Jazzmozaïek 2013 nummer 2

2013 I 2

een brede kijk op jazz in Vlaanderen en de wereld

foto: © Jos L. Knaepen

Stefano Bollani

Verschijnt driemaandelijks • Dertiende jaargang - Nr. 2 - juni-juli-augustus 2013 • Kantoor van afgifte: Brussel X - P4091231 2013/2

VOORUIT WORDT 100 JAAR. FEEST MEE! NOG 27 OK TOT TOBE R

Ontdek elk hoekje van het gebouw, maar ook sprekende foto’s, installaties, repetities, Triomfbier, workshops, concerten, …

Iva Bittová neemt je mee op een muzikale tocht doorheen het Vooruitgebouw.

VOORUIT100-parcours

Iva Bittová – Malpertuis

wo 01.05 t/m zo 27.10 Openingsuren zie vooruit.be

wo 26 t/m zo 29.06

EN OOK: wo 26.06 Pere Ubu vr 28.06 Inne Eysermans (Amatorski) Postersessie vr 06.07 Hong Kong Dong - Postersessie

Originele bewerkingen van de muziek van Hanns Eisler door Das Kapital, geruggensteund door de gerenommeerde Harmonie Vooruit.

Das Kapital & Harmonie Vooruit za 28 & zo 29.09

soundwalks met Aifoon: ontdek het Vooruitgebouw met je oren, …

INFO & TICKETS: T. 09 267 28 28 – WWW.VOORUIT.BE

Voorwoord

Uitbreken

Jazzmozaïek is het driemaandelijks jazzmagazine uitgegeven door de vzw Muziekmozaïek.

Secretariaat (abonnementen en administratie): Muziekmozaïek vzw, Wijngaardstraat 5, B-1755 Gooik tel. 02 532 38 90 info@muzmoz.be www.muziekmozaiek.be – www.jazzmozaiek.be Redactie: Jazzmozaïek, Laarstraat 105 B-2610 Wilrijk-Antwerpen (België) e-mail: redactie.jazzmozaiek@skynet.be - Stichter: Luc De Baets († 13/09/2009) - Hoofdredacteur: Bernard Lefèvre - Redactie: Mischa Andriessen, Patrick Bivort, Peter De Backer, Frederik Goossens, Chris Joris, Leon Lhoëst, Georges Tonla Briquet, Marc Van den Hoof, Marc Van de Walle, Jack van Poll, Bert Vuijsje - Fotografie: Jos L. Knaepen - Grafisch ontwerp: Brigid Sullivan Jaarabonnement: - België: € 15 - Buitenland: € 25 Betaling: - Op rekening 734-0064446-47 van Muziekmozaïek vzw, Wijngaardstraat 5, B-1755 Gooik BIC KREDBEBB / IBAN BE22 7340 0644 4647 - Vermelding: “Abo JM 2013”

Muzikanten kennen geen grenzen en ontmoeten elkaar wereldwijd. Daardoor ontstaan leerrijke en unieke samenwerkingen, waardoor die muzikanten zich ook een plaatsje verzekeren op de internationale markt. We hadden het er al over in een vorige bijdrage rond onze in New York neergestreken talenten. Eén van hen, Robin Verheyen, heeft nu een niveau bereikt waarop hij het waarmaakt om zich te omringen met Amerikaanse topmusici. Hoe je tot zo’n geweldig dreamteam komt en wat leven en spelen in de Big Apple zoal betekent, dat vroegen we aan Robin zelf.

Too Noisy Fish trok naar Los Angeles, om er een nieuwe plaat op te nemen. Een waarachtig avontuur, waar Tom Waits om het hoekje kwam kijken.

Een ander verhaal is het duo David Linx-Diederik Wissels die 25 jaar samen musiceren vieren. Zij werden met open armen in Frankrijk ontvangen en veroveren van daaruit de wereld. Gelukkig staan ze met Leffe Jazz Nights op een Belgisch podium.

De Italiaanse pianist Stefano Bollani kent helemaal geen grenzen, noch in de muziek, noch in de keuze van partners waarmee hij musiceert. Zijn motto is elk concert opnieuw tot een unieke belevenis maken. Niet te missen op Gent Jazz.

Wat een weelde toch om in dit kleine land van zo’n geweldig festivalaanbod te genieten. Grote namen, maar ook te ontdekken namen, waarvoor je niet te diep in de portemonnee moet tasten. En wie er niet genoeg van

krijgt, moet maar eens gaan luisteren via o.a. Klara of kan de nieuwtjes en (foto)verslagen volgen via de websites van de festivals.

Nu er een remake van The Great Gatsby opduikt, herleeft de jazz age. Al enige tijd nam de populariteit van muziek uit de jaren 20/30 toe, maar evengoed de jaren 50/60, wat de inspiratie was voor Dree Peremans toen hij zijn Rebirth::Collective in het leven riep. Hij geeft er wel een hedendaagse invulling aan en koos hiervoor topklasse muzikanten.

Een selectie jazzgroepen van bij ons mag zich bewijzen in de tweede Belgian Jazz Meeting, een showcase om zich naar het buitenland toe te profileren en hopelijk optredens en/of tournees af te dwingen. Want hoe het je het ook draait of keert, uitbreken is de enige manier om wat te betekenen in de jazzwereld van vandaag.

Geen eenvoudige opgave om zijn muzikale weg te maken, niet op te geven, door te zetten, uit te breken… dat beetje aandacht in Jazzmozaïek zien we graag als een duwtje in de rug, maar veel hangt uiteindelijk van de artiest zelf af.

You Can Make It If You Try… Bernard Lefèvre, Hoofdredacteur Wil je reageren? Mail naar redactie.jazzmozaiek@skynet.be

Issn 1376-6619 © Copyright (teksten en foto’s): Zonder voorafgaande en schrifte-

lijke toestemming van vzw Muziekmozaïek mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of welke andere wijze dan ook. Iedere redacteur is verantwoordelijk voor de inhoud van zijn tekst. Publiciteitsteksten en bijhorende illustraties vallen onder de verantwoordelijkheid van de betrokken adverteerder. Teksten en fotomateriaal kunnen door de redactie van Jazzmozaïek geweigerd worden zonder dat deze beslissing dient te worden gerechtvaardigd.

Inhoud Interview 4 Stefano Bollani

28 Belgian Jazz Meeting Rik Bevernage:

8 Robin Verheyen klaar voor de top

33 Winnaar STORM! Contest 2013

“Ik verafschuw het om opnieuw hetzelfde te spelen”

Met Amerikaanse jazzsterren op Jazz Middelheim 10 David Linx-Diederik Wissels

Een harmonische twee-eenheid

“Het is geen competitie, noch een top 12”

“Onze moeders houden van Nordmann”

Compagnon de jazz 56 Alain Pierre (Voorzitter Les Lundis D’Hortense)

“Jazz heeft niet één identiteit maar verschillende identiteiten”

Focus 12 Dree Peremans – Rebirth::Collective

“Ik wou de jaren 50-sound, in octet is dat indrukwekkend”

14 Too Noisy Fish neemt nieuwe cd op in San Francisco

Op avontuur in de Far West Verantwoordelijke uitgever en afzendadres: Filip Verneert – Wijngaardstraat 5 – B-1755 Gooik

Dit magazine is gedrukt op milieuvriendelijk papier met het FSC-label.

Festivals 15 Brosella 2013 : Grensverleggend 16 Gent Jazz Festival: Schitterende stemmen en rijzende sterren 22 Zomerjazz in Wallonië: Comblain-la-Tour, Leffe Jazz Nights, Gouvy Jazz 24 Jazz Middelheim 2013: Muzikale hoogdagen voor A 31 Jazz in’t Park Gent: Topaffiche voor twintigste editie 20 Gent Jazz Coachingproject School of Arts HoGent verenigt jazz en pop

34 35

37 38 40 43 58

60

Jazz in Mechelen Winnaar Jazz Contest Mechelen: Jennik Verlinden Quartet Jazzmozaïekjes JazzLab Series - Laatste Noot Blindfold Test: Bert Joris Nieuw op cd Muziektheorie: Constant Structure Leon Lhoest Jazzerfgoed in België (4) Privécollecties met jazzerfgoed

27

55

62

Columns Album Souvenir: Quiet Now Marc Van den Hoof De Jazzlezer: Tegen het Europese geklap Bert Vuijsje Holland Muziekland: Oorsprongen Mischa Andriessen 2013/2

3

Interview

Stefano Bollani

“Ik verafschuw het om opnieuw hetzelfde te spelen” Vorig jaar op Jazz Middelheim genoot een dolenthousiast publiek van de Italiaanse pianovirtuoos Stefano Bollani in duo met de Braziliaanse bandolimspeler Hamilton de Holanda. Altijd in voor een geintje, parodieerde Bollani zijn landgenoot Paolo Conte die de dag erna optrad. Nog dit voorjaar in Leuven nodigde Bollani de Amerikaanse pianist Fred Hersch uit voor een uniek duo-concert. Al zijn ze qua temperament totaal verschillend, de liefde voor Braziliaanse muziek schept een nauwe band.

Bollani, altijd in voor avontuur, verafschuwt routine, wil elke keer zichzelf overtreffen. Zelfs als hij met de hem vertrouwde Franse pianist Martial Solal (85) de tweede (!) week van Gent Jazz opent, is de verrassing compleet, want afspraken maken ze niet.

Die 23 maart in Leuven hoorden we Stefano Bollani en Fred Hersch backstage luidkeels tegen elkaar op, geamuseerd een aria ten beste geven – een orgastische ontlading na het duo-concert. Ze hadden elkaar eerder op een festival ontmoet en het klikte meteen om ooit samen te spelen. Dat gebeurde nu voor het eerst op Leuven Jazz. Ze arriveerden pas een paar uur voor het optreden, wisselden zonder enige voorbereiding van gedachten over de set – Jobim, Monk, standards en eigen werk – en besloten gewoon: let’s do it.

We hoorden opvallend veel Italiaans in de wandelgangen,

Concert Duo Stefano Bollani-Martial Solal

4

don 18 juli 18u30 | Gent Jazz Festival

2013/2

en het werd na afloop een (te) kort interview, omdat heel wat Italiaanse fans (uit Duitsland!) in de hal ongeduldig stonden te trappelen om hun held te ontmoeten. Buiten raasde een sneeuwstorm, terwijl het al lente had moeten zijn…

Wat is het geheim om in duo een goed concert te spelen?

Stefano Bollani: Luisteren naar elkaar. Dat is het geheim.

Je moet luisteren naar wat de andere speelt en tegelijk ook zelf geconcentreerd spelen, wat niet zo eenvoudig is.

Ook de reactie van het publiek moet je opnemen. Ik hou ervan om partners te wisselen. Ik zoek telkens nieuwe emoties en voornamelijk nieuwe, andere manieren om over de muziek na te denken. Fred Hersch denkt totaal anders dan Martial Solal. Zelf hou ik van muzikanten die heel anders

denken dan ikzelf. Ik ‘steel’ dan altijd graag wat, al weten ze dat niet. Ik probeer te achterhalen hoe ze denken over muziek, hoe ze te werk gaan…

met Fred Hersch. Maar het is dan weer anders met Martial Solal of ook nog Chick Corea.

Daar spelen weer andere achtergronden.

Wat mogen we verwachten als je speelt met Martial Solal?

“Ik speel al sinds mijn Als ik met Martial 6 jaar, ben nu veertig Solal speel, is er vooraf niets afgesproken, en elke avond dat we hebben geen playik optreed, wil ik list. Meestal beginnen we gewoon wat te spelplezier en me niet improviseren, zonder vervelen” enige structuur, komen uit bij Amerikaanse Bij Fred Hersch weet je dat standards en grijpen dan eerder hij een Monk en Jobim lief- naar Duke Ellington dan Monk. hebber is…

We spelen nu al bijna 9 of 10 In jazz zijn roots heel be- keer samen en telkens is het langrijk. Als we het over verschillend. Zeker is dat we Thelonious Monk of Art allebei erg veel houden van Tatum hebben, dan vinden Ellington. Wat met Martial we onmiddellijk een zelfde Solal opvalt, is de timing, hij denkpiste. Ook met Brazili- is geweldig helder in wat hij aanse muziek. Die link is er speelt.

Stefano Bollani:

Interview: Stefano Bollani Zelf wil je al eens uit de band springen, opveren, in de piano duiken, …

Jawel, dat noem ik enthousiasme. Ik zou wel willen dansen als het te pas komt, of soms zing ik al eens… maar het hangt natuurlijk geheel af van het moment en met wie ik speel.

Je bent begaan met zeer uiteenlopende projecten, zowel klassiek als jazz, hoe ga je daarmee om?

Ik wil me gewoon niet vervelen. Daarom heb ik het nodig om verschillende projecten aan te pakken. Dat is misschien wel mijn probleem. Ik verafschuw het om elke keer opnieuw hetzelfde te brengen… telkens dezelfde act op te voeren zoals een Rolling Stone of popster, ik moet er niet aan denken…dat zou pas stresserend zijn. I would kill myself. Ik speel al sinds mijn 6 jaar, ben nu veertig en speel bijna elke avond, dan wil ik me niet vervelen, maar wil ik plezier beleven in wat ik doe.

Je Danish trio bestaat 10 jaar, hoe zie je dit verder evolueren?

We hebben nu het punt bereikt dat we geen list meer behoeven. We voelen elkaar aan en rekenen op vertrouwen. Dat geeft ruimte voor altijd nieuwe wegen. In juni gaan we voor ECM opnemen met als gasten Mark Turner en Bill Frisell, een van mijn idolen. Het is een droomidee en ik heb gewacht tot ik ze kon uitnodigen om samen met bassist Jesper Bodilsen en drummer Morten Lund te spelen.

In New York nam je samen met Enrico Rava en Paul Motian op, welke herinneringen heb je aan Motian?

Het roept alleen maar mooie herinneringen op. Vele drummers, die wat buiten de lijntjes kleuren, pretenderen geïnspireerd te zijn door Paul Motian, maar niemand heeft die feeling van hem. Hij had misschien een aparte manier van spelen, maar daar lag zoveel gevoel in, dat je meer dan een drummer, vooral een muzikant aan het werk hoorde. Daar lag zijn kracht. En dan heb ik het nog niet over de

Stefano Bollani

Stefano Bollani Stefano Bollani (Milaan, 5 december 1972) is een klassiek geschoolde pianist die in 1996 door Enrico Rava werd ingelijfd. Bollani ontpopte zich al snel als een geboren improvisator.

In 2002 verscheen van Rava en Bollani op Label Bleu Montreal Diary, waarna Bollani onder eigen naam in de periode 2002-2006 voor dat label een viertal albums uitbracht, waaronder met zijn kwintet I Visionari. Naast Rava speelde hij met vele jazzgroten: Richard Galliano, Gato Barbieri, Pat Metheny, Michel Portal, Phil Woods, Lee Konitz, Han Bennink, Paolo Fresu, en op de meest prestigieuze podia ter wereld, van Umbria Jazz tot Montreal Festival, Town Hall New York, de Scala in Milaan tot in Japan.

In 2003 vormde Bollani zijn Deens trio met Jesper Bodilsen en Morten Lund, waarmee hij opnam bij Stunt Records. In zijn tiende jaar gaat dit trio in juni 2013 de studio in waarbij Bollani Mark Turner en Bill Frisell als gasten uitnodigt.

Voor ECM verschenen fel geprezen albums met Bollani en Rava: Easy Living 2004 met Rava’s groep, Tati 2005 met

Paul Motian, The Third Man 2007 in duo, New York Days 2009 met Paul Motian, Mark Turner en Larry Grenadier.

In september 2006 debuteerde Bollani onder eigen naam op ECM met een soloplaat. Nog bij het label van Manfred Eicher nam Bollani Stone In The Water (2009) op met het Danish Trio en Orvieto (2011) in duo met Chick Corea.

Zijn liefde voor Braziliaanse muziek werd vastgelegd in projecten met Braziliaanse muzikanten (Carioca 2008 met Marco Pereira, Jorge Helder, Ze’ Nogueira, Monica Salmaso – ook op dvd), terwijl hij recent nog met Gaetano Veloso optrad.

Een ander project was de opname met de NDR bigband (Big Band – Verve/Universal 2011), en anderzijds excelleert hij in klassiek repertoire met het Gewandhaus Orchester Leipzig, geleid door Riccardo Chailly (Rhapsody In Blue – Decca 2010 en The Sound of The 30s – Decca 2012).

In 2009 werd Stefano Bollani onderscheiden met de Paul Acket Award op het North Sea Festival en in 2010 Laurea ad Honorem van de Berklee School of Music. www.stefanobollani.com – www.gentjazz.com 2013/2

5

Interview: Stefano Bollani mens, want hij was toch wel een echte persoonlijkheid, sterk karakter, ook een grappig iemand, echt heel aangenaam.

Hij kwam New York niet meer uit, toen we met hem opnamen. We speelden daar zo’n 5 of 6 concerten samen. Echt wel geweldig.

Heb je een desert island nodig om te componeren?

Ik heb me ooit in Banff (Canada) eens teruggetrokken om te oefenen, te studeren, maar dat is goed om de vijf jaar, ik heb

het echt niet nodig om me af te zonderen van de wereld, of stilte op te zoeken.

Welke richting denk je dat de jazzmuziek uitgaat?

Daar zou ik geen antwoord op weten. Vroeger waren de stromingen meer omlijnd, je had swing, bebop, fusion enzovoort terwijl nu alles door elkaar explodeert. Er komt zoveel muzikale informatie op ons af, ook via youtube, new media…

Er wordt heel wat muziek gedownload, maar de tijd ont-

breekt om alles te beluisteren.

Dat was in mijn jeugd wel een pak eenvoudiger. Ik had een plaat van Art Blakey en die speelde ik grijs. Ik denk dat de jonge generatie nog moet leren om te gaan met deze nieuwe media. Youtube is zeker een interessant medium. Als jong muzikant zou ik werken aan een video, niet zo maar een clip, veeleer een artistiek aantrekkelijke performance.

Je schrijft ook over muziek…

Ik schreef een roman en inder-

daad, ook een boek over muziek (Parliamo di Musica-nvdr), maar die zijn alleen in het Italiaans, dus nog niet vertaald. En ik heb ook geen idee of ze ooit vertaald zullen worden…

Zingen zit je ook in het bloed…?

Ik wilde van jongsaf zanger worden, maar ben niet echt gaan zingen. Ik heb wel in het begin een popzanger begeleid.

Soms zing ik wel eens, maar als ik echt daar op door ga, dan mag je er zeker zijn dat mijn

carrière ten einde loopt. Wanneer dan? Toch wel als ik ouder ben dan Leonard Cohen… (lacht).

Wees er tijdig bij, want het duoconcert Bollani-Solal staat garant voor een spetterende performance, waarbij de droge humor van Solal en de uitbundige, onvoorspelbare fratsen van Bollani de prachtige muziek extra kruiden!

Bernard Lefèvre

Martial Solal

Martial Solal Martial Solal (Algiers, 23 augustus 1927) heeft de jazzgeschiedenis in zijn vingers. Op zijn vijftiende groeide de interesse voor jazz en vooral voor pianisten zoals Art Tatum en Bud Powell. In 1950 week hij uit naar Parijs en speelde nog op een laatste concert van Django Reinhardt. Hij vormde zijn eigen trio, kwartet en orkest wat vastgelegd werd in de Vogue Recordings.Vanaf de jaren vijftig musiceert hij met Amerikaanse jazzmuzikanten die in Parijs waren geland, zoals Don Byas, Kenny Clarke, Sidney Bechet, Lucky Thompson.

Toen hij de filmmuziek componeerde voor A Bout de Souffle (1960) van Jean-Luc Godard kwam de faam. Dat betekende het begin van het schrijven 6

2013/2

van vele filmscores.

In 1963 regelde George Wein voor Solal een tournee in Canada en de VS, zowel de West- als de Oostkust, en op zijn Newport Festival. Solal kreeg lovende woorden van Ellington die hem ook in Parijs had zien spelen en als een zielsverwant zag. Bijna was Solal uitgeweken naar de VS, maar persoonlijke omstandigheden hielden hem in Parijs. Vanaf 1968 volgde een nauwe samenwerking met Lee Konitz. Solal nam verder op met Gary Peacock en Paul Motian, Joachim Kuhn, Didier Lockwood, Michel Portal, en natuurlijk ook Toots Thielemans. Met Toots schitterde hij op Jazz Middelheim 1993.

Solal bracht een Ellington-hommage met zijn Dodecaband (Plays Ellington, Dreyfus 2000) en houdt er nog altijd van Ellington tunes, o.a.

Caravan, naar zijn hand te zetten. Solo en in duo leeft Solal zich helemaal uit, want dan haalt hij onvoorstelbare improvisaties uit. Hij behoort ontegensprekelijk tot de legendarische Europese jazzpianisten.

Claude Carriere, jazzhistoricus, zei ooit over Solal: “zijn vingers spelen precies wat zijn hersenen bevelen, wat hij (be)denkt kan hij ook spelen.”

Solal won vele prijzen, o.a. de Bird Award (1986), de Grand Prix National de la Musique (1993) en de Jazzpar Prijs (1999).

12-20 juli 2013

VRIJDAG 12 JULI

VRIJDAG 19 JULI

MARQUEE

Jamie Cullum José James Valerie June

Joe Lovano with the Brussels Jazz Orchestra Dee Dee Bridgewater & Ramsey Lewis Jacky Terrasson The Unrevealed Society GARDEN STAGE

© Jimmy Katz

Sal La Rocca Band Cécile McLorin Salvant ZATERDAG 13 JULI

ZATERDAG 20 JULI

MARQUEE

Elvis Costello & The Imposters Trixie Whitley Kat Edmonson MannGold de Cobre

Diana Krall Kurt Elling ‘1619 Broadway: the Brill Building Project’

Phronesis GARDEN STAGE

Nicolas Thys Trio LABtrio ZONDAG 14 JULI - JOHN ZORN MARQUEE

The Dreamers / Electric Masada Moonchild: Templars – In Sacred Blood Illuminations / The Holy Visions / The Alchemist Song Project (with Mike Patton) GARDEN STAGE

John Zorn DJ-set James Moore plays The Book of Heads Tirzah-Quartet plays Filmworks Koby Israelite Band plays Orobas

© Scott Irvine

Met zijn Obsessions Collective (www.obsessionscollective.com) startte John Zorn in 2010 een platform op voor overwegend jonge, professionele, beeldende kunstenaars die onafhankelijk van het commerciële circuit werken.

MAANDAG 15 JULI

Bryan Ferry

Voor “Zorn at 60” wordt het werk van dertien kunstenaars uit dit boeiende collectief in de Zebrastraat tentoongesteld, meteen hun eerste expositie in Europa.

feat. The Bryan Ferry Orchestra

Bobby Womack Eric Legnini ‘Sing Twice’ © A. Whitehead

DONDERDAG 18 JULI

Madeleine Peyroux ‘The Blue Room’ Avishai Cohen Quartet Martial Solal / Stefano Bollani Oogie feat. Becca Stevens GARDEN STAGE

WOFO& Raphaël Imbert Quartet

Verwacht werken van Heung-Heung Chin, Kyung Jeon, Raha Raissnia, Madeline von Foerster, Bea Lim, Beatrice Glow, Michael Macioce, Kate Manheim, John McVicker, Zaria Forman, Mark Seidenfeld, Ashley Thayer en Scott Irvine.

Van 20 juni tot 28 juli Zebrastraat 32, 9000 Gent

MARQUEE

(coaching project Conservatorium / School of Arts)

EXPO: THE ART OF THE OBSESSIONS COLLECTIVE

Gratis toegang met een Gent Jazz Festivalticket.

LUNCHCONCERTEN © Rocky Schenck

Geniet elke festivaldag van een heerlijke jazzlunch in Lof, het schitterende restaurant van Grand Hotel Reylof. Met onder andere Jeroen van Herzeele, Carlo Nardozza, Robin Verheyen en Bram De Looze.

Info en reservaties: www.sandton.eu/gent en +32 (0)9 235 40 70

2013/2

7

Interview

Met Amerikaanse jazzsterren op Jazz Middelheim

Robin Verheyen klaar voor de top Zeven jaar woont hij nu al in New York, en die ervaring in de hoofdstad van de jazz heeft Robin Verheyen alleen maar rijper gemaakt. In die mate dat hij nu klaar is om op Jazz Middelheim te schitteren aan het hoofd van een Amerikaanse supergroep. Want pianist Marc Copland, bassist Gary Peacock en drummer Joey Baron behoren tot de absolute top van de internationale jazzscene.

“Ik heb eerst Marc Copland benaderd, die ik vaag kende omdat hij net als ik al voor het Duitse label Pirouet had opgenomen”, vertelt Robin. “En ik had hem wel eens in de Village Vanguard ontmoet toen Bill Carrothers er aan het werk was. Een jaar of twee geleden speelde Marc in de Kitano (een andere club in New York, nvdr) en toen hebben we voor het eerst over een samenwerking gepraat. Anderhalf jaar geleden zijn we in duo beginnen te spelen, zo’n twee keer per maand, telkens bij Marc thuis, die op een halfuurtje sporen van New York woont. Zo zijn we aan een repertoire beginnen te werken, en toen Bertrand Flamang (Jazz Middelheim en GentJazzorganisator, nvdr) mij de kans gaf voor een nieuw project voor Middelheim, dacht ik meteen aan Marc.

Hij zag dat wel zitten, en suggereerde om een kwartet te vormen. Marc werkt al lang met Gary Peacock samen, dus die lag voor de hand. Hij wilde er ook Joey Baron bij, want hij wist uit eigen ervaring dat die twee een prima ritmetandem vormen.”

Heb je intussen al met hen gespeeld?

Neen, dat gebeurt pas op Middelheim, waar we twee dagen voor ons concert beginnen te repeteren.

Het repertoire dat we gaan spelen – op een paar stukken van mij na, die ik speciaal voor deze groep heb geschreven – kennen ze alle drie door en door.

En Marc kent ook mijn muziek al, omdat we zo vaak in duo spelen.

Van waar ken je Gary Peacock het best?

Een van de allereerste jazzconcerten die ik ooit heb gezien, was van het Keith Jarrett Trio in Juan-lesPins. Met Gary op bas. Ik was toen 15 of zo. Maar ik ken Gary ook van zijn werk met Paul Bley, zoals die heerlijke plaat Turning Point, met ook nog John Gilmore en Paul Motian. Of die duo-opname met Bill Frisell. Ook zijn eigen ECM-plaat, Tales of Another, is prima, in de bezetting die later het Keith Jarrett Trio is geworden. Ik ken zijn werk heel goed, Gary is altijd een van mijn favoriete bassisten geweest.

Gaat zijn speelstijl bij de jouwe passen?

Dat denk ik wel, hij is een heel flexibele bassist. De reden waarom ik met Marc Copland zo goed kan samenwerken is omdat Marc melodisch en harmonisch gezien alles heel goed aanvoelt. Gary heeft dat talent ook. Hij heeft waanzinnig goede oren, en de ideeën die hij harmonisch bijbrengt aan de muziek zijn heel sterk. Een van de meest fenomenale platen waarop hij meespeelt, is Spirtitual Unity van Albert Ayler. Gary draagt die plaat, hij speelt er zo waanzinnig melodisch onder, zo geïnspireerd in die vrije stijl, dat heeft mij altijd sterk aangetrokken.

En Joey Baron?

De eerste keer dat ik hem heb gezien was met

8

2013/2

Masada. Ik ken ook zijn werk met Bill Frisell, en die mooie plaat met Arthur Blythe. Voor mij is hij een van de beste drummers van deze tijd. Alleen al om de sound die hij uit zijn drums haalt. Dat raakt me het meest, die beheersing van klank. Snel spelen kan iedereen leren, maar techniek is voor mij veeleer de klank die je uit een instrument haalt. Een goeie klank, dat vraagt de meeste energie. En de melodieën die hij speelt in zijn solo’s lijken soms heel simpel, maar zijn zo heel erg to the point.

Robin Verheyen:

“In New York heb je eigenlijk minstens tien jaar nodig om echt voet aan de grond te krijgen”

Marc, Gary en Joey speelden in maart in trio in Birdland, de New Yorkse club. Ik ben toen een aantal avonden gaan luisteren. Die combinatie werkt fantastisch, ik kijk er naar uit om met hen te spelen.

Heb je toen niet mogen meejammen?

Neen, dat is er toen niet van gekomen. Ik had ook geen saxofoon bij (lacht).

Op Middelheim mogen spelen met zo’n superkwartet: de buitenwereld ziet dit ongetwijfeld als een grote stap vooruit. Jij ook?

Niet noodzakelijk. Hun naam en reputatie helpt zeker om mijn muziek bij meer mensen bekend te maken. Maar dat betekent niet dat ik niet meer zou vinden dat ook Drew Gress of Jeff Davis (bassist en drummer uit zijn New York Quartet, nvdr) een fenomenaal niveau halen. De name recoginition is ongetwijfeld groter, maar muzikaal volg ik wel dezelfde lijn. Een van de meest interessante opmerkingen daarover komt van Marc Copland: als je een band voelt met een muzikant, als je je aangetrokken voelt tot een bepaalde sound, maakt het niet uit of er al dan niet een groot leeftijdverschil is, zolang er maar een muzikale connectie is. Maar uiteraard is dit een enorme opportuniteit om met Marc, Gary en Joey te spelen. Ik ben blij dat zij met mij willen spelen, dat ze enthousiast genoeg zijn over mijn muziek.

Interview: Robin Verheyen Zij spelen niet met zomaar iedereen.

Ze zullen zeker eerst naar je muziek hebben geluisterd. Eigenlijk heb je een toegangsexamen gepasseerd?

Misschien wel. Maar in de muzikantenwereld gaat het vaak via word of mouth.

Ik was lang in de running voor een gig met Paul Motian. Dat was omdat muzikanten tegen hem hadden gezegd dat hij absoluut die saxofonist uit België eens moest horen. Heel dikwijls nemen muzikanten de beslissing over met wie ze moeten spelen, op basis van wat ze over iemand horen. Marc Copland kende mijn naam al via Bill Carrothers, voor we elkaar hadden ontmoet.

Heb je met Gary Peacock en Joey Baron al over Jazz Middelheim overlegd?

Niet in detail. Ik heb hen wel eens lang gesproken, maar dat was aan de bar van Birdland, de club in New York, waar Gary veel verhalen aan het vertellen was over de jaren zestig, over Albert Ayler, over de tijd dat hij in Los Angeles woonde, over al die muzikanten met wie hij ooit heeft samengespeeld. Zo’n gesprek wil je zeker niet onderbreken.

Onlangs toonde het VRT-programma Koppen een reportage over jou en de West-Vlaamse pianist Bram De Looze in New York. Heb je daar reacties op gekregen?

Toen we onlangs in Leuven speelden, merkte ik wel dat er mensen in het publiek zaten die er niet waren geweest zonder Koppen. Ik hoop dat zoiets ook meer mensen naar andere jazzconcerten trekt.

Heb je na Middelheim nog andere concerten met Marc, Gary en Joey?

Het is de bedoeling dat we ook nog in de Jazz Standard spelen, de New Yorkse club waar ik ook met mijn New York Quartet ben opgetreden. Dat is nog in onderhandeling. Een cd zit er ook in, maar daarover kan ik nog niet veel zeggen. Ik hoop op een van de grotere labels, en dat zou dan pas voor 2014 zijn.

Robin Verheyen

Nog ander werk op de plank?

Ik ben bezig met de muziek van Guillaume De Machaut, een veertiende eeuwse middeleeuwse componist, die mij inspireert voor een eigen compositie. Die schrijf ik voor strijkers, houtblazers en twee solisten, voor een festival in Brugge, première in augustus 2014.

Je haalt je inspiratie duidelijk niet alleen uit de jazz?

Zeker niet. Vandaag heb ik nog naar de Gnawamuziek uit Marokko geluisterd, zeer inspirerend, zeer ritmisch.

Drummer Lander Gyselinck vindt New York een zeer harde leerschool. Jij bent er nu zeven jaar. Keer jij ooit naar België terug?

Ik heb geen plannen om hier weg te gaan. Eind juni trouw ik hier, met een Amerikaanse van upstate New York. Dat maakt alles voor mij veel definitiever. Maar het klopt: je moet hier inderdaad zeer hard werken om je projecten van de grond te krijgen. Alles is langetermijnwerk. Ik heb ooit een jaar in Parijs gewoond en aan het eind voelde ik dat ik meer werk begon te krijgen.

Toen ik naar New York verhuisde, was dat ook om hier iets uit te bouwen en niet om na twee jaar terug te keren. Ik zet mij nu echt 100 procent in.

In New York heb je eigenlijk minstens tien jaar nodig om echt voet aan de grond te krijgen. Misschien dat ik over drie jaar dus nog eens terugblik, maar voorlopig heb ik zeker geen plannen om hier weg te gaan.

Peter De Backer 2013/2

9

Interview

David Linx-Diederik Wissels

Een harmonische twee-eenheid David Linx (48) en Diederik Wissels (52) kennen elkaar al 38 jaar, concerteerden 25 jaar geleden voor het eerst samen en namen 20 jaar terug hun eerste duoplaat op.

Ze vormen nog altijd een succesvol muzikaal duo en stellen nu Winds Of Change voor, live te beleven op Leffe Jazz Nights.

Cd Winds Of Change is uit bij Just Looking Productions/ Harmonia Mundi Concert: 21 juli op Leffe Jazz Nights

10

2013/2

Diederik Wissels en Jan De Haas zaten samen op de International School en Jan volgde ook les bij Elias Gistelinck, vader van David Linx, waardoor David en Diederik elkaar toen leerden kennen. Na studies op Berklee School of Music speelde Diederik Wissels in 1988 voor het eerst samen met David Linx en Michel Hatzigeorgiou, Erwin Vann, Dré Pallemaerts op de Brusselse Grote Markt tijdens de Jazz Marathon. Linx kwam net terug uit de VS waar hij in 1986 met James Baldwin het project A Lover’s Question had gerealiseerd. Met Wissels bracht hij in 1992 een eerste plaat, Kamook, uit. De start van een twintigjarig parcours en 7 releases. Na If One More Day (1993) kwam in 1996 een eerste doorbraak in kwartet met Up Close. Op volgende albums nodigden ze telkens schitterende gasten uit, o.a. Poalo Fresu (Heartland, 2001), Tore Brunborg en David Venitucci (This Time, 2003), Fay Claassen en Maria Pia de Vito (One Heart Three Voices, 2005), Maria João en Mario Laginha (Follow The Songlines, 2010).

En met de nieuwste release Winds Of Change (Just Looking, 2013) bewijzen ze vandaag met gasten als Ibrahim Maalouf, Jacques SchwarzBart en Manu Codjia dat ze opnieuw trendsetters zijn.

15 jaar geleden verhuisde David Linx naar Parijs. Frankrijk sloot hem in zijn armen en gaf hem de verdiende waardering: hij ontving o.a. de Grand Prix de l’Academie Charles Cros (samen met Diederik Wissels),

David Linx:

“Ik ben altijd beïnvloed geweest door zangeressen, meer dan zangers” Prix Adami, Prix Européen de l’Academie du Jazz en in 2011 de Victoires du Jazz als beste vocalist. In 2005 werd hij Chevalier des Arts et des Lettres.

Betekent Winds Of Change een keerpunt…?

Diederik: Wat we in deze plaat vooral hebben nagestreefd is een meer open benadering, interactie.

David: We zijn altijd jazzmuzikanten geweest, het is een logische ontwikkeling. We proberen vooral het kwartet als basis te houden. Dat was ook met vorige opnames zo.

We hadden tot nog toe een fantastisch kwartet met bassist Christophe Wallemme en

drummer Stéphane Huchard, maar ik voelde dat het tijd was om een nieuwe drummer te zoeken. Dat heeft wat tijd genomen.

Hoe kwam je bij Donald Kontomanou terecht?

David: Voor een concert met Julien Lourau en Laurent Coq in La Cigale in Parijs kwam ik tijdens de repetitie Donald Kontomanou tegen. Toen hij een stuk van Milton Nascimento speelde, dan viel me de drive op en dat is me bijgebleven.

Het deed me denken aan Roy Haynes met Sarah Vaughan in 1955 in Tivoli Garden Copenhagen. Daar hoor je hoe belangrijk een drummer is achter een zanger(es). Donald heeft dat, hij is in New York opgegroeid en hij heeft die ervaring van verschillende scholen.

Hij heeft iets heel ritmisch hedendaags, al wil ik het niet hiphop noemen. In Dinant op 21 juli staan we in kwartet, al brengen we wel een andere, jonge drummer mee: Nicolas Viccaro, die ook al op ons lijstje voorkwam voor mogelijke samenwerking.

Jullie nodigen bij de opnames telkens gerenommeerde muzikanten uit…

David: De gasten zijn de kers op de taart. Die kennen ons.

In Parijs zijn we als een familie van muzikanten. Ik heb drie keer met Ibrahim Maalouf opgetreden. Hij apprecieert wat we doen, en als we hem dan vragen voor ons album, is hij dadelijk bereid om mee te werken.

Jacques Schwarz-Bart balanceert tussen organisch en intellectueel. Zijn moeder is een romancière in Guadeloupe (Simone Schwarz-Bart en zijn vader was de Joodse auteur André Schwarz-Bart - nvdr),

een link met literatuur,…

Ze appreciëren onze composities, zijn ermee vertrouwd, die generatie komt bijna instinctmatig bij ons terecht. Voor de optredens valt het niet altijd mee de gasten uit te nodigen.

In New Morning hadden we de cd-première op 29 mei met Manu Codja, een prachtige gitarist.

Je draagt Just You Stand op aan Cristian Mercado, wat betekent hij?

David: In vorige albums droeg ik wel meer nummers op aan iemand. In Winds Of Change slechts één, aan Mercado, een geweldig Boliviaans acteur.

Hij speelde in een film rond Che Guevara, maar vooral zijn rol in Contracorrente heeft me getroffen. Ik heb altijd respect en bewondering voor wie een andere kunst beoefent. Ik weet dat Baldwin ervan droomde ooit acteur te worden, het heeft niet mogen zijn.

Waar haal je de inspiratie voor de composities en teksten?

David: Ik ben een stadsmens, ik beleef een maatschappij waar de auto’s sneller rijden en de ambulances luider klinken. Onze muziek weerspiegelt die sfeer, is heel urban en de teksten down to earth. Ik hou niet van teksten waar wereldproblemen worden aangekaart, dat kan en moet aanwezig zijn maar niet op de eerste plaats, dan kijk je beter naar het journaal. Ik voel me zelf als een singer-songwriter, die indrukken optekent van de wereld rond zich. Ik wil het vooral hebben over wat me hard heeft geraakt, ontroerd. In mijn teksten vormt de poëzie een tegenwicht met het persoonlijke dat ik ermee bedoel.

Diederik is veel kalmer en wijzer dan ik. Ik baseer me op zijn composities of soms ook vertrekt de compositie van mijn

foto: © Alexandre Lacombe

Interview: David Linx-Diederik wissels

David Linx en Diederik Wissels

tekst en dan voeg ik nog naderhand een aantal eigen composities eraan toe.

Diederik: Ik ben altijd op internet op zoek naar dingen die ik niet ken. En ik geef compositie op het Brussels conservatorium. Ik ben eigenlijk altijd voorbereid en dan ontstaat op een zeker moment een interessante piste. Daar ga ik voor. Als ik zit te werken aan een compositie, dan komt de inspiratie door in de diepte te gaan…als ik zit te broeden op een aantal stukken, komt het gevoel voor contrast, evenwicht en een bepaalde ritmische impact. Daarbij werk ik niet op één maar zes nummers tegelijkertijd om tot een echt geheel te komen.

David: het is ons streven om de elementen melodie, harmonie, ritme en de pulse daaronder op eenzelfde niveau te tillen… Ik ga met Diederik heel mijn leven kunnen samen-

werken, omdat we veeleisend genoeg zijn om altijd op andere dingen te werken en we voelen elkaar helemaal aan.

tenwereld reageert, daar lig ik vandaag minder van wakker dan vroeger. Ik weet nog met Up Close, een plaat die we in twee dagen opnamen met Dan Lacksman die zijn nieuwe studio Diederik Wissels: wou uitproberen. Het duurde een half jaar “Als ik zit te werken voor die plaat plots in aan een compositie, heel Europa doorbrak.

En sindsdien bleef het dan komt de maar doorgaan…

inspiratie door in de diepte te gaan…”

Wat is het gevoel bij het jongste album?

David: Goh, wat is het gevoel?

Je levert een plaat af omdat je er blij mee bent. Je moet zorgen dat je er muzikaal compleet achter staat. Ik ben op een leeftijd dat ik organisch, fysiek blij ben die plaat op scene te brengen. Hoe de bui-

In Frankrijk zijn jullie zeer geliefd…?

David: Frankrijk is het eerste jazzland ter wereld, het is daar dat de Amerikanen naartoe komen, waar er geld is en waar de industrie en platenfirma’s zijn, daar gebeurt het.

Wij waren er twintig jaar geleden al met originele composities. Het is bijzonder dat onze muziek daar echt wel goed onthaald werd en wordt. We

hebben wel met ons tweeën als een locomotief onze stijl moeten trekken. Je vangt heel veel tegenwind, vooral in eigen land, maar dat lag meteen achter ons, toen we doorbraken in 1995. Die plotse erkenning in Frankrijk als vernieuwend in het vocale genre, dat was bijzonder flatterend. Eigenaardig genoeg: hoe meer we doorbreken in het buitenland, hoe minder we in Vlaanderen gevraagd worden.

Wat maakt een jazz-zanger goed?

David: Leerlingen van het Brussels conservatorium hebben met Stéphane Galland op Milestones gewerkt en voor mij gaat het niet om de keuze van een bepaald nummer, maar vooral om de perceptie. Of je nu What A Wonderful World zingt of Misty of een eigen nummer, het is belangrijk met

welke elementen je dat omringt. Belangrijker nog dan de compositie zelf, zolang de elementen hedendaags en eigentijds zijn.

We proberen leerlingen af te leveren die op een scene kunnen staan, die anders zijn, die vertrouwd zijn met de jazzgeschiedenis, aandacht hebben voor wat nieuw is in de jazzwereld, en zich beslist niet alleen aan de zogenaamde ‘enige’ Amerikaanse jazz spiegelen.

Ik ben blij dat leerlingen van ons een beloftevolle carrière kennen, zoals Jihye Lee, die ook met Diederik speelt, of Sofia Ribeiro en François Vaiana.

Jazz is wereldwijd. In Ierland op een jazzconferentie verklaarde Charles McPherson enkele jaren geleden: “Jazz happened in the States, it could have happened anywhere else”.

Het was meteen wereldwijd, zie maar naar Stéphane Grappelli en Django Reinhardt, of zelfs Toots Thielemans. Jazz is een van de weinige disciplines in de wereld waar een soort romantische hierarchie heerst.

Alsof je moet blijven opkijken naar wat Amerikaanse jazz is, terwijl er hier in Europa ongelooflijke dingen gebeuren…

Het gaat er niet over of jazzzangers goed zijn of niet, het gaat erom of je ervan houdt of niet.

Ik ben altijd beïnvloed geweest door zangeressen, meer dan zangers. De soepelheid en al.

Ik denk dat mannen vocaal minder geliefd zijn dan zangeressen, die nog het voordeel hebben om hun charme uit te spelen.

Wat zijn de volgende plannen?

David: We gaan een nieuw project doen met Paolo Fresu en Helge Norbakken, die er ook bij was op Follow the Songlines, geen bas, en met een strijkkwartet. Fresu vraagt al jaren om een opvolger te hebben voor Heartland. Nu gaan we opnemen in de herfst.

Poalo is iemand waar we blijven mee spelen, die deel uitmaakt van de ‘familie’.

Bernard Lefèvre 2013/2

11

F

cus

Dree Peremans – Rebirth::Collective

“Ik wou de jaren 50-sound, in octet is dat indrukwekkend” Trombonist Dree Peremans (°1983) is de zoon van de gelijknamige radioproducer, auteur, folkkenner en programmamaker. Na zijn studies aan het Lemmensinstituut, richtte hij in 2010 zijn octet Rebirth::Collective op, dat enkele jaren resideerde in de Antwerpse jazzclub Hopper. Nu brengt hij met zijn band, waarin vijf blazers en een ritmesectie, het eerste album uit. De première was begin dit jaar te beleven op Jazz Leuven. In zijn composities inspireert Dree Peremans zich op de hardbop van de jaren 50/60.

Al tijdens zijn muziekstudies werkte Dree Peremans aan een project dat hij Rebirth had gedoopt. Hij baseerde zich op Birth Of The Cool, maar dan met aangepaste arrangementen. Aan de naam Rebirth voegde Dree Peremans Collective toe, omdat hij voor projecten in de toekomst de groep flexibel wenst te houden.

Rebirth::Collective bestaat nu naast leider Dree Peremans (trombone) uit Jo Hermans (trompet), Bruno Vansina (altsax, klarinet), Wietse Meys (tenorsax), Joppe Bestevaar (baritonsax), Ewout Pierreux (piano), Jos Machtel (contrabas) en Toni Vitacolonna (drums).

Dree Peremans:

“We hebben de cd in de geest van de muziek live opgenomen in één ruimte, recht voor de microfoon, geen overdubs, een beetje zoals de vroegere manier van opnemen”

Had je bepaalde voorbeelden in gedachte bij dit octet?

Dree Peremans: Eerder dan octet koos ik bewust voor Collective. Ik heb veel geluisterd naar de concertband van Gerry Mulligan, wat een kleine bigband is: drie trompetten, drie trombones, vier saxen en Mulligan zelf, geen piano. Het arrangement van Little Rock Getaway op onze cd klinkt ergens zoals Mulligan het speelt met zijn orkest.

Wie recent als voorbeeld geldt, is de Canadese trombonist en fantastische arrangeur Rob McConnell die misschien niet zo bekend is (overleed in 2010 – nvdr).

Hij had een tentet, waarin 3 saxen (2 alt en tenor, geen baritonsax), maar wel twee trompetten, twee trombones, piano en ritmesectie. Hij speelde vooral standards. Een andere inspiratie vormt Oliver Nelson, en ook Dave Holland, ik denk dan aan een octetplaat van hem (Pathways-nvdr), waarbij geen piano, maar wel vibrafoon met Steve Nelson. Zijn ensemble functioneert als een soort pocket bigband.

Hoe kom je tot de keuze van de standards?

Gershwin, Arlen en Strayhorn zijn bijna vanzelf-

12

2013/2

sprekend, maar minder evident is bv. First Song van Charlie Haden?

First Song is een keuze van Joppe (Bestevaar) geweest. Dat is ook zijn arrangement, het enige stuk dat ik zelf niet heb bewerkt. Ik neem de artistieke leiding, bepaal wat we spelen, maar ik sta altijd open voor suggesties, eigen composities of experiment. De keuze van de standards ligt gewoon in wat ik graag speel, veel meer moet je daar niet achter zoeken… Wat ik als arrangeur doe is het bijna laten klinken alsof ik het zelf heb geschreven.

Stem je dat ook af op de muzikanten die je omringen?

Jawel, ik ben eigenlijk met niets anders bezig. Ik betrap mezelf erop dat als ik aan het schrijven, componeren, arrangeren ben, ik dat niet kan loslaten. Ik zit sowieso met die groep in mijn hoofd, de klankkleur, eender waar ik aan begin, denk ik aan de 8 individuen. Ondertussen heb ik ze goed leren kennen. Sterker nog, ik weet bv. hoe Wietse (Meys) of Joppe (Bestevaar) soleren, … Een beetje zoals Duke Ellington arrangeerde, die daarbij ook bv. Paul Gonsalvez in zijn hoofd had. Het componeren pak ik nogal pragmatisch aan. Ik zorg dat ik een sterke leadsheet heb. Het moet zowel goed kunnen klinken in duo, in trio als in kwartet. En dan maak ik het arrangement voor de groep af.

Het repertoire roept reminiscenties op aan de jaren 50, passend in de terugkeer naar retro en vintage, slaat jullie muziek nu ook aan?

Ik weet niet of het modieus is wat we doen. Ik heb daar lang over nagedacht voor ik ermee begonnen ben, wat ik inhoudelijk wou doen. Standards spelen is niet relevant, maar op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt. Ik wil gewoon de muziek spelen die ik zelf graag hoor, de jaren 50-sound is wat ik wou, en in octet is dat echt indrukwekkend.

Ik merk dat het aanslaat. Overigens is Sam Joris, de zoon van Bert, nu ook met een octet begonnen. Ik kan dat alleen toejuichen, ik wens hem veel succes toe.

Ik merk dat het publiek er niet van wakker ligt dat we voor de helft standards spelen. Integendeel eigenlijk.

Het heeft even geduurd eer de cd er kwam, maar intussen heeft de groep kunnen groeien, dat komt dan weer de opnames ten goede, tevreden?

Zeker tevreden. Het heeft wat tijd gevergd, ook om financiële redenen, o.a. subsidies. We hebben het geheel in de geest van de muziek live opgenomen.

Allemaal in één ruimte, recht voor de microfoon, geen overdubs, slechts in beperkte mate is er aan

Focus: Dree Peremans

Rebirth::Collective (v.l.n.r.): Bruno Vansina (as, kl, fl), Wietse Meys (ts), Joppe Bestevaar (baritonsax), Ewout Pierreux (p), Jo Hermans (t, bugel), Toni Vitacolonna (d), Jos Machtel (cb) en Dree Peremans (tb, comp, arr)

gesleuteld. Een beetje zoals de vroegere manier van opnemen. Je bent zo goed als je speelt. Als je ziet hoe Ellington en Count Basie platen opnamen, dat was een heel orkest rond twee microfoons. Zo extreem hebben we het nu niet gedaan, maar het is wel in die sfeer.

Ewout verkoos bij de opname om op de oude buffetpiano van de studio te spelen in plaats van op de vleugelpiano, omdat hij vond dat die gewoon beter klonk én beter bij de vibe van de muziek paste...

Het is niet altijd eenvoudig om een groep in stand te houden, muzikanten hebben andere of eigen projecten, wat is het potentieel van Rebirth Collective en hoe sterk zijn de muzikanten in de groep aan elkaar gehecht?

Inderdaad, het is niet evident met een groep van acht man, maar ik merk heel veel animo bij de muzikanten. Ik merk dat ze het echt graag doen. Het is een verademing om in zo’n groep te belanden. Ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt door Toni Vitacolonna en Jos Machtel aan te trekken, want beiden zijn lid van het Brussels Jazz Orchestra. We leggen dus goed op voorhand afspraken vast. We hebben naast vele optredens ook al een JazzLab tournee in mei 2014 gepland.

Soms moet je al eens invallers zoeken?

Natuurlijk, er zijn een aantal invallers. Ikzelf blijf

natuurlijk op post, en Toni (Vitacolonna) is ook nog niet vervangen. Maar ik kon al rekenen op Bart Defoort, Carlo Nardozza, Nico Schepers, Frank Vaganée, Bram Weijters, Vincent Brijs. Ze komen altijd voorbereid want alleen tijdens de soundcheck kunnen we snel nog wat repeteren.

Een bepaalde muzikale droom?

Ik wens het ensemble dus vooral flexibel te houden.

We zijn op elkaar afgestemd, het repertoire staat al op punt, maar niets is heilig. Het volgende project is het mogelijk dat ik er een extra trompet, een fagot, Engelse hoorn, misschien een klarinet of gitaar bij betrek. Ik denk dan meer aan arrangementen in de sfeer van Gil Evans. Niet dat ik al een volgende plaat in mijn hoofd heb. Er zijn alvast een aantal solisten waar ik heel graag mee zou werken. Ook vocaal.

Daar denk ik al heel concreet aan Tutu Puoane. Voor andere namen is het nog wat te vroeg…

Ook al met nieuw materiaal bezig?

Dat is de voornaamste reden dat we in Hopper spelen. We zien elkaar daar elke maand. Dat is een toffe gelegenheid voor mij om een nieuw stuk mee te brengen. Voor het concert nemen we dat door, achteraf kan ik het nog verbeteren, en de volgende keer staat dat op punt. Met drie nieuwe composities omvat het Bernard Lefèvre repertorium nu 16 nummers. Daarvan spelen we op een avond 10 à 12 stukken. We functioneren een beetje zoals vroe Rebirth::Collective | treedt maandag 1 juli op in Houtum Street, ger de Thad Jones - Mel Kasterlee www.houtumstreet.be Lewis Jazz Orchestra in

Dree Peremans | is gastsolist bij het Thomas Champagne Trio de Village Vanguard. In op Gouvy Jazz 3 augustus 2013. september 2012 zag ik Rebirth::Collective

| speelt maandelijks in het najaar in nog in die club in New Café Hopper – Antwerpen.

York de huisbigband spelen. Die staat er al Cd Rebirth::Collective verscheen bij Soul Factory 30 jaar en put uit een selectie van liefst 100 www.rebirthcollective.com nummers. Die hoeven niet meer te repeteren.

2013/2

13

F

cus

Too Noisy Fish neemt nieuwe cd op in San Francisco

Op avontuur in de Far West Nee, Tom Waits is dan toch niet komen opdagen om mee te spelen op een speciaal voor hem geschreven nummer. Maar dat betekent niet dat de opname van de nieuwe Too Noisy Fish-cd geen prettig avontuur is geworden. “Wisten wij veel dat we op een oude chickenfarm zouden terechtkomen.”

Niet dat Peter Vandenberghe (piano), Kristof Roseeuw (bas) en Teun Verbruggen (drums) ontevreden waren over de opnamekwaliteit van hun eerste cd, waarvoor ze naar een studio in het Duitse Osnabrück waren getrokken. Maar mannen maken nu eenmaal plannen, en brengen ze ook wel eens in de praktijk.

“Het is begonnen met onze tournee voor JazzLab”, vertelt Peter Vandenberghe. “We vroegen ons af of we ervoor of erna een nieuwe cd zouden opnemen. Na die reeks concerten zouden we goed ingespeeld zijn, dus dat vonden we beter. Het was Kristof die toen met het idee op de proppen kwam: waarom niet naar Amerika gaan? Dan begonnen we te denken, waar en hoe? Dan kwam al snel de naam van Oz Fritz naar boven (de geluidsingenieur die al werkte met een ellenlange lijst grote namen, van Bill Laswell en Tom Waits over Herbie Hancock en Tony Williams tot Bob Marley en George Clinton, nvdr).”

Roseeuw: Ik had met RadioKUKAorkest samengewerkt met de Amerikaanse saxofonist Ellery Eskelin. We hebben daarmee een JazzLab-tournee gedaan en een plaat opgenomen in de Bijlokestudio, die tot dusver nog niet is uitgegeven. We luisterden toen vaak naar platen die in NY gemixt en gemasterd zijn en die klonken fantastisch. Eigenlijk hebben we het dus voor de klank 14

2013/2

gedaan. En als je zo’n stap zet, ben je met niets anders meer bezig dan met die plaat opnemen. Eens je op het vliegtuig zit, word je niet meer lastiggevallen en zit je in een soort isolement, waardoor je heel erg geconcentreerd raakt. Er zijn hier ook goeie studio’s, uiteraard. Maar Peter kende Oz Fritz al van vroeger.

Oz zat nu in San Francisco.

Via gitarist Pierre Vervloesem heb ik dan Oz gecontacteerd, die onmiddellijk zeer enthousiast was. Hij was heel erg te spreken over onze eerste cd, Fast Easy Sick. Op onze eerste opnamedag bleek hij zelfs zenuwachtig om met ons te werken, omdat hij vond dat de eerste cd zo goed klinkt.

Roseeuw: Na onze eerste opnamedag zei hij dat zijn stress weg Kristof Roseeuw: was, omdat hij hoorde dat onze klank juist zat.

"We hadden al een Hij was ook zeer in de aanbod van een wolken van Peters pianospel. Hij zei dat hij festivalletje, als we nog maar twee heerTom Waits zouden schappen zo’n klank had horen maken op piano, meebrengen" en die andere was Herbie Hancock. Peter heeft Vandenberghe: Niet dat ik een kwartier staan blozen. met hem al had samenge- Vandenberghe: “You’re one werkt. Maar ik heb wel bij of my favorite players in the X-Legged Sally gespeeld, de world”, zei hij. Na Herbie Hanband van Peter Vermeersch. cock, Bernie Worrell en een Toen hij mij belde om bij die Cubaan die ik niet ken. groep te komen, zouden we Roseeuw: En Oz is zeker geen meteen een plaat opnemen. slijmbal, hé. Hij heeft dan wel Ha, dan mag ik naar New met supergrote namen geYork, dacht ik. Want ik had werkt, zelfs Ornette Coleman, die eerste twee platen van maar is daar heel bescheiden X-Legged Sally gehoord, die in over. Hij is een boek aan het New York zijn opgenomen met schrijven over hoe hij aan zijn Bill Laswell als producer en klank werkt. We wisten ook Oz Fritz als ingenieur. Helaas, niet goed waar we zouden het was in Brussel te doen. terechtkomen, we hadden wel Maar zo kende ik Oz Fritz wel. fotootjes gezien van zijn werkIk wilde niet meteen in zo’n ruimte. Maar die studio bleek typische jazzstudio in New echt op de boerenbuiten te York gaan opnemen en dacht liggen, op drie kwartier rijden dat Oz nog altijd in NY werkte van San Francisco, op een kipin de studio van Laswell. Fout, penkwekerij.

Jullie kwamen niet in een hoogtechnologische wonderstudio terecht?

Vandenberghe: Absoluut niet, de elektriciteitsdraden hangen er zelfs uit het plafond.

Roseeuw: Er hangt wel heel veel sfeer, het heeft iets heel oud allemaal. In een klein kot vlak ernaast heeft Tom Waits zijn Mule Variations opgenomen, met Oz Fritz, waar hij trouwens een Grammy voor heeft gekregen. En dat in een studiootje van nauwelijks enkele vierkante meter, met een oude stoomketel erin. Hilarisch. Die klank in de studio gaf ons ook niet meteen een wow-gevoel. Maar Oz weet wat hij moet doen, begint dan tapijten aan te slepen, werkt heel goed aan de positionering van zijn microfoons. We zaten met ons drieën samen, zaten niet in aparte boots, zodat we echt akoestisch konden samenspelen, niet via hoofdtelefoons.

Hoe groot was de bijdrage van Oz? Vandenberghe: Heel groot.

Met hem erbij werd onze band een kwartet. Zijn input was echt wel belangrijk. Op voorhand had ik goed geluisterd naar wat hij al had opgenomen. Van sommige zaken waar ik niet echt van hou, vond ik wel de klank prima. Zijn sound is hyperrealistisch, hij werkt niet met effecten. Het blijft heel natuurlijk, en zijn sound heeft iets larger than life.

Hij kan een vierkant tot in de hoekjes met klank vullen. “Dat is exact hoe ook Tom Waits mijn klank omschreef”, zei Oz. Roseeuw: Hij gebruikt wel allemaal vintage materiaal.

Er stond zelfs nog een oude mixtafel van Pete Townshend.

Vandenberghe: Hij wilde ook absoluut een paar oude Neumann-microfoons gebruiken, ook al moesten die nog hersteld worden.

Focus: Too Noisy Fish

Too Noisy Fish (v.l.n.r.): Peter Vandenberghe, Kristof Roseeuw en Teun Verbruggen

En klinken de opnames nu anders dan jullie eerste cd?

Vandenberghe: Ja, deze cd klinkt heel anders. Hij is wel herkenbaar, we hebben een eigen sound als groep, maar de captatie is duidelijk verschillend.

Roseeuw: De muziek klinkt veel levendiger. Ik heb er onlangs nog eens naar geluisterd en ik was verbaasd dat alles zo goed klinkt, helder, maar met veel diepte. Als je de ogen sluit, zit er echt een groep te spelen. We hebben ook helemaal geen editing gedaan.

Vandenberghe: Uiteindelijk hebben we drie dagen opgenomen, en twee dagen gemixt. Dat was net te kort. We logeerden er ter plekke in een klein cabanneke, aangevallen door de mieren, en daar zaten we telkens te wachten tot Oz kwam zeggen dat er een nummer klaar was. Want de mix wilde hij alleen doen, daar mochten we niet bij zijn.

Roseeuw: Het leek wel de geboorte van een elfling. In een heel speciale sfeer, ook

al omdat het daar – in februari – zonnig en warm was. In dat kleine studiootje was het snikheet.

Zelfs Oz’ manier van aanwezig zijn was een bijdrage. Met weinig woorden geeft hij zijn mening, op een subtiele manier. Hij stelt je op je gemak.

Je krijgt vertrouwen in wat hij doet. En dan ga je ’s avonds bij een Thai eten, en ook daar is muziek zeer aanwezig. Veel rockbands wonen er in de buurt, Tom Waits woont om de hoek. Oz Fritz zit dan verhalen te vertellen van de Ramones of Marley, met wie hij heeft samengewerkt. Dat draagt allemaal bij tot het avontuur.

Oz is geen jazzspecialist. Was dat een bewuste keuze?

Vandenberghe: Ja, want zo was zijn bijdrage veel frisser en fundamenteler. Hij luistert naar muziek, niet naar jazz.

Hij denkt niet in formats. Het hoefde niet op iets anders te lijken. Terwijl Oz toch ook veel jazz heeft opgenomen.

Er was lang sprake van dat buurman Tom Waits op een nummer zou meespelen. En? Vandenberghe: Het heeft echt niet veel gescheeld. Oz kwam naar mij en vroeg of we een song hadden voor hem. Uiteraard, zei ik, en ik toonde hem mijn tekst. Die heeft hij doorgestuurd naar Tom Waits. “He will like this”, vond Oz. En toen hij antwoord had gekregen, zei hij dat de kans heel groot was dat Tom zou komen. Tot er plots een nieuwe mail binnenliep: Tom had blijkbaar andere engagementen waar hij niet onderuit kon, liet zijn vrouw weten.

Roseeuw: Even hebben we gedacht aan een overdub, maar dat had niet gewerkt.

Vandenberghe: Dat was veel te kunstmatig geweest, terwijl we alles live wilden doen. Kijk, het is niet gelukt met Tom Waits samen te werken. Jammer.

Maar was het wel gelukt, dan hadden we er heel lang aan vast gehangen. We hadden er ook zeker een extra dag voor moeten uittrekken, terwijl we nu heel

gefocust hebben gewerkt.

Roseeuw: Nu lijkt het al een beetje alsof we blij zijn dat Waits niet op onze cd staat, wat natuurlijk niet zo is. Dat de mogelijkheid zich aandiende, was al heel bijzonder. Want we hadden ook aan Oz gevraagd wat het diende te kosten. Bleek dat Tom het wilde doen voor een symbolisch bedrag. Hij deed alleen zulke dingen als ze hem echt liggen. Bon, het heeft niet mogen zijn. En ja, we hadden intussen al een aanbod gekregen van een klein festivalletje om er op te treden, als we dan wel Tom Waits zouden meebrengen.

Tot slot: al een naam voor de nieuwe cd?

Vandenberghe: Fight eat sleep.

Eerst zou het Fuck eat sleep worden, de condition humaine

tot zijn essentie herleid. Ik heb er lang over getwijfeld. Niet dat ik bang was van dat woord te gebruiken, maar ‘fuck’ heeft zijn poëtische kracht verloren, is banaal geworden. Ik vond ‘fight’ veel sterker als beeld, want wat doe je anders in het leven?

De eerste cd heette Fast Easy Sick, ook al FES, net zoals Flat Earth Society. Bewust?

Vandenberghe: We zijn nu eenmaal de ritmesectie van FES, veel meer valt er niet over te zeggen. Voorlopig willen we met die drie beginletters FES nog even doorgaan. Al is Too Noisy Fish echt wel een andere groep dan Flat Earth Society.

Peter De Backer

De cd Fight eat sleep verschijnt in september op het Rat-label van Teun Verbruggen en wordt voorgesteld op Jazz Hoeilaart, in de Handelsbeurs (Gent) en De Roma (Antwerpen).

2013/2

15

Piano’s Maene Piano spelen is helemaal niet duur !

Huurpromotie tot 1 augustus 2013 : Huur tot 3 maand gratis !

Huur een piano vanaf 40 EUR/maand.

Bij aankoop van een piano kan tot 12 maand huur worden gerecupereerd.

Huur nu al uw piano, hij wordt direct bij u thuis geleverd.

U betaalt pas huur vanaf september.

Onze troeven ...  Snelle levering, gratis (gelijkvloers) over heel België  Groot aanbod van meer dan 1000 piano’s  Kwaliteitsinstrumenten, zowel akoestisch als digitaal  Tot 12 maand huurrecuperatie bij aankoop van een piano  Bij aankoop nadien, keuze uit de beste merken Breng ons een vrijblijvend bezoek en beleef piano’s !

og meer...

En er is n omticket elheim ink d id M zz a J zz / ij aankoop Uw GentJa a korting b tr x e % 5 ! rd gelpiano. is geld waa eligne buffet- of vleu tr u o t, van een D im inkomticke zz Middelhe Ja % f 5 o ns zz o tJa van van uw Gen augustus n Op vertoon zen van ee nd juli en rij a p a tto m ne e e d rp in he u sc t n. s le ijg kr reed nze filia ing op de eldig in al o extra kort gelpiano. G eu vl f o tfe buf Doutreligne ntwerpen en e, Brussel, A d le se g is ui (R September n le g en zonda zijn alle filia Elke zaterda ! der d ka In september t en p he eo in iteiten, en op 7 g nze tal van activ o et Gent) 7 dag p m o u nd t ke nd over vi deurwee eer info hier er een open jubileum. M rig -ja 5 7 ns van o website !

De beste merken onder één dak

exclusief invoerder België Boston - Essex - Doutreligne Yamaha - Yamaha Premium Kawai - Shigeru Kawai Sauter digitale piano’s Roland - Yamaha - Kawai - Nord Piano-Outlet - occasions met 5 jaar garantie Premium Occasions Steinway - Bechstein - Erard - Bösendorfer - Schimmel...

www.maene.be 75th aNniversary Showrooms in Brussel - Antwerpen - Gent - Ruiselede

16

2013/2

Brosella 2013

Grensverleggend Ook voor de 37e editie behouden ze bij Brosella de succesformule van de voorbije jaren: zaterdag folk en zondag jazz maar weliswaar met folkies en jazzcats die buiten de lijntjes kleuren en het zo twee dagen interessant maken voor alle publieken. Niet toevallig staat ook de polyvalente gitarist Bill Frisell met zijn Big Sur Sextet op de affiche.

Brosella op 13 en 14 juli in het Groentheater/ Ossegempark (Laken) vanaf 15u. Gratis!

Met heel wat nationale artiesten en het Atomium als achtergronddecor is Brosella zowat het meest Belgische zomerfestival. Bewonderenswaardig daarbij is dat elk jaar een aantal groepen van bij ons een carte blanche krijgen om een gloednieuw project uit te bouwen. Onder hen Green Moon.

Dit folktrio bracht met Allô La Terre? een uiterst fijn schijfje uit bij het huis van vertrouwen Home Records. Voor Brosella mogen ze een paar extra gasten meebrengen. Uiteindelijk zullen ze met vijftien op het podium staan. Dat daar grensverleggende muzikanten tussen zitten als Steve Houben, André Klénès en Jacques Pirotton zal niet verbazen.

De andere carte blanche is eveneens voor een jonge groep die met haar debuut Power Jazz New Orleans (Igloo Records) overal hoge ogen gooide, vooral in het live circuit. Waar deze jongens verschijnen, is het feest. Om de authenticiteit van hun repertoire extra op te krikken, nodigen ze niemand minder dan de legendarische klarinettist Evan Christopher uit. Hij nodigde hen op zijn beurt uit naar de Crescent City zodat ze zich ginder eerst volledig kunnen onderdompelen in de couleur locale.

Bassist Serge Dacosse is nog zo iemand die niet in een vakje te catalogeren valt. Hij komt in duo samen met de Spaanse saxofonist-fluitist Jorge Pardo (Paco de Lucia, Chick Corea).

Ze wagen zich aan een kruisbestuiving van flamenco en jazz.

Meteen een première. Ook het kwartet van de Albanese zangeres Elina Duni flirt graag met

diverse stijlen. Hier wordt een link gelegd tussen Balkan-folk en jazz. Yves Peeters stelt op zijn beurt zijn nieuwste cd All You See voor. In het Groentheater zal dit zonder de visuals zijn maar wel met steengoede muzikanten als Nicolas Kummert, Frederik Leroux en Nicolas Thys. Nathalie Loriers liet vorige zomer tijdens Dinant Jazz een verpletterende indruk na

met haar trio. We verwachten opnieuw een stevige set. De verrassing van de dag komt misschien wel van Jon Batiste & The Stay Human Band. De namen op Batistes cv ogen alleszins indrukwekkend. Onder hen Cassandra Wilson, Wynton Marsalis, Abbey Lincoln en Roy Hargrove. Batiste is trouwens ook te zien in seizoen twee en drie van de HBO-reeks Treme.

Energie, modernisme en avontuur staan centraal bij hem.

Deze drie ankerpunten vinden we eveneens al jaren terug bij Bill Frisell die hier aantreedt met zijn Big Sur Sextet.

Bij Brosella kom je trouwens best op tijd want in tegenstelling tot elders is de openingsact steeds een topper. Zondag is dat het befaamde UMO Jazz Orchestra. Een groot deel

van de fine fleur uit de Finse jazzscene passeerde de revue bij dit ensemble. Met in de rangen als special guest trompettist Verneri Pohjola (Anthony Braxton, Jukka Perko). Ergens tussen FES en BJO maar toch net iets meer.

Workshops staan traditiegetrouw eveneens op het programma. Dit jaar zijn het Wouter Vandenabeele (folk) en Evan Christopher (jazz) die de knepen van hun vak verklappen.

Vergeet niet dat er muzikaal vertier is voor de hele kroost want met Brosella Kids krijgen de kinderen hun eigen festival in de marge met workshops, theater en heel veel muziek.

Georges Tonla Briquet Info: www.brosella.be

Bill Frisell 2013/2

17

Gent Jazz Festival 2013

Schitterende stemmen en rijzende sterren Voor de twaalfde editie introduceert Gent Jazz op de dagen waar jazz centraal staat een tweede podium, de Garden Stage, wat speelkansen biedt voor een aantal Belgische topbands en te ontdekken artiesten van elders. Jong Jazztalent krijgt een andere invulling. Naast een special night met Bryan Ferry krijgt John Zorn om zijn 60 jaar te vieren een avondvullend programma. Het vocale speelt een belangrijke hoofdrol in deze editie die jazz voor iedereen (ook op T-shirt) propageert.

Voor liefhebbers van vocale jazz is deze editie van Gent Jazz een waar festijn: Dee Dee Bridgewater (met Ramsey Lewis), Diana Krall, Kurt Elling, Madeleine Peyroux, Jamie Cullum en José James. Ze waren al in vorige edities te gast, maar komen nu elk met een nieuw programma.

Dee Dee wordt begeleid door de soul- en funkpianist Ramsey Lewis die in 1965 de aanstekelijke hit In The Crowd scoorde. Ze kan grasduinen uit een breed repertorium, van chanson, broadway, tot eerbetoon aan Ella Fitzgerald en Billie Holiday, enz. Overigens bekoort ze door haar flamboyante podiumprésence.

Zangeres en pianiste Diana Krall verraste met haar jongste album, Glad Rag Doll, niet alleen door de zwoele verschijning, maar ook de sensuele songs, versies van vaudeville jazz van de jaren twintig. Krall spreekt een breed publiek aan met zowel jazz- als popstandards, waarbij ze graag nummers leent van Joni Mitchell, Tom Waits of echtgenoot Elvis Costello.

Haar vorig optreden op Gent Jazz ligt nog sterk in het geheugen door de charme en uitstraling voor een overvolle enthousiaste tent.

Vocalist Kurt Elling stelt 1619 Broadway: The Brill Building

Project voor, een eerbetoon aan Amerikaanse songschrijvers (o.a. Paul Simon, Burt Bacharach – onlangs 85 geworden – en Carole King) die in de gebouwen in Manhattan

Kurt Elling

18

2013/2

werkten. Elling (45) werd ook in 2012 als beste zanger verkozen door Downbeat. Hij omspant met zijn baritonstem vier octaven. Zijn virtuositeit in frasering en ritme maakt hem tot een

boeiend performer. Zijn vaste pianist/arrangeur Laurence Hobgood begeleidt naast Clark Sommers (b), John McLean (g) en Kendrick Scott (d).

Madeleine Peyroux heeft zich in haar jongste plaat The Blue Room geïnspireerd op Modern Sounds In Country & Western van Ray Charles naast enkele persoonlijke versies van nummers van Randy Newman en Leonard Cohen. Met de haar authentiek dromerige en wat rauwe stem (sommigen verwijzen naar Billie Holiday) krijgt ze zeker het publiek op haar hand. Andere publiekstrekkers en headliners in het tweede weekend zijn Jamie Cullum, José James en Elvis Costello.

Pianisten Een absolute topper vormt natuurlijk de saxofonist Joe Lovano die samen met het Brussels Jazz Orchestra een recente opname maakte, Wild Beauty (Half Note, 2013), wat ze dan ook samen voorstellen.

Met arrangementen van Gil

Gent Jazz Festival 2013 Goldstein mogen we ook ruimte voor de piano verwachten: Nathalie Loriers!

We juichen toe dat pianisten een prominente plaats krijgen in het programma. Zo komt Jacky Terrasson zijn 20-jarige carrière kracht bijzetten met aan zijn zijde zangeres Cécile McLorin Salvant, die in 2010 de Thelonious Monk wedstrijd won. Ze zal ook op de Garden Stage een eigen project voorstellen. Terrasson bracht recent Gouache (Universal) uit met de zangeres en als ritmesectie: Bruniss Travis (b), Justin Faulkner (d) en Minino Garay (perc). Op Gent Jazz nodigt hij bovendien nog twee klassemuzikanten uit: Michel Portal en Stéphane Belmondo.

Nog een opmerkelijke pianist is de Brit Ivo Neame die met de Deense bassist Jasper Holby en de Zweedse drummer Anton Eger het trio Phronesis vormt. Met hun vierde release Walking Dark (Edition Records 2012) braken ze definitief door.

Jazzwise Magazine betitelde Phronesis als “the most exciting and imaginative piano trio since EST”. In Londen nemen ze een volgende live-album later op het jaar op. Phronesis wordt evenals Bollani vanuit het IJFO als nieuwe generatie jazzmusici ondersteund.

Vorig jaar viel John Zorn in voor Ornette Coleman op Jazz Middelheim en het jaar daarvoor was er een fel gesmaakte festivaldag rond John Zorn. Op 2 september wordt hij 60 en mag een volle avond verjaardag vieren op Gent Jazz. Daartoe vroeg Zorn aan enkele van zijn favoriete tekstschrijvers (Mike Patton, Jesse Harris, Sean Lennon en Laurie Anderson) om bij zijn composities lyrics te maken.

Met Mike Patton, Jesse Harris en Sofia Rei als stemmen en Zorn als dirigent wordt dit Song Project ondersteund door John Medeski (p), Trevor Dunn (b), Kenny Wollesen (vib), Marc Ribot (g), Joey Baron (d) en Cyro Baptista (perc). Het trio Steve Gosling (p), Trevor Dunn (b) en Kenny Wollesen (d) halen inspiratie bij Rimbaud voor een zinderende improvisatie (Illuminations), aansluitend gevolgd door The Holy Visions, een

mysteriespel in elf coupletten, geschreven voor vijf vrouwenstemmen en The Alchemist, gebracht door een strijkerskwartet. Met Moonchild: Templars – In Sacred Blood roept Zorn een evocatie op rond de ondergang van de tempeliers in 1307 door beschuldigingen van ketterij. Mike Patton vult vocaal in, van Gregoriaanse gezangen tot atonale melodieën en evengoed geschreeuw als gefluister.

John Medeski voegt een diep religieuze toon toe op orgel en de ritmesectie Dunn-Baron legt passende accenten.

Als afsluiter presenteert Zorn The Dreamers/Electric Masada, zijn wervelende ensembles waar zowat alles in versmolten zit van Zorns muzikale landschap.

Op de Garden Stage brengt de multi-instrumentalist Koby Israelite (accordeon, drums) met zijn band Orobas, voert het Tirzah-Quartet een selectie uit van Zorns Filmworks, waarna gitarist James Moore The Book of Heads speelt.

Het is ook uitkijken naar het nieuwe project Swing Twice (Discograph/Harmonia Mundi 2013) van pianist Eric Legnini die met zijn afrobeat en stomende ritmes het publiek dat op coole Bryan Ferry afkomt wel stevig zal opwarmen.

Misschien wat ongelukkig geplaatst op de Special Night, geprangd tussen het eerste en tweede week-end, maar jazz! en jazz? zijn al lang moeilijk te scheiden. Zo moet je zeker in de tweede week donderdag aanstippen! Dan openen Stefano Bollani en Martial Solal (zie omslagverhaal) met een niet te missen duoconcert, waarna het feest voortgaat met het Avishai Cohen Quartet. Vorig jaar bracht Avishai Cohen met zijn trio nog een stomende set op Jazz Middelheim, dit keer brengt hij saxofonist Eli Degibri mee. Die stond nog in 2011 op Gent Jazz in het kwartet van drummer Al Foster en bassist George Mraz.

De 25-jarige pianist Nitai Hershkovits, waarmee Cohen in duo zijn recente cd Duende (Blue Note Records/EMI 2012) opnam, kreeg heel wat lof. Cohen ontdekte hem in Tel Aviv en was direct in de ban van de

Avishai Cohen

toen 20-jarige die hem deed denken aan Chick Corea en Danilo Perez.

Extra Met de Garden Stage ontstaat een extra podium waar enkele vooraanstaande bands van bij ons aantreden: Salvatore LaRocca, Nicolas Thys Trio, Wofo en LABtrio, en naast de al genoemde buitenlandse artiesten ook de Franse saxofonist Raphaël Imbert. Imbert is in zijn composities sterk beïnvloed door het onderzoek dat hij in New York verrichtte rond de sacrale muziek van Sun Ra, John Coltrane, Albert

Ayler en Pharaoh Sanders.

Rond die invloeden vormde hij zijn groep Nine Spirit. Hij stelt nu zijn Suite Elégiaque voor (Outhere Music), gebaseerd op het Newtopia Project dat hij in 2006 was begonnen met pianist Yaron Herman. Diens bassist en drummer vergezellen Imbert die daarnaast de 26-jarige pianist Enzo Carniel uit Marseille introduceert.

Naast jazzlunches met concerten (elke festivalmiddag) is er nog een tentoonstelling van het ObsessionsCollective, een groep jonge kunstenaars rond John Zorn.

Jong JazzTalent Gent pakt het anders aan en gaat op zoek

naar een band die een bijzonder project wil realiseren.

De focus ligt dus duidelijk op groepsdynamiek. De winnaars ontvangen 10.000 euro om het geselecteerde project te realiseren en mogen op Gent Jazz Festival optreden. Overigens opent The Unrevealed Society, de winnaar van de vorig jaar nog gehouden jazzwedstrijd, het festival. En tenslotte is er nog een samenwerking met Hogeschool Gent, waarbij studenten via een begeleidingsproject een concert brengen op Gent Jazz.

Bernard Lefèvre www.gentjazz.com 2013/2

19

Gent Jazz Coachingproject

Koninklijk Conservatorium Gent verenigt jazz en pop De naam Jazz-Pop (JP) zegt het al: je kunt aan het Conservatorium van Gent – School of Arts zowel jazz als popmuziek studeren. Tot voor kort was jazz de norm, en was pop een specialisatie die je pas in de Master kon kiezen. Sinds 2012 echter kun je al starten met popmuziek in het eerste jaar van de Bachelor. Het Conservatorium van Gent is daarmee

als eerste en enige in Vlaanderen ingegaan op een maatschappelijke behoefte naar poponderwijs op het hoogste niveau.

De core business van de opleiding is natuurlijk musiceren. Wekelijks heb je één uur individuele instrumentles/zangles. Hier leer je naast technische vaar-

School of Arts band Oogie feat. Becca Stevens

foto: © Tom Kershaw

Op Gent Jazz wordt jaarlijks een coachingproject in samenwerking met het Koninklijk Conservatorium Gent voorgesteld. Voor deze editie nam de New Yorkse zangeres en songwriter Becca Stevens de uitdaging aan om de studentenband Oogie te (bege)leiden.

Op 18 juli vormt dit het openingsconcert, met invloeden uit jazz en pop.

Het Conservatorium van de School of Arts - Gent verenigt immers jazz en pop en dat vraagt eerst om enige toelichting.

Becca Stevens

20

2013/2

Gent Jazz Coachingproject digheden het idioom van de verschillende jazz- of popstijlen zodat je je op een creatieve manier door het traditioneel en hedendaags repertoire heen kunt bewegen, zowel als solist als begeleider.

Naast de individuele instrumentlessen zijn er de lessen samenspel. De afdeling JP telt een groot aantal combo’s (18) in een grote variëteit aan stijlen, in zowel jazz, pop als in latin. Daarnaast zijn er thema-ensembles, de zogenaamde genre combo’s, die zich toeleggen op een specifieke bezetting of een bepaalde stijlperiode. Voorbeelden hiervan zijn de bigband, de pianotrio’s, de The 90’s Pop en The 00’s Pop combo’s, het combo Pop Standards en het Hard Bob/Modern Swing combo.

Het is de overtuiging binnen de afdeling JP dat je als afgestudeerd musicus niet louter moet excelleren op je instrument. De veranderde muzikale en

Het huidige docentencorps van de Gentse afdeling JP bestaat uit: Bart Defoort, PierreVaiana, Carlo Nardozza, Marc Godfroid, Kristen Cornwell, Anu Junnonen, Erik Vermeulen, Christian Mendoza, Tuur Florizoone, Hans Van Oost, Tom Lodewijckx, Nicolas Thys, Vincent Pierins, Yannick Peeters, Arnoud Gerritse, Toon Van Dionant, Wouter Van Tornhout, Jan de Haas, Stef Vanstraelen, Leon Lhoëst, Joppe Bestevaar, Maarten Weyler, Dirk Blanchart, Wilfried Van Beveren, Frederik Goossens, Gert Keunen, Luc Gulinck.

De afdeling wordt geleid door vakgroepvoorzitter Leon Lhoëst en coördinator Maarten Weyler.

maatschappelijke noden vereisen een bredere en diepere kennis van aspecten als compositie, arrangement, muziekproductie en podiumprésence.

Waar je vroeger meestal óf uitvoerend óf scheppend musicus was, zo moet je tegenwoordig van beide markten thuis zijn. Het is in die optiek dat je in deze JP afdeling gedurende vijf jaar onderdelen

Op het Gent Jazz Festival is ook plaats voor jong talent van de School of Arts – Conservatorium van Gent. Elk jaar werken de studenten samen met een mentor naar een concert toe. Dit jaar viel de keuze op Becca Stevens, een jonge jazzzangeres uit de V.S. Is dit uw eerste optreden in België?

Ik was hier al welgeteld één dag geweest. Eerder dit jaar gaf ik een optreden in Gent. Dan werd me ook gevraagd om een masterclass te geven aan het Conservatorium. Dat was een heel leuke ervaring, zowel voor mezelf als voor de studenten.

De echte magie, daar moet je uiteindelijk toch zelf naar op zoek gaan - door zoveel mogelijk concerten te spelen, zoveel mogelijk verschillende muzikanten te ontmoeten en op die manier proberen jezelf te ontdekken. Ik hoop dat studenten hier vrijer zijn en daarin meer gestimuleerd worden?

Je hebt al heel wat ervaring als docente. Welke filosofie hanteer je bij het lesgeven?

Ik probeer steeds naar de noden van mijn studenten toe te werken. Als leraar heb je soms de neiging om de dingen naar je hand te willen zetten. Je wil resultaten boeken. Maar ik heb gemerkt dat zoiets vaak averechts werkt.

Dit is een wel heel apart project – jullie werken samen naar één concert toe. Hoe heb je het repertoire gekozen?

De studenten mochten me een lijst met songs doormailen, waarmee we dan aan de slag zijn gegaan. We zijn meteen begonnen met het minst voor de hand liggende nummer; een song van de experimentele rockband Deerhoof.

Heb je daar een zesde zintuig voor nodig? (lacht) Ik ben niet paranormaal begaafd, nee. Net zoals in elke relatie, moet je gewoon proberen aan te voelen waar het goed zit en waar het fout zit. Dan tracht je het goede te cultiveren. Het is iets wat iedereen kan leren, hoor.

Je hebt zelf gestudeerd aan The New School in New York. Merk je een groot verschil met het onderwijssysteem hier?

In New York wordt soms nogal de nadruk gelegd op de techniek van het muziek spelen.

Het wordt dus een rockconcert?

Als de studenten dat zouden willen, zeker! Maar we hebben ook stukken van John Scofield of Bill Evans, hoor. Dus ik kan je gerust stellen. (lacht)

Hoe maken jullie de arrangementen?

Eerst ontmantelen we de muziek volledig. Daarna leggen we de verschillende puzzelstukken op onze eigen manier opnieuw bij mekaar. Iedereen mag daarbij zijn inbreng doen. Deze manier van werken is, denk ik, veel boeiender dan gewoon een partituur uit te delen en daar dan een jazzarrangement van te gaan spelen. Het houdt iedereen alert en betrokken. Het gaf me meteen ook de kans om in te schatten welk vlees ik in de kuip had. Ik moet toegeven dat ik zeer aangenaam verrast was van het talent van deze groep jonge muzikanten.

En het is een grote groep, bovendien. Maakt het dat niet moeilijker?

Het is zeker een uitdaging om ervoor te zorgen dat je mekaar niet voor de voeten gaat lopen. Daarom nemen we echt onze tijd om alles echt perfect te krijgen. We zijn er nog niet, maar we komen er wel.

Tot slot: zijn ze nerveus, denk je?

Niet nodig! Ze gaan dat zeer goed doen, let maar op.

Frederik Goossens

School of Arts Oogie band: Charlotte Jacobs (zang), Marta del Grandi (zang), Thomas Van Gelder (tenor sax), Cyriel Vandenabeele (gitaar), Gilles Vandecaveye (piano), Kobe Boon (contrabas), Gert Malfliet (drums). Coach: Becca Stevens (gitaar, zang)

krijgt als partituuranalyse, arrangement, compositie en songwriting. Opdat je na je studie niet totaal onvoorbereid de maatschappij zult instappen komen ook vakken aan bod zoals juridische aspecten van de muziekindustrie en muziek & management.

Vakken die de muziek in historisch perspectief plaatsen zijn onder meer jazzgeschiedenis en popgeschiedenis, naast geschiedenis van de klassieke muziek.

Omdat de JP afdeling een academische BaMa structuur kent (Bachelor/Master) zijn er verscheidene academische vakken in het curriculum opgenomen.

Hieronder bijvoorbeeld onderzoeksmethodiek, muziek- en cultuurgeschiedenis en muziekpsychologie.

Het schrijven van een paper in Ba3 en een scriptie in Ma2 behoren hier ook toe. Sommige onderdelen uit het curriculum van de klassieke muziekafdeling worden regelmatig gekozen als optievak door studenten JP, zoals (klassieke) compositie, contrapunt, instrumentatie en orkestratie.

Twee grote troeven van deze JP afdeling moeten nog eens extra onderlijnd worden. Door de aanwezigheid van zowel studenten jazz als studenten pop binnen één afdeling is er sprake van een kruisbestuiving die zeer bevorderlijk is voor beide groepen. Het is in feite een afspiegeling van de wereld buiten het conservatorium waar er eveneens veelvuldig sprake is van wederzijdse beïnvloeding en synergie tussen beide muzieksoorten, cfr. groepen als Steely Dan en The Bad Plus.

De tweede troef is de aanwezigheid van de afdeling muziekproductie (MP) aan het conservatorium. Hierdoor krijgen studenten JP de mogelijkheid in aanraking te komen met de meest geavanceerde opnameapparatuur en modernste computertechnieken. Tevens kunnen studenten JP hun muziek live laten opnemen in de zeer goed uitgeruste studio’s door studenten MP. Gent is een bruisende studentenstad met een bloeiende jazz- en popscene. De JP afdeling is zeer actief in het organiseren van studentenconcerten extra muros.

Meerdere avonden per jaar treden alle combo’s op in verschillende cafés en culturele centra verspreid over de stad. Er is tevens de vzw Flat Nine, opgericht door oudstudenten van de JP afdeling die aan de lopende band optredens organiseert voor en door (oud-)studenten. En dan zijn er ook nog de jaarlijkse evenementen zoals de Tunes, A Jazz Night, de Gentse Feesten, Gent Jazz, Citadelic en Jazz in ‘t Park, met veel inbreng door studenten JP. En natuurlijk niet te vergeten de gezellige jazzcafés, met onder meer de Hot Club de Gand.

Leon Lhoëst 2013/2

21

Festivalnieuws

Zomerjazz in Wallonië Bij onze zuiderburen valt ook heel wat jazz in een gemoedelijke en relaxte sfeer te genieten. De programmering was bij afsluiting van deze editie nog verre van volledig bekend, toch werden al enkele grote namen vrijgegeven.

Tom Harrell

Comblain-la-Tour Het legendarische Festival International de Jazz de Comblain-la-Tour is nu na de herstart aan zijn vijfde editie toe, op 5, 6 en 7 juli 2013. Vrijdag 5 juli

opent Esperanza Spalding met Radio Music Society en zondag 7 juli sluit Marcus Miller met zijn Renaissance Tour af. Verder op de nog niet volledig bekende affiche: Michel Portal & Bojan Z. De manouche gitarist Tchavolo

Schmitt komt als gast van de Daniel Willem Gypsy Jazz Band de gypsyliefhebbers verwennen.

Alle info op www.comblainjazzfestival.be

Leffe Jazz Nights Het was spannend afwachten wat er dit jaar met Leffe Jazz Nights zou gebeuren.

Op de valreep konden we dan toch nog opvangen dat organisator Jean-Claude Laloux zijn festival dit keer volledig richt op de Belgische jazz en laat plaatsvinden in het park van het hotel La Merveilleuse op 19, 20 en 21 juli. De uitreiking van de Sabam Jazz Awards gebeurt op 20 juli met een concert van Kris Defoort (winnaar vorig jaar). Ook de winnaar van de jazzwedstrijd vorig jaar in Dinant, LG Jazz Collective, mag die dag optreden. Deze groep verenigt jong jazztalent: Guillaume Vierset, Igor Gehenot, Antoine Pierre, Jean-Paul Estièvenart, Laurent Barbier, Félix Zurstrassen en Jean-François Foliez. Bij de topacts het David LinxDiederik Wissels kwartet (lees het interview in deze editie), Philip Catherine 70th Birthday project en Toots Thielemans Quartet. Philippe Aerts, vaste contrabassist bij Catherine, speelt in Dinant ook met Toots Thielemans.

Voor het volledig programma en alle details zie www.dinantjazznights.org

Gouvy Jazz & Blues

Marcus Miller

22

2013/2

Het groovy festival Gouvy Jazz & Blues is aan zijn 35ste editie toe, 2, 3 en 4 augustus op de vertrouwde locatie, het beboste park van de Ferme

Madelonne, aan de grens met het G.H.Luxemburg. Ook de formule is bekend: 2 dagen toegankelijke jazz en op zondag blues. Wie een toegangskaartje heeft, kan er ook kamperen. De gemoedelijke sfeer en uitstekende concerten maken het een geliefde uitstap.

Naast het hoofdpodium is er de club waar de Belgische muzikanten goed vertegenwoordigd zijn: Trio Grande, Robert Jeanne Quintet, Thomas Champagne Trio met als speciale gast Dree Peremans, en nog Douce Ambiance met zangeres Gudrun Roos.

Op vrijdag 2 augustus opent het José Luis Guitiérrez trio (Spanje) met Cuatro Elementos, gevolgd door het Champian Fulton Quartet (VS/New-York) en top of the bill: Tom Harrell Quintet (VS) met Tom Harrell (t), Wayne Escoffery (ts), Danny Grissett (p), Ugonna Okegwo (cb) en Jonathan Blake (d).

Op zaterdag 3 augustus gaat het jazzfeest verder met de Belgische Swing Barons, waarbij danseres Aurore Pallares al vroeg de tent zal opwarmen. Daarna nemen de Amerikanen over met het Freddie Redd Colours Quartet, Lou Donaldson Quartet en een hommageband rond Martin Luther King I Have A Dream 50th Anniversary. In deze Freedom Jazz groep voert Bobby Watson (as) met Glenn North het woord naast Hermon Mehari (t), Richard Johnson (p), Curtis Lundy (b) en Eric Kennedy (d).

Info en tickets: www.gouvy.eu/madelonne

2013/2

23

Jazz Middelheim 2013

Muzikale hoogdagen voor A Met deze editie introduceert Jazz Middelheim een artist in residence: Tigran Hamasyan. De peter van het festival, Toots Thielemans (91) ontbreekt natuurlijk niet naast andere jazziconen. Jazztalenten van bij ons nodigen internationale gasten uit, en Terri Lyne Carrington plaatst vrouwelijke muzikanten rond Mosaic in de kijker. Radio Klara serveert opnieuw voluit jazzmuziek voor en tijdens het festival.

Toptalent Robin Verheyen, die nu al zeven jaar in New York woont en speelt, stelt een kwartet voor van wereldklasse met Marc Copland (p), Gary Peacock (b) en Joey Baron (d) – lees hierover het interview in deze editie. Drummer Stéphane Galland stelt zijn project LOBI voor, wat een smeltkroes is van muziek met authentieke wortels in verschillende culturen.

Daarvoor zocht hij passende muzikanten zoals o.a. Magic Malik (fl, stem), Malcolm Braff (p) en Misirli Ahmet (perc).

Via een coachingproject in samenwerking met het conservatorium van Artesis Hogeschool Antwerpen worden ook jonge jazzstudenten betrokken om uit te pakken met een concert.

Een snel rijzende ster van bij ons, Melanie De Biasio, komt haar jongste album No Deal voorstellen. Voor het festival wordt de groep met Pascal Mohy (p), Pascal Paulus (synth), Dré Pallemaerts (d) aangevuld met Sam Gerstmans (b). De release kon op heel wat lof rekenen.

Tigran & gasten De Armeense pianist Tigran Hamasyan (1987) belandde door de verhuis van het gezin in 2003 in Los Angeles. In 2006 won hij de Thelonious Monk jazz pianowedstrijd. Met zijn soloabum A Fable (Verve, 2011) brak hij door. Nog dit jaar won hij de Vilcek Price for Creative Promise in Contemporary Muisc. Hij dwong al bewondering af van toppianisten Herbie Hancock, Chick Corea en Brad Mehldau, en werd door de IJFO (International Jazz Festival Organisation) geselecteerd om als beloftevol talent ondersteund te worden.

Op Jazz Middelheim mag hij zo als ‘artist in residence’ in drie verschillende bezettingen schitteren. Hoewel Tigran al voor een filmproject (Victoria) samenwerkte met Jan Bang en Arve Henriksen, treden ze voor het eerst nu als trio op.

De Noorse sampler specialist Jan Bang maakte verschillende albums met gitarist Eivind Aarset, recent nog

*

Dream Logic, en is in Scandinavië een erg gewaardeerde muzikant-producer die o.a. bekend is van opnames met Sidsel Endresen, Nils Petter Molvaer en Bugge Wesseltoft.

De trompettist Arve Henriksen valt op door zijn aparte sound en nam recent een duo-album op met Teun Verbruggen. De versmelting van samples en electronics met de Armeense roots van Tigran zal wel een bijzondere ervaring zijn.

Een geheel andere dimensie vormt de percussie van de charismatische Indiase percussionist Trilok Gurtu, die in duo speelt met Tigran. Gurtu bracht recent Spellbound uit als hommage aan Don Cherry.

De derde formatie waarmee Tigran uitpakt, is het kwintet, waarmee hij zijn nieuwste album Shadow Theater opneemt (verwacht najaar 2013). In dit kwintet deelt zangeres Areni Agababian de Armeense afkomst en cultuur, en samen met Ben Wendel (sax), Sam Minaie (b) en Nate Woods (d) vormt dat een smeltkroes van atmosferische improvisaties.

Sterkhouders Hij mag dan 91 zijn, Toots Thielemans blijft verrassen.

Op Jazz Middelheim lijkt hij telkens weer als herboren.

Hij komt met zijn uniek Europees kwartet: Karel Boehlee (p), Hein Van de Geyn (b) en Hans van Oosterhout, waarmee de jongste live releases zijn opgenomen. Op 23 mei jongsleden mocht Toots nog een Echo Jazzprijs voor zijn gehele oeuvre in Hamburg in ontvangst nemen.

Twee jaar geleden gaf Randy Weston (87) op Middelheim een hommageconcert voor James Europe Reese, een pio(*) A staat voor Antwerpen maar ook ‘voor u’. Op het festival zijn T-shirts met een knipoog naar A en met Jazz is voor iedereen te koop.

Tigran Hamasyan

24

2013/2

Jazz Middelheim 2013

Randy Weston

nier van de Afro-Amerikaanse muziek. Nu stelt deze letterlijk reusachtige pianogigant zijn African Rhythms Septet voor, dus verwacht je aan stevige Afrikaanse ritmes en zinderende Monk en Ellington trekjes.

De 75-jarige Charles Lloyd concerteert de jongste jaren op topniveau met een subliem kwartet, waarin Jason Moran (p), Reuben Rogers (b) en Eric Harland (d). Vaste bezoekers van het festival herinneren zich hun optreden in 2008, toen de hemelsluizen Middelheim teisterden. Eens Lloyd, het matje aan zijn voeten, aan het blazen slaat, is hij in opperste concentratie en sleept hij de luisteraar mee in een betoverende klankodyssee.

Met dit kwartet verschenen de ECM- releases Rabo de Nube (2008) en Mirror (2010) en recent bracht Lloyd in duo met Jason Moran Hagar’s Song (2013) uit. Blues, gospel, jazz, Lloyd verenigt de gehele jazztraditie in de hem eigen stijl en performance.

Het is Jazz Middelheimorganisator Bertrand Flamang na vele pogingen uiteindelijk gelukt om in première voor België pianist Bill Charlap te verwelkomen. Met Peter Washington (b) en Lewis Nash (d) grasduint Bill Charlap in The Great American Songbook en gaat wervelend doorheen de standards. Met zijn echtgenote-pianiste Renée Rosnes nam hij in 2010 nog het prachtige album Double Portrait (Blue Note Records) op. Bill Charlap begon op 3-jarige leeftijd met piano spelen, vooral klassiek, maar koos daarop voor jazz.

Hij speelde met Gerry Mulligan, Benny Carter, Tony Bennett. In 1995 werd hij pianist van het Phil Woods Quintet.

Sinds 1997 heeft hij een vast trio, waarin Peter Washington (d) en Kenny Washington (d), waarmee hij regelmatig te gast is in de Village Vanguard in New York. Nu hebben de Belgische jazzfans een unieke kans om deze pianist live te ontdekken.

Anthony Braxton (67) is dan weer een pianist die extreem de andere muzikale richting uitgaat. Zijn muziek is beïnvloed door zowel John Coltrane, Ornette Coleman, Eric Dolphy, Warne Marsh als de 20 ste eeuwse componisten Karlheinz Stockhausen en John Cage.

Braxton schreef een indrukwekkend oeuvre bij elkaar en werkte met experimentele musici van over de gehele wereld. In het Diamond Curtain Wall Quartet staat kornetspeler Taylor Ho Bynum naast saxofonist James Fey en violiste Erica Dicker aan zijn zijde. Dat belooft een set bruisend avontuurlijke jazz.

Vrouwenstemmen Terry Lyne Carrington verzamelde voor het project Mosaic vrouwelijke stemmen en instrumentalisten, elk met een andere muzikale en sociale achtergrond. Zoals bij een mozaïek worden verschillende kleurrijke stukken samenge-

bracht tot een geheel. Helen Sung (p), Tamir Schmerling (b) en Carrington zelf (d) vormen de basis, aangevuld met de saxofonisten Tineke Postma en Tia Fuller, en op de voorgrond de zangeressen Lizz Wright en Gretchen Parlato.

Deze laatste stond vorig jaar nog op Gent Jazz en is één van de jonge muzikanten die door de IJFO als uitzonderlijk talent wordt ondersteund. Lizz Wright heeft al wat weerklank gevonden in de wereld van r&b en gospel. In haar jongste album Fellowship grijpt ze terug naar haar roots. De Nederlandse saxofoniste-componiste Tineke Postma behaalde in de Downbeat Poll 2012 de vijfde plaats als rijzende ster in de categorie sopraansaxofonisten. Tia Fuller is een temperamentvolle saxofoniste die ook toert met de band van Beyoncé. Pianiste Helen Sung uit Texas was al op te merken aan de zijde van Clark Terry, Ron Carter, Wayne Shorter, Steve Turre, en de Mingus Big Band.

Live radio Net als voorgaande edities zendt Klara rechtstreeks uit vanop Jazz Middelheim, vier dagen lang live van 16 uur tot middernacht. Maar al vanaf eind juni gaat de aandacht uit naar het festival in de laatste Take 7 van dit seizoen. In juli en augustus trakteert Rob Leurentop elke zondagavond op historische concertmomenten. En daarbovenop start Klara met een nieuw programma Best of Jazz, waarin Lies Steppe en Bart Vanhoudt elke weekdag van begin juli tot en met 8 september een selectie uit de allerbeste jazzplaten presenteren. Eind juni ligt de gelijknamige cd in de winkel.

Bij het afsluiten van deze editie waren nog een aantal namen niet bevestigd, dus ga zeker naar de website voor verdere details en nieuwtjes.

Bernard Lefèvre www.jazzmiddelheim.be 2013/2

25

presenteren

15 - 18 AUGUSTUS 2013 PARK DEN BRANDT/ANTWERPEN INFO & TICKETS: WWW.JAZZMIDDELHEIM.BE +

© Jos Knaepen

© MC Sussman

© Olivier Donnet

© Ariane Smolderen

Toots thielemans Verheyen / Copland Septet

/ Peacock / Baron

Charles Lloyd

Toots Thielemans, dit jazzmonument hoeft al lang geen introductie meer. Vorig jaar vierde dit Brussels Ketje zijn negentigste verjaardag met een hartverwarmende concertreeks die een apotheose kende op zijn geliefde Jazz Middelheim. De festivalpeter maakte sinds 1981 elke editie mee en hij kreeg ‘Park den Brandt’ moeiteloos stil met zijn expressieve, pakkende harmonicaklank. Ook dit jaar brengt hij zijn vertrouwde mondharmonica en vast kwartet mee om zijn favoriete jazzstandards en eigen nummers te spelen, zwevend tussen een lach en een traan.

De jonge gelauwerde Belgische saxofonist Robin Verheyen stelde een topkwartet van toonaangevende musici samen voor zijn concert op Jazz Middelheim. Met pianist Marc Copland speelde hij al geregeld in duo toen ze besloten om een kwartet te vormen. Copland en bassist Gary Peacock kennen elkaar al jaren en maken deel uit van elkaars band. Met drummer Joey Baron erbij is dit exquis gezelschap volledig. Ze spelen eigen composities alsook eigen versies van standards uit het American Songbook.

Charles Lloyd houdt van zachte saxofoontonen, maar hij heeft een geheel eigen stijl. Een even belangrijk talent is dat hij zich weet te omringen met uitstekende muzikanten. Onder meer pianist Jason Moran die een heel eigen aanpak ontwikkelde en ook alleen al een hele weg aflegde. Bassist Reuben Rogers kan zowel forse baslijnen trekken als delicate melodieën spelen en drummer Eric Harland is dan weer een meester van pezige ritmes en hedendaagse beats.

Tigran

Artist in residence Onze Artist In Residence, Tigran Hamasyan, bewerkt oude volksthema’s van zijn thuisland tot moderne pianostukken. Hij speelt verbluffende romantische solo’s maar improviseert even vlot funky deuntjes. Hij wordt geprezen door grootmeesters als Herbie Hancock, Brad Mehldau en Chick Corea. Op Jazz Middelehim treedt hij in drie verschillende bezettingen op: Tigran with Jan bang & Arve Henriksen, Tigran & Trilok Gurtu en Tigran Shadow Theater Quintet.

Melanie De Biasio Melanie De Biasio weet al jarenlang haar publiek te beroeren met haar naturelle, warme en heldere stemtimbre. Haar laatste album ‘No Deal’ bracht haar carrière in een stroomversnelling en bevat een bluesy spel tussen licht en schaduw. Het is een krachtige, raadselachtige en verslavende plaat die aan weerszijden van de taalgrens op unanieme lofbetuigingen kon rekenen.

Quartet

Randey weston Septet

Randy Weston, 87 jaar inmiddels, is met zijn dubbele meter letterlijk een reusachtige verschijning aan de piano maar hij is vooral figuurlijk een gigant in de jazz. Weinig artiesten slagen er in om de ritmische erfenis van Afrika op zulke manier in hun muziek te verwerken.

Zijn African Rhythms Septet is een goed geoliede machine die Afrika en Amerika met veel flair en overtuiging bij elkaar brengt.

Terri Lyne Carrington’s Mosaic feat. Lizz Wright & Gretchen Parlato, Randy Weston African Rhythms Septet, Stéphane Galland: LOBI …

Het volledige programma en andere info: WWW.jazzmiddelheim.be

26

2013/2

Album Souvenir

Quiet Now Marc Van den Hoof

Aki Takase

Een moment dat ik nooit vergeet.

Hoe op een dag onze overigens voortreffelijke leraar Nederlands, in de vierde Latijns-Griekse, bij wijze van voorbeeld van zijns inziens volkomen onbegrijpelijke, overbodige en ongenietbare moderne poëzie een jazzgedicht voorlas van Max Kazan. Hij las het voor uit een nummer, een van de eerste, zoniet het allereerste, van het fraai uitgegeven kunsttijdschrift Kontrast. Ik denk dat het remember brownie was. Onzin, vond onze overigens breeddenkende priester-leraar. Maar ik was het daar helemaal niet mee eens.

Albare (gitaar) Phil Turcio (piano) Yunior Terry (contrabas) Pablo Bencid (drums)

9 oktober Ellery Eskelin Trio New York (VS)

Ellery Eskelin (tenorsax) Gary Versace (hammond) Gerald Cleaver (drums) foto: © Denny Zeitlin

Ik kreeg er kippenvel van. Ik wist over wie het ging. Waarover het ging. Een van ons had in die dagen de Fontana lp verworven met het concert van Art Blakey en de Messengers in de Parijse Olympia in november en december Denny Zeitlin 1958. Lee Morgan die I Remember Clifford speelde. Vooral de slotregels van het gedicht ontroerden van vorige eeuw ook enkele indrukwekme zeer: “Waarom wenen Clifford / tuskende nieuwe albums. O.m. de live cd’s sen goden nektar / veronal / tamtam?” Je Precipice (2010) en Labyrinth (2011). Dat moest alleen weten wie brownie was. De is het muzikale universum dat Bierkens in leraar was niet te beroerd – ik zei het al: hij Quiet Now exploreert. Met de geheel eigen was een voortreffelijke én breeddenkende stijlmiddelen die hij in ongeveer een halve leraar – om mij na de les het nummer van eeuw koppig schrijven heeft ontwikkeld.

Kontrast te lenen, zodat ik het nog eens De dichter heeft zoals Coltrane a.h.w. z’n van dichtbij met eigen ogen kon lezen. eigen set van onmiddellijk herkenbare En mij erover verbazen: een waarachtig ‘changes’ gecreëerd: een buitengewoon jazzgedicht! Dat dit kon bestaan! Maar geconcentreerde stapeling van verwijzinniet alleen wist ik wie Clifford Brown was, gen en betekenissen. Geen heilig huisje ik wist bovendien dat achter het pseudodat overeind blijft in de litanieën, schietniem Max Kazan iemand schuilging die gebeden en verwensingen die als ‘sheets enige tijd op onze school had gezeten en of sound’ uit de dieperik blijven opwelintussen al een dichtbundel uit had met len. Maar: ‘quiet now’, zo luidt het telkens de onheilspellende titel Hondsjeugd NV. weer. Er is ook plaats voor wat Pé HawinMax Kazan was Jef Bierkens. Hij zou de kels ‘autobiografische flitsen en fratsen’ productiefste, baldadigste en swingendste zou genoemd hebben, herkenbaar voor van alle jazzdichters in dit land worden. wie de weg kent en de taal spreekt. Maar Het pseudoniem, ontleend aan drummer weer: ‘quiet now’. En dan is er de evocatie, Max Roach en cineast Elia Kazan, zou in één groot gebaar, van heel de geschiemettertijd plaats maken voor de echte denis van de jazzpiano en de door Adrinaam, en de recentste titel in de bibliograaan de Roover, die andere jazzdichter, ooit fie van J.G. Bierkens is Quiet Now, met de voorspelde heiligverklaring van de jazz, ondertitel Denny Zeitlinswiete. In vier lanen ongetwijfeld van z’n helden evenzeer. ge canto’s verliest en vindt de dichter zich Maar: ‘quiet now’. De dichter luistert ‘inin de muziek van Denny Zeitlin pianist en getogen naar Denny’s labyrinth’. De jazz psychiater en leeftijdgenoot. Misschien als ultieme zingever. Quiet Now. meer dan van z’n eigen albums is Zeitlin bekend van z’n compositie Quiet Now die sedert het album Further Conversations With Myself deel uitmaakte van het reper> J.G. Bierkens – toire van Bill Evans. Gelukkig verschenen Quiet Now. Denny Zeitlinswiete de afgelopen tien jaar behalve een aantal Ko-Ko-edition 2012 heruitgaven van lp’s uit de jaren zestig (met tekeningen van Wilfried Wijnants)

24 september Albare (MAR/VS)

11 oktober Ulisses Rocha / Renato Martins (BRA)

Ulisses Rocha (gitaar) Renato Martins (percussie)

1 november Kasei: Paul van Kemenade Aki Takase Han Bennink (NL/JP) Paul Kemenade (altsax) Aki Takase (piano) Han Bennink (drums)

9 november Rein de Graaff Trio feat. Ronnie Cuber (NL/VS) Ronnie Cuber (baritonsax) Rein de Graaff (piano) Marius Beets (contrabas) Eric Ineke (drums)

29 november Mike Del Ferro Trio (NL)

more to come...

de SINGER

Bavelstraat 35, 2310 Rijkevorsel

INFO & RESERVATIES www.desinger.be of 03 380 10 10 2013/2

27

Belgian Jazz Meeting

Rik Bevernage

“Het is geen competitie, noch een top 12” Na drie editie Flemish Jazz Meeting (2005, 2007 en 2009) werd in 2011 voor de eerste keer een nationaal treffen georganiseerd. Waar alle vorige ontmoetingen in De Werf Brugge plaatsvonden, is the place to be voor de tweede Belgian Jazz Meeting het centrum van Luik.

De Belgian Jazz Meeting is een initiatief van vzw JazzBrugge, Muziekcentrum Vlaanderen, JazzLab Series en langs Franstalige kant Museact asbl, een samenwerkingsverband tussen actieve jazzorganisaties uit Brussel en Wallonië.

Afspraak is 6, 7 en 8 september in cc Les Chiroux, een provinciaal cultureel centrum in het centrum van Luik.

Rik Bevernage: “Reeds vanaf de eerste editie wierpen we een visje uit naar de Franstalige collega’s om samen te werken en de Belgische jazzscene te presenteren. De oorspronkelijke keuze om enkel Vlaamse jazzgroepen internationaal te promoten had

te maken met de subsidiering die enkel vanuit de Vlaamse Gemeenschap kwam. Vorige editie en ook deze in het najaar worden door beide gemeenschappen gesubsidieerd, een vrij uniek gegeven in België! Ook Stad Brugge heeft beslist om haar steentje bij te dragen voor de editie in Luik. Er is ook een aanvraag onderweg naar de provincie WestVlaanderen.”

Het valt moeilijk uit te leggen aan buitenlanders dat in België jazz een totaal andere invulling kent in Vlaanderen als in Wallonië en zelfs een barrière vormt voor de muzikanten. Is dit ook een van de doelstellingen van de Belgian Jazz Meeting of blijft de focus op het buitenland?

In tegenstelling tot theater of literatuur, om voor de hand liggende redenen, maar ook de rock- of popmuziekscene is er geen artistiek onderscheid of scheiding tussen jazzbands uit Vlaanderen en Wallonië of Brussel. Ook de organisatoren (clubs, labels, festivals) komen opvallend goed overeen en werken regelmatig samen. Het is dus logisch dat we ook samen een Jazzmeeting organiseren, alleen zit ons land en zeker de culturele subsidiepolitiek niet zo logisch ineen.

Het voornaamste doel is kansen bieden aan opkomend nieuw talent hoewel ook al gevestigde waarden worden voorgesteld? Welk evenwicht speelt hierin of staat dit geheel los van de beslissing wie de longlist haalt?

De selectie is inderdaad steeds een moeilijke evenwichtsoefening: wie moet of kan je promoten naar de buitenlandse podia? Onze topmusici? Jong talent? Aparte genres of unieke sounds? Kan je iedere twee jaar dezelfde mensen naar voor schuiven? De jazzmeeting gebeurt met gemeenschapsgeld, de selectie kan niet gebaseerd zijn op de persoonlijke smaak van enkele individuen of de connecties van de organiserende verenigingen.

We proberen de keuze dan ook zo objectief mogelijk te laten verlopen door een uitgebreide jury de boeiendste jazznamen te laten selecteren. Het is opvallend dat deze jury zelf de reflex maakt om andere namen voor te stellen dan diegenen die in vorige edities aan bod kwamen of bijvoorbeeld muzikanten die deze promotie niet meer nodig hebben niet te selecteren. De voorgestelde namen mogen dan ook niet gezien worden als een top twaalf.

Hoe ontstond de longlist, wat waren de criteria en de selectieprocedure, en hoe moeilijk was de uiteindelijke beslissing?

Bij vorige edities werkten we met een longlist waar voor zover mogelijk alle professionele jazzmusici op voorkwamen.

Voor deze editie beslisten we te werken vanuit een lijst met alle cd-producties die verschenen of nog verschijnen tussen 2010 en september 2013. Dit heeft alvast het voordeel dat we kiezen uit bestaande projecten, working bands zeg maar.

Op basis van de taal van de bandleader werden de bands opgedeeld in Vlaams- of Franstalig. Telkens 40 jazzmensen uit beide gemeenschappen werden uitgenodigd hun keuzelijst in te sturen. Uit de respons van een kleine zestig mensen werden de 12 meest geciteerde bands – 6 voor elke taalgemeenschap – weerhouden. Indien de muzikant of band niet vrij is of niet geïnteresseerd, dan wordt de volgende in de rij aangesproken.

Uiteindelijk is de selectie van 12 nu vrijgegeven. (zie kaderstuk).

Hoe worden de genodigden samengesteld, hoe ver reikt de buitenlandse belangstelling?

Het is de bedoeling Belgische jazzmuzikanten meer kansen te geven in het buitenland. De genodigden op de meeting worden gescreend naar de mogelijkheden die ze kunnen bieden: journalisten en mediamensen die aandacht willen schenken aan onze musici en club- of festivalprogrammeurs die mogelijk interesse kunnen hebben en een Belgisch jazzcombo willen organiseren.

We hebben het hier dus over

Belgian Jazz Meeting 2013 Nederlandstalige selectie > 3/4 Peace (Ben Sluijs, as/Christian Mendoza, p/ Brice Soniano, b) > De Looze/Machtel/De Waele (Bram De Looze, p/ Jos Machtel, b/ Matthias De Waele, d) > Joachim Badenhorst cl, s > Kris Defoort Trio (Kris Defoort, p/ Nicolas Thys, eb/ Lander Gyselinck, d) > Ragini Trio (Nathan Daems, ts, ss/ Marco Bardoscia, b/ Lander Gyselinck, d) 28

2013/2

> Too Noisy Fish (Peter Vandenberghe, p/ Kristof Roseeuw, b/ Teun Verbruggen, d)

Franstalige selectie > Melanie De Biasio (Mélanie De Biasio, voc/ Pascal Mohy, p/ Samuel Gerstmans, b) > Igor Gehenot Trio (Igor Gehenot, p/ Sam Gerstmans, b/ Teun Verbruggen, d) > Mâäk (Laurent Blondiau, t/ Jeroen Van Herzeele, ts/ Michel Massot, tb, tuba/ Guillaume

Orti, as, João Lobo, d) > Jean-Paul Estiévenart Trio (Jean-Paul Estiévenart , t/ Sam Gerstmans, b/ Antoine Pierre (d) > Fabrice Alleman ‘Obviously’ (Fabrice Alleman, ts, ss, c, voc/ Nathalie Loriers, p, Fender rhodes/ Reggie Washington, b/ Lionel Beuvens, d) > Lionel Beuvens Quartet (Kalevi Louhivuori, t/ Alexi Tuomarila, p/ Brice Soniano, b/ Lionel Beuvens, d)

Belgian Jazz Meeting professionele mensen die specifiek uitgenodigd worden. De Belgian Jazz Meeting betaalt hun reiskosten terug en voorziet in logies en catering. Een dure aangelegenheid, waardoor we verplicht zijn om zeer resultaatgericht te werken. We nodigen dus geen mensen uit waarvan we vermoeden dat ze nooit een Belgische band zullen brengen.

Verder is het afhankelijk van het budget (subsidies) hoeveel mensen we uitnodigen. Deze keer mikken we op een 60 tot 80 internationale gasten.

Hoe zullen de groepen zich presenteren, welke dagen, keuze van repertoire, duur optreden, enz.?

Er worden op vrijdagavond en op zaterdagavond telkens vijf bands gepresenteerd via een korte showcase van 30 minuten.

De zondagvoormiddag worden twee projecten voorgesteld.

De keuze van het repertoire wordt in principe aan de band overgelaten, al kunnen we niet genoeg benadrukken dat het een showcase betreft en het potentieel van de band moet

kunnen getoond worden in die korte periode. Opstarten met een drumsolo van 15 minuten is geen goed idee.

Rik Bevernage:

“In de eerste plaats is het natuurlijk aan de muzikanten zelf om te overtuigen” Wat zijn de verwachtingen voor deze tweede Belgian Jazz Meeting? Wanneer zijn de initiatiefnemers tevreden?

Als initiatiefnemer hebben we vooral de verantwoordelijkheid om de organisatie vlekkeloos te laten verlopen en de internationale en Belgische gasten correct en goed te onthalen. Dit moet leiden tot persbijdragen in Belgische en internationale media en in concertmogelijkheden in het binnen- en buitenland. We proberen de juiste mensen aan te spreken, in contact te brengen

met de muzikanten, hen te motiveren. Maar, in de eerste plaats is het natuurlijk aan de muzikanten zelf om te overtuigen.

Hoe concreet zijn de verwachtingen dat groepen effectief optredens krijgen naar aanleiding van deze ontmoeting?

Ik ben regelmatig te gast op internationale meetings en showcase festivals en weet dat dit werkt. Met De Werf en het Festival Jazz Brugge krijgen we net zoals de collega’s letterlijk een tsunami van aanbiedingen en vragen van muzikanten en bands van over de gehele wereld. Het bijwonen van een sterk live concert en een persoonlijk contact met de muzikanten maakt echter het verschil.

De vorige edities hebben zeker geresulteerd in concrete concerten en tournees. Veel hangt ook af van de opvolging van de contacten door de muzikanten en/of het management zelf. Een resultaat is niet altijd op korte

termijn te verwachten; festivals en zelfs clubs zijn soms een jaar vooraf al volgeboekt.

Hoe verrassend vind je zelf de selectie van de groepen? Of zie je geen verrassingen en alleen maar de bevestiging van de talenten die bovendrijven?

Het is uitdrukkelijk geen competitie noch een top 12, we maken ook niet het aantal stemmen of de rangschikking bekend. De individuele juryleden geven hun lijstje van 10 namen door en elk heeft wel zijn redenen om die welbepaalde muzikant of band voor te stellen: rijpheid, originaliteit of net indrukwekkend nieuw talent of nog onbekend in het buitenland. Ik was persoonlijk verrast door de hoge score van een aantal jonge muzikanten, die soms zelfs nog geen cd uitbrachten (bv. Ragini Trio) of nauwelijks hun band geformeerd hebben (bv. De Looze/ Machtel/De Waele).

Zijn er randactiviteiten gepland? En indien ja, welke?

Het onderlinge contact tussen de tientallen internationale

organisatoren en journalisten is heel belangrijk. Veelal leidt het goede contact tussen ons, Belgische jazzpromotoren, en onze buitenlandse collega’s tot concerten in het buitenland. Er worden dan ook een aantal meetings en gesprekken voorzien. Ik heb begrepen dat onze Franstalige collega’s dit iets formeler willen organiseren dan wij dit in vorige edities in Brugge deden.

Heb je al zicht op de toekomst, waar en wanneer?

We moeten nog uitmaken waar een volgende Meeting zal doorgaan. Dit zou in Mons kunnen zijn, in 2015 Culturele Hoofdstad van Europa. Het is belangrijk dat we kunnen beschikken over een goed uitgeruste zaal en een getrainde technische staf, want de organisatie van twaalf concerten op zo’n korte tijd mag je niet onderschatten. We zullen evalueren na Luik en dan verdere plannen maken.

Bernard Lefèvre

! s n a e l r O w e N f o e v o o r Feel the g ens de Gentse

ten tijd ns Jazz concer ea rl O ew N t unplein) ek organiseer Muziekmozaï hal (Emile Bra ds ta S de r de on op het podium

Feesten

age Jazz Cats Line up ders u30: The Vint 17 0– u3 15 Society Serena 7 Zat 20.0 e Rudy Balliu Th

0: u0 13 0– Ma 22.07 11u0 aloo Five RLEANS SAY 0–13u00: Vind EARD NEW-O H I T GH Di 23.07 11u0 OU 0-13u00: I TH aeye solo Wo 24.07 11u0 – Norbert Det Dance Band or ri pe

Su 13u00: The 0– u0 and 11 7 ag .0 Do 25 ieland St eb 0-13u00: Dix men zz Ja e id rs ve Vr 26.07 11u0 u00: The Ri 13 0– ain Jazz Band u0 Tr 11 s an 7 Za 27.0 e New Orle Th

0: u0 13 0– Ma 29.07 11u0 ing met

In samenwerk Georganiseerd

door

2013/2

29

azz in’t park

20ste editie 5 - 6 - 7 - 8 SEPTEMBER

DONDERDAG 5/09/2013

12 uur Moker 17 uur John Snauwaert Kwartet 19 uur Too Noisy Fish 21 uur Mâäk Septet

VRIJDAG

6/09/2013

12 uur Rony Verbiest Kwartet 17 uur The Sidewinders 19 uur 3/4 Peace 21 uur BRZZVLL

ZATERDAG

7/09/2013

17 uur Ghent Youth Jazz Orchestra 19 uur verjaardagsverrassing 21 uur The Whodads

ZONDAG

8/09/2013

14 uur Black Flower 16 uur Trio Massot/Florizoone/Horbaczewski 18 uur Philip Catherine Trio

meer info: 09 210 10 10 www.gent.be/jazzintpark 30

2013/2

V.u.: Annelies Storms - schepen van Cultuur, Toerisme en Evenementen – Botermarkt 1 – 9000 Gent - 2013

Zuidpark Gent

Jazz in’t Park Gent 2013

Topaffiche voor twintigste editie Jazz in ’t Park is aan zijn 20e editie toe en deze jubileumeditie wordt op gepaste wijze gevierd door een topaffiche. Het programma werd voor het tweede jaar op rij in themadagen verdeeld, een gesmaakte formule die het publiek een leidraad geeft en verwachtingen scherp stelt. Het vierdaagse, gratis festival van 5 tot en met 8 september heeft tal van primeurs in petto, inclusief een heuse verjaardagverrassing. Nieuw dit jaar zijn de jazz classes voorafgaand aan de concerten, een foto- en cd-tentoonstelling, een lunchconcert op vrijdag en een library sessie.

John Snauwaert

In 1994 zette Jan Schiettekatte als directeur Dienst Feestelijkheden en Evenementenbeleid van de Stad Gent, zijn schouders onder Jazz in’t Park, een initiatief om de brede, moderne Belgische mainstream jazz, een forum te bieden. Hij gaf na de 19de editie de fakkel door.

Het campagnebeeld werd vernieuwd: de rode cirkel die centraal staat, is een sterk en opvallend beeld dat zowel naar jazz (als een vinylplaat) als het park (jaarringen boom) verwijst.

Fusion is het thema van de eerste dag met een van de vertrouwde gasten van het festival: John Snauwaert, het opmerkelijke Too Noisy Fish en Mâäk, die gitarist Marc Ducret uitnodigt.

Saxofonist en componist John Snauwaert blijft op zoek gaan naar contacten met andere culturen. Dit jaar bracht hij Work On Peace uit, waarop de GentsTurkse zangeres Melike Tarhan te gast is op enkele tracks. Snauwaert is op Jazz in’t Park vergezeld van Hendrik Braekman (g) en Luc Van den Bossche (perc, d). Too Noisy Fish brengt een exclusieve try-out van hun nieuwe cd (lees het interview in deze editie).

Fresh jazz betekent een introductie tot nieuwe bands of nieuwe projecten: The Sidewinders, ¾ Peace (Ben Sluijs, Christian Mendoza en Brice Soniano) en Brzvll.

Met Jazz XL is het de beurt aan podiumvullende bands: Ghent Youth Jazz Orchestra, The Whodads en een extragrote verjaardagverrassing. Ghent Youth Jazz Orchestra is een jongerenbigband die in 2012 het levenslicht zag onder de vleugels van Jeugd & Muziek Gent. Getalenteerde muzikanten werken in intensieve stages naar een beperkt aantal concerten onder de artistieke leiding van Filip Verneert. Op Jazz in ’t Park kunnen deze jonge snaken unieke podiumervaring opdoen en dat voor eigen publiek.

De slotdag op zondag is voorbehouden aan Kittens & Cats, of jong jazztalent, namelijk de winnaars van Jong Jazztalent Gent 2013 die het podium delen met de jazzcats. Het trio Massot/Florizoone/ Horbaczewski stelt hun tweede album voor.

De lunchconcerten op donderdag en vrijdag om 12 uur geven ruimte aan respectievelijk Moker met nieuwe cdvoorstelling en Rony Verbiest Kwartet Plays Brubeck.

Een aantal randactiviteiten maken het festival compleet. Nu alleen nog hopen dat de weergoden gunstig gestemd zijn.

En Philip Catherine garandeert met zijn trio, Philippe Aerts (cb) en Antoine Pierre (d), een feestelijke afsluiting van deze jubileumeditie.

Bernard Lefèvre

J A Z Z VR 02.08 · MUSEUM M [ OOK OP 1, 3 EN 4 AUGUSTUS [

M-IDZOMER PORTICO QUARTET & MULATU ASTATKE jazzy moods op multidisciplinair festival van Het Depot, M en 30CC

ZA 28.09 · 20.00 U · TWEEBRONNEN/AUDITORIUM

YVES PEETERS GROUP EN JOOP PAREYN - HALLUCINATIONS jazz meets americana, blues & Afrika

ZO 20.10 · 20.00 U · 30CC/SCHOUWBURG

PHRONESIS - PITCH BLACK

aanstekelijke thema’s, krachtige composities en prikkelende grooves … geheel in het donker!

WO 23.10 · 20.30 U · 30CC/MINNEPOORT · GRATIS

JAZZ ’N’ WORDS

stromende woorden en sprekende muziek van jong talent en gevestigde waarden

WWW.30CC.BE - 016 300 900 - 30CC/TICKETBALIE, DIESTSESTRAAT 49, LEUVEN 2013/2

31

32

2013/2

Winnaar STORM! Contest 2013

“Onze moeders houden van Nordmann” Een blauwe maandag in Gent in het najaar van 2011. Op een nazomerig terrasje worden Dries Geusens (b), Elias Devoldere (d), Edmund Lauret (g) en Mattias De Craene (sax) gevraagd of ze misschien samen een concertje willen doen? Dat zien ze wel zitten. Het moet wel snel gaan. Ten bewijze: een groepsnaam halen ze gauw-gauw uit de catalogus van een Zweedse meubelgigant. Maar ondertussen heeft Nordmann op korte tijd ruimschoots bewezen dat hun veeleer toevallige genese haaks staat op hun ambitie en op de kwaliteit van hun muziek. Ze werden de winnaar van de jazzwedstrijd tijdens de Gentse Feesten van 2012 en ook de jury van de wedstrijd van het eerste STORM!-festival in Oostende zwichtte voor deze jonge kerels.

Nordmann (v.l.n.r.): Edmund Lauret, Mattias De Creane, Dries Geusens, Elias Devoldere

Later dit jaar doen ze ook een gooi naar de prijzen tijdens Jazz Hoeilaart. Vooral “het onderscheidende geluid van de band, waarbij kracht afgewisseld wordt met subtiliteit” werd gewaardeerd door de jury’s. “Subtiele kracht”?

“Onderscheidend geluid”?

Què? Daar willen we meer van weten. We maken kennis met Edmund Lauret en Mattias De Craene.

Jullie zijn allebei nog erg jong. Wanneer zijn jullie met muziek begonnen?

Mattias: Mijn ouders namen me vroeger altijd mee naar concerten. Een van de groepen die toen een echte indruk op me maakten was Flat Earth Society. Sindsdien wou ik absoluut sax leren. Ik moet toen een jaar of tien geweest zijn.

En dan al dwepen met Flat Earth Society? Je klasgenootjes moeten nogal raar opgekeken hebben.

Mattias: Ik heb ADHD, dus misschien heeft het daar iets mee te maken? (lacht) Tja, vraag me niet waarom, maar ik heb steeds gehouden van muziek waar een serieuze hoek af is. Dan zit je bij Peter Vermeersch wel goed. Toen ik

elf was, ben ik begonnen bij de harmonie van Zwijnaarde.

Daarna volgde ik klassieke saxofoon aan de kunsthumanoria bij Raf Minten, een topleraar die mij enorm heeft geïnspireerd. Maar wanneer ik daarna met jazz begon aan het conservatorium, heb ik toch echt wel mijn peren gezien, hoor. Ik had nauwelijks voorkennis van jazz en Bart Defoort legde me echt het vuur aan de schenen. Dat is ondertussen al wat gebeterd, hoop ik?

Edmund: Ik speel al van jongsaf viool en piano. Maar tegen dat ik twaalf werd, moest en zou ik absoluut gitaar spelen.

Ik wou een rockgod worden zoals Jimi Hendrix. We woonden toen nog in Engeland en daar heb ik ook kunsthumaniora gevolgd. Verder studeren wou ik in het buitenland doen.

Wanneer ik dan slaagde voor de toelatingsproef aan het conservatorium van Gent, ben ik hier blijven plakken.

Wat trok je zo aan in Gent?

Edmund: Er valt enorm veel te beleven. Het is een bruisende stad die wordt ingepalmd door jonge mensen. Als je wil, kan je elke avond een concert meepikken. Vooral de jazzscene is enorm levendig.

Er zijn talloze podia en café’s die jazz aanbieden. Dat is erg uitzonderlijk, want het is bijlange overal niet zo. Je voelt hier de creativiteit overal in het rond spatten.

Hoe is Nordmann ontstaan?

Mattias: Dat is best een grappig verhaal. Stan Vangheluwe van Flat Nine, de Gentse vzw die wekelijks jamsessies organiseert, had dringend nog een groep nodig voor een concert de week daarop. Hij zag ons gevieren op een terras en zei: “Jullie spelen volgende week samen.” Na één keer repeteren maakten we ons debuut. Dat viel zo goed mee dat we gewoon verder zijn blijven doen.

Wie is de drijvende kracht achter Nordmann?

Edmund: We schrijven allemaal stukken. Maar het is pas tijdens de repetities dat die ook echt vorm krijgen. Zelfs van mijn eigen composities kan ik niet voorspellen hoe ze uiteindelijk zullen klinken.

Mattias: We spenderen echt wel zeer veel tijd in het repetitielokaal. Daar draaien we alles binnenstebuiten. We zijn er constant mee bezig, eerlijk gezegd.

Hoe zouden jullie zelf jullie muziek omschrijven?

Mattias: Moeilijke vraag. Er kan tijdens een optreden van alles gebeuren. Er is veel variatie. Maar toch houden we het graag heel toegankelijk.

Edmund: En onze moeders vinden het tof.

Wie zijn jullie grootste inspiratiebronnen?

Edmund: Dat gaat erg breed.

Van Pink Floyd, bijvoorbeeld, tot Louis Sclavis, Bill Frisell of Miles Davis...

Mattias: En Peter Vermeersch, natuurlijk! Al die invloeden vinden wel op de een of andere manier hun weg in Nordmann.

Wat betekent het om als jonge groep de overwinning van een jazzwedstrijd op je conto te kunnen schrijven?

Edmund: Het is vooral een bevestiging dat je goed bezig bent. Het is enorm motiverend.

Mattias: Er openen zich plots meer deuren. Het wordt iets makkelijker om aan optredens te geraken. We mogen binnenkort het feest voor twintig jaar JazzLab openen, bijvoorbeeld.

En we krijgen wat opnametijd voor een eerste plaat.

Wat hebben jullie meer te bieden dan de anderen?

Mattias: Ondanks ons toevallige debuut, is Nordmann toch niet zomaar het zoveelste project dat met het oog op wat concerten uit de grond is gestampt. We zitten niet alleen veel samen om te repeteren, maar zoeken mekaar ook achteraf op café op. Net als in een goeie rockband, staan onze neuzen allemaal in dezelfde richting.

Edmund: We willen er allemaal even hard voor gaan.

We zijn ook een heel hecht groepje vrienden. Soms zie je een hoop topmuzikanten samen op een podium staan en merk je toch dat ze geen groep vormen. Dat is bij ons zeker niet het geval.

Waar zie je jezelf over een aantal jaar staan?

Edmund: Als we maar kunnen spelen in goede zalen voor een aandachtig en tof publiek, ben ik al lang tevreden. Meer moet dat niet zijn.

En dan bij voorkeur met Nordmann?

Allebei: Absoluut!

Frederik Goossens

2013/2

33

podiumnieuws

Jazz in Mechelen

len net voor die speciale sfeer en de goede akoestiek.

Het is tevens onze bedoeling om met zoveel mogelijk organisaties samen te werken. Zo waren er ook al twee edities van Jazz Op Scène waarbij we jazz in kleine theaterzalen brachten in de hoop dat dit publiek nadien ook naar onze jazzconcerten komt luisteren.

Met de tweewekelijkse concerten in de Jazzzolder, de jaarlijkse happening Jazz@Home en recent nog de eerste succesvolle editie van een jazzconcours kan ook Mechelen stilaan de titel van jazzstad opeisen. Een kijk achter de schermen met de twee supergemotiveerde initiatiefnemers van deze evenementen, Lejo Vanhaelen en Hans Vandenbogaerde.

Welke is de meest opmerkelijke evolutie die je vaststelde tijdens de voorbije vijftien jaar?

De jongeren die afstuderen, proberen zo origineel mogelijk uit de hoek te komen en maken het daardoor soms te ingewikkeld, zeker als ze er elektronica bij sleuren. Bij deze laatste groep zitten ook heel goede artiesten zoals Lynn Cassiers maar in het algemeen vergeten ze nog te dikwijls dat het hoofddoel moet zijn je publiek te raken. Enorm motiverend voor ons is dat we honderden boeiende artiesten ontmoetten die ons erg dankbaar zijn.

Het organiseren van concerten in de Mechelse Jazzzolder is het gevolg van een gelukkige samenloop van omstandigheden. Lejo Vanhaelen vertelt: “Indertijd woonde ik nog in het parochiecentrum van Mechelen.

Voor mijn vijftigste verjaardag wilde ik een speciaal feestje bouwen. Naar het voorbeeld van wat ik al in de zolder van jeugdhuis Sjaloom in Machelen gedaan had, paste ik eenzelfde principe toe. Een aangename ruimte inrichten waar vrienden elkaar ontmoeten en in gezellige omstandigheden naar muziek kunnen luisteren. Net in die periode kwam ik in contact met jazz via tekenaar Kris Vanderstraeten (ontwerper van de affiches voor o.a. de Jazzzolder en de Leuvense JazzOra - gtb). De man is een wandelende jazzencyclopedie. Al snel vatten we het plan op om jazzconcertjes te organiseren.

We begonnen heel kleinschalig. Aanvankelijk was dat in het parochiecentrum maar wegens een aantal redenen verhuisden we na acht jaar naar de huidige locatie die we op de kop tikten via schepen Frank Nobels die een zwak heeft voor jazz. Opvallend was dat we nooit

moesten zoeken naar groepen en artiesten. We merkten dat er duidelijk een tekort is aan podia want de aanbiedingen stroomden binnen. We doen er alles voor opdat zowel publiek als artiesten zich hier thuis voelen. Onze sterke troeven zijn, buiten het unieke historische kader, de authentieke bar en een ganse ploeg vrijwilligers.”

Welke is jullie visie bij de samenstelling van het programma?

Subsidies ontvangen we niet. Dure artiesten kunnen we ons dus niet veroorloven. Dat is ook onze bedoeling niet, we willen het allemaal laagdrempelig houden.

Vandaar ook dat we zeer breed programmeren en alle vormen en stijlen van jazz aan bod laten komen. Daarbij willen we vooral jongeren een podium bieden. Robin Verheyen, Jef Neve, Pascal Schumacher, Sarah Ferry, The Jacquelines,… ze stonden hier allen op ons podium voor ze helemaal doorbraken. Regelmatig krijgen we ook bekende namen over de vloer zoals Frank Vaganée, Chris Joris en Dré Pallemaerts. Ze willen hier graag spe-

foto: © Alexandre Lacombe

Jazz@Home Blijkbaar waren enkel de concerten niet genoeg want in 2004 had de eerste editie plaats van Jazz@ Home. Het is hier dat Hans Vandenbogaerde opduikt. “Ik werkte voor Junior Chamber International, een organisatie die culturele evenementen aanbiedt voor jongeren tot Hans Vandenbogaerde veertig jaar. Bij het zoeken naar een originele activiteit kwam ik in contact met Lejo en de Jazzzolder. We vatten het idee op om jazzconcerten bij mensen thuis te organiseren met ’s avonds als afsluiter het Brussels Jazz Orchestra. De formule sloeg aan en we werkten samen aan de tweede editie. Het jaar nadien werd ik eenenveertig en dus te oud voor Junior Chamber International. We mochten het idee van de thuisconcerten echter voortzetten onder de naam van de Jazzzolder. In september dit jaar heeft de negende editie plaats. Als je weet dat vorig jaar meer dan vijfhonderd mensen deelnamen, mogen we toch wel spreken van een succes want zeker de helft ervan gaat anders nooit naar een jazzconcert.

In april was er dan de eerste editie van jullie wedstrijd.

Niet evident aangezien we totaal geen ervaring hadden op dat gebied. Gelukkig konden we rekenen op de professionele hulp van Chris Joris en Hugo Jacquet. Uiteindelijk kregen we dertien inzendingen. In de toekomst willen we onze actieradius verder uitbouwen naar Wallonië en zelfs over de grenzen heen. Het is opvallend hoeveel aanbiedingen ik voor de Jazzzolder krijg van jonge artiesten uit Nederland. Het potentieel is er dus.

Enige beperking voor de wedstrijd is dat ze nog geen ‘master’ mogen hebben. Ik vermeld hier graag dat zowel de groepen van de halve finale als deze van de finale zullen optreden tijdens Jazz@Home in september. De algemene kwaliteit was werkelijk opvallend.

Georges Tonla Briquet www.jazzzolder.be Jazz@Home op 15 september

Lejo Vanhaelen

34

2013/2

Jazz Contest Mechelen 2013

Jennik Verlinden Quartet wint de eerste JCM editie De jury (voorzitter Chris Joris, Hugo Jacquet, Dré Pallemaerts, Bernard Lefèvre, Georges Tonla Briquet) motiveerde haar keuze als volgt. “Alle jonge finalisten speelden op hoog niveau maar 1 groep werd gekozen om volgende kwaliteiten: de betrokkenheid van alle leden op elk niveau over heel de lijn, een hecht groepsgeluid, de opbouw van een verhaal met blijvende spanningsboog, de eigen composities waarbij elke muzikant zich als detaillist liet horen en zich ten dienste stelde van de groep en de originele en smaakvolle vertolking van de gekozen Monk-compositie”.

We vroegen aan groepsleider Jennik Verlinden zijn reactie.

Waarom hebben jullie meegedaan aan deze wedstrijd?

Ik schreef ons eerder toevallig in. Eerlijk gezegd was ik het zelfs een beetje vergeten tot ik bericht kreeg dat we geselecteerd waren. We zien wel, dachten we. Het is misschien die losse ingesteldheid die ons uiteindelijk de eerste plaats opleverde.

Wat boeit jullie in jazz?

Het is een algemeen gevoel.

Stijlen en genres zijn slechts concepten om alles makkelijker te catalogiseren maar uiteindelijk zijn ze net zoals woorden dikwijls te beperkend om iets duidelijk te maken. Wat ons vooral aantrekt in jazz is het instant moment, niets forceren maar alles laten gebeuren en evolueren op het ogenblik zelf. Voor mij persoonlijk loopt dit parallel met de queeste in mijn leven: heel open en zonder vooroordeel alles beleven en spontaan reageren. Hoe vrijer hoe beter, is mijn leuze. Die vrijheid is een oneindig maar zaligmakend gegeven. In de muziek komt daar dan het aspect improvisatie bij. Leren improviseren staat synoniem met het ontwikkelen van je kennis betreffende harmonie en ritme om zo uiteindelijk beter te kun-

Jennik Verlinden Quartet (v.l.n.r.): Jennik Verlinden (g), Raphael Malfliet (elb), Thomas Jillings (sax) en Stijn Demunck (d)

nen luisteren. Improviseren mag je ook niet te letterlijk opvatten.

Het is gewoon werk en tijd spenderen aan wat je weet en verbanden leggen tussen al wat je hoort. Zo ontwikkel je een vocabularium waardoor je vrijer wordt. Het recept om muziek te maken is simpel: horen wat er gespeeld wordt en spelen wat hier bij hoort.

Hoe bepalen jullie het repertoire?

Dat gebeurt in overleg. Eigen stukken krijgen meestal voorrang, al is het wel een vereiste dat iedereen er honderd procent achterstaat. Voor het overige kiezen we composities en standards die we allemaal appreciëren en die al een verwerkingsproces doormaakten bij de groep zodat we een zekere vrijheid hebben bij het spelen. De ‘nonsens ziekte’ die je dikwijls bij improvisatie hoort, willen we absoluut vermijden.

Wie componeert allemaal in de groep?

Dat ben ik hoofdzakelijk maar iedereen is vrij om composities mee te brengen. Thomas Jillings, Raphael Malfliet en

de aanzetter van dit proces, de andere leden creëren mee en zijn allemaal evenwaardig.

mee dit jaar. Met het kwartet spelen wij dezelfde muziek maar dan op een andere manier.

Hoe kwam de groep tot stand?

Wij leerden elkaar kennen in het conservatorium van Antwerpen. Ik begon al vrij snel eigen composities Jennik Verlinden: uit te testen met Balanced Exposure met daarin “Het is misschien die Raphael, Thomas en Egon losse ingesteldheid Loosveldt (zie JM 2/2010 p.28 - nvdr). Zelfs toen de die ons uiteindelijk fut er uit was met deze de eerste plaats combinatie bleven we nog opleverde” met elkaar in contact. Dit jaar volgde ik samen met Raphael en Stijn les bij Stijn Demuynck hebben ook elk Free Desmyter en had ik een heel hun eigen projecten waar zij dan goed gevoel met deze ritmesecweer de meeste stukken voor tie. Deze basis aangevuld met schrijven. Ik denk wel dat het saxofonist Thomas leek mij een goed is dat een groep een ‘lei- ideaal kwartet. Later werd dit der’ heeft in de zin van dat deze kwartet nog uitgebreid met twee bepaalt wat je wil vertellen en violisten, Nikki Verlinden en Henmet welke muziektaal. Als groep drike Scharmann. Met dit sextet laat je de composities evolueren. treden we wij nu regelmatig op.

De leider is uiteindelijk slechts Hier doe ik ook mijn eindexamen

Jullie wonnen een opnamedag. Hebben jullie daar al over nagedacht?

Het is een beetje moeilijk om nu al te zeggen wat we juist zullen opnemen. We moeten nog bepalen of we met kwartet of met sextet zullen werken en ook de keuze van het repertoire is belangrijk natuurlijk. Kinderlied (de compositie die hoge ogen gooide bij de jury, gtb) is één van de nummers dat er zeker tussen zal zitten. In elk geval willen we dat alles klopt: arrangementen, vorm, groepsgeluid, ….Ik hoop dat we door een combinatie van enerzijds lichtheid en zwaarte en anderzijds gedetailleerde composities en improvisatie een groepsgeluid creëren dat verrast en de mensen raakt.

Georges Tonla Briquet 2013/2

35

in

in NAJAAR 2013 NU ONLINE!

SOFIE VERBRUGGEN & HERVÉ MARTENS: VAN ELLA TOT BACHARACH ZO 15 SEP: 15U • € 16/14

ENRICO RAVA QUINTET: TRIBE DO 19 SEP: 20U30 • € 20/18

ZAHIR COLLECTIVE + ALAN BERN ZA 28 SEP: 20U • € 12/10 • JAZZLAB 20 JAAR Componist Alan Bern en Nicolaas Cottenie slopen de muren tussen traditie en vernieuwing met het zevenkoppige Zahir Collective.

COLE PORTER SESSIONS ZO 29 SEP, ZO 13 OKT, ZO 24 NOV, ZO 8 DEC : 15U • € 10/8 Laat je meenemen in de magische wereld van Cole Porter.

SONIC BOOM FEAT. HAN BENNINK & URI CAINE MET VOORAF TOO NOISY FISH: FIGHT EAT SLEEP (CD-VOORSTELLING) VR 27 SEP: 20U30 • € 20/18

JOSHUA REDMAN QUARTET FEAT. AARON GOLDBERG, REUBEN ROGERS AND GREGORY HUTCHINSON DO 17 OKT: 20U30 • € 22/20

HAMILTON DE HOLANDA TRIO

DE BEREN GIEREN + REUT REGEV VR 11 OKT: 20U • € 12/10 Een double bill met internationale klasse. Voor de tweede maal is de New Yorkse tromboniste te gast in Rataplan.

TUTU PUOANE & EWOUT PIERREUX: JUST THE TWO OF US ZA 26 OKT: 20U • € 12/10 Songs gedrenkt in jazz en soul, met een onuitwisbaar stukje Afrika.

LIONEL BEUVENS QUARTET DO 14 NOV: 20U • € 12/10 • JAZZLAB SERIES

DO 24 OKT: 20U30 • € 22/20

Vier sterke muzikanten in een Europees topkwartet.

PASADENA ROOF ORCHESTRA

MILE(S)TONES DOOR ZONZO COMPAGNIE

ZO 27 OKT: 15U • € 20/18

ZA 16 & ZO 17 NOV: 14U + 16U • € 7

WAYNE SHORTER QUARTET FEAT. DANILO PEREZ, JOHN PATTITUCCI AND BRIAN BLADE

Kindervoorstelling rond jazzmuzikant Miles Davis.

Muziek door De Beren Gieren en Bert Bernaerts.

MA 11 NOV: 20U30 • € 40/38

WO 27 NOV: 20U • € 12/10 • CD RELEASE

IVAN PADUART TRIO

SHAI MAESTRO TRIO

Ivan Paduart stelt zijn nieuwe cd ‘Ibiza’ voor.

WO 20 NOV: 20U30 • € 18/16

MAROCKIN’ BRASS FEAT. BYRON WALLEN

DJANGOFOLLLIES: DJANGO-ON: KOEN DE CAUTER - FAPY LAFERTIN & GROUP

ZA 7 DEC: 20U • € 12/10 • JAZZLAB SERIES Aanstekelijke mix van Europese en Afrikaanse muziek, met topmuzikant Byron Wallen als kers op de taart.

ZO 26 JAN: 20U30 • € 16/14

BRUNO VANSINA ORCHESTRA

REIJSEGER FRAANJE SYLLA

DO 12 DEC: 20U • € 14/12

DO 13 FEB: 20U30 • € 18/16

16-koppige bigband speelt composities van Vansina. Een primeur!

DE ROMA: TURNHOUTSEBAAN 286, 2140 BORGERHOUT / RATAPLAN: WIJNEGEMSTRAAT 27, 2140 BORGERHOUT INFO & TICKETS: WWW.DEROMA.BE - WWW.RATAPLANVZW.BE - 03 292 97 40 - TICKETBALIE, TURNHOUTSEBAAN 327, 2140 BORGERHOUT - JAZZMUZIEKWINKEL MARK SOUND, WOLSTRAAT 6, 2000 ANTWERPEN - FNAC-WINKELS 36

2013/2

Jazzmozaïekjes Voor de tiende keer werden de

Octaves de la Musique

uitgereikt, een initiatief van Point Culture, BEL RTL en Sabam, ondersteund door de Fédération Wallonie Bruxelles.

In de categorie Jazz werd Aka Moon, in de categorie Wereldmuziek Didier Laloy & Tuur Florizoone onderscheiden.

Gitarist Guillermo Celano is de winnaar van de North

Sea Jazz composition assignment 2013. C.B.G.

(Celano/Baggiani Group) zal Celano’s nieuwe composities – project Erasing Borders – in juli in het Bimhuis en het North Sea Jazz festival voorstellen.

De groep bestaat naast gitarist Celano uit Joachim Badenhorst (rieten), Clemens van der Feen (cb) en Marc Baggiani (d). De try-out is op 9 juli (Lantaren Venster, Rotterdam), de cdopname 10 juli, concert in Bimhuis, Amsterdam op 11 juli en North Sea Jazz 12 juli.

Info: www.cbg-music.com

De Israëlische klarinettiste, saxofoniste Anat Cohen wint dit jaar de Paul Acket Award. Naast haar eigen kwartet werkt Anat Cohen veel samen met haar twee broers Avishai (trompet) en Yuval (alten sopraansaxofoon): zowel in hun trio 3Cohens als in het Cohanim Sextuplet, een eerbetoon aan Louis Armstrong. Anat Cohen zal de prijs, een trofee en 5000 euro, in ontvangst nemen tijdens het Port of Rotterdam North Sea Jazz Festival festival, waar zij op 12 juli optreedt.

Voorgaande winnaars van deze award waren onder meer Craig Taborn (2012), Arve Henriksen (2011), Christian Scott (2010), Stefano Bollani (2009), Adam Rogers (2008), Gianluca Petrella (2007), Conrad Herwig (2006) en Ben Allison (2005).

Al vele jaren richt de stad Dendermonde, in samenwerking met Jazz Centrum Vlaanderen en Honky Tonk Jazz Club, een mini-jazzfestival Jazz in ’t Park Dendermonde in op

Jazz in New York tijdens de jaren twintig Na de schok van WO I keerde een bruisend uitgangsleven terug, voor de ene al wat meer dan de andere. In New York en meer bepaald in Harlem werden alle remmen losgelaten. Met de ontluiking van jazz hadden ze er meteen de gedroomde soundtrack bij. Niet toevallig werd deze periode ook omschreven als de jazzage. Met de nieuwste verfilming van F.Scott Fitzgeralds The Great Gatsby zijn de roaring twenties volop terug.

Zelfs Brian Ferry zijn nieuwe cd is helemaal gedrenkt in dat sfeertje. Taschen brengt nu op het juiste moment dit boek uit zowel in Franstalige als Engelstalige editie (dat eigenlijk een heruitgave is van de originele Duitse versie uit 2007).

Met een stoffen kaft is dit het gedroomde koffietafelboek voor jazzcats en hipsters die de woelige jaren twintig genegen zijn. We maken kennis met dit tijdperk aan de hand van 24 portretten van jazzartiesten die mee de jazzgeschiedenis schreven. Jelly Roll Morton, Louis Armstrong, Paul Whiteman, James P. Johnson, Cab Calloway en Josephine Baker, ze passeren allemaal de revue. Tekenaar Robert Nippoldt (wiens stijl deze van Loustal benadert) en auteur Hans-Jürgen Schaal (jarenlang medewerker bij Enja Records) weten perfect het tijdsbeeld te creëren. De cd bevat 24 originele opnamen van de geportretteerde artiesten. (gtb) Robert Nippoldt, Hans-Jürgen Schaal - Jazz dans le New York des Années folles - ISBN 978-3-8365-4503-7 (Franstalig) – Jazz. New York in the Roaring Twenties ISBN 978-3-8365-4501-3 (Engelstalig)

21 juli. Dit festival gaat door in het gezellige stadspark dat goed gelegen is (op 5 minuten van het station, met ruime parkeergelegenheid). De toegang is gratis.

In 2013 staan 4 bands op het programma. Manhattan Blue, een jonge groep ontstaan uit het project van het Jazz Centrum Vlaanderen Jeugd meets jazz ’n blues opent het festival.

Zij brengen opgeruimde, vocale jazzy muziek die onmiddellijk de sfeer in het park zal brengen.

Nadien speelt de Jeggpap Jazz Band, een begrip in Dendermonde en over geheel Vlaanderen. De band werd 52 jaar geleden gesticht als een van de eerste revival bands in Vlaanderen. Drummer Miel Leybaert is na al die jaren nog altijd van de partij. Ondertussen is de band onder de leiding van Dendermondenaar Peter Verhas aan de klarinet en sax geëvolueerd van traditionele jazz naar stevige swing, en dus ideaal op zijn plaats in een openluchtfestival.

Dan volgt een optreden van Evan Christopher’s Clarinet Road: The Power Trio (VS).

Woonachtig in New Orleans is hij in Europa misschien minder bekend maar door sommige media wordt hij aanzien als de grootste levende jazzklarinettist van het ogenblik. Hij speelt de meest uiteenlopende stijlen. Een van zijn laatste projecten was Django à la Créole, een mengeling van swing en creoolse muziek. In zijn power trio speelt Dirk Van Der Linden op Hammond. Afgesloten wordt met The Keith Dunn Band (VS). Keith is een blueszanger en -mondharmonicaspeler, afkomstig uit Boston maar hij leeft op dit ogenblik in Rotterdam. Hij brengt de Chicago Blues als geen ander en

Sam Vloemans

Voor de derde keer vindt Yellowtime in Geel plaats, een relaxed nazomerfestival op 7 en 8 september. Op zaterdag is het al blues wat de klok slaat en op zondag is het Easy Yellow met Yvonne Walter Quartet, fusion met Rus Nerwich, een Zuid-Afrikaanse saxofonist, warme jazzzang met Tutu Puoane en als afsluiter multiinstrumentalist Sam Vloemans.

Info: www.yellowtime.be

is zeer meeslepend op het podium, met een enorme présence.

Zijn band bestaat naast hem uit 2 gitaristen en een drummer.

Het soort blues dat hij brengt wordt ook wel eens betiteld als Trance Blues.

Alle details van het programma op www.honkytonk.be of www.jazzcentrumvlaanderen.be, of telefonisch via 052/520466 (Jacky Wielandts)

De club Houtum Street in Kasterlee bestaat 30 jaar en gaat na de jubileumviering in mei enthousiast verder met maandelijkse concerten. Op 1 juli staat Rebirth::Collective op het podium, op 5 augustus Roeland Celis kwintet en op 2 september het Enrique Tarde Quartet rond contrabassist Henk De Laat. Info: www.houtumstreet.be

Tijdens de Gentse Feesten van 20 tot en met 29 juli 2013 verzorgt Muziekmozaïek samen met de vzw Uitbureau opnieuw de muzikale programmering van het François Laurentplein. Tijdens deze 10-daagse van Muziekmozaïek zijn niet-professionele zangers, zangeressen en groepen uitgenodigd voor het Podium van Muziekmozaïek.

Daar organiseren ze een wedstrijd in vier categorieën, Nederlandstalig lied, Folk, Jazz en Bigband. Deze wedstrijd verloopt over zes namiddagen, waarbij drie namiddagen voorbehouden zijn voor Nederlandstalig lied en Folk en drie namiddagen voor Jazz en Bigband.

Op de laatste avond, 29 juli, worden de winnaars van elke categorie bekendgemaakt tijdens een Meet & Greet met de verantwoordelijken van Muziekmozaïek, de partners, bekenden, de leden van de vereniging, de deelnemers aan de wedstrijd enz.

Info: www.muziekmozaiek.be

2013/2

37

Laatste Noot

Jazzmozaïekjes De 35e editie van Jazz Hoeilaart heeft haar affiche bekendgemaakt. Op 26, 27 en 28 september vormt GC De Bosuil in Overijse weer het decor voor drie dagen jazz van het hoogste niveau. Zes jonge jazzbands van over de hele wereld dingen dan naar de felbegeerde 1e prijs van Jazz Hoeilaart. De namen van die 6 finalisten zijn nog niet vrijgegeven. Op 26 september maakt de VRT bigband zijn opwachting met niemand minder dan jazzkenner Fred Brouwers. De VRT bigband is een semi-professioneel orkest bestaande uit VRT-personeelsleden onder leiding van Tim Acke.

Op zaterdag 27 september is het de beurt aan Kris Defoort, vorig jaar winnaar van de Jazzmozaïek Award, die ook dit jaar wordt uitgereikt. Op zondag tenslotte komt het pianotrio van Too Noisy Fish zijn nieuwe CD voorstellen.

Op vrijdag en zaterdag wordt opnieuw een grote jamsessie georganiseerd waar iedereen spontaan mag bij aansluiten. Meer info via www.jazzhoeilaart.be.

Het LUCA - Campus Lemmensinstituut Leuven organiseert dit jaar alweer enkele seminaries Muziekgeschiedenis. Uit verschillende thema’s kunnen de Masterstudenten

één of meerdere onderwerpen kiezen, maar ook melomanen zijn van harte welkom. Voor jazz is dit academiejaar het thema Jazz in de kunsten: de relatie tussen jazz en kunst onder de loep met als docent Matthias Heyman. Hierin wordt ingegaan op de kruisbestuiving tussen jazz en klassieke muziek, literatuur, beeldende kunst, cinema, fotografie, dans, stripverhalen en cartoons. De hoorcolleges, rijkelijk geïllustreerd met beeld en klank, gaan door op vrijdagen 27 september, 4, 11, 18, 24 oktober, 22, 29 november en 6, 13, 20 december 2013, en dit telkens van 8u30 tot 10u30.

Voor info en inschrijvingen: ria.vandecapelle@luca-arts.be De Imagine-KBC-muziekrecensiewedstrijd werd gewonnen door Mattias Goossens, een 20-jarige student journalistiek. In zijn recensie komen alle groepen die in De Casino optraden aan bod, waarvan één jazzgroep die bovendien geselecteerd werd voor de Belgische finale. De tweede prijs gaat naar Tiffany Devos. Meer info over de wedstrijd is te vinden op de website http:// imaginefestival.net/be-nl/news/ item/jong_journalistiek_talent_ in_recensiewedstijd

Mulgrew Miller

De Amerikaanse pianist Mulgrew Miller overleed op 29 mei in Allentown, Pennsylvania, door hartfalen, hij was 57. Mulgrew Miller groeide op met gospel, blues en r&b. Hij begon zijn carrière bij het Duke Ellington Orchestra, speelde met Betty Carter (1980), Woody Shaw (1981-1982) en Art Blakey’s Jazz Messengers (1983-1986). Hij was alleen al door zijn indrukwekkende gestalte een pianist die opviel en door zijn kracht en precisie in straightahead stijl bekend stond. Zijn voorbeelden waren Oscar Peterson, McCoy Tyner en Kenny Barron.

Opnames zijn te vinden op het MaxJazz label: Live At Yoshi’s Vol. 1 (2004), Live At Yoshi’s Vol. 2 (2005), Live At The Kennedy Center Vol. 1 (2006), en Live At The Kennedy Center Vol. 2 (2007). Mulgrew Miller beïnvloedde ook de jonge generatie, o.a. Robert Glasper die aan hem One For Grew (album In My Element – Blue Note Records/EMI Music) opdroeg.

JazzLabSeries

De zomer en het nieuwe seizoen van Tijdens de zomer haalt JazzLab Series graag een frisse neus.

Je vindt ons terug op de belangrijkse openluchtfestivals. Passeer zeker eens bij ons standje op Gent Jazz Festival (11-20 juli), Jazz Middelheim (15-18 augustus) of Jazz in ’t Park (5-8 september). Je vindt er alle info over het komende seizoen en kan er muziekfragmenten beluisteren van de groepen die van september 2013 tot juni 2014 met JazzLab Series zullen touren.

Het nieuwe seizoen zal op feestelijke wijze beginnen. In 38

2013/2

september 1993 werden er voor het eerst concerten georganiseerd onder de noemer ‘JazzLab Series’. Sindsdien weerklinkt met vaste regelmaat in heel Vlaanderen (en ver daarbuiten) Belgische jazz in de beste omstandigheden, dankzij een netwerk van concertzalen die zich onvermoeibaar blijven inzetten.

Voor dit 20-jarig jubilee zet JazzLab Series de rijkdom van de jazzscene extra in de verf tijdens het laatste weekend van september. De Casino in Sint-Niklaas geeft de aftrap

op 27 september met een jubileumavond, waarop zowel jonge talenten (Nordmann en Black Flower) als gevestigde waarden (Bert Joris Quartet) aantreden. Op 28 september volgen 20 jazzconcerten op 20 locaties, verspreid over heel Vlaanderen en Brussel.

Met dit ambitieus verjaardagsevent belichten we de voorbije decennia van de Belgische jazz, met een knipoog naar het parcours dat JazzLab Series heeft afgelegd en uiteraard met een blik op de toekomst.

De rest van het seizoen 2013-2014 bij JazzLab Series belooft alweer een heel divers programma te worden. Er vallen ontdekkingen te rapen zoals Marjan Van Rompay en OakTree. Er wordt geflirt met Indische klassieke muziek door Lander Gyselinck en Nathan Daems in het Ragini Trio en we duiken onder in grootstedelijke wereldmuziek met het onvolprezen Marockin’ Brass, voor de gelegenheid met special guest Byron Wallen. Na het indrukwekkende The Jungle He Told Me,

presenteert Joachim Badenhorst zijn 2e solo-cd en generatiegenoot Lionel Beuvens komt eindelijk met een project onder eigen naam voor de dag.

Met 22 Strings and a Piece of Wood wagen we ons samen met enkele kunstencentra aan een eigen productie. Protagonisten zijn o.a. Yannick Peeters, Kristof Roseeuw en de Deense gitarist Jakob Bro. Steven Delannoye nodigt dan weer zijn 2 New Yorkse strijdmakkers uit om te touren met zijn Steven Delannoye New York Trio feat. Frank Vaganée. Dree Peremans sluit het seizoen af met zijn minibigband Rebirth::Collective, op swingende wijze met een flinke portie hardbop met een hedendaagse knipoog.

Info: www.jazzlabseries.be

De Jazzlezer

Tegen het Europese geklap Bert Vuijsje - www.bebopbusiness.com De Rotterdamse saxofonist en jazzdocent Ruud Bergamin geeft zelf de beste kenschets van zijn nieuwe werkstuk: “Anders dan de meeste jazzboeken gaat Jazztermen van A tot Z alleen over inhoudelijke muziekbegrippen en niet over de geschiedenis van de jazz. Evenmin bevat het biografieën van musici. Over die onderwerpen is immers volop literatuur voorhanden.”

In meer dan 175 alfabetisch geordende lemma’s behandelt Bergamin algemeen muziektechnische onderwerpen als harmonieleer, toonladders, crescendo en polyritmiek, maar ook veel termen uit het jazzjargon, zoals Coltrane-changes, head arrangements, lopende bas en hi-hat. Zijn uitleg is over het algemeen helder en ter zake; het valt op dat hij – anders dan veel andere auteurs van jazzleerboekjes – zorgvuldig reserve in acht neemt tegenover feitelijk dubieuze clichéverhalen uit de jazzhistorie (het ontstaan van de scat vocal doordat Louis Armstrong in de platenstudio per ongeluk het blaadje met de tekst uit zijn handen liet vallen; Charlie Parker als componist van Donna Lee).

Door dat alles maakt Jazztermen van A tot Z de claim van de schrijver waar: “zeer goed bruikbaar, zowel voor muziekluisteraars als voor (aankomende) musici”.

Voor muzikale voorbeelden en illustraties kan de lezer terecht op de website www.ruudbergamin.com.

Bergamin heeft zichzelf weinig ruimte gegeven voor persoonlijke opvattingen, maar een enkele keer kan hij zich niet bedwingen. Hij breekt – overigens niet als eerste – de staf over de neiging van Europees publiek om bij swingende jazz op de eerste en derde tel mee te klappen: “Ten opzichte van de stroom (groove) van de muziek werkt dat ‘Europese geklap’ op één en drie nogal storend en swingvernietigend.”

In het lemma ‘Beschrijven van muziekbeleving’ rekent hij gedecideerd af met de gratuite, niet door kennis of inzicht gehinderde jazzschrijverij die menige krant of tijdschrift onveilig maakt: Zo staan er in een artikel over Charles Lloyd zinnen als “karakteristiek zijn de snelle overflow van tonen en de inwaartse toonbuigingen die verstilling kunnen in-

luiden of juist tot hymnische dimensie uit kunnen groeien”. Mooie zin, maar wel raadselachtig. Wat zijn “inwaartse toonbuigingen”? Zijn dat blue notes of misschien tonen die aan het eind iets worden verlaagd? Wat zijn hymnische dimensies? Wordt hier bedoeld dat de improvisaties van Lloyd vooral melodisch van aard zijn? Ook lezen we:“Zijn klanken zijn genegen naar ons en de zichtbare wereld toe maar openen en raken iets erachter of dieper binnen.”

“Knappe prestatie van Lloyd om tot dergelijke mysterieuze bespiegelingen aanleiding te geven”, aldus Bergamin.

Zulke beschouwingen smaken naar meer. Daarom hoop ik dat Ruud Bergamin in een volgende publicatie zichzelf wat uitvoeriger aan het woord laat.

Iemand die geen last heeft van zulke remmingen is John Schoorl, onderzoekjournalist bij De Volkskrant en daarnaast prozaschrijver en dichter. In zijn literaire werk speelt de liefde tot de muziek – rock & roll, country, soul, maar zeker ook jazz – een belangrijke rol. De bundel Lust for Life biedt op 46 pagina’s een selectie van zijn beste muzikale gedichten, deels afkomstig uit eerdere bundels en deels tot nu toe alleen in tijdschriften gepubliceerd.

Ruud Bergamin: Jazztermen van A tot Z Uitgeverij Bergajazz, Rotterdam € 15,00 Te bestellen via: ruudbergamin@planet.nl.

ISBN 978 90 9027096 8

De jazzgedichten hebben niet de overhand, maar zijn wel de moeite waard.

Zoals Tin Tin’s Jazz Latin Cigar Bar (voorheen de Sigarenbar), waarvan dit de eerste acht regels zijn: Ook toen Dikke David Bolle Hans was, Moest je hier niet aankomen met geouwekankertyfushoer Over dat Teddy Edwards een goeie latindrummer was, En dat Barney Wilen als zwarte bassist zijn gelijke niet kende.

In Tin Tin’s Jazz Latin Cigar Bar, voorheen de Sigarenbar, Luister je naar Eddie Chamblee, Pony Poindexter, Willis Jackson, Grant Green, Art Farmer, Joe Cuba, Frank Rosolino, René Thomas en Hou dan je muil, als je niks te zeggen hebt.

Voor de laatste vier regels – met de fraaie ontknoping – verwijs ik graag naar de complete bundel.

John Schoorl: Lust for Life Uitgeverij Van Gennep, Amsterdam € 7,50 ISBN 978 94 6164200 4

2013/2

39

BLINDFOLD TEST

Bert Joris Bert Joris is niet alleen een trompettist van internationale klasse, hij schrijft ook composities van een tijdloze schoonheid. Voor zijn eigen, veelgeprezen kwartet met Dado Moroni, Philippe Aerts en Dré Pallemaerts.

En uiteraard ook voor het Brussels Jazz Orchestra. We lieten Bert enkele jazzstukken horen, benieuwd naar zijn commentaar.

Freddie Hubbard Arietis, uit: Ready for Freddie, Blue Note, 1961. Hubbard, t; Bernard McKinney, euphonium; Wayne Shorter, ts; McCoy Tyner, p; Art Davis, b; Elvin Jones, d.

Amai, je mag nog veel zulke stukken spelen, want dit is mijn favoriet. Dit is Arietis van Freddie Hubbard.

Hij was toen nog zeer jong (23, nvdr). Hoe is dat mogelijk, vraag ik me af, dat iemand op zo’n jonge leeftijd technisch zo sterk kan zijn, zo’n woordenschat heeft ontwikkeld.

Bovendien is dit een prachtige compositie, en er staan er nog wel mooie op deze plaat, zoals Crisis en Birdlike. In de band zit ook een euphonium, een conisch instrument, met warmere kleuren.

Dit nummer ken ik echt van buiten, ik heb het veel nagespeeld. Als mijn leerlingen vragen wat ze moeten naspelen, dan is dit de bijbel. Hoe Hubbard hier over de blues vliegt. Veel van zijn thema’s zijn superintelligent geschreven.

Ik hou vooral van de Hubbard uit deze periode, en van zijn tijd bij Oliver Nelson of de Jazz Messengers.

Ja, hij heeft ook op avant-garde platen gespeeld zoals Ascension van Coltrane en Free Jazz van Ornette Coleman. Maar ik denk niet dat hij daar zo mee bezig was. Coltrane en Coleman wilden met hem spelen omdat hij zo’n persoonlijke kleur had. Twee noten en je weet dat het Freddie is.

Later is Hubbald extreem expliciet gaan spelen, met veel overacting. Alsof hij wilde zeggen: I’m the king of trumpet. Met Woody Shaw heb ik nog veel over Freddie gepraat: “Freddie is the king, I’m the prince”, zei die.

Christian Scott Fatima Aisha Rokere 400, uit Christian aTunde Adjuah, Concord, 2012. Scott, t; Matt Stevens, g; Kristopher Keith Funn, b; Jamire Williams, d.

Ik herken die klank wel, maar ik heb dit stuk nog niet gehoord. Alleszins iemand van de nieuwe generatie. Het doet me denken aan Christian Scott. Dit is een beetje zijn stijl, maar gaat die wel zo hevig te keer? Neen, Ambrose Akinmusire is het niet, die is veel warmer van klank, en heeft ook een ander vocabulaire. (achteraf) Ik volg het allemaal wel, als er een nieuwe naam opduikt. Niet dat ik al hun platen heb. Maar ik geef les aan jonge mensen en dan vind ik het belangrijk te weten waar zij hun inspiratie halen, welke keuzes zij maken. Van Christian Scott heb ik al veel meer ingetogen stukken gehoord. Hij is nog jong en heeft al een prachtige toon, maar hij is nog volop bezig zich te bewijzen, een eigen stem te zoeken.

Greg Gisbert On Second Thought, uit On Second Thought, CrissCross, 1996. Gisbert, bugel; John Campbell, p; Peter Washington, b; Billy Drummond, d.

Een bugel, heel traditioneel. Ik moet hem horen im-

40

2013/2

proviseren om hem te herkennen, of hem trompet horen spelen, want daarop hoor je meer nuances.

Mja, ik hoor een zeer traditionele woordenschat.

Hij heeft alvast niet het vibrato van Art Farmer. Ik dacht even aan Roy Hargrove, maar die zou ik in zijn solo herkend hebben. Mooie klank, prachtige zinnen, fraaie solo. Niet Europees, zeker een Amerikaan. Op bugel is een persoonlijkheid vaak niet zo uitgesproken. Dit is niet iemand die het avontuur zoekt. Wel heel smaakvol en bescheiden, mainstream, klinkt als een standard, zeker geen macho trompettist. (achteraf) Greg? Had je hem op trompet laten horen dan had ik hem zeker herkend. Bij Maria Schneider heb ik hem al fantastische solo’s horen spelen. Greg is geënt op de sound van de jaren 50 en 60. Hij wil niks bewijzen, wel gewoon een prachtige sfeer neerzetten. Qua persoonlijkheid is hij een minder grote uitschieter, maar ik heb heel veel respect voor hem.

Dave Douglas Dog Star, uit Moonshine, Greenleaf, 2008. Douglas, t; Adam Benjamin, elp; DJ Olive, computers, turntables; Marcus Strickland, ts; Brad Jones, b; Gene Lake, d.

Die Fender Rhodes klinkt een beetje zoals bij Jozef Dumoulin, al gaat die nog veel verder. Ik herken de sound van Dave Douglas. Ik hou niet van zijn klank, ik vind die dialectisch, vuil zelfs. Hij zoekt zeker niet de esthetiek op. Al wil ik zeker geen afbreuk doen aan

Blindfold test: Bert Joris zijn talent. Ik heb hem lang geleden nog gezien met zijn Tiny Bell Trio en was toen zeer onder de indruk van de frisheid van de muziek, de sterkte van de composities en ook wel zijn techniek.

Op de radio hoorde ik ooit een opname met Martial Solal en een trompettist, wiens klank me maar bleef storen. Toen ik achteraf vernam dat het Dave Douglas was, besefte ik dat ik hem had herkend aan een klank die ik niet graag heb. Misschien werd hij zo snel succesvol dat hij geen aandacht meer aan zijn techniek besteedde. Ik heb hem ooit gehoord in een project ter ere van Miles, en daar was zijn klank wel perfect.

Nate Wooley Shanda Lea 1, uit Put your Hands Together, CleanFeed, 2011. Wooley, t.

Deze trompettist heeft dezelfde klankbenadering als Dave Douglas, maar gaat nog veel verder.

Dat geflirt met effecten gaat voor mij voorbij aan de essentie. Ook het thema houdt mij hier niet wakker. (achteraf) Nate Wooley? Teun Verbruggen heeft me wel over hem verteld, en ik weet dat hij met hem een band heeft (B.O.A.T). Wooley spreekt dezelfde taal als Dave Douglas. Het intrigeert me wel altijd om dergelijke muziek te analyseren. Avant-garde volg ik minder.

Tom Harrell

Kenny Wheeler Gratitude, uit Sail Away, Musidisc, 1991. Harrell, bugel; Kenny Werner, p; Paul Imm, b; Andre Ceccarelli, d.

Dit is een trompet of een bugel met een klein mondstuk. Een wel heel dominante ride van de drummer. (zodra de solo begint) Dit is Tom Harrell. Als hij een thema speelt kan ik dat moeilijk zeggen, maar eens die solo begint is hij zeer herkenbaar. Soms vragen mensen mij: geef eens een definitie van jazz. Maar dat is hetzelfde als vragen naar een definitie van Frans of Engels. Als je het hoort, weet je wat het is.

Hetzelfde met Tom Harrell: als ik hem drie noten hoor spelen, herken ik hem. Tom heeft een geniaal melodisch inzicht, gespeend van alle overtollige versieringen. De ritmesectie deed me wel wat schrikken. Is dat Kenny Werner op piano? Die drummer is André Ceccarelli? Ik hoorde dat het geen Amerikaan was.

Tom zelf is altijd heel discreet, hij heeft me altijd heel erg geïnspireerd. Ik heb hem ooit vervangen in het trio van Philip Catherine, die eigenlijk meer bezig was met wat hij met Chet Baker had gedaan. Fenomenaal hoe Tom Harrell ondanks zijn handicap (Harrell kampt met schizofrenie, nvdr) toch zo fantastisch kan musiceren. Hij is iemand die een universum voor zichzelf heeft gecreëerd.

Hij heeft veel muzikanten beïnvloed. Voor Greg Gisbert is Tom zowat een heilige. Echt een van de grootmeesters.

en 13-1 o 4 z ei

Warand e e d

Onmo, uit Angel Song, ECM 1997. Wheeler, t; Bill Frisell, g; Lee Konitz, as, Dave Holland, b.

Dit is Kenny Wheeler. Hier op trompet, maar ik ken hem vooral van zijn bugelspel. Een heel eigen stijl. Ooit heb ik hem eens mogen vervangen in de band van Enrico Pieranunzi, om muziek te spelen uit de films van Fellini. Dat was ook nog met Marc Johnson en Tony Malaby erbij, een mooie tournee door Italië.

Kenny Wheeler is ook een groot figuur zoals Tom Harrell. Maar Tom is qua ritme meer uitgesproken, Wheeler glijdt meer. Hij heeft wel een heel bijzondere tessituur, met plotse uitschieters, die hem geen moeite kosten. Ik herken hier vooral de hand van de componist.

Dit is muziek waar ik van hou en waar ik veel bij voel. Binnen de drie parameters – melodie, harmonie en ritme – gebeuren hier prachtige dingen. Alle andere muziek kan ik ook wel mooi vinden, maar die beantwoordt niet aan mijn favoriete voorwaarden. Ingewikkelde grooves, prachtige kleuren of een merkwaardige orkestratie, maar geen melodie?

Dan boeit het me minder. Maar dat zal wel met mijn generatie te maken hebben.

Muziekkeuze en reacties opgetekend door Peter De Backer

zaterdag 28 september

TooTs Thielemans QuarTeT vrijdag 11 oktober

DaviD murray infiniTy QuarTeT feaT. macy Gray zaterdag 12 oktober

marc riboT Trio woensdag 13 november

s

maTT Dusk

vrijdag 31 januari

benjamin herman Trio donderdag 24 april

brussels jazz orchesTra DE WARANDE TURNHOUT WWW.WARANDE.BE // 014416991

2013/2

41

ECM

CHALLENGE ARTISTS @ NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2013

ECM ARTISTS IN CONCERT Herkenbaar, hoorbaar, voelbaar beter

Gratis download

Ga naar www.challengerecords.com/jazzmozaiek en download een gratis track van deze CD’s met de onderstaande code.

4 /7

KEITH JARRETT GARy PEACOCK JACK DEJOHNETTE 04 jul

18 /7

STEFANO BOLLANI 18 juli

15 /8

De Doelen Rotterdam

Gent Jazz Gent

ARVE HENRIKSEN

(met Tigran & Jan Bang) 15 aug

16 /8

ERIC VLOEIMANS

CC 72582 (SACD)

EVENSONG ➜ Amazon vr 12 juli 2013 / 18:30 - 19:45

nsjf1 MICHIEL BORSTLAP TRIO

14-21/ 9

CR 73350

TRUE zat 13 juli 2013 / 18:00 – 19:15 ➜ Amazon

nsjf3

8 /11

Bimhuis Amsterdam

18 sept

Bozar Brussel

19 sept

De Roma Antwerpen

21 sept

LantarenVenster Rotterdam

CARLA BLEy TRIO

THE JOURNEY vr 12 juli 2013 / 23:15 – 00:30 ➜ Volga

13-15 /11

CR 73321

21-22 /11

FLORIAAN WEMPE

FLO’S FLOW vr 12 juli 2013 / 17:15 - 18:30 ➜ Volga

27/3

LantarenVenster Rotterdam

NIK BäRTSCH’S RONIN November Music Den Bosch

CHRISTIAN WALLUMRøD 10 nov

MIKE DEL FERRO TRIO

CR 73347

14 sept

08 nov

10 /11

Jazz Middelheim Antwerpen

ENRICO RAVA

9 okt

YURI HONING

CR 73336

9 /10

Jazz Middelheim Antwerpen

CHARLES LLOyD QUARTET 18 aug

88 vr 12 juli 2013 / 19:45 – 21:00 ➜ Hudson

nsjf2

PEACOCK/BARON/ VERHEyEN/COPLAND 16 aug

18 /8

Jazz Middelheim Antwerpen

November Music Den Bosch

FLy TRIO 13 nov

Paradox Tilburg

15 nov

Bimhuis Amsterdam

LOUIS SCLAVIS ATLAS TRIO 21 nov

Bimhuis Amsterdam

22 nov

Paradox Tilburg

ANOUAR BRAHEM 27 mrt 2014 LantarenVenster Rotterdam

nsjf5 Kijk voor de actuele concertagenda op www.ecmrecords.nl

Distribution and marketing // Maanlander 41 // NL-3824 MN Amersfoort // The Netherlands // +31 33 7676111 // newartsint.com // info@newartsint.com //

Nieuw op cd/lp/dvd Redactie:

DEADLINE volgend nummer:

Mischa Andriessen, Patrick Bivort, Peter De Backer, Chris Joris, Bernard Lefèvre, Georges Tonla Briquet, Marc Van de Walle

Te bespreken cd’s, dvd’s en ander audiovisueel materiaal graag ten laatste op 9 augustus op het redactie-adres: Jazzmozaïek, Bernard Lefèvre, Laarstraat 105, 2610 WilrijkAntwerpen (Belgium)

Zingen Als we de weergoden moeten geloven, worden de zomermaanden juli en augustus nat, koud, wisselvallig, zelfs stormachtig. Een ideale gelegenheid dus om zich buiten de periode van de festivals (daarvoor hebben we de zon besteld) in te graven met dat pakje cd’s waar je al zo lang had naar moeten luisteren of…als je uit bent op nieuwe inspiratie voor (jazz)muziek waar je beter van wordt en de zon dan maar in je hart laat schijnen bij een lekker fris gekoeld wit wijntje, dan grasduin je maar even in deze cd-rubriek.

Zingen helpt soms om je gemoed te luchten en waarom niet proberen je zangtalent te testen met opnames van illustere vocalisten zoals Patricia Barber, Gregory Porter, Lynn Cassiers, Géraldine Cozier, Melanie De Biasio, Ilse Duyck, David Linx, Youn Sun Nah, Madeleine Peyroux, Anthony Strong, Cristina Zavalloni… Jawel, you can have them all!

Nog een prettige zomer en misschien tot op een of ander festival!

Bernard Lefèvre

Stéphane Belmondo Ever After Emarcy/Universal Music – 54:29 Stéphane Belmondo wil in deze opname een hommage brengen aan de zanger-componist Donny Hathaway die in 1979 op 34-jarige leeftijd tragisch overleed. Om de soul van deze zanger, bekend van The Ghetto, eer aan te doen, engageerde Belmondo niemand

minder dan Gregory Porter en Sandra Nkake, terwijl Jacky Terrasson op Fender Rhodes Mark II en Kirk Lightsey op piano de sfeer opleuken. Je wordt hoe dan ook prachtig meegezogen in funky tunes en prachtige stemmen, die in Someday We’ll All Be Free mooi in elkaar opgaan. Er wordt zeker ook een gevoelige snaar geraakt (Little Girl Blue en Gregory Porter in For All We Know). In You Were Meant For Me neemt Ter-

Duo Baars-Henneman Autumn Songs Wig/Toondist – 51:54 Dit duo-concert in het Amsterdamse Bimhuis, opgenomen op 30 november 2012, is een gezegende thuiskomst na een herfsttournee door de States en bezingt die herfst met al zijn elementen via inspiratie uit werken van internationale auteurs (W. Blake, W. B. Yeats, Ch. Ives, Rainer Maria Rilke, I. Bachmann, W. Stevens, Hélène Gelèns, Matsuo Basho). Dat je dit volledige oeuvre zou moeten lezen, alvorens naar deze cd te luisteren, laten we aan jou over. In ieder geval schildert de muziek de sferen en beelden autonoom in minimale composities en improvisaties. Klarinet, tenorsax of shakuhachi en altviool wandelen en dansen langs mistige paden, vochtige landschappen van oker, geel en uitstervend karmijnrood. Ze glijden samen over zilveren wolkenpartijen van de ochtenddauw tot inslapende avond. Wellicht horen we hier tevens het bezingen van de menselijke herfst? De integerheid van Ig Henneman en Ab Baars, apart of samen, is ruimschoots gedocumenteerd en dit album is een aanwinst op het voorgaande.

Chris Joris Ab Baars (ts, kl, shakuhachi), Ig Henneman (vla)

kers kracht bijzetten, besluit Belmondo con brio.

Bernard Lefèvre

rasson over op piano in duo met Belmondo. Met Thought Of Spirit en een instrumentale herneming van de titelsong, waarbij de strij-

Stéphane Belmondo (t, bugel), Kirk Lightsey (p), Thomas Brammerie (cb), Jonathan Blake (d), Jacky Terrasson (Fender Rhodes, p), Sandra Nkaké (voc), Gregory Porter (voc), Christophe Larrieu (string conductor), Guilhem Boudrant, Sebastien Plancade, Estelle Bartolucci, Mailyss Cain, Nicolas Saint-Yves (strings)

Patricia Barber Smash Concord Jazz/NewArtsInt – 55:03 Met haar nieuwste cd levert Barber nog eens het bewijs dat vocale jazz zonder elektronica en zonder standards op het repertoire tot grensverleggende momenten kan leiden. De uiterst minimalistische aanpak met her en der uitgekiende accenten maken van Smash een intrigerend schijfje van begin tot einde. De soms bruuske koerswijzingen vereisen continue alertheid van de luisteraar. Ze leidt en misleidt je.

Vale latintinten, een spacy soundscape, een funky intermezzo, een gitaar die plots de stilte doorkerft, het wordt allemaal op uiterst ingenieuze wijze ingekapseld in een verpletterend broos geheel. La Barber werpt zich daarbij op als een uiterst veelzijdige en fijngevoelige pianiste. Haar muzikanten zijn eveneens detaillisten die elke noot een intrinsieke waarde meegeven. Barber op haar best.

Georges Tonla Briquet Patricia Barber (p, voc), John Kregor (g), Larry Kohut (b), Jon Deitemyer (d)

Nieuw op cd/lp/dvd Jazzmozaïek klasseert in deze rubriek de cd’s (nieuwe releases en heruitgaven) in alfabetische volgorde en illustreert het betere werk met de afdruk van de hoesjes.

De quotering is als volgt.

Top = In kader over twee kolommen met afbeelding van hoesje Zeer Goed = op één kolom met achtergrondkleur en afbeelding van hoesje Goed met hartje = op één kolom met afbeelding van hoesje Goed = geen achtergrondkleur en geen afbeelding van hoesje

Eve Beuvens Mikael Godée MEQ Spookhuis – 55:07 Onze Belgische pianiste gaat vreemd met drie Zweedse heren en dat levert een heel atmosferisch verhaal op.

MEQ is gedrenkt in de grijs-grauwe kleuren van onze streken en omfloerst met de typische Scandinavische melancholie. Een sereen en bijwijlen haast sacraal luistermoment tot je aandacht begint te besteden aan de kleine details. Dan ontdek je onder die eerste laag een hele microkosmos boordevol leven. De parallellen met Jarrett-Garbarek zijn er maar vormen geenszins een weerspiegeling. Beluister 44 dat ook al op Beuvens haar debuut-cd Noordzee stond en je hoort een hele evolutie. De volgende cd van deze groep op ECM? Georges Tonla Briquet Mikael Godée (ss), Eve Beuvens (p), Magnus Bergström (cb), Johan Birgenius (d)

Jim Black AlasNoAxis Antiheroes Winter&Winter/Harmonia Mundi 50:00

Onze vier antihelden brengen ondanks de titel een cd uit met een 2013/2

43

Nieuw op cd/lp/dvd hoge aaibaarheidsfactor. Een aantal keer moesten we zelfs denken aan Rackham maar dit kwartet gaat duidelijk verder daar waar Toine Thys en C° stoppen. Experiment en gedurfde kanttekeningen zijn er alom zonder daarom echt de extreme toer op te gaan. Het melodieuze karakter blijft behouden en de rock’n-roll drive duikt ook regelmatig op. Door de intrigerende en ijle atmosfeer die over de hele plaat hangt, zou je echter bijna denken dat het hier om een ECM-release gaat. De opnamen hadden niet toevallig plaats in IJsland. Opvallend is de warme klank van Chris Speed zijn tenorsaxofoon, een Conn Chu Berry uit 1929 die hij op de kop tikte in een tweedehandswinkeltje.

Een cd die langzaam maar zeker onder je huid kruipt.

Georges Tonla Briquet Chris Speed (ts, kl), Hilmar Jensson (g), Skuli Sverrisson (b), Jim Black (d)

Samuel Blaser Quartet As The Sea HatHut/Harmonia Mundi – 51:14

Alan Broadbent Heart to Heart Cd Baby – 59:10

Het is 22 jaar geleden dat Alan Broadbent (66) zijn eerste solo jazzalbum Live at Maybeck Recital Hall, Vol.14 opnam en nu opnieuw solo verrast met Heart to Heart.

Vorig jaar gaf hij een soloconcert op het St.Emilion Jazz Festival en dat werd door het Franse magazine Jazzman als beste concert van 2012 uitgeroepen. Hij getuigt van een gedegen klassieke bagage bij zijn solowerk, en voelt zich als een vis in het water bij jazzstandards. Die mix vinden we hier terug met eigen werk en prachtige interpretaties van Alone Together, Blue in Green, Lonely Woman en Cherokee.

Bernard Lefèvre

toelichting bij composities en arrangementen! Verder ook schitterende liner notes van Marc Van den Hoof en een stukje geschiedenis door Frank Vaganée.

BJO Finest, het mocht gerust een dubbelaar zijn! We kijken alvast uit naar een vervolg.

Bernard Lefèvre Frank Vaganée (artistiek leider, as, ss, fl), Dieter Limbourg (as, fl), Kurt Van Herck (ts), Bart Defoort (ts), Bo Van der Werf (bs); trompet/bugel: Serge Plume, Nico Schepers, Pierre Drevet, Jeroen Van Malderen; trombone: Marc Godfroid (lead tb), Lode Mertens, Ben Fleerackers, Laurent Hendrick (b tb); Nathalie Loriers (p), Jos Machtel (b), Toni Vitacolonna (d)

The Bureau Of Atomic Tourism Second Law Of Thermodynamics Rat Records – 59:30

Alan Broadbent (p)

Brussels Jazz Orchestra BJO’s Finest – Live!

Saphrane/Music&Words – 74:21

As The Sea bevat een suite in vier delen, live opgenomen door Jean-Marc Foussat in de HnitaHoeve (Heist-op-den-Berg) en ook door hem gemixt. Volgens Blaser is deze cd meer gebaseerd op uitgeschreven stukken dan de vorige (Boundless) maar van een uitgesproken mise-en-scène lijkt niet zoveel sprake. Zo te horen viert improvisatie toch nog steeds hoogtij. De vier tasten schoorvoetend de mogelijkheden af, laten elkaar los om even later de banden terug strakker aan te halen, centraliseren alle energie maar laten even goed meteen nadien een enorme leegte vrij. Ze doen het in duo, trio en kwartet. Dat deze muzikanten ook bij o.a. Bobby Previte, Louis Sclavis, Matthew Shipp, Sylvie Courvoisier en Pierre Favre musiceerden, hoor je (on) rechtstreeks in de details. Bijna een uur lang spelen de heren met quasi abstracte vormen zonder de homogeniteit van het geheel uit het oor te verliezen.

Georges Tonla Briquet Samuel Blaser (tb), Marc Ducret (g), Bänz Oester (cb), Gerald Cleaver (d)

44

2013/2

Naast een succesvolle tournee met gastsolisten naar aanleiding van twintig jaar BJO mocht ons internationaal gerenommeerde orkest zichzelf bij deze gelegenheid eens extra in de bloemetjes zetten met een album waarop alleen maar eigen werk, van BJO, voor BJO, door BJO of BJO’s Finest. Het BJO verenigt Belgische topmusici, die elk een verhaal te vertellen hebben, en dat levert in dit Finest album prachtige composities en sublieme arrangementen op. Daarbij krijgen composities van Nathalie Loriers, Neige en Danse Eternelle een nieuw arrangement van respectievelijk Lode Mertens en Pierre Drevet. Drevet krijgt een glansrol, want tekent voor liefst drie composities: Potion, For Kenny en Cafésieste, terwijl hij ook Bart Defoorts The Lizard Game arrangeert. Dieter Limbourg bewerkte Cafésieste en brengt zijn Hoppin’Around in, gearrangeerd door Gyrui Spies. Een pluim voor de uitvoerige

Met deze Second Law Of Thermodynamics katapulteert BOAT ons in een nebula van avant-garde, rock, jazz en fusion. Trouw aan zichzelf ontpoppen Teun Verbruggen en zijn internationale supergroep zich als beeldenstormers die improviserend en recht voor de raap musicerend een volledig melkwegstelsel uitrollen met eigen natuurwetten waar je best de nodige oriëntatiemiddelen voor bij de hand hebt. Het zijn vooral de uiterst minimalistische passages en de continue tegenstellingen tussen bijvoorbeeld spaarzame gitaarnoten en een helse ritmesectie die voor de verrassingen zorgen. Luister, verdwaal en geniet.

Georges Tonla Briquet

keer beluistert krijgt van ons een dikke proficiat voor uithoudingsvermogen. Om toch een typering te proberen: je zou dit punkjazz kunnen noemen, met scherpe, aanvallerige, overblazen saxen. Omdat deze plaat buiten de gangbare esthetische categorieën valt, kunnen wij er ook niet met die categorieën over oordelen. Blijven over: de gedrevenheid en bekwaamheid van de muzikanten, de totale interactie, de adequate vertolking van de woede. Binnen een luid, chaotisch kader. Voor de liefhebbers…

Marc Van de Walle Jasper Stadhouders (g, b), Onno Govaert (d), John Dikeman (s), featuring Jeb Bishop (tb), Roy Campbell (t).

Joey Calderazzo Trio Live Sunnyside Records – 71:00 Calderazzo was vanaf 1987 pianist van het Michael Brecker Quartet.

Na enkele eigen opnames bij Blue Note werd hij in de late jaren 90 lid van het Branford Marsalis Quartet.

Dit album is een live-registratie in Daly Jazz (Missoula, Montana).

Naast Calderazzo’s The Mighty Sword en To Be Confirmed coveren ze Jarrett’s Rainbow, Evans’ Time Remembered, Troup and Worth’s The Meaning Of The Blues en sluiten de set af met Motian’s Trieste.

Een lekker luisterconcert, waar af en toe de sprankelende toetsen van Calderazzo de oren doen spitsen.

Bernard Lefèvre Joey Calderazzo (p), Orlando Le Fleming (b), Donald Edwards (d)

Lynn Cassiers The Bird the Fish and the Ball Rat Records – 42:07

Tractata Records/Toondist – 71:42 Deze cd moet je zien als een soort compilatie ‘box’ van een drietal optredens in de VS. Je wordt continu geconfronteerd met erg agressief en nerveus spelende musici.

Luid en met plankgas wordt er geïmproviseerd. Wie deze cd in één

Lynn Cassiers (voice, keys, objects, toys)

George Colligan The Facts Steeplechase/Music&Words 64:55 Een van de best bewaarde geheimen van de jazz, zo omschrijft website allaboutjazz.com George Colligan. Het is in ieder geval zo dat de pianist/toetsenman uit New York al aan zijn 23ste cd toe is, en ondanks de constant hoge kwaliteit van zijn werk nog relatief onbekend is.

Misschien dat zijn recente toetreding tot de Jack DeJohnette Group (met ook nog Rudresh Mahanthappa) daar verandering in brengt.

Intussen is The Facts alweer een prima cd. Colligan pende alle stukken zelf, op afsluiter Steppin’ Out van Joe Jackson na. Het zijn frisse, hedendaagse jazzstukken, vaak met een pakkende melodie (luister maar eens naar opener Blue State). Dat Colligan Chick Corea en McCoy Tyner tot zijn invloeden rekent, hoor je in zijn heldere pianospel. Alleen jammer dat de nochtans uitstekende altsaxofonist Jaleel Shaw zo prominent in de mix zit dat hij de piano te veel naar de achtergrond duwt.

Peter De Backer George Colligan (p), Jaleel Shaw (as), Boriz Kozlov (b), Donald Edwards (d)

Médéric Collignon & Jus de Bocse A la recherche du roi Frippé

Andrew d’Angelo (s, bkl), Nate Wooley (t), Marc Ducret (g), Trevor Dunn (b), Jozef Dumoulin (frh), Teun Verbruggen (d)

Cactus Truck Live in USA

resultaat van al dat gegraai in haar speelgoedkoffer is heel bijzonder.

Cassiers creëert hier in 42 minuten een heel eigen universum, met veel knapperige elektronica, een warme, zijdezachte stem, en veel bizarre geluidjes. De muziek is van een breekbare schoonheid, vol poëzie en tedere warmhartigheid. En volstrekt origineel, al doet Cassiers heel af en toe aan Annette Peacock denken.

Geen slechte referentie.

Peter De Backer

Just Looking/Harmonia Mundi 75:40

Met jazz heeft deze cd weinig te maken, met improvisatie en creativiteit des te meer. Lynn Cassiers kent u misschien van bij Lidlboj, de groep van Jozef Dumoulin, de pianist die de meest wonderlijke geluiden uit zijn Fender Rhodes weet te halen.

Op The Bird the Fish and the Ball blijkt ook Cassiers zo’n geluidsknutselaar te zijn. Met haar stem en keyboards, met allerlei effecten, en zelfs met ‘objects’ en ‘toys’. Geen idee wat ze precies hanteert, maar het

Als het over jazzrock gaat, vallen eerst en vooral de namen van Weather Report, Mahavishnu Orchestra en Return to Forever.

Nieuw op cd/lp/dvd Terwijl er begin jaren 70 ook wel progressieve rockbands waren die zich op het pad van de fusion begaven. Zoals King Crimson.

Kornettist Médéric Collignon (je kent hem van aan de zijde van Louis Sclavis of Michel Portal) raakte verslingerd aan de zwaar symfonische rock van gitarist Robert Fripp (‘le roi Frippé’) en de zijnen, grasduinde in hun werk en speelt hier zijn favoriete composities.

De stevige opener Red lijkt wel een van de betere stukken van Mahavishnu Orchestra, zeker omdat Collignon ook nog twee strijkkwartetten gebruikt, wat herinneringen oproept aan Visions of the Emerald Beyond.

Maar Crimson was toch meer rock dan jazz, zeker toen later met Adrian Belew nog een tweede prima gitarist kwam meedoen.

Des te opmerkelijker dat Colligon deze muziek alle eer aandoet zonder gitaar. Zijn kornet (vaak zwaar aangedikt met allerlei effecten) speelt hier de hoofdrol.

De combinatie van strijkers en al die wahwah-kornetklanken is zeker niet altijd even geslaagd.

Maar deze cd is wel een aangename herontdekking van een van de meest gereputeerde Britse rockbands ooit. Dat Collignon er aan het eind ook nog een slappe versie van Nick Drakes River Man aan toevoegt, zien we dan maar door de vingers.

Peter De Backer Médéric Collignon (kornet, voc, B3, effecten); Frank Woeste (Frh, effecten); Frédéric Chiffoleau (cb, elb); Philippe Gleizes (d) + twee strijkkwartetten

Chris Corstens Quartet Treiffel De Platenbakkerij/Toondist 44:12

De tien stukken op deze plaat zijn alle composities van Chris Corstens, de spilfiguur van de groep. De muziek is opgewekt en speels, gaat probleemloos over van ritmisch, vrolijk, swingend naar (mee)slepend, filmisch. De indruk die deze cd achterlaat blijft er een van vrolijkheid, lichtheid, gemak van musiceren. Het blijkt niet de bedoeling experimenteel aan het werk te gaan of grenzen af te tasten. De compo-

Jazz & beyond Als twee elfjes zingen en spelen Evelien de Weger (vo, kazoo) en Sophie van Eyck (b, ukulele) in totaal tien miniatuurtjes op hun duodebuut Little Tree (eigen beheer). New age folkjazz van het uiterst broze type over teddybeertjes, postbodes en liefde.

De Indonesische gitarist Dewa Budjana heeft al een hele discografie bij elkaar gespeeld maar wereldbekendheid was tot nu toe niet zijn deel. Met Dawai In Paradise (Moonjune), een compilatie met opnamen uit de periode 2000-2011, zou het wel eens kunnen lukken. In tweeënzeventig minuten krijg je een goed beeld van zijn kunnen. Of het nu progrock, jazzfusion of gewoon pop is, Budjana speelt het allemaal. Zijn inspiratiebronnen reiken van Indonesië en Indië tot Amerika en van Scofield en McLaughlin tot Knopfler en Metheny. Met bijdragen van o.a.

Peter Erskine en Howard Levy.

Het Noorse gezelschap Jaga Jazzist houdt van extremen.

Van rock via metal belanden ze nu met Live With Britten Sinfonia (Pias) in de symfonische wereld. Met de vijftien minutenlange openingstrack laten ze meteen in hun kaarten kijken.

Klassiek in panavision glijdt op meesterlijke wijze stilaan over naar georkestreerde rock met jazzaccenten. En dat is nog maar het begin. In totaal bijna zeventig minuten sensurround spektakel met special effects à la Jimi Tenor. Absolute aanrader in het genre.

In dezelfde categorie als o.a.

Jon Irabagon met zijn trio’s, The Bureau Of Atomic Tourism en diverse projecten van Bill Laswell vinden we Crossing The Waters (Intakt Records/ NewArtsInt) van Elliott Sharp (g), Melvin Gibbs (b) en Lucas Niggli (d). Sonore exploitaties laag na laag opgebouwd met geluidstaferelen die reiken van schoorvoetend aftasten tot radicaal industrial. Door de zeer afwisselende en gevarieerde aanpak is dit een verbazend toegankelijk werkstuk geworden, zij het natuurlijk in de context van de extreme verbuigingen waarvoor deze drie heren gekend zijn.

Massot-Florizoone-Horbaczewski blijven trouw aan zichzelf met dit vervolg op Cinema Novo, zij het met kleine maar veelbetekenende verschillen zoals het feit dat elkeen ondertussen vijf jaar extra bagage heeft. En dat hoor je. Balades Ephémères (AventuraMusica) klinkt nog verfijnder en gedetailleerder dan het eerste werkstuk. Tristesse en warmtegevoel vullen elkaar daarbij aan als yin en yang. De wisselende stemmingen van drie poëten gaan van zuiver introspectief tot vrolijk exuberant. De filmische associaties zijn legio en het obligate walsje is er ook.

Voor wie de tijd durft te nemen om echt te luisteren.

Gitarist Bert Cools kennen we via zijn opnamen met o.a.

Banjax en het Bruno Vansina Quartet. Merope is zijn nieuwste eigen Europees project met Jean-Christophe Bonnafous (f), Indre Jurgeleviciute (voc), Marcelo Windolph (b) en Miguel Hiroshi (perc). 9 Days is het auditief dagboek van hun negen dagenlang verblijf in het zuiden van Spanje waar deze sound-

track ook ingeblikt werd. De muziek sluit perfect aan bij de ecologische visie van de ploeg achter de opnamestudio waar ze met zonne-energie werken.

Het gezelschap hanteert de esthetiek van de open ruimte gekoppeld aan een mystiek sfeertje. Tot een echte climax komt het nooit, het gaat meer om vertoeven in een bepaalde atmosfeer. Alsof je continu door weidse natuurregionen trekt. Zweven zonder touchdown. In het verlengde van Manu Hermia zijn Le Murmure De L’Orient met een tikkeltje Sigur Rós.

De muziek van Helena Rüegg (ban), Michel Godard (tba, serpent, b) en Quique Sinesi (g, charango) op Dias De Felicidad (Enja Records/ NewArtsInt) ligt helemaal in het verlengde van wat Tuur Florizoone, Michel Massot en Marine Horbaczewski doen.

Met een ongewoon instrumentarium creëert het trio rustige maar fijnzinnige melodielijnen nauw verwant met filmmuziek.

Het repertoire bestaat uit traditionele tangos en milongas

die een improvisatorische bewerking krijgen.

David’s Angels is een Zweeds kwartet dat op haar tweede cd What It Seems (Kopa) goochelt met vocalen, Rhodes, bas, drums en effecten allerlei. Op het snijpunt van jazz en pop en in het verlengde van Lynn Cassiers, Björk en het Finse Elifantree.

Met Down Deep (Winter & Winter / Harmonia Mundi) trakteren Ernst Reijseger (violoncello, voc), Harmen Fraanje (p) en Molla Sylla (perc, voc) ons op een auditieve trip waarin zowel expliciet exotische elementen opduiken als de repetitieve stijlvormen van Steve Reich en Philip Glass plus nog flarden klassiek. Dit trio verweeft deze antagonistische muziektalen tot een zeer apart geheel met bijwijlen een haast sjamanistische ondertoon. Een sterk staaltje van durf en persoonlijke visie met vooral een glansrol van Fraanje als diegene die alles en iedereen bij elkaar houdt.

Georges Tonla Briquet

2013/2

45

Nieuw op cd/lp/dvd sities zijn mooi gestructureerd, ritmisch interessant, melodieus degelijk uitgewerkt. Wij kregen de indruk dat het hier gaat om vier degelijke muzikanten die zich erg goed amuseren, elkaar proberen te vinden in het muzikale gebeuren en pretentieloos fijn samen musiceren. Zij maken daarbij gebruik van herkenbare jazzidiomen, maar dat leidt nergens tot clichévorming. De cello vervangt de bas en zorgt voor een eigen klankkleur. Dit is gewoon heel fijne en eerlijke jazz.

Marc Van de Walle Chris Corstens (ts, ss), Oscar Jan Hoogland (p), Martin van Leusden (d), Harald AustbØ (5string clo)

Cozier & Hermans Duo Spaces Eigen Beheer – 20:51 Een eerste visitekaartje van dit Belgisch duo dat er in slaagt op louter akoestische wijze eenzelfde impact te creëren als vele anderen die daarvoor een halve muziekwinkel nodig hebben. De verstilde en bijwijlen ijzige sfeerlandschappen lijken afkomstig uit het hoge noorden. Alsof je zit te kijken naar het lichtspel van zonnestralen die door een glasraam kleine stofdeeltjes zichtbaar maken. Met originele bewerkingen van o.a. Joga (Björk) en Nat King Coles Perhaps, Perhaps, Perhaps. Cozier klinkt vooral als een nichtje van Joni Mitchell en Kate Bush dat de jazz volop aan het ontdekken is. Live deze zomer op de festivals van Comblain-laTour en Gaume.

Georges Tonla Briquet

de Amerikaanse pianiste Kris Davis geldt dat ook. Capricorn Climber is een sterke plaat met een afgewogen bezetting. Davis’ eigen ingetogen toucher gaat opvallend goed samen met de broze melodielijnen van Laubrock en Maneri die afwisselend verstrengelen en van elkaar weg dwalen.

Bijzonder knap en aantrekkelijk aan deze groep is de onnadrukkelijkheid van het spel. Dunn en Rainey weven gezamenlijk een opwindende ritmiek die zelden naar de voorgrond dringt en zich toch laat gelden. Voeg daarbij de geweldige hoeveelheid lucht en ruimte in de muziek, de even fijnzinnige als uitdagende klankkleuren, de ingehouden golvende dynamiek en de intelligente, expressieve harmonieën. Qua sfeer voert het melancholische licht de boventoon. Capricorn Climber is een eigenwijze plaat die door zijn onverzettelijkheid echter uiteindelijk vooral vrolijk stemt.

Mischa Andriessen Kris Davis (p), Mat Maneri (altviool), Ingrid Laubrock (sax), Trevor Dunn (b), Tom Rainey (d, klokkenspel)

Miles Davis So What - the complete 1960 Amsterdam Concerts Nederlands Jazz Archief/NJA 2cd – 65:35+75:10

jaar later al niet meer. Voorafgaand aan het Concertgebouwoptreden, speelde de groep in het Scheveningse Kurhaus. Voor het Nederlandse jazzpubliek dat niet of nauwelijks kans had gehad om Kind of Blue of Giant Steps te kennen, was dat een overrompelende ervaring. De langgerekte, manische solo’s van Coltrane kwamen totaal onverwacht en werden door de meesten zeker niet bij eerste beluistering op waarde geschat. Dagen na het optreden werd er door twijfelaars driftig getelefoneerd tot saxofonist Piet Noordijk het verlossende woord sprak: die Coltrane was maar niks. Dat was het Kurhaus en blijkbaar had Coltrane zich daar leeg gespeeld. Tijdens het optreden in het Concertgebouw klinkt hij ongekend timide, in wezen meer in lijn met wat Davis wilde. Davis zelf is ongelofelijk sterk. Dikwijls met de demper op, speelt hij indringende solo’s, helder in de melodie en geladen zonder overdadig emotioneel te zijn. Datzelfde geldt voor zijn spel bij het tweede concert. Coltrane was toen vervangen door Sonny Stitt. In zeker opzicht een pas op de plaats of zelfs een stap terug, maar natuurlijk wel een bijzonder begaafde saxofonist. Senang voelt Stitt zich in Davis’ muzikale universum niet helemaal, maar omdat te compenseren, laat Davis de spotlights in twee nummers

geheel aan Stitt. Bijvoorbeeld in de ballad Stardust en die vertolkt Stitt weergaloos.

Mischa Andriessen Miles Davis (t), Wynton Kelly (p), Paul Chambers (b), Jimmy Cobb (d), John Coltrane (ts - cd 1) Sonny Stitt (as - cd 2)

Melanie de Biasio No Deal Pias – 33:22

Clean Feed/instantjazz.be – 60:00

Het blijft een groot gemis dat de distributie van de Portugese platenmaatschappij Clean Feed gebrekkig is. Het label is inmiddels een thuishaven voor fantasievolle en avontuurlijke jazz, en in zekere zin ook een connaisseursmerk; het zijn niet de minsten die daar hun cd’s uitbrengen. Voor 46

2013/2

Melanie De Biasio (voc, f), Dre Pallemaerts (d), Pascal Paulus (clavinet, syn), Pascal Mohy (p)

Frank Deruytter Quartet Frank Deruytter Quartet Prova Records/LC Music – 63:53

Het was zes jaar wachten op een vervolg van A Stomach Is Burning. Intussen veranderde er duidelijk een en ander voor de jonge zangeres, niet in het minst de overgang van een jazzlabel naar een huis van vertrouwen voor het betere rock- en popwerk. No Deal past perfect tussen beide in. We horen droomachtige melodieën met een uiterst donker tintje gebracht door een zangeres die ontegensprekelijk getuigt van een sterke persoonlijkheid.

Opvallend is hoe de nummers perfect in elkaar overvloeien

Tijdens C-Mine Jazz Festival 2012 kreeg saxofonist Frank Deruytter een carte blanche. Hij nodigde Peter Erskine uit samen met Eric Legnini en Bart De Nolf. De vier brachten een gedreven set boordevol hoogtepunten. Twee dagen later doken ze samen de studio in

IGLOO JAZZ SUMMER TOUR THE SIDEWINDERS

Géraldine Cozier (voc), Georges Hermans (p)

Kris Davis Capricorn Climber

door allerlei kleine details. Een kolfje naar de hand van pianist Mohy. Poëtische droomjazz ergens tussen Dead Can Dance en Nina Simone met een overweldigend broeierig gevoel zoals de openingscène van Apocalyps Now. Tijdens Jazz à Liège was er spijtig genoeg niet echt een meerwaarde tegenover de cd.

Live herkansing in Middelheim deze zomer.

Georges Tonla Briquet

21/06 Het Bruggenhuis (OVERBOLAERE)

Er blijven maar boeiende opnamen van Miles Davis opduiken.

In de bootlegserie van Sony verschenen recent geweldige latere registraties en de schatgravers van het gelukkig nog in leven zijnde Nederlands Jazz Archief doken opnamen op van de twee nachtconcerten die Davis in 1960 in het Amsterdamse concertgebouw gaf. Davis stond toen op een breekpunt in zijn carrière. Een jaar eerder was het baanbrekende Kind of Blue uitgekomen, net als Coltranes vooruitstrevende Giant Steps. Dat de twee elk een eigen en uiteenlopende muzikale koers gingen volgen, is aan beide platen duidelijk af te horen en dat bleek nog maar het begin. Als Davis zijn kwintet in april 1960 naar het Concertgebouw brengt, is Coltrane er nog bij, een half

1978-2013

FABRICE ALLEMAN

SAL LA ROCCA 12/07 Gent Jazz Festival (GENT)

09/07 Festival au Carré 35 feat. David Linx (MONS) 14/09 Festival Jazz Marni (BRUSSELS) 28/09 CC Antoing (ANTOING)

jaar

BIG NOISE 21/06 Chez Pol (NANDRIN) 14/07 Brosella (BRUSSELS) 09/08 Gaume Jazz (ROSSIGNOL)

IGLOO Records I www.igloorecords.be Bld Léopold II, 153 - 1080 Brussels - Belgium T : +32 2 538 90 01 I info@sowarex.be

Nieuw op cd/lp/dvd met deze cd als resultaat. Opvallend is de hechtere groepssound.

De soul- en funkinvloeden van het concert zijn er nog maar er is een meer directe aansluiting met de klassieke Blue Note-jazz van eind jaren vijftig begin jaren zestig. Niet alleen bij Deruytter maar vooral bij Legnini die duidelijk in topvorm verkeerde. Er wordt continu op hoog niveau gemusiceerd met D.O.P.E. als een van de hoogtepunten. Alsof ze zich begeven in de doolhof van de Minotaurus met De Nolf als Theseus die de draad ontrolt om de terugkeer steeds mogelijk te maken. Ook de opbouw van afsluiter Noenkele wekt bewondering op en met Shwung Foo hebben radio en tv er een nieuwe jingle bij. Op die manier sluiten ze dan weer perfect aan met de huidige stromingen. Hopelijk binnenkort opnieuw live.

Georges Tonla Briquet Frank Deruytter (ts), Eric Legnini (p), Bart De Nolf (b), Peter Erskine (d)

Duology

Andrew Cyrille Jazzwerkstatt/NewArtsInt – 53:43 Trompettist Ted Daniel en rietblazer Michael Marcus vormen samen Duology. Ze nodigen graag een derde partner uit om hun muziek een extra dimensie te geven, en dit keer is dit drummer Andrew Cyrille.

Marcus, die een hele reeks onderbelichte maar vaak prima opnames op zijn palmares heeft, speelt hier uitsluitend klarinet. En ook al laat hij zijn altsax dit keer onberoerd, toch roept deze muziek onvermijdelijk herinneringen op aan Ornette Coleman, vooral omdat Daniel heel zeker goed naar Don Cherry heeft geluisterd. En dan is er nog Andrew Cyrille, een wat ondergewaardeerde avantgardedrummer, die vele jaren aan de zijde speelde van Cecil Taylor en later ook opnames maakte met John Carter, Archie Shepp, David Murray en Carla Bley. Cyrilles dartele drums doen aan Edward Blackwell denken, nog zo’n onderschatte drummer.

In zes stukken – de meeste heel lang uitgesponnen – gaan Daniel en Marcus een boeiende dialoog aan, die prima wordt opgepookt door Cyrille. De afwezigheid van een bassist geeft de muziek een bijzonder ruimtegevoel, al ga je na verloop van tijd zo’n bas ook wel missen.

Peter De Backer Ted Daniel (t, bugel, khakai), Michael Marcus (kl), Andrew Cyrille (d)

Ilse Duyck Group Someday Multidisc/ilseduyckgroup.be 51:58

Dit is de derde cd na Behind (2002) en Exhale (2005) van zangeres-componiste Ilse Duyck met haar vaste groep. Nieuw is Bert Candries op bas. Met Summertide zet ze duidelijk de toon, waarbij de kust, waar ze vandaan komt, een sterke rol speelt. En ook Shore verwijst naar die roots. Zomer, zon, zee en strand, maar ook zieleroerselen, liefde, verlangen, dromen, ze zuigt je in haar persoonlijke wereld met een verleidelijke stem vol charme. Haar sound plaats je niet in een hokje, want ze gaat breeduit van jazz over latin tot pop. In Flowers On The Wall hoor je wat Patricia Barber invloeden. Ze weet zich omringd door uitstekende musici, waarbij de Britse pianist Paul Flush en echtgenoot-gitarist Filip Verneert voor de nodige vonken zorgen.

Een groep waar live heel veel spelplezier van afstraalt. Bij de cd-voorstelling gaven My Groovy Sisters als backing vocals een extra dimensie aan het live-optreden en was het feest compleet.

Bernard Lefèvre

Eerst als studiomuzikant, ook op sommige soundtracks voor de films van zijn vader, maar intussen al vele jaren als leider van een eigen jazzband.

Eastwood speelt bas, zowel akoestisch als elektrisch. Maar soberheid is in alle omstandigheden zijn devies, ook al kan hij op elektrische bas heel zeker een stevige groove neerzetten, zoals op het Afrikaans getinte Une Nuit au Senegal. De muziek is knap gestructureerd, zeer toegankelijk en zit barstensvol pakkende melodieën. Eastwood pende op een na alle nummers zelf, altijd in samenwerking met enkele bandleden.

Eastwood was eerder vooral in Parijs actief, waar hij ook met Eric Legnini speelde. Deze nieuwe cd is opgenomen in de befaamde studio La Buissonne in Pernes les Fontaines, maar dit keer zijn het prima Britse muzikanten die Eastwood begeleiden. Bij hen Andrew McCormack, die we kennen van een mooie duo-cd op het Edition-label.

Peter De Backer Kyle Eastwood (b, elb), Grame Blevins (ts, ss), Quentin Collins (t, bugel), Martyn Kaine (d), Andrew McCormack (p, elp)

Silke Eberhard Ulrich Gumpert Peanuts & Vanities Jazzwerkstatt/NewArtsInt 44:23

wat gekraakt. Knap werk zonder erg diepe emotionele ervaringen, maar met een hedendaagse, frisse aanpak; al mogen we niet echt van een aha-erlebnis spreken.

Chris Joris Silke Eberhard (as), Ulrich Gumpert (p)

Ebraam 3 BBB/Toondist – 45:50 Michiel Braam heeft als Nederlands sterk pianist en pedagoog zijn sporen ruim verdiend en getuigde daar meerdere malen van op cd (o.a. met Paul Van Kemenade). Dit is zijn derde album met zijn trio Ebraam, waarin hij de rock aan de jazz wil binden. Hij laat in deze muziek de liefde voor de Britse pioniersgroep Soft Machine doorsijpelen in duidelijke echo’s.

Elektrische soundscapes en één vocaal stuk, die aan de jaren 70 herinneren, wisselen af met stevige rock- en funkgrooves.

Chris Joris Michiel Braam (el.kb), Pieter Douma (el.b), Dirk-Peter Kölsch (d)

The Kahil El’Zabar Quartet What It Is! Delmark/Music&Words – 58:49

Ilse Duyck (voc, cello), Paul Flush (p, hammond, frh), Filip Verneert (g), Bert Candries (b), Luc Vanden Bosch (d)

Kyle Eastwood View from there Jazz Village/Harmonia Mundi 65:39

Dankzij Clint Eastwood weten we dat ook een ultrarechtse Republikein jazzfan kan zijn. Of zoon Kyle Eastwood de politieke ideeën van zijn vader deelt, weten we niet, maar de liefde voor jazz heeft hij in ieder geval genetisch meegekregen.

Kyle Eastwood komt al zijn hele leven als muzikant aan de kost.

Altsax en piano converseren op deze goed gebalanceerde radioopname in korte, vinnige schetsen rond het Peanuts-thema zonder het thematisch in te kaderen noch te citeren. Ze componeren de miniaturen ter plaatse. Wel spelen ze twee maal, na telkens een serietje impro’s, het alomgekende Dizzy Gillespie-Kenny Clarke hitje Salt Peanuts heel kort voluit en duiken we in het tweede luik van de cd: Vanities. De vrije duo-improvisaties klinken vaak tonaal, gaan regelmatig ronduit swingen en de musici verweven de lijnen als in een moderne barokstijl. Er is vrijblijvend verwijzing naar de duetten van Lennie Tristano en Lee Konitz uit de jaren 40. Het programma sluit af met The Peanut Vendor (El Manisero), een Cubaans succesnummertje uit de oude doos. Een album vol nootjes dus, en er worden er heel

De muziek van El’Zabar maakt toch telkens haar tanden bloot in golvende Afro-grooves, viriel stuwende swing en Chicago-blues.

Doorspekt van repetitief bezwerende contrabas-vamps, groeten El’Zabar’s thema’s steeds zowel het oude Afrika als de Coltranejazz uit de sixties. Hij hanteert regelmatig de grote Afrikaanse trom en de kalimba, waarbij het rituele de bovenhand krijgt. Zijn jonge musici zijn nakomelingen van de AACM-beweging uit Chicago, waarvan de leider één van de mentors is. Bassist Junius Paul bezit helemaal de sound en aanpak om deze stijl neer te zetten, Kahil is een impulsief drummer en tenorist Kevin Nabors draagt de typische erfenis van de Chicagosaxofonisten. Justin Dillard staat erg onder invloed van McCoy Tyner, maar gooit er naast de piano ook het Hammond B3 orgel in om

het geheel nog wat meer down to earth te maken. Met uitzondering van twee Coltrane-tunes, die wat getelefoneerd klinken, staat El’Zabar’s identiteit borg voor zwarte roots zonder franjes.

Chris Joris Kahil El’Zabar (d, perc, kalimba), Kevin Nabors (ts), Justin Dillard (p, el.p, org), Junius Paul (cb).

Christian Escoudé Saint-Germain-desPres – The Music of John Lewis Emarcy/Universal Music – 48:23

Escoudé hoeft als gitarist uit de Manouchefamilie niets meer te bewijzen. Deze hommage aan de muziek van John Lewis is dan ook niet zomaar een onbezonnen allegaartje van tien muziekstukken van Lewis (plus één van Davis: Milestones). Het is een mooie bloemlezing die aantoont welke heldere compositorische capaciteiten de drijvende kracht van het Modern Jazz Quartet had én die bewijst hoe Escoudé met dit materiaal aan de slag kan. Want het blijft niet bij een copy-paste.

Escoudé en de zijnen interpreteren de nummers erg subtiel en stijlvol: de swing en harmonie worden netjes bewaard, maar in een getransformeerde vorm. Indien we in gedachten houden dat Lewis een liefhebber was van gitaristen (hij hield van Django), dan is deze gitarist – ex groepslid van het MJQ – wel de juiste man om een dergelijke plaat te maken. De originele muziek is vakkundig gearrangeerd voor deze bezetting die zich uitstekend van haar taak kwijt.

Midnight in Paris is een stijlvolle opener, en het al even smaakvolle en toepasselijke Django houdt je verder warm. Kortom, elk nummer is een schot in de roos. Mooi zijn ook de tracks waar Tabackin de sax voor de fluit ruilt. Het karakter van de muziek wordt dan a.h.w. opgewekter, iets minder zwaar en zo mogelijk nog swingender. Een plaat die zingt!

Marc Van de Walle Christian Escoudé (g, arr), Stéphane Belmondo (t, bugel), Lew Tabackin (ts, fl), JeanBaptiste Laya (g), Thomas Bramerie (cb), Billy Hart (d)

2013/2

47

Nieuw op cd/lp/dvd Fourplay Esprit de Four Heads Up/NewArtsInt – 55:00

men. Kortom: risicoloze jazz die je geen gebrek aan kwaliteit kunt verwijten. Maar te weinig vuur, te anemisch.

Marc Van de Walle Bob James (kb), Nathan East (b, voc), Chuck Loeb (g, syn), Harvey Mason (d, perc, vib, syn).

Drew Gress The Sky Inside Pirouet Records – 72:17 Een nieuwe cd van Fourplay is meestal geen revolutie: je verwacht normaal vrij cleane, afgeborstelde jazzy deuntjes. Degelijk gebracht, professioneel opgenomen, mooi ingeblikt: dat wel. Deze cd maakt daar een lichte uitzondering op. De opener swingt al heerlijk met een mooi thema dat gedragen wordt door Chuck Loeb – die het als gitarist erg goed doet. Hij doet Larry Carlton niet vergeten, maar zet zijn eigen stempel, zij het in het verlengde (wat de bedoeling zal geweest zijn). De andere muzikanten zijn gepokt en gemazeld in het genre. Het resultaat blijft toch een ietwat voorspelbare plaat met ups en downs. Track vier, Sonnymoon, swingt heel erg, maar de boog blijft niet gespannen staan.

Er worden nergens risico’s geno-

Drew Gress (b, elec), Tim Berne (as), Ralph Alessi (t), Craig Taborn (p), Tom Rainey (d)

Giovanni Guidi Trio City of Broken Dreams ECM/NewArtsInt – 51:13 Bassist Drew Gress met een dreamteam uit de New Yorkse improvisatiescene. Vijf persoonlijkheden die hier elk ruimte krijgen maar vooral in dienst van elkaar spelen. De meest broze passages zijn deze waar Taborn in de schijnwerper staat en die zo uit diens solo-cd Avenging Angel geknipt lijken. Maar er wordt vooral op het scherp van de snee gemusiceerd waarbij de heren intens

Raphaël Imbert Project Heavens – Amadeus & The Duke Jazz Village/Harmonia Mundi – 67:18 Voor Imbert is jazz geen zaak van genre maar een kwestie van geestesingesteldheid. Na de combinatie Bach-Coltrane koppelt hij dan ook zonder vooroordelen Ellington aan Mozart. Een bravourestuk met de meest uiteenlopende referenties die reiken van Fats Waller en Bach tot FES-gekte en de mystiek van de vrijmetselarij. Als muzikant houdt hij zich eerder op de achtergrond, het zijn vooral zijn arrangementen die respect afdwingen.

De rol die hij de strijkers toebedeelt, is een aantal keer op zijn minst verrassend. De harmonische eenheid tussen bijvoorbeeld Les Dissonances van Mozart en Ellingtons Heaven getuigt van kunde. Inventief is tevens het verbond tussen Mozart, Oost-Europese muziek en Kurt Weill in Das Lied Der Trennung. Ook zijn manier om klassiek, blues en gospel met elkaar te verweven getuigt van klasse. Heavens – Amadeus & The Duke is een beladen luisterspel opgevat als een draaikolk van associaties.

Georges Tonla Briquet Raphaël Imbert (s, bkl), Marion Rampal (voc), Thomas Weirich (g, turntable), Simon Sieger (tb, p, org), André Rossi (p, org), Pierre Fénichel (cb), Jean-Luc Difraya (d, voc) + Quatuor Manfred + gasten

48

2013/2

en soms haast epileptisch uit de hoek komen. Af en toe draait alles rond concentrische cirkels en even verder is the sky the limit.

Bij dit kwintet is een ballad nooit echt een ballad en staat uptempo synoniem voor complexe cut-up spielereien. Op die manier leiden en misleiden ze de luisteraar.

Een hele trip met als koninginnestuk de meer dan elf minuten lange titeltrack waarin het ganse programma als het ware samengevat wordt. Gress leverde al de composities.

Georges Tonla Briquet

Stéphane Huchard Panamerican Jazz Village/Harmonia Mundi 46:28 We kennen Huchard als drummer van het David Linx-Diederik Wissels kwartet en Eric Legnini, maar hij heeft ook zijn sporen verdiend in bigband, samen met Laurent Cugny, die hem ook in de liner notes prijst als orkestleider-componist. In dit vijfde eigen album, Panamerican, tekent hij voor alle nummers en trok van Parijs naar New York om met Amerikaanse musici en de Argentijnse percussionist Minino Garay op te nemen. En met Eric Legnini, zowel als gast als producer zit de groove gebeiteld. Als je dan Jim Beard uitnodigt aan de Fender, dan weet je dat een portie fusion en funk in goede handen is.

Bernard Lefèvre Stéphane Huchard (d), Chris Cheek (ts), Jim Beard (FrhB3,), Nir Felder (acg, elg), Matt penman (cb), Minino Garay (perc), op Bancal Cha-Cha: Eric Legnini (klokkenspel)

The Kandinsky Effect Synesthesia Als er één pianotalent is op de Italiaanse jazzscene, dan wel Giovanni Guidi, zegt Enrico Rava.

De trompettist weet waarover hij spreekt, want hij kent Guidi al van toen die als kind uren achter zijn piano zat te studeren, en hij heeft intussen al vaak met hem gespeeld. Guidi maakte al een paar cd’s voor CAM Jazz en beleeft nu op 28-jarige leeftijd zijn grote ECM-debuut.

Alweer een pianotrio, zal u zeggen. Inderdaad, maar het is er een in de beste ECM-traditie. Met veel interactie tussen de drie muzikanten. Vooral bassist Thomas Morgan krijgt hier alle ruimte om in elk stuk eigen ideeën naar voor te brengen, en dat doet hij met verve. De zeldzame keren dat Lobo wat meer op de voorgrond treedt, lijkt hij heel sterk door Paul Motian beïnvloed.

Guidi schrijft rustige, traag voortschrijdende composities. Hij heeft een wat ingetogen pianostijl. Toch doet hij soms heel erg aan Paul Bley denken. Luister eens naar No Other Possibility, en je zou zweren dat het de Canadese pianist is die een compositie van Carla Bley uitvoert. Op andere stukken klinkt Guidi veel Europeser, alsof hij wat volksliedjes mengt met klassiek en jazz.

Peter De Backer Giovanni Guido (p), Thomas Morgan (b), Joao Lobo (d)

Cuneiform Records Op persfoto’s toont het FransAmerikaanse Trio The Kandinsky

Effect zich tegen een achtergrond van spectaculaire kleuren. Het drietal heeft zichzelf vernoemd naar een schilder die met kleur ook wel raad wist en verwijst met de cd-titel naar het fenomeen van het vermengen van zintuigelijke indrukken, bijvoorbeeld van kleuren en muziek, zoals bijvoorbeeld de componisten Oliver Messiaen en Michael Torke bij de noten die ze hoorden onmiddellijk kleuren zagen. Met een gedoseerd gebruik van effecten probeert The Kandinsky Effect het aloude basistrio van sax, bas en drums van een fris verfje te voorzien. Dat lukt tamelijk goed al zijn het opvallenderwijs met name de kalere stukken die de meeste indruk maken.

Het gevaar van overambitie ligt bij deze groep op de loer. Synesthesia geeft nu en dan het idee dat het trio zijn energie goeddeels steekt in het anders willen zijn. Aan de andere kant werkt het zeker wat ze doen. De diepdonkere, lichtsentimentele melodielijnen van de sax gepaard aan opgepimpte ritmes doen aan dance denken.

Het is niet wezenlijk nieuw, maar het is tamelijk smaakvol gedaan, ook al werken de effecten soms als een al te dekkend vernis.

Mischa Andriessen Warren Walker (sax, effecten), Gaël Petrina (b, elb), Caleb Dolister (d, laptop)

Raphaël Imbert Projects Zig-Zag Territoires/Outhere Music 3cd – 56:55+74:00+57:00 Ondanks een aantal indrukwekkende cd’s ontbreekt het de Franse saxofonist Raphaël Imbert buiten zijn land nog steeds aan erkenning. Deze box met daarin drie vroegere cd’s is het ideale inhaalmanoeuvre. Het zijn meteen drie sterk uiteenlopende werkstukken die de man zijn kwaliteiten als componist en als saxofonist illustreren. Newtopia Project (2006) is een soort suite in vier bewegingen waarbij de dynamiek van zijn kleinere formaties gekoppeld wordt aan de grootser opgevatte aanpak die hij etaleert op Bach–Coltrane (2008). De symbiose van klassiek en jazz is in een aantal passages meesterlijk uitgewerkt. Een must voor fans van Aka Moon cd’s als VSPRS en Pitié!. Tenslotte is er nog New York Project (2009), een trio-cd met Joe Martin (cb) en Gerald Cleaver (d), de muzikanten die ook meespeelden op het imponerende Live Au Tracteur (JM 2011/2). De geest van Coltrane zweeft over de drie cd’s maar Imbert heeft persoonlijkheid genoeg om niet als kloon gebrandmerkt te worden. Bij Gent Jazz hebben ze het begrepen want Imbert staat daar op de affiche (18 juli).

Georges Tonla Briquet Raphaël Imbert (s), Yaron Herman (p), Gerald Cleaver (d), Stephan Caracci (vib), Gérard Lesne + Quatuor Manfred

Chuck Israels / Axel Hagen Quartet with John Ruocco & Peter Kahlenborn Chaconne A Son Gout Blue Jack Jazz Records/Baltic – 59:17 De vriendschap en samenwerking tussen een groot veteraan (Bud Powell, John Coltrane, Max Roach, Bill Evans, Eric Dolphy, e.a.) en een Duits rijzend talent (Axel Hagen °1963), die René Thomas, Jim Hall en Wes Montgomery als zijn invloeden vernoemt, resulteert in deze harmonieuze, warme opname van mooie, wat over het hoofd gekeken standards en twee thema’s van Israels zelf.

Hij arrangeerde tevens de klassiekers in een verfijnde kamermuziekstijl, waarbij we een beetje aan John Lewis’ werkwijze denken.

Axel Hagen neemt twee arrangementen voor zijn rekening. Israels swingt zo vloeiend samen met drummer Peter Kahlenborn, dat het ons er aan herinnert dat swing relaxed kan zijn en toch warm en voortdrijvend. Daar blijkt Kahlenborn’s cymbaalwerk voor een groot deel tussen te zitten. Ballades ontbreken niet en we zijn gezegend met de aanwezigheid van onze geliefde John Ruocco, wiens zacht stomende tenorsax de melodieën chromatisch hervertelt en weerom als ongeëvenaard klarinettist de oude songs in de verf zet.

Dit is een zeer mainstream album en Hagen een klassiek, zij het perfect, jazzgitarist: de cd verdient zijn sterretjes wegens de grote muzikaliteit en ongedwongenheid van dit kwartet.

Chris Joris Chuck Israels (cb), Axel Hagen (g), John Ruocco (ts, kl), Peter Kahlenborn (d)

Lauer Large Less Beat More!

Jazzwerkstatt/NewArtsInt 55:09 Muzikantendroom 1: iets doen wat niemand nog heeft gedaan.

Muzikantendroom 2: met een geweldig grote band spelen.

De Duitse trombonist Johannes Lauer combineert beide dromen in zijn Lauer Large. Een project gewijd aan de muziek van The Beatles met een band die vooral voortkomt uit de vrije Berlijnse scene. Meteen raak is het zeker niet. Het openingsstuk Affenmusik zoekt vooral de onaangename registers op en laat zoveel mogelijk van de zestien muzikanten uit de pas lopen. Aan het eind van de cd staat er nog zo’n flauw stuk, maar daartussen levert de tussen laconiek en ludiek laverende aanpak van Lauer wel degelijk spannende muziek op. In der Strasse bijvoorbeeld combineert een op hol geslagen maar geestig mank lopende hoempaorkest met een saxofonist die daardoor onder de voet dreigt te worden gelopen, maar manisch zoekend toch steeds een uitweg vindt. Op andere momenten weet Lauer het orkest zelfs een haast verstilde klankmuur te laten optrekken. Een dappere poging om de eigen dromen waar te maken.

Niet perfect maar zeker getuigend van een opmerkelijk talent.

Mischa Andriessen Matthias Schriefl (t), Matthias Spilmann (t), Kasper Tranberg (t), Andreas Tschopp (tb), Gerhard Gschlössl (tb, sousafoon), Simon Harrer (tb), Johannes Lauer (tb), Christian Weidner (as, ts), Reto Suhner (as, ss, fl, altkl), Domenic Landolf (ts, baskl, altfl), Wanje Slavin (as, ts, ss), Steffen Schorn (bs, contra-altkl, basfl), Ronny Graupe (g), Christian Kögel (g), Henning Sieverts (b), Andreas Haberl (d)

David Liebman Trio with guest John Ruocco Lieb Plays The Beatles Challenge Records/NewArtsInt 63:38

De songs van Paul McCartney, John Lennon en George Harrison hebben hun weg gevonden naar

Nieuw op cd/lp/dvd de eigenzinnige jazzarrangeur.

Liebman voorziet ze van koppige harmonisaties, maakt de melodieën rekbaar en ontroomt ze van hun oorspronkelijke tempo en sfeerzetting. Hij doet dit aanvankelijk in duetjes met tenoristklarinettist John Ruocco, vooraleer zijn Nederlandse ritmesectie uit te nodigen tot ondersteuning (Eric Ineke en Marius Beets staan reeds een aantal jaren met Liebman op het podium, wanneer hij onze westkust aandoet). De blazers-arrangementen spruiten uit gedisciplineerd gedachtegoed, doch worden niet al te strak uitgevoerd in een vloeiende, wat geheimzinnige vertelstijl. Het wordt een warm kwartetgebeuren en Liebman speelt even piano en ethnische fluit. De meesterlijke John Ruocco speelt de tweede stem en geeft vriendschappelijk antwoord op Liebman’s tenor of sopraan. Soms scanderen de beide Amerikanen de thema’s unisono en krijgt Ruocco regelmatig solo-ruimte op zowel klarinet, tenorsax als basklarinet, maar krijg je de indruk dat hij nooit mag uitbreken en nogal snel tot de orde wordt geroepen door de titularis, maar kom, ieder zijn functie en plaats binnen het concept. Al bij al een prachtig werkstuk.

Chris Joris David Liebman (ts, ss, p, fl), John Ruocco (ts, kl, bk), Marius Beets (cb), Eric Ineke (d)

Charles Lloyd Jason Moran Hagar’s Song ECM Records/NewArtsInt – 69:04

In maart werd Charles Lloyd 75, maar hij beleefde de jongste jaren een ware revival, waarbij pianist Jason Moran een glansrol vervult. Die schitterde in zijn jongste kwartet met de albums Rabo de Nube (2008), Mirror (2010) en Athens Concert (2012). In Hagar’s Song verkennen ze in duo prachtige standards (Ellingtons Mood Indigo, Gershwins Bess, You Is My Woman Now, het van Billy Holiday bekende You’ve Changed) maar tegelijk grijpt Lloyd terug naar zijn ‘flower power’ periode, toen hij nog musiceerde met de Beach Boys (Brian Wilsons God Only Knows) en kiest als herinnering aan Levon Helm (overleden

in 2012) van de legendarische The Band Dylans I Shall Be Released.

Maar het hart van de plaat is een suite opgedragen aan Lloyds betovergrootmoeder die op tienjarige leeftijd als slavin werd verkocht, en zo van het zuiden van de Mississippi in Tennessee terechtkwam. In vijf delen diepen Lloyd en Moran met indringende saxen fluitklanken en contrasterend pianospel de verschillende stadia van haar leven uit in gevoelens van verlies, eenzaamheid, verdriet, dromen,…

Bernard Lefèvre Charles Lloyd (ts, as, b, fl), Jason Moran (p, tambourine)

aanwezig zijn en dat haast nooit iemand expliciet de spotlights opeist. Zelfs de solopassages glijden discreet voorbij. Een schijfje voor fijnproevers zoals dat heet.

Georges Tonla Briquet Marco Locurcio (g), Erwin Vann (s), Nicolas Thys (cb), Lander Gyselinck (d), Anja Naucler (clo)

Ibrahim Maalouf Dia Mi’ster Productions/Harmonia Mundi – cd1: Diasporas (2007) 46:57– cd2: Diachronism (2009) 2cd: 31:14+24:13 – cd 3: Diagnostic (2011) 64:26

Marco Locurcio La Boucle Jatitude Records – 47:45 Na omzwervingen via lounge en rock en zijn werk als producer voor diverse artiesten komt Locurcio terug naar de basis: warme melodieuze jazz met de nodige zin voor avontuur. Op La Boucle rijgt hij in gezelschap van topmuzikanten de pareltjes aan elkaar. Vooral Erwin Vann laat zich opmerken als een lyricus die tevens getuigt van een inspirerende dynamiek. Het valt op dat alle muzikanten overal steeds

Voor zijn jongste alom geprezen album Wind bracht Maalouf een soort drieluik uit, wat nu verzameld is in de box Dia. In het eerste album overheerst de Arabische invloed en geeft hij een staalkaart van de bijzondere beheersing van zijn trompetsound

David Linx-Diederik Wissels Winds of Change Just Looking/Harmonia Mundi – 56:42 Het duo Linx-Wissels bezegelt een 25-jarige samenwerking in het album Winds of Change met opnieuw originele teksten en composities.

David Linx schreef alle teksten behalve Speak Up van Marion D. Moore. Hij tekent voor vier composities (You, Make Today Today, Speak Up, Come Around), Diederik Wissels voor alle andere nummers. En wat een prachtige gevoelige jazztunes creëert Wissels opnieuw met o.a. een instant hit als In Search Of Proper Shelter met als gasten Ibrahim Maalouf en Manu Codjia. Laatstgenoemde gitarist schittert nog op Speak Up (met David Linx als rapper) en ook samen met saxofonist Jacques Schwarz-Bart op You. En wat een prachtige ritmesectie daar bovenop, met de vertrouwde bassist Wallemme en de nieuwe drummer Kontomanou. In zijn onnavolgbare stijl zingt David Linx vol vertrouwen en bezield wat hem in hart en ziel raakt vanuit zijn eigen persoonlijke leefwereld. Hij straalt warmte uit, tederheid, maar ook drukte, stress, agitatie, zoveel indrukken die hij poëtisch verweeft in een vloed van woorden, die prachtig versmelten met de sublieme sound. Winds of Change is een album waar het duo David Linx-Diederik Wissels zich op eenzame hoogte tilt, onovertroffen authentiek en hartveroverend!

Bernard Lefèvre David Linx (voc), Diederik Wissels (p), Christophe Wallemme (b), Donald Kontomanou (d) + gasten: Ibrahim Maalouf (t), Manu Codjia (elg), Jacques Schwarz-Bart (ts)

2013/2

49

Nieuw op cd/lp/dvd (kwarttoontrompet - met extra ventiel). Die persoonlijkheid zet zich door in Diachronism, waar al wat meer electronica, klassiek maar ook rock zich vermengen. Zelfs chanson is hem niet vreemd. En met Diagnostic trekt hij alle registers open want heavy metal, jazz en rock, balkan, latin, er staat geen rem op. Deze laatste is misschien wel de persoonlijkste van alle drie en opgedragen aan familie en zijn thuisland Libanon (prachtige bonustrack Beirut).

Wie oren heeft naar Oosterse klankrijkdom vermengd met Westerse invloeden beleeft een brede, uiterst opwindende muzikale beleving.

Prachtuitgave.

Bernard Lefèvre Ibrahim Maalouf (t, p, voc, + verschillende instrumenten), Alex McMahon (electro), François Lalonde (d, pers) + gasten, Diagnostic: Frank Woeste (keys), Xavier Roge (d), Ben Molinaro (b), Nenad Gajin (g) + gasten.

Magnolia Wait A Second Jazzsick Records/ agentur-fishermann.de – 55:24

Een duo van een gitarist en een vocaliste is vrij zeldzaam. Tuck en Patty Andress bewezen al dat de combinatie onvermoed veel mogelijkheden kan openen. Hartkamp en van Endert bewijzen hetzelfde. Acht tracks zijn van de hand van het duo, vier van o.a. Cassandra Wilson. Van Endert is een begenadigd gitarist, een one man band a.h.w. die probleemloos de speelse en grillige, verfijnde melodieën die Hartkamp zingt begeleidt én aanvult – maar ook het omgekeerde gebeurt (luister naar track 7: Right with you). Van Endert bereikt met een degelijke techniek een mooie balans tussen stevige baslijnen, percutante ritmische patronen en mooi akkoordenwerk. Hartkamp blinkt uit door haar veelzijdige, zuiver geplaatste en tegelijkertijd luchtige zang: niets blijkt moeite te kosten, niettegenstaande de melodische lijnen helemaal niet eenvoudig zijn.

Beide partijen improviseren en luisteren erg goed naar elkaar; ze vullen elkaar prima aan en het is erg mooi om hun samen aan het werk te horen in een niet zo evidente en veeleisende ‘bezetting’. Chapeau!

Marc Van de Walle Anne Hartkamp (voc), Phillip van Endert (g).

50

2013/2

Rudresh Mahanthappa Gamak ACT/NewArtsInt – 57:57

grijpende globalisering van muziektradities. Het leidt af en toe wel tot een back to the future-gevoel.

Georges Tonla Briquet Rudresh Mahanthappa (as), David Fiuczynski (g), François Moutin (cb), Dan Weiss (d)

John Marshall / Ferdinand Povel Quintet Marshall Arts Willens nillens wordt Mahanthappa gecatalogeerd als een van de hoofdprotagonisten uit de Indo-Amerikaanse welle. Op deze nieuwe cd speelt hij vooral leentje buur bij de tradities van over heel de wereld, reikend van Amerika tot Afrika en van Indonesië tot India. Jazz, progrock en funk worden in een blender flink met elkaar vermengd en nadien tegen enorme snelheid uitgespuid.

De saxofonist verruimt hier zijn Codebook gestart in 2006 met een hele lijst nieuwe termen en vaardigheden. Vooral gitarist Fiuczynski valt op door zijn gekartelde stijl die sterk doet denken aan Jean-Yves Evrard. Opgenomen in het hart van de subversieve Amerikaanse scene (Brooklyn). Dat betekent spelen zonder voorafgaande stabiliteitsberekeningen. Kosmische jazz met als voedingsbodem de om zich heen

Blue Jack Jazz Records/Baltik 67:24

John Marshall (t, bugel), Ferdinand Povel (ts), Rob Van Bavel (p), John Goldsby (cb), Mark Taylor (d).

Blue Jack Jazz Records heeft de rol op zich genomen om de vruchten van de bebop-generatie, de harmonieuze jazz en de samenwerking tussen Europese en Amerikaanse musici uit die categorie te documenteren (zie Chuck Israels/Axel Hagen Quartet).

Trompettist John Marshall nodigt de schitterende tenorist Ferdinand Povel uit in strakke, maar gelouterde arrangementen en swingende

Chris McGregor Sea Breezes - Solo Piano Live in Durban 1987 Fledg’ling Records/Music & Words – 77:15 Chris McGregor, de Zuid-Afrikaan, die samen met een aantal zwarte landgenoten Europa veroverde en ons een geweten schopte rond de apartheidspolitiek in zijn land; de wereld rondreisde en die muziek op de kaart zette, startte vanuit een stevige basis van klassieke swing en bebop, maar injecteerde al spoedig de Zuid-Afrikaanse volksmuziek in zijn composities en performances (Kwela en Marabi). Die fusie kreeg zijn identiteit en de rest is geschiedenis. Deze, ons te vroeg ontnomen, reus kan in één adem vernoemd worden met Abdullah Ibrahim, maar zijn pianospel is veel extroverter en mobieler dan die van laatstgenoemde. Ellington en Monk waren voor beide pianisten een inspiratiebron, doch bij McGregor hoor je ook de leerschool van Bud Powell, Art Tatum en de stridepiano. Hij was een uiterst ritmisch pianist (African piano) en kon sterke contrasten neerzetten, van stil tot zeer bijtend in grijnslachend enthousiasme. Hommages aan zijn vrouw Maxine, Mongezi Feza, Peter Segona, David Defries, Ellington en Monk worden zeer duidend en met forse overgave uit de piano gebeiteld. Dit soloconcert uit 1987 in Durban (Zuid-Afrika) geeft een prachtig beeld van wie Chris McGregor was zonder zijn Brotherhood Of Breath of Blue Notes. Krachtig gesculpteerde pianomuziek.

Chris Joris Chris McGregor (p)

standards. Pianist Rob Van Bavel zorgt voor drie composities, waaronder de zeer mooie ballade Another 17 en de titelsong. Het resultaat is een verzameling van gedegen solisten, die lekker willen swingen. Geen verrassende contrasten zoals bij Miles Davis; geen verscheurende emoties zoals bij John Coltrane; geen kubistische nostalgie zoals bij Th. Monk, doch een vlotte set rond werk van Bud Powell, Dizzy Gillespie, Harold Arlen, Sonny Stitt, Thelonious Monk en één thema van Marshall zelf. Gedateerde jazz op hoog niveau voor de mainstream-liefhebbers.

Chris Joris

Nicole Mitchell’s Ice Crystal Aquarius Delmark/Music &Words – 69:03 Nu James Newton al vele jaren van de jazzscene is verdwenen, is Nicole Mitchell de leidende stem op fluit. Mitchell is een van de opvallendste figuren van de boeiende scene in Chicago. Met haar groep Black Earth Ensemble maakte ze al mooie cd’s ‑ Black Unstoppable kunnen we je van harte aanbevelen.

Met haar groep Ice Crystal kiest ze voor een kleinere bezetting, met de wonderlijke Jason Adasiewicz als sparringpartner in de frontlinie.

Adasiewicz, nog zo’n rijzende ster van Chicago, zorgt in z’n eentje voor de modernisering van de vibrafoon, die onder zijn handen heel fris klinkt. En dan is er nog de prima ritmesectie, met vooral een opvallend puntige bas van Joshua Abrams.

En toch is deze cd geen onverdeeld succes. Met bijna 70 minuten is hij gewoon te lang voor de ongewone combinatie van fluit en vibrafoon.

Maar op zijn best is dit prima kamerjazz.

Peter De Backer Nicole Mitchell (fl), Jason Adasiewicz (vib), Joshua Abrams (b), Frank Rosaly (d)

Youn Sun Nah Lento ACT/NewArtsInt – 42:52

Twintig jaar geleden, toen ze tijdelijk in Parijs was gevestigd en dat ze Frans en het Franse chanson

(be)studeerde, ontdekte Youn Sun Nah de zangeres Ella Fitzgerald.

Dat opende een wereld en zo werd deze Zuid-Koreaanse bijna toevallig jazz-zangeres. In enkele jaren tijd is ze één van de meest belovende zangeressen in Europa geworden.

In Frankrijk was Same Girl het best verkochte jazzalbum van 2011.

Op haar nieuwe cd Lento werkt Youn Sun Nah weer samen met de Zweedse gitarist Ulf Wakenius en de Zweedse bassist Lars Danielsson. De Franse percussionist Xavier Desandre-Navarre en zijn jonge landgenoot, de accordeonist Vincent Peirani, zijn ook van de partij. Peirani, een jong wonderkind, opent in het bijzonder nieuwe perspectieven aan de opname. Zoals op haar andere albums gebruikt ze weer één van haar sterke punten: de natuurlijke toegankelijkheid van de gekozen stukken uit een verscheidenheid van culturele en muzikale bronnen. Inspiraties van de Koreaanse folklore, een mooi nieuwe versie van Hurt van Nine Inch Nails tot bekend materiaal van de countryzanger Johnny Cash.

Lento is een boeiende mix van jazz, chanson, pop, folk, improvisatie, persoonlijke composities en geïnspireerde covers. Youn Sun Nah blijft ons fascineren met een intens en magisch kristalheldere stem en een opmerkelijk gevoel voor timing.

Patrick Bivort Youn Sun Nah (voc), Ulf Wakenius (g), Lars Danielsson (b), Xavier Desandre-Navarre (perc), Vincent Peirani (acc)

Madeleine Peyroux The Blue Room Emarcy/Universal Music – 43:07 De hoes en de cd-titel (verwijzend naar de gelijknamige bar in Burbank, Californië) weerspiegelen het nachtclubsfeertje dat de muziek uitstraalt. Gedempte lichten, een fluwelen stem à la Billie Holiday, strijkers (arrangementen van Vince Mendoza) en een repertoire van ballads hoofdzakelijk geïnspireerd door de visie van Ray Charles op zijn twee platen Modern Sounds In Country And Western. Een kruisbestuiving van jazz en Americana aan de hand van nummers geschreven door o.a. Leonard Cohen, Warren Zevon en Buddy Holly. Uiterst professioneel gebracht helemaal in de stijl van de platen die Linda Ronstadt maakte met Nelson Riddle begin jaren tachtig. Heel geschikt voor intieme momenten in de late uurtjes. Benieuwd wat dit live zal worden in de grote festivaltent van Gent Jazz.

Georges Tonla Briquet Madeleine Peyroux (voc, g), Dean Parks (g), Jay Bellerose (d), Larry Goldings (hamB3), David Piltch (b) + John Sneider (t)

Nieuw op cd/lp/dvd

Marius Neset Birds Edition Records/NewArtsInt – 62:46 Met zijn vorige cd Golden Xplosion, deed de Noorse saxofonist Marius Neset zich gelden als een geweldig groot talent. De plaat bevatte ontegenzeggelijk mindere momenten en ging ook deels gebukt onder een overvloed aan ideeën, maar qua techniek, souplesse, vitaliteit en geestdrift stak de jonge Noor menigeen naar de kroon. Dat dit geen toevallige bevlieging was, bewees Neset bijvoorbeeld op North Sea Jazz waar hij de zaal met een overdonderende intensiteit en dito energie flink inpakte. Dat Neset ambitieus is, hadden we aan de hand daarvan al kunnen raden, niettemin maken de eerste tonen van Birds meteen duidelijk dat hij grootse plannen heeft. Bij eerste beluistering wekt de cd het idee dat Neset zich vergaloppeert.

Die grote bezetting, de rijkelijk aanwezige invloed van volksmuziek, klassiek en minimal music; het maakt een manische en overdadige indruk. Toch hebben de eerste melodieën zich dan al lang en breed in het hoofd vastgeklonken. Met elke volgende luisterbeurt wordt hun aanwezigheid dwingender. Het bombast verdwijnt naar de achtergrond; de scherpte van het spel, de formidabele fantasie en natuurlijk die verbluffende vingervlugheid, toonvaste virtuositeit en totale overgave – het doet zich meer en meer gelden. Birds klinkt aanvankelijk als een kwetterende kakafonie, maar zit zeer doordacht in elkaar en bewijst zich na een paar keer draaien als een plaat die de belofte van Neset meer dan bevestigt. Neset waagt en wint.

Mischa Andriessen Marius Neset (sax), Ivo Neame (p), Jim Hart (vib), Jasper HØiby (b), Anton Eger (d) + Ingrid Neset (fl, picfl), Daniel Herskedal (tuba), Bjarke Mogensen (acc), Tobias Wiklund t), Ronny Farsund (t), Peter Jensen (tb), Lasse Mauritzen (Franse hoorn)

Courtney Pine House of Legends Destin-E World Records – 55:43 Op zijn vorige cd, Europa, speelde Courtney Pine bijna exclusief basklarinet. Deze keer is de sopraansax zijn enige instrument, met hier en daar een klein beetje fluit.

Maar wat hij ook bespeelt, Pine is een virtuoos met een verbluffende muzikaliteit.

Deze cd is al een tijdje uit en was volgens het fraaie Britse maandblad Jazzwise de cd van het jaar.

Die lof lijkt wat overdreven. Maar wie te vinden is voor een feestprogramma met dansbare uptemponummers, inclusief Caribische invloeden uit het Jamaica van Pines ouders, met wat reggae, ska en calypso, komt hier uitgebreid aan zijn trekken. Dit is levenslustige muziek, en als er ook nog eens steeldrums opduiken, breekt de zon helemaal door. Maar na het zoveelste feestelijke stuk, gaat de muziek wel knap vervelen.

Dat Pine een fantastische muzikant is, staat buiten kijf. Met

een enorme kennis van de jazzgeschiedenis ook. In zijn sopraansax hoor je zelfs af en toe Sidney Bechet doorklinken.

Peter De Backer Courtney Pine (ss, alt fl), Mervyn Africa (p), Mark Crown (t), Trevor Edwards (tb), Rico Rodriguez (tb), Marion Canonge (p), Camron Pierre (elg), Miles Danso (b), Rod Youngs (d)

Rebirth::Collective Rebirth::Collective SoulFactory Records/NewArtsInt 62:05

pianist vertoeft hij natuurlijk wel in het juiste gezelschap. Ook Larry Grenadier en Brian Blade verschenen op het appel. De heren kruisen al jaren elkaars pad en Redman was er tevens bij voor Mehldau’s orkestraal uitstapje Highway Rider. Het repertoire bestaat uit twaalf ballads geselecteerd uit eigen werk, aangevuld met raak gekozen covers waaronder Lush Life. Deze titel vat het allemaal samen. De cd klinkt uiterst warm en alles en iedereen zit perfect op de juiste plaats. En toch is dit geen mierzoet product. Daar zorgt Redman voor door continu over heel de lijn de balladstijl dieptegang te geven via zijn solo’s. Meer dan een geslaagde stijloefening.

Georges Tonla Briquet Joshua Redman (s), Brad Mehldau (p), Larry Grenadier (b), Brian Blade (d)

Reut Regev’s R*Time Exploring the Vibe Al zijn ze met 8 (de trompet wordt afwisselend gespeeld door Jo Hermans en Nico Schepers), Rebirth::Collective klinkt als een little bigband. De vier eigen composities van Peremans sluiten naadloos aan bij zijn arrangementen van vermaarde jazzstandards.

Met de inspiratie van de jazzmuziek uit de jaren 50, maar dan naar het heden getranscribeerd, brengt Rebirth::Collective hard- en postbop van de beste soort. Dit is een heftig robbertje aanstekelijke jazz, live on the spot in groep opgenomen, waarbij het spelplezier de echte jazzliefhebber doet rechtveren. In 2014 te beleven in heel Vlaanderen tijdens een JazzLab Series tournee.

Bernard Lefèvre Dree Peremans (tb), Ewout Pierreux (p), Jo Hermans (t, bugel) of Nico Schepers (t), Bruno Vansina (as, fl, kl), Wietse Meys (ts), Joppe Bestevaar (bs), Jos Machtel (d), Toni Vitacolonna (d)

Joshua Redman Walking Shadows Nonesuch/Warner Music – 57:33

Vroeg of laat bezwijken bijna allen aan de lokroep om de confrontatie met strijkers aan te gaan. Deze keer is het Joshua Redman. Met Brad Mehldau als producer en als

Enja Records/NewArtsInt – 72:30 Reut Regev maakte vier jaar geleden met This is R* Time een uitstekende en zeer verrassende cd. Want geef toe: veel vrouwelijke trombonistes zul je ook niet kunnen opnoemen. En dan speelde de Israëlische

(die al 10 jaar in New York woont) ook nog eens een heel eigen mengvorm van jazz, avant-garde en rock.

Dit keer is de dosis rock en funk nog veel groter, aangezien Regev hier een beroep doet op Jean Paul Bourelly, een gitarist met een heel andere stijl dan David Phelps, die op This is R* Time te horen was.

Bourelly, duidelijk zwaar beïnvloed door Jimi Hendrix, heeft een ruwe, ongepolijste klank en geeft de muziek een urban funk-gevoel.

Bourelly bracht twee eigen composities mee, en schreef er ook enkele samen met Regev en bassist Mark Peterson. Ze zijn lang niet allemaal even geslaagd. Opener Drama maybe Drama begint sterk, maar een paar minuten ver in dat lang uitgesponnen stuk lijkt de muziek gewoon stil te vallen, een euvel waaraan wel meer nummers lijden.

Hier en daar klinken wereldmuziekinvloeden, zoals in het Afrikaans getinte Ilha Bela. Het meest pakkend is de muziek als Peterson de akoestische bas kiest en de band meer jazzy klinkt.

Peter De Backer Reut Regev (tb, p, slide t), Jean Paul Bourelly (g), Mark Peterson (elb, cb), Igal Foni (d), Gasten: Kevin ‘K Dog’ Johnson (d), Jon Sass (tuba)

Next Collective Cover Art Concord Jazz/Universal Music – 57:36 Wat zijn standards anders dan de popsongs van hun tijd? Het is dus zeker geen gek idee ook de hits van vandaag te coveren. Brad Mehldau en The Bad Plus deden het al. Nu is er Next Collective, een supergroep die de cover tot een nieuwe kunstvorm wil verheffen, Cover Art. Next Collective telt met Gerald Clayton, Ben Williams en Walter Smith III enkele smaakmakers van de Amerikaanse jazzscene, en dan komt op enkele nummers ook nog eens rijzende ster Christian Scott meeblazen. Ze pakken heel uiteenlopende songs aan, van soulzanger D’Angelo en hiphopper Kanye West over grungerockers Pearl Jam en funkbassiste Meshell Ndegeocello tot singer-songwriter Dido en folkband Bon Iver. Next Collective laaft zich aan alle bronnen, en toch is het resultaat onmiskenbaar jazz. Veel kans dat u Oceans (Pearl Jam) of Africa (D’Angelo) nauwelijks herkent, zozeer hebben deze topmuzikanten er hun eigen ding mee gedaan.

Gitarist Matthew Stevens is een ontdekking en wie Logan Richardson (altsax) nog niet kende, zal aangenaam verrast opkijken. Helemaal smullen is het van Christian Scott, de trompettist die zich graag als een soort nieuwe Miles Davis presenteert, en daarvoor blijkbaar zelfs over de juiste troeven beschikt.

Peter De Backer Logan Richardson (as, fl), Walter Smith III (ts, bkl), Matthew Stevens (g), Gerald Clayton (p, elp), Kris Bowers (elp), Ben Williams (b), Jamire Williams (d), Christian Scott (t)

2013/2

51

Nieuw op cd/lp/dvd Rissanen / Verheyen / Ounaskari Aleatoric Eclipse Music – 49:09

Het prachtige, langzaam aanzwellende openingstuk is exemplarisch voor de hele cd. Want hoe pianist Aki Rissanen, saxofonist Robin Verheyen en drummer Markku Ouanaskari een pianostuk van de Catalaanse componist Mompou ombouwen tot pakkende jazz, is meteen heel geslaagd. Ook al zijn acht van de negen stukken eigen composities (of improvisaties), de toon is ermee gezet: dit is mooi opgebouwde, intense kamerjazz met een Europese inslag. Verheyen blinkt hier op zowel tenorals sopraansax uit. Zijn klank is na al die jaren in New York rijk geschakeerd en heel matuur. Aki Rissanen leerde hij in 2005 in Parijs kennen. Sindsdien werkten ze vaak samen, vooral in duo. Dit keer worden ze bijgestaan door Markku Ounaskari, een stijlrijke en heel muzikale drummer, die nog het meest aan Paul Motian doet denken.

Heel even – in For P & B – doet Aki Rissanen aan Cecil Taylor of Paul Bley denken. Maar hij maakt hier vooral indruk met zijn pakkend, helder toucher.

Na zijn mooie cd met zijn New York Quartet is dit een welkome, meer Europees getinte aanvulling van Verheyens discografie.

Peter De Backer

is hij één van de meest gerespecteerde jazzgitaristen dankzij zijn vloeiende stijl. Met zijn nieuwe dubbele album creëert hij onvergetelijke en weelderige klinkende melodieën (Heavenly Bodies en Deja Vu). Op deze jongste opname stapt hij ook af van eerdere projecten die hem hebben geholpen om zich te bewijzen, maar focust hij op het brede spectrum van zijn repertoire. Rosenwinkel creëert ruimte, diep emotionele melodieën en sensuele grooves die langzaam en geleidelijk aan evolueren zoals op Under It All of Something, Sometime. De Amerikaanse gitarist identificeert zich met deze muzikale kwaliteit en zegt dat hij “bereid is om een eenvoudige progressie voor een lange tijd te kunnen volgen”. Op de opener Gamma Band stuwt de jonge drummer Justin Faulkner de groove met een denderende intensiteit. Rosenwinkel is ook niet bang om effecten te gebruiken. Echo’s, modulaties en andere octaaf gebaseerde geluiden horen tot zijn kenmerken. Maar wat echt opvalt, is ook dat hij in staat is om deze succesvol en smaakvol te kunnen gebruiken zonder dat ze de focus van zijn muziek worden. Star of Jupiter toont eindelijk Rosenwinkel als een volledig ontplooide muzikant, improvisator en componist.

Patrick Bivort Kurt Rosenwinkel (g), Aaron Parks (p), Eric Revis (b), Justin Faulkner (d)

Kendrick Scott Oracle Conviction Concord Jazz/Universal Music 57:57

Aki Rissanen (p), Robin Verheyen (ts, ss), Markku Ounaskari (d)

Sommige gitaristen weten letterlijk alles te kunnen spelen, maar vergeten de melodie, wat gelukkig niet het geval is met Kurt Rosenwinkel. Sedert de jaren 90 52

2013/2

van label

Het platenlabel Okeh, opgericht in september 1918 door Otto K.E. Heinemann, begon met het uitgeven van populaire liedjes, dansnummers en vaudeville sketches, maar Heinemann wou ook releases uitproberen met muziek voor publieksgroepen die door de grotere platenmaatschappijen genegeerd werden. In 1920 werden de opnames door Ralph Peer van de Afro-Amerikaanse blueszangeres Mamie Smith tot ieders verbazing een hit. En zo boorde het bedrijf de potentie van de nog vrijwel onaangebroken markt voor blues en jazz met Afro-Amerikaanse artiesten voor het eerst aan. Louis Armstrong, Duke Ellington en Bix Beiderbecke zijn slechts een paar van de jazzgrootheden die op het label verschenen.

Columbia Records nam het label in 1926 over en exploiteerde het tot in de jaren 60. In 1994

geproduced. De groepsleden zijn stuk voor stuk schitterende musici. De soli, zowel door tenorsax, keyboards, bas of gitaar, groeien boven het typische fusion-aroma uit. Er wordt ook gezongen: door K. Scott zelf (backing) en op 2 tracks door leadzanger-gitarist Alan Hampton, die ontwapenend het concept doorbreekt naar de betere popsong (de K. Scott-A. Hampton song Serenity is een juweeltje). Men kan dus van een universeel opzet spreken. Wat leuk is, is dat de tracks in elkaar overvloeien zonder de gebruikelijke tussenpauzes. Een cd met warme momenten.

Chris Joris Kendrick Scott (d,voc,synth,arr), Joe Sanders (b), Taylor Eigsti (p, kb), Mike Moreno (g), John Ellis (ts, bk), Alan Hampton (voc, g)

Kurt Rosenwinkel Star of Jupiter Wommusic – 42:52+48:46

Wedergeboorte

Scott opent de cd narratief met een gebed. Hij wil de overtuiging van wat men als mens en artiest doet onvermijdelijk verbinden aan geloof. De drummer arrangeerde alle stukken en schreef de helft van het repertoire. Vanwege de wereldbeschouwende en religieuze inslag verwacht je wellicht een spontaan, onbaatzuchtig en akoestisch idioom, maar dat is het niet. We horen een nu-jazz, waarin r&b, singer-songwritersstijl, pop en jazz mekaar doorkruisen, gelukkig wars van al de vette clichés, maar wel gesofisticeerd

Martí Serra Teatime N57 Records – 47:51

De Jazzstation (Brussel) organiseert per seizoen een aantal driedaagse minifestivals telkens

werd het na decennia van stilte opnieuw leven ingeblazen door Sony Music, die het als een blueslabel van de nieuwe generatie oppikte en artiesten op Okeh tekende zoals Keb ‘Mo, Popa Chubby en Little Axe. In 2000 trok Okeh zich terug, maar in 2013 blaast Sony Music Okeh weer nieuw leven in en is het terug als jazzlabel. En wel met zeer gerenommeerde internationale jazzartiesten, onder meer John Medeski, Michel Camilo, Bobby McFerrin, Bob James & David Sanborn, Bill Frisell. In volgende edities komen een aantal releases aan bod.

i.s.m. een Europees cultureel instituut. De gedroomde manier om ontdekkingen te doen. Tijdens een van de meest recente happenings stond Catalonië centraal. Onder de uitgenodigde groepen bevond zich het kwartet van saxofonist Martí Serra (ooit nog te gast tijdens Jazz@Home).

De ideale gelegenheid om de nieuwe cd Teatime voor te stellen. De titel staat synoniem voor een moment van conversatie, verklaarde Serra. “Je zit met bevriende muzikanten bij elkaar en speelt. Zo is de cd ontstaan. Gedurende een jaar improviseerden we drie keer per week. Daaruit distilleerde ik vervolgens composities. De omgekeerde weg dus.”

En al klinken de titels very British (Milk, No Sugar, Even Nicer With Jam, Isn’t It A Lovely Evening, My Dear) de muziek is heel hedendaags. Dat Serra fan is van Ingrid Laubrock en die ganse New Yorkse scene sijpelt hier en daar door maar hij zorgt er toch voor dat een warme melodielijn steeds de rode draad vormt van de ‘geïmproviseerde composities’. Zeer toegankelijk met de nodige aantrekkingspunten voor wie ook wat meer wil. Te beluisteren bij zowel een kopje thee als bij een ambachtelijk Belgisch biertje.

Georges Tonla Briquet Martí Serra (ts, ss), Sergi Sirvent (p), Rai Ferrer (cb), Xavi Maureta (d)

Bernard Lefèvre

Edward Simon Live in New York Sunnyside Records – 59:30

Net zoals Danilo Perez (Panama) is Venezolaan Edward Simon in de eerste plaats jazzpianist, zonder dat hij in elke noot zijn Latijns-Amerikaanse roots laat weerklinken.

Simon heeft lang gespeeld in de bands van Bobby Watson en Terence Blanchard, maar leidt intussen al lang eigen bands. Zoals dit uitstekende trio, met superbassist John Patitucci en de wonderlijke drummer Brian Blade, de ritmetandem van het Wayne Shorterkwartet, zowat de beste jazzband op deze aardbol. Dan kan een gig in de New Yorkse club Jazz Standard niet misgaan, en dat doet het hier ook niet. In vijf lang uitgesponnen stukken (drie van Simon, een stuk van Antonio Carlos Jobim en een merkwaardige versie van Coltranes Giant Steps) laat Simon horen dat hij is uitgegroeid tot een fenomenale jazzpianist, barstend van energie. De interactie met Patitucci en Blade is prima. Alleen slotnummer Pere

Nieuw op cd/lp/dvd baadt in een uitgesproken ZuidAmerikaanse sfeer.

Peter De Backer Edward Simon (p), John Patitucci (b), Brian Blade (d)

Ches Smith and These Arches Hammered Clean Feed/instantjazz.be – 50:37

ner Frisner (opgedragen aan de Haïtiaanse percussionist Frisner Augustin) heeft een pakkende riff die meteen in je hoofd blijf hangen. Titeltrack Hammered is folkrock met een dreigende ondertoon. Animal Collective is heerlijke freejazz en slotnummer This Might Be A Fade Out start als een orkaan, heeft een swingend middenstuk met een korte drumsolo, maar dooft dan langzaam uit, zoals de titel het zegt.

These Arches is van het boeiendste dat de New Yorkse scene te bieden heeft.

Peter De Backer Tim Berne (as), Tony Malaby (ts), Mary Halvorson (g), Andrea Parkins (acc, electronica), Ches Smith (d)

Ches Smith is zowel in de experimentele rock, elektronica als avant-gardejazz actief. Je kent hem van bij Marc Ribot, Darius Jones of Tim Berne. Zijn eigen band These Arches is zonder meer een supergroep: Tim Berne en Tony Malaby zijn twee van de boeiendste saxofonisten van de New Yorkse scene, Andrea Parkins tovert met elektronica en accordeon, en Mary Halvorson is de meest creatieve gitariste van de jongste jaren.

Drummer Smith zelf moet blijkbaar niet onderdoen voor dit sterke gezelschap. De man schrijft sterke composities. Ope-

The Smoky Midnight Gang Hooked Big Smile Records – 42:14

dit nonet is een uiterst kleurrijke cocktail van swing, jump, jive en blues. Hun troeven: een soulvolle blazerssectie, goede solisten (trompettist Hans Bossuyt in Woke Up This Morning!), twee zangeressen die voor het sensuele element zorgen en een uitgekiend repertoire van eigen nummers en covers waaronder een verrassende versie van Love Her Madly (The Doors). Aanknopingspunten reiken van Dr. John en Charles Brown tot Clarence Gatemouth Brown, Nina Simone en Roy Brown. Vooral ook live een ervaring. Retro die perfect past in de huidige Radio Modern-rage en aanverwante Burlesque-happenings.

Georges Tonla Briquet Hans Verhelle (bs, as, voc), Hans Bossuyt (t), Karlheinz Chambaere (perc), Matthias De Waele (d), Geert Polfliet (ts), Filip Verneert (g), Wouter Debode (p), Selim Meiresonne (cb), Stijn Wauters (p), Lien Degreef (voc), Tessa Devreese (voc).

John Snauwaert Work on Peace Eigen beheer – 39:57

De stijlvolle hoes mag dan in zwart-wit zijn, de muziek van

Craig Taborn Trio Chants ECM/NewArtsInt – 64:53 Brad Mehldau mag het dan uitgebreid kunnen uitleggen in zijn hoesteksten maar Craig Taborn is zonder woorden eveneens een meester van the art of the trio, zij het dan wel in ECM-stijl. Daarbij valt bijvoorbeeld op hoe inventief hij tegelijkertijd linker- en rechterhand aanwent.

Ook de wisselwerking tussen de dynamiek van het trio en de broosheid van zijn solo-escapades leidt hier tot hoogtepunten. Monochromie in technicolor en omgekeerd. De ingetogen passages zijn trouwens het meest beklijvend. Je verwacht een transparant decor maar zelfs bij deze verstilde stukken blijven wazige nevelvlekken van geheimzinnigheid hangen. Dit wordt uitvoerig geïllustreerd in het meer dan twaalf minuten lange All True Night/Future Perfect. Met Morgan en Cleaver heeft hij de ideale sparringpartners voor de inventieve en gedurfde steekspelletjes. Tot pure explosies komt het zo goed als nooit maar de spanning zit er in van de eerste tot de laatste noot. Een gestileerde thriller zonder special effects maar met een sterk verhaal.

Georges Tonla Briquet Craig Taborn (p), Thomas Morgan (cb), Gerald Cleaver (d)

Het was wellicht heel bijzonder, toen op 2 mei John Snauwaert in de New Yorkse Something Jazzclub een gig had met aan zijn zijde – behalve de New Yorkse bassist Marcos Varela – ook pianist Bram De Looze en drummer Lander Gyselinck. Een Belgisch onderonsje in de hoofdstad van de jazz.

Om maar te zeggen dat ook Snauwaert al ervaring heeft in New York. Maar anders dan collega-saxofonist Robin Verheyen, die andere halve New Yorker, speelt Snauwaert geen avantgarde, maar veeleer stijlvolle straightahead jazz, met veel wereldmuziekinvloeden.

De Belgisch-Turkse zangeres Melike Tarhan, die op twee nummers meespeelt, brengt hier eventjes een oosterse sfeer, en voor Black Venus klinkt als intro een fragment uit The Wedding van Zuid-Afrikaan Abdullah Ibrahim. Maar verder horen we hier vooral mooi uitgebalanceerde jazz, met prima samen-

spel tussen de melodieuze sax van Snauwaert en de gitaar van Spanjaard Chema Saiz. En met drummer Lionel Beuvens in heel goede doen.

Peter De Backer John Snauwaert (ss, ts), Chema Saiz (g), Marcos Varela (b), Lionel Beuvens (d), Melika Tarhan, zang op twee nummers.

Tomasz Stanko New York Quartet Wislawa ECM/NewArtsInt – 49:15+51:13

De Poolse trompettist Tomasz Stanko heeft net als zijn voorbeeld Miles Davis een gave om zijn musici te selecteren. Sinds vijf jaar heeft hij een appartement in New York en pendelt tussen Warschau en de Big Apple. Het heeft niet lang geduurd of Stanko vond in de lokale scene muzikanten voor zijn nieuwe kwartet. De ritmesectie – bassist Thomas Morgan en drummer Gerald Cleaver – zijn opmerkelijke gasten in de hedendaagse geïmproviseerde muziek. De in Cuba geboren pianist David Virelles weerspiegelt in zijn spel de Afrikaanse jazzroots en de Zuid-Amerikaanse weemoed. Zijn stijl is beïnvloed door rituele muziek maar ook door Thelonious Monk en Andrew Hill. Stanko geeft duidelijk veel speelruimte. Het is opvallend hoe ze herinneren oproepen aan het Miles Davis kwintet (met Shorter). Natuurlijk klinkt deze band anders, maar ze vertonen dezelfde interactie en speelruimte. Stanko inspireerde zich in zijn composities op de gedichten van de Poolse Nobelprijswinnares Wislawa Szymborska.

Zeer meesterlijk verenigt Stanko hier het evenwicht tussen oud en nieuw, traditie en vernieuwing, tussen compositie en improvisatie. Met Litania, Balladyna en On The Green Hill hoort deze nieuwe cd tot één van zijn beste opnames.

Patrick Bivort Tomasz Stanko (tp), David Virelles (p), Thomas Morgan (b), Gerald Cleaver (d)

Dayna Stephens The Nepenthetic Place Sunnyside Records – 69:27 Dayna Stephens past in het rijtje van saxofonisten zoals Walter Smith III, Chris Potter, Mark Turner of Seamus Blake. Prima muzikanten, die een moderne vorm van straightahead jazz uitbouwen.

Hedendaagse hardbop, zeg maar.

Een ‘nepenthe’ is een drankje dat al je zorgen wegneemt en je in trance brengt, zo blijkt. Niet dat je meteen high wordt van deze muziek, maar dit is wel prima moderne jazz. Stephens heeft een warme toon op zijn tenorsax en laat zich hier omringen door een uitstekende band. Wie Justin Brown nog niet kent, zal aangenaam verrast zijn door zijn heerlijk knapperige drumspel. Gretchen Parlato komt met haar fluisterstem But Beautiful opvrolijken.

Heel merkwaardig is de lang uitgespronnen versie van Coltranes Impressions, ook al door het gastoptreden van de fantastische trompettist Ambrose Akinmusire.

Peter De Backer Dayna Stephens, (ts), Taylor Eigsti (p), Joe Sanders (b), Justin Brown (d), Ambrose Akinmusire (t), Jaleel Shaw (as), Gretchen Parlato (voc)

Anthony Strong Stepping Out Naïve/Pias – 48:22 We braken in de vorige editie een lans voor jazzvocalisten die het genre opentrekken. Anthony Strong behoort niet tot deze categorie. Hij zet vooral de croonertraditie voort maar wel met een eigen moderne draai. Daarbij klinkt hij als een neefje van Jamie Cullum en Michael Bublé. De man neemt ook regelmatig plaats achter de piano. Groot pluspunt is dat hij een heel strak spelende begeleidingsgroep heeft met o.a. saxofonist Nigel Hitchcock en drummer Sebastiaan de Krom (Jamie Cullum). Het repertoire bevat zowel standards van Cole Porter, Irving Berlin en Kurt Weill als nummers van Stevie Wonder en Bert Kaempfert aangevuld met eigen materiaal. Aanstekelijke swingjazz gebracht met de juiste schwung en gegarandeerd een toekomstige lieveling van een breed (dames)publiek.

Georges Tonla Briquet Anthony Strong (voc, p), Tom Farmer (b), Sebastiaan de Krom (d), Calum Gourlay (b), Matt Skelton (d), Chris Allard (g), Nigel Hitchcock (ts) + gasten

2013/2

53

Nieuw op cd/lp/dvd Gregory Tardy Standards & More Steeplechase/Music&Words 64 :35

tele pianospel van Keith Brown, hoor je dat van zijn vader, ex-Jazz Messenger Donald Brown, doorklinken.

Peter De Backer Gregory Tardy (ts, kl), Philip Dizack (t)

Kenny Werner – Hein Van de Geyn – Hans van Oosterhout Collaboration

Walter Wolff Tomorrow Challenge Jazz/NewArtsInt 52:21

Challenge Records/NewArtsInt 60:37

Gabriel Vicéns Point In Time Eigen Beheer/gabrielvicens.com 79:17 Gregory Tardy speelde veel jaren aan de zijde van Andrew Hill, maar dat betekent niet dat de saxofonist alleen maar voor avant-garde te vinden zou zijn. Om zijn ouders te plezieren, speelde hij een cd vol met standards, en stukken van collega’s van de hedendaagse jazzscene, zoals Wynton Marsalis, Kenny Barron of Cedar Walton, en een korte eigen compositie. Het resultaat is uitstekende straightahead jazz, met af en toe een scherp kantje. Zoals in How Deep the Father’s Love for us, een krachtig gospelnummer waar Tardy zich alleen door bas en drums laat begeleiden.

Opvallend is Tardy’s klank op klarinet, waaraan je duidelijk hoort dat hij eigenlijk een klassieke opleiding heeft genoten. In het dar-

Gebruikelijke ingrediënten van een op hedendaagse grooves geënte gitaarjazz overheersen de sfeer van dit album. Jonge, slimme arrangementen omkaderen erg technisch aandoende en wat knullige thema’s. De drummer mept het geheel stevig aan mekaar en lijkt dat de zaak energie te geven, doch de onderliggende energie van inspiratie en persoonlijkheid ontbreekt.

De aanwezigheid van gasten David Sanchez en Eddie Gomez redt de muziek niet van haar studentikoze strakheid.

Chris Joris Gabriel Vicéns (g), Jonathan Suazo (as), Eduardo Zayas (p), Matt Clohesy (b), Vladimir Coronel (d), guests: David Sanchez (ts), Eddie Gomez (cb)

Aki Takase My Ellington Intakt Records/NewArtsInt – 59:49 Pianistieke gevatheid, toucher, intelligentie, genie en gedoseerde dynamiek, varend op 1000 inspiratiebronnen en razendsnel denken, absorberen en fijnzinnig kneden tot een persoonlijk statement.

Dat alles is Aki Takase, die tijdloos en vol respect, vroegere meesters als Fats Waller, Ornette Coleman, Duke Ellington, e. a. kan bespelen zonder in louter imitatie te vervallen. Hier roept ze de melodieën van Ellington op in een ongelooflijk mooie balans tussen nostalgie en volstrekt eigen verhaal. Je voelt Duke’s muzikale wereld enorm geloofwaardig aanwezig, maar Takase schept er telkens een prachtige afstand rond, trekt de bekende thema’s naar verre horizonten zonder ze weg te moffelen; zonder demonstratief gefriemel; wel in haar hoogst eigen jargon. Leuk dat zij zulke piano-recitals neerzet: men maakt de bedenking, dat zij het snobisme bij sommige freejazz fanatici afstraft en de eeuwige sceptici ten opzichte van haar reputatie als freejazz pianiste rode wangen bezorgt en tot respect dwingt. My Ellington is een correct gekozen titel, want Aki Takase brengt deze composities tot haarzelve in een uiterst verfijnd piano-gebeuren zonder balast. Ze doet er echt iets mee.

Chris Joris Aki Takase (p)

54

2013/2

Kenny Werner neemt twee andere getrouwen van Toots mee de studio in om een open samenwerking aan te gaan. Gewoon even samen improviseren en overhouden waar het klikt. En dat deed het blijkbaar goed.

Kenny voegt er zijn eigen Elegante aan toe naast een door hem meesterlijk gefileerde en door Hein op de bas ingeleide Sounds of Silence (Paul Simon) en de standard There Will Never Be Another You (Warren-Gordon). Dit is een trio waar je lekker onderuit bij mag gaan zitten en puur genieten. Let wel, in die ogenschijnlijk lekker swingende en intens lyrische tunes zitten heel wat laagjes die je pas na aandachtig luisteren echt gaat doorgronden.

Gelukkig nog eens een zalig authentiek jazztrio, waar je niet weggeblazen wordt door allerlei hoogdraverij en powertoestanden. Ook een pluim voor de opnames en productie door Chris Weeda, overigens zeer vertrouwd met het trio.

Bernard Lefèvre Kenny Werner (p), Hein Van de Geyn (cb), Hans van Oosterhout (d)

Lenny White Lenny White Live Challenge Records/NewArtsInt 69:35 Na blijkbaar lang nadenken brengt Lenny White deze uittreksels op de markt van een Japanse tournee anno jaren 90. Hij verzamelde hier een stevige schare Miles Davis-adepten om een nostalgische fusion-rockjazz te produceren (o.a.Victor Bailey, Foley, Bennie Maupin). Trompettist Mark Ledford is ondertussen overleden en heeft de kans niet gehad zijn naam wereldwijd groot te maken.

Alle ingrediënten van deze stijl zijn enthousiast aanwezig. Toch klinkt het allemaal wat voorspelbaar in éénrichtingsverkeer, maar Foley’s soli zijn steeds een belevenis.

Chris Joris Mark Ledford (t), Bennie Maupin (ts), Foley (lead bass), Patrice Rushen (kb), Donald Blackman (kb), Victor Bailey (el.b), Lenny White (d)

Dit is een soort afscheid van Walter Wolff, omdat hij om gezondheidsredenen stopt met spelen.

In deze laatste opname, subliem opgenomen en geproduced door Chris Weeda, schittert de pianist voluit met zijn trio dat op het hoogste niveau van the art of the trio verkeert. Bovendien bewijst Wolff wat een prachtige componist hij is. Maar ook de andere leden dragen werk bij naast Toninho Horta (Waiting For Angela) en Eef van Breen (Where Are We Going Heen?). Bij van Breen speelde Wolff nog op het album Changing Scenes.

Wolff nam vroeger al met dit trio Prelude op, maar die cd is moeilijk te vinden. Hij heeft de jazztraditie in zijn vingers en verenigt die met een hedendaagse lyrische, impressionistische stijl.

Tomorrow is een beklijvend trioalbum, knap interactief, soms verstild, dan weer swingend, uitermate boeiend en intens spannend. Een ware ontdekking!

Maar helaas zullen we het vervolg missen.

Bernard Lefèvre Walter Wolff (p), Francesco Angiuli (cb), Andreas Fryland (d)

Cristina Zavalloni & Radar Band La Donna Di Cristallo Egea/Music&Words – 47:25

La Donna Di Cristallo is het resultaat van een hechte samenwerking tussen de Italiaanse groep Radar Band en hun landgenote Cristina Zavalloni. Deze laatste neemt niet alleen de vocalen voor haar rekening maar leverde tevens alle composities en dat zorgt voor zeer kleurrijk vuurwerk. Zowat drie kwartier

lang bevinden we ons in een schemergebied tussen jazz, opera en musical zonder dat we ooit het gevoel hebben het noorden kwijt te raken. De continue tempowissels annex wisselende stemverbuigingen vloeien naadloos in elkaar over alsof het om een luisterspel gaat. Geen hapklare brok muziek maar dat deze dame al samenwerkte met o.a.

Jason Moran, Uri Caine en Aka Moon zegt genoeg.

Georges Tonla Briquet Cristina Zavalloni (voc), Cristiano Arcelli (as), Fulvio Sigurta (t), Massimo Morganti (tb), Giacomo Riggi (vib), Michele Francesconi (p), Daniele Mencarelli (b), Alessandro Paternesi (dr), Enrico Pulcinelli (perc)

John Zorn FilmWorks XXV Tzadik/NewArtsInt – 55:42

Als we de hoestekst mogen geloven, is dit misschien wel de allerlaatste aflevering in John Zorns veelgeprezen reeks soundtracks.

Een mooie afsluiter, want dit is Zorn op zijn best en toegankelijkst.

Deze cd bevat twee composities voor solopiano, en tussendoor horen we ook vier improvisaties op piano, zowaar gespeeld door Zorn zelf. Het zijn stemmige meditaties, zeer herkenbaar voor Masada-fans.

Maar het sterkst is City of Slaughter, een compositie in 14 delen die Zorn schreef bij video-installaties in het museum voor joodse geschiedenis in Moskou. Wie hem nog niet kent, zal hier aangenaam verrast zijn door de uitstekende Israëlische pianist Omri Mor. De muziek roept herinneringen op aan de composities die Zorn voor het Masada Sextet schreef: dezelfde zin voor rondcirkelende, repetitieve melodieën die langzaam maar zeker veranderen, dezelfde joodse sfeer.

De cd eindigt met Beyond the Infinite, een stuk dat al in sextetversie te horen was op The Goddess en dat Rob Burger hier nieuw leven inblaast.

Peter De Backer Omri Mor, John Zorn, Rob Burger (p)

2013/2 55 Bezoek onze stand op Gent Jazz Festival en Jazz Middelheim

Compagnon de jazz

Alain Pierre (Voorzitter Les Lundis D’Hortense)

“Jazz heeft niet één identiteit maar verschillende identiteiten” April 1976, villa Hortense in Hoeilaart. Een aantal muzikanten die jazz en aanverwante muziek spelen, vinden dat ze te weinig aandacht krijgen en dat hun (auteurs) rechten verwaarloosd worden. Ze besluiten daar iets aan te veranderen.

Zevenendertig jaar later is Les Lundis D’Hortense (ze organiseerden activiteiten op maandagavond) een van de belangrijkste spelers in de Belgische scene.

Een stand van zaken met de huidige voorzitter gitarist Alain Pierre (Trio 27, Peter Hertmans-Alain Pierre Duo, Alain PierreFelix Zurstrassen-Antoine Pierre Trio).

56

2013/2

Wat stelt LDH anno 2013 voor?

Het is nog steeds een vereniging van en voor muzikanten met een heel gamma van activiteiten waaronder het organiseren van optredens in verschillende formules. Zo is er ons wekelijks rendez-vous in de Jazzstation (Sint-Joost-ten-Noode) van oktober tot mei. In diezelfde periode is er ook de Jazz Tour waarbij een achttal groepen in Wallonië en Brussel toeren. Verder zijn er de Midis Jazz, middagconcerten in het Muziekinstrumentenmuseum (MIM), het Charliermuseum of het Maison de la Musique, allemaal in Brussel. Daarnaast stellen wij het programma op van de derde dag tijdens de Brussels Jazz Marathon. Dat zijn in totaal toch ruim meer dan tweehonderd live evenementen.

En dan zijn er onze jaarlijkse stages tijdens de maand juli, Jazz au Vert. Dit alles samen maakt dat er zo een vierhonderd vijftig muzikanten rechtstreeks betrokken zijn bij wat we doen. En niet vergeten dat we ook een trimestrieel magazine uitgeven, Le Jazz d’Hortense.

Sinds twee jaar werken we samen met JazzLab voor de tournees. We plaatsen dan een Vlaamse en een Waalse groep samen op de affiche. We kregen vorige keer tevens de aanvraag om mee te werken aan het Jazzforum. Ook bij de volgende editie zijn we er opnieuw bij. En bij de Belgian Jazz Meeting, de opvolger van de Flemish Jazz Meeting, worden we eveneens betrokken onder de koepel van Museact. Daar zijn we heel dankbaar voor. De volgende afspraak heeft plaats in september in Luik. Voor de Internationale Dag van de Jazz organiseerden we nu al voor de tweede keer op rij allerlei activiteiten.

Naast dit alles blijven we ijveren voor de rechten van de jazzmuzikanten. Zeker wat de auteursrechten betreft, is er nog enorm veel werk aan de winkel want Sabam en PlayRight, het vroegere Uradex, verwaarlozen ons totaal.

Hoe gaan jullie te werk bij de keuze van de groepen voor al jullie concerten en tournees?

Een goede vraag want er bestaat bij heel wat muzikanten nog steeds twijfel over onze onpartijdigheid.

Onterecht en ik kan het weten want ik stuurde zelf al verschillende projecten in en ik werd niet gekozen.

We doen driemaal per jaar een oproep via de website. Onze administratieve medewerkers nummeren alles en vervolgens worden de kandidaturen totaal anoniem doorgestuurd naar de leden van het selectiecomité, onze raad van bestuur die om de twee jaar gekozen wordt. Tenslotte maken we de optelling van alle toegekende punten. Neutraler kan toch niet. Voor de Jazztour is er een klein verschil. Daar maken wij eerst een selectie van 35 groepen en vervolgens nodigen we alle betrokken organisators uit om deze samen te beluisteren in een zaal. Hier zijn er die anoniem luisteren, anderen wensen wel

de namen van de groepen of artiesten te kennen.

Wat opvalt, is dat de kwaliteit heel hoog ligt. Sinds ik deel uitmaak van de raad van bestuur besef ik pas hoe moeilijk de keuze is. Hopelijk beseffen de kandidaten dat ook.

Alain Pierre:

“Er zou meer aandacht besteed mogen worden aan die typische kruisbestuiving tussen folk, jazz en klassiek”

We kunnen ons inbeelden dat een muzikant met andere factoren rekening houdt dan een organisator bij de beoordeling.

Sommige organisators verwijten ons soms inderdaad dat we te gespecialiseerde keuzes maken die niet steeds toegankelijk genoeg zijn voor een breder publiek. Het is natuurlijk dikwijls een kwestie van coup de coeur. Ook objectiviteit blijft subjectief.

Maar doordat we allemaal toch een verschillende smaak hebben, zit er sowieso genoeg variatie in het gekozen aanbod. Onze opdracht blijft de Belgische jazz te promoten en die heeft vele aspecten. Daarnaast is er nog het feit dat organisators eveneens hun eigen voorkeuren hebben. Ze kunnen sowieso nooit iedereen plezieren.

Wat is voor jou de meest markante evolutie de laatste jaren?

Momenteel merk ik verschillende stromingen. Een aantal muzikanten eert de traditie van hardbop en sluit aan bij de jaren vijftig en zestig met swing en walking bass. Je hoort het in de klank die heel direct en natuurlijk is. Daarnaast zijn er diegenen die hoofdzakelijk standards spelen. Dan zijn er anderen die meer voor een vrije richting kiezen met veel improvisatie en zonder regelmatig ritme, ook al zit er structuur in.

Zij leggen weer de nadruk op de creativiteit van het moment. Verder is er de hele Aka Moon-stroming met het accent op polyritmiek en complexiteit, al dan niet met grooves en elektronica. Nog anderen gaan meer in de richting van pop en folk à la Joni Mitchell.

Persoonlijk vind ik het spijtig dat in België de band

Compagnon de jazz: Alain Pierre graag meer internationale contacten hebben. In het verleden was er al eens een succesrijke samenwerking met Finland en tijdens de stages waren er eveneens al enkele uitwisselingen maar tot nu toe bleef het daarbij.

Alain Pierre

met de Europese jazz wat verloren gaat. Ik verwijs daarmee naar het Europees kwartet van Keith Jarrett bijvoorbeeld en natuurlijk naar labels als ECM, ACT en Enja. E.S.T. apprecieert men nog wel maar iemand als Tord Gustavsen wordt dan weer verwaarloosd. Er zou meer aandacht besteed mogen worden aan die typische kruisbestuiving tussen folk, jazz en klassiek. Misschien interpreteer ik dit verkeerd omdat ik niet alles ken en niet van alles op de hoogte ben.

In deze context denk ik aan een artikel dat ik onlangs las waarin stond dat jazz weliswaar een muziek is van vele invloeden maar dat jazz zijn eigen identiteit niet mag verliezen. Dat is een foute stelling. Jazz heeft niet één identiteit maar verschillende identiteiten.

In hoeverre speelt LDH ook op internationaal vlak een rol?

Daar hebben we onze website voor, www.jazzinbelgium.com. Voor de echt specifieke info is er ook nog www.leslundisdhortense.be. Dat zijn onze belangrijkste vensters naar de buitenwereld toe. Tijdens de BJM 2011 ontmoette ik verschillende buitenlandse artiesten en journalisten die daar naar refereerden. Daarom zorgen we voor een dagelijkse update.

Tournees met buitenlandse artiesten organiseren gaat moeilijk voor ons wegens tijdsgebrek en vooral door de beperkte budgettaire middelen. Zeker nu zelfs voor de Jazztour heel streng toegekeken wordt dat de artiesten wel degelijk in Brussel of Wallonië wonen. We zouden

Voor alle duidelijkheid, ook Vlaamse muzikanten kunnen lid worden van LDH. Iedereen is welkom. We zijn trouwens gestart als een op en top Belgische vereniging! Door de subsidiepolitiek zijn er mettertijd verschuivingen geweest maar we willen de Vlamingen zoveel mogelijk betrekken bij onze activiteiten. We proberen het aantal leden continu op te voeren maar we kunnen niemand verplichten want dan denkt men dat er automatisch een tegenprestatie komt zoals een tournee bijvoorbeeld.

Dat willen we vermijden. We blijven ons wel inzetten voor de rechten van de jazzmuzikanten in gans België en dat is een grote verantwoordelijkheid. Het vergt heel wat tijd en energie, zoveel zelfs dat het musiceren bij mij momenteel wat op de achtergrond geraakt is. Maar er zitten veel jongeren bij de raad van bestuur. Dat jong bloed in combinatie met de expertise van een aantal ouderen vormt de ideale mix om een continuïteit te verzekeren.

Georges Tonla Briquet www.jazzinbelgium.com

Jazz au Vert van 21 tot 27 juli 2013 > Alle info via www.leslundisdhortense.be

Easy YELLOWTIME Music Festival te GEEL is terug!

De 3de editie wordt dubbel feest.

7 sept YELLOW BLUES: Sindycat bijt de spits af om 18u en geeft de avond over aan ronkende namen: Boogie Boy, Roland, Jan de Bruijn 8 sept De vertrouwde easy YELLOWTIME zondag wordt op gang geblazen door 2440 Big Band om 14u. Volgende toppers: Yvonne Walter, Rus Nerwich, Tutu Puoane, Sam Vloemans zorgen voor de relaxte sfeer bij de lekkerste hapjes en drankjes op een lyrisch grasterras dat de Bussertuin biedt!

Tussendoor treden er ook dit jaar weer studenten conservatoria op.

Dit kleine intimistische festival verwelkomt u en uw vrienden met sfeer, tuingroen en nazomergeuren maar bovenal met klasse-muziek en een indian-summer J

Kijk voor meer info op

www.yellowtime.be 2013/2

57

Muziektheorie

Constant Structure Als drie of meer akkoorden van een zelfde type elkaar opvolgen, dan spreken we van een Constant Structure progressie.

Deze schrijftechniek wordt vanaf de jaren 60 geregeld toegepast in jazz en fusion, vaak in combinatie met andere, niet-functionele harmonische systemen.

Bij Constant Structure (CS) doet het akkoordtype niet ter zake, zolang er maar drie of meer akkoorden van hetzelfde type na elkaar gespeeld worden (fig. 1). Het gebruik van deze techniek resulteert erin dat er, al dan niet tijdelijk, geen duidelijk tonaal centrum meer aanwijsbaar of hoorbaar is, hetgeen ook de bedoeling is. We spreken in dit geval van niet-functionele harmonie.

Het gebruik van CS is een van de manieren om los te komen van de sturende, dwingende kracht van de tonica zoals het geval is binnen functionele harmonie. Hoewel de volgorde van de akkoorden binnen een CS vrij te bepalen is, wordt CS toch meestal in combinatie gebruikt met technieken als Constant Cycle (steeds dezelfde basbeweging) of Equal Division of the Octave (EDO). Constant Structure kan ook deel uitmaken van een Chord Pattern – een harmonisch motief.

De techniek van CS, al dan niet in combinatie met een van deze andere, niet-functionele technieken, kan gebruikt worden voor de reharmonisatie van een bestaande akkoordprogressie, of als schrijftechniek in een compositie, voor het gehele werk of een gedeelte ervan.

In fig. 2 wordt CS gebruikt om een eenvoudige, stapsgewijze diatonische melodie te reharmoniseren. Eerst wordt het origineel gegeven, en vervolgens drie verschillende reharmonisaties. De melodieharmonie relatie blijft in de eerste reharmonisatie steeds dezelfde, wat resulteert in een parallelle harmonische beweging. In voorbeeld b) en c) wordt deze constante koppeling losgelaten, wat de voorspelbaarheid en de coherentie wat afzwakt.

Een parallelle harmonisatie komen we eveneens tegen in

58

2013/2

fig. 1

fig. 2

fig. 3

fig. 4

fig. 5

fig. 6

Muziektheorie: Constant structure

Leon Lhoëst fig. 7

fig. 8

fig. 9

fig. 10

fig. 11

het nummer Intrepid Fox van Freddie Hubbard, en dit zowel in de intro (fig. 3) als in de bridge (fig. 4). Iedere melodienoot is steeds de kwart van het 7sus4-akkoord. Ook de eerste maten van de compositie On The Que Tee van Freddie Hubbard zijn op deze wijze geconcipieerd (fig. 5). In de bridge van dit zelfde nummer wordt de CS gekoppeld aan de techniek van Constant Cycle (CC), in dit geval een zich steeds ontwikkelende basbeweging via kwintval (fig.

6). Slechts tussen de twee laatste akkoorden zien we een stijgende terts i.p.v. de kwintval (Bbmaj7 -> Dmaj7), een breuk (breakdown) met het voorgaande. Een dergelijke breakdown zien we vrij vaak aan het eind van een muzikaal deel, als ondersteuning van een muzikale climax of als aankondiging van een nieuw deel.

Een ander voorbeeld van een compositie die CS koppelt aan CC is Time Remembered van Bill Evans (fig. 7 – mt 9-16). De akkoorden wisselen steeds via kwintval. Er is ook nog sprake van een breakdown in maat 14 (Fm7 -> Em).

In de volgende maten van Time Remembered is er weer sprake van een CS, maar nu geordend via een EDO, meer bepaald in kleine tertsen: de volgorde van de akkoorden is echter vrij (fig. 8).

Een voorbeeld van een werk waarin een CS in combinatie wordt gebruikt met een Chord Pattern (CP), gevormd door interval combinaties, is Molten Glass van Joe Farrell, meer bepaald de bridge van het stuk (fig. 9).

Het CP in Molten Glass is twee maten lang. Ook is er sprake van een breakdown: een eerste keer in maat 4 (Gmaj7), en vervolgens in maat 6 (Emaj7).

Hierna volgen nog twee andere manieren om het gebruik van CS structuur te geven. In zijn compositie King Cockroach gebruikt Chick Corea de octatonische ladder (1/2-11/2-1) om zijn CS te ordenen (fig. 10). Bill Evans heeft in zijn compositie T.T.T.T. (Twelve Tone Tune Two) dan weer een blues in G als uitgangspunt genomen (hier niet afgebeeld).

Het harmonisch schema is 24 maten lang, verdeeld over 2 delen: ieder deel is een 12-bar blues waarin de gebruikelijke akkoorden I7 en IV7 zijn vervangen door Imaj7 en IVmaj7 (Gmaj7 en Cmaj7). Alle andere maj7-akkoorden functioneren als parallelle approach akkoorden naar een van deze beide akkoorden, zij het via de hele toons toonladder dan wel chromatisch. In het eerste deel gebeurt dit dalend, in het tweede deel stijgend.

Afsluitend zien we in Bright Blue nog eens het gebruik van CS gebaseerd op een bluesschema (fig. 11). Ook in deze 24-maten jazz wals in Bb zijn de basisakkoorden I, IV en V duidelijk aanwezig, maar weer als maj7-akkoorden.

Alle tussenliggende doorgangs- en approach-akkoorden maken deel uit van een CC of een CP.

Bronnen & Literatuur > Wayne J. Naus – Beyond Functional Harmony, Advance Music, 1998 > The Chick Corea Electric Band, Third Earth Publishing, 1986 > Bill Evans Fake Book, TRO Ludlow Music, 1996 > Leon Lhoëst – Chord Pattern, JM 4-2012 (blz.58) > Leon Lhoëst – Constant Cycle, JM 2-2010 (blz.61) 2013/2

59

Jazzerfgoed in België: een kennismaking (slot)

Het topje van de jazzberg

Privécollecties met jazzerfgoed In deze vierdelige reeks maken we kennis met ons Belgisch jazzerfgoed: Wat is het?

Waar vinden we dit erfgoed? En wat kan het voor ons betekenen?

Dit is intussen al het vierde en tevens laatste artikel in deze erfgoedreeks. Hierin focust musicoloog Pieter Mannaerts op de rol van privéverzamelaars in België, wat ons overzicht van alle prominente spelers in dit erfgoedverhaal compleet maakt. Maar ook de lezers/ lezeressen van Jazzmozaïek willen we niet vergeten. Zo kom je te weten wat je kan doen als je zelf een interessante vondst heeft gedaan. Dus haal die stapels platen en jazzmagazines maar van zolder, want wie weet bezit ook jij een uniek stukje Belgisch jazzerfgoed!

“De geschiedenis van jazzarchieven is een korte geschiedenis. Oudere mensen onder ons herinneren zich nog dat er vroeger enkel verzamelaars waren: privépersonen die persoonlijke bibliotheken bij elkaar brachten, vol opnames, literatuur en herinneringen aan persoonlijke ervaringen. Sommigen van hen deelden hun kennis via artikels, in wijdverspreide kranten en tijdschriften of via kleinschaliger publicaties, door en voor liefhebbers, en via boeken.”1 Deze bevinding, afkomstig uit een recent artikel (2012) gebaseerd op het onderzoek uit 2008 van jazzhistoricus Michael Fitzgerald, blikt terug hoe het vroeger was gesteld met jazzarchieven. Maar Fitzgerald stelt verderop in het artikel ook de situatie voor zoals ze momenteel in de Verenigde Staten wordt ervaren: georganiseerde jazzarchieven die in grote en kleinere instellingen ter beschikking staan van de jazzmusicus en -onderzoeker.

En vroeger – je weet wel, lang geleden, slechts enkelen herinneren het zich nog – waren er ook verzamelaars.

Of Fitzgeralds conclusie helemaal waterdicht is voor de Amerikaanse situatie, kunnen we even in het midden laten. De situatie in België en Vlaanderen lijkt toch enigszins anders. Er zijn slechts enkele grote collecties die publiek toegankelijk zijn, zoals de collectie-Pernet, nu bewaard in het Muziekinstrumentenmuseum te Brussel, de collectie-Michiels in de bibliotheek van het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen, en tot slot de collectie-Danval in de Koninklijke Bibliotheek van België (eveneens te Brussel). Ook zijn er twee documentatiecentra, Jazz Centrum Vlaanderen in Dendermonde en La Maison du Jazz de Liège, die ook heel wat interessant erfgoed in huis hebben, en dit graag met de mensen delen. (zie de eerdere artikels in deze reeks). Ook de VRT en deFilharmonie hebben veel zaken liggen, van onuitgegeven opnames tot amper gespeelde partituren, en zijn officieel publiek toegankelijk. Maar de praktijk is helaas anders, en een echt publiek uitleenbeleid is er niet.

Van publiek naar privé Maar daarnaast zijn er nog tal van privécollecties, bijeengebracht door genoemde ‘verzamelaars’. Het is moeilijk een totaaloverzicht te krijgen over deze collecties: enkele van de grotere collectioneurs zijn bekend, maar er zijn wellicht nog tal van onbekende verzamelaars met mogelijk nog interessant materiaal.

1 Michael Fitzgerald, Reflecting on Jazz Archives: Past, Present, and Future, Current Research in Jazz 4 (2012), http://crj-online.org (geraadpleegd op 16 mei 2013) 2 Je kan mee watertanden op http://www.youtube.com/watch?v=0WXyNg_LjOs 3 Zie http://keepswinging.blogspot.be/2009/12/jean-roberts-sax-great-souvenir.html voor het hele verhaal.

60

2013/2

Enkele voorbeelden als situatieschets. Zo zou één van de grootste jazzcollectioneurs ter wereld een Belg zijn, namelijk Léon Dierckx. Hij beschikt over een schat aan opnames, veelal nog amper afgespeelde 78-toeren platen, en heel wat literatuur. Ook de wereldvermaarde Mechelse jazzdiscograaf Walter Bruninckx heeft naar alle verwachting een grote collectie audiodragers; deze groeit niet verder aan – integendeel: Bruninckx heeft zijn activiteiten stopgezet en doet zijn collectie per stuk van de hand.

Zijn nadruk ligt vooral bij internationale jazz, aangezien hij een soort stilzwijgende overeenkomst had met die andere jazzdiscograaf, maar dan wel van de Belgische jazz, Robert Pernet: ieder zijn specialiteit, Pernet België, Bruninckx de wereld!

In het Maison du Jazz in Luik zijn talloze documenten rond de Belgische jazzgeschiedenis ondergebracht. www.maisondujazz.be

Maar het is niet al boeken en platen dat de klok slaat. Via enkele krantenartikels en een filmpje komen we te weten dat Steve Wante een erg mooie collectie filmmateriaal heeft liggen.2 En de saxofoon van de Belgische tenorgigant Jean Robert heeft intussen zijn thuis teruggevonden bij Bas Robert, kleinzoon van. Geen echte privé-collectie, maar wel een stukje privé-erfgoed.3 De collectie van Jef Bierkens, bij sommigen misschien gekend onder zijn nom de plume Max Kazan, raakte opgedeeld. De lpcollectie-Bierkens werd ter beschikking gesteld aan JazzStation te ‘Saint Josse’, waar het archiveren naar verluidt aan een langzaam tempo gebeurt; het Leuvense Lemmensinstituut heeft Bierkens’ boekencollectie in bruikleen in haar bibliotheek, en de studenten vinden langzaamaan hun weg naar deze beperkte, doch boeiende verzameling literatuur. Beide deelcollecties zijn niet per definitie als ‘Belgisch jazzerfgoed’ in aanmerking te nemen, maar het is goed het bestaan én de locatie ervan te weten.

Jazzerfgoed in België: een kennismaking (4)

Pieter Mannaerts

foto: © Jazz Centrum Vlaanderen

Van privé naar vergeten

Meer dan 12.000 fonoplaten zijn door de handen van Jacky Wielandts gepasseerd, volledig nagekeken en gearchiveerd in het Jazz Centrum Vlaanderen, Dendermonde. www.jazzcentrumvlaanderen.be

Eén belangrijke piste voor de (nabije) toekomst is alvast om beschrijvingen te maken op collectieniveau van de verzamelingen waarvan we van het bestaan afweten. Dit is erg algemene, maar op zijn minst publiek toegankelijke informatie die onderzoekers en musici op weg kan zetten naar een betere kennis van de inhoud van de collecties in kwestie. Kleine voorzetten werden al gegeven door Resonant, het Vlaams Centrum voor Muzikaal Erfgoed.4 Zo namen zij al een beschrijving op in de (vernieuwde) Muziekbank Vlaanderen van het privé-archief van altsaxofonist Etienne Verschueren, vooral bekend als dirigent van het BRT Jazz Orkest.5 Van andere verzamelingen waarvan het bestaan bekend is, werd tot dusver geen spoor gevonden. Zo heeft Resonant in de loop van haar vooronderzoek naar jazzerfgoed (2011) niet concreet kunnen achterhalen wat er met de ongetwijfeld onschatbare collectie van de in 2007 overleden jazzpresentator Sim Simons is gebeurd. Er is slechts één zekerheid: deze collectie ligt niet in een grote instelling of archief, noch bij de personen die door Resonant werden geïnterviewd.6 Hetzelfde geldt trouwens voor de verzameling van Simons’ kompaan, Mon Devoghelaere, overleden in 1995.

4 Zie http://www.muzikaalerfgoed.be 5 Je kan zelf opzoeken via http://www.muziekbankvlaanderen.be 6 Voor het volledig verslag van dit vooronderzoek, dat o.a. op basis van de genoemde interviews werd opgesteld, zie http://muzikaalerfgoed.be/sites/ default/files/20120507%20Rapport%20Jazzerfgoed%20FINAL2.pdf

Deze opsomming van (on)bekende verzamelingen maakt enkele problemen met het in kaart brengen van een – vermoedelijk vrij omvangrijk – gedeelte van ons jazzerfgoed zichtbaar. Slechts een fractie van de privéverzamelaars is bekend: enkele namen – zie hoger – zijn opgespoord, maar van velen ontbreken nog alle gegevens.

Bij de meesten van deze collectioneurs is het ook helemaal niet duidelijk in hoeverre de focus al dan niet specifiek op Belgische jazz ligt.

De reden hiervoor is weer een ander probleem, namelijk dat het bijzonder moeilijk is om in te schatten wat de exacte inhoud, reikwijdte en bewaaromstandigheden van elk van deze verzamelingen is. Bovendien zijn ze niet toegankelijk tenzij uitzonderlijk wanneer je de verzamelaar in kwestie persoonlijk kent. Persoonlijke contacten zijn vaak het enige productieve aanknopingspunt: gesprekken met deze verzamelaars kunnen de weg wijzen naar andere verzamelaars, aangezien dit een erg gespecialiseerd wereldje is dat vooral draait rond ‘ons-kent-ons’.

Laat ons duidelijk zijn: de ontsluitingsproblematiek beperkt zich allerminst tot de privéverzamelaars. Daarnaast zal blijken dat de meeste bewaarplaatsen zelf geen gedetailleerd overzicht hebben van de zaken in hun archief of de relevante collectie.

Dit sluit uiteraard aan bij het alomgekende probleem van een tekort aan middelen, mensen en tijd om aan inventarisatie te doen. Dit is een structureel probleem voor de hele jazz- én de erfgoedsector: er is een absoluut gebrek aan mensen en tijd om te beginnen met de ontsluiting van collecties of om deze verder te zetten (zoals bijvoorbeeld de collectie-Pernet, al deels ontsloten, maar helaas nog niet helemaal wegens… tekort aan middelen). De enige collecties die momenteel nog verder ontsloten worden, hopelijk tot op het punt van voltooiing, zijn de eerder genoemde collecties Danval en Michiels. Ook vanuit de jazzsector is er momenteel nog weinig vraag naar ontsluiting. Dit mag niet verwonderen, gezien de beperkte vertrouwdheid met de beschikbare collecties. Een vicieuze cirkel waaraan moeilijk valt te ontsnappen, maar die dit en de overige artikels in deze reeks hopelijk al voor een deel hebben verholpen!

Pieter Mannaerts is als doctor in de musicologie gastdocent aan het Fontys Conservatorium Tilburg (NL) en hoofddocent aan het Centrum Gregoriaans Drongen. Hij is communication officer bij BOZAR (Paleis voor Schone Kunsten, Brussel). Hij deed onderzoek naar muzikaal erfgoed in Vlaanderen en publiceerde onder meer over het gregoriaans, de muziek van de Begijnen, jazzerfgoed en muziek aan het N.I.R.

En met deze bijdrage van Pieter Mannaerts sluiten we deze erfgoedreeks af. In vier artikels hebben we getracht een bondig, maar compleet beeld te schetsen van het waaraan en waaraf van jazzerfgoed in België. Zoals regelmatig duidelijk naar voor kwam in de reeks is er nog veel werk aan de winkel. Maar er is alvast wat in beweging gebracht. En dat kunnen we alleen maar toejuichen. Immers, onze Belgische jazzgeschiedenis is véél te boeiend om verloren te laten gaan.

Je vraagt zich misschien af wat je kan doen om te helpen? Eenvoudig. Lees er de artikels nog eens op na, pluis de talloze vermelde websites uit, of download het eindverslag van het onderzoek naar jazzerfgoed (de link werd in dit artikel vermeld).

Of waarom niet eens een uitstapje maken naar één van de documentatiecentra? Of maak een afspraak om een collectie te gaan bezichtigen. Maar vooral… pluis uw zolder er eens op na. Misschien heb je zelf nog iets liggen dat van betekenis is voor de Belgische jazzgeschiedenis. Je hoeft het niet per se weg te schenken (hoewel dat wel kan, bijv. aan één van de documentatiecentra), maar meldt je vondst aan Resonant.

Of ken je zo een privéverzamelaar, misschien zelfs één van de namen vermeldt in het artikel? Laat het weten aan Resonant via info@resonant.be. Zij centraliseren immers alle mogelijke informatie over ons Belgisch jazzerfgoed zodat musici, onderzoekers en fans weten waar naar toe met al hun vragen en wensen. Enkel zo wordt de vicieuze cirkel eindelijk doorbroken. Alvast van harte bedankt! (Matthias Heyman)

2013/2

61

Holland Muziekland

Oorsprongen Mischa Andriessen

Dit is een omweg, ik weet het, maar niet zonder reden. Ik ga het hebben over de winnaar van de VPRO /Boy Edgarprijs Oene van Geel, en over Kapok en Reinier Baas’ More Socially Relevant Music Ensemble. Wat hen in mijn ogen bijzonder maakt, is dat bovengenoemde richtingenstrijd ver van hen af lijkt te staan, èn dat beide basale richtingen in hun muziek vertegenwoordigd zijn.

Oene van Geel is altviolist, speelt

in een klassiek bezet strijkkwartet. Zapp4 is alleen niet klassiek, speelt jazz op een niet klassieke manier bijvoorbeeld door songs van rockgroep Radiohead te spelen, vol vurige onderzoeksdrift, vrij van dogma’s en met behoud van de opwinding die rock nu eenmaal nastreeft. Klassiek, jazz, pop en volksmuziek bij van Geel komt het allemaal samen op een manier die evenveel durf als kunde verraadt. Hij volgt de sporen terug de oorsprongen, en loopt tegelijkertijd vooruit.

Diezelfde mentaliteit zie je bij Young V.I.P’S van dit jaar; het trio Kapok en het kwintet van gitarist Reinier Baas. Zij groeiden op met rock en klassiek. Jazz kwam pas later en kan hen nog lang niet altijd bekoren en toch maken zij jazz.

Hoornist Morris Kliphuis, gitarist Timon Koomen en drummer Remco Menting, die gezamenlijk de groep Kapok vormen, noemen The Red Hot Chili Peppers als hun helden. Waarom? Vanwege de vrijheid en echtheid van die band. Als trio gingen ze in de leer bij bassist Wilbert de Joode, sindsdien is alles anders, dagen ze elkaar meer uit, gooien ze hun set of zelfs heel hun muzikale visie telkens overhoop. Echt en vrij zijn dat is nog steeds het streven, maar hoe bereik je dat? Dat is een moeilijke maar mooie vraag om je een muzikaal leven lang aan te wijden.

Ze durven én ze kunnen, de jonge mannen van Kapok.

foto: © Jimy Silva de Almeida

Jazz kan amusementsmuziek zijn. Jazz kan kunstmuziek op hoog niveau zijn.

Kan zij ook beide tegelijkertijd zijn? Het is duidelijk dat de basis van het genre vooral in het amusement wortelt, maar in de loop van de geschiedenis heeft jazz zich doen gelden als een muzieksoort die meer wilde bieden dan alleen vertier, soms zelfs op zo’n manier dat je je afvroeg of er überhaupt nog gelachen mocht worden, maar telkens kwam er een weerwoord dat ten dele een terugkeer naar de oorsprong was. Op de bebop volgde de contrareformatie van hardbop en souljazz, op freejazz, de fusion, jazz vermengd met rock. Dat wat het genre in leven leek te houden, werd dikwijls beschimpt en weggezet als een minderwaardig derivaat van het genre. Je kunt die discussie onder liefhebbers zo weer op poken; hebben musici als Miles Davis en Herbie Hancock de jazz nu gered of verkwanseld? En hoe zit dat nu met iemand als Robert Glasper en tal van andere muzikanten; op zoek naar een nieuw elan voor de jazz, maar wie week ook domweg van het padje af.

Oene van Geel

Dat geldt ook voor Reinier Baas.

Met zijn geestige bandnaam en cd-titels zou ironisch kunnen overkomen, maar dat is een gezond soort relativering waarachter wel degelijk een serieus muzikant schuilt. Ook hij groeide op met pop, rock en klassiek. Je hoort aan alles in zijn muziek dat hij wars van moeten is en in allerlei genres en stijlen zoekt en vindt wat van zijn gading is; het enerverende van rock, de ruimte van Maurice Ravel, Morton Feldman en Arvo Pärt, het rafelige van indiepop. “Ik zoek iets dat ik nog nooit heb gehoord,” zei hij eens. Dat lijkt me de basis van alle goede muziek.

30-JARIG JUBILEUM KEITH JARRETT TRIO:

NIEUW ALBUM & CONCERT IN DE BENELUX!

Donderdag 4 Juli, 20:00 uur, De Doelen, Rotterdam

Win een duoticket voor het concert! Stuur ons vóór 20 juni 2013 uw mooiste herinnering aan Keith Jarrett!

Uit de origineelste inzendingen wordt een winnaar verloot.

E-mailadres: inge@stilletto.be Na afloop van de wedstrijd, zijn alle inzendingen te vinden op: www.ecmrecords.be

Distribution and marketing //

62

2013/2

Maanlander 41 // NL-3824 MN Amersfoort // The Netherlands // +31 33 7676111 // newartsint.com // info@newartsint.com //

IN

KE

N

C O IJL N O E

DE B

ZZI

JA

D Jo I 15 O ZA shu KT FL 14 re 201 aT DE Dm 3 ea C 20 an rT 13 Qu hs ar oc Te ieT T Y

T Te ar Qu e rk , ves Yo no no ew va ge &n Lo eo 14 o oe L 20 nk ,J & EB Ta 14 Te ing 5 F sz s A 20 neT LD WO ma MA oh spa To 26 DeJ za 4 rs WO ck an 201 he Ja sper MEI roT e 10 ar ZA i L L c B

r

ee e rv e.b se ok 92 re bijl 92 de 269 via 09 of

63

2013/2