KAPITAN OPUSZCZA STATEK JAKO OSTATNI. O ARTYSTACH RZEMIOSŁ TEATRALNYCH Decyzja rządu z 11 marca o zamknięciu już następnego dnia wszystkich teatrów w Polsce z powodu rozprzestrzeniania się koronawirusa zastała pracownie rzemieślnicze w szczytowym momencie prac tuż przed premierami planowanymi na koniec sezonu teatralnego. „Bardzo się wtedy dużo dzieje: próby, przymiarki, poprawki” (VI_IDI_2) – opowiada krawcowa jednego z warszawskich teatrów publicznych. Równie zajęci jak krawcy i krawcowe są wówczas postali mistrzowie rzemiosł teatralnych związani z produkcją kostiumów – szewcy, którzy niekiedy do jednego spektaklu szyją na miarę ponad sto par butów; krojczy i krojcze wykrawający elementy materiału; malarki i malarze kostiumów (choć taka pracownia w Polsce jest tylko jedna i mieści się w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej); modystki dobierające nakrycia głowy czy barwiący tkaniny farbiarze i farbiarki. To ich zadaniem jest wspólnymi siłami zmaterializować pomysły kostiumografki czy kostiumografa, innymi słowy „przełożyć projekt na namacalny twór” (VI_A_3). Podobne zadanie, tyle że w odpowiedzi na projekt scenografa czy scenografki mają rzemieślnicy pracowni dekoracji – wpierw w warsztacie ślusarskim powstaje szkielet scenografii, następnie konstrukcja jest wypełniana drewnem przez stolarzy, wreszcie fizycznie zaistniała bryła trafia do dalszej obróbki: do modelatorek i modelatorów, nadających fakturę ścianom i wypracowujących zdobienia; malarzy i malarek, malujących elementy architektury i wieloformatowe pejzaże; tapicerów – specjalistów od obić z materiału. Odpowiedzialność za rekwizyty natomiast przejmują wszyscy – trafiają one do odpowiednich pracowni w zależności od tworzywa, z jakiego mają zostać wykonane i niezbędnych do ich wytworzenia mistrzowskich umiejętności rzemieślniczych.
69
