Fence Magazine by Thomas More Journalistiek

Krakers in Antwerpen / Rondtrekken in Zuid-Amerika / Leven in Berlijn / In 10 stappen naar de top / Dagen zonder vlees

Fence Magazine - April 2011 NO.1 BelgiĂŤ: â&#x201A;Ź 3,50

Coverfoto: Sachsenhausen/ Berlin Door: Lena Volckaerts Sachsenhausen was in de twintigste eeuw een van de grootste Duitse werkkampen. Het heeft dan ook een belangrijke plaats in de geschiedenis van Berlijn en de Tweede Wereldoorlog.

COLOFON www.fencemagazine.be Jaargang 1 April NO.1 Verschijnt elke maand

Drukkerij BaetĂŠ Drukkerij Puurs

Redactie Lena Volckaerts Tom Breuls Michael Van Roosbrosck

Website: Michael Van Roosbroeck Tom Breuls Lena Volckaerts

Medewerkers Lessius Mechelen Zandpoortvest 2800 Mechelen

Lay-out: Lena Volckaerts Tom Breuls

Advertenties Hurts, Vans, Acht, The North Face, Oxfam Fairtrade

Eindredactie: Michael Van Roosbroeck Lena Volckaerts Tom Breuls

Inhoud

Society 4

Reportage: “Veel politici zijn ons liever kwijt dan rijk” / Krakers Christophe en Guy bouwen in Antwerpen aan een betere maatschappij

Reportage: “Tijdens deze reis leerde ik meer dan aan de universiteit” / Gaetan D’Hondt trok naar Zuid-Amerika

Reportage: “Natuurlijk heb ik heimwee naar vrienden. Maar ook naar Nederlandse friet natuurlijk!” / Edo Schreuder besliste na een uitwisselingsprogramma om niet naar huis te gaan

Money “Dankzij mijn katarakt heb ik een goed fotografisch zicht” 16 Thom Clabots praat over fotocollectief Raw Collective “We wilden te snel geld verdienen” 8 Twee Leuvense studenten besluiten na een avondje op café om zelf iets te ondernemen. Bakkers online, waar je elke dag je verse pistolets kan bestellen, is geboren.

DIY: In 10 stappen naar de top

Green 21

Dossier Vegetarisme in Vlaanderen: (on)zin van ‘Dagen zonder vlees’

Review: Eating Animals

Culture

Beeldreportage: Back in the days... / Vintage is terug 24 Vijftig jaar nadat deze trend zich voor het eerst liet zien, is hij niet meer van het straatbeeld weg te denken. Het is weer hip om ouderwets te zijn!

Interview: “Een half uur voor de start kregen we onze eerste dj-les” 32 Fence sprak met Jarri Van der Haegen (22), de persoon achter ‘Disco Naïveté’ en mede-organisator van Dance Dance Dance, de eerste Belgische blog party Summer Vibes / De agenda voor festivalgangers die zich niet laten beperken door landsgrenzen

Review : The King’s Speech

33 34

Society - Reportage Krakers in Antwerpen

Christophe en Guy kraken Antwerpen en bouwen aan een betere maatschappij

“Veel politici zijn ons liever kwijt dan rijk” Tekst: Tom Breuls & Lena Volckaerts Foto’s: Lena Volckaerts

Wanneer je denkt aan krakers, komen er associaties als drugs, rebellie en vernieling naar boven. Het tegendeel is waar. Leven als kraker en mee bouwen aan een mooie samenleving, de bewoners van het oude Dominicanenklooster bewijzen dat het kan.

Society - Reportage Krakers in Antwerpen

Ploegstraat 27 in Antwerpen. We staan stil voor een massief eiken deur. De bel doet het niet, kloppen blijkt evenmin te werken. Op de deur staat met wit krijt ‘hard roepen’ geschreven. Net op het moment dat we dit wilden doen, roept iemand “Laat die deur maar open!” naar ons. Het ijs was meteen gebroken.

“We willen mensen wakker schudden om zelf het heft in handen te nemen. In onze maatschappij krijg je zo weinig mogelijkheden. Er zijn zo veel normen en wetten, wat heel wat mensen belemmert om hun doel te bereiken. Niemand durft nog. Hier krijgen ze de kans om zich toch cultureel of sociaal te ontplooien”, zo gaat Japhy verder.

Christophe Thoelen, een van de krakers van het oude kloosterpand, leidt ons naar binnen. Na het passeren van vier honden en enkele vriendelijke krakers komen we terecht in de eetzaal. Daar knopen we een gesprek aan met de bewoners – met een twintigtal mensen leven ze hier. Zij zijn bezig met het verorberen van het middagmaal van die dag: frietjes met sla en een stuk vlees. Ondanks de armoede, bruist het kraakpand van leven en gezelligheid.

Anti-maatschappelijk “Het fenomeen is bekend geworden door de grote krakerbeweging in de jaren zestig. Het was een manier om te protesteren tegen de gangbare maatschappij, de verstarring en het conservatisme. Mensen wilden duidelijk maken dat er veranderingen nodig

Sociaal-culturele organisatie Hoe ziet de krakercultuur er eigenlijk uit, vragen wij ons af. “Net zoals in de hele maatschappij vind je verschillende soorten mensen terug onder krakers. Je hebt er die drugs gebruiken en die het kot afbreken maar je hebt voldoende mensen die iets willen maken van hun leven. Ze hebben er enkel de mogelijkheden niet altijd toe”, vertelt Japhy, een andere bewoner van het klooster. Armoede, thuisloosheid en depressies bemoeilijken de integratie voor velen in onze maatschappij. Heel wat ex-gedetineerden weten geen blijf met zichzelf wanneer ze uit de gevangenis komen. Al snel vallen ze in een zwart gat, drugs verzacht bij sommigen de pijn. Ook voormalige psychiatrische patiënten en ex-verslaafden kampen regelmatig met deze problemen. De bewoners van het klooster vangen hen op. Ze manifesteren zich als een sociaal-culturele organisatie.

“Niemand durft nog iets te ondernemen” waren”, vertelt Japhy. Maar hoe is het klooster in Antwerpen in handen van krakers gevallen? Sinds de bouw van het klooster in 1925 werd het bewoond door een vijventwintigtal Dominicaanse paters. In 2001 bleven er echter nog maar drie paters over. Zij besloten het te grote gebouw te verlaten. Hierna werd het al snel bezet door leden van de anarchistische bond. Na enkele jaren verlieten deze echter het pand, waarbij ze heel wat rommel en vernieling achterlieten. Rond diezelfde periode trekt Japhy met zijn kompanen in het gebouw. Samen knappen ze het klooster stelselmatig op, geschokt door het spoor van vernieling dat de anarchisten achterlieten. Containers vol afval werden gevuld. Intussen ziet het pand er opnieuw verzorgd uit.

Activiteiten Elke dag om half negen ’s avonds delen de krakers brood uit. Dagelijks helpen ze hier dertig tot tachtig mensen mee. Ook organiseren ze elke dinsdag een volkskeuken. In ruil voor een zelf te bepalen bijdrage kunnen de mensen hier genieten van lekker en eenvoudig vegetarisch eten. Op woensdag kan je dan weer soep voor tien cent verkrijgen. Verder gebruiken enkele artiesten het pand als atelier. “Studenten van Sint-Lucas Antwerpen of de Karel De Grote Hogeschool die maar een klein kot hebben, komen hier werken. Het is de bedoeling dat we beginnende alternatieve organisaties en zelfstandigen steunen door hen hier ruimte aan te bieden”, aldus Japhy. Heel wat artiesten passeerden al de revue: beeldhouwers, schilders, muzikanten, modeontwerpers, graffitiartiesten en tatoeëerders. Samen leven Terwijl Japhy rustig verder geniet van zijn gebakken eitje met worst en puree vertelt Guy over de kleine gezellige gemeenschap waarin hij leeft. “We leven zeker milieubewust, al kunnen we er niet altijd even goed op letten. We hangen af van sponsors omdat de subsidies die we aanvragen steeds bij andere instellingen terechtkomen en niet bij ons. Een doos met vijftig Bifiworstjes weiger je dan niet, ook al vinden we het zonde dat elk worstje apart verpakt is.” Japhy gaat verder: “Elke dag rijden er zo veel mensen helemaal alleen met de auto. Als wij dan met een tiental mensen voor onze kleine houtkachel zitten, vervuilen we nog steeds minder dan zij. Wat we jammer vinden is dat het samen leven, het samen dingen doen, in onze maatschappij aan het verdwijnen is.” “Iedereen wordt individualistischer met de dag. Voor geld leven wij niet.

Society - Reportage Krakers in Antwerpen

De prachtige kloostergangen worden stap voor stap weer opgeknapt.

Er zijn belangrijkere dingen dan geld. We hebben lekker eten en een gezellige thuis, meer heb je toch niet nodig.” Politie De bewoners van het Dominicanenklooster organiseren veel bijeenkomsten, feestjes en andere activiteiten. Toch is het er niet altijd rozengeur en maneschijn. “Veel politici zijn ons liever kwijt dan rijk”, vertelt Japhy. “In ons vorige huis, dat vlakbij het stadhuis stond, hebben we enkele jaren gewoond zonder al te veel problemen. Maar sinds Patrick Janssens in Antwerpen de plak zwaait, is dat helemaal veranderd. We moesten er plots weg en zagen ons genoodzaakt een nieuw onderkomen te zoeken.” In februari van dit jaar viel de politie het klooster binnen. De ordediensten dachten dat het pand in slechte staat was, maar de krakers zelf wisten beter. “Wij hebben heel het gebouw

opgeruimd en hebben geprobeerd om te voldoen aan de eisen van de provincie Antwerpen”, zo gaat Japhy verder. “We waren er dus zeker van dat onze verblijfplaats in orde was. Met tientallen politieagenten die langs alle kanten het pand binnendrongen, was het wel een grappige vertoning. Uiteindelijk hebben we met die mensen een leuke babbel gehad.” Dromen Nadat Christophe gedaan heeft met eten, geeft hij een korte rondleiding. Indrukwekkend zijn de oude kloostergangen waar ze volop aan het werk zijn. Met oud materiaal worden ze opgeknapt. “Tegen de opendeurdag op het einde van de maand moeten de gangen, de feestzaal en de tuin in orde zijn. Het is de bedoeling dat de gangen het decor voor een expositie worden”, vertelt Guy. Naast alle gezelligheid blijft Japhy toch dromen van meer.

“Ik hoop dat dit het laatste pand is dat we moeten kraken. Het zou nog aangenamer zijn, moesten we hier op ons gemak kunnen zitten. Zonder te moeten vrezen dat ze elke dag weer kunnen binnenvallen en ons buitengooien. Hopelijk krijgen we binnenkort een permanente vergunning.”

Een kijkje nemen: Opendeurdagen op 25, 26 en 27 maart. Ploegstraat 27, Antwerpen (vlakbij het Centraal Station en De Zoo) Meer info: www.dominicanen.be, www.antwerpencentraal.be

Rubriek

Foto: Gaetan Dâ&#x20AC;&#x2122;Hondt

Society - Reportage Rondtrekken in Zuid-Amerika Jong en avontuurlijk: wat doe je als je België beu bent? Je trekt erop uit naar Zuid-Amerika! Gaetan D’Hondt (24) deed het.

“Tijdens deze reis leerde ik meer dan aan de universiteit” Tekst en Foto: Tom Breuls Gaetan D’Hondt volgde niet het patroon ‘studeren-werken’, maar trok er een jaar op uit. Hij reisde naar ZuidAmerika om de wereld buiten België te ontdekken “Ik vond het een beetje te kortzichtig om hier in België te blijven. Mensen die zeggen dat we in ons eigen land alles hebben, vertellen pure onzin. Ik wilde de wereld zien”, zo vertelt Gaetan. Nadat Gaetan zijn diploma op zak had, was hij vastberaden om de trip te maken. Hij moest echter eerst nog zijn ouders overtuigen. Zij zagen al lang in dat Gaetan niet in België ging blijven. “Mijn ouders wisten dat ik naar ZuidAmerika wilde,” zegt Gaetan, “maar het heeft lang geduurd vooraleer ze het volledig aanvaardden. Ze hebben het wel beter opgenomen dan onze naaste omgeving. Vrienden van mijn mama vroegen haar of ze me dat wel zou laten doen , want ik was helemaal alleen en zo ver van huis. Maar vanaf het moment dat ik mijn ticket had gekocht, dacht ik: ‘bon, ik ben weg hé’!”. Dat vliegticket was veruit het enige dat vaststond tijdens Gaetans reis. Hij had weinig op voorhand gepland en had ook geen verplichtingen waaraan hij zich moest houden. “Ik had enkel de grote lijnen uitgestippeld over waar ik naartoe wilde. De mensen die je tijdens je reis tegenkomt beïnvloeden eigenlijk voor een groot deel wat je doet. Vooral op korte termijn wordt

dat zo bepaald. Hoe lang je in steden blijft, hangt af van wat er te beleven valt en welke mensen er zijn”, vertelt Gaetan. Veel bagage had hij ook niet mee. Een slaapzak, schoenen, drie paar kousen, een resem onderbroeken, enkele broeken en een viertal T-shirts. Niet veel dus, voor iemand die een jaar weg is van huis. Taxichauffeurs “Het klinkt misschien belachelijk dat de levenservaringen soms bestonden uit het slachten van varkens, schapen en koeien. Maar je leert enkel iets bij als je zulke zaken werkelijk doet. Je moet dat vanuit een bepaald standpunt zien. Alles heeft volgens mij een doel. Waarom doen die mensen dat wel en waarom doen wij dat niet? Achter alles zit een betekenis en die wilde ik ontdekken”, vertelt Gaetan. Daarvoor moest hij wel gaan communiceren met de lokale bevolking, wat hij na een tijdje dan ook deed. “Je leert waarom zij zaken doen die wij niet gewoon zijn en waarom ze hun eigen

Society - Reportage Rondtrekken in Zuid-Amerika

levenswijze blijven hanteren terwijl er 100 kilometer verder een stad is die toch meer geëvolueerd is.” Om te communiceren met deze locals moest Gaetan toch de nodige moeite doen, ook al is hij tweetalig. “Ik spreek Nederlands en Frans en dat was een immense hulp bij de interactie tussen mij en andere mensen. Je kan altijd een link leggen naar woorden die je herkent. Ik had ook al een jaar Spaans gevolgd. Maar toen ik aankwam in Zuid-Amerika besefte ik dat ik eigenlijk nergens stond met die taal. Ik heb dus mijn plan moeten leren trekken en met buschauffeurs zitten praten”, zegt Gaetan. Blijkbaar zijn taxichauffeurs ook goed om de basis van een taal te leren. Gaetan meent dat wanneer je met hen begint te converseren je alles zeer snel leert. Op zo een reis leer je volgens hem meer dan op de universiteit. Genieten “Je kan hier in België ook alles leren, maar we moeten gewoon eens met onze neus op de feiten worden gedrukt. En dat kan je in die landen in Zuid-Amerika. Je moet je leren de vraag stellen: wat is mijn doel in het leven en waar wil ik naartoe? Daaruit leer je dat je maar één keer leeft en dat je daar alles moet uithalen wat mogelijk is. Mijn conclusie was: die reis was tof en ik wil het zeker nog eens doen. Maar daar staat tegenover dat er een bepaalde leeftijd nodig is om alles te

ervaren zoals ik het deed. Als je 27 of 28 jaar oud bent, kan je die trip nog ondernemen. Maar eens je de dertig bent gepasseerd is niet alles even leuk meer zoals ik het als 24-jarige heb beleeft”, vertelt Gaetan verder. “Je ziet ook mooiere kanten van het leven. Op prachtige locaties waar je het even stil wil hebben en waar je kan genieten van dat moment zelf. Je denkt aan familie en vrienden. Op zo een momenten pakte ik een goede vriend vast en werd er niets gezegd. Ik dacht alleen: wat een mooi moment. Ik was blij dat ik dit met mijn vriend Carlos kon delen. Je weet dat je beiden hetzelfde denkt”, zegt hij.

“Colombia leek net op Miami. Wat een cultuurshock!”

Omdat Gaetan nog niet naar ZuidAmerika was geweest, wist hij niet wat hij ervan mocht verwachten. Hij vermoedde wel dat de cultuurshock groot zou zijn. “Toen ik in Colombia arriveerde, had ik ook even die cultuurshock. Het leek bijna op Miami. Maar eens ik verder reisde, begon ik wel te zien wat de werkelijkheid was in het land. Ik wist dus dat het anders ging zijn dan onze Westerse wereld”, aldus Gaetan.

Cultuurshock Miami Met Carlos en ook andere mensen deelde Gaetan verhalen en ervaringen. Dat doet Gaetan nu nog steeds. Zo wil hij mensen inspireren om hetzelfde te doen. Mensen durven, kunnen of mogen niet altijd de stap te zetten. Dat vindt hij duidelijk jammer. Er zijn volgens hem geen redenen om het niet te doen: “Je kan het allemaal leren en je kan het leren kennen. En pas als je het hebt leren kennen, kan je er kritiek op geven.”

Droom Gaetan ziet zichzelf nog veel meer reizen. Na zijn trip doorheen ZuidAmerika is hij al naar Marokko afgezakt. Maar hij heeft dus nog andere plannen: “Ik zou graag eens vanuit het Midden-Oosten naar Israël trekken, om zo verder te gaan naar NieuwZeeland. Dat is mijn grote droom. Op die reis zou ik ook alles op me laten afkomen en openstaan voor alle aanbiedingen die ik krijg. Wederom zou ik niet te veel plannen en gewoon doen waar ik zin in heb. Go with the flow.”

Gaetan was het beu in België: “Ik wilde weg en de wereld zien!” - Foto: Gaetan D’Hondt

Rubriek

Society - Reportage Leven in Berlijn

Edo Schreuder (29) besliste na een uitwisselingsprogramma om niet naar huis te gaan

“Natuurlijk heb je heimwee naar vrienden. Maar ook naar Nederlandse friet natuurlijk!” Tekst: Lena Volckaerts & Tom Breuls Foto’s: Lena Volckaerts Edo Schreuder, een jonge enthousiaste Nederlander, besliste om tijdens zijn studies op uitwisseling naar Berlijn te gaan. Het was de bedoeling dat hij er zes maanden bleef. Ondertussen zijn we acht jaar, één vrouw en twee kinderen verder en wil hij nog steeds niet weg uit de Duitse metropool. “Ik kom heel graag in Rome maar telkens ik er ben, heb ik het idee dat ik in een stad van 2000 jaar geleden terecht ben gekomen. In Berlijn loop ik rond en dan denk ik: hier gebeurt iets. Hier is leven en dynamiek”, vertelt Edo. In 2003 besloot hij voor zijn studies geschiedenis naar Berlijn te gaan voor zes maanden. Hij wilde zich specialiseren in Duitse geschiedenis en filosofie. De keuze voor Berlijn was dan ook snel gevallen: deze stad heeft een enorm rijk verleden. Samen met twee vrienden pakte hij zijn koffers en vertrok. Berlijnse mentaliteit “Ik kan me genoeg situaties herinneren die heel vreemd waren omdat je toch met een andere cultuur te maken hebt. Een voorbeeld is dat de mensen je niet netjes begroeten wanneer je een winkel of bakkerij binnenstapt. Dat doen ze in Nederland wel. Ik dacht dan altijd: die mensen hier zijn gewoon onvriendelijk. Maar ze bedoelen het helemaal niet zo, het is simpelweg hoe ze zijn. Het is de Berlijnse mentaliteit”, zegt de man. Deze cultuurverschillen schrikken Edo niet af. Hij blijft na al die jaren verzot op de stad en is niet van plan snel te verhuizen. “Moest ik weer in Nederland wonen, ik zou heel erg heimwee naar Berlijn krijgen. De voormalige Hollywoodster Marlène Dietrich liet telkens ze Berlijn verliet een koffer achter zodat ze een reden had om terug te komen. Tot zo een daad zie ik mezelf ook wel in staat”, aldus Edo.

Vrienden Bij een nieuw leven horen nieuwe vrienden. Een moeizaam proces, vertelt Edo. “Bij Duitsers kan het ook lang duren eer je in een vriendengroep wordt opgenomen. In het begin zijn ze wat kouder en afstandelijker maar eens je bent opgenomen, heb je wel vrienden voor het leven. In Nederland heb je sneller maar wel oppervlakkiger contact met anderen. Bij mijn schoonfamilie merkte ik dit verschil sterk. Zij komen uit de voormalige DDR, waar het belangrijk was om eerst afstand te houden. Je wist namelijk niet of je met een spion te maken had.” Integratie Integreren in een volledig nieuwe omgeving kan wel eens moeilijk zijn, zeker als jonge gast. “Om goed en snel te integreren is het belangrijk dat je de taal goed beheerst. Doe je dat niet, dan kamp je automatisch met een soort uitsluiting en voel je je sowieso minder thuis. Het is heel verleidelijk om Engels te spreken, maar zo leer je niets bij. Het is beter om te proberen en niet bang te zijn om fouten te maken.” Werk zoeken Na zijn integratie moest Edo ook nog aan een job zien te raken. Dat is niet altijd evident voor een buitenlander. “In het begin was het heel moeilijk om werk te vinden. Het werkloosheidscijfer in Berlijn ligt zeer hoog. Dat betekent

Society - Reportage Leven in Berlijn

dat er heel veel mensen komen solliciteren als er een job vrijkomt. Als Nederlander of buitenlander heb je niet altijd een voordeel. Langs de andere kant weten de mensen hier wel dat Nederlanders goed zijn in talen. In internationale hoek had ik dus snel kans op een job”, vertelt Edo verder. Zo werd de man een gids. Hij zegt dat er wel degelijk mogelijkheden zijn, maar hij vertelt er ook direct bij dat je soms wel merkt dat je als buitenlander wordt beschouwd. Volop Nederlander Edo woonde een tijdlang in Kreuzberg, één van zijn favoriete buurten in de stad. Deze wijk, gekenmerkt door de graffiti-artiesten, punks en Turken, begint aan een opmars. Vele jongeren zakken naar dit stadsdeel af om lekker te eten in de kleine restaurantjes of op zoek te gaan naar unieke kledingstukken in de vintagewinkeltjes. “Het is een jonge wijk waar heel wat gebeurt en waar je goedkoop en lekker kan eten. Als je daar naar de Spree (rivier die door Berlijn stroomt, red.) gaat, vind je enkele oude boten die omgebouwd zijn tot restaurant of club. Op een zomerse dag danst iedereen daar buiten. De Admiralsbrücke heeft zich door de jaren heen ontwikkeld als ontmoetingsplek. Heel wat mensen gaan daar zitten om iets te drinken. Je kunt er ook lang genieten van het zonnetje.” Ondanks zijn nieuwe leven blijft Edo zich volkomen Nederlander voelen. De banden met het thuisfront wil hij dan ook volop onderhouden. Toch is dat niet altijd even gemakkelijk. “Ik volg nog Nederlands nieuws, maar toch mis ik heel wat dingen die gebeuren in Nederland waardoor ik met mijn vrienden niet altijd over alles kan meepraten. Je krijgt een beetje een buitenstaande blik. Dit vond ik in het begin wel vreemd aangezien ik me nog steeds Nederlander voel. Naturlijk heb je wel eens heimwee naar familie of vrienden. Maar ook naar Nederlandse friet natuurlijk (lacht). Ik vind het ook belangrijk dat ik het Nederlander zijn en de Nederlandse taal meegeef aan mijn kinderen”, aldus Edo. “Moest ik mijn contacten met Nederland niet onderhouden hebben, zou ik er nu enorm veel spijt van hebben.” Klein Berlijn Berlijn is een immens grote stad vol prachtige bezienswaardigheden. Maar wat zijn nu die kleine, sympathieke plekjes die je zeker niet mag missen? “Maupark moet je zeker eens gezien hebben. Dit is een wekelijkse vlooienmarkt op zondag waar telkens enorm veel sfeer hangt. Elke zondagmiddag wordt er ook een karaoke georganiseerd. Het begon met één man die er gewoon een karaokeapparaat neerzette en begon te zingen. Inmiddels verzamelen er zich telkens duizenden mensen om te zingen of om te kijken naar de zangers. Dit is voor mij Berlijn in het klein: een klein initiatief dat plots heel groot wordt. Het kost ook niets, je brengt

Society - Reportage Leven in Berlijn

je eigen drank mee. Zo iets heb ik nog niet in Amsterdam gezien. Je kan op YouTube heel wat video’s van de karaoke zien, heel fijn.” Edo dacht niet in Berlijn te blijven wonen en had normaal nog andere plannen. Verhuizen naar de Big Apple was er daar één van. “Ik heb wel eens gedacht om nog naar New York te gaan. Maar nu ik hier kinderen heb, denk ik niet dat dat nog zo snel zal gebeuren. Naar andere steden in Duitsland zou ik niet willen trekken. Die interesseerden me al van in het begin minder dan Berlijn”, zo eindigt Edo.

HOT-SPOTS IN BERLIJN Alternative Berlin Tours Wil je Berlijn eens van een andere kant zien? Alternative Berlin Tours organiseert elke dag gratis rondleidingen naar de meest alternatieve plekjes van Berlijn. De redactie kwam één van de gidsen, Matti Geyer, tegen in Tacheles. Dit is een groot cultureel centrum, opgebouwd door krakers en artiesten. De toegang is gratis en het is zeker de moeite waard om er eens een kijkje te nemen. Meer info: www.alternativeberlin.com EBERSWALDERSTRASSE In deze straat vind je enkele fijne winkeltjes. Fan van The Smiths, Joy Division, Jimmi Hendricks? In ‘Who Killed Bambi’ vind je bandshirts, RayBan look-a-like brillen, rokjes, tassen, broeken en nog veel meer. Prijzen variëren tussen 15 en 75 euro. Aan de overkant van deze winkel vind je een vintageshop, gesplitst in twee delen. In de ene winkel vind je oude reistassen, lampen, herenkleding en accessoires. Stap het winkeltje ernaast binnen en je vind de vrouwenafdeling. Opvallend zijn de muren en rekken vol vintage shoes. Laarzen, pumps, sandalen, alles wat je maar kan wensen. Vlak aan het metrostation van deze straat vind je het bekendste curryworstkraampje van Berlijn. Op drukke momenten staan hier wel zestig mensen aan te schuiven voor dé curryworst van de stad. Smullen maar! EAST SIDE GALLERY Edo heeft Berlijn leren kennen door alles met de fiets te doen. Vergeet de tram en metro en kies voor Berlin By Bike. Je kan zelf een fiets huren of je laten gidsen door Edo of één van zijn collega’s. De ‘Berlin Wall Tour’ leidt je langs de East Side Gallery. Na de val van de Muur, kwamen West- en Oost-Berlijners samen om het overgebleven stuk muur aan de Spree te beschilderen. In totaal hebben 118 kunstenaars uit 21 landen hieraan meegewerkt.

Money - Interview Thom Clabots praat over fotocollectief Raw Collective

“Dankzij mijn katarakt heb ik een goed fotografisch zicht” Tekst en foto: Lena Volckaerts Thom Clabots (21) en Jelmer Dam (21) hebben een interessante bijverdienste. De kunstzinnige party animals schuimen feestjes af om de sfeer vast te leggen op de lichtgevoelige plaat. Momenteel telt het collectief zes vaste leden. Met het geld dat ze verdienen, investeren ze in camera’s, accessoires en vervoersonkosten. Thom vertelt.

de techniek van je camera onder de knie te krijgen. Maar dat kan iedereen leren.

We beseffen dat we een commercialiseringkanaal zijn. Dit geeft een dubbel gevoel. Kleine, gezellige feestjes worden groter, waardoor ze die intieme sfeer kwijtraken. Langs de andere kant krijgen ze op die manier wel de kans om grotere artiesten te boeken.

Met onze foto’s proberen we echt de sfeer te vatten, het samenhorigheidsgevoel dat er op feestjes is onder de jongeren. We willen mensen warm maken voor het volgende feestje. Spontaniteit is dan ook zeer belangrijk. We trekken het collectief meer open als promotieplatform en brengen niet enkel documentatiemateriaal.

Ik heb problemen met mijn ogen, waardoor ik een goed fotografisch zicht heb – het vormt een fotokader op zich. Zolang je de feeling in je hebt, is het enkel een kwestie van

Onze filosofie is heel simpel: we pakken kwalitatief goede feestjes aan, groot of klein. Het draait om de sound: die moet goed zitten. We kijken daarbij naar de line-up, de labels en de presentatie en originaliteit van de artiesten zelf. Over het algemeen kiezen we voor diepe sounds met diepe bassen. Het moet, bij wijze van spreken, van tot onder de knieën komen.

De ‘perfecte’ foto bestaat niet voor ons. Door alert te blijven en rond te kijken vind je mooie beelden. Het eerste halfuur dat ik op een feestje aankomt, ben ik enkel bezig met het analyseren van het licht. Als fotograaf ben je zó afhankelijk van een goede lichtinval. Het is wel eens knokken om je foto te kunnen nemen. In de AB word je drie minuten toegelaten tot de frontstage. Op dat moment moet je er gewoon staan, je niet laten wegduwen door andere fotografen. Het is een chaotische, maar zeer leerrijke ervaring.

Thom (l) en Jelmer (r): “De perfecte foto bestaat niet voor ons”

Natuurlijk krijgen we wel eens wilde ideeën in ons hoofd. Toch bekijken we alles stap voor stap. We moeten steeds nuchter blijven en zien hoe ver we kunnen gaan. Momenteel verzorgt Raw Collective de huisfotografie van Petrol, dat is al een mooie vooruitgang.

Rubriek

Foto door Jelmer Dam @ RAW Collective

Rubriek

“We wilden te snel geld verdienen” Tekst: Lena Volckaerts & Tom Breuls Foto: Lena Volckaerts Twee Leuvense studenten besluiten na een avondje op café om zelf iets te ondernemen. Bakkers online, waar je elke dag je verse pistolets kan bestellen, is geboren. Met welke problemen en voordelen krijg je als jonge ondernemer te maken? Er zit zeker een ondernemer in beide jongens. Al jaren zeiden de vrienden, Thomas Anthoni en Ben Van Gorp dat ze samen een eigen bedrijfje willen opstarten. Augustus 2011 is het zover: Bakkers online is geboren. Momenteel zijn er dertig bakkers in België aangesloten. Dit willen ze graag uitbreiden naar 300. Ook in Nederland beginnen mensen gewonnen te geraken voor het simpele maar doeltreffende idee. Een uitbreiding naar onze noorderburen liet dan ook niet op zich wachten. De keuze voor internet was snel gemaakt gezien de jongens over een beperkt budget beschikten. “Op internet iets opstarten kost niet veel en houdt weinig risico in. Als je project faalt, ben je toch niet veel geld kwijt”, vertelt Thomas. Valkuilen Hoe begin je als student een eigen onderneming en op welke valkuilen moet je letten? “Een grote fout, die je al snel maakt, is te veel geld op te korte tijd willen zien” vertelt Thomas. “We hebben elk 500 euro in het project gestoken. Dat is niet zo veel ten opzichte van andere bedrijven. Met dat geld konden we de boekhouder en de opstartkosten betalen, maar ook flyers en posters. Achteraf hebben we nog eens 2000 euro bijgelegd.” De jongens hebben dit investeringsbedrag ondertussen al weer terugverdiend.

Winst? Voor het geld doen ze het niet aangezien ze er nog te weinig winst mee boeken. “Momenteel verdienen we 1000 euro met de website. Niet voldoende om een maandloon aan ieder van ons uit te betalen, met andere woorden. Alles gaat momenteel naar ons project.” Pas vanaf 300 aangesloten bakkers zouden de jongens voldoende verdienen om een maandloon uit te kunnen betalen. Toch heeft Ben besloten om vanaf september fulltime voor de website te zorgen, aangezien zijn studies dan zijn afgelopen. Het duo hoopt tegen die periode voldoende leden te hebben opdat Ben van hun project zou kunnen leven. “Het is een risico, maar Ben woont nog thuis en heeft nog geen gezin te onderhouden. Onrealistisch is het dus zeker niet.” Aan passie ontbreekt het hen zeker niet.

TIPS & TRICKS voor jonge ondernemers Je hebt je idee en wilt van start gaan? Heel simpel, via unizo.be start je in enkele stappen je eigen bedrijf op. Vergeet niet 500 euro als startbudget opzij te houden. Die heb je nodig om je BTW-nummer aan te vragen. Als je een diploma bedrijfskunde hebt, kan je eender wat opstarten. Unizo biedt cursussen aan als je niet in het bezit bent van dit diploma. Schrijf je in bij de VDAB. Als je project faalt, heb je recht op een werkloosheidsuitkering. Weeg de voor- en nadelen af van het statuut werknemer of zelfstandige. In geval van twijfel wacht je best nog even.

Money - DIY

In 10 stappen naar de top Tekst: Lena Volckaerts Hoe start je concreet je eigen onderneming op? Dat vraagt elke starter zich wel af. Geen nood, verschillende projecten staan te trappelen om je te begeleiden. De redactie zet tien projecten voor jonge ondernemers op een rijtje.

1 Erasmus for young entrepreneurs is een Europees pro-

6 In eigen land, meer bepaald in de stad Mechelen, start

gramma dat je de kans geeft om zes maanden ervaring op te doen bij een succesvolle Europese onderneming. Deze stage is onbetaald, je zal dus zelf heel wat moeten investeren. Je kan voor dit project een Erasmusbeurs aanvragen wat een deel van de kosten dekt. Als je wil investeren in je toekomst is dit een uitgelezen kans.

in juni 2011 het project Bryo. Dit project wil jonge mensen stimuleren om zelf het heft in handen te nemen. Bryo (Bright&Young), focust zich op jongvolwassenen tussen de 18 en 36 jaar oud. Dit project helpt je om je startersidee om te zetten in een knaller van een onderneming. Het project zal jaarlijks lopen, inschrijvingskosten bedragen 500 euro.

2 Jonger dan dertig jaar en de droom om zelfstandige te

7 Unizo biedt voor elke ondernemer een starterspas aan.

worden? Dan is het Plan voor Jonge Zelfstandigen iets voor jou. Wat biedt het je? Begeleiding, vestigingsuitkering gegeven door de RVA en een maandelijkse onkostenvergoeding van 375 euro. Meer info vind je op de website van Unizo.

3 Een veilige optie, zeker voor jonge mensen, is het star-

ten van een internetonderneming. United Starters helpt iedereen die via internet iets wil ondernemen. Goedkoop en veilig, wat wil je nog meer?

4 Bij Starteo, een startersservice van Unizo kan je een

aanvraag binnenbrengen voor een lening tot 250.000 euro. Opgepast: deze wordt enkel vrijgegeven als je voor je onderneming in hoofdberoep werkt. Meer informatie hierover vind je op www.unizo.be.

5 Elk jaar vinden er in Antwerpen (Edegem), Has-

selt, Leuven, Brugge en Gent startersdagen plaats. Daar staan350 experts klaar om je persoonlijke raad te geven.

Deze biedt je een gratis publireportage, website, facturatieen boekhoudsoftware. Voor de pas moet je 177 euro neertellen. Hij is wel 100 procent fiscaal aftrekbaar.

8 In Izegem kregen vier jonge starters dit jaar de kans om

hun eigen bedrijf uit te bouwen in een oude Borstelfabriekloods. Gelijkaardige projecten komen er nog op elf andere locaties. Uitkijken dus!

9 Zoek je een investeerder die je niet enkel financieel kan

helpen maar je ook kan bijstaan met raad en advies? Zoek dan een Business Angel. Dit zijn (ex-)ondernemers die je financieel bijstaan en hun eigen ervaringen delen met jou. Meer informatie vind je op www.banvlaanderen.be

10 Ben je creatief maar heb je nog net dat laatste tikkeltje extra begeleiding nodig heeft? Het project â&#x20AC;&#x2DC;Creatieve Startersâ&#x20AC;&#x2122; stelt een begeleidingstraject voor je samen, afgesteld op jouw noden. Je moet wel een deelnameprijs van 200 euro betalen.

Green - Dossier Dagen zonder vlees

Vegetarisme in Vlaanderen: (on)zin van ‘Dagen zonder vlees’ Tekst en Foto’s: Michael Van Roosbroeck Fotografiestudente Alexia Leysen (22) roept haar medevleeseters met ‘Dagen zonder vlees’ op om tijdens deze vastenperiode vegetarisch te smullen. Meer dan 13.000 mensen lieten via de sociale netwerksite Facebook weten dat ze ingaan op haar uitnodiging. Maar volstaat zo’n eenmalige actie om mensen daadwerkelijk te overtuigen? Fence magazine trok op pad om dat uit te vissen. Glenda Segers (20) gelooft niet in het nut van eenmalige acties “België is maar een klein land en het aantal deelnemers volstaat niet. Veel mensen laten deze actie aan zich voorbijgaan omdat ze denken dat het toch niets uitmaakt. Als er al een resultaat is, dan zien ze het niet. Bovendien is er weinig controle of iemand effectief meedoet. Je kunt het wel een leuk initiatief vinden, maar daarom verander je niet automatisch je eetgewoonten. Het is er van kinds af ingestampt dat een standaardmaaltijd bestaat uit vlees of vis, aardappelen en groenten. Veertig dagen aan een stuk plots geen vlees of vis meer eten is voor de meeste mensen te radicaal. Daardoor zondigen ze ook sneller. Op een vaste dag in de week geen vis of vlees eten is meer haalbaar, aangezien mensen gewoontedieren zijn. Een actie als ‘Dagen zonder vlees’ is echter niet meer dan een druppel op een hete plaat.”

Glenda: “Een druppel op een hete plaat”

Nick Maes (21) vindt dat het initiatief mensen meer bewust maakt “Alleen al door de aandacht die een actie als ‘Dagen zonder vlees’ oplevert, bereik je mensen. Dat het initiatief doorgaat in de vastenperiode, biedt een handige kapstok. Vergelijk het met de eindejaarsdagen: goede doelen krijgen dan meer steun. Toch vrees ik dat er meer nodig is om iemand blijvend te overtuigen. Er hangt een verkeerd beeld rond het proberen te veranderen van eetgewoonten, alsof je mensen hun keuzevrijheid ontzegt. Een initiatief als dit toont ons dat vegetarisme geen taboe hoeft te zijn. Het typische vermanend vingertje en de argumenten die erachter zitten vind ikzelf overtuigend, maar voor de meeste mensen werkt die aanpak niet. De boodschap wordt op een positieve manier gebracht, door erop te wijzen dat iedere persoon een verschil kan maken.”

Nick: “Vegetarisme wordt positief gebracht”

Green - Dossier Dagen zonder vlees

Sinds de oprichting ervan in 2000, groeide de vzw Ethisch Vegetarisch Alternatief (EVA) uit tot de op een na grootste vegetarische organisatie in Europa. Vindt vegetarisme steeds meer de weg naar het grote publiek? Tobias Leenaert (37), mede-oprichter en directeur van de vzw, geeft zijn kijk op de zaak. ‘Dagen zonder vlees’ vindt plaats in de vastenperiode. Vervangt vegetarisch eten het traditionele vasten? “Die connotatie tussen vegetarisch eten en vasten, daar moet je mee opletten. EVA probeert juist om zoveel mogelijk de nadruk te leggen op het smakelijke, op de recepten. Ik heb de initiatiefneemster dan ook voorgesteld om dat eveneens te doen. Hoe je het ook draait of keert, in principe is vegetarisch ‘met minder’. Het arsenaal van ingrediënten en producten die je gebruikt als vegetariër is meer beperkt dan dat van een vleeseter. Toch kun je in communicatie heel gemakkelijk de nadruk leggen op het aspect ‘meer’, ook in termen van waarden en van milieu- en diervriendelijkheid.”

Tobias: “Al heel wat mensen kijken verder dan hun vork lang is”

Zowel Gent als Mechelen en Hasselt steunen officieel jullie ‘Donderdag veggiedag’-project. Hoe zit dat met andere steden? “De erkenning van die steden – Brussel en Eupen doen intussen ook mee – houdt in dat iemand achter ons project staat en dat financieel of op een andere manier ondersteunt. Dat wil dus niet zeggen dat iedereen in die steden vegetarisch eet op donderdag. Het project is ook in andere steden bezig. Uit een recente enquête blijkt dat de campagne gekend is door 32 procent van de Vlaamse bevolking. In Gent gaat het om 70 procent. In het algemeen kent een op drie Vlamingen onze campagne. Het is een serieuze opdracht – en dan gaat het nog maar alleen over bewustwording.”

Is dat een van de redenen waarom tot op heden geen enkele regering het aangedurfd heeft om onze voedingsgewoonten in vraag te stellen? “Je kan een vermindering van de vleesconsumptie hooguit stimuleren. Dat afdwingen of vlees verbieden lijkt me geen goed idee: iedereen zou daar tegen in opstand komen. Je kan wel incentieven geven in de vorm van premiums, of net ontmoedigen door taksen te heffen. Zo is er in Nederland momenteel een debat over een vleestaks gaande. Op termijn zullen wij daar ook toe komen. De boerenbond en de boerenindustrie beginnen dat ook in te zien, dus zal de tegenkanting ietwat verminderen. Politici krijgen dan meer ruimte om initiatieven te ondernemen.”

Hoe moeilijk is het om eetgewoonten te veranderen? “Zelf heb ik er zeven jaar voor nodig gehad om vegetariër te worden. De effectieve participatie, waarbij je probeert om het eetgedrag van een heel volk aan te passen, is een heel moeilijke opdracht. Daarbij moeten we het opnemen tegen het miljoenenbudget van de voedingsindustrie. Het hele werkingsbudget van onze vzw bedraagt een half miljoen euro. Een deel daarvan gaat naar ‘Donderdag veggiedag’ – onze campagnemiddelen zijn dus enorm beperkt.”

De vrijwillige bereidheid om te veranderen is ontoereikend? “Dat gaan we moeten zien. Bij EVA denken we dat verandering onvermijdelijk is. Wat wij willen doen, is mensen verleiden om het vrijwillig te doen, voordat ze geen andere keuze meer hebben. Ik denk wel dat er een beweging op gang is, dat heel wat mensen verder kijken dan hun vork lang is. Dat is waar duurzaamheid voor staat, namelijk op voorhand voorzien wat er kan gebeuren met grondstoffen en andere factoren binnen twintig of dertig jaar.”

Het is ook iets heel dicht bij huis. “Eten is een heel emotioneel iets, mensen zijn er aan verknocht. Er wordt heel wat van de consument zelf verwacht. Maatschappelijk gezien hebben we meer vorderingen gemaakt op het vlak van wonen en bouwen, omdat er daar meer afgedwongen wordt aan de productiezijde en je als consument niet altijd een bewuste keuze moet maken. Bij vegetarisch of minder vlees eten is dat voorlopig nog anders.”

Op termijn evolueren we naar ‘Dagen mét vlees’? “Zoiets ja (lacht). Of ‘vrijdag vleesdag’, wie weet. Ik vermoed dat de situatie er binnen een paar decennia helemaal anders zal uitzien. Vlees eten zal dan misschien zijn wat nu vegetariër zijn is. Op dat moment kun je zeggen ‘we eten zeventig procent van de tijd vegetarisch, waarom dan niet helemaal stoppen met het eten van vlees?’ Maar goed, dat is nog niet voor direct.”

Green - Review

Eating Animals Jonathan Safran Foer Tekst en Foto: Michael Van Roosbroeck ‘Everything is illuminated’ en ‘Extremely loud and incredibly close’ leverden de Amerikaan Jonathan Safran Foer (37) internationale faam op. In zijn eerste non-fictiewerk, ‘Eating Animals’, snijdt de auteur meteen een gevoelig onderwerp aan: onze eetgewoonten.

Foer wilde de beweegredenen blootleggen die schuilgaan achter dat wat we op tafel zetten. Die zoektocht naar antwoorden, zo stelt hij zelf, werd ingegeven door de nakende geboorte van zijn eerste kind en de keuzes die daar onvermijdelijk mee gepaard gingen. Voor zichzelf en voor zijn gezin uitdokteren waar vlees vandaan komt en of het verantwoord is om het te eten, daar was het hem om te doen. Wat begon als een zoektocht naar de manier waarop vlees geproduceerd wordt en de sociaal-culturele rol die onze consumptie ervan speelt, leidt algauw tot bewustwording van de negatieve gevolgen van het huidige model. De bioindustrie wordt daarbij aangewezen als de grote schuldige. Toch breekt ‘Eating Animals’ niet noodzakelijk een lans voor vegetarisme. In plaats daarvan gaat de auteur op zoek naar alternatieven voor wie vlees en vis wil blijven eten, maar dat op een meer verantwoorde manier wenst te doen. Foer heeft zijn huiswerk goed gemaakt – het boek telt zestig pagina’s aan voetnoten – en beroept zich op allerhande statistieken om zijn argumenten kracht bij te zetten. Bovendien laat hij de verschillende betrokken partijen aan het woord. Zij krijgen elk de kans om hun standpunten uit de doeken te doen. Zo passeren onder meer dierenrechtenactivisten, veetelers en voormalige werknemers uit de bioindustrie de revue. Doorheen het boek word je als lezer op je verantwoordelijkheid gewezen. De auteur laat zijn persoonlijke mening weliswaar doorschemeren, maar laat het vermanend vingertje achterwege. Foers toegankelijke schrijfstijl en zijn rationele benadering van dit onderwerp maakt van ‘Eating Animals’ aangename lectuur. Dat neemt echter niet weg dat de boodschap die hij te vertellen heeft zonder meer ontluisterend is.

“Foer brengt aangename lectuur met een ontluisterende boodschap”

Culture -Beeldreportage

Back in the days... Tekst & fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: Lena Volckaerts Model: Nouria BigarĂŠ

Vintage is terug. Vijftig jaar nadat deze trend zich voor het eerst liet zien, is hij niet meer van het straatbeeld weg te denken. Het is weer hip om ouderwets te zijn!

Rubriek

Culture - Beeldreportage Back in the days

Wat is vintage? Kort gezegd: het recycleren van oude kldingstukken, accessoires, meubels, al wat je maar kan bedenken. Het is niet de eerste keer dat dit fenomeen opduikt. Reeds in de jaren zestig was het trendy om moderne met oude stukken te mixen. Rijk of arm, iedereen kan meedoen met de vintagetrend. Op vlooienmarkt vind je na goed zoeken, of op goed geluk, wel eens prachtige unicums voor spotprijsjes. In tweedehandswinkels verkopen ze dan weer het betere designmerk in een retrojasje, weliswaar voor een prijsje. Waarom kiezen voor vintage? ‘Zo verkrijg je een unieke stijl’, is een antwoord dat vaak gehoord wordt. Diesel Island De vintagetrend wordt niet enkel door hippe ketens zoals Urban Outfitters overgenomen, ook grote merken zoals Diesel spelen in op deze trend. Het merk, bekend om zijn jeans, heeft zijn hun nieuwe reclamecampagne ‘Diesel Island’ gekozen voor een totale retrolook. Het promotiefilmpje lijkt zo weggeplukt uit de jaren vijftig. Ook in de beelden vind je kenmerken van oud beeldmateriaal terug. De zachte kleuren, zachte lichtinval die een wazige gloed over de foto’s laat hangen en de rood/oranje lichtvlekken die wel eens verschenen op analoge foto’s zijn de kenmerken voor de campagne van dit jaar. Terwijl de technische kwaliteit van de camera’s beter en beter wordt, keren de oude beelden weer helemaal terug. De rode lichtvlekken zijn talrijk aanwezig in de huidige reclamecampagnes. Analoog Analoge camera’s zijn helemaal terug van weggeweest. Ondanks het feit dat Polaroid-plaatjes voor tien foto’s tot meer dan 70 euro kosten, lopen de bestellingen hiervoor binnen. Op Facebook zie je meer en meer analoge kiekjes verschijnen. De Diana camera is zeer populair onder de meisjes. Urban Outfitters speelt hier weer handig op in en verkoopt de camera’s als zoete broodjes.

Hetzelfde zien we terug in de muziekwereld. Nog nooit klonk geluid zo scherp en toch beginnen de vinylplaten met de rustieke ruis en krasjes in het geluid aan een enorme opmars. Meer en meer muzikanten gebruiken samples van oude nummers. In eigen land wist Studio Brussel een hit te scoren met het nummer ‘Do Right’ waarin een sample van Peggy Lee, een Amerikaanse jazz-zangeres uit de jaren twintig, gebruikt wordt. Op internationaal vlak kozen The Black Eyed Peas er voor om de hit ‘I had the time of my life’ te samplen in hun nummer ‘The Time’.

Anne Wolters kiest voor tweedehands om haar kledingstijl uniek te houden.

Hip als zestigplusser Niet enkel de nieuwe generatie gaat terug in de tijd. Ook zestigplussers verkiezen een kledingstijl die hen onderscheid van de grijze massa. Anne Wolters uit Antwerpen winkelt graag in tweedahandswinkels. “Telkens ik er op uit trek om mij iets nieuws aan te schaffen, zoek ik naar iets speciaals. Iets wat niet in andere winkels te vinden is”, aldus Anne. Zo zie je maar, jong en oud staan dichter bij elkaar dan je denkt.

Je profielfoto’s op Facebook een vintagetintje geven? Je foto’s snel en gratis omzetten in Polaroid-plaatjes doe je met het programma Poladroid. Voor de Photoshoppers onder ons: tutorials om de zogenaamde ‘light leaks’ te verkijgen, vind je overal opeen het vintage net. Eentjetintje die degeprofiel foto’s op facebook redactie heeftPoladroid uitgeprobeerd enjegoedgeven? Via het programma zet snel en die van Cameron RadVoor op www. gratis je foto’s keurd om inispolaroid plaatjes. de Wat ookom erg in Photoshopperscameronrad.com. onder ons: tutorials detrek zo-is in leaks Facebookland is ‘La Photocabine’. Met genaamde light te verkijgen, vind je overal één klik doek vanheeft de cabine kan je op het net. Eentje dieop dehet redactie uitgeaan de slag om je pasfoto’s te creëeprobeerd en goedgekeurd iseigen die van Cameron. ren op een originele en speelse manier.

Culture - Beeldreportage Back in the days

Rubriek

Culture - Beeldreportage Back in the days

Culture - Interview

Fence sprak met Jarri Van der Haegen (22), de persoon achter ‘Disco Naïveté’ en mede-organisator van Dance Dance Dance, de eerste Belgische blog party

“Een halfuur voor de start kregen we onze eerste dj-les” Tekst en foto: Michael Van Roosbroeck Wat hebben The Beatles, Destiny’s Child en Crystal Castles met elkaar gemeen? Op 17 februari kon je hun muziek horen in het Gentse Sioux Café. Via sociale netwerksites als Facebook en Twitter kun je niet alleen een politieke, maar ook een muzikale revolutie op gang brengen, zo blijkt. Jullie maakten uitsluitend reclame via het internet. Uit praktische overwegingen? Flyers en posters laten drukken kost handenvol geld, dus hadden we slechts een vijftal posters. Die hingen we in de zaal op. Er waren weinig concerten waarop we ons promomateriaal zouden kunnen uitdelen. Bovendien waren we van mening dat je op die manier toch niet al te veel mensen bereikt. Via Facebook, onze blogs en website en een aantal Belgische websites zoals www.indiestyle.be nodigden we hen uit.

wat geld uit. Sioux kreeg in ruil daarvoor de inkomsten uit de drankverkoop; enkel de inkomgelden (3 euro per persoon, red.) waren voor ons. Hoe ontstond het idee om een blog party te organiseren? Michiel De Rouck, die samen met Jan Walraven achter ‘Dilly Boys’ zit, lanceerde het idee via Twitter. In eerste instantie dachten we dat het om een grap ging, maar niet veel later zijn we het in de praktijk gaan omzetten. Dat gebeurde grotendeels via het internet, aangezien we allemaal nog studeren.

Die methode bleek meer succesvol te zijn dan jullie zelf hadden gedacht. Op Facebook kondigden meer dan 300 mensen hun aanwezigheid aan. Dat klopt. Eerst vreesden we dat er te weinig volk zou komen opdagen, maar na verloop van tijd wisten we niet of iedereen wel zou binnengeraken in de Sioux. Uiteindelijk kwamen ongeveer 350 à 400 mensen opdagen, de zaal was dus goed gevuld. Normaal gezien eindigde de fuif om vier uur ’s ochtends, maar ‘Dilly Boys’ zijn doorgegaan omdat er toen nog heel wat volk was. Legt zo’n grote opkomst de lat niet heel wat hoger dan de bedoeling was? Toch wel. De ‘Dilly Boys’ waren bovendien de enigen die al ervaring hadden met platen draaien. Letterlijk een halfuur voor het feestje van start ging kregen we onze eerste dj-les. Dat was wel even stressen, maar het is ons al bij al gelukt – niemand heeft er iets van gemerkt, zelfs. De eigenaar van de Sioux liet ons dat materiaal én de zaal trouwens gratis gebruiken, dat spaarde ons ook heel

Jarri: “We wilden geen elitair indiefeestje. Niemand heeft er iets aan dat je een hele avond lang onbekende muziek draait.”

Culture - Interview

Kenden jullie elkaar al lang? Jan en Michiel kenden we via hun blog; Gerlin en Hermine van ‘Germs’ leerde ik in 2008 kennen op Polsslag. Via hen kwam ik in contact met Kasper-Jan en zijn vriendin, die samen ‘Franny + Zooey’ vormen. Er zijn maar weinig Belgen die op hun blog over muziek schrijven, dus leer je elkaar al vrij snel kennen. Ook op concerten en optredens zien we elkaar geregeld. Het is echt een ‘ons kent ons’-wereldje. Wilden jullie met Dance Dance Dance bewust minder bekende muziek draaien? Het doel was niet zozeer om mensen te laten kennismaken met nieuwe muziek. We wilden leuke, vertrouwde nummers combineren met materiaal van minder bekende artiesten. Het was zeker geen elitair indiefeestje. Niemand heeft er iets aan dat je een hele avond lang onbekende muziek draait. Openheid en dansbaarheid, daar was het ons om te doen – vandaar ook de naam, al verwijst die eveneens naar een nummer van Lykke Li. Ieder van jullie heeft een muziekblog en volgt tal van artiesten. Was het moeilijk om dat verschil in smaak te verzoenen? Eigenlijk viel dat best mee. De ‘Dilly Boys’ draaien vaker rock, terwijl de rest van ons het eerder bij indie pop en elektro houden. Het is wel niet zo dat we elkaar een verbod oplegden om bepaalde nummers te spelen. We hebben natuurlijk wel bekeken wie wat zou draaien, dat voorkomt herhaling. Om de sfeer erin te houden, zochten we een mix die niet alledaags, maar ook niet al te raar zou aanvoelen. Zit er een tweede editie van ‘Dance Dance Dance’ aan te komen? Concrete plannen zijn er momenteel nog niet gemaakt. Het was weliswaar heel leuk en we hebben heel wat positieve reacties gekregen, maar we studeren allemaal nog en hebben elk een druk leven. Hoe dan ook wordt het wellicht nooit ons beroep: niet omdat we het niet zouden willen, maar omdat we een andere focus hebben. Ikzelf plaats bijvoorbeeld geen twintig blog posts als dat ten koste gaat van mijn studies.

Summer Vibes Dé agenda voor festivalgangers die zich niet laten beperken door landsgrenzen EXIT FESTIVAL Van 7 tot 10 juli kan je op de Servische festivalweide genieten van toppers zoals Jamiroquai, Portishead, Magnetic Man, Paul Kalkbrenner, Deadmau5 en Beirut. Eargasms verzekerd voor dance, alternative en folkrock fans. Meer info: www.exitfest.org

BENICASSIM FESTIVAL In plaats van vier dagen naar Dour te gaan, kan je ook kiezen voor het Benicassim festival dat doorgaat op 14, 15, 16 en 17 juli. Namen zoals Arcade Fire, Arctic Monkeys, The Strokes, Friendly Fires, Paolo Nutini betreden de podia vlak aan het strand. Sun, sea and music! Meer info: fiberfib.com

SUNANDBASS Voor de beachboys and -girls is er dit drum ‘n’ bass festival aan de Italiaanse kust. Dj’s als Rumba, Lynx, Mad Vibes, Body & Soul en Bailey verwennen je oren, zeven dagen lang. Gezien het festival van 3 tot 10 september loopt, ben je verzekerd dat er geen puberige puistenkopjes rondlopen. Meer info: www.sunandbass.com

SUMMERJAM Reggaeliefhebbers halen hun hart op in juli. Keulen verandert dan namelijk voor drie dagen in een weedparadijs. Chillen doe je er op de beats van Ziggy Marley, Youssou ‘N Dour, Patrice, Ayo en Madcon. Opgepast: enkel dag en nacht toegankelijk als je ouder dan 18 jaar bent. Meer info: summerjam.de

OUTLOOK FESTIVAL Op zoek naar een combinatie van dubstep, reggae, hiphop, drum ‘n’ bass, electro en grime? Dan moet je zeker eens naar Kroatië afzakken op 1, 2, 3 en 4 september. Losgehen op de klanken van Benga, Jack Sparrow, Johnny Clark, Jeremiah Jae, Jenna G, Rockwell en United Vibrations. Meer info: www.outlookfestival.com Tekst: Lena Volckaerts

Culture - Review

The King’s Speech Tom Hooper Tekst: Tom Breuls

De eerste scène van het verhaal grijpt je meteen naar de keel. Prins Albert George houdt een toespraak voor enkele duizenden mensen. De man heeft er echter alle moeite mee om de speech te verwoorden omdat hij hevig stottert. De stilte die daarop volgt, zorgt voor een immens grote golf van medelijden en schaamte, zowel bij de mensen in de tribune als bij de kijker. Je voelt de angst doorheen je lichaam scheuren. Prins George van Engeland – prachtig vertolkt door Colin Firth en terecht winnaar van de prijs voor beste acteur – en zijn vrouw zoeken wanhopig naar hulp. Helaas vinden ze die niet, totdat ze terechtkomen bij ene Lionel Logue. Deze Australische spraaktherapeut staat bekend om zijn onorthodoxe therapieën. Hij kan prins George alsook de hertog van York ervan overtuigen om samen het probleem van de prins op te lossen. Maar daarvoor moet de prins zich aanpassen aan de nogal ongewone methoden van Logue, wat enkele prachtige momenten oplevert. De therapeut laat de prins fysieke oefeningen doen die een beleefd persoon niet zouden uitvoeren met iemand van de royale familie. Of zie je jezelf prins Filip al doen rollen over een tapijt of kan je je voorstellen dat je prins Laurent zo ver krijgt om te gaan liggen en prinses Claire op hem te laten zitten? Uiteindelijk rendeert de samenwerking tussen de prins en de therapeut en zal prins George de menigte makkelijker kunnen toespreken. Ergens in de film zie je ook de eerste glimlach van de man met het minderwaardigheidscomplex. Wees er maar zeker van dat dit zal zorgen voor kippenvel

Bron: www.kingsspeech.com

The King’s Speech mag zich tot een select groepje rekenen waar elke regisseur van droomt: de films die er de laatste tien jaar met kop en nek bovenuit steken. The King’s Speech verzamelde naast tal van prijzen uiteraard ook twaalf dikverdiende Oscarnominaties, waaronder de prijs voor beste film, beste regisseur, best mannelijke hoofdrol en beste origineel script.

bij enkelen onder ons. Het wauw-gevoel komt er helemaal als koning George VI zijn eerste oorlogsspeech houdt. Engeland bevindt zich op dat moment in staat van oorlog met Duitsland en de koning moet zijn manschappen en de inwoners van Engeland oppeppen om verder te gaan. Het ziet er eerst niet goed uit, maar de spraaktherapeut aan zijn zijde geeft koning George VI een prachtige speech. Op dat moment is dat kippenvel op je armen al een landschap van bergen geworden. Eigenaardig aan deze film is dat er eigenlijk twee acteurs zijn die de prijs van beste acteur konden winnen. Geoffrey Rush – bekend van zijn rol als Barbossa in The Pirates Of The Caribbean – was de tweede ster in de film. De man vertolkt de rol van de spraaktherapeut van koning George VI. Met de glansprestatie die hij in de film neerzette, had hij eveneens naar de prijs kunnen meedingen. Helaas voor hem had hij niet echt dé grote rol in de film. Was dat wel het geval, dan was hij misschien wel de beste acteur geweest. Wanneer de film ten einde loopt, zegt de koning: “Toch ben ik het gezicht van autoriteit. Waarom? Omdat de natie gelooft dat als ik spreek, ik voor hen spreek. Maar ik kan niet spreken.” De man legt zijn probleem uit in één zin, maar er wordt wel twee uur aan beeldmateriaal voorzien voor de film. Knap.

Rubriek