Une histoire de solitude
Jean De Groote
My empty monkcell Het perspectief is bevreemdend, ietwat beangstigend of dwingend, er verdween net iets. Na de deur lijkt een betere wereld dan in de kamer, die net is leeggehaald, een doek van de muur verwijderd. Alsof je er moet achterblijven, niet mee mag. Een gevangen sfeer, eerder kil dan koel. Een beweging die ophoudt... Het begin van een verhaal. Francis Geldof.
Une histoire de solitude Jean De Groote
Voor u ligt een gebundelde verzameling representaties van onderzoekingen, meditaties, indrukken en uitingen van spontane reflectie. Gedurende de laatste twee jaren heeft kunstenaar Jean De Groote een indrukwekkende productie en eigenzinnige wereld bij elkaar geschilderd. Vanuit solitude en met een onbevangen en open blik keek hij naar de wereld en zichzelf. Met heldere aandacht en nauwgezette penseelstreken capteerde hij zijn gevoelens, zijn atelier, banale objecten en natuurrestanten. Telkens opnieuw blijkt een groot respect voor het zijn van de dingen, inherent veranderlijk, maar tegelijk gerepresenteerd in hun absolute wezenlijke zijn. Zo bekeken, toont hij zich als een ware Platonist. Zijn betrachting om dé bol of dé dode tak weer te geven als Idee voor alle bollen of takken die bestaan, straalt van de doeken af zonder afbreuk te doen aan de eigenheid van die specifieke bol of die specifieke tak. Ik had het genoegen hem tijdens het afgelopen anderhalf jaar een aantal keren te mogen bezoeken en veel van zijn werken te mogen aanschouwen. Een oeuvre in ontwikkeling. Telkenmale was er op zijn pad iets veranderd waardoor zijn schilderijen van de afgelopen twee jaren zich laten indelen in een viertal categorieën. Het vroegste werk laat zich kenmerken door filosofische bespiegelingen. De worsteling met de solitude in zijn monnikencel (zoals Isolde De Buck zijn atelier noemde in de catalogus van de vorige expo) inspireerde hem om het thema van de vertwijfeling te verkennen. Het kunstenaarschap kan bij momenten een moeilijke weg zijn. Dat aanboren als uitgangspunt voor creatie vereist moed, maar levert authentieke kunst op. Het zorgt er ook voor dat men
zichtbaar verder gaat en stappen zet. Wie ben ik momenteel als kunstenaar? Waarom creëer ik? Wat is mijn identiteit binnen de efemere kunstwereld? Het resulteerde in werken als ‘Bezoek van Heidegger’ (2018) en ‘Ik ga op stap’ (2018). Deze vragen brachten De Groote dicht bij hemzelf en deden hem ook kijken naar die ruimte waar hij zich veilig weet en waar hij zich ondanks de twijfel het beste voelt. Hieruit ontstond beeldend werk dat inzoomt op zijn atelier. Een spiegel, een lamp, een lijst bij de deur, een stoel of een verfpotje. Het lijken onbetekenende dingen, maar voor de kunstenaar bezitten ze een aura. De stoel is even oud als het atelier zelf, zijn functie is met de kunst vergroeid. Hij is immers de drager van reflectie tijdens het schilderproces. Het verfpotje heeft alles wat in hem zat gegeven, slaafs en met mate zijn geuren en kleuren afgestaan. Het zich toeeigenen van zijn nabije omgeving zorgde voor vruchtbare grond onder zijn voeten waar nieuwe wortels voor toekomstige creatie konden schieten en groeien. Langzamerhand werden ook andere beelden en objecten het atelier binnen getrokken die met technische finesse op doek werden vereeuwigd. Een boek, een teil en een klomp boter treden bijna uit het doek richting beschouwer. Ze overstijgen de materialiteit van de verf waardoor het tactiele een andere betekenis krijgt. Tegelijk zijn ze voor de kunstenaar als object van representatie niet meer dan wat ze in wezen zijn. Ze worden natuurgetrouw en met oog voor detail weergegeven. Er zijn geen franjes, noch interpretatie nodig. Ze zijn de wereld op zichzelf en dat hoeft niet meer te zijn. Tenminste, als we op een dergelijke manier naar de dingen willen kijken. Kijken is niet genoeg, we moeten zien. Objecten
bestaan bij gratie van hun functionaliteit en praktisch nut. Een schoen bijvoorbeeld, of een kartonnen zak. Het utiliteitsdenken verblindt onze blik. Baudelaire stelde in zijn postuum verschenen Mon coeur mis a nu: “Een nuttig mens zijn, leek mij altijd afschuwelijk”. Ik zou dit willen omdraaien door te stellen dat altijd een nuttig mens zijn, afschuwelijk is. We moeten tijd nemen om objecten te leren zien voorbij hun utiliteit. We aanschouwen ze te weinig vanuit hun inherente schoonheid met hun eigen vormen en kleuren. Jean De Groote kan ons hierbij middels zijn kunst helpen. De kunstenaar wil ons niet enkel doen begrijpen, maar ook doen beseffen dat het object als ding an sich ook kan bestaan zonder ons. De takjes, die hij tijdens zijn dagelijkse wandelingen verzamelde, herinneren ons aan de vergankelijkheid van het leven, de schoonheid in vergankelijkheid, de perfectie in het imperfecte. Er valt veel Oosters gedachtengoed te projecteren op het handelen en de objectkeuzes van de kunstenaar (zen, Wabi Sabi, meditatie) zonder dat hij dit als zodanig zal benoemen of bewust als inspiratiebron zal gebruiken. Het zijn bedenkingen in retrospect. Zijn schilderpraktijk is meditatie in actie (Dhyana). Met zijn takkenreeks zijn we ruwweg aan een vierde fase gekomen. Ze staan symbool voor een volledige levenscyclus. Een historiek van (zon)licht en sterrenstof, van leven eraan, erin en errond. Ze zijn gehavend door het leven, net als wij mensen, en dragen knobbels en barsten met zich mee om uiteindelijk gekraakt het leven los te laten. Jean De Groote erkent hun bestaan en ontstaan, laat ze verder leven via zijn verf, andere sterrenstof. Hij bestudeert het spel dat het
licht met hen speelt. Licht liegt niet. Schaduwen bedriegen niet. Daarom toont hij ze contextloos, zoals ze zijn met het licht als enige metgezel. Het penseel is na drie decennia een verlengde van zijn lichaam geworden. Er spreekt een noodzakelijkheid uit zijn creaties. Ze zorgen voor rust en zingeving. Ze verhullen niks, maar onthullen een deel van de wereld zoals die dagelijks aan ons voorbij trekt. Deze artistieke eerlijkheid dwingt ons als kijker om niet voorbij, maar naar het getoonde object te kijken, het te bestuderen en stil te staan wat het in al zijn puurheid betekent voor ons en onze blik op de realiteit. De expo omvat een bloemlezing uit wat in deze catalogus gepresenteerd wordt. Ze is representatief voor wat hierboven wordt beschreven en zo een ideale kennismaking met de talrijke schilderijen die Jean De Groote de afgelopen twee jaren heeft gemaakt. Tracht vooral te zien en niet enkel te kijken, laat het doorwerken op de plaats die de objecten in uw herinneringen en ervaringen verworven hebben. Ik wens u een goede reis toe.
Koen Van Damme Mei 2019 Curator ‘Une histoire de solitude’
Une histoire de solitude Clara Bolle
Het atelier is een hedendaagse monnikencel. Een plek voor bezinning, voor arbeid, voor rust, om de blik naar binnen én naar buiten te richten. Op de foto is het atelier een werkplek: een tafel, een raam, potten met verf, glazen met kwasten, een muur bezaaid met lijsten van verdwenen doeken. Op de wand staat ‘eleus is’. Eleusis; de mythische plek waar ooit godinnen werden aanbeden voor de oogst, de vruchtbaarheid, het graan en al wat bloeit. Een muze van de kunstenaar. De kunstenaar, een schilder in dit geval, is de grote afwezige op de foto. Zijn aanwezigheid zit ogenschijnlijk in de levenloze zaken. Het werk dat hij maakt, een hand die uit wandelen gaat en een denkend brein; is dat wie de kunstenaar is? Welk verhaal wil hij ons vertellen? Er is een lege kamer, met witte muren en een vergrijsde vloer. Er is ook een deur. De deur staat op een kier. Daarachter een zwart vlak. Er is geen leven te bekennen. De maker houdt zich schuil achter het doek. Een compositie van vlakken is verworden tot een kamer zonder raam, zonder buiten. Achter de deur wacht de duisternis. De kamer is getransformeerd tot een ruimte van verlangen, van mogelijkheden. De kijker krijgt meer dan een ‘tabula rasa’, een blanco vel; hij krijgt toegang tot een denkruimte. Een doos met twee dimensies om ideeën in te stoppen. Het niets in deze kamer is vrijheid, maar wel een beklemmende vrijheid. Het is moeilijk je te verhouden tot het niets. Het risico bestaat dat de deur in het slot valt. In gedachten verzonken is men vrij, maar ook alleen. Het thema van de kamer komt terug in een aantal gedaanten: een lamp, een deur of groene muren. Het is het nulpunt van waaruit alles vertrekt.
Het is het niets dat het alles in zich herbergt. Dit nihilisme, dit nulpunt, is de vruchtbare aarde van de kunstenaar. De mythische plek Eleusis is een kamer waar slechts de kunstenaar zich mag begeven. Het is de plek van fascinatie, van scheppen, van verwondering. Hier strekt de kunstenaar zijn tentakels uit naar het buiten; zijn gedachten gaan over iets, over beelden, over woorden. Zijn streven is om de essentie te grijpen vanuit het niets. De kunstenaar kijkt en grijpt dat wat hij ziet op het doek. Hij probeert de essentie te vatten in kleur en vorm. De schilder denkt ideeĂŤn in beelden.
Al vanaf het begin van de geschiedenis van het denken vraagt men zich af wat de essentie of de waarheid der dingen is. De allegorie van de grot van Plato is de markering van het thema: ware kennis binnen het denken. Wij leven volgens Plato in een grot en nemen de schaduwen aan de wand voor waar aan. Wij geloven wat wij zien, niet in de gaten hebbend dat wij slechts de schaduwen van de essentie zien. Het verhaal van de grot gaat niet alleen over kennis, maar ook over emancipatie. Over het losbreken uit de massa om uit de grot te klimmen en in eenzaamheid het licht te aanschouwen. Net zoals de filosofen in wording in de grot breekt ook de kunstenaar los van de alledaagsheid. Zijn monnikencel, zijn atelier, is dit licht. De kamer is het begin om vanuit deze plek de Vormen, de essenties, te aanschouwen in alle helderheid. Maar als er iets is dat de filosofie ons leert, dan is het de onmogelijkheid om de kern der dingen te vatten. Wijsbegeerte betekent niet voor niets een verlangen naar kennis, niet het bezit daarvan. Niet alleen denkers verlangen naar het licht, ook de dichters, de schrijvers, de kunstenaars. Het licht is de oorsprong van alles. De vruchtbare aarde van Eleusis. Dit oorspronkelijke verlangen is tegelijkertijd de tragedie van alles dat creĂŤert, want de essentie blijkt buiten ons bereik. We kunnen woorden en kleuren toekennen aan een mooie vrouw, maar toch blijft de kern van de schone vrouw, datgene wat zich achter de woorden, achter de beelden schuilhoudt, voor ons verborgen. Onze rede, onze kennis, is begrensd.
De zucht naar de oorsprong is eenzaam. Met elke penseelstreek lijkt de schilder zich de realiteit eigen te maken en er tegelijkertijd afstand van te nemen. De benadering van het essentiële blijkt de illusie van een lijn. De kunstenaar zweeft tussen twee parallelle werelden: de wereld die aan hem verschijnt en de wereld van het doek. Dat wat werkelijk is, ontsnapt aan zijn vingers. Het onvermogen om de oorsprong te grijpen blijft niet beperkt tot de maker. De schilder, het doek, de kijker, de heilige drie-eenheid die elkaar nooit werkelijk zullen begrijpen. In de nabijheid van elkaars zijn dreigt tevens de onthechting, zo ook in de schilderkunst. Er is namelijk geen zijn, het zalig samenvallen met de wereld; er is slechts een tussen-zijn. Kunst is de val van het alledaagse. Het niet begrijpen van de beelden is de ontwrichting van het dagelijks leven. Een kortstondig moment waarin we op onszelf teruggeworpen zijn. Het is een moment van niet-weten waardoor we ons niet tot onszelf en de ander kunnen verhouden. Eenzaamheid overvalt ons mensen en het is enkel deze eenzaamheid die de kunstenaar en de kijker met elkaar delen. Tussen disengagement en engagement verkeren wij allen, kunstenaar of niet. De werken zijn stille getuigen van de onmogelijke opgave tot het samenvallen met het zijn van de kunstenaar en de kijker. Kortom, kunst is de neerslag van de ‘condition humaine’, oftewel het menselijk tekort. Een schitterend tekort. Op de kunstwerken zien we geen buiten, maar in de monnikencel van de kunstenaar staat altijd het raam open. Geen lamellen, gordijnen of luiken om de wereld af te sluiten. Een blik naar buiten. Daar, buiten, strekt zich het landschap uit. Binnen het denken, buiten de regen, de zon, de wind, de bomen, de weilanden en de wegen. Hier regeert het lichaam over de geest. De koeien staan nog niet op stal. Hun zachte geloei is te horen vanaf het pad. De wilgen zijn kaal en steken donker af tegen de lichtblauwe hemel. De maan verwelkomt ons in de late middag. Modder aan de laarzen. Alle zintuigen staan op scherp. Het is een vage herinnering aan het dier in ons. De monnikencel sluit en opent zich als de getijden van de zee. Zo ook opent en sluit onze geest zich. De kamer is ons oog, onze neus, ons oor, onze ziel; ze is altijd daar, met een blik op het Vlaamse landschap.
My empty monkcell Oil on canvas - 180 x 140 cm
Broken branch Oil on canvas - 40 x 30 cm
Natura morta Oil on canvas - 45 x 35 cm
My walking hand Oil on canvas - 160 x 120 cm
Heidegger op bezoek Oil on canvas - 130 x 110 cm
Pars pro toto Oil on canvas - 120 x 100 cm
My fingerprint Oil on canvas - 130 x 150 cm
Brain of an female philosopher (privĂŠ bezit) Oil on canvas - 40 x 30 cm
In Situ
My coffee pot Oil on canvas - 30 x 40 cm
Verre vert Oil on canvas - 35 x 45 cm
My Studiolamp Oil on canvas - 140 x 180 cm
In my Studio Oil on canvas - 70 x 50 cm
Corps 294 Oil on canvas - 120 x 160 cm
My Chair Oil on canvas - 100 x 80 cm
Bed van Heidegger Oil on canvas - 40 x 30 cm
In Situ Oil on canvas - 110 x 82 cm
Miroir Oil on canvas - 140 x 180 cm
Branch Oil on canvas - 55 x 28 cm
Le drapeau Belge Oil on canvas - 50 x 40 cm
Groen vaasje Oil on canvas - 30 x 40 cm
Paperbag Oil on canvas - 120 x 100 cm
My daily Bread Oil on canvas - 50 x 40 cm
Without nothing Oil on canvas - 30 x 24 cm
De witte teil Oil on canvas - 40 x 30 cm
In Situ Oil on canvas - 30 x 30 cm
My shirt Oil on canvas - 55 x 45 cm
My R Moccasin Oil on canvas - 40 x 30 cm
Beach cardboardbox Oil on canvas - 100 x 80 cm
Glasses Oil on canvas - 100 x 80 cm
Empty paperbag Oil on canvas - 100 x 80 cm
Verfpotje Oil on canvas - 50 x 40 cm
Sanseveria’s Oil on canvas - 140 x 200 cm
Existe Oil on canvas - 140 x 200 cm
Ode aan Raoul De Keyser Oil on canvas - 50 x 40 cm
La Divina Commedia Oil on canvas - 40 x 30 cm
Red fish in an empty bowl Oil on canvas - 45 x 35 cm
Bow and arrow Oil on canvas - 90 x 70 cm
my monkcell Oil on canvas - 70 x 50 cm
Fallen Madonna Oil on canvas - 30 x 27 cm
Branch Oil on canvas - 50 x 40 cm
The winebranch Oil on canvas - 180 x 125 cm
ceiling leak Oil on canvas - 72 x 120 cm
Branch Oil on canvas - 50 x 40 cm
Immobile still Oil on canvas - 55 x 45 cm
L’ être et le néant Oil on canvas - 50 x 40 cm
Branch from Kiefer Oil on canvas - 210 x 160 cm
In Situ Oil on canvas - 200 x 140 cm
Broken branch Oil on canvas - 100 x 80 cm
RED box Oil on canvas - 120 x 100 cm
my studio in green colors Oil on canvas - 120 x 100 cm
Redlead Oil on canvas - 95 x 110 cm
Groene teil Oil on canvas - 45 x 35 cm
Smaragd Oil on canvas - 160 x 120 cm
My cup of coffee Oil on canvas - 40 x 30 cm
Gele Teil Oil on canvas - 40 x 30 cm
Pearl Oil on canvas - 110 x 95 cm
Detail Oil on canvas - 50 x 40 cm
Giallo di Napoli Oil on canvas - 50 x 35 cm
Der Jungfrau Oil on canvas - 170 x 130 cm
In Situ
Yellow cardboardbox Oil on canvas - 80 x 65 cm
Mucca gialla di Napoli Oil on canvas - 120 x 80 cm
Nel nome della Rosa Oil on canvas - 50 x 40 cm
Blue Cardboardbox Oil on canvas - 40 x 30 cm
In Situ
RODE strik Oil on canvas - 45 x 30 cm
Veerboot van Charon Oil on canvas - 50 x 40 cm
Le Matelas Oil on canvas - 180 x 140 cm
Stone Oil on canvas - 50 x 40 cm
Colorfield box Oil on canvas - 50 x 40 cm
Metal paintpot Oil on canvas - 50 x 40 cm
STIL leven Oil on canvas - 50 x 40 cm
In Situ
Beste Jean, ik heb uw creaties: ‘Werken van afgelopen week’ , aandachtig bekeken. Maar ik besef nog maar eens hoe vaak wij ongefundeerd durven te schrijven dat wij ‘aandachtig’ naar een welbepaald iets hebben gekeken. Het échte kijken, het waarachtige zien, is niet zó vanzelfsprekend als het gemak waarmee we dit woord zo vaak over de lippen laten vloeien. Wat ik nu uit onze recente ontmoeting bij u thuis, en na een visite aan uw ‘heilig oord’ een verdieping hoger, - én het beschouwen van de via deze mail meegegeven schilderijen onthoud, is dat uw creaties intense concentratie vereisen én bovendien terecht waard zijn, wil men proberen er iets zinnigs over te zeggen; en daarmee bedoel ik dat de beschouwer de mentale inspanning hoort te ambiëren om er onbevooroordeeld naar te kijken. En concentratie in de volle betekenis van het woord, met name bewust streven naar een zo waarachtig mogelijke perceptie. Doen wij dit niet, dan is elke ‘inspanning’ een maat voor niets. De tijd van het kijken is verstreken, en we zijn niet eens een lilliputterstapje dichter bij het onbenoembare gekomen. En dit is oneerbiedig tegenover het kunstwerk en zijn schepper die argeloos bereid is in zich te laten kijken en derhalve beschouwers de gelegenheid aanreikt te genieten van schoonheid én zich simultaan geestelijk te verrijken. Om de schoonheid, en dan beduid ik de intrinsieke kracht ervan te proeven, moet men bij wijze van spreken tot een hoge graad van zelfbeheersing komen. Als we in het leven in welke situatie dan ook, waarin we véél meer dan eens geheel onverwacht terechtkomen, moeten kiezen tussen ons gevoel en ons verstand, kunnen we maar best met verstand voor ons gevoel kiezen. Een taoïstische dans tussen verstand en gevoel. Ik ervaar uw kunst bij elke nieuwe ontmoeting meer en meer als een psychisch proces/een opportuniteit voor de écht alerte belangstellende. Het opent de deur tot een respectvolle communicatie waarbij de toeschouwer/kijker en de kunstenaar himself als zoekende en zichzelf bevragende wezens naar elkaar toegroeien. De existentiële communicatie waarover de existentiefilosoof Karl Jaspers het heeft in zijn boek ‘Von der Wahrheit’ (1947), komt mij hierbij voor de geest.
‘Nooit kijken we genoeg, nooit zullen we genoeg, precies genoeg, gepassioneerd genoeg kijken’. (Colette) Dit citaat komt als een geschenk voor wat ik hierboven schreef. Deze woorden van de Franse auteur SidonieGabrielle Colette (1873 – 1954) kwamen – toeval of niet – kortgeleden op mijn pad bij het lezen van een Inleiding door Kiki Coumans bij de schrijfsels van Colette. (Colette ‘ De eerste keer dat ik mijn hoed verloor – Zelfportret in verhalen’ – Privé-domein nr. 291). Terloops, het poëtisch getinte proza van Colette excelleert in een betoverende zinnelijkheid en beeldenrijkdom. Uw kunst lijkt mij – zonder dit bewust te hebben bedoeld - indirect een krachtig pleidooi voor het cultiveren van het échte kijken. In uw kunst gaat het al lang niet meer om, als ziende naar een bordkartonnen plaatje, een her en der verborgen verhaaltje te ontdekken, om dan als een bliksemschicht triomferend het raadsel te ontsluieren. De voorwerpen of dingen, zoals u verkiest, die het ‘vertrekpunt’ worden van elke nieuwe picturale ‘sprong’, zullen in de perceptie van zéér velen ontstellend onbeduidend zijn. Beslist zéér betreurenswaardig! Maar… ‘Meestal is het het alledaagse dat me prikkelt en me bezielt’, schrijft ook nog Colette. Jean, ook Joan Miró, de briljante Catalaanse tovenaar, vond in zijn decennialange picturale zoektocht onafgebroken inspiratie bij het aanschouwen van ‘dode’ voorwerpen, bijvoorbeeld een brok aangespoeld hout, of een doordrenkte wrong koord die tijdens zijn talrijke strandwandelingen zijn aandacht trokken. Ook uw vondsten tijdens uw Vlaamse ‘promenades’ in gezelschap van uw hond/filosoof Frolo, krijgen een waardig verlengstuk en betekenis omdat je ze met zorg en bedachtzaam naar huis meetilt om ze daar zowaar een sacrale status te verlenen. U eert het Schone in het onbeduidende! En weer eens denk ik aan het hartverwarmende gevoel dat ik ervaar bij het aanschouwen van het picturale theater met doodsimpele flesjes, doosjes, kruikjes, kommetjes als hoofdrolspelers in het oeuvre van Giorgio Morandi. Deze Italiaanse magiër beroert onze ziel met zijn uitgepuurde stijl en een van extreme diepzinnigheid getuigend koloriet. U bewandelt dezelfde paden! Het ga je goed! Lucas Van Parys
Het atelier Het atelier van Jean De Groote is een eenzame plek waar hij graag en dagelijks vertoeft, rustig kan nadenken en schilderen. Buitenhuis liggen de uitgestrekte eenzame Vlaamse velden, binnenhuis tref je de loneliness van de schilder. Toch is Jean De Groote geen eenzaat. Hij geniet van een gesprek en een gedachtewissel. Zijn werk is niet alleen het resultaat van een bewust gezochte eenzaamheid maar ook van communicatie met de buiten wereld.
Een manier van leven Jean DGR heeft een grenzeloos verlangen om te schilderen, elke dag opnieuw. Het is zijn manier van leven: schilderen als ritueel, een mogelijkheid om na te denken. Wellicht leidt dit proces ooit tot het ultieme werk dat alles bevat wat de kunstenaar wil uiten. De werken stapelen zich op, dag na dag. Tot zijn wanhoop en frustratie wordt deze plek weldra te klein. Misschien kunnen musea, Vlaamse overheid, verzamelaars… zich een schilderij van Jean DGR aanschaffen?
Authenticiteit
Het werk van Jean DGR kan je bij geen -isme onderbrengen. Hij zoekt geen trends op, is authentiek. Precies die authenticiteit ligt moeilijk in de huidige kunstwereld. Het gaat bij Jean DGR niet om esthetiek, realistische verbeelding en/of aandacht trekken. Inhoud en gedachte primeren. De kunstenaar is filosoof of andersom? Het is aan de kijker te peilen naar het donkere onbekende. De beoordeling van Karl Ove Knausgård over het werk van Munch deed me aan de werkwijze van Jean DGR denken, ik citeer: ‘En Munchs grote talent bestond precies daarin dat hij niet alleen wist te schilderen wat zijn blik zag, maar ook datgene waar-
Eenzaamheid sluimert in het canvas van kunstenaar Jean De Groote mee zijn blik geladen was.’‘Wat hij wilde was niet het levende schilderen, maar het geschilderde tot leven wekken.’ Jean DGR schildert stille werken, zonder franjes. Op de canvas ontwaar je geen afbeelding van mensen enkel geïsoleerde niet geladen objecten uit zijn leefwereld. Jean DGR gaat aan de slag met die voorwerpen, wekt ze tot een ‘stil’ sacraal leven. Zijn creaties stralen eenvoud uit, het resultaat van eenzame dagen afzondering in zijn atelier. John Constable schilderde zijn boom in een landschap ‘Trees in the landscape’ als ‘study’, bomen waren een populair onderwerp in die tijd. Jean DGR schildert geen boom maar een stam, een geïsoleerde boomstam, eenzaam, zonder bos. ‘Existe’ De titel verraadt dat het hier niet alleen om een realistische afbeelding gaat en evenmin een studie is. Hier spreekt de filosoof. Grijswitte tinten voeren meestal de hoofdtoon alsof de schilder bang is van explosief kleurgebruik. Niets is minder waar. Wanneer Jean DGR kleur gebruikt dan is het adequaat en wel doordacht. ‘Brain of a female philosopher’. Waarom gebruikt de schilder dit Delfts blauw, een ongewone kleur voor brains? Wellicht is deze ‘female philosopher’ uniek of heel apart? Of verwijst het blauw naar plaats van afkomst van de filosofe? Wij hebben er het raden naar. De schilderijen van Jean De Groote zijn niet impulsief, niet extatisch en toch intrigerend. En zo blijft hij verder schilderen, eenzaam in zijn werkplaats, eenzaam in zijn authenticiteit, eenzaam in zijn sobere stijl, verrassend consequent. Het loont. Een ziel komt tot rust. Laat je als toeschouwer glijden in het duistere onbekende.
Kathleen Ramboer
COLOFON Deze catalogus ( de selectie werken, teksten en atelierbeelden) is het resultaat van twee jaar werken in alle beslotenheid van mijn atelier, mijn monikkencel. Zonder de morele en financiĂŤle steun van een aantal bijzondere personen was dit niet haalbaar geweest. Ik dank hier in het bijzonder mijn lieve vrouw Dia. Verder wil ik mijn grootste dankbaarheid uiten aan de auteur van het essay, de Nederlandse filosofe Clara Bolle haar geloof in mijn werk en haar essay zijn een absolute meerwaarde voor deze tentoonstelling en catalogus. Aan mijn tweelingbroer Guy mijn eeuwige maat. Aan Patrick en Leen hun lieve dochter Eline en Karel. De tekstschrijvers, vrienden voor het leven: Lucas van Parys en Kathleen Ramboer. Aan Hermine en Sieg van Galerij S & H de Buck voor hun jarenlange steun en geloof in mijn werk. Aan David Brisson van de AXA bank uit Nazareth. Mijn bijzondere dank aan Edwin de Vylder, mijn grafische vormgever en samensteller van deze catalogus Als laatste en tevens de drijvende intellectuele kracht achter het geheel: mijn curator Koen van Damme. www.jeandegroote.com - #jeandegroote Verantwoordelijke uitgever: Jean De Groote
Une histoire de solitude
Une histoire de solitude Jean De Groote 08 september - 19 oktober 2019 Gal. S & H De Buck Zuidstationstraat 25 - 9000 Gent
Jean De Groote