Iranians 007n7y1feb08 by Iranians Monthly

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬ ‫ﺑﻬﻤﻦ ‪ - 1386‬ﻓﻮرﻳﻪ ‪2008‬‬

‫ﺳﺎل اول – ﭘﻴﺶﺷﻤﺎره ‪7‬‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ ﻧﻤﺎﻳﻪ‬

‫ ﻓﺮار از ﻫﻢ‬

‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ‪ :‬ﻧﻴﻤﺎ ﻳﻮﺳﻔﻲﻣﻘﺪم‬

‫ ﺑﺎورﻫﺎي ﻣﺎ و ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﭘﻴﺶرو‬

‫ ﭘﻴﺎم رﻳﻴﺲ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ ﻛﻨﺴﺮت ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ‬

‫ﻫﻴﺎت ﺗﺤﺮﻳﺮﻳﻪ‪:‬‬ ‫اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﻓﻬﻴﻤﻲ‪،‬‬ ‫ﭘﮕﺎه ﺳﺎﻻري‪ ،‬ﻧﻴﻤﺎ ﻳﻮﺳﻔﻲﻣﻘﺪم‬

‫ ذﻫﻦ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ‬

‫ ﺻﻒ‬

‫ﺳﻴﺎوش رﺿﺎزاده‪ ،‬ﭘﮕﺎه ﺳﺎﻻري‪ ،‬اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﻓﻬﻴﻤﻲ‪ ،‬ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺪﺗﻲﻧﺴﺐ‪ ،‬ﻣﻮرﻣﻮرﻣﻴﺮزا‬

‫ ﻗﻴﺼﺮ‬

‫ ﮔﺰارش ﺗﺼﻮﻳﺮي‬

‫ﻋﻜﺲ ﺟﻠﺪ‪ :‬ﮔﺮوه رﻗﺺ‪ ،‬ﺷﺐ ﻳﻠﺪا )رو(‬ ‫آراز ﺳﺎﻟﻚ و ﺳﻌﻴﺪ ﻛﺎﻣﺠﻮ )ﭘﺸﺖ(‬

‫ ﺗﻤﺎس و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﺷﻤﺎره‪:‬‬

‫ﺳﺎل اول ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره ‪7‬‬

‫ﺑﺎورﻫﺎي ﻣﺎ و )ﺗﻐﻴﻴﺮات در( ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﻓﻬﻴﻤﻲ‬ ‫ﻛﺎر در اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺮ ﺧﻼف آﻧﭽﻪ در ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺎري اﺳﺖ دﺷﻮار‪ ،‬وﻗﺖﮔﻴﺮ‪ ،‬و‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺐﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر‪ .‬ﺑﺮاي اﻋﻀﺎي‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ‪ ،‬اﻧﺠﻤﻦ ﺷﻐﻞ دوم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ در‬ ‫ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺑﺮ ﺷﻐﻞ اول اوﻟﻮﻳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻳﺎ ﻋﺪم ﺣﻀﻮر ﻳﻚ ﻓﺮد ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎري ﺑﺮ ﻋﻤﻠﻜﺮد‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ دارد‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮات در ﺗﺮﻛﻴﺐ‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﻓﻌﻠﻲ ﺷﺎﻫﺪ دو ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ آرش ﺳﺎﻻري‪ ،‬ﻧﺎﻳﺐرﻳﻴﺲ ﺧﺎرﺟﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﻴﻤﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﮕﺎن ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺸﻐﻠﻪ درﺳﻲ ﻧﻴﻤﺎ روي داد‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ دوم ﻛﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪﺗﺎزﮔﻲ‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﻪ آن ﺗﻦ داده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪن ﺧﺒﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ‬ ‫دﻛﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺪﺗﻲﻧﺴﺐ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎي ﺑﺮﺗﺮ اﻳﺮان‬ ‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎن ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎلﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﻪ‬ ‫از دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ او ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﻣﺴﺮتﺑﺨﺶ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺣﻜﺎﻳﺖ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺎده داﺷﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ زودي در ادﻣﻮﻧﺘﻮن در ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از اﻳﻦﻛﻪ ﺣﺎﻣﺪ ادﻣﻮﻧﺘﻮن را ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺮك ﻛﺮد‪،‬‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ اﺗﻔﺎقﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ از ﻧﺎﻳﺐرﻳﻴﺴﺎن ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺳﻤﺖ ﻋﻬﺪهدار وﻇﺎﻳﻒ و‬ ‫ﻣﺴﻮوﻟﻴﺖﻫﺎي رﻳﻴﺲ اﻧﺠﻤﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ رايﮔﻴﺮي در ﺑﻴﻦ‬ ‫اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ اﻧﺘﺨﺎبِ ﻧﺎﻳﺐرﻳﻴﺲ داﺧﻠﻲ ﺑﺮاي‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﻣﺴﻮوﻟﻴﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﺎ ﻛﺎرﻳﺰﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﻓﻌﻠﻲ‬ ‫را ﺑﺮاي اداﻣﻪ راه ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﭘﻴﺸﻴﻦ دور ﻫﻢ ﮔﺮدآورده ﺑﻮد‬ ‫و در ﻣﺪت ﺣﻀﻮر در ادﻣﻮﻧﺘﻮن از ﻫﻴﭻ ﺗﻼﺷﻲ ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮد‬ ‫اﻣﻮر اﻧﺠﻤﻦ و ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮاﻧﻲ درﻳﻎ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ را‬ ‫ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮات درون ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ –و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻳﻞ و اﺷﺨﺎص‪ -‬در‬ ‫ﺑﺎورﻫﺎي ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ اﻳﺸﺎن در ﻣﻮرد ﻛﺎر داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ و ﺣﺮﻓﻪاي‬ ‫رﻳﺸﻪ دارد‪ .‬ﺑﺎورﻫﺎي اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ را ﻣﻲﺗﻮان‬

‫اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻮد‪ (1) :‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ‬ ‫در اﻣﻮر اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ )و ﺳﻴﺎﺳﻲ( اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻜﻴﻢ دﻣﻮﻛﺮاﺳﻲ‬ ‫و ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻗﺪرت ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﮔﺮدد؛ )‪ (2‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﻮوﻟﻴﺖ از‬ ‫ﺳﻮي داوﻃﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﻓﺮد ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد و ﻓﺮد را ﻣﻠﺰم ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺠﺎم وﻇﺎﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ )‪ (3‬ﺑﺮ اﺳﺎس اﺻﻞ ﺗﻨﺎﺳﺐ‬ ‫"ﻣﺴﻮوﻟﻴﺖ" و "اﺧﺘﻴﺎر"‪ ،‬داوﻃﻠﺐ داراي ﻗﺪرت ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي‬ ‫و اﻟﺒﺘﻪ اﻋﻤﺎل ﺳﻠﻴﻘﻪ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ؛ )‪ (4‬ﻫﺪف‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ و ﺑﻪ ﺗﺒﻊ آن اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ اراﻳﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻳﺮاﻧﻲ داﻧﺸﮕﺎه آﻟﺒﺮﺗﺎ و ‪-‬در اﺑﻌﺎد وﺳﻴﻊﺗﺮ‪-‬‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮاﻧﻲ ادﻣﻮﻧﺘﻮن اﺳﺖ؛ )‪ (5‬اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ اﻣﻮر‬ ‫ﺣﺮﻓﻪاي را از اﻣﻮر ﺷﺨﺼﻲ )و دوﺳﺘﻲﻫﺎ( ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻏﻴﺮرﺳﻤﻲ درون ﻳﻚ‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن رﺳﻤﻲ ﮔﺎه ﻧﻘﺸﻲ ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﺧﻮد ﺳﺎزﻣﺎن رﺳﻤﻲ ﺑﺎزي‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ اﺳﺎس اﺻﻞ دوم و ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻳﻴﺲ اﻧﺠﻤﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮي ﻣﺼﻤﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺮ اﺳﺎس اﺻﻞ ﺳﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﻛﻪ داراي ﻣﺴﻮوﻟﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫از اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮي در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن و اﻋﻀﺎ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ‬ ‫و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﻴﺶ از اﻋﻀﺎ اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ‪ .‬اﺻﻞ ﭼﻬﺎرم اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺮﺟﻴﻊﺑﻨﺪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ اﺳﺖ؛‬ ‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در اﻧﺠﻤﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ -‬ﭼﻪ اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن و‬ ‫ﭼﻪ داوﻃﻠﺒﺎن‪ -‬ﺑﺮاي و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﻤﻦ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ در ﺣﺎل اراﻳﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪم‬ ‫درك اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ در ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺑﻪ ﺑﺮوز ﭼﺎﻟﺶﻫﺎﻳﻲ ﻣﻨﺠﺮ‬ ‫ﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﻠﺦﺗﺮﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﻛﺎر در اﻧﺠﻤﻦ را رﻗﻢ زده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ روي‪ ،‬اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮي دﻳﮕﺮ در ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﻪ‬ ‫راه ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺮ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻳﺰي از‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴﺘﺎ زﻳﺒﺎ و ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ اﻫﻤﻴﺖ‬ ‫دارد‪ ،‬ﻧﻮع واﻛﻨﺶ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از آن ﻧﺤﻮه واﻛﻨﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﺮﻳﺰي از ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا آن را ﺑﻪ ﻧﺤﻮ‬ ‫ﻣﻄﻠﻮب ﻫﺪاﻳﺖ ﻧﻜﻨﻴﻢ و آن را ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز ﻧﭙﺬﻳﺮﻳﻢ؟‬ ‫از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﻫﺎ و زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ آرزو ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ!‬

‫‪2‬‬

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬

‫ﭘﻴﺎم رﻳﻴﺲ اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺪﺗﻲﻧﺴﺐ‬ ‫اﻋﻀﺎء ﻣﺤﺘﺮم اﻧﺠﻤﻦ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻳﺮاﻧﻲ‬ ‫داﻧﺸﮕﺎه آﻟﺒﺮﺗﺎ‬ ‫ﺑﺪﻳﻨﻮﺳﻴﻠﻪ ﻻزم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻗﻠﺒﻲ ﺧﻮدم را از ﺑﺬل ﺗﻮﺟﻪ‬ ‫و اﻋﺘﻤﺎد ﺗﻚ ﺗﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد و اﻋﻀﺎي اﺟﺮاﻳﻲ اﻧﺠﻤﻦ اﺑﺮاز‬ ‫دارم‪ .‬ﺑﻮدن در ﻛﻨﺎر ﺷﻤﺎ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﺮاي اﻧﺠﻤﻨﻲ ﻛﻪ در اﺻﻞ‬ ‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﻲ را ﭘﺪﻳﺪ آورد ﺗﺎ ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﻓﻜﺮ اﻳﺮاﻧﻲ را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻨﻴﻢ و در ﻛﻨﺎر ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻫﺮ ﻧﺎﻣﻤﻜﻨﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﭘﺎرهاي از اوﻟﻮﻳﺖﻫﺎي‬ ‫ﻛﺎري و ﻋﺪم ﺣﻀﻮر در ﻛﺎﻧﺎدا‪ ،‬اداﻣﻪ ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ اﻧﺠﻤﻦ را‬ ‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻤﻲﺳﺎزد و ﺑﻪﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﭘﺲ از ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ دﻳﮕﺮ‬ ‫اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﺗﺎ اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﻓﻬﻴﻤﻲ )ﻣﻌﺎون داﺧﻠﻲ( ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ دوره اﻧﺠﻤﻦ در ﻣﺎه‬ ‫آورﻳﻞ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺳﻤﺖ ﻋﻬﺪهدار وﻇﺎﻳﻒ رﻳﻴﺲ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺮاه ﻧﺒﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ ورود ﻣﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺗﻴﻢ‬ ‫اﺟﺮاﻳﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﺳﺮ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺻﺮف ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ رﻫﺎ ﻧﺸﺪن ﺗﻼشﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫و در ﺻﻮرت ﻋﺪم ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎ ﻋﻘﻴﻢ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ذاﺗﺎ‬ ‫ﺳﺮ و ﺳﺮي ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎي داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻧﺪارم ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن زﻳﺎدي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارﻳﻢ‬ ‫ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ و در اﻧﺘﻘﺎد ﻫﻤﮕﻲ ﻋﻼﻣﻪﻫﺎي دوران‪ .‬از ﺻﻤﻴﻢ‬ ‫ﻗﻠﺐ اﻣﻴﺪوارم اﻳﻦ روﻳﻪ در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت آﻳﻨﺪه ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻨﺪ و ﺷﺎﻫﺪ‬ ‫رﻗﺎﺑﺘﻲ ﮔﺮم ﺑﺮاي ﭘﺴﺖﻫﺎي اﺟﺮاﻳﻲ اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﻻزم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ از ﻣﻌﺎوﻧﻴﻨﻢ در اﻧﺠﻤﻦ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ‬ ‫زﺣﻤﺎت را ﺑﺪوش ﻛﺸﻴﺪه و راﻫﻲ ﺑﺲ دﺷﻮار را ﺑﺎ ﺳﺮﻓﺮازي ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺸﻜﺮي وﻳﮋه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻪرﺳﻢ اﺣﺘﺮام‪:‬‬ ‫ﭘﮕﺎه ﺳﺎﻻري‪ ،‬ﺟﻮانﺗﺮﻳﻦ ﻋﻀﻮ اﻧﺠﻤﻦ و ﺑﻲﺷﻚ ﻓﻌﺎلﺗﺮﻳﻦ‪.‬‬ ‫وﺟﻮد ﭘﮕﺎه در ﺟﻤﻊ زﻣﺨﺖ ﻣﺎ ﻣﺮدان ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ ﺑﻮد و ﮔﺰاﻓﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭘﮕﺎه ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺗﻮان ﺑﺎﻻي زن اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻤﺘﺮ در ﺟﻮاﻣﻊ ﻣﺮدﺳﺎﻻر ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﮕﺎه ﺳﺎﻻري در ﻫﻴﺌﺖ ﻣﻌﺎون ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪﻧﻮﻋﻲ‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ‪1386‬‬ ‫ﻣﺮداﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪﻧﺤﻮي ﻋﺎﻟﻲ از ﭘﺲ آن‬ ‫ﺑﺮآﻣﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﻓﻬﻴﻤﻲ ﺳﻤﺒﻞ دﻗﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي و اﺧﻼق‬ ‫ﺣﺮﻓﻪاي اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺖ او ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪﻫﺎ و‬ ‫ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎي ﺟﻠﺴﺎت اﻧﺠﻤﻦ ﻣﻜﺘﻮب ﮔﺮدﻳﺪه‪ ،‬ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫وﺳﻮاس و ﺳﺮﻋﺖ او در ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ ايﻣﻴﻞﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﮕﺎن‬ ‫آﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺻﺎدﻗﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪهﺗﺮﻳﻦ ﭼﻬﺮه در ﻣﻴﺎن‬ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬رﻳﺰﺑﻴﻨﻲ ﻣﺜﺎلزدﻧﻲ او در ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﻨﻈﻴﻢ‬ ‫ﻓﺮمﻫﺎي ﻣﺎﻟﻲ و درﺧﻮاﺳﺖﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻤﺪهﺗﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ دﻋﻮت ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎري از آرش‬ ‫ﺳﺎﻻري اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ وي ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ در ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﺮاﺣﻞ ﻛﺎري‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ ﻫﻤﻮاره ﻧﻘﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦﻛﻨﻨﺪهاي داﺷﺖ‪ .‬ﺗﻴﺰﺑﻴﻨﻲ و‬ ‫ﻧﻜﺘﻪﺳﻨﺠﻲ آرش ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﺣﺴﻴﻦ در ﭘﻴﮕﻴﺮي ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞﻫﺎي‬ ‫ﻣﺎﻟﻲ ﻣﻮﺟﻮد در ﺧﺎرج از داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ اﻓﻘﻲ ﺟﺪﻳﺪ در ﻫﻤﻜﺎريﻫﺎي ﺧﺎرج از داﻧﺸﮕﺎه ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‬ ‫و ﺑﻮدﺟﻪ ﺧﻮد را ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ اوﻟﻮﻳﺖﻫﺎي ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﺑﻪ ﻧﻴﻤﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﮕﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺠﻤﻦ و ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺗﻤﺎﻣﻲ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺣﻀﻮر ﮔﺮﻣﺶ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ در‬ ‫ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻴﻤﺎ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﻣﻈﻬﺮ رﻓﺎﻗﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻋﺰﻳﺰ‪ :‬ﻣﺮﺟﺎن آﺳﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻴﻤﺎ‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎوش رﺿﺎزاده‪ ،‬ﻧﺎﺻﺮ ﻃﺎﻫﺒﺎز‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﻛﺘﺎﺑﻲ‪ ،‬اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻗﺎﺿﻲ و ﻓﺮﺷﻴﺪ ﭼﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﻳﺎر و ﻳﺎور اﻧﺠﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺸﻜﺮﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺳﺮﻓﺮازي ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺎم اﻳﺮان در ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ از‬ ‫زﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ‪ 5‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ 1386‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ‪ 24‬ﻓﻮرﻳﻪ ‪ 2008‬ﻣﻴﻼدي‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺪﺗﻲﻧﺴﺐ‬

‫‪3‬‬

‫ﺳﺎل اول ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره ‪7‬‬

‫ذﻫﻦ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ‬ ‫ﭘﮕﺎه ﺳﺎﻻري‬ ‫ﻫﻮا دﻳﮕﺮ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺮد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮدم‬ ‫ﺗﻬﺮان ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻤﻲﻟﺮزﻳﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﻳﻘﺔ ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎ و‬ ‫ﻛﺎﭘﺸﻦﻫﺎ ﺗﺎ زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ و ﺗﺠﺮﺑﺔ دو زﻣﺴﺘﺎن‬ ‫ﺳﺮد ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺳﻔﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﻳﻦ ﺣﺲ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻳﻚ ﺟﻮر ﺗﻠﻘﻴﻦ ذﻫﻨﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ دﻳﮕﺮ آﻧﻘﺪرﻫﺎ‬ ‫ﺳﺮد ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﻴﺶ از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ادﻣﻮﻧﺘﻮن ﭘﻴﺎدهروي و‬ ‫ورزش ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﭘﺎرك ﻗﻴﻄﺮﻳﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺟﻮر‬ ‫ﺳﻨﺖ ذﻫﻨﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ از اﻳﺮان ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻛﻤﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎي ﻣﺎ اﻧﮕﺎر اﻏﻠﺐ ﻣﺮور ﻋﺎدتﻫﺎي ﺗﺮك‬ ‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻗﺪم زدنﻫﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﭘﺎرك ﻗﻴﻄﺮﻳﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﻫﺰاران دﻟﻴﻠﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي دوﺑﺎره دﻳﺪن ﺗﻬﺮان داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺪت‬ ‫اﻗﺎﻣﺘﻢ ﻛﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮاس دوﺑﺎره ﺗﺮك ﻛﺮدن داﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻢ را‬ ‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ذﻫﻦ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ‬ ‫ﻋﺠﻴﺐ اﻳﺮاﻧﻴﺎن در دوره ﻛﺮدن ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎي از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺮوز اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻲﺷﻚ ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ وارﺛﻴﻦ اﻳﻦ ژن اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫وارد ﺗﻬﺮان ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮي دﻳﺪن ﻛﻼغﻫﺎ‪ ،‬آداﻣﺲ ﺧﺮﺳﻲ‪،‬‬ ‫ﮔﻞ ﻓﺮوشﻫﺎي ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راهﻫﺎ‪ ،‬دورهﮔﺮدﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻮراب و‬ ‫ﻛﻴﻒ ﺳﻲدي ﻣﻲﻓﺮوﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎﻛﺴﻲﻫﺎي ﺧﻄﻲ و ﺣﺘﻲ دﻳﺪن‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺗﻜﺮاري ﻣﻄﺐ دﻧﺪانﭘﺰﺷﻜﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﻢ آدم را ﻳﺎد‬

‫روزﻫﺎي دور‪ ،‬روزﮔﺎر ﻛﻮدﻛﻲ و ﺧﺎﻃﺮات ﮔﻢ ﺷﺪه ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮب ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻚ روز ﺷﺎل و ﻛﻼه ﻧﻤﻲﻛﺮدي ﻛﻪ دو‬ ‫ﻗﺎره و ﻳﻚ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮي از آﻧﻬﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻲﺗﻔﺎوت ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮد ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد‬ ‫ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻣﺎ ﻳﻚ روز ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮي آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ و ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎهﻫﺎي‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﻤﺎن ﻫﺴﺖ را ﺗﺮك ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﻜﺎﻧﺎت رﻓﺎﻫﻲ و‬ ‫آﻣﻮزﺷﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪن ﺣﻘﻮق‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ...‬اﻏﻠﺐ ﻣﺎ ﻳﻚ روزي ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﮕﺬرﻳﻢ از ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰيﻫﺎي ﻣﺎدرﺑﺰرگ و ﭼﻠﻮﻛﺒﺎبﻫﺎي‬ ‫ﺳﻨﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﮕﺬرﻳﻢ از اﺻﻐﺮ آﻗﺎي ﺳﻮﭘﺮي ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ‪ ،‬از ﻧﺎﻧﻮاي‬ ‫آﺷﻨﺎ و از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎي ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﭼﻮن دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰﻫﺎي‬ ‫دﻳﮕﺮي ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ در ﻛﺸﻮرﻣﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺸﺎن ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎي آراﻣﺶ ﺧﻴﺎل ﺑﻮد ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ ...‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﺎﻃﺮه رﻓﺘﻦ و ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪن‬ ‫ﺗﻮي ﻋﻜﺲﻫﺎ و ﮔﺸﺘﻦ دﻧﺒﺎل آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﺮان ﻛﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‬ ‫ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﻧﻤﻲدﻳﺪﻳﻤﺸﺎن ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﺟﻮاب را‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺗﻮان در ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬روزﻫﺎي‬ ‫اول دور ﺷﺪن از اﻳﺮان‪ ،‬رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪن ﺣﺮﻳﻢﻫﺎي ﺧﺼﻮﺻﻲ و‬ ‫دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﺮدنﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﻏﻴﺮاﻳﺮاﻧﻲ در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﻲ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻓﺮدي ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺬاﺑﻴﺖ دارد‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ اﻇﻬﺎر‬ ‫ﻧﻈﺮﻫﺎي ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪﻧﻲ ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺘﺎن را ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در‬ ‫ﻫﺮ ﻣﻮردي ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ و ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪﻛﻲ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﻳﺎ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ زودﺗﺮ ﮔﻢ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮي آن دوﺑﺎره ﺑﻪ آﻟﺒﻮمﻫﺎ و دﻓﺘﺮﻫﺎي ﺷﻌﺮ و ﺗﻠﻔﻦﻫﺎي‬ ‫ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺎ اﻳﺮان ﭘﻨﺎه ﻣﻲآورﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم "ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ" ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي اﻳﺮان‬ ‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮي ﺟﻤﻊﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ دوﺳﺖ‬ ‫ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲﺗﻮان ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دردﻫﺎي‬ ‫ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬ﺷﺎديﻫﺎي ﻣﺸﺘﺮك و اﻣﻴﺪﻫﺎي ﻣﺸﺘﺮك ﺑﺎ ﻣﺎ داﺷﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ "ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ" ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺪا ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻤﻨﺪ و ﻣﻨﻈﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻤﺶ‪.‬‬ ‫ﻋﻤﺮ ﺳﻔﺮ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و‬

‫‪4‬‬

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬ ‫دوره ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺮوز را و دﻳﺮوز را و ﻫﺮ روز را و ﻫﻨﻮز را‪ ...‬اﻳﻦ‬ ‫ﺣﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ آداﻣﺲ ﺧﺮﺳﻲ و ﺧﺮوس ﻧﺸﺎن و ﺑﺎ ﻋﻄﺮ‬ ‫روﻏﻦ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻲ ﺑﺎﻗﺎﻟﻲ ﭘﻠﻮي ﻣﺎدرﺑﺰرگ در ﻣﺸﺎم زﻧﺪه‬ ‫ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ ﺳﺎده اي از وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﻲ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ذﻫﻦ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ را از آن ﮔﺮﻳﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ‪1386‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬اﺣﺘﺮاﻣﺖ واﺟﺒﻪ ﺧﺎنداﻳﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮف از‬ ‫ﻣﺮدوﻧﮕﻲ ﻧﺰن ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد… ﻛﻲ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻗﺪ ﻳﻪ‬ ‫ﻧﺨﻮد ﻣﺮدوﻧﮕﻲ رو ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ واﺳﺶ ﻳﻪ ﺧﺮوار رو ﻛﻨﻢ«؟…‬

‫ﻗﻴﺼﺮ‬ ‫ﺳﻴﺎوش رﺿﺎزاده‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻳﻜﻲ از ﺟﺎوداﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻴﻨﻤﺎي اﻳﺮان آنﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻴﺼﺮ‬ ‫از ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮادر آقﻣﻨﮕﻞ اول‪ ،‬ﻛﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﺎدر و‬ ‫اﺑﺮوان درﻫﻢﻛﺸﻴﺪهي ﺧﺎنداﻳﻲ )ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻣﺸﺎﻳﺨﻲ( ﺣﻜﺎﻳﺖ‬ ‫از آن دارد ﻛﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻮاﻧﺪهاﻧﺪ‪....‬‬ ‫ﺧﺎنداﻳﻲ ﺳﺮ در ﺷﺎهﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮد ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﻗﻴﺼﺮ ﮔﺮه ﻧﺨﻮرد‪ .‬ﺷﺎهﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻧﻤﺎد ﻫﻤﻪي ﻫﻮﻳﺖ‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي اﺳﺖ ﻛﻪ روزﮔﺎري ﭘﻬﻠﻮان ﺷﻬﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻫﺮ‬ ‫زورﺧﻮﻧﻪاي ﻣﻲرﻓﺘﻢ واﺳﻢ زﻧﮓ ﻣﻲزدن… ﻣﻲﺷﺪ دو روز‬ ‫ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ… آﺟﺮ رو از ﺗﻮ دﻳﻮار ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‬ ‫ﺑﻴﺮون«…‬

‫ﻗﻴﺼﺮ اﻣﺎ از ﻧﺴﻠﻲ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺴﻞ ﺿﺪﻗﻬﺮﻣﺎن‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﻧﺴﻞ ﭘﻬﻠﻮانﭘﺮور ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ .‬ﻫﻢ از اﻳﻦ روﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد در‬ ‫ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻗﻴﺼﺮ‪ ،‬ﭼﻬﺮه در ﭘﺸﺖ ﺷﺎهﻧﺎﻣﻪاش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﻬﻠﻮان ﭘﻴﺮ ﻫﻨﻮز زﻧﺪﮔﻲ را ﻫﻤﻪ در ﻣﺮداﻧﮕﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﻧﺴﻞ‬ ‫ﺿﺪﻗﻬﺮﻣﺎن‪ ،‬ﻗﻴﺼﺮ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﻘﺪس ﻧﺴﻞ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻣﺸﺨﺼﻪي ﺿﺪﻗﻬﺮﻣﺎن ﺧﻮدوﻳﺮاﻧﮕﺮيﺳﺖ‪ .‬ﺟﻬﺎن‪،‬‬ ‫ﺳﻴﺎهﺗﺮ و ﻧﻈﺎﻣﺶ ﻧﺎﺑﻪﻛﺎرﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن‬ ‫ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮاﻳﻂ‪ ،‬ﻳﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺑﻮدن ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮاﻳﻂ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺮزد‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪي آن ﭼﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎﻳﻲ در ﺟﺎدوي اﻳﻦ‬ ‫دﻳﺎﻟﻮگ دﻳﻮاﻧﻪﻛﻨﻨﺪه ﭼﻜﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﭼﻲ‬ ‫ﻣﻲﺷﻪ ﺧﺎنداﻳﻲ؟ ﻛﺴﻲ از ﻣﺮدن ﻣﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲﺷﻪ؟ ﻧﻪ ﻧﻨﻪ‪...‬‬ ‫ﺳﻪ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﻴﻔﺘﻪ ﺳﺮ اون دﻳﻔﺎل و ﺳﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ‬ ‫اذون ﻣﻐﺮب رو ﺑﮕﻦ ﻫﻤﻪ ﻳﺎدﺷﻮن ﻣﻲره ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻲ ﺑﻮدﻳﻢ و‬ ‫ﺑﺎ ﭼﻲ ﻣﺮدﻳﻢ‪ ...‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدﻣﻮن رﻓﺘﻪ؛ دﻳﮕﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ‬ ‫دور و زﻣﻮﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪي داﺳﺘﺎن ﮔﻮش ﻛﺮدن رو ﻧﺪاره«‪...‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬روزﮔﺎر ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺼﺮ داﺳﺘﺎن‪،‬‬ ‫ﻋﺼﺮ ﺷﺎهﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻋﺼﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺼﺮ ﻣﺮداﻧﮕﻲ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬دورﺑﻴﻦ روي دﺳﺖﻫﺎي ﭘﻴﺮﻣﺮد زوم ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺎهﻧﺎﻣﻪ را ﻣﻲﺑﻨﺪد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻫﻮﻳﺘﺶ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻧﻔﺠﺎر‬ ‫ﻛﻴﻨﻪي ﺿﺪﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﺎﻛﺎر ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫****‬ ‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر دﻫﻪ از ﻗﻴﺼﺮ ﻣﻲﮔﺬرد‪ .‬ﻧﺴﻞ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﻧﺴﻞ ﺿﺪﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ ﻫﻢ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ روز ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ‪،‬‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ‪ .‬زﻧﺪه ﻳﺎدش‪ ،‬ﻫﺪاﻳﺖ‪ ،‬ﻧﺎم دﻧﻴﺎي اﻣﺮوز را ﺧﻮب‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫‪5‬‬

‫ﺳﺎل اول ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره ‪7‬‬

‫ﻓﺮار از ﻫﻢ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺪﺗﻲﻧﺴﺐ‬ ‫ﻓﺮودﮔﺎه ﻫﻴﺘﺮو ﻟﻨﺪن ﺑﺮاي اﻏﻠﺐ ﻣﺎ‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﺷﻤﺎل آﻣﺮﻳﻜﺎ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻣﻜﺎﻧﻲ آﺷﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﺻﻠﻲﺗﺮﻳﻦ‬ ‫دﻟﻴﻠﻲ ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت از‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺪم در ﺧﻮاﺳﺖ روادﻳﺪ از ﻃﺮف‬ ‫دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن از اﻳﺮاﻧﻴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ اﻗﺎﻣﺖ و ﻳﺎ‬ ‫روادﻳﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻛﺎﻧﺎدا ﻳﺎ آﻣﺮﻳﻜﺎ را دارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻤﺘﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر در ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺖ ﻫﻴﺘﺮو را ﺗﺠﺮﺑﻪ‬ ‫ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎري ﻛﻪ از دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ ﮔﺎه ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻄﻮل ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﺎزدﻫﻤﻴﻦ ﻳﺎ دوازدﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺮواز ﺑﻌﺪﻳﻢ در ﻫﻴﺘﺮو ﺑﻮدم و ﻃﺒﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ از ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻛﺮدن ﺑﻪ وﻳﺘﺮﻳﻦ ﻫﺎي ﺗﻜﺮاري و ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق ﻣﻐﺎزهﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻲ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺟﻠﺐ ﻣﺮدﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ از اﻗﺼﻲ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻫﺮﻳﻚ ﺑﺎ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻣﺘﻔﺎوت در ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺖ ﮔﺮدﻫﻢ آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﺪيﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻣﺤﻠﻲ و ﺳﻴﻚﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻣﻪﻫﺎي‬ ‫ﻣﻌﺮوﻓﺸﺎن ﺑﺨﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺣﺎﺿﺮ در ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﺗﺮاﻧﺰﻳﺖ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻫﻨﺪيﻫﺎ در ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﺮودﮔﺎه اﻋﻢ‬ ‫از راﻧﻨﺪه و ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺨﺶﻫﺎي ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده ﻳﻬﻮدي ﺧﺎﺳﻴﺪﻳﻚ ﺑﺎ ﻛﻼه ﻟﺒﻪ دار‬ ‫و آراﻳﺶ وﻳﮋه ﻣﻮي ﺳﺮﺷﺎن ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲﻛﺮﻧﺪ‪ .‬زن و ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﻨﺸﺎن از ﺳﻲ و ﭼﻨﺪ ﺗﺠﺎوز ﻣﻲﻛﺮد وﻟﻲ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻫﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻗﺪ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪ ﺣﺎﻛﻲ از ﻋﺪم اﻋﺘﻨﺎي ﺟﺎﻣﻌﻪ‬ ‫ارﺗﻮدﻛﺲ ﻳﻬﻮدي ﺑﻪ روشﻫﺎي ﻛﻨﺘﺮل ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻮد! ﻋﺪهاي‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺟﻮان اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻟﻨﺪﻧﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻮي ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ‬ ‫زدن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎن از ﺳﻔﺮ ﻗﺮﻳﺐاﻟﻮﻗﻮع ﺑﻪ ﻳﻨﮕﻪ دﻧﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ و آﻗﺎﻳﺎن ﻣﻴﺎن ﺳﺎل ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و‬ ‫آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ و ﻳﺎ از ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎي ﻏﺮﺑﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﻲ‬ ‫در دﺳﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪.‬‬ ‫و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺣﺎﺿﺮ در ﻓﺮودﮔﺎه ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻚ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ‬ ‫ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ از دﻳﮕﺮي ﺳﻌﻲ در ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮدن ﺧﻮد از دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن ﻋﺰﻳﺰ! اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن در ﻏﺮب از ﻫﻢ‬

‫ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ دﻻﻳﻞ ﻣﺘﻌﺪد ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﺎص‬ ‫ﺧﻮد را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﺠﺎرب ﺷﺨﺼﻲ ﻧﮕﺎرﻧﺪه در ﺗﺎﻳﻴﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺪﻋﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر از‬ ‫ﻣﺤﻠﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن در ﻟﺲآﻧﺠﻠﺲ )ﺧﻴﺎﺑﺎن وﺳﺖ وود( از دور دو‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻇﺎﻫﺮي ﺣﺘﻲ از درون ﻫﻠﻲﻛﻮﭘﺘﺮ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺸﺎن را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺤﺾ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻓﺎرﺳﻴﺸﺎن را ﻗﻄﻊ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﻴﺪان وﻟﻲ ﻋﺼﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫درﻓﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺸﺎن ﭘﻲ ﺑﺒﺮم!‬ ‫راﺳﺘﻲ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﮔﺮﻳﺰي ﻧﺰد ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻛﻤﺘﺮ ﻗﺒﻮل دارﻳﻢ؟ و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫در ﮔﻮﺷﻤﺎن ﺧﻮاﻧﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن آزﻧﺪه در دﻳﺎر‬ ‫ﻏﺮﺑﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻏﻔﻠﺘﻲ ﮔﻮﺷﻤﺎن را ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ؟‬ ‫و ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺮده ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎﺗﺸﺎن رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺟﻮاب دهﻫﺎ ﺳﻮال آﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﺪﻫﻴﻢ؟ دﻟﻴﻞ اﺻﻠﻲ را ﻧﻤﻲداﻧﻢ وﻟﻲ ﺑﺎ ﻫﺮ اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدهام در اﻳﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮد و از آن‬ ‫ﻧﺎﻻن‪ .‬راﺳﺘﻲ اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻟﺨﻮرﻳﻢ ﭘﺲ آن‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻫﻢ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﺪاﻣﻨﺪ؟ ﻗﻄﻌﺎ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ!‬

‫‪6‬‬

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ‪1386‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﭘﻴﺶرو‬

‫ﻛﻨﺴﺮت ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ‬

‫اﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﻓﻬﻴﻤﻲ‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻧﻮروزي‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ و ﻛﻨﺴﺮت ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻞ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ "ﺷﺐ ﻗﺪرداﻧﻲ از داوﻃﻠﺒﺎن" اﺷﺎره‬ ‫ﻛﻨﻢ‪ .‬در روز ﺟﻤﻌﻪ ‪ 25‬ژاﻧﻮﻳﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎن‬ ‫داوﻃﻠﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ "ﺷﺐ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن" ﺑﺎ‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد و ﭘﺮﺗﺤﺮﻛﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ در آن ﺑﻪوﻳﮋه ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖﻫﺎي داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻳﺮاﻧﻲ در ﺑﺎزي‬ ‫ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﻴﻢ ﭘﻲ ﺑﺮدﻳﻢ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﺗﺎ از ﻣﻴﺎن داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن‬ ‫اﻳﺮاﻧﻲ داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻴﻤﻲ ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻛﺖ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺟﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﻴﻢ اﻋﺰام ﮔﺮدد‪ .‬ﻧﺎﻳﺐرﻳﻴﺲ ﻣﺎﻟﻲ اﻧﺠﻤﻦ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ‬ ‫ايﺳﺎﻳﻮاي ﺣﺎﻣﻲ ﻣﺎﻟﻲ اﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻧﺸﺎن ايﺳﺎﻳﻮاي‬ ‫ﺑﺮ روي ﭘﻴﺮاﻫﻦ ورزﺷﻜﺎران ﻧﻘﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻧﺎﻳﺐرﻳﻴﺲ‬ ‫ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﻢ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺻﻮرت راهﻳﺎﺑﻲ ﺗﻴﻢ ﺑﻪ دﻳﺪار‬ ‫ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ اﺟﺮاﻳﻲ اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺮاي ﺗﺸﻮﻳﻖ و‬ ‫روﺣﻴﻪ دادن ﺑﻪ ﺗﻴﻢ در ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰاري ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎﭘﻴﺘﺎن ﺗﻴﻢ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ادﺑﻲ اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﻋﻼم ﻛﺮد ﺗﻴﻢ وي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻴﻢ ﺑﺮﺧﻲ از ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪...‬‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻧﻮروزي ﻣﺎ )ﺟﺰﻳﻴﺎت ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ايﻣﻴﻞ و وبﺳﺎﻳﺖ ﺑﻪ اﻃﻼع اﻋﻀﺎ رﺳﺎﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮد(‪:‬‬

‫اﻳﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻚ اﺗﻔﺎق اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺰرگ در داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬

‫زﻣﺎن‬

‫ﻣﻜﺎن‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‬

‫ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ‬ ‫‪ 18‬ﻣﺎرچ‬

‫اﻣﻴﻠﻲ ﻣﻮرﻓﻲ‬ ‫ﺳﺎﻳﺖ ‪1‬‬

‫ﺳﻮري‬ ‫ﺳﺎل ﺗﺤﻮﻳﻞ‬

‫ﺟﺸﻦ ﻧﻮروز‬ ‫ﺳﻴﺰده ﺑﻪ در‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‬ ‫‪ 19‬ﻣﺎرچ‬ ‫‪11pm-1am‬‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ‬ ‫‪ 21‬ﻣﺎرچ‬

‫‪Crowne‬‬ ‫‪Plaza‬‬

‫ﺷﻨﺒﻪ‬ ‫‪ 29‬ﻣﺎرچ‬

‫اﻣﻴﻠﻲ ﻣﻮرﻓﻲ‬ ‫ﺳﺎﻳﺖ ‪1‬‬

‫آراز ﺳﺎﻟﻚ و ﺳﻌﻴﺪ ﻛﺎﻣﺠﻮ اﺳﺎﺗﻴﺪ ﺗﺎر و ﻛﻤﺎﻧﭽﻪ در روز‬ ‫ﺷﻨﺒﻪ ﻳﻜﻢ ﻣﺎرچ در داﻧﺸﮕﺎه آﻟﺒﺮﺗﺎ ﻫﻨﺮﻧﻤﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺖ ﺣﺴﺎم ﻣﺤﻤﻮدي ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﻮد و ﺗﻌﺪادي‬ ‫از دﻓﺎﺗﺮ داﻧﺸﮕﺎه و ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ از ﺟﻤﻠﻪ ايﺳﺎﻳﻮاي‬ ‫ﺣﺎﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از ﺷﻤﺎ دﻋﻮت ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺣﺘﻤﺎ در‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ!‬

‫‪SUB‬‬

‫‪7‬‬

‫ﺳﺎل اول ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره ‪7‬‬

‫ﺻﻒ‬ ‫ﻣﻮرﻣﻮرﻣﻴﺮزا‬ ‫ﻃﺒﻖ روش ﺟﺎري زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه ‪ ،‬ﻫﺮروز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﺑﻪ‬ ‫اداره ﻣﻲروم و ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم اﻣﻮر ﻣﺤﻮﻟﻪ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﭼﻮن ﻋﻴﺎل ﺑﻨﺪه ﺧﺎﻧﻪدار اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‬ ‫ﻧﮕﻬﺪاري و ﭘﺨﺖوﭘﺰ و ﺷﺴﺘﺸﻮ و اﻣﻮر ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪان و‬ ‫ﺧﺮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه اﻳﺸﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم را "ﻧﻮش‬ ‫ﺟﺎن" ﻛﺮده و ﺻﺒﺢ زود دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻋﺎزم‬ ‫ﺷﻮم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺸﻮد و‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﻏﺮﻏﺮﻫﺎ را ﻣﻲﺷﻨﻮم‪" .‬اﻳﻦ ﭼﻪ وﺿﻌﻴﻪ‪.‬‬ ‫آﺧﻪ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺗﻮ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻴﻢ و‬ ‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻲ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲرﺳﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻲ ﮔﺮدﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﺮﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻧﺎﻫﺎر‬ ‫ﺑﭙﺰم‪ ،‬ﻇﺮف ﺑﺸﻮرم‪ ،‬رﺧﺖ ﺑﺸﻮرم‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﻳﻜﺘﻪ ﺑﮕﻢ‪ .‬آﺧﻪ‬ ‫ﻣﻨﻢ آدﻣﻢ! ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﻣﺮدي ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﻲﺧﻴﺎﻟﻲ!"‬ ‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﺤﺜﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﺮ ﻛﺪام از اﻳﻦ ﻗﻮل و‬ ‫ﻗﻮاﻋﺪ راﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ روﻳﺶ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﮕﺬارم‪ ،‬ﺧﻮدش ﺷﺎﻣﻞ‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﺒﺼﺮه و ﺗﺬﻛﺎرﻳﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺤﺚ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻋﻠﻲاﻟﻄﻠﻮع‬ ‫اداﻣﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪ .‬وﻟﻲ در دل ﺑﺎ ﺧﻮد ﻛﻠﻨﺠﺎر ﻣﻲروم‪.‬‬ ‫"آﺧﻪ زن ﻣﻦ ﻛﻲ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﺮﻳﺪ دارم! ﺑﺮاي ﮔﻮﺷﺖ ﺻﺒﺢ‬ ‫زود ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺻﻒ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻧﺎن ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﺗﻮ ﺳﺮوﻳﺲ ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲآم ﺗﻤﺎم‬ ‫اﺟﻨﺎس ﻛﻮﭘﻨﻲ و ﺻﻔﻲ و ﻧﺮخ دوﻟﺘﻲ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬ﭘﻮل آزادش‬ ‫رو ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺪارم ﺑﺨﺮم!"‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪:‬‬ ‫ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﻋﻴﺎل درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬‫وﻗﺖ ﺧﻮاب ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎ ه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﻨﺎب ﺟﻮادي‬ ‫ﺳﺮﻛﺎر آﻣﺪ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﻢ‪:‬‬ ‫ ﻓﻼﻧﻲ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮات دارم‪.‬‬‫ ﭼﻪ ﺧﺒﺮي ؟‬‫ آﺧﺮ ﻛﺎرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺒﻠﻎ دو ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭘﺎداش ﺑﺮات‬‫ﻧﻮﺷﺘﻦ‪.‬‬

‫ ﺟﺎن ﻣﻦ! از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻲ؟‬‫ دﻳﺮوز ﻧﺎﻣﻪات رو دﻳﺪم‪ .‬رﻓﺘﻪ دﺳﺖ رﺋﻴﺲ‪ .‬ﻓﺮدا ﻓﻜﺮ‬‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﺒﻠﻎ رو ﺑﮕﻴﺮي‪.‬‬ ‫درﭘﻮﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻓﺮدا ﭘﺲ از‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﭘﻮل ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻴﺮون‪.‬‬ ‫ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﻴﺪن ﻏﺮﻏﺮﻫﺎي ﻋﻴﺎل‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي‬ ‫ﻣﺘﻴﻦ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﻴﺎﻓﻪي ﺷﺶ درﭼﻬﺎر‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮدم‬ ‫وﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬ ‫ ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ! ﻛﻮﭘﻦﻫﺎي اﻋﻼم ﺷﺪه رو ﺑﺪه ﻣﻦ ﺑﺮم ﻓﺮدا‬‫ﺻﺒﺢ اﺟﻨﺎﺳﺸﻮن رو ﺑﺨﺮم‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﻴﺎل را اﻳﻦﻃﻮر ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﺳﺮش راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮون زده و‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي آﻧﭽﻨﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺻﺪاﻳﻲ از آن ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪:‬‬ ‫ ﺷﻮﺧﻲات ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻨﻮ دﺳﺖ ﻣﻲاﻧﺪازي؟‬‫ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺷﻮﺧﻲ دارم ﻧﻪ ﻣﻲﺧﻮام دﺳﺘﺖ‬‫ﺑﻨﺪازم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻪ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮدن ﻛﺎري ﻧﺪاره‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﻏﺮش رو ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻲزﻧﻲ‪.‬‬ ‫ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺻﺒﺢ دو ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻛﻮﭘﻦﻫﺎ‬ ‫را در وﺳﻂ آﻧﻬﺎ ﻗﺮارداده و از اداره ﺑﻴﺮون زدم‪ .‬ﭘﻴﺎده راه اﻓﺘﺎدم‬ ‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﻓﺮﻋﻲ و ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﺑﮕﺬرم‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﺟﻨﺎس ﻛﻮﭘﻨﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ازﺣﺪود ﻳﻚ رﺑﻊ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺪم زدن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪ زن و ﻣﺮد ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ‬ ‫و ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ آﻗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺼﺎﺑﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬‫ ﺑﺎ ﻋﺒﺎس ﻗﺼﺎب ﻛﺎرداري؟‬‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮام ﻓﺮق ﻧﻤﻲﻛﺮد اﺳﻢ ﻗﺼﺎب ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ ﺑﻠﻪ‬‫ﻣﺮد در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺨﺮهﮔﻲ رو ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺠﺎور ﻛﺮده ﺑﻮد‬ ‫و ﺳﺮش را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ ﺑﺎ اﻳﺸﻮن ﭼﻪ ﻛﺎر داري؟‬‫‪ -‬ﻣﻲﺧﻮام ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻮﭘﻨﻲ ازش ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫‪8‬‬

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﻳﻘﻪي ﻛﺖ ﻣﺮا ﭼﺴﺒﻴﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻲداد ﺳﺮش را رو ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺮده‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺳﺮش‬ ‫را ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ ﭼﺸﻤﻢ روﺷﻦ! ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه وﻟﻲ‬‫ﺗﺎزه وﻗﺘﺶ ﺷﺪه ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺘﻬﺎﻳﻲ رو ﻛﻪ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮده ﺑﺪه‬ ‫ﺑﻪ از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮون‪.‬‬ ‫وﻟﻮﻟﻪاي در ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻓﺘﺎد آن ﺳﺮش ﻧﺎﭘﻴﺪا‪ .‬اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم‬ ‫ﻓﺤﺶﻫﺎ و ﻣﺘﻠﻚﻫﺎ ﻧﺜﺎر ﻣﻦ و ﻋﺒﺎس ﻗﺼﺎب ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻳﺎرو ﻫﻢ‬ ‫ﻳﻘﻪام را ول ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻋﺼﺒﻲ ﻛﺖ و‬ ‫ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺗﺶ را ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﺑﻮدم ﻣﻲﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪاي ﻣﺘﻌﺠﺐ‬ ‫و ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻓﺮﻳﺎد زدم‪:‬‬ ‫ ﻣﻦ ﺑﻲﺗﻘﺼﻴﺮم‪.‬‬‫از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ زن ﻣﺴﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺠﻮم آورد و درﺣﺎﻟﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮا ﻓﺸﺎر ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪:‬‬ ‫ ﺑﻲﺗﻘﺼﻴﺮي؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲﻛﺸﻲ ﻣﺎ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻧﺼﻔﻪ‬‫ﺷﺐ ﺗﻮ ﺻﻒ ﻣﻲاﻳﺴﺘﻴﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻴﺮﻣﻮن ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ اوﻣﺪي ﻣﻲﺧﻮاي ﮔﻮﺷﺘﺎرو ﺑﺒﺮي‪ .‬اﺳﻢ‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮﻧﻢ ﻣﻲذارن ﻣﺮد!‬ ‫رو ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﺮده و ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪ .‬آﻧﻘﺪر ﻛﻪ‬ ‫ﺳﺮو ﺻﺪا زﻳﺎد ﺑﻮد ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ‬ ‫راﻣﻲﺷﻨﻴﺪ وﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ "راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻪ ﺑﻴﭽﺎره‪"...‬‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻓﺮﻳﺎد زدم‪:‬‬ ‫ ﻛﺎﻓﻴﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﻳﻪ ﻛﻼم ﺑﮕﻴﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻦ‬‫از ﻛﺠﺎ ﺑﺪوﻧﻢ‪ .‬اﺻﻼً ﻗﺼﺎﺑﻲ ﻛﻮ؟ ﻋﺒﺎس ﻗﺼﺎب ﻛﻴﻪ؟ ﻣﻨﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﮔﻮﺷﺖ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺧﻮب ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻛﻪ‬ ‫ﺷﺪه‪ .‬اﺻﻼ ﻣﻦ ﻣﻲرم‪.‬‬ ‫ﺟﻮان ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪاي از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و‬ ‫درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﻬﺪﻳﺪش را روﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد ﺑﺎ‬ ‫دﻧﺪانﻫﺎي ﻓﺸﺮده ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻋﺒﺎس ﻗﺼﺎب ﻛﻴﻪ؟ اﮔﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺤﻞ‬‫ﻣﺎ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﺮدي؟ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن رو ول ﻛﺮدي‬ ‫اوﻣﺪي ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪي ﻣﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﮔﻲ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎم‪ .‬رو‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﺮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ را ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﺳﺨﻨﺮانﻫﺎ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻛﺮد‪:‬‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ‪1386‬‬ ‫ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﺸﻮن ﻣﻲﮔﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ‬‫ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻛﺠﺎ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺳﺖ؟ ﻣﺎ از‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺗﻮي ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﻳﻜﻲ اوﻣﺪﻳﻢ ﺗﻮ‬ ‫ﺻﻒ واﻳﺴﺎدﻳﻢ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ‬ ‫روي ﺗﺸﻚ ﭘﺮ ﻗﻮ ﻟﻢ داده و ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬از ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮﻧﺪه‪ ،‬ﺻﺒﺤﻮﻧﺶ رو روي ﻣﻴﺰ‬ ‫ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﻞ ﻛﺮده و ﺑﻌﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ رو‬ ‫ﺳﻮار ﺷﺪه ﺧﺎرج از ﻃﺮح ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﭘﺎرك ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳﻮي‬ ‫ﻋﺒﺎس آﻗﺎي ﻗﺼﺎب رواﻧﻪ ﺷﺪه ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻮﭘﻨﻲ ﺧﻮدﺷﻮ‬ ‫ﺑﻴﮕﻴﺮه و ﺑﺒﺮه‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ادﻋﺎ داره ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ‬ ‫از ﻃﺮف اﻣﺖ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل وﻗﺎﺣﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬ ‫رو اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻪ و ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻋﺒﺎس ﻗﺼﺎب را‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟‬ ‫ دروغ ﻣﻲﮔﻪ! ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬‫ ازﻣﺎﺑﻬﺘﺮوﻧﻪ‪ .‬ﺑﺰﻧﻴﺪش‪.‬‬‫اﻧﻮاع واﻗﺴﺎم ﺻﺪاﻫﺎ از ﺗﻮي ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ‬ ‫وﺣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻓﺮﻳﺎد زدم‪.‬‬ ‫ ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ ‪.‬ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﻋﺒﺎس ﻗﺼﺎب ول‬‫ﻛﺮدﻳﺪ اوﻣﺪﻳﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ؟‬ ‫ﻣﺮد ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻟﻲ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺮﻳﺎد زد‪:‬‬ ‫ ﻋﺒﺎس آﻗﺎ رو ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ و ﮔﺮﻧﻪ‬‫ﻋﺒﺎس آﻗﺎي ﺑﻴﭽﺎره اﻳﻨﻄﻮري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از اﻣﺜﺎل ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر رو ﻧﻜﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻬﻤﻴﻪ‬ ‫ﮔﻮﺷﺘﺶ و ﻗﻄﻊ ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ‪.‬‬ ‫ آره ﺧﻮدﺷﻪ‪ ،‬اﺻﻞ ﻛﺎرﻳﻪ ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺮد‪...‬‬‫ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺠﻨﺒﻢ ﺑﺎ ﻛﺘﻲ ﭘﺎره روي ﭘﻴﺎدهرو وﺳﻂ‬ ‫ﭘﺎﻛﺖ ﭘﺎرهﻫﺎ ﻣﻴﻠﻮﻟﻴﺪم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻲ روان ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ از ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ وﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﻓﺮﻋﻲ ﻧﺮوم‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي‬ ‫اﺻﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺘﻢ را ﺑﻴﺮون آورده ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رواﻧﻪ‬ ‫ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎﻳﻲ! ﻫﻮس ﻣﺎﻫﻲ ﻛﺮدم‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻛﻠﻲ ﭼﺎﻟﻪ‬ ‫ﭼﻮﻟﻪ و ﺑﺪﻫﻲ داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻟﻲ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻧﻮاع و‬ ‫اﻗﺴﺎم ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻮس اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﻣﺎﻫﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻋﻴﺎﻟﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻓﺮدا‬

‫‪9‬‬

‫ﺳﺎل اول ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره ‪7‬‬ ‫ﺷﺐ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﺮخ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺟﺪا ﻛﺮدم و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻐﺎزهدار دادم ﺗﺎ وزن ﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ ‪ 2520‬ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﭘﺎﻛﺖ ﺑﺬارم؟‬‫ ﻧﻪ‪.‬‬‫ ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮري ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ؟‬‫ ﻧﻪ‪.‬‬‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺶ زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درﺿﻤﻦ‬ ‫ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﺻﻼً ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ "آﺧﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻮﭘﻨﻲ ﺧﻮدت‬ ‫رو ﻧﮕﺮﻓﺘﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻲ؟ ‪ 2500‬ﺗﻮﻣﺎن رو ﺗﻮ‬ ‫ﻳﻚ روز ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺨﻮري؟ ﺗﺎزه ﻣﮕﺮ ﻋﻴﺎل اﻳﻦ وﻟﺨﺮﺟﻲﻫﺎ‬ ‫راﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ دو ﻣﺎﻫﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ آرزو و‬ ‫اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎﻫﻲ رو ﺗﻮ ﺳﺮم ﺧﻮرد ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ ".‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ آﻗﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮام‪...‬‬‫ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد! اﺻﻼً ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪات ﻧﻤﻴﺎد ﻣﺎﻫﻲﺧﻮر ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬‫ ﻣﮕﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺧﻮردن ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﻲﺧﻮاد؟‬‫ اي ﺑﺎﺑﺎ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮي ﺳﺮوﻛﻠﻪ ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﻟﺐ‬‫و ﻟﻮﭼﻪي آوﻳﺰوﻧﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻳﺨﻲ ﺗﻮ‬ ‫ﻋﻤﺮت ﻧﺨﻮردي‪.‬‬ ‫ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﭼﺮا ﭘﺮت وﭘﻼ ﻣﻴﮕﻲ! ﺧﻮب ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮام‪.‬‬‫ ﭘﺲ ﻣﺮض داﺷﺘﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ ﻣﺎرو ﮔﺮﻓﺘﻲ ‪.‬اول‬‫ﺣﺴﺎب ﺟﻴﺒﺖ رو ﺑﻜﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﺮدم رو دﺳﺖ ﺑﻨﺪاز‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺳﺮم‬ ‫را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و از آﻧﺠﺎ دور ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﻳﻚ دﺳﺖ در ﺟﻴﺐ داﺷﺘﻢ ﻛﺘﻢ آوﻳﺰه دﺳﺖ دﻳﮕﺮم ﺑﻮد‬ ‫و ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ را ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪم آﻫﺴﺘﻪ ﻗﺪم‬ ‫ﻣﻲزدم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﺮم وﻗﺘﻲ ﻗﻴﻤﺘﺶ را‬ ‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺪ اﺳﺖ آدم ﭘﻮل در‬ ‫ﺟﻴﺒﺶ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﺧﺮﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﻴﺪاﻧﮕﺎﻫﻲ آﺧﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻛﻠﻲ ﺧﺮﻳﺪ از اﻳﻦ ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺮدم ﻳﻚ‬ ‫ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﺮوم آنﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ!‬ ‫از روي ﺟﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬ ‫‪ -‬آﻗﺎ از وﺳﻂ ﻧﺮو‪.‬‬

‫ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم آن ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن‪.‬‬‫ ﺑﺎﺷﻪ ﺻﻒ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮره‪ ،‬ﺑﺮو ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺗﻪ‬‫ﺻﻒ ﺑﺮو‪.‬‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺻﻒ ﻃﻮﻻﻧﻲاي ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﻴﺪان را دور ﻣﻴﺰد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬ ‫ ﺟﻨﺎب ﭼﻲ ﻣﻴﺪن؟‬‫ ﺧﻮدت رو ﺑﻪ اون راه ﻧﺰن‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﭘﺲ ﭼﺮا‬‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺮي اون ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﻮن؟‬ ‫ ﺧﻮب اﺻﻼ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻒ واﻳﺴﻢ‬‫ﺑﻬﺘﺮه‪.‬‬ ‫ اﻫﻪ! ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ؟ ﺑﺮو ﺗﻪ ﺻﻒ ﻛﻢ ﺣﺮف ﺑﺰن‪ ،‬زرﻧﮓ ﺧﺎن‪.‬‬‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ در داﺧﻞ ﺻﻒ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻫﺠﻮم آوردﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ آﺧﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻳﺪ آدم ﺑﺸﻴﺪ!‬‫ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ آﻗﺎ ﭼﺮا ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪي؟‬‫ ﭼﺮا ﻧﺪم‪ .‬اﻳﻦﻫﻤﻪ ﻣﻠﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ آدم اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺻﻒ‬‫واﻳﺴﺎدن‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮاي زرﻧﮕﻲ ﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﺮدم زﻳﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ آﻗﺎ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻲ ﻣﻴﺪن ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬آﺧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻲ‬‫ﻣﻴﺪن ﺗﻮ ﺻﻒ واﻳﺴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺟﺎ ﺧﻮش‬‫ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬اﺧﻼﻗﺸﻮﻧﻪ آﻗﺎ!‬ ‫ ﺑﺮو ﺗﻪ ﺻﻒ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪي ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﺪن‪.‬‬‫دﻳﺪم ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻮﺑﺘﻢ ﻋﻘﺐﺗﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻪ ﺻﻒ رواﻧﻪ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ ﺧﻮب ﺣﺎﻟﺸﻮ ﮔﺮﻓﺘﻲ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺮدا ﻫﻨﻮز ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻦ ﻛﻪ‬‫زرﻧﮕﻴﻪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ زﻣﺰﻣﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺻﻒ رﺳﻴﺪم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ و‬ ‫ده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻨﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺷﻤﺎ واﻳﺴﻢ؟ ﭘﺎم ﺧﻴﻠﻲ درد ﻣﻲﻛﻨﻪ‬‫ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺗﻪ ﺻﻒ‪.‬‬ ‫ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاره ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬‫ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺗﻪ ﺻﻒ‪.‬‬‫ﺻﺪاي ﭘﺸﺖﺳﺮيﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫‪10‬‬

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬ ‫ ﺟﺎش ﻫﻤﻴﻦﺟﺎ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬‫ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ آﻗﺎ؟ ﻣﮕﻪ ﺑﻘﻴﻪ آدم ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ .‬دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺟﺎ‬‫ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬ ‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم او ﻫﻢ آﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻓﺸﺎر‬ ‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن ﺟﺎ ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اﻧﺘﻬﺎي ﺻﻒ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ آﻗﺎﻳﻮن ﺗﻪ ﺻﻒ اوﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬‫ دﻳﺪﻣﺖ داداش‪.‬‬‫ ﭼﻲ ﭼﻲ رو دﻳﺪي؟‬‫ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ اوﻣﺪي ﺗﻮ ﺻﻒ‪.‬‬‫ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع داره؟‬‫ ﭼﺮا داره ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دوﺑﺎره ﺳﺮوﺻﺪاﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ آﻗﺎ راه ﻧﺪه‪.‬‬‫ دﻳﮕﻪ ﻓﻚ و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻲ؟‬‫ﺻﻒ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ ﺟﻨﺎب دﻳﺪﻣﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﭼﻄﻮر ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪي وﻟﻲ ﻣﻦ‬‫ﺷﻤﺎرو ﻧﺪﻳﺪم‪.‬‬ ‫ ﻣﺎ دوﺗﺎ اون ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﻮن داﺷﺘﻴﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬‫ ﺧﻮب ﭼﺮا ﻧﻴﻮﻣﺪﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ؟‬‫ آﻗﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﻀﻮل ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ دﻟﻤﻮن ﺑﺨﻮاد‬‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻪ‪ .‬اﺻﻼً ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻀﻮﻟﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ‬‫ﻫﻢ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻴﻢ؟ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﭼﺮا ﺗﻮ ﻛﺎرﻣﺮدم دﺧﺎﻟﺖ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬ ‫ﻧﻪ ﺧﻴﺮ اﮔﺮاداﻣﻪ ﻣﻲدادم ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻜﺎر ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﺻﻒ زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺸﺎر زﻳﺎدي ازﭘﺸﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ وارد ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺑﻮد‪ .‬داد ﻣﻲزدﻧﺪ‪" .‬آﻗﺎ ﻫﻮل ﻧﺪه!" وﻟﻲ‬ ‫ﺑﺎز ﻓﺸﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺻﻒ از ﺣﺮﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺣﺴﺎب ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺣﺪود ﺳﻲ ﻣﺘﺮي ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ ﺳﻼم آﺑﺠﻲ‪.‬‬‫ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮان ﺑﻪ ﭘﻴﺮزن ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺳﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻪ ﺻﻒ‪.‬‬‫‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ آﻗﺎ؟ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ‪1386‬‬ ‫ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺮا دروغ ﻣﻲﮔﻲ؟ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻛﻮﭼﻚ‬‫ﻣﺮدم رو ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺪي‪.‬‬ ‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﺎدرش رو ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺪون‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪه روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻏﺮ زد‪.‬‬ ‫ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲﻛﺸﻪ ﻣﺮدﻳﻜﻪ! ﺗﻮ ﭼﻜﺎر ﺑﺎ ﻛﺎر ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ داري؟‬‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻔﺮي ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ ﺧﺎﻧﻢ! ﺗﻪ ﺻﻒ‪.‬‬‫ ﻣﻦ ﺟﺎم ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭙﺮس‪ .‬از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎدرﺟﻮن ﺑﭙﺮس‪.‬‬‫ ﺑﻌﻠﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ اﻳﺸﻮن ﺟﻠﻮي‬‫ﻣﻦ واﻳﺴﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ درآورده ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ ﻣﮕﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ راﺣﺘﻲ دروغ ﮔﻔﺖ؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﻤﺎ رو‬‫ﺗﻮ ﺻﻒ ﺟﺎ دادم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﻲ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ازﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺻﻒ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺘﺎب زﻳﺎدي ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬دوﺑﺎره ﻓﺮﻳﺎد "آﻗﺎ ﻫﻮل ﻧﺪه‪،‬‬ ‫آﻗﺎ ﻫﻮل ﻧﺪه" ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻳﻚ ﻣﻴﻨﻲﺑﻮس ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم دﻳﺪم‪ .‬ﻓﺸﺎر‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮي ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪم ﻛﺮد و اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮي ﻣﻴﻨﻲﺑﻮس‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﻣﻲزدم‪:‬‬ ‫ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮه‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮام ﺳﻮار ﺷﻢ‪.‬‬‫وﻟﻲ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺪﻫﻜﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎهﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪:‬‬ ‫"ﻛﺮج‪ ،‬ﻛﺮج"‪ .‬ﺑﻴﻦ راه ﻛﺮج ﻣﻴﻨﻲﺑﻮس آنﻗﺪر ﺧﻠﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﻴﺎده ﺷﻮم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬دﺳﺖ درﺟﻴﺐ ﻛﺮدم ﺗﺎﻳﻚ‬ ‫ﺻﺪ ﺗﻮﻣﺎﻧﻲ آﻣﺎده ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻮﭘﻦﻫﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاه دو ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎده ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰل راه‬ ‫اﻓﺘﺎدم‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل رﺳﻴﺪم‪ .‬ﻋﻴﺎل در را ﺑﺎز‬ ‫ﻛﺮد ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫ ﻧﮕﺮان ﺷﺪي؟‬‫ ﻧﻪ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺻﻔﻲ اﻳﺴﺘﺎدي‪.‬‬‫ آره ﻧﻮﺑﺖ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﻮﺑﺘﻢ ﻧﺸﺪه‪.‬‬‫ ﺑﺎﺷﻪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮو ﺟﺎت رواز دﺳﺖ ﻧﺪي‪.‬‬‫ﺗﺎ ﭘﻨﺞ – ﺷﺶ روز ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻧﻮﺑﺘﻢ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎه از ﻣﺎﺟﺮا ﻣﻲﮔﺬرد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻋﻴﺎل ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫را ﺑﺮاي ﭼﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﺮﺷﺐ از ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬ ‫ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺘﺖ ﻧﺸﺪ‪.‬‬‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻧﻪ!‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن‬

‫‪11‬‬

‫ﺳﺎل اول ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره ‪7‬‬

‫ﮔﺰارش ﺗﺼﻮﻳﺮي‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ﺷﺐ ﻗﺪرداﻧﻲ از داوﻃﻠﺒﺎن‬

‫ﺷﺐ ﻗﺪرداﻧﻲ از داوﻃﻠﺒﺎن‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ﺷﺐ ﻗﺪرداﻧﻲ از داوﻃﻠﺒﺎن‪ :‬ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﻴﻢ‬

‫ﺷﺐ ﻗﺪرداﻧﻲ از داوﻃﻠﺒﺎن‪ :‬ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﻴﻢ‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ﭘﺮده ﻧﻘﺮهاي ‪7‬‬

‫ﭘﺮده ﻧﻘﺮهاي ‪7‬‬

‫‪12‬‬

‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ‪ -‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬

‫ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻣﺎ‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان رﺳﺎﻧﻪاي ﺑﺎ روﻳﻜﺮد داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬و در‬

‫ﺑﻬﻤﻦ ‪1386‬‬

‫ﭘﺎﻳﮕﺎه اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪:‬‬ ‫‪http://www.ualberta.ca/~isaua/Iranians.html‬‬

‫ﺟﻬﺖ ﺑﺮﻗﺮاري ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ و ﺣﻀﻮر اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﭘﺬﻳﺮاي دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺐ و ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻲ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ‪:‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﺎﻣﻪ و ﻳﺎ ﮔﺮداﻧﻨﺪﮔﺎن اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ﺗﻤﺎس ﺣﺎﺻﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪iranians.isaua@gmail.com‬‬

‫ ‬

‫‪13‬‬

7 ‫ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره‬- ‫ﺳﺎل اول‬

Iranian

ewsletter

Iranian Students Association of the University o (ISAUA)

‫ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادﻣﻮﻧﺘﻮن‬- ‫ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ‬

1386 ‫ﺑﻬﻤﻦ‬

Iranian Social and Cultural Monthly of Iranians in Edmonton

February 15, 2008 - Bahman 25, 1386

Trial Period, Year 1, No. 7

‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن‬

Iranian

Iranian Monthly Index Our Beliefs and Management President’s Message The Iranians Nostalgic Mind Gheisar

Future Events Persian Music Concert Line-up Pictorial report Contact Us

Cover Photos: Ghajar Dance, Yalda Celebration (F) Araz Salek & Saeed Kamjoo (R)

Editor: Nima Yousefi Moghaddam

Editorial Board: Amir Hossein Fahimi, Pegah Salari, Nima Yousefi Moghaddam

Contributors: Siavash Rezazadeh, Pegah Salari, Hamed Vahdati-Nasab, Amirhossein Fahimi, MourMour Mirza