Yore by Thomas More Journalistiek

Yore. ‘Latte

Art is kunst’

Getekend lichaam

Graphic novels Postzegels

Tattoo’s

Kabouter Wesley

Ampelmann

Kunst in de stad

Dood, verderf en Koekjes me melk

Platenhoezen Gert De Clercq

Keeps on walking

Inspiratie

‘Marmer is een verslaving’

Graffiti Pieter Malfliet

Sabien Clement

Design in een flesje frisdrank

Jenny Brown

Illustraties teken apps

Fashion Strips

Jaargang 1// nr. 1// € 3, 20 Juni 2012

ÂŠ Gert De Clercq

Inhoudstafel Gespot Apps 4 Berlijnreportage De Ampelmann 6 Kunst in de stad Graffiti 10

Mmmmm Latte Art 14 Coca-cola 19

Obsessie Overal zijn ze wel te zien. Als je wakker wordt, staan ze op je doos cornflakes. Als je ergens onderweg bent zie je ze overal rondom je. Op bussen, op gebouwen, in de krant die je meeleest met de persoon die naast je zit op de bus. Er staan er zelf op je pot choco. Je kon al raden waarover ik het had; illustraties.

Vroeger was ik geobsedeerd door illustraties. Ik knipte de allermooiste uit uit het favoriete tijdschrift van mijn mama en hield ze dan bij in een map. ‘Om inspiratie op te doen later’, zei ik dan, als ze me vroegen waarom ik dat in hemelsnaam deed. Ik vond al die tekeningen zelfs zo leuk, dat ik een tijd lang het huis niet uitging zonder een leuke print op mijn T-shirt te hebben. Om modebewust én creatief te zijn. Tja. Door die fase ben ik nu wel heen. En nu, zoveel jaren later, maak ik met het beste teammate ever een magazine over illustraties. Graphic novels, kabouter Wesley, platenhoezenontwerpers (a.k.a. de best wel aantrekkelijke man op de cover), we bespreken het allemaal. Maar er is nog zo veel meer. Je kan het allemaal ontdekken in dit eerste nummer van Yore. Die map met knipsels komt nu toch wel handig uit. Ines Nachtergaele & Indi Vandyck

Mode Fotoreportage 37 Illustraties op kleding

Getekend Interview Athar Jaber 22 Veronique Mazimpaka 34 Hoofdreportage 26 Postzegels 32

Gestript Graphic novels 50 Kabouter Wesley 52

Colofon

Yore Gespot

Apps Van Dale:

“ap·pli·ca·tie de; v -s 1 aanwending, toepassing 2 computerprogramma”

Heeft u een smartphone? - Veel mensen zullen ‘Ja’ hebben gedacht 2012 is het jaar van de smartphones en tablets. Iedereen kent een app ondertussen wel. MAAR Heeft u deze coole tekenapplicaties al ontdekt? Tekst en Foto: Indi Vandyck

Draw Something Het lijkt op een digitale versie van het spel Pictionary.

Hoe werkt het?

Een speler krijgt drie woorden waarvan hij één woord natekent. Deze tekening stuurt hij dan door naar zijn tegenspeler, die 12 letters krijgt waarmee hij het getekende woord van zijn vriend moet raden. Als de tekening juist geraden wordt dan krijgen beide spelers punten. De app werd ontwikkeld door het websitebedrijf OMGPOP. Op 21 maart 2012 werd de app verkocht aan computerspelletjesontwikkelaar Zynga. Draw Something scheerde in mum van tijd hogen toppen maar bereikt nu ook even snel haar dieptepunt. De applicatie verliest spelers omdat de app te vaak crasht. Er is ook een gebrek aan nieuwe woorden om te tekenen. De app is te downloaden voor iPhone- en Androidtoestellen. Deze is gratis maar dan wordt het spel soms onderbroken door korte reclamefragmenten.

HeyHey Colors Dit is een iPad colouring book app gemaakt door HeyHey Apps. Deze is een app voor kinderen waarbij street-art van artiest Bue the Warrior tot leven komt. Door onderzoek te doen, bij kinderen tussen 3 en 8 jaar, kon HeyHey Apps de design van de applicatie aanpassen naar de wensen van de kinderen. Er is dus geen tekst te vinden in HeyHey Colors en ook geen moeilijke knoppen. Bepaalde features hebben onderzoekers verstopt in de app zodat kinderen deze zelf kunnen ontdekken. Met deze app willen ze de analoge kleurboekervaring verbeteren. De app kost 2,39 €.

Paper by FiftyThree Paper is een creatieve iPad applicatie waarmee je schetsen, schilderijen, notities en illustraties kan maken. Met deze app wil de ontwerper, FiftyThree, terug naar de basis van schetsen notitieboeken. Je kan gebruik maken van een stylus, dit is een pennetje om mee te tekenen op de iPad. De app is gratis en is standaard uitgerust met de tekenpen. Voor ander tekenen schetsgerei wordt een milde prijs aangerekend.

Yore Gespot

‘The Ampelmann keeps on walking’ Michael Mast, Marketing Manager van bedrijf Ampelmann Gmbh

In Duitsland is hij wereldberoemd en door iedereen geliefd. Hij is 50 jaar oud en in topvorm. Neen, het is geen beroemde acteur of popster maar een ‘doodgewoon’ verkeerslichtmannetje. De Ampelmann is het symbool van Oost-Berlijn en het bedrijf Ampelmann Gmbh. Tekst: Indi Vandyck//Foto: Ines Nachtergaele

Na het bouwen van de muur was er chaos in Oost-Berlijn. Er heerste een negatieve sfeer in de stad. Niemand wilde een muur, die het land in twee verdeelde. Hiermee wilde de Sovjet-Unie het communisme in het oosten van Berlijn versterken. De economie draaide er, na de bouw van de muur, redelijk goed en de gezondheidszorg was gratis. De Duitse Democratisch Republiek werd een boerenen arbeidersstaat. Na de oliecrisis in 1973 begon het communisme echter haar impact te verliezen.

het opvallend. ‘Het is een aantrekkelijk figuur. Een man met een hoed, dit is een beetje oldfashion in design, maar erg behulpzaam’, weet Markus Heckhausen, hoofd en designer van het bedrijf Ampelmann Gmbh.

Geboorte Ampelmann Het was schering en inslag dat iedereen de andere kant van de Muur wilde bereiken, naar West-Berlijn. Ze deden dat soms zonder goed na te denken of te kijken. Dit gold ook voor de omgang in het verkeer. ‘Het ongevallencijfer in 1961 steeg door de vele nalatigheid in het verkeer. De overheid wilde hier Heckhausen en Mast(r.) zijn fier op de Ampelmann. een stokje voor steken en riep de hulp in van verkeerspsycholoog Karl Peglau. Hij ontwierp een nieuw verkeerslichtmannetje genaamd Actie & reactie de Ampelmann’, zegt Michael Mast, marketing manager van bedrijf Ampelmann Gmbh. Erg ver is de naam van het mannetje niet gezocht want “ampelmann” is Duits voor verkeerslichtmannetje. Het mannetje moest de voetgangers duidelijk maken wanneer te stoppen of over te steken. Daarom kreeg het een apart figuur en een leuk hoedje, hierdoor was

De Ampelmann was ten tijde van het DDRregime erg populair, dit was te danken aan zijn vorm. Maar na de val van de muur dreigde het leuke verkeersmannetje te verdwijnen. In 1989 vonden de autoriteiten dat alle verkeerslichten moesten veranderen naar de Europese en

De Ampelmann is te zien als snoep, kleding, tassen,... West-Duitse normen, 5 jaar later ging de verwijdering van start. De bevolking, Markus Heckhausen en bedenker Karl Peglau zaten op één lijn en lieten van zich horen. Zo ontstond er in 1996 een verzetsorganisatie. Burgers kwamen in opstand, met de slogan “We are the people”, om ervoor te zorgen dat de Ampelmann niet van straat zou worden geveegd. Het comité ‘Rettet die Ampelmännchen’ (Red de verkeerslichtmannetjes) werd een feit dankzij de burgers en Markus Heckhausen. Toen de media achter de campagne stond, hadden de overheid en politici geen andere keuze dan te gehoorzamen. De Ampelmann bleef een deel van het verkeer.

Resultaat

Product Development ‘De Ampelmann is uit zijn normale werkomgeving, met name het verkeer, gestapt en in de commerciële wereld terecht gekomen. Nu is de Ampelmann op verschillende producten te zien. Hij kreeg er een nieuwe carrière bij. De idee achter de Ampelmann is dat het zich ontwikkeld heeft van een klein figuurtje tot iets groters’, vertelt Heckhausen trots. ‘Soms krijg ik ineens een idee door andere producten, steden of landen, en dan probeer ik het aan te passen aan Duitsland en vooral de doelgroep. Afhankelijk van die groep kunnen we meer of minder produceren’, zegt Heckhausen.Er zijn al meer dan 400 producten ontwikkeld. Wat veel is voor een bedrijf dat 15 jaar bestaat.

Wanneer er een product ontwikkeld wordt, moet er altijd rekening gehouden worden met verschillende factoren: 1. Hoe groot is het project? 2. Op welk kwaliteitsniveau willen we het product verkopen? 3. Aan welke distributeur kunnen we verkopen?

De verkeerslichtmannetjes bleven staan in Berlijn. Dit wekte ostalgie op bij de burgers. Ze hadden heimwee naar het dagelijkse leven ten tijde van de DDR, niet het regime zelf. In 1996 ontstond er uiteindelijk het product Ampelmann. Het werd omgevormd tot een bedrijf met commerciële doeleinden. Een jaar later schreven Peglau en Heckhausen een boek “The story of the Ampelmann”. Ze beschouwen het verkeerslichtmannetje als een nostalgisch symbool uit het verleden, een lichtpuntje in de tijden van het DDR-regime. De burgers begrepen het verhaal en stonden er volledig achter. ‘De verkeerspalen met het verkeerslichtmannetje schoten als paddenstoelen uit de grond in Duitsland. De steden in het Oost-Duitsland mochten zelf kiezen of ze een verkeerslicht mét Ampelmann wilde invoeren’, herinnert Mast zich.

Yore Gespot Als je in één van de vier Ampelmannwinkels binnenstapt dan weet je niet waar eerst te kijken, er is een overvloed aan aanbod. De producten variëren van kleine hebbedingen zoals sleutelhangers, snoep, tassen tot al wat groter geschut zoals rugzakken, sweaters, een shuttlefiets en nog veel meer. ‘Er wordt veel aandacht besteed aan de productie van het souvenirniveau. In Berlijn hebben de Ampelmannproducten een hoge designkwaliteit en we willen dat het zo blijft’, zegt Heckhausen fier.

‘They just like the Ampelmann’

‘De Ampelmannprojecten duren minder lang dan een eenmalig groot project. Wij designers weten al hoe het merk werkt en welke bedrijven onze producten kunnen produceren. Bijvoorbeeld wanneer we een glas willen maken met het Ampelmannetje erop, dan hebben we enkele opties: We kunnen het glas laten fabriceren door een bedrijf in Duitsland of China, waar het goedkoper is. Nadat de kwaliteit bepaald is, kunnen we een prijs plakken op het product en met de verkoop starten,’ vertelt Heckhausen. ‘De originele uitvinder, Karl Peglau, maakte ook deel uit van het productieproces en de uitvindingen van nieuwe producten. Het verkeerslichtmannetje is dus niet gewoon een souvenir maar het heeft echt een verhaal. The Ampelmann keeps on walking’, weet Mast.

Design De Ampelmann is een feit, zowel op straat als in de winkels. Op een tas, jas of paraplu… overal is er een glimp van het mannetje te zien, je kan er niet meer omheen. De Ampelmann is gecommercialiseerd en meegegaan met zijn tijd. ‘Het is een echt merk aan het worden of is het zelfs al’, meent Mast.

Mode en kleding zijn dan weer niet echt van de hoogste kwaliteit, in andere landen daarentegen wel. ‘De fashionproducts (zoals Heckhausen het noemt) zijn meer geaccepteerd in landen zoals Japan en Korea. Er zijn echte Ampelmann-shopketens zoals Harrods in Engeland. De kleding die ze er verkopen is van hoge kwaliteit. High-fashion is hun handelsmerk’, vertel Heckhausen.

Internationale relaties ‘Er zijn veel kansen gecreëerd waardoor het gewoon interessant werd om de Ampelmann commercieel te gebruiken’, meent Mast. En dat hebben de designers van het Ampelmannbedrijf geweten. Markus Heckhausen heeft enkele connecties in Azië en heeft daarmee de eerste stap gezet naar die internationalisering in Japan en Korea. En ja hoor, de inheemse bevolking is weg van de Ampelmann, zegt Mast: ‘They just like it!’ Zo’n internationalisering moet je natuurlijk stap voor stap doen en Ampelmann Gmbh ging in zee, of liever gezegd in de lucht, met de Japanse luchtvaartmaatschappij ANA (All Nippon Airways). Er werd een speciale Ampelmann-lijn ontworpen voor Japanse piloten en stewardessen. Het Ampelmannetje op de

roltassen, zakken en kleding droeg een toepasselijk blauw pilotenuniform.

Zorgzaamheid De eigenlijke basisidee van de Ampelmann wordt een beetje overschaduwd door het commerciële succes. Het leuke en opvallende verkeerslichtmannetje werd gehanteerd om kinderen bewust te maken van de gevaren in het verkeer. ‘Om terug te grijpen naar dat grondidee wil Ampelmann Gmbh een organisatie oprichten die zich puur bezighoudt met het aanleren van verkeersveiligheid aan kinderen’, vertelt Mast. Net zoals elk ander bedrijf is Ampelmann Gmbh begaan met de opwarming van de aarde en dus ook het milieu. Dit jaar zijn ze gestart met 100% organisch katoen in de kleren. Mast: ‘We zorgen er ook voor dat de machines niet te veel energie verbruiken en we maken dan gebruik van 100% propere energie.’

Stijgende tendens Zal het succes van de Ampelmann blijven duren? ‘Ik hoop van wel’, glimlacht Heckhausen. ‘Als we goed met het merk Ampelmann werken, dan kunnen we meer dingen doen en bereiken. Er zit een groot potentieel in het figuurtje en ik denk dat we voor de volgende 10 jaar meer producten kunnen fabriceren en vernieuwen.’ Het bedrijf heeft al veel varianten op de Ampelmann, zo zijn er ten eerste al twee vormen van de Ampelmann: de groene walker en de rode stander. De Ampelwoman is ook al een feit, en er worden ook nieuwe figuurtjes ontwikkeld: ampelkindjes en een ampelopa en-oma.‘Of we binnen 50 jaar nog bestaan hangt allemaal af van hoe we handelen in de toekomst. Misschien zullen we internationaal verder uitbreiden of de sprong wagen met een modebedrijf om onze kleding te optimaliseren’, denkt Heckhausen. De conclusie is dat de Ampelmann niet een doodgewoon verkeerslichtmannetje of souvenir is. Heckhausen: ‘Het is een authentiek verhaal dat deel uitmaakt van Duitsland en Berlijn.’

De original shop is de grootste van de vier Ampelmannwinkels in Berlijn.

Yore Gespot

Kunst in de stad: Graffiti In elke stad is er kunst te vinden. Deze week gingen we opzoek naar kunstwerken, die gemaakt zijn met spuitbussen en verf, in vijf steden. Tekst en Foto: Indi Vandyck & Ines Nachtergaele

Waar graffiteurs ook geraken, laten ze hun werk achter, zo ook op treinen. Deze trein is illegaal onder handen genomen in Mechelen. We kunnen de letters ‘Moes’ lezen.

Skaten en graffiti zijn twee handen op een buik. Deze ramp in dorpje Rijmenam kan dat beamen. Skaters proberen het park op te smukken met een likje ‘verf’. Of het echte graffiti is, daar valt over te discussiëren.

Graffiti is street-art. Onder de term â&#x20AC;&#x2DC;straat kunstâ&#x20AC;&#x2122; kan je alles verstaan. Sjablonen en stickers horen hier volgens sommigen ook onder. Het is natuurlijk niet de echte graffiti. Het graffitistraatje in Gent is erg bekend onder graffiteurs. In het kleine strraatje kunnen ze legaal spuiten. Het spijtige aan deze plek, is dat vele werken elkaar overlappen.

Yore Gespot

In Berlijn zijn er overal delen van De Muur te bezichtigen. Ook deze monumenten zijn bedekt onder een laagje graffiti. Op deze foto trekken de vleugels onze aandacht.

Leegstaande kraakpanden zijn de perfecte plaatsen om graffitistijlen uit te oefenen. Zo verschijnen in Antwerpen mooie taferelen, zoals dit gezicht.

ÂŠ Stefan Arari- Dhondt

Yore Mmmmm

‘Koffie is een verwaarloosd product’ Yves Janssens, uitbater van espressobar Kaffee-ine

Koffie kan kunst worden. Met behulp van melk en giettechnieken maken Latte Artiesten illustraties in het schuim van je kopje. Tekst en Foto: Indi Vandyck

Kaffee-ine is een echte espressobar in de Onze-LieveVrouwestraat te Mechelen. De koffies zien er lekker en artistiek uit. Hoewel de zaak nog maar een jaartje in zijn schoenen staat, draait het op volle toeren.

Starbucks Yves Janssens (45), uitbater van Kaffee-ine, is verlegen maar bloeit open als hij over koffie praat. ‘Het is allemaal begonnen in Berlijn’, weet Janssens. In de hoofdstad van Duitsland schoten koffiebars als paddenstoelen uit de grond. De trend waaide over naar de buurlanden. Londen is nu de place-to-be voor jonge barista’s, mensen die zich toespitsen op het maken van espresso’s. Hier in België staat Antwerpen bekend voor zijn koffiebars, zoals espressobar caffènation. ‘Er zijn al zeker twaalf bars in Antwerpen. Kaffee-ine is eigenlijk een van de enige, echte koffiebars in Mechelen. Een espressobar maakt alleen koffie en thee, voor de rest niets anders. De meeste bars

in Mechelen serveren naast koffie ook nog andere dranken’, vertelt Janssens. Koffie kunnen we overal verkrijgen, op restaurant of op de luchthaven waar Starbucks de bekendste koffietrekpleister is. ‘Starbucks zijn wel de grote en bekende koffiebars maar ze hebben een minder goede kwaliteit’, meent Janssens. Koffie is een commercieel product geworden en verkoopt goed. Janssens vindt dat er te weinig aandacht aan besteed wordt. ‘Koffie is een verwaarloosd product’, zucht hij. ‘Dat is jammer want je kan er zoveel mee doen!’

Gestoomde melk ‘Het stomen van melk is het belangrijkste om het perfecte melkschuimlaag te creëren. De melk moet lucht trekken tijdens het stomen. Dit mag niet te veel en niet te weinig zijn want anders is het schuim

mislukt’, zegt Janssens. Eerst wordt er koffie met crema, dit is een speciale laag op de koffie, in een kopje gegoten. Dan giet de barista de gestoomde melk bij de koffie. Hierdoor wordt de koffie dikker en blijft de cremalaag vanboven liggen. Met nog steeds dezelfde melk kan de barista bovenop de cremalaag leuke figuren gieten. Er bestaan ook wedstrijden voor het illustreren van koffies. Janssens zou hier echter nooit aan mee willen doen. ‘Ik kan het niet zo goed. Je moet er echt veel op oefenen en ik ben er nog maar net mee bezig’, biecht Janssens op. Trouwe klant Jan Merckx weet wat koffie voor hem en andere mensen betekent. ‘De koffiemensen kennen elkaar ook. Het is een wereld’, vertelt Merckx. Koffie schept een band. ‘Mensen praten tegenwoordig over koffie zoals ze over wijn praten.’

Meestal wordt er melk gebruikt om koffies te versieren. Ook chocolade geeft een leuk effect.

ÂŠ Gert De Clercq

â&#x20AC;&#x2DC;Latte Art is kunstâ&#x20AC;&#x2122; Esther Maasdam (26) won het Nederlands Kampioenschap Latte Art in 2011. Zij plaatste zich voor het World Latte Art Championship 2011, maar door haar uitbundigheid werd ze gediskwalificeerd. Tekst en Foto: Indi Vandyck

Yore Mmmmm

Waar is je passie voor koffie ontstaan? ‘Op een survivalweekend. Ik had ontzettend veel behoefte aan koffie ’s ochtends. Maar we hadden alleen gemalen koffie en een papierenfilter. Met de bovenkant van een afgesneden colafles maakten we koffie.Zo kwam ik aan het meest heerlijke kopje zwarte koffie ooit.’

Hoe lang ben je al actief in de koffiebusiness? ‘Vanaf 2007 rolde ik fulltime in de koffiewereld. Ik werd gepromoveerd tot Barista Coördinator bij MobiCcino, een mobiele koffiebar in Den Haag waar Ik het Barista-team mocht leiden en trainen. Sinds april 2012 werk ik als Lead Barista bij Ristretto in Londen, een bedrijf dat koffie op evenementen maakt in heel Europa. Ristretto bezit 50 machines en heeft een eigen branderij.’ Zijn illustraties op koffie kunst? ‘Absoluut. Wat is kunst tegenwoordig? Ik denk dat het iets is wat mensen mooi vinden, waar je een boodschap mee kan geven. Kunst is iets waar vakmanschap en creativiteit in zit. Dat is Latte Art.’

Waar heb je geleerd om kunstig om te gaan met koffies? ‘Toen ik Patrick Groenewold Latte Art zag maken, ben ik flink beginnen oefenen. Het is

een kwestie van trial and error. Je moet het gewoon veel doen. In 2009 besloot ik om mee te doen met een Latte Art competitie in Nederland. Dat was mijn eerste wedstrijd. Hierna heb ik een espressomachine gekocht en een complete wedstrijdopstelling in mijn woonkamer gebouwd. Ik wilde Nederlands Kampioen Latte Art worden en had er alles voor over. Al mijn vrienden en familie werden omgetoverd tot juryleden en mochten alle latte’s opdrinken.’

Jij bent de winnares van de Dutch Latte Art Championship 2011. Waarop word je beoordeeld? ‘Op creativiteit, moeilijkheidsgraad, contrast, symmetrie, dichtheid van de melk en de positie van het figuur. Je moet ook aantonen dat je een figuur verschillende keren opnieuw kan maken. Hygiëne, technische vaardigheden en flair zijn ook belangrijke factoren. Dit alles binnen een bepaalde tijd, anders krijg je strafpunten.’

Wat is jouw mooiste creatie? ‘De vrouw die ik maakte op het World Latte Art Championship 2011. Ik had met blauwe kleurstof de melk gekleurd en er een jurkje van gemaakt, bovenop een marsepeinen gezicht van Marilyn Monroe.

Het was meer een kunstwerk dan een kop koffie. Helaas vond de jury dat ook en werd ik gediskwalificeerd voor dit onderdeel. Spijtig. Maar ik blijf erachter staan en ben trots op wat ik heb neergezet.’

Design in een flesje frisdrank Niet enkel aan het Cola-Colaflesje en de letters erop werd de voorbije 125 jaar aandacht besteed, ook aan de etiketten erop. De Amerikaanse frisdrankenproducent liet al veel designers opdraven om hun etiket een nieuwe, tijdelijke look te geven. Tekst en foto’s: Ines Nachtergaele

In 1886 werd er een drankje ontwikkeld door ene dr. John Pemberton. Wie had er ooit gedacht dat het drankje na meer dan honderd jaar zou uitgroeien tot een van de bekendste merken ter wereld? Coca-cola is het bekendste merk ter wereld, het wordt door 94% van de wereldbevolking herkend. Het is een van de grootste bedrijven ter wereld, dat is zeker niet te ontkennen door de meer dan 500 merken dat hun systeem telt. Maar is het bedrijf ook even groot in hun design?

te vinden zijn. Hij zocht een afbeelding van cocabladeren, één van de ingrediënten, op in een encyclopedie. Hij stuitte toen op de afbeelding van een cacaopeul, en besloot zich hierop te baseren voor het flesje te ontwerpen. Het lettertype dat gebruikt werd op het etiket is Spencerian Script.

Het werd ontwikkeld in het midden van de 19de eeuw en in die tijd was het een veelgebruikte vorm van schrijven in de Verenigde Staten. Herkenbaar Ook de kleuren zijn voor een speciale De vorm van het flesje reden gekozen. De zou gebaseerd zijn op de witte letters op de Designers kunnen zich uitleven dankzij coca cola. vormen van een vrouw. rode achtergrond zou Het ‘Contour Bottle’ is injongeren aantrekken, tussen al iconisch geworden, het is zelfs herkenmeest en vooral omdat het het design van het baar in het donker. logo simpel is gehouden. In de geschiedenis van Coca-cola zijn er zes flesjes, elk met een andere vorm. Dat ze tevreden waren met het design van hun The Root Glass Company heeft de eerste flesjes flesje, was geen twijfel over. 24uur nadat het gecreëerd, specifieker was het de heer Earl R. prototype werd voorgesteld, was de productie Dean die de taak op zich nam. Hij inspireerde van het flesje al begonnen. Ze waren zelfs zo zich op enkele ingrediënten die in Coca-Cola trots op hun nieuwe creatie dat ze er een pa-

Yore Mmmmm

tent op namen. Dit was allemaal in 1915. In 1955 kwamen blikjes op de markt. Vijf jaar later werd het bekende flesje een handelsmerk en werd er een patent op gezet.

Reclame Ook op het gebied van reclame maken, is Coca-Cola een echt voortrekker. Ze maken steeds weer innovatieve, creatieve reclamecampagnes die veel mensen aanspreken. Zelfs de Kerstman vond een plekje in de campagnes van het frisdrank. Meer nog, Coca-Cola heeft de Kerstman de vorm gegeven zoals we vandaag nu kennen. Het is niet toevallig dat hij een rode vest draagtâ&#x20AC;Ś Het merk is zo groot geworden, dat vele artiesten en designers gevraagd worden om een speciale editie flesjes te creĂŤren. Beroemdheden van over heel de wereld hebben hun stempel al mogen drukken om de etiketten. Onder andere de zanger Mika en DJ David Guetta lieten het traditionele rood-witte etiket achter zich en lieten zich van hun creatiefste kant zien. Ook vele designers werden al gevraagd om iets nieuws met de flesjes of blikjes te doen. Modeontwerpers Karl Lagerfeld en Donatella Vers-

ace lieten hun mode even voor wat het was en maakten nieuwe creaties voor Coca-Cola. Designer Dzmitry Samal koos er niet voor om de flesjes aan te passen, maar focuste zich op de blikjes. In plaats van een rond blikje, maakte hij een hoekig exemplaar, met vele geometrische vlakken. Elke keer is er weer een limited edition te vinden en dus een echt collectors item voor fervente verzamelaars. Je zou haast vergeten dat hem om een flesje frisdrank gaat.

Yore Getekend

‘Marmer is een verslaving’ Athar Jaber is een 30-jarige Irakees en Italiaanse beeldhouwer. Hij schetst tekeningen en maakt van marmer echte kunstwerken. Hij heeft de Vincke Soeurs-prijs gewonnen voor beste beeldhouwer van het jaar aan de Academie van Antwerpen. Hij is hier heel bescheiden over. ‘Het stelt niet zoveel voor.’ Tekst en Foto: Indi Vandyck

Hoe is die passie en interesse voor schetsen en beeldhouwkunst ontstaan? Athar: ‘Ik ben opgegroeid in Florence, het huidige Firenze. Dat is al een kunstige stad op zich. Al mijn familieleden zijn schilders. Mijn vader, moeder en ooms brachten de passie sowieso over, het was de eerste stap. Ik zag ook niets anders dan mensen schilderen. Hun vrienden waren ook kunstenaars dus ik ben in dat milieu opgegroeid.

‘Ik ben altijd bezig geweest met tekenen, al vanaf ik klein was. Vaak trok ik erop uit, naar musea en in de stad, om de beelden na te tekenen. Sindsdien is die passie voor beeldhouwen altijd gebleven en ben ik het dus gaan studeren. Ik heb altijd getekend en geschilderd. Wat misschien

wel raar is, is de overgang van schetsen en schilderen naar beeldhouwen. Maar ik denk dat het te maken heeft met het natekenen van beelden.’

Heeft uw migratieachtergrond invloed gehad op uw werk? ‘Ik ben in Italië geboren en getogen. Ik leef ik in een milieu waar de migratie van mijn ouders al een rol speelde. Zij waren gemigreerd uit Irak en zijn verhuisd naar Italië. Al de vrienden van mijn ouders komen tevens uit een ander land. Dus in Italië voelde ik me ook wel een beetje een migrant. Maar thematisch komt die migratieachtergrond niet voor in mijn werk. Misschien wel het thema van de oorlog. Dat heeft dan weer te maken met de migratie van mijn ouders uit Irak. Ik voel er een link mee.

Ik merk wel dat het medium waarmee ik werk, marmer, en klassieke beeldhouwkunst niet zo gewoon is in België. Dat spoor komt dan weer wel van Italië.’

Wat probeer je weer te geven met de schetsen en beelden? ‘Dat is altijd een discussiepunt. Een vriend zei dat kunst over emoties gaat, voor mij draait het ook om gedachten. De hoofdgedachte is het weergeven van de menselijke conditie in het algemeen. In de kunst heb je een algemene rode draad ‘De positie van de mens weergeven’. Dat probeer ik dus ook, gebruik makend van klassieke elementen, zoals het menselijk lichaam, marmer en traditionele werkmethodes.

De schetsen zijn een denkwijze, ze geven me ideeën. Soms gebruik ik elementen van schetsen maar vaak komt er een algemene gemoedstoestand uit die schetsen en die toestand probeer ik weer te geven in de beelden. Soms als ik vastzit met een beeld begin ik met een schets. De schetsen en beelden hebben rechtstreeks niet echt met elkaar te maken.’

Ik probeer, met mijn beelden, liefst niets te vertellen met woorden. Ik vertrouw veel op de persoonlijke ervaring van mensen. Er is geen vaste betekenis aan verbonden. Ik hoop dat iedereen met zijn ervaring iets uit het beeld kan halen wat hem aanspreekt. Ik heb heel veel verschillende interpretaties gehoord van mijn beelden, waar ik zelf nog

nooit aan hadden gedacht. En dat vind ik allemaal best.’

Hoe moeilijk is het om een beeld te maken, want schetsen kan je van nature? ‘Dat is een vraag die veel gesteld wordt! Het is niet zo moeilijk eigenlijk. Het technische aspect is gemakkelijk, iets kunnen zien in een steen dat is de kunst. Ik vertrek ook niet van een schets, ik begin

gewoon te kappen. Ik zie bijvoorbeeld een lichaamsdeel, zoals een knie of schouder… en dan begin ik daaraan. ontstaat Langzamerhand ontstaat het beeld maar het verandert ook. Een goede compositie creëren is ook moeilijk! Want ik moet steeds nadenken over hoe ik verder wil werken zon-

der dat het beeld interesse verliest. Ik werk meestal één jaar om een beeld af te krijgen…dat is te lang. De effectieve werktijd van een beeld duurt een half jaar of minder. Tijd kan verslijten omdat ik vast zit, ik weet soms twee maanden niet waar ik naartoe wil. Door een lichtinval of bepaalde gemoedstoestand zie ik hét ineens weer. Puur toeval speelt een grote rol. Dan kan

ik weer beginnen verder kappen. Fouten helpen mij zelfs om ideeën aan het licht te brengen.’

Moet je erg geconcentreerd zijn tijdens het maken van een beeld? ‘Ik verlies mijn concentratie niet als ik aan een beeld werk. Als ik in mijn atelier ben dan

Yore Getekend kan ik 6 of 7uur kappen, langer houd ik het niet uit want dan ben ik fysiek kapot. Ik moet mij wel twee of drie uur mentaal voorbereiden als ik naar het atelier ga om te werken. Ik moet in een bepaalde gemoedstoestand verkeren. Mijn atelier is dan mijn prioriteit. Ik mag die dag niets te doen hebben. Ik mag die dag bijvoorbeeld niet naar de bank of de winkel gaan, dan verlies ik mijn concentratie.’

U werkt gewoon met bijtel en hamer?

Wat doe je als je een fout maakt?

maar over wat het uitbeeldt. Het resultaat is de kunst. De vraag is niet hoe je dat doet maar wat je er mee doet. Maar natuurlijk krijg je dan vaak een industrieel object en geen beeld.’

‘Ik ben blij als ik fouten maak. Soms wil ik ze echt maken. Het is een kans om nieuwe dingen te ontdekken. Daarom begin ik ineens te kappen op een beeld, zonder doel. Niet dat ik graag fouten maak hoor, maar ik accepteer ze, zoals er fouten zijn in het leven. Ik verwijs deels naar de oude ruïnes van beelden, deze zijn ook beschadigd en missen een arm of been. Ik vind het niet erg als er kwetsuren zijn in het marmer.’

‘Ik probeer ook om zo traditioneel mogelijk te werken. Ik doe alles met de hand want tegenwoordig worden de meeste beeldhouwwerken in marmer met de computer uitgefreesd en machinaal bewerkt. Is dit dan nog kunst? Dat is de vraag! Het gaat niet over de manier waarop het gemaakt is

‘Marmer is een verslaving. Ik hou ervan om met dat materiaal te kunnen werken. Het kappen in een beeld maakt mij blij. Hier in België heb je geen marmer. Ik ga het halen uit Italië. Er is een bekende marmerhoeve in de buurt van Firenze, het staat bekend voor de beste marmer, genaamd carraramamer, in de wereld.’

‘Marmer is duur…maar ik kan het via via kopen, want ik heb connecties. Ik ga altijd zelf naar de groeve in Italië. Dit is goedkoper en het is ook een mooi excuus om terug te keren naar mijn geboorteland. Per blok marmer telt men een schappelijke prijs van 2.000 euro neer. Relatief kleine blokken, die ik gebruik voor mijn beelden, worden ginder in de groeve gezien als afval. Ze kunnen het niet gebruiken voor de commerciële industrie. Jammer genoeg is de voorraad marmer niet oneindig.’ ‘Als je zelf in contact komt met het marmer weet je hoe het reageert en wat je er wel of niet mee kan doen. Ik doe ook niet mee aan commerciële doeleinden en productie, dat moet snel gaan. Ik heb zelfs geen gsm! Ik werk liever aan een rustig tempo, daarom dat ik op tijd begin aan een beeld. Veel mensen vragen of ik kleinere beeldjes wil maken van mijn bestaande projecten zodat ik het kan verkopen. Dit wil ik dus echt niet. Het is zo commercieel, en het voelt als een compromis. Ik vervul dan eigenlijk de wensen van de toeschouwers.’

Kan ik aannemen dat Michelangelo een inspiratiebron is voor jou? Ik herken kenmerken van ‘de hand van David’ in jouw beelden.

ger werken, nu gaat het sneller. Ik ben ook veel vrijer geworden, vroeger was ik te bezorgd om het eindresultaat en vroeg ik me altijd af ‘Hoe gaat het eruit zien?’ Terwijl ik er nu vertrouwen in heb dat mijn beeld er sowieso goed gaat uitzien, in die zin dat het mijn gedachten weergeeft.’ ‘Ik durf risico’s nemen met de steen, risico’s die ik vroeger niet nam. Er is bij elk beeld al een moment geweest waarbij ik het echt niet meer zag zitten. Maar door er langer aan te werken en jezelf erover te zetten, bereik ik altijd een interessant resultaat. De hele ruwe beelden zijn interessanter. De mensen vinden het minder mooi, ze willen natuurlijk gladde en afgestreken beelden maar daar houd ik geen rekening mee.’

Je bent ook leraar. Wat is de belangrijkste tip die je meegeeft aan je leerlingen? ‘Hard werken is het enige advies dat ik kan geven, dat is het enige wat telt. Als je zelf hard werkt dan vind je je eigen manier. Je moet zelf onderzoek doen naar wat je mooi vindt. Vele weten dit niet, ze weten dus ook niet waar ze naartoe willen. Je kan het alleen weten door er dag en nacht mee bezig te zijn.’

‘Ja hij is een inspiratiebron. En iedereen is gek op de hand van de David. Ik heb het als kind heel vaak nagetekend terwijl ik naar het beeld keek of er foto’s van zag. Ten eerste probeer ik toch altijd in een van mijn beelden een kleine knipoog te geven naar andere werken, niet alleen van Michelangelo. Ik wil weten of ik het technisch ook kan, ik bekijk het als grenzen verleggen. Dat is natuurlijk moeilijk. Omdat een beeld ook heel ruw is, wil ik soms een detail in het beeld zoals een slagader.’

Zie je een evolutie in jouw manier van beeldhouwen? ‘In mijn werken zie ik een grote evolutie. Op technisch niveau doe ik de dingen met veel meer gemak. Vroeger moest ik harder en lan-

Yore Getekend

Tekenen tot vier uur ‘s nachts Illustraties zijn overal te vinden. Waar je ook kijkt, je ziet wel een tekening staan. Op keukenpotten, op straat, in magazines,… Maar wie maakt die prachtige beelden? Tekst: Ines Nachtergaele// Foto: Indi Vandyck

Wij maakten een gesprekje met enkele illustratoren. Jenny Brown, Gert De Clercq, Sabien Clement, Maarten Van Praet en Pieter Malfliet. Zij zijn illustratoren die werken op verschillende artistieke gebieden. Illustratoren die posters maken, kinderboeken illustreren, maar ook cartoons tekenen en graffiti spuiten. We vroegen ze naar hun leven als illustrator en hoe hard het beroep nu eigenlijk is.

Zalig Deze mensen houden van tekenen en iets nieuws creëren. Het is hun passie. Ze zijn er dan ook elke dag, elk uur en bijna elke minuut mee bezig. Met hun illustraties proberen ze de mensen verder te laten denken, een boodschap over te brengen. Of ze gewoon te laten stilstaan om vijf minuutjes naar hun tekening te kijken. De macht hebben om iets te creëren, is het grootste voordeel aan een artiest zijn, zegt Jenny Brown. ‘Ik heb als kind altijd al getekend en om nu nog steeds te doen wat ik het liefste doe, is zalig’, bekent Sabien Clement. Ze hebben een hobby dat hun leven bijna overneemt, maar ze houden ervan. ‘Er zijn nachten waar ik tot 4u kan zitten tekenen. Met

een beetje muziek van Tom Waits op de achtergrond of een goede film, zalig’, vertelt Maarten Van Praet.

Extra Werk

ontwerper bij een reclamebureau en nu is hij leerkracht Publiciteitstekenen. ‘Als ik zou mogen kiezen tussen alleen tekenen, of met mijn job als leerkracht het tekenen te blijven combineren, zou ik onmiddellijk mijn job opgeven’.

Maar illustrator zijn is niet zo simpel, het is niet allemaal ‘Een boek rozengeur en illustreren maneschijn. verdient niet goed’ De meeste -Sabien Clementillustratoren hadden hun Concurrentie eerste job pas na een jaar te pakken. Vooral omdat Waarom is het zo moeilijk om ze meer ervaring moesten rond te komen als illustrator? opdoen. Zo ontwikkelden ze De illustratoren vertelden ons hun eigen stijl meer en meer. dat ze geen last hebben van Ook hebben al de illustratoren concurrentie. Ze zijn zelfs goed die we hebben geïnterviewd bevriend met hun collega’s! nog een andere job. Vele kunDaar kan hun laag inkomen nen anders niet rondkomen dus niet aan liggen. In de met hun verdiende centjes. graffitiwereld zit dit wel anEn dat terwijl de meesten nog ders, zegt Pieter Malfliet. ‘Echt geen gezin hebben. Ze moeconcurrentie is er niet echt, ten hard werken en krijgen legaal dan. Illegale graffiti, er in verhouding weinig geld op straat en op treinen, daar voor terug. Illustratrice Sabien is de concurrentie wel neig Clement blijft voor extra werk groot. Daar zijn echte wars: in de tekenwereld, zij geeft om het meeste gezien worden workshops rond tekenen voor en elkaar saboteren, door jong en oud. over elkaars tekeningen te spuiten. Elkaar terugpakken. Ook platenhoezenontwerper En als ze elkaar tegenkomen, Gert De Clercq moet een kunnen er gevechten ontander beroep uitoefen om staan.’ zijn levensstijl te onderhouden. Vroeger was hij grafisch

Paspoort

Paspoort Naam: Sabien Clement Leeftijd: 34 Beroep: Illustratrice voor kinderboeken en andere Extra: werkt mee aan kinderkledinglijn

Paspoort

Naam: Maarten Van Praet Leeftijd: 23 Beroep: maakt cartoons van 'Dood, verderf en koekjes me melk' © Maarten Van Praet

Naam: Pieter Malfliet Leeftijd: 20 Beroep: Student en graffiteur Extra: werkt vooral met vetcaps

Paspoort

Paspoort Naam: Jenny Brown Leeftijd: 30 Beroep: Illustratrice Extra: haalt inspiratie uit natu× ur en botanische tekeningen © Jenny Brown

Naam: Gert De Clercq Leeftijd: 32 Beroep: Platenhoezenontwerper Extra: won wedstrijd van Studio Brussel

Yore Getekend Beurzen

hun naam bekender maken? Want dat je naam bekend is, betekent alles. Om hun werk wat meer tentoon te stellen, gebruiken vele de sociale media, onder andere Facebook en Twitter, waar je makkelijk foto’s kan delen met veel vrienden of volgers. Die vrienden en volgers zijn misschien wel een hoop nieuwe potentiële klanten.

Niet echt last van concurrentie dus. Hoe komt het dan toch dat de meesten een extra job nodig hebben? Het komt omdat de meeste lang aan een tekening moeten werken. Het loon dat ze ervoor krijgen, is niet echt evenredig tegenover al dat harde werk. Maar Sabien Clement deelde met ons mee dat er werkbeurzen bestaan. ‘Het is Volgens Jenny Brown is het een financiële vergoeding, veel gemakkelijker om “geeen subsidie dat op jaarbasis vonden of “ontdekt” te worgegeven wordt. Het geeft ons den, dan vóór de sociale wat meer ruimte om goed en media er was. ‘Ik denk dat de wat langer te kunnen wersociale media de wereld van ken aan onze illustraties. Zo hoe artiesten werken, echt kunnen we echte begint te kwaliteit afleveren. verandeSociale media Het is fantastisch ren. Ik heb is een must dat die subsidie de kans gebestaat. Gelukkregen om mijn tekekig, want aan de ningen op dagelijkse basis via andere kant, een boek illusTwitter en Facebook te delen treren, dat verdient niet goed, en daarbij een groot publiek neen. Voor vier à zes maante bereiken. Zelfs een publiek den werk, krijg je rond de 1500 waar ik niets vanaf wist. Als je euro. Dat is echt weinig.’ vroeger afbeeldingen wilde delen moest je eerst foto’s Om hun beroep uit te oefenen nemen voor een portfolio. zijn er een pak centjes nodig. En dan moest je nog op zoek Niet alleen voor hun leven te naar het geschikte forum om kunnen onderhouden, maar je werk te delen.’ ook voor hun technische hulpmiddelen. Computerprogramma’s zoals Photoshop, Carrière Indesign en Illustrator kosten handenvol geld en zijn essenMaarten Van Praet, teketieel voor illustratoren. Anders naar van de cartoons Dood, kunnen ze hun producten niet verderf en koekjes me melk, afwerken. Weer iets om aan heeft zijn bloeiende carrière te denken. grotendeels te danken aan de sociale media. Zijn tekeSociale media ningen zijn een groot succes op zijn Facebookpagina. ‘ In Zouden illustratoren zich dan de vorige blok had ik opeens niet beter kunnen promoten, 30 cartoons gemaakt op één

avond. Die heb ik dan één per dag online gezet en noemde het “maarten’s onvoorstelbaar coole blokmaand”. Zelf student zijnde weet ik hoeveel uren er tijdens de blok op Facebook doorgebracht worden, dus moest ik die zeker via Facebook verspreiden, wilde ik een bereik hebben. En ten slotte via de Facebookpagina Moppen voor bij ’t blokken. Ik zette dagelijks mijn cartoon ook op hun pagina tot ik plots een mail kreeg of ik voor hen wou tekenen. Geen seconde getwijfeld. Sindsdien is mijn fanpagina van 400 naar over 5000 gestegen.’ Sociale media is dus echt een must voor illustratoren. Het geeft hen meer naambekendheid en zo misschien zelfs meer opdrachten. Wie weet zouden de meeste illustratoren fulltime bezig kunnen zijn met het tekeningen, met hun passie. Wie weet wat rolt er dan nog allemaal uit hun pen.

Illustraties vallen in de prijzen Prijzen zijn er om mensen hun werk te belonen en te highlighten. Deze bestaan ook in de illustratiewereld. We zetten de interessantste even op een rij; Welke prijzen vallen er te rapen?

Pluimpje In de categorie Boeken zijn er verschillende prijzen en erkenningen te behalen, voor de illustraties. De Boekenpauw is er een van. Vzw boek.be geeft deze jaarlijkse Vlaamse prijs aan het kinder- of jeugdboek, van een Vlaamse auteur, met de mooiste illustraties. Voor Vlaamse illustratoren worden er sinds 2000 jaarlijks twee Boekenpluimen uitgereikt. Dit zijn eervolle vermeldingen voor de mooiste tekeningen. Sabien Clement won in 2003 een van de Boekenpluimen met het gedichtenboek ‘Jij lievert’. ‘Dus die eerste prijs was een Pluim. Ik vond dat de max. Ik dacht van “wat? Shit! Wat overkomt er mij?’, vertelt Clement. Vijf jaar later ontving ze nog een Boekenpluim voor haar illustrerend werk in het jeugdboek Linus.

Langspeelplaat Het ontwerpen van platenhoezen staat minder in de aandacht. De muziekzender Studio Brussel bracht daarom stoffige platen in de kijker dankzij een wedstrijd. Het radioprogramma Select, gepresenteerd door Kirsten Lemaire, organiseerde de wedstrijd naar aanleiding van Record Store Day, een internationale feestdag op 21 april 2012 voor onafhankelijke platenwinkels. Hierbij brachten ze een platenhoes uit, die natuurlijk ook ontworpen moest worden. Kirsten Lemaire deed een beroep op de luisteraars om de cover van de plaat te ontwerpen. Van de vele inzendingen werd het werk van Gert De Clercq verkozen, door de jury Kirsten Lemaire, Philippe Cortens en Stephen Dewaele. Zijn platenontwerp pronkt nu op de eerste LP-plaat van StuBru. Studio Brussel maakte 500 LP-platen met exclusieve muziek uit het programma Select.

De macht van sociale media Iedereen, behalve diegene die het weigeren uit principe, draait mee in de ‘social media’ –wereld. Facebook en Twitter doen meteen een belletje rinkelen.Het zijn handige sites om snel informatie en foto’s te verspreiden. Dit geldt ook voor luchtige illustraties.

Liken Dood, Verderf en Koekjes me Melk is niet de enige site die aandacht krijgt. Moppen voor bij het Blokken is er een variant van. Deze Facebook-groep maakt niet echt tekeningen maar maakt grappige situaties en afbeeldingen door handig gebruik te maken van Photoshop. De groep heeft 139.063 volgers en de moppen zijn al 31.002 gedeeld. Er kan dus wel gezegd worden dat de moppen populair zijn en aanslagen bij het publiek.

‘Me Gusta’ Er verschijnt sinds recent een nieuwe hype op Facebook. Het staat bekend onder de term ‘Meme’. Letterlijk betekent het ‘een idee, gedrag of stijl dat zich verspreid van de ene persoon op de andere in een bepaalde cultuur’. Maar op de sociale media site is het een getekend mannetje dat gebruikt wordt om grapjes te vertellen. Het mannetje heeft een bepaald aantal gezichtsuitdrukkingen en de ‘Me gusta’ is een uitspraak die je vaak terugziet bij zo’n mannetje.

Op Facebook kan je zelf een meme maken door in de menubalk het woordje ‘meme’ te typen. De meest bekende uitspraak van een meme is de ‘Y U NO’. Het wordt uitgesproken als ‘why you no.’ Mensen maken dan een meme met daaronder het bijschrift ‘SCHOOL Y U NO START LATER SO I CAN GET MORE SLEEP?’ Zo zijn er eindeloos veel uitspraken.

LOL 9GAG is een humorwebsite uit Hongkong, gelanceerd in 2008. De site wordt geüpdatet door de Verenigde Staten. Het staat bekend voor het gebruik van internet memes. De figuren zijn zwart-wit getekend en bevatten niet veel details. Deze kenmerken zijn typerend voor 9GAG, net zoals de uitspraak LOL of trolling (= iemand in de maling nemen). De website dankt haar naam aan de paginaverdeling die vroeger gebruikt werd. Er stonden 9 gags, wat in het Engels grapjes betekent, op een pagina. Nu is het niet meer van toepassing. 9GAG maakt constant gebruik van Photoshop. Zo ontstaan er grappige afbeeldingen. De thema’s die het meeste voorkomen zijn Lolcats, dit zijn beelden die bestaan uit een foto van een kat en een typerend bijschrift. Er wordt ook vaak gespot met Justin Bieber zijn vrouwelijkheid en de film Twilight.

ÂŠ Gert De Clercq

Postzegels Hoe wordt een zegel ontworpen? Het is een stukje papier met een bepaalde waarde, dat mensen plakken op brieven of kaartjes. Hiermee kan de post brieven naar zijn eindbestemming brengen. Tekst en Foto: Indi Vandyck

De ontwerper maakt een tekening, deze is meestal groter dan het postzegelformaat. Het ontwerp moet daarom verkleind worden via fotoprogramma’s. De ontwerper stuurt ook op voorhand een kleinere versie van zijn tekening naar de post. De postdienst moet dan nakijken of alle teksten wel op de zegel staan, zoals landnaam en frankeerwaarde. Als het ontwerp groen licht krijgt dan kan het gedrukt worden.

De postzegel stelt een schilderij voor van Franz Marc. Hij was een Duits expressionistisch schilder. Marc schilderde voornamelijk dierenportretten, waarin hij de innerlijke essentie van een dier probeerde te vatten. Het schilderij dateert van 1912 en kreeg de naam ‘Rote Rehe II’. De letterlijke vertaling is ‘Rood Hert II’. De postzegel is gemaakt in Panama.

Ontwerper François Schuiten verzorgde de look van deze postzegel. In 2003 eerde de Belgische Post, door middel van 3 postzegels, architect Henry Van de Velde. Hij was een van de invloedrijkste personen in de 20ste eeuw, op Europees cultureel vlak. Op de postzegel ziet u Van de Velde, met achter hem ‘La Nouvelle Maison’ in Tervuren. Het is een van zijn ontworpen gebouwen.

Filatelie is de liefhebberij voor het verzamelen van postzegels. De Belgische Post wil postzegels ook trendy maken onder de jongeren. Daarom wordt er soms een stripfiguur gebruikt om de aandacht te lokken. Op deze zegel zette striptekenaar Marc Sleen in 2002, de figuur Nero.

Yore Getekend

â&#x20AC;&#x2DC;Het zijn vooral andere mensen die mij bewust gemaakt hebben van mijn afkomstâ&#x20AC;&#x2122;

Veronique Mazimpaka (44) is een kunstenares. Ze studeerde schilderkunst aan de hogeschool Sint-Lukas te Brussel. Nu geeft ze les aan de Academie voor de Beeldende Kunsten in Mechelen. Veronique is Belgisch-Congolese. Zou ze haar inspiratie voor haar kunstwerken halen uit haar Congolese roots? Tekst en Foto’s: Ines Nachtergaele

‘Wat grappig is, is dat ik me niet zo bewust was van mijn andere afkomst. In het dorp waar wij woonden, waren mijn vader en ik de enige met een andere huidskleur. Dat was wel speciaal, maar daar werd niet zoveel aandacht aan besteed. Mijn papa was zestien, zeventien toen hij in België terecht kwam. Maar dan heeft hij hier zijn legerdienst gedaan. Als je toen je legerdienst deed, kreeg je automatisch de Belgische nationaliteit. Dat was misschien door de relatie België - Congo, ik weet het niet. Later is mijn vader mijn moeder tegengekomen en toen ben ik er gekomen. Eigenlijk hebben andere mensen me er altijd op gewezen dat ik anders ben. En ja, ik zie mezelf niet, dus ik heb altijd witte mensen gezien dus, behalve mijn papa. Maar als klein kind stond ik daar niet bij stil. De eerste keer dat dat duidelijk was, was op Sint-Lucas. Een leraar zag mijn werk en hij vond het nogal Afrikaans getint. Ik vond dat een beetje vervelend dat hij dat zei, want ik vond dat ik niets met Afrika te maken had. Ik spreek de taal niet of niks. Zeker omdat mijn grote idool toen Gerhard Richter was en ik mijn werken op zijn abstracte kunst baseerde.

Hij was toen 40 jaar. Toen is hij in een rolstoel beland. Ik kon het ongeval van mijn vader niet verwerken, ik kon niet meer denken. Muziek maken voor mijn band was mijn vlucht. Het is mijn redding geweest. Ik kon niet echt meer tekenen, er was geen inspiratie meer in me. Vorig jaar ben ik eigenlijk terug weer intensief begonnen met tekenen. Toen vroeg iemand me of ik mee wou werken aan een tentoonstelling waarbij muzikanten die ook aan beeldende kunst deden, hun werk mochten tentoonstellen. Dat kon ik natuurlijk niet weigeren. Maar toen moest ik beginnen denken wat ik net ging maken. Een bloempot of een stilleven, dat interesseert me niet. Ik moest diep graven en me afvragen “Wat houdt me eigenlijk bezig?” Eigenlijk was het simpel, maar ik wou het niet inzien. Het was het ongeluk van mijn papa en muziek. Ik heb het ongeval van mijn papa proberen weer te geven, met een rolstoel en twee vechtende mannen. Het zijn twee zwarte mannen, want ik durfde geen blanke man weer te geven. Ik wou geen racisme uitlokken, terwijl het bij het ongeval van mijn vader wel zo was. Het was zeer moeilijk om de problematiek weer te geven in een schilderij.

In ’84, het begin van mijn studie in Sint-Lucas, kwam ik mijn toekomstige echtgenoot tegen. Hij vroeg me toen om te zingen en muziekteksten te schrijven. Later zijn wij een groep opgestart, La fille d’Ernest. Hij was geïnteresseerd in de combinatie van rock en Afrikaanse muziek, de samensmelting van Afrikaanse en Europese muziek. Dat idee kwam van mijn man. Hij was de tweede die me erop wees dat mijn Afrikaanse afkomst wel iets interessants was.

Door die tentoonstelling kreeg ik de kans om mijn eigen tentoonstelling te houden. Inspiratie had ik weer gevonden, mijn vader en mijn muziek. Ik was begonnen met op paneeltjes schetsen te maken, enkele ideetjes over dingen die ik wil uitwerken. Allemaal dingen waar ik naar zoek, om het probleem dat ik wil uitbeelden, duidelijk te maken. Eigenlijk ben ik nog op zoek hoe ik dat precies moet doen.

In datzelfde jaar heeft mijn vader een ongeval gehad. Hij kreeg tijdens een ruzie een slag van iemand in zijn hals en hij was totaal verlamd.

Door over die gebeurtenissen te denken en met al die emoties om te gaan, kan ik het beter plaatsen. Het is nu zo en doe er iets interessants

Yore Getekend mee. Tien jaar geleden ging dat nog niet, toen was het nog te vroeg. Al zestien jaar werk ik met kinderen. In het begin vond ik ze zeer druk, moest ik een halve dag bekomen van een paar uurtjes les geven. Nu weet ik hoe ik het moet aanpakken. Zolang je ze bezig houdt, doen ze niet vervelend. Veel afwisseling is ook belangrijk. Soms haal ik ook inspiratie van de kinderen aan wie ik les geef. Vooral in hun kleurgebruik dan. Kinderen denken niet na, ze doen gewoon. Ik probeer denken en doen te combineren. Soms werk ik zelfs aan vijf of zes doeken tegelijkertijd, ook om niet te veel tijd te verliezen.

In mijn muziek kan ik nu al over andere onderwerper schrijven. Ruimer denken. Bij het schilderen gaat dat nog niet. Daar blijf ik me concentreren op mijn papa.â&#x20AC;&#x2122;

Yore Mode

Fashion Hoe belangrijk zijn illustraties op kleding?

Wij vroegen het aan visagiste Jilke Juliens en modeblogster Afrodite Trevopoulos Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: Ines Nachtergaele & Indi Vandyck

Jilke Juliens (21), Visagiste

Afrodite Trevlopoulos (20), Modeblogster

‘Ik voel me meteen veel happier als ik een leuke outfit aanheb’

Yore Mode

‘Mode is iets waarmee je persoonlijkheid kan uitdrukken’

â&#x20AC;&#x2DC;Het is een trend om verschillende prints te mix en machtenâ&#x20AC;&#x2122;

‘Ik kleed me nooit heel kleurrijk, dus een mooie print op mijn kledij doet wonderen’

‘Ik vind sierlijke illustraties altijd zeer geslaagd’

Yore Mode

â&#x20AC;&#x2DC;Mode begint bij illustratiesâ&#x20AC;&#x2122;

Yore Gestript

Het alternatieve broertje van de strip

Graphic Novels, wat zijn dat alweer? Een speciale strip ja. Maar ook een roman met beelden. Tekst en foto: Ines Nachtergaele

Graphic Novels behoort echt tot de Amerikaanse scene. Dat is ook aan al de grote namen in de wereld van graphic novel te zien, het zijn allemaal Amerikanen. Daniel Clowes en Will Eisner zijn maar enkele van. In hun verhalen zitten steeds ingewikkelde verhaallijnen en de verhalen zijn meestal ook eerder geschikt voor volwassenen. Het zijn kenmerken van de striproman. Alternatieve comics,of graphic novels, waren er reeds in de periode van de jaren 60. Namen als Robert Crumb,Art Spiegelman en Will Eisner boden een ander soort strips(alternatieve strips) als reactie op het commerciele circuit van de Amerikaanse comics zoals Spider-man,Batman en Superman.

Uit die strekking ontstond laat jaren 80 en in de jaren 90 een volledig nieuwe generatie stripauteurs in Amerika die aan de vooravond stonden wat men heden ten dagen de graphic novel noemt. Namen als Daniel Clowes,Chris Ware,Seth,Chester Brown,Charles Burns brachten een nieuw soort strips,comics die opnieuw aansloten bij het alternatieve circuit en hiermee duidelijk onderscheid probeerde te maken tegenover de mainstream comic-industry. Ze maakten een nieuw soort strip, dat de dikte heeft van een roman. Een comic heeft meestal een dikte van 48 of 64 bladzijden, een graphic novel heeft er minstens 80, meestal zelfs meer dan 100. Maar wat is een graphic novel u juist? Het woord zegt het zelf. Het is een verhaal, een novel, dat verteld wordt met graphics, beelden.

Media-aandacht Meer en meer aandacht is er te vinden voor deze alternatieve stripvorm. Volgens Jan Philips van De Stripkever in Mechelen worden graphic novels veel te veel gehypt. ‘Alles wat een beetje ruikt naar autobiografie of strips die een beetje meer afwijken van een klassieke strip met avonturenverhaal of een genrestrip of zo, dat is al snel graphic novel. Maar je moet daar toch nog onderscheid in maken’, vertelt de eigenaar van de stripwinkel.

Speciaal Tien jaar geleden was er helemaal nog geen grote vraag naar graphic novels. Nu zijn ze overal te vinden, door de grote mediabelangstelling. Maar echt stripwinkels, speciaalzaken hebben toch dat extra. ‘Speciaalzaken zijn meestal zeer goed op de hoogte van wat strips zijn en wat dat te bieden heeft. Ze volgen de evolutie van de strip en de schrijver goed op. Boekhandels pikken eerder in op de hype’, zegt Jan. Meer en meer strips komen op de markt, maar de graphic novel blijft toch de alternatiefste onder hen.

In de Stripkever kan je na het zoeken van strips even uitrusten met een hapje en een drankje.

Enkele bekende namen:

Daniel Clowes - Ghost wo

rld

Will Eisner - Contract wit h God

Craig Thompson - Blankets

Chris Ware - Jimmy Corr igan

Seth - It’s a good life if yo u don’t weaken

Yore Gestript

Het verhaal achter stripfiguur Kabouter Wesley Jonas Geirnaert (29) is een alom bekende televisiefiguur dankzij het Eénprogramma Basta. We leren nu de striptekenaar van Kabouter Wesley en regisseur van animatiefilms kennen. Tekst en Tekening: Indi Vandyck

‘Het is nogal zeldzaam dat een tekenaar opzettelijk heel slecht tekent’ 52

Was de studierichting animatie aan het KASK in Gent behulpzaam? ‘In mijn vijf jaar durende studies heb ik enorm veel geleerd. Ik kan wel iéts mooier tekenen dan hoe de Kabouter Wesley-avonturen eruit zien, maar de lelijke tekenstijl past perfect bij de humor, en bepaalt zelfs voor een heel groot deel waarom de grappen werken. Een mooi getekende Kabouter Wesley zou helemaal niet lollig zijn.’

Hoe is Kabouter Wesley ontstaan? ‘Kabouter Wesley is ontstaan in een vlaag van dwaasheid, ergens in 2003 of 2004. Op dat moment was ik aan het werken aan m’n animatiefilm FLATLIFE en moest ik elke dag tientallen tekeningen maken, en dit maanden aan een stuk. Op zekere nacht had ik er eventjes genoeg van, heb ik al m’n werk aan de kant geschoven en ben ik een heel lelijk getekende strip beginnen maken. In oktober 2008 werd het pas voor het eerst gepubliceerd in Humo.’

‘Ik besef dat ik het warm water niet heb uitgevonden, maar ik denk dat het nogal zeldzaam is dat een tekenaar opzettelijk heel slecht en kinderachtig tekent. Dat is één van de redenen waarom veel mensen Kabouter Wesley appreciëerden. Het zag er anders uit dan andere strips.’

Waar blijf je de inspiratie halen? ‘De inspiratie voor Kabouter Wesley kwam gewoon op het moment dat ik begon te tekenen. Meestal had ik nog geen concreet idee voor een verhaal, maar vertrok ik vanuit één willekeurig woord, zoals ‘gieter’ of ‘varkenspest’. Daarmee ging ik dan aan de slag, en zo ontstond het avontuur, prentje voor prentje.’

Hoe vreemd was het om Kabouter Wesley op TV te zien in Man Bijt Hond? ‘In het begin was ik geen voorstander van het idee om de strips om te vormen naar animatiefilmpjes, maar toen we een eerste testje maakten zag ik dat het goed was. Ik had een beetje schrik voor de reacties op de filmpjes in Man Bijt Hond, omdat het soms nogal grove humor is, maar achteraf gezien viel dat best mee. Er waren zelfs zeventigplussers die Kabouter Wesley het leukste onderdeel van Man Bijt Hond vonden, hoorde ik.’

Heb jij het gevoel dat strips aan het uitsterven zijn? ‘Ik ben eigenlijk niet echt een stripliefhebber, en ik kan dus moeilijk zeggen wat er precies gebeurt in het stripwereldje. Maar ik hoop dat het medium steeds zal blijven bestaan, want het is een unieke manier om verhalen of grappen te vertellen.’

Hoe wordt Kabouter Wesley getekend? Kabouter Wesley is volledig digitaal gemaakt met een Wacom-tekentablet en Photoshop. Er komt dus geen papier meer bij kijken. Vroeger werkte ik twee of drie uur aan Kabouter Wesley en zijn avonturen. Naar het einde toe deed ik zestien uur over een pagina want er kroop veel tijd in het ‘slecht’ tekenen van Kabouter Wesley. Ik wilde ook niet in herhaling vallen, hierdoor kwam de inspiratie moeilijker.

Colofon

Hoofdredactie:

Ines Nachtergaele

Indi Vandyck

Eindredactie:

Ines Nachtergaele

Indi Vandyck

Fotografie:

Ines Nachtergaele

Indi Vandyck

Info:

www.yore-magazine.be

yoremagazine@gmail.com

Fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: Claudia Neukermans

ÂŠ Gert De Clercq