Weekblad • Editie 1 • 1 Juni • € 2,20
Feel goo d
‘Berlijn l eeft’
f o h c u ‘A to ’ k e i n u Rose is
Nijntje in de stad
-gid s
Edito
Ziivainfo
Beste lezeressen,
Eindredactie Kelly Pasmans Joyce De Leeuw
Redactie Kelly Pasmans Joyce De Leeuw
Eindelijk is het zo ver: het eerste exemplaar van Ziiva. We zijn trots dat we hebben doorgezet, want het was niet altijd even gemakkelijk. We wilden een magazine maken speciaal voor vrouwen: een feelgood-gids. Het is een harde wereld en soms zijn er meer slechte dan goede dagen. Wat is er dan fijner om in je zetel te ploffen en een magazine met een positieve vibe te lezen. Er komen zowel leuke en luchtige verhalen in voor, als stukken met een zware emotionele lading: zo zie je maar dat niet alleen jij veel slechte dagen meemaakt. De tofste ervaring voor ons persoonlijk, bij het maken van het magazine, was de reis naar Berlijn. Berlijn was in één woord waaauuuuwch!! Good things happened and bad things happenend. Maar het was een ervaring om nooit te vergeten. We willen jullie niet langer in spanning laten, dus om af te sluiten even een korte uitleg bij de keuze van de naam. Ziva betekentnaar vrije vertaling: vrouwelijkheid, hoop en zee. Dit past bij alles wat we willen dat het magazine uitstraalt. Om er een eigen twist aan te geven hebben we Ziva omgevormd tot Ziiva.
Lay-out Kelly Pasmans Joyce De Leeuw Fotografie Kelly Pasmans Joyce De Leeuw
Drukkerij Baeté Stationsstraat 42 2870 Puurs Uitgever Hogeschool Lessius Mechelen Reclame C&A Kinepolis PrimaDonna Pandora Bel&Bo
Contact ziivamagazine@ gmail.com www.ziiva.be
Lees, lach en geniet !! Kelly en Joyce
In dit nummer... 1 juni 2012
The Cosy Corner 5 ‘Hier staan geen allemansvriendjes’ 6 Espressobar Chicchi di Caffè
22
Overboord 8 ‘Ik ga naar de hemel en jij niet.Sorry, pech voor jou’ 12 ‘Wij kunnen geen dansfeestje geven voor de jongere generatie’ 16 ‘Polen vinden het Belgisch brood zo opgeblazen’ Weetjes 18 Stevia en chocolade: de perfecte combinatie 19 Samenstelling van chocolade 20 Wat dacht je van chocolade met kruiden? 20 Lunch Beat de nieuwe trend?
28
Reportage 22 ‘A touch of Rose is uniek’ Ook nog... 4 Getuigenissen 28 Fotoreportage 31 Column
12
3 • ziiva.be
Rubriek Wat
4 • ziiva.be
doe jij om je beter te voelen na een slechte dag?
The Cosy Corner Parfumerie In Fine
‘Hier staan geen allemansvriendjes’
O
p de Grote Markt van Antwerpen bevindt zich de parfumerie In Fine. Bij het binnengaan van de winkel word je meteen omhuld door een gezellige sfeer. De muziek, de setting en de geur stralen rust uit en nodigen uit tot genieten. Myriam Nussbaum (41) past helemaal in dit plaatje. Samen met haar mannelijke collega Ivo Jacobs staat ze in voor het runnen van de zaak. De naam In Fine staat niet enkel voor de parfumerie, het is ook het merk van de parfums die worden verkocht. Dior en Chanel vind je hier niet. In Fine werd al gecreëerd in 1979 door de Fransman Jean Patout. Hij had in de jaren zeventig al veel ervaring opgedaan bij Lancôme en wou eens iets anders. ‘Hij is een beetje eigenzinnig van aard, heeft een speciaal karakter, en werkt niet graag voor een ander. Hij is dan maar een eigen lijn begonnen. In die zin is hij ook wel eigenzinnig dat hij zijn parfums niet in een commerciële parfumerie wou zetten’, vertelt Myriam. Met In Fine wil Patout de mensen de kans geven iets speciaals te vinden, maar vooral iets gepast voor zichzelf. Na meer dan 30 jaar zijn er ongeveer 50 verschillende parfums te vinden in de collectie van In Fine, de een al wat uitgesprokener dan de ander. De parfums worden niet in de zaak zelf samengesteld, want een parfum creëren is niet zo gemakkelijk. ‘Patout werkt soms een jaar aan een parfum, dus je kan niet verwachten dat mensen, die daar niet courant mee bezig zijn, à la minute even gezellig een parfum kunnen maken’, legt Myriam uit. Patout werkt In Frankrijk aan
‘Een parfum kies je niet met je verstand,’ zegt Myriam.
de geuren en later worden deze dan naar de winkel in Antwerpen geïmporteerd. Een goed parfum vinden vraagt tijd. In de winkel is dan ook een apart plekje voorzien, waar de klanten rustig alle parfums kunnen ruiken en in zich kunnen opnemen. ‘Het ruiken van de verschillende parfums gaat heel gemakkelijk, want ze zijn niet vloeibaar. We voegen bij de parfums een poedertje toe’, vertelt Myriam, ’waardoor het geheel opstijft en een soort gel wordt. Op die manier kan je perfect het ene parfum na het andere ruiken.’ En als de neus even aan een pauze toe is, kan je aan koffiebonen ruiken om de mengelmoes van geuren te neutraliseren. Voor de vrouwen bestaan er tot nu toe 38 uiteenlopende geuren. Myriam weet uit ervaring dat de klanten individueel maar een viertal geuren echt lekker vinden. ‘De klanten vinden dus meer niet goed dan
Alle parfums op een rij.
5 • ziiva.be
The Cosy Corner wel, maar dat is ook normaal. We hebben hier geen allemansvriendjes staan. Er zijn hier en daar wat specialere parfums.’ Je moet een parfum ook altijd op je huid spuiten, zo test je de interactie tussen de geur en je lichaam. Een parfum kan in het flesje heel goed ruiken, maar eens op je huid kan dit wel eens tegenvallen.
Het is ook zeker belangrijk om niet de populairste parfum te kiezen, maar de parfum die jij het lekkerst ruiken vindt. Myriam beschrijft het als volgt: ‘Een parfum is een modeaccessoire zoals een zonnebril, je moet er goed mee staan en je moet er dus je tijd voor nemen. Een parfum mag je niet zoeken met je verstand, want dan vind je het toch niet. Het is net zoals verliefd worden: het overkomt je.’ Het merk In Fine bestaat enkel uit eau de parfum, omdat de geur langer blijft dan bij eau de toilette. De prijzen variëren tussen 39 en 89 euro, naargelang de grootte van het flesje. In Fine organiseert ook workshops. Hier kan je dan ontbijten of aperitieven terwijl de parfums worden geroken en uitgetest. Dit gebeurt in een speciale ruimte waar iedereen gezellig rond tafel kan gaan zitten, om met elkaar te praten over de parfums. In Fine heeft nog andere vestigingen in verschillende steden. Voor meer info ga naar: www.parfumeur.be
Parfumerie In Fine, op de Grote Markt te Antwerpen.
Espressobar Chicchi di Caffè
In Mechelen zal je geen Starbucks vinden, maar als je toch snakt naar een portie cafeïne kan Ziiva je op weg helpen. In de Borzestraat, een zijstraat van de Bruul, vind je espressobar Chicchi di Caffe, wat zoveel betekent als koffiebonen. Barista Kimberley De Winter (25) zorgt elke dag voor heerlijke koffie: ‘Ik serveer voornamelijk koffies en alle varianten daarop, maar ook kan je hier ontbijten, lunchen en genieten van gebakjes en zoetigheden.’ Kimberley wil zoveel mogelijk creatief en persoonlijk uit de hoek proberen te komen. Elke maand is er een suggestiebord waar de nieuwste koffiecreaties en lunches op te vinden zijn. ‘Ik wil me vooral onderscheiden van de rest door de look en feel van de zaak en natuurlijk door de koffie’, vertelt Kimberley. Ze is vooral trots op de blend die ze gebruikt voor de koffie: La Grande Reservé. Dit is een mengeling van koffiebonen uit centraalAmerika en Afrika. Later worden de koffiebonen gebrand in België bij Rombouts. ‘De blend is toch wel iets waar de mensen voor terugkomen. Koffie is nog altijd het hoofdproduct in de zaak, dus dat zit wel goed.’ Tekst & foto’s: Kelly Pasmans
6 • ziiva.be
‘Ik wil me vooral onderscheiden vn de rest door de look en feel van de zaak’, vertelt Kimberley.
bikini 36-44
bikini 36-44
short XS-XL
2299
1999 1299
top 100% coton 36-46
1299
pantacourt 100% coton 36-46
foulard
1899 1199
parĂŠo
5.-
diffĂŠrentes couleurs disponibles
www.bel-bo.be www.
Overboord
‘Ik ga naar de hemel en jij niet. Sorry, pech voor jou’ De 25-jarige industrieel ingenieur chemie, Mike Ampong, heeft al heel wat meegemaakt in zijn korte leven. Hij vertelt over zijn vertrek uit Ghana en hoe hij zich aanpaste aan het leven in België
H
oe voelt het om als 10-jarige jongen je familie en vrienden achter te laten om samen met je moeder een nieuw leven te beginnen in Europa? In een vreemd land waar niemand je begrijpt, waar alles anders is en waar je niemand kent buiten je moeder. Is het moeilijk als kind om je aan te passen? En waarom is België nu zo’n aantrekkelijk land voor immigranten? Mike Ampong (25) heeft op al deze vragen een antwoord, hij heeft het zelf meegemaakt. Samen blikken we terug op zijn turbulente jeugdjaren. Het begon allemaal met je moeder die naar België is geïmmigreerd, vertel. Mijn oma haar zus woonde al in België en die hebben één voor één al hun kinderen naar Europa gehaald. Mijn moeder is dan ook naar Europa getrokken om een beter leven te leiden, want ze verdiende maar een schamele 20 euro per maand. Toen ik zes jaar was zei mijn moeder dat ze naar de winkel even iets ging halen maar ik heb ze nooit meer terug gezien. Ondertussen woonde ik bij mij oma en plots op 10-jarige leeftijd liet mijn moeder me weten dat ik bij haar moest komen wonen in België.
8 • ziiva.be
‘Het moeilijkste deel van de integratie was voor mij de taal’, zegt Mike.
Dit moet toch een schok geweest zijn? Ja, toen ik dit hoorde dacht ik : Wat ga ik daar doen? Ik ging nog naar
school, maar daar stopte ik direct mee want ik dacht dat ik naar de hemel ging. Als je als kleine jongen hoort dat je naar een land over
Overboord zee gaat dan denk je dat je naar de hemel gaat, want over zee is het leven veel beter. Wou je effectief ook weg? Nee, ik wou helemaal niet weg uit mijn thuisland. Ik was gelukkig, ik had vrienden en ik was zelfs ‘the big’ chef in mijn dorp. Ja het viel me wel zwaar om alles achter te laten, maar ik dacht ik ga naar de hemel en jij niet sorry, pech voor jou.
vooral voor mezelf leren. Toen ik hier naar school ging begreep ik nog niets van de taal, ik kende enkel ‘ja’ en ‘nee’. Na een tijdje merkte ik op dat iedereen vrolijk werd als ik ‘ja’ zei en bij ‘nee’ werden ze ongelukkig, daarom zei ik altijd maar ‘ja’ wat uiteindelijk ook niet altijd even goed bleek. Op school leerde ik dan met de kinderen de taal maar ook in de voetbalclub waar ik speelde
‘Ik heb beide kanten van de medaille gezien’, zegt Mike Ampong, ingenieur.
En de reis zelf? Het was de eerste keer dat ik met een vliegtuig reisde en in de vlieghaven zag ik een roltrap alles was zo overweldigend ik dacht echt : was me da jong ! Mijn mama stond me dan op te wachten, ze gaf me een knuffel en toen ik thuis kwam moest ik direct douchen en eten. Daarna kreeg ik een boekje van mijn moeder en ze zei erbij : ‘Als je hier wil blijven moet je dit leren.’ Met andere woorden de eerste avond kon ik al Nederlands beginnen leren. Ja de hemel begon al goed, ik was hier nog maar mijn eerste avond en ik kon al beginnen leren. Ik herinner me zelfs nog het eerste zinnetje dat ik moest leren : Mijn naam is Jan. De taal leren was dat moeilijk? Ja, het moeilijkste deel van de integratie was voor mij de taal. Na drie maanden kon ik alles perfect verstaan, maar Nederlands kon ik nog niet spreken. Op elke vrije moment leerde ik Nederlands, ik luisterde en oefende dan met een cassetterecorder zelfs voor ik ging slapen. Men kan zich niet voorstellen hoe erg het is als je jezelf niet kan uitdrukken, en dat je de mensen rond je heen niet kan verstaan. Voor mij is dat een van de ergste dingen die ik ooit heb meegemaakt in mijn leven daarom wou ik zo snel mogelijk de taal
Naar school gaan in een vreemd land dat zal wel niet makkelijk geweest zijn? Nee, Ik startte in het eerste leerjaar als manneke van 10 jaar tussen de kleine kindjes. Ik begreep niets van wat ze zeiden maar toen ik wiskunde kreeg kon ik direct mee. Wiskunde is universeel en dat was nu juist mijn beste vak, voor mij was dat baby wiskunde. De dag erna werd ik overgeplaatst naar het tweede leerjaar, ik begreep nog altijd niets van wat ze zeiden maar als ik wiskunde zag kon ik meteen weer volgen. De volgende dag ging ik naar het derde leerjaar ik kon weer perfect wiskunde volgen. Maar mijn moeder zei : ‘Ik ken mijn zoon, hij kan makkelijk het niveau van een zesde leerjaar aan maar ik wil dat hij de taal leert .’ Ik heb de basisschool, het middelbaar en zelfs de hogeschool afgemaakt, nu ben ik industrieel ingenieur chemie alles is dus goed gekomen met mij.
naar de kostschool gestuurd. Het was de hel om daar naar school te gaan want als je een fout antwoord gaf op een vraag dan werd je geslagen. Ik had altijd goede punten, ik was braaf en toch heb ik de meeste slagen gekregen. Hier merkte ik dat als een klasgenoot een fout antwoord gaf de leerkracht dat goed vond, omdat hij dat dan kon verbeteren. En als er iemand een juist antwoord gaf dan werd die zelfs beloond, dat was gewoon verbazingwekkend! Uiteindelijk ken ik beide kanten, ik heb in Afrika gewoond en woon nu in België je kan dus stellen dat ik beide kanten van de medaille heb gezien. Niet enkel het onderwijs is een verschil, er zijn grote verschillen tussen Ghana en België de mensen die hier wonen weten niets van Afrika en de leefomstandigheden men kent het verschil niet. Hoe zo? In Ghana is bijvoorbeeld iedereen heel erg gelovig, ik was dat ook. Als je hier bent bekijk je dat allemaal heel anders want mensen geloven hier niet echt in God, ze geloven gewoon in iets. Mijn exvriendin zei zelfs tegen mij ‘Ja als jij in God gelooft is dat goed voor jou maar ik geloof er niet in.’ In Ghana ging ik ook naar de kerk, luisterde ik naar het woord en dat verwerkte ik in alles wat ik deed. Nu zijn mijn kerkbezoeken serieus afgezwakt omdat je begint te twijfelen. Hier is het van ja zondag moet ik echt naar de kerk gaan? Ik werkte dan vroeger ook zaterdagavond bij de bakker en op zondag moest ik voetballen. Dus veel tijd
‘Het was de hel om daar naar school te gaan’, zegt Mike Ampong, ingenieur. Er zullen wel verschillen geweest zijn tussen het onderwijs hier en dat van Ghana? In Ghana ging ik ook naar school maar ik was een heel stout jongetje en daarom heeft mijn oma mij
en goesting was er niet meer over om naar de kerk te gaan. Ik probeer nu voor mezelf het juiste pad te volgen dit betekent bijvoorbeeld niemand opzettelijk pijn doen en als ik dat allemaal goed doe, dan
9 • ziiva.be
Overboord vind ik van mezelf dat ik goed bezig ben. Je sprak daarnet dat je voetbal speelde was dat je enige hobby als kind? Ja, voetbal is universeel net zoals bij wiskunde begreep ik wat ik moest doen. In Ghana speelde ik elke dag voetbal en ik wou dit ook in België doen ik liet me dan inschrijven bij een voetbalclub. Ik kreeg dan uiteraard voetbalschoenen en ik kon voetballen op gras, wie had dat ooit kunnen bedenken! Dat was pas de hemel want in Ghana zie je dat niet als op tv, het enige dat je daar kan doen is ervan dromen. Als ik hier voetbal speel dan denk ik vaak terug aan mijn maatjes die op straat speelde met kapotte benen en op blote voeten. Is het leven in België nu echt de hemel? Nee,het is niet zo makkelijk als het lijkt. Hier moet je ook werken en het is er koud. In Ghana werken de mensen ook hard misschien nog harder en ze verdienen véél minder. Sommige mensen die hier geraken maken de fout dat alles hier vanzelf gaat. Ze maken dan kennis met het OCMW dat alles voor hen doet, alles is veel te simpel in dit land. Mijn moeder heeft die fout niet gemaakt ze heeft er voor gezorgd dat we niets te kort kwamen, ze moest ook helemaal niets weten van het OCMW. Alles is goed gekomen met mij en mijn familie, ik heb een goede job en vrienden maar ik zal altijd opzoek blijven gaan naar nieuwe uitdagingen. Mijn mama is écht fier op mij, om wat ik van mijn leven al gemaakt heb maar tenslotte heb ik alles aan haar te danken. Tekst & foto’s: Joyce De Leeuw
10 • ziiva.be
Hoezo leerplicht? Het onderwijs in Ghana is niet zoals het bij ons is. De basics zijn er wel zoals: leerplicht, een lagere school, het middelbaar. En er zijn nog mogelijkheden om verder te studeren, maar niet alles is wat het lijkt. Het basisonderwijs is gratis, maar toch moeten de ouders verplicht een schooluniform aankopen net zoals lesboeken, schriften en pennen. En deze kunnen ze meestal niet betalen. Officieel gaat er meer dan driekwart van de kinderen naar school, maar er zijn veel kinderen die stoppen met studeren omdat ze thuis mee moeten werken. Dit zijn dan vooral de meisjes die thuis moeten meehelpen. Hoewel er leerplicht bestaat kan de regering niemand verplichten om naar school te gaan, omdat er nergens geregistreerd staat wie er in Ghana woont. Omdat er zo weinig personen naar school kunnen en konden gaan,
bedraagt het analfabetisme al gemiddeld zo’n 50% in Ghana. Het gedrag en de behandeling van studenten is heel anders tegenover dat van de Belgische studenten. Zo moeten de kinderen rechtop gaan staan als de leraar binnenkomt. Dit moet ook als ze een antwoord geven. De studenten kloppen lange dagen achter de schoolbanken. Ze worden al verwacht om 7:15 uur en mogen pas de school verlaten om 16:00 uur. Opmerkelijk: in Ghana worden nog wel lijfstraffen uitgedeeld. Tekst: Joyce De Leeuw
Rubriek
E
IÈR AVANT-PREM
ENT G S I L O P E N I K
DONDERDAG
8/12
T & CREW OP S A C T S M O K ND G VAN AA K AANSLUITE E D LIVE VERSLA T N O N E N . ER IN LONDE OCK HOLMES L R E H S E DE RODE LOP W U RSTE DE NIE ALS ALLEREE TARIEF: € 12
11 • ziiva.be
kinepolis.be
Overboord
‘Wij kunnen geen dansfeestje geven voor de jongere generatie’
D
at Belgen geboren zijn met een baksteen in hun maag is algemeen geweten. Ze houden van hun huisje. Maar wat als ze beslissen om alles achter te laten en te verhuizen naar het buitenland?
Naar schatting zijn er zo’n 400.000 Belgen die in het buitenland verblijven. Eddy De Bundel (69) en Katia Verrelst (48) zijn twee van hen. Ze hebben de sprong gewaagd om naar een grote stad als Berlijn te verhuizen. Eddy en Katia zijn al twee jaar vrienden, maar hoe leren twee onbekende Belgen elkaar kennen in een stad waar 3,5 miljoen mensen wonen? Eddy, die omschreven kan worden als een sympathieke gezellige opa, verhuisde met zijn Oostenrijkse vrouw naar Berlijn om professionele redenen. Hij heeft jarenlang, eerst in Nederland en dan in Berlijn, voor de Europese Octrooiraad gewerkt. Wat er voor zorgt dat zijn tongval nu een mengeling van drie talen is: Vlaams, Hollands en Duits.
woensdag van de maand iets te doen. Ik herinner me nog dat onze eerste afspraak met trappistenbier was. En nu nog altijd wordt de traditie van de laatste woensdag voortgezet.’ De Belgen van Belgier in Berlin komen meestal samen in Kunstforum Belziger 1 e.v. Dat is een klein gebouw waar niet alleen een samenkomstlokaal een onderkomen vindt maar ook een café en een privérestaurant. Ze verlaten enkel deze locatie als ze bijvoorbeeld een stadswandeling doen. De bijeenkomsten starten altijd om zeven uur ’s avonds en duren tot de laatste naar huis gaat. Belgier in Berlin is niet gefocust op één bepaalde klasse van de bevolking. Bij hen is iedereen welkom en de leden komen dan ook uit verschillende milieus. Dit gaat van het kunstenaars en diplomaten tot gewone huisvrouwen en gezinnen.
Los Angeles
De stijlvolle en immer vriendelijke klassedame, die nog maar twee jaar in Berlijn woont, is Katia. Zij volgde haar man toen hij hier kwam werken. Maar het is niet de eerste keer dat ze hem naar het buitenland volgde. ‘Ik heb drie maanden in Los Angeles gewoond. De stad kan voor anderen heel mooi lijken maar op twee weken had ik het daar wel al gezien. Dit in tegenstelling tot Berlijn, deze stad lééft. Hier blijf je graag omdat er zoveel mogelijkheden zijn qua sport, cultuur en werk.’ Katia maakt deel uit van de Internationale vrouwenclub in Berlijn, maar ook van Belgier in Berlin. Zij is een vast lid van de club, omdat ze contact wil houden met de Belgen die in de stad wonen. ‘Berlijn lééft’, zegt Katia
In 1998 stichtte hij per toeval het vriendenclubje Belgier in Berlin. ‘Mijn collega’s en ik hadden een vergadering op de ambassade en we kwamen tot de conclusie dat we wat meer bij elkaar moesten komen buiten de kantooruren. We spraken af om elke laatste
12 • ziiva.be
‘De leeftijd van de leden gaat langzamerhand omhoog. Er schrijven zich bijna geen jonge mensen meer in voor de club omdat Berlijn zoveel te bieden heeft. Daar kunnen wij niet tegen concurreren want wij zijn maar een vriendenclubje dat af en toe eens een uitstapje doet. We kunnen helaas geen disco of dansfeestje geven voor de jongere generatie’, verklaart Eddy. Als
Overboord
‘Ik heb nooit echt Duits geleerd’, zegt Eddy.
er al enige jeugd aanwezig is op de bijeenkomsten, dan zal het in juli en augustus zijn. Dan organiseert de vriendenclub weekend-en outdooractiviteiten voor de kinderen van hun leden. Het contact met elkaar buiten Belgier in Berlin blijft beperkt. Sommige spreken wel nog eens af met elkaar en anderen niet. Katia ziet een vrouw uit de club wel af en toe omdat ze ongeveer op dezelfde golflengte zitten. ‘Ik spreek met Els af omdat zij maar een paar jaar jonger is en ook kleine kinderen heeft net zoals ik. Of je iemand buiten de club ziet, hangt er natuurlijk ook vanaf of je dezelfde interesses hebt en uiteraard ook van de plaats waar je woont. Maar iedereen is vrij om te doen en laten wat hij wil, je bent niet verplicht om met elkaar af te spreken’, zegt Katia.
Op een laag pitje
Belgier in Berlin heeft verschillende activiteiten en de leden worden hiervan op de hoogte gebracht en uiteraard ook van alle andere nieuwtjes via een nieuwsbrief en e-mails. Om de onderonsjes met de Belgen leuk te houden proberen ze ze zo vaak mogelijk een andere activiteit te organiseren. Ze hebben
bijvoorbeeld literatuuravonden, voordrachten, een chansonavond en zelfs een filmavond waarbij soms wel eens een Vlaamse film wordt getoond. De voertaal van deze activiteiten is meestal Duits omdat het vaak gemengde koppels zijn. Dus er is één probleem bij zo’n gezellig avondje film kijken: de taal van de ondertitels. ‘We zoeken altijd naar films met Duitstalige ondertitels. Maar bij de Vlaamse films is dit een probleem, want in België vind je geen dvd’s met Duitstalige ondertitels, en in Duitsland vind je geen dvd’s met Nederlandse ondertiteling. Het lijkt wel of beide landen dit hebben afgesproken’, lacht Katia. Iedereen is het er mee eens, de talenkennis van de Duitsers staat op een laag pitje. Dit in vergelijking met de Belgen die toch bijna allemaal een basiskennis Frans en Engels en soms Duits hebben. Het Duits van Eddy, die al jaren in Berlijn woont, staat nog steeds niet op punt verklaart hij zelf : ‘Ik heb nooit echt Duits geleerd. Ik heb vijf pogingen ondernomen om naar de avondschool te gaan. Maar er waren zo’n leuke meiden dat ik in plaats van naar school op café ging. Natuurlijk versta ik alles wat de Duitsers zeggen en ik kan
13 • ziiva.be
Overboord mezelf verstaanbaar maken. Meer moet dat niet zijn.’ ‘Ik kon wel overleven in Duits,’ klinkt het bij Katia, ‘maar het Duits dat je nodig hebt om te werken en dergelijke ging mijn petje te boven. Je moet maar eens een verzekering proberen af te sluiten in het Duits. Het is toen dat ik bij mezelf dacht: “ ik moet mijn Duits verbeteren”. Ik heb dan drie maanden intensief avondschool gevolgd en ik heb dan mijn diploma C1 gehaald. De Duitsers zijn heel erg gesteld op documenten. Hier moet je de beheersing van een taal kunnen aantonen door middel van een diploma. Iets dat je in België niet hebt.’
pannenkoeken, bruine suiker en speculaas. Maar deze dingen staan bij Katia niet hoog op haar verlanglijstje, zij mist iets heel anders. ‘ Wat ik het meeste mis, zijn mijn vrienden van de volleybal. En vooral zo hard lachen dat de tranen uit je ogen rollen want dat kan je alleen maar in je moedertaal en met mensen die je door en door kent.’ Tekst: Joyce De Leeuw Foto’s: Joyce De Leeuw & Kelly Pasmans
Japanners van Europa
Geen enkel land is hetzelfde, maar je kan wel de verschillen aantonen. Zo zegt Eddy dat je het verschil tussen de Belgen en de Berlijners kan uitleggen via het verschil tussen Belgen en Nederlanders. Zo zegt hij: ‘De Belgen zijn de Japanners van Europa. Ze zullen nooit direct ja of nee zeggen, ze zeggen wel “ ja we komen misschien rond tien uur”. De Berlijners en de Nederlanders zijn meer direct, ze zeggen meteen waar het op staat. En ik kan het weten, want ik heb 29 jaar in Nederland gewoond.’ Als je vraagt aan een Belg wat hij het meeste mist als hij in het buitenland verblijft, zal het altijd iets met eten zijn. De klassiekers als chocolade, frieten, pickels,
BIWC verwelkomt vrouwen Berlin international women’s club (biwc) is een vereniging speciaal opgericht voor vrouwen die nieuw zijn in Berlijn. Het is een gemakkelijke manier om nieuwe mensen te leren kennen en te netwerken. Het is een hechte club met gelijkgezinde vrouwen. Samen helpen ze elkaar wegwijs maken in Berlijn, ook al blijven sommigen maar voor een korte periode. Katia Verrelst (48) is afkomstig uit België en woont nu 2 jaar In Berlijn: ‘Ik ben lid van de vrouwenclub, al wist ik er niets van af voor ik naar Berlijn kwam. Er zijn rond de 300 leden van 57 verschillende nationaliteiten. Ik ben hier goed opgevangen en dat vond ik wel heel leuk.’
14 • ziiva.be
De vrouwen in de club spreken Engels en komen elke achtste van de maand samen. Verder worden er nog tal van activiteiten georganiseerd zoals: Berlijn voor beginners, fietsen, boekenclub, praatgroepen, koken, enz. Dergelijke internationale vrouwenclubs bestaan vrijwel overal. Wanneer je in een nieuw land aankomt, kan je best eens langs de Belgische ambassade gaan. Daar zullen ze je zeker weten te vertellen waar deze clubs zich bevinden.
Overboord De droom van alle shopaholics Voor alle vrouwen die houden van shoppen is een bezoekje aan het tweede grootste warenhuis van Europa, vooraf gegaan door Harrods in Londen, een ware droom. Deze shoppingdroom bevindt zich in het centrum van de wereldstad Berlijn. Het Kaufhaus Des Westens of simpelweg KaDeWe bestaat al meer dan 100 jaar, en is vooral bekend om de luxemerken dat het verkoopt. Waaronder Burberry, Hugo Boss en Lacoste.
Champagnebar
KaDeWe telt zes verdiepingen en op elke verdieping worden alle goederen in één ruimte verkocht, er zijn dus geen aparte winkels zoals je die vindt in een shoppingcenter. Elke etage heeft zijn eigen kenmerk. Zo vind je op de eerste etage enkel en alleen maar vrouwen kleding en schoenen van alle merken, die gaan van Dolce & Gabana tot Chanel. De droom van elke shopaholic. Maar KaDeWe heeft niet alleen kledij,schoenen en accessoires te bieden. Zo vind je onder andere in het warenhuis enkele beauty-en spacenters, elektroshops, diverse eet-en drinkgelegenheden, waar onder een champagnebar, en een heus buffetrestaurant. Tijdens het eten kan je genieten van een prachtig uitzicht over
Berlijn omdat het restaurant zich op de zevende etage bevindt van het warenhuis.
380.000 artikelen
Elke dag krijgt KaDeWe 180 000 kooplustigen over de vloer en onder hen bevinden zich veel toeristen die zich eens goed willen laten gaan. KaDeWe telt meer dan 380.000 verschillende verkoopsartikelen en deze zijn verspreidt over 60.000 m². In het warenhuis staan elke dag zo’n 2400 werknemers paraat om de shoppers te ontvangen. Voor meer info ga naar: www.kadewe.de Tekst & foto’s : Joyce De Leeuw
Chocoladekunst in Berlijn De Berlijnse winkel Fassbender & Rausch is de grootste chocoladewinkel van de wereld. Verder heeft deze shop ook nog een chocoladecafé en een chocoladerestaurant, die zich boven de winkel bevinden. Wat Fassbender & Rausch zo speciaal maakt, is niet alleen de overvloed aan chocolade maar ook hun unieke creaties gemaakt uit chocolade. Zo kan je er onder andere de Titanic, Brandenburg poort, reuze paaseieren en de Reichstag bewonderen. Maar bij al dit moois hoort ook natuurlijk een prijskaartje. ‘Ik loop hier vaak voorbij om de kunstwerken te bewonderen, maar kopen kan ik niet elke keer want een stukje chocolade kost het al minsten drie euro’, vertelt klant Katia Verrelst. In het chocoladecafé kan je genieten van chocoladedrankjes en vers gemaakte cakes en taarten. Gerechten waarin chocolade wordt verwerkt vind je dan weer in het chocoladerestaurant. Zo tref je hier vreemde gerechten aan, waaronder een steak overgoten met een chocoladesausje. Voor al hun chocoladegerechten-en lekkernijen maakt Fassbender & Rausch gebruik van de beste cacao in de wereld. Maar ook van hun eigen Rausch plantagen-schokolade. Dit is een plantage van Fassbender & Rausch zelf, waar ze hun eigen cacao kweken. Voor meer info ga naar: www.fassbender-rausch.com Tekst & foto’s: Joyce De Leeuw
15 • ziiva.be
Overboord Anneke Robberecht (20) houdt van haar Poolse achtergrond.
‘Polen
vinden het
A
Belgisch
brood zo opgeblazen’
nneke Robberecht (20) is een studente intercultural relations management. Haar moeder is van Poolse afkomst en de band tussen beide is heel hecht. ‘Mijn mama is heel belangrijk voor mij en daarom ben ik ook zo trots dat ik voor een deel een Poolse ben,’ vertelt Anneke.
Hoe is je moeder in België terechtgekomen? Iets meer dan twintig jaar geleden vertrok mijn moe-
der op wereldreis: ze wou alles zien. Ze is toen in Engeland geweest, maar veel verder is ze niet geraakt. Toen ze in België was, kwam ze mijn vader tegen en is ze blijven plakken. Mijn ouders zijn getrouwd en kregen een tweeling: ik en mijn zus. Of ik ooit hetzelfde zou doen? Misschien als ik een persoon tegenkom met wie ik voor altijd mee samen wil zijn en als ik het gevoel heb dat hij het waard is. Maar toch zou ik het niet snel doen, ik zou er eerst heel goed over nadenken. Gaan jullie nog veel naar Polen? Vroeger gingen we elke zomervakantie naar Lódz, het stadje waar mijn moeder geboren is. Daar woont nu nog de familie van mijn moeders kant. Ondertussen is het al wel enkele jaren geleden dat we er nog geweest zijn, want de vorige keer was er in ons huis in België brand uitgebroken. We moesten drie dagen na aankomst in Polen meteen weer naar huis vertrekken. Maar als er ooit weer een gelegenheid komt, zoals een trouwfeest, dan zullen we zeker nog eens teruggaan. Ik voel me zowel in Polen als in België thuis. Ik zie ook niet echt een verschil tussen beide landen. Op het gebied van welvaart is het in Polen, het gebied waar ik meestal kom, hetzelfde als in België. Het enige wat me zou tegenhouden om in Polen te gaan wonen zijn mijn vrienden hier. Zouden mijn vrienden ineens allemaal wegvallen, dan zou ik het niet erg vinden om met mijn mama terug te gaan.
Het zou fijn zijn om in het Pools met mijn familie te kunnen communiceren. 16 • ziiva.be
Mijn mama is 60 en ik 20, wat vrij opmerkelijk is’, zegt Anneke.
En je kennis van het Pools?
Toen ik nog een baby was, sprak mijn moeder Pools
tegen mij en kon ik het dus wel een beetje. Na verloop van tijd is ze daarmee gestopt, omdat ze bang was dat mijn Nederlands eronder zou lijden. Ik kan nu enkel nog maar een paar woordjes, maar enkel de basis zoals: ratunku (help), babcia (oma), mleko (melk), jajko (eitje). Om met mijn familie te communiceren praat ik vooral Engels, maar mijn tante kan ook wel wat Duits en zelfs een beetje Nederlands. Zij kan beter Nederlands dan ik Pools (lacht). Ik vind het wel spijtig dat mijn mama gestopt is met Pools te spreken tegen mij. Ik wil het heel graag kunnen en ben van plan na mijn studies een avondcursus Pools te volgen. Het zou fijn
Overboord zijn om in het Pools met mijn familie te kunnen communiceren. Heeft je moeder het Nederlands snel opgepikt? Ze is naar de avondschool gegaan om Nederlands te leren. Maar ze zegt altijd tegen mij: ‘Als ik in het begin echt mooi Nederlands probeerde te spreken, verstond geen enkele Belg mij.’ Wanneer je ze nu hoort praten, hoor je een mengeling van Pools, Nederlands en dialect, maar de meeste mensen verstaan haar wel. Ook heeft ze zo haar eigen woordjes, die niemand anders kent. Zij zegt bijvoorbeeld: ‘ik laat de deur op een steppeke’, en niet, ‘ik laat de deur op een kiertje’. Wat zijn je favoriete plekjes in Polen en België?
Mijn meter heeft in Polen een buitenverblijf met een klein riviertje vlakbij. Toen ik klein was ging ik daar altijd naartoe om te spelen en te zwemmen. Dat vind ik wel een tof plekje. Wat België betreft vind ik Antwerpen een heel leuke plaats. Vooral omdat mijn ouders er in het begin van hun relatie samen hebben gewoond. En het is mijn moeder haar favoriete Belgische stad. Je vindt in Antwerpen ook Poolse winkels, waar je bijvoorbeeld Poolse ham kan kopen of Pools brood. Het verschil tussen Pools en Belgisch brood is echt enorm. Polen zeggen dat het Belgisch brood opgeblazen is, maar ik vind het brood van hier veel lekkerder. Beschrijf de band met je moeder eens. Ik ben echt een mama’s kindje. Ik vertel alles tegen haar. Sommige families hebben thuis niets tegen elkaar te zeggen, dat begrijp ik echt niet. Mijn mama is 60 jaar en ik 20, wat vrij opmerkelijk is, maar ze is wel jong van geest. Ze heeft een goed gevoel voor humor en ze kan moeiteloos de jeugd van tegenwoordig bij-
houden. Mijn mama heeft me heel vrij opgevoed. Ik mag alles, zolang ik me er maar voor verantwoord en dat doe ik ook. We hebben recent wel enkele strubbelingen gekend, maar ondertussen gaat het al weer beter tussen ons. Lijk je op je moeder? Ik zie er niet Pools uit, dus ik denk dat ik meer op mijn vader lijk. Wat het karakter betreft ben ik wel ongeveer als mijn mama. We zijn allebei heel erg koppig en strijden voor alles. We hebben ook graag gelijk, maar dat mijn moeder heeft dan sterker dan ik. Zij is veel kritischer dan ik en als er problemen zijn, blijft ze altijd optimistisch. Wat doe je, als je een slechte dag hebt gehad, om je
Mijn mama is 60 jaar en ik 20, wat vrij opmerkelijk is. terug beter te voelen? Wenen. Als ik het echt niet meer kan volhouden, dan begin ik te wenen (lacht). Dan zoek ik zo een beetje troost bij mijn mama of bij vrienden. Ik moet mijn verhaal kwijt kunnen en daarna voel ik mij meestal wel beter. Tekst & foto: Kelly Pasmans
De Poolse keuken De Poolse keuken is eigenlijk een mengeling van de
Oost-Europese keuken, de Duitse, de Russische, de Italiaanse en de Turkse keuken. Het zijn vooral stevige gerechten die aan bod komen, rijk aan vlees, groenten en specerijen. Enkele typische gerechten zijn:
Bigos: Dit is een stoofpotje van witte kool, zuurkool en vlees. Het wordt gegeten met roggebrood en aardappelen. Het kan echter op veel verschillende manieren worden klaargemaakt: dit hangt af van streek tot streek en van familie tot familie. Barszcz: Dit is een rode bietensoep. Tijdens Kerstmis is het een traditie om de soep te serveren met 1 grote witte boon erin.
Makowiec: Een Poolse cake die wordt gebakken met Kerstmis en Pasen. In de cake zit een mix van klaprooszaad, rozijnen, melk, boter, sinaasappelschil en noten. Zapiekanka: Dit is een fastfoodgerecht dat een beetje lijkt op pizza. Dit gerecht bestaat uit een baguette waar gebakken champignons, ui en geraspte kaas worden gelegd. Het wordt geserveerd met tomatenketchup. Kiszka of Kaszanka: Een traditionele Poolse bloedworst die wordt gemaakt van varkensbloed, slachtafval van het varken en boekweit. De worst wordt zowel warm als koud gegeten. Tekst: Kelly Pasmans
17 • ziiva.be
Weetjes
Stevia en chocolade: de perfecte combinatie Zoetigheid die geen calorieën bevat en lekker smaak, wie droomt er niet van? Vanaf nu kan iedereen stoppen met fantaseren want het bestaat. De nieuwe zoetstof Stevia werd op 14 november 2011 goedgekeurd door de Europese Unie. Sinds december 2011 wordt het gebruikt in bijvoorbeeld chocolade. Stevia is een kleine zoete plant die oorspronkelijk uit Brazilië en Paraguay komt. De plant bevat geen koolhydraten of calorieën en volgens onderzoekers is het dus veel gezonder. De zoetste bestandsdelen van Stevia zijn de bladeren. Deze zijn tot 200 keer zoeter dan suiker. Er is natuurlijk een verschil in smaak, maar daar
een zoetstof op de markt is dat niet schadelijk is voor diabetespatiënten, want nu kan ik meer genieten van het leven. Zo kan ik bijvoorbeeld suiker in mijn koffie doen, wat voordien niet mocht van mijn dokter.’ Het merk Pure Via produceert suikerklontjes met de Stevia zoetstof. Maar niet alleen in suikerklontjes wordt de nieuwe zoetstof gebruikt, ook in chocolade. De Belgische chocoladefabrikant Cavalier is al langer bezig met het ontwikkelen, produceren en verdelen van chocolade zonder toegevoegde suikers, en Stevia past perfect in dit plaatje om de chocolade nog beter te maken.
Bosbessen
Cavalier brengt deze chocolade op de markt omdat ze chocoladeliefhebbers die suikers moeten of willen vermijden toch willen laten genieten. Deze chocolade past ook beter bij een evenwichtige voeding. De chocoladefabrikant heeft het Stevia-extract niet enkel verwerkt in hun chocolade omdat het een natuurlijke zoetstof is, maar ook omdat het een lekkere smaak geeft aan hun chocolade. Daarbij komt nog dat het gezond is en de tanden niet beschadigt. Het chocolade aanbod van Cavalier bevat niet alleen melk, pure en witte chocolade. Zo vind je ondermeer nog chocolade met : blauwe bosbessen, mango, aardbei, mokka, gepofte rijst en nog veel meer.
Chocoladefabrikant Cavalier gebruikt het Stevia extract.
word je snel aan gewoon. Stevia is vooral positief voor mensen met diabetes en met cholesterolproblemen, omdat deze glucosesuikers beter vermijden voor hun gezondheid. Volg je een dieet, dan biedt Stevia natuurlijk ook veel voordelen.
Victoire de Ridder (45) is alvast in de wolken : ‘Ik moet al heel mijn leven op mijn lijn letten en mijd dus zoveel mogelijk zoet. Ik ben heel blij met Stevia, want nu kan ik genieten van een stuk chocolade zonder mij schuldig te voelen. Hoe meer producten met Stevia op de markt komen, hoe liever ik het heb. Stevia is vooral bekend geworden door het merk Pure Via. Het extract is ook al te vinden in caloriearm bier. Bedrijven testen volop of toegevoegde suikers van andere producten kunnen vervangen worden door Stevia.
Genieten
Willy Servaes (60) is diabetespatiënt en heeft dus veel baat bij deze nieuwe zoetigheid. ‘Ik wist al langer dat er iets zoals Stevia bestond, omdat het in Frankrijk al sinds 2010 op de markt is. Coca Cola heeft daar de frisdrank Fanta Still op de markt gebracht met een extract van de Steviaplant . Ik ben vooral blij dat er nu
18 • ziiva.be
Tekst : Joyce De Leeuw Foto:Jason Brackins CC BY-NC-SA 2.0
Weetjes
Samenstelling van chocolade Puur
Wit
Melk
19 • ziiva.be
Weetjes Wat dacht je van chocolade met kruiden? Chocolate Square, een gezellig chocoladewinkeltje in het hart van Mechelen, presenteert sinds een maand chocolade met verschillende kruiden. Deze smaakervaring bestaat al langer dan vandaag, maar het is pas nu dat chocolatiers echt beginnen experimenteren met de nieuwe smaken, geuren en kleuren.
Lunch Beat de nieuwe trend? De uren die je op kantoor doorbrengt gebeuren vaak al zittend. Dat zorgt voor verschillende kwaaltjes gaande van overgewicht tot rugklachten. Maar onze lunchpauze zal hier binnenkort verandering inbrengen. Althans als we de nieuwe Zweedse trend overnemen, genaamd Lunch Beat.
Positieve vibe
Lunch Beat is een dansconcept dat uitgevonden is in Stockholm in juni 2010 door Molly Ränge. Ze wou het kantoorleven wat opfleuren en ondertussen bewegen mensen op een gezonde manier. Het concept van Lunch Beat is vrij eenvoudig en draait enkel om het dansen en plezier maken met collega’s. Op 4 juni vindt zo’n Lunch Beat plaats op het dak van het Antwerpse museum MAS. ‘ We willen een positieve vibe meegeven aan alle werknemers zodat ze kunnen overleven in de stadsjungle. Maar ook zodat ze al hun problemen even vergeten, en kunnen genieten van het leven op een leuke en gezonde manier’, zegt Bart Van de Vel, organisator.
Gratis
Elk evenement heeft zo zijn huisregels. Zo is het een alcoholvrije gebeurtenis, je moet blijven dansen anders wordt je verzocht te lunchen op een andere plaats, je mag niet praten over je job, iedereen is een potentiële danspartner en de lunch beat mag maar 60 minuten duren. Iedereen krijgt gratis water aangeboden, de hele Lunch Beat lang. Maar er wordt ook een gratis meeneem maaltijd voorzien voor elke deelnemer. Tekst: Joyce De Leeuw
‘Mensen kennen deze smaakervaring nog niet’, Patrick.
Vreemde combinaties
Chocolade wordt gecombineerd met kruiden zoals: Curry, Kruidnagel, Munt, Peper, Kaneel, Gember. De combinatie van chocolade met specerijen is nog niet gecommercialiseerd en lijkt een beetje vreemd. ‘De mensen kennen deze nieuwe smaakervaring nog niet echt, maar ze zijn wel bereid het te proberen. Later komen ze dan ook altijd terug voor meer’, vertelt Patrick De Wever, uitbater van Chocolate Square.
Evenwicht
Bij het combineren van specerijen en chocolade gaat het om het vinden van het juiste evenwicht. Kruiden hebben al snel een overheersende smaak. Als je chocolade eet gaat het in de eerste plaats om de smaak van de chocolade. De kruiden hebben als taak de smaakbeleving naar een nieuw en hoger niveau te brengen. De verschillende kruiden vallen te combineren met zowel witte, pure als melkchocolade. Tekst & foto: Kelly Pasmans
20 • ziiva.be
Ontdek
DE NIEUWE COLLECTIE
WWW.PANDORASTORE.BE
Experience us
PANDORA STORE MECHELEN Bruul 64 • 2800 Mechelen T 015/ 64 33 42
Reportage Lesly Gosse (39) draagt kankerpatiënten een warm hart toe
‘A touch of Rose is uniek’
W
anneer mensen te horen krijgen dat ze kanker hebben, denken ze vrijwel meteen aan behandelingen zoals chemo- en radiotherapie. Maar dit kan hen enkel fysiek verder helpen en dat is niet voldoende. Het is belangrijk dat kankerpatiënten dit ook mentaal een plaatsje kunnen geven en antwoorden krijgen op al hun vragen. Jarenlang was er een leemte wat betreft extra zorg voor kankerpatiënten. Vandaag lijkt dit gat beetje bij beetje te worden opgevuld. Veronique Lion (45) kreeg 17 jaar geleden te horen dat ze borstkanker heeft. Veel tijd om hierover na te denken had ze echter niet. ‘Het was een verschrikkelijk moment toen ik het nieuws vernam, maar ik heb me sterk gehouden. Ik wou niet ineenstorten voor de dokter, die me zonder enige empathie vertelde: “Mevrouw u heeft kanker en uw borst moet eraf.” Vanaf dat moment voelde ik me al een nummer, de zoveel-
ste in een lange rij.’ Nadat dokters haar borst hadden weggenomen, onderging Veronique talloze sessies van chemo- en radiotherapie. Veronique stond er helemaal alleen voor. Ze kon niet rekenen op steun van de dokters en ze had niemand om erover te praten. Zoveel vragen en geen antwoorden. ‘Pas nu besef ik hoe hard ik het heb gemist om met een lotgenoot te kunnen praten. Ik heb al de veranderen in mijn lichaam moeten ondergaan zonder vragen te stellen. Het voelde aan als een taboe om over dergelijke dingen te praten. En nu zoveel jaren later heb ik het er nog steeds moeilijk mee’, legt Veronique uit.
A touch of Rose
In augustus 2011 is het initiatief gekomen om A touch of Rose op te richten. A touch of Rose is een welzijnscentrum voor kankerpatiënten, waar ze zowel terecht kunnen voor fysische als psychologische hulp. Het
‘Het was een verschrikkelijk moment toen ik het nieuws vernam’, Zegt Veronique.
22 • ziiva.be
Reportage centrum bevindt zich in het Sint-Jozefsziekenhuis in Bornem. ‘Het idee om iets extra te doen voor onze patiënten bestond al langer, maar binnen het dagziekenhuis hadden we hier geen ruimte voor en dus moesten we altijd afstappen van dat idee. Later hebben we besloten een ruimte in te richten voor de kankerpatiënten, los van het dagziekenhuis’, vertelt Lesly Gosse (39), sociaal verpleegkundige en secretaris van A touch of Rose. Bij het binnengaan van de ruimte komt een oase van rust je tegemoet: veel licht, ontspannende muziek en een gezellig interieur. Het ziekenhuis lijkt mijlenver van deze plaats. Lesly is heel trots met wat het harde werk heeft opgebracht: ‘Op een paar weken tijd en met een heleboel vrijwilligers, artsen, verplegend personeel en aangetrouwden is de hele ruimte geschilderd, opgepoetst en gevuld met leuke meubels en accessoires. Alles wat hier binnen staat, is gesponsord of gegeven. We hebben heel weinig zelf aangekocht.’ In september 2011 heeft het oncologisch welzijnscentrum officieel de deuren kunnen openen. Momenteel kunnen enkel kankerpatiënten met een behandelend arts in het Sint-Jozefziekenhuis te Bornem of Willebroek gratis genieten van de vele extra’s die A touch of Rose aanbiedt. ‘Patiënten van buitenshuis of van andere ziekenhuizen kunnen ook bepaalde activiteiten meedoen, maar dan wel tegen een kleine vergoeding’, vertelt Lesly. De activiteiten die gegeven worden door vrijwilligers, en niet door het ziekenhuispersoneel, zijn dus ook toegankelijk voor andere patiënten of ex-patiënten. Deze huidige regeling heeft alles met financiering te maken. Het team van A touch of Rose is volop bezig met de mogelijkheden te verkennen. ‘We kregen zoveel vraag naar de bijkomende zorg voor patiënten, dat we daarom nu onze diensten al wat ruimer zijn gaan aanbieden.’
Lotgenoten
Toen ik te horen kreeg dat ik borstkanker heb, voelde ik de hemel op me neerkomen. Wanneer je het woord kanker hoort zie je meteen die is-gelijk-aan-dood-tekentjes verschijnen in je hoofd. Maar al bij al hebben de dokters het nog snel ontdekt. Ik heb veel te danken aan mijn radioloog: hij heeft alles gecheckt en nog eens gecheckt om zeker te zijn, want op het eerste gezicht was er niets verdacht te zien in mijn borst’, vertelt Els Spiessens (52). Toen Els in de Sint-Jozefskliniek verbleef voor behandelingen, kwam ze meer te weten over het welzijnscentrum. ‘Ik vind het een goed initiatief en zou het zonde vinden als er niemand aan zou deelnemen. Daarom ben ik eigenlijk toch maar een kijkje gaan nemen.’
‘Ik voelde de hemel op me neer komen’, vertelt Els.
Elke vrijdag namiddag kunnen patiënten naar het zogenaamde Praatcafé. Hier kunnen ze contacten leggen met lotgenoten en hun verhaal delen. ‘Hoe begripvol de mensen in je omgeving ook zijn, je kan het best je verhaal kwijt aan diegenen die hetzelfde meemaken als jij’, legt Els uit. Naast het Praatcafé, dat wordt begeleid door leden van de Vlaamse Liga tegen Kanker, zijn er ook nog activiteiten zoals: verwensessies, kleurenanalyse, yoga, kookworkshops, ontspanningsoefeningen, en nog veel meer. ‘ De kleurenanalyse is zeker een aanrader, want als je chemo krijgt verandert je huidskleur. De verwenbehandelingen doe ik ook regelmatig. Ik vind dat ik er wel recht op heb om me te laten soigneren ’, aldus Els.
Leemte
‘Op dit moment is A touch of Rose uniek. We hebben hier een heel ruim aanbod, dat je ergens anders niet tegenkomt. De verwenbehandeling kan je ook krijgen in andere ziekenhuizen, maar dan in het dagziekenhuis. Daar is dan een aparte ruimte voorzien waar de schoonheidsspecialiste de patiënten kan behandelen’, expliceert Lesly. De activiteiten die je bij A touch of Rose kan doen, worden steeds uitgebreid. Binnenkort komt in het rijtje ook mindfulness bij, dit om een innerlijke balans te bereiken. De drijvende kracht achter het welzijnscentrum is dokter Ann-Marie Morel. Dokter Morel is de zus van ex-politicus Marie-Rose Morel, die overleed aan
23 • ziiva.be
Reportage Het ontstaan van een naam
De naam A touch of Rose is geïnspireerd door Marie-Rose Morel. Zij is de drijvende kracht voor het hele team dat meewerkt aan A touch of Rose. ‘We vroegen aan dokter Ann-Marie Morel of we ons centrum mochten vernoemen naar haar overleden zus. Ze vond dat helemaal geen probleem. De hele familie voelde zich vereerd en toen zijn we opzoek gegaan naar een passende naam’, zegt Lesly Gosse, secretaris van A touch of Rose. Tijdens de zoektocht zijn er verschillende namen de revue gepasseerd zoals: De Roos en De Rozentuin. Uiteindelijk heeft dokter Morel de naam A touch of Rose aan boord gebracht vertelt Lesly: ‘Dokter Morel is zelf met een suggestie gekomen toen we geen naam konden vinden. Ze zei: “Als er binnen de familie iets gebeurt zoals een lamp die uit het niets begint te knipperen, dan denken we aan ons Roos. We zeggen dan dat ons Roos er weer is,dat de touch van ons Roos terug is.” Zo zijn we dan op de naam gekomen.’ De naam is in het Engels, maar volgens Lesly zijn alle patiënten er vol lof over. De ruimte die A touch of Rose gebruikt, is symbolisch in het roos geschilderd. Er staat ook één roze stoel aan tafel, een verwijzing naar Marie-Rose. En haar foto hangt boven de piano zodat ze haar nooit zullen vergeten. Tekst: Joyce De Leeuw
Rechts boven: Lesly Gosse met de pioenroos opgespeld, het teken van A touch of Rose.
Midden: De tafel van het Praatcafé met één symbolisch roze stoel. Rechts onder: De spaarpot waar iedereen een bijdrage in kan stoppen.
Reportage De voorbije twee tot drie jaar zijn we meer en meer een leemte beginnen voelen. baarmoederkanker. Dokter Morel heeft de strijd tegen kanker nooit opgegeven, Marie-Rose is de inspiratiebron achter A touch of Rose. Niet alleen dokter Morel is zich bewust van het gapende gat in de zorg voor kankerpatiënten: het gevoel leeft in het hele ziekenhuis en zelfs daarbuiten. ‘De voorbije twee tot drie jaar zijn we meer en meer een leemte beginnen voelen. En vanuit andere centra kregen we signalen dat het ook anders kan. Op het concept van die centra zijn wij verder beginnen bouwen’, verklaart Lesly.
Stichting Mimi
Marie-Rose Morel heeft tijdens haar behandeling in het UZ Leuven enkele keren kunnen genieten van een schoonheidsbehandeling in het Bianca-centrum. Het centrum bestaat uit een speciaal ingerichte ruimte in de kelder van het UZ. Marie-Rose was hier vol lof over en deze ervaring in haar leven lag dan ook mee aan de fundamenten van A touch of Rose. Het Bianca-centrum is een welzijnscentrum van de Stichting Mimi. Hellen Van Mil (42) staat in voor het organiseren van evenementen ten voordele van de stichting: ‘ Het is een privéstichting die werd opgericht door een groep personen die gesensibiliseerd werden door de weerslag die kanker heeft op mensen. Elk van hen is ervan overtuigd dat kankerpatiënten alle hulp kunnen gebruiken bij het strijden tegen deze verschrikkelijke ziekte.’ Myriam Ullens is de voorzitster van de Stichting Mimi. Zij heeft zelf borstkanker gehad en ze weet dat kankerpatiënten alle hulp kunnen gebruiken.
zich hier in alle rust concentreren op zijn lichamelijk en moreel welzijn. ‘De personen die de behandelingen geven zijn geen vrijwilligers, maar professionals: schoonheidsspecialistes, masseuses, haarspecialisten en psychologen’, aldus Hellen.
Financieel
Organisaties zoals A touch of Rose en de Stichting Mimi hebben veel te bieden aan kankerpatiënten en zijn volop op zoek naar mogelijkheden om uit te breiden en zo nog meer mensen te helpen. Maar momenteel moeten ze steeds opnieuw mensen teleurstellen. Patiënten die in een ziekenhuis zijn opgenomen waar deze centra niet aanwezig zijn, zijn vooral op zichzelf aangewezen. Er bestaan nog talrijke centra die diensten aanbieden voor mensen met een ziekte, maar deze zijn niet altijd in de buurt en het kostenplaatje kan nogal snel oplopen. Een jaar geleden werd de Koninklijk Villa in Oostende geopend. Het is een oncologisch revalidatiecentrum voor waar patiënten ook kunnen overnachten. Een nacht in het zorghotel kan variëren van 80 tot 100 euro per nacht. Voor de revalidatie wordt ook een kleine vergoeding gevraagd, maar er is wel tussenkomst van de mutualiteit. Het centrum heeft een heel ruim aanbod aan activiteiten en begeleidingssessies en is per-
De organisatie biedt drie gratis diensten aan kankerpatiënten aan: psychologische begeleiding, een verwenbehandeling en kapseladvies. ‘Deze zijn voor alle kankerpatiënten die in een ziekenhuis worden behandeld waar zich een centrum van de stichting bevindt’, verklaart Hellen. Er zijn momenteel vestigingen in Zwitserland, Frankrijk en België. In België zijn er nog maar 4 ziekenhuizen uitgerust met een welzijnscentrum van de Stichting Mimi. ‘We moeten veel mensen teleurstellen. Daarom werken we er elke dag aan om nieuwe centra in de toekomst te kunnen openen.’ De centra bevinden zich binnen de afdeling oncologie. Daar worden dan ruimtes gerenoveerd en ingericht, zodat er een ontspannende sfeer ontstaat, los van het steriele gevoel van een ziekenhuis. De patiënt kan
‘Alles wat hier binnen staat is gegeven of gesponsord’, vertelt Lesly.
25 • ziiva.be
Reportage fect aangepast aan de behoeftes van de patiënt en zijn partner. ‘Hier staan well-being of welbevinden centraal. Het gaat om de behandeling van zieke of hulpbehoevende mensen en niet om wellness voor gezonde mensen’, zegt hoofdgeneesheer Pascal De Neve. Op een jaar is er heel veel initiatief genomen waardoor de behandeling voor kankerpatiënten is uitgebreid, verbeterd en helemaal getransformeerd, maar ze is nog steeds niet genationaliseerd. De grootste vooruitgang is echter dat mensen eindelijk beginnen beseffen dat kankerpatiënten nood hebben aan bijkomende zorgen.
Het welnesshoekje van A touch of Rose
www.atouchofrose.be www.mimi-foundation.org/nl/ www.bzio.be/ Tekst: Kelly Pasmans Foto’s: Kelly Pasmans & Joyce De Leeuw
Organisaties tegen kanker
Iedereen kent wel de jaarlijkse geldinzamelingen van Kom op Tegen Kanker, maar wat doet deze vereniging nu met ons geld? En dan bestaan er nog de Vlaamse Liga tegen Kanker en de Stichting tegen Kanker. We kennen ze wel maar wat bieden ze aan? Kom op tegen Kanker valt onder de Vlaamse Liga Tegen Kanker, dus een deel van het ingezamelde geld gaat naar deze verenging. Verder gaat al het geld integraal naar onderzoek. Er bestaat wel een steunfonds voor Kom op Tegen Kanker, maar dit biedt niet de nodige centen en middelen om al het onderzoek te financieren. De Vlaamse Liga tegen Kanker (VLK) is de grootste
organisatie in Vlaanderen. Zij gebruiken het geld van enkele subsidies, en het geld dat ze inzamelen vooral voor groepssessies die ze aanbieden in bijvoorbeeld ziekenhuizen. In deze groepssessies wordt dan besproken hoe je bijvoorbeeld gezonde voeding klaarmaakt, hoe je moet omgaan met vermoeidheid, maar er wordt ook een schoonheidsbehandeling gratis aangeboden.
Er bestaat ook nog de Stichting tegen Kanker en deze biedt vooral individuele sessies aan. Hier kunnen patiënten terecht als ze een gesprek willen hebben met een psycholoog, maar ook voor verwenbehandelingen. Net als de VLK biedt de Stichting tegen Kanker deze behandelingen gratis aan in verschillende ziekenhuizen. Tekst: Joyce De Leeuw
26 • ziiva.be
Fotoreportage
Nostalgie met nijntje In het cultuurcentrum van Mechelen loopt momenteel de expo rond Dick Bruna. Hij is de vader van nijntje, en wie kent dit eeuwig jonge konijntje nu niet. Nijntje bestaat als sinds 1955 en ze blijft populair. Ter ere van de expo heeft het cultuurcentrum nijntjesfiguren verborgen over de hele stad. Ziiva is op jacht gegaan om ze te zoeken. We begonnen aan het station van Mechelen en kwamen uit bij de expo zelf. Wat we allemaal zijn tegengekomen kan je zien in onze fotoreportage. Geniet ervan.
27 • ziiva.be
Cultuurcentrum Mechelen tracht met regelmaat projecten te ontwikkelen voor kinderen, omdat Mechelen zich profileert als Kinderstad Anne Van de Voorde, cultuurfunctionaris.
28 • ziiva.be
Rubriek
29 • ziiva.be
Rubriek
30 • ziiva.be
Column
Jaloers zijn... Kelly: Ik begrijp niet dat er meisjes zijn die geen relatie willen. Maar een vriend met voordelen (friend with benefits) kan dan weer wel. Dat kan volgens mij toch alleen als je echt geen jaloers type bent. Wat mij op het volgende brengt dat ik niet begrijp: hoe kan het dat het je niets doet, wanneer een ander vrouwelijk mens aan het lijf van jouw vriend komt? Zelfs al is hij niet echt je lief, maar je playmate. Je kan toch niet om de 5 minuten seks hebben met iemand, zonder gevoelens te krijgen voor die persoon. Ik krijg dat gewoon niet in mijn kopje. Joyce: Het geval van friend with benefits kan ik wel begrijpen als je bijvoorbeeld bindingsangst hebt, of je gewoon geen tijd hebt voor een lief. Maar ik vind wel dat je elkaar wat vrijheid moet geven in een relatie, je mag geen controlefreak zijn. Zo mag je lief bijvoorbeeld met een ander meisje dansen, en hoe dat maakt toch niet uit? Zolang er niet gekust wordt is er geen probleem. In ruil mag jij uiteraard hetzelfde doen met andere mannen. Ik vind ook dat je niet elke keer samen moet uitgaan. Je moet nog tijd maken voor je vrienden, die bestaan ook nog en die gaan langer mee dan een vriendje. Sommige vrouwen zijn veel te verstikkend. Zo moeten ze elke dag hun lief zien of horen, als ik die jongen was zou ik ook gek worden. In een relatie moet je elkaar kunnen gerust laten want dan pas zal alles veel langer blijven duren. Kelly: Dus een meisje mag met je lief dansen en hoe maakt niet uit? Serieus? Ik zie het al hele-
maal voor me: je lief op de dansvloer in een veel te innige omhelzing met een ander, en dat moet dan doorgaan als dansen. Als je aan dirty dancing wil doen, doe je dat met je partner en niet met iemand anders. En niet samen uitgaan staat gelijk aan bedriegen. Want alles mag behalve kussen, maar jij bent er niet om erop toe te zien of hij zich aan de regels houdt. Ik geef je op 1 punt gelijk: je mag elkaar niet verstikken, want dan duw je elkaar weg. Maar een te losse relatie hanteren is ook niet de manier, want dan jaag je hem in de armen van een ander.
Joyce: Als je goede afspraken maakt met je lief dan kan er ook geen ruzie ontstaan. En dansen is iets onschuldig, als je dansles volgt dans je toch ook met iemand anders? Dat mag dan wel? En apart uitgaan is niet bedriegen, je moet vertrouwen hebben in elkaar. Als je dat niet hebt is de relatie al ten dode opgeschreven nog voor ze goed en wel begonnen is. Iedereen is anders in relaties maar sommige meisjes zijn veel te jaloers, waardoor een mooie relatie kapot gaat en dat is jammer. Maar ik ga niet alles op de meisjes steken, er zijn ook een heleboel jongens die veel te jaloers zijn. Zij mogen alles en hun lief niets, en dat kan niet. Als de jongen mag flirten met andere meisjes, dan mag zijn lief dat ook. Maar dus een boodschap aan alle vrouwen : hang minder de jaloerse b*tch uit en geef je lief wat meer vrijheid! Deze boodschap geldt uiteraard ook voor de mannen ;). Was het allemaal maar zo simpel…
31 • ziiva.be