0.

Οικονομία Η Ονδούρα είναι μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς μπανάνας στον κόσμο, παραμένει όμως ακόμα μια πολύ φτωχή χώρα. Ο τουρισμός της τα τελευταία χρόνια ανθίζει, κυρίως στην βόρειά της ακτή η οποία βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τα νησιά της Καραϊβικής Θάλασσας. Όλες οι παράκτιες περιοχές της Ονδούρας έχουν υψηλό επίπεδο τουρισμού και στην Ονδούρα ανήκουν τα Νησιά Μπαΐα (Las Islas de la Bahía), μια περιοχή γνωστή για τα κοράλλια της και τις παραλίες.

Ονδούρα

227

Νόμισμα To νόμισμα της Ονδούρας είναι η λεμπίρα (Lempira) και υποδιαιρέσεις της τα centavos.

Διοικητική Διαίρεση Η χώρα διαιρείται σε 18 διαμερίσματα. Όνομα διαμερίσματος

Πρωτεύουσα διαμερίσματος

Πληθυσμός (2001)

Ατλάντιδα (Atlántida)

Λα Σέιμπα (La Ceiba)

344.099

Τσολουτέκα (Choluteca)

390.805

Κολόν (Colón)

Τρουχίγιο (Trujillo)

246.708

Κομαγιάγουα (Comayagua)

352.881

Κοπάν (Copán)

Σάντα Ρόσα ντε Κοπάν (Santa Rosa de Copán) 288.766

Κορτές (Cortés)

Σαν Πέδρο Σούλα (San Pedro Sula)

1.202.510

Ελ Παραΐσο (El Paraíso)

Γιουσκαράν (Yuscarán)

350.054

Φρανσίσκο Μορασάν (Francisco Morazán) Τεγκουσιγκάλπα (Tegucigalpa)

1.180.676

Γκράσιας α Ντίος (Gracias a Dios)

Πουέρτο Λεμπίρα (Puerto Lempira)

67.384

10. Ιντιμπουκά (Intibucá)

Λα Εσπεράντσα (La Esperanza)

179.862

11. Ίσλας ντε λα Μπαΐα (Islas de la Bahía)

Ροατάν (Roatán)

38.073

12. Λα Πας (La Paz)

156.560

13. Λεμπίρα (Lempira)

Γκράσιας (Gracias)

250.067

14. Οκοτεπέκε (Ocotepeque)

Νουέβα Οκοτοπέκε (Nueva Octopeque)

108.029

15. Ολάντσο (Olancho)

Χουτικάλπα (Juticalpa)

419.561

16. Σάντα Μπάρμπαρα (Santa Bárbara)

Σάντα Μπάρμπαρα (Santa Bárbara)

342.054

17. Βάγιε (Valle)

Νακαόμε (Nacaome)

151.841

18. Γιόρο (Yoro)

Γιόρο (Yoro)

465.414

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Πηγή για τις πληροφορίες πληθυσμού: http://www.ine-hn.org/censo2001/p19.pdf

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9F%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1& params=14. 6333_N_-86. 8167_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9F%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1& params=14_6_N_87_13_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ho. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=268& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Miami Herald (http:/ / www. miamiherald. com/ news/ americas/ story/ 1357601. html), 30-11-2009. [6] αποτελέσματα 10ης Δεκεμβρίου 2009 με βάση το http:/ / www. tse. hn (http:/ / 200. 107. 126. 222/ )

Ονδούρα [7] WebCite query result (http:/ / www. webcitation. org/ 5ljIKQaJW)

gag:Honduras

228

229

Ουρουγουάη Ουρουγουάη Συντεταγμένες: 32°43′60″S 56°39′00″W-32.7333, -56.65 [1]

Σημαία της Ουρουγουάης Εθνόσημο της Ουρουγουάης Εθνικό σύνθημα: Libertad o Muerte (Ελευθερία ή Θάνατος) Εθνικός ύμνος: Himno Nacional Uruguayo

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Μοντεβιδέο 34°53′S 56°10′W-34.883, -56.167 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική δημοκρατία Πρόεδρος Χοσέ Μουχίκα Αντιπρόεδρος Ντανίλο Αστόρι

Ανεξαρτησία - Κηρύχθηκε - Αναγνωρίστηκε - Ισχύον Σύνταγμα

25 Αυγούστου 1825 28 Αυγούστου 1828 (από την Βραζιλία) 15 Φεβρουαρίου 19671

Ουρουγουάη

230

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

176.220 km2 (90η) 1,5% 1.648 χμ. 660 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2002 • Πυκνότητα

3.494.382[3] (132η) 3.399.236 19,8 κατ./km² (192η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

43,549 δισ. $[4] (89η) 13.019 $[4] (63η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

31,606 δισ. $[4] (83η) 9.449 $[4] (54η)

ΔΑΑ (2007)

0,865 (50η) – υψηλός

Νόμισμα

Πέσο Ουρουγουάης (UYU)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -3) (UTC -2)

Internet TLD

.uy

Κωδικός κλήσης

+598

Το Σύνταγμα του 1967 ψηφίστηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1966, τέθηκε σε ισχύ στις 15 Φεβρουαρίου του 1967 και ανεστάλη στις 27 Ιουνίου του 1973. Ένα νέο Σύνταγμα απορρίφθηκε με δημοψήφισμα στις 30 Νοεμβρίου του 1980. Δύο συνταγματικές αλλαγές εγκρίθηκαν έπειτα από δημοψήφισμα, στις 26 Νοεμβρίου του 1989 και στις 7 Ιανουαρίου του 1997. Η Ουρουγουάη, επίσημα ονομαζόμενη Ανατολική Δημοκρατία της Ουρουγουάης ή Δημοκρατία Ανατολικά του (Ποταμού) Ουρουγουάη (στα Ισπανικά: República Oriental del Uruguay), είναι μία χώρα που βρίσκεται στα νότια της Νότιας Αμερικής. Συνορεύει με τη Βραζιλία στα βόρεια, τον Ποταμό Ουρουγουάη στα δυτικά, τον κόλπο του Ρίο ντε λα Πλάτα (κυριολεκτικά «Ασημένιος Ποταμός») νοτιοδυτικά, με την Αργεντινή στην απέναντι όχθη και των δύο, και τέλος με τον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό νοτιοανατολικά. Περίπου ο μισός πληθυσμός της χώρας ζει στην πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη, το Μοντεβιδέο. Είναι η δεύτερη μικρότερη ανεξάρτητη χώρα στη Νότια Αμερική, μεγαλύτερη μόνο από το Σουρινάμ (είναι επίσης μεγαλύτερη από τη Γαλλική Γουιάνα, η οποία δεν είναι ανεξάρτητη), και μία από τις πλέον σταθερές πολιτικά και οικονομικά. Έχει έκταση 176.220 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 3.494.382 κατοίκους (εκτ. Ιουλ. 2009).[3] .

Ιστορία Προκολομβιανή περίοδος και αποικισμός Πριν από τον Ευρωπαϊκό αποικισμό, η μόνη μαρτυρία εποικισμού της περιοχής ήταν οι ινδιάνοι Τσαρούα, μία μικρή φυλή που είχε μεταναστεύσει νότια από την πίεση των Γουαρανί στην Παραγουάη. Επίσης, ευρήματα στην περιοχή Τσαμανγκά μαρτυρούν αρχαίες μορφές τέχνης σε πέτρα και βράχους. Η άφιξη των Ισπανών στην περιοχή έγινε το 1516, αλλά η ισχυρή αντίσταση των ιθαγενών απέναντί του σε συνδυασμό με την απουσία χρυσού ή αργύρου, οδήγησαν σε περιορισμένο αποικισμό της περιοχής κατά τον 16ο και 17ο αιώνα. Η Ουρουγουάη αποτέλεσε μία ζώνη αντιπαράθεσης αλλά και συνόρων μεταξύ των αυτοκρατοριών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Το 1603 οι Ισπανοί ξεκίνησαν την εισαγωγή της κτηνοτροφίας που αποτέλεσε κερδοφόρα δραστηριότητα, ενώ ο πρώτος μόνιμος οικισμός ιδρύθηκε το 1624 από τους Ισπανούς στο Σοριάνο του ποταμού Ρίο Νέγκρο. Μεταξύ του 1669 και του 1671 οι Πορτογάλοι

Ουρουγουάη κατασκεύασαν οχυρά στην Κολόνια ντελ Σακραμέντο, ενώ οι Ισπανοί ενέντειναν τις προσπάθειες αποικισμού για να περιορίσουν την επέκταση των συνόρων της πορτογαλικής Βραζιλίας. Το Μοντεβιντέο ιδρύθηκε από τους Ισπανούς στις αρχές του 18ου αιώνα ως στρατιωτικό οχυρό και το φυσικό του λιμάνι γρήγορα συνέβαλε στην ανάπτυξή του ως εμπορική ζώνη, ανταγωνιστική προς την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες της γειτονικής Αργεντινής. Η ιστορία της Ουρουγουάης τον 19ο αιώνα καταγράφει συνεχείς διαμάχες μεταξύ των Βρετανών, Ισπανών και Πορτογάλων, που ήταν και οι κυρίαρχες δυνάμεις στην περιοχή. Το 1806 και το 1807, η Βρετανία προσπάθησε να καταλάβει το Μπουένος Άιρες κατά τον Αγγλο-ισπανικό πόλεμο, με συνέπεια στις αρχές του 1807 το Μοντεβιντέο να καταληφθεί από έναν στρατό δέκα χιλιάδων Βρετανών για μισό χρόνο, πριν την επίθεσή τους στην Αργεντινή.

Προσπάθειες για ανεξαρτησία Το 1811 ο Χοσέ Χερβάσιο Αρτίγκας, εθνικός ήρωας της Ουρουγουάης, ξεκίνησε μία επιτυχημένη επανάσταση ενάντια στην Ισπανία, νικώντας τον στρατό των Ισπανών στη μάχη του Λας Πιέδρας. Το 1814 σχημάτισε την Λέγκα Φεντεράλ (ομονσπονδιακός συνασπισμός) ενώ ονομαστηκε προστάτης της. Η συνεχής ανάπτυξη της επιρροής και φήμης της Λέγκα Φεντεράλ ανησύχησε την Πορτογαλία, η οποία το 1816 εισέβαλε στις ανατολικές επαρχίες με την πρόθεση να καταστείλει πλήρως την επανάσταση. Οι πορτογαλικές δυνάμεις, ανώτερες σε αριθμό και εξοπλισμό, κατάφεραν να καταλάβουν το Μοντεβιντέο το 1817 και τελικά, μετά από μία τριετή σύρραξη, να νικήσουν τον Αρτίγκας στη μάχη του Τακουαρεμπό. Το 1821, η ανατολική επαρχία του Ρίο ντε λα Πλάτα (η σημερινή έκταση της Ουρουγουάης) παραχωρήθηκε στη Βραζιλία ως επαρχία με τον όνομα Σισπλατίνα. Η αντίδραση των κατοίκων για αυτοδιάθεση οδήγησε τον Χουάν Αντόνιο Λαβαγιέχα στην διακήρυξη ανεξαρτησίας, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα (σημερινή Αργεντινή). Το γεγονός αυτό προκάλεσε τον πόλεμο των 500 ημερών μεταξύ της Αργεντινής και της Βραζιλίας, ο οποίος παρέμενε αμφίρροπος μέχρι τη λήξη του με τη συνθήκη του Μοντεβιντέο το 1828 κάτω από την εποπτεία της Βρετανίας. Η συνθήκη ίδρυσε το ανεξάρτητο κράτος της Ουρουγουάης με πρώτο σύνταγμα που υιοθετήθηκε το 1830.

Πολιτικά Η πολιτική στην Ουρουγουάη λαμβάνει χώρα σε ένα πολίτευμα προεδρικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπου ο Πρόεδρος της Ουρουγουάης είναι τόσο αρχηγός του κράτους όσο και της κυβέρνησης, αλλά και σε ένα πολύμορφο πολυκομματικό σύστημα. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση. Τη νομοθετική εξουσία έχουν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δύο βουλές της Γενικής Συνέλευσης της Ουρουγουάης. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από την εκτελεστική και τη νομοθετική. Πρόεδρος από το 2010 είναι ο Χοσέ Μουχίκα και Αντιπρόεδρος ο Ντανίλο Αστόρι.

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική.[3] . Αναφορικά με τις προεδρικές εκλογές, στη χώρα δεν επιτρέπεται σε έναν πρόεδρο να υπηρετήσει και δεύτερη συνεχή θητεία[5] .

Γενικές εκλογές 2009 Οι τελευταίες εκλογές διεξήχθησαν το 2009. Στις εκλογές αυτές η ψηφοφορία ήταν υποχρεωτική και η συμμετοχή διαμορφώθηκε στο 89,9%[6] . Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 25 Οκτωβρίου 2009, ο πρώην αντάρτης Χοσέ Μουχίκα από το αριστερό Ευρύ Μέτωπο (προσκείμενος στην κυβέρνηση) έλαβε 47,5% των ψήφων έναντι 28,5% για τον πρώην πρόεδρο Αλμπέρτο Λακάγιε του Εθνικού Κόμματος (συντηρητικός).[7] Ο τρίτος υποψήφιος, Πέδρο Μπορδαμπερί, του Κόμματος Κολοράδο πήρε 17%. Ο δεύτερος γύρος των

231

Ουρουγουάη

232

προεδρικών εκλογών διεξήχθη στις 29 Νοεμβρίου και τελικός νικητής αναδείχθηκε ο Μουχίκα, με ποσοστό 51%-52% των ψήφων σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έξω από τα εκλογικά κέντρα, έναντι 44-45% για τον Λακάγιε[8] . Η ορκωμοσία του στο ύπατο αξίωμα ορίστηκε για την 1η Μαρτίου του 2010[9] . Στις βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν μαζί με τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, το φιλοκυβερνητικό Ευρύ Μέτωπο κέρδισε 47,96% και 50 επί συνόλου 99 εδρών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και 16 έδρες επί συνόλου 30 στη Γερουσία, το Εθνικό Κόμμα πήρε 29% και από έδρες 30 και 9 αντίστοιχα, ενώ το Κόμμα Κολοράδο 17 και 5. [6]

Αποτελέσματα προεδρικών εκλογών Υποψήφιοι (Κόμματα)

Πρώτος γύρος Ψήφοι

Χοσέ Μουχίκα (Διευρυμένο Μέτωπο)

Δεύτερος γύρος %

1.105.262

Αποτέλεσμα

Ψήφοι

47,96 1.197.638

52,39

994.510

43,51

Λουίς Αλμπέρτο Λακάγιε (Εθνικό Κόμμα)

669.942

29,07

Πέδρο Μπορδαμπερί (Κόμμα Κολοράδο)

392.307

17,02

Πάμπλο Μιέρες (Ανεξάρτητο Κόμμα)

57.360

2,49

Ραούλ Ροντρίγκες (Λαϊκή Συνέλευση)

15.428

0,67

Ψηφοδέλτια με φυλλάδια που γράφουν μόνο ΝΑΙ

14.410

0,63

Λευκά

22.828

0,99

53.100

2,32

Ψηφοδέλτια με συνολικά μηδενισμένα φυλλάδια

26.950

1,17

40.103

1,75

Ακυρωμένα ψηφοδέλτια

199

0,01

607

0,02

Σύνολο ψηφοδελτίων

2.304.686

100,00

2.285.958

100,00

Εγγεγραμμένοι

2.563.250 89,91% συμμετοχή 2.563.285 89.18% συμμετοχή

Πηγή: Corte Electoral

[10]

(α΄ γύρος), El Dictamen

[11]

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών

(β΄ γύρος)

Πρόεδρος

Ουρουγουάη

233

Κόμματα

Ψήφοι

Διευρυμένο Μέτωπο

Έδρες Βουλή

Γερουσία

1.093.869

47,49

Εθνικό Κόμμα

657.327

28,54

Κόμμα Κολοράδο

383.912

16,67

Ανεξάρτητο Κόμμα

56.156

2,44

—

Λαϊκή Συνέλευση

15.166

0.66

—

Σύνολο

2.303.336 100,00

Εγγεγραμμένοι

2.563.250

Πηγή: Corte Electoral

89,86% συμμετοχή

[10]

Δημοψηφίσματα 2009 Οι Ουρουγουανοί ψήφισαν επίσης σε δύο δημοψηφίσματα, στις 25 Οκτωβρίου 2009. Στο πρώτο τέθηκε το θέμα να αρθεί η αμνηστία για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη δικτατορία του 1973–85. Στο άλλο δημοψήφισμα τέθηκε το θέμα να δοθεί η δυνατότητα στους πολίτες που ζουν έξω από την Ουρουγουάη να ψηφίζουν με το ταχυδρομείο. Αμφότερα τα δημοψηφίσματα είχαν αρνητικό αποτέλεσμα, με την πρώτη πρόταση να υποστηρίζεται από το 47,3% και τη δεύτερη από το 36,9%[12]

Διοικητικές υποδιαιρέσεις Η Ουρουγουάη αποτελείται από 19 διαμερίσματα (departamentos, στον ενικό departamento): Διαμέρισμα Αρτίγας

Έκταση (km²)

Πληθυσμός (2004)

Πρωτέυουσα

11,928

78,019 Αρτίγας

Κανελόνες

4,536

485,028 Κανελόνες

Κολόνια

6,106

119,266 Κολόνια δελ Σακραμέντο

Λαβαγέχα

10,016

60,925 Μίνας

Μαλδονάδο

4,793

140,192 Μαλδονάδο

Μοντεβιδέο

530

1,326,064 Μοντεβιδέο

Ντουράσνο

11,643

58,859 Ντουράσνο

Παϊσαντού

13,922

113,244 Παϊσαντού

Ρίο Νέγρο

9,282

Ριβέρα

9,370

104,921 Ριβέρα

Ρότσα

10,551

69,937 Ρότσα

Σάλτο

14,163

123,120 Σάλτο

Σαν Χοσέ Σέρο Λάργο Σοριάνο

4,992 13,648 9,008

53,989 Φράι Βέντος

103,104 Σαν Χοσέ δε Μάγιο 86,564 Μέλο 84,563 Μερσέδες

Τακουαρεμπό

15,438

90,489 Τακουαρεμπό

Τρέιντα ι Τρες

9,676

49,318 Τρέιντα ι Τρες

Φλόρες

5,144

25,104 Τρινιδάδ

Ουρουγουάη

234 Φλορίδα

10,417

68,181 Φλορίδα

Γεωγραφία Η Ουρουγουάη είναι η δεύτερη μικρότερη χώρα στη Νότια Αμερική, μετά το Σουρινάμ. Το τοπίο αποτελείται κυρίως από πεδιάδες και μικρές οροσειρές (τις cuchillas) με εύφορη παράκτια γη, η οποία ως επί το πλείστο είναι λιβάδια, ιδεώδη για κτηνοτροφία. Το ψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Σέρο Κατεδράλ στα 514 μέτρα. Στα νοτιοδυτικά είναι το Ρίο δε λα Πλάτα, ο κόλπος του ποταμού Ουρουγουάη, ο οποίος ορίζει το δυτικό σύνορο, και ο ποταμός Παρανά, ο οποίος δεν διαρρέει την ίδια την Ουρουγουάη. Ο μόνος άλλος κύριος ποταμός είναι ο Ρίο Νέγρο. Κατά μήκος της ακτής στον Ατλαντικό Ωκεανό υπάρχουν αρκετές αλμυρές λιμνούλες. Το κλίμα στην Ουρουγουάη είναι εύκρατο, αλλά μάλλον θερμό, καθώς οι θερμοκρασίες υπό το μηδέν σπανίζουν. Το κατά κύριο λόγο επίπεδο τοπίο είναι επίσης κάπως τρωτό σε ξαφνικές αλλαγές από καιρικά μέτωπα, καθώς και στον παμπέρο, έναν ψυχρό και καμιά φορά δυνατό άνεμο που φυσά βόρεια από τις πεδιάδες των πάμπας στην Αργεντινή.

Χάρτης της Ουρουγουάης

Θύλακες Υπάρχει ένας αργεντίνικος θύλακας εντός της επικράτειας της Ουρουγουάης, το νησί Μαρτίν Γκαρσία. Βρίσκεται κοντά στο σημείο όπου συναντώνται οι ποταμοί Παρανά και Ουρουγουάη, μόλις ένα χιλιόμετρο μέσα στα ύδατα της Ουρουγουάης, περίπου 3,5 χιλιόμετρα από την ουραγουαϊανή ακτή, κοντά στη μικρή πόλη Μαρτίν Τσίκο (η οποία βρίσκεται στο μέσο της απόστασης Νουέβα Παλμίρα Κολόνια). Η συμφωνία που επιτεύχθηκε ανάμεσα στην Αργεντινή και Δορυφορική φωτογραφία της Ουρουγουάης την Ουρουγουάη το 1973 επαναβεβαίωσε τη δικαιοδοσία της Αργεντινής στο νησί, φέροντας τέλος σε μια διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών η οποία κράτησε περίπου έναν αιώνα. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, το Μαρτίν Γκαρσία θα παραμείνει αποκλειστικά φυσικό πάρκο. Η έκτασή του είναι γύρω στα 2 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός του περίπου 200 άνθρωποι. Επιπλέον, η Γκλόρια Ρεκόδα έχει αποκλειστικά δικαιώματα γης στο ένα τέταρτο του νησιού.

Ουρουγουάη

235

Φάρος στην Κολόνια δε Σακραμέντο

Οικονομία Η οικονομία της Ουρουγουάης χαρακτηρίζεται από μεγάλη εξαγωγή γεωργικών προϊόντων, καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό και ψηλά επίπεδα κοινωνικών δαπανών, καθώς και αναπτυγμένο τομέα βιομηχανίας. Μετά τη μέση ετήσια ανάπτυξη του 5% κατά την τριετία 1996-1998, την επόμενη τριετία (1999-2001) η οικονομία πλήγηκε από τη μειωμένη ζήτηση από την Αργεντινή και τη Βραζιλία, οι οποίες μαζί αντιστοιχούν σχεδόν στο μισό των εξαγωγών της Ουρουγουάης. Παρά το βαρύ πλήγμα που υπέστη το εμπόριο, οι οικονομικοί δείκτες της Ουρουγουάης παρέμειναν πιο σταθεροί από εκείνους των Μοντεβιδέο, η πρωτεύουσα της Ουρουγουάης γειτονικών χωρών. Τα τελευταία χρόνια η Ουρουγουάη έχει επικεντρωθεί στην ανάπτυξη εμπορικής χρήσης των τεχνολογιών της πληροφόρησης και έχει γίνει σημαντικός εξαγωγέας λογισμικών στη Λατινική Αμερική. Παρόλο που κάποιοι τομείς της οικονομίας παρουσίασαν ανάκαμψη, εντούτοις το οικονομικό πλήγμα είχε σοβαρό αντίκτυπο στους πολίτες της Ουρουγουάης, καθώς η ανεργία ξεπέρασε το 20%, οι μισθοί έπεσαν, το Πέσο Ουρουγουάης υποτιμήθηκε, και το ποσοστό των πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας έφτασε σχεδόν το 40%. Η χειροτέρευση των οικονομικών συνθηκών συνέβαλαν στο να γυρίσει η κοινή γνώμη εναντίον της οικονομικής πολιτικής της ελεύθερης αγοράς που είχε υιοθετηθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις κατά τη δεκαετία του 1990 και οδήγησε σε λαϊκή απόρριψη των προτάσεων για ιδιωτικοποίηση της κρατικής εταιρείας πετρελαίου το 2003 και της κρατικής εταιρείας υδάτων το 2004. Η κυβέρνηση του Φρέντε Άμπλιο που εξελέγη πρόσφατα, πέρα από τη δέσμευσή της να συνεχίσει τις πληρωμές του εξωτερικού χρέους της Ουρουγουάης, έχει επίσης υποσχεθεί να λάβει σοβαρά μέτρα για την καταπολέμηση των μεγάλων προβλημάτων της φτώχειας και της ανεργίας.

Ουρουγουάη

Γεωργία Η γεωργία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία και την εθνική ταυτότητα της Ουρουγουάης μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, σε βαθμό που ολόκληρη η χώρα παρομοιαζόταν με ένα τεράστιο τσιφλίκι, με το Μοντεβιδέο, όπου ο πλούτος που έβγαζε η ενδοχώρα ξοδευόταν, το κάσκο ή κέντρο διοίκησής του. Σύμφωνα με μια άλλη ρήση, "Η Ουρουγουάη είναι η αγελάδα και το λιμάνι". Όταν οι τιμές της παγκόσμιας αγοράς για τα κύρια προϊόντα εξαγωγής της Ουρουγουάης, όπως το βοδινό κρέας και το μαλλί, έπεσαν απότομα κατά τη δεκαετία του 1950, η ευημερούσα χρυσή εποχή της χώρας έφτασε στο τέλος της. Σήμερα, η γεωργία εξακολουθεί να συνεισφέρει περίπου 10% στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας και είναι η κύρια πηγή εσόδων ξένου συναλλάγματος, βάζοντας την Ουρουγουάη ανάμεσα στους σημαντικούς εξαγωγείς γεωργικών προϊόντων, όπως είναι η Βραζιλία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Η Ουρουγουάη είναι μέλος του Cairns Group, στο οποίο συμμετέχουν 18 χώρες που εξάγουν Αγρόκτημα Σαν Εουχένιο, Κασουπά, νότιο διαμέρισμα της Φλορίδα γεωργικά προϊόντα. Η γεωργία της Ουρουγουάης έχει μάλλον χαμηλή εμπλοκή εργατικού δυναμικού, τεχνολογίας και κεφαλαίων σε σχέση με άλλες τέτοιες χώρες, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη σχετικά χαμηλότερη εκμετάλλευση της γης ανά εκτάριο, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει στην Ουρουγουάη να προωθεί τα προϊόντα της ως "φυσικά" ή "οικολογικά". Εκστρατείες όπως "Βοδινό της Ουρουγουάης ταϊσμένο με χόρτα" και "Φυσική Ουρουγουάη" στοχεύουν να καθιερώσουν την Ουρουγουάη ως βασικό προμηθευτή βοδινού κρέατος, κρασιού και άλλων τροφίμων. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ο αγροτουρισμός, ο οποίος χρησιμοποιεί τους παραδοσιακούς ή φολκλορικούς συνειρμούς που φέρει η κουλτούρα των γκάουτσο και τα ιστορικά αγροκτήματα της χρυσής εποχής της Ουρουγουάης.

Δημογραφικά στοιχεία Ως ισπανόφωνη χώρα της Λατινικής Αμερικής, οι περισσότεροι Ουρουγουανοί μοιράζονται την ισπανική πολιτισμική παράδοση, παρ`όλο που περίπου οι μισοί κατάγονται από την Ιταλία. Το 88% του πληθυσμού κατάγεται από την Ευρώπη, ενώ οι μιγάδες (8%) και οι Αφρο-Ουρουγουανοί (4%) είναι οι μόνες σημαντικές εθνοτικές μειονότητες. Η εκκλησία και το κράτος είναι επίσημα διαχωρισμένα. Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί ασπάζονται τον καθολικισμό (66%), με μικρότερες κοινότητες προτεσταντών (2%) και Εβραίων and Αρμενίων (1%), καθώς και μια μεγάλη ομάδα που δεν ασπάζεται καμία θρησκεία (31%)[3] . Η Ουρουγουάη διακρίνεται από ψηλό ποσοστό αλφαβητισμού 96,79%(1996)[13] , μεγάλη αστική μεσαία τάξη, και σχετικά ομοιόμορφο καταμερισμό εισοδήματος. Κατά τις δεκαετίες του 1970 και 1980 υπολογίζεται ότι περίπου 500.000 Ουρουγουανοί μετανάστευσαν, κυρίως στην Ισπανία. Άλλοι πήγαν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Λόγω του χαμηλού ποσοστού γεννήσεων, του ψηλού μέσου όρου ζωής και της σχετικά μεγάλης μετανάστευσης νέων ανθρώπων στο εξωτερικό, ο πληθυσμός της Ουρουγουάης είναι αρκετά ώριμος στην ηλικία. Το 2008 η χώρα είχε 14,17 γεννήσεις για κάθε χίλιους κατοίκους, ποσοστό χαμηλότερο από ό,τι στις γειτονικές χώρες της Αργεντινής (18,11 γεννήσεις/1.000 κατοίκους)και της Βραζιλίας (18,72 γεννήσεις/1.000 κατοίκους)[3] . Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 76,35 χρόνια (73,1 χρόνια οι άνδρες και 79,72 οι γυναίκες).[3]

236

Ουρουγουάη

Λογοτεχνία Αντιπροσωπευτική μορφή της λογοτεχνίας είναι ο Χόρχε Μαχφούντ.

Μεταφορές Το 2008 στο κράτος λειτουργούσαν 56 αεροδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Αθλητισμός Το πιο διαδεδομένο άθλημα στην Ουρουγουάη είναι το ποδόσφαιρο (στα ισπανικά fútbol). Η χώρα έχει πετύχει πολλές διακρίσεις στο ποδόσφαιρο, όπως: • χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1924 και το 1928 και • δύο Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου: • το 1930, όταν η πρώτη διοργάνωση παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου έλαβε χώρα στο Μοντεβιδέο και • το 1950 στη Βραζιλία. Το ράγκμπι είναι επίσης δημοφιλές, με την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης να έχει λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ράγκμπι τόσο το 1999 όσο και στο επόμενο, το 2003. Η ομάδα είναι δεύτερη στην κατάταξη της Νότιας Αμερικής.[14] Το μπάσκετ και οι καταδύσεις είναι επίσης δημοφιλείς.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Κυβερνητικές υπηρεσίες • • • • • •

INE [15] - Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής (στα ισπανικά) MEF [16] - Επίσημη Ιστοσελίδα του Υπουργείου Οκονομικών της Ουρουγουάης (στα ισπανικά) Poder Judicial [17] - Επίσημη Ιστοσελίδα της Δικαστικής Εξουσίας (στα ισπανικά) Poder Legislativo [18] - Επίσημη Ιστοσελίδα της Βουλής της Ουρουγουάης (στα ισπανικά) Portal del Estado Uruguayo [19] - Πύλη του Ουρουγουανού Κράτους (στα ισπανικά) Presidencia de la República Oriental del Uruguay [20] - Επίσημη Ιστοσελίδα της Προεδρίας (στα ισπανικά)

Γενικές πληροφορίες • • • • • • •

Uruguay Total [21] - Ουρουγουάη Χρήματα (στα ισπανικά) Portal Paysandu - Los inocentes de Siempre [22] - Ουρουγουανική πύλη (στα ισπανικά) Uruguay.com [23] - Ουρουγουανική πύλη (στα ισπανικά, με αγγλικούς συνδέσμους) Open Directory Project - Uruguay [24] Ευρετήριο (πολλές γλώσσες) Wine Uruguay [25] - Οδηγών Κρασιών Ουρουγουάης (στα αγγλικά, ισπανικά, γερμανικά) Uruguay cities satellite views [26] Δορυφορικές απόψεις πόλεων της Ουρουγουάης Voter turnout, Gender quotas, Electoral system design and Political party financing in Uruguay [27] Εκλογές και χρηματοδότηση κομμάτων στην Ουρουγουάη (στα αγγλικά)

237

Ουρουγουάη

Μέσα μαζικής ενημέρωσης • • • • • • •

El País [28] - Καθημερινή εφημερίδα του Μοντεβιδέο (στα ισπανικά) La República [29] - Καθημερινή εφημερίδα του Μοντεβιδέο (στα ισπανικά) El Observador [30] - Καθημερινή εφημερίδα του Μοντεβιδέο (στα ισπανικά) El Espectador [31] - Ραδιοφωνικός σταθμός του Μοντεβιδέο (στα ισπανικά) Radio Sarandí [32] - Ραδιοφωνικός σταθμός του Μοντεβιδέο (στα ισπανικά) Montevideo.com [33] - Ιστοσελίδα με ειδήσεις του Μοντεβιδέο (στα ισπανικά) Infolatam [34] - Πληροφορίες και ειδήσεις για την Ουρουγουάη (στα ισπανικά)

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B7& params=-32. 7333_N_-56. 65_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B7& params=34_53_S_56_10_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ uy. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=298& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Τα Νέα (http:/ / www. tanea. gr/ default. asp?pid=41& nid=1066658), Διπλές κάλπες την Κυριακή στην Ουρουγουάη με έναν «αντάρτη» να διεκδικεί την εξουσία, 23 Οκτωβρίου 2009. [6] Rulers.org (http:/ / www. rulers. org/ 2009-10. html), Οκτώβριος 2009. [7] Associated Press (http:/ / dailyme. com/ story/ 2009102500000232/ uruguayans-vote-ex-rebel-ex-president. html), Ex-guerrilla just shy of outright win in Uruguay, 26 Οκτωβρίου 2009. [8] Τα Νέα (http:/ / www. tanea. gr/ default. asp?pid=41& nid=1080297), 29 Νοεμβρίου 2009, ανάκτηση 30-11-2009. [9] Εξπρές (http:/ / www. express. gr/ news/ world/ 238758oz_20091129238758. php3), 29 Νοεμβρίου 2009, ανάκτηση 30-11-2009. [10] http:/ / elecciones. corteelectoral. gub. uy/ 20091025/ SSPMain. asp [11] http:/ / www. eldictamen. com. mx/ ver_nota. php?noticia=21490& seccion=Internacionales& fecha=2009-12-04 [12] http:/ / elecciones. corteelectoral. gub. uy/ [13] http:/ / www. ine. gub. uy/ socio-demograficos/ ensenanza. htm [14] http:/ / www. irb. com/ en/ World+ Rankings/ world+ rankings+ full. htm [15] http:/ / www. ine. gub. uy/ [16] http:/ / www. mef. gub. uy/ [17] http:/ / www. poderjudicial. gub. uy/ [18] http:/ / www. parlamento. gub. uy/ [19] http:/ / www. uruguay. gub. uy/ [20] http:/ / www. presidencia. gub. uy/ [21] http:/ / www. uruguaytotal. com/ [22] http:/ / www. inocentes. info/ [23] http:/ / www. uruguay. com/ [24] http:/ / dmoz. org/ Regional/ South_America/ Uruguay [25] http:/ / www. vino-uruguay. com/ index. php?Lang=en [26] http:/ / www. turbomaps. com. ar/ english/ uruguay. php [27] http:/ / www. idea. int/ countryprofile. cfm?CountryCode=UY [28] http:/ / www. elpais. com. uy/ [29] http:/ / www. larepublica. com. uy/ [30] http:/ / www. observa. com. uy/ [31] http:/ / www. espectador. com/ [32] http:/ / www. sarandi690. com. uy/ [33] http:/ / www. montevideo. com. uy/ [34] http:/ / www. infolatam. com/ uruguay. php

238

Ουρουγουάη

Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Uruguay (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Uruguay) της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/ ). ( ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Uruguay)).

239

240

Παναμάς Παναμάς Συντεταγμένες: 8°37′00″N 80°22′00″W8.6167, -80.3667 [1]

Σημαία του Παναμά Εθνόσημο του Παναμά Εθνικό σύνθημα: Pro Mundi Beneficio Προς όφελος του κόσμου Εθνικός ύμνος: Himno Istmeño

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Πόλη του Παναμά 8°59′N 79°31′W8.983, -79.517 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Συνταγματική δημοκρατία

Πρόεδρος Ρικάρδο Μαρτινέλι Αντιπρόεδρος Χουάν Κάρλος Βαρέλα Ανεξαρτησία • Από την Ισπανία • Από την Κολομβία • Ισχύον Σύνταγμα

28 Νοεμβρίου 1821 3 Νοεμβρίου 1903 11 Οκτωβρίου 1972

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

75.517 km2 (117η) 2,9% 555 χμ. 2.490 χμ.

Παναμάς

241 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2000 • Πυκνότητα

3.360.474 (131η) 2.839.177 43 κατ./km² (162η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

39,988 δισ. $[3] (92η) 11.542 $[3] (70η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

24,754 δισ. $[3] (89η) 7.145 $[3] (68η)

ΔΑΑ (2007)

0,840 (60η) – υψηλός

Νόμισμα

Μπαλμπόα, Δολάριο ΗΠΑ (PAB, USD)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -5) (UTC -5)

Internet TLD

.pa

Κωδικός κλήσης

+507

Ο Παναμάς είναι μια μικρή χώρα στην Κεντρική Αμερική που βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί υπάρχει και μια διώρυγα με σκοπό τη σύνδεση των δυο ωκεανών, έτσι ώστε τα πλοία να μη χρειάζεται να περιπλεύσουν ολόκληρη τη Νότια Αμερική. Πρωτεύουσα της είναι η Πόλη του Παναμά. Η έκταση της χώρας είναι 78.200 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της 3.360.474 κάτοικοι με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.[4] . Η επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η Ισπανική. Απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία στις 28 Νοεμβρίου 1821 και μετά χρειάστηκε να πολεμήσει πάλι για την ανεξαρτησία από τους Κολομβιανούς, που κέρδισε στις 3 Νοεμβρίου 1903. Το 1989 δέχθηκε αμερικανική εισβολή, με σκοπό την διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στη διώρυγα του Παναμά όταν ο τότε δικτάτορας και πρώην συνεργάτης της CIA Μανουέλ Νοριέγκα υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του προσπάθησε να εθνικοποιήσει την διώρυγα. Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Ρικάρδο Μαρτινέλι και Αντιπρόεδρος ο Χουάν Κάρλο Βαρέλα (πρώτος αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ) . Νόμισμα έχει το μπαλμπόα.

Ετυμολογία Υπάρχουν αρκετές θεωρίες σχετικά με την προέλευση της ονομασίας Παναμάς (Παναμά: ισπανικό όνομα). Ορισμένες υποστηρίζουν ότι η χώρα πήρε το όνομά της από ένα γηγενές δέντρο με την ίδια ονομασία, ενώ άλλες θεωρούν ότι οι πρώτοι έποικοι που έφτασαν στην περιοχή χρησιμοποιήσαν την έκφραση Παναμά που σημαίνει πληθώρα πεταλούδων σε τοπική διάλεκτο, για να περιγράψουν την παρουσία πεταλούδων στην περιοχή. Η πιο διαδεδομένη άποψη υποστηρίζει ότι ένας οικισμός ψαράδων με το αρχικό όνομα Παναμά (Panamá) ευθύνεται για την ονομασία, με την ερμηνεία της παρουσίας πολλών ψαριών στην τοπική διάλεκτο. Η επίσημη εκδοχή που υποστηρίζεται και από το κράτος του Παναμά αναφέρει ότι η λέξη Παναμά σήμαινε σε τοπικές διαλέκτους την πληθώρα ψαριών, δέντρων και πεταλούδων, κάτι που χαρακτήριζε την περιοχή.

Παναμάς

242

Ιστορία Προκολομβιανή περίοδος Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι της περιοχής του Παναμά φαίνεται να ήταν οι φυλές των Κουέβας και των Κοκλέ.

Δημογραφία Σχεδόν τα τρία τέταρτα του συνολικού πληθυσμού ζουν στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 77,25 χρόνια (74,47 χρόνια οι άνδρες και 80,16 οι γυναίκες).[4]

Διακυβέρνηση Ο Βάσκο Νουνιέθ ντε Μπαλμπόα, από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της ιστορίας του Παναμά.

Το ισχύον Σύνταγμα είναι αυτό του 1972 και σημαντικές αλλαγές σε αυτό έγιναν τα έτη 1978, 1983, 1994 και 2004. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική.

Εκλογές Eκλογές 2009

Η "Νέα Καληδονία", μοιραία αποικία της Σκοτίας στον ομώνυμο κόλπο, δυτικά του κόλπου Ντάριεν.

προεδρία την 1η Ιουλίου του 2009.

Οι τελευταίες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές διενεργήθησαν στις 3 Μαΐου του 2009. Περίπου 2,2 εκατομμύρια ήταν οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι. Την ίδια μέρα διεξήχθησαν βουλευτικές και δημοτικές εκλογές.[5] Σύμφωνα με τους παρατηρητές, η συμμετοχή ήταν υψηλή.[6] Επικρατέστερος για τη νίκη ήταν ο Ρικάρδο Μαρτινέλι από την Αντιπολίτευση, που ανήκει στη Συμμαχία για την Αλλαγή. Αντίπαλός του ήταν η Μπαλμπίνα Ερέρα, η οποία πρόσκειται στο κυβερνών Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα. [7] To Εκλογικό Δικαστήριο ανακοίνωσε ότι ο νικητής των εκλογών ήταν ο Μαρτινέλι.[8] Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, ο επιχειρηματίας έλαβε το 60% των ψήφων έναντι 37% για την Ερέρα[9] Με καταμετρημένο το 43,68% των ψήφων, ο Μαρτινέλι ανακηρύχθηκε νικητής των εκλογών και ορκίστηκε στην

Παναμάς

243

Η εκκλησία του Σάντο Ντομίνγκο.

Αποτελέσματα προεδρικών εκλογών 2009 Υποψήφιοι

Κόμματα

Ψήφοι

Ρικάρδο Μαρτινέλι

Δημοκρατική Αλλαγή, Κόμμα Πατριωτικής Ένωσης, Κόμμα Παναμενίστα, Εθνικιστικό Ρεπουμπλικανικό Φιλελεύθερο Κίνημα

952.333

60,1

Μπαλμπίνα Ερέρα

Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα, Λαϊκό Κόμμα

597.227

37,54

Γκιγιέρμο Εντάρα

Κόμμα Ηθικής Πρωτοπορίας της Πατρίδας

36.867

Σύνολο (συμμετοχή 73,99%)

1.558.445 100,0

Λευκά

18.331

1,14

Άκυρα

29.941

1,87

Σύνολο ψήφων

1.606.717

Βουλευτικές εκλογές 2009 Στις βουλευτικές εκλογές, με καταμετρημένο το 57% των εκλογικών τμημάτων, το κόμμα του Μαρτινέλι (Δημοκρατική Αλλαγή) έλαβε 37 έδρες μαζί με τους εταίρους του επί συνόλου 71 εδρών στην Εθνοσυνέλευση. Οι Σοσιαλιστές της Ερέρα έλαβαν 23 έδρες. Κόμματα

Ψήφοι

% Έδρες

Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα

Κόμμα Παναμενίστα

Δημοκρατική Αλλαγή

Κόμμα Πατριωτικής Ένωσης

Ανεξάρτητοι

Εθνικιστικό Ρεπουμπλικανικό Φιλελεύθερο Κίνημα

Λαϊκό Κόμμα

Κόμμα Ηθικής Πρωτοπορίας της Πατρίδας

—

Έγκυρα ψηφοδέλτια Άκυρα

1.454.223

93,96

93.510

6,04

Παναμάς

244 Σύνολο (συμμετοχή 70,05%)

1.547.733 100,00

Πηγή: επίσημα αποτελέσματα γενικών εκλογών 2009 [10]

Μεταφορές Ο εμπορικός στόλος περιλαμβάνει 6.323 πλοία. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Άμυνα Το Μάιο του 2008 ανακοινώθηκε η σύσταση νέας ένοπλης συνοριοφυλακής, η οποία θα επιχειρεί στην μεθόριο με την Κολομβία με στόχο την αναχαίτιση φορτίων κοκαΐνης και όπλων και τη σύλληψη αριστερών ανταρτών που εισέρχονται στο έδαφος της χώρας[11] .

Δείτε επίσης • Σημαία ευκαιρίας

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82& params=8. 6167_N_-80. 3667_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82& params=8_59_N_79_31_W_type:city [3] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=283& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [4] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ pm. html) [5] AFP (http:/ / www. google. com/ hostednews/ afp/ article/ ALeqM5jz_MjhibkOQtAX9k7mYoj0xj93iQ), Panama goes to polls, 3 Μαΐου 2009. [6] Radio Netherlands (http:/ / www. radionetherlands. nl/ news/ international/ 6284710/ Panama-votes-for-president-and-parliament) Panama votes for president and parliament , 3 Μαΐου 2009. [7] Associated Press (http:/ / www. google. com/ hostednews/ ap/ article/ ALeqM5jVmoUid1B9iHGVZKdvHE7IU76BAgD97V1FN81), Panama chooses new president amid canal expansion , 3 Μαΐου 2009. [8] Yahoo! Search - Web Search (http:/ / news. yahoo. com/ s/ nm/ 20090503/ wl_nm/ us_panama_election_6) [9] prensa.com Panamá - Panorama (http:/ / mensual. prensa. com/ mensual/ contenido/ 2009/ 05/ 04/ hoy/ panorama/ 1748899. asp) [10] http:/ / elecciones2009. tribunal-electoral. gob. pa/ WeAppElections/ wfAsamblea. aspx [11] Ναυτεμπορική, Παναμάς: η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη σύσταση νέας, ένοπλης συνοριοφυλακής, με πληροφορίες από ΑΠΕ, 17/05/2008

Εξωτερικοί σύνδεσμοι • Προεδρία του Παναμά (http://www.presidencia.gob.pa/) (Ισπανικά) • Γραφείο Τουρισμού του Παναμά (https://www.visitpanama.com/?id=&lang=en) (Αγγλικά) • Διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Παναμά (http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/el-GR/Policy/Geographic+Regions/ Latin+America-Caribbean/Bilateral+Relations/Panama/), Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών gag:Panama

245

Παραγουάη Παραγουάη Συντεταγμένες: 23°16′00″S 58°04′60″W-23.2667, -58.0833 [1]

Σημαία της Παραγουάης Εθνόσημο της Παραγουάης Εθνικό σύνθημα: Paz y justicia «Ειρήνη και δικαιοσύνη» Εθνικός ύμνος: Paraguayos, República o Muerte «Παραγουανοί, Δημοκρατία ή Θάνατος»

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Ασουνσιόν 25°16′S 57°40′W-25.267, -57.667 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά Γκουαρανί[3]

Πολίτευμα

Συνταγματική Προεδρική δημοκρατία

Πρόεδρος Φερνάντο Λούγο Αντιπρόεδρος Φεντερίκο Φράνκο Ανεξαρτησία Από την Ισπανία Ισχύον Σύνταγμα

14 Μαΐου 1811 20 Ιουνίου 1992

Παραγουάη

246 Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα

406.752 km2 (59η) 2,3% 3.995 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

6.995.655[4] (103η) 17,2 κατ./km² (196η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

28,564 δισ. $[5] (103η) 4.551 $[5] (116η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

13,611 δισ. $[5] (106η) 2.169 $[5] (119η)

ΔΑΑ (2007)

0,761 (101η) – μεσαίος

Νόμισμα

Γκουαρανί (PYG)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -4) (UTC -3)

Internet TLD

.py

Κωδικός κλήσης

+595

Η Δημοκρατία της Παραγουάης είναι χώρα στη Νότια Αμερική με πληθυσμό 6.995.655 (εκτ. 2009)[4] και έκταση 406.750 km². Πολλές φορές αναφέρεται ως «καρδιά της Αμερικής» (Corazón de América), για τη Νότια Αμερική[6] [7] [8] [9] μαζί με τη Βολιβία και τη Βραζιλία.

Ετυμολογία Το όνομα της χώρας οφείλεται στον Ποταμό Παραγουάη, που αποτελεί το σπουδαιότερο γεωγραφικό στοιχείο στη χώρα και ταυτόχρονα διακριτό φυσικό όριο. Υπάρχουν τουλάχιστον 4 ερμηνείες για την προέλευση του ονόματος του ποταμού Στη γλώσσα γκουαρανί το Para=μεγάλο ποτάμι ή θάλασσα, Gua=από ή που ανήκει σε ένα μέρος; Y=νερό ή ποταμός ή λίμνη. Αυτό σημαίνει: • "Νερό ή ποταμός που ανήκει στη θάλασσα" ( Ατλαντικός Ωκεανός). • "Νερό ή ποταμός που ανήκει σε μεγάλο ποτάμι" (για τον ποταμό Παρανά). • "Νερό ή ποταμός που έρχεται από θάλασσα" ή "από το μέρος όπου βρίσκεται θάλασσα" (την υδάτινη περιοχή Πανταλάντ]] Η τέταρτη εκδοχή κάνει λόγο για παραφθορά του Payaguá-y, "ποταμού των Payaguás", που ήταν φυλή που κατοικούσε στις όχθες.

Παραγουάη

Γεωγραφία Η Παραγουάη χωρίζεται από τον Ποταμό Παραγουάη σε ανατολική (Paraguay Oriental), γνωστή και ως περιοχή Paraneña — και σε δυτική Παραγουάη (Paraguay Occidental) που λέγεται και Γκραν Τσάκο ή Τσάκο (Chaco). Το Τσάκο από μορφολογική άποψη τριχοτομείται σε : Βόρειο Τσάκο, που ανήκει στην Παραγουάη και κατά μικρό μέρος στη Βολιβία, Κεντρικό και Νότιο Τσάκο, που ανήκουν στην Αργεντινή. Το θερμό κλίμα, το άγονο έδαφος με εξαίρεση το νότιο τμήμα, χαρακτηρίζουν το Τσάκο. Άλλοι ποταμοί είναι ο Παρανά, ο Πιλκομάγιο και ο Ρίο δε λα Πλάτα, στον οποίο εκβάλλει ο Παρανά. Τα νοτιοανατολικά σύνορα ορίζονται από τον Παρανά που περιέχει το φράγμα Ιταϊπού (από το ομώνυμο Χάρτης της χώρας νησί στην περιοχή)[10] , το οποίο μοιράζεται με τη Βραζιλία και αποτελεί το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στον κόσμο. Το φράγμα είναι ανοικτό στους επισκέπτες και ξεκίνησε να λειτουργεί το 1984. Όλη η ηλεκτρική ενέργεια της χώρας προέρχεται από εδώ. Το γεγονός ότι η Παραγουάη είναι συνιδιοκτήτρια χώρα του φράγματος, έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το 50% της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγει. Επειδή χρησιμοποιεί λιγότερο από το 10% του παραγόμενου ηλεκτρισμού, πουλάει στη Βραζιλία το υπόλοιπο. Ακόμα ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στον Παρανά ποταμό είναι το Γιακιρετά, που η χώρα μοιράζεται με την Αργεντινή. Η Παραγουάη είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υδροηλεκτρικής ενέργειας παγκοσμίως. Στη μεγάλη προσχωσιγενή πεδιάδα του Γκραν Τσάκο, το μέσο υψόμετρο είναι κάτω από 200 μέτρα, αυξάνεται όμως στα βορειοδυτικά. Το ανατολικό τμήμα διασχίζεται από ορεινά ανάγλυφα, που αποτελούν συνέχεια των αναγλύφων που ορίζουν τα σύνορα με τη Βραζιλία. Το κλίμα ποικίλλει από υποτροπικό σε εύκρατο. Η θέση της χώρας, που διασχίζεται από τον Τροπικό του Αιγόκερω, καθώς και η μέτρια επίδραση ανέμων του υποατλαντικού αντικυκλώνα, δημιουργούν το κλίμα αυτό. Γενικά, υπάρχουν δύο εποχές σε ετήσια βάση, μία θερμή από τον Οκτώβριο ως τον Απρίλιο, με βορειανατολικούς, βροχερούς και υγρούς ανέμους και μία εποχή, που χαρακτηρίζεται από ψυχρούς ανέμους («παμπέρος»), με προέλευση την Παταγωνία. Ανάμεσα στις εποχές αυτές υπάρχουν και άλλες ενδιάμεσες, με ακανόνιστες εκδηλώσεις, ανάμεσα στο καλοκαίρι και στο χειμώνα.

247

Παραγουάη

Ιστορία Πριν από την ανεξαρτησία Η χώρα ανακαλύφθηκε από τους Ισπανούς στα μέσα του 16ου αιώνα. Η πρωτεύουσα Ασουνσιόν ιδρύθηκε στις 15 Αυγούστου του 1537 από τον Ισπανό εξερευνητή Χουάν ντε Σαλαζάρ ι Εσπινόζα. Το 18ο αιώνα η πόλη , ήδη σημαντικό αποικιακό κέντρο, έγινε επίσης έδρα Ιησουιτών (με τις ρεντουσιόνες, που αποσκοπούσαν στον προσηλυτισμό των Γκουαρανί και λειτουργούσαν σε καθεστώς κοινοκτημοσύνης) και άλλων ιεραποστόλων, οι οποίοι συνέβαλαν έτσι στην ανάπτυξη της περιοχής. Με την εκδίωξη των Ιησουιτών το 1767 τερματίστηκε το έργο των ρεντουσιόνες. Οι έποικοι ξεπέρασαν κάθε όριο σε αγριότητα, καταστρέφοντας τα κοπάδια και λεηλατώντας τα αγροκτήματα, εξανδραποδίζοντας παράλληλα τους ιθαγενείς. Ωστόσο, το 1776 η αποικία απώλεσε μέρος της σημασίας της και μετατράπηκε σε επαρχία της Αντιβασιλείας του Ρίο δε λα Πλάτα, με έδρα το Μπουένος Άιρες. Ακολούθησε η επανάσταση εναντίον των Ισπανών και η διακήρυξη ανεξαρτησίας, από τον στρατιωτικό Χοσέ Γκασπάρ Ροδρίγκες Φράνσια στις 14 Μαΐου του 1811. Η ιστορία της χώρας μετά την ανεξαρτησία χαρακτηρίζεται από πολιτική αστάθεια, πολέμους με τις γειτονικές της χώρες και ταραχές.

Μεταποικιακή ιστορία Η μεταποικιακή ιστορία της χώρας, μπορεί να χωριστεί στις εξής περιόδους: 1811 - 1816: Ίδρυση και εδραίωση ανεξαρτησίας 1816 - 1840: Κυβερνήσεις του Χοσέ Γκασπάρ Ροδρίγκες Φράνσια 1840 - 1865: Κυβερνήσεις των Κάρλος Αντόνιο Λόπες και Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες 1865 - 1870: Πόλεμος Τριπλής Συμμαχίας 1870 - 1904: Μεταπολεμική ανασυγκρότηση και Κυβερνήσεις του Κόμματος Κολοράδο 1904 - 1932: Κυβερνήσεις του Φιλελεύθερου Κόμματος και προοίμιο του Πολέμου του Τσάκο 1932 - 1935: Πόλεμος του Τσάκο (με τη Βολιβία) 1935 - 1940: Επαναστατικές κυβερνήσεις του κόμματος Φεμπρερίστα και του Χοσέ Φελίξ Εστιγκαρίμπια 1940 - 1948: Κυβέρνηση Ιγκίνιο Μονινίγο 1947 - 1954: Εμφύλιος πόλεμος και επανεμφάνιση του Κόμματος Κολοράδο 1954 - 1989: Δικτατορία του Αλφρέδο Στρέσνερ 1989 ως σήμερα: Μετάβαση στη Δημοκρατία

Η διακυβέρνηση του Κάρλος Αντόνιο Λόπες ήταν υπέρ των διεθνών ανοιγμάτων, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν δικτάτορας. Επίσης, κατασκεύασε οδικά έργα και οικοδόμησε εκπαιδευτήρια, προσπαθώντας να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των αυτοχθόνων. Τον διαδέχθηκε ο Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, ο οποίος συνδέθηκε με τον καταστροφικό Πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας (1864-1870). Η Παραγουάη έκανε τον πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας με τη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη και Η Ασουνσιόν ηττήθηκε το 1870, έπειτα από πέντε χρόνια. Την ίδια χρονιά σκοτώθηκε σε μάχη ο μεταρρυθμιστής ηγέτης, Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες. Επρόκειτο για τον αιματηρότερο πόλεμο στη Λατινική Αμερική. Ως αποτέλεσμα, η Παραγουάη έχασε πολλά εδάφη, τα οποία κέρδισαν η Βραζιλία και η Αργεντινή. Υποχρεώθηκε επίσης να ανεκτεί την παρουσία δυνάμεων κατοχής στα εδάφη της, ως το 1876. Το 1871 θεσπίστηκε νέο Σύνταγμα και άρχισαν προσπάθειες για ανοικοδόμηση της χώρας. Ιδρύθηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα ή Φιλελεύθερο Κόμμα και το Κόμμα Κολοράδο ή Αστικό Κόμμα.

248

Παραγουάη Στον άλλο μεγάλο πόλεμο, τον Πόλεμο του Τσάκο (1932-1935), η Βολιβία ηττήθηκε. Η Παραγουάη επανέφερε την κυριαρχία της εδαφικά στην περιοχή του Τσάκο. Το 1938 ο πόλεμος τέλειωσε και τυπικά, με την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας, υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών και έπειτα από μεσολάβηση άλλων γειτονικών χωρών της Λατινικής Αμερικής. Με βάση τη συμφωνία, η Παραγουάη εξασφάλισε έκταση περίπου 51.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων και η Βολιβία αρκέστηκε σε διευκολύνσεις με σκοπό τη διακίνηση των εμπορευμάτων της προς τις ακτές του Ατλαντικού. Συνέπεια του πολέμου αυτού ήταν η δυσαρέσκεια των στρατιωτικών και αξιωματικών, οι οποίοι συσπειρώθηκαν στο Κόμμα της Μεταρρύθμισης το 1936 και καταλήφθηκε η πρωτεύουσα. Εγκαθιδρύθηκε στην εξουσία ο Συνταγματάρχης Ραφαέλ Φράνκο, ο οποίος πραγματοποίησε μεταρρυθμίσεις σε αγροτικό και κοινωνικό επίπεδο και κρατικοποιήθηκαν οι βιομηχανίες. Τα νέα μέτρα προκάλεσαν την αντίδραση των συντηρητικών, οι οποίοι ανακατέλαβαν την εξουσία το 1937, έπειτα από αντεπανάσταση. Το 1940 η κυβέρνηση του Στρατηγού Χοσέ Φελίξ Εστιγκαρίμπια θέσπισε νέο Σύνταγμα. Λίγο μετά, ο Στρατηγός σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα και η πολιτική αστάθεια επανήλθε. Έπειτα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επακολούθησε πολιτική αστάθεια εξαιτίας των διαφορών μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, που κορυφώθηκαν με τον εμφύλιο πόλεμο του 1947.[11] Το 1948 την εξουσία ανέλαβε ο διορισμένος από το Κογκρέσο Φεντερίκο Τσάβες, που κυβέρνησε απολυταρχικά. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες ασταθείς κυβερνήσεις ως το 1954, οπότε εγκαθιδρύθηκε το στρατιωτικό καθεστώς του Αλφρέδο Στρέσνερ. Ο τελευταίος παρέμεινε στην εξουσία επί 30 και πλέον χρόνια και επί των ημερών του από τη μια εκσυγχρονίστηκε με αργό ρυθμό η χώρα , ενώ από την άλλη η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν η χειρότερη στην αμερικανική ήπειρο. Επίσης, σοβούσαν η διαφθορά και οι διασυνδέσεις με εμπόρους ναρκωτικών.[12] Το σχίσμα στους κόλπους του Κόμματος Κολοράδο στη δεκαετία του ‘ 80, όπως και η ηλικία του Στρέσνερ, ο χαρακτήρας του καθεστώτος, η οικονομική παρακμή και η διεθνής απομόνωση επέφεραν την έναρξη διαδηλώσεων από την Αντιπολίτευση προτού διεξαχθούν οι εκλογές του 1988 και τη σταδιακή πτώση του καθεστώτος. Ο ηγέτης του Αυθεντικού Ριζοσπαστικού Φιλελεύθερου Κόμματος (PLRA) Ντομίνγκο Λάινο, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αντιπολίτευση, με συνεχείς διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης. Στις εκλογές του 1988, που διεξήχθησαν σε κλίμα διώξεων με συλλήψεις μελών της Αντιπολίτευσης και φυλακίσεις, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το 88,7% των ψήφων είχε κερδίσει ο Στρέσνερ. Η Εθνική Συντονιστική Επιτροπή αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα αυτά. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1989 ο Στρέσνερ ανατράπηκε σε στρατιωτικό πραξικόπημα και εξορίστηκε στη Βραζιλία. Ακολούθησε φιλελεύθερη περίοδος, με τη διεξαγωγή ελεύθερων δημοτικών εκλογών, το Μάιο του 1991. Την ίδια χρονιά, οι ηγέτες της Παραγουάης, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης υπέγραψαν συμφωνία για τη συγκρότηση κοινής αγοράς των χωρών της Νοτίου Αμερικής. Πρόκειται για τη Μερκοσούρ, που εξελίχθηκε στη Νοτιοαμερικανική Κοινότητα των Εθνών. Ακολούθησε περίοδος πολιτικής αστάθειας, με συνεχείς εναλλαγές προέδρων, ώσπου νέος Πρόεδρος ανέλαβε ο Λουίς Γκονζάλες Μάτσι, το 1999. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία ως το 2003. Κατηγορήθηκε όμως το 2002 για βασανιστήρια και για παράνομες επενδύσεις. Παράλληλα, τα μέτρα της κυβέρνησής του για ιδιωτικοποιήσεις και σφιχτή εισοδηματική πολιτική, πυροδότησαν ταραχές και βίαιες διαμαρτυρίες. Η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ο Πρόεδρος παραπέμφθηκε τελικά σε δίκη, για να απαλλαχθεί από τις κατηγορίες. Νικητής των προεδρικών εκλογών του 2003 αναδείχθηκε ο Νικάνορ Ντουάρτε Φρούτος και το 2008 κέρδισε τις εκλογές ο αριστερός Φερνάντο Λούγο.

249

Παραγουάη

250

Διακυβέρνηση Το πολίτευμα της χώρας είναι Προεδρική Δημοκρατία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι τόσο Αρχηγός Κράτους όσο και Αρχηγός Κυβερνήσεως, στα πλαίσια πολυκομματικού συστήματος. Η Κυβέρνηση ασκεί την εκτελεστική εξουσία. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση και τα δύο σώματα του Εθνικού Κογκρέσου, την 80μελή Βουλή των Αντιπροσώπων και την 45μελή Γερουσία, τα μέλη των οποίων εκλέγονται κάθε πενταετία. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από την κυβέρνηση και τα κοινοβουλευτικά σώματα. Το νομοθετικό σύστημα της χώρας βασίζεται στο δίκαιο των Ρωμαίων και στους κώδικες της Αργεντινής και της Γαλλίας. Σημερινός πρόεδρος είναι ο Φερνάντο Λούγο και Αντιπρόεδρος από το 2008 ο Φεντερίκο Φράνκο.

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 75 ετών. [4] .

Προεδρικές εκλογές 2008 Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν στις 20 Απριλίου του 2008 νικητής με σχεδόν 41% των ψήφων αναδείχθηκε ο Φερνάντο Λούγο έναντι περίπου 31% για την Μπλάνκα Οβελάρ. Για πρώτη φορά έπειτα παραπάνω από μισό αιώνα, ηττήθηκε το Κόμμα Κολοράδο.

Αποτελέσματα Υποψήφιοι για την προεδρία

Κόμμα

Ψήφοι

Φερνάντο Λούγο

Πατριωτική Συμμαχία γα την Αλλαγή (Alianza Patriótica por el Cambio)

704.966

40,82

Μπλάνκα Οβελάρ

Εθνικός Ρεπουμπλικανικός Σύνδεσμος – Κόμμα Κολοράδο (Asociación Nacional Republicana – Partido Colorado)

530.552

30,72

Λίνο Οβιέδο

Εθνική Ένωση των Ηθικών Πολιτών (Unión Nacional de Ciudadanos Éticos)

379.571

21,98

Πέδρο Φαδούλ

Κίνημα Αγαπημένης Μητέρας Πατρίδας (Movimiento Patria Querida)

41.004

2,37

Σέρχιο Εστιγαρίμπια

Παραγουανό Ανθρωπιστικό Κόμμα (Partido Humanista Paraguayo)

5.852

0,34

Οράσιο Περόνε

Κίνημα Tetã Pyahu (Movimiento Tetã Pyahu)

2.788

0,16

Χούλιο Μπενίτες

Κόμμα της Ελεύθερης Πατρίδας (Partido Patria Libre)

2.288

0,13

1.701.609

98,0

Έγκυρα ψηφοδέλτια

Σύνολο (συμμετοχή 65,6%) 1.726.906 100,0

Πηγή: ισπανική Wikipedia

[13]

Παραγουάη

251

Βουλευτικές εκλογές 2008 Οι βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν ταυτόχρονα με τις προεδρικές, στις 20 Απριλίου του 2008.

Αποτελέσματα Κόμματα

Βουλή των Γερουσία Αντιπροσώπων

Εθνικός Δημοκρατικός Σύνδεσμος/Κόμμα Κολοράδο (Asociación Nacional Republicana/Partido Colorado)

Αυθεντικό Ριζοσπαστικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Partido Liberal Radical Auténtico)

Εθνική Ένωση των Ηθικών Πολιτών (Unión Nacional de Ciudadanos Éticos)

Κίνημα Πολυαγαπημένη Πατρίδα (Movimiento Patria Querida)

Πατριωτικός Συνασπισμός για Αλλαγή (Alianza Patriótica para el Cambio)

—

Λαϊκό Κίνημα Τεκοχόχα (Movimiento Popular Tekojoja)

Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα (Partido Democrático Progresista)

Τμηματικός Συνασπισμός Μποκερόν (Alianza Departamental Boquerón)

—

Άγνωστοι

—

Σύνολο (συμμετοχή %)

Κόμμα για μια χώρα Αλληλεγγύης (Partido País Solidario)

Πηγή: ABC.com.py

[14]

, ABC.com.py

[15]

Διοικητική διαίρεση Διοικητικά η χώρα διαιρείται σε 17 νομούς και στη μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας Ασουνσιόν (distrito capital).

Παραγουάη

252

1. Αμαμπάι 2. Άνω Παραγουάης 3. Άνω Παρανά 4. Γκουαϊρά 5. Ιταπούα 6. Κααγκουασού 7. Καασαπά 8. Κανεντίγιου 9. Κονσεπσιόν 10. Κορδιλιέρα 11. Μισιόνες 12. Νεεμπουκού 13. Παραγκουαρί 14. Πρεσιδέντε Άγιες 15. Σαν Πέδρο 16. Σεντράλ 17. Μποκερόν 18. Μητροπολιτική Περιοχή Ασουνσιόν

Πόλεις Μεγαλύτερες πόλεις 2002 [16] ) • Ασουνσιόν 512.000 • Σιουδάδ ντε λ’ Έστε 222.000 • • • • • • • •

Σαν Λορέντσο 204.000 Λούκε 171.000 Καπιατά 154.000 Λαμπαρέ 120.000 Φερνάντο ντε λα Μόρα 114.000 Λίμπιο 73.000 Νιέμπι 72.000 Ενκαρνασιόν (67.000), κτισμένη στη δεξιά όχθη του Παρανά. Πρόκειται για λιμάνι και βιομηχανικό κέντρο.

Ο Καθεδρικός Ναός της Ασουνσιόν

Παραγουάη

253

Δημογραφία Ο πληθυσμός της χώρας είναι 6.995.655. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 2,36% (εκτίμηση 2009). Ο αριθμός των γεννήσεων είναι 28,1/1000 κατοίκους (εκτ. 2009) και των θανάτων 4,49/1000 κατοίκους (εκτίμηση 2008).

Η ανάπτυξη του πληθυσμού (1961-2003) από στοιχεία του FAOSTAT (πληθυσμός σε χιλιάδες).

Οι σημερινοί κάτοικοι αποτελούν προϊόν επιμειξίας των Γκουαρανί (ή Τουπί) με Ισπανούς εποίκους, από την οποία προέρχονται οι μεστίσος (μιγάδες). Η Παραγουάη παρουσιάζει μικρή πληθυσμιακή πυκνότητα και ομοιογένεια, καθώς το 95% των κατοίκων είναι μεστίσος. Οι λιγοστοί αυτόχθονες, οι οποίοι υποδιαιρούνται σε επιμέρους εθνολογικές ομάδες, βρίσκονται στο Τσάκο και ασχολούνται με την αλιεία και με το κυνήγι. Η μεγαλύτερη πυκνότητα του πληθυσμού παρατηρείται στις κορδιλιέρες, σε αγροτικές περιοχές. Ο αστικός και ο αγροτικός πληθυσμός κατανέμονται σε ίδιο ποσοστό (50% και οι δύο). Το προσδόκιμο ζωής το 2009 υπολογίστηκε στον συνολικό πληθυσμό στα 75,77 χρόνια (στους άνδρες 73,19 έτη και 78,49 στις γυναίκες)[4] . Από άποψη θρησκείας, το 90% των κατοίκων είναι Χριστιανοί Καθολικοί και υπάρχουν επίσης μειονότητες Προτεσταντών (10%). Η γλώσσα γκουαρανί ομιλείται στη χώρα μαζί με την ισπανική. Σχεδόν το 90% των κατοίκων ομιλεί την γκουαρανί.[17] Πρόκειται για το κοινό γλωσσικό ιδίωμα των αυτοχθόνων κατοίκων του νότου. Ήταν αρχαίοι λαοί και τους συνάντησαν οι Ισπανοί εξερευνητές το 16ο αιώνα, στις όχθες του ποταμού Παραγουάη. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα αμφίδρομο ρεύμα μεταναστών, ενώ υπάρχουν πολλές παροικίες Ιαπώνων, Ρώσων, Ιταλών, Πολωνών κλπ. στη χώρα. Παράλληλα, 1,5 περίπου Παραγουανοί ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. [18]

Νεαρή γκουαρανί.

Παραγουάη

254

Οικονομία Η Παραγουάη είναι αναπτυσσόμενη χώρα σύμφωνα με το Δείκτη Οικονομικής Ανάπτυξης του 2005 με 0,755.[19] Με 4.000 δολάρια ΗΠΑ κατά κεφαλήν ΑΕΠ ετησίως, αποτελεί τη δεύτερη φτωχότερη χώρα στη Νότια Αμερική. Το ΑΕΠ της χώρας είναι $ 29,930,000,000 (94η στον κόσμο)(εκτίμηση 2004). Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 2,80% (εκτίμηση 2004). Το 35% του πληθυσμού, ή γύρω στο 1.000.000 κάτοικοι είναι φτωχοί, ενώ το 15,9 %, είναι άνεργοι.[20]

Το κέντρο της πόλης Ενκαρνασιόν.

Η οικονομία βασίζεται στον πρωτογενή τομέα, αν και οι καλλιέργειες καλύπτουν μόλις το 5,6% της επιφάνειας στη χώρα. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και εκτρέφονται άλογα, βοοειδή, πρόβατα και χοίροι. Σημαντικό μέρος των εσόδων προέρχεται και από τα δασοκομικά προϊόντα, όπως η τανίνη και το ματέ. Το ματέ είναι το εθνικό ποτό της χώρας και περιέχει καφεΐνη. Από αυτό παρασκευάζεται αφέψημα, σαν το τσάι. Ο βιομηχανικός τομέας είναι απαρχαιωμένος και περιορίζεται σε μονάδες μεταποίησης γεωργικών κυρίως προϊόντων. Μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού απασχολείται στην επεξεργασία καπνού, στη βαμβακουργία και σε εργοστάσια επεξεργασίας δέρματος και ξύλου. Επίσης, η χώρα αποτελεί τον τρίτο μεγαλύτερο εξαγωγέα σόγιας στον κόσμο. Εξαιτίας του ότι αποτελεί περίκλειστη χώρα, η οικονομία της εξαρτάται από τη Βραζιλία και την Αργεντινή. [21] Το μεγάλο πρόβλημα από τη δεκαετία του ‘ 80 και έπειτα είναι η διόγκωση του εξωτερικού χρέους. Ο ορυκτός πλούτος της χώρας είναι μικρός. Στο κράτος υπάρχουν μόνο ελάχιστα κοιτάσματα από μαγγάνιο, χαλκό, σίδηρο και ουράνιο. Νομισματική μονάδα είναι το γκουαρανί. Το 2006 το 1 ευρώ ισοδυναμούσε με 6,72 γκουαρανί σε αξία.

Μεταφορές Αναφορικά με τις συγκοινωνίες, το οδικό δίκτυο καλύπτει 29.500 χλμ. με βάση στοιχεία του 1999. Η χώρα συνδέεται με τη Βραζιλία μέσω της Γέφυρας της Φιλίας, η οποία συνδέει τις δύο όχθες του ποταμού Παρανά, και με τη Βολιβία. Το σιδηροδρομικό δίκτυο συνδέεται με εκείνο της Αργεντινής στο Ποσάδας, με πλοία. Κυριότερο λιμάνι είναι η Ασουνσιόν. Στην Παραγουάη λειτουργούν πολλά αεροδρόμια (881 με βάση στοιχεία του 2006), με μεγαλύτερα αυτά που είναι κοντά στην πρωτεύουσα και στο Πουέρτο Στρέσνερ. Η εθνική αεροπορική εταιρεία λέγεται Lineas Aereas Paraguayas και η τουριστική κίνηση είναι αρκετά περιορισμένη. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Παραγουάη

255

Πολιτισμός Η πολιτιστική παράδοση της Παραγουάης είναι γενικώς φτωχή. Οι ιθαγενείς Γκουαρανί ασχολούνταν με την κεραμική. Από αρχιτεκτονική άποψη διασώθηκαν κάποια αποικιακά κτήρια. Στα ανατολικά της χώρας βρίσκονται θρησκευτικά κτήρια, όπως εκείνα των ιεραποστολών Λα Σαντίσμα Τρινιδάδ δε Παρανά και Χεσούς δε Ταβαράνκε, που οικοδομήθηκαν το 17ο και το 18ο αιώνα από τους Ιησουίτες. Το 1993 ανακηρύχθηκαν από την ΟΥΝΕΣΚΟ Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Στην πόλη Σιουδάδ ντε λ’ Έστε αξίζει κανίς να επισκεφθεί τους καταρράκτες του ποταμού Ιγκουασού, στο Τριπλό Σύνορο, εκεί όπου η Παραγουάη συναντά την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Οι εν λόγω καταρράκτες αποτελούν τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Τοπίο στο Γκραν Τσάκο

Κατάταξη σε διεθνείς δείκτες Οργανισμός

Δείκτης

Κατάταξη [22]

Ίδρυμα Κληρονομιάς/The Wall Street Journal Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας, 2007

99 επί συνόλου 157

The Economist

Worldwide Quality of Life Index, 2005

???

The Economist

Δείκτης Δημοκρατίας, 2006

71 επί συνόλου 167

Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα

Παγκόσμιος Δείκτης Ελευθερίας του Τύπου, 2006 82 επί συνόλου 168

Διεθνής Διαφάνεια

Δείκτης Διαφθοράς, 2008

138 επί συνόλου 180

Πρόγραμμα Ανάπτυξης Ηνωμένων Εθνών

Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης

95 επί συνόλου 177

Αναφορές • Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, εκδόσεις ΔΟΜΗ 2006, τόμος 7, σελ. 456-477 • Sandra Bao, Ben Greensfelder and Carolyn Hubbard, Lonely Planet Guide: Argentina, Uruguay and Paraguay

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B7& params=-23. 2667_N_-58. 0833_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B7& params=25_16_S_57_40_W_type:city [3] Paraguay - Constitution, Article 140 About Languages (http:/ / www. servat. unibe. ch/ law/ icl/ pa00000_. html#A140_). International Constitutional Law Project (ανακτήθηκε 03-12-2007 ) [4] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ pa. html) [5] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=288& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [6] Paraguay, corazón de América (1961) (http:/ / www. imdb. com/ title/ tt0134018/ ) [7] La historia del Paraguay (http:/ / www. miparaguay. dk/ castellano/ historia/ ) [8] "El corazón de América. Un viaje por Paraguay" (http:/ / www. aulaintercultural. org/ article. php3?id_article=1064) [9] Espacio para historia del Suizo (http:/ / www. galeon. com/ swiss/ paraguay/ cap01. html) [10] Το όνομα στη γλώσσα γκουαρανί σημαίνει «πέτρες που τραγουδούν»

Παραγουάη [11] Paraguay Civil War 1947 (http:/ / www. onwar. com/ aced/ nation/ pat/ paraguay/ fparaguay1947. htm) [12] Alfredo Stroessner; Paraguayan Dictator (http:/ / www. washingtonpost. com/ wp-dyn/ content/ article/ 2006/ 08/ 16/ AR2006081601729. html) [13] http:/ / es. wikipedia. org/ wiki/ Elecciones_presidenciales_de_Paraguay_%282008%29 [14] http:/ / www. abc. com. py/ fotos/ 2008/ 05/ 03/ 080503230629781. jpg [15] http:/ / www. abc. com. py/ fotos/ 2008/ 05/ 02/ 080502222505738. jpg [16] City Population (http:/ / www. citypopulation. de) [17] "Background Note: Paraguay" (http:/ / www. state. gov/ r/ pa/ ei/ bgn/ 1841. htm). U.S. State Department. . Ανακτήθηκε την 27-02-2008. [18] "Country Study: Paraguay; Immigrants" (http:/ / lcweb2. loc. gov/ cgi-bin/ query/ r?frd/ cstdy:@field(DOCID+ py0047)). U.S. Library of Congress. . Ανακτήθηκε την 27-02-2008. [19] United Nations Development Programme, Human Development Report 2007/2008 (http:/ / hdr. undp. org/ en/ reports/ global/ hdr2007-2008/ ), p. 230. [20] "The World Factbook: Paraguay" (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ pa. htm). Central Intelligence Agency (CIA). . Ανακτήθηκε την 27-02-2008. [21] European Union website, Country Profile: Paraguay" (http:/ / trade. ec. europa. eu/ doclib/ docs/ 2006/ september/ tradoc_113434. pdf), retrieved 18 June 2007. [22] The Heritage Foundation, "Index of Economic Freedom: Paraguay" (http:/ / www. heritage. org/ research/ features/ index/ country. cfm?id=Paraguay), ανακτήθηκε 18 Ιουνίου 2007.

Εξωτερικές συνδέσεις • Οικονομικά στοιχεία (http://www.hacienda.gov.py) (ισπανικά και αγγλικά) • Encyclopaedia Britannica Paraguay (http://www.britannica.com/nations/Paraguay) Ιστορία και πολιτισμός της χώρας • Paraguay Convention & Visitor's Bureau (http://www.asu-cvb.org.py/servicios/lacuidad_en.html) • Δορυφορικές φωτογραφίες από τις κυριότερες πόλεις της χώρας (http://www.turbomaps.com.ar/english/ paraguay.php) • Paraguay.com (http://www.Paraguay.com) Στοιχεία για τη χώρα

256

257

Περού Περού Συντεταγμένες: 8°13′60″S 76°01′00″W-8.2333, -76.0167 [1]

Σημαία του Περού Εθνόσημο του Περού Εθνικός ύμνος: Somos libres, seámoslo siempre"(Ισπανικά) "Είμαστε ελεύθεροι, είθε να είμαστε πάντα έτσι"

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Λίμα 12°03′S 77°03′W-12.05, -77.05 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Προεδρική δημοκρατία

Πρόεδρος Άλαν Γκαρσία Πρωθυπουργός Χοσέ Αντόνιο Τσανγκ Ανεξαρτησία - Κηρύχθηκε - Αναγνωρίστηκε - Ισχύον Σύνταγμα

28 Ιουλίου 1821 14 Αυγούστου 1879 (από την Ισπανία) 31 Δεκεμβρίου 1993

Περού

258 Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

1.285.220 km2 (20η) 8,8% 7.461 χμ. 2.414 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2007 • Πυκνότητα

29.546.963[3] (40η) 28.220.764 22,9 κατ./km² (185η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

253,847 δισ. $[4] (43η) 8.723 $[4] (85η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

127,368 δισ. $[4] (51η) 4.377 $[4] (86η)

ΔΑΑ (2007)

0,806 (78η) – υψηλός

Νόμισμα

Νέο Σολ (PEN)

Ζώνη ώρας

PET (UTC -5)

Internet TLD

.pe

Κωδικός κλήσης

+51

Το Περού (Ισπ: Perú), είναι χώρα στη νότια Αμερική. Συνορεύει βόρεια με τον Ισημερινό και την Κολομβία, ανατολικά με τη Βραζιλία, νοτιοανατολικά με τη Βολιβία, νότια με τη Χιλή και δυτικά με τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το Περού είναι μια χαρακτηριστική χώρα της περιοχής των Άνδεων. Έχει έκταση 1.300.000 τ.χλμ. , δηλαδή 10 φορές μεγαλύτερη από την έκταση της Ελλάδας και έχει 29.546.963 κατοίκους[3] , με βάση εκτιμήσεις του 2009. Οι περουβιανές πόλεις είναι πολυπολιτισμικές με έναν πλούσιο πολιτισμό και ιστορία που είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης του πολιτισμού των Άνδεων με αυτό των Ισπανών αποίκων. Παγκοσμίως η χώρα είναι γνωστή ως το κέντρο του πολιτισμού των Ίνκας.

Ετυμολογία Η ονομασία Περού προέρχεται από το όνομα του Birú, ενός τοπικού άρχοντα στον Κόλπο του Σεν Μιγκέλ στον Παναμά στις αρχές του 16ου αιώνα. Όταν οι κτήσεις του προσπελάστηκαν από Ισπανούς εξερευνητές το 1522, ήταν το νοτιότερο κομμάτι του Νέου Κόσμου. Έτσι, ο Φρανσίσκο Πιζάρο ονόμασε τις νοτιότερες περιοχές Περού. Το ισπανικό Στέμμα κατέστησε νόμιμη την ονομασία το 1529 με την Πράξη κατάκτησης του Τολέδο, η οποία επίσημα ονόμασε την κατεκτημένη Αυτοκρατορία των Ίνκας ως επαρχία του Περού. Η χώρα, κάτω από την ισπανική κυριαρχία, αποτελούσε επίσημα την Αντιβασιλεία του Περού, ενώ μετά τον πόλεμο ανεξαρτησίας των Περουβιανών, επικράτησε η ονομασία Κράτος του Περού.

Ιστορία Οι πρώτες μαρτυρίες ανθρώπινης παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή του Περού χρονολογούνται περίπου 9.000 πΧ. Η παλαιότερη γνωστή σύνθετη κοινωνία στο Περού είναι ο πολιτισμός του Νόρτε Τσίκο, ο οποίος άνθισε στις ακτές του Ειρηνικού μεταξύ του 3.000 και 1.800 πΧ. Αυτές οι πρωτόγονες δομές εξελίχθηκαν και οι αρχαιολογικές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την ύπαρξη στη συνέχεια των πολιτισμών των Τσάβιν, Παράκας, Μοτσίκα, Νάζκα, Γουαρί και Τσιμού. Τον 15ο αιώνα, οι Ίνκας εξελίχθηκαν σε ένα πανίσχυρο κράτος, το οποίο με το τέλος του αιώνα, αποτελούσε τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην προκολομβιανή Αμερική. Οι πολιτισμοί των Άνδεων ήταν γενικά βασισμένοι στη γεωργία, χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως η άρδευση και οι

Περού αναβαθμίδες στις καλλιέργειες. Επίσης, η εκτροφή των καμηλοειδών ζώων της περιοχής (λάμα, γουανάκο) και η αλιεία ήταν σημαντικοί πόροι. Η οργάνωση της κοινωνίας βασίζοταν στην αλληλεγύη και την αναδιανομή του πλούτου, καθώς οι πολιτισμοί αυτοί δεν είχαν τα στοιχεία της αγοράς και του χρήματος στην κουλτούρα τους. Το 1532, μία ομάδα Ισπανών κατακτητών, γνωστοί και ως κονκισταδόρες, με αρχηγό τον Φρανθίσκο Πιζάρο, νίκησαν τον αυτοκράτορα των Ίνκας Αταχουάλπα και επέβαλαν την ισπανική κυριαρχία στην αυτοκρατορία των Άνδεων. Δέκα χρόνια αργότερα, το Ισπανικό Στέμμα ίδρυσε την Αντιβασιλεία του Περού, στην οποία περιλαμβάνονταν οι περισσότερες ισπανικές αποικίες της Νότιας Αμερικής. Ο αντιβασιλέας Φρανθίσκο ντε Τολέδο αναδιοργάνωσε τη χώρα κατά τη δεκαετία του 1570, με κύρια οικονομική δραστηριότητα τα ορυχεία αργύρου και εξανάγκασε τους ιθαγενείς σε υποχρεωτική εργασία. Ο πλούτος του Περού απέφερε μεγάλα Η πόλη του Μάτσου Πίτσου, κέρδη στην Ισπανία και παράλληλα αναπτύχθηκε ένα εμπορικό δίκτυο με γνωστή και ως η κρυφή πόλη των συναλλαγές από την Ευρώπη ως και τις Φιλιππίνες, τότε ισπανική κτήση. Ίνκας. Μέχρι τον 18ο αιώνα όμως, η μείωση των αποθεμάτων αργύρου και η οικονομική διαφοροποίηση ελάττωσαν τα βασιλικά έσοδα, με συνέπεια το Στέμμα να προβεί σε αλλαγές, γνωστές και ως η Ανασύσταση του οίκου των Βουρβόνων, οι οποίες επέφεραν αύξηση των φόρων και διάσπαση του Αντιβασιλείου του Περού. Οι νέοι νόμοι προκάλεσαν την επανάσταση του Τουπάκ Αμαρού του Β' και άλλες εξεγέρσεις, οι οποίες καταστάλησαν βίαια. Στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής πολεμούσαν για την ανεξαρτησία τους, το Περού παρέμενε πιστό στο Ισπανικό στέμμα. Η άρχουσα τάξη δίσταζε ανάμεσα στη χειραφέτηση και την Ισπανική μοναρχία, και τελικά η ανεξαρτησία έγινε πραγματικότητα μόνο μετά τις στρατιωτικές εκστρατείας του Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν και του Σιμόν Μπολιβάρ. Τα πρώτα χρόνια του νέου ανεξάρτητου κράτους, οι εσωτερικές έριδες μεταξύ των στρατιωτικών ηγετών για την εξουσία παρέτειναν την πολιτική αστάθεια. Η εθνική ταυτότητα ενδυναμώθηκε αυτή την περίοδο, καθώς τα σχέδια της γειτονικής Βολιβίας για μία εννιαία συνομοσπονδία όλων των κρατών της Λατινικής Αμερικής παρέμειναν εφήμερα. Μεταξύ των δεκαετιών του 1840 και του 1860, το Περού διάνυσε μία περίοδο σταθερότητας με την προεδρία του Ραμόν Καστίλια, με αυξημένα κρατικά έσοδα από τις εξαγωγές γουανό. Μέχρι το 1870 όμως, αυτή η πλουτοπαραγωγική πηγή εξαντλήθηκε και η χώρα βρέθηκε χρεωμένη, πυροδοτώντας για μία ακόμη φορά τις εμφύλιες διαμάχες. Μετά την ήττα του από τη Χιλή στον Πόλεμο του Ειρηνικού το 1883, το Περού παραχώρησε τις επαρχίες της Αρίκα και της Ταραπακά με τις συνθήκες του Ανκόν και της Λίμα αντίστοιχα. Εσωτερικές διαμάχες μετά τον πόλεμο ακολουθήθηκαν από τη σταθερότητα της ηγεσίας του Αστικού Κόμματος, μέχρι την άνοδο στην εξουσία του αυταρχικού καθεστώτος του Αουγκούστο Λεγκουία. Η μεγάλη ύφεση στις αρχές του 20ου αιώνα, προκάλεσε την πτώση του Λεγκουία, τροφοδότησε πολιτικές αναταραχές και ήταν η αιτία της ανόδου της Αμερικανικής Λαϊκής Επαναστατικής Συμμαχίας (APRA). Η διαμάχη μεταξύ της συμμαχίας, του πολιτικού κατεστημένου και του στρατού καθόρισε τη ζωή του Περού για τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Το 1968, ο στρατός με την ηγεσία του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράντο πραγματοποίησε πραξικόπημα για την ανατροπή του πρόεδρου Φερντάντο Μπελαούντε. Το νέο καθεστώς έκανε ριζικές αλλαγές για την προώθηση της ανάπτυξης αλλά δεν κατάφερε να έχει σημαντικό λαϊκό έρισμα. Το 1975, ο Βελάσκο αντικαταστάθηκε βίαια από τον στρατηγό Φραντσίσκο Μοράλες Μπερμούντες, ο οποίος επέβλεψε την επαναφορά της δημοκρατίας. Κατά τη δεκαετία του '80, το Περού αντιμετώπισε ένα σημαντικό εξωτερικό δημόσιο χρέος, συνεχώς αυξανόμενο πληθωρισμό, ανεξέλεγκτο λαθρεμπόριο ναρκωτικών και έντονη πολιτική βία. Κατά την προεδρία του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι το διάστημα 1990-2000, η χώρα ανέκαμψε, αν και η κυβέρνηση παραιτήθηκε μετά τις διφορούμενες εκλογές του 2000 με κατηγορίες αυταρχικότητας, διαφθοράς

259

Περού

260

και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μετά το τέλος της κυβέρνησης Φουτζιμόρι, το Περού προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη διαφθορά και να συντηρήσει την ανάπτυξη.

Γεωγραφία Το Περού έχει έκταση 1.285.220 τετρ. χλμ. και συνορεύει βόρεια με το Εκουαδόρ και την Κολομβία, ανατολικά με τη Βραζιλία, νοτιοανατολικά με τη Βολιβία και νότια με τη Χιλή. Δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό.

Οι κορυφές των Άνδεων τροφοδοτούν πολλούς ποταμούς του Περού.

Δορυφορικός χάρτης του Περού.

Η οροσειρά τωνΆνδεων εκτείνονται παράλληλα με την ακτογραμμή του ωκεανού και διαχωρίζουν τη χώρα σε τρεις γεωγραφικές περιοχές. Η περιοχή των ακτών, γνωστή και ως Κόστα, στα δυτικά, είναι μία στενή επίπεδη περιοχή, κυρίως ξηρή με κοιλάδες που σχηματίστηκαν από εποχικές απορροές προς τη θάλασσα. Τα υψίπεδα και η οροσειρά, γνωστά και ως Σιέρα, είναι η περιοχή των Άνδεων, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και το οροπέδιο Αλτιπλάνο, καθώς και την ψηλότερη κορυφή της χώρας, το όρος Χουασκαράν με ύψος 6768 μ. Η τρίτη περιοχή είναι η ζούγκλα και το τροπικό δάσος, γνωστά και ως Σέλβα, που εκτείνεται σε επίπεδες εκτάσεις και καλύπτεται από το τροπικό δάσος βροχής του Αμαζονίου. Η Σέλβα περιλαμβάνει περίπου το 60% της συνολικής έκτασης του Περού, κατατάσσοντάς το τέταρτο ως προς την έκταση τροπικού δάσους στην επικράτειά του, μετά τη Βραζιλία, το Κονγκό και την Ινδονησία. Οι περισσότεροι ποταμοί της χώρας πηγάζουν από τις Άνδεις και απορρέουν σε συνολικά τρεις λεκάνες. Οι απορροές προς τον Ειρηνικό είναι απότομες και βραχείες, ενώ οι απορροές προς τον Αμαζόνιο είναι μακρύτερες, μεγαλύτερης παροχής και λιγότερο απότομες μετά την έξοδό τους από το ορεινό τοπίο. Επίσης, υπάρχουν και απορροές προς τη λίμνη Τιτικάκα, οι οποίες συνήθως είναι βραχείες και έχουν μεγάλλη παροχή. Οι μεγαλύτεροι ποταμοί της χώρας σε μήκος είναι ο Ουκαγιάλι, ο Μαρανιόν, ο Πουτουμάγιο, ο Γιαβαρί, ο Χουαγιάγκα, ο Ουρουμπάμπα, ο Μανταρό και ο Αμαζόνιος.

Κλίμα Αντίθετα με άλλες χώρες της περιοχής του ισημερινού, το Περού δεν παρουσιάζει αποκλειστικά ένα μόνο κλιματικό τύπο, δηλαδή τον τροπικό, αλλά το κλίμα του επηρρεάζεται τόσο από τις Άνδεις όσο και από τα ρεύματα Χούμπολτ. Έτσι, το κλίμα της χώρας παρουσιάζει μία μεγάλη ποικιλομορφία κλιματιμών τύπων και μικροκλιμάτων, περιλαμβάνοντας 28 από τους 32 κλιματικούς τύπους που συναντώνται παγκόσμια (με βάση την κλιματική ταξινόμηση του Köppen).

Περού

261 Σε γενικές γραμμές, οι ακτές παρουσιάζουν υποτροπικό κλίμα με μέτριες θερμοκρασίες, μικρές τιμές βροχόπτωσης και υψηλά επίπεδα υγρασίας λόγω της γειτνίασης με τον Ειρηνικό. Οι βόρειες ακτές είναι πιο θερμές και οι βροχοπτώσεις εδώ πιο συχνές. Αντίστοιχα, οι περιοχές των Άνδεων παρουσιάζουν ένα δροσερό και ψυχρό κλίμα, με βροχερά καλοκαίρια και πολύ ξηρούς χειμώνες. Τέλος, τα ανατολικά βαθύπεδα της λεκάνης του Αμαζονίου χαρακτηρίζονται από ισχυρές βροχοπτώσεις και υψηλές θερμοκρασίες σε όλη τη διάρκεια του έτους, παρουσιάζοντας ένα τυπικό ισημερινό τροπικό κλίμα. Εξαίρεση αποτελούν τα νότια βαθύπεδα με δροσερό φθινόπωρο και περιστασιακές βροχές.

Κατανομή της χλωρίδας του Περού.

Οι ακτές του Ειρηνικού Το κλίμα κατά μήκος της ακτογραμμής του Περού ποικίλλει από ημίξηρο στο βορρά και κοντά στον ισημερινό, ως ψυχρό ξηρό στο νότο. Αν και η χώρα είναι κοντά στον ισημερινό, όλη η παραωκεάνια περιοχή παρουσιάζει θερμοκρασιακές διακυμάνσεις λόγω των επιφανειακών θερμοκρασιών της θάλασσας. Η πιο θερμή περίοδος (καλοκαίρι) εντοπίζεται μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου, ενώ η ψυχρή (χειμώνας) μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου. Η ημερήσια διακύμανση της θερμοκρασίας αυξάνεται προς την ενδοχώρα. Το κλίμα των ακτών καθορίζεται κύρια από την επίδραση του ψυχρού ρεύματος Χούμπολτ, που κινείται παράλληλα με την ακτογραμμή και δεν επιτρέπει τη βροχόπτωση από τον ωκεανό. Αν το ρεύμα ήταν θερμό, η παρουσία των Άνδεων θα προκαλούσε ορογραφικές βροχοπτώσεις, όπως καταγράφονται στα βόρεια και νότια τμήματα των παράκτιων οροσειρών. Βόρειες ακτές Οι βόρειες ακτές του Περού, με γεωγραφικό πλάτος μεταξύ 3° και 6°Ν, έχουν διακυμάνσεις της θερμοκρασίας μεταξύ 14 °C και 38 °C. Τα καλοκαίρια χαρακτηρίζονται από θερμές, υγρές και ηλιόλουστες ημέρες, με περιστασιακές μπόρες το απόγευμα ή το βράδυ. Βορειότερα το τοπίο είναι λιγότερο ξηρό, καθώς το ρεύμα Χούμπολτ θερμαίνεται όσο πλησιάζει τον ισημερινό. Η περιοχή του Τούμπες στα σύνορα με το κράτος του Εκουαδόρ είναι η μόνη που παρουσιάζει κανονική εποχική διακύμανση των βροχοπτώσεων. Το συνολικό ύψος βροχής το καλοκαίρι σπάνια ξεπερνάει τα 200 χιλιοστά, με εξαίρεση τα ακραία καιρικά φαινόμενα του Ελ Νίνιο, που μπορεί να προκαλέσουν έντονες πλημμύρες με ύψη βροχής μέχρι και 4000 χιλιοστά, ειδικότερα στο πλέον βόρειο τμήμα των ακτών. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 20–23 °C τη νύχτα και 28–38 °C την ημέρα, ενώ είναι οι μέγιστες καταγεγραμμένες σε όλη την ακτή του Περού. Οι περιοχές Τούμπες και Πιούρα είναι και οι πιο θερμές της χώρας. Ο χειμώνας χαρακτηρίζεται από θερμές αλλά άνετες συνθήκες και παντελή απουσία βροχής.

Περού Κεντρικές και νότιες ακτές Οι κεντρικές και νότιες παράκτιες περιοχές, με γεωγραφικά πλάτη νότια των 6°, έχουν θερμοκρασιακές διακυμάνσεις από 8 ως 35 °C, ενώ η βροχόπτωση είναι περιστασιακή με ετήσια ύψη μέχρι 150 χιλιοστά ως και καθόλου. Το καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από θερμές, υγρές και ηλιόλουστες ημέρες, με ελάχιστες θερμοκρασίες από 18 ως 22 °C και μέγιστες από 24 ως 30 °C. Υψηλότερες θερμοκρασίες παρατηρούνται σπανιότερα από 10 ημέρες το χρόνο, με εξαίρεση την έρημο Ίκα, όπου τα καλοκαιρινά μέγιστα μπορούν να φτάσουν μέχρι και 35 °C. Ελάχιστην ή μηδενική βροχόπτωση παρατηρείται το χειμώνα. Οι περισσότερες βροχές είναι υπολείμματα των ορογραφικών βροχοπτώσεων και καταγράφονται τις νυχτερινές ώρες. Το ύψος της καλοκαιρινής βροχόπτωσης είναι γενικά μικρότερο από 10 χιλιοστά. Ο χειμώνας χαρακτηρίζεται από νεφοσκεπείς, ψυχρές και υγρές ημέρες, με χαμηλές θερμοκρασίες. Η ακτή και η κοντινή ενδοχώρα καλύπτονται συνήθως από ένα μόνιμο στρώμα ομίχλης, το οποίο περιγρέφεται με την ονομασία γκαρούα, μία χαρακτηριστική τοπική μορφή αχλύδας του Περού και της βόρειας Χιλής. Σε αυτές τις ωκεάνιες περιοχές, η εποχή των βροχών εξελίσσεται μεταξύ Μαίου και Οκτωβρίου. Ο υετός κυρίως εμφανίζεται ως νυχτερινό και πρωινό ψιλόβροχο με εποχικά ύψη μεταξύ 10 και 150 χιλιοστά. Η χειμερινή βροχόπτωση ευννοεί την ανάπτυξη έντονης βλάστησης στις παράκτιες λοφοσειρές, γνωστή με την ονομασία Λόμας. Αντίστοιχα, η περίοδος παρουσίας βλάστησης σε ερημικές περιοχές εντοπίζεται μεταξύ Ιουλίου και αρχών Νοεμβρίου. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 14–18 °C τη νύχτα και 22–29 °C την ημέρα, ενώ οι χειμερινές ελάχιστες μεταξύ 15 και 23 °C και οι μέγιστες μεταξύ 8 και 15 °C. Αρκετές εβδομάδες πλήρους νεφοκάλυψης και μέγιστων χαμηλότερων από 19 °C είναι συχνό φαινόμενο μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου.

Η οροσειρά των Άνδεων Το κλίμα των Περουβιανών Άνδεων παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ποικιλομορφία σε όλη τη χώρα. Η θερμοκρασία μειώνεται με το ύψος, ενώ κυμαίνεται από εύκρατη (με μέση ετήσια τιμή 18 °C σε χαμηλές κοιλάδες) ως και πολική (με μέση ετήσια κάτω από 0 °C στις κορυφές). Η μέγιστη θερμοκρασία παραμένει συνήθως σταθερή όλο το έτος, ενώ η χαμηλή κυμαίνεται λόγω της παρουσίας νεφών κατά την περίοδο των βροχών, που συγκρατούν τη θερμότητα της ημέρας στο έδαφος. Με την απουσία νεφών, οι νύχτες είναι ιδιαίτερα ψυχρές. Το ύψος της βροχόπτωσης κυμαίνεται τόσο ποσοτικά όσο και εποχικά. Η περίδος των βροχών ξεκινάει τον Σεπτέμβριο και κορυφώνεται τον Ιανουάριο και τον Μάρτιο, ενώ μεταξύ Μαίου και Αυγούστου παρατηρείται μία έντονα ξηρή περίοδος με χαμηλές θερμοκρασίες. Έχει καταγραφεί μία χαρακτηριστική μεταβολή του ύψους της βροχής κατά τον νοτιοδυτικό-βορειοανατολικό άξονα με τις πιο ξηρές συνθήκες (200-500 χιλιοστά το έτος) κατά μήκος των νοτιοδυτικών Άνδεων, και τις πιο υγρές κατά μήκος των ανατολικών πλαγιών (>1000 χιλιοστά το χρόνο). Η αλληλεπίδραση μεταξύ της τοπογραφίας και της γενικής κυκλοφορίας δίνει ετήσια ύψη βροχής ως και 10000 χιλιοστά σε ορισμένες περιοχές στα ανατολικά όρια των Άνδεων. Ο υετός είναι επίσης έντονος στις οροσειρές και σε ορογενείς κοιλάδες, με τη μορφή θερμικών απογευματινών καταιγίδων. Οι λίμνες επίσης επηρρεάζουν την κατανομή της βροχής. Για παράδειγμα, η λίμνη Τιτικάκα προκαλεί νυχτερινά ανοδικά ρεύματα, τα οποία δημιουργούν έντονες βροχές πάνω από τη λίμνη, σχεδόν διπλάσσιου ύψους απ' ότι στις παραλίμνιες περιοχές. Περιστασιακές καταιγίδες συνοδεύονται από συχνούς κεραυνούς, δυνατούς ανέμους και καταστροφικές χαλαζοπτώσεις, ειδικότερα κατά την εποχή των βροχών και σε μεγάλα υψόμετρα. Οι χιονοπτώσεις είναι συχνές σε ύψη πάνω από 5000 μ. αυτή την εποχή, και περιστασιακές σε ύψη μεγαλύτερα από 3800 μ. μεταξύ Μαίου και Αυγούστου.

262

Περού

Τα βαθύπεδα του Αμαζονίου Τα ανατολικά βαθύπεδα χαρακτηρίζονται από ισημερινό τροπικό κλίμα, το οποίο και τρέφει το χαρακτηριστικό τροπικό δάσος βροχής του Αμαζονίου. Το κλίμα αυτής της περιοχής είναι θερμό και υγρό σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 18–36 °C, ενώ το ύψος της βροχής μεταξύ 1000 και 4000 χιλιοστών ενά έτος. Νότια από το γεωγραφικό πλάτος των 8°Ν, παρατηρείται μία βραχεία ξηρή εποχή μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου. Περιστασιακές ψυχρές εισβολές με προέλευση την Αργεντινή καταγράφουν πτώσεις στη θερμοκρασία μέχρι και τους 10–15 °C, αλλά με συχνότητα από μία ως 5 φορές το χρόνο μεταξύ Μαίου και Σεπτεμβρίου.

Διακυβέρνηση Η Δημοκρατία του Περού είναι προεδρική. Πρόεδρος είναι, από το 2006, ο Άλαν Γκαρσία. Πρωθυπουργός είναι ο Χοσέ Αντόνιο Τσανγκ από το 2010. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 70 ετών. Το 2006 ψήφισαν για πρώτη φορά και μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων και της αστυνομίας[3] .

Δημογραφία Το προσδόκιμο ζωής το 2009 υπολογίστηκε στον συνολικό πληθυσμό στα 70,74 χρόνια (στους άνδρες 68,88 έτη και 72,69 στις γυναίκες)[3] .

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D& params=-8. 2333_N_-76. 0167_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D& params=12_03_S_77_03_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ pe. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=293& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 )

263

264

Σουρινάμ Σουρινάμ Συντεταγμένες: 4°18′N 56°00′W4.3, -56 [1]

Σημαία του Σουρινάμ Εθνόσημο του Σουρινάμ Εθνικό σύνθημα: Justitia - Pietas - Fides (Λατινικά) «Δικαιοσύνη - Καθήκον - Πίστη» Εθνικός ύμνος: God zij met ons Suriname «Ο Θεός να είναι μαζί με το Σουρινάμ»

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Παραμαρίμπο 5°50′N 55°50′W5.833, -55.833 [2]

Επίσημες γλώσσες

Ολλανδικά τοπικές γλώσσες: Σρανάν Τόνγκο και άλλες

Πολίτευμα

Προεδρική Δημοκρατία Πρόεδρος Ντέσι Μπουτέρσε

Ανεξαρτησία Από την Ολλανδία Ισχύον Σύνταγμα

25 Νοεμβρίου 1975 30 Οκτωβρίου 1987

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

163.821 km2 (91η) 1,1% 1.703 χμ. 986 χμ.

Σουρινάμ

265 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2004 • Πυκνότητα

481.267[3] (168η) 487.024 2,9 κατ./km² (230η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

4,498 δισ. $[4] (152η) 8.317 $[4] (87η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

3,147 δισ. $[4] (149η) 5.819 $[4] (75η)

ΔΑΑ (2007)

0,769 (97η) – μεσαίος

Νόμισμα

Δολάριο Σουρινάμ (SRD)

Ζώνη ώρας

ΑRT (UTC -3)

Internet TLD

.sr

Κωδικός κλήσης

+597

Το Σουρινάμ (πρώην Ολλανδική Γουιάνα) είναι μια χώρα της Νότιας Αμερικής με έκταση 163.270 τετρ. χλμ. και πληθυσμό (εκτ. 2009) 481.267 [3] . Συνορεύει δυτικά με τη Γουιάνα, ανατολικά με τη Γαλλική Γουιάνα και νότια με τη Βραζιλία. Από Βορρά βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Αποτελεί τη μικρότερη σε έκταση χώρα στη Νότια Αμερική. Πρωτεύουσα είναι το Παραμαρίμπο. Είναι πρώην ολλανδική αποικία και έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1975.

Ετυμολογία Η ονομασία Σουρινάμ φαίνεται να προέρχεται από το όνομα Σουρινέν, μίας ομάδας ινδιάνων της γλωσσικής οικογένειας των Αραουάκ, οι οποίοι κατοίκησαν πρώτοι την περιοχή της σημερινής ομώνυμης χώρας, πριν την έλευση των Ευρωπαίων. Αρχικά, η περιοχή ονομάστηκε Σουρινάμ από Άγγλους αποίκους, οι οποίοι και ίδρυσαν τον πρώτο αποικιακό οικισμό στο Μάρσαλς Κρικ, δίπλα στον ποταμό Σουρινάμ. Παλαιότερα, η χώρα ήταν γνωστή ως Ολλανδική Γουιάνα, αν και ο όρος Σουρινάμ χρησιμοποιούταν από τους Άγγλους μέχρι να υιοθετηθεί και ως επίσημη ονομασία του σύγχρονου κράτους.

Ιστορία Στις αρχές του 16ου αιώνα, η σημερινή περιοχή του Σουρινάμ ανακαλύφθηκε από Γάλλους, Ισπανούς και Άγγλους εξερευνητές της Αμερικής. Ένα αιώνα αργότερα, Ολλανδοί και Άγγλοι ίδρυσαν αποικίες φυτιών στα εύφορα εδάφη των ποταμών της ευρύτερης Γουιάνας. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη αποικία βρίσκοταν στον ποταμό Σουρινάμ και συγκεκριμένα στο Μάρσαλς Κρικ, που κατοικήθηκε από Άγγλους. Στην πορεία του χρόνου, αναπτύχθηκαν διενέξεις μεταξύ των Άγγλων και των Ολλανδών εμπόρων και φυτοπαραγωγών στην περιοχή, με συνέπεια την απόφαση των Ολλανδών το 1667 να προστατεύσουν τις φυτείες της περιοχής από πιθανή κατάκτηση από τους Άγγλους. Έτσι, με τη συνθήκη της Μπρέντα κράτησαν τα δικαιώματα στην περιοχή, παραχωρόντας ως αντάλλαγμα στους Άγγλους τον μικρό εμπορικό σταθμό του Νέου Άμστερνταμ στη Βόρειο Αμερική, ο οποίος εξελίχθηκε στη σημερινή πόλης της Νέας Υόρκης. Οι Ολλανδοί ιδιοκτήτες φυτειών βασίζονταν σε σκλάβους από την Αφρική για την καλλιέργεια καφέ, κακάο, ζαχαροκάλαμου και βαμβακιού, κατά μήκος των ποταμών της περιοχής. Η συμπεριφορά απέναντι στους σκλάβους ήταν σκληρή και πολλοί δραπέτευαν. Με τη βοήθεια ιθαγενών κατοίκων των γειτονικών τροπικών δασών, οι σκλάβοι ανέπτυξαν το δικό τους ιδιαίτερο κα ανεξάρτητο πολιτισμό. Γνωστοί με την ονομασία Μαρούνς στα αγγλικά και Μπόσνεγκερς στα ολλανδικά, οι ελεύθεροι αυτοί σκλάβοι δημιούργησαν πολλές ανεξάρτητες φυλές, όπως τις Σαραμάκα, Παραμάκα, Ντγιούκα ή Αουκάν, Κουίντι, Αλούκου ή Μπόνι και

Σουρινάμ

266

Ματάουι. Οι Μαρούνς έκαναν συχνά επιδρομές στις φυτείες για τη στρατολόγηση νέων μελών, αλλά έκλεβαν γυναίκες, όπλα, τροφή και προμήθειες. Αυτές οι επιθέσεις ήταν συχνά θανατηφόρες για τους ιδιοκτήτες και τις οικογένειές τους, και μετά από αρκετές ανεπιτυχείς εκστρατείες εναντίον των καταδρομέων, το 19ο αιώνα οι επίσημες αρχές υπέγραψαν συνθήκες ειρήνης, παραχωρόντας δικαιώματα αυτοδιάθεσης και εμπορίου στις φυλές των Μαρούνς. Η δουλεία καταργήθηκε από την Ολλανδία στο Σουρινάμ το 1863, αλλά οι σκλάβοι στην περιοχή δεν ελευθερώθηκαν πλήρως παρά μόνο μετά το 1873, με τη θέσπιση μίας υποχρεωτικής μεταβατικής δεκαετίας με εργασία στις φυτείες με τον ελάχιστο μισθό και χωρίς βασανιστήρια. Με την πλήρη απελευθέρωση, οι περισσότεροι σκλάβοι εγκατέλειψαν τις φυτείες και μετοίκησαν στην πόλη του Παραμαρίμπο. Ως φυτοπαραγωγική αποικία, το Σουρινάμ βασίζονταν στην παραγωγή και την χειρονακτική εργασία, έτσι οι Ολλανδοί, για να αντισταθμίσουν την απουσία των σκλάβων, έφεραν μισθωμένους εργάτες από τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, δηλαδή τη σημερινή Ινδονησία, και την Ινδία, μέσω συμφωνίας με τους Βρετανούς. Επίσης, κατά το τέλος του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου, μικροί αριθμοί εργατών μεταφέρθηκαν από την Κίνα και τη Μέση Ανατολή. Αυτό έχει σήμερα ως συνέπεια, το Σουρινάμ, αν και μικρό πληθυσμιακά, να παρουσιάζει μία από τις πιο ποικίλες εθνικές συνθέσεις παγκόσμια. Οικισμός των Μαρούνς στον ποταμό Σουρινάμ το 1955.

Το 1954, οι Ολλανδοί παραχώρησαν στο Σουρινάμ ένα σύστημα περιορισμένης αυτοδιακυβέρνησης, ενώ διατήρησαν τον έλεγχο της άμυνας και των διεθνών σχέσεων. Το 1973, η τοπική κυβέρνηση με την ηγεσία του κόμματος ΝΡΚ, Κρεολών, Αφροαμερικάνων και μιγάδων, ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με την Ολλανδίκή κυβέρνηση για πλήρη ανεξαρτησία, η οποία τελικά παραχωρήθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1975. Οι τελικές συμφωνίες έδωσαν στη οικονομία της χώρας σημαντική βοήθεια για μία δεκαετία από την ανεξαρτησία, υποστηρίζοντας έτσι την ανάπτυξη. Πρώτος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Γιόχαν Φέριερ, πρώην κυβερνήτης, με πρωθυπουργό τον αρχηγό του Εθνικού Κόμματος του Σουρινάμ, Χένκ Άρον. Την περίοδο πριν την ανεξαρτησία, σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας μετοίκησε στην Ολλανδία, καθώς αρκετοί κάτοικοι φοβήθηκαν την πορεία του ανεξάρτητου κράτους μετά από το καθεστώς της Ολλανδικής υπεράκτιας αποικίας. Η διασπορά του Σουρινάμ ανέρχεται έτσι σε περισσότερους από 250,000, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ζουν στην Ολλανδία. Στις 25 Φεβρουαρίου του 1980, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με την ηγεσία του Ντεσί Μπουτέρσε ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και ξεκίνησε μία δύσκολη οικονομικά και κοινωνικά περίοδος για τη χώρα. Οι επόμενες εκλογές και η υιοθέτηση νέου συντάγματος έγιναν το 1987, ενώ οι πραξικοπηματίες παρέμειναν στην ηγεσία του στρατού. Ο Μπουτέρσε, αντίθετος με τη νέα κυβέρνηση, την απομάκρυνε το 1990, με ενέργειες που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως "το τηλεφωνικό πραξικόπημα". Η ισχύς του καθεστώτος όμως άρχισε να φθίνει μετά τις εκλογές του 1991, και ξέσπασε ένας βίαιος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του στρατού και των φυλών των Μαρούνς, με ηγέτη τον επαναστάστη Ρόνι Μπρουνσβάικ. Η δημοκρατία στη χώρα ισχυροποιήθηκε σταδιακά μετά τα γεγονότα της δεκαετίας του 1990 και η οικονομία έγινε περισσότερο πολυδιάσταση και λιγότερο εξαρτημένη από την Ολλανδική οικονομική βοήθεια. Η εξόρυξη βωξίτη αποτελεί ένα ισχυρό τομέα, αλλά επίσης η ανακάλυψη και εκμετάλλευση πετρελαίου και χρυσού συνεισφέρει στην οικονομική ανεξαρτησία της χώρας. Η γεωργία, και ειδικότερα η καλλιέργεια μπανάνας και ρυζιού, αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της δραστηριότητας, καθώς και η πρόσφατη ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού παρέχει νέες δυνατότητες.

Σουρινάμ

Φυσική και γεωγραφική εξέταση Η χώρα βρίσκεται στη Νότια Αμερική και το έδαφός της έχει τετραγωνισμένο σχήμα. Το μήκος των ακτών της είναι 400 χιλιόμετρα. Από γεωλογικής άποψης, το έδαφος αποτελείται από ιζηματογενή (στις ακτές) και μεταμορφωσιγενή πετρώματα. Οι κυριότεροι ποταμοί είναι ο Σουρινάμ, που έδωσε το όνομά του και στο κράτος, ο Μαρονί, ο Κότικα και ο Κερεντάιν. Το κλίμα του κράτους είναι υγρό και ζεστό, καθώς επηρεάζεται αφενός από τη θέση του κοντά στον ισημερινό και αφετέρου από τους αληγείς ανέμους, οι οποίοι πνέουν από τα νοτιοδυτικά. Η μέση Ο Ποταμός Σουρινάμ. θερμοκρασία κυμαίνεται από 25 μέχρι 30 βαθμούς Κελσίου, ενώ οι βροχοπτώσεις ξεπερνούν τα 2.500 χιλιοστά ετησίως. Μαγκρόβια δάση και μεγάλες σαβάνες χαρακτηρίζουν τη βλάστηση. Στη χώρα ζουν πολλά σπάνια είδη πουλιών και ζώα, όπως τάπιροι, πίθηκοι και αιλουροειδή.

Δημογραφία Οι Ολλανδοί ήταν οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν στο σημερινό Σουρινάμ, στα τέλη του 17ου αιώνα. Στο Παραμαρίμπο πήγαν Εβραίοι Ολλανδοί και Ιταλοί έμποροι. Αφρικανοί που εργάζονταν ως δούλοι σε φυτείες ζαχαροκάλαμου και καπνού στην Ευρώπη, κατάφεραν να δραπετεύσουν και εγκαταστάθηκαν στο εσωτερικό της χώρας. Δημιουργήθηκε έτσι η εθνοτική ομάδα των Μπους- Νίγκρος (μαύροι των δασών). Αργότερα στη χώρα μετανάστευσαν και άλλοι λαοί από πρώην ολλανδικές αποικίες (Ινδονησία, Ινδία), έτσι ώστε σήμερα κυρίαρχη ομάδα να αποτελούν οι πληθυσμοί ινδικής καταγωγής (απαρτίζουν περίπου το 40% του συνολικού πληθυσμού της χώρας). Υπάρχουν επίσης Κρεολοί, Ινδονήσιοι, Κινέζοι και ελάχιστοι λευκοί. Το 2009 οι κάτοικοι ζούσαν κατά μέσο όρο 73,73 χρόνια στο σύνολο του πληθυσμού (71 χρόνια οι άνδρες και 76,65 χρόνια οι γυναίκες). Αποτελεί μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες παγκοσμίως, με μέση πυκνότητα 2,6 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Τα 3/4 του πληθυσμού ζουν στα αστικά κέντρα, ενώ στην παράκτια ζώνη κατοικούν όσοι ασχολούνται με τη γεωργία και οι μεταλλωρύχοι. Πρωτεύουσα της χώρας είναι το Παραμαρίμπο, στα βόρεια, όπου ζει σχεδόν ο μισός από το συνολικό πληθυσμό της χώρας. Η πόλη αποτελεί εμπορικό και συγκοινωνιακό κέντρο, διαθέτοντας διεθνές αεροδρόμιο. Οι θρησκείες στο κράτος που είναι κυρίαρχη είναι οι Ινδουιστές (27,5%) και οι Προτεστάντες Χριστιανοί (25%), ενώ το 23% είναι Καθολικοί και γύρω στο 20% είναι οι Μουσουλμάνοι. Μικρό ποσοστό της τάξης του 5% ασπάζεται τοπικές θρησκείες. Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα, η επίσημη είναι η ολλανδική και ευρεία είναι η χρήση της αγγλικής και της λεγόμενης τάκι τάκι , μιας τοπικής διαλέκτου, που περιέχει στοιχεία από ινδικές και ινδονησιακές διαλέκτους.

Πολιτικά Η χώρα είναι συνταγματική δημοκρατία με Αρχηγό Κράτους και Κυβερνήσεως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την Εθνοσυνέλευση, η οποία έχει 51 μέλη, εκλεγόμενα ανά πενταετία, με καθολική ψηφοφορία. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Πρόεδρος από τις 12 Αυγούστου 2010 είναι ο Ντέσι Μπάουτερσε και Αντιπρόεδρος ο ανεξάρτητος Ρόμπερτ Αμεεράλι.

267

Σουρινάμ

268

Προεδρικές εκλογές 2010 Ο πρώην δικτάτορας Ντέσι Μπουτέρσε , του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος, εξελέγη πρόεδρος από το κοινοβούλιο στις 19 Ιουλίου 2010 με 36 επί συνόλου 50 ψήφων, ενώ η Τσαντρικαπερσάντ Σαντόκι έλαβε 13 ψήφους[5] .

Βουλευτικές εκλογές 2010 Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 25 Μαΐου 2010, έλαβαν μέρος εννέα συνολικά κόμματα.[6] Ο συνασπισμός "Μέγας Συνδυασμός" ("Mega Combination") που συμπεριλαμβάνει το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του πρώην δικτάτορα Ντέσι Μπουτέρσε αναδείχθηκε νικητής των εκλογών .[7] , με το κυβερνών κόμμα Νέο Μέτωπο (NF) να συγκεντρώνει γύρω στο 22,5%. Οι παρατηρητές ανέφεραν ότι οι εκλογές ήταν ειρηνικές. Ο πρώην δικτάτορας Μπουτέρσε καταζητείται από την Ιντερπόλ αλλά απαγορεύεται στο Σουρινάμ η έκδοση των πολιτών του.[8] Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2010, η κατανομή των εδρών έχει ως εξής:[9] ο συνασπισμόςMega Combinatieκατέλαβε 23 έδρες έναντι 14 για το Νέο Μέτωπο για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη του προέδρου Ρόναλντ Βενεσιάαν. Κόμματα και συνασπισμοί

Ψήφοι

% Έδρες

Mega Combinatie

95.543

40,22

Νέο Μέτωπο για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη

75.190

31,65

Συνασπισμός του Λαού

30.844

12,98

Κόμμα για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη μέσω Ενότητας

12.085

5,09

Βασικό Κόμμα για Ανανέωση και Δημοκρατία/Πολιτική Πτέρυγα του FAL

12.043

5,07

—

A Combinatie

11.176

4,70

Δημοκρατική Ένωση Σουρινάμ

284

0,12

—

Μόνιμη Ευημερία Δημοκρατία του Σουρινάμ

261

0,11

—

Εθνική Ένωση

149

0,06

—

237.575 100,00

Σύνολο (συμμετοχή 73,21%) Πηγή: verkiezingen.gov.sr

[10]

, informeleverslaglegging.gov.sr

[11]

, surinametourism.net

[12]

Πολιτισμός Τα παλαιότερα δείγματα ανθρώπινης παρουσίας στο Σουρινάμ ανακαλύφθηκαν στα νότια της χώρας και μάλιστα στις σαβάνες. Έχουν βρεθεί επίσης λίθινα εργαλεία σε αρκετές περιοχές του διαμερίσματος Σιπαλιουίνι. Ευρήματα στα δυτικά της χώρας καταδεικνύουν την ανάπτυξη της κεραμικής τέχνης από τους αυτόχθονες. Η μουσική στη χώρα αποτελεί κράμα του αφρικανικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενώ οι Ινδοί διέδωσαν τα παραδοσιακά τους μουσικά όργανα, όπως το σιτάρ και το ντόλακ. Τα βασικά όργανα της παραδοσιακής μουσικής ("κασέκο" ή "Μουσική του Μεγάλου Τυμπάνου") είναι τα κρουστά, σε συνδυασμό με πνευστά (τρομπόνι, σαξόφωνο) και ο ρυθμός είναι σύνθετος.

Σουρινάμ

Τουρισμός και αξιοθέατα Το κράτος προσφέρει στον επισκέπτη πολλά και αξιόλογα μνημεία, τα περισσότερα κατάλοιπα του παλαιού καθεστώτος (επικυριαρχία των Ολλανδών). Η πρωτεύουσα, Παραμαρίμπο έχει το Ιστορικό της Κέντρο, το οποίο έχει ανακηρυχθεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, από το 2002. Σημαντικά επίσης είναι το Μουσείο (στεγάζεται στο Οχυρό Ζέελαντ), το Κέντρο Πολιτισμού, ο καθεδρικός ναός του 19ου αιώνα, μία Συναγωγή του 17ου αιώνα, το τζαμί, ένα από τα μεγαλύτερα στη Νότια Αμερική, η Πλατεία της Ανεξαρτησίας και το Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας. Οι φυσιολάτρες θα αποζημιωθούν από τα καταφύγια άγριας ζωής και την πανίδα που υπάρχει στα υψίπεδα.

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Οι αεροπορικές συγκοινωνίες εξυπηρετούνται από τις αερογραμμές Blue Wing Airlines, Caribbean Commuter Airways (Caricom Airways), Gumair και Surinam Airways.

Πηγές • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τ. 7, εκδόσεις ΔΟΜΗ, 2006.

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BC& params=4. 3_N_-56_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BC& params=5_50_N_55_50_W_type:city [3] CIA World Factbook (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ns. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=366& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] Rulers (http:/ / www. rulers. org/ 2010-07. html), Ιούλιος 2010. [6] McGowan, Mark (26-05-2010). "Bouterse coalition close to majority" (http:/ / www. stabroeknews. com/ 2010/ stories/ 05/ 26/ bouterse-coalition-close-to-majority/ ). Stabroek news. . Ανακτήθηκε την 26-05-2010. [7] "Ex-dictator on likely comeback trail in Suriname vote" (http:/ / www. caribbeannetnews. com/ news-23335--36-36--. html). Caribbean Net News. 26-05-2010. . Ανακτήθηκε την 26-05-2010. [8] "Bouterse's past is not forgotten, despite election victory:Verhagen" (http:/ / www. dutchnews. nl/ news/ archives/ 2010/ 05/ bouterses_past_is_not_forgotte. php). DutchNews.nl. 26-05-2010. . Ανακτήθηκε την 26-05-2010. [9] Suriname Elections 2010 (http:/ / www. surinametourism. net/ index. php?option=com_content& view=article& id=156:suriname-elections& catid=75:suriname) [10] http:/ / www. verkiezingen. gov. sr/ landelijk/ Landelijk. JPG [11] http:/ / www. informeleverslaglegging. gov. sr/ verslaglegging/ charts/ aantalstemmen3d. swf [12] http:/ / www. surinametourism. net/ index. php?option=com_content& view=article& id=156:suriname-elections& catid=75:suriname Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Suriname (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Suriname) της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/ ). ( ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Suriname)).

269

270

Τζαμάικα Τζαμάικα Συντεταγμένες: 18°09′N 77°18′W18.15, -77.3 [1]

Σημαία της Τζαμάικας Εθνόσημο της Τζαμάικας Εθνικό σύνθημα: "Out of many, one people"(στα αγγλικά ) "Από πολλούς, ένας λαός" Εθνικός ύμνος: 'Jamaica, Land We Love"Τζαμάικα, Γη Που Αγαπάμε" Βασιλικός ύμνος : God Save the Queen

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Κίνγκστον 17°59′N 76°48′W17.983, -76.8 [2]

Επίσημες γλώσσες

αγγλικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και Συνταγματική μοναρχία

Μονάρχης Ελισάβετ Β΄ Γενικός Διοικητής Πάτρικ Άλεν Πρωθυπουργός Μπρους Γκόλντινγκ Ανεξαρτησία - από Ηνωμένο Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

6 Αυγούστου 1962 6 Αυγούστου 1962

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

10.991 km2 (165η) 1,5 1.022 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

2.825.928[3] (137η) 257 κατ./km² (47η)

Τζαμάικα

271 Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

23,689 δισ. $[4] (110η) 8.737 $[4] (84η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

11,923 δισ. $[4] (111η) 4.397 $[4] (85η)

ΔΑΑ (2007)

0,766 (100η) – μεσαίος

Νόμισμα

Δολάριο Τζαμάικας (JMD)

Ζώνη ώρας

(UTC -5)

Internet TLD

.jm

Κωδικός κλήσης

+1-876

Η Τζαμάικα είναι μια χώρα με έκταση 10.991 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 2.825.928[3] . Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Κίνγκστον. Η Τζαμάικα ή Ιαμαϊκή είναι η τρίτη σε έκταση νήσος των λεγομένων Μεγάλων Αντιλλών στη Καραϊβική θάλασσα και βρίσκεται περίπου 80 ναυτικά μίλια νότια από τη Κούβα. Οι ιθαγενείς της την αποκαλούν "Σαϋμάκα" (=νήσος με άφθονα νερά) εξ ου και το κατά παραφθορά διεθνές της όνομα Τζαμάικα.

Γεωγραφία Μορφολογία Η Τζαμάικα αποτελεί υπόλειμμα του εν μέρει καταποντισθέντος "τόξου των Αντιλλών" και έχει ως σημαντικότερη οροσειρά τα Κυανά όρη που φθάνουν σε ύψος τα 2250 μέτρα. Προς τα ΒΔ. της νήσου βρίσκεται η μεγάλη θαλάσσια τάφρος του Κάυμαν της οποίας το βάθος υπολογίζεται να υπερβαίνει τα 6.000 μέτρα.

Κλίμα Το κλίμα είναι θερμό, τροπικό με άφθονες βροχές που τροφοδοτούν πολλούς αλλά μικρής διαδρομής ποταμούς που ορισμένοι απορροφούνται από το αμμώδες έδαφος πριν εκβάλουν στη θάλασσα.Η Τζαμάικα βρίσκεται εντός της ζώνης τυφώνων (Hurricane zone).

Δημογραφία Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 73,53 χρόνια (71,83 χρόνια οι άνδρες και 75,3 οι γυναίκες).[3]

Ιστορία Τη νήσο αυτή ανακάλυψε μαζί με τις πλησιέστερες νήσους Καϋμάν και Κάικος ο Χριστόφορος Κολόμβος στις 5 Μαΐου του 1494 όπου και μέχρι του έτους 1655 παρέμεινε ως Ισπανική κτήση με το όνομα Σαντιάγκο (=Άγιος Ιάκωβος) όταν και καταλήφθηκε από τους Άγγλους. Με την Συνθήκη της Μαδρίτης του 1670 περιήλθε επίσημα στις κτήσεις της Αγγλίας ως Τζαμάικα (Jamaica) και απετέλεσε σημαντική ναυτική βάση των Δυτικών Ινδιών. Το 1944 η Αγγλία παραχώρησε αυτονομία και στις 6 Αυγούστου του 1962 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη χώρα.

Τζαμάικα

272

Διακυβέρνηση Πολίτευμα της χώρας είναι η Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Αρχηγός του Κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη (στο αξίωμα αυτό υπηρετεί από τις 26 Φεβρουαρίου του 2009 ο Πάτρικ Άλεν. Στις βουλευτικές εκλογές στις 3 Σεπτεμβρίου του 2007 το αντιπολιτευόμενο Εργατικό Κόμμα της Τζαμάικας κέρδισε οριακή νίκη και Πρωθυπουργός ορκίστηκε οκτώ ημέρες μετά, ο Μπρους Γκόλντινγκ.

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Εκλογές 2007 Κόμματα

Ψήφοι

+/– Έδρες +/–

Εργατικό Κόμμα της Τζαμάικας

405.215 50,14 +2,8

Εθνικό Κόμμα του Λαού

402.275 49,77 –1,9

–7

Εθνικό Δημοκρατικό Κίνημα

540

0,07

±0

Ανεξάρτητοι

207

0,03

±0

Κίνημα Συνασπισμού της Τζαμάικας

0,00

±0

Κόμμα Ενσωμάτωσης στην Παγκόσμια Ομοσπονδία της Αυτοκρατορικής Αιθιοπίας

0,00

±0

Ίδρυμα Άρτου της Ιερουσαλήμ

0,00

±0

Σύνολο (συμμετοχή 60,40%)

808.240

Πηγή: Jamaicaelections.com και Adam Carr

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Εξωτερικές συνδέσεις • Ιαμαϊκή - Οδηγός για τους τουρίστες [5]

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%B1& params=18. 15_N_-77. 3_E_type:country [2] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%B1& params=17_59_N_76_48_W_type:city [3] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ jm. html) [4] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=343& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [5] http:/ / www. topholidaydestinations. net/ jamaica-holiday-destinations/

273

Τρινιδάδ και Τομπάγκο Τρινιδάδ και Τομπάγκο Συντεταγμένες: 11°00′N 61°00′W11.00, -61.00 [1]

Σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο Εθνόσημο του Τρινιντάντ και Τομπάγκο Εθνικό σύνθημα: "Together we aspire, together we achieve" «Μαζί φιλοδοξούμε, μαζί πετυχαίνουμε» Εθνικός ύμνος: Forged from the Love of Liberty (Δημιουργημένη από την αγάπη για την Ελευθερία)

Πρωτεύουσα • Πληθυσμός • Συντεταγμένες

Πορτ οφ Σπέιν 49.031[2] (2000) 10°40′N 61°31′W10.667, -61.517 [3]

Μεγαλύτερη πόλη

Σαν Φερνάντο[4]

Επίσημες γλώσσες

Αγγλικά Ισπανικά

Πολίτευμα

Κοινοβουλευτική Δημοκρατία Πρόεδρος Μάξγουελ Ρίτσαρντς Πρωθυπουργός Κάμλα Περσάντ-Μπισεσάρ

Ανεξαρτησία Από το Ην. Βασίλειο Ισχύον Σύνταγμα

31 Αυγούστου 1962 1η Αυγούστου 1976

Έκταση • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή

5.128 km2 (171η) αμελητέο 362 χμ.

Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Πυκνότητα

1.229.953[5] (149η) 240 κατ./km² (49η)

Τρινιδάδ και Τομπάγκο

274

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

26,731 δισ. $[6] (106η) 20.437 $[6] (42η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

23,002 δισ. $[6] (92η) 17.586 $[6] (38η)

ΔΑΑ (2007)

0,837 (64η) – υψηλός

Νόμισμα

Δολάριο Τρινιντάντ και Τομπάγκο (TTD)

Ζώνη ώρας

(UTC -4)

Internet TLD

.tt

Κωδικός κλήσης

+1-868

Η Δημοκρατία Τρινιντάντ και Τομπάγκο (επίσημα Τρινιδάδ και Τομπάγκο[7] ) είναι μια νησιωτική χώρα στη νότια Καραϊβική Θάλασσα, που βρίσκεται 13 ναυτικά μίλια από τις βορειοανατολικές ακτές της Βενεζουέλας. Βρίσκεται μεταξύ 10° 2' και 11°12'Β. γεωγραφικών πλατών, και 60°30' - 61°56' Δ. γεωγραφικών μηκών. Η χώρα αποτελείται από δυο κύρια νησιά, το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο, και 21 μικρότερα νησιά με συνολική επιφάνεια 5.128 τ. χλμ. Ο εκτιμώμενος πληθυσμός για τον Ιούλιο του 2009 είναι 1.229.953 κάτοικοι[5] . Το μέσο μήκος του νησιού Τρινιντάντ είναι 80 χιλιόμετρα και το μέσο πλάτος είναι 59 χιλιόμετρα. Το νησί Τομπάγκο έχει μήκος 41 χιλιόμετρα κι είναι 12 χιλιόμετρα πλατύ στο μέγιστο πλάτος του. Πρωτεύουσα της χώρας είναι το Πορτ-οφ-Σπέιν, με 350.000 περίπου κατοίκους, που βρίσκεται στο Τρινιντάντ.

Ιστορία Η Τρινιντάντ (Ισπανικά Τρινιδάδ) ήταν η κυριότερη νήσος των άλλοτε Δυτικών Ινδιών που απετέλεσε Βρετανική αποικία. Την ανακάλυψε το 1498 ο Χριστόφορος Κολόμβος και αποικίστηκε από τους Ισπανούς το 1532. Οι Άγγλοι την κατέλαβαν το 1797. Στον Β' Π.Π. η νήσος υπέφερε οικονομικά λόγω αποκλεισμού της από γερμανικά υποβρύχια μέχρι τις 27 Μαρτίου 1941 οπότε οι ΗΠΑ εξεμίσθωσαν βάσεις στη νήσο για 99 χρόνια. Στις 8 Δεκεμβρίου 1960 οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν έκταση 21.000 εκτάρια και από τότε διατηρούν μια πολύ μικρή έκταση. Στις 31 Αυγούστου 1962 η Τρινιντάντ και η Τομπάγκο απετέλεσαν ανεξάρτητη χώρα μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και ένα δημοκρατικό καθεστώς ανέλαβε στις 24 Σεπτεμβρίου 1976.

Διακυβέρνηση Η θητεία του Προέδρου είναι πενταετής. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κοινοβούλιο, το οποίο αποτελείται από δύο σώματα: τη Βουλή των Αντιπροσώπων (House of Representatives of Trinidad and Tobago) με 41 μέλη που εκλέγονται με πενταετή θητεία σε μονοεδρικές περιφέρειες και τη Γερουσία, με 31 μέλη, όλα διορισμένα. Το κυβερνών κόμμα PNM υπό την ηγεσία του Πάτρικ Μάνινγκ κέρδισε τις 26 επί συνόλου 41 εδρών στο Κοινοβούλιο (όχι όμως και τις περισσότερες ψήφους) στις βουλευτικές εκλογές στις 5 Νοεμβρίου του 2007. Τις υπόλοιπες 15 έδρες πήρε ο συνασπισμός UNC-A υπό την αρχηγία των Μπασντέο Παντάι και Τζακ Όστιν Γουόρνερ. Έπειτα από τη διεξαγωγή των εκλογών του 2010, ανέλαβε πρωθυπουργός η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της χώρας.

Τρινιδάδ και Τομπάγκο

275

Εκλογές Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Προεδρικές εκλογές 2008 Η εκλογή του Προέδρου γίνεται από ειδικό Εκλεκτορικό Κολέγιο (Electoral College). Στις 4 Φεβρουαρίου του 2008 ο Πρόεδρος [8] Μάξγουελ Ρίτσαρντς εγκρίθηκε ως μοναδικός υποψήφιος από 15 βουλευτές.[9] Η εκλογή Προέδρου έγινε από Επιτροπή αποτελούμενη και από τα δύο σώματα του Νομοθετικού Σώματος[10] και ο Ρίτσαρντς επανεξελέγη στις 11 Φεβρουαρίου του 2008, όπως άλλωστε αναμενόταν.[11] Χάρτης της χώρας

Βουλευτικές εκλογές 2010

Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 24 Μαΐου 2010 και είχαν αποτέλεσμα να κερδίσει το Ενωμένο Εθνικό Κογκρέσο UNC. Η πρόεδρός του, Κάμλα Περσάντ-Μπισεσάρ έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της νησιωτικής χώρας.[12] Ο συνασπισμός της Περσάντ-Μπισεσάρ κέρδισε 29 επί συνόλου 41 εδρών, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός Πάτρικ Μάνινγκ να παραδεχθεί την ήττα του.[13] [14] Το κόμμα PNM (Εθνικό Κίνημα του Λαού) έμεινε στις 12 έδρες.[15] Κόμματα

Ψήφοι

Συνασπισμός Συντροφιά του Λαού

432.026 59,81

Εθνικό Κίνημα του Λαού

285.354 39,50

Νέο Εθνικό Όραμα

% Έδρες

1.998

0,27

—

349

0,02

—

Σύνολο έγκυρων ψηφοδελτίων 719.727, άκυρα: 2.595 (συμμετοχή 69,45%) 722.322 100,0

Ανεξάρτητοι

Πηγή: EBC

Προηγούμενες εκλογές Βουλευτικές εκλογές 2007 Κόμματα

Ψήφοι

Εθνικό Κίνημα του Λαού

299.813 45,85

Ενωμένο Εθνικό Κογκρέσο – Συνασπισμός

194.425 29,73

Κογκρέσο του Λαού

148.041 22,64

—

Κογκρέσο για τη Δημοκρατική Δράση

% Έδρες

8.801

1,35

—

Δημοκρατική Εθνοσυνέλευση

376

0,01

—

Ανεξάρτητοι

120

Σύνολο έγκυρων ψηφοδελτίων 651.576, άκυρα/λευκά: 2.306 (συμμετοχή 68%) Πηγή: Εκλογικό αρχείο του Adam Carr

[16]

— 100.0

Τρινιδάδ και Τομπάγκο

276

Δημογραφία Το προσδόκιμο ζωής στο συνολικό πληθυσμό είναι (εκτ. 2009) 70,86 χρόνια (67,98 χρόνια ζουν οι άντρες και 73,82 οι γυναίκες)[5] .

Μεταφορές Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Παραπομπές

[1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%B4_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%C params=11. 00_N_-61. 00_E_type:country [2] Table 1 (http:/ / www. cso. gov. tt/ statistics/ cssp/ census2000/ Total_Population_by_Sex_ Sex_Ratio_and_Area_2000. pdf#search="population port of spain couva sangre grande san fernando site:cso. gov. tt"), Απογραφή του 2000, από την Κεντρική Στατιστική Υπηρεσία (http:/ / www. cso. gov. tt/ ), Κυβέρνηση του Τρινιντάντ και Τομπάγκο. [3] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%B4_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%C params=10_40_N_61_31_W_type:city [4] /605453/Trinidad-and-Tobago Britannica (http:/ / www. britannica. com/ EBchecked/ topic)] [5] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ td. html) [6] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=369& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [7] Υπηρεσία Εκδόσεων — Διοργανικό εγχειρίδιο σύνταξης κειμένων — Παράρτημα A5 (http:/ / publications. europa. eu/ code/ el/ el-5000500. htm) [8] Electoral Calendar- world elections,US elections,presidential election,world parties (http:/ / www. mherrera. org/ elections. htm) [9] Caribbean Net News: Trinidad president to get second five-year term in office (http:/ / www. caribbeannetnews. com/ news-5825--17-17--. html) [10] Trinidad News, Trinidad Newspaper, Trinidad Sports, Trinidad politics, Trinidad and Tobago, Tobago News, Trinidad classifieds, Trinidad TV, Sports, Business (http:/ / www. trinidadexpress. com/ index. pl/ article_news?id=161276210) [11] Jamaica Gleaner News - Richards re-elected Trinidad president - Tuesday | February 12, 2008 (http:/ / www. jamaica-gleaner. com/ gleaner/ 20080212/ carib/ carib2. html) [12] Gray, Madison (25-05-2010). "Trinidad Elects Its First Female Prime Minister" (http:/ / newsfeed. time. com/ 2010/ 05/ 25/ trinidad-elects-its-first-female-prime-minister/ ). TIME Magazine. . Ανακτήθηκε την 25-05-2010. [13] Yearwood, John (25-05-2010). "Coalition deals strong blow to Trinidad's traditional leadership Read more: http:/ / www. miamiherald. com/ 2010/ 05/ 25/ 1647098/ coalition-deals-strong-blow-to. html#ixzz0oyVc2hrj" (http:/ / www. miamiherald. com/ 2010/ 05/ 25/ 1647098/ coalition-deals-strong-blow-to. html). Miami Herald. . Ανακτήθηκε την 25-05-2010. [14] "Incumbent ousted in Trinidad election" (http:/ / uk. reuters. com/ article/ idUKN249748320100525). Reuters. 25-05- 2010. . Ανακτήθηκε την 25-05-2010. [15] "Woman prepares to take over in first for Trinidad and Tobago Read more: http:/ / www. vancouversun. com/ news/ Woman+ prepares+ take+ over+ first+ Trinidad+ Tobago/ 3069430/ story. html#ixzz0oyWjPPUT" (http:/ / www. vancouversun. com/ news/ Woman+ prepares+ take+ over+ first+ Trinidad+ Tobago/ 3069430/ story. html). Vancouver Sun. 25-05-2010. . Ανακτήθηκε την 25-05-2010. [16] http:/ / psephos. adam-carr. net/ countries/ t/ trinidad/ trinidad2007. txt

Εξωτερικές συνδέσεις • ILGA (http://www.ilga.info/Information/Legal_survey/americas/trinidad_and_tobago.htm)

277

Χιλή Χιλή Συντεταγμένες: 31°28′00″S 70°54′00″W-31.4667, -70.9 [1]

Σημαία της Χιλής Εθνόσημο της Χιλής [2]

Εθνικό σύνθημα: Por la razon o la fuerza (Δια του δικαίου ή της ισχύος) Εθνικός ύμνος: Himno Nacional de Chile

Πρωτεύουσα (και μεγαλύτερη πόλη) • Συντεταγμένες

Σαντιάγο1 33°26′S 70°40′W-33.433, -70.667 [3]

Επίσημες γλώσσες

Ισπανικά

Πολίτευμα

Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία Πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα

Ανεξαρτησία - Ανακήρυξη - Αναγνώριση Ισχύον Σύνταγμα

από την Ισπανία 12 Φεβρουαρίου 1818 25 Απριλίου 1844 11 Μαρτίου 19812

Έκταση • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή

756.950[4] km2 (38η) 1,07 6.339 χμ. 6.435 χμ.

Χιλή

278 Πληθυσμός • Εκτίμηση 2009 • Απογραφή 2002 • Πυκνότητα

16.601.707[5] (60η) 16.284.741 21,9 κατ./km² (189η)

Α.Ε.Π. (PPP) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

242,864 δισ. $[6] (45η) 14.299 $[6] (56η)

Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) • Ολικό (2009) • Κατά κεφαλή

150,361 δισ. $[6] (49η) 8.853 $[6] (56η)

ΔΑΑ (2007)

0,878 (44η) – υψηλός

Νόμισμα

Πέσο Χιλής (CLP)

Ζώνη ώρας • Θερινή ώρα

(UTC -4) (UTC -3)

Internet TLD

.cl

Κωδικός κλήσης

+56

1 Η 2

έδρα του Κοινοβουλίου είναι στο ‎Βαλπαραΐσο. Αναθεωρήθηκε τα έτη 1989, 1991, 1997, 1999, 2000, 2003 και 2005.

Η Χιλή, ή επίσημα Δημοκρατία της Χιλής (Ισπανικά:Chile, ή República de Chile ), είναι χώρα της Νότιας Αμερικής που καταλαμβάνει στενή παραλιακή λωρίδα μεταξύ των Άνδεων και του Ειρηνικού Ωκεανού. Συνορεύει ανατολικά με την Αργεντινή, βορειοανατολικά με τη Βολιβία και βόρεια με το Περού. Η έκτασή της είναι 756.950 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 16.601.707 κατοίκους.[5] Η πρωτεύουσα είναι το Σαντιάγο, το οποίο συγκεντρώνει το ένα τρίτο του συνολικου πληθυσμού της χώρας. Μεγάλες πόλεις επίσης είναι το Βαλπαραΐσο, η Αντοφαγάστα και το Κονσεπσιόν. Η Χιλή καταλαμβάνει μια ασυνήθιστα μακρόστενη λωρίδα στεριάς από βορρά προς νότο, συνολικά 4.630 χλμ., ενώ το μέσο πλάτος της είναι μόλις 175 χλμ.. Η χώρα επειδή εκτείνεται σε αρκετά μεγάλο γεωγραφικό πλάτος, καλείπτει σημαντικό φάσμα κλιματολογικών συνθηκών που προσφέρουν στην χώρα φυσική ποικιλομορφία. Στα βόρεια, στην έρημο Ατακάμα, όπου δεσπόζουν περιοχές άφθονες σε ορυκτό πλούτο, το κλίμα είναι ξηρό. Στις κεντρικές περιοχές, που είναι συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού της χώρας, επικρατεί μεσογειακό κλίμα. Αντιθέτως, στο νότο, που χαρακτηρίζεται από πυκνές δασικές εκτάσεις με λίμνες, φιόρδ, ηφαίστεια, ακρωτήρια και μικρά νησιά, η υγρασία είναι έντονη με συνεχείς βροχοπτώσεις. Στον οικονομικό τομέα, ο πρωτογενής τομέας συνδυάζει τη γεωργία (σιτάρι, αμπέλια), την κτηνοτροφία (βοοειδή, πρόβατα) και την αλιεία, ενώ η εξόρυξη ορυκτού πλούτου, όπως του σιδήρου και κυρίως χαλκού, στην παραγωγή του οποίου είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως.[7] Πριν την άφιξη των Ισπανών αποίκων τον 16ο αιώνα, η βόρεια Χιλή βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Ίνκας ενώ στο κεντρικό και νότιο τμήμα κατοικούσαν πληθυσμοί της φυλής Μαπούτσε. Το 1810 η Χιλή ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη χώρα και το 1818 αποτίναξε πλήρως την ισπανική επικυριαρχία. Την περίοδο 1879-1883 συγκρούστηκε και επικράτησε στον Πόλεμο του Ειρηνικού, ενάντιων του Περού και της Βολιβίας. Κατά τον 20ο αιώνα, η χώρα γνώρισε ολοκληρωτικό καθεστώς για δεκαεπτά συνεχή έτη (1973-1990), το οποίο άσκησε έντονη βία και απαγορεύσεις στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Σήμερα, ο εκδημοκρατισμός της χώρας έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε η Χιλή θεωρείται παράγοντας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Αν και το δημόσιο χρέος της παραμένει σχετικά υψηλό, η Χιλή ανθεί οικονομικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Χιλή

Ετυμολογία Έχουν υποστηριχθεί διάφορες θεωρίες για την προέλευση του ονόματος «Χιλή» (Chile - προφέρεται Τσίλε). Σύμφωνα με μία προσέγγιση του 18ου αιώνα, οι Ίνκας ονόμαζαν την κοιλάδα της Ακονγκάουα «Τσίλι»[8] , ως παράφραση του ονόματος «Τίλι» ενός αρχηγού ιθαγενών Ινδιάνων, ο οποίος κυριαρχούσε στην περιοχή την εποχή του εποικισμού από τους Ίνκας (15ος αιώνας)[9] [10] . Μία άλλη θεωρία αποδίδει το όνομα στην ομοιότητα της κοιλάδας Ακονγκάουα, στα κεντρικά της χώρας, με την κοιλάδα Κάσμα του Περού, όπου υπήρχε μία περιοχή και ένας οικισμός με το όνομα «Τσίλι»[10] . Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν ότι το όνομα της χώρας προέρχεται από την ιθαγενή λέξη των ινδιάνων Μαπούτσε «Τσίλι», που σήμαινε πιθανότατα «εκεί που τελειώνει η γη»[11] [12] [13] ή «το βαθύτερο σημείο της γης» ή «γλάρος». Μία τελευταία εκδοχή αποδίδει το όνομα στην ηχητική απόδοση ενός κελαηδίσματος πουλιού[11] . Οι Ισπανοί κατακτητές γνώρισαν την ονομασία Χιλή (Τσίλε) από τους Ίνκας, και ακολούθως η πρώτη ισπανική αποστολή νότια του Περού, με αρχηγό των Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, ονόμασε έτσι την κοιλάδα που κατοικούσαν οι Ινδιάνοι Μαπούτσε[10] .

Ιστορία Προκολομβιανή περίοδος και αποικιοκρατία Ο πρώτος εποικισμός της σημερινής περιοχής της Χιλής έγινε πριν από περίπου 10.000 χρόνια από ιθαγενείς ινδιάνους που κατοίκησαν στις εύφορες κοιλάδες και τις παράκτιες περιοχές της χώρας. Δείγματα αυτού του πρώιμου εποικισμού είναι το Σπήλαιο του Μυλόδοντα (Cueva del Milodon) και τα κοιλώματα λάβας Πάλι Άικε[14] . Οι Ίνκας επεκτάθηκαν στο βόρειο τμήμα της σημερινής Χιλής για σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς απωθήθηκαν από τους ιθαγενείς πληθυσμούς των ινδιάνων Μαπούτσε Η κύρια μάχη μεταξύ τους πραγματοποιήθηκε, στα τέλη του 15ου αιώνα, στον ποταμό Μάουλε, και μετά από τριήμερη σύγκρουση, τα νότια όρια της αυτοκρατορίας των Ίνκας παρέμειναν σε αυτό τον ποταμό.[15] Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στη χώρα υπήρξε πιθανότατα ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος, το 1520, κατά τη διέλευση του νότιου στενού μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού Ωκεανού, το οποίο σήμερα φέρει το όνομά του (Πορθμός του Μαγγελάνου). Οι Απεικόνιση σύρραξης μεταξύ δυνάμεων επόμενοι Ευρωπαίοι που έφτασαν στη Χιλή ήταν οι Ισπανοί Μαπούτσε (αριστερά) και Ίνκας (δεξιά). εξερευνητές (κονκισταδόροι) του Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, μέσω του Περού το 1553, που ήρθαν σε αναζήτηση χρυσού. Οι Ισπανοί ήρθαν σε επαφή με εκατοντάδες χιλιάδες ιθαγενών ινδιάνων από διαφορετικούς πολιτισμούς στις περιοχές της σημερινής Χιλής. Οι τοπικές αυτές κοινωνίες στηρίζονταν κατά βάση στην εποχική γεωργία και το κυνήγι. Η κατάκτηση της Χιλής ξεκίνησε το 1540 με βασικό πρωταγωνιστή τον Πέδρο ντε Βαλδίβια, αξιωματικό του Φρανθίσκο Πιθάρο, ο οποίος και ίδρυσε τη σημερινή πρωτεύουσα Σαντιάγο, στις 12 Φεβρουαρίου 1541. Αν και οι Ισπανοί δεν βρήκαν τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού και άργυρου που ανέμεναν, αναγνώρισαν το γεωργικό δυναμικό της Κεντρικής Κοιλάδας της Χιλής, η οποία και τελικά έγινε τμήμα του Αντιβασιλείου του Περού.[16] Η κατάκτηση και επέκταση των Ισπανών έγινε σταδιακά, καθώς ο τοπικός πληθυσμός προέβαλλε σθεναρή αντίσταση. Μία μαζική αντεπίθεση των Μαπούτσε που ξεκίνησε το 1553 κατέληξε στο θάνατο του Βαλδίβια και στην καταστροφή πολλών βασικών οικισμών της ισπανικής αποικίας. Αντίστοιχες αντεπιθέσεις πραγματοποιήθηκαν το 1598 και το 1655, με συνέπεια τα νότια σύνορα της ισπανικής κυριαρχίας να μεταφέρονται σε βορειότερες περιοχές. Η κατάργηση της δουλείας το 1683 καταλάγιασε τις εντάσεις μεταξύ

279

Χιλή

280

της αποικίας και των νοτιότερων περιοχών των Μαπούτσε, εισάγοντας το εμπόριο μεταξύ τους.[16] Σημαντική απειλή αποτέλεσαν επίσης και οι επιδρομές από Άγγλους και Ολλανδούς τυχοδιώκτες, με χαρακτηριστική την επιδρομή του κουρσάρου Φράνσις Ντρέικ το 1578 στο Βαλπαραΐσο, το κεντρικό λιμάνι της αποικίας[11] Κατά το μεγαλύτερο μέρος της αποικιακής περιόδου η Χιλή υπάγονταν άμεσα στην Αντιβασιλεία του ισπανικού Περού, και μόλις το 1778 απέκτησε διοικητική αυτονομία. Κύρια γνωρίσματα αυτής της εποχής υπήρξαν οι πολύ αργοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης, με κύριους παραγωγικούς τομείς την γεωργία, κτηνοτροφία και την εξόρυξη χαλκού, η εξουθενωτική εκμετάλλευση των ιθαγενών και η διαρκώς διευρυνόμενη αντίθεση ανάμεσα στην μητροπολιτική Ισπανία και την ανώτερη κοινωνική τάξη των γεννημένων στην Χιλή Ισπανών (κρεόλοι).[16]

Αγώνας για αυτοδιάθεση Το αίτημα για ανεξαρτησία από την Ισπανία εντάθηκε με την γαλλική κατοχή της Ισπανίας και την ενθρόνιση του Ιωσήφ, αδελφού του Ναπολέοντα, στο θρόνο της Ισπανίας το 1808. Μία εθνική κυβέρνηση συγκροτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1810 στο όνομα του εκθρονισμένου βασιλιά Φερδινάνδου. Η κυβέρνηση ανακήρυξε τη Χιλή αυτόνομη δημοκρατία μέσα στους κόλπους της ισπανικής μοναρχίας. Ακολούθησε ένα κίνημα για πλήρη ανεξαρτησία, το οποίο συνάντησε την αντίσταση των Ισπανών, που στο μεταξύ είχαν αποτινάξει τον γαλλικό ζυγό, γνωστή και ως προσπάθεια επανακατάκτησης (reconquista).

Οι πρωταγωνιστές της ανεξαρτησίας της Χιλής, (από αριστερά) Χοσέ Μιγκέλ Καρρέρα, Μπερνάρτνο Ο' Χίγκινς, Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, Ντιέγκο Πορτάλες.

Διάσπαρτες πολεμικές συρράξεις συνεχίστηκαν μέχρι το 1817, όταν μία στρατιωτική δύναμη με αρχηγούς τον Μπερνάρντο Ο' Χίγκινς, από τους πιο γνωστούς εθνικούς αγωνιστές της Χιλής, και τον Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, ήρωα του πολέμου ανεξαρτησίας της Αργεντινής, ξεκίνησε από την Αργεντινή και διαμέσου των Άνδεων πέρασε στη Χιλή όπου και νίκησε τους προσκείμενους στην Ισπανική μοναρχία. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1818 η Χιλή ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη δημοκρατία κάτω από την ηγεσία του Ο' Χίγκινς. Η ανεξαρτησία δεν επέφερε σημαντικές αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο, και η Χιλιανή κοινότητα του 19ου αιώνα διατήρησε την ταξική αποικιακή κοινωνική δομή της, η οποία χαρακτηρίζονταν από οικογενειοκρατία στην πολιτική και δυναμική παρουσία της Καθολικής Εκκλησίας. Τελικά διαμορφώθηκε ένας ισχυρός προεδρικός θεσμός, αν και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες διατήρησαν σημαντική πολιτική δύναμη.[16]

Χιλή

281

Η ανεξάρτητη Χιλή Ο Ο' Χίγκινς αποτέλεσε τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας και υπήρξε ικανότατος μεταρρυθμιστής, όπου το 1822 μεθόδευσε τη θέσπιση Συντάγματος. Εναντίον του όμως συστρατεύθηκαν συντηρητικές δυνάμεις και εκκλησιαστικοί κύκλοι και τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. Ακολούθησε η περίοδος διακυβέρνησης του Ντιέγκο Πορτάλες του οποίο το έργο διακόπηκε βίαια το 1837 καθώς ορισμένες επιλογές του προκάλεσαν δυσαρέσκειες στους κόλπους του στρατού και τελικά την δολοφονία του. Κατά τις επόμενες δεκαετίες φιλελευθεροποιήθηκε το πολιτικό σύστημα της Χιλής, ενώ σταδιακά εδραιωνόταν η εξουσία της Χιλής προς τα νότια εδάφη, προχωρώντας στην κατάληψη της Αραουκανίας, δηλαδή την περιοχή των ιθαγενών Μαπούτσε. Το 1881 υπεγράφη συμφωνία με την Αργεντινή εξασφαλίζοντας τη Χιλιανή κυριαρχία στα Στενά του Μαγγελάνου. Το 1879-1883 ξέσπασε ο Πολέμου του Ειρηνικού εναντίον του Περού και της Βολιβίας, που κατέληξε σε νίκη της Χιλής. Ως αποτέλεσμα η Χιλή επέκτεινε τα βόρεια σύνορά της, αποκλείοντας τη διέξοδο της Βολιβίας στον Ειρηνικό και ενσωματώνοντας περιοχές με πλούσια ορυκτά κοιτάσματα.

Ντιέγκο Πορτάλες (1793-1837), επιφανής πολιτικός και δημιουργός του Συντάγματος του 1833.

Ακολούθησε η περίοδος διακυβέρνησης του Χοσέ Μανουέλ Μπαλμαθέντα (1886-1891), ο οποίος ακολούθησε τολμηρή φιλελεύθερη πολιτική και έπληξε κεκτημένα των οικονομικών εύρωστων τάξεων καθώς και μεγάλων ξένων επενδυτών. Οι επιλογές του τον έφεραν σε σύγκρουση με το Κονγκρέσο και τελικά προκλήθηκε εμφύλιος πόλεμος που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση και την αυτοκτονία του. Τελικά ο εμφύλιος επέφερε ανακατανομή των πολιτικών δυνάμεων μεταξύ του Πρόεδρου και του Κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί δημοκρατία κοινοβουλευτικού τύπου. Ο εμφύλιος, όμως, αποτέλεσε και πηγή διένεξης μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν την ανάπτυξη της τοπικής βιομηχανίας και των ισχυρών τραπεζικών συμφερόντων της Χιλής. Έτσι, η χιλιανή οικονομία εκφυλίστηκε μερικώς σε ένα σύστημα που προστάτευε τα συμφέροντα μίας άρχουσας ολιγαρχίας. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, η διαφαινόμενη μεσαία τάξη μαζί με την εργατική τάξη απέκτησαν σταδιακά αρκετή δύναμη, ικανή να εκλέξουν έναν ανανεωτικό πρόεδρο, τον Αρτούρο Αλεσάντρι Πάλμα, ο οποίος συνάντησε αντίσταση από το συντηρητικό κοινοβούλιο. Συνέπεια αυτών ήταν η δημιουργία ισχυρού λαϊκού ερείσματος για μαρξιστικές ομάδες.[16] Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1924 κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Λουίς Αλταμιράνο ήταν η αρχή μίας περιόδου έντονης πολιτικής αστάθειας, η οποία διατηρήθηκε ως το 1932. Η μακροβιότερη από τις δέκα κυβερνήσεις που αναδείχθηκαν αυτή την περίοδο ήταν αυτή του στρατηγού Κάρλος Ιμπάνες ντελ Κάμπο (1925 και 1927-1931), σε μία πρακτικά δικτατορία, χωρίς όμως να την χαρακτηρίζουν ιδιαίτερες ακρότητες και διαφθορά. Με την παραχώρηση της εξουσίας σε έναν δημοκρατικά εκλεγμένα διάδοχο, ο Ιμπάνες ντελ Κάμπο διατήρησε το σεβασμό μεγάλου τμήματος του πληθυσμού και παρέμεινε ενεργός πολιτικά για περισσότερα από τριάντα χρόνια, παρά την παρακμή της ιδεολογίας που υποστήριζε. Με την επαναφορά της συνταγματικής εξουσίας το 1932, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα της μεσαίας τάξης (Ριζοσπαστικό Κόμμα) που ήταν ο βασικός συντελεστής των κυβερνητικών σχημάτων συνασπισμού για τα επόμενα 20 χρόνια. Την περίοδο 1932-1952 κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Ριζοσπαστικού Κόμματος, αυξήθηκε ο κρατικός έλεγχος στην οικονομία. Το 1952, οι εκλογές έδωσαν την εξουσία στον Ιμπάνες ντελ Κάμπο για επιπλέον έξι έτη, ενώ το 1958 ο διάδοχός του Χόρχε Αλεσάντρι, επανέφερε, με δημοκρατικές διαδικασίες, συντηρητικές αξίες στο προσκήνιο.[16]

Χιλή Το 1964 η προεδρική εκλογή του χριστιανοδημοκράτη Εντουάρντο Φρέι Μοντάλβα με απόλυτη πλειοψηφία ήταν η αρχή για μία περίοδο σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών αναθεωρήσεων. Η προεδρία του Φρέι εφάρμοσε κοινωνικά και οικονομικά προγράμματα στην εκπαιδευτική, οικιστική και αγροτική μεταρρύθμιση, περιλαμβάνοντας τοπικές ενώσεις και συνεταιρισμούς αγροτών. Ο Φρέι αντιμετώπισε όμως από το 1967 αυξανόμενες αντιδράσεις από αριστεριστές, που χαρακτήριζαν τις μεταρρυθμίσεις του ανεπαρκείς, αλλά και από συντηρητικούς, που τις θεωρούσαν υπερβολικές. Στο τέλος της θητείας του, ο Φρέι είχε ολοκληρώσει σημαντικούς στόχους, χωρίς όμως να ικανοποιήσει το φιλόδοξο πρόγραμμα της παράταξής του.[16] Διακυβέρνηση Αλιέντε Το 1969, σε εποχή που η Χιλή βρίσκονταν εν μέσω νέων εσωτερικών εντάσεων, το Κομμουνιστικό Κόμμα σε συνεργασία με άλλες αριστερές και φιλοαριστερές δυνάμεις συγκρότησαν το κόμμα της Λαϊκής Ένωσης (UP - Unidad Popular), που υπερίσχυσε στις εκλογές του 1970 και ανέδειξε πρωθυπουργό τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο Αλιέντε χωρίς να τροποποιήσει το ισχύον πολιτικό σύστημα της χώρας ή να προχωρήσει σε αυταρχικές μεθοδεύσεις επιχείρησε ένα είδος ειρηνικής επανάστασης που στόχευε στη Διαδήλωση οπαδών του Αλιέντε. δημιουργία μιας σοσιαλιστικής και πολιτικά φιλελεύθερης Χιλής. Στα πλαίσια αυτά τέθηκαν υπό πλήρη έλεγχο οι βασικοί τομείς της εγχώριας παραγωγής και το τραπεζικό σύστημα και προωθήθηκε ευρύτατο πρόγραμμα κρατικοποιήσεων στην βιομηχανία. Επιπρόσθετα μέτρα περιλάμβαναν τον αναδασμό της καλλιεργήσιμης γης, κατάργηση προνομίων ξένων εταιρειών και ιδίως αυτών που είχαν έδρα τις ΗΠΑ. Γενικότερα μερίμνησε για την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και της εκπαίδευσης των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων στα αστικά κέντρα και στο ύπαιθρο.[16] Ταυτόχρονα όμως, η οικονομική κρίση που είχε σημειωθεί από το 1967, κορυφώθηκε το 1970 με διαφυγές κεφαλαίων, μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων και απόσυρση των τραπεζικών καταθέσεων όσων ήταν αντίθετοι στο πρόγραμμα του Αλιέντε. Η παραγωγή μειώθηκε και αυξήθηκε η ανεργία. Ο Αλιέντε υιοθέτησε μέτρα όπως το πάγωμα των τιμών, αυξήσεις μισθών και φορολογικές μεταρρυθμίσεις, αυξάνοντας την κατανάλωση και ανακατανέμοντας τα εισοδήματα προς τα κατώτερα στρώματα. Συγχρηματοδοτούμενα δημόσια και ιδιωτικά έργα βοήθησαν στη μείωση της ανεργίας. Ενώ, η βιομηχανική παραγωγή, που μεγάλο μέρος της κρατικοποιήθηκε αυξήθηκε εντυπωσιακά και κατά τον πρώτο χρόνο της προεδρίας του Αλιέντε μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό η ανεργία.[16] Η κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων που ανήκαν σε αμερικανικά ή και γενικότερα ξένα συμφέροντα οδήγησαν στη δημιουργία εντάσεων με τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα την οργάνωση μυστικών αποστολών από την αμερικανική προεδρία του Ρίτσαρντ Νίξον με στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Αλιέντε[17] . Επίσης, η διεθνής οικονομική πίεση που ασκήθηκε ελάττωσε την οικονομική πιστότητα της Χιλής. Ταυτόχρονα, η CIA χρηματοδοτούσε αντίπαλους πολιτικούς, μέσα μαζικής ενημέρωσης και οργανισμούς, συνεισφέροντας σε μία εκστρατεία εσωτερικής αποσταθεροποίησης. Μέχρι το 1972 η οικονομική ανάπτυξη του πρώτου έτους της κυβέρνησης Αλιέντε είχε ανατραπεί και η οικονομία βρισκόταν σε κρίση. Αυξήθηκε η πολιτική πόλωση και μεγάλες κινητοποιήσεις τόσο υπέρμαχων όσο και αντίπαλων της κυβέρνησης ήταν συχνό φαινόμενο, συχνά με συγκρούσεις μεταξύ τους.

282

Χιλή Δικτατορία Πινοσέτ Τον Σεπτέμβριο του 1973, ενώ ο πληθωρισμός ήταν πλέον ανεξέλεγκτος και η οικονομία επιβαρύνονταν με απεργίες διαρκείας η Χιλή συγκλονίστηκε από το αιματηρό πραξικόπημα του στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ που κατέληξε στην θανάτωση του Αλιέντε, την ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την επιβολή δικτατορίας.[18] [19] . Το νέο καθεστώς κατέστειλε με ωμή βία κάθε αντίσταση και είναι ανεξακρίβωτος ο αριθμός των θυμάτων κατά την πρώτη περίοδο της επιβολής του όχι μόνο γιατί αντιστάθηκαν αλλά και γιατί απλά υπήρξαν οπαδοί της Λαϊκής Ένωσης του Αλιέντε. Τον Οκτώβριο του 1973, τουλάχιστον 72 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από το λεγόμενο Καραβάνι του Θανάτου[20] . Τους πρώτους έξι μήνες της κυβέρνησης Πινοσέτ εκτελέστηκαν τουλάχιστον χίλια άτομα, και ακόμα τουλάχιστον δύο χιλιάδες τα επόμενα δεκαέξι χρόνια, σύμφωνα με την Ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ έκθεση Ρέτιγκ. Περίπου 30.000 υποχρεώθηκαν να φύγουν από τη χώρα, ενώ δεκάδες χιλιάδες συνελήφθησαν και βασανίστηκαν, σύμφωνα με τις έρευνες τις επιτροπής Βάλεχ το 2004. Ένα νέο σύνταγμα εγκρίθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1980 από μία αντικανονική και μη δημοκρατική διαδικασία, που χαρακτηρίστηκε από απουσία εκλογικών καταλόγων, και ο στρατηγός Πινοσέτ έγινε πρόεδρος του κράτους για μία οκταετή θητεία.[16] Τα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κυβέρνηση Πινοσέτ σταδιακά επέτρεψε μεγαλύτερες ελευθερίες συγκεντρώσεων, λόγου, συνεργασιών, περιλαμβάνοντας την ίδρυση εργατικών συνδικάτων και περιορισμένων πολιτικών δράσεων. Η δεξιά στρατιωτική κυβέρνηση εφάρμοσε πολιτικές της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Στα περίπου 17 χρόνια της εξουσίας του Πινοσέτ η Χιλή απομακρύνθηκε από τον κρατικό παρεμβατισμό προς μία οικονομία ελεύθερης αγοράς, με αποτέλεσμα την αύξηση των τοπικών και ξένων ιδιωτικών επενδύσεων, αν και η βιομηχανία χαλκού και άλλες σημαντικές μεταλλοβιομηχανίες και εξορυκτικές δραστηριότητες δεν επέστρεψαν σε ξένη ιδιοκτησία.[16] Εκδημοκρατισμός και σύγχρονη Χιλή Σε ένα δημοψήφισμα στις 5 Οκτωβρίου του 1988, ο στρατηγός Πινοσέτ καταψηφίστηκε ως υποψήφιος πρόεδρος για μία δεύτερη οκταετή θητεία (56% κατά - 44% υπέρ). Η πρώτη δημοκρατικά εκλεγείσα κυβέρνηση ανέλαβε καθήκοντα στις 12 Μαρτίου του 1990 μετά τη νίκη της στις εκλογές στις 14 Δεκεμβρίου του 1989, όπου οι Χιλιανοί εξέλεξαν νέο πρόεδρο, καθώς και την πλειοψηφία των μελών των δύο σωμάτων του Κοινοβουλίου, που πρωτοστατούσε ο χριστιανοδημοκράτης Πατρίσιο Αϊλγουίν, (Patricio Aylwin), υποψήφιος συνασπισμού 17 πολιτικών κομμάτων που έφερε την ονομασία «Συγκέντρωση», ("Concertaction para la democracia") και που επικράτησε της εκλογικής αναμέτρησης.[21] . Ο Πρόεδρος Αϊλγουίν υπηρέτησε από το 1990 μέχρι το 1994, σε μία μεταβατική περίοδο για τη χώρα. Η εσωτερική κατάσταση τη περίοδο αυτή χαρακτηρίζεται από εσωτερικές εντάσεις μεταξύ των οπαδών των νέων δημοκρατικών δυνάμεων και του προηγούμενου καθεστώτος του στρατηγού Πινοσέτ που συνεχίζει όμως να παραμένει αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας. Στο επίκεντρο των εντάσεων αυτών είναι αφενός η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και το θέμα της ευθύνης των βιαιοτήτων που είχαν προκληθεί από το πραξικόπημα του 1973 και μετέπειτα. Ένα δεύτερο σημαντικό θέμα δημόσιας συζήτησης τότε ήταν το κοινωνικό κόστος του "οικονομικού μοντέλου" το οποίο είχαν ξεκιήσει οι στρατιωτικοί και που υποχρεώνονταν ν΄ ακολουθήσουν οι πολιτιικοί. Γενικά το 1993 θεωρείται "το έτος" των εκλογών. Το Δεκέμβριο του 1993, ο χριστιανοδημοκράτης Εντουάρντο Φρέι Ρουίζ-Τάγκλε, γιος του πρότερου πρόεδρου Εντουάρντο Φρέι Μοντάλβα (1964-1970), ανέλαβε το προεδρικό αξίωμα ως ηγέτης του συνασπισμού «Συγκέντρωση» με απόλυτη πλειοψηφία (58%).[22] Τον Φρέι Ρουίζ-Τάγκλε διαδέχθηκε το 2000 ο σοσιαλιστής Ρικάρντο Λάγκος, κερδίζοντας την προεδρία από τον

283

Χιλή

284

αντίπαλο της δεξιάς συμμαχίας Χοακίν Χερία[23] . Τον Ιανουάριο του 2006, η Χιλή εξέλεξε την πρώτη γυναίκα πρόεδρο, την Μιτσέλ Μπατσελέτ Χερία, του Σοσιαλιστικού Κόμματος,[24] η οποία ανέλαβε καθήκοντα στις 11 Μαρτίου του 2006, συνεχίζοντας την διακυβέρνηση της «Συγκέντρωσης» για μία επιπλέον τετραετία[25] Στις 27 Φεβρουαρίου 2010, η Χιλή επλήγη από ένα σεισμό της τάξης των 8,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Οι νεκροί ανήλθαν σε τουλάχιστον 1000 άτομα, με τις ζημιές να εκτιμούνται στα 11-22 δισεκατομύρια ευρώ, περίπου το 10-15% του εθνικού προϊόντος της Χιλής.[26]

Γεωγραφία Η Χιλή είναι μία μακρόστενη παράκτια χώρα στη δυτική πλευρά των Άνδεων και εκτείνεται σε μήκος για περισσότερα από 4.630 χλμ από βορρά προς νότο, ενώ το μέγιστο πλάτος της από δυτικά στα ανατολικά δεν ξεπερνά τα 430 χλμ. Λόγω του σχήματός της, η χώρα διαθέτει τεράστια ποικιλία τοπίων, γεωγραφικών χαρακτηριστικών, κλιματικών τύπων, καθώς και χλωρίδας και πανίδας. Η συνολική της έκταση είναι 756.950 τετρ.χλμ. Το ηφαίστειο Παρινακότα στη βόρεια Χιλή.

Η κοιλάδα Ελκί στη βόρεια κεντρική Χιλή.

Το Εθνικό Πάρκο Κονγκιγίο στην νότια κεντρική Χιλή.

Στο βόρειο τμήμα της Χιλής εκτείνεται η έρημος Ατακάμα, που χαρακτηρίζεται και ως η ξηρότερη περιοχή του πλανήτη, με τεράστια αποθέματα ορυκτού πλούτου, κυρίως χαλκού και νιτρικών αλάτων. Με μέσο υψόμετρο 600 μ. και επιφάνεια 363.000 τετρ. μ. είναι μια άνυδρη ζώνη, με βροχοπτώσεις που δεν ξεπερνούν τα 200 χλστ. ετησίως. Στο κέντρο της χώρας κυριαρχεί η Κεντρική Κοιλάδα (Central Valley), το πιο έυφορο τμήμα, στην οποία βρίσκεται και η πρωτεύουσα, το Σαντιάγο. Το τμήμα αυτό παρουσιάζει μεσογειακό κλίμα και την αρδεύουν ποτάμια που τροφοδοτούνται από τα χιόνια των Άνδεων. Εδώ κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και απαντώνται οι κύριες αγροτικές και κτηνοτροφικές παραγωγικές μονάδες της χώρας. Η Κεντρική Κοιλάδα αποτελεί επίσης το ιστορικό ξεκίνημα της επέκτασης του σύγχρονου κράτους της Χιλής, καθώς από αυτή την περιοχή ενσωματώθηκαν το 19ο αιώνα σταδιακά οι βορειότερες και νοτιότερες επαρχίες της σημερινής Χιλιανής Δημοκρατίας. Νοτιότερα η Χιλή είναι διάσπαρτη με δάση, κοιλάδες, λίμνες και ηφαίστεια. Οι δε νοτιότερες ακτές περιλαμβάνουν ένα τεράστιο σύνολο από φιόρδ, κολπίσκους, κανάλια, χερσονήσους και συμπλέγματα νησιών και πορθμών.[27] Η οροσειρά των Άνδεων, λεγόμενη και Χιλιανές Άνδεις, διαγράφει τα ανατολικά σύνορα της Χιλής με την Αργεντινή σχεδόν σε όλο το μήκος της συνοριακής γραμμής βορρά-νότου.[28] . Επιπρόσθετα, η Χιλή διεκδικεί μία έκταση 1.250.000 τετρ.χλμ. στην Ανταρκτικής ως μέρος της εθνικής της επικράτειας, η

Χιλή

οποία συμπίπτει μερικώς με αυτές της Αργεντινής και του Ηνωμένου Βασιλείου, όμως το καθεστώς για τη συγκεκριμένη περιοχή υπακούει προς το παρόν στη Συνθήκη της Ανταρκτικής. Από τις υπερπόντιες κτήσεις, η Χιλή ελέγχει ένα σύνολο νήσων στον Ειρηνικό Ωκεανό απομακρυσμένα από τις ακτές της σημαντικότερα των οποίων είναι: Το νησιωτικό σύμπλεγμα στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες σε απόσταση 670 χλμ. από τις ακτές της μητροπολιτικής Χιλής, είναι διάσημο καθώς σε ένα από αυτά τα νησιά ναυάγησε ο θαλασσοπόρος που επρόκειτο να εμπνεύσει τον συγγραφέα Ντάνιελ Νταφόε στον Ροβινσώνα Κρούσο. Πιο βόρεια βρίσκεται το σύμπλεγμα Ντεσβεντουράδας. Υπάρχει επίσης και το Νησί του Πάσχα, στην Πολυνησία, σε απόσταση 3.600 χλμ. δυτικά από τις χιλιανές ακτές. Το νησί έχει ανακυρηχθεί Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας από την ΟΥΝΕΣΚΟ και είναι τουριστικός προορισμός με κύρια αξιοθέατα τα γλυπτά από υφαιστειακή πέτρα που ονομάζονται Μοάι. Μαζί με την γειτονική νήσο Σάλα ι Γκόμες, έχουν ενσωματωθεί στην επικράτειά της Χιλής το 1888.[7]

285

Ο παγετώνας Grey στη νότια Χιλή.

Κλίμα Το κλίμα της Χιλής αποτελείται από μία μεγάλη ποικιλία τύπων, καθώς η χώρα εκτείνεται περίπου σε γεωγραφικό πλάτος 38 μοιρών από βορρά προς νότο. Η μεγάλη γεωγραφική της κλίμακα είναι και η αιτία για την παρουσία και καταγραφή τόσο διαφορετικών κλιματικών τύπων, όσο και διάφορων καιρικών συνθηκών. Παράλληλα, η τοπογραφική της μορφή από ανατολή προς δύση, με την οροσειρά των Άνδεων, τη μεγάλη Κεντρική Κοιλάδα και τις παραλιακές χαμηλές λοφοσειρές, καθώς και τα φιόρδ στο νότο, είναι υπεύθυνη για την παρουσία μίας πληθώρας μικροκλιμάτων και τοπικών συνθηκών. Γενικά, και σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση του Köppen, στη Χιλή διακρίνονται επτά κλιματικοί τύποι. Το ερημικό κλίμα κυριαρχεί στο βορρά με την έρημο Ατακάμα, ενώ νοτιότερο το κλίμα είναι ημίξηρο ή ξηρό. Στη περιοχή του Σαντιάγο επικρατεί ο μεσογειακός κλιματικός τύπος, ενώ στις νότιες περιοχές καταγράφεται το εύκρατο. Νοτιότερα έχουμε το ημίξηρο κλίμα της Παταγονίας, ενώ στη Γη του Πυρός επικρατεί το υποπολικό. Το Νησί του Πάσχα έχει υποτροπικό κλίμα, ενώ η Χιλιανή Ανταρκτική χαρακτηρίζεται από τον πολικό τύπο. Στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας εναλλάσσονται κανονικά οι τέσσερις εποχές: καλοκαίρι (Δεκέμβριο με Φεβρουάριο), φθινόπωρο (Μάρτιο με Μάιο), χειμώνας (Ιούνιο με Άυγουστο), και άνοιξη (Σεπτέμβριο με Νοέμβριο).[7]

Χιλή

286

Χρονικές Ζώνες Αν και εκτείνεται σε μεγάλο εύρος γεωγραφικού πλάτους, το εύρος του γεωγραφικού μήκους της Χιλής είναι αρκετό μικρό, με αποτέλεσμα η ηπειρωτική χώρα να έχει μία χρονική ζώνη που αντιστοιχεί σε 4 ώρες δυτικά του Γκρήνουιτς (UTC-4). Η αντίστοιχη καλοκαιρινή ώρα αντιστοιχεί στη ζώνη (UTC-3). Το Νησί του Πάσχα, λόγω της απόστασής του από τη Νότια Αμερική, ανήκει στη ζώνη UTC-6, με αντίστοιχη καλοκαιρινή ώρα UTC-5.

Διοικητική Διαίρεση Η Χιλή διαιρείται διοικητικά σε 15 περιφέρειες με διοικητή που τοποθετείται απευθείας από τον Πρόεδρο της χώρας. Κάθε περιφέρεια υποδιαιρείται σε επιμέρους επαρχίες, οι οποίες διοικούνται από τον έπαρχο, που ομοίως διορίζεται απευθείας από τον Πρόεδρο. Τέλος, κάθε επαρχία υποδιαιρείται σε κοινότητες (communes),[29] οι οποίες διοικούνται από τις δημοτικές αρχές (δήμαρχο και δημοτικά συμβούλια), που εκλέγονται για περίοδο τεσσάρων ετών από τον τοπικό πληθυσμό. Κάθε περιφέρεια χαρακτηρίζεται από το όνομά της και έναν συγκεκριμένο λατινικό αριθμό, με αρίθμηση από βορρά προς νότο. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η περιφέρεια της πρωτεύουσας Σαντιάγο, η οποία χαρακτηρίζεται από τα γράμματα RM (Región Metropolitana) ως Μητροπολιτική Περιφέρεια. Δύο νέες περιφέρειες, η Αρίκα και Παρινακότα στο βορρά, και η Λος Ρίος στο νότο, θεσμοθετήθηκαν το 2006 και αποτελούν διοικητικές ενότητες από τον Οκτώβριο του 2007. Στην αρίθμηση των περιφερειών δεν χρησιμοποιείται ο αριθμός XIII, ενώ οι νέες περιφέρειες χαρακτηρίζονται από τους αριθμούς XV (Αρίκα και Παρινακότα) και XIV (Λος Ρίος).

Αριθμός

Όνομα

Πλήρης ονομασία (ισπανικά)

Πρωτεύουσα

Αρίκα και Παρινακότα Región de Arica y Parinacota

Αρίκα

Ταραπακά

Región de Tarapacá

Ικουίκε

Αντοφαγάστα

Región de Antofagasta

Αντοφαγάστα

III

Ατακάμα

Región de Atacama

Κοπιαπό

Κοκίμπο

Región de Coquimbo

Λα Σερένα

‎Βαλπαραΐσο

Región de Valparaíso

Βαλπαραΐσο

Ο'Χίγκινς

Región del Libertador General Bernardo O'Higgins Ρανκάουα

VII

Μάουλε

Región del Maule

Τάλκα

VIII

Μπίο Μπίο

Región del Biobío

Κονσεπσιόν

Αραουκανία

Región de la Araucanía

Τεμούκο

XIV

Λος Ρίος

Región de Los Ríos

Βαλδίβια

Λος Λάγκος

Región de Los Lagos

Πουέρτο Μοντ

Αϊσέν

Región Aisén del General Carlos Ibáñez del Campo Κοϊαίκε

XII

Μαγκαγιάνες

Región de Magallanes y de la Antártica Chilena

Πούντα Αρένας

Σαντιάγο

Región Metropolitana de Santiago

Σαντιάγο

Χιλή

287

Δημογραφικά στοιχεία Γενικά μεγέθη και αστικοποίηση Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, ο πληθυσμός της Χιλής ανέρχονταν σε 15.116.435 κατοίκους. Ο ρυθμός της πληθυσμιακής αύξησης έχει μειωθεί από το 1990, λόγω της ελάττωσης του ρυθμού των γεννήσεων. Με βάση τις δημογραφικές τάσεις, ο πληθυσμός της χώρας εκτιμάται ότι θα ανέρχεται περίπου στους 20,2 εκατ. κατοίκους το 2050. Σχεδόν το 85% του πληθυσμού ζει σε αστικές περιοχές, με το 40% να συγκεντρώνεται στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή του Σαντιάγο. Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα είναι το ευρύτερο Σαντιάγο με 5.4 εκατ. κατοίκους, η μητροπολιτική περιοχή του ‎Βαλπαραΐσο με 804.000 πληθυσμό και η μητροπολιτική περιοχή της Κονσεπσιόν με 666.000 κατοίκους. Στο μέλλον προβλέπεται γήρανση του πληθυσμού καθώς έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ηλικιωμένων. Η μείωση ποσοστού των νέων θα οφείλεται και στην άνοδο προσδόκιμου ζωής με 74,8 έτη στους άντρες και 80,8 γυναίκες, αλλά και στην μείση του αριθμού παιδιών γυναίκα.[7]

Άποψη της πρωτεύουσας Σαντιάγο.

ήδη του του έτη ανά

Ο πληθυσμός της Χιλής από το 1820 με εκτίμηση μέχρι το 2050.

Φυλές και εθνικές ομάδες

Το 2009, η Χιλή είχε έναν κατ 'εκτίμηση πληθυσμό των 16.970.000, εκ των οποίων περίπου 8,8 εκατ. ή 52,7% είναι λευκοί ευρωπαίοι[30] , με τους Μεστίζο να εκτιμώνται στο 44%.[30] Σε άλλες μελέτες, βρέθηκε μία λευκή πλειοψηφία, που θα υπερέβαινε το 64% έως 90% του πληθυσμού της Χιλής. [31] [32] [33] Η καταγωγή των λευκών είναι κυρίως ισπανική, αλλά υπάρχουν και σημαντικά ποσοστά με ιταλικές, ιρλανδικές, γαλλικές, γερμανικές, ελβετικές, αγγλικές και κροατικές ρίζες, είτε ανεξάρτητα είτε σε συνδυασμό μεταξύ τους.

Αυτόχθονες πληθυσμοί Αναγνωρισμένες κοινότητες αυτόχθονων πληθυσμών (2002) Αλακαλούφ

2,622

Ατακαμένιο

21,015

Αϊμάρα Κόλα

0.02% Μαπούτσε

604,349

4.00%

0.14% Κετσούα

6,175

0.04%

48,501

0.32% Ραπανούι

4,647

0.03%

3,198

0.02% Γιάμανα

1,685

0.01%

Η απογραφή του 1907 κατέγραψε 101.118 Αραουκανούς ινδιάνους (3,1% του πληθυσμού), με βάση τη χρήση της τοπικής γλώσσας και κουλτούρας τους, ανεξάρτητα από τη φυλετική τους προέλευση. Η απογραφή του 2002 κατέγραψε μόνο εκείνους τους πληθυσμούς που χρησιμοποιούν την ιδιαίτερη γλώσσα τους ως αυτόχθονες, με αποτέλεσμα το 4,6% (692.192) να χαρακτηριστεί έτσι. Από αυτούς το 87,3% αυτοπροσδιορίστηκε ως Μαπούτσε.

Χιλή

288

Εποικισμός Οι έποικοι και το μεταναστευτικό ρεύμα προς τη Χιλή έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνίας και του χιλιανού κράτους. Οικογένειες Βάσκων μετανάστευσαν μαζικά στη Χιλή από την Ισπανία και τη νότια Γαλλία. Όποιος έφτανε στη Χιλή τον 18ο αιώνα συνεισέφερε στην οικονομία και γίνονταν μέρος της παλιάς αριστοκρατίας από την Ισπανική Καστίλη, που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μία πολιτική ελίτ που κυριαρχεί ακόμα στη χώρα. Οι Χιλιανοί με βασκική καταγωγή εκτιμάται ότι ανέρχονται στο 10% (1.600.000) του πληθυσμού ή ακόμα και ως το 27% (4.500.000).[34] [35] [36] [37] [38] [39] [40] [41] Αρκετοί Ευρωπαίοι (μη Ισπανοί) εποίκισαν τις βόρειες και νότιες απομονωμένες περιοχές της Χιλής κατά το 19ο και 20ο αιώνα, μεταξύ των οποίων αρκετοί Άγγλοι, Γερμανοί, Ιρλανδοί, Γάλλοι, Κροάτες και γενικότερα Γιουγκοσλάβοι. Η επικράτηση μη ισπανικών ονομάτων στον δημόσιο τομέα της χώρας δείχνει τη δυσανάλογη συνεισφορά και επίδραση που είχαν στη χώρα. Σημαντική εθνική ομάδα παραμένουν ακόμα και σήμερα οι κροατικής καταγωγής κάτοικοι, με πληθυσμό που ανέρχεται στις 380.000[42] [43] , καθώς και η χιλιανή παλεστινιακή κοινότητα, η μεγαλύτερη εθνική ομάδα Παλεστινίων εκτός τως αραβικών κρατών.[44] [45] [46] [47] [48] Το ρεύμα μεταναστών προς τη Χιλή από γειτονικά κράτη, ήταν επίσης έντονο τις ίδιες περιόδους με τον ευρωπαϊκό εποικισμό. Μετά την ανεξαρτησία και κατά τη διάρκεια της πρώτου χιλιανού κράτους, Άγγλοι, Ιρλανδοί, Ιταλοί και Γάλλοι έμποροι καθιέρωσαν την παρουσία τους στι αναπτυσσόμενες πόλεις της Χιλής και έγιναν μέρος της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας. Το 1848 καταγράφηκε ένα σημαντικό και μαζικό μεταναστευτικό ρεύμα Γερμανών, που αποτέλεσε και την αρχή της σημερινή Γερμανο-χιλιανής κοινότητας. Με την υποστήριξη της χιλιανής κυβέρνησης για τον εποικισμό των νότιων περιοχών της χώρας, οι Γερμανοί (μεταξύ των Σπίτια στους λόφους του ‎Βαλπαραΐσο. οποίων και γερμανόφωνοι Ελβετοί, Αλσατοί, Σιλέσιοι και Αυστριακοί) είχαν σημαντική επίδραση στην πολιτισμική σύνθεση της νότιας Χιλής. [49] Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ο εποικισμός ήταν επίσης ιδιαίτερος. Μικρές ομάδες ανατολικοευρωπαίων Εβραίων, Σύριων χριστιανών και Παλεστινίων έφταναν στη Χιλή, αφήνοντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία, για να κατέχουν σήμερα επιχειρήσεις και βιοτεχνίες.[50] [51] Επίσης, οι Έλληνες αποτελούν μία σημαντική παροικία με πληθυσμό από 90.000 ως 120.000 και καταγράφονται κύρίως στο Σαντιάγο και στην Αντοφαγάστα.[52] Η Χιλή είναι μία από τις 5 χώρες παγκόσμια με τις μεγαλύτερες ελληνικές παροικίες. [53] Το μεταναστευτικό ρεύμα από την Ευρώπη, αλλά και αυτό από τη Μέση Ανατολή σε μικρότερο βαθμό, ήταν έντονο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, σε συνέχεια της μετανάστευσης στην Αργεντινή, την Ουρουγουάη και τη νότια Βραζιλία. Ο εποικισμός της νότιας Χιλής ευννοήθηκε και από τη θαλάσσια κυκλοφορία στα Στενά του Μαγγελάνου, τουλάχιστον μέχρι τη διάνοιξη της Διώρυγας του Παναμά το 1920. Σήμερα, παρατηρείται αύξηση της μετανάστευσης στη Χιλή από τις γειτονικές της χώρες. Η απογραφή του 2009 κατέγραψε 397.698 μετανάστες στη χώρα, 36% από τους οποίους προέρχονταν από την Αργεντινή, 23% από το Περού και 4% από τη Βολιβία.[54]

Στοιχεία της γερμανικής επίδρασης στη νότια Χιλή: Εκκλησία στο Πουέρτο Βάρας.

Χιλή Αντίστοιχα, η μετανάστευση των Χιλιανών στο εξωτερικό έχει μειωθεί την τελευταία δεκαετία. Εκτιμάται ότι 857.781 Χιλιανοί ζουν στο εξωτερικό, 50.1% των οποίων στην Αργεντινή, 13.3% στις ΗΠΑ, 8.8% στη Βραζιλία, 4.9% στη Σουηδία και περίπου 2% στην Αυστραλία.

Θρησκεία Σύμφωνα με την πρόσφατη απογραφή του 2002, 70% του πληθυσμού της Χιλής ηλικίας μεγαλύτερης από 14 έτη είναι Χριστιανοί Καθολικοί, ενώ 15% Ευαγγελιστές. Ο τελευταίος όρος αναφέρεται σε όλες τις μη Καθολικές χριστιανικές εκκλησίες εκτός από την Ορθόδοξη, την εκκλησία των Μορμόνων, την εκκλησία των Επτά Ημερών και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Περίπου 50% των Ευγγελιστών ανήκουν στην εκκλησία της Πεντηκοστής, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό μοιράζεται μεταξύ των Λουθηρανικών, Αναθεωρητών Ευαγγελιστών, Πρεσβυτεριανών, Αγγλικανών, Επισκοπικών, Βαπτιστών και Μεθοδιστών. Το Σύνταγμα αναγνωρίζει της ελευθερία της πίστης και αντίστοιχη νομοθεσία και πολιτικές προωθούν την ελεύθερη εξάσκηση της λατρίας. Ο νόμος προστατεύει σε όλα τα επίπεδα το ελεύθερο δικαίωμα της θρησκείας. Ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησιών είναι αναγνωρισμένος. Ο νόμος του 1999 περί θρησκείας απαγορεύει τις θρησκευτικές διακρίσεις. Παρόλαυτά, η Καθολική Εκκλησία απολαμβάνει ορισμένα προνόμια και έχει ιδιαίτερη μεταχείρισης. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι συμμετέχουν σε εκδηλώσεις της Καθολικής Εκκλησίας, όπως και σε τελετές Προτεσταντών κα Εβραίων. Η κυβέρνηση έχει καθορίσει ως εθνικές αργίες τα Χριστούγεννα, τη Μεγάλη Παρασκευή, τη γιορτή της Παρθένου της Κάρμεν, την γιορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου, τη γιορτή των Αγίων Πάντων και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Πρόσφατα, ανακήρυξε και την 31η Οκτωβρίου εθνική αργία προς τιμή των προτεσταντικών εκκλησιών της χώρας.

Γλώσσα Ισπανικά (χιλιανά ισπανικά) Τα ισπανικά της Χιλής έχουν ιδιαίτερη προφορά και δεν μοιάζουν με αυτά των γειτονικών χωρών της Νότιας Αμερικής, καθώς οι τελικές συλλαβές και το τελικό "s" δεν προφέρονται, αλλά και κάποια φωνήεντα αποδίδονται με απαλό ήχο. Η προφορά διαφέρει πολύ λίγο μεταξύ βορρά και νότου, ενώ μικρές διαφορές εντοπίζονται στην προφορά ανάλογα με την κοινωνική τάξη των ομιλητών ή με το αν ζει σε πόλεις ή στην ύπαιθρο. Η ομοιομορφία εξηγείται από το γεγονός ότι αρχικά ο πληθυσμός ήταν συγκεντρωμένος στην κεντρική χώρα και στη συνέχεια εποίκισε τις βόρειες και νότιες περιοχές. Αντίστοιχα, η μεγάλη διασπορά του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης διατηρεί αυτή την ομοιομορφία και ομογεννοποιεί καθημερινές εκφράσεις. Στη νότια Χιλή, λόγω της ιστορίας και της πληθυσμιακής σύνθεσης, ομιλούνται τα γερμανικά και τα κροατικά επίσης. Η αγγλική γλώσσα, καθώς και η διδασκαλία και μάθησή της, είναι επίσης διαδεδομένη στους φοιτητές, ακαδημαϊκούς και επαγγελματίες, ενώ μερικές αγγλικές λέξεις έχουν απορροφηθεί στην καθημερινή πρακτική των χιλιανών ισπανικών.

289

Χιλή

290

Ιθαγενείς γλώσσες Οι τοπικές ιθαγενείς γλώσσες της Χιλής είναι αρκετές, όπως τα Μαπουντούγκουν, τα Κετσούα και τα Ράπα Νούι. Μετά την ισπανική κατάκτηση, τα ισπανικά καθιερώθηκαν ως κύρια γλώσσα και οι τοπικές γλώσσες αποτέλεσαν μειοψηφία, με αρκετές να έχουν σήμερα εξαλειφθεί ή να διατρέχουν τέτοιο κίνδυνο.

Κυβέρνηση και πολιτική Περισσότερα: Πολιτικό σύστημα της Χιλής Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Χιλής επικυρώθηκε με ένα ιδιαίτερα αντικανονικό δημοψήφισμα το Σεπτέμβριο του 1980 από τη στρατιωτική κυβέρνηση του Αουγκούστο Πινοσέτ και τέθηκε σε ισχύ το Μάρτιο του 1981. Μετά την ήττα του Πινοτσέτ στο δημοψήφισμα του 1988, το σύνταγμα τροποποιήθηκε για να διευκολύνει μελλοντικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Το Σεπτέμβριο του 2005, ο πρόεδρος Ρικάρντο Λάγκος νομοθέτησε αρκετές τροποποιήσεις που εγκρίθηκαν από το κοινοβούλιο. Μεταξύ άλλων, κατήργησε τις θέσεις των διορισμένων και ισόβιων γερουσιαστών, δίνοντας επίσης τη Το Παλάτσιο ντε λα Μονέντα (Palacio de La Moneda) στο Σαντιάγο. δυνατότητα στην προεδρία να καταργεί τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων, ενώ μείωσε την προεδρική θητεία από έξι σε τέσσερα χρόνια[55] . Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική[5] .Οι Χιλιανοί ψήφισαν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 11 Δεκεμβρίου του 2005, χωρίς να δώσουν σε κανένα από τους τέσσερις υποψήφιους προέδρους την απόλυτη πλειοψηφία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα έναν δεύτερο γύρο εκλογών στις 15 Ιανουαρίου του 2006, στον οποίο συμμετείχαν οι δύο πρώτοι σε ψήφους του πρώτου γύρου και η υποψήφια του κεντροαριστερού συνασπισμού "Συγκέντρωση" Μισέλ Μπατσελέτ κέρδισε τον κεντροδεξιό υποψήφιο Σεμπαστιάν Πινιέρα. Η Μπατσελέτ ορκίστηκε πρόεδρος στις 11 Μαρτίου του 2006. Οι εκλογές αυτές ήταν οι τέταρτες σε σειρά μετά το τέλος της εποχής του Πινοτσέτ. Όλες οι αναμετρήσεις έχουν χαρακτηριστεί ελεύθερες και νόμιμες. Με το νέο σύνταγμα, ο πρόεδρος δεν επιτρέπεται να υπηρετήσει διαδοχικές θητείες. Το κοινοβούλιο της Χιλής αποτελείται από μία Γερουσία με 38 έδρες και τη Βουλή των Αντιπροσώπων με 120 έδρες. Οι γερουσιαστές εκλέγονται για 8 χρόνια με κυλιόμενες θητείες, ενώ οι Αντιπρόσωποι εκλέγονται σε καθολικές εκλογές κάθε 4 χρόνια. Στην παρούσα Γερουσία υπηρετούν 20 φιλοκυβερνητικοί γερουσιαστές και 18 που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση. Οι τελευταίες εκλογές για το κοινοβούλιο έγιναν στις 11 Δεκεμβρίου του 2005, παράλληλα με τις προεδρικές εκλογές. Η τελευταία Βουλή των Αντιπροσώπων έχει 63 μέλη από τον κυβερνών κεντροαριστερό συνασπισμό και 57 της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης. Το κοινοβούλιο εδρεύει στο λιμάνι του Βαλπαραΐσο, περίπου 140 χλμ. δυτικά της πρωτεύουσας Σαντιάγο. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές στη Χιλή υπόκεινται σε ένα δυωνυμικό σύστημα κατανομής που ευνοεί μεγάλες πλειοψηφίες. Έτσι, σε κάθε εκλογική περιφέρεια αντιστοιχούν δύο έδρες γερουσιαστών και δύο έδρες αντιπροσώπων, ενώ τα κόμματα αναγκάζονται να σχηματίζουν μεγάλους συνασπισμούς. Οι δύο ιστορικά μεγαλύτεροι ("Συγκέντρωση" και "Συμμαχία") συνήθως μοιράζονται τις έδρες κάθε περιφέρειας. Μόνο αν ο συνασπισμό που πλειοψηφεί προηγείται του δεύτερου με αναλογία μεγαλύτερη από 2 προς 1 μπορεί να κερδίσει και τις δύο έδρες της περιφέρειας. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2001, η συντηρητική

Χιλή

291

Ανεξάρτητη Δημοκρατική Ένωση προηγήθηκε για πρώτη φορά των Χριστιανοδημοκρατών, και αποτέλεσε το μεγαλύτερο κόμμα στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Το 2005, και τα δύο αυτά κόμματα έχασαν το προβάδισμα στους αντίστοιχους συνασπισμούς τους, από τους συμμάχους τους, το Σοσιαλιστικό κόμμα και την Εθνική Ανανέωση, αντίστοιχα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν κατάφερε για μία ακόμη φορά να εκλέξει βουλευτές στην αναμέτρηση. Οι δικαστικές αρχές της Χιλής είναι ανεξάρτητες και αποτελούνται από το εφετείο, ένα σύνολο στρατοδικείων, ένα συνταγματικό δικαστήριο, και το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής. Τον Ιούνιο του 2005, η Χιλή ολοκλήρωσε μία πανεθνική τροποποίηση του ποινικού δικαστικού της συστήματος, εισάγοντας εξεταστικές διαδικασίες με ένα σύστημα περισσότερο όμοιο με αυτό των ΗΠΑ[56] .

Ένοπλες Δυνάμεις Οι ένοπλες δυνάμεις της Χιλής υπόκεινται στη δικαιοδοσία του πρόεδρου της χώρας μέσω του Υπουργού Άμυνας. Ο πρόεδρος έχει την δικαιοδοσία να παύσει τους αρχηγούς των όπλων και σωμάτων των ενόπλων δυνάμεων[28] . Στρατός Ξηράς Ο αρχηγός του στρατού ξηράς είναι ο στρατηγός Όσκαρ Ισουριέτα Φερέρ. Ο στρατός της Χιλής έχει 45.000 άτομα δυναμικό και το αρχηγείο βρίσκεται στην πρωτεύουσα Σαντιάγο, ενώ υπάρχουν 7 διοικητικά κέντρα στην επικράτεια, μία αερομεταφερόμενη ταξιαρχία στη Ρανκάγουα και η διοίκηση των Ειδικών Δυνάμεων στην Κολίνα. Ο στρατός της Χιλής θεωρείται από τους πιο επαγγελματικούς και σύγχρονους στη Λατινική Αμερική[28] . Πολεμικό Ναυτικό Αρχηγός του χιλιανού πολεμικού ναυτικού είναι ο ναύαρχος Ροντόλφο Κοντίνα, ο οποίος διοικεί 23.000 άτομα προσωπικό, περιλαμβάνοντας και 2.500 πεζοναύτες. Ο στόλος αποτελείται από 29 σκάφη επιφανείας, από τα οποία τα 8 είναι φρεγάτες με κύρια ναυτική βάση το ‎Βαλπαραΐσο. Το ναυτικό έχει τα δικά του αεροσκάφη για μεταφορά και περιπολίες, ενώ δεν υπάρχουν μαχητικά ή βομβαρδιστικά. Επίσης, υπάρχουν και 4 υποβρύχια (2 κλάσης "209" και 2 κλάσης Oberon), με βάση το Ταλκαχουάνο. Άλλες ναυτικές βάσεις είναι των λιμένων Πουέρτο Αρένας, Πουέρτο Μοντ και Πουέρτο Ουΐλιαμς.

Η χιλιανή φρεγάτα Almirante Blanco Encalada (FF-15) στο Περλ Χάρμπορ το 2006.

Επιχειρησιακά τα χωρικά ύδατα της Χιλής χωρίζονται σε 4 ζώνες τις οποίες εποπτεύουν αντίστοιχες 4 ναυτικές διοικήσεις: Η "Βόρεια Ναυτική Διοίκηση", (από σύνορα Περού μέχρι τον παράλληλο 26°Ν), η "Ναυτική Διοίκηση 1ης Ζώνης", (από 26°Ν μέχρι 33°Ν), ομοίως η "2ης Ζώνης" (από 33°Ν μέχρι 47°Ν) και η "3ης Ζώνης" (που επεκτείνεται από 47°Ν μέχρι τον Νότιο Πόλο) που περιλαμβάνει ιδιαίτερο παρατηρητήριο.

Χιλή Πολεμική Αεροπορία Ο πτέραρχος Ρικάρντο Ορτέγκα Περιέρ είναι ο αρχηγός της αεροπορίας με ανθρώπινο δυναμικό 12.500 άτομα. Η αεροπορική δύναμη της Χιλής χωρίζεται σε πέντε ταξιαρχίες που εδρεύουν στο Ικουίκε, την Αντοφαγάστα, το Σαντιάγο, το Πουέρτο Μοντ και το Πούντα Αρένας. Επίσης, υπάρχει μία αεροπορική βάση στο Νησί του Βασιλέως Γεωργίου στην Ανταρκτική. Το δυναμικό της αποτελείται κυρίως από μαχητικά F-16 από τις ΗΠΑ και την Ολλανδία[28] . Εθνοφρουρά Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Σεπτεμβρίου του 1973, η Χιλιανή εθνοφρουρά, γνωστή και ως Carabineros, ενσωματώθηκε στις ένοπλες δυνάμεις και τη δικαιοδοσία του Υπουργείου Άμυνας. Με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα, η εθνοφρουρά (πλέον ως αστυνομία) λειτουργεί κάτω από τη δικαιδοσία του Υπουργείου Εσωτερικών, αλλά παρέμεινε κάτω από την τυπική εποπτεία του Υπουργείου Άμυνας. Διοικητής της εθνικού αστυνομικού σώματος είναι ο στρατηγός Εντουάρντο Γκόρντον, με συνολικό ανθρώπινο δυναμικό 40.964 άτομα[57] και αρμοδιότητες την εφαρμογή των νόμων, την τήρηση της δημόσιας τάξης, τη διαχείριση της κυκλοφορίας, την καταπολέμηση των ναρκωτικών, το συνοριακό έλεγχο και την αντιτρομοκρατία σε όλη τη Χιλιανή επικράτεια[28] .

Διεθνείς σχέσεις Από τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρτησίας της, η Χιλή επέδειξε μία δραστήρια διπλωματία στις εξωτερικές της υποθέσεις. Το 1837, αμφισβήτησε δυναμικά την κυριαρχία του Περού στο λιμάνι του Καγιάο για την εποπτεία της εμπορικής ναυσιπλοΐας στον Ειρηνικό, επικρατώντας απέναντι στη βραχύβια συμμαχία του Περού με τη Βολιβία στον Πόλεμο της Συνομοσπονδίας (1836-39) ενάντια στην συνομοσπονδία Περού και Βολιβίας. Ο πόλεμος αυτός οδήγησε στη διάλυση της συνομοσπονδίας και στην ανακατανομή των Η πρόεδρος Μισέλ Μπατσελέτ χαιρετώντας με άλλους ηγέτες κρατών στο δυνάμεων στον Ειρηνικό. Ένας δεύτερος ‎Βαλπαραΐσο. πόλεμος, γνωστός ως Πόλεμος του Ειρηνικού ακολούθησε (1879-83) με τους ίδιους αντιπάλους, ενδυναμώνοντας το ρόλο της Χιλής στην ευρύτερη περιοχή και αυξάνοντας σημαντικά την επικράτειά της προς το βορρά[11] . Το 19ο αιώνα η Χιλή ανέπτυξε εμπορικούς δεσμούς κυρίως με τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία και επηρέασε σημαντικά την οργάνωση του χιλιανού ναυτικού. Αντίστοιχα, η Γαλλία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του νομικού και εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, συμμετέχοντας ενεργά στην επέκταση της πρωτεύουσας κατά την ανάπτυξη στις αρχές του αιώνα. Τέλος, ο χιλιανός στρατός οργανώθηκε και εκπαιδεύτηκε από Πρώσσους αξιωματικούς, διατηρώντας χαρακτηριστικά της Γερμανικής τακτικής[11] . Στις 26 Ιουνίου του 1945 η Χιλή αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών και ήταν ανάμεσα στις 50 χώρες που υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια[58] [59] [60] . Με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1973 η χώρα απομονώθηκε πολιτικά λόγω των αναφερόμενων καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων[11] .

292

Χιλή Από την επαναφορά της δημοκρατίας το 1990, η Χιλή έχει ενεργό συμμετοχή στη διεθνή πολιτική σκηνή. Τον Ιανουάριο του 2005 συμπλήρωσε τη διετή θητεία της ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο Χιλιανός Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών το Μάιο του 2005. Επίσης, η Χιλή είναι μέλος Διοικούσας Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και ο Χιλιανός Μιλένκο Ε. Σκόκνιτς ήταν πρόεδρος της επιτροπής για το διάστημα 2007-8. Η χώρα είναι επίσης ενεργό μέλος των υπηρεσιών και οργανισμών του ΟΗΕ, συμμετέχοντας και στις ειρηνευτικές στρατιωτικές αποστολές του. Είναι συνεργαζόμενο μέλος της Mercosur και πλήρες μέλος του APEC[28] . Η κυβέρνηση της Χιλής διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με τα περισσότερα κράτη της γης. Τη δεκαετία του 1990 επέλυσε οριστικά τις εδαφικές διενέξεις της με την Αργεντινή. Η Χιλή έχει διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τη Βολιβία από το 1978, εξαιτίας της απαίτησης της Βολιβίας να επανακτήσει τα εδάφη που έχασε κατά τον Πόλεμο του Ειρηνικού (1879-83). Οι δύο χώρες διατηρούν προξενικές αποστολές και η διπλωματική επικοινωνία γίνεται σε επίπεδο Γενικού Πρόξενου[28] . Σχέσεις με Ελλάδα Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας Χιλής θεωρητικά είχαν παγώσει μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ. Το 1991 δημιουργήθηκε για πρώτη φορά ελληνική πρεσβεία στο Σαντιάγκο. Πρώτος Έλληνας πρέσβης ορίσθηκε ο Λύσσανδρος Μηλιαρέσης.

Οικονομία Βασικά μεγέθη Σε τοπικό επίπεδο, η Χιλή βρίσκεται στις πρώτες θέσεις σε τομέα της ανθρώπινης ανάπτυξης, το βιοτικό επίπεδο και την οικονομική ελευθερία και κατέχει το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Λατινική Αμερική. Σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκεται στην 26η θέση και θεωρείται η χώρα με τη λιγότερη διαφθορά στην ευρύτερη περιοχή.[7] Μετά από μία δεκαετία υψηλών ρυθμών ανάπτυξης (1989-1999), η Χιλή άρχισε να βιώνει μία μέτρια οικονομική αναστροφή, εξαιτίας μη ευνοϊκών παγκόσμιων οικονομικών συνθηκών που έφερε η οικονομική κρίση στην Άπω Ανατολή από το 1997. Η ύφεση διατηρήθηκε ως το 2003, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα σημεία ανάκαμψης, με αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ κατά 4%. Το 2004 η χιλιανή οικονομία παρουσίασε ρυθμό ανάπτυξης 6%, ενώ το 2005 η αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ ήταν 5.7% και το 2006 πάλι 4%. Το υψηλό κόστος της ενέργειας σε συνδυασμό με την άυξηση της κατανάλωσης καθήλωσαν την οικονομία το 2006, παρά τις υψηλές κρατικές ενισχύσεις και τις ευνοϊκές συνθήκες, όπως η θεαματική αύξηση των τιμών του χαλκού. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας το 2006 ήταν από τους χαμηλότερους στη Λατινική Αμερική.[28]

293

Χιλή

294

Η Χιλή γενικά επιδιώκει σταθερές οικονομικές πολιτικές εδώ και τρεις δεκαετίες. Η στρατιωτική κυβέρνηση της περιόδου 1973-90 εκποίησε αρκετές κρατικές εταιρίες, ενώ οι τρεις δημοκρατικές κυβερνήσεις από το 1990 συνέχισαν τις ιδιωτικοποιήσεις, αν και με μικρότερους ρυθμούς. Ο κρατικός ρόλος στην οικονομία περιορίζεται κυρίως σε διαχείριση, αν και το κράτος λειτουργεί τη μεγαλύτερη εταιρία χαλκού (CODELCO) καθώς και μερικές ακόμα επιχειρήσεις (όπως μία κρατική τράπεζα). Τα υψηλά ποσοστά αποταμιεύσεων και οι ρυθμοί των επενδύσεων βοήθησαν τη χιλιανή οικονομία να έχει κατά μέσο όρο ρυθμό ανάπτυξης 8% τη δεκαετία του 1990. Το ιδιωτικοποιημένο εθνικό σύστημα συντάξεων (AFP) υποστηρίζει τις τοπικές επενδύσεις και συνεισφέρει στο συνολικό ποσοστό εθνικών αποθεματικών, το οποίο ανέρχεται στο 21% του ΑΕΠ. Το AFP αντιμετωπίζει βέβαια και αντίστοιχη κριτική σε ό,τι αφορά στα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στο σύστημα (το 55% του εργαζόμενου πληθυσμού καλύπτεται από το AFP), καθώς οι αυτοαπασχολούμενοι δεν ανήκουν σε αυτό. Αντίστοιχα, υπάρχει κριτική αναφορικά με την αναποτελεσματικότητα και τα υψηλά κόστη, λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα του συστήματος. Η χρήση των αποθεματικών για αγορά δεύτερης κατοικίας ή πανεπιστημιακά δίδακτρα, φαινόμενα που αν και μη νόμιμα παρατηρούνται, αποτελούν βασικές αδυναμίες του AFP. Η κυβέρνηση Μπατσελέτ σχεδιάζει μια σημαντική, αλλά όχι ριζική, αναδιάρθρωση τα επόμενα χρόνια.[28]

Στοιχεία του κατά κεφαλή ΑΕΠ της Χιλής (μπλε) και του συνολικού κατά κεφαλή ΑΕΠ για όλη τη Νότια Αμερική (1945-2003).

Ποσοστό ετήσιας μεταβολής του ΑΕΠ της Χιλής σε σταθερές τιμές από το 1961 μέχρι σήμερα.

Η ανεργία ανήλθε σε ποσοστά 9-10% με την οικονομική ύφεση του 1999, τιμή μεγαλύτερη από το μέσο όρο του 7% για τη δεκαετία 1990. Το 2006, το αντίστοιχο ποσοστό κυμαινόταν στο 7,8%, ενώ μειώθηκε το 2007 στο 6,8% ως μέση μηνιαία τιμή μέχρι τον Αύγουστο. Οι μισθοί αυξάνονται με ρυθμό μεγαλύτερο του πληθωρισμού, ως αποτέλεσμα της υψηλής παραγωγικότητας, ανεβάζοντας το εθνικό βιοτικό επίπεδο. Το ποσοστό των χιλιανών νοικοκυριών με εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας (ορίζεται ως το διπλάσιο κόστος για την ικανοποίηση των ελάχιστων διατροφικών αναγκών) έπεσε από 45,1% το 1987 στο 13,7% το 2006, σύμφωνα με κρατικές πηγές. Υποστηρίζεται βέβαια ότι τα πραγματικά ποσοστά φτώχειας είναι υψηλότερα από αυτά που δημοσιεύονται, καθώς χρησιμοποιείται ένας προϋπολογισμός για τα έξοδα των νοικοκυριών που δεν ενημερώνεται με τις τρέχουσες τιμές. Σύμφωνα με την ασκούμενη κριτική, η χρήση των τιμών κόστους του 1997 στους υπολογισμούς, ανεβάζει το ποσοστό της φτώχειας στο 27%. Αν και η Χιλή έχει ένα συγκριτικά υψηλό ΑΕΠ και δυναμική οικονομία σε σχέση με άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής, στη χώρα καταγράφεται μία από τις πιο μεγάλες ανισοκατανομές του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία υποσκελίζεται μόνο από τη Βραζιλία στη Λατινική Αμερική και τα πιο ανεπτυγμένα υποσαχάρια αφρικανικά κράτη. Το 10% των πλουσιότερων κατοίκων της χώρας κατέχει το 47% του εθνικού πλούτου. Αναφορικά με την κατανομή του εισοδήματος, το 6,2% του πληθυσμού ανήκει στο ανώτερο κλιμάκι, το 15% στο μεσαίο, το 21% στο χαμηλό μεσαίο, το 38% στο χαμηλό κλιμάκιο, ενώ το 20% χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα χαμηλό εισόδημα. Η ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα της Χιλής έχει ως στόχο έναν πληθωρισμό μεταξύ του 2% και του 4%. Από το 1988 ο πληθωρισμός δεν έχει ξεπεράσει το 5%, ενώ το 2006 κυμάνθηκε στο 3,2%. Το Πέσο της Χιλής παρουσιάζει αυξανόμενη ισοτιμία σε σχέση με το δολλάριο των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, μειώνοντας τον πληθωρισμό. Αντίστοιχα, οι πληθωριστικές πιέσεις εξασθενούν με τους αυστηρούς όρους των συλλογικών

Χιλή συμβάσεων εργασίας και του δανεισμού. Επίσης, με το ιδιωτικό σύστημα συντάξεων, οι περισσότεροι μισθωτοί πληρώνουν το 10% του μισθού τους σε κεφάλαια ιδιωτικής διαχείρισης.[28] Το σύνολο των ξένων επενδύσεων στη χώρα (FDI) ανερχόταν μόλις σε 3,4 δις δολλάρια ΗΠΑ το 2006, σημειώνοντας αύξηση 52% από το 2005. Το 80% όμως αυτών των επενδύσεων επικεντρώνεται σε τέσσερις μόνο τομείς: ηλεκτρική ενέργεια, φυσικό αέριο, νερό και ορυχεία. Η αύξηση του FDI το 2006 ήταν επίσης συνέπεια συγχωνεύσεων και εξαγορών που δεν δημιούργησαν νέες θέσεις εργασίας στη Χιλή. Η κυβέρνηση έχει ιδρύσει μία Εθνική Επιτροπή για την Καινοτομία και τον Ανταγωνισμό, με στόχο την αναγνώριση και προώθηση νέων τομέων και βιομηχανικών Τα ορυχεία Τσουκουικαμάτα, τα μεγαλύτερα δραστηριοτήτων, και με την ελπίδα ότι, παράλληλα με ορισμένες ορυχεία χαλκού παγκοσμίως. φορολογικές μεταρρυθμίσεις, θα ενισχυθούν οι εγχώριες και ξένες επενδύσεις στην έρευνα και την ανάπτυξη, αυξάνοντας το ποσοστό των ξένων επενδύσεων και σε άλλους τομείς της οικονομίας. Το 2006, η Χιλή επένδυσε μόνο το 0,6% του ετήσιου ΑΕΠ στην έρευνα και την ανάπτυξη, και τα 2/3 από αυτό ήταν κρατικές επενδύσεις. Το γεγονός ότι οι χιλιανές και οι ξένες εταιρίες δεν υποστηρίζουν αυτό τον τομέα, δεν συνεισφέρει στον κυβερνητικό στόχο της δημιουργίας καινοτόμων τομέων. Πέρα από τη γενική οικονομική και πολιτική σταθερότητα, η κυβέρνηση υποστηρίζει επίσης την ιδέα μίας Χιλής ως κράτους για επενδύσεις πολυεθνικών εταιριών, οι οποίες στοχεύουν να δραστηριοποιηθούν στην ευρύτερη περιοχή, αν και αυτό θα έχει περιορισμένη αξία για την ενίσχυση του επιχειρηματικού κλίματος στην ίδια τη Χιλή. Η κρατική στάση απέναντι στις άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα καθορίζεται από τον αντίστοιχο Νόμο Ξένων Επενδύσεων, ο οποίος δίνει στους ξένους επενδυτές τα ίδια δικαιώματα με τις εγχώριες επενδύσεις. Η εγγραφή στο νομοθετικό πλαίσιο είναι απλή και διαφανής, ενώ ο νόμος εγγυάται την πρόσβαση στην επίσημη αγορά συναλλάγματος για τον επαναπατρισμό κερδών και κεφαλαίου.[28] Για την αντιμετώπιση της πρόσφατης διεθνούς οικονομικής ύφεσης (2007-σήμερα), η κυβέρνηση ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα τόνωσης της οικονομίας με προϋπολογισμό 4 δις δολλαρίων ΗΠΑ, για την ενίσχυση της εργασίας και της ανάπτυξης. Ο στόχος είναι η αύξηση του ΑΕΠ το 2009 από 2% ως 3%. Διεθνείς αναλυτές προβλέπουν αντίστοιχη αύξηση του ΑΕΠ σε 1,5% κατά μέσο όρο.

Εμπόριο Η Χιλή σήμερα ανήκει σε διάφορους οργανισμούς οικονομικής συνεργασίας και είναι η χώρα που έχει υπογράψει τις περισσότερες διεθνείς συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου στον κόσμο.[7] Έχει υπογράψει συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου (FTA) με πολλά κράτη, όπως και με τις ΗΠΑ από το 2003. Τα τελευταία χρόνια η υπεγράφησαν αντίστοιχες συμφωνίες με: Ευρωπαϊκή Ένωση, Νότια Κορέα, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μπρούνεϊ, Κίνα και Ιαπωνία. Επίσης, βρίσκονται σε εξέληξη διαπραγματεύσεις με την Ινδία από το 2005 για συμφωνία ελεύθερου εμπορίου. Επιπρόσθετα, βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση η επέκταση των υπάρχουσων εμπορικών συμφωνιών με Αυστραλία, Μαλαισία, Ταϊλάνδη και Κίνα, με ορίζοντα υλοποίησης το 2008. Τα μέλη της ένωσης Ρ4 (Χιλή, Σιγκαπούρη, Νέα Ζηλανδία και Μπρούνεϊ) σχεδιάζουν επίσης νέες κινήσεις το 2008. Τέλος, ο διεθνής οργανισμός OECD συμφώνησε να προσκαλέσει τη Χιλή σε διαπραγματεύσεις για να γίνει πλήρες μέλος. Από το 2003 η Χιλή έχει προχωρήσει σε μείωση δασμών κατά 6% προς όλες τις χώρες με τις οποίες δεν έχει κάποια εμπορική συμφωνία.[28] Το 2006 οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών από την χώρα εκτινάχθηκαν σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα και ανήλθαν σε 58 δισ. δολάρια ΗΠΑ. Ενώ οι εξαγωγές χαλκού έφτασαν τα 35 δισ. σημειώνοντας αύξηση 17% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Συγκεκριμένα το οινομικό προφίλ της χώρας στο παγκόσμιο εμπορικό στερέωμα διαμορφώνεται από τις εξαγωγές χαλκού, όπου είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές. Η

295

Χιλή

296

υπό δημόσια ιδιοκτησία επιχείρηση 'CODELCO' είναι σήμερα η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής χαλκού παγκοσμίως. Από τις εξαγωγές μη ορυκτού πλούτου ξεχωρίζουν τα είδη ξηλείας, αλιείας, φρούτα, κατεργασμένα τρόφιμα και κρασί.[28] Όσον αφορά το κρασί η Χιλή είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο.[7]

Πολιτισμός

Γκαμπριέλα Μιστράλ, Νόμπελ Λογοτεχνίας (1945).

Σε όλη την ιστορική περίοδο από τους πρώτους μη νομαδικούς οικισμούς ως και την ύστερη προϊσπανική περίοδο, η βόρεια Χιλή αποτελούσε μέρος του πολιτισμού των Άνδεων, με κύριο χαρακτηριστικό τις παραδόσεις των λαών των υψιπέδων που είχαν διαδοθεί στις παράκτιες κοιλάδες του βορρά. Αντίθετα, οι νότιες περιοχές της Χιλής άνηκαν στην πολιτιστική σφαίρα των ινδιάνων Μαπούτσε. Κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας μετά την ισπανική κατάκτηση, καθώς και κατά την πρώιμη περίοδο του ανεξάρτητου κράτους της Χιλής, κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο ήταν η Ισπανική κουλτούρα. Άλλες ευρωπαϊκές πολιτισμικές επιδράσεις, όπως η αγγλική, η γαλλική και η γερμανική, εμφανίστηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα και παράμειναν μέχρι σήμερα στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Χαρακτηριστικό αποτελεί η επίδραση Γερμανών μεταναστών με τη βαυαρέζικη εξοχική αρχιτεκτονική και την αντίστοιχη γαστρονομία, που είναι εμφανής σήμερα στη νότια Χιλή σε πόλεις όπως η Βαλδίβια, το Φρουτιγάρ, το Πουέρτο Βάρας, το Οσόρνο, το Τεμούκο, το Πουκόν και το Πουέρτο Μοντ.[61] [62] [63] [64] [65]

Μουσική και χορός Η μουσική στη Χιλή παρουσιάζει ποικιλία ανάμεσα στην παραδοσιακή μουσική, τη λαϊκή και την κλασσική μουσική. Παρατηρούνται σημαντικές γεωγραφικές διαφορές στη μουσική κουλτούρα ανάμεσα στο βορρά, το κέντρο και το νότο της χώρας, που συμπληρώνονται από τις παραδοσιακά ακούσματα των ιθαγενών πληθυσμών του Νησιού του Πάσχα και των ινδιάνων Μαπούτσε.[66] Από το 1979 επίσημος εθνικός χορός της Χιλής είναι η κουέκα (cueca). Χορός με ισπανικά, ιθαγενή, ακόμη και αφρικανικά στοιχεία που επιδέχεται πολλές παραλλαγές στη μουσική δομή του.[7] Ένα άλλο είδος παραδοσιακού τραγουδιού, αλλά όχι χορού, είναι η τονάδα. Προερχόμενη από τη μουσική των Ισπανών αποίκων, διαφέρει από την κουέκα έχοντας μία ενδιάμεση μουσική μελωδία. Ανάμεσα στα 1950 και 1970 υπήρξε μία αναγέννηση της παραδοσιακής μουσικής με συγκροτήματα όπως οι Λος ντε Ραμόν και οι Λος Ουάσος Κιντσέρος[67] , ή με συνθέτες όπως ο Ραούλ ντε Ραμόν, η Βιολέτα Πάρα, ο Νικανόρ Μολινάρε και άλλοι[68] . Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η οικογένεια Πάρα αναβίωσε διάφορες εθνικές παραδοσιακές μουσικές μορφές με το ρεύμα Νουέβα Καντσιόν Τσιλένα (Νέο Χιλιανό τραγούδι). Ξεχώρισε για τον στρατευμένο χαρακτήρα του και εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική. Συνδέθηκε επίσης και με πολιτικούς μεταρρυθμιστές, όπως ο Βίκτορ Χάρα, καθώς και με λαϊκούς τραγουδιστές και ερευνητές της παράδοσης και της Χιλιανής εθνογραφίας, όπως η Βιολέτα Πάρα, η οποία θεωρείται και θεμελιωτής της εθνικής λαϊκής μουσικής της χώρας.[7] Πάμπλο Νερούδα, Νόμπελ Λογοτεχνίας (1971).

Χιλή

297

Τα τελευταία έτη την λαϊκή μουσική παράδοση της Χιλής συνεχίζουν διάφοροι καλλιτέχνες όπως η Ιζαμπέλα Πάρα (κόρη της Βιολέτας). Το ροκ είναι επίσης δημοφιλές με κύριο τοπικό εκπρόσωπο το συγκρότημα La Ley.[7]

Λογοτεχνία Οι Χιλιανοί ονομάζουν τη χώρα τους χώρα των ποιητών.[69] Η Γκαμπριέλα Μιστράλ ήταν η πρώτη Χιλιανή που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ για τη Λογοτεχνία το 1945. Ο πιο διάσημος Χιλιανός ποιητής είναι ο Πάμπλο Νερούδα, ο οποίος βγήκε εκτός των ορίων των ισπανόφωνων χωρών και θεωρείται από τους δημαντικότερους ποιητές του 20ου αιώνα, ενώ κέρδισε και βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971, δύο χρόνια πριν τον θάνατό του. Οι ποιητικές συλλογές του αγγίζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα, τη φύση και το περιβάλλον, και την πολιτική. Σήμερα, και τα τρία σπίτια που διέμενε και διατηρούν έντονα στοιχεία της προσωπικότητάς του, στο Ίσλα Νέγκρα, το Σαντιάγο και το ‎Βαλπαραΐσο, αποτελούν σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς της Χιλής.[7]

Γαστρονομία Η γαστρονομία και η τοπική κουζίνα στη Χιλή αντικατοπτρίζει την τοπογραφική της ποικιλία, με κύρια συστατικά τα θαλασσινά, το μοσχαρίσιο κρέας, τα φρούτα και τα λαχανικά. Παραδοσιακές συνταγές είναι η κασουέλα, οι εμπανάδας, τα ουμίτας και το κουράντο.

Αθλητισμός Όπως σε όλη την Λατινική Αμερική, το δημοφιλές άθλημα είναι το ποδόσφαιρο. Η εθνική ομάδα της Χιλής συμμετείχε σε επτά συνολικά Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ενώ σε αυτό που διοργανώθηκε στην ίδια τη Χιλή το 1962, κατέλαβε την τρίτη θέση. Επίσης, η Χιλή έχει συμμετάσχει σε 4 τελικούς του Κόπα Αμέρικα, και έχει κατακτήσει αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 και δύο φορές την τρίτη θέση στα παγκόσμια τουρνουά εφήβων και νέων της FIFA. Σε γενικές γραμμές όμως δεν θεωρείται από τις μεγάλες δυνάμεις του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου.[7] Οι πιο γνωστοί σύλλογοι είναι η Κόλο-Κόλο, με 46 εθνικά πρωταθλήματα και 3 Κόπα Λιμπερταδόρες, η Ουνιβερσιντάντ ντε Τσίλε και η Ουνιβερσιντάντ Κατόλικα. Το τένις είναι το άθλημα που η Χιλή έχει να παρουσιάσει τις περισσότερες επιτυχίες παγκοσμίως. Η εθνική ομάδα κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο Αντισφαίρισης σε ξερό γήπεδο το 2003 και 2004 και ήταν φιναλίστ στο Κύπελλο Ντέιβις του 1976. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 η Χιλή κατέκτησε το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο στο ατομικό ανδρών και το χρυσό στο διπλό ανδρών. Διακριθέντες Χιλιανοί τενίστες που κατατάσσονται στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης τα τελευταία έτη είναι ο Φερνάντο Γκονσάλες και ο Νικολάς Μασού.[7]

Εθνικό άθλημα της χώρας είναι το ροντέο.

Παρά τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, το εθνικό άθλημα της χώρας είναι το ροντέο. Αυτή η δραστηριότητα, όπου τιθασεύονται τα νεαρά άλογα, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις αγροτικές κοινωνίες και συναγωνίζεται σε δημοτικότητα το ποδόσφαιρο. Επίσης, διαδεδομένο είναι το τσουέκα, άθλημα παρόμοιο με το χόκεϊ, με ρίζες από τους ιθαγενείς Μαπούτσε.[7] Άλλα αθλήματα είναι οι χιονοδρομίες στα χιονοδρομικά κέντρα των κεντρικών Άνδεων, και η ιστιοσανίδα σε αρκετές παραλιακές περιοχές. Επίσης διαδεδομένο είναι και το

Χιλή

298

μπάσκετ στους άνδρες, όπου η εθνική ομάδα έχει κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της FIBA το 1950 και το αργυρό το 1959. Επίσης, στο μπάσκετ γυναικών έχει κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο το 1953, που είχε φιλοξενήσει η χώρα.

Τουρισμός Η Χιλή έχει γνωρίσει την τουριστική ανάπτυξη τις τελευταίες δεκαετίες. Το 2005 ο τουρισμός αυξήθηκε κατά 13.6% με συνολικά έσοδα 4,5 δις δολάρια, από τα οποία το 1,5 δις προέρχεται από ξένους επισκέπτες. Σύμφωνα με την Εθνική Τουριστική Υπηρεσία της Χιλής (Sernatur), σχεδόν 2 εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται τη χώρα κάθε χρόνο. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονται από άλλα κράτη της Αμερικανικής ηπείρου, κυρίως από την Αργεντινή, με αμέσως επόμενη χώρα προέλευσης τις ΗΠΑ. Ακολουθούν η Ευρώπη, η Βραζιλία, καθώς και ένας αυξανόμενος αριθμός επισκεπτών από την Ασία, κυρίως από τη Νότια Κορέα και την Κίνα[70] . Τα κύρια αξιοθέατα για τους επισκέπτες είναι περιοχές φυσικής ομορφιάς στις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Το Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα στο βορρά είναι ιδιαίτερα αγαπημένος προορισμός για την αρχιτεκτονική των Ίνκας, τις λίμνες των υψίπεδων και την Κοιλάδα του Φεγγαριού. Στο Πούτρε, επίσης στη βόρεια Χιλή, βρίσκεται η λίμνη Τσουνγκαρά, όπως και τα ηφαίστεια Παρινακότα και Πομεράπε, με υψόμετρα 6.348 και 6.282 μέτρα αντίστοιχα. Επίσης, σε όλο το μήκος των κεντρικών Άνδεων υπάρχουν χιονοδρομικά κέντρα με διεθνή φήμη, όπως το Πορτίγιο και το Βάλε Νεβάντο. Στη νότια Χιλή, οι κύριοι τουριστικοί προορισμοί είναι το αρχιπέλαγος της Τσιλοέ και η χιλιανή Παταγονία, που περιλαμβάνει το Εθνικό Πάρκο Λαγκούνα Σαν Ραφαέλ με τους πολυάριθμους παγετώνες του, και το Εθνικό Πάρκο Τόρες ντελ Πάινε. Επίσης, το λιμάνι του ‎Βαλπαραΐσο με τη μοναδική του αρχιτεκτονική είναι σημαντικός προορισμός. Διεθνούς φήμης είναι τέλος και το Νησί του Πάσχα στον Ειρηνικό ωκεανό.

Το Νησί του Πάσχα στον Ειρηνικό ωκεανό.

Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα.

Χιλή

299

Ο εσωτερικός τουρισμός ανθεί κυρίως το καλοκαίρι (Δεκέμβριο με Μάρτιο) και κυρίως σε παραλιακές πόλεις. Γνωστά παραθεριστικά κέντρα στη βόρεια Χιλή είναι η Αρίκα, το Ικουίκε, η Αντοφαγάστα, η Λα Σερένα και το Κοκίμπο, ενώ το Πουκόν στις όχθες της λίμνης Βιγιαρίκα είναι ο βασικός τουριστικό προορισμός στο νότο. Οι παραλιακές περιοχές κοντά στο ‎Βαλπαραΐσο, λόγω της κοντινής απόστασης από την πρωτεύουσα Σαντιάγο, συγκεντρώνουν την πλειοψηφία των τουριστών. Η Βίνια ντελ Μαρ, όμορη πόλη του ‎Βαλπαραΐσο, Το Εθνικό Πάρκο Τόρες ντελ Πάινε. είναι γνωστή για τις παραλίες, τα καζίνο και το ετήσιο φεστιβάλ τραγουδιού της, μία από τις πιο σημαντικές μουσικές εκδηλώσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική. Το Νοέμβριο του 2005, η κυβέρνηση ξεκίνησε μία εκστρατεία τουριστικής προβολής με τον τίτλο «Χιλή: Εκπληκτική πάντα και όλους τους τρόπους», και στόχο τη διεθνή προβολή της χώρας τόσο για την προσέλκυση τουριστών όσο και την προώθηση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.[71]

Μεταφορές Η χώρα διαθέτει συνολικά 355 αεροδρόμια, από τα οποία 81 είναι με ασφαλτοτάπητα στους διαδρόμους, με μόνο 5 να έχουν μήκος διαδρόμων πάνω από τα 3.000 μ. Το σιδηροδρομικό δίκτυο εκτείνεται σε μήκος γραμμών 5.840 χλμ. (εύρους διεθνών προδιαγραφών μόνο τα 1.700 χλμ, από τα οποία 850 με ηλεκτροκίνητους συρμούς). Το οδικό δίκτυο έχει δρόμους συνολικού μήκους 80.50 χλμ. (ασφαλτοστρωμένα 16.745 χλμ., εθνικές οδοί μήκους 2.414 χλμ.). Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Σημαντικές για τη χώρα είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Η χώρα διαθέτει συνολικά 44 λιμένες (για επιβατηγά και κάθε τύπου φορτηγά σκάφη) με μεγαλύτερους το Βαλπαραΐσο, το Χουάσκο, το Πουέρτο Βεντάνας, το Σαν Αντόνιο και το Σαν Βινθέντε.[5]

Εθνικά σύμβολα Το εθνικό λουλούδι είναι το κοπίουε (Lapageria rosea, χιλιανή καμπανούλα), που ευδοκιμεί στα δάση της νότιας Χιλής. Ο εθνικός θυρεός απεικονίζει τα δύο εθνικά ζώα: τον κόνδορα (Vultur gryphus, ορεινό μεγάλο όρνιο) και το ουεμούλ (Hippocamelus bisulcus, ελάφι με χαρακτηριστική λευκή ουρά είδος υπό εξαφάνιση). Ο θυρεός επίσης συνοδεύεται από τη λεζάντα: Por la razón o la fuerza (Με το δίκαιο ή με τη δύναμη). Η σημαία της Χιλής αποτελείται από δύο οριζόντιες λωρίδες ίσου εύρους και λευκού (πάνω) και κόκκινου (κάτω) χρώματος, μαζί με ένα μπλε τετράγωνο ίδιου εύρους με τη λευκή λωρίδα στην πάνω αριστερή πλευρά της λωρίδας αυτής. Μέσα στο τετράγωνο απεικονίζεται ένα πεντάγωνο λευκό αστέρι, που συμβολίζει τον οδηγό στην πρόοδο και την τιμή. Το μπλε χρώμα συμβολίζει τον ουρανό, το λευκό αναφέρεται στις χιονισμένες Άνδεις, ενώ το κόκκινο αντιπροσωπεύει το αίμα που χύθηκε για την απόκτηση της ανεξαρτησίας της χώρας. Ο κόνδορας των Άνδεων, εθνικό σύμβολο της Δημοκρατίας της Χιλής.

Χιλή

300

Παραπομπές [1] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%AE& params=-31. 4667_N_-70. 9_E_type:country [2] Banknotes and Coins (http:/ / www. bcentral. cl/ eng/ banknotes-coins/ coins/ m0100. htm).

Chilean Central Bank (ανακτήθηκε 2007-11-11 )

Η χιλιανή καμπανούλα (Lapageria rosea), εθνικό λουλούδι της Χιλής.

[3] http:/ / toolserver. org/ ~geohack/ geohack. php?language=el& pagename=%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%AE& params=33_26_S_70_40_W_type:city [4] Συμπεριλαμβάνει τη Νήσο του Πάσχα και τη Νήσο Σάλα ι Γκόμες. [5] CIA World Fact Book (https:/ / www. cia. gov/ library/ publications/ the-world-factbook/ geos/ ci. html). [6] World Economic Outlook Database (http:/ / www. imf. org/ external/ pubs/ ft/ weo/ 2009/ 02/ weodata/ weorept. aspx?sy=2009& ey=2009& scsm=1& ssd=1& sort=country& ds=,& br=1& pr1. x=35& pr1. y=10& c=228& s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP& grp=0& a=). ΔΝΤ (Οκτώβριος 2009) (ανακτήθηκε 18-10-2009 ) [7] Νέα Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια: Νότια Αμερική, τόμος 4. Σκάι βιβλίο. ISBN 978-960-482-011-5, σελ. 185-187. [8] Chile.com.La Incógnita Sobre el Origen de la Palabra Chile (http:/ / www. chile. com/ tpl/ articulo/ detalle/ ver. tpl?cod_articulo=7225) [9] Picunche (people) - Britannica Online Encyclopedia (http:/ / www. britannica. com/ EBchecked/ topic/ 459648/ Picunche) [10] Encina, Francisco A., and Leopoldo Castedo (1961). Resumen de la Historia de Chile. 4th ed. Santiago (http:/ / img242. imageshack. us/ img242/ 6293/ chilenameuo6. jpg). I. Zig-Zag. σελ. 44. . [11] Hudson, Rex A., ed.. Chile: A Country Study (http:/ / lcweb2. loc. gov/ frd/ cs/ cltoc. html). GPO for the Library of Congress. 1995

(ανακτήθηκε 2005-02-27 ) [12] Pearson, Neale J. (2004). "Chile" (http:/ / gme. grolier. com). Grolier Multimedia Encyclopedia. Scholastic Library Publishing. .

Ανακτήθηκε την 2005-03-02. [13] "Chile" (http:/ / ea. grolier. com). Encyclopedia Americana. Grolier Online. 2005. . [14] C. Michael Hogan {2008) Pali Aike, Megalithic Portal, ed. Andy Burnham (http:/ / www. megalithic. co. uk/ article. php?sid=18657) [15] Minnis Natalie . Chile (http:/ / books. google. com/ books?id=Nf8SnJ_ZJbkC& dq=). Langenscheidt Publishing Group, 2002. ISBN

978-981-234-890-6, σελ. 27. [16] Παγκόσμια Ιστορία, τόμος 2. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1990. ISBN 978-960-213-127-5. [17] Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου George Washington. Ουάσινγτον: (http:/ / www. gwu. edu/ ~nsarchiv/ NSAEBB/ NSAEBB8/ ch01-01. htm), (http:/ / www. gwu. edu/ ~nsarchiv/ NSAEBB/ NSAEBB8/ ch27-01. htm), (http:/ / www. gwu. edu/ ~nsarchiv/ NSAEBB/ NSAEBB8/ ch05-01. htm), (http:/ / www. gwu. edu/ ~nsarchiv/ NSAEBB/ NSAEBB8/ nsaebb8. htm). Επίσημα κυβερνητικά έγγραφα. [18] Soto, Óscar. El Último dia de Salvador Allende. [19] Ahumada, Eugeno. Chile: La memoria prohibida. [20] Flashback: Caravan of Death (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 850932. stm). BBC News (ανακτήθηκε 2008-05-02 ) [21] Man in the News: Patricio Aylwin; A Moderate Leads Chile (http:/ / query. nytimes. com/ gst/ fullpage. html?res=950DE6DD1E3BF935A25751C1A96F948260). The New York Times (ανακτήθηκε 2008-05-02 ) [22] Chile elects new leader Late president's son wins big (http:/ / www. encyclopedia. com/ doc/ 1P2-8257609. html) [23] Socialist wins Chile's presidential election (http:/ / www. guardian. co. uk/ world/ 2000/ jan/ 17/ pinochet. chile). Guardian (January 17,

2000) (ανακτήθηκε 2010-07-11 ) [24] Chile elects first woman president (http:/ / www. msnbc. msn. com/ id/ 10819903/ ). msnbc.com (ανακτήθηκε 2008-05-02 ) [25] Bachelet Sworn In As Chile's President (http:/ / www. washingtonpost. com/ wp-dyn/ content/ article/ 2006/ 03/ 11/ AR2006031101381. html). The Washington Post (ανακτήθηκε 2008-05-02 ) [26] Φονικός σεισμός στη Χιλή (http:/ / news. ert. gr/ el/ kosmos/ ameriki-ipa/ 33830-fonikos-seismos-sti-xili). ΕΡΤ (27 Φεβρουαρίου 2010)

(ανακτήθηκε 10-03-2010 ) [27] Country profile: Chile (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ country_profiles/ 1222764. stm) [28] Background Note: Chile (http:/ / www. state. gov/ r/ pa/ ei/ bgn/ 1981. htm). United States Department of State, Bureau of Western

Hemisphere Affairs, January 2008

Χιλή

301

[29] Franklin & Andrews (2000). Spon's Latin America construction costs handbook (http:/ / books. google. gr/ books?id=yPPVpKN15ssC& pg=PA61& dq=chile+ divided+ communes& hl=el& ei=wfc5TPyMDsWOsAaG_aDvBg& sa=X& oi=book_result& ct=result& resnum=10& ved=0CFcQ6AEwCQ#v=onepage& q=chile+ divided+ communes& f=false). Taylor & Francis.

σελ. 61. ISBN 9780415234375. . [30] Composición Étnica de las Tres Áreas Culturales del Continente Americano al Comienzo del Siglo XXI (http:/ / books. google. cl/ books?id=LcabJ98-t1wC& pg=PA93& lpg=PA93& dq=chile+ 60%+ blancos+ Esteva-Fabregat& source=bl& ots=AMUjY09aVi& sig=3PCwfKDokrZYem3dcZ2gkToFIoE& hl=es& ei=k8WjSYT3HJaitgfGncnOBA& sa=X& oi=book_result& resnum=9& ct=result#PPA110,M1) [31] Argentina, como Chile y Uruguay, su población está formada casi exclusivamente por una población blanca e blanca mestiza procedente del sur de Europa, más del 90% E. García Zarza, 1992, 19. (http://www.geografia.fflch.usp.br/publicacoes/Geousp/ Geousp13/ Geousp13_Intercambio_Maurel. htm) [32] Genetic epidemiology of single gene defects in Chile. (http:/ / ukpmc. ac. uk/ articlerender. cgi?artid=1352132) [33] The Chilean population is rather homogeneous with 95.4 % of its population having European ancestors. (http:/ / www. studentsgoabroad. com/ en/ internships/ internship-in-chile/ general-information. html) [34] Diariovasco. (http:/ / www. diariovasco. com/ pg060724/ prensa/ noticias/ AlDia/ 200607/ 24/ DVA-ALD-003. html) [35] entrevista al Presidente de la Cámara vasca. (http:/ / www. deia. com/ es/ impresa/ 2008/ 05/ 22/ bizkaia/ ekonomia/ 469496. php) [36] vascos (http:/ / www. osasun. ejgv. euskadi. net/ r52-20726/ es/ contenidos/ noticia/ albis12_257_txile_08_11/ es_txile/ albis12_257_txile_08_11. html) Ainara Madariaga: Autora del estudio "Imaginarios vascos desde Chile La construcción de

imaginarios vascos en Chile durante el siglo XX". [37] Basques au Chili. (http:/ / www. euskonews. com/ 0072zbk/ gaia7204es. html) [38] Contacto Interlingüístico e intercultural en el mundo hispano.instituto valenciano de lenguas y culturas. Universitat de València

Cita: " Un 20% de la población chilena tiene su origen en el País Vasco".

(Ισπανικά) La población chilena con ascendencia vasca bordea entre el 15% y el 20% del total, por lo que es uno de los países con mayor presencia de emigrantes venidos de Euskadi. (http://www.empresariosvascos.cl/boletines/

[39]

2008-11-03-BOLETIN-EMPREBASK. pdf) [40] El 27% de los chilenos son descendientes de emigrantes vascos. (http:/ / www. euzkoetxeachile. cl/ libros/ 04-De los Vascos Onati y los Elorza-2. pdf) DE LOS VASCOS, OÑATI Y LOS ELORZA Waldo Ayarza Elorza. [41]

(Ισπανικά) Presencia vasca en Chile. (http://www.euskalkultura.com/noticias/

jon-erdozia-nuevo-delegado-en-chile-iniciativas-vasco-chilenas-como-emprebask-son-exportables-a-otros-paises?language_sync=1) [42] (Ισπανικά) Diaspora Croata. (http:/ / hrvatskimigracije. es. tl/ Diaspora-Croata. htm). [43] Splitski osnovnoškolci rođeni u Čileu. (http:/ / www. matis. hr/ vijesti. php?id=2265) [44] Chile: Palestinian refugees arrive to warm welcome. (http:/ / www. adnkronos. com/ AKI/ English/ CultureAndMedia/ ?id=1. 0. 2050534508) [45]

(Ισπανικά) 500,000 descendientes de primera y segunda generación de palestinos en Chile. (http://laventana.casa.cult.cu/modules.

php?name=News& file=article& sid=514) [46] (Ισπανικά) Santiago de Chile es un modelo de convivencia palestino-judía. (http:/ / es. noticias. yahoo. com/ 9/ 20091016/ twl-el-alcalde-de-santiago-pone-a-chile-eae1567_1. html) [47] Exiling Palestinians to Chile. (http:/ / palestinethinktank. com/ 2008/ 05/ 05/ exiling-palestinians-to-chile/ ) [48]

(Ισπανικά) Chile tiene la comunidad palestina más grande fuera del mundo árabe, unos 500.000 descendientes. (http://www.soitu.

es/ soitu/ 2009/ 10/ 16/ info/ 1255724848_222341. html) [49] German Embassy in Chile. (http:/ / www. embajadaconsuladoschile. de/ index. php?option=com_content& view=article& id=50& Itemid=60& lang=de) [50] [51]

(Ισπανικά) Arabes de Chile. (http://www.blog-v.com/arabesenchile/) (Ισπανικά) En Chile viven unas 700.000 personas de origen árabe y de ellas 500.000 son descendientes de emigrantes palestinos que

llegaron a comienzos del siglo pasado y que constituyen la comunidad de ese origen más grande fuera del mundo árabe. (http://www. aurora-israel. co. il/ articulos/ israel/ Titulares/ 24782/ ) [52] (Ισπανικά) Embajada de Grecia en Chile. (http:/ / viajerosgriegos. ar. vg/ ) [53] (Ισπανικά) Griegos de Chile (http:/ / viajerosgriegos. ar. vg/ ) [54] (Ισπανικά) Departamento de Extranjeria y Migracion de Chile (http:/ / www. extranjeria. gov. cl/ ) [55] Chile scraps Pinochet-era system (http:/ / news. bbc. co. uk/ 2/ hi/ americas/ 4157908. stm). BBC NEWS [56] President Lagos: We can make a greater effort to make yesterday's and today's trials equally just (http:/ / www. chileangovernment. cl/ index. php?id=448& option=com_content& task=view). Chilean Government [57] Carabineros de Chile (http:/ / www. carabineros. cl/ sitioweb/ web/ verSeccion. do?cod=239& codContenido=429), accessed on May 31,

2008 [58] United Nations Member States (http:/ / www. un. org/ members/ list. shtml#c) [59] United Nations Member States (http:/ / www. un. org/ members/ growth. shtml) [60] The San Francisco Conference: Chile Signs United Nations Charter (http:/ / www. un. org/ av/ photo/ detail/ 0001314. html?browse=all. html) [61] Valdivia, Chile Living Guide (http:/ / www. allsouthernchile. com/ southamerica/ valdivia-southern-chile-city-guide/ index. html)

Χιλή

302

[62] Chile (http:/ / www. globaladrenaline. com/ latinamerica/ chile/ ) [63] Chile (http:/ / www. learnapec. org/ index. cfm?action=exploration& cou_id=4) [64] Foreign Relations (http:/ / www. country-studies. com/ chile/ foreign-relations. html) [65] Food in Chile (http:/ / www. foodbycountry. com/ Algeria-to-France/ Chile. html) [66] Memoria Chilena (http:/ / www. memoriachilena. cl/ temas/ index. asp?id_ut=elfolclordechileysustresgrandesraices) [67] Conjuntos Folkloricos de Chile (http:/ / www. musicapopular. cl/ 2. 0/ index2. php?op=Artista& id=444) [68] Folkloristas de Chile (http:/ / www. geocities. com/ folclorechileno/ folclorista. htm) [69] UN MAPA POR COMPLETAR: LA JOVEN POESIA CHILENA - ¿Por qué tanta y tan variada poesía? (http:/ / www. uchile. cl/ cultura/ poetasjovenes/ bianchi26. htm) [70] Unknown (http:/ / www. rides. cl/ pdf/ trade_tourism_chile. pdf) (PDF) [71] Unknown (http:/ / www. prochile. us/ ). ProChile

Δικτυακοί Τόποι • Wikitravel: Χιλή (ταξιδιωτικός οδηγός) • • • •

Επίσημη ιστοστελίδα (http://www.gobiernodechile.cl/) (Ισπανικά) Επίσημη ιστοστελίδα (http://www.chileangovernment.cl/) (Αγγλικά) Το Θαύμα της Χιλής (http://e-rooster.gr/04/2006/248) ThisisChile.cl - Official Chile website - English and Spanish version (http://www.thisischile.cl/) Στο άρθρο αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το άρθρο Chile (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Chile) της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0 (http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/ ). ( ιστορικό/συντάκτες (http:/ / en. wikipedia. org/ wiki/ Chile)).

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες Αγία Λουκία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2393726 Συνεισφέροντες: Badseed, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Dada, Diamond, Egmontaz, Hypnotist, Lemur12, MARKELLOS, Mdb, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Veron, Αιμε, Αντιγόνη, 16 ανώνυμες επεξεργασίες Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2393716 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Badseed, CeeKay, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Hypnotist, Lalistati, Lemur12, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Mdb, VJSC263IO, Veron, Αιμε, Αντιγόνη, 10 ανώνυμες επεξεργασίες Άγιος Χριστόφορος και Νέβις Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2395426 Συνεισφέροντες: CommonsDelinker, Elenardil, Hypnotist, Lemur12, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Mdb, VJSC263IO, Αιμε, 11 ανώνυμες επεξεργασίες Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2400213 Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, VJSC263IO, Valentin, Αιμε, Χαϊδαριώτης, 3 ανώνυμες επεξεργασίες Αϊτή Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2425497 Συνεισφέροντες: Asp1961, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Constantinos1, Drosoula, E2m, Egmontaz, FocalPoint, Geraki, Germa, Hypnotist, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, Leonariso, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Matesi1976, Qurqa, Song1for, Suisui, Templar52, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Αντιγόνη, Χαϊδαριώτης, 17 ανώνυμες επεξεργασίες Αργεντινή Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2419589 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Alexikoua, AndreasJS, Badseed, Christos Vittoratos, Clonoa, CommonsDelinker, Dada, Dai, Damianos, Egmontaz, Ferengi, FocalPoint, Geraki, Hypnotist, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, Leonariso, Loveless, MARKELLOS, Song1for, SpyrosCS, Suisui, Templar52, Ttzavaras, Ultratomio, V-astro, VJSC263IO, Vassilisk, Veron, Xoristzatziki, Yt, Αντιγόνη, Αχρήστης, Γιάννης Κόλλιας, Ιων, Χαϊδαριώτης, 44 ανώνυμες επεξεργασίες Βενεζουέλα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2425690 Συνεισφέροντες: Dada, FocalPoint, Hypnotist, Kalogeropoulos, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Mdb, Nataly8, VJSC263IO, Valentin, Veron, Yt, Σωτηρης, 8 ανώνυμες επεξεργασίες Βολιβία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2427636 Συνεισφέροντες: E2m, Ep-el-editor, FocalPoint, Geraki, Hypnotist, Ioannic, Lemur12, Leonariso, Loveless, MARKELLOS, Mdb, Q43, Romanm, Song1for, Suisui, Templar52, Ttzavaras, V-astro, VJSC263IO, Veron, Yt, Παναγιώτης Μπότσης, Χαϊδαριώτης, 12 ανώνυμες επεξεργασίες Βραζιλία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2428059 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Aurilios, Badseed, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Dada, Dai, Diamond, E2m, Egmontaz, FocalPoint, GEORGE 1980, Georged, Geraki, Grimm, Hypnotist, Immanuel Giel, Knop92, Kostisl, Lemur12, Leonariso, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Patriot8790, Paulo victorfv, Purbo T, Romanm, Suisui, Templar52, Ttzavaras, V-astro, VJSC263IO, Valentin, Veron, Yt, 37 ανώνυμες επεξεργασίες Γουατεμάλα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2433372 Συνεισφέροντες: Alaniaris, Badseed, CERminator, Christos Vittoratos, Dada, Kostisl, Lemur12, MARKELLOS, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Χαϊδαριώτης, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Γουιάνα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2391372 Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Egmontaz, FocalPoint, Hypnotist, Kalogeropoulos, Lemur12, Lord Makro, MARKELLOS, Neachili, VJSC263IO, Veron, Χαϊδαριώτης, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Γρενάδα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2391306 Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Templar52, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Αιμε, Χαϊδαριώτης Δομινικανή Δημοκρατία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2407634 Συνεισφέροντες: Badseed, Dimitrisss, E2m, Egmontaz, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Leonariso, MARKELLOS, Matesi1976, Nataly8, Pelasgos, Pyraechmes, Templar52, Ttsakos, VJSC263IO, Valentin, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Ελ Σαλβαδόρ Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2386240 Συνεισφέροντες: Geraki, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Nikosguard, Purbo T, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Veron, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2433327 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, A. B., ANGELPON, Alaniaris, Ank, Avacalop, Badseed, Bill1821, Christos Vittoratos, Consta, Dada, Dai, Daydreamer, Dia14, E2m, Ferengi, Flashdart2, Georged, Geraki, Hashar, Hypnotist, Jhendin, Jorunn, Kalogeropoulos, KimonAndreou, Kostisl, Lemur12, Leonariso, Lgreco, Lgreco67, Lord Makro, Loveless, Lucinos, MARKELLOS, Mant, Manuel22, Matesi1976, Mik, Nataly8, Optim, Patriot8790, Purodha, Smerdakas, Suisui, SurferX, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Άργος, Αναστάσιος, Αντιγόνη, Ιων, Μυρμηγκάκι, Σωτηρης, Χαϊδαριώτης, 93 ανώνυμες επεξεργασίες Ισημερινός (χώρα) Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2417505 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, CeeKay, Christos Vittoratos, Dada, Dead3y3, Elits, Hypnotist, JaadesA, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, Lord Makro, Loveless, Lucinos, MARKELLOS, Mdb, Slomox, Templar52, VJSC263IO, Χαϊδαριώτης, 22 ανώνυμες επεξεργασίες Καναδάς Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2432578 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Almanakos, Badseed, Bayat, CommonsDelinker, CubicStar, Dada, Denniss, Diu, E2m, Egmontaz, Flashdart, Flashdart2, FocalPoint, Geraki, Hypnotist, Indy, Joseph S., Knop92, Kostisl, Lemur12, Lord Makro, Loveless, Lucinos, Matesi1976, Mihos, Mik, Nataly8, Petros0007, Piperman, Saforrest, Templar52, Ttzavaras, VJSC263IO, Xoristzatziki, Αιμε, Ωριγένης, 183 ανώνυμες επεξεργασίες Κολομβία Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2431559 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, ArielGlenn, CeeKay, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, FocalPoint, Geraki, Hypnotist, Konsnos, Lemur12, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Templar52, VJSC263IO, XalD, Yt, Σωτηρης, Χαϊδαριώτης, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Κόστα Ρίκα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2385153 Συνεισφέροντες: Aurilios, Badseed, Christos Vittoratos, Diamond, Dimitrissss, Geraki, Guayacancr, Hypnotist, JOHNNARAS, Knop92, Lemur12, MARKELLOS, Robertoamt1, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Χαϊδαριώτης, 12 ανώνυμες επεξεργασίες Κούβα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2384733 Συνεισφέροντες: Alexikoua, ArielGlenn, Badseed, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Dada, Egmontaz, Elan, Engjlas, Gavrilis, Geraki, GiorgosY, JohnMad, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, Lord Makro, Lucinos, MARKELLOS, Manolis k, Matesi1976, S. Cruz, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Γιάννης Κόλλιας, 42 ανώνυμες επεξεργασίες Μεξικό Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2428089 Συνεισφέροντες: Alexikoua, Amalgam, ArielGlenn, Badseed, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Dada, Fefeli, FocalPoint, Geraki, Glavkos, Hypnotist, Isabella, Knop92, Lemur12, MARKELLOS, Nakos2208, Nataly8, Nikosguard, Richiski, Templar52, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Veron, Yt, Βενιαμίν, Χαϊδαριώτης, 19 ανώνυμες επεξεργασίες Μπαρμπάντος Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2410989 Συνεισφέροντες: ArielGlenn, Badseed, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, FocalPoint, Geraki, Hypnotist, Kostisl, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Αιμε, Αντιγόνη, Χαϊδαριώτης, 5 ανώνυμες επεξεργασίες Μπαχάμες Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2427955 Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Dada, Hypnotist, JOHNNARAS, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Philly boy92, Purbo T, Richiski, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Yt, Αιμε, Χαϊδαριώτης, 5 ανώνυμες επεξεργασίες Μπελίζε Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2427652 Συνεισφέροντες: Egmontaz, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Αιμε, Χαϊδαριώτης Νικαράγουα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2292792 Συνεισφέροντες: Dipa1965, Geraki, Islandos, Lemur12, MARKELLOS, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Veron, Χαϊδαριώτης, 5 ανώνυμες επεξεργασίες Ντομίνικα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2392654 Συνεισφέροντες: Badseed, CommonsDelinker, CubicStar, FocalPoint, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Mdb, Nikosguard, Pyraechmes, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Vanakaris, Αντιγόνη, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Ονδούρα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2400877 Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, Ferengi, FocalPoint, GOFAS, Kostisl, Lemur12, MARKELLOS, Matesi1976, Mdb, Nataly8, Sotkil, VJSC263IO, Valentin, Αντιγόνη, Χαϊδαριώτης, 3 ανώνυμες επεξεργασίες Ουρουγουάη Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2417657 Συνεισφέροντες: Badseed, Christianna1219, Christos Vittoratos, Dai, Daydreamer, Egmontaz, Elenardil, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, S. Cruz, Templar52, VJSC263IO, Yt, Άλευσηκμετ, Συναλλάγματος, 12 ανώνυμες επεξεργασίες

303

Πηγές άρθρων και Συνεισφέροντες Παναμάς Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2420825 Συνεισφέροντες: Badseed, Christos Vittoratos, Egmontaz, Ferengi, GEORGE 1980, Hypnotist, Jackys cy, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Murtasa, Purbo T, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Yt, 11 ανώνυμες επεξεργασίες Παραγουάη Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2409255 Συνεισφέροντες: Badseed, Divineale, Elenardil, Geraki, Hypnotist, Ident, Lemur12, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Q43, VJSC263IO, Παναγιώτης Μπότσης, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Περού Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2415328 Συνεισφέροντες: Alexandrosos, Badseed, Christinatoum, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Elenardil, FocalPoint, Lemur12, Lord Makro, Loveless, MARKELLOS, Q43, Redsea53, S23678, VJSC263IO, Veron, Yt, Χαϊδαριώτης, 20 ανώνυμες επεξεργασίες Σουρινάμ Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2401135 Συνεισφέροντες: Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Dipa1965, Ewiki, FocalPoint, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Yt Τζαμάικα Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2416672 Συνεισφέροντες: David0811, Kostisl, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Pyraechmes, Templar52, VJSC263IO, Valentin, Αιμε, Χαϊδαριώτης, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Τρινιδάδ και Τομπάγκο Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2396555 Συνεισφέροντες: Badseed, CommonsDelinker, Dada, Geraki, Hypnotist, Lemur12, Loveless, MARKELLOS, Manuel198622, Mdb, Templar52, Tony Esopi, Ttzavaras, VJSC263IO, Valentin, Veron, Αντιγόνη, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Χιλή Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?oldid=2352201 Συνεισφέροντες: *Αλέξανδρος, Alaniaris, Alexikoua, Ccrazymann, Celestine, Christos Vittoratos, CommonsDelinker, Damianos, Diego Grez, Dimis1507, Egmontaz, EleftheriosKosmas, Elenardil, FocalPoint, Fry1989, Georged, Geraki, Hypnotist, K sal 15, Kalogeropoulos, Kostisl, Lemur12, Lord Makro, Loveless, Lucinos, MARKELLOS, Matesi1976, Mona Ahmadieva, Penarc, Pumpie, Purbo T, Q43, Stvalas, Superzerocool, Templar52, Ttzavaras, VJSC263IO, Vanakaris, Yt, Μυρμηγκάκι, Χαϊδαριώτης, 21 ανώνυμες επεξεργασίες

304

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Εικόνα:Flag of Saint Lucia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Saint_Lucia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Αρχείο:Coats of arms of None.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coats_of_arms_of_None.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Huhsunqu, User:TM Εικόνα:LocationSaintLucia.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationSaintLucia.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Red Arrow Down.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Red_Arrow_Down.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Dbenbenn, Juiced lemon, Redrose64, Trisreed, Vonvon, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Sainte-Lucie - districts numérotés.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Sainte-Lucie_-_districts_numérotés.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:PoM Αρχείο:MarigotBayStLucia.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:MarigotBayStLucia.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:UpstateNYer Αρχείο:PitonValley.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:PitonValley.JPG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Jayen466 Εικόνα:Flag_of_Saint_Vincent_and_the_Grenadines.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Saint_Vincent_and_the_Grenadines.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Εικόνα:LocationSaintVincentAndTheGrenadines.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationSaintVincentAndTheGrenadines.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Green Arrow Up Darker.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Green_Arrow_Up_Darker.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Edfrommars Αρχείο:Kingstown.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Kingstown.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Acp, Emijrp, PoM, Rémih, Scanlan Αρχείο:Satellite image of Saint Vincent and the Grenadines in September 2002.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Satellite_image_of_Saint_Vincent_and_the_Grenadines_in_September_2002.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Electionworld, Hautala, Telim tor Αρχείο:Starr_990514-0706_Bidens_alba_var._radiata.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Starr_990514-0706_Bidens_alba_var._radiata.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: Forest & Kim Starr Αρχείο:Saint Vincent and Gren.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Saint_Vincent_and_Gren.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, Valérie75, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:SVG Parishes.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:SVG_Parishes.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:Acntx Αρχείο:Port Elizabeth, Bequia.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Port_Elizabeth,_Bequia.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Joyce Hill, uploaded by Αρχείο:Coucher de soleil au Grenadines.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coucher_de_soleil_au_Grenadines.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:CaptainHaddock Αρχείο:Soufriere.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Soufriere.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Acp, PoM, Rémih Αρχείο:Stavenn Amazona guildingii 01.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Stavenn_Amazona_guildingii_01.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: User:Stavenn Αρχείο:Unionisland.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Unionisland.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Acp, Mircea, Siebrand Εικόνα:Flag of Saint Kitts and Nevis.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Saint_Kitts_and_Nevis.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Pumbaa80 Εικόνα:LocationSaintKittsAndNevis.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationSaintKittsAndNevis.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:StKitts Brimstomhill.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:StKitts_Brimstomhill.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Gryffindor, Mu, PhilFree, Ultratomio Αρχείο:Saint Kitts-Nevis.geohive.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Saint_Kitts-Nevis.geohive.gif Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Electionworld Αρχείο:Denzil Douglas.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Denzil_Douglas.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: SSGT JOHN HOUGHTON Αρχείο:Map of Saint Kitts and Nevis el.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Map_of_Saint_Kitts_and_Nevis_el.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Αντιγόνη Αρχείο:Stkitts-view-lookingatsea.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Stkitts-view-lookingatsea.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Original uploader was Nesnad at en.wikipedia Αρχείο:Basseterre st georges angl.jpeg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Basseterre_st_georges_angl.jpeg Άδεια: Creative Commons world66 Συνεισφέροντες: J. Stephen Conn Εικόνα:Flag_of_Antigua and Barbuda.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Antigua_and_Barbuda.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Dbenbenn Εικόνα:Coat of arms of Antigua and Barbuda.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Antigua_and_Barbuda.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Trabajo Propio Εικόνα:LocationAntiguaAndBarbuda.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationAntiguaAndBarbuda.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Satellite image of Antigua And Barbuda in September 2002.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Satellite_image_of_Antigua_And_Barbuda_in_September_2002.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Jacques Descloitres, MODIS Rapid Response Team, NASA/GSFC Αρχείο:Stjohnscathedralantigua.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Stjohnscathedralantigua.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: UKWiki ("I took this myself") Αρχείο:Winston Baldwin Spencer.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Winston_Baldwin_Spencer.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Michelle Poiré Αρχείο:Antigua parishes numbered.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Antigua_parishes_numbered.png Άδεια: Attribution Συνεισφέροντες: User:Golbez Αρχείο:Anucarnival1.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Anucarnival1.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: User:Bluefizz32 Εικόνα:Flag of Haiti.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Haiti.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: User:Chanheigeorge, User:Denelson83, User:Lokal_Profil, User:Madden, User:Nightstallion, User:Vzb83, User:Zscout370 Εικόνα:Coat of arms of Haiti.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Haiti.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Lokal_Profil Εικόνα:LocationHaiti.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationHaiti.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Haiti-demographie.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Haiti-demographie.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, Valérie75, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Haiti departments numbered.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Haiti_departments_numbered.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: User:Golbez Εικόνα:Flag of Argentina.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Argentina.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Dbenbenn Εικόνα:Coat_of_arms_of_Argentina.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Argentina.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: (Ισπανικά) Referencia. (Αγγλικά) Reference. Εικόνα:Argentina (orthographic projection).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Argentina_(orthographic_projection).svg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: User:Dexxter Αρχείο:Argentina topo blank.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Argentina_topo_blank.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported Συνεισφέροντες: User:Captain Blood

305

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Αρχείο:Colón (Entre Ríos, Argentina) - Botes sobre el río Uruguay.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Colón_(Entre_Ríos,_Argentina)_-_Botes_sobre_el_río_Uruguay.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: FlickreviewR, Pertile Αρχείο:JUNIN La Oriental 001.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:JUNIN_La_Oriental_001.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Germanramos Αρχείο:Lake Argentino northern arm Lago Argentino Brazo Norte Patagonia Argentina Luca Galuzzi 2005.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Lake_Argentino_northern_arm_Lago_Argentino_Brazo_Norte_Patagonia_Argentina_Luca_Galuzzi_2005.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Lucag Αρχείο:Cabildo de Buenos Aires (1864).jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cabildo_de_Buenos_Aires_(1864).jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Esteban Gonnet (1830 - 1868) Αρχείο:Smartin.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Smartin.JPG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: The exact author is disputed. Some sources atribute it to Jean Baptiste Madou, others to the art teacher of San Martin's daughter, and others suspect it to be the work of many different people. Αρχείο:Juan Manuel de Rosas.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Juan_Manuel_de_Rosas.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Gaetano Descalzi (1809-1886) Αρχείο:Velez Sarsfield.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Velez_Sarsfield.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: ALE!, Belgrano, Sking, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Hipólito Yrigoyen.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Hipólito_Yrigoyen.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Albasmalko, Belgrano, Roblespepe Αρχείο:Juan Peron con banda de presidente.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Juan_Peron_con_banda_de_presidente.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: ALE!, Belgrano, Cinabrium, Gelpgim22, Man vyi, Martin Rizzo, Mrexcel, Roblespepe, Thuresson, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Map of Argentina with provinces names es.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Map_of_Argentina_with_provinces_names_es.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:Dexxter Αρχείο:Flag_of_Buenos_Aires_City.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Buenos_Aires_City.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Juan de Garay (original), Enrique Peña (historian), and Ordenanza N° 49,669. Αρχείο:Flag of Mendoza province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Mendoza_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Bandera Buenos Aires.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bandera_Buenos_Aires.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Gorivero Αρχείο:Flag of Misiones.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Misiones.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: w:User:MysidMysid Αρχείο:Stemma catamarca.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Stemma_catamarca.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Neuquen province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Neuquen_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Chaco province in Argentina 2007.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Chaco_province_in_Argentina_2007.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: AnonMoos, Care, Fernandopascullo, Lu1g1-ktupq Αρχείο:Flag of Río Negro Province.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Río_Negro_Province.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Hellerick Αρχείο:Flag of chubut province in argentina - bandera de chubut.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_chubut_province_in_argentina_-_bandera_de_chubut.svg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: ALE!, Lokal Profil, Ninane, PatagoniaArgentina, Thecurran Αρχείο:Bandera Salta.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bandera_Salta.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Gorivero Αρχείο:Bandera Cordoba-inof.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bandera_Cordoba-inof.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Gorivero Αρχείο:Flag of San Juan province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_San_Juan_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Corrientes province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Corrientes_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:San luis prov arg.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:San_luis_prov_arg.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Entre Ríos.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Entre_Ríos.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Guilherme Paula Αρχείο:Flag of Santa Cruz province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Santa_Cruz_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Formosa.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Formosa.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Guilherme Paula Αρχείο:Flag of Santa Fe province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Santa_Fe_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Jujuy province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Jujuy_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Flag of Santiago del Estero.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Santiago_del_Estero.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Guilherme Paula Αρχείο:Flag_of_La_Pampa_province.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_La_Pampa_province.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Juame Ollé (escudo), Dexxter (composición) Αρχείο:Flag of Tierra del Fuego province in Argentina.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Tierra_del_Fuego_province_in_Argentina.svg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Denelson83, Fry1989, Homo lupus, Little Savage, Mattes, Ninane, Pertile, Telim tor, Thecurran, Urmas, Xufanc Αρχείο:Flag of La Rioja province in Argentina.gif Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_La_Rioja_province_in_Argentina.gif Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:ALE!/Flags Αρχείο:Bandera tucuman.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bandera_tucuman.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Gorivero Αρχείο:Fiestadelinmigrante.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Fiestadelinmigrante.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Ale4115 Αρχείο:Hotel Inmigrantes Buenos Aires.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Hotel_Inmigrantes_Buenos_Aires.jpg Άδεια: Free Art License Συνεισφέροντες: User:Cinabrium Αρχείο:Tucumán-Casa-Gobierno-1.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Tucumán-Casa-Gobierno-1.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: ALE!, Alpertron, Barcex Αρχείο:Juzgados Federales-La Plata-1.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Juzgados_Federales-La_Plata-1.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: Barcex, Para Αρχείο:PuertoMadero123.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:PuertoMadero123.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Leandro Sconza, Morio Αρχείο:Aeroparque Jorge Newberry-Overview (by Darío Crusafón).jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Aeroparque_Jorge_Newberry-Overview_(by_Darío_Crusafón).jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: Darío Crusafón Αρχείο:Patio Parada Rosario 5.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Patio_Parada_Rosario_5.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Pablo-flores

306

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Αρχείο:Wikipedia-logo.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Wikipedia-logo.png Άδεια: logo Συνεισφέροντες: Abigor, Bastique, Cary Bass, Guillom, Krinkle, Kwj2772, Mike.lifeguard, Mormegil, Richie, Rocket000, Schaengel89 Εικόνα:Flag of Venezuela (state).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Venezuela_(state).svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Denelson83 Εικόνα:Coat_of_arms_of_Venezuela.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Venezuela.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Sigge Kotliar Εικόνα:South America location VEN.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_VEN.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Αρχείο:Simon_Bolivar.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Simon_Bolivar.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Slomox Εικόνα:Flag of Bolivia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Bolivia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Εικόνα:Coat_of_arms_of_Bolivia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Bolivia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:ChristianBier, User:Dahn, User:Ed veg, User:Erri4a, User:Lokal Profil, User:Mijotoba, User:Ramiy, User:Wst, User:Ysangkok Εικόνα:South_America_location_BOL.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_BOL.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Αρχείο:Huari-with-tiahuanaco.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Huari-with-tiahuanaco.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Electionworld, Huhsunqu, Leoboudv, Opponent, Prissantenbär, Rojk, Zenyu Αρχείο:Inca-expansion.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Inca-expansion.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Andre Engels, Bryan Derksen, Huhsunqu, Nard the Bard, The spesh man, Zenyu, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Bolivia-demography.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bolivia-demography.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, Valérie75, Willaq, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Bolivia_departments_named.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bolivia_departments_named.png Άδεια: Attribution Συνεισφέροντες: User:Golbez Αρχείο:Yes_check.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Yes_check.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Gmaxwell, User:WarX Εικόνα:Flag of Brazil.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Brazil.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Brazilian Government Εικόνα:Coat of arms of Brazil.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Brazil.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Brazilian Government Εικόνα:South America location BRA.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_BRA.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Αρχείο:Brazil topo.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Brazil_topo.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Original uploader was Captain Blood at en.wikipedia Αρχείο:Jean baptiste debret - caçador escravos.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Jean_baptiste_debret_-_caçador_escravos.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Darwinius, Dornicke, Infrogmation, Quissamã, Zephynelsson Von, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Brazil-16-map.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Brazil-16-map.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: 《社会历史博物馆》 Αρχείο:Fala do trono.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Fala_do_trono.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Alexandrin, Conscious, Dantadd, Dornicke, Ecummenic, Fulviusbsas, Gryffindor, Lecen, Quissamã, Shakko, Tetraktys, Tonyjeff, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Chamber of Deputies of Brazil 2.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Chamber_of_Deputies_of_Brazil_2.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: José Cruz/ABr Αρχείο:National Congress of Brazil.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:National_Congress_of_Brazil.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: Marcelo Jorge Vieira Αρχείο:Cms BANCOIMAGEMFOTOMINISTRO bancoImagemFotoMinistro AP 88800.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cms_BANCOIMAGEMFOTOMINISTRO_bancoImagemFotoMinistro_AP_88800.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Equipe STF Αρχείο:Diplomatic missions of Brazil.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Diplomatic_missions_of_Brazil.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Aquintero82 Αρχείο:Brazil_map_states_with_numbers_and_regions.PNG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Brazil_map_states_with_numbers_and_regions.PNG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Sanmartin, edited by STGM. Αρχείο:Monumental axis.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Monumental_axis.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: Limongi Αρχείο:Regions of Brazil.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Regions_of_Brazil.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Felipe Menegaz Αρχείο:Brazil-demography.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Brazil-demography.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, Grndmrcs, Juiced lemon, Twthmoses, Valérie75, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Beira-mar em Fortaleza.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Beira-mar_em_Fortaleza.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Ricαrdo Αρχείο:MarginalPinheiros.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:MarginalPinheiros.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Tatiana Sapateiro from São Paulo, Brasil Αρχείο:Centro do Rio 5.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Centro_do_Rio_5.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Gianni Versace Αρχείο:Vitoriadomar.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Vitoriadomar.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: (Αγγλικά) Αρχείο:Brazil.Brasilia.01.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Brazil.Brasilia.01.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Arssenev, Dbenbenn, Dodo, Donskoy, Hajor, Jonny84, Man vyi, Ronaldino, Servitiu, Shaqspeare, Snowgrove, TomAlt, Wiiii, Wst Εικόνα:Flag of Guatemala.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Guatemala.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Denelson83, User:Vzb83 Εικόνα:Coat_of_arms_of_Guatemala.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Guatemala.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Blast, CommonsDelinker, EDUCA33E, FXXX, Hapo, Micheletb, Rkt2312, Ysangkok, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:LocationGuatemala.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationGuatemala.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Guatemala-CIA WFB Map.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Guatemala-CIA_WFB_Map.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Wolfman, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:GuatemalaProvs.PNG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:GuatemalaProvs.PNG Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Danny, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Flag of Guyana.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Guyana.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Εικόνα:South_America_location_GUY.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_GUY.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Εικόνα:Flag of Grenada.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Grenada.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Εικόνα:LocationGrenada.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationGrenada.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Grenada parishes named.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Grenada_parishes_named.png Άδεια: Attribution Συνεισφέροντες: User:Golbez Εικόνα:Flag of the Dominican Republic.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_Dominican_Republic.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Nightstallion Εικόνα:Coat of arms of the Dominican Republic.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_the_Dominican_Republic.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:PavelD Εικόνα:LocationDominicanRepublic.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationDominicanRepublic.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Dominican Republic Blue Marble.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dominican_Republic_Blue_Marble.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Flamarande, Hautala Αρχείο:Dominican Rep demography.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dominican_Rep_demography.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, Valérie75 Εικόνα:Flag_of_El_Salvador.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_El_Salvador.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: user:Nightstallion Εικόνα:Coats_of_arms_of_El_Salvador.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coats_of_arms_of_El_Salvador.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: xrmap flag collection 2.9

307

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Εικόνα:LocationElSalvador.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationElSalvador.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Εικόνα:Flag of the United States.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_United_States.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Dbenbenn, User:Indolences, User:Jacobolus, User:Technion, User:Zscout370 Εικόνα:Great Seal of the US.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Great_Seal_of_the_US.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Amit6, Clindberg, Duesentrieb, Guilherme Paula, Klemen Kocjancic, Lupo, Mattes, Shizhao, Siebrand, Simetrical, Twthmoses, WikedKentaur, Zscout370, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:United States (orthographic projection).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:United_States_(orthographic_projection).svg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: User:Ssolbergj Αρχείο:Map of USA with state names el.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Map_of_USA_with_state_names_el.svg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:Antigoni Αρχείο:USA demographie.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:USA_demographie.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, HenkvD, Jareha, Urban, Valérie75 Αρχείο:Greeks-NYC-July4-parade-c1915.jpeg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Greeks-NYC-July4-parade-c1915.jpeg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: GG Bain Εικόνα:Flag_of_Ecuador.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Ecuador.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: President of the Republic of Ecuador, Zscout370 Εικόνα:Coat of arms of Ecuador.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Ecuador.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:ChristianBier, User:Lokal Profil, User:Mijotoba, User:Ramiy, User:Ysangkok Εικόνα:South America location ECU.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_ECU.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Εικόνα:Flag_of_Canada.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Canada.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:E Pluribus Anthony, User:Mzajac Εικόνα:Coat of arms of Canada.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Canada.svg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Badseed, 4 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Canada (orthographic_projection).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Canada_(orthographic_projection).svg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: Ssolbergj Αρχείο:Langevinblockottawa.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Langevinblockottawa.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: Jkelly, Peregrine981, Skeezix1000, Verne Equinox Αρχείο:Benjamin_West_005.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Benjamin_West_005.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Adam Cuerden, Arctic.gnome, Emijrp, Gilbertus, Jkelly, Mattes, Mutter Erde, Nonenmac, Rebel Redcoat, Skeezix1000, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Signing of Treaty of Ghent (1812).jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Signing_of_Treaty_of_Ghent_(1812).jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Barbe-Noire, Biot, Demeester, Edward, Erik Baas, Lambiam, Sandstein, TheLarch Αρχείο:PrimeMinistersofCanadaPD.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:PrimeMinistersofCanadaPD.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Jkelly, YUL89YYZ Αρχείο:Flag of British Columbia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_British_Columbia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: specification sheets by Christopher Southworth, -xfi-'s source code Αρχείο:Flag of Alberta.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Alberta.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Kooma Αρχείο:Flag_of_Saskatchewan.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Saskatchewan.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Duduziq, Fry1989, Homo lupus, Kooma, Kurykh, Makaristos, Mattes, Meno25, Multichill, Skeezix1000, Óðinn, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Flag of Manitoba.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Manitoba.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: James Leigh Αρχείο:Flag_of_Ontario.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Ontario.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Bosonic dressing, Dancingwombatsrule, David Newton, Dbenbenn, Denelson83, Duduziq, E Pluribus Anthony, Fry1989, Homo lupus, Io Katai, Jkelly, Kooma, Mindmatrix, Mpdimitroff, RTCNCA, Skeezix1000, Telim tor, UpstateNYer, WhisperToMe, Zscout370, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Flag of Quebec.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Quebec.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:DarkEvil Αρχείο:Flag of New Brunswick.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_New_Brunswick.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:E_Pluribus_Anthony Αρχείο:Flag_of_Prince_Edward_Island.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Prince_Edward_Island.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:E_Pluribus_Anthony Αρχείο:Flag_of_Newfoundland_and_Labrador.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Newfoundland_and_Labrador.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Robert Crosbie Αρχείο:Flag_of_Yukon.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Yukon.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: ChuchoHuff, Duduziq, Homo lupus, Kooma, Skeezix1000, Telim tor Αρχείο:Flag_of_the_Northwest_Territories.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_Northwest_Territories.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Caleb Moore Αρχείο:Nunavut flag.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Nunavut_flag.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Denniss, Duesentrieb, Himasaram, Homo lupus, Ingc, Kilom691, Reisio, Svgalbertian, Telim tor, Zscout370 Αρχείο:Canada-map-greek.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Canada-map-greek.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Flashdart Αρχείο:L'Assemblée Nationale du Québec.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:L'Assemblée_Nationale_du_Québec.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: Andre Engels, Bouchecl, EOZyo, Skeezix1000, Verne Equinox Αρχείο:Niagara_Falls_3_db.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Niagara_Falls_3_db.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Dickbauch, Ibn Battuta, Jkelly, Mindmatrix, Red devil 666, Spangineer Αρχείο:Mount Logan.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Mount_Logan.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Gerald Holdsworth Αρχείο:National Gallery of Canada glass tower 2005.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:National_Gallery_of_Canada_glass_tower_2005.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Jkelly, Nonenmac Εικόνα:Flag of Colombia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Colombia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Εικόνα:Coat of arms of Colombia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Colombia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Shadowxfox Εικόνα:South America location COL.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_COL.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Αρχείο:Bogota (escudo).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bogota_(escudo).svg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: Carlos Eugenio Thompson Pinzón Αρχείο:CristobalColon.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:CristobalColon.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Sebastiano del Piombo (1485-1547) Αρχείο:Muisca raft Legend of El Dorado Offerings of gold.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Muisca_raft_Legend_of_El_Dorado_Offerings_of_gold.jpg Άδεια: Creative Commons world66 Συνεισφέροντες: Andrew Bertram Αρχείο:Congreso de Cúcuta.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Congreso_de_Cúcuta.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Ricardo Acevedo Bernal (1867-1930) Αρχείο:Gran Colombia map 1824.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Gran_Colombia_map_1824.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Agustín Codazzi, Manuel Maria Paz, Felipe Pérez Αρχείο:Tomapalaciojusticia.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Tomapalaciojusticia.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Aliman5040, Fabo996, Geagea, Infrogmation, J Milburn, Justass, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Flag_of_Costa_Rica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Costa_Rica.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Gabbe, User:SKopp Εικόνα:Coat_of_arms_of_Costa_Rica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Costa_Rica.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:HansenBCN

308

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Εικόνα:LocationCostaRica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationCostaRica.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Costa-Rica-colibri-humming-bird.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Costa-Rica-colibri-humming-bird.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:Guayacancr Εικόνα:Flag of Cuba.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Cuba.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: see below Εικόνα:Coat of Arms of Cuba.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_Arms_of_Cuba.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Miguel Terbe Tolón Εικόνα:LocationCuba.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationCuba.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Havana_1639b.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Havana_1639b.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Joan Vinckeboons (attr.) Αρχείο:Cubacrisis_17_Oct_1962.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cubacrisis_17_Oct_1962.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: USAF Αρχείο:Bundesarchiv Bild 183-L0614-040, Berlin, Fidel Castro an der Grenze.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bundesarchiv_Bild_183-L0614-040,_Berlin,_Fidel_Castro_an_der_Grenze.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Koard, Peter Αρχείο: cuba_yank_tank.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cuba_yank_tank.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: User DirkvdM on en.wikipedia Αρχείο:Government buildings in Plaza, Havana.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Government_buildings_in_Plaza,_Havana.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: Original uploader was Krasivaja at en.wikipedia Αρχείο:Ministry_of_the_Interior_of_Cuba.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Ministry_of_the_Interior_of_Cuba.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: User:L'Ecolier Αρχείο:Patria_o_Muerte.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Patria_o_Muerte.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: MS Αρχείο:Cu-map.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cu-map.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Conscious, Eirik, EugeneZelenko, Pieter Kuiper, Sanbec Αρχείο:Cuba Provinces base w nr.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cuba_Provinces_base_w_nr.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Malene Αρχείο:Mariel Refugees.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Mariel_Refugees.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: U.S. Department of Homeland Security Αρχείο:Cuban schoolchildren.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cuban_schoolchildren.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Eve Polich Αρχείο:Sancristobalcathedral.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Sancristobalcathedral.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: Original uploader was Krasivaja at en.wikipedia Αρχείο:Flag of the Netherlands.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_Netherlands.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Zscout370 Image:Flag of Venezuela.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Venezuela.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Bastique, Denelson83, DerFussi, George McFinnigan, Herbythyme, Homo lupus, Huhsunqu, Infrogmation, Klemen Kocjancic, Ludger1961, Neq00, Nightstallion, Reisio, ThomasPusch, Vzb83, Wikisole, Zscout370, 12 ανώνυμες επεξεργασίες Image:Flag of Russia.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Russia.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Zscout370 Αρχείο:Flag of Italy.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Italy.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: see below Αρχείο:Flag of Spain.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Spain.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado Αρχείο:Flag of Canada 2-3.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Canada_2-3.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Dimitrisss Αρχείο:Flag of France.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_France.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: (Αγγλικά) (Ισπανικά) Image:Flag of the People's Republic of China.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_People's_Republic_of_China.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Denelson83, User:SKopp, User:Shizhao, User:Zscout370 Αρχείο:Ponte_de_Bacunayagua.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Ponte_de_Bacunayagua.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution 2.5 Συνεισφέροντες: User:Qyd Εικόνα:Flag of Mexico.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Mexico.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:AlexCovarrubias, User:Zscout370 Εικόνα:Coat_of_arms_of_Mexico.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Mexico.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:AlexCovarrubias Εικόνα:Mexico (orthographic projection).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Mexico_(orthographic_projection).svg Άδεια: Creative Commons Attribution 3.0 Συνεισφέροντες: User:Ssolbergj Εικόνα:Flag of Barbados.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Barbados.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Denelson83 Εικόνα:Coat_of_arms_of_Barbados.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Barbados.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Mr. Neville Connell Εικόνα:LocationBarbados.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationBarbados.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Straight Line Steady.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Straight_Line_Steady.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Trisreed Εικόνα:Map of Barbados.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Map_of_Barbados.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Αντιγόνη. Original uploader was Αντιγόνη at el.wikipedia Αρχείο:Barbados parishes numbered.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Barbados_parishes_numbered.png Άδεια: Attribution Συνεισφέροντες: User:Golbez Εικόνα:Flag of the Bahamas.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_the_Bahamas.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Bahamas government Εικόνα:Coat of arms of Bahamas.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Bahamas.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Alex:D, Cecil, CommonsDelinker, FXXX, Fry1989, Ivangricenko, Joey-das-WBF Εικόνα:LocationBahamas.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationBahamas.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion File:Bahamas 2009.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bahamas_2009.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: NASA Εικόνα:Flag of Belize.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Belize.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Caleb Moore Εικόνα:Coat of arms of Belize.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Belize.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Himasaram Εικόνα:LocationBelize.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationBelize.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Εικόνα:Flag_of_Nicaragua.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Nicaragua.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Nightstallion Εικόνα:Coat of arms of Honduras.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Honduras.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:El Ágora Εικόνα:LocationNicaragua.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationNicaragua.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Εικόνα:Flag of Dominica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Dominica.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Nightstallion Εικόνα:LocationDominica.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationDominica.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Image:Map_of_Dominica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Map_of_Dominica.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Αντιγόνη Αρχείο:Dominica parishes numbered.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Dominica_parishes_numbered.png Άδεια: Attribution Συνεισφέροντες: User:Golbez Εικόνα:Flag_of_Honduras.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Honduras.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: D1990, Denelson83, ECanalla, Feydey, Fred J, Homo lupus, Klemen Kocjancic, Mattes, Matthew hk, Neq00, Oak27, Pumbaa80, Rocket000, RubiksMaster110, SKopp, ThomasPusch, Tocino, Vzb83, Yuval Madar, Zscout370, 10 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:LocationHonduras.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationHonduras.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Εικόνα:Flag of Uruguay.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Uruguay.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: CommonsDelinker, Fry1989, Homo lupus, Huhsunqu, Kineto007, Klemen Kocjancic, Kookaburra, Lorakesz, Mattes, Neq00, Nightstallion, Pumbaa80, Reisio, ThomasPusch, Zscout370, 6 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Coat_of_arms_of_Uruguay.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Uruguay.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:ChristianBier, User:Huhsunqu, User:Jordevi, User:Tatoute

309

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Εικόνα:Uruguay (orthographic projection).svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Uruguay_(orthographic_projection).svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Connormah Αρχείο:Uruguay mapa.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Uruguay_mapa.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: EugeneZelenko, Tano4595, Tobias Conradi Αρχείο:Uruguay_T2.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Uruguay_T2.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Jeff Schmaltz, MODIS Rapid Response Team, NASA/GSFC Αρχείο:Colonia de Sacramento.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Colonia_de_Sacramento.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Dantadd, David Legrand, Eligna, JotaCartas, Petrusbarbygere, Pilaf Αρχείο:Playa Pocitos.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Playa_Pocitos.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: Góngora, Shant Αρχείο: Estanciahistorica-florida-uruguay.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Estanciahistorica-florida-uruguay.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Peer Voss Εικόνα:Flag of Panama.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Panama.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: -xfi-, Addicted04, Duduziq, Fadi the philologer, Fry1989, Klemen Kocjancic, Liftarn, Mattes, Nightstallion, Ninane, Pumbaa80, Reisio, Rfc1394, Thomas81, ThomasPusch, Zscout370, Фёдор Гусляров, 17 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Coat of Arms of Panama.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_Arms_of_Panama.svg Άδεια: Creative Commons Zero Συνεισφέροντες: User:Gumff, User:Shadowxfox Εικόνα:LocationPanama.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationPanama.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Balboa südsee.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Balboa_südsee.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Bryan, Calliopejen1, Cbrown1023, Polarlys, Siebrand, Victor falk, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:New Caledonia in Darien.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:New_Caledonia_in_Darien.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: H.G. Moll Αρχείο:Arco chato.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Arco_chato.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:ElvenStar Εικόνα:Flag of Paraguay.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Paraguay.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Republica del Paraguay Εικόνα:Coat_of_arms_of_Paraguay.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Paraguay.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:ChristianBier, User:Ysangkok Εικόνα:South_America_location_PAR.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_PAR.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo Αρχείο:Pa-map.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pa-map.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: ALE!, It Is Me Here, Juiced lemon, Maksim, Ras67 Αρχείο:Paraguay-001.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Paraguay-001.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: User:nanosmile Αρχείο:Paraguay-003.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Paraguay-003.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: User:nanosmile Αρχείο:Paraguay departements.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Paraguay_departements.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: CarolSpears, Hugo.arg, It Is Me Here, Santana-freitas Αρχείο:Asuncion Cathedral.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Asuncion_Cathedral.JPG Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Sapfan Αρχείο:Paraguay-demography.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Paraguay-demography.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Demmo, Valérie75, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Guarani girl.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Guarani_girl.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: ALE!, AltCtrlDel, Finavon, FlickreviewR, Herr stahlhoefer, Hugo.arg, LaNicoya, Martin H. Αρχείο:Plaza de Armas Encarnación.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Plaza_de_Armas_Encarnación.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User:Dawson093 Αρχείο:Chaco Boreal Paraguay.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Chaco_Boreal_Paraguay.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: User:Ilosuna Εικόνα:Flag of Peru.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Peru.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Dbenbenn Εικόνα:Escudo nacional del Perú.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Escudo_nacional_del_Perú.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Huhsunqu Εικόνα:South America location PER.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_PER.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo, Huhsunqu, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:80 - Machu Picchu - Juin 2009 - edit.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:80_-_Machu_Picchu_-_Juin_2009_-_edit.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:S23678 Αρχείο:Alpamayo.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Alpamayo.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Brad MeringBaltimore, MD, United States Αρχείο:Peru Blue Marble.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Peru_Blue_Marble.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Cookie, Hautala, Huhsunqu Αρχείο:Peru_veg_1970.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Peru_veg_1970.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Brian0918, Santosga Εικόνα:Flag_of_Suriname.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Suriname.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: ALE!, Anime Addict AA, Fry1989, Homo lupus, Klemen Kocjancic, Kookaburra, Krun, Mattes, Mikewazhere, Mmxx, Nightstallion, Pfctdayelise, Reisio, ThomasPusch, Vzb83, 16 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Coat of arms of Suriname.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Suriname.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Completefailure Εικόνα:LocationSuriname.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationSuriname.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Maroon village, Suriname River, 1955.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Maroon_village,_Suriname_River,_1955.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: John Hill Αρχείο:Paramaribo 55.20082W 5.85569N.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Paramaribo_55.20082W_5.85569N.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Ilse@, Jon Harald Søby, Rex Εικόνα:Flag of Jamaica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Jamaica.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Madden Εικόνα:Coat of Arms of Jamaica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_Arms_of_Jamaica.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: William Sancroft Εικόνα:LocationJamaica.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationJamaica.svg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Vardion Εικόνα:Flag_of_Trinidad and Tobago.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Trinidad_and_Tobago.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: AnonMoos, Boricuaeddie, Duduziq, Enbéká, Fry1989, Homo lupus, Klemen Kocjancic, Madden, Mattes, Nagy, Neq00, Nightstallion, Pumbaa80, SKopp, Tomia, 9 ανώνυμες επεξεργασίες Εικόνα:Coattrinidadtobago.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coattrinidadtobago.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Trinidad & Tobago National Emblems Εικόνα:LocationTrinidadAndTobago.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:LocationTrinidadAndTobago.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Vardion Αρχείο:Trinidad and Tobago-CIA WFB Map.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Trinidad_and_Tobago-CIA_WFB_Map.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Superm401, Wolfman Εικόνα:Flag of Chile.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Flag_of_Chile.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:SKopp Εικόνα:Coat_of_arms_of_Chile.svg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Coat_of_arms_of_Chile.svg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:B1mbo Εικόνα:South_America_location_CHI.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:South_America_location_CHI.png Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: David Liuzzo, Kintetsubuffalo, Ras67 Αρχείο:MapvsInc.JPG Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:MapvsInc.JPG Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Felipe Guaman Poma de Ayala Αρχείο:Los Fundadores de Chile.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Los_Fundadores_de_Chile.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Otto Grashof (1812 1876) Αρχείο:DiegoPortales.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:DiegoPortales.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Camilo Domeniconi (*about 1800 - †1860) Αρχείο:Allende supporters.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Allende_supporters.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: James N. Wallace

310

Πηγές Εικόνων, Άδειες και Συνεισφέροντες Αρχείο:Augusto Pinochet.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Augusto_Pinochet.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Archivo Clarín Argentina Αρχείο:Parinacota volcano.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Parinacota_volcano.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: Biker Biker, Elekhh, FlickreviewR, Jespinos, Juliancolton, Kilom691, Manuelt15, Peko, Rémih, Till.niermann, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Elqui valle.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Elqui_valle.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Cduarte, Yakoo Αρχείο:Looking out over Lago Conguillio.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Looking_out_over_Lago_Conguillio.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: FlickreviewR, Jespinos Αρχείο:Glaciar Grey, Torres del Paine.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Glaciar_Grey,_Torres_del_Paine.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.0 Συνεισφέροντες: Anaximander, B1mbo, FlickreviewR, Gagea Αρχείο:Mapa administrativo de Chile.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Mapa_administrativo_de_Chile.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Alno, B1mbo, DenghiùComm, Moraleh, Prissantenbär, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:ChileRegions.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:ChileRegions.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: JorgeGG, Profoss, Slawojar, Thor NL, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Santiago1std (2).jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Santiago1std_(2).jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Wurstsalat Αρχείο:Chile-demography.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Chile-demography.png Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: Cantus, CieloEstrellado, Jorgebarrios, Prissantenbär, Valérie75, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Cerro Concepcion.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cerro_Concepcion.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution 2.0 Συνεισφέροντες: P R Αρχείο:Puerto varas church.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Puerto_varas_church.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Tonza90 Αρχείο:Palacio de La Moneda.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Palacio_de_La_Moneda.png Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: ALE!, JorgeGG, Jorgebarrios, Orgullomoore, Rakela, 1 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Almirante Blanco Encalada (FF-15).jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Almirante_Blanco_Encalada_(FF-15).jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: United States Navy, Photographer's Mate 1st Class Dennis C. Cantrell Αρχείο:Bachelet Jefes Estado2.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Bachelet_Jefes_Estado2.jpg Άδεια: Creative Commons AR-Presidency Συνεισφέροντες: ADGE, Belgrano, Jor70, Pathoschild Αρχείο:Chile GDP.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Chile_GDP.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: User Vision_Thing of English Wikipedia Αρχείο:Chile GDP growth.png Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Chile_GDP_growth.png Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Cantus, Stannered, 2 ανώνυμες επεξεργασίες Αρχείο:Chuquicamata.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Chuquicamata.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Original uploader was Caupolican at de.wikipedia Αρχείο:Gabriela_Mistral-01.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Gabriela_Mistral-01.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Balbo, Bubamara, Calliopejen1, Diti, Evrik, Jh12, Penarc, Yakoo Αρχείο:Pablo_Neruda.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Pablo_Neruda.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: Revista argentina Siete días ilustrados Αρχείο:Rodeochileno1.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Rodeochileno1.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 3.0 Συνεισφέροντες: User:Huaso Αρχείο:Moai_Rano_raraku.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Moai_Rano_raraku.jpg Άδεια: άγνωστος Συνεισφέροντες: Aurbina Αρχείο:San_Pedro_de_Atacama_church.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:San_Pedro_de_Atacama_church.jpg Άδεια: GNU Free Documentation License Συνεισφέροντες: Fabolu Αρχείο:Cuernos_del_Paine_from_Lake_Pehoé.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Cuernos_del_Paine_from_Lake_Pehoé.jpg Άδεια: Public Domain Συνεισφέροντες: User:Miguel.v Αρχείο:Colca-condor-c03.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Colca-condor-c03.jpg Άδεια: Creative Commons Attribution-Sharealike 2.5 Συνεισφέροντες: User:Colegota Αρχείο:Lapageria_rosea1.jpg Πηγή: http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρχείο:Lapageria_rosea1.jpg Άδεια: Attribution Συνεισφέροντες: KENPEI

311

Άδεια

Άδεια Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/

312