Δημήτρης Γλυφός
Λίγο πάγο ακόμα Ποίηση
Ο Δημήτρης Γλυφός γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνη του 1983. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
To βιβλίο «Λίγο πάγο ακόμα» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
ΛΙΓΟ ΠΑΓΟ ΑΚΟΜΑ
ΛΙΓΟ ΠΑΓΟ ΑΚΟΜΑ Δημήτρης Γλυφός Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γιώργος Ανδρέου © Copyright: Δημήτρης Γλυφός E-mail: dimfos@gmail.com © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός - Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης, 2010 Απρίλιος 2010 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-536-7
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΥΦΟΣ
Λ ΙΓΟ Π ΑΓΟ Α ΚΟΜΑ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
Ευχαριστώ τους γονείς μου για την υποστήριξη και τη Βίβιαν Εμμανουηλίδου για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας του εξωφύλλου.
Εἶναι παιδιὰ πολλῶν ἀνθρώπων τὰ λόγια μας. Σπέρνουνται γεννιοῦνται σὰν τὰ βρέφη ριζώνουν θρέφουνται μὲ τὸ αἷμα. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
DÉJÀ VU Μόνο όταν όλα θ’ αποτύχουν κι ο εγωισμός θ’ ασελγεί στην αξιοπρέπειά σου, θα ράψεις κοστούμι αλήθειας. Ποτισμένο μ’ ανακούφιση. Τότε θα καταστρέψεις την ανάγκη σου ν’ αγαπηθείς. Θα τη θυσιάσεις στ’ όνομα της ενεργητικής φωνής που, καθόλου ατομικιστική, θα φαντάζει «γραμματικά» αλτρουιστική. Συμβιβασμός. Πρέπει ν’ αυτοδιδάσκεσαι στην πορεία και βουτηγμένος στη χύτρα τής συνείδησης σαν άλλος Οβελίξ ν’ αντιμετωπίζεις κάθε νέα αρχή. Άγευστο το déjà vu. Κυνικό η αρχή της αγάπης να ’ναι αρχή της αυταπάτης μέσα από τη διαδικασία της επανάληψης. Παρηγοριά οι παράλληλες αφετηρίες.
ΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΑΠΟΨΕ, ΠΑΛΙ Άρρωστος χρόνος. Υπομένω. Τα κόκαλα φυλακίζουν την καρδιά αντί να την προστατεύουν. Κάγκελα σιωπηρής απομόνωσης. Μαρασμός. Ας ακουστεί το σάλπισμα της υποχώρησης. Αχόρταγος χρόνος, ποτέ σχετικός. Παραπλανητική οικοδόμηση του προφίλ. Αυτογνωσία; Χτίζω χωρίς βάσεις. Εφηβικά όνειρα ηχούν περήφανα στ’ αυτιά. Αθυρόστομα. Παλεύω ύποπτα κάποιες νύχτες με τις ιδέες. Δεν καταλήγω πουθενά. Μένω στο παραλίγο. Μου είναι αρκετό.
10
ΑΝΑΡΜΟΣΤΑ Γιατί ανάρμοστα στοιχειώνεις το κορμί μου, με μια αίσθηση της πλάνης νοερή. Κι όταν κυλά σαν μήνυμα το δάκρυ –καθώς το δέρμα ξύνει– κι η δειλία να σε διώξω γίνεται εμμονή, τότε και μόνο τότε, κομπιάζοντας δύο λέξεις και μουρμουρίζοντας της τύψης το τραγούδι, θα λυγίσω. Κουλουριασμένος σ’ ένα στρώμα από αγκάθια, θα σκούζω μονότονα καθώς το αίμα θα με λερώνει. Την ίδια ώρα, η αλήθεια σου θα γεννά τα πιο πιστευτά ψέματα κι ο ακούραστός σου λόγος θα πλέκει μ’ όνειρα το τέλος της σιωπής. Κι όταν τελειώσει η σιωπή θα ομολογήσω κάθε ενοχή. Με μια κραυγή που μ’ έπνιγε για χρόνια. Γιατί ανάρμοστα φιλάς και το κορμί μου. Γιατί ανάρμοστα γελάς με τη φυγή μου και δίνεις βήμα στις αχόρταγες ορδές των νικημένων.
11
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ Θνητό το πέταγμα των γλάρων, μοιραία και η πτώση. Τους ακολουθώ μετά τη βροχή και σέρνομαι στα χορτάρια που βιάζουν το κορμί μου. Πλάνη η δροσιά. Σε σημεία με καίει. Πλησιάζω την αθανασία τ’ ουρανού και δειλιάζω. Σκύβω το κεφάλι και μαζεύω τα φτερά. Πέφτω. Η λυπημένη στιγμή μοιάζει δημιουργική κι ο πόνος τυφλώνει τους πάντες. Προσπερνούν τη δυστυχία, έως ότου με ταχύτητα τους φτάσει ξανά. Οι ελιγμοί της είναι θαυμαστοί. Αποσύρομαι. Παρατηρώ διακριτικά το περπάτημα. Απουσιάζω από την κίνηση μα δεν μπορεί κανείς να με χαρακτηρίσει στατικό. Διεγείρω και διεγείρομαι. Η υπερένταση ακολουθεί τη σκέψη κι η σκέψη υποτάσσεται στην επιθυμία. Σε θαυμάζω. Εξουσιάζεις την αυταρέσκεια όλων. Την ελέγχεις. Χαρίζεις άγνοια. Οι αντιφάσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Σνομπάρεις τον αυθορμητισμό. Στο μυαλό μια γέρικη εικόνα καταφεύγει στη νεανική κατάληξη. Δυσκίνητη η έκφρασή σου. Θνητός ο κόσμος σου όπως θνητό το πέταγμα των γλάρων.
12
Ξεπέρασα τα όρια. Ύπουλος ο πόνος στο κεφάλι. Μαγική η αίσθηση της ημικρανίας. Ψάχνω τη ζωή όπως την εξήγησαν κι όπως την εκδίδουν σαν φιλάνθρωποι νταβατζήδες. Μυρίζω την αλλαγή μόνο ξαπλωμένος στη ζεστασιά της πικέ κουβέρτας. Η τελευταία ερώτηση πριν τον ύπνο σε σημαδεύει και δίνει σκοπό στο ξημέρωμα. Πρόσεχε μόνο μην εκπυρσοκροτήσει.
13
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ Οργίασε ο καιρός. Η βροχή γεννά ήχους που αφηγούνται την ίδια της την αυτοκτονία. Χλωμιάζει το ποτήρι απ’ τις αναθυμιάσεις του Σκοτσέζου. Οι συχνές ερωτήσεις δικαιολογούν τα ψέματα. Τα ψέματα δικαιολογούν την αλήθεια. Η αλήθεια εκτίθεται. Οι συχνές απαντήσεις ελλοχεύουν τον κίνδυνο του χαρακτηρισμού. Η επαφή αντιδρά καθώς την εξουσιάζουμε. Το βίωσες κι εσύ. Παράξενο το πλήρωμα της μνήμης. Αγνοεί τον προορισμό. Ακυβέρνητο ακολουθεί ενστικτωδώς τους δρόμους της ψυχής και συνειδητά της λογικής. Αυτό θα πει Τιτανικός.
14
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ Θέλω να γνωρίσω την ποθητή πλευρά των ανθρώπων. Σκέψεις που χωρούν σ’ ένα δοχείο μ’ έντονη τη μυρωδιά της μέντας. Να χορέψω γυμνός σε στάχυα γκρι. Να μουτζουρώσω με κάρβουνο τα στήθη μου. Στα καμένα σπάρτα να ξεκουραστώ χαζεύοντας τους κύκνους. Η ποθητή πλευρά είναι επιτηδευμένη. Μοχθηρή, όπως οι προθέσεις τους. Οι παπαρούνες λύγισαν, φιλάσθενες καθώς είναι από τη γέννησή τους. Κλέβουν μνήμες απ’ τον άνεμο και τις εξιστορούν οικειοποιώντας τες στο μέγιστο βαθμό. Η φωτιά νεκρώνει την αντίληψη. Οι κινήσεις τώρα αργές. Φοβάμαι ν’ αντισταθώ. Το χαίρεται.
15
ΚΑΤΑΡΑ ΤΑ ΠΛΕΓΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ Όταν τελειώνουν οι αγκαλιές, πεθαίνουν οι ψυχές μας. Βάφουν τοίχους μ’ αίμα παρθένας. Αποφεύγουν το φως. Δεν κλαίνε. Χαμηλώνουν το βλέμμα. Ντρέπονται. Πριονίζουν την αγάπη. Περιμένουν να πέσεις. Ανέκφραστες χώνονται στη γη και μακαρίζουν τον έρωτα που έκλειναν μέσα τους ζητώντας χάρη. Φοβούνται την ασχήμια. Συγκρατούν με δυσκολία την οργή τους. Ρομαντικά απολαμβάνουν τη ζωή κι αιμορραγούν συχνά. Αυτοτραυματίζονται. Είναι αγκαλιές που δεν αντέχουν να κλείνουν μέσα τους τόση αγάπη.
16
Φωτογραφία εξωφύλλου: «Παραλίγο» της Βίβιαν Εμμανουηλίδου.
18