a jak pedagog teatru widzi problem, to nie widzi problemu, a wyzwanie, musisz szukać rozwiązania, a nie się poddawać” (XI_IDI_6). Ta atmosfera nadziei, która towarzyszyła w pandemii edukatorom i pedagogom teatru, wychodziła daleko poza bieżące działania – nadawała ton myśleniu o przyszłości teatru i miejscu edukacji w teatrach: Bardzo bym chciała, żeby działania edukacyjne i pedagogiczno-teatralne były bardziej doceniane i traktowane jako jeden z filarów działalności teatru, a nie jedynie dodatek, z którego w trudnej sytuacji można zrezygnować. Chciałabym, żeby teatr był postrzegany jako miejsce spotkań z widzem, wspólnej obecności, współprzeżywania i wzajemnej wymiany, a nie jedynie maszyna produkująca kolejne spektakle. Jeśli to po pandemii się zmieni – nie porzucam nadziei – widzę swoją przyszłość jasno (IX_A_3).
WYDOBYĆ Z ZAPOMNIENIA. O TEATRALNYM ARCHIWUM Dokumentowanie spektakli jest w większości teatrów publicznych stałą praktyką. A jednak odrębne i autonomiczne działy archiwów to w tych instytucjach rzadkość. Ponadto pracownice i pracownicy, którzy zajmują się archiwizacją, mają zazwyczaj też inne obowiązki. Często są to osoby, które pracują równolegle w działach edukacji albo promocji (lub w obydwu). Czasami archiwizacja jest zlecana zewnętrznym firmom zajmującym się dokumentacją przedstawień (dzieje się tak zwłaszcza w teatrach prywatnych). Głównym celem rejestracji przedstawień jest ich dokumentacja do celów wewnętrznych: na użytek artystów, recenzentów
101
