NWSBEAT Magazine maart 2016 by jouzw

NEWS

TOT

BEAT

DONDERDAG

MAGAZINE

EVA VAN DER CAMMEN IN

NEW YORK

WIM WESTERBEEK OVER ZIJN LEVEN IN DE TWEEDE WERELDOORLOG

ROOFSTAAT

DE GRUWELDADEN VAN NEDERLAND JN1B

18 MAART 2016

COLOFON

VOORWOORD

Hoofdredactie Anna Brouwer Marloes van Dijk Gijs Groeneveld

“Het is voor ons belangrijk om goede gedachten te hebben, want wij worden wat wij denken.” - Boeddha

Opmaak & Redactie Louis van Brink Benthe Bronkhorst Milan Captein Michanne van Dam Iris Dijkstra Emma Groot Redactie Sven Delfsma Loraine d’Hooghe Yara Dragt Bram de Geus Matthias de Groot Coen Grutters Ronald Haan

Adviseur Stefan Keukenkamp

oeddha beschrijft in deze zin de samenstelling van onze redactie. Wij bestaan uit een groep jonge journalisten met verschillende doelen. In TOT DONDERDAG staan alle spraakmakende artikelen van de NWSBEAT-redactie. Wij hebben tot donderdag de tijd gehad om ons beste werk aan te leveren.

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

Van de Tweede Wereldoorlog tot doping, van buitenlandreizen tot eetstoornissen. Al onze ideeën samen maakt TOT DONDERDAG het tijdschrift voor iedereen. TOT DONDERDAG is een magazine met een grote diversiteit aan artikelen. De hele redactie heeft op deze manier zijn eigen inbreng aan het tijdschrift kunnen leveren. De redactie hoopt dat het tijdschrift met alle plezier wordt gelezen. Wij hebben het magazine met veel enthousiasme gemaakt, dit is het begin van onze journalistieke carrière. Want wij worden wat wij denken. Namens de eindredactie, Marloes van Dijk Anna Brouwer Gijs Groeneveld

INHOUDSOPGAVE 4

17 8 10

18 20

30 32

24 14

35 18 MAART 2016

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

“DENK ERAAN DAT JE JE MOND NIET LOS DOET, ZE SCHIETEN JE ZO DOOD” 18 MAART 2016

“DE BUURMAN HAD EEN GROTE BLOEMENTUIN, EN DAAR HEB IK HEM ONDER DE DAHLIA’S VERSTOPT.”

werd het gelaten voor wat het was. Maar hoe zag het leven in de oorlog eruit door de ogen van een jonge jongen?

“H

et was 1940, wij staan als jonge jongens, ik was 9, aan de weg te juichen toen die Duitsers binnenkwamen. Mijn vader zag dat, en die gaf me een trap onder de kont. ‘Naar huis jij!’ Wist ik veel wat er allemaal aan de hand was.” De vijf jaren die daarop volgden, zorgden ervoor dat Wim Westerbeek heel goed wist wat er allemaal aan de hand was. Dit heeft ervoor gezorgd dat hij zijn hele leven lang de Duitsers geen normale mensen noemt, maar moffen.

Voor veel mensen is het niet te bevatten hoe het leven moet zijn geweest in oorlogstijd. Het beeld is vaak dat er veel armoede heerste, dagelijks bommen werden gegooid, en in iedere straat Joden zijn opgepakt en weggevoerd. In veel families is er nooit over de oorlog gepraat, en

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

Wim Westerbeek (Zwolle, 1931) zit met een trotse uitstraling in zijn stoel. Je zou absoluut niet zeggen dat hij zijn 85e levensjaar al heeft bereikt. Hij is een goede prater, dat merk je meteen. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste verhalen over de Tweede Wereldoorlog ter sprake komen. “De broer van mijn vader kreeg een oproep dat hij naar Duitsland moest om te werken. Hij wilde dit niet, dus is hij bij ons thuis ondergedoken.” Onderduikers in huis nemen is natuurlijk niet zonder gevaren.

Wim kan zich nog van één moment goed herinneren dat het kantje boord was. “Er werden drie Duitse militairen bij ons ingekwartierd. Een Duitse groep militairen moest dan bij ons in huis. Mijn vader was toen aan het werk, en mijn oom zat natuurlijk bij ons ondergedoken. Ik heb hem toen via de achterdeur naar de tuin van de buurman gebracht. Die had een grote bloementuin, en daar heb ik hem onder de dahlia’s verstopt. Daar heeft hij toen de hele dag gelegen” zegt hij lachend.

“Zo hebben we elkaar geholpen om de oorlog te overleven.” Meneer Westerbeek is goed door de oorlog heen gekomen. Last van honger hadden ze niet. Zijn vader werkte bij een houtzagerij, hij kon daar vandaan hout meenemen om het huis warm te stoken. De vader van meneer Westerbeek kreeg geen oproep om te moeten werken in Duitsland, omdat de houtzagerij in handen was van de Duitsers. Dit heeft misschien wel zijn leven gered. Voordat vader naar huis kwam uit het werk, ging hij eerst altijd langs de Masterbroekpolder om bij een boer zes liter melk op te halen. “Hij heeft goed voor ons gezorgd hoor, mijn vader. Maar niet alleen voor ons, de saamhorigheid in de buurt was erg groot. Zo hebben we elkaar geholpen om de oorlog te overleven.” Niet iedereen in zijn omgeving heeft de oorlog overleefd. Hij ver-

telde het verhaal over zijn neef. Die heeft een reddingsactie opgezet voor Canadese piloten die gevangen zaten. ’s Nachts is hij met met valse papieren de gevangenis binnengekomen, en heeft ervoor gezorgd dat ze konden ontsnappen. Uiteindelijk is het gelukt om met behulp van de ondergrondse de piloten in Engeland te krijgen. Een dag na de succesvolle actie liep zijn neef Wim over de spoorbrug. Hij schrok daar zo van de Grüne Polizei die hem tegemoet kwam, dat hij is weggerend. Dat zag er zo verdacht uit, dat hij is neergeschoten. Na de oorlog is hij met militaire eer herbegraven.

“Mijn vader zei dan: denk eraan dat je je mond dicht houdt, want ze schieten je zo voor je raap.”

Voor heel even is alleen de klok in de woonkamer hoorbaar. Het is al die tijd geen minuut stil geweest. Hij zucht een keer en gaat verder. “Van de Duitsers hebben we niet veel last gehad. Wat me wel altijd is bijgebleven, is dat we op zondagochtend naar de kerk moesten lopen over de spoorbrug. Daar stond dan vaak een goederentrein vol Joden. Ik heb vrouwen en kinderen hun behoefte zien doen op de rails naast de andere trein. Dan stonden die rotmoffen met hun grote geweren ernaast. Mijn vader zei dan: denk eraan dat je je mond dicht houdt, want ze schieten je zo voor je raap.” Op de vraag of hij er iets aan wilde doen op dat moment, zei hij krachtig “Ja, we wilden wel, maar we konden er niks aan doen.” Hij vertelt dat dit in de oorlog voor hem het meest aangrijpend is geweest. “Och, die rotmoffen”, bromt hij er nog zachtjes achteraan. “Dat was de laatste treinrit die ze maakten.” Door Yara Dragt

18 MAART 2016

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

Foto: Billie Glaser

“HET VOELT BEST ROT ALS IK GEWOON NIET SERIEUS WORD GENOMEN.” Het leven van een jonge Jood in Nederland.

74 jaar geleden werden de eerste Joden vervolgd in Bełżec. Het lijkt alweer zo lang geleden, maar nog elke dag zijn de gevolgen ervan te voelen in de Nederlandse samenleving. Hoe wordt er anno 2016 omgegaan met Joden en hun levensstijl? Hoe reageert men erop, en hoe is het om in Nederland te leven als jonge Jood?

ara Glaser (20) woont in Amsterdam en is wat ze zelf omschrijft als een cultureel-Jood. “Vroeger hebben we aan Sjabbat gedaan, samen met mijn oma. Maar nu doen we af en toen Pesach, dat is het Joods paasfeest, en af en toe doen we Joods nieuwjaar”, vertelt ze. Het is niet uit religieuze redenen dat zij dit doet, het is namelijk vooral een moment om samen te zijn met familie. Maar niet geloven betekent niet dat je niet Joods bent, “Het is niet alleen een religieus ding, het is een hele cultuur, en daar voel ik me wel een deel van.” Ook al zat haar familie tijdens de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Afrika, toch is de

oorlog iets waar nog snel naar wordt teruggekeken. “Het wordt snel teruggekoppeld aan bijvoorbeeld de vluchtelingen. Dan wordt er weleens gezegd van; ‘oh ja, zo ging het ook met ons in de Tweede Wereldoorlog’, En het is natuurlijk niet direct ons, maar ja. Ik probeer er zelf altijd een beetje neutraal in de staan.” Toch kunnen we de Joodse vluchtelingen niet helemaal vergelijken met de huidige vluchtelingen. “Je kon dus niet weten hoe erg het zou gaan uitpakken. Maar nu weten we het wel, dus dan vind ik het niet kunnen dat je vluchtelingen terugstuurt naar een land waar ze ten dode staan opgeschreven.” Al is het niet allemaal slecht volgens Zara, we hebben wel degelijk wat geleerd van de geschiedenis, “we nemen nu ook wel vluchtelingen aan, het is niet ‘iedereen weg’. Maar ik denk dat iedereen wel wat meer empatisch of in ieder geval sympathieker mag zijn. En dat je je zou voorstellen hoe het zou zijn als het in Nederland gebeurt.”

“Ik denk dat iedereen wel wat meer empatisch of in ieder geval sympathieker mag zijn.”

Wanneer mensen horen dat ze Joods is, wordt er toch raar op gereageerd. “Het is heel toevallig, alle relaties die ik heb

gehad werd die hele kant van mij een beetje weggeschoven. Zo van; ‘ja, maar je gelooft niet, dus je bent het niet.’ Als je in een relatie zit zou je het juist wel van elkaar moeten accepteren en het serieus moeten nemen.” De oorzaak dat mensen zo reageren is volgens Zara niet helemaal raar. “Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn Joden zeldzaam in Nederland. Dus mensen snappen er gewoon heel weinig van, omdat het er zo weinig is. Maar voor mij voelt het best wel rot als ik gewoon niet serieus word genomen.” Het is al een lange tijd geleden dat de Tweede Wereldoorlog plaatsvond, toch speelt de oorlog nog in vele families een dagelijkse rol, en dat zal het ook nog lang blijven spelen. “Voor heel veel mensen is het niet meer pijnlijk, maar als je kijk naar Joodse families die hier nog steeds wonen, die tijdens de oorlog en daarvoor hier woonden, die hebben bijna geen familie meer behalve misschien hun ouders en soms opa en oma, omdat zij de enige waren die het hebben overleefd. En dat is ook bizar om voor te stellen, dat je eigenlijk nog maar een heel klein takje van de familie over hebt en de rest compleet is uitgemoord. Het is toch best wel raar om over na te denken, want zoiets lijkt misschien lang geleden. Maar als je dan denkt aan je opa en oma, in hun kindertijd is het gewoon allemaal gebeurt. Het is eigenlijk dus helemaal niet lang geleden.” Door Milan Captein

18 MAART 2016

ACROSS THE Eva van der Cammen heeft een half jaar in New York gestudeerd. De reden hiervoor was het ontwijken van een studiekeuze. Sinds februari is ze terug.

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

POND

18 MAART 2016

“IK BEN ER ACHTERGEKOMEN WIE IK BEN EN WAT IK WIL”

a mijn havo-examen moest ik een keuze maken qua opleiding en ik had eigenlijk geen idee. Toen bedacht ik een tussenjaar te nemen. Ik kwam uit bij EF. Dat is een internationale reisorganisatie. Ik had al snel besloten om naar New York te gaan. Ik ben geen jaar weggeweest omdat dat in de eerste plaats te duur zou zijn. Daarnaast had ik anders te weinig tijd gehad om me te oriënteren op mijn vervolgopleiding.

In New York heb ik in de eerste plaats heel veel lol gemaakt en nieuwe vrienden ontmoet. Maar het was school dus ik heb ook nog wat geleerd. Ik had vooral veel lessen Engels. Daar zat verschil in qua niveau. In het begin moest je een test maken om te kijken wel niveau je had en daar werden de klassen op ingedeeld. Ook heb ik het Media and Art programma gevolgd. Daarbij heb ik les gehad in fotografie, filmproductie, camerawerk en journalistiek. Bij dat laatste moest je stukken schrijven in het Engels en dat was nog wel even een opgave. Mijn interesse ligt erg bij kunst dus dit programma was perfect voor mij. Aan het eind van het programma moest je een script schrijven en een korte film maken. Het programma dat je zou volgen mocht je zelf uitkiezen. De lesperiodes waren verdeeld in blokken van ongeveer twee maanden. Ik heb dus drie blokken meegekregen.

Elk blok ging specifiek in op een bepaald onderwerp, zo had ik het laatste blok journalistiek. Een les duurde tachtig minuten. Op maandag had ik de langste dag, van negen tot vijf. Verder vielen de lestijden wel mee. Naast de lessen moesten we ook 55 uur werken. Ik heb gewerkt bij een interieurbedrijfje dat door één vrouw werd gerund. Mijn baas heeft gezegd dat als ik ooit naar New York terugkom, ik langs mag komen.

“Waar ik het meest aan moest wennen toen ik aankwam was gek genoeg niet de taal.”

Dat was juist heel leuk. Waar ik aan moest wennen was het eten. Je ziet weleens van die Amerikaanse kantines in tv series. Zo erg is het nog net niet. Heimwee heb ik niet gehad. Wel was ik de eerste dag een beetje depressief, omdat er heel veel op je afkomt. Wat wel hielp is dat alle Nederlanders die naar New York gingen met EF in hetzelfde vliegtuig zaten. Dus die had ik al een keer gezien. Ook het internationale vond ik niet vervelend. Je sliep in een kamer met een ander persoon en er werd niet naar nationaliteit gekeken. In mijn eerste kamer sliep ik met iemand uit Argentinië. Toen ik 18 werd ging ik naar een ander gebouw. Ook toen had ik een buitenlands kamergenootje. Je wc, douche en wasbak deelde je met een andere kamer. Het internationale kwam je ook in New York zelf tegen. Ik wil heel graag nog een keer terug.

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

“Wat ik apart vond was dat ik mijn 18e verjaardag niet thuis vierde. Ik ben die dag eerder opgestaan om met mijn ouders te skypen.” Ze hadden me een pakket gestuurd met cadeautjes. Drop, hagelslag en stroopwafels. Typisch Nederlands dus. Ook had ik een kettinkje gekregen. Wat ik fijn vond is dat ik op een zaterdag jarig was, dus ik hoefde geen lessen te volgen. We zijn met vrienden naar Brooklyn Park geweest. Daar heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan. De lessen Media and Art hebben me ook geholpen met mijn studiekeuze nu. Ik weet nu zeker dat ik de kunstkant op wil. Ook weet ik door New York dat ik op kamers wil. Ik denk dat het komt doordat ik zes maanden zelfstandig heb geleefd. Ik moest erg wennen aan het feit dat ik rekening met mensen moest houden. Ik heb geen spijt gehad dat ik weg ben geweest. Mijn gedachte was: ik kan nu last minute een studie kiezen waar ik over twijfel, een plek vinden op een school en erachter komen dat het de verkeerde keuze was. Dan mis ik ook een jaar. Nu ben ik een half jaar naar een plek geweest waar ik normaal niet snel naartoe zou gaan voor school. Ik ben erachter gekomen wie ik ben en wat ik wil. Dus uiteindelijk is deze reis op alle aspecten positief geweest. Door Benthe Bronkhorst

18 MAART 2016

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

TER NAGEDACHTENIS

AAN AVA Anne (30) verloor haar baby in december afgelopen jaar na een voldragen zwangerschap. Het was een meisje en ze noemde haar Ava. Ze ontving een akte van een levenloos geboren kind, maar voor de wet heeft Ava nooit bestaan. Ava is nooit in het basisregistratie personen gekomen. Een werkelijkheid voor Anne, net als voor vele andere moeders.

nne was op en top gezond zwanger. Samen met haar vriend keek ze uit naar de geboorte van hun eerste kindje. Alles leek erop te wijzen dat dit een mooie zwangerschap zou zijn zonder enige complicaties. Anne genoot met volle teugen van haar zwangerschap. Toen ze met de 16-wekenecho erachter kwamen dat het een meisje zou worden, bedachten ze al gauw een mooie naam: Ava. Chique en stoer tegelijk. ‘’Ik kon haar toen überhaupt niet meer iets anders noemen. Voor mij was ze al Ava, onze dochter.’’ 30 november was ze uitgerekend. Met enig ongeduld wachtte ze op haar baby. ‘’ Ik had zoiets van ‘kom maar’. Ik was er klaar voor en had er zin in.’’ Niets had haar voorbereid op wat er komen zou.

‘‘Het leek alsof ik in een slechte film beland was.’’

Op 4 december begon het. Anne kreeg weeën en opeens ging het snel. De weeën volgden elkaar snel op zonder enige regelmaat. Anne’s vriend belde de verloskundige. De verloskundige kwam, controleerde Anne en wou gaan luisteren naar het hartje van de baby. Tot 3 keer werd er geprobeerd om het hartje te vinden, maar het bleef stil… ‘’Op dat moment raakte ik in een soort shock, want daar was ik niet op voorbereid. Je verwacht gewoon dat je het hartje hoort, net zoals je altijd bij de controles hoort… en dat was opeens niet meer het geval.’’ Met haar vriend ging Anne snel naar het ziekenhuis waar ze op een bed gelegd werd. ‘’Allemaal hoofden over mij heen gebogen. Het leek alsof ik in een slechte film beland was.’’ Er werd een echo gemaakt en die bevestigde het slechte nieuws. De gynaecoloog stelde het vast. ‘’Dan zakt alle grond onder je voeten vandaan. Ik was volledig opgegaan in het bevallen, ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren.’’ Ze vertelden haar dat ze nog wel moest bevallen. ‘’Ik dacht ‘Nee, ik zou niet weten hoe ik dit nog moet doen. Spuit mij maar plat en doe een keizersnee.’ Een bevalling is al zwaar, en in de wetenschap dat je er geen levend kind voor terugkrijgt lijkt het een onmogelijke opgave. Toch ben ik nu trots en blij dat ik het gedaan heb.’’ Ava werd geboren op 5 december om 04.05 uur. Anne kreeg een levenloos meisje in haar armen. Al gauw werd er een protocol gestart. ‘’Tot een paar uur daarvoor moest ik nog beslissen welke kleertjes ik haar zou aantrekken, nu kwam de vraag of we haar wilden begraven of cremeren. Daar had ik nog nooit over nagedacht.’’ De stichting ‘Make a Memory’ maakte foto’s van de levenloze Ava. ‘’Die foto’s zijn nu mijn kostbaarste bezit..’’

‘’Mijn vriend mocht haar wassen, de eerste en de laatste keer. Ik zag hem daar zo staan met onze dochter en ik brak. Dit kon niet waar zijn, we zouden een baby moeten horen huilen.. maar het was gewoon stil.’’ Nu, maanden later, is elke dag nog een gevecht, met pieken en dalen. ’’Ik vind het moeilijk dat de buitenwereld mij zwanger heeft gezien, maar nooit het kindje zelf. Gelukkig is er in mijn omgeving begrip voor mijn verdriet, maar ik kan mij voorstellen dat andere moeders wel onbegrip uit hun omgeving krijgen. Mensen kunnen denken ‘Maar je hebt dat kindje toch niet levend gekend?’ Je hebt haar 9 maanden als moeder gedragen, en er een band mee opgebouwd. Je hebt gewoon je kind verloren.’’

‘‘Je bent gewoon een ouder geworden, een onzichtbare moeder.’’

Voor Anne is het belangrijk dat er aandacht aan besteed wordt. ‘’Zo ook de registratie in het BRP, dat levenloos geboren kindjes erkend worden. Ze hebben echt wel geleefd, Ava heeft 9 maanden lang in mijn buik geleefd. Je bent gewoon een ouder geworden, een onzichtbare moeder. Daarom zou het zo fijn zijn als je kind in de officiële systemen erkend zou worden, dan staat haar naam gewoon in de geschiedenis. Dat er dan gewoon in mijn stamboom staat: Ava, dochter van William en Anne. Ze heeft het recht om te bestaan.’’ Door Michanne van Dam

18 MAART 2016

“EIGENLIJK WIL IEDERE

ROKER GESTOPT ZIJN” De stilte in het Deventerse havenkwartier wordt plotseling verbroken door een groepje jongeren dat uit één van de gebouwen naar buiten komt. In het licht van een straatlantaarn steken ze bijna allemaal een peuk op. Het gaat om een groep jonge acteurs, die vandaag repeteren voor hun maatschappijkritische toneelstuk ‘Doorgefokt’. Hoewel ze nog niet allemaal achttien zijn, staan ze op een enkeling na stuk voor stuk te roken.

it een onlangs gepubliceerd onderzoek uit Engeland is gebleken dat als er in Nederlandse winkels een verbod op tabaksreclame zou gelden, het aantal rokers binnen drie jaar met 40.000 zou afnemen. In het Verenigd Koninkrijk geldt zo’n verbod al sinds begin 2012, en daar is het aantal rokers inmiddels substantieel gedaald. De laatste tijd wordt roken steeds meer als taboe neergezet en zijn er verscheidene campagnes om tabaksgebruik onder jongeren tegen te gaan.

Het gros van de acteurs die vanavond onder de lantaarnpaal staan lijkt zich daar echter weinig van aan te trekken. ‘Ik heb er geen moment aan gedacht te stoppen,’ zegt Kees* (19), die op vijftienjarige leeftijd zijn eerste peuk opstak en sindsdien met regelmaat rookt. ‘Ik heb ook geen behoefte om te stoppen. Mijn conditie is er dan ook nog niet zo door verslechterd dat ik de dingen die ik wil doen niet meer kan. Zodra dat wel gebeurt ga ik absoluut wel stoppen.’ Ook zijn collega Wies Kroon (19) staat met een sigaret tussen haar vingers, die ze niet van plan is om weg te gooien. Wies kreeg haar eerste sigaret toen ze veertien was aangeboden door de regisseur waar ze destijds mee werkte. ‘Door te roken krijg je zo veel tijd om één-op-één met

mensen te praten, daar hou ik van’, aldus Wies. ‘De meeste mensen schrikken ervan als je zegt: ‘heb je even een momentje?’ maar als je vraagt: ‘even een sigaretje doen?’ krijg je die momentjes wel.’ Ze blaast een flinke rookwolk de lucht in. ‘Maar tegelijkertijd ben je natuurlijk fucking dom bezig. Het is verslavend, slecht voor je gezondheid en je geeft er ontzettend veel geld aan uit.’ Wies vertelt dat ze aan haar verslaving per maand ongeveer 65 euro kwijt is.

Een eindje verderop staan Floor* (18) en haar vriendin Maxime Schräder (18). Maxime is een van de weinigen in de groep die niet staat te paffen. Ze doet weinig moeite om de verlangende blik te verbergen die ze op Floor’s sigaret gevestigd houdt. Maxime is sinds een paar maanden definitief gestopt. ‘Ik realiseerde me dat ik al zo lang onnodige moeite aan het doen was voor iets dat slecht voor me is en wat me heel veel geld kost’, zegt ze. ‘Dus toen heb ik ongepland de knoop doorgehakt. Dat viel me niet makkelijk, ik heb nog steeds vaak sterk de drang om een sigaret op te steken, zeker als ik gedronken heb.’ Wel ziet ze er de voordelen van in, met name vanuit economisch oogpunt: ‘In drie maanden tijd heb ik al €250 bespaard, dus twijfelen doe ik echt niet meer!’ Floor staat wel met een peuk in haar hand, maar eigenlijk wil ze al langere

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

tijd stoppen. ‘Eigenlijk heb ik geen reden waarom ik rook. Ja, ik vind het lekker. Ben denk ik een beetje verslaafd aan het moment. Wies valt haar bij: ‘Eigenlijk wil iedere roker gestopt zijn, het is alleen het stoppen zelf wat niet lukt.’

Dat het makkelijker zou zijn om te stoppen als tabak net als in Engeland minder prominent in winkels zou liggen, daar zijn de acteurs het grotendeels wel over eens. ‘Je hebt nu toch die tabakmuur waar je tegenaan loopt, dan is het makkelijker om opeens te bedenken dat je eigenlijk graag wilt roken’, aldus Maxime. De enige die het van een andere kant bekijkt, is Kees: ‘Ik denk dat als het moeilijker zou zijn om aan tabak te komen, het juist meer voldoening zou geven. Met name voor mensen die nog niet roken, zoals kinderen, voegt het een soort spanningsfactor toe. Ik denk dat er dan juist meer kinderen gaan roken.’ Of een verbod op tabaksreclame in Nederland hetzelfde positieve effect zou hebben als in het Verenigd Koninkrijk, of dat Kees gelijk zou krijgen, blijft voorlopig giswerk. Een dergelijk verbod staat in dit land namelijk nog niet op de planning. *Gefingeerde naam. Echte naam is bekend bij redactie. Door Louis van Brink

“WE KUNNEN HET NIET WINNEN VAN DE WERELD” Met grote ferme stappen loopt hij naar de deur. De deur kraakt als hij opengedaan wordt. Voor ons ligt een donkere ruimte met verschillende deuren. De grote man opent nogmaals een deur tot een verlichte ruimte waar een muffe geur hangt. Boeken, overal boeken. “Koffie, thee?” Ik bedank en ga zitten. Ik zak weg in de zachte bekleding. Mijn jas gaat uit. Mijn haren waaien zachtjes heen en weer. Zacht klinkt het geruis van een ventilator. De man voor mij kijkt me gerustgesteld aan, zijn handen samen gevouwen.

vert Valk is een voorganger van een evangelische gemeente, tevens ook leider van zo’n 50 kerken in Nederland. Afgelopen week kwam het onderzoeksrapport uit van ‘God in Nederland’, een onderzoek van de KRO. 82% van de ondervraagden komt vrijwel nooit meer in een kerk. Agnosten en atheïsten vormen samen de meerderheid. Schrikbarend voor religieus Nederland… of niet? “Over het alge-

meen zie je in de traditionele kerken een leegloop, en in de evangelische- en pinkstergemeentes een groei”, zegt hij met een heldere maar hese stem. “Ik denk dat dat vooral te maken heeft met de relatie met God. Wij zijn veel meer gericht op Gods ervaring. In onze kerk is dat een ‘bekeringservaring’, waarin je Jezus leert kennen als redder en verlosser. En de traditionele kerken zijn veel meer gericht op de regels en vaak zonder persoonlijke ervaring die ze hebben”, verklaart hij zonder met zijn ogen te knipperen. Zijn ogen knijpen een beetje samen, zijn mondhoeken trekken omhoog. “De kerk heeft zich wel een beetje aangepast met de jaren. Vroeger hadden we concerten waar de mensen op kussentjes op de grond zaten, maar dat stamt een beetje uit de hippietijd. We passen onze muziekstijlen en activiteiten wat aan, maar meer niet. Je kunt het simpelweg gewoon niet winnen van de wereld.”

“We passen onze muziekstijlen en activiteiten wat aan”

Hij staart in de leegte, kijkt mij een seconde aan en zijn mondhoeken trekken verder omhoog. “Ik kom wel eens in Las

Vegas, daar heb je de grootste sterren... maar je ziet, dat verteert... en dan hebben wij ergens een klein concertavondje met een onbekende muziekgroep.” Zijn buik schudt zachtjes op en neer.

“Het gaat bij ons niet om de kwaliteit, maar persoonlijke ervaring.”

Dan is het een moment stil. De mondhoeken trekken naar beneden. “We hebben af en toe wat mensen die weggaan, meestal is het om dat ze met een nieuwe leerstelling komen. En je hebt natuurlijk altijd mensen die tot “bekering” komen en het na verloop van tijd niet halen. Afgelopen jaar verloren we wat gezinnen erdoor. We hebben een hele tijd een stilstand gezien, en nu de laatste tijd is er weer een stijgende lijn. Ik ben ervan overtuigd dat dat ook door zal gaan.” Zijn ogen lichten op en de mondhoeken staan weer omhoog. “Het gaat bij ons niet om de kwaliteit, maar om de persoonlijke ervaring.” Door Michanne van Dam

18 MAART 2016

BROERS VERSTERKEN

BAND TWARRES Afgelopen vrijdag is de eerste single ‘Fûgelfrij’ van de nieuwe formatie van Twarres uitgekomen. Twarres is bekend geworden met het Friese nummer ‘Wêr bisto’. Met dit nummer heeft Twarres in het jaar 2000 in de top van de hitlijsten gestaan, en zelfs U2 van de eerste plaats gestoten.

n de zomer van 2014 is de band Twarres opnieuw samengesteld. Mirjam, de zangeres, kreeg er twee nieuwe bandleden bij: de broers Kristian en Julian Dijkstra. Kristian, de akoestisch percussionist en tweede stem

van de band, vertelt hoe de broers Mirjam tegenkwamen in een café na het festival Welcome to the Village. “We vertelden dat we bezig waren met het maken van countrymuziek en meerstemmigheid. Mirjam wilde dat ook graag doen, dus we zijn samen een keer wat gaan spelen. Van het één kwam het ander, en in de zomer van 2014 hebben we een eerste optreden gedaan in Antwerpen bij Ernst Jansz, de toetsenist van Doe Maar.” Een paar weken geleden hadden Kristian, Julian en Mirjam een optreden in poppodium de Effenaar in Eindhoven, waar ze tevens de hoofdact waren. “We kwamen het podium opgelopen en iedereen begon te juichen en te schreeuwen, op een gegeven moment zetten we Wêr bisto in en de hele zaal begon mee te zingen. Dat is zo apart, dan hoor je al die Brabanders Fries zingen,” vertelt Kristian grinnikend. “Ook al kunnen ze geen Fries, iedereen kan dat liedje gewoon meezingen.”

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

“Ook al kunnen ze geen Fries, iedereen kan dat liedje meezingen.” Kristian Dijkstra is altijd al heel muzikaal geweest. Op zijn vijfde begon Kristian met het bespelen van een keyboard. Een paar jaar later is Kristian begonnen bij het slagwerk van het Pasveerkorps uit Leeuwarden, waar hij uiteindelijk van 1997 tot 2009 heeft gespeeld. Met het Pasveerkorps heeft hij een aantal keren deelgenomen aan het World Music Contest in het Roda JC stadion. “Ik heb mijn roots bij Pasveer liggen als slagwerker. Af en toe ben ik nog aan het prutsen op

het keyboard of speel ik een stukje gitaar, maar mijn hart ligt bij het slagwerk.”

“Ik ben er langzaam ingegleden, omdat ik altijd al in de muziek heb gezeten.”

“Ik ben er langzaam ingegleden, omdat ik altijd al in de muziek heb gezeten. Al vanaf jongs af aan. Je komt mensen tegen, je leert mensen kennen en zodoende word je netwerk steeds groter. Je wordt steeds vaker door mensen gevraagd voor bepaalde muzikale projecten, zo ben ik onder andere bij Twarres terecht gekomen.” Kristian’s hoogste prioriteit is op dit mo-

ment Twarres, maar hij speelt daarnaast ook nog in het bandje De Woodrockers. Dit tweede bandje van Kristian bestaat uit vijf bandleden, waaronder ook zijn broertje Julian. De muzikale Leeuwarder heeft in ontzettend veel bandjes gezeten. ‘Het is echt een droom om van mijn hobby ooit mijn beroep te kunnen maken, het is het meest fijne wat er is,’ vertelt hij enthousiast.

“Mijn ultieme ervaringen in de muziek zijn onder andere de WMC’s in de overvolle voetbalstadions. Daarnaast heb ik met Madera in London gespeeld op de bruiloft van een Schotse zangeres, dat was in the Stoke Newington Town Hall. Dat was een hele toffe ervaring. Ook heb ik drie keer in een uitverkocht Ahoy gestaan met Madera. Ik heb nog veel meer toffe dingen gedaan in de muziek, maar het is te veel om op te noemen. Nu gaan we ons in de pictures spelen met onze nieuwe nummers met Twarres.”

“Ik heb nog veel meer toffe dingen gedaan in de muziek, maar het is te veel om op te noemen.” “Wij willen gewoon spelen. Het is het leukste wat er is en als je dan een hitje krijgt is dat hartstikke leuk, maar het is niet ons doel om een hit te scoren. We willen zo veel mogelijk mensen bereiken met de muziek die we maken.” In 2017 komt er een theatertour genaamd Hjir bin ik. Twarres gaat met deze tour heel Nederland en België door. Door Marloes van Dijk

18 MAART 2016

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

ROOFSTAAT

Wat iedere Nederlander moet weten. Wat begon als een essay in de Playboy midden jaren tachtig is uitgegroeid tot het standaardwerk over de gruweldaden van Nederland door de jaren heen. Dit valt te lezen op de achterkant van het boek van Ewald Vanvugt. Een naslagwerk over de schaduwzijde van de Nederlandse geschiedenis.

18 MAART 2016

nog nooit voorgekomen.’’ Hij krijgt gelijk een groot applaus, want dit is precies waarvoor het publiek hier is gekomen. De Surinaamse vrouw kan een gil niet onderdrukken en slaat keihard in haar handen.

et is een bijzondere avond, want het is niet alleen een boekpresentatie maar er zijn ook optredens, panelgesprekken en een quiz. De variaties van types in de zaal is ontzettend groot. Er zit onder andere een Surinaamse vrouw in Surinaamse klederdracht. Zichtbaar genietend kijkt ze om zich heen naar de mensen in de zaal.

Het zaallicht wordt gedoofd en de presentator komt het podium opgelopen. Akwasi praat deze avond in de Paradiso aaneen en opent met de volgende woorden: ‘’Dit is nu al een legendarische avond. Van blank tot aan donkerpaars zit hier in de zaal. Dit is op deze manier

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

Akwasi roept dichter Antoine de Kom naar het podium die een aantal gedichten laat horen. Antoine is de kleinzoon van Anton de Kom. Een Surinaamse anti-koloniale schrijver en verzetsstrijder. De essentie van de avond wordt goed duidelijk gemaakt door Antoine de Kom. Namelijk het belichten van de schaduwzijde van de Nederlandse geschiedenis.

“Van blank tot aan donkerpaars zit hier in de zaal. Dat is op deze manier nog nooit voorgekomen.’’

Er komen vier vrouwen het podium opgelopen. Een aantal zit ook wel eens in De Wereld Draait Door. Ze gaan naast elkaar aan een tafel zitten en ertegenover gaat Akwasi zitten. Alle vrouwen hebben iets met het onderwerp van vanavond te maken. De één is bezig een kaart te maken in Google Maps waarin je kan zien waar wat heeft plaatsgevonden omtrent de slavernij. Een andere vrouw maakt zich hard voor de Nederlandse taal. Zij ergert zich aan termen waarin de donkere bevolking in een negatief daglicht wordt gezet. Een voorbeeld dat zij noemt is: ‘Iemand zwart maken’. Veel van deze uitdrukkingen komen uit de tijd van de slavernij. Wanneer ze een aantal voorbeelden noemt zijn er twee geluiden te horen in de zaal. Veel donkere mensen knikken en erkennen dat deze uitdrukkingen beledigend zijn voor hen. Het andere geluid is een soort van lach van schaamte. Je merkt dat de blanke mensen in de zaal nog nooit hebben stilgestaan bij dit soort uitdrukkingen. Daarna is het de beurt aan Glen Faria, ook wel bekend als MC Fit. Die met veel grap-

pige anekdotes en heel gevoelige liedjes zijn mening over dit onderwerp laat horen. Vooral de donkere mensen herkennen zichzelf in de verhalen die Glen vertelt. De Surinaamse vrouw laat regelmatig een geluid van herkenning horen. Een mooi moment voor een pauze. Wat opvalt is dat veel mensen elkaar kennen. Achterin de zaal staan de mensen die regelmatig het nieuws hebben bereikt met hun acties tegen Zwarte Piet. Journalist Maxim Hartman knoopt een gesprek aan met Akwasi. Rapper Jiggy Djé is druk in gesprek met een aantal vrouwen over de schrijver van vanavond. Voor de rest zijn er veel Amsterdamse politici, scholieren en studenten aanwezig.

Gelijk na de pauze vraagt Akwasi een hartelijk applaus voor Ewald Vanvugt. De schrijver zit vooraan in de zaal en neemt zijn moment. Hij staat op en zwaait naar achteren, wat hem een nog groter applaus oplevert. Typhoon en Ivan Barbosa verschijnen ten tonele. Zij hebben samengewerkt voor de nieuwe videoclip van Typhoon en zijn daarvoor speciaal naar de Kaapverdische eilanden gegaan.

In de videoclip is Typhoon te zien als slaaf. Een staande ovatie volgt aan het einde van de clip. De zaal is diep onder de indruk.

Ewald Vanvugt wordt het podium opgeroepen en vertelt zijn verhaal over het boek. In 2002 had hij het boek al uitgegeven als Zwartboek, maar hij vond de titel niet meer passen. Zwartboek had een te negatieve lading. Hiermee refereerde hij gelijk naar het verhaal van de mevrouw eerder op de avond. Het boek is nog bijgewerkt en is inmiddels een naslagwerk van bijna 900 woorden. Het slotstuk is voor Fresku. De Eindhovense rapper spreekt zich in zijn teksten veel uit over rassenhaat en is daarom logischerwijs uitgekozen om op te treden deze avond. Om hem als afsluiter neer te zetten is misschien niet de meest slimme keuze geweest. Veel mensen lopen tijdens het optreden weg. Maar samenvattend is dit inderdaad een legendarische avond geweest. Door Sven Delfsma

18 MAART 2016

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

LEVEN IN EEN HEL

‘‘Je bent een ziekte en maakt iedereen daarmee kapot’’ Wat doe je wanneer je last hebt van een eetverslaving en om die reden gepest wordt? Laura (19), gaat gebukt onder de last van een obsessie en wordt iedere dag weer geconfronteerd met het feit dat ze nergens bij hoort.

inderen waren bang voor mij, wanneer ik ze aanraakte begonnen ze te huilen. Het kwam door dat ene zinnetje: ‘je bent een ziekte en maakt daarmee iedereen kapot.’ Zo zagen ze me dus. Als een ziekte. Het pesten was soms zelfs zo erg dat ik niet altijd meer naar school ging, in plaats daarvan bracht ik de tijd door in de Albert Heijn, waar ik steeds vaker eten begon te kopen. Hoeveel het me kostte? Geen idee. Door het verzadigde gevoel dat ik van eten kreeg, kon ik er niet mee stoppen. Ik bleef het kopen. Moest meer, meer, meer. Ik werd dikker, en gaf de pesters in feite nog een reden om me te pesten. Er kwam geen einde aan.

Mijn ouders hadden niks door, maar misschien kwam het ook wel doordat ik

Evelyn Verburgh, mediacoach, over online pesten:

nline en Offline pesten kun je niet los van elkaar zien. Kinderen die online gepest worden, worden dat ook vaak offline. Wanneer kinderen of jongeren een vervelend bericht krijgen weten ze meestal

het ze niet vertelde. Ze dachten gewoon dat ik was veranderd en dat het blijkbaar zo hoorde. Op school had ik wel één vriendin, ze wist van mijn problemen af, maar niet dat het zo erg was. Ik durfde haar ook niet alles te vertellen, omdat ze het ergens ook wel kon vinden met de pesters. Mijn leraren en mentoren had ik ook weleens iets verteld, maar school deed er eigenlijk helemaal niets aan. Ze zeiden even tegen de pesters dat het niet kon wat ze deden en daar hield het ook wel mee op. Daarnaast weet iedereen natuurlijk dat pesters echt niet gaan ophouden als iemand even zegt ‘dat iets niet mag’. Zo simpel gaat dat niet.

“Er kwam een moment waarop ik mezelf sneed”

De enige periodes waarin ik echt gelukkig was, waren in de vakantie of wanneer we vrij waren. Dan had ik tijd voor mezelf. Ik zat op Hyves – wat toen helemaal populair was – maar na een tijdje stopte ik daar ook mee. De pesters vonden mijn profiel via mijn vriendin en gingen me ook online pesten. Na een tijdje kon ik de reacties gewoon niet meer lezen, ik wist toch al wat erin zou staan. “Wat ziet zij

heel goed wat ze moeten doen. Ze klikken het weg en blokkeren die persoon. Lastig is het als het pesten blijft aanhouden en je je niet makkelijk kan verdedigen. Dan is het belangrijk dat je erover praat met iemand die je vertrouwt. Als er sprake is van smaad, laster, bedreiging of het overnemen van een identiteit, moet je ook zeker aangifte doen. Mocht je toch twijfelen, ga dan naar:

er boos uit” of “treurig, ongelukkig, verdrietig” en de ergste: “wat is ze dik zeg, die benen lijken net palen!” Dat terwijl ik gewoon maatje 46 heb. Zo dik is dat niet! Het is altijd vervelend, zeker als de reacties afkomstig zijn van mensen die zelf ook niet slank zijn of zelfs dikker. Het was vreselijk… Er kwam zelfs een moment waarop ik mezelf sneed, maar daar hield ik snel mee op. Ik wilde de pesters niet nog meer redenen geven om me te pesten.

“Alsof ik eindelijk uit die hel ben gekropen” Waar ik blij mee ben is dat het op het mbo eindelijk anders werd. In het begin werd ik nog steeds niet geaccepteerd zoals ik was, maar werd daar in ieder geval niet meer gepest. Inmiddels zit ik in het derde jaar en heb ik geen last meer van vervelende opmerkingen of pesterijen. Eindelijk accepteren ze me zoals ik gewoon ben. Ik word niet meer gepest en ze doen normaal. Een hele opluchting, alsof ik eindelijk uit die hel ben gekropen. Door Anna Brouwer

www.vraaghetdepolitie.nl Maar wat als iemand je zo’n verhaal vertelt? Evelyns tip: Luister vooral, neem het verhaal serieus en geef steun. Benadruk het belang van erover praten. Verwijs naar sites zoals meldknop.nl of pestweb.nl waar je kunt chatten en bellen met specialisten die je verder kunnen helpen.

18 MAART 2016

VOOR VERTALING

VATBAAR

Ik loop een groot wit glazen gebouw in. Bij binnenkomst meld ik me aan bij de infobalie. Vandaag kom ik de terechtzitting over vrouwenhandel bijwonen. De vrouw achter de desk draagt geen flatteuze blouse zoals de meeste receptionisten doen. Nee, deze vrouw draagt een zwarte trui met daaronder een nog zwartere blouse. Op de hals van haar trui is een microfoontje gespeld om bij nood alarm te kunnen slaan, ze draagt ongetwijfeld nog meer enge gadgets onder haar kleding. Nadat mijn ID is goedgekeurd mag ik doorlopen naar de toegangscontrole.

een vriendelijke glimlach, al snap ik de grap nog steeds niet.

ijn tas leg ik op een lopende band en zelf stap ik door de detectiepoort. De man die mijn tas controleert moet rond een jaar of 30 zijn. Hij lijkt niet veel plezier te hebben in zijn werk en dat resulteert in flauwe opmerkingen. ‘Je hebt vast een granaatappel in je tas?’ En even later beweert hij dat mijn flesje gevuld zou zijn met alcohol. Ik geef hem maar

De rechtszitting is moeilijk te volgen door al het geroezemoes tussen de vertolkers en de verdachten. Al gauw wordt duidelijk dat dit een vermoeiende zaak is. De getuigenverklaringen en het bewijs zijn al lang geleden vertaald, maar volgens de verdachten nooit goed genoeg. Ook nu pleit de advocaat weer voor het opnieuw vertalen van bewijsstukken. Je merkt dat de rechter hier duidelijk door geïrriteerd

Nog wat verbijsterd loop ik door naar boven om van de volgende receptioniste te horen dat ik voor zaal één mag wachten op de rechtszaak. Er verzamelen zich inmiddels steeds meer mensen in de wachtruimte. Ik heb zo’n vermoeden wie van de wachtenden de vrouwenhandelaar moet zijn, hij is van buitenlandse afkomst en oogt wat nerveus. Wat later dan gepland begint dan eindelijk de zitting. Er zijn drie verdachten, allemaal ondersteund door een advocaat en een nog onbekend persoon. Het blijken tolken te zijn, want de verdachten komen uit Albanië, Italië en Litouwen. Alle drie staan ze terecht voor vrouwenhandel, een zaak die al vier jaar duurt.

“Het is niet verkeerd vertaald, het is onvolledig vertaald”

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

is. Ook één van de verdachten is hier niet blij mee, hij wacht al jaren op zijn vonnis. Hij kijkt regelmatig wanhopig achterom naar de vrouw die voor mij zit, zijn vriendin. De slettentattoo die prijkt op haar onderrug en het geblondeerde haar daarboven passen perfect bij mijn ideale beeld van een vriendin van een vrouwenhandelaar. Wat mij meer verbaasd is dat zij een relatie heeft met deze man en hem onvoorwaardelijk lijkt te steunen.

De rechters willen graag overleggen over het verzoek van de advocaat en vragen ons buiten de rechtszaal te wachten. Ik haal een cappuccino met suiker uit een Douwe Egbertsautomaat en wacht verder op een houten bankje in de wachtruimte. De verdachten dwalen wat rond en zijn af en toe in gesprek met hun advocaat. Je ziet dat ze nog van hun vrijheid genieten en beseffen dat ze elk moment voor lange tijd opgesloten kunnen worden. Het stel probeert hun laatste tijd samen zo goed mogelijk te benutten en houden elkaar zenuwachtig vast. Na een lange pauze mogen we eindelijk de zaal weer in. De rechter komt tot het besluit dat de zaak weer uitgesteld wordt totdat het bewijs goed is vertaald. Twee verdachten zijn hier tevreden over maar de man die graag een uitspraak wilde is duidelijk teleurgesteld. Wat blijkt, zijn visum loopt vandaag af. Dat betekent dat de liefde van z’n leven terug zal gaan naar Albanië en hij zijn zitting van 21 juni moet afwachten. Wanneer ik de rechtszaal verlaat en via de deur waar ik binnenkwam naar buiten loop, ben ik blij met mijn vrijheid en dat hou ik graag zo. Door Emma Groot

18 MAART 2016

DE FUNDATIE KLEURT

ROOD!

HEILSTAATVISIOENEN UIT DE SOVJET-UNIE 1930-1941

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

n museum de Fundatie in Zwolle zijn op dit moment drie voorstellingen te bekijken. De portretfototentoonstelling ‘Dutch Identity’, schilderijen van Ann Markus en ten slotte ‘ROOD!’ over Sovjetpropaganda gemaakt door de culturele elite. Alle ruim 150 stukken van deze tentoonstelling zijn afkomstig van de LS Collectie Van Abbemuseum in Eindhoven. Ondanks het grote aantal stukken die te zien is in Zwolle, lijkt het toch alsof er iets mist. De Fundatie had meer moeite moeten doen om deze tentoonstelling speciaal te maken.

voor het begin van de samenwerking tussen de staat en kunstenaars zou positiever zijn, nu is er nog te veel wat bezoekers niet weten. Ook is er een korte film te zien, maar daar is bijna geen aandacht voor. De pronkstukken van de collectie zijn de boeken met metalen plaquettes op de omslag, paradeboeken worden ze genoemd. Ze werden speciaal gemaakt om te pronken, net zoals een militaire parade.

aandacht volledig houden en hierdoor komt de tentoonstelling een beetje vlak over. Als bezoeker hoop je iets tegen te komen waar je thuis nog aan blijft denken, maar dat is hier niet het geval. Boeken en illustraties zijn interessant, maar het zou beter aangevuld kunnen worden met een blikvanger. Dit is jammer, want het is een boeiend onderwerp, waar eerder weinig over bekend was.

Kunstenaars van over de hele wereld keken op naar de unieke Sovjet-vormgeving van deze stukken, ook in Nederland was de invloed merkbaar. Tijdschriften zoals Nieuw Rusland en Feiten uit de Sovjetunie werden in Nederland uitgegeven. Tijdens de tentoonstelling zie je hier ook enkele voorbeelden van. Hier wordt ook weer te weinig extra informatie bij verschaft, terwijl veel bezoekers laten weten dat ze dit juist fascinerend vinden. ROOD! mist een pronkstuk, niets blijft je

De Fundatie slaat de plank mis met deze expositie, er wordt te weinig aanvullende informatie gegeven en er is ook te weinig verscheidenheid aan stukken. Een echt paradepaardje is er niet, er zijn niet genoeg boeiende stukken aanwezig om het publiek lang te boeien. Het is geen toeval dat de bezoekers meer interesse toonden voor de andere twee tentoonstellingen. ROOD! is tot en met 17 april te bezoeken.

Na de Russische revolutie van 1917 kwam een communistische regering tot stand, de leiders van de nieuwe Sovjet-Unie besloten op een unieke wijze hun ideeën te verspreiden. Kunstenaars en schrijvers, die de nieuwe orde toen nog met passie steunden, werden door de Sovjetregering als een propagandaleger gebruikt. Voorbeelden van deze boeken, tijdschriften en illustraties worden bij de Fundatie met het geïnteresseerde publiek gedeeld.

De tentoonstelling is ruim opgebouwd op de vierde verdieping van het museum. Er is genoeg ruimte om rond te lopen zonder anderen te hinderen. In vitrines zijn verschillende boeken en illustraties te zien, met daarbij vaak een korte beschrijving. Stalin, Lenin, Trotski en andere Sovjethelden observeren je vanaf alle muren in het pand. Toch mist er heel veel achtergrondinformatie.Daardoor is het soms een beetje vaag en ben je snel uitgekeken, weinig mensen kunnen namelijk Russisch lezen. Extra aandacht

Door Bram de Geus

18 MAART 2016

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

“EEN KOUD BIERTJE HOORT ERBIJ” Het is een kwestie die veel in het nieuws komt de laatste tijd: dopinggebruik. Sporters worden betrapt op het gebruiken van verboden middelen, vaak terwijl ze zelf niet eens doorhebben dat ze een verboden middel gebruiken. Elke sport heeft een eigen dopinglijst, met middelen die verboden zijn als je aan die sport doet. Darters mogen voor een wedstrijd bijvoorbeeld alcohol drinken, de druk neemt hierdoor af en in sommige gevallen neemt de concentratie zelfs toe. Maar dan is alcohol toch een prestatieverhogend middel?

arten. Het blijft een sport die door veel mensen niet serieus wordt genomen. Hoe komt dit? Het is bekend dat veel darters voor een wedstrijd alcohol drinken, maar waarom doen ze dat? Bij de leden van dartclub ’n Groot’n staat het plezier voorop. Een lekker koud biertje hoort erbij, want ‘we gaan er toch niet slechter van spelen’. Maar is het dan een feit dat

je beter gaat darten met een paar biertjes op? Dat kunnen de darters van ’n Groot’n niet bevestigen. Zij staan er puur voor de lol, proberen hun wedstrijden te winnen en willen na afloop van een partij rustig een biertje kunnen drinken. Een zeer gemoedelijke sfeer dus tussen de twee rivaliserende teams, puur en alleen omdat ze de sport zien als een hobby. Schaaltje met bittergarnituur op tafel, pratend met de tegenstander. En het gaat niet alleen over darts. Voetbal is een veelvoorkomend onderwerp en ook verhalen van een avondje stappen passeren de revue. ‘Dit is het betere leven’, zegt één van de darters vrolijk.

“Zo blijkt maar weer dat het drinken van een biertje helpt”

Het is duidelijk dat er binnen het amateurdarts gewoon bier wordt gedronken, maar gebeurt dit binnen het professionele circuit ook? Volgens dartsexpert Jacques Nieuwlaat is het algemeen bekend dat er nog alcohol wordt gedronken voor aanvang van een wedstrijd. “Met een paar biertjes achter de kiezen voel je als darter minder druk, je speelt als het ware wat losser. Meer kan ik er ook niet over zeggen, ik mag niet bij de spelers in de kamer zitten voor een wedstrijd’’. Men ontkent dus niet dat er tegenwoordig nog alcohol wordt genuttigd voor een dart-

wedstrijd. Zit het dan zo in de dartcultuur ingebakken? Kan er niet goed gedart worden zonder alcohol? Dit gaat op den duur toch problemen opleveren? In de jaren negentig werd professioneel darter Andy Fordham met een ziekenwagen naar het ziekenhuis gebracht, omdat hij voorafgaand aan zijn eerste rondepartij op het WK in elkaar was gezakt. Hij was één van de spelers die simpelweg niet kon darten zonder eerst alcohol te drinken. In een interview zei hij later zelfs dat hij elke dag ongeveer een krat bier naar binnen werkte.

De darters van ’n Groot’n denken dat het overmatig alcoholgebruik binnen de sport aan het afnemen is. Zo vertelt een speler dat het niveau van tegenwoordig veel te hoog is om voor de tijd alcohol te kunnen drinken. ‘Ik denk dat je dan geen kans meer maakt om van een wereldtopper als Michael van Gerwen te winnen’. Onder het genot van een glas bier en een sigaret discussieert hij verder met één van zijn teamgenoten. Het blijft toch een raar fenomeen dat darters beter gooien met alcohol op? Terwijl de laatste partij van de avond wordt gegooid, komt ook het fanatisme van de darters aan het licht. In deze beslissende pot staan de punten op het spel. De vreugde is dan ook groot als blijkt dat de darters van ’n Groot’n aan het langste trekken. ‘Zo blijkt maar weer dat het drinken van een biertje helpt’ zeggen de mannen in koor. Door Gijs Groeneveld

18 MAART 2016

CLUBLIEFDE Supporters gaan masaal de straat op om steun aan FC Twente te betuigen.

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

18 MAART 2016

FC TWENTE LEEFT Vanaf drie uur begint het volkspark in Enschede vol te lopen met enthousiaste FC Twentesupporters. Aan het hek hangt een spandoek met de tekst “waar fans zich herenigen gaat herstel het snelst”. Om vier uur begint hier een optocht van het volkspark in Enschede naar de Grolsch Veste van supporters om de club een hart onder de riem te steken. FC Twente verkeerd in zwaar weer door fouten van de directie. De kans bestaat dat de KNVB de proflicentie intrekt, wat betekent dat FC Twente geen betaald voetbal meer mag spelen. De supporters willen de KNVB laten zien dat ze het daar absoluut niet mee eens zijn.

et park staat al snel helemaal vol supporters met FC Twente vlaggen, sjaals en mutsen. Her en der staan wat extravagantere types. Een jongen van een jaar of 16 heeft zijn hele gezicht rood geschminkt en de witte letters FCT op zijn voorhoofd geschreven. Samen met zijn vrienden staat hij heel hard te zingen. De rest kijkt lachend toe. Achter hem staat een man grote ballonnen met de tekst ‘Twente Leeft’ uit te delen. De jonge supporters vinden ze prachtig. Een jongetje van een jaar of vijf staat met een grote Vak P-vlag te zwaaien terwijl hij naar de ballonnen kijkt. Dit is wat de supporters willen laten zien. De jonge fanatiekelingen die leven voor de club en die ook willen genieten van de sfeer en het voetbal. De FC Twentemobiel staat ook in het park. Hier kunnen de supporters merchandise kopen. De speciale T-shirts zijn binnen no time uitverkocht. In het speeltuintje aan de rand van het park staat een gezin helemaal gehuld in FC Twentekleding. Het jongste kind zit nog in een buggy. “We lopen met z’n allen mee, voor de club en voor de nieuwe generatie supporters”, verteld de moeder

terwijl ze naar haar kinderen wijst. “Opa en oma staan halverwege om de kinderen op te vangen, want ze zijn nog te jong om mee te gaan naar de wedstrijd. Ze zijn 1 en 5, dus te jong om in het stadion te blijven. Ze zijn al wel vanaf hun geboorte lid van de kidsclub ”. De vader vertelt dat FC Twente een groot deel van hun leven is. “Als de club failliet gaat dan ben ik daar wel een paar weken ziek van. Ik ben al heel lang fan en ik had vorig jaar de mogelijkheid om in Vak P te staan, maar door miscommunicatie is dat niet doorgegaan. Ook heb ik mijn vrouw bij FC Twente leren kennen.” Zijn vrouw vult aan, “Ik heb de oprichting van de Grolsch Veste gezien. Er is geen mooiere club dan FC Twente. Mocht het rampscenario uit komen gaan we naar Schalke 04, omdat het de vriendenclub is. Liever over de grens dan een andere club in Nederlands supporten, want er is geen enkele Nederlandse club als FC Twente.”

"Als de club failliet gaat, ben ik daar wel een paar weken ziek van." Om precies vier uur begint de mars. Naast de FC Twente Mobiel wordt vuurwerk afgestoken en rode rook vult de lucht. De supporters beginnen luid te zingen. Achterin de stoet wordt er minder gezongen en meer gepraat. Iedereen is vrolijk en fanatiek. Een man van een jaar of 45 in een rolstoel houdt de sfeer er goed in. Luid zingend en schreeuwend rijdt hij mee. De mensen om hem heen schijnen hem via de club te kennen. “Niet schrikken hoor, Charles is altijd zo luidruchtig. Hij is echt een prachtgozer, maar hij is niet helemaal goed in zijn hoofd”, vertelt een 20-jarige jongen, lang fan is hij nog niet. “Ik ben nu vijf jaar echt fan. Dat komt door een vriend van mij. Hij kon naar Vak P en toen mocht ik zijn jaarkaart overnemen. De supporters en de club zijn fantastisch. Ik denk niet dat je deze sfeer ergens anders tegenkomt”.

NWSBEAT MAGAZINE | TOT DONDERDAG

"Niet schrikken hoor, Charles is altijd zo luidruchtig." Langs de route staan supporters met vlaggen en sjaals de stoet aan te moedigen. De mensen voegen zich tussen de luid zingende massa. Uiteindelijk moedigen ongeveer 4500 supporters de club aan. Helemaal vooraan lopen de Vak P-supporters. Met trommels en het gezang bepalen zij wat er gezongen wordt. De voorste rij mensen houdt een groot FC Twente Leeft spandoek vast. Vuurwerk en vlaggen zijn in grote getalen aanwezig. Het lied dat symbool staat voor de situatie van FC Twente en de mars wordt het vaakst gezongen: “al worden we laatste en degraderen, als spelen we bij de amateurs. Onze club blijft FC Twente en onze liefde veranderd nooit.” Door Benthe Bronkhorst

“DEZE CLUB GAAT NOOIT KAPOT” FC Twente is de laatste tijd vaak negatief in het nieuws omdat ze de financiën niet goed voor elkaar hebben. Bert van Oostveen, de baas van de KNVB, zei zelfs al dat de kans niet groot is dat Twente de proflicentie behoudt. Volgens Thomas Koopman, fanatiek supporter en bestuurslid van de fanclub FC Twente Denekamp, heeft van Oostveen zichzelf voor schut gezet met deze uitspraken. Volgens Koopman en vele anderen gaat Twente nooit kapot.

aat ik maar direct duidelijk zijn: FC Twente gaat nooit kapot. Van Oostveen heeft een bom onder zijn eigen positie gelegd met de uitspraken over onze club. Hij probeert druk te zetten op de crediteuren, maar bereikt het tegenovergestelde. Iedereen keert zich tegen hem, niet alleen de supporters van FC Twente, maar ook de supporters van andere clubs. Ik kan me nog een tijd herinneren dat PSV en Feyenoord ook diep in de schulden zaten, heb je daar iemand van de KNVB zo over horen praten? Nee toch’’?

"Iedereen liep mee met hetzelfde doel: FC Twente een warm hart toedragen"

De frustratie zit erg diep. De supporters voelen zich niet rechtvaardig behandeld. Om te laten zien dat ze nog steeds achter de club staan werd er een FC Twente Leeft mars georganiseerd. In deze mars

van ongeveer vier kilometer mocht iedereen die Twente een warm hart toedraagt meelopen. Volgens Koopman was het een groot succes. ‘’We liepen met 2500 man weg bij het volksparkje in Enschede. Onderweg sloten er steeds meer mensen aan en uiteindelijk liepen we met ongeveer 4000 mensen door de straten van de stad. Overal zag je vlaggen van FC Twente voor de ramen, de sfeer was geweldig. Er werd vuurwerk afgestoken en onderweg werd er bier gedronken. Officieel mocht dat niet van de politie, maar zij waren erg coulant. Dat was grote klasse van ze, want er was ook geen reden om in te grijpen. Iedereen liep mee met hetzelfde doel: FC Twente een warm hart toedragen’’. Na de mars volgde de wedstrijd FC Twente-PEC Zwolle. Volgens Koopman moeten de spelers wel wat gemerkt hebben van de sfeer. ‘’Een uur voor de wedstrijd stond het plein voor het stadion al helemaal vol. We waren op een goede manier opgefokt en konden niet wachten tot de wedstrijd zou beginnen. Vanuit onze vereniging FC Twente Denekamp liepen er ongeveer zestig supporters mee. Dat was echt geweldig’’. De licentiecommissie dreigt met punten-

aftrek als de financiën niet snel verbeteren. De maximale straf is zes punten in de mindering. ‘’Ik ben bang dat we deze straf ook wel gaan krijgen. De KNVB is in dit soort situaties erg streng. Onze licentie gaan ze toch niet afnemen, daar hebben ze het lef niet voor. Dan maken ze de KNVB eigenlijk gewoon belachelijk. Als PSV en Feyenoord een bevoorrechte behandeling krijgen hoort Twente dat ook te krijgen. Niet alleen het bestaan van onze club staat op het spel, ook de geloofwaardigheid van KNVB. Andere clubs willen ook niet dat FC Twente verloren gaat, dat zou een groot gemis zijn voor het voetbal in Nederland. Als de KNVB ons terug wil zetten naar de Jupiler League moeten ze dat vooral doen, daar zijn we niet bang voor. Twee jaar later zijn we toch weer terug in de Eredivisie. Voor ons is het meer dan een voetbalclub. De gezelligheid in het stadion, samen een biertje drinken en bij een uitwedstrijd met zijn allen de stad in. Dat is iets dat niet verloren mag gaan’’. Door Gijs Groeneveld

18 MAART 2016