Πρόλογος
Η Πληροφορική ως επιστήμη που μελετά, σχεδιάζει και υλοποιηθεί υπολογιστικά σύστημα κατέχει μια ουδέτερη, υποκείμενη θέση και παράλληλα αναδεικνύεται σε επιστήμη τύπου «lingua franka», καθώς τα προϊόντα της (άυλα και υλικά) αξιοποιούνται από με ιδιαίτερο και διακριτό τρόπο από κάθε κοινωνικό υποσύστημα. Τούτο καταδεικνύεται από το γεγονός ότι, τα νέα Μέσα και οι Τεχνολογίες έχουν διεισδύσει σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά υποσυστήματα, όπως υγεία, τουρισμός, μάρκετινγκ και επιτελούν σε κάθε ένα από αυτό συγκεκριμένες λειτουργίες ως βοηθητικά εργαλεία, π.χ. οργάνωση των βημάτων και του ρυθμού εργασίας, ως υποστηρικτικά εργαλεία εργασίας, π.χ. για την καλύτερη διάγνωση στον ιατρικό τομέα, για το κλείσιμο εισιτηρίων στον τουριστικό τομέα, για τη διαμόρφωση τηλεοπτικών σποτ ως παράλληλα συστήματα επικοινωνίας, π.χ. skype, mail κ.ά. Παράλληλα είναι σαφές ότι σε κάθε κοινωνικό υποσύστημα και σε κάθε εργασιακό πεδίο προτεραιότητα λαμβάνει το γνωστικό ενδιαφέρον, π.χ. στον ιατρικό τομέα η ιατρική ικανότητα διάγνωσης των συμπτωμάτων μιας ασθένειας και όχι τόσο η διεπαφή του υπερηχογράφου. Στο χώρο της εκπαίδευσης, ως κοινωνικό υποσύστημα, εντάσσονται τα νέα Μέσα και οι Τεχνολογίες με λειτουργική πρόθεση, προκειμένου α) να αφομοιωθούν από τις υφιστάμενες δομές των υποσυστημάτων της, όπως η διδασκαλία, η συμβουλευτική, η πληροφόρηση, η διευθέτηση, η εμψύχωση και β) να εναρμονιστούν στις σταθερές δομές κάθε εκπαιδευτικής δράσης, στοχοθεσία, διάγνωση, ανάλυση, σχεδιασμός, υλοποίηση, αξιολόγηση και αποτίμηση. Πέρα από αυτήν τη λειτουργική πρόθεση, η ένταξη των νέων Μέσων διευκολύνει αποσταθεροποιήσεις στη λειτουργική αναφορά των εκπαιδευτικών υποσυστημάτων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δυσλειτουργίες, ως προς τον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας, να διαμορφώνονται νέα πολιτισμικά ιδεώδη, όπως ο μιντιακός γραμματισμός και να εγείρονται προτάσεις ως προς