KOŁO NAUKOWE
MARCIN MISIURA/BOGUSŁAWA SZTENCEL
„Skończyły nam siê dnif
,,Zmiana światła”
scenariusz i re¿yseria: Jakub Kasprzak na motywach „Króla Leara” Williama Shakespeare’a (tłum. J. Paszkowski) przestrzeñ i lalki: Adam Karol Drozdowski muzyka: Szymon Domagała występują: Olimpia Bogusz i Milena Kobyliñska premiera: 2014 r.
Skończyły nam się dni to spektakl lalkowy dla widzów dorosłych stworzony przez Koło Naukowe Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Dwie młode aktorki przy pomocy piêciu lalek opowiadają o świecie dotkniętym kataklizmem. Przedstawienie oparte jest na tekœcieSzekspira, zawiera także fragmenty z dzieł Samuela Becketta, Cormaca McCarthy™ego,Kurta Vonneguta, Thomasa Eliota, a tak¿e cytaty z Apokalipsy œw. Jana. Utwór porusza problemy związane z różnymi wizjami końca świata. Artyści starają się ukazaæ,na jak kruchych fundamentach zbudowana jest nasza cywilizacja. Zastanawiają siê nad sensem takich pojęć jak: człowieczeństwo, miłość, obowiązek. Opiekunem artystycznym projektu jest Marcin Bartnikowski, jeden z założycieli Teatru Malabar Hotel. Spektakl był pokazywany dotąd m.in. w Kielcach, Bielsku Podlaskim, Lubartowie i Sandomierzu. / https://www.facebook.com/skonczylynamsiedni/
WĄSIKOWSKA//KUNDERA
,,Jesteœmyprzynętą, kochanie!” Agnieszki Wąsikowskiej i Marcina Kundery re¿yseria: Agnieszka Wąsikowska scenografia: Małgorzata Iwaniuk muzyka: Jan Pałys obsada: Helena Ganjalyan, Filip Kosior, Mateusz Mosiewicz premiera: 15.01.2015r. w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu
—Scenariuszdokumentalnego spektaklu ,,Jesteœmy przynêta, kochanie!fl narysowany jest fragmentów dzienników prowadzonych przez dziennikarza z Polski, Marcina Kunderê oraz rozmów, jakie odbył z dwójką Ukraińców z Majdanu: Dante i Nataszą. Dwoje chłopaków i dziewczyna. Mają po 20 lat. Natasza pochodzi z okolic Żytomierza, na Majdan jakiś czas temu uciekła przed mężem - oprawcą. Dante siedzi na Majdanie od dawna, mieszka właściwie na ulicy - na skłotach, w garażach, na stercie opon... A Marcin po dziennikarskie relacje przyje¿d¿a na Majdan a¿ ze Szczecinka. Poznajemy ich historie: trzy ró¿ne motywacje i ¿yciowe manifesty, które na Majdanie splatają się w jedną narrację. Bo Majdan nie był —tylkofl frontem starć z Berkutem. W scenerii podpalanych opon toczyło się życie. I o tym —pomiêdzyfl też jest spektakl Wąsikowskiej/Kundery.”/Sylwia Klimek, kultura.poznan.pl/ „... jest to przedstawienie o czymś zupełnie innym, zapomnianym, nieobecnym w naszej przedwczeœniepostarzałej rzeczywistości. O młodości, bezinteresowności, o idealizmie i potrzebie przyjaźni. Majdan jest miejscem, gdzie chce się być z innymi, gdzie realizuje się podstawowy humanistyczny wymiar istnienia - przygodę duchową. Nie ma rozmów o politycznych racjach, o władzy, o grze i historii. Jest mowa o czymś znacznie bardziej konkretnym - o głodzie miłości i wspólnoty opartej na zaufaniu: o budowaniu świata ludzi wolnych, solidarnych, kochających, zdolnych pokonać tysiące kilometrów, by wspierać towarzyszy tej Conradowskiej „rewolucji”. Przed nami stają młodzi ludzie, aktorzy (...) i nagle ich żarliwa obecnoœæ przenosi akcenty z Majdanu zbanalizowanego, Majdanu pomarañczowego, skompromitowanego warkoczami Julii Tymoszenko... do Majdanu z Lorda Jima. Poruszające, paradoksalne i wa¿nefl. /Ewa Wójciak Agnieszka Wąsikowska - teatrolożka, kulturoznawczyni, współpracowała z Teatrem Dramatycznym w Warszawie Marcin Kundera - operator, fotograf, autor filmów dokumentalnych, Małgorzata Iwaniuk - studentka wydziału scenografii ASP w Warszawie Jan Pałys - kompozytor, aranżer; absolwent Akademii Muzycznych w Gdańsku i Katowicach. Helena Ganjalyan - aktorka, tancerka, choreograf; współpracowała m.in. z Teatrem Wybrze¿e, Teatrem im. Modrzejewskiej w Legnicy Filip Kosior - student Akademii Teatralnej w Warszawie Mateusz Mosiewicz - student PWSFTviT w Łodzi / http://wspieramkulture.pl/projekt/844/
str. II
na podstawie tekstu Bogusławy Sztencel, w spektaklu wykorzystano fragmenty Giaura George’a Byrona w przekładzie Adama Mickiewicza oraz Serenady Franza Schuberta. wystêpuje: Marcin Misiura re¿yseria: Bogusława Sztencel scenografia, kostiumy i muzyka: Marcin Misiura, Bogusława Sztencel premiera: 26.02.2015r. Spektakl zrealizowany w ramach rezydencji artystycznej w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu. Zmiana światła to przeciętna historia o przeciętnej egzystencji i nieprzeciętnej potrzebie głębokiego doznania. Jak mówi Marcin Misiura: —Wypowiadany tekst nie ma dla nikogo znaczenia, jest wa¿ny tylko dla mnie. Jest demonstracją. Jest moim demo. Znam jego kontent i kontekst. Materialnie, namacalnie zapoznałem się ze scenografią i rekwizytami. Sensualnie, wszystkimi zmysłami. Znam konstrukcjê i dekonstrukcję. Uderzam głową w mur i podejmujê walkê. A mimo to wyczuwam obecnoœæ autora. Autora od braku didaskaliów. Nie wiem, do czego prowadzi. Ani kim jest M.f Marcin Misiura ukończył PWST we Wrocławiu. Związany z Teatrem Nowym w Łodzi. Współpracuje z Lubuskim Teatrem w Zielonej Górze, Wrocławskim Teatrem Współczesnym oraz Instytutem Grotowskiego. Bogusława Sztencel jest aktorką, tłumaczką, pedagogiem. Ukończyła PWSFTiT w Łodzi. Związana z teatrami w Jeleniej Górze, Łodzi i Wrocławiu. Współpracowała m.in. z Krystianem Lupą, Krystyną Meissner, Anną Augustynowicz, Łukaszem Kosem. Wykłada na Wydziale Aktorskim PWST we Wrocławiu i Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Zmiana światła jest jej pierwszym tekstem dramatycznym. / www.zmiana-swiatla.eu/
TEATR PIJANA SYPIALNIA
—Wodewilwarszawskif na motywach komedii Feliksa Szobera z 1876 r. oraz tekstów własnych scenariusz: Karolina Lichocińska i Stanisław Dembski re¿yseria i scenografia: Stanisław Dembski opracowanie muzyczne i przygotowanie wokalne zespołu: Daniel Zieliński choreografia: Izabela Massalska występują: Katarzyna Lasota, Karolina Lichocińska, Adam Hadi, Wojciech Urbanowski, Łukasz Zgórka, Maria Jankowska, Aleksandra Dudczak, Ewelina Młynarz, Dorota Ptaszek, Agnieszka Kijewska, Wojciech Gawrych, Sławomir Narloch, Jakub Pawlak, Sebastian Słomiński premiera: 04.07.2013 r. Mówi siê o nich teatr —warszawskifl, —archeologicznyfl, —vintagef Teatr Pijana Sypialnia powstał wiosną 2012 r. w Warszawie, z inicjatywy uczniów i absolwentów Studia Aktorskiego, które działa przy teatrze. Swoje spektakle prezentują w niecodziennych miejscach. Mo¿emy spotkaæ ich w kawiarniach, w klubach muzycznych, a nawet w barach mlecznych. W rankingu krytyków miesiêcznika —Teatrfl został dwukrotnie wyróżniony w kategorii OFF (2012/2013). Zdobywcy drugiego miejsca w społecznościowym plebiscycie „Śledź warszawski 2013” za działalność w klimatach warszawskich. Ich cykl „Teatr na leżakach” zgromadził kilka tysięcy widzów, a redakcja portalu teatrdlawas.pl uznała go za najciekawszy pomysł teatralny w kraju, w ostatnim sezonie. Scenariusz spektaklu został skonstruowany w oparciu o komedię Feliksa Szobera „Podróż po Warszawiefl z 1876 roku, jednak jego sporą część stanowią teksty własne. Historyjka o dziewczynach, które przyjeżdżają do stolicy w celu znalezienia dla siebie bogatych mê¿ów jest pretekstem do pokazania, jak Warszawa zmienia się i wciąga każdego dnia. Pojawią się przedwojenne szlagiery, takie jak „Andzia”, ale tak¿e mniej znane utwory rozbrzmiewające niegdyś wśród warszawskich podwórek. Wodewil to forma, która zawsze przedstawiała wydarzenia bardzo aktualne. Tak jest również w widowisku Pijanej Sypialni. W finale sceną zawładną tajemnicze postaci - Gaga Essler, Joanna Dark - Roomowska i Hańdzia Walczyk. Stanisław Dembski - Ukończył Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Pracę artystyczną rozpoczął w 1980 roku w krakowskim Teatrze STU. Pracował w Teatrze KTO w Krakowie oraz w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze. Dyrektor artystyczny Festiwalu Teatralnego WrzAWA. Daniel Zieliński - Dyrygent, pedagog, aranżer. Ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 2002-2013 prowadził chór w Zespole Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej. Od 2004 roku jest dyrygentem Orkiestry Kameralnej Państwowej Szkoły Muzycznej w Sochaczewie. / https://pl-pl.facebook.com/TeatrPijanaSypialnia/
TEATR PRZEDMIE„CIE
—Jajestemf tekst i re¿yseria: Aneta Adamska scenografia: Roman Siwulak muzyka: Maciej Szukała, Jakub Adamski obsada: Aneta Adamska, Jakub Adamski, Diana Bednarz, Magda Sroka, Paweł Sroka, Maciej Szukała premiera: 7.09.2014 r. w Rzeszowie ,,Ja jestem” to spektakl oparty na wątkach autobiograficznych. Porusza problem powinnoœci i wolnoœci, a tak¿e naszej bezradności i siły wobec nieoczekiwanego. Widz zostaje zaproszony do pokoju dziecinnego pełnego bajkowości, ale też samotności, strachu i okrucieñstwa. Bierzemy udział w dziwnej i przerażającej maskaradzie, gdzie na plan pierwszy wyłania się dramat kobiety uwiêzionej w konwenansie obyczajów i przyzwyczajeñ. To spektakl o tych, którzy decydują się na związek, w którym razem z ukochaną osobą dostają dziecko. Zakochani wierzą, że miłość przezwycięży wszystkie trudności, ale nie znają ceny, jaką przyjdzie im zapła-
KLUB KOMEDIOWY
LITTLE: INTERFERENCE
„Co Modna Pani wiedzieć powinna”
„Jetzt/Teraz”
występuje: Katarzyna Kołeczek reżyseria: Agata Puszcz tekst: Joanna Pawluśkiewicz muzyka: Marcin Macuk premiera: luty 2015 r. w Klubie Komediowym w Warszawie
reżyseria: Little: interference scenografia: Linda Sollacher muzyka: Juan Klaus Obermayer występują: Aneta Orlik, Katarzyna Gocał, Kim Bormann, Piotr Wach, Karol Pruciak premiera: listopad 2014 r.
Kiedy byłam mała, razem z koleżanką zaczytywałyśmy się w książce z lat 50. pt.: „Co modna pani wiedzieć powinna”. Płakałyśmy ze śmiechu, czytając, jak podawać obiad, jak schludnie wyglądać, jak mówić i jak robić sobie odświeżającą maseczkę z ogórka. Patrząc na nasze matki ubrane w kunsztowne stroje z lat 80., patrząc na nasze cudem zdobywane relaksy i kurtki z Pewexu, świat Modnej Pani wydał nam się jak z bajki, był niesłychanie głupi i zwracał nam uwagę na serwetki układane w łabędzia. Minęło wiele lat i można by się spodziewać, że ju¿ nikt nam nie będzie wmawiał, że największą zaletą kobiety jest umiejętność zrobienia jajek faszerowanych w kształcie żółwi. Tymczasem nic się nie zmieniło. W innej formie, innymi środkami, ale zewsząd jest ten sam atak maseczki z ogórków i schludnego uœmiechu. Nadal wszystko trzeba. I o tym chcemy opowiedzieæ w spektaklu: —Co modna Pani wiedzieæ powinnafl/Joanna Pawluœkiewicz Klub Komediowy działa od ponad roku na Placu Zbawiciela w Warszawie. Jesteśmy pierwszym i jedynym klubem komediowym w Polsce. Klub to scena, bar, kawiarnia. Codziennie mo¿na przyjœæ na spektakle, które są różnymi formami komedii. Można zobaczyć u nas teatry improwizowane, stand-up, kabaret literacki, koncerty, spektakle teatralne. Pokazujemy to, co najciekawsze w niezale¿nej komedii, robimy rzeczy nowe, eksperymentujemy, wypracowujemy formaty i czerpiemy to, co najlepsze z przeszłości polskiej komedii. / www.komediowy.pl /
TRZECI TEATR LECHA RACZAKA
„Ach... żyliśmy” reżyseria i scenariusz: Lech Raczak aktorzy: Daria Anfelli, Małgorzata Walas- Antoniello, Adam Wojda video: Piotr Maciejewski premiera: 03.12.2014 r. w Poznaniu —Pamiêæ. Teatr istnieje dziêki pamiêci: jego forma materialna - przedstawienie - trwa, a raczej kotłuje się, wrze zaledwie przez kilkadziesiąt minut, choć jego strzępy, rozbłyski mogą nam towarzyszyć przez całe ¿ycie. Klasyczny teatr od wieków istnieje dziêki literaturze dramatycznej - ta pamiêæ teatru zapisana jest w książkach i ciągle odnawiana przez kolejne inscenizacje; paradoksalnie niezmienny kanon jest dla teatru dramatycznego źródłem odnowy języka i ekspresji. Có¿ wiêc z perspektywami rozwoju teatru alternatywnego, który odrzuca literaturê, neguje dramaturgiê jako niezbêdny impuls dla twórczoœci?Czy nie pozbawia się w ten sposób istotnej płaszczyzny porównawczej, punktów odniesienia niezbędnych dla własnej samoświadomości i rozwoju? W jaki sposób może ocalać i pielęgnować żywą pamięć o sobie samym? Może powinien - choćby rzadko - wracać do ułomnej biologicznej pamięci, wspomaganej istniejącymi szczątkami materialnej dokumentacji (zapisy, notatki, zdjęcia, fragmenty filmów), by przetwarzaæ wspomnienia o dawnych dokonaniach? Byæ mo¿e z tych powodów w polskim teatrze alternatywnym zaistniała ostatnio seria przedstawień nawiązująca do historycznych dzieł - ich remake™ów( które ja wolałbym nazywać używanym w ubiegłym wieku francuskim słowem hommage, w którym zawiera się i wysiłek rekonstrukcji, i reinterpretacji, i hołd). „/Lech Raczak/ Lech Raczak - Urodzony w 1946 r. Re¿yser, dramaturg, autor scenariuszy teatralnych, teatrolog. Współzałożyciel Teatru Ósmego Dnia (1964), w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych kierownik artystyczny i reżyser wszystkich przedstawień tego zespołu. W latach 1995-98 dyrektor artystyczny Teatru Polskiego w Poznaniu, od 1993 do 2012 był też dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Malta” w Poznaniu, od 2003 jest wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu. Współpracował jako reżyser z niezależnymi zespołami w Polsce (Sekta, Asocjacja 2006, przedstawienia dla Centrum Kultury Zamek i Festiwalu Malta, fundacja Orbis Tertius) i we Włoszech (Basho w Modenie, Arca w Katanii, Aenigma w Urbino, Uqbar w Weronie). Re¿yseruje w teatrach dramatycznych (Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Aleksandra Fredry w Gnieźnie, Teatr Studio w Warszawie, Teatr Miniatura w Gdańsku, Wrocławski Teatr Współczesny, Teatr Nowy w Łodzi i Teatr Heleny Modrzejewskiej w Legnicy). Łącznie wyreżyserował prawie 70 przedstawień, jest autorem scenariuszy większości z nich. Teksty teatrologiczne publikowane były w Polsce, USA, we Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii i we Włoszech; w roku 2012 ukazała się trzytomowa edycja „Pism teatralnychfl / www.orbistertius.pl/
ciæza to zwyciêstwo. Bo kiedy dajemy z siebie wiêcej ni¿ chcemy i próbujemy byælepsi niż możemy, frustracja może zmienić nasze życie w piekło. ,,Ja jestemf jest historią intymną, relacją z własnych niedoskonałości, braku empatii, niemożności udźwignięcia odpowiedzialności za kapryśne i roszczeniowe dziecko. To także sztuka o tych, którzy wchodzą w sztywny gorset konwenansów i choć uwiera zbyt mocno, to już nie potrafią lub nie mogą się z niego wyzwolić. Teatr Przedmieście powstał w 2001 r. z inicjatywy Anety Adamskiej. Teatr ma na swoim koncie głównie autorskie spektakle, m.in. ,,Opowieść”, ,,Trzy historie o Ewiefl, ,,Tangofl, ,,Niebofl, ,,Paradyfl, ,,Obietnicafl, ,,„wiêtofl, ,,Tchni Występował na wielu scenach w kraju i za granicą (Francja, Włochy, Hiszpania, Niemcy, Słowacja, Ukraina). Współpracuje z Ośrodkiem Teatralnym CREAC w Grenoble, Theater Frankfurt, Accademia Internazionale dell™Attore z Rzymu, Studio Novecento z Mediolanu, Forn de Teatre Pa™tothom z Barcelony i Stowarzyszeniem Processus - Le Retour d™Ulysse z Pary¿a oraz licznymi instytucjami i teatrami w Polsce. Autorem scenografii do spektaklu ,,Ja jestemfl jest Roman Siwulak - malarz aktor, pedagog; od 1970 r. był członkiem zespołu Teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora, biorąc udział we wszystkich realizacjach do roku 1990. www.teatrprzedmiescie.pl/
Członkowie grupy poruszają się między Bytomiem a Monachium. Razem pracują od 3 lat. Ich cechą jest łączenie języków - niemieckiego i polskiego, a także wykorzystywanie ró¿nych form ekspresji cielesnej. Ich głównym celem, oprócz tworzenia sztuki, jest szeroka eksploracja kultur œwiata oraz kolekcjonowanie nielinearnych myœli. Spektakle Nawiedzenief ,, (2012) i ,,Operkulumf (2013) były prezentowane m.in. w Niemczech, Rosji i na Węgrzech. „Chodźmy. Nie możemy. Dlaczego? Czekamy.” /Samuel Beckett „Czekając na Godota”/ Pięć osób utkwionych w jednym pokoju. Impreza dobiegła końca, jednak oni pozostają na miejscach, niezdolni do podjęcia decyzji o wyjściu. W nieskończoność czekają na odpowiedni moment, który nigdy nie nadchodzi. Są skazani na wspólne towarzystwo. Zapadają w letarg, aby zaraz wybuchnąć agresją, smutkiem, radością, próbując nadać sens upływającemu czasowi. Wszelkie próby komunikacji ze współtowarzyszami kończą się fiaskiem. Pozostaje tylko oczekiwanie. Beckett wykreował absurdalne sytuacje skrajnego oczekiwania w świecie, w którym jedyną składową jest trwanie wyczerpującej wieczności. Czekanie wkrada się w nasze życie osobiste, w naszą codzienność. Czekamy. Na co czeka każdy z nas? Gdzie zaczyna się stagnacja jednostki, a gdzie nasz byt przepada w niemocy politycznej, społecznej ignorancji czy œwiadomego odrzucenia. W oczekiwaniu jesteœmy sami. Najlepsze, co nasz mo¿e spotkaæ,to wytrącenie spowodowane drugą osobą. W czekaniu łatwo się zgubić, topiąc się w marzeniach lub snach na jawie. Inni stają się wtedy carte blanche, na których swobodnie projektujemy nasze fantazje, prowokowane naszą bezczynnością, uśpieniem umysłu. W spektaklu wykreowana jest przestrzeñ niczym pustynia dla rozbitków. Pasa¿e wyczekiwania i starań wypełnienia pustki pokazują absurdy normalnego świata, w którym „wszystko ma sensfl. Jak sobie radzimy z wielością możliwości. Kiedy możliwość staje się przeszkodą zamiast szansą? Publiczność ogląda szybko zmieniające się sytuacje, ludzi, którzy konkurują o uwagę, pokazując się, jednocześnie nie obnażając prawdy o sobie. Publiczność, która ogląda ich z wygodnej pozycji. nagle staje się kimś więcej, niż tylko widownią. Staje się podglądaczami. / https://pl-pl.facebook.com/Littleinterference/
ZESPÓŁ NIEZALEŻNYCH TWÓRCÓW
„Smutki tropików” na podstawie dramatu Mateusza Pakuły reżyseria: Katarzyna Kostrzewa choreografia: Mikołaj Karczewski obsada: Kamil Bończyk, Wojciech Chowaniec, Olga Korcz, Katarzyna Kostrzewa, Adrian Koszewski, Angelika Tomasiak premiera: 24.11.2014 r. w Bytomiu Spektakl jest niezależną produkcją absolwentów i studentów Wydziału Teatru Tańca PWST w Krakowie. „Żonglowanie” różnymi formami scenicznego wyrazu, takimi jak tekst, ruch, taniec, śpiew, tworzą ciekawy i unikatowy kolaż prezentujący cały wachlarz umiejêtnoœcimłodych twórców współczesnego polskiego teatru. Smutki tropików opowiadają o losach szóstki młodych ludzi - backpackersów - podróżujących po całym świecie z plecakiem. Na płaszczyźnie tekstu jest to konstrukcja złożona z szeœciuczęści - opowiadań, osadzonych w różnych realiach kulturowych i społecznych, które poprzedzielane są powtarzalnymi, rozwijającymi się w miarę upływu czasu, wstawkami - pod hasłem „Mądre myśli o Europie”. W poszczególnych częściach, każdy z bohaterów odgrywa wymarzoną rolę, a pozostali podejmują próbę realnego rozegrania i przedstawienia wymarzonego miejsca czy historii. Czy jednak nasi bohaterowie rzeczywiœcie kiedykolwiek byli w przedstawianych przez siebie miejscach i spotkali pozostałych powołanych na prêdce do życia ludzi? Czy są tylko wyimaginowani? Czy może to tylko forma gry? Wszystkie „małe” światy w konsekwencji ulegają destrukcji. Całość zdaje się mieć charakter wielkiego eksperymentu, gdzie w futurystycznym świecie odgrywane jest człowieczeństwo. Czy nasi backpackerzy zdadzą egzamin? Katarzyna Kostrzewa - absolwentka PWST w Krakowie na Wydz. Teatru Tañca; aktywnie działa na scenach teatralnych w całej Polsce, m.in. w Teatrze Śląskim w Katowicach, Teatrze Polskim w Bielsku Białej, Capitolu w Warszawie, Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu Mikołaj Karczewski - ukończył PWST w Krakowie na Wydz. Teatru Tańca; tancerz w duñskim zespole Granhoj Dans Company; w Polsce współpracuje z teatrami: Polskim w Bielsku Białej, Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatrem Rozrywki w Chorzowie; od 2013 wykładowca tańca współczesnego na Wydz. Teatru Tańca w Bytomiu / https://www.facebook.com/smutkitropikow/
TEATR BAKAŁARZ
„Gąska” wg Nikołaja Kolady adaptacja i reżyseria: Paweł Budziński scenografia: zespół występują: Marta Kontny, Kaja Sosnowska, Anna Kasiarz, Mieszko Syc, Bartłomiej Wiktor, Paweł Budziński premiera: maj 2014 r. w Krakowie Gąska to komedia z domieszką nutki goryczy. Rzecz dzieje siê w teatrze, w którym wszystko było poukładane, dopóki nie pojawiła się młoda aktorka, która przez łóżko zdobywa wszystkie najlepsze role, budząc tym samym niechęć kole¿anek po fachu. Teatr Bakałarz istnieje od 2012 roku. Wystawił dotąd przedstawienia: ,,Chwasty polskie”, ,,Antygona”, ,,Bóg mordufl, ,,Gąska”, ,,Zemsta”. Zespół liczy 15 osób. Teatr prowadzi Paweł Budziński - absolwent Krakowskiej Szkoły Scenariuszowej oraz Krakowskiego Studia Teatralnego Drama Studio. Zespół działa w klubie studenckim Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. / www.bakalarz.krakow.pl/
str. III
TEATR USTA USTA REPUBLIKA
,,Batalion” reżyseria i scenografia: Wojciech Wiński scenariusz: Wojciech Wiński, Łukasz Pawłowski, Ewa Kaczmarek aktorzy: Ewa Kaczmarek, Marcin Głowiński, Artur Śledzianowski, Przemysław Zboszczyk, Mikołaj Podworny, Roman Andrzejewski, Grzegorz Ciemnoczołowski, Wojciech Wiński premiera: 13.03.2015 r. w Poznaniu Zatem wojna! Ostatnia sprawiedliwa! Bezlitosny wróg zaatakuje znienacka! Bądź gotów, obywatelu! Nastał czas, aby wziąć sprawy we własne ręce! Nie oddać swego i odebrać, co twoje! Wyrównać rachunki! Obnażyć prawdę! Pójdźmy ramię w ramię do boju i ostatecznego zwycięstwa! W walce o jedynie słuszną sprawę! Załóż mundur, chwyć za broń i staw się! Separatyści wszystkich krajów, łączmy się! Batalion - to okazja do postawienia pytań dotyczących zarówno jednostek jak i całych społeczeństw: Czy chcemy walczyć? Czy musimy walczyć? O co? O terytorium, godność, wiarę? Kto jest naszym wrogiem? Jesteśmy agresorem czy obrońcą? Czy istnieje jeszcze wojna „sprawiedliwa”? Prawie każdy z projektów Teatru to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. „Wrażliwość miejsca” to jeden ze znaków rozpoznawczych, a zarazem największych atutów poznańskiej grupy. Brak stałej siedziby stał się bowiem impulsem do oswajania na potrzeby teatru niecodziennych przestrzeni miejskich. Odejście od klasycznie rozumianego pomieszczenia teatralnego sprowokowało wielopoziomową grę z przestrzenią, w której poszczególne jej fragmenty zaczęły funkcjonować nie tylko jako elementy scenografii, ale także jako osoby dramatu. Projekty firmowane przez poznański teatr wymagają od widza aktywności. Teatr Wojciecha Wińskiego gra nie dla widzów, ale z widzami, pozostawiając w dramatycznej partyturze miejsce na ich autonomiczne reakcje i wybory. Rozwój scenicznych wydarzeń to wypadkowa działań aktorskich oraz decyzji podejmowanych na bieżąco przez publiczność. Labirynt przestrzeni zestrojony zostaje z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata - pułapki, naznaczanego samotnością, zagubieniem, niespełnieniem. Każde z przedstawień to autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swej wymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości. /www.ustausta.pl/
TEATR EWOLUCJI CIENIA
„Fin Amor - miłość dworna” reżyseria: Wioletta Dadej scenariusz i scenografia: Sławomir Dadej, aktorzy: Agnieszka Brząkała, Aneta Wujciów, Anna Nowińska, Wioletta Dadej, Hubert Kożuchowski, Kamil Zawadzki, Mirosław Ogórek, Sławomir Dadej premiera: 06.06.2009 Fin Amor -miłość dworna - wzorzec miłości, jaki został stworzony przez literaturę XII wieku, stał się dla nas punktem wyjścia w pracy nad spektaklem. Czerpiąc inspiracje z dziejów Tristana i Izoldy oraz Lancelota i Ginewry - par najsłynniejszych literackich kochanków średniowiecza - próbowaliśmy stworzyć koncepcję miłości idealnej. Opowiadając historię pary zakochanych ludzi, opowiadamy historię każdego wrażliwego człowieka. Bo któż z nas, będąc zakochanym, uświadamia sobie siły sprawcze bądź przewiduje drogi rozwoju prawdziwego uczucia? Czyż miłość nie zaskakuje nas znienacka? Czy mamy na nią jakikolwiek wpływ? I czym jest miłość: ubóstwieniem kochanej osoby, pożądaniem, ofiarą z samego siebie, a może wzrostem duchowym pozwalającym stać się godnym tego uczucia? Ukazując bohaterów na osi odwiecznej opozycji: eros - agapa, stawiamy fundamentalne pytanie: czy prawdziwa miłość to Dążenie czy Spełnienie? Dzięki kostiumowi i podkreśleniu klimatu średniowiecza uwypuklamy alegoryczność historii naszej pary bohaterów, która równie dobrze może być historią każdego z nas. Liczymy, że nasza opowieść miłosna nie tylko pobudzi widzów do stawiania pytań, ale i do szukania odpowiedzi, zaś mniej dociekliwym pozostawi odrobinę wzruszeń. Teatr Ewolucji Cienia istnieje od 6 lat. Jego liderzy to osoby o wieloletnim doświadczeniu w tej materii. Sławomir Dadej był aktorem i współtwórcą sukcesów Teatru Biuro Podróży w latach 1992-2003. Wioletta Dadej - twórca niezależny, z teatrem związana od 1991 r. (w latach 1996-97 uczestniczyła w projekcie Pieśni Kozła). Mirosław Ogórek przez 13 lat był tancerzem i solistą Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego, a później Ewy Wycichowskiej w Poznaniu. Spektakle Teatru Ewolucji Cienia charakteryzuje swoista poetyka obrazu, ilustracyjna muzyka i dzianie się w sferze międzyludzkiej, przy użyciu minimum rekwizytów i scenografii. W spektaklach nacisk jest położony na człowieka, stąd cechuje je asceza scenograficzna, przy jednoczesnej dużej dynamice scen opartych na rytmie i ekspresji aktorów. W swoich spektaklach dotykają tematów uniwersalnych jak miłość, śmierć, władza, zastanawiając się nad ich rozumieniem i ewolucją w perspektywie historycznej. / https://pl-pl.facebook.com/TeatrEwolucjiCienia/
WIĘCEJ INFORMACJI O XVI OGÓLNOPOLSKIM FESTIWALU TEATRÓW NIEZALEŻNYCH NA NASZEJ STRONIE:
str. IV
Jury XVI OFTN IGOR GORZKOWSKI /przewodniczący/ Reżyser i dramaturg, współzałożyciel Studia Teatralnego Koło, niezależnego teatru działającego w Warszawie od 1988 roku, w którym zrealizował większość swoich przedstawień. Od 2011 roku pełni funkcję zastępcy dyrektora do spraw artystycznych w Teatrze Ochoty w Warszawie. Dwukrotnie nominowany do prestiżowej nagrody teatralnej Feliksy Warszawskie za reżyserię spektakli ,,Starucha” wg opowiadań Daniła Charmsa (2011) i ,,Burza” Wiliama Szekspira (2012). W roku 2013 otrzymał Grand Prix na Festiwalu ,,Dwa teatry” za przedstawienie radiowe wg ,,Mewy” Borysa Akunina. ANNA SMOŁOWIK Absolwentka Wydziału Aktorskiego Warszawskiej Akademii Teatralnej. Laureatka wielu prestiżowych nagród teatralnych, m.in. Feliksa Warszawskiego za najlepszy debiut (za role w spektaklu „Kompleks Portnoya” F.Rotha w reż. Aleksandry Popławskiej i Adama Sajnuka), nagród aktorskich na Festiwalu Kontrapunkt w Szczecinie, Głównej Nagrody Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu za rolę Katarzyny Ernshow w „Wichrowych wzgórzach” Kuby Kowalskiego i Julii Holewińskiej oraz nagród i wyróżnień na Festiwalu „Pamiętajmy o Osieckiej”. Współpracuje m.in. z Teatrem Narodowym, Teatrem Studio, Teatrem Dramatycznym w Warszawie. Grała też w ,,Och Teatrze”, Teatrze Polonia, Teatrze Ateneum, Teatrze Powszechnym w Warszawie, Teatrze Ludowym w Krakowie, Teatrze Capitol we Wrocławiu. Grała m.in. Anię z Polski w warszawskim kabarecie „Pożar w Burdelu”. Ostatnio zadebiutowała jako reżyser autorskiego stand’upu muzycznego pt. ,,Obsesje”. Współpracuje z London Film School. WITOLD MROZEK Krytyk teatralny i publicysta, dziennikarz „Gazety Wyborczej”, wcześniej: „Przekroju”. Stale współpracuje z „Dwutygodnikiem.com”. Członek zespołu „Krytyki Politycznej”.Był m.in. członkiem Komisji Artystycznej Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej oraz jurorem na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym BITEF w Belgradzie, a także ekspertem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W latach 2010 - 2012 współpracował z Instytutem Muzyki i Tańca.
XVI OGÓLNOPOLSKI FESTIWAL TEATRÓW NIEZALEŻNYCH Ostrów Wielkopolski, 21-23.05.2015 r. ORGANIZATOR: Stowarzyszenie Artystyczno Edukacyjne Pracownia Teatralna WSPÓŁPRACA: Ostrowskie Centrum Kultury Młodzieżowy Dom Kultury w Ostrowie Wielkopolskim Muzeum Miasta Ostrowa Wielkopolskiego Galeria Sztuki Współczesnej w Ostrowie Wielkopolskim PROJEKT FINANSOWANY ZE ŚRODKÓW: Gminy Miasto Ostrów Wielkopolski Starostwa Powiatowego w Ostrowie Wielkopolskim Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego SPONSOR: PATRONAT MEDIALNY: „Gazeta Ostrowska” Proart wlkp.24.info