Jazzmozaïek 2010 nummer 2

2010 I 2

foto: Ornette Coleman (© Jos L. Knaepen)

een brede kijk op jazz in Vlaanderen en de wereld

Verschijnt driemaandelijks • Tiende jaargang - Nr. 2 - juni-juli-augustus 2010 • Kantoor van afgifte: Antwerpen X - P409123

in

in • JAZZCLASS: INLEIDING VOICES ZA 18 SEP: 19U30 • GRATIS

• NICOLAS KUMMERT: VOICES ZA 18 SEP: 20U30 • € 12/10

• IFA Y XANGÔ • JEF NEVE TRIO CD-VOORSTELLING VR 8 OKT: 20U30 • € 18/16

• BRZZVLL: HAPPY LIFE CREATOR MET VOOR EN NA DJ COURTASOCK DO 14 OKT: 20U30 • € 12/10

• THE BELGIAN SWINGJAZZ ORCHESTRA o.l.v. JOHAN VANDENDRIESSCHE ZO 17 OKT: 15U • € 14/12

• TOOTS THIELEMANS QUARTET ZA 23 OKT: 20U30 • € 22/20

• BRUSSELS JAZZ ORCHESTRA & BERT JORIS: SIGNS & SIGNATURES ZA 20 NOV: 20U30 • € 18/16

• JORIS ROELOFS QUARTET DI 23 NOV: 20U30 • € 14/12

Letterenhuis Antwerpen en De Roma presenteren:

• DE BANKROET JAZZ LIVE! DO 27 JAN 2011: 20U30 • € 12/10

• JEF NEVE & LIEBRECHT VAN BECKEVOORT: IF MOZART AND MONK WERE BROTHERS VR 4 FEB 2011: 20U30 • € 18/16

• RITA REYS ZO 13 FEB 2011: 15U • € 16/14

En er komt nog meer! Hou onze agenda in de gaten.

WO 22 SEP: 20U30 • €8/6

• DE BEREN GIEREN ZA 16 OKT: 20U30 • € 12/10

Pertwee:

• BEN SLUIJS & ERIK VERMEULEN VR 29 OKT: 20U30 • € 12/10

• TEUN VERBRUGGEN & BART MARIS DO 2 DEC: 20U30 • € 12/10

• JEF NEVE & PASCAL SCHUMACHER: FACE TO FACE DI 4 JAN : 20U30 • € 14/12

• ROLAND & HAN BENNINK WO 26 JAN: 20U30 • € 14/12

• ALEXIS THÉRAIN & THIBAULT DILLE DO 3 FEB: 20U30 • € 12/10

• ROBIN VERHEYEN & AKI RISSANEN DO 21 APR: 20U30 • € 12/10

Dubbelconcert

• EWOUT PIERREUX QUINTET & REUT REGEV: R’TIME ZA 6 NOV: 20U30 • € 14/12

• BADENHORST - PLOUG - PETTERSEN VR 12 NOV: 20U30 • € 12/10

Han Bennink:

• JAZZCLASS: HAN BENNINK en de INSTANT COMPOSERS POOL ZO 14 NOV: 14U • € 4

• DOCUMENTAIRE: HAZENTIJD DI 16 NOV: 20U30 • € 4

• HAN BENNINK TRIO DE ROMA: TURNHOUTSEBAAN 286, 2140 BORGERHOUT RATAPLAN: WIJNEGEMSTRAAT 27, 2140 BORGERHOUT TICKETS: TICKETBALIE TURNHOUTSEBAAN 327, 2140 BORGERHOUT, 03 292 97 40 (WERKDAGEN: 9U30-12U30 EN 13U30-17U) + WWW.DEROMA.BE + WWW.RATAPLANVZW.BE + MARK SOUND, WOLSTRAAT 6, 2000 ANTWERPEN +

WO 17 NOV: 20U30 • € 12/10 VOOR DE HAN BENNINK FANS BIEDEN WE EEN COMBITICKET AAN WAARDOOR U SLECHTS € 16 BETAALT VOOR DE JAZZCLASS, DOCUMENTAIRE EN HET CONCERT.

• RADIOKUKAORKEST, feat. ELLERY ESKELIN ZA 4 DEC: 20U30 - € 12/10

Roma_JazzAd_jun10.indd 1

31/05/10 08:59

VOORWOORD

Jazzmozaïek is het driemaandelijks jazzmagazine uitgegeven door de vzw Muziekmozaïek.

Secretariaat (abonnementen en administratie): Muziekmozaïek vzw, Wijngaardstraat 5 B-1755 Gooik, tel. 02 532 38 90, fax 02 452 34 94 info@muzmoz.be – www.muziekmozaiek.be www.jazzmozaiek.be Redactie: Jazzmozaïek, Laarstraat 105 B-2610 Wilrijk-Antwerpen (België) e-mail: redactie.jazzmozaiek@skynet.be - Stichter: Luc De Baets († 13/09/2009) - Hoofdredacteur: Bernard Lefèvre - Redactiemedewerkers: Mischa Andriessen, Patrick Bivort, Paul W. Blair (VS correspondent), Peter De Backer, Dirk De Gezelle, Frederik Goossens, Wannes Gyselinck, Chris Joris, Leon Lhoëst, Georges Tonla Briquet, Marc Van den Hoof, Marc Van de Walle, Jack van Poll, Bert Vuijsje - Fotografie: Jos L. Knaepen - Illustraties: Pieter Fannes - Redactiesecretariaat: Vincent De Laat - Grafisch ontwerp: Brigid Sullivan

Explosief Wat een ongelooflijk aanbod aan jazzfestivals en -concerten deze zomer! En wat een namen, je wordt echt duizelig als je door al die programmaroosters gaat. Ooit was het anders. In het eerste decennium van deze eeuw, waarin Jazzmozaïek verscheen, kende het aanbod een explosieve groei.

In Vlaanderen was vorig millennium het tweejaarlijkse Jazz Middelheim in Antwerpen (25ste editie in 2005) zowat de referentie. Andere steden waren ook al vroeger op de jazzkar gesprongen, zoals Brussel met zijn Brosella (sinds 1977, volgend jaar 35ste editie!), Gent met zijn Jazz in’t Park (dit jaar 17de editie) en Kortrijk met zijn tweejaarlijkse Parkjazz (gestart in 1998).

Motives Festival. Jazz Middelheim werd jaarlijks vanaf 2007 en dan zwijg ik nog over de vele kleinere maar daarom niet mindere festivals in alle uithoeken van Vlaanderen (Elverzele, Hoeilaart, Assenede, Mechelen, enz. ). En natuurlijk tellen de vele festivals bij onze zuiderburen – Dinant Jazz Nights, Gouvy, Gaume, enz. – ook mee, want jazz kent geen taalbarrières, hoogstens subsidieproblemen.

Wat zeker positief is aan deze explosieve jazzscene is de ruimte voor optredens van onze eigen muzikanten en het voorstellen van jong jazztalent, al of niet via wedstrijden. En hierin zien we de voorbije jaren ook een belangrijke toename.

Haal de jazzy pet maar boven en misschien tot op een van de festivals!

Maar toen in 2002 het eerste Blue Note Festival, nu Gent Jazz, en voor het eerst Jazz Brugge in het kader van Brugge Culturele Hoofdstad 2002 plaatsvonden, ontstond al snel een sneeuwbaleffect. Genk bleef niet achter en startte in 2004 het

Bernard Lefèvre

Dit magazine is gedrukt op milieuvriendelijk papier met het FSC-label

Inhoud 4 Focus: Ivan Paduart

“Ik klamp me nooit vast aan een bepaalde stijl” Jaarabonnement: - België: € 15 voor jaargang 2010 van Jazzmozaïek, inclusief Muziekmozaïek-pas met kortingen op concerten en festivals van partners, korting op het feest van 10 jaar Jazzmozaïek en Jazz Hoeilaart 2010.

Registreren op www.muziekmozaiek.be Info via info@muzmoz.be of 02 532 28 38.

- Wil je alleen het tijdschrift Jazzmozaïek ontvangen? Klik dan op www.jazzmozaiek.be in het menu links op Abonneer en lees en volg de procedure als gratis abonnee.

Info via info@muzmoz.be of 02 532 28 38.

- Buitenland: € 25 overmaken op Fortis-bankrekening 001-3941901-91 van Muziekmozaïek, Wijngaardstraat 5, B 1755 Gooik. BIC GEBABEBB/ IBAN BE23 0013 9419 0191 Telkens met vermelding: Abo JM 2010 © Copyright (teksten en foto’s): Zonder voorafgaande en schriftelijke toestemming van vzw Muziekmozaïek mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of welke andere wijze dan ook. Iedere redacteur is verantwoordelijk voor de inhoud van zijn tekst. Publiciteitsteksten en bijhorende illustraties vallen onder de verantwoordelijkheid van de betrokken adverteerder. Teksten en fotomateriaal kunnen door de redactie van Jazzmozaïek geweigerd worden zonder dat deze beslissing dient te worden gerechtvaardigd.

Zomerfestivals 7 Parkjazz Kortrjk: Tweedaagse editie 8 Northsea Jazz Festival: Gul aanbod

36 Blindfold Test: Frank Vaganée 39 Nieuw op cd-dvd 49 De Jazzlezer: Van nazisme tot incest Bert Vuijsje 51 Jazzacademie Knesselaere 52 Jazzkriebels: Johan Verminnen

11 Gent Jazz: Sterrenfestival

56 De jazzprehistorie (1): Blanke populaire muziek: de VS einde 19de eeuw

14 Dinant Jazz Nights: Breed spectrum

58 Muziekmozaïek Nieuws

18 Jazz bij de zuiderburen: Gouvy Jazz – Comblain La Tour – Gaume Jazz

61 Muziektheorie: Constant Cycle Leon Lhoëst

9 Brosella Jazz: Muziek zonder grenzen

21 Jazz Middelheim: Op zoek naar roots 24 Nazomerse jazz: Jazz in’t Park – Mellowtime – JazzBrugge

Columns

17 Jazzmozaïekjes

34 Album Souvenir: Kuyper Marc Van den Hoof

26 Jazzopleiding in België (1): Conservatorium Antwerpen 28 Costa Public Jazz Award: Balanced Exposure 29 Afscheid van Dirk Godts 32 Het decennium van Dré Pallemaerts

Verantwoordelijke uitgever en afzendadres: Peter Heyndrickx – Wijngaardstraat 5 – 1755 Gooik

35 Fotopagina Jos Knaepen: Roy Hargrove

“Ik ben meer orkestrator dan drummer”

31 Jack’s Groove: Ray Charles Jack van Poll

55 Holland Muziekland: Het enige wat blijft is de verandering Mischa Andriessen 62 Swing Streets of New York: Summer in the city Paul Blair

2010/2

3

F

CUS

Ivan Paduart

“Ik klamp me nooit vast aan een bepaalde stijl” Met zijn nieuwste plaat Crush, opgenomen met The Metropole Orchestra, levert Ivan Paduart een van de sterkste cd’s uit zijn carrière af. Terecht staat hij opnieuw volop in de kijker en vinden we hem met zijn kwartet terug op verschillende festivalpodia deze zomer.

De drieënveertigjarige pianist Ivan Paduart heeft al vele watertjes doorzwommen. Na zijn studies klassieke piano en trompet (!) trok hij naar de Antwerpse jazzstudio en het conservatorium in Rotterdam om zich op de jazz te storten. Aanvankelijk vond hij zijn weg in de fusion met de groep Aftertouch. Dat was begin jaren negentig. Na twee cd’s gooide hij het over een andere boeg en koos voor een meer straight ahead jazzrichting. Hij speelt het liefst in trio maar daarnaast kruiste zijn pad wel dat van grote namen als Richard Galliano, Claude Nougaro, Toots Thielemans, Manu Katché, Richard Bona, Philip Catherine, Rick Margitza en Tom Harrell.

Voor het feit dat hij de laatste jaren wat minder expliciet in de schijnwerpers stond, heeft Ivan een realistische verklaring: “Alles gaat in cycli. Je mag daarbij niet vergeten dat het jazzpubliek gelimiteerd is en ook wel eens vernieuwing wil. Daarom staat iemand als Jef Neve nu zo in de belangstelling.

Dat is heel normaal.” Ondertussen krijgt Paduart terug meer de verdiende aandacht. Hij bracht net een schitterende dubbel-cd uit opgenomen met The Metropole Orchestra. De distributie is in handen van het internationale Mons Records van de Duitse drummer Thilo Berg. Deze zomer prijkt zijn naam op de affiche van Brosella met een speciaal project in gezelschap van de Afrikaanse singer-songwriter Bai Kamara Jr. In september is hij de centrale muzikant voor de viering van 10 jaar Music Village in Brussel.

foto: © Jos Knaepen

De third stream beweging lijkt aan een nieuwe opgang toe. Pierre Anckaert, Nathalie Loriers en Brad Mehldau werkten recent met strijkers en jij brengt nu een opname uit met The Metropole Orchestra. Blijft het de ultieme uitdaging voor jazzmuzikanten om met een strijkersensemble of een symfonisch orkest te spelen?

Het idee voor dit project ontstond reeds drie jaar geleden. Op vraag van The Metropole Orchestra schreef ik toen een arrangement voor het nummer Waterfalls. Aanvankelijk twijfelde ik zelfs om de opdracht aan te nemen want dit was toch wel iets anders dan een arrangement schrijven voor een bigband of een zestienkoppig orkest. Hier moest ik rekening houden met een volledig symfonisch orkest. Bovendien ben ik absolute fan van het werk dat Bert Joris deed Ivan Paduart: “The Metropole Orchestra wilde na een eerste samenvoor het BJO op Dangerous Liaison. werking een nog grootser project en liefst terug met Fay Claassen die er de eerste maal ook al bij was.” (Links op de foto: Fay Claassen).

Dat is echt topniveau en daar kan ik 4

2010/2

niet aan tippen. Daarom riep ik de hulp in van Michel Herr, ook iemand waar ik al jaren naar opkijk. Blijkbaar viel dat allemaal in de smaak bij de mensen van The Metropole Orchestra want zes maanden later klopten ze opnieuw aan, nu voor een veel grootser project en liefst terug met Fay Claassen die er de eerste maal ook al bij was. Zij stelden daarbij een behoorlijk budget ter beschikking en ik mocht zelfs nog een extra gast uitnodigen. Mijn keuze viel op saxofonist Bob Malach. Michel Herr wilde ik er natuurlijk opnieuw bij. Daarnaast vroeg ik aan Bert om het arrangement van een nummer te schrijven. Meer ging helaas niet voor hem door zijn drukke agenda.

Voor de rol van orkestleider dacht ik eerst aan Vince Mendoza maar ook diens timing liet het niet toe en hij bracht me in contact met Jim McNeely.

Verliep alles uiteindelijk zoals je hoopte?

Ik ben super opgetogen met het hele resultaat. Alleen is er de frustratie dat er maar twee concerten plaatsvonden, een in Brussel en een in Nederland.

Maar ja, dat orkest is ook enorm druk bezet. Ze werken met de grootste namen zoals John Scofield, Michael Bublé en Al Jarreau. Ik vraag me nog steeds af hoe een onbekend iemand als ik die kans kreeg.

Het was echt fantastisch werken met al die mensen. Je mag niet vergeten dat met een orkest van zo een omvang er heel wat info op je afkomt. Zes uur repeteren aan een stuk gaat dus niet. Toch begon alles reeds na twee dagen vorm te krijgen. Die muzikanten jumpen moeiteloos van klassiek over pop, rock naar jazz. Ze spelen harder of stiller met finesse, binair, tertiair. Het zijn echte panters. En de samenwerking met Jim NcNeely en Bob Malach verliep eveneens vlekkeloos. Ze zijn zeer nederig en geven zich 100%. Bij hen is zeker geen sprake van egotripperij. Dat heb ik in het verleden met anderen meegemaakt en dat hoeft voor mij niet meer, dan haak ik sowieso af.

Je vertelt graag een verhaal met je platen.

Zocht je hier ook naar een soort rode draad?

Het was hier wat moeilijker om die visie aan te houden. Uiteindelijk opteerde ik voor een aantal composities waarvan ik goed wist welke de mogelijkheden waren. Naast het verhalende aspect is er nog het feit dat ik de luisteraar graag op het verkeerde been zet. Het mocht dus nooit te expliciet als een bigband klinken of zuiver de swingtoer opgaan. Daarom zitten er klassieke passages tussen maar ook weer niet teveel. Dat is meteen de rode draad doorheen mijn hele carrière. Ik klampte me nooit vast aan een bepaalde stijl. Dit is eigenlijk geen goede marketingzet want niemand weet wat ze van mij kunnen verwachten. Moest ik echter constant dezelfde lijn volgen, dan werd ik gek.

Tederheid Een grote meneer met wie je al regelmatig samenwerkte is Richard Galliano.

In 1992 kreeg ik van Philippe Baron (jazzpresentator bij de RTBF-gtb) carte blanche voor een concert in de Botanique dat werd opgenomen en internationaal uitgezonden. Ik mocht een notoir buitenlands artiest uitnodigen. Mijn keuze viel op Richard Galliano. Het

Focus: IVAN PADUART klikte zo goed dat we besloten om meteen een cd op te nemen (Illusions Sensorielles, gtb) gevolgd door een tiental concerten hier in België. Twee jaar later kwam er een vervolg, Folies Douces. Zo kreeg ik ook via Richard de kans om bij Claude Nougaro te spelen. Daarna verloren we elkaar uit het oog. Hij had andere verbintenissen en een zeer druk toerschema.

In dergelijke omstandigheden is het niet evident om parallelle projecten op te starten. In 2003 vonden we elkaar dan terug op initiatief van Jean Paul Dessy, de man achter Ensemble Musique Nouvelle van Mons. Hij vroeg me om ons vorige project terug op te pikken maar met een strijkersorkest erbij. We herwerkten de stukken van vijftien jaar voordien en namen Douces Illusions op. Richard nodigde mij vervolgens uit voor een groots concert in Marciac (zomer 2006, gtb) met het orkest van het conservatorium van Toulouse, Richard Bona en Manu Katché.

Volgens sommigen zijn electrojazz en crossoverprojecten de toekomst van de jazz. Hoe zie jij dat?

De toekomst? Ik zou niet durven zeggen dat er één toekomst van de jazz is. De fout die dikwijls gemaakt wordt, is dat men alles wil catalogeren en vast omlijnen. Er zijn meerdere toekomsten. Bebop evolueert ook nog steeds. De toekomst van de jazz kan je niet binden aan één stijl of richting. Er zijn zoveel vertakkingen, in alle muziekgenres trouwens.

Waarom zou barok dood zijn? Of romantisme? Idem voor seriële muziek, dodecafonie, hedendaagse muziek. Het vormt uiteindelijk allemaal een geheel.

Daarom speel ik graag met muzikanten als Galliano of Manu Katché. Zij zitten niet vastgeroest in een bepaald segment van de jazz.

In 2005 bracht je de soloplaat Alone uit. Je treedt tegenwoordig ook meer en meer solo op.

Solo spelen blijft een uitdaging. Het vergt veel van een muzikant. Je moet hard werken en je goed concentreren. Het is een mengeling van beperking en vrijheid. Als ik plots in crescendo wil spelen kan dat, wil ik het ritme ineens veranderen kan dat ook. Het is zeker geen egotripperij maar ik ben wel de enige

Ivan Paduart:

“Bij jazz integreert ieder zijn elementen en stijl in het geheel.”

kapitein aan boord. Voor dergelijke concerten heb ik een repertoire van zo’n dertien eigen composities die ik aanvul met standards. Ik ben niet iemand die heel makkelijk componeert dus val ik regelmatig terug op dezelfde stukken. Gelukkig is er de improvisatie om er telkens weer iets nieuws van te maken.

Georges Tonla Briquet

Selectieve concertagenda 11/07 05/09 05/09 11/09 12/09 17/09

Brosella jazz - Brussel Mellow Time festival - Elversele Jazz in ‘t park - Gent Festival St jazz Ten Noode - Brussel Geel festival - Geel en 18/09 – 10th birthday of the Music Village - Brussel 13/10 Jazz Station - Brussel 15/10 St Pieters Leeuw - Frank’s place (quartet met Rick Margitza) 16/10 Festival Appeltuin – Leuven www.ivanpaduart.com

foto: © Jos Knaepen

Met Galliano ging je op ontdekkingstocht in de wereld van de tango. In 2004 koppelde je samen met Quentin Dujardin flamenco aan jazz.

Was dit jouw manier om jazz te verbreden en te bewijzen dat je niet bij de rigide opvatting mag blijven dat het geen jazz is als het niet swingt?

Richard en ik hebben beiden zowat dezelfde ideeën rond het concept van melodie, in die zin dat we veel tederheid in onze muziek steken. We besteden tevens ruime aandacht aan lyriek. De rest komt heel natuurlijk. We hebben nooit veel gerepeteerd in tegenstelling tot bij klassieke muziek waar er eindeloze repetities zijn opdat alles toch zou kloppen.

Zo werkt het niet bij jazz. Ieder integreert zijn elementen en stijl in het geheel. Quentin Dujardin heeft mij geleerd mijn oren nog beter open te houden. Hij is iemand die vooral met stilte werkt, een aspect dat het gros van de jazzmuzikanten verwaarloost.

De meesten, buiten de allergrootsten natuurlijk, concentreren zich enkel op harmonie en noten maar vergeten aandacht te besteden aan de kwaliteit van de klank en de atmosfeer.

Selectieve discografie • Aftertouch: Aftertouch (B.Sharp, 1990) • Papillons Bleus (Miss You, 1992) • Aftertouch: Turquoise (B.Sharp, 1993) • Illusions Sensorielles (Igloo, 1993) • Time Gone By (AMC, 1994) • Folies Douces (Igloo, 1995) • White Nights (A-Records, 1996) • Clair Obscur (A-Records, 1997) • Belgian Suites (A-Records, 1998) • True Stories (Igloo, 2000) • Trio Live (Omnivore Virgin, 2001) • Still (A-Records) 2001 • A Night At The Music Village (Jazz‘n Pulz, 2003) • Blue Landscapes (Videoarts Music Inc., 2004) • Douces Illusions (Igloo, 2004) • Ivan Paduart & Quentin Dujardin: Vivre (Arsis world, 2005) • Selections (Jazz’n Pulz, 2005) • Alone (Alone Blue Records, 2005) • A Night In Tokyo (P.J.L., 2006) • My French Heart (Alone Blue Records, 2006) • In Exile Of Dreams (Jazz’n Pulz, 2007) • Be Manos – For A Pleasant Stay (2008) • Ivan Paduart & The Metropole Orchestra: Crush (Mons Records, 2010) 2010/2

5

PARKJAZZ

Tweedaagse editie Elk festival wordt ooit wel eens groter. De zevende editie van ParkJazz in Kortrijk wordt voor het eerst een tweedaagse, op zaterdag 3 en zondag 4 juli.

“Niet dat we ongebreideld willen groeien”, zegt organisator en samensteller Joost Fonteyne. “Maar die eerste dag reserveren we voor meer intieme concerten.” Daarvoor wordt de festivaltent omgebouwd tot een heuse jazzclub. Het programma voor die ParkJazz Club is heel Belgisch gekleurd. Het trio van pianist Alano Gruarin

mag de spits afbijten. Op zijn mooie cd Profondo Blu liet Gruarin zich nog begeleiden door Bert Joris, in Kortrijk is de Limburgs-Italiaanse trompettist Carlo Nardozza gastsolist.

Heel bijzonder wordt het duo van Philip Catherine en Harmen Fraanje. De unieke gitaarklank van Catherine kleurt al decennia lang de

jazzpodia. Dit keer gaat hij de confrontatie aan met de jonge Nederlandse pianist Fraanje, die we nog kennen van Robin Verheyens eerste Narcissus-cd op de Werf.

Afsluiter van de eerste avond wordt Ramon Valle met zijn trio. De Cubaanse pianist was tien jaar geleden al de grote verrassing op het North Sea jazzfestival, en woont intussen al lang in Nederland, maar gek genoeg bleef hij bij ons vrij onbekend. Bijna onvermijdelijk hoor je in zijn spel invloeden van Keith Jarrett, Herbie Hancock en Chick Corea.

foto: © Jos Knaepen

“Wij zijn geen festival dat op grote blockbusters mikt”, zegt Joost Fonteyne nog. “We boeken wel namen die boeiend zijn om met ons publiek te confronteren.” Dat geldt zeker voor zondag 4 juli. Opener is pianist Free Desmyter, met in zijn groep ook de Amerikaanse saxofonist en klarinettist John Ruocco, een oudgediende van de Belgische scene. Desmyter genoot een klassieke opleiding, maar kwam in contact met Afrikaanse en Perzische muzikanten en verwerkte die rijke invloeden in zijn eigen improvisaties. Hij speelt al tien jaar met dezelfde ritmesectie, Manolo Cabras (bas) en Marek Patrman (drums).

Ray Anderson roept met zijn Pocket Brass Band moeiteloos de sfeer van de marching bands van New Orleans op.

Ook de tweede band op zondag heeft een Belgisch tintje, want Dré Pallemaerts zit nog altijd achter de drums in het Belmondo Quintet. Trompettist Stéphane en saxofonist Lionel Belmondo behoren tot de top van de Franse jazzscene.

Ze waren al te zien op Gent Jazz, toen ze niemand minder dan Yusef Lateef als gastsolist meebrachten. Dat leverde toen een indrukwekkend concert op. Maar ook zonder externe hulp is het Belmondo Quintet een boeiende jazz-

band. Luister maar eens naar hun jongste cd Infinity Live, een opname van een concert op La Réunion, waar de band klinkt als een hedendaagse, energieke versie van het Miles Davis Quintet. En waarop Dré Pallemaerts in al zijn glorie is te bewonderen.

Feestelijk Zanger/pianist Mose Allison mag dan 83 zijn, de man heeft op vraag van cultproducer Joe Henry wel voor het eerst in 12 jaar een nieuwe cd opgenomen, The Way of The World. Allison begon ooit als jazzpianist, bij onder anderen Stan Getz, maar maakte vooral naam met zijn songs, die intussen gecovered zijn door sterren als Van Morrison, Elvis Costello en zelfs The Who en The Clash. De muziek van Allison klinkt als een mengeling van boogie woogie, blues en bebop. Een unieke gelegenheid om deze levende legende nog eens aan het werk te zien.

Afsluiter op zondag wordt de zeer feestelijke Pocket Brass Band van Ray Anderson.

Trombonist Anderson heeft zich altijd al thuis gevoeld in de meest diverse uithoeken van de jazz, van avant-garde (zijn werk bij Anthony Braxton en zijn eigen groep Bassdrumbone), over hardbop (zijn recent heruitgegeven plaat Old Wine, New Bottles) en funk (met zijn groep Slickaphonics) tot een eigentijdse versie van Dixieland en New Orleans. In die laatste hoek valt de Pocket Brass Band te situeren. Je merkt het alleen al aan de instrumentatie, met naast Ray Anderson op trombone, Matt Perine op tuba, de zeer exuberante Lew Soloff op trompet en Bobby Previte op drums. Anderson roept hiermee moeiteloos de sfeer van de marching bands van New Orleans op. De altijd goed gehumeurde trombonist maakt er gegarandeerd een vrolijke bedoening van.

Peter De Backer Info: www.parkjazz.be 2010/2

7

NORTH SEA JAZZ FESTIVAL

Gul aanbod

Het trio van pianist Vijay Iyer bijvoorbeeld, dat volgens DownBeat het beste album van 2009 afleverde. Uit dezelfde stal komt het Steve Lehman Octet dat hogere school rekenen met passie en originaliteit verbindt. Trompettist Christian Scott is zo langzamerhand een vaste waarde op het festival en terecht, want met zijn laatste album Yesterday you said tomorrow bewees hij opnieuw flink gegroeid te zijn als componist, bandleider en musicus. Ook een belofte: Darcy James Argue die vanuit het niets met een van de mooiste platen van het jaar kwam. Hij verschijnt niet met zijn eigen Secret Society maar met het Cologne Contemporary Jazz Orchestra. Niettemin iets om naar uit te zien.

Goed vertegenwoordigd is de Nederlandse jazz met bovendien veel jong talent. Altiste Marike van Dijk bijvoorbeeld, maar ook Joris Posthumus,

Franz von Chossy en Ben van Gelder. Verder mooie acts als Jungle Boldie, Ad Colen Quartet en de gebundelde krachten van New Niks en het Artvark Saxophone Quartet.

Oud en nieuw In de categorie oud maar nog niet versleten natuurlijk Herbie Hancock die zelden een jaar op NSJF overslaat, maar ook Sonny Rollins, Lee Konitz, Tomasz Stanko, Bob Brookmeyer, Ron Carter, Cedar Walton met Bobby Hutcherson en McCoy Tyner met Joe Lovano. Ronduit verrassend is de keuze voor Ornette Coleman als artist-in-residence. De oude vernieuwer gaf een paar jaar terug een weergaloos optreden op het NSJF en mag mogelijk daarom nu drie concerten verzorgen. Bij een daarvan wordt hij bijgestaan door bassist Charlie Haden en te-

Paolo Loveri : guitar & compos Benoit Vanderstraeten : bass Bruno Castellucci : drums

foto: © Jos Knaepen

Kritiek op de programmering van het North Sea Jazz Festival is er altijd, dat is net zo Nederlands als klagen over het weer. Dit keer – van 9 tot 11 juli – kun je echter onmogelijk volhouden dat de programmeurs hebben zitten slapen, behoorlijk wat namen die verantwoordelijk zijn voor de opmerkelijkste releases van het afgelopen jaar staan op het affiche.

Marcus Miller brengt Miles’ Tutu weer op de planken, met stertrompettist Sean Jones in de gelederen.

norist Joshua Redman die in de voetsporen van zijn vader Dewey treedt bij deze hernieuwde versie van This is our Music.

Teruggekeken wordt er meer.

Marcus Miller brengt Miles’ Tutu weer op de planken, met stertrompettist Sean Jones in de gelederen. Jasper van ’t Hof komt met een All Star Band waarin onder meer Philip Catherine en Aldo Romano een eerbetoon brengen aan Charlie Mariano. Zanger José James wijdt zich bovendien aan de muziek van John Coltrane.

Vocale jazz is altijd ruimschoots aanwezig op NSJF. Verheugend is

in dat kader de komst van Catherine Russell met bluesy jazzfolk en Rokia Traore, geen jazz, maar fantastische muziek. Het nietjazzprogramma biedt dit jaar sowieso meer interessante namen.

Stevie Wonder komt, net als Ben Harper en Ricky Lee Jones.

Speciale focus ligt dit jaar op elektronische jazz, een genre waar nog veel te ontdekken valt.

De projecten met Philip Jeck en Tom Arthurs beloven al vast veel. Hetzelfde geldt voor een gul aanbod nieuwkomers met soms wonderbaarlijke namen: Todd Sickafoose Tiny Restrictors, The John Escreet Project waarin David Binney en Nasheet Waits

piano solo compositions and improvisations

8

2010/2

Mischa Andriessen www.northseajazz.com

Charles Loos : grand piano

SPECIAL EVENTS :

piano solo compositions and improvisations

23 > 27 august :

Featuring Pietro Condorelli : guitar & compos

Weber Iago : grand piano

acte de présence geven, het Timucin Sahin Quintet met Ralph Alessi en Michael Attias, Rudder met Chris Cheek en Jonathon Haffner Life on Wednessday met onder meer Marc Ducret en Craig Taborn.

Een mooi programma dus, met natuurlijk ook een paar namen die er vrijwel altijd zijn, maar onmogelijk vervelen. Jason Moran met zijn Bandwagon bijvoorbeeld en Joshua Redman, dit keer met een dubbel trio. De klagers hebben het beduidend moeilijker dan andere jaren.

LATIN MUSIC WORKSHOP

at JazzBXL music school - Brussels (for beginners & confirmed musicians) infos : stage@mognomusic.com Fabrizio Graceffa : guitars, compositions, loops Peer Baierlein : trumpet Boris Schmidt : double bass Herman Pardon : drums

8 & 9 september :

MOGNOSCOPE 2010

at Marni Théatre - Brussels 6 new cds - Release concerts infos : info@mognomusic.com

BROSELLA

Muziek zonder grenzen Onder het motto Het kost niets en je mist niets stelt Brosella opnieuw een sterke affiche voor.

De toegang is inderdaad nog steeds gratis en dankzij een aangepast tijdschema kan je rustig van het ene naar het andere podium wandelen zonder dat je ook maar een noot mist.

Met grote internationale artiesten als Roy Hargrove en Avishai Cohen en een aantal speciale projecten waaronder Pierre Anckaert & Strings met Bert Joris en Michael Zisman als speciale gasten belooft het weer een memorabele editie te worden.

We overlopen het programma met de onvermijdelijke Henri Vandenberghe, The Big Boss van Brosella zoals al jaren op zijn festivalshirt te

lezen staat. Maar daar komt verandering in. Vanaf dit jaar is er namelijk officieel een nieuwe artistiek directeur, Tim Gubels. Op het moment van ons interview zat deze nog in Sofia maar hij zorgde wel voor de nodige input bij de programmasamenstelling.

Plaats van onze afspraak met Vandenberghe is het kleine maar gezellige LAVA-café, net om de hoek van de drukke terrassen aan de Sint-Goriks-

hallen. Een aanrader voor wie in de buurt is want ze hebben daar een mooie selectie single malt whiskeys.

Om te beginnen zetten jullie de viering van Django’s honderdste verjaardag nog even verder.

Waarom niet? We deden al ons best tijdens Djangofollies in januari maar Koen De Cauter stelde voor om daar een vervolg aan te breien. Hij ging in de Franse hoofdstad het Paris Swing Orchestra halen, voegde er de hele familie De Cauter aan toe en als kers op de taart is er nog Stochelo Rosenberg. Samen zorgen de heren gegarandeerd voor een feestelijke opener. Er is veel kans dat dit een uniek concert wordt want er zijn voorlopig geen plannen om met deze combinatie nog andere optredens te verzorgen.

foto: © Jos Knaepen

Bonus

Avishai Cohen staat er op sterk aanraden van de hele programmacommissie.

Gewoontegetrouw staat er ook weer een aantal groepen op de affiche waarbij de grens tussen jazz en folk/wereldmuziek zeer dun is.

Dat klopt, maar dat doen we al jaren. Het is mooi om te zien dat muzikanten zelf nu meer en meer diezelfde weg op gaan. Hijaz is daar een mooi voorbeeld van. De groep brengt bovendien een paar extra gastmuzikanten mee waaronder Tcha Limberger. Dat is ook typisch voor ons festival. We bieden bijna steeds een bonus aan, gewoon een nieuwe of recente cd komen voorstellen is niet genoeg. In het verlengde van Hijaz krijgen we het Avishai Cohen Quintet. Deze man staat er op sterk aanraden van de hele programmacommissie. Gelukkig voor ons klopte het met de data van zijn toerschema en bleek het allemaal betaalbaar te zijn.

Belgische artiesten blijven een belangrijke plaats innemen in het programma.

Het trio Massot/Florizoone/ Horbaczewski hoeven we niet meer voor te stellen, hoop ik.

Hun muziek is een perfect huwelijk tussen jazz, folk en klassiek. En zo komen we bij Pierre Anckaert terecht met zijn nieuwe cd. Opnieuw een specialleke voor Brosella want het strijkersensemble is niet hetzelfde als dat van op de cd omdat het gezelschap net op dat moment in Amerika zit. Bovendien zijn er twee speciale gastmuzikanten: Bert Joris en Michael Zisman.

Ook Belgisch en met een speciale combinatie voor de gelegenheid is pianist Ivan Paduart die met zijn kwartet komt maar voor de gelegenheid Bai Kamara uitnodigt. Ze hadden ooit eens samengewerkt voor een nummer maar nu krijgen ze een volledig uur de tijd.

Als afsluiter is er dan Roy Hargrove.

Dat is iemand waar ik al jaren op aas. Eindelijk is het gelukt.

In de marge van het festival organiseren jullie nu tevens de Brosella Atypical Clinics.

Aangezien Michael Zisman speciaal een week op voorhand uit Zwitserland komt om te repeteren met het Pierre Anckaertproject wilden we de man wat bezighouden. Zo ontstond het idee van een stageweek en introductiesessies. Naast bandoneon voegen we daar zo ook nog nyckelharpa, ukelele en mondharmonica aan toe. Tijdens de twee dagen van het festival zelf zijn er rond deze instrumenten workshops in samenwerking met Muziekmozaïek.

Jazzaficionados die geen afkeer hebben van folk kunnen best zaterdag al eens een kijkje gaan nemen op de folkdag want dan sluit Orion ’s avonds af met als speciale gast niemand minder dan Philip Catherine.

Georges Tonla Briquet www.brosella.be workshops: www.muziekmozaiek.be 2010/2

9

Photo © Jos L. KnaePen

PRESENTS PRESENTS

7-18 juli ’10 Bijloke woe 7

juli Special Night - DJ Willie

18.30 – 19.30 20.15 – 21.30 22.30

don 8

De Beren Gieren DjanGo! 100 Years DjanGo reinharDt – a triBute norah jones

juli DJ Big train & White Jazz

16.30 – 17.45 18.30 – 19.45

GreG houBen trio Kurt ellinG

uitreiKinG saBam jazz awarDs

Pierre Vaiana & salVatore BonafeDe ‘itinerari siciliani’ feat. manolo caBras 22.30 ornette Coleman

20.30 – 21.45

vrij 9

juli DJ Damberd Draait Door!

18.30 – 19.45 20.30 – 21.45 22.30

christian menDoza Group Vijay iyer trio ChiCk Corea freeDom BanD

KennY Garrett, christian mcBriDe & roY haYnes

zat 10

zon 11

raDioKuKaorKest junGle BolDie 20.30 – 21.45 oDean PoPe & his all star ‘oDean’s list’ 22.30 Pat metheny GrouP 18.30 – 19.45

don 15

20.30 – 21.45 22.30

julian laGe Group stanley Clarke BanD feat. hiromi toots thielemans ‘special project’

juli DJ squadra Bossa feat. Buscemi & Livingstone

18.30 – 19.45 20.30 – 21.45 22.30

vrij 16

20.30 – 21.45 22.30

zat 17

ViVe le jazz the CinematiC orChestra kruDer & Dorfmeister

juli DJ Urgent.fm

18.30 – 19.45 20.30 – 21.45 22.30

zon 18

ciBelle mariza GilBerto Gil ‘for all’

juli DJ Maestro

18.30 – 19.45

juli DJ Joost Fonteyne & Geert Decock

18.30 – 19.45

juli DJ the Born to Jazz Movement

16.30 – 17.45

root Gil sCott-heron maDness

juli DJ GoDeviLLe

16.30 – 17.45

coachinG project hoGeschool Gent conserVatorium

18.30 – 19.45

soil & “pimp” sessions joe Bonamassa Daniel lanois’ BlaCk DuB feat. trixie whitleY & Brian BlaDe

20.30 – 21.45 22.30

ticKets GentJazz.coM &

10

2010/2

GENT JAZZ FESTIVAL

Sterrenfestival Op de openingsavond (7 juli) wordt 100 jaar Django herdacht door de groep rond Koen De Cauter, die daarmee ook haar nieuwe W.E.R.F.-release voorstelt. Norah Jones mag daarna haar jongste album The Fall brengen. Succes gegarandeerd.

Vertrouwd Bij de topacts in het jazzgedeelte (8 t/m 11 juli) van deze editie vinden we vertrouwde namen: Ornette Coleman (80), Chick Corea met zijn Freedom Band, Toots Thielemans (88) met Kenny Werner en Oscar Castro-Neves en last but not least de Pat Metheny

Toots Thielemans, Kenny Werner en Oscar Castro-Neves:

een prachtig uitgebalanceerde mix van aanstekelijk toegankelijke jazz en bossa nova

Group. Maar vertrouwd is daarom niet minder verrassend. Het zijn stuk voor stuk muzikanten die het avontuur niet schuwen en altijd weer anders uit de hoek komen. Dat is juist zo boeiend aan deze rasartiesten.

In de nadagen van zijn carrière beleeft de 80-jarige Ornette Coleman nog prachtige momenten. De jongste jaren gaf deze grote vernieuwer van de jazz nog meeslepende concerten. De man met de witte saxofoon blaast nog steeds onvergetelijke muziek.

En een stukje viool of trompet zit er ook altijd in.

In 2007 kreeg Coleman een Grammy voor Lifetime Achievement en won zijn album Sound Grammar een Pulitzer-prijs voor muziek. Sommigen zullen zich de heropstanding herinneren op Jazz Middelheim in 2007. Coleman brengt zijn twee bassisten mee: Tony Falanga en All MacDowell en zoon Denardo Coleman op drums. Enkele klassiekers zoals Lonely Woman en Turnaround zullen hopelijk weerklinken.

Toots Thielemans heeft zijn Amerikaanse lievelingspianist Kenny Werner uitgenodigd, waarmee hij een prachtige duoplaat realiseerde, opgenomen bij Herman Van Hove. Voeg daar de Braziliaanse toets aan toe van meestergitarist Oscar CastroNeves en dat geeft gegarandeerd een prachtig uitgebalanceerde mix van aanstekelijk toegankelijke jazz en bossa nova.

Pat Metheny komt met zijn fantastische groep waarin Lyle Mays (keyboards), Steve Rodby (bas)

foto: © Jos Knaepen

De Unesco heeft Gent in juni 2009 als Creative City of Music bekroond.

Het Gent Jazz Festival draagt daar zeker toe bij. De locatie – Bijloke – en de formule om jazz in de ruime betekenis aan bod te laten komen zijn intussen bekend. De invulling met zowel nationale als internationale namen en alle stijlen wordt opnieuw bevestigd.

V.l.n.r.: Kenny Werner, Toots Thielemans en Oscar Castro-Neves (Carnegie Hall New York – maart 2006).

2010/2

11

GENT JAZZ FESTIVAL en Antonio Sanchez (drums). Metheny ziet jazz als een vorm van volksmuziek, maar bijna een wetenschappelijke volksmuziek. Hij was ook altijd sterk in de nieuwste technologie geïnteresseerd en werkte voortdurend aan de klank en de toon van zijn instrumenten. Dit jaar stond hij in de spotlights met zijn Orchestrion, of Metheny alleen op het podium maar omringd door een batterij instrumenten die hij aanstuurt en bespeelt dankzij de techniek van solenoïde knoppen en pneumatische aandrijvingen. Er verscheen een cd en dit voorjaar toerde hij daarmee de wereld rond.

In al die jaren speelde hij ook met heel wat uiteenlopende artiesten, gaande van Steve Reich en Ornette Coleman tot Herbie Hancock en Jim Hall, maar ook Milton Nascimento en David Bowie.

Metheny’s oeuvre bevat zowel composities voor sologitaar, kleinere en grotere ensembles als dansgezelschappen. Metheny is ook een van de hardst werkende musici. Hij was een groot deel van zijn leven op tournee. Sinds 1974 speelde hij gemiddeld 120 tot 140 concerten per jaar.

Ontdekken In het voorprogramma niet minder bekende maar altijd te ontdekken namen zoals stervocalist Kurt Elling, het Vijay iyer Trio, Stanley Clarke Band feat.

Hiromi, Jungle Boldie en Odean Pope and his All Star ‘Odean’s List’.

Je zou Kurt Elling kunnen zien als de meer hedendaagse versie van de grote Amerikaanse jazzzanger Mark Murphy. Maar Elling is tevens een man van het woord. Voor het Blue Note label maakte hij zeven albums. Daarna verhuisde hij naar het Concord Label, waarop hij al twee albums maakte: Nightmoves in 2007 en Dedicated to You in 2009. Zijn thuisbasis is de Green Mill Cocktail Lounge in Chicago.

Hij heeft een rijke baritonstem waarmee hij vier octaven kan omspannen. Zijn ballads klinken zacht en verfijnd en hij ontrafelt graag een lied in toon en tekst. De vocale acrobaat kan onverwachte sprongen maken en wervelende wendingen nemen en dat allemaal met groot gemak. Ritme, textuur, frasering en dynamiek, hij beheerst het als geen ander.

Hij heeft de cool en air van een Frank Sinatra en de virtuositeit van een instrumentalist.

Voor zijn jongste album Dedicated to you kreeg hij zijn eerste Grammy Award, na negen eerdere nominaties. Daarop zingt hij de muziek die saxofonist John Coltrane en zanger Johnny Hartman in 1963 maakten. Elling maakte dit project in opdracht van het Chicago festival en nam het live op in de Allen Room, Lincoln Center, in New York. Hij haalde er strijkers bij, waarvoor zijn trouwe en subtiele pianist Laurence Hobgood nieuwe, mooi sobere arran-

gementen schreef. Ze voegden er ook nog enkele standards aan toe. Hij is voor de tweede keer live te gast op het Gent Jazz Festival.

Een bijzondere nieuwkomer is de uit San Francisco afkomstige maar nu in Boston gelande gitarist Julian Lage. Hij speelde al op achtjarige leeftijd met Carlos Santana en verder met o.a. Pat Metheny, Kenny Werner, Toots Thielemans, Martin Taylor en geregeld met pianist Taylor Eigsti. In 2005 werd hij door Gary Burton in zijn Next Generation opgenomen. Zijn debuut-cd Sounding Point verscheen in 2009 – hij was dan 21 – op het label Emarcy en werd genomineerd voor de 2010 Grammy Award Best Contemporary Jazz Album.

Jungle Boldie bestaat uit drie gerenommeerde Nederlandse jazzmusici: Tony Overwater (b), Maarten Orstein (ts en bkl) en Wim Kegel (d). Ze brengen avontuurlijke muziek en hebben een nieuwe cd onder de groepsnaam uit.

Stanley Clarke hoeven we nauwelijks voor te stellen, maar in zijn band is hier aanwezig de wervelende Japanse pianiste Hiromi. Met haar nam hij Jazz In The Garden (Heads Up 2009) op. Hiromi Uehara (31) is moeilijk te situeren, omdat haar invloeden eindeloos zijn. Op haar jongste cd Place To Be (Telarc 2009) – haar eerste soloplaat – zet ze indrukken van plaatsen die haar troffen tijdens tournees om in telkens weer aangepaste muziek.

Odean Pope (1938) weet zijn tenorsaxofoon spectaculair te laten klinken (veeltonig en met ‘circular breathing’). In 1979 kwam hij in het Max Roach Quartet terecht waarmee hij twee decennia lang zou optrekken. Daarna richtte hij een saxofoonkoor op en vormde zijn eigen formaties in trio en kwartet. Nu komt hij naar Gent met een All Star bezetting waarin o.a. Eddie Henderson en David Weiss op trompet, George Burton op piano en Jef ‘Tain’ Watts op drums.

Jong talent Elke avond opent het eerste festivalluik met een band van bij ons: op de openingsavond de winnaars van Jong Jazztalent vorig jaar De Beren

foto: © Jos Knaepen

Kurt Elling:

Kurt Elling

12

2010/2

de cool en air van een Frank Sinatra en de virtuositeit van een instrumentalist

Gieren en verder het Greg Houben Trio, de Christian Mendoza Group en het radioKUKAorkest.

Trompettist Greg Houben, zoon van de bekende fluitist/saxofonist Steve Houben, bracht onlangs zijn eerste cd How Deep Is The Ocean (Igloo) uit, waarop hij ook zijn zangtalent etaleert (Brazilië ligt hem nauw aan het hart). In zijn drummerloos trio staan Sam Gerstmans (b) en Quentin Liègeois (g), die vorig jaar de Django d’Or Jong Jazztalent won.

Christian Mendoza won nog met zijn band Bender Banjax Jong Jazztalent Gent 2008. Deze opmerkelijke pianist dook ook al op bij Lady Linn en viel vorig jaar op Jazz Hoeilaart in voor Jef Neve met de vier pianisten o.l.v. Jack van Poll. Nu komt hij met een groep die zal vonken slaan, want die kan alle richtingen uit. Met in de frontlijn Ben Sluijs (as, fl) en Joachim Badenhorst (kl, ts) en een stevige ritmesectie: Brice Soniano (b) en Teun Verbruggen (d).

Om naar uit te kijken!

Pat Metheny:

Na de bekendmaking van de Sabam Jazz Awards op 8 juli brengt de winnaar Gevestigde Waarde van de Django d’Or van vorig jaar, Pierre Vaiana, zijn Siciliaans project met Salvatore Bonafede (p) en Manolo Cabras (b).

De Sabam Jazz Awards vervangen de Django D’Or en zullen telkens jaarlijks afwisselend voor het Nederlandstalig landsgedeelte op Gent Jazz Festival en voor het Franstalig landsgedeelte op Dinant Jazz Nights uitgereikt worden. De laureaat Gevestigde Waarde ontvangt een prijs van 10.000 euro dat hij mag besteden aan een muzikaal project. Samen met Jeugd en Muziek geeft Sabam een prijs voor Jong Jazztalent, in totaal 5000 euro. Daarnaast is er de toekenning van de

foto: © Jos Knaepen

ziet jazz als een vorm van volksmuziek, maar bijna een wetenschappelijke volksmuziek

Pat Metheny

Muze van Sabam aan een Belgische persoonlijkheid om zijn of haar verdiensten in de jazz.

Natuurlijk is er zoals elk jaar de wedstrijd Jong Jazztalent Gent (vrij toegankelijk) waarvan de groepen een tweede maal optreden op het Emile Braunplein tijdens de Gentse Feesten. Voor deze editie zijn geselecteerd: Bram Weijters Trio, LABtrio, The Circle, Raw Kandinsky, Nathan Daems Quintet, Timescape Project, Frederik Leroux Trio en Michel Vrydag Quartet.

Jamsessies Gent Jazz Festival zal ook in 2010 jamsessies organiseren in samenwerking met NH Hoteles en Conservatorium Gent. Deze jamsessies zullen elke festivaldag vanaf 23u30 plaatsvinden in

de Middeleeuwse Trova kelder van het NH Hotel Gent Belfort. Onder leiding van het Bart Van Caenegem Trio kunnen muzikanten hier van 7 tot 11 juli in een ontspannen sfeer met elkaar

en het publiek in interactie gaan. Tijdens het tweede luik van 15 tot 18 juli staan de jamsessies onder leiding van het Moiano Trio. De jamsessies zijn vrij toegankelijk voor het publiek.

Zuiderse sferen Het tweede luik van Gent Jazz begint op donderdag 15 juli met feest voor wie de Portugese fado – Mariza – en Braziliaanse muziek – Cibelle en Gilberto Gil – genegen is. Cibelle Cavali werd geboren in São Paulo en brengt een mix van cabaret, kitsch, pop soul en americana tot jazz en bossa. Hoewel haar muziek sinds ze in Londen woont een Engelse toets meekreeg verloochent ze zeker haar Braziliaanse roots niet. Mariza is een vertrouwde verschijning in Gent en Gilberto Gil is een levende Braziliaanse legende.

Verder is het uitkijken naar bluesgitaarfenomeen Joe Bonamassa en rasproducer/muzikant Daniel Lanois met Black Dub waarin o.a. drummer Brian Blade en de in Gent geboren Trixie Whitley die het festival afsluiten.

Bernard Lefèvre www.gentjazz.be

Masterclass op zondag 11 juli met Oscar Castro-Neves zie www.muziekmozaiek.be 2010/2

13

DINANT JAZZ NIGHTS

Breed spectrum Jean-Claude Laloux en zijn vrijwilligersteam bieden in het unieke kader van het Saint Norbert park van de abdij van Leffe met zijn eeuwenoude bomen opnieuw een prachtig uitgebalanceerd jazzfestival aan. Deze dertiende editie (van 16 tot 21 juli) is Manu Katché peter en dus is het niet verwonderlijk dat enkele gerenommeerde drummers van de partij zijn.

Het festival integreert ook enkele hommageconcerten. Dee Dee Bridgewater komt met haar jongste project, opgedragen aan Billie Holiday. Dee Dee’s pianist Edsel Gomez zorgde voor de arrangementen en met de charme en improvisatiekracht van Dee Dee zullen nummers zoals Lady Sings The Blues, God Bless The Child en Strange Fruit niemand onberoerd laten.

Een ander emotioneel moment belooft de hommage aan pianist Michel Petrucciani te worden door het Franck Avitabile trio met o.a. drummer Aldo Romano. Romano ontdekte Petrucciani in 1978. Manu Katché speelde met Petrucciani en Avitabile kreeg er pianolessen van.

Het trio van de drummer André Ceccarelli met als gasten zanger David Linx en de trompettist Stéphane

Joshua Redman

“De feeling die ik zoek is de spontaniteit en een collectieve inspiratie.”

Belmondo brengt een eerbetoon aan de grote Franse dichter en zanger Claude Nougaro.

En dan is er nog het unieke tributeconcert aan Ray Charles, Hank Crawford en David ‘Fathead’ Newman door David Sanborn. Hij roept de roots van de rythm ‘n’ blues op samen met Steve Gadd en Joey DeFrancesco. Sanborn stelt zijn nieuw album Only Everything voor. Het is meer dan 15 jaar geleden dat de saxofonist in België speelde. Hij brengt Joey DeFrancesco mee die op orgel alle grooveregisters opentrekt, en rasdrummer Steve Gadd.

Exclusieve belevenissen De gitarist Philip Catherine komt voor een exclusief concert met het dream team van zijn jongste release Concert in Capbreton. Naast de Italiaanse pianist Enrico Pieranunzi bestaat het kwartet uit contrabassist Hein Van de Geyn en drummer Joe LaBarbera (die ook o.a. met Bill Evans heeft gespeeld maar ook Chuck Mangione, Eddie Gomez, Tony Bennett, Michael Bublé…).

De trompettist Till Brönner treedt exclusief met het Eric Legnini Trio op. Till Brönner werd in Viersen nabij Düsseldorf in 1971 geboren en studeerde aan het conservatorium van Keulen. Hij was lid van de Berlijnse RIAS-bigband. Op zijn debuut-cd Generations speelde hij met niemand minder dan bassist Ray Brown en drummer Jeff Hamilton. Maar daarmee hield de sterrenparade niet op. In de jaren die volgden, trad hij op met Dave Brubeck, Monty Alexander en Tony Bennett. Hij heeft een unieke benadering van jazz en hij zingt ook graag à la Chet Baker. Hij liet zich inspireren door bebop en fusion jazz maar ook door moderne popmuziek en soundtracks. Till Brönner heeft met de beste zangers gespeeld o.a. Mark Murphy, Kurt Elling, Melody Gardot, Madeleine Peyroux, Milton Nascimento, Sergio Mendes… en de beste jazzmusici o.a. Michael Brecker en Toots Thielemans.

“De zang is belangrijk voor mij. Ik probeer zo goed mogelijk mijn persoonlijkheid in mijn muziek te tonen. Soms passen de woorden beter dan een ander instrument. Zelfs al ben ik geen grote zanger, in bepaalde nummers zing ik graag, want dat ontspant mij volledig. Ttijdens bepaalde concerten reageren de mensen zefls beter wanneer ik zing dan wanneer ik trompet speel. Toch train ik mezelf uiteraard en ik speel voortdurend op trompet. Ik denk dat de trompet één van de moeilijkste instrumenten is om te leren.”

Natuurlijk zijn de verwachtingen hoog gespannen voor de concerten van Jan Garbarek Group en Joshua Redman Double Trio.

foto: © Jos Knaepen

Joshua Redman (°1969), zoon van de legendarische saxofonist Dewey Redman, begon op zijn negende met klarinet maar schakelde een jaar later over op tenorsax. Niet enkel jazz maar ook klassiek, rock, soul, Oosterse en Afrikaanse muziek lieten hun sporen na bij de in Californië opgroeiende Redman.

Sinds zijn debuutalbum heeft Redman nog twaalf albums opgenomen. Op veel albums werkt hij samen met andere prominente jazzmuzikanten zoals Pat Metheny, Bill Higgins en Charlie Haden, waarmee hij tijdelijk als The Joshua Redman Quartet rond-

Joshua Redman

14

2010/2

toert. In 1994 start hij zijn eigen kwartet waarvan wel gezegd wordt dat het één van de meest succesvolle combinaties is geweest van de afgelopen twee decennia. Zijn drie bandgenoten, pianist Brad Mehldau, bassist Christian McBride en drummer Brian Blade groeiden sindsdien alledrie uit tot bandleiders. Ze behoren tot de top in de hedendaagse jazz met hun eigen ensembles.

Philip Catherine

Joshua Redman: “De feeling die ik zoek is de spontaniteit en een collectieve inspiratie. Dat is jazz voor mij, muziek die op improvisatie van het moment zelf gebaseerd is. Dat biedt ook de mogelijkheid om iets te kunnen creëren met inspiratie van andere musici.”

In 2007 verschijnt de cd Back East waarin Redman verwijst naar Way Out West van Sonny Rollins, een plaat eveneens ingespeeld door een pianoloos trio.

Net als Stan Getz, Wayne Shorter en John Coltrane was Rollins één van Redmans grote voorbeelden.

Back East werd in 2008 genomineerd voor een Grammy voor Best Instrumental Jazz Album.

In 2009 verruimt hij met Compass de grenzen van de triobezetting. Redman verbreedt het spectrum en experimenteert met een dubbele drum én bas bezetting: een dubbel trio. Het resultaat is even verfrissend als verassend. Redman’s open en evenwichtige spel krijgt alle ruimte in het muzikale web dat zich in deze nieuwe opstelling ontspint.

“Dit album was als een reis voor me waarvoor wij geen duidelijke of gedetailleerde kaart hadden. Wij

foto: © Jos Knaepen

exclusief concert met het dream team van zijn jongste release Concert in Capbreton

Philip Catherine

moesten ons op onze collectieve intuïtie, ons eigen intern kompas baseren. Dat was een verdere exploratie van het trioformaat en een uitbreiding van mijn vorige plaat Back East.”

“Ik probeer zo weinig mogelijk richtlijnen aan mijn musici te geven. Met dit dubbele trio evolueren we als een collectief waarin weinig of geen toelichting meer nodig is. Mijn filosofie in een groep is musici vrij te laten, hun persoonlijkheid te ontdekken, zich uit te drukken en risico’s te nemen… voor zover ze ontvankelijk zijn voor andere musici en dat ze naar de synergie van de groep streven.”

Tenslotte concerteren uit eigen land Igor Génhénot en Gino Lattuca met zijn jongste project Bad Influence. Matt Bianco mag het festival feestelijk afsluiten op 21 juli.

De wedstrijd Jong Jazztalent vindt op het tweede podium plaats en de winnaar van vorig jaar, Electric Quartet, treedt tijdens dit festival op.

Bernard Lefèvre Met dank aan Patrick Bivort voor de interviews www.dinantjazznights.org

foto: © Jos Knaepen

Manu Katché Manu Katché werd wereldwijd bekend als popdrummer midden de jaren 80 met zijn drijvende beat achter musici zoals Peter Gabriel, Sting en Joni Mitchell. In 1988 werd hij ontdekt door Manfred Eicher en vanaf dan speelde hij met Jan Garbarek en ook andere jazzmuzikanten zoals Michel Petrucciani, Tomasz Stanko, Ralph Towner, David Sanborn, Richard Galliano, Marcus Miller, Al Di Meola, Manu Dibango, Jeff

Beck, Eric Legnini en Frank Avitabile.

Als peter van het Dinant Jazz Nights festival zal hij zowel met de vrienden die hij heeft uitgenodigd als met zijn nieuw kwartet optreden. Dat brengt de muziek van de pas verschenen derde ECM release onder eigen naam: Third Round.

Het ensemble blijft trouw aan het concept dat The Guardian omschreef als: “beautifully mutated grooves and jazzy themes”. Zijn sug-

gestieve melodieën combineren jazz en pop wat het album zeer toegankelijk maakt.

Manu Katché:“Ik heb niet veel contacten met Belgische jazzmusic, uitgezonderd Eric Legnini waarmee ik veel gespeeld heb en die ik vaak in mijn tv programma One Shot Not op Arte heb uitgenodigd. Ik heb een album van Kyle Eastwood met hem opgenomen.”

“Ik definieer me trouwens niet als een jazzman, maar eerder als een muzikant die universe-

le muziek speelt. Er is geen Belgische, Franse of Amerikaanse jazz. Er is een jazz die voortdurend evolueert dankzij nieuwe generaties die zich aanmelden en nieuwe inzichten in muziek verschaffen. Ik hoop deel te zijn van die evolutie: door peetvader van het Dinant Jazz Nights festival te zijn, door One Shot Not te presenteren, door een radioprogramma op France Inter met jazz, pop en rock voor te stellen.”

Patrick Bivort 2010/2

15

16

2010/2

JAZZMOZAÏEKJES

Laatste Noot Gitarist Herb Ellis is op 28 maart aan Alzheimer overleden.

Hij was 88. Ellis maakte deel uit van de bigband van Jimmy Dorsey in de jaren 40 en werd daarna gitarist in het Oscar Peterson trio in de jaren 50. Hij toerde met Ella Fitzgerald en later met zijn eigen groepen en samen met Barney Kessel en Charlie Byrd.

Jazzzangeres en musical actrice Lena Horne, geboren in Brooklyn op 30 juni 1917, overleed op 9 mei in een ziekenhuis in New York. Op 16-jarige leeftijd startte ze in de befaamde Cotton Club en trok later naar Hollywood waar ze een filmcarrière opbouwde. Met Stormy Weather scoorde ze een grote hit. Haar laatste drie opnames verschenen op het Blue Note label. Blue Note baas Bruce Lundvall vond haar een van de grote jazzzangeressen op gelijke hoogte van Sarah Vaughan en Ella Fitzgerald.

Jazzpianist Hank Jones is op 16 mei 2010 in New York overleden. Hij zou 92 jaar worden op 31 juli. Hij was de oudste van de drie Jones-broers (drummer Alvin en trompettist Thad). Hank Jones begeleidde o.a. Ella Fitzgerald, nam op met Charlie Parker en speelde met legendarische jazzmusici zoals Benny Goodman, Lester Young en Tommy Flanagan. In 1989 kreeg Hank Jones de NEA Jazz Masters Award, de hoogste onderscheiding in de jazzwereld, en in 2003 de Jazz Living Legend Award van de American Society of Composers, Authors and Publishers. Vorig jaar kreeg hij nog een Grammy Lifetime Achievement Award. Hank Jones was verwacht om in augustus op Jazz Middelheim op te treden. Hij was overigens ondanks de respectabele leeftijd nog altijd in Europa op vele festivals aanwezig zoals vorig jaar nog op The Hague Jazz en North Sea Jazz Festival.

In Zuid-Afrika werden voor de zestiende keer de Annual MTN South African Music Awards uitgereikt. Tutu Puoane kreeg de prijs voor haar solo-album Quiet Now in de categorie Best Traditional Jazz Album. Deze cd is in 2009 uitgebracht door Saphrane Records (S 62607), een sublabel van Music & Words. De cd is in Zuid-Afrika gelicenseerd door Jassics Music.

Bassist Ruben Samama heeft op 14 april in het Bimhuis te Amsterdam de Deloitte Jazz Award 2010 gewonnen. Hij ontving een geldprijs van 20.000 euro.

De twee andere finalisten, saxofonist Lars Dietrich en gitarist Reinier Baas, kregen ieder een stimulansprijs van 2.500 euro. Winnaar Ruben Samama mag 30 juli een concert geven in het Amsterdamse Concertgebouw. (nieuwsredactie JazzFlits) De Amerikaanse trompettist Christian Scott krijgt dit jaar tijdens het North Sea Jazz Festival de Paul Acket Award. De prijs is bedoeld voor jazzmuzikanten die een grotere bekendheid verdienen. Scott krijgt de award begin juli tijdens North Sea Jazz, waar hij ook optreedt.

Naar een verenigde jazzscene Jazz in Vlaanderen zit in de lift. Zo begon Simon Kortewegs nota Meer armslag voor jazz, over de ondersteuning en stimulering van de jazzscene in Vlaanderen en Brussel. Hij schreef die naar aanleiding van een vraag van het Agentschap Kunsten, onder toenmalig minister Anciaux, en publiceerde ze eind 2006. Ondertussen zijn we ruim drie jaar verder. Zit jazz nog steeds in de lift? Ongetwijfeld wel, als we mogen vaststellen dat zowat alle organisaties die Korteweg prees voor hun baanbrekende werk momenteel actiever zijn dan ooit: Gent Jazz Festival, kunstencentrum De Werf, Brussels Jazz Orchestra, JazzLab Series en vele andere. Nieuwe, soms kleine, maar pittige initiatieven in de categorie labels en clubs (bv Negocito in Gent) staken de kop op. Eén ding leek al die tijd echter te ontbreken, een grondige samenwerking en versterkend overleg tussen de verschillende structuren onderling en met muzikanten.

JazzLab Series en Muziekcentrum Vlaanderen bundelen nu eerdere aanzetten om tot een algemeen sectoroverleg te komen in een Dag voor de jazz op 21 september, in samenwerking met de Brusselse Beursschouwburg. Een moment waarop iedereen die professioneel met jazz bezig is, uitgenodigd wordt. De adviserende nota van Korteweg was gericht aan de sector, en dat is deze overkoepelende dag ook. De muziek kan echter maar gehoord worden als er publiek aanwezig is. Ons werk, dag na dag en jaar na jaar, heeft maar zin als dat publiek zijn goedkeuring toont door talrijk op te komen. Daarom richten we onze pijlen deze dag op een doel dat allen die werken aan een bloeiende jazzscene – organisatoren, muzikanten, managers,… - aanbelangt: hoe maken we zoveel mogelijk mensen warm voor jazz? Hoe kunnen we daartoe pers mobiliseren? Welke promotie moeten we daarvoor voeren? We hopen met deze dag een aanzet te geven tot het ontstaan van een werkgroep die de komende jaren het voortouw neemt bij de inzet voor het stimuleren van de jazzsector. Zodat we u, het publiek, nóg beter kunnen dienen met de strafste jazz, gebracht in de best mogelijke omstandigheden. To be continued.

Mik Torfs (JazzLab Series)

foto: © Jos Knaepen

Jef Neve met José James op tournee in de VS en Canada Neve en James leerden elkaar kennen in Neves radioprogramma op Klara. Ze speelden samen in de AB en toen groeide een samenwerking die tot een duoplaat en wereldwijde tournee leidt.

Zanger José James (Brooklyn, VS), debuteerde twee jaar geleden met The Dreamer, een hedendaagse mix van jazz, blues en soul. Hij was amper dertig en werd al gebombardeerd tot één van de grote talenten van de jazz. Als zijn grootste invloeden citeert hij Billie Holiday en John Coltrane (met het Coltrane-project treedt hij met Jef Neve tijdens Jazz Middelheim op).

Begin dit jaar verscheen het album Black Magic. Daarop graaft James dieper in de zwarte jazz uit de jaren zestig en zeventig, klopt hij aan bij Marvin Gaye, Al Green of Sam Cooke, de grote soulsterren. En nu is er de duoplaat For All We Know (zie cd-rubriek), waarmee José James en Jef Neve nu de VS en Canada veroveren, want als je dit leest zijn ze al gepasseerd in Seattle, Los Angeles, San Francisco, Washington, New York (Dizzy’s Club Coca-Cola op 15 juni), Cambridge, Northampton, Chicago (22 juni), Minneapolis (24 juni), Victoria (25 juni), Vancouver (26 juni), Winnipeg (27 juni), Montreal (30 juni en 1 juli) en Toronto (2 juli).

Voor een uitgebreide concertagenda zie www.jefneve.be 2010/2

17

JAZZ BIJ DE ZUIDERBUREN

Gouvy Jazz en Blues De altsaxofonisten Phil Woods en Jesse Davis worden begeleid door Hein Van de Geyn, Karel Boehlee en Martijn Vink.

Phil Woods is natuurlijk een Parker adept en speelt al langer samen met de 44-jarige Jesse Davis die via zijn mentor Ellis Marsalis ook Parker grondig bestudeerde. Jesse Davis stond

Roy Hargove staat er met zijn kwintet waarin Justin Robinson (altsax), Jonathan Batiste (p), Ameen Saleem (b) en Montez Coleman (d). De Texaan Hargrove heeft een sterrenstatus verworven door allerlei uitstapjes van blues en soul tot funk (RH Factor). Hij won een Grammy met zijn Afro-Cubaans project Crisol. Met zijn kwintet leunt hij het dichtst aan bij de roots van de jazz maar met innovatieve elementen.

Tenorsaxofonist David Sanchez is de gast van het Gouvy trio Van de Geyn-VinkBoehlee. De Puerto-Ricaan belandde op 20-jarige leeftijd in New York en studeerde met Kenny Barron op Rutgers University. Hij speelde met Paquito D’Rivera en Claudio Roditi en werd in 1990 lid van Gillespie’s United Nation Orchestra. Later vormde hij eigen groepen en nam op met o.a. Kenny Drew, Danilo Perez en Hilton Ruiz en Miguel Zenón. Afro-Cubaanse ritmes, Caribische invloeden en bebop vormen de kern van

Phil Woods

zijn muziek zoals te horen op zijn cd Cultural Survival (Concord Records 2008).

Pianist Hal Weary stelt zijn nieuw album A Rendez Vous With Deja Vu voor. Zijn swingend toegankelijke muziek doet denken aan Horace Silver en Cyrus Chestnut. Weary is vergezeld van Stantawn Kendrick (altsax), Kenyatta Beasley (t), Dezron Douglas (cb) en Jerome Jennings (d).

De Franse gitarist Christian Escoudé zal beslist Django 100 jaar herdenken met zijn kwartet waarin Géraldine Laurent (sax), Anne Pacéo (d) en Florent Gac (p).

Van bij ons staan o.a. Pascale Mohy en Steve Houben & Friends op het podium. Die vrienden zijn Jean-Louis Rassinfosse (cb), Mimi Verderamme (d) en Quentin Liègeois (g).

Bernard Lefèvre

David Sanchez

www.gouvy.eu/madelonne/festival.html

Nog meer jazz bij de zuiderburen

Zomerstages

Op 3 en 4 juli is Comblain la Tour opnieuw plaats van afspraak met enkele exclusieve concerten: Lee Konitz, Richard Galliano en Gonzalo Rubalcaba. Verder nog Toots Thielemans Quartet, Aka Moon-Baba Sissoko & Black Machine, Slang, Tuur Florizoone-Michel Massot-Marine Horbaczewski, Carvin Jones Band, enz.

Jazz au Vert is een stage voor gevorderde amateur en professionele jazzmuzikanten van 18 tot 24 juli in Wépion. De cursus omvat lessen instrumenten en samenspel en een hele reeks facultatieve workshops. Alle info en inschrijving (voor 2 juli ten laatste) bij ldh@jazzinbelgium.com of Les Lundis d’Hortense tel. 02 219 58 51.

www.comblainjazzfestival.be Op 13, 14 en 15 augustus is Rossignol-Tintigny in de ban van het Gaume Jazz Festival dat focust op heel wat musici van bij ons. Sabin Todorov stelt er met zijn trio het nieuw project Inside Story 2 voor met Steve Houben en Bulgaarse stemmen. Verder Nicolas Kummert met Voices, Greg Houben & Pierrick Pedron, Pascal Schumacher Quartet en Flat Earth Society in première voor het zuiden van het land. www.gaume-jazz.be 18

in Gouvy al enkele jaren terug met de toenmalige ritmesectie waarin altijd Hein Van de Geyn.

foto: © Jos Knaepen

Met op vrijdag Phil Woods en op zaterdag Roy Hargrove en bovendien een van de laatste optredens van Hein Van den Geyn voor hij naar Zuid-Afrika verhuist, die David Sanchez uitnodigt, heeft Claude Lentz zijn festival opnieuw een mooie affiche bezorgt.

foto: © Jos Knaepen

Van 6 tot 9 augustus is het afspraak in Gouvy voor het 31ste Jazz en Blues festival. Zoals gebruikelijk wordt op zondag afgesloten met de blues en zijn vrijdag en zaterdag gereserveerd voor jazz.

2010/2

JazzPuzzle is een jazzstage van 21 tot en met 28 augustus in het Centre Marius Staquet in Moeskroen. Deze stage is bedoeld voor jonge muzikanten uit Europa; ze krijgen les van o.a. Pierre Vaiana, Thomas Dewattripont, Luciano Carrieri en Tuur Florizoone. Info: Séverine Kints, 0032.56.860.168 severine.kints@mouscron.be

èm

31

e

& b z l z u a e j s l a de Go v i t s e f uvy ad

e M l o e n m n r e e F 8 août 6 , 7 et

2010

Dans le club

Sous chapiteau

Gouvy is Groovy www.gouvy.eu/madelonne 00 32(0)80 51.77.69 ven 6 août : 19 h

sam 7 août : 17 h

dim 8 août : 16 h

I Christian Escoudé quartette (FR) I Hal Weary Quintette (USA) (A Rendez-vous with Déjà vu) I Phil Woods/Jesse Davis Jazz quintette (USA/NL)

I Steve Houben & friends (B) I Biel Ballester quartette (E) I David Sanchez quartette (USA/NL) I Roy Hargrove quintette (USA )

I Ian Siegal (UK) I Shawn Pittman trio featuring Andy Just (USA) I Stan Webb’s Chicken Shack (UK) I Boney Fields & The bone’s Project (USA/FR)

I Les escargots du dimanche (B) I ROOM 512 (B) I The Boogie Woogie Jumpers (B)

I Raf Debacker trio (B) I The Swell Rythm Combo (années 40’ 50’) I SLAVA (SL/Fr)

I Bootlegs (B) I Cheap Hot & Blues… (B) I Hobo Jungle Blues Band (B) 2010/2

19

© JOS KNAEPEN

© JOHN ABBOT

PRESENTEREN

12-15 AUG 2010 | PARK DEN BRANDT | ANTWERPEN MCCOY TYNER TRIO FEAT. JOE LOVANO | WAYNE SHORTER QUARTET TOOTS THIELEMANS | DAVE HOLLAND FLAMENCO PROJECT CHUCHO VALDÉS & AFRO CUBAN MESSENGERS JEF NEVE & JOSÉ JAMES © LARS BEAULIEU

© JORN URBAIN

© CÉSAR MERINO

© PUYOL

© JOS KNAEPEN

© JORN URBAIN

© STEFE JIROFLÉE

INFO & TICKETS: WWW.JAZZMIDDELHEIM.BE 20

2010/2

JAZZ MIDDELHEIM

Op zoek naar roots

foto: © Jos Knaepen

Jazz Middelheim blijft verankerd in de roots van de jazz en haalt naast Toots als gegarandeerde publiekstrekker nog een aantal levende legendes naar Park Den Brandt van 12 tot en met 15 augustus.

De toppers die verwacht worden: Toots Thielemans (88), McCoy Tyner (71) die Joe Lovano meebrengt, Ahmad Jamal (80 op 2 juli) en Wayne Shorter (76) met zijn kwartet.

Wayne Shorter kwam na een stille periode in 2001 terug op het voorplan. In 2005 stond hij nog op de 25ste editie van Jazz Middelheim en introduceerde toen het prachtalbum Beyond The Sound Barrier.

Danilo Perez (p), John Pattitucci (b) en Brian Blade (d) maken nog altijd de vaste dienst uit en we zijn zeer benieuwd wat de meester nu uit zijn saxofoon gaat toveren, want zoals hij zelf stelt “ik ga altijd voor het onbekende”.

Ahmad Jamal komt met dezelfde bezetting zoals te horen op zijn jongste cd A Quiet Time (Dreyfus). Zijn stijl veranderde door de jaren: van die lichtvoetige stijl op zijn albums uit de jaren vijftig over zijn meer Caribische getinte opnamen uit de jaren zeventig naar dat spel vol bravoure en spanning van de jongste jaren.

Coltrane McCoy Tyner wordt nog altijd in één adem genoemd met John Coltrane die hem als een jongere broer beschouwde. De geest van Coltrane zal zeker niet ver weg zijn met Joe Lovano op het voorplan (luister maar naar het album Mostly Coltrane op ECM).

Bovendien staan José James en Jef Neve er diezelfde openingsdag met Facing East:The Music of John Coltrane. Jef Neve en José James leerden elkaar kennen in het radioprogramma Neve op Klara en speelden samen in de AB. Toen werden ze soulmates. Jef Neve viel voor de stem en de spontaniteit van José James. James was overweldigd door de geweldige techniek van Jef Neve, die ook klassiek is geschoold.

José James schreef al eerder een tekst bij een bekende Coltranesong, Equinox (van het album Coltrane’s Sound). Maar hij kreeg van de erven van Coltrane geen toestemming om die versie uit te brengen (wel te horen op Myspace). In het Coltrane-project wilden ze vooral iets van zichzelf in stoppen, maar toch het basismateriaal respecteren. Ze willen John Coltrane naar de hedendaagse tijd brengen.

Wie zeker gefascineerd is door Coltrane en dan vooral in zijn laatste periode (1965/67), is Jeroen Van Herzeele die de tweede dag opent met zijn nieuw kwartet waarin Fabian Fiorini (p), JeanJacques Avenel (b) en Giovanni Barcella (d). Ze zullen putten uit hun jongste W.E.R.F. release Da Mo en dat zal live nog meer uitgesponnen worden door de geweldige interactie van deze Ahmad Jamal 2010/2

21

Stewart. Vorig jaar in maart toerden ze voor het eerst door Europa. Ze brachten dit jaar een album uit, Culture Griot (Cypres Records), waarop ook gitarist Philip Catherine te gast is. Het is intense muziek, met overdonderende ritmes, penetrante saxofoonlijnen, mooie melodielijnen, fraaie zang en de karakteristieke grooves van Aka Moon.

Dave Holland:

foto: © Jos Knaepen

een samenwerking met de grote Flamenco-gitarist Pepe Habichuela

Dave Holland

topmusici. De Franse bassist Avenel werkte veel met sopraansaxofonist Steve Lacy en die invloed laat zich ook horen.

Explosief Voor wie op nog meer avontuur uit is, mag zich op zaterdag 14 augustus schrap zetten. Het begint al om 15u30 met Le Pragmatisme du Barman, een coaching project van Artesis Hogeschool Antwerpen, waarbij trompettist Peter Evans de groep met Teun Verbruggen (d), Andrew Claes (sax), Dries Lahaye (b), Ruben Machtelinckx (g) en Adriaan Van de Velde (p) coacht.

Opwindend wordt het vervolgens met Aka Moon, Baba Sissoko & Black Machine. Aka Moon is het trio Fabrizio Cassol (sax), Michel Hatzigeorgiou (b) en Stéphane Galland (d) die Baba Sissoko voor het eerst troffen tijdens African Voices in de Muntschouwburg. Sissoko is een meester op tamani (de originele sprekende drums) en stamt 22

2010/2

uit een dynastie van griots van Mali of Afrikaanse vertellers en helers met muziek. Hij bespeelt een heel arsenaal aan instrumenten en zingt.

Hij werkte samen met musici als Rokia Traore, Ibrahim Ferrer, Art Ensemble of Chicago, Dee Dee Bridgewater, Omar Sosa, Chris Joris, Bob

Het podium zal daarop nog voller lopen als het World Saxophone Quartet + M’BOOM opkomt.

M’BOOM is een percussie-ensemble dat in 1970 werd gesticht door de legendarische drummer Max Raoch. Hij wilde de mogelijkheden van de percussie grondig onderzoeken. Op 26 juni 1981, op initiatief van Max Roach, konden drieduizend luisteraars in de kathedraal St. John-theDivine in Harlem, New York, voor het eerst een concert bijwonen waarin M’BOOM en het World Saxophone Quartet samenspeelden. In 1994 gaf M’BOOM een laatste concert in Montreux.

Maar voor deze tour wordt de groep weer samengebracht. De uitdaging is de blazers en de percussie opnieuw te laten samensmelten.

Drie van de vier originele leden maken na 33 jaar nog deel uit van het Wold Saxophone Quartet: Hamiet Bluiett (baritonsax, kl), David Murray (ts, bkl) en Oliver Lake (as, ss). Julius Hemphill overleed in 1995 en werd al door verschillende musici vervangen. De jongste in de band die hem nu vervangt is multi-instrumentalist James Carter.

Een ritmemeester mag op zondag 15 augustus openen: Chris Joris die met zijn New Experience een nieuwe line up voorstelt met twee

Jazz Middelheim vanop de eerste rij bij Klara Klara zendt alle concerten van de vier festivaldagen rechtstreeks uit. Presentatoren Lies Steppe, Bart Vanhoudt, Marc Van den Hoof en Rob Leurentop geven tekst en uitleg bij de concerten en praten met muzikanten en jazzliefhebbers.

Drie reporters doorkruisen het Park voor reacties van het publiek en brengen de festivalsfeer bij de luisteraar thuis:

Hilde Verbreuken, Karen Billiet en Isabel Voets. Claude Blondeel houdt een blog bij over Jazz Middelheim op de website van Klara.

Klara maakt vanaf eind juni de liefhebbers al warm voor Jazz Middelheim. In de laatste uitzending van het jazzprogramma Neve op 25 juni gaat alle aandacht naar Jazz Middelheim. Marc Van den Hoof

brengt in Jazz van 26 juli tot en met 11 augustus portretten van artiesten die dit jaar op de affiche staan van Jazz Middelheim.

Neve: vrijdag 25 juni van 19 uur tot 21 uur Jazz: van 26 juli tot en met 11 augustus, van maandag tot donderdag, van 23 uur tot 24 uur

JAZZ MIDDELHEIM protagonisten van het Brussels Jazz Orchestra: Frank Vaganée en Nico Schepers en met Free Desmyter op piano. In het najaar wordt een release bij W.E.R.F. verwacht.

Een wereld van verschil Ook met een nieuw project komt de legendarische bassist Dave Holland (63) die de jongste jaren een samenwerking aanging met de grote Flamencogitarist Pepe Habichuela. Dave Holland leerde Habichuela kennen via een gemeenschappelijke vriend, Mario Pacheco, eigenaar van een platenlabel in Spanje. Dave Holland. “We speelden ons eerste concert in 2007. De sfeer was uitstekend en ik hield van de muziek die we maakten. Er volgden nog concerten. Het was een ontroerende ervaring. Maar ik wou geen fusionproject. Ik wou de culturele identiteit van die muziek respecteren.

Ik kende wel muziekelementen die bij flamenco passen zoals tango, rumba, buleria. Maar hoe dieper je gaat, hoe meer je de complexiteit van al die dansvormen ontdekt. Je moet de finesses goed verstaan. Ik bezocht Spanje drie keer om die muziek te leren. Ik wou die muziek recht aandoen, omdat ik er zoveel respect voor had. Het is een zeer beschermde kunst. Dat heeft te maken met de zigeuneridentiteit en cultuur. Die mensen werden erg gediscrimineerd. Muziek is uiterst belangrijk voor hen. Dat zit heel diep.”

diverse opnamen voor Blue Note. Dat heeft alles te maken met de onlangs afgetreden Blue Notepresident Bruce Lundvall. Toen hij nog president van Columbia Records was, durfde hij het aan om het Witte Huis te trotseren en Irakere bij dat label onder contract te nemen. In 1978 kwam er een platencontract met Columbia, waarmee Irakere de eerste band in het Castro-tijdperk met een dergelijk contract was. Toen Chucho de vrijheid had Cuba te verlaten, stonden vele grote platenmaatschappijen in de rij. Hij koos voor Bruce Lundvall. Intussen maakt Chucho voor Blue Note solo-albums, maar ook ambitieuzer werk, zoals Fantasia Cubana, met een grote bezetting waarbij klassiek repertoire van o.a. Debussy en Ravel een swingende Cubaanse invulling krijgt.

Chucho Valdés wordt in Cuba geëerd als een nationaal monument. Sommigen noemen hem de Duke Ellington van zijn land. Valdés had ook een grote invloed. Als je hedendaagse Cubaanse jazz of populaire muziek hoort, of het nu Gonzalo Rubalcaba, N.G. La Banda of Charanga Habanera is, dan hoor je de invloed van Chuco Valdés en Irakere.

Live blijft hij een zeer aanstekelijke vertolker en de verrassing van het concert zou weleens zijn zus Mayra Caridad Valdés kunnen zijn.

Bernard Lefèvre www.jazzmiddelheim.be Workshops: zie www.muziekmozaiek.be

Pepe Habichuela is een telg van een grote flamencodynastie, de Habichuelas. Hij behoort tot de generatie van Paco de Lucía, Camarón de la Isla, Enrique Morente, Manolo Sanlúcar, musici die deze kunstvorm enorm populair maakten. Hij begon in de flamencogrotten van Granada en belandde dan in de cafés van Madrid. In de jaren zeventig maakte hij twee historische opnamen: Despegando en Homenaje a D. Antonio Chacón. Maar zijn avontuurlijke geest bracht hem al vlug buiten de afgelijnde paden van de flamenco. Hij speelde met freejazz legende Don Cherry en zette experimenten op waarbij hij flamenco met klassieke Indische muziek versmolt.

Van Spaanse Flamenco naar Cubaanse jazz, het zal mooi in elkaar overlopen met Chuco Valdés & The Afro Cuban Messengers. De 68-jarige Cubaanse pianist Chucho Valdés maakte de voorbije jaren

foto: © Jos Knaepen

Als je hedendaagse Cubaanse jazz of populaire muziek hoort, dan hoor je de invloed van Chuco Valdés.

Chuco Valdés 2010/2

23

NAZOMERSE JAZZ

Jazz in’t Park Over twee weekends eind augustus en begin september biedt Jazz in’t Park opnieuw een gratis festival aan op een podium temidden de bomen in het Zuidpark Gent.

Telkens zijn er middag- en avondconcerten.

Jazz in ’t Park is een organisatie vanuit de Stad Gent met als programmator-organisator Jan Schiettekatte, tevens directeur Dienst Feestelijkheden en Evenementenbeleid en coördinator van het Ghent Film Office. Het festival wil een podium zijn voor de brede, moderne mainstream jazz, geworteld in bebop en postbop waarbij het accent ligt op zowel jonge als vooraanstaande jazzmusici als in de Belgische jazzscene.

Toon Roos

Bisceglia Trio, Richard Rousselet Quintet met zijn Miles project, Ben Sluijs in duo met Erik Vermeulen en het Chris Joris Quintet. Het tweede weekend staan op het voorplan het Pascal Schumacher Quartet, Charles Loos/Bernard Guyot Sextet (Summer Residence), Paul Van Gyseghem Sextet en Steven Delannoye Quartet. foto: © Jos Knaepen

Toppers van het eerste weekend zijn het Michel

Michel Bisceglia

24

2010/2

De zevende editie van het Mellowtime openlucht muziekfestival vindt plaats op zondag 5 september op het ‘boerenhofke’ in Elversele. Vanaf 15u treden op Paul Michiels & Jeroen D’hoe, Toon Roos & Ivan Paduart Quartet, Yvonne Walter & Rony Verbiest met Bram De Looze, Hendrik van Attenhoven en Eric Ineke, en Enrique Tarde met latin jazz als afsluiter. Tussendoor zijn er nog literaire intermezzo’s met Bart Plouvier en Antje De Boeck.

In Geel, een week later, vindt op zondag 12 september de eerste editie van Yellowtime plaats. Hier wordt het podium opgezet in een schitterende privétuin, tussen metershoge coniferen op moszacht gras. De programmering gebeurt in navolging van Mellowtime, met uitzondering van het eerste literaire intermezzo. Info: www.mellowtime.com September Jazz in Brugge wordt dit jaar alweer voor de veertiende keer georganiseerd. Dit festival wordt gratis aangeboden in het weekend van Open Monumentendag.

Op deze manier kan een breed publiek kennismaken met de diepe wortels en de hedendaagse kleuren van de jazz. www. youropi.com/nl/brugge/evenementen/september-jazz-8890

foto: © Jos Knaepen

Bij het aanstormend jazztalent – over de middag geprogrammeerd – treffen we namen die ook op Gent Jazz en de Gentse feesten hun beste beentje voorzetten, want deelnamen aan de wedstrijd 2010: Nathan Daems Quintet, Bram Weijtens Trio, LAB-trio, de groep van pianotalent Bram De Looze en drummer Lander Gyselinck, en ook De Beren Gieren die winnaar was van Jong Jazztalent 2009.

Meer nazomerse Jazz

En dit nazomers festival wordt met verve afgesloten met twee bij-

zondere concerten: Nilson Matta met Roni Ben Hur en John Snauwaert op 4 september en Ivan Paduart met Toon Roos in kwintet met als gast Bert Joris op 5 september.

Nilson Matta wordt als de populairste contrabassist van Brazilië beschouwd en mocht in het Cooper Hewitt Museum van New York City een project rond de muziek van verschillende regio’s van Brazilië uitwerken dat betiteld werd als Brazilian Voyage en als gelijknamig album in 2009 uitkwam. Matta ging op tournee met de New Yorkse gitarist Roni Ben Hur en vond op zijn weg saxofonist John Snauwaert.

Voor alle verdere info: www.gent.be/jazzintpark

Gent Festival van Vlaanderen pakt uit met het thema Beyond Dreams van 18 september tot en met 7 oktober. Op zaterdag 18 september brengt OdeGand ook jazz naast andere muziek. Het slotfeest op donderdag 7 oktober brengt drie generaties fado-zangeressen samen: Raquel Tavares, Cristina Branco en Celeste Rodrigues (87), de zus van Amália. Info: www.gentfestival.be Jazz At Home brengt jazz in huiskamers in Mechelen op zondag 19 september. ’s Avonds vanaf 19u30 wordt het dagevenement afgesloten in de Stadsschouwburg met Shantaram, een Luiks kwartet met eclectische composities en traditionele muziek uit de Balkan. Hoofdact van de avond is het Robin Verheyen Trio met Dré Pallemaerts en Nicolas Thys. Info: www.jazzathome.be.

JazzBrugge focust van 30 september tot en met 3 oktober op de hedendaagse jazz uit Europa en stelt in het bijzonder twee nieuwe cd-releases op het WERF-label voor: Ben Sluijs en Erik Vermeulen in duo, een vervolg op Stones, en het Brussels Jazz Orchestra met composities van Bert Joris. Ook is er de Belgische première van De Bankroet Jazz, het verfilmde scenario van Paul Van Ostaijen met live-begeleiding o.l.v. Wouter Van Bemmel. Heel wat randanimatie is voorzien en ook een educatieve dag met workshops en masterclasses i.s.m. Muziekmozaïek (zie www. muziekmozaiek.be). In een volgende editie gaan we nader in op het programma, zie ook www.jazzbrugge.be.

Het festival Follow The Sound heeft van 13 tot 16 oktober in deSingel plaats. Enkele namen: BourneKane-Davis & Guests, Courtois-Defoort-Wierbos, Ernst Glerum Ex Machina, Dörner-Schröder-Thomas-Steidle.

En ook een bewerking van Battleship Potemkin door Matt Darriau’s Paradox Trio. Meer details in een volgende editie. www.followthesound.be

2010

Jazz in’t Park Zuidpark Gent

Vrijdag 27/08/2010 12u15 Mathilde Renaud Trio 20u00 Greg Houben Quartet feat.

Pierrick Pedron 22u00 Michel Bisceglia Trio

Zondag 29/08/2010 16u00 José Torral Trio 18u00 Back Back 20u00 Ben Sluijs/Erik Vermeulen duo 22u00 Chris Joris Quintet

Zaterdag 04/09/2010 16u00 Pieter Baert Trio 18u00 De Beren Gieren 20u00 Nilson Matta/Roni Ben Hur/ John Snauwaert 22u00 Paul Van Gysegem Sextet

Zaterdag 28/08/2010 16u00 Nathan Daems Quintet 18u00 Bram Weijtens Trio 20u00 Eve Beuvens Trio 22u00 Richard Rousselet Quintet – Miles Project

Vrijdag 03/09/2010 12u15 LAB-trio (Lander Gyselinck) 20u00 Pascal Schumacher Quartet 22u00 Charles Loos/Bernard Guyot Sextet

– Summer Residence

Zondag 05/09/2010 16u00 F, B and I trio (Renaud Person) 18u00 Olivier Collette Quartet 20u00 Steven Delannoye Quartet 22u00 Ivan Paduart/Toon Roos Quintet featuring Bert Joris

Info: +32 (0)9 210 10 10 - gentinfo@gent.be - www.gent.be/jazzintpark

Gratis toegang

2010/2

25

JAZZOPLEIDING IN BELGIË (1)

Els Smedts (Artesis Antwerpen):

“Onze studenten krijgen de leraren die helpen om hun eigen weg te vinden.”

In het jongste decennium heeft de jazzopleiding in ons land een zeer hoog professioneel niveau bereikt. Wat leeft er momenteel op onze conservatoria? Wat is de aanpak? Hoe wordt de theorie aan de praktijk gekoppeld? Hoe staat het met de podiumkansen?

Uitwisseling met het buitenland? In deze eerste bijdrage steken we ons licht op bij Els Smedts, coördinator Jazz & Lichte Muziek van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen (Artesis).

Het is pas in 1993 dat naast de klassieke richting een afstudeerrichting Jazz & Lichte Muziek ontstond in Antwerpen. Jack van Poll werpt op dat vroeger meestal jams aan de basis lagen van het groeien als jong talent met zowel podiumervaring als –présence. Dat speelde zich in Antwerpen voornamelijk af in Jazzclub Hopper waar Bert Joris, Frank Vaganée en Dré Pallemaerts heel wat jonge muzikanten op weg hielpen en nog helpen.

Els Smedts: “Met Buster bestaan al een paar jaar afspraken om geregeld studenten te laten spelen.

Met Trix is er sinds dit jaar een actieve samenwerking. Teun Verbruggen is daar de curator van. Als studenten in Hopper of De Muze spelen, is dat eerder op eigen initiatief.”

Hoe staat het met de inschrijvingen en welke instrumenten komen aan bod?

We hebben momenteel 70 studenten en het is niet echt onze ambitie om nog te groeien.

We krijgen voldoende aanmeldingen waardoor we het niveau hoog kunnen houden.

We tellen nu 15 bassisten (8 contrabas, 7 elektrische bas), 13 gitaristen, 12 drummers, 10 studenten zang, 9 pianisten, 8 blazers en 1 violist. Een tendens in een of ander instrument zien we niet.

In het derde en vierde jaar hebben we bv. nu geen gitaristen terwijl er in het eerste en tweede jaar telkens minstens vijf zijn. Het wisselt voortdurend.

Vorig jaar hadden we bijna geen pianisten. Nu zijn er al heel wat aangemeld voor de toelatingsproef.

Wat wel vaststaat, is de mindere interesse voor koperinstrumenten.

Bestaat er een uitwisseling met andere opleidingen, conservatoria?

In Vlaanderen is dat heel beperkt. Wel hebben we een tweetal jaar terug een poging ondernomen om

met de coördinatoren af te spreken masterclasses voor iedereen toegankelijk te maken. Die moeilijke samenwerking heeft niets te maken met onwil maar is eerder een kwestie van wetgeving. Erasmus regelt vooral uitwisselingen op Europees niveau. Het zou mooi zijn om iemand bijvoorbeeld een half jaar aan het Lemmensinstituut bij een bepaalde docent te laten studeren, maar dat is niet te combineren met studeren in Antwerpen.

Trekken jullie dan speciaal docenten aan?

Voor een laatstejaarsstudent hebben we dit schooljaar Karl Van Deun gevraagd omdat die echt in de lijn van Pierre Van Dormael zat. Een andere optie is dat we mensen maandelijks les laten volgen bij een internationale artiest naar keuze die op toer is. Dat was bv. zo met gitarist Jonathan Kreisberg en drummer Jim Black.

Voor volgend jaar hebben we speciaal op aanvraag van een student voor elektrische bas Michel Hatzigeorgiou aangetrokken. Die student volgde twee jaar les bij Benoit Vanderstraeten, twee jaar les bij Nic Thys en wil nu graag les bij Hatzi. Het is echt belangrijk dat ze les krijgen van iemand waar ze naar opkijken.

Omdat in België een student niet èn in Brussel èn in Antwerpen kan studeren, zorgen we in Antwerpen om het onderwijsprogramma aan te passen.

Projectmatige aanpak Studenten leren eigen stukken te schrijven, arrangementen en teksten te maken, maar worden de standards niet vergeten, want – onderlijnt Jack van Poll – wie zijn standards niet kent mist toch wat…

Er wordt veel aandacht aan standards besteed in de opleiding. We hebben een apart vak repertoire. Op het einde van het vierde jaar moeten alle studenten

Els Smedts foto: © Jos Knaepen

Nadat Els Smedts (°1982) in 2000 aan de Academie voor Muziek, Woord en Dans van Heist-op-den-Berg afstudeerde voor altviool, zang, toneel en voordracht, zette ze haar studie altviool en zang verder aan het Lemmensinstituut te Leuven. Een jaar eerder was ze ook saxles beginnen volgen, nadat ze in de Hnita Hoeve en op de stages van Jeugd en Muziek Antwerpen de liefde voor jazz ontdekt had. Na het behalen van een

26

2010/2

kandidaatsdiploma saxofoon bij Ed Bogaard, studeerde ze verder bij Frank Vaganée.

In 2005 behaalde ze als altviolist het diploma Meester in de muziek en vervolgde ze haar saxofoonstudie aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen bij Ben Sluijs. Intussen werkte ze freelance als altvioliste voor de VRT en voor muziektheaterproducties en speelde ze met verschillende artiesten uit het popcircuit (Jasper Stever-

linck, Isaac Hayes, Boudewijn de Groot,...). Daarnaast gaf ze les aan de Academie voor Muziek en Woord te Berchem. In 2006 begon ze te werken voor het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, waar ze een jaar later het aanbod kreeg om samen met Leon Lhoëst de organisatie van de jazzafdeling voor haar rekening te nemen.

Sinds september 2008 werkt ze alleen als voltijds coördinator, gesteund door een enthousiast lerarencorps.

JAZZOPLEIDING IN BELGIË (1) 50 jazzstandaards uit het geheugen kunnen spelen. De filosofie is dat je begint aan de basis met standards en naarmate het parcours vordert wordt de nadruk gelegd op vrijheid en eigen stijl. We zorgen dat de studenten de leraren krijgen die hen kunnen helpen hun eigen weg te vinden. Elk combo krijgt per jaar ook twee verschillende leraars. Zo werken we met verschillende invalshoeken om een eigen stijl te ontdekken.

Ook internationaal komen projecten aan bod. Zo treedt The Circle op in Rome op het internationaal jazzfestival Jazz’s Cool 2010 (30/8-5/9 nvdr).

Volgend jaar wensen we met een aantal studenten naar Jazzinstitut Berlin te gaan om daar les te volgen met de bedoeling een project op te zetten met studenten van daar en met coaching van docenten van daar.

De stem als instrument Els Smedts:

“De filosofie is dat je begint aan de basis met standards en naarmate het parcours vordert wordt de nadruk gelegd op vrijheid en eigen stijl.”

Er is ook een opdracht waarbij de studenten een optreden moeten organiseren en instaan voor de promotie, zorgen dat er publiek komt, dat de techniek in orde is, enz. Hiervoor stellen we een aantal avonden de kleine zaal van deSingel ter beschikking. Deze muzikale projecten gebeuren zowel solo als in groep bv. recent nog Balanced Exposure.

Hoe ontstaan groepen?

In het begin kennen de studenten elkaar nog niet. De indeling van de combo’s gebeurt op niveau’s. Wie wil kan elke dag gaan jammen. Vanuit de school moedigen we dat sterk aan. Dan leren ze weer mensen kennen waarmee het klikt. Eventueel ook mensen van de andere conservatoria of van het Lemmensinstituut. En natuurlijk kunnen ook docenten meespelen. Kurt Van Herck heeft bijvoorbeeld een trio gevormd met Nathan Wouters op bas en Ruben Machtelinckx op gitaar. Dit jaar hebben we om een bigband samen te stellen zelfs mensen van de klassieke richting moeten vragen om de trombones in te vullen. Verder doen we beroep op externen o.a. van het Brussels Jazz Orchestra en studenten van andere scholen en oud-studenten. Het vergt wel wat tijd en moeite om iedereen samen te brengen.

Volgend jaar denken we eerder aan een large ensemble en daarna zien we wel weer.

Vanaf volgend schooljaar gaan we ook een systeem invoeren waarbij we met een aantal masterstudenten een combo maken dat alleen nog maar projectmatig les krijgt. Een docent van de school zorgt dan voor de coaching of we zoeken iemand extern.

Zoals met The Circle op Jazz Middelheim vorig jaar?

Inderdaad, de groep The Circle kreeg daarvoor Mark Turner als coach. Vorig jaar was The Circle echt een bestaande groep, nu wordt het eerder een hiervoor speciaal samengestelde groep. Die krijgt als coach de trompettist Peter Evans. Het project heet Le Pragmatisme Du Barman en staat op Jazz Middelheim op zaterdag 14 augustus. Teun Verbruggen leidt met Andrew Claes de jonge talenten Dries Lahaye (b), Ruben Machtelinckx (g) en Adriaan Van de Velde (p).

Wat wordt van zangers of zangeressen verwacht?

De zangers of zangeressen zijn muzikanten net als de anderen. Het gaat dus niet om zo maar wat liedjes zingen. Vandaar dat Fay Claassen, die hier nu haar tweede jaar lesgeeft, maandelijks een improvisatielab geeft. We hameren erop dat de vocalisten kunnen improviseren en piano kunnen spelen. Ze krijgen sowieso drie jaar individuele pianoles en leren zo zichzelf op piano begeleiden. Fay komt een keer per maand en dat wisselen we af met de andere docenten, Tutu Puoane en Kristina Fuchs.

Wordt soms gevraagd om een zanger(es) uit te nodigen?

Sowieso mogen ze altijd workshops of masterclasses volgen. David Linx hebben we nu uitgenodigd op vraag van de studenten.

Is er begeleiding naar podiumprésence?

De vocalisten krijgen projectmatig van Esmé Bos een week podiumtraining. De andere muzikanten hebben die opleiding niet, omdat er al te veel vakken zijn

waardoor keuzes moeten gemaakt worden. In het derde jaar is een vak waarin ze leren over het kunstenaarsstatuut en de werking van de muziekwereld.

Als coördinator van de studentenconcerten tracht ik studenten ook wat bij te brengen rond podiumprésence. De stelregel die blijkbaar van Toots Thielemans komt is dat je je moet kleden zoals het publiek gekleed is.

Wat betekent de uitbouw en integratie binnen deSingel Kunstcampus?

Nu het een internationale kunstcampus wordt, gaan we nog nauwer samenwerken. We hebben al veel kansen voor workshops, omdat hier veel artiesten langskomen. Maar belangrijk is ook de logistieke en technische ondersteuning voor de muzikale projecten. Bij de programmatie houdt men er rekening mee dat ook de studenten de kans krijgen om op te treden. En we kunnen over de zalen beschikken. Onze studentenconcerten zouden we op de website willen opnemen, zodat we een breder publiek bereiken.

Verder komt er de integratie van dans en drama op deze campus. Daarmee bestond al een samenwerking binnen het conservatorium. Elk jaar is er een project van de jazzafdeling met de dansafdeling waar de vrije jazzimprovisatie met vrije interpretatie van dans wordt gecombineerd.

Tenslotte komen er meer repetitieruimtes. Naast drie grote comboklassen beschikken we over twee kleine klassen, wat voor 70 studenten niet onaardig is.

Jack van Poll Bernard Lefèvre

Docenten ALGEMENE MUZIEKLEER Frederik Desmyter (Lees- en gehoortraining) Jan de Haas (melodische training) Teun Verbruggen (ritmische training) ARRANGEMENT JAZZ François Decamps BASGITAAR Nicolas Thys Benoît Vanderstraeten BIG BAND Kurt Van Herck COMPOSITIE Erwin Vann CONTRABAS Nicolas Thys Piet Verbist DRUMS Jan de Haas Teun Verbruggen

ENSEMBLE Hendrik Braeckman François Decamps Christoph Erbstösser Chris Joris Chris Mentens Nicolas Thys Kurt Van Herck Piet Verbist Teun Verbruggen Benoït Vanderstraeten Nico Schepers Erwin Vann Erik Vermeulen FILMSCORING François Decamps GITAAR Hendrick Braekman Frederik Leroux-Roels Martijn van Iterson Karl Van Deun HARMONISATIE A/D PIANO Frederik Desmyter Christoph Erbstösser IMPROVISATIETRAINING Kurt Van Herck Nicolas Thys Piet Verbist

JAZZHARMONIE EN ANALYSE Leon Lhoëst KLASSIEKE ZANGTECHNIEK Katrine Druyts MUZIEKGESCHIEDENIS JAZZ Chris Mentens PERCUSSIE Chris Joris PIANO Christoph Erbstösser Erik Vermeulen SAXOFOON Kurt Van Herck Ben Sluijs SECTIESPEL/SECTIEZANG Piet Verbist Chris Mentens Kristina Fuchs TROMPET Nico Schepers ZANG Fay Claassen Kristina Fuchs Tutu Puoane 2010/2

27

COSTA JAZZ PUBLIC AWARD

In het Cultureel Ontmoetingscentrum St.Andries (coStA) vond op 16 april voor de vierde keer de publieksprijs voor jong jazztalent plaats. Van de zeven ingeschreven groepen daagden er vier op die overgeleverd werden aan het oordeel van het publiek. Dat bleek over een uitstekende neus voor kwaliteit te beschikken, want kenners (er was geen jury) kwamen op eenzelfde resultaat uit.

Balanced Exposure won en koos als prijs een studio-opnamedag bij Southside. Tweede eindigde Attic Jazz Quartet, die de Duvel-prijs ontving. De derde plaats ging naar Cats & Kittens, een zeer ongewoon en nog maar pas spelend trio met Veerle De Keuster op drums, Dima Doubay op tenorsax en Peter Binnemans op elektrische bas. Dit trio koos enthousiast voor de prijs van Muziekmozaïek: een aangepaste coaching. De vierde prijs – een Adams snare-drum – ging naar Less Mansardez.

De jonge beloftevolle winnende groep Balanced Exposure bestaat uit gitarist/componist Jennik Verlinden, Thomas Jillings (sax, compositie), Raphael Malfiet (b) en Egon Loosveldt (d).

Jennik Verlinden had al een paar nummers geschreven en vond op het Conservatorium Antwerpen gelijkgezinde zielen om zijn kwartet samen te stellen. Hij stelt de groepsklank voorop en wou dan ook een groepsnaam omdat hij in zijn

PJ_AD_JAZZMOZ 1/06/10 18:04 Pagina 1

28

2010/2

composities eerder een hecht samenspel dan solistische kwaliteiten vooropstelt.

Jennik Verlinden: “Het zijn vooral de composities die een eigen kleur geven aan de groep.

Ik ben me niet bewust van bepaalde invloeden, al denk ik aan drum ’n bass, Bill Frisell, ook heel diverse muzikanten en verschillende stijlen.”

Raphael Malfliet: “In Jenniks composities zit zowel pop als rock en zelfs klassiek…”

Thomas Jillings: “Het zou heel moeilijk vallen jazzstandards te spelen met deze groep want de sound ligt er ver van verwijderd.”

Egon Loosveldt: “Wat sterk speelt is de energie, dat heb je niet met standards…”

Balanced Exposure speelt uitsluitend eigen composities waarin elementen van jazz, rock, fusion, klassiek en zelfs dance/dj verwerkt zijn. Ze streven naar een strakke sound met een hechte groepsklank.

Daarmee hopen ze een breed publiek aan te spreken. Het was

foto: © Bernard Lefévre

Balanced Exposure wint 4de coStA Jazz Public Award

Balanced Exposure – v.l.n.r. Egon Loosveldt, Thomas Jillings, Jennik Verlinden, Raphael Malfliet: “Het is belangrijk dat we als groep goed functioneren.”

hun eerste optreden als groep op de CJPA. Het was voor hen een verrassing dat het publiek, dat ze eerder mainstream en traditioneel gericht inschatten, hun als winnaar verkoos.

De leden van Balanced Exposure studeren aan het Conservatorium Antwerpen en zitten in het tweede jaar behalve drummer Egon Loosveldt die het derde jaar volgt. Als groep bestaan ze nu een half jaar. Hun project stel-

den ze in mei in deSingel voor aan een enthousiast publiek.

Zopas maakten ze een demo en binnenkort zijn ze aanwezig op MySpace. Nu repeteren ze intensief en zoeken vooral veel op te treden om als groep verder te groeien. In november willen ze klaar staan om een mini-cd op te nemen, de prijs die ze wonnen met de CJPA Award.

Bernard Lefèvre

IN MEMORIAM

Afscheid van de man achter Toots

Dirk Godts (22 september 1955 – 4 april 2010) Dirk Godts kwam tijdens zijn studies musicologie eind jaren 70 sterke band en relatie van Dirk met Toots bleek uit zijn strikte in contact met Johan Vandendriessche die een groep had: Milkregel om altijd Toots te laten bepalen op welke aanbieding werd ingegaan en op welke niet. shake Banana (won in 1979 Jazz Hoeilaart – nvdr). Toen Dirk, Een groot moment was natuurlijk 16 maart 2006 toen Toots werd die klassiek geschoold was en in het kathedraalkoor zong, naar uitgenodigd om te spelen in Carnegie Hall. Veerle herinnert zich een optreden van Milkshake Banana trok, ging een hele nieuwe hoe spannend het verliep en de aanwezigheid van Dirk met de wereld voor hem open. En via zijn ondersteuning van die groep muzikanten een terecht geruststellend effect op Toots had. Het kwam hij Toots Thielemans tegen, die hem al eens om advies werd een uniek concert voor vroeg. Toen Toots in 1992 voor een uitverkochte zaal. Toots opnames naar Brazilië trok, mocht rekenen op een All Star schakelde hij Dirk in om thuis ondersteuning: Kenny Werner, op te vangen. Zo begon Dirk Herbie Hancock, Scott Colley, voor Toots de zaken te beharIvan Lins, Eliane Elias, Paquito tigen voor België en Europa en D’Rivera, Oscar Castro-Neves, vanaf 1993 wereldwijd.

Joe Lovano en Ari Hoenig.

Eerst was Dirk nog in de eerste Eind 2006 maakte Toots een helft van de jaren 90 impresario mindere periode door, waarvan François Glorieux. Hij regelde toen de ontmoeting van bij een tournee in Nederland Glorieux met Michael Jackson. en ook de Blue Note in NYC Omdat die ontmoeting heel dismoest worden opgezegd. Dat kwam ook hard aan bij Dirk. creet was verlopen, buiten alle Begin 2007 hernam Toots bewaking om, werd aanvankeeen eerste optreden in de lijk in België weinig geloof geZuiderkroon in Antwerpen. hecht aan dat verhaal.1 Maar Hij voelde zich nog wat zwak.

Dirk nam foto’s van de ontOok lag het moeilijk omdat moeting die alle ongeloof wegKarel Boehlee en Hein Van de veegden. Hij introduceerde ook Geyn verhinderd waren door Jan Muës als solist bij Glorieux hevige storm in Nederland. met de wereldtentoonstelling Nic Thys die net terug was uit in Sevilla in 1992.

New York kwam dan invallen Binnen zijn bedrijf Uncle Jazz samen met Dré Pallemaerts Productions voerde Dirk ook een en Philip Catherine kwam ook gelijknamig label. Vanaf 1993 mee ondersteunen. legde hij zich volledig toe op het management van Toots. Eind Dat jaar was het ritme 1 à 2 1995 kwam Veerle Van de Poel concerten per maand, maar de het team versterken. Terwijl Dirk Dirk Godts: “Het is geen valse bescheidenheid, maar een duidelijk daarop volgende jaren nam het Toots op de vele concerttour- standpunt. Ik ben van mening dat de artiest voor wie ik mag werken optreden weer toe tot nu onnees vergezelde, nam Veerle het in de spotlight hoort. Ik verkies in de schaduw van de schaduw mijn geveer 150 concerten per jaar. werk te doen.” zakelijke gedeelte op de thuisWelke muziek Dirk zelf graag hoorde? vroegen we Veerle basis voor haar rekening. nog. “Wel, wat op zijn begrafenis was te horen, want Dirk had Een eerste groot moment, zowel voor Dirk als Veerle, was de viedie muziek zelf al gekozen, o.a. Toots’ Old Friend. Daarvan kreeg ring van 75 jaar Toots. hij de tranen in de ogen. Toots schreef het in Amerika toen hij Bij die viering had Dirk de muzikale vrienden opgetrommeld om vernam dat zijn vader terminaal was. Toots speelt het niet zomet Toots te spelen. Naast het Belgische kwartet met Michel Herr, Bruno Castellucci en Bart De Nolf, afwisselend met Michel veel, maar bij één van de laatste concerten in Grimbergen op 7 Hatzigeorgiou, en ook Toots met Philip Catherine (Dance For Vicmei heeft hij het nog opgedragen aan zijn papa en aan zijn goede vriend en manager Dirk.” tor) kwam Bert Van den Brink waarmee Toots volop samenwerkte, en verder de Amerikaanse vrienden Kenny Werner, Scott Colley De dood van zijn vader anderhalf jaar geleden had Dirk sterk aanen Billy Hart en de Brazilianen: Oscar Castro-Neves, Eliane Elias, gegrepen. Dat had hij nu stilaan verwerkt. Zijn kinderen haalden Ivan Lins en Dori Caymmi. goede resultaten op school en de universiteit, want hij stond erop dat ze goed studeerden.

Daarna volgde een zeer drukke periode. Tusssen Toots 75ste en Veerle: “Dirk was een heel gevoelig man, maar ook iemand die 82ste verjaardag vonden er jaarlijks zo’n 250 optredens plaats zovoluit kon genieten van het leven. Hij had een heel bijzondere wel in Europa als Amerika, Canada en eens per jaar in Japan. soort donkere humor. En net nu hij zich weer tevreden mens voelDaar kwamen nog studio-opnames, interviews, enz. bij. De zeer de, ging hij eenzaam van ons heen.” foto: © Jos Knaepen

“Een manager hoeft niet in de schijnwerpers te staan”, was de reactie van Dirk Godts toen we hem ooit vroegen naar het wel en wee van de man achter onze beroemdste jazzmuzikant. Niemand had ooit verwacht dat deze dynamische man op slechts 54-jarige leeftijd zou geveld worden door een fatale hartstilstand op het Cape Town Jazz Festival in Kaapstad op 4 april tijdens een concert van ‘zijn’ Toots Thielemans.

Tijd om toch een licht te werpen op deze gedreven manager. We haalden herinneringen op met Veerle Van de Poel die vroeger reeds met Dirk samenwerkte en die voortaan het management van Toots zal waarnemen.

1 Te lezen in de biografie van François Glorieux (Henri Bultynck: François Glorieux - Een leven voor de muziek – Cyclus-Garant ISBN 9085750032)

Bernard Lefèvre 2010/2

29

30

2010/2

Jack’s Groove

Ray Charles Jack van Poll Een van de grote souljazz zangers aller tijden is toch wel Ray Charles. Ik las dat het muziektijdschrift Rolling Stone hem in 2004 op de tiende plaats van The 100 Greatest Artists of All Time heeft gezet.

Ray Charles woonde als kind in Albany in de staat Georgia, een stadje waar de grondvesten van de Baptist kerken op zondag trilden van de uitbundige gospelsongs en Oh Happy Day gevoelens.

eind staan. Hij kreeg de zaal plat met Georgia en er is ook geen stuk in de hele jazzgeschiedenis te vinden, waar de jazz roots zo indringend uitgedragen worden.

Ray werd blind toen hij 5 jaar was, zijn ouders waren al gestorven voor hij 15 was. Hij verhuisde naar vrienden van zijn moeder in Tallahassee en leerde jazz en blues spelen op hun piano.

Hij ontmoette daar ook Nat en Cannonball Adderley. Zijn carrière ontwikkelde zich als een komeet.

Hij speelde en zong met zijn eigen groep, waar hij later nog het dameskoortje Raelettes aan toevoegde. Ook zijn duoplaten met Betty Carter werden een groot succes. Zijn opvolgers zoals Stevie Wonder en Marvin Gaye hebben hem altijd naar voren geschoven als de vader van de Soul music.

In juni 2004 logeerde ik met m’n Trui bij vrienden in San Francisco. Op 10 juni hoorden we ‘s ochtends op het nieuws dat Ray Charles die nacht was overleden.

Na het ontbijt gingen we de stad in en ik raakte er maar niet over uitgepraat dat in San Francisco alle vlaggen halfstok hingen. Ik zei tegen Trui dat, als bij ons Will Tura of Margriet Hermans plotseling zouden komen te overlijden (wat ik hun natuurlijk niet toewens), dat wij dan in België toch niet de vlaggen halfstok zouden hangen. Nou ja, misschien in Veurne of in Turnhout, waar ze respectievelijk geboren zijn, maar toch niet zoals in San Francisco.

Dat kan alleen maar in Amerika en dan nog voor een zwarte soulzanger waaraan het sluimerende racisme ook niet voorbij is gegaan.

SERVICES Only professional audio solutions audioservices@skynet.be +32 (0) 478 43 04 56

www.audioservices.be

TWIN 8 STEALTH 10 ER

BASS 10

SPEAKER CABINETS FOR GUITAR AND BASS

AMT SP25B

Toen we terugkwamen van onze wandeling, vertelden onze vrienden dat die dag uitgeroepen was tot nationale rouwdag omdat op dat moment Ronald Reagan in Washington werd begraven.

foto: © Jos Knaepen

Ik heb hem een aantal keren hier op Europese Jazzfestivals beluisterd, maar ik hou een onvergetelijk moment in mijn herinnering over aan zijn optreden in het Apollo Theatre in Harlem NYC, zo’n 20 jaar geleden. In de sfeer die je alleen maar kunt aantreffen in zo’n zwarte omgeving werden alle registers opengetrokken en bleef iedereen tijdens de voorstelling over-

AUDIO

AMT S15G Studio

AMT VS Studio

AMT WS Studio Wi5

AMT TA2 Studio

AMT P800 Studio

Wi5C

Studio preamp AP40

TEN 2 (2x10’’)

CORUS + Cabrio

CODA + Cabrio

CLARUS +

Ray Charles – Rhythm ‘n Blues Festival Peer juli 1994

Thanks to my AMT, Acoustic Image, Raezer’s Edge endorsers as Fred Delplancq, Fabrice Alleman, Jo Scinta, Alain Pierre, Jean-Paul Estièvenart, Michel Hatzigeorgiou, Pierre Vaiana, Philippe Aerts, Jean-Pol Danhier,2010/2 Renaud Crols,...

31

10 Dré Pallemaerts HET DECENNIUM VAN...

Wat heeft het voorbije decennium van drummer Dré Pallemaerts (46) gekleurd? Parijs, ongetwijfeld. Maar bovenal ook Yusef Lateef. De Amerikaanse saxofonist was dan wel de 80 al ver voorbij toen Pallemaerts hem leerde kennen, de indruk die hij op hem maakte was er niet minder om: “Yusef heeft voor een spirituele ommekeer gezorgd.”

“De voorbije tien jaar is Parijs mijn werkbasis geworden”, vertelt Dré Pallemaerts bij hem thuis in Mechelen. “Met Philip Catherine heb ik begin jaren 90 drie jaar lang héél vaak in Frankrijk gespeeld en later ook met (de Franse gitarist) Serge Lazarevich. Zo leerde ik er veel mensen kennen. Ik ben beginnen lesgeven op het conservatorium van Parijs en van 2003 tot 2008 had ik er zelfs een appartement, waardoor ik er ook vaak was met mijn familie.”

Is Parijs de Europese hoofdstad van de jazz?

Voor een groot deel wel. In Parijs wordt toch uitgemaakt welke groepen goed zullen draaien in Frankrijk, Italië, Spanje, Portugal en zelfs Canada. Pas sinds ik op de Parijse scene ben binnengeraakt voel ik me beroepsmuzikant.

Omdat je er pas dan vlotjes van kon leven?

Neen, voor mij is dat eigenlijk altijd goed gegaan. Toen ik begon, had je eigenlijk maar vier jazzdrummers in België: Bruno Castellucci, Félix Simtaine, Jan De Haas en ik. Dat is vandaag wel even anders.

In Parijs is er ook een goed draaiende business rond de jazz, met producenten, clubs, media… Er zijn subsidies en er is werkgelegenheid dankzij de talloze festivals en culturele centra die jaarlijks een jazzprogramma aanbieden.

Hoe vaak ben je nu nog in Parijs?

Ik geef er elke maandag les, en soms blijf ik er tot dinsdag hangen. Het management van de meeste projecten waar ik mee bezig ben zit daar, ik ga er repeteren en optreden in de clubs. De Thalys heeft zeker een goeie klant aan mij.

Parijs betekent ook telkens weer een grote test: pas als je er de clubs kan vullen, kan je ook in de rest van Frankrijk spelen. Ik heb het zelf ondervonden met de projecten die ik er op poten heb gezet met de broers Stéphane en Lionel Belmondo, Bill Carrothers of Baptiste Trotignon.

En als je cd in de Télérama (een Frans nieuwsmagazine, nvdr) wordt besproken, dan weet je dat je 1.000 of 2.000 exemplaren meer gaat verkopen.

Wat waren je hoogtepunten van de afgelopen tien jaar?

De ontmoeting met Yusef Lateef in 2003 was er in ieder geval een van. Lionel en Stéphane Belmondo (resp. saxofonist en trompettist) hadden hun jazzkwintet gecombineerd met een klassiek blazersensemble op hun cd Hymne au soleil, en die naar Yusef Lateef opgestuurd met de vraag om samen te werken. Lateef is eigenlijk een klassiek componist, en is binnen de jazz altijd een alternatief buitenbeentje gebleven – we waren er allemaal fan van.

Hij kwam meteen naar Parijs en dat is echt een diepe ervaring geworden, een spirituele ommekeer zelfs. Ik had op dat moment een goeroe nodig, en Yusef leeft op een spiritueel heel hoog niveau. Hij is bijna een monnik.

Yusef is nu bijna 90 en kijkt naar de wereld op een heel andere manier. Hij brengt rust en diepgang. Hij ontwapent je en neemt je mee op een reis, die veel ruimer gaat dan muziek alleen. Als hij praat, klinkt dat even intens als zijn saxofoonspel. Ik noem hem Gandalf, die magiër uit The Lord of the Rings die als hij tot de actie overgaat drie maal zo groot wordt. Dat geldt ook voor Yusef als hij sax speelt.

32

2010/2

“Ik ben meer orkestrator dan drummer”

U hebt veel van hem geleerd?

Gewoon bij hem zijn was al een soort van educatie. Ik herinner me nog onze eerste ontmoeting. Na enkele uren repeteren wilden de Belmondo’s en de andere muzikanten gaan eten, maar hij bleef verder spelen en wilde alleen wat water. Ik ben als enige bij hem gebleven, ook al kende ik hem toen helemaal nog niet. Plots zei hij mij: You have to start painting again, je moet opnieuw gaan schilderen. Ik was stomverbaasd: wat bedoelde hij? Hij vertelde dat mijn kwaliteiten veel meer afhankelijk waren van kleuren en visuele compositie, ook al speelde ik muziek. We zijn meteen beginnen praten over compositie. Later op tournee heeft hij mij betrok-

Dré Pallemaerts:

“Jonge muzikanten komen me voor hun opnames thuis opzoeken om hun ideeën voor te leggen.”

ken bij zijn composities, zelfs bij een symfonie over het leven, die hij aan het schrijven is. Hij gaf me dan een vijf of zes-notenmodule, waar ik dan wat aan werkte en hem tijdens de soundcheck op de piano liet horen welke ideeën ik erbij gevonden had.

Een heel bijzonder leerproces was dat. Mijn hele tijd bij Belmondo was trouwens een hoogtepunt. En ook van het kwartet met David El-Malek en Baptiste Trotignon heb ik heel erg genoten.

Klankkleuren Je hebt Pan Harmonie nog niet eens vernoemd, je cd uit 2007, de eerste die je onder eigen naam uitbracht. Waarom heeft dat zo lang geduurd?

Omdat ik nooit eerder het aanbod had gekregen. De Belmondo’s hebben een eigen label, en zij hebben mij de kans gegeven, omdat onze cd met Yusef Lateef 25.000 exemplaren had gehaald, wat voor de jazz enorm is. Ze hebben me veel ruimte gegeven en ik heb er uiteindelijk twee jaar aan gewerkt.

Je kreeg de Klara-prijs voor je cd. Die is ook compositorisch heel sterk, wat velen nog altijd niet verwachten van een drummer.

Ja, hoewel ook dat wel aan het veranderen is. Sinds Tony Williams spelen de drums een meer open en belangrijke rol. En vergeet niet dat topdrummer Jack DeJohnette aan het begin van zijn carrière een veelgevraagde pianist was.

Ook jij moet het eerder hebben van subtiliteit?

Meer zelfs: ik voel me geen drummer. Als ik drum, ben ik bezig met de andere instrumenten, met orkestratie.

Hoe kan ik hier iets invullen? En dat kan dan ook pianistiek of melodisch zijn, gebaseerd op baslijnen of wat dan ook. Ik probeer de drums te gebruiken om te orkestreren, ik denk meer in klankkleuren. Ook Brian Blade en Nasheet Waits zijn zo’n orkestrale drummers. Greg Hutchinson is dan weer een echte drummer-drummer, een echte tamboer, geobsedeerd door het instrument.

Op je cd gebruik je ook elektronica, zij het spaarzaam. Wil je daarmee verder gaan?

Ik heb al zo’n stevige elektronica-periode achter de rug. Ik ben begonnen als een traditionele drummer, kreeg les van Jeff Hamilton en was een enorme fan van Philly Joe Jones. Maar na een tijd brak mijn interesse open, zeker door het Keith Jarrett Trio, dat zo heel open speelde en dat ik aanvankelijk raar vond.

Vrienden van mij waren met totaal andere dingen bezig, en dat ben ik ook beginnen doen. Ik knutselde weer met allerlei machientjes en gaf zelfs concerten zonder drums, met alleen maar mijn set-up met allerlei klankbronnen en effecten. Zeer minimalistisch allemaal, al probeerde ik er wel Afrikaanse grooves in te stoppen.

Plannen voor een nieuwe cd intussen?

Ik heb een opdracht gekregen van het Franse festival in Coutances. Dat moet klaar zijn tegen juni 2011. De meeste muziek is geschreven, en ik heb ook al de muzikanten in gedachten. Ik hoop met mijn vrouw Ann, die als agent werkt voor Octurn, zelfs een eigen label 9:48:51 op SABAM_JAZZZ_08_03b.pdf te richten, dat die nieuwe cd12/08/08 dan kan uitgeven.

foto: © Jos Knaepen

Je bent ook meer en meer als producer en soundengineer actief. Is dat recent gegroeid?

Neen, ik ben daar eigenlijk letterlijk van kindsbeen af al mee bezig, toen ik met twee cassetterecorders knutselde. En zo is dat almaar verder gegaan. Vandaag heb ik hier thuis een eigen studio, om te mixen en te masteren. Soms ben ik ook producer, zoals voor enkele cd’s van De Werf. Jonge muzikanten, zoals Yves Peeters of Steven Delannoye, komen me hier voor hun opnames thuis opzoeken om hun ideeën voor te leggen.

Intussen blijf je wel een superactieve drummer en sideman, onder andere bij Robin Verheyen.

Met Robin Verheyen gaat het supersnel. Telkens hij uit New York terugkeert, kijk ik ervan op.

Is hij niet het bewijs dat er in Vlaanderen meer en meer jonge gasten met jazz bezig zijn, en dat zoiets wel eens een uitschieter moet opleveren?

Met Robin ligt dat toch anders. Hij is echt een wereldtalent, waar niemand naast kan kijken. Dat Branford Marsalis hem al op het podium vraagt om mee te spelen, betekent echt wel iets. Pianist Jozef Dumoulin (die Fender Rhodes speelt, nvdr) is eigenlijk ook zo’n bijzonder iemand. Ik heb zijn cd Trees are Always Right gemixt. Een echte revelatie. Je hebt genieën van zijn generatie in de elektronische muziek, je hebt er in de popwereld. Jozef

brengt dat allemaal mooi samen.

Maar zijn muziek is wellicht te complex om bij een groot publiek aan te slaan?

Dat komt dan niet door hem, maar door de media die dergelijke muziek gewoon doodzwijgen. Een groep als Radiohead is wel populair, terwijl die toch heel complexe muziek maakt. Maar ooit heeft iemand daar business in gezien en die muziek zwaar gepromoot. Het probleem ligt dus niet bij het publiek, wel bij de kans of het iets al dan niet te horen krijgt. Ik speel bij het Bert Joris kwartet. Dat is echt een Europese topgroep en toch spelen we maar drie gigs per jaar. Dat is toch spijtig?

Peter De Backer

SABAM

wenst alle jazzartiesten veel succes

UWE NIE SITE !

B E W m.be

.saba www

Aarlenstraat 75-77 1040 Brussel Tel. 02/286.82.11 info@sabam.be www.sabam.be

2010/2

33

Album Souvenir

Kuyper

Germain

de schipper

Nathalie

de toffe madam

Pim

de paus

Marc Van den Hoof Zegt de naam u iets: Amanda Kuyper? Jazzverslaggeefster (heet dat zo?) bij NRC/Handelsblad.

Bekroond – ik weet niet meer wanneer – voor haar jazzkronieken. Maar als ik haar naam zie, denk ik onwillekeurig: de dochter van Ruud Kuyper?

En ik weiger het op te googelen. Omdat ik het jammer zou vinden als ze niet de dochter van Ruud Kuyper zou zijn. Zegt de naam u iets: Ruud Kuyper? Mij wel.

In wat ooit in ons taalgebied het eerste literaire ‘tijdschrift in boekvorm’ moet zijn geweest, Randstad, met in de redactie Hugo Claus, Harry Mulisch, Remco Campert en Ivo Michiels, een uitgave van De Bezige Bij, stond ooit een bijdrage van Ruud Kuyper over, denk ik, de ‘soul jazz’. In de biografische notitie vooraan of achteraan in dat nummer van Randstad stond te lezen dat Kuyper behalve jazzchroniqueur ook fluitist was en dat hij in die hoedanigheid deel uitmaakte van het bandje dat Toon Hermans begeleidde.

een gratis, swingend festival in de dorpskom van

ASSENEDE van 4 tot en met 8 augustus met onder andere

Flat Earth Society Les Doigts De l’Homme Steven De Bruyn, Tony Gyselinck & Roland Rony Verbiest Kwartet The Smoky Midnight Gang The Doc Marshalls Groove Juice Special Little Kim & The Alley Apple 3 Winin’ Boys Les Escargots Du Dimanche Andy Declerck & Karin Antila Group Those Metal Boys with their Metal Toys My Groovy Sisters Zola Quartet Aqui Vem O Sol

34

2010/2

Wie van jazz hield zoals ik bevond zich voortaan in honorabel gezelschap, leek het me. Je kon je omgeving er bij gelegenheid even op wijzen dat die fluitist in het orkestje van de onverdachtste aller stervelingen, Toon Hermans, dat die fluitist eigenlijk ook een jazzspeler was en dat jazz dus echt niet zomaar muziek was voor aan lagerwal geraakte sukkels. Over Randstad deed je er voorlopig nog wijselijk het zwijgen toe, want de vier die het ‘tijdschrift in boekvorm’ redigeerden waren in die dagen toch ook niet helemaal en eigenlijk een beetje... En er stonden ook bijdragen in over bijvoorbeeld de Olympia Press van ene Maurice Girodias die in Parijs boeken publiceerde die in de States niet door de beugel konden, en er stonden toch ook teksten in van William Burroughs en over Wilhelm Reich en z’n orgonenaccumulator: niet direct stichtende lectuur, globaal genomen. Maar Toon Hermans, dat was een naam die veel goed maakte.

Ruud Kuyper was iemand op wie je je kon beroepen als er weer eens wenkbrauwen werden gefronst n.a.v. je jeugdige jazzliefhebberij.

Veel later, in het begin van de jaren negentig, heb ik Ruud Kuyper eens ontmoet op de persvoorstelling van z’n bij Elmar uitgegeven boek Jazz In Stijl- Handboek voor musici en liefhebbers. Een geschiedenis van de jazz tot – toen al – John Zorn.

Een hoofdstuk over de Nederlandse jazz tot Mengelberg en Bennink en co. En dan biografische notities van a tot z, plus een hoofdstukje Termen en begrippen, een literatuurlijst en een index. De pers was voor de voorstelling van het boek op een zondagmiddag geïnviteerd in het Haagse Theater Pepijn, het theatertje van cabaretier Paul van Vliet. Er was een optreden van als ik het me goed herinner een combo o.l.v. pianist Cees Slinger die ik wel eens in de Hnita had zien spelen, met Teddy Edwards of met Clifford Jordan en Philly Joe Jones. In Pepijn was het – nog eens als ik het me goed herinner – met Nederlandse grootheden: Rudi Brink op tenor, Herman Schoonderwalt op bariton... Ach, ik kende ze al zo lang! Ik had ooit over hen gelezen in Rhythme: ‘Zijn onze prominenten werkelijk zo prominent?’ vroeg de steller van het artikel zich af.

En hier waren ze dus. Zelf was ik intussen al min of meer professioneel met jazz bezig, maar ‘the thrill’ was er nog: ze eindelijk in levenden lijve aan het werk zien en horen. En praten met Ruud Kuyper. Dat hij in onze prille jazzdagen een toevlucht en toeverlaat was geweest: de voorbeeldige fluitist aan de zijde van Toon Hermans, die dus ook wel van jazz moest hebben gehouden als hij zo iemand meenam in z’n orkestje. Ruud Kuyper vertelde me toen dat het altijd een feest was als ze met Toon in Antwerpen speelden, want dat er dan gejamd werd met de Antwerpse jazzscene, met Jack Sels bijvoorbeeld, en dat er dan, in die metropool met haar haven, wel eens wat rookgerief aan te pas kwam. Zoiets had ik natuurlijk wel kunnen vermoeden, maar het was toch een verrassing en een kleine deuk in wat al die jongensjaren een stukje van mijn apologie was geweest. Maar het was een aangename kennismaking. En bovendien op het voorplat van Jazz In Stijl, merk ik nu tenvolle, staat een mooie foto van Hank Jones. Hem heb ik ook ooit ontmoet. En mocht ik hem eerder hebben gekend, dan had ik te allen tijde kunnen zeggen: ‘Hoe jazz? Daar is niets mis mee! Hank Jones speelt toch ook jazz!’ God hebbe zijn ziel.

Roy Hargrove Het Roy Hargrove Quintet komt deze zomer twee keer optreden: 11 juli op Brosella en 7 augustus op Gouvy Jazz & Blues (foto: Jazz sous les Pommiers – Coutances, 08 mei 2010).

Foto: Jos L. Knaepen 2010/2

35

BLINDFOLD TEST

Mechelaar Frank Vaganée (44) speelt sax en fluit, maar u kent hem natuurlijk vooral als artistiek leider van het Brussels Jazz Orchestra, dat hij uitbouwde tot een bigband met internationale allure.

Eind dit jaar mag het BJO trouwens in de prestigieuze Dizzy’s Club Coca Cola van New York een weeklang optreden met Kenny Werner. En deze zomer is Vaganée ook gastcurator voor het festival Theater aan Zee. We lieten hem zonder voorafgaande informatie naar volgende cd’s luisteren, benieuwd naar zijn commentaar.

foto: © Jos Knaepen

Frank Vaganée

Wayne Shorter Orbits, uit Alegria, Verve, 2003. Wayne Shorter, tenorsax; Brad Mehldau, piano; John Patitucci, bas; Brian Blade, drums; en verder een fluit, oboe, clarinet, fagot en cello.

“Bij de aanzet dacht ik heel even aan Archie Shepp.

Dit is dan wel een tenorsax, maar toch doet dit me ook wat aan Ornette Coleman denken. Die tenor klinkt soms zelfs als een basklarinet. Het lijkt wel alsof de saxofonist te gast is bij deze band, hij lijkt er een beetje buiten te staan. (…) Verdorie, dit is Wayne Shorter. Pas nu herken ik hem. Heel mooi is dit. Hier zit veel raffinement in, ook harmonisch. Veel interessanter dan die David Murray. Wayne Shorter staat voor een eigen stijl en persoonlijkheid. Al heb ik er de jongste tijd te weinig naar geluisterd. Ik ben teveel bezig met mijn eigen verhaal.”

Wynton Marsalis Septet Curtain Call, uit Citi Movement, Columbia, 1993. Wynton Marsalis, trompet; Herb Harris, tenorsax; Wes Anderson, altsax; Wycliffe Gordon, trombone; Marthaniel Roberts, 36

2010/2

piano; Reginald Veal, bas; Herlin Riley, drums.

“Ik hoor in die altsaxofoon een beetje Cannonball, een beetje Benny Carter. Het arrangement is gospel, heel bluesy. Er zit ook iets Zuid-Afrikaans in. Is dat Abdullah Ibrahim op de piano? Dit stuk heeft enorm veel traditie in zich. Ik hoor dat het een vrij recente opname is, maar de manier waarop ze spelen is zeer traditioneel.

Ik hoor ook een Randy Weston-toets. Dit spreekt me heel erg aan. De arrangementen doen me aan Duke Ellington denken. (…) Ha, dan zou het wel eens Wynton Marsalis kunnen zijn. Met zijn septet, wellicht.”

(Achteraf) “Wynton Marsalis vind ik héél goed, een uitzonderlijk talent. Samen met zijn broer Branford steekt hij er echt bovenuit. Alle trompettisten zijn jaloers op Wynton. Ja, hij speelt in de traditie. Maar hij is wel creatief, hij kopieert niet zomaar. Hij probeert er telkens iets mee aan te vangen.”

David Murray Big Band Love Joy, uit David Murray Big Band conducted by Lawrence Butch Morris, Diw, 1991. Met o.a. David Murray (tenorsax); Craig Harris (trombone, compositie); Bob Stewart (tuba); John Purcell, altsax; Sonelius Smith, piano; Fred Hopkins, bas; Tani Tabbal, drums.

“Ik denk niet dat dit Amerikaans is. Heel eventjes dacht ik aan het Willem Breuker-collectief, maar neen, dat zal

het niet zijn. De klank van die tenorsax doet me ook aan Evan Parker denken, maar ik denk niet dat hij het is.

Flat Earth Society speelt ook wel dergelijke muziek.”

(Achteraf) “David Murray ken ik wel, maar ik heb hem nooit echt gevolgd. Dit speelt voor mij te veel op effect en energie. Ik verkies subtiliteit. Dit is te zwaarwichtig aangepakt voor wat het eigenlijk is. Bij een bigband zoals het Lincoln Jazz Orchestra is alles veel geraffineerder. Deze muziek neemt zichzelf te veel au sérieux. De klank van Murray’s sax is ongepolijst, zoals het hele concept van deze big band. Dit spreekt me veel minder aan.”

Maria Schneider Jazz Orchestra My Lament, uit Evanescence, Enja, 1994. Bigband onder leiding van Maria Schneider. Met o.a. Rick Margitza, tenorsax, Kenny Werner piano, Ben Monder, gitaar.

(Na enkele ogenblikken) “Maria Schneider! Ze is zo herkenbaar en dat is meteen haar grote sterkte. Dat is echt wel het summum voor elke muzikant: je persoonlijkheid zo ontwikkelen dat niemand er naast kan. Maria is zeer eerlijk in haar benadering, ze zoekt geen effecten. Ze is ook zeer kieskeurig in wat ze schrijft, ze werkt heel ambachtelijk, er komt geen computer aan te pas.”

“Met het BJO hebben we intens met Maria samenge-

Blindfold test: FRANK VAGANEE werkt. Ik verzeker u: als we Hang Gliding speelden (een compositie van de cd Allégresse, nvdr.), raakte ik op dat podium echt in een trip. Dat zijn ervaringen die je echt niet veel meemaakt. Maria weet heel goed wat ze wil horen, hoe elke noot moet klinken, en ze kan dat ook overbrengen bij de muzikanten.”

“Dit is ongetwijfeld Rick Margitza op tenorsax. En Kenny Werner op piano. Die Ben Monder, een echt monster op gitaar is dat! Ooit waren we in de New Yorkse club Visiones naar Maria Schneider en haar orkest gaan luisteren. We droomden ervan om samen met haar een project op het getouw te zetten. En kijk, dat is wonderwel gelukt. Het is altijd een uitdaging om haar muziek te spelen. Ze gebruikt graag aparte klankkleuren, met hobo’s en allerlei fluiten. Dat ze zoveel met lof zwaaide voor het BJO? Ja, als ze met ons speelt zegt ze telkens dat het is alsof ze met haar eigen band werkt.”

of West Coast-jazz en vervolgens hoor je zeer zachte melodieën.”

Electric Masada Abidan, uit At the Mountains of Madness, Tzadik, 2005. John Zorn, altsax; Marc Ribot, gitaar; Jamie Saft, keyboards; Ikue Mori, electronics; Trevor Dunn, bas; Joey Baron, drums; Kenny Wollesen, drums; Cyro Baptista, percussie.

“Steve Coleman is de eerste naam die in mij opkomt. Je zou zelfs zeggen dat de componist hiervan veel naar Pink Floyd of Mike Oldfield heeft geluisterd. Die gitarist heeft ook iets Santana-achtigs, trouwens. Deze muziek ligt voor mij niet voor de hand. Hoor ik daar twee drummers?” (bij het volgende, veel fellere nummer) “John Zorn!

Sommige zaken van hem kan ik wel pruimen. Zijn concert met (de akoestische versie van) Masada op Middelheim in ’99 zit in mijn geheugen gegrift. Dat was heel bijzonder. Maar vaak is zijn muziek teveel gericht op effect, en dan volg ik niet meer.”

Muziekkeuze en reacties opgetekend door Peter De Backer

ADV-JAZZMOZAIK-VOORUIT-18-06-10.qxp:Layout 1 01/06/10 11:46 Page 1

Eric Dolphy Out There, uit Out There, Prestige, 1960.

Eric Dolphy, altsax; Ron Carter, cello; George Duvivier, bas; Roy Haynes, drums.

ZA 25.09

DO 30.09 “Dit heeft veel weg van Ornette Coleman. Is dit een cello?

Ik hoor ook een beetje Oliver Nelson in die altsax. Ook wel een beetje Eric Dolphy. (…) Zou het toch Dolphy kunnen zijn? Ja? Ik ben hem nog verticaler gewend, met meer op en neer gaande uithalen. Dit klinkt voor zijn doen nog vrij egaal. Wie is die cellist? Ron Carter? Echt?”

“Vroeger heb ik heel veel naar Eric Dolphy geluisterd.

De eerste keer was dat een schok. Ik zie eerder in Ornette Coleman een rolmodel dan in Dolphy, maar ook hij heeft zeker iets toegevoegd aan de altsaxofoon. Hij is zeker uitzonderlijk. Maar Cannonball Adderley, Charlie Parker en Ornette Coleman zijn zeker grotere rolmodellen voor de altsax.”

Darcy James Argue’s Secret Society Phobos, uit Infernal Machines, New Amsterdam Records, 2009. Bigband onder leiding van de Canadese componist Darcy James Argue. Met o.a.

Jon Wikan, cajon (handtrommel); Mark Small, tenorsax.

“Dit lijkt wel een mengeling van Aura, die big bandplaat van Miles Davis, met de melodieën van Pat Metheny. Die percussie doet me dan weer denken aan Trilok Gurtu. Is dit Europees? Neen? (…) Plots verandert het weer helemaal. Die tenorsaxofonist klinkt heel zuiver en heeft iets weg van Stan Getz. Chris Cheek speelt ook met zo’n West Coast-gevoel. Oh, nu wisselt het weer helemaal, dit gaat echt van hot naar her.

Maar het is wel heel mooi georkestreerd.”

“Of het mij doet denken aan Maria Schneider? Alleen op sommige momenten. Dit is een toch wat te zware orkestratie om van Maria Schneider te kunnen zijn. Bij haar zit het allemaal logischer in elkaar. Dit is collagemuziek, soms is het jazzrock, dan weer wereldmuziek

JEF NEVE TRIO - CD-VOORSTELLING / PREMIÈRE Jef Neve (piano), Ruben Samama (contrabas) & Teun Verbruggen (drums)

NICOLAS KUMMERT - VOICES / VIKTOR TOTH TRIO Nicolas Kummert (sax & zang), Hervé Samb (gitaar & zang), Nicolas Thys (contrabas & zang), Alexi Tuomarila (piano) & Lionel Beuvens (drums) / ism JazzLab Series - Viktor Tóth (sax), Mátyás Szandai (contrabas) & Hamid Drake (drums) /

DI

05.10

DE BEREN GIEREN / JAMIE SAFT PLAYS BOB DYLAN, JOHN ZORN & JAMIE SAFT Fulco Ottervanger (piano), Lieven Van Pee (contrabas) & Simon Segers (drums) - ism JazzLab Series / Jamie Saft (piano & keyboard)

WO 20.10

DAVE HOLLAND QUINTET Dave Holland (bas), Chris Potter (sax), Robin Eubanks (trombone), Steve Nelson (vibrafoon) & Nate Smith (drums) / ism Muziekcentrum De Bijloke

WO 27 t/m VR 29.10 WO 03.11

LOD - THE BRODSKY CONCERTS Joseph Brodsky (tekst), Kris Defoort (piano) & Dirk Roofthooft (spel)

JOHN SCOFIELD TRIO John Scofield (gitaar), Bill Stewart (drums) & Steve Swallow (bas)

SOIRÉE COMBINÉE: COMBITICKET MOGELIJK VOOR DO 25 & 26.11 DO 25.11

MÂÄK’S SPIRIT – KOJO MIDOKPO / NEIL COWLEY TRIO Laurent Blondiau (trompet ), Guillaume Orti (altsax), Jeroen Van Herzeele (tenorsax), Michel Massot (tuba & trombone), Albert Anangoko & 6 Beninese muzikanten (percussie & zang) / Neil Cowley (piano & composities), Evan Jenkins (drums) & Richard Sadler (bas)

VR 26.11

IVA BITTOVÁ & VLADIMIR VÁCLAVEK / BADENHORST – PLOUG – PETTERSEN / LIESA VAN DER AA Iva Bittová (viool & zang) & Vladimir Václavek (gitaar) / Mikkel Ploug (gitaren), Sissel Vera Pettersen (zang, sax & live elektronica) & Joachim Badenhorst (klarinet & sax)- ism Jazzlab Series / Liesa Van der Aa (viool & zang) / ism JazzLab Series

WO 01.12

RADIOKUKAORKEST & ELLERY ESKELIN - PREMIÈRE Kristof Roseeuw (contrabas), Tom Wouters (klarinet & drums), Lode Vercampt (cello), Philippe Thuriot (accordeon) & Ellery Eskelin (sax) / ism JazzLab Series

INFO & TICKETS: WWW.VOORUIT.BE - T. 09 267 28 28

2010/2

37

BILL CHARLAP & RENÉE ROSNES

JASON MORAN AND THE BANDWAGON

DOUBLE PORTRAIT BLUE NOTE 6275602

TEN

RELEASE 08/06/10

RELEASE 22/06/10

Ruim tien jaar vormt Jason Moran samen met bassist Tarus Mateen en drummer Nasheet Waits één van de meest creatieve jazztrio’s, The Bandwagon. Ten is Jason’s eerste studioalbum sinds vier jaar en toont het trio op het toppunt van haar maturiteit en expressiviteit.

WATERMELON MAN THE ULTIMATE HANCOCK!

HERBIE HANCOCK

GARE DU NORD

Twee vooraanstaande jazzpianisten en ook man en vrouw: Bill Charlap en Renee Rosnes. Hun eerste gezamelijke album, Double Portrait biedt een sprankelende set van pianoduetten van grote jazzcomponisten (Wayne Shorter en Joe Henderson), composities uit het Great American Songbook (George & Ira Gershwin, Howard Dietz en Arthur Schwartz), alsook origineel werk van Rosnes.

BLUE NOTE 571862

BLUE NOTE 2CD 6410222 RELEASE 28/05/10

LET’S HAVE A BALL BLUE NOTE 6330312 RELEASE 24/05/10

Na het succes van Jazz In The City is het alweer tijd voor een zomerse verzamelaar gecompileerd door de heren van Gare du Nord. Let’s Have a Ball zal over menig Grand Cafe terras schallen deze lente en zomer en is ook zeer herkenbaar Gare du Nord, met onder andere twee hervernieuwde versies van Come To The Ball en Summertime.

38

2010/2

Deze dubbelCD is samengesteld door Hans Mantel el en is een unieke samenwerking tussen de vermaardee jazzlabels Blue Note & Columbia in Nederland. Hans Mantel schreef ook het voorwoord, er is bovendien een door hem afgenomen interview te horen met Hancock, waarin hij voluit praat over het verhaal achter de Watermelon Man.

www.bluenote.com

Nieuw op cd/dvd

Nieuw op cd/dvd Redactie:

DEADLINE volgend nummer:

Mischa Andriessen, Patrick Bivort, Peter De Backer, Dirk De Gezelle, Wannes Gyselinck, Chris Joris, Bernard Lefèvre, Georges Tonla Briquet, Marc Van de Walle

Te bespreken cd’s, dvd’s en ander audiovisueel materiaal graag ten laatste op 11 augustus 2010 op de redactie: Jazzmozaïek, Laarstraat 105, 2610 Wilrijk-Antwerpen (België).

Wisselwerking Een opname is als een visitekaartje en kan leiden tot optredens, en vice versa zet een concert aan tot het kopen van de cd. Het is zelfs heel bijzonder als een concertopname van jaren terug en in een speciale bezetting overgedaan wordt op het podium (Philip Catherine Concert in Capbreton, op Dinant Jazz Nights inderdaad!).

Live-opnames maken het meestal spannend. Eén van de meesters in liveconcerten, Keith Jarrett, komt dan weer met een thuis opgenomen release. En wat een opname!

Met een overweldigend aanbod aan artiesten op de zomerfestivals zou de platenzaak de kans moeten grijpen zijn etalage passend aan te kleden. Enkele festivalaffiches en alle cd’s rond de verwachte jazzmusici kunnen wonderen doen. Het is een wisselwerking waarbij de festivals profiteren van extra aandacht en de winkelier ook een graantje meepikt van de aandacht voor de bewuste releases die voorgesteld worden. Blader er deze uitgave maar op na, suggesties genoeg. Hopelijk geniet je van een zonnige jazzzomer.

Bernard Lefèvre

Mina Agossi Just Like A Lady Naïve – 39:32

dan of Cibelle. Bij momenten moeten we tevens sterk denken aan de unieke klankenwereld van Morphine. Archie Shepp is fan, wij ook, nu u nog.

Georges Tonla Briquet

BackBack Backo El Negocito Records/AMG – 38:57

Cor Bakker Elettra

Sophie Alour Opus 3

Cor Bakker Music/Challenge Records – 62:30

Plus Loin Music/Harmonia Mundi 44:29 Dames met push-up bh’s, we hebben er wel eens oog voor maar op cd-hoezen betekent het meestal nog meer dan elders dat achter het uiterlijk vertoon een grote leemte zit. Wonder(bra) boven wonder(bra) niet bij deze Mina Agossi. Ze is een van de weinige zangeressen die op gedurfde en avontuurlijke wijze soul en jazz in een verantwoorde hedendaagse context plaatst. Haar sensuele stem heeft het juiste retrotintje om te verleiden. Maar ook als ze aan het scatten gaat, blijf je in de ban. Dat de nummers zo sterk overtuigen heeft ook heel veel met de muzikanten te maken: Eric Jacot (cb), Ichiro Onoe (d), Bachir Sanogo (perc), Phil Reptil (kb, g, electronics) en gastmuzikanten Andy Narell (steel pans) en Daoud David Williams (perc). Dankzij hun fantasierijke inkleuringen lijkt het of Agossi achtereenvolgens in de sporen treedt van Rita Hayworth, Barbara, Eartha Kitt, Sheila Jor-

Haar vastberaden blik op de cdhoes verraadt het: Sophie Alour (36) weet wat ze wil. De Franse saxofoniste raakte pas op haar negentiende voor het eerst een saxofoon aan en is grotendeels autodidact. Maar intussen heeft ze al ervaring bij Stéphane Belmondo en Rhoda Scott, en speelde ze al in de bigband van Wynton Marsalis.

Deze cd, haar derde onder eigen naam, is een trio-opname met haar vaste kompanen Yoni Zelnik (b) en Karl Jannuska (d). Zij brengen ongecompliceerde jazz die zich niet door modegrillen laat dicteren. Het zijn korte stukken, die Alour op enkele na allemaal zelf schreef. Alour was ook op het Jazz and Sounds festival (Gent), aan de zijde van Jozef Dumoulin en Dré Pallemaerts. Ook dat illustreert dat ze het avontuur niet schuwt.

Peter De Backer

ingetogen Matanzas. Jazz op de rand van geordende chaos en ingetogen sfeerschepping.

Georges Tonla Briquet

Een nieuwe release op El Negocito Records met achter het drumstel Giovanni Barcella, de katalysator van het label en het live gebeuren in het gelijknamige café. Dat betekent dus de nodige portie nonconformisme. Deze keer vertoeft hij in het gezelschap van Marc De Maeseneer (bs, ts) en gitarist Filip Wauters (die ook alle composities schreef). De cd opent verrassend rustig maar eens alle protagonisten hun plaats ingenomen hebben, bekent elkeen kleur. Vooral De Maeseneer bepaalt in de openingstrack de spelregels. Daarna worden de rollen herverdeeld en krijgt elk zijn definitieve rol. De uiteindelijke sound van het trio houdt het midden tussen typische experimentele El Negocito soundscapes en de gitzwarte Morphinesound. Met als hoogtepunten een onweerachtig Sonny (met de gitaar die voor constante bliksemschichten zorgt), het complex freaky Reserva en het opmerkelijk

Jazzmozaïek klasseert in deze rubriek de cd’s (nieuwe releases en heruitgaven) in alfabetische volgorde en illustreert het betere werk met de afdruk van de hoesjes.

De quotering is als volgt.

Top = op twee kolommen met afbeelding van hoesje in kader Zeer Goed = op één kolom met achtergrondkleur en afbeelding van hoesje Goed met hartje = op één kolom met afbeelding van hoesje Goed = geen achtergrondkleur en geen afbeelding van hoesje Omdat zowel cd’s als dvd’s nu samen worden opgenomen, wordt een dvd-release aangeduid met .

musici als Jesse van Ruller (g), Clemens van der Feen (b) en Hans van Oosterhout (d). Opvallend is de synergie tussen Bakker en gitarist van Ruller die een ideale begeleider in de ingetogen groovy stukken blijkt te zijn terwijl drummer Hans van Oosterhout een rotsvaste drive brengt met een stevige swing van bassist Clemens van der Feen. De composities zijn melodisch en lyrisch en dus toegankelijk.

Patrick Bivort

Sidney Bechet-Martial Solal Quartet Complete Recordings Essential Jazz Recordings/AMG 75:58 De Nederlandse pianist Cor Bakker werd vooral bij het grote publiek bekend door zijn medewerking aan populaire televisie en radioprogramma’s. Hij begeleidde daar wekelijks wisselende gasten en in het programma sprak en speelde hij met nationale en internationale artiesten. Hij was ook de begeleider van zanger Paul de Leeuw. Bakker zegt “Begeleiden is dienend, je brengt het geheel op een hoger plan.” Met dit nieuwe album zet Cor Bakker een oude maar ook nieuwe lijn in: jazz! Hij bracht een fijn stel musici bijeen, reisde af naar Italië met als resultaat een album getiteld: Elettra. Daarop zijn eigen composities te horen, gesmeed onder ideale omstandigheden door

Deze uitgave biedt 25 tracks en bestaat voor iets meer dan de helft uit de voltallige opnames van Sidney Bechet met de Franse pianist Martial Solal, Parijs anno 1957. De opnames uit maart zijn gemaakt met Lloyd Thompson (cb) en Al Levitt (d); die uit juni met Pierre Michelot (cb) en Kenny Clarke (d). Veel bekende standards passeren de 2010/2

39

Nieuw op cd/dvd revue. De muziek klinkt gezapig en swingend, al lijkt het wat vreemd de bebop-drumpionier achter de New Orleans-gebekte Bechet te horen borstelen. Dit geldt voor beide ritmesecties, maar laat dat geen punt wezen, het is een mooie sessie.

Waar het dekseltje wel op het potje past ervaar je op de 11 bonustracks uit 1952, waar we Bechet in het gezelschap horen van Lil Armstrong (p, voc) en Zutty Singleton (d): twee tijdsgenoten van papa sopraansax.

Eveneens opgenomen in Parijs en van een weergaloze authenticiteit!

Een zéér leuk collector’s item.

Chris Joris

en vooral de door Richie Powell geschreven stukken (Jacqui, Gertrude’s Bounce, Time en Powell’s Prangces). I Remember Clifford van Benny Golson is een passende afsluiter. De subtiele toets en verstilde momenten in het karakteristieke pianospel van Carrothers – bijna geheel solo op het titelstuk Joy Spring – krijgt in zijn hoogst individuele reflecties de inspirerende steun van zijn vertrouwde drummer Bill Stewart en de van Fred Hersh bekende bassist Drew Gress. Joy Spring is een album dat eerder langzaam zijn muzikale rijkdom prijsgeeft, maar dan diepe impressies oproept.

Bernard Lefèvre

Ketil Bjørnstad Remembrance

Billy Cobham Palindrome

ECM Records/Challenge Records 49:33

BHM Productions/ZYX Music – 76:04

Ketil Bjørnstad is een universeel kunstenaar. De man is in Noorwegen een gevierd schrijver en we kunnen je zijn psychologische romans warm aanbevelen. Hij zit zeker niet stil: Bjørnstad heeft maar liefst een dertigtal romans op zijn naam en nog veel meer cd’s, al zijn de meeste alleen in Noorwegen uitgegeven.

Bij ons geniet hij vooral bekendheid dankzij zijn opnames voor ECM. Deze nieuwe is alweer zo’n typisch dromerige Scandinavische ECM-opname uit de Rainbow-studio van Oslo. Bjørnstad componeerde een suite van elf korte stukken, en werkte ze uit met veteraan-drummer Jon Christensen (lid van Keith Jarretts beroemde Europese kwartet) en saxofonist Tore Brunborg, die bijna onvermijdelijk sterk aan Jan Garbarek doet denken.

De muziek is ingetogen, romantisch, en balanceert vaak op het randje van de sentimentaliteit. Maar wie houdt van die wat zweverige, meditatieve ECM-sfeer zal hier veel genoegen aan beleven.

Peter De Backer

Bill Carrothers Joy Spring Pirouet Records/AMG – 67:00

In dit album Joy Spring brengt pianist Carrothers een hommage aan de op 25-jarige leeftijd verongelukte trompettist Clifford Brown. Carrothers herwerkte en verpersoonlijkte de composities van de hardbop trompettist (Junior’s Arrival, Joy Spring, Gerkin For Perkin, Daahoud, Tiny Capers) 40

2010/2

Deze cd bewijst dat Billy Cobham toch in de eerste plaats een fusiondrummer is. Het gekende recept van krachtige riffs in unisono (blazers en keyboards), onderstreept door nerveus en druk drumwerk liggen hem opperbest. Cobham begint met het oudere werk en komt zo met nieuwe nummers naar het nu: dat verklaart de titel. Je vindt er vijf nieuwe composities op. Voor wie houdt van een album dat gericht is

op grooves en riffs, latino georiënteerd (door de percussie) met veel syncopes en backbeats: hier zit je gebeiteld. Verwacht niets nieuws of innoverends. Maar toegegeven: wat hij doet, doet hij goed. Ook het solowerk van gitarist Jean-Marie Ecay moet zeker geprezen worden.

Marc Van de Walle

eigen composities van de groepsleden. Een mooie aanwinst voor de Belgische jazzscene.

Georges Tonla Briquet

Scott Dubois Black Hawk Dance Sunnyside Records – 53:12

Stephan Crump with Rosetta Trio Reclamation Sunnyside Records – 48:12

Collapse Collapse Igloo Records/AMG – 51:86

Collapse is de groep rond altsaxofonist Cedric Favresse samen met Jean-Paul Estiévenart (t), Lieven Van Pee (cb) en Alain Deval (d). Het kwartet verkent op avontuurlijke wijze de grenzen tussen energieke postbop en hedendaagse jazz met een aantal (on)rechtstreekse verwijzingen naar de Balkan- en klezmertraditie. Ze gaan af en toe heel onstuimig en krachtig uit de bol gelukkig zonder zich te vergalopperen. Dat bewijzen ze in de meer melodieuze passages en de kleine spielereien die ze af en toe inlassen. John Zorn lijkt wel een dankbare inspiratiebron op bepaalde momenten. Estiévenart zorgt voor enkele sterke hoogtepunten. Op het repertoire staan uitsluitend

Philip Catherine Concert in Capbreton Dreyfus Jazz/ Pink Records – 59:55 De onmiskenbare gitaarklank van Philip Catherine – lyrisch, groovy en swingend – wordt in deze liveopname van augustus 2007 extra eer aangedaan met drie soulmates in een all standard programma. Naast de hypergevoelige pianotoets van Enrico Pieranunzi staan de rake en fijnbesnaarde baslijnen van Hein Van de Geyn en de nauwgezette strokes van Joe LaBerbera. Vier heren van een uitzonderlijke klasse. In een uitzonderlijk concert. Na de onverwoestbare klassiekers My Funny Valentine en My Foolish Heart volgt een hoogst pakkende versie van Richie Beirach’s Broken Wing, gevolgd door Sam Rivers’ Beatrice. Daarop last Hein een passende rustpauze in – alleen op de contrabas – met zijn eigen Change wat zacht overvloeit in You’ve Changed. En als de cd eindigt met de geweldige standard, Speak Low, klap je mee in de handen met het dolenthousiaste publiek. Wie uit is op een bisnummer moet op 19 juli naar Dinant Jazz Nights waar hetzelfde dream team exclusief te (her)beleven valt. Concert in Capbreton is voor ons alvast de opwindigste live-release van 2010.

Bernard Lefèvre

Stephan Crump ken je wellicht als bassist van het Vijay Iyer trio. Maar Crump is in de meest diverse muziekstijlen actief en speelt net zo graag folk met zangeres (en echtgenote) Jen Chapin als jazzrock met het Mahavishnu Project. Met het Rosetta trio heeft Crump ook een heel originele eigen groep. Met alleen zijn eigen contrabas en twee gitaren creëert hij een heel bijzondere muziek, met invloeden van Americana over folk en pop tot jazz.

Liberty Ellman (bekend van bij avantgarde icoon Henry Threadgill) speelt louter akoestisch, Jamie Fox elektrisch. Dankzij de sterk melodieuze composities (allemaal van de hand van Crump) is het resultaat boeiende kamerjazz. Het Rosetta trio is een hoogst eigenzinnige versie van een stringtrio.

Peter De Backer

Rein de Graaff Ornitology Timeless Records – 68:39

De Nederlandse graaf van de piano heeft er goed aan gedaan deze verzameling uit te geven als getuigenis van zijn carrièrelange rol als trioleider, maar tevens als ritmesectievan-dienst bij hoog bezoek in de lage landen door Amerikaanse, zij het buitenlandse solisten. Dit fenomeen was in de jaren 60 schering en inslag. De plaatselijke begeleiders ondervonden vaak een neerkijkende behandeling door de bevooroordeelde ster in kwestie, als waren de Europeanen de eeuwige jazzstudentjes, die toch niet konden swingen en meer van die gemeenplaatsen. Deze opnames dateren van tussen 1984 en 2009 met op de acht tracks telkens andere gastsolisten: Ronnie Cuber, Frank Morgan, Dave Pike, Harold Land, Teddy Edwards, James Clay, e.a. Het swingt de pan uit met Koos Serierse (cb) of Marius Beets (cb) en drummer Eric Ineke!

We krijgen lekkere, forse jazz op ons bord, waarop de zogenaamde sterren niet altijd de grootste rol spelen.

Chris Joris

Scott Dubois (32) is al jaren een vaste gast op de New Yorkse jazzscene. De gitarist maakte al mooie cd’s met Dave Liebman als gast en treedt in New York op aan de zijde van onze eigen Robin Verheyen.

Virtuoos Dubois heeft een gitaarklank die – onvermijdelijk – soms aan Pat Metheny doet denken.

Maar hij kiest in zijn composities voor meer avontuur. Zeker met aan zijn zijde Gebhard Ullmann – een veteraan van de Europese avant-garde – klinkt deze muziek als gespierde hedendaagse jazz die het midden houdt tussen mainstream en free. De Deense drummer Kersten Osgood (die onlangs een wat bizarre duo-cd maakte met Paul Bley) en bassist Thomas Morgan (nog een New Yorker) blijken een stevige ritmesectie.

Misschien nog meer dan de gitaar van Dubois, bepaalt Ullmann de klankkleur van deze cd. Hij excelleert zowel op tenor- en sopraansaxofoon als op basklarinet. Alle composities zijn van Dubois zelf.

In het merkwaardige slotnummer laat Dubois zijn instrument als een ‘noiseguitar’ klinken.

Peter De Backer

Amina Figarova Sketches BMCD/Munich Records – 78:21

Na Above The Clouds, waarin wij Amina Figarova mochten loven voor haar plaats tussen de vrouwelijke jazzpianisten en componisten, ontdekken we meer van haar composities: intelligent, van mooi tot assertief, voorzien van uitgebouwde arrangementen. De samenzang van Bart Platteau’s dwarsfluit met sax en bugel zijn een visitekaartje geworden voor Amina’s groepssound. We vinden de vaste kern terug: Ernie Ham-

Nieuw op cd/dvd mes (t, bugel), Jeroen Vierdag (cb) en Chris ‘Buckshot’ Strick (d).

Tenorist Marc Mommaas is nieuw en brengt o.a. een sublieme solo in Back In New Orleans. Figarova’s muziek klinkt vaak wat netjes, maar in deze cd horen we, meer nog dan in de vorige, de ijzersterke beheersing en aanslag van de pianiste, die hier regelmatig vaart zet in glasheldere, krachtige lijnen. Een mooie cd met schitterende musici. Soms dromerig, soms viriel swingend (Strick en Vierdag), soms wat gladjes. Koop de cd en ga de groep dan eens live beluisteren.

Chris Joris

Harmen Fraanje Trio Avalonia Challenge Jazz/Challenge Records 73:48

Pianist Harmen Fraanje (Roosendaal 1976) studeerde in 2000 cum laude af aan het conservatorium van Utrecht, waar hij les kreeg van Bert Van den Brink. Hij studeerde ook in New York met o.a. Fred

AgustĂ­ FernĂĄndez & Barry Guy Some Other Place

Dizzy Gillespie Quintet Complete Studio Recordings

Maya Recordings/Codaex – 54:17

American Jazz Classics/AMG – 2cd – 73:50+74:48

Een prachtig piano-contrabas duo door de Spaanse pianist en de kleurrijke bassist, die sinds jaren op elkaar zijn ingespeeld. Daardoor ademen zij zo subliem samen en gaan op ontdekkingstocht in een niet aflatend akkoord. Zij zijn in staat om zeer gerichte thematiek te creĂŤren als eenheid.

Ze kleuren elk stuk zo raak in, zodat je als luisteraar nooit op hetzelfde eilandje zit, maar elke minuut een verfrissing betekent.

Het verhaal loopt constant door vanuit een beslistheid, die bij open improvisatie een groot inzicht en muze verraadt. Van teder, ingetogen tot uiterst percussief; van zacht naar bijtend; van geel naar blauw; van purper tot wit, zoals het leven zichzelf inkleurt.

Op voorwaarde dat we dit in ons leven toelaten, tenminste.

Bloedmooie cd.

Chris Joris

Een samenstelling uit 2 lp’s, die Gillespie maakte met Junior Mance (p), Les Spann (g, f), Sam Jones (cb) en Lex Humphries (d): Have Trumpet, Will Excite! en The Ebullient Mr. Gillespie.

Sessies uit februari 1959, met als gast Johnny Hodges op zijn eigen Squatty Roo en congaspeler Francisco Chino Pozo op drie nummers. De acht laatste bonustracks zijn uit 1954 met o.a. Hank Mobley (ts) en Charlie Persip (d). Gillespie’s voorliefde voor Afro-Cubaanse ritmiek komt af en toe tot uiting, doch het album draagt een overwegend swingend karakter, letterlijk afgeborsteld door de ongelooflijk strakke Lex Humphries. De sidemen bieden een uiterst, op elkaar ingespeelde, basis waarop Dizzy zijn sterk gesyncopeerd trompetspel de vrije loop kan geven. Er wordt ook mooi aan dynamiek gedacht, zodat de begeleidingen hÊÊl gearrangeerd overkomen. Meteen al in My Heart Belongs To Daddy en My Man dat heel beklijvend inzet. De muzikale humor is bij Gillespie ook nooit ver weg. Je krijgt op dit album een waar snapping finger gevoel, dat Ellington zijn publiek zo graag aanleerde (Moonglow).

St-Louis Blues krijgt een exotisch pakje aan. Alles is groots in zijn stijl, teveel om op te noemen (30 tracks in totaal). Lekker genieten!

Chris Joris

Hersch en Kenny Werner. Fraanje wil heel vrij alle soorten muziek verwerken, van standards tot vrije improvisatie, klassiek of populaire muziek. Samen met de in New York verblijvende Robin Verheyen speelt hij in het Narcissus kwartet, dat verder bestaat uit Clemens van der Feen (cb) en Flin van Hemmen (d), of de kompanen van zijn eigen trio. Speciale gast op deze Avalonia is Michael Moore (sax, kl) die zeer persoonlijke accenten

legt. Op Body & Soul en Someday My Prince Will Come na zijn alle stukken van de hand van Fraanje.

EĂŠn van zijn composities met de titel Philip is opgedragen aan Catherine, waarmee hij in duo optreedt (o.a. Parkjazz op 3 juli). Het valt moeilijk Avalonia te duiden, want Fraanje laat zich niet in een bepaalde hoek drummen.

Bernard Lefèvre

Fred Frith Cosa Brava Ragged Atlas Intakt Records/Codaex – 60:00

F=O J=D=9K=K ?afg DYllm[Y

;Z] BgĂœn^g\^ B@E+*.

KYZaf Lg\gjgn

Bglb]^ Lmhkr + B@E++*

@bgh EZmmn\Z% mknfi^m ;Zkm =^ Ghe_% Z\hnlmb\ [Zll Fbfb O^k]^kZf^% ]knfl ?^Zm' Iabebi <Zma^kbg^% `nbmZk LZ[bg Mh]hkho% ibZgh% ?^g]^k Kah]^l

;gddYhk]

Lm^o^ Ahn[^g% lZq% Ă&#x153;nm^ LZe EZ Kh\\Z% Z\hnlmb\ [Zll Ebhg^e ;^no^gl% ]knfl ;ne`ZkdZ Cngbhk jnZkm^m 3

<heeZil^ B@E+*2

<ÂŽ]kb\ ?Zok^ll^%lZq Zemh C^Zg IZne >lmbÂŽo^gZkm% mknfi^m Eb^o^g OZg I^^% ]hn[e^ [Zll :eZbg =^oZe% ]knfl

ZZZ LJORRUHFRUGV EH

AkblmbgZ :gZlmZlhoZ% lhikZgh ?ZgdZ DhrgZkhoZ% f^ssh&lh& ikZgh >e^gZ ;^]^e^oZ% Ă&#x203A;klm Zemh MhgdZ Dhe^oZ% l^\hg] Zemh

%OG /pRSROG ,, %UXVVHOV %HOJLXP 7 ) LQIR#VRZDUH[ EH

Fred Frith, gitarist, componist en improvisator, was de voorbije jaren voornamelijk actief als componist voor kamermuziek. Met Ragged Atlas brengt hij naar eigen zeggen opnieuw een rockplaat uit. Rockfans hoeven echter nog niet meteen naar de platenhandel te rennen: Cosa Brava omvat 13 â&#x20AC;&#x2DC;songsâ&#x20AC;&#x2122;, maar de klassieke rockbezetting bestaande uit drum (Matthias Bossi), bas en gitaar (Frith), wordt door accordeon (Zeena Parkins), viool (Carla Kihlstedt) en de klankmanipulatie van The Norman Conquest (TNC) vrijwel voortdurend uit het rockgareel gespeeld. Ragged Atlas, met zijn melange van funk, kamermuziek, latin, Ierse folk en een mespunt punk, kunnen we maar beter eclectisch noemen, of hoe moeten we een cd die op hetzelfde moment doet denken aan Steve Reich, Bollywood, dub en The Chieftains anders omschrijven? Op sommige van de â&#x20AC;&#x2DC;songsâ&#x20AC;&#x2122; wordt ook effectief gezongen. Nu eens levert dat een geschift soort, welja, rock op, van het soort dat ook Robert Wyatt maakt  (Pour Albert, Markey Day), dan weer roept dit onprettige herinneringen op aan

het meer dramatische werk van Henry Cow, Frithâ&#x20AC;&#x2122;s progrockgroep uit de jaren 70 (Lucky Thirteen). Frithâ&#x20AC;&#x2122;s creatieve omgang met instrumentarium, arrangementen en vooral klank, maken ook de mindere nummers (Falling Up, For Amanda) boeiend luistermateriaal. De subtiele klankingrepen van TNC (een leerling van Frith) maken het excentrieke plaatje van Ragged Atlas compleet: TNC verrast met delayeffecten, boventonen van de gitaar worden een kathedraal van reverb doorgejaagd, en de basdrum wordt uitgerekt en maf â&#x20AC;&#x2DC;gepandâ&#x20AC;&#x2122; (beluister zeker met een hifi-koptelefoon!). Kortom: een oncatalogiseerbaar maar/en daardoor uitermate fascinerend album.

Wannes Gyselinck

Groove Thing The Love Album Prova Records/LC Music â&#x20AC;&#x201C; 57:50

Jef Neve, Nicolas Kummert, Nicolas Thys en Lieven Venken amuseerden zich kostelijk op het podium van de ABClub op 1 en 2 april 2009.

Ook voor het publiek was het party time. Twee stomende avonden maar ook twee totaal verschillende concerten. De eerste avond was het 2010/2

FRSLH LQGG

41

Nieuw op cd/dvd genieten van elastische en psychedelische grooves, de tweede avond werd alles gebalder en nog vuriger gespeeld. Op de cd vinden we een mooi evenwicht van beide concerten. Van spacy soundscapes tot pure dancetrips, het is er allemaal.

Wat imponeert, is dat de heren niet alleen overtuigen als kwartet maar ook heel sterk uit de hoek komen als ze een solo spelen of een duet brengen. Venken en Thys klinken als de onafscheidelijke tweeling terwijl Neve en Kummert zichzelf overtreffen. Dit is meer dan een hobbyclubje van vier jazzmuzikanten die eens uit de bol willen gaan. Met aangepaste kleurrijke hoes.

Georges Tonla Briquet

door pianist Danny Grissett. Die haalt af en toe ook de Fender Rhodes van stal, en dan klinkt het wat meer punchy. Gesteund door Okegwo op bas (let op zijn solo in Study in Sound) en door Johnathan Blake op drums die hun werk heel functioneel doen, is dit een erg beluisterbare cd geworden.

De plaat klinkt dikwijls uitbundig, dan weer ingetogen lyrisch, maar altijd harmonisch en nooit te zwaar op de hand. De solo’s zijn haarfijn gespeeld (deze muzikanten zijn op elkaar ingespeeld) en messcherp onderstreept door een stuwende ritmesectie.

Marc Van de Walle

Tom Harrell Roman Nights

Telarc/Codaex – 65:06

Hiromi PlaceTo Be

HighNote Records/ZYX Music 62:36

Voor deze nummers heeft Harrell zijn vertrouwde groep bijeengeroepen.

Samen met saxofonist Wayne Escoffier produceert hij melodieus en swingend vuurwerk, gestuwd door postbop en hardbop idiomen. De titeltrack, een prachtige ballade, laat de fluwelen klank van de trompet perfect tot haar recht komen (Chet Baker en Miles Davis zijn in de buurt), maar ook het prachtige begeleidingswerk

42

2010/2

In dit solo-album roept de opmerkelijke pianiste Hiromi Uheara impressies op van plaatsen waar ze bij tournees langskwam. Zo klinkt het met repetitieve Ahmad Jamalachtige pianotoetsen druk en chaotisch bij BOE (Brooklyn Queens Expressway), vol schwung bij drie nummers rond Viva! Vegas en mijmerend bij Sicilian Blue en Islands Azores. Rond een favoriete club in Bern (Marian’s Jazzroom) neemt ze de tune van de club, Berne, Baby, Berne, in een eigen interpretatie over. Elk nummer draagt een ver-

José James & Jef Neve For All We Know Impulse!/Universal Music – 51:07 Op 17 november 2008 traden José James en Jef Neve voor het eerst samen op. Dat was in de Brusselse AB. Het werd een indrukwekkend concert waarover men nu nog spreekt. De twee heren wilden de magie van die avond bewaren en trokken ’s anderdaags op eigen houtje de Galaxy studios in, zonder raadplegen van platenfirma’s of managers. Gewoon twee artiesten die hun ding doen waarin ze geloven. Op 11 juni 2009 volgde nog een tweede sessie en het resultaat is nu uit op Impulse!, het label van John Coltrane aan wie ze ondertussen een schitterende live tribute wijdden. Dit is jazz in de meest pure en zuivere vorm. Een stem, een piano en negen standards. Geen enkele noot is hier teveel gespeeld of gezongen. Neve en James vullen elkaar perfect aan en gunnen elkaar ook alle ruimte. Bij James geen vocale capriolen deze keer maar een warme stem volledig in dienst van de nummers en Neve altijd heel subtiel maar met de juiste accenten. Een cd waar ruimte en stilte een essentieel onderdeel uitmaken van de muziek. For All We Know is een bravourestukje gegroeid uit wederzijdse eerbied van twee artiesten.

Respect vooral voor de manier waarop ze dit deden.

Georges Tonla Briquet

haal en dat is zeer uiteenlopend, maar toch blijft het telkens herkenbaar Hiromi. Ze heeft een bijzondere spelstijl die zeer expressief is met veel wendingen en waar je toch even moet aan wennen. Op haar best en onmiskenbaar is ze in zeer introspectieve nummers zoals bv. Somewhere en Place To Be, tevens een hint om even stil te staan bij ieders plaats in deze wereld.

Bernard Lefèvre

Yuri Honing Wired Paradise White Tiger

Yuri Honing. Allemaal delen ze een brede blik, niemand heeft zich tot een genre beperkt. Yuri Honing is van hen waarschijnlijk degene met de grootste muzikale nieuwsgierigheid. Hij speelde vrij met prominenten als Misha Mengelberg en Paul Bley, exploreerde Arabische muziek, maar ook Schuberts Winterreise en met zijn groep Wired Paradise een mix tussen rock en jazz. Bij menigeen zou dat los zand worden, maar Honing heeft zijn indringende toon en herkenbare stijl als bindende factor.

White Tiger is de derde cd van Wired Paradise dit keer met live versies van stukken die Honing veelal al eerder speelde. Het kwintet is op zijn best in de wat dromerige en melancholische stukken als Isobel (Björk) en Space Oddity (David Bowie). Daarin kunnen Mark Haanstra (b) en Joost Lijbaart (d) een trage maar dwingende pulse neerleggen waarover Honing gepassioneerd soleert. Een nummer als Meet Your Demons is echter gejaagd en vlak. Wired Paradise moet nog tot meer in staat zijn.

Mischa Andriessen

Iron Kim Style Iron Kim Style MoonJune Records – 53:91

Jazz In Motion/Challenge Records 52:35 Alweer vijftien jaar terug bracht het Michiel Borstlap sextet zijn legendarische live dubbel-cd uit. In die groep zaten de grote smaakbepalers van de nieuwe generatie Nederlandse jazz: Michiel Borstlap, Erik Vloeimans, Benjamin Herman, Joost Lijbaart en

Het New Yorkse Moonjune grossiert hoofdzakelijk in de betere progrock en aanverwante vertakkingen à la

Nieuw op cd/dvd King Crimson en Soft Machine (de labelnaam is ontleend aan Moon In June van deze laatste). Af en toe zit er een release tussen die meer richting jazz gaat zoals de debuutcd van dOUBT (met de Belgische gitarist Michel Delville) of deze nu van Iron Kim Style. Dit kwintet uit Seattle speelt duidelijk de kaart van stevige jazzrock. Zelf citeren ze Terje Rypdal, Miles (elektrische periode) en Olivier Messiaen als dankbare inspiratiebronnen. Wij houden het vooral op een originele kruisbestuiving tussen Erik Truffaz (die van The Walk Of The Giant Turtle) en Univers Zero of Mâäk’s Spirit on acid. De spaarzame industrial noise-effecten en spielereien à la FES maken dat je af en toe aan de soundtrack van een flipperkast denkt. Dat gitarist Dennis Rea ook al musiceerde met o.a. Han Bennink en Hector Zazou zegt genoeg. Voorwaar stevige experimentele improvisatorische kost maar alleen al de tien minuten lange openingstrack maakt deze cd de moeite waard.

Bij voorbaat te ontdekken door de liefhebbers.

Georges Tonla Briquet

Jungle Boldie Idem Turtle Records/Challenge Records 51:58

Jungle Boldie is de nieuwe naam van het Maarten Ornstein – en later Tony Overwater Trio. De samenwerking tussen Ornstein (ts/ bkl), Overwater (b) en drummer Wim Kegel dateert al van tweeëntwintig jaar terug en dat is vanaf de eerste maten evident. Jungle Boldie excelleert in hecht samenspel en profiteert optimaal van de wendbaarheid van de drie musici die elkaar inmiddels bijzonder goed begrijpen. Overwater en Kegel kunnen stuwend bijna jagend spelen, maar ook met een relaxte elasticiteit. Overwater op akoestische én elektrische bas, valt daarbij speciaal op met zijn ronkende sound

Keith Jarrett / Charlie Haden Jasmine ECM Records/Challenge Records - 62:54 Het is al sinds 1999 geleden dat Keith Jarrett een studio-album (The Melody At Night, With You) uitbracht. Er waren sindsdien alleen maar live solo- en trio-opnames. Keith Jarrett en Charlie Haden zijn hier opnieuw verenigd (in 1976 stopte de samenwerking van het kwartet waarin verder Paul Motian en Dewey Redman). Deze bijzondere duo-sessie heeft Jarrett in zijn eigen studio thuis in New Jersey in 2007 opgenomen. Het is verbluffend hoe harmonisch deze twee jazzmeesters elkaar aanvoelen. Ze kozen overwegend voor standards zoals For All We Know, No Moon At All, een subliem uitgerafelde versie van Body And Soul, Goodbye en ze sluiten af met een ontroerend Don’t Ever Leave Me. Verder ontleenden ze een song aan Peggy Lee (Where Can I Go Without You) en heel verrassend maar verfrissend de door Randy Crawford gezongen hit One Day I’ll Fly Away (geschreven door Joe Sample).

Middenin voegt Jarrett een Intro tussen die overgaat in Cy Colemans I’M Gonna Laugh You Right Out Of My Life. Jarrett en Haden wisselden tapes uit over wat ze wensten op te nemen, maar hebben zonder veel oefenen alles spontaan vastgelegd. Keith Jarrett wil wel eens neurieën, maar houdt het zeer beheerst. Hij vertelt nog dat zijn Steinway misschien niet in topconditie verkeerde, maar dat hij zich zo verbonden voelt met die piano dat een informele benadering en funkiness met die muziek wel werkt.

Keith Jarrett voegt hieraan toe: “These are great love songs played by players who are trying, mostly, to keep the message intact. I hope you can hear it the way we did.”

Jasmine lijkt me een treffend cadeau aan zichzelf, want Jarrett werd net 65. En Jasmine is een subliem geschenk om jezelf te verwennen met heel verleidelijke blue notes.

Bernard Lefèvre

en impliciete drive. Ornstein is een krachtige en expressieve blazer met zowel op tenorsax als op basklarinet een diep en warm geluid.

Het merendeel van het materiaal bestaat uit eigen composities met herhaaldelijk een oriëntaals tintje.

De vaak melancholiek klinkende thema’s worden met verve omspeeld, maar nooit nodeloos uitgerekt. Het is veelzeggend dat de meeste van de elf stukken rond de vier à vijf minuten blijven. Zo compact als het trio zo compact zijn de composities. Korte verhalen, verteld door muzikanten die weten hoe spannend het is als je veel te raden laat en niet in herhalingen vervalt.

Mischa Andriessen

Charles Loos Piano Works

Paolo Loveri Trio 3 For 1

Mogno Music/AMG – 67:28

Mogno Music/AMG – 51:50

Weber Iago Nehmat Mogno Music/AMG – 62:22

Manu Katché Third Round ECM Records/Challenge Records 44:46

Third Round is de derde cd onder eigen naam voor het ECM label.

Katché heeft voor deze gelegenheid een fijn stel muzikanten om zich heen vergaard: Jason Rebello (p), Tore Brunborg (s), Pino Palladino (b), Jacob Young (g) en Kami Lyle (voc, t).

Dit album gaat verder waar zijn voorganger Playground ophield met rustige, toegankelijke jazz vol pakkende melodieën. Keep on Tryin bijvoorbeeld heeft een onberispelijke groove, Flower Skin is ook een prachtcompositie met knappe interventie van Jacob Young op de akoestische gitaar en een heerlijk klinkende Fender Rhodes, gespeeld door Robello. Springtime Dancing met een fraaie sopraansax en de afsluiter Urban Shadow vallen ook op. Saxofonist Tore Brunborg is trouwens op de hele plaat prominent aanwezig.

De elf composities die de Franse drummer heeft geschreven zijn overwegend akoestisch en klinken dromerig, lyrisch en melancholisch. Third Round is zeker een mooie opvolger van zijn voorgangers en tapt volledig uit hetzelfde vaatje. Af en toe klinkt het voorspelbaar, maar dat vormt ook de kracht van dit album. Een mooie cd om live te ontdekken met de nieuwe bezetting tijdens Dinant Jazz Nights.

Patrick Bivort

Tweemaal een pianist solo aan het werk en twee totaal verschillende cd’s. Bij de Braziliaan Weber Iago (die ondertussen al 25 jaar in de VS woont) is het de combinatie ritme en harmonie die hoofdzakelijk de klankkleur bepaalt. Regelmatig zorgt de linkerhand voor wat expliciet expressionisme. Soms ontwaren we tevens een lichte Ravel-touch of een subtiel latin-tintje maar het blijft vooral toch steeds heel melodieus. Compositie en improvisatie wisselen elkaar af, af en toe licht getekend door Iago’s Braziliaanse roots. Een mooi vervolg op zijn vorige solo-cd bij Igloo, Two hands, One Heart. Begin jaren negentig ontmoette hij Charles Loos en sindsdien bleven ze in contact.

Tien jaar geleden was er trouwens hun duo-cd O Sonho e o Sorriso.

Loos bracht zelf ondertussen al het nodige solomateriaal uit (o.a. de onderschatte dubbel-cd So Happy, The Curve met Fred Wilbo op Carbon 7). Voor Piano Works grijpt hij terug naar zijn eigen verleden. En aangezien zijn jazz steeds verrijkt werd met elementen uit klassiek, folk en hedendaags krijgen we ook nu weer een zeer gevarieerd programma. Niet verwonderlijk vinden we hier songtitels als Rumba, Fox Trot en Valse Musette maar ook Le Zap en Ostinato n°1. Loos is vooral een meester in het omhullen en verbergen. Makkelijk voor de hand liggende verhalen vind je bij hem niet. Zijn intriges zijn steeds gestoffeerd met bijkomende ingrediënten waardoor de spanningsboog blijft. Niet onbelangrijk pluspunt bij dit alles is zijn gevoel voor humor door kleine details.

Georges Tonla Briquet

Gitarist Paolo Loveri kennen we vooral als sideman in diverse groepen en projecten waaronder Radoni’s Tribe. Zijn eigen carrière houdt hij op een laag pitje, ook al verschenen er van hem toch al een aantal cd’s zij het als gastmuzikant of co-leader. Dit is echter de eerste cd in eigen naam. Zijn kompanen zijn Benoît Vanderstraeten ((b) en Bruno Castellucci (d) plus als speciale gast Pietro Condorelli (g). Deze laatste was indertijd Loveri’s muziekleraar en is een graag geziene gast op de internationale jazzpodia. De heren leveren een schijfje af boordevol vlotte jazzpop met zin voor melodie en swing. Loveri en Condorelli schreven alle nummers met uitzondering van Gershwin’s But Not For Me. 3 For 1 bevat zeker geen baanbrekend werk maar je krijgt wel lekker in het oor klinkende muziek geventileerd met de nodige weerhaakjes.

Georges Tonla Briquet

Brad Mehldau Highway Rider Nonesuch/Warner Music – 2cd 41:17+62:15

Dat Brad Mehldau de beste jazzpianist van zijn generatie is, zullen weinigen ontkennen. Maar hij is veel meer dan een virtuoos. Mehldau schuwt geen risico’s, getuige dit zeer ambitieus project, een samenwerking met producer Jon Brion met wie hij in 2001 het zwaar elektrische Largo opnam.

Highway Rider is helemaal anders, en valt nog het best te omschrijven als een poging van Mehldau om klassieke muziek met jazz te verzoenen.

Mehldau pende een reeks composities voor klassiek orkest inclusief blazers, aangevuld met zijn eigen pianotrio (Larry Grenadier, Jeff Ballard), een extra drummer (Matt Chamberlain) en topsaxofonist Joshua Redman.

Uitgesmeerd over twee cd’s levert dat pakkende resultaten op, hoewel zeker niet elk stuk even geslaagd is.

2010/2

43

Nieuw op cd/dvd Je hoort de invloeden van Beethoven en Richard Strauss, waarover Mehldau het zelf uitgebreid heeft in het cd-boekje, maar net zo goed doet de muziek soms poppy aan.

Mehldau verdient alle lof voor sterke composities als Don’t Be Sad of titelnummer Highway Rider, met een hyperkinetische Jeff Ballard. In het ietwat bombastische slotnummer van de eerste cd dreigt Joshua Redman even kopje onder te gaan, maar op andere nummers vormt Redman net de attractie. Zeker op sopraansax is hij indrukwekkend. We’ll Cross the River Together, het zeer lange openingsstuk van de tweede cd, start heel filmisch maar wordt door het huppelende pianospel van Mehldau snel totaal andere richtingen uitgestuurd. Mehldau laat er zijn pianospel in al zijn schakeringen bewonderen, van exuberant virtuoos tot subtiel ingetogen.

Peter De Backer

Marcus Miller A Night in Monte-Carlo Dreyfus Jazz/Pink Records 63:30

Op zijn nieuwe album in Monte Carlo opgenomen speelt Marcus Miller weer mooi gestroomlijnde, stevig gespierde, scherp gespeelde en funky rockjazz-fusion van de bovenste plank. In 2008 had het Monte-Carlo Jazz Festival aan Marcus Miller de artistieke vrijheid gegeven om een speciaal concert met het Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo en een paar gasten te spelen, waaronder de trompettist Roy Hargrove en de zanger gitarist Raul Midon. Met de hulp van deze musici pakt de basvirtuoos enkele grote standards uit de geschiedenis van de Amerikaanse zwarte volksmuziek aan.

Hij stelt ons een herlezing voor van grote beroemde songs die door Nina Simone, Miles Davis of Billie Holiday geschreven werden. Miller houdt vast aan de traditie maar hij weet telkens te innoveren. So What begint als een musical, delicaat door violen ondersteund. I Loves You Porgy wordt fijngevoelig gebracht. Het orkest haalt krachtig uit bij een nummer als Blast! en speelt evengoed op passende toon bij I’m Glad There’s Is You of I Loves You Porgy. Het album sluit af met de geweldige ballade Strange Fruit, die Miller in duo met Herbie Hancock vertolkt.

Patrick Bivort

44

2010/2

Pascal Niggenkemper Trio Urban Creatures JazzHausMusik – 66:66

Tijdens de meest recente editie van het jazzfestival in Moers stond de nieuwe New Yorkse scene volop in de kijker. Onder de artiesten die in dat kader optraden, bevond zich Tyshawn Sorey. Hij zit eveneens achter het drumstel bij het Pascal Niggenkemper Trio waar we ook Robin Verheyen aantreffen. De drie vonden elkaar in New York een aantal jaren terug, namen reeds een eerste cd op (Pasàpas) en waren onlangs nog te gast in De Werf om hun nieuwste cd Urban Creatures voor te stellen. Perfecte titel, aangepaste kunstzinnige hoes en muziek die volledig beantwoordt aan wat je hier verwacht. De eerste twee composities zijn meteen erg confronterend: een resem impulsen en korte stroomstoten van drie muzikanten die energie leveren

voor een kleine elektriciteitscentrale. Wat daarna volgt, staat in totaal contrast hiermee en is minstens even imponerend. De drie zetten zich rustig aan het puzzelen en vullen her en der de ontbrekende delen aan in slow motion. De constant onderhuidse spanning zorgt voor een bevreemdende sfeer zodat je nooit vat krijgt op het geheel of niet weet wat er precies gaat volgen. Spanning gegarandeerd van de eerste tot de laatste noot.

Georges Tonla Briquet

Art Pepper Among Friends Jazz Lips/AMG – 70:07 Among Friends is een vervolledigde cd-uitgave van het album uit 1978 en wordt als bonus aangevuld met een sessie uit 1982 met o.a. George Cables (p) en Joe Farrell (ts). De hoofdbrok bestaat uit vrijblijvende clubjazz op evidente standards geënt, met Russ Freeman (p), Bob Magnusson (cb) en Frank Butler (d). Na een lange gevangenisperiode maakte Pepper nog sporadisch opnames. Dit was de laatste sessie met Frank Butler. Het werd een gezellig postbop-onderonsje, maar veel gebeurt er niet meer.

Chris Joris

Paul Motian / Jason Moran / Chris Potter Lost in a Dream ECM Records/Challenge Records – 57:23 Deze musici waren voor het eerst verenigd op dit concert in de Village Vanguard. Een trio zonder bas. Natuurlijk had Motian al met Potter (Electric Bebop Band) gespeeld. Uiteraard spelen Moran en de saxofonist samen met het Overtone Quartet. Maar nooit speelden ze met zijn drieën. Een onverwacht en verrassend trio, zeker op papier, dat zich ook live bewees die avond.

De enorme ruimte voor improvisatie onderlijnt de specifieke capaciteiten van de muzikanten. Nieuwe composities van Motian worden met oudere als Birdsong naast elkaar gebracht en een vrije exploratie van Irving Berlins Be Careful It’ s Mijn Heart rondt een optreden af waarbij drie geweldige musici op een hoog niveau spelen.

Chris Potter verrast want gewoonlijk heeft hij energie te over maar hier doseert hij gevoelig zijn kracht wat Motian’s thema’s een ongelooflijke intensiteit en emotionele lading geven.

Buitengewoon. Ook een nauwelijks te herkennen Jason Moran. Zijn Monkachtige frasering is wel een perfecte assimilatie voor Potter en Motian. Motian zegt ervan dat die een contrabas overbodig maakt. En Motian? Moeilijk om hem alleen maar als ‘drummer’ te beschouwen.

Dat past niet. Hij geeft het tempo niet aan of zeer zelden. Het is een en al feeling, nauwgezet en heel subtiel. Hij creëert de ruimte tussen de musici. Met dit trio zijn alle configuraties aanwezig: een trio en drie mogelijke duo’s. Lost in a Dream focust op ballads, die solistisch worden uitgediept. Helaas reist Motian zelden en dus is er weinig kans om dit trio in Europa in concert te horen.

Patrick Bivort

Ivan Paduart & The Metropole Orchestra Crush Mons Records/AMG – 2cd – 40:54+49:09 Ivan Paduart is een romanticus in hart en nieren en zijn composities lenen zich uitstekend om met zang en orkest een extra dimensie te krijgen. De opname vond plaats in het Koninklijk Circus in Brussel op 12 december 2008 met Ivan Paduart aan de piano en The Metropole Orchestra o.l.v. Jim McNeely en als gasten Fay Claassen (voc) en Bob Malach (ts). Op cd1 vocaliseert de immer creatieve Fay Claassen op teksten van David Linx, Catriona O’Daly en Toni Casa prachtige composities als Waterfalls, Another Lifetime, Life As It Is (arr. Michel Herr), Melancholy Blue (arr. McNeely) en als hoogtepunt The Bridge Between Us Two in een arrangement van Bert Joris. De afsluiter I Had A Ball luidt het instrumentale gedeelte in van cd2. Deze kant start met het sublieme Igor (arr. McNeely). Michel Herr stond in voor knappe arrangementen van Shivers Down My Back, Sherry On A Cake en Precious Moments.

Ivan Paduart herwerkte zelf nog Crush en White Nights. Bob Malach en Ivan Paduart zijn hier de drijvende solisten die delicaat en met veel gevoel voor ruimte worden ondersteund door het uitstekende Metropool orkest. Dit album Crush streeft vooral naar een harmonieus klankbeeld waarin elk zich bescheiden opstelt in het vertellen van het verhaal. Hopelijk dat componist/pianist Ivan Paduart met dit album Crush eindelijk de waardering krijgt die hij verdient.

Bernard Lefèvre

Eric Reed & Cyrus Chestnut Plenty Swing, Plenty Soul Savant Records/ZYX Music 73:29 Dat Reed en Chestnut revival-pianisten zijn, hoeft geen betoog. Zij behoren tot die generatie, die de jazz niet vernieuwt, integendeel, zij zweren bij het recupereren van oude waarden zoals swing, duidelijkheid, en waarbij de emoties niet te hoog oplaaien. Je bent voor of tegen, maar deze cd is charmant, swingt en straalt de geest van een clubavondje uit. Je krijgt wel veel pianospel te slikken dat je al vaak bij vroegere jazzreuzen hoorde.

Zeer geschoolde, virtuoze jazz voor onervaren jazzliefhebbers.

Chris Joris

Mike Reed’s People, Places & Things About Us

eigen composities meebrengen.

Maar het meest opvallend zijn de bijdragen en gastvertolkingen van Jeb Bishop (trombone), Jeff Parker (gitaar) en David Boykin (sax).

Bishop kennen we nog van zijn werk met de Vandermark 5 en Parker valt op bij Tortoise en het Chicago Underground Trio. Maar saxofonist David Boykin raakte tot op heden nauwelijks buiten Chicago bekend. Onterecht, blijkt hier uit zijn gastverschijning op het lang uitgesponnen bluesy Big and Fine.

Mike Reed’s kwartet vormt samen een ietwat rauwe, maar heel oprechte straightahead jazzband.

Peter De Backer

David Sanborn Only Everything Decca Records/Universal Music 45:48

482 Music/instantjazz.com – 63:15 Drummer Mike Reed heeft zich een reeks van drie cd’s tot doel gesteld om de muziek uit zijn thuisstad Chicago in de schijnwerpers te plaatsen. Niet alleen speelt hij met zijn band covers van onderbelichte jazzmuzikanten uit Chicago, op deze About Us, de tweede cd uit de reeks, laat hij zijn groepsleden

Dit is na Here And Gone een tweede terugkeer naar de roots van de muziek waar Ray Charles

Nieuw op cd/dvd

Thomas Savy, Bill Stewart & Scott Colley French Suite Plus Loin Music/Harmonia Mundi – 60:11 Met deze tweede cd als leider produceerde Savy een erg sterk opus. Dergelijk trio is een genadeloze bezetting, want de afwezigheid van een harmonisch instrument (piano, gitaar) maakt het voor een basklarinettist-solist extra zwaar (men kan niet terugvallen op compings).

Maar dat blijkt geen obstakel voor deze muzikant die probleemloos schakelt tussen free, ballad en bop in alle varianten.

Zijn improvisaties zijn ronduit indrukwekkend, meeslepend, subtiel, soms agressief, maar altijd perfect in evenwicht. Dat is de hele, uit acht delen bestaande suite trouwens helemaal. Come Sunday (Ellington) en Lonnie’s Lament (Coltrane) moesten blijkbaar ook op deze cd, “parce que j’avais envie de l’enregistrer”, zoals het op het hoesje vermeld staat. Razende tempi noch poëtische lijnen scheppen een probleem, ook niet voor de naadloos aansluitende Bill Stewart die hier wel erg creatief drumt, en zo ongeveer het juiste ding op het juiste moment doet. Een betere compagnon kon Savy zich niet gedroomd hebben. Ook Colley zijn baswerk is van de bovenste plank: het spoort perfect met de soli, alsof klarinet en bas één instrument worden. De muzikanten spelen massief, vullend en functioneren als steunpilaar voor elkaar: meestal hoor je drie tegen elkaar ingaande/met elkaar harmoniërende lijnen die een stevige driepoot vormen, waarin niemand ook maar één steek laat vallen; jazzpolyfonie, zeg maar. Dit is swingende, eigenzinnige muziek, pendelend tussen rust en dynamiek die alle timbres laat horen. Trefzeker gespeeld door drie topmuzikanten. Een schitterend album dat niet het werk is van één goed ondersteunde solist, maar van een uitdagend collectief van drie reuzen.

Marc Van de Walle

voor staat en dat betekent voor Sanborn zoveel als: Only Everything. De titelsong is een eigen compositie met Joey DeFrancesco (Hammond B3) en Steve Gadd (d), die de kern van zijn band uitmaken. Met hen in trio brengt hij You’ve Changed en Blues In The Night. Op de andere tracks zijn ze vergezeld van tenorsaxofonist Bob Malach, baritonsaxofonist Frank Basile, trompettist Tony Kadleck en bastrombonist Mike Davis. James Taylor zingt als gast Hallelujah, I Love Her So en Joss Stone Let The Good Times Roll.

Hulde wordt ook gebracht aan de vorig jaar overleden Ray Charles’ saxofonist Hank Crawford (The Peeper) en David ‘Fathead’ Newman (Hard Times). De vette groove van DeFrancesco en het onmiskenbare Sanborn-saxgeluid zetten de toon en nemen de luisteraars mee op het dwingende soulritme dat zo moeilijk loslaat eens je eraan verslaafd bent. Om lekker mee te freaken op 19 juli op Dinant Jazz Nights.

Bernard Lefèvre

John Scofield Shinola Enja Records/Codaex – 37:47

Op deze live cd, opgenomen in 1981, hoor je Scofield in een overgangsfase: tussen zijn vroege werk (met Mingus, Hancock bv.) en voor hij zijn definitieve stem zou vinden op Time on my hands. Sco speelt harmonieus, bouwt zijn lijnen voorzichtig op, je hoort hem bijna muzikaal denken. Stilistisch is het een heel laid-back album; alle composities zijn van zijn hand (met uitzondering van McLean’s Dr. Jackle). Het gedurfde gebruik van distorsie en de haakse manier van soleren vallen al op. Yawn is een mooi voorbeeld van een ingetogen, lyrische introsolo met een rauw kantje, die evolueert naar uitgebalanceerd triowerk.

Deze minder bekende cd verdiende

een goede heruitgave. (Behoort tot de remastered serie van Enja, zie ook het randartikel-nvdr).

Marc Van de Walle

Aram Shelton’s Fast Citizens Two Cities Delmark Records/Music & Words – 59:29

Méér ENJA 24bit Master Edition cd’s (Enja Records / Codaex) JM besprak reeds een aantal cd’s uit deze geremasterde reeks.

JM-stichter en bezieler Luc De Baets groepeerde een 5-tal uitgaves in JM 3/2007, waarin hij de audio-kwaliteit van dit initiatief bejubelde. Het is inderdaad een interessante serie van meestal zeer goede tot uitstekende muzikale kwaliteit.

The Gil Evans Orchestra Blues In Orbit (1969, 1971) In 2006 verscheen Ready Everyday de cd waarmee de jonge tenorsaxofonist Keefe Jackson zich meteen in de kijker speelde als een groot talent. Zijn groep had de naam Fast Citizens en dat blijkt nu een collectief te zijn waarin steeds een andere musicus de leiding neemt. Dit keer is dat altist Aram Shelton. Met nog steeds dezelfde bezetting en compositionele inbreng van meerdere musici is het verschil met Jacksons versie van de groep natuurlijk niet levensgroot. De Fast Citizens brengen energieke, vrije jazz die stevig wortelt in de traditie van de oudere Chicago jazz. Onder meer Sun Ra is als invloed duidelijk traceerbaar. Heel fraai is opnieuw het volle groepsgeluid met drie krachtige blazers (naast Shelton en Jackson, kornettist Josh Berman) en de eigenzinnige cellist Fred Lonberg-Holm die de ritmesectie extra zwaar kan laten klinken, maar ook een vrije rol heeft die de muziek op een prettige manier onvoorspelbaar maakt. Ook knap is de manier waarop het sextet de energie doorlopend vasthoudt zonder een uur lang op het hoogste tempo te spelen. Er is veel ruimte voor ingetogen duetten en rustiger passages. Zo overdonderend als Ready Everyday is Two Cities niet, maar niettemin is het levendige en avontuurlijke plaat die garant staat voor veel luisterplezier.

Mischa Andriessen

Harry Sokal Wolfert Brederode Stories TCB/Challenge Records – 52:33

In het onlangs verschenen boek over drummer Pierre Courbois verzucht pianist Rein de Graaff dat de jongere

Twee avontuurlijke sessies van deze nooit gestagneerde orkestleider en breeddenker, waarin we het experimentele vooral opmerken in de 1969-sessie met Elvin Jones op drums, en het flirten met de rock in de 1971-sessie met Alphonse Mouzon (d).

Howard Johnson schittert op tuba. Lekker stout orkest.

Ray Anderson Old Bottles, New Wine (1985)

Deze cd laat een nog jonge, opstandige Anderson horen op trombone, kakelend en piepend over een swingende ritmesectie van Kenny Barron (p), Cecil McBee (cb) en Dannie Richmond (d). Grandioos, maar Anderson heeft zijn muziek ondertussen wel aangepast aan zijn speelstijl. Hier koos hij voor oude standards. Vandaar de titel.

Makaya & The Tsotsis (1974)

Prachtig en bekend album van de toen in Europa wonende Zuid-Afrikaan Makaya Ntshoko (d) met Bob Degen (p), Heinz Sauer (ts, ss), Isla Eckinger (cb), allen grote Europeanen, en Ntshoko als fantastisch, ondergewaardeerd drummer.

Zéér creatieve cd met 3 bonustracks.

Tete Montoliu Songs For Love (1974)

Solo-piano album van deze geniale Spanjaard. Naast standards, vier composities van Montoliu zelf en het mooie Django van John Lewis. Klasse!

Chris Joris 2010/2

45

Nieuw op cd/dvd generatie musici niet meer leert begeleiden. Er is er in elk geval een die het wel uitmuntend kan: Wolfert Brederode. De pianist bewees dat eerder al in de groep van Susanne Abuehl en hij laat dat nu opnieuw bijzonder overtuigend horen op deze duo-cd met de Oostenrijkse saxofonist Harry Sokal.

Die kan het trouwens ook getuige de fijne lijntjes die hij soms onder Brederodes solopartijen zet. Stories is een plaat van geestverwanten; een tikkeltje romantisch en melancholiek, beide vakmannen die helder vanuit de melodie denken en zoals de titel van de cd al aangeeft, een verhaal vertellen. Ze doen dat zonder een overdaad aan noten, toegewijd en fijnzinnig, maar belangrijker nog is dat beide een groot aantal voortreffelijke composities inbrachten. Zingbare thema’s die gloedvol worden gespeeld en juist door de helderheid van de melodieën aan het licht brengen hoe vaardig Sokal en Brederode als musici zijn. Luister bijvoorbeeld naar de zuiverheid van Sokal op sopraansax of naar Brederodes durf om soms maar een paar zachte tonen te spelen. Ze zijn maar met zijn tweeën, maar ze roepen een veelheid aan klankkleuren en muzikale motieven

op en het allerbelangrijkste ze hebben veel te vertellen.

Mischa Andriessen

Talking Cows Dairy Tales Morvin Records/Challenge Records 60:57 Bovinity, de eerste plaat van het Nederlandse kwartet Talking Cows, was een aangename verrassing. Een lekker losse plaat die de schwung van mainstream jazz combineerde met het avontuur van de vrije improvisatie. Pianist Robert Jan Vermeulen zat dichter bij de eerste categorie, saxofonist Frans Vermeerssen meer bij de tweede en dat tezamen zorgde voor een spannend resultaat. Op de opvolger Dairy Tales wordt dat principe verder uitgebouwd, wat in dit geval betekent dat de grenzen nog verder worden opgerekt. Waar bij beluistering van het debuut Ornette Coleman als belangrijkste inspirator kwam bovendrijven, is nu daarnaast ook een grote rol voor de blues weggelegd.

Veel stukken zijn live opgenomen wat de spontaniteit ten goede komt

en een prettige nonchalance aan het groepsgeluid toevoegt. Bij momenten schiet die echter wel door naar een rommeligheid die contraproductief werkt. Daar waar de groep strakker speelt, komen de grote kwaliteiten van de energieke drummer Yonga Sung en het vette, lekker schmierende spel van Vermeerssen het beste tot hun recht en wordt de muziek van Talking Cows aanstekelijk feestelijk.

Mischa Andriessen

Dejan Terzic Underground

Diaspora Enja Records/Codaex – 63:50

Dejan Terzic is een van oorsprong Servische drummer die vanaf zijn derde

in Duitsland woont. Diaspora is de derde cd van zijn Underground kwintet waarmee hij muziek maakt die in belangrijke mate door verschillende soorten volksmuziek uit de Balkan beïnvloed is. Op deze derde cd heeft Terzic in tegenstelling tot de twee voorgaande platen nauwelijks bestaand materiaal gebruikt, maar het leeuwendeel van de composities zelf aangeleverd. In vergelijking met de twee eerdere Underground cd’s is de bezetting grondig veranderd. Terzic en rietblazer Chris Speed bleven. Nieuw zijn gitarist Brad Shepik, bassist Henning Sieverts en accordeonist Tino Derado. Daarmee heeft Terzic een stel zeer wendbare musici bijeengebracht die de in ritmisch en melodisch opzicht sterk door volksmuziek uit Balkan gekleurde stukken met veel variatie kunnen brengen. Er zijn invloeden uit freejazz en rock hoorbaar, maar Terzic brengt de klankkleur van gitaar, klarinet en accordeon soms zo dicht bij elkaar dat ze bijna als een stem klinken, waardoor de muziek soms herinnert aan die van het Claudia Quintet die wel luchthartiger is. Ondanks al die verschillende invloeden klinkt Diaspora als een plaat uit een stuk. Een plaat ook waarop tegelijkertijd met passie én beheersing wordt gespeeld. Uiterst smakelijk.

Mischa Andriessen

Sabin Todorov Inside Story 2 Igloo Records/AMG – 59:48

Ontdek de

k-pas e ï a z o m k e i z u M festivals p concerten en

met kortingen

o

Deze foto werd genomen door Bart Denolf

Iedereen die een jaarabonnement neemt op Goe Vollek! of Jazzmozaïek, ter waarde van 15 euro, en iedereen die lid is (of wordt) van Muziekmozaïek – individueel of met een groep – krijgt voortaan de Muziekmozaïek-pas toegestuurd. Die geeft recht op tal van kortingen.

De Muziekmozaïek-pas is er voor alle Muziekmozaïek-leden (en leden van aangesloten groepen) én voor alle betalende abonnees op een van onze tijdschriften. Met die Muziekmozaïek-pas kun je genieten van tal van kortingen op concerten en evenementen (zoals festivals) van verschillende organisatoren in heel Vlaanderen.

Een overzicht van alle organisatoren die kortingen geven aan bezitters van de Muziekmozaïek-pas, vind je op de Muziekmozaïek-website.

www.muziekmozaiek.be w Word Lid w Kortingen

46

2010/2

Op de debuut-cd Inside Story (2008) hoorden we een pianist die met zijn trio (Sal La Rocca en Lionel Beuvens) hedendaagse jazz koppelde aan Balkan-roots. Met dit vervolg verschuift Todorov het accent volop naar zijn origine. Het repertoire bestaat hoofdzakelijk uit traditionele Bulgaarse nummers getransponeerd naar de wereld van de jazz. Om dit alles op de juiste manier in te kaderen deed hij beroep op een Bulgaars zangkwartet (Bulgarka Junior Quartet) en kon hij ook rekenen op Steve Houben (s,f) die sterk vertrouwd is met deze contreien door zijn medewerking met Boyan Vodenicharov en natuurlijk Emil Viklicky. Inside Story 2 is een sterk dynamisch verhaal geworden door de afwisseling tussen heel experimenteel en uitgelaten enerzijds en rustige en meer contemplatieve stukken anderzijds. Geen conceptuele stijloefening maar een trend- en tijdloos werkstukje boordevol inventieve impulsen.

Georges Tonla Briquet

Baptiste Trotignon Suite…

Naïve – 68:66

Suite… is inderdaad een suite van vijftig minuten aangevuld met nog twee extra lange nummers (elf en acht minuten) live opgenomen tijdens drie verschillende concerten.

Een ambitieus programma dat de Franse pianist hier presenteert. Hij vertoeft wel in goed gezelschap: Mark Turner (ts), Jeremy Pelt (t), Matt Penman (b) en Eric Harland (d). In het laatste nummer is de ritmesectie Thomas Bramerie en Franck Agulhon. De suite van de titel is alleszins een imponerend stuk muziek, net een reis door een deel van de jazzgeschiedenis met wisselende ritmen en sfeerscheppingen. De heren spelen afwisselend introspectief en op het scherp van de snee. Er wordt gependeld tussen bop en hedendaagse jazz met de nodige tussenstops. Deze trip wordt nog eens in samengebalde versie overgedaan in de twee aparte nummers. Indrukwekkend materiaal dat doet uitkijken naar nieuwe concerten in onze contreien. Alleen jammer van een paar te bruuske overgangen bij de eindafwerking in de mix.

Georges Tonla Briquet

Eef van Breen Group Playing Games Challenge Jazz/ Challenge Records – 46:20

Eef van Breen zingt en speelt trompet en bugel als een herrezen Chet Baker. Zijn teksten/composities zijn heel gelaagde poëzie met uitgesponnen orkestrale improvisaties, die samenvloeien tot prachtige kamermuziek met een sublieme begeleiding van Eva Tebbe (harp), Walter Wolf (p), Ruben Samama (cb), João Lobo (d, perc), Merel Junge en Dmitry Ivanov (viool) en Amber Docters van Leeuwen (cello). Een alleszins verrassende samenstelling die Playing Games ergens op de

Nieuw op cd/dvd grens plaatst tussen klassiek en jazz. Maar dat hoeft helemaal niet af te schrikken, want het is een ontroerend en beeldrijk klankspectrum waarin je moeiteloos meegezogen wordt.

Bernard Lefèvre

Fred Van Hove, Paul Dunmall, Paul Rogers, Paul Lytton Asynchronous SLAM Production – 62:01 De 2 spontane composities Asynchronous en Moves werden vastgelegd voor cd op het Europa Jazz Festival in Le Mans (F) op 11 mei 2008. De minimalistische percussie van Lytton opent deel 1; Van Hove’s piano druppelt iets later binnen. De opbouw verloopt ongeduldig snel om al heel gauw tot een verticale impro te komen, die nog regelmatig neerstrijkt, vloeit, stroomt, energiek beweegt, maar met minder frisse inspiratie dan op andere cd’s van de pianist of het ensemble.

Chris Joris

Jeroen Van Vliet & Sikeda Thin Air Challenge Records/Challenge Records – 72:00

Deze cd is ontstaan uit een Jazz Competition Assigment van het North Sea Jazz Festival in 2008.

Van Vliet mocht nieuwe composities schrijven en die met een groep uitvoeren. Naast zijn vaste trio met Frans van der Hoeven (b) en Pascal Vermeer (d) nodigde hij cellist Jörg Brinkmann, tenorsaxofonist Erwin Vann en percussionist Afra Mussawisade uit en noemde zijn formatie Sikeda. Elk van deze geluidstovenaars mengt zich in de klankkleuren die Van Vliet uitzet. Het is tranceachtige muziek die doet wegdromen en heel wat beelden oproept. Het is alleszins een zeer geslaagde (wolk)gelaagdheid van nauwgezette pianotoetsen met ijle saxofoon- en cello-accenten en elektronika.

Bernard Lefèvre

Franz von Chossy Pendulum Etcetera Now/Codaex – 56:32

In 2006 won Franz von Chossy met zijn toenmalige trio de Dutch Jazz Competition wat in hetzelfde jaar tot de sterke debuutplaat Awakening leidde. De jaren erna was von Chossy betrokken bij uiteenlopende projecten zoals de groep Tarhana die zich op een eigenzinnige manier op muziek uit de Balkan richt. Op de nu verschenen tweede cd onder eigen naam, laat von Chossy horen in die vier jaar zeer gegroeid te zijn. Er zijn weinig pianisten die zo klassiek romantisch durven te spelen als von Chossy en er zijn er nog minder die het zo goed kunnen. Het trio is met de komst van Clemens van der Feen (b) en Paul Wiltgen (d) compleet vernieuwd, maar klinkt alsof het al heel lang bijeen is. De elf eigen stukken die von Chossy met zijn trio ten gehore brengt, blinken uit in een frisse levendigheid waarbij het drietal zich nooit laat verleiden tot een nodeloos vertoon van virtuositeit maar telkens vanuit het verhaal van de melodie blijft denken. Al staat alleen von Chossy’s naam op de hoes, Pendulum is een echt groepsproduct. Intelligent en gevoelig, avontuurlijk met kennis van de traditie. Een voortreffelijke stap voorwaarts vergeleken bij het toch ook zeer knappe debuut.

Mischa Andriessen

Torben Waldorff American Rock Beauty Artist Share – 60:07

Afterburn, zijn vorige op Artist Share, was een revelatie. Nu bevestigt de Deense gitarist Torben Waldorff (46) met deze nieuwe cd op hetzelfde door Maria Schneider opgestarte label. Waldorff pende alle composities. Het zijn zonder uitzondering zeer melodi-

Wereldmuziek met jazzinvloeden Er bereiken ons meer en meer releases op de grens tussen jazz en wereldmuziek waarbij het evenwicht evenwel dikwijls overhelt naar het laatste genre en de link met jazz soms wel flinterdun is. Door het overaanbod in het algemeen zien we ons genoodzaakt deze nieuwigheden te bundelen in een overzichtartikel. Dit betekent dus zeker niet dat ze niet de moeite waard zijn maar het is vooral luistervoer voor avontuurlijke jazzcats.

Ernst Reisiger & Groove Lélé – Zembrocal Musical (Winter & Winter/Harmonia Mundi) Hadouk Trio – Air Hadouk (Naïve) Vinicius Cantuaria – Samba Carioca (Naïve) Karim Baggili – Lea & Kash (Home Records/AMG) Mulatu Astatke – Mulatu Steps Ahead (Strut Records) Gabor Szabo – Jazz Raga (Light In The Attic Records) Lionel Loueke – Mwaliko (Blue Note Records/EMI Music) Ile de Réunion is een echte grot van Ali Baba op gebied van onderschatte muziekstijlen en ritmen. De maloya, een van de talrijke traditionele muziekstijlen, werd onlangs nog door de UNESCO als cultureel erfgoed erkend. Cellist Ernst Reisiger was er op vakantie en kwam onverwacht via Nana Vasconcelos in contact met Willy Philéas (zoon van Granmoun Lélé) en zijn groep Groove Lélé. Het klikte meteen tussen de avant-garde cellist en de traditionele muzikanten van dit paradijs voor natuurliefhebbers.

Zembrocal Musical is absoluut niet het verhaal van een westers muzikant die een origineel erfgoed in de juiste commerciële context plaatst om er nadien de festivals mee af te schuimen. Dit is rauwe en onversneden import recht uit het hart van Ile de Réunion. Alsof het fieldopnamen betreft à la Alan Lomax. De opwindende zang en de ritmen, alles bleef bewaard.

Slechts hier en daar voegt Reisiger een perfect aansluitend extraatje toe. Nog extremer dan zijn Janna met Mola Sylla op hetzelfde label (en die hier eveneens gastvocalist is).

Met Air Hadouk van het Hadouk Trio (Loy Ehrlich, Didier Malherbe, Steve Shehan) krijgen we een zeer spacy trip naar de nevelen van het grensgebied tussen world en jazz. Niet echt verwonderlijk natuurlijk aangezien Malherbe nog medeoprichter was van Gong. De heren zijn multi-instrumentalisten en bespelen elk een halve muziek-

winkel. Voor de kleurrijke traditionele accenten gebruiken ze o.a. de khen (cilindrisch bamboe mondorgel), de hang (met een geluid tussen gamelan en steel pan), de duduk (dubbelriet fluit) en de Chinese bawu-fluit. Het eindresultaat: een zeer toegankelijke mix van jazz, soul, funk, pop, wereldmuziek en diverse soundscapes. Reikt van Pierre Vaiana’s Al Funduq tot de producties van David Axelrod.

Voor een Braziliaans tintje moeten we deze keer bij multi-instrumentalist Vinicius Cantaria zijn.

De man slaagde er in een paar straffe muzikanten te strikken voor zijn nieuwste cd. Onder hen Brad Mehldau en Bill Frisell terwijl Arto Lindsay co-producer is. Samba Carioca is een mooi staaltje van hedendaagse Braziliaanse jazz met het juiste warme retrotintje. Een plaat voor zwoele zomeravonden.

Met Karim Baggili en Lea & Kash reizen we naar het mediterrane gebied waarbij vooral de as Andalusië-Noord-Afrika de rode draad vormt. Net als bijvoorbeeld Quentin Dujardin verwerkt de gitarist-oudspeler flamencoinvloeden in zijn muziek. Door de oudklanken wordt het geheel wat Oosters gekleurd. Deze keer is er tevens meer ruimte voor de zang van Karoline de la Serna waardoor het allemaal net iets richting pop uitgaat en vooral ook vrijblijvender gaat klinken. Wij verkozen de pure avonturier van Cuatro Con Cuatro of Douar.

Met de verzamel-cd New York-Ad-

dis-London The Story Of Ethio Jazz 1965-1975 stond Mulatu Astatke, de vader van de ethiojazz, weer terecht in de belangstelling. Mulatu Steps Ahead is een gloednieuw hoofdstuk met muzikanten uit zowel Boston en Londen als uit Addis Abeba. Het accent ligt nu op rustige jazzexotica met slechts een paar uptempo oprispingen.

Ideale cd om een nachtje stappen mee af te sluiten.

De sterkst jazzgetinte release in deze reeks is Mwaliko van Lionel Loueke. Na een eerder relax eerste deel met vooral aandacht voor de Afrikaanse origine van de jazz volgt er na een kort akoestisch interludium een meer experimenteel luik waarin de gitarist zich een aantal keer helemaal laat gaan. De ogenschijnlijke eenvoud verbergt een hele impliciete wereld boordevol suggestieve ondertonen. Met gastbijdragen van o.a. Angelique Kidjo, Esperanza Spalding en Richard Bona.

We sluiten dit kaderstuk af met een heruitgave van het Impulse!label. Het betreft Jazz Raga van de Hongaarse gitarist Gabor Szabo, origineel verschenen in 1967. Met jazz of raga heeft dit alles echter niet veel te maken.

Het is instrumentale gitaarpop met een psychedelisch kantje en het obligate Indische tintje (via sitarklanken). Perfect voor zwoele zomeravonden met een kleurrijke cocktail in de hand.

Georges Tonla Briquet 2010/2

47

Nieuw op cd/dvd euze hoogstandjes, vol pakkende melodielijnen, die hun inspiratie putten uit jazz, rock en nog veel meer. Waldorff verzamelde alweer een fantastische band rond zich. Saxofonist Donny McCaslin is nooit minder dan briljant, en pianist Jon Cowherd kennen we van bij het onvolprezen Brian Blade Fellowship.

Deze muziek doet nog het meest aan Brian Blades band denken, ook al omdat de klank van Waldorffs gitaar onmiskenbaar herinneringen oproept aan Kurt Rosenwinkel en hij wel eens – net zoals Rosenwinkel – durft mee te neuriën met zijn gitaarlijnen.

Waldorff studeerde eind jaren tachtig af aan de befaamde muziekschool van Berklee en maakte pas in 1999 zijn eerste cd onder eigen naam. Merkwaardig dat zijn naam nu pas regelmatig opduikt in de jazzmagazines.

Peter De Backer

Chrystel Wautier Trio Peace Of Time EGS Productions – 45:58

Zangeres Chrystel Wautier weet duidelijk wat ze wil. Zo houdt ze van muzikanten die niet enkel nadenken en met hun hoofd spelen

maar ook risico’s durven nemen.

Dat ze regelmatig optreedt met iemand als Erik Vermeulen is dus niet verwonderlijk. Ze zingt tevens bij Radoni’s Tribe met veteranen als Bruno Castellucci en Paolo Loveri. Zelf is ze trouwens ook muzikante, “een groot voordeel om als vocaliste op je strepen te kunnen staan” zegt ze. Wautier kent bovenal haar beperkingen en laat heel wat ruimte voor haar muzikanten. Dat zijn Quentin Liégeois (g) en Boris Schmidt (cb) terwijl Ben Sluijs (s, f) en Cédric Raymond (Fender Rhodes) voor heel wat extra inkleuringen zorgden. Peace Of Time is een mooi gevarieerde jazzcd met zowel standards als enkele eigen nummers van Wautier.

Georges Tonla Briquet

Eri Yamamoto Trio In Each Day, Something Good Aum Fidelity/instantjazz.com 60:47 Het Amerikaanse label Aum Fidelity brengt doorgaans experimentele jazz waarbij het er nogal eens ruig aan toegaat. Pianiste Eri Yamamoto heeft er echter ook al geruime tijd onderdak gevonden en haar muziek is van een hele andere orde. Met haar trio brengt ze ingetogen pianojazz die vrij is, maar veel beheerster klinkt dan in het genre gebruikelijk is. Dat ze zonder vangnet speelt, is in menig passage te horen, waarin het trio bijna aarzelend musiceert en soms zelfs kort dreigt vast te lopen. Het geeft de soms lieflijke en soms bluesy thema’s

Larenstraat 58 | 3560 Lummen | +32 (0)13 35 20 60 | +31 (0)13 55 67 50 fax | be@codaex.com

48

2010/1

een onvoorspelbaarheid die heel spannend werkt en daarmee het niet zelden aan roest onderhevige genre van het pianotrio toch een nieuwe dimensie geeft zonder dat het drietal daar nadrukkelijk naar op zoek lijkt. De fijnzinnigheid en subtiliteit van het trio zou echter ook wat vaker gecounterd of doorbroken mogen worden. Er staan veel sterke stukken op In Each Day, Something Good maar de aandacht ebt bij momenten ook wel eens weg. Met weerbarstiger bijdragen van bassist David Ambrosio en drummer Ikuo Takeuchi zou dat euvel wel eens verholpen kunnen zijn.

Mischa Andriessen

Dhafer Youssef Abu Nawas Rhapsody Jazzland/Universal Records 60:38 Op zijn vorige albums vond de Tunesische zanger en oud-speler Dhafer Youssef inspiratie in het klankuniversum van de Noorse jazzscene. Zijn hypnotiserende, in het Soefisme gedrenkte stem, past nog steeds wonderwel in de digitale geluidswereld van vooruitstrevende sound designers en producers. Youssef mag gerust worden beschouwd als een bruggenbouwer die de muziek van oost en west op een eigen manier bij elkaar brengt.

Voor zijn jongste werkstuk opteerde de man voor een akoestische setting. Dat leidt tot een grotere eenvoud en soberheid dan we van hem gewend zijn. De samenklank tussen de Arabische luit en het pianospel van Tigran Hamasyan verloopt vol-

Dan Weiss Trio Timshel Sunnyside Records – 56:47 Dan Weiss een van de betere drummers (en tablaspelers) van zijn generatie noemen, is een understatement. Met zijn tweede trioplaat Timshel bewijst hij bovendien dat hij een begenadigd componist is. Weiss leverde een inventief gecomponeerde suite af waarin hij de aloude formule van het pianotrio – solo instrument met ritmesectie – op verfrissende wijze binnenstebuiten keert en nieuwe wegen instuurt. Qua esthetiek sluit hij aan bij nieuwlichters als Jason Moran, Vijay Iyer en David Binney (Weiss’ trio, met Jacob Sacks op piano en Thomas Morgan op bas, figureert ook op Binney’s Bastion of Sanity uit 2005). Anders dan op z’n vorige album, vindt Weiss’ expertise op het gebied van de Indische muziek op deze plaat een minder letterlijke, meer abstractere weerklank. Weiss beperkt zich tot de klassieke drumkit, ook op Teental Song en Chakradar die duidelijk schatplichtig zijn aan het tabla-vocabularium. De twaalf overwegend korte tracks doorlopen, van prelude tot postlude, een perfecte en volgehouden spanningsboog, zonder ook maar één zwakke schakel. Weiss gaat hierbij een aaneenrijging van dynamische hoogtepunten en show-off van virtuositeit wijselijk uit de weg, en kiest radicaal voor dwingende ingetogenheid, compositorische vorm en klankkleur. Slechts in het titelnummer, zo ergens op de gulden snede van de suite, bouwt het trio gestaag het volume op, om uit te rafelen in het korte Dream, waarin de kernmotieven van de suite nog eenmaal, ten afscheid, de revue passeren. Een meesterlijke plaat.

Wannes Gyselinck

gens een beproefd recept, met uitgebeende, lyrische melodieën als hoofdbestanddeel, maar ook met ruimte voor beide instrumenten om af en toe elk hun eigen weg te gaan.

Bassist Chris Jennings en drummer

KTD 6002

KTD 6003

KTD 6004

KTD 6005

Mark Giuliana houden strak de maat aan en voorzien enkele composities van een ferme groove.

Dirk De Gezelle

DE JAZZLEZER

Bert Vuijsje Het lijkt de laatste jaren wel of elke jazzliefhebber, waar ook ter wereld, zijn eigen boek over jazz wil schrijven. In het vorige nummer maakte ik een kleine selectie uit de recente vloedgolf jazzbiografieën. Maar er verschijnen dezer dagen ook tal van boeken waarin de jazz meer thematisch wordt benaderd – soms zinnig en verhelderend, soms op het bizarre af.

De lotgevallen van de jazz en de Europese jazzmusici tijdens de nazi-periode vormen zeker een boeiend thema. De onlangs overleden Amerikaanse jazzjournalist Mike Zwerin wijdde daaraan in 1985 La Tristesse de Saint Louis: Swing under the Nazis, een boek dat helaas wordt overwoekerd door het persoonlijke pathos van de auteur. Veel informatiever is Different Drummers: Jazz in the Culture of Nazi Germany, dat in 1992 werd gepubliceerd

door de Canadese geschiedenishoogleraar Michael H. Kater.

Vanuit Frankrijk wordt hieraan nu toegevoegd Jazz et société sous l’Occupation door Gérard Régnier, die een dubbele achtergrond als historicus en beroepsmuzikant heeft. Het boek, dat ook de Belgische jazzsituatie tijdens de oorlog tamelijk uitvoerig behandelt, is in Parijs uitgegeven door L’Harmattan (ISBN 978 2 296 10134 0).

Het werd bekroond met de

Even fascinerend is het lot van de jazz onder het OostEuropese communisme. Ook hier verscheen het standaardwerk al jaren terug: Red and Hot – The Fate of Jazz in the Soviet Union uit 1983, door de Amerikaanse historicus en jazzklarinettist S. Frederick Starr. In het voetspoor van die grote greep heeft Stephan Schulz zich met Duitse grondigheid 255 pagina’s lang in één deelfacet vastgebeten: het bezoek van Louis Armstrong aan de DDR in 1965.

What a Wonderful World: Als Louis Armstrong durch den Osten tourte (Neues Leben, Berlijn, ISBN 978 3 355 01772 5) lijkt me voornamelijk interessant voor de liefhebbers die werkelijk álles van Armstrong of het communisme willen willen.

Uitputtend pionierswerk is ook verricht door de Britse

journalist Mike Gerber, die een paar jaar geleden besloot het Joodse aandeel in de jazz (zowel de muziek als de business) definitief te inventariseren. In Jazz Jews (Five Leaves Publications, Nottingham, ISBN 978 0 907123 24 8) trekt Gerber lijnen van George Gershwin tot Flora Purim, van Norman Granz tot Misha Mengelberg, en van Benny Goodman tot Benjamin Herman. Je vraagt je alleen af of daar werkelijk 634 pagina’s voor nodig waren.

Het merkwaardigste jazzboek van het afgelopen jaar is ongetwijfeld Love Affair: The Memoir of a Forbidden Father-daughter Relationship (Vermilion Press, Londen, ISBN 978 0 091910 53 2). Het werd geschreven door Leslie Kenton, de in 1941 geboren dochter van Stan Kenton, die

tot nu toe vooral bekend was als beauty guru met meer dan dertig boeken over gezondheid, schoonheid en spiritualiteit op haar naam. Maar nu vertelt ze 384 pagina’s lang hoe haar vader haar op haar elfde verkrachtte en gedurende twee jaar met die incest doorging, tot ze de puberteit bereikte.

Uit interviews met de schrijfster in de Britse kranten krijg je de indruk dat ze nog altijd met dubbelzinnige gevoelens op haar verstoorde jeugd terugblikt. “My father’s relationship with me ultimately destroyed him”, stelt ze vast.

Maar ze vraagt haar interviewer ook: “Did you not feel, from reading the book, that ours was indeed a love affair? [...] We shared everything: music, the wind, the sea.”

Ik ben benieuwd hoe toekomstige Stan Kenton-biografen met deze materie zullen omspringen. www.bebopbusiness.com

21/10/10 DAVE HOLLAND QUINTET 04/11/10 SPOK FREVO ORQUESTRA + SCORE MAN 09/12/10 TIERNEY SUTTON BAND 18/02/11 JEF NEVE TRIO © Laurence Labat

Van nazisme tot incest

‘Prix du livre de jazz 2009’ van de Franse Académie du Jazz.

2010/2

49

FROM EUROPE

30 SEPT 1 - 2 - 3 OKT 2010

CONCERTGEBOUW

MEMLING IN SINT-JAN Donderdag 30 september VIKTOR TÓTH TRIO (HU) KEITH TIPPETT (UK) MKMB Monniot . Kühn . Boisseau . Marguet (DE/FR) IL VINO ALL ‘OPERA (IT)

Vrijdag 1 oktober THE SKOPJE CONNECTION (MK) MICHIEL BRAAM (NL) GRENCSÓ OPEN COLLECTIVE Featuring LEWIS JORDAN (HU) SAXAFABRA - “MOSTY” (PL/BE) ENRICO RAVA QUINTET (IT)

Zaterdag 2 oktober

Een organisatie van Jazz Brugge vzw, i.s.m. De Werf, Concertgebouw en Musea Brugge

Info: 050 33 05 29 50

2010/2

BIONDINI /GIROTTO (IT/AR) SLUIJS/VERMEULEN (BE) SAGA QUARTET (LT) BRUSSELS JAZZ ORCHESTRA Featuring BERT JORIS (BE) COURTNEY PINE “TRANSITION IN TRADITION” (UK)

Zondag 3 oktober DELIRIUM (FI/DK) DE BANKROET JAZZ (NL) PAUL VAN OSTAIJEN COURVOISIER/ESKELIN (CH/US) ROLF KÜHN & TRI-O (DE) ANDY EMLER MEGAOCTET (FR)

www.jazzbrugge.be

JAZZACADEMIE

Jazzacademie opent afdeling in Oost-Vlaanderen Eind september krijgt de Jazzacademie van Jezus-Eik er een broertje bij in het Oost-Vlaamse Knesselare, op de grens met de provincie West-Vlaanderen.

De invalshoek blijft dezelfde: technische en muzikale tips van ervaren lesgevers, individuele begeleiding en samenspelen met andere muzikanten, aangevuld met jazztheorie.

Filip Verneert, lid van de Raad van Bestuur van Muziekmozaïek en jazzgitarist is samen met Knesselarenaar Jan Van de Casteele de drijvende kracht achter dit nieuwe initiatief van Muziekmozaïek.

Waarom dit nieuwe initiatief?

Filip: De Jazzacademie in JezusEik wordt door de deelnemers heel goed geëvalueerd. Daarom sturen we bij Muziekmozaïek al een tijdje aan op een gelijkaardig initiatief voor Oost- en West-Vlaanderen. We stellen ook een groeiende belangstelling van jongeren vast die met jazzmuziek bezig zijn of willen beginnen. Het is tevens één van de taken van Muziekmozaïek om mee te werken aan de verspreiding en ondersteuning van de Jazz in Vlaanderen.

De Jazzacademie komt in Knesselare, waarom?

Jan: We beschikken in Knesselare over een mooie accommodatie. De gemeente is gunstig gesitueerd, op de grens van de regio Brugge-Gent, zodat we voor velen bereikbaar zijn. Het gemeentebestuur van Knesselare was van meetaf aan gewonnen voor dit initiatief omdat ze zich als een muziekgemeente

profileert. Een jazzacademie geeft een grote toegevoegde waarde, zeker omdat we vaststelden dat de Jazzacademie in Jezus-Eik veel bijval kent.

Was er vraag van jazzliefhebbers naar een jazzopleiding in de regio Gent-Brugge?

Filip: Voor Muziekmozaïek is zeker de provincie West Vlaanderen tot nu toe eigenlijk onontgonnen terrein. Gelukkig komt daar stilaan verandering in. Er zijn bijeenkomsten geweest met de directies van de muziekacademies van West-Vlaanderen en dit initiatief kan er mee voor zorgen dat er meer mensen bij de jazz betrokken worden.

Jan: In de noordelijke helft van West-Vlaanderen en de westelijke helft van Oost-Vlaanderen zijn er wel enkele grote muziekacademies, maar zowel voor hafabra als voor lichte muziek of folk zit de regio niet op het niveau van andere regio’s. Daardoor is elk initiatief welkom. We hebben overigens ook al cursussen georganiseerd in het kader van Vlamo, maar Knesselare ligt voor het provinciaal gestructureerde Oost-Vlaanderen net iets te excentrisch.

Knesselare heeft al een muziekacademie, waar zit het verschil?

Jan: Eind de jaren 80 zagen we bij de plaatselijke muziekvereniging in dat overleven enkel kon als de aspirant muzikanten een goede opleiding konden volgen.

De muziekacademie van Knesselare kwam er in 1989. Ze bestond uit een filiaal van de academie van Aalter waar kinderen les konden volgen en daarnaast waren er cursussen in eigen beheer voor jongeren en volwassenen die we ook buiten het traditionele academiepubliek rekruteerden. We gaven ook toneel, tekenen en dans. Maar de gemeente was te klein om dat allemaal financieel vol te houden. Vandaar dat we nu teruggevallen zijn op de basis: een academie lagere graad met woord, dans, muziek en eigen cursussen gitaar, zang, koper, piano, drums.

Filip: Het grote verschil met het lessenpakket van de muziekacademie is dat deze opleiding enkel en alleen rond jazz draait. En dat de lessen op zondag doorgaan, in één blok.

De leerlingen krijgen opeenvolgend een uur jazztheorie, een uur samenspel en een half uur individuele instrumentles. De cursus wordt telkens gegeven in blokken van 10 weken. Dit maakt dat we ook een ander publiek aantrekken dan dat van de traditionele muziekschool, waar men al vlug twee avonden per week bezet is. Vooral de nadruk op samenspel is heel belangrijk.

Zijn er andere accenten dan in Jezus-Eik of worden dezelfde lesplannen gebruikt?

Filip: We zorgen uiteraard voor een soort afstemming. Elke leerkracht kan zijn eigen accenten leggen. Heel belangrijk is motiverend te zijn voor de leerlingen en op ieders niveau les te geven. Ook de sfeer en de interactie tussen leerlingen en leerkrachten is belangrijk.

Jan: Dat was vooraf ook een beetje mijn wens, dat iedereen op zijn eigen niveau met jazz kan kennismaken.

Aan welk profiel moeten de leerlingen voldoen voor ze naar de Jazzacademie komen?

Filip: Wat ons betreft kan bijna iedereen instappen die zich wil vervolmaken in de jazzmuziek. Er zijn trouwens ook veel volwassenen die starten met een jazzopleiding.

Jan: Uiteraard is het de bedoeling dat mensen uit de regio Gent-Brugge de weg naar Knesselare vinden. Ik denk dat er in elke muziekvereniging in de regio wel een paar mensen zitten met ‘goesting’ in dit genre.

Welke instrumenten komen in aanmerking?

Filip: De huidige longlist is: piano, drums, gitaar, bas (contrabas en basgitaar), saxofoon, koperblazers en zang. We zorgen voor leerkrachten die ervaring hebben in het lesgeven maar die zelf ook actieve muzikanten zijn.

Het podium wenkt?

Filip: Zeker en vast! We plannen ook een aantal jamsessies in Knesselare en optredens met de samenspelklassen.

Jan: In de regio zijn toch al heel wat muzikanten actief die een deel van hun scholing in Knesselare hebben gehad. Met de komst van de Jazzacademie kan dat alleen maar toenemen.

Eddy Berte

foto: Vincent De Laat

Praktische info:

(v.l.n.r.) Filip Verneert, bestuurslid Muziekmozaïek, Jan Van de Casteele, voorzitter Muziek- en Toneelonderwijs Knesselare, Fredy Tanghe, burgemeester Knesselare, .

Wanneer: 19/09 - 26/09 - 3/10 - 10/10 - 24/10 - 14/11 21/11 - 28/11 - 05/12 - 12/12 Gratis demodag: 5/09 van 15u tot 17u Waar: Muziekschool Knesselare, Hoogte 3, 9910 Knesselare Prijs: € 220 - € 200 (leden Muziekmozaïek) Info en inschrijvingen: www.muziekmozaiek.be (w Leer w Jazz Opleidingen w Jazzacademie)

02 532 38 90 - info@muzmoz.be 2010/2

51

DE JAZZKRIEBELS VAN…

Johan Verminnen Johan Verminnen (59) kreeg de passie voor muziek al jong te pakken met een uitgesproken liefde voor chanson en jazz. Hij was in zijn jeugd nog presentator van Brosella, werd een gevierde Vlaamse chansonnier en maakte op zijn 50ste een bigbandplaat.

Naast zijn muzikale en artistieke activiteiten als zanger, componist, tekstschrijver en auteur, is hij sinds 2007 Nederlandstalige gedelegeerd bestuurder van Sabam.

Je was de jongste van een groot gezin, was jazz daarin aanwezig?

We hadden thuis een radio/pick-up en geen televisie. Als jongste van vijf had ik natuurlijk weinig te vertellen over wat er gedraaid werd. Mijn oudste broer Bert was bezeten van twee soorten muziek nl. Frans chanson – George Brassens, Claude Nougaro, Leo Ferré – en jazz. Hij was een geweldige fan van Duke Ellington en Count Basie. Zelf wou ik in het begin natuurlijk andere muziek horen want het was de periode van de opkomst van de rock ’n roll. In Frans chanson waren er ook invloeden van de jazz. Neem bv. Claude Nougaro, die maakte teksten op jazzstandards, o.a. op muziek van Cannonball Adderley.

Wanneer ging je zelf jazz ontdekken?

Vanaf mijn zeventiende wanneer ik naar Brussel verhuisde. Ik ging toen naar jazzconcerten bij Pol’s Place en de jazzclub van Raymond op de Grote Markt. Ik herinner me het optreden in de Passage 44 van Flora Purim en Chick Corea. We waren overdonderd door die grote jazzmusici.

Het was niet omdat ik in de popwereld zat dat ik geen grote bewondering kon opbrengen voor bv. Pat Metheny.

Onrechtstreeks heeft die muziek ons ook beïnvloed.

Je zong vooral chansons…

En in chanson waren er altijd jazzmuzikanten die in de begeleidingsgroepen zaten. Eén van mijn eerste pianisten, Koen De Bruyne, die helaas heel vroeg gestorven is, deed eigenlijk aan fusion, een soort jazz en rock tegelijkertijd, hij heeft helaas maar één plaat gemaakt, Here Comes The Crazy Man!1, die nu een collector’s item is.

Al vanaf het moment dat ik professioneel zong, kwam ik in contact met geweldige jazzmuzikanten. Op mijn platen werd ik begeleid door o.a. Bruno Castellucci en Michel Hatzigeorgiou.

Toots was erbij op een van je eerste platen…hoe kwam je bij Toots terecht?

Ik volg Toots Thielemans al heel mijn leven. De eerste ontmoeting was in Duitsland op een Belgische avond.

Toots kwam in een taxi aan, zijn manager was er nog niet bij, en dan heb ik me voorgesteld en hem wegwijs gemaakt. Het klikte meteen tussen ons. Toen ik hem 1 Koen De Bruyne volgde Raymond Van het Groenewoud op in Verminnens groep in 1973. Het resultaat was een nieuwe plaat , met o.a. Met zeven aan tafel, Kapitein Eenoog en Een of andere dag (Toots Thielemans als solist). Van Koen De Bruyne zelf verscheen Here comes the crazy man! (1974 met o.a. Richard Rousselet) en later ook zijn filmmuziek op In Kluis (1978).

De TOP-10 keuze van Johan Verminnen 5. Chick Corea, Light As A Feather (Polydor 1973)

8. Michel Portal & Richard Galliano, Concerts (Dreyfus 2004)

3. John Coltrane, Blue Train (Blue Note Records 1957)

6. Keith Jarrett, The Köln Concert - Live (ECM Records 1975)

9. Rassinfosse/Baker/Catherine (1983 – Crystal Bells, Igloo 1985)

4. Duke Ellington, Sophisticated Lady

7. Louis Armstrong, Hot Fives And Hot Sevens

10. Pat Metheny, Letter From Home (Geffen Records 1989)

1. Miles Davis, Kind of Blue (Columbia 1959) 2. Django Reinhardt, Djangology

52

2010/2

“Als zanger moet je een instrument met de andere instrumenten zijn” vroeg om me te begeleiden op een volgende plaat, heeft hij meteen toegezegd.

Ik heb altijd een goed contact onderhouden. Zijn manager, Dirk Godts, die nu overleden is, was ook een goede vriend. Ik betreur het zeer en hoop dat Toots een andere toeverlaat vindt.

Wie ik ook heel zijn carrière heb gevolgd is Philip Catherine.

Ik ben bevriend geweest met wellicht de grootste accordeonist die ons land ooit gekend heeft: Etienne Verschueren, de dirigent van het BRT Jazzorkest. Hij was een accordeonist aan de basis. Veel mensen vergeten dat Toots ook voor alles een accordeonist was. Ik heb meer dan negen jaar accordeonist Rony Verbiest in mijn band gehad.

Johan Verminnen:

“Moesten jazzmusici eens leren een klapken (dixit Toots) te doen, ze zouden misschien een groter publiek bereiken.”

Op mijn vijfstigste verjaardag heb ik een tournee gemaakt met een bigband2, waarin zowat de helft van het Brussels Jazz Orchestra met Frank Vaganée in aanwezig was.

Met Michel Bisceglia heb ik twee keer het project Luistervinken opgezet. Michel speelde een jazzintro, dat ging over in een lied van mij, verder zong ik onder meer My Funny Valentine en It don’t Mean A Thing If It Ain’t Got That Swing en die mix had een geweldig succes.

Je kiest heel bewust je muzikanten…

Jean Blaute zei ooit eens en dat is heel correct “Johan, je bent een liefhebber van muzikanten.” Ik hou van muzikanten die hun instrument beheersen. Zowel bij klassiek, jazz als rock. Misschien een goede raad voor jonge jazzmuzikanten. Ik ben altijd vertrokken van het principe dat je moet spelen met mensen die technisch beter onderlegd zijn dan jezelf, dan kun je iets bijleren. In het begin betaalde ik mijn muzikanten meer dan ik mezelf betaalde. Je moet de muzikanten respecteren omdat ze bijdragen aan je werk. Met mijn bassist en orkestleider Bert Candries werk ik al 20 jaar samen en met pianist Leo Caerts 16 jaar.

2 In oktober 2001 maakte Johan Verminnen toen hij 50 werd een plaat met bigband: Swingen tot Morgenvroeg met Bert Candries (bas g) - Dieter Limbourg (fl, kl, s) Frank Vaganée (s) - Jan De Backer (tb) - José Fontaine (tuba) - Leo Caerts Jr. (p) - Marc Godfroid (tb) - Michel Bisceglia (org, p) - Nico Schepers (t) - Patrick Mortier (t) - Raymond van het Groenewoud (zang) - Rony Verbiest (acc, s) - Serge Plume (t) - Stoy Stoffelen (d)

Wat zijn jouw mijlpalen in de jazz?

Louis Armstrong, Weather Report en Jaco Pastorius, Toots en Philip Catherine, Miles Davis, Ray Charles, Big Bill Broonzy, en natuurlijk Brad Mehldau, Jan Garbarek, Keith Jarrett. Voor zulke mensen verplaats ik mij naar de Bozar.

Ik ben tegelijkertijd een grote fan van Zuid-Amerikaanse muziek. En daarin is de jazz ook altijd aanwezig, zij het onderhuids. Ik denk dat er alleen maar goede en slechte muziek bestaat. En dat is zelfs nog iets dat zeer individueel ligt. Ik kan ook luisteren naar de Zangeres Zonder Naam.

Ik word soms ontroerd door een crooner. Ik heb daar geen moeite mee. Ik vind het heel erg als mensen in hokjes denken, daar heb ik het lastig mee. Ook in de jazz kom je dat tegen, de jazzpolitie noemen we dat.

Ik ben een grote fan van de Franse accordeonist Richard Galliano, een typisch voorbeeld van iemand die wel beseft dat je soms in die rand moet gaan werken. Het accordeon is in de jazzmuziek werkelijk onderschat.

Johan Verminnen: “Al vanaf het moment dat ik professioneel zong, kwam ik in contact met geweldige jazzmuzikanten.”

kunnen fraseren. En daarvoor moet je luisteren en oren hebben. Je moet een instrument zijn met de andere instrumenten.

Zijn er bepaalde vocalisten waar je naar opkijkt?

Voor mij is Frank Sinatra qua timing een van de besten.

En in de lichte muziek hier bij ons was dat Louis Neefs.

Die had een timing, een pre-sinatriaanse timing, de enige Vlaamse schlagerzanger met een timing. Ook Maurice Dean. Die had het natuurlijk allemaal geleerd door Frank Sinatra. En dan heb je meer jazz gericht Tony Bennett.

Je hebt een heel druk leven, denk je nog aan componeren?

Het is nu bijna acht maanden geleden dat ik nog een liedje geschreven heb. Dat is heel erg voor mij. Des guten zuviel. Ik heb straks Duitse les. Omdat de Duitse bewoners van ons land ook aan Sabam moeten betalen (lacht hartelijk).

Om te componeren moet je alleen zijn. Dikwijls speel ik wat gitaar en heb ik een muzikale ingeving en een tekstuele zin. Meestal maak ik eerst de tekst af. Met de basis voor de muziek zorgt mijn bassist/arrangeur Bert Candries voor een demo. En dan kunnen we opnemen.

Het volgende project is geen nieuw werk, wel een Best Of. Al mijn werk komt in november uit – 28 cd’s – in een gelimiteerde uitgave. En er komt een compilatie met 60

van de beste liedjes. (JV wordt volgend jaar 60! Nvdr) Wat houdt de toekomst in?

De toekomst voor mij is bij Sabam stoppen. Veel vroeger dan mijn collega’s dat vroeger deden. Om mij te wijden aan mijn hobby en mijn beroep: musiceren. Ik droom ervan om jazzstandards te brengen in een trio met Michel Bisceglia.

En wie zie je in dat trio? (denkt na) Ik zou, naast Michel Bisceglia, Bruno Castellucci op drums vragen en Christophe Devisscher aan de bas. Misschien ook mijn vriend Guy Cabay om wat vibrafoon te spelen. En in het Waals en het Vlaams een liedje te zingen. De eerste keer dat ik Guy Cabay hoorde zingen in het Waals dacht ik dat het Braziliaans was.

Wat zou je zelf interpreteren?

Ik zou voor jazzstandards kiezen, Fly me to the Moon en zeker ook My Funny Valentine. Wat zou ik nog zingen?

Wat ik bewonder bij Philip Catherine is dat hij op elke plaat minstens een standard vertolkt. Ik zal de platen van Catherine nemen en de standards die hij speelt proberen te zingen.

Bernard Lefèvre

Charlotte Cornelis werd gefotografeerd door Mina Van Elewyck

Wat apprecieer je in een vocalist?

Een vocalist moet ten eerste interpreteren. De stem is een instrument. Soms is het nodig de melodie te exposeren, dat doet een saxofonist in de jazz ook. Het thema wordt aangebracht en dan komt de interpretatie. Ik ben voor mensen die kunnen fraseren. Dat is een groot probleem in ons land. Ook in de lichte muziek moet je

foto: © Sabam

Technisch gezien spelen muzikanten vandaag beter…

Natuurlijk zijn muzikanten vandaag academisch beter gevormd. Maar techniek is niet alles. Ze moeten ook een persoonlijkheid ontwikkelen. Jazz is een spektakel, anders kan je beter een plaat draaien. Sommige groepen beginnen tegen 100 per uur en denken dat een heel concert vol te houden. You need to construct your gig, daarin kunnen ze van chansonniers veel leren. Een set opbouwen, tempi, het drammende soleren beperken, niet in elk nummer ieder zijn solo…

Toots zei eens tegen mij: “Johanneke, jazzmensen vragen me waarom ik tussen twee airtjes een klapke doe,” wel, zei hij, “dat is om het ijs te breken.” Moesten jazzmusici eens leren om wat meer een klapken te doen, ze zouden misschien een groter publiek bereiken.

2010/2

53

Piano’s Maene

Passion for musicians

Uw pianospecialist met een hart voor Jazz ! exclu sie f v er deler België

Raadpleeg regelmatig onze website voor promoties, concerten- en activiteitenkalender :

www.maene.be Ook gespecialiseerd in digitale piano’s en stagepiano’s Volledig gamma van Yamaha, Kawai en Roland speelklaar in onze showrooms

Steinway l Boston l Essex l Doutreligne Kawai l Roland l Yamaha

7-18 juli ’10 Bijloke

U vindt onze piano’s ook op het Gent Jazz festival.

Op vertoon van Uw festivaltoegangskaart verlenen we in onze winkel in Gent 5% extra korting op uw aankoop van een piano. Actie geldig van 1 tot 31 juli 2010.

Onder alle aankopen vóór 1 juli verloten we een Gent-Jazz VIP-arrangement ter waarde van 400 EUR. Meer info en reglement op onze website.

U vindt ons in Ruiselede (5 min.vanaf afrit Aalter E40), Gent (Citadellaan, vlakbij Overpoort) en Brussel (vlakbij Zuidstation)

Nieuwe en tweedehandse buffet- en vleugelpiano’s Tweedehandse buffetpiano’s vanaf € 1.500,met 5 jaar waarborg Akoestisch en digitaal Mogelijkheid tot huurkoop of financiering Lange termijn huren - vanaf € 35,- /maand Full service pianoverhuur voor concerten en evenementen : Verschillende Steinway model B en D, Yamaha S-reeks, Yamaha Avant Grand, Roland RG3, stagepiano’s, enz.

Meer info op www.maene.be

Holland Muziekland

Het enige wat blijft is de verandering Mischa Andriessen Prijzen zijn een verhoudingsgewijs veel te grote rol gaan spelen in het Nederlandse kunstklimaat. Voor wie zijn werk niet bekroond ziet, is het steeds moeilijker geworden om de aandacht van het publiek te krijgen. In culturele sectoren waar er niet of nauwelijks geld voor promotie is – poëzie bijvoorbeeld, maar zeker ook jazz – betekent het winnen van een prijs een levensgroot verschil tussen wel of geen werk.

Twee jaar terug won drummer Pierre Jammer natuurlijk, maar ik heb me daar Courbois de prestigieuze VPRO/Boy Ednooit iets van aangetrokken.” garprijs. Het leverde hem behalve het Zijn onbevooroordeelde opstelling bracht geld en de plastiek van Jan Wolkers die Courbois in contact met zeer uiteenlobij de prijs horen, ook een uitgebreide pende musici en zorgde er onbedoeld tournee op met zijn 5/4 sextet. Nu, ter maar ongewenst voor dat de Arnhemse gelegenheid van zijn zeventigste verdrummer menigmaal in de frontlinies jaardag is er het omvangrijke boek Pierre van een nieuwe stijl terechtkwam. Hij was een van de eerCourbois, Révocation.

Of dat net zo’n luxe ste die een soort van freejazz speelde, exuitgave was geworden als Courbois de perimenteerde met grote prijs niet in de elektronica en piowacht had gesleept, nierde met fusion.

Hij heeft zich nooit valt te betwijfelen. beperkt en belangHoe dan ook, het boek is er en zonrijker nog; uit al die der er meteen weer experimenten en een wedstrijd van te ontmoetingen het willen maken; elke volgens hem beste musicus zou willen bewaard. De feilloze dat er zo’n mooi brushestechniek die boek aan hem werd hij van de meesterPierre Courbois, Révocation gewijd. lijke Kenny Clarke Uitgeverij van Gruting. www.vangruting.nl Het boek is zo mooi leerde, maar ook de ISBN 978-90-75879-537. vanwege de hoofddubbele bassdrumMet bijdragen van onder meer Bert Vuijsje, p erso o n: P i e rre pedaal die wel in Jacques Los en Jeroen de Valk.

Courbois, die als zwang is in de ruiSamenstelling en redactie: een laconieke belgere metal genres, Paul Kusters en Titus Schulz. hamel zelf een weg maar niet in jazz. zocht in het grote avontuur van de jazz. Dat hij eigengereid dikwijls tegen de stroom van de tijd inzwom, kostte hem jaren eerder de toekenning van de Boy Edgarprijs, omdat een van de toenmalige juryleden faliekant tegen was. De beweegredenen zijn mij onbekend, maar het kan eigenlijk niet anders dan dat zijn afkeur te maken had met het sektarisme dat de Nederlandse jazz in de jaren zestig en zeventig in de ban hield. Je moest een club kiezen, hoorde bij de nette jongens van de Hilversum-jazz of bij het zootje ongeregeld dat aan de wieg van het Bimhuis stond.

Je speelde óf rockjazz of freejazz en niet allebei zoals Courbois deed.

“Vreemd genoeg moet je in Nederland altijd keuzes maken en prioriteiten stellen. Maar dat wil ik helemaal niet! Keuzes maken, daar heb ik mijn hele leven al een bloedhekel aan gehad. Waarom zou ik moeten kiezen tussen vrij spelen en rock? Ik doe het allebei graag, los van elkaar en ook tegelijkertijd. Dat wordt hier door een aantal critici en ook door een gedeelte van het publiek niet gewaardeerd.

Zijn vooruitstrevende mentaliteit levert hem in het boek herhaaldelijk de bijnaam ‘de Nederlandse Miles Davis’ op. Dat is wel begrijpelijk maar niet helemaal juist. Miles wilde per se steeds een nieuwe stijl creëren, keerde zich telkens af van wat hij daarvoor had gedaan. Bij Courbois ligt dat toch anders: “Ik verander inderdaad om de zoveel tijd, maar ik blijf dingen die ik in het verleden gebruikte wel toepassen als ik dat nodig vind. In principe speel ik hetzelfde als vijftig jaar geleden, maar daar is in de loop der jaren een heleboel bijgekomen. Ik kan putten uit de ervaring van de dixieland, bebop, freejazz, jazzrock, elektronica, schoolconcert, grote bezettingen, kleine bezettingen, noem maar op.”

Aan de hand van een rebel tegen wil en dank wordt de lezer door de naoorlogse jazzgeschiedenis geleid, ziet hoeveel er verloren is gegaan, hoeveel er nog te ontdekken valt. De drang tot verandering blijft, maar al lezende realiseer je dat veel verandert naar hoe het al eens was.

deSINGER

✹ vzw

10 jaar A Jazz Experience

24/9

Bert Joris Quartet (B/IT)

25/9

Eric Boeren Fest Four feat.

Peter Evans (NL/VS)

14/11

Han Bennink Trio (NL/FIN/B)

6/12

Vijay Iyer solo (VS)

17/12

Ig Henneman Sextet feat. Axel Dörner (NL/CAN/D)

more to come.....

deSINGER

Bavelstraat 35, 2310 Rijkevorsel

INFo & rESErVATIES

www.desinger.be of tel. 03 380 10 10

DE JAZZPREHISTORIE (1)

In deze vierdelige reeks neemt Matthias Heyman ons mee op ontdekkingstocht doorheen de blanke en zwarte muziekstijlen die mee aan de basis lagen van het ontstaan van jazz.

Blanke populaire muziek: de

de VS eind 19 eeuw “In the Big Rock Candy Mountains you never change your socks, and the little streams of alcohol come a-trickling down the rocks”, de eerste keer dat ik de film O Brother, Where Art Thou? van de Coen Brothers zag, viel me meteen de vrolijke tekst van Big Rock Candy Mountain op. Maar toen ik enige tijd later de soundtrack kocht, was het een ander nummer dat mijn aandacht trok, eentje dat ik in de film compleet over het hoofd had gezien: Po’ Lazarus met James Carter, begeleid door een groep anonieme medegevangenen. De ruwe vitaliteit van deze archetypische work song intrigeerde mij en ik dompelde me al snel onder in de wondere wereld van de vroege Amerikaanse muziekstijlen.

Maar wat is nu het exacte verhaal achter deze primaire Amerikaanse muziek?

Wat is de invloed op jazzmuziek? Wat is een ring shout? Wie was James Reese Europe?

Wat is vaudeville precies? Welkom in dit verhaal over de muzikale voorvaderen van jazz: de jazzprehistorie...

The making of…

Het einde van de 19de eeuw luidde een kleine verpozing in voor de VS na een woelige periode vol oorlogen die zo vaak gepaard gaan met het ontstaan van een nieuwe staat. De Burgeroorlog was net achter de rug en President Abraham Lincoln werd amper vijf dagen na het tekenen van de wapenstilstand vermoord. Duizenden vrijgelaten slaven zochten én vonden beetje bij beetje een nieuwe thuis en een doel in hun leven. Daarnaast waren nog grote delen van de VS in handen van Indianen, Spanjaarden (via Mexico) of andere ‘vreemde’ invloeden, zoals New Orleans, een voormalige Franse koloniestad.

Stilaan kreeg het land zijn definitieve vorm en in de volgende eeuw zou het ten slotte uitgroeien tot een grootmacht, zowel cultureel als politiek.

Het leven van de gemiddelde Amerikaan was hard en gevaarlijk. De steden hadden te kampen met corruptie en criminaliteit, en op het platteland was het een constant gevecht tegen de vaak extreme natuursomstandigheden. Ontspanning was dan ook broodnodig, en zoals we allemaal weten is muziek hét middel bij uitstek om de zeden te verzachten. Er was echter nog geen radio of televisie, dus zelf muziek maken was de boodschap. Voor vrouwen speelde dit zich uitsluitend binnenshuis af, een erfenis van het preutse Victoriaanse Europa, waar het sociale leven strikt was georgani-

seerd volgens de geldende moraal. En terwijl moeders en dochters thuis klassieke piano of viool speelden, zochten de mannen buitenshuis hun ontspanning op.

Net zoals we in Vlaanderen een rijke fanfaretraditie hebben, was dit ook het geval in de toenmalige VS. Elk dorpje had wel een fanfare, of marching band zoals men ze noemde, waar alle lokale mannen hun muzikale lusten op amateurniveau konden botvieren.

Muziek leefde echt in de heart and souls van de Amerikaanse bevolking en de VS zou dan ook een voortrekkersrol spelen in het ontstaan van nieuwe, populaire muziekstijlen.

Na steamin’, cookin’ en workin’: relaxin’!

Maar uiteraard waren er ook andere, meer passieve manieren om zich te ontspannen. Misschien herinnert u zich nog de televisiereeks Carnivale die twee jaar geleden op Canvas te zien was? Deze handelde onder meer over een rondreizend circus, een mooi voorbeeld van een tentshow, de allergoedkoopste vorm van entertainment. Er waren allerlei gezelschappen die rondtrokken met circusshows (of traveling carnivals), freakshows, muziekshows en zelfs reizende kerken (vaak met zogezegde miraculeuze genezingen). Deze stelden voor enkele dagen hun tenten op in de buurt van kleine dorpjes zodat de lokale bevolking tegen een kleine vergoeding kon genieten van wat de troupe hen bracht, gaande van plezier, afschuw of devotie.

Er waren allerlei gezelschappen die rondtrokken met circusshows (of traveling carnivals), freakshows, muziekshows en zelfs reizende kerken zoals te zien in Carnivale.

Vaudeville of muziektheater was een iets verfijndere vorm van entertainment, het best te vergelijken met de hedendaagse stand-up comedy aangevuld met zang, muziek, acts en toneeltjes. Ook dit was recent nog in een lichtjes afgeleide vorm op televisie te volgen, namelijk in de TV-1 serie Oud België, waar we de teloorgang volgen van een Vlaamse variant op de originele Amerikaanse vaudevilleshows. Op de site van de Library Of Congress, het virtuele geheugen van de VS, is trouwens nog een leuke selectie van geluidloze clips te zien die fragmenten van een vaudevilleshow ensceneren.*

* weblink: Archief van vaudevilleclips in de Library Of Congress: http://memory.loc.gov/ammem/vshtml/vsfmlst.html

56

2010/2

DE JAZZPREHISTORIE (1) Ten slotte was cabaret de hoogste vorm van ontspanning. Het was tevens een soort vaudeville, maar zonder de té platvloerse acts (het was immers voor de economische ‘upper class’) en rijkelijk gelardeerd met drank en een luxueuze maaltijd. Ook hadden de shows vaak een licht erotische ondertoon, te vergelijken met de nog bestaande Moulin Rouge-shows.

Ook in Europa kreeg vaudeville stilaan vaste voet aan de grond, maar dit stond naargelang het land bekend als music-hall, variété of revue en leeft nu in sterk afgezwakte vorm voort in de lokale ‘bonte avond’.

America goes classic Lange tijd leek het alsof Europa het alleenrecht had op klassieke muziek, maar in de 19de eeuw leverde de VS toch enkele noemenswaardige klassieke componisten die tevens hun steentje hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van jazz. Tot aan de Burgeroorlog (1861 – 1865) was Stephen Collins Foster (1826 – 1864) de meest gevierde componist, hoewel hij geen klassieker ‘pur sang’ was, maar meer een prototype van de ‘songwriter’. Hij schreef vele liederen die door hun veelvuldig gebruik in vaudeville en minstrel shows (waar we het over zullen hebben in het volgende artikel) een grote bekendheid kregen doorheen het ganse land. Iedere zichzelf respecterende Amerikaan kende minstens één van zijn composities, zoals Oh! Susanna en Old Folks At Home (ook bekend als Swanee River).

foto: rr

Wanneer dit soort shows zich afspeelden voor een blank mannelijk publiek met zwarte (vooral vrouwelijke) uitvoerders, sprak men van een black & tan show. Duke Ellington’s eerste belangrijke betrekking was in zo’n black & tan, namelijk de Cotton Club in New York City. De black & tan club was een duidelijke hang naar exotisme. ‘Geciviliseerde’ blanken konden zo in ongevaarlijke omstandigheden proeven van het onbekende en primitieve Afrika, wat een grote aantrekkingskracht had op een publiek.

In Tin Pan Alley situeerde zich tussen 1900 en 1960 het hart van de populaire blanke Amerikaanse muziekindustrie.

bands. Ook zijn composities (zoals Stars and Stripes Forever, de officiële mars van de VS, en The Liberty Bell (wat in Monty Python’s Flying Circus werd gebruikt als openingsthema) werden patriottistische liederen die iedereen kon (en nog steeds kan) meezingen.

Deze twee zijn de meest essentiële vroege Amerikaanse componisten. Hoewel hun invloed op jazz eerder beperkt was, volgden hierop nieuwe generaties van Amerikaanse componisten waarvan er verschillenden wel invloed uitoefenden op jazz, maar ook omgekeerd beïnvloed werden door jazz of andere ‘race music’ (zwarte muziek zoals blues, soul,…).

Dit waren onder meer George Gershwin, Cole Porter, Ferde Grofé, Aaron Copland, Leonard Bernstein en uiteraard niet te vergeten Duke Ellington.

Nog een noemenswaardig componist was Louis Moreau Gottschalk (1829 – 1869). Hij groeide op in New Orleans waar hij op Congo Square de eerste mengvormen van West-Afrikaanse muziek met Europese invloeden met eigen ogen en oren kon aanschouwen. Deze ervaringen uitten zich later in zijn unieke composities waarbij hij deze WestAfrikaanse, Franse, Spaanse en vroeg-Amerikaanse invloeden vertaalde in neergeschreven klassieke werken, zoals Le Banjo en Bamboula.

Broadway sets the ‘standard’

John Philip Sousa, The March King

Een ander belangrijk componist was John Philip Sousa (1854 – 1932), of The March King vanwege zijn vele marsen voor harmonieorkesten en brass

gin uit het vaudevillecircuit, later ook jazzartiesten) de liedjes voor hun shows en concerten, en werden de carrières van vele bekende songschrijvers gemaakt, zoals de eerder genoemde Gerschwin en Porter, maar ook onder meer Jerome Kern, Harold Arlen, Irving Berlin en Richard Rodgers. Dat de muziek uit de uitgeverijen op Tin Pan Alley en de theaterzalen op Broadway een grote invloed uitoefende op jazz, spreekt voor zich. De invloed was niet rechtstreeks merkbaar in de uitvoeringswijze of de stilismen, maar vormde wel de basis voor het standaardrepertoire dat tot op heden als inspiratie dient voor vele jazzmuzikanten. Deze standards staan nu bekend onder de gemeenschappelijke noemer The Great American Songbook. Standards zijn op onnoemelijk veel jazzalbums opgenomen, maar een mooie selectie hiervan vind je onder meer op The Ella Fitzgerald Songbooks of de reeks Oscar Peterson Plays the … Songbook (beide op Verve).

Ook zeer leuk is de cd The Sidewalks Of New York: Tin Pan Alley van Uri Caine (op Winter&Winter), een soort recreatie van de bovengenoemde muziek met op de achtergrond de bijbehorende stadsgeluiden zoals dronkemansgebral of hoefgeklop.

Sluit je ogen en je bent in het muzikale New York van rond 1910…

En waar passen de ons zo geliefde standards nu in dit plaatje? Daarvoor moeten we kijken naar New York City, meer bepaald naar Tin Pan Alley. Hier lag tussen ongeveer 1900 en 1960 het hart van de populaire blanke Amerikaanse muziekindustrie. In deze buurt waren alle belangrijke muziekuitgeverijen gelegen en het was de uitvalsbasis van vele componisten van de immens populaire Broadwaymusicals (Broadway is de wijk in New York City waar de meeste theaters waren en zijn gelegen).

Hier vonden vele uitvoerende artiesten (in het be-

Ella Fitzgerald Song Books

Hiermee besluiten we onze kennismaking met de blanke populaire muziek in de VS. In het volgende artikel gaan we ons concentreren op de tegenhanger hiervan, namelijk de zwarte volksmuziek. We gaan dan op ontdekking in de fascinerende wereld van de work songs, ring shouts, spirituals, hymns, Gospel songs en minstrel shows. So long!

Matthias Heyman (met dank aan Marc Van den Hoof) Jazzcontrabassist Matthias Heyman is vorig jaar afgestudeerd bij Nic Thys aan het Conservatorium van Antwerpen. Hij specialiseert zich nu op eigen initiatief in jazzgeschiedenis, wat hij tevens doceert aan de Jazzstudio te Antwerpen. Daarnaast geeft hij ook les aan de muziekacademie te Herentals.

Hij freelancet op de Belgische jazzscene en is sideman bij verschillende bands waaronder het Youth Jazz Orchestra, Royal Roost en They Came Out Of The Woods. Matthias heeft ook twee eigen bands: de tributeband Monk By Four en het gitaartrio Sullivan Street Trio.

2010/2

57

NIEUWS

Jazz Hoeilaart brengt hartverwarmende klassejazz De 32ste editie van Jazz Hoeilaart, het jazzfestival van Muziekmozaïek, wordt – naast een internationale wedstrijd voor jong jazztalent – ook een geweldig evenement voor wie klassejazz en hartverwarmende zang weet te appreciëren.

Mee te maken van 23 tot en met 25 september 2010.

De openingsavond, op donderdag 23 jaar, staat in het teken van 10 jaar Jazzmozaïek, het jazztijdschrift van Muziekmozaïek. Die avond wordt feestelijk afgesloten met het Bert Joris Quartet.

Jazztrompettist Bert Joris is een uitstekend trompettist, componist en arrangeur. In januari van dit jaar werd hij onderscheiden als laureaat van de Vlaamse Cultuurprijs voor muziek.

Op vrijdag 24 september staat een uitzonderlijk duoconcert geprogrammeerd, met de Italiaanse topmuzikanten Rosario Giuliani (sax) en Enrico Pieranunzi (piano). In 1997 won Giuliani als solist en met zijn groep de Jazz Hoeilaart-wedstrijd.

Met Pieranunzi nam hij vier albums op.

Op de slotdag, zaterdag 25 september, wordt al vroeg gestart met het project van Paul Michiels (zang) en Jeroen D’hoe (piano). Met It’s A Gas ontlenen ze uit het Great American Songbook composities van Cole Porter en Irving Berlin. Paul Michiels, bekend van Soulsister, musiceerde al met o.a. Toots Thielemans en het Brussels Jazz Orchestra. Na zijn studies in de Julliard School in New-York vond Jeroen D’hoe zanger Paul Michiels. Hun nieuwste cd werd in mei gelanceerd.

Internationale groepen

foto: © Jos Knaepen

Als finale topact komt de DelVita Group, geleid door Toni Vitacolonna die speciaal voor deze gelegenheid trompettist Stéphane Belmondo uitnodigt. Belmondo werkt in kwartet met o.a. Eric Legnini en Dré Pallemaerts. De DelVita groep bestaat uit trombonist Peter Delannoye en drummer Toni Vitacolonna, aangevuld door de in New York studerende tenorsaxofonist Steven Delannoye, beloftevolle bassist Janos Bruneel en opmerkelijke pianist Bart Van Caenegem.

De avondconcerten worden voorafgegaan door telkens twee jonge internationale groepen die deelnemen aan de Jazz Hoeilaart-wedstrijd. (BL) www.jazzhoeilaart.be

Paul Michiels (rechts), bekend van Soulsister, komt naar Jazz Hoeilaart met pianist Jeroen D’hoe (links).

Muzikanten zoeken gastgezinnen Jazz Hoeilaart gaat ook dit jaar op zoek naar gastgezinnen voor het herbergen van muzikanten. Vorig jaar engageerden enkele gezinnen uit de regio zich om de jonge finalisten aan de internationale wedstrijd van Jazz Hoeilaart een weekend lang te huisvesten. Zowel voor de jonge muzikanten als de ge-

zinsleden was het een unieke ervaring.

Ook dit jaar nemen zes groepen met jonge muzikanten deel aan de Jazz Hoeilaart-wedstrijd. De organisatoren zoeken daarom gastgezinnen waar enkele van de buitenlandse jonge artiesten van 23 tot en met 25 september 2010 kunnen verblijven.

Heb je zin in een gezellige babbel met enkele jonge talentvolle jazzmuzikanten aan je keukentafel? Aarzel dan niet en laat het weten! (VDL) gc de Bosuil Witherendreef 1, 3090 Jezus-Eik 02 657 31 79 - info@debosuil.be

Begeleiding op maat gewenst?

Muziekmozaïek biedt aangesloten muzikanten en groepen nog steeds subsidies aan voor begeleidingen op maat, om hun artistieke kwaliteit te verbeteren.

Wil je je arrangementen, je podiumprésence, teksten, composities of zangstem eens door een professional laten bijschaven? Dan gaat Muziekmozaïek samen met jou op zoek naar deskundigen die kunnen helpen.

58

2010/2

De begeleiding is alleen bedoeld voor niet-professionele groepen, aangesloten bij Muziekmozaïek. De begeleiding geldt ook uitsluitend voor het verbeteren van een uitvoering, een speciale voorstelling of een bepaald project. Muziek- en studioopnames worden uitgesloten.

De begeleider kan door Muziekmozaïek worden gezocht of door de groep zelf worden aangebracht. Hij of zij mag geen lid zijn van de groep of niet actief deelnemen aan het project waarvoor de kwaliteitsbevorderende begeleiding werd aangevraagd.

Toegevoegde waarde

De aanvraag moet bij Muziekmozaïek binnenkomen ten laatste 10 dagen vóór de dag van de begeleiding, onder de vorm van een volledig ingevuld aanvraagformulier, vergezeld van een cv van de

gewenste begeleider(s). Elke groep mag maximum 1 aanvraag per jaar doen voor maximaal 10 uren. Muziekmozaïek beoordeelt elke aanvraag op nut, originaliteit en toegevoegde waarde van de begeleiding en deelt binnen de 3 werkdagen na de aanvraag het aantal erkende begeleidingsuren mee aan de groep.

Groepen moeten steeds voorbereid zijn op mogelijke inspectie, wat betekent dat elke eventuele wijziging van uur of plaats moet doorgegeven worden aan Muziekmozaïek. De begeleidingen zijn aan te vragen tot het door Muziekmozaïek voorziene jaarbudget hiervoor is uitgeput. (PDR) 02 532 28 38 - info@muzmoz.be www.muziekmozaiek.be (w Word lid w Begeleidingssubsidies)

NIEUWS

Ook dit jaar nodigt Muziekmozaïek tijdens de herfstvakantie jongeren tussen 15 en 25 jaar uit op een Samenspelstage rond folk, jazz en wereldmuziek. Samen met toonaangevende artiesten uit de folk- en jazzwereld kunnen ze vijf dagen lang musiceren.

Op het programma van de Samenspelstage staan samenspel, harmonieleer, improvisatie en het bewerken van melodieën.

Maar ook een brokje muziektheorie komt aan bod, met elke avond een concert of een leuke ontspanningsactiviteit.

Deelnemers aan deze stage moeten zelf hun instrument meebrengen, met eventuele versterker. Alle instrumenten zijn welkom: typische folk- of jazzinstrumenten maar ook klassieke harmonie- of fanfare-instrumenten. Iedereen is wel verantwoordelijk voor zijn eigen instrument(en). Van de deelnemende muzikanten wordt ook een behoorlijk niveau verwacht.

Lesgevers zijn Tom Theuns, Wouter Vandenabeele en Filip Verneert.

De stage vindt dit jaar plaats van zondagavond 31 oktober tot en met vrijdagavond 5 november, in Domein Uidekrij in Gooik.

Deelnemen kost 250 euro (incl. volpension), € 225 voor het tweede en volgende gezinslid. Wie lid is van Muziekmozaïek (individueel of als lid van een groep) krijgt 10 euro korting.

Muziekmozaïek voortaan ook op Moodio.TV Al van Moodio.TV gehoord?

Dat is een webplatform voor de Belgische muziekindustrie.

Muziekmozaïek heeft er recent een partnerschap mee gesloten waardoor alle folk- en jazzfilmpjes van de organisatie bijeen kunnen worden gebracht.

Moodio.TV is het resultaat van een algemene denkoefening en van een gemeenschappelijke vaststelling: Belgische artiesten hadden al te weinig mogelijkheden om zich bekend te maken en om hun muzikaal project in de kijker te plaatsen. Daar moest dus iets aan gedaan worden.

Frédéric Abecassis (componist, klankingenieur en ondernemer) en Michael Luntv (studiomanager en muziekproducent) besloten om een gratis webtv-platform te ontwikkelen om Belgische artiesten te promoten.

Omdat het belang én de kracht van de Belgische muziekwereld

foto: © Bart Denolf

Samenspelstage folk, jazz en wereldmuziek

Samenspel, harmonieleer, improvisatie, muziektheorie en het bewerken van melodieën: het komt allemaal aan bod op de Samenspelstage.

Inschrijven doe je via de website van Muziekmozaïek, inschrijvingsgeld is te storten op rekening 734-0064446-47 van Muziekmozaïek, Wijngaardstraat 5, 1755 Gooik. De inschrijving is pas definitief na ontvangst van de betaling. (PDR) 02 532 28 38 info@muzmoz.be www.muziekmozaiek.be (w Leer w Folk w Opleidingen w Samenspelstage)

berusten op de vermenging van culturen, beslisten ze om zowel de artiesten uit het zuiden als uit het noorden van het land in beeld te brengen.

Eigen reportages

Het project kreeg de naam Moodio.TV, als samentrekking van de woorden media, mood, audio en video, en kreeg vanaf september 2007 concreet vorm. Het evolueerde snel naar een webplatform met meerder vertakkingen: enerzijds een webtelevisie (met eigen reportages) en anderzijds webtools waarmee elke artiest of producer zichzelf kan promoten of zelfs tickets voor zijn show kan verkopen.

Muziekmozaïek heeft dus ook al een eigen profiel op Moodio.

TV waarop op verschillende ‘kanalen’ (folk en/of jazz) een aantal YouTube en andere filmpjes zijn bijeengebracht. Moodio.TV maakt in 2010 ook zelf een aantal reportages over activiteiten van Muziekmozaïek, zoals Jazz Hoeilaart (PDR) www.muziekmozaiek.be (w Lees w Jazz w Jazzweblog w Multimedia). www.moodio.tv/member/Muziekmozaiek/13055

Amateurtalent op Jazzenede Strandpaal 28 vzw, de motor achter het gratis jazz- en worldfestival Jazzenede, werkt dit jaar samen met Muziekmozaïek voor de eerste editie van de Jazzenedewedstrijd voor amateurjazzgroepen.

Hiermee geven de organisatoren ambitieus amateurtalent de gelegenheid zich in het oor en oog te nestelen van de festivalbezoekers. Een zestal geselecteerde groepen zal tijdens Jazzenede de kans krijgen zich te bewijzen op een podium van dit tweejaarlijks festival in het pittoreske Assenede, waar liefhebbers van jazz en wereldmuziek kunnen genieten van gratis concerten. Rudi Reunes (Jazzenede) en Filip Verneert (Muziekmozaïek) stonden in voor de preselectie. Op zaterdag 7 augustus 2010 staan de vier finalisten van de wedstrijd, FiveFourTrio, TRioXiDe, Nomad Swing en Limolada, op de planken van het festival. Blue Bounce

5 en Square Foot Quartet staan aan de zijlijn mocht één van de finalisten niet kunnen deelnemen. Elke groep brengt een concert van een half uur voor publiek en een professionele jury.

Gespreid over 5 dagen – van woensdag 4 tot en met zondag 8 augustus 2010 – kun je in de dorpskern niet alleen terecht voor concerten maar ook voor een kunstproject, straattheater, expo’s, kinderanimatie en workshops. (VDL) www.jazzenede.be www.muziekmozaïek.be 2010/2

59

NIEUWS

Derde Folk- en Jazzdag op 17 oktober 2010

Gratis workshops voor muzikanten Aan het concept van de Folk- en Jazzdag verandert er voor deze derde editie weinig: Muziekmozaïek biedt gratis initiatiesessies aan rond diverse thema’s, zowel artistiek als technisch.

Dit jaar staat bijvoorbeeld zowel een workshop Latijns-Amerikaanse percussie als een sessie microfoontechniek voor zangers en presentatoren op het programma. Voor de kleinsten is er een aparte kinderworkshop. Het volledige overzicht van alle initiatiesessies verschijnt binnenkort op de website van Muziekmozaïek.

Net als vorig jaar is er ook een samenspelsessie, onder de vorm van een open jam, waarin folkmuzikanten samen met jazzmuzikanten samen aan de slag kunnen gaan. Dat gebeurt onder begeleiding van twee topmuzikanten uit beide genres.

Het publiek wordt op zondag 17 oktober de hele dag door getrakteerd op folk- en jazzmuziek onder de vorm van een live jukebox. Amateurmuzikanten uit beide genres spelen afwisselend jazzstandards en folkklassiekers op verzoek.

Ook aan de vrijwilligers die Muziekmozaïek een heel jaar door helpen, wordt gedacht. Zij worden uitgenodigd voor een speciaal vrijwilligersmoment op de Folk- en Jazzdag. De mensen van het Impulscentrum voor Folk en Jazz willen hun vrijwilligers niet alleen eens uitdrukkelijk bedanken, maar willen bij die gelegenheid ook hun oor te luisteren leggen bij de vele vrijwilligers, om te zien hoe de werking nog beter kan worden georganiseerd.

Schrijf dus alvast zondag 18 oktober in uw folk- en jazzagenda van 2010 en kom die dag afgezakt naar cc De Ploter in Ternat. Het mooie cultuurcentrum wordt die dag gezelliger dan ooit ingericht! (PDR)

foto: © Bart Denolf

Met de derde Folk- en Jazzdag, op zondag 17 oktober 2010 in cc De Ploter in Ternat, brengt Muziekmozaïek voor de derde keer op rij muzikanten, organisatoren en liefhebbers uit beide genres bij elkaar. Dat gebeurt met heel veel muziek, uiteraard, maar ook met een heleboel gratis workshops.

Een open jam, een live juke-box met folk- en jazzklassiekers en gratis initiatiesessies: het staat allemaal op het programma van de derde Folken Jazzdag van Muziekmozaïek.

Live jukebox Bij de stand van Muziekmozaïek kunnen alle muzikanten, organisatoren en liefhebbers permanent terecht voor alle informatie over het Impulscentrum voor Folk en Jazz, over de tijdschriften Goe Vollek! en Jazzmozaïek, over het groeps- of individueel lidmaatschap of de instrumentenverzekering van Muziekmozaïek, maar ook voor de aankoop van partiturenboeken en naslagwerken of voor administratieve bijstand.

Folk- en Jazzdag van Muziekmozaïek Zondag 17 oktober 2009 van 13u tot 18u cc De Ploter, Kerkstraat 4, Ternat Gratis www.muziekmozaiek.be (w Beleef w Evenementen w Folk- en Jazzdag)

Subsidies voor internationale projecten Jazzgroepen die aangesloten zijn bij Muziekmozaïek, kunnen bij de Vlaamse overheid een aanvraag indienen voor een tegemoetkoming van maximum 75 procent in reiskosten voor deelname aan een internationaal project.

Het zijn reiskosten voor specifieke internationale activiteiten zoals het deelnemen aan een internationale wedstrijd of internationaal festival, het uitsturen van een dirigent, docent, deskundige of jurylid, maar ook voor deelname aan een cursus die in aanmerking komen voor subsidies.

De aanvragen voor een beperkte tussenkomst (maximum 1.000 euro voor individuen of maximum 5.000 euro voor groepen) kunnen het hele jaar door worden aangevraagd. Hiervoor is het gebruik van het standaardaanvraagformulier verplicht. De aanvragen kunnen ingediend worden tot 1 maand voor de activiteit plaatsvindt. Het is wel

aangeraden om de aanvragen zo vroeg als mogelijk in te dienen.

Alleen internationale activiteiten voor de tweede helft van dit jaar, komen nog in aanmerking. (PDR) Agentschap Sociaal-Cultureel Werk voor Jeugd en Volwassenen Aanvraag internationaal project amateurkunsten Arenberggebouw – 4de verdieping Arenbergstraat 9, 1000 Brussel www.sociaalcultureel.be/volwassenen/intprojecten.aspx

GrooveTHing featuring : Jef Neve, Nicolas Kummert, Nicolas Thys, Lieven Venken

THe love album live at the Ancienne Belgique

Out now!

PROVA RECORDS

PROVA RECORDS

60

2010/2

PROVA RECORDS

jef neve appears courtesy of Universal Music Belgium

w w w.provarecords.com

MUZIEKTHEORIE

Constant Cycle LEON LHOËST De meeste jazzstandards vallen binnen de categorie functionele harmonie, wat wil zeggen dat er een tonaal centrum is waartoe alle akkoorden zich op hun eigen, specifieke manier verhouden. Dit type harmonie heeft een aanzienlijke mate van voorspelbaarheid.

Veel hedendaagse jazz- en fusioncomposities zijn (ten dele) gebaseerd op een niet-functionele harmonische samenhang; akkoorden zijn dan niet meer in relatie tot een tonaal centrum, maar ontlenen hun kleur louter uit de harmonie-melodie relatie en/of uit de onderlinge harmonische ordening. Een van de mogelijke harmonische relaties is die van constant cycle.

Bij constant cycle wordt de harmonische progressie bepaald door de grondtonen van de akkoorden. Is er sprake van een steeds met een zelfde interval dalende grondtoon, dan spreekt men van een constant cycle progressie. Zo zijn er bijvoorbeeld cycle 2, cycle 3 en cycle 5 progressies, wat wil zeggen dat de grondtoon van de opeenvolgende akkoorden steeds met respectievelijk een secunde, terts of kwint daalt. Dit zijn tevens de meest voorkomende typen cyclische bewegingen.

Constant cycle wordt vaak gecombineerd met constant structure. Dat is een techniek waarin ieder akkoord dezelfde kwaliteit heeft, bijvoorbeeld allemaal mineur-7 akkoorden, of allemaal maj7#11.

Trompettist Tom Harrell baseert het A-gedeelte van zijn prachtige compositie Scene (cd Form, 1990) op constant cycle 5 en op constant structure min.7 akkoorden. Iedere referentie

naar een tonaal centrum ontbreekt hierdoor. De opbouw van intensiteit en forward drive gebeurt door andere factoren. Zo is de melodienoot op iedere eerste tel van de maat achtereenvolgens de kleine terts (mt.1-3), de kwint (mt. 4-5), tension 9 (mt.6) en tension 11 (mt.7-8), en dit in een globaal stijgend register. Daarbij is er een zeer sterk ritmisch motief dat zich iedere maat herhaalt, met als variant maat 5, waar de omissie van het motief als doel heeft maten 6 en 7 nog sterker neer te zetten als opmaten tot de climaxen in maat 9 en maat 21 (primaire climax).

Het B-gedeelte is een voorbeeld van wat ook wel implied tonality wordt genoemd. Er is hier wel sprake van tonaliteit, maar die wordt niet duidelijk neergezet, enkel geïmpliceerd. De toonsoort hier is E majeur. Spelen we alleen de melodie vanaf maat 7, dan zijn alle noten laddereigen (diatonisch) in E majeur, behalve de noot sol (G) in mt.16, die hier echter fungeert als een blue note. De lijn eindigt sterk op de tonica. Harmonisch zien we veel diatonische akkoorden zoals Amaj7 (IVmaj7), G#m7 (IIIm7), F#m7 (IIm7) en A/B ofwel B7sus4 (V7sus4). De resterende akkoorden zijn alle ontleend uit parallelle toonladders (modal interchange) hetgeen wel kleur toevoegt, maar geen toonsverandering inhoudt. Zo zijn daar Gmaj7#11 (bIIImaj7 uit Dorisch), Dmaj#11 (bVIImaj7 uit Mixolydisch), Bm6 (Vm6 uit Mixolydisch), Fmaj7 (bIImaj7 uit Frygisch) en Cmaj7 (bVImaj7 uit Aeolisch).

Mt.13-16 zijn daarenboven louter een variant op de diatonische progressie IIIm7 – VIm7 – IIm7 – V7, waarna de zin eindigt met een halve cadens, A/B (V7sus4).

Het C-gedeelte is moeilijker te duiden. Het stuk eindigt op Gmaj7, voorafgegaan door Am7/D, de V7sus4 van G. Dit wijst sterk in de richting van G majeur. Ieder akkoord kan weliswaar geanalyseerd worden in G majeur, behoudens Amaj7 in maat 21, maar de toonsoort G horen is niet zo evident. Mt.21-22 klinkt mogelijk als I – IVm in A, en mt.22-23 klinkt dan weer als II – I in C, net zoals mt. 25-26, maar dan in Bb. Het doet allemaal erg fragmentarisch aan, waarbij er steeds onduidelijkheid is in welke toonsoort we ons bevinden. In zulke gevallen spreekt men van ambiguous tonality, of dubbelzinnige tonaliteit.

2010/2

61

Swing Streets of New York

Summer in the city Paul Blair When will these paragraphs be read at your home? July? August? I’m not certain. But as my own personal June is about to begin here in New York, I’m ready to embark on an ambitious scheme – attending at least one jazz event per day throughout the month, making certain to visit a minimum of thirty different venues (including several I’ve never entered) and catching as wide a variety of leaders and ensembles as possible.

There’ll be some repeats, of course: the marvelous tenor saxophonist Mark Turner, for example, shows up several times on my schedule as either leader or sideman.

Manhattan remains the epicenter of jazz activity in New York, of course, and most of the good stuff takes place at clubs in Midtown and Greenwich Village. Given Harlem’s place in jazz history, there’s surprisingly little live jazz being played at clubs uptown. But don’t ignore the increasingly vibrant scene in two Brooklyn neighborhoods: Park Slope (Barbès, Tea Lounge, Puppets, Korzo, the Douglass Street Music Collective, among other spots) and Williamsburg (Zebulon and Spike Hill in particular). Queens is the city’s largest borough in terms of size and has, in decades past, been home to dozens of prominent jazz personalities. But unless you spend an evening at the Flushing Town Hall Arts Center – in the Queens neighborhood originally called Vlissingen when the Dutch were running things about four centuries ago and now the location of NYC’s largest Chinese and Korean communities – or tour the Louis Armstrong House museum in Corona or visit the cemetery foto: © Jos Knaepen

As summer gets underway, there’s a remarkable range of no-charge outdoor jazz programs available in city parks, university quadrangles and other public spaces. Some benefit from municipal funding, while others enjoy a degree of corporate underwriting. Most take place during daytime hours. Among the longest-running of these initiatives is Harlem-based Jazzmobile, established forty-six years ago under the direction of pianist Billy Taylor as a way to bring good music to neighborhoods throughout the five boroughs. It involves a portable bandstand set up in the middle of some street and has, over the decades, introduced thousands and thousands of local youngsters to the excitement gen-

erated by luminaries like Lou Donaldson, Freddie Hubbard, Randy Weston, Monty Alexander and George Benson.

By the way, one up-to-date guide to what’s happening musically around town is the Arts section in each Friday’s New York Times. Whenever you’re headed our way, you can also peruse free monthlies like Hot House, All About Jazz and Jazz Improve. Hard copies are available at clubs throughout the city – and viewable online as well.

Mark Turner in De Werf (september 2009)

62

2010/2

where Louis, Diz and Johnny Hodges are buried, there’s little out there to lure jazz-loving visitors. The Bronx? Again, the live jazz scene in our northernmost borough is virtually non-existent; and I can report the same for Staten Island.

(When I once visited Jimmy Knepper at his Staten Island home, he told me that any playing gigs coming his way always necessitated a ride on the ferry over to Manhattan.)

Smalls, a basement club near the Sheridan Square subway station, is the club I’ve visited most often lately.

The atmosphere is lively, the sound system is more than adequate, sight lines are great and door charges remain modest. Among recent attractions I’ve caught there have been powerhouse tenor saxist Ralph Lalama’s trio, half of a double bill that also featured a fivesome led by pianist Peter Zak; and yet another twofer that let me hear bassist Ben Wolfe’s quintet along with a duo pairing bassist Hans Glawischnig and Israeli-born guitarist Gilad Hekselman.

A May double bill at Korzo offered the chance to hear the outfit led by clarinetist Matt Darriau, who’s fascinated by the rhythms and harmonies of traditional Balkan music plus an ensemble bringing together saxophonist Noah Preminger and guitarist Ben Monder.

Later this month, the remarkable trombonist Samuel Blaser who’s now a Berlin resident did a night at Zebulon. Lately, I’ve been enjoying new CDs by all these artists. Still, seeing them at work in clubs enhances those listening experiences mightily.

Because I live in the further reaches of southwest Brooklyn, from which evening or early-morning travel into Manhattan requires nearly an hour on the subway in each direction, it’s always tempting to remain at home in the air conditioning and simply dig new CDs, rather than venturing out. Still, I’m hoping that my own personal June Jazz Marathon will push me well beyond my comfort zone while providing some memorable listening experiences. Wish me luck!

Onze correspondent Paul Blair woont in Brooklyn, brengt maandelijks in New York het jazz magazine Hot House uit en gidst groepen langs minder bekende en historisch belangrijke paden door The Big Apple. Voor meer info over de walking tours: www.SwingStreets.com.

BERT JORIS QUARTET

ROSARI O GIULI ANI & EN RICO PIE RANUNZI IT’S A GAS

( PAUL MIC

HIELS & JER OEN D’HOE )

DELVITA GR OUP & STÉPHA NE BELMONDO

09 / 5 2 9 0 / 23

JAZZ HOEI LAAR T2010

T.BE OEILAAR H Z Z A .J WWW

ZES JAZZ HOEILAART

FINALISTEN

v.u. Peter Heyndrickx, Muziekmozaïek - Wijngaardstraat 5 - 1755 Gooik || | vorm: arban.be

64

2010/2