Jazzmozaïek 2010 nummer 1

Jazzmozaïek 10 jaar!

2010 I 1

een brede kijk op jazz in Vlaanderen en de wereld

Jeroen Van Herzeele Giovanni Barcella

foto: © Jos L. Knaepen

Mathias Van de Wiele Het decennium van Jef Neve Belgian Swingjazz Orchestra Blindfold Test: Jozef Dumoulin Jazzkriebels: Jan Hautekiet Platenzaken rond de tafel Verschijnt driemaandelijks • Tiende jaargang - Nr. 1 - maart-april-mei 2010 • Kantoor van afgifte: Antwerpen X - P409123

in in

• CHRIS JORIS - CÉCILE BROCHÉ ETIENNE BOUYER VR 23 APR: 20U30 • € 10/€ 8 Het duo Cécile BrochéEtienne Bouyer onderneemt al sinds 2004 een imaginaire wereldreis die hen naar het kruispunt van jazz, klassiek en vrije improvisatie brengt.

Geen wonder dat ze op hun trektocht aanlopen tegen Chris Joris.

ECM artists in concert:

• ANOUAR BRAHEM QUARTET: THE ASTOUNDING EYES OF RITA

CECILE BROCHE (VIOOL); ETIENNE BOUYER(TENOR- EN SOPRAANSAX); CHRIS JORIS (PERCUSSIE) WWW.JAZZLABSERIES.BE

DO 22 APR: 20U30 • € 20/€ 18 De Arabische luit heeft voor de Tunesiër Anouar Brahem geen geheimen meer.

De kennis van zijn leermeester Ali Sriti gebruikt Brahem nu om jazzmuziek te brengen met een Oosterse toets. Hij stelt in De Roma zijn nieuwe kwartet en nieuw album voor.

ANOUAR BRAHEM (OUD); KLAUS GESING (BASKLARINET); BJÖRN MEYER (BAS); KHALED YASSINE (PERCUSSIE) WWW.ANOUARBRAHEM.COM

• SOUAD MASSI: ACOUSTIQUE DO 27 MEI: 20U30 • € 20/€ 18 De Algerijnse zangeres Souad Massi groeit op in een muzikale familie. Haar nonkels spelen jazz, haar broers zijn verknocht aan rock. Haar vader luistert naar traditionele Algerijnse muziek, haar moeder eerder naar Jacques Brel en James Brown. Die mix is vandaag nog steeds te horen in haar muziek.

SOUAD MASSI (ZANG, GITAAR); JEAN-FRANÇOIS KELLNER (GITAAR); RABAH KALFA (DERBOUKA); HAMID DJOURI (OUD, ALTVIOOL) • WWW.MYSPACE.COM/MASSISOUAD

• JEF NEVE: GROOVE THING ZA 1 MEI: 20U30 • € 14/€ 12 • STAAND (BEPERKT AANTAL ZITPLAATSEN) De twee meest lyrische muzikanten van de jonge Belgische generatie van jazzmuzikanten verenigen zich met een typische Amerikaanse ritmesectie om zich aan ons van hun meest ‘groovy en ‘funky’ zijde te laten zien.

JEF NEVE (HAMMOND & KEYBOARDS); NICOLAS KUMMERT (SAX); NICOLAS THYS (BASS); LIEVEN VENKEN (DRUMS) • WWW.JEFNEVE.BE

• HIJAZ ZA 8 MEI: 20U30 • € 10/€ 8 Hijaz een opmerkelijk sextet dat wulpse Oosterse melodieën met elementen van de geïmproviseerde jazzmuziek combineert.

MOUFADHEL ADHOUM (OUD); NIKO DEMAN (PIANO); VINCENT NOIRET (CONTRABAS); CHRYSTER AERTS (DRUMS); AZZEDINE JAZOULI (PERCUSSIE); VARDAN HOVANISSIAN (DOUDOUK) • WWW.HIJAZ.BE

ECM artists in concert:

• TORD GUSTAVSEN ENSEMBLE & HELGE LIEN TRIO VR 11 JUN: 20U30 • € 18/€ 16 Dit voorjaar lanceert de Noorse pianist Tord Gustavsen zijn vierde album ‘Restored Returned’ en stelt hij ineens zijn nieuwe kwartet voor. De Britse prerelease van het album kon alvast op de goedkeuring van de pers rekenen.

TORD GUSTAVSEN (PIANO); TORE BRUNBORG (SAXOFOONS); JARLE VESPESTAD (DRUMS); MATS EILERTSEN (BAS) WWW.TORDGUSTAVSEN.COM

Met zes albums en inspirerende concerten heeft het trio van Helge Lien behoorlijk wat fans in Skandinavië en Japan. Met een perfecte balans tussen jazztraditie en de kunst van improvisatie zullen deze Noren ongetwijfeld ook de rest van Europa veroveren.

HELGE LIEN (PIANO); KNUT AALEFJÆR (DRUMS); FRODE BERG (CONTRABAS) WWW.MYSPACE.COM/HELGELIENTRIO WWW.HELGELIENTRIO.COM

• JEF NEVE & JOSÉ JAMES: FOR ALL WE KNOW ZA 19 JUN: 20U30 • € 20/€ 18 José James en Jef Neve ontmoetten elkaar voor het eerst voor de opnames van het programma ‘Neve’ op Klara. Nadien liepen ze elkaar nog een aantal keer tegen het lijf op buitenlandse festivals waar ze de affiche deelden. Het klikte tussen beide heren. Het perfecte samenspel tussen de stem van José en het pianospel van Jef moet u meemaken.

DE ROMA: TURNHOUTSEBAAN 286, 2140 BORGERHOUT RATAPLAN: WIJNEGEMSTRAAT 27, 2140 BORGERHOUT TICKETS: TICKETBALIE TURNHOUTSEBAAN 327, 2140 BORGERHOUT, 03 292 97 40 (WERKDAGEN: 9U30-12U30 EN 13U30-17U) + WWW.DEROMA.BE + WWW.RATAPLANVZW.BE + MARK SOUND, WOLSTRAAT 6, 2000 ANTWERPEN +

JEF NEVE (PIANO); JOSÉ JAMES (ZANG) • WWW.JEFNEVE.BE • WWW.JOSEJAMESMUSIC.COM

Roma_JazzAd_mrt10.indd 1

11/03/10 09:46

VOORWOORD Jazzmozaïek is het driemaandelijks jazzmagazine uitgegeven door de vzw Muziekmozaïek.

Secretariaat (abonnementen en administratie): Muziekmozaïek vzw, Wijngaardstraat 5 B-1755 Gooik, tel. 02-532 38 90, fax 02-452 34 94 info@muzmoz.be – www.muziekmozaiek.be www.jazzmozaiek.be Redactie: Jazzmozaïek, Laarstraat 105 B-2610 Wilrijk-Antwerpen (België) e-mail: redactie.jazzmozaiek@skynet.be - Stichter: Luc De Baets († 13/09/2009) - Hoofdredacteur: Bernard Lefèvre - Redactiemedewerkers: Mischa Andriessen, Patrick Bivort, Paul W. Blair (USA correspondent), Peter De Backer, Dirk De Gezelle, Frederik Goossens, Wannes Gyselinck, Chris Joris, Leon Lhoëst, Georges Tonla Briquet, Marc Van den Hoof, Marc Van de Walle, Jack van Poll, Bert Vuijsje - Fotografie: Jos L. Knaepen - Illustraties: Pieter Fannes - Redactiesecretariaat: Vincent De Laat - Grafisch ontwerp: Brigid Sullivan Dit magazine is gedrukt op milieuvriendelijk papier met het FSC-label

Steentje Het eerste decennium van deze eeuw loopt geheel parallel met het verschijnen van de uitgave Jazzmozaïek. In 2000 pakte stichter-hoofdredacteur Luc De Baets uit met een eerste nummer. Het omslagverhaal van dat nuknummer was de visie van Jan Hautekiet, die we opnieuw opzochten en ditmaal laten uitweiden over zijn jazzkriebels.

Iemand die toen pas zijn eerste stappen in de jazzscene zette, was Jef Neve. Hij studeerde cum laude af in 2000. Zijn parcours over die tienjarige periode is indrukwekkend. Hij vertelt in deze uitgave hoe hij het allemaal heeft beleefd. Hij ziet vooral de bewustwording van een Europese identiteit in jazz.

den. In Nicholson’s boek komt ook de politiek van major labels en de cd-verkoop aan bod. Over de tendenzen in de platenverkoop en jazz in het bijzonder over de voorbije tien jaar lieten we enkele specialisten in een panelgesprek uitweiden.

Is jazz dood? Nee, gelukkig niet, er is veel hoop voor de toekomst van jazz. Er is de professionalisering in de jazzopleiding, de groeiende belangstelling van een jong publiek, de toename van jazzpodia en jazzfestivals en het overweldigend aanbod aan jazzreleases.

Onbegrijpelijk dan dat de VRT onder het excuus van besparingen het zeer gewaardeerde radioprogramma Neve laat vallen, net op het moment dat zo veel jong talent komt bovendrijven, dat verdient om brede belangstelling te genieten. Jazzmozaïek zal met veel plezier daar verder een steentje toe bijdragen.

In 2005 legde Stuart Nicholson in zijn boek Is Jazz Dead?1 de vinger op de zere plek met de stelling dat jazz in de V.S. meer in het verleden dan in de toekomst voortleeft. Hij zag in Europa en vooral Scandinavië tekenen van een ontwikkeling (Nordic Tone) die zelfs tot in Amerika zijn invloed liet gel1 Stuart Nicholson – Is Jazz Dead Or Has It Moved To A New Address? – Routledge 2005

Bernard Lefèvre

Inhoud 4 Interview: Jeroen Van Herzeele Jaarabonnement: - België: € 15 voor jaargang 2010 van Jazzmozaïek, inclusief Muziekmozaïek-pas met kortingen op concerten en festivals van partners, korting op het feest van 10 jaar Jazzmozaïek en Jazz Hoeilaart 2010.

Registreren op www.muziekmozaiek.be Info via info@muzmoz.be of 02 532 28 38.

- Wil je alleen het tijdschrift Jazzmozaïek ontvangen? Klik dan op www.jazzmozaiek.be in het menu links op Abonneer en lees en volg de procedure als gratis abonnee.

Info via info@muzmoz.be of 02 532 28 38.

- Buitenland: € 25 overmaken op Fortis-bankrekening 001-3941901-91 van Muziekmozaïek, Wijngaardstraat 5, B 1755 Gooik. BIC GEBABEBB/ IBAN BE23 0013 9419 0191 Telkens met vermelding: Abo JM 2010 © Copyright (teksten en foto’s): Zonder voorafgaande en schriftelijke toestemming van vzw Muziekmozaïek mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of welke andere wijze dan ook. Iedere redacteur is verantwoordelijk voor de inhoud van zijn tekst. Publiciteitsteksten en bijhorende illustraties vallen onder de verantwoordelijkheid van de betrokken adverteerder. Teksten en fotomateriaal kunnen door de redactie van Jazzmozaïek geweigerd worden zonder dat deze beslissing dient te worden gerechtvaardigd.

“Iedere dag geeft Coltrane me nieuwe ideeën” 6 Interview: Giovanni Barcella

“Ik trek me nooit iets aan van de stijl” 8 Focus: Mathias Van de Wiele

“Componeren is als regisseren” 10 Het decennium van Jef Neve

“We staan voor een Europese identiteit in jazz” 13 Jazz te Luik 15 Festivalkalender 2010 16 Toon Van Deuren (De Roma)

“We zien artiesten graag terugkeren, dan zie je ze evolueren…”

18 Belgian Swing Jazz Orchestra Johan Vandendriessche

Verantwoordelijke uitgever en afzendadres: Peter Heyndrickx – Wijngaardstraat 5 – 1755 Gooik

“Wij brengen duidelijk happy music!”

20 Panelgesprek Gespecialiseerde platenhandel is alive and kicking 26 Jazzmozaïekjes 27 Fotopagina Jos Knaepen: Jeanfrançois Prins 30 Laatste Noot 31 JazzLab Series Z,omer 2010 34 Blindfold Test: Jozef Dumoulin 39 Nieuw op cd-dvd 51 De Jazzlezer: Kokende Jazz Bert Vuijsje

52 Jazzkriebels: Jan Hautekiet 54 Boeken: Ellington Uptown 55 Muziekmozaïek Nieuws 60 Muziektheorie: Special Function Dominant Leon Lhoëst

Columns 25 Jack’s Groove: Hein Van de Geyn naar de Kaap Jack van Poll 33 Album Souvenir: Eilandboek Marc Van den Hoof 37 Holland Muziekland: Eigen benen Mischa Andriessen 62 Swing Streets of New York: Best of Paul Blair 2010/1

3

INTERVIEW

Jeroen Van Herzeele:

“Iedere dag geeft Coltrane mij nieuwe ideeën” Als je Jeroen Van Herzeele hoort, is de geest van John Coltrane nooit ver weg.

Dat is zeker zo op de twee nieuwe cd’s van de saxofonist, met zijn kwartet op het label van De Werf, en in duo met drummer Giovanni Barcella, op het nieuwe Gentse label van jazzcafé El Negocito.

Op Da Mo heeft Jeroen Van Herzeele een stevige groep rond zich verzameld, met pianist Fabian Fiorini, de van bij Steve Lacy bekende Franse bassist Jean-Jacques Avenel en de Gentse Italiaan Giovanni Barcella op drums. De cd bruist van energie, en toch spreekt Jeroen zelf van een rustige opname. “Omdat de cd is opgebouwd als yin en yang”, zegt de saxofonist. “Het eerste stuk is extreem zacht, daarna volgen intense stukken, waarna weer een rustpunt volgt. Die opbouw is heel bewust aangepakt. Ik zie die kwartet-cd als een verhaal van begin tot einde, als een suite.”

Van waar die titel Da Mo? Dat is afkorting van Bodhidharma (de grondlegger van het zenboeddhisme, red.) Die Indiase monnik is ook de geestelijke vader van het kungfu, van de vechtsporten. Hij vond dat monniken in goede fysieke conditie moesten verkeren om te kunnen mediteren, en daarom heeft hij hen die oefeningen aangeleerd.

Wat is de link met jouw muziek?

Ik doe aan kungfu sinds twee jaar, dat zorgt voor inspiratie en maakt mij zelfs gelukkig. Ik heb enorm veel energie om verder te gaan, ook met mijn muziek. Ik ben geen aanhanger van het zenboeddhisme maar ik ben er zeer in geïnteresseerd.

John Coltrane was ook een heel spirituele muzikant. Zijn invloed valt sterk op in je muziek.

John Coltrane blijft mij enorm inspireren. Iedere dag haal ik er nieuwe ideeën uit. Hoe meer ik naar hem luister, hoe meer verrassingen ik er in vind. Het gebeurt dat ik een jaar lang naar niks anders dan Coltrane luister. Ik ben daar echt zeer extreem in. Misschien luister ik tussendoor af en toe wel naar klassieke muziek, maar jazz betekent voor mij vooral Coltrane.

Vind je die klassieke muziek ook in je eigen composities terug?

Uit een componist zoals Olivier Messiaen put ik ook ideeën, zelfs uit Mozart en Bach. Ik heb muziekhumaniora gevolgd en studeerde saxofoon aan het conservatorium, maar daar ben ik zeer snel mee gestopt.

Jullie coveren ook een stuk van Steve Lacy, die alleen sopraansax speelde. Dat is wel iets totaal anders?

En toch trekt ook hij mij aan. Onze bassist Jean-

4

2010/1

Jacques Avenel heeft heel vaak met hem gespeeld, en komt regelmatig op bezoek in Gent bij Irène Aebi, Steve Lacy’s weduwe. Zo is hij in onze groep beland. Irène zingt ook een nummer mee op onze cd. Ik speel ook wel sopraan, maar zeer weinig. Ik hou me liever bij de tenor.

Jeroen Van Herzeele:

“Tegenwoordig maak je een cd vooral als visitekaartje.”

Je titelloze duo-cd met drummer Giovanni Barcella doet onwillekeurig denken aan Interstellar Space, het late meesterwerk van Coltrane met drummer Rashied Ali. Geen toeval?

Neen, dat was zeker de bedoeling. We spelen trouwens stukken van Interstellar Space op die cd. Giovanni en ik spelen soms zelfs de volledige Interstellar Space na, in één trek, en daar experimenteren we dan mee. Let op: ik vind het net zo leuk om standards te spelen. Als muzikant moet je een breed palet bestrijken en verschillende technieken beheersen.

Vuur in de muziek Maar zelfs de hoes doet aan Interstellar Space denken. Gaat dat niet een beetje ver? (lacht) Misschien wel ja. Maar ik heb daar niet eens zelf voor gekozen, het is de schoonbroer van Giovanni die het ontwerp heeft gemaakt. Hij kent ongetwijfeld die hoes van Interstellar Space, maar hij heeft zich toch vooral geïnspireerd op het vuur in de muziek. Dat rood is ook zeer intens. De hoes binnenin is zeer intiem.

Het boekje bij de cd bevat geen woord uitleg, met alleen kunstzinnige foto’s. Eigenlijk is het

een klein kunstwerkje?

Mijn dochter heeft daarvoor foto’s genomen van onze familie. Het is allemaal heel intiem en familiaal aangepakt, al is het zeker geen muziek voor een gezellig etentje in gezinsverband.

foto: © Jos Knaepen

Interview: JEROEN VAN HERZEELE

De duo-cd bevat slechts één lange track van 47 minuten.

Maken jullie het zo de luisteraar niet nodeloos moeilijk?

Dat is wel bewust gedaan, om de muziek in één gulp te gieten. Zie het als één improvisatie. Het effect is misschien wel extreem, ook al is die ene track onderverdeeld in stukken van zeven minuten.

Die cd is de allereerste uitgave op El Negocito Records. Een nieuw label is vandaag geen evidentie, toch?

De man van El Negocito (een jazzcafé in de Gentse Brabantdam, red.) steekt er hart en ziel in. Hij is begonnen met één concert per week, nu zijn het er al drie. En hij geeft nu ook cd’s uit. Tegenwoordig maak je een cd vooral als visitekaartje. Om in de pers te komen, om andere zaken mogelijk te maken. Het blijft allemaal bescheiden, en het is ook moeilijk om buiten de landsgrenzen te geraken.

En toch wordt er vandaag meer jazz gespeeld?

Dat is zeker zo. Door die jazzopleidingen op de conservatoria zijn er meer en meer jonge muzikanten die zich op de jazz gooien. Vroeger waren alle jazzmuzikanten autodidact: Michel Herr, Philip Catherine, Toots Thielemans, Jean-Louis Rassinfosse. Nu kan je een masteropleiding in jazz volgen, waar ik trouwens zelf les geef. Er zijn inderdaad meer en meer muzikanten, maar wel nog altijd onvoldoende plaatsen om te spelen. Het wordt moeilijker en moeilijker om aan de bak te komen.

Als jazzmuzikant je brood verdienen is nooit een optie geweest?

Zeker als performer is dat niet evident. Ik geef ook les. Toen ik twintig jaar geleden in Brussel kwam wonen, kon ik hier veel vaker spelen dan vandaag, met Greetings from Mercury en zo. Nu is dat veel minder.

Mis je dergelijke elektrische projecten niet?

Fusion? Misschien zit het er nog in. Ik blijf zoeken.

Maar er staat niet onmiddellijk iets op stapel.

Hoe heb jij John Coltrane eigenlijk leren kennen?

Mijn vader (muzikant Clé Van Herzeele, bekend van bij Walter De Buck, red.) kocht iedere week wel een lp. Zo heb ik A Love Supreme leren kennen en was ik vertrokken. Al luisterde ik toen ook naar Led Zeppelin, Rory Gallagher en Johnny Winter. Ik ben zelfs begonnen met gitaar te spelen. Ik speelde in een rockgroep-

je met Pieter-Jan De Smet, twee gitaren en een drummer. Maar we zijn gesplit want ik wilde meer serieuze muziek spelen (lacht). Ik begon intensief te luisteren naar Sonny Rollins, Joe Henderson en uiteraard John Coltrane. Ik ben nooit meer gestopt.

Peter De Backer 2010/1

5

INTERVIEW

Giovanni Barcella:

“Ik trek me nooit iets aan van de stijl” Tien jaar na zijn aankomst in ons land is de Italiaanse drummer Giovanni Barcella een vaste waarde geworden in het Belgische jazzwereldje.

Hij zit achter het drumstel bij Moker, Backback en het Jeroen Van Herzeele Quartet, vormt met Van Herzeele al jarenlang een improvisatieduo, is actief in het muziektheater en musiceerde met de hele clan rond de familie De Cauter. Daarnaast is hij nauw betrokken bij Ciclic Records en is hij een van de sleutelfiguren in de Gentse jazzclub El Negocito via o.a. zijn Barcella sessions.

Wie Giovanni Barcella in El Negocito aantreft of hem ontmoet voor of na een concert ziet meteen het beeld van de typische Italiaan voor zich. Joviaal pratend met iedereen, drankje bij de hand en geen seconde rustig. Net als de meest intense momenten in zijn muziek. Een interview met Giovanni is echter geen flamboyant betoog maar veeleer een filosofische beschouwing over de diepere achtergronden van het musiceren. Zoals bij zijn muzikale improvisaties heeft alles een reden en een doel.

Was drummen een vroege roeping of eerder een samenloop van omstandigheden?

Ik zocht een alternatieve weg om mijn gevoelens te uiten en ging muzieklessen volgen. Waarom drums?

Daar heb ik echt geen antwoord op. Tot mijn negentiende zat ik in het seminarie want ik was voorbe-

stemd om priester te worden. Niet dat ik het zelf 100% wilde maar dat was nu eenmaal de situatie.

We hadden daar ook een muzikaal ensemble waarbij ik de drummer van dienst was. Ik had al wel wat les gevolgd maar dat was postbop en aanverwante.

De combinatie van drums en kerkmuziek was natuurlijk niet voor de hand liggend. Daarom moest ik mijn geluid dempen door doeken over mijn drumstel te spannen. Het resultaat trok op niets. Het is daar dat ik keihard leerde meppen op mijn drumstel (lacht uitbundig).

Een belangrijke ontmoeting was deze met Giampiero Prina, mijn grote leermeester die helaas veel te jong overleed. Hij leerde me dat jazz een vorm van revolutie is. Sindsdien werd muziek een echte passie. Het vinden van deftig luistermateriaal was voor mij niet evident want ik woonde in een klein dorpje in het noorden van Italië. Dus moest ik zelf alles uitproberen als autodidact. Ik zocht diverse mogelijkheden om me uit te drukken en bouwde zo geleidelijk een eigen taal op. Nadat ik tenslotte het seminarie verliet, had ik de meest onmogelijke jobs, van postbode tot fabrieksarbeider. Ondertussen bleef ik wel spelen in diverse groepjes. Het repertoire varieerde van jazz en rock tot Italiaanse pop. Zoals ik al zei, muziek was en is voor mij nog steeds een communicatievorm.

Frisse start Hoe kwam je in België terecht?

Op mijn negenentwintigste werd ik het beu in Italië. Ik was teleurgesteld door zowel de muziek als de maatschappij en wilde een frisse start. Gewoon een bladzijde omdraaien. Dat is een beslissing die ik de dag van vandaag nog steeds zou durven nemen mocht die drang opeens opnieuw opduiken.

Het is een radicale zienswijze misschien maar ik geloof veel in het toeval.

El Negocito El Negocito is het verhaal van een Vlaams cineast en een Chileens avonturier die samen het plan opvatten om een café-restaurant-club te openen in centrum Gent. Het liep even anders. De Chileen verdween uit het decor, de Vlaming bouwde een plek uit die na vier jaar een begrip is in de Belgische jazzscene.

We spreken af met Rogé Verstraete, de man in kwestie, die van El Negocito het centrum van de alternatieve jazz in Vlaanderen maakte. Om 18u, het openingsuur, is het er nog kalm maar wie een uurtje later binnenkomt, is te laat om nog een tafeltje te bemachtigen. Ook aan de bar heerst tegen dan al een gezellige drukte. Er wordt zowel in het Nederlands en het Italiaans als in het Engels en het Spaans gepraat. Sommigen komen enkel om te eten, anderen nemen reeds hun plaats in voor het concert. Die avond sluiten Jeroen Van Herzeele en Giovanni Barcella hun eerste improvisatiecyclus af. Het is meteen ook de voorstelling van hun cd, uitgebracht op El Negocito Records.

6

2010/1

Rogé vertelt: “We begonnen met latinjazz en aanverwante maar al snel gaf ik meer en meer ruimte aan improvisatie en freejazz. Van meet af aan kon ik rekenen op de steun van Mathias Van de Wiele.

De bedoeling is om er hier een echt labo van te maken. Dat is zeker niet evident omdat een groot deel van het publiek vooral komt om te eten en dikwijls zelfs niet weet dat er ook optredens zijn vanaf 22u. En heel wat van die improvisatie en freejazz is niet meteen compatibel met een rustig avondje uit eten (lacht). Technisch klinkt alles misschien niet altijd even zuiver maar we gaan voor het avontuur. We zijn vier jaar verder en zowat de gehele Belgische jazzscene heeft op het piepkleine podium van El Negocito gestaan, ook al wachtte de oudere garde aanvankelijk nog wat sceptisch af. De duo-avonden van Jeroen en Giovanni hebben heel wat muzikanten over de streep getrokken.

Recent waren hier nog Peter Hertmans en Steven Delannoye te gast. Ze kregen telkens de volledige vrijheid. Op die manier kan je als artiest nieuwe projecten uitwerken en dat vind ik zeer belangrijk.”

Ondertussen is er ook een label (Chopstick Records) waarop tevens de nieuwste cd van Moker verscheen evenals de duo-cd van Van Herzeele & Barcella. Niemand minder dan Bertrand Flamang, directeur van Gent Jazz Festival en Jazz Middelheim, gaf de ploeg van El Negocito een paar avonden carte blanche tijdens de eerste editie van het Jazz & Sounds Festival in Gent.

Als dat geen erkenning is. Ondertussen kijkt Rogé al verder en smeedt hij volop plannen voor een internationaal netwerk. Hij denkt ook aan een extra vestiging met een aangepast programma. En in mei komt de derde editie van Jazz Sur L’Herbe er aan (www.jazzsurlherbe.be).

New York heeft de Knitting Factory, wij hebben El Negocito. Bovendien zijn alle optredens hier nog altijd gratis!

Georges Tonla Briquet El Negocito, Brabantdam 121, 9000 Gent. 0479/567395 www.elnegocitorecords.com

En waarom België? De liefde natuurlijk (lacht). Was ze Parisienne geweest dan zat ik nu in Frankrijk. Ik wilde sowieso weg uit Italië, waar naartoe was van minder belang.

Een Italiaan en de Gentse jazzscene lijkt niet direct een voor de hand liggende combinatie.

Ik had het geluk meteen kennis te maken met Paul Feyaerts van Café Damberd, toen zowat het mekka van de jazz in Gent. Daar leerde ik vele andere muzikanten kennen. Ik schreef me ook in aan de jazzstudio in Antwerpen waar ik nieuwe contacten legde. Wie mij ook enorm hielpen, zijn Dick van der Harst en Koen de Cauter met zijn familie. Stilaan breidde ik zo mijn kennissenkring uit. Wat me vooral interesseert in de muziek zijn de persoonlijke ontmoetingen. Ik geef wel toe dat de eerste jaren niet evident waren.

foto: © Jos Knaepen

Interview: GIOVANNI BARCELLA

Giovanni Barcella:

“Voor mij is improviseren nog steeds synoniem voor een vorm van verzet.”

Pure improvisatie is duidelijk jouw ding.

Bij improvisatie blijft het probleem dat iemand je verkeerd kan begrijpen of inschatten. Voor mij persoonlijk is improviseren nog steeds synoniem voor een vorm van verzet tegenover de clichés. Daarom wil ik graag duidelijk stellen dat wie goed improviseert heel bewuste keuzes maakt en dat alles veel verder gaat dan men soms denkt. Diepzinnigheid maakt trouwens overal het verschil, of je nu free of een andere vorm speelt. Indien het intens genoeg is, open je nieuwe deuren en blijft het interessant voor iedereen, zowel voor diegene die speelt als voor diegene die luistert. Wie er van houdt, is mee en voor wie er niet van houdt, is er dan weer dat provocatieve aspect dat ik sowieso wil behouden.

Dikwijls komt dat echter niet juist over en schat men alles verkeerd in. Luigi Nono zei ooit dat de meest interessante weg diegene is die je niet kent.

Je vraagt je niet af wie je gaat ontmoeten maar je weet wel dat er verrassende dingen op je af komen.

Of ik nu met Fappy Lafertin of Jean-Jacques Avenel speel, maakt voor mij geen verschil. Ik trek me nooit iets aan van de stijl. Ik hou zowel van Art Tatum en Papa Jo Jones als van Cecil Taylor. Wat mij vooral stoort, is dat andere vormen van jazz nooit in vraag gesteld worden terwijl dat bij improvisatie wel steeds het geval is. Waar ik evenmin van hou zijn muzikanten die de dag van vandaag in de traditie van vroeger spelen alsof ze het allemaal zelf uitgevonden hebben. Daarom heb ik zo een respect voor iemand als Peter Brötzmann. Hij luistert veel naar

standards maar zou ze nooit live voor een publiek durven brengen. Kennis is een risico. De kern van musiceren is dat je nederig moet blijven en steeds wil bijleren door met anderen te spelen. En dan heb ik het zeker niet over het technisch niveau. Net zoals bij een kind is die verwondering voor nieuwe dingen essentieel. Belangrijk is ook dat je eerlijk bent tegenover jezelf.

Zinvol volume waardoor je als het ware tegen de muur geplakt wordt, kan eveneens een interessant element zijn. Op die manier dwing je het publiek alles in vraag te stellen en dat is een aspect dat tegenwoordig te vaak ontbreekt.

In El Negocito ben jij ondertussen een van de ankerpunten.

Rogé blijft de belangrijkste persoon. Hij maakte het allemaal mogelijk. Wat me aantrekt, is de puurheid van het hele gebeuren. Het is een echt centrum van de weerstand (lacht). Alles verloopt zonder officiële verplichtingen. Iedereen contacteert iedereen om er op te treden. Stap voor stap heeft Rogé op die manier iets heel moois opgebouwd en dat steeds in het belang van de muzikanten. Zoiets doet snel de ronde.

Georges Tonla Briquet 2010/1

7

F

CUS

Mathias Van de Wiele:

“Componeren is als regisseren” Gitarist-componist Mathias Van de Wiele is goed bezig. Zowel met Moker als met Brick Quartet bracht hij eind 2009 een nieuwe cd uit waarvoor hij bovendien het meeste materiaal zelf schreef.

Sinds vijf jaar is hij tevens de drijvende kracht achter het kleine onafhankelijke label Chopstick Records en ondertussen is hij al volop bezig met de voorbereidingen van de derde editie van Jazz Sur L’Herbe.

8

2010/1

We spreken af in El Negocito, Mathias zijn Gentse thuisbasis (zie kaderstuk p.6). Ondanks zijn vele activiteiten is Mathias niet de flamboyante verschijning die overal in de kijker loopt. Zijn verbetenheid voor jazz is echter omgekeerd evenredig, ook al is dit geen verhaal van muzikale genen in de familie.

“Doordat ik uit geen muzikaal nest kom, startte ik later met muziek dan de meeste van mijn leeftijdgenoten. Ik was al vijftien toen ik begon te tokkelen op een gitaar. Wat aanvankelijk een vrijblijvende hobby was, groeide al vlug uit tot een obsessie. Begin jaren negentig was er een grote Jimi Hendrix revival. Na het zien van een aantal documentaires en het (her) beluisteren van zijn platen raakte ik nog sterker gefascineerd door de gitaar. Toch was het slechts twee jaar later dat ik bewust naar jazz ging luisteren. Iemand gaf mij een cassette met daarop My Favorite Things van John Coltrane en Tutu van Miles Davis.

Die opnamen heb ik wel honderden malen beluisterd, afgewisseld met platen van Jimi Hendrix en Led Zeppelin. Toen vatte ik echt de kracht en het diepgaande van jazz. Ondertussen studeerde ik biologie aan de universiteit. Studeren is wat overdreven (lacht). Wel speelde ik in een acid jazz groepje met Peter Lesage (Atomic, gtb). Op zijn aanraden schreef ik me in aan het conservatorium. Ik kwam daar binnen als autodidact, geen evidente situatie. Gelukkig leerde Peter mij wat bij over standards en andere eerste beginselen. Het was keihard werken maar die muziek sprak me zo aan dat er genoeg motivatie was. Vooral de individuele creatiemogelijkheden boeiden mij enorm.

Ik bleef er echter altijd de vreemde eend in de bijt omdat ik al twintig was toen ik begon en zelfs nog geen noten kon lezen. Het waren vijf super intense jaren want voor mij was dat echt het aanleren van de basis terwijl het voor de meesten gewoon een voortzetten van hun opleiding was.”

Schuimde je de jamsessies af?

Toen ik afstudeerde in 2000 was dat nog niet zo ingeburgerd in Gent. Die hele scene stond in zijn kinderschoenen, zelfs het conservatorium. De eerste afgestudeerden kwamen uit toen ik in mijn tweede of derde jaar zat. Het ging er nog wat chaotisch aan toe maar er liepen wel interessante mensen rond die zich inzetten met hart en ziel. Er waren er helaas ook anderen. Ik was er echter nooit van overtuigd dat ik het daar nu eens allemaal zou leren. Gelukkig maakte ik van in het begin kennis met een aantal toffe spitsbroeders die net als ik in de eerste plaats zoveel mogelijk wilden spelen. We deelden samen een huis en traden op in kleine cafés en vooral ook op feestjes en vernissages van de kunstacademie. We zaten dus wat buiten het traditionele conservatoriumcircuit. We trokken zelfs naar Portugal waar we op straat, op het strand of op nog meer bizarre plekken onze muziek speelden. Heel obsessief naar platen luisteren was er natuurlijk ook bij. Die traditionele systematiek van de klassieke opleiding lag me niet zo erg. Mijn groot-

ste leerschool was het vele spelen. De dynamiek en de uitdagingen die zo ontstaan, lonen echt wel de moeite. Trouwens, diegenen die het begrepen hebben aan het conservatorium gaan spelen en blijven niet in hun hoekje studeren.

De groepsnaam is meteen een statement.

Moker is inderdaad een krachtig beeld. Wij vormen een energieke groep maar plaatsen er wel extra lagen bij. Een moker is tevens een werkinstrument van een smid, iets constructiefs dus. In de groep zit ook die dualiteit door bijvoorbeeld ons nastreven van het contrast tussen compositie en improvisatie, tussen opbouwen en afbreken. We proberen steeds iets tegenover iets te zetten. Ik heb nu pas het gevoel dat ik weet wat ik wil. Vroeger twijfelde ik meer. Twijfel hoeft echter niet verlammend te zijn, je kunt er tevens kracht uit putten.

Jullie persbio vermeldt indrukwekkende termen als “energieke improvisaties”, “vurige up-tempo swing” en “open soundscapes”.

Zo een tekst is een noodzakelijk kwaad. Het interessante hieraan is dat je dan verplicht bent om even afstand te nemen van je muziek en te bekijken of het dit wel is wat je wil. Zelf ben ik daar altijd zeer bewust mee bezig geweest. Muziek was nooit een tussendoortje voor mij. Er steekt een verhaal achter.

Heel die chemie van musiceren is een complex gegeven. Daarom moet je keuzes maken en bepaalde lijnen trekken. Vrije improvisatie is dan weer een ander concept. Dan ga je uit van de zeggingskracht van de muziek zelf gekoppeld aan het feit dat ieder zijn verantwoordelijkheid opneemt en ook de wil heeft om samen iets te doen. Met vaste composities speel je volgens een bepaalde vorm en denk je meer na.

Het belangrijkste blijft sowieso de intuïtie en het zich daar aan overgeven. Zoals eerder gezegd, nu relativeer ik meer dan vroeger. Voordien durfde ik mij wel eens te verliezen in details waardoor het geheel verzwakte. Maar details blijven belangrijk natuurlijk.

Verhalende karakter Zowel bij Moker als bij Brick Quartet lever jij het gros van de composities. Componeren lijkt wel een obsessie.

Jazzcomposities zijn een raar gegeven. Je zit altijd met dat aspect van improvisatie, zeker in moderne jazz. Wat mij vooral interesseert, is het verhalende karakter, de componenten die een liedje vormen rond een melodie. Bij improvisatie kan dat ook zo zijn maar hoeft het niet per se. Improviseren doe je sowieso ook op bestaande dingen en dan kom je dikwijls terecht bij het betere kunst- en vliegwerk. Ik hou daar ook van maar het is zeker niet de enige manier. Ik wil niet gebonden blijven aan een bepaalde vorm.

Neem de New Yorkse school van John Zorn en Dave Douglas, daar heb ik veel van opgestoken. Bij hen is

foto: © Jos Knaepen

Focus: MATHIAS VAN DE WIELE

improviseren niet een solo met begeleiding op de achtergrond maar het toevoegen van extra elementen, soms ook de twee totaal los van elkaar durven zetten. Voor mij is componeren trouwens niet enkel het uitschrijven van bepaalde noten maar vooral het neerzetten van een structuur waarbinnen iemand zijn ding doet. Het is als regisseren, mensen inzetten op het juiste moment op de beste plaats.

Waarom die noodzaak van Brick Quartet en Moker? Een Dr. Jekyll & Mr. Hyde-syndroom?

Met Moker hebben we heel veel gespeeld. Ook als er geen optredens waren, repeteerden we gewoon voor de fun. Het is een zeer hechte groep. Geleidelijk aan had ik echter meer en meer ideeën die een andere klankencombinatie vereisten. Met Lode Vercampt had ik al een aantal duoconcerten gedaan waarbij we op akoestische wijze de jazztraditie koppelden aan hedendaags en klassiek. Dit wilde ik verder uitbouwen. Met Ben Sluijs en Dimitri Simoen hebben we ondertussen de ideale combinatie gevonden. Essentieel voor mij is dat het klikt tussen de muzikanten.

Voor mij geen telefoongroepjes, ook al zie ik er het nut van in. We leven in een tijd waar groepen geen lang leven beschoren zijn. Moker bestaat negen jaar, dat is bijna uitzonderlijk. Tegenwoordig is alles meer individualistisch gericht. Ieder wil zijn eigen ding doen en liefst meteen. Dat is eigen aan de traditie van de jazz maar de echt grote muzikanten opteerden indertijd toch ook voor een langer levensbestaan van hun groepen. Je bezighouden met twee groepen tegelijkertijd vergt natuurlijk dubbel zoveel energie.

Het is wel ideaal in die zin dat wie componeert zijn muziek ook wil horen en dat kan ik nu. Je ontwik-

kelt een rijkere sound door in verschillende groepen te spelen. Op dat vlak zijn jazzcats dan toch wel wat schizofrene mensen zoals je aanhaalde in je vraag.

Dat levert weliswaar al eens een conflict op met jezelf maar het is een interessant gegeven.

Mathias Van de Wiele:

“Je ontwikkelt een rijkere sound door in verschillende groepen te spelen.”

Over schizofrenie gesproken: met Saf, Va Fan Fahre en Ultrasonic 7 (met DJ 4T4) zat je in een totaal ander milieu.

Saf heb ik zelfs nog mee opgericht. Met al die nevenprojecten ben ik gestopt ook al had ik als trompettist met die groepen heel veel werk. Met DJ 4T4 (Hof van Commerce) en Ultrasonic 7 zat ik zelfs in het festivalcircuit. Ik kon me echter niet meer focussen.

Teveel input en te weinig output, ook al deed ik daar vaak inspiratie op. Uiteindelijk nam ik het risico om de voorkeur te geven aan mijn eigen ding.

Vandaar ook de oprichting van je eigen label, Chopstick Records?

Dat was uit noodzaak. Onze eerste plaat met Moker kwam er weliswaar in samenwerking met De Werf maar dat was eerder een toevalstreffer. Je bent haast verplicht om regelmatig een cd uit te brengen om te laten zien dat je nog actief bent. Een stap verder is het idee van een alternatief platform op internet zonder beperking van tijd om bijvoorbeeld improvisatiesessies van een half uur op te plaatsen. Je kan dat dan gebruiken als een soort archief. Het probleem is dat men tegenwoordig muziek consumeert op een andere manier. Men wil er ook niets meer voor betalen en dat vind ik een zeer verontrustend gegeven.

Dan is er nog het verhaal van het Gentse festival Jazz Sur L’Herbe.

Dat begon spontaan met Rogé van El Negocito. Tijdens die eerste editie stonden hoofdzakelijk groepen op de affiche waar ik bij betrokken was. Vorig jaar voerde Rogé een pure kamikazestunt uit. We gingen van vier naar zeventien concerten! De feedback was wel enorm. We noteerden zo een drieduizend bezoekers en alles verliep in een opperbeste sfeer. En het betreft hier zeker geen incrowd. Net zoals het label is dit festival ontstaan uit noodzaak. Ik wilde groepen en artiesten zien die ik zelf goed vind. De programmering gebeurt echt uit de buik. Via Rogé en El Negocito krijgen we ondertussen enorm veel aanvragen binnen van over heel Europa, tot zelfs uit New York. Het lijkt wel of iedereen werk zoekt.

Georges Tonla Briquet 2010/1

9

10 Jef Neve HET DECENNIUM VAN...

10

2010/1

Hij heeft pas een duo-cd uit met vibrafonist Pascal Schumacher. Eind april verschijnt een live-cd van zijn band Groove Thing. In mei volgt de cd – op Impulse! – met zanger José James en tegen eind dit jaar moet een nieuwe klaar zijn van het Jef Neve Trio, met een nieuwe bassist, Ruben Samama uit New York. En dan had die vorig jaar opgenomen cd met Gabriel Rios eigenlijk al lang in de winkelrekken moeten liggen. Om maar te zeggen dat Jef Neve het druk heeft, en wel met de meest diverse projecten.

“Een breed publiek heeft nu de weg gevonden naar wat ik doe”, vertelt Jef Neve. ‘Maar eigenlijk was ik van bij het begin met heel diverse dingen bezig.

Toen ik in 2000 afstudeerde aan het Lemmensinstituut, was mijn pianotrio wel het project waarmee foto: © Jos Knaepen

Tien jaar geleden had u wellicht nog niet gehoord van Jef Neve.

Vandaag is de pianist niet meer weg te denken in de Belgische jazzscene. Jef Neve over de jaren 2000-2010: “Er was nood aan een frisse wind, en met ons trio leken we daar heel goed aan te voldoen.”

“We staan voor een Europese identiteit in jazz” ik naar buiten trad. We speelden regelmatig in het Antwerpse jazzcafé Hopper. Daardoor konden we aan de slag met de JazzLab Series. Toen we begin 2003 onze eerste cd, Blue Saga, uitbrachten, ontstond er een echte dynamiek rond ons trio.”

Op die eerste cd klonken vooral invloeden door van Brad Mehldau, niet?

Zeker. Ik was in de ban van alles wat Brad Mehldau deed. Ik kopieerde ook veel van zijn solo’s, ik wilde zijn manier van improviseren onderzoeken.

Voor mij is hij een van de eerste pianisten die zijn linkerhand zo sterk ontwikkelde en in dialoog ging met zijn rechterhand. Die meerstemmigheid integreert hij op een fascinerende manier in zijn improvisaties.

Het decennium van JEF NEVE Op die eerste trio-cd gebruikte je nog afwisselend Lieven Venken en Teun Verbruggen als drummer.

Eigenlijk is dit trio tot stand gekomen op initiatief van bassist Piet Verbist. Even daarvoor had ik op mijn eindexamen op het Lemmensinstituut met bassist Lindsey Horner en drummer Lieven Venken gespeeld, waardoor de keuze voor Lieven voor de hand lag. Maar Lieven ging in New York wonen en stelde zelf Teun Verbruggen voor als zijn vervanger. Teun kwam eens meespelen in Hopper en het klikte vanaf de eerste noot. En toen ging de bal aan het rollen.

Tien jaar geleden was het verre van zeker dat je van je muziek zou kunnen leven. Voordien had je zelfs bijgeklust op een synthesizertje bij boysband Get Ready.

Ik heb toch een jaar bij hen gespeeld, schat ik. Ik heb bij hen geen muzikale, maar wel waanzinnig komische momenten beleefd. Vermoedelijk moeten nog wel ergens tv-beelden bestaan van optredens in Tien Om Te Zien waarop ik ergens in de achtergrond te zien ben. Ik ben heel blij dat ik dat toen heb kunnen doen, want daardoor kon ik het nodige geld verdienen om mijn trio op te starten.

Ik heb lange tijd voltijds lesgegeven aan de academie van Lier. Nu geef ik alleen nog wat privéles aan twee studenten. Ik verdien nu proper mijn boterham, maar ik word er niet rijk van. Ik heb wel wat inzicht in wat je verdient als topsolist in de klassieke muziek, of als popmuzikant. Dat zijn wel andere budgetten dan in de jazz.

Drempelverlagend Hoe verklaart u zelf uw succes?

Ik geloof heel erg hard in mijn muziek en hoop dat die de belangrijkste factor is. Maar ik heb ook van in het begin veel belang gehecht aan communicatie met mijn publiek. Op een gegeven moment was er ook wel nood aan een frisse wind in de Belgische jazz. Al die mensen van wie ik les heb gekregen, en voor wie ik veel respect heb, stammen nog uit de uitlopers van het BRT Jazzorkest, zoals Bert Joris en Frank Vaganée. Geweldige muzikanten, maar zij plaatsten Amerikaanse muzikanten nog op een voetstuk. Op Belgische muzikanten werd misschien niet neergekeken, maar ze behandelden die toch net iets anders.

Met mijn generatie is er een soort bewustwording gegroeid van een Europese identiteit in de jazz.

Jonge muzikanten die een jazzopleiding op een conservatorium hadden gevolgd gingen op een bewuste manier elementen uit de Europese klassieke muziektraditie vermengen met jazz. Daarvoor waren boegbeelden nodig om dat idee te verkopen en ons trio paste daar wonderwel in.

Wij werkten heel drempelverlagend: of wij nu jazz speelden of pop of klassieke muziek deed er niet toe, het ging er gewoon om zo goed mogelijke muziek te spelen. Daar hoorde geen snobmentaliteit bij, geen elitaire houding. Ik vrees dat jazz daar destijds wel mee geïnfecteerd was.

Het pianotrio onderging het jongste decennium een heuse revolutie, met Brad Mehldau, The Bad Plus en E.S.T., om er maar enkele te

noemen. Het Jef Neve Trio sloot daar wonderwel bij aan?

Ja, iedereen heeft daar zo zijn plaatsje in gevonden. Al waren dat geen bewuste keuzes, dat leek gewoon zo te gebeuren. We hebben inderdaad een grote evolutie achter de rug. E.S.T. (de groep rond de intussen overleden Zweedse pianist Esbjörn Svensson, red.) werd zelfs als een popgroep geproducet en geprogrammeerd.

Op Gent Jazz barstte het publiek voor jouw trio in een staande ovatie uit. Dat was toch ook zelden gezien voor een jonge Belgische jazzmuzikant?

Los van mijn persoon, is dat toch wel een fantastische evolutie. We mogen fier zijn op het talent dat hier bij ons rondloopt. Ik ontdek nu veel waanzinnig jonge talenten van hooguit twintig jaar. Dat belooft heel veel voor de toekomst. De jonge garde profileert zich veel beter: ze hebben een MySpace of een eigen website. Voor het radioprogramma dat ik op Klara maakte (Jazzprogramma Neve stopt in juni 2010, nvdr), kreeg ik geen onnozel in elkaar geflanste demo’s toegestuurd, maar wel professionele opnames.

Jef Neve:

“Ik heb van in het begin veel belang gehecht aan communicatie met mijn publiek.”

Wat was voor jou het hoogtepunt van de afgelopen tien jaar?

Die eerste keer dat we met een internationale ster mochten spelen – de Italiaanse trompettist Paolo Fresu – hoort daar zeker bij. Toen Paolo zijn instrument nog maar aan de mond zette, ging een wereld voor mij open.

In Mexico speelden we ooit op een openluchtfestival voor liefst 10.000 mensen, in de sfeer van een voetbalmatch. Na elke solo kregen we een applaus alsof we popsterren waren. We hebben daar uren moeten handtekeningen uitdelen. Dat was fantastisch, ook voor Piet en Teun.

Ook onze optredens op internationale festivals vond ik telkens fantastisch. In Vancouver en Montreal, bijvoorbeeld. Als je daar dan een staande ovatie krijgt, van mensen die vooraf nog nooit van je trio hadden gehoord, is dat toch wel bijzonder. Toen we in Rabat (Marokko) ons nummer Nothing But a Casablanca Turtle Slideshow Dinner speelden, was ik eigenlijk vergeten dat in het middenstuk een ritme zit dat stamt uit de Marokkaanse volkstraditie. Tot de vijfhonderd mensen uit het publiek dat ritme spontaan begonnen mee te klappen. Pure magie!

Klassiek, film- en popmuziek Vorig jaar heb je een pianoconcerto gecomponeerd en uitgevoerd. Om ernstiger genomen te worden?

Neen, want ik heb niet het gevoel dat jazzmuzikanten niet ernstig worden genomen. Vroeger was dat misschien zo, maar dat is heel erg veranderd. Bert Joris kreeg toch onlangs die cultuurprijs voor beste componist? Ik heb van bij het begin klassieke muziekstukken gecomponeerd. Ik loop met dat concerto zelfs het risico er mijn vingers aan te verbranden.

Maar dat houdt me niet tegen, ik doe het voor de muziek, niet voor mijn reputatie.

Je componeerde ook filmscores voor De Helaasheid der Dingen en Dagen zonder Lief.

Sluiten die aan bij je werk als jazzpianist?

Helemaal niet. Ik vind het wel inspirerend om muziek te maken op beelden. Ik leer daar heel veel van, want met filmmuziek geldt vaak het credo less is more, met minder bereik je meer effect. Ik vind het ook interessant hoe een regisseur als Felix Van Groeningen over muziek denkt.

Je werkt ook samen met Gabriel Rios. Zo bereik je een heel ander publiek?

Hetzelfde geldt ook voor Gabriel. Ik heb ook lang geleden al veel popmuziek gemaakt, met Tom Vanstiphout bijvoorbeeld. Ik kreeg nu met Gabriel de kans om zoiets opnieuw te doen. Ik vind het heel interessant om te zien hoe die popwereld in elkaar zit.

Veel beginnende jazzmuzikanten trekken naar New York, het mekka van de jazz. Jij hebt een verhuis nooit overwogen?

Neen, ik ben zelfs nog nooit in New York geweest, behalve dan op de luchthaven. Ik heb het mezelf altijd voorgehouden: als ik naar New York ga, dan wil ik er via de grote poort binnenkomen. Dat gaat nu ook nog lukken: ik ga in Dizzy’s Club spelen met José James, naar aanleiding van onze nieuwe cd.

Mooi, maar een optreden in de legendarische Village Vanguard zou nog mooier zijn.

Dat gaat er nog aankomen, ik geloof erin dat het ooit lukt. (lacht) Al die verhalen over New York, alsof je alleen daar the real shit zou vinden. Ik ben altijd allergisch geweest voor dat soort idolatrie. Als ik hoor wat je allemaal moet doen om er te overleven, op één avond in vier restaurantjes telkens My Favorite Things gaan spelen omdat die dame met haar wit wijntje dat zo graag hoort… Een hele avond je nestel afdraaien voor 25 dollar… Ik speel niet graag op een keyboardje dat ik overal in de metro moet meesleuren. Ik speel liever op een echte piano.

Ik weet dat het voor sommigen wél werkt. Robin Verheyen is er met waanzinnige sprongen op vooruit gegaan sinds hij in New York woont. Maar Nicolas Thys hield het na enkele jaren toch voor bekeken. Ik voel me bovendien een Europeaan, en ik ben lichtjes allergisch aan het continent Amerika. Maar dat zal wel aan mij liggen.

Peter De Backer 2010/1

11

12

2010/1

FESTIVALNIEUWS

20ste Jazz te Luik

Hommagefestival Voor deze twintigste editie van Jazz te Luik zal een openingsconcert op woensdag 5 mei in de Manege van Luik plaatsvinden.

Dit kadert in een initiatief van de provincie Luik om verschillende culturele disciplines thematisch te verbinden. Zo wordt jazz met dans, poëzie, beeld enz. in een multidisciplinaire dimensie gebracht onder regie van Didier De Neck. Voor de jazzmuziek staan twee groepen in, geleid door Steve Houben en Jean-Pol Schroeder, die zowel beurtelings als samen zullen spelen.

Het eigenlijke festival is gespreid over vrijdag 7 en zaterdag 8 mei in het Palais des Congrès. Op vrijdag opent Jazz te Luik met een eerbetoon aan Django met het David Reinhardt Quartet, gevolgd door een andere Django bewonderaar, James Carter. Na enkele Europese optredens met Dee Dee Bridgewater in maart en april, komt de Amerikaanse saxofonist met zijn eigen kwintet spelen.

Courtney Pine is van de partij met een hommage aan Sidney Bechet zoals te horen op zijn jongste album Transition in Tradition. Nog te ontdekken op vrijdag: het trio van de Deense vocalist Sinne Eeg. Het Tuesday Night Orchestra is present met een project dat hulde brengt aan de Luikse saxofonist Bobby Jaspar. En last but not least zal Fabrice Alleman met zijn kwartet arrangementen van Michel Herr uitvoeren samen met het kamermuziekensemble La Chapelle Musicale de Tournai. Ook Mâäk’ s Spirit en The Wrong Object treden vrijdag op.

Op zaterdag 8 mei zal het Nicholas Payton sextet de muziek van het net verschenen album Into The Blue spelen. Donny McCaslin feat. Antonio Sanchez en Scott Colley is een trio met een van de jongste opvallende saxofonisten in de Amerikaanse scene. En met verder nog het kwintet van pianist Tigran Hamasyan en de groep Fly – Mark Turner, Larry Grenadier en Jeff Ballard en ook

foto: © Jos Knaepen

Twee decennia geleden startte JeanMarie Peterken met zijn team het festival Jazz à Liège.

Peterken was niet aan zijn proefstuk toe, aangezien deze RTB radioman deel uitmaakte van het organiserende team van het eerste festival van Comblain-la-Tour (1959). Heel wat musici zijn in Luik geboren, o.a. César Franck, Henri Pousseur, Bobby Jaspar, René Thomas, en dus was het niet verwonderlijk dat in 1991 de stad aan de Maas haar eigen jazzfestival kreeg.

Na enkele Europese optredens met Dee Dee Bridgewater in maart en april, komt de Amerikaanse saxofonist James Carter met zijn eigen kwintet spelen.

het trio van de Franse saxofoniste Sophie Alour is de internationale affiche meer dan belovend.

Uit eigen land komen op zaterdag het trio van Nathalie Loriers met Bert Joris en het Spiegel String Quartet, het trio van de zangeres Christel Wauthier met Ben Sluijs als gast, en nog vele anderen.

Patrick Bivort Info: www.jazzaliege.be

Tuesday Night Orchestra: Hommage aan Luik Deze bigband, opgericht door bastrombonist Bart De Lausnay, brengt in Luik een eerbetoon aan Bobby Jaspar en René Thomas. Een gelegenheid om enkele vragen aan Bart De Lausnay te stellen.

Hoe is het TNO ontstaan?

De wortels van het Tuesday Night Orchestra liggen in het Conservatorium van Gent. Daar maakte ik tijdens mijn studies deel uit van de conservatoriumbigband o.l.v. Marc Godfroid.

Als klassiek geschoolde bas-trombonist kreeg ik de microbe voor dit specifieke genre te pakken. Na mijn studies in 2004 ontstond het idee om een professionele bigband op te richten.

Waarom Tuesday Night Orchestra?

Oorspronkelijk heette de band Young Jazz Ensemble, maar omdat de leden er doorheen de jaren niet jonger op werden, kozen we voor een andere naam. Tuesday Night Orchestra verwijst daarbij naar de enige constante in de concertagenda sinds de oprichting van de band, het

maandelijkse concert in Jazzclub Sounds in Brussel op dinsdagavond.

Hoe kiezen jullie het repertoire?

Enerzijds streven we naar een basisrepertoire gebaseerd op de grootmeesters van het bigbandoeuvre (Bob Mintzer, Thad Jones) en anderzijds verbreden we het repertoire in de traditie van Count Basie en Sammy Nestico. Geleidelijk aan tekent zich een eigen stijl af, die omschreven kan worden als mainstream progressive jazz. Om de creativiteit in eigen gelederen blijvend te stimuleren staan nu ook een aantal eigen arrangementen of composities van (oud-) leden op het programma. Wat specifieke projecten betreft, breidt TNO op vraag van organisatoren het repertoire uit met nieuw werk (zoals bv. bij het verjaardagsconcert van Jack van Poll en het jubileum van Jazz at Home Mechelen).

Waar komt het idee van een hommage aan Jaspar en Thomas vandaan?

Hans Kusters, die de eerste cd van TNO, Band of Birds, financierde, maakte ons attent op de weinige

aandacht die de voorbije decennia vanuitVlaanderen werd besteed aan Bobby Jaspar en René Thomas, pioniers van de bebop in België. TNO vroeg aan huiscomponist François de Ribaupierre (die ook twee nummers schreef voor het eerste album) om een zevental werken van Jaspar en Thomas te arrangeren voor bigband. Het geheel krijgt een extra dimensie door de drie nieuwe composities1 van François, waarin hij zich op diverse manieren laat beïnvloeden door de stijl en sfeer van de composities van Jaspar en Thomas. TNO en François (die ook optreedt als producer) hebben intussen de cd-opnames van hun hommage aan Luik achter de rug. In de komende maanden zal TNO al een aantal composities van dit project live voorstellen. Op de jubileumeditie van Jazz te Luik in mei vormt het met de volledige uitvoering van de tien werken een hoogtepunt.

Patrick Bivort 1 François de Ribaupierre liet zich inspireren door platen van Bobby Jaspar, daterend uit de tweede helft van de jaren 50 (o.a. met het J.J. Johnson Quintet).

2010/1

13

PRESENTS

Photo © Jos L. KnaePen

PRESENTS PRESENTS

7-18 juli ’10 Bijloke

Norah JoNes orNette ColemaN ChiCk Corea Freedom Band ChristiaN mCBride, roy hayNes & KeNNy Garrett

Pat metheNy GrouP daNiel laNois BlaCK duB feat. trixie Whitley & BriaN Blade

Kruder & dorfmeister tickets : gentJazz.com & gent Jazz Festival organiseert, in opdracht van Duvel-moortgat en in samenwerking met de JazzLab series, de 9e editie van de muziekwedstrijd Jong Jazztalent gent. Van 8 t/m 18 juli treedt per festivaldag van één geselecteerde groep op in

het festivalcafé op de Bijlokesite. De toegang blijft gratis. Deze groepen zullen ook te zien zijn tijdens de gentse Feesten in het Duvel Droomschip op het emile Braunplein.

JAZZFESTIVAL KALENDER 2010

Jazzfestivals België 2010 Maand Datum en plaats APRIL 22-23/4 Brussel 25/4 Tessenderlo 7-8/5 MEI Liège 8-9/5 Dendermonde 13-16/5 Gent 29-30/5 Liberchies

JUNI JULI

AUG

SEPT

OKT NOV

Details I’ll Remember April Internationaal Bigbandfestival Jazz à Liège JazzBATTAKLANG Jazz sur l’Herbe Django à Liberchies

Locatie Flagey

Enkele artiesten Youth Jazz Orchestra, Magik Malik Orchestra, Eric Legnini, Anouar Brahem Cc ’t Loo Big Swing Band olv jacky Eddyn, Musicacadamy Bigband Tessenderlo, Ray James Bigband Palais des Congrès Nicolas Payton Quintet, James Carter Quintet, Mark Turner Trio, Courtney Pine, David Reinhardt e.a.

The Night Owls feat.Bob French, Jazz Centrum The New Orleans Train Jazz Band with guests Vlaanderen & Honky Tonk Citadelpark

Place Communale, 100 jaar Django – David Reinhardt, Pont-à-Celles Lollo Meier & Fapy Lafertin, John Etheridge, Les Doigts de l’Homme, Les Yeux Noirs 30/5 Grote Markt (Lundis d’Hortense dag): Brussel Grote 28-30/5 Brussels Jazz Sabin Todorov Trio feat. Bulgarka Junior Markt-Zavel-St. Brussel Marathon Katelijneplein en Quartet en Steve Houben, Barbara Wiernik Sextet, Nathalie Loriers Trio with Bert Joris + andere locaties String Quartet Attenhoven Chris Joris+Nic+Toine Thys, Arne Van Coillie Trio 5/6 Angeljazz feat.Kim Versteynen, Jokke Schreurs Trio Attenhoven Festival Begijnhofpark Alano Gruarin trio feat. Carlo Nardozza, 3-4/7 Parkjazz Ramon Vallé Trio, Free Desmyter trio feat.

Kortrijk John Ruocco, Belmondo Quintet, Ray Anderson Pocket Brass Band Norah Jones, Ornette Coleman; Freedom Band: 8-18/7 Gent Jazz festival De Bijloke Gent Chick Corea, Christian McBride, Roy Haynes & Gent Kenny Garrett, Vijay Iyer Trio, Pat Metheny Group Ahoy Earth Wind and Fire, Diana Krall, Corinne 9-11/7 North Sea Jazz Bailey Rae, Pat Metheny Group, Joss Stone, Rotterdam Festival Sonny Rollins en Norah Jones.

11/7 (jazz) Pierre Anckaert Trio – Strings Attached 10-11/7 Brosella Folk & Groentheater (Atomium) – Odysseia Ensemble – 100 jaar Django Brussel Jazz Tuinen van Abdij Manu Katché, David Sanborn 16-21/7 Dinant Jazz van Leffe Dinant Nights Ferme Madelonne Christian Escoudé Quartet, Hal Weary Quintet 6-8/8 Gouvy Jazz & - Sterpigny Sterpigny-Gouvy Blues Festival Assenede Nieuw: wedstrijd Jong Amateurtalent i.s.m.

4-8/8 Jazzenede Muziekmozaïek Assenede Rossignol 13-15/8 Gaume Jazz Rossignol-Tintigny Festival 12-15/8 Jazz Middelheim Park Den Brandt Wilrijk Antwerpen Zuidpark 27-29/8 Jazz in’t Park Gent 29/8 7de Mellowtime Elversele Elversele Music Festival Zuidpark 4-5/9 Jazz in’t Park Gent Theater en andere Midden sept.

Jazz à Verviers locaties Verviers Mechelen Diverse locaties Jazz at Home 23-25/9 Jazz Hoeilaart – Gc De Bosuil Jezus-Eik Hoeilaart Viering 10 jaar Jazzmozaïek Groeninge Museum, 30/9-3/10 Jazz Jazz Brugge Concertgebouw Brugge Motives Festival Genk

Info www.flagey.be www.musicacademybigband.be www.jazzaliege.be www.honkytonk.be www.jazzsurlherbe.be www.django-liberchies.be www.brusselsjazzmarathon.be

www.kerkattenhoven.be www.parkjazz.be

www.gentjazz.com www.northseajazz.com www.brosella.be www.dinantjazznights.org www.gouvy.eu/jazz&blues www.jazzenede.be www.guame-jazz.be www.jazzmiddelheim.be www.gent.be www.mellowtime.com www.gent.be www.jazzaverviers.be www.jazzathome.be www.jazzhoeilaart.be www.dewerf.be www.motivesfestival.com 2010/1

15

DE ROMA

Toon Van Deuren:

“We zien artiesten graag terugkeren, dan zie je ze evolueren…”

foto: © Jos Knaepen

Toon Van Deuren (28) is organisatorprogrammator van De Roma, die met zijn diverse activiteiten vorig jaar opnieuw 100.000 bezoekers lokte.

Al voor en tijdens zijn radiostudies aan het Rits in Brussel was Toon Van Deuren in de ban van jazz. Hij kreeg de jazzgeschiedenis ingelepeld door Jari De Meulemeester, directeur van AB. In zijn laatste jaar (2004) koos Toon voor een stage bij de JazzLab Series. Daardoor kwam hij in verschillende zalen terecht waaronder Rataplan. Daar ontmoette hij Paul Schyvens, coordinator van Rataplan vzw en De Roma. Toen daar een vacature voor productie en programmatie was, greep hij zijn kans en mocht starten in januari 2005. Later ging hij ook De Roma productioneel ondersteunen.

Hoe ben je begonnen?

Ik ben aanvankelijk niet begonnen met programmatie, overigens ook niet speciaal met jazz, wel

als productiemedewerker. Nu heb ik een goede collega die zich ontfermt over het goed ontvangen van de muzikanten, zorgt dat de zaal er goed uitziet, dat de piano er staat, dat het hotel voor de muzikanten is geregeld, enz. Op die manier leer je alle soorten muzikanten kennen, niet alleen jazzmusici, want in De Roma komen alle muziekgenres aan bod: van pop/rock tot wereldmuziek, klassieke muziek, enz.

Het programmeren deed Paul Schyvens zelf en dat heb ik stilaan gedeeltelijk van hem overgenomen.

Zo heb ik mijn muziekvoorkeur, met een brede ruime interesse voor jazz, daaraan kunnen koppelen.

Bestaat er een nauwe band met artiesten?

Jazeker. Ik vind het belangrijk om artiesten te volgen, een evolutie te zien, niet alleen in de muziek, maar ook in de publieksopkomst. Als je een aantal jaren na elkaar iemand programmeert, dan werk je ook aan een publieksopbouw. Dat is voor mij een van de belangrijkste zaken als het gaat om jazzconcerten, ik heb geen zin – en ik kan het me ook niet financieel veroorloven – om concerten te organiseren in de Roma waar vijf man in de zaal zit en zes muzikanten op het podium staan.

Vier jaar geleden brachten we voor het eerst Tord Gustavsen, toen kwam er 150 man. Twee jaar later waren er al 350 mensen. Je ziet de evolutie. In juni komt hij terug met een kwartet, vroeger in trio. Het wordt een dubbelconcert, in combinatie met het Noorse Helge Lien Trio. We rekenen erop om zo nog meer publiek aan te trekken.

Met Robin Verheyen hebben we dat ook ervaren, hij heeft eerst in Rataplan opgetreden, daarna twee keer in De Roma, met zijn internationaal kwartet. Het is aangenaam om te zien dat zo’n muzikant heel snel groeit.

Ook Jef Neve is zo een voorbeeld. Die heeft dan weer verschillende projecten, wat het interessant maakt hem meermaals te programmeren, binnenkort in duo met José James. En hopelijk opnieuw met een nieuwe cd-voorstelling met zijn trio. We proberen dat goed op te volgen en zien dat het publiek dat ook apprecieert.

Wat bepaalt de jazzprogrammatie?

We trachten uiteraard rekening te houden met ons publiek. We proberen een mix te brengen van zeer toegankelijke jazz en soms al eens wat meer experimentele jazz zoals onlangs nog Han Bennink en Kris Defoort. Voor jazz houden we altijd nog wat ruimte open. Ik vind het belangrijk dat we dingen programmeren die goed zijn. Daarnaast werken we binnen een bepaald budget. We haken in op tournees die in Europa plaatsvinden. Daarnaast willen we een aantal nationale artiesten programmeren omdat we ze interessant vinden

16

2010/1

De Roma: TOON VAN DEUREN bv. Brussels Jazz Orchestra dat minstens eens per jaar in De Roma staat.

Hoe sta je tegenover het uitspelen van exclusiviteit?

Voor mij is exclusiviteit iets wat in de kop zit van de programmator, eerder een prestigekwestie. Daar heb ik geen boodschap aan. Ik kies voor het algemeen belang, dat wil zeggen goede concerten voor een zo ruim mogelijk publiek. Ik denk dat een artiest meestal beter af is met meer optredens, dat is bovendien vaak een betere basis om te onderhandelen.

Dit jaar is er geen zondag jazzdag meer?

We hebben dat twee jaar gedaan. Het is in feite ontstaan door het samenvallen van een groot aanbod in een bepaalde periode. Daarmee bereik je niet altijd meer publiek. Het is niet evident – zelfs voor mensen die graag naar jazz luisteren – om zo’n dag van drie uur ‘s namiddags tot middernacht uit te zitten.

Bovendien betekent het een serieuze investering.

Het gaat toch om drie optredens, waarbij we de toegangsprijs laag houden. Voor al onze concerten ligt de grens rond 20 euro.

Jazz in Antwerpen? Werkt dat?

Ik vind het een goed initiatief. Het is belangrijk om goed na te denken hoe je zoiets aanpakt. Ik ben van oordeel dat er hier heel veel jazz leeft en de verscheidenheid aan concerten is redelijk groot. Ook de clubs – Buster, Hopper, De Muze, Vertigo enz. – vervullen

een heel belangrijke rol. Vanuit de clubs kunnen groepen doorgroeien naar grotere podia.

Jazz in A moet zich volgens mij focussen op al wat leeft aan jazz in Antwerpen. Dat moet doordringen tot ver buiten de stad. Ook de Franstaligen en de Nederlanders moeten we beter bereiken…want er zijn

Toon Van Deuren:

”Als je een aantal jaren na elkaar iemand programmeert, dan werk je ook aan publieksopbouw.”

hier af en toe concerten die noch in Brussel noch in Luik plaatsvinden. De echte jazzliefhebber verplaatst zich om een concert mee te maken. We moeten jazz tot in Breda, Roosendaal, Bergen op Zoom promoten, dat is amper drie kwartier tot een uurtje rijden. En, de tickets zijn hier meestal goedkoper! De belangrijkste rol van Jazz in Antwerpen is volgens mij communi-

catie. Promotie maken voor al wat er in Antwerpen leeft aan Jazz.

Wat zou je zelf nog willen verbeteren?

Ik zou graag wat dichter op de actualiteit willen inspelen, iets later gaan programmeren, waardoor ik af en toe een opportuniteit kan grijpen. Maar ik betrap me erop dat ik al slecht begonnen ben, want de agenda zit al goed vol.

En bepaalde plannen?

Buiten de foyeropstelling en de grote zaal plannen we nu een derde podium. Daarbij zouden we de grote zaal opdelen met middenin een afscheiding om een intiemere sfeer te creëeen. Dat zou dan een capaciteit geven van 250 mensen, wat perfect past voor de middelgrote jazzconcerten. Ook qua sfeer is dat een interessant gegeven, want in de foyer zit je met de nabijheid van de bar.

Rataplan blijft natuurlijk ook een gezellige buurtzaal.

Jazz past daar goed, omdat de akoestiek en de sfeer ideaal is. Bovendien is Rataplan een vaste afnemer van de JazzLab series wat toch een 10-tal concerten per seizoen inhoudt. En af en toe bieden we dat publiek een topper aan. In De Roma kunnen we af en toe iets meer investeren, en zo enkele grote namen presenteren.

Bernard Lefèvre Info: www.deroma.be – www.rataplanvzw.be

JOS L. KNAEPEN

Jazz Masters Jazz Masters, het tweede fotoboek van Jos L. Knaepen, huisfotograaf van Jazzmozaïek, is einde 2009 verschenen.

Je kan er foto’s terugvinden van jazzlegendes zoals Bill Evans, Oscar Peterson, Ray Charles, Joe Zawinul, Shirley Horn, Jason Moran, The Brecker Brothers, Herbie Hancock, John Scofield, Paolo Fresu, Brad Melhdau, Cassandra Wilson, maar ook Bert Joris, Philip Catherine, Brussels Jazz Orchestra en Toots Thielemans.

Elke pagina van het boek Jazz Masters bevat een parel van een foto en is een ideaal geschenk voor de echte jazzliefhebber.

Jazz Masters is een uitgave in vierkant formaat van 26cm op 26cm met een mat gelamineerde kartonnen kaft.

Het boek telt 110 pagina’s met een subtiele mix van zwart/wit- en kleurenfoto’s.

Prijs: € 25 (exclusief verzendkosten) Extra info: www.jazz-photography.com – Bestellen via Veerle Van de Poel: info@jazzphotography.be - +32 495 50 9443 2010/1

17

THE BELGIAN SWINGJAZZ ORCHESTRA

Johan Vandendriessche:

“Wij brengen duidelijk happy music!”

Het kan de laatste maanden niemand ontgaan zijn: België heeft er een jazzensemble bij gekregen, het Belgian Swingjazz Orchestra. Dit 10-koppige ensemble, bestaande uit zeven blazers plus ritmesectie verovert in snel tempo de jazzpodia.

Het BSjO trad recent op in de Academiezaal in St. Truiden, de Appeltuin in Leuven en De Werf in Brugge. Het repertoire is uitsluitend van eigen bodem en stamt grotendeels uit de periode 1930-1955. Hoogste tijd voor een gesprek met muzikaal directeur en dirigent Johan Vandendriessche.

Johan, kun je ons iets vertellen over het ontstaan van het BSjO? Alles is eigenlijk begonnen meer dan 10 jaren geleden, toen we vanuit de jazzacademie van Jezus-Eik op het idee kwamen om met enkele leerkrachten van die Academie en jonge studenten van de conservatoria van Brussel, Leuven en Gent enkele arrangementen van Belgische musici/componisten van het interbellum tot iets erna te repeteren en uit te voeren op een concertavond. Dat concert was een groot succes door de aanwezigheid van heel wat liefhebbers van (Belgische) swingmuziek, de aanwezigheid van muzikanten en familieleden van musici uit die periode, en natuurlijk een niet onaardig bijeengesprokkeld repertoire met een wisselende bezetting. En niet te vergeten het enthousiasme van de musici!

en anderen. Bij Albert kwam ik jaarlijks aan huis met mijn toenmalige studenten van het conservatorium waar ik les gaf, alwaar ze een rondleiding kregen in zijn woning die vol hing met interessante getuigenissen van de swingjazz in België tot na de Tweede Wereldoorlog. Zelf had ik natuurlijk het boekje De Swingperiode van Jack De Graef enkele malen gelezen, en had ik wel wat verhalen gehoord van toenmalige collega’s van de BRT Big Band en van het BRT-Jazzorkest over die periode. En toen kwam ik ook in contact met auteurs als Mike Zwerin (Swing Under The Nazis), Robert Pernet (Jazz In Little Belgium), en Albert McCarthy (The Dance Band Era), die duidelijk maakten dat er in die periode heel wat uitstekende Belgische (en Europese) musici werkzaam waren. Bij het beluisteren van enkele opnames uit de jaren 30 en 40 kreeg ik muziek te horen die met volle overgave werd gespeeld en mij daardoor raakte; deze muziek oversteeg daardoor haar datering!

Snel werd duidelijk dat er heel wat leuke, maar ook interessante muziek werd geschreven en gespeeld in die periode. De uitdaging voor mij nu is om deze muziek met een ploeg van de beste beschikbare hedendaagse jazzmusici te brengen. Wij spelen niet op instrumenten van die periode, proberen niet op een louter historisch verantwoorde manier het spel van toenmalige musici na te bootsen, maar wij interpreteren deze muziek met respect voor het genre en haar toenmalige beoefenaars. En met veel plezier!

Vergeten periode

Wat heeft je interesse voor deze muziek opgewekt?

Vooreerst de verhalen van Albert Michiels, die vele Belgische musici/componisten soms zelfs persoonlijk had gekend, zoals John Ouwerckx, Arthur Saguet, Stan Brenders, Jean Omer, Fud Candrix, David Bee,

Kun je iets vertellen over je samenwerking met Albert Michiels?

Het is door Albert Michiels beter te leren kennen, dat ik ook op de hoogte kwam van zijn passie voor die ietwat vergeten periode uit de Belgische jazz. En in zijn verzameling zat ook wat muziek, in audiovorm en soms zelfs als partituren. Verder zorgde Robert Pernet (drummer, maar ook auteur en gepassioneerd verzamelaar, iemand waarmee ik als 19-jarige neofiet wel eens samenspeelde met o.m. pianist Charles Loos) voor wat extra materiaal, en kwamen er en-

Johan Vandendriessche is als saxofonist/fluitist in alle genres bedrijvig. Hij debuteerde met Milkshake Banana en ACT Bigband, en speelde verder met o.m. het BRT- jazzorkest, de WDR-bigband, Eurojazz Orchestra, de VLOS, Philip Catherine, Johan Verminnen, Raymond V.H.G., Dirk Blanchart, Claude Nougaro, Sven Van Hees, Clare Fisher, Randy Crawford, Debbie Harry (Blondie), John Miles, Palle Mikkelborg, Jon Christensen, Marlyn Mazur, Bill Frisell, Michael Gibbs, Michel Herr, Marc Moulin, Toots Thielemans, Quincy Jones, Roger Hodgson (Supertramp), enz...

Vaak wordt hij als multi-instrumentist ingezet.

Nu experimenteert hij met de ‘Kelstone’, een gepatenteerd nieuw instrument (een fundamentele aanpassing/verbetering van de ‘Chapman Stick’).

Vorige jaren speelde Johan in Engeland met de Engelse band van zanger Tony Christie, en in

de lage landen met dj Sven Vanhees. Nu treedt Johan regelmatig op in België en Frankrijk met de Matthew Herbert Big Band, een Brits orkest o. l. v. producer/live sampler Matthew Herbert, die vooral gekend is van zijn werk voor Roisin Murphy en Björk. Johan is sinds kort verbonden aan de Viage Big Band, een orkest dat ZuidAmerikaanse muziek brengt met een deels Cubaanse ritmesectie en Belgische topmusici.

Johan is mede-oprichter van de Jazzacademie van Overijse-Hoeilaart, startte mee de Jazzafdeling van het Conservatorium van Antwerpen op, en was deeltijds verbonden aan het Conservatorium van Gent.

Hij is coördinator van, en geeft amc, samenspel en muziekgeschiedenis aan de popafdeling van de Haspengouwse Academie (AH Podium) in Sint-Truiden (DKO), en geeft jazzsaxofoon in de HAMW in Diest (DKO).

foto: © Jos Knaepen

Johan Vandendriessche

18

2010/1

foto: © Jos Knaepen

THE BELGIAN SWINGJAZZ ORCHESTRA

The Belgian Swingjazz Orchestra op het moment van repetitie in Appeltuin Jazz Leuven.

kele zgn. imprimés (gedrukte arrangementen voor ritmesectie en 3 tot 5 blaasinstrumenten) via Jean Warland en Richard Rousselet aan de oppervlakte.

Zodoende kon ik aan de slag gaan, en een repertoire bijeensprokkelen, en deels restaureren. Nu worden onvolledige arrangementen aangevuld door mij of gewoon vervangen door nieuwe, die dan normaal wèl de geest van de toenmalige muziek hebben.

Je geeft ook lezingen over Belgische jazz?

De tijd van het interbellum was een avontuurlijke tijd.

Politiek, economisch, en artistiek... Dus is het heel leuk om wat meer te weten te komen over de muziek en de muzikanten toen, de zeitgeist... Vandaar dat ik graag wat dingen vertel aan geïnteresseerde toehoorders.

Ik ben al lang genoeg bezig met muziekgeschiedenis – vooral van jazz en pop, maar ook klassiek – om parallellen te trekken, dingen te situeren, enz...

Hoe verklaar je het succes van het BSjO? De muziek die wij spelen is leuk, en leeft door de inzet en overgave van de schitterende muzikanten waarmee ik werk. Alles staat of valt bij het enthousiasme van de musici die – zittend op het puntje van hun stoel – alles geven. Blijkbaar beleven muziekliefhebbers èn zgn. jazzliefhebbers veel plezier bij het luisteren en kijken naar het BSjO; tenslotte is de muziek die wij brengen duidelijk happy music! Het publiek geniet aldus mee met de muzikanten! Wij spelen niet met Brylcreem in ons haar, dragen geen

The Belgian Swingjazz Orchestra Nico Schepers (t) Lode Mertens (tb) Herman Vanspauwen (kl) Johan Vandendriessche (dir/bs, ts) Bart Defoort (ts/kl)

Johan Vandendriessche:

“De uitdaging voor mij nu is om muziek van de jaren 30 met een ploeg van de beste beschikbare hedendaagse jazzmusici te brengen.”

charlestonkostuum, en hangen zeker niet de Pasadena Roof Orchestra uit. Maar wij interpreteren als hedendaagse jazzmuzikanten deze vaak schitterende muziek. Vergeet niet dat sommige originele arrangementen ongelooflijk vakkundig zijn geschreven: mensen als Peter Packay – om er maar een te noemen – waren meesters in harmonie en orkestratie. Verder

Dieter Limbourg (ts, as, kl) Peter Vandendriessche (as, kl) Leon Lhoëst (p) Roman Korolik (b) Jan de Haas (d)

merk ik op dat het publiek in hoge mate apprecieert dat het BSjO wel eens durft anachronistisch te werk te gaan, en bijvoorbeeld als uitschieters een cool jazz- èn een hardbop versie brengt van een compositie van Gus Deloof en Fud Candrix (En Balayant Le Parquet oftewel Sweeping The Floor), dat trouwens eerst in een arrangement van de jaren 30 wordt gepresenteerd. Eens te meer blijkt dat goeie muziek, die met goesting wordt gebracht, de muziekliefhebbers aanspreekt. Sommigen omwille van nostalgische redenen, sommigen door het exotisch karakter ervan (die muziek klinkt anders toch?), sommigen voor de inbreng van al die sterke solisten/improvisatoren die het BSjO rijk is. Of natuurlijk omwille van een combinatie van dit alles. En de combinatie van klarinet, trompet, trombone, tenorsax, 2 altsaxen (die ook klarinet spelen), mijzelf (waar nodig baritonsax, tenorsax, ...), piano, bas en slagwerk is natuurlijk ook heel dankbaar om leuke dingen te doen, om met veel muzikale kleuren te kunnen werken.

Leon Lhoëst www.belgianswingjazzorchestra.com 2010/1

19

PANELGESPREK

Gespecialiseerde platenhandel is alive and kicking

Jazzplaten op bovenste plank van de speciaalzaak Het aanwezige panel Carlo Andriani van Tune Up - Antwerpen. Baat al elf jaar een winkel uit waar enkel vinyl verkocht wordt. Sinds de verhuis naar een nieuw pand zowat een jaar geleden kwam er ook een gezellige koffiehoek bij. Om de twee maanden is er een tentoonstelling met een rechtstreekse link naar muziek.

Jos Vandeput van Sax – Leuven. Ooit vijfentwintig jaar geleden begonnen als een tweedehandswinkel met rock- en popvinyl, is het aanbod ondertussen uitgebreid naar wereldmuziek, folk, klassiek en jazz.

Tony Verstraete van instantjazz.com. Startte vorig jaar met een online webwinkel gespecialiseerd in vrije improvisatie en aanverwante stijlen.

Chris Vervaet van Rombaux – Brugge, een familiezaak van bijna honderd jaar waar naast cd’s ook instrumenten en partituren verkocht worden.

Hoe groot is het aandeel van jazz en meer specifiek van Belgische jazz in het winkelaanbod?

Chris: We zijn gespecialiseerd in klassiek maar van de ongeveer 40.000 titels is er 8% jazz. Hiervan is er zo een 15% Belgisch. Deze cijfers schommelen lichtjes naargelang bepaalde belangrijke nieuwe releases uitkomen. Wij baseren ons op wat de traditionele verdelers aanbieden.

Tony: Ik verkoop hoofdzakelijk jazz, tot 90% van het aanbod. Aanvankelijk ging het bijna allemaal om vrije improvisatie maar dat is niet leefbaar. Ik ben vooral geïnteresseerd in obscure labels. Obscuur niet in de zin van extreem maar in de betekenis van moeilijk te vinden. Zoals bijvoorbeeld het Slam-label uit Engeland of Leo Records.Wat het Belgische

foto: © Jos Knaepen

Wat waren de voorbije tien jaar zoal de tendenzen in de (jazz) platenhandel?

Wat zijn hun troeven en hoe pakken ze het aan?

Hoe ervaren ze de in die jaren toenemende concurrentie van internet en downloading?

Dit zijn slechts enkele vragen die we voorlegden aan een select panel. Het werd een levendig en verhelderend gesprek.

aandeel betreft, heb ik Rat Records en El Negocito Records. Voor de nieuwe cd van FES is er nog geen officiële verdeling. Er is kans dat ik dat zou doen.

Ik maak me zeker geen illusies wat de verkoop van Belgische cd’s betreft want die gebeurt in grote mate bij optredens. We moeten realistisch blijven.

In het buitenland zit men zeker niet op ons te wachten. Ze hebben daar hun eigen aanbod.

Carlo: Bij mij maakt jazz 40% van het totaal uit.

Het Belgische aandeel daarin is minimaal gewoon omdat er weinig op vinyl bestaat. Ik werk met grote labels als Blue Note en Impuls omdat die meer en meer uitbrengen op vinyl. Daarnaast gaan mijn partner of ik tevens een viertal keer per jaar naar Amerika op zoek naar platen. Het is natuurlijk zo dat vinyl vooral synoniem staat voor heruitgaven. Cd’s bestellen we enkel op expliciete aanvraag.

Jos: In onze winkel bieden we een heel breed gamma van stijlen aan. Jazz maakt daar 30% deel van uit en hiervan is er ongeveer 8% Belgisch. De backcatalogi van Verve en Blue Note nemen een

Jos Vandeput:

“Er is een groeiend belang van de Europese jazz met ECM als voortrekkersrol.”

20

2010/1

belangrijke plaats in maar daarnaast hechten we ook veel belang aan de Europese jazz. Voor het Belgische luik ligt het accent bij de releases van het W.E.R.F.-label en in mindere mate verkopen we ook materiaal van Igloo maar daar botsen we op de taalbarrière. Het blijft een feit dat Waalse jazzmuzikanten bij ons minder bekend zijn. Pascal Mohy krijgt nu plots wat media-aandacht door de JazzLab tournee en je merkt meteen het verschil. Alles heeft te maken met het subsidiesysteem want de muzikanten onderling hebben daar helemaal geen probleem mee.

Waren er welbepaalde evoluties of trends in de verkoop het voorbije decennium?

Tony: Aangezien ik nog maar pas begonnen ben, kan ik dat moeilijk inschatten. Wat me wel opviel als koper is de snelheid waarmee er nieuwigheden verschijnen. Door het overaanbod wordt het steeds moeilijker om te kiezen. Zo is er nu recent een sterke instroom vanuit Oost-Europa met voorop Polen en Litouwen. Een alternatief zou zijn om de uitgaven een extra meerwaarde te geven door er een soort knuffelobject van te maken. Gelimiteerde uitgaven zijn een andere mogelijke uitweg. Meer en meer zijn er vinylreleases met als extra de mogelijkheid de nummers gratis te downloaden voor de iPod. Carlo: Kortstondige hypes zoals in rock en pop zijn gelukkig nog niet aan de orde van de dag bij jazz.

Ik zit al twintig jaar in de business, waarvan elf als zelfstandig verkoper. Jazz kende steeds een gestadige verkoop. Voor het overige zou ik als enige noemenswaardige trend de cross-overprojecten willen aanhalen. Op die manier komen sommige luisteraars voor het eerst in contact met jazz en gaan ze verder op zoek.

Vocale Jazz Jos: Voor mij is de meest opvallende trend het succes van de vocale jazz, op gang gebracht door wereldsterren als Norah Jones en Diana Krall. Pure jazzliefhebbers bekijken dit wantrouwig maar je kan niet om dit fenomeen heen. Daarnaast is er de gipsyswing die nooit weg was maar wel terug sterk in de belangstelling staat dankzij labels als Dreyfus en Le Chant du Monde/Harmonia Mundi. Er is duidelijk een nieuwe generatie muzikanten die de erfenis van Django voortzet. Er is tevens het groeiende belang van de Europese jazz met ECM als voortrekkersrol. Bij ons was er dan ook de opkomst van een aantal markante figuren zoals Michel Bisceglia, Dré Pallemaerts, Karim Baggili en Tuur Florizoone.

Chris: Het Norah Jones-effect is inderdaad opvallend. Zelfs wie voordien niet naar jazz luisterde, toont nu interesse. De verkoopcijfers liegen er niet om. Sommigen zetten de stap om ook jazzvocalisten van vroeger aan te kopen, maar dat blijft wel een minimum. Ik wil toch graag nog de toenemende belangstelling voor bigbands vermelden.

Jos: Wat ook opvalt, is dat de strikte afbakening tussen verschillende genres vervaagt. ECM met een artiest als Anouar Brahem speelt daar bijvoorbeeld een sterke rol in. Bij ons heb je in diezelfde trend Tuur Florizoone die een hele beweging in gang zette.

foto: © Jos Knaepen

Panelgesprek: GESPECIALISEERDE (JAZZ)PLATENHANDEL

Tony Verstraete:

“Verwonderlijk misschien maar bij mij kopen vooral jongeren en die zijn duidelijk zeer goed geïnformeerd.”

Vanaf wanneer kan je van een echt verkoopsucces spreken en hoe zit het met vinyl?

In tegenstelling tot rock en pop wordt er bij jazz niet constant geschermd met cijfergegevens. Op deze vraag kregen we dan ook geen afgelijnd antwoord.

Chris: Dat is moeilijk in te schatten voor een klein bedrijf als het onze. De cijfers verschillen enorm.

Sommige cd’s blijven verkopen over een langere periode.

Jos: Je hebt inderdaad de absolute topverkopen met daarnaast wat ik de subtop noem. Ik denk hierbij aan o.a. Keith Jarrett, John Scofield en Paolo Fresu die sowieso een vaste fanbasis hebben. Hun publiek koopt alles wat zij uitbrengen.

Vinyl Carlo: Bij ons hangt alles natuurlijk af van wat er op vinyl uitkomt. Gelukkig vergroot het aanbod alsmaar. Wij hebben wel het nadeel dat dit segment doodgezwegen wordt in de pers. Het blijft een nichemarkt voor gepassioneerden.

Jos: Vinyl is bij mij nooit verdwenen. We zijn vijfentwintig jaar geleden begonnen als tweedehandszaak in vinyl. Dan was er de opkomst van de cd maar rond de eeuwwisseling kwam vinyl terug in de mode dankzij de hele dj-cultuur. De nieuwste cd van fadozangeres Ana Moura komt bijvoorbeeld ook uit op vinyl. Recent verschenen er tevens lp’s van Diana Krall en Willie Nelson.

Chris: Je moet ook een onderscheid maken tussen oud en nieuw. Er zijn de collector items tegenover de nieuwe persingen. Daarnaast is er nog steeds het fenomeen van liefhebbers die hun vinylplaten van de hand doen eens ze die op cd vinden.

Tony: Ik stel vast dat ook in de marginale genres die ik aanbied, vinyl aan belang wint. Groot nadeel voor mijn systeem zijn de hoge verzendingskosten plus de breekbaarheid van het product. Ik mag dan wel muziek verkopen met een hoek af maar hoes en plaat moeten intact blijven (algemeen gelach).

Grote verkoopcijfers zal ik nooit halen maar als door mijn inzet plots een groep in de belangstelling staat, geeft dat wel voldoening. Een mooi voorbeeld hiervan is Mostly Other People Do The Killing.

Doordat ik voor verdeling in België zorgde en daar genoeg reclame rond maakte, kwam er een concert in de Vooruit.

Wat met het cliché dat jazz vooral aan een ouder en kapitaalkrachtiger publiek verkocht wordt?

Chris: Bij ons kopen alle leeftijden alle genres aan. Ouderen zoeken soms nieuwe dingen en omgekeerd.

Tony: Verwonderlijk misschien maar bij mij komen vooral jongeren en die zijn duidelijk zeer goed geïnformeerd.

Carlo: Ons jazzpubliek is wat ouder. Jongeren wagen zich enkel aan jazz als we hen iets expliciet aanraden.

Jos: Leuven is een studentenstad met natuurlijk het Lemmensinstituut. Je hebt dus een jongerenpubliek met een beperkt budget. Zij kopen de midprice- en budgetreeksen terwijl de duurdere cd’s vooral kopers boven de dertig aantrekken. Opvallend ook is dat het hoofdzakelijk om een mannelijk publiek gaat.

Winkelsfeer Hoe zorg je voor een goed onthaal en luistermogelijkheden in je zaak?

Carlo: De kopers zijn vooral mannen. Als vrouwlief erbij is gaat die zich na vijf minuten vervelen en haar man aanporren om te vertrekken. Nu bevindt onze winkel zich boven een tijdschriftenzaak en daar koopt de man Downbeat of Record Collector, de vrouw Flair. We hebben een zithoek ingericht en daar kan de vrouw haar Flair lezen bij een gratis koffie, terwijl haar man rustig kan snuisteren in de platenbakken. We stellen drie geluidstafels en 2 cd-spelers ter beschikking van de klanten. Ze kunnen in alle vrijheid kiezen en luisteren. Sommigen blijven al eens twee uur hangen.

Chris: Bij ons krijgen de klanten ook koffie aangeboden. We zitten in een zeer huiselijk gebouw met vele kamers en ook een zithoek. In de winkel hebben we op de algemene winkelinstallatie na nog drie luistertoestellen waar mensen ook spontaan met elkaar van gedachten wisselen over de muziek. Voor alles is bij ons kwaliteit in het aanbod uiterst belangrijk, 2010/1

21

Panelgesprek: GESPECIALISEERDE (JAZZ)PLATENHANDEL

Professioneel advies is een van de sterkste verkooptroeven van de kleinere winkel.

Carlo: Onze klanten vertrouwen volledig op onze raadgevingen. Sommigen kopen zelfs dikwijls zonder eerst te beluisteren. Dat heeft alles te maken met een vertrouwensrelatie die je opbouwt met je cliënteel.

Chris: Sommigen laten zich inderdaad leiden, anderen ontdekken liever zelf en brengen hun boodschappenlijstje mee. In een kleine winkel is een goed direct contact van primordiaal belang.

Tony: Mijn sterke troef is een goed uitgebouwde website met veel info en een directe link naar de blog van Stef die daar verder op inspeelt.

Aangezien de vertegenwoordigers van een aantal grote ketens wel uitgenodigd waren maar helaas niet kwamen, werd om deontologische redenen het aspect van kleine winkels tegenover grote ketens niet verder uitgediept. Een gemiste kans volgens alle aanwezigen.

In hoeverre is de (kost)prijs bepalend voor een goede verkoop en doe je aan koopjes?

Jos: Koopjesperiodes hoeven voor mij niet. Dingen die niet goed lopen, kan ik in de loop van het jaar wel kwijt tegen een verminderde prijs. De labels maken dat de markt soms zenuwachtig reageert.

foto: © Jos Knaepen

daar werken we aan.

Vrij recent hebben we nocturnes gehouden. Met een glas wijn en lezingen rond ECM 40 jaar trokken we op twee avonden telkens een goede 100 mensen.

Tony: Ik heb ooit overwogen een fysieke winkel te openen.

Maar dat is me afgeraden. Ik zou een verkoopruimte willen koppelen aan een concertruimte. Helaas denk ik dat we nogal wat dode uren zouden doorbrengen gezien ons nicheaanbod. Het zal dus wel bij een droom blijven.

Chris: Vooral de major labels…

Jos: Inderdaad, die lanceren soms een full priced cd en na een paar maanden komt al diezelfde cd tegen midprice. Op die manier braderen ze hun eigen producten, en dat het gehele jaar door.

Chris: Wij doen ook niet aan soldes. We hebben wel wat aanbiedingen in de winkel door overstock van bepaalde titels. Je hebt mensen die zich door de prijs in hun keuze laten bepalen, anderen minder. Die stellen de waarde van de muziek op prijs.

Op zich hebben we niets tegen het uitbrengen van cd’s tegen budgetprijzen, maar dat is nog helemaal wat anders dan het plots verlagen in prijs. Major labels fluctueren al eens te veel van full naar mid tot low price, wat heel vervelend is als je zelf tegen de fullprice hebt ingekocht.

Jos: Met de backcatalogus van majors zoals bv.

Blue Note heb je dan wel het voordeel om interessant in te kopen en voor een aantrekkelijke prijs – vanaf 7,5 euro – te kunnen aanbieden. Voor een jong publiek opent dat mogelijkheden. Die zullen eerder de cd kopen dan die te downloaden.

Chris: De cd heeft natuurlijk nog altijd een hoog BTW tarief (21% ) en het is in ons nadeel als de verkoop via andere dan de normale kanalen gebeurt, ook bij concerten. De BTW wordt zo niet zelden ontweken.

Carlo: Bij vinyl speelt de prijs bijna geen rol. Een

Negen op tien albums verkocht via de fysieke winkel De muziekverkopen stijgen met 4.9%, maar de marktomzet daalt met -2.3% tot bijna 160 miljoen euro. In totaal zijn er meer dan 7 miljoen singles verkocht. Dit is een stijging van 20%.

Negen op tien singles worden gedownload. De albummarkt daalt lichtjes met 2.6% tot 11,2 miljoen verkochte albums. Negen op tien albums worden nog steeds via de fysieke winkel verkocht. In de top 3 van meest verkochte albums moeten Mamasé van K3 en Here We Go Again van Lady Linn and Her Magnificent Seven enkel Only By The Night van Kings of Leon laten voorgaan. De digitale muziekmarkt stijgt met 27% in omzet en heeft ondertussen een aandeel van 8%. De digitale verkoop van singles en albums mag dan wel jaarlijks stijgen, maar ze compenseren nog lang niet de daling op de fysieke markt. “Hoe uitgebreid en divers het legaal 22

2010/1

aanbod in de winkels en het internet ook is, het blijft een moeilijke zaak om te concurreren met het illegale en meestal gratis aanbod op het internet.” verduidelijkt Olivier Maeterlinck, Algemeen Directeur van BEA. BEA roept de overheid dan ook op om dringend maatregelen te nemen om de wetgeving te handhaven op het internet ter bescherming van de creatieve contentsector, maar ook ter bescherming van de consument. “In de echte wereld gedoogt de overheid ook geen malafide winkels die de Belgische wetgeving niet naleven.

Illegale websites parasiteren op de creatieve sector en op de staat of gemeenschap. De consument heeft recht op betere informatie en sites die legaal entertainment aanbieden, zonder de wet te overtreden.“ besluit Olivier Maeterlinck.

Info: www.belgianentertainment.be

Chris Vervaet:

“In een kleine winkel is een goed direct contact van primordiaal belang.”

plaat is binnen vijf maand, binnen vijf jaar nog altijd even goed… ik bradeer ook niet, de plaat blijft in de winkel tegen een vaste prijs.

Tony: Vinyl biedt meerwaarde, dat ligt moeilijker bij een cd.

Meerwaarde Carlo: Al heeft de cd een mooie verpakking, als ze twee maand na datum low price gaat, dan heb je daar geen verhaal tegen. Met jazz gebeurt dat wel minder. Jazzlabels zoals ECM houden zich wel aan de prijzen.

Jos: ECM heeft nu rond zijn 40 jarig bestaan ook een aantal titels tegen een interessante prijs op de markt gebracht.

Chris: ECM is een consequent full price label.

Meerwaarde zie ik anders de laatste tien jaar nog veel meer in klassiek dan in jazz voorkomen. Een eerste cd-release krijgt extra’s zoals een bonus-dvd en die kost dan iets meer, maar dat hebben de liefhebbers er voor over.

Welke rol spelen luxe-edities en/of dure boxuitgaven? En wat te denken van de zoveelste super de luxe heruitgave?

Tony: Het is inderdaad een stimulans als je iets speciaals aan te bieden hebt. Zo heb ik nu een Bill Dixon box, 2cd’s en een dvd, die verkoopt vlot en is een succes. Voor iets dat weinig beschikbaar is, gaan de mensen op zoek.

Chris: Het aanbod is ook onze keuze. Er zijn bepaalde titels die we niet meer in huis halen. In jazz zie je bv.

Coltrane en Miles geregeld in een nieuwe verpakking.

Met alle respect voor die muziek en zijn kwaliteit, maar soms is het te veel van het goede. Alles volgen is onmogelijk. Het aanbod is overweldigend groot, dus is het kiezen. Natuurlijk kan wel besteld worden.

Jos: Kind of Blue was nu wel een van de unieke platen die zo’n feestelijke uitgave verdiende. Het was zo goed gedaan dat goed geïnformeerde jazzmensen die ook gekocht hebben. Ook zelfs die laatste complete van Miles Davis. Als je dat in de etalage zet dan trekt dat aan.

Hoe lopen jazzreleases op dvd?

Chris: Er is weinig vraag naar jazz op dvd. Meestal beperkt het zich tot de grote namen. We verkopen

Panelgesprek: GESPECIALISEERDE (JAZZ)PLATENHANDEL

deSINGER vzw

foto: © Jos Knaepen

ook instrumenten en partituren. Daarbij hebben we een aanbod van spelmethoden op dvd wat wel werkt. Opera op dvd is ook gevraagd.

Jos: Ik heb ook een dvd-aanbod, maar het interesseert me minder. Ik leg de nadruk vooral op muziek en daarvoor is beeld minder geschikt.

Carlo: We hebben al eens vraag naar jazz op dvd.

Mensen die soms eerst een dvd zijn gaan huren, en die dvd daarna willen aankopen, dat gebeurt vaak.

Tony: Ik zou liever jazzboeken aanbieden dan jazz op dvd. In New York viel me op dat er een enorm aanbod is aan jazzboeken die hier moeilijk of niet te vinden zijn.

Wat betekent de concurrentie van downloads of aankopen via internet?

Chris: Downloads zijn moeilijk in te schatten. Ik ervaar wel dat veel mensen zich laten leiden door YouTube en dan komen vragen naar opnames van die artiesten. Soms weten ze zelfs niet meer wie of wat ze zoeken, maar natuurlijk is niet alles op cd te krijgen…

Tony: In de niche van ons aanbod is downloaden weinig in trek. Wel gaan klanten online luisteren.

Internet Carlo: Er zijn natuurlijk wel wat klanten die nu via eBay zoeken. Tweedehandsplaten is een heel apart gebeuren, dat gaat soms om zeldzame en daardoor nogal dure platen. Ik heb gekozen voor vinyl, maar ik koop ook wel op cd. Voor mij is de muziek belangrijk. Als je voor een download per nummer 0,99 euro betaalt, dan is dat in feite duur in vergelijking met een cd. En als je dat niet op een schijfje brandt, maar op je harde schijf laat staan, en je computer crasht, dan ben je alles kwijt!

Chris: Soms krijgen we mensen over de vloer die een gekopieerde schijf meebrengen maar niet meer weten wat het is dat ze er op gezet hebben, dan vragen ze of ze die op cd kunnen kopen.

Jos: Het is wel erg hoor, je beseft niet hoeveel mensen er kopieren. Ze ontlenen bij elkaar, geven het door, enz. Dat heeft een geweldige impact gehad op de verkoop. En zeker niet alleen bij pop, in alle genres voel je de weerslag ervan. Mensen horen een cd bij iemand thuis, vinden die goed, en vragen dan om die te mogen opnemen.

Hoe zie je de toekomst van de speciaalzaak?

Jos: Ik geloof zeker in onze toekomst, omdat jazz buiten de grote namen niet alomtegenwoordig verspreid is, hierdoor leent dit genre zich uitstekend voor speciaalzaken.

Chris: In jazz is zoveel verschenen dat weinig te vinden is, dat is altijd een voordeel voor snuisteraars die een speciaalwinkel opzoeken om te rommelen in de jazzrekken. Er valt altijd wel iets te ontdekken.

En wat vroeger op lp bestond, komt vroeg of laat op cd…dus het aanbod groeit alsmaar.

Carlo: Ik zie ook toeristen/ muziekliefhebbers, die zoeken naar een speciaalzaak. Grote ketens kennen ze, die hebben ze in eigen land ook. Ze zoeken juist de kleine winkel op omdat ze weten dat ze daar meer kans hebben te vinden wat ze zoeken.

Chris: Goede service maakt dat klanten terugkeren.

02/04

Bik Bent Braam (NL) 24/04

Stéphane Kerecki Trio feat.

Tony Malaby (FR/VS) Carlo Andriani:

“Muziekliefhebbers zoeken juist de kleine winkel op omdat ze weten dat ze daar meer kans hebben te vinden wat ze zoeken.”

07/05

Mike Reed’s People, Places & Things (VS) 15/05

Evan Parker / Barry Guy / Paul Lytton (GB) vanche (B) 19/06

The Royal Roost (B) Van over de lands- en taalgrenzen komen ze naar onze zaak in Brugge, ook toeristen die verder via mail contact houden.

Besluit Ondanks verontrustende berichten rond downloaden, internetverkoop en de concurrentie van megawinkels proberen de gespecialiseerde platenzaken zich sterk te maken om hun positie niet alleen te verdedigen maar zeker te behouden. Kwaliteit in het aanbod, advies en service zijn de sleutelwoorden. Ze geloven dan ook rotsvast in hun functie, omdat net de meerwaarde die ze kunnen bieden een wezenlijk onderscheid maakt. Vooral in deze tijden waar het aanbod in jazzcd’s bijna niet te overzien is en ook vinyl opnieuw in de lift zit, zoekt de muziekliefhebber een leidraad om de juiste keuze te maken. Wie beter dan de speciaalzaak kan daarbij helpen. We mogen dus gerust besluiten dat deze specialisten ook nu en in de toekomst broodnodig zijn en blijven.

deSINGER

Bavelstraat 35, 2310 Rijkevorsel

INFo & RESERVaTIES

www.desinger.be of tel. 03 380 10 10

Georges Tonla Briquet & Bernard Lefèvre 2010/1

23

16

04

22

04

vr

20u15 do

20u30

Trio Broché, Bouyer, Joris CULTUURCENTRUM DE KIMPEL BILZEN

Trio Corrie van Binsbergen + guest Jeroen Van Herzeele JAZZCASE DOMMELHOF NEERPELT

28

LENTE 2010

wo

04

20u00

Brussels Jazz Orchestra & Tutu Puoane ‘Mama Africa’ CULTUURCENTRUM HASSELT

30

vr

04

20u00

Mike Reed’s People, Places & Things Octet KUNSTENCENTRUM BELGIE HASSELT

06

05

10

05

do

20u15 ma

20u30

Hijaz CASINO MODERN GENK

Portal, Sclavis, Texier, Drouet, Le Querrec ‘L’oeil de l’éléphant’ CC MAASMECHELEN

19

wo

05

20u30

Sylvie Courvoisier & Mark Feldman ‘John Zorn’ SINT-REMIGIUSKERK VUCHT-MAASMECHELEN

20

do

05

20u30

Sylvie Courvoisier & Mark Feldman ‘Hommage à O. Messiaen’ SINT-REMIGIUSKERK VUCHT-MAASMECHELEN

21

05

22

05

25

05

vr

20u00 za

20u00 di

20u30

Open Circuit : iNTERaCT 2010 productiefestival feat. Evan Parker Electro-acoustic Ensemble + screenings P.M. Zaleski

KUNSTENCENTRUM BELGIE HASSELT

Brad Mehldau pianosolo CULTUURCENTRUM HASSELT

Motives for Jazz bundelt de jazzpodia in Limburg.

Elk seizoen presenteert het Limburgs jazzplatform een kwaliteitsaffiche met ruim 40 concerten en andere verrassende jazzactiviteiten. Word gratis lid van Motives for Jazz en geniet fikse korting op de toegangsprijzen.

Brad Mehldau © Michael Wilson

Meer concerten en info op www.motivesforjazz.be.

24

2010/1

muziekodroom.be

Jack’s Groove

Hein Van de Geyn naar de Kaap Jack van Poll

foto: © Jos Knaepen

De Kaap en meer bepaald Scarborough, een klein kustplaatsje aan de Atlantische Oceaan, is het toekomstig verblijf waar Hein voor gekozen heeft. Dat plekje is de laatste jaren steeds zijn toevluchtsoord geweest en hij is vast van plan daar met zijn vrouw Cyrille en dochtertje Lulu een nieuw bestaan op te bouwen en een guest house te beginnen.

Hein Van de Geyn in 1989

19

STIEG LITZ

GEITS ZTIL

19

ART PHOTOGRAPHY

STIEGLITZ 19 ECM concerts at ‘De Roma’ Anouar Brahem Quartet: The Astounding Eyes of Rita thu 22/4: 20.30h Tord Gustavsen Ensemble Helge Lien Trio fri 11/6: 20.30h

Het begon allemaal in Noord Brabant, waar Hein 53 jaar geleden in Schijndel werd geboren, zijn jeugd in Roosendaal heeft doorgebracht en zijn Conservatorium studie in Tilburg heeft doorlopen. Hij komt uit een muzikale familie en als bassist lag zijn werkterrein aanvankelijk in de Benelux, maar door de contacten met o.a. John Abercrombie, Chet Baker, Lee Konitz, Dee Dee Bridgewater en anderen reisde hij over de hele aardbol en bouwde een prachtcarrière op. Hier in de Benelux werd hij de favoriete bassist van artiesten zoals Toots Thielemans en Philip Catherine en intussen is hij uitgegroeid tot een van de grote toonaangevende Europese bassisten.

Het komt misschien als een schok dat Hein besloten heeft een punt te zetten

achter zijn carrière als bassist. Dat wil niet zeggen dat hij de muziek helemaal de rug toekeert. Hein heeft intussen een goeddraaiende platenmaatschappij – Challenge Jazz – onder zijn beheer.

Hij heeft in het muziekonderwijs in Den Haag, Rotterdam en als gastdocent in een aantal Europese hoofdsteden z’n sporen verdiend en hij heeft een lijvige Bass Method geschreven, die overal ter wereld verkocht wordt. Hij is momenteel bezig met een soortgelijk project en hij zit achter zijn piano, niet alleen om op te spelen, maar ook om te componeren.

Hein is op een punt aangekomen dat het leven als bassist ‘on the road’ voor hem haar aantrekkingskracht verloren heeft. Hij heeft het allemaal meegemaakt, van de Parijse jazzclubs tot Carnegie Hall en van de Muze tot Tokyo.

Het is tijd om te genieten van zijn jong gezin en van het leven in een van ’s werelds prachtigste natuurgebieden, tijd om andere zaken centraal te stellen in zijn leven. De muziek zal altijd een rol blijven spelen. De manier waarop zal zichzelf moeten uitwijzen.

Het ga je goed Hein en we hopen dat je toch met enige regelmaat in onze contreien contreille terug zult keren, dus mede namens ons allen, tot ziens!

Thomas Wunsch ECM COVERS 30/4-30/5 Opening: 30/4 Expo at ‘De Roma’ Antwerp: 01/6-26/6 STIEGLITZ19

Arthur Goemaerelei 19 - 2018 Antwerp www.stieglitz19.be - 0032 495 515 777 fri: 16 - 18h, sat: 14 -2010/1 18h, sun: 14 25 - 18h

Het nieuwe fotoboek Jazz Masters van Jazzmozaïekfotograaf Jos L. Knaepen werd op 18 december 2009 in Hnita Hoeve in première voorgesteld. Bij die gelegenheid werd Jos ook gevierd door de vrienden met zijn 65ste verjaardag. Op 4 februari werd het fotoboek in NH Hotel Gent op initiatief van Bertrand Flamang feestelijk voorgesteld met een miniconcert van Toots met Johan Clement. En ook in L’F Club Dinant volgde een presentatie op 6 februari. Op het recente Jazzfestival Maastricht stelde Jos nog zijn foto’s tentoon. Voor alle info ga naar www.jazz-photography.com.

Op 12 januari werden de NEA Jazz Masters Awards 2010 gelauwerd: Muhal Richard Abrams, Kenny Barron, Bill Holman, Bobby Hutcherson, Yusef Lateef, Annie Ross en tenslotte een Lifetime Achievement voor Cedar Walton.

Tijdens Klara in het Paleis (16 januari 2010) in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel zijn de Klara-Muziekprijzen 2009 uitgereikt. In de categorie jazz was de KlaraMuziekprijs voor de opname Live Chroma van het trio Erik Vermeulen (piano), Manolo Cabras (bass) en Marek Patrman (drums). Andere genomineeden waren Pierre Van Dormael (Solos-Duos), Alano Gruarin (Profondo Blue) en Bart Defoort (Sharing Stories on Our Journey).

26

2010/1

De Toots Thielemans Jazz Award 2009 werd op 23 januari in het Koninklijk Conservatorium van Brussel uitgereikt aan accordeonist Thibault Dille (22). Hij studeerde af bij Diederik Wissels en Nathalie Loriers.

Ook Anne Niepold, accordeoniste, componiste en laureate van de Toots Thielemans Jazz Award 2008 was van de partij bij de uitreiking en speelde samen met Dille een sprankelend duo ter afsluiting van een geslaagde avond. Info: www.erasmushogeschool.be De Grammy Awards 2010 hebben 75 van Joe Zawinul & Syndicate als Best Comtemporary Jazz Album verkozen.

Kurt Elling won voor beste vocale album Dedicated To You: Kurt Elling Sings The Music of Coltrane And Hartman, Terence Blanchard haalde het als beste solist, Five Peace Band – Live (Chick Corea & John McLaughlin) als beste instrumentale album. Bij de grotere ensembles won het New Orleans Jazz Orchestra met Book One. Clark Terry (89) kreeg een Lifetime Achievement Award.

Gitarist Bert Cools is op zondag 21 maart jl. uitgeroepen tot winnaar van de Erasmus Jazz Prijs 2010. Cools, een veelbelovende master-student van de Rotterdam Jazz Academy van het Rotterdams Conservatorium, blonk uit door zijn open manier van spelen. ‘Bert benadert muziek als kunst’, aldus de jury die unaniem – voor het

tweede jaar op rij, na drummer Tuur Moens, een Belg als winnaar koos.

Het niveau van de finalisten was wederom zeer hoog. Alle finalisten traden op met een eigen band. Zangeres Myriam Gaasbeek en basgitarist Boris Oud waren eervolle mededingers en wonnen respectievelijk de tweede en de derde prijs.

De jury bestond dit jaar uit Jan Laurens Hartong (pianist/artistiek leider Nueva Manteca), Hugo Dirkson (programmeur Dizzy Jazzcafé) en Hans de Lange (programmeur de Doelen).

Met een optreden van saxofonist Joe Lovano en zijn Us Five heeft de New Yorkse jazzclub Village Vanguard op 22 februari het 75-jarig bestaan gevierd. De club is wereldwijd bekend, onder meer vanwege de ruim honderd albums die er werden opgenomen.

De Village Vanguard telt krap 125 zitplaatsen en is al 75 jaar op dezelfde plek gehuisvest (7th Avenue South). Oprichter Max Gordon noemde in zijn memoires 26 februari 1934 als startdatum. Maar de club had toen nog een andere vorm en was gevestigd op een andere plek. Een jaar later verhuisde de Vanguard naar het huidige adres en werd het een jazzclub. Gordon zelf noemt geen verhuisdatum. Op de website van de Village Vanguard wordt 23 februari 1935 aangehouden, maar de huidige bedrijfsleider Lorraine Gordon (de weduwe van de oprichter) denkt dat het 22 februari 1935 was. Lorraine verklaarde aan NPR: “The Village Vanguard is not pretentious. It doesn’t serve food. It doesn’t take credit cards. It doesn’t allow cell phones or cameras. It doesn’t do a lot of things, but it does give good music.”

(Bron: nieuwsredactie JazzFlits) Klara schrapt het programma van Neve om te besparen. De laatste uitzending is op 22 juni gepland. Begin 2008 kreeg Jef Neve een wekelijkse uitzen-

De VPRO/Boy Edgar Prijs 2010 is toegekend aan gitarist, componist en bandleider Anton Goudsmit.

De prijs wordt maandag 26 april 2010 uitgereikt tijdens een feestelijk programma in het Bimhuis te Amsterdam. VPRO radio zendt de prijsuitreiking (van 20:00 t/m 24:00 uur) live uit op Radio 6 én als videocast op het internet: vprojazzlive.radio6.nl. Van 1 mei 2010 t/m 16 januari 2011 maakt Anton Goudsmit een landelijke tournee met zijn band The Ploctones. De prijs wordt jaarlijks uitgereikt onder auspiciën van de VPRO en Muziek Centrum Nederland. www.vproboyedgarprijs.nl

foto: © Jos Knaepen

Op 5 december 2009 vond in de Hnita-Hoeve in Heistop-den-Berg de inhuldiging plaats van het beeld ‘Juul’.

Juul Anthonissen, bezieler en oprichter van vzw Hnita, krijgt hiermee een blijvende aanwezigheid in ‘zijn’ jazzhoeve. Het beeld is een creatie van Monique Elliot, studente aan de Gemeentelijke Academie voor Beeldende en Toegepaste Kunsten in Heistop-den-Berg.

Op 1 februari werden de Cultuurprijzen van de Vlaamse Gemeenschap voor 2009 uitgereikt. In de categorie Muziek is jazztrompetist Bert Joris de laureaat. De jury onder leiding van Marc Vandemoortele stelt dat jazztrompettist/componist Bert Joris (Wilrijk, 1956) niet alleen een ijzersterke reputatie geniet als improvisator, maar ook als componist, arrangeur en lesgever. Zijn composities worden door orkesten over de hele wereld gespeeld. Zijn grote reputatie heeft hij mee te danken aan zijn openheid naar andere kunstuitingen. Zijn filmmuziek en groot symfonisch werk zijn van een zeer hoog niveau. Toch blijft hij in al die genres steeds zichzelf, herkenbaar en persoonlijk. Altijd gekruid met een ‘blue note’. Info: www.cultuurprijzen.be en www.bertjoris.com

foto: © Jos Knaepen

foto: © Jos Knaepen

JAZZMOZAÏEKJES

Jeanfrançois Prins (18 februari 1967) vierde zijn verjaardag en 25 jarige carrière in de Music Village, waar hij vier dagen (18 t/m 21 februari 2010) carte blanche kreeg.

Foto: Jos L. Knaepen 2010/1

27

JAZZMOZAÏEKJES ding op vrijdagavond. Neve ontving samen met Klare presentatrice en zangeres Lies Steppe gasten met publiek in Studio Toots van de VRT. Daarbij lag de focus op de nationale jazzactualiteit, maar evengoed kwamen internationale gasten langs.

Het jaarlijkse festival Gipsy’s in het Park in Oostkamp viert 100 jaar Django en zet de deuren open voor jonge beginnende gitaristen en komt met een prachtig aanbod.

Samen met de programmatoren van de festivals, zou men een aantal jonge muzikanten willen initiëren in het muzikale erfgoed van Django. Tijdens de paasvakantie, van maandag 12 april tot vrijdag 16 april, zal er een masterclass doorgaan in Trefpunt Bij Sint-Jacobs in Gent met de Basily Boys van de Basily zigeunerfamilie, met een uitvoeringsmoment op het gipsy festival op zaterdag 29 mei in Tilburg (http:// www.gipsyfestival.nl/) Daarna een uitvoeringsmoment op de Gentse Feesten op maandag 19 juli, op het groot podium op het Sint-Jacobsplein http://www.trefpuntvzw.be.

Om dan het hele project af te sluiten met een uitvoeringsmoment op het festival Gipsy’s in het park in Oostkamp op zaterdag 14 augustus ( http://www.gipsysinhetpark.be/ ).

Concreet is het aanbod dus voor gemotiveerde beginnende muzikanten die kiezen voor hun hobby. Uiteraard moeten ze al op een behoorlijk niveau spelen. Voor verdere inlichtingen: Guido De Leeuw + 32.(0)477.43.74.44 www.trefpuntvzw.be

Concertnieuws

(zie ook de festivalkalender pagina 15) In Vooruit is op 20 april Han Bennink met Charles Gayle te gast en het Kris Defoort Trio.

Op 15 mei stelt Fred Frith zijn nieuwe cd Cosa Brava voor.

Info: www.vooruit.be Op zondag 25 april vindt het Internationaal Bigbandfestival i.s.m. Muziekmozaïek in cc ’t Loo in Tessenderloo plaats. Wat in 2000 kleinschalig begon met 2 bands, is in tien jaren tijd uitgegroeid tot een internationaal bekend gebeuren, waarbij nu voor de zesde keer 4 bigbands van de partij zijn. Om 14u bijt de Big Swing Band (Sas Van Gent) o.l.v. Jacky Eddyn de spits af. Deze bigband uit ZeeuwsVlaanderen heeft in ruim 28 jaar een gevarieerd repertoire

Oproep aan alle lezers:

REAGEER NU! Wilt u Jazzmozaïek blijven ontvangen?

Zo ja, reageer nu op volgende manier: A. Ga naar www.muziekmozaiek.be of www.jazzmozaiek.be, klik in hoofdmenu op Word lid en lees en voltooi de registratieprocedure om je als individueel lid aan te sluiten bij Muziekmozaïek, inclusief uw Jazzmozaïek-abonnement en tal van andere voordelen tegen € 15 per jaar. U ontvangt dan naast uw abonnement de Muziekmozaïek-pas die u recht geeft op kortingen op concerten en festivals van partners, korting op het feest van 10 jaar Jazzmozaïek en Jazz Hoeilaart 2010, en nog heel wat extra voordelen (zoals gratis verzekering burgerlijke aansprakelijkheid en ongevallen, mogelijkheid tot instrumentenverzekering aan 3 procent premie op de te verzekeren waarde, korting op alle Muziekmozaïek-opleidingen (stages, cursussen en workshops), enz.

B. Wil je wel € 15 betalen voor Jazzmozaïek, inclusief de Muziekmozaïek-pas met kortingen op concerten en festivals van partners, maar wens je geen lid te worden van Muziekmozaïek? Dat kan ook. Klik dan op www.jazzmozaiek.be in het menu links op Abonneer en lees en voltooi de registratieprocedure als betalend abonnee (en niet als Individueel lid). Opgelet: je betaalt dan ook € 15, net als een lid, maar krijgt niet alle voordelen van een lid (zie hierboven).

C. Wil je niet betalen voor het tijdschrift Jazzmozaïek ? Klik dan op www.jazzmozaiek.be in het menu links op Abonneer en lees en volg de procedure als gratis abonnee. Echter: als u Jazzmozaïek een warm hart toedraagt, kan uw bijdrage van € 15 per jaar een welgekomen ondersteuning betekenen voor de werking van ons tijdschrift en kan u voor die bijdrage van een waaier aan voordelen genieten (zie hierboven).

Wie moeite heeft om een van deze opties via het internet te voltooien, kan contact nemen via info@muzmoz.be of 02 532 28 38, we helpen u dan graag verder.

Let op: Alleen wie antwoordt, krijgt de volgende edities van Jazzmozaïek nog in de bus!

28

2010/1

REAGEER !

VANDAAG NOG

opgebouwd met klassieke bigbandstandards. Om 15u30 speelt de Musicacademy Bigband o.l.v. Stefaan Daems.

Om 17u treedt de Big Band Noord-Limburg onder leiding van trompettist Jos Wetzels op. Om 18u30 volgt dan het slotconcert met de Ray James Big-Band uit DilsenStokkem. Die werd eind 1995 opgericht met als doel: jonge muzikanten, geïnteresseerd in de jazzmuziek, vertrouwd te maken met dit muziek-genre.

Op dit moment bestaat de band uit een 26-tal muzikanten. en het opmerkelijke is, dat verschillende muziekgezelschappen uit Dilsen-Stokkem en van ver daarbuiten vertegenwoordigd zijn. Enkele van onze muzikanten en de dirigent waren vroeger reeds lid van de eerste gerenommeerde Big Bands van de Maaskant, de Zenith Big-Band en de Roger Vanhoudt Big-Band. Het orkest werd samengesteld door Raymond Jame, tevens dirigent en vandaar ook de naam van de band. Info: www.musicacademybigband.be Motives For Jazz brengt in de Sint-Remigiuskerk in Vucht Sylvie Courvoisier & Mark Feldman samen die op 19 mei ‘John Zorn’ interpreteren en op 20 mei een hommage aan O.Messiaen. Aansluitend op 21 en 22 mei vindt in het Kunstencentrum Belgie een productiefestival Open CircuitInteract 2010 plaats met Evan Parker Electro-acoustic ensemble + screening Pierre Michel Zaleski. Op 25 mei speelt Brad Mehldau solo in cc Hasselt.

Info: www.motivesforjazz.be Op 22 en 23 april vindt I’ll remember April plaats in Flagey, Brussel. Op het tweedaagse programma staan Youth Jazz Orchestra, fluittist Magic Malik, een piknikconcert van het Brussels conservatorium voor jazzpiano (Eric Legnini) en om af te sluiten de Tunesiër Anouar Brahem. www.flagey.be

JazzBATTAKLANG is opnieuw het rendez-vous van New Orleans jazz, blues & gospel in Dendermonde op 8 en 9 mei 2010. Op 8 mei wordt de avond afgesloten door The Night Owls feat. Bob French (New Orleans) in Honky Tonk.

Bob French staat de dag nadien om 14u op het podium met The New Orleans Train Jazz Band. Voor alle verdere info zie www.honkytonk.be of www.jazzcentrumvlaanderen.be.

Jazz sur l’herbe gaat door van 13 tot 16 mei in Citadelpark Gent met telkens op 13 en 14 mei een middag (12-14u) en avondconcert (19-21u). Op 15 mei is er uitzonderlijk een happening vanaf 12 tot 21u d.w.z. een improvisatiemarathon met een vijftiental muzikanten. Op 16 mei wordt om 11u afgesloten met een aperitiefconcert.

Momenteel is het programma nog niet volledig ingevuld, maar Jordi Grognard en Lander Gyselinck krijgen alvast een podium om te experimenteren. Voor alle verder info: www.jazzsurlherbe.be.

Het Django à Liberchies Festival viert natuurlijk voluit 100 jaar Django en programmeert van 28 tot 30 mei het kruim van de Django-scene met David Reinhardt op kop. Info: www.django-liberchies.be.

Werkgroep Transept organiseert in Attenhoven op 5 juni voor de eerste keer Angeljazz, een jazzfestival ter ere van Angela Baekelmans, zangeres van Jazzfun, die in 2008 overleed. Angela was zangeres ‘aan huis’ in kerk Attenhoven want ze trad verschillende malen op met haar man Karel Indeganck uit Berendrecht en

hun groep Have Some Jazzfun. Het festival start om 11u. met enkele jonge groepen van het Conservatorium en van de Jazzstudio van Antwerpen.

Om 15u begint Have some Jazzfun: Karel Indeganck (sax en leader), Swa Mercelis (gitaar), Eddy Murlot (keyboard), Frank DeWolf (contrabas) en Patrick Wante (drums). Om 17 u treedt het trio Chris Joris & NicThys en ToineThys op, gevolgd door Arne van Coillie Trio feat. Kim Versteynen (voc) en Jokke Schreurs Trio (een hommage aan Django Reinhardt).

Tussendoor zullen de jonge ensembles van het Conservatorium afgewisseld op een bijpodium in de kerk spelen.

Info: www.kerkattenhoven.be Op vrijdag 11 juni staat Tord Gustavsen met zijn nieuwe band in De Roma. Het is overigens een dubbelconcert want de Noorse Helge Lien is met haar trio diezelfde avond present. Op 19 juni komt Jef Neve met José James. www.deroma.be Tijdens het komende festival The Hague Jazz zal trompettist Wallace Roney optreden met het Metropole Orkest onder leiding van Maria Schneider. Het concert zal in het teken staan van trompettist Miles Davis en draagt de titel ‘A Tribute to Miles Davis’. Ook mondharmonicaspeler/gitarist Toots Thielemans

en saxofoniste Candy Dulfer komen naar Den Haag. The Hague Jazz is op 11 en 12 juni 2010 en vindt plaats in het World Forum Den Haag. (Bron: nieuwsredactie JazzFlits).

foto: © Jos Knaepen

JAZZMOZAÏEKJES

Van 25 juni tot midden september 2010 brengt Openluchttreater Rivierenhof meer dan 40 concerten - van rock, roots & blues, latin & fiesta, tot jazz & hip hop. Op 4 juli zal Melody Gardot optreden. www.openluchttheater.be Het Gent Jazz Festival (7 tot 18 juli, Bijloke) brengt als topact op de openingsdag Norah Jones met een‘Special night’ waarop de Amerikaanse haar jongste album The Fall voorstelt. Verder die dag ook De Beren Gieren (winnaar van de wedstrijd Jong Jazztalent Gent) en DjanGo! 100 Years Django Reinhardt A Tribute. Een hommage aan Django Reinhardt van de familie Koen De Cauter, van wie binnenkort ook de cd verschijnt op het W.E.R.F.–Label. Vrijdag 9 juli sluit Chick Corea af met zijn Freedom Band (Kenny Garrett, Christain McBride en Roy Haynes). Eerder die dag ook het Vijay Iyer trio. Op de slotdag, 18 juli, staat het blueswonder Joe Bonamassa op het programma voor Daniel Lanois, die het festival afsluit met zijn Black Dub project, samen met Trixie Whitley en Brian Blade. Info: www.gentjazz.com

David Sanborn

Het Dinant Jazz Nights festival vindt dit jaar in de tuin van de Abdij van Leffe plaats. Peter van deze 13de editie is Manu Katché, die net een nieuw album uit heeft: Third Round (ECM). Momenteel is bekend dat op 19 juli David Sanborn een exclusief concert brengt met Joey DeFrancesco & Steve Gadd. Sanborn zal zijn nieuw album Only Everything (Universal) presenteren. Het is al meer dan 15 jaar geleden dat de Amerikaanse saxofonist in België heeft gespeeld.

Van 17 tot 20 juli organiseert het festival op een nevenpodium de derde finale van de muziekwedstrijd voor jong jazztalent. Om geselecteerd te worden moeten de kandidaten een demo vóór 3 mei naar het volgende adres sturen : Dinant Jazz Nights - wedstrijd c/o. J.M. Hacquier, 91 Diamantlaan,1030 Brussel. Info: www.dinantjazznights.org

Volg de nieuwsberichten op www.jazzmozaiek.be en ga naar www.jazzinbelgium.com voor de concertagenda!

PIERRE ANCKAERT quintet & brussels chamber orchestra

New album STRINGS ATTACHED

PIERRE ANCKAERT quintet & brussels chamber orchestra STRINGS ATTACHED

PROVA RECORDS

www.provarecords.com

2010/1

29

JAZZMOZAÏEKJES Laatste Noot

Gigi Campi (15/12/1928-6/01/2010) Op 6 januari jongstleden overleed de Italiaanse jazzproducent, architect en gastronoom Pierluigi (Gigi) Campi in Keulen. Jean Warland roept herinneringen aan hem op.

Een nu wat vergeten groot muzikant in België was Léo Souris, broer van André Souris, en chefdirigent van het nationaal orkest. Léo was voorbestemd om concertpianist te worden.

Maar de jazz haalde de bovenhand en ten tijde van Comblainla-Tour kwam hij in contact met jazzartiesten zoals Bobby Jaspar, Sadi, Jacques Pelzer, Jack Sels, Rudy Frankel, Roger Asselberghs, Benoît Quersin, Dave Pike en anderen.

Léo Souris legde zich toe op orchestratie en richtte verscheidene groepen en ook een bigband op. Dit alles vertel ik om te komen tot een bepaalde periode toen Léo met zijn band werd geëngageerd in het Palace Hotel aan het Rogierplein in Brussel. Dat verliep goed, maar de directeur, vriend van Léo, vond de repertoirekeuze

wat ongelukkig. Zijn publiek van de derde leeftijd, dat er genoot van thee en gebak met slagroom, had het wat moeilijk met Groovin’ High en Ornitology van Charlie Parker. Beslist meesterwerken gaf de directeur toe, maar voor zijn klanten zou L’Auberge du Cheval Blanc, Victoria et son Hussard, en wat Strauss’walsen beter passen. Waarop Léo met gevoel voor humor repliceerde dat hij artiest-musicus was en de directeur van de Grand Palace in feite een warmwaterverkoper.

Deze ietwat lange uitweiding is een eerbetoon aan Léo Souris als groot musicus, maar leidt me ook naar de pas overleden Gigi Campi, die ook een warmwaterverkoper was, maar bovendien een grote kennis over jazz en talent voor organisatie had. Hij creëerde en produceer-

de het buitengewone jazzorkest Kenny Clarke/Francy Boland Big Band (CBBB), dat vanaf de jaren zestig in Europa alom bekend was.

Gigi Campi werkte in de ijs- en gebaksalons (Konditorei noemen ze dat hier aan de oever van de Rijn) van zijn moeder Madame Campi. Met het geld dat hij verdiende begon Gigi jamsessies te organiseren in de carnavalperiode in Keulen. In 1957 maakte ik daar kennis met Gigi. Dat was het begin van een halve eeuw nauwe vriendschap.

Ik maakte deel uit van het Jack Sels kwartet samen met Rob Madna piano en Al Lewitt drums. We moesten opboksen tegen de nieuwe generatie Duitse jazzmuzikanten die zich bij Campi aanboden. Om enkele te noemen: de broers Emile en Albert Mangelsdorff, Hans Koller, Attila Zoller, de prachtige pianiste Jutta Hipp, de broers Zanner, Manfred Schoof, enz. enz. Nooit zal ik de prachtige sessies vergeten die ik mocht beleven met Don Byas, Kenny Clarke, Carl Drevo, maar ook Derek Humble en Benny Bailey.

Dankzij Campi’s aanbevelingen kwam Francy Boland terug uit de V.S. en werd door Kurt

Edelhagen als arrangeur van de nieuw door de Keulse radio gevormde band aangesteld. Onze landgenoten Christian Kellens, Eddie Busnello en de betreurde Francis Coppieters kwamen zo bij Boland in het West Deutscher Rundfunk orkest terecht.

Toen ontstond er een zeer nauwe samenwerking van Campi met Boland, wat tot de creatie leidde van de formidabele Clarke Boland Big Band.

Ik had het geluk enkele lp’s met deze geweldige band op te nemen, o.a. Fellini en Change of Scenes met Stan Getz. Ook mocht ik vele tournees met het CBBB meemaken en enkele tvoptredens.

Een 30-tal lp’s met het CBBB en vele opnames met kleine formaties is de balans van de productie van Gigi Campi. Zijn prestigieuze Europese Clarke Boland Big Band kreeg in het tijdschrift Down Beat steevast een vier of vijf sterren quotering. De Grammy Award bestond nog niet. Gigi Campi is niet meer, maar het muzikaal oeuvre op cd’s en dvd’s blijft.

Merci Gigi.

Jean Warland

In Kopenhagen is de Amerikaanse jazzdrummer Ed Thigpen (‘Mr. Taste’) overleden op 13 januari 2010.

Hij werd 79 jaar. Thigpen speelde met Oscar Peterson en Ella Fitzgerald, Johnny Mathis, Pat Boone, Andy Williams, Peggy Lee, Oliver Nelson en Gerald Wilson.

In 1972 verhuisde hij naar Kopenhagen, waar hij werkte als freelancer en ook les gaf.

De Britse saxofonist/klarinettist en orkestleider John Dankworth is 6 februari op 82-jarige leeftijd overleden.

Zijn vrouw, de zangeres Cleo Laine, maakte dit bekend.

Dankworth was een van de grote namen van de Britse jazz, maar was ook actief als muzikaal leider bij de vocalisten Frank Sinatra, Nat King Cole, Ray Charles en Ella Fitzgerald. Begin jaren vijftig verwierf Dankworth grote bekendheid met zijn Dankworth Seven, die in de VS waardering genoot bij orkestleider Duke Ellington en trompettist Louis Armstrong. Midden jaren vijftig richtte Dankworth een eigen bigband op, waarmee hij zo’n twintig jaar optrad. (bron: nieuwsredactie JazzFlits) De Franse trompettist Roger Guérin is 6 februari door verdrinking om het leven gekomen. Een maand eerder vierde hij zijn 84ste verjaardag. Guérin was een Europees jazzmusicus van naam. Hij speelde met jazziconen als gitarist Django Reinhardt, trompettist Louis Armstrong, saxofonist Charlie Parker, trompettist Dizzy Gillespie, orkestleider Quincy Jones en drummer Kenny Clarke. (bron: nieuwsredactie JazzFlits)

WWW.ARENBERGSCHOUWBURG.BE WWW.OPENLUCHTTHEATER.BE Arenberg | Openluchttheater Arenbergstraat 28 | 2000 Antwerpen info@arenbergschouwburg.be

30

2010/1

In de nacht van 24 februari is jazzpromotor Arie van Breda in zijn huis in Leidschendam overleden. Hij was 76 jaar.

Van Breda schreef onder meer het boek 100 jaar Jazz in Den Haag. (bron: nieuwsredactie JazzFlits)

Een zomer vol talent

foto: © Jos Knaepen

JAZZMOZAÏEKJES

In de zomer zijn er geen tournees van JazzLab Series, maar dat betekent niet dat je ons zal moeten missen.

Wij geven naar goede gewoonte acte de présence op alle grote zomerfestivals waar jazz te horen valt: Gent Jazz Festival, Jazz Middelheim en Jazz in ’t Park in Gent.

Bij dat laatste verleent JazzLab Series naar goede gewoonte zijn medewerking aan de samenstelling van het programma. Breng zeker eens een bezoekje aan onze stands wanneer u op de hoogte wil blijven van de vele Belgische jazz die we voor u in petto hebben.

Natuurlijk geeft JazzLab Series ook deze zomer een heuse tournee langs de beste podia in Vlaanderen weg aan de winnaar van Jong Jazztalent. Deze wedstrijd is al toe aan haar tiende editie.

Van 8 t/m 18 juli kunt u tijdens het Gent Jazz Festival op het festivalterrein op de Bijlokesite ’s middags mee komen genieten van één van de geselecteerde groepen.

De jury koos vorig jaar als winnaar het prettig gestoorde pianotrio De Beren Gieren rond de charismatische leider en componist Fulco Ottervanger. De Beren Gieren gaan op tournee in oktober 2010.

Een andere wedstrijd waarbij wij al sinds jaar en dag nauw betrokken zijn, is het concours van Tremplin Jazz Européen in het Franse Avignon. Willy Schuyten en JazzLab Series verzamelde de inzendingen en zorgde voor deze achttiende editie weer voor de preselectie. België heeft heel wat te verdedigen op Tremplin. Groe-

pen als Saxkartel en het Pascal Schumacher Quartet wonnen er al de Grand Prix. Afgelopen jaar deed de Christian Mendoza Group hen dat na. Dit kwintet rond de Gentse pianist met Peruviaanse roots telt in zijn rangen muzikanten als Ben Sluijs en Joachim Badenhorst.

Ze spelen in maart 2011 hun eigen JazzLab Series tour.

Nicolas Kummert

Maar vooraleer het zover is, mag in september Voices de concertreeksen op gang trekken. Voor dit droomproject van Nicolas Kummert doet de saxofonist beroep op o.a. bassist Nicolas Thys en pianist Alexi Tuomarila.

Centraal staat - je raadt het al - de stem. Chanson, fusion,

Gezocht:

pop en jazzimprovisatie wisselen elkaar in hoog tempo af. Bezwerende melodieën en ritmes herinneren er ons bovendien aan dat in de muziek van Kummert het mysterieuze Afrika nooit ver weg is. Het maakt van Voices de meest spectaculaire cross-

oepen r g z z ja r u e t a Am zzenede

over band uit België sinds het powertrio Aka Moon.

buitenland in woord, klank en beeld uit de doeken gedaan.

Ten slotte trekt lesgever Frederik Goossens verder het land door met zijn JazzClass Series. In vier enthousiast gegeven lessen wordt de geschiedenis van de jazz in binnen- en

Meer informatie over de JazzClass Series en de volledige kalender van activiteiten van JazzLab Series kan u raadplegen op onze website www.jazzlabseries.be.

Een wedstrijd voor amateur-jazzgroepen van alle leeftijden: dat is wat Muziekmozaïek en Jazzenede samen opzetten begin augustus.

Geïnteresseerd om je kans te wagen?

Stel je dan kandidaat voor eind april 2010.

www.muziekmozaiek.be

op Ja voor wedstrijd

2010/1

31

ECMCAST.NL DOOR HANS MANTEL

ECMCAST.BE HANS MANTEL

32

2010/1

Album Souvenir

Eilandboek Marc Van den Hoof Eén van de boeken om absoluut mee te nemen naar het fameuze verlaten eiland is volgens Bernlef The Real Book: misschien niet het hele maar dan toch een groot stuk van het jazzrepertoire in de gedaante van ‘bladmuziek’.

Als het je op zo’n eiland zou ontzegd zijn op welke wijze dan ook nog naar jazz te luisteren, dan zou je nog altijd het notenbeeld van al die standards kunnen bekijken en je met een minimum aan verbeelding de mooiste vertolkingen ervan voor de geest kunnen halen. Tea For Two door Art Tatum, Ellington z’n ‘Webster-Blanton Band’ in Chelsea Bridge, Bud Powell: It Never Entered My Mind, What Is There To Say? door het Gerry Mulligan kwartet met Art Farmer, Ella Fitzgerald en Kenny Burrell in hun duetversie van Ellington’s Azure en Thelonious Monk alleen in San Francisco: Everything Happens To Me ... En nog zoveel meer.

Dat mythische Real Book. Je wist dat het bestond, dat het vervaardigd werd in de kringen van de Berklee School Of Music, en dat het eigenlijk illegaal was, maar dat sommigen het toch hadden, gefotokopieerd en dat je ’t van die of die eventueel ook zou kunnen fotokopiëren, maar dat je er wel moest mee uitkijken, want dat het niet allemaal klopte, dat sommige akkoorden fout of in elk geval fout benoemd waren, maar ’t was iets om ooit te hebben.

De tijden zijn veranderd: het Real Book is een volkomen legale uitgave geworden.

In C, in Bes, in Es, al naargelang je pianist bent, trompettist of klarinettist of altSABAM_JAZZZ_08_03b.pdf

12/08/08

saxofonist. En in diverse formaten: quarto ofwel een soort pocketeditie zoals er ook een versie van de Bible de Jérusalem bestaat op gereduceerd formaat, om ongemerkt, in het openbaar vervoer of waar dan ook in de drukte van het bestaan, rustig in te lezen en te ‘rumineren’, te herkauwen, en te ontsnappen aan ‘deze wereld’. Een jazzdroom. Goed zo, Bernlef!

Maar een ander dergelijk boek dat ik volgaarne naar dat eiland zou meenemen is You Got To Be Original, Man! The Music Of Lester Young van Frank Büchman-Møller, bibliothecaris aan de universiteit van Odensee in Denemarken en ook auteur van de biografieën van Lester Young en Ben Webster. Tweehonderd vierenvijf-

tig opnamesessies, op de één of andere wijze uitgebracht of niet uitgebracht heeft Büchman-Møller zorgvuldig opgespoord, beluisterd en beschreven, en de mooiste solo’s van Prez heeft hij zo goed mogelijk getranscribeerd, zo’n vijfentachtig zijn dat er. Soms ook beperkt hij zich tot het noteren van een enkele frase die hem om de één of andere reden heeft getroffen. Het begint met de twee takes van Shoe Shine Boy door de ‘Jones-Smith Incorporated’.

De eerste begint met een sprong van een kwart, in de tweede wordt die sprong via secunde en terts overbrugd. En je dat voor de geest halen op een verlaten eiland. Of de versie van These Foolish Things van december 1946, zo mooi dat je ze soms wel eens hoort in je dromen, die zie je zich dan voor je ogen ontvouwen: hoe hij de oorspronkelijke melodie nauwelijks aanraakt en meteen een heel andere melodie bedenkt en er na drie minuten met een sierlijke achtenveertigste maat een einde aan maakt. En misschien wel het allermooiste dat je je zou kunnen herinneren is het bijna niets van z’n solo in The Sound Of Jazz, die ene blueschorus bij Lady Day haar vertolking van Fine And Mellow, hooguit elf of twaalf verschillende toonhoogten. Te weten: opnamesessie 240, terug te vinden onderaan op pagina 475 van You Got To Be Original, Man! The Music Of Lester Young van Frank Büchman-Møller.

En dan herinnert u zich als vanzelf ook de eindeloos gelukkige glimlach van Billie Holiday tijdens die solo. Jaja, de jazz!

9:48:51

SABAM

wenst alle jazzartiesten veel succes

UWE NIE SITE !

B E W m.be

.saba www

Aarlenstraat 75-77 1040 Brussel Tel. 02/286.82.11 info@sabam.be www.sabam.be

2010/1

33

BLINDFOLD TEST

Jozef Dumoulin

Bedrock

Nymphomania, uit Bedrock, Winter&Winter, 2001. Uri Caine, Fender Rhodes; Tim Lefebvre, bass; Zach Danziger, drums.

“Is dit Bugge Wesseltoft? Ik ken die niet zo goed, maar deze muziek doet me wel aan hem denken. Ik luister zelf niet zo vaak naar andere pianisten die Fender Rhodes spelen. Ik haat mijn Fender Rhodes, heb ik zelfs ooit gezegd. (Uit een interview van 2005: “Het is eigenlijk een rotinstrument, zonder dynamiek. Zonder mijn effecten zou ik er niet eens willen op spelen.”)

“Deze muzikanten weten goed waar ze mee bezig zijn, dat wel. Hun sound is duidelijk op Amerikaanse leest geschoeid. Dit moet Bedrock zijn, de groep van Uri Caine! Deze muziek is gemixt op een Amerikaanse manier. Je hoort het ook aan de manier waarop ze de groove aanpakken. Met drummer Eric Thielemans speel ik in Lidlboj helemaal anders. Eric is een Europese drummer, Bedrock is meer funky.”

Craig Taborn

Mystero, uit Junk Magic, Thirsty Ear, 2004. Craig Taborn, keyboards, Mat Maneri, altviool; Aaron Stewart, tenorsax; David King, drums.

(Onmiddellijk) “Dit ken ik! Bo Van der Werf heeft me die cd ooit bezorgd. Dit stuk is echt een winner. In de jazz merk ik vaak een zekere schroom om nieuwe invloeden te verwerken, terwijl die invloeden nochtans altijd een wezenlijk deel van de jazz zijn geweest. Maar dit heeft Craig Taborn echt op een 34

2010/1

bevrijdende manier aangepakt. En dat heeft niet eens alleen met muziek te maken, deze mensen willen zichzelf niet inperken. Ik was meteen verslingerd op deze cd van Craig Taborn. Misschien hoor ik hier wel Europese elektronische muziek in.”

“Je zoekt een klank waar je je comfortabel mee voelt. In mijn geval is dat vaak de Fender Rhodes, op voorwaarde dat er al die effecten bij zijn. Want anders speel ik maar liever op een gewone, akoestische piano, waarmee je veel meer mogelijkheden hebt. Ik overweeg zelfs om ooit met Lidlboj akoestisch te gaan spelen.”

Sun Ra

foto: © Jos Knaepen

West-Vlaming Jozef Dumoulin (34) woont grotendeels in Parijs en zorgde vorig jaar met zijn groep Lidlboj voor een heel bijzondere cd: Trees Are Always Right. De pianist perst met een valies vol effecten de meest wonderlijke geluiden uit zijn Fender Rhodes. We lieten hem zonder voorafgaande informatie naar volgende cd’s luisteren.

Disco 2100, uit The Singles, Evidence, 1978. Sun Ra, keyboards; Crumar Mainman, drumbox; Luqman Ali, drums.

“Hier krijg ik onmiddellijk een kick van!

Onlangs heb ik op een cultuurzender een documentaire over Sun Ra gezien. Dit moet ‘m zijn! Ik heb niet eens platen van hem in huis, maar deze muziek doet me direct aan die reportage denken.”

“Dit klinkt alsof het in de late jaren zestig is opgenomen. Het spettert langs alle kanten, die klank is waanzinnig. Ik hoor een leuke mengeling van muzieksoorten. Dit zou zelfs een Ethiopische band kunnen zijn. Met Sun Ra die bovenop een andere lezing geeft van het ritme en de harmonie die eronder zit, en dat zorgt voor een heel ander perspectief. Sun Ra maakte niet zomaar muziek, hij lééfde die. Dit maakt me echt warm. Ik probeer ook vaak de muziek open te trekken door connecties te maken tussen wat de muziek al heeft en op het eerste gezicht ver verwijderde elementen. Die openheid bestaat niet alleen in jazz. Olivier Messiaen (Frans componist, overleden in ’92, nvdr.) doet dat ook in de klassieke muziek en is wat dat betreft voor mij een groot voorbeeld.”

Blindfold test: JOZEF DUMOULIN

23/09 - 25/09

JAZZ HOEI LAAR T2010

Jitney number 2, uit Silent Tongues, Black Lion, 1974. Cecil Taylor, piano.

“Die man herken ik, alleen kan ik op zijn naam niet komen. Het is die pianist die zo vaak met Tony Oxley speelt. Cecil Taylor, uiteraard. Er is maar één pianist die telkens alles transponeert per octaaf. Ja, dit spreekt me aan. Hij stelt zich niet veel vragen over wat hij aan het doen is. Hij doet gewoon zijn ding. Fantastisch is dit, heel duidelijke muziek, en dan niet eens omdat hij zo energiek is. Ik weet dat deze muziek veel mensen zal afschrikken. Maar dat is dan vooral jammer dat zij liever op hun gemak gelaten worden. Goeie muziek mag de luisteraar ook al eens uitdagen.”

New ID, uit Harmony and Abyss, Thirsty Ear, 2004.

Matthew Shipp, piano, synth; William Parker, bas; Gerald Cleaver, drums; FLAM, programming (drums, synths).

“Geen enkel idee. Ik vraag me zelfs af of dit wel een echte piano is.

Is ze niet digitaal bewerkt of zo? Ze hebben er toch wat mee geknutseld, heb ik stellig de indruk. Ik heb met deze muziek wel wat moeite. Ik word als luisteraar niet echt uitgedaagd.

Ik snap niet waarover dit gaat. Funky ritme, zegt u?

Dan is mij dat toch ontgaan. Ik blijf op mijn honger.

Ik snap niet waar ze met deze groove naartoe willen. Ik vind het allemaal wat onhandig.”

“Ik heb niks tegen simpele dingen. Ik denk dat alle goeie muziek een evenwicht is tussen heel simpele en heel gesofisticeerde elementen. Maar wat hier gesofisticeerd aan is, ontgaat mij toch.

Die pianist houdt van chromatische motiefjes, dat is het zowat.” (achteraf) “Matthew Shipp? Ik heb van hem vorig jaar nochtans een heel mooi concert gezien in de Beursschouwburg, met trompettist Bart Maris.”

Muziekkeuze en reacties opgetekend door Peter De Backer

JOIN THE CONTEST NOW

t in de ernationaal talen Hoeilaa rt jong int zz chiel Ja Mi t i, ze an g uli lan Gi r Al dertig jaa sten, zoals Rosa rio le bekende artie Verheyen, stonbin Ro en ila schijnwerper. Ve ar om Lindgren , Alex i Tu ge jaz zgroeBorstlap, Magnus wedstrij d voor jon n de prest igieuze va ieuze jonge en bit nk Am pla l. de va sti den op akt va n dit jaz zfe ma uit dstrij d. el we rde ze de de pen die on inschrijven voor en tot 7 juni 2010 muzikanten kunn r voor een 23 tot 25 septembe epen spelen va n gro rde tee ec sel Zes ge y en publiek . professionele jur n tournee langs at rekenen op ee en , mag de laurea rijz n optreden op ee ldp en ge r de t jaa e as nd Na het daaropvolge in dia po e sch de Belgi stival. het Getxo Ja zz Fe

LAART.BE WWW.JAZZHOEI

oeilaa rt.be | ||| www.jazzh || info@jazzhoeilaa info: 02 532 38 90

vorm: arban.be t 5 - 1755 Gooik || |

Sabbath, uit Largo, Warner, 2002. Brad Mehldau, distorto-piano through leslie with whammy pedal; Matt Chamberlain, drums.

(Onmiddellijk) “Dat is Brad Mehldau. Ik ken die cd Largo heel goed, maar dit is zeker niet mijn favoriete nummer. Die piano die klinkt als een elektrische gitaar: het is eigenlijk een gadget.

Maar Brad voert dit wel supergoed uit.”

“Mehldau is een su-

Cecil Taylor

Matthew Shipp

- Wijngaardstraa

Brad Mehldau

perinteressant pianist. Van al zijn generatiegenoten heeft hij als een van de besten zijn huiswerk gemaakt. Hij heeft een heel coherente muziektaal ontwikkeld, gebaseerd op alles wat al voor hem eens is toegepast, en gaat dan een stap verder. Ik ken niet zijn hele discografie, maar House on Hill is de cd waar ik zelf waarschijnlijk het meeste naar heb geluisterd. Veel pianisten kopiëren hem nu, maar dat vind ik heel jammer: vreemd hoe iemand anders originaliteit ons tot imitatie voert in plaats van ons te inspireren om onze eigen weg te gaan.”

x, Muziekmozaïek

Dayride, uit No Mystery, Universal, 1975. Chick Corea, keyboards; Al Di Meola, gitaar; Stanley Clarke, bas; Lenny White, drums.

“Ha: Return to Forever! Een van de eerste jazzplaten die ik ooit beluisterde. Dit is echt jeugdsentiment. Ik vind het best grappig om dat nu eens terug te horen.

Dit is echt typische muziek typisch voor de jaren 70. De klank ligt toch dicht bij die van de Headhunters (de groep van Herbie Hancock) merk ik nu.”

v.u. Peter Heyndrick

Return to Forever

w.debosuil .be ebosuil .be |||| ww 657 31 79 | || info@d rt.be || | tickets: 02

2010/1

35

INTAKT RECORDS WWW.INTAKTREC.CH

OM WILLISAU

MICHAEL JAEGER KEROUAC OUTDOORS

Fred Frith: Guitars, Bass, Voice · Zeena Parkins: Accordeon, Keyboard, Voice · Carla Kihlstedt: Violin, Voice · Matthias Bossi: Drums, Voice · The Norman Conquest: Sound Design Intakt CD 161

Urs Leimgruber: Soprano and Tenor Saxophone · Christy Doran: Electric Guitar, Devices · Bobby Burri: Double-Bass, Devices · Fredy Studer: Drums, Percussion Intakt CD 170

Michael Jaeger: Tenor Saxophone · Greg Osby: Alto Saxophone Philipp Schaufelberger: Guitar · Vincent Membrez: Piano Luca Sisera: Bass · Norbert Pfammatter: Drums Intakt CD 175

May, 6, Jazzfestival Schaffhausen, CH May, 9, KKL Luzern, CH

April, 29, Moods, Zürich, CH · April, 30, Lugano-Besso, CH May, 1, Stanzerei, Baden, CH · May, 2, A-trane, Berlin, D May, 14, Café Wagner, Jena, D · May, 5, bee-flat, Bern, CH May, 6, Porgy&Bess, Wien, A

XU FENGXIA – LUCAS NIGGLI BLACK LOTOS

AKI TAKASE – LOUIS SCLAVIS YOKOHAMA

Xu Fengxia: Guzheng, Sanxian, Voice · Lucas Niggli: Drums, Percussion Intakt CD 164

Aki Takase: Piano · Louis Sclavis: Clarinet, Bass Clarinet, Soprano Saxophone Intakt CD 165

BARRY GUY / LONDON JAZZ COMPOSERS ORCHESTRA RADIO RONDO IRENE SCHWEIZER SCHAFFHAUSEN CONCERT

OMRI ZIEGELE WHERE’S AFRICA TRIO CAN WALK ON SAND

COURVOISIER – FELDMAN QUARTET TO FLY TO STEAL

DIE ENTTÄUSCHUNG DIE ENTTÄUSCHUNG 5

Omri Ziegele: Saxophone · Irène Schweizer: Piano Makaya Ntshoko: Drums Intakt CD 167

Sylvie Courvoiser: Piano · Mark Feldman: Voline · Thomas Morgan: Bass · Gerry Heimingway: Drums Intakt CD 168

Rudi Mahall: Bassclarinet · Axel Dörner: Trumpet Jan Roder: Bass · Uli Jennessen: Drums Intakt CD 166

ELLIOTT SHARP CARBON VOID COORDINATES

TRIO 3 + GERI ALLEN CYRILLE – LAKE – WORKMAN AT THIS TIME

Elliott Sharp: Guitars · Zeena Parkins: Electric Harp Marc Sloan: Bass · Joseph Trump: Drums · David Weinstein: Synthesizer Intakt CD 163

Geri Allen: Piano · Andrew Cyrille: Drums · Reggie Workman: Bass · Oliver Lake: Alto Saxophone, Flute Intakt CD 162

AKI TAKASE – ALEXANDER VON SCHLIPPENBACH IRON WEDDING. PIANO DUETS

May, 24, Jazzfestival Moers, D · May, 25, Brussel, B May, 26, Amsteram, NL · May, 27, Gent, B · May, 28, Wels, A May, 30, Taktlos Festival, Zürich, CH · June, 5, Worms, D

Intakt CD 158

Aki Takase: Piano · Alexander von Schlippenbach: Piano Intakt CD 160

Intakt Records · P. O Box 468, CH-8024 Zürich, Switzerland · Fax: ++41 44 383 82 33, E-mail: intakt@intaktrec.ch · Distribution: Codaex

FRED FRITH COSA BRAVA RAGGED ATLAS

Holland Muziekland

Eigen benen Mischa Andriessen Het wordt er niet makkelijker op om plaatsen te vinden waar je als jazzmusicus op kunt treden. Zeker niet als je aan het begin van je carrière staat en je nog bij een breed publiek bekend moet zien te geraken.

Sinds geruime tijd is er gelukkig het programma Young VIPs on tour waarin de Vereniging voor Jazz- en improvisatiemuziekpodia jaarlijks aan twee jonge, buitengewoon getalenteerde acts de kans geeft om concerten te geven in een aantal van de beste zalen. De nu niet meer uit de Nederlandse jazz weg te denken pianisten Harmen Fraanje en Franz von Chossy kregen bijvoorbeeld drie jaar terug zo’n duwtje in de rug, zoals eerder al artiesten als David Kweksilber, Izaline Calister, Martin Fondse en groepen als AGOG en Tetzepi zich in dit verband aan het publiek presenteerden.

dat duidelijk maakte dat de musicus in kwestie nog veel te leren had. Posthumus zou dan ‘Little Trane’ worden omdat hij op zijn debuut herhaaldelijk en met nadruk in de gigantenvoetstappen van John Coltrane probeert te treden.

Luister maar naar het derde nummer dat wat ongelukkig Of A Different Kind is getiteld. Posthumus bouwt daarin zijn solo op met Coltranecitaten.

Dit jaar zijn voor de tournee de groep van de Duits/Afghaanse zangeres Simin en het kwartet van de Tilburgse altsaxofonist Joris Posthumus geselecteerd.

Om de lancering compleet te maken, verscheen van laatstgenoemde ook zijn debuut-cd met de hopelijk niet profetische titel The Abyss.

De pers heeft Posthumus vanwege dat album meteen maar stevig aangepakt.

Nu gebeurt het wel vaker dat juist tegen debutanten flink wordt uit gevaren, maar opvallend was dat alle critici hetzelfde bezwaar tegen de eersteling van Posthumus hadden: een gebrek aan eigenheid.

Het is een van de oudste en hardste adagia in de jazz: be your own man. Zorg dat je origineel bent en je eigen stijl ontwikkelt. Wie nog niet zo ver was, kreeg vroeger de naam van zijn voorbeeld, voorafgegaan door het hatelijke ‘little’

Dat is misschien niet handig, maar wel zo eerlijk en het getuigt ook van durf.

Het kan natuurlijk gebeuren dat iemand per ongeluk klinkt als een icoon uit het verleden, zoals het ook mogelijk is dat iemand zich ervan bewust is dat hij sterk door een musicus beïnvloed is en dan maar probeert die invloed zo goed mogelijk weg te moffelen. Maar Posthumus citeert. Hij noemt Coltrane net als Michael Brecker, Charlie Parker, Ben Webster en nog anderen in zijn hoestekst, waarin hij ook de befaamde woorden van Eric Dolphy aanhaalt:

“When you hear music, after it’s over, it’s gone in the air. You can never capture it again.” Hij weet dus wat hij doet, heeft er misschien niet, misschien wel lang over getwijfeld over hoe hij het moest doen en aldus besloten.

Dat hij de tekst verkeerd citeert en de namen van Ornette Coleman en Coleman Hawkins fout schrijft; wat zegt het anders dan dat Posthumus een jonge hond is die in zijn geestdrift wel eens wat ondersteboven gooit? en dat kan toch liever worden toegejuicht dan bekritiseerd. Veel jazzmusici weten dat ze op de schouders van reuzen staan en zullen dat grif toegeven. Toen de ‘little giant’ Johnny Griffin in Amsterdam de daar toen nog onbekende Don Byas tegenkwam, bleek Byas verbaasd dat Griffin überhaupt wist wie hij was. “Are you serious?” antwoordde de laatste, “No Don Byas, no Johnny Griffin.”Diezelfde Griffin strooide in zijn solo’s lustig met citaten en was toch een van de grote tenorsaxofonisten. Met een eigen stijl.

Er is dus zeker hoop voor Posthumus. Er verschijnen niet dagelijks cd’s waarvan meerdere nummers je hoofd dagenlang weigeren te verlaten, sowieso niet, laat staan van Nederlandse muzikanten, laat staan van een Nederlandse debutant.

The Abyss is een belofte, niets meer, niets minder en aangezien de Vip-behandeling weinig anders is dan een opkontje om op eigen benen te kunnen komen staan, hebben Posthumus en zijn kwartet waarin vooral Jeroen van Vliet en Tom Beek schitteren, dat zeker verdiend.

Joris Pothumus Quartet featering Tom Beek – The Abyss - Challenge records www.jorisposthumus.com

JAZZFLITS JAZZFLITS verschijnt twintigkeer verschijnt twintig keer per jaar met per jaar met nieuws nieuws platenrecensies platenrecensies concertverslagen concertverslagen boekbesprekingen boekbesprekingen

WWW.JAZZFLITS.NL  2010/1

37

Jazz in ‘t Park 2010 Gratis jazz optredens in het Zuidpark Gent vrijdag 27 t/m zondag 29 augustus vrijdag 3 t/m zondag 5 september Meer info: 09 210 10 10 - www.gentsefeesten.be/jazzintpark

38

2010/1

Nieuw op cd/dvd

Nieuw op cd/dvd Redactie:

DEADLINE volgend nummer:

Mischa Andriessen, Patrick Bivort, Peter De Backer, Dirk De Gezelle, Wannes Gyselinck, Chris Joris, Bernard Lefèvre, Georges Tonla Briquet, Marc Van de Walle

Te bespreken cd’s, dvd’s en ander audiovisueel materiaal graag ten laatste op 7 mei 2010 op de redactie: Jazzmozaïek, Laarstraat 105, 2610 Wilrijk-Antwerpen (België).

Grenzen De grenzen in allerlei genres muziek vervagen en vooral in het vocale is moeilijk een lijn te trekken. Stacey Kent verenigt in haar jongste album duidelijk chanson met jazz. Straks staat Norah Jones op Gent Jazz en Melody Gardot in het Rivierenhof. Zangeressen die met hun frèle uitstraling en stijl van zingen een zeer ruim en jong publiek verleiden. Wat je het ook noemt, wat telt is de kwaliteit van de muziek.

Toen Joep Van Leeuwen vorig jaar een reeks rond With Strings bracht, had hij niet kunnen vermoeden dat plots heel wat nieuwe opnames in die zin het licht gingen zien. Herinner je Nathalie Loriers en Bert Joris met een strijkkwartet. In deze rubriek vinden we bv. Pierre Anckaert met een strijkersensemble. Net bij het afsluiten van deze editie verscheen de nieuwe dubbelaar van Brad Mehldau met…strijkers. En wat te denken – al is dat weer een heel ander verhaal – over Orchestrion van Pat Metheny.

Wie weet wat we nog mogen verwachten. Nu alvast veel lees- en luisterplezier!

Bernard Lefèvre

L’Ame des Poètes Ceci N’est Pas Une Chanson Belge Igloo/AMG – 65:09

woordspelingen van Rassinfosse. La JanZZon c’est du ChaSS zoals op de hoes vermeld staat.

Georges Tonla Briquet

Pierre Anckaert Quintet & Brussels Chamber Orchestra Strings Attached Prova Records/LC Music – 43:40

Je hebt covergroepen en je hebt L’Ame Des Poètes. Met dit trio stellen Fabien Degryse (g), Pierre Vaiana (ss) en Jean-Louis Rassinfosse (cb) zich al jaren tot doel populaire Franse en Belgische liederen tot jazzstandards te verheffen. Waarom gaan zoeken in het Amerikaanse muziekpatrimonium dat het onze niet is terwijl we zelf materiaal genoeg hebben, luidt hun devies. Met deze cd trekken ze deze lijn extreem ver door met als absolute topper Chef Un P’tit Verre On A Soif, een hit van Lange Jojo. Wat de heren hiermee aanvangen, dwingt respect af. Ook hun bewerkingen van andere populaire nummers uit het repertoire van o.a. Arno, Telex, Plastic Bertrand, Sandra Kim en Pierre Rapsat zijn baanbrekend zonder dat hun poëtisch handelskenmerk vervaagt.

Vooral ook live een evenement mede door de gevatte humor en

Nikkels (g), Mimi Verderame (d) en het Brussels Chamber Orchestra o.l.v. Mario Villuendas. Geen gezelschap dat voor de gelegenheid bij elkaar geronseld werd maar muzikanten die bewust meedoen en ook hun plaats opeisen. Ze spelen met elkaar, niet naast elkaar. Hier geen fusion kitchen waar eender welke ingrediënten bij elkaar gegooid worden voor het verrassingseffect maar een subtiele evenwichtige vermenging. Niet toevallig op het label van producer Michel Bisceglia.

Georges Tonla Briquet

Artvark Saxophone Quartet Truffles Jazz en strijkers, het blijft koorddansen tussen twee werelden. Maar soms klopt het plaatje volledig: de muzikanten, het repertoire, het label en zelfs het concert. Strings Attached is zo een voorbeeld. Dit is geen gratuite stijloefening van een jazzpianist die zich eens waagt aan klassiek. Het is evenmin een klassiek muzikant die plots de rijkdom van jazz ontdekt. Dat Pierre Anckaert ooit begon met cello en altijd een stille verhouding had met strijkers verklaart veel natuurlijk.

Het lyrische aspect konden we al horen op Candide. Nu gaat hij er helemaal voor in gezelschap van Hendrik Vanattenhoven (b), Stefan Bracaval (dwarsfluit, basfluit), Guy

Challenge Records/Challenge Records – 59:35

jazzland ruimschoots verdiend hebben. Rolf Delfos (as), Bart Wirtz (as), Mete Erker (ts) en Peter Broekhuizen (bs) leveren op hun tweede album een delicaat huzarenstukje.

Een spatje strak in het pak zittende anarchie, veel onderhuidse emotie en een levenslustige ‘shuffle’ borrelen met schijnbaar gemak op uit de gouden bekers van Artvark. De vier saxofonisten koppelen finesse aan veelzijdigheid, buigen stilte om tot muziek en maken van die muziek een feest, dat soms onverwacht – in golven – komt aanrollen en even later nauwelijks merkbaar weer wegebt. Bij momenten eigenzinnig, maar bovenal bloedstollend mooi. Adem en soul. Amen en uit.

Dirk De Gezelle

Stefano Battaglia & Michele Rabbia Pastorale ECM Records/Challenge Records 61:22

Jazzmozaïek klasseert in deze rubriek de cd’s (nieuwe releases en heruitgaven) in alfabetische volgorde en illustreert het betere werk met de afdruk van de hoesjes.

Het vorige sterrensysteem is vervangen door drie categorieën, als volgt aangeduid.

Top = in kader op twee kolommen met afbeelding van hoesje Zeer Goed = op één kolom met achtergrondkleur en afbeelding van hoesje Goed = geen achtergrondkleur en geen afbeelding van hoesje. In deze categorie wordt bij een persoonlijke aanmoediging (hartje) van de recensent het hoesje wel afgebeeld.

Omdat zowel cd’s als dvd’s nu samen worden opgenomen, wordt een dvd-release aangeduid met .

vermoeden, neemt het Italiaanse duo je mee op een tocht waarvoor enige uithouding is vereist.

De prepared piano van Stefano Battaglia dient overwegend een ritmisch doel maar wanneer de pianist een melodie zoekt, spelen er zich ook harmonieuze dingen af. De bevlogen Michele Rabbia strooit met percussie en elektronica spaarzame, ijle klanken over de schaarse noten. De rustpauzes zijn bedachtzaam, zen. Pastorale leunt zowel aan bij de jazz als bij 20ste eeuwse componisten zoals John Cage of Morton Feldman en bevat daarnaast ook invloeden uit niet-westerse muziektradities. Het titelstuk Pastorale is geïnspireerd op een gedicht van de dichter Rainer Maria Rilke. Net zoals het ganse album, geeft het stuk zijn mysterie pas geleidelijk aan prijs.

Dirk De Gezelle

Peter Beets Trio featuring Jeff Hamilton First Date Live Maxanter Records/Challenge Records – 51:43

Het Artvark Saxophone Quartet heeft zijn werkterrein in Nederland en mag niet verward worden met het Belgische Aardvark dat recent nog in de belangstelling stond met de cd Eikels worden bomen. Artvark SQ bestaat uit vier door de wol geverfde blazers die hun sporen in

Hoewel de openingstrack Antifona Libera met zijn fragiele pianomelodie op het eerste zicht anders doet

Veertien jaar terug debuteerde pianist Peter Beets met de cd First Date. Uit datzelfde jaar 1996 dateren de opnames van deze live cd, opgenomen in dezelfde bezetting: Marius Beets (b) en Jeff Hamilton (d) en met deels hetzelfde repertoire dat voor meer dan de helft uit bebopklassiekers bestaat. Materi2010/1

39

Nieuw op cd/dvd aal dat de virtuoze pianist en zijn technisch even begaafde collega’s op het lijf geschreven is. De tempi zijn soms moordend zoals in Dizzy Gillespie’s Bebop maar het trio verliest de dynamiek geen moment uit het oog. Doordat het gas ook nu en dan wordt teruggeschroefd heeft First Date Live een overrompelende energie die niet vervlakt of eentonig wordt. Beets heeft hier een onverschrokken bravoure die aanstekelijk werkt en het gemis aan een echt avontuurlijke instelling ten dele compenseert.

Sinds het jaar van zijn debuut heeft Peter Beets zich ontwikkeld tot een van de toonaangevende figuren in de Nederlandse straight ahead jazz en is hij in alle opzichten gegroeid. Dat de uitgave van deze oude opnamen toch goed te billijken valt, komt door de knap vastgelegde live atmosfeer en de sprankelende levendigheid die volledig intact is gebleven.

Mischa Andriessen

Pierre de Bethmann Cubique Plus Loin Music/Harmonia Mundi 66:19 Fender Rhodes heeft zijn voor- en tegenstanders. In Parijs, waar ook Jozef Dumoulin zich nu thuisvoelt, timmert Pierre de Bethmann (1965) volop aan die Fender-weg.

Als pianist, vroeger met zijn groep Prysm, is hij nu ook bedrijvig in Moutin Réunion dat bij Plus Loin een nieuwe cd Soul Dancers uitbrengt.

Cubique is het tweede album na Oui (april 2007) in dezelfde bezetting, David El Malik en Stéphane Guillaume op saxen, Michael Felberbaum op gitaar en als ritmesectie Vincent Artaud (b)en Franck Agulhhon (d). Daarbovenop komt de stem van Jeanne Added. Eric Legnini stond in voor de realisatie.

Het is voer voor liefhebbers van groovy elektrische klanken zoals we ons die herinneren van Corea en Hancock in de fusionperiode.

Bernard Lefèvre

Op deze cd kan u rijkelijk genieten van zijn stevige klank en mooie composities, want alle nummers zijn van zijn hand. En de soepel verende bas van Dave Santoro is een extra attractie, net als drummer Andrea Michelutti.

Peter De Backer

Best of 1st International Jazz Solo Piano Festival Matthias Claus – Bob Albanese – Ayako Shirasaki Live At The Konzerthaus Berlin Jan Matthies Records/janmatthies.com – 56:31 In maart 2009 werd het eerste jazz solopiano festival georganiseerd door Jan Matthies. Op deze cd vertolkt elk van de laureaten op een Steinway D drie nummers die toen live werden opgenomen.

Matthias Claus (Waiblingen 1956) studeerde aan Berklee en koos naast een eigen stuk de standard Softly As In A Morning Sunrise en Old Folks. De Amerikaan Bob Albanese studeerde ook aan Berklee en improviseert op Manhattan (Rodgers-Hart), pakt Bill Evans Time Remembered aan en eindigt met zijn eigen nummer Morning Nocturne. De Japanse Ayako Shirasaki toont haar groot talent in interpretaties van Con Alma (Gillespie), Someday My Prince Will Come (Churchill-Morey) en Lennie’s Pennies (Tristano).

Bewust werd gekozen in deze wedstrijd voor een zeer klassieke benadering en het zijn drie uitgelezen concertpianisten die elk vanuit een verschillende achtergrond jazzstandards en eigen werk vertolken.

Bernard Lefèvre

Michiel Borstlap Solo 2010 Gramercy Park Music/Harmonia Mundi – cd 68:12 + bonus dvd

Jerry Bergonzi Three for All Savant Records/ZYX Music 48:25 Een sax, een bas en drums: daarmee kan je razend interessante én moderne muziek maken, zo bewezen JD Allen, Donny MacCaslin en The Fly vorig jaar. Maar ook een klassiekere aanpak van dezelfde formule werkt nog altijd. Luister maar naar Jerry Bergonzi. Deze saxgrootmeester is intussen 62.

Hij is geen grote vernieuwer, maar zijn muziek staat er als vanouds.

40

2010/1

Deze Nederlandse pianist heeft al een indrukwekkend palmares (schreef ook filmmuziek en een opera voor de emir van Qatar) en is van vele markten thuis. Met zijn band gaat hij de funky toer op en leunt dan graag aan bij Herbie Hancock en Joe Zawinul (een

Dee Dee Bridgewater Eleanora Fagan – To Billie With Love From Dee Dee Bridgewater

Brussels Jazz Orchestra & Tutu Puoane Mama Africa Saphrane Records/Music & Words – 71:14

DDB Records-Emarcy/Universal Music – cd 49:39 + bonus dvd Op haar meest recente cd treedt Dee Dee Bridgewater opnieuw in de voetsporen van Billie Holiday. Ze deed dit al eens in Londen en Parijs midden jaren tachtig voor een musical over Lady Day. Deze keer is het wel degelijk op en top Dee Dee Bridgewater die we horen. Zelf is ze weer in optima forma maar het zijn vooral de arrangementen van pianist Edsel Gomez die voor de verrassing zorgen. Hij gooit het roer haast radicaal om en verleent de nummers een scherper, vuriger en rauwer kantje. Saxofonist James Carter vult deze zienswijze moeiteloos aan en doet er nog een schepje bovenop terwijl Christian McBride en Lewis Nash voor het juiste 3D-effect zorgen. Nummers als Lady Sings The Blues, God Bless The Child en ook Strange Fruit klinken als nieuw. Maar het is de bijgevoegde dvd met een concertopname van dit album dat deze cd tot een absolute aanrader maakt. Met een soms tomeloze James Carter, Edsel Gomez achter de piano en Ira Coleman (b) samen met Johnathan Blake als de perfecte ritmetandem. Keer op keer bewijst Bridgewater dat humor, stijl, entertainment en jazz voor een explosieve cocktail zorgen. Zij heeft daarvoor natuurlijk wel de juiste stem en podiumprésence. Wie aanwezig was bij het passionele concert in de AB begin maart kan dat enkel beamen.

Georges Tonla Briquet

stukje daarvan staat op de dvd), solo leunt hij sterk aan bij klassiek (Debussy, Satie) maar ook meesters van de pianojazz (Oscar Peterson, Jarrett, Monk). Op Four in One van Monk na bevat Solo 2010 alleen maar eigen composities.

Heel sprankelende pianomuziek die verleidelijk vertrouwd klinkt.

Op de dvd komt extra een soloopname in de Dominicaanse kerk van Maastricht op 1 september 2009. Daar bracht hij standards (Round Midnight, Blame it on My Youth) naast eigen werk.

Met Solo 2010 levert Michiel Borstlap een virtuoos staaltje van solopiano-improvisatie, waarin hij vele invloeden laat doorsijpelen.

Zowel klassiek, bluesy, swingend als funky, is hij een handige pianomeester in vele stijlen maar integreert die in een eigen harmonieus geheel. Eigenaardig dat deze uitmuntende pianist zo weinig te zien is op onze podia.

Bernard Lefèvre

Brick Quartet Idem Chopstick Records – 55:02 Het Gentse Brick Quartet bestaat al weer bijna zes jaar. Deze titelloze cd is hun tweede. Meest in

het oog springend is de bezetting: altsax/fluit, gitaar, cello, drums, die de groep niet alleen een onalledaagse sound geeft, maar ook nog eens bijzonder wendbaar maakt: jazz die een flirt met klassiek, rock of blues niet schuwt. Het merendeel van de composities komt voor rekening van gitarist Mathias van de Wiele wiens dikwijls razendsnelle uitwisselingen met cellist Lode Vercampt geluidsbepalend zijn. De flexibiliteit van het groepsgeluid is enerzijds een troef – niet zelden ervaart de luisteraar de aangename sensatie dat hij deelgenoot lijkt te zijn aan een ontdekking; dat de muziek wordt uitgevonden waar hij bijstaat. Anderzijds komt de plaat door al die verschillende stijlen en invalshoeken als niet incoherent dan toch onrustig over. Al met al weegt de telkens merkbare en dikwijls enerverende originaliteit zwaarder dan de daardoor ontstane zwakkere momenten. Het hoge spelniveau van het kwartet waarvan Ben Sluijs (as, f) en Dimitri Simoen (d) nog niet waren genoemd, draagt daar natuurlijk in belangrijke mate toe bij.

Mischa Andriessen

Telkens weer gaat het BJO op zoek naar andere ideeën en thema’s die ze in het bigbanduniversum kunnen integreren. Deze keer verkast de hele bende naar Zuid-Afrika en de wereld van Myriam Makeba.

Bigband en (Zuid)Afrikaanse ritmen, het lijkt een voor de hand liggende combinatie. Wie hier echter een afgelijnde integratie van jazz en wereldmuziek verwacht, is er aan voor de moeite. Zeven verschillende muzikanten kregen de opdracht traditionele volksliedjes of nummers van Makeba te bewerken. Slechts in de openingstrack gaat de symbiose verder dan wat onderliggende referenties. Voor het overige blijft iedereen op zijn hoede om zich in het avontuur te storten. Er wordt met een gesloten bus in een groots natuurpark rondgereden maar niemand durft uit te stappen. En toch is dit een zeer goede cd geworden. Tutu is duidelijk sterk geëvolueerd. Volume en wendbaarheid van haar stem dwingen respect af. Daarnaast getuigen de verschillende arrangementen en solo’s evenzeer van topklasse. Mama Africa is dus een sterke BJO-cd maar de vlag dekt niet helemaal de lading. Bij de cd-voorstelling in de Roma konden we wel vaststellen dat Mama Africa een boeiend spektakel is met een overtuigende Tutu in de rol van haar leven.

Georges Tonla Briquet

William Chabbey At Home Aphrodite Records/Codaex 42:17

Wie even een retroduik wil nemen in knap uitgevoerde postbop uit pakweg de jaren 60, moet dit

Nieuw op cd/dvd album zeker overwegen. Eigenlijk bestaat het uit twee delen: de laatste drie nummers kun je zien als een apart stukje, omdat daar de accordeon (Didier Ithursarry) een belangrijke rol gaat spelen, en de Franse musette duidelijk haar invloed laat voelen. De liefhebbers van het gitaarwerk van Wes Montgomery zullen aan de eerste zeven nummers van deze plaat hun hart kunnen ophalen, want Chabbey toont zich een uitstekend leerling zonder een slaafs navolger te worden. In zijn nummers zit ook heel wat souljazz en je hoort dat de gitarist en zijn muzikanten er duidelijk zin in hebben. Hier en daar (wij onthouden Super 404 en La Belle) laat hij horen dat hij meer kan dan alleen maar boppen; subtiliteit en inventiviteit zijn hem niet vreemd. Vooral La Belle is een mooi werkstukje geworden: de accordeon past wonderwel bij het dromerige, warme gitaarspel.

Drummer en bassist doen het ook uitstekend op dit erg sfeervolle nummer. Dit is een sterke plaat, maar ze is wel vrij voorspelbaar.

We voegen er wel nog aan toe dat de opname wat warrig klinkt omdat er een eigenaardige mix is van wel en niet ambient miking. Alsof de gitaar en de blazers er soms iets té overtuigend opstaan, en de drums en de bas iets te zwak. Misschien is dat opzettelijk gedaan om het karakter van de opnames van de jaren 60 te benaderen?

Marc Van de Walle

Marc Copland Alone Pirouet Records/AMG – 69:47

die zeer geschikt blijken voor de introspectieve aanpak van Copland.

Deze cd verschijnt op Pirouet, een label dat net als ECM, Enja en Winter and Winter in Munchen is gevestigd en heel veel aandacht besteedt aan zijn uitgaven.

Peter De Backer

Sylvie CourvoisierMark Feldman Quartet To Fly To Steal Intakt Records/Codaex – 62:06 Marc Copland (61) is een generatiegenoot van Keith Jarrett, en eigenlijk is hij op zijn manier een groot pianovirtuoos. Jarrett staat uiteraard bekend om zijn exuberante bombast en lyrische pathetiek. Copland staat daar lijnrecht tegenover, met zijn intieme, bijna minimalistische poëzie.

The piano whisperer omschreef een criticus hem ooit en die typering is goed gekozen. Coplands pianospel is geen felle schreeuw zoals (meestal) bij Jarrett, maar een ingetogen en intiem gefluister van een bedachtzaam poëet.

Dat viel de jongste jaren op in een reeks opmerkelijke triocd’s. Dit keer kiest Copland ervoor om een aantal stukken helemaal alleen aan te pakken. Het levert alweer een intimistisch cd op, met mooie en bedachtzame versies van Soul Eyes (de klassieker van Mal Waldron) of Fall van Wayne Shorter. Maar het meest vallen de drie bewerkingen op van nummers van Joni Mitchell,

Cécile Broché/Etienne Bouyer Soundscapes • IGL206

Cécile Broché, violin Etienne Bouyer, sax guest Chris Joris, perc.

L’Ame des Poètes

Ceci n’est pas une chanson belge • IGL214

Pierre Vaiana, sax Fabien Degryse, guitar Jean-Louis Rassinfosse, bass

NEW!

De recente kwartetplaat van levens- en muzikale partners Courvoisier (p) en Feldman (v) (net nog verscheen bij Tzadik een duoplaat Oblivia) bevat composities van beide echtlieden. Het zwaartepunt van de cd ligt echter bij de vrije improvisatie die volgt op of geweven is tussen de gecomponeerde thema’s. Bijkomend kwaliteitslabel: beide rasimprovisatoren worden geflankeerd door Thomas Morgan (b) en de weergaloze Gerry Hemingway (d), die de muziek kleuren en een steeds wisselende textuur geven. Opvallend: de virtuositeit

TOURNEE JAZZ LAB SERIES 01/04 De Spiegel (ANVERS) 08/04 Beurs (BRUXELLES) 14/04 CC de Schakel (WAREGEM) 16/04 CC de Kimpel (BILZEN) 19/04 De Halle (GEEL) 23/04 Rataplan (ANVERS) 30/04 De Werf (BRUGES) 09/05 Vrijstaat O (OSTENDE)

JAZZ TOUR Lundis d’Hortense 26/03 La Chapelle de Verre (RONQUIERES) 16/04 Kulturzentrum (EUPEN) 17/04 Ex-cale (LIEGE) 20/04 Théâtre La Ruche (MARCINELLE) 22/04 Mub’Art (GAND) 24/04 N’8’Jazz (MAZY) 25/04 Hotton (HOTTON) 28/04 Jazz Station (BRUXELLES) 29/04 Région lilloise (avec Jazz en Nord) 30/04 Centre Culturel (COMINES) 01/05 Henrifontaine (HANNUT) 04/05 Centre Culturel (ST-GEORGES) 06/05 Brassages (DONGELBERG)

van de muzikanten schuilt in hun stiltes en hun spaarzaamheid (al is Feldman misschien net dat ietsje minder zuinig dan zijn kompanen – het niveau van zijn briljante ECM-plaat What exit? wordt niet gehaald. Zo laten de muzikanten ruimte voor juweeltjes als de trage solopassage van Feldman in Five Senses of Keen of het opgejaagde drum-pianoduet in Coastlines. De steeds wisselende allianties tussen instrumenten, de ingetogen dynamiek en het spel met klankkleuren (inside piano aangekleurd met cimbalen in Coastlines; het flageolettenspel van Feldman bovenop een aanhoudende en amper hoorbare handroffel van Hemingway aan het slot van het titelnummer!) resulteerden in een opname die bij elke luisterbeurt meer van zijn schatten prijsgeeft.

Wannes Gyselinck

François Couturier Un Jour Si Blanc ECM Records/Challenge Records 60:14

Deux Accords Diront Eisherz Home Records/AMG – 52:09 Un Jour Si Blanc is het vervolg op het album Nostalghia opgedragen aan de filmmaker Andrei Tarkovsky, maar nu speelt François Couturier pianosolo. Couturier brengt poëtische en beeldrijke muziek, die eerder aanleunt bij hedendaagse klassieke muziek. Hij refereert overigens naar Bach, Rimbaud, Debussy, Schubert, Takemitsu en daarmee is de toon gezet. Mooi om bij te dagdromen, de beelden komen vanzelf. Er is nog een opname gepland die de trilogie rond dit project zou rondmaken.

Bernard Lefèvre

Darwin Case (Xavier Rogé) Tree of Might Part I Travers Emotion/AMG – 51:31

IGLOO Records

www.igloorecords.be

Bld Léopold II, 153 - 1080 Brussels - Belgium T : +32 2 538 90 01 F : +32 2 538 57 96 info@sowarex.be

noch op het ritmische, noch op het melodieuze vlak. Het is leuk te horen hoe creatief en elegant die effecten verwerkt worden; de muziek wordt nooit goedkoop door zich te baseren op puur technische effecten. De elektrische bassen van Olivier Staloni klinken heel dragend en diep, zonder daarbij de ritmische en muzikale functie in de wind te slaan. Gecombineerd met de Fender Rhodes – die hier voor een heel eigen sfeer en sound zorgt – van Bendit Caudron krijgen de nummers een vrij nerveus karakter. Alexandre Cavaliere neemt met zijn viool meermaals de solorol op zich, maar moet zich door heel wat breaks en tegenmaten wringen. Het legato van de viool is een mooi tegengewicht tegen het staccato van de groep. Het drumwerk komt nogal eens druk over en is alomtegenwoordig. Hier en daar dachten we aan Return to Forever (dat is een compliment) maar Darwin Case heeft onmiskenbaar een eigen geluid. Wees gewaarschuwd: deze muziek is moeilijk in een hokje te stoppen (ook dat is een compliment), koop dit niet als een jazzplaat, en verwacht je aan het onverwachte.

Marc Van de Walle

Het eerste nummer maakt onmiddellijk duidelijk dat Xavier Rogé de elektronica niet schuwt:

Je bent jong en je wil wat origineel uit de hoek komen als reactie op de gevestigde clichés. Waarom geen accordeonduo oprichten, dachten Anne Niepold en Aline Pohl. Een goede zet blijkt nu want de meiden vieren met deze Eisherz het feit dat het ondertussen al tien jaar geleden is dat hun debuut-cd verscheen. Dit is de vierde in de rij. Daar waar ze aanvankelijk nog vast te pinnen waren op sterk folkgetinte patronen zijn ze al lang veel verder geëvolueerd. Ze zweren bij een totaal eigenzinnig gps-systeem waarmee ze je rondleiden in de schemerzones tussen jazz, klassiek en filmmuziek. Het duo is ondertussen officieel een sextet met naast Anne Niepold en Aline Pohl (beiden op diatonisch accordeon) ook nog Jo Hermans (t, bugel), Frederik Heirman (tb, euphonium), Wietse Meys (sax, bk) en Michel Seba (d, perc). Anne Niepold won in 2008 nog de Toots Thielemans Award van het Brussels Conservatorium 2010/1

Encart JM.04/2010.indd 1

16/03/10 14:15

41

Nieuw op cd/dvd maar het is vooral Hermans die in spaarzame Tom Harrell-stijl voor de sterke jazzaccenten zorgt. Zeker voor fans van Tricycle, Didier Laloy en Tuur Florizoone die ook al eens naar Bach luisteren.

Georges Tonla Briquet

Quentin Dujardin Impressioniste Agua Music/Codaex – 38:26

We leerden deze (muzikale) globetrotter kennen via Khamis (2004).

Andalusië en Noord-Afrika waren toen nog zijn lievelingsbestemmingen en dat kon je horen in zijn werk. Geleidelijk aan verlegde hij zijn horizonten (zo trok hij voor Veloma naar Madagaskar), ontmoette hij nieuwe vrienden (waaronder Ivan Paduart voor de opnamen van Vivre) en componeerde hij ondertussen ook nog de muziek voor films en theaterstukken. Op deze Impressioniste maakt hij voor zichzelf de rekening en wordt alles gereduceerd tot een man en zijn akoestische gitaar. Met uitzondering van de openingstrack waarin Toots Thielemans de ruimte tussen een lach en een traan opvult.

Voor het overige klaart Dujardin de klus in zijn eentje met op het programma eigen werk aangevuld met bewerkingen van Body And Soul en Manu Katché’s Rose. De impressionistische melodielijnen vinden hun oorsprong op diverse continenten.

Allemaal heel stijlvol en vindingrijk met de nodige spanningsbogen en het juiste sepiacoloriet.

Georges Tonla Briquet

Empirical Out ‘n In Naim Jazz/Challenge Records – 58:57 Met het titelloze debuutalbum meldde de Engelse groep Empirical zich meteen als een grote belofte. De mix van bravourevolle bop en wat de band uit de rijke erfenis van de jaren zestig had geplukt, creëerde een fris en in hoge mate eigen geluid, waarbij de groepssound belangrijker leek dan individuele vaardigheden. Die Empirical bestaat niet meer. Op de nieuwe cd blijken niet alleen drie van de vijf leden vertrokken, ook de stijl is totaal veranderd.

De bopinvloed is weg, Empirical richt het vizier nu volledig op de avant-garde van de vroege jaren 42

2010/1

zestig en wel specifiek op één persoon: Eric Dolphy. Out ’n In bevat twee nummers van Dolphy’s meesterwerk Out To Lunch en negen composities c.q. improvisaties uit de koker van Empirical zelf. In de nieuwe bandsamenstelling is de vibrafoon naast de altsax geluidsbepalend geworden. Het zal de tijdgeest zijn dat de vibrafoon plotseling op tal van platen opduikt, maar helaas heeft Empirical door de veranderende bezetting een belangrijk deel van de eigenheid van haar geluid ingeruild. Out ’n In is een plaat van een band die zoekende is, een gedurfde stap, maar hopelijk ook een tussenstap.

Mischa Andriessen

Festival Big Band Explosive!

Sonorama Records/ Grooveattack.com – 52:10

In de zomer van 1971 stapten 17 internationale jazzmusici,

onder leiding van Jerry van Rooyen, de VARA-studio II te Hilversum binnen om zich klaar te stomen voor het Loosdrechts jazzfestival en werd de muziek opgenomen en uitgezonden op radio. Zes maanden later besloot de NOS om het resultaat uit te geven op een Philips-lp.

Nu bestaat de cd dus met een bonustrackje erbij: Here’s That Rainy Day, het ontbrekende negende nummer op de lp. De overige stukken waren veelal van de hand van orkestleden als: Jerry van Rooyen zelf, Rob Madna (onze betreurde IndoNederlandse pianist), drummer Tony Inzalaco en pianist Frans Elsen zaliger. Een greep uit de verdere lijst heeft uitstraling: Benny Bailey, Ack van Rooyen, Rolf Ericson, Cees Smal (t), Ake Persson, Jiggs Wigham (tb), Piet Noordijk, Herb Geller, Ferdinand Povel, Tony Coe (s), Rob Franken (kb), Rob Langereis (b), e.a.. Voor de fijnproevers van de bigbandcultuur: een inderdaad explosieve festivalband vol swingende drijfkracht en muurvaste discipline met soepele ritmesectie, drie wakkere pianisten (dito orgelisten), een schare stevige blazers en stoute arrangementen.

Chris Joris

Tommy Flanagan & Hank Jones Live in Marciac 1993

Paolo Fresu Quintet 7/8 Original Soundtrack EMI Music/EMI Music – 74:15 Dit is de originele soundtrack van de film Sette Ottavi (Stefano Landini) die in 2006 op verschillende Europese festivals werd gepresenteerd. Het betreft de eerste Italiaanse film die handelt over de onderdrukking van Italiaanse jazzmuzikanten tijdens het Naziregime. Fresu heeft een prachtig klinkende score geschreven. In zijn ietwat onderkoelde stijl (Miles Davis is nooit ver weg) brengt hij op zachte maar indringende manier zijn muzikaal verhaal. Op enkele tracks wordt het kwintet door gitarist Max Carletti aangevuld. De cd ademt de kwaliteit die we van Fresu gewoon zijn. Het samenspel tussen de muzikanten is voorbeeldig, de composities zijn werkelijk àf. Dit is heerlijk en makkelijk beluisterbaar enerzijds, erg knap gespeeld en zorgvuldig gecomponeerd anderzijds. Hoewel de tracks geconcipieerd zijn als filmmuziek staat dat de muzikale continuïteit nooit in de weg. Ongewild denken we aan L’ascenceur pour l’échafaud van Miles Davis. Dit is fluisterende, knisperende jazz. Luisteren en mateloos genieten is de boodschap, en horen hoe alles als sneeuw in sneeuw valt, en als vanzelf in de juiste plooi terecht komt. Sonoor en compositorisch zeer rijk, boeiend, afwisselend, intrigerend. Een schijf die in je cd-speler blijft zitten. Die je steeds maar weer wilt beluisteren wegens erg mooi met heel klassieke middelen. Uitzonderlijk werk!

Marc Van de Walle

Funduq al-Mughannîn L’Auberge Des Chanteurs Azeto/AMG – 67:18

Groovin’High/Challenge Records – 2 cd – 68:29 + 40:49 Dit duo-concert behelst in feite een 4-delig opzet, verspreid over de 2 cd’s. Eerste deel: Tommy Flanagan, al dan niet met ritmesectie; deel 2: Hank Jones in piano-trio; de beide heren in duo als derde deel en tenslotte met z’n allen in de drie laatste stukken.

Het repertoire bevat zowel Dizzy Reece, Thelonious Monk, Gillespie, Kurt Weill, Joe Henderson, Charlie Parker als Tadd Dameron, Thad Jones, Burke & Van Heusen tot zelfs Toots’ Bluesette. Regendruppels van verfijnde, pianistieke jazz met een sublieme Hein Van de Geyn (cb) en Idris Muhammad (d) als uitgelezen ritmefront. Men kan het kristallen klavierspel van beide jazzgroten naast elkaar horen. Bij Flanagan herken je iets meer puntigheid, bij Hank Jones primeert een wat rondere, gelouterde aanslag. Toch behoorden zij tot dezelfde Detroit-school-jazzpianisten, waarbij te vermelden valt dat de twaalf jaar oudere Jones de senior was van Flanagan en dus deze stijl ontwikkelde vanuit Art Tatum, Teddy Wilson en Bud Powell. Al betekent deze dubbel-cd geen vernieuwing in de jazz anno 1993, het album verdient een hoge quotering vanwege zijn onontbeerlijke, tijdloze waarde. De pure klasse en de aanwezigheid van Van de Geyn en Muhammad maken van deze cd een collector’s item. Mooi concert.

Chris Joris

Op zijn vorige cd met het ensemble Al Funduq ging Pierre Vaiana neuzen in de muzikale geschiedenis van de rondreizende kooplieden rondom het mediterrane gebied en hun vaste stopplaatsen, de funduqs. Het resultaat: een boeiende kruisbestuiving tussen jazz en volksmuziek met een enorm potentieel. L’Auberge Des Chanteurs is het vervolg maar met het grote verschil dat de link met jazz tot een uiterst minimum beperkt wordt. Centraal staat nu de typische zangstijl uit de regio.

Soms wordt er a capella gezongen, af en toe met begeleiding.

In het gebruikte instrumentarium zijn het vooral doedelzak, tamburelli, oud en ney die de toonkleur bepalen. De meest expliciete jazzgetinte nummers zijn de drie

duetten tussen Vaiana en pianist Salvatore Bonafede. In Shâma komt het dan werkelijk tot een symbiose van jazz en folk. Dit hadden we liever meer gehoord.

Nu is dit Belgisch-TunesischAlgerijns-Italiaans project in de eerste plaats heel interessant voor de lezers van ons zustertijdschrift Goe Vollek!. Jazzliefhebbers blijven toch wel wat op hun honger zitten. De cd-voorstelling in Flagey was wel een wervelend spektakel dat zowel een plaats verdient op Jazz!Brugge als op Sfinks.

Georges Tonla Briquet

Brian Groder & Burton Greene Groder & Greene Latham Records/ jazzpromoservices.com – 73:22 Burton Greene is een van die pianisten uit de freejazz die schromelijk onderbelicht is gebleven. Terwijl hij er al bij was in de jaren 60, en bijvoorbeeld voor het legendarische ESP-label twee platen maakte. Misschien ligt het eraan dat Greene New York al vroeg ruilde voor Parijs en Amsterdam. Op zijn 73ste blijft Greene niettemin heel actief.

Met trompettist Brian Groder, die twee jaar geleden een fel

Nieuw op cd/dvd gesmaakte cd met Sam Rivers uitbracht, stelde Greene nu een uitstekende band samen, die in New York een stevige opname maakte. Op één compositie van Greene na, gaat het allemaal om vrije improvisaties. Deze muziek is dus echt wel freejazz, maar dan van de meer toegankelijke soort. Groder blijkt een stevige sparring partner voor Greene, en met altsaxofonist Rob Brown krijgt u er nog een prachtsolist bovenop. Bassist Adam Lane, ook al zo’n avant-gardist met een eigen geschiedenis, en drummer Ray Sage voldoen volledig aan de verwachtingen. Misschien klinkt het je als een contradictie in de oren, maar dit is lekker melodieuze freejazz.

Peter De Backer

wordt verscheurd. Het past perfect bij de dualiteit van de gedichten van W.H. Auden wiens teksten zij hier zingt. Er zijn momenten dat je het niet vertrouwt, zo mooi valt alles samen, maar je achterdocht is ongepast.

Mischa Andriessen

Kees Hazevoet/ Han Bennink Calling Down The Flevo Spirit Atavistic Records/Konkurrent 50:06

Tord Gustavsen Ensemble Restored, Returned ECM Records/Challenge Records 51:32

Met zijn trio was de Noorse pianist Tord Gustavsen een onverwacht grote hit die ook buiten jazzkringen succes had.

Er zit een geraffineerde zangerigheid in zijn muziek die in samenspraak met de kalmte en de weidsheid die eruit spreekt, zeer aanstekelijk is. De muziek had de rust en ruimtelijkheid die veel Scandinavische releases op het ECM-label kenmerkt, maar dan in combinatie met een heel ander idioom dat nog het dichtst tegen gospel aanschurkt. Een eigenaardig amalgaam van stijlen, maar een dat werkt. Bassist Harald Johnsen werd vervangen door Mats Eilertsen en de bezetting uitgebreid met saxofonist Tore Brunborg en zangeres Kristin Asbjørnsen, maar de kwaliteiten zijn gebleven, misschien zelfs versterkt. Brunborg heeft dat typisch ijle geluid waarin ijs en wind verklankt worden.

Asbjørnsen heeft dat ook, maar paart daaraan een bluesy rafelrandje wat haar stem een enorme emotionele reikwijdte geeft.

Ze kan tegelijkertijd krachtig en kwetsbaar klinken, heeft iets esoterisch, maar ook iets heel aards. Ze zingt soms als een klein meisje dat onder de tafel weggedoken is, dan weer klinkt haar stem alsof een lap katoen

Speur het internet af naar informatie over Kees Hazevoet en je vindt opvallend weinig. In 1979 gaf de musicus er de brui aan en wijdde zich voortaan aan zijn andere passie: vogels. Hazevoet verscheen aan het firmament in een van de eerste groepen van Willem Breuker, maakte tot zijn vrijwillige afscheid een handvol platen en streek in de tussentijd de prestigieuze Wessel Ilckenprijs op; een bekroning die de jury op ongekend veel kritiek kwam te staan. Hazevoets platen waren lang niet verkrijgbaar totdat het Atavistic label ze in haar Unheard Music Series opnam.

Na Pleasure en Unlawful Noise is nu Calling Down The Flevo Spirit uitgebracht, een plaat die in 1978 goeddeels in de open lucht werd opgenomen en waarop zowel Hazevoet als Bennink een groot scala aan instrumenten bespeelt. “Sommige mensen zullen dit geen muziek noemen,” constateert Hazevoet nuchter in de hoestekst die hij voor deze heruitgave schreef. Het is freejazz op zijn vrijst. De stukken zijn eerder klankonderzoeken en speelse verkenningen dan composities. Zeker geen plaat voor dagelijkse consumptie, maar een mooi tijdsdocument met zo zijn momenten.

Mischa Andriessen

Pablo Held Music Pirouet Records/AMG – 50:45

De Duitse pianist Pablo Held (23) won in 1999, 2003 en 2005 de eerste prijs in de Jugend Jazzt competitie van de staat Nordrhein Westfalen en voegde daar

nog met zijn trio de Westfalen Jazz Preis 2009 aan toe. Na het debuutalbum Forest of Oblivion (2008) komt nu ook bij Pirouet van hetzelfde trio Music uit. Op een stuk van Messiaen en I Have A Dream van Herbie Hancock na tekent Held voor alle composities. Soms ingehouden, dan weer schitterend op dreef, wordt je snel meegezogen in het karakteristieke bezielde pianospel van Held. Als je al wil vergelijken dan komt dit trio dicht in de buurt van E.S.T. Held is een naam om te onthouden.

Bernard Lefèvre

Abdullah Ibrahim & WDR Big Band Cologne Bombella Intuition/Challenge Records 74:31 Deze technisch mooi geregistreerde cd bevat tien nummers van de hand van Abdullah Ibrahim (waarvan één met een verwijzing naar Monk) en dat staat normaal garant voor kwaliteit.

Dollar Brand, de alias van Abdullah, kennen we van fijnzinnige,

subtiele pianomuziek met veel kippenvelmomenten. Maar deze samenwerking met de WDR Big Band lijkt ons minder geslaagd.

Song for Sathima klinkt alsof het door een veredelde James Last is gebracht, en dat is minder fraai.

De cd bevat mooie momenten, maar er wordt veel te dikwijls onder het niveau van een muzikant pur sang gemusiceerd. Natuurlijk zit alles goed in elkaar, Ibrahim is een professional, maar qua peil is deze cd wel heel ongelijk.

Al te dikwijls wordt er gebalanceerd op het scherp tussen jazz en muzikaal behangpapier, en de balans gaat te dikwijls richting het laatste. Waar is de drive, de energie, de vonk? De muzikanten van het WDR musiceren technisch naar behoren, maar het gaat er veel te dikwijls te clean, te stroperig en te afgeborsteld aan toe. Ibrahim vindt hier en daar zijn subtiliteit: in de eerste track bv. al, en daardoor zijn de verwachtingen hoog, maar die is – jammer genoeg – helemaal niet representatief voor de plaat.

Het is allemaal heel voorspelbaar, de muziek verrast niet.

Marc Van de Walle

John Hollenbeck Large Ensemble Eternal Interlude Sunnyside Records – 69:17 Tot zijn eigen grote verbazing zag John Hollenbeck zich met deze cd genomineerd voor de Grammy Awards. Die Oscarsvan-de-muziek mogen mag dan wel vaak een circus van de slechte smaak zijn, in dit geval blijken de juryleden toch over heel goeie oren te beschikken.

Hollenbeck creëert nu al vele cd’s op rij een heel bijzondere muziek, eerst met zijn Claudia Quintet, intussen ook met zijn groot ensemble.

Net zoals bij Maria Schneider is dit allerminst een traditionele bigband, wel een hypermodern orkest dat alle stijlen aankan. De muziek van Hollenbeck – drummer, maar bovenal componist – mag dan diepe wortels hebben in de jazz, getuige alleen nog maar het openingsnummer Foreign One, dat geïnspireerd is door Four in One van Thelonious Monk. Je hoort er veel meer invloeden in die uit zowat alle muzikale windstreken komen. Typerend voor hem is alvast het ingenieus gebruik van gefluit en woordenloze vocalen, aangeleverd door zijn goede vriend Theo Bleckmann.

Het 19-minuten lange titelnummer is een rijk geschakeerde compositie, met pastorale klankkleuren die gek genoeg zowel aan Pat Metheny als aan Muhal Richard Abrams’ Blu Blu Blu doet denken.

En zo gaat dat de hele cd lang door. Tussendoor laat Hollenbeck ook nog even proeven wat voor een uitstekende drummer hij wel is. En in zijn uitgebreide ensemble is het ook genieten van saxofonisten Ellery Eskelin en Tony Malaby, en pianist Gary Versace.

Indrukwekkend.

Peter De Backer

Diego Imbert Quartet A L’Ombre du Saule Pleureur Trebim Music/Harmonia Mundi 55:31

De Franse bassist Imbert (1966) kreeg ooit les van Hein Van de Geyn, bewondert Dave Holland en werkte nauw samen met Biréli Lagrène. Voor dit eerste avontuur als leider heeft hij artistiek beroep gedaan op vriend-bassist Vincent Artaud en een dreamteam samengebracht zonder pianist. In de frontlijn staan de fascinerende David El Malik (ts) en oorstrelende Alexandre Tassel (bugel) ondersteund door de vertrouwde Franck Aguihon (d). In dit album, dat de titel heeft ontleend aan Musset, legt Diego Imbert heel persoonlijke accenten. Hij draagt zijn composities op aan zijn familie: Les dents qui poussent, Léo voor zijn zoon en Carthagène voor zijn moeder en Ode voor zijn vrouw Aude met een knipoog naar Kind of Blue van Miles en ook een hommage aan Ornette Coleman (Mr.O.C.). Diego Imbert is een knap componist/ bassist die in dit debuutalbum vanuit een traditionele verankering heel geïnspireerde en originele postbop serveert.

Bernard Lefèvre

Jaga Jazzist One-armed Bandit Ninja Tune – 52:17

Jazz en Jaga Jazzist, op het eerste gehoor liggen ze even ver uit elkaar als New Orleans en Oslo. En toch, wie de moeite neemt om de supergelaagdheid van de composities te doorbreken, botst op de vindingrijke verwevingen van componistarrangeur en multi-instrumentalist Lars Horntveth. De man is een grote fan van Mingus en Evans maar uit dit nooit expliciet in zijn werk. Meer rechtstreekse links zijn 2010/1

43

Nieuw op cd/dvd

Jazz at the Concertgebouw Gerry Mulligan Western Reunion MCN - 77:25

deze met de sonoriteiten van Steve Reich, Dunyan, FES en vooral David Axelrod. One-armed Bandit is bovenal een avontuurlijke trip met filmische inslag in het schemergebied tussen jazzfusion en progrock.

Het concert in een uitverkochte AB was adembenemend met vooral sterke (jazz)momenten van trompettist Mathias Eick. Een tip voor het tweede luik van het Gent Jazz Festival.

Georges Tonla Briquet

José James Blackmagic Brownswood Recordings/Pias 67:17

J.J. Johnson What’s new

mand die in een klassieke jazzy stijl speelt, maar eerder richting Muthspiel uitgaat. Zachte maar toch meeslepende melodieuze harmonielijnen, een mooie mix van solo’s en akkoorden, een verzorgde, persoonlijke stijl zijn zijn handelsmerk. Elke begonnen zin wordt netjes afgewerkt. Dit is zéér genietbaar gitaarwerk. In unisono met het al even knappe en verzorgde saxofoonwerk van Alexandre Dion weet het dikwijls aangenaam te verrassen. Gesteund door David Gagné op contrabas, present zonder ooit opdringerig te worden, en Pierre-Emmanuel Beaudoin op drums, die functioneel en zonder veel franjes de nodige accenten legt levert dat best genietbare en zeer toegankelijke jazz op.

Marc Van de Walle

Stacey Kent Raconte Moi…

MCN – 63:20

Blue Note Records/EMI Music 49:22 Muziekcentrum Nederland is de nieuwe overkoepelende muziekorganisatie waarin onder meer het jazzarchief is opgegaan. Gelukkig blijft het niet bij archiveren, maar worden vondsten ook met het publiek gedeeld. Eerder al verscheen een cd met opnamen uit 1955 van het Chet Baker Quartet in het Concertgebouw, dewelke alleen al bijzonder was omdat pianist Dick Twardzik die kort daarop in Parijs aan een overdosis overleed, daarop te horen is. Inmiddels is er ook een tweede (Mulligan) en een derde deel (Johnson) verschenen en het einde is hopelijk nog niet in zicht. De opnamen van Mulligan dateren uit 1956, die van Johnson uit ’57 wat het vermoeden sterkt dat de archivaris gewoon bij het begin begonnen is.

Er worden nog steeds Jazzconcerten in het Concertgebouw gegeven en dat niet tot ieders genoegen omdat menigeen niet geheel ten onrechte meent dat de ambiance van de machtige concertzaal zich niet perfect voor jazzoptredens leent. Memorabele concerten zijn er desondanks zeker wel gegeven. Dankzij de foto’s van Ed van der Elsken ‘herinneren’ ook veel liefhebbers die er niet bij zijn geweest zich het optreden van Lionel Hampton, die wegens opruiing van het publiek door de politie van het podium werd gehaald.

De prachtige foto’s van Van der Elsken die de hoes van What’s New sieren, laten zien dat het er daar veel beschaafder aan toeging, datzelfde geldt voor de niet minder mooie foto’s van Eddy Posthuma de Boer op de hoes van Western Reunion en in beide gevallen voor de muziek die denkelijk met het oor van toen en zeker met dat van nu, heel beschaafd klinkt.

Mulligan trad aan met een sextet waarin ventieltrombonist Bob Brookmeyer en tenorsaxofonist Zoot Sims de bekendste namen zijn.

Sfeervolle West Coast jazz die soepel of zelfs losjes wordt gespeeld in een opvallend ontspannen setting. Mulligan en zijn mannen hebben zich die zevende april 1956 hoorbaar goed vermaakt, en het publiek daarbij, dat spreekt.

Niet minder fraai zijn de opnamen van het concert dat het J.J. Johnson Quintet op 17 augustus 1957 gaf. Johnson had vier geweldige muzikanten aan zijn zijde: Tommy Flanagan (p), Wilbur Little (b), Elvin Jones (d) en degene die de meeste indruk maakt, de Belgische saxofonist en fluitist Bobby Jaspar. In een mooi uitgebalanceerde set met klassiekers uit het American Songbook én de bebop catalogus wordt uiterst precies en smaakvol gemusiceerd. Er zijn veel ‘features’. Johnson etaleert zich volop in het titelnummer, Flanagan mag los in Relaxing at Camarillo waarin de blazers niet meedoen, Jaspar krijgt een keer op sax en een keer op fluit alle ruimte.

Je moet een archivaris niet haasten, maar deze beide cd’s maken meer dan nieuwsgierig naar wat zich nog ter ontdekking en afstoffing in de archiefkelders bevindt.

Mischa Andriessen 44

2010/1

In 2007 stond hij er plots, met zijn debuut-cd The Dreamer onder de arm. Zijn troeven: stijlvolle kledij, een warme baritonstem en jazzgetinte hiphop (of is het hiphopgetinte jazz?). De cd werd een bestseller (in een jazzcontext) maar het waren vooral de concerten die zijn naam vestigden. Zijn passage met Jef Neve in de AB in 2008 was meteen een van de concerten van het jaar. Blackmagic is een logisch vervolg op The Dreamer.

De ingrediënten zijn hetzelfde en ook inhoudelijk is er geen wijziging. Alles staat in het teken van de universele liefde. De sensuele semi-parlando zang wordt ingekapseld met de juiste grooves en soulvibes die geleverd werden door een aantal hippe namen uit het milieu waaronder Flying Lotus.

Het eindresultaat klinkt als een mix van Christian Scott en Guru’s Jazzmatazz. De cd is goed maar tot nader order zijn de concerten toch wel spannender.

Georges Tonla Briquet

Jazz Culture Club Immanence Effendi Records/Codaex – 61:53 Deze vier jonge muzikanten (winnaars van de Jupiter-Vandoren New Talent Contest in 2008, bedoeld om jong Canadees talent een duwtje in de rug te geven) komen voor ons uit het niets opduiken.

François Rioux is de groepsleider – acht van de negen nummers zijn van zijn hand – en hij is duidelijk een begenadigd gitarist. Niet ie-

volledig in het Frans gezongen album waarin ze bekende Franse chansons covert van Barbara, Paul Misraki, Georges Moustaki, Henri Salvador, Michel Jonasz en anderen. Maar liefst vijf liedjes op deze plaat zijn origineel voor haar geschreven door jonge Franse artiesten: Emilie Satt stelde haar het titelnummer en La Vénus de Milo voor, Claire Delanur stelde Mi Amor voor, Pierre-Dominique Burgaud Désuets en Camille d’Avril Sait-On Jamais? waarbij Stacey’s man Jim Tomlinson voor de arrangementen zorgde en deze cd ook producete. Natuurlijk verlegt Kent hier de grenzen van de jazz.

Voorzeker opnieuw een hitalbum.

De weemoedige Parijse chansonsfeer met jazzy accenten werkt als zoete broodjes en de verleidelijke stem doet de rest.

Bernard Lefèvre

Benjamin Koppel Bobby Watson At Ease Cowbell Music/Codaex – 64:08

De Amerikaanse zangeres Stacey Kent wist met vorige albums in Frankrijk ongelooflijk hoog te scoren (van Breakfast On The Morning Tram verkocht ze daar 150.000 exemplaren). Nu komt ze met een

De productie van de Deense altsaxofonist Benjamin Koppel en zijn Cowbell Music label is gigantisch, maar aangezien hij er steeds

Gino Lattuca Bad Influence Igloo/AMG – 58:32 Gino Lattuca wordt beschouwd als één van de beste trompettisten van de Belgische jazzscene en is vooral bekend van het BJO. Achttien jaar na zijn eerste eigen opname My Impression verrast hij nu met Bad Influence waarin de melodie en het lyrisme dat zijn Italiaanse roots verraadt centraal staan. Hij heeft zijn muzikale vrienden Bart De Nolf (b), Mimi Verderame (d) en Philip Catherine (g) uitgenodigd voor dit nieuwe album. De virtuositeit van Catherine sluit zich volledig aan bij die van Lattuca als een nauwgezet en gevoelig trompettist. Daar komt dan een geweldige ritmesectie bij die elkaar door en door kent. Het wederzijds respect en de ruimte tot een subtiele dialoog en improvisatie maken de kracht van de bekende en onbekende thema’s die ze ontwikkelen, zoals in het titelnummer, op Last Minute Blues of Come Rain Or Come Shine. Op een ballad zoals Theme For Ernie laat Lattuca horen hoe fijngevoelig zacht hij zijn trompet beheerst.

Een zeer mooi postbop album.

Patrick Bivort

Nieuw op cd/dvd weer in slaagt samen te werken met prachtige muzikanten lijkt er geen reden om hem tot meer rust te manen. Drummer Alex Riel is als altijd de stuwende en nooit stremmende kracht. Pianist Kenny Werner is er ook weer bij; zeer overtuigend met zijn zo eenvoudig lijkende brille en transparante melodieën. Nieuwe blikvanger is altist Bobby Watson. De voormalig Jazz Messenger blijft een wat onderschat musicus, misschien wel omdat zijn timing en swing zo natuurlijk en inspanningloos overkomen en er ook in zijn melodische solo’s telkens een mentaliteit doorklinkt die zich makkelijk laat verwarren met nonchalance maar die in wezen van een grote levenswijsheid en een fenomenaal muzikaal instinct getuigt. Een rasmusicus net als Koppel, net als Riel en Werner en hun eveneens nieuwe collega Pierre Boussaguet (b). Muziek waarin een verhaal verteld wordt met een begin, een midden en een einde, dat is iets wat heel simpel lijkt, maar het alles behalve is. Ook recent verscheen A Way With Words met Kenny Werner.

Mischa Andriessen

Roberto Magris & The Europlane Orchestra Current Views Soul Note – 63:28

Dit is de derde cd van de centraal Europese groep die pianist Roberto Magris samenstelde in 1998. Op het indrukwekkende openingsnummer The Story Teller komt Philip Catherine in zijn uitgesproken stijl een prachtig gitaartandje bijzetten. Van Duke Ellington over Charles Mingus tot Andrew Hill en de Amerikaanse black stream van de jaren 70, het zijn maar enkele van de vele inspiraties die Magris heeft ontleend voor zijn composities. De standard In Love In Vain (Robin/Kern) krijgt een Mingus-achtig arrangement met Bill Molenhof op vibrafoon en Christian Muenchinger op tenorsax. Magris vertrekt in deze opnames van de essentiële drie of vier instrumenten (trompet, alt- en tenorsax, trombone of drie saxen) plus ritmesectie en een bijkomend

solerend instrument (gitaar of vibrafoon). Op For Naima (opgedragen aan zijn dochter, niet Coltrane’s vrouw), speelt hij uitzonderlijk Fender Rhodes en soleren altsaxofonist Marko Lackner, trombonist Ferenc Schreck en gitarist Darko Jurkovic. Dat is een vroege compositie (1992) live opgenomen in Palmanova in 2001. De andere nummers werden live opgenomen in Trieste in 2002 en 2003. Magris is een knap arrangeur en verwerkt zijn composities tot wat hijzelf carpets of sounds noemt. Current Views is een uitgesponnen betoverende luisterervaring.

Bernard Lefèvre

Christian McBride & Inside Straight Kind of Brown Mack Avenue/Challenge Records 59:22 Samen met Larry Grenadier is Christian McBride de meest succesvolle bassist van zijn generatie. Hij is nauwelijks 38, en hij heeft al gespeeld met een eindeloze reeks supersterren, van Pat Metheny en Herbie Hancock over Freddie Hubbard en McCoy Tyner tot Diana Krall en Sting. Een hoogtepunt vormde wellicht zijn tournee met de supergroep Five Peace Band rond John McLaughlin en Chick Corea.

Het meesterschap van McBride op akoestische bas is onvolprezen, maar hij kan ook met de elektrische bas overweg. Want McBride heeft geen last van purisme, en speelt net zo graag funk, hiphop of fusion.

Toch maakte de virtuoze bassist als bandleider tot nog toe veel minder indruk. Hij levert altijd vakwerk af, dat wel, maar dat tikkeltje extra dat we van een man met zijn status mogen verwachten, blijft achterwege. Ook deze nieuwe cd kabbelt lekker verder door uw luidsprekers, maar aan het eind van de rit blijft er weinig aan de ribben plakken.

McBride speelt met zijn Inside Straight band een zuiver akoestische set. Hij serveert een soort lichtvoetige postbop, virtuoos gespeeld en met veel gevoel uitgevoerd, maar net iets te banaal om zijn status van superster te rechtvaardigen. Vooral omdat hij met Kind of Brown een titel kiest die alludeert op het ultieme meesterwerk uit de jazzgeschiedenis.

Maar verder geen kwaad woord over deze groep, met Carl Allen op drums, pianist Eric Scott Reed, saxofonist Steve Wilson en vibrafonist Warren Wolf Jr. Peter De Backer

Pat Metheny Orchestrion Nonesuch/Warner Music – 52:04 Met Orchestrion ontwikkelt de Amerikaanse gitarist zijn kinderjarenobsessie in de 21ste eeuw.

‘Orchestrions’ waren mechanisch gespeelde mini-orkesten van de 19de eeuw die vaak rond een pianospeler werden gebouwd. Het Orchestrion van Metheny is een systeem waarmee hij met zijn gitaar en pedalen een armada van instrumenten in werking kan stellen: op bestelling gemaakte slaginstrumenten (waaronder drumgedeeltes van Jack DeJohnette), een bas, een marimba en een vibrafoon (geleend door een andere vriend: Gary Burton). Maar ook robots, een disklavier piano, opgeblazen flessen gevuld met water. Alle instrumenten worden door zijn gitaar gecontroleerd via software programma’s en solenoïd switches. De gitaar en/of de piano leiden elke stuk terwijl de andere instrumenten textuur verstrekken.

Indrukwekkend zijn Entry Point, het titelnummer en Spirit of The Air met pakkende passages, stijl, lyrisme, dynamiek en harmonische veranderingen.

Het oorspronkelijke idee is zeker geniaal en live is het nog merkwaardiger. Maar het ontbreekt aan interacties tussen muzikanten en dus ook menselijk gevoel (met de mechanische en/of repetitieve gedeeltes).

Patrick Bivort

Moker Moker El Negocito Records/Chopstick Records –57:47

De Gentse El Negocito-stal (zie het gelijknamige café aldaar) leeft van eigen kookkunst en we zien daarbij namen afgedrukt staan, die hun stempel zetten op een ondertussen eigenzinnige beweging: componist-gitarist Mathias Van De Wiele, Bart Maris (t), Giovanni Barcella (d), Kristof Roseeuw (cb), Zeger Vandenbussche (ts) en Jordi Grognard (ts,kl,bk). Tenorist Jeroen Van Herzeele (niet op deze cd) is er ook een actieve gast. De muziek beklimt een berg van 50

Shelly Manne & His Men Complete Live at the Blackhawk AJC/AMG – 4 cd – 70:40+70:31+67:29+71:29 Dit is eindelijk de volledige samenvatting van de drie clubavonden uit 1959 in de Blackhawk in San Francisco door het Shelly Manne & His Men kwintet. Alle groepsleden zijn ondertussen historische figuren: Richie Kamuca (ts), Joe Gordon (t), Victor Feldman (p) en Monty Budwig (cb), die reeds de langste diensttijd liep bij Manne. Vic Feldman verving voor deze sessies pianist Russ Freeman, die op tournee was naar Europa met Benny Goodman. De Brits-Joodse Feldman was, zoals Joe Zawinul, de oceaan overgestoken om zijn kans te wagen in de Amerikaanse jazzwereld en dat werd een succes.

Hij was in de eerste plaats drummer en vibrafonist, maar bewees zich tevens als schitterend pianist (zie zijn werk met Cannonball Adderly). Iedereen musiceert hier overigens prachtig. Deze opnames zijn gekend als rasechte sfeermakers, recht uit de jazzclub: je zit er middenin. Het gevoel dat je ook had bij Miles Davis in diezelfde club (Friday Night & Saturday Night – Columbia) en bij Thelonious Monk in zijn Five Spot Café (Misterioso, Monk in Action – Riverside). Deze cd-box stamt uit 4 lp-volumes van de legendarische Contemporary Records, die samen uit 16 tracks bestonden. Nu krijg je de 26 tracks van de drie avonden. Een must in elke jazzcollectie!

Chris Joris

The Wynton Marsalis Quintet & Richard Galliano From Billie Holiday To Edith Piaf JIM/Harmonia Mundi – cd 69:55 + dvd Opgenomen in augustus 2008 tijdens het jazzfestival van Marciac in Frankrijk is dit album (en dvd) een fantastisch eerbetoon aan twee zangeressen. Hoewel Billie Holiday en Edith Piaf allebei een bewogen leven leidden, hebben de twee toonaangevende artiesten weinig gemeen.

De wereld van Galliano en Marsalis liggen ook ver uiteen. Wat heeft de twee muzikanten samengebracht? Er is vooral de dwarse cultuur die door de accordeonist virtuoos wordt ontwikkeld (van Astor Piazzola tot Charlie Parker, van Bach tot Satie of van Claude Nougaro tot Bill Evans) en hoe die zich in de jazzfamilie heeft vermengd. Het verleden van Wynton Marsalis als klassieke musicus heeft ook waarschijnlijk een rol gespeeld (waaronder zijn bewondering voor de Franse klassieke trompettist Maurice André) evenals zijn gewoonte om zijn vakantie in Frankrijk door te brengen en zijn jaarlijkse verblijf in Marciac. Toen Galliano en Marsalis bijeenkwamen, hebben ze liedjes uitgewisseld die met de twee zangeressen waren verbonden. Ze zijn erin geslaagd om heel wat gemeenschappelijke elementen te vinden en die naadloos in elkaar te passen.

Patrick Bivort 2010/1

45

Nieuw op cd/dvd jaar moderne uitdrukkingsvormen: New Thing, Loftjazz, blues, rock, punk en open improvisatie. De leden bezitten allen een mooie, eigen zeggingskracht, weliswaar vanuit vroegere invloeden, doch de som van dit alles is een persoonlijk groepsgeluid. Zeer afgelijnde thema’s maken systematisch plaats voor verticale, gestapelde improvisaties in de meeste composities van M. Van De Wiele: van fris tot complex, van lachend tot uitdagend. Een sound van deze tijd, waarin typische jazzclichés zo goed als verdwenen zijn, maar de drijfkracht vanuit die mentaliteit voortleeft.

Chris Joris

David Murray Live at the Lower Manhattan Ocean Club Jazzwerkstatt/Codaex – 75:04

Ulli Blobel’s jazzwerkstatt-label munt uit in het uitbrengen van gezonde avant-garde, offensieve artiesten en concerten uit de jaren 70 en 80 (A. Takase, Günter Sommer, Barre Phillips, M. Roach, A. Shepp) en af en toe een sisser (J. Tacuma). We schrijven 1977 en Murray stond nog sterk onder invloed van Albert Ayler en Archie Shepp, een taal die hij nu heeft verwerkt tot een eigen geluid binnen soms zelfs conventionelere concepten. Dit clubconcert klinkt tegelijk stevig, vettig en fris. Het brengt nog ode aan de New Thing uit de jaren 60 (soms herinnert het ons aan de New York Contemporary Five of het O. Coleman Quartet), maar doet dat veelal op ritmische patronen: Nevada’s Theme, Santa Barbara & Crenshaw Follies (D. Murray), met uitgesproken humor en feestelijkheid: Bechet’s Bounce (D. Murray) of door ebbenhouten dramatiek: Let The Music Take You (D. Murray), waarin we de kerkmuziek en de New Orleans-fanfares horen natrillen. Trompettist Lester Bowie is totaal zichzelf. Murray heeft voldoende eigen geluid om in die jaren, vooral in Europa, zijn opmars te maken als grote jazzfiguur. Zijn jarenlange partner Fred Hopkins staat hier al aan de bas en Phillip Wilson drumt de boel lekker plastisch aan mekaar.

Chris Joris 46

2010/1

Yves Peeters Group Sound Tracks W.E.R.F./AMG – 55:04

Zowel de cd-cover als de inhoud en titel vertalen het bijna onbezorgde reisgevoel en de dromerigheid, die daar van uitgaat.

Niet alle thema’s blijven op dat neuriënd niveau en breken hier en daar los, maar Peeters kijkt er op toe dat de ritmesectie steeds terugkeert naar een ingehouden spanning: Lifetime (N. Thys), die soms onopvallend, een sterke groove neerzet (MoenieworrienieY. Peeters). Die sfeer bekomt hij door zowel met de handen als met de brushes het drumstel te bewerken: fluisterend, maar spits: New Mexico (N. Thys), Slow Beauty (Y. Peeters). Het stokkenwerk blijft gereserveerd voor de climaxen.

Frederik Leroux’s gitaar is zeer duidend voor het road-movie-gehalte en tenorist Nicolas Kummert ver-

leent regelmatig zijn stem aan het klankpalet. Pièce de résistance is Petit Simon Millionnaire (N. Kummert): intrigerend qua thema en groepssound. Bassist NicThys staat prominent achter de muziek.

Doorgaans zoekt de film naar een soundtrack. Hier zoekt de soundtrack een film en knipoogt de titel terecht in die richting. Cineasten, waar wacht u op?

Chris Joris

Roelofs2 Lauscher Trio Catharsis Prova Records/LC Music – 61:02 Mike Roelofs is een jonge pianist die ondanks zijn jonge leeftijd al heel wat cd’s met heel diverse bezettingen op zijn naam heeft staan. Voor zijn nieuwste project heeft hij gekozen voor het klassieke pianotrio, waarin hij wordt bijgestaan door drummer Geert Roelofs (geen familie) en bassist Werner Lauscher. Dit trio speelt elf composities van Mike Roelofs.

Sommige stukken hebben wat oubollige titels als For All The Good We’ve Had en Blues For Herman, maar in andere titels klinkt een poëtische nuchterheid door, zoals in Wachtensmoe. De muziek ligt in diezelfde lijn. Verwacht niet dat

Jeremy Pelt Men of Honor HighNote Records/ZYX Music – 45:22 Jazzliefhebbers die nog niets van Jeremy Pelt in huis hebben, moeten daar dringend verandering in brengen. De nu 33-jarige trompettist wordt nu eindelijk geregeld door de Amerikaanse jazzbladen opgevoerd en werd zelfs al twee keer in Downbeat tot rising star op trompet benoemd.

Dat is allemaal niets te vroeg. Want Pelt heeft al enkele fraaie cd’s op zijn actief, met afwisselend mainstream en elektrische jazz.

Na Shock Value: Live at Smoke, een zwaar elektrische cd zoals de Miles Davis in zijn laatste jaren, schakelde Pelt met zijn in 2008 verschenen cd November (op MaxJazz) terug over op de zuiver akoestische jazz. Met dezelfde band heeft hij nu Men of Honor gemaakt, en het resultaat is zonder meer een schot in de roos.

Dit is mainstreamjazz, ongetwijfeld, maar dan zo fris en meesterlijk gebracht, dat de muziek van een tijdloze schoonheid wordt. Pelt excelleert alweer op trompet. Maar met tenorsaxofonist JD Allen (nog zo’n rijzende ster!) heeft hij een ideale sparring partner naast zich. Pianist Danny Grissett is uitstekend en bassist Dwayne Burno en drummer Gerald Cleaver vormen een prima ritmetandem. Dit is een hechte groep geworden, een van de topensembles van de huidige jazzscene.

Net zoals Dave Holland dat doet in zijn befaamde kwintet, laat ook Jeremy Pelt zijn groepsleden elk een compositie meebrengen. Ze zijn compact: het langste stuk duurt hooguit 7 minuten. Maar de kwaliteit is des te groter.

Peter De Backer

Jean-Michel Pilc True Story Dreyfus Jazz/Pink Records – 69:27 Pilc heeft als bandleider en als sideman een indrukwekkend palmares. Op deze cd laat hij zich van een boeiende zijde beluisteren. In de bewerkingen van Schubert (Relic), van Tom Jones (Try To Remember), van Cole Porter (My Heart Belongs To Daddy) weet hij zijn eigen stijl te behouden (die is soms heel Monkish) maar capteert hij wel de gepaste sfeer. Soms klinkt zijn muziek erg klassiek (wat harmonie en opbouw betreft), soms geeft hij blijk van een solide door jazz doordesemd karakter, soms is hij theatraal, gedurfd tot net onder de grens van het explosieve: expressie staat altijd centraal. Met Billy Hart op drums en Boris Kozlov heeft hij schitterende partners om zijn muzikale ideeën in goede banen te leiden en vorm te geven. De muzikanten voelen elkaar schitterend aan, vervolledigen elkaar, leggen de muzikale puzzel netjes en zorgzaam maar toch spontaan samen waardoor de muziek nooit artificieel aanvoelt. Hart is erg inventief maar blijft altijd subtiel op het drumstel, Kozlov houdt het muzikaal, vullend en ondersteunend. Een typische track lijkt ons PBH Factor, omdat Pilc er in de intro zowat alle verwachte akkoorden een gespannen wending geeft, en binnen het verwachte het onverwachte introduceert.

Dit is een schitterend pianotrio; inventiviteit en harmonie hebben altijd de boventoon. Als luisteraar word je regelmatig aangenaam verrast, Pilc is moeilijk voorspelbaar en dat maakt het leuk. Elke muzikant toont zich de baas over zijn instrument. Een zeer geslaagde cd die veel dynamiek uitstraalt. Vakwerk en vuurwerk.

Marc Van de Walle

dit drietal het klassieke pianotrio met een beeldenstormerige dadendrang herdefinieert. De twee Roelofsen en Lauscher zoeken het in een verstilde, ingetogen en dromerige lyriek, waarbij de pianist de bakens zet en het ritmetandem hem fijntjes weerwoord geeft. Op zijn best levert dat beeldende, bijna filmische muziek op, in de mindere momenten wordt die spanningsloos of neemt de neiging met veel gevoel en heel mooi te willen spelen de overhand. Catharsis is een evenwichtige trioplaat, sfeervol maar ook tamelijk braaf.

Mischa Andriessen

Aldo Romano Origine Dreyfus Jazz/Pink Records 56:53

Romano’s cd opent ontroerend met Silenzio, om even af te dalen naar een wat flauwer tweede thema,

maar de lichtvoetige samba wordt enigszins gered door de casting.

Men voelt Italië duidelijk aan als inspiratiebron in de volgende stukken Il Camino part 1 & 2 en dan zit de componist (Romano) terug op het juiste spoor wat het bedoelde concept betreft. De drummer nodigde naast zijn groep het blazersensemble Hymne au Soleil uit, waarvoor saxofonist Lionel Belmondo zoete, maar mooie arrangementen schreef. Verdere of andere musici zijn: broer Stéphane Belmondo (t,bugel,sh), Eric Legnini (p), Thomas Bramerie (cb) en Philippe Gauthier (f).

De muziek is niet echt offensief.

Er worden niet noodzakelijk deuren ingestampt, maar ook geen open deuren. Met de gebroeders Belmondo denkt men aan hun project met Yusef Lateef en Dré Pallemaerts. Bij Romano denk je aan zijn triowerk met Henri Texier en Louis Sclavis: die kracht haalt deze cd niet. De leider zingt en speelt gitaar in het laatste stuk: Jazz Messengers en stelt zich als drummer mooi in dienst van de muziek. Hij komt af en toe op de proppen met zeer charmante, catchy thema’s (Elis, Silenzio, Il Camino), die je doen glimlachen.

Al houdt hij dat niet de ganse cd vol, toch is het een warm album geworden.

Chris Joris

Nieuw op cd/dvd

Emanuel Ruffler Nightflight Pursuance Records/ Pursuancerecords.com – 42:45 Het Zuid-Amerikaanse (Braziliaanse) ritme van het eerste nummer van deze cd is meeslepend. Het verwachtingspatroon gaat naar toegankelijke muziek, stuwend en swingend.

De composities zijn niet halsbrekend moeilijk (hoewel, schijn bedriegt), maar Ruffler weet op deze eerste plaat als bandleader een sound te scheppen die je blijft verbazen maar je ook soms de wenkbrauwen doet fronsen. Dat doet hij door een combinatie te maken van een tapijt van ritme (Gene Jackson op drums, veteraan van bij Herbie Hancock), met daarboven een tweede tapijt van blazerlijnen (Duane Eubanks, John Ellis, J. D. Allen, Mike Sim.). Dat klinkt allemaal heel kleurig, maar soms wordt het een ietsje te veel, en krijg je een overkilleffect. De melodie wordt soms uitsluitend gedragen door die blazerstapijten (dat geeft het effect van een kleine bigband), maar meestal komt daar het solo-instrument bovenop. Ruffler zelf laat zich spaarzaam horen en schept veel ruimte voor zijn medemuzikanten. Dit is dan ook zeker geen typische pianoplaat, maar veeleer een plaat gecomponeerd door een pianist. De man heeft een eigen esthetica, en die werd ook elders gesmaakt (in 1998 won hij de Thelonious Monk Composers Competition met zijn compositie Lava). Zijn innovatief gebruik van instrumentale combinaties trok zelfs de aandacht van modeontwerpers (Emanuel Ungaro in 2001) en hij schreef ook muziek voor een parfumreclame.

Marc Van de Walle

Pascal Schumacher/ Jef Neve Face to Face Enja Records/Codaex – 44:48

Vijf jaar lang speelde Jef Neve in het kwartet van de Luxemburgse vibrafonist Pascal Schumacher.

De twee kennen elkaar dus door

Polar Bear Peepers Leaf/Konkurrent – 49:19 Vanaf het debuut Dim Lit heeft de Engelse groep Polar Bear frisse, eigengereide jazz voortgebracht met muziek die het sympathieke, dromerige karakter van drummer en bandleider Sebastian Rochford weerspiegelt. Daarnaast heeft de band een tot de verbeelding sprekende blazerssectie waarin de aan elkaar tegengestelde temperamenten van de beide tenoristen Mark Lockheart en Pete Wareham heel fraai tegen elkaar worden uitgespeeld. De rol van bassist Tom Herbert is minder opvallend, maar zijn no-nonsense aanpak versterkt de aanstekelijke ritmische pulse van de muziek. Moeizamer bleek het inpassen van het vijfde bandlid Leafcutter John die met zijn elektronica niet altijd de juiste toevoeging leek, overigens vooral live, en soms als stoorzender fungeerde. Op de vorig jaar verschenen titelloze cd en op deze nieuwe Peepers blijkt zijn inbreng steeds waardevoller, misschien ook omdat ze nu en dan wat conventioneler is, zo bestaat zijn bijdrage soms uit een simpele funky gitaarpartij. Niet elk nummer op Peepers is meteen een meesterwerk en de twee geintjes Bump en Scream van net over een halve minuut zijn echt overbodig.

Toch brengt het merendeel van de composities die unieke sfeer over, waarin blijmoedigheid en melancholie hand in hand gaan en waarin de doorklinkende zachtaardigheid geen teken van zwakte is, maar een inspirerende kracht.

Mischa Andriessen

Sylvain Provost Désirs Démodés Effendi Records/Codaex – 54:20 Provost maakte al indruk toen hij 21 was, in 1981, op het Internationaal Jazzfestival van Québec. Hij is een gitarist die zijn sporen in de loop der jaren ruimschoots heeft verdiend, maar zijn weg naar het grote publiek misschien minder goed gevonden heeft, en dat is totaal onverdiend. Internationaal geniet hij zeker ook bekendheid, maar hij heeft blijkbaar nooit de status van een Lagrène kunnen verwerven. En nochtans: op deze cd bewijst hij met veel verve zijn talent. Geruggensteund door Guy Boisvert op bas en door Alain Boyer op drums laat hij hier horen dat hij van alle markten thuis is. Zijn muziek is erg melodieus, de klank van de gitaar is enorm verzorgd (hij contrasteert ook nogal wat gitaarsounds – clean, chorus, drive – op deze cd en speelt op premium gitaren waar de liefhebber gaat van kwijlen) en de muzikanten vormen een hecht trio. Zowel in zijn solo’s als in zijn melodieën die hij blijkbaar probleemloos in harmonieën speelt toont hij zich een meester. We hebben de indruk dat Provost elk fret en elke toonladder door en door kent, maar vooral, dat hij zijn bagage gebruikt om zijn acht composities uit te werken met het accent op de melodie, met muziek en niet met techniek in het achterhoofd.

Exhibitionisme is hem vreemd, maar toch toont hij zijn kunnen!

De twee nummers die niet van zijn hand zijn, Central Park West van Coltrane en Summertime van Gershwin, dat in een wel erg origineel kleedje zit, laten horen dat Provost ook als arrangeur heel wat talenten bezit.

Marc Van de Walle

Django à volonté Dat Django Reinhardt op 23 januari in het Belgische Liberchies 100 jaar geleden werd geboren, wordt terecht aangegrepen om de muziek van deze legendarische gitarist eens extra in de kijker te stellen. In Liberchies vond al in januari een viering met tentoonstelling plaats. In vorige editie kwam het project van Koen De Cauter ter sprake, dat binnenkort op cd bij W.E.R.F. uitkomt. In De Laatste Show op TV-één kwamen Philip Catherine en Toots Thielemans praten over Django en speelden Nuages. Op de festivals (zie festivalkalender) zijn de projecten rond Django goed vertegenwoordigd.

En de vele bijzondere uitgaven rond Django zijn niet meer te tellen.

Maar heel bijzonder is een liefst 26 cd’s tellende box Le Manoir de ses rêves.

Django Reinhardt Manoir de ses rêves Le Chant du Monde/Harmonia Mundi – 26cd In deze zeer verzorgde box zijn alle zgn. officiële studioopnames van Django Reinhardt in chronologische orde (1934-1953) en in twee delen opgevat: cd 1 tot 20 bevat studio-opnames met Django als solist/leider en cd 21 tot en met 25 Django als gast in allerlei formaties. Cd 26 is een extra schijfje met live-opnames uit 1946 in Chicago met Duke Ellington Orchestra en uit 1948-1951 in Parijs met o.a. Hubert Rostaing en ook het orkest van Hubert Fol. Het inlegboekje in Frans en Engels geeft uitvoerige informatie over het leven en de carrière alsook de uitleg over de opgenomen uitvoeringen. Samen met Stéphane Grapelli die zowel piano als viool speelde bracht Django met de Hot Club de France de zogenaamde manouche swing tot leven. En ook Eddie South voegde daar in 1937 zijn vioolklank aan toe. Bijzondere opnames zijn er met o.a. Coleman Hawkins, Benny Carter en Bill Coleman, maar ook met al genoemde orkestleiders en natuurlijk ook onze Stan Brenders. Op 8 april 1953 neemt Django Reinhardt zijn laatste sessie op met pianist Martial Solal, vibrafonist Sadi, Pierre Michelot en Pierre Lemarchand. Op 16 mei overlijdt hij in Samois sur Seine aan een hartaanval.

Deze schat aan muziek is gedoseerd te ontdekken en te genieten.

Vooral ook interessant om die kenmerkende (gitaar)stijl van Django Reinhardt en hoe die zich verder heeft ontwikkeld te volgen en te bestuderen.

Génération Django Dreyfus Jazz/Pink Records - 2cd Op deze dubbelaar wordt Django’s werk geïnterpreteerd door Biréli Lagrène, Luis Salinas (Nuages), Marcel Loeffner, Sylvain Luc, Babib Reinhardt en David Reinhardt.

Ook Django geïnspireerde nummers door David Reinhardt, Hono Winterstein, Dorado Schmitt, Biréli Lagrène, Sylvain Luc, Henri Salvador, en ook Philip Catherine met Stéphane Grapelli (Blues For Django and Stéphane). En meester Django is op één track vertegenwoordigd (Blues Clair).

Bernard Lefèvre 2010/1

47

Nieuw op cd/dvd en door en dat voel je vanaf de eerste noten op deze duo-cd, zo vlot spelen de twee unisono de melodielijn van openingsstuk Wonderworld, het enige nummer dat ze samen hebben gecomponeerd.

Piano en vibrafoon, dan ga je onvermijdelijk aan Chick Corea en Gary Burton denken. Maar de aanpak van Schumacher en Neve is veel Europeser, met veel meer invloeden uit de klassieke muziek. Geen wonder dat het duo door de European Concert Halls Organisation werd geselecteerd als rising stars en er intussen een uitgebreide tournee heeft opzitten langs Europese concertzalen die doorgaans voor klassieke virtuozen gereserveerd zijn.

Schumacher pende voor Face to Face vijf composities, Neve twee, en verder spelen ze ook nog Cirrus, een romige cover van Bobby Hutcherson, een van de jazzgrootmeesters op vibrafoon.

Jef Neve raakte bekend met zijn trio, maar heeft er intussen ook al projecten met Gabriel Rios en José James

opzitten. Deze cd met Pascal Schumacher bewijst eens te meer dat zijn muzikale spectrum veel breder is dan alleen maar jazz.

Peter De Backer

Christian Scott Yesterday You Said Tomorrow Concord Jazz/Universal Music – 66:25

Met zijn vijfde werkstuk wil de zevenentwintigjarige trompettist Christian Scott aansluiten bij de legendarische opnamen uit de sixties

toen jazz volop het maatschappelijk gebeuren weerspiegelde. Hij had alleszins de juiste man achter de knoppen hiervoor, namelijk niemand minder dan de legendarische Rudy Van Gelder. Aan inspiratiebronnen al evenmin gebrek want Scott stelt vast dat er ondertussen helaas weinig vooruitgang geboekt werd. Titels als Angola, LA & The 13th Amendment en American’t zeggen genoeg op dat gebied. Samen met Matthew Stevens (g), Milton Fletcher (p), Kris Funn (b) en Jamire Williams (d) ontvouwt hij een hedendaags decor waarin de protagonisten zowel samen als elk afzonderlijk hun verhaal kwijt kunnen. En zoals het tegenwoordig hoort, krijgen we ook een bewerking van een popnummer (The Eraser van Radiohead’s Tom Yorke). Hoewel Scott regelmatig terug te vinden is aan de zijde van heel wat hippe vogels uit de hiphop- en dancescene vermijdt hij gelukkig het gebruik van voor de hand liggende beats. Yesterday You

Gespecialiseerde

jazzplatenzaken Wij hebben getracht aan de hand van diverse inlichtingsbronnen een round-up te maken van de gespecialiseerde jazzplatenzaken in Vlaanderen. Deze lijst is hopelijk maar een begin en kan uiteraard aangepast en aangevuld worden. Mail naar redactie.jazzmozaiek@skynet.be.

Antwerpen (2000)

Antwerpen (2000)

Brugge (8000)

Brussel (1000)

Brussel (1000)

Brussel (1180)

De Panne (8660)

Geel (2440)

Halle (1500) Hasselt (3500)

Kraainem (1950 Stokkel) Leuven (3000)

Mechelen (2800)

Turnhout (2300)

MARK SOUND marksound@skynet.be Wolstraat 6 I tel. 03 233 64 03 www.marksound.be TUNE UP (Vinyl) tuneupantwerp@gmail.com Melkmarkt 17 ROMBAUX music@rombaux.be Mallebergplaats 13 I tel. 050 33 25 75 FORUM Koninginnegalerij 14 I tel. 02 511 28 52 MARK SOUND MM-shop marksound@skynet.be (Koninklijke Muntschouwburg) www.marksound.be Leopoldstraat 4 I tel. 02 219 23 41 MUSIC INN (Luc Quintard) Waterloosteenweg 1354 I tel. 02 375 19 36 SERENADE serenade.de.panne@scarlet.be Zeelaan 50 I tel. 058 41 31 86 TONY’S MUZIEKHUIS Pas 36 I tel. 014 58 85 90 INSTANTJAZZ.COM (online webshop) info@instantjazz.com CODA coda.ceunen@skynet.be Molenpoort 10 bus 3 I tel. 011 22 31 47 MARK SOUND marksound@skynet.be Potaardestraat 4 I tel. 02 731 63 62 www.marksound.be SAX Parijsstraat 31 I tel. 016 22 48 59 MUZIEKHANDEL DAVID VERGAELEN & CO www.vergaelen.net Sint-Katelijnestraat 69 info@vergaelen.net tel. 015 34 32 63 I fax 015 20 37 27 VAN SAS de Merodelei 75 I tel. 014 41 20 14

Adressen van de Fnac winkels kunt u vinden op www.fnac.be.

48

2010/1

Jeroen Van Herzeele Quartet Da Mo W.E.R.F./AMG – 64:09 Tenorist Jeroen Van Herzeele heeft via zijn gekende projecten zijn sound en statement opgebouwd tot één van de bezieldsten, die ons jazzland rijk is. Hij kiest voor open ruimte en emotionele, pastorale energie, waarin hij zijn bewondering voor de late Coltrane niet verbergt. Het is hallucinant hoe getrouw hij de rol van Trane’s reïncarnatie op zich neemt. Imitatie, zeg je? Invloeden kunnen ook uit pure liefde gehandhaafd worden en Van Herzeele is dan ook de enige in onze contreien, die het met de juiste bewondering weet op te roepen.

Soms tovert hij ons aldus naar Ohnedaruth-land: Song For Xero (Van Herzeele), Leo (J. Coltrane). Er worden echter hoogst persoonlijke paden bewandeld, o.a. in een sterk, plastisch duo met de zeer alerte pianist Fabian Fiorini: De grote oostelijke zon (J. Van Herzeele). In As Usual (Steve Lacy) wordt dame Irène Aebi uitgenodigd op deze compositie van haar overleden echtgenoot en opent de cd al raak met Fabian Fiorini’s bloedmooie Litanie van de Heilige Maria: plechtig verteld op een hoog spanningsveld.

Bij de start van Song for Xero hoor je wie drummer Giovanni Barcella is: een puur melodisch percussionist met een glasheldere expressie. Al voelen we de majestueuze présence van Jean-Jacques Avenel (cb) als een constante op dit album, toch treedt hij extra op het voorplan (As Usual, Suspendus-Hypnose (F. Fiorini)) als de warme veteraan, die hij is: een soepele geest met de houten snarentaal, die de jazz nodig heeft. In het titelstuk Da Mo crosses the river (J.V.H.) laat Jeroen zijn tenorsax weergalmen in de buik van de vleugelpiano, waarna het kwartet golvend de rivier oversteekt en de aankomst aan de overkant viert met een prachtig thema. Afsluiter is een subliem miniatuur (Impro), dat zonder duidende titel één van de sterkste verhalen vertelt op deze Da Mo. Chris Joris

Said Tomorrow klinkt helemaal in de traditie van de Miles-sessies die we terugvinden op de speciale boxen met extra outtakes. Zoals het hoort wordt traditie gekoppeld aan gemodereerd modernisme.

Georges Tonla Briquet

Elliott Sharp/Carbon Void coordinates Intakt Records/Codaex – 62:08 De groep Carbon van gitarist/ componist Elliott Sharp, de (kale) éminence grise van de New Yorkse avant-garde, heeft zijn wortels in de vroege hardcore en improscene van de vroege jaren 80 en maakte zijn podiumdebuut naast bands als Sonic Youth, Toy Killers en The Beastie Boys. Dertig jaar later klinkt Carbon nog steeds als een radicale clash tussen cerebrale ‘minimal’ en rauwe hardcore. In Sharp’s composities op Void coordinates vormen donkere bas-en-drumgrooves de basis voor repetitieve ritmische motieven (een frenetiek fingertappende Sharp), complexe klanklagen (David Weinstein op sampler) en abstracte klank-improvisaties van onder meer Zeena Parkins op elektrische harp en Sharp (g, ss). Het resultaat is een bezwerende klanktrip die zowel

liefhebbers van prog- en postrock, free-impro, als van experimentele elektronica zal beklijven.

Wannes Gyselinck

Günter Baby SommerSchoof-TrovesiPhillips Peitzer Grand Mit Vieren Jazzwerkstatt/Codaex – 39:15

Deze concertopname uit 1981 (Jazzwerkstatt, Peitz, Duitsland) verzamelt de veteranen Manfred Schoof (t), Gianluigi Trovesi (kl,bk,as), Barre Phillips (cb) en Günter Sommer (d) tijdens een 39 minuten lange improvisatieset, die dan ook ongezouten, de titel Ein Set toebedeeld kreeg. Voor de leken en hekelaars is dit freejazz. Voor de respectvolle luisteraar betekent het vrije improvisatiemuziek. Voor de adepten is het gewoon muziek, spontaan, onvoorbedacht en vanuit het momen-

Nieuw op cd/dvd

Felix Wahnschaffe Das Rosa Rauschen Schall und Wahn Jazzwerkstatt/Codaex – 56:31 Felix Wahnschaffe timmert al tien jaar aan de weg met het kamerjazzensemble Das Rosa Rauschen. Als leerling van o.a.

Dave Liebman, sideman van Miroslav Vitous, John Tchicai, Alexander von Schlippenbach e.a. laat hij op de derde cd van dit humoristisch gezelschap zijn vakmanschap horen. Dit is geen gemakkelijke muziek: het is eigentijdse jazz die het van de polyfonie moet hebben. De muzikanten stapelen niet zozeer chorus op chorus, maar soleren samen naar een soms tonale, soms atonale structuur toe.

Hier en daar is er een free-moment, maar laat je niet op het verkeerde been zetten: dit is verduiveld knap gestructureerde muziek. Veel tijd om de stukken in te leiden en af te ronden wordt er niet genomen; meestal begint men in medias res, en alles kan even bruusk ophouden als het begonnen is. Een cd vol scherven en fragmenten Klangspielerei, die ons geweldig kon bekoren door de professionaliteit van de muzikanten. John Schröder is een fantastisch gitarist, die erg goed weet wat hij doet, en bij momenten aan de stijl van Marc Ducret doet denken.

Oliver Potratz weet in deze complexe structuren zijn baspartijen goed te doseren, en Eric Schaefer op drums tovert de nodige subtiliteit uit zijn stokken en borstels om zijn drumwerk knap te integreren in het geheel. ‘Roze Ruis’ is een term uit de muziekwereld: het is een ruis die alle frequenties bevat, en die daardoor heel geschikt is om de kwaliteit van hifi-apparatuur uit te testen. Op dezelfde manier incorporeert de muziek van Das Rosa Rauschen heel diverse elementen. Dat gebeurt op een vlotte, integere en speelse manier.

Marc Van de Walle

tum. Dit is geen historisch concert, noch een mijlpaal in de carrière van deze vier artiesten, wel één van de zovele, bevredigende prestaties die ze leverden. Parallelle 2 aan 2 duo’s, kwartetgesprekken, contrasten en tuimelingen in dynamiek zijn alle aanwezig. Wat steeds opvalt bij drummer Günter Sommer is zijn voorliefde en aandacht voor melodie binnen zijn slagwerkgebeuren. Dit maakt hem tot één van de meest communicatieve percussionisten, die de melodie-instrumenten naar zich toe kan zuigen tot een waar tonaal gesprek, buiten de grenzen van louter klank, energie en ritme.

Chris Joris

The Souljazz Orchestra Rising Sun

Essential Jazz Classics

maakt er werk van om heel wat vroegere lp-opnames op cd uit te brengen, meestal met bonus tracks.

Een sessie van Duke Ellington met Johnny Hodges Play The Blues – Back To Back - bevat de opnames van het Ellington sextet in 1959 van de gelijknamige lp en nu dus op cd beschikbaar met 9 bonus tracks.

Die bonusopnames dateren van dezelfde periode met ook Johnny Hodges en vooral bluesrepertoire (o.a. The Swingers Get The Blues, Too, Blues in Blueprint, Three J’s Blues, C Jam Blues).

Het volledige dubbelalbum Ella Fitzgerald Sings The Cole Porter Song Book, verschenen op Verve, werd in 2000 onderscheiden met de Grammy Hall of Fame. Op de nu bij EJC verschenen cd is als bonus een liveversie van Love For Sale uit dizelfde periode (1957) te horen.

Een andere dubbelaar met legendarische sessies is de ontmoeting van Ben Webster en Oscar Peterson wat werd vastgelegd op drie lp’s (Ben Webster Meets Oscar Peterson, Soulville en King Of The Tenors) en nu op cd met bonusopnams is uitgebracht op Essential Jazz Classics.

Op datzelfde label melden we nog John Lewis Improvised Meditations & Excursions (Atlantic LP 1313) met op de cd die opnames uit 1959 aangevuld met opnames waar soms ook Jim Hall en Chico Hamilton bij betrokken zijn (1956-57).

American Jazz Classics

kleurrijke mix van soul, jazz, latin en funk. Maar niet vergeten dat dit uitgebracht wordt via !K7, het Berlijnse dancelabel dat lounge verhief tot een eclectisch begrip door een uitgekiende symbiose met jazz, soul en aangepaste beats. Meest interessante tracks hier zijn Serenity en Consecration. Voor het overige blijven we toch wel wat op onze honger zitten. Dan raden we liever de reeks van Ethiopiques aan en de cd van Mulatu Astatke. Met deze Rising Sun scoor je anders beslist wel op je volgend tuinfeestje.

Georges Tonla Briquet

is nog een label dat legendarische sessies op cd uitbrengt. Van Bill Evans is er nu op cd alle opnames met Chet Baker (The Complete Legendary Sessions). Alle 14 van de 15 tracks op de lp’s The Lyrical Trumpet of Chet Baker en Chet Baker Plays the Best of Lerner and Lowe zijn hier op verzameld met uitzondering van de bonustrack Almost Like Being In Love waar Bob Corwin in plaats van Bill Evans piano speelt. Uiteraard is de cd-kwaliteit een bonus op zich.

Van Bill Evans is op AJC onder Everybody Digs Bill Evans de volledige 1958/59 Winter Trio sessies beschikbaar. Het betreft de lp onder diezelfde naam in zijn geheel die twee jaar na zijn debuut-lp als leider New Jazz Conceptions verscheen. Daar zijn dan de volledige trio studiosessies aan toegevoegd die op dat album volgden. Telkens met Philly Joe Jones op drums. Bij de studio-opnames in 1959 was Paul Chambers – in 1958 Sam Jones – van de partij.

Tomasz Stanko Quintet Dark Eyes

Jazz Plaza Music

ECM Records/Challenge Records 61’44”

Strut/!K7/Pias – 44:09 Afrobeat uit Canada, moet kunnen denkt het gezelschap van The Souljazz Orchestra. Dat is ook de mening van de hele fanbasis die de groep ondertussen op de been bracht dankzij spraakmakende optredens.

Met Manu Dibango’s ‘Soul Makossa’ in het hoofd en de grooves van Femi Kuti en de Fania All Stars als blauwdruk zorgen ze voor een

Legendarische historische opnames

Wie ECM en de Poolse trompettist Tomasz Stanko vereenzelvigt met ijle soundscapes en monochrome

brengt voor het eerst op cd The Jimmy Giuffre 4 Ad Lib, een opname van 1959 in Los Angeles. Daar zijn als bonus enkele zeldzame opnames van een tv-show (1958) met Bob Brookmeyer en Jim Hall en een live-opname (Song Of The Wind) in Chicago (1959) te horen.

Tenslotte nog bij dit label Chet Baker sings It Could Happen To You wat de opnames van de gelijknamige lp bevat plus twee tunes die bij die sessie hoorden maar niet op de lp stonden en als bonus de volledige 1955 vocale sessie van Let’s Get Lost en een volledige 1956 sessie van de eerste 12 inch lp die aan Bakers zang waren opgedragen.

Natuurlijk is dit maar een selectie van de talrijke releases met legendarische namen op deze labels. De verdeling is in handen van AMG. Bernard Lefèvre 2010/1

49

Nieuw op cd/dvd sfeerscheppingen kan zich deze cd blindelings aanschaffen want dat is het net wat je hier over heel de lijn aantreft. De donkere kunstzinnige hoesfoto met de obligate flou artistique maakt het plaatje compleet. Pianist Alexi Tuomarila, gitarist Jakob Bro en bassist Anders Christensen (twee kompanen van Paul Motian) en drummer Olavi Louhivuori schikken zich helemaal in hun rol en blijven netjes binnen de lijntjes van deze matrix.

Pas bij het derde nummer, het tien minuten lange The Dark Eyes Of Martha Hirsch (naar een schilderij van Oskar Kokoschka), wordt het broze en etherische geluid doorbroken met het invoegen van extra onderhuidse spanning en zelfs wat swing. In Samba Nova mogen Tuomarila en Bro eventjes op de voorgrond treden. Dark Eyes is bovenal toch wel een lyrische stijloefening in de nevelen tussen compositie en improvisatie.

Georges Tonla Briquet

Daniel Szabo Trio Meets Chris Potter Contribution BMC/Codaex - 60:18 Misschien is Chris Potter (39) wel de Michael Brecker van zijn generatie, de virtuoze, blanke topsaxofonist die in de meest diverse bands tot zijn recht komt, uitgroeit tot het na te volgen model, en met zijn robuuste klank alle aandacht opeist. Dat is hier ook zo, op deze cd van het Hongaarse trio van pianist Daniel Szabo. Potter, gehuwd met een Hongaarse, leerde Szabo, bassist Matias Szandai en drum-

mer Ferenc Nemeth (bekend van bij Lionel Loueke) er kennen als een lokale ritmesectie. Maar hij hoorde al snel hun grote klasse.

Szabo heeft als pianist inderdaad heel wat in zijn mars. Dit is stevige mainstreamjazz, virtuoos en intens. Toch overtuigen Szabo’s soms al te lang uitgesponnen composities zeker niet allemaal.

Deze cd illustreert wel dat ook in Oost-Europa (Polen, Hongarije) een jazzscene groeit die het volgen meer dan waard is.

Peter De Backer

is netjes verdeeld tussen composities van Anne Guus Teerhuis en bewerkingen van andermans werk. Dit gaat van Cello Suite #1 in G major – Menuet (J.S. Bach, arr. K. Krajn˘can) over Wanna Be Startin’ Somethin’ (M. Jackson) tot Round Midnight (T. Monk). Er zit beslist heel wat potentieel in dit trio dat met deze cd een mooi visitekaartje aflevert.

Dirk De Gezelle

Anne Guus Teerhuis Trio Tarhouse Tales

Bee Jazz/AMG – 42:33

Nelson Veras Solo Session Vol. 1

YPF Artists/Challenge Records 74:09 De naam van deze Friese pianist doet hier te lande misschien niet meteen een belletje rinkelen maar in Nederland heeft Anne Guus Teerhuis al een heel parcours afgelegd. Dit debuutalbum kwam er met de steun van de Young Pianist Foundation, en dank zij het feit dat Teerhuis in januari 2009 de tweejaarlijkse YPF Jazz Pianowedstrijd in Amsterdam heeft gewonnen.

De internationale jury loofde onder meer de moeiteloze techniek en het prima samenspel van het trio, en die kwaliteiten zijn ook aanwezig op Tarhouse Tales. Voor een pianotrio met elektrische bas zal wellicht niet iedereen vallen maar Glenn Gaddum Jr. zorgt voor de nodige drive terwijl de drummer, de Sloveen Kristijan Krajn˘can, met zijn efficiënte spel voor evenwicht zorgt. Het programma

De Braziliaanse gitarist Nelson Veras kennen we in onze contreien vooral van zijn medewerking bij baanbrekende collectieven als Octurn, Aka Moon en Magik Malik Orchestra. Live trad hij ook al op in duo met zowel Stephane Galland als Robin Verheyen. Op deze Solo Session Vol. 1 toont Nelson Veras zich echter van zijn meest intimistische kant. Enkel met akoestische gitaar brengt hij werk van o.a. Nascimento, John Lewis, Tom Jobim, Chick Corea, Rodgers & Hart en Chico Buarque.

Geen wilde experimenteerdrift bij dit alles maar een rustige stijloefening in het land van standards

en stijlvolle melodielijnen. We kijken reeds benieuwd uit naar het vervolg en vragen ons af welke richting Veras dan zal kiezen.

Deze cd is alleszins een aanrader voor wie bijvoorbeeld Solos-Duos van Pierre Van Dormael en Hervé Samb apprecieerde.

Georges Tonla Briquet

er nog tien luisterbeurten nodig, misschien heeft Weidman het niet alleen zijn publiek, maar ook zichzelf dit keer te moeilijk gemaakt.

Mischa Andriessen

James Weidman Three Worlds

Intakt Records/Codaex – 49:05

Omri Ziegele Where’s Africa Trio can walk on sand

Inner Circle Music – 66:41 Three Worlds is de derde cd die pianist James Weidman volledig onder eigen naam uitbrengt. Toch klinkt de plaat in zekere zin als een debuut omdat Weidman zich beijverd om verschillende aspecten van zijn muziek te laten horen.

Een dergelijk gebrek aan zelfbeperking pakt doorgaans slecht uit en ook hier is de keuze om in trio-, kwartet- en kwintetformaat aan te treden niet onverdeeld gelukkig. Aan Weidmans grote talent als pianist ligt het niet en ook als componist maakt hij zeker geen slechte indruk. Zijn medespelers valt al helemaal niets te verwijten. De blazerssectie met het bewezen succesduo Marty Ehrlich (s, kl) en Ray Anderson (tb) is bij momenten weergaloos. Waarom Three Worlds ondanks al die evidente kwaliteit niet helemaal van de grond komt, is niet makkelijk te duiden en misschien zelfs een voorbarige conclusie. Na herhaalde beluistering van minstens een keer of tien is de plaat veranderd van een mislukking tot een wat in zichzelf gekeerde en moeilijk benaderbare beauty. Misschien zijn

Na de release van Where’s Africa vijf jaar geleden heeft Ziegele naast de Zwitserse pianiste Iréne Schweizer de Zuid-Afrikaanse drummer Makaya Ntshoko gevonden en ging dit trio wereldwijd met dit project op tournee. In zijn nieuwe Where’s Africa can walk on sand haalt de in Zurich opgegroeide maar in Israel geboren saxofonist Ziegele (°1959) nostalgische stukken boven van Zuid-Afrikaanse meesters zoals Dollar Brand, Chris McGregor en Johnny Dyani. En naast een prachtig Soul Eyes (Mal Waldron) maken vooral Ziegele’s eigen werk indruk: It’s About Time, het titelstuk met als gast saxofonist Jürg Wickihalder en Rare Bird. Ziegele heeft een balladerende warme toon die kontrasteert met het intens wat dwarse pianospel van Schweizer.

Naast het medidatieve heeft can walk on sand een hoog gehalte aan aanstekelijke Afrikaanse ritmes.

Bernard Lefèvre

Pascal schumacher & Jef Neve

eNJ 95462

Larenstraat 58 | 3560 Lummen | +32 (0)13 35 20 60 | +31 (0)13 55 67 50 fax | be@codaex.com

50

2010/1

DE JAZZLEZER

Kokende jazz Bert Vuijsje De Nederlandstalige jazzbibliotheek is het afgelopen kwartaal met slechts één boek uitgebreid, en daarover past mij terughoudendheid om de eenvoudige reden dat ik het voorwoord heb geschreven.

Daarom hier alleen de pure feiten: Han Hidalgo heeft in Jazzcookin’ veertig recepten van gerechten en cocktails gebundeld, die allemaal de titels dragen van meer of minder bekende jazzcomposities. Om een indruk te geven: Salt Peanuts, Chicken Rhythm, Red Snapper, Red Onion Blues, Lemon Drop.

Het luxueus geïllustreerde boek zit verpakt in een stevige box, die bovendien een speciaal voor deze uitgave opgenomen cd bevat.

Daarop vertolkt het Nederlandse kwartet Talking Cows (saxofonist Frans Vermeerssen, pïanist Robert Jan Vermeulen, bassist Dion Nijland en drummer Yonga Sun) vijf titels uit Hidalgo’s receptuur: Scrapple From The Apple, Tasty Pudding, Stuffy Turkey, Tangerine en West Indian Pancake.

min verklaart Terry Teachout dat hij nieuwe bronnen heeft aangeboord voor Pops – A Life of Louis Armstrong (Houghton Mifflin Harcourt, ISBN 978 0 15 101089 9).

Ook over Thelonious Monk zijn natuurlijk al meerdere boeken verschenen, maar Robin D.G. Kelley voegt na veertien jaar intensieve research in elk geval een grote hoeveelheid feitelijke informatie toe. Thelonious Monk – The Life and Times of an American Original (458 pagina’s, plus 100 pagina’s voetnoten!) is uitgegeven door Free Press (Simon & Schuster, ISBN 978 0 684 83190 9).

na zijn dood in 1963 wereldwijde erkenning kreeg: Herbie Nichols – A Jazzist’s Life (The Mercury Press, Toronto, ISBN 978 1 55128 146 9).

Het aantal boeken over Louis Armstrong is daarentegen haast niet meer te tellen. Niettewww.bebopbusiness.com ADV-JAZZMOZAIK-VOORUIT-12-03-10.qxp:Layout 1 25/03/10 10:49 Page 1

VR 16.04 ZO 18.04

SHINING (NO) - SPECIAL GUEST: DRUMS ARE FOR PARADES GABRIEL RIOS, JEF NEVE & KOBE PROESMANS Gabriel Rios (zang & gitaar), Jef Neve (piano) & Kobe Proesmans (percussie)

DI

20.04

CHARLES GAYLE & HAN BENNINK / KRIS DEFOORT TRIO Charles Gayle (piano, sax) & Han Bennink (drums) / Kris Defoort (piano), Nicolas Thys (contrabas) & Lander Gyselinck (drums)

ZA 24.04

FABRIZIO CASSOL - PITIÉ Claron McFadden (sopraan), Cristina Zavolloni (mezzo), Serge Kakudji (contra tenor), Fabrizio Cassol (sax), Stéphane Galland (drums), Michel Hatzigeorgiu (bas), Magic Malik (fluit), Airelle Besson (trompet), Tcha Limberger (viool), Lode Vercampt (cello) & Philippe Thuriot (accordeon)

Han Hidalgo: Jazzcookin’ – 40 swingende gerechten en cocktails met jazzmuziek. Uitgeverij Terra Lannoo; € 19,95 (inclusief cd). ISBN 978 90 8989 045 0.

De niet kokende jazzliefhebber hoeft intussen niet met lege handen te blijven staan, want in het buitenland verschijnt de laatste tijd een ware vloedgolf jazzbiografieën, die hetzij in een duidelijke leemte voorzien, hetzij een wezenlijke aanvulling beloven op eerder verschenen boeken over dezelfde muzikant.

In de eerste categorie signaleerde ik de laatste maanden drie nieuwe titels. Leif Bo Petersen en Theo Rehak hebben hun jarenlange research eindelijk afgerond met de verschijning van hun boek Infatuation – The Music and Life of Theodore “Fats” Navarro. Deze studie over de tragisch jong gestorven bebop-trompettist Fats Navarro (1923-1950) is in Amerika uitgegeven door The Scarecrow Press (ISBN 978 0 8108 6721 5).

Helene LaFaro-Fernández, de zuster van bassist Scott LaFaro (1936-1961), gedenkt haar broer in Jade Visions – The Life and Music of Scott LaFaro (University of North Texas Press, ISBN 978 1 57441 273 4). En de Canadees Mark Miller komt als eerste met een boek over de pianist-componist Herbie Nichols die pas jaren

Foto: Chis Van der Burght

DO 29.04

THE PRONGS: THOMAS SMETRYNS & KAFFE MATHEWS (UK) Thomas Smetryns (stemvorken) & Kaffe Matthews (elektronica)

WO 05.05

TOM WOUTERS’ FLICK-FLACK-BAT / ELEPHANT 9 (NO) Jon Birdsong (trompet, cornet), Piet Jorens (analoge synths, percussie & samples), John Snauwaert (sax), Steven Vangool (bas) & Tom Wouters (drums, rieten & vocals) / Ståle Storløkken (keyboards), Nikolai Hængsle Eilertsen (bas) & Torstein Lofthus (drums)

DI

11.05

RAT EVENT: LITTLE WOMEN (US) / CHAOS OF THE HAUNTED SPIRE Darius Jones (altsax), Jason Nazary (drums), Travis Laplante (tenorsax) & Andrew Smiley (gitaar) / Andrew Claes (sax & elektronica) & Teun Verbruggen (drums & elektronica)

DI

25.05

FRED FRITH ‘COSA BRAVA’ (UK) - CD-VOORSTELLING

INFO & TICKETS: WWW.VOORUIT.BE - T. 09 267 28 28

2010/1

51

DE JAZZKRIEBELS VAN…

Jan Hautekiet Het omslagverhaal van het allereerste nummer van Jazzmozaïek was gewijd aan Jan Hautekiet (54). Hij gaf toen zijn kijk op jazz.

Nu willen we hier dieper op ingaan. Dit voorjaar toert hij met Rick de Leeuw (Op Drift) doorheen Vlaanderen.

Welke muziek beheerste je jeugdjaren?

Vooral klassieke muziek, maar ook wel jazz. Mijn vader was een groot jazzliefhebber. Zijn interesse ging uit naar Ella Fitzgerald, Duke Ellington, Coleman Hawkins en later ook Miles Davis. Sketches Of Spain was voor mij een eyeopener. Mijn vader hield van niet te cerebrale jazz, vooral met swing en feel. Die muziek was altijd aanwezig. Daardoor was ik er mee vertrouwd. Popmuziek heb ik vrij laat leren appreciëren. Een liedje van drie minuten met drie, vier akkoorden, wat was daar nu bijzonder aan? Het is pas door die muziek later te gaan spelen dat ik die beter heb leren waarderen.

Tegen het eind van de jaren zestig was ik in de ban van progressieve rock en symfonische popmuziek. Van Led Zeppelin, Deep Purple, Genesis, King Crimson kwam ik uiteindelijk bij Soft Machine en Weather Report uit. Toen de punk volop woedde, is dat volledig aan mij voorbijgegaan. Ik vond eerder raakvlakken bij fusion of jazzrock wat nauwer aansloot bij mijn interesse in klassieke muziek. Dat bracht me uiteindelijk bij jazz, o.a. John McLaughin, Chick Corea, Herbie Hancock.

En toen leerde je zelf jazz spelen…

35 jaar geleden bestond er nog geen conservatoriumopleiding voor jazz. Als 18-jarige was ik aangewezen

“Jazz is een attitude”

op de zomercursussen van de Halewijnstichting. Ik volgde ook jazzcursussen in Duitsland en Nederland, toen de enige mogelijkheid voor jazzonderwijs.

In 1980 werden in Luik op initiatief van Henri Pousseur de eerste avondcursussen in jazz gegeven. Ik volgde ook zomercursussen met Michel Herr, Charles Loos, Jasper van ‘t Hof, Charlie Mariano, John Ruocco en ik mocht een week met John Lewis studeren.

Maar je hebt de ambitie om alleen jazz te spelen niet aangehouden…

Ik had wel de ambitie om me als jazzpianist te ontwikkelen. Maar ik was ook veel te nieuwsgierig voor andere genres. Achteraf beschouwd heb ik er in feite te weinig werk van gemaakt. Daar kwam nog bij dat ik eerst mijn universitaire studies, Germaanse filologie en communicatiewetenschappen, wou afmaken.

De toenmalige directeur van het Conservatorium in Brussel liet me in 1978 verstaan dat ze vooral knappe solisten zochten. En omdat ik vijf jaar niet intensief piano gestudeerd had, werd mij dat afgeraden. Dat was heel ontnuchterend. Ik heb dan het idee laten varen om me beroepsmatig op jazz toe te leggen.

Ik was wel ambitieus maar wou er niet alles voor opgeven. Ik zou me dat vandaag kunnen beklagen, maar…so be it.

De TOP-10 keuze van Jan Hautekiet 1. Miles Davis - Sketches of Spain (Columbia 1960)

Heb ik leren kennen thuis, mijn vader was dol op dit uitgepuurde experiment met jazz in een orkestrale context. En tot op vandaag snijdt de kristalheldere trompet van Miles door merg, been, hart én ziel in het bevreemdende klankdecor dat Gil Evans voor hem heeft neergezet.

2. Keith Jarrett - Köln Concert (ECM Records 1975)

Zo vrij en inventief kon pianomuziek dus ook klinken, leerde de grillige maar muzikaal zo open denkende Keith Jarrett ons in de jaren 70. Met een vloeiende pen schreef hij pianogeschiedenis, op de grens tussen jazz, klassiek en folk.Vooral de vierde kant van de vinyldubbelaar is tot op vandaag mijn lievelingsstuk.

3. Herbie Hancock - Maiden Voyage (Blue Note Records 1965)

Jazz mag rijk zijn, inventief, maar hoeft niet academisch te zijn. De warme, vloeiende en immer bluesy manier waarop Hancock fraseert is ook vandaag nog een belangrijke inspiratiebron. Niet al zijn experimenten waren even geslaagd, maar deze reis in modale muziek boeit nog altijd.

52

2010/1

produceerde voor Philip Catherine het perfecte klankdecor waarin zijn Django-achtige lyriek op een eigentijdse manier tot zijn recht kwam. Nog altijd fris.

4. Weather Report - Heavy Weather (Columbia 1977)

Een supergroep die nooit klonk als een krachtmeting tussen grote virtuozen. Zawinul en Shorter waren de twee ankerpunten voor een pak passerend talent dat altijd filmische, rijke, uit vele vaatjes tappende muziektaferelen schilderde.

Opwindend, melancholisch, collectief improviserend, en altijd to the point, nooit gratuit.

5. Stan Getz-João Gilberto – Getz/Gilberto (Verve Records 1964)

Braziliaanse muziek heeft de warmte en de melancholie die echt grote jazz groot maakt.

De kruising tussen beide wrong nooit, ze leken altijd voor mekaar gemaakt.

8. Miles Davis - Bitches Brew (Columbia 1970)

Kokende junglemuziek, nu eens gevaarlijk, dan weer frivool, maar donker, wild en enorm aantrekkelijk. Vrijheid was eindelijk geen loos woord meer, en alle groten van die tijd kwamen zich met plezier aan de bron van die hervonden vrijheid laven.

9. John Scofield - Hand Jive (Blue Note Records 1994)

6. Charles Mingus - Three or Four Shades of Blues (Atlantic 1977)

Mingus, de grote onvoorspelbare brute reus, had een groot hart voor muziek en voor goeie muzikanten. Op dit album bracht hij onder meer Philip Catherine en Larry Coryell samen.

7. Philip Catherine - Guitars (Atlantic 1975)

In de jaren 70 werd er naar hartelust gekruist tussen jazz en andere genres. Marc Moulin

Altijd een grote boon gehad voor de John Cleese-achtige gitaarreus die nu eens bijtend, dan weer bluesy, dan weer verkennend uit de hoek komt. Altijd een prima neus gehad voor goeie ritmesecties ook. Hij is altijd welkom.

10. Art Blakey - Moanin’ (Blue Note Records 1958)

De kwieke drummer was dé school waar vele latere groten hun eerste passen mochten en konden zetten. Daarvoor alleen al: een standbeeld waard.

De jazzkriebels van JAN HAUTEKIET Hoe ben je dan bij de radio beland?

Dat was zeer toevallig. In 1979 werd het millennium van Brussel gevierd. Een kameraad waarmee ik het kot deelde, kreeg de vraag van een programmamaker van Radio1 om een column te brengen over Brussel. Maar hij had geen tijd, en misschien ook geen goesting en vroeg dan aan mij of ik dat wilde overnemen. Nou ja, ik was Brusselaar, ik kon daar wel wat over schrijven. Twee weken na mijn bijdrage kreeg ik telefoon of ik een radioprogramma voor Radio1 wilde presenteren.

Ging je in die tijd veel naar concerten?

Jawel, ook naar festivals: Gaume, Jazz Middelheim en North Sea Jazz, maar ook Montreux, Juan les Pins, het was ook een manier van reizen.

Ging je op bepaalde artiesten af?

Nee, hoewel, Soft Machine en Weather Report, daar was ik wel op uit. Als Miles speelde, was dat een extra troef. Als Keith Jarrett, Herbie Hancock, Chick Corea speelden, dan ging ik zeker.

Dan was je toch een fervente jazzfan?

Niet fanatiek, maar wel zeer belangstellend. Dat is ook een fase in je leven als jonge twintiger waarbij muziek een heel grote plaats inneemt. Dat was bij mij ook zo.

Was je ook een verwoed lp-verzamelaar?

Dat was een heel bijzonder hoofdstuk in mijn leven.

Ik had een niet zo grote collectie verzameld tot mijn 18de, voornamelijk popmuziek en wat andere dingen.

Ineens, ik weet niet wat me bezielde, zag ik niet meer in waarom ik die platen nog zou bijhouden. Vanaf nu ga ik alleen nog muziek maken, geen muziek meer kopen. Dan ben ik op een rommelmarkt al mijn platen gaan verkopen. Een soort van onthechtingsidee.

Daarna heb ik snel ingezien hoe gek dat wel was.

Toen ik in Leuven studeerde, ontdekte ik een be-

Jazz op Radio1 is verhuisd naar Klara, een goede zaak?

Vroeger was jazz verdeeld over Radio1 en Klara. Nu trekt Klara voluit de kaart van de jazz. Ik vind dat Klara meer een muziek- dan een cultuurzender is. Ze mogen nog luider roepen dat je voor jazz bij Klara moet zijn. Je ziet overigens ook in andere dan de uitgesproken jazzprogramma’s Neve en Jazz met Marc Van den Hoof jazz opduiken. Dat volgt de evolutie in de concertzalen waar vaak klassiek en jazz mekaar goed verdragen. foto: © VRT - Lies Willaert

Welke muziek draaide je daarbij?

Het was een avondprogramma, Wie niet kijken wil moet luisteren.

Een beetje naar het model van wat Marc Moulin toen op de Rtbf deed met Cap de Nuit en King Kong.

Dat was ook na 22 uur en wat ik een fijnproeversprogramma noem.

Daar draaide ik de betere, rustige popmuziek bij: James Taylor, Bozz Scaggs, Billy Joel, enz. bij. Het was de gewoonte het programma af te sluiten met een instrumentaal nummer, dat vormde een buffer van een paar minuten. Daarvoor kozen we al eens lichte jazz zoals bv. Earl Klugh. De mensen waar ik toen mee samenwerkte – Frans Ieven en Jan Schoukens – hadden een grote liefde voor jazz. Ik voelde me daarbij direct thuis.

In mijn auto luister ik naar wat zich op dat moment aanbiedt. Nu gebruik ik mijn iPod, die ik in de auto aansluit en waar ik in de playlist kan kiezen. Die is heel breed en naast jazz, zit er evengoed pop als folk en zeker klassiek tussen.

Voor mij is jazz geen naam van een genre, voor mij is jazz een attitude.

Wat ik nu met Rick de Leeuw doe, dat is geen jazz, dat wil ik zeker niet beweren, maar het is met een jazzattitude gebracht. Er zitten wat jazzwendingen in en harmonisch gaat het ook die richting uit.

paalde tweedehandswinkel die heel veel lp-aanvoer had. Daar zat ik constant in de bakken en heb er heel veel gekocht. Ik heb nu nog zo’n 1500 vinylplaten, een lange muur vol, … heel veel jazz. Minder dan de helft popmuziek.

Jan Hautekiet:

“Wat ik nu met Rick de Leeuw doe, dat is geen jazz, maar het is met een jazzattitude gebracht.”

Je bent al veel met muziek bezig, hoe luister je zelf naar muziek?

Ik moet bekennen, ik kan moeilijk werken met muziek. Dus ik zet niet zoveel muziek op. Ik luister soms functioneel naar muziek, als ik met een bepaald repertoire bezig ben.

Webradio is een stap verder…

Ik vind dat jazz een attitude is, en zo is radio ook een soort beleving.

Radio is meer dan alleen luisteren naar muziek. Ik geloof wel in die muziekstromen of webradio als die rond figuren wordt opgebouwd. De aanwezigheid van een presentator is een hier en nu belevenis, een deel van een totaalbeleving. Dat is radio.

Denk je in de toekomst nog wat in jazz te ondernemen?

Dat is een droom. Maar je moet ook realistisch zijn, ik ben verre van alleen jazzpianist. Ik ben wel een enorme liefhebber van jazz. Deze week1 komen Toots Thielemans en Philip Catherine naar De Laatste Show om Nuages te spelen. Ik kan me op een dergelijke ontmoeting verheugen, maar het is voor mij altijd zeer spannend. In 1982 heb ik nog met Philip Catherine op een tournee met Jean Blaute gespeeld.

Daar bestaat nog een lp van: Hello Young Lovers.

Welk repertoire zou je het liefste spelen?

Ergens in de lijn van wat Brad Mehldau, Keith Jarrett en Herbie Hancock doen. Ik vergelijk me absoluut niet met hen, maar zij zijn mijn inspiratiebron. Daar voel ik me echt bij thuis.

Arrangementen nauwkeurig uitvoeren is een mooie discipline: als ik met Patrick Riguelle Frans chanson breng, dan is het pad uitgetekend, dat is een andere benadering.

Bij andere gelegenheden mag het weer wat losser; een thema, een melodie en harmonieën en het kan bij wijze van spreken alle kanten uitgaan…dat is jazz.

Bernard Lefèvre 1 Tv-uitzending De Laatste Show donderdag 18 februari 2010.

2010/1

53

BOEKEN

Ellington Uptown Marc Van den Hoof Ellington Uptown was één van Duke Ellington’s eerste 30 cm lp’s. Een kluif voor discografen ook, want er verschenen van het album drie verschillende versies.

De eerste bevatte Louie Bellson’s Skin Deep, opgenomen in februari 1952, Take The A-Train uit juni 1952 en versies van The Mooche en Perdido uit juli van dat jaar, maar vooral A Tone Parallel To Harlem, opgenomen in december 1951. Op het daarna uitgebrachte Hi-Fi Ellington Uptown was A Tone Parallel To Harlem vervangen door The Controversial Suite, ook uit december 1951. Op een derde uitgave ontbrak dan weer Perdido dat was vervangen, door The Liberian Suite uit 1947.

Het album is intussen ook twee keer op cd heruitgebracht: de ene keer met alle genoemde titels behalve The Liberian Suite (CBS 460830), en dan nog eens compleet mét The Liberian Suite (Columbia Legacy 5129217).

Daarnaar verwijst de titel van dit erudiete boek.

Dat heeft te maken met zowel The Liberian Suite, gecomponeerd n.a.v. de honderdste verjaardag van de West-Afrikaanse republiek Liberia, gesticht door uit de Verenigde Staten teruggekeerde vrijgelaten slaven, als met A Tone Parallel To Harlem, ook bekend als de Harlem Suite, en beschouwd als Ellington’s gaafste en evenwichtigste werk in het ‘symfonische’ genre.

Howland plaatst Ellington’s compositorische ambities in de context van de bekommernis van figuren als Paul Whiteman, George Gershwin, Will Marion Cook, Ferdy Grofe en ook James P. Johnson, Ellington’s grote voorbeeld, om een Amerikaans equivalent te vinden van de Europese concertmuziek. Het hoeft niet te verwonderen dat Ellington, naar het voorbeeld wellicht

54

2010/1

van Gershwin, bij het componeren van z’n eerste ‘grote’ werk, de Creole Rhapsody (1931) kiest voor de rapsodievorm. Dat heeft alles te maken met de ‘openheid’ van die vorm. Een rapsodie is immers een aaneenschakeling van melodieën die uit de volksmuziek afkomstig zijn en onderling geen dwingende formele band hebben. Franz Liszt’s Hongaarse rapsodie is er een voorbeeld van in de Europese concertmuziek,

John Howland – ELLINGTON UPTOWN – Duke Ellington, James P. Johnson and the Birth Of Concert Jazz – The University Of Michigan Press 2009 – HB 978-0-472-11605-8 – PB 978-0-472-03316-4

Gershwin’s Rhapsody In Blue is het Amerikaanse prototype van het genre.

Ondanks de tegenvallende receptie van Reminiscing In Tempo (1935), z’n tweede ‘grote’ werk (afgezien dan van de wat bizar vormgegeven Symphony In Black, ook uit 1935) volhardt Ellington in de boosheid: in 1943 componeert hij Black, Brown And Beige, a tone parrallel to the history of the American Negro. RCA laat Ellington hoop en al vier stukjes uit de suite opnemen. Gelukkig is er een opname bewaard gebleven van een uitvoering van het volledige werk , mét Duke’s commentaren, in Carnegie Hall in januari 1943. In 1947 volgt dan de zesdelige The Liberian Suite, de eerste Ellingtoncompositie met een expliciete suitevorm, een introductie en vijf dances. In 1950 vormt de Harlem Suite, aanvankelijk A Tone Parallel To Harlem, besteld door Arturo Toscanini, en bedoeld als het eerste deel van een ‘ tone parallel’ die heel New York zou verklanken, het (voorlopige) hoogtepunt van Ellington’s symfonische activiteit.

Alle genoemde Ellingtonsuites en James P. Johnson’s ‘symfonische jazz’ experimenten worden door de auteur zorgvuldig en uitvoerig in hun historische context geplaatst en formeel en muzikaal geanalyseerd. Opvallend afwezig, wat deze lezer betreft althans, is het prachtige album Masterpieces By Ellington (Columbia 469407), Duke’s eerste 30 cm lp met breedvoerig door hemzelf en Billy Strayhorn gearrangeerde versies van Mood Indigo, Sophisticated Lady, The Tattoed Bride en Solitude. Wie daarover meer wil weten kan in elk geval terecht in David Hajdu z’n Strayhornbiografie Lush Life en in Walter van de Leurs Something To Live For, een nauwgezette studie van Strayhorn’s bijdrage in het Ellingtonrepertoire. En ooit zal de één of andere nog erudietere Ellingtonspecialist toch nog een vervolg moeten schrijven bij Howland’s indrukwekkende studie: over de vele fraaie suites die nog gevolgd zijn na de Harlem Suite. Want zo is het nu eenmaal: met Ellington ben je nooit klaar.

NIEUWS

Amateurkunstenaar krijgt spetterend festival Een verzoeknummer indienen bij een levende jazz-jukebox of dansen op een jazzy dj-act van Buscemi: het kan op 2 mei 2010 in Gent, tijdens het Festival van de Amateurkunsten.

Die dag staan er tientallen artistieke acts geprogrammeerd in en rond kunstencentrum Vooruit.

Tussen de Minard-schouwburg, de Vooruit en de Sint-Pietersabdij in Gent worden op zondag 2 mei 2010 zo’n 5.000 gepassioneerde kunstenaars (van muzikanten over dansers tot fotografen en acteurs) en een nog veel talrijker publiek verwacht.

Het festival wordt het orgelpunt van de Week van de Amateurkunsten, die loopt van 23 april tot en met 2 mei. Het programma biedt voor elk wat wils.

Wie die dag naar Gent trekt, wordt er ondergedompeld in een bad van kunst en creativiteit, met tal van mogelijkheden om ook zelf mee te doen.

Drie groepen jazzmuzikanten spelen die namiddag standards op verzoek, als een live jazz-jukebox in het café van de Vooruit in Gent. Vooraf, tijdens een internetpoll, kan iedereen alvast zijn of haar geliefde jazznummers kiezen. Maar ook de dag zelf kan iedereen in ‘real time’ verzoeknummers indienen, op basis van een menukaart met bekende jazzstandaards. De cafégangers worden daartoe ook aangespoord door een echte jukebox-master die als een ober de aanwezigen op hun muzikale wenken zal laten bedienen.

Hoor je graag Summertime, Fly me to the moon of Autumn Leaves? Spring dan op zondagnamiddag 2 mei zeker binnen in het café van de Vooruit! De live jazz-jukebox is een initiatief van Muziekmozaïek, Impulscentrum voor Folk en Jazz, en staat onder leiding van jazzgitarist Filip Verneert.

Muziekmozaïek zorgt die dag nog voor heel wat andere input aan dit Festival: De Grote Kornemuze (een fanfare met tientallen doedelzakspelers o.l.v.

Bart Decock) zal door de feestzone trekken, een

levend klavier én marktzanger Erik Wille zullen de passanten in de Sint-Pietersnieuwstraat vermaken, aan de Minard-schouwburg krijgen folk- en jazzgroepjes de kans om als straatmuzikant te spelen én als apotheose van de dag palmt dj Buscemi de concertzaal van de Vooruit in om het dansfeest in te zetten met een stomende dj-set met folk- en jazzmuziek.

Twee podia

In de Sint-Pietersnieuwstraat staan die namiddag ook twee podia van de 3 minutes of fame. Daarop kunnen soloartiesten hun talent tonen aan het brede publiek. Muzikanten, mime-spelers, breakdancers en charmezangers: iedereen is er welkom. Op het Sint-Pietersplein kunnen ondertussen 1.000 mensen meedansen in de silent disco, een geruisloos dj-event. Op dat plein wordt ook een fotoketting tentoongesteld, als een beeldende conversatie tussen verschillende fotografen. En dan is er ook nog de theaterpicknick en de taptoe van harmonieën en fanfares, een massakoor, dansinitiaties en nog veel meer.

Goesting gekregen? Dat komt dan goed uit, want Goesting is immers ook het thema en de ondertitel van het Festival van de Amateurkunsten. Zondag 2 mei mag dus met stip worden aangeduid in je agenda!

Peter De Rop www.festivalvandeamateurkunsten.be

Frank Deboosere uit zich als jazzmuzikant Naar aanleiding van het Festival van de Amateurkunsten uiten een aantal BV’s zich als amateurkunstenaar in een of andere discipline. VRT-weerman Frank Deboosere komt bij die gelegenheid uit de kast als folk- en jazzmuzikant, op de piano.

Frank Deboosere was niet moeilijk te overtuigen om op deze manier zijn bijdrage te leveren tot de promotie van het Festival van de Amateurkunsten én van Muziekmozaïek. “Muziek is een geweldig iets om mee bezig te zijn”, aldus Deboosere. (PDR) www.facebook.com/muziekmozaiek www.youtube.com/user/muzmoz2008

foto: Peter De Rop

Om meteen ook Muziekmozaïek als folk- en jazzorganisatie te steunen (en mee te promoten) kwam de sympathieke weerman op zondag 24 januari 2010 naar Gooik om er een namiddag lang te musiceren: met enkele amateur-jazzmuzikanten in het plaatselijke Zomercafé én met doedelzakfanfare De Grote Kornemuze in de schuur van ontmoetingscentrum De Cam. Muziekmozaïek maakte filmpjes van beide sessies en heeft die ondertussen al gelanceerd op haar YouTube-kanaal en Facebook-pagina.

Weerman Frank Deboosere ging graag in op de vraag van Muziekmozaïek om met enkele amateur-jazzmuzikanten wat te jammen.

2010/1

55

NIEUWS

Ramses Verlinde, een begenadigd folk- én jazzgitarist, kwam op 9 januari 2010 om het leven bij een verkeersongeluk.

Hij was amper 28 jaar.

Ramses Verlinde begon op z’n 11de gitaar te spelen. Hij ging in de leer bij Martin Berenger die hem à la Django Reinhardt leerde spelen. Django zou Ramses’ grote idool blijven. Op 13-jarige leeftijd trad de jongeman al solo op op het Kneistival. Hij volgde klassieke gitaarles bij o.a. Tony Osaer, Dieter Limbourg en Victor Da Costa. Hij speelde later bij folkgroep Nestas, stond samen op het podium met grootheden als Koen en Dajo De Cauter en neven van het Rosenberg Trio: De Piotto’s.

Ramses was heel bescheiden maar zeer getalenteerd. Net als Django Reinhardt nam hij ontzettend veel van zijn eigen muziek op en speelde uren per dag, zoekend naar nieuwe uitdagingen en verfijnde technieken.

Op 23 januari 2010 werd een herdenkings- en benefietavond georganiseerd door de vrienden van Ramses. Bij die gelegenheid werd de vereniging Ramsesco vzw boven de doopvont gehouden: een nieuw muziekplatform als ontmoetingsplaats voor herinneringen aan en muziek van Ramses. (MVL) www.youtube.com/user/djangoramsey www.ramsesco.org

Grote schoonmaak en ander vrijwilligerswerk bij Muziekmozaïek Zin om de handen eens uit de mouwen te steken?

Dan ben je welkom bij Muziekmozaïek in Gooik, op 12, 13 en/of 24 april 2010, voor een paar leuke klusjes.

Zo rond Pasen werd vroeger, bij elke deftige vrouw des huizes, een merkwaardig virus vastgesteld. Van zolder tot kelder wou ze haar huis eens helemaal in orde hebben. Die vastgeroeste rolpatronen behoren stilaan gelukkig tot het verleden, maar zo eens alles terug op zijn plaats zetten en zicht krijgen op wat waar te vinden is, daar is wel iets over te zegen.

Bij Muziekmozaïek, op de hoofdzetel in Gooik, willen we tijdens de paasvakantie ook eens alle aanwezige materialen – van leeninstrumenten tot verlengkabels – inventariseren, een vaste plaats geven en in een overzichtelijke lijst samenbrengen. Een serieus karwei zowaar, waarbij we wat hulp kunnen gebruiken.

Weet je op 12, 13 en/of 14 april nog niet goed wat gedaan en wil je jezelf verdienstelijk maken? Geef dan een seintje op

foto Koen Meirlaen

Gitarist Ramses Verlinde omgekomen na ongeval

Ramses Verlinde, amper 28 jaar, liet begin januari 2010 het leven bij een verkeersongeluk.

info@muzmoz.be met vermelding ‘Opruimactie Muziekmozaïek’ (of bel naar 02 532 28 38) en vermeld op welke dag(en) je onze vrolijke ploeg kunt komen helpen.

Enkele waardevolle vrijwilligers vonden de afgelopen weken en maanden de weg al naar Muziekmozaïek, om te helpen bij verschillende andere aspecten van de werking: administratieve taken, archiefwerk in het documentatiecentrum, ingeven van adressen in een database, enz. Maar extra medewerkers blijven welkom in Gooik.

Heb je nog wat vrije tijd over en wil je die graag op een nuttige manier besteden (maar zegt meedoen aan de opruimactie je niets)? Ook dan word je bij Muziekmozaïek nog altijd met open armen ontvangen.

Uit de voeten

De taken zelf zijn in te vullen op basis van jouw interesses en kennis van zaken. Er zijn zowel taken voor internet- of computerleken als voor mensen die wel met een pc uit de voeten kunnen. Sommige opdrachten kunnen zelfs thuis worden uitgevoerd. Wekelijks, één keer per maand of een paar keer per jaar? Alle hulp is welkom, wanneer dan ook. (PDR) 02 532 28 38 ilse.coppieters@muzmoz.be

Wil je vriendjes worden met Muziekmozaïek op Facebook? Heb je leuke folk- of jazzfilmpjes die je wil delen op YouTube? Klik dan op de links naar de Facebook- en YouTube-pagina’s van Muziekmozaïek op

www.muziekmozaiek.be

zaïek o m k ie z u M d in V Facebook op Youtube en

56

2010/1

NIEUWS

Jong talent gezocht voor Jazz Hoeilaart Ambitieuze jonge jazzmuzikanten kunnen nog tot 7 juni 2010 inschrijven voor de internationale Jazz Hoeilaart-wedstrijd.

De zes groepen die de preselectie overleven, spelen van 24 tot 26 september voor een professionele jury en publiek tijdens het Jazz Hoeilaart-festival.

Meer dan dertig jaar lang al zet Jazz Hoeilaart jong internationaal jazztalent in de schijnwerper. Veel bekende artiesten, zoals Rosario Giuliani, Michiel Borstlap, Magnus Lindgren, Alexi Tuomarila, Robin Verheyen en Pierre Anckaert, namen al deel aan deze prestigieuze wedstrijd voor jonge jazzgroepen.

De zes finalisten die door een professionele jury uit de jaarlijks tientallen inschrijvingen worden weerhouden, krijgen niet alleen een optreden cadeau tijdens Jazz Hoeilaart, het festival van Muziekmozaïek, maar ook een geldprijs. De laureaat mag rekenen op een tournee langs de Belgische podia in het daaropvolgende jaar en een optreden op het Getxo Jazz Festival in het Baskenland. (VDL)

02 532 38 90 info@jazzhoeilaart.be - www.jazzhoeilaart.be www.myspace.com/jazzhoeilaart

Cd-bonnen voor deelnemers folk- en jazzenquête Dankzij speciaalzaak Mark Sound uit Kraainem kon Muziekmozaïek vijf cd-bonnen weggeven aan vijf gelukkigen die deelnamen aan een grootschalige wetenschappelijke folk- en jazzenquête, uitgevoerd door de Vrije Universiteit Brussel. Op vraag en in opdracht van Muziekmozaïek werden zo’n 5.000 folk- en jazzliefhebbers uitgenodigd om een enquête naar de dienstverlening en activiteiten van de organisatie uit Gooik in te vullen.

Zo’n 30 procent van hen, goed 1.500 mensen, namen deel aan het onderzoek en bogen zich over een uitgebreide vragenlijst. Hun antwoorden zijn voor Muziekmozaïek (belangrijke) elementen op basis waarvan het beleid van de organisatie voor de komende jaren zal worden bepaald.

Uit alle deelnemers van het onderzoek werden op willekeurige basis vijf mensen geloot: die krijgen een cdbon van Mark Sound. De gelukkigen zijn Hilde Jaspers uit Antwerpen, Hilde Vandenhende, Yves De Smedt uit Tervuren, Bert Fievez uit Zaventem en Paul Feyaerts uit Gent. Zij kregen de cd-bonnen ondertussen thuis opgestuurd. (PDR)

2010/1

57

NIEUWS

Wedstrijd voor amateur-jazzgroepen op Jazzenede Een wedstrijd voor amateur-jazzgroepen van alle leeftijden: dat is wat Muziekmozaïek en Jazzenede samen opzetten begin augustus.

Geïnteresseerd om je kans te wagen? Stel je dan kandidaat voor eind april 2010.

Jazzenede is een gratis muzikale happening rond jazz, blues en rootsmuziek, in en rond de dorpskern van Assenede. Drijvende kracht achter dit project is Strandpaal 28, een vzw die op het vlak van organisatie van cluboptredens en grotere evenementen al 20 jaar haar sporen heeft verdiend.

Jazzenede zorgt niet alleen voor muziek, maar probeert ook de omgeving, de bevolking en de lokale verenigingen te betrekken bij het festival. Het dorp wordt als het ware ‘opgezogen’ in het thema van de happening.

Gespreid over 5 dagen – van woensdag 4 tot

en met zondag 8 augustus 2010 – vind je in de dorpskern naast de hoofdbrok aan concerten ook een kunstproject, straattheater, expo’s, kinderanimatie, workshops en nog veel meer.

Jazzenede bereikt ruim 10.000 toeschouwers en wordt gedragen door zo’n 100 vrijwilligers.

Wedstrijd

Jazzenede wil niet alleen gevestigde waarden programmeren maar ook jong en minder jong amateurtalent een podium bieden.

“Pop- en rockgroepen kunnen in zowat elke gemeente terecht voor wedstrijden maar als je jazz, blues of rootsmuziek speelt, is dat minder evident”, zegt Pablo Smet, een van de organisatoren.

Jazzenede wil hieraan tegemoet komen door in samenwerking met Muziekmozaïek, Impulscentrum voor Folk en Jazz, groepen de kans te geven te komen spelen op het festival. Er zijn clubconcerten en een betaalde coaching te winnen. Het reglement vind je hieronder. (PDR)

Reglement - De wedstrijd voor jazzeen brief of mail met die info. groepen van Jazzenede en - Inzendingen van mp3’s Muziekmozaïek richt zich worden opgestuurd naar naar amateurmuzikanten en info@muzmoz.be met verstudenten. melding Wedstrijd Jazzenede- De wedstrijd staat open voor Muziekmozaïek, geluidsalle leeftijdscategorieën. opnames op cd’s naar - Elke deelnemende groep mag Muziekmozaïek, Wedstrijd 3 nummers insturen.

Jazzenede, Wijngaardstraat - Inzendingen moeten geluids5, 1755 Gooik. opnames zijn, liefst op een - Inzendingen dienen vergecd, eventueel ook als mp3zeld te zijn van een korte bestand. bio van de groep (max. 1 A4) - Mp3’s of cd’s moeten de naam en een lijst van de bezetting dragen van de groep, de naam van de groep (met naam, van de nummers en de comgeboortedatum, woonplaats, ponisten of vergezeld zijn van tel.nrs. en beroep van de

groepsleden). Uit deze do10 groepen die worden uitgecumenten moet ook blijken nodigd om te spelen tijdens dat het niet om een profesJazzenede, van 5 tot en met sionele band gaat.

8 augustus 2010. Jazzenede - Alle inzendingen moeten voorziet in een professioneel Muziekmozaïek ten alleren goed uitgerust podium, laatste bereiken op 30 april incl. licht en p.a., de instru2010. menten (incl. versterkers) - Alle groepen die inschrijven, moeten door de groepen zelf verklaren zich akkoord met worden meegebracht. dit reglement.

- De uiteindelijke winnaar, gekozen tijdens Jazzenede, Winnaars krijgt een betaald clubconcert - Uit alle inzendingen selecaangeboden door Jazzenede teert een deskundige jury, en een coaching op maat door samengesteld door Jazzenede een expert, ter waarde van 250 en Muziekmozaïek, 6 tot max. euro, door Muziekmozaïek.

Kleine dagvergoeding geïndexeerd De maximumbedragen die een (amateur)artiest onbelastbaar mag verdienen via de kleine dagvergoeding, zijn begin 2010 geïndexeerd. Voor dit jaar is het jaarbedrag van de zogenaamde kleine vergoedingsregeling – waarvan amateur- en andere kunstenaars gebruik kunnen maken die voor hun artistieke prestaties of werken slechts een kleine vergoeding ontvangen – vastgelegd op maximum 2.234,73 euro (voorheen 2.248,78) en het dagbedrag op 111,74 euro (voorheen 112,44). Dat wil zeggen dat een artiest op deze onbelastbare kleine vergoedingsregel een beroep kan doen zolang deze dag- en jaarbedragen niet zijn overschreden. (IC) www.muziekmozaiek.be (Speel – Muziekzaken – Kleine dagvergoeding) www.kunstenloket.be

Het gemeentebestuur Tessenderlo en de Academie voor Muziek en Woord nodigen u van harte uit op het

Internationaal Bigbandfestival Zondag 25 april 2010 CC ’t Loo 14:00u Big Swing Band (Sas Van Gent) 15:30u

Musicacademy bigband

(Tessenderlo)

Stefaan Daems Vocals: Sabien Tiels

o.l.v.

17:00u Bigband Noord Limburg (Venlo) 18:30u Ray James Bigband (Dilsen-Stokkem) Inkom: € 2,5 58

2010/1

Leerlingen AMWT: gratis

Reserveren: 013/66 67 95

Aurélie werd gefotografeerd door Mina Van Elewyck

t e i n ge

aatschap m d li t e h n a v 0 1 ook in 20 ozaïek w.muziekmozaïek.be van Muiezuwieenklidm w maatschap op w

afsluiten of vern

individuele leden (15 euro)

groepen (30 euro)

* gratis abonnement op Goe Vollek! of Jazzmozaïek * gratis verzekering B.A. en ongevallen * omnium instrumentenverzekering aan 3% premie * korting op alle Muziekmozaïek-stages, -cursussen en -workshops * kortingen op folk- en jazzactiviteiten van Muziekmozaïek en andere organisatoren * een uitgebreid profiel op www.muziekmozaiek.be voor alle optredende muzikanten * alle andere Muziekmozaïek-dienstverlening (o.a. documentatie, advies over muziekzaken, verkoop van cd’s en promotie van aangesloten groepen enz.)

* gratis abonnement op Goe Vollek! of Jazzmozaïek voor 5 groepsleden * gratis verzekering B.A. en ongevallen voor 10 groepsleden + indien gewenst voor 2 euro per muzikant vanaf 11de groepslid * omnium instrumentenverzekering aan 3% premie voor alle groepsleden * korting op alle Muziekmozaïek-stages, -cursussen en -workshops voor alle groepsleden * kortingen op folk- en jazzactiviteiten van Muziekmozaïek en andere organisatoren voor alle groepsleden * een uitgebreid groepsprofiel op www.muziekmozaiek.be * subsidies voor begeleiding op maat door experts (tot 250 euro voor 10u begeleiding per jaar) * alle andere Muziekmozaïek-dienstverlening (o.a. documentatie, advies over muziekzaken, verkoop van cd’s en promotie van aangesloten groepen enz.)

Tip: Indien 2/3 van de groepsleden al is aangesloten bij Muziekmozaïek – individueel of via een groep – is de aansluiting gratis!

afsluiten of vernieuwen lidmaatschap op www.muziekmozaiek.be (w Word lid) 2010/1

59

MUZIEKTHEORIE

Special Function Dominant Doorgaans wil ieder dominantseptiemakkoord oplossen naar een akkoord een kwint lager, dan wel een halve stap lager indien het een substituut dominant betreft. In specifieke harmonische situaties echter krijgt een dom.7-akkoord een andere functie: in zo’n geval spreekt men van een dominantseptiemakkoord zonder dominant functie, of ook wel van een Special Function Dominant (S.F.D.).

In ieder dom.7-akkoord wordt tussen de terts en septiem van het akkoord het labiele interval van een tritonus gevormd. Dit zorgt ervoor dat het dom.7-akkoord wil oplossen met een kwintval, of chromatisch (fig. 1).

Afhankelijk van het doelakkoord krijgt het dom.7-akkoord een andere naam. Zo is de primaire dominant diatonisch (laddereigen) in majeur en (harmonisch/melodisch) mineur, en wel de vijfde trap (V7). Een secundaire dominant is ieder dom.7-akkoord (met diatonische grondtoon) dat oplost middels kwintval naar een diatonisch akkoord. Een extended dominant lost wel een kwint naar beneden op, maar naar een niet-diatonisch akkoord (fig. 2). fig. 1

fig. 2

fig. 3

fig. 4

fig. 5

fig. 6

In geval van meerdere dom.7-akkoorden na elkaar spreekt men van kettingdominanten, of sequential dominants zoals te zien in de bridge van Jordu van Duke Jordan (fig. 3). Indien een dom.7akkoord oplost naar een akkoord een halve stap lager spreekt men steeds van een substituut dominant. Dit kan een substituut zijn van de primaire, een secundaire of extended dominant (fig. 4).

Indien een dom.7-akkoord wel een bepaalde oplossing suggereert, maar er niet naar oplost spreekt men van een bedrieglijke oplossing (deceptive resolution). De verwachte oplossing wordt in de analyse tussen haakjes gezet.

Er zijn echter situaties waarin deze zgn. tritonus oplossing, inherent aan ieder dom.7-akkoord, niet van toepassing is, maar waar het dom.7-akkoord een andere functie krijgt.

Er bestaan verschillende scenario’s. In fig. 5 zien we een blues in F. Allereerst zijn daar de volgende dom.7-akkoorden: F7, Bb7 en C7 (I7, IV7 en V7). Normaal zijn de 1e en 4de trap maj7 indien ze diatonisch zijn, maar in een blues context worden ze doorgaans als dominant 7 gespeeld.

Deze verandering dient niet om het akkoord van functie te laten veranderen, maar wel om een blue note aan de basisdrieklank toe te voegen ter ondersteuning van het blues karakter. De 1e en 4de trap blijven aldus diatonisch, maar wel met toegevoegde colouring tone, de blue note.

Verder worden in deze blues ook Ab7, Cb7 en Eb7 gebruikt (bIII7, bV7 en bVII7. Dit zijn niets anders dan geharmoniseerde blue notes, en worden hier eveneens gebruikt ter versteviging van het blues karakter. Ze hebben geen dominant functie, maar vormen samen met de eerder genoemde graden I7, IV7 en V7 de volledig geharmoniseerde bluestoonladder met constante structuur dom.7akkoorden.

Een ander gebruik van dom.7akkoorden zonder dominant functie is als approach akkoord naar het tonica akkoord (I), en dit als doorgangsakkoord in een plagale cadens, de IV – I progressie. Ze

60

2010/1

Muziektheorie: SPECIAL FUNCTION DOMINANT

LEON LHOËST functioneren hier aldus als cadens akkoorden, al dan niet voorafgegaan door het subdominant akkoord IV, maar vaker nog tussen twee tonica akkoorden. Volgende dom.7-akkoorden kunnen functioneren als een dergelijk cadens akkoord, en zijn in dergelijke situatie dus S.F.D.’s: II7, bVI7, bVII7 en VII7. Belangrijk is te noteren dat de verwachte oplossing het tonica akkoord is, en niet de gebruikelijke kwintval of halve stap naar beneden.

Enkele voorbeelden uit het jazzrepertoire worden gegeven in fig. 6, 7, 8 & 9 van respectievelijk II7: Nice Work If You Can Get It van George Gershwin, bVI7: Out Of Nowhere van Johnny Green, bVII7: Misty van Erroll Garner en VII7: Groovin’ High van Dizzy Gillespie. Het is mogelijk dat een S.F.D. wordt voorafgegaan door zijn relatieve IIm7 zoals in Out of Nowhere (Bbm7 – Eb7), Misty (Abm7 –Db7) en Groovin’ High (Am7 – D7).

fig. 7

fig. 8

fig. 9

fig. 10

Bronnen en Literatuur B. Nettles/R. Graf, The Chord Scale Theory & Jazz Harmony – Advance Music

fig. 11

fig. 12

Vervolgens is er de categorie gealtereerde diatonische akkoorden. Het komt voor dat in herkenbare, veel gebruikte diatonische progressies de kwaliteit van het akkoord veranderd wordt zonder de functie te willen veranderen. Zo kan bijvoorbeeld de diatonische progressie I - IIm7 - IIIm7 - IV veranderd worden in I -II7 - III7 - IV. Het resultaat is een progressie met meer forward drive zoals te zien in de eerste acht maten van het nummer Bad, Bad Leroy Brown van Jim Croce (fig. 10). Ook de diatonische progressie I - VIm7 – IV - IIm7 wordt bij momenten op deze wijze gealtereerd; I – VI7 – IV7 – II7.

Een op zichzelf staand akkoord is III7. Normaal wordt dit akkoord geanalyseerd als V7/VI (het dom.7-akkoord dat wil oplossen naar het diatonisch akkoord VIm7). Het kan echter ook functioneren als een chromatisch approach akkoord naar IV: in dit geval heeft het geen dominant functie en wordt het geanalyseerd als III7, zoals in Someday My Prince Will Come van F. Churchill. (fig. 11).

Menig hedendaags componist maakt vrijelijk gebruik van dom.7-akkoorden zonder daar een dominant functie aan te verbinden. Zo verandert bijvoorbeeld Wayne Shorter frequent de kwaliteit van een akkoord op een bepaalde graad: het is dan de graad van het akkoord die prevaleert boven het type akkoord.

Zo kan het diatonisch akkoord V7 vervangen worden door Vm7 of Vmaj7, en evenzo IIIm7 door III7 of IIImaj7. Akkoorden kunnen ook toegevoegd worden om en bepaalde harmonische sprong symmetrisch onder te verdelen, en dit kan dan natuurlijk ook een dom.7-akkoord zijn. Akkoorden, waaronder ook dom.7-akkoorden worden ook gebruikt als approach akkoorden (doorgangsakkoorden, wisselakkoorden, omspelingen), en dit zelfs onvoorbereid (unprepared approach).

Verder worden dom.7-akkoorden, net als andere structuren, aangewend in composities gebaseerd op de techniek van constant structure (steeds hetzelfde type akkoord). De term contiguous (aangrenzende) dominants wordt dan weer gebruikt voor stapsgewijs stijgende dom.7-akkoorden zonder functioneel verband. Een voorbeeld hiervan, in de variant van contiguous II – V’s zien we in het begin van Moment’s Notice van John Coltrane (fig. 12). Het is duidelijk dat we bij deze laatste toepassingen beland zijn bij niet-functionele harmonie, wat betekent dat er geen sprake meer is van een tonaal centrum.

De toepassingen in een dergelijke harmonische omgeving zijn dan ook legio, en in ieder geval te veel om hier allemaal te behandelen.

2010/1

61

Swing Streets of New York

Best Of Paul Blair If you write about jazz long enough, you’ll eventually be queried each December for your best-of-the-year choices, as part of some publication’s critics poll. Me, I’d rather be termed a jazz enthusiast than a jazz critic. But because I’ve long been reluctant to cite any musician or recording as best, I forward my lists to, for example, the Village Voice or the Jazz Journalists Association, under a different heading – something like Ten CD’s I’ve Really Enjoyed Over The Past Twelve Months. That’s hair-splitting, to be sure. Anyway, here are five recent releases that will probably make my 2010 list.

Odean’s List (In + Out Records) is quite a contrast, in terms of both intensity and volume. Perhaps you’ll recall tenorist Odean Pope’s work in the 80s in Max Roach’s group. Maybe you were as thrilled as I was by the saxophone choir (that’s eight saxes plus a rhythm section) that Pope put together in 1977 to record for Soul Note. The lineup on his latest CD includes only three saxophones (his, Walter Blandings’ and James Carter’s) along with two trumpeters (Terell Stafford and David Weiss) and rhythm.

Pope, a Philadelphian who’s chosen to remain in his hometown rather than use New York as a base, may regard Europe as a more promising market for his decidedly adventuresome music, since this new album was released there first. He’s also undertaking a European tour this summer. Don’t miss Odean if he’s playing anywhere near you.

Purpose Built (Whirlwind Recordings) brings bassist Michael Janisch to the fore. An American currently residing in London, he brought nine other players – Brits and Americans both – into a New York studio last January to record a program of clever originals leavened by well-chosen standards like Blood Count, Milestones and Love Is A Many Splendored Thing. There’s nothing showy about Janisch’s music, which is characterized instead by carefully voiced ensembles plus solid soloing. Everything’s beautifully recorded, too, a product typical of the work done at Systems Two in Brooklyn, the studio most jazz guys would likely choose if they had their druthers.

62

2010/1

Equally notable for gorgeous instrumental voicings is Heavy Dreaming (Alternate Side Records), with a brass-heavy eight-member band under the leadership of trombonist Ryan Keberle. The longer I listen to jazz, the less I’m intrigued with virtuosic soloing and the more I’m drawn to inventive composing for ensembles. This album is a prime example of what I admire: artful weaving of melodic lines into a beautiful harmonic skein. Among the standout sidemen involved in Keberle’s Double Quartet are fellow trombonist Marshall Gilkes, trumpeter Mike Rodriguez, tuba man Marcus Rojas, horn player John Clark, pianist Frank Kimbrough, bassist Matt Brewer and drummer Eric Doob.

foto: © Jos Knaepen

Initiation (on a label called ARC) pairs saxophonist Erika Lindsay and pianist Sumi Tonooka with bassist Rufus Reid and drummer Bob Braye. Although the co-leaders have been playing together for over fifteen years, they waited for a full decade before ducking into a studio to document their marvelous musical interaction for the first time, then another five years before seeing the album released. It’s thoughtful music with a subtle undercurrent of swing throughout.

George Wein (84) has a fresh vision of how to organize future extravaganzas here in NYC.

Finally, I’d be surprised to learn that you’ve ever heard (or even heard of) vibraphonist James Westfall, bassist Dan Loomis or drummer Jared Schonig. But these three young Brooklynites comprise the Wee Trio, whose Capitol Diner CD, issued a year or so ago, really delighted me. Now they’re back again with Capitol Diner, Vol. 2, issued on a homegrown label called Bionic Records. Swing it does,

all the way through.

Miraculously, if you type almost any of the names above into YouTube, you’ll find video of them in action. And there’s plenty more footage of jazz heroes posted elsewhere online. For instance, you can arrange to receive regular notification of new stuff from Jazz Video Guy Bret Primack (visit jazzvideoguy. tv). If you’d prefer to skip the visuals and focus on audio only, National Public Radio’s website archives live sets played at the Village Vanguard, memorable interviews hosted by Marian McPartland and concerts emceed by Dee Dee Bridgewater and Nancy Wilson.

Yes, I’ve recommended this site before – but it expands weekly (To find the entire collection, Google NPR jazz.) And have you crawled into Wolfgang’s Vault yet?

While it operates as a for-profit website selling rock downloads and memorabilia, dozens of sets taped at Newport Jazz Festivals during the late 50s and early 60s (by heavies like Armstrong, Gillespie, Mulligan and Jamal) are yours to enjoy at no cost. Check them out at wolfgangsvault.com.

And speaking of Newport, it appears that George Wein – who more or less pulled together the first real jazz festival there more than a half-century ago – has a fresh vision of how to organize future extravaganzas here in NYC. Instead of focusing so heavily on big-ticket concerts by stars like Herbie Hancock, João Gilberto and Chris Botti at high-priced venues like Carnegie Hall and Lincoln Center, the New York Times reports that Wein is determined to book a wider variety of up-and-comers at smaller clubs around the city. Why? He says he was inspired by the success of January’s WinterJazzfest, which drew large crowds of younger (and presumably less affluent) fans to hear a couple dozen lesserknown groups to a tight concentration of Greenwich Village clubs. Accordingly, his upcoming CareFusion Jazz Festival will take place on June 17-26 with plenty of new faces on bandstands at a wider variety of venues throughout the five boroughs. By the way, George is now 84.

Onze correspondent Paul Blair woont in Brooklyn, brengt maandelijks in New York het jazz magazine Hot House uit en gidst groepen langs minder bekende en historisch belangrijke paden door The Big Apple. Voor meer info over de walking tours: www.SwingStreets.com.

Piano’s Maene Passion for musicians

Uw pianospecialist met een hart voor Jazz ! exclu sie f v er deler België

Steinway Restauratie Atelier Steinway Pianotechnici Vintage Steinway Grote keuze nieuwe en tweedehandse Steinway

Raadpleeg regelmatig onze website voor promoties, concerten- en activiteitenkalender :

www.maene.be Ontdek ons groot gamma nieuwe en tweedehandse piano’s

Ook gespecialiseerd in digitale piano’s en stagepiano’s Volledig gamma van Yamaha, Kawai en Roland speelklaar in onze showrooms

Nieuwe en tweedehandse buffet- en vleugelpiano’s Tweedehandse buffetpiano’s vanaf € 1.500,met 5 jaar waarborg Akoestisch en digitaal

Steinway l Boston l Essex l Doutreligne Kawai l Roland l Yamaha

U vindt ons in Ruiselede (5 min.vanaf afrit Aalter E40), Gent (Citadellaan, vlakbij Overpoort) en Brussel (vlakbij Zuidstation)

Mogelijkheid tot huurkoop of financiering Lange termijn huren - vanaf € 35,- /maand Full service pianoverhuur voor concerten en evenementen : Verschillende Steinway model B en D, Yamaha S-reeks, Yamaha Avant Grand, Roland RG3, stagepiano’s, enz.

Meer info op www.maene.be

64

2010/1