Κυριακή Κουτσουρίδου
Νεφελώματα του χρόνου Ποίηση
ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Κυριακή Κουτσουρίδου Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γιώργος Ανδρέου © Copyright: Κυριακή Κουτσουρίδου E-mail: k_kiriaki@yahoo.gr © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός - Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης, 2010 Δεκέμβριος 2010 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-597-8
ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΟΥΤΣΟΥΡΙΔΟΥ
Ν ΕΦΕΛΩΜΑΤΑ ΤΟΥ Χ ΡΟΝΟΥ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
Στους επιλεγέντες γονείς μου και στις αδελφές μου Άννα και Μαρία που ομορφαίνουν το δρόμο μου.
ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ
Ήταν τυφλό τουφέκι οι δυσπρόσιτες γωνιές του νου μου.
Ήταν κρύες οι πνοές όταν το καθρέφτισμά τους άρχισε να διακρίνεται. Ήταν θάλασσα η δίψα μου για μια καθάρια ματιά. Ήταν αιφνίδια η καταιγίδα στο παραθύρι μου και το σούρουπο ανυπόμονο με υποδέχθηκε στις σκάλες. Ήταν ωκεανοί τα δώρα που καρτερούσε η ψυχή μου. Ήταν ζωγραφιές φερμένες απ’ την άνοιξη, καθισμένες βαθιά στην αγκαλιά της. Ήταν κι ο πόνος που μου ’μαθες να ξεγελώ, για να λυτρώσω τους χαμένους πόθους. Ήταν ανθός και αγκάθι. Ήταν φως και σκοτάδι. Στο βάθος η ενθύμηση ηχεί γλυκά. Αρκεί η αγάπη, κυματίζει στα σύννεφα και χύνεται απαλά, σε ροδόσταλτο δοχείο των αγγέλων.
Στυφά υγραίνει τα χείλη σου η απογοήτευση του ανθρώπινου,
μια εικονογραφία αρχετυπικού σπηλαίου φεγγίζει στο παράθυρο. Ο γδούπος μαρτυρεί τη διαδρομή του νου σου και το φτερούγισμα ξενιτεύεται στον ουρανό. Το αδιέξοδο της ψυχής σου χορεύει σ’ ένα διαβατάρικο σύννεφο καθώς τα βήματα της πλάνης δρασκελίζουν τα στήθη σου. Αιώνιε Θεέ, το μονοπάτι της λήθης φώτισε. Εντέλει νικά η αγάπη, χαράζει αρκανική ημέρα. Ο ανθόκηπός σου μεθάει γιασεμί. Τοπίο ομορφιάς κι αγώνα, με γραμμές από δύο νωπές απώλειες, από λιμάνια που αποχαιρετάς στην προκυμαία, από καινούργιες φορεσιές στους ώμους σου. Αφήνεις πίσω το παλιό παλτό της Βαβυλώνας που όμως στ’ αλήθεια ήταν αγαπητό.
10
Απαλά ξάπλωνα στη μεταξένια κοιλάδα των ματιών σου. Σου έγνεφα με ρόδια στο στήθος να με κρατήσεις στα δύο ζεστά σου χέρια, να με πλημμυρίσεις θάλασσα και φως.
Ναι, φως, ρόδινο. Το νιώθω ήδη ν’ ακτινοβολεί μέσα από το σπασμένο παράθυρο, μέσα από το μισοσκότεινο δωμάτιο, μέσα από τη θλίψη της πόλης, μέσα από την παράσταση του παραλόγου, μέσα από τα πάθη των διαδρομών του νου. Μια στάλα νερό και αύρα.
11
Βρέχεσαι στο ποτάμι που γίνεται χειμαρρώδες.
Ονειρεύεσαι αθόρυβα, την πανοπλία της σάρκας ανακαλείς. Γνωρίζεις την ακάνθινη ατραπό, την ξέρεις. Κολυμπάς στ’ αστέρια, να βρεις λουλούδια, μια στάλα μέλι να γευτείς, όλες τις εικονογραφίες της καρδιάς σου να ενθυμηθείς. Η ανθρωπιά αιχμαλωτίστηκε με τους αιώνες, μα η καρδιά σου ρεμβάζει τα χαμόγελα του ήλιου. Η αλήθεια σου προσφέρει μνήμη και ζωγραφίζει με συμπόνεση στο χρόνο.
12
Κοιτώ
μες στο βαγόνι της ψυχής και σκοντάφτω στην ιαχή της μοίρας. Κοιτώ μες στο βυθό τ’ ουρανού απ’ το θόλο του φεγγαριού. Να κι ο άνεμος με δάκρυα στα μάτια που υπομένει να αγαπηθεί. Κοιτώ την αγάπη που λαχταρά σαν παιδί να μοιραστεί τη χαρά σε χορταριασμένα μάτια. Μια σταγόνα χρώμα θα λάμψει στη συννεφιασμένη ημέρα. Ένα άρωμα συμπόνιας θα ποτίσει τις ψυχές που έχασαν το δρόμο τους. Μα, να κι η μαρμάρινη σκάλα των σφαιρών. Γυαλίζει κι αυτή.
13
Έρωτας… πόθος…
Παγιδευμένα περιστέρια στο δακρυσμένο πρόσωπό της. Δρόμοι χαμένοι και ξεχασμένοι στα σοκάκια των ονείρων της. Βλέμμα καρφωμένο στο άβατο, γαλάζιο τ’ ουρανού. Αντηχεί το έλεος του Θεού στα παλάτια της ψυχής της.
14
Φευγαλέες ματιές λογαριάζουν τις πνοές του ήλιου, σκόρπια μυστικά απαντούν στο γρίφο της ζωής.
Μεσημέρια βουβά ξημερώνουν στη συννεφιά της ομίχλης κι αναρριχάται η ψυχή αργά κάτω από την παγωμένη πανσέληνο. Βρίσκεις σχοινί από μετάξι και ισορροπείς στο ασταθές νήμα του ορίζοντα.
15
Χαράχτηκε στα νερά η ήττα του ανέμου.
Υγρά δάκρυα σαν τρεχούμενη λάβα απλώνονται στους ιερούς τόπους της πυξίδας σου. Παραπατάς. Έμαθες όμως να τραγουδάς τον ύμνο της αγάπης, απ’ το σκαλί το πρώτο. Άνθισε ρόδο μυρωδάτο, στο βράχο του πελάγους. Σε οδηγεί να βαδίσεις στέρεα στις εκβολές της καρδιάς σου. Ανάβεις λυχνάρι σοφίας και μνήμης.
16