Σχεδιασμός, τυπογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Διορθώσεις τυπογραφικών δοκιμίων: Δανάη Αλεξοπούλου Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου
Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Δημήτρης Κουρκούτης
© Copyright κειμένου: Χρύσα Τσαρούχη
© Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός
Γραμματοσειρά Iolkos Apla [αποκλειστική χρήση] Φεβρουάριος 2023, Α΄ Έκδοση
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ
Ανδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684, 210-3304211 e-mail: iolkos@otenet.gr www.iolcos.gr
ISBN 978-960-640-112-1
Η Χρύσα Τσαρούχη, με καταγωγή από τη Ναύπακτο, γεννήθη-
κε στην Κομοτηνή και μεγάλωσε σε διάφορες πόλεις. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Καποδιστρι-
ακού. Διορίστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και δίδαξε
σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της Αθήνας. Το 0 εξέδωσε
την πρώτη της ποιητική συλλογή …διάταξη διαψεύσεων (εκδ.
Κ. Κοροντζή). Η αρχή της αβεβαιότητας είναι το δεύτερο βι-
βλίο της.
Η ποίηση…;
Χμ…
Ίσως…
Ίσως πάλι…
Ίσως πάλι και…
Όπως και να ’χει, τα ποιήματα
είναι η άλλη άκρη
του γεφυριού
που σου πετάω
να τη στερεώσεις στη δική σου όχθη.
Ακόμη κι αν κανείς δεν
ΤΟ ΥΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ
Δεν έχω τίποτα εναντίον της βροχής.
Το υγρό στοιχείο μ’ αρέσει.
Άλλωστε και στα τραγούδια που αγαπώ σχεδόν πάντα βρέχει.
Αν και πλημμύρισε κάποτε,
ως το κόκαλο, βροχή τη ζωή μου, (δυο-τρεις κουβέντες
και κάποια βλέμματα
να διασώθηκαν εκείνης της νεροποντής…)
όμως σας διαβεβαιώ,
δεν έχω τίποτα εναντίον της βροχής.
Και το υγρό στοιχείο πάντα μ’ αρέσει.
ΚΑΘΩΣ ΦΕΥΓΕΙ
Τον βλέπω πάντα καθώς φεύγει.
Και πάντα τον θυμάμαι να φεύγει.
Για κάποιο λόγο, μου διαφεύγει και το πρόσωπό του.
Είναι που φτάνει κι αυτός ανεπαίσθητα,
είναι κι εγώ που αφαιρούμαι εύκολα,
είναι κι όλη αυτή η φασαρία τριγύρω…
Τώρα που το σκέφτομαι, ναι,
πλάτη τον βλέπω πάντα. Καθώς φεύγει.
Στο μαύρο του πανωφόρι,
λίγο σκυφτός, πάντα βιαστικός,
φεύγει σχεδόν κλεφτά,
λες κι έχει να κρύψει ανομίες και βρομοδουλειές.
Και αν μυριστεί πως τον κοιτώ να φεύγει,
αρχίζει τα μαγικά του.
Χάνει το σχήμα του, επιμηκύνεται
σαν μαύρος καπνός που χορεύει…
και διαλύεται. Ο χρόνος.
ΑΝΕΤΟΙΜΗ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ
«…κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.» *
Κι αν έχω αποχαιρετίσει Αλεξάνδρειες, Κωνσταντίνε…
Σαν έτοιμη όμως δεν ήμουνα ποτέ.
Ούτε και θαρραλέα υπήρξα. Κρίμα, ναι.
Κι αφέθηκα δειλή, ανοφέλετα, το ξέρω, να θρηνήσω
«για την τύχη μου που ενδίδει πια» και προπάντων καταδέχτηκα να γελαστώ, ματαίως να ελπίσω.
Γενναία κέρδιζε, μου είπες, γενναία χάσε.
Μα όσο κι αν σ’ αγαπώ, δύσκολο μου είναι, Κωνσταντίνε, χάνοντας την Αλεξάνδρειά μου, κάθε φορά ανέτοιμη, να μη χαθώ κι εγώ.
Κι ανέτοιμη νομίζω, θα ’μαι πάντα καιρό, μην ελπίζοντας για με πια, Κωνσταντίνε, έναν γενναίο, μιας Αλεξάνδρειας, αποχαιρετισμό…
* Αναφορά στο ποίημα του Κων. Καβάφη, «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον».